Chapitre
[4]	καὶ ἐχθιόνως ἔχουσιν ἢ πρὶν	λαβεῖν.	Θαυμαστά γ᾿ ἔφη ὁ Αντισθένης
[4]	οἰκίαν διορύξας καὶ τὰ χρήματα	λάβοι	καὶ αὐτόν τί με κακὸν
[2]	ἄν τις τοῦτο τὸ χρῖμα	λάβοι;	Οὐ μὰ Δί᾿ ἔφη, οὐ
[4]	οἳ δ᾿ ἂν κακόν τι	λάβωσι,	γενεαλογοῦσι τὴν συγγένειαν καὶ οὐδέποτέ
[4]	ἔφη, ἀποδιδόασιν ὅ τι ἂν	λάβωσι;	Μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη, οὐ
[4]	προθύμωσ, ὅταν δέ τι κακὸν	λάβωσι,	φεύγουσιν ἀμεταστρεπτί, φοβούμενοι μὴ καὶ
[8]	κατέθηκεν, ἐρευνητέον δὲ καὶ ποῖα	Λακεδαιμόνιοι	ἀσκοῦντες κράτιστοι δοκοῦσιν ἡγεμόνες εἶναι·
[8]	τὰ τῶν ἀγαθῶν ἀνδρῶν ἔργα.	Λακεδαιμόνιοι	δὲ οἱ νομίζοντες, ἐὰν καὶ
[4]	καὶ δικαίως ἂν πολὺν μισθὸν	λαμβάνοι;	ἐπεὶ δὲ καὶ ταῦτα πάντες
[3]	καὶ πάνυ ἂν πολλὰ χρήματα	λαμβάνοιμι,	εἰ βουλοίμην χρῆσθαι τῇ τέχνῃ.
[4]	διδοίην ἢ ἕτερα παρ᾿ ἄλλου	λαμβάνοιμι,	ἥδιον δ᾿ ἂν δουλεύοιμι ἢ
[2]	τροχοὺς μέχρι δώδεκα. ἡ δὲ	λαμβάνουσα	ἅμα τε ὠρχεῖτο καὶ ἀνερρίπτει
[7]	ὁ μὲν λύχνος διὰ τὸ	λαμπρὰν	φλόγα ἔχειν φῶς παρέχει, τὸ
[7]	φῶς παρέχει, τὸ δὲ χαλκεῖον	λαμπρὸν	ὂν φῶς μὲν οὐ ποιεῖ,
[8]	βλάπτῃ, ἀεὶ ἐν ταῖς πράξεσι	λαμπροτέραν	τὴν εὔκλειαν συμπαρέχεται. ~Οὗτος μὲν
[1]	πολὺ ἂν τὴν κατασκευήν μοι	λαμπροτέραν	φανῆναι εἰ ἀνδράσιν ἐκκεκαθαρμένοις τὰς
[5]	εἶ ἐμοῦ. Μόνον, ἔφη, τὸν	λαμπτῆρα	ἐγγὺς προσενεγκάτω. Εἰς ἀνάκρισιν τοίνυν
[8]	τινὸς ψηλαφήματος παρακολουθεῖ. Εἰ δὲ	λαμυρώτερον	λέγω, μὴ θαυμάζετε· ὅ τε
[3]	μέντοι ἐγὼ οὐκ οἶδα. Αλλὰ	λανθάνει	σε ὅτι οὐκ ἂν δέξαιο
