Chapitre
[8]	καὶ ἀεὶ ἀρεστὸς ὦ αὐτῇ;	Ναὶ	μὰ Δί᾿ ἔφη, ἂν ὁρῶσί
[4]	ἀγαθὸς κρατερός τ᾿ αἰχμητής; Καὶ	ναὶ	μὰ Δί᾿ ἔφη, ἔγωγε ὅτι
[5]	ἐν ἄλλῳ τινί; Εγὼ μὲν	ναὶ	μὰ Δί᾿ ἔφη, καὶ ἐν
[2]	εἶπεν· Ακούεις ταῦτα, ὦ υἵε;	Ναὶ	μὰ Δί᾿ ἔφη ὁ Σωκράτης,
[4]	παραδίδως, ὦ Σώκρατες, τὴν τέχνην;	Ναὶ	μὰ Δί᾿ ἔφη. Ορῶ γάρ
[4]	γένοιτο, νομίζεις ἂν διαφθαρῆναι αὐτόν;	Ναὶ	μὰ Δί᾿ ἔφη, παντάπασί γε.
[1]	εἴληφε; Καὶ ὃς ἀναστενάξας εἶπε·	Ναὶ	μὰ Δί᾿ ἔφη, ὦ Καλλία,
[4]	δέ σε, ἔφη, ἐγὼ εἶδον	ναὶ	μὰ τὸν Απόλλω, ὅτε παρὰ
[6]	ἀνὴρ οὗτος λοιδορεῖσθαι βουλομένῳ ἐοικέναι;	Ναὶ	μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη, καὶ
[2]	Χαρμίδης οὑτοσὶ κατέλαβέ με ὀρχούμενον;	Ναὶ	μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη ὁ
[4]	αὐτοὺς θεραπεύων οὕτω φίλους ἔχεις.	Ναὶ	μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη ὁ
[2]	εἶπεν· Επαινοῦντι ἔοικας τὸν ὀρχηστοδιδάσκαλον.	Ναὶ	μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη ὁ
[7]	εἶναι. Ο οὖν Συρακόσιος, Αλλὰ	ναὶ	μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη, ὦ
[8]	μόνος, ὦ Αντίσθενες, οὐδενὸς ἐρᾷς;	Ναὶ	μὰ τοὺς θεούς, εἶπεν ἐκεῖνος,
[5]	σοῦ καλλίων εἰμί, ὅτι καὶ	Ναΐδες	θεοὶ οὖσαι τοὺς Σειληνοὺς ἐμοὶ
[8]	χωρὶς ἑκατέρᾳ βωμοί τε καὶ	ναοί	εἰσι καὶ θυσίαι τῇ μὲν
[8]	παῖς; Πότερον ὅτι ἑαυτῷ μὲν	νέμει	ὧν ἐπιθυμεῖ, τῷ δὲ παιδὶ
[1]	ἐτύγχανεν Αὐτολύκου παιδὸς ὄντος, καὶ	νενικηκότα	αὐτὸν παγκράτιον ἧκεν ἄγων ἐπὶ
[2]	Καὶ ὁ Λύκων εἶπεν· Οὐκοῦν	νέοις	μὲν ἂν εἴη ταῦτα· ἡμᾶς
[4]	ὅμοιος Αχιλλεῖ ἢ Αἴαντι ἢ	Νέστορι	ἢ Οδυσσεῖ, ἐμὲ θεραπευέτω. Εγὼ
[4]	ἄφροσιν. Οὗτοι γὰρ τὰ ἐμὰ	νευρόσπαστα	θεώμενοι τρέφουσί με. Ταῦτ᾿ ἄρ᾿
[8]	ἀειγενέσι θεοῖς, τῇ δὲ μορφῇ	νεωτάτου,	καὶ μεγέθει πάντα ἐπέχοντος, ψυχῇ
[4]	Πῶς, ὦ λῷστε; ἔφη. Διδοὺς	νὴ	Δί᾿ ἀργύριον. Καὶ ὁ Αντισθένης
