Chapitre
[4]	φήμας καὶ ἐνύπνια καὶ οἰωνοὺς	ἅ	τε δεῖ καὶ ἃ οὐ
[5]	ἐᾷ εὐθὺς τὰς ὄψεις ὁρᾶν	ἃ	ἂν βούλωνται· ἡ δὲ ὑψηλὴ
[5]	ᾖ ἢ εὖ πεφυκότα πρὸς	ἃ	ἂν δεώμεθα, καὶ ταῦτ᾿ ἔφη
[8]	μὲν γὰρ παιδεύων λέγειν τε	ἃ	δεῖ καὶ πράττειν δικαίως ἂν
[4]	διδασκαλεῖον ἐκείνῳ τότε ἰσχυρῶς προσεκαύθη.	ἃ	δὴ αἰσθόμενος ὁ πατὴρ παρέδωκέ
[1]	σχήματα εἰς τὸ ἐλευθεριώτερον ἄγουσιν.	ἃ	δὴ καὶ Καλλίας τότε διὰ
[4]	Οὐκοῦν λοιπὸν ἂν εἴη ἡμῖν	ἃ	ἕκαστος ὑπέσχετο ἀποδεικνύναι ὡς πολλοῦ
[4]	Ακούοιτ᾿ ἄν, ἔφη, καὶ ἐμοῦ	ἃ	ἔσεσθε βελτίονες, ἂν ἐμοὶ συνῆτε.
[6]	ἐργάσομαι. Καὶ ῥᾳδίως γ᾿ ἂν	ἃ	μὴ δεῖ λέγειν, ἔφη, σιωπᾷς.
[4]	οἰωνοὺς ἅ τε δεῖ καὶ	ἃ	οὐ χρὴ ποιεῖν, οἷς ἐγὼ
[9]	τὰ σχήματα ἀλλ᾿ ἐφειμένοις πράττειν	ἃ	πάλαι ἐπεθύμουν. Τέλος δὲ οἱ
[8]	παιδὶ τὰ ἐπονειδιστότατα; ἢ διότι	ἃ	σπεύδει πράττειν παρὰ τῶν παιδικῶν,
[4]	πλούτου. Καὶ μὴν καὶ τὸ	ἁβρότατόν	γε κτῆμα, τὴν σχολὴν ἀεὶ
[8]	ἐπεὶ ὁρῶ σε ἐρῶντα οὐχ	ἁβρότητι	χλιδαινομένου οὐδὲ μαλακίᾳ θρυπτομένου, ἀλλὰ
[8]	θνητὰς εἶναι· ὅσων δὲ ψυχαῖς	ἀγαθαῖς	ἀγασθείη, ἀθανάτους τούτους ἐποίει· ὧν
[2]	τις ἄνθρωπος, ἔχων τε αὐλητρίδα	ἀγαθὴν	καὶ ὀρχηστρίδα τῶν τὰ θαύματα
[3]	φέρητε ὅ τι ἕκαστος ἐπίστασθε	ἀγαθόν.	Αλλ᾿ οὐδείς σοι, ἔφη, ἀντιλέγει
[4]	γελωτοποιός εἰμι, ὅταν μέν τι	ἀγαθὸν	ἔχωσι, παρακαλοῦσί με ἐπὶ ταῦτα
[4]	πλουτεῖν, καὶ ἐάν τι ὄναρ	ἀγαθὸν	ἴδῃς, τοῖς ἀποτροπαίοις θύεις; Μὰ
[4]	οὖν ὁρῶν δυνάμενόν σε ποιεῖν	ἀγαθὸν	νομίζω προαγωγὸν εἶναι. Ο γὰρ
[8]	τῷ ὀρεγομένῳ ἐκ παιδικῶν φίλον	ἀγαθὸν	ποιήσασθαι ὅτι ἀνάγκη καὶ αὐτὸν
[4]	δὲ ὡς κακῶς ἀκούσας ὅτι	ἀγαθόν	σε ἔφην προαγωγὸν εἶναι, ὠργίσθης.
[8]	οἷόν τε πονηρὰ αὐτὸν ποιοῦντα	ἀγαθὸν	τὸν συνόντα ἀποδεῖξαι, οὐδέ γε
[8]	μᾶλλον ἀρετῆς ἐπιμελεῖσθαι. Μέγιστον δ᾿	ἀγαθὸν	τῷ ὀρεγομένῳ ἐκ παιδικῶν φίλον
[3]	πατὴρ ὁ ἐπιμελούμενος ὅπως ἀνὴρ	ἀγαθὸς	γενοίμην ἠνάγκασέ με πάντα τὰ
[4]	Αγαμέμνονα ὡς βασιλεύς τε εἴη	ἀγαθὸς	κρατερός τ᾿ αἰχμητής; Καὶ ναὶ
[4]	οὐχ οὗτος παντελῶς ἂν ἤδη	ἀγαθὸς	μαστροπὸς εἴη; Σαφῶς γε νὴ
[4]	μὲν οὖν. Οὐκοῦν τούτων ὁ	ἀγαθὸς	μαστροπὸς τὰ συμφέροντα εἰς τὸ
[8]	οὗ εἰδείη καλός τε καὶ	ἀγαθὸς	νομιζόμενος; ἔπειτα δὲ ὁρῴη αὐτὸν
[4]	ἐκ τοῦ λοιποῦ ἀπεκρίναντο. Οὐκοῦν	ἀγαθοῦ	μέν, ἔφη, ὑμῖν δοκεῖ μαστροποῦ
[8]	τυχεῖν, οὕτω τελέως τοὺς ἐρωμένους	ἀγαθοὺς	ἀπεργάζονται ὡς καὶ μετὰ ξένων
[2]	χρὴ τοὺς οἰνοχόους μιμεῖσθαι τοὺς	ἀγαθοὺς	ἁρματηλάτας, θᾶττον περιελαύνοντας τὰς κύλικας.
[4]	μέντοι πιστεύω. Καλοὺς γὰρ καὶ	ἀγαθοὺς	ὑμᾶς ἄνδρας νομίζω. Εἰ δ᾿
[8]	πότον πρέπει, μηδὲ τοῦτο θαυμάζετε.	Αγαθῶν	γὰρ φύσει καὶ τῆς ἀρετῆς
[8]	ἐρώμενοι οὐκ ἀποτελῶσι τὰ τῶν	ἀγαθῶν	ἀνδρῶν ἔργα. Λακεδαιμόνιοι δὲ οἱ
[8]	αἱρεῖσθαι; Καίτοι Παυσανίας γε ὁ	Αγάθωνος	τοῦ ποιητοῦ ἐραστὴς ἀπολογούμενος ὑπὲρ
[3]	ὦ Ερμόγενες, ἐπὶ τίνι μάλιστα	ἀγάλλῃ;	Καὶ ὅς, Επὶ φίλων, ἔφη,
[8]	Σώκρατες, ἄλλα τέ σου πολλὰ	ἄγαμαι	καὶ ὅτι νῦν ἅμα χαριζόμενος
[4]	ὅτι οἶσθα ἐπαινέσαντα αὐτὸν τὸν	Αγαμέμνονα	ὡς βασιλεύς τε εἴη ἀγαθὸς
[8]	μὴν τῶν μὲν τὸ ἦθος	ἀγαμένων	ἀνάγκη ἡδεῖα καὶ ἐθελουσία καλεῖται·
[9]	εἰς εὐνὴν ἀπιόντας, οἱ μὲν	ἄγαμοι	γαμεῖν ἐπώμνυσαν, οἱ δὲ γεγαμηκότες
[2]	ὅταν μὲν ὁ θεὸς αὐτὰ	ἄγαν	ἁθρόως ποτίζῃ, οὐ δύναται ὀρθοῦσθαι
[2]	ἐν στέγῃ γυμνάσομαι, ὅταν δὲ	ἄγαν	καῦμα ᾖ, ἐν σκιᾷ; ἢ
[4]	ἔγωγε καὶ πάνυ οἰκτίρω τῆς	ἄγαν	χαλεπῆς νόσου. ὅμοια γάρ μοι
[8]	μᾶλλον ἢ τῷ τὴν ψυχὴν	ἀγαπῶντι,	νῦν τοῦτο δηλώσω. Ο μὲν
[8]	τὸ συγκαθεύδειν ἀλλὰ διὰ τὸ	ἄγασθαι	ἀλλήλους τὰ μέγιστα καὶ κάλλιστα
[8]	εἶναι· ὅσων δὲ ψυχαῖς ἀγαθαῖς	ἀγασθείη,	ἀθανάτους τούτους ἐποίει· ὧν Ηρακλῆς
[8]	ἔργα διδόναι. ὡς μὲν γὰρ	ἄγαταί	τε καὶ φιλεῖ τὸν ἐρώμενον
[4]	ἑκάστου ἀποβήσεται σημαίνουσί μοι πέμποντες	ἀγγέλους	φήμας καὶ ἐνύπνια καὶ οἰωνοὺς
[2]	σοι ἀντιστοιχῶ τε καὶ συμμανθάνω.	Αγε	δή, ἔφη ὁ Φίλιππος, καὶ
[4]	καὶ ἐτύγχανε προσεμφερὴς τούτοις ὤν.	Αγε	νυν, ἔφη ὁ Σωκράτης, ὅπως
[4]	ποθέν τι ἐλπίζω λήψεσθαι. Αλλ᾿	ἄγε	δή, ἔφη ὁ Σωκράτης, σὺ
[4]	εἴδωλον ἔχων πράγματά μοι παρέχεις	ἄγεις	τε αὐτὸν ὅπου ὄψει; Οτι,
[8]	τῆς ψυχῆς φιλία διὰ τὸ	ἁγνὴ	εἶναι καὶ ἀκορεστοτέρα ἐστίν, οὐ
[8]	Πανδήμῳ ῥᾳδιουργότεραι, τῇ δὲ Οὐρανίᾳ	ἁγνότεραι,	οἶδα. Εἰκάσαις δ᾿ ἂν καὶ
[8]	τὸν πριάμενον ἢ ὁ ἐν	ἀγορᾷ	πωλῶν καὶ ἀποδιδόμενος; Οὐ μὴν
[2]	δοκεῖς ἐμοί, κἂν εἰ τοῖς	ἀγορανόμοις	ἀφισταίης ὥσπερ ἄρτους τὰ κάτω
[4]	ἡδυπαθῆσαι βουληθῶ, οὐκ ἐκ τῆς	ἀγορᾶς	τὰ τίμια ὠνοῦμαι {πολυτελῆ γὰρ
[4]	δέ τινες οἳ πρὸς φιλίαν	ἄγουσι;	Πάνυ μὲν οὖν. Οὐκοῦν τούτων
[1]	τὰ σχήματα εἰς τὸ ἐλευθεριώτερον	ἄγουσιν.	ἃ δὴ καὶ Καλλίας τότε
[8]	μᾶλλον ἔοικε τῷ τὸν οἰκεῖον	ἀγρὸν	κεκτημένῳ· πάντοθεν γοῦν φέρων ὅ
[4]	πᾶσαν ἀρετὴν δικαιότερος σοῦ εἰμι	ἄγων	ἀνθρώπους. Διὰ γὰρ τὸ ἐμπνεῖν
[1]	καὶ νενικηκότα αὐτὸν παγκράτιον ἧκεν	ἄγων	ἐπὶ τὴν θέαν. Ως δὲ
[8]	ἔφη τὰ παιδικὰ εἰς τὸν	ἀγῶνα,	οὐδὲν τοῦτο σημεῖον λέγων ὅμοιον.
[5]	εἰς τὸν περὶ τοῦ κάλλους	ἀγῶνα	πρὸς Σωκράτην οὐκ ἀνθίστασαι; Νὴ
[4]	πλείω κτήσονται, οἶδα δὲ καὶ	ἀδελφούς,	οἳ τὰ ἴσα λαχόντες ὁ
[3]	οὐδὲ καθ᾿ ἓν συμμίγνυται τῇ	ἀδικίᾳ.	Επειδὰν τοίνυν καὶ ὑμῶν ἕκαστος
[4]	φρονεῖν ἐφ᾿ ᾗ εἶπας οὕτως	ἀδόξῳ	οὔσῃ τέχνῃ; Καὶ ὃς εἶπεν·
[8]	εἰκότως ἂν ὥσπερ πτωχὸς περιέποιτο.	Αεὶ	γάρ τοι προσαιτῶν καὶ προσδεόμενος
[8]	ὑμᾶς εἶναι καὶ αὐτοὺς ἐπιφανεῖς.	Αεὶ	μὲν οὖν ἔγωγε ἠγάμην τὴν
[1]	σπουδαρχίαις. Καὶ ὁ Σωκράτης εἶπεν·	Αεὶ	σὺ ἐπισκώπτεις ἡμᾶς καταφρονῶν, ὅτι
[8]	ὅπως πράττω τὰ πολιτικὰ καὶ	ἀεὶ	ἀρεστὸς ὦ αὐτῇ; Ναὶ μὰ
[4]	οὐδὲν δαπανῶν, ὧν τε διδόασιν	ἀεὶ	αὖ παρέχομαι, εὐφημῶ τε ὅσα
[4]	μὲν οὐδέν {οὐδὲ γὰρ ἔχω}	ἀεὶ	δέ τι λήψεσθαι ἐλπίζω. Οὐκοῦν,
[8]	ἀνδραγαθία, ἂν μὴ θεὸς βλάπτῃ,	ἀεὶ	ἐν ταῖς πράξεσι λαμπροτέραν τὴν
[4]	δίκην ὑπέχοιτε· οὐδενὸς γὰρ ὁρκίζοντος	ἀεὶ	ὀμνύοντες καλόν μέ φατε εἶναι.
[4]	ἁβρότατόν γε κτῆμα, τὴν σχολὴν	ἀεὶ	ὁρᾶτέ μοι παροῦσαν, ὥστε καὶ
[8]	εἶναι· προξενεῖς δὲ καὶ κατάγονται	ἀεὶ	παρὰ σοὶ οἱ κράτιστοι αὐτῶν.
[8]	καὶ τῆς ἀρετῆς φιλοτίμως ἐφιεμένων	ἀεί	ποτε τῇ πόλει συνεραστὴς ὢν
[8]	γὰρ οἶνος συνεπαίρει καὶ ὁ	ἀεὶ	σύνοικος ἐμοὶ ἔρως κεντρίζει εἰς
[4]	ὅτε μέν γε πολλὰ εἶχον,	ἀεί	τι ἀπέβαλλον ἢ ὑπὸ τῆς
[4]	γὰρ δὴ καὶ προσετάττετο μὲν	ἀεί	τί μοι δαπανᾶν ὑπὸ τῆς
[8]	σαφῶς μέντοι σὺ μαστροπὲ σαυτοῦ	ἀεὶ	τοιαῦτα ποιεῖς· τοτὲ μὲν τὸ
[8]	τῷ μὲν χρόνῳ ἰσήλικος τοῖς	ἀειγενέσι	θεοῖς, τῇ δὲ μορφῇ νεωτάτου,
[2]	τὰ κάτω πρὸς τὰ ἄνω,	ἀζήμιος	ἂν γενέσθαι. Καὶ ὁ Καλλίας
[1]	σπουδάσαι ἂν δυναίμην μᾶλλον ἤπερ	ἀθάνατος	γενέσθαι, οὔτε μὴν ὡς ἀντικληθησόμενος
[8]	ὅσων δὲ ψυχαῖς ἀγαθαῖς ἀγασθείη,	ἀθανάτους	τούτους ἐποίει· ὧν Ηρακλῆς μὲν
[4]	Τεκμήριον δέ· θαλλοφόρους γὰρ τῇ	Αθηνᾷ	τοὺς καλοὺς γέροντας ἐκλέγονται, ὡς
[2]	ὀρχηστρίδα εἰπεῖν, ἐὰν διδῶσιν αὐτῷ	Αθηναῖοι	χρήματα, ποιήσειν πάντας Αθηναίους τολμᾶν
[2]	αὐτῷ Αθηναῖοι χρήματα, ποιήσειν πάντας	Αθηναίους	τολμᾶν ὁμόσε ταῖς λόγχαις ἰέναι;
[8]	ἐδόκει τῇ πατρίδι σύμβουλος εἶναι,	ἀθρητέον	δὲ καὶ πῶς ποτε Σόλων
[2]	δὲ καὶ ἡμεῖς ἂν μὲν	ἁθρόον	τὸ ποτὸν ἐγχεώμεθα, ταχὺ ἡμῖν
[4]	οἳ ὅλους μὲν οἴκους ἀναιροῦσιν,	ἁθρόους	δ᾿ ἀποκτείνουσι, πολλάκις δὲ καὶ
[2]	μὲν ὁ θεὸς αὐτὰ ἄγαν	ἁθρόως	ποτίζῃ, οὐ δύναται ὀρθοῦσθαι οὐδὲ
[1]	αὐτουργούς τινας τῆς φιλοσοφίας ὄντας.	αὶ	ὁ Καλλίας, Καὶ πρόσθεν μέν
[2]	ἡμῖν καὶ τὰ σώματα καὶ	αἱ	γνῶμαι σφαλοῦνται, καὶ οὐδὲ ἀναπνεῖν,
[2]	ἐλεύθερος εὐθὺς ἅπας ὅμοιον ὄζει·	αἱ	δ᾿ ἀπὸ τῶν ἐλευθερίων μόχθων
[2]	ἕνεκα ἀνὴρ οὐδεὶς μύρῳ χρίεται.	Αἱ	μέντοι γυναῖκες ἄλλως τε καὶ
[8]	ὁρᾶτε ὡς σπουδαῖαι μὲν αὐτοῦ	αἱ	ὀφρύες, ἀτρεμὲς δὲ τὸ ὄμμα,
[4]	τὰ μέλλοντα εὔδηλον. Πᾶσαι γοῦν	αἱ	πόλεις καὶ πάντα τὰ ἔθνη
[2]	πάλιν ἐδείπνει. ~Ως δ᾿ ἀφῃρέθησαν	αἱ	τράπεζαι καὶ ἔσπεισάν τε καὶ
[5]	κριτῶν γενέσθαι. Επεὶ δὲ ἐξέπεσον	αἱ	ψῆφοι καὶ ἐγένοντο πᾶσαι σὺν
[4]	γενέσθαι ἢ ὅμοιος Αχιλλεῖ ἢ	Αἴαντι	ἢ Νέστορι ἢ Οδυσσεῖ, ἐμὲ
[8]	γὰρ ἂν ἔφη οἴεσθαι μάλιστα	αἰδεῖσθαι	ἀλλήλους ἀπολείπειν, θαυμαστὰ λέγων, εἴ
[4]	ἐν τοῖς κινδύνοις, καὶ μὴν	αἰδημονεστέρους	τε καὶ ἐγκρατεστέρους, οἵ γε
[8]	μορφῇ τε ἐλευθερίᾳ καὶ ἤθει	αἰδήμονί	τε καὶ γενναίῳ ψυχὴ εὐθὺς
[4]	τῇ αὐτῇ φωνῇ ἔστι καὶ	αἰδημόνως	καὶ θρασέως φθέγγεσθαι; Πάνυ μὲν
[9]	περιλαβὼν ἐφίλησεν αὐτήν. ἡ δ᾿	αἰδουμένῃ	μὲν ἐῴκει, ὅμως δὲ φιλικῶς
[8]	καὶ ἀκρασίαν παρεχόμενον ἐγκρατῆ καὶ	αἰδούμενον	τὸν ἐρώμενον ποιῆσαι. Επιθυμῶ δέ
[8]	{πόλει} ταχθῶσι τῷ ἐραστῇ, ὁμοίως	αἰδοῦνται	τοὺς παρόντας ἀπολείπειν. Θεὰν γὰρ
[1]	ἄλλως τε καὶ ἂν μετ᾿	αἰδοῦς	καὶ σωφροσύνης, καθάπερ Αὐτόλυκος τότε,
[8]	οὐ τὴν Αναίδειαν ἀλλὰ τὴν	Αἰδῶ	νομίζουσι. Δοκοῦμεν δ᾿ ἄν μοι
[4]	τρίποδας, δέκα δὲ χρυσοῖο τάλαντα,	αἴθωνας	δὲ λέβητας ἐείκοσι, δώδεκα δ᾿
[8]	τῶν ἐθιζομένων ἡδονὴν ἀντ᾿ εὐκλείας	αἱρεῖσθαι;	Καίτοι Παυσανίας γε ὁ Αγάθωνος
[4]	οἱ μὴ τοὺς καλοὺς στρατηγοὺς	αἱρούμενοι.	Εγὼ γοῦν μετὰ Κλεινίου κἂν
[4]	μοι τὸ παρὸν ἀρκεῖ ὥστε	αἷς	ἂν προσέλθω ὑπερασπάζονταί με διὰ
[4]	καὶ δέδοικα περὶ αὐτοῦ ἰσχυρῶς.	Αἰσθάνομαι	γάρ τινας ἐπιβουλεύοντας διαφθεῖραι αὐτόν.
[4]	ὁ δὲ τοῦ παντὸς ἐνδεῖται·	αἰσθάνομαι	δὲ καὶ τυράννους τινάς, οἳ
[4]	τότε ἰσχυρῶς προσεκαύθη. ἃ δὴ	αἰσθόμενος	ὁ πατὴρ παρέδωκέ μοι αὐτόν,
[5]	σὸν λόγον καὶ τῶν ὄνων	αἴσχιον	τὸ στόμα ἔχειν. Εκεῖνο δὲ
[4]	Σειληνῶν τῶν ἐν τοῖς σατυρικοῖς	αἴσχιστος	ἂν εἴην. {ὁ δὲ Σωκράτης
[3]	πολὺ βελτίονες οἰόμεθα εἶναι· οὐκ	αἰσχρὸν	οὖν εἰ μήδ᾿ ἐπιχειρήσομεν συνόντες
[1]	εἶπεν· Αλλὰ μέντοι, ὦ ἄνδρες,	αἰσχρὸν	στέγης γε φθονῆσαι· εἰσίτω οὖν.