[4]	καὶ ἀδελφούς, οἳ τὰ ἴσα	λαχόντες	ὁ μὲν αὐτῶν τἀρκοῦντα ἔχει
[4]	δὲ χρυσοῖο τάλαντα, αἴθωνας δὲ	λέβητας	ἐείκοσι, δώδεκα δ᾿ ἵππους σταθμῷ
[4]	ἐπὶ τῷ κάλλει μέγα φρονῶ.	Λέγε,	ἔφασαν. Εἰ μὲν τοίνυν μὴ
[4]	ἔφη ὁ Σωκράτης, σὺ αὖ	λέγε	ἡμῖν, ὦ Αντίσθενες, πῶς οὕτω
[3]	ἀπεργάζομαι. Αλλὰ σὺ αὖ, ἔφη,	λέγε,	ὦ Νικήρατε, ἐπὶ ποίᾳ ἐπιστήμῃ
[8]	μήδεα εἰδώς. Τοῦτο δ᾿ αὖ	λέγει	σοφὰ φρεσὶ βουλεύματα εἰδώς. Εξ
[6]	γ᾿ ἂν ἃ μὴ δεῖ	λέγειν,	ἔφη, σιωπᾷς. Αὕτη μὲν δὴ
[1]	Φίλιππος γελοῖόν τι εὐθὺς ἐπεχείρει	λέγειν,	ἵνα δὴ ἐπιτελοίη ὧνπερ ἕνεκα
[7]	εἶπεν· Αρα ἐπειδὴ πάντες ἐπιθυμοῦμεν	λέγειν,	νῦν ἂν μάλιστα καὶ ἅμα
[1]	ὑμᾶς ἔχων πολλὰ καὶ σοφὰ	λέγειν,	νῦν δέ, ἐὰν παρ᾿ ἐμοὶ
[3]	σύ, ἔφη ὁ Σωκράτης, ἕξεις	λέγειν	ὅτι τῷ σῷ κάλλει ἱκανὸς
[6]	σε ὅτι μεταξὺ τοῦ ὑμᾶς	λέγειν	οὐδ᾿ ἂν τρίχα, μὴ ὅτι
[8]	δηλώσω. Ο μὲν γὰρ παιδεύων	λέγειν	τε ἃ δεῖ καὶ πράττειν
[4]	τις· Σὸν ἔργον, ὦ Ερμόγενες,	λέγειν	τε τοὺς φίλους οἵτινές εἰσι
[2]	καὶ οὐδὲ ἀναπνεῖν, μὴ ὅτι	λέγειν	τι δυνησόμεθα· ἂν δὲ ἡμῖν
[4]	δὲ Καλλίας, Σὸν μέρος, ἔφη,	λέγειν,	ὦ Χαρμίδη, δι᾿ ὅ τι
[1]	ὕστερον ἄλλο τι γελοῖον ἐβούλετο	λέγειν.	ὡς δὲ οὐδὲ τότε ἐγέλασαν
[2]	σου ἤκουσα ὅμοια οἷς νῦν	λέγεις,	καὶ αὐτὸς ἐλθὼν οἴκαδε ὠρχούμην
[7]	ἔφη, ὦ Σώκρατες, καλῶς τε	λέγεις	καὶ ἐγὼ εἰσάξω θεάματα ἐφ᾿
[5]	πλαγίου διὰ τὸ ἐπιπόλαιοι εἶναι.	Λέγεις	σύ, ἔφη, καρκίνον εὐοφθαλμότατον εἶναι
[7]	Συρακόσιε, κινδυνεύω ἐγώ, ὥσπερ σὺ	λέγεις,	τῷ ὄντι φροντιστὴς εἶναι· νῦν
[6]	λυπεῖς σιωπῶν; Η καὶ ὅταν	λέγητ᾿	ἔφη. Οὐκ ἀλλ᾿ ὅταν διαλίπωμεν.
