Section, chapitre
[2, 30]	ὁτὲ δ´ οὐδετέρῳ ὑπάρχει, ὥστε	μὴ	ἁπλοῦ ὄντος τοῦ ἐρωτήματος ἁπλῶς
[2, 25]	ἢ πρός τι λέγεσθαι, καὶ	μὴ	ἁπλῶς, λυτέον σκοποῦντι τὸ συμπέρασμα
[2, 17]	ἁμάρτημά ἐστιν, ὥστε κἂν εἰ	μὴ	αὐτός, ἀλλ´ ὅ γε λόγος
[2, 25]	οὐκ ἐνταῦθ´ ἀγαθόν; Ἆρ´ ὃ	μὴ	βούλοιτ´ ἂν ὁ φρόνιμος, κακόν;
[2, 24]	λευκὸν εἰδέναι, ὅτι δὲ μουσικὸν	μὴ	γνωρίζειν· οὕτω γὰρ τὸ αὐτὸ
[2, 17]	τεθείη τοῖς ἑτέροις. Εἰ οὖν	μὴ	δεῖ πρὸς δύο ἐρωτήσεις μίαν
[2, 24]	δεῖξαί τινα, παρ´ ὃ δὲ	μὴ	δεῖξαι, οἷον τὸν Ζήνωνος λόγον,
[2, 16]	ἑτέρου ῥᾳδίως παραλογιζόμενος καὶ τοῦτο	μὴ	διαισθανόμενος κἂν αὐτὸς ὑφ´ αὑτοῦ
[2, 32]	τὸ Κορίσκος" σημαίνει ὅπερ αὕτη,	μὴ	δίδωσι δὲ ὁ ἀποκρινόμενος, ἀλλὰ
[2, 17]	ἐπειδὴ ἄδηλος μέν ἐστιν ὁ	μὴ	διορισάμενος τὴν ἀμφιβολίαν πότερον ἐλήλεγκται
[2, 17]	τὸ διελεῖν, φανερὸν ὅτι τὸ	μὴ	διορίσαντα δοῦναι τὴν ἐρώτησιν, ἀλλ´
[2, 26]	τὸ αὐτὸ εἶναι διπλάσιον καὶ	μὴ	διπλάσιον, ἀλλὰ φατέον, μὴ μέντοι
[2, 17]	γε αὐτούς, ὥστε πρὸς τὸ	μὴ	δοκεῖν διορθωτέον. Εἰ γάρ ἐστιν
[2, 25]	κωλύει ἁπλῶς ὂν ἀγαθὸν τῷδε	μὴ	εἶναι ἀγαθόν, ἢ τῷδε μὲν
[2, 23]	εἰ ἄψυχον συμβαίνει λέγειν, ἀποφήσαντα	μὴ	εἶναι δηλοῦν ὡς ἔστιν ἔμψυχον·
[2, 25]	καὶ ἀληθεύειν, ἀλλὰ διὰ τὸ	μὴ	εἶναι εὐθεώρητον πότερον ἄν τις
[2, 31]	οὐκ εἴ τις λέγει τοδὶ	μὴ	εἶναι λευκόν, λέγει αὐτὸ λευκὸν
[2, 22]	ἐρώτησιν ἀναιροῦντες, ὅτι ἐνδέχεται ὃ	μὴ	ἔλαβεν ἔχειν, οἷον οἶνον λαβόντα
[2, 17]	ἀφανίζει καὶ τὸν ἐλεγχόμενον καὶ	μὴ	ἐλεγχόμενον ἄδηλον ποιεῖ. Ἐπεὶ γὰρ
[2, 17]	Εἰ δὲ τὰ δύο ἐρωτήματα	μὴ	ἓν ἐποίει τις ἐρώτημα, οὐδ´
[2, 22]	Εἰ δή τις ἐκεῖ, δοὺς	μὴ	ἐνδέχεσθαι ἅμα ταὐτὸ ποιεῖν καὶ
[2, 17]	εἶναι δοκῇ, θατέρου δὲ τοῦτο	μὴ	ἐξ ἀνάγκης, ἐρωτώμενον πότερον, δεῖ
[2, 24]	δ´ οὐκ ἔσται, ἄν τις	μὴ	ἐπὶ τοῦ εἰδέναι ἀλλ´ ἐπὶ
[2, 23]	ἄν τις; ἢ οὐχ ὃ	μὴ	ἔχει, ἀλλ´ ὡς οὐκ ἔχει,
[2, 22]	εἰ ὅ τις ἔχων ὕστερον	μὴ	ἔχει, ἀπέβαλεν· ὁ γὰρ ἕνα
