Chapitre
[1]	παιδὸς ὄντος, καὶ νενικηκότα αὐτὸν	παγκράτιον	ἧκεν ἄγων ἐπὶ τὴν θέαν.
[8]	ὃς τοῦ κηρυχθῆναι ἕνεκα νικῶν	παγκράτιον	πολλοὺς μὲν πόνους, πολλὰ δ᾿
[2]	Επεὶ γοῦν νικηφόρος ἐβούλετο τοῦ	παγκρατίου	γενέσθαι, σὺν σοὶ σκεψάμενος, {ὄς
[5]	εἰδῶ ὅ τι με χρὴ	παθεῖν	ἢ ἀποτεῖσαι. Μόνον, ἔφη, κρυφῇ
[4]	τοὺς συκοφάντας ἐθεράπευον, εἰδὼς ὅτι	παθεῖν	μᾶλλον κακῶς ἱκανὸς εἴην ἢ
[2]	μὲν θεώμενοι ἐφοβοῦντο μή τι	πάθῃ,	ἡ δὲ θαρρούντως τε καὶ
[2]	οἴνου ἀλλ᾿ ἀναπειθόμενοι πρὸς τὸ	παιγνιωδέστερον	ἀφιξόμεθα. Εδόκει μὲν δὴ ταῦτα
[2]	ἐπειρᾶτο. Τέλος δ᾿ ὅτι τὸν	παῖδ᾿	ἐπῄνουν ὡς ἐν τῇ ὀρχήσει
[1]	ὥστε δειπνεῖν τἀλλότρια, καὶ τὸν	παῖδα	δὲ ἔφη πάνυ πιέζεσθαι διά
[9]	συνομόσαι ἂν ἦ μὴν τὸν	παῖδα	καὶ τὴν παῖδα ὑπ᾿ ἀλλήλων
[2]	τὰ θαύματα δυναμένων ποιεῖν, καὶ	παῖδα	πάνυ γε ὡραῖον καὶ πάνυ
[4]	ἐγὼ καὶ σιωπῶν πείσαιμι τὸν	παῖδα	τόνδε καὶ τὴν παῖδα φιλῆσαί
[9]	μὴν τὸν παῖδα καὶ τὴν	παῖδα	ὑπ᾿ ἀλλήλων φιλεῖσθαι. Εῴκεσαν γὰρ
[4]	τὸν παῖδα τόνδε καὶ τὴν	παῖδα	φιλῆσαί με ἢ σύ, ὦ
[2]	δυνησόμεθα· ἂν δὲ ἡμῖν οἱ	παῖδες	μικραῖς κύλιξι πυκνὰ ἐπιψακάζωσιν, ἵνα
[8]	νῦν ἅμα χαριζόμενος Καλλίᾳ καὶ	παιδεύεις	αὐτὸν οἷόνπερ χρὴ εἶναι. Νὴ
[2]	οὕτω γιγνώσκων οὐ καὶ σὺ	παιδεύεις	Ξανθίππην, ἀλλὰ χρῇ γυναικὶ τῶν
[8]	τοῦτο δηλώσω. Ο μὲν γὰρ	παιδεύων	λέγειν τε ἃ δεῖ καὶ
[2]	ὥσπερ καὶ νῦν τῷδε τῷ	παιδὶ	ἤρκεσε τόδε τὸ οἴκημα ἐνιδρῶσαι,
[4]	ἢ δῆλον ὅτι ἐπὶ τῷ	παιδί;	Μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη, οὐ
[8]	νέμει ὧν ἐπιθυμεῖ, τῷ δὲ	παιδὶ	τὰ ἐπονειδιστότατα; ἢ διότι ἃ
[8]	εἰ ὧδε ἐπισκοποῖμεν, τῷ ποτέρως	παιδὶ	φιληθέντι μᾶλλον ἄν τις πιστεύσειεν
[1]	ἀλλὰ καὶ τὰ ἐν ταῖς	παιδιαῖς.	Οἷς δὲ παραγενόμενος ταῦτα γιγνώσκω
[8]	αὐτοῖς ὅμως παρατάττεσθαι ἔφη τὰ	παιδικὰ	εἰς τὸν ἀγῶνα, οὐδὲν τοῦτο
[8]	ταῦτα ἀνάγκη καὶ πρὸς τὰ	παιδικὰ	πάσχειν· ἡ δὲ τῆς ψυχῆς
[8]	Αχιλλεὺς Ομήρῳ πεποίηται οὐχ ὡς	παιδικοῖς	Πατρόκλῳ ἀλλ᾿ ὡς ἑταίρῳ ἀποθανόντι
[8]	ἃ σπεύδει πράττειν παρὰ τῶν	παιδικῶν,	εἴργει μάλιστα τοὺς οἰκείους ἀπὸ
[8]	ἐρώμενον. Καὶ μὴν καὶ τῶν	παιδικῶν	ὃς μὲν ἂν εἰδῇ ὅτι
[8]	στράτευμα ἀλκιμώτατον ἂν γένοιτο ἐκ	παιδικῶν	τε καὶ ἐραστῶν. Τούτους γὰρ
[8]	δὲ εἰκὸς καὶ ὑπὸ τῶν	παιδικῶν	τὸν τοιοῦτον ἐραστὴν ἀντιφιλεῖσθαι, καὶ
[8]	δ᾿ ἀγαθὸν τῷ ὀρεγομένῳ ἐκ	παιδικῶν	φίλον ἀγαθὸν ποιήσασθαι ὅτι ἀνάγκη
[2]	διῆλθε μιμούμενος τήν τε τοῦ	παιδὸς	καὶ τὴν τῆς παιδὸς ὄρχησιν.
[8]	δὲ ὁρῴη αὐτὸν τὰ τοῦ	παιδὸς	καλὰ μᾶλλον ἢ τὰ ἑαυτοῦ
[1]	ὁ Ιππονίκου ἐρῶν ἐτύγχανεν Αὐτολύκου	παιδὸς	ὄντος, καὶ νενικηκότα αὐτὸν παγκράτιον
[2]	τοῦ παιδὸς καὶ τὴν τῆς	παιδὸς	ὄρχησιν. Καὶ πρῶτον μὲν ὅτι
[4]	νομίζοντες ἠδικῆσθαι ὑπὸ τοῦ σοῦ	παιδὸς	ὥστε ἀποκτεῖναι αὐτὸν βούλεσθαι; Αλλ᾿
[2]	{ὄς ἔδοξεν αύτῷ κράτιστος εἴναι	παιδοτρίβης,	τοῦτον εἷλετο, νῦν δ᾿ αὖ,
[3]	αὕτη ἡ κρᾶσις τῶν τε	παίδων	τῆς ὥρας καὶ τῶν φθόγγων
[9]	καὶ εἴσεισι πρὸς αὐτήν, ἔπειτα	παιξοῦνται	πρὸς ἀλλήλους. Εκ τούτου πρῶτον
[4]	ταχὺ παρακμάζον, ἐπεὶ ὥσπερ γε	παῖς	γίγνεται καλός, οὕτω καὶ μειράκιον
[2]	Εγὼ γοῦν διψῶ· καὶ ὁ	παῖς	ἐγχεάτω μοι τὴν μεγάλην φιάλην.
[2]	φύσεως γελοιότερον· ὅτι δ᾿ ἡ	παῖς	εἰς τοὔπισθεν καμπτομένη τροχοὺς ἐμιμεῖτο,
[2]	αὐλητρὶς μὲν ηὔλησεν, ὁ δὲ	παῖς	ἐκιθάρισε, καὶ ἐδόκουν μάλα ἀμφότεροι
[7]	ὅδε ὁ σὸς καὶ ἡ	παῖς	ἥδε ὡς ῥᾷστα διάγοιεν, ἡμεῖς
[3]	πρὸς τὸν αὐλὸν ἐκιθάρισεν ὁ	παῖς	καὶ ᾖσεν. ἔνθα δὴ ἐπῄνεσαν
[5]	με καταδυναστεύσῃ. ἡ μὲν δὴ	παῖς	καὶ ὁ παῖς κρύφα ἀνέφερον.
[5]	μὲν δὴ παῖς καὶ ὁ	παῖς	κρύφα ἀνέφερον. Ο δὲ Σωκράτης
[7]	σκοπῶ ὅπως ἂν ὁ μὲν	παῖς	ὅδε ὁ σὸς καὶ ἡ
[2]	καὶ ἐν οἷς δ᾿ ἡ	παῖς	ποιεῖ ὅτι ἡ γυναικεία φύσις
[8]	διὰ τί ἀντιφιλήσειεν ἂν ὁ	παῖς;	Πότερον ὅτι ἑαυτῷ μὲν νέμει
[2]	μὲν ὅτι ἐπῄνεσαν ὡς ὁ	παῖς	σὺν τοῖς σχήμασιν ἔτι καλλίων
[8]	φιλήσει αὐτόν. Οὐδὲ γὰρ ὁ	παῖς	τῷ ἀνδρὶ ὥσπερ γυνὴ κοινωνεῖ
[2]	Εἴδετ᾿ ἔφη, ὡς καλὸς {ὁ}	παῖς	ὢν ὅμως σὺν τοῖς σχήμασιν
[2]	συστρατεύεσθαι ἐθέλει. ἐκ τούτου ὁ	παῖς	ὠρχήσατο. Καὶ ὁ Σωκράτης εἶπεν·
[9]	σχήματα ἀλλ᾿ ἐφειμένοις πράττειν ἃ	πάλαι	ἐπεθύμουν. Τέλος δὲ οἱ συμπόται
[8]	συνεκροτεῖτο· ὁ δὲ Σω κράτης	πάλιν	αὖ καινοῦ λόγου κατῆρχεν. Αρ᾿
[1]	παρακελευσάμενος θαρρεῖν, ὅτι ἔσονται συμβολαί,	πάλιν	ἐδείπνει. ~Ως δ᾿ ἀφῃρέθησαν αἱ
[7]	δὲ ὄντος ὁ Σωκράτης αὖ	πάλιν	εἶπεν· Αρα ἐπειδὴ πάντες ἐπιθυμοῦμεν
[3]	ἀφροδίτην ἐγείρειν. Εκ τούτου δὲ	πάλιν	εἶπεν ὁ Σωκράτης· Οὗτοι μὲν
[2]	ἀλλὰ παντὶ διαπονῶν τῷ σώματι	πᾶν	ἰσόρροπον ποιεῖν; ἢ ἐπ᾿ ἐκείνῳ
[1]	δηλῶσαι βούλομαι. ἦν μὲν γὰρ	Παναθηναίων	τῶν μεγάλων ἱπποδρομία, Καλλίας δὲ
[8]	καὶ τοὺς ἔρωτας τὴν μὲν	Πάνδημον	τῶν σωμάτων ἐπιπέμπειν, τὴν δ᾿
[8]	ἢ διτταί, Οὐρανία τε καὶ	Πάνδημος,	οὐκ οἶδα· καὶ γὰρ Ζεὺς
[8]	εἰσι καὶ θυσίαι τῇ μὲν	Πανδήμῳ	ῥᾳδιουργότεραι, τῇ δὲ Οὐρανίᾳ ἁγνότεραι,
[4]	δὲ καλὸς καὶ ἡσυχίαν ἔχων	πάντ᾿	ἂν διαπράξαιτο. Εγὼ γοῦν καίπερ
[8]	τὰ νῦν καλὰ ἔργα οὐ	πάντ᾿	ἂν εὕροι τις ἕνεκα ἐπαίνου
[6]	νῦν σύγε λοιδορουμένῳ ἔοικας, εἰ	πάντ᾿	αὐτοῦ βελτίων φῂς εἶναι. Αλλὰ
[4]	τοίνυν οἱ πάντα μὲν εἰδότες	πάντα	δὲ δυνάμενοι θεοὶ οὕτω μοι
[4]	ἡγοῦνται ὥστε πάντα μὲν πόνον,	πάντα	δὲ κίνδυνον ὑποδύονται, ἐφ᾿ ᾧ
[4]	καὶ βάρβαροι τοὺς θεοὺς ἡγοῦνται	πάντα	εἰδέναι τά τε ὄντα καὶ
[8]	ἢ παρόντων ἐπιμελεῖσθαι; Οὐ ταῦτα	πάντα	ἐπαφρόδιτα; Διά γέ τοι τὰ
[8]	δὲ μορφῇ νεωτάτου, καὶ μεγέθει	πάντα	ἐπέχοντος, ψυχῇ δὲ ἀνθρώπου ἱδρυμένου,
[4]	ἐμὲ θεραπευέτω. Εγὼ γὰρ ταῦτα	πάντα	ἐπίσταμαι. Η καὶ βασιλεύειν, ἔφη
[2]	θάττονα ῥυθμὸν ἐπάγειν ἵει ἅμα	πάντα	καὶ σκέλη καὶ χεῖρας καὶ
[5]	ταῦτα μηδὲν ὅμοια ὄντα ἀλλήλοις	πάντα	καλὰ εἶναι; Αν νὴ Δί᾿
[4]	δὲ διδόναι. Οὗτοι τοίνυν οἱ	πάντα	μὲν εἰδότες πάντα δὲ δυνάμενοι
[4]	χρήματα οὕτω πένεσθαι ἡγοῦνται ὥστε	πάντα	μὲν πόνον, πάντα δὲ κίνδυνον
[4]	Πᾶσαι γοῦν αἱ πόλεις καὶ	πάντα	τὰ ἔθνη διὰ μαντικῆς ἐπερωτῶσι
[4]	ἥδιον μὲν θεῶμαι ἢ τἆλλα	πάντα	τὰ ἐν ἀνθρώποις καλά· τυφλὸς
[1]	βούλοιτο, συνεσκευασμένος τε παρεῖναι ἔφη	πάντα	τὰ ἐπιτήδεια ὥστε δειπνεῖν τἀλλότρια,
[3]	ἀνὴρ ἀγαθὸς γενοίμην ἠνάγκασέ με	πάντα	τὰ Ομήρου ἔπη μαθεῖν· καὶ
[4]	ἄλλον αὐταῖς ἐθέλειν προσιέναι. Καὶ	πάντα	τοίνυν ταῦτα οὕτως ἡδέα μοι
[8]	ἐρωμένου χρώμενον μᾶλλον ἂν ταῦτα	πάντα	τῷ τὴν ψυχὴν ἐρασμίῳ πιστεῦσαι.