[8]	ἀλλήλους ἐθιζόμενοι, οὗτοι μάλιστα αἰσχυνοῦνται	αἰσχρόν	τι ποιεῖν. Καὶ μαρτύρια δὲ
[4]	καλὸς κἀγαθὸς δοκεῖ μοι εἶναι.	Αἰσχύλον	δὲ τὸν Φλειάσιον πρὸς ἐμὲ
[4]	καὶ ὧν δέονται μάλιστα ταῦτ᾿	αἰσχύνονται.	Μαίνονται δὲ καὶ οἱ μὴ
[8]	πρὸς ἀλλήλους ἐθιζόμενοι, οὗτοι μάλιστα	αἰσχυνοῦνται	αἰσχρόν τι ποιεῖν. Καὶ μαρτύρια
[8]	καὶ τῶν ξένων. Τούτου δ᾿	αἴτιον	τὸ πατέρων τε ὀνομαστῶν ἀμφοτέρους
[6]	Εἰ δὲ ψυχρὰ λέγω, σὺ	αἴτιος,	ἔφη, πράγματά μοι παρέχων. Ταῦτα
[8]	ἀποτελεῖται ἡ εὐχὴ ἐν ᾗ	αἰτούμεθα	τὴν θεὸν ἐπαφρόδιτα καὶ ἔπη
[4]	καὶ τοῦτο σαφές. Πάντες γοῦν	αἰτοῦνται	τοὺς θεοὺς τὰ μὲν φαῦλα
[4]	τε εἴη ἀγαθὸς κρατερός τ᾿	αἰχμητής;	Καὶ ναὶ μὰ Δί᾿ ἔφη,
[4]	ἂν πρὸ ἐκείνου ἥδιον ἢ	ἀκίνδυνος	ζῴην. ὥστε εἰ σύ, ὦ
[1]	προθύμως νομίσας γελοιότερον εἶναι τὸ	ἄκλητον	ἢ τὸ κεκλημένον ἐλθεῖν ἐπὶ
[4]	Ορῶ γάρ σε καὶ τὴν	ἀκόλουθον	ταύτης πάνυ ἐξειργασμένον. Τίνα ταύτην;
[4]	φεύγουσιν ἀμεταστρεπτί, φοβούμενοι μὴ καὶ	ἄκοντες	γελάσωσι; Καὶ ὁ Νικήρατος εἶπε·
[8]	διὰ τὸ ἁγνὴ εἶναι καὶ	ἀκορεστοτέρα	ἐστίν, οὐ μέντοι, ὥς γ᾿
[4]	καὶ θεᾶσθαι τὰ ἀξιοθέατα καὶ	ἀκούειν	τὰ ἀξιάκουστα καὶ ὃ πλείστου
[2]	νόον. Καὶ ὁ Λύκων εἶπεν·	Ακούεις	ταῦτα, ὦ υἵε; Ναὶ μὰ
[4]	Εκ τούτου δὲ ὁ Νικήρατος,	Ακούοιτ᾿	ἄν, ἔφη, καὶ ἐμοῦ ἃ
[4]	ἀποδεικνύναι ὡς πολλοῦ ἄξιά ἐστιν.	Ακούοιτ᾿	ἄν, ἔφη ὁ Καλλίας, ἐμοῦ
[4]	διαφθεῖραι αὐτόν. Καὶ ὁ Σωκράτης	ἀκούσας,	Ηράκλεις, ἔφη, τί τοσοῦτον νομίζοντες
[4]	κεκτῆσθαι. Σὺ δὲ ὡς κακῶς	ἀκούσας	ὅτι ἀγαθόν σε ἔφην προαγωγὸν
[1]	ἀνάριστον εἶναι. Ο οὖν Καλλίας	ἀκούσας	ταῦτα εἶπεν· Αλλὰ μέντοι, ὦ
[9]	Εὐθὺς μὲν γὰρ ἡ Αριάδνη	ἀκούσασα	τοιοῦτόν τι ἐποίησεν ὡς πᾶς
[3]	Αὐτολύκῳ τούτῳ ἱκανὴ γένοιτο ἐγκονίσασθαι.	Ακουστέον	ἂν εἴη καὶ σοῦ. Τί
[4]	ἐν τῷ χρόνῳ ᾧ ὑμῶν	ἀκούω	ἀπορούντων τί τὸ δίκαιον, ἐν
[8]	καὶ ὁ Νικήρατος, ὡς ἐγὼ	ἀκούω,	ἐρῶν τῆς γυναικὸς ἀντερᾶται. Ερμογένη
[8]	φράζει ὅτι ἥδεται δέ τ᾿	ἀκούων.	Εστι δὲ καὶ ἄλλοθί που
[8]	καὶ Ομήρῳ γάνυται δέ τ᾿	ἀκούων.	Τοῦτο δὲ φράζει ὅτι ἥδεται
[8]	ποιητοῦ ἐραστὴς ἀπολογούμενος ὑπὲρ τῶν	ἀκρασίᾳ	ἐγκαλινδουμένων εἴρηκεν ὡς καὶ στράτευμα
[8]	ἀποδεῖξαι, οὐδέ γε ἀναισχυντίαν καὶ	ἀκρασίαν	παρεχόμενον ἐγκρατῆ καὶ αἰδούμενον τὸν
[2]	παρέθηκας, ἀλλὰ καὶ θεάματα καὶ	ἀκροάματα	ἥδιστα παρέχεις. Καὶ ὃς ἔφη·
[3]	Καὶ πῶς ἄν, ἔφη, λελήθοι	ἀκροώμενόν	γε αὐτῶν ὀλίγου ἀν᾿ ἑκάστην
[8]	πολλοὺς μὲν πόνους, πολλὰ δ᾿	ἄλγη	ἀνέχεται. Εἰ δὲ οἴοιτο μὴ
[4]	τῇ οἰκίᾳ γένωμαι, πάνυ μὲν	ἀλεεινοὶ	χιτῶνες οἱ τοῖχοί μοι δοκοῦσιν
[2]	γὰρ δὴ μύρῳ μὲν ὁ	ἀλειψάμενος	καὶ δοῦλος καὶ ἐλεύθερος εὐθὺς
[4]	κρόμμυον ὑποτρώγειν, ὥσπερ ἔνιοι τοὺς	ἀλεκτρυόνας	σκόροδα σιτίσαντες συμβάλλουσιν· ἡμεῖς δὲ
[4]	περιέλθωσι. Κρινάτω δ᾿ ἡμᾶς μὴ	Αλέξανδρος	ὁ Πριάμου, ἀλλ᾿ αὐτοὶ οὗτοι
[8]	ὑπὸ τῆς πείρας· ἡ δ᾿	ἀληθὴς	ἀνδραγαθία, ἂν μὴ θεὸς βλάπτῃ,
[9]	Αριάδνην, οὐ σκώπτοντας δὲ ἀλλ᾿	ἀληθινῶς	τοῖς στόμασι φιλοῦντας, πάντες ἀνεπτερωμένοι
[8]	ἐγκαλινδουμένων εἴρηκεν ὡς καὶ στράτευμα	ἀλκιμώτατον	ἂν γένοιτο ἐκ παιδικῶν τε
[4]	ἄν ποθέν τι ἐλπίζω λήψεσθαι.	Αλλ᾿	ἄγε δή, ἔφη ὁ Σωκράτης,
[4]	ἐμποιεῖ. Καὶ ὁ Ερμογένης εἶπεν·	Αλλ᾿	ἐγώ, ὦ Σώκρατες, οὐδὲ πρὸς
[6]	μὴ καὶ σὺ λοιδορουμένῳ ἐοίκῃς.	Αλλ᾿	εἴπερ γε τοῖς πᾶσι καλοῖς
[1]	~ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ.	~Αλλ᾿	ἐμοὶ δοκεῖ τῶν καλῶν κἀγαθῶν
[3]	ὁ δὲ Χαρμίδης καὶ εἶπεν·	Αλλ᾿	ἐμοὶ μὲν δοκεῖ, ὦ ἄνδρες,
[4]	οὐκ ἐπὶ τούτῳ μέγα φρονῶ.	Αλλ᾿	ἐπὶ τῷ μήν; Επὶ νὴ
[3]	φωνήσαντος προσέβλεψαν, ἤρετό τις αὐτόν·	Αλλ᾿	ἐπὶ τῷ μήν, ὦ Αὐτόλυκε;
[6]	μέντοι μοι δοκοῦν εἴποιμ᾿ ἄν.	Αλλ᾿	ὃ δοκεῖ, τοῦτ᾿ ἔφη. Τὸ
[5]	μαστροπὸν παρὰ τοῖς κριταῖς ὁρᾷ.	Αλλ᾿	ὅμως, ἔφη ὁ Κριτόβουλος, οὐκ
[6]	ἔφη, καὶ ἄλλοις γε πολλοῖς.	Αλλ᾿	ὅμως, ἔφη ὁ Σωκράτης, σὺ
[6]	Σωκράτης, μετεωρότερόν τι τῶν θεῶν;	Αλλ᾿	οὐ μὰ Δί᾿ ἔφη, οὐ
[6]	μηδενί; Μηδενὶ μηδὲ τούτων εἴκαζε.	Αλλ᾿	οὐ μέντοι γε σιωπῶν οἶδα
[4]	τι τοὐμὸν κάλλος ἀνθρώπους ὠφελήσει.	Αλλ᾿	οὐδὲ μέντοι ταύτῃ γε ἀτιμαστέον
[3]	ὅ τι ἕκαστος ἐπίστασθε ἀγαθόν.	Αλλ᾿	οὐδείς σοι, ἔφη, ἀντιλέγει τὸ
[4]	παιδὸς ὥστε ἀποκτεῖναι αὐτὸν βούλεσθαι;	Αλλ᾿	οὔτοι, ἔφη, ἀποκτεῖναι βούλονται, ἀλλὰ
[9]	τὴν Αριάδνην, οὐ σκώπτοντας δὲ	ἀλλ᾿	ἀληθινῶς τοῖς στόμασι φιλοῦντας, πάντες
[4]	Νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ Σωκράτης,	ἀλλ᾿	ἄλλην που δόξαν γελοίαν κίνδυνος
[2]	σώματος ἐν τῇ ὀρχήσει ἦν,	ἀλλ᾿	ἅμα καὶ τράχηλος καὶ σκέλη
[2]	βιαζόμενοι μεθύειν ὑπὸ τοῦ οἴνου	ἀλλ᾿	ἀναπειθόμενοι πρὸς τὸ παιγνιωδέστερον ἀφιξόμεθα.
[5]	ἔφη, πρῶτον τῆς δίκης καλοῦμαι·	ἀλλ᾿	ἀποκρίνου. Σὺ δέ γε βερώτα.
[2]	ἐν ὄχλῳ πρεσβύτην ὄντα ἀποδύεσθαι,	ἀλλ᾿	ἀρκέσει μοι οἶκος ἑπτάκλινος, ὥσπερ
[4]	ἡμᾶς μὴ Αλέξανδρος ὁ Πριάμου,	ἀλλ᾿	αὐτοὶ οὗτοι οὕσπερ σὺ οἴει
[5]	κάλλιον; Οτι, ἔφη, οὐκ ἀντιφράττει,	ἀλλ᾿	ἐᾷ εὐθὺς τὰς ὄψεις ὁρᾶν
[6]	παρέχων. Ταῦτα μέν, ἔφη, ἔα·	ἀλλ᾿	εἰπέ μοι πόσους ψύλλα πόδας
[4]	τίμια ὠνοῦμαι {πολυτελῆ γὰρ γίγνεται}	ἀλλ᾿	ἐκ τῆς ψυχῆς ταμιεύομαι. Καὶ
[4]	ἑαυτοῖς δὲ οὐ δύνανται ποιῆσαι,	ἀλλ᾿	ἐν μισθωταῖς οἰκοῦσι; Καὶ ἀνάσχου
[4]	πλοῦτον καὶ τὴν πενίαν ἔχειν	ἀλλ᾿	ἐν ταῖς ψυχαῖς. Ορῶ γὰρ
[4]	τὸν Δί᾿ ἔφη, οὐδὲ τοῦτο,	ἀλλ᾿	ἔνιοι καὶ ἐχθιόνως ἔχουσιν ἢ
[7]	ἐντυχεῖν, εἴ τις τούτου δεῖται,	ἀλλ᾿	ἔξεστιν αὐτίκα μάλα τὰ παρόντα
[4]	γε εἰ μὴ ἐπ᾿ ἄλλῳ	ἀλλ᾿	ἐπὶ τῷ χρωτὶ ἄξιον μέγα
[8]	ἐπειδὴ καὶ ἔστιν οὐ ψυχῆς	ἀλλ᾿	εὐμορφίας τῆς ἐμῆς. ὅτι γε
[9]	γὰρ οὐ δεδιδαγμένοις τὰ σχήματα	ἀλλ᾿	ἐφειμένοις πράττειν ἃ πάλαι ἐπεθύμουν.
[1]	Τί τοῦτ᾿ ἔφη, ὦ Φίλιππε;	ἀλλ᾿	ἢ ὀδύνη σε εἴληφε; Καὶ
[4]	πόλει γεγένημαι, οὐκέτι δὲ ἀπειλοῦμαι,	ἀλλ᾿	ἤδη ἀπειλῶ ἄλλοις, ὡς ἐλευθέρῳ
[8]	οὐχ ἡδυσώματος ὀνομασθεὶς ὁ Γανυμήδης	ἀλλ᾿	ἡδυγνώμων ἐν θεοῖς τετίμηται. Αλλὰ
[8]	ἑαυτὸν καὶ τὸν πατέρα κοσμήσειν,	ἀλλ᾿	ἱκανὸς γενήσεσθαι δι᾿ ἀνδραγαθίαν καὶ
[1]	του κατεχόμενοι ἀξιοθέατοι δοκοῦσιν εἶναι·	ἀλλ᾿	οἱ μὲν ἐξ ἄλλων πρὸς
[4]	τοὺς πλεῖστον ἀριθμοῦντας χρυσίον θαυμάζει,	ἀλλ᾿	οἳ ἂν αὐτῷ ἀρέσκωσι τούτοις
[4]	ἀριθμῷ οὔτε σταθμῷ ἐπήρκει μοι,	ἀλλ᾿	ὁπόσον ἐδυνάμην φέρεσθαι, τοσοῦτόν μοι
[8]	ὅπως πλείονος ἄξιος γένηται ἐπιμελεῖται,	ἀλλ᾿	ὅπως αὐτὸς ὅτι πλεῖστα ὡραῖα
[6]	καὶ ὅταν λέγητ᾿ ἔφη. Οὐκ	ἀλλ᾿	ὅταν διαλίπωμεν. Η οὖν λέληθέ
[8]	πεποίηται οὐχ ὡς παιδικοῖς Πατρόκλῳ	ἀλλ᾿	ὡς ἑταίρῳ ἀποθανόντι ἐκπρεπέστατα τιμωρῆσαι.
[6]	πάντ᾿ αὐτοῦ βελτίων φῂς εἶναι.	Αλλὰ	βούλει πονηροτέροις εἰκάζω αὐτόν; Μηδὲ
[8]	καὶ φέρω καὶ οἴσω φιλικῶς.	Αλλὰ	γάρ, ἔφη, τὸν μὲν σὸν
[7]	ὑγρόν ἐστι, κατασβέννυσι τὸ πῦρ.	Αλλὰ	γὰρ καὶ ταῦτα μὲν οὐκ
[3]	Ο δὲ ἀπώμοσε μηδὲ ὀβολόν.	Αλλὰ	γῆν πολλὴν κέκτησαι; Ισως ἄν,
[4]	πόλις τέλος φέρουσα τρέφει με.	Αλλὰ	καὶ Σωκράτει, ὅτε μὲν πλούσιος
[3]	τοῦτο μέντοι ἐγὼ οὐκ οἶδα.	Αλλὰ	λανθάνει σε ὅτι οὐκ ἂν
[4]	ἄνθρωποι, ἂν μὴ δανείσῃς, ὀργίζονται.	Αλλὰ	μὰ Δί᾿ ἔφη ὁ Νικήρατος,
[4]	σε ἔφην προαγωγὸν εἶναι, ὠργίσθης.	Αλλὰ	μὰ Δί᾿ ἔφη, οὐ νῦν.
[4]	τῷ χρωτὶ ἄξιον μέγα φρονεῖν.	Αλλὰ	μὰ Δί᾿ ἔφη, οὐκ ἐπὶ
[1]	οὖν Καλλίας ἀκούσας ταῦτα εἶπεν·	Αλλὰ	μέντοι, ὦ ἄνδρες, αἰσχρὸν στέγης
[6]	πονηροτέροις εἰκάζω αὐτόν; Μηδὲ πονηροτέροις.	Αλλὰ	μηδενί; Μηδενὶ μηδὲ τούτων εἴκαζε.
[8]	ἐρώμενος ὢν ἤδη ἄλλων ἐπιθυμεῖ.	Αλλὰ	μὴν καὶ ὁ Νικήρατος, ὡς
[8]	τὴν τοῦ ἀναπειθομένου ψυχὴν διαφθείρει.	Αλλὰ	μὴν καὶ ὁ χρημάτων γε
[4]	ἐντυχὼν οὐ διψῶν πίνω αὐτόν.	Αλλὰ	μὴν καὶ πολὺ δικαιοτέρους γε
[8]	ἀλλ᾿ ἡδυγνώμων ἐν θεοῖς τετίμηται.	Αλλὰ	μήν, ὦ Νικήρατε, καὶ Αχιλλεὺς
[7]	ἐπιχαριτώτερον εἶναι. Ο οὖν Συρακόσιος,	Αλλὰ	ναὶ μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη,
[4]	ὥσπερ κνῆσμά τι ἐδόκουν ἔχειν.	Αλλὰ	νῦν τοί σοι, ἔφη, ὦ
[2]	Ο δ᾿ αὖ Σωκράτης εἶπεν·	Αλλὰ	πίνειν μέν, ὦ ἄνδρες, καὶ
[2]	ἔφη, οὐ παρὰ τῶν μυροπωλῶν.	Αλλὰ	πόθεν δή; Ο μὲν Θέογνις
[4]	ἐμοὶ σύνεστιν οὕτω διατεθῆναι αὐτόν;	Αλλὰ	πότε μήν; Οὐχ ὁρᾷς ὅτι
[3]	τέχνην δι᾿ ἧς τοῦτο ἀπεργάζομαι.	Αλλὰ	σὺ αὖ, ἔφη, λέγε, ὦ
[4]	δυνησομένῳ. Καὶ ὁ Χαρμίδης εἶπεν·	Αλλὰ	τί δή ποτε, ὦ Σώκρατες,
[4]	ἐκολάσθην. Καὶ ὁ Σωκράτης εἶπεν·	Αλλὰ	τούτων μὲν οὐδὲν ἄπιστον. Εκεῖνο
[8]	ὑμνοῦνται οὐ διὰ τὸ συγκαθεύδειν	ἀλλὰ	διὰ τὸ ἄγασθαι ἀλλήλους τὰ
[5]	ἔφη, ἔχω πρὸς σὲ ἀντιλέγειν,	ἀλλὰ	διαφερόντων, ἔφη, τὰς ψήφους, ἵνα
[5]	ἔφη ὁ Κριτόβουλος, οὐκ ἀναδύομαι·	ἀλλὰ	δίδασκε, εἴ τι ἔχεις σοφόν,
[4]	Δί᾿ ἔφη, οὐ μὲν δή·	ἀλλὰ	καὶ δέδοικα περὶ αὐτοῦ ἰσχυρῶς.
[2]	γὰρ μόνον δεῖπνον ἄμεμπτον παρέθηκας,	ἀλλὰ	καὶ θεάματα καὶ ἀκροάματα ἥδιστα
[8]	μυθολογῆσαι ὡς οὐ μόνον ἄνθρωποι	ἀλλὰ	καὶ θεοὶ καὶ ἥρωες τὴν
[4]	κρόμμυόν γε οὐ μόνον σῖτον	ἀλλὰ	καὶ ποτὸν ἡδύνει. Εἰ δὲ
[1]	μετὰ σπουδῆς πραττόμενα ἀξιομνημόνευτα εἶναι,	ἀλλὰ	καὶ τὰ ἐν ταῖς παιδιαῖς.
[9]	{ὥστε} μὴ μόνον τὸν Διόνυσον	ἀλλὰ	καὶ τοὺς παρόντας ἅπαντας συνομόσαι
[4]	μέντοι, ἔφη, ἐγὼ οὐ ποιῶ,	ἀλλὰ	μάλα φιλοκινδύνως ὑπομένω, ἄν ποθέν
[8]	τῶν ἐν τοῖς ἀφροδισίοις εὐφροσυνῶν,	ἀλλὰ	νήφων μεθύοντα ὑπὸ τῆς ἀφροδίτης
[2]	παχύνονται, τὰ δὲ σκέλη λεπτύνονται,	ἀλλὰ	παντὶ διαπονῶν τῷ σώματι πᾶν
[4]	ἐγώ τε νῦν οὐδενὶ φθονῶ,	ἀλλὰ	πᾶσι τοῖς φίλοις καὶ ἐπιδεικνύω
[8]	ἁβρότητι χλιδαινομένου οὐδὲ μαλακίᾳ θρυπτομένου,	ἀλλὰ	πᾶσιν ἐπιδεικνυμένου ῥώμην τε καὶ
[8]	μὴν ὅτι γε οὐ βιάζεται,	ἀλλὰ	πείθει, διὰ τοῦτο μᾶλλον μισητέος.
