Chapitre
[4]	σοι ἔχω· πάνυ γὰρ καλὸς	κἀγαθὸς	δοκεῖ μοι εἶναι. Αἰσχύλον δὲ
[9]	Ηραν, ὦ Σώκρατες, καλός γε	κἀγαθὸς	δοκεῖς μοι ἄνθρωπος εἶναι. Εκ
[8]	γιγνώσκῃ ὅτι ἂν μὴ καλὸς	κἀγαθὸς	ᾖ, οὐ καθέξει τὴν φιλίαν,
[8]	σώματος, μηδενὸς ἂν ἔτι καλοῦ	κἀγαθοῦ	τοῦτον τυχεῖν, οὕτω τελέως τοὺς
[8]	ἀπόκρυφον πατρὸς τῷ καλῷ τε	κἀγαθῷ	ἐραστῇ. Καὶ ὁ Ερμογένης εἶπε·
[1]	~Αλλ᾿ ἐμοὶ δοκεῖ τῶν καλῶν	κἀγαθῶν	ἀνδρῶν ἔργα οὐ μόνον τὰ
[2]	τοῖς γε ἄλλοις ἵπποις χρήσεσθαι.	Κἀγὼ	δὴ βουλόμενος ἀνθρώποις χρῆσθαι καὶ
[4]	ὀμνύοντες καλόν μέ φατε εἶναι.	Κἀγὼ	μέντοι πιστεύω. Καλοὺς γὰρ καὶ
[3]	ὅ τι ὠφέλιμον ἔχει, τότε	κἀγὼ	οὐ φθονήσω εἰπεῖν τὴν τέχνην
[3]	εἶναι, ἡ δὲ δικαιοσύνη οὐδὲ	καθ᾿	ἓν συμμίγνυται τῇ ἀδικίᾳ. Επειδὰν
[1]	ἂν μετ᾿ αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης,	καθάπερ	Αὐτόλυκος τότε, κεκτῆταί τις αὐτό.
[8]	μὴ καλὸς κἀγαθὸς ᾖ, οὐ	καθέξει	τὴν φιλίαν, τοῦτον προσήκει μᾶλλον
[4]	παρὰ τὰ ὦτα ἄρτι ἴουλος	καθέρπει,	Κλεινίᾳ δὲ πρὸς τὸ ὄπισθεν
[2]	ἢ εἰ ἥδιον ἐσθίειν καὶ	καθεύδειν	ἢ εἰ {διὰ} τοιούτων γυμνασίων
[4]	τῆς οἰκίας πέπραται, ἡδέως μὲν	καθεύδω	ἐκτεταμένος, πιστὸς δὲ τῇ πόλει
[3]	ὑπερσεμνύνεται ὅτι δύναται πολλοὺς κλαίοντας	καθίζειν.	Οὐκοῦν καὶ σύ, ἔφη ὁ
[4]	καὶ οἰωνοὺς ἅ τε δεῖ	καὶ	ἃ οὐ χρὴ ποιεῖν, οἷς
[8]	ὑφ᾿ οὗ εἰδείη καλός τε	καὶ	ἀγαθὸς νομιζόμενος; ἔπειτα δὲ ὁρῴη
[4]	Κἀγὼ μέντοι πιστεύω. Καλοὺς γὰρ	καὶ	ἀγαθοὺς ὑμᾶς ἄνδρας νομίζω. Εἰ
[4]	ᾧ πλείω κτήσονται, οἶδα δὲ	καὶ	ἀδελφούς, οἳ τὰ ἴσα λαχόντες
[8]	πόλιν, ὅπως πράττω τὰ πολιτικὰ	καὶ	ἀεὶ ἀρεστὸς ὦ αὐτῇ; Ναὶ
[2]	ταχὺ ἡμῖν καὶ τὰ σώματα	καὶ	αἱ γνῶμαι σφαλοῦνται, καὶ οὐδὲ
[4]	δέ, τῇ αὐτῇ φωνῇ ἔστι	καὶ	αἰδημόνως καὶ θρασέως φθέγγεσθαι; Πάνυ
[8]	ἀναισχυντίαν καὶ ἀκρασίαν παρεχόμενον ἐγκρατῆ	καὶ	αἰδούμενον τὸν ἐρώμενον ποιῆσαι. Επιθυμῶ
[4]	λάβωσι, φεύγουσιν ἀμεταστρεπτί, φοβούμενοι μὴ	καὶ	ἄκοντες γελάσωσι; Καὶ ὁ Νικήρατος
[8]	φιλία διὰ τὸ ἁγνὴ εἶναι	καὶ	ἀκορεστοτέρα ἐστίν, οὐ μέντοι, ὥς
[4]	ὥστε καὶ θεᾶσθαι τὰ ἀξιοθέατα	καὶ	ἀκούειν τὰ ἀξιάκουστα καὶ ὃ
[8]	συνόντα ἀποδεῖξαι, οὐδέ γε ἀναισχυντίαν	καὶ	ἀκρασίαν παρεχόμενον ἐγκρατῆ καὶ αἰδούμενον
[2]	ἄμεμπτον παρέθηκας, ἀλλὰ καὶ θεάματα	καὶ	ἀκροάματα ἥδιστα παρέχεις. Καὶ ὃς
[6]	τὸν κύριον πείθειν, οἱ δὲ	καὶ	ἄλλα ἔσκωπτον. Ο δὲ Ερμογένης
[2]	δέ τις ὡς εἴπερ τι	καὶ	ἄλλο καὶ τοῦτο μαθητόν. Ο
[8]	δέ τ᾿ ἀκούων. Εστι δὲ	καὶ	ἄλλοθί που πυκινὰ φρεσὶ μήδεα
[8]	Πυλάδης καὶ Θησεὺς καὶ Πειρίθους	καὶ	ἄλλοι δὲ πολλοὶ τῶν ἡμιθέων
[8]	καὶ Διόσκουροί εἰσι, λέγονται δὲ	καὶ	ἄλλοι· καὶ ἐγὼ δέ φημι
[6]	Ναὶ μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη,	καὶ	ἄλλοις γε πολλοῖς. Αλλ᾿ ὅμως,
[2]	Εν πολλοῖς μέν, ὦ ἄνδρες,	καὶ	ἄλλοις δῆλον καὶ ἐν οἷς
[1]	σοφίᾳ καὶ Γοργίᾳ καὶ Προδίκῳ	καὶ	ἄλλοις πολλοῖς, ἡμᾶς δ᾿ ὁρᾷς
[3]	δὲ Στησιμβρότῳ τε καὶ Αναξιμάνδρῳ	καὶ	ἄλλοις πολλοῖς πολὺ δέδωκας ἀργύριον,
[1]	στέγης γε φθονῆσαι· εἰσίτω οὖν.	Καὶ	ἅμα ἀπέβλεψεν εἰς τὸν Αὐτόλυκον,
[7]	ἐπιθυμοῦμεν λέγειν, νῦν ἂν μάλιστα	καὶ	ἅμα ᾄσαιμεν; Καὶ εὐθὺς τοῦτ᾿
[3]	δ᾿ εἶπεν· Επὶ τῷ πατρί,	καὶ	ἅμα ἐνεκλίθη αὐτῷ. Καὶ ὁ
[1]	τὴν ἐμὴν οἰκίαν δεῖπνον προσφέρεσθαι.	Καὶ	ἅμα λέγων ταῦτα ἀπεμύττετό τε
[3]	περιμάχητον, καὶ ἀφύλακτον ὂν σῴζεται	καὶ	ἀμελούμενον ἰσχυρότερον γίγνεται. Σὺ δὲ
[4]	πίνοντι μέχρι τοῦ μὴ διψῆν	καὶ	ἀμφιέννυσθαι ὥστε ἔξω μὲν μηδὲν
[8]	μισοῦσι τῶν ἐρωμένων· ἂν δὲ	καὶ	ἀμφότερα στέρξωσι, τὸ μὲν τῆς
[1]	τι κάλλος εἶναι, ἄλλως τε	καὶ	ἂν μετ᾿ αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης,
[2]	Αἱ μέντοι γυναῖκες ἄλλως τε	καὶ	ἂν νύμφαι τύχωσιν οὖσαι, ὥσπερ
[7]	τροχοῦ ἅμα περιδινουμένου γράφειν τε	καὶ	ἀναγιγνώσκειν θαῦμα μὲν ἴσως τί
[8]	γε οἱ ψόγου τε ἀφροντιστεῖν	καὶ	ἀναισχυντεῖν πρὸς ἀλλήλους ἐθιζόμενοι, οὗτοι
[3]	ἐπίστανται. Σὺ δὲ Στησιμβρότῳ τε	καὶ	Αναξιμάνδρῳ καὶ ἄλλοις πολλοῖς πολὺ
[4]	ποιῆσαι, ἀλλ᾿ ἐν μισθωταῖς οἰκοῦσι;	Καὶ	ἀνάσχου μέντοι, ὦ σοφιστά, ἐλεγχόμενος.
[8]	ἐπιδεικνυμένου ῥώμην τε καὶ καρτερίαν	καὶ	ἀνδρείαν καὶ σωφροσύνην. Τὸ δὲ
[4]	ἔχω ὥστ᾿ ἔργον μέγ᾿ ἐστὶ	καὶ	ἀνεγεῖραι. ἂν δέ ποτε καὶ
[8]	καὶ ἀνόσια πεπραγμένα. ὡς δὲ	καὶ	ἀνελεύθερος ἡ συνουσία τῷ τὸ
[8]	ἄν τις οἰηθείη, διὰ τοῦτο	καὶ	ἀνεπαφροδιτοτέρα, ἀλλὰ σαφῶς καὶ ἀποτελεῖται
[2]	δὲ λαμβάνουσα ἅμα τε ὠρχεῖτο	καὶ	ἀνερρίπτει δονουμένους συντεκμαιρομένη ὅσον ἔδει
[4]	γίγνεται καλός, οὕτω καὶ μειράκιον	καὶ	ἀνὴρ καὶ πρεσβύτης. Τεκμήριον δέ·
[8]	τῆς ἀναιδοῦς ὁμιλίας πολλὰ ἤδη	καὶ	ἀνόσια πεπραγμένα. ὡς δὲ καὶ
[1]	τε καὶ Κριτόβουλον καὶ Ερμογένην	καὶ	Αντισθένην καὶ Χαρμίδην, τοῖς μὲν
[5]	φερόντων· δέδοικα γὰρ τὸν σὸν	καὶ	Αντισθένους πλοῦτον μή με καταδυναστεύσῃ.
[8]	χρόνον ἴῃ ἐπὶ τὸ φρονιμώτερον	καὶ	ἀξιεραστοτέρα γίγνεται. Καὶ μὴν ἐν
[4]	μοι μεταμέλει· ἤδη δέ ποτε	καὶ	ἀπιστήσας ἐκολάσθην. Καὶ ὁ Σωκράτης
[4]	ὡς ἐλευθέρῳ τε ἔξεστί μοι	καὶ	ἀποδημεῖν καὶ ἐπιδημεῖν· ὑπανίστανται δέ
[8]	ἢ ὁ ἐν ἀγορᾷ πωλῶν	καὶ	ἀποδιδόμενος; Οὐ μὴν ὅτι γε
[8]	πολὺ συνεχεστέραν τὴν συνουσίαν ἔχειν,	καὶ	ἀπόντων ἔτι μᾶλλον ἢ παρόντων
[8]	τοῦτο καὶ ἀνεπαφροδιτοτέρα, ἀλλὰ σαφῶς	καὶ	ἀποτελεῖται ἡ εὐχὴ ἐν ᾗ
[2]	παροῦσα ἡδίων ἢ μύρου γυναιξὶ	καὶ	ἀποῦσα ποθεινοτέρα. Καὶ γὰρ δὴ
[4]	ἐείκοσι, δώδεκα δ᾿ ἵππους σταθμῷ	καὶ	ἀριθμῷ, ὡς πλείστου πλούτου ἐπιθυμῶν
[9]	ἐκ τούτου δὴ φιλούντων τε	καὶ	ἀσπαζομένων ἀλλήλους σχήματα παρῆν θεάσασθαι.
[5]	ἀψύχοις πολλοῖς. Οἶδα γοῦν οὖσαν	καὶ	ἀσπίδα καλὴν καὶ ξίφος καὶ
[2]	πάθῃ, ἡ δὲ θαρρούντως τε	καὶ	ἀσφαλῶς ταῦτα διεπράττετο. Καὶ ὁ
[3]	Σωκράτης ἔφη τὸν οἶνον, οὕτως	καὶ	αὕτη ἡ κρᾶσις τῶν τε
[4]	παντάπασι πλούτου τὴν ψυχὴν ἔσομαι.	Καὶ	αὕτη μὲν δὴ ἡ περίοδος
[8]	φίλον ἀγαθὸν ποιήσασθαι ὅτι ἀνάγκη	καὶ	αὐτὸν ἀσκεῖν ἀρετήν. Οὐ γὰρ
[8]	ἐραστὰς κτησάμενον, ἔστι δὲ ὧν	καὶ	αὐτὸν ἐπιθυμήσαντα· Κριτόβουλός γε μὴν
[4]	διορύξας καὶ τὰ χρήματα λάβοι	καὶ	αὐτόν τί με κακὸν ἐργάσαιτο·
[8]	παρακατατίθεσθαι. Εγὼ μὲν γὰρ οἶμαι	καὶ	αὐτὸν τὸν τῷ εἴδει τοῦ
[2]	ἤκουσα ὅμοια οἷς νῦν λέγεις,	καὶ	αὐτὸς ἐλθὼν οἴκαδε ὠρχούμην μὲν
[8]	τε ὀνομαστῶν ἀμφοτέρους ὑμᾶς εἶναι	καὶ	αὐτοὺς ἐπιφανεῖς. Αεὶ μὲν οὖν
[4]	καὶ ἀνεγεῖραι. ἂν δέ ποτε	καὶ	ἀφροδισιάσαι τὸ σῶμά μου δεηθῇ,
[3]	μὲν ἐπίφθονον, ἥκιστα δὲ περιμάχητον,	καὶ	ἀφύλακτον ὂν σῴζεται καὶ ἀμελούμενον
[8]	τετίμηται. Αλλὰ μήν, ὦ Νικήρατε,	καὶ	Αχιλλεὺς Ομήρῳ πεποίηται οὐχ ὡς
[4]	Οὐκοῦν ὡς μὲν καὶ Ελληνες	καὶ	βάρβαροι τοὺς θεοὺς ἡγοῦνται πάντα
[4]	γὰρ ταῦτα πάντα ἐπίσταμαι. Η	καὶ	βασιλεύειν, ἔφη ὁ Αντισθένης, ἐπίστασαι,
[5]	Δί᾿ ἔφη, καὶ ἐν ἵππῳ	καὶ	βοὶ※ καὶ ἐν ἀψύχοις πολλοῖς.