[4]	αὐτόν; Ναὶ μὰ Δί᾿ ἔφη,	παντάπασί	γε. Οὐδ᾿ αὐτὸς ἄρ᾿ ἔφη,
[4]	γὰρ ταῦτα δύνωμαι, σεσαγμένος δὴ	παντάπασι	πλούτου τὴν ψυχὴν ἔσομαι. Καὶ
[6]	ὅταν γὰρ ὁ αὐλὸς φθέγγηται,	παντάπασι	σιωπῶμεν. Καὶ ὁ Ερμογένης, Η
[2]	διδῶσιν αὐτῷ Αθηναῖοι χρήματα, ποιήσειν	πάντας	Αθηναίους τολμᾶν ὁμόσε ταῖς λόγχαις
[4]	ἐμοὶ δοκοῦντα καλὸν εἶναι, ὄμνυμι	πάντας	θεοὺς μὴ ἑλέσθαι ἂν τὴν
[4]	ἀρέσκοντας δύναιτο ἀποδεικνύναι, οὐχ οὗτος	παντελῶς	ἂν ἤδη ἀγαθὸς μαστροπὸς εἴη;
[9]	ἀλλ᾿ ἀληθινῶς τοῖς στόμασι φιλοῦντας,	πάντες	ἀνεπτερωμένοι ἐθεῶντο. Καὶ γὰρ ἤκουον
[4]	κακῶς ποιεῖν καὶ τοῦτο σαφές.	Πάντες	γοῦν αἰτοῦνται τοὺς θεοὺς τὰ
[4]	γὰρ ἄξιον, ἔφη, ὁπότε γε	πάντες	εἰδότες ὅτι γελωτοποιός εἰμι, ὅταν
[4]	εἴη; Σαφῶς γε νὴ Δία,	πάντες	εἶπον. Οὐκοῦν εἴ τις τοιούτους
[4]	εἶπαν Πάνυ μὲν οὖν, τοῦτο	πάντες	ἐκ τοῦ λοιποῦ ἀπεκρίναντο. Οὐκοῦν
[7]	αὖ πάλιν εἶπεν· Αρα ἐπειδὴ	πάντες	ἐπιθυμοῦμεν λέγειν, νῦν ἂν μάλιστα
[8]	ἄνευ φιλίας συνουσία οὐδεμία ἀξιόλογος	πάντες	ἐπιστάμεθα. Φιλεῖν γε μὴν τῶν
[3]	σε, ὅτι καὶ οἱ ῥαψῳδοὶ	πάντες	ἐπίστανται ταῦτα τὰ ἔπη; Καὶ
[8]	ἀμνημονῆσαι, ἄλλως τε καὶ ἐπειδὴ	πάντες	ἐσμὲν τοῦ θεοῦ τούτου θιασῶται;
[1]	ὅτι μὲν γελωτοποιός εἰμι ἴστε	πάντες·	ἥκω δὲ προθύμως νομίσας γελοιότερον
[1]	ἀντικληθησόμενος καλεῖ μέ τις, ἐπεὶ	πάντες	ἴσασιν ὅτι ἀρχὴν οὐδὲ νομίζεται
[1]	οἱ δὲ καὶ ἐσχηματίζοντό πως.	Πάντες	μὲν οὖν οἱ ἐκ θεῶν
[1]	τῇ φωνῇ σαφῶς κλαίειν ἐφαίνετο.	Πάντες	μὲν οὖν παρεμυθοῦντό τε αὐτὸν
[8]	νομίζουσι. Δοκοῦμεν δ᾿ ἄν μοι	πάντες	ὁμόλογοι γενέσθαι περὶ ὧν λέγω,
[3]	ὄντες ἐμοῦ ἐπιμέλονται. Ενταῦθα τοίνυν	πάντες	προσέβλεψαν αὐτῷ, καὶ πολλοὶ ἅμα
[4]	λαμβάνοι; ἐπεὶ δὲ καὶ ταῦτα	πάντες	συνωμολόγουν, Τοιοῦτος μέντοι, ἔφη, μοι
[2]	τὰ δὲ σκέλη λεπτύνονται, ἀλλὰ	παντὶ	διαπονῶν τῷ σώματι πᾶν ἰσόρροπον
[8]	τῷ τὸν οἰκεῖον ἀγρὸν κεκτημένῳ·	πάντοθεν	γοῦν φέρων ὅ τι ἂν
[5]	δὲ ἐμοὶ ἀναπέπτανται, ὥστε τὰς	πάντοθεν	ὀσμὰς προσδέχεσθαι. Τὸ δὲ δὴ
[4]	τῆς δαπάνης, ὁ δὲ τοῦ	παντὸς	ἐνδεῖται· αἰσθάνομαι δὲ καὶ τυράννους
[1]	τότε τοῦ Αὐτολύκου τὸ κάλλος	πάντων	εἷλκε τὰς ὄψεις πρὸς αὐτόν·
[4]	δὲ καὶ διὰ τὸ μόνον	πάντων	ἔργων τὸ τοῖς σώμασι συμψαύειν
[1]	φέγγος τι ἐν νυκτὶ φανῇ,	πάντων	προσάγεται τὰ ὄμματα, οὕτω καὶ
[4]	Δί᾿ ἔφη ὁ Κριτόβουλος, ἢ	πάντων	Σειληνῶν τῶν ἐν τοῖς σατυρικοῖς
[4]	ὁ σοφώτατος πεποίηκε σχεδὸν περὶ	πάντων	τῶν ἀνθρωπίνων. ὅστις ἂν οὖν
[5]	καρκίνον εὐοφθαλμότατον εἶναι τῶν ζῴων;	Πάντως	δήπου, ἔφη· ἐπεὶ καὶ πρὸς
[2]	ἕξειν. Καὶ ἐγὼ μέν, ἔφη,	πάνυ	ἂν ἡδέως, ὦ Συρακόσιε, μάθοιμι
[3]	ἐγὼ δὲ οἶδ᾿ ὅτι καὶ	πάνυ	ἂν πολλὰ χρήματα λαμβάνοιμι, εἰ
[1]	οὐχ ὑπισχνοῦντο συνδειπνήσειν· ὡς δὲ	πάνυ	ἀχθόμενος φανερὸς ἦν, εἰ μὴ
[4]	Καὶ χάριν μέντοι σοι ἔχω·	πάνυ	γὰρ καλὸς κἀγαθὸς δοκεῖ μοι
[2]	θαύματα δυναμένων ποιεῖν, καὶ παῖδα	πάνυ	γε ὡραῖον καὶ πάνυ καλῶς
[4]	οἱ τοῖχοί μοι δοκοῦσιν εἶναι,	πάνυ	δὲ παχεῖαι ἐφεστρίδες οἱ ὄροφοι,
[2]	μέν, ὦ ἄνδρες, καὶ ἐμοὶ	πάνυ	δοκεῖ· τῷ γὰρ ὄντι ὁ
[4]	σε καὶ τὴν ἀκόλουθον ταύτης	πάνυ	ἐξειργασμένον. Τίνα ταύτην; Τὴν προαγωγείαν,
[2]	παῖδα πάνυ γε ὡραῖον καὶ	πάνυ	καλῶς κιθαρίζοντα καὶ ὀρχούμενον. Ταῦτα
[4]	μὴν ἐν τῇ οἰκίᾳ γένωμαι,	πάνυ	μὲν ἀλεεινοὶ χιτῶνες οἱ τοῖχοί
[4]	εἰς τὸ ἀρέσκειν διδάσκοι ἄν;	Πάνυ	μὲν οὖν. Αμείνων δ᾿ ἂν
[4]	τοῦτον ἀποδεικνύναι οἷς ἂν συνῇ;	Πάνυ	μὲν οὖν, ἔφασαν. Οὐκοῦν ἓν
[4]	σχέσιν καὶ τριχῶν καὶ ἐσθῆτος;	Πάνυ	μὲν οὖν, ἔφασαν. Οὐκοῦν καὶ
[4]	Καὶ ὑμῖν οὕτω δοκεῖ; ἔφη.	Πάνυ	μὲν οὖν, ἔφασαν. ὡς δ᾿
[4]	ὅτι ὅστις πλείστοις, οἱ δὲ	Πάνυ	μὲν οὖν. Ο δ᾿ εἰπὼν
[4]	τινες οἳ πρὸς φιλίαν ἄγουσι;	Πάνυ	μὲν οὖν. Οὐκοῦν τούτων ὁ
[4]	καὶ αἰδημόνως καὶ θρασέως φθέγγεσθαι;	Πάνυ	μὲν οὖν. Τί δέ, λόγοι
[4]	καὶ ἐχθρῶς πρός τινας βλέπειν;	Πάνυ	μὲν οὖν. Τί δέ, τῇ
[4]	ἔφασαν. ὡς δ᾿ ἅπαξ εἶπαν	Πάνυ	μὲν οὖν, τοῦτο πάντες ἐκ
[4]	Τούτους μὲν οὖν ἔγωγε καὶ	πάνυ	οἰκτίρω τῆς ἄγαν χαλεπῆς νόσου.
[1]	καὶ τὸν παῖδα δὲ ἔφη	πάνυ	πιέζεσθαι διά τε τὸ φέρειν
[4]	γὰρ πολλοὺς μὲν ἰδιώτας, οἳ	πάνυ	πολλὰ ἔχοντες χρήματα οὕτω πένεσθαι
[4]	σύ, ὦ Σώκρατες, εἰ καὶ	πάνυ	πολλὰ καὶ σοφὰ λέγοις. Τί
[1]	ἐμοὶ ἦτε, ἐπιδείξω ὑμῖν ἐμαυτὸν	πάνυ	πολλῆς σπουδῆς ἄξιον ὄντα. Οἱ
[7]	θεωρεῖν. Καὶ γὰρ δὴ οὐδὲ	πάνυ	τι σπάνιον τό γε θαυμασίοις
[5]	καὶ ἐγένοντο πᾶσαι σὺν Κριτοβούλῳ,	Παπαῖ,	ἔφη ὁ Σωκράτης, οὐχ ὅμοιον
[4]	τὰ ὄντα διδοίην ἢ ἕτερα	παρ᾿	ἄλλου λαμβάνοιμι, ἥδιον δ᾿ ἂν
[4]	μὴ ζήλου· ἐγὼ γὰρ ἥξω	παρ᾿	αὐτοῦ δανεισάμενος τὸ μηδενὸς προσδεῖσθαι,
[4]	κάλλους. Εἰ δὲ ἡδὺ τὸ	παρ᾿	ἑκόντων διαπράττεσθαι ὧν τις δέοιτο,
[1]	σοφὰ λέγειν, νῦν δέ, ἐὰν	παρ᾿	ἐμοὶ ἦτε, ἐπιδείξω ὑμῖν ἐμαυτὸν
[6]	δοκεῖ, τοῦτ᾿ ἔφη. Τὸ τοίνυν	παρ᾿	οἶνον λυπεῖν τοὺς συνόντας, τοῦτ᾿
[4]	παρέχεται. Σωκράτης τε γὰρ οὗτος	παρ᾿	οὗ ἐγὼ τοῦτον ἐκτησάμην οὔτ᾿
[4]	δέ σε Ιππίᾳ τῷ Ηλείῳ,	παρ᾿	οὗ οὗτος καὶ τὸ μνημονικὸν
[9]	δὲ τοῦθ᾿ ἥξει Διόνυσος ὑποπεπωκὼς	παρὰ	θεοῖς καὶ εἴσεισι πρὸς αὐτήν,
[3]	τοίνυν, ἔφη, ἥδιστ᾿ ἂν ἀπολάβοιμι	παρὰ	Καλλίου τὴν ὑπόσχεσιν. ἔφη γὰρ
[8]	ὑμῖν δοκῶ σπουδαιολογῆσαι μᾶλλον ἢ	παρὰ	πότον πρέπει, μηδὲ τοῦτο θαυμάζετε.
[8]	προξενεῖς δὲ καὶ κατάγονται ἀεὶ	παρὰ	σοὶ οἱ κράτιστοι αὐτῶν. ὡς
[2]	ὦ Συρακόσιε, μάθοιμι τὰ σχήματα	παρὰ	σοῦ. Καὶ ὅς, Τί οὖν
[4]	Οὐχ ὁρᾷς ὅτι τούτῳ μὲν	παρὰ	τὰ ὦτα ἄρτι ἴουλος καθέρπει,
[8]	δὲ τούτοις πιστεύοι μήτ᾿ ἂν	παρά	τι ποιήσῃ μήτ᾿ ἂν καμὼν
[5]	ἴσως γὰρ εὐδοκιμοῦντα τὸν μαστροπὸν	παρὰ	τοῖς κριταῖς ὁρᾷ. Αλλ᾿ ὅμως,
[1]	λουσάμενοι παρῆλθον. Αὐτόλυκος μὲν οὖν	παρὰ	τὸν πατέρα ἐκαθέζετο, οἱ δ᾿
[4]	ναὶ μὰ τὸν Απόλλω, ὅτε	παρὰ	τῷ γραμματιστῇ ἐν τῷ αὐτῷ
[5]	μὴ ταινίας ἀλλὰ φιλήματα ἀναδήματα	παρὰ	τῶν κριτῶν γενέσθαι. Επεὶ δὲ
[2]	Οὐ μὰ Δί᾿ ἔφη, οὐ	παρὰ	τῶν μυροπωλῶν. Αλλὰ πόθεν δή;
[8]	ἢ διότι ἃ σπεύδει πράττειν	παρὰ	τῶν παιδικῶν, εἴργει μάλιστα τοὺς
[1]	ἐν ταῖς παιδιαῖς. Οἷς δὲ	παραγενόμενος	ταῦτα γιγνώσκω δηλῶσαι βούλομαι. ἦν
[4]	Καὶ ὁ Αντισθένης, Εμοί, ἔφη,	παραδίδως,	ὦ Σώκρατες, τὴν τέχνην; Ναὶ
[2]	εἶπεν· Ω Σώκρατες, ἐμὲ μὲν	παρακάλει,	ὅταν μέλλῃς μανθάνειν ὀρχεῖσθαι, ἵνα
[4]	ὅταν μέν τι ἀγαθὸν ἔχωσι,	παρακαλοῦσί	με ἐπὶ ταῦτα προθύμωσ, ὅταν
[8]	χρήματα ἢ τέκνα ἢ χάριτας	παρακατατίθεσθαι.	Εγὼ μὲν γὰρ οἶμαι καὶ
[1]	ἀνεκαλύψατό τε καὶ τῇ ψυχῇ	παρακελευσάμενος	θαρρεῖν, ὅτι ἔσονται συμβολαί, πάλιν
[8]	τῆς ὥρας ἄνθος ταχὺ δήπου	παρακμάζει,	ἀπολείποντος δὲ τούτου ἀνάγκη καὶ
[4]	ἀτιμαστέον τὸ κάλλος ὡς ταχὺ	παρακμάζον,	ἐπεὶ ὥσπερ γε παῖς γίγνεται
[8]	φιλήματος ἢ ἄλλου τινὸς ψηλαφήματος	παρακολουθεῖ.	Εἰ δὲ λαμυρώτερον λέγω, μὴ
[8]	σε ὁρῶ τὸν πατέρα αὐτοῦ	παραλαμβάνοντα	εἰς τὰς πρὸς τοῦτον συνουσίας.