[4]	καὶ πάνυ πολλὰ καὶ σοφὰ	λέγοις.	Τί τοῦτο; ἔφη ὁ Σωκράτης·
[6]	αὐλητρίς, καὶ σὺ πρὸς τὰ	λεγόμενα.	Καὶ ὁ Καλλίας ἔφη· Οταν
[4]	κινδυνεύοντα, τὸν δέ γε σοφὸν	λέγοντα·	ὁ δὲ καλὸς καὶ ἡσυχίαν
[8]	Ηρακλῆς μὲν καὶ Διόσκουροί εἰσι,	λέγονται	δὲ καὶ ἄλλοι· καὶ ἐγὼ
[4]	μέντοι· ἐπεὶ καὶ οἱ μάντεις	λέγονται	δήπου ἄλλοις μὲν προαγορεύειν τὸ
[6]	Δί᾿ ἔφη, οὐ τούτων σε	λέγουσιν	ἐπιμελεῖσθαι, ἀλλὰ τῶν ἀνωφελεστάτων. Οὐκοῦν
[8]	πάντες ὁμόλογοι γενέσθαι περὶ ὧν	λέγω,	εἰ ὧδε ἐπισκοποῖμεν, τῷ ποτέρως
[8]	ψηλαφήματος παρακολουθεῖ. Εἰ δὲ λαμυρώτερον	λέγω,	μὴ θαυμάζετε· ὅ τε γὰρ
[6]	φῶς παρέχουσιν. Εἰ δὲ ψυχρὰ	λέγω,	σὺ αἴτιος, ἔφη, πράγματά μοι
[3]	ἐπίστασθαι. Εγὼ μὲν τοίνυν, ἔφη,	λέγω	ὑμῖν ἐφ᾿ ᾧ μέγιστον φρονῶ.
[8]	μάλιστα αἰδεῖσθαι ἀλλήλους ἀπολείπειν, θαυμαστὰ	λέγων,	εἴ γε οἱ ψόγου τε
[8]	τὸν ἀγῶνα, οὐδὲν τοῦτο σημεῖον	λέγων	ὅμοιον. Εκείνοις μὲν γὰρ ταῦτα
[1]	οἰκίαν δεῖπνον προσφέρεσθαι. Καὶ ἅμα	λέγων	ταῦτα ἀπεμύττετό τε καὶ τῇ
[3]	Εκεῖνο δ᾿ ἔφη ὁ Αντισθένης,	λέληθέ	σε, ὅτι καὶ οἱ ῥαψῳδοὶ
[6]	ἀλλ᾿ ὅταν διαλίπωμεν. Η οὖν	λέληθέ	σε ὅτι μεταξὺ τοῦ ὑμᾶς
[3]	οὐδέν σε τῶν πολλοῦ ἀξίων	λέληθε.	Τί γὰρ σύ, ἔφη, ὦ
[3]	ἔπη; Καὶ πῶς ἄν, ἔφη,	λελήθοι	ἀκροώμενόν γε αὐτῶν ὀλίγου ἀν᾿
[3]	ἔφη, ἀντιλέγει τὸ μὴ οὐ	λέξειν	ὅ τι ἕκαστος ἡγεῖται πλείστου
[3]	καὶ σύ, ἔφη ὁ Αντισθένης,	λέξεις,	ὦ Λύκων, ἐπὶ τίνι μέγα
[4]	δὲ Κριτόβουλος, Οὐκοῦν αὖ ἐγὼ	λέξω,	ἔφη, ἐξ ὧν ἐπὶ τῷ
[2]	ὤμους παχύνονται, τὰ δὲ σκέλη	λεπτύνονται,	ἀλλὰ παντὶ διαπονῶν τῷ σώματι
[2]	μὲν παχύνονται, τοὺς ὤμους δὲ	λεπτύνονται,	μηδ᾿ ὥσπερ οἱ πύκται τοὺς
[4]	διὰ τὸ ἐπιμελεῖσθαί μου οὔποτε	λήθω	αὐτοὺς οὔτε νυκτὸς οὔθ᾿ ἡμέρας