[4]	Αλλ᾿ οὔτοι, ἔφη, ἀποκτεῖναι βούλονται,	ἀλλὰ	πεῖσαι αὐτὸν συγκαθεύδειν αὐτοῖς. Σὺ
[8]	οἰηθείη, διὰ τοῦτο καὶ ἀνεπαφροδιτοτέρα,	ἀλλὰ	σαφῶς καὶ ἀποτελεῖται ἡ εὐχὴ
[8]	Θεὰν γὰρ οὐ τὴν Αναίδειαν	ἀλλὰ	τὴν Αἰδῶ νομίζουσι. Δοκοῦμεν δ᾿
[2]	βουλομένους γενέσθαι οὐ τοὺς εὐπειθεστάτους	ἀλλὰ	τοὺς θυμοειδεῖς ἵππους κτωμένους. Νομίζουσι
[8]	γέ σε μὴ τῷ δοκεῖν	ἀλλὰ	τῷ ὄντι ἀρετῆς ἐπιμελούμενον. ἡ
[6]	οὐ τούτων σε λέγουσιν ἐπιμελεῖσθαι,	ἀλλὰ	τῶν ἀνωφελεστάτων. Οὐκοῦν καὶ οὕτως
[5]	καὶ τῷ νικήσαντι μὴ ταινίας	ἀλλὰ	φιλήματα ἀναδήματα παρὰ τῶν κριτῶν
[2]	οὐ καὶ σὺ παιδεύεις Ξανθίππην,	ἀλλὰ	χρῇ γυναικὶ τῶν οὐσῶν, οἶμαι
[8]	φημι καὶ Γανυμήδην οὐ σώματος	ἀλλὰ	ψυχῆς ἕνεκα ὑπὸ Διὸς εἰς
[7]	οὐ ποιεῖ, ἐν αὑτῷ δὲ	ἄλλα	ἐμφαινόμενα παρέχεται· καὶ πῶς τὸ
[6]	κύριον πείθειν, οἱ δὲ καὶ	ἄλλα	ἔσκωπτον. Ο δὲ Ερμογένης κἀνταῦθα
[4]	τὴν Ηραν, ἔφη, τά τε	ἄλλα	ζηλῶ σε τοῦ πλούτου καὶ
[8]	ὄχλον πάρεχε· ὡς γὰρ ὁρᾷς,	ἄλλα	πράττω. Καὶ ὁ Αντισθένης ἔλεξεν·
[8]	τὴν Ηραν, ἔφη, ὦ Σώκρατες,	ἄλλα	τέ σου πολλὰ ἄγαμαι καὶ
[2]	τοι ἐσθὴς ἄλλη μὲν γυναικί,	ἄλλη	δὲ ἀνδρὶ καλή, οὕτω καὶ
[2]	καὶ ὀσμὴ ἄλλη μὲν ἀνδρί,	ἄλλη	δὲ γυναικὶ πρέπει. Καὶ γὰρ
[2]	ἀνδρὶ καλή, οὕτω καὶ ὀσμὴ	ἄλλη	μὲν ἀνδρί, ἄλλη δὲ γυναικὶ
[2]	Σωκράτης. ὥσπερ γάρ τοι ἐσθὴς	ἄλλη	μὲν γυναικί, ἄλλη δὲ ἀνδρὶ
[6]	τῶν μὲν αὑτοῦ ἐπιδειγμάτων ἀμελοῦντας,	ἀλλήλοις	δὲ ἡδομέ νους, φθονῶν τῷ
[5]	τε ταῦτα μηδὲν ὅμοια ὄντα	ἀλλήλοις	πάντα καλὰ εἶναι; Αν νὴ
[8]	ἂν ἔφη οἴεσθαι μάλιστα αἰδεῖσθαι	ἀλλήλους	ἀπολείπειν, θαυμαστὰ λέγων, εἴ γε
[8]	τε ἀφροντιστεῖν καὶ ἀναισχυντεῖν πρὸς	ἀλλήλους	ἐθιζόμενοι, οὗτοι μάλιστα αἰσχυνοῦνται αἰσχρόν
[9]	πρὸς αὐτήν, ἔπειτα παιξοῦνται πρὸς	ἀλλήλους.	Εκ τούτου πρῶτον μὲν ἡ
[3]	συνόντες ὠφελεῖν τι ἢ εὐφραίνειν	ἀλλήλους;	Εντεῦθεν εἶπαν πολλοί· Σὺ τοίνυν
[8]	ἀνάγκη τούτους ἡδέως μὲν προσορᾶν	ἀλλήλους,	εὐνοϊκῶς δὲ διαλέγεσθαι, πιστεύειν δὲ
[4]	τοὺς σοὺς λόγους ἐρῶντες ἐκυνοδρομοῦμεν	ἀλλήλους	ζητοῦντες; Ταῦτα οὖν ὁρῶν δυνάμενόν
[9]	οἱ συμπόται ἰδόντες περιβεβληκότας τε	ἀλλήλους	καὶ ὡς εἰς εὐνὴν ἀπιόντας,
[9]	δὴ φιλούντων τε καὶ ἀσπαζομένων	ἀλλήλους	σχήματα παρῆν θεάσασθαι. Οἱ δ᾿
[8]	συγκαθεύδειν ἀλλὰ διὰ τὸ ἄγασθαι	ἀλλήλους	τὰ μέγιστα καὶ κάλλιστα κοινῇ
[4]	καὶ τούτους δυνάμενος ποιεῖν ἐπιθυμεῖν	ἀλλήλων,	οὗτος ἄν μοι δοκεῖ καὶ
[8]	καὶ πιστεύεσθαι, καὶ προνοεῖν μὲν	ἀλλήλων,	συνήδεσθαι δ᾿ ἐπὶ ταῖς καλαῖς
[9]	παῖδα καὶ τὴν παῖδα ὑπ᾿	ἀλλήλων	φιλεῖσθαι. Εῴκεσαν γὰρ οὐ δεδιδαγμένοις
[4]	Δί᾿ ἔφη ὁ Σωκράτης, ἀλλ᾿	ἄλλην	που δόξαν γελοίαν κίνδυνος ἡμῖν
[8]	μὴ συγκόψῃς με· τὴν δ᾿	ἄλλην	χαλεπότητα ἐγώ σου καὶ φέρω
[2]	τις ὡς εἴπερ τι καὶ	ἄλλο	καὶ τοῦτο μαθητόν. Ο δὲ
[4]	χερσί. Καὶ πρὸς τούτοις γε	ἄλλο	οἶδα, καὶ ὑμῖν αὐτίκα μάλ᾿
[1]	ἐγένετο. Αὖθις δ᾿ ὀλίγον ὕστερον	ἄλλο	τι γελοῖον ἐβούλετο λέγειν. ὡς
[2]	ἔφη ὁ Σωκράτης· καὶ γὰρ	ἄλλο	τι προσενενόησα, ὅτι οὐδὲν ἀργὸν
[8]	τ᾿ ἀκούων. Εστι δὲ καὶ	ἄλλοθί	που πυκινὰ φρεσὶ μήδεα εἰδώς.
[8]	καὶ Θησεὺς καὶ Πειρίθους καὶ	ἄλλοι	δὲ πολλοὶ τῶν ἡμιθέων οἱ
[8]	Διόσκουροί εἰσι, λέγονται δὲ καὶ	ἄλλοι·	καὶ ἐγὼ δέ φημι καὶ
[8]	ὢν διατελῶ. Οἱ μὲν δὴ	ἄλλοι	περὶ τῶν ῥηθέντων διελέγοντο, ὁ
[1]	τὸν πατέρα ἐκαθέζετο, οἱ δ᾿	ἄλλοι,	ὥσπερ εἰκός, κατεκλίθησαν. Εὐθὺς μὲν
[2]	ταύτην ὑποίσω, ῥᾳδίως τοῖς γε	ἄλλοις	ἅπασιν ἀνθρώποις συνέσομαι. Καὶ οὗτος
[6]	μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη, καὶ	ἄλλοις	γε πολλοῖς. Αλλ᾿ ὅμως, ἔφη
[2]	πολλοῖς μέν, ὦ ἄνδρες, καὶ	ἄλλοις	δῆλον καὶ ἐν οἷς δ᾿
[2]	δύνωνται κατέχειν, ῥᾳδίως τοῖς γε	ἄλλοις	ἵπποις χρήσεσθαι. Κἀγὼ δὴ βουλόμενος
[4]	καὶ οἰκοδόμους πολλοὺς ὁρᾷς οἳ	ἄλλοις	μὲν πολλοῖς ποιοῦσιν οἰκίας, ἑαυτοῖς
[4]	καὶ οἱ μάντεις λέγονται δήπου	ἄλλοις	μὲν προαγορεύειν τὸ μέλλον, ἑαυτοῖς
[1]	καὶ Γοργίᾳ καὶ Προδίκῳ καὶ	ἄλλοις	πολλοῖς, ἡμᾶς δ᾿ ὁρᾷς αὐτουργούς
[3]	Στησιμβρότῳ τε καὶ Αναξιμάνδρῳ καὶ	ἄλλοις	πολλοῖς πολὺ δέδωκας ἀργύριον, ὥστε
[4]	δὲ ἀπειλοῦμαι, ἀλλ᾿ ἤδη ἀπειλῶ	ἄλλοις,	ὡς ἐλευθέρῳ τε ἔξεστί μοι
[4]	ὑπερασπάζονταί με διὰ τὸ μηδένα	ἄλλον	αὐταῖς ἐθέλειν προσιέναι. Καὶ πάντα
[4]	τὰ παρόντα ἀρκεῖ ἥκιστα τῶν	ἀλλοτρίων	ὀρέγονται. ἄξιον δ᾿ ἐννοῆσαι ὡς
[4]	ὄντα διδοίην ἢ ἕτερα παρ᾿	ἄλλου	λαμβάνοιμι, ἥδιον δ᾿ ἂν δουλεύοιμι
[8]	καὶ προσδεόμενος ἢ φιλήματος ἢ	ἄλλου	τινὸς ψηλαφήματος παρακολουθεῖ. Εἰ δὲ
[8]	οὐ διαλέγῃ μοι, τοτὲ δ᾿	ἄλλου	του ἐφιέμενος. Καὶ ὁ Σωκράτης
[4]	αὐτόν, εἰ πρὸς μὲν τοὺς	ἄλλους	δύνασαι δικαίους {ἂν} ποιεῖν αὐτούς,
[4]	σοί γε εἰ μὴ ἐπ᾿	ἄλλῳ	ἀλλ᾿ ἐπὶ τῷ χρωτὶ ἄξιον
[5]	καλὸν εἶναι ἢ καὶ ἐν	ἄλλῳ	τινί; Εγὼ μὲν ναὶ μὰ
[4]	ἀνθρώποις καλά· τυφλὸς δὲ τῶν	ἄλλων	ἁπάντων μᾶλλον δεξαίμην ἂν εἶναι
[8]	καὶ νῦν ἐρώμενος ὢν ἤδη	ἄλλων	ἐπιθυμεῖ. Αλλὰ μὴν καὶ ὁ
[7]	κατεσβέσθη. ~Εκ τούτου δὲ τῶν	ἄλλων	οἱ μὲν ἐκέλευον εἰκάζειν, οἱ
[9]	τύχοιεν. Σωκράτης δὲ καὶ τῶν	ἄλλων	οἱ ὑπομείναντες πρὸς Λύκωνα καὶ
[1]	εἶναι· ἀλλ᾿ οἱ μὲν ἐξ	ἄλλων	πρὸς τὸ γοργότεροί τε ὁρᾶσθαι
[1]	φύσει βασιλικόν τι κάλλος εἶναι,	ἄλλως	τε καὶ ἂν μετ᾿ αἰδοῦς
[2]	μύρῳ χρίεται. Αἱ μέντοι γυναῖκες	ἄλλως	τε καὶ ἂν νύμφαι τύχωσιν
[6]	ἄν τι ὑπὸ τῶν φθόγγων,	ἄλλως	τε καὶ εἰ μορφάζοις, ὥσπερ
[8]	ἱδρυμένου, Ερωτος, μὴ {ἂν} ἀμνημονῆσαι,	ἄλλως	τε καὶ ἐπειδὴ πάντες ἐσμὲν
[1]	γε φθονῆσαι· εἰσίτω οὖν. Καὶ	ἅμα	ἀπέβλεψεν εἰς τὸν Αὐτόλυκον, δῆλον
[7]	λέγειν, νῦν ἂν μάλιστα καὶ	ἅμα	ᾄσαιμεν; Καὶ εὐθὺς τοῦτ᾿ εἰπὼν
[9]	συμπόται ὁρῶντες ἅμα μὲν ἐκρότουν,	ἅμα	δὲ ἐβόων αὖθις. ὡς δὲ
[4]	Θαυμαστά γ᾿ ἔφη ὁ Αντισθένης	ἅμα	εἰσβλέπων ὡς ἐλέγχων αὐτόν, εἰ
[3]	εἶπεν· Επὶ τῷ πατρί, καὶ	ἅμα	ἐνεκλίθη αὐτῷ. Καὶ ὁ Καλλίας
[8]	γέ τοι τὰ τοιαῦτα ἔργα	ἅμα	ἐρῶντες τῆς φιλίας καὶ χρώμενοι
[3]	πάντες προσέβλεψαν αὐτῷ, καὶ πολλοὶ	ἅμα	ἤροντο εἰ καὶ σφίσι δηλώσοι
[2]	ἐν τῇ ὀρχήσει ἦν, ἀλλ᾿	ἅμα	καὶ τράχηλος καὶ σκέλη καὶ
[8]	ἐν τοῖς ἥλιξιν ἡγεμονική τε	ἅμα	καὶ φιλόφρων οὖσα οὐδὲν ἐπιδεῖται
[1]	ἐμὴν οἰκίαν δεῖπνον προσφέρεσθαι. Καὶ	ἅμα	λέγων ταῦτα ἀπεμύττετό τε καὶ
[9]	ἀντιπεριελάμβανεν. Οἱ δὲ συμπόται ὁρῶντες	ἅμα	μὲν ἐκρότουν, ἅμα δὲ ἐβόων
[2]	αὐλητρίδα θάττονα ῥυθμὸν ἐπάγειν ἵει	ἅμα	πάντα καὶ σκέλη καὶ χεῖρας
[7]	τό γε ἐπὶ τοῦ τροχοῦ	ἅμα	περιδινουμένου γράφειν τε καὶ ἀναγιγνώσκειν
[2]	μέχρι δώδεκα. ἡ δὲ λαμβάνουσα	ἅμα	τε ὠρχεῖτο καὶ ἀνερρίπτει δονουμένους
[8]	πολλὰ ἄγαμαι καὶ ὅτι νῦν	ἅμα	χαριζόμενος Καλλίᾳ καὶ παιδεύεις αὐτὸν
[4]	διδάσκοι ἄν; Πάνυ μὲν οὖν.	Αμείνων	δ᾿ ἂν εἴη, ἔφη, ὁ
[3]	καὶ ἀφύλακτον ὂν σῴζεται καὶ	ἀμελούμενον	ἰσχυρότερον γίγνεται. Σὺ δὲ δή,
[6]	Συρακόσιος τῶν μὲν αὑτοῦ ἐπιδειγμάτων	ἀμελοῦντας,	ἀλλήλοις δὲ ἡδομέ νους, φθονῶν
[2]	ἑστιᾷς. Οὐ γὰρ μόνον δεῖπνον	ἄμεμπτον	παρέθηκας, ἀλλὰ καὶ θεάματα καὶ
[4]	δέ τι κακὸν λάβωσι, φεύγουσιν	ἀμεταστρεπτί,	φοβούμενοι μὴ καὶ ἄκοντες γελάσωσι;
[8]	ἀνθρώπου ἱδρυμένου, Ερωτος, μὴ {ἂν}	ἀμνημονῆσαι,	ἄλλως τε καὶ ἐπειδὴ πάντες
[8]	τι ποιήσῃ μήτ᾿ ἂν καμὼν	ἀμορφότερος	γένηται, μειωθῆναι ἂν τὴν φιλίαν;
[1]	Αντισθένην καὶ Χαρμίδην, τοῖς μὲν	ἀμφ᾿	Αὐτόλυκον ἡγεῖσθαί τινα ἔταξεν, αὐτὸς
[1]	ἔταξεν, αὐτὸς δὲ προσῆλθε τοῖς	ἀμφὶ	Σωκράτην, καὶ εἶπεν· Εἰς καλόν
[1]	σπουδῆς ἄξιον ὄντα. Οἱ οὖν	ἀμφὶ	τὸν Σωκράτην πρῶτον μέν, ὥσπερ
[4]	μέχρι τοῦ μὴ διψῆν καὶ	ἀμφιέννυσθαι	ὥστε ἔξω μὲν μηδὲν μᾶλλον
[2]	Σωκράτης ἔφη· Τοῦτο μὲν ἐπειδὴ	ἀμφίλογόν	ἐστιν, εἰς αὖθις ἀποθώμεθα· νυνὶ
[8]	τῶν ἐρωμένων· ἂν δὲ καὶ	ἀμφότερα	στέρξωσι, τὸ μὲν τῆς ὥρας
[4]	γραμματιστῇ ἐν τῷ αὐτῷ βιβλίῳ	ἀμφότεροι	ἐμαστεύετέ τι, τὴν κεφαλὴν πρὸς
[2]	παῖς ἐκιθάρισε, καὶ ἐδόκουν μάλα	ἀμφότεροι	ἱκανῶς εὐφραίνειν, εἶπεν ὁ Σωκράτης·
[8]	αἴτιον τὸ πατέρων τε ὀνομαστῶν	ἀμφοτέρους	ὑμᾶς εἶναι καὶ αὐτοὺς ἐπιφανεῖς.
[4]	γὰρ παύσῃ σὺ Κλεινίου μεμνημένος;	Αν	δὲ μὴ ὀνομάζω, ἧττόν τί
[5]	ὄντα ἀλλήλοις πάντα καλὰ εἶναι;	Αν	νὴ Δί᾿ ἔφη, πρὸς τὰ
[3]	λελήθοι ἀκροώμενόν γε αὐτῶν ὀλίγου	ἀν᾿	ἑκάστην ἡμέραν; Οἶσθά τι οὖν
[6]	τὸ μέντοι μοι δοκοῦν εἴποιμ᾿	ἄν.	Αλλ᾿ ὃ δοκεῖ, τοῦτ᾿ ἔφη.
[3]	Αλλὰ γῆν πολλὴν κέκτησαι; Ισως	ἄν,	ἔφη, Αὐτολύκῳ τούτῳ ἱκανὴ γένοιτο
[6]	τῶν ἀνωφελεστάτων. Οὐκοῦν καὶ οὕτως	ἄν,	ἔφη, θεῶν ἐπιμελοίμην· ἄνωθεν μέν
[4]	τούτου δὲ ὁ Νικήρατος, Ακούοιτ᾿	ἄν,	ἔφη, καὶ ἐμοῦ ἃ ἔσεσθε
[3]	ταῦτα τὰ ἔπη; Καὶ πῶς	ἄν,	ἔφη, λελήθοι ἀκροώμενόν γε αὐτῶν
[4]	ὡς πολλοῦ ἄξιά ἐστιν. Ακούοιτ᾿	ἄν,	ἔφη ὁ Καλλίας, ἐμοῦ πρῶτον.
[6]	εἶπε· Τῷ μὲν ἐλεγχομένῳ οἶμαι	ἄν,	ἔφη, πρέπειν συριγμόν. Τοιούτων δὲ
[6]	ὁ Σωκράτης ὀνομάσας αὐτόν, Εχοις	ἄν,	ἔφη, ὦ Ερμόγενες, εἰπεῖν ἡμῖν
[4]	δυνάμενος ποιεῖν ἐπιθυμεῖν ἀλλήλων, οὗτος	ἄν	μοι δοκεῖ καὶ πόλεις δύνασθαι
[8]	τὴν Αἰδῶ νομίζουσι. Δοκοῦμεν δ᾿	ἄν	μοι πάντες ὁμόλογοι γενέσθαι περὶ
[4]	συμφέροντα εἰς τὸ ἀρέσκειν διδάσκοι	ἄν;	Πάνυ μὲν οὖν. Αμείνων δ᾿
[4]	ποιῶ, ἀλλὰ μάλα φιλοκινδύνως ὑπομένω,	ἄν	ποθέν τι ἐλπίζω λήψεσθαι. Αλλ᾿
[6]	ὁ Σωκράτης, Ω Καλλία, ἔχοις	ἄν	τι, ἔφη, ἀνδρὶ ἐλεγχομένῳ βοηθῆσαι;
[8]	ταῖς καλαῖς πράξεσι, συνάχθεσθαι δὲ	ἄν	τι σφάλμα προσπίπτῃ, τότε δ᾿
[6]	καὶ τοὺς σοὺς λόγους ἡδύνεσθαι	ἄν	τι ὑπὸ τῶν φθόγγων, ἄλλως
[8]	τοῦ ἐραστοῦ. Καὶ σκοπῶν δ᾿	ἄν	τις εὕροι ἐκ μὲν τῶν
[8]	ἐστίν, οὐ μέντοι, ὥς γ᾿	ἄν	τις οἰηθείη, διὰ τοῦτο καὶ
[6]	ἂν τρίχα, μὴ ὅτι λόγον	ἄν	τις παρείρειε; Καὶ ὁ Σωκράτης,
[8]	τῷ ποτέρως παιδὶ φιληθέντι μᾶλλον	ἄν	τις πιστεύσειεν ἢ χρήματα ἢ
[2]	ἔφη ὁ Σωκράτης. Καὶ πόθεν	ἄν	τις τοῦτο τὸ χρῖμα λάβοι;
[6]	δείπνου ἐργάσομαι. Καὶ ῥᾳδίως γ᾿	ἂν	ἃ μὴ δεῖ λέγειν, ἔφη,
[8]	δὲ ἀνθρώπου ἱδρυμένου, Ερωτος, μὴ	{ἂν}	ἀμνημονῆσαι, ἄλλως τε καὶ ἐπειδὴ
[4]	γάμους ἐπιτηδείους συνάγειν, καὶ πολλοῦ	ἂν	ἄξιος εἶναι καὶ πόλεσι καὶ
[3]	Εγὼ μὲν τοίνυν, ἔφη, ἥδιστ᾿	ἂν	ἀπολάβοιμι παρὰ Καλλίου τὴν ὑπόσχεσιν.
[2]	θαρρῶν διδασκέτω ὅ τι βούλοιτ᾿	ἂν	αὐτῇ ἐπισταμένῃ χρῆσθαι. Καὶ ὁ
[4]	ὡς μόλις αὐτὰ καὶ {ἐγὼ	ἂν}	αὐτὸς εὑρίσκω· ὅμως δὲ περίεστί
[4]	ἂν δύνωμαι καὶ ἐφ᾿ οἷς	ἂν	αὐτοὺς μάρτυρας ποιήσωμαι ἑκὼν οὐδὲν
[4]	ἀριθμοῦντας χρυσίον θαυμάζει, ἀλλ᾿ οἳ	ἂν	αὐτῷ ἀρέσκωσι τούτοις συνὼν διατελεῖ.