[4]	καὶ πόλεις δύνασθαι φίλας ποιεῖν	καὶ	γάμους ἐπιτηδείους συνάγειν, καὶ πολλοῦ
[8]	ἄλλοι· καὶ ἐγὼ δέ φημι	καὶ	Γανυμήδην οὐ σώματος ἀλλὰ ψυχῆς
[2]	τὸν Δί᾿ ἔφη ὁ Σωκράτης·	καὶ	γὰρ ἄλλο τι προσενενόησα, ὅτι
[2]	ἀνδρί, ἄλλη δὲ γυναικὶ πρέπει.	Καὶ	γὰρ ἀνδρὸς μὲν δήπου ἕνεκα
[4]	ἔρωτος οὐδέν ἐστι δεινότερον ὑπέκκαυμα.	Καὶ	γὰρ ἄπληστον καὶ ἐλπίδας τινὰς
[8]	τὸν ἀντίπαλον ἔρωτα αὐτῷ παρρησιάζεσθαι.	Καὶ	γὰρ δὴ δοκεῖ μοι ὁ
[4]	ἱκανὸς εἴην ἢ ποιῆσαι ἐκείνους.	Καὶ	γὰρ δὴ καὶ προσετάττετο μὲν
[2]	μύρου γυναιξὶ καὶ ἀποῦσα ποθεινοτέρα.	Καὶ	γὰρ δὴ μύρῳ μὲν ὁ
[7]	τοὺς καλοὺς καὶ ὡραίους θεωρεῖν.	Καὶ	γὰρ δὴ οὐδὲ πάνυ τι
[2]	τὰ τῶν ἐν γῇ φυομένων.	καὶ	γὰρ ἐκεῖνα, ὅταν μὲν ὁ
[8]	τε καὶ Πάνδημος, οὐκ οἶδα·	καὶ	γὰρ Ζεὺς ὁ αὐτὸς δοκῶν
[9]	στόμασι φιλοῦντας, πάντες ἀνεπτερωμένοι ἐθεῶντο.	Καὶ	γὰρ ἤκουον τοῦ Διονύσου μὲν
[1]	Κατακλίνου τοίνυν, ἔφη ὁ Καλλίας.	Καὶ	γὰρ οἱ παρόντες σπουδῆς μέν,
[4]	ἀρκοῦσαν ἂν τροφὴν ἐμοὶ παρέχοι.	Καὶ	γὰρ ὅταν ἡδυπαθῆσαι βουληθῶ, οὐκ
[2]	Νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ Φίλιππος,	καὶ	γὰρ οὖν οὕτω τὰ σκέλη
[4]	εἴ μου Κλεινίας ἄρχειν ἐθέλοι.	Καὶ	γὰρ πονοίην ἂν ῥᾷον ἐκείνῳ
[8]	ἐλευθερίᾳ καὶ ἤθει αἰδήμονί τε	καὶ	γενναίῳ ψυχὴ εὐθὺς ἐν τοῖς
[1]	πολὺ ἀργύριον δέδωκας ἐπὶ σοφίᾳ	καὶ	Γοργίᾳ καὶ Προδίκῳ καὶ ἄλλοις
[4]	ἔφη, οὐ μὲν δή· ἀλλὰ	καὶ	δέδοικα περὶ αὐτοῦ ἰσχυρῶς. Αἰσθάνομαι
[1]	τε αὐτὸν ὡς αὖθις γελασόμενοι	καὶ	δειπνεῖν ἐκέλευον, Κριτόβουλος δὲ καὶ
[1]	ὑπακούσαντι εἰσαγγεῖλαι ὅστις τε εἴη	καὶ	δι᾿ ὅ τι κατάγεσθαι βούλοιτο,
[8]	αὔξειν τροπαῖα τῶν πολεμίων ἱστάμενος,	καὶ	διὰ ταῦτα περίβλεπτός τε καὶ
[1]	διά τε τὸ φέρειν μηδὲν	καὶ	διὰ τὸ ἀνάριστον εἶναι. Ο
[4]	τινὰς γλυκείας παρέχει. {ἴσως δὲ	καὶ	διὰ τὸ μόνον πάντων ἔργων
[4]	μέγα φρονοίη ἐπὶ τῇ τέχνῃ	καὶ	δικαίως ἂν πολὺν μισθὸν λαμβάνοι;
[5]	τὸ πλεῖστον διαφθείρειν ἱκανόν ἐστι	καὶ	δικαστὰς καὶ κριτάς. ~Εκ δὲ
[9]	εἴσεισιν εἰς τὸν ἑαυτῆς τε	καὶ	Διονύσου θάλαμον· μετὰ δὲ τοῦθ᾿
[8]	τούτους ἐποίει· ὧν Ηρακλῆς μὲν	καὶ	Διόσκουροί εἰσι, λέγονται δὲ καὶ
[5]	καὶ ἀσπίδα καλὴν καὶ ξίφος	καὶ	δόρυ. Καὶ πῶς, ἔφη, οἷόν
[2]	δὴ μύρῳ μὲν ὁ ἀλειψάμενος	καὶ	δοῦλος καὶ ἐλεύθερος εὐθὺς ἅπας
[3]	ὅς, Επὶ φίλων, ἔφη, ἀρετῇ	καὶ	δυνάμει, καὶ ὅτι τοιοῦτοι ὄντες
[4]	Καλλίας, καὶ εὔχῃ μηδέποτε πλουτεῖν,	καὶ	ἐάν τι ὄναρ ἀγαθὸν ἴδῃς,
[5]	Επεὶ δὲ ἐξέπεσον αἱ ψῆφοι	καὶ	ἐγένοντο πᾶσαι σὺν Κριτοβούλῳ, Παπαῖ,
[4]	κινδύνοις, καὶ μὴν αἰδημονεστέρους τε	καὶ	ἐγκρατεστέρους, οἵ γε καὶ ὧν
[4]	πολλὰ ἔχω ὡς μόλις αὐτὰ	καὶ	{ἐγὼ ἂν} αὐτὸς εὑρίσκω· ὅμως
[8]	εἰσι, λέγονται δὲ καὶ ἄλλοι·	καὶ	ἐγὼ δέ φημι καὶ Γανυμήδην
[7]	ὦ Σώκρατες, καλῶς τε λέγεις	καὶ	ἐγὼ εἰσάξω θεάματα ἐφ᾿ οἷς
[2]	μικραῖς κύλιξι πυκνὰ ἐπιψακάζωσιν, ἵνα	καὶ	ἐγὼ ἐν Γοργιείοις ῥήμασιν εἴπω,
[2]	μέλλοντα εὐφορώτερον τὸ σῶμα ἕξειν.	Καὶ	ἐγὼ μέν, ἔφη, πάνυ ἂν
[2]	Φίλιππος, καὶ ἐμοὶ αὐλησάτω, ἵνα	καὶ	ἐγὼ ὀρχήσωμαι. Επειδὴ δ᾿ ἀνέστη,
[2]	τὸ μέν γε πρῶτον ἐξεπλάγην	καὶ	ἔδεισα μὴ μαίνοιο· ἐπεὶ δέ
[2]	ηὔλησεν, ὁ δὲ παῖς ἐκιθάρισε,	καὶ	ἐδόκουν μάλα ἀμφότεροι ἱκανῶς εὐφραίνειν,
[8]	τὸ ἦθος ἀγαμένων ἀνάγκη ἡδεῖα	καὶ	ἐθελουσία καλεῖται· τῶν δὲ τοῦ
[6]	ὑπὸ τῶν φθόγγων, ἄλλως τε	καὶ	εἰ μορφάζοις, ὥσπερ ἡ αὐλητρίς,
[4]	καὶ ὁδῶν ἐξίστανται οἱ πλούσιοι.	Καὶ	εἰμὶ νῦν μὲν τυράννῳ ἐοικώς,
[3]	μὲν ἅπαντες· ὁ δὲ Χαρμίδης	καὶ	εἶπεν· Αλλ᾿ ἐμοὶ μὲν δοκεῖ,
[1]	δὲ προσῆλθε τοῖς ἀμφὶ Σωκράτην,	καὶ	εἶπεν· Εἰς καλόν γε ὑμῖν
[9]	ἥξει Διόνυσος ὑποπεπωκὼς παρὰ θεοῖς	καὶ	εἴσεισι πρὸς αὐτήν, ἔπειτα παιξοῦνται
[9]	Αριάδνη ὡς νύμφη κεκοσμημένη παρῆλθε	καὶ	ἐκαθέζετο ἐπὶ τοῦ θρόνου. Οὔπω
[2]	δέονται, εἰ μέλλουσιν ἡδεῖαί τε	καὶ	ἐλευθέριοι ἔσεσθαι. Καὶ ὁ Λύκων
[4]	ὀρέγονται. ἄξιον δ᾿ ἐννοῆσαι ὡς	καὶ	ἐλευθερίους ὁ τοιοῦτος πλοῦτος παρέχεται.
[4]	κρεῖττον εἶναι θαρρεῖν ἢ φοβεῖσθαι	καὶ	ἐλεύθερον εἶναι μᾶλλον ἢ δουλεύειν
[2]	μὲν ὁ ἀλειψάμενος καὶ δοῦλος	καὶ	ἐλεύθερος εὐθὺς ἅπας ὅμοιον ὄζει·
[4]	μέγα φρονεῖν. Οὐκοῦν ὡς μὲν	καὶ	Ελληνες καὶ βάρβαροι τοὺς θεοὺς
[4]	δεινότερον ὑπέκκαυμα. Καὶ γὰρ ἄπληστον	καὶ	ἐλπίδας τινὰς γλυκείας παρέχει. {ἴσως
[4]	τὸν Φλειάσιον πρὸς ἐμὲ ἐπαινῶν	καὶ	ἐμὲ πρὸς ἐκεῖνον οὐχ οὕτω
[2]	Αγε δή, ἔφη ὁ Φίλιππος,	καὶ	ἐμοὶ αὐλησάτω, ἵνα καὶ ἐγὼ
[2]	Αλλὰ πίνειν μέν, ὦ ἄνδρες,	καὶ	ἐμοὶ πάνυ δοκεῖ· τῷ γὰρ
[4]	ὁ Νικήρατος, Ακούοιτ᾿ ἄν, ἔφη,	καὶ	ἐμοῦ ἃ ἔσεσθε βελτίονες, ἂν
[4]	ἔφη ὁ Σωκράτης· ὡς γὰρ	καὶ	ἐμοῦ καλλίων ὢν ταῦτα κομπάζεις.
[5]	νομίζεις τὸ καλὸν εἶναι ἢ	καὶ	ἐν ἄλλῳ τινί; Εγὼ μὲν
[5]	καὶ ἐν ἵππῳ καὶ βοὶ※	καὶ	ἐν ἀψύχοις πολλοῖς. Οἶδα γοῦν
[8]	ὀνομαστὸς ἔσεσθαι καὶ ἐν Ελλησι	καὶ	ἐν βαρβάροις, πῶς οὐκ οἴει
[8]	περίβλεπτός τε καὶ ὀνομαστὸς ἔσεσθαι	καὶ	ἐν Ελλησι καὶ ἐν βαρβάροις,
[5]	μὲν ναὶ μὰ Δί᾿ ἔφη,	καὶ	ἐν ἵππῳ καὶ βοὶ※ καὶ
[2]	ὦ ἄνδρες, καὶ ἄλλοις δῆλον	καὶ	ἐν οἷς δ᾿ ἡ παῖς
[4]	πλεῖν ἢ πέντε ἡμέρας ὤδαξον	καὶ	ἐν τῇ καρδίᾳ ὥσπερ κνῆσμά
[4]	σημαίνουσί μοι πέμποντες ἀγγέλους φήμας	καὶ	ἐνύπνια καὶ οἰωνοὺς ἅ τε
[1]	καὶ δειπνεῖν ἐκέλευον, Κριτόβουλος δὲ	καὶ	ἐξεκάγχασεν ἐπὶ τῷ οἰκτισμῷ αὐτοῦ.
[2]	ταῦτα ἡ ὀρχηστρὶς ἐκυβίστα τε	καὶ	ἐξεκυβίστα ὑπὲρ αὐτῶν. ὥστε οἱ
[2]	αἱ τράπεζαι καὶ ἔσπεισάν τε	καὶ	ἐπαιάνισαν, ἔρχεται αὐτοῖς ἐπὶ κῶμον
[8]	μὴ {ἂν} ἀμνημονῆσαι, ἄλλως τε	καὶ	ἐπειδὴ πάντες ἐσμὲν τοῦ θεοῦ
[8]	ᾗ αἰτούμεθα τὴν θεὸν ἐπαφρόδιτα	καὶ	ἔπη καὶ ἔργα διδόναι. ὡς
[4]	γε μὴν ἡμῖν τοῖς καλοῖς	καὶ	ἐπὶ τοῖσδε μέγα φρονεῖν, ὅτι
[8]	θεῶν τῶν ἀπ᾿ Ερεχθέως, οἳ	καὶ	ἐπὶ τὸν βάρβαρον σὺν Ιάκχῳ
[4]	τε τοὺς φίλους οἵτινές εἰσι	καὶ	ἐπιδεικνύναι ὡς μέγα τε δύνανται
[2]	κιθαρίζοντα καὶ ὀρχούμενον. Ταῦτα δὲ	καὶ	ἐπιδεικνὺς ὡς ἐν θαύματι ἀργύριον
[4]	φθονῶ, ἀλλὰ πᾶσι τοῖς φίλοις	καὶ	ἐπιδεικνύω τὴν ἀφθονίαν καὶ μεταδίδωμι
[3]	συνδειπνοῖμεν, ἐπιδείξειν τὴν αὑτοῦ σοφίαν.	Καὶ	ἐπιδείξω γε, ἔφη, ἐὰν καὶ
[4]	τε ἔξεστί μοι καὶ ἀποδημεῖν	καὶ	ἐπιδημεῖν· ὑπανίστανται δέ μοι ἤδη
[8]	ἂν γένοιτο ἐκ παιδικῶν τε	καὶ	ἐραστῶν. Τούτους γὰρ ἂν ἔφη
[8]	τὴν θεὸν ἐπαφρόδιτα καὶ ἔπη	καὶ	ἔργα διδόναι. ὡς μὲν γὰρ
[1]	ὄντας Σωκράτην τε καὶ Κριτόβουλον	καὶ	Ερμογένην καὶ Αντισθένην καὶ Χαρμίδην,
[8]	ὅτι γε καλὸς οὐκέτι καλῷ	καὶ	ἐρῶντι οὐκ ἐρῶν ὁμιλεῖ, φιλήσει
[4]	μνημονικὸν ἔμαθεν· ἀφ᾿ οὗ δὴ	καὶ	ἐρωτικώτερος γεγένηται διὰ τὸ ὅ
[4]	πρέπουσαν ἔχειν σχέσιν καὶ τριχῶν	καὶ	ἐσθῆτος; Πάνυ μὲν οὖν, ἔφασαν.
[4]	εὑρίσκω· ὅμως δὲ περίεστί μοι	καὶ	ἐσθίοντι ἄχρι τοῦ μὴ πεινῆν
[2]	~Ως δ᾿ ἀφῃρέθησαν αἱ τράπεζαι	καὶ	ἔσπεισάν τε καὶ ἐπαιάνισαν, ἔρχεται
[4]	δὴ οὕτως ἀναμὶξ ἔσκωψάν τε	καὶ	ἐσπούδασαν. Ο δὲ Καλλίας, Σὸν
[8]	μὲν σὸν ἔρωτα κρύπτωμεν, ἐπειδὴ	καὶ	ἔστιν οὐ ψυχῆς ἀλλ᾿ εὐμορφίας
[1]	γε σιωπηρότεροι ἐγίγνοντο, οἱ δὲ	καὶ	ἐσχηματίζοντό πως. Πάντες μὲν οὖν
[8]	Νὴ Δί᾿ ἔφη, ὅπως δὲ	καὶ	ἔτι μᾶλλον εὐφραίνηται, βούλομαι αὐτῷ
[4]	ἂν εἴην. {ὁ δὲ Σωκράτης	καὶ	ἐτύγχανε προσεμφερὴς τούτοις ὤν. Αγε
[4]	ὅτι νομίζομέν γε δύνασθαι αὐτοὺς	καὶ	εὖ καὶ κακῶς ποιεῖν καὶ
[7]	ἂν μάλιστα καὶ ἅμα ᾄσαιμεν;	Καὶ	εὐθὺς τοῦτ᾿ εἰπὼν ἦρχεν ᾠδῆς.
[4]	ἐλπίζω. Οὐκοῦν, ἔφη ὁ Καλλίας,	καὶ	εὔχῃ μηδέποτε πλουτεῖν, καὶ ἐάν
[2]	μύρον τις ἡμῖν ἐνέγκαι, ἵνα	καὶ	εὐωδίᾳ ἑστιώμεθα; Μηδαμῶς, ἔφη ὁ
[4]	εὐφημῶ τε ὅσα ἂν δύνωμαι	καὶ	ἐφ᾿ οἷς ἂν αὐτοὺς μάρτυρας
[4]	ἔφη, οὐδὲ τοῦτο, ἀλλ᾿ ἔνιοι	καὶ	ἐχθιόνως ἔχουσιν ἢ πρὶν λαβεῖν.
[4]	τοῖς αὐτοῖς ὄμμασι καὶ φιλικῶς	καὶ	ἐχθρῶς πρός τινας βλέπειν; Πάνυ
[2]	ἀντιλέξειν ἔτι οἴομαι, ὡς οὐχὶ	καὶ	ἡ ἀνδρεία διδακτόν, ὁπότε αὕτη
[2]	οὖσαι, ὥσπερ ἡ Νικηράτου τοῦδε	καὶ	ἡ Κριτοβούλου, μύρου μὲν τί
[7]	μὲν παῖς ὅδε ὁ σὸς	καὶ	ἡ παῖς ἥδε ὡς ῥᾷστα
[8]	ἐρώμενον θάλλουσα μορφῇ τε ἐλευθερίᾳ	καὶ	ἤθει αἰδήμονί τε καὶ γενναίῳ
[8]	ταῦτα ἐγνωκότες εἶεν καὶ Θηβαῖοι	καὶ	Ηλεῖοι· συγκαθεύδοντας γοῦν αὐτοῖς ὅμως
[4]	ἐκεῖνον οὐχ ὁρῶ, ἡμέρᾳ δὲ	καὶ	ἡλίῳ τὴν μεγίστην χάριν οἶδα
[2]	εἰς τὴν καρπογονίαν. Οὕτω δὲ	καὶ	ἡμεῖς ἂν μὲν ἁθρόον τὸ
[2]	Καλλίας, καὶ ἡμῖν γε, ἐπεὶ	καὶ	ἡμεῖς διψῶμεν ἐπὶ σοὶ γελῶντες.
[2]	Νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ Καλλίας,	καὶ	ἡμῖν γε, ἐπεὶ καὶ ἡμεῖς
[8]	μόνον ἄνθρωποι ἀλλὰ καὶ θεοὶ	καὶ	ἥρωες τὴν τῆς ψυχῆς φιλίαν
[3]	τὸν αὐλὸν ἐκιθάρισεν ὁ παῖς	καὶ	ᾖσεν. ἔνθα δὴ ἐπῄνεσαν μὲν
[4]	σοφὸν λέγοντα· ὁ δὲ καλὸς	καὶ	ἡσυχίαν ἔχων πάντ᾿ ἂν διαπράξαιτο.
[4]	ἐπιδημεῖν· ὑπανίστανται δέ μοι ἤδη	καὶ	θάκων καὶ ὁδῶν ἐξίστανται οἱ
[2]	καὶ μάλα ὀρθά τε αὔξεται	καὶ	θάλλοντα ἀφικνεῖται εἰς τὴν καρπογονίαν.
[2]	μόνον δεῖπνον ἄμεμπτον παρέθηκας, ἀλλὰ	καὶ	θεάματα καὶ ἀκροάματα ἥδιστα παρέχεις.
[4]	ἀεὶ ὁρᾶτέ μοι παροῦσαν, ὥστε	καὶ	θεᾶσθαι τὰ ἀξιοθέατα καὶ ἀκούειν
[8]	ὡς οὐ μόνον ἄνθρωποι ἀλλὰ	καὶ	θεοὶ καὶ ἥρωες τὴν τῆς
[8]	Καλλία, δοκεῖ μοι ἄξιον εἶναι	καὶ	θεοῖς χάριν εἰδέναι ὅτι σοι
[4]	ἐλεύθερον εἶναι μᾶλλον ἢ δουλεύειν	καὶ	θεραπεύεσθαι μᾶλλον ἢ θεραπεύειν καὶ
[8]	ἐπήγετο ὡς ταῦτα ἐγνωκότες εἶεν	καὶ	Θηβαῖοι καὶ Ηλεῖοι· συγκαθεύδοντας γοῦν
[8]	Καὶ Ορέστης δὲ καὶ Πυλάδης	καὶ	Θησεὺς καὶ Πειρίθους καὶ ἄλλοι
[4]	αὐτῇ φωνῇ ἔστι καὶ αἰδημόνως	καὶ	θρασέως φθέγγεσθαι; Πάνυ μὲν οὖν.
