HODOI ELEKTRONIKAI: Du texte à l'hypertexte

Alphabétiquement [« »]
τόνδε 2
τοσαῦτα 3
τοσόνδε 1
τοῦ 42
τοῦδε 3
τοὐναντίον 2
τοὔνομα 2

Fréquences [« »]
38 ὃ
39 πρὸς
39 τῷ
42 τοῦ
44 τὴν
45 ὡς
46 παρὰ

HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Aristote, La Logique. La réfutation des sophistes. Deuxième section (texte complet)

τοῦ

Section, chapitre

[2, 25]   ἀποβαλεῖν νόσον. Ἆρα τὸ δίκαιον τοῦ ἀδίκου καὶ τὸ δικαίως τοῦ

[2, 25]   τοῦ ἀδίκου καὶ τὸ δικαίως τοῦ ἀδίκως αἱρετώτερον; ἀλλ´ ἀποθανεῖν ἀδίκως

[2, 22]   τούτου τοῦ ἐρωτήματος. Ἀλλ´ ὑπὸ τοῦ ἀκούοντος ὑπολαμβάνεται δεδωκέναι, ὅτε τὸ

[2, 16]   θᾶττον καὶ τὸ βραδύτερον ἐκ τοῦ γεγυμνάσθαι γίνεται μᾶλλον, οὕτω καὶ

[2, 20]   ἐπιστῆμαι σπουδαῖαι, σπουδαῖα τὰ μαθήματα; τοῦ δὲ κακοῦ σπουδαία ἡ ἐπιστήμη·

[2, 33]   λύσις (ἢ) τοῦ παρόντος καιροῦ τοῦ διαλεχθῆναι πρὸς τὴν λύσιν.

[2, 25]   ἀδίκως αἱρετόν, τὸ ἀδίκως αἱρετώτερον τοῦ δικαίως, ἀλλ´ ἁπλῶς μὲν τὸ

[2, 31]   τὰς κατηγορίας, οἷον διπλάσιον" ἀντὶ τοῦ διπλάσιον ἡμίσεος" ὅτι ἐμφαίνεται. Καὶ

[2, 16]   τῆς φαυλότητος αὐτῶν, ὑποψίαν δίδωσι τοῦ δοκεῖν δυσχεραίνειν οὐ διὰ τἀληθὲς

[2, 24]   ἔσται, ἄν τις μὴ ἐπὶ τοῦ εἰδέναι ἀλλ´ ἐπὶ τοῦ εἶναι

[2, 24]   ἐπὶ τοῦ εἰδέναι ἀλλ´ ἐπὶ τοῦ εἶναι ἤ πως ἔχειν τὸ

[2, 26]   δὲ παρὰ τὸν ὁρισμὸν γινομένοις τοῦ ἐλέγχου, καθάπερ ὑπεγράφη πρότερον, ἀπαντητέον

[2, 27]   διειλεγμένον· ὁ γὰρ ἔλεγχος ἄνευ τοῦ ἐξ ἀρχῆς. Εἶθ´ ὅτι ἐδόθη

[2, 24]   καὶ γὰρ τὸ ἥμισυ εἰπόντες τοῦ ἔπους δός μοι Ἰλιάδα" σημαίνομεν,

[2, 22]   ἀλλὰ πάσχειν· προσδεῖται γὰρ τούτου τοῦ ἐρωτήματος. Ἀλλ´ ὑπὸ τοῦ ἀκούοντος

[2, 30]   ὑπάρχει, ὥστε μὴ ἁπλοῦ ὄντος τοῦ ἐρωτήματος ἁπλῶς ἀποκρινομένοις οὐδὲν συμβαίνει

