Chapitre
[4]	βασιλεύς τε εἴη ἀγαθὸς κρατερός	τ᾿	αἰχμητής; Καὶ ναὶ μὰ Δί᾿
[8]	δὲ φράζει ὅτι ἥδεται δέ	τ᾿	ἀκούων. Εστι δὲ καὶ ἄλλοθί
[8]	δήπου καὶ Ομήρῳ γάνυται δέ	τ᾿	ἀκούων. Τοῦτο δὲ φράζει ὅτι
[2]	ὥσπερ ἄρτους τὰ κάτω πρὸς	τὰ	ἄνω, ἀζήμιος ἂν γενέσθαι. Καὶ
[4]	θεᾶσθαι τὰ ἀξιοθέατα καὶ ἀκούειν	τὰ	ἀξιάκουστα καὶ ὃ πλείστου ἐγὼ
[4]	μοι παροῦσαν, ὥστε καὶ θεᾶσθαι	τὰ	ἀξιοθέατα καὶ ἀκούειν τὰ ἀξιάκουστα
[4]	τῷ ὄντι καλὸς καὶ ὑμεῖς	τὰ	αὐτὰ πρὸς ἐμὲ πάσχετε οἷάπερ
[3]	σε ὅτι οὐκ ἂν δέξαιο	τὰ	βασιλέως χρήματα ἀντὶ τοῦ υἱοῦ;
[1]	Εὐθὺς μὲν οὖν ἐννοήσας τις	τὰ	γιγνόμενα ἡγήσατ᾿ ἂν φύσει βασιλικόν
[2]	πύκται τοὺς μὲν ὤμους παχύνονται,	τὰ	δὲ σκέλη λεπτύνονται, ἀλλὰ παντὶ
[1]	γὰρ τούτου ἕνεκα ἐκαλούμην ἐπὶ	τὰ	δεῖπνα, ἵνα εὐφραίνοιντο οἱ συνόντες
[1]	ὧνπερ ἕνεκα ἐκαλεῖτο ἑκάστοτε ἐπὶ	τὰ	δεῖπνα. ὡς δ᾿ οὐκ ἐκίνησε
[8]	τοῦ παιδὸς καλὰ μᾶλλον ἢ	τὰ	ἑαυτοῦ ἡδέα σπουδάζοντα; Πρὸς δὲ
[4]	ἐπειδὴ τῶν ὑπερορίων στέρομαι καὶ	τὰ	ἔγγεια οὐ καρποῦμαι καὶ τὰ
[4]	γοῦν αἱ πόλεις καὶ πάντα	τὰ	ἔθνη διὰ μαντικῆς ἐπερωτῶσι τοὺς
[4]	τὰ ἔγγεια οὐ καρποῦμαι καὶ	τὰ	ἐκ τῆς οἰκίας πέπραται, ἡδέως
[4]	Δία τοῖς ἄφροσιν. Οὗτοι γὰρ	τὰ	ἐμὰ νευρόσπαστα θεώμενοι τρέφουσί με.
[2]	ἄνδρες, ὅτι καλῶς γυμνάζει καὶ	τὰ	ἐμὰ ὀρχήματα. Εγὼ γοῦν διψῶ·
[1]	γέλως ἐξ ἀνθρώπων ἀπόλωλεν, ἔρρει	τὰ	ἐμὰ πράγματα. Πρόσθεν μὲν γὰρ
[4]	μὲν θεῶμαι ἢ τἆλλα πάντα	τὰ	ἐν ἀνθρώποις καλά· τυφλὸς δὲ
[1]	πραττόμενα ἀξιομνημόνευτα εἶναι, ἀλλὰ καὶ	τὰ	ἐν ταῖς παιδιαῖς. Οἷς δὲ
[3]	οἱ ῥαψῳδοὶ πάντες ἐπίστανται ταῦτα	τὰ	ἔπη; Καὶ πῶς ἄν, ἔφη,
[4]	εἰδέναι ὡς ἔστιν ὅτου πριάμενοι	τὰ	ἐπιτήδεια ἕξουσιν οὐκ ἐθέλουσι κακουργοῦντες
[1]	συνεσκευασμένος τε παρεῖναι ἔφη πάντα	τὰ	ἐπιτήδεια ὥστε δειπνεῖν τἀλλότρια, καὶ
[8]	ὧν ἐπιθυμεῖ, τῷ δὲ παιδὶ	τὰ	ἐπονειδιστότατα; ἢ διότι ἃ σπεύδει
[5]	Αν νὴ Δί᾿ ἔφη, πρὸς	τὰ	ἔργα ὧν ἕνεκα ἕκαστα κτώμεθα
[2]	αὐλητρίδα ἀγαθὴν καὶ ὀρχηστρίδα τῶν	τὰ	θαύματα δυναμένων ποιεῖν, καὶ παῖδα
[4]	οἶδα δὲ καὶ ἀδελφούς, οἳ	τὰ	ἴσα λαχόντες ὁ μὲν αὐτῶν
[2]	τοῖς ἀγορανόμοις ἀφισταίης ὥσπερ ἄρτους	τὰ	κάτω πρὸς τὰ ἄνω, ἀζήμιος
[6]	ἡ αὐλητρίς, καὶ σὺ πρὸς	τὰ	λεγόμενα. Καὶ ὁ Καλλίας ἔφη·
[8]	αὑτήν, εἰ βούλει, εὖ ἴσθι.	Τὰ	μέγιστα γάρ σοι ὑπάρχει· εὐπατρίδης
[8]	ἀλλὰ διὰ τὸ ἄγασθαι ἀλλήλους	τὰ	μέγιστα καὶ κάλλιστα κοινῇ διαπεπρᾶχθαι.
[4]	εἰδέναι τά τε ὄντα καὶ	τὰ	μέλλοντα εὔδηλον. Πᾶσαι γοῦν αἱ
[4]	Πάντες γοῦν αἰτοῦνται τοὺς θεοὺς	τὰ	μὲν φαῦλα ἀποτρέπειν, τἀγαθὰ δὲ
[1]	κἀγαθῶν ἀνδρῶν ἔργα οὐ μόνον	τὰ	μετὰ σπουδῆς πραττόμενα ἀξιομνημόνευτα εἶναι,
[6]	~Εκ δὲ τούτου οἱ μὲν	τὰ	νικητήρια φιλήματα ἀπολαμβάνειν τὸν Κριτόβουλον
[8]	κάλλιστα κοινῇ διαπεπρᾶχθαι. Τί δέ,	τὰ	νῦν καλὰ ἔργα οὐ πάντ᾿
[4]	ὅτι εἴ μού τις καὶ	τὰ	νῦν ὄντα παρέλοιτο, οὐδὲν οὕτως
[2]	γυνὴ οὖσα οὕτω τολμηρῶς εἰς	τὰ	ξίφη ἵεται. Καὶ ὁ Αντισθένης
[3]	ἀγαθὸς γενοίμην ἠνάγκασέ με πάντα	τὰ	Ομήρου ἔπη μαθεῖν· καὶ νῦν
[1]	ἐν νυκτὶ φανῇ, πάντων προσάγεται	τὰ	ὄμματα, οὕτω καὶ τότε τοῦ
[5]	ὑψηλὴ ῥὶς ὥσπερ ἐπηρεάζουσα διατετείχικε	τὰ	ὄμματα. Τοῦ γε μὴν στόματος,
[4]	κτῆμα ἥδιον μὲν ἂν Κλεινίᾳ	τὰ	ὄντα διδοίην ἢ ἕτερα παρ᾿
[4]	ἔνθα δὴ ἀνεγέλασαν ἅπαντες, νομίζοντες	τὰ	ὄντα εἰρηκέναι αὐτόν. Εκ τούτου
[8]	γοῦν αὐτοῖς ὅμως παρατάττεσθαι ἔφη	τὰ	παιδικὰ εἰς τὸν ἀγῶνα, οὐδὲν
[8]	πλησμονήν, ταῦτα ἀνάγκη καὶ πρὸς	τὰ	παιδικὰ πάσχειν· ἡ δὲ τῆς
[4]	πολυχρηματίαν σκοποῦντας. Οἷς γὰρ μάλιστα	τὰ	παρόντα ἀρκεῖ ἥκιστα τῶν ἀλλοτρίων
[7]	δεῖται, ἀλλ᾿ ἔξεστιν αὐτίκα μάλα	τὰ	παρόντα θαυμάζειν, τί ποτε ὁ
[8]	πρὸς τὴν πόλιν, ὅπως πράττω	τὰ	πολιτικὰ καὶ ἀεὶ ἀρεστὸς ὦ
[2]	εἰς αὖθις ἀποθώμεθα· νυνὶ δὲ	τὰ	προκείμενα ἀποτελῶμεν. Ορῶ γὰρ ἔγωγε
[8]	κόρος, ὥστε ἅπερ καὶ πρὸς	τὰ	σιτία διὰ πλησμονήν, ταῦτα ἀνάγκη
[2]	ἐπιθυμῶ, μὴ ὥσπερ οἱ δολιχοδρόμοι	τὰ	σκέλη μὲν παχύνονται, τοὺς ὤμους
[2]	Φίλιππος, καὶ γὰρ οὖν οὕτω	τὰ	σκέλη τοῖς ὤμοις φαίνει ἰσοφόρα
[4]	Οὐκοῦν τούτων ὁ ἀγαθὸς μαστροπὸς	τὰ	συμφέροντα εἰς τὸ ἀρέσκειν διδάσκοι
[9]	φιλεῖσθαι. Εῴκεσαν γὰρ οὐ δεδιδαγμένοις	τὰ	σχήματα ἀλλ᾿ ἐφειμένοις πράττειν ἃ
[1]	τὴν φωνὴν πρᾳοτέραν ποιοῦνται καὶ	τὰ	σχήματα εἰς τὸ ἐλευθεριώτερον ἄγουσιν.
[2]	ἂν ἡδέως, ὦ Συρακόσιε, μάθοιμι	τὰ	σχήματα παρὰ σοῦ. Καὶ ὅς,
[2]	ποτὸν ἐγχεώμεθα, ταχὺ ἡμῖν καὶ	τὰ	σώματα καὶ αἱ γνῶμαι σφαλοῦνται,
[7]	Οὐδὲ μὴν τό γε διαστρέφοντας	τὰ	σώματα καὶ τροχοὺς μιμουμένους ἥδιον
[4]	Καλλίας, Νὴ τὴν Ηραν, ἔφη,	τά	τε ἄλλα ζηλῶ σε τοῦ
[1]	ὑπὸ τοῦ σώφρονος ἔρωτος ἔνθεοι	τά	τε ὄμματα φιλοφρονεστέρως ἔχουσι καὶ
[4]	τοὺς θεοὺς ἡγοῦνται πάντα εἰδέναι	τά	τε ὄντα καὶ τὰ μέλλοντα
[4]	βουληθῶ, οὐκ ἐκ τῆς ἀγορᾶς	τὰ	τίμια ὠνοῦμαι {πολυτελῆ γὰρ γίγνεται}
[8]	πάντα ἐπαφρόδιτα; Διά γέ τοι	τὰ	τοιαῦτα ἔργα ἅμα ἐρῶντες τῆς
[8]	νομιζόμενος; ἔπειτα δὲ ὁρῴη αὐτὸν	τὰ	τοῦ παιδὸς καλὰ μᾶλλον ἢ
[8]	γενόμενοι οἱ ἐρώμενοι οὐκ ἀποτελῶσι	τὰ	τῶν ἀγαθῶν ἀνδρῶν ἔργα. Λακεδαιμόνιοι
[2]	ἐγείρει. Δοκεῖ μέντοι μοι καὶ	τὰ	τῶν ἀνδρῶν σώματα ταὐτὰ πάσχειν
[2]	σώματα ταὐτὰ πάσχειν ἅπερ καὶ	τὰ	τῶν ἐν γῇ φυομένων. καὶ
[5]	Διὰ δὲ τὸ παχέα ἔχειν	τὰ	χείλη οὐκ οἴει καὶ μαλακώτερόν
[4]	μου τὴν οἰκίαν διορύξας καὶ	τὰ	χρήματα λάβοι καὶ αὐτόν τί
[4]	ὁρᾷς ὅτι τούτῳ μὲν παρὰ	τὰ	ὦτα ἄρτι ἴουλος καθέρπει, Κλεινίᾳ
[4]	θεοὺς τὰ μὲν φαῦλα ἀποτρέπειν,	τἀγαθὰ	δὲ διδόναι. Οὗτοι τοίνυν οἱ
[4]	μὲν ἰσχυρὸν πονοῦντα δεῖ κτᾶσθαι	τἀγαθὰ	καὶ τὸν ἀνδρεῖον κινδυνεύοντα, τὸν
[2]	εἶπεν· Οὔτοι τούς γε θεωμένους	τάδε	ἀντιλέξειν ἔτι οἴομαι, ὡς οὐχὶ
[5]	κριταί, καὶ τῷ νικήσαντι μὴ	ταινίας	ἀλλὰ φιλήματα ἀναδήματα παρὰ τῶν
[2]	ποτίζῃ, οὐ δύναται ὀρθοῦσθαι οὐδὲ	ταῖς	αὔραις διαπνεῖσθαι· ὅταν δ᾿ ὅσῳ
[8]	μὲν ἀλλήλων, συνήδεσθαι δ᾿ ἐπὶ	ταῖς	καλαῖς πράξεσι, συνάχθεσθαι δὲ ἄν
[2]	ποιήσειν πάντας Αθηναίους τολμᾶν ὁμόσε	ταῖς	λόγχαις ἰέναι; Καὶ ὁ Φίλιππος,
[8]	ταῦτα συνεργὸν εἶναι κράτιστον, τοῦτον	ταῖς	μεγίσταις ἂν τιμαῖς περιέπειν; Εἰ
[1]	εἶναι, ἀλλὰ καὶ τὰ ἐν	ταῖς	παιδιαῖς. Οἷς δὲ παραγενόμενος ταῦτα
[8]	μὴ θεὸς βλάπτῃ, ἀεὶ ἐν	ταῖς	πράξεσι λαμπροτέραν τὴν εὔκλειαν συμπαρέχεται.
[4]	δίκαιόν σοι δοκοῦσιν ἔχειν; Εν	ταῖς	ψυχαῖς, ἔφη. Κἄπειτα σὺ εἰς
[4]	ἄνθρωποι, ὦ Καλλία, πότερον ἐν	ταῖς	ψυχαῖς ἢ ἐν τῷ βαλαντίῳ
[4]	τὴν πενίαν ἔχειν ἀλλ᾿ ἐν	ταῖς	ψυχαῖς. Ορῶ γὰρ πολλοὺς μὲν
[4]	σώμασι συμψαύειν ὁμώνυμον εἶναι τῷ	ταῖς	ψυχαῖς φιλεῖσθαι ἐντιμότερόν ἐστιν. οὗ
[4]	ἀπύρους τρίποδας, δέκα δὲ χρυσοῖο	τάλαντα,	αἴθωνας δὲ λέβητας ἐείκοσι, δώδεκα
[4]	Κλεινίαν ἥδιον μὲν θεῶμαι ἢ	τἆλλα	πάντα τὰ ἐν ἀνθρώποις καλά·
[8]	ἄρξει τοῦ ἐραστοῦ, εἰκὸς αὐτὸν	τἆλλα	ῥᾳδιουργεῖν· ὃς δ᾿ ἂν γιγνώσκῃ
[1]	πάντα τὰ ἐπιτήδεια ὥστε δειπνεῖν	τἀλλότρια,	καὶ τὸν παῖδα δὲ ἔφη
[4]	γίγνεται} ἀλλ᾿ ἐκ τῆς ψυχῆς	ταμιεύομαι.	Καὶ πολὺ πλέον διαφέρει πρὸς
[4]	ἴσα λαχόντες ὁ μὲν αὐτῶν	τἀρκοῦντα	ἔχει καὶ περιττεύοντα τῆς δαπάνης,
[4]	Πρόσθεν μὲν γάρ, ὥσπερ οἱ	τὰς	Γοργόνας θεώμενοι, λιθίνως ἔβλεπε πρὸς
[2]	ὁ μανδραγόρας τοὺς ἀνθρώπους, κοιμίζει,	τὰς	δὲ φιλοφροσύνας, ὥσπερ ἔλαιον φλόγα,
[9]	ἐπὶ τοὺς ἵππους ἀπήλαυνον πρὸς	τὰς	ἑαυτῶν γυναῖκας, ὅπως τούτων τύχοιεν.
[2]	τοὺς ἀγαθοὺς ἁρματηλάτας, θᾶττον περιελαύνοντας	τὰς	κύλικας. Οἱ μὲν δὴ οἰνοχόοι
[2]	τὸν δημηγόρον μανθάνοντα κυβιστᾶν εἰς	τὰς	μαχαίρας, ὃς νῦν διὰ τὸ
[3]	τῆς ὥρας καὶ τῶν φθόγγων	τὰς	μὲν λύπας κοιμίζειν, τὴν δ᾿
[2]	ὁ οἶνος ἄρδων τὰς ψυχὰς	τὰς	μὲν λύπας, ὥσπερ ὁ μανδραγόρας
[4]	Δί᾿ ὅλας γε καὶ πάσας	τὰς	νύκτας. Νὴ τὴν Ηραν, ἔφη
[5]	οὐκ ἀντιφράττει, ἀλλ᾿ ἐᾷ εὐθὺς	τὰς	ὄψεις ὁρᾶν ἃ ἂν βούλωνται·
[1]	Αὐτολύκου τὸ κάλλος πάντων εἷλκε	τὰς	ὄψεις πρὸς αὐτόν· ἔπειτα τῶν
[5]	οἱ δὲ ἐμοὶ ἀναπέπτανται, ὥστε	τὰς	πάντοθεν ὀσμὰς προσδέχεσθαι. Τὸ δὲ
[8]	τὸν πατέρα αὐτοῦ παραλαμβάνοντα εἰς	τὰς	πρὸς τοῦτον συνουσίας. Οὐδὲν γὰρ
[3]	γάρ, ἔφη ὁ Σωκράτης, ὅτι	τὰς	ὑπονοίας οὐκ ἐπίστανται. Σὺ δὲ
[5]	σὲ ἀντιλέγειν, ἀλλὰ διαφερόντων, ἔφη,	τὰς	ψήφους, ἵνα ὡς τάχιστα εἰδῶ
[4]	εἰς τὸ βαλάντιον διδοὺς ἀργύριον	τὰς	ψυχὰς δικαιοτέρους ποιεῖς; Μάλιστα. Πῶς;
[2]	γὰρ ὄντι ὁ οἶνος ἄρδων	τὰς	ψυχὰς τὰς μὲν λύπας, ὥσπερ
[1]	λαμπροτέραν φανῆναι εἰ ἀνδράσιν ἐκκεκαθαρμένοις	τὰς	ψυχὰς ὥσπερ ὑμῖν ὁ ἀνδρὼν
[4]	γε καὶ ὧν δέονται μάλιστα	ταῦτ᾿	αἰσχύνονται. Μαίνονται δὲ καὶ οἱ
[4]	ἐμὰ νευρόσπαστα θεώμενοι τρέφουσί με.	Ταῦτ᾿	ἄρ᾿ ἔφη ὁ Φίλιππος, καὶ
[4]	Καὶ ὁ Σωκράτης, Φεῦ, ἔφη,	ταῦτ᾿	{ἄρα{ ἔφη, ἐγὼ ὥσπερ ὑπὸ
[5]	πρὸς ἃ ἂν δεώμεθα, καὶ	ταῦτ᾿	ἔφη ὁ Κριτόβουλος, καλά. Οἶσθα
[8]	πρὸς τὰ σιτία διὰ πλησμονήν,	ταῦτα	ἀνάγκη καὶ πρὸς τὰ παιδικὰ
[1]	δεῖπνον προσφέρεσθαι. Καὶ ἅμα λέγων	ταῦτα	ἀπεμύττετό τε καὶ τῇ φωνῇ
[2]	πώποτε τοῦτ᾿ ἔμαθον, ἐχειρονόμουν δέ·	ταῦτα	γὰρ ἠπιστάμην. Νὴ Δί᾿ ἔφη
[6]	πόσους ψύλλα πόδας ἐμοῦ ἀπέχει.	Ταῦτα	γάρ σέ φασι γεωμετρεῖν. Καὶ
[1]	ταῖς παιδιαῖς. Οἷς δὲ παραγενόμενος	ταῦτα	γιγνώσκω δηλῶσαι βούλομαι. ἦν μὲν
[2]	πάνυ καλῶς κιθαρίζοντα καὶ ὀρχούμενον.	Ταῦτα	δὲ καὶ ἐπιδεικνὺς ὡς ἐν
[2]	δὲ θαρρούντως τε καὶ ἀσφαλῶς	ταῦτα	διεπράττετο. Καὶ ὁ Σωκράτης καλέσας
[7]	τί ἐστιν, ἡδονὴν δὲ οὐδὲ	ταῦτα	δύναμαι γνῶναι τίν᾿ ἂν παράσχοι.
[4]	ἔφη, οὐ νῦν. Εὰν γὰρ	ταῦτα	δύνωμαι, σεσαγμένος δὴ παντάπασι πλούτου
[8]	Καὶ μαρτύρια δὲ ἐπήγετο ὡς	ταῦτα	ἐγνωκότες εἶεν καὶ Θηβαῖοι καὶ
[1]	εἶναι. Ο οὖν Καλλίας ἀκούσας	ταῦτα	εἶπεν· Αλλὰ μέντοι, ὦ ἄνδρες,
[2]	αὐτῷ ἱκανώτατος εἶναι εἰς {τὸ}	ταῦτα	ἐπιτηδεῦσαι, τούτῳ συνέσται. Ενταῦθα δὴ
[2]	περίμεστος ξιφῶν ὀρθῶν. Εἰς οὖν	ταῦτα	ἡ ὀρχηστρὶς ἐκυβίστα τε καὶ
[2]	Οὐκοῦν νέοις μὲν ἂν εἴη	ταῦτα·	ἡμᾶς δὲ τοὺς μηκέτι γυμναζομένους
[4]	γὰρ καὶ ἐμοῦ καλλίων ὢν	ταῦτα	κομπάζεις. Νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ
[6]	αἴτιος, ἔφη, πράγματά μοι παρέχων.	Ταῦτα	μέν, ἔφη, ἔα· ἀλλ᾿ εἰπέ
[7]	τὸ πῦρ. Αλλὰ γὰρ καὶ	ταῦτα	μὲν οὐκ εἰς ταὐτὸν τῷ
[5]	Καὶ πῶς, ἔφη, οἷόν τε	ταῦτα	μηδὲν ὅμοια ὄντα ἀλλήλοις πάντα
[8]	λέγων ὅμοιον. Εκείνοις μὲν γὰρ	ταῦτα	νόμιμα, ἡμῖν δ᾿ ἐπονείδιστα. Δοκοῦσι
[4]	λόγους ἐρῶντες ἐκυνοδρομοῦμεν ἀλλήλους ζητοῦντες;	Ταῦτα	οὖν ὁρῶν δυνάμενόν σε ποιεῖν
[4]	ἐθέλειν προσιέναι. Καὶ πάντα τοίνυν	ταῦτα	οὕτως ἡδέα μοι δοκεῖ εἶναι
[8]	μᾶλλον ἢ παρόντων ἐπιμελεῖσθαι; Οὐ	ταῦτα	πάντα ἐπαφρόδιτα; Διά γέ τοι
[4]	Οδυσσεῖ, ἐμὲ θεραπευέτω. Εγὼ γὰρ	ταῦτα	πάντα ἐπίσταμαι. Η καὶ βασιλεύειν,
[8]	τοῦ ἐρωμένου χρώμενον μᾶλλον ἂν	ταῦτα	πάντα τῷ τὴν ψυχὴν ἐρασμίῳ
[4]	μισθὸν λαμβάνοι; ἐπεὶ δὲ καὶ	ταῦτα	πάντες συνωμολόγουν, Τοιοῦτος μέντοι, ἔφη,
[2]	παιγνιωδέστερον ἀφιξόμεθα. Εδόκει μὲν δὴ	ταῦτα	πᾶσι· προσέθηκε δὲ ὁ Φίλιππος
[8]	τῶν πολεμίων ἱστάμενος, καὶ διὰ	ταῦτα	περίβλεπτός τε καὶ ὀνομαστὸς ἔσεσθαι
[3]	ποίων λόγων ἁπτόμενοι μάλιστ᾿ ἂν	ταῦτα	ποιοῖμεν. Εγὼ μὲν τοίνυν, ἔφη,
[4]	ἀγαθὸν ἔχωσι, παρακαλοῦσί με ἐπὶ	ταῦτα	προθύμωσ, ὅταν δέ τι κακὸν
[8]	οἴει αὐτόν, ὅντιν᾿ ἡγοῖτο εἰς	ταῦτα	συνεργὸν εἶναι κράτιστον, τοῦτον ταῖς
[3]	καὶ οἱ ῥαψῳδοὶ πάντες ἐπίστανται	ταῦτα	τὰ ἔπη; Καὶ πῶς ἄν,
[2]	Καὶ ὁ Λύκων εἶπεν· Ακούεις	ταῦτα,	ὦ υἵε; Ναὶ μὰ Δί᾿
[2]	τοὔπισθεν καμπτομένη τροχοὺς ἐμιμεῖτο, ἐκεῖνος	ταὐτὰ	εἰς τὸ ἔμπροσθεν ἐπικύπτων μιμεῖσθαι
[2]	καὶ τὰ τῶν ἀνδρῶν σώματα	ταὐτὰ	πάσχειν ἅπερ καὶ τὰ τῶν
[4]	ἀνθρώπους ὠφελήσει. Αλλ᾿ οὐδὲ μέντοι	ταύτῃ	γε ἀτιμαστέον τὸ κάλλος ὡς
[2]	βουλόμενος ἀνθρώποις χρῆσθαι καὶ ὁμιλεῖν	ταύτην	κέκτημαι, εὖ εἰδὼς ὅτι εἰ
[4]	ἀκόλουθον ταύτης πάνυ ἐξειργασμένον. Τίνα	ταύτην;	Τὴν προαγωγείαν, ἔφη. Καὶ ὃς
[2]	κέκτημαι, εὖ εἰδὼς ὅτι εἰ	ταύτην	ὑποίσω, ῥᾳδίως τοῖς γε ἄλλοις
[8]	ποτ᾿ ἐστὶν ἡ καλοκἀγαθία, τῷ	ταύτης	ἔρωτι κατατήκεται; Οὐχ ὁρᾶτε ὡς
[4]	γάρ σε καὶ τὴν ἀκόλουθον	ταύτης	πάνυ ἐξειργασμένον. Τίνα ταύτην; Τὴν
[4]	ἀναβαίνει; Οὗτος οὖν συμφοιτῶν εἰς	ταὐτὸ	διδασκαλεῖον ἐκείνῳ τότε ἰσχυρῶς προσεκαύθη.