[4]	ὑπομένω, ἄν ποθέν τι ἐλπίζω	λήψεσθαι.	Αλλ᾿ ἄγε δή, ἔφη ὁ
[4]	γὰρ ἔχω} ἀεὶ δέ τι	λήψεσθαι	ἐλπίζω. Οὐκοῦν, ἔφη ὁ Καλλίας,
[4]	ὥσπερ οἱ τὰς Γοργόνας θεώμενοι,	λιθίνως	ἔβλεπε πρὸς αὐτὸν καὶ {λιθίνως}
[4]	λιθίνως ἔβλεπε πρὸς αὐτὸν καὶ	{λιθίνως}	οὐδαμοῦ ἀπῄει ἀπ᾿ αὐτοῦ· νῦν
[5]	ἔχειν. Εκεῖνο δὲ οὐδὲν τεκμήριον	λογίζῃ,	ὡς ἐγὼ σοῦ καλλίων εἰμί,
[4]	κτῆμα ἐν τῷ ἐμῷ πλούτῳ	λογίζομαι	εἶναι ἐκεῖνο, ὅτι εἴ μού
[4]	Πάνυ μὲν οὖν. Τί δέ,	λόγοι	οὐκ εἰσὶ μέν τινες ἀπεχθανόμενοι,
[4]	τοῦ κάλλους, ἐπειδὰν οἱ προκείμενοι	λόγοι	περιέλθωσι. Κρινάτω δ᾿ ἡμᾶς μὴ
[8]	τὸ ὄμμα, μέτριοι δὲ οἱ	λόγοι,	πραεῖα δὲ ἡ φωνή, ἱλαρὸν
[6]	οὐδ᾿ ἂν τρίχα, μὴ ὅτι	λόγον	ἄν τις παρείρειε; Καὶ ὁ
[5]	ἔφη, ἐγὼ κατὰ τὸν σὸν	λόγον	καὶ τῶν ὄνων αἴσχιον τὸ
[9]	συμπαρέχεται. ~Οὗτος μὲν δὴ ὁ	λόγος	ἐνταῦθα ἔληξεν. Αὐτόλυκος δὲ (ἤδη
[4]	ἐπιόν. Οὗτος μὲν δὴ ὁ	λόγος	ἐνταῦθα ἔληξεν. Εκ τούτου δὲ
[2]	Καὶ οὗτος μὲν δὴ ὁ	λόγος	οὐκ ἄπο τοῦ σκοποῦ ἔδοξεν
[4]	Καὶ οὗτος μὲν δὴ ὁ	λόγος	οὕτω πως ἐπαύσατο. Ο δὲ
[4]	ἥδονται. Οὗτος μὲν δὴ ὁ	λόγος	οὕτως ἐσπουδαιολογήθη. Επειδὴ δὲ εἰς
[8]	Σω κράτης πάλιν αὖ καινοῦ	λόγου	κατῆρχεν. Αρ᾿ ἔφη, ὦ ἄνδρες,
[8]	καὶ φιλόφρων οὖσα οὐδὲν ἐπιδεῖται	λόγου·	ὅτι δὲ εἰκὸς καὶ ὑπὸ
[4]	διέθηκας ὥστε διὰ τοὺς σοὺς	λόγους	ἐρῶντες ἐκυνοδρομοῦμεν ἀλλήλους ζητοῦντες; Ταῦτα
[6]	αὐλόν, οὕτω καὶ τοὺς σοὺς	λόγους	ἡδύνεσθαι ἄν τι ὑπὸ τῶν
[2]	νῦν διὰ τὸ μὴ δύνασθαι	λόγχαις	ἀντιβλέπειν οὐδὲ συστρατεύεσθαι ἐθέλει. ἐκ
[2]	πάντας Αθηναίους τολμᾶν ὁμόσε ταῖς	λόγχαις	ἰέναι; Καὶ ὁ Φίλιππος, Νὴ
[4]	μὲν δὴ ἡ περίοδος τῶν	λόγων	ἀπετελέσθη. ~Ο δὲ Καλλίας ἔφη·
[3]	Σὺ τοίνυν ἡμῖν ἐξηγοῦ ποίων	λόγων	ἁπτόμενοι μάλιστ᾿ ἂν ταῦτα ποιοῖμεν.
