Section, chapitre |
[2, 32] |
ὃ
λέγεις
ἀληθῶς,
καὶ
ἔστι
|
τοῦτο |
ἀληθῶς;
φῂς
δ´
εἶναί
τι |
[2, 19] |
τὸ
διττόν·
οὐ
γὰρ
πρὸς
|
τοῦτο |
ἀλλὰ
διὰ
τοῦτο
ὁ
λόγος. |
[2, 32] |
λέγειν
ὃ
ἀλλ´
ὅν,
οὐδὲ
|
τοῦτο |
ἀλλὰ
τοῦτον.
Εἰ
οὖν
ἔροιτό |
[2, 32] |
φανερόν·
ἅπαντες
γὰρ
οἱ
τοιοίδε
|
τοῦτο |
βούλονται
κατασκευάζειν.
Ἆρ´
ὃ
λέγεις |
[2, 17] |
εἶτ´
οὐκ
ἂν
οἰηθέντων
παρὰ
|
τοῦτο |
γενέσθαι
τὸν
λόγον,
πολλάκις
ἀπήντησε |
[2, 17] |
προὔτεινε
λαμβάνει·
καὶ
γὰρ
παρὰ
|
τοῦτο |
γίνεται
πολλάκις
ἔλεγχος.
Ἐξειργόμενον
δὲ |
[2, 25] |
τόδε
δὲ
πῄ,
οὔπω
ἔλεγχος,
|
τοῦτο |
δ´
ἐν
τῷ
συμπεράσματι
θεωρητέον |
[2, 32] |
ἐρώτημα
λεχθέν,
Ἆρ´
ἐπίστασαι
τοῦτο;
|
τοῦτο |
δ´
ἐστὶ
λίθος·
ἐπίστασαι
ἄρα |
[2, 17] |
ὥσπερ
ἀξιοῦσί
τινες.
Οὐδὲν
γὰρ
|
τοῦτο |
διαφέρει
ἢ
εἰ
ἤρετο,
Κορίσκος |
[2, 24] |
πλὴν
ἐπί
γε
τούτων
οὐδὲ
|
τοῦτο |
δόξειεν
ἄν·
καὶ
γὰρ
τὸν |
[2, 29] |
μηδὲν
ἧττον
τὸ
ἀδύνατον.
Κἄπειτα
|
τοῦτο |
ἐμφανιστέον,
καὶ
λεκτέον
ὡς
ἔδωκεν |
[2, 32] |
Ἆρ´
οὗ
ἐπιστήμην
ἔχεις,
ἐπίστασαι
|
τοῦτο; |
ἐπιστήμην
δ´
ἔχεις
λίθου·
ἐπίστασαι |
[2, 32] |
Τοῦτο"
ἐν
τῷ
Ἆρ´
ἐπίστασαι
|
τοῦτο; |
Καὶ
ἐν
τῷ
Τοῦτο
δὲ |
[2, 33] |
δι´
ἅ,
(καὶ)
μὴ
προσλαβὼν
|
τοῦτο |
καὶ
μὴ
συλλογισάμενος
εὐήθης
ὁ |
[2, 24] |
εἴ
ποτέ
τι
σημαίνομεν
ἀφελόντες,
|
τοῦτο |
λέγεται
πολλαχῶς·
καὶ
γὰρ
τὸ |
[2, 31] |
τούτων〉
δι´
ὧν
δηλοῦται
κατηγορουμένοις
|
τοῦτο |
λεκτέον,
ὡς
οὐ
τὸ
αὐτὸ |
[2, 32] |
Οὗ"
λίθου
λέγει,
(τὸ
δὲ
|
τοῦτο" |
λίθον·
ἐδόθη
δ´,
οὗ
ἐπιστήμην |
[2, 16] |
ὑφ´
ἑτέρου
ῥᾳδίως
παραλογιζόμενος
καὶ
|
τοῦτο |
μὴ
διαισθανόμενος
κἂν
αὐτὸς
ὑφ´ |
[2, 17] |
θάτερον
εἶναι
δοκῇ,
θατέρου
δὲ
|
τοῦτο |
μὴ
ἐξ
ἀνάγκης,
ἐρωτώμενον
πότερον, |
[2, 17] |
γὰρ
εἰ
ἀληθὲς
εἰπεῖν,
διὰ
|
τοῦτο |
μία
ἡ
ἐρώτησις.
