Chapitre
[5]	Οτι, ἔφη, οὐκ ἀντιφράττει, ἀλλ᾿	ἐᾷ	εὐθὺς τὰς ὄψεις ὁρᾶν ἃ
[6]	μοι παρέχων. Ταῦτα μέν, ἔφη,	ἔα·	ἀλλ᾿ εἰπέ μοι πόσους ψύλλα
[4]	μὰ Δί᾿ ἔφη, οὐ νῦν.	Εὰν	γὰρ ταῦτα δύνωμαι, σεσαγμένος δὴ
[4]	Επὶ δὲ κρόμυον ποτῷ ὄψον.	Εὰν	οὖν ἐνέγκῃ τις κρόμμυον, αὐτίκα
[2]	τοῦτον εἷλετο, νῦν δ᾿ αὖ,	ἐαν	βούληται τῇ ἀρετῇ διαφέρειν} ὃς
[2]	τῇ πόλει τὴν ὀρχηστρίδα εἰπεῖν,	ἐὰν	διδῶσιν αὐτῷ Αθηναῖοι χρήματα, ποιήσειν
[8]	ἔργα. Λακεδαιμόνιοι δὲ οἱ νομίζοντες,	ἐὰν	καὶ ὀρεχθῇ τις σώματος, μηδενὸς
[3]	σοφίαν. Καὶ ἐπιδείξω γε, ἔφη,	ἐὰν	καὶ ὑμεῖς ἅπαντες εἰς μέσον
[1]	καὶ σοφὰ λέγειν, νῦν δέ,	ἐὰν	παρ᾿ ἐμοὶ ἦτε, ἐπιδείξω ὑμῖν
[4]	καὶ εὔχῃ μηδέποτε πλουτεῖν, καὶ	ἐάν	τι ὄναρ ἀγαθὸν ἴδῃς, τοῖς
[9]	ἄνδρες, Αριάδνη εἴσεισιν εἰς τὸν	ἑαυτῆς	τε καὶ Διονύσου θάλαμον· μετὰ
[4]	ἄλλοις μὲν προαγορεύειν τὸ μέλλον,	ἑαυτοῖς	δὲ μὴ προορᾶν τὸ ἐπιόν.
[4]	ἄλλοις μὲν πολλοῖς ποιοῦσιν οἰκίας,	ἑαυτοῖς	δὲ οὐ δύνανται ποιῆσαι, ἀλλ᾿
[8]	Εἰ δὲ οἴοιτο μὴ μόνον	ἑαυτὸν	καὶ τὸν πατέρα κοσμήσειν, ἀλλ᾿
[8]	μισητέος. Ο μὲν γὰρ βιαζόμενος	ἑαυτὸν	πονηρὸν ἀποδεικνύει, ὁ δὲ πείθων
[8]	παιδὸς καλὰ μᾶλλον ἢ τὰ	ἑαυτοῦ	ἡδέα σπουδάζοντα; Πρὸς δὲ τούτοις
[9]	ὁ Διόνυσος ἀνιστάμενος συνανέστησε μεθ᾿	ἑαυτοῦ	τὴν Αριάδνην, ἐκ τούτου δὴ
[8]	ἂν ὁ παῖς; Πότερον ὅτι	ἑαυτῷ	μὲν νέμει ὧν ἐπιθυμεῖ, τῷ
[9]	τοὺς ἵππους ἀπήλαυνον πρὸς τὰς	ἑαυτῶν	γυναῖκας, ὅπως τούτων τύχοιεν. Σωκράτης
[4]	οἱ τὰς Γοργόνας θεώμενοι, λιθίνως	ἔβλεπε	πρὸς αὐτὸν καὶ {λιθίνως} οὐδαμοῦ
[1]	ὀλίγον ὕστερον ἄλλο τι γελοῖον	ἐβούλετο	λέγειν. ὡς δὲ οὐδὲ τότε
[2]	χρῆταί γε. Επεὶ γοῦν νικηφόρος	ἐβούλετο	τοῦ παγκρατίου γενέσθαι, σὺν σοὶ
[9]	ἅμα μὲν ἐκρότουν, ἅμα δὲ	ἐβόων	αὖθις. ὡς δὲ ὁ Διόνυσος
[4]	τῶν ὑπερορίων στέρομαι καὶ τὰ	ἔγγεια	οὐ καρποῦμαι καὶ τὰ ἐκ
[8]	θαυμαστὸν εἰ καὶ τὸ ὑπερορᾶν	ἐγγίγνεται	αὐτῷ τοῦ ἐραστοῦ. Καὶ σκοπῶν
[4]	ἔφη, ἔγωγε ὅτι ἁρματηλατοῦντα δεῖ	ἐγγὺς	μὲν τῆς στήλης κάμψαι, αὐτὸν
[5]	ἐμοῦ. Μόνον, ἔφη, τὸν λαμπτῆρα	ἐγγὺς	προσενεγκάτω. Εἰς ἀνάκρισιν τοίνυν σε,
[2]	δὲ φιλοφροσύνας, ὥσπερ ἔλαιον φλόγα,	ἐγείρει.	Δοκεῖ μέντοι μοι καὶ τὰ
[3]	λύπας κοιμίζειν, τὴν δ᾿ ἀφροδίτην	ἐγείρειν.	Εκ τούτου δὲ πάλιν εἶπεν
[2]	Ορχήσομαι νὴ Δία. Ενταῦθα δὴ	ἐγέλασαν	ἅπαντες. Καὶ ὁ Σωκράτης μάλα
[1]	λέγειν. ὡς δὲ οὐδὲ τότε	ἐγέλασαν	ἐπ᾿ αὐτῷ, ἐν τῷ μεταξὺ
[3]	Επὶ μαστροπείᾳ, εἶπεν. Επεὶ δὲ	ἐγέλασαν	ἐπ᾿ αὐτῷ, Υμεῖς μὲν γελᾶτε,
[9]	Αὕτη τοῦ τότε συμποσίου κατάλυσις	ἐγένετο.
[1]	γέλωτα, τότε μὲν ἀχθεσθεὶς φανερὸς	ἐγένετο.	Αὖθις δ᾿ ὀλίγον ὕστερον ἄλλο
[8]	σοι ποῖα ἐπιστάμενος Θεμιστοκλῆς ἱκανὸς	ἐγένετο	τὴν Ελλάδα ἐλευθεροῦν, σκεπτέον δὲ
[5]	δὲ ἐξέπεσον αἱ ψῆφοι καὶ	ἐγένοντο	πᾶσαι σὺν Κριτοβούλῳ, Παπαῖ, ἔφη
[1]	ἐκείνου. Οἱ μέν γε σιωπηρότεροι	ἐγίγνοντο,	οἱ δὲ καὶ ἐσχηματίζοντό πως.
[8]	ἐραστὴς ἀπολογούμενος ὑπὲρ τῶν ἀκρασίᾳ	ἐγκαλινδουμένων	εἴρηκεν ὡς καὶ στράτευμα ἀλκιμώτατον
[3]	ἔφη, Αὐτολύκῳ τούτῳ ἱκανὴ γένοιτο	ἐγκονίσασθαι.	Ακουστέον ἂν εἴη καὶ σοῦ.
[4]	καὶ μὴν αἰδημονεστέρους τε καὶ	ἐγκρατεστέρους,	οἵ γε καὶ ὧν δέονται
[8]	γε ἀναισχυντίαν καὶ ἀκρασίαν παρεχόμενον	ἐγκρατῆ	καὶ αἰδούμενον τὸν ἐρώμενον ποιῆσαι.
