HODOI ELEKTRONIKAI: Du texte à l'hypertexte

Alphabétiquement [« »]
τῆς 7
τί 7
τὶ 1
τι 60
Τί 2
τίθεμεν 1
τίνα 1

Fréquences [« »]
60 εἰ
58 εἶναι
57 ὁ
60 τι
65 τὸν
70 δ´
75 μὲν

HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Aristote, La Logique. La réfutation des sophistes. Deuxième section (texte complet)

τι

Section, chapitre

[2, 24]   Καὶ τὸ εἶναι τῶν κακῶν τι ἀγαθόν· Ἡ γὰρ φρόνησίς ἐστιν

[2, 25]   ἄδικα. Οὐ γάρ, εἰ παθεῖν τι ἀδίκως αἱρετόν, τὸ ἀδίκως αἱρετώτερον

[2, 22]   μὴ λέγοι τὸ ὁρᾶν ποιεῖν τι ἀλλὰ πάσχειν· προσδεῖται γὰρ τούτου

[2, 22]   ἅπαν τὸ κοινὸν οὐ τόδε τι ἀλλὰ τοιόνδε τι ἢ ποσὸν

[2, 22]   οὔ. Ἀλλὰ μὴν ὁρᾶν γέ τι ἅμα καὶ ἑωρακέναι τὸ αὐτὸ

[2, 22]   τί ἐστιν, ὥστε καὶ πάσχειν τι ἅμα καὶ ποιεῖν. Εἰ δή

[2, 33]   μὲν ἐν τοῖς συλλελογισμένοις, ὅ τι ἀνέλῃ τις τῶν ἐρωτημάτων, ἡ

[2, 33]   χαλεπόν· ἀναιρετέον μὲν γάρ, ὅ τι δ´ ἀναιρετέον ἄδηλον. Τῶν δ´

[2, 24]   τοῦ λόγου τούτου, ἀλλ´ εἴ τι δοῦλον εἴη ἀγαθὸν μοχθηροῦ, μᾶλλον.

[2, 22]   τὸ ἐκτιθέμενον μὴ ὅπερ τόδε τι εἶναι λέγοι ἀλλ´ ὅπερ ποιόν,

[2, 22]   ἄνθρωπον, ἀλλὰ τὸ ὅπερ τόδε τι εἶναι συγχωρεῖν· οὐ γὰρ ἔστι

[2, 22]   οὖν ὅτι οὐ δοτέον τόδε τι εἶναι τὸ κοινῇ κατηγορούμενον ἐπὶ

[2, 22]   συγχωρεῖν· οὐ γὰρ ἔστι τόδε τι εἶναι, ὥσπερ Καλλίας, καὶ ὅπερ

[2, 19]   ὁμοίως· Οὐκ ἄρα συνεπίστανται ὅ τι ἐπίστανται; Ναί, ἀλλ´ οὐχ οἱ

[2, 22]   οὐ τόδε τι ἀλλὰ τοιόνδε τι ἢ ποσὸν ἢ πρός τι

[2, 22]   ἀλλ´ ἤτοι ποιὸν ἢ πρός τι ἢ ποσὸν ἢ τῶν τοιούτων

[2, 22]   ἔδειξεν ὑπάρχον τι τῶν πρός τι ἢ ποσῶν, δοκούντων δὲ τί

[2, 25]   πῂ μέντοι ἑκάτερον ἢ πρός τι ἢ πώς, ἢ τὸ μὲν

[2, 22]   τι ἢ ποσὸν ἢ πρός τι ἢ τῶν τοιούτων τι σημαίνει.