[7]	ταῦτα δύναμαι γνῶναι τίν᾿ ἂν	παράσχοι.	Οὐδὲ μὴν τό γε διαστρέφοντας
[8]	Ηλεῖοι· συγκαθεύδοντας γοῦν αὐτοῖς ὅμως	παρατάττεσθαι	ἔφη τὰ παιδικὰ εἰς τὸν
[8]	Δοκοῦσι δ᾿ ἔμοιγε οἱ μὲν	παραταττόμενοι	ἀπιστοῦσιν ἐοικέναι μὴ χωρὶς γενόμενοι
[4]	ὁπόσον ἐδυνάμην φέρεσθαι, τοσοῦτόν μοι	παρεδίδου·	ἐγώ τε νῦν οὐδενὶ φθονῶ,
[4]	ἃ δὴ αἰσθόμενος ὁ πατὴρ	παρέδωκέ	μοι αὐτόν, εἴ τι δυναίμην
[2]	Οὐ γὰρ μόνον δεῖπνον ἄμεμπτον	παρέθηκας,	ἀλλὰ καὶ θεάματα καὶ ἀκροάματα
[1]	τι κατάγεσθαι βούλοιτο, συνεσκευασμένος τε	παρεῖναι	ἔφη πάντα τὰ ἐπιτήδεια ὥστε
[6]	μὴ ὅτι λόγον ἄν τις	παρείρειε;	Καὶ ὁ Σωκράτης, Ω Καλλία,
[4]	τις καὶ τὰ νῦν ὄντα	παρέλοιτο,	οὐδὲν οὕτως ὁρῶ φαῦλον ἔργον
[1]	κλαίειν ἐφαίνετο. Πάντες μὲν οὖν	παρεμυθοῦντό	τε αὐτὸν ὡς αὖθις γελασόμενοι
[2]	ηὔλει μὲν αὐτῇ ἡ ἑτέρα,	παρεστηκὼς	δέ τις τῇ ὀρχηστρίδι ἀνεδίδου
[8]	μοι ἐν τῷ παρόντι ὄχλον	πάρεχε·	ὡς γὰρ ὁρᾷς, ἄλλα πράττω.
[4]	ἄπληστον καὶ ἐλπίδας τινὰς γλυκείας	παρέχει.	{ἴσως δὲ καὶ διὰ τὸ
[4]	τοῦ εἰδώλου τέρψιν μὲν οὐ	παρέχει,	πόθον δὲ ἐμποιεῖ. Καὶ ὁ
[7]	τὸ λαμπρὰν φλόγα ἔχειν φῶς	παρέχει,	τὸ δὲ χαλκεῖον λαμπρὸν ὂν
[4]	ὅμοιον εἴδωλον ἔχων πράγματά μοι	παρέχεις	ἄγεις τε αὐτὸν ὅπου ὄψει;
[2]	καὶ θεάματα καὶ ἀκροάματα ἥδιστα	παρέχεις.	Καὶ ὃς ἔφη· Τί οὖν
[7]	ἐν αὑτῷ δὲ ἄλλα ἐμφαινόμενα	παρέχεται·	καὶ πῶς τὸ μὲν ἔλαιον
[4]	καὶ ἐλευθερίους ὁ τοιοῦτος πλοῦτος	παρέχεται.	Σωκράτης τε γὰρ οὗτος παρ᾿
[4]	οὐκ ἀρκοῦσαν ἂν τροφὴν ἐμοὶ	παρέχοι.	Καὶ γὰρ ὅταν ἡδυπαθῆσαι βουληθῶ,
[4]	ὧν τε διδόασιν ἀεὶ αὖ	παρέχομαι,	εὐφημῶ τε ὅσα ἂν δύνωμαι
[8]	οὐδέ γε ἀναισχυντίαν καὶ ἀκρασίαν	παρεχόμενον	ἐγκρατῆ καὶ αἰδούμενον τὸν ἐρώμενον
[6]	ὕοντες ὠφελοῦσιν, ἄνωθεν δὲ φῶς	παρέχουσιν.	Εἰ δὲ ψυχρὰ λέγω, σὺ
[6]	σὺ αἴτιος, ἔφη, πράγματά μοι	παρέχων.	Ταῦτα μέν, ἔφη, ἔα· ἀλλ᾿
[9]	ἡ Αριάδνη ὡς νύμφη κεκοσμημένη	παρῆλθε	καὶ ἐκαθέζετο ἐπὶ τοῦ θρόνου.
[1]	χρισάμενοι, οἱ δὲ καὶ λουσάμενοι	παρῆλθον.	Αὐτόλυκος μὲν οὖν παρὰ τὸν
[9]	τε καὶ ἀσπαζομένων ἀλλήλους σχήματα	παρῆν	θεάσασθαι. Οἱ δ᾿ ὁρῶντες ὄντως
[6]	Ερμόγενες, εἰπεῖν ἡμῖν τί ἐστὶ	παροινία;	Καὶ ὃς ἀπεκρίνατο· Εἰ μὲν
[6]	σιωπᾷς. Αὕτη μὲν δὴ ἡ	παροινία	οὕτω κατεσβέσθη. ~Εκ τούτου δὲ
[6]	τοὺς συνόντας, τοῦτ᾿ ἐγὼ κρίνω	παροινίαν.	Οἶσθ᾿ οὖν, ἔφη, ὅτι καὶ
[4]	μου δεηθῇ, οὕτω μοι τὸ	παρὸν	ἀρκεῖ ὥστε αἷς ἂν προσέλθω
[4]	σκοποῦντας. Οἷς γὰρ μάλιστα τὰ	παρόντα	ἀρκεῖ ἥκιστα τῶν ἀλλοτρίων ὀρέγονται.
[7]	ἀλλ᾿ ἔξεστιν αὐτίκα μάλα τὰ	παρόντα	θαυμάζειν, τί ποτε ὁ μὲν
[9]	τὸν Διόνυσον ἀλλὰ καὶ τοὺς	παρόντας	ἅπαντας συνομόσαι ἂν ἦ μὴν
[8]	τῷ ἐραστῇ, ὁμοίως αἰδοῦνται τοὺς	παρόντας	ἀπολείπειν. Θεὰν γὰρ οὐ τὴν
[1]	ὁ Καλλίας. Καὶ γὰρ οἱ	παρόντες	σπουδῆς μέν, ὡς ὁρᾷς, μεστοί,
[8]	Μὴ νῦν μοι ἐν τῷ	παρόντι	ὄχλον πάρεχε· ὡς γὰρ ὁρᾷς,
[8]	ἔφη, ὦ ἄνδρες, εἰκὸς ἡμᾶς	παρόντος	δαίμονος μεγάλου καὶ τῷ μὲν
[8]	καὶ ἀπόντων ἔτι μᾶλλον ἢ	παρόντων	ἐπιμελεῖσθαι; Οὐ ταῦτα πάντα ἐπαφρόδιτα;
[8]	Καλλίαν. Καὶ ὁ Καλλίας δὲ	παρορῶν	εἰς ἐκεῖνον εἶπεν· Οὐκοῦν σύ
[2]	τοῦ ἐν γυμνασίοις ὀσμὴ καὶ	παροῦσα	ἡδίων ἢ μύρου γυναιξὶ καὶ
[4]	τὴν σχολὴν ἀεὶ ὁρᾶτέ μοι	παροῦσαν,	ὥστε καὶ θεᾶσθαι τὰ ἀξιοθέατα
[8]	εἰς τὸν ἀντίπαλον ἔρωτα αὐτῷ	παρρησιάζεσθαι.	Καὶ γὰρ δὴ δοκεῖ μοι
[9]	ἀκούσασα τοιοῦτόν τι ἐποίησεν ὡς	πᾶς	ἂν ἔγνω ὅτι ἀσμένη ἤκουσε·
[8]	σύ, ὦ Καλλία, ἐρᾷς Αὐτολύκου	πᾶσα	μὲν ἡ πόλις οἶδε, πολλοὺς
[4]	ὄντα καὶ τὰ μέλλοντα εὔδηλον.	Πᾶσαι	γοῦν αἱ πόλεις καὶ πάντα
[5]	ἐξέπεσον αἱ ψῆφοι καὶ ἐγένοντο	πᾶσαι	σὺν Κριτοβούλῳ, Παπαῖ, ἔφη ὁ
[4]	δικαιοτέρους δύνασαι ποιεῖν, ἐγὼ πρὸς	πᾶσαν	ἀρετὴν δικαιότερος σοῦ εἰμι ἄγων
[4]	Νὴ Δί᾿ ὅλας γε καὶ	πάσας	τὰς νύκτας. Νὴ τὴν Ηραν,
[4]	καλοὺς γέροντας ἐκλέγονται, ὡς συμπαρομαρτοῦντος	πάσῃ	ἡλικίᾳ τοῦ κάλλους. Εἰ δὲ
[6]	ἐοίκῃς. Αλλ᾿ εἴπερ γε τοῖς	πᾶσι	καλοῖς καὶ τοῖς βελτίστοις εἰκάζω
[2]	ἀφιξόμεθα. Εδόκει μὲν δὴ ταῦτα	πᾶσι·	προσέθηκε δὲ ὁ Φίλιππος ὡς
[4]	τε νῦν οὐδενὶ φθονῶ, ἀλλὰ	πᾶσι	τοῖς φίλοις καὶ ἐπιδεικνύω τὴν
[8]	χλιδαινομένου οὐδὲ μαλακίᾳ θρυπτομένου, ἀλλὰ	πᾶσιν	ἐπιδεικνυμένου ῥώμην τε καὶ καρτερίαν
[2]	τὰ τῶν ἀνδρῶν σώματα ταὐτὰ	πάσχειν	ἅπερ καὶ τὰ τῶν ἐν
[8]	ἀνάγκη καὶ πρὸς τὰ παιδικὰ	πάσχειν·	ἡ δὲ τῆς ψυχῆς φιλία
[4]	νόσου. ὅμοια γάρ μοι δοκοῦσι	πάσχειν	ὥσπερ εἴ τις πολλὰ ἔχοι
[4]	ὑμεῖς τὰ αὐτὰ πρὸς ἐμὲ	πάσχετε	οἷάπερ ἐγὼ πρὸς τὸν ἐμοὶ
[1]	τόν τε Αὐτόλυκον καὶ τὸν	πατέρα	αὐτοῦ ἀπῄει εἰς τὴν ἐν
[1]	γὰρ μέλλω Αὐτόλυκον καὶ τὸν	πατέρα	αὐτοῦ. Οἶμαι οὖν πολὺ ἂν
[8]	καὶ ὅτι σε ὁρῶ τὸν	πατέρα	αὐτοῦ παραλαμβάνοντα εἰς τὰς πρὸς
[1]	Αὐτόλυκος μὲν οὖν παρὰ τὸν	πατέρα	ἐκαθέζετο, οἱ δ᾿ ἄλλοι, ὥσπερ
[8]	μὴ μόνον ἑαυτὸν καὶ τὸν	πατέρα	κοσμήσειν, ἀλλ᾿ ἱκανὸς γενήσεσθαι δι᾿
[8]	ξένων. Τούτου δ᾿ αἴτιον τὸ	πατέρων	τε ὀνομαστῶν ἀμφοτέρους ὑμᾶς εἶναι
[9]	περίπατον· καὶ ὁ Λύκων ὁ	πατὴρ	αὐτῷ συνεξιὼν ἐπιστραφεὶς εἶπε· Νὴ
[3]	φρονεῖς. Καὶ ὃς εἶπεν· Ο	πατὴρ	ὁ ἐπιμελούμενος ὅπως ἀνὴρ ἀγαθὸς
[4]	προσεκαύθη. ἃ δὴ αἰσθόμενος ὁ	πατὴρ	παρέδωκέ μοι αὐτόν, εἴ τι
[3]	ὁ δ᾿ εἶπεν· Επὶ τῷ	πατρί,	καὶ ἅμα ἐνεκλίθη αὐτῷ. Καὶ
[8]	φίλους εὖ ποιεῖν καὶ τὴν	πατρίδα	αὔξειν τροπαῖα τῶν πολεμίων ἱστάμενος,
[8]	εἰδὼς Περικλῆς κράτιστος ἐδόκει τῇ	πατρίδι	σύμβουλος εἶναι, ἀθρητέον δὲ καὶ
[4]	θεραπεύειν καὶ πιστεύεσθαι ὑπὸ τῆς	πατρίδος	μᾶλλον ἢ ἀπιστεῖσθαι. Εγὼ τοίνυν
[8]	Ομήρῳ πεποίηται οὐχ ὡς παιδικοῖς	Πατρόκλῳ	ἀλλ᾿ ὡς ἑταίρῳ ἀποθανόντι ἐκπρεπέστατα
[8]	Οὐδὲν γὰρ τούτων ἐστὶν ἀπόκρυφον	πατρὸς	τῷ καλῷ τε κἀγαθῷ ἐραστῇ.
[4]	ὡς πλείστου πλούτου ἐπιθυμῶν οὐ	παύομαι·	ἐξ ὧν ἴσως καὶ φιλοχρηματώτερός
[1]	ἐπ᾿ αὐτῷ, ἐν τῷ μεταξὺ	παυσάμενος	τοῦ δείπνου συγκαλυψάμενος κατέκειτο. Καὶ
[8]	ἡδονὴν ἀντ᾿ εὐκλείας αἱρεῖσθαι; Καίτοι	Παυσανίας	γε ὁ Αγάθωνος τοῦ ποιητοῦ
[4]	Καὶ ὃς εἶπεν· Οὐ γὰρ	παύσῃ	σὺ Κλεινίου μεμνημένος; Αν δὲ
[5]	ἐγὼ ἀποδάκοις. Διὰ δὲ τὸ	παχέα	ἔχειν τὰ χείλη οὐκ οἴει
[4]	μοι δοκοῦσιν εἶναι, πάνυ δὲ	παχεῖαι	ἐφεστρίδες οἱ ὄροφοι, στρωμνήν γε
[2]	οἱ πύκται τοὺς μὲν ὤμους	παχύνονται,	τὰ δὲ σκέλη λεπτύνονται, ἀλλὰ
[2]	οἱ δολιχοδρόμοι τὰ σκέλη μὲν	παχύνονται,	τοὺς ὤμους δὲ λεπτύνονται, μηδ᾿
[8]	ὅτι γε οὐ βιάζεται, ἀλλὰ	πείθει,	διὰ τοῦτο μᾶλλον μισητέος. Ο
[6]	ἐκέλευον, οἱ δὲ τὸν κύριον	πείθειν,	οἱ δὲ καὶ ἄλλα ἔσκωπτον.
[4]	ποιεῖν, οἷς ἐγὼ ὅταν μὲν	πείθωμαι,	οὐδέποτέ μοι μεταμέλει· ἤδη δέ
[8]	ἑαυτὸν πονηρὸν ἀποδεικνύει, ὁ δὲ	πείθων	τὴν τοῦ ἀναπειθομένου ψυχὴν διαφθείρει.
