Chapitre
[9]	δὲ ὁ Συρακόσιος εἰσελθὼν εἶπεν·	Ω	ἄνδρες, Αριάδνη εἴσεισιν εἰς τὸν
[4]	πιεῖσθε. Καὶ ὁ Χαρμίδης εἶπεν·	Ω	ἄνδρες, ὁ Νικήρατος κρομμύων ὄζων
[6]	τις παρείρειε; Καὶ ὁ Σωκράτης,	Ω	Καλλία, ἔχοις ἄν τι, ἔφη,
[7]	ἔνθα δὴ εἶπεν ὁ Σωκράτης·	Ω	Συρακόσιε, κινδυνεύω ἐγώ, ὥσπερ σὺ
[2]	γενέσθαι. Καὶ ὁ Καλλίας εἶπεν·	Ω	Σώκρατες, ἐμὲ μὲν παρακάλει, ὅταν
[1]	ἀκούσας ταῦτα εἶπεν· Αλλὰ μέντοι,	ὦ	ἄνδρες, αἰσχρὸν στέγης γε φθονῆσαι·
[4]	σκαρδαμύξαντα. Καίτοι νὴ τοὺς θεούς,	ὦ	ἄνδρες, δοκεῖ μοί γ᾿ ἔφη,
[8]	καινοῦ λόγου κατῆρχεν. Αρ᾿ ἔφη,	ὦ	ἄνδρες, εἰκὸς ἡμᾶς παρόντος δαίμονος
[3]	ὁ Σωκράτης· Οὗτοι μὲν δή,	ὦ	ἄνδρες, ἱκανοὶ τέρπειν ἡμᾶς φαίνονται·
[2]	Σωκράτης εἶπεν· Εν πολλοῖς μέν,	ὦ	ἄνδρες, καὶ ἄλλοις δῆλον καὶ
[2]	Σωκράτης εἶπεν· Αλλὰ πίνειν μέν,	ὦ	ἄνδρες, καὶ ἐμοὶ πάνυ δοκεῖ·
[2]	δὲ ἀπειρήκει, κατακλινόμενος εἶπε· Τεκμήριον,	ὦ	ἄνδρες, ὅτι καλῶς γυμνάζει καὶ
[4]	φρονεῖς ἐπὶ πλούτῳ. Οτι νομίζω,	ὦ	ἄνδρες, τοὺς ἀνθρώπους οὐκ ἐν
[3]	εἶπεν· Αλλ᾿ ἐμοὶ μὲν δοκεῖ,	ὦ	ἄνδρες, ὥσπερ Σωκράτης ἔφη τὸν
[3]	εἶπεν, ἐπὶ τίνι μέγα φρονεῖς,	ὦ	Αντίσθενες; Επὶ πλούτῳ, ἔφη. Ο
[8]	Σωκράτης ἔφη· Πρὸς τῶν θεῶν,	ὦ	Αντίσθενες, μόνον μὴ συγκόψῃς με·
[8]	ἀνθρώπους ὑπερορᾷ; Σὺ δὲ μόνος,	ὦ	Αντίσθενες, οὐδενὸς ἐρᾷς; Ναὶ μὰ
[4]	Σωκράτης, σὺ αὖ λέγε ἡμῖν,	ὦ	Αντίσθενες, πῶς οὕτω βραχέα ἔχων
[8]	τὰ πολιτικὰ καὶ ἀεὶ ἀρεστὸς	ὦ	αὐτῇ; Ναὶ μὰ Δί᾿ ἔφη,
[3]	αὐτόν· Αλλ᾿ ἐπὶ τῷ μήν,	ὦ	Αὐτόλυκε; ὁ δ᾿ εἶπεν· Επὶ
[6]	ὀνομάσας αὐτόν, Εχοις ἄν, ἔφη,	ὦ	Ερμόγενες, εἰπεῖν ἡμῖν τί ἐστὶ
[3]	Σὺ δέ, ἔφη ὁ Νικήρατος,	ὦ	Ερμόγενες, ἐπὶ τίνι μάλιστα ἀγάλλῃ;
[4]	τούτου εἶπέ τις· Σὸν ἔργον,	ὦ	Ερμόγενες, λέγειν τε τοὺς φίλους
[8]	ἐρασμίῳ πιστεῦσαι. Σοί γε μήν,	ὦ	Καλλία, δοκεῖ μοι ἄξιον εἶναι
[8]	ἐμῆς. ὅτι γε μὴν σύ,	ὦ	Καλλία, ἐρᾷς Αὐτολύκου πᾶσα μὲν
[8]	ποιῆσαι. Επιθυμῶ δέ σοι, ἔφη,	ὦ	Καλλία, καὶ μυθολογῆσαι ὡς οὐ
[8]	ὑφ᾿ οὗ δὴ καὶ σύ,	ὦ	Καλλία, κατέχεσθαι μοι δοκεῖς ἔρωτος.