Ἐγχωρεῖ
γὰρ |
[2, 25] |
γὰρ
ὀμόσας
ἐπιορκήσειν
εὐορκεῖ
ἐπιορκῶν
|
τοῦτο |
(μόνον,
εὐορκεῖ
δὲ
οὔ)
οὐδ´ |
[2, 32] |
Εἰ
ὃ
λέγεις
εἶναι,
ἔστι
|
τοῦτο, |
ξύλον
δὲ
λέγεις
εἶναι,
ἔστιν |
[2, 19] |
γὰρ
πρὸς
τοῦτο
ἀλλὰ
διὰ
|
τοῦτο |
ὁ
λόγος.
Ἐν
ἀρχῇ
μὲν |
[2, 16] |
διαισθανόμενος
κἂν
αὐτὸς
ὑφ´
αὑτοῦ
|
τοῦτο |
πάθοι
πολλάκις.
Τρίτον
δὲ
καὶ |
[2, 24] |
εἴπομεν·
εἰ
γάρ,
μὴ
συμπεραινομένου,
|
τοῦτο |
παραλιπόντες
ἀληθὲς
συμπεπεράνθαι
φασί
(πάντα |
[2, 32] |
δὲ
ὁ
ἀποκρινόμενος,
ἀλλὰ
δεῖ
|
τοῦτο |
προσερωτηθῆναι.
Εἰ
δὲ
μήτ´
ἔστιν |
[2, 24] |
ἡ
σύνθεσίς
ἐστιν·
Ἆρ´
ἐστὶ
|
τοῦτο |
σόν;
Ναί.
Ἔστι
δὲ
τοῦτο |
[2, 27] |
τούτῳ
χρησομένου,
ἀλλ´
ὡς
πρὸς
|
τοῦτο |
συλλογιουμένου,
τοὐναντίον
ἢ
ἐπὶ
τῶν |
[2, 17] |
σαφῶς
ἀλλὰ
κολοβῶς
ἐρωτᾶται,
(παρὰ
|
τοῦτο |
συμβαίνει
ὁ
ἔλεγχος.
Οἷον
ἆρ´ |
[2, 25] |
γὰρ
οἱ
τοιοῦτοι
λόγοι
παρὰ
|
τοῦτο |
συμβαίνουσιν.
Ἆρ´
ἡ
ὑγίεια
ἢ |
[2, 24] |
δὲ
τοῦτο
τέκνον·
σὸν
ἄρα
|
τοῦτο |
τέκνον.
Ἀλλ´
οὐ
σὸν
τέκνον |
[2, 24] |
τοῦτο
σόν;
Ναί.
Ἔστι
δὲ
|
τοῦτο |
τέκνον·
σὸν
ἄρα
τοῦτο
τέκνον. |
[2, 32] |
τὸ
ἐρώτημα
λεχθέν,
Ἆρ´
ἐπίστασαι
|
τοῦτο; |
τοῦτο
δ´
ἐστὶ
λίθος·
ἐπίστασαι |
[2, 24] |
ἐπιστήμη
τῶν
κακῶν"
Τὸ
δὲ
|
τοῦτο |
τούτων
εἶναι
οὐ
λέγεται
πολλαχῶς, |
[2, 24] |
κακὰ
λέγηται
ὡς
τινός,
διὰ
|
τοῦτο |
τῶν
κακῶν
ἐστιν,
ἀλλ´
οὐ |
[2, 24] |
τῶν
κακῶν
ἐστιν,
ἀλλ´
οὐ
|
τοῦτο |
τῶν
κακῶν)
παρὰ
τὸ
πῂ |
[2, 32] |
ἔχεις,
ἐπίστασθαι
οὐ
τούτου
ἀλλὰ
|
τοῦτο, |
ὥστ´
οὐ
τοῦ
λίθου
ἀλλὰ |