[7]	καὶ ταῦτα μὲν οὐκ εἰς	ταὐτὸν	τῷ οἴνῳ ἐπισπεύδει· εἰ δὲ
[8]	μὴ ἐν τῇ αὐτῇ {πόλει}	ταχθῶσι	τῷ ἐραστῇ, ὁμοίως αἰδοῦνται τοὺς
[5]	ἔφη, τὰς ψήφους, ἵνα ὡς	τάχιστα	εἰδῶ ὅ τι με χρὴ
[8]	μὲν οὖν σοι ἡ πόλις	ταχὺ	ἂν ἐπιτρέψειεν αὑτήν, εἰ βούλει,
[8]	τὸ μὲν τῆς ὥρας ἄνθος	ταχὺ	δήπου παρακμάζει, ἀπολείποντος δὲ τούτου
[8]	ἡ μὲν γὰρ ψευδὴς δόξα	ταχὺ	ἐλέγχεται ὑπὸ τῆς πείρας· ἡ
[2]	μὲν ἁθρόον τὸ ποτὸν ἐγχεώμεθα,	ταχὺ	ἡμῖν καὶ τὰ σώματα καὶ
[4]	γε ἀτιμαστέον τὸ κάλλος ὡς	ταχὺ	παρακμάζον, ἐπεὶ ὥσπερ γε παῖς
[8]	Ο μὲν γὰρ παιδεύων λέγειν	τε	ἃ δεῖ καὶ πράττειν δικαίως
[4]	Νὴ τὴν Ηραν, ἔφη, τά	τε	ἄλλα ζηλῶ σε τοῦ πλούτου
[9]	δὲ οἱ συμπόται ἰδόντες περιβεβληκότας	τε	ἀλλήλους καὶ ὡς εἰς εὐνὴν
[8]	εὐθὺς ἐν τοῖς ἥλιξιν ἡγεμονική	τε	ἅμα καὶ φιλόφρων οὖσα οὐδὲν
[2]	κῶμον Συρακόσιός τις ἄνθρωπος, ἔχων	τε	αὐλητρίδα ἀγαθὴν καὶ ὀρχηστρίδα τῶν
[2]	τοσοῦτον πίνῃ, καὶ μάλα ὀρθά	τε	αὔξεται καὶ θάλλοντα ἀφικνεῖται εἰς
[1]	ἡ ἱπποδρομία ἔληξεν, ἔχων τόν	τε	Αὐτόλυκον καὶ τὸν πατέρα αὐτοῦ
[4]	ἔχων πράγματά μοι παρέχεις ἄγεις	τε	αὐτὸν ὅπου ὄψει; Οτι, ὦ
[1]	ἐφαίνετο. Πάντες μὲν οὖν παρεμυθοῦντό	τε	αὐτὸν ὡς αὖθις γελασόμενοι καὶ
[8]	λέγων, εἴ γε οἱ ψόγου	τε	ἀφροντιστεῖν καὶ ἀναισχυντεῖν πρὸς ἀλλήλους
[4]	Ερμογένης, καὶ μάλα εὐτελῶς. Επαινῶ	τε	γὰρ αὐτοὺς οὐδὲν δαπανῶν, ὧν
[8]	λαμυρώτερον λέγω, μὴ θαυμάζετε· ὅ	τε	γὰρ οἶνος συνεπαίρει καὶ ὁ
[8]	τοῦ σώματος χρῆσιν ποιοῦνται. Ζεύς	τε	γὰρ ὅσων μὲν θνητῶν οὐσῶν
[8]	τοῦ θεοῦ τούτου θιασῶται; ἐγώ	τε	γὰρ οὐκ ἔχω χρόνον εἰπεῖν
[4]	ὁ τοιοῦτος πλοῦτος παρέχεται. Σωκράτης	τε	γὰρ οὗτος παρ᾿ οὗ ἐγὼ
[4]	καὶ ἐνύπνια καὶ οἰωνοὺς ἅ	τε	δεῖ καὶ ἃ οὐ χρὴ
[4]	γὰρ αὐτοὺς οὐδὲν δαπανῶν, ὧν	τε	διδόασιν ἀεὶ αὖ παρέχομαι, εὐφημῶ
[4]	εἰσι καὶ ἐπιδεικνύναι ὡς μέγα	τε	δύνανται καὶ σοῦ ἐπιμέλονται, ἵνα
[4]	αὐτὸν τὸν Αγαμέμνονα ὡς βασιλεύς	τε	εἴη ἀγαθὸς κρατερός τ᾿ αἰχμητής;
[1]	εἶπε τῷ ὑπακούσαντι εἰσαγγεῖλαι ὅστις	τε	εἴη καὶ δι᾿ ὅ τι
[8]	φιλεῖ τὸν ἐρώμενον θάλλουσα μορφῇ	τε	ἐλευθερίᾳ καὶ ἤθει αἰδήμονί τε
[4]	ἤδη ἀπειλῶ ἄλλοις, ὡς ἐλευθέρῳ	τε	ἔξεστί μοι καὶ ἀποδημεῖν καὶ
[8]	ἐστὶν ἀπόκρυφον πατρὸς τῷ καλῷ	τε	κἀγαθῷ ἐραστῇ. Καὶ ὁ Ερμογένης
[8]	ἂν ὑφ᾿ οὗ εἰδείη καλός	τε	καὶ ἀγαθὸς νομιζόμενος; ἔπειτα δὲ
[1]	βασιλικόν τι κάλλος εἶναι, ἄλλως	τε	καὶ ἂν μετ᾿ αἰδοῦς καὶ
[2]	χρίεται. Αἱ μέντοι γυναῖκες ἄλλως	τε	καὶ ἂν νύμφαι τύχωσιν οὖσαι,
[7]	τοῦ τροχοῦ ἅμα περιδινουμένου γράφειν	τε	καὶ ἀναγιγνώσκειν θαῦμα μὲν ἴσως
[3]	οὐκ ἐπίστανται. Σὺ δὲ Στησιμβρότῳ	τε	καὶ Αναξιμάνδρῳ καὶ ἄλλοις πολλοῖς
[9]	Αριάδνην, ἐκ τούτου δὴ φιλούντων	τε	καὶ ἀσπαζομένων ἀλλήλους σχήματα παρῆν
[2]	τι πάθῃ, ἡ δὲ θαρρούντως	τε	καὶ ἀσφαλῶς ταῦτα διεπράττετο. Καὶ
[8]	τε ἐλευθερίᾳ καὶ ἤθει αἰδήμονί	τε	καὶ γενναίῳ ψυχὴ εὐθὺς ἐν
[9]	Αριάδνη εἴσεισιν εἰς τὸν ἑαυτῆς	τε	καὶ Διονύσου θάλαμον· μετὰ δὲ
[4]	τοῖς κινδύνοις, καὶ μὴν αἰδημονεστέρους	τε	καὶ ἐγκρατεστέρους, οἵ γε καὶ
[6]	τι ὑπὸ τῶν φθόγγων, ἄλλως	τε	καὶ εἰ μορφάζοις, ὥσπερ ἡ
[2]	πολλοῦ δέονται, εἰ μέλλουσιν ἡδεῖαί	τε	καὶ ἐλευθέριοι ἔσεσθαι. Καὶ ὁ
[2]	οὖν ταῦτα ἡ ὀρχηστρὶς ἐκυβίστα	τε	καὶ ἐξεκυβίστα ὑπὲρ αὐτῶν. ὥστε
[2]	ἀφῃρέθησαν αἱ τράπεζαι καὶ ἔσπεισάν	τε	καὶ ἐπαιάνισαν, ἔρχεται αὐτοῖς ἐπὶ
[8]	Ερωτος, μὴ {ἂν} ἀμνημονῆσαι, ἄλλως	τε	καὶ ἐπειδὴ πάντες ἐσμὲν τοῦ
[8]	ἀλκιμώτατον ἂν γένοιτο ἐκ παιδικῶν	τε	καὶ ἐραστῶν. Τούτους γὰρ ἂν
[4]	μὲν δὴ οὕτως ἀναμὶξ ἔσκωψάν	τε	καὶ ἐσπούδασαν. Ο δὲ Καλλίας,
[8]	θρυπτομένου, ἀλλὰ πᾶσιν ἐπιδεικνυμένου ῥώμην	τε	καὶ καρτερίαν καὶ ἀνδρείαν καὶ
[1]	Ιδὼν δὲ ὁμοῦ ὄντας Σωκράτην	τε	καὶ Κριτόβουλον καὶ Ερμογένην καὶ
[8]	γε μέντοι χωρὶς ἑκατέρᾳ βωμοί	τε	καὶ ναοί εἰσι καὶ θυσίαι
[4]	Καλλίας, θαυμαστόν; Οὐ καὶ τέκτονάς	τε	καὶ οἰκοδόμους πολλοὺς ὁρᾷς οἳ
[8]	ἱστάμενος, καὶ διὰ ταῦτα περίβλεπτός	τε	καὶ ὀνομαστὸς ἔσεσθαι καὶ ἐν
[8]	ἐστὶν Αφροδίτη ἢ διτταί, Οὐρανία	τε	καὶ Πάνδημος, οὐκ οἶδα· καὶ
[2]	μανθάνειν ὀρχεῖσθαι, ἵνα σοι ἀντιστοιχῶ	τε	καὶ συμμανθάνω. Αγε δή, ἔφη
[1]	Καὶ ἅμα λέγων ταῦτα ἀπεμύττετό	τε	καὶ τῇ φωνῇ σαφῶς κλαίειν
[1]	ὡς ᾔσθετο τοῦ γέλωτος, ἀνεκαλύψατό	τε	καὶ τῇ ψυχῇ παρακελευσάμενος θαρρεῖν,
[8]	τὴν δ᾿ Οὐρανίαν τῆς ψυχῆς	τε	καὶ τῆς φιλίας καὶ τῶν
[8]	διδόναι. ὡς μὲν γὰρ ἄγαταί	τε	καὶ φιλεῖ τὸν ἐρώμενον θάλλουσα
[7]	αὐλὸν σχήματα ἐν οἷς Χάριτές	τε	καὶ Ωραι καὶ Νύμφαι γράφονται,
[7]	Δί᾿ ἔφη, ὦ Σώκρατες, καλῶς	τε	λέγεις καὶ ἐγὼ εἰσάξω θεάματα
[5]	Σωκράτης ἐν τούτῳ διέπραττε τόν	τε	λύχνον ἀντιπροσενεγκεῖν τῷ Κριτοβούλῳ, ὡς
[4]	φέρεσθαι, τοσοῦτόν μοι παρεδίδου· ἐγώ	τε	νῦν οὐδενὶ φθονῶ, ἀλλὰ πᾶσι
[4]	δεξιὸν ἵππον κένσαι ὁμοκλήσαντ᾿ εἶξαί	τέ	οἱ ἡνία χερσί. Καὶ πρὸς
[1]	τοῦ σώφρονος ἔρωτος ἔνθεοι τά	τε	ὄμματα φιλοφρονεστέρως ἔχουσι καὶ τὴν
[8]	Τούτου δ᾿ αἴτιον τὸ πατέρων	τε	ὀνομαστῶν ἀμφοτέρους ὑμᾶς εἶναι καὶ
[4]	θεοὺς ἡγοῦνται πάντα εἰδέναι τά	τε	ὄντα καὶ τὰ μέλλοντα εὔδηλον.
[1]	ἐξ ἄλλων πρὸς τὸ γοργότεροί	τε	ὁρᾶσθαι καὶ φοβερώτερον φθέγγεσθαι καὶ
[4]	διδόασιν ἀεὶ αὖ παρέχομαι, εὐφημῶ	τε	ὅσα ἂν δύνωμαι καὶ ἐφ᾿
[3]	καὶ αὕτη ἡ κρᾶσις τῶν	τε	παίδων τῆς ὥρας καὶ τῶν
[1]	ὅ τι κατάγεσθαι βούλοιτο, συνεσκευασμένος	τε	παρεῖναι ἔφη πάντα τὰ ἐπιτήδεια
[1]	καταφρονῶν, ὅτι σὺ μὲν Πρωταγόρᾳ	τε	πολὺ ἀργύριον δέδωκας ἐπὶ σοφίᾳ
[8]	ἀσκεῖν ἀρετήν. Οὐ γὰρ οἷόν	τε	πονηρὰ αὐτὸν ποιοῦντα ἀγαθὸν τὸν
[2]	τῶν ἐλευθερίων μόχθων ὀσμαὶ ἐπιτηδευμάτων	τε	πρῶτον χρηστῶν καὶ χρόνου πολλοῦ
[8]	Ηραν, ἔφη, ὦ Σώκρατες, ἄλλα	τέ	σου πολλὰ ἄγαμαι καὶ ὅτι
[5]	δόρυ. Καὶ πῶς, ἔφη, οἷόν	τε	ταῦτα μηδὲν ὅμοια ὄντα ἀλλήλοις
[1]	δὲ ἔφη πάνυ πιέζεσθαι διά	τε	τὸ φέρειν μηδὲν καὶ διὰ
[2]	δ᾿ ἀνέστη, διῆλθε μιμούμενος τήν	τε	τοῦ παιδὸς καὶ τὴν τῆς
[4]	Σὸν ἔργον, ὦ Ερμόγενες, λέγειν	τε	τοὺς φίλους οἵτινές εἰσι καὶ
[4]	γὰρ οἷός τε ὢν γιγνώσκειν	τε	τοὺς ὠφελίμους αὑτοῖς καὶ τούτους
[4]	ἄνδρας νομίζω. Εἰ δ᾿ εἰμί	τε	τῷ ὄντι καλὸς καὶ ὑμεῖς
[4]	μαντικῆς ἐπερωτῶσι τοὺς θεοὺς τί	τε	χρὴ καὶ τί οὐ χρὴ
[4]	ὑπὸ θηρίου τινὸς δεδηγμένος τόν	τε	ὦμον πλεῖν ἢ πέντε ἡμέρας
[4]	προαγωγὸν εἶναι. Ο γὰρ οἷός	τε	ὢν γιγνώσκειν τε τοὺς ὠφελίμους
[2]	δώδεκα. ἡ δὲ λαμβάνουσα ἅμα	τε	ὠρχεῖτο καὶ ἀνερρίπτει δονουμένους συντεκμαιρομένη
[8]	Καλλία, κατέχεσθαι μοι δοκεῖς ἔρωτος.	Τεκμαίρομαι	δὲ τῇ τοῦ ἐρωμένου καλοκἀγαθίᾳ
[4]	μειράκιον καὶ ἀνὴρ καὶ πρεσβύτης.	Τεκμήριον	δέ· θαλλοφόρους γὰρ τῇ Αθηνᾷ
[8]	σωφροσύνην. Τὸ δὲ τοιούτων ἐπιθυμεῖν	τεκμήριόν	ἐστι τῆς τοῦ ἐραστοῦ φύσεως.
[5]	στόμα ἔχειν. Εκεῖνο δὲ οὐδὲν	τεκμήριον	λογίζῃ, ὡς ἐγὼ σοῦ καλλίων
[2]	Επειδὴ δὲ ἀπειρήκει, κατακλινόμενος εἶπε·	Τεκμήριον,	ὦ ἄνδρες, ὅτι καλῶς γυμνάζει
[8]	τις πιστεύσειεν ἢ χρήματα ἢ	τέκνα	ἢ χάριτας παρακατατίθεσθαι. Εγὼ μὲν
[4]	ὁ Καλλίας, θαυμαστόν; Οὐ καὶ	τέκτονάς	τε καὶ οἰκοδόμους πολλοὺς ὁρᾷς
[2]	Σωκράτης· Νὴ Δί᾿ ὦ Καλλία,	τελέως	ἡμᾶς ἑστιᾷς. Οὐ γὰρ μόνον
[8]	καλοῦ κἀγαθοῦ τοῦτον τυχεῖν, οὕτω	τελέως	τοὺς ἐρωμένους ἀγαθοὺς ἀπεργάζονται ὡς
[2]	ἔμπροσθεν ἐπικύπτων μιμεῖσθαι τροχοὺς ἐπειρᾶτο.	Τέλος	δ᾿ ὅτι τὸν παῖδ᾿ ἐπῄνουν
[9]	ἐφειμένοις πράττειν ἃ πάλαι ἐπεθύμουν.	Τέλος	δὲ οἱ συμπόται ἰδόντες περιβεβληκότας
[4]	δήμῳ, νῦν δὲ ἡ πόλις	τέλος	φέρουσα τρέφει με. Αλλὰ καὶ
[3]	μὲν δή, ὦ ἄνδρες, ἱκανοὶ	τέρπειν	ἡμᾶς φαίνονται· ἡμεῖς δὲ τούτων
[4]	δύναται, ἡ δὲ τοῦ εἰδώλου	τέρψιν	μὲν οὐ παρέχει, πόθον δὲ
[1]	ἔρωτα πράττων ἀξιοθέατος ἦν τοῖς	τετελεσμένοις	τούτῳ τῷ θεῷ. Εκεῖνοι μὲν
[8]	Γανυμήδης ἀλλ᾿ ἡδυγνώμων ἐν θεοῖς	τετίμηται.	Αλλὰ μήν, ὦ Νικήρατε, καὶ
[6]	ἔφη, ὥσπερ Νικόστρατος ὁ ὑποκριτὴς	τετράμετρα	πρὸς τὸν αὐλὸν κατέλεγεν, οὕτω
[4]	ἂν μέγα φρονοίη ἐπὶ τῇ	τέχνῃ	καὶ δικαίως ἂν πολὺν μισθὸν
[4]	ᾗ εἶπας οὕτως ἀδόξῳ οὔσῃ	τέχνῃ;	Καὶ ὃς εἶπεν· Ομολογησώμεθα πρῶτον
[3]	λαμβάνοιμι, εἰ βουλοίμην χρῆσθαι τῇ	τέχνῃ.	Σύ γε μὴν δῆλον, ἔφη
[3]	κἀγὼ οὐ φθονήσω εἰπεῖν τὴν	τέχνην	δι᾿ ἧς τοῦτο ἀπεργάζομαι. Αλλὰ
[4]	ἔφη, παραδίδως, ὦ Σώκρατες, τὴν	τέχνην;	Ναὶ μὰ Δί᾿ ἔφη. Ορῶ
[3]	Καὶ ὁ Αντισθένης εἶπε· Πότερον	τέχνην	τινὰ βαναυσικὴν ἢ καλοκἀγαθίαν διδάσκων;
[3]	δικαιοσύνη οὐδὲ καθ᾿ ἓν συμμίγνυται	τῇ	ἀδικίᾳ. Επειδὰν τοίνυν καὶ ὑμῶν
[4]	πρεσβύτης. Τεκμήριον δέ· θαλλοφόρους γὰρ	τῇ	Αθηνᾷ τοὺς καλοὺς γέροντας ἐκλέγονται,
[2]	νῦν δ᾿ αὖ, ἐαν βούληται	τῇ	ἀρετῇ διαφέρειν} ὃς ἂν δοκῇ
[8]	μετὰ ξένων κἂν μὴ ἐν	τῇ	αὐτῇ {πόλει} ταχθῶσι τῷ ἐραστῇ,
[4]	Πάνυ μὲν οὖν. Τί δέ,	τῇ	αὐτῇ φωνῇ ἔστι καὶ αἰδημόνως
[4]	ἠρώτων αὐτὸν τί ὁρῶν ἐν	τῇ	γελωτοποιίᾳ μέγα ἐπ᾿ αὐτῇ φρονοίη.
[8]	χρόνῳ ἰσήλικος τοῖς ἀειγενέσι θεοῖς,	τῇ	δὲ μορφῇ νεωτάτου, καὶ μεγέθει
[8]	θυσίαι τῇ μὲν Πανδήμῳ ῥᾳδιουργότεραι,	τῇ	δὲ Οὐρανίᾳ ἁγνότεραι, οἶδα. Εἰκάσαις
[4]	μεταδίδωμι τῷ βουλομένῳ τοῦ ἐν	τῇ	ἐμῇ ψυχῇ πλούτου. Καὶ μὴν
[8]	Ιάκχῳ ἐστράτευσαν, καὶ νῦν ἐν	τῇ	ἑορτῇ ἱεροπρεπέστατος δοκεῖς εἶναι τῶν
[4]	πέντε ἡμέρας ὤδαξον καὶ ἐν	τῇ	καρδίᾳ ὥσπερ κνῆσμά τι ἐδόκουν
[4]	ἐμαστεύετέ τι, τὴν κεφαλὴν πρὸς	τῇ	κεφαλῇ καὶ τὸν ὦμον γυμνὸν
[4]	μου πρὶν ἂν τὸ γένειον	τῇ	κεφαλῇ ὁμοίως κομήσῃς. Καὶ οὗτοι
[3]	ἐποίουν. ~Εκ δὲ τούτου συνηρμοσμένῃ	τῇ	λύρᾳ πρὸς τὸν αὐλὸν ἐκιθάρισεν
[8]	καὶ ναοί εἰσι καὶ θυσίαι	τῇ	μὲν Πανδήμῳ ῥᾳδιουργότεραι, τῇ δὲ
[4]	ῥιγοῦν· ἐπειδάν γε μὴν ἐν	τῇ	οἰκίᾳ γένωμαι, πάνυ μὲν ἀλεεινοὶ
[2]	τὸν παῖδ᾿ ἐπῄνουν ὡς ἐν	τῇ	ὀρχήσει ἅπαν τὸ σῶμα γυμνάζοι,
[2]	οὐδὲν ἀργὸν τοῦ σώματος ἐν	τῇ	ὀρχήσει ἦν, ἀλλ᾿ ἅμα καὶ
[2]	ἡ ἑτέρα, παρεστηκὼς δέ τις	τῇ	ὀρχηστρίδι ἀνεδίδου τοὺς τροχοὺς μέχρι
[7]	ᾠδῆς. Επεὶ δ᾿ ᾖσεν, εἰσεφέρετο	τῇ	ὀρχηστρίδι τροχὸς τῶν κεραμεικῶν, ἐφ᾿
[8]	ποτε εἰδὼς Περικλῆς κράτιστος ἐδόκει	τῇ	πατρίδι σύμβουλος εἶναι, ἀθρητέον δὲ
[4]	Εἰ δέ τις καὶ ὅλῃ	τῇ	πόλει ἀρέσκοντας δύναιτο ἀποδεικνύναι, οὐχ
[4]	μὲν καθεύδω ἐκτεταμένος, πιστὸς δὲ	τῇ	πόλει γεγένημαι, οὐκέτι δὲ ἀπειλοῦμαι,
[8]	ποτε Σόλων φιλοσοφήσας νόμους κρατίστους	τῇ	πόλει κατέθηκεν, ἐρευνητέον δὲ καὶ
[4]	ἀπιστεῖσθαι. Εγὼ τοίνυν ἐν τῇδε	τῇ	πόλει ὅτε μὲν πλούσιος ἦν
[8]	ἀρετῆς φιλοτίμως ἐφιεμένων ἀεί ποτε	τῇ	πόλει συνεραστὴς ὢν διατελῶ. Οἱ
[2]	τῷδε τῷ Συρακοσίῳ κράτιστον ἐπιδείξαντι	τῇ	πόλει τὴν ὀρχηστρίδα εἰπεῖν, ἐὰν
[4]	δικαίως ἂν μέγα φρονοίη ἐπὶ	τῇ	τέχνῃ καὶ δικαίως ἂν πολὺν
[3]	χρήματα λαμβάνοιμι, εἰ βουλοίμην χρῆσθαι	τῇ	τέχνῃ. Σύ γε μὴν δῆλον,
[8]	γίγνεται. Καὶ μὴν ἐν μὲν	τῇ	τῆς μορφῆς χρήσει ἔνεστί τις
[8]	μοι δοκεῖς ἔρωτος. Τεκμαίρομαι δὲ	τῇ	τοῦ ἐρωμένου καλοκἀγαθίᾳ καὶ ὅτι
[1]	λέγων ταῦτα ἀπεμύττετό τε καὶ	τῇ	φωνῇ σαφῶς κλαίειν ἐφαίνετο. Πάντες
[1]	τοῦ γέλωτος, ἀνεκαλύψατό τε καὶ	τῇ	ψυχῇ παρακελευσάμενος θαρρεῖν, ὅτι ἔσονται
[4]	σαφὲς ἔχω εἴδωλον αὐτοῦ ἐν	τῇ	ψυχῇ ὡς εἰ πλαστικὸς ἢ
[4]	ἢ ἀπιστεῖσθαι. Εγὼ τοίνυν ἐν	τῇδε	τῇ πόλει ὅτε μὲν πλούσιος
[8]	γὰρ οὐ τὴν Αναίδειαν ἀλλὰ	τὴν	Αἰδῶ νομίζουσι. Δοκοῦμεν δ᾿ ἄν
[4]	ἔφη. Ορῶ γάρ σε καὶ	τὴν	ἀκόλουθον ταύτης πάνυ ἐξειργασμένον. Τίνα
[8]	παρόντας ἀπολείπειν. Θεὰν γὰρ οὐ	τὴν	Αναίδειαν ἀλλὰ τὴν Αἰδῶ νομίζουσι.