[4]	ἀκίνδυνος ζῴην. ὥστε εἰ σύ,	ὦ	Καλλία, μέγα φρονεῖς ὅτι δικαιοτέρους
[1]	εἶπε· Ναὶ μὰ Δί᾿ ἔφη,	ὦ	Καλλία, μεγάλη γε· ἐπεὶ γὰρ
[4]	αὐτὸν ἐπήρετο· Οἱ δὲ ἄνθρωποι,	ὦ	Καλλία, πότερον ἐν ταῖς ψυχαῖς
[2]	εἶπεν ὁ Σωκράτης· Νὴ Δί᾿	ὦ	Καλλία, τελέως ἡμᾶς ἑστιᾷς. Οὐ
[5]	Καλλίας ἔφη· Σὺ δὲ δή,	ὦ	Κριτόβουλε, εἰς τὸν περὶ τοῦ
[4]	Αλλὰ νῦν τοί σοι, ἔφη,	ὦ	Κριτόβουλε, ἐναντίον τοσούτων μαρτύρων προαγορεύω
[3]	λέληθε. Τί γὰρ σύ, ἔφη,	ὦ	Κριτόβουλε, ἐπὶ τίνι μέγιστον φρονεῖς;
[5]	ὅμοιον ἔοικε τὸ σὸν ἀργύριον,	ὦ	Κριτόβουλε, τῷ Καλλίου εἶναι. Τὸ
[3]	σύ, ἔφη ὁ Αντισθένης, λέξεις,	ὦ	Λύκων, ἐπὶ τίνι μέγα φρονεῖς;
[3]	Καλλίας ἰδών, Αρ᾿ οἶσθα, ἔφη,	ὦ	Λύκων, ὅτι πλουσιώτατος εἶ ἀνθρώπων;
[4]	ποιῶ. Καὶ ὁ Σωκράτης, Πῶς,	ὦ	λῷστε; ἔφη. Διδοὺς νὴ Δί᾿
[3]	Αλλὰ σὺ αὖ, ἔφη, λέγε,	ὦ	Νικήρατε, ἐπὶ ποίᾳ ἐπιστήμῃ μέγα
[8]	ἐν θεοῖς τετίμηται. Αλλὰ μήν,	ὦ	Νικήρατε, καὶ Αχιλλεὺς Ομήρῳ πεποίηται
[4]	μισθωταῖς οἰκοῦσι; Καὶ ἀνάσχου μέντοι,	ὦ	σοφιστά, ἐλεγχόμενος. Νὴ Δί᾿ ἔφη
[4]	δὲ δή, ἔφη ὁ Χαρμίδης,	ὦ	Συρακόσιε, ἐπὶ τῷ μέγα φρονεῖς;
[2]	μέν, ἔφη, πάνυ ἂν ἡδέως,	ὦ	Συρακόσιε, μάθοιμι τὰ σχήματα παρὰ
[8]	εἶπε· Νὴ τὴν Ηραν, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, ἄλλα τέ σου πολλὰ
[4]	παῖδα φιλῆσαί με ἢ σύ,	ὦ	Σώκρατες, εἰ καὶ πάνυ πολλὰ
[4]	μετ᾿ ἐμοῦ. ὥστε μηκέτι ἀπόρει,	ὦ	Σώκρατες, εἴ τι τοὐμὸν κάλλος
[4]	Καλλίαν ἐλθόντας ἡδυπαθεῖν. Μηδαμῶς, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες. Εἰς μὲν γὰρ μάχην
[4]	τε αὐτὸν ὅπου ὄψει; Οτι,	ὦ	Σώκρατες, ἡ μὲν αὐτοῦ ὄψις
[4]	εἶπεν· Αλλὰ τί δή ποτε,	ὦ	Σώκρατες, ἡμᾶς μὲν οὕτω τοὺς
[3]	Καλλίας, ἐπὶ τίνι μέγα φρονεῖς,	ὦ	Σώκρατες; Καὶ ὃς μάλα σεμνῶς
[9]	ἐπιστραφεὶς εἶπε· Νὴ τὴν Ηραν,	ὦ	Σώκρατες, καλός γε κἀγαθὸς δοκεῖς
[7]	ναὶ μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, καλῶς τε λέγεις καὶ
[8]	ἐκεῖνον εἶπεν· Οὐκοῦν σύ με,	ὦ	Σώκρατες, μαστροπεύσεις πρὸς τὴν πόλιν,
[6]	τῷ Σωκράτει εἶπεν· Αρα σύ,	ὦ	Σώκρατες, ὁ φροντιστὴς ἐπικαλούμενος; Οὐκοῦν
[4]	ὁ Ερμογένης εἶπεν· Αλλ᾿ ἐγώ,	ὦ	Σώκρατες, οὐδὲ πρὸς σοῦ ποιῶ
[4]	σε φιλῆσαι. Κλεινίᾳ δ᾿ ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, οὐκ ἂν ἐπιτρέψαις; Καὶ
[2]	ὁ Αντισθένης, Πῶς οὖν, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, οὕτω γιγνώσκων οὐ καὶ