[8]	βωμοί τε καὶ ναοί εἰσι	καὶ	θυσίαι τῇ μὲν Πανδήμῳ ῥᾳδιουργότεραι,
[1]	εἴη μᾶλλον ἢ εἰ στρατηγοῖς	καὶ	ἱππάρχοις καὶ σπουδαρχίαις. Καὶ ὁ
[2]	ἀνδρὸς οὖσα τυγχάνει, γνώμης δὲ	καὶ	ἰσχύος δεῖται. ὥστε εἴ τις
[2]	ὑγιαίνειν ἢ εἰ ἥδιον ἐσθίειν	καὶ	καθεύδειν ἢ εἰ {διὰ} τοιούτων
[4]	γε δύνασθαι αὐτοὺς καὶ εὖ	καὶ	κακῶς ποιεῖν καὶ τοῦτο σαφές.
[1]	γελῶντες· νῦν δὲ τίνος ἕνεκα	καὶ	καλεῖ μέ τις; Οὔτε γὰρ
[1]	τὸ ἐλευθεριώτερον ἄγουσιν. ἃ δὴ	καὶ	Καλλίας τότε διὰ τὸν ἔρωτα
[8]	τὸ ἄγασθαι ἀλλήλους τὰ μέγιστα	καὶ	κάλλιστα κοινῇ διαπεπρᾶχθαι. Τί δέ,
[8]	ἀλλὰ πᾶσιν ἐπιδεικνυμένου ῥώμην τε	καὶ	καρτερίαν καὶ ἀνδρείαν καὶ σωφροσύνην.
[8]	δοκοῦσιν ἡγεμόνες εἶναι· προξενεῖς δὲ	καὶ	κατάγονται ἀεὶ παρὰ σοὶ οἱ
[2]	πάντα καὶ σκέλη καὶ χεῖρας	καὶ	κεφαλήν. Επειδὴ δὲ ἀπειρήκει, κατακλινόμενος
[8]	ἐπαίνου ὑπὸ τῶν καὶ πονεῖν	καὶ	κινδυνεύειν ἐθελόντων πραττόμενα μᾶλλον ἢ
[4]	ἂν ῥᾷον ἐκείνῳ ἢ ἀναπαυοίμην,	καὶ	κινδυνεύοιμ᾿ ἂν πρὸ ἐκείνου ἥδιον
[8]	τῆς μορφῆς χρήσει ἔνεστί τις	καὶ	κόρος, ὥστε ἅπερ καὶ πρὸς
[5]	διαφθείρειν ἱκανόν ἐστι καὶ δικαστὰς	καὶ	κριτάς. ~Εκ δὲ τούτου οἱ
[1]	δὲ ὁμοῦ ὄντας Σωκράτην τε	καὶ	Κριτόβουλον καὶ Ερμογένην καὶ Αντισθένην
[4]	θεώμενοι, λιθίνως ἔβλεπε πρὸς αὐτὸν	καὶ	{λιθίνως} οὐδαμοῦ ἀπῄει ἀπ᾿ αὐτοῦ·
[1]	γυμνασάμενοι καὶ χρισάμενοι, οἱ δὲ	καὶ	λουσάμενοι παρῆλθον. Αὐτόλυκος μὲν οὖν
[4]	τὸν Δί᾿ ἔφη ὁ Ερμογένης,	καὶ	μάλα εὐτελῶς. Επαινῶ τε γὰρ
[2]	δ᾿ ὅσῳ ἥδεται τοσοῦτον πίνῃ,	καὶ	μάλα ὀρθά τε αὔξεται καὶ
[5]	ἔχειν τὰ χείλη οὐκ οἴει	καὶ	μαλακώτερόν σου ἔχειν τὸ φίλημα;
[8]	μάλιστα αἰσχυνοῦνται αἰσχρόν τι ποιεῖν.	Καὶ	μαρτύρια δὲ ἐπήγετο ὡς ταῦτα
[8]	θεοῖς, τῇ δὲ μορφῇ νεωτάτου,	καὶ	μεγέθει πάντα ἐπέχοντος, ψυχῇ δὲ
[4]	γε παῖς γίγνεται καλός, οὕτω	καὶ	μειράκιον καὶ ἀνὴρ καὶ πρεσβύτης.
[4]	αὐτόν, εἴ τι δυναίμην ὠφελῆσαι.	Καὶ	μέντοι πολὺ βέλτιον ἤδη ἔχει.
[4]	ἡδύνει. Εἰ δὲ δὴ τοῦτο	καὶ	μετὰ δεῖπνον τρωξόμεθα, ὅπως μὴ
[8]	τοὺς ἐρωμένους ἀγαθοὺς ἀπεργάζονται ὡς	καὶ	μετὰ ξένων κἂν μὴ ἐν
[4]	φίλοις καὶ ἐπιδεικνύω τὴν ἀφθονίαν	καὶ	μεταδίδωμι τῷ βουλομένῳ τοῦ ἐν
[4]	καὶ φιλοκαλωτέρους ἐν τοῖς κινδύνοις,	καὶ	μὴν αἰδημονεστέρους τε καὶ ἐγκρατεστέρους,
[2]	ὁ Φίλιππος, Νὴ Δί᾿ ἔφη,	καὶ	μὴν ἔγωγε ἡδέως ἂν θεῴμην
[8]	τὸ φρονιμώτερον καὶ ἀξιεραστοτέρα γίγνεται.	Καὶ	μὴν ἐν μὲν τῇ τῆς
[4]	ἐν τῇ ἐμῇ ψυχῇ πλούτου.	Καὶ	μὴν καὶ τὸ ἁβρότατόν γε
[8]	πλείονος ἄξιον ποιεῖ τὸν ἐρώμενον.	Καὶ	μὴν καὶ τῶν παιδικῶν ὃς
[4]	γεγένημαι, οὐκέτι οὐδὲν μέλει οὐδενί.	Καὶ	μὴν ὅτε μέν γε πολλὰ
[8]	μάλιστα τοὺς οἰκείους ἀπὸ τούτων;	Καὶ	μὴν ὅτι γε οὐ βιάζεται,
[4]	καὶ τί οὐ χρὴ ποιεῖν.	Καὶ	μὴν ὅτι νομίζομέν γε δύνασθαι
[7]	εἶναι, ὃ συμποσίῳ οὐδὲν προσήκει.	Καὶ	μὴν τό γε ἐπὶ τοῦ
[8]	πολλοὶ μὲν τοὺς τρόπους μέμφονται	καὶ	μισοῦσι τῶν ἐρωμένων· ἂν δὲ
[8]	δέ σοι, ἔφη, ὦ Καλλία,	καὶ	μυθολογῆσαι ὡς οὐ μόνον ἄνθρωποι
[2]	ὃς ἔφη· Τί οὖν εἰ	καὶ	μύρον τις ἡμῖν ἐνέγκαι, ἵνα
[4]	εἴη ἀγαθὸς κρατερός τ᾿ αἰχμητής;	Καὶ	ναὶ μὰ Δί᾿ ἔφη, ἔγωγε
[5]	ἐγὼ σοῦ καλλίων εἰμί, ὅτι	καὶ	Ναΐδες θεοὶ οὖσαι τοὺς Σειληνοὺς
[8]	μέντοι χωρὶς ἑκατέρᾳ βωμοί τε	καὶ	ναοί εἰσι καὶ θυσίαι τῇ
[1]	ἐρῶν ἐτύγχανεν Αὐτολύκου παιδὸς ὄντος,	καὶ	νενικηκότα αὐτὸν παγκράτιον ἧκεν ἄγων
[1]	Πειραιεῖ οἰκίαν· συνείπετο δὲ αὐτῷ	καὶ	Νικήρατος. Ιδὼν δὲ ὁμοῦ ὄντας
[4]	Κλεινίου ἑνὸς ὄντος· ἄχθομαι δὲ	καὶ	νυκτὶ καὶ ὕπνῳ ὅτι ἐκεῖνον
[7]	οἷς Χάριτές τε καὶ Ωραι	καὶ	Νύμφαι γράφονται, πολὺ ἂν οἶμαι
[3]	πάντα τὰ Ομήρου ἔπη μαθεῖν·	καὶ	νῦν δυναίμην ἂν Ιλιάδα ὅλην
[8]	τὸν βάρβαρον σὺν Ιάκχῳ ἐστράτευσαν,	καὶ	νῦν ἐν τῇ ἑορτῇ ἱεροπρεπέστατος
[8]	ἐπιθυμήσαντα· Κριτόβουλός γε μὴν ἔτι	καὶ	νῦν ἐρώμενος ὢν ἤδη ἄλλων
[6]	δικαίως ἂν εἰκάζοι μέ τις.	Καὶ	νῦν σύγε λοιδορουμένῳ ἔοικας, εἰ
[4]	τινὶ τῶν τιμίων χρῶμαι, ὥσπερ	καὶ	νῦν τῷδε τῷ Θασίῳ οἴνῳ
[2]	ἀρκέσει μοι οἶκος ἑπτάκλινος, ὥσπερ	καὶ	νῦν τῷδε τῷ παιδὶ ἤρκεσε
[4]	τις δέοιτο, εὖ οἶδ᾿ ὅτι	καὶ	νυνὶ θᾶττον ἂν ἐγὼ καὶ
[5]	γοῦν οὖσαν καὶ ἀσπίδα καλὴν	καὶ	ξίφος καὶ δόρυ. Καὶ πῶς,
[8]	ὅ τε γὰρ οἶνος συνεπαίρει	καὶ	ὁ ἀεὶ σύνοικος ἐμοὶ ἔρως
[3]	οἶμαι ἱκανὸς εἶναι βελτίους ποιεῖν.	Καὶ	ὁ Αντισθένης εἶπε· Πότερον τέχνην
[6]	Ταῦτα γάρ σέ φασι γεωμετρεῖν.	Καὶ	ὁ Αντισθένης εἶπε· Σὺ μέντοι
[6]	συμποσίῳ, τί ἔσται τὸ αὔλημα;	Καὶ	ὁ Αντισθένης εἶπε· Τῷ μὲν
[2]	τολμηρῶς εἰς τὰ ξίφη ἵεται.	Καὶ	ὁ Αντισθένης εἶπεν· Αρ᾿ οὖν
[8]	ὡς γὰρ ὁρᾷς, ἄλλα πράττω.	Καὶ	ὁ Αντισθένης ἔλεξεν· Ως σαφῶς
[4]	μοι δοκεῖ Αντισθένης εἶναι οὗτος.	Καὶ	ὁ Αντισθένης, Εμοί, ἔφη, παραδίδως,
[4]	ἔφη. Διδοὺς νὴ Δί᾿ ἀργύριον.	Καὶ	ὁ Αντισθένης ἐπαναστὰς μάλα ἐλεγκτικῶς
[2]	βούλοιτ᾿ ἂν αὐτῇ ἐπισταμένῃ χρῆσθαι.	Καὶ	ὁ Αντισθένης, Πῶς οὖν, ἔφη,
[3]	ὅτι ἐπὶ τῷ νικηφόρος εἶναι.	Καὶ	ὁ Αὐτόλυκος ἀνερυθριάσας εἶπε· Μὰ
[8]	τῷ καλῷ τε κἀγαθῷ ἐραστῇ.	Καὶ	ὁ Ερμογένης εἶπε· Νὴ τὴν
[4]	οὐ παρέχει, πόθον δὲ ἐμποιεῖ.	Καὶ	ὁ Ερμογένης εἶπεν· Αλλ᾿ ἐγώ,
[6]	ὁ αὐλὸς φθέγγηται, παντάπασι σιωπῶμεν.	Καὶ	ὁ Ερμογένης, Η οὖν βούλεσθε,
[8]	δ᾿ Αὐτόλυκος κατεθεᾶτο τὸν Καλλίαν.	Καὶ	ὁ Καλλίας δὲ παρορῶν εἰς
[2]	τὰ ἄνω, ἀζήμιος ἂν γενέσθαι.	Καὶ	ὁ Καλλίας εἶπεν· Ω Σώκρατες,
[6]	καὶ σὺ πρὸς τὰ λεγόμενα.	Καὶ	ὁ Καλλίας ἔφη· Οταν οὖν
[3]	πατρί, καὶ ἅμα ἐνεκλίθη αὐτῷ.	Καὶ	ὁ Καλλίας ἰδών, Αρ᾿ οἶσθα,
[1]	παυσάμενος τοῦ δείπνου συγκαλυψάμενος κατέκειτο.	Καὶ	ὁ Καλλίας, Τί τοῦτ᾿ ἔφη,
[5]	ἐμοὶ ὁμοιοτέρους τίκτουσιν ἢ σοί;	Καὶ	ὁ Κριτόβουλος, Οὐκέτι, ἔφη, ἔχω
[2]	ἀπολεῖς καὶ τὸν ἐόντα νόον.	Καὶ	ὁ Λύκων εἶπεν· Ακούεις ταῦτα,
[2]	ἡδεῖαί τε καὶ ἐλευθέριοι ἔσεσθαι.	Καὶ	ὁ Λύκων εἶπεν· Οὐκοῦν νέοις
[9]	ἦν αὐτῷ) ἐξανίστατο εἰς περίπατον·	καὶ	ὁ Λύκων ὁ πατὴρ αὐτῷ
[2]	συνέσται. Ενταῦθα δὴ πολλοὶ ἐφθέγξαντο·	καὶ	ὁ μέν τις αὐτῶν εἶπε·
[4]	φοβούμενοι μὴ καὶ ἄκοντες γελάσωσι;	Καὶ	ὁ Νικήρατος εἶπε· Νὴ Δία,
[8]	ἤδη ἄλλων ἐπιθυμεῖ. Αλλὰ μὴν	καὶ	ὁ Νικήρατος, ὡς ἐγὼ ἀκούω,
[2]	ἐμὰ ὀρχήματα. Εγὼ γοῦν διψῶ·	καὶ	ὁ παῖς ἐγχεάτω μοι τὴν
[5]	καταδυναστεύσῃ. ἡ μὲν δὴ παῖς	καὶ	ὁ παῖς κρύφα ἀνέφερον. Ο
[4]	γάρ τινας ἐπιβουλεύοντας διαφθεῖραι αὐτόν.	Καὶ	ὁ Σωκράτης ἀκούσας, Ηράκλεις, ἔφη,
[1]	στρατηγοῖς καὶ ἱππάρχοις καὶ σπουδαρχίαις.	Καὶ	ὁ Σωκράτης εἶπεν· Αεὶ σὺ
[4]	δέ ποτε καὶ ἀπιστήσας ἐκολάσθην.	Καὶ	ὁ Σωκράτης εἶπεν· Αλλὰ τούτων
[2]	ἐκ τούτου ὁ παῖς ὠρχήσατο.	Καὶ	ὁ Σωκράτης εἶπεν· Εἴδετ᾿ ἔφη,
[2]	ὡς ἐν ῥυθμῷ δέχεσθαι αὐτούς.	Καὶ	ὁ Σωκράτης εἶπεν· Εν πολλοῖς
[8]	ἐκεῖνος, καὶ σφόδρα γε σοῦ.	Καὶ	ὁ Σωκράτης ἐπισκώψας ὡς δὴ
[8]	τοτὲ δ᾿ ἄλλου του ἐφιέμενος.	Καὶ	ὁ Σωκράτης ἔφη· Πρὸς τῶν
[2]	τε καὶ ἀσφαλῶς ταῦτα διεπράττετο.	Καὶ	ὁ Σωκράτης καλέσας τὸν Αντισθένην
[2]	Δία. Ενταῦθα δὴ ἐγέλασαν ἅπαντες.	Καὶ	ὁ Σωκράτης μάλα ἐσπουδακότι τῷ
[6]	Ο δὲ Ερμογένης κἀνταῦθα ἐσιώπα.	Καὶ	ὁ Σωκράτης ὀνομάσας αὐτόν, Εχοις
[6]	ὑπὸ τοῦ αὐλοῦ ὑμῖν διαλέγωμαι;	Καὶ	ὁ Σωκράτης, Πρὸς τῶν θεῶν,
[4]	τούτῳ δικαιοτέρους τοὺς ἀνθρώπους ποιῶ.	Καὶ	ὁ Σωκράτης, Πῶς, ὦ λῷστε;
[4]	αὐτὸν ὁρῶν ὅμοιον αὐτῷ ἀπειργασάμην;	Καὶ	ὁ Σωκράτης ὑπέλαβε· Τί δῆτα
[4]	γυμνῷ τῷ Κριτοβούλου ὤμῳ ἔχοντα.	Καὶ	ὁ Σωκράτης, Φεῦ, ἔφη, ταῦτ᾿
[6]	ὅτι λόγον ἄν τις παρείρειε;	Καὶ	ὁ Σωκράτης, Ω Καλλία, ἔχοις
[2]	τολμᾶν ὁμόσε ταῖς λόγχαις ἰέναι;	Καὶ	ὁ Φίλιππος, Νὴ Δί᾿ ἔφη,
[4]	{τῶν} ὡραίων τῷ σωφρονεῖν δυνησομένῳ.	Καὶ	ὁ Χαρμίδης εἶπεν· Αλλὰ τί
[2]	φαίνεται ἢ ὅταν ἡσυχίαν ἔχῃ;	Καὶ	ὁ Χαρμίδης εἶπεν· Επαινοῦντι ἔοικας
[4]	ὠφελημένοι ἔσεσθε· ἥδιον γὰρ πιεῖσθε.	Καὶ	ὁ Χαρμίδης εἶπεν· Ω ἄνδρες,
[8]	ἀναπειθομένου ψυχὴν διαφθείρει. Αλλὰ μὴν	καὶ	ὁ χρημάτων γε ἀπεμπολῶν τὴν
[4]	πράττειν. Διὰ δὲ τὸ προειδέναι	καὶ	ὅ τι ἐξ ἑκάστου ἀποβήσεται
[4]	ἀξιοθέατα καὶ ἀκούειν τὰ ἀξιάκουστα	καὶ	ὃ πλείστου ἐγὼ τιμῶμαι, Σωκράτει
[3]	νῦν δυναίμην ἂν Ιλιάδα ὅλην	καὶ	Οδύσσειαν ἀπὸ στόματος εἰπεῖν. Εκεῖνο
[4]	δέ μοι ἤδη καὶ θάκων	καὶ	ὁδῶν ἐξίστανται οἱ πλούσιοι. Καὶ
[4]	τοιοῦτος ὢν φίλους αὐτοὺς ἔχεις,	καὶ	οἱ θεοί, ὡς ἔοικε, καλοκἀγαθίᾳ
[4]	ὁ Σωκράτης, ἀνεχέσθω μέντοι· ἐπεὶ	καὶ	οἱ μάντεις λέγονται δήπου ἄλλοις
[4]	καὶ πολλοῖς; ἐνταῦθα μέντοι ἐσχίσθησαν,	καὶ	οἱ μὲν εἶπον Δῆλον ὅτι
[4]	μάλιστα ταῦτ᾿ αἰσχύνονται. Μαίνονται δὲ	καὶ	οἱ μὴ τοὺς καλοὺς στρατηγοὺς
[3]	ὁ Αντισθένης, λέληθέ σε, ὅτι	καὶ	οἱ ῥαψῳδοὶ πάντες ἐπίστανται ταῦτα
[4]	θαυμαστόν; Οὐ καὶ τέκτονάς τε	καὶ	οἰκοδόμους πολλοὺς ὁρᾷς οἳ ἄλλοις
[8]	χαλεπότητα ἐγώ σου καὶ φέρω	καὶ	οἴσω φιλικῶς. Αλλὰ γάρ, ἔφη,
[4]	πέμποντες ἀγγέλους φήμας καὶ ἐνύπνια	καὶ	οἰωνοὺς ἅ τε δεῖ καὶ
[4]	ἁθρόους δ᾿ ἀποκτείνουσι, πολλάκις δὲ	καὶ	ὅλας πόλεις χρημάτων ἕνεκα ἐξανδραποδίζονται.