[9]	Διόνυσος ἀνιστάμενος συνανέστησε μεθ᾿ ἑαυτοῦ	τὴν	Αριάδνην, ἐκ τούτου δὴ φιλούντων
[9]	μὲν τὸν Διόνυσον, ὡραίαν δὲ	τὴν	Αριάδνην, οὐ σκώπτοντας δὲ ἀλλ᾿
[2]	ἅπαν τὸ σῶμα γυμνάζοι, κελεύσας	τὴν	αὐλητρίδα θάττονα ῥυθμὸν ἐπάγειν ἵει
[3]	γὰρ δήπου, εἰ συνδειπνοῖμεν, ἐπιδείξειν	τὴν	αὑτοῦ σοφίαν. Καὶ ἐπιδείξω γε,
[4]	πᾶσι τοῖς φίλοις καὶ ἐπιδεικνύω	τὴν	ἀφθονίαν καὶ μεταδίδωμι τῷ βουλομένῳ
[4]	πάντας θεοὺς μὴ ἑλέσθαι ἂν	τὴν	βασιλέως ἀρχὴν ἀντὶ τοῦ καλὸς
[2]	γελᾶτε, εἰ μείζω τοῦ καιροῦ	τὴν	γαστέρα ἔχων μετριωτέραν βούλομαι ποιῆσαι
[8]	Αντίσθενες, μόνον μὴ συγκόψῃς με·	τὴν	δ᾿ ἄλλην χαλεπότητα ἐγώ σου
[3]	φθόγγων τὰς μὲν λύπας κοιμίζειν,	τὴν	δ᾿ ἀφροδίτην ἐγείρειν. Εκ τούτου
[8]	μὲν Πάνδημον τῶν σωμάτων ἐπιπέμπειν,	τὴν	δ᾿ Οὐρανίαν τῆς ψυχῆς τε
[8]	ποῖα ἐπιστάμενος Θεμιστοκλῆς ἱκανὸς ἐγένετο	τὴν	Ελλάδα ἐλευθεροῦν, σκεπτέον δὲ ποῖά
[5]	ἐμή; Εγὼ μέν, ἔφη, οἶμαι	τὴν	ἐμήν, εἴπερ γε τοῦ ὀσφραίνεσθαι
[1]	ὅτι ἀρχὴν οὐδὲ νομίζεται εἰς	τὴν	ἐμὴν οἰκίαν δεῖπνον προσφέρεσθαι. Καὶ
[1]	τὸν πατέρα αὐτοῦ ἀπῄει εἰς	τὴν	ἐν Πειραιεῖ οἰκίαν· συνείπετο δὲ
[8]	ἀεὶ ἐν ταῖς πράξεσι λαμπροτέραν	τὴν	εὔκλειαν συμπαρέχεται. ~Οὗτος μὲν δὴ
[4]	καὶ πάσας τὰς νύκτας. Νὴ	τὴν	Ηραν, ἔφη ὁ Σωκράτης, εὐτύχημά
[4]	εἶπεν. Ο δὲ Καλλίας, Νὴ	τὴν	Ηραν, ἔφη, τά τε ἄλλα
[8]	Καὶ ὁ Ερμογένης εἶπε· Νὴ	τὴν	Ηραν, ἔφη, ὦ Σώκρατες, ἄλλα
[9]	αὐτῷ συνεξιὼν ἐπιστραφεὶς εἶπε· Νὴ	τὴν	Ηραν, ὦ Σώκρατες, καλός γε
[1]	αὐτὸν παγκράτιον ἧκεν ἄγων ἐπὶ	τὴν	θέαν. Ως δὲ ἡ ἱπποδρομία
[8]	ἡ εὐχὴ ἐν ᾗ αἰτούμεθα	τὴν	θεὸν ἐπαφρόδιτα καὶ ἔπη καὶ
[1]	Φίλιππος δ᾿ ὁ γελωτοποιὸς κρούσας	τὴν	θύραν εἶπε τῷ ὑπακούσαντι εἰσαγγεῖλαι
[2]	αὔξεται καὶ θάλλοντα ἀφικνεῖται εἰς	τὴν	καρπογονίαν. Οὕτω δὲ καὶ ἡμεῖς
[1]	αὐτοῦ. Οἶμαι οὖν πολὺ ἂν	τὴν	κατασκευήν μοι λαμπροτέραν φανῆναι εἰ
[4]	αὐτῷ βιβλίῳ ἀμφότεροι ἐμαστεύετέ τι,	τὴν	κεφαλὴν πρὸς τῇ κεφαλῇ καὶ
[1]	μέν, ὥσπερ εἰκὸς ἦν, ἐπαινοῦντες	τὴν	κλῆσιν οὐχ ὑπισχνοῦντο συνδειπνήσειν· ὡς
[2]	καὶ ὁ παῖς ἐγχεάτω μοι	τὴν	μεγάλην φιάλην. Νὴ Δί᾿ ἔφη
[4]	ὁρῶ, ἡμέρᾳ δὲ καὶ ἡλίῳ	τὴν	μεγίστην χάριν οἶδα ὅτι μοι
[8]	δ᾿ ἂν καὶ τοὺς ἔρωτας	τὴν	μὲν Πάνδημον τῶν σωμάτων ἐπιπέμπειν,
[4]	μὲν ἐφοβούμην μή τίς μου	τὴν	οἰκίαν διορύξας καὶ τὰ χρήματα
[2]	Συρακοσίῳ κράτιστον ἐπιδείξαντι τῇ πόλει	τὴν	ὀρχηστρίδα εἰπεῖν, ἐὰν διδῶσιν αὐτῷ
[2]	ἀποτελῶμεν. Ορῶ γὰρ ἔγωγε τήνδε	τὴν	ὀρχηστρίδα ἐφεστηκυῖαν καὶ τροχούς τινα
[9]	ἦ μὴν τὸν παῖδα καὶ	τὴν	παῖδα ὑπ᾿ ἀλλήλων φιλεῖσθαι. Εῴκεσαν
[4]	πείσαιμι τὸν παῖδα τόνδε καὶ	τὴν	παῖδα φιλῆσαί με ἢ σύ,
[8]	καὶ φίλους εὖ ποιεῖν καὶ	τὴν	πατρίδα αὔξειν τροπαῖα τῶν πολεμίων
[4]	τῷ οἴκῳ τὸν πλοῦτον καὶ	τὴν	πενίαν ἔχειν ἀλλ᾿ ἐν ταῖς
[8]	με, ὦ Σώκρατες, μαστροπεύσεις πρὸς	τὴν	πόλιν, ὅπως πράττω τὰ πολιτικὰ
[4]	ταύτης πάνυ ἐξειργασμένον. Τίνα ταύτην;	Τὴν	προαγωγείαν, ἔφη. Καὶ ὃς μάλα
[8]	Αεὶ μὲν οὖν ἔγωγε ἠγάμην	τὴν	σὴν φύσιν, νῦν δὲ καὶ
[4]	ἂν κακόν τι λάβωσι, γενεαλογοῦσι	τὴν	συγγένειαν καὶ οὐδέποτέ μου ἀπολείπονται.
[8]	κάμῃ ὁπότερος οὖν, πολὺ συνεχεστέραν	τὴν	συνουσίαν ἔχειν, καὶ ἀπόντων ἔτι
[4]	καὶ τὸ ἁβρότατόν γε κτῆμα,	τὴν	σχολὴν ἀεὶ ὁρᾶτέ μοι παροῦσαν,
[2]	Επειδὴ δ᾿ ἀνέστη, διῆλθε μιμούμενος	τήν	τε τοῦ παιδὸς καὶ τὴν
[3]	τότε κἀγὼ οὐ φθονήσω εἰπεῖν	τὴν	τέχνην δι᾿ ἧς τοῦτο ἀπεργάζομαι.
[4]	Εμοί, ἔφη, παραδίδως, ὦ Σώκρατες,	τὴν	τέχνην; Ναὶ μὰ Δί᾿ ἔφη.
[2]	τήν τε τοῦ παιδὸς καὶ	τὴν	τῆς παιδὸς ὄρχησιν. Καὶ πρῶτον
[8]	ἀλλὰ καὶ θεοὶ καὶ ἥρωες	τὴν	τῆς ψυχῆς φιλίαν περὶ πλείονος
[8]	πονηρὸν ἀποδεικνύει, ὁ δὲ πείθων	τὴν	τοῦ ἀναπειθομένου ψυχὴν διαφθείρει. Αλλὰ
[8]	ψυχῆς φιλίαν περὶ πλείονος ἢ	τὴν	τοῦ σώματος χρῆσιν ποιοῦνται. Ζεύς
[3]	ἥδιστ᾿ ἂν ἀπολάβοιμι παρὰ Καλλίου	τὴν	ὑπόσχεσιν. ἔφη γὰρ δήπου, εἰ
[8]	καμὼν ἀμορφότερος γένηται, μειωθῆναι ἂν	τὴν	φιλίαν; Οἷς γε μὴν κοινὸν
[8]	ἀπολείποντος δὲ τούτου ἀνάγκη καὶ	τὴν	φιλίαν συναπομαραίνεσθαι, ἡ δὲ ψυχὴ
[8]	καλὸς κἀγαθὸς ᾖ, οὐ καθέξει	τὴν	φιλίαν, τοῦτον προσήκει μᾶλλον ἀρετῆς
[7]	μὲν ἔλαιον ὑγρὸν ὂν αὔξει	τὴν	φλόγα, τὸ δὲ ὕδωρ, ὅτι
[1]	τε ὄμματα φιλοφρονεστέρως ἔχουσι καὶ	τὴν	φωνὴν πρᾳοτέραν ποιοῦνται καὶ τὰ
[8]	τὸ σῶμα μᾶλλον ἢ τῷ	τὴν	ψυχὴν ἀγαπῶντι, νῦν τοῦτο δηλώσω.
[8]	μᾶλλον ἂν ταῦτα πάντα τῷ	τὴν	ψυχὴν ἐρασμίῳ πιστεῦσαι. Σοί γε
[4]	δύνωμαι, σεσαγμένος δὴ παντάπασι πλούτου	τὴν	ψυχὴν ἔσομαι. Καὶ αὕτη μὲν
[1]	ὁρώντων οὐδεὶς οὐκ ἔπασχέ τι	τὴν	ψυχὴν ὑπ᾿ ἐκείνου. Οἱ μέν
[8]	καὶ ὁ χρημάτων γε ἀπεμπολῶν	τὴν	ὥραν τί μᾶλλον στέρξει τὸν
[2]	προκείμενα ἀποτελῶμεν. Ορῶ γὰρ ἔγωγε	τήνδε	τὴν ὀρχηστρίδα ἐφεστηκυῖαν καὶ τροχούς
[4]	οὖν ἔγωγε καὶ πάνυ οἰκτίρω	τῆς	ἄγαν χαλεπῆς νόσου. ὅμοια γάρ
[4]	ὅταν ἡδυπαθῆσαι βουληθῶ, οὐκ ἐκ	τῆς	ἀγορᾶς τὰ τίμια ὠνοῦμαι {πολυτελῆ
[8]	οὐδὲν χαλεπὸν γεγενημένον, ἐκ δὲ	τῆς	ἀναιδοῦς ὁμιλίας πολλὰ ἤδη καὶ
[8]	θαυμάζετε. Αγαθῶν γὰρ φύσει καὶ	τῆς	ἀρετῆς φιλοτίμως ἐφιεμένων ἀεί ποτε
[8]	εὐφροσυνῶν, ἀλλὰ νήφων μεθύοντα ὑπὸ	τῆς	ἀφροδίτης θεᾶται. Εξ ὧν οὐδὲν
[8]	Νικήρατος, ὡς ἐγὼ ἀκούω, ἐρῶν	τῆς	γυναικὸς ἀντερᾶται. Ερμογένη γε μὴν
[4]	αὐτῶν τἀρκοῦντα ἔχει καὶ περιττεύοντα	τῆς	δαπάνης, ὁ δὲ τοῦ παντὸς
[9]	ἐπερωτῶντος αὐτὴν εἰ φιλεῖ αὐτόν,	τῆς	δὲ οὕτως ἐπομνυούσης {ὥστε} μὴ
[5]	ἀνάκρισιν τοίνυν σε, ἔφη, πρῶτον	τῆς	δίκης καλοῦμαι· ἀλλ᾿ ἀποκρίνου. Σὺ
[8]	ἔστιν οὐ ψυχῆς ἀλλ᾿ εὐμορφίας	τῆς	ἐμῆς. ὅτι γε μὴν σύ,
[8]	Καὶ μὴν ἐν μὲν τῇ	τῆς	μορφῆς χρήσει ἔνεστί τις καὶ
[4]	οὐ καρποῦμαι καὶ τὰ ἐκ	τῆς	οἰκίας πέπραται, ἡδέως μὲν καθεύδω
[2]	τε τοῦ παιδὸς καὶ τὴν	τῆς	παιδὸς ὄρχησιν. Καὶ πρῶτον μὲν
[4]	ἢ θεραπεύειν καὶ πιστεύεσθαι ὑπὸ	τῆς	πατρίδος μᾶλλον ἢ ἀπιστεῖσθαι. Εγὼ
[8]	ψευδὴς δόξα ταχὺ ἐλέγχεται ὑπὸ	τῆς	πείρας· ἡ δ᾿ ἀληθὴς ἀνδραγαθία,
[4]	ἀεί τί μοι δαπανᾶν ὑπὸ	τῆς	πόλεως, ἀποδημῆσαι δὲ οὐδαμοῦ ἐξῆν.
[8]	καὶ σῶμα ἀξιοπρεπέστατον μὲν ἰδεῖν	τῆς	πόλεως ἔχεις, ἱκανὸν δὲ μόχθους
[4]	ἀεί τι ἀπέβαλλον ἢ ὑπὸ	τῆς	πόλεως ἢ ὑπὸ τῆς τύχης·
[5]	προσδέχεσθαι. Τὸ δὲ δὴ σιμὸν	τῆς	ῥινὸς πῶς τοῦ ὀρθοῦ κάλλιον;
[4]	ὅτι ἁρματηλατοῦντα δεῖ ἐγγὺς μὲν	τῆς	στήλης κάμψαι, αὐτὸν δὲ κλινθῆναι
[2]	ἡ γυναικεία φύσις οὐδὲν χείρων	τῆς	τοῦ ἀνδρὸς οὖσα τυγχάνει, γνώμης
[8]	δὲ τοιούτων ἐπιθυμεῖν τεκμήριόν ἐστι	τῆς	τοῦ ἐραστοῦ φύσεως. Εἰ μὲν
[4]	ὑπὸ τῆς πόλεως ἢ ὑπὸ	τῆς	τύχης· νῦν δὲ ἀποβάλλω μὲν
[8]	πλεῖστα ὡραῖα καρπώσεται. Ο δὲ	τῆς	φιλίας ἐφιέμενος μᾶλλον ἔοικε τῷ
[8]	Οὐρανίαν τῆς ψυχῆς τε καὶ	τῆς	φιλίας καὶ τῶν καλῶν ἔργων.
[8]	τὰ τοιαῦτα ἔργα ἅμα ἐρῶντες	τῆς	φιλίας καὶ χρώμενοι αὐτῇ εἰς
[1]	ἡμᾶς δ᾿ ὁρᾷς αὐτουργούς τινας	τῆς	φιλοσοφίας ὄντας. αὶ ὁ Καλλίας,
[2]	τι κινοίη τοῦ σώματος ἅπαν	τῆς	φύσεως γελοιότερον· ὅτι δ᾿ ἡ
[8]	καὶ πολὺ κρείττων ἐστὶν ὁ	τῆς	ψυχῆς ἢ ὁ τοῦ σώματος
[4]	{πολυτελῆ γὰρ γίγνεται} ἀλλ᾿ ἐκ	τῆς	ψυχῆς ταμιεύομαι. Καὶ πολὺ πλέον
[8]	σωμάτων ἐπιπέμπειν, τὴν δ᾿ Οὐρανίαν	τῆς	ψυχῆς τε καὶ τῆς φιλίας
[8]	τὰ παιδικὰ πάσχειν· ἡ δὲ	τῆς	ψυχῆς φιλία διὰ τὸ ἁγνὴ
[8]	καὶ θεοὶ καὶ ἥρωες τὴν	τῆς	ψυχῆς φιλίαν περὶ πλείονος ἢ
[8]	καὶ ἀμφότερα στέρξωσι, τὸ μὲν	τῆς	ὥρας ἄνθος ταχὺ δήπου παρακμάζει,
[3]	ἡ κρᾶσις τῶν τε παίδων	τῆς	ὥρας καὶ τῶν φθόγγων τὰς
[4]	ὅτι γελωτοποιός εἰμι, ὅταν μέν	τι	ἀγαθὸν ἔχωσι, παρακαλοῦσί με ἐπὶ
[8]	κεκτημένῳ· πάντοθεν γοῦν φέρων ὅ	τι	ἂν δύνηται πλείονος ἄξιον ποιεῖ
[4]	ἐρωτικώτερος γεγένηται διὰ τὸ ὅ	τι	ἂν καλὸν ἴδῃ μηδέποτε ἐπιλανθάνεσθαι.
[4]	καί σοι, ἔφη, ἀποδιδόασιν ὅ	τι	ἂν λάβωσι; Μὰ τὸν Δί᾿
[4]	ὅποι ἂν ὁρμῶμαι οὔθ᾿ ὅ	τι	ἂν μέλλω πράττειν. Διὰ δὲ
[8]	ἐκ τοῦ σώματος κρεμάμενον διὰ	τί	ἀντιφιλήσειεν ἂν ὁ παῖς; Πότερον
[4]	μέν γε πολλὰ εἶχον, ἀεί	τι	ἀπέβαλλον ἢ ὑπὸ τῆς πόλεως
[2]	γυναῖκα ἔχει, θαρρῶν διδασκέτω ὅ	τι	βούλοιτ᾿ ἂν αὐτῇ ἐπισταμένῃ χρῆσθαι.
[3]	δῆλόν γε ὅτι φαῦλος φανοῦμαι.	Τί	γὰρ σύ, εἶπεν, ἐπὶ τίνι
[3]	σε τῶν πολλοῦ ἀξίων λέληθε.	Τί	γὰρ σύ, ἔφη, ὦ Κριτόβουλε,
[3]	Ακουστέον ἂν εἴη καὶ σοῦ.	Τί	γὰρ σύ, ἔφη, ὦ Χαρμίδη,
[1]	Αὖθις δ᾿ ὀλίγον ὕστερον ἄλλο	τι	γελοῖον ἐβούλετο λέγειν. ὡς δὲ
[4]	Δί᾿ ἔφη, οὐ μὲν δή.	Τί	δέ, ἀντὶ τοῦ ἀργυρίου χάριτας;
[4]	θρασέως φθέγγεσθαι; Πάνυ μὲν οὖν.	Τί	δέ, λόγοι οὐκ εἰσὶ μέν
[8]	μέγιστα καὶ κάλλιστα κοινῇ διαπεπρᾶχθαι.	Τί	δέ, τὰ νῦν καλὰ ἔργα
[4]	τινας βλέπειν; Πάνυ μὲν οὖν.	Τί	δέ, τῇ αὐτῇ φωνῇ ἔστι
[4]	Καὶ ὁ Χαρμίδης εἶπεν· Αλλὰ	τί	δή ποτε, ὦ Σώκρατες, ἡμᾶς
[4]	ἀπειργασάμην; Καὶ ὁ Σωκράτης ὑπέλαβε·	Τί	δῆτα οὕτως ὅμοιον εἴδωλον ἔχων
[4]	πατὴρ παρέδωκέ μοι αὐτόν, εἴ	τι	δυναίμην ὠφελῆσαι. Καὶ μέντοι πολὺ
[2]	οὐδὲ ἀναπνεῖν, μὴ ὅτι λέγειν	τι	δυνησόμεθα· ἂν δὲ ἡμῖν οἱ
[4]	ἐν τῇ καρδίᾳ ὥσπερ κνῆσμά	τι	ἐδόκουν ἔχειν. Αλλὰ νῦν τοί
[3]	ἅπαντες εἰς μέσον φέρητε ὅ	τι	ἕκαστος ἐπίστασθε ἀγαθόν. Αλλ᾿ οὐδείς
[3]	τὸ μὴ οὐ λέξειν ὅ	τι	ἕκαστος ἡγεῖται πλείστου ἄξιον ἐπίστασθαι.
[1]	τὸν Αὐτόλυκον, δῆλον ὅτι ἐπισκοπῶν	τί	ἐκείνῳ δόξειε τὸ σκῶμμα εἶναι.
[4]	μάλα φιλοκινδύνως ὑπομένω, ἄν ποθέν	τι	ἐλπίζω λήψεσθαι. Αλλ᾿ ἄγε δή,
[1]	μὲν γάρ, ὥσπερ ὅταν φέγγος	τι	ἐν νυκτὶ φανῇ, πάντων προσάγεται
[4]	δὲ τὸ προειδέναι καὶ ὅ	τι	ἐξ ἑκάστου ἀποβήσεται σημαίνουσί μοι
[4]	λέγειν, ὦ Χαρμίδη, δι᾿ ὅ	τι	ἐπὶ πενίᾳ μέγα φρονεῖς. Οὐκοῦν
[9]	γὰρ ἡ Αριάδνη ἀκούσασα τοιοῦτόν	τι	ἐποίησεν ὡς πᾶς ἂν ἔγνω
[6]	ἐλέγχῃ τινὰ ἐν τῷ συμποσίῳ,	τί	ἔσται τὸ αὔλημα; Καὶ ὁ
[6]	ἔφη, ὦ Ερμόγενες, εἰπεῖν ἡμῖν	τί	ἐστὶ παροινία; Καὶ ὃς ἀπεκρίνατο·
[4]	οὖν, ἔφασαν. Οὐκοῦν ἓν μέν	τί	ἐστιν εἰς τὸ ἀρέσκειν ἐκ
[6]	ὃς ἀπεκρίνατο· Εἰ μὲν ὅ	τι	ἐστὶν ἐρωτᾷς, οὐκ οἶδα· τὸ
[7]	καὶ ἀναγιγνώσκειν θαῦμα μὲν ἴσως	τί	ἐστιν, ἡδονὴν δὲ οὐδὲ ταῦτα
[1]	δὲ αὐτῶν ὁ Φίλιππος γελοῖόν	τι	εὐθὺς ἐπεχείρει λέγειν, ἵνα δὴ
[6]	Σωκράτης, Ω Καλλία, ἔχοις ἄν	τι,	ἔφη, ἀνδρὶ ἐλεγχομένῳ βοηθῆσαι; Εγωγ᾿
[4]	σὺ δὲ δή, ὦ Σώκρατες,	τί	ἔχεις εἰπεῖν ὡς ἄξιόν σοί
[5]	οὐκ ἀναδύομαι· ἀλλὰ δίδασκε, εἴ	τι	ἔχεις σοφόν, ὡς καλλίων εἶ
[3]	εἰ μήδ᾿ ἐπιχειρήσομεν συνόντες ὠφελεῖν	τι	ἢ εὐφραίνειν ἀλλήλους; Εντεῦθεν εἶπαν
[4]	ἀνθρώπους. Διὰ γὰρ τὸ ἐμπνεῖν	τι	ἡμᾶς τοὺς καλοὺς τοῖς ἐρωτικοῖς
[2]	ἕτερος δέ τις ὡς εἴπερ	τι	καὶ ἄλλο καὶ τοῦτο μαθητόν.