[2]	λόγχαις ἰέναι; Καὶ ὁ Φίλιππος,	Νὴ	Δί᾿ ἔφη, καὶ μὴν ἔγωγε
[3]	Εἰ καλοκἀγαθία ἐστὶν ἡ δικαιοσύνη.	Νὴ	Δί᾿ ἔφη ὁ Αντισθένης, ἥ
[2]	ἐγχεάτω μοι τὴν μεγάλην φιάλην.	Νὴ	Δί᾿ ἔφη ὁ Καλλίας, καὶ
[4]	ἐμοῦ καλλίων ὢν ταῦτα κομπάζεις.	Νὴ	Δί᾿ ἔφη ὁ Κριτόβουλος, ἢ
[4]	διανοηθῆναι μηδένα ἂν φιλῆσαι αὐτόν.	Νὴ	Δί᾿ ἔφη ὁ Σωκράτης, ἀλλ᾿
[4]	ἀνάσχου μέντοι, ὦ σοφιστά, ἐλεγχόμενος.	Νὴ	Δί᾿ ἔφη ὁ Σωκράτης, ἀνεχέσθω
[4]	μάρτυρας ποιήσωμαι ἑκὼν οὐδὲν ψεύδομαι.	Νὴ	Δί᾿ ἔφη, ὁ Σωκράτης εἰ
[3]	ἔφη, ἐπὶ πενίᾳ μέγα φρονῶ.	Νὴ	Δί᾿ ἔφη ὁ Σωκράτης, ἐπ᾿
[5]	ἀγῶνα πρὸς Σωκράτην οὐκ ἀνθίστασαι;	Νὴ	Δί᾿ ἔφη ὁ Σωκράτης, ἴσως
[2]	γυμναζομένους τίνος ὄζειν δεήσει; Καλοκἀγαθίας	νὴ	Δί᾿ ἔφη ὁ Σωκράτης. Καὶ
[2]	ἐχειρονόμουν δέ· ταῦτα γὰρ ἠπιστάμην.	Νὴ	Δί᾿ ἔφη ὁ Φίλιππος, καὶ
[8]	παιδεύεις αὐτὸν οἷόνπερ χρὴ εἶναι.	Νὴ	Δί᾿ ἔφη, ὅπως δὲ καὶ
[5]	ἀλλήλοις πάντα καλὰ εἶναι; Αν	νὴ	Δί᾿ ἔφη, πρὸς τὰ ἔργα
[4]	αὐτὸς ἄρ᾿ ἔφη, συγκαθεύδεις αὐτῷ;	Νὴ	Δί᾿ ὅλας γε καὶ πάσας
[2]	ἱκανῶς εὐφραίνειν, εἶπεν ὁ Σωκράτης·	Νὴ	Δί᾿ ὦ Καλλία, τελέως ἡμᾶς
[2]	οὖν χρήσῃ αὐτοῖς; ἔφη. Ορχήσομαι	νὴ	Δία. Ενταῦθα δὴ ἐγέλασαν ἅπαντες.
[4]	ἀγαθὸς μαστροπὸς εἴη; Σαφῶς γε	νὴ	Δία, πάντες εἶπον. Οὐκοῦν εἴ
[4]	γελάσωσι; Καὶ ὁ Νικήρατος εἶπε·	Νὴ	Δία, σὺ τοίνυν δικαίως μέγα
[4]	Αλλ᾿ ἐπὶ τῷ μήν; Επὶ	νὴ	Δία τοῖς ἄφροσιν. Οὗτοι γὰρ
[4]	γε καὶ πάσας τὰς νύκτας.	Νὴ	τὴν Ηραν, ἔφη ὁ Σωκράτης,
[4]	οὕτως εἶπεν. Ο δὲ Καλλίας,	Νὴ	τὴν Ηραν, ἔφη, τά τε
[8]	ἐραστῇ. Καὶ ὁ Ερμογένης εἶπε·	Νὴ	τὴν Ηραν, ἔφη, ὦ Σώκρατες,
[9]	πατὴρ αὐτῷ συνεξιὼν ἐπιστραφεὶς εἶπε·	Νὴ	τὴν Ηραν, ὦ Σώκρατες, καλός
[4]	εἶδον αὐτὸν καὶ σκαρδαμύξαντα. Καίτοι	νὴ	τοὺς θεούς, ὦ ἄνδρες, δοκεῖ
[8]	ἐν τοῖς ἀφροδισίοις εὐφροσυνῶν, ἀλλὰ	νήφων	μεθύοντα ὑπὸ τῆς ἀφροδίτης θεᾶται.
[3]	σὺ αὖ, ἔφη, λέγε, ὦ	Νικήρατε,	ἐπὶ ποίᾳ ἐπιστήμῃ μέγα φρονεῖς.