[5]	εὐθὺς τὰς ὄψεις ὁρᾶν ἃ	ἂν	βούλωνται· ἡ δὲ ὑψηλὴ ῥὶς
[2]	κάτω πρὸς τὰ ἄνω, ἀζήμιος	ἂν	γενέσθαι. Καὶ ὁ Καλλίας εἶπεν·
[8]	εἴρηκεν ὡς καὶ στράτευμα ἀλκιμώτατον	ἂν	γένοιτο ἐκ παιδικῶν τε καὶ
[8]	αὐτὸν τἆλλα ῥᾳδιουργεῖν· ὃς δ᾿	ἂν	γιγνώσκῃ ὅτι ἂν μὴ καλὸς
[2]	μὴ ὅτι λέγειν τι δυνησόμεθα·	ἂν	δὲ ἡμῖν οἱ παῖδες μικραῖς
[8]	μέμφονται καὶ μισοῦσι τῶν ἐρωμένων·	ἂν	δὲ καὶ ἀμφότερα στέρξωσι, τὸ
[8]	εὐφραινομένους διατελεῖν, ὅταν ὑγιαίνοντες συνῶσιν,	ἂν	δὲ κάμῃ ὁπότερος οὖν, πολὺ
[4]	ἔργον μέγ᾿ ἐστὶ καὶ ἀνεγεῖραι.	ἂν	δέ ποτε καὶ ἀφροδισιάσαι τὸ
[3]	Αλλὰ λανθάνει σε ὅτι οὐκ	ἂν	δέξαιο τὰ βασιλέως χρήματα ἀντὶ
[5]	ἢ εὖ πεφυκότα πρὸς ἃ	ἂν	δεώμεθα, καὶ ταῦτ᾿ ἔφη ὁ
[4]	καλὸς καὶ ἡσυχίαν ἔχων πάντ᾿	ἂν	διαπράξαιτο. Εγὼ γοῦν καίπερ εἰδὼς
[4]	ἔοικας, εἰ τοῦτο γένοιτο, νομίζεις	ἂν	διαφθαρῆναι αὐτόν; Ναὶ μὰ Δί᾿
[4]	καλός εἰμι, ὡς οἴομαι, ὑμεῖς	ἂν	δικαίως ἀπάτης δίκην ὑπέχοιτε· οὐδενὸς
[2]	βούληται τῇ ἀρετῇ διαφέρειν} ὃς	ἂν	δοκῇ αὐτῷ ἱκανώτατος εἶναι εἰς
[4]	παρ᾿ ἄλλου λαμβάνοιμι, ἥδιον δ᾿	ἂν	δουλεύοιμι ἢ ἐλεύθερος εἴην, εἴ
[1]	τις; Οὔτε γὰρ ἔγωγε σπουδάσαι	ἂν	δυναίμην μᾶλλον ἤπερ ἀθάνατος γενέσθαι,
[8]	πάντοθεν γοῦν φέρων ὅ τι	ἂν	δύνηται πλείονος ἄξιον ποιεῖ τὸν
[4]	αὖ παρέχομαι, εὐφημῶ τε ὅσα	ἂν	δύνωμαι καὶ ἐφ᾿ οἷς ἂν
[9]	τοιοῦτόν τι ἐποίησεν ὡς πᾶς	ἂν	ἔγνω ὅτι ἀσμένη ἤκουσε· καὶ
[4]	οἶδ᾿ ὅτι καὶ νυνὶ θᾶττον	ἂν	ἐγὼ καὶ σιωπῶν πείσαιμι τὸν
[9]	αὐτὴν ὁ Διόνυσος, ἐπιχορεύσας ὥσπερ	ἂν	εἴ τις φιλικώτατα ἐκαθέζετο ἐπὶ
[8]	καὶ τῶν παιδικῶν ὃς μὲν	ἂν	εἰδῇ ὅτι ὁ τοῦ εἴδους
[4]	Πάνυ μὲν οὖν. Αμείνων δ᾿	ἂν	εἴη, ἔφη, ὁ ἑνὶ δυνάμενος
[4]	ἔλεξεν ὁ Σωκράτης· Οὐκοῦν λοιπὸν	ἂν	εἴη ἡμῖν ἃ ἕκαστος ὑπέσχετο
[3]	τούτῳ ἱκανὴ γένοιτο ἐγκονίσασθαι. Ακουστέον	ἂν	εἴη καὶ σοῦ. Τί γὰρ
[2]	Λύκων εἶπεν· Οὐκοῦν νέοις μὲν	ἂν	εἴη ταῦτα· ἡμᾶς δὲ τοὺς
[4]	τῶν ἐν τοῖς σατυρικοῖς αἴσχιστος	ἂν	εἴην. {ὁ δὲ Σωκράτης καὶ
[6]	ἐπαινοῦντι μᾶλλον ἢ λοιδορουμένῳ δικαίως	ἂν	εἰκάζοι μέ τις. Καὶ νῦν
[4]	τῶν ἄλλων ἁπάντων μᾶλλον δεξαίμην	ἂν	εἶναι ἢ Κλεινίου ἑνὸς ὄντος·
[4]	καὶ ἐμοῦ ἃ ἔσεσθε βελτίονες,	ἂν	ἐμοὶ συνῆτε. ἴστε γὰρ δήπου
[4]	δ᾿ ἔφη, ὦ Σώκρατες, οὐκ	ἂν	ἐπιτρέψαις; Καὶ ὃς εἶπεν· Οὐ
[8]	οὖν σοι ἡ πόλις ταχὺ	ἂν	ἐπιτρέψειεν αὑτήν, εἰ βούλει, εὖ
[4]	ἔργα τοῦ μαστροποῦ· καὶ ὅσα	ἂν	ἐρωτῶ, μὴ ὀκνεῖτε ἀποκρίνεσθαι, ἵνα
[8]	καὶ ὀρεχθῇ τις σώματος, μηδενὸς	ἂν	ἔτι καλοῦ κἀγαθοῦ τοῦτον τυχεῖν,
[4]	ἥδεσθαι ποιῶν ἕκαστα αὐτῶν οὐκ	ἂν	εὐξαίμην, ἧττον δέ· οὕτω μοι
[8]	νῦν καλὰ ἔργα οὐ πάντ᾿	ἂν	εὕροι τις ἕνεκα ἐπαίνου ὑπὸ
[8]	τε καὶ ἐραστῶν. Τούτους γὰρ	ἂν	ἔφη οἴεσθαι μάλιστα αἰδεῖσθαι ἀλλήλους
[4]	δοκεῖ μαστροποῦ ἔργον εἶναι ἣν	ἂν	ἢ ὃν ἂν μαστροπεύῃ ἀρέσκοντα
[9]	καὶ τοὺς παρόντας ἅπαντας συνομόσαι	ἂν	ἦ μὴν τὸν παῖδα καὶ
[2]	Καὶ ἐγὼ μέν, ἔφη, πάνυ	ἂν	ἡδέως, ὦ Συρακόσιε, μάθοιμι τὰ
[4]	δύναιτο ἀποδεικνύναι, οὐχ οὗτος παντελῶς	ἂν	ἤδη ἀγαθὸς μαστροπὸς εἴη; Σαφῶς
[4]	εὐχομένου πρὸς τοὺς θεοὺς ὅπου	ἂν	ᾖς διδόναι καρποῦ μὲν ἀφθονίαν,
[4]	πλαστικὸς ἢ ζωγραφικὸς ἦν, οὐδὲν	ἂν	ἧττον ἐκ τοῦ εἰδώλου ἢ
[2]	ἔφη, καὶ μὴν ἔγωγε ἡδέως	ἂν	θεῴμην Πείσανδρον τὸν δημηγόρον μανθάνοντα
[3]	ἔπη μαθεῖν· καὶ νῦν δυναίμην	ἂν	Ιλιάδα ὅλην καὶ Οδύσσειαν ἀπὸ
[8]	Οὐρανίᾳ ἁγνότεραι, οἶδα. Εἰκάσαις δ᾿	ἂν	καὶ τοὺς ἔρωτας τὴν μὲν
[4]	πράττοντες ἐκποδὼν ἀπέρχονται, οἳ δ᾿	ἂν	κακόν τι λάβωσι, γενεαλογοῦσι τὴν
[4]	γεγένηται διὰ τὸ ὅ τι	ἂν	καλὸν ἴδῃ μηδέποτε ἐπιλανθάνεσθαι. ἔναγχος
[8]	ἂν παρά τι ποιήσῃ μήτ᾿	ἂν	καμὼν ἀμορφότερος γένηται, μειωθῆναι ἂν
[4]	χρήματα ἡδὺ κτῆμα ἥδιον μὲν	ἂν	Κλεινίᾳ τὰ ὄντα διδοίην ἢ
[4]	σοι, ἔφη, ἀποδιδόασιν ὅ τι	ἂν	λάβωσι; Μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη,
[7]	ὡς ῥᾷστα διάγοιεν, ἡμεῖς δ᾿	ἂν	μάλιστα εὐφραινοίμεθα θεώμενοι αὐτούς· ὅπερ
[7]	ἐπειδὴ πάντες ἐπιθυμοῦμεν λέγειν, νῦν	ἂν	μάλιστα καὶ ἅμα ᾄσαιμεν; Καὶ
[4]	εἶναι ἣν ἂν ἢ ὃν	ἂν	μαστροπεύῃ ἀρέσκοντα τοῦτον ἀποδεικνύναι οἷς
[4]	δύναιτο ἐξεργάζεσθαι ὧν προστατοίη, δικαίως	ἂν	μέγα φρονοίη ἐπὶ τῇ τέχνῃ
[4]	ἂν ὁρμῶμαι οὔθ᾿ ὅ τι	ἂν	μέλλω πράττειν. Διὰ δὲ τὸ
[2]	καρπογονίαν. Οὕτω δὲ καὶ ἡμεῖς	ἂν	μὲν ἁθρόον τὸ ποτὸν ἐγχεώμεθα,
[1]	κάλλος εἶναι, ἄλλως τε καὶ	ἂν	μετ᾿ αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης, καθάπερ
[4]	δούλῳ χρῆται οὔτε οἱ ἄνθρωποι,	ἂν	μὴ δανείσῃς, ὀργίζονται. Αλλὰ μὰ
[8]	πείρας· ἡ δ᾿ ἀληθὴς ἀνδραγαθία,	ἂν	μὴ θεὸς βλάπτῃ, ἀεὶ ἐν
[8]	ὃς δ᾿ ἂν γιγνώσκῃ ὅτι	ἂν	μὴ καλὸς κἀγαθὸς ᾖ, οὐ
[2]	μέντοι γυναῖκες ἄλλως τε καὶ	ἂν	νύμφαι τύχωσιν οὖσαι, ὥσπερ ἡ
[7]	εἶναι· νῦν γοῦν σκοπῶ ὅπως	ἂν	ὁ μὲν παῖς ὅδε ὁ
[8]	σώματος κρεμάμενον διὰ τί ἀντιφιλήσειεν	ἂν	ὁ παῖς; Πότερον ὅτι ἑαυτῷ
[7]	Ωραι καὶ Νύμφαι γράφονται, πολὺ	ἂν	οἶμαι αὐτούς γε ῥᾷον διάγειν
[4]	νυκτὸς οὔθ᾿ ἡμέρας οὔθ᾿ ὅποι	ἂν	ὁρμῶμαι οὔθ᾿ ὅ τι ἂν
[8]	αὐτῇ; Ναὶ μὰ Δί᾿ ἔφη,	ἂν	ὁρῶσί γέ σε μὴ τῷ
[4]	περὶ πάντων τῶν ἀνθρωπίνων. ὅστις	ἂν	οὖν ὑμῶν βούληται ἢ οἰκονομικὸς
[8]	Πρὸς δὲ τούτοις πιστεύοι μήτ᾿	ἂν	παρά τι ποιήσῃ μήτ᾿ ἂν
[7]	οὐδὲ ταῦτα δύναμαι γνῶναι τίν᾿	ἂν	παράσχοι. Οὐδὲ μὴν τό γε
[4]	μὲν τοὺς ἄλλους δύνασαι δικαίους	{ἂν}	ποιεῖν αὐτούς, πρὸς δὲ σαυτὸν
[3]	δὲ οἶδ᾿ ὅτι καὶ πάνυ	ἂν	πολλὰ χρήματα λαμβάνοιμι, εἰ βουλοίμην
[4]	ἐπὶ τῇ τέχνῃ καὶ δικαίως	ἂν	πολὺν μισθὸν λαμβάνοι; ἐπεὶ δὲ
[4]	ἐκείνῳ ἢ ἀναπαυοίμην, καὶ κινδυνεύοιμ᾿	ἂν	πρὸ ἐκείνου ἥδιον ἢ ἀκίνδυνος
[4]	τὸ παρὸν ἀρκεῖ ὥστε αἷς	ἂν	προσέλθω ὑπερασπάζονταί με διὰ τὸ
[4]	ἄπιστον. Εκεῖνο μέντοι ἔγωγε ἡδέως	ἂν	πυθοίμην, πῶς αὐτοὺς θεραπεύων οὕτω
[4]	ἄρχειν ἐθέλοι. Καὶ γὰρ πονοίην	ἂν	ῥᾷον ἐκείνῳ ἢ ἀναπαυοίμην, καὶ
[5]	τοῦ ἀποδάκνειν ἕνεκα πεποίηται, πολὺ	ἂν	σὺ μεῖζον ἢ ἐγὼ ἀποδάκοις.
[4]	μαστροπεύῃ ἀρέσκοντα τοῦτον ἀποδεικνύναι οἷς	ἂν	συνῇ; Πάνυ μὲν οὖν, ἔφασαν.
[4]	ὀκνεῖτε ἀποκρίνεσθαι, ἵνα εἰδῶμεν ὅσα	ἂν	συνομολογῶμεν. Καὶ ὑμῖν οὕτω δοκεῖ;
[8]	εἴδει τοῦ ἐρωμένου χρώμενον μᾶλλον	ἂν	ταῦτα πάντα τῷ τὴν ψυχὴν
[3]	ἐξηγοῦ ποίων λόγων ἁπτόμενοι μάλιστ᾿	ἂν	ταῦτα ποιοῖμεν. Εγὼ μὲν τοίνυν,
[4]	ὄμνυμι πάντας θεοὺς μὴ ἑλέσθαι	ἂν	τὴν βασιλέως ἀρχὴν ἀντὶ τοῦ
[1]	πατέρα αὐτοῦ. Οἶμαι οὖν πολὺ	ἂν	τὴν κατασκευήν μοι λαμπροτέραν φανῆναι
[8]	ἂν καμὼν ἀμορφότερος γένηται, μειωθῆναι	ἂν	τὴν φιλίαν; Οἷς γε μὴν
[8]	εἶναι κράτιστον, τοῦτον ταῖς μεγίσταις	ἂν	τιμαῖς περιέπειν; Εἰ οὖν βούλει
[4]	προαγορεύω μὴ ἅπτεσθαί μου πρὶν	ἂν	τὸ γένειον τῇ κεφαλῇ ὁμοίως
[2]	θυμοειδεῖς ἵππους κτωμένους. Νομίζουσι γάρ,	ἂν	τοὺς τοιούτους δύνωνται κατέχειν, ῥᾳδίως
[6]	μεταξὺ τοῦ ὑμᾶς λέγειν οὐδ᾿	ἂν	τρίχα, μὴ ὅτι λόγον ἄν
[4]	φαῦλον ἔργον ὁποῖον οὐκ ἀρκοῦσαν	ἂν	τροφὴν ἐμοὶ παρέχοι. Καὶ γὰρ
[5]	ἤδη οἱ ἐμοὶ ὀφθαλμοὶ καλλίονες	ἂν	τῶν σῶν εἴησαν. Πῶς δή;
[8]	μὲν γὰρ τίς μισεῖν δύναιτ᾿	ἂν	ὑφ᾿ οὗ εἰδείη καλός τε
[4]	αὐτοῦ πιστεύῃ μηδὲ διανοηθῆναι μηδένα	ἂν	φιλῆσαι αὐτόν. Νὴ Δί᾿ ἔφη
[1]	ἐννοήσας τις τὰ γιγνόμενα ἡγήσατ᾿	ἂν	φύσει βασιλικόν τι κάλλος εἶναι,
[8]	συναπομαραίνεσθαι, ἡ δὲ ψυχὴ ὅσονπερ	ἂν	χρόνον ἴῃ ἐπὶ τὸ φρονιμώτερον
[8]	δὲ τοῦ σώματος ὀρεγόμενος εἰκότως	ἂν	ὥσπερ πτωχὸς περιέποιτο. Αεὶ γάρ
[8]	ἃ δεῖ καὶ πράττειν δικαίως	ἂν	ὥσπερ Χείρων καὶ Φοῖνιξ ὑπ᾿
[4]	δὲ πρὸς τὸ ὄπισθεν ἤδη	ἀναβαίνει;	Οὗτος οὖν συμφοιτῶν εἰς ταὐτὸ
[9]	γαμεῖν ἐπώμνυσαν, οἱ δὲ γεγαμηκότες	ἀναβάντες	ἐπὶ τοὺς ἵππους ἀπήλαυνον πρὸς
[7]	ἅμα περιδινουμένου γράφειν τε καὶ	ἀναγιγνώσκειν	θαῦμα μὲν ἴσως τί ἐστιν,
[8]	τῶν μὲν τὸ ἦθος ἀγαμένων	ἀνάγκη	ἡδεῖα καὶ ἐθελουσία καλεῖται· τῶν
[8]	παιδικῶν φίλον ἀγαθὸν ποιήσασθαι ὅτι	ἀνάγκη	καὶ αὐτὸν ἀσκεῖν ἀρετήν. Οὐ
[8]	τὰ σιτία διὰ πλησμονήν, ταῦτα	ἀνάγκη	καὶ πρὸς τὰ παιδικὰ πάσχειν·
[8]	δήπου παρακμάζει, ἀπολείποντος δὲ τούτου	ἀνάγκη	καὶ τὴν φιλίαν συναπομαραίνεσθαι, ἡ
[8]	κοινὸν τὸ φιλεῖσθαι, πῶς οὐκ	ἀνάγκη	τούτους ἡδέως μὲν προσορᾶν ἀλλήλους,
[5]	νικήσαντι μὴ ταινίας ἀλλὰ φιλήματα	ἀναδήματα	παρὰ τῶν κριτῶν γενέσθαι. Επεὶ
[5]	ὅμως, ἔφη ὁ Κριτόβουλος, οὐκ	ἀναδύομαι·	ἀλλὰ δίδασκε, εἴ τι ἔχεις
[8]	ἀπολείπειν. Θεὰν γὰρ οὐ τὴν	Αναίδειαν	ἀλλὰ τὴν Αἰδῶ νομίζουσι. Δοκοῦμεν
[8]	χαλεπὸν γεγενημένον, ἐκ δὲ τῆς	ἀναιδοῦς	ὁμιλίας πολλὰ ἤδη καὶ ἀνόσια
[4]	τινες οἳ ὅλους μὲν οἴκους	ἀναιροῦσιν,	ἁθρόους δ᾿ ἀποκτείνουσι, πολλάκις δὲ
[8]	οἱ ψόγου τε ἀφροντιστεῖν καὶ	ἀναισχυντεῖν	πρὸς ἀλλήλους ἐθιζόμενοι, οὗτοι μάλιστα
[8]	τὸν συνόντα ἀποδεῖξαι, οὐδέ γε	ἀναισχυντίαν	καὶ ἀκρασίαν παρεχόμενον ἐγκρατῆ καὶ
[5]	τὸν λαμπτῆρα ἐγγὺς προσενεγκάτω. Εἰς	ἀνάκρισιν	τοίνυν σε, ἔφη, πρῶτον τῆς
[4]	πλέον διαφέρει πρὸς ἡδονήν, ὅταν	ἀναμείνας	τὸ δεηθῆναι προσφέρωμαι ἢ ὅταν
[4]	Καὶ οὗτοι μὲν δὴ οὕτως	ἀναμὶξ	ἔσκωψάν τε καὶ ἐσπούδασαν. Ο
[3]	ἔφη ὁ Αντισθένης, ἥ γε	ἀναμφιλογωτάτη·	ἐπεί τοι ἀνδρεία μὲν καὶ
[3]	Σὺ δὲ Στησιμβρότῳ τε καὶ	Αναξιμάνδρῳ	καὶ ἄλλοις πολλοῖς πολὺ δέδωκας
[4]	πονοίην ἂν ῥᾷον ἐκείνῳ ἢ	ἀναπαυοίμην,	καὶ κινδυνεύοιμ᾿ ἂν πρὸ ἐκείνου
[2]	μεθύειν ὑπὸ τοῦ οἴνου ἀλλ᾿	ἀναπειθόμενοι	πρὸς τὸ παιγνιωδέστερον ἀφιξόμεθα. Εδόκει
[8]	ὁ δὲ πείθων τὴν τοῦ	ἀναπειθομένου	ψυχὴν διαφθείρει. Αλλὰ μὴν καὶ
[5]	γῆν ὁρῶσιν, οἱ δὲ ἐμοὶ	ἀναπέπτανται,	ὥστε τὰς πάντοθεν ὀσμὰς προσδέχεσθαι.
[2]	αἱ γνῶμαι σφαλοῦνται, καὶ οὐδὲ	ἀναπνεῖν,	μὴ ὅτι λέγειν τι δυνησόμεθα·
[1]	φέρειν μηδὲν καὶ διὰ τὸ	ἀνάριστον	εἶναι. Ο οὖν Καλλίας ἀκούσας
[3]	Σώκρατες; Καὶ ὃς μάλα σεμνῶς	ἀνασπάσας	τὸ πρόσωπον, Επὶ μαστροπείᾳ, εἶπεν.
[1]	ὀδύνη σε εἴληφε; Καὶ ὃς	ἀναστενάξας	εἶπε· Ναὶ μὰ Δί᾿ ἔφη,
[4]	ἀλλ᾿ ἐν μισθωταῖς οἰκοῦσι; Καὶ	ἀνάσχου	μέντοι, ὦ σοφιστά, ἐλεγχόμενος. Νὴ
[4]	χάριν οἶδα ὅτι μοι Κλεινίαν	ἀναφαίνουσιν.	ἄξιόν γε μὴν ἡμῖν τοῖς
[8]	τῆς πείρας· ἡ δ᾿ ἀληθὴς	ἀνδραγαθία,	ἂν μὴ θεὸς βλάπτῃ, ἀεὶ
[8]	κοσμήσειν, ἀλλ᾿ ἱκανὸς γενήσεσθαι δι᾿	ἀνδραγαθίαν	καὶ φίλους εὖ ποιεῖν καὶ
[4]	οἱ δὲ τοιχωρυχοῦσιν, οἱ δὲ	ἀνδραποδίζονται·	τύραννοι δ᾿ εἰσί τινες οἳ
[4]	Καλοὺς γὰρ καὶ ἀγαθοὺς ὑμᾶς	ἄνδρας	νομίζω. Εἰ δ᾿ εἰμί τε
[1]	κατασκευήν μοι λαμπροτέραν φανῆναι εἰ	ἀνδράσιν	ἐκκεκαθαρμένοις τὰς ψυχὰς ὥσπερ ὑμῖν
[2]	οἴομαι, ὡς οὐχὶ καὶ ἡ	ἀνδρεία	διδακτόν, ὁπότε αὕτη καίπερ γυνὴ
[3]	ἥ γε ἀναμφιλογωτάτη· ἐπεί τοι	ἀνδρεία	μὲν καὶ σοφία ἔστιν ὅτε
[8]	ῥώμην τε καὶ καρτερίαν καὶ	ἀνδρείαν	καὶ σωφροσύνην. Τὸ δὲ τοιούτων
[4]	δεῖ κτᾶσθαι τἀγαθὰ καὶ τὸν	ἀνδρεῖον	κινδυνεύοντα, τὸν δέ γε σοφὸν
[1]	ταῦτα εἶπεν· Αλλὰ μέντοι, ὦ	ἄνδρες,	αἰσχρὸν στέγης γε φθονῆσαι· εἰσίτω
[9]	ὁ Συρακόσιος εἰσελθὼν εἶπεν· Ω	ἄνδρες,	Αριάδνη εἴσεισιν εἰς τὸν ἑαυτῆς
[4]	Καίτοι νὴ τοὺς θεούς, ὦ	ἄνδρες,	δοκεῖ μοί γ᾿ ἔφη, ὡς
[8]	λόγου κατῆρχεν. Αρ᾿ ἔφη, ὦ	ἄνδρες,	εἰκὸς ἡμᾶς παρόντος δαίμονος μεγάλου
[3]	Σωκράτης· Οὗτοι μὲν δή, ὦ	ἄνδρες,	ἱκανοὶ τέρπειν ἡμᾶς φαίνονται· ἡμεῖς
[2]	εἶπεν· Εν πολλοῖς μέν, ὦ	ἄνδρες,	καὶ ἄλλοις δῆλον καὶ ἐν
[2]	εἶπεν· Αλλὰ πίνειν μέν, ὦ	ἄνδρες,	καὶ ἐμοὶ πάνυ δοκεῖ· τῷ
[4]	Καὶ ὁ Χαρμίδης εἶπεν· Ω	ἄνδρες,	ὁ Νικήρατος κρομμύων ὄζων ἐπιθυμεῖ
[2]	ἀπειρήκει, κατακλινόμενος εἶπε· Τεκμήριον, ὦ	ἄνδρες,	ὅτι καλῶς γυμνάζει καὶ τὰ
[4]	ἐπὶ πλούτῳ. Οτι νομίζω, ὦ	ἄνδρες,	τοὺς ἀνθρώπους οὐκ ἐν τῷ
[3]	Αλλ᾿ ἐμοὶ μὲν δοκεῖ, ὦ	ἄνδρες,	ὥσπερ Σωκράτης ἔφη τὸν οἶνον,
[2]	οὕτω καὶ ὀσμὴ ἄλλη μὲν	ἀνδρί,	ἄλλη δὲ γυναικὶ πρέπει. Καὶ
[6]	Καλλία, ἔχοις ἄν τι, ἔφη,	ἀνδρὶ	ἐλεγχομένῳ βοηθῆσαι; Εγωγ᾿ ἔφη. ὅταν
[2]	ἄλλη μὲν γυναικί, ἄλλη δὲ	ἀνδρὶ	καλή, οὕτω καὶ ὀσμὴ ἄλλη
[8]	Οὐδὲ γὰρ ὁ παῖς τῷ	ἀνδρὶ	ὥσπερ γυνὴ κοινωνεῖ τῶν ἐν
[2]	δὲ γυναικὶ πρέπει. Καὶ γὰρ	ἀνδρὸς	μὲν δήπου ἕνεκα ἀνὴρ οὐδεὶς
[2]	φύσις οὐδὲν χείρων τῆς τοῦ	ἀνδρὸς	οὖσα τυγχάνει, γνώμης δὲ καὶ
[8]	οὐκ ἀποτελῶσι τὰ τῶν ἀγαθῶν	ἀνδρῶν	ἔργα. Λακεδαιμόνιοι δὲ οἱ νομίζοντες,
[1]	ἐμοὶ δοκεῖ τῶν καλῶν κἀγαθῶν	ἀνδρῶν	ἔργα οὐ μόνον τὰ μετὰ
[1]	τὰς ψυχὰς ὥσπερ ὑμῖν ὁ	ἀνδρὼν	κεκοσμημένος εἴη μᾶλλον ἢ εἰ
[2]	μέντοι μοι καὶ τὰ τῶν	ἀνδρῶν	σώματα ταὐτὰ πάσχειν ἅπερ καὶ
[1]	Ο δὲ στὰς ἐπὶ τῷ	ἀνδρῶνι	ἔνθα τὸ δεῖπνον ἦν εἶπεν·
[4]	ὥστ᾿ ἔργον μέγ᾿ ἐστὶ καὶ	ἀνεγεῖραι.	ἂν δέ ποτε καὶ ἀφροδισιάσαι
[4]	τισι δοκῶ εἶναι. ἔνθα δὴ	ἀνεγέλασαν	ἅπαντες, νομίζοντες τὰ ὄντα εἰρηκέναι
[2]	παρεστηκὼς δέ τις τῇ ὀρχηστρίδι	ἀνεδίδου	τοὺς τροχοὺς μέχρι δώδεκα. ἡ
[1]	δ᾿ ὡς ᾔσθετο τοῦ γέλωτος,	ἀνεκαλύψατό	τε καὶ τῇ ψυχῇ παρακελευσάμενος
[8]	ἀνόσια πεπραγμένα. ὡς δὲ καὶ	ἀνελεύθερος	ἡ συνουσία τῷ τὸ σῶμα
[8]	ἕνεκα ὑπὸ Διὸς εἰς Ολυμπον	ἀνενεχθῆναι.	Μαρτυρεῖ δὲ καὶ τοὔνομα αὐτοῦ·
[8]	τις οἰηθείη, διὰ τοῦτο καὶ	ἀνεπαφροδιτοτέρα,	ἀλλὰ σαφῶς καὶ ἀποτελεῖται ἡ
[9]	ἀληθινῶς τοῖς στόμασι φιλοῦντας, πάντες	ἀνεπτερωμένοι	ἐθεῶντο. Καὶ γὰρ ἤκουον τοῦ
[2]	λαμβάνουσα ἅμα τε ὠρχεῖτο καὶ	ἀνερρίπτει	δονουμένους συντεκμαιρομένη ὅσον ἔδει ῥιπτεῖν
[3]	νικηφόρος εἶναι. Καὶ ὁ Αὐτόλυκος	ἀνερυθριάσας	εἶπε· Μὰ Δί᾿ οὐκ ἔγωγε.