[2, 25]   ἀπειθεῖν; ἢ οὔτε τὸ εἶναί τι καὶ εἶναι ταὐτόν (τὸ γὰρ

[2, 25]   μὴ ὂν οὐκ εἰ ἔστι τι, καὶ ἔστιν ἁπλῶς) οὔτ´ εἰ

[2, 22]   ἀλλ´ ἢ τοσαῦτα ἢ τούτων τι. Καὶ ὅτι δοίη ἄν τις

[2, 25]   δὲ καὶ ἐπὶ τῶν πρός τι καὶ ποὺ καὶ ποτέ· πάντες

[2, 22]   δεδωκέναι, ὅτε τὸ τέμνειν ποιεῖν τι καὶ τὸ τετμηκέναι πεποιηκέναι ἔδωκε

[2, 20]   σὺ εἶδες; Ἔχει μὲν οὖν τι κἀκ τῶν ἀμφιβόλων (ἐρωτημάτων, ἀλλ´

[2, 24]   ζῴων φαμὲν εἶναι, ἀλλ´ οὔ τι κτῆμα· καὶ ἐάν τι πρὸς

[2, 25]   ποὺ ἢ πὼς ἢ πρός τι λέγεσθαι, καὶ μὴ ἁπλῶς, λυτέον

[2, 31]   ὡς οὐ δοτέον τῶν πρός τι λεγομένων σημαίνειν τι χωριζομένας καθ´

[2, 32]   τοῦτο ἀληθῶς; φῂς δ´ εἶναί τι λίθον· ἔστιν ἄρα τι λίθον.

[2, 32]   εἶναί τι λίθον· ἔστιν ἄρα τι λίθον. Ἢ τὸ λέγειν λίθον

[2, 32]   δὲ τῶν σολοικισμῶν, παρ´ ὅ τι μὲν φαίνονται συμβαίνειν εἴπομεν πρότερον.

[2, 25]   εἶναι; ἀλλὰ μὴν ἔστι γέ τι μὴ ὄν. Ὁμοίως δὲ καὶ

[2, 18]   κατὰ τὰς προτάσεις τῷ ἀνελεῖν τι μόνον· τὸ γὰρ συμπέρασμα ἀληθές.

[2, 22]   τοσόνδε, ἀλλ´ (ὡς ἔχει πρός τι, οἷον ὅτι οὐ μετ´ ἄλλου,

[2, 22]   τὸ παρὰ τοὺς πολλοὺς ἕν τι, οἷον τὸ ἄνθρωπος. Φανερὸν οὖν

[2, 22]   ἔστι τι τῶν πάσχειν ποιεῖν τι; οὔ. Οὐκοῦν τὸ τέμνεται καίεται

[2, 17]   γίνοιτ´ ἂν παρεξέλεγχος. Ἂν δέ τι παράδοξον ἀναγκάζηται λέγειν, ἐνταῦθα μάλιστα

[2, 25]   τὴν ἀντίφασιν, εἰ ἐνδέχεται τούτων τι πεπονθέναι. Τὰ γὰρ ἐναντία καὶ

[2, 19]   οἱ μὲν ἔχουσι τῶν ἐρωτημάτων τι πλείω σημαῖνον, οἱ δὲ τὸ

[2, 24]   οὔ τι κτῆμα· καὶ ἐάν τι πρὸς τὰ κακὰ λέγηται ὡς

[2, 22]   πρός τι ἢ τῶν τοιούτων τι σημαίνει. Ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ

[2, 22]   ὁμοίως λέγεται καὶ πάντα πάσχειν τι σημαίνει; πάλιν δὲ τὸ λέγειν

[2, 22]   ἢ ποσὸν ἢ τῶν τοιούτων τι σημαίνειν. ~Ὅλως δ´ ἐν τοῖς

[2, 24]   πολλαχῶς· οὐ γὰρ εἴ ποτέ τι σημαίνομεν ἀφελόντες, τοῦτο λέγεται πολλαχῶς·

[2, 29]   ~Ὅσοι τε παρὰ τὸ προστιθέναι τι συλλογίζονται, σκοπεῖν εἰ ἀφαιρουμένου συμβαίνει

[2, 22]   ἔροιτο εἰ δοίη ἄν τίς τι ταχέως μὴ ἔχων ταχέως, φήσαντος

[2, 22]   ἕτερον; τὸ μὲν γὰρ τόδε τι, τὸ δὲ τοιόνδε σημαίνει, ὥστ´

[2, 17]   τὸ ἐν ἀρχῇ αἰτοῦντος, ὅταν τι τοιοῦτον ἀξιοῖ τις ὃ ἀναγκαῖον

[2, 24]   κτῆμα ἢ πρᾶγμα ἢ ἄλλο τι. Τὸν αὐτὸν δὲ τρόπον καὶ

[2, 17]   ἐρωτᾶν τοὺς πυνθανομένους ἀνάγκη προσαποκρίνεσθαί τι τὸν ἐρωτώμενον, διορθοῦντα τὴν μοχθηρίαν