[8]	θεοῖς τετίμηται. Αλλὰ μήν, ὦ	Νικήρατε,	καὶ Αχιλλεὺς Ομήρῳ πεποίηται οὐχ
[4]	ἔληξεν. Εκ τούτου δὲ ὁ	Νικήρατος,	Ακούοιτ᾿ ἄν, ἔφη, καὶ ἐμοῦ
[4]	καὶ ἄκοντες γελάσωσι; Καὶ ὁ	Νικήρατος	εἶπε· Νὴ Δία, σὺ τοίνυν
[1]	οἰκίαν· συνείπετο δὲ αὐτῷ καὶ	Νικήρατος.	Ιδὼν δὲ ὁμοῦ ὄντας Σωκράτην
[4]	Χαρμίδης εἶπεν· Ω ἄνδρες, ὁ	Νικήρατος	κρομμύων ὄζων ἐπιθυμεῖ οἴκαδε ἐλθεῖν,
[4]	Αλλὰ μὰ Δί᾿ ἔφη ὁ	Νικήρατος,	μὴ ζήλου· ἐγὼ γὰρ ἥξω
[3]	μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη ὁ	Νικήρατος,	οὔκουν ἔμοιγε δοκῶ. Δῆλον γάρ,
[3]	ὤν. Σὺ δέ, ἔφη ὁ	Νικήρατος,	ὦ Ερμόγενες, ἐπὶ τίνι μάλιστα
[8]	ἐπιθυμεῖ. Αλλὰ μὴν καὶ ὁ	Νικήρατος,	ὡς ἐγὼ ἀκούω, ἐρῶν τῆς
[2]	νύμφαι τύχωσιν οὖσαι, ὥσπερ ἡ	Νικηράτου	τοῦδε καὶ ἡ Κριτοβούλου, μύρου
[5]	ἐξαπατηθείησαν οἱ κριταί, καὶ τῷ	νικήσαντι	μὴ ταινίας ἀλλὰ φιλήματα ἀναδήματα
[6]	δὲ τούτου οἱ μὲν τὰ	νικητήρια	φιλήματα ἀπολαμβάνειν τὸν Κριτόβουλον ἐκέλευον,
[2]	καὶ χρῆταί γε. Επεὶ γοῦν	νικηφόρος	ἐβούλετο τοῦ παγκρατίου γενέσθαι, σὺν
[3]	τις, δῆλον ὅτι ἐπὶ τῷ	νικηφόρος	εἶναι. Καὶ ὁ Αὐτόλυκος ἀνερυθριάσας
[6]	Η οὖν βούλεσθε, ἔφη, ὥσπερ	Νικόστρατος	ὁ ὑποκριτὴς τετράμετρα πρὸς τὸν
[8]	εὔδηλον, ὃς τοῦ κηρυχθῆναι ἕνεκα	νικῶν	παγκράτιον πολλοὺς μὲν πόνους, πολλὰ
[4]	ὡς ἔοικας, εἰ τοῦτο γένοιτο,	νομίζεις	ἂν διαφθαρῆναι αὐτόν; Ναὶ μὰ
[5]	Πότερον οὖν ἐν ἀνθρώπῳ μόνον	νομίζεις	τὸ καλὸν εἶναι ἢ καὶ
[1]	πάντες ἴσασιν ὅτι ἀρχὴν οὐδὲ	νομίζεται	εἰς τὴν ἐμὴν οἰκίαν δεῖπνον
[4]	χρὴ ποιεῖν. Καὶ μὴν ὅτι	νομίζομέν	γε δύνασθαι αὐτοὺς καὶ εὖ
[8]	εἰδείη καλός τε καὶ ἀγαθὸς	νομιζόμενος;	ἔπειτα δὲ ὁρῴη αὐτὸν τὰ
[8]	ἀνδρῶν ἔργα. Λακεδαιμόνιοι δὲ οἱ	νομίζοντες,	ἐὰν καὶ ὀρεχθῇ τις σώματος,
[4]	ἀκούσας, Ηράκλεις, ἔφη, τί τοσοῦτον	νομίζοντες	ἠδικῆσθαι ὑπὸ τοῦ σοῦ παιδὸς
[4]	εἶναι. ἔνθα δὴ ἀνεγέλασαν ἅπαντες,	νομίζοντες	τὰ ὄντα εἰρηκέναι αὐτόν. Εκ