[9]	τι ἐποίησεν ὡς πᾶς ἂν	ἔγνω	ὅτι ἀσμένη ἤκουσε· καὶ ὑπήντησε
[8]	μαρτύρια δὲ ἐπήγετο ὡς ταῦτα	ἐγνωκότες	εἶεν καὶ Θηβαῖοι καὶ Ηλεῖοι·
[2]	τράχηλος καὶ σκέλη καὶ χεῖρες	ἐγυμνάζοντο,	ὥσπερ χρὴ ὀρχεῖσθαι τὸν μέλλοντα
[2]	γοῦν διψῶ· καὶ ὁ παῖς	ἐγχεάτω	μοι τὴν μεγάλην φιάλην. Νὴ
[2]	ἂν μὲν ἁθρόον τὸ ποτὸν	ἐγχεώμεθα,	ταχὺ ἡμῖν καὶ τὰ σώματα
[3]	Χαρμίδη, ἐπὶ τίνι μέγα φρονεῖς;	Εγὼ	αὖ, ἔφη, ἐπὶ πενίᾳ μέγα
[4]	ἔφη ὁ Καλλίας, ἐμοῦ πρῶτον.	Εγὼ	γὰρ ἐν τῷ χρόνῳ ᾧ
[4]	Νέστορι ἢ Οδυσσεῖ, ἐμὲ θεραπευέτω.	Εγὼ	γὰρ ταῦτα πάντα ἐπίσταμαι. Η
[2]	γυμνάζει καὶ τὰ ἐμὰ ὀρχήματα.	Εγὼ	γοῦν διψῶ· καὶ ὁ παῖς
[4]	ἡσυχίαν ἔχων πάντ᾿ ἂν διαπράξαιτο.	Εγὼ	γοῦν καίπερ εἰδὼς ὅτι χρήματα
[4]	μὴ τοὺς καλοὺς στρατηγοὺς αἱρούμενοι.	Εγὼ	γοῦν μετὰ Κλεινίου κἂν διὰ
[4]	καὶ πολλὰ ἐσθίων μηδέποτε ἐμπίμπλαιτο.	Εγὼ	δὲ οὕτω μὲν πολλὰ ἔχω
[8]	ἢ τέκνα ἢ χάριτας παρακατατίθεσθαι.	Εγὼ	μὲν γὰρ οἶμαι καὶ αὐτὸν
[5]	ἡ σὴ ἢ ἡ ἐμή;	Εγὼ	μέν, ἔφη, οἶμαι τὴν ἐμήν,
[5]	ἢ καὶ ἐν ἄλλῳ τινί;	Εγὼ	μὲν ναὶ μὰ Δί᾿ ἔφη,
[3]	ἁπτόμενοι μάλιστ᾿ ἂν ταῦτα ποιοῖμεν.	Εγὼ	μὲν τοίνυν, ἔφη, ἥδιστ᾿ ἂν
[3]	ἕκαστος ἡγεῖται πλείστου ἄξιον ἐπίστασθαι.	Εγὼ	μὲν τοίνυν, ἔφη, λέγω ὑμῖν
[4]	τῆς πατρίδος μᾶλλον ἢ ἀπιστεῖσθαι.	Εγὼ	τοίνυν ἐν τῇδε τῇ πόλει
[8]	μὴν καὶ ὁ Νικήρατος, ὡς	ἐγὼ	ἀκούω, ἐρῶν τῆς γυναικὸς ἀντερᾶται.
[4]	ἔχω ὡς μόλις αὐτὰ καὶ	{ἐγὼ	ἂν} αὐτὸς εὑρίσκω· ὅμως δὲ
[5]	πολὺ ἂν σὺ μεῖζον ἢ	ἐγὼ	ἀποδάκοις. Διὰ δὲ τὸ παχέα
[4]	ἔφη ὁ Νικήρατος, μὴ ζήλου·	ἐγὼ	γὰρ ἥξω παρ᾿ αὐτοῦ δανεισάμενος
[3]	αὐτῷ, Υμεῖς μὲν γελᾶτε, ἔφη,	ἐγὼ	δὲ οἶδ᾿ ὅτι καὶ πάνυ
[8]	λέγονται δὲ καὶ ἄλλοι· καὶ	ἐγὼ	δέ φημι καὶ Γανυμήδην οὐ
[4]	καλῶν, αὐτὸν δέ σε, ἔφη,	ἐγὼ	εἶδον ναὶ μὰ τὸν Απόλλω,
[7]	Σώκρατες, καλῶς τε λέγεις καὶ	ἐγὼ	εἰσάξω θεάματα ἐφ᾿ οἷς ὑμεῖς
[2]	κύλιξι πυκνὰ ἐπιψακάζωσιν, ἵνα καὶ	ἐγὼ	ἐν Γοργιείοις ῥήμασιν εἴπω, οὕτως
[4]	ὅτι καὶ νυνὶ θᾶττον ἂν	ἐγὼ	καὶ σιωπῶν πείσαιμι τὸν παῖδα
[5]	ἔχειν τὸ φίλημα; Εοικα, ἔφη,	ἐγὼ	κατὰ τὸν σὸν λόγον καὶ
[4]	τοῦ καλὸς εἶναι. Νῦν γὰρ	ἐγὼ	Κλεινίαν ἥδιον μὲν θεῶμαι ἢ
[6]	οἶνον λυπεῖν τοὺς συνόντας, τοῦτ᾿	ἐγὼ	κρίνω παροινίαν. Οἶσθ᾿ οὖν, ἔφη,
[4]	Ο δὲ Κριτόβουλος, Οὐκοῦν αὖ	ἐγὼ	λέξω, ἔφη, ἐξ ὧν ἐπὶ
[2]	εὐφορώτερον τὸ σῶμα ἕξειν. Καὶ	ἐγὼ	μέν, ἔφη, πάνυ ἂν ἡδέως,
[2]	καὶ ἐμοὶ αὐλησάτω, ἵνα καὶ	ἐγὼ	ὀρχήσωμαι. Επειδὴ δ᾿ ἀνέστη, διῆλθε
[4]	ἃ οὐ χρὴ ποιεῖν, οἷς	ἐγὼ	ὅταν μὲν πείθωμαι, οὐδέποτέ μοι
[4]	Μὰ Δία τοῦτο μέντοι, ἔφη,	ἐγὼ	οὐ ποιῶ, ἀλλὰ μάλα φιλοκινδύνως
[3]	Μὰ Δί᾿ ἔφη, τοῦτο μέντοι	ἐγὼ	οὐκ οἶδα. Αλλὰ λανθάνει σε
[4]	φρονεῖς ὅτι δικαιοτέρους δύνασαι ποιεῖν,	ἐγὼ	πρὸς πᾶσαν ἀρετὴν δικαιότερος σοῦ
[4]	αὐτὰ πρὸς ἐμὲ πάσχετε οἷάπερ	ἐγὼ	πρὸς τὸν ἐμοὶ δοκοῦντα καλὸν
[4]	ἔφη ὁ Φίλιππος, καὶ πρῴην	ἐγώ	σου ἤκουον εὐχομένου πρὸς τοὺς
[8]	με· τὴν δ᾿ ἄλλην χαλεπότητα	ἐγώ	σου καὶ φέρω καὶ οἴσω
[5]	δὲ οὐδὲν τεκμήριον λογίζῃ, ὡς	ἐγὼ	σοῦ καλλίων εἰμί, ὅτι καὶ
[8]	ἐσμὲν τοῦ θεοῦ τούτου θιασῶται;	ἐγώ	τε γὰρ οὐκ ἔχω χρόνον
[4]	ἐδυνάμην φέρεσθαι, τοσοῦτόν μοι παρεδίδου·	ἐγώ	τε νῦν οὐδενὶ φθονῶ, ἀλλὰ
[4]	τὰ ἀξιάκουστα καὶ ὃ πλείστου	ἐγὼ	τιμῶμαι, Σωκράτει σχολάζων συνδιημερεύειν. Καὶ
[4]	τε γὰρ οὗτος παρ᾿ οὗ	ἐγὼ	τοῦτον ἐκτησάμην οὔτ᾿ ἀριθμῷ οὔτε
[4]	ἐντιμότερόν ἐστιν. οὗ ἕνεκα ἀφεκτέον	ἐγώ	φημι εἶναι φιλημάτων {τῶν} ὡραίων
[4]	δοῦλος ἦν· καὶ τότε μὲν	ἐγὼ	φόρον ἀπέφερον τῷ δήμῳ, νῦν
[4]	Καὶ ὁ Ερμογένης εἶπεν· Αλλ᾿	ἐγώ,	ὦ Σώκρατες, οὐδὲ πρὸς σοῦ
[7]	ὁ Σωκράτης· Ω Συρακόσιε, κινδυνεύω	ἐγώ,	ὥσπερ σὺ λέγεις, τῷ ὄντι
[4]	Φεῦ, ἔφη, ταῦτ᾿ {ἄρα{ ἔφη,	ἐγὼ	ὥσπερ ὑπὸ θηρίου τινὸς δεδηγμένος
[6]	τι, ἔφη, ἀνδρὶ ἐλεγχομένῳ βοηθῆσαι;	Εγωγ᾿	ἔφη. ὅταν γὰρ ὁ αὐλὸς
[3]	ἀνερυθριάσας εἶπε· Μὰ Δί᾿ οὐκ	ἔγωγε.	Επεὶ δὲ ἅπαντες ἡσθέντες ὅτι
[8]	αὐτοὺς ἐπιφανεῖς. Αεὶ μὲν οὖν	ἔγωγε	ἠγάμην τὴν σὴν φύσιν, νῦν
[2]	Νὴ Δί᾿ ἔφη, καὶ μὴν	ἔγωγε	ἡδέως ἂν θεῴμην Πείσανδρον τὸν
[4]	μὲν οὐδὲν ἄπιστον. Εκεῖνο μέντοι	ἔγωγε	ἡδέως ἂν πυθοίμην, πῶς αὐτοὺς
[4]	ἕνεκα ἐξανδραποδίζονται. Τούτους μὲν οὖν	ἔγωγε	καὶ πάνυ οἰκτίρω τῆς ἄγαν
[4]	Καὶ ναὶ μὰ Δί᾿ ἔφη,	ἔγωγε	ὅτι ἁρματηλατοῦντα δεῖ ἐγγὺς μὲν
[1]	καλεῖ μέ τις; Οὔτε γὰρ	ἔγωγε	σπουδάσαι ἂν δυναίμην μᾶλλον ἤπερ
[2]	τὰ προκείμενα ἀποτελῶμεν. Ορῶ γὰρ	ἔγωγε	τήνδε τὴν ὀρχηστρίδα ἐφεστηκυῖαν καὶ
[2]	καὶ ἀνερρίπτει δονουμένους συντεκμαιρομένη ὅσον	ἔδει	ῥιπτεῖν ὕψος ὡς ἐν ῥυθμῷ
[1]	θαρρεῖν, ὅτι ἔσονται συμβολαί, πάλιν	ἐδείπνει.	~Ως δ᾿ ἀφῃρέθησαν αἱ τράπεζαι
[1]	θεῷ. Εκεῖνοι μὲν οὖν σιωπῇ	ἐδείπνουν,	ὥσπερ τοῦτο ἐπιτεταγμένον αὐτοῖς ὑπὸ
[2]	μέν γε πρῶτον ἐξεπλάγην καὶ	ἔδεισα	μὴ μαίνοιο· ἐπεὶ δέ σου
[2]	ἀναπειθόμενοι πρὸς τὸ παιγνιωδέστερον ἀφιξόμεθα.	Εδόκει	μὲν δὴ ταῦτα πᾶσι· προσέθηκε
[8]	ποῖά ποτε εἰδὼς Περικλῆς κράτιστος	ἐδόκει	τῇ πατρίδι σύμβουλος εἶναι, ἀθρητέον
[6]	ἀφρόντιστος ἐκαλούμην. Εἰ μή γε	ἐδόκεις	τῶν μετεώρων φροντιστὴς εἶναι. Οἶσθα
[4]	τῇ καρδίᾳ ὥσπερ κνῆσμά τι	ἐδόκουν	ἔχειν. Αλλὰ νῦν τοί σοι,
[2]	ὁ δὲ παῖς ἐκιθάρισε, καὶ	ἐδόκουν	μάλα ἀμφότεροι ἱκανῶς εὐφραίνειν, εἶπεν
[2]	γενέσθαι, σὺν σοὶ σκεψάμενος, {ὄς	ἔδοξεν	αύτῷ κράτιστος εἴναι παιδοτρίβης, τοῦτον
[2]	λόγος οὐκ ἄπο τοῦ σκοποῦ	ἔδοξεν	εἰρῆσθαι. Μετὰ δὲ τοῦτο κύκλος
[4]	σταθμῷ ἐπήρκει μοι, ἀλλ᾿ ὁπόσον	ἐδυνάμην	φέρεσθαι, τοσοῦτόν μοι παρεδίδου· ἐγώ
[4]	χρυσοῖο τάλαντα, αἴθωνας δὲ λέβητας	ἐείκοσι,	δώδεκα δ᾿ ἵππους σταθμῷ καὶ
[2]	δύνασθαι λόγχαις ἀντιβλέπειν οὐδὲ συστρατεύεσθαι	ἐθέλει.	ἐκ τούτου ὁ παῖς ὠρχήσατο.