[2]	καὶ ἡ Κριτοβούλου, μύρου μὲν	τί	καὶ προσδέονται; Αὐταὶ γὰρ τούτου
[4]	ἐπὶ ταῦτα προθύμωσ, ὅταν δέ	τι	κακὸν λάβωσι, φεύγουσιν ἀμεταστρεπτί, φοβούμενοι
[1]	γιγνόμενα ἡγήσατ᾿ ἂν φύσει βασιλικόν	τι	κάλλος εἶναι, ἄλλως τε καὶ
[1]	τε εἴη καὶ δι᾿ ὅ	τι	κατάγεσθαι βούλοιτο, συνεσκευασμένος τε παρεῖναι
[2]	ἔτι καλλίων ἐφαίνετο, ἀνταπέδειξεν ὅ	τι	κινοίη τοῦ σώματος ἅπαν τῆς
[4]	ἀπέρχονται, οἳ δ᾿ ἂν κακόν	τι	λάβωσι, γενεαλογοῦσι τὴν συγγένειαν καὶ
[4]	{οὐδὲ γὰρ ἔχω} ἀεὶ δέ	τι	λήψεσθαι ἐλπίζω. Οὐκοῦν, ἔφη ὁ
[8]	χρημάτων γε ἀπεμπολῶν τὴν ὥραν	τί	μᾶλλον στέρξει τὸν πριάμενον ἢ
[4]	τὰ χρήματα λάβοι καὶ αὐτόν	τί	με κακὸν ἐργάσαιτο· ἔπειτα δὲ
[4]	Αν δὲ μὴ ὀνομάζω, ἧττόν	τί	με οἴει μεμνῆσθαι αὐτοῦ; Οὐκ
[5]	ἵνα ὡς τάχιστα εἰδῶ ὅ	τι	με χρὴ παθεῖν ἢ ἀποτεῖσαι.
[4]	δὴ καὶ προσετάττετο μὲν ἀεί	τί	μοι δαπανᾶν ὑπὸ τῆς πόλεως,
[4]	ὃς μάλα ἀχθεσθεὶς ἐπήρετο· Καὶ	τί	μοι σύνοισθα, ὦ Σώκρατες, τοιοῦτον
[4]	εὔχῃ μηδέποτε πλουτεῖν, καὶ ἐάν	τι	ὄναρ ἀγαθὸν ἴδῃς, τοῖς ἀποτροπαίοις
[4]	τὸν Φίλιππον ἧκον, ἠρώτων αὐτὸν	τί	ὁρῶν ἐν τῇ γελωτοποιίᾳ μέγα
[4]	θεοὺς τί τε χρὴ καὶ	τί	οὐ χρὴ ποιεῖν. Καὶ μὴν
[3]	ὀλίγου ἀν᾿ ἑκάστην ἡμέραν; Οἶσθά	τι	οὖν ἔθνος, ἔφη, ἠλιθιώτερον ῥαψῳδῶν;
[2]	ἥδιστα παρέχεις. Καὶ ὃς ἔφη·	Τί	οὖν εἰ καὶ μύρον τις
[2]	σχήματα παρὰ σοῦ. Καὶ ὅς,	Τί	οὖν χρήσῃ αὐτοῖς; ἔφη. Ορχήσομαι
[2]	οἱ μὲν θεώμενοι ἐφοβοῦντο μή	τι	πάθῃ, ἡ δὲ θαρρούντως τε
[8]	ἐθιζόμενοι, οὗτοι μάλιστα αἰσχυνοῦνται αἰσχρόν	τι	ποιεῖν. Καὶ μαρτύρια δὲ ἐπήγετο
[8]	τούτοις πιστεύοι μήτ᾿ ἂν παρά	τι	ποιήσῃ μήτ᾿ ἂν καμὼν ἀμορφότερος
[8]	ἡμῶν οὐκ οἶδεν ὡς, ὅ	τι	ποτ᾿ ἐστὶν ἡ καλοκἀγαθία, τῷ
[7]	αὐτίκα μάλα τὰ παρόντα θαυμάζειν,	τί	ποτε ὁ μὲν λύχνος διὰ
[2]	ὁ Σωκράτης· καὶ γὰρ ἄλλο	τι	προσενενόησα, ὅτι οὐδὲν ἀργὸν τοῦ
[7]	Καὶ γὰρ δὴ οὐδὲ πάνυ	τι	σπάνιον τό γε θαυμασίοις ἐντυχεῖν,
[8]	καλαῖς πράξεσι, συνάχθεσθαι δὲ ἄν	τι	σφάλμα προσπίπτῃ, τότε δ᾿ εὐφραινομένους
[4]	διὰ μαντικῆς ἐπερωτῶσι τοὺς θεοὺς	τί	τε χρὴ καὶ τί οὐ
[4]	τῷ αὐτῷ βιβλίῳ ἀμφότεροι ἐμαστεύετέ	τι,	τὴν κεφαλὴν πρὸς τῇ κεφαλῇ
[1]	τῶν ὁρώντων οὐδεὶς οὐκ ἔπασχέ	τι	τὴν ψυχὴν ὑπ᾿ ἐκείνου. Οἱ
[4]	χρόνῳ ᾧ ὑμῶν ἀκούω ἀπορούντων	τί	τὸ δίκαιον, ἐν τούτῳ δικαιοτέρους
[4]	ὁ Σωκράτης ἀκούσας, Ηράκλεις, ἔφη,	τί	τοσοῦτον νομίζοντες ἠδικῆσθαι ὑπὸ τοῦ
[4]	μηκέτι ἀπόρει, ὦ Σώκρατες, εἴ	τι	τοὐμὸν κάλλος ἀνθρώπους ὠφελήσει. Αλλ᾿
[4]	πρὸς δὲ σαυτὸν οὔ. Καὶ	τί	τοῦτ᾿ ἔφη ὁ Καλλίας, θαυμαστόν;
[1]	συγκαλυψάμενος κατέκειτο. Καὶ ὁ Καλλίας,	Τί	τοῦτ᾿ ἔφη, ὦ Φίλιππε; ἀλλ᾿
[4]	πάνυ πολλὰ καὶ σοφὰ λέγοις.	Τί	τοῦτο; ἔφη ὁ Σωκράτης· ὡς
[6]	οὖν, ἔφη ὁ Σωκράτης, μετεωρότερόν	τι	τῶν θεῶν; Αλλ᾿ οὐ μὰ
[6]	τοὺς σοὺς λόγους ἡδύνεσθαι ἄν	τι	ὑπὸ τῶν φθόγγων, ἄλλως τε
[3]	καὶ ὑμῶν ἕκαστος εἴπῃ ὅ	τι	ὠφέλιμον ἔχει, τότε κἀγὼ οὐ
[5]	οὖσαι τοὺς Σειληνοὺς ἐμοὶ ὁμοιοτέρους	τίκτουσιν	ἢ σοί; Καὶ ὁ Κριτόβουλος,
[8]	κράτιστον, τοῦτον ταῖς μεγίσταις ἂν	τιμαῖς	περιέπειν; Εἰ οὖν βούλει τούτῳ
[4]	οὐκ ἐκ τῆς ἀγορᾶς τὰ	τίμια	ὠνοῦμαι {πολυτελῆ γὰρ γίγνεται} ἀλλ᾿
[4]	προσφέρωμαι ἢ ὅταν τινὶ τῶν	τιμίων	χρῶμαι, ὥσπερ καὶ νῦν τῷδε
[4]	ἀξιάκουστα καὶ ὃ πλείστου ἐγὼ	τιμῶμαι,	Σωκράτει σχολάζων συνδιημερεύειν. Καὶ οὗτος
[8]	ἀλλ᾿ ὡς ἑταίρῳ ἀποθανόντι ἐκπρεπέστατα	τιμωρῆσαι.	Καὶ Ορέστης δὲ καὶ Πυλάδης
[8]	Χείρων καὶ Φοῖνιξ ὑπ᾿ Αχιλλέως	τιμῷτο,	ὁ δὲ τοῦ σώματος ὀρεγόμενος
[7]	δὲ οὐδὲ ταῦτα δύναμαι γνῶναι	τίν᾿	ἂν παράσχοι. Οὐδὲ μὴν τό
[2]	τὴν ὀρχηστρίδα ἐφεστηκυῖαν καὶ τροχούς	τινα	αὐτῇ προσφέροντα. Εκ τούτου δὴ
[3]	ὁ Αντισθένης εἶπε· Πότερον τέχνην	τινὰ	βαναυσικὴν ἢ καλοκἀγαθίαν διδάσκων; Εἰ
[6]	οὖν ὁ Αντισθένης ὅδ᾿ ἐλέγχῃ	τινὰ	ἐν τῷ συμποσίῳ, τί ἔσται
[1]	τοῖς μὲν ἀμφ᾿ Αὐτόλυκον ἡγεῖσθαί	τινα	ἔταξεν, αὐτὸς δὲ προσῆλθε τοῖς
[4]	δὲ ἴσως βουλευόμεθα ὅπως φιλήσομέν	τινα	μᾶλλον ἢ μαχούμεθα. Καὶ οὗτος
[4]	τὴν ἀκόλουθον ταύτης πάνυ ἐξειργασμένον.	Τίνα	ταύτην; Τὴν προαγωγείαν, ἔφη. Καὶ
[4]	καὶ φιλικῶς καὶ ἐχθρῶς πρός	τινας	βλέπειν; Πάνυ μὲν οὖν. Τί
[4]	Καὶ γὰρ ἄπληστον καὶ ἐλπίδας	τινὰς	γλυκείας παρέχει. {ἴσως δὲ καὶ
[4]	περὶ αὐτοῦ ἰσχυρῶς. Αἰσθάνομαι γάρ	τινας	ἐπιβουλεύοντας διαφθεῖραι αὐτόν. Καὶ ὁ
[4]	ἐνδεῖται· αἰσθάνομαι δὲ καὶ τυράννους	τινάς,	οἳ οὕτω πεινῶσι χρημάτων ὥστε
[1]	πολλοῖς, ἡμᾶς δ᾿ ὁρᾷς αὐτουργούς	τινας	τῆς φιλοσοφίας ὄντας. αὶ ὁ
[4]	δέ, λόγοι οὐκ εἰσὶ μέν	τινες	ἀπεχθανόμενοι, εἰσὶ δέ τινες οἳ
[4]	δὲ ἀνδραποδίζονται· τύραννοι δ᾿ εἰσί	τινες	οἳ ὅλους μὲν οἴκους ἀναιροῦσιν,
[4]	μέν τινες ἀπεχθανόμενοι, εἰσὶ δέ	τινες	οἳ πρὸς φιλίαν ἄγουσι; Πάνυ
[5]	εἶναι ἢ καὶ ἐν ἄλλῳ	τινί;	Εγὼ μὲν ναὶ μὰ Δί᾿
[3]	ὁ Νικήρατος, ὦ Ερμόγενες, ἐπὶ	τίνι	μάλιστα ἀγάλλῃ; Καὶ ὅς, Επὶ
[3]	σύ, ἔφη, ὦ Χαρμίδη, ἐπὶ	τίνι	μέγα φρονεῖς; Εγὼ αὖ, ἔφη,
[3]	Αντισθένης, λέξεις, ὦ Λύκων, ἐπὶ	τίνι	μέγα φρονεῖς; Καὶ ὃς ἔφη·
[3]	Τί γὰρ σύ, εἶπεν, ἐπὶ	τίνι	μέγα φρονεῖς, ὦ Αντίσθενες; Επὶ
[3]	δή, ἔφη ὁ Καλλίας, ἐπὶ	τίνι	μέγα φρονεῖς, ὦ Σώκρατες; Καὶ
[3]	σύ, ἔφη, ὦ Κριτόβουλε, ἐπὶ	τίνι	μέγιστον φρονεῖς; Επὶ κάλλει, ἔφη.
[4]	τὸ δεηθῆναι προσφέρωμαι ἢ ὅταν	τινὶ	τῶν τιμίων χρῶμαι, ὥσπερ καὶ
[4]	ἔφη, ἐγὼ ὥσπερ ὑπὸ θηρίου	τινὸς	δεδηγμένος τόν τε ὦμον πλεῖν
[8]	εἰπεῖν ἐν ᾧ οὐκ ἐρῶν	τινος	διατελῶ, Χαρμίδην δὲ τόνδε οἶδα
[5]	καλά. Οἶσθα οὖν, ἔφη, ὀφθαλμῶν	τίνος	ἕνεκα δεόμεθα; Δῆλον, ἔφη, ὅτι
[1]	δι᾿ ἐμὲ γελῶντες· νῦν δὲ	τίνος	ἕνεκα καὶ καλεῖ μέ τις;
[2]	ἡμᾶς δὲ τοὺς μηκέτι γυμναζομένους	τίνος	ὄζειν δεήσει; Καλοκἀγαθίας νὴ Δί᾿
[1]	τοῦτο ἐπιτεταγμένον αὐτοῖς ὑπὸ κρείττονός	τινος.	Φίλιππος δ᾿ ὁ γελωτοποιὸς κρούσας
[8]	προσδεόμενος ἢ φιλήματος ἢ ἄλλου	τινὸς	ψηλαφήματος παρακολουθεῖ. Εἰ δὲ λαμυρώτερον
[2]	ἔρχεται αὐτοῖς ἐπὶ κῶμον Συρακόσιός	τις	ἄνθρωπος, ἔχων τε αὐλητρίδα ἀγαθὴν
[1]	σωφροσύνης, καθάπερ Αὐτόλυκος τότε, κεκτῆταί	τις	αὐτό. Πρῶτον μὲν γάρ, ὥσπερ
[3]	ἤκουσαν αὐτοῦ φωνήσαντος προσέβλεψαν, ἤρετό	τις	αὐτόν· Αλλ᾿ ἐπὶ τῷ μήν,
[2]	πολλοὶ ἐφθέγξαντο· καὶ ὁ μέν	τις	αὐτῶν εἶπε· Ποῦ οὖν εὑρήσει
[4]	τὸ παρ᾿ ἑκόντων διαπράττεσθαι ὧν	τις	δέοιτο, εὖ οἶδ᾿ ὅτι καὶ
[3]	υἱεῖ; Οὗτός γε μήν, ἔφη	τις,	δῆλον ὅτι ἐπὶ τῷ νικηφόρος
[9]	δὲ τούτου πρῶτον μὲν θρόνος	τις	ἔνδον κατετέθη, ἔπειτα δὲ ὁ
[8]	ἔργα οὐ πάντ᾿ ἂν εὕροι	τις	ἕνεκα ἐπαίνου ὑπὸ τῶν καὶ
[1]	μὴν ὡς ἀντικληθησόμενος καλεῖ μέ	τις,	ἐπεὶ πάντες ἴσασιν ὅτι ἀρχὴν
[8]	ἐραστοῦ. Καὶ σκοπῶν δ᾿ ἄν	τις	εὕροι ἐκ μὲν τῶν διὰ
[4]	δεῖπνον τρωξόμεθα, ὅπως μὴ φήσῃ	τις	ἡμᾶς πρὸς Καλλίαν ἐλθόντας ἡδυπαθεῖν.
[2]	Τί οὖν εἰ καὶ μύρον	τις	ἡμῖν ἐνέγκαι, ἵνα καὶ εὐωδίᾳ
[8]	γυναικὸς ἀντερᾶται. Ερμογένη γε μὴν	τίς	ἡμῶν οὐκ οἶδεν ὡς, ὅ
[8]	τῇ τῆς μορφῆς χρήσει ἔνεστί	τις	καὶ κόρος, ὥστε ἅπερ καὶ
[6]	λοιδορουμένῳ δικαίως ἂν εἰκάζοι μέ	τις.	Καὶ νῦν σύγε λοιδορουμένῳ ἔοικας,
[4]	τοῦτο ὁμολογεῖται ἔφη· Εἰ δέ	τις	καὶ ὅλῃ τῇ πόλει ἀρέσκοντας
[4]	εἶναι ἐκεῖνο, ὅτι εἴ μού	τις	καὶ τὰ νῦν ὄντα παρέλοιτο,
[4]	ποτῷ ὄψον. Εὰν οὖν ἐνέγκῃ	τις	κρόμμυον, αὐτίκα μάλα τοῦτό γε
[8]	τοῦτο διδάξω. Πρῶτον μὲν γὰρ	τίς	μισεῖν δύναιτ᾿ ἂν ὑφ᾿ οὗ
[4]	ἦν πρῶτον μὲν ἐφοβούμην μή	τίς	μου τὴν οἰκίαν διορύξας καὶ
[8]	οὐ μέντοι, ὥς γ᾿ ἄν	τις	οἰηθείη, διὰ τοῦτο καὶ ἀνεπαφροδιτοτέρα,
[1]	τίνος ἕνεκα καὶ καλεῖ μέ	τις;	Οὔτε γὰρ ἔγωγε σπουδάσαι ἂν
[6]	τρίχα, μὴ ὅτι λόγον ἄν	τις	παρείρειε; Καὶ ὁ Σωκράτης, Ω
[8]	ποτέρως παιδὶ φιληθέντι μᾶλλον ἄν	τις	πιστεύσειεν ἢ χρήματα ἢ τέκνα
[4]	μοι δοκοῦσι πάσχειν ὥσπερ εἴ	τις	πολλὰ ἔχοι καὶ πολλὰ ἐσθίων
[4]	εἰρηκέναι αὐτόν. Εκ τούτου εἶπέ	τις·	Σὸν ἔργον, ὦ Ερμόγενες, λέγειν
[8]	οἱ νομίζοντες, ἐὰν καὶ ὀρεχθῇ	τις	σώματος, μηδενὸς ἂν ἔτι καλοῦ
[1]	κατεκλίθησαν. Εὐθὺς μὲν οὖν ἐννοήσας	τις	τὰ γιγνόμενα ἡγήσατ᾿ ἂν φύσει
[2]	αὐτῇ ἡ ἑτέρα, παρεστηκὼς δέ	τις	τῇ ὀρχηστρίδι ἀνεδίδου τοὺς τροχοὺς
[4]	Δία, πάντες εἶπον. Οὐκοῦν εἴ	τις	τοιούτους δύναιτο ἐξεργάζεσθαι ὧν προστατοίη,
[2]	ὁ Σωκράτης. Καὶ πόθεν ἄν	τις	τοῦτο τὸ χρῖμα λάβοι; Οὐ
[7]	τό γε θαυμασίοις ἐντυχεῖν, εἴ	τις	τούτου δεῖται, ἀλλ᾿ ἔξεστιν αὐτίκα
[2]	καὶ ἰσχύος δεῖται. ὥστε εἴ	τις	ὑμῶν γυναῖκα ἔχει, θαρρῶν διδασκέτω
[9]	Διόνυσος, ἐπιχορεύσας ὥσπερ ἂν εἴ	τις	φιλικώτατα ἐκαθέζετο ἐπὶ τῶν γονάτων,
[2]	διδακτὸν τοῦτο εἴη, ἕτερος δέ	τις	ὡς εἴπερ τι καὶ ἄλλο
[2]	εὑρήσει τούτου διδάσκαλον; ὁ δέ	τις	ὡς οὐδὲ διδακτὸν τοῦτο εἴη,
[4]	ἐξ ὧν ἴσως καὶ φιλοχρηματώτερός	τισι	δοκῶ εἶναι. ἔνθα δὴ ἀνεγέλασαν
[4]	ψυχῇ πλούτου. Καὶ μὴν καὶ	τὸ	ἁβρότατόν γε κτῆμα, τὴν σχολὴν
[8]	διὰ τὸ συγκαθεύδειν ἀλλὰ διὰ	τὸ	ἄγασθαι ἀλλήλους τὰ μέγιστα καὶ
[8]	δὲ τῆς ψυχῆς φιλία διὰ	τὸ	ἁγνὴ εἶναι καὶ ἀκορεστοτέρα ἐστίν,
[1]	δὲ προθύμως νομίσας γελοιότερον εἶναι	τὸ	ἄκλητον ἢ τὸ κεκλημένον ἐλθεῖν
[1]	τὸ φέρειν μηδὲν καὶ διὰ	τὸ	ἀνάριστον εἶναι. Ο οὖν Καλλίας
[4]	ἀγαθὸς μαστροπὸς τὰ συμφέροντα εἰς	τὸ	ἀρέσκειν διδάσκοι ἄν; Πάνυ μὲν
[4]	ἓν μέν τί ἐστιν εἰς	τὸ	ἀρέσκειν ἐκ τοῦ πρέπουσαν ἔχειν
[6]	ἐν τῷ συμποσίῳ, τί ἔσται	τὸ	αὔλημα; Καὶ ὁ Αντισθένης εἶπε·
[4]	ψυχαῖς, ἔφη. Κἄπειτα σὺ εἰς	τὸ	βαλάντιον διδοὺς ἀργύριον τὰς ψυχὰς
[7]	τίν᾿ ἂν παράσχοι. Οὐδὲ μὴν	τό	γε διαστρέφοντας τὰ σώματα καὶ
[7]	συμποσίῳ οὐδὲν προσήκει. Καὶ μὴν	τό	γε ἐπὶ τοῦ τροχοῦ ἅμα
[7]	δὴ οὐδὲ πάνυ τι σπάνιον	τό	γε θαυμασίοις ἐντυχεῖν, εἴ τις
[4]	μὴ ἅπτεσθαί μου πρὶν ἂν	τὸ	γένειον τῇ κεφαλῇ ὁμοίως κομήσῃς.
[1]	οἱ μὲν ἐξ ἄλλων πρὸς	τὸ	γοργότεροί τε ὁρᾶσθαι καὶ φοβερώτερον
[8]	ἀεὶ τοιαῦτα ποιεῖς· τοτὲ μὲν	τὸ	δαιμόνιον προφασιζόμενος οὐ διαλέγῃ μοι,
[5]	ὥστε τὰς πάντοθεν ὀσμὰς προσδέχεσθαι.	Τὸ	δὲ δὴ σιμὸν τῆς ῥινὸς
[5]	μὲν γὰρ τούτου δικαιοτέρους ποιεῖ,	τὸ	δὲ σὸν ὥσπερ τὸ πλεῖστον
[8]	καρτερίαν καὶ ἀνδρείαν καὶ σωφροσύνην.	Τὸ	δὲ τοιούτων ἐπιθυμεῖν τεκμήριόν ἐστι
[7]	ὑγρὸν ὂν αὔξει τὴν φλόγα,	τὸ	δὲ ὕδωρ, ὅτι ὑγρόν ἐστι,
[7]	λαμπρὰν φλόγα ἔχειν φῶς παρέχει,	τὸ	δὲ χαλκεῖον λαμπρὸν ὂν φῶς
[4]	διαφέρει πρὸς ἡδονήν, ὅταν ἀναμείνας	τὸ	δεηθῆναι προσφέρωμαι ἢ ὅταν τινὶ
[1]	στὰς ἐπὶ τῷ ἀνδρῶνι ἔνθα	τὸ	δεῖπνον ἦν εἶπεν· ὅτι μὲν
[1]	ἢ τὸ κεκλημένον ἐλθεῖν ἐπὶ	τὸ	δεῖπνον. Κατακλίνου τοίνυν, ἔφη ὁ
[4]	ᾧ ὑμῶν ἀκούω ἀπορούντων τί	τὸ	δίκαιον, ἐν τούτῳ δικαιοτέρους τοὺς
[4]	ψυχαῖς ἢ ἐν τῷ βαλαντίῳ	τὸ	δίκαιόν σοι δοκοῦσιν ἔχειν; Εν
[4]	ποιεῖς; Μάλιστα. Πῶς; Οτι διὰ	τὸ	εἰδέναι ὡς ἔστιν ὅτου πριάμενοι
[5]	ὁρῶσιν, οἱ δὲ ἐμοὶ καὶ	τὸ	ἐκ πλαγίου διὰ τὸ ἐπιπόλαιοι
[1]	ποιοῦνται καὶ τὰ σχήματα εἰς	τὸ	ἐλευθεριώτερον ἄγουσιν. ἃ δὴ καὶ
[4]	εἰμι ἄγων ἀνθρώπους. Διὰ γὰρ	τὸ	ἐμπνεῖν τι ἡμᾶς τοὺς καλοὺς
[2]	τροχοὺς ἐμιμεῖτο, ἐκεῖνος ταὐτὰ εἰς	τὸ	ἔμπροσθεν ἐπικύπτων μιμεῖσθαι τροχοὺς ἐπειρᾶτο.
[4]	μοι φίλοι εἰσὶν ὥστε διὰ	τὸ	ἐπιμελεῖσθαί μου οὔποτε λήθω αὐτοὺς
[4]	μέλλον, ἑαυτοῖς δὲ μὴ προορᾶν	τὸ	ἐπιόν. Οὗτος μὲν δὴ ὁ
[5]	καὶ τὸ ἐκ πλαγίου διὰ	τὸ	ἐπιπόλαιοι εἶναι. Λέγεις σύ, ἔφη,
[8]	Φιλεῖν γε μὴν τῶν μὲν	τὸ	ἦθος ἀγαμένων ἀνάγκη ἡδεῖα καὶ
[8]	δὲ ἡ φωνή, ἱλαρὸν δὲ	τὸ	ἦθος; Τοῖς δὲ σεμνοτάτοις θεοῖς
[1]	οὕτω καὶ τότε τοῦ Αὐτολύκου	τὸ	κάλλος πάντων εἷλκε τὰς ὄψεις
[4]	οὐδὲ μέντοι ταύτῃ γε ἀτιμαστέον	τὸ	κάλλος ὡς ταχὺ παρακμάζον, ἐπεὶ
[5]	οὖν ἐν ἀνθρώπῳ μόνον νομίζεις	τὸ	καλὸν εἶναι ἢ καὶ ἐν
[5]	δή; Οτι οἱ μὲν σοὶ	τὸ	κατ᾿ εὐθὺ μόνον ὁρῶσιν, οἱ
[1]	γελοιότερον εἶναι τὸ ἄκλητον ἢ	τὸ	κεκλημένον ἐλθεῖν ἐπὶ τὸ δεῖπνον.