[4]	ὁμολογεῖται ἔφη· Εἰ δέ τις	καὶ	ὅλῃ τῇ πόλει ἀρέσκοντας δύναιτο
[8]	αὐτοῦ· ἔστι μὲν γὰρ δήπου	καὶ	Ομήρῳ γάνυται δέ τ᾿ ἀκούων.
[2]	Κἀγὼ δὴ βουλόμενος ἀνθρώποις χρῆσθαι	καὶ	ὁμιλεῖν ταύτην κέκτημαι, εὖ εἰδὼς
[8]	καὶ διὰ ταῦτα περίβλεπτός τε	καὶ	ὀνομαστὸς ἔσεσθαι καὶ ἐν Ελλησι
[8]	ὡς ἑταίρῳ ἀποθανόντι ἐκπρεπέστατα τιμωρῆσαι.	Καὶ	Ορέστης δὲ καὶ Πυλάδης καὶ
[8]	Λακεδαιμόνιοι δὲ οἱ νομίζοντες, ἐὰν	καὶ	ὀρεχθῇ τις σώματος, μηδενὸς ἂν
[2]	ἄνθρωπος, ἔχων τε αὐλητρίδα ἀγαθὴν	καὶ	ὀρχηστρίδα τῶν τὰ θαύματα δυναμένων
[2]	ὡραῖον καὶ πάνυ καλῶς κιθαρίζοντα	καὶ	ὀρχούμενον. Ταῦτα δὲ καὶ ἐπιδεικνὺς
[3]	Ερμόγενες, ἐπὶ τίνι μάλιστα ἀγάλλῃ;	Καὶ	ὅς, Επὶ φίλων, ἔφη, ἀρετῇ
[2]	μάθοιμι τὰ σχήματα παρὰ σοῦ.	Καὶ	ὅς, Τί οὖν χρήσῃ αὐτοῖς;
[1]	ἀλλ᾿ ἢ ὀδύνη σε εἴληφε;	Καὶ	ὃς ἀναστενάξας εἶπε· Ναὶ μὰ
[6]	εἰπεῖν ἡμῖν τί ἐστὶ παροινία;	Καὶ	ὃς ἀπεκρίνατο· Εἰ μὲν ὅ
[3]	ἐπὶ ποίᾳ ἐπιστήμῃ μέγα φρονεῖς.	Καὶ	ὃς εἶπεν· Ο πατὴρ ὁ
[4]	εἶπας οὕτως ἀδόξῳ οὔσῃ τέχνῃ;	Καὶ	ὃς εἶπεν· Ομολογησώμεθα πρῶτον ποῖά
[4]	ὦ Σώκρατες, οὐκ ἂν ἐπιτρέψαις;	Καὶ	ὃς εἶπεν· Οὐ γὰρ παύσῃ
[3]	Λύκων, ἐπὶ τίνι μέγα φρονεῖς;	Καὶ	ὃς ἔφη· Οὐ γὰρ ἅπαντες
[2]	θεάματα καὶ ἀκροάματα ἥδιστα παρέχεις.	Καὶ	ὃς ἔφη· Τί οὖν εἰ
[4]	Τίνα ταύτην; Τὴν προαγωγείαν, ἔφη.	Καὶ	ὃς μάλα ἀχθεσθεὶς ἐπήρετο· Καὶ
[3]	τίνι μέγα φρονεῖς, ὦ Σώκρατες;	Καὶ	ὃς μάλα σεμνῶς ἀνασπάσας τὸ
[4]	ποῖά ἐστιν ἔργα τοῦ μαστροποῦ·	καὶ	ὅσα ἂν ἐρωτῶ, μὴ ὀκνεῖτε
[2]	ἄλλη δὲ ἀνδρὶ καλή, οὕτω	καὶ	ὀσμὴ ἄλλη μὲν ἀνδρί, ἄλλη
[6]	νῦν ἡμᾶς λυπεῖς σιωπῶν; Η	καὶ	ὅταν λέγητ᾿ ἔφη. Οὐκ ἀλλ᾿
[8]	ἄλλα τέ σου πολλὰ ἄγαμαι	καὶ	ὅτι νῦν ἅμα χαριζόμενος Καλλίᾳ
[4]	ἄλλα ζηλῶ σε τοῦ πλούτου	καὶ	ὅτι οὔτε ἡ πόλις σοι
[8]	δὲ τῇ τοῦ ἐρωμένου καλοκἀγαθίᾳ	καὶ	ὅτι σε ὁρῶ τὸν πατέρα
[3]	φίλων, ἔφη, ἀρετῇ καὶ δυνάμει,	καὶ	ὅτι τοιοῦτοι ὄντες ἐμοῦ ἐπιμέλονται.
[2]	σώματα καὶ αἱ γνῶμαι σφαλοῦνται,	καὶ	οὐδὲ ἀναπνεῖν, μὴ ὅτι λέγειν
[4]	τι λάβωσι, γενεαλογοῦσι τὴν συγγένειαν	καὶ	οὐδέποτέ μου ἀπολείπονται. Εἶεν· σὺ
[4]	γένειον τῇ κεφαλῇ ὁμοίως κομήσῃς.	Καὶ	οὗτοι μὲν δὴ οὕτως ἀναμὶξ
[4]	ἐγὼ τιμῶμαι, Σωκράτει σχολάζων συνδιημερεύειν.	Καὶ	οὗτος δὲ οὐ τοὺς πλεῖστον
[2]	γε ἄλλοις ἅπασιν ἀνθρώποις συνέσομαι.	Καὶ	οὗτος μὲν δὴ ὁ λόγος
[4]	φιλήσομέν τινα μᾶλλον ἢ μαχούμεθα.	Καὶ	οὗτος μὲν δὴ ὁ λόγος
[6]	ἐπιμελεῖσθαι, ἀλλὰ τῶν ἀνωφελεστάτων. Οὐκοῦν	καὶ	οὕτως ἄν, ἔφη, θεῶν ἐπιμελοίμην·
[2]	τῶν τὰ θαύματα δυναμένων ποιεῖν,	καὶ	παῖδα πάνυ γε ὡραῖον καὶ
[8]	ὅτι νῦν ἅμα χαριζόμενος Καλλίᾳ	καὶ	παιδεύεις αὐτὸν οἷόνπερ χρὴ εἶναι.
[8]	Αφροδίτη ἢ διτταί, Οὐρανία τε	καὶ	Πάνδημος, οὐκ οἶδα· καὶ γὰρ
[4]	εὔδηλον. Πᾶσαι γοῦν αἱ πόλεις	καὶ	πάντα τὰ ἔθνη διὰ μαντικῆς
[4]	μηδένα ἄλλον αὐταῖς ἐθέλειν προσιέναι.	Καὶ	πάντα τοίνυν ταῦτα οὕτως ἡδέα
[3]	ἔφη, ἐγὼ δὲ οἶδ᾿ ὅτι	καὶ	πάνυ ἂν πολλὰ χρήματα λαμβάνοιμι,
[2]	καὶ παῖδα πάνυ γε ὡραῖον	καὶ	πάνυ καλῶς κιθαρίζοντα καὶ ὀρχούμενον.
[4]	ἐξανδραποδίζονται. Τούτους μὲν οὖν ἔγωγε	καὶ	πάνυ οἰκτίρω τῆς ἄγαν χαλεπῆς
[4]	ἢ σύ, ὦ Σώκρατες, εἰ	καὶ	πάνυ πολλὰ καὶ σοφὰ λέγοις.
[2]	δὲ τοῦ ἐν γυμνασίοις ὀσμὴ	καὶ	παροῦσα ἡδίων ἢ μύρου γυναιξὶ
[4]	αὐτῷ; Νὴ Δί᾿ ὅλας γε	καὶ	πάσας τὰς νύκτας. Νὴ τὴν
[8]	δὲ καὶ Πυλάδης καὶ Θησεὺς	καὶ	Πειρίθους καὶ ἄλλοι δὲ πολλοὶ
[9]	φιλικώτατα ἐκαθέζετο ἐπὶ τῶν γονάτων,	καὶ	περιλαβὼν ἐφίλησεν αὐτήν. ἡ δ᾿
[4]	ὁ μὲν αὐτῶν τἀρκοῦντα ἔχει	καὶ	περιττεύοντα τῆς δαπάνης, ὁ δὲ
[4]	ἐν ἡμῖν αὐτοῖς εἰρῆσθαι, οὗτος	καὶ	πεφιληκέναι τὸν Κλεινίαν· οὗ ἔρωτος
[4]	ἄχρι τοῦ μὴ πεινῆν ἀφικέσθαι	καὶ	πίνοντι μέχρι τοῦ μὴ διψῆν
[8]	εὐνοϊκῶς δὲ διαλέγεσθαι, πιστεύειν δὲ	καὶ	πιστεύεσθαι, καὶ προνοεῖν μὲν ἀλλήλων,
[4]	καὶ θεραπεύεσθαι μᾶλλον ἢ θεραπεύειν	καὶ	πιστεύεσθαι ὑπὸ τῆς πατρίδος μᾶλλον
[2]	νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ Σωκράτης.	Καὶ	πόθεν ἄν τις τοῦτο τὸ
[8]	τῇ πόλει κατέθηκεν, ἐρευνητέον δὲ	καὶ	ποῖα Λακεδαιμόνιοι ἀσκοῦντες κράτιστοι δοκοῦσιν
[3]	ἔστιν ὅτε βλαβερὰ καὶ φίλοις	καὶ	πόλει δοκεῖ εἶναι, ἡ δὲ
[4]	ἀλλήλων, οὗτος ἄν μοι δοκεῖ	καὶ	πόλεις δύνασθαι φίλας ποιεῖν καὶ
[4]	καὶ πολλοῦ ἂν ἄξιος εἶναι	καὶ	πόλεσι καὶ φίλοις καὶ συμμάχοισ
[4]	ὥσπερ εἴ τις πολλὰ ἔχοι	καὶ	πολλὰ ἐσθίων μηδέποτε ἐμπίμπλαιτο. Εγὼ
[3]	Ενταῦθα τοίνυν πάντες προσέβλεψαν αὐτῷ,	καὶ	πολλοὶ ἅμα ἤροντο εἰ καὶ
[4]	δυνάμενος ἀρεστοὺς ποιεῖν ἢ ὅστις	καὶ	πολλοῖς; ἐνταῦθα μέντοι ἐσχίσθησαν, καὶ
[4]	ποιεῖν καὶ γάμους ἐπιτηδείους συνάγειν,	καὶ	πολλοῦ ἂν ἄξιος εἶναι καὶ
[4]	διψῶν πίνω αὐτόν. Αλλὰ μὴν	καὶ	πολὺ δικαιοτέρους γε εἰκὸς εἶναι
[8]	εὐφραίνηται, βούλομαι αὐτῷ μαρτυρῆσαι ὡς	καὶ	πολὺ κρείττων ἐστὶν ὁ τῆς
[8]	τὴν σὴν φύσιν, νῦν δὲ	καὶ	πολὺ μᾶλλον, ἐπεὶ ὁρῶ σε
[4]	ἀλλ᾿ ἐκ τῆς ψυχῆς ταμιεύομαι.	Καὶ	πολὺ πλέον διαφέρει πρὸς ἡδονήν,
[8]	τις ἕνεκα ἐπαίνου ὑπὸ τῶν	καὶ	πονεῖν καὶ κινδυνεύειν ἐθελόντων πραττόμενα
[4]	γε οὐ μόνον σῖτον ἀλλὰ	καὶ	ποτὸν ἡδύνει. Εἰ δὲ δὴ
[8]	παιδεύων λέγειν τε ἃ δεῖ	καὶ	πράττειν δικαίως ἂν ὥσπερ Χείρων
[4]	οὕτω καὶ μειράκιον καὶ ἀνὴρ	καὶ	πρεσβύτης. Τεκμήριον δέ· θαλλοφόρους γὰρ
[1]	δέδωκας ἐπὶ σοφίᾳ καὶ Γοργίᾳ	καὶ	Προδίκῳ καὶ ἄλλοις πολλοῖς, ἡμᾶς
[8]	διαλέγεσθαι, πιστεύειν δὲ καὶ πιστεύεσθαι,	καὶ	προνοεῖν μὲν ἀλλήλων, συνήδεσθαι δ᾿
[4]	μηδέποτε ἐπιλανθάνεσθαι. ἔναγχος δὲ δήπου	καὶ	πρὸς ἐμὲ ἐπαινῶν τὸν Ηρακλεώτην
[5]	ζῴων; Πάντως δήπου, ἔφη· ἐπεὶ	καὶ	πρὸς ἰσχὺν τοὺς ὀφθαλμοὺς ἄριστα
[8]	σιτία διὰ πλησμονήν, ταῦτα ἀνάγκη	καὶ	πρὸς τὰ παιδικὰ πάσχειν· ἡ
[8]	τις καὶ κόρος, ὥστε ἅπερ	καὶ	πρὸς τὰ σιτία διὰ πλησμονήν,
[4]	εἶξαί τέ οἱ ἡνία χερσί.	Καὶ	πρὸς τούτοις γε ἄλλο οἶδα,
[8]	περιέποιτο. Αεὶ γάρ τοι προσαιτῶν	καὶ	προσδεόμενος ἢ φιλήματος ἢ ἄλλου
[2]	ἡ Κριτοβούλου, μύρου μὲν τί	καὶ	προσδέονται; Αὐταὶ γὰρ τούτου ὄζουσιν·
[4]	ποιῆσαι ἐκείνους. Καὶ γὰρ δὴ	καὶ	προσετάττετο μὲν ἀεί τί μοι
[1]	φιλοσοφίας ὄντας. αὶ ὁ Καλλίας,	Καὶ	πρόσθεν μέν γε, ἔφη, ἀπεκρυπτόμην
[4]	Ταῦτ᾿ ἄρ᾿ ἔφη ὁ Φίλιππος,	καὶ	πρῴην ἐγώ σου ἤκουον εὐχομένου
[2]	καὶ τὴν τῆς παιδὸς ὄρχησιν.	Καὶ	πρῶτον μὲν ὅτι ἐπῄνεσαν ὡς
[8]	ἐκπρεπέστατα τιμωρῆσαι. Καὶ Ορέστης δὲ	καὶ	Πυλάδης καὶ Θησεὺς καὶ Πειρίθους
[3]	πάντες ἐπίστανται ταῦτα τὰ ἔπη;	Καὶ	πῶς ἄν, ἔφη, λελήθοι ἀκροώμενόν
[5]	καλὴν καὶ ξίφος καὶ δόρυ.	Καὶ	πῶς, ἔφη, οἷόν τε ταῦτα
[8]	πατρίδι σύμβουλος εἶναι, ἀθρητέον δὲ	καὶ	πῶς ποτε Σόλων φιλοσοφήσας νόμους
[7]	αὑτῷ δὲ ἄλλα ἐμφαινόμενα παρέχεται·	καὶ	πῶς τὸ μὲν ἔλαιον ὑγρὸν
[6]	ὅπως ἄξια τοῦ δείπνου ἐργάσομαι.	Καὶ	ῥᾳδίως γ᾿ ἂν ἃ μὴ
[4]	καὶ νυνὶ θᾶττον ἂν ἐγὼ	καὶ	σιωπῶν πείσαιμι τὸν παῖδα τόνδε
[4]	νῦν δὲ ἤδη εἶδον αὐτὸν	καὶ	σκαρδαμύξαντα. Καίτοι νὴ τοὺς θεούς,
[2]	ῥυθμὸν ἐπάγειν ἵει ἅμα πάντα	καὶ	σκέλη καὶ χεῖρας καὶ κεφαλήν.