[4]	διὰ τὸ μηδένα ἄλλον αὐταῖς	ἐθέλειν	προσιέναι. Καὶ πάντα τοίνυν ταῦτα
[4]	εἴην, εἴ μου Κλεινίας ἄρχειν	ἐθέλοι.	Καὶ γὰρ πονοίην ἂν ῥᾷον
[8]	τῶν καὶ πονεῖν καὶ κινδυνεύειν	ἐθελόντων	πραττόμενα μᾶλλον ἢ ὑπὸ τῶν
[4]	πριάμενοι τὰ ἐπιτήδεια ἕξουσιν οὐκ	ἐθέλουσι	κακουργοῦντες κινδυνεύειν. Η καί σοι,
[8]	ἦθος ἀγαμένων ἀνάγκη ἡδεῖα καὶ	ἐθελουσία	καλεῖται· τῶν δὲ τοῦ σώματος
[4]	ἔπειτα δὲ καὶ τοὺς συκοφάντας	ἐθεράπευον,	εἰδὼς ὅτι παθεῖν μᾶλλον κακῶς
[9]	τοῖς στόμασι φιλοῦντας, πάντες ἀνεπτερωμένοι	ἐθεῶντο.	Καὶ γὰρ ἤκουον τοῦ Διονύσου
[8]	ἀφροντιστεῖν καὶ ἀναισχυντεῖν πρὸς ἀλλήλους	ἐθιζόμενοι,	οὗτοι μάλιστα αἰσχυνοῦνται αἰσχρόν τι
[8]	πραττόμενα μᾶλλον ἢ ὑπὸ τῶν	ἐθιζομένων	ἡδονὴν ἀντ᾿ εὐκλείας αἱρεῖσθαι; Καίτοι
[4]	αἱ πόλεις καὶ πάντα τὰ	ἔθνη	διὰ μαντικῆς ἐπερωτῶσι τοὺς θεοὺς
[3]	ἑκάστην ἡμέραν; Οἶσθά τι οὖν	ἔθνος,	ἔφη, ἠλιθιώτερον ῥαψῳδῶν; Οὐ μὰ
[1]	τὴν κατασκευήν μοι λαμπροτέραν φανῆναι	εἰ	ἀνδράσιν ἐκκεκαθαρμένοις τὰς ψυχὰς ὥσπερ
[4]	Νὴ Δί᾿ ἔφη, ὁ Σωκράτης	εἰ	ἄρα τοιοῦτος ὢν φίλους αὐτοὺς
[6]	ἐπικαλούμενος; Οὐκοῦν κάλλιον, ἔφη, ἢ	εἰ	ἀφρόντιστος ἐκαλούμην. Εἰ μή γε
[8]	πόλις ταχὺ ἂν ἐπιτρέψειεν αὑτήν,	εἰ	βούλει, εὖ ἴσθι. Τὰ μέγιστα
[3]	πάνυ ἂν πολλὰ χρήματα λαμβάνοιμι,	εἰ	βουλοίμην χρῆσθαι τῇ τέχνῃ. Σύ
[2]	ἐπ᾿ ἐμοί; Πότερον ἐπὶ τούτῳ	εἰ	βούλομαι γυμναζόμενος μᾶλλον ὑγιαίνειν ἢ
[5]	στόματος, ἔφη ὁ Κριτόβουλος, ὑφίεμαι.	Εἰ	γὰρ τοῦ ἀποδάκνειν ἕνεκα πεποίηται,
[4]	καὶ ἀγαθοὺς ὑμᾶς ἄνδρας νομίζω.	Εἰ	δ᾿ εἰμί τε τῷ ὄντι
[8]	ἔχεις, ἱκανὸν δὲ μόχθους ὑποφέρειν.	Εἰ	δ᾿ ὑμῖν δοκῶ σπουδαιολογῆσαι μᾶλλον
[4]	σῖτον ἀλλὰ καὶ ποτὸν ἡδύνει.	Εἰ	δὲ δὴ τοῦτο καὶ μετὰ
[4]	συμπαρομαρτοῦντος πάσῃ ἡλικίᾳ τοῦ κάλλους.	Εἰ	δὲ ἡδὺ τὸ παρ᾿ ἑκόντων
[8]	ἢ ἄλλου τινὸς ψηλαφήματος παρακολουθεῖ.	Εἰ	δὲ λαμυρώτερον λέγω, μὴ θαυμάζετε·
[3]	ἱκανὸς εἶ βελτίους ἡμᾶς ποιεῖν;	Εἰ	δὲ μή, δῆλόν γε ὅτι
[8]	πόνους, πολλὰ δ᾿ ἄλγη ἀνέχεται.	Εἰ	δὲ οἴοιτο μὴ μόνον ἑαυτὸν
[7]	εἰς ταὐτὸν τῷ οἴνῳ ἐπισπεύδει·	εἰ	δὲ ὀρχοῖντο πρὸς τὸν αὐλὸν
[4]	ὅτι καὶ τοῦτο ὁμολογεῖται ἔφη·	Εἰ	δέ τις καὶ ὅλῃ τῇ
[6]	ὠφελοῦσιν, ἄνωθεν δὲ φῶς παρέχουσιν.	Εἰ	δὲ ψυχρὰ λέγω, σὺ αἴτιος,
[2]	ἥδιον ἐσθίειν καὶ καθεύδειν ἢ	εἰ	{διὰ} τοιούτων γυμνασίων ἐπιθυμῶ, μὴ
[2]	βούλομαι γυμναζόμενος μᾶλλον ὑγιαίνειν ἢ	εἰ	ἥδιον ἐσθίειν καὶ καθεύδειν ἢ
[2]	Καὶ ὃς ἔφη· Τί οὖν	εἰ	καὶ μύρον τις ἡμῖν ἐνέγκαι,
[4]	με ἢ σύ, ὦ Σώκρατες,	εἰ	καὶ πάνυ πολλὰ καὶ σοφὰ
[3]	αὐτῷ, καὶ πολλοὶ ἅμα ἤροντο	εἰ	καὶ σφίσι δηλώσοι αὐτούς. Ο
[8]	θεᾶται. Εξ ὧν οὐδὲν θαυμαστὸν	εἰ	καὶ τὸ ὑπερορᾶν ἐγγίγνεται αὐτῷ
[3]	τινὰ βαναυσικὴν ἢ καλοκἀγαθίαν διδάσκων;	Εἰ	καλοκἀγαθία ἐστὶν ἡ δικαιοσύνη. Νὴ
[2]	ἐν σκιᾷ; ἢ τόδε γελᾶτε,	εἰ	μείζω τοῦ καιροῦ τὴν γαστέρα
[2]	χρηστῶν καὶ χρόνου πολλοῦ δέονται,	εἰ	μέλλουσιν ἡδεῖαί τε καὶ ἐλευθέριοι
[6]	ἐστὶ παροινία; Καὶ ὃς ἀπεκρίνατο·	Εἰ	μὲν ὅ τι ἐστὶν ἐρωτᾷς,
[8]	ἐστι τῆς τοῦ ἐραστοῦ φύσεως.	Εἰ	μὲν οὖν μία ἐστὶν Αφροδίτη
[4]	κάλλει μέγα φρονῶ. Λέγε, ἔφασαν.	Εἰ	μὲν τοίνυν μὴ καλός εἰμι,
[6]	ἔφη, ἢ εἰ ἀφρόντιστος ἐκαλούμην.	Εἰ	μή γε ἐδόκεις τῶν μετεώρων
[4]	τοὺς συγκαθεύδοντας. ὥστε σοί γε	εἰ	μὴ ἐπ᾿ ἄλλῳ ἀλλ᾿ ἐπὶ
[1]	δὲ πάνυ ἀχθόμενος φανερὸς ἦν,	εἰ	μὴ ἕψοιντο, συνηκολούθησαν. Επειτα δὲ
[3]	οἰόμεθα εἶναι· οὐκ αἰσχρὸν οὖν	εἰ	μήδ᾿ ἐπιχειρήσομεν συνόντες ὠφελεῖν τι
[6]	τῶν φθόγγων, ἄλλως τε καὶ	εἰ	μορφάζοις, ὥσπερ ἡ αὐλητρίς, καὶ
[8]	ταῖς μεγίσταις ἂν τιμαῖς περιέπειν;	Εἰ	οὖν βούλει τούτῳ ἀρέσκειν, σκεπτέον
[6]	Καὶ νῦν σύγε λοιδορουμένῳ ἔοικας,	εἰ	πάντ᾿ αὐτοῦ βελτίων φῂς εἶναι.
