Chapitre
[2]	οὕτω τὰ σκέλη τοῖς ὤμοις	φαίνει	ἰσοφόρα ἔχειν ὥστε δοκεῖς ἐμοί,
[2]	σὺν τοῖς σχήμασιν ἔτι καλλίων	φαίνεται	ἢ ὅταν ἡσυχίαν ἔχῃ; Καὶ
[9]	ἐπὶ τοῦ θρόνου. Οὔπω δὲ	φαινομένου	τοῦ Διονύσου ηὐλεῖτο ὁ βακχεῖος
[3]	ὦ ἄνδρες, ἱκανοὶ τέρπειν ἡμᾶς	φαίνονται·	ἡμεῖς δὲ τούτων οἶδ᾿ ὅτι
[1]	ἐκίνησε γέλωτα, τότε μὲν ἀχθεσθεὶς	φανερὸς	ἐγένετο. Αὖθις δ᾿ ὀλίγον ὕστερον
[1]	συνδειπνήσειν· ὡς δὲ πάνυ ἀχθόμενος	φανερὸς	ἦν, εἰ μὴ ἕψοιντο, συνηκολούθησαν.
[1]	ὅταν φέγγος τι ἐν νυκτὶ	φανῇ,	πάντων προσάγεται τὰ ὄμματα, οὕτω
[1]	ἂν τὴν κατασκευήν μοι λαμπροτέραν	φανῆναι	εἰ ἀνδράσιν ἐκκεκαθαρμένοις τὰς ψυχὰς
[3]	μή, δῆλόν γε ὅτι φαῦλος	φανοῦμαι.	Τί γὰρ σύ, εἶπεν, ἐπὶ
[6]	ἐμοῦ ἀπέχει. Ταῦτα γάρ σέ	φασι	γεωμετρεῖν. Καὶ ὁ Αντισθένης εἶπε·
[4]	ὁρκίζοντος ἀεὶ ὀμνύοντες καλόν μέ	φατε	εἶναι. Κἀγὼ μέντοι πιστεύω. Καλοὺς
[4]	αἰτοῦνται τοὺς θεοὺς τὰ μὲν	φαῦλα	ἀποτρέπειν, τἀγαθὰ δὲ διδόναι. Οὗτοι
[4]	ὄντα παρέλοιτο, οὐδὲν οὕτως ὁρῶ	φαῦλον	ἔργον ὁποῖον οὐκ ἀρκοῦσαν ἂν
[3]	δὲ μή, δῆλόν γε ὅτι	φαῦλος	φανοῦμαι. Τί γὰρ σύ, εἶπεν,
[1]	Πρῶτον μὲν γάρ, ὥσπερ ὅταν	φέγγος	τι ἐν νυκτὶ φανῇ, πάντων
[1]	πάνυ πιέζεσθαι διά τε τὸ	φέρειν	μηδὲν καὶ διὰ τὸ ἀνάριστον
[4]	ἐπήρκει μοι, ἀλλ᾿ ὁπόσον ἐδυνάμην	φέρεσθαι,	τοσοῦτόν μοι παρεδίδου· ἐγώ τε
[3]	καὶ ὑμεῖς ἅπαντες εἰς μέσον	φέρητε	ὅ τι ἕκαστος ἐπίστασθε ἀγαθόν.