[2]	ἦν, ἀλλ᾿ ἅμα καὶ τράχηλος	καὶ	σκέλη καὶ χεῖρες ἐγυμνάζοντο, ὥσπερ
[8]	ὑπερορᾶν ἐγγίγνεται αὐτῷ τοῦ ἐραστοῦ.	Καὶ	σκοπῶν δ᾿ ἄν τις εὕροι
[4]	οὐκ ἐθέλουσι κακουργοῦντες κινδυνεύειν. Η	καί	σοι, ἔφη, ἀποδιδόασιν ὅ τι
[4]	ἐπιδεικνύναι ὡς μέγα τε δύνανται	καὶ	σοῦ ἐπιμέλονται, ἵνα δοκῇς δικαίως
[3]	γένοιτο ἐγκονίσασθαι. Ακουστέον ἂν εἴη	καὶ	σοῦ. Τί γὰρ σύ, ἔφη,
[1]	ἔφη, ἀπεκρυπτόμην ὑμᾶς ἔχων πολλὰ	καὶ	σοφὰ λέγειν, νῦν δέ, ἐὰν
[4]	Σώκρατες, εἰ καὶ πάνυ πολλὰ	καὶ	σοφὰ λέγοις. Τί τοῦτο; ἔφη
[3]	ἀναμφιλογωτάτη· ἐπεί τοι ἀνδρεία μὲν	καὶ	σοφία ἔστιν ὅτε βλαβερὰ καὶ
[1]	ἢ εἰ στρατηγοῖς καὶ ἱππάρχοις	καὶ	σπουδαρχίαις. Καὶ ὁ Σωκράτης εἶπεν·
[8]	τῶν ἀκρασίᾳ ἐγκαλινδουμένων εἴρηκεν ὡς	καὶ	στράτευμα ἀλκιμώτατον ἂν γένοιτο ἐκ
[7]	αὐτούς· ὅπερ εὖ οἶδα ὅτι	καὶ	σὺ βούλει. Δοκεῖ οὖν μοι
[3]	δύναται πολλοὺς κλαίοντας καθίζειν. Οὐκοῦν	καὶ	σύ, ἔφη ὁ Αντισθένης, λέξεις,
[3]	Επὶ κάλλει, ἔφη. Η οὖν	καὶ	σύ, ἔφη ὁ Σωκράτης, ἕξεις
[6]	αὐτὸν μὴ εἴκαζε, ἵνα μὴ	καὶ	σὺ λοιδορουμένῳ ἐοίκῃς. Αλλ᾿ εἴπερ
[6]	παροινίαν. Οἶσθ᾿ οὖν, ἔφη, ὅτι	καὶ	σὺ νῦν ἡμᾶς λυπεῖς σιωπῶν;
[2]	ὦ Σώκρατες, οὕτω γιγνώσκων οὐ	καὶ	σὺ παιδεύεις Ξανθίππην, ἀλλὰ χρῇ
[6]	εἰ μορφάζοις, ὥσπερ ἡ αὐλητρίς,	καὶ	σὺ πρὸς τὰ λεγόμενα. Καὶ
[8]	καλῶν ἔργων. ὑφ᾿ οὗ δὴ	καὶ	σύ, ὦ Καλλία, κατέχεσθαι μοι
[2]	ὀρχεῖσθαι, ἵνα σοι ἀντιστοιχῶ τε	καὶ	συμμανθάνω. Αγε δή, ἔφη ὁ
[4]	εἶναι καὶ πόλεσι καὶ φίλοις	καὶ	συμμάχοισ κεκτῆσθαι. Σὺ δὲ ὡς
[3]	καὶ πολλοὶ ἅμα ἤροντο εἰ	καὶ	σφίσι δηλώσοι αὐτούς. Ο δὲ
[8]	μὰ τοὺς θεούς, εἶπεν ἐκεῖνος,	καὶ	σφόδρα γε σοῦ. Καὶ ὁ
[1]	τε ὁρᾶσθαι καὶ φοβερώτερον φθέγγεσθαι	καὶ	σφοδρότεροι εἶναι φέρονται, οἱ δ᾿
[4]	τέλος φέρουσα τρέφει με. Αλλὰ	καὶ	Σωκράτει, ὅτε μὲν πλούσιος ἦν,
[8]	ἱεροπρεπέστατος δοκεῖς εἶναι τῶν μένων,	καὶ	σῶμα ἀξιοπρεπέστατον μὲν ἰδεῖν τῆς
[8]	τε καὶ καρτερίαν καὶ ἀνδρείαν	καὶ	σωφροσύνην. Τὸ δὲ τοιούτων ἐπιθυμεῖν
[1]	τε καὶ ἂν μετ᾿ αἰδοῦς	καὶ	σωφροσύνης, καθάπερ Αὐτόλυκος τότε, κεκτῆταί
[4]	δ᾿ ἐπειδὴ τῶν ὑπερορίων στέρομαι	καὶ	τὰ ἔγγεια οὐ καρποῦμαι καὶ
[4]	καὶ τὰ ἔγγεια οὐ καρποῦμαι	καὶ	τὰ ἐκ τῆς οἰκίας πέπραται,
[2]	ὦ ἄνδρες, ὅτι καλῶς γυμνάζει	καὶ	τὰ ἐμὰ ὀρχήματα. Εγὼ γοῦν
[1]	σπουδῆς πραττόμενα ἀξιομνημόνευτα εἶναι, ἀλλὰ	καὶ	τὰ ἐν ταῖς παιδιαῖς. Οἷς
[4]	πάντα εἰδέναι τά τε ὄντα	καὶ	τὰ μέλλοντα εὔδηλον. Πᾶσαι γοῦν
[4]	ἐκεῖνο, ὅτι εἴ μού τις	καὶ	τὰ νῦν ὄντα παρέλοιτο, οὐδὲν
[1]	καὶ τὴν φωνὴν πρᾳοτέραν ποιοῦνται	καὶ	τὰ σχήματα εἰς τὸ ἐλευθεριώτερον
[2]	τὸ ποτὸν ἐγχεώμεθα, ταχὺ ἡμῖν	καὶ	τὰ σώματα καὶ αἱ γνῶμαι
[2]	φλόγα, ἐγείρει. Δοκεῖ μέντοι μοι	καὶ	τὰ τῶν ἀνδρῶν σώματα ταὐτὰ
[2]	ἀνδρῶν σώματα ταὐτὰ πάσχειν ἅπερ	καὶ	τὰ τῶν ἐν γῇ φυομένων.
[4]	τίς μου τὴν οἰκίαν διορύξας	καὶ	τὰ χρήματα λάβοι καὶ αὐτόν
[5]	πεφυκότα πρὸς ἃ ἂν δεώμεθα,	καὶ	ταῦτ᾿ ἔφη ὁ Κριτόβουλος, καλά.
[7]	κατασβέννυσι τὸ πῦρ. Αλλὰ γὰρ	καὶ	ταῦτα μὲν οὐκ εἰς ταὐτὸν
[4]	πολὺν μισθὸν λαμβάνοι; ἐπεὶ δὲ	καὶ	ταῦτα πάντες συνωμολόγουν, Τοιοῦτος μέντοι,
[4]	ἔφη ὁ Καλλίας, θαυμαστόν; Οὐ	καὶ	τέκτονάς τε καὶ οἰκοδόμους πολλοὺς
[1]	ἅμα λέγων ταῦτα ἀπεμύττετό τε	καὶ	τῇ φωνῇ σαφῶς κλαίειν ἐφαίνετο.
[1]	ᾔσθετο τοῦ γέλωτος, ἀνεκαλύψατό τε	καὶ	τῇ ψυχῇ παρακελευσάμενος θαρρεῖν, ὅτι
[4]	Δί᾿ ἔφη. Ορῶ γάρ σε	καὶ	τὴν ἀκόλουθον ταύτης πάνυ ἐξειργασμένον.
[9]	ἂν ἦ μὴν τὸν παῖδα	καὶ	τὴν παῖδα ὑπ᾿ ἀλλήλων φιλεῖσθαι.
[4]	σιωπῶν πείσαιμι τὸν παῖδα τόνδε	καὶ	τὴν παῖδα φιλῆσαί με ἢ
[8]	ἀνδραγαθίαν καὶ φίλους εὖ ποιεῖν	καὶ	τὴν πατρίδα αὔξειν τροπαῖα τῶν
[4]	ἐν τῷ οἴκῳ τὸν πλοῦτον	καὶ	τὴν πενίαν ἔχειν ἀλλ᾿ ἐν
[2]	μιμούμενος τήν τε τοῦ παιδὸς	καὶ	τὴν τῆς παιδὸς ὄρχησιν. Καὶ
[8]	παρακμάζει, ἀπολείποντος δὲ τούτου ἀνάγκη	καὶ	τὴν φιλίαν συναπομαραίνεσθαι, ἡ δὲ
[1]	τά τε ὄμματα φιλοφρονεστέρως ἔχουσι	καὶ	τὴν φωνὴν πρᾳοτέραν ποιοῦνται καὶ
[8]	τοῦτο θαυμάζετε. Αγαθῶν γὰρ φύσει	καὶ	τῆς ἀρετῆς φιλοτίμως ἐφιεμένων ἀεί
[8]	δ᾿ Οὐρανίαν τῆς ψυχῆς τε	καὶ	τῆς φιλίας καὶ τῶν καλῶν
[4]	Καὶ ὃς μάλα ἀχθεσθεὶς ἐπήρετο·	Καὶ	τί μοι σύνοισθα, ὦ Σώκρατες,
[4]	τοὺς θεοὺς τί τε χρὴ	καὶ	τί οὐ χρὴ ποιεῖν. Καὶ
[4]	αὐτούς, πρὸς δὲ σαυτὸν οὔ.	Καὶ	τί τοῦτ᾿ ἔφη ὁ Καλλίας,
[4]	ἐμῇ ψυχῇ πλούτου. Καὶ μὴν	καὶ	τὸ ἁβρότατόν γε κτῆμα, τὴν
[5]	μόνον ὁρῶσιν, οἱ δὲ ἐμοὶ	καὶ	τὸ ἐκ πλαγίου διὰ τὸ
[2]	τὸν Δί᾿ ἔφη ὁ Χαρμίδης·	καὶ	τὸ μέν γε πρῶτον ἐξεπλάγην
[4]	τῷ Ηλείῳ, παρ᾿ οὗ οὗτος	καὶ	τὸ μνημονικὸν ἔμαθεν· ἀφ᾿ οὗ
[7]	οἶμαι αὐτούς γε ῥᾷον διάγειν	καὶ	τὸ συμπόσιον πολὺ ἐπιχαριτώτερον εἶναι.
[8]	Εξ ὧν οὐδὲν θαυμαστὸν εἰ	καὶ	τὸ ὑπερορᾶν ἐγγίγνεται αὐτῷ τοῦ
[4]	Πάνυ μὲν οὖν, ἔφασαν. Οὐκοῦν	καὶ	τόδε ἐπιστάμεθα, ὅτι ἔστιν ἀνθρώπῳ
[6]	εἴπερ γε τοῖς πᾶσι καλοῖς	καὶ	τοῖς βελτίστοις εἰκάζω αὐτόν, ἐπαινοῦντι
[4]	ἰσχυρὸν πονοῦντα δεῖ κτᾶσθαι τἀγαθὰ	καὶ	τὸν ἀνδρεῖον κινδυνεύοντα, τὸν δέ
[2]	ἢν δὲ κακοῖσι συμμίσγῃς, ἀπολεῖς	καὶ	τὸν ἐόντα νόον. Καὶ ὁ
[1]	τὰ ἐπιτήδεια ὥστε δειπνεῖν τἀλλότρια,	καὶ	τὸν παῖδα δὲ ἔφη πάνυ
[1]	ἔληξεν, ἔχων τόν τε Αὐτόλυκον	καὶ	τὸν πατέρα αὐτοῦ ἀπῄει εἰς
[1]	συντετύχηκα· ἑστιᾶν γὰρ μέλλω Αὐτόλυκον	καὶ	τὸν πατέρα αὐτοῦ. Οἶμαι οὖν
[8]	δὲ οἴοιτο μὴ μόνον ἑαυτὸν	καὶ	τὸν πατέρα κοσμήσειν, ἀλλ᾿ ἱκανὸς
[9]	ἄλλων οἱ ὑπομείναντες πρὸς Λύκωνα	καὶ	τὸν υἱὸν σὺν Καλλίᾳ περιπατήσοντες
[4]	τὴν κεφαλὴν πρὸς τῇ κεφαλῇ	καὶ	τὸν ὦμον γυμνὸν πρὸς γυμνῷ
[4]	τότε δὲ σαφῶς δοῦλος ἦν·	καὶ	τότε μὲν ἐγὼ φόρον ἀπέφερον
[1]	πάντων προσάγεται τὰ ὄμματα, οὕτω	καὶ	τότε τοῦ Αὐτολύκου τὸ κάλλος
[8]	εἰς Ολυμπον ἀνενεχθῆναι. Μαρτυρεῖ δὲ	καὶ	τοὔνομα αὐτοῦ· ἔστι μὲν γὰρ
[8]	ἁγνότεραι, οἶδα. Εἰκάσαις δ᾿ ἂν	καὶ	τοὺς ἔρωτας τὴν μὲν Πάνδημον
[2]	ἐσομένων χαλεπωτάτῃ; ὅτι, ἔφη, ὁρῶ	καὶ	τοὺς ἱππικοὺς βουλομένους γενέσθαι οὐ
[9]	μὴ μόνον τὸν Διόνυσον ἀλλὰ	καὶ	τοὺς παρόντας ἅπαντας συνομόσαι ἂν
[6]	ἡδίων πρὸς τὸν αὐλόν, οὕτω	καὶ	τοὺς σοὺς λόγους ἡδύνεσθαι ἄν
[4]	με κακὸν ἐργάσαιτο· ἔπειτα δὲ	καὶ	τοὺς συκοφάντας ἐθεράπευον, εἰδὼς ὅτι
[8]	παιδικῶν τὸν τοιοῦτον ἐραστὴν ἀντιφιλεῖσθαι,	καὶ	τοῦτο διδάξω. Πρῶτον μὲν γὰρ
[2]	ὡς εἴπερ τι καὶ ἄλλο	καὶ	τοῦτο μαθητόν. Ο δὲ Σωκράτης
[4]	οὖν. Ο δ᾿ εἰπὼν ὅτι	καὶ	τοῦτο ὁμολογεῖται ἔφη· Εἰ δέ
[4]	καὶ εὖ καὶ κακῶς ποιεῖν	καὶ	τοῦτο σαφές. Πάντες γοῦν αἰτοῦνται
[4]	γιγνώσκειν τε τοὺς ὠφελίμους αὑτοῖς	καὶ	τούτους δυνάμενος ποιεῖν ἐπιθυμεῖν ἀλλήλων,
[2]	τῇ ὀρχήσει ἦν, ἀλλ᾿ ἅμα	καὶ	τράχηλος καὶ σκέλη καὶ χεῖρες
[4]	ἐκ τοῦ πρέπουσαν ἔχειν σχέσιν	καὶ	τριχῶν καὶ ἐσθῆτος; Πάνυ μὲν
[7]	τό γε διαστρέφοντας τὰ σώματα	καὶ	τροχοὺς μιμουμένους ἥδιον ἢ ἡσυχίαν
[2]	ἔγωγε τήνδε τὴν ὀρχηστρίδα ἐφεστηκυῖαν	καὶ	τροχούς τινα αὐτῇ προσφέροντα. Εκ
[4]	τοῦ παντὸς ἐνδεῖται· αἰσθάνομαι δὲ	καὶ	τυράννους τινάς, οἳ οὕτω πεινῶσι
[8]	εἰκὸς ἡμᾶς παρόντος δαίμονος μεγάλου	καὶ	τῷ μὲν χρόνῳ ἰσήλικος τοῖς
[5]	ὡς μὴ ἐξαπατηθείησαν οἱ κριταί,	καὶ	τῷ νικήσαντι μὴ ταινίας ἀλλὰ
[2]	ὁ Αντισθένης εἶπεν· Αρ᾿ οὖν	καὶ	τῷδε τῷ Συρακοσίῳ κράτιστον ἐπιδείξαντι
[9]	ὅπως τούτων τύχοιεν. Σωκράτης δὲ	καὶ	τῶν ἄλλων οἱ ὑπομείναντες πρὸς
[2]	γυναικὶ τῶν οὐσῶν, οἶμαι δὲ	καὶ	τῶν γεγενημένων καὶ τῶν ἐσομένων
[2]	οἶμαι δὲ καὶ τῶν γεγενημένων	καὶ	τῶν ἐσομένων χαλεπωτάτῃ; ὅτι, ἔφη,
[8]	ψυχῆς τε καὶ τῆς φιλίας	καὶ	τῶν καλῶν ἔργων. ὑφ᾿ οὗ
[8]	πόλις οἶδε, πολλοὺς δ᾿ οἶμαι	καὶ	τῶν ξένων. Τούτου δ᾿ αἴτιον
[5]	ἐγὼ κατὰ τὸν σὸν λόγον	καὶ	τῶν ὄνων αἴσχιον τὸ στόμα
[8]	ποιεῖ τὸν ἐρώμενον. Καὶ μὴν	καὶ	τῶν παιδικῶν ὃς μὲν ἂν
[3]	τῶν τε παίδων τῆς ὥρας	καὶ	τῶν φθόγγων τὰς μὲν λύπας
[3]	Καὶ ἐπιδείξω γε, ἔφη, ἐὰν	καὶ	ὑμεῖς ἅπαντες εἰς μέσον φέρητε
[4]	πυρὸς ἰοίην· οἶδα δ᾿ ὅτι	καὶ	ὑμεῖς μετ᾿ ἐμοῦ. ὥστε μηκέτι
[4]	εἰμί τε τῷ ὄντι καλὸς	καὶ	ὑμεῖς τὰ αὐτὰ πρὸς ἐμὲ
[4]	πρὸς τούτοις γε ἄλλο οἶδα,	καὶ	ὑμῖν αὐτίκα μάλ᾿ ἔξεστι πειρᾶσθαι.