[7]	ποτε ὁ μὲν λύχνος διὰ	τὸ	λαμπρὰν φλόγα ἔχειν φῶς παρέχει,
[4]	λέγονται δήπου ἄλλοις μὲν προαγορεύειν	τὸ	μέλλον, ἑαυτοῖς δὲ μὴ προορᾶν
[5]	ὦ Κριτόβουλε, τῷ Καλλίου εἶναι.	Τὸ	μὲν γὰρ τούτου δικαιοτέρους ποιεῖ,
[2]	Δί᾿ ἔφη ὁ Χαρμίδης· καὶ	τὸ	μέν γε πρῶτον ἐξεπλάγην καὶ
[7]	σὺ βούλει. Δοκεῖ οὖν μοι	τὸ	μὲν εἰς μαχαίρας κυβιστᾶν κινδύνου
[7]	ἄλλα ἐμφαινόμενα παρέχεται· καὶ πῶς	τὸ	μὲν ἔλαιον ὑγρὸν ὂν αὔξει
[8]	ἂν δὲ καὶ ἀμφότερα στέρξωσι,	τὸ	μὲν τῆς ὥρας ἄνθος ταχὺ
[6]	τι ἐστὶν ἐρωτᾷς, οὐκ οἶδα·	τὸ	μέντοι μοι δοκοῦν εἴποιμ᾿ ἄν.
[2]	τὰς μαχαίρας, ὃς νῦν διὰ	τὸ	μὴ δύνασθαι λόγχαις ἀντιβλέπειν οὐδὲ
[3]	Αλλ᾿ οὐδείς σοι, ἔφη, ἀντιλέγει	τὸ	μὴ οὐ λέξειν ὅ τι
[4]	ἂν προσέλθω ὑπερασπάζονταί με διὰ	τὸ	μηδένα ἄλλον αὐταῖς ἐθέλειν προσιέναι.
[4]	γὰρ ἥξω παρ᾿ αὐτοῦ δανεισάμενος	τὸ	μηδενὸς προσδεῖσθαι, οὕτω πεπαιδευμένος ὑπὸ
[4]	Ηλείῳ, παρ᾿ οὗ οὗτος καὶ	τὸ	μνημονικὸν ἔμαθεν· ἀφ᾿ οὗ δὴ
[4]	παρέχει. {ἴσως δὲ καὶ διὰ	τὸ	μόνον πάντων ἔργων τὸ τοῖς
[4]	δὴ καὶ ἐρωτικώτερος γεγένηται διὰ	τὸ	ὅ τι ἂν καλὸν ἴδῃ
[2]	τῷδε τῷ παιδὶ ἤρκεσε τόδε	τὸ	οἴκημα ἐνιδρῶσαι, καὶ χειμῶνος μὲν
[8]	αὐτοῦ αἱ ὀφρύες, ἀτρεμὲς δὲ	τὸ	ὄμμα, μέτριοι δὲ οἱ λόγοι,
[4]	ἴουλος καθέρπει, Κλεινίᾳ δὲ πρὸς	τὸ	ὄπισθεν ἤδη ἀναβαίνει; Οὗτος οὖν
[2]	τοῦ οἴνου ἀλλ᾿ ἀναπειθόμενοι πρὸς	τὸ	παιγνιωδέστερον ἀφιξόμεθα. Εδόκει μὲν δὴ
[4]	τοῦ κάλλους. Εἰ δὲ ἡδὺ	τὸ	παρ᾿ ἑκόντων διαπράττεσθαι ὧν τις
[4]	σῶμά μου δεηθῇ, οὕτω μοι	τὸ	παρὸν ἀρκεῖ ὥστε αἷς ἂν
[8]	τῶν ξένων. Τούτου δ᾿ αἴτιον	τὸ	πατέρων τε ὀνομαστῶν ἀμφοτέρους ὑμᾶς
[5]	ἢ ἐγὼ ἀποδάκοις. Διὰ δὲ	τὸ	παχέα ἔχειν τὰ χείλη οὐκ
[4]	Σώκρατες, οὐδὲ πρὸς σοῦ ποιῶ	τὸ	περιιδεῖν Κριτόβουλον οὕτως ὑπὸ τοῦ
[5]	ποιεῖ, τὸ δὲ σὸν ὥσπερ	τὸ	πλεῖστον διαφθείρειν ἱκανόν ἐστι καὶ
[2]	καὶ ἡμεῖς ἂν μὲν ἁθρόον	τὸ	ποτὸν ἐγχεώμεθα, ταχὺ ἡμῖν καὶ
[4]	ἂν μέλλω πράττειν. Διὰ δὲ	τὸ	προειδέναι καὶ ὅ τι ἐξ
[3]	Καὶ ὃς μάλα σεμνῶς ἀνασπάσας	τὸ	πρόσωπον, Επὶ μαστροπείᾳ, εἶπεν. Επεὶ
[7]	ὕδωρ, ὅτι ὑγρόν ἐστι, κατασβέννυσι	τὸ	πῦρ. Αλλὰ γὰρ καὶ ταῦτα
[1]	ὅτι ἐπισκοπῶν τί ἐκείνῳ δόξειε	τὸ	σκῶμμα εἶναι. Ο δὲ στὰς
[5]	ὁ Σωκράτης, οὐχ ὅμοιον ἔοικε	τὸ	σὸν ἀργύριον, ὦ Κριτόβουλε, τῷ
[5]	λόγον καὶ τῶν ὄνων αἴσχιον	τὸ	στόμα ἔχειν. Εκεῖνο δὲ οὐδὲν
[8]	οἱ ἄριστοι ὑμνοῦνται οὐ διὰ	τὸ	συγκαθεύδειν ἀλλὰ διὰ τὸ ἄγασθαι
[7]	αὐτούς γε ῥᾷον διάγειν καὶ	τὸ	συμπόσιον πολὺ ἐπιχαριτώτερον εἶναι. Ο
[2]	ὡς ἐν τῇ ὀρχήσει ἅπαν	τὸ	σῶμα γυμνάζοι, κελεύσας τὴν αὐλητρίδα
[2]	χρὴ ὀρχεῖσθαι τὸν μέλλοντα εὐφορώτερον	τὸ	σῶμα ἕξειν. Καὶ ἐγὼ μέν,
[8]	καὶ ἀνελεύθερος ἡ συνουσία τῷ	τὸ	σῶμα μᾶλλον ἢ τῷ τὴν
[4]	ἂν δέ ποτε καὶ ἀφροδισιάσαι	τὸ	σῶμά μου δεηθῇ, οὕτω μοι
[2]	δοκῇ αὐτῷ ἱκανώτατος εἶναι εἰς	{τὸ}	ταῦτα ἐπιτηδεῦσαι, τούτῳ συνέσται. Ενταῦθα
[6]	Αλλ᾿ ὃ δοκεῖ, τοῦτ᾿ ἔφη.	Τὸ	τοίνυν παρ᾿ οἶνον λυπεῖν τοὺς
[4]	διὰ τὸ μόνον πάντων ἔργων	τὸ	τοῖς σώμασι συμψαύειν ὁμώνυμον εἶναι
[4]	Σωκράτης, εὐτύχημά γέ σου μέγα	τὸ	τὸν χρῶτα τοιοῦτον φῦναι ἔχοντα
[8]	ὧν οὐδὲν θαυμαστὸν εἰ καὶ	τὸ	ὑπερορᾶν ἐγγίγνεται αὐτῷ τοῦ ἐραστοῦ.
[1]	ἔφη πάνυ πιέζεσθαι διά τε	τὸ	φέρειν μηδὲν καὶ διὰ τὸ
[8]	φιλίαν; Οἷς γε μὴν κοινὸν	τὸ	φιλεῖσθαι, πῶς οὐκ ἀνάγκη τούτους
[5]	οἴει καὶ μαλακώτερόν σου ἔχειν	τὸ	φίλημα; Εοικα, ἔφη, ἐγὼ κατὰ
[8]	ὅσονπερ ἂν χρόνον ἴῃ ἐπὶ	τὸ	φρονιμώτερον καὶ ἀξιεραστοτέρα γίγνεται. Καὶ
[2]	Καὶ πόθεν ἄν τις τοῦτο	τὸ	χρῖμα λάβοι; Οὐ μὰ Δί᾿
[2]	καῦμα ᾖ, ἐν σκιᾷ; ἢ	τόδε	γελᾶτε, εἰ μείζω τοῦ καιροῦ
[4]	μὲν οὖν, ἔφασαν. Οὐκοῦν καὶ	τόδε	ἐπιστάμεθα, ὅτι ἔστιν ἀνθρώπῳ τοῖς
[4]	ἐπὶ πενίᾳ μέγα φρονεῖς. Οὐκοῦν	τόδε	μέν, ἔφη, ὁμολογεῖται, κρεῖττον εἶναι
[2]	νῦν τῷδε τῷ παιδὶ ἤρκεσε	τόδε	τὸ οἴκημα ἐνιδρῶσαι, καὶ χειμῶνος
[3]	Αντισθένης, ἥ γε ἀναμφιλογωτάτη· ἐπεί	τοι	ἀνδρεία μὲν καὶ σοφία ἔστιν
[2]	ἔφη ὁ Σωκράτης. ὥσπερ γάρ	τοι	ἐσθὴς ἄλλη μὲν γυναικί, ἄλλη
[8]	ὥσπερ πτωχὸς περιέποιτο. Αεὶ γάρ	τοι	προσαιτῶν καὶ προσδεόμενος ἢ φιλήματος
[4]	τι ἐδόκουν ἔχειν. Αλλὰ νῦν	τοί	σοι, ἔφη, ὦ Κριτόβουλε, ἐναντίον
[8]	ταῦτα πάντα ἐπαφρόδιτα; Διά γέ	τοι	τὰ τοιαῦτα ἔργα ἅμα ἐρῶντες
[8]	ἐπαφρόδιτα; Διά γέ τοι τὰ	τοιαῦτα	ἔργα ἅμα ἐρῶντες τῆς φιλίας
[8]	μέντοι σὺ μαστροπὲ σαυτοῦ ἀεὶ	τοιαῦτα	ποιεῖς· τοτὲ μὲν τὸ δαιμόνιον
[4]	ἐπὶ δίφρου ἦκ᾿ ἐπ᾿ ἀριστερὰ	τοῖιν,	ἀτὰρ τὸν δεξιὸν ἵππον κένσαι
[4]	Νικήρατος εἶπε· Νὴ Δία, σὺ	τοίνυν	δικαίως μέγα φρονεῖς. Εμοὶ γὰρ
[4]	πατρίδος μᾶλλον ἢ ἀπιστεῖσθαι. Εγὼ	τοίνυν	ἐν τῇδε τῇ πόλει ὅτε
[3]	ἂν ταῦτα ποιοῖμεν. Εγὼ μὲν	τοίνυν,	ἔφη, ἥδιστ᾿ ἂν ἀπολάβοιμι παρὰ
[3]	πλείστου ἄξιον ἐπίστασθαι. Εγὼ μὲν	τοίνυν,	ἔφη, λέγω ὑμῖν ἐφ᾿ ᾧ
[1]	ἐλθεῖν ἐπὶ τὸ δεῖπνον. Κατακλίνου	τοίνυν,	ἔφη ὁ Καλλίας. Καὶ γὰρ
[5]	ὅτι τοῦ ὁρᾶν. Οὕτω μὲν	τοίνυν	ἤδη οἱ ἐμοὶ ὀφθαλμοὶ καλλίονες
[3]	ἀλλήλους; Εντεῦθεν εἶπαν πολλοί· Σὺ	τοίνυν	ἡμῖν ἐξηγοῦ ποίων λόγων ἁπτόμενοι
[3]	ἓν συμμίγνυται τῇ ἀδικίᾳ. Επειδὰν	τοίνυν	καὶ ὑμῶν ἕκαστος εἴπῃ ὅ
[4]	φρονῶ. Λέγε, ἔφασαν. Εἰ μὲν	τοίνυν	μὴ καλός εἰμι, ὡς οἴομαι,
[4]	ἀποτρέπειν, τἀγαθὰ δὲ διδόναι. Οὗτοι	τοίνυν	οἱ πάντα μὲν εἰδότες πάντα
[3]	τοιοῦτοι ὄντες ἐμοῦ ἐπιμέλονται. Ενταῦθα	τοίνυν	πάντες προσέβλεψαν αὐτῷ, καὶ πολλοὶ
[6]	ὃ δοκεῖ, τοῦτ᾿ ἔφη. Τὸ	τοίνυν	παρ᾿ οἶνον λυπεῖν τοὺς συνόντας,
[5]	λαμπτῆρα ἐγγὺς προσενεγκάτω. Εἰς ἀνάκρισιν	τοίνυν	σε, ἔφη, πρῶτον τῆς δίκης
[4]	αὐταῖς ἐθέλειν προσιέναι. Καὶ πάντα	τοίνυν	ταῦτα οὕτως ἡδέα μοι δοκεῖ
[3]	ἀρετῇ καὶ δυνάμει, καὶ ὅτι	τοιοῦτοι	ὄντες ἐμοῦ ἐπιμέλονται. Ενταῦθα τοίνυν
[4]	τί μοι σύνοισθα, ὦ Σώκρατες,	τοιοῦτον	εἰργασμένῳ; Οἶδα μέν, ἔφη, σε
[8]	καὶ ὑπὸ τῶν παιδικῶν τὸν	τοιοῦτον	ἐραστὴν ἀντιφιλεῖσθαι, καὶ τοῦτο διδάξω.
[9]	μὲν γὰρ ἡ Αριάδνη ἀκούσασα	τοιοῦτόν	τι ἐποίησεν ὡς πᾶς ἂν
[4]	σου μέγα τὸ τὸν χρῶτα	τοιοῦτον	φῦναι ἔχοντα ὥστε μόνον μὴ
[4]	δὲ καὶ ταῦτα πάντες συνωμολόγουν,	Τοιοῦτος	μέντοι, ἔφη, μοι δοκεῖ Αντισθένης
[4]	ἐννοῆσαι ὡς καὶ ἐλευθερίους ὁ	τοιοῦτος	πλοῦτος παρέχεται. Σωκράτης τε γὰρ
[4]	ἔφη, ὁ Σωκράτης εἰ ἄρα	τοιοῦτος	ὢν φίλους αὐτοὺς ἔχεις, καὶ
[4]	πάντες εἶπον. Οὐκοῦν εἴ τις	τοιούτους	δύναιτο ἐξεργάζεσθαι ὧν προστατοίη, δικαίως
[2]	κτωμένους. Νομίζουσι γάρ, ἂν τοὺς	τοιούτους	δύνωνται κατέχειν, ῥᾳδίως τοῖς γε
[2]	καὶ καθεύδειν ἢ εἰ {διὰ}	τοιούτων	γυμνασίων ἐπιθυμῶ, μὴ ὥσπερ οἱ
[6]	οἶμαι ἄν, ἔφη, πρέπειν συριγμόν.	Τοιούτων	δὲ λόγων ὄντων ὡς ἑώρα
[8]	ἀνδρείαν καὶ σωφροσύνην. Τὸ δὲ	τοιούτων	ἐπιθυμεῖν τεκμήριόν ἐστι τῆς τοῦ
[2]	ὥστε δοκεῖς ἐμοί, κἂν εἰ	τοῖς	ἀγορανόμοις ἀφισταίης ὥσπερ ἄρτους τὰ
[8]	καὶ τῷ μὲν χρόνῳ ἰσήλικος	τοῖς	ἀειγενέσι θεοῖς, τῇ δὲ μορφῇ
[1]	τινα ἔταξεν, αὐτὸς δὲ προσῆλθε	τοῖς	ἀμφὶ Σωκράτην, καὶ εἶπεν· Εἰς
[4]	ἐάν τι ὄναρ ἀγαθὸν ἴδῃς,	τοῖς	ἀποτροπαίοις θύεις; Μὰ Δία τοῦτο
[4]	τόδε ἐπιστάμεθα, ὅτι ἔστιν ἀνθρώπῳ	τοῖς	αὐτοῖς ὄμμασι καὶ φιλικῶς καὶ
[8]	ὥσπερ γυνὴ κοινωνεῖ τῶν ἐν	τοῖς	ἀφροδισίοις εὐφροσυνῶν, ἀλλὰ νήφων μεθύοντα
[4]	τῷ μήν; Επὶ νὴ Δία	τοῖς	ἄφροσιν. Οὗτοι γὰρ τὰ ἐμὰ
[6]	γε τοῖς πᾶσι καλοῖς καὶ	τοῖς	βελτίστοις εἰκάζω αὐτόν, ἐπαινοῦντι μᾶλλον
[2]	ὅτι εἰ ταύτην ὑποίσω, ῥᾳδίως	τοῖς	γε ἄλλοις ἅπασιν ἀνθρώποις συνέσομαι.
[2]	τοὺς τοιούτους δύνωνται κατέχειν, ῥᾳδίως	τοῖς	γε ἄλλοις ἵπποις χρήσεσθαι. Κἀγὼ
[8]	φωνή, ἱλαρὸν δὲ τὸ ἦθος;	Τοῖς	δὲ σεμνοτάτοις θεοῖς φίλοις χρώμενος
[4]	ἐμπνεῖν τι ἡμᾶς τοὺς καλοὺς	τοῖς	ἐρωτικοῖς ἐλευθεριωτέρους μὲν αὐτοὺς ποιοῦμεν
[8]	καὶ γενναίῳ ψυχὴ εὐθὺς ἐν	τοῖς	ἥλιξιν ἡγεμονική τε ἅμα καὶ
[4]	ἀναφαίνουσιν. ἄξιόν γε μὴν ἡμῖν	τοῖς	καλοῖς καὶ ἐπὶ τοῖσδε μέγα
[4]	φιλοπονωτέρους δὲ καὶ φιλοκαλωτέρους ἐν	τοῖς	κινδύνοις, καὶ μὴν αἰδημονεστέρους τε
[5]	γὰρ εὐδοκιμοῦντα τὸν μαστροπὸν παρὰ	τοῖς	κριταῖς ὁρᾷ. Αλλ᾿ ὅμως, ἔφη
[1]	Ερμογένην καὶ Αντισθένην καὶ Χαρμίδην,	τοῖς	μὲν ἀμφ᾿ Αὐτόλυκον ἡγεῖσθαί τινα
[6]	λοιδορουμένῳ ἐοίκῃς. Αλλ᾿ εἴπερ γε	τοῖς	πᾶσι καλοῖς καὶ τοῖς βελτίστοις
[4]	ἢ πάντων Σειληνῶν τῶν ἐν	τοῖς	σατυρικοῖς αἴσχιστος ἂν εἴην. {ὁ
[9]	οὐ σκώπτοντας δὲ ἀλλ᾿ ἀληθινῶς	τοῖς	στόμασι φιλοῦντας, πάντες ἀνεπτερωμένοι ἐθεῶντο.
[2]	ἐπῄνεσαν ὡς ὁ παῖς σὺν	τοῖς	σχήμασιν ἔτι καλλίων ἐφαίνετο, ἀνταπέδειξεν
[2]	{ὁ} παῖς ὢν ὅμως σὺν	τοῖς	σχήμασιν ἔτι καλλίων φαίνεται ἢ
[4]	τὸ μόνον πάντων ἔργων τὸ	τοῖς	σώμασι συμψαύειν ὁμώνυμον εἶναι τῷ
[1]	τὸν ἔρωτα πράττων ἀξιοθέατος ἦν	τοῖς	τετελεσμένοις τούτῳ τῷ θεῷ. Εκεῖνοι
[4]	νῦν οὐδενὶ φθονῶ, ἀλλὰ πᾶσι	τοῖς	φίλοις καὶ ἐπιδεικνύω τὴν ἀφθονίαν
[2]	γὰρ οὖν οὕτω τὰ σκέλη	τοῖς	ὤμοις φαίνει ἰσοφόρα ἔχειν ὥστε
[4]	ἡμῖν τοῖς καλοῖς καὶ ἐπὶ	τοῖσδε	μέγα φρονεῖν, ὅτι τὸν μὲν
[4]	πάνυ μὲν ἀλεεινοὶ χιτῶνες οἱ	τοῖχοί	μοι δοκοῦσιν εἶναι, πάνυ δὲ
[4]	οἱ μὲν κλέπτουσιν, οἱ δὲ	τοιχωρυχοῦσιν,	οἱ δὲ ἀνδραποδίζονται· τύραννοι δ᾿
[2]	Αθηναῖοι χρήματα, ποιήσειν πάντας Αθηναίους	τολμᾶν	ὁμόσε ταῖς λόγχαις ἰέναι; Καὶ
[2]	αὕτη καίπερ γυνὴ οὖσα οὕτω	τολμηρῶς	εἰς τὰ ξίφη ἵεται. Καὶ
[4]	ἐπίστασαι, ὅτι οἶσθα ἐπαινέσαντα αὐτὸν	τὸν	Αγαμέμνονα ὡς βασιλεύς τε εἴη
[8]	παρατάττεσθαι ἔφη τὰ παιδικὰ εἰς	τὸν	ἀγῶνα, οὐδὲν τοῦτο σημεῖον λέγων
[4]	πονοῦντα δεῖ κτᾶσθαι τἀγαθὰ καὶ	τὸν	ἀνδρεῖον κινδυνεύοντα, τὸν δέ γε
[8]	σύνοικος ἐμοὶ ἔρως κεντρίζει εἰς	τὸν	ἀντίπαλον ἔρωτα αὐτῷ παρρησιάζεσθαι. Καὶ
[2]	διεπράττετο. Καὶ ὁ Σωκράτης καλέσας	τὸν	Αντισθένην εἶπεν· Οὔτοι τούς γε
[4]	ἔφη, ἐγὼ εἶδον ναὶ μὰ	τὸν	Απόλλω, ὅτε παρὰ τῷ γραμματιστῇ
[3]	τούτου συνηρμοσμένῃ τῇ λύρᾳ πρὸς	τὸν	αὐλὸν ἐκιθάρισεν ὁ παῖς καὶ
[6]	Νικόστρατος ὁ ὑποκριτὴς τετράμετρα πρὸς	τὸν	αὐλὸν κατέλεγεν, οὕτω καὶ ὑπὸ
[6]	ὥσπερ ἡ ᾠδὴ ἡδίων πρὸς	τὸν	αὐλόν, οὕτω καὶ τοὺς σοὺς
[7]	ἐπισπεύδει· εἰ δὲ ὀρχοῖντο πρὸς	τὸν	αὐλὸν σχήματα ἐν οἷς Χάριτές
[1]	οὖν. Καὶ ἅμα ἀπέβλεψεν εἰς	τὸν	Αὐτόλυκον, δῆλον ὅτι ἐπισκοπῶν τί
[8]	ἀπ᾿ Ερεχθέως, οἳ καὶ ἐπὶ	τὸν	βάρβαρον σὺν Ιάκχῳ ἐστράτευσαν, καὶ
[4]	τἀγαθὰ καὶ τὸν ἀνδρεῖον κινδυνεύοντα,	τὸν	δέ γε σοφὸν λέγοντα· ὁ
[8]	χρώμενοι αὐτῇ εἰς γῆρας διατελοῦσι.	Τὸν	δὲ ἐκ τοῦ σώματος κρεμάμενον
[4]	ἦκ᾿ ἐπ᾿ ἀριστερὰ τοῖιν, ἀτὰρ	τὸν	δεξιὸν ἵππον κένσαι ὁμοκλήσαντ᾿ εἶξαί
[2]	ἔγωγε ἡδέως ἂν θεῴμην Πείσανδρον	τὸν	δημηγόρον μανθάνοντα κυβιστᾶν εἰς τὰς
[6]	λοιδορεῖσθαι βουλομένῳ ἐοικέναι; Ναὶ μὰ	τὸν	Δί᾿ ἔφη, καὶ ἄλλοις γε
[4]	οὕτω φίλους ἔχεις. Ναὶ μὰ	τὸν	Δί᾿ ἔφη ὁ Ερμογένης, καὶ
[3]	ἔφη, ἠλιθιώτερον ῥαψῳδῶν; Οὐ μὰ	τὸν	Δί᾿ ἔφη ὁ Νικήρατος, οὔκουν
[2]	ἔοικας τὸν ὀρχηστοδιδάσκαλον. Ναὶ μὰ	τὸν	Δί᾿ ἔφη ὁ Σωκράτης· καὶ
[2]	κατέλαβέ με ὀρχούμενον; Ναὶ μὰ	τὸν	Δί᾿ ἔφη ὁ Χαρμίδης· καὶ
[4]	ὅτι ἐπὶ τῷ παιδί; Μὰ	τὸν	Δί᾿ ἔφη, οὐ μὲν δή·
[4]	ὅ τι ἂν λάβωσι; Μὰ	τὸν	Δί᾿ ἔφη, οὐ μὲν δή.