[2, 22]   γὰρ ἔδωκεν ἐρωτηθεὶς μὴ ὑπάρχειν τι τούτων ὅσα τί ἐστι σημαίνει·

[2, 33]   παρὰ τὸ συμπέρασμα ἢ παρά τι τῶν ἐρωτημάτων ἐστίν. Ἐνίοτε μὲν

[2, 18]   λύειν· καὶ γὰρ τῷ ἀνελεῖν τι τῶν ἠρωτημένων καὶ τῷ δεῖξαι

[2, 24]   Καίτοι ἐνδέχεται ἴσως ἀγαθὸν εἶναί τι τῶν κακῶν διττῶς, ἀλλ´ οὐκ

[2, 25]   οὐκ ἔσται· οὐ γὰρ ἔσται τι τῶν ὄντων. Ἇρ´ ἐνδέχεται τὸν

[2, 22]   κατὰ ταὐτὸ ἐνδέχεται. Ἆρ´ ἔστι τι τῶν πάσχειν ποιεῖν τι; οὔ.

[2, 22]   σημαίνει· ὁ δ´ ἔδειξεν ὑπάρχον τι τῶν πρός τι ἢ ποσῶν,

[2, 33]   καταφρονεῖσθαι. Ὅταν μὲν γὰρ ἐλλείπῃ τι τῶν τοιούτων ἐρωτημάτων περὶ ἃ

[2, 18]   τοῦ φαινομένου συλλογισμοῦ παρ´ ὅ τι φαίνεται τῶν ἐρωτημάτων διόρθωσις, ὥστε

[2, 31]   τῶν πρός τι λεγομένων σημαίνειν τι χωριζομένας καθ´ αὑτὰς τὰς κατηγορίας,