[1]	φοβερώτερον φθέγγεσθαι καὶ σφοδρότεροι εἶναι	φέρονται,	οἱ δ᾿ ὑπὸ τοῦ σώφρονος
[5]	ἢ ἀποτεῖσαι. Μόνον, ἔφη, κρυφῇ	φερόντων·	δέδοικα γὰρ τὸν σὸν καὶ
[4]	νῦν δὲ ἡ πόλις τέλος	φέρουσα	τρέφει με. Αλλὰ καὶ Σωκράτει,
[8]	ἄλλην χαλεπότητα ἐγώ σου καὶ	φέρω	καὶ οἴσω φιλικῶς. Αλλὰ γάρ,
[8]	οἰκεῖον ἀγρὸν κεκτημένῳ· πάντοθεν γοῦν	φέρων	ὅ τι ἂν δύνηται πλείονος
[4]	ὤμῳ ἔχοντα. Καὶ ὁ Σωκράτης,	Φεῦ,	ἔφη, ταῦτ᾿ {ἄρα{ ἔφη, ἐγὼ
[4]	ὅταν δέ τι κακὸν λάβωσι,	φεύγουσιν	ἀμεταστρεπτί, φοβούμενοι μὴ καὶ ἄκοντες
[4]	ἀποβήσεται σημαίνουσί μοι πέμποντες ἀγγέλους	φήμας	καὶ ἐνύπνια καὶ οἰωνοὺς ἅ
[4]	ἐστιν. οὗ ἕνεκα ἀφεκτέον ἐγώ	φημι	εἶναι φιλημάτων {τῶν} ὡραίων τῷ
[8]	καὶ ἄλλοι· καὶ ἐγὼ δέ	φημι	καὶ Γανυμήδην οὐ σώματος ἀλλὰ
[6]	ἔοικας, εἰ πάντ᾿ αὐτοῦ βελτίων	φῂς	εἶναι. Αλλὰ βούλει πονηροτέροις εἰκάζω
[4]	μετὰ δεῖπνον τρωξόμεθα, ὅπως μὴ	φήσῃ	τις ἡμᾶς πρὸς Καλλίαν ἐλθόντας
[1]	γοργότεροί τε ὁρᾶσθαι καὶ φοβερώτερον	φθέγγεσθαι	καὶ σφοδρότεροι εἶναι φέρονται, οἱ
[4]	ἔστι καὶ αἰδημόνως καὶ θρασέως	φθέγγεσθαι;	Πάνυ μὲν οὖν. Τί δέ,
[6]	ἔφη. ὅταν γὰρ ὁ αὐλὸς	φθέγγηται,	παντάπασι σιωπῶμεν. Καὶ ὁ Ερμογένης,
[6]	ἡδύνεσθαι ἄν τι ὑπὸ τῶν	φθόγγων,	ἄλλως τε καὶ εἰ μορφάζοις,
[3]	παίδων τῆς ὥρας καὶ τῶν	φθόγγων	τὰς μὲν λύπας κοιμίζειν, τὴν
[1]	ὦ ἄνδρες, αἰσχρὸν στέγης γε	φθονῆσαι·	εἰσίτω οὖν. Καὶ ἅμα ἀπέβλεψεν
[3]	Ο δὲ εἶπεν ὅτι οὐ	φθονήσει.	~Εκ τούτου ἔλεξεν ὁ Σωκράτης·
[3]	ὠφέλιμον ἔχει, τότε κἀγὼ οὐ	φθονήσω	εἰπεῖν τὴν τέχνην δι᾿ ἧς
[4]	παρεδίδου· ἐγώ τε νῦν οὐδενὶ	φθονῶ,	ἀλλὰ πᾶσι τοῖς φίλοις καὶ
[6]	ἀμελοῦντας, ἀλλήλοις δὲ ἡδομέ νους,	φθονῶν	τῷ Σωκράτει εἶπεν· Αρα σύ,
[2]	παῖς ἐγχεάτω μοι τὴν μεγάλην	φιάλην.	Νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ Καλλίας,
[4]	μοι δοκεῖ καὶ πόλεις δύνασθαι	φίλας	ποιεῖν καὶ γάμους ἐπιτηδείους συνάγειν,
[9]	Διονύσου μὲν ἐπερωτῶντος αὐτὴν εἰ	φιλεῖ	αὐτόν, τῆς δὲ οὕτως ἐπομνυούσης
[8]	μὲν γὰρ ἄγαταί τε καὶ	φιλεῖ	τὸν ἐρώμενον θάλλουσα μορφῇ τε
[8]	συνουσία οὐδεμία ἀξιόλογος πάντες ἐπιστάμεθα.	Φιλεῖν	γε μὴν τῶν μὲν τὸ
[4]	ὁμώνυμον εἶναι τῷ ταῖς ψυχαῖς	φιλεῖσθαι	ἐντιμότερόν ἐστιν. οὗ ἕνεκα ἀφεκτέον
[9]	καὶ τὴν παῖδα ὑπ᾿ ἀλλήλων	φιλεῖσθαι.	Εῴκεσαν γὰρ οὐ δεδιδαγμένοις τὰ
[8]	Οἷς γε μὴν κοινὸν τὸ	φιλεῖσθαι,	πῶς οὐκ ἀνάγκη τούτους ἡδέως
[8]	ὧδε ἐπισκοποῖμεν, τῷ ποτέρως παιδὶ	φιληθέντι	μᾶλλον ἄν τις πιστεύσειεν ἢ
[5]	καὶ μαλακώτερόν σου ἔχειν τὸ	φίλημα;	Εοικα, ἔφη, ἐγὼ κατὰ τὸν
[5]	τῷ νικήσαντι μὴ ταινίας ἀλλὰ	φιλήματα	ἀναδήματα παρὰ τῶν κριτῶν γενέσθαι.