[4]	αὐτοῦ ἐν τῇ ψυχῇ ὡς	εἰ	πλαστικὸς ἢ ζωγραφικὸς ἦν, οὐδὲν
[3]	Ο μὲν δὴ Ερμογένης ἀνήρετο	εἰ	πολὺ εἴη αὐτῷ ἀργύριον. Ο
[4]	ἅμα εἰσβλέπων ὡς ἐλέγχων αὐτόν,	εἰ	πρὸς μὲν τοὺς ἄλλους δύνασαι
[1]	ἀνδρὼν κεκοσμημένος εἴη μᾶλλον ἢ	εἰ	στρατηγοῖς καὶ ἱππάρχοις καὶ σπουδαρχίαις.
[4]	ἥδιον ἢ ἀκίνδυνος ζῴην. ὥστε	εἰ	σύ, ὦ Καλλία, μέγα φρονεῖς
[3]	τὴν ὑπόσχεσιν. ἔφη γὰρ δήπου,	εἰ	συνδειπνοῖμεν, ἐπιδείξειν τὴν αὑτοῦ σοφίαν.
[2]	ταύτην κέκτημαι, εὖ εἰδὼς ὅτι	εἰ	ταύτην ὑποίσω, ῥᾳδίως τοῖς γε
[2]	ἔχειν ὥστε δοκεῖς ἐμοί, κἂν	εἰ	τοῖς ἀγορανόμοις ἀφισταίης ὥσπερ ἄρτους
[4]	αὐτοῖς. Σὺ δ᾿ ὡς ἔοικας,	εἰ	τοῦτο γένοιτο, νομίζεις ἂν διαφθαρῆναι
[9]	τοῦ Διονύσου μὲν ἐπερωτῶντος αὐτὴν	εἰ	φιλεῖ αὐτόν, τῆς δὲ οὕτως
[8]	ὁμόλογοι γενέσθαι περὶ ὧν λέγω,	εἰ	ὧδε ἐπισκοποῖμεν, τῷ ποτέρως παιδὶ
[8]	αἰδεῖσθαι ἀλλήλους ἀπολείπειν, θαυμαστὰ λέγων,	εἴ	γε οἱ ψόγου τε ἀφροντιστεῖν
[4]	ἂν δουλεύοιμι ἢ ἐλεύθερος εἴην,	εἴ	μου Κλεινίας ἄρχειν ἐθέλοι. Καὶ
[4]	πλούτῳ λογίζομαι εἶναι ἐκεῖνο, ὅτι	εἴ	μού τις καὶ τὰ νῦν
[4]	ὁ πατὴρ παρέδωκέ μοι αὐτόν,	εἴ	τι δυναίμην ὠφελῆσαι. Καὶ μέντοι
[5]	Κριτόβουλος, οὐκ ἀναδύομαι· ἀλλὰ δίδασκε,	εἴ	τι ἔχεις σοφόν, ὡς καλλίων
[4]	ὥστε μηκέτι ἀπόρει, ὦ Σώκρατες,	εἴ	τι τοὐμὸν κάλλος ἀνθρώπους ὠφελήσει.
[4]	γάρ μοι δοκοῦσι πάσχειν ὥσπερ	εἴ	τις πολλὰ ἔχοι καὶ πολλὰ
[4]	νὴ Δία, πάντες εἶπον. Οὐκοῦν	εἴ	τις τοιούτους δύναιτο ἐξεργάζεσθαι ὧν
[7]	σπάνιον τό γε θαυμασίοις ἐντυχεῖν,	εἴ	τις τούτου δεῖται, ἀλλ᾿ ἔξεστιν
[2]	δὲ καὶ ἰσχύος δεῖται. ὥστε	εἴ	τις ὑμῶν γυναῖκα ἔχει, θαρρῶν
[9]	ὁ Διόνυσος, ἐπιχορεύσας ὥσπερ ἂν	εἴ	τις φιλικώτατα ἐκαθέζετο ἐπὶ τῶν
[3]	ἔφη, ὦ Λύκων, ὅτι πλουσιώτατος	εἶ	ἀνθρώπων; Μὰ Δί᾿ ἔφη, τοῦτο
[3]	ὅτι τῷ σῷ κάλλει ἱκανὸς	εἶ	βελτίους ἡμᾶς ποιεῖν; Εἰ δὲ
[5]	τι ἔχεις σοφόν, ὡς καλλίων	εἶ	ἐμοῦ. Μόνον, ἔφη, τὸν λαμπτῆρα
[8]	μέγιστα γάρ σοι ὑπάρχει· εὐπατρίδης	εἶ,	ἱερεὺς θεῶν τῶν ἀπ᾿ Ερεχθέως,
[6]	Αντισθένης εἶπε· Σὺ μέντοι δεινὸς	εἶ,	ὦ Φίλιππε, εἰκάζειν· οὐ δοκεῖ
[8]	θνητῶν οὐσῶν μορφῆς ἠράσθη, συγγενόμενος	εἴα	αὐτὰς θνητὰς εἶναι· ὅσων δὲ
[8]	δοκεῖ μοι ὁ μὲν τῷ	εἴδει	τὸν νοῦν προσέχων μεμισθωμένῳ χῶρον
[8]	οἶμαι καὶ αὐτὸν τὸν τῷ	εἴδει	τοῦ ἐρωμένου χρώμενον μᾶλλον ἂν
[8]	μισεῖν δύναιτ᾿ ἂν ὑφ᾿ οὗ	εἰδείη	καλός τε καὶ ἀγαθὸς νομιζόμενος;
[8]	ἄξιον εἶναι καὶ θεοῖς χάριν	εἰδέναι	ὅτι σοι Αὐτολύκου ἔρωτα ἐνέβαλον.