[2, 17]   φάναι, ὄνομα δὲ μὴ κεῖσθαι τοῦ ἑτέρου. Ἐπεὶ δ´ ἔνια μὲν

[2, 21]   Ναί. Οὐκοῦν τὸ οὐ καταλύεις’ τοῦ καταλύεις’ ἀπόφασις; (Ναί. Ἔφησας δ´

[2, 20]   οὐ κιθαρίζων δ´ ἔχεις δύναμιν τοῦ κιθαρίζειν· κιθαρίσαις ἂν ἄρα οὐ

[2, 25]   τἀγαθόν. Ὁμοίως δὲ καὶ ὁ τοῦ κλέπτου λόγος· οὐ γάρ, εἰ

[2, 22]   σημαίνει. Ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ τοῦ Κορίσκος (καὶ Κορίσκος μουσικός, πότερον

[2, 25]   οἷον ἂν ᾖ κατὰ δόξαν τοῦ κρίναντος· οὐ γάρ, εἰ δίκαιον

[2, 32]   τούτου ἀλλὰ τοῦτο, ὥστ´ οὐ τοῦ λίθου ἀλλὰ τὸν λίθον. Ὅτι

[2, 28]   τοῦ παρεπομένου συμβιβάζοντας ἐπ´ αὐτοῦ τοῦ λόγου δεικτέον. Ἔστι δὲ διττὴ

[2, 24]   κακῶν διττῶς, ἀλλ´ οὐκ ἐπὶ τοῦ λόγου τούτου, ἀλλ´ εἴ τι

[2, 28]   ἀντικείμενον) παρ´ ὃ καὶ ὁ τοῦ Μελίσσου λόγος· εἰ γὰρ τὸ

[2, 25]   ᾖ ψευδής, κύριά ἐστιν ἐκ τοῦ νόμου· τὸ αὐτὸ ἄρα δίκαιον

[2, 32]   παρὰ τὸ τὴν ἀνόμοιον πτῶσιν τοῦ ὀνόματος ὁμοίαν φαίνεσθαι. Ἆρ´ ἀληθές

[2, 22]   οὖν ὃ ἔχει, συνάγει ἐπὶ τοῦ ὅσα· τὰ γὰρ δέκα ποσά.

[2, 20]   οὐ τούτου ἔχει τὴν δύναμιν, τοῦ οὐ κιθαρίζων κιθαρίζειν, ἀλλ´, ὅτε

[2, 28]   ~ΧΧV ΙΙΙ. Καὶ τοὺς διὰ τοῦ παρεπομένου συμβιβάζοντας ἐπ´ αὐτοῦ τοῦ

[2, 33]   χρόνου δεομένη ἡ λύσις (ἢ) τοῦ παρόντος καιροῦ τοῦ διαλεχθῆναι πρὸς

[2, 20]   κιθαρίζειν, ἀλλ´, ὅτε οὐ ποιεῖ, τοῦ ποιεῖν. Λύουσι δέ τινες τοῦτον

[2, 24]   κατὰ τοῦ συμβεβηκότος καὶ κατὰ τοῦ πράγματος ἀληθεύεσθαι· μόνοις γὰρ τοῖς