[4]	ὁ Αντισθένης, Εμοί, ἔφη, παραδίδως,	ὦ	Σώκρατες, τὴν τέχνην; Ναὶ μὰ
[4]	ὁ Καλλίας· σὺ δὲ δή,	ὦ	Σώκρατες, τί ἔχεις εἰπεῖν ὡς
[4]	ἐπήρετο· Καὶ τί μοι σύνοισθα,	ὦ	Σώκρατες, τοιοῦτον εἰργασμένῳ; Οἶδα μέν,
[2]	ὁ Λύκων εἶπεν· Ακούεις ταῦτα,	ὦ	υἵε; Ναὶ μὰ Δί᾿ ἔφη
[1]	ὁ Καλλίας, Τί τοῦτ᾿ ἔφη,	ὦ	Φίλιππε; ἀλλ᾿ ἢ ὀδύνη σε
[6]	εἶπε· Σὺ μέντοι δεινὸς εἶ,	ὦ	Φίλιππε, εἰκάζειν· οὐ δοκεῖ σοι
[4]	Καλλίας, Σὸν μέρος, ἔφη, λέγειν,	ὦ	Χαρμίδη, δι᾿ ὅ τι ἐπὶ
[3]	σοῦ. Τί γὰρ σύ, ἔφη,	ὦ	Χαρμίδη, ἐπὶ τίνι μέγα φρονεῖς;
[3]	τοίνυν, ἔφη, λέγω ὑμῖν ἐφ᾿	ᾧ	μέγιστον φρονῶ. Ανθρώπους γὰρ οἶμαι
[8]	οὐκ ἔχω χρόνον εἰπεῖν ἐν	ᾧ	οὐκ ἐρῶν τινος διατελῶ, Χαρμίδην
[4]	πάντα δὲ κίνδυνον ὑποδύονται, ἐφ᾿	ᾧ	πλείω κτήσονται, οἶδα δὲ καὶ
[4]	Εγὼ γὰρ ἐν τῷ χρόνῳ	ᾧ	ὑμῶν ἀκούω ἀπορούντων τί τὸ
[4]	ὦμον πλεῖν ἢ πέντε ἡμέρας	ὤδαξον	καὶ ἐν τῇ καρδίᾳ ὥσπερ
[8]	γενέσθαι περὶ ὧν λέγω, εἰ	ὧδε	ἐπισκοποῖμεν, τῷ ποτέρως παιδὶ φιληθέντι
[6]	ποίει. Οἶμαι γάρ, ὥσπερ ἡ	ᾠδὴ	ἡδίων πρὸς τὸν αὐλόν, οὕτω
[7]	Καὶ εὐθὺς τοῦτ᾿ εἰπὼν ἦρχεν	ᾠδῆς.	Επεὶ δ᾿ ᾖσεν, εἰσεφέρετο τῇ
[2]	οὖν οὕτω τὰ σκέλη τοῖς	ὤμοις	φαίνει ἰσοφόρα ἔχειν ὥστε δοκεῖς
[4]	πρὸς τῇ κεφαλῇ καὶ τὸν	ὦμον	γυμνὸν πρὸς γυμνῷ τῷ Κριτοβούλου
[4]	θηρίου τινὸς δεδηγμένος τόν τε	ὦμον	πλεῖν ἢ πέντε ἡμέρας ὤδαξον
[2]	τὰ σκέλη μὲν παχύνονται, τοὺς	ὤμους	δὲ λεπτύνονται, μηδ᾿ ὥσπερ οἱ
[2]	ὥσπερ οἱ πύκται τοὺς μὲν	ὤμους	παχύνονται, τὰ δὲ σκέλη λεπτύνονται,
[4]	γυμνὸν πρὸς γυμνῷ τῷ Κριτοβούλου	ὤμῳ	ἔχοντα. Καὶ ὁ Σωκράτης, Φεῦ,
[4]	Σωκράτης καὶ ἐτύγχανε προσεμφερὴς τούτοις	ὤν.	Αγε νυν, ἔφη ὁ Σωκράτης,
[3]	ἔφη, πλουσιώτατος, ὡς ἔοικεν, ἀνθρώπων	ὤν.	Σὺ δέ, ἔφη ὁ Νικήρατος,
[4]	εἶναι. Ο γὰρ οἷός τε	ὢν	γιγνώσκειν τε τοὺς ὠφελίμους αὑτοῖς
[8]	ἀεί ποτε τῇ πόλει συνεραστὴς	ὢν	διατελῶ. Οἱ μὲν δὴ ἄλλοι
[8]	μὴν ἔτι καὶ νῦν ἐρώμενος	ὢν	ἤδη ἄλλων ἐπιθυμεῖ. Αλλὰ μὴν
[2]	ἔφη, ὡς καλὸς {ὁ} παῖς	ὢν	ὅμως σὺν τοῖς σχήμασιν ἔτι
[4]	ὡς γὰρ καὶ ἐμοῦ καλλίων	ὢν	ταῦτα κομπάζεις. Νὴ Δί᾿ ἔφη
[4]	ὁ Σωκράτης εἰ ἄρα τοιοῦτος	ὢν	φίλους αὐτοὺς ἔχεις, καὶ οἱ
[4]	καὶ ἐγκρατεστέρους, οἵ γε καὶ	ὧν	δέονται μάλιστα ταῦτ᾿ αἰσχύνονται. Μαίνονται
[5]	Δί᾿ ἔφη, πρὸς τὰ ἔργα	ὧν	ἕνεκα ἕκαστα κτώμεθα εὖ εἰργασμένα
[4]	αὖ ἐγὼ λέξω, ἔφη, ἐξ	ὧν	ἐπὶ τῷ κάλλει μέγα φρονῶ.