[4]	τοῦ ἀργυρίου χάριτας; Οὐ μὰ	τὸν	Δί᾿ ἔφη, οὐδὲ τοῦτο, ἀλλ᾿
[7]	οὖν Συρακόσιος, Αλλὰ ναὶ μὰ	τὸν	Δί᾿ ἔφη, ὦ Σώκρατες, καλῶς
[9]	οὕτως ἐπομνυούσης {ὥστε} μὴ μόνον	τὸν	Διόνυσον ἀλλὰ καὶ τοὺς παρόντας
[9]	δ᾿ ὁρῶντες ὄντως καλὸν μὲν	τὸν	Διόνυσον, ὡραίαν δὲ τὴν Αριάδνην,
[9]	Ω ἄνδρες, Αριάδνη εἴσεισιν εἰς	τὸν	ἑαυτῆς τε καὶ Διονύσου θάλαμον·
[4]	ἐμὲ πάσχετε οἷάπερ ἐγὼ πρὸς	τὸν	ἐμοὶ δοκοῦντα καλὸν εἶναι, ὄμνυμι
[2]	δὲ κακοῖσι συμμίσγῃς, ἀπολεῖς καὶ	τὸν	ἐόντα νόον. Καὶ ὁ Λύκων
[8]	γὰρ ἄγαταί τε καὶ φιλεῖ	τὸν	ἐρώμενον θάλλουσα μορφῇ τε ἐλευθερίᾳ
[8]	ἂν δύνηται πλείονος ἄξιον ποιεῖ	τὸν	ἐρώμενον. Καὶ μὴν καὶ τῶν
[8]	ἀκρασίαν παρεχόμενον ἐγκρατῆ καὶ αἰδούμενον	τὸν	ἐρώμενον ποιῆσαι. Επιθυμῶ δέ σοι,
[1]	δὴ καὶ Καλλίας τότε διὰ	τὸν	ἔρωτα πράττων ἀξιοθέατος ἦν τοῖς
[4]	δήπου καὶ πρὸς ἐμὲ ἐπαινῶν	τὸν	Ηρακλεώτην ξένον ἐπεί με ἐποίησας
[8]	διελέγοντο, ὁ δ᾿ Αὐτόλυκος κατεθεᾶτο	τὸν	Καλλίαν. Καὶ ὁ Καλλίας δὲ
[4]	αὐτοῖς εἰρῆσθαι, οὗτος καὶ πεφιληκέναι	τὸν	Κλεινίαν· οὗ ἔρωτος οὐδέν ἐστι
[6]	μὲν τὰ νικητήρια φιλήματα ἀπολαμβάνειν	τὸν	Κριτόβουλον ἐκέλευον, οἱ δὲ τὸν
[6]	τὸν Κριτόβουλον ἐκέλευον, οἱ δὲ	τὸν	κύριον πείθειν, οἱ δὲ καὶ
[5]	καλλίων εἶ ἐμοῦ. Μόνον, ἔφη,	τὸν	λαμπτῆρα ἐγγὺς προσενεγκάτω. Εἰς ἀνάκρισιν
[5]	ὁ Σωκράτης, ἴσως γὰρ εὐδοκιμοῦντα	τὸν	μαστροπὸν παρὰ τοῖς κριταῖς ὁρᾷ.
[2]	χεῖρες ἐγυμνάζοντο, ὥσπερ χρὴ ὀρχεῖσθαι	τὸν	μέλλοντα εὐφορώτερον τὸ σῶμα ἕξειν.
[4]	ἐπὶ τοῖσδε μέγα φρονεῖν, ὅτι	τὸν	μὲν ἰσχυρὸν πονοῦντα δεῖ κτᾶσθαι
[8]	οἴσω φιλικῶς. Αλλὰ γάρ, ἔφη,	τὸν	μὲν σὸν ἔρωτα κρύπτωμεν, ἐπειδὴ
[8]	μοι ὁ μὲν τῷ εἴδει	τὸν	νοῦν προσέχων μεμισθωμένῳ χῶρον ἐοικέναι.
[8]	φιλίας ἐφιέμενος μᾶλλον ἔοικε τῷ	τὸν	οἰκεῖον ἀγρὸν κεκτημένῳ· πάντοθεν γοῦν
[3]	ὦ ἄνδρες, ὥσπερ Σωκράτης ἔφη	τὸν	οἶνον, οὕτως καὶ αὕτη ἡ
[9]	βακχεῖος ῥυθμός. ἔνθα δὴ ἠγάσθησαν	τὸν	ὀρχηστοδιδάσκαλον. Εὐθὺς μὲν γὰρ ἡ
[2]	ὁ Χαρμίδης εἶπεν· Επαινοῦντι ἔοικας	τὸν	ὀρχηστοδιδάσκαλον. Ναὶ μὰ τὸν Δί᾿
[2]	τροχοὺς ἐπειρᾶτο. Τέλος δ᾿ ὅτι	τὸν	παῖδ᾿ ἐπῄνουν ὡς ἐν τῇ
[1]	ἐπιτήδεια ὥστε δειπνεῖν τἀλλότρια, καὶ	τὸν	παῖδα δὲ ἔφη πάνυ πιέζεσθαι
[9]	ἅπαντας συνομόσαι ἂν ἦ μὴν	τὸν	παῖδα καὶ τὴν παῖδα ὑπ᾿
[4]	ἂν ἐγὼ καὶ σιωπῶν πείσαιμι	τὸν	παῖδα τόνδε καὶ τὴν παῖδα
[1]	ἔχων τόν τε Αὐτόλυκον καὶ	τὸν	πατέρα αὐτοῦ ἀπῄει εἰς τὴν
[1]	ἑστιᾶν γὰρ μέλλω Αὐτόλυκον καὶ	τὸν	πατέρα αὐτοῦ. Οἶμαι οὖν πολὺ
[8]	καλοκἀγαθίᾳ καὶ ὅτι σε ὁρῶ	τὸν	πατέρα αὐτοῦ παραλαμβάνοντα εἰς τὰς
[1]	παρῆλθον. Αὐτόλυκος μὲν οὖν παρὰ	τὸν	πατέρα ἐκαθέζετο, οἱ δ᾿ ἄλλοι,
[8]	οἴοιτο μὴ μόνον ἑαυτὸν καὶ	τὸν	πατέρα κοσμήσειν, ἀλλ᾿ ἱκανὸς γενήσεσθαι
[5]	δὲ δή, ὦ Κριτόβουλε, εἰς	τὸν	περὶ τοῦ κάλλους ἀγῶνα πρὸς
[4]	ἀνθρώπους οὐκ ἐν τῷ οἴκῳ	τὸν	πλοῦτον καὶ τὴν πενίαν ἔχειν
[8]	τὴν ὥραν τί μᾶλλον στέρξει	τὸν	πριάμενον ἢ ὁ ἐν ἀγορᾷ
[5]	ἔφη, κρυφῇ φερόντων· δέδοικα γὰρ	τὸν	σὸν καὶ Αντισθένους πλοῦτον μή
[5]	φίλημα; Εοικα, ἔφη, ἐγὼ κατὰ	τὸν	σὸν λόγον καὶ τῶν ὄνων
[8]	τε πονηρὰ αὐτὸν ποιοῦντα ἀγαθὸν	τὸν	συνόντα ἀποδεῖξαι, οὐδέ γε ἀναισχυντίαν
[1]	ἄξιον ὄντα. Οἱ οὖν ἀμφὶ	τὸν	Σωκράτην πρῶτον μέν, ὥσπερ εἰκὸς
[1]	δὲ ἡ ἱπποδρομία ἔληξεν, ἔχων	τόν	τε Αὐτόλυκον καὶ τὸν πατέρα
[5]	δὲ Σωκράτης ἐν τούτῳ διέπραττε	τόν	τε λύχνον ἀντιπροσενεγκεῖν τῷ Κριτοβούλῳ,
[4]	ὥσπερ ὑπὸ θηρίου τινὸς δεδηγμένος	τόν	τε ὦμον πλεῖν ἢ πέντε
[8]	εἰκὸς καὶ ὑπὸ τῶν παιδικῶν	τὸν	τοιοῦτον ἐραστὴν ἀντιφιλεῖσθαι, καὶ τοῦτο
[8]	μὲν γὰρ οἶμαι καὶ αὐτὸν	τὸν	τῷ εἴδει τοῦ ἐρωμένου χρώμενον
[9]	οἱ ὑπομείναντες πρὸς Λύκωνα καὶ	τὸν	υἱὸν σὺν Καλλίᾳ περιπατήσοντες ἀπῆλθον.
[4]	οὕτως ἐσπουδαιολογήθη. Επειδὴ δὲ εἰς	τὸν	Φίλιππον ἧκον, ἠρώτων αὐτὸν τί
[3]	μὴν δῆλον, ἔφη ὁ Λύκων	τὸν	Φίλιππον {προσειπών, ὅτι} ἐπὶ τῷ
[4]	δοκεῖ μοι εἶναι. Αἰσχύλον δὲ	τὸν	Φλειάσιον πρὸς ἐμὲ ἐπαινῶν καὶ
[4]	εὐτύχημά γέ σου μέγα τὸ	τὸν	χρῶτα τοιοῦτον φῦναι ἔχοντα ὥστε
[4]	κεφαλὴν πρὸς τῇ κεφαλῇ καὶ	τὸν	ὦμον γυμνὸν πρὸς γυμνῷ τῷ
[4]	καὶ σιωπῶν πείσαιμι τὸν παῖδα	τόνδε	καὶ τὴν παῖδα φιλῆσαί με
[8]	ἐρῶν τινος διατελῶ, Χαρμίδην δὲ	τόνδε	οἶδα πολλοὺς μὲν ἐραστὰς κτησάμενον,
[4]	μοι, ἀλλ᾿ ὁπόσον ἐδυνάμην φέρεσθαι,	τοσοῦτόν	μοι παρεδίδου· ἐγώ τε νῦν
[4]	Σωκράτης ἀκούσας, Ηράκλεις, ἔφη, τί	τοσοῦτον	νομίζοντες ἠδικῆσθαι ὑπὸ τοῦ σοῦ
[2]	διαπνεῖσθαι· ὅταν δ᾿ ὅσῳ ἥδεται	τοσοῦτον	πίνῃ, καὶ μάλα ὀρθά τε
[4]	σοι, ἔφη, ὦ Κριτόβουλε, ἐναντίον	τοσούτων	μαρτύρων προαγορεύω μὴ ἅπτεσθαί μου
[8]	δαιμόνιον προφασιζόμενος οὐ διαλέγῃ μοι,	τοτὲ	δ᾿ ἄλλου του ἐφιέμενος. Καὶ
[8]	δὲ ἄν τι σφάλμα προσπίπτῃ,	τότε	δ᾿ εὐφραινομένους διατελεῖν, ὅταν ὑγιαίνοντες
[4]	εἰμὶ νῦν μὲν τυράννῳ ἐοικώς,	τότε	δὲ σαφῶς δοῦλος ἦν· καὶ
[1]	ἄγουσιν. ἃ δὴ καὶ Καλλίας	τότε	διὰ τὸν ἔρωτα πράττων ἀξιοθέατος
[1]	ἐβούλετο λέγειν. ὡς δὲ οὐδὲ	τότε	ἐγέλασαν ἐπ᾿ αὐτῷ, ἐν τῷ
[4]	συμφοιτῶν εἰς ταὐτὸ διδασκαλεῖον ἐκείνῳ	τότε	ἰσχυρῶς προσεκαύθη. ἃ δὴ αἰσθόμενος
[3]	εἴπῃ ὅ τι ὠφέλιμον ἔχει,	τότε	κἀγὼ οὐ φθονήσω εἰπεῖν τὴν
[1]	αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης, καθάπερ Αὐτόλυκος	τότε,	κεκτῆταί τις αὐτό. Πρῶτον μὲν
[1]	ὡς δ᾿ οὐκ ἐκίνησε γέλωτα,	τότε	μὲν ἀχθεσθεὶς φανερὸς ἐγένετο. Αὖθις
[4]	δὲ σαφῶς δοῦλος ἦν· καὶ	τότε	μὲν ἐγὼ φόρον ἀπέφερον τῷ
[8]	μαστροπὲ σαυτοῦ ἀεὶ τοιαῦτα ποιεῖς·	τοτὲ	μὲν τὸ δαιμόνιον προφασιζόμενος οὐ
[9]	Καλλίᾳ περιπατήσοντες ἀπῆλθον. Αὕτη τοῦ	τότε	συμποσίου κατάλυσις ἐγένετο.
[1]	προσάγεται τὰ ὄμματα, οὕτω καὶ	τότε	τοῦ Αὐτολύκου τὸ κάλλος πάντων
[8]	ἀποδεικνύει, ὁ δὲ πείθων τὴν	τοῦ	ἀναπειθομένου ψυχὴν διαφθείρει. Αλλὰ μὴν
[2]	γυναικεία φύσις οὐδὲν χείρων τῆς	τοῦ	ἀνδρὸς οὖσα τυγχάνει, γνώμης δὲ
[5]	ὁ Κριτόβουλος, ὑφίεμαι. Εἰ γὰρ	τοῦ	ἀποδάκνειν ἕνεκα πεποίηται, πολὺ ἂν
[4]	μὲν δή. Τί δέ, ἀντὶ	τοῦ	ἀργυρίου χάριτας; Οὐ μὰ τὸν
[6]	αὐλὸν κατέλεγεν, οὕτω καὶ ὑπὸ	τοῦ	αὐλοῦ ὑμῖν διαλέγωμαι; Καὶ ὁ
[1]	τὰ ὄμματα, οὕτω καὶ τότε	τοῦ	Αὐτολύκου τὸ κάλλος πάντων εἷλκε
[5]	ὥσπερ ἐπηρεάζουσα διατετείχικε τὰ ὄμματα.	Τοῦ	γε μὴν στόματος, ἔφη ὁ
[1]	αὐτοῦ. Ο δ᾿ ὡς ᾔσθετο	τοῦ	γέλωτος, ἀνεκαλύψατό τε καὶ τῇ
[6]	γε σιωπῶν οἶδα ὅπως ἄξια	τοῦ	δείπνου ἐργάσομαι. Καὶ ῥᾳδίως γ᾿
[1]	αὐτῷ, ἐν τῷ μεταξὺ παυσάμενος	τοῦ	δείπνου συγκαλυψάμενος κατέκειτο. Καὶ ὁ
[9]	τοῦ θρόνου. Οὔπω δὲ φαινομένου	τοῦ	Διονύσου ηὐλεῖτο ὁ βακχεῖος ῥυθμός.
[9]	ἀνεπτερωμένοι ἐθεῶντο. Καὶ γὰρ ἤκουον	τοῦ	Διονύσου μὲν ἐπερωτῶντος αὐτὴν εἰ
[8]	μὲν ἂν εἰδῇ ὅτι ὁ	τοῦ	εἴδους ἐπαρκῶν ἄρξει τοῦ ἐραστοῦ,
[4]	ἦν, οὐδὲν ἂν ἧττον ἐκ	τοῦ	εἰδώλου ἢ πρὸς αὐτὸν ὁρῶν
[4]	ὄψις εὐφραίνειν δύναται, ἡ δὲ	τοῦ	εἰδώλου τέρψιν μὲν οὐ παρέχει,
[2]	γὰρ τούτου ὄζουσιν· ἐλαίου δὲ	τοῦ	ἐν γυμνασίοις ὀσμὴ καὶ παροῦσα
[4]	ἀφθονίαν καὶ μεταδίδωμι τῷ βουλομένῳ	τοῦ	ἐν τῇ ἐμῇ ψυχῇ πλούτου.
[8]	ὁ τοῦ εἴδους ἐπαρκῶν ἄρξει	τοῦ	ἐραστοῦ, εἰκὸς αὐτὸν τἆλλα ῥᾳδιουργεῖν·
[8]	καὶ τὸ ὑπερορᾶν ἐγγίγνεται αὐτῷ	τοῦ	ἐραστοῦ. Καὶ σκοπῶν δ᾿ ἄν
[8]	τοιούτων ἐπιθυμεῖν τεκμήριόν ἐστι τῆς	τοῦ	ἐραστοῦ φύσεως. Εἰ μὲν οὖν
[8]	δοκεῖς ἔρωτος. Τεκμαίρομαι δὲ τῇ	τοῦ	ἐρωμένου καλοκἀγαθίᾳ καὶ ὅτι σε
[8]	καὶ αὐτὸν τὸν τῷ εἴδει	τοῦ	ἐρωμένου χρώμενον μᾶλλον ἂν ταῦτα
[4]	τὸ περιιδεῖν Κριτόβουλον οὕτως ὑπὸ	τοῦ	ἔρωτος ἐκπλαγέντα. Δοκεῖς γάρ, ἔφη
[8]	διαλέγῃ μοι, τοτὲ δ᾿ ἄλλου	του	ἐφιέμενος. Καὶ ὁ Σωκράτης ἔφη·
[8]	τε καὶ ἐπειδὴ πάντες ἐσμὲν	τοῦ	θεοῦ τούτου θιασῶται; ἐγώ τε
[9]	κεκοσμημένη παρῆλθε καὶ ἐκαθέζετο ἐπὶ	τοῦ	θρόνου. Οὔπω δὲ φαινομένου τοῦ
[2]	ἢ τόδε γελᾶτε, εἰ μείζω	τοῦ	καιροῦ τὴν γαστέρα ἔχων μετριωτέραν
[5]	ὦ Κριτόβουλε, εἰς τὸν περὶ	τοῦ	κάλλους ἀγῶνα πρὸς Σωκράτην οὐκ
[4]	ἐκλέγονται, ὡς συμπαρομαρτοῦντος πάσῃ ἡλικίᾳ	τοῦ	κάλλους. Εἰ δὲ ἡδὺ τὸ
[4]	Σωκράτης, ὅπως μεμνήσῃ διακριθῆναι περὶ	τοῦ	κάλλους, ἐπειδὰν οἱ προκείμενοι λόγοι
[4]	ἂν τὴν βασιλέως ἀρχὴν ἀντὶ	τοῦ	καλὸς εἶναι. Νῦν γὰρ ἐγὼ
[1]	μὲν οὖν οἱ ἐκ θεῶν	του	κατεχόμενοι ἀξιοθέατοι δοκοῦσιν εἶναι· ἀλλ᾿
[8]	γὰρ φιλότιμός ἐστιν εὔδηλον, ὃς	τοῦ	κηρυχθῆναι ἕνεκα νικῶν παγκράτιον πολλοὺς
[4]	μὲν οὖν, τοῦτο πάντες ἐκ	τοῦ	λοιποῦ ἀπεκρίναντο. Οὐκοῦν ἀγαθοῦ μέν,
[4]	Ομολογησώμεθα πρῶτον ποῖά ἐστιν ἔργα	τοῦ	μαστροποῦ· καὶ ὅσα ἂν ἐρωτῶ,
[4]	πεινῆν ἀφικέσθαι καὶ πίνοντι μέχρι	τοῦ	μὴ διψῆν καὶ ἀμφιέννυσθαι ὥστε
[4]	περίεστί μοι καὶ ἐσθίοντι ἄχρι	τοῦ	μὴ πεινῆν ἀφικέσθαι καὶ πίνοντι
[2]	οὕτως οὐ βιαζόμενοι μεθύειν ὑπὸ	τοῦ	οἴνου ἀλλ᾿ ἀναπειθόμενοι πρὸς τὸ
[5]	ἕνεκα δεόμεθα; Δῆλον, ἔφη, ὅτι	τοῦ	ὁρᾶν. Οὕτω μὲν τοίνυν ἤδη
[5]	δὴ σιμὸν τῆς ῥινὸς πῶς	τοῦ	ὀρθοῦ κάλλιον; Οτι, ἔφη, οὐκ
[5]	οἶμαι τὴν ἐμήν, εἴπερ γε	τοῦ	ὀσφραίνεσθαι ἕνεκεν ἐποίησαν ἡμῖν ῥῖνας
[2]	γε. Επεὶ γοῦν νικηφόρος ἐβούλετο	τοῦ	παγκρατίου γενέσθαι, σὺν σοὶ σκεψάμενος,
[2]	ἀνέστη, διῆλθε μιμούμενος τήν τε	τοῦ	παιδὸς καὶ τὴν τῆς παιδὸς
[8]	ἔπειτα δὲ ὁρῴη αὐτὸν τὰ	τοῦ	παιδὸς καλὰ μᾶλλον ἢ τὰ
[4]	περιττεύοντα τῆς δαπάνης, ὁ δὲ	τοῦ	παντὸς ἐνδεῖται· αἰσθάνομαι δὲ καὶ
[4]	μὲν μηδὲν μᾶλλον Καλλίου τούτου	τοῦ	πλουσιωτάτου ῥιγοῦν· ἐπειδάν γε μὴν
[4]	τά τε ἄλλα ζηλῶ σε	τοῦ	πλούτου καὶ ὅτι οὔτε ἡ
[8]	Καίτοι Παυσανίας γε ὁ Αγάθωνος	τοῦ	ποιητοῦ ἐραστὴς ἀπολογούμενος ὑπὲρ τῶν
[4]	ἐστιν εἰς τὸ ἀρέσκειν ἐκ	τοῦ	πρέπουσαν ἔχειν σχέσιν καὶ τριχῶν
[2]	δὴ ὁ λόγος οὐκ ἄπο	τοῦ	σκοποῦ ἔδοξεν εἰρῆσθαι. Μετὰ δὲ
[4]	τί τοσοῦτον νομίζοντες ἠδικῆσθαι ὑπὸ	τοῦ	σοῦ παιδὸς ὥστε ἀποκτεῖναι αὐτὸν
[4]	δοκεῖ ἔνια αὐτῶν ἡδίω εἶναι	τοῦ	συμφέροντος. Πλείστου δ᾿ ἄξιον κτῆμα
[2]	ἐφαίνετο, ἀνταπέδειξεν ὅ τι κινοίη	τοῦ	σώματος ἅπαν τῆς φύσεως γελοιότερον·
[2]	τι προσενενόησα, ὅτι οὐδὲν ἀργὸν	τοῦ	σώματος ἐν τῇ ὀρχήσει ἦν,
[8]	καὶ ἐθελουσία καλεῖται· τῶν δὲ	τοῦ	σώματος ἐπιθυμούντων πολλοὶ μὲν τοὺς
[8]	ὁ τῆς ψυχῆς ἢ ὁ	τοῦ	σώματος ἔρως. ὅτι μὲν γὰρ
[8]	γῆρας διατελοῦσι. Τὸν δὲ ἐκ	τοῦ	σώματος κρεμάμενον διὰ τί ἀντιφιλήσειεν
[8]	ὑπ᾿ Αχιλλέως τιμῷτο, ὁ δὲ	τοῦ	σώματος ὀρεγόμενος εἰκότως ἂν ὥσπερ
[8]	φιλίαν περὶ πλείονος ἢ τὴν	τοῦ	σώματος χρῆσιν ποιοῦνται. Ζεύς τε
[1]	εἶναι φέρονται, οἱ δ᾿ ὑπὸ	τοῦ	σώφρονος ἔρωτος ἔνθεοι τά τε
[9]	σὺν Καλλίᾳ περιπατήσοντες ἀπῆλθον. Αὕτη	τοῦ	τότε συμποσίου κατάλυσις ἐγένετο.
[7]	Καὶ μὴν τό γε ἐπὶ	τοῦ	τροχοῦ ἅμα περιδινουμένου γράφειν τε
[3]	δέξαιο τὰ βασιλέως χρήματα ἀντὶ	τοῦ	υἱοῦ; Επ᾿ αὐτοφώρῳ εἴλημμαι, ἔφη,
[6]	οὖν λέληθέ σε ὅτι μεταξὺ	τοῦ	ὑμᾶς λέγειν οὐδ᾿ ἂν τρίχα,
[2]	τύχωσιν οὖσαι, ὥσπερ ἡ Νικηράτου	τοῦδε	καὶ ἡ Κριτοβούλου, μύρου μὲν
[9]	καὶ Διονύσου θάλαμον· μετὰ δὲ	τοῦθ᾿	ἥξει Διόνυσος ὑποπεπωκὼς παρὰ θεοῖς
[4]	ἀπόρει, ὦ Σώκρατες, εἴ τι	τοὐμὸν	κάλλος ἀνθρώπους ὠφελήσει. Αλλ᾿ οὐδὲ
[8]	Ολυμπον ἀνενεχθῆναι. Μαρτυρεῖ δὲ καὶ	τοὔνομα	αὐτοῦ· ἔστι μὲν γὰρ δήπου
[2]	ὅτι δ᾿ ἡ παῖς εἰς	τοὔπισθεν	καμπτομένη τροχοὺς ἐμιμεῖτο, ἐκεῖνος ταὐτὰ
[2]	ὡς χρὴ τοὺς οἰνοχόους μιμεῖσθαι	τοὺς	ἀγαθοὺς ἁρματηλάτας, θᾶττον περιελαύνοντας τὰς
[4]	ἔχει κρόμμυον ὑποτρώγειν, ὥσπερ ἔνιοι	τοὺς	ἀλεκτρυόνας σκόροδα σιτίσαντες συμβάλλουσιν· ἡμεῖς
[4]	ἐλέγχων αὐτόν, εἰ πρὸς μὲν	τοὺς	ἄλλους δύνασαι δικαίους {ἂν} ποιεῖν
[2]	μὲν λύπας, ὥσπερ ὁ μανδραγόρας	τοὺς	ἀνθρώπους, κοιμίζει, τὰς δὲ φιλοφροσύνας,
[4]	πλούτῳ. Οτι νομίζω, ὦ ἄνδρες,	τοὺς	ἀνθρώπους οὐκ ἐν τῷ οἴκῳ
[4]	τὸ δίκαιον, ἐν τούτῳ δικαιοτέρους	τοὺς	ἀνθρώπους ποιῶ. Καὶ ὁ Σωκράτης,
[8]	θεοῖς φίλοις χρώμενος οὐδὲν ἡμᾶς	τοὺς	ἀνθρώπους ὑπερορᾷ; Σὺ δὲ μόνος,
[2]	καλέσας τὸν Αντισθένην εἶπεν· Οὔτοι	τούς	γε θεωμένους τάδε ἀντιλέξειν ἔτι
[8]	κἀγαθοῦ τοῦτον τυχεῖν, οὕτω τελέως	τοὺς	ἐρωμένους ἀγαθοὺς ἀπεργάζονται ὡς καὶ
[8]	οἶδα. Εἰκάσαις δ᾿ ἂν καὶ	τοὺς	ἔρωτας τὴν μὲν Πάνδημον τῶν
[2]	τοὺς ἱππικοὺς βουλομένους γενέσθαι οὐ	τοὺς	εὐπειθεστάτους ἀλλὰ τοὺς θυμοειδεῖς ἵππους
[4]	πολὺ δικαιοτέρους γε εἰκὸς εἶναι	τοὺς	εὐτέλειαν μᾶλλον ἢ πολυχρηματίαν σκοποῦντας.