Section, chapitre
[2, 24]	Καὶ τὸ εἶναι τῶν κακῶν	τι	ἀγαθόν· Ἡ γὰρ φρόνησίς ἐστιν
[2, 25]	ἄδικα. Οὐ γάρ, εἰ παθεῖν	τι	ἀδίκως αἱρετόν, τὸ ἀδίκως αἱρετώτερον
[2, 22]	μὴ λέγοι τὸ ὁρᾶν ποιεῖν	τι	ἀλλὰ πάσχειν· προσδεῖται γὰρ τούτου
[2, 22]	ἅπαν τὸ κοινὸν οὐ τόδε	τι	ἀλλὰ τοιόνδε τι ἢ ποσὸν
[2, 22]	οὔ. Ἀλλὰ μὴν ὁρᾶν γέ	τι	ἅμα καὶ ἑωρακέναι τὸ αὐτὸ
[2, 22]	τί ἐστιν, ὥστε καὶ πάσχειν	τι	ἅμα καὶ ποιεῖν. Εἰ δή
[2, 33]	μὲν ἐν τοῖς συλλελογισμένοις, ὅ	τι	ἀνέλῃ τις τῶν ἐρωτημάτων, ἡ
[2, 33]	χαλεπόν· ἀναιρετέον μὲν γάρ, ὅ	τι	δ´ ἀναιρετέον ἄδηλον. Τῶν δ´
[2, 24]	τοῦ λόγου τούτου, ἀλλ´ εἴ	τι	δοῦλον εἴη ἀγαθὸν μοχθηροῦ, μᾶλλον.
[2, 22]	τὸ ἐκτιθέμενον μὴ ὅπερ τόδε	τι	εἶναι λέγοι ἀλλ´ ὅπερ ποιόν,
[2, 22]	ἄνθρωπον, ἀλλὰ τὸ ὅπερ τόδε	τι	εἶναι συγχωρεῖν· οὐ γὰρ ἔστι
[2, 22]	οὖν ὅτι οὐ δοτέον τόδε	τι	εἶναι τὸ κοινῇ κατηγορούμενον ἐπὶ
[2, 22]	συγχωρεῖν· οὐ γὰρ ἔστι τόδε	τι	εἶναι, ὥσπερ Καλλίας, καὶ ὅπερ
[2, 19]	ὁμοίως· Οὐκ ἄρα συνεπίστανται ὅ	τι	ἐπίστανται; Ναί, ἀλλ´ οὐχ οἱ
[2, 22]	οὐ τόδε τι ἀλλὰ τοιόνδε	τι	ἢ ποσὸν ἢ πρός τι
[2, 22]	ἀλλ´ ἤτοι ποιὸν ἢ πρός	τι	ἢ ποσὸν ἢ τῶν τοιούτων
[2, 22]	ἔδειξεν ὑπάρχον τι τῶν πρός	τι	ἢ ποσῶν, δοκούντων δὲ τί
[2, 25]	πῂ μέντοι ἑκάτερον ἢ πρός	τι	ἢ πώς, ἢ τὸ μὲν
[2, 22]	τι ἢ ποσὸν ἢ πρός	τι	ἢ τῶν τοιούτων τι σημαίνει.
[2, 25]	ἀπειθεῖν; ἢ οὔτε τὸ εἶναί	τι	καὶ εἶναι ταὐτόν (τὸ γὰρ
[2, 25]	μὴ ὂν οὐκ εἰ ἔστι	τι,	καὶ ἔστιν ἁπλῶς) οὔτ´ εἰ
[2, 22]	ἀλλ´ ἢ τοσαῦτα ἢ τούτων	τι.	Καὶ ὅτι δοίη ἄν τις
[2, 25]	δὲ καὶ ἐπὶ τῶν πρός	τι	καὶ ποὺ καὶ ποτέ· πάντες
[2, 22]	δεδωκέναι, ὅτε τὸ τέμνειν ποιεῖν	τι	καὶ τὸ τετμηκέναι πεποιηκέναι ἔδωκε
[2, 20]	σὺ εἶδες; Ἔχει μὲν οὖν	τι	κἀκ τῶν ἀμφιβόλων (ἐρωτημάτων, ἀλλ´
[2, 24]	ζῴων φαμὲν εἶναι, ἀλλ´ οὔ	τι	κτῆμα· καὶ ἐάν τι πρὸς
[2, 25]	ποὺ ἢ πὼς ἢ πρός	τι	λέγεσθαι, καὶ μὴ ἁπλῶς, λυτέον
[2, 31]	ὡς οὐ δοτέον τῶν πρός	τι	λεγομένων σημαίνειν τι χωριζομένας καθ´
[2, 32]	τοῦτο ἀληθῶς; φῂς δ´ εἶναί	τι	λίθον· ἔστιν ἄρα τι λίθον.
[2, 32]	εἶναί τι λίθον· ἔστιν ἄρα	τι	λίθον. Ἢ τὸ λέγειν λίθον
[2, 32]	δὲ τῶν σολοικισμῶν, παρ´ ὅ	τι	μὲν φαίνονται συμβαίνειν εἴπομεν πρότερον.
[2, 25]	εἶναι; ἀλλὰ μὴν ἔστι γέ	τι	μὴ ὄν. Ὁμοίως δὲ καὶ