[8]	Πότερον ὅτι ἑαυτῷ μὲν νέμει	ὧν	ἐπιθυμεῖ, τῷ δὲ παιδὶ τὰ
[8]	ἀγαθαῖς ἀγασθείη, ἀθανάτους τούτους ἐποίει·	ὧν	Ηρακλῆς μὲν καὶ Διόσκουροί εἰσι,
[4]	πλούτου ἐπιθυμῶν οὐ παύομαι· ἐξ	ὧν	ἴσως καὶ φιλοχρηματώτερός τισι δοκῶ
[8]	μὲν ἐραστὰς κτησάμενον, ἔστι δὲ	ὧν	καὶ αὐτὸν ἐπιθυμήσαντα· Κριτόβουλός γε
[8]	μοι πάντες ὁμόλογοι γενέσθαι περὶ	ὧν	λέγω, εἰ ὧδε ἐπισκοποῖμεν, τῷ
[8]	ὑπὸ τῆς ἀφροδίτης θεᾶται. Εξ	ὧν	οὐδὲν θαυμαστὸν εἰ καὶ τὸ
[4]	εἴ τις τοιούτους δύναιτο ἐξεργάζεσθαι	ὧν	προστατοίη, δικαίως ἂν μέγα φρονοίη
[4]	τε γὰρ αὐτοὺς οὐδὲν δαπανῶν,	ὧν	τε διδόασιν ἀεὶ αὖ παρέχομαι,
[4]	ἡδὺ τὸ παρ᾿ ἑκόντων διαπράττεσθαι	ὧν	τις δέοιτο, εὖ οἶδ᾿ ὅτι
[4]	ἐκ τῆς ἀγορᾶς τὰ τίμια	ὠνοῦμαι	{πολυτελῆ γὰρ γίγνεται} ἀλλ᾿ ἐκ
[1]	ἐπεχείρει λέγειν, ἵνα δὴ ἐπιτελοίη	ὧνπερ	ἕνεκα ἐκαλεῖτο ἑκάστοτε ἐπὶ τὰ
[9]	ἔληξεν. Αὐτόλυκος δὲ (ἤδη γὰρ	ὥρα	ἦν αὐτῷ) ἐξανίστατο εἰς περίπατον·
[7]	ἐν οἷς Χάριτές τε καὶ	Ωραι	καὶ Νύμφαι γράφονται, πολὺ ἂν
[8]	ἀλλ᾿ ὅπως αὐτὸς ὅτι πλεῖστα	ὡραῖα	καρπώσεται. Ο δὲ τῆς φιλίας
[9]	ὄντως καλὸν μὲν τὸν Διόνυσον,	ὡραίαν	δὲ τὴν Αριάδνην, οὐ σκώπτοντας
[2]	ποιεῖν, καὶ παῖδα πάνυ γε	ὡραῖον	καὶ πάνυ καλῶς κιθαρίζοντα καὶ
[8]	ἀποδιδόμενος; Οὐ μὴν ὅτι γε	ὡραῖος	ἀώρῳ, οὐδὲ ὅτι γε καλὸς
[7]	ἡσυχίαν ἔχοντας τοὺς καλοὺς καὶ	ὡραίους	θεωρεῖν. Καὶ γὰρ δὴ οὐδὲ
[4]	ἐγώ φημι εἶναι φιλημάτων {τῶν}	ὡραίων	τῷ σωφρονεῖν δυνησομένῳ. Καὶ ὁ
[8]	ὁ χρημάτων γε ἀπεμπολῶν τὴν	ὥραν	τί μᾶλλον στέρξει τὸν πριάμενον
[8]	ἀμφότερα στέρξωσι, τὸ μὲν τῆς	ὥρας	ἄνθος ταχὺ δήπου παρακμάζει, ἀπολείποντος
[3]	κρᾶσις τῶν τε παίδων τῆς	ὥρας	καὶ τῶν φθόγγων τὰς μὲν
[4]	ἀγαθόν σε ἔφην προαγωγὸν εἶναι,	ὠργίσθης.	Αλλὰ μὰ Δί᾿ ἔφη, οὐ
[2]	ἡ δὲ λαμβάνουσα ἅμα τε	ὠρχεῖτο	καὶ ἀνερρίπτει δονουμένους συντεκμαιρομένη ὅσον
[2]	ἐθέλει. ἐκ τούτου ὁ παῖς	ὠρχήσατο.	Καὶ ὁ Σωκράτης εἶπεν· Εἴδετ᾿
[2]	λέγεις, καὶ αὐτὸς ἐλθὼν οἴκαδε	ὠρχούμην	μὲν οὔ, οὐ γὰρ πώποτε
[2]	ὅτι ἔσονται συμβολαί, πάλιν ἐδείπνει.	~Ως	δ᾿ ἀφῃρέθησαν αἱ τράπεζαι καὶ
[1]	ἧκεν ἄγων ἐπὶ τὴν θέαν.	Ως	δὲ ἡ ἱπποδρομία ἔληξεν, ἔχων
[8]	πράττω. Καὶ ὁ Αντισθένης ἔλεξεν·	Ως	σαφῶς μέντοι σὺ μαστροπὲ σαυτοῦ
[1]	ἤπερ ἀθάνατος γενέσθαι, οὔτε μὴν	ὡς	ἀντικληθησόμενος καλεῖ μέ τις, ἐπεὶ