[8]	Αντίσθενες, οὐδενὸς ἐρᾷς; Ναὶ μὰ	τοὺς	θεούς, εἶπεν ἐκεῖνος, καὶ σφόδρα
[4]	μὲν καὶ Ελληνες καὶ βάρβαροι	τοὺς	θεοὺς ἡγοῦνται πάντα εἰδέναι τά
[4]	ἐγώ σου ἤκουον εὐχομένου πρὸς	τοὺς	θεοὺς ὅπου ἂν ᾖς διδόναι
[4]	τοῦτο σαφές. Πάντες γοῦν αἰτοῦνται	τοὺς	θεοὺς τὰ μὲν φαῦλα ἀποτρέπειν,
[4]	τὰ ἔθνη διὰ μαντικῆς ἐπερωτῶσι	τοὺς	θεοὺς τί τε χρὴ καὶ
[4]	αὐτὸν καὶ σκαρδαμύξαντα. Καίτοι νὴ	τοὺς	θεούς, ὦ ἄνδρες, δοκεῖ μοί
[2]	γενέσθαι οὐ τοὺς εὐπειθεστάτους ἀλλὰ	τοὺς	θυμοειδεῖς ἵππους κτωμένους. Νομίζουσι γάρ,
[2]	χαλεπωτάτῃ; ὅτι, ἔφη, ὁρῶ καὶ	τοὺς	ἱππικοὺς βουλομένους γενέσθαι οὐ τοὺς
[9]	οἱ δὲ γεγαμηκότες ἀναβάντες ἐπὶ	τοὺς	ἵππους ἀπήλαυνον πρὸς τὰς ἑαυτῶν
[4]	δέ· θαλλοφόρους γὰρ τῇ Αθηνᾷ	τοὺς	καλοὺς γέροντας ἐκλέγονται, ὡς συμπαρομαρτοῦντος
[7]	μιμουμένους ἥδιον ἢ ἡσυχίαν ἔχοντας	τοὺς	καλοὺς καὶ ὡραίους θεωρεῖν. Καὶ
[4]	Μαίνονται δὲ καὶ οἱ μὴ	τοὺς	καλοὺς στρατηγοὺς αἱρούμενοι. Εγὼ γοῦν
[4]	γὰρ τὸ ἐμπνεῖν τι ἡμᾶς	τοὺς	καλοὺς τοῖς ἐρωτικοῖς ἐλευθεριωτέρους μὲν
[2]	λεπτύνονται, μηδ᾿ ὥσπερ οἱ πύκται	τοὺς	μὲν ὤμους παχύνονται, τὰ δὲ
[2]	ἂν εἴη ταῦτα· ἡμᾶς δὲ	τοὺς	μηκέτι γυμναζομένους τίνος ὄζειν δεήσει;
[8]	παρὰ τῶν παιδικῶν, εἴργει μάλιστα	τοὺς	οἰκείους ἀπὸ τούτων; Καὶ μὴν
[2]	δὲ ὁ Φίλιππος ὡς χρὴ	τοὺς	οἰνοχόους μιμεῖσθαι τοὺς ἀγαθοὺς ἁρματηλάτας,
[5]	ἔφη· ἐπεὶ καὶ πρὸς ἰσχὺν	τοὺς	ὀφθαλμοὺς ἄριστα πεφυκότας ἔχει. Εἶεν,
[9]	μόνον τὸν Διόνυσον ἀλλὰ καὶ	τοὺς	παρόντας ἅπαντας συνομόσαι ἂν ἦ
[8]	ταχθῶσι τῷ ἐραστῇ, ὁμοίως αἰδοῦνται	τοὺς	παρόντας ἀπολείπειν. Θεὰν γὰρ οὐ
[4]	συνδιημερεύειν. Καὶ οὗτος δὲ οὐ	τοὺς	πλεῖστον ἀριθμοῦντας χρυσίον θαυμάζει, ἀλλ᾿
[5]	ὅτι καὶ Ναΐδες θεοὶ οὖσαι	τοὺς	Σειληνοὺς ἐμοὶ ὁμοιοτέρους τίκτουσιν ἢ
[4]	οὐχ οὕτω διέθηκας ὥστε διὰ	τοὺς	σοὺς λόγους ἐρῶντες ἐκυνοδρομοῦμεν ἀλλήλους
[6]	πρὸς τὸν αὐλόν, οὕτω καὶ	τοὺς	σοὺς λόγους ἡδύνεσθαι ἄν τι
[4]	ἔχοντα ὥστε μόνον μὴ διαφθείρειν	τοὺς	συγκαθεύδοντας. ὥστε σοί γε εἰ
[4]	κακὸν ἐργάσαιτο· ἔπειτα δὲ καὶ	τοὺς	συκοφάντας ἐθεράπευον, εἰδὼς ὅτι παθεῖν
[6]	Τὸ τοίνυν παρ᾿ οἶνον λυπεῖν	τοὺς	συνόντας, τοῦτ᾿ ἐγὼ κρίνω παροινίαν.
[2]	ἵππους κτωμένους. Νομίζουσι γάρ, ἂν	τοὺς	τοιούτους δύνωνται κατέχειν, ῥᾳδίως τοῖς
[8]	τοῦ σώματος ἐπιθυμούντων πολλοὶ μὲν	τοὺς	τρόπους μέμφονται καὶ μισοῦσι τῶν
[8]	εὕροι ἐκ μὲν τῶν διὰ	τοὺς	τρόπους φιλουμένων οὐδὲν χαλεπὸν γεγενημένον,
[2]	δέ τις τῇ ὀρχηστρίδι ἀνεδίδου	τοὺς	τροχοὺς μέχρι δώδεκα. ἡ δὲ
[4]	ὦ Σώκρατες, ἡμᾶς μὲν οὕτω	τοὺς	φίλους μορμολύττῃ ἀπὸ τῶν καλῶν,
[4]	ἔργον, ὦ Ερμόγενες, λέγειν τε	τοὺς	φίλους οἵτινές εἰσι καὶ ἐπιδεικνύναι
[2]	δολιχοδρόμοι τὰ σκέλη μὲν παχύνονται,	τοὺς	ὤμους δὲ λεπτύνονται, μηδ᾿ ὥσπερ
[4]	οἷός τε ὢν γιγνώσκειν τε	τοὺς	ὠφελίμους αὑτοῖς καὶ τούτους δυνάμενος
[6]	παρ᾿ οἶνον λυπεῖν τοὺς συνόντας,	τοῦτ᾿	ἐγὼ κρίνω παροινίαν. Οἶσθ᾿ οὖν,
[7]	καὶ ἅμα ᾄσαιμεν; Καὶ εὐθὺς	τοῦτ᾿	εἰπὼν ἦρχεν ᾠδῆς. Επεὶ δ᾿
[2]	μὲν οὔ, οὐ γὰρ πώποτε	τοῦτ᾿	ἔμαθον, ἐχειρονόμουν δέ· ταῦτα γὰρ
[4]	δὲ σαυτὸν οὔ. Καὶ τί	τοῦτ᾿	ἔφη ὁ Καλλίας, θαυμαστόν; Οὐ
[6]	εἴποιμ᾿ ἄν. Αλλ᾿ ὃ δοκεῖ,	τοῦτ᾿	ἔφη. Τὸ τοίνυν παρ᾿ οἶνον
[1]	κατέκειτο. Καὶ ὁ Καλλίας, Τί	τοῦτ᾿	ἔφη, ὦ Φίλιππε; ἀλλ᾿ ἢ
[4]	μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη, οὐδὲ	τοῦτο,	ἀλλ᾿ ἔνιοι καὶ ἐχθιόνως ἔχουσιν
[3]	εἰπεῖν τὴν τέχνην δι᾿ ἧς	τοῦτο	ἀπεργάζομαι. Αλλὰ σὺ αὖ, ἔφη,
[3]	Σωκράτης, ἐπ᾿ εὐχαρίτῳ γε πράγματι.	Τοῦτο	γὰρ δὴ ἥκιστα μὲν ἐπίφθονον,
[4]	ἐνέγκῃ τις κρόμμυον, αὐτίκα μάλα	τοῦτό	γε ὠφελημένοι ἔσεσθε· ἥδιον γὰρ
[4]	Σὺ δ᾿ ὡς ἔοικας, εἰ	τοῦτο	γένοιτο, νομίζεις ἂν διαφθαρῆναι αὐτόν;
[8]	που πυκινὰ φρεσὶ μήδεα εἰδώς.	Τοῦτο	δ᾿ αὖ λέγει σοφὰ φρεσὶ
[8]	Ομήρῳ γάνυται δέ τ᾿ ἀκούων.	Τοῦτο	δὲ φράζει ὅτι ἥδεται δέ
[8]	τῷ τὴν ψυχὴν ἀγαπῶντι, νῦν	τοῦτο	δηλώσω. Ο μὲν γὰρ παιδεύων
[8]	τὸν τοιοῦτον ἐραστὴν ἀντιφιλεῖσθαι, καὶ	τοῦτο	διδάξω. Πρῶτον μὲν γὰρ τίς
[2]	δέ τις ὡς οὐδὲ διδακτὸν	τοῦτο	εἴη, ἕτερος δέ τις ὡς
[1]	μὲν οὖν σιωπῇ ἐδείπνουν, ὥσπερ	τοῦτο	ἐπιτεταγμένον αὐτοῖς ὑπὸ κρείττονός τινος.
[4]	πολλὰ καὶ σοφὰ λέγοις. Τί	τοῦτο;	ἔφη ὁ Σωκράτης· ὡς γὰρ
[8]	ἢ παρὰ πότον πρέπει, μηδὲ	τοῦτο	θαυμάζετε. Αγαθῶν γὰρ φύσει καὶ
[8]	γ᾿ ἄν τις οἰηθείη, διὰ	τοῦτο	καὶ ἀνεπαφροδιτοτέρα, ἀλλὰ σαφῶς καὶ
[4]	ποτὸν ἡδύνει. Εἰ δὲ δὴ	τοῦτο	καὶ μετὰ δεῖπνον τρωξόμεθα, ὅπως
[2]	σκοποῦ ἔδοξεν εἰρῆσθαι. Μετὰ δὲ	τοῦτο	κύκλος εἰσηνέχθη περίμεστος ξιφῶν ὀρθῶν.
[2]	εἴπερ τι καὶ ἄλλο καὶ	τοῦτο	μαθητόν. Ο δὲ Σωκράτης ἔφη·
[8]	οὐ βιάζεται, ἀλλὰ πείθει, διὰ	τοῦτο	μᾶλλον μισητέος. Ο μὲν γὰρ
[2]	μαθητόν. Ο δὲ Σωκράτης ἔφη·	Τοῦτο	μὲν ἐπειδὴ ἀμφίλογόν ἐστιν, εἰς
[3]	εἶ ἀνθρώπων; Μὰ Δί᾿ ἔφη,	τοῦτο	μέντοι ἐγὼ οὐκ οἶδα. Αλλὰ
[4]	τοῖς ἀποτροπαίοις θύεις; Μὰ Δία	τοῦτο	μέντοι, ἔφη, ἐγὼ οὐ ποιῶ,
[4]	Ο δ᾿ εἰπὼν ὅτι καὶ	τοῦτο	ὁμολογεῖται ἔφη· Εἰ δέ τις
[4]	ἅπαξ εἶπαν Πάνυ μὲν οὖν,	τοῦτο	πάντες ἐκ τοῦ λοιποῦ ἀπεκρίναντο.
[4]	εὖ καὶ κακῶς ποιεῖν καὶ	τοῦτο	σαφές. Πάντες γοῦν αἰτοῦνται τοὺς
[8]	παιδικὰ εἰς τὸν ἀγῶνα, οὐδὲν	τοῦτο	σημεῖον λέγων ὅμοιον. Εκείνοις μὲν
[2]	Σωκράτης. Καὶ πόθεν ἄν τις	τοῦτο	τὸ χρῖμα λάβοι; Οὐ μὰ
[4]	οἱ ἡνία χερσί. Καὶ πρὸς	τούτοις	γε ἄλλο οἶδα, καὶ ὑμῖν
[8]	ἑαυτοῦ ἡδέα σπουδάζοντα; Πρὸς δὲ	τούτοις	πιστεύοι μήτ᾿ ἂν παρά τι
[4]	ἀλλ᾿ οἳ ἂν αὐτῷ ἀρέσκωσι	τούτοις	συνὼν διατελεῖ. Οὗτος μὲν οὖν
[4]	δὲ Σωκράτης καὶ ἐτύγχανε προσεμφερὴς	τούτοις	ὤν. Αγε νυν, ἔφη ὁ
[4]	ἢ ὃν ἂν μαστροπεύῃ ἀρέσκοντα	τοῦτον	ἀποδεικνύναι οἷς ἂν συνῇ; Πάνυ
[2]	ἔδοξεν αύτῷ κράτιστος εἴναι παιδοτρίβης,	τοῦτον	εἷλετο, νῦν δ᾿ αὖ, ἐαν
[4]	γὰρ οὗτος παρ᾿ οὗ ἐγὼ	τοῦτον	ἐκτησάμην οὔτ᾿ ἀριθμῷ οὔτε σταθμῷ
[4]	τῷ σοφῷ Προδίκῳ, ὅτε ἑώρας	τοῦτον	μὲν φιλοσοφίας ἐρῶντα, ἐκεῖνον δὲ
[8]	ᾖ, οὐ καθέξει τὴν φιλίαν,	τοῦτον	προσήκει μᾶλλον ἀρετῆς ἐπιμελεῖσθαι. Μέγιστον
[8]	αὐτοῦ παραλαμβάνοντα εἰς τὰς πρὸς	τοῦτον	συνουσίας. Οὐδὲν γὰρ τούτων ἐστὶν
[8]	εἰς ταῦτα συνεργὸν εἶναι κράτιστον,	τοῦτον	ταῖς μεγίσταις ἂν τιμαῖς περιέπειν;
[8]	μηδενὸς ἂν ἔτι καλοῦ κἀγαθοῦ	τοῦτον	τυχεῖν, οὕτω τελέως τοὺς ἐρωμένους
[4]	Οἶδα μέν, ἔφη, σε Καλλίαν	τουτονὶ	προαγωγεύσαντα τῷ σοφῷ Προδίκῳ, ὅτε
[8]	ταχὺ δήπου παρακμάζει, ἀπολείποντος δὲ	τούτου	ἀνάγκη καὶ τὴν φιλίαν συναπομαραίνεσθαι,
[8]	δ᾿ οἶμαι καὶ τῶν ξένων.	Τούτου	δ᾿ αἴτιον τὸ πατέρων τε
[4]	ὁ λόγος ἐνταῦθα ἔληξεν. Εκ	τούτου	δὲ ὁ Νικήρατος, Ακούοιτ᾿ ἄν,
[3]	τὴν δ᾿ ἀφροδίτην ἐγείρειν. Εκ	τούτου	δὲ πάλιν εἶπεν ὁ Σωκράτης·
[7]	ἡ παροινία οὕτω κατεσβέσθη. ~Εκ	τούτου	δὲ τῶν ἄλλων οἱ μὲν
[7]	γε θαυμασίοις ἐντυχεῖν, εἴ τις	τούτου	δεῖται, ἀλλ᾿ ἔξεστιν αὐτίκα μάλα
[2]	τροχούς τινα αὐτῇ προσφέροντα. Εκ	τούτου	δὴ ηὔλει μὲν αὐτῇ ἡ
[9]	μεθ᾿ ἑαυτοῦ τὴν Αριάδνην, ἐκ	τούτου	δὴ φιλούντων τε καὶ ἀσπαζομένων
[2]	αὐτῶν εἶπε· Ποῦ οὖν εὑρήσει	τούτου	διδάσκαλον; ὁ δέ τις ὡς
[5]	Καλλίου εἶναι. Τὸ μὲν γὰρ	τούτου	δικαιοτέρους ποιεῖ, τὸ δὲ σὸν
[4]	τὰ ὄντα εἰρηκέναι αὐτόν. Εκ	τούτου	εἶπέ τις· Σὸν ἔργον, ὦ
[4]	εἶπεν ὅτι οὐ φθονήσει. ~Εκ	τούτου	ἔλεξεν ὁ Σωκράτης· Οὐκοῦν λοιπὸν
[1]	ἐμὰ πράγματα. Πρόσθεν μὲν γὰρ	τούτου	ἕνεκα ἐκαλούμην ἐπὶ τὰ δεῖπνα,
[8]	ἐπειδὴ πάντες ἐσμὲν τοῦ θεοῦ	τούτου	θιασῶται; ἐγώ τε γὰρ οὐκ
[2]	ἀντιβλέπειν οὐδὲ συστρατεύεσθαι ἐθέλει. ἐκ	τούτου	ὁ παῖς ὠρχήσατο. Καὶ ὁ
[2]	τί καὶ προσδέονται; Αὐταὶ γὰρ	τούτου	ὄζουσιν· ἐλαίου δὲ τοῦ ἐν
[6]	δικαστὰς καὶ κριτάς. ~Εκ δὲ	τούτου	οἱ μὲν τὰ νικητήρια φιλήματα
[9]	ἔπειτα παιξοῦνται πρὸς ἀλλήλους. Εκ	τούτου	πρῶτον μὲν ἡ Αριάδνη ὡς
[9]	μοι ἄνθρωπος εἶναι. Εκ δὲ	τούτου	πρῶτον μὲν θρόνος τις ἔνδον
[3]	οἰνοχόοι οὕτως ἐποίουν. ~Εκ δὲ	τούτου	συνηρμοσμένῃ τῇ λύρᾳ πρὸς τὸν
[4]	ἔξω μὲν μηδὲν μᾶλλον Καλλίου	τούτου	τοῦ πλουσιωτάτου ῥιγοῦν· ἐπειδάν γε
[8]	ἐκ παιδικῶν τε καὶ ἐραστῶν.	Τούτους	γὰρ ἂν ἔφη οἴεσθαι μάλιστα
[4]	τε τοὺς ὠφελίμους αὑτοῖς καὶ	τούτους	δυνάμενος ποιεῖν ἐπιθυμεῖν ἀλλήλων, οὗτος
[8]	δὲ ψυχαῖς ἀγαθαῖς ἀγασθείη, ἀθανάτους	τούτους	ἐποίει· ὧν Ηρακλῆς μὲν καὶ
[8]	τὸ φιλεῖσθαι, πῶς οὐκ ἀνάγκη	τούτους	ἡδέως μὲν προσορᾶν ἀλλήλους, εὐνοϊκῶς
[4]	ὅλας πόλεις χρημάτων ἕνεκα ἐξανδραποδίζονται.	Τούτους	μὲν οὖν ἔγωγε καὶ πάνυ
[8]	τιμαῖς περιέπειν; Εἰ οὖν βούλει	τούτῳ	ἀρέσκειν, σκεπτέον μέν σοι ποῖα
[5]	ἀνέφερον. Ο δὲ Σωκράτης ἐν	τούτῳ	διέπραττε τόν τε λύχνον ἀντιπροσενεγκεῖν
[4]	ἀπορούντων τί τὸ δίκαιον, ἐν	τούτῳ	δικαιοτέρους τοὺς ἀνθρώπους ποιῶ. Καὶ
[2]	ἔφη, ἐπ᾿ ἐμοί; Πότερον ἐπὶ	τούτῳ	εἰ βούλομαι γυμναζόμενος μᾶλλον ὑγιαίνειν
[3]	κέκτησαι; Ισως ἄν, ἔφη, Αὐτολύκῳ	τούτῳ	ἱκανὴ γένοιτο ἐγκονίσασθαι. Ακουστέον ἂν
[4]	μὰ Δί᾿ ἔφη, οὐκ ἐπὶ	τούτῳ	μέγα φρονῶ. Αλλ᾿ ἐπὶ τῷ
[4]	πότε μήν; Οὐχ ὁρᾷς ὅτι	τούτῳ	μὲν παρὰ τὰ ὦτα ἄρτι
[2]	εἶναι εἰς {τὸ} ταῦτα ἐπιτηδεῦσαι,	τούτῳ	συνέσται. Ενταῦθα δὴ πολλοὶ ἐφθέγξαντο·
[1]	πράττων ἀξιοθέατος ἦν τοῖς τετελεσμένοις	τούτῳ	τῷ θεῷ. Εκεῖνοι μὲν οὖν
[3]	ἅπαντες ἴστε, ἔφη, {ὅτι} ἐπὶ	τούτῳ	τῷ υἱεῖ; Οὗτός γε μήν,
[6]	πονηροτέροις. Αλλὰ μηδενί; Μηδενὶ μηδὲ	τούτων	εἴκαζε. Αλλ᾿ οὐ μέντοι γε
[8]	πρὸς τοῦτον συνουσίας. Οὐδὲν γὰρ	τούτων	ἐστὶν ἀπόκρυφον πατρὸς τῷ καλῷ
[8]	εἴργει μάλιστα τοὺς οἰκείους ἀπὸ	τούτων;	Καὶ μὴν ὅτι γε οὐ
[4]	Καὶ ὁ Σωκράτης εἶπεν· Αλλὰ	τούτων	μὲν οὐδὲν ἄπιστον. Εκεῖνο μέντοι
[4]	ἄγουσι; Πάνυ μὲν οὖν. Οὐκοῦν	τούτων	ὁ ἀγαθὸς μαστροπὸς τὰ συμφέροντα
[3]	τέρπειν ἡμᾶς φαίνονται· ἡμεῖς δὲ	τούτων	οἶδ᾿ ὅτι πολὺ βελτίονες οἰόμεθα
[8]	βουλεύματα εἰδώς. Εξ οὖν συναμφοτέρων	τούτων	οὐχ ἡδυσώματος ὀνομασθεὶς ὁ Γανυμήδης
[6]	οὐ μὰ Δί᾿ ἔφη, οὐ	τούτων	σε λέγουσιν ἐπιμελεῖσθαι, ἀλλὰ τῶν
[9]	πρὸς τὰς ἑαυτῶν γυναῖκας, ὅπως	τούτων	τύχοιεν. Σωκράτης δὲ καὶ τῶν
[2]	ἐδείπνει. ~Ως δ᾿ ἀφῃρέθησαν αἱ	τράπεζαι	καὶ ἔσπεισάν τε καὶ ἐπαιάνισαν,
[2]	ὀρχήσει ἦν, ἀλλ᾿ ἅμα καὶ	τράχηλος	καὶ σκέλη καὶ χεῖρες ἐγυμνάζοντο,
[4]	δὲ ἡ πόλις τέλος φέρουσα	τρέφει	με. Αλλὰ καὶ Σωκράτει, ὅτε
[4]	γὰρ τὰ ἐμὰ νευρόσπαστα θεώμενοι	τρέφουσί	με. Ταῦτ᾿ ἄρ᾿ ἔφη ὁ
[4]	ὑπὸ Ομήρου ἀριθμεῖν ἕπτ᾿ ἀπύρους	τρίποδας,	δέκα δὲ χρυσοῖο τάλαντα, αἴθωνας
[6]	τοῦ ὑμᾶς λέγειν οὐδ᾿ ἂν	τρίχα,	μὴ ὅτι λόγον ἄν τις
[4]	τοῦ πρέπουσαν ἔχειν σχέσιν καὶ	τριχῶν	καὶ ἐσθῆτος; Πάνυ μὲν οὖν,
[8]	ποιεῖν καὶ τὴν πατρίδα αὔξειν	τροπαῖα	τῶν πολεμίων ἱστάμενος, καὶ διὰ
[8]	σώματος ἐπιθυμούντων πολλοὶ μὲν τοὺς	τρόπους	μέμφονται καὶ μισοῦσι τῶν ἐρωμένων·
[8]	ἐκ μὲν τῶν διὰ τοὺς	τρόπους	φιλουμένων οὐδὲν χαλεπὸν γεγενημένον, ἐκ
[4]	ἔργον ὁποῖον οὐκ ἀρκοῦσαν ἂν	τροφὴν	ἐμοὶ παρέχοι. Καὶ γὰρ ὅταν
[7]	δ᾿ ᾖσεν, εἰσεφέρετο τῇ ὀρχηστρίδι	τροχὸς	τῶν κεραμεικῶν, ἐφ᾿ οὗ ἔμελλε
[7]	μὴν τό γε ἐπὶ τοῦ	τροχοῦ	ἅμα περιδινουμένου γράφειν τε καὶ
[2]	ἡ παῖς εἰς τοὔπισθεν καμπτομένη	τροχοὺς	ἐμιμεῖτο, ἐκεῖνος ταὐτὰ εἰς τὸ
[2]	εἰς τὸ ἔμπροσθεν ἐπικύπτων μιμεῖσθαι	τροχοὺς	ἐπειρᾶτο. Τέλος δ᾿ ὅτι τὸν
[2]	τις τῇ ὀρχηστρίδι ἀνεδίδου τοὺς	τροχοὺς	μέχρι δώδεκα. ἡ δὲ λαμβάνουσα
[7]	γε διαστρέφοντας τὰ σώματα καὶ	τροχοὺς	μιμουμένους ἥδιον ἢ ἡσυχίαν ἔχοντας
[2]	τήνδε τὴν ὀρχηστρίδα ἐφεστηκυῖαν καὶ	τροχούς	τινα αὐτῇ προσφέροντα. Εκ τούτου
[4]	δὴ τοῦτο καὶ μετὰ δεῖπνον	τρωξόμεθα,	ὅπως μὴ φήσῃ τις ἡμᾶς
[2]	χείρων τῆς τοῦ ἀνδρὸς οὖσα	τυγχάνει,	γνώμης δὲ καὶ ἰσχύος δεῖται.