[4]	βάρβαροι τοὺς θεοὺς ἡγοῦνται πάντα	εἰδέναι	τά τε ὄντα καὶ τὰ
[4]	Μάλιστα. Πῶς; Οτι διὰ τὸ	εἰδέναι	ὡς ἔστιν ὅτου πριάμενοι τὰ
[2]	ὠρχήσατο. Καὶ ὁ Σωκράτης εἶπεν·	Εἴδετ᾿	ἔφη, ὡς καλὸς {ὁ} παῖς
[8]	τῶν παιδικῶν ὃς μὲν ἂν	εἰδῇ	ὅτι ὁ τοῦ εἴδους ἐπαρκῶν
[4]	ἀπ᾿ αὐτοῦ· νῦν δὲ ἤδη	εἶδον	αὐτὸν καὶ σκαρδαμύξαντα. Καίτοι νὴ
[4]	αὐτὸν δέ σε, ἔφη, ἐγὼ	εἶδον	ναὶ μὰ τὸν Απόλλω, ὅτε
[4]	ἄξιον, ἔφη, ὁπότε γε πάντες	εἰδότες	ὅτι γελωτοποιός εἰμι, ὅταν μέν
[4]	Οὗτοι τοίνυν οἱ πάντα μὲν	εἰδότες	πάντα δὲ δυνάμενοι θεοὶ οὕτω
[8]	ἂν εἰδῇ ὅτι ὁ τοῦ	εἴδους	ἐπαρκῶν ἄρξει τοῦ ἐραστοῦ, εἰκὸς
[5]	τὰς ψήφους, ἵνα ὡς τάχιστα	εἰδῶ	ὅ τι με χρὴ παθεῖν
[4]	οἶσθα ὅτι οὕτω σαφὲς ἔχω	εἴδωλον	αὐτοῦ ἐν τῇ ψυχῇ ὡς
[4]	ὑπέλαβε· Τί δῆτα οὕτως ὅμοιον	εἴδωλον	ἔχων πράγματά μοι παρέχεις ἄγεις
[4]	οὐδὲν ἂν ἧττον ἐκ τοῦ	εἰδώλου	ἢ πρὸς αὐτὸν ὁρῶν ὅμοιον
[4]	εὐφραίνειν δύναται, ἡ δὲ τοῦ	εἰδώλου	τέρψιν μὲν οὐ παρέχει, πόθον
[4]	ἐρωτῶ, μὴ ὀκνεῖτε ἀποκρίνεσθαι, ἵνα	εἰδῶμεν	ὅσα ἂν συνομολογῶμεν. Καὶ ὑμῖν
[8]	αὖ λέγει σοφὰ φρεσὶ βουλεύματα	εἰδώς.	Εξ οὖν συναμφοτέρων τούτων οὐχ
[2]	καὶ ὁμιλεῖν ταύτην κέκτημαι, εὖ	εἰδὼς	ὅτι εἰ ταύτην ὑποίσω, ῥᾳδίως
[4]	δὲ καὶ τοὺς συκοφάντας ἐθεράπευον,	εἰδὼς	ὅτι παθεῖν μᾶλλον κακῶς ἱκανὸς
[4]	ἂν διαπράξαιτο. Εγὼ γοῦν καίπερ	εἰδὼς	ὅτι χρήματα ἡδὺ κτῆμα ἥδιον
[8]	ἐλευθεροῦν, σκεπτέον δὲ ποῖά ποτε	εἰδὼς	Περικλῆς κράτιστος ἐδόκει τῇ πατρίδι
[8]	ἄλλοθί που πυκινὰ φρεσὶ μήδεα	εἰδώς.	Τοῦτο δ᾿ αὖ λέγει σοφὰ
[4]	μὲν ἀφθονίαν, φρενῶν δὲ ἀφορίαν.	Εἶεν,	ἔφη ὁ Καλλίας· σὺ δὲ
[5]	τοὺς ὀφθαλμοὺς ἄριστα πεφυκότας ἔχει.	Εἶεν,	ἔφη, τῶν δὲ ῥινῶν ποτέρα
[8]	δὲ ἐπήγετο ὡς ταῦτα ἐγνωκότες	εἶεν	καὶ Θηβαῖοι καὶ Ηλεῖοι· συγκαθεύδοντας
[4]	συγγένειαν καὶ οὐδέποτέ μου ἀπολείπονται.	Εἶεν·	σὺ δὲ δή, ἔφη ὁ
[4]	τὸν Αγαμέμνονα ὡς βασιλεύς τε	εἴη	ἀγαθὸς κρατερός τ᾿ αἰχμητής; Καὶ
[3]	δὴ Ερμογένης ἀνήρετο εἰ πολὺ	εἴη	αὐτῷ ἀργύριον. Ο δὲ ἀπώμοσε
[2]	τις ὡς οὐδὲ διδακτὸν τοῦτο	εἴη,	ἕτερος δέ τις ὡς εἴπερ
[4]	μὲν οὖν. Αμείνων δ᾿ ἂν	εἴη,	ἔφη, ὁ ἑνὶ δυνάμενος ἀρεστοὺς
[4]	ὁ Σωκράτης· Οὐκοῦν λοιπὸν ἂν	εἴη	ἡμῖν ἃ ἕκαστος ὑπέσχετο ἀποδεικνύναι
[1]	τῷ ὑπακούσαντι εἰσαγγεῖλαι ὅστις τε	εἴη	καὶ δι᾿ ὅ τι κατάγεσθαι
[3]	ἱκανὴ γένοιτο ἐγκονίσασθαι. Ακουστέον ἂν	εἴη	καὶ σοῦ. Τί γὰρ σύ,
[1]	ὥσπερ ὑμῖν ὁ ἀνδρὼν κεκοσμημένος	εἴη	μᾶλλον ἢ εἰ στρατηγοῖς καὶ
[4]	παντελῶς ἂν ἤδη ἀγαθὸς μαστροπὸς	εἴη;	Σαφῶς γε νὴ Δία, πάντες
[2]	εἶπεν· Οὐκοῦν νέοις μὲν ἂν	εἴη	ταῦτα· ἡμᾶς δὲ τοὺς μηκέτι
[4]	δ᾿ ἂν δουλεύοιμι ἢ ἐλεύθερος	εἴην,	εἴ μου Κλεινίας ἄρχειν ἐθέλοι.
[4]	ὅτι παθεῖν μᾶλλον κακῶς ἱκανὸς	εἴην	ἢ ποιῆσαι ἐκείνους. Καὶ γὰρ
[4]	ἐν τοῖς σατυρικοῖς αἴσχιστος ἂν	εἴην.	{ὁ δὲ Σωκράτης καὶ ἐτύγχανε
[5]	ὀφθαλμοὶ καλλίονες ἂν τῶν σῶν	εἴησαν.	Πῶς δή; Οτι οἱ μὲν
[6]	Αλλὰ μηδενί; Μηδενὶ μηδὲ τούτων	εἴκαζε.	Αλλ᾿ οὐ μέντοι γε σιωπῶν
[6]	ὁ Σωκράτης, σὺ αὐτὸν μὴ	εἴκαζε,	ἵνα μὴ καὶ σὺ λοιδορουμένῳ
[7]	τῶν ἄλλων οἱ μὲν ἐκέλευον	εἰκάζειν,	οἱ δὲ ἐκώλυον. Θορύβου δὲ
[6]	μέντοι δεινὸς εἶ, ὦ Φίλιππε,	εἰκάζειν·	οὐ δοκεῖ σοι ὁ ἀνὴρ
[6]	μᾶλλον ἢ λοιδορουμένῳ δικαίως ἂν	εἰκάζοι	μέ τις. Καὶ νῦν σύγε
[6]	πᾶσι καλοῖς καὶ τοῖς βελτίστοις	εἰκάζω	αὐτόν, ἐπαινοῦντι μᾶλλον ἢ λοιδορουμένῳ
[6]	φῂς εἶναι. Αλλὰ βούλει πονηροτέροις	εἰκάζω	αὐτόν; Μηδὲ πονηροτέροις. Αλλὰ μηδενί;
[8]	τῇ δὲ Οὐρανίᾳ ἁγνότεραι, οἶδα.	Εἰκάσαις	δ᾿ ἂν καὶ τοὺς ἔρωτας
[8]	εἴδους ἐπαρκῶν ἄρξει τοῦ ἐραστοῦ,	εἰκὸς	αὐτὸν τἆλλα ῥᾳδιουργεῖν· ὃς δ᾿
[4]	μὴν καὶ πολὺ δικαιοτέρους γε	εἰκὸς	εἶναι τοὺς εὐτέλειαν μᾶλλον ἢ
[8]	κατῆρχεν. Αρ᾿ ἔφη, ὦ ἄνδρες,	εἰκὸς	ἡμᾶς παρόντος δαίμονος μεγάλου καὶ
[1]	τὸν Σωκράτην πρῶτον μέν, ὥσπερ	εἰκὸς	ἦν, ἐπαινοῦντες τὴν κλῆσιν οὐχ
[8]	οὐδὲν ἐπιδεῖται λόγου· ὅτι δὲ	εἰκὸς	καὶ ὑπὸ τῶν παιδικῶν τὸν
[1]	ἐκαθέζετο, οἱ δ᾿ ἄλλοι, ὥσπερ	εἰκός,	κατεκλίθησαν. Εὐθὺς μὲν οὖν ἐννοήσας
[8]	ὁ δὲ τοῦ σώματος ὀρεγόμενος	εἰκότως	ἂν ὥσπερ πτωχὸς περιέποιτο. Αεὶ