[4]	ὦ Σώκρατες, τί ἔχεις εἰπεῖν	ὡς	ἄξιόν σοί ἐστι μέγα φρονεῖν
[1]	μὲν οὖν παρεμυθοῦντό τε αὐτὸν	ὡς	αὖθις γελασόμενοι καὶ δειπνεῖν ἐκέλευον,
[4]	οἶσθα ἐπαινέσαντα αὐτὸν τὸν Αγαμέμνονα	ὡς	βασιλεύς τε εἴη ἀγαθὸς κρατερός
[4]	Τί τοῦτο; ἔφη ὁ Σωκράτης·	ὡς	γὰρ καὶ ἐμοῦ καλλίων ὢν
[8]	ἐν τῷ παρόντι ὄχλον πάρεχε·	ὡς	γὰρ ὁρᾷς, ἄλλα πράττω. Καὶ
[4]	ἔφη. Πάνυ μὲν οὖν, ἔφασαν.	ὡς	δ᾿ ἅπαξ εἶπαν Πάνυ μὲν
[1]	ἐκαλεῖτο ἑκάστοτε ἐπὶ τὰ δεῖπνα.	ὡς	δ᾿ οὐκ ἐκίνησε γέλωτα, τότε
[8]	πολλὰ ἤδη καὶ ἀνόσια πεπραγμένα.	ὡς	δὲ καὶ ἀνελεύθερος ἡ συνουσία
[9]	ἐκρότουν, ἅμα δὲ ἐβόων αὖθις.	ὡς	δὲ ὁ Διόνυσος ἀνιστάμενος συνανέστησε
[1]	ἄλλο τι γελοῖον ἐβούλετο λέγειν.	ὡς	δὲ οὐδὲ τότε ἐγέλασαν ἐπ᾿
[1]	τὴν κλῆσιν οὐχ ὑπισχνοῦντο συνδειπνήσειν·	ὡς	δὲ πάνυ ἀχθόμενος φανερὸς ἦν,
[8]	σοῦ. Καὶ ὁ Σωκράτης ἐπισκώψας	ὡς	δὴ θρυπτόμενος εἶπε· Μὴ νῦν
[4]	οὔτε ἡ πόλις σοι ἐπιτάττουσα	ὡς	δούλῳ χρῆται οὔτε οἱ ἄνθρωποι,
[8]	Αλλὰ μὴν καὶ ὁ Νικήρατος,	ὡς	ἐγὼ ἀκούω, ἐρῶν τῆς γυναικὸς
[5]	Εκεῖνο δὲ οὐδὲν τεκμήριον λογίζῃ,	ὡς	ἐγὼ σοῦ καλλίων εἰμί, ὅτι
[4]	εἴδωλον αὐτοῦ ἐν τῇ ψυχῇ	ὡς	εἰ πλαστικὸς ἢ ζωγραφικὸς ἦν,
[2]	τοῦτο εἴη, ἕτερος δέ τις	ὡς	εἴπερ τι καὶ ἄλλο καὶ
[9]	ἰδόντες περιβεβληκότας τε ἀλλήλους καὶ	ὡς	εἰς εὐνὴν ἀπιόντας, οἱ μὲν
[4]	ἔφη ὁ Αντισθένης ἅμα εἰσβλέπων	ὡς	ἐλέγχων αὐτόν, εἰ πρὸς μὲν
[4]	ἀπειλοῦμαι, ἀλλ᾿ ἤδη ἀπειλῶ ἄλλοις,	ὡς	ἐλευθέρῳ τε ἔξεστί μοι καὶ
[4]	ἄνδρες, δοκεῖ μοί γ᾿ ἔφη,	ὡς	ἐν ἡμῖν αὐτοῖς εἰρῆσθαι, οὗτος
[2]	ὀρχούμενον. Ταῦτα δὲ καὶ ἐπιδεικνὺς	ὡς	ἐν θαύματι ἀργύριον ἐλάμβανεν. Επεὶ
[2]	συντεκμαιρομένη ὅσον ἔδει ῥιπτεῖν ὕψος	ὡς	ἐν ῥυθμῷ δέχεσθαι αὐτούς. Καὶ
[2]	δ᾿ ὅτι τὸν παῖδ᾿ ἐπῄνουν	ὡς	ἐν τῇ ὀρχήσει ἅπαν τὸ
[4]	αὐτὸν συγκαθεύδειν αὐτοῖς. Σὺ δ᾿	ὡς	ἔοικας, εἰ τοῦτο γένοιτο, νομίζεις
[4]	αὐτοὺς ἔχεις, καὶ οἱ θεοί,	ὡς	ἔοικε, καλοκἀγαθίᾳ ἥδονται. Οὗτος μὲν
[3]	Επ᾿ αὐτοφώρῳ εἴλημμαι, ἔφη, πλουσιώτατος,	ὡς	ἔοικεν, ἀνθρώπων ὤν. Σὺ δέ,
[4]	Πῶς; Οτι διὰ τὸ εἰδέναι	ὡς	ἔστιν ὅτου πριάμενοι τὰ ἐπιτήδεια
[8]	οὐχ ὡς παιδικοῖς Πατρόκλῳ ἀλλ᾿	ὡς	ἑταίρῳ ἀποθανόντι ἐκπρεπέστατα τιμωρῆσαι. Καὶ
[6]	συριγμόν. Τοιούτων δὲ λόγων ὄντων	ὡς	ἑώρα ὁ Συρακόσιος τῶν μὲν
[1]	τῷ οἰκτισμῷ αὐτοῦ. Ο δ᾿	ὡς	ᾔσθετο τοῦ γέλωτος, ἀνεκαλύψατό τε