[2, 24]   ἐστι τὸ πότε λεκτέον ἐπὶ τοῦ πράγματος ὅταν ἐπὶ τοῦ συμβεβηκότος

[2, 31]   δηλοῖ ἐπὶ τοῦ σιμοῦ καὶ τοῦ ῥοικοῦ, προστιθέμενον δὲ οὐδὲν κωλύει

[2, 31]   μὲν τὸ αὐτὸ δηλοῖ ἐπὶ τοῦ σιμοῦ καὶ τοῦ ῥοικοῦ, προστιθέμενον

[2, 24]   ὅτι οὐκ ἀνάγκη τὸ κατὰ τοῦ συμβεβηκότος καὶ κατὰ τοῦ πράγματος

[2, 24]   ἐπὶ τοῦ πράγματος ὅταν ἐπὶ τοῦ συμβεβηκότος ὑπάρχῃ, καὶ ἐπ´ ἐνίων

[2, 26]   καὶ ἀγνοεῖ. Ἆρα τὸ τετράπηχυ τοῦ τριπήχεος μεῖζον; γένοιτο δ´ ἂν

[2, 18]   εἰρημένη νῦν λύσις καὶ ἡ τοῦ φαινομένου συλλογισμοῦ παρ´ ὅ τι

[2, 25]   δ´ ὁ λόγος καὶ περὶ τοῦ ψεύδεσθαι τὸν αὐτὸν ἅμα καὶ

Section, chapitre
[2, 25]	ἀποβαλεῖν νόσον. Ἆρα τὸ δίκαιον	τοῦ	ἀδίκου καὶ τὸ δικαίως τοῦ
[2, 25]	τοῦ ἀδίκου καὶ τὸ δικαίως	τοῦ	ἀδίκως αἱρετώτερον; ἀλλ´ ἀποθανεῖν ἀδίκως
[2, 22]	τούτου τοῦ ἐρωτήματος. Ἀλλ´ ὑπὸ	τοῦ	ἀκούοντος ὑπολαμβάνεται δεδωκέναι, ὅτε τὸ
[2, 16]	θᾶττον καὶ τὸ βραδύτερον ἐκ	τοῦ	γεγυμνάσθαι γίνεται μᾶλλον, οὕτω καὶ
[2, 20]	ἐπιστῆμαι σπουδαῖαι, σπουδαῖα τὰ μαθήματα;	τοῦ	δὲ κακοῦ σπουδαία ἡ ἐπιστήμη·
[2, 33]	λύσις (ἢ) τοῦ παρόντος καιροῦ	τοῦ	διαλεχθῆναι πρὸς τὴν λύσιν.
[2, 25]	ἀδίκως αἱρετόν, τὸ ἀδίκως αἱρετώτερον	τοῦ	δικαίως, ἀλλ´ ἁπλῶς μὲν τὸ
[2, 31]	τὰς κατηγορίας, οἷον διπλάσιον" ἀντὶ	τοῦ	διπλάσιον ἡμίσεος" ὅτι ἐμφαίνεται. Καὶ
[2, 16]	τῆς φαυλότητος αὐτῶν, ὑποψίαν δίδωσι	τοῦ	δοκεῖν δυσχεραίνειν οὐ διὰ τἀληθὲς
[2, 24]	ἔσται, ἄν τις μὴ ἐπὶ	τοῦ	εἰδέναι ἀλλ´ ἐπὶ τοῦ εἶναι
[2, 24]	ἐπὶ τοῦ εἰδέναι ἀλλ´ ἐπὶ	τοῦ	εἶναι ἤ πως ἔχειν τὸ
[2, 26]	δὲ παρὰ τὸν ὁρισμὸν γινομένοις	τοῦ	ἐλέγχου, καθάπερ ὑπεγράφη πρότερον, ἀπαντητέον
[2, 27]	διειλεγμένον· ὁ γὰρ ἔλεγχος ἄνευ	τοῦ	ἐξ ἀρχῆς. Εἶθ´ ὅτι ἐδόθη
[2, 24]	καὶ γὰρ τὸ ἥμισυ εἰπόντες	τοῦ	ἔπους δός μοι Ἰλιάδα" σημαίνομεν,
[2, 22]	ἀλλὰ πάσχειν· προσδεῖται γὰρ τούτου	τοῦ	ἐρωτήματος. Ἀλλ´ ὑπὸ τοῦ ἀκούοντος
[2, 30]	ὑπάρχει, ὥστε μὴ ἁπλοῦ ὄντος	τοῦ	ἐρωτήματος ἁπλῶς ἀποκρινομένοις οὐδὲν συμβαίνει
[2, 17]	φάναι, ὄνομα δὲ μὴ κεῖσθαι	τοῦ	ἑτέρου. Ἐπεὶ δ´ ἔνια μὲν