[2]	ἀλλὰ τοὺς θυμοειδεῖς ἵππους κτωμένους.	Νομίζουσι	γάρ, ἂν τοὺς τοιούτους δύνωνται
[8]	τὴν Αναίδειαν ἀλλὰ τὴν Αἰδῶ	νομίζουσι.	Δοκοῦμεν δ᾿ ἄν μοι πάντες
[4]	γὰρ καὶ ἀγαθοὺς ὑμᾶς ἄνδρας	νομίζω.	Εἰ δ᾿ εἰμί τε τῷ
[4]	ὁρῶν δυνάμενόν σε ποιεῖν ἀγαθὸν	νομίζω	προαγωγὸν εἶναι. Ο γὰρ οἷός
[4]	μέγα φρονεῖς ἐπὶ πλούτῳ. Οτι	νομίζω,	ὦ ἄνδρες, τοὺς ἀνθρώπους οὐκ
[8]	ὅμοιον. Εκείνοις μὲν γὰρ ταῦτα	νόμιμα,	ἡμῖν δ᾿ ἐπονείδιστα. Δοκοῦσι δ᾿
[1]	ἴστε πάντες· ἥκω δὲ προθύμως	νομίσας	γελοιότερον εἶναι τὸ ἄκλητον ἢ
[8]	καὶ πῶς ποτε Σόλων φιλοσοφήσας	νόμους	κρατίστους τῇ πόλει κατέθηκεν, ἐρευνητέον
[2]	συμμίσγῃς, ἀπολεῖς καὶ τὸν ἐόντα	νόον.	Καὶ ὁ Λύκων εἶπεν· Ακούεις
[4]	πάνυ οἰκτίρω τῆς ἄγαν χαλεπῆς	νόσου.	ὅμοια γάρ μοι δοκοῦσι πάσχειν
[8]	ὁ μὲν τῷ εἴδει τὸν	νοῦν	προσέχων μεμισθωμένῳ χῶρον ἐοικέναι. Οὐ
[6]	ἐπιδειγμάτων ἀμελοῦντας, ἀλλήλοις δὲ ἡδομέ	νους,	φθονῶν τῷ Σωκράτει εἶπεν· Αρα
[4]	ὅλας γε καὶ πάσας τὰς	νύκτας.	Νὴ τὴν Ηραν, ἔφη ὁ
[4]	ἑνὸς ὄντος· ἄχθομαι δὲ καὶ	νυκτὶ	καὶ ὕπνῳ ὅτι ἐκεῖνον οὐχ
[1]	ὥσπερ ὅταν φέγγος τι ἐν	νυκτὶ	φανῇ, πάντων προσάγεται τὰ ὄμματα,
[4]	μου οὔποτε λήθω αὐτοὺς οὔτε	νυκτὸς	οὔθ᾿ ἡμέρας οὔθ᾿ ὅποι ἂν
[7]	Χάριτές τε καὶ Ωραι καὶ	Νύμφαι	γράφονται, πολὺ ἂν οἶμαι αὐτούς
[2]	γυναῖκες ἄλλως τε καὶ ἂν	νύμφαι	τύχωσιν οὖσαι, ὥσπερ ἡ Νικηράτου
[9]	πρῶτον μὲν ἡ Αριάδνη ὡς	νύμφη	κεκοσμημένη παρῆλθε καὶ ἐκαθέζετο ἐπὶ
[8]	σου πολλὰ ἄγαμαι καὶ ὅτι	νῦν	ἅμα χαριζόμενος Καλλίᾳ καὶ παιδεύεις
[7]	Αρα ἐπειδὴ πάντες ἐπιθυμοῦμεν λέγειν,	νῦν	ἂν μάλιστα καὶ ἅμα ᾄσαιμεν;
[4]	ἀρχὴν ἀντὶ τοῦ καλὸς εἶναι.	Νῦν	γὰρ ἐγὼ Κλεινίαν ἥδιον μὲν
[7]	λέγεις, τῷ ὄντι φροντιστὴς εἶναι·	νῦν	γοῦν σκοπῶ ὅπως ἂν ὁ
[2]	κράτιστος εἴναι παιδοτρίβης, τοῦτον εἷλετο,	νῦν	δ᾿ αὖ, ἐαν βούληται τῇ
[4]	ἦν, ἐλοιδόρουν με ὅτι συνῆν,	νῦν	δ᾿ ἐπεὶ πένης γεγένημαι, οὐκέτι
[4]	πόλεως, ἀποδημῆσαι δὲ οὐδαμοῦ ἐξῆν.	Νῦν	δ᾿ ἐπειδὴ τῶν ὑπερορίων στέρομαι