[9]	καὶ ὑπήντησε μὲν οὒ οὐδὲ	ἀνέστη,	δήλη δ᾿ ἦν μόλις ἠρεμοῦσα.
[2]	καὶ ἐγὼ ὀρχήσωμαι. Επειδὴ δ᾿	ἀνέστη,	διῆλθε μιμούμενος τήν τε τοῦ
[8]	ἔρως. ὅτι μὲν γὰρ δὴ	ἄνευ	φιλίας συνουσία οὐδεμία ἀξιόλογος πάντες
[5]	παῖς καὶ ὁ παῖς κρύφα	ἀνέφερον.	Ο δὲ Σωκράτης ἐν τούτῳ
[4]	Νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ Σωκράτης,	ἀνεχέσθω	μέντοι· ἐπεὶ καὶ οἱ μάντεις
[8]	μὲν πόνους, πολλὰ δ᾿ ἄλγη	ἀνέχεται.	Εἰ δὲ οἴοιτο μὴ μόνον
[3]	Ο πατὴρ ὁ ἐπιμελούμενος ὅπως	ἀνὴρ	ἀγαθὸς γενοίμην ἠνάγκασέ με πάντα
[4]	καλός, οὕτω καὶ μειράκιον καὶ	ἀνὴρ	καὶ πρεσβύτης. Τεκμήριον δέ· θαλλοφόρους
[2]	γὰρ ἀνδρὸς μὲν δήπου ἕνεκα	ἀνὴρ	οὐδεὶς μύρῳ χρίεται. Αἱ μέντοι
[6]	εἰκάζειν· οὐ δοκεῖ σοι ὁ	ἀνὴρ	οὗτος λοιδορεῖσθαι βουλομένῳ ἐοικέναι; Ναὶ
[3]	ἔφη. Ο μὲν δὴ Ερμογένης	ἀνήρετο	εἰ πολὺ εἴη αὐτῷ ἀργύριον.
[5]	κάλλους ἀγῶνα πρὸς Σωκράτην οὐκ	ἀνθίστασαι;	Νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ Σωκράτης,
[8]	στέρξωσι, τὸ μὲν τῆς ὥρας	ἄνθος	ταχὺ δήπου παρακμάζει, ἀπολείποντος δὲ
[4]	πεποίηκε σχεδὸν περὶ πάντων τῶν	ἀνθρωπίνων.	ὅστις ἂν οὖν ὑμῶν βούληται
[8]	καὶ μυθολογῆσαι ὡς οὐ μόνον	ἄνθρωποι	ἀλλὰ καὶ θεοὶ καὶ ἥρωες
[4]	ὡς δούλῳ χρῆται οὔτε οἱ	ἄνθρωποι,	ἂν μὴ δανείσῃς, ὀργίζονται. Αλλὰ
[4]	ἐλεγκτικῶς αὐτὸν ἐπήρετο· Οἱ δὲ	ἄνθρωποι,	ὦ Καλλία, πότερον ἐν ταῖς
[4]	ἢ τἆλλα πάντα τὰ ἐν	ἀνθρώποις	καλά· τυφλὸς δὲ τῶν ἄλλων
[2]	ῥᾳδίως τοῖς γε ἄλλοις ἅπασιν	ἀνθρώποις	συνέσομαι. Καὶ οὗτος μὲν δὴ
[2]	ἵπποις χρήσεσθαι. Κἀγὼ δὴ βουλόμενος	ἀνθρώποις	χρῆσθαι καὶ ὁμιλεῖν ταύτην κέκτημαι,
[9]	καλός γε κἀγαθὸς δοκεῖς μοι	ἄνθρωπος	εἶναι. Εκ δὲ τούτου πρῶτον
[2]	αὐτοῖς ἐπὶ κῶμον Συρακόσιός τις	ἄνθρωπος,	ἔχων τε αὐλητρίδα ἀγαθὴν καὶ
[8]	μεγέθει πάντα ἐπέχοντος, ψυχῇ δὲ	ἀνθρώπου	ἱδρυμένου, Ερωτος, μὴ {ἂν} ἀμνημονῆσαι,
[3]	ὑμῖν ἐφ᾿ ᾧ μέγιστον φρονῶ.	Ανθρώπους	γὰρ οἶμαι ἱκανὸς εἶναι βελτίους
[4]	ἀρετὴν δικαιότερος σοῦ εἰμι ἄγων	ἀνθρώπους.	Διὰ γὰρ τὸ ἐμπνεῖν τι
[2]	λύπας, ὥσπερ ὁ μανδραγόρας τοὺς	ἀνθρώπους,	κοιμίζει, τὰς δὲ φιλοφροσύνας, ὥσπερ
[4]	Οτι νομίζω, ὦ ἄνδρες, τοὺς	ἀνθρώπους	οὐκ ἐν τῷ οἴκῳ τὸν
[4]	δίκαιον, ἐν τούτῳ δικαιοτέρους τοὺς	ἀνθρώπους	ποιῶ. Καὶ ὁ Σωκράτης, Πῶς,
[8]	φίλοις χρώμενος οὐδὲν ἡμᾶς τοὺς	ἀνθρώπους	ὑπερορᾷ; Σὺ δὲ μόνος, ὦ
[4]	Σώκρατες, εἴ τι τοὐμὸν κάλλος	ἀνθρώπους	ὠφελήσει. Αλλ᾿ οὐδὲ μέντοι ταύτῃ
[5]	γε βερώτα. Πότερον οὖν ἐν	ἀνθρώπῳ	μόνον νομίζεις τὸ καλὸν εἶναι
[4]	καὶ τόδε ἐπιστάμεθα, ὅτι ἔστιν	ἀνθρώπῳ	τοῖς αὐτοῖς ὄμμασι καὶ φιλικῶς
[1]	γε· ἐπεὶ γὰρ γέλως ἐξ	ἀνθρώπων	ἀπόλωλεν, ἔρρει τὰ ἐμὰ πράγματα.
[3]	ὦ Λύκων, ὅτι πλουσιώτατος εἶ	ἀνθρώπων;	Μὰ Δί᾿ ἔφη, τοῦτο μέντοι
[3]	εἴλημμαι, ἔφη, πλουσιώτατος, ὡς ἔοικεν,	ἀνθρώπων	ὤν. Σὺ δέ, ἔφη ὁ
[9]	αὖθις. ὡς δὲ ὁ Διόνυσος	ἀνιστάμενος	συνανέστησε μεθ᾿ ἑαυτοῦ τὴν Αριάδνην,
[8]	ἀναιδοῦς ὁμιλίας πολλὰ ἤδη καὶ	ἀνόσια	πεπραγμένα. ὡς δὲ καὶ ἀνελεύθερος
[8]	ἢ ὑπὸ τῶν ἐθιζομένων ἡδονὴν	ἀντ᾿	εὐκλείας αἱρεῖσθαι; Καίτοι Παυσανίας γε
[2]	τοῖς σχήμασιν ἔτι καλλίων ἐφαίνετο,	ἀνταπέδειξεν	ὅ τι κινοίη τοῦ σώματος
[8]	ἐγὼ ἀκούω, ἐρῶν τῆς γυναικὸς	ἀντερᾶται.	Ερμογένη γε μὴν τίς ἡμῶν
[4]	οὐ μὲν δή. Τί δέ,	ἀντὶ	τοῦ ἀργυρίου χάριτας; Οὐ μὰ
[4]	ἑλέσθαι ἂν τὴν βασιλέως ἀρχὴν	ἀντὶ	τοῦ καλὸς εἶναι. Νῦν γὰρ
[3]	ἂν δέξαιο τὰ βασιλέως χρήματα	ἀντὶ	τοῦ υἱοῦ; Επ᾿ αὐτοφώρῳ εἴλημμαι,
[2]	διὰ τὸ μὴ δύνασθαι λόγχαις	ἀντιβλέπειν	οὐδὲ συστρατεύεσθαι ἐθέλει. ἐκ τούτου
[1]	ἀθάνατος γενέσθαι, οὔτε μὴν ὡς	ἀντικληθησόμενος	καλεῖ μέ τις, ἐπεὶ πάντες
[3]	ἀγαθόν. Αλλ᾿ οὐδείς σοι, ἔφη,	ἀντιλέγει	τὸ μὴ οὐ λέξειν ὅ
[5]	Οὐκέτι, ἔφη, ἔχω πρὸς σὲ	ἀντιλέγειν,	ἀλλὰ διαφερόντων, ἔφη, τὰς ψήφους,
[2]	Οὔτοι τούς γε θεωμένους τάδε	ἀντιλέξειν	ἔτι οἴομαι, ὡς οὐχὶ καὶ
[8]	ἐμοὶ ἔρως κεντρίζει εἰς τὸν	ἀντίπαλον	ἔρωτα αὐτῷ παρρησιάζεσθαι. Καὶ γὰρ
[9]	μὲν ἐῴκει, ὅμως δὲ φιλικῶς	ἀντιπεριελάμβανεν.	Οἱ δὲ συμπόται ὁρῶντες ἅμα
[5]	τούτῳ διέπραττε τόν τε λύχνον	ἀντιπροσενεγκεῖν	τῷ Κριτοβούλῳ, ὡς μὴ ἐξαπατηθείησαν
[3]	ἐπὶ τίνι μέγα φρονεῖς, ὦ	Αντίσθενες;	Επὶ πλούτῳ, ἔφη. Ο μὲν
[8]	ἔφη· Πρὸς τῶν θεῶν, ὦ	Αντίσθενες,	μόνον μὴ συγκόψῃς με· τὴν
[8]	ὑπερορᾷ; Σὺ δὲ μόνος, ὦ	Αντίσθενες,	οὐδενὸς ἐρᾷς; Ναὶ μὰ τοὺς
[4]	σὺ αὖ λέγε ἡμῖν, ὦ	Αντίσθενες,	πῶς οὕτω βραχέα ἔχων μέγα
[2]	Καὶ ὁ Σωκράτης καλέσας τὸν	Αντισθένην	εἶπεν· Οὔτοι τούς γε θεωμένους
[1]	καὶ Κριτόβουλον καὶ Ερμογένην καὶ	Αντισθένην	καὶ Χαρμίδην, τοῖς μὲν ἀμφ᾿
[4]	λαβεῖν. Θαυμαστά γ᾿ ἔφη ὁ	Αντισθένης	ἅμα εἰσβλέπων ὡς ἐλέγχων αὐτόν,
[4]	Τοιοῦτος μέντοι, ἔφη, μοι δοκεῖ	Αντισθένης	εἶναι οὗτος. Καὶ ὁ Αντισθένης,
[3]	εἶναι βελτίους ποιεῖν. Καὶ ὁ	Αντισθένης	εἶπε· Πότερον τέχνην τινὰ βαναυσικὴν
[6]	σέ φασι γεωμετρεῖν. Καὶ ὁ	Αντισθένης	εἶπε· Σὺ μέντοι δεινὸς εἶ,
[6]	ἔσται τὸ αὔλημα; Καὶ ὁ	Αντισθένης	εἶπε· Τῷ μὲν ἐλεγχομένῳ οἶμαι
[2]	τὰ ξίφη ἵεται. Καὶ ὁ	Αντισθένης	εἶπεν· Αρ᾿ οὖν καὶ τῷδε
[8]	ὁρᾷς, ἄλλα πράττω. Καὶ ὁ	Αντισθένης	ἔλεξεν· Ως σαφῶς μέντοι σὺ
[4]	Αντισθένης εἶναι οὗτος. Καὶ ὁ	Αντισθένης,	Εμοί, ἔφη, παραδίδως, ὦ Σώκρατες,
[4]	νὴ Δί᾿ ἀργύριον. Καὶ ὁ	Αντισθένης	ἐπαναστὰς μάλα ἐλεγκτικῶς αὐτὸν ἐπήρετο·
[4]	Η καὶ βασιλεύειν, ἔφη ὁ	Αντισθένης,	ἐπίστασαι, ὅτι οἶσθα ἐπαινέσαντα αὐτὸν
[3]	δικαιοσύνη. Νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ	Αντισθένης,	ἥ γε ἀναμφιλογωτάτη· ἐπεί τοι
[3]	εἰπεῖν. Εκεῖνο δ᾿ ἔφη ὁ	Αντισθένης,	λέληθέ σε, ὅτι καὶ οἱ
[3]	Οὐκοῦν καὶ σύ, ἔφη ὁ	Αντισθένης,	λέξεις, ὦ Λύκων, ἐπὶ τίνι
[6]	Καλλίας ἔφη· Οταν οὖν ὁ	Αντισθένης	ὅδ᾿ ἐλέγχῃ τινὰ ἐν τῷ
[2]	αὐτῇ ἐπισταμένῃ χρῆσθαι. Καὶ ὁ	Αντισθένης,	Πῶς οὖν, ἔφη, ὦ Σώκρατες,
[5]	δέδοικα γὰρ τὸν σὸν καὶ	Αντισθένους	πλοῦτον μή με καταδυναστεύσῃ. ἡ
[2]	μέλλῃς μανθάνειν ὀρχεῖσθαι, ἵνα σοι	ἀντιστοιχῶ	τε καὶ συμμανθάνω. Αγε δή,
[8]	τῶν παιδικῶν τὸν τοιοῦτον ἐραστὴν	ἀντιφιλεῖσθαι,	καὶ τοῦτο διδάξω. Πρῶτον μὲν
[8]	τοῦ σώματος κρεμάμενον διὰ τί	ἀντιφιλήσειεν	ἂν ὁ παῖς; Πότερον ὅτι
[5]	ὀρθοῦ κάλλιον; Οτι, ἔφη, οὐκ	ἀντιφράττει,	ἀλλ᾿ ἐᾷ εὐθὺς τὰς ὄψεις
[2]	ἄρτους τὰ κάτω πρὸς τὰ	ἄνω,	ἀζήμιος ἂν γενέσθαι. Καὶ ὁ
[6]	ἄνωθεν μέν γε ὕοντες ὠφελοῦσιν,	ἄνωθεν	δὲ φῶς παρέχουσιν. Εἰ δὲ
[6]	οὕτως ἄν, ἔφη, θεῶν ἐπιμελοίμην·	ἄνωθεν	μέν γε ὕοντες ὠφελοῦσιν, ἄνωθεν
[6]	σε λέγουσιν ἐπιμελεῖσθαι, ἀλλὰ τῶν	ἀνωφελεστάτων.	Οὐκοῦν καὶ οὕτως ἄν, ἔφη,
[4]	ἕκαστος ὑπέσχετο ἀποδεικνύναι ὡς πολλοῦ	ἄξιά	ἐστιν. Ακούοιτ᾿ ἄν, ἔφη ὁ
[6]	μέντοι γε σιωπῶν οἶδα ὅπως	ἄξια	τοῦ δείπνου ἐργάσομαι. Καὶ ῥᾳδίως
[4]	τὰ ἀξιοθέατα καὶ ἀκούειν τὰ	ἀξιάκουστα	καὶ ὃ πλείστου ἐγὼ τιμῶμαι,
[8]	ἴῃ ἐπὶ τὸ φρονιμώτερον καὶ	ἀξιεραστοτέρα	γίγνεται. Καὶ μὴν ἐν μὲν
[4]	παροῦσαν, ὥστε καὶ θεᾶσθαι τὰ	ἀξιοθέατα	καὶ ἀκούειν τὰ ἀξιάκουστα καὶ
[1]	οἱ ἐκ θεῶν του κατεχόμενοι	ἀξιοθέατοι	δοκοῦσιν εἶναι· ἀλλ᾿ οἱ μὲν
[1]	τότε διὰ τὸν ἔρωτα πράττων	ἀξιοθέατος	ἦν τοῖς τετελεσμένοις τούτῳ τῷ
[8]	δὴ ἄνευ φιλίας συνουσία οὐδεμία	ἀξιόλογος	πάντες ἐπιστάμεθα. Φιλεῖν γε μὴν
[1]	μόνον τὰ μετὰ σπουδῆς πραττόμενα	ἀξιομνημόνευτα	εἶναι, ἀλλὰ καὶ τὰ ἐν
[4]	οἶδα ὅτι μοι Κλεινίαν ἀναφαίνουσιν.	ἄξιόν	γε μὴν ἡμῖν τοῖς καλοῖς
[4]	ἀρκεῖ ἥκιστα τῶν ἀλλοτρίων ὀρέγονται.	ἄξιον	δ᾿ ἐννοῆσαι ὡς καὶ ἐλευθερίους
[8]	μήν, ὦ Καλλία, δοκεῖ μοι	ἄξιον	εἶναι καὶ θεοῖς χάριν εἰδέναι
[3]	ὅ τι ἕκαστος ἡγεῖται πλείστου	ἄξιον	ἐπίστασθαι. Εγὼ μὲν τοίνυν, ἔφη,
[4]	ἐπ᾿ αὐτῇ φρονοίη. Οὐ γὰρ	ἄξιον,	ἔφη, ὁπότε γε πάντες εἰδότες
[4]	εἶναι τοῦ συμφέροντος. Πλείστου δ᾿	ἄξιον	κτῆμα ἐν τῷ ἐμῷ πλούτῳ
[4]	ἄλλῳ ἀλλ᾿ ἐπὶ τῷ χρωτὶ	ἄξιον	μέγα φρονεῖν. Αλλὰ μὰ Δί᾿
[1]	ὑμῖν ἐμαυτὸν πάνυ πολλῆς σπουδῆς	ἄξιον	ὄντα. Οἱ οὖν ἀμφὶ τὸν
[8]	ὅ τι ἂν δύνηται πλείονος	ἄξιον	ποιεῖ τὸν ἐρώμενον. Καὶ μὴν
[4]	Σώκρατες, τί ἔχεις εἰπεῖν ὡς	ἄξιόν	σοί ἐστι μέγα φρονεῖν ἐφ᾿
[8]	εἶναι τῶν μένων, καὶ σῶμα	ἀξιοπρεπέστατον	μὲν ἰδεῖν τῆς πόλεως ἔχεις,
[8]	ἐοικέναι. Οὐ γὰρ ὅπως πλείονος	ἄξιος	γένηται ἐπιμελεῖται, ἀλλ᾿ ὅπως αὐτὸς
[4]	ἐπιτηδείους συνάγειν, καὶ πολλοῦ ἂν	ἄξιος	εἶναι καὶ πόλεσι καὶ φίλοις
[3]	ὥστε οὐδέν σε τῶν πολλοῦ	ἀξίων	λέληθε. Τί γὰρ σύ, ἔφη,
[4]	αὐτὸν καὶ {λιθίνως} οὐδαμοῦ ἀπῄει	ἀπ᾿	αὐτοῦ· νῦν δὲ ἤδη εἶδον
[8]	εὐπατρίδης εἶ, ἱερεὺς θεῶν τῶν	ἀπ᾿	Ερεχθέως, οἳ καὶ ἐπὶ τὸν
[2]	Θέογνις ἔφη· Εσθλῶν μὲν γὰρ	ἀπ᾿	ἐσθλὰ διδάξεαι· ἢν δὲ κακοῖσι
[2]	ὅ τι κινοίη τοῦ σώματος	ἅπαν	τῆς φύσεως γελοιότερον· ὅτι δ᾿
[2]	ἐπῄνουν ὡς ἐν τῇ ὀρχήσει	ἅπαν	τὸ σῶμα γυμνάζοι, κελεύσας τὴν
[9]	Διόνυσον ἀλλὰ καὶ τοὺς παρόντας	ἅπαντας	συνομόσαι ἂν ἦ μὴν τὸν
[3]	γε, ἔφη, ἐὰν καὶ ὑμεῖς	ἅπαντες	εἰς μέσον φέρητε ὅ τι
[3]	Δί᾿ οὐκ ἔγωγε. Επεὶ δὲ	ἅπαντες	ἡσθέντες ὅτι ἤκουσαν αὐτοῦ φωνήσαντος
[3]	Καὶ ὃς ἔφη· Οὐ γὰρ	ἅπαντες	ἴστε, ἔφη, {ὅτι} ἐπὶ τούτῳ
[2]	νὴ Δία. Ενταῦθα δὴ ἐγέλασαν	ἅπαντες.	Καὶ ὁ Σωκράτης μάλα ἐσπουδακότι
[4]	δοκῶ εἶναι. ἔνθα δὴ ἀνεγέλασαν	ἅπαντες,	νομίζοντες τὰ ὄντα εἰρηκέναι αὐτόν.