[4]	καὶ ἐσθίοντι ἄχρι τοῦ μὴ	πεινῆν	ἀφικέσθαι καὶ πίνοντι μέχρι τοῦ
[4]	καὶ τυράννους τινάς, οἳ οὕτω	πεινῶσι	χρημάτων ὥστε ποιοῦσι πολὺ δεινότερα
[1]	αὐτοῦ ἀπῄει εἰς τὴν ἐν	Πειραιεῖ	οἰκίαν· συνείπετο δὲ αὐτῷ καὶ
[8]	δόξα ταχὺ ἐλέγχεται ὑπὸ τῆς	πείρας·	ἡ δ᾿ ἀληθὴς ἀνδραγαθία, ἂν
[4]	καὶ ὑμῖν αὐτίκα μάλ᾿ ἔξεστι	πειρᾶσθαι.	Εἶπε γάρ που Ομηρος· Επὶ
[8]	καὶ Πυλάδης καὶ Θησεὺς καὶ	Πειρίθους	καὶ ἄλλοι δὲ πολλοὶ τῶν
[4]	οὔτοι, ἔφη, ἀποκτεῖναι βούλονται, ἀλλὰ	πεῖσαι	αὐτὸν συγκαθεύδειν αὐτοῖς. Σὺ δ᾿
[4]	θᾶττον ἂν ἐγὼ καὶ σιωπῶν	πείσαιμι	τὸν παῖδα τόνδε καὶ τὴν
[2]	μὴν ἔγωγε ἡδέως ἂν θεῴμην	Πείσανδρον	τὸν δημηγόρον μανθάνοντα κυβιστᾶν εἰς
[4]	ἐξ ἑκάστου ἀποβήσεται σημαίνουσί μοι	πέμποντες	ἀγγέλους φήμας καὶ ἐνύπνια καὶ
[4]	πάνυ πολλὰ ἔχοντες χρήματα οὕτω	πένεσθαι	ἡγοῦνται ὥστε πάντα μὲν πόνον,
[4]	ὅτι συνῆν, νῦν δ᾿ ἐπεὶ	πένης	γεγένημαι, οὐκέτι οὐδὲν μέλει οὐδενί.
[4]	Χαρμίδη, δι᾿ ὅ τι ἐπὶ	πενίᾳ	μέγα φρονεῖς. Οὐκοῦν τόδε μέν,
[3]	φρονεῖς; Εγὼ αὖ, ἔφη, ἐπὶ	πενίᾳ	μέγα φρονῶ. Νὴ Δί᾿ ἔφη
[4]	οἴκῳ τὸν πλοῦτον καὶ τὴν	πενίαν	ἔχειν ἀλλ᾿ ἐν ταῖς ψυχαῖς.
[4]	τόν τε ὦμον πλεῖν ἢ	πέντε	ἡμέρας ὤδαξον καὶ ἐν τῇ
[4]	δανεισάμενος τὸ μηδενὸς προσδεῖσθαι, οὕτω	πεπαιδευμένος	ὑπὸ Ομήρου ἀριθμεῖν ἕπτ᾿ ἀπύρους
[4]	δήπου ὅτι Ομηρος ὁ σοφώτατος	πεποίηκε	σχεδὸν περὶ πάντων τῶν ἀνθρωπίνων.
[8]	ὦ Νικήρατε, καὶ Αχιλλεὺς Ομήρῳ	πεποίηται	οὐχ ὡς παιδικοῖς Πατρόκλῳ ἀλλ᾿
[5]	Εἰ γὰρ τοῦ ἀποδάκνειν ἕνεκα	πεποίηται,	πολὺ ἂν σὺ μεῖζον ἢ
[8]	ὁμιλίας πολλὰ ἤδη καὶ ἀνόσια	πεπραγμένα.	ὡς δὲ καὶ ἀνελεύθερος ἡ
[4]	καὶ τὰ ἐκ τῆς οἰκίας	πέπραται,	ἡδέως μὲν καθεύδω ἐκτεταμένος, πιστὸς
[4]	μὲν δή· ἀλλὰ καὶ δέδοικα	περὶ	αὐτοῦ ἰσχυρῶς. Αἰσθάνομαι γάρ τινας
[4]	Ομηρος ὁ σοφώτατος πεποίηκε σχεδὸν	περὶ	πάντων τῶν ἀνθρωπίνων. ὅστις ἂν
[8]	ἥρωες τὴν τῆς ψυχῆς φιλίαν	περὶ	πλείονος ἢ τὴν τοῦ σώματος
[5]	δή, ὦ Κριτόβουλε, εἰς τὸν	περὶ	τοῦ κάλλους ἀγῶνα πρὸς Σωκράτην
[4]	ὁ Σωκράτης, ὅπως μεμνήσῃ διακριθῆναι	περὶ	τοῦ κάλλους, ἐπειδὰν οἱ προκείμενοι
[8]	διατελῶ. Οἱ μὲν δὴ ἄλλοι	περὶ	τῶν ῥηθέντων διελέγοντο, ὁ δ᾿
[8]	ἄν μοι πάντες ὁμόλογοι γενέσθαι	περὶ	ὧν λέγω, εἰ ὧδε ἐπισκοποῖμεν,
[9]	Τέλος δὲ οἱ συμπόται ἰδόντες	περιβεβληκότας	τε ἀλλήλους καὶ ὡς εἰς
[8]	πολεμίων ἱστάμενος, καὶ διὰ ταῦτα	περίβλεπτός	τε καὶ ὀνομαστὸς ἔσεσθαι καὶ
[7]	γε ἐπὶ τοῦ τροχοῦ ἅμα	περιδινουμένου	γράφειν τε καὶ ἀναγιγνώσκειν θαῦμα
[2]	μιμεῖσθαι τοὺς ἀγαθοὺς ἁρματηλάτας, θᾶττον	περιελαύνοντας	τὰς κύλικας. Οἱ μὲν δὴ
[4]	κάλλους, ἐπειδὰν οἱ προκείμενοι λόγοι	περιέλθωσι.	Κρινάτω δ᾿ ἡμᾶς μὴ Αλέξανδρος
[8]	τοῦτον ταῖς μεγίσταις ἂν τιμαῖς	περιέπειν;	Εἰ οὖν βούλει τούτῳ ἀρέσκειν,
[8]	ὀρεγόμενος εἰκότως ἂν ὥσπερ πτωχὸς	περιέποιτο.	Αεὶ γάρ τοι προσαιτῶν καὶ
[4]	ἂν} αὐτὸς εὑρίσκω· ὅμως δὲ	περίεστί	μοι καὶ ἐσθίοντι ἄχρι τοῦ
[4]	οὐδὲ πρὸς σοῦ ποιῶ τὸ	περιιδεῖν	Κριτόβουλον οὕτως ὑπὸ τοῦ ἔρωτος
[8]	σκεπτέον δὲ ποῖά ποτε εἰδὼς	Περικλῆς	κράτιστος ἐδόκει τῇ πατρίδι σύμβουλος
[9]	ἐκαθέζετο ἐπὶ τῶν γονάτων, καὶ	περιλαβὼν	ἐφίλησεν αὐτήν. ἡ δ᾿ αἰδουμένῃ
[3]	ἥκιστα μὲν ἐπίφθονον, ἥκιστα δὲ	περιμάχητον,	καὶ ἀφύλακτον ὂν σῴζεται καὶ
[2]	Μετὰ δὲ τοῦτο κύκλος εἰσηνέχθη	περίμεστος	ξιφῶν ὀρθῶν. Εἰς οὖν ταῦτα
[4]	Καὶ αὕτη μὲν δὴ ἡ	περίοδος	τῶν λόγων ἀπετελέσθη. ~Ο δὲ
[9]	καὶ τὸν υἱὸν σὺν Καλλίᾳ	περιπατήσοντες	ἀπῆλθον. Αὕτη τοῦ τότε συμποσίου
[9]	ὥρα ἦν αὐτῷ) ἐξανίστατο εἰς	περίπατον·	καὶ ὁ Λύκων ὁ πατὴρ
[4]	μὲν αὐτῶν τἀρκοῦντα ἔχει καὶ	περιττεύοντα	τῆς δαπάνης, ὁ δὲ τοῦ
[4]	ἡμῖν αὐτοῖς εἰρῆσθαι, οὗτος καὶ	πεφιληκέναι	τὸν Κλεινίαν· οὗ ἔρωτος οὐδέν
[5]	εὖ εἰργασμένα ᾖ ἢ εὖ	πεφυκότα	πρὸς ἃ ἂν δεώμεθα, καὶ
[5]	πρὸς ἰσχὺν τοὺς ὀφθαλμοὺς ἄριστα	πεφυκότας	ἔχει. Εἶεν, ἔφη, τῶν δὲ
[1]	τὸν παῖδα δὲ ἔφη πάνυ	πιέζεσθαι	διά τε τὸ φέρειν μηδὲν
[4]	γε ὠφελημένοι ἔσεσθε· ἥδιον γὰρ	πιεῖσθε.	Καὶ ὁ Χαρμίδης εἶπεν· Ω
[2]	δ᾿ αὖ Σωκράτης εἶπεν· Αλλὰ	πίνειν	μέν, ὦ ἄνδρες, καὶ ἐμοὶ
[2]	ὅταν δ᾿ ὅσῳ ἥδεται τοσοῦτον	πίνῃ,	καὶ μάλα ὀρθά τε αὔξεται
[4]	τοῦ μὴ πεινῆν ἀφικέσθαι καὶ	πίνοντι	μέχρι τοῦ μὴ διψῆν καὶ
[4]	Θασίῳ οἴνῳ ἐντυχὼν οὐ διψῶν	πίνω	αὐτόν. Αλλὰ μὴν καὶ πολὺ
[8]	προσορᾶν ἀλλήλους, εὐνοϊκῶς δὲ διαλέγεσθαι,	πιστεύειν	δὲ καὶ πιστεύεσθαι, καὶ προνοεῖν
[8]	δὲ διαλέγεσθαι, πιστεύειν δὲ καὶ	πιστεύεσθαι,	καὶ προνοεῖν μὲν ἀλλήλων, συνήδεσθαι
[4]	θεραπεύεσθαι μᾶλλον ἢ θεραπεύειν καὶ	πιστεύεσθαι	ὑπὸ τῆς πατρίδος μᾶλλον ἢ
[4]	ἐλθεῖν, ἵν᾿ ἡ γυνὴ αὐτοῦ	πιστεύῃ	μηδὲ διανοηθῆναι μηδένα ἂν φιλῆσαι
[8]	ἡδέα σπουδάζοντα; Πρὸς δὲ τούτοις	πιστεύοι	μήτ᾿ ἂν παρά τι ποιήσῃ
[8]	πάντα τῷ τὴν ψυχὴν ἐρασμίῳ	πιστεῦσαι.	Σοί γε μήν, ὦ Καλλία,
[8]	παιδὶ φιληθέντι μᾶλλον ἄν τις	πιστεύσειεν	ἢ χρήματα ἢ τέκνα ἢ
[4]	μέ φατε εἶναι. Κἀγὼ μέντοι	πιστεύω.	Καλοὺς γὰρ καὶ ἀγαθοὺς ὑμᾶς
[4]	πέπραται, ἡδέως μὲν καθεύδω ἐκτεταμένος,	πιστὸς	δὲ τῇ πόλει γεγένημαι, οὐκέτι
[5]	δὲ ἐμοὶ καὶ τὸ ἐκ	πλαγίου	διὰ τὸ ἐπιπόλαιοι εἶναι. Λέγεις
[4]	ἐν τῇ ψυχῇ ὡς εἰ	πλαστικὸς	ἢ ζωγραφικὸς ἦν, οὐδὲν ἂν
[4]	τινὸς δεδηγμένος τόν τε ὦμον	πλεῖν	ἢ πέντε ἡμέρας ὤδαξον καὶ
[8]	φέρων ὅ τι ἂν δύνηται	πλείονος	ἄξιον ποιεῖ τὸν ἐρώμενον. Καὶ
[8]	χῶρον ἐοικέναι. Οὐ γὰρ ὅπως	πλείονος	ἄξιος γένηται ἐπιμελεῖται, ἀλλ᾿ ὅπως
[8]	τὴν τῆς ψυχῆς φιλίαν περὶ	πλείονος	ἢ τὴν τοῦ σώματος χρῆσιν
[8]	ἐπιμελεῖται, ἀλλ᾿ ὅπως αὐτὸς ὅτι	πλεῖστα	ὡραῖα καρπώσεται. Ο δὲ τῆς
[4]	μὲν εἶπον Δῆλον ὅτι ὅστις	πλείστοις,	οἱ δὲ Πάνυ μὲν οὖν.
[4]	Καὶ οὗτος δὲ οὐ τοὺς	πλεῖστον	ἀριθμοῦντας χρυσίον θαυμάζει, ἀλλ᾿ οἳ
[5]	τὸ δὲ σὸν ὥσπερ τὸ	πλεῖστον	διαφθείρειν ἱκανόν ἐστι καὶ δικαστὰς
[3]	λέξειν ὅ τι ἕκαστος ἡγεῖται	πλείστου	ἄξιον ἐπίστασθαι. Εγὼ μὲν τοίνυν,
[4]	αὐτῶν ἡδίω εἶναι τοῦ συμφέροντος.	Πλείστου	δ᾿ ἄξιον κτῆμα ἐν τῷ
[4]	ἀκούειν τὰ ἀξιάκουστα καὶ ὃ	πλείστου	ἐγὼ τιμῶμαι, Σωκράτει σχολάζων συνδιημερεύειν.