[4]	δὲ τοιχωρυχοῦσιν, οἱ δὲ ἀνδραποδίζονται·	τύραννοι	δ᾿ εἰσί τινες οἳ ὅλους
[4]	παντὸς ἐνδεῖται· αἰσθάνομαι δὲ καὶ	τυράννους	τινάς, οἳ οὕτω πεινῶσι χρημάτων
[4]	πλούσιοι. Καὶ εἰμὶ νῦν μὲν	τυράννῳ	ἐοικώς, τότε δὲ σαφῶς δοῦλος
[4]	πάντα τὰ ἐν ἀνθρώποις καλά·	τυφλὸς	δὲ τῶν ἄλλων ἁπάντων μᾶλλον
[8]	ἂν ἔτι καλοῦ κἀγαθοῦ τοῦτον	τυχεῖν,	οὕτω τελέως τοὺς ἐρωμένους ἀγαθοὺς
[4]	τῆς πόλεως ἢ ὑπὸ τῆς	τύχης·	νῦν δὲ ἀποβάλλω μὲν οὐδέν
[9]	τὰς ἑαυτῶν γυναῖκας, ὅπως τούτων	τύχοιεν.	Σωκράτης δὲ καὶ τῶν ἄλλων
[2]	ἄλλως τε καὶ ἂν νύμφαι	τύχωσιν	οὖσαι, ὥσπερ ἡ Νικηράτου τοῦδε
[8]	αὐτόν. Οὐδὲ γὰρ ὁ παῖς	τῷ	ἀνδρὶ ὥσπερ γυνὴ κοινωνεῖ τῶν
[1]	εἶναι. Ο δὲ στὰς ἐπὶ	τῷ	ἀνδρῶνι ἔνθα τὸ δεῖπνον ἦν
[4]	ὅτε παρὰ τῷ γραμματιστῇ ἐν	τῷ	αὐτῷ βιβλίῳ ἀμφότεροι ἐμαστεύετέ τι,
[4]	ἐν ταῖς ψυχαῖς ἢ ἐν	τῷ	βαλαντίῳ τὸ δίκαιόν σοι δοκοῦσιν
[4]	ἐπιδεικνύω τὴν ἀφθονίαν καὶ μεταδίδωμι	τῷ	βουλομένῳ τοῦ ἐν τῇ ἐμῇ
[2]	ἄνδρες, καὶ ἐμοὶ πάνυ δοκεῖ·	τῷ	γὰρ ὄντι ὁ οἶνος ἄρδων
[3]	τὸν Φίλιππον {προσειπών, ὅτι} ἐπὶ	τῷ	γελωτοποιεῖν μέγα φρονεῖς. Δικαιότερόν γ᾿
[4]	μὰ τὸν Απόλλω, ὅτε παρὰ	τῷ	γραμματιστῇ ἐν τῷ αὐτῷ βιβλίῳ
[8]	ἑαυτῷ μὲν νέμει ὧν ἐπιθυμεῖ,	τῷ	δὲ παιδὶ τὰ ἐπονειδιστότατα; ἢ
[4]	τότε μὲν ἐγὼ φόρον ἀπέφερον	τῷ	δήμῳ, νῦν δὲ ἡ πόλις
[8]	ἂν ὁρῶσί γέ σε μὴ	τῷ	δοκεῖν ἀλλὰ τῷ ὄντι ἀρετῆς
[8]	δὴ δοκεῖ μοι ὁ μὲν	τῷ	εἴδει τὸν νοῦν προσέχων μεμισθωμένῳ
[8]	γὰρ οἶμαι καὶ αὐτὸν τὸν	τῷ	εἴδει τοῦ ἐρωμένου χρώμενον μᾶλλον
[4]	Πλείστου δ᾿ ἄξιον κτῆμα ἐν	τῷ	ἐμῷ πλούτῳ λογίζομαι εἶναι ἐκεῖνο,
[8]	ἐν τῇ αὐτῇ {πόλει} ταχθῶσι	τῷ	ἐραστῇ, ὁμοίως αἰδοῦνται τοὺς παρόντας
[4]	δεόμενον· οἶδα δέ σε Ιππίᾳ	τῷ	Ηλείῳ, παρ᾿ οὗ οὗτος καὶ
[4]	χρῶμαι, ὥσπερ καὶ νῦν τῷδε	τῷ	Θασίῳ οἴνῳ ἐντυχὼν οὐ διψῶν
[1]	ἀξιοθέατος ἦν τοῖς τετελεσμένοις τούτῳ	τῷ	θεῷ. Εκεῖνοι μὲν οὖν σιωπῇ
[4]	λέξω, ἔφη, ἐξ ὧν ἐπὶ	τῷ	κάλλει μέγα φρονῶ. Λέγε, ἔφασαν.
[5]	τὸ σὸν ἀργύριον, ὦ Κριτόβουλε,	τῷ	Καλλίου εἶναι. Τὸ μὲν γὰρ
[8]	γὰρ τούτων ἐστὶν ἀπόκρυφον πατρὸς	τῷ	καλῷ τε κἀγαθῷ ἐραστῇ. Καὶ
[4]	τὸν ὦμον γυμνὸν πρὸς γυμνῷ	τῷ	Κριτοβούλου ὤμῳ ἔχοντα. Καὶ ὁ
[5]	διέπραττε τόν τε λύχνον ἀντιπροσενεγκεῖν	τῷ	Κριτοβούλῳ, ὡς μὴ ἐξαπατηθείησαν οἱ
[4]	ὁ Χαρμίδης, ὦ Συρακόσιε, ἐπὶ	τῷ	μέγα φρονεῖς; ἢ δῆλον ὅτι
[6]	αὔλημα; Καὶ ὁ Αντισθένης εἶπε·	Τῷ	μὲν ἐλεγχομένῳ οἶμαι ἄν, ἔφη,
[8]	ἡμᾶς παρόντος δαίμονος μεγάλου καὶ	τῷ	μὲν χρόνῳ ἰσήλικος τοῖς ἀειγενέσι
[1]	τότε ἐγέλασαν ἐπ᾿ αὐτῷ, ἐν	τῷ	μεταξὺ παυσάμενος τοῦ δείπνου συγκαλυψάμενος
[4]	τούτῳ μέγα φρονῶ. Αλλ᾿ ἐπὶ	τῷ	μήν; Επὶ νὴ Δία τοῖς
[3]	ἤρετό τις αὐτόν· Αλλ᾿ ἐπὶ	τῷ	μήν, ὦ Αὐτόλυκε; ὁ δ᾿
[5]	μὴ ἐξαπατηθείησαν οἱ κριταί, καὶ	τῷ	νικήσαντι μὴ ταινίας ἀλλὰ φιλήματα
[3]	ἔφη τις, δῆλον ὅτι ἐπὶ	τῷ	νικηφόρος εἶναι. Καὶ ὁ Αὐτόλυκος
[1]	Κριτόβουλος δὲ καὶ ἐξεκάγχασεν ἐπὶ	τῷ	οἰκτισμῷ αὐτοῦ. Ο δ᾿ ὡς
[4]	ἄνδρες, τοὺς ἀνθρώπους οὐκ ἐν	τῷ	οἴκῳ τὸν πλοῦτον καὶ τὴν
[7]	ταῦτα μὲν οὐκ εἰς ταὐτὸν	τῷ	οἴνῳ ἐπισπεύδει· εἰ δὲ ὀρχοῖντο
[8]	σε μὴ τῷ δοκεῖν ἀλλὰ	τῷ	ὄντι ἀρετῆς ἐπιμελούμενον. ἡ μὲν
[4]	νομίζω. Εἰ δ᾿ εἰμί τε	τῷ	ὄντι καλὸς καὶ ὑμεῖς τὰ
[7]	κινδυνεύω ἐγώ, ὥσπερ σὺ λέγεις,	τῷ	ὄντι φροντιστὴς εἶναι· νῦν γοῦν
[8]	ἀρετῆς ἐπιμελεῖσθαι. Μέγιστον δ᾿ ἀγαθὸν	τῷ	ὀρεγομένῳ ἐκ παιδικῶν φίλον ἀγαθὸν
[2]	ἑπτάκλινος, ὥσπερ καὶ νῦν τῷδε	τῷ	παιδὶ ἤρκεσε τόδε τὸ οἴκημα
[4]	φρονεῖς; ἢ δῆλον ὅτι ἐπὶ	τῷ	παιδί; Μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη,
[8]	εἶπε· Μὴ νῦν μοι ἐν	τῷ	παρόντι ὄχλον πάρεχε· ὡς γὰρ
[3]	Αὐτόλυκε; ὁ δ᾿ εἶπεν· Επὶ	τῷ	πατρί, καὶ ἅμα ἐνεκλίθη αὐτῷ.
[8]	ὧν λέγω, εἰ ὧδε ἐπισκοποῖμεν,	τῷ	ποτέρως παιδὶ φιληθέντι μᾶλλον ἄν
[2]	Καὶ ὁ Σωκράτης μάλα ἐσπουδακότι	τῷ	προσώπῳ, Γελᾶτε, ἔφη, ἐπ᾿ ἐμοί;
[4]	ἔφη, σε Καλλίαν τουτονὶ προαγωγεύσαντα	τῷ	σοφῷ Προδίκῳ, ὅτε ἑώρας τοῦτον
[6]	Αντισθένης ὅδ᾿ ἐλέγχῃ τινὰ ἐν	τῷ	συμποσίῳ, τί ἔσται τὸ αὔλημα;
[2]	εἶπεν· Αρ᾿ οὖν καὶ τῷδε	τῷ	Συρακοσίῳ κράτιστον ἐπιδείξαντι τῇ πόλει
[3]	ὁ Σωκράτης, ἕξεις λέγειν ὅτι	τῷ	σῷ κάλλει ἱκανὸς εἶ βελτίους
[6]	ἀλλήλοις δὲ ἡδομέ νους, φθονῶν	τῷ	Σωκράτει εἶπεν· Αρα σύ, ὦ
[2]	σκέλη λεπτύνονται, ἀλλὰ παντὶ διαπονῶν	τῷ	σώματι πᾶν ἰσόρροπον ποιεῖν; ἢ
[4]	φημι εἶναι φιλημάτων {τῶν} ὡραίων	τῷ	σωφρονεῖν δυνησομένῳ. Καὶ ὁ Χαρμίδης
[4]	τοῖς σώμασι συμψαύειν ὁμώνυμον εἶναι	τῷ	ταῖς ψυχαῖς φιλεῖσθαι ἐντιμότερόν ἐστιν.
[8]	τι ποτ᾿ ἐστὶν ἡ καλοκἀγαθία,	τῷ	ταύτης ἔρωτι κατατήκεται; Οὐχ ὁρᾶτε
[8]	τῷ τὸ σῶμα μᾶλλον ἢ	τῷ	τὴν ψυχὴν ἀγαπῶντι, νῦν τοῦτο
[8]	χρώμενον μᾶλλον ἂν ταῦτα πάντα	τῷ	τὴν ψυχὴν ἐρασμίῳ πιστεῦσαι. Σοί
[8]	δὲ καὶ ἀνελεύθερος ἡ συνουσία	τῷ	τὸ σῶμα μᾶλλον ἢ τῷ
[8]	τῆς φιλίας ἐφιέμενος μᾶλλον ἔοικε	τῷ	τὸν οἰκεῖον ἀγρὸν κεκτημένῳ· πάντοθεν
[3]	ἴστε, ἔφη, {ὅτι} ἐπὶ τούτῳ	τῷ	υἱεῖ; Οὗτός γε μήν, ἔφη
[1]	γελωτοποιὸς κρούσας τὴν θύραν εἶπε	τῷ	ὑπακούσαντι εἰσαγγεῖλαι ὅστις τε εἴη
[4]	ἐμοῦ πρῶτον. Εγὼ γὰρ ἐν	τῷ	χρόνῳ ᾧ ὑμῶν ἀκούω ἀπορούντων
[4]	μὴ ἐπ᾿ ἄλλῳ ἀλλ᾿ ἐπὶ	τῷ	χρωτὶ ἄξιον μέγα φρονεῖν. Αλλὰ
[4]	τιμίων χρῶμαι, ὥσπερ καὶ νῦν	τῷδε	τῷ Θασίῳ οἴνῳ ἐντυχὼν οὐ
[2]	οἶκος ἑπτάκλινος, ὥσπερ καὶ νῦν	τῷδε	τῷ παιδὶ ἤρκεσε τόδε τὸ
[2]	Αντισθένης εἶπεν· Αρ᾿ οὖν καὶ	τῷδε	τῷ Συρακοσίῳ κράτιστον ἐπιδείξαντι τῇ
[8]	οἱ ἐρώμενοι οὐκ ἀποτελῶσι τὰ	τῶν	ἀγαθῶν ἀνδρῶν ἔργα. Λακεδαιμόνιοι δὲ
[8]	τοῦ ποιητοῦ ἐραστὴς ἀπολογούμενος ὑπὲρ	τῶν	ἀκρασίᾳ ἐγκαλινδουμένων εἴρηκεν ὡς καὶ
[4]	μάλιστα τὰ παρόντα ἀρκεῖ ἥκιστα	τῶν	ἀλλοτρίων ὀρέγονται. ἄξιον δ᾿ ἐννοῆσαι
[4]	ἐν ἀνθρώποις καλά· τυφλὸς δὲ	τῶν	ἄλλων ἁπάντων μᾶλλον δεξαίμην ἂν
[7]	οὕτω κατεσβέσθη. ~Εκ τούτου δὲ	τῶν	ἄλλων οἱ μὲν ἐκέλευον εἰκάζειν,
[9]	τούτων τύχοιεν. Σωκράτης δὲ καὶ	τῶν	ἄλλων οἱ ὑπομείναντες πρὸς Λύκωνα
[2]	Δοκεῖ μέντοι μοι καὶ τὰ	τῶν	ἀνδρῶν σώματα ταὐτὰ πάσχειν ἅπερ
[4]	σοφώτατος πεποίηκε σχεδὸν περὶ πάντων	τῶν	ἀνθρωπίνων. ὅστις ἂν οὖν ὑμῶν
[6]	τούτων σε λέγουσιν ἐπιμελεῖσθαι, ἀλλὰ	τῶν	ἀνωφελεστάτων. Οὐκοῦν καὶ οὕτως ἄν,
[8]	ὑπάρχει· εὐπατρίδης εἶ, ἱερεὺς θεῶν	τῶν	ἀπ᾿ Ερεχθέως, οἳ καὶ ἐπὶ
[4]	χρημάτων ὥστε ποιοῦσι πολὺ δεινότερα	τῶν	ἀπορωτάτων· δι᾿ ἔνδειαν μὲν γὰρ
[2]	τῶν οὐσῶν, οἶμαι δὲ καὶ	τῶν	γεγενημένων καὶ τῶν ἐσομένων χαλεπωτάτῃ;
[9]	εἴ τις φιλικώτατα ἐκαθέζετο ἐπὶ	τῶν	γονάτων, καὶ περιλαβὼν ἐφίλησεν αὐτήν.
[5]	ἄριστα πεφυκότας ἔχει. Εἶεν, ἔφη,	τῶν	δὲ ῥινῶν ποτέρα καλλίων, ἡ
[8]	ἀνάγκη ἡδεῖα καὶ ἐθελουσία καλεῖται·	τῶν	δὲ τοῦ σώματος ἐπιθυμούντων πολλοὶ
[8]	ἄν τις εὕροι ἐκ μὲν	τῶν	διὰ τοὺς τρόπους φιλουμένων οὐδὲν
[8]	ἐθελόντων πραττόμενα μᾶλλον ἢ ὑπὸ	τῶν	ἐθιζομένων ἡδονὴν ἀντ᾿ εὐκλείας αἱρεῖσθαι;
[2]	ὅμοιον ὄζει· αἱ δ᾿ ἀπὸ	τῶν	ἐλευθερίων μόχθων ὀσμαὶ ἐπιτηδευμάτων τε
[2]	ταὐτὰ πάσχειν ἅπερ καὶ τὰ	τῶν	ἐν γῇ φυομένων. καὶ γὰρ
[8]	τῷ ἀνδρὶ ὥσπερ γυνὴ κοινωνεῖ	τῶν	ἐν τοῖς ἀφροδισίοις εὐφροσυνῶν, ἀλλὰ
[4]	ὁ Κριτόβουλος, ἢ πάντων Σειληνῶν	τῶν	ἐν τοῖς σατυρικοῖς αἴσχιστος ἂν
[8]	τοὺς τρόπους μέμφονται καὶ μισοῦσι	τῶν	ἐρωμένων· ἂν δὲ καὶ ἀμφότερα
[2]	δὲ καὶ τῶν γεγενημένων καὶ	τῶν	ἐσομένων χαλεπωτάτῃ; ὅτι, ἔφη, ὁρῶ
[5]	σύ, ἔφη, καρκίνον εὐοφθαλμότατον εἶναι	τῶν	ζῴων; Πάντως δήπου, ἔφη· ἐπεὶ
[8]	Πειρίθους καὶ ἄλλοι δὲ πολλοὶ	τῶν	ἡμιθέων οἱ ἄριστοι ὑμνοῦνται οὐ
[6]	ἔφη ὁ Σωκράτης, μετεωρότερόν τι	τῶν	θεῶν; Αλλ᾿ οὐ μὰ Δί᾿
[6]	διαλέγωμαι; Καὶ ὁ Σωκράτης, Πρὸς	τῶν	θεῶν, ἔφη, Ερμόγενες, οὕτω ποίει.
[8]	Καὶ ὁ Σωκράτης ἔφη· Πρὸς	τῶν	θεῶν, ὦ Αντίσθενες, μόνον μὴ
[8]	εὕροι τις ἕνεκα ἐπαίνου ὑπὸ	τῶν	καὶ πονεῖν καὶ κινδυνεύειν ἐθελόντων
[4]	οὕτω τοὺς φίλους μορμολύττῃ ἀπὸ	τῶν	καλῶν, αὐτὸν δέ σε, ἔφη,
[8]	τε καὶ τῆς φιλίας καὶ	τῶν	καλῶν ἔργων. ὑφ᾿ οὗ δὴ
[1]	~ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ. ~Αλλ᾿ ἐμοὶ δοκεῖ	τῶν	καλῶν κἀγαθῶν ἀνδρῶν ἔργα οὐ
[7]	ᾖσεν, εἰσεφέρετο τῇ ὀρχηστρίδι τροχὸς	τῶν	κεραμεικῶν, ἐφ᾿ οὗ ἔμελλε θαυματουργήσειν.
[5]	ταινίας ἀλλὰ φιλήματα ἀναδήματα παρὰ	τῶν	κριτῶν γενέσθαι. Επεὶ δὲ ἐξέπεσον
[4]	αὕτη μὲν δὴ ἡ περίοδος	τῶν	λόγων ἀπετελέσθη. ~Ο δὲ Καλλίας
[1]	βούλομαι. ἦν μὲν γὰρ Παναθηναίων	τῶν	μεγάλων ἱπποδρομία, Καλλίας δὲ ὁ
[6]	ὄντων ὡς ἑώρα ὁ Συρακόσιος	τῶν	μὲν αὑτοῦ ἐπιδειγμάτων ἀμελοῦντας, ἀλλήλοις
[8]	πάντες ἐπιστάμεθα. Φιλεῖν γε μὴν	τῶν	μὲν τὸ ἦθος ἀγαμένων ἀνάγκη
[8]	τῇ ἑορτῇ ἱεροπρεπέστατος δοκεῖς εἶναι	τῶν	μένων, καὶ σῶμα ἀξιοπρεπέστατον μὲν
[6]	ἐκαλούμην. Εἰ μή γε ἐδόκεις	τῶν	μετεώρων φροντιστὴς εἶναι. Οἶσθα οὖν,
[2]	μὰ Δί᾿ ἔφη, οὐ παρὰ	τῶν	μυροπωλῶν. Αλλὰ πόθεν δή; Ο
[8]	οἶδε, πολλοὺς δ᾿ οἶμαι καὶ	τῶν	ξένων. Τούτου δ᾿ αἴτιον τὸ
[5]	κατὰ τὸν σὸν λόγον καὶ	τῶν	ὄνων αἴσχιον τὸ στόμα ἔχειν.
[1]	τὰς ὄψεις πρὸς αὐτόν· ἔπειτα	τῶν	ὁρώντων οὐδεὶς οὐκ ἔπασχέ τι
[2]	παιδεύεις Ξανθίππην, ἀλλὰ χρῇ γυναικὶ	τῶν	οὐσῶν, οἶμαι δὲ καὶ τῶν
[8]	διότι ἃ σπεύδει πράττειν παρὰ	τῶν	παιδικῶν, εἴργει μάλιστα τοὺς οἰκείους
[8]	τὸν ἐρώμενον. Καὶ μὴν καὶ	τῶν	παιδικῶν ὃς μὲν ἂν εἰδῇ
[8]	ὅτι δὲ εἰκὸς καὶ ὑπὸ	τῶν	παιδικῶν τὸν τοιοῦτον ἐραστὴν ἀντιφιλεῖσθαι,
[8]	καὶ τὴν πατρίδα αὔξειν τροπαῖα	τῶν	πολεμίων ἱστάμενος, καὶ διὰ ταῦτα
[3]	δέδωκας ἀργύριον, ὥστε οὐδέν σε	τῶν	πολλοῦ ἀξίων λέληθε. Τί γὰρ
[8]	Οἱ μὲν δὴ ἄλλοι περὶ	τῶν	ῥηθέντων διελέγοντο, ὁ δ᾿ Αὐτόλυκος
[8]	τοὺς ἔρωτας τὴν μὲν Πάνδημον	τῶν	σωμάτων ἐπιπέμπειν, τὴν δ᾿ Οὐρανίαν
[5]	οἱ ἐμοὶ ὀφθαλμοὶ καλλίονες ἂν	τῶν	σῶν εἴησαν. Πῶς δή; Οτι
[2]	τε αὐλητρίδα ἀγαθὴν καὶ ὀρχηστρίδα	τῶν	τὰ θαύματα δυναμένων ποιεῖν, καὶ
[3]	οὕτως καὶ αὕτη ἡ κρᾶσις	τῶν	τε παίδων τῆς ὥρας καὶ
[4]	δεηθῆναι προσφέρωμαι ἢ ὅταν τινὶ	τῶν	τιμίων χρῶμαι, ὥσπερ καὶ νῦν
[4]	οὐδαμοῦ ἐξῆν. Νῦν δ᾿ ἐπειδὴ	τῶν	ὑπερορίων στέρομαι καὶ τὰ ἔγγεια
[6]	λόγους ἡδύνεσθαι ἄν τι ὑπὸ	τῶν	φθόγγων, ἄλλως τε καὶ εἰ
[3]	τε παίδων τῆς ὥρας καὶ	τῶν	φθόγγων τὰς μὲν λύπας κοιμίζειν,
[4]	μέγα φρονεῖς. Εμοὶ γὰρ αὖ	τῶν	φίλων οἱ μὲν εὖ πράττοντες
[4]	ἀφεκτέον ἐγώ φημι εἶναι φιλημάτων	{τῶν}	ὡραίων τῷ σωφρονεῖν δυνησομένῳ. Καὶ