[2, 23]	ἀντικείμενον ἔσται λύσις. Ἆρ´ ὃ	μὴ	ἔχει, δοίη ἄν τις; ἢ
[2, 22]	πρότερον ἔχων, ἀποβέβληκεν, ὅσα δὲ	μὴ	ἔχει ᾗ ὅσα, οὐκ ἀνάγκη
[2, 22]	ὅτι δοίη ἄν τις ὃ	μὴ	ἔχει. Καὶ φανερὸν ὅτι οὐ
[2, 22]	ὅτι δοίη ἄν τις ὃ	μὴ	ἔχει· οὐ γὰρ ἔχει ἕνα
[2, 22]	χειρὶ τύπτοι ἄν" ἢ ᾧ	μὴ	ἔχει ὀφθαλμῷ ἴδοι ἄν; οὐ
[2, 22]	δέκα ἀστραγάλους" Ἢ ὃ μὲν	μὴ	ἔχει πρότερον ἔχων, ἀποβέβληκεν, ὅσα
[2, 22]	ἐξ ἀρχῆς, (εἰ) Ὅσα τις	μὴ	ἔχει πρότερον ἔχων, ἆρά γε
[2, 22]	ὧδε διδόναι ἐστίν· ὡς δὲ	μὴ	ἔχει τις, δοίη ἄν, οἷον
[2, 22]	οἱ τοιοίδε πάντες· Ἆρ´ ᾗ	μὴ	ἔχει χειρὶ τύπτοι ἄν" ἢ
[2, 28]	ἔχει ἀρχήν, τὸ ἀγένητον ἀξιοῖ	μὴ	ἔχειν, ὥστ´ εἰ ἀγένητος ὁ
[2, 22]	δοίη ἄν τίς τι ταχέως	μὴ	ἔχων ταχέως, φήσαντος δὲ συλλογίζοιτο
[2, 17]	Ἐξειργόμενον δὲ τούτων ἐπὶ τὸ	μὴ	καλῶς δεδεῖχθαι πορευτέον, ἀπαντῶντα κατὰ
[2, 17]	ἄν. Νῦν δὲ διὰ τὸ	μὴ	καλῶς ἐρωτᾶν τοὺς πυνθανομένους ἀνάγκη
[2, 24]	πρᾶγμα εἰδέναι καὶ ἀγνοεῖν, ἀλλὰ	μὴ	κατὰ ταὐτό· τὸν οὖν προσιόντα
[2, 17]	ἐναντίον εἶναι〉 φάναι, ὄνομα δὲ	μὴ	κεῖσθαι τοῦ ἑτέρου. Ἐπεὶ δ´
[2, 20]	δύναται ποιεῖν, οὔ φασι συμβαίνειν	μὴ	κιθαρίζοντα κιθαρίζειν· οὐ γὰρ πάντως
[2, 22]	φαίη ἐγχωρεῖν, οὔπω ἐλήλεγκται, εἰ	μὴ	λέγοι τὸ ὁρᾶν ποιεῖν τι
[2, 18]	δὲ πλεῖστον ἐρωτώμενόν τε καὶ	μὴ	λύειν λόγον· τὸ μὲν γὰρ
[2, 26]	καὶ μὴ διπλάσιον, ἀλλὰ φατέον,	μὴ	μέντοι ὡδὶ ὥς ποτ´ ἦν
[2, 30]	ἦν ἔλεγχος, ἀλλὰ φανερὸν ὅτι	μὴ	μιᾶς ἐρωτήσεως τῶν πλειόνων γινομένης,
[2, 33]	εἶναι διὰ τὸ μεταφερόμενον ἕκαστον	μὴ	ὁμοίως εἶναι δῆλον. Ὥσπερ οὖν
[2, 17]	γάρ ἐστιν ὁ ἔλεγχος ἀντίφασις	μὴ	ὁμώνυμος ἔκ τινων, οὐδὲν ἂν
[2, 25]	ἀλλὰ μὴν ἔστι γέ τι	μὴ	ὄν. Ὁμοίως δὲ καὶ τὸ
[2, 25]	τοῦτ´ ἔχοντες· Ἆρ´ ἐνδέχεται τὸ	μὴ	ὂν εἶναι; ἀλλὰ μὴν ἔστι
[2, 25]	καὶ εἶναι ταὐτόν (τὸ γὰρ	μὴ	ὂν οὐκ εἰ ἔστι τι,
[2, 17]	θέσεως. Ἔτι ὅταν τὸ καθόλου	μὴ	ὀνόματι ληφθῇ ἀλλὰ παραβολῇ, λεκτέον
[2, 17]	γὰρ ἔξεστιν ἐπὶ τέλει συμπεραναμένου	μὴ	ὅπερ ἔφησεν ἀποφῆσαι λέγειν, ἀλλ´