[6]	τούτου οἱ μὲν τὰ νικητήρια	φιλήματα	ἀπολαμβάνειν τὸν Κριτόβουλον ἐκέλευον, οἱ
[8]	τοι προσαιτῶν καὶ προσδεόμενος ἢ	φιλήματος	ἢ ἄλλου τινὸς ψηλαφήματος παρακολουθεῖ.
[4]	ἕνεκα ἀφεκτέον ἐγώ φημι εἶναι	φιλημάτων	{τῶν} ὡραίων τῷ σωφρονεῖν δυνησομένῳ.
[4]	πιστεύῃ μηδὲ διανοηθῆναι μηδένα ἂν	φιλῆσαι	αὐτόν. Νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ
[4]	οὕσπερ σὺ οἴει ἐπιθυμεῖν σε	φιλῆσαι.	Κλεινίᾳ δ᾿ ἔφη, ὦ Σώκρατες,
[4]	παῖδα τόνδε καὶ τὴν παῖδα	φιλῆσαί	με ἢ σύ, ὦ Σώκρατες,
[8]	καὶ ἐρῶντι οὐκ ἐρῶν ὁμιλεῖ,	φιλήσει	αὐτόν. Οὐδὲ γὰρ ὁ παῖς
[4]	ἡμεῖς δὲ ἴσως βουλευόμεθα ὅπως	φιλήσομέν	τινα μᾶλλον ἢ μαχούμεθα. Καὶ
[8]	πάσχειν· ἡ δὲ τῆς ψυχῆς	φιλία	διὰ τὸ ἁγνὴ εἶναι καὶ
[4]	εἰσὶ δέ τινες οἳ πρὸς	φιλίαν	ἄγουσι; Πάνυ μὲν οὖν. Οὐκοῦν
[8]	ἀμορφότερος γένηται, μειωθῆναι ἂν τὴν	φιλίαν;	Οἷς γε μὴν κοινὸν τὸ
[8]	καὶ ἥρωες τὴν τῆς ψυχῆς	φιλίαν	περὶ πλείονος ἢ τὴν τοῦ
[8]	δὲ τούτου ἀνάγκη καὶ τὴν	φιλίαν	συναπομαραίνεσθαι, ἡ δὲ ψυχὴ ὅσονπερ
[8]	κἀγαθὸς ᾖ, οὐ καθέξει τὴν	φιλίαν,	τοῦτον προσήκει μᾶλλον ἀρετῆς ἐπιμελεῖσθαι.
[8]	ὡραῖα καρπώσεται. Ο δὲ τῆς	φιλίας	ἐφιέμενος μᾶλλον ἔοικε τῷ τὸν
[8]	τῆς ψυχῆς τε καὶ τῆς	φιλίας	καὶ τῶν καλῶν ἔργων. ὑφ᾿
[8]	τοιαῦτα ἔργα ἅμα ἐρῶντες τῆς	φιλίας	καὶ χρώμενοι αὐτῇ εἰς γῆρας
[8]	ὅτι μὲν γὰρ δὴ ἄνευ	φιλίας	συνουσία οὐδεμία ἀξιόλογος πάντες ἐπιστάμεθα.