[4]	ἵππους σταθμῷ καὶ ἀριθμῷ, ὡς	πλείστου	πλούτου ἐπιθυμῶν οὐ παύομαι· ἐξ
[4]	δὲ κίνδυνον ὑποδύονται, ἐφ᾿ ᾧ	πλείω	κτήσονται, οἶδα δὲ καὶ ἀδελφούς,
[4]	τῆς ψυχῆς ταμιεύομαι. Καὶ πολὺ	πλέον	διαφέρει πρὸς ἡδονήν, ὅταν ἀναμείνας
[8]	καὶ πρὸς τὰ σιτία διὰ	πλησμονήν,	ταῦτα ἀνάγκη καὶ πρὸς τὰ
[4]	θάκων καὶ ὁδῶν ἐξίστανται οἱ	πλούσιοι.	Καὶ εἰμὶ νῦν μὲν τυράννῳ
[4]	Αλλὰ καὶ Σωκράτει, ὅτε μὲν	πλούσιος	ἦν, ἐλοιδόρουν με ὅτι συνῆν,
[4]	τῇδε τῇ πόλει ὅτε μὲν	πλούσιος	ἦν πρῶτον μὲν ἐφοβούμην μή
[3]	οἶσθα, ἔφη, ὦ Λύκων, ὅτι	πλουσιώτατος	εἶ ἀνθρώπων; Μὰ Δί᾿ ἔφη,
[3]	υἱοῦ; Επ᾿ αὐτοφώρῳ εἴλημμαι, ἔφη,	πλουσιώτατος,	ὡς ἔοικεν, ἀνθρώπων ὤν. Σὺ
[4]	μηδὲν μᾶλλον Καλλίου τούτου τοῦ	πλουσιωτάτου	ῥιγοῦν· ἐπειδάν γε μὴν ἐν
[4]	ὁ Καλλίας, καὶ εὔχῃ μηδέποτε	πλουτεῖν,	καὶ ἐάν τι ὄναρ ἀγαθὸν
[4]	οὐκ ἐν τῷ οἴκῳ τὸν	πλοῦτον	καὶ τὴν πενίαν ἔχειν ἀλλ᾿
[5]	γὰρ τὸν σὸν καὶ Αντισθένους	πλοῦτον	μή με καταδυναστεύσῃ. ἡ μὲν
[4]	ὡς καὶ ἐλευθερίους ὁ τοιοῦτος	πλοῦτος	παρέχεται. Σωκράτης τε γὰρ οὗτος
[4]	σταθμῷ καὶ ἀριθμῷ, ὡς πλείστου	πλούτου	ἐπιθυμῶν οὐ παύομαι· ἐξ ὧν
[4]	τοῦ ἐν τῇ ἐμῇ ψυχῇ	πλούτου.	Καὶ μὴν καὶ τὸ ἁβρότατόν
[4]	τε ἄλλα ζηλῶ σε τοῦ	πλούτου	καὶ ὅτι οὔτε ἡ πόλις
[4]	ταῦτα δύνωμαι, σεσαγμένος δὴ παντάπασι	πλούτου	τὴν ψυχὴν ἔσομαι. Καὶ αὕτη
[3]	μέγα φρονεῖς, ὦ Αντίσθενες; Επὶ	πλούτῳ,	ἔφη. Ο μὲν δὴ Ερμογένης
[4]	ἄξιον κτῆμα ἐν τῷ ἐμῷ	πλούτῳ	λογίζομαι εἶναι ἐκεῖνο, ὅτι εἴ
[4]	βραχέα ἔχων μέγα φρονεῖς ἐπὶ	πλούτῳ.	Οτι νομίζω, ὦ ἄνδρες, τοὺς
[6]	ἀλλ᾿ εἰπέ μοι πόσους ψύλλα	πόδας	ἐμοῦ ἀπέχει. Ταῦτα γάρ σέ
[2]	ἢ μύρου γυναιξὶ καὶ ἀποῦσα	ποθεινοτέρα.	Καὶ γὰρ δὴ μύρῳ μὲν
[2]	Δί᾿ ἔφη ὁ Σωκράτης. Καὶ	πόθεν	ἄν τις τοῦτο τὸ χρῖμα
[2]	οὐ παρὰ τῶν μυροπωλῶν. Αλλὰ	πόθεν	δή; Ο μὲν Θέογνις ἔφη·
[4]	ἀλλὰ μάλα φιλοκινδύνως ὑπομένω, ἄν	ποθέν	τι ἐλπίζω λήψεσθαι. Αλλ᾿ ἄγε
[4]	εἰδώλου τέρψιν μὲν οὐ παρέχει,	πόθον	δὲ ἐμποιεῖ. Καὶ ὁ Ερμογένης
[8]	τούτῳ ἀρέσκειν, σκεπτέον μέν σοι	ποῖα	ἐπιστάμενος Θεμιστοκλῆς ἱκανὸς ἐγένετο τὴν
[3]	ἔφη, λέγε, ὦ Νικήρατε, ἐπὶ	ποίᾳ	ἐπιστήμῃ μέγα φρονεῖς. Καὶ ὃς
[4]	Καὶ ὃς εἶπεν· Ομολογησώμεθα πρῶτον	ποῖά	ἐστιν ἔργα τοῦ μαστροποῦ· καὶ
[8]	πόλει κατέθηκεν, ἐρευνητέον δὲ καὶ	ποῖα	Λακεδαιμόνιοι ἀσκοῦντες κράτιστοι δοκοῦσιν ἡγεμόνες
[8]	τὴν Ελλάδα ἐλευθεροῦν, σκεπτέον δὲ	ποῖά	ποτε εἰδὼς Περικλῆς κράτιστος ἐδόκει
[7]	λαμπρὸν ὂν φῶς μὲν οὐ	ποιεῖ,	ἐν αὑτῷ δὲ ἄλλα ἐμφαινόμενα
[6]	τῶν θεῶν, ἔφη, Ερμόγενες, οὕτω	ποίει.	Οἶμαι γάρ, ὥσπερ ἡ ᾠδὴ
[2]	ἐν οἷς δ᾿ ἡ παῖς	ποιεῖ	ὅτι ἡ γυναικεία φύσις οὐδὲν
[5]	Τὸ μὲν γὰρ τούτου δικαιοτέρους	ποιεῖ,	τὸ δὲ σὸν ὥσπερ τὸ
[8]	τι ἂν δύνηται πλείονος ἄξιον	ποιεῖ	τὸν ἐρώμενον. Καὶ μὴν καὶ
[4]	Ταῦτα οὖν ὁρῶν δυνάμενόν σε	ποιεῖν	ἀγαθὸν νομίζω προαγωγὸν εἶναι. Ο
[4]	τοὺς ἄλλους δύνασαι δικαίους {ἂν}	ποιεῖν	αὐτούς, πρὸς δὲ σαυτὸν οὔ.
[4]	μέγα φρονεῖς ὅτι δικαιοτέρους δύνασαι	ποιεῖν,	ἐγὼ πρὸς πᾶσαν ἀρετὴν δικαιότερος
[3]	κάλλει ἱκανὸς εἶ βελτίους ἡμᾶς	ποιεῖν;	Εἰ δὲ μή, δῆλόν γε
[4]	ὠφελίμους αὑτοῖς καὶ τούτους δυνάμενος	ποιεῖν	ἐπιθυμεῖν ἀλλήλων, οὗτος ἄν μοι
[2]	διαπονῶν τῷ σώματι πᾶν ἰσόρροπον	ποιεῖν;	ἢ ἐπ᾿ ἐκείνῳ γελᾶτε, ὅτι
[4]	ἔφη, ὁ ἑνὶ δυνάμενος ἀρεστοὺς	ποιεῖν	ἢ ὅστις καὶ πολλοῖς; ἐνταῦθα
[4]	δοκεῖ καὶ πόλεις δύνασθαι φίλας	ποιεῖν	καὶ γάμους ἐπιτηδείους συνάγειν, καὶ
[8]	οὗτοι μάλιστα αἰσχυνοῦνται αἰσχρόν τι	ποιεῖν.	Καὶ μαρτύρια δὲ ἐπήγετο ὡς
[4]	χρὴ καὶ τί οὐ χρὴ	ποιεῖν.	Καὶ μὴν ὅτι νομίζομέν γε
[3]	γὰρ οἶμαι ἱκανὸς εἶναι βελτίους	ποιεῖν.	Καὶ ὁ Αντισθένης εἶπε· Πότερον
[2]	ὀρχηστρίδα τῶν τὰ θαύματα δυναμένων	ποιεῖν,	καὶ παῖδα πάνυ γε ὡραῖον
[8]	δι᾿ ἀνδραγαθίαν καὶ φίλους εὖ	ποιεῖν	καὶ τὴν πατρίδα αὔξειν τροπαῖα
[4]	αὐτοὺς καὶ εὖ καὶ κακῶς	ποιεῖν	καὶ τοῦτο σαφές. Πάντες γοῦν
[4]	δεῖ καὶ ἃ οὐ χρὴ	ποιεῖν,	οἷς ἐγὼ ὅταν μὲν πείθωμαι,
[4]	διδοὺς ἀργύριον τὰς ψυχὰς δικαιοτέρους	ποιεῖς;	Μάλιστα. Πῶς; Οτι διὰ τὸ
[8]	σὺ μαστροπὲ σαυτοῦ ἀεὶ τοιαῦτα	ποιεῖς·	τοτὲ μὲν τὸ δαιμόνιον προφασιζόμενος
[4]	οἰκίας, ἑαυτοῖς δὲ οὐ δύνανται	ποιῆσαι,	ἀλλ᾿ ἐν μισθωταῖς οἰκοῦσι; Καὶ
[2]	τὴν γαστέρα ἔχων μετριωτέραν βούλομαι	ποιῆσαι	αὐτήν; ἢ οὐκ ἴστε ὅτι
[4]	μᾶλλον κακῶς ἱκανὸς εἴην ἢ	ποιῆσαι	ἐκείνους. Καὶ γὰρ δὴ καὶ
[8]	ἐγκρατῆ καὶ αἰδούμενον τὸν ἐρώμενον	ποιῆσαι.	Επιθυμῶ δέ σοι, ἔφη, ὦ
[8]	ὀρεγομένῳ ἐκ παιδικῶν φίλον ἀγαθὸν	ποιήσασθαι	ὅτι ἀνάγκη καὶ αὐτὸν ἀσκεῖν
[2]	ἐὰν διδῶσιν αὐτῷ Αθηναῖοι χρήματα,	ποιήσειν	πάντας Αθηναίους τολμᾶν ὁμόσε ταῖς
[8]	πιστεύοι μήτ᾿ ἂν παρά τι	ποιήσῃ	μήτ᾿ ἂν καμὼν ἀμορφότερος γένηται,
[4]	ἐφ᾿ οἷς ἂν αὐτοὺς μάρτυρας	ποιήσωμαι	ἑκὼν οὐδὲν ψεύδομαι. Νὴ Δί᾿
[8]	Παυσανίας γε ὁ Αγάθωνος τοῦ	ποιητοῦ	ἐραστὴς ἀπολογούμενος ὑπὲρ τῶν ἀκρασίᾳ
[3]	λόγων ἁπτόμενοι μάλιστ᾿ ἂν ταῦτα	ποιοῖμεν.	Εγὼ μὲν τοίνυν, ἔφη, ἥδιστ᾿
[4]	τοῖς ἐρωτικοῖς ἐλευθεριωτέρους μὲν αὐτοὺς	ποιοῦμεν	εἰς χρήματα, φιλοπονωτέρους δὲ καὶ
[8]	γὰρ οἷόν τε πονηρὰ αὐτὸν	ποιοῦντα	ἀγαθὸν τὸν συνόντα ἀποδεῖξαι, οὐδέ
[8]	ἢ τὴν τοῦ σώματος χρῆσιν	ποιοῦνται.	Ζεύς τε γὰρ ὅσων μὲν
[1]	ἔχουσι καὶ τὴν φωνὴν πρᾳοτέραν	ποιοῦνται	καὶ τὰ σχήματα εἰς τὸ
[4]	οἳ οὕτω πεινῶσι χρημάτων ὥστε	ποιοῦσι	πολὺ δεινότερα τῶν ἀπορωτάτων· δι᾿
[4]	ὁρᾷς οἳ ἄλλοις μὲν πολλοῖς	ποιοῦσιν	οἰκίας, ἑαυτοῖς δὲ οὐ δύνανται
[4]	τοῦτο μέντοι, ἔφη, ἐγὼ οὐ	ποιῶ,	ἀλλὰ μάλα φιλοκινδύνως ὑπομένω, ἄν
[4]	ἐν τούτῳ δικαιοτέρους τοὺς ἀνθρώπους	ποιῶ.	Καὶ ὁ Σωκράτης, Πῶς, ὦ
[4]	ὦ Σώκρατες, οὐδὲ πρὸς σοῦ	ποιῶ	τὸ περιιδεῖν Κριτόβουλον οὕτως ὑπὸ
[4]	εἶναι ὡς μᾶλλον μὲν ἥδεσθαι	ποιῶν	ἕκαστα αὐτῶν οὐκ ἂν εὐξαίμην,
[3]	πολλοί· Σὺ τοίνυν ἡμῖν ἐξηγοῦ	ποίων	λόγων ἁπτόμενοι μάλιστ᾿ ἂν ταῦτα
[4]	δέ τις καὶ ὅλῃ τῇ	πόλει	ἀρέσκοντας δύναιτο ἀποδεικνύναι, οὐχ οὗτος
[4]	καθεύδω ἐκτεταμένος, πιστὸς δὲ τῇ	πόλει	γεγένημαι, οὐκέτι δὲ ἀπειλοῦμαι, ἀλλ᾿
[3]	ὅτε βλαβερὰ καὶ φίλοις καὶ	πόλει	δοκεῖ εἶναι, ἡ δὲ δικαιοσύνη
[8]	Σόλων φιλοσοφήσας νόμους κρατίστους τῇ	πόλει	κατέθηκεν, ἐρευνητέον δὲ καὶ ποῖα
[4]	Εγὼ τοίνυν ἐν τῇδε τῇ	πόλει	ὅτε μὲν πλούσιος ἦν πρῶτον
[8]	φιλοτίμως ἐφιεμένων ἀεί ποτε τῇ	πόλει	συνεραστὴς ὢν διατελῶ. Οἱ μὲν
[8]	κἂν μὴ ἐν τῇ αὐτῇ	{πόλει}	ταχθῶσι τῷ ἐραστῇ, ὁμοίως αἰδοῦνται
[2]	τῷ Συρακοσίῳ κράτιστον ἐπιδείξαντι τῇ	πόλει	τὴν ὀρχηστρίδα εἰπεῖν, ἐὰν διδῶσιν
[4]	οὗτος ἄν μοι δοκεῖ καὶ	πόλεις	δύνασθαι φίλας ποιεῖν καὶ γάμους
[4]	μέλλοντα εὔδηλον. Πᾶσαι γοῦν αἱ	πόλεις	καὶ πάντα τὰ ἔθνη διὰ
[4]	ἀποκτείνουσι, πολλάκις δὲ καὶ ὅλας	πόλεις	χρημάτων ἕνεκα ἐξανδραποδίζονται. Τούτους μὲν
[8]	τὴν πατρίδα αὔξειν τροπαῖα τῶν	πολεμίων	ἱστάμενος, καὶ διὰ ταῦτα περίβλεπτός
[4]	πολλοῦ ἂν ἄξιος εἶναι καὶ	πόλεσι	καὶ φίλοις καὶ συμμάχοισ κεκτῆσθαι.
[4]	τί μοι δαπανᾶν ὑπὸ τῆς	πόλεως,	ἀποδημῆσαι δὲ οὐδαμοῦ ἐξῆν. Νῦν
[8]	σῶμα ἀξιοπρεπέστατον μὲν ἰδεῖν τῆς	πόλεως	ἔχεις, ἱκανὸν δὲ μόχθους ὑποφέρειν.