[4]	ἀλλοτρίων ὀρέγονται. ἄξιον δ᾿ ἐννοῆσαι	ὡς	καὶ ἐλευθερίους ὁ τοιοῦτος πλοῦτος
[8]	τελέως τοὺς ἐρωμένους ἀγαθοὺς ἀπεργάζονται	ὡς	καὶ μετὰ ξένων κἂν μὴ
[8]	μᾶλλον εὐφραίνηται, βούλομαι αὐτῷ μαρτυρῆσαι	ὡς	καὶ πολὺ κρείττων ἐστὶν ὁ
[8]	ὑπὲρ τῶν ἀκρασίᾳ ἐγκαλινδουμένων εἴρηκεν	ὡς	καὶ στράτευμα ἀλκιμώτατον ἂν γένοιτο
[4]	καὶ συμμάχοισ κεκτῆσθαι. Σὺ δὲ	ὡς	κακῶς ἀκούσας ὅτι ἀγαθόν σε
[5]	δίδασκε, εἴ τι ἔχεις σοφόν,	ὡς	καλλίων εἶ ἐμοῦ. Μόνον, ἔφη,
[2]	ὁ Σωκράτης εἶπεν· Εἴδετ᾿ ἔφη,	ὡς	καλὸς {ὁ} παῖς ὢν ὅμως
[4]	γὰρ δὴ ὄντως ἔοικεν εἶναι,	ὡς	κρόμμυόν γε οὐ μόνον σῖτον
[4]	οὕτως ἡδέα μοι δοκεῖ εἶναι	ὡς	μᾶλλον μὲν ἥδεσθαι ποιῶν ἕκαστα
[4]	φίλους οἵτινές εἰσι καὶ ἐπιδεικνύναι	ὡς	μέγα τε δύνανται καὶ σοῦ
[8]	καὶ ἔπη καὶ ἔργα διδόναι.	ὡς	μὲν γὰρ ἄγαταί τε καὶ
[8]	ὅτι σοι Αὐτολύκου ἔρωτα ἐνέβαλον.	ὡς	μὲν γὰρ φιλότιμός ἐστιν εὔδηλον,
[4]	ἐπ᾿ αὐτοῖς μέγα φρονεῖν. Οὐκοῦν	ὡς	μὲν καὶ Ελληνες καὶ βάρβαροι
[8]	παρὰ σοὶ οἱ κράτιστοι αὐτῶν.	ὡς	μὲν οὖν σοι ἡ πόλις
[5]	τε λύχνον ἀντιπροσενεγκεῖν τῷ Κριτοβούλῳ,	ὡς	μὴ ἐξαπατηθείησαν οἱ κριταί, καὶ
[4]	δὲ οὕτω μὲν πολλὰ ἔχω	ὡς	μόλις αὐτὰ καὶ {ἐγὼ ἂν}
[9]	τούτου πρῶτον μὲν ἡ Αριάδνη	ὡς	νύμφη κεκοσμημένη παρῆλθε καὶ ἐκαθέζετο
[2]	Καὶ πρῶτον μὲν ὅτι ἐπῄνεσαν	ὡς	ὁ παῖς σὺν τοῖς σχήμασιν
[8]	μὴν τίς ἡμῶν οὐκ οἶδεν	ὡς,	ὅ τι ποτ᾿ ἐστὶν ἡ
[4]	μὲν τοίνυν μὴ καλός εἰμι,	ὡς	οἴομαι, ὑμεῖς ἂν δικαίως ἀπάτης
[1]	γὰρ οἱ παρόντες σπουδῆς μέν,	ὡς	ὁρᾷς, μεστοί, γέλωτος δὲ ἴσως
[8]	ἔφη, ὦ Καλλία, καὶ μυθολογῆσαι	ὡς	οὐ μόνον ἄνθρωποι ἀλλὰ καὶ
[2]	τούτου διδάσκαλον; ὁ δέ τις	ὡς	οὐδὲ διδακτὸν τοῦτο εἴη, ἕτερος
[2]	θεωμένους τάδε ἀντιλέξειν ἔτι οἴομαι,	ὡς	οὐχὶ καὶ ἡ ἀνδρεία διδακτόν,
[8]	καὶ Αχιλλεὺς Ομήρῳ πεποίηται οὐχ	ὡς	παιδικοῖς Πατρόκλῳ ἀλλ᾿ ὡς ἑταίρῳ
[9]	Αριάδνη ἀκούσασα τοιοῦτόν τι ἐποίησεν	ὡς	πᾶς ἂν ἔγνω ὅτι ἀσμένη
[4]	δ᾿ ἵππους σταθμῷ καὶ ἀριθμῷ,	ὡς	πλείστου πλούτου ἐπιθυμῶν οὐ παύομαι·
[4]	ἡμῖν ἃ ἕκαστος ὑπέσχετο ἀποδεικνύναι	ὡς	πολλοῦ ἄξιά ἐστιν. Ακούοιτ᾿ ἄν,
[7]	σὸς καὶ ἡ παῖς ἥδε	ὡς	ῥᾷστα διάγοιεν, ἡμεῖς δ᾿ ἂν
[8]	ταύτης ἔρωτι κατατήκεται; Οὐχ ὁρᾶτε	ὡς	σπουδαῖαι μὲν αὐτοῦ αἱ ὀφρύες,
[4]	Αθηνᾷ τοὺς καλοὺς γέροντας ἐκλέγονται,	ὡς	συμπαρομαρτοῦντος πάσῃ ἡλικίᾳ τοῦ κάλλους.