[2]	αύτῷ κράτιστος εἴναι παιδοτρίβης, τοῦτον	εἷλετο,	νῦν δ᾿ αὖ, ἐαν βούληται
[3]	ἀντὶ τοῦ υἱοῦ; Επ᾿ αὐτοφώρῳ	εἴλημμαι,	ἔφη, πλουσιώτατος, ὡς ἔοικεν, ἀνθρώπων
[1]	Φίλιππε; ἀλλ᾿ ἢ ὀδύνη σε	εἴληφε;	Καὶ ὃς ἀναστενάξας εἶπε· Ναὶ
[1]	τοῦ Αὐτολύκου τὸ κάλλος πάντων	εἷλκε	τὰς ὄψεις πρὸς αὐτόν· ἔπειτα
[4]	πρὸς πᾶσαν ἀρετὴν δικαιότερος σοῦ	εἰμι	ἄγων ἀνθρώπους. Διὰ γὰρ τὸ
[1]	ἦν εἶπεν· ὅτι μὲν γελωτοποιός	εἰμι	ἴστε πάντες· ἥκω δὲ προθύμως
[4]	ὁδῶν ἐξίστανται οἱ πλούσιοι. Καὶ	εἰμὶ	νῦν μὲν τυράννῳ ἐοικώς, τότε
[4]	γε πάντες εἰδότες ὅτι γελωτοποιός	εἰμι,	ὅταν μέν τι ἀγαθὸν ἔχωσι,
[5]	λογίζῃ, ὡς ἐγὼ σοῦ καλλίων	εἰμί,	ὅτι καὶ Ναΐδες θεοὶ οὖσαι
[4]	ὑμᾶς ἄνδρας νομίζω. Εἰ δ᾿	εἰμί	τε τῷ ὄντι καλὸς καὶ
[4]	Εἰ μὲν τοίνυν μὴ καλός	εἰμι,	ὡς οἴομαι, ὑμεῖς ἂν δικαίως
[2]	σκεψάμενος, {ὄς ἔδοξεν αύτῷ κράτιστος	εἴναι	παιδοτρίβης, τοῦτον εἷλετο, νῦν δ᾿
[8]	κράτιστος ἐδόκει τῇ πατρίδι σύμβουλος	εἶναι,	ἀθρητέον δὲ καὶ πῶς ποτε
[4]	γὰρ καλὸς κἀγαθὸς δοκεῖ μοι	εἶναι.	Αἰσχύλον δὲ τὸν Φλειάσιον πρὸς
[1]	θεῶν του κατεχόμενοι ἀξιοθέατοι δοκοῦσιν	εἶναι·	ἀλλ᾿ οἱ μὲν ἐξ ἄλλων
[6]	εἰ πάντ᾿ αὐτοῦ βελτίων φῂς	εἶναι.	Αλλὰ βούλει πονηροτέροις εἰκάζω αὐτόν;
[1]	τὰ μετὰ σπουδῆς πραττόμενα ἀξιομνημόνευτα	εἶναι,	ἀλλὰ καὶ τὰ ἐν ταῖς
[1]	ἂν φύσει βασιλικόν τι κάλλος	εἶναι,	ἄλλως τε καὶ ἂν μετ᾿
[5]	ὅμοια ὄντα ἀλλήλοις πάντα καλὰ	εἶναι;	Αν νὴ Δί᾿ ἔφη, πρὸς
[3]	φρονῶ. Ανθρώπους γὰρ οἶμαι ἱκανὸς	εἶναι	βελτίους ποιεῖν. Καὶ ὁ Αντισθένης
[2]	ὃς ἂν δοκῇ αὐτῷ ἱκανώτατος	εἶναι	εἰς {τὸ} ταῦτα ἐπιτηδεῦσαι, τούτῳ
[9]	γε κἀγαθὸς δοκεῖς μοι ἄνθρωπος	εἶναι.	Εκ δὲ τούτου πρῶτον μὲν
[4]	ἐν τῷ ἐμῷ πλούτῳ λογίζομαι	εἶναι	ἐκεῖνο, ὅτι εἴ μού τις
[4]	ἴσως καὶ φιλοχρηματώτερός τισι δοκῶ	εἶναι.	ἔνθα δὴ ἀνεγέλασαν ἅπαντες, νομίζοντες
[5]	ἀνθρώπῳ μόνον νομίζεις τὸ καλὸν	εἶναι	ἢ καὶ ἐν ἄλλῳ τινί;
[4]	ἄλλων ἁπάντων μᾶλλον δεξαίμην ἂν	εἶναι	ἢ Κλεινίου ἑνὸς ὄντος· ἄχθομαι
[3]	καὶ φίλοις καὶ πόλει δοκεῖ	εἶναι,	ἡ δὲ δικαιοσύνη οὐδὲ καθ᾿
[4]	ἔφη, ὑμῖν δοκεῖ μαστροποῦ ἔργον	εἶναι	ἣν ἂν ἢ ὃν ἂν
[4]	τόδε μέν, ἔφη, ὁμολογεῖται, κρεῖττον	εἶναι	θαρρεῖν ἢ φοβεῖσθαι καὶ ἐλεύθερον
[4]	ἀεὶ ὀμνύοντες καλόν μέ φατε	εἶναι.	Κἀγὼ μέντοι πιστεύω. Καλοὺς γὰρ
[8]	ψυχῆς φιλία διὰ τὸ ἁγνὴ	εἶναι	καὶ ἀκορεστοτέρα ἐστίν, οὐ μέντοι,
[8]	πατέρων τε ὀνομαστῶν ἀμφοτέρους ὑμᾶς	εἶναι	καὶ αὐτοὺς ἐπιφανεῖς. Αεὶ μὲν
[8]	ὦ Καλλία, δοκεῖ μοι ἄξιον	εἶναι	καὶ θεοῖς χάριν εἰδέναι ὅτι
[3]	δῆλον ὅτι ἐπὶ τῷ νικηφόρος	εἶναι.	Καὶ ὁ Αὐτόλυκος ἀνερυθριάσας εἶπε·
[4]	συνάγειν, καὶ πολλοῦ ἂν ἄξιος	εἶναι	καὶ πόλεσι καὶ φίλοις καὶ
[8]	ὅντιν᾿ ἡγοῖτο εἰς ταῦτα συνεργὸν	εἶναι	κράτιστον, τοῦτον ταῖς μεγίσταις ἂν
[5]	ἐκ πλαγίου διὰ τὸ ἐπιπόλαιοι	εἶναι.	Λέγεις σύ, ἔφη, καρκίνον εὐοφθαλμότατον
[4]	θαρρεῖν ἢ φοβεῖσθαι καὶ ἐλεύθερον	εἶναι	μᾶλλον ἢ δουλεύειν καὶ θεραπεύεσθαι
[8]	καὶ παιδεύεις αὐτὸν οἷόνπερ χρὴ	εἶναι.	Νὴ Δί᾿ ἔφη, ὅπως δὲ
[4]	βασιλέως ἀρχὴν ἀντὶ τοῦ καλὸς	εἶναι.	Νῦν γὰρ ἐγὼ Κλεινίαν ἥδιον
[7]	σὺ λέγεις, τῷ ὄντι φροντιστὴς	εἶναι·	νῦν γοῦν σκοπῶ ὅπως ἂν
[4]	σε ποιεῖν ἀγαθὸν νομίζω προαγωγὸν	εἶναι.	Ο γὰρ οἷός τε ὢν
[1]	τί ἐκείνῳ δόξειε τὸ σκῶμμα	εἶναι.	Ο δὲ στὰς ἐπὶ τῷ
[1]	μηδὲν καὶ διὰ τὸ ἀνάριστον	εἶναι.	Ο οὖν Καλλίας ἀκούσας ταῦτα
[7]	καὶ τὸ συμπόσιον πολὺ ἐπιχαριτώτερον	εἶναι.	Ο οὖν Συρακόσιος, Αλλὰ ναὶ
[7]	εἰς μαχαίρας κυβιστᾶν κινδύνου ἐπίδειγμα	εἶναι,	ὃ συμποσίῳ οὐδὲν προσήκει. Καὶ
[6]	γε ἐδόκεις τῶν μετεώρων φροντιστὴς	εἶναι.	Οἶσθα οὖν, ἔφη ὁ Σωκράτης,
[4]	πρὸς τὸν ἐμοὶ δοκοῦντα καλὸν	εἶναι,	ὄμνυμι πάντας θεοὺς μὴ ἑλέσθαι
[8]	ἠράσθη, συγγενόμενος εἴα αὐτὰς θνητὰς	εἶναι·	ὅσων δὲ ψυχαῖς ἀγαθαῖς ἀγασθείη,
[3]	οἶδ᾿ ὅτι πολὺ βελτίονες οἰόμεθα	εἶναι·	οὐκ αἰσχρὸν οὖν εἰ μήδ᾿
[4]	μέντοι, ἔφη, μοι δοκεῖ Αντισθένης	εἶναι	οὗτος. Καὶ ὁ Αντισθένης, Εμοί,
[4]	χιτῶνες οἱ τοῖχοί μοι δοκοῦσιν	εἶναι,	πάνυ δὲ παχεῖαι ἐφεστρίδες οἱ