[2, 21]	Ναί. Οὐκοῦν τὸ οὐ καταλύεις’	τοῦ	καταλύεις’ ἀπόφασις; (Ναί. Ἔφησας δ´
[2, 20]	οὐ κιθαρίζων δ´ ἔχεις δύναμιν	τοῦ	κιθαρίζειν· κιθαρίσαις ἂν ἄρα οὐ
[2, 25]	τἀγαθόν. Ὁμοίως δὲ καὶ ὁ	τοῦ	κλέπτου λόγος· οὐ γάρ, εἰ
[2, 22]	σημαίνει. Ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ	τοῦ	Κορίσκος (καὶ Κορίσκος μουσικός, πότερον
[2, 25]	οἷον ἂν ᾖ κατὰ δόξαν	τοῦ	κρίναντος· οὐ γάρ, εἰ δίκαιον
[2, 32]	τούτου ἀλλὰ τοῦτο, ὥστ´ οὐ	τοῦ	λίθου ἀλλὰ τὸν λίθον. Ὅτι
[2, 28]	τοῦ παρεπομένου συμβιβάζοντας ἐπ´ αὐτοῦ	τοῦ	λόγου δεικτέον. Ἔστι δὲ διττὴ
[2, 24]	κακῶν διττῶς, ἀλλ´ οὐκ ἐπὶ	τοῦ	λόγου τούτου, ἀλλ´ εἴ τι
[2, 28]	ἀντικείμενον) παρ´ ὃ καὶ ὁ	τοῦ	Μελίσσου λόγος· εἰ γὰρ τὸ
[2, 25]	ᾖ ψευδής, κύριά ἐστιν ἐκ	τοῦ	νόμου· τὸ αὐτὸ ἄρα δίκαιον
[2, 32]	παρὰ τὸ τὴν ἀνόμοιον πτῶσιν	τοῦ	ὀνόματος ὁμοίαν φαίνεσθαι. Ἆρ´ ἀληθές
[2, 22]	οὖν ὃ ἔχει, συνάγει ἐπὶ	τοῦ	ὅσα· τὰ γὰρ δέκα ποσά.
[2, 20]	οὐ τούτου ἔχει τὴν δύναμιν,	τοῦ	οὐ κιθαρίζων κιθαρίζειν, ἀλλ´, ὅτε
[2, 28]	~ΧΧV ΙΙΙ. Καὶ τοὺς διὰ	τοῦ	παρεπομένου συμβιβάζοντας ἐπ´ αὐτοῦ τοῦ
[2, 33]	χρόνου δεομένη ἡ λύσις (ἢ)	τοῦ	παρόντος καιροῦ τοῦ διαλεχθῆναι πρὸς
[2, 20]	κιθαρίζειν, ἀλλ´, ὅτε οὐ ποιεῖ,	τοῦ	ποιεῖν. Λύουσι δέ τινες τοῦτον
[2, 24]	κατὰ τοῦ συμβεβηκότος καὶ κατὰ	τοῦ	πράγματος ἀληθεύεσθαι· μόνοις γὰρ τοῖς
[2, 24]	ἐστι τὸ πότε λεκτέον ἐπὶ	τοῦ	πράγματος ὅταν ἐπὶ τοῦ συμβεβηκότος
[2, 31]	δηλοῖ ἐπὶ τοῦ σιμοῦ καὶ	τοῦ	ῥοικοῦ, προστιθέμενον δὲ οὐδὲν κωλύει
[2, 31]	μὲν τὸ αὐτὸ δηλοῖ ἐπὶ	τοῦ	σιμοῦ καὶ τοῦ ῥοικοῦ, προστιθέμενον
[2, 24]	ὅτι οὐκ ἀνάγκη τὸ κατὰ	τοῦ	συμβεβηκότος καὶ κατὰ τοῦ πράγματος
[2, 24]	ἐπὶ τοῦ πράγματος ὅταν ἐπὶ	τοῦ	συμβεβηκότος ὑπάρχῃ, καὶ ἐπ´ ἐνίων
[2, 26]	καὶ ἀγνοεῖ. Ἆρα τὸ τετράπηχυ	τοῦ	τριπήχεος μεῖζον; γένοιτο δ´ ἂν
[2, 18]	εἰρημένη νῦν λύσις καὶ ἡ	τοῦ	φαινομένου συλλογισμοῦ παρ´ ὅ τι
[2, 25]	δ´ ὁ λόγος καὶ περὶ	τοῦ	ψεύδεσθαι τὸν αὐτὸν ἅμα καὶ

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher
Dernière mise à jour : 19/11/2009