[2, 18]	κατὰ τὰς προτάσεις τῷ ἀνελεῖν	τι	μόνον· τὸ γὰρ συμπέρασμα ἀληθές.
[2, 22]	τοσόνδε, ἀλλ´ (ὡς ἔχει πρός	τι,	οἷον ὅτι οὐ μετ´ ἄλλου,
[2, 22]	τὸ παρὰ τοὺς πολλοὺς ἕν	τι,	οἷον τὸ ἄνθρωπος. Φανερὸν οὖν
[2, 22]	ἔστι τι τῶν πάσχειν ποιεῖν	τι;	οὔ. Οὐκοῦν τὸ τέμνεται καίεται
[2, 17]	γίνοιτ´ ἂν παρεξέλεγχος. Ἂν δέ	τι	παράδοξον ἀναγκάζηται λέγειν, ἐνταῦθα μάλιστα
[2, 25]	τὴν ἀντίφασιν, εἰ ἐνδέχεται τούτων	τι	πεπονθέναι. Τὰ γὰρ ἐναντία καὶ
[2, 19]	οἱ μὲν ἔχουσι τῶν ἐρωτημάτων	τι	πλείω σημαῖνον, οἱ δὲ τὸ
[2, 24]	οὔ τι κτῆμα· καὶ ἐάν	τι	πρὸς τὰ κακὰ λέγηται ὡς
[2, 22]	πρός τι ἢ τῶν τοιούτων	τι	σημαίνει. Ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ
[2, 22]	ὁμοίως λέγεται καὶ πάντα πάσχειν	τι	σημαίνει; πάλιν δὲ τὸ λέγειν
[2, 22]	ἢ ποσὸν ἢ τῶν τοιούτων	τι	σημαίνειν. ~Ὅλως δ´ ἐν τοῖς
[2, 24]	πολλαχῶς· οὐ γὰρ εἴ ποτέ	τι	σημαίνομεν ἀφελόντες, τοῦτο λέγεται πολλαχῶς·
[2, 29]	~Ὅσοι τε παρὰ τὸ προστιθέναι	τι	συλλογίζονται, σκοπεῖν εἰ ἀφαιρουμένου συμβαίνει
[2, 22]	ἔροιτο εἰ δοίη ἄν τίς	τι	ταχέως μὴ ἔχων ταχέως, φήσαντος
[2, 22]	ἕτερον; τὸ μὲν γὰρ τόδε	τι,	τὸ δὲ τοιόνδε σημαίνει, ὥστ´
[2, 17]	τὸ ἐν ἀρχῇ αἰτοῦντος, ὅταν	τι	τοιοῦτον ἀξιοῖ τις ὃ ἀναγκαῖον
[2, 24]	κτῆμα ἢ πρᾶγμα ἢ ἄλλο	τι.	Τὸν αὐτὸν δὲ τρόπον καὶ
[2, 17]	ἐρωτᾶν τοὺς πυνθανομένους ἀνάγκη προσαποκρίνεσθαί	τι	τὸν ἐρωτώμενον, διορθοῦντα τὴν μοχθηρίαν
[2, 22]	γὰρ ἔδωκεν ἐρωτηθεὶς μὴ ὑπάρχειν	τι	τούτων ὅσα τί ἐστι σημαίνει·
[2, 33]	παρὰ τὸ συμπέρασμα ἢ παρά	τι	τῶν ἐρωτημάτων ἐστίν. Ἐνίοτε μὲν
[2, 18]	λύειν· καὶ γὰρ τῷ ἀνελεῖν	τι	τῶν ἠρωτημένων καὶ τῷ δεῖξαι
[2, 24]	Καίτοι ἐνδέχεται ἴσως ἀγαθὸν εἶναί	τι	τῶν κακῶν διττῶς, ἀλλ´ οὐκ
[2, 25]	οὐκ ἔσται· οὐ γὰρ ἔσται	τι	τῶν ὄντων. Ἇρ´ ἐνδέχεται τὸν
[2, 22]	κατὰ ταὐτὸ ἐνδέχεται. Ἆρ´ ἔστι	τι	τῶν πάσχειν ποιεῖν τι; οὔ.
[2, 22]	σημαίνει· ὁ δ´ ἔδειξεν ὑπάρχον	τι	τῶν πρός τι ἢ ποσῶν,
[2, 33]	καταφρονεῖσθαι. Ὅταν μὲν γὰρ ἐλλείπῃ	τι	τῶν τοιούτων ἐρωτημάτων περὶ ἃ
[2, 18]	τοῦ φαινομένου συλλογισμοῦ παρ´ ὅ	τι	φαίνεται τῶν ἐρωτημάτων διόρθωσις, ὥστε
[2, 31]	τῶν πρός τι λεγομένων σημαίνειν	τι	χωριζομένας καθ´ αὑτὰς τὰς κατηγορίας,

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher
Dernière mise à jour : 19/11/2009