[4]	τι ἀπέβαλλον ἢ ὑπὸ τῆς	πόλεως	ἢ ὑπὸ τῆς τύχης· νῦν
[8]	ὦ Σώκρατες, μαστροπεύσεις πρὸς τὴν	πόλιν,	ὅπως πράττω τὰ πολιτικὰ καὶ
[8]	ἐρᾷς Αὐτολύκου πᾶσα μὲν ἡ	πόλις	οἶδε, πολλοὺς δ᾿ οἶμαι καὶ
[4]	πλούτου καὶ ὅτι οὔτε ἡ	πόλις	σοι ἐπιτάττουσα ὡς δούλῳ χρῆται
[8]	ὡς μὲν οὖν σοι ἡ	πόλις	ταχὺ ἂν ἐπιτρέψειεν αὑτήν, εἰ
[4]	τῷ δήμῳ, νῦν δὲ ἡ	πόλις	τέλος φέρουσα τρέφει με. Αλλὰ
[8]	τὴν πόλιν, ὅπως πράττω τὰ	πολιτικὰ	καὶ ἀεὶ ἀρεστὸς ὦ αὐτῇ;
[8]	ὦ Σώκρατες, ἄλλα τέ σου	πολλὰ	ἄγαμαι καὶ ὅτι νῦν ἅμα
[8]	νικῶν παγκράτιον πολλοὺς μὲν πόνους,	πολλὰ	δ᾿ ἄλγη ἀνέχεται. Εἰ δὲ
[4]	Καὶ μὴν ὅτε μέν γε	πολλὰ	εἶχον, ἀεί τι ἀπέβαλλον ἢ
[4]	εἴ τις πολλὰ ἔχοι καὶ	πολλὰ	ἐσθίων μηδέποτε ἐμπίμπλαιτο. Εγὼ δὲ
[4]	δοκοῦσι πάσχειν ὥσπερ εἴ τις	πολλὰ	ἔχοι καὶ πολλὰ ἐσθίων μηδέποτε
[4]	πολλοὺς μὲν ἰδιώτας, οἳ πάνυ	πολλὰ	ἔχοντες χρήματα οὕτω πένεσθαι ἡγοῦνται
[4]	ἐμπίμπλαιτο. Εγὼ δὲ οὕτω μὲν	πολλὰ	ἔχω ὡς μόλις αὐτὰ καὶ
[8]	ἐκ δὲ τῆς ἀναιδοῦς ὁμιλίας	πολλὰ	ἤδη καὶ ἀνόσια πεπραγμένα. ὡς
[1]	γε, ἔφη, ἀπεκρυπτόμην ὑμᾶς ἔχων	πολλὰ	καὶ σοφὰ λέγειν, νῦν δέ,
[4]	ὦ Σώκρατες, εἰ καὶ πάνυ	πολλὰ	καὶ σοφὰ λέγοις. Τί τοῦτο;
[3]	οἶδ᾿ ὅτι καὶ πάνυ ἂν	πολλὰ	χρήματα λαμβάνοιμι, εἰ βουλοίμην χρῆσθαι
[4]	οἴκους ἀναιροῦσιν, ἁθρόους δ᾿ ἀποκτείνουσι,	πολλάκις	δὲ καὶ ὅλας πόλεις χρημάτων
[8]	Ζεὺς ὁ αὐτὸς δοκῶν εἶναι	πολλὰς	ἐπωνυμίας ἔχει· ὅτι γε μέντοι
[3]	ἀπώμοσε μηδὲ ὀβολόν. Αλλὰ γῆν	πολλὴν	κέκτησαι; Ισως ἄν, ἔφη, Αὐτολύκῳ
[1]	ἦτε, ἐπιδείξω ὑμῖν ἐμαυτὸν πάνυ	πολλῆς	σπουδῆς ἄξιον ὄντα. Οἱ οὖν
[3]	τοίνυν πάντες προσέβλεψαν αὐτῷ, καὶ	πολλοὶ	ἅμα ἤροντο εἰ καὶ σφίσι
[2]	ἐπιτηδεῦσαι, τούτῳ συνέσται. Ενταῦθα δὴ	πολλοὶ	ἐφθέγξαντο· καὶ ὁ μέν τις
[8]	τῶν δὲ τοῦ σώματος ἐπιθυμούντων	πολλοὶ	μὲν τοὺς τρόπους μέμφονται καὶ
[3]	ἢ εὐφραίνειν ἀλλήλους; Εντεῦθεν εἶπαν	πολλοί·	Σὺ τοίνυν ἡμῖν ἐξηγοῦ ποίων
[8]	καὶ Πειρίθους καὶ ἄλλοι δὲ	πολλοὶ	τῶν ἡμιθέων οἱ ἄριστοι ὑμνοῦνται
[6]	Δί᾿ ἔφη, καὶ ἄλλοις γε	πολλοῖς.	Αλλ᾿ ὅμως, ἔφη ὁ Σωκράτης,
[4]	ἀρεστοὺς ποιεῖν ἢ ὅστις καὶ	πολλοῖς;	ἐνταῦθα μέντοι ἐσχίσθησαν, καὶ οἱ
[1]	Γοργίᾳ καὶ Προδίκῳ καὶ ἄλλοις	πολλοῖς,	ἡμᾶς δ᾿ ὁρᾷς αὐτουργούς τινας
[2]	Καὶ ὁ Σωκράτης εἶπεν· Εν	πολλοῖς	μέν, ὦ ἄνδρες, καὶ ἄλλοις
[5]	καὶ βοὶ※ καὶ ἐν ἀψύχοις	πολλοῖς.	Οἶδα γοῦν οὖσαν καὶ ἀσπίδα
[4]	πολλοὺς ὁρᾷς οἳ ἄλλοις μὲν	πολλοῖς	ποιοῦσιν οἰκίας, ἑαυτοῖς δὲ οὐ
[3]	τε καὶ Αναξιμάνδρῳ καὶ ἄλλοις	πολλοῖς	πολὺ δέδωκας ἀργύριον, ὥστε οὐδέν
[4]	καὶ γάμους ἐπιτηδείους συνάγειν, καὶ	πολλοῦ	ἂν ἄξιος εἶναι καὶ πόλεσι
[4]	ἃ ἕκαστος ὑπέσχετο ἀποδεικνύναι ὡς	πολλοῦ	ἄξιά ἐστιν. Ακούοιτ᾿ ἄν, ἔφη
[3]	ἀργύριον, ὥστε οὐδέν σε τῶν	πολλοῦ	ἀξίων λέληθε. Τί γὰρ σύ,
[2]	τε πρῶτον χρηστῶν καὶ χρόνου	πολλοῦ	δέονται, εἰ μέλλουσιν ἡδεῖαί τε
[8]	πᾶσα μὲν ἡ πόλις οἶδε,	πολλοὺς	δ᾿ οἶμαι καὶ τῶν ξένων.
[3]	ὑποκριτής, ὃς ὑπερσεμνύνεται ὅτι δύναται	πολλοὺς	κλαίοντας καθίζειν. Οὐκοῦν καὶ σύ,
[8]	διατελῶ, Χαρμίδην δὲ τόνδε οἶδα	πολλοὺς	μὲν ἐραστὰς κτησάμενον, ἔστι δὲ
[4]	ἐν ταῖς ψυχαῖς. Ορῶ γὰρ	πολλοὺς	μὲν ἰδιώτας, οἳ πάνυ πολλὰ
[8]	τοῦ κηρυχθῆναι ἕνεκα νικῶν παγκράτιον	πολλοὺς	μὲν πόνους, πολλὰ δ᾿ ἄλγη
[4]	καὶ τέκτονάς τε καὶ οἰκοδόμους	πολλοὺς	ὁρᾷς οἳ ἄλλοις μὲν πολλοῖς
[7]	καὶ Ωραι καὶ Νύμφαι γράφονται,	πολὺ	ἂν οἶμαι αὐτούς γε ῥᾷον
[5]	γὰρ τοῦ ἀποδάκνειν ἕνεκα πεποίηται,	πολὺ	ἂν σὺ μεῖζον ἢ ἐγὼ
[1]	τὸν πατέρα αὐτοῦ. Οἶμαι οὖν	πολὺ	ἂν τὴν κατασκευήν μοι λαμπροτέραν
[1]	ὅτι σὺ μὲν Πρωταγόρᾳ τε	πολὺ	ἀργύριον δέδωκας ἐπὶ σοφίᾳ καὶ
[4]	τι δυναίμην ὠφελῆσαι. Καὶ μέντοι	πολὺ	βέλτιον ἤδη ἔχει. Πρόσθεν μὲν
[3]	ἡμεῖς δὲ τούτων οἶδ᾿ ὅτι	πολὺ	βελτίονες οἰόμεθα εἶναι· οὐκ αἰσχρὸν
[3]	καὶ Αναξιμάνδρῳ καὶ ἄλλοις πολλοῖς	πολὺ	δέδωκας ἀργύριον, ὥστε οὐδέν σε
[4]	οὕτω πεινῶσι χρημάτων ὥστε ποιοῦσι	πολὺ	δεινότερα τῶν ἀπορωτάτων· δι᾿ ἔνδειαν
[4]	πίνω αὐτόν. Αλλὰ μὴν καὶ	πολὺ	δικαιοτέρους γε εἰκὸς εἶναι τοὺς
[3]	μὲν δὴ Ερμογένης ἀνήρετο εἰ	πολὺ	εἴη αὐτῷ ἀργύριον. Ο δὲ
[7]	ῥᾷον διάγειν καὶ τὸ συμπόσιον	πολὺ	ἐπιχαριτώτερον εἶναι. Ο οὖν Συρακόσιος,
[8]	βούλομαι αὐτῷ μαρτυρῆσαι ὡς καὶ	πολὺ	κρείττων ἐστὶν ὁ τῆς ψυχῆς
[8]	σὴν φύσιν, νῦν δὲ καὶ	πολὺ	μᾶλλον, ἐπεὶ ὁρῶ σε ἐρῶντα
[4]	ἐκ τῆς ψυχῆς ταμιεύομαι. Καὶ	πολὺ	πλέον διαφέρει πρὸς ἡδονήν, ὅταν
[8]	ἂν δὲ κάμῃ ὁπότερος οὖν,	πολὺ	συνεχεστέραν τὴν συνουσίαν ἔχειν, καὶ
[4]	τῇ τέχνῃ καὶ δικαίως ἂν	πολὺν	μισθὸν λαμβάνοι; ἐπεὶ δὲ καὶ
[4]	τῆς ἀγορᾶς τὰ τίμια ὠνοῦμαι	{πολυτελῆ	γὰρ γίγνεται} ἀλλ᾿ ἐκ τῆς
[4]	εἶναι τοὺς εὐτέλειαν μᾶλλον ἢ	πολυχρηματίαν	σκοποῦντας. Οἷς γὰρ μάλιστα τὰ
[8]	ἕνεκα ἐπαίνου ὑπὸ τῶν καὶ	πονεῖν	καὶ κινδυνεύειν ἐθελόντων πραττόμενα μᾶλλον
[8]	ἀρετήν. Οὐ γὰρ οἷόν τε	πονηρὰ	αὐτὸν ποιοῦντα ἀγαθὸν τὸν συνόντα
[8]	Ο μὲν γὰρ βιαζόμενος ἑαυτὸν	πονηρὸν	ἀποδεικνύει, ὁ δὲ πείθων τὴν
[6]	βούλει πονηροτέροις εἰκάζω αὐτόν; Μηδὲ	πονηροτέροις.	Αλλὰ μηδενί; Μηδενὶ μηδὲ τούτων
[6]	βελτίων φῂς εἶναι. Αλλὰ βούλει	πονηροτέροις	εἰκάζω αὐτόν; Μηδὲ πονηροτέροις. Αλλὰ
[4]	Κλεινίας ἄρχειν ἐθέλοι. Καὶ γὰρ	πονοίην	ἂν ῥᾷον ἐκείνῳ ἢ ἀναπαυοίμην,
[4]	πένεσθαι ἡγοῦνται ὥστε πάντα μὲν	πόνον,	πάντα δὲ κίνδυνον ὑποδύονται, ἐφ᾿
[4]	φρονεῖν, ὅτι τὸν μὲν ἰσχυρὸν	πονοῦντα	δεῖ κτᾶσθαι τἀγαθὰ καὶ τὸν
[8]	ἕνεκα νικῶν παγκράτιον πολλοὺς μὲν	πόνους,	πολλὰ δ᾿ ἄλγη ἀνέχεται. Εἰ
[6]	ἔφη, ἔα· ἀλλ᾿ εἰπέ μοι	πόσους	ψύλλα πόδας ἐμοῦ ἀπέχει. Ταῦτα
[8]	οὐκ οἶδεν ὡς, ὅ τι	ποτ᾿	ἐστὶν ἡ καλοκἀγαθία, τῷ ταύτης
[8]	Ελλάδα ἐλευθεροῦν, σκεπτέον δὲ ποῖά	ποτε	εἰδὼς Περικλῆς κράτιστος ἐδόκει τῇ
[4]	οὐδέποτέ μοι μεταμέλει· ἤδη δέ	ποτε	καὶ ἀπιστήσας ἐκολάσθην. Καὶ ὁ
[4]	ἐστὶ καὶ ἀνεγεῖραι. ἂν δέ	ποτε	καὶ ἀφροδισιάσαι τὸ σῶμά μου
[4]	σύνεστιν οὕτω διατεθῆναι αὐτόν; Αλλὰ	πότε	μήν; Οὐχ ὁρᾷς ὅτι τούτῳ
[7]	μάλα τὰ παρόντα θαυμάζειν, τί	ποτε	ὁ μὲν λύχνος διὰ τὸ
[8]	εἶναι, ἀθρητέον δὲ καὶ πῶς	ποτε	Σόλων φιλοσοφήσας νόμους κρατίστους τῇ
[8]	τῆς ἀρετῆς φιλοτίμως ἐφιεμένων ἀεί	ποτε	τῇ πόλει συνεραστὴς ὢν διατελῶ.
[4]	Χαρμίδης εἶπεν· Αλλὰ τί δή	ποτε,	ὦ Σώκρατες, ἡμᾶς μὲν οὕτω
[5]	Εἶεν, ἔφη, τῶν δὲ ῥινῶν	ποτέρα	καλλίων, ἡ σὴ ἢ ἡ
[4]	Οἱ δὲ ἄνθρωποι, ὦ Καλλία,	πότερον	ἐν ταῖς ψυχαῖς ἢ ἐν
[2]	προσώπῳ, Γελᾶτε, ἔφη, ἐπ᾿ ἐμοί;	Πότερον	ἐπὶ τούτῳ εἰ βούλομαι γυμναζόμενος
[8]	τί ἀντιφιλήσειεν ἂν ὁ παῖς;	Πότερον	ὅτι ἑαυτῷ μὲν νέμει ὧν
[5]	ἀποκρίνου. Σὺ δέ γε βερώτα.	Πότερον	οὖν ἐν ἀνθρώπῳ μόνον νομίζεις
[3]	ποιεῖν. Καὶ ὁ Αντισθένης εἶπε·	Πότερον	τέχνην τινὰ βαναυσικὴν ἢ καλοκἀγαθίαν
[8]	λέγω, εἰ ὧδε ἐπισκοποῖμεν, τῷ	ποτέρως	παιδὶ φιληθέντι μᾶλλον ἄν τις
[2]	ὁ θεὸς αὐτὰ ἄγαν ἁθρόως	ποτίζῃ,	οὐ δύναται ὀρθοῦσθαι οὐδὲ ταῖς
[2]	ἡμεῖς ἂν μὲν ἁθρόον τὸ	ποτὸν	ἐγχεώμεθα, ταχὺ ἡμῖν καὶ τὰ
[4]	οὐ μόνον σῖτον ἀλλὰ καὶ	ποτὸν	ἡδύνει. Εἰ δὲ δὴ τοῦτο
[8]	δοκῶ σπουδαιολογῆσαι μᾶλλον ἢ παρὰ	πότον	πρέπει, μηδὲ τοῦτο θαυμάζετε. Αγαθῶν
[4]	που Ομηρος· Επὶ δὲ κρόμυον	ποτῷ	ὄψον. Εὰν οὖν ἐνέγκῃ τις
[4]	ἔφη ὁ Σωκράτης, ἀλλ᾿ ἄλλην	που	δόξαν γελοίαν κίνδυνος ἡμῖν προσλαβεῖν.