[4]	ἵνα εἰδῶμεν ὅσα ἂν συνομολογῶμεν.	Καὶ	ὑμῖν οὕτω δοκεῖ; ἔφη. Πάνυ
[3]	συμμίγνυται τῇ ἀδικίᾳ. Επειδὰν τοίνυν	καὶ	ὑμῶν ἕκαστος εἴπῃ ὅ τι
[9]	ἂν ἔγνω ὅτι ἀσμένη ἤκουσε·	καὶ	ὑπήντησε μὲν οὒ οὐδὲ ἀνέστη,
[4]	ὄντος· ἄχθομαι δὲ καὶ νυκτὶ	καὶ	ὕπνῳ ὅτι ἐκεῖνον οὐχ ὁρῶ,
[6]	πρὸς τὸν αὐλὸν κατέλεγεν, οὕτω	καὶ	ὑπὸ τοῦ αὐλοῦ ὑμῖν διαλέγωμαι;
[8]	ἐπιδεῖται λόγου· ὅτι δὲ εἰκὸς	καὶ	ὑπὸ τῶν παιδικῶν τὸν τοιοῦτον
[8]	δ᾿ ἄλλην χαλεπότητα ἐγώ σου	καὶ	φέρω καὶ οἴσω φιλικῶς. Αλλὰ
[8]	ὡς μὲν γὰρ ἄγαταί τε	καὶ	φιλεῖ τὸν ἐρώμενον θάλλουσα μορφῇ
[4]	ἔστιν ἀνθρώπῳ τοῖς αὐτοῖς ὄμμασι	καὶ	φιλικῶς καὶ ἐχθρῶς πρός τινας
[3]	καὶ σοφία ἔστιν ὅτε βλαβερὰ	καὶ	φίλοις καὶ πόλει δοκεῖ εἶναι,
[4]	ἂν ἄξιος εἶναι καὶ πόλεσι	καὶ	φίλοις καὶ συμμάχοισ κεκτῆσθαι. Σὺ
[4]	ποιοῦμεν εἰς χρήματα, φιλοπονωτέρους δὲ	καὶ	φιλοκαλωτέρους ἐν τοῖς κινδύνοις, καὶ
[8]	ἀλλ᾿ ἱκανὸς γενήσεσθαι δι᾿ ἀνδραγαθίαν	καὶ	φίλους εὖ ποιεῖν καὶ τὴν
[8]	τοῖς ἥλιξιν ἡγεμονική τε ἅμα	καὶ	φιλόφρων οὖσα οὐδὲν ἐπιδεῖται λόγου·
[4]	οὐ παύομαι· ἐξ ὧν ἴσως	καὶ	φιλοχρηματώτερός τισι δοκῶ εἶναι. ἔνθα
[1]	πρὸς τὸ γοργότεροί τε ὁρᾶσθαι	καὶ	φοβερώτερον φθέγγεσθαι καὶ σφοδρότεροι εἶναι
[8]	πράττειν δικαίως ἂν ὥσπερ Χείρων	καὶ	Φοῖνιξ ὑπ᾿ Αχιλλέως τιμῷτο, ὁ
[4]	ἐπιθυμεῖν αὐτοῦ, συνέστησάς μοι αὐτόν.	Καὶ	χάριν μέντοι σοι ἔχω· πάνυ
[1]	Κριτόβουλον καὶ Ερμογένην καὶ Αντισθένην	καὶ	Χαρμίδην, τοῖς μὲν ἀμφ᾿ Αὐτόλυκον
[2]	ἤρκεσε τόδε τὸ οἴκημα ἐνιδρῶσαι,	καὶ	χειμῶνος μὲν ἐν στέγῃ γυμνάσομαι,
[2]	ἵει ἅμα πάντα καὶ σκέλη	καὶ	χεῖρας καὶ κεφαλήν. Επειδὴ δὲ
[2]	ἅμα καὶ τράχηλος καὶ σκέλη	καὶ	χεῖρες ἐγυμνάζοντο, ὥσπερ χρὴ ὀρχεῖσθαι
[2]	μὰ Δί᾿ ἔφη ὁ Σωκράτης,	καὶ	χρῆταί γε. Επεὶ γοῦν νικηφόρος
[1]	δὲ αὐτῷ οἱ μὲν γυμνασάμενοι	καὶ	χρισάμενοι, οἱ δὲ καὶ λουσάμενοι
[2]	ὀσμαὶ ἐπιτηδευμάτων τε πρῶτον χρηστῶν	καὶ	χρόνου πολλοῦ δέονται, εἰ μέλλουσιν
[8]	ἔργα ἅμα ἐρῶντες τῆς φιλίας	καὶ	χρώμενοι αὐτῇ εἰς γῆρας διατελοῦσι.
[4]	τε καὶ ἐγκρατεστέρους, οἵ γε	καὶ	ὧν δέονται μάλιστα ταῦτ᾿ αἰσχύνονται.
[7]	σχήματα ἐν οἷς Χάριτές τε	καὶ	Ωραι καὶ Νύμφαι γράφονται, πολὺ
[7]	ἢ ἡσυχίαν ἔχοντας τοὺς καλοὺς	καὶ	ὡραίους θεωρεῖν. Καὶ γὰρ δὴ
[9]	συμπόται ἰδόντες περιβεβληκότας τε ἀλλήλους	καὶ	ὡς εἰς εὐνὴν ἀπιόντας, οἱ
[8]	δὲ Σω κράτης πάλιν αὖ	καινοῦ	λόγου κατῆρχεν. Αρ᾿ ἔφη, ὦ
[2]	ἡ ἀνδρεία διδακτόν, ὁπότε αὕτη	καίπερ	γυνὴ οὖσα οὕτω τολμηρῶς εἰς
[4]	πάντ᾿ ἂν διαπράξαιτο. Εγὼ γοῦν	καίπερ	εἰδὼς ὅτι χρήματα ἡδὺ κτῆμα
[2]	τόδε γελᾶτε, εἰ μείζω τοῦ	καιροῦ	τὴν γαστέρα ἔχων μετριωτέραν βούλομαι
[4]	ἤδη εἶδον αὐτὸν καὶ σκαρδαμύξαντα.	Καίτοι	νὴ τοὺς θεούς, ὦ ἄνδρες,
[8]	ἐθιζομένων ἡδονὴν ἀντ᾿ εὐκλείας αἱρεῖσθαι;	Καίτοι	Παυσανίας γε ὁ Αγάθωνος τοῦ
[2]	ἀπ᾿ ἐσθλὰ διδάξεαι· ἢν δὲ	κακοῖσι	συμμίσγῃς, ἀπολεῖς καὶ τὸν ἐόντα
[4]	λάβοι καὶ αὐτόν τί με	κακὸν	ἐργάσαιτο· ἔπειτα δὲ καὶ τοὺς
[4]	ταῦτα προθύμωσ, ὅταν δέ τι	κακὸν	λάβωσι, φεύγουσιν ἀμεταστρεπτί, φοβούμενοι μὴ
[4]	ἐκποδὼν ἀπέρχονται, οἳ δ᾿ ἂν	κακόν	τι λάβωσι, γενεαλογοῦσι τὴν συγγένειαν
[4]	τὰ ἐπιτήδεια ἕξουσιν οὐκ ἐθέλουσι	κακουργοῦντες	κινδυνεύειν. Η καί σοι, ἔφη,
[4]	συμμάχοισ κεκτῆσθαι. Σὺ δὲ ὡς	κακῶς	ἀκούσας ὅτι ἀγαθόν σε ἔφην
[4]	ἐθεράπευον, εἰδὼς ὅτι παθεῖν μᾶλλον	κακῶς	ἱκανὸς εἴην ἢ ποιῆσαι ἐκείνους.
[4]	δύνασθαι αὐτοὺς καὶ εὖ καὶ	κακῶς	ποιεῖν καὶ τοῦτο σαφές. Πάντες
[5]	μηδὲν ὅμοια ὄντα ἀλλήλοις πάντα	καλὰ	εἶναι; Αν νὴ Δί᾿ ἔφη,
[8]	διαπεπρᾶχθαι. Τί δέ, τὰ νῦν	καλὰ	ἔργα οὐ πάντ᾿ ἂν εὕροι
[8]	ὁρῴη αὐτὸν τὰ τοῦ παιδὸς	καλὰ	μᾶλλον ἢ τὰ ἑαυτοῦ ἡδέα
[5]	καὶ ταῦτ᾿ ἔφη ὁ Κριτόβουλος,	καλά.	Οἶσθα οὖν, ἔφη, ὀφθαλμῶν τίνος
[4]	τἆλλα πάντα τὰ ἐν ἀνθρώποις	καλά·	τυφλὸς δὲ τῶν ἄλλων ἁπάντων
[8]	ἀλλήλων, συνήδεσθαι δ᾿ ἐπὶ ταῖς	καλαῖς	πράξεσι, συνάχθεσθαι δὲ ἄν τι
[1]	γενέσθαι, οὔτε μὴν ὡς ἀντικληθησόμενος	καλεῖ	μέ τις, ἐπεὶ πάντες ἴσασιν
[1]	νῦν δὲ τίνος ἕνεκα καὶ	καλεῖ	μέ τις; Οὔτε γὰρ ἔγωγε
[8]	ἀγαμένων ἀνάγκη ἡδεῖα καὶ ἐθελουσία	καλεῖται·	τῶν δὲ τοῦ σώματος ἐπιθυμούντων
[2]	ταῦτα διεπράττετο. Καὶ ὁ Σωκράτης	καλέσας	τὸν Αντισθένην εἶπεν· Οὔτοι τούς
[2]	μὲν γυναικί, ἄλλη δὲ ἀνδρὶ	καλή,	οὕτω καὶ ὀσμὴ ἄλλη μὲν
[5]	Οἶδα γοῦν οὖσαν καὶ ἀσπίδα	καλὴν	καὶ ξίφος καὶ δόρυ. Καὶ
[3]	ἐπὶ τίνι μέγιστον φρονεῖς; Επὶ	κάλλει,	ἔφη. Η οὖν καὶ σύ,
[3]	ἕξεις λέγειν ὅτι τῷ σῷ	κάλλει	ἱκανὸς εἶ βελτίους ἡμᾶς ποιεῖν;
[4]	ἔφη, ἐξ ὧν ἐπὶ τῷ	κάλλει	μέγα φρονῶ. Λέγε, ἔφασαν. Εἰ
[8]	πιστεῦσαι. Σοί γε μήν, ὦ	Καλλία,	δοκεῖ μοι ἄξιον εἶναι καὶ
[8]	ὅτι γε μὴν σύ, ὦ	Καλλία,	ἐρᾷς Αὐτολύκου πᾶσα μὲν ἡ
[6]	παρείρειε; Καὶ ὁ Σωκράτης, Ω	Καλλία,	ἔχοις ἄν τι, ἔφη, ἀνδρὶ
[8]	Επιθυμῶ δέ σοι, ἔφη, ὦ	Καλλία,	καὶ μυθολογῆσαι ὡς οὐ μόνον
[8]	καὶ ὅτι νῦν ἅμα χαριζόμενος	Καλλίᾳ	καὶ παιδεύεις αὐτὸν οἷόνπερ χρὴ
[8]	οὗ δὴ καὶ σύ, ὦ	Καλλία,	κατέχεσθαι μοι δοκεῖς ἔρωτος. Τεκμαίρομαι
[4]	ζῴην. ὥστε εἰ σύ, ὦ	Καλλία,	μέγα φρονεῖς ὅτι δικαιοτέρους δύνασαι
[1]	Ναὶ μὰ Δί᾿ ἔφη, ὦ	Καλλία,	μεγάλη γε· ἐπεὶ γὰρ γέλως
[9]	Λύκωνα καὶ τὸν υἱὸν σὺν	Καλλίᾳ	περιπατήσοντες ἀπῆλθον. Αὕτη τοῦ τότε
[4]	ἐπήρετο· Οἱ δὲ ἄνθρωποι, ὦ	Καλλία,	πότερον ἐν ταῖς ψυχαῖς ἢ
[2]	ὁ Σωκράτης· Νὴ Δί᾿ ὦ	Καλλία,	τελέως ἡμᾶς ἑστιᾷς. Οὐ γὰρ
[4]	μὴ φήσῃ τις ἡμᾶς πρὸς	Καλλίαν	ἐλθόντας ἡδυπαθεῖν. Μηδαμῶς, ἔφη, ὦ
[8]	ὁ δ᾿ Αὐτόλυκος κατεθεᾶτο τὸν	Καλλίαν.	Καὶ ὁ Καλλίας δὲ παρορῶν
[4]	εἰργασμένῳ; Οἶδα μέν, ἔφη, σε	Καλλίαν	τουτονὶ προαγωγεύσαντα τῷ σοφῷ Προδίκῳ,
[1]	τὸ ἀνάριστον εἶναι. Ο οὖν	Καλλίας	ἀκούσας ταῦτα εἶπεν· Αλλὰ μέντοι,
[1]	γὰρ Παναθηναίων τῶν μεγάλων ἱπποδρομία,	Καλλίας	δὲ ὁ Ιππονίκου ἐρῶν ἐτύγχανεν
[8]	κατεθεᾶτο τὸν Καλλίαν. Καὶ ὁ	Καλλίας	δὲ παρορῶν εἰς ἐκεῖνον εἶπεν·
[2]	ἀζήμιος ἂν γενέσθαι. Καὶ ὁ	Καλλίας	εἶπεν· Ω Σώκρατες, ἐμὲ μὲν
[4]	ἐστιν. Ακούοιτ᾿ ἄν, ἔφη ὁ	Καλλίας,	ἐμοῦ πρῶτον. Εγὼ γὰρ ἐν
[3]	Σὺ δὲ δή, ἔφη ὁ	Καλλίας,	ἐπὶ τίνι μέγα φρονεῖς, ὦ
[6]	πρὸς τὰ λεγόμενα. Καὶ ὁ	Καλλίας	ἔφη· Οταν οὖν ὁ Αντισθένης
[5]	τῶν λόγων ἀπετελέσθη. ~Ο δὲ	Καλλίας	ἔφη· Σὺ δὲ δή, ὦ
[4]	Καὶ τί τοῦτ᾿ ἔφη ὁ	Καλλίας,	θαυμαστόν; Οὐ καὶ τέκτονάς τε
[3]	ἅμα ἐνεκλίθη αὐτῷ. Καὶ ὁ	Καλλίας	ἰδών, Αρ᾿ οἶσθα, ἔφη, ὦ
[1]	δεῖπνον. Κατακλίνου τοίνυν, ἔφη ὁ	Καλλίας.	Καὶ γὰρ οἱ παρόντες σπουδῆς
[4]	λήψεσθαι ἐλπίζω. Οὐκοῦν, ἔφη ὁ	Καλλίας,	καὶ εὔχῃ μηδέποτε πλουτεῖν, καὶ
[2]	φιάλην. Νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ	Καλλίας,	καὶ ἡμῖν γε, ἐπεὶ καὶ
[1]	τῆς φιλοσοφίας ὄντας. αὶ ὁ	Καλλίας,	Καὶ πρόσθεν μέν γε, ἔφη,
[4]	οὖν οὕτως εἶπεν. Ο δὲ	Καλλίας,	Νὴ τὴν Ηραν, ἔφη, τά
[4]	τε καὶ ἐσπούδασαν. Ο δὲ	Καλλίας,	Σὸν μέρος, ἔφη, λέγειν, ὦ
[4]	δὲ ἀφορίαν. Εἶεν, ἔφη ὁ	Καλλίας·	σὺ δὲ δή, ὦ Σώκρατες,
[1]	δείπνου συγκαλυψάμενος κατέκειτο. Καὶ ὁ	Καλλίας,	Τί τοῦτ᾿ ἔφη, ὦ Φίλιππε;
[1]	ἐλευθεριώτερον ἄγουσιν. ἃ δὴ καὶ	Καλλίας	τότε διὰ τὸν ἔρωτα πράττων
[6]	Σώκρατες, ὁ φροντιστὴς ἐπικαλούμενος; Οὐκοῦν	κάλλιον,	ἔφη, ἢ εἰ ἀφρόντιστος ἐκαλούμην.
[5]	τῆς ῥινὸς πῶς τοῦ ὀρθοῦ	κάλλιον;	Οτι, ἔφη, οὐκ ἀντιφράττει, ἀλλ᾿
[5]	τοίνυν ἤδη οἱ ἐμοὶ ὀφθαλμοὶ	καλλίονες	ἂν τῶν σῶν εἴησαν. Πῶς
[5]	σὸν ἀργύριον, ὦ Κριτόβουλε, τῷ	Καλλίου	εἶναι. Τὸ μὲν γὰρ τούτου
[3]	ἔφη, ἥδιστ᾿ ἂν ἀπολάβοιμι παρὰ	Καλλίου	τὴν ὑπόσχεσιν. ἔφη γὰρ δήπου,
[4]	ὥστε ἔξω μὲν μηδὲν μᾶλλον	Καλλίου	τούτου τοῦ πλουσιωτάτου ῥιγοῦν· ἐπειδάν
[3]	Δικαιότερόν γ᾿ ἔφη, οἴομαι, ἢ	Καλλιππίδης	ὁ ὑποκριτής, ὃς ὑπερσεμνύνεται ὅτι
[8]	ἄγασθαι ἀλλήλους τὰ μέγιστα καὶ	κάλλιστα	κοινῇ διαπεπρᾶχθαι. Τί δέ, τὰ
[5]	εἴ τι ἔχεις σοφόν, ὡς	καλλίων	εἶ ἐμοῦ. Μόνον, ἔφη, τὸν
[5]	τεκμήριον λογίζῃ, ὡς ἐγὼ σοῦ	καλλίων	εἰμί, ὅτι καὶ Ναΐδες θεοὶ
[2]	παῖς σὺν τοῖς σχήμασιν ἔτι	καλλίων	ἐφαίνετο, ἀνταπέδειξεν ὅ τι κινοίη
[5]	ἔφη, τῶν δὲ ῥινῶν ποτέρα	καλλίων,	ἡ σὴ ἢ ἡ ἐμή;
[2]	ὅμως σὺν τοῖς σχήμασιν ἔτι	καλλίων	φαίνεται ἢ ὅταν ἡσυχίαν ἔχῃ;
[4]	Σωκράτης· ὡς γὰρ καὶ ἐμοῦ	καλλίων	ὢν ταῦτα κομπάζεις. Νὴ Δί᾿
[4]	ὦ Σώκρατες, εἴ τι τοὐμὸν	κάλλος	ἀνθρώπους ὠφελήσει. Αλλ᾿ οὐδὲ μέντοι
[1]	ἡγήσατ᾿ ἂν φύσει βασιλικόν τι	κάλλος	εἶναι, ἄλλως τε καὶ ἂν
[1]	καὶ τότε τοῦ Αὐτολύκου τὸ	κάλλος	πάντων εἷλκε τὰς ὄψεις πρὸς
[4]	μέντοι ταύτῃ γε ἀτιμαστέον τὸ	κάλλος	ὡς ταχὺ παρακμάζον, ἐπεὶ ὥσπερ
[5]	Κριτόβουλε, εἰς τὸν περὶ τοῦ	κάλλους	ἀγῶνα πρὸς Σωκράτην οὐκ ἀνθίστασαι;
[4]	ὡς συμπαρομαρτοῦντος πάσῃ ἡλικίᾳ τοῦ	κάλλους.	Εἰ δὲ ἡδὺ τὸ παρ᾿
[4]	ὅπως μεμνήσῃ διακριθῆναι περὶ τοῦ	κάλλους,	ἐπειδὰν οἱ προκείμενοι λόγοι περιέλθωσι.