[8]	σου καὶ φέρω καὶ οἴσω	φιλικῶς.	Αλλὰ γάρ, ἔφη, τὸν μὲν
[9]	αἰδουμένῃ μὲν ἐῴκει, ὅμως δὲ	φιλικῶς	ἀντιπεριελάμβανεν. Οἱ δὲ συμπόται ὁρῶντες
[4]	ἀνθρώπῳ τοῖς αὐτοῖς ὄμμασι καὶ	φιλικῶς	καὶ ἐχθρῶς πρός τινας βλέπειν;
[9]	ἐπιχορεύσας ὥσπερ ἂν εἴ τις	φιλικώτατα	ἐκαθέζετο ἐπὶ τῶν γονάτων, καὶ
[1]	Καλλίας, Τί τοῦτ᾿ ἔφη, ὦ	Φίλιππε;	ἀλλ᾿ ἢ ὀδύνη σε εἴληφε;
[6]	Σὺ μέντοι δεινὸς εἶ, ὦ	Φίλιππε,	εἰκάζειν· οὐ δοκεῖ σοι ὁ
[4]	ἐσπουδαιολογήθη. Επειδὴ δὲ εἰς τὸν	Φίλιππον	ἧκον, ἠρώτων αὐτὸν τί ὁρῶν
[3]	δῆλον, ἔφη ὁ Λύκων τὸν	Φίλιππον	{προσειπών, ὅτι} ἐπὶ τῷ γελωτοποιεῖν
[1]	ἐνδεέστεροι. Δειπνούντων δὲ αὐτῶν ὁ	Φίλιππος	γελοῖόν τι εὐθὺς ἐπεχείρει λέγειν,
[1]	ἐπιτεταγμένον αὐτοῖς ὑπὸ κρείττονός τινος.	Φίλιππος	δ᾿ ὁ γελωτοποιὸς κρούσας τὴν
[2]	ἠπιστάμην. Νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ	Φίλιππος,	καὶ γὰρ οὖν οὕτω τὰ
[2]	συμμανθάνω. Αγε δή, ἔφη ὁ	Φίλιππος,	καὶ ἐμοὶ αὐλησάτω, ἵνα καὶ
[4]	με. Ταῦτ᾿ ἄρ᾿ ἔφη ὁ	Φίλιππος,	καὶ πρῴην ἐγώ σου ἤκουον
[2]	ταῖς λόγχαις ἰέναι; Καὶ ὁ	Φίλιππος,	Νὴ Δί᾿ ἔφη, καὶ μὴν
[2]	ταῦτα πᾶσι· προσέθηκε δὲ ὁ	Φίλιππος	ὡς χρὴ τοὺς οἰνοχόους μιμεῖσθαι
[4]	δὲ δυνάμενοι θεοὶ οὕτω μοι	φίλοι	εἰσὶν ὥστε διὰ τὸ ἐπιμελεῖσθαί
[4]	οὐδενὶ φθονῶ, ἀλλὰ πᾶσι τοῖς	φίλοις	καὶ ἐπιδεικνύω τὴν ἀφθονίαν καὶ
[3]	σοφία ἔστιν ὅτε βλαβερὰ καὶ	φίλοις	καὶ πόλει δοκεῖ εἶναι, ἡ
[4]	ἄξιος εἶναι καὶ πόλεσι καὶ	φίλοις	καὶ συμμάχοισ κεκτῆσθαι. Σὺ δὲ
[8]	ἦθος; Τοῖς δὲ σεμνοτάτοις θεοῖς	φίλοις	χρώμενος οὐδὲν ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους
[4]	εἰς χρήματα, φιλοπονωτέρους δὲ καὶ	φιλοκαλωτέρους	ἐν τοῖς κινδύνοις, καὶ μὴν
[4]	ἐγὼ οὐ ποιῶ, ἀλλὰ μάλα	φιλοκινδύνως	ὑπομένω, ἄν ποθέν τι ἐλπίζω
[8]	ἀγαθὸν τῷ ὀρεγομένῳ ἐκ παιδικῶν	φίλον	ἀγαθὸν ποιήσασθαι ὅτι ἀνάγκη καὶ
[4]	μὲν αὐτοὺς ποιοῦμεν εἰς χρήματα,	φιλοπονωτέρους	δὲ καὶ φιλοκαλωτέρους ἐν τοῖς
[8]	δὲ καὶ πῶς ποτε Σόλων	φιλοσοφήσας	νόμους κρατίστους τῇ πόλει κατέθηκεν,
[4]	Προδίκῳ, ὅτε ἑώρας τοῦτον μὲν	φιλοσοφίας	ἐρῶντα, ἐκεῖνον δὲ χρημάτων δεόμενον·