[2, 22]	Οὐδ´ εἴ τις τὸ ἐκτιθέμενον	μὴ	ὅπερ τόδε τι εἶναι λέγοι
[2, 17]	ἑνός, πλείω ἠρώτησεν. Εἰ οὖν	μὴ	ὀρθὸν πρὸς δύο ἐρωτήσεις μίαν
[2, 25]	ἀγαθόν; ἀλλὰ τῷ ἄφρονι καὶ	μὴ	ὀρθῶς χρωμένῳ οὐκ ἀγαθόν· ἀγαθὸν
[2, 17]	οἴκοι, εἴτε παρόντων ἀμφοῖν εἴτε	μὴ	παρόντων· ἀμφοτέρως γὰρ πλείους αἱ
[2, 31]	καὶ τὸ ποιῆσαι ἐν τῷ	μὴ	ποιῆσαι καὶ ὅλως ἐν τῇ
[2, 17]	τῶν τὰ τοιαῦτα προτεινόντων, ὅπως	μὴ	πρὸς ἅπαν δοκῶσι δυσκολαίνειν· εἶτ´
[2, 19]	τῷ τέλει τὸ πολλαχῶς, ἂν	μὴ	προσλάβῃ τὴν ἀντίφασιν οὐ γίνεται
[2, 33]	λόγος καὶ δι´ ἅ, (καὶ)	μὴ	προσλαβὼν τοῦτο καὶ μὴ συλλογισάμενος
[2, 17]	δὲ συνυπονοοῦντες τίθεμεν, οἷον ὅσα	μὴ	σαφῶς ἀλλὰ κολοβῶς ἐρωτᾶται, (παρὰ
[2, 17]	ἃν ᾖ σύνεγγυς ἀναιρετέον, καὶ	μὴ	συγχωρητέον εἶναι ἔνια, ὡς τὸ
[2, 17]	ὧν λέγουσιν οἱ πολλοὶ τὸν	μὴ	συγχωροῦντα ψεύδεσθαι ἂν φαῖεν ἔνια
[2, 24]	παρ´ ὃ ψευδής. Εἰ οὖν	μὴ	συλλελόγισται, εἰ καὶ ἀληθὲς ἢ
[2, 33]	(καὶ) μὴ προσλαβὼν τοῦτο καὶ	μὴ	συλλογισάμενος εὐήθης ὁ συλλογισμός· ὅταν
[2, 33]	ἐστίν. Ἐνίοτε μὲν οὖν ὁ	μὴ	συλλογισθεὶς λόγος εὐήθης ἐστίν, ἐὰν
[2, 22]	δῷ λέγεσθαι, συμπεραίνεται· ἐὰν δὲ	μὴ	συμπεραίνηται, οὐκ ἂν εἴη ἡ〉
[2, 24]	ὥσπερ οὓς εἴπομεν· εἰ γάρ,	μὴ	συμπεραινομένου, τοῦτο παραλιπόντες ἀληθὲς συμπεπεράνθαι
[2, 19]	συμπέρασμα διττόν, ἐν δὲ τῷ	μὴ	συνεπίστασθαι τὸν ἐπιστάμενον" ἓν τῶν
[2, 22]	παρὰ τὸ ὡσαύτως λέγεσθαι τὰ	μὴ	ταὐτὰ πῶς ἀπαντητέον, ἐπείπερ ἔχομεν
[2, 32]	ἀσπίδα. Ἢ οὐκ ἀνάγκη, εἰ	μὴ	τὸ Αὕτη" ἀσπίδα σημαίνει ἀλλ´
[2, 22]	Ὁ μὲν γὰρ ἔδωκεν ἐρωτηθεὶς	μὴ	ὑπάρχειν τι τούτων ὅσα τί
[2, 33]	παρὰ διαίρεσιν ἢ ἀναίρεσίν ἐστι,	μὴ	φανερὸς δ´ ὢν διὰ τίνος
[2, 22]	μή τις ἔχει δοίη ἄν;	μὴ	φάντος δὲ ἔροιτο εἰ δοίη
[2, 18]	εἰ συλλελόγισται ψεῦδος, ἢ εἰ	μὴ	ὢν συλλογισμὸς δοκεῖ εἶναι συλλογισμός)
[2, 20]	αὐτὸς λόγος γίνεται, διαιρούμενος, εἴπερ	μὴ	ὡς〉 καὶ τὸ ὄρος" (καὶ)

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 19/11/2009