[6]	ἔφη, πρέπειν συριγμόν. Τοιούτων δὲ	λόγων	ὄντων ὡς ἑώρα ὁ Συρακόσιος
[6]	δοκεῖ σοι ὁ ἀνὴρ οὗτος	λοιδορεῖσθαι	βουλομένῳ ἐοικέναι; Ναὶ μὰ τὸν
[6]	εἰκάζω αὐτόν, ἐπαινοῦντι μᾶλλον ἢ	λοιδορουμένῳ	δικαίως ἂν εἰκάζοι μέ τις.
[6]	μέ τις. Καὶ νῦν σύγε	λοιδορουμένῳ	ἔοικας, εἰ πάντ᾿ αὐτοῦ βελτίων
[6]	εἴκαζε, ἵνα μὴ καὶ σὺ	λοιδορουμένῳ	ἐοίκῃς. Αλλ᾿ εἴπερ γε τοῖς
[4]	τούτου ἔλεξεν ὁ Σωκράτης· Οὐκοῦν	λοιπὸν	ἂν εἴη ἡμῖν ἃ ἕκαστος
[4]	οὖν, τοῦτο πάντες ἐκ τοῦ	λοιποῦ	ἀπεκρίναντο. Οὐκοῦν ἀγαθοῦ μέν, ἔφη,
[1]	καὶ χρισάμενοι, οἱ δὲ καὶ	λουσάμενοι	παρῆλθον. Αὐτόλυκος μὲν οὖν παρὰ
[2]	τὸν ἐόντα νόον. Καὶ ὁ	Λύκων	εἶπεν· Ακούεις ταῦτα, ὦ υἵε;
[2]	καὶ ἐλευθέριοι ἔσεσθαι. Καὶ ὁ	Λύκων	εἶπεν· Οὐκοῦν νέοις μὲν ἂν
[3]	ἔφη ὁ Αντισθένης, λέξεις, ὦ	Λύκων,	ἐπὶ τίνι μέγα φρονεῖς; Καὶ
[9]	ἐξανίστατο εἰς περίπατον· καὶ ὁ	Λύκων	ὁ πατὴρ αὐτῷ συνεξιὼν ἐπιστραφεὶς
[3]	ἰδών, Αρ᾿ οἶσθα, ἔφη, ὦ	Λύκων,	ὅτι πλουσιώτατος εἶ ἀνθρώπων; Μὰ
[3]	γε μὴν δῆλον, ἔφη ὁ	Λύκων	τὸν Φίλιππον {προσειπών, ὅτι} ἐπὶ
[9]	τῶν ἄλλων οἱ ὑπομείναντες πρὸς	Λύκωνα	καὶ τὸν υἱὸν σὺν Καλλίᾳ
[3]	καὶ τῶν φθόγγων τὰς μὲν	λύπας	κοιμίζειν, τὴν δ᾿ ἀφροδίτην ἐγείρειν.
[2]	ἄρδων τὰς ψυχὰς τὰς μὲν	λύπας,	ὥσπερ ὁ μανδραγόρας τοὺς ἀνθρώπους,
[6]	ἔφη. Τὸ τοίνυν παρ᾿ οἶνον	λυπεῖν	τοὺς συνόντας, τοῦτ᾿ ἐγὼ κρίνω
[6]	ὅτι καὶ σὺ νῦν ἡμᾶς	λυπεῖς	σιωπῶν; Η καὶ ὅταν λέγητ᾿
[3]	~Εκ δὲ τούτου συνηρμοσμένῃ τῇ	λύρᾳ	πρὸς τὸν αὐλὸν ἐκιθάρισεν ὁ
[5]	ἐν τούτῳ διέπραττε τόν τε	λύχνον	ἀντιπροσενεγκεῖν τῷ Κριτοβούλῳ, ὡς μὴ
[7]	θαυμάζειν, τί ποτε ὁ μὲν	λύχνος	διὰ τὸ λαμπρὰν φλόγα ἔχειν
[4]	Καὶ ὁ Σωκράτης, Πῶς, ὦ	λῷστε;	ἔφη. Διδοὺς νὴ Δί᾿ ἀργύριον.

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 11/04/2005