[1]	δ᾿ ὁρᾷς αὐτουργούς τινας τῆς	φιλοσοφίας	ὄντας. αὶ ὁ Καλλίας, Καὶ
[8]	ἔρωτα ἐνέβαλον. ὡς μὲν γὰρ	φιλότιμός	ἐστιν εὔδηλον, ὃς τοῦ κηρυχθῆναι
[8]	γὰρ φύσει καὶ τῆς ἀρετῆς	φιλοτίμως	ἐφιεμένων ἀεί ποτε τῇ πόλει
[8]	μὲν τῶν διὰ τοὺς τρόπους	φιλουμένων	οὐδὲν χαλεπὸν γεγενημένον, ἐκ δὲ
[9]	δὲ ἀλλ᾿ ἀληθινῶς τοῖς στόμασι	φιλοῦντας,	πάντες ἀνεπτερωμένοι ἐθεῶντο. Καὶ γὰρ
[9]	τὴν Αριάδνην, ἐκ τούτου δὴ	φιλούντων	τε καὶ ἀσπαζομένων ἀλλήλους σχήματα
[4]	Σωκράτης εἰ ἄρα τοιοῦτος ὢν	φίλους	αὐτοὺς ἔχεις, καὶ οἱ θεοί,
[8]	ἱκανὸς γενήσεσθαι δι᾿ ἀνδραγαθίαν καὶ	φίλους	εὖ ποιεῖν καὶ τὴν πατρίδα
[4]	πυθοίμην, πῶς αὐτοὺς θεραπεύων οὕτω	φίλους	ἔχεις. Ναὶ μὰ τὸν Δί᾿
[4]	Σώκρατες, ἡμᾶς μὲν οὕτω τοὺς	φίλους	μορμολύττῃ ἀπὸ τῶν καλῶν, αὐτὸν
[4]	ὦ Ερμόγενες, λέγειν τε τοὺς	φίλους	οἵτινές εἰσι καὶ ἐπιδεικνύναι ὡς
[1]	ἔρωτος ἔνθεοι τά τε ὄμματα	φιλοφρονεστέρως	ἔχουσι καὶ τὴν φωνὴν πρᾳοτέραν
[2]	τοὺς ἀνθρώπους, κοιμίζει, τὰς δὲ	φιλοφροσύνας,	ὥσπερ ἔλαιον φλόγα, ἐγείρει. Δοκεῖ
[8]	ἥλιξιν ἡγεμονική τε ἅμα καὶ	φιλόφρων	οὖσα οὐδὲν ἐπιδεῖται λόγου· ὅτι
[4]	παύομαι· ἐξ ὧν ἴσως καὶ	φιλοχρηματώτερός	τισι δοκῶ εἶναι. ἔνθα δὴ
[3]	μάλιστα ἀγάλλῃ; Καὶ ὅς, Επὶ	φίλων,	ἔφη, ἀρετῇ καὶ δυνάμει, καὶ
[4]	φρονεῖς. Εμοὶ γὰρ αὖ τῶν	φίλων	οἱ μὲν εὖ πράττοντες ἐκποδὼν
[4]	μοι εἶναι. Αἰσχύλον δὲ τὸν	Φλειάσιον	πρὸς ἐμὲ ἐπαινῶν καὶ ἐμὲ
[2]	τὰς δὲ φιλοφροσύνας, ὥσπερ ἔλαιον	φλόγα,	ἐγείρει. Δοκεῖ μέντοι μοι καὶ
[7]	μὲν λύχνος διὰ τὸ λαμπρὰν	φλόγα	ἔχειν φῶς παρέχει, τὸ δὲ
[7]	ἔλαιον ὑγρὸν ὂν αὔξει τὴν	φλόγα,	τὸ δὲ ὕδωρ, ὅτι ὑγρόν
[4]	ὁμολογεῖται, κρεῖττον εἶναι θαρρεῖν ἢ	φοβεῖσθαι	καὶ ἐλεύθερον εἶναι μᾶλλον ἢ
[1]	τὸ γοργότεροί τε ὁρᾶσθαι καὶ	φοβερώτερον	φθέγγεσθαι καὶ σφοδρότεροι εἶναι φέρονται,
[4]	τι κακὸν λάβωσι, φεύγουσιν ἀμεταστρεπτί,	φοβούμενοι	μὴ καὶ ἄκοντες γελάσωσι; Καὶ
[8]	δικαίως ἂν ὥσπερ Χείρων καὶ	Φοῖνιξ	ὑπ᾿ Αχιλλέως τιμῷτο, ὁ δὲ
[4]	ἦν· καὶ τότε μὲν ἐγὼ	φόρον	ἀπέφερον τῷ δήμῳ, νῦν δὲ
[8]	δέ τ᾿ ἀκούων. Τοῦτο δὲ	φράζει	ὅτι ἥδεται δέ τ᾿ ἀκούων.