[4]	ἄξιόν γε μὴν ἡμῖν τοῖς	καλοῖς	καὶ ἐπὶ τοῖσδε μέγα φρονεῖν,
[6]	Αλλ᾿ εἴπερ γε τοῖς πᾶσι	καλοῖς	καὶ τοῖς βελτίστοις εἰκάζω αὐτόν,
[3]	βαναυσικὴν ἢ καλοκἀγαθίαν διδάσκων; Εἰ	καλοκἀγαθία	ἐστὶν ἡ δικαιοσύνη. Νὴ Δί᾿
[4]	καὶ οἱ θεοί, ὡς ἔοικε,	καλοκἀγαθίᾳ	ἥδονται. Οὗτος μὲν δὴ ὁ
[8]	Τεκμαίρομαι δὲ τῇ τοῦ ἐρωμένου	καλοκἀγαθίᾳ	καὶ ὅτι σε ὁρῶ τὸν
[8]	ὅ τι ποτ᾿ ἐστὶν ἡ	καλοκἀγαθία,	τῷ ταύτης ἔρωτι κατατήκεται; Οὐχ
[3]	Πότερον τέχνην τινὰ βαναυσικὴν ἢ	καλοκἀγαθίαν	διδάσκων; Εἰ καλοκἀγαθία ἐστὶν ἡ
[2]	μηκέτι γυμναζομένους τίνος ὄζειν δεήσει;	Καλοκἀγαθίας	νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ Σωκράτης.
[1]	ἀμφὶ Σωκράτην, καὶ εἶπεν· Εἰς	καλόν	γε ὑμῖν συντετύχηκα· ἑστιᾶν γὰρ
[5]	ἐν ἀνθρώπῳ μόνον νομίζεις τὸ	καλὸν	εἶναι ἢ καὶ ἐν ἄλλῳ
[4]	ἐγὼ πρὸς τὸν ἐμοὶ δοκοῦντα	καλὸν	εἶναι, ὄμνυμι πάντας θεοὺς μὴ
[4]	διὰ τὸ ὅ τι ἂν	καλὸν	ἴδῃ μηδέποτε ἐπιλανθάνεσθαι. ἔναγχος δὲ
[4]	οὐδενὸς γὰρ ὁρκίζοντος ἀεὶ ὀμνύοντες	καλόν	μέ φατε εἶναι. Κἀγὼ μέντοι
[9]	θεάσασθαι. Οἱ δ᾿ ὁρῶντες ὄντως	καλὸν	μὲν τὸν Διόνυσον, ὡραίαν δὲ
[9]	Νὴ τὴν Ηραν, ὦ Σώκρατες,	καλός	γε κἀγαθὸς δοκεῖς μοι ἄνθρωπος
[4]	ἔφασαν. Εἰ μὲν τοίνυν μὴ	καλός	εἰμι, ὡς οἴομαι, ὑμεῖς ἂν
[4]	τὴν βασιλέως ἀρχὴν ἀντὶ τοῦ	καλὸς	εἶναι. Νῦν γὰρ ἐγὼ Κλεινίαν
[4]	μέντοι σοι ἔχω· πάνυ γὰρ	καλὸς	κἀγαθὸς δοκεῖ μοι εἶναι. Αἰσχύλον
[8]	ἂν γιγνώσκῃ ὅτι ἂν μὴ	καλὸς	κἀγαθὸς ᾖ, οὐ καθέξει τὴν
[4]	γε σοφὸν λέγοντα· ὁ δὲ	καλὸς	καὶ ἡσυχίαν ἔχων πάντ᾿ ἂν
[4]	δ᾿ εἰμί τε τῷ ὄντι	καλὸς	καὶ ὑμεῖς τὰ αὐτὰ πρὸς
[2]	Σωκράτης εἶπεν· Εἴδετ᾿ ἔφη, ὡς	καλὸς	{ὁ} παῖς ὢν ὅμως σὺν
[8]	ὡραῖος ἀώρῳ, οὐδὲ ὅτι γε	καλὸς	οὐκέτι καλῷ καὶ ἐρῶντι οὐκ
[4]	ἐπεὶ ὥσπερ γε παῖς γίγνεται	καλός,	οὕτω καὶ μειράκιον καὶ ἀνὴρ
[8]	δύναιτ᾿ ἂν ὑφ᾿ οὗ εἰδείη	καλός	τε καὶ ἀγαθὸς νομιζόμενος; ἔπειτα
[8]	τις σώματος, μηδενὸς ἂν ἔτι	καλοῦ	κἀγαθοῦ τοῦτον τυχεῖν, οὕτω τελέως
[5]	σε, ἔφη, πρῶτον τῆς δίκης	καλοῦμαι·	ἀλλ᾿ ἀποκρίνου. Σὺ δέ γε
[4]	φατε εἶναι. Κἀγὼ μέντοι πιστεύω.	Καλοὺς	γὰρ καὶ ἀγαθοὺς ὑμᾶς ἄνδρας
[4]	θαλλοφόρους γὰρ τῇ Αθηνᾷ τοὺς	καλοὺς	γέροντας ἐκλέγονται, ὡς συμπαρομαρτοῦντος πάσῃ
[7]	ἥδιον ἢ ἡσυχίαν ἔχοντας τοὺς	καλοὺς	καὶ ὡραίους θεωρεῖν. Καὶ γὰρ
[4]	δὲ καὶ οἱ μὴ τοὺς	καλοὺς	στρατηγοὺς αἱρούμενοι. Εγὼ γοῦν μετὰ
[4]	τὸ ἐμπνεῖν τι ἡμᾶς τοὺς	καλοὺς	τοῖς ἐρωτικοῖς ἐλευθεριωτέρους μὲν αὐτοὺς
[8]	οὐδὲ ὅτι γε καλὸς οὐκέτι	καλῷ	καὶ ἐρῶντι οὐκ ἐρῶν ὁμιλεῖ,
[8]	τούτων ἐστὶν ἀπόκρυφον πατρὸς τῷ	καλῷ	τε κἀγαθῷ ἐραστῇ. Καὶ ὁ
[4]	τοὺς φίλους μορμολύττῃ ἀπὸ τῶν	καλῶν,	αὐτὸν δέ σε, ἔφη, ἐγὼ
[8]	καὶ τῆς φιλίας καὶ τῶν	καλῶν	ἔργων. ὑφ᾿ οὗ δὴ καὶ
[1]	~ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ. ~Αλλ᾿ ἐμοὶ δοκεῖ τῶν	καλῶν	κἀγαθῶν ἀνδρῶν ἔργα οὐ μόνον
[2]	εἶπε· Τεκμήριον, ὦ ἄνδρες, ὅτι	καλῶς	γυμνάζει καὶ τὰ ἐμὰ ὀρχήματα.
[4]	Εἰς μὲν γὰρ μάχην ὁρμωμένῳ	καλῶς	ἔχει κρόμμυον ὑποτρώγειν, ὥσπερ ἔνιοι
[2]	πάνυ γε ὡραῖον καὶ πάνυ	καλῶς	κιθαρίζοντα καὶ ὀρχούμενον. Ταῦτα δὲ
[7]	τὸν Δί᾿ ἔφη, ὦ Σώκρατες,	καλῶς	τε λέγεις καὶ ἐγὼ εἰσάξω
[8]	ὅταν ὑγιαίνοντες συνῶσιν, ἂν δὲ	κάμῃ	ὁπότερος οὖν, πολὺ συνεχεστέραν τὴν
[2]	δ᾿ ἡ παῖς εἰς τοὔπισθεν	καμπτομένη	τροχοὺς ἐμιμεῖτο, ἐκεῖνος ταὐτὰ εἰς
[4]	δεῖ ἐγγὺς μὲν τῆς στήλης	κάμψαι,	αὐτὸν δὲ κλινθῆναι ἐυξέστου ἐπὶ
[8]	παρά τι ποιήσῃ μήτ᾿ ἂν	καμὼν	ἀμορφότερος γένηται, μειωθῆναι ἂν τὴν
[4]	αἱρούμενοι. Εγὼ γοῦν μετὰ Κλεινίου	κἂν	διὰ πυρὸς ἰοίην· οἶδα δ᾿
[2]	ἰσοφόρα ἔχειν ὥστε δοκεῖς ἐμοί,	κἂν	εἰ τοῖς ἀγορανόμοις ἀφισταίης ὥσπερ
[8]	ἀπεργάζονται ὡς καὶ μετὰ ξένων	κἂν	μὴ ἐν τῇ αὐτῇ {πόλει}
[6]	ἄλλα ἔσκωπτον. Ο δὲ Ερμογένης	κἀνταῦθα	ἐσιώπα. Καὶ ὁ Σωκράτης ὀνομάσας
[4]	ἔχειν; Εν ταῖς ψυχαῖς, ἔφη.	Κἄπειτα	σὺ εἰς τὸ βαλάντιον διδοὺς
[4]	ἡμέρας ὤδαξον καὶ ἐν τῇ	καρδίᾳ	ὥσπερ κνῆσμά τι ἐδόκουν ἔχειν.
[5]	ἐπιπόλαιοι εἶναι. Λέγεις σύ, ἔφη,	καρκίνον	εὐοφθαλμότατον εἶναι τῶν ζῴων; Πάντως
[2]	καὶ θάλλοντα ἀφικνεῖται εἰς τὴν	καρπογονίαν.	Οὕτω δὲ καὶ ἡμεῖς ἂν
[4]	θεοὺς ὅπου ἂν ᾖς διδόναι	καρποῦ	μὲν ἀφθονίαν, φρενῶν δὲ ἀφορίαν.
[4]	στέρομαι καὶ τὰ ἔγγεια οὐ	καρποῦμαι	καὶ τὰ ἐκ τῆς οἰκίας
[8]	ὅπως αὐτὸς ὅτι πλεῖστα ὡραῖα	καρπώσεται.	Ο δὲ τῆς φιλίας ἐφιέμενος
[8]	πᾶσιν ἐπιδεικνυμένου ῥώμην τε καὶ	καρτερίαν	καὶ ἀνδρείαν καὶ σωφροσύνην. Τὸ
[5]	Οτι οἱ μὲν σοὶ τὸ	κατ᾿	εὐθὺ μόνον ὁρῶσιν, οἱ δὲ
[5]	τὸ φίλημα; Εοικα, ἔφη, ἐγὼ	κατὰ	τὸν σὸν λόγον καὶ τῶν
[1]	εἴη καὶ δι᾿ ὅ τι	κατάγεσθαι	βούλοιτο, συνεσκευασμένος τε παρεῖναι ἔφη
[8]	ἡγεμόνες εἶναι· προξενεῖς δὲ καὶ	κατάγονται	ἀεὶ παρὰ σοὶ οἱ κράτιστοι
[5]	καὶ Αντισθένους πλοῦτον μή με	καταδυναστεύσῃ.	ἡ μὲν δὴ παῖς καὶ
[2]	καὶ κεφαλήν. Επειδὴ δὲ ἀπειρήκει,	κατακλινόμενος	εἶπε· Τεκμήριον, ὦ ἄνδρες, ὅτι
[1]	κεκλημένον ἐλθεῖν ἐπὶ τὸ δεῖπνον.	Κατακλίνου	τοίνυν, ἔφη ὁ Καλλίας. Καὶ
[9]	ἀπῆλθον. Αὕτη τοῦ τότε συμποσίου	κατάλυσις	ἐγένετο.
[7]	δὲ ὕδωρ, ὅτι ὑγρόν ἐστι,	κατασβέννυσι	τὸ πῦρ. Αλλὰ γὰρ καὶ
[1]	Οἶμαι οὖν πολὺ ἂν τὴν	κατασκευήν	μοι λαμπροτέραν φανῆναι εἰ ἀνδράσιν
[8]	ἡ καλοκἀγαθία, τῷ ταύτης ἔρωτι	κατατήκεται;	Οὐχ ὁρᾶτε ὡς σπουδαῖαι μὲν
[1]	εἶπεν· Αεὶ σὺ ἐπισκώπτεις ἡμᾶς	καταφρονῶν,	ὅτι σὺ μὲν Πρωταγόρᾳ τε
[8]	ῥηθέντων διελέγοντο, ὁ δ᾿ Αὐτόλυκος	κατεθεᾶτο	τὸν Καλλίαν. Καὶ ὁ Καλλίας
[8]	φιλοσοφήσας νόμους κρατίστους τῇ πόλει	κατέθηκεν,	ἐρευνητέον δὲ καὶ ποῖα Λακεδαιμόνιοι
[9]	μόλις ἠρεμοῦσα. Επεί γε μὴν	κατεῖδεν	αὐτὴν ὁ Διόνυσος, ἐπιχορεύσας ὥσπερ
[1]	μεταξὺ παυσάμενος τοῦ δείπνου συγκαλυψάμενος	κατέκειτο.	Καὶ ὁ Καλλίας, Τί τοῦτ᾿
[1]	οἱ δ᾿ ἄλλοι, ὥσπερ εἰκός,	κατεκλίθησαν.	Εὐθὺς μὲν οὖν ἐννοήσας τις
[2]	ὅτι ἔναγχος ἕωθεν Χαρμίδης οὑτοσὶ	κατέλαβέ	με ὀρχούμενον; Ναὶ μὰ τὸν
[6]	ὑποκριτὴς τετράμετρα πρὸς τὸν αὐλὸν	κατέλεγεν,	οὕτω καὶ ὑπὸ τοῦ αὐλοῦ
[6]	μὲν δὴ ἡ παροινία οὕτω	κατεσβέσθη.	~Εκ τούτου δὲ τῶν ἄλλων
[9]	πρῶτον μὲν θρόνος τις ἔνδον	κατετέθη,	ἔπειτα δὲ ὁ Συρακόσιος εἰσελθὼν
[2]	γάρ, ἂν τοὺς τοιούτους δύνωνται	κατέχειν,	ῥᾳδίως τοῖς γε ἄλλοις ἵπποις
[8]	δὴ καὶ σύ, ὦ Καλλία,	κατέχεσθαι	μοι δοκεῖς ἔρωτος. Τεκμαίρομαι δὲ
[1]	οὖν οἱ ἐκ θεῶν του	κατεχόμενοι	ἀξιοθέατοι δοκοῦσιν εἶναι· ἀλλ᾿ οἱ
[8]	κράτης πάλιν αὖ καινοῦ λόγου	κατῆρχεν.	Αρ᾿ ἔφη, ὦ ἄνδρες, εἰκὸς
[2]	ἀγορανόμοις ἀφισταίης ὥσπερ ἄρτους τὰ	κάτω	πρὸς τὰ ἄνω, ἀζήμιος ἂν
[2]	στέγῃ γυμνάσομαι, ὅταν δὲ ἄγαν	καῦμα	ᾖ, ἐν σκιᾷ; ἢ τόδε
[1]	εἶναι τὸ ἄκλητον ἢ τὸ	κεκλημένον	ἐλθεῖν ἐπὶ τὸ δεῖπνον. Κατακλίνου
[9]	μὲν ἡ Αριάδνη ὡς νύμφη	κεκοσμημένη	παρῆλθε καὶ ἐκαθέζετο ἐπὶ τοῦ
[1]	ψυχὰς ὥσπερ ὑμῖν ὁ ἀνδρὼν	κεκοσμημένος	εἴη μᾶλλον ἢ εἰ στρατηγοῖς
[2]	ἀνθρώποις χρῆσθαι καὶ ὁμιλεῖν ταύτην	κέκτημαι,	εὖ εἰδὼς ὅτι εἰ ταύτην
[8]	ἔοικε τῷ τὸν οἰκεῖον ἀγρὸν	κεκτημένῳ·	πάντοθεν γοῦν φέρων ὅ τι
[3]	μηδὲ ὀβολόν. Αλλὰ γῆν πολλὴν	κέκτησαι;	Ισως ἄν, ἔφη, Αὐτολύκῳ τούτῳ
[4]	πόλεσι καὶ φίλοις καὶ συμμάχοισ	κεκτῆσθαι.	Σὺ δὲ ὡς κακῶς ἀκούσας
[1]	καὶ σωφροσύνης, καθάπερ Αὐτόλυκος τότε,	κεκτῆταί	τις αὐτό. Πρῶτον μὲν γάρ,
[2]	ὀρχήσει ἅπαν τὸ σῶμα γυμνάζοι,	κελεύσας	τὴν αὐλητρίδα θάττονα ῥυθμὸν ἐπάγειν
[4]	τοῖιν, ἀτὰρ τὸν δεξιὸν ἵππον	κένσαι	ὁμοκλήσαντ᾿ εἶξαί τέ οἱ ἡνία
[8]	ὁ ἀεὶ σύνοικος ἐμοὶ ἔρως	κεντρίζει	εἰς τὸν ἀντίπαλον ἔρωτα αὐτῷ
[7]	εἰσεφέρετο τῇ ὀρχηστρίδι τροχὸς τῶν	κεραμεικῶν,	ἐφ᾿ οὗ ἔμελλε θαυματουργήσειν. ἔνθα
[4]	τι, τὴν κεφαλὴν πρὸς τῇ	κεφαλῇ	καὶ τὸν ὦμον γυμνὸν πρὸς
[4]	πρὶν ἂν τὸ γένειον τῇ	κεφαλῇ	ὁμοίως κομήσῃς. Καὶ οὗτοι μὲν
[2]	καὶ σκέλη καὶ χεῖρας καὶ	κεφαλήν.	Επειδὴ δὲ ἀπειρήκει, κατακλινόμενος εἶπε·
[4]	βιβλίῳ ἀμφότεροι ἐμαστεύετέ τι, τὴν	κεφαλὴν	πρὸς τῇ κεφαλῇ καὶ τὸν
[8]	φιλότιμός ἐστιν εὔδηλον, ὃς τοῦ	κηρυχθῆναι	ἕνεκα νικῶν παγκράτιον πολλοὺς μὲν