[4]	μάλ᾿ ἔξεστι πειρᾶσθαι. Εἶπε γάρ	που	Ομηρος· Επὶ δὲ κρόμυον ποτῷ
[2]	ὁ μέν τις αὐτῶν εἶπε·	Ποῦ	οὖν εὑρήσει τούτου διδάσκαλον; ὁ
[8]	ἀκούων. Εστι δὲ καὶ ἄλλοθί	που	πυκινὰ φρεσὶ μήδεα εἰδώς. Τοῦτο
[4]	δῆτα οὕτως ὅμοιον εἴδωλον ἔχων	πράγματά	μοι παρέχεις ἄγεις τε αὐτὸν
[6]	ψυχρὰ λέγω, σὺ αἴτιος, ἔφη,	πράγματά	μοι παρέχων. Ταῦτα μέν, ἔφη,
[1]	ἀνθρώπων ἀπόλωλεν, ἔρρει τὰ ἐμὰ	πράγματα.	Πρόσθεν μὲν γὰρ τούτου ἕνεκα
[3]	ὁ Σωκράτης, ἐπ᾿ εὐχαρίτῳ γε	πράγματι.	Τοῦτο γὰρ δὴ ἥκιστα μὲν
[8]	ὄμμα, μέτριοι δὲ οἱ λόγοι,	πραεῖα	δὲ ἡ φωνή, ἱλαρὸν δὲ
[8]	θεὸς βλάπτῃ, ἀεὶ ἐν ταῖς	πράξεσι	λαμπροτέραν τὴν εὔκλειαν συμπαρέχεται. ~Οὗτος
[8]	συνήδεσθαι δ᾿ ἐπὶ ταῖς καλαῖς	πράξεσι,	συνάχθεσθαι δὲ ἄν τι σφάλμα
[1]	φιλοφρονεστέρως ἔχουσι καὶ τὴν φωνὴν	πρᾳοτέραν	ποιοῦνται καὶ τὰ σχήματα εἰς
[9]	δεδιδαγμένοις τὰ σχήματα ἀλλ᾿ ἐφειμένοις	πράττειν	ἃ πάλαι ἐπεθύμουν. Τέλος δὲ
[4]	οὔθ᾿ ὅ τι ἂν μέλλω	πράττειν.	Διὰ δὲ τὸ προειδέναι καὶ
[8]	λέγειν τε ἃ δεῖ καὶ	πράττειν	δικαίως ἂν ὥσπερ Χείρων καὶ
[8]	ἐπονειδιστότατα; ἢ διότι ἃ σπεύδει	πράττειν	παρὰ τῶν παιδικῶν, εἴργει μάλιστα
[1]	οὐ μόνον τὰ μετὰ σπουδῆς	πραττόμενα	ἀξιομνημόνευτα εἶναι, ἀλλὰ καὶ τὰ
[8]	καὶ πονεῖν καὶ κινδυνεύειν ἐθελόντων	πραττόμενα	μᾶλλον ἢ ὑπὸ τῶν ἐθιζομένων
[4]	τῶν φίλων οἱ μὲν εὖ	πράττοντες	ἐκποδὼν ἀπέρχονται, οἳ δ᾿ ἂν
[8]	πάρεχε· ὡς γὰρ ὁρᾷς, ἄλλα	πράττω.	Καὶ ὁ Αντισθένης ἔλεξεν· Ως
[8]	μαστροπεύσεις πρὸς τὴν πόλιν, ὅπως	πράττω	τὰ πολιτικὰ καὶ ἀεὶ ἀρεστὸς
[1]	Καλλίας τότε διὰ τὸν ἔρωτα	πράττων	ἀξιοθέατος ἦν τοῖς τετελεσμένοις τούτῳ
[2]	μὲν ἀνδρί, ἄλλη δὲ γυναικὶ	πρέπει.	Καὶ γὰρ ἀνδρὸς μὲν δήπου
[8]	σπουδαιολογῆσαι μᾶλλον ἢ παρὰ πότον	πρέπει,	μηδὲ τοῦτο θαυμάζετε. Αγαθῶν γὰρ
[6]	μὲν ἐλεγχομένῳ οἶμαι ἄν, ἔφη,	πρέπειν	συριγμόν. Τοιούτων δὲ λόγων ὄντων
[4]	εἰς τὸ ἀρέσκειν ἐκ τοῦ	πρέπουσαν	ἔχειν σχέσιν καὶ τριχῶν καὶ
[2]	συγγυμναστὴν ζητεῖν, οὐδ᾿ ἐν ὄχλῳ	πρεσβύτην	ὄντα ἀποδύεσθαι, ἀλλ᾿ ἀρκέσει μοι
[4]	καὶ μειράκιον καὶ ἀνὴρ καὶ	πρεσβύτης.	Τεκμήριον δέ· θαλλοφόρους γὰρ τῇ
[4]	τὸ εἰδέναι ὡς ἔστιν ὅτου	πριάμενοι	τὰ ἐπιτήδεια ἕξουσιν οὐκ ἐθέλουσι
[8]	ὥραν τί μᾶλλον στέρξει τὸν	πριάμενον	ἢ ὁ ἐν ἀγορᾷ πωλῶν
[4]	δ᾿ ἡμᾶς μὴ Αλέξανδρος ὁ	Πριάμου,	ἀλλ᾿ αὐτοὶ οὗτοι οὕσπερ σὺ
[4]	μαρτύρων προαγορεύω μὴ ἅπτεσθαί μου	πρὶν	ἂν τὸ γένειον τῇ κεφαλῇ
[4]	ἔνιοι καὶ ἐχθιόνως ἔχουσιν ἢ	πρὶν	λαβεῖν. Θαυμαστά γ᾿ ἔφη ὁ
[4]	ἢ ἀναπαυοίμην, καὶ κινδυνεύοιμ᾿ ἂν	πρὸ	ἐκείνου ἥδιον ἢ ἀκίνδυνος ζῴην.
[4]	μάντεις λέγονται δήπου ἄλλοις μὲν	προαγορεύειν	τὸ μέλλον, ἑαυτοῖς δὲ μὴ
[4]	ὦ Κριτόβουλε, ἐναντίον τοσούτων μαρτύρων	προαγορεύω	μὴ ἅπτεσθαί μου πρὶν ἂν
[4]	πάνυ ἐξειργασμένον. Τίνα ταύτην; Τὴν	προαγωγείαν,	ἔφη. Καὶ ὃς μάλα ἀχθεσθεὶς
[4]	μέν, ἔφη, σε Καλλίαν τουτονὶ	προαγωγεύσαντα	τῷ σοφῷ Προδίκῳ, ὅτε ἑώρας
[4]	δυνάμενόν σε ποιεῖν ἀγαθὸν νομίζω	προαγωγὸν	εἶναι. Ο γὰρ οἷός τε
[4]	ἀκούσας ὅτι ἀγαθόν σε ἔφην	προαγωγὸν	εἶναι, ὠργίσθης. Αλλὰ μὰ Δί᾿
[1]	ἐπὶ σοφίᾳ καὶ Γοργίᾳ καὶ	Προδίκῳ	καὶ ἄλλοις πολλοῖς, ἡμᾶς δ᾿
[4]	Καλλίαν τουτονὶ προαγωγεύσαντα τῷ σοφῷ	Προδίκῳ,	ὅτε ἑώρας τοῦτον μὲν φιλοσοφίας
[4]	μέλλω πράττειν. Διὰ δὲ τὸ	προειδέναι	καὶ ὅ τι ἐξ ἑκάστου
[1]	εἰμι ἴστε πάντες· ἥκω δὲ	προθύμως	νομίσας γελοιότερον εἶναι τὸ ἄκλητον
[4]	ἔχωσι, παρακαλοῦσί με ἐπὶ ταῦτα	προθύμωσ,	ὅταν δέ τι κακὸν λάβωσι,
[2]	αὖθις ἀποθώμεθα· νυνὶ δὲ τὰ	προκείμενα	ἀποτελῶμεν. Ορῶ γὰρ ἔγωγε τήνδε
[4]	περὶ τοῦ κάλλους, ἐπειδὰν οἱ	προκείμενοι	λόγοι περιέλθωσι. Κρινάτω δ᾿ ἡμᾶς
[8]	πιστεύειν δὲ καὶ πιστεύεσθαι, καὶ	προνοεῖν	μὲν ἀλλήλων, συνήδεσθαι δ᾿ ἐπὶ
[8]	ἀσκοῦντες κράτιστοι δοκοῦσιν ἡγεμόνες εἶναι·	προξενεῖς	δὲ καὶ κατάγονται ἀεὶ παρὰ
[4]	τὸ μέλλον, ἑαυτοῖς δὲ μὴ	προορᾶν	τὸ ἐπιόν. Οὗτος μὲν δὴ
[5]	εἰργασμένα ᾖ ἢ εὖ πεφυκότα	πρὸς	ἃ ἂν δεώμεθα, καὶ ταῦτ᾿
[8]	ψόγου τε ἀφροντιστεῖν καὶ ἀναισχυντεῖν	πρὸς	ἀλλήλους ἐθιζόμενοι, οὗτοι μάλιστα αἰσχυνοῦνται
[9]	εἴσεισι πρὸς αὐτήν, ἔπειτα παιξοῦνται	πρὸς	ἀλλήλους. Εκ τούτου πρῶτον μὲν
[9]	ὑποπεπωκὼς παρὰ θεοῖς καὶ εἴσεισι	πρὸς	αὐτήν, ἔπειτα παιξοῦνται πρὸς ἀλλήλους.
[1]	κάλλος πάντων εἷλκε τὰς ὄψεις	πρὸς	αὐτόν· ἔπειτα τῶν ὁρώντων οὐδεὶς
[4]	τὰς Γοργόνας θεώμενοι, λιθίνως ἔβλεπε	πρὸς	αὐτὸν καὶ {λιθίνως} οὐδαμοῦ ἀπῄει
[4]	ἧττον ἐκ τοῦ εἰδώλου ἢ	πρὸς	αὐτὸν ὁρῶν ὅμοιον αὐτῷ ἀπειργασάμην;
[4]	κεφαλῇ καὶ τὸν ὦμον γυμνὸν	πρὸς	γυμνῷ τῷ Κριτοβούλου ὤμῳ ἔχοντα.
[4]	δύνασαι δικαίους {ἂν} ποιεῖν αὐτούς,	πρὸς	δὲ σαυτὸν οὔ. Καὶ τί
[8]	ἢ τὰ ἑαυτοῦ ἡδέα σπουδάζοντα;	Πρὸς	δὲ τούτοις πιστεύοι μήτ᾿ ἂν
[4]	πρὸς ἐμὲ ἐπαινῶν καὶ ἐμὲ	πρὸς	ἐκεῖνον οὐχ οὕτω διέθηκας ὥστε
[4]	εἶναι. Αἰσχύλον δὲ τὸν Φλειάσιον	πρὸς	ἐμὲ ἐπαινῶν καὶ ἐμὲ πρὸς
[4]	ἐπιλανθάνεσθαι. ἔναγχος δὲ δήπου καὶ	πρὸς	ἐμὲ ἐπαινῶν τὸν Ηρακλεώτην ξένον
[4]	καλὸς καὶ ὑμεῖς τὰ αὐτὰ	πρὸς	ἐμὲ πάσχετε οἷάπερ ἐγὼ πρὸς
[4]	ταμιεύομαι. Καὶ πολὺ πλέον διαφέρει	πρὸς	ἡδονήν, ὅταν ἀναμείνας τὸ δεηθῆναι
[5]	Πάντως δήπου, ἔφη· ἐπεὶ καὶ	πρὸς	ἰσχὺν τοὺς ὀφθαλμοὺς ἄριστα πεφυκότας
[4]	ὅπως μὴ φήσῃ τις ἡμᾶς	πρὸς	Καλλίαν ἐλθόντας ἡδυπαθεῖν. Μηδαμῶς, ἔφη,
[9]	καὶ τῶν ἄλλων οἱ ὑπομείναντες	πρὸς	Λύκωνα καὶ τὸν υἱὸν σὺν
[4]	εἰσβλέπων ὡς ἐλέγχων αὐτόν, εἰ	πρὸς	μὲν τοὺς ἄλλους δύνασαι δικαίους
[4]	ὅτι δικαιοτέρους δύνασαι ποιεῖν, ἐγὼ	πρὸς	πᾶσαν ἀρετὴν δικαιότερος σοῦ εἰμι
[5]	ὁ Κριτόβουλος, Οὐκέτι, ἔφη, ἔχω	πρὸς	σὲ ἀντιλέγειν, ἀλλὰ διαφερόντων, ἔφη,
[4]	Αλλ᾿ ἐγώ, ὦ Σώκρατες, οὐδὲ	πρὸς	σοῦ ποιῶ τὸ περιιδεῖν Κριτόβουλον
[5]	τὸν περὶ τοῦ κάλλους ἀγῶνα	πρὸς	Σωκράτην οὐκ ἀνθίστασαι; Νὴ Δί᾿
[2]	ἀφισταίης ὥσπερ ἄρτους τὰ κάτω	πρὸς	τὰ ἄνω, ἀζήμιος ἂν γενέσθαι.
[5]	εἶναι; Αν νὴ Δί᾿ ἔφη,	πρὸς	τὰ ἔργα ὧν ἕνεκα ἕκαστα
[6]	ὥσπερ ἡ αὐλητρίς, καὶ σὺ	πρὸς	τὰ λεγόμενα. Καὶ ὁ Καλλίας
[8]	διὰ πλησμονήν, ταῦτα ἀνάγκη καὶ	πρὸς	τὰ παιδικὰ πάσχειν· ἡ δὲ
[8]	καὶ κόρος, ὥστε ἅπερ καὶ	πρὸς	τὰ σιτία διὰ πλησμονήν, ταῦτα
[9]	ἀναβάντες ἐπὶ τοὺς ἵππους ἀπήλαυνον	πρὸς	τὰς ἑαυτῶν γυναῖκας, ὅπως τούτων
[4]	ἀμφότεροι ἐμαστεύετέ τι, τὴν κεφαλὴν	πρὸς	τῇ κεφαλῇ καὶ τὸν ὦμον
[8]	σύ με, ὦ Σώκρατες, μαστροπεύσεις	πρὸς	τὴν πόλιν, ὅπως πράττω τὰ
[4]	ὄμμασι καὶ φιλικῶς καὶ ἐχθρῶς	πρός	τινας βλέπειν; Πάνυ μὲν οὖν.