[4]	ᾖς διδόναι καρποῦ μὲν ἀφθονίαν,	φρενῶν	δὲ ἀφορίαν. Εἶεν, ἔφη ὁ
[8]	Τοῦτο δ᾿ αὖ λέγει σοφὰ	φρεσὶ	βουλεύματα εἰδώς. Εξ οὖν συναμφοτέρων
[8]	δὲ καὶ ἄλλοθί που πυκινὰ	φρεσὶ	μήδεα εἰδώς. Τοῦτο δ᾿ αὖ
[4]	ἐπὶ τῷ χρωτὶ ἄξιον μέγα	φρονεῖν.	Αλλὰ μὰ Δί᾿ ἔφη, οὐκ
[4]	ὡς ἄξιόν σοί ἐστι μέγα	φρονεῖν	ἐφ᾿ ᾗ εἶπας οὕτως ἀδόξῳ
[4]	καλοῖς καὶ ἐπὶ τοῖσδε μέγα	φρονεῖν,	ὅτι τὸν μὲν ἰσχυρὸν πονοῦντα
[4]	δοκῇς δικαίως ἐπ᾿ αὐτοῖς μέγα	φρονεῖν.	Οὐκοῦν ὡς μὲν καὶ Ελληνες
[3]	ὅτι} ἐπὶ τῷ γελωτοποιεῖν μέγα	φρονεῖς.	Δικαιότερόν γ᾿ ἔφη, οἴομαι, ἢ
[3]	ὦ Χαρμίδη, ἐπὶ τίνι μέγα	φρονεῖς;	Εγὼ αὖ, ἔφη, ἐπὶ πενίᾳ
[4]	Δία, σὺ τοίνυν δικαίως μέγα	φρονεῖς.	Εμοὶ γὰρ αὖ τῶν φίλων
[3]	ὦ Κριτόβουλε, ἐπὶ τίνι μέγιστον	φρονεῖς;	Επὶ κάλλει, ἔφη. Η οὖν
[4]	πῶς οὕτω βραχέα ἔχων μέγα	φρονεῖς	ἐπὶ πλούτῳ. Οτι νομίζω, ὦ
[4]	ὦ Συρακόσιε, ἐπὶ τῷ μέγα	φρονεῖς;	ἢ δῆλον ὅτι ἐπὶ τῷ
[3]	Νικήρατε, ἐπὶ ποίᾳ ἐπιστήμῃ μέγα	φρονεῖς.	Καὶ ὃς εἶπεν· Ο πατὴρ
[3]	ὦ Λύκων, ἐπὶ τίνι μέγα	φρονεῖς;	Καὶ ὃς ἔφη· Οὐ γὰρ
[4]	εἰ σύ, ὦ Καλλία, μέγα	φρονεῖς	ὅτι δικαιοτέρους δύνασαι ποιεῖν, ἐγὼ
[4]	ὅ τι ἐπὶ πενίᾳ μέγα	φρονεῖς.	Οὐκοῦν τόδε μέν, ἔφη, ὁμολογεῖται,
[3]	σύ, εἶπεν, ἐπὶ τίνι μέγα	φρονεῖς,	ὦ Αντίσθενες; Επὶ πλούτῳ, ἔφη.