[2]	γε ὡραῖον καὶ πάνυ καλῶς	κιθαρίζοντα	καὶ ὀρχούμενον. Ταῦτα δὲ καὶ
[8]	ὑπὸ τῶν καὶ πονεῖν καὶ	κινδυνεύειν	ἐθελόντων πραττόμενα μᾶλλον ἢ ὑπὸ
[4]	ἐπιτήδεια ἕξουσιν οὐκ ἐθέλουσι κακουργοῦντες	κινδυνεύειν.	Η καί σοι, ἔφη, ἀποδιδόασιν
[4]	ῥᾷον ἐκείνῳ ἢ ἀναπαυοίμην, καὶ	κινδυνεύοιμ᾿	ἂν πρὸ ἐκείνου ἥδιον ἢ
[4]	κτᾶσθαι τἀγαθὰ καὶ τὸν ἀνδρεῖον	κινδυνεύοντα,	τὸν δέ γε σοφὸν λέγοντα·
[7]	εἶπεν ὁ Σωκράτης· Ω Συρακόσιε,	κινδυνεύω	ἐγώ, ὥσπερ σὺ λέγεις, τῷ
[4]	δὲ καὶ φιλοκαλωτέρους ἐν τοῖς	κινδύνοις,	καὶ μὴν αἰδημονεστέρους τε καὶ
[4]	πάντα μὲν πόνον, πάντα δὲ	κίνδυνον	ὑποδύονται, ἐφ᾿ ᾧ πλείω κτήσονται,
[4]	ἀλλ᾿ ἄλλην που δόξαν γελοίαν	κίνδυνος	ἡμῖν προσλαβεῖν. ὄψον μὲν γὰρ
[7]	τὸ μὲν εἰς μαχαίρας κυβιστᾶν	κινδύνου	ἐπίδειγμα εἶναι, ὃ συμποσίῳ οὐδὲν
[2]	καλλίων ἐφαίνετο, ἀνταπέδειξεν ὅ τι	κινοίη	τοῦ σώματος ἅπαν τῆς φύσεως
[1]	τε καὶ τῇ φωνῇ σαφῶς	κλαίειν	ἐφαίνετο. Πάντες μὲν οὖν παρεμυθοῦντό
[3]	ὃς ὑπερσεμνύνεται ὅτι δύναται πολλοὺς	κλαίοντας	καθίζειν. Οὐκοῦν καὶ σύ, ἔφη
[4]	σὺ οἴει ἐπιθυμεῖν σε φιλῆσαι.	Κλεινίᾳ	δ᾿ ἔφη, ὦ Σώκρατες, οὐκ
[4]	τὰ ὦτα ἄρτι ἴουλος καθέρπει,	Κλεινίᾳ	δὲ πρὸς τὸ ὄπισθεν ἤδη
[4]	ἡδὺ κτῆμα ἥδιον μὲν ἂν	Κλεινίᾳ	τὰ ὄντα διδοίην ἢ ἕτερα
[4]	μεγίστην χάριν οἶδα ὅτι μοι	Κλεινίαν	ἀναφαίνουσιν. ἄξιόν γε μὴν ἡμῖν
[4]	καλὸς εἶναι. Νῦν γὰρ ἐγὼ	Κλεινίαν	ἥδιον μὲν θεῶμαι ἢ τἆλλα
[4]	εἰρῆσθαι, οὗτος καὶ πεφιληκέναι τὸν	Κλεινίαν·	οὗ ἔρωτος οὐδέν ἐστι δεινότερον
[4]	ἢ ἐλεύθερος εἴην, εἴ μου	Κλεινίας	ἄρχειν ἐθέλοι. Καὶ γὰρ πονοίην
[4]	μᾶλλον δεξαίμην ἂν εἶναι ἢ	Κλεινίου	ἑνὸς ὄντος· ἄχθομαι δὲ καὶ
[4]	στρατηγοὺς αἱρούμενοι. Εγὼ γοῦν μετὰ	Κλεινίου	κἂν διὰ πυρὸς ἰοίην· οἶδα
[4]	εἶπεν· Οὐ γὰρ παύσῃ σὺ	Κλεινίου	μεμνημένος; Αν δὲ μὴ ὀνομάζω,
[4]	μὲν γὰρ δήπου οἱ μὲν	κλέπτουσιν,	οἱ δὲ τοιχωρυχοῦσιν, οἱ δὲ
[1]	ὥσπερ εἰκὸς ἦν, ἐπαινοῦντες τὴν	κλῆσιν	οὐχ ὑπισχνοῦντο συνδειπνήσειν· ὡς δὲ
[4]	τῆς στήλης κάμψαι, αὐτὸν δὲ	κλινθῆναι	ἐυξέστου ἐπὶ δίφρου ἦκ᾿ ἐπ᾿
[4]	καὶ ἐν τῇ καρδίᾳ ὥσπερ	κνῆσμά	τι ἐδόκουν ἔχειν. Αλλὰ νῦν
[2]	ὥσπερ ὁ μανδραγόρας τοὺς ἀνθρώπους,	κοιμίζει,	τὰς δὲ φιλοφροσύνας, ὥσπερ ἔλαιον
[3]	τῶν φθόγγων τὰς μὲν λύπας	κοιμίζειν,	τὴν δ᾿ ἀφροδίτην ἐγείρειν. Εκ
[8]	ἀλλήλους τὰ μέγιστα καὶ κάλλιστα	κοινῇ	διαπεπρᾶχθαι. Τί δέ, τὰ νῦν
[8]	τὴν φιλίαν; Οἷς γε μὴν	κοινὸν	τὸ φιλεῖσθαι, πῶς οὐκ ἀνάγκη
[8]	παῖς τῷ ἀνδρὶ ὥσπερ γυνὴ	κοινωνεῖ	τῶν ἐν τοῖς ἀφροδισίοις εὐφροσυνῶν,
[4]	τὸ γένειον τῇ κεφαλῇ ὁμοίως	κομήσῃς.	Καὶ οὗτοι μὲν δὴ οὕτως
[4]	καὶ ἐμοῦ καλλίων ὢν ταῦτα	κομπάζεις.	Νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ Κριτόβουλος,
[8]	μορφῆς χρήσει ἔνεστί τις καὶ	κόρος,	ὥστε ἅπερ καὶ πρὸς τὰ
[8]	μόνον ἑαυτὸν καὶ τὸν πατέρα	κοσμήσειν,	ἀλλ᾿ ἱκανὸς γενήσεσθαι δι᾿ ἀνδραγαθίαν
[3]	οἶνον, οὕτως καὶ αὕτη ἡ	κρᾶσις	τῶν τε παίδων τῆς ὥρας
[4]	ὡς βασιλεύς τε εἴη ἀγαθὸς	κρατερός	τ᾿ αἰχμητής; Καὶ ναὶ μὰ
[8]	ἐξελθὼν συνεκροτεῖτο· ὁ δὲ Σω	κράτης	πάλιν αὖ καινοῦ λόγου κατῆρχεν.
[8]	κατάγονται ἀεὶ παρὰ σοὶ οἱ	κράτιστοι	αὐτῶν. ὡς μὲν οὖν σοι
[8]	δὲ καὶ ποῖα Λακεδαιμόνιοι ἀσκοῦντες	κράτιστοι	δοκοῦσιν ἡγεμόνες εἶναι· προξενεῖς δὲ
[2]	οὖν καὶ τῷδε τῷ Συρακοσίῳ	κράτιστον	ἐπιδείξαντι τῇ πόλει τὴν ὀρχηστρίδα
[8]	ἡγοῖτο εἰς ταῦτα συνεργὸν εἶναι	κράτιστον,	τοῦτον ταῖς μεγίσταις ἂν τιμαῖς
[8]	δὲ ποῖά ποτε εἰδὼς Περικλῆς	κράτιστος	ἐδόκει τῇ πατρίδι σύμβουλος εἶναι,
[2]	σοὶ σκεψάμενος, {ὄς ἔδοξεν αύτῷ	κράτιστος	εἴναι παιδοτρίβης, τοῦτον εἷλετο, νῦν
[8]	πῶς ποτε Σόλων φιλοσοφήσας νόμους	κρατίστους	τῇ πόλει κατέθηκεν, ἐρευνητέον δὲ
[4]	Οὐκοῦν τόδε μέν, ἔφη, ὁμολογεῖται,	κρεῖττον	εἶναι θαρρεῖν ἢ φοβεῖσθαι καὶ
[1]	ὥσπερ τοῦτο ἐπιτεταγμένον αὐτοῖς ὑπὸ	κρείττονός	τινος. Φίλιππος δ᾿ ὁ γελωτοποιὸς
[8]	αὐτῷ μαρτυρῆσαι ὡς καὶ πολὺ	κρείττων	ἐστὶν ὁ τῆς ψυχῆς ἢ
[8]	Τὸν δὲ ἐκ τοῦ σώματος	κρεμάμενον	διὰ τί ἀντιφιλήσειεν ἂν ὁ
[4]	ἐπειδὰν οἱ προκείμενοι λόγοι περιέλθωσι.	Κρινάτω	δ᾿ ἡμᾶς μὴ Αλέξανδρος ὁ
[6]	λυπεῖν τοὺς συνόντας, τοῦτ᾿ ἐγὼ	κρίνω	παροινίαν. Οἶσθ᾿ οὖν, ἔφη, ὅτι
[5]	Κριτοβούλῳ, ὡς μὴ ἐξαπατηθείησαν οἱ	κριταί,	καὶ τῷ νικήσαντι μὴ ταινίας
[5]	εὐδοκιμοῦντα τὸν μαστροπὸν παρὰ τοῖς	κριταῖς	ὁρᾷ. Αλλ᾿ ὅμως, ἔφη ὁ
[5]	ἱκανόν ἐστι καὶ δικαστὰς καὶ	κριτάς.	~Εκ δὲ τούτου οἱ μὲν
[5]	ἔφη· Σὺ δὲ δή, ὦ	Κριτόβουλε,	εἰς τὸν περὶ τοῦ κάλλους
[4]	νῦν τοί σοι, ἔφη, ὦ	Κριτόβουλε,	ἐναντίον τοσούτων μαρτύρων προαγορεύω μὴ
[3]	Τί γὰρ σύ, ἔφη, ὦ	Κριτόβουλε,	ἐπὶ τίνι μέγιστον φρονεῖς; Επὶ
[5]	ἔοικε τὸ σὸν ἀργύριον, ὦ	Κριτόβουλε,	τῷ Καλλίου εἶναι. Τὸ μὲν
[6]	τὰ νικητήρια φιλήματα ἀπολαμβάνειν τὸν	Κριτόβουλον	ἐκέλευον, οἱ δὲ τὸν κύριον
[1]	ὁμοῦ ὄντας Σωκράτην τε καὶ	Κριτόβουλον	καὶ Ερμογένην καὶ Αντισθένην καὶ
[4]	πρὸς σοῦ ποιῶ τὸ περιιδεῖν	Κριτόβουλον	οὕτως ὑπὸ τοῦ ἔρωτος ἐκπλαγέντα.
[8]	δὲ ὧν καὶ αὐτὸν ἐπιθυμήσαντα·	Κριτόβουλός	γε μὴν ἔτι καὶ νῦν
[1]	αὖθις γελασόμενοι καὶ δειπνεῖν ἐκέλευον,	Κριτόβουλος	δὲ καὶ ἐξεκάγχασεν ἐπὶ τῷ
[4]	κομπάζεις. Νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ	Κριτόβουλος,	ἢ πάντων Σειληνῶν τῶν ἐν
[5]	δεώμεθα, καὶ ταῦτ᾿ ἔφη ὁ	Κριτόβουλος,	καλά. Οἶσθα οὖν, ἔφη, ὀφθαλμῶν
[5]	ὁρᾷ. Αλλ᾿ ὅμως, ἔφη ὁ	Κριτόβουλος,	οὐκ ἀναδύομαι· ἀλλὰ δίδασκε, εἴ
[5]	τίκτουσιν ἢ σοί; Καὶ ὁ	Κριτόβουλος,	Οὐκέτι, ἔφη, ἔχω πρὸς σὲ
[4]	οὕτω πως ἐπαύσατο. Ο δὲ	Κριτόβουλος,	Οὐκοῦν αὖ ἐγὼ λέξω, ἔφη,
[5]	γε μὴν στόματος, ἔφη ὁ	Κριτόβουλος,	ὑφίεμαι. Εἰ γὰρ τοῦ ἀποδάκνειν
[2]	ἡ Νικηράτου τοῦδε καὶ ἡ	Κριτοβούλου,	μύρου μὲν τί καὶ προσδέονται;
[4]	ὦμον γυμνὸν πρὸς γυμνῷ τῷ	Κριτοβούλου	ὤμῳ ἔχοντα. Καὶ ὁ Σωκράτης,
[5]	ψῆφοι καὶ ἐγένοντο πᾶσαι σὺν	Κριτοβούλῳ,	Παπαῖ, ἔφη ὁ Σωκράτης, οὐχ
[5]	τόν τε λύχνον ἀντιπροσενεγκεῖν τῷ	Κριτοβούλῳ,	ὡς μὴ ἐξαπατηθείησαν οἱ κριταί,
[5]	ἀλλὰ φιλήματα ἀναδήματα παρὰ τῶν	κριτῶν	γενέσθαι. Επεὶ δὲ ἐξέπεσον αἱ
[4]	ὄψον. Εὰν οὖν ἐνέγκῃ τις	κρόμμυον,	αὐτίκα μάλα τοῦτό γε ὠφελημένοι
[4]	δὴ ὄντως ἔοικεν εἶναι, ὡς	κρόμμυόν	γε οὐ μόνον σῖτον ἀλλὰ
[4]	γὰρ μάχην ὁρμωμένῳ καλῶς ἔχει	κρόμμυον	ὑποτρώγειν, ὥσπερ ἔνιοι τοὺς ἀλεκτρυόνας
[4]	εἶπεν· Ω ἄνδρες, ὁ Νικήρατος	κρομμύων	ὄζων ἐπιθυμεῖ οἴκαδε ἐλθεῖν, ἵν᾿
[4]	γάρ που Ομηρος· Επὶ δὲ	κρόμυον	ποτῷ ὄψον. Εὰν οὖν ἐνέγκῃ
[1]	τινος. Φίλιππος δ᾿ ὁ γελωτοποιὸς	κρούσας	τὴν θύραν εἶπε τῷ ὑπακούσαντι
[8]	ἔφη, τὸν μὲν σὸν ἔρωτα	κρύπτωμεν,	ἐπειδὴ καὶ ἔστιν οὐ ψυχῆς
[5]	δὴ παῖς καὶ ὁ παῖς	κρύφα	ἀνέφερον. Ο δὲ Σωκράτης ἐν
[5]	παθεῖν ἢ ἀποτεῖσαι. Μόνον, ἔφη,	κρυφῇ	φερόντων· δέδοικα γὰρ τὸν σὸν
[4]	τὸν μὲν ἰσχυρὸν πονοῦντα δεῖ	κτᾶσθαι	τἀγαθὰ καὶ τὸν ἀνδρεῖον κινδυνεύοντα,
[4]	τοῦ συμφέροντος. Πλείστου δ᾿ ἄξιον	κτῆμα	ἐν τῷ ἐμῷ πλούτῳ λογίζομαι
[4]	καίπερ εἰδὼς ὅτι χρήματα ἡδὺ	κτῆμα	ἥδιον μὲν ἂν Κλεινίᾳ τὰ
[4]	μὴν καὶ τὸ ἁβρότατόν γε	κτῆμα,	τὴν σχολὴν ἀεὶ ὁρᾶτέ μοι
[8]	τόνδε οἶδα πολλοὺς μὲν ἐραστὰς	κτησάμενον,	ἔστι δὲ ὧν καὶ αὐτὸν
[4]	κίνδυνον ὑποδύονται, ἐφ᾿ ᾧ πλείω	κτήσονται,	οἶδα δὲ καὶ ἀδελφούς, οἳ
[5]	τὰ ἔργα ὧν ἕνεκα ἕκαστα	κτώμεθα	εὖ εἰργασμένα ᾖ ἢ εὖ
[2]	εὐπειθεστάτους ἀλλὰ τοὺς θυμοειδεῖς ἵππους	κτωμένους.	Νομίζουσι γάρ, ἂν τοὺς τοιούτους
[2]	θεῴμην Πείσανδρον τὸν δημηγόρον μανθάνοντα	κυβιστᾶν	εἰς τὰς μαχαίρας, ὃς νῦν
[7]	μοι τὸ μὲν εἰς μαχαίρας	κυβιστᾶν	κινδύνου ἐπίδειγμα εἶναι, ὃ συμποσίῳ
[2]	ἔδοξεν εἰρῆσθαι. Μετὰ δὲ τοῦτο	κύκλος	εἰσηνέχθη περίμεστος ξιφῶν ὀρθῶν. Εἰς
[2]	ἀγαθοὺς ἁρματηλάτας, θᾶττον περιελαύνοντας τὰς	κύλικας.	Οἱ μὲν δὴ οἰνοχόοι οὕτως
[2]	δὲ ἡμῖν οἱ παῖδες μικραῖς	κύλιξι	πυκνὰ ἐπιψακάζωσιν, ἵνα καὶ ἐγὼ
[6]	Κριτόβουλον ἐκέλευον, οἱ δὲ τὸν	κύριον	πείθειν, οἱ δὲ καὶ ἄλλα
[2]	καὶ ἐπαιάνισαν, ἔρχεται αὐτοῖς ἐπὶ	κῶμον	Συρακόσιός τις ἄνθρωπος, ἔχων τε