[3]	ᾖσεν. ἔνθα δὴ ἐπῄνεσαν μὲν	ἅπαντες·	ὁ δὲ Χαρμίδης καὶ εἶπεν·
[4]	καλά· τυφλὸς δὲ τῶν ἄλλων	ἁπάντων	μᾶλλον δεξαίμην ἂν εἶναι ἢ
[4]	μὲν οὖν, ἔφασαν. ὡς δ᾿	ἅπαξ	εἶπαν Πάνυ μὲν οὖν, τοῦτο
[2]	καὶ δοῦλος καὶ ἐλεύθερος εὐθὺς	ἅπας	ὅμοιον ὄζει· αἱ δ᾿ ἀπὸ
[2]	ὑποίσω, ῥᾳδίως τοῖς γε ἄλλοις	ἅπασιν	ἀνθρώποις συνέσομαι. Καὶ οὗτος μὲν
[4]	ὡς οἴομαι, ὑμεῖς ἂν δικαίως	ἀπάτης	δίκην ὑπέχοιτε· οὐδενὸς γὰρ ὁρκίζοντος
[4]	γε πολλὰ εἶχον, ἀεί τι	ἀπέβαλλον	ἢ ὑπὸ τῆς πόλεως ἢ
[1]	φθονῆσαι· εἰσίτω οὖν. Καὶ ἅμα	ἀπέβλεψεν	εἰς τὸν Αὐτόλυκον, δῆλον ὅτι
[4]	τῇ πόλει γεγένημαι, οὐκέτι δὲ	ἀπειλοῦμαι,	ἀλλ᾿ ἤδη ἀπειλῶ ἄλλοις, ὡς
[4]	οὐκέτι δὲ ἀπειλοῦμαι, ἀλλ᾿ ἤδη	ἀπειλῶ	ἄλλοις, ὡς ἐλευθέρῳ τε ἔξεστί
[4]	πρὸς αὐτὸν ὁρῶν ὅμοιον αὐτῷ	ἀπειργασάμην;	Καὶ ὁ Σωκράτης ὑπέλαβε· Τί
[2]	χεῖρας καὶ κεφαλήν. Επειδὴ δὲ	ἀπειρήκει,	κατακλινόμενος εἶπε· Τεκμήριον, ὦ ἄνδρες,
[4]	τοῦτο πάντες ἐκ τοῦ λοιποῦ	ἀπεκρίναντο.	Οὐκοῦν ἀγαθοῦ μέν, ἔφη, ὑμῖν
[6]	τί ἐστὶ παροινία; Καὶ ὃς	ἀπεκρίνατο·	Εἰ μὲν ὅ τι ἐστὶν
[1]	Καὶ πρόσθεν μέν γε, ἔφη,	ἀπεκρυπτόμην	ὑμᾶς ἔχων πολλὰ καὶ σοφὰ
[8]	μὴν καὶ ὁ χρημάτων γε	ἀπεμπολῶν	τὴν ὥραν τί μᾶλλον στέρξει
[1]	προσφέρεσθαι. Καὶ ἅμα λέγων ταῦτα	ἀπεμύττετό	τε καὶ τῇ φωνῇ σαφῶς
[8]	ἔνεστί τις καὶ κόρος, ὥστε	ἅπερ	καὶ πρὸς τὰ σιτία διὰ
[2]	τῶν ἀνδρῶν σώματα ταὐτὰ πάσχειν	ἅπερ	καὶ τὰ τῶν ἐν γῇ
[3]	τὴν τέχνην δι᾿ ἧς τοῦτο	ἀπεργάζομαι.	Αλλὰ σὺ αὖ, ἔφη, λέγε,
[8]	οὕτω τελέως τοὺς ἐρωμένους ἀγαθοὺς	ἀπεργάζονται	ὡς καὶ μετὰ ξένων κἂν
[4]	οἱ μὲν εὖ πράττοντες ἐκποδὼν	ἀπέρχονται,	οἳ δ᾿ ἂν κακόν τι
[4]	δὴ ἡ περίοδος τῶν λόγων	ἀπετελέσθη.	~Ο δὲ Καλλίας ἔφη· Σὺ
[4]	καὶ τότε μὲν ἐγὼ φόρον	ἀπέφερον	τῷ δήμῳ, νῦν δὲ ἡ
[6]	μοι πόσους ψύλλα πόδας ἐμοῦ	ἀπέχει.	Ταῦτα γάρ σέ φασι γεωμετρεῖν.
[4]	λόγοι οὐκ εἰσὶ μέν τινες	ἀπεχθανόμενοι,	εἰσὶ δέ τινες οἳ πρὸς
[4]	πρὸς αὐτὸν καὶ {λιθίνως} οὐδαμοῦ	ἀπῄει	ἀπ᾿ αὐτοῦ· νῦν δὲ ἤδη
[1]	Αὐτόλυκον καὶ τὸν πατέρα αὐτοῦ	ἀπῄει	εἰς τὴν ἐν Πειραιεῖ οἰκίαν·
[9]	γεγαμηκότες ἀναβάντες ἐπὶ τοὺς ἵππους	ἀπήλαυνον	πρὸς τὰς ἑαυτῶν γυναῖκας, ὅπως
[9]	τὸν υἱὸν σὺν Καλλίᾳ περιπατήσοντες	ἀπῆλθον.	Αὕτη τοῦ τότε συμποσίου κατάλυσις
[9]	ἀλλήλους καὶ ὡς εἰς εὐνὴν	ἀπιόντας,	οἱ μὲν ἄγαμοι γαμεῖν ἐπώμνυσαν,
[4]	ὑπὸ τῆς πατρίδος μᾶλλον ἢ	ἀπιστεῖσθαι.	Εγὼ τοίνυν ἐν τῇδε τῇ
[4]	μεταμέλει· ἤδη δέ ποτε καὶ	ἀπιστήσας	ἐκολάσθην. Καὶ ὁ Σωκράτης εἶπεν·
[4]	εἶπεν· Αλλὰ τούτων μὲν οὐδὲν	ἄπιστον.	Εκεῖνο μέντοι ἔγωγε ἡδέως ἂν
[8]	δ᾿ ἔμοιγε οἱ μὲν παραταττόμενοι	ἀπιστοῦσιν	ἐοικέναι μὴ χωρὶς γενόμενοι οἱ
[4]	ἐστι δεινότερον ὑπέκκαυμα. Καὶ γὰρ	ἄπληστον	καὶ ἐλπίδας τινὰς γλυκείας παρέχει.
[3]	ἂν Ιλιάδα ὅλην καὶ Οδύσσειαν	ἀπὸ	στόματος εἰπεῖν. Εκεῖνο δ᾿ ἔφη
[8]	παιδικῶν, εἴργει μάλιστα τοὺς οἰκείους	ἀπὸ	τούτων; Καὶ μὴν ὅτι γε
[2]	ἅπας ὅμοιον ὄζει· αἱ δ᾿	ἀπὸ	τῶν ἐλευθερίων μόχθων ὀσμαὶ ἐπιτηδευμάτων
[4]	μὲν οὕτω τοὺς φίλους μορμολύττῃ	ἀπὸ	τῶν καλῶν, αὐτὸν δέ σε,
[2]	μὲν δὴ ὁ λόγος οὐκ	ἄπο	τοῦ σκοποῦ ἔδοξεν εἰρῆσθαι. Μετὰ
[4]	ὑπὸ τῆς τύχης· νῦν δὲ	ἀποβάλλω	μὲν οὐδέν {οὐδὲ γὰρ ἔχω}
[4]	καὶ ὅ τι ἐξ ἑκάστου	ἀποβήσεται	σημαίνουσί μοι πέμποντες ἀγγέλους φήμας
[5]	Κριτόβουλος, ὑφίεμαι. Εἰ γὰρ τοῦ	ἀποδάκνειν	ἕνεκα πεποίηται, πολὺ ἂν σὺ
[5]	ἂν σὺ μεῖζον ἢ ἐγὼ	ἀποδάκοις.	Διὰ δὲ τὸ παχέα ἔχειν
[8]	μὲν γὰρ βιαζόμενος ἑαυτὸν πονηρὸν	ἀποδεικνύει,	ὁ δὲ πείθων τὴν τοῦ
[4]	ὃν ἂν μαστροπεύῃ ἀρέσκοντα τοῦτον	ἀποδεικνύναι	οἷς ἂν συνῇ; Πάνυ μὲν
[4]	ὅλῃ τῇ πόλει ἀρέσκοντας δύναιτο	ἀποδεικνύναι,	οὐχ οὗτος παντελῶς ἂν ἤδη
[4]	εἴη ἡμῖν ἃ ἕκαστος ὑπέσχετο	ἀποδεικνύναι	ὡς πολλοῦ ἄξιά ἐστιν. Ακούοιτ᾿
[8]	αὐτὸν ποιοῦντα ἀγαθὸν τὸν συνόντα	ἀποδεῖξαι,	οὐδέ γε ἀναισχυντίαν καὶ ἀκρασίαν
[4]	ἐλευθέρῳ τε ἔξεστί μοι καὶ	ἀποδημεῖν	καὶ ἐπιδημεῖν· ὑπανίστανται δέ μοι
[4]	μοι δαπανᾶν ὑπὸ τῆς πόλεως,	ἀποδημῆσαι	δὲ οὐδαμοῦ ἐξῆν. Νῦν δ᾿
[4]	κινδυνεύειν. Η καί σοι, ἔφη,	ἀποδιδόασιν	ὅ τι ἂν λάβωσι; Μὰ
[8]	ὁ ἐν ἀγορᾷ πωλῶν καὶ	ἀποδιδόμενος;	Οὐ μὴν ὅτι γε ὡραῖος
[2]	οὐδ᾿ ἐν ὄχλῳ πρεσβύτην ὄντα	ἀποδύεσθαι,	ἀλλ᾿ ἀρκέσει μοι οἶκος ἑπτάκλινος,
[8]	παιδικοῖς Πατρόκλῳ ἀλλ᾿ ὡς ἑταίρῳ	ἀποθανόντι	ἐκπρεπέστατα τιμωρῆσαι. Καὶ Ορέστης δὲ
[2]	ἐπειδὴ ἀμφίλογόν ἐστιν, εἰς αὖθις	ἀποθώμεθα·	νυνὶ δὲ τὰ προκείμενα ἀποτελῶμεν.
[4]	ὅσα ἂν ἐρωτῶ, μὴ ὀκνεῖτε	ἀποκρίνεσθαι,	ἵνα εἰδῶμεν ὅσα ἂν συνομολογῶμεν.
[5]	πρῶτον τῆς δίκης καλοῦμαι· ἀλλ᾿	ἀποκρίνου.	Σὺ δέ γε βερώτα. Πότερον
[8]	συνουσίας. Οὐδὲν γὰρ τούτων ἐστὶν	ἀπόκρυφον	πατρὸς τῷ καλῷ τε κἀγαθῷ
[4]	ὑπὸ τοῦ σοῦ παιδὸς ὥστε	ἀποκτεῖναι	αὐτὸν βούλεσθαι; Αλλ᾿ οὔτοι, ἔφη,
[4]	αὐτὸν βούλεσθαι; Αλλ᾿ οὔτοι, ἔφη,	ἀποκτεῖναι	βούλονται, ἀλλὰ πεῖσαι αὐτὸν συγκαθεύδειν
[4]	μὲν οἴκους ἀναιροῦσιν, ἁθρόους δ᾿	ἀποκτείνουσι,	πολλάκις δὲ καὶ ὅλας πόλεις
[3]	μὲν τοίνυν, ἔφη, ἥδιστ᾿ ἂν	ἀπολάβοιμι	παρὰ Καλλίου τὴν ὑπόσχεσιν. ἔφη
[6]	οἱ μὲν τὰ νικητήρια φιλήματα	ἀπολαμβάνειν	τὸν Κριτόβουλον ἐκέλευον, οἱ δὲ
[8]	ἔφη οἴεσθαι μάλιστα αἰδεῖσθαι ἀλλήλους	ἀπολείπειν,	θαυμαστὰ λέγων, εἴ γε οἱ
[8]	ἐραστῇ, ὁμοίως αἰδοῦνται τοὺς παρόντας	ἀπολείπειν.	Θεὰν γὰρ οὐ τὴν Αναίδειαν
[4]	τὴν συγγένειαν καὶ οὐδέποτέ μου	ἀπολείπονται.	Εἶεν· σὺ δὲ δή, ἔφη
[8]	ὥρας ἄνθος ταχὺ δήπου παρακμάζει,	ἀπολείποντος	δὲ τούτου ἀνάγκη καὶ τὴν
[2]	διδάξεαι· ἢν δὲ κακοῖσι συμμίσγῃς,	ἀπολεῖς	καὶ τὸν ἐόντα νόον. Καὶ
[4]	ἐγὼ εἶδον ναὶ μὰ τὸν	Απόλλω,	ὅτε παρὰ τῷ γραμματιστῇ ἐν
[8]	ὁ Αγάθωνος τοῦ ποιητοῦ ἐραστὴς	ἀπολογούμενος	ὑπὲρ τῶν ἀκρασίᾳ ἐγκαλινδουμένων εἴρηκεν
[1]	ἐπεὶ γὰρ γέλως ἐξ ἀνθρώπων	ἀπόλωλεν,	ἔρρει τὰ ἐμὰ πράγματα. Πρόσθεν
[8]	συνεχεστέραν τὴν συνουσίαν ἔχειν, καὶ	ἀπόντων	ἔτι μᾶλλον ἢ παρόντων ἐπιμελεῖσθαι;
[4]	ὑμεῖς μετ᾿ ἐμοῦ. ὥστε μηκέτι	ἀπόρει,	ὦ Σώκρατες, εἴ τι τοὐμὸν
[4]	τῷ χρόνῳ ᾧ ὑμῶν ἀκούω	ἀπορούντων	τί τὸ δίκαιον, ἐν τούτῳ
[4]	ὥστε ποιοῦσι πολὺ δεινότερα τῶν	ἀπορωτάτων·	δι᾿ ἔνδειαν μὲν γὰρ δήπου
[5]	τι με χρὴ παθεῖν ἢ	ἀποτεῖσαι.	Μόνον, ἔφη, κρυφῇ φερόντων· δέδοικα
[8]	καὶ ἀνεπαφροδιτοτέρα, ἀλλὰ σαφῶς καὶ	ἀποτελεῖται	ἡ εὐχὴ ἐν ᾗ αἰτούμεθα
[2]	ἀποθώμεθα· νυνὶ δὲ τὰ προκείμενα	ἀποτελῶμεν.	Ορῶ γὰρ ἔγωγε τήνδε τὴν
[8]	χωρὶς γενόμενοι οἱ ἐρώμενοι οὐκ	ἀποτελῶσι	τὰ τῶν ἀγαθῶν ἀνδρῶν ἔργα.
[4]	τοὺς θεοὺς τὰ μὲν φαῦλα	ἀποτρέπειν,	τἀγαθὰ δὲ διδόναι. Οὗτοι τοίνυν
[4]	τι ὄναρ ἀγαθὸν ἴδῃς, τοῖς	ἀποτροπαίοις	θύεις; Μὰ Δία τοῦτο μέντοι,
[2]	ἡδίων ἢ μύρου γυναιξὶ καὶ	ἀποῦσα	ποθεινοτέρα. Καὶ γὰρ δὴ μύρῳ
[4]	ἐναντίον τοσούτων μαρτύρων προαγορεύω μὴ	ἅπτεσθαί	μου πρὶν ἂν τὸ γένειον
[3]	τοίνυν ἡμῖν ἐξηγοῦ ποίων λόγων	ἁπτόμενοι	μάλιστ᾿ ἂν ταῦτα ποιοῖμεν. Εγὼ
[4]	πεπαιδευμένος ὑπὸ Ομήρου ἀριθμεῖν ἕπτ᾿	ἀπύρους	τρίποδας, δέκα δὲ χρυσοῖο τάλαντα,
[3]	εἴη αὐτῷ ἀργύριον. Ο δὲ	ἀπώμοσε	μηδὲ ὀβολόν. Αλλὰ γῆν πολλὴν
[8]	πάλιν αὖ καινοῦ λόγου κατῆρχεν.	Αρ᾿	ἔφη, ὦ ἄνδρες, εἰκὸς ἡμᾶς
[3]	αὐτῷ. Καὶ ὁ Καλλίας ἰδών,	Αρ᾿	οἶσθα, ἔφη, ὦ Λύκων, ὅτι
[2]	ἵεται. Καὶ ὁ Αντισθένης εἶπεν·	Αρ᾿	οὖν καὶ τῷδε τῷ Συρακοσίῳ
[4]	νευρόσπαστα θεώμενοι τρέφουσί με. Ταῦτ᾿	ἄρ᾿	ἔφη ὁ Φίλιππος, καὶ πρῴην
[4]	ἔφη, παντάπασί γε. Οὐδ᾿ αὐτὸς	ἄρ᾿	ἔφη, συγκαθεύδεις αὐτῷ; Νὴ Δί᾿
[7]	ὁ Σωκράτης αὖ πάλιν εἶπεν·	Αρα	ἐπειδὴ πάντες ἐπιθυμοῦμεν λέγειν, νῦν
[6]	νους, φθονῶν τῷ Σωκράτει εἶπεν·	Αρα	σύ, ὦ Σώκρατες, ὁ φροντιστὴς
[4]	ὁ Σωκράτης, Φεῦ, ἔφη, ταῦτ᾿	{ἄρα{	ἔφη, ἐγὼ ὥσπερ ὑπὸ θηρίου
[4]	Δί᾿ ἔφη, ὁ Σωκράτης εἰ	ἄρα	τοιοῦτος ὢν φίλους αὐτοὺς ἔχεις,
[2]	ἄλλο τι προσενενόησα, ὅτι οὐδὲν	ἀργὸν	τοῦ σώματος ἐν τῇ ὀρχήσει
[1]	σὺ μὲν Πρωταγόρᾳ τε πολὺ	ἀργύριον	δέδωκας ἐπὶ σοφίᾳ καὶ Γοργίᾳ
[2]	καὶ ἐπιδεικνὺς ὡς ἐν θαύματι	ἀργύριον	ἐλάμβανεν. Επεὶ δὲ αὐτοῖς ἡ
[4]	λῷστε; ἔφη. Διδοὺς νὴ Δί᾿	ἀργύριον.	Καὶ ὁ Αντισθένης ἐπαναστὰς μάλα
[3]	ἀνήρετο εἰ πολὺ εἴη αὐτῷ	ἀργύριον.	Ο δὲ ἀπώμοσε μηδὲ ὀβολόν.
[4]	σὺ εἰς τὸ βαλάντιον διδοὺς	ἀργύριον	τὰς ψυχὰς δικαιοτέρους ποιεῖς; Μάλιστα.
[5]	οὐχ ὅμοιον ἔοικε τὸ σὸν	ἀργύριον,	ὦ Κριτόβουλε, τῷ Καλλίου εἶναι.
[3]	καὶ ἄλλοις πολλοῖς πολὺ δέδωκας	ἀργύριον,	ὥστε οὐδέν σε τῶν πολλοῦ
[4]	δή. Τί δέ, ἀντὶ τοῦ	ἀργυρίου	χάριτας; Οὐ μὰ τὸν Δί᾿
[2]	τῷ γὰρ ὄντι ὁ οἶνος	ἄρδων	τὰς ψυχὰς τὰς μὲν λύπας,
[4]	μαστροπὸς τὰ συμφέροντα εἰς τὸ	ἀρέσκειν	διδάσκοι ἄν; Πάνυ μὲν οὖν.
[4]	μέν τί ἐστιν εἰς τὸ	ἀρέσκειν	ἐκ τοῦ πρέπουσαν ἔχειν σχέσιν
[8]	περιέπειν; Εἰ οὖν βούλει τούτῳ	ἀρέσκειν,	σκεπτέον μέν σοι ποῖα ἐπιστάμενος
[4]	ἂν ἢ ὃν ἂν μαστροπεύῃ	ἀρέσκοντα	τοῦτον ἀποδεικνύναι οἷς ἂν συνῇ;
[4]	τις καὶ ὅλῃ τῇ πόλει	ἀρέσκοντας	δύναιτο ἀποδεικνύναι, οὐχ οὗτος παντελῶς
[4]	θαυμάζει, ἀλλ᾿ οἳ ἂν αὐτῷ	ἀρέσκωσι	τούτοις συνὼν διατελεῖ. Οὗτος μὲν
[8]	πράττω τὰ πολιτικὰ καὶ ἀεὶ	ἀρεστὸς	ὦ αὐτῇ; Ναὶ μὰ Δί᾿
[4]	εἴη, ἔφη, ὁ ἑνὶ δυνάμενος	ἀρεστοὺς	ποιεῖν ἢ ὅστις καὶ πολλοῖς;
[2]	δ᾿ αὖ, ἐαν βούληται τῇ	ἀρετῇ	διαφέρειν} ὃς ἂν δοκῇ αὐτῷ
[3]	Καὶ ὅς, Επὶ φίλων, ἔφη,	ἀρετῇ	καὶ δυνάμει, καὶ ὅτι τοιοῦτοι
[4]	δύνασαι ποιεῖν, ἐγὼ πρὸς πᾶσαν	ἀρετὴν	δικαιότερος σοῦ εἰμι ἄγων ἀνθρώπους.