[8]	γὰρ Ζεὺς ὁ αὐτὸς δοκῶν	εἶναι	πολλὰς ἐπωνυμίας ἔχει· ὅτι γε
[8]	Λακεδαιμόνιοι ἀσκοῦντες κράτιστοι δοκοῦσιν ἡγεμόνες	εἶναι·	προξενεῖς δὲ καὶ κατάγονται ἀεὶ
[1]	ἥκω δὲ προθύμως νομίσας γελοιότερον	εἶναι	τὸ ἄκλητον ἢ τὸ κεκλημένον
[5]	ἀργύριον, ὦ Κριτόβουλε, τῷ Καλλίου	εἶναι.	Τὸ μὲν γὰρ τούτου δικαιοτέρους
[4]	μοι δοκεῖ ἔνια αὐτῶν ἡδίω	εἶναι	τοῦ συμφέροντος. Πλείστου δ᾿ ἄξιον
[4]	καὶ πολὺ δικαιοτέρους γε εἰκὸς	εἶναι	τοὺς εὐτέλειαν μᾶλλον ἢ πολυχρηματίαν
[4]	τὸ τοῖς σώμασι συμψαύειν ὁμώνυμον	εἶναι	τῷ ταῖς ψυχαῖς φιλεῖσθαι ἐντιμότερόν
[5]	Λέγεις σύ, ἔφη, καρκίνον εὐοφθαλμότατον	εἶναι	τῶν ζῴων; Πάντως δήπου, ἔφη·
[8]	ἐν τῇ ἑορτῇ ἱεροπρεπέστατος δοκεῖς	εἶναι	τῶν μένων, καὶ σῶμα ἀξιοπρεπέστατον
[1]	καὶ φοβερώτερον φθέγγεσθαι καὶ σφοδρότεροι	εἶναι	φέρονται, οἱ δ᾿ ὑπὸ τοῦ
[4]	οὗ ἕνεκα ἀφεκτέον ἐγώ φημι	εἶναι	φιλημάτων {τῶν} ὡραίων τῷ σωφρονεῖν
[4]	ὅτι ἀγαθόν σε ἔφην προαγωγὸν	εἶναι,	ὠργίσθης. Αλλὰ μὰ Δί᾿ ἔφη,
[4]	μὲν γὰρ δὴ ὄντως ἔοικεν	εἶναι,	ὡς κρόμμυόν γε οὐ μόνον
[4]	ταῦτα οὕτως ἡδέα μοι δοκεῖ	εἶναι	ὡς μᾶλλον μὲν ἥδεσθαι ποιῶν
[4]	τὸν δεξιὸν ἵππον κένσαι ὁμοκλήσαντ᾿	εἶξαί	τέ οἱ ἡνία χερσί. Καὶ
[4]	οὖν, ἔφασαν. ὡς δ᾿ ἅπαξ	εἶπαν	Πάνυ μὲν οὖν, τοῦτο πάντες
[3]	τι ἢ εὐφραίνειν ἀλλήλους; Εντεῦθεν	εἶπαν	πολλοί· Σὺ τοίνυν ἡμῖν ἐξηγοῦ
[4]	ἐστι μέγα φρονεῖν ἐφ᾿ ᾗ	εἶπας	οὕτως ἀδόξῳ οὔσῃ τέχνῃ; Καὶ
[6]	Ταῦτα μέν, ἔφη, ἔα· ἀλλ᾿	εἰπέ	μοι πόσους ψύλλα πόδας ἐμοῦ
[4]	ὑμῖν αὐτίκα μάλ᾿ ἔξεστι πειρᾶσθαι.	Εἶπε	γάρ που Ομηρος· Επὶ δὲ
[3]	εἶναι. Καὶ ὁ Αὐτόλυκος ἀνερυθριάσας	εἶπε·	Μὰ Δί᾿ οὐκ ἔγωγε. Επεὶ
[8]	Σωκράτης ἐπισκώψας ὡς δὴ θρυπτόμενος	εἶπε·	Μὴ νῦν μοι ἐν τῷ
[1]	σε εἴληφε; Καὶ ὃς ἀναστενάξας	εἶπε·	Ναὶ μὰ Δί᾿ ἔφη, ὦ
[4]	ἄκοντες γελάσωσι; Καὶ ὁ Νικήρατος	εἶπε·	Νὴ Δία, σὺ τοίνυν δικαίως
[8]	κἀγαθῷ ἐραστῇ. Καὶ ὁ Ερμογένης	εἶπε·	Νὴ τὴν Ηραν, ἔφη, ὦ
[9]	ὁ πατὴρ αὐτῷ συνεξιὼν ἐπιστραφεὶς	εἶπε·	Νὴ τὴν Ηραν, ὦ Σώκρατες,
[3]	βελτίους ποιεῖν. Καὶ ὁ Αντισθένης	εἶπε·	Πότερον τέχνην τινὰ βαναυσικὴν ἢ
[2]	καὶ ὁ μέν τις αὐτῶν	εἶπε·	Ποῦ οὖν εὑρήσει τούτου διδάσκαλον;
[6]	φασι γεωμετρεῖν. Καὶ ὁ Αντισθένης	εἶπε·	Σὺ μέντοι δεινὸς εἶ, ὦ
[2]	κεφαλήν. Επειδὴ δὲ ἀπειρήκει, κατακλινόμενος	εἶπε·	Τεκμήριον, ὦ ἄνδρες, ὅτι καλῶς
[4]	ὄντα εἰρηκέναι αὐτόν. Εκ τούτου	εἶπέ	τις· Σὸν ἔργον, ὦ Ερμόγενες,
[6]	τὸ αὔλημα; Καὶ ὁ Αντισθένης	εἶπε·	Τῷ μὲν ἐλεγχομένῳ οἶμαι ἄν,
[1]	ὁ γελωτοποιὸς κρούσας τὴν θύραν	εἶπε	τῷ ὑπακούσαντι εἰσαγγεῖλαι ὅστις τε
[2]	ἐπιδείξαντι τῇ πόλει τὴν ὀρχηστρίδα	εἰπεῖν,	ἐὰν διδῶσιν αὐτῷ Αθηναῖοι χρήματα,
[3]	ὅλην καὶ Οδύσσειαν ἀπὸ στόματος	εἰπεῖν.	Εκεῖνο δ᾿ ἔφη ὁ Αντισθένης,
[8]	τε γὰρ οὐκ ἔχω χρόνον	εἰπεῖν	ἐν ᾧ οὐκ ἐρῶν τινος
[6]	Εχοις ἄν, ἔφη, ὦ Ερμόγενες,	εἰπεῖν	ἡμῖν τί ἐστὶ παροινία; Καὶ
[3]	ἔχει, τότε κἀγὼ οὐ φθονήσω	εἰπεῖν	τὴν τέχνην δι᾿ ἧς τοῦτο
[4]	δή, ὦ Σώκρατες, τί ἔχεις	εἰπεῖν	ὡς ἄξιόν σοί ἐστι μέγα
[1]	καὶ σπουδαρχίαις. Καὶ ὁ Σωκράτης	εἶπεν·	Αεὶ σὺ ἐπισκώπτεις ἡμᾶς καταφρονῶν,
[2]	ἐόντα νόον. Καὶ ὁ Λύκων	εἶπεν·	Ακούεις ταῦτα, ὦ υἵε; Ναὶ
[4]	δὲ ἐμποιεῖ. Καὶ ὁ Ερμογένης	εἶπεν·	Αλλ᾿ ἐγώ, ὦ Σώκρατες, οὐδὲ
[3]	ἅπαντες· ὁ δὲ Χαρμίδης καὶ	εἶπεν·	Αλλ᾿ ἐμοὶ μὲν δοκεῖ, ὦ
[1]	Ο οὖν Καλλίας ἀκούσας ταῦτα	εἶπεν·	Αλλὰ μέντοι, ὦ ἄνδρες, αἰσχρὸν
[2]	γελῶντες. Ο δ᾿ αὖ Σωκράτης	εἶπεν·	Αλλὰ πίνειν μέν, ὦ ἄνδρες,
[4]	σωφρονεῖν δυνησομένῳ. Καὶ ὁ Χαρμίδης	εἶπεν·	Αλλὰ τί δή ποτε, ὦ
[4]	ἀπιστήσας ἐκολάσθην. Καὶ ὁ Σωκράτης	εἶπεν·	Αλλὰ τούτων μὲν οὐδὲν ἄπιστον.
[2]	ξίφη ἵεται. Καὶ ὁ Αντισθένης	εἶπεν·	Αρ᾿ οὖν καὶ τῷδε τῷ
[7]	ὄντος ὁ Σωκράτης αὖ πάλιν	εἶπεν·	Αρα ἐπειδὴ πάντες ἐπιθυμοῦμεν λέγειν,
[6]	ἡδομέ νους, φθονῶν τῷ Σωκράτει	εἶπεν·	Αρα σύ, ὦ Σώκρατες, ὁ
[2]	παῖς ὠρχήσατο. Καὶ ὁ Σωκράτης	εἶπεν·	Εἴδετ᾿ ἔφη, ὡς καλὸς {ὁ}
[1]	προσῆλθε τοῖς ἀμφὶ Σωκράτην, καὶ	εἶπεν·	Εἰς καλόν γε ὑμῖν συντετύχηκα·
[8]	ἐρᾷς; Ναὶ μὰ τοὺς θεούς,	εἶπεν	ἐκεῖνος, καὶ σφόδρα γε σοῦ.