[1]	ἀλλ᾿ οἱ μὲν ἐξ ἄλλων	πρὸς	τὸ γοργότεροί τε ὁρᾶσθαι καὶ
[4]	ἄρτι ἴουλος καθέρπει, Κλεινίᾳ δὲ	πρὸς	τὸ ὄπισθεν ἤδη ἀναβαίνει; Οὗτος
[2]	ὑπὸ τοῦ οἴνου ἀλλ᾿ ἀναπειθόμενοι	πρὸς	τὸ παιγνιωδέστερον ἀφιξόμεθα. Εδόκει μὲν
[3]	δὲ τούτου συνηρμοσμένῃ τῇ λύρᾳ	πρὸς	τὸν αὐλὸν ἐκιθάρισεν ὁ παῖς
[6]	ὥσπερ Νικόστρατος ὁ ὑποκριτὴς τετράμετρα	πρὸς	τὸν αὐλὸν κατέλεγεν, οὕτω καὶ
[6]	γάρ, ὥσπερ ἡ ᾠδὴ ἡδίων	πρὸς	τὸν αὐλόν, οὕτω καὶ τοὺς
[7]	οἴνῳ ἐπισπεύδει· εἰ δὲ ὀρχοῖντο	πρὸς	τὸν αὐλὸν σχήματα ἐν οἷς
[4]	πρὸς ἐμὲ πάσχετε οἷάπερ ἐγὼ	πρὸς	τὸν ἐμοὶ δοκοῦντα καλὸν εἶναι,
[4]	πρῴην ἐγώ σου ἤκουον εὐχομένου	πρὸς	τοὺς θεοὺς ὅπου ἂν ᾖς
[4]	τέ οἱ ἡνία χερσί. Καὶ	πρὸς	τούτοις γε ἄλλο οἶδα, καὶ
[8]	πατέρα αὐτοῦ παραλαμβάνοντα εἰς τὰς	πρὸς	τοῦτον συνουσίας. Οὐδὲν γὰρ τούτων
[6]	ὑμῖν διαλέγωμαι; Καὶ ὁ Σωκράτης,	Πρὸς	τῶν θεῶν, ἔφη, Ερμόγενες, οὕτω
[8]	ἐφιέμενος. Καὶ ὁ Σωκράτης ἔφη·	Πρὸς	τῶν θεῶν, ὦ Αντίσθενες, μόνον
[4]	ἀπεχθανόμενοι, εἰσὶ δέ τινες οἳ	πρὸς	φιλίαν ἄγουσι; Πάνυ μὲν οὖν.
[1]	τι ἐν νυκτὶ φανῇ, πάντων	προσάγεται	τὰ ὄμματα, οὕτω καὶ τότε
[8]	πτωχὸς περιέποιτο. Αεὶ γάρ τοι	προσαιτῶν	καὶ προσδεόμενος ἢ φιλήματος ἢ
[4]	παρ᾿ αὐτοῦ δανεισάμενος τὸ μηδενὸς	προσδεῖσθαι,	οὕτω πεπαιδευμένος ὑπὸ Ομήρου ἀριθμεῖν
[8]	Αεὶ γάρ τοι προσαιτῶν καὶ	προσδεόμενος	ἢ φιλήματος ἢ ἄλλου τινὸς
[2]	Κριτοβούλου, μύρου μὲν τί καὶ	προσδέονται;	Αὐταὶ γὰρ τούτου ὄζουσιν· ἐλαίου
[5]	ἀναπέπτανται, ὥστε τὰς πάντοθεν ὀσμὰς	προσδέχεσθαι.	Τὸ δὲ δὴ σιμὸν τῆς
[3]	ἐμοῦ ἐπιμέλονται. Ενταῦθα τοίνυν πάντες	προσέβλεψαν	αὐτῷ, καὶ πολλοὶ ἅμα ἤροντο
[3]	ἡσθέντες ὅτι ἤκουσαν αὐτοῦ φωνήσαντος	προσέβλεψαν,	ἤρετό τις αὐτόν· Αλλ᾿ ἐπὶ
[2]	Εδόκει μὲν δὴ ταῦτα πᾶσι·	προσέθηκε	δὲ ὁ Φίλιππος ὡς χρὴ
[3]	ἔφη ὁ Λύκων τὸν Φίλιππον	{προσειπών,	ὅτι} ἐπὶ τῷ γελωτοποιεῖν μέγα
[4]	ταὐτὸ διδασκαλεῖον ἐκείνῳ τότε ἰσχυρῶς	προσεκαύθη.	ἃ δὴ αἰσθόμενος ὁ πατὴρ
[4]	παρὸν ἀρκεῖ ὥστε αἷς ἂν	προσέλθω	ὑπερασπάζονταί με διὰ τὸ μηδένα
[4]	{ὁ δὲ Σωκράτης καὶ ἐτύγχανε	προσεμφερὴς	τούτοις ὤν. Αγε νυν, ἔφη
[5]	Μόνον, ἔφη, τὸν λαμπτῆρα ἐγγὺς	προσενεγκάτω.	Εἰς ἀνάκρισιν τοίνυν σε, ἔφη,
[2]	Σωκράτης· καὶ γὰρ ἄλλο τι	προσενενόησα,	ὅτι οὐδὲν ἀργὸν τοῦ σώματος
[4]	ἐκείνους. Καὶ γὰρ δὴ καὶ	προσετάττετο	μὲν ἀεί τί μοι δαπανᾶν
[8]	μὲν τῷ εἴδει τὸν νοῦν	προσέχων	μεμισθωμένῳ χῶρον ἐοικέναι. Οὐ γὰρ
[7]	ἐπίδειγμα εἶναι, ὃ συμποσίῳ οὐδὲν	προσήκει.	Καὶ μὴν τό γε ἐπὶ
[8]	οὐ καθέξει τὴν φιλίαν, τοῦτον	προσήκει	μᾶλλον ἀρετῆς ἐπιμελεῖσθαι. Μέγιστον δ᾿
[1]	ἡγεῖσθαί τινα ἔταξεν, αὐτὸς δὲ	προσῆλθε	τοῖς ἀμφὶ Σωκράτην, καὶ εἶπεν·
[1]	ἀπόλωλεν, ἔρρει τὰ ἐμὰ πράγματα.	Πρόσθεν	μὲν γὰρ τούτου ἕνεκα ἐκαλούμην
[4]	μέντοι πολὺ βέλτιον ἤδη ἔχει.	Πρόσθεν	μὲν γάρ, ὥσπερ οἱ τὰς
[1]	ὄντας. αὶ ὁ Καλλίας, Καὶ	πρόσθεν	μέν γε, ἔφη, ἀπεκρυπτόμην ὑμᾶς
[4]	τὸ μηδένα ἄλλον αὐταῖς ἐθέλειν	προσιέναι.	Καὶ πάντα τοίνυν ταῦτα οὕτως
[4]	που δόξαν γελοίαν κίνδυνος ἡμῖν	προσλαβεῖν.	ὄψον μὲν γὰρ δὴ ὄντως
[8]	οὐκ ἀνάγκη τούτους ἡδέως μὲν	προσορᾶν	ἀλλήλους, εὐνοϊκῶς δὲ διαλέγεσθαι, πιστεύειν
[8]	συνάχθεσθαι δὲ ἄν τι σφάλμα	προσπίπτῃ,	τότε δ᾿ εὐφραινομένους διατελεῖν, ὅταν
[4]	τις τοιούτους δύναιτο ἐξεργάζεσθαι ὧν	προστατοίη,	δικαίως ἂν μέγα φρονοίη ἐπὶ
[1]	εἰς τὴν ἐμὴν οἰκίαν δεῖπνον	προσφέρεσθαι.	Καὶ ἅμα λέγων ταῦτα ἀπεμύττετό
[2]	ἐφεστηκυῖαν καὶ τροχούς τινα αὐτῇ	προσφέροντα.	Εκ τούτου δὴ ηὔλει μὲν
[4]	ἡδονήν, ὅταν ἀναμείνας τὸ δεηθῆναι	προσφέρωμαι	ἢ ὅταν τινὶ τῶν τιμίων
[3]	ὃς μάλα σεμνῶς ἀνασπάσας τὸ	πρόσωπον,	Επὶ μαστροπείᾳ, εἶπεν. Επεὶ δὲ
[2]	ὁ Σωκράτης μάλα ἐσπουδακότι τῷ	προσώπῳ,	Γελᾶτε, ἔφη, ἐπ᾿ ἐμοί; Πότερον
[8]	ποιεῖς· τοτὲ μὲν τὸ δαιμόνιον	προφασιζόμενος	οὐ διαλέγῃ μοι, τοτὲ δ᾿
[4]	ἄρ᾿ ἔφη ὁ Φίλιππος, καὶ	πρῴην	ἐγώ σου ἤκουον εὐχομένου πρὸς
[1]	ἡμᾶς καταφρονῶν, ὅτι σὺ μὲν	Πρωταγόρᾳ	τε πολὺ ἀργύριον δέδωκας ἐπὶ
[4]	ἄν, ἔφη ὁ Καλλίας, ἐμοῦ	πρῶτον.	Εγὼ γὰρ ἐν τῷ χρόνῳ
[2]	Χαρμίδης· καὶ τὸ μέν γε	πρῶτον	ἐξεπλάγην καὶ ἔδεισα μὴ μαίνοιο·
[8]	ἐραστὴν ἀντιφιλεῖσθαι, καὶ τοῦτο διδάξω.	Πρῶτον	μὲν γὰρ τίς μισεῖν δύναιτ᾿
[1]	Αὐτόλυκος τότε, κεκτῆταί τις αὐτό.	Πρῶτον	μὲν γάρ, ὥσπερ ὅταν φέγγος
[4]	πόλει ὅτε μὲν πλούσιος ἦν	πρῶτον	μὲν ἐφοβούμην μή τίς μου
[9]	παιξοῦνται πρὸς ἀλλήλους. Εκ τούτου	πρῶτον	μὲν ἡ Αριάδνη ὡς νύμφη
[9]	ἄνθρωπος εἶναι. Εκ δὲ τούτου	πρῶτον	μὲν θρόνος τις ἔνδον κατετέθη,
[2]	τὴν τῆς παιδὸς ὄρχησιν. Καὶ	πρῶτον	μὲν ὅτι ἐπῄνεσαν ὡς ὁ
[1]	Οἱ οὖν ἀμφὶ τὸν Σωκράτην	πρῶτον	μέν, ὥσπερ εἰκὸς ἦν, ἐπαινοῦντες
[4]	τέχνῃ; Καὶ ὃς εἶπεν· Ομολογησώμεθα	πρῶτον	ποῖά ἐστιν ἔργα τοῦ μαστροποῦ·
[5]	Εἰς ἀνάκρισιν τοίνυν σε, ἔφη,	πρῶτον	τῆς δίκης καλοῦμαι· ἀλλ᾿ ἀποκρίνου.
[2]	ἐλευθερίων μόχθων ὀσμαὶ ἐπιτηδευμάτων τε	πρῶτον	χρηστῶν καὶ χρόνου πολλοῦ δέονται,
[8]	σώματος ὀρεγόμενος εἰκότως ἂν ὥσπερ	πτωχὸς	περιέποιτο. Αεὶ γάρ τοι προσαιτῶν
[4]	Εκεῖνο μέντοι ἔγωγε ἡδέως ἂν	πυθοίμην,	πῶς αὐτοὺς θεραπεύων οὕτω φίλους
[8]	Εστι δὲ καὶ ἄλλοθί που	πυκινὰ	φρεσὶ μήδεα εἰδώς. Τοῦτο δ᾿
[2]	ἡμῖν οἱ παῖδες μικραῖς κύλιξι	πυκνὰ	ἐπιψακάζωσιν, ἵνα καὶ ἐγὼ ἐν
[2]	δὲ λεπτύνονται, μηδ᾿ ὥσπερ οἱ	πύκται	τοὺς μὲν ὤμους παχύνονται, τὰ
[8]	τιμωρῆσαι. Καὶ Ορέστης δὲ καὶ	Πυλάδης	καὶ Θησεὺς καὶ Πειρίθους καὶ
[7]	ὅτι ὑγρόν ἐστι, κατασβέννυσι τὸ	πῦρ.	Αλλὰ γὰρ καὶ ταῦτα μὲν
[4]	γοῦν μετὰ Κλεινίου κἂν διὰ	πυρὸς	ἰοίην· οἶδα δ᾿ ὅτι καὶ
[8]	πριάμενον ἢ ὁ ἐν ἀγορᾷ	πωλῶν	καὶ ἀποδιδόμενος; Οὐ μὴν ὅτι
[2]	ὠρχούμην μὲν οὔ, οὐ γὰρ	πώποτε	τοῦτ᾿ ἔμαθον, ἐχειρονόμουν δέ· ταῦτα
[3]	ἐπίστανται ταῦτα τὰ ἔπη; Καὶ	πῶς	ἄν, ἔφη, λελήθοι ἀκροώμενόν γε
[4]	μέντοι ἔγωγε ἡδέως ἂν πυθοίμην,	πῶς	αὐτοὺς θεραπεύων οὕτω φίλους ἔχεις.
[5]	καλλίονες ἂν τῶν σῶν εἴησαν.	Πῶς	δή; Οτι οἱ μὲν σοὶ
[4]	μὲν δὴ ὁ λόγος οὕτω	πως	ἐπαύσατο. Ο δὲ Κριτόβουλος, Οὐκοῦν
[5]	καὶ ξίφος καὶ δόρυ. Καὶ	πῶς,	ἔφη, οἷόν τε ταῦτα μηδὲν
[4]	τὰς ψυχὰς δικαιοτέρους ποιεῖς; Μάλιστα.	Πῶς;	Οτι διὰ τὸ εἰδέναι ὡς
[8]	γε μὴν κοινὸν τὸ φιλεῖσθαι,	πῶς	οὐκ ἀνάγκη τούτους ἡδέως μὲν
[8]	ἐν Ελλησι καὶ ἐν βαρβάροις,	πῶς	οὐκ οἴει αὐτόν, ὅντιν᾿ ἡγοῖτο
[2]	ἐπισταμένῃ χρῆσθαι. Καὶ ὁ Αντισθένης,	Πῶς	οὖν, ἔφη, ὦ Σώκρατες, οὕτω
[4]	αὖ λέγε ἡμῖν, ὦ Αντίσθενες,	πῶς	οὕτω βραχέα ἔχων μέγα φρονεῖς
[1]	ἐγίγνοντο, οἱ δὲ καὶ ἐσχηματίζοντό	πως.	Πάντες μὲν οὖν οἱ ἐκ
[8]	σύμβουλος εἶναι, ἀθρητέον δὲ καὶ	πῶς	ποτε Σόλων φιλοσοφήσας νόμους κρατίστους
[7]	δὲ ἄλλα ἐμφαινόμενα παρέχεται· καὶ	πῶς	τὸ μὲν ἔλαιον ὑγρὸν ὂν
[5]	δὲ δὴ σιμὸν τῆς ῥινὸς	πῶς	τοῦ ὀρθοῦ κάλλιον; Οτι, ἔφη,
[4]	ἀνθρώπους ποιῶ. Καὶ ὁ Σωκράτης,	Πῶς,	ὦ λῷστε; ἔφη. Διδοὺς νὴ