[8]	ποιεῖν. Καὶ μαρτύρια δὲ ἐπήγετο	ὡς	ταῦτα ἐγνωκότες εἶεν καὶ Θηβαῖοι
[5]	διαφερόντων, ἔφη, τὰς ψήφους, ἵνα	ὡς	τάχιστα εἰδῶ ὅ τι με
[4]	ταύτῃ γε ἀτιμαστέον τὸ κάλλος	ὡς	ταχὺ παρακμάζον, ἐπεὶ ὥσπερ γε
[2]	πᾶσι· προσέθηκε δὲ ὁ Φίλιππος	ὡς	χρὴ τοὺς οἰνοχόους μιμεῖσθαι τοὺς
[8]	καὶ ἀκορεστοτέρα ἐστίν, οὐ μέντοι,	ὥς	γ᾿ ἄν τις οἰηθείη, διὰ
[9]	κατεῖδεν αὐτὴν ὁ Διόνυσος, ἐπιχορεύσας	ὥσπερ	ἂν εἴ τις φιλικώτατα ἐκαθέζετο
[2]	κἂν εἰ τοῖς ἀγορανόμοις ἀφισταίης	ὥσπερ	ἄρτους τὰ κάτω πρὸς τὰ
[2]	ἑστιώμεθα; Μηδαμῶς, ἔφη ὁ Σωκράτης.	ὥσπερ	γάρ τοι ἐσθὴς ἄλλη μὲν
[4]	κάλλος ὡς ταχὺ παρακμάζον, ἐπεὶ	ὥσπερ	γε παῖς γίγνεται καλός, οὕτω
[8]	γὰρ ὁ παῖς τῷ ἀνδρὶ	ὥσπερ	γυνὴ κοινωνεῖ τῶν ἐν τοῖς
[4]	ὅμοια γάρ μοι δοκοῦσι πάσχειν	ὥσπερ	εἴ τις πολλὰ ἔχοι καὶ
[1]	ἀμφὶ τὸν Σωκράτην πρῶτον μέν,	ὥσπερ	εἰκὸς ἦν, ἐπαινοῦντες τὴν κλῆσιν
[1]	πατέρα ἐκαθέζετο, οἱ δ᾿ ἄλλοι,	ὥσπερ	εἰκός, κατεκλίθησαν. Εὐθὺς μὲν οὖν
[2]	ἀνθρώπους, κοιμίζει, τὰς δὲ φιλοφροσύνας,	ὥσπερ	ἔλαιον φλόγα, ἐγείρει. Δοκεῖ μέντοι
[4]	ὁρμωμένῳ καλῶς ἔχει κρόμμυον ὑποτρώγειν,	ὥσπερ	ἔνιοι τοὺς ἀλεκτρυόνας σκόροδα σιτίσαντες
[5]	βούλωνται· ἡ δὲ ὑψηλὴ ῥὶς	ὥσπερ	ἐπηρεάζουσα διατετείχικε τὰ ὄμματα. Τοῦ
[6]	ἄλλως τε καὶ εἰ μορφάζοις,	ὥσπερ	ἡ αὐλητρίς, καὶ σὺ πρὸς
[2]	καὶ ἂν νύμφαι τύχωσιν οὖσαι,	ὥσπερ	ἡ Νικηράτου τοῦδε καὶ ἡ
[6]	Ερμόγενες, οὕτω ποίει. Οἶμαι γάρ,	ὥσπερ	ἡ ᾠδὴ ἡδίων πρὸς τὸν
[4]	ὅταν τινὶ τῶν τιμίων χρῶμαι,	ὥσπερ	καὶ νῦν τῷδε τῷ Θασίῳ
[2]	ἀλλ᾿ ἀρκέσει μοι οἶκος ἑπτάκλινος,	ὥσπερ	καὶ νῦν τῷδε τῷ παιδὶ
[4]	ὤδαξον καὶ ἐν τῇ καρδίᾳ	ὥσπερ	κνῆσμά τι ἐδόκουν ἔχειν. Αλλὰ
[6]	Ερμογένης, Η οὖν βούλεσθε, ἔφη,	ὥσπερ	Νικόστρατος ὁ ὑποκριτὴς τετράμετρα πρὸς
[2]	τὰς ψυχὰς τὰς μὲν λύπας,	ὥσπερ	ὁ μανδραγόρας τοὺς ἀνθρώπους, κοιμίζει,
[2]	{διὰ} τοιούτων γυμνασίων ἐπιθυμῶ, μὴ	ὥσπερ	οἱ δολιχοδρόμοι τὰ σκέλη μὲν
[2]	τοὺς ὤμους δὲ λεπτύνονται, μηδ᾿	ὥσπερ	οἱ πύκται τοὺς μὲν ὤμους
[4]	ἤδη ἔχει. Πρόσθεν μὲν γάρ,	ὥσπερ	οἱ τὰς Γοργόνας θεώμενοι, λιθίνως
[1]	τις αὐτό. Πρῶτον μὲν γάρ,	ὥσπερ	ὅταν φέγγος τι ἐν νυκτὶ
[8]	τοῦ σώματος ὀρεγόμενος εἰκότως ἂν	ὥσπερ	πτωχὸς περιέποιτο. Αεὶ γάρ τοι
[7]	Σωκράτης· Ω Συρακόσιε, κινδυνεύω ἐγώ,	ὥσπερ	σὺ λέγεις, τῷ ὄντι φροντιστὴς
[3]	ἐμοὶ μὲν δοκεῖ, ὦ ἄνδρες,	ὥσπερ	Σωκράτης ἔφη τὸν οἶνον, οὕτως
[5]	δικαιοτέρους ποιεῖ, τὸ δὲ σὸν	ὥσπερ	τὸ πλεῖστον διαφθείρειν ἱκανόν ἐστι
[1]	Εκεῖνοι μὲν οὖν σιωπῇ ἐδείπνουν,	ὥσπερ	τοῦτο ἐπιτεταγμένον αὐτοῖς ὑπὸ κρείττονός
[1]	εἰ ἀνδράσιν ἐκκεκαθαρμένοις τὰς ψυχὰς	ὥσπερ	ὑμῖν ὁ ἀνδρὼν κεκοσμημένος εἴη
[4]	ἔφη, ταῦτ᾿ {ἄρα{ ἔφη, ἐγὼ	ὥσπερ	ὑπὸ θηρίου τινὸς δεδηγμένος τόν
[8]	δεῖ καὶ πράττειν δικαίως ἂν	ὥσπερ	Χείρων καὶ Φοῖνιξ ὑπ᾿ Αχιλλέως
[2]	καὶ σκέλη καὶ χεῖρες ἐγυμνάζοντο,	ὥσπερ	χρὴ ὀρχεῖσθαι τὸν μέλλοντα εὐφορώτερον
[4]	γε μὴν οὕτως ἀρκοῦσαν ἔχω	ὥστ᾿	ἔργον μέγ᾿ ἐστὶ καὶ ἀνεγεῖραι.