[3]	ὁ Καλλίας, ἐπὶ τίνι μέγα	φρονεῖς,	ὦ Σώκρατες; Καὶ ὃς μάλα
[8]	ἂν χρόνον ἴῃ ἐπὶ τὸ	φρονιμώτερον	καὶ ἀξιεραστοτέρα γίγνεται. Καὶ μὴν
[4]	ὧν προστατοίη, δικαίως ἂν μέγα	φρονοίη	ἐπὶ τῇ τέχνῃ καὶ δικαίως
[4]	τῇ γελωτοποιίᾳ μέγα ἐπ᾿ αὐτῇ	φρονοίη.	Οὐ γὰρ ἄξιον, ἔφη, ὁπότε
[7]	ὥσπερ σὺ λέγεις, τῷ ὄντι	φροντιστὴς	εἶναι· νῦν γοῦν σκοπῶ ὅπως
[6]	μή γε ἐδόκεις τῶν μετεώρων	φροντιστὴς	εἶναι. Οἶσθα οὖν, ἔφη ὁ
[6]	Αρα σύ, ὦ Σώκρατες, ὁ	φροντιστὴς	ἐπικαλούμενος; Οὐκοῦν κάλλιον, ἔφη, ἢ
[4]	ἔφη, οὐκ ἐπὶ τούτῳ μέγα	φρονῶ.	Αλλ᾿ ἐπὶ τῷ μήν; Επὶ
[3]	λέγω ὑμῖν ἐφ᾿ ᾧ μέγιστον	φρονῶ.	Ανθρώπους γὰρ οἶμαι ἱκανὸς εἶναι
[4]	ὧν ἐπὶ τῷ κάλλει μέγα	φρονῶ.	Λέγε, ἔφασαν. Εἰ μὲν τοίνυν
[3]	αὖ, ἔφη, ἐπὶ πενίᾳ μέγα	φρονῶ.	Νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ Σωκράτης,
[4]	μέγα τὸ τὸν χρῶτα τοιοῦτον	φῦναι	ἔχοντα ὥστε μόνον μὴ διαφθείρειν
[2]	καὶ τὰ τῶν ἐν γῇ	φυομένων.	καὶ γὰρ ἐκεῖνα, ὅταν μὲν
[1]	τις τὰ γιγνόμενα ἡγήσατ᾿ ἂν	φύσει	βασιλικόν τι κάλλος εἶναι, ἄλλως
[8]	μηδὲ τοῦτο θαυμάζετε. Αγαθῶν γὰρ	φύσει	καὶ τῆς ἀρετῆς φιλοτίμως ἐφιεμένων
[2]	κινοίη τοῦ σώματος ἅπαν τῆς	φύσεως	γελοιότερον· ὅτι δ᾿ ἡ παῖς
[8]	τεκμήριόν ἐστι τῆς τοῦ ἐραστοῦ	φύσεως.	Εἰ μὲν οὖν μία ἐστὶν
[8]	οὖν ἔγωγε ἠγάμην τὴν σὴν	φύσιν,	νῦν δὲ καὶ πολὺ μᾶλλον,
[2]	παῖς ποιεῖ ὅτι ἡ γυναικεία	φύσις	οὐδὲν χείρων τῆς τοῦ ἀνδρὸς
[4]	οὖν. Τί δέ, τῇ αὐτῇ	φωνῇ	ἔστι καὶ αἰδημόνως καὶ θρασέως
[8]	οἱ λόγοι, πραεῖα δὲ ἡ	φωνή,	ἱλαρὸν δὲ τὸ ἦθος; Τοῖς
[1]	ταῦτα ἀπεμύττετό τε καὶ τῇ	φωνῇ	σαφῶς κλαίειν ἐφαίνετο. Πάντες μὲν
[1]	ὄμματα φιλοφρονεστέρως ἔχουσι καὶ τὴν	φωνὴν	πρᾳοτέραν ποιοῦνται καὶ τὰ σχήματα
[3]	ἅπαντες ἡσθέντες ὅτι ἤκουσαν αὐτοῦ	φωνήσαντος	προσέβλεψαν, ἤρετό τις αὐτόν· Αλλ᾿
[7]	τὸ δὲ χαλκεῖον λαμπρὸν ὂν	φῶς	μὲν οὐ ποιεῖ, ἐν αὑτῷ
[7]	διὰ τὸ λαμπρὰν φλόγα ἔχειν	φῶς	παρέχει, τὸ δὲ χαλκεῖον λαμπρὸν
[6]	γε ὕοντες ὠφελοῦσιν, ἄνωθεν δὲ	φῶς	παρέχουσιν. Εἰ δὲ ψυχρὰ λέγω,

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 11/04/2005