[8]	ὅτι ἀνάγκη καὶ αὐτὸν ἀσκεῖν	ἀρετήν.	Οὐ γὰρ οἷόν τε πονηρὰ
[8]	τὴν φιλίαν, τοῦτον προσήκει μᾶλλον	ἀρετῆς	ἐπιμελεῖσθαι. Μέγιστον δ᾿ ἀγαθὸν τῷ
[8]	τῷ δοκεῖν ἀλλὰ τῷ ὄντι	ἀρετῆς	ἐπιμελούμενον. ἡ μὲν γὰρ ψευδὴς
[8]	Αγαθῶν γὰρ φύσει καὶ τῆς	ἀρετῆς	φιλοτίμως ἐφιεμένων ἀεί ποτε τῇ
[9]	ὀρχηστοδιδάσκαλον. Εὐθὺς μὲν γὰρ ἡ	Αριάδνη	ἀκούσασα τοιοῦτόν τι ἐποίησεν ὡς
[9]	Συρακόσιος εἰσελθὼν εἶπεν· Ω ἄνδρες,	Αριάδνη	εἴσεισιν εἰς τὸν ἑαυτῆς τε
[9]	Εκ τούτου πρῶτον μὲν ἡ	Αριάδνη	ὡς νύμφη κεκοσμημένη παρῆλθε καὶ
[9]	ἀνιστάμενος συνανέστησε μεθ᾿ ἑαυτοῦ τὴν	Αριάδνην,	ἐκ τούτου δὴ φιλούντων τε
[9]	τὸν Διόνυσον, ὡραίαν δὲ τὴν	Αριάδνην,	οὐ σκώπτοντας δὲ ἀλλ᾿ ἀληθινῶς
[4]	προσδεῖσθαι, οὕτω πεπαιδευμένος ὑπὸ Ομήρου	ἀριθμεῖν	ἕπτ᾿ ἀπύρους τρίποδας, δέκα δὲ
[4]	οὗτος δὲ οὐ τοὺς πλεῖστον	ἀριθμοῦντας	χρυσίον θαυμάζει, ἀλλ᾿ οἳ ἂν
[4]	οὗ ἐγὼ τοῦτον ἐκτησάμην οὔτ᾿	ἀριθμῷ	οὔτε σταθμῷ ἐπήρκει μοι, ἀλλ᾿
[4]	δώδεκα δ᾿ ἵππους σταθμῷ καὶ	ἀριθμῷ,	ὡς πλείστου πλούτου ἐπιθυμῶν οὐ
[5]	καὶ πρὸς ἰσχὺν τοὺς ὀφθαλμοὺς	ἄριστα	πεφυκότας ἔχει. Εἶεν, ἔφη, τῶν
[4]	ἐυξέστου ἐπὶ δίφρου ἦκ᾿ ἐπ᾿	ἀριστερὰ	τοῖιν, ἀτὰρ τὸν δεξιὸν ἵππον
[8]	δὲ πολλοὶ τῶν ἡμιθέων οἱ	ἄριστοι	ὑμνοῦνται οὐ διὰ τὸ συγκαθεύδειν
[4]	Οἷς γὰρ μάλιστα τὰ παρόντα	ἀρκεῖ	ἥκιστα τῶν ἀλλοτρίων ὀρέγονται. ἄξιον
[4]	δεηθῇ, οὕτω μοι τὸ παρὸν	ἀρκεῖ	ὥστε αἷς ἂν προσέλθω ὑπερασπάζονταί
[2]	ὄχλῳ πρεσβύτην ὄντα ἀποδύεσθαι, ἀλλ᾿	ἀρκέσει	μοι οἶκος ἑπτάκλινος, ὥσπερ καὶ
[4]	ὁρῶ φαῦλον ἔργον ὁποῖον οὐκ	ἀρκοῦσαν	ἂν τροφὴν ἐμοὶ παρέχοι. Καὶ
[4]	ὄροφοι, στρωμνήν γε μὴν οὕτως	ἀρκοῦσαν	ἔχω ὥστ᾿ ἔργον μέγ᾿ ἐστὶ
[2]	τοὺς οἰνοχόους μιμεῖσθαι τοὺς ἀγαθοὺς	ἁρματηλάτας,	θᾶττον περιελαύνοντας τὰς κύλικας. Οἱ
[4]	μὰ Δί᾿ ἔφη, ἔγωγε ὅτι	ἁρματηλατοῦντα	δεῖ ἐγγὺς μὲν τῆς στήλης
[8]	ὅτι ὁ τοῦ εἴδους ἐπαρκῶν	ἄρξει	τοῦ ἐραστοῦ, εἰκὸς αὐτὸν τἆλλα
[4]	τούτῳ μὲν παρὰ τὰ ὦτα	ἄρτι	ἴουλος καθέρπει, Κλεινίᾳ δὲ πρὸς
[2]	εἰ τοῖς ἀγορανόμοις ἀφισταίης ὥσπερ	ἄρτους	τὰ κάτω πρὸς τὰ ἄνω,
[4]	ἐλεύθερος εἴην, εἴ μου Κλεινίας	ἄρχειν	ἐθέλοι. Καὶ γὰρ πονοίην ἂν
[4]	μὴ ἑλέσθαι ἂν τὴν βασιλέως	ἀρχὴν	ἀντὶ τοῦ καλὸς εἶναι. Νῦν
[1]	τις, ἐπεὶ πάντες ἴσασιν ὅτι	ἀρχὴν	οὐδὲ νομίζεται εἰς τὴν ἐμὴν
[7]	νῦν ἂν μάλιστα καὶ ἅμα	ᾄσαιμεν;	Καὶ εὐθὺς τοῦτ᾿ εἰπὼν ἦρχεν
[8]	ποιήσασθαι ὅτι ἀνάγκη καὶ αὐτὸν	ἀσκεῖν	ἀρετήν. Οὐ γὰρ οἷόν τε
[8]	ἐρευνητέον δὲ καὶ ποῖα Λακεδαιμόνιοι	ἀσκοῦντες	κράτιστοι δοκοῦσιν ἡγεμόνες εἶναι· προξενεῖς
[9]	ὡς πᾶς ἂν ἔγνω ὅτι	ἀσμένη	ἤκουσε· καὶ ὑπήντησε μὲν οὒ
[9]	τούτου δὴ φιλούντων τε καὶ	ἀσπαζομένων	ἀλλήλους σχήματα παρῆν θεάσασθαι. Οἱ
[5]	πολλοῖς. Οἶδα γοῦν οὖσαν καὶ	ἀσπίδα	καλὴν καὶ ξίφος καὶ δόρυ.
[2]	ἡ δὲ θαρρούντως τε καὶ	ἀσφαλῶς	ταῦτα διεπράττετο. Καὶ ὁ Σωκράτης
[4]	δίφρου ἦκ᾿ ἐπ᾿ ἀριστερὰ τοῖιν,	ἀτὰρ	τὸν δεξιὸν ἵππον κένσαι ὁμοκλήσαντ᾿
[4]	Αλλ᾿ οὐδὲ μέντοι ταύτῃ γε	ἀτιμαστέον	τὸ κάλλος ὡς ταχὺ παρακμάζον,
[8]	σπουδαῖαι μὲν αὐτοῦ αἱ ὀφρύες,	ἀτρεμὲς	δὲ τὸ ὄμμα, μέτριοι δὲ
[2]	παιδοτρίβης, τοῦτον εἷλετο, νῦν δ᾿	αὖ,	ἐαν βούληται τῇ ἀρετῇ διαφέρειν}
[4]	ἐπαύσατο. Ο δὲ Κριτόβουλος, Οὐκοῦν	αὖ	ἐγὼ λέξω, ἔφη, ἐξ ὧν
[3]	ἐπὶ τίνι μέγα φρονεῖς; Εγὼ	αὖ,	ἔφη, ἐπὶ πενίᾳ μέγα φρονῶ.
[3]	ἧς τοῦτο ἀπεργάζομαι. Αλλὰ σὺ	αὖ,	ἔφη, λέγε, ὦ Νικήρατε, ἐπὶ
[8]	ὁ δὲ Σω κράτης πάλιν	αὖ	καινοῦ λόγου κατῆρχεν. Αρ᾿ ἔφη,
[4]	δή, ἔφη ὁ Σωκράτης, σὺ	αὖ	λέγε ἡμῖν, ὦ Αντίσθενες, πῶς
[8]	φρεσὶ μήδεα εἰδώς. Τοῦτο δ᾿	αὖ	λέγει σοφὰ φρεσὶ βουλεύματα εἰδώς.
[7]	Θορύβου δὲ ὄντος ὁ Σωκράτης	αὖ	πάλιν εἶπεν· Αρα ἐπειδὴ πάντες
[4]	δαπανῶν, ὧν τε διδόασιν ἀεὶ	αὖ	παρέχομαι, εὐφημῶ τε ὅσα ἂν
[2]	ἐπὶ σοὶ γελῶντες. Ο δ᾿	αὖ	Σωκράτης εἶπεν· Αλλὰ πίνειν μέν,
[4]	δικαίως μέγα φρονεῖς. Εμοὶ γὰρ	αὖ	τῶν φίλων οἱ μὲν εὖ
[2]	μὲν ἐπειδὴ ἀμφίλογόν ἐστιν, εἰς	αὖθις	ἀποθώμεθα· νυνὶ δὲ τὰ προκείμενα
[1]	οὖν παρεμυθοῦντό τε αὐτὸν ὡς	αὖθις	γελασόμενοι καὶ δειπνεῖν ἐκέλευον, Κριτόβουλος
[1]	τότε μὲν ἀχθεσθεὶς φανερὸς ἐγένετο.	Αὖθις	δ᾿ ὀλίγον ὕστερον ἄλλο τι
[9]	μὲν ἐκρότουν, ἅμα δὲ ἐβόων	αὖθις.	ὡς δὲ ὁ Διόνυσος ἀνιστάμενος
[6]	τῷ συμποσίῳ, τί ἔσται τὸ	αὔλημα;	Καὶ ὁ Αντισθένης εἶπε· Τῷ
[2]	ἔφη ὁ Φίλιππος, καὶ ἐμοὶ	αὐλησάτω,	ἵνα καὶ ἐγὼ ὀρχήσωμαι. Επειδὴ
[2]	Συρακόσιός τις ἄνθρωπος, ἔχων τε	αὐλητρίδα	ἀγαθὴν καὶ ὀρχηστρίδα τῶν τὰ
[2]	τὸ σῶμα γυμνάζοι, κελεύσας τὴν	αὐλητρίδα	θάττονα ῥυθμὸν ἐπάγειν ἵει ἅμα
[6]	καὶ εἰ μορφάζοις, ὥσπερ ἡ	αὐλητρίς,	καὶ σὺ πρὸς τὰ λεγόμενα.
[2]	ἐλάμβανεν. Επεὶ δὲ αὐτοῖς ἡ	αὐλητρὶς	μὲν ηὔλησεν, ὁ δὲ παῖς
[3]	συνηρμοσμένῃ τῇ λύρᾳ πρὸς τὸν	αὐλὸν	ἐκιθάρισεν ὁ παῖς καὶ ᾖσεν.
[6]	ὁ ὑποκριτὴς τετράμετρα πρὸς τὸν	αὐλὸν	κατέλεγεν, οὕτω καὶ ὑπὸ τοῦ
[6]	ἡ ᾠδὴ ἡδίων πρὸς τὸν	αὐλόν,	οὕτω καὶ τοὺς σοὺς λόγους
[7]	εἰ δὲ ὀρχοῖντο πρὸς τὸν	αὐλὸν	σχήματα ἐν οἷς Χάριτές τε
[6]	Εγωγ᾿ ἔφη. ὅταν γὰρ ὁ	αὐλὸς	φθέγγηται, παντάπασι σιωπῶμεν. Καὶ ὁ
[6]	κατέλεγεν, οὕτω καὶ ὑπὸ τοῦ	αὐλοῦ	ὑμῖν διαλέγωμαι; Καὶ ὁ Σωκράτης,
[7]	τὸ μὲν ἔλαιον ὑγρὸν ὂν	αὔξει	τὴν φλόγα, τὸ δὲ ὕδωρ,
[8]	εὖ ποιεῖν καὶ τὴν πατρίδα	αὔξειν	τροπαῖα τῶν πολεμίων ἱστάμενος, καὶ
[2]	πίνῃ, καὶ μάλα ὀρθά τε	αὔξεται	καὶ θάλλοντα ἀφικνεῖται εἰς τὴν
[2]	οὐ δύναται ὀρθοῦσθαι οὐδὲ ταῖς	αὔραις	διαπνεῖσθαι· ὅταν δ᾿ ὅσῳ ἥδεται
[2]	ἐκεῖνα, ὅταν μὲν ὁ θεὸς	αὐτὰ	ἄγαν ἁθρόως ποτίζῃ, οὐ δύναται
[4]	μὲν πολλὰ ἔχω ὡς μόλις	αὐτὰ	καὶ {ἐγὼ ἂν} αὐτὸς εὑρίσκω·
[4]	ὄντι καλὸς καὶ ὑμεῖς τὰ	αὐτὰ	πρὸς ἐμὲ πάσχετε οἷάπερ ἐγὼ
[2]	μύρου μὲν τί καὶ προσδέονται;	Αὐταὶ	γὰρ τούτου ὄζουσιν· ἐλαίου δὲ
[4]	με διὰ τὸ μηδένα ἄλλον	αὐταῖς	ἐθέλειν προσιέναι. Καὶ πάντα τοίνυν
[8]	οὐσῶν μορφῆς ἠράσθη, συγγενόμενος εἴα	αὐτὰς	θνητὰς εἶναι· ὅσων δὲ ψυχαῖς
[8]	ἐρῶντες τῆς φιλίας καὶ χρώμενοι	αὐτῇ	εἰς γῆρας διατελοῦσι. Τὸν δὲ
[2]	διδασκέτω ὅ τι βούλοιτ᾿ ἂν	αὐτῇ	ἐπισταμένῃ χρῆσθαι. Καὶ ὁ Αντισθένης,
[2]	Εκ τούτου δὴ ηὔλει μὲν	αὐτῇ	ἡ ἑτέρα, παρεστηκὼς δέ τις
[8]	πολιτικὰ καὶ ἀεὶ ἀρεστὸς ὦ	αὐτῇ;	Ναὶ μὰ Δί᾿ ἔφη, ἂν
[8]	ξένων κἂν μὴ ἐν τῇ	αὐτῇ	{πόλει} ταχθῶσι τῷ ἐραστῇ, ὁμοίως
[2]	ὀρχηστρίδα ἐφεστηκυῖαν καὶ τροχούς τινα	αὐτῇ	προσφέροντα. Εκ τούτου δὴ ηὔλει
[4]	ἐν τῇ γελωτοποιίᾳ μέγα ἐπ᾿	αὐτῇ	φρονοίη. Οὐ γὰρ ἄξιον, ἔφη,
[4]	μὲν οὖν. Τί δέ, τῇ	αὐτῇ	φωνῇ ἔστι καὶ αἰδημόνως καὶ
[3]	ἔφη τὸν οἶνον, οὕτως καὶ	αὕτη	ἡ κρᾶσις τῶν τε παίδων
[2]	καὶ ἡ ἀνδρεία διδακτόν, ὁπότε	αὕτη	καίπερ γυνὴ οὖσα οὕτω τολμηρῶς
[6]	μὴ δεῖ λέγειν, ἔφη, σιωπᾷς.	Αὕτη	μὲν δὴ ἡ παροινία οὕτω
[4]	πλούτου τὴν ψυχὴν ἔσομαι. Καὶ	αὕτη	μὲν δὴ ἡ περίοδος τῶν
[9]	υἱὸν σὺν Καλλίᾳ περιπατήσοντες ἀπῆλθον.	Αὕτη	τοῦ τότε συμποσίου κατάλυσις ἐγένετο.
[9]	ἤκουον τοῦ Διονύσου μὲν ἐπερωτῶντος	αὐτὴν	εἰ φιλεῖ αὐτόν, τῆς δὲ
[9]	παρὰ θεοῖς καὶ εἴσεισι πρὸς	αὐτήν,	ἔπειτα παιξοῦνται πρὸς ἀλλήλους. Εκ
[2]	γαστέρα ἔχων μετριωτέραν βούλομαι ποιῆσαι	αὐτήν;	ἢ οὐκ ἴστε ὅτι ἔναγχος
[9]	τῶν γονάτων, καὶ περιλαβὼν ἐφίλησεν	αὐτήν.	ἡ δ᾿ αἰδουμένῃ μὲν ἐῴκει,
[9]	ἠρεμοῦσα. Επεί γε μὴν κατεῖδεν	αὐτὴν	ὁ Διόνυσος, ἐπιχορεύσας ὥσπερ ἂν
[8]	ἡ πόλις ταχὺ ἂν ἐπιτρέψειεν	αὑτήν,	εἰ βούλει, εὖ ἴσθι. Τὰ
[4]	γε ἄλλο οἶδα, καὶ ὑμῖν	αὐτίκα	μάλ᾿ ἔξεστι πειρᾶσθαι. Εἶπε γάρ
[7]	τις τούτου δεῖται, ἀλλ᾿ ἔξεστιν	αὐτίκα	μάλα τὰ παρόντα θαυμάζειν, τί
[4]	Εὰν οὖν ἐνέγκῃ τις κρόμμυον,	αὐτίκα	μάλα τοῦτό γε ὠφελημένοι ἔσεσθε·
[1]	καθάπερ Αὐτόλυκος τότε, κεκτῆταί τις	αὐτό.	Πρῶτον μὲν γάρ, ὥσπερ ὅταν
[4]	μὴ Αλέξανδρος ὁ Πριάμου, ἀλλ᾿	αὐτοὶ	οὗτοι οὕσπερ σὺ οἴει ἐπιθυμεῖν
[4]	γ᾿ ἔφη, ὡς ἐν ἡμῖν	αὐτοῖς	εἰρῆσθαι, οὗτος καὶ πεφιληκέναι τὸν
[2]	ἔσπεισάν τε καὶ ἐπαιάνισαν, ἔρχεται	αὐτοῖς	ἐπὶ κῶμον Συρακόσιός τις ἄνθρωπος,
[2]	Καὶ ὅς, Τί οὖν χρήσῃ	αὐτοῖς;	ἔφη. Ορχήσομαι νὴ Δία. Ενταῦθα
[2]	θαύματι ἀργύριον ἐλάμβανεν. Επεὶ δὲ	αὐτοῖς	ἡ αὐλητρὶς μὲν ηὔλησεν, ὁ
[4]	ἐπιμέλονται, ἵνα δοκῇς δικαίως ἐπ᾿	αὐτοῖς	μέγα φρονεῖν. Οὐκοῦν ὡς μὲν
[4]	ἐπιστάμεθα, ὅτι ἔστιν ἀνθρώπῳ τοῖς	αὐτοῖς	ὄμμασι καὶ φιλικῶς καὶ ἐχθρῶς
[8]	Θηβαῖοι καὶ Ηλεῖοι· συγκαθεύδοντας γοῦν	αὐτοῖς	ὅμως παρατάττεσθαι ἔφη τὰ παιδικὰ
[4]	βούλονται, ἀλλὰ πεῖσαι αὐτὸν συγκαθεύδειν	αὐτοῖς.	Σὺ δ᾿ ὡς ἔοικας, εἰ
[1]	σιωπῇ ἐδείπνουν, ὥσπερ τοῦτο ἐπιτεταγμένον	αὐτοῖς	ὑπὸ κρείττονός τινος. Φίλιππος δ᾿
[4]	ὢν γιγνώσκειν τε τοὺς ὠφελίμους	αὑτοῖς	καὶ τούτους δυνάμενος ποιεῖν ἐπιθυμεῖν
[3]	Αλλ᾿ ἐπὶ τῷ μήν, ὦ	Αὐτόλυκε;	ὁ δ᾿ εἶπεν· Επὶ τῷ
[1]	Καὶ ἅμα ἀπέβλεψεν εἰς τὸν	Αὐτόλυκον,	δῆλον ὅτι ἐπισκοπῶν τί ἐκείνῳ
[1]	καὶ Χαρμίδην, τοῖς μὲν ἀμφ᾿	Αὐτόλυκον	ἡγεῖσθαί τινα ἔταξεν, αὐτὸς δὲ
[1]	ἱπποδρομία ἔληξεν, ἔχων τόν τε	Αὐτόλυκον	καὶ τὸν πατέρα αὐτοῦ ἀπῄει
[1]	ὑμῖν συντετύχηκα· ἑστιᾶν γὰρ μέλλω	Αὐτόλυκον	καὶ τὸν πατέρα αὐτοῦ. Οἶμαι
[3]	τῷ νικηφόρος εἶναι. Καὶ ὁ	Αὐτόλυκος	ἀνερυθριάσας εἶπε· Μὰ Δί᾿ οὐκ
[9]	δὴ ὁ λόγος ἐνταῦθα ἔληξεν.	Αὐτόλυκος	δὲ (ἤδη γὰρ ὥρα ἦν
[8]	τῶν ῥηθέντων διελέγοντο, ὁ δ᾿	Αὐτόλυκος	κατεθεᾶτο τὸν Καλλίαν. Καὶ ὁ
[1]	οἱ δὲ καὶ λουσάμενοι παρῆλθον.	Αὐτόλυκος	μὲν οὖν παρὰ τὸν πατέρα
[1]	μετ᾿ αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης, καθάπερ	Αὐτόλυκος	τότε, κεκτῆταί τις αὐτό. Πρῶτον
[8]	θεοῖς χάριν εἰδέναι ὅτι σοι	Αὐτολύκου	ἔρωτα ἐνέβαλον. ὡς μὲν γὰρ
[1]	δὲ ὁ Ιππονίκου ἐρῶν ἐτύγχανεν	Αὐτολύκου	παιδὸς ὄντος, καὶ νενικηκότα αὐτὸν
[8]	μὴν σύ, ὦ Καλλία, ἐρᾷς	Αὐτολύκου	πᾶσα μὲν ἡ πόλις οἶδε,
[1]	ὄμματα, οὕτω καὶ τότε τοῦ	Αὐτολύκου	τὸ κάλλος πάντων εἷλκε τὰς
[3]	πολλὴν κέκτησαι; Ισως ἄν, ἔφη,	Αὐτολύκῳ	τούτῳ ἱκανὴ γένοιτο ἐγκονίσασθαι. Ακουστέον
[3]	αὐτοῦ φωνήσαντος προσέβλεψαν, ἤρετό τις	αὐτόν·	Αλλ᾿ ἐπὶ τῷ μήν, ὦ
[4]	οἴνῳ ἐντυχὼν οὐ διψῶν πίνω	αὐτόν.	Αλλὰ μὴν καὶ πολὺ δικαιοτέρους
[4]	οὗ ἐμοὶ σύνεστιν οὕτω διατεθῆναι	αὐτόν;	Αλλὰ πότε μήν; Οὐχ ὁρᾷς
[8]	ἀγαθὸν ποιήσασθαι ὅτι ἀνάγκη καὶ	αὐτὸν	ἀσκεῖν ἀρετήν. Οὐ γὰρ οἷόν
[4]	τοῦ σοῦ παιδὸς ὥστε ἀποκτεῖναι	αὐτὸν	βούλεσθαι; Αλλ᾿ οὔτοι, ἔφη, ἀποκτεῖναι
[4]	ἐγγὺς μὲν τῆς στήλης κάμψαι,	αὐτὸν	δὲ κλινθῆναι ἐυξέστου ἐπὶ δίφρου