[4]	οὕτω μοι τὸ παρὸν ἀρκεῖ	ὥστε	αἷς ἂν προσέλθω ὑπερασπάζονταί με
[8]	χρήσει ἔνεστί τις καὶ κόρος,	ὥστε	ἅπερ καὶ πρὸς τὰ σιτία
[4]	ἠδικῆσθαι ὑπὸ τοῦ σοῦ παιδὸς	ὥστε	ἀποκτεῖναι αὐτὸν βούλεσθαι; Αλλ᾿ οὔτοι,
[1]	παρεῖναι ἔφη πάντα τὰ ἐπιτήδεια	ὥστε	δειπνεῖν τἀλλότρια, καὶ τὸν παῖδα
[4]	θεοὶ οὕτω μοι φίλοι εἰσὶν	ὥστε	διὰ τὸ ἐπιμελεῖσθαί μου οὔποτε
[4]	πρὸς ἐκεῖνον οὐχ οὕτω διέθηκας	ὥστε	διὰ τοὺς σοὺς λόγους ἐρῶντες
[2]	τοῖς ὤμοις φαίνει ἰσοφόρα ἔχειν	ὥστε	δοκεῖς ἐμοί, κἂν εἰ τοῖς
[4]	ἐκείνου ἥδιον ἢ ἀκίνδυνος ζῴην.	ὥστε	εἰ σύ, ὦ Καλλία, μέγα
[2]	γνώμης δὲ καὶ ἰσχύος δεῖται.	ὥστε	εἴ τις ὑμῶν γυναῖκα ἔχει,
[4]	τοῦ μὴ διψῆν καὶ ἀμφιέννυσθαι	ὥστε	ἔξω μὲν μηδὲν μᾶλλον Καλλίου
[4]	σχολὴν ἀεὶ ὁρᾶτέ μοι παροῦσαν,	ὥστε	καὶ θεᾶσθαι τὰ ἀξιοθέατα καὶ
[9]	αὐτόν, τῆς δὲ οὕτως ἐπομνυούσης	{ὥστε}	μὴ μόνον τὸν Διόνυσον ἀλλὰ
[4]	ὅτι καὶ ὑμεῖς μετ᾿ ἐμοῦ.	ὥστε	μηκέτι ἀπόρει, ὦ Σώκρατες, εἴ
[4]	τὸν χρῶτα τοιοῦτον φῦναι ἔχοντα	ὥστε	μόνον μὴ διαφθείρειν τοὺς συγκαθεύδοντας.
[2]	τε καὶ ἐξεκυβίστα ὑπὲρ αὐτῶν.	ὥστε	οἱ μὲν θεώμενοι ἐφοβοῦντο μή
[3]	ἄλλοις πολλοῖς πολὺ δέδωκας ἀργύριον,	ὥστε	οὐδέν σε τῶν πολλοῦ ἀξίων
[4]	ἔχοντες χρήματα οὕτω πένεσθαι ἡγοῦνται	ὥστε	πάντα μὲν πόνον, πάντα δὲ
[4]	τινάς, οἳ οὕτω πεινῶσι χρημάτων	ὥστε	ποιοῦσι πολὺ δεινότερα τῶν ἀπορωτάτων·
[4]	μόνον μὴ διαφθείρειν τοὺς συγκαθεύδοντας.	ὥστε	σοί γε εἰ μὴ ἐπ᾿
[5]	ὁρῶσιν, οἱ δὲ ἐμοὶ ἀναπέπτανται,	ὥστε	τὰς πάντοθεν ὀσμὰς προσδέχεσθαι. Τὸ
[4]	ὅτι τούτῳ μὲν παρὰ τὰ	ὦτα	ἄρτι ἴουλος καθέρπει, Κλεινίᾳ δὲ
[3]	οὖν εἰ μήδ᾿ ἐπιχειρήσομεν συνόντες	ὠφελεῖν	τι ἢ εὐφραίνειν ἀλλήλους; Εντεῦθεν
[4]	κρόμμυον, αὐτίκα μάλα τοῦτό γε	ὠφελημένοι	ἔσεσθε· ἥδιον γὰρ πιεῖσθε. Καὶ
[4]	μοι αὐτόν, εἴ τι δυναίμην	ὠφελῆσαι.	Καὶ μέντοι πολὺ βέλτιον ἤδη
[4]	εἴ τι τοὐμὸν κάλλος ἀνθρώπους	ὠφελήσει.	Αλλ᾿ οὐδὲ μέντοι ταύτῃ γε
[3]	ὑμῶν ἕκαστος εἴπῃ ὅ τι	ὠφέλιμον	ἔχει, τότε κἀγὼ οὐ φθονήσω
[4]	τε ὢν γιγνώσκειν τε τοὺς	ὠφελίμους	αὑτοῖς καὶ τούτους δυνάμενος ποιεῖν
[6]	ἐπιμελοίμην· ἄνωθεν μέν γε ὕοντες	ὠφελοῦσιν,	ἄνωθεν δὲ φῶς παρέχουσιν. Εἰ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 11/04/2005