[4]	πόλεως ἢ ὑπὸ τῆς τύχης·	νῦν	δὲ ἀποβάλλω μὲν οὐδέν {οὐδὲ
[1]	ἔχων πολλὰ καὶ σοφὰ λέγειν,	νῦν	δέ, ἐὰν παρ᾿ ἐμοὶ ἦτε,
[4]	ἐγὼ φόρον ἀπέφερον τῷ δήμῳ,	νῦν	δὲ ἡ πόλις τέλος φέρουσα
[4]	{λιθίνως} οὐδαμοῦ ἀπῄει ἀπ᾿ αὐτοῦ·	νῦν	δὲ ἤδη εἶδον αὐτὸν καὶ
[8]	ἔγωγε ἠγάμην τὴν σὴν φύσιν,	νῦν	δὲ καὶ πολὺ μᾶλλον, ἐπεὶ
[1]	οἱ συνόντες δι᾿ ἐμὲ γελῶντες·	νῦν	δὲ τίνος ἕνεκα καὶ καλεῖ
[2]	κυβιστᾶν εἰς τὰς μαχαίρας, ὃς	νῦν	διὰ τὸ μὴ δύνασθαι λόγχαις
[3]	τὰ Ομήρου ἔπη μαθεῖν· καὶ	νῦν	δυναίμην ἂν Ιλιάδα ὅλην καὶ
[4]	Αλλὰ μὰ Δί᾿ ἔφη, οὐ	νῦν.	Εὰν γὰρ ταῦτα δύνωμαι, σεσαγμένος
[8]	βάρβαρον σὺν Ιάκχῳ ἐστράτευσαν, καὶ	νῦν	ἐν τῇ ἑορτῇ ἱεροπρεπέστατος δοκεῖς
[8]	Κριτόβουλός γε μὴν ἔτι καὶ	νῦν	ἐρώμενος ὢν ἤδη ἄλλων ἐπιθυμεῖ.
[4]	ἐτύγχανε προσεμφερὴς τούτοις ὤν. Αγε	νυν,	ἔφη ὁ Σωκράτης, ὅπως μεμνήσῃ
[6]	οὖν, ἔφη, ὅτι καὶ σὺ	νῦν	ἡμᾶς λυπεῖς σιωπῶν; Η καὶ
[8]	κοινῇ διαπεπρᾶχθαι. Τί δέ, τὰ	νῦν	καλὰ ἔργα οὐ πάντ᾿ ἂν
[2]	δέ σου ἤκουσα ὅμοια οἷς	νῦν	λέγεις, καὶ αὐτὸς ἐλθὼν οἴκαδε
[4]	ἐξίστανται οἱ πλούσιοι. Καὶ εἰμὶ	νῦν	μὲν τυράννῳ ἐοικώς, τότε δὲ
[8]	ὡς δὴ θρυπτόμενος εἶπε· Μὴ	νῦν	μοι ἐν τῷ παρόντι ὄχλον
[4]	εἴ μού τις καὶ τὰ	νῦν	ὄντα παρέλοιτο, οὐδὲν οὕτως ὁρῶ
[4]	τοσοῦτόν μοι παρεδίδου· ἐγώ τε	νῦν	οὐδενὶ φθονῶ, ἀλλὰ πᾶσι τοῖς
[6]	ἂν εἰκάζοι μέ τις. Καὶ	νῦν	σύγε λοιδορουμένῳ ἔοικας, εἰ πάντ᾿
[4]	κνῆσμά τι ἐδόκουν ἔχειν. Αλλὰ	νῦν	τοί σοι, ἔφη, ὦ Κριτόβουλε,
[8]	ἢ τῷ τὴν ψυχὴν ἀγαπῶντι,	νῦν	τοῦτο δηλώσω. Ο μὲν γὰρ
[4]	τῶν τιμίων χρῶμαι, ὥσπερ καὶ	νῦν	τῷδε τῷ Θασίῳ οἴνῳ ἐντυχὼν
[2]	μοι οἶκος ἑπτάκλινος, ὥσπερ καὶ	νῦν	τῷδε τῷ παιδὶ ἤρκεσε τόδε
[2]	ἀμφίλογόν ἐστιν, εἰς αὖθις ἀποθώμεθα·	νυνὶ	δὲ τὰ προκείμενα ἀποτελῶμεν. Ορῶ
[4]	δέοιτο, εὖ οἶδ᾿ ὅτι καὶ	νυνὶ	θᾶττον ἂν ἐγὼ καὶ σιωπῶν

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 11/04/2005