[2]	δέχεσθαι αὐτούς. Καὶ ὁ Σωκράτης	εἶπεν·	Εν πολλοῖς μέν, ὦ ἄνδρες,
[2]	ἡσυχίαν ἔχῃ; Καὶ ὁ Χαρμίδης	εἶπεν·	Επαινοῦντι ἔοικας τὸν ὀρχηστοδιδάσκαλον. Ναὶ
[3]	ἀνασπάσας τὸ πρόσωπον, Επὶ μαστροπείᾳ,	εἶπεν.	Επεὶ δὲ ἐγέλασαν ἐπ᾿ αὐτῷ,
[3]	μήν, ὦ Αὐτόλυκε; ὁ δ᾿	εἶπεν·	Επὶ τῷ πατρί, καὶ ἅμα
[3]	φαῦλος φανοῦμαι. Τί γὰρ σύ,	εἶπεν,	ἐπὶ τίνι μέγα φρονεῖς, ὦ
[4]	διατελεῖ. Οὗτος μὲν οὖν οὕτως	εἶπεν.	Ο δὲ Καλλίας, Νὴ τὴν
[3]	ἐπιστήμῃ μέγα φρονεῖς. Καὶ ὃς	εἶπεν·	Ο πατὴρ ὁ ἐπιμελούμενος ὅπως
[2]	ἐδόκουν μάλα ἀμφότεροι ἱκανῶς εὐφραίνειν,	εἶπεν	ὁ Σωκράτης· Νὴ Δί᾿ ὦ
[3]	ἐγείρειν. Εκ τούτου δὲ πάλιν	εἶπεν	ὁ Σωκράτης· Οὗτοι μὲν δή,
[7]	οὗ ἔμελλε θαυματουργήσειν. ἔνθα δὴ	εἶπεν	ὁ Σωκράτης· Ω Συρακόσιε, κινδυνεύω
[4]	ἀδόξῳ οὔσῃ τέχνῃ; Καὶ ὃς	εἶπεν·	Ομολογησώμεθα πρῶτον ποῖά ἐστιν ἔργα
[1]	ἀνδρῶνι ἔνθα τὸ δεῖπνον ἦν	εἶπεν·	ὅτι μὲν γελωτοποιός εἰμι ἴστε
[3]	σφίσι δηλώσοι αὐτούς. Ο δὲ	εἶπεν	ὅτι οὐ φθονήσει. ~Εκ τούτου
[4]	οὐκ ἂν ἐπιτρέψαις; Καὶ ὃς	εἶπεν·	Οὐ γὰρ παύσῃ σὺ Κλεινίου
[2]	ἐλευθέριοι ἔσεσθαι. Καὶ ὁ Λύκων	εἶπεν·	Οὐκοῦν νέοις μὲν ἂν εἴη
[8]	Καλλίας δὲ παρορῶν εἰς ἐκεῖνον	εἶπεν·	Οὐκοῦν σύ με, ὦ Σώκρατες,
[2]	ὁ Σωκράτης καλέσας τὸν Αντισθένην	εἶπεν·	Οὔτοι τούς γε θεωμένους τάδε
[9]	ἔπειτα δὲ ὁ Συρακόσιος εἰσελθὼν	εἶπεν·	Ω ἄνδρες, Αριάδνη εἴσεισιν εἰς
[4]	γὰρ πιεῖσθε. Καὶ ὁ Χαρμίδης	εἶπεν·	Ω ἄνδρες, ὁ Νικήρατος κρομμύων
[2]	ἂν γενέσθαι. Καὶ ὁ Καλλίας	εἶπεν·	Ω Σώκρατες, ἐμὲ μὲν παρακάλει,
[6]	καὶ σὺ λοιδορουμένῳ ἐοίκῃς. Αλλ᾿	εἴπερ	γε τοῖς πᾶσι καλοῖς καὶ
[5]	μέν, ἔφη, οἶμαι τὴν ἐμήν,	εἴπερ	γε τοῦ ὀσφραίνεσθαι ἕνεκεν ἐποίησαν
[2]	εἴη, ἕτερος δέ τις ὡς	εἴπερ	τι καὶ ἄλλο καὶ τοῦτο
[3]	Επειδὰν τοίνυν καὶ ὑμῶν ἕκαστος	εἴπῃ	ὅ τι ὠφέλιμον ἔχει, τότε
[6]	οἶδα· τὸ μέντοι μοι δοκοῦν	εἴποιμ᾿	ἄν. Αλλ᾿ ὃ δοκεῖ, τοῦτ᾿
[4]	μέντοι ἐσχίσθησαν, καὶ οἱ μὲν	εἶπον	Δῆλον ὅτι ὅστις πλείστοις, οἱ
[4]	Σαφῶς γε νὴ Δία, πάντες	εἶπον.	Οὐκοῦν εἴ τις τοιούτους δύναιτο
[2]	καὶ ἐγὼ ἐν Γοργιείοις ῥήμασιν	εἴπω,	οὕτως οὐ βιαζόμενοι μεθύειν ὑπὸ
[7]	ἅμα ᾄσαιμεν; Καὶ εὐθὺς τοῦτ᾿	εἰπὼν	ἦρχεν ᾠδῆς. Επεὶ δ᾿ ᾖσεν,
[4]	Πάνυ μὲν οὖν. Ο δ᾿	εἰπὼν	ὅτι καὶ τοῦτο ὁμολογεῖται ἔφη·
[5]	ὧν ἕνεκα ἕκαστα κτώμεθα εὖ	εἰργασμένα	ᾖ ἢ εὖ πεφυκότα πρὸς
[4]	μοι σύνοισθα, ὦ Σώκρατες, τοιοῦτον	εἰργασμένῳ;	Οἶδα μέν, ἔφη, σε Καλλίαν
[8]	σπεύδει πράττειν παρὰ τῶν παιδικῶν,	εἴργει	μάλιστα τοὺς οἰκείους ἀπὸ τούτων;
[8]	ἀπολογούμενος ὑπὲρ τῶν ἀκρασίᾳ ἐγκαλινδουμένων	εἴρηκεν	ὡς καὶ στράτευμα ἀλκιμώτατον ἂν
[4]	ἀνεγέλασαν ἅπαντες, νομίζοντες τὰ ὄντα	εἰρηκέναι	αὐτόν. Εκ τούτου εἶπέ τις·
[2]	οὐκ ἄπο τοῦ σκοποῦ ἔδοξεν	εἰρῆσθαι.	Μετὰ δὲ τοῦτο κύκλος εἰσηνέχθη
[4]	ἔφη, ὡς ἐν ἡμῖν αὐτοῖς	εἰρῆσθαι,	οὗτος καὶ πεφιληκέναι τὸν Κλεινίαν·
[5]	ἔφη, τὸν λαμπτῆρα ἐγγὺς προσενεγκάτω.	Εἰς	ἀνάκρισιν τοίνυν σε, ἔφη, πρῶτον
[2]	Τοῦτο μὲν ἐπειδὴ ἀμφίλογόν ἐστιν,	εἰς	αὖθις ἀποθώμεθα· νυνὶ δὲ τὰ
[5]	Οἱ μὲν γὰρ σοὶ μυκτῆρες	εἰς	γῆν ὁρῶσιν, οἱ δὲ ἐμοὶ
[8]	τῆς φιλίας καὶ χρώμενοι αὐτῇ	εἰς	γῆρας διατελοῦσι. Τὸν δὲ ἐκ
[8]	Καὶ ὁ Καλλίας δὲ παρορῶν	εἰς	ἐκεῖνον εἶπεν· Οὐκοῦν σύ με,
[9]	περιβεβληκότας τε ἀλλήλους καὶ ὡς	εἰς	εὐνὴν ἀπιόντας, οἱ μὲν ἄγαμοι
[1]	τοῖς ἀμφὶ Σωκράτην, καὶ εἶπεν·	Εἰς	καλόν γε ὑμῖν συντετύχηκα· ἑστιᾶν
[7]	Δοκεῖ οὖν μοι τὸ μὲν	εἰς	μαχαίρας κυβιστᾶν κινδύνου ἐπίδειγμα εἶναι,
[4]	ἡδυπαθεῖν. Μηδαμῶς, ἔφη, ὦ Σώκρατες.	Εἰς	μὲν γὰρ μάχην ὁρμωμένῳ καλῶς
[3]	ἔφη, ἐὰν καὶ ὑμεῖς ἅπαντες	εἰς	μέσον φέρητε ὅ τι ἕκαστος
[8]	ἀλλὰ ψυχῆς ἕνεκα ὑπὸ Διὸς	εἰς	Ολυμπον ἀνενεχθῆναι. Μαρτυρεῖ δὲ καὶ
[2]	κύκλος εἰσηνέχθη περίμεστος ξιφῶν ὀρθῶν.	Εἰς	οὖν ταῦτα ἡ ὀρχηστρὶς ἐκυβίστα
[9]	γὰρ ὥρα ἦν αὐτῷ) ἐξανίστατο	εἰς	περίπατον· καὶ ὁ Λύκων ὁ
[2]	καίπερ γυνὴ οὖσα οὕτω τολμηρῶς	εἰς	τὰ ξίφη ἵεται. Καὶ ὁ
[2]	Πείσανδρον τὸν δημηγόρον μανθάνοντα κυβιστᾶν	εἰς	τὰς μαχαίρας, ὃς νῦν διὰ
[8]	ὁρῶ τὸν πατέρα αὐτοῦ παραλαμβάνοντα	εἰς	τὰς πρὸς τοῦτον συνουσίας. Οὐδὲν
[8]	οὐκ οἴει αὐτόν, ὅντιν᾿ ἡγοῖτο	εἰς	ταῦτα συνεργὸν εἶναι κράτιστον, τοῦτον
[4]	ἤδη ἀναβαίνει; Οὗτος οὖν συμφοιτῶν	εἰς	ταὐτὸ διδασκαλεῖον ἐκείνῳ τότε ἰσχυρῶς
[7]	γὰρ καὶ ταῦτα μὲν οὐκ	εἰς	ταὐτὸν τῷ οἴνῳ ἐπισπεύδει· εἰ