[4]	φίλους μορμολύττῃ ἀπὸ τῶν καλῶν,	αὐτὸν	δέ σε, ἔφη, ἐγὼ εἶδον
[4]	Αντισθένης ἅμα εἰσβλέπων ὡς ἐλέγχων	αὐτόν,	εἰ πρὸς μὲν τοὺς ἄλλους
[4]	αἰσθόμενος ὁ πατὴρ παρέδωκέ μοι	αὐτόν,	εἴ τι δυναίμην ὠφελῆσαι. Καὶ
[4]	ἅπαντες, νομίζοντες τὰ ὄντα εἰρηκέναι	αὐτόν.	Εκ τούτου εἶπέ τις· Σὸν
[6]	καλοῖς καὶ τοῖς βελτίστοις εἰκάζω	αὐτόν,	ἐπαινοῦντι μᾶλλον ἢ λοιδορουμένῳ δικαίως
[1]	πάντων εἷλκε τὰς ὄψεις πρὸς	αὐτόν·	ἔπειτα τῶν ὁρώντων οὐδεὶς οὐκ
[4]	ὁ Αντισθένης ἐπαναστὰς μάλα ἐλεγκτικῶς	αὐτὸν	ἐπήρετο· Οἱ δὲ ἄνθρωποι, ὦ
[8]	κτησάμενον, ἔστι δὲ ὧν καὶ	αὐτὸν	ἐπιθυμήσαντα· Κριτόβουλός γε μὴν ἔτι
[6]	ἐσιώπα. Καὶ ὁ Σωκράτης ὀνομάσας	αὐτόν,	Εχοις ἄν, ἔφη, ὦ Ερμόγενες,
[4]	Γοργόνας θεώμενοι, λιθίνως ἔβλεπε πρὸς	αὐτὸν	καὶ {λιθίνως} οὐδαμοῦ ἀπῄει ἀπ᾿
[4]	Αἰσθάνομαι γάρ τινας ἐπιβουλεύοντας διαφθεῖραι	αὐτόν.	Καὶ ὁ Σωκράτης ἀκούσας, Ηράκλεις,
[4]	αὐτοῦ· νῦν δὲ ἤδη εἶδον	αὐτὸν	καὶ σκαρδαμύξαντα. Καίτοι νὴ τοὺς
[4]	ἐποίησας ἐπιθυμεῖν αὐτοῦ, συνέστησάς μοι	αὐτόν.	Καὶ χάριν μέντοι σοι ἔχω·
[6]	ὅμως, ἔφη ὁ Σωκράτης, σὺ	αὐτὸν	μὴ εἴκαζε, ἵνα μὴ καὶ
[6]	εἶναι. Αλλὰ βούλει πονηροτέροις εἰκάζω	αὐτόν;	Μηδὲ πονηροτέροις. Αλλὰ μηδενί; Μηδενὶ
[4]	τοῦτο γένοιτο, νομίζεις ἂν διαφθαρῆναι	αὐτόν;	Ναὶ μὰ Δί᾿ ἔφη, παντάπασί
[4]	μηδὲ διανοηθῆναι μηδένα ἂν φιλῆσαι	αὐτόν.	Νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ Σωκράτης,
[8]	ἅμα χαριζόμενος Καλλίᾳ καὶ παιδεύεις	αὐτὸν	οἷόνπερ χρὴ εἶναι. Νὴ Δί᾿
[8]	ἐν βαρβάροις, πῶς οὐκ οἴει	αὐτόν,	ὅντιν᾿ ἡγοῖτο εἰς ταῦτα συνεργὸν
[4]	πράγματά μοι παρέχεις ἄγεις τε	αὐτὸν	ὅπου ὄψει; Οτι, ὦ Σώκρατες,
[4]	ἐκ τοῦ εἰδώλου ἢ πρὸς	αὐτὸν	ὁρῶν ὅμοιον αὐτῷ ἀπειργασάμην; Καὶ
[8]	ἐρῶντι οὐκ ἐρῶν ὁμιλεῖ, φιλήσει	αὐτόν.	Οὐδὲ γὰρ ὁ παῖς τῷ
[1]	Αὐτολύκου παιδὸς ὄντος, καὶ νενικηκότα	αὐτὸν	παγκράτιον ἧκεν ἄγων ἐπὶ τὴν
[8]	Οὐ γὰρ οἷόν τε πονηρὰ	αὐτὸν	ποιοῦντα ἀγαθὸν τὸν συνόντα ἀποδεῖξαι,
[4]	ἔφη, ἀποκτεῖναι βούλονται, ἀλλὰ πεῖσαι	αὐτὸν	συγκαθεύδειν αὐτοῖς. Σὺ δ᾿ ὡς
[8]	ἀγαθὸς νομιζόμενος; ἔπειτα δὲ ὁρῴη	αὐτὸν	τὰ τοῦ παιδὸς καλὰ μᾶλλον
[8]	ἐπαρκῶν ἄρξει τοῦ ἐραστοῦ, εἰκὸς	αὐτὸν	τἆλλα ῥᾳδιουργεῖν· ὃς δ᾿ ἂν
[9]	μὲν ἐπερωτῶντος αὐτὴν εἰ φιλεῖ	αὐτόν,	τῆς δὲ οὕτως ἐπομνυούσης {ὥστε}
[4]	καὶ τὰ χρήματα λάβοι καὶ	αὐτόν	τί με κακὸν ἐργάσαιτο· ἔπειτα
[4]	εἰς τὸν Φίλιππον ἧκον, ἠρώτων	αὐτὸν	τί ὁρῶν ἐν τῇ γελωτοποιίᾳ
[4]	Αντισθένης, ἐπίστασαι, ὅτι οἶσθα ἐπαινέσαντα	αὐτὸν	τὸν Αγαμέμνονα ὡς βασιλεύς τε
[8]	Εγὼ μὲν γὰρ οἶμαι καὶ	αὐτὸν	τὸν τῷ εἴδει τοῦ ἐρωμένου
[1]	Πάντες μὲν οὖν παρεμυθοῦντό τε	αὐτὸν	ὡς αὖθις γελασόμενοι καὶ δειπνεῖν
[4]	Δί᾿ ἔφη, παντάπασί γε. Οὐδ᾿	αὐτὸς	ἄρ᾿ ἔφη, συγκαθεύδεις αὐτῷ; Νὴ
[1]	ἀμφ᾿ Αὐτόλυκον ἡγεῖσθαί τινα ἔταξεν,	αὐτὸς	δὲ προσῆλθε τοῖς ἀμφὶ Σωκράτην,
[8]	οἶδα· καὶ γὰρ Ζεὺς ὁ	αὐτὸς	δοκῶν εἶναι πολλὰς ἐπωνυμίας ἔχει·
[2]	ὅμοια οἷς νῦν λέγεις, καὶ	αὐτὸς	ἐλθὼν οἴκαδε ὠρχούμην μὲν οὔ,
[4]	μόλις αὐτὰ καὶ {ἐγὼ ἂν}	αὐτὸς	εὑρίσκω· ὅμως δὲ περίεστί μοι
[8]	ἄξιος γένηται ἐπιμελεῖται, ἀλλ᾿ ὅπως	αὐτὸς	ὅτι πλεῖστα ὡραῖα καρπώσεται. Ο
[8]	Οὐχ ὁρᾶτε ὡς σπουδαῖαι μὲν	αὐτοῦ	αἱ ὀφρύες, ἀτρεμὲς δὲ τὸ
[1]	τε Αὐτόλυκον καὶ τὸν πατέρα	αὐτοῦ	ἀπῄει εἰς τὴν ἐν Πειραιεῖ
[6]	σύγε λοιδορουμένῳ ἔοικας, εἰ πάντ᾿	αὐτοῦ	βελτίων φῂς εἶναι. Αλλὰ βούλει
[4]	ζήλου· ἐγὼ γὰρ ἥξω παρ᾿	αὐτοῦ	δανεισάμενος τὸ μηδενὸς προσδεῖσθαι, οὕτω
[4]	ὅτι οὕτω σαφὲς ἔχω εἴδωλον	αὐτοῦ	ἐν τῇ ψυχῇ ὡς εἰ
[8]	ἀνενεχθῆναι. Μαρτυρεῖ δὲ καὶ τοὔνομα	αὐτοῦ·	ἔστι μὲν γὰρ δήπου καὶ
[4]	δή· ἀλλὰ καὶ δέδοικα περὶ	αὐτοῦ	ἰσχυρῶς. Αἰσθάνομαι γάρ τινας ἐπιβουλεύοντας
[4]	καὶ {λιθίνως} οὐδαμοῦ ἀπῄει ἀπ᾿	αὐτοῦ·	νῦν δὲ ἤδη εἶδον αὐτὸν
[1]	καὶ ἐξεκάγχασεν ἐπὶ τῷ οἰκτισμῷ	αὐτοῦ.	Ο δ᾿ ὡς ᾔσθετο τοῦ
[1]	μέλλω Αὐτόλυκον καὶ τὸν πατέρα	αὐτοῦ.	Οἶμαι οὖν πολὺ ἂν τὴν
[4]	ἧττόν τί με οἴει μεμνῆσθαι	αὐτοῦ;	Οὐκ οἶσθα ὅτι οὕτω σαφὲς
[4]	Οτι, ὦ Σώκρατες, ἡ μὲν	αὐτοῦ	ὄψις εὐφραίνειν δύναται, ἡ δὲ
[8]	ὅτι σε ὁρῶ τὸν πατέρα	αὐτοῦ	παραλαμβάνοντα εἰς τὰς πρὸς τοῦτον
[4]	οἴκαδε ἐλθεῖν, ἵν᾿ ἡ γυνὴ	αὐτοῦ	πιστεύῃ μηδὲ διανοηθῆναι μηδένα ἂν
[4]	ξένον ἐπεί με ἐποίησας ἐπιθυμεῖν	αὐτοῦ,	συνέστησάς μοι αὐτόν. Καὶ χάριν
[3]	δὲ ἅπαντες ἡσθέντες ὅτι ἤκουσαν	αὐτοῦ	φωνήσαντος προσέβλεψαν, ἤρετό τις αὐτόν·
[6]	ἑώρα ὁ Συρακόσιος τῶν μὲν	αὑτοῦ	ἐπιδειγμάτων ἀμελοῦντας, ἀλλήλοις δὲ ἡδομέ
[3]	δήπου, εἰ συνδειπνοῖμεν, ἐπιδείξειν τὴν	αὑτοῦ	σοφίαν. Καὶ ἐπιδείξω γε, ἔφη,
[1]	ἄλλοις πολλοῖς, ἡμᾶς δ᾿ ὁρᾷς	αὐτουργούς	τινας τῆς φιλοσοφίας ὄντας. αὶ
[7]	Νύμφαι γράφονται, πολὺ ἂν οἶμαι	αὐτούς	γε ῥᾷον διάγειν καὶ τὸ
[8]	ὀνομαστῶν ἀμφοτέρους ὑμᾶς εἶναι καὶ	αὐτοὺς	ἐπιφανεῖς. Αεὶ μὲν οὖν ἔγωγε
[4]	εἰ ἄρα τοιοῦτος ὢν φίλους	αὐτοὺς	ἔχεις, καὶ οἱ θεοί, ὡς
[4]	ἔγωγε ἡδέως ἂν πυθοίμην, πῶς	αὐτοὺς	θεραπεύων οὕτω φίλους ἔχεις. Ναὶ
[4]	μὴν ὅτι νομίζομέν γε δύνασθαι	αὐτοὺς	καὶ εὖ καὶ κακῶς ποιεῖν
[2]	ὕψος ὡς ἐν ῥυθμῷ δέχεσθαι	αὐτούς.	Καὶ ὁ Σωκράτης εἶπεν· Εν
[4]	δύνωμαι καὶ ἐφ᾿ οἷς ἂν	αὐτοὺς	μάρτυρας ποιήσωμαι ἑκὼν οὐδὲν ψεύδομαι.
[3]	ἤροντο εἰ καὶ σφίσι δηλώσοι	αὐτούς.	Ο δὲ εἶπεν ὅτι οὐ
[7]	δ᾿ ἂν μάλιστα εὐφραινοίμεθα θεώμενοι	αὐτούς·	ὅπερ εὖ οἶδα ὅτι καὶ
[4]	μάλα εὐτελῶς. Επαινῶ τε γὰρ	αὐτοὺς	οὐδὲν δαπανῶν, ὧν τε διδόασιν
[4]	τὸ ἐπιμελεῖσθαί μου οὔποτε λήθω	αὐτοὺς	οὔτε νυκτὸς οὔθ᾿ ἡμέρας οὔθ᾿
[4]	καλοὺς τοῖς ἐρωτικοῖς ἐλευθεριωτέρους μὲν	αὐτοὺς	ποιοῦμεν εἰς χρήματα, φιλοπονωτέρους δὲ
[4]	ἄλλους δύνασαι δικαίους {ἂν} ποιεῖν	αὐτούς,	πρὸς δὲ σαυτὸν οὔ. Καὶ
[3]	χρήματα ἀντὶ τοῦ υἱοῦ; Επ᾿	αὐτοφώρῳ	εἴλημμαι, ἔφη, πλουσιώτατος, ὡς ἔοικεν,
[2]	σὺν σοὶ σκεψάμενος, {ὄς ἔδοξεν	αύτῷ	κράτιστος εἴναι παιδοτρίβης, τοῦτον εἷλετο,
[2]	τὴν ὀρχηστρίδα εἰπεῖν, ἐὰν διδῶσιν	αὐτῷ	Αθηναῖοι χρήματα, ποιήσειν πάντας Αθηναίους
[4]	ἢ πρὸς αὐτὸν ὁρῶν ὅμοιον	αὐτῷ	ἀπειργασάμην; Καὶ ὁ Σωκράτης ὑπέλαβε·
[3]	Ερμογένης ἀνήρετο εἰ πολὺ εἴη	αὐτῷ	ἀργύριον. Ο δὲ ἀπώμοσε μηδὲ
[4]	χρυσίον θαυμάζει, ἀλλ᾿ οἳ ἂν	αὐτῷ	ἀρέσκωσι τούτοις συνὼν διατελεῖ. Οὗτος
[4]	παρὰ τῷ γραμματιστῇ ἐν τῷ	αὐτῷ	βιβλίῳ ἀμφότεροι ἐμαστεύετέ τι, τὴν
[1]	δὲ οὐδὲ τότε ἐγέλασαν ἐπ᾿	αὐτῷ,	ἐν τῷ μεταξὺ παυσάμενος τοῦ
[9]	δὲ (ἤδη γὰρ ὥρα ἦν	αὐτῷ)	ἐξανίστατο εἰς περίπατον· καὶ ὁ
[2]	ἀρετῇ διαφέρειν} ὃς ἂν δοκῇ	αὐτῷ	ἱκανώτατος εἶναι εἰς {τὸ} ταῦτα
[1]	ἐν Πειραιεῖ οἰκίαν· συνείπετο δὲ	αὐτῷ	καὶ Νικήρατος. Ιδὼν δὲ ὁμοῦ
[3]	τῷ πατρί, καὶ ἅμα ἐνεκλίθη	αὐτῷ.	Καὶ ὁ Καλλίας ἰδών, Αρ᾿
[3]	ἐπιμέλονται. Ενταῦθα τοίνυν πάντες προσέβλεψαν	αὐτῷ,	καὶ πολλοὶ ἅμα ἤροντο εἰ
[8]	καὶ ἔτι μᾶλλον εὐφραίνηται, βούλομαι	αὐτῷ	μαρτυρῆσαι ὡς καὶ πολὺ κρείττων
[4]	Οὐδ᾿ αὐτὸς ἄρ᾿ ἔφη, συγκαθεύδεις	αὐτῷ;	Νὴ Δί᾿ ὅλας γε καὶ
[1]	μὴ ἕψοιντο, συνηκολούθησαν. Επειτα δὲ	αὐτῷ	οἱ μὲν γυμνασάμενοι καὶ χρισάμενοι,
[8]	κεντρίζει εἰς τὸν ἀντίπαλον ἔρωτα	αὐτῷ	παρρησιάζεσθαι. Καὶ γὰρ δὴ δοκεῖ
[9]	καὶ ὁ Λύκων ὁ πατὴρ	αὐτῷ	συνεξιὼν ἐπιστραφεὶς εἶπε· Νὴ τὴν
[8]	εἰ καὶ τὸ ὑπερορᾶν ἐγγίγνεται	αὐτῷ	τοῦ ἐραστοῦ. Καὶ σκοπῶν δ᾿
[3]	εἶπεν. Επεὶ δὲ ἐγέλασαν ἐπ᾿	αὐτῷ,	Υμεῖς μὲν γελᾶτε, ἔφη, ἐγὼ
[7]	φῶς μὲν οὐ ποιεῖ, ἐν	αὑτῷ	δὲ ἄλλα ἐμφαινόμενα παρέχεται· καὶ
[2]	ἐφθέγξαντο· καὶ ὁ μέν τις	αὐτῶν	εἶπε· Ποῦ οὖν εὑρήσει τούτου
[4]	δέ· οὕτω μοι δοκεῖ ἔνια	αὐτῶν	ἡδίω εἶναι τοῦ συμφέροντος. Πλείστου
[1]	δὲ ἴσως ἐνδεέστεροι. Δειπνούντων δὲ	αὐτῶν	ὁ Φίλιππος γελοῖόν τι εὐθὺς
[3]	ἄν, ἔφη, λελήθοι ἀκροώμενόν γε	αὐτῶν	ὀλίγου ἀν᾿ ἑκάστην ἡμέραν; Οἶσθά
[4]	μᾶλλον μὲν ἥδεσθαι ποιῶν ἕκαστα	αὐτῶν	οὐκ ἂν εὐξαίμην, ἧττον δέ·
[4]	τὰ ἴσα λαχόντες ὁ μὲν	αὐτῶν	τἀρκοῦντα ἔχει καὶ περιττεύοντα τῆς
[8]	ἀεὶ παρὰ σοὶ οἱ κράτιστοι	αὐτῶν.	ὡς μὲν οὖν σοι ἡ
[2]	ἐκυβίστα τε καὶ ἐξεκυβίστα ὑπὲρ	αὐτῶν.	ὥστε οἱ μὲν θεώμενοι ἐφοβοῦντο
[4]	οὗτος καὶ τὸ μνημονικὸν ἔμαθεν·	ἀφ᾿	οὗ δὴ καὶ ἐρωτικώτερος γεγένηται
[4]	φιλεῖσθαι ἐντιμότερόν ἐστιν. οὗ ἕνεκα	ἀφεκτέον	ἐγώ φημι εἶναι φιλημάτων {τῶν}
[2]	συμβολαί, πάλιν ἐδείπνει. ~Ως δ᾿	ἀφῃρέθησαν	αἱ τράπεζαι καὶ ἔσπεισάν τε
[4]	τοῖς φίλοις καὶ ἐπιδεικνύω τὴν	ἀφθονίαν	καὶ μεταδίδωμι τῷ βουλομένῳ τοῦ
[4]	ἂν ᾖς διδόναι καρποῦ μὲν	ἀφθονίαν,	φρενῶν δὲ ἀφορίαν. Εἶεν, ἔφη
[4]	ἐσθίοντι ἄχρι τοῦ μὴ πεινῆν	ἀφικέσθαι	καὶ πίνοντι μέχρι τοῦ μὴ
[2]	ὀρθά τε αὔξεται καὶ θάλλοντα	ἀφικνεῖται	εἰς τὴν καρπογονίαν. Οὕτω δὲ
[2]	ἀλλ᾿ ἀναπειθόμενοι πρὸς τὸ παιγνιωδέστερον	ἀφιξόμεθα.	Εδόκει μὲν δὴ ταῦτα πᾶσι·
[2]	ἐμοί, κἂν εἰ τοῖς ἀγορανόμοις	ἀφισταίης	ὥσπερ ἄρτους τὰ κάτω πρὸς
[4]	καρποῦ μὲν ἀφθονίαν, φρενῶν δὲ	ἀφορίαν.	Εἶεν, ἔφη ὁ Καλλίας· σὺ
[4]	ἀνεγεῖραι. ἂν δέ ποτε καὶ	ἀφροδισιάσαι	τὸ σῶμά μου δεηθῇ, οὕτω
[8]	γυνὴ κοινωνεῖ τῶν ἐν τοῖς	ἀφροδισίοις	εὐφροσυνῶν, ἀλλὰ νήφων μεθύοντα ὑπὸ
[8]	Εἰ μὲν οὖν μία ἐστὶν	Αφροδίτη	ἢ διτταί, Οὐρανία τε καὶ
[3]	μὲν λύπας κοιμίζειν, τὴν δ᾿	ἀφροδίτην	ἐγείρειν. Εκ τούτου δὲ πάλιν
[8]	ἀλλὰ νήφων μεθύοντα ὑπὸ τῆς	ἀφροδίτης	θεᾶται. Εξ ὧν οὐδὲν θαυμαστὸν
[8]	εἴ γε οἱ ψόγου τε	ἀφροντιστεῖν	καὶ ἀναισχυντεῖν πρὸς ἀλλήλους ἐθιζόμενοι,
[6]	Οὐκοῦν κάλλιον, ἔφη, ἢ εἰ	ἀφρόντιστος	ἐκαλούμην. Εἰ μή γε ἐδόκεις
[4]	μήν; Επὶ νὴ Δία τοῖς	ἄφροσιν.	Οὗτοι γὰρ τὰ ἐμὰ νευρόσπαστα
[3]	ἐπίφθονον, ἥκιστα δὲ περιμάχητον, καὶ	ἀφύλακτον	ὂν σῴζεται καὶ ἀμελούμενον ἰσχυρότερον
[4]	προαγωγείαν, ἔφη. Καὶ ὃς μάλα	ἀχθεσθεὶς	ἐπήρετο· Καὶ τί μοι σύνοισθα,
[1]	οὐκ ἐκίνησε γέλωτα, τότε μὲν	ἀχθεσθεὶς	φανερὸς ἐγένετο. Αὖθις δ᾿ ὀλίγον
[4]	εἶναι ἢ Κλεινίου ἑνὸς ὄντος·	ἄχθομαι	δὲ καὶ νυκτὶ καὶ ὕπνῳ
[1]	ὑπισχνοῦντο συνδειπνήσειν· ὡς δὲ πάνυ	ἀχθόμενος	φανερὸς ἦν, εἰ μὴ ἕψοιντο,
[4]	ἢ στρατηγικὸς γενέσθαι ἢ ὅμοιος	Αχιλλεῖ	ἢ Αἴαντι ἢ Νέστορι ἢ
[8]	Αλλὰ μήν, ὦ Νικήρατε, καὶ	Αχιλλεὺς	Ομήρῳ πεποίηται οὐχ ὡς παιδικοῖς
[8]	ὥσπερ Χείρων καὶ Φοῖνιξ ὑπ᾿	Αχιλλέως	τιμῷτο, ὁ δὲ τοῦ σώματος
[4]	δὲ περίεστί μοι καὶ ἐσθίοντι	ἄχρι	τοῦ μὴ πεινῆν ἀφικέσθαι καὶ
[5]	ἵππῳ καὶ βοὶ※ καὶ ἐν	ἀψύχοις	πολλοῖς. Οἶδα γοῦν οὖσαν καὶ
[8]	Οὐ μὴν ὅτι γε ὡραῖος	ἀώρῳ,	οὐδὲ ὅτι γε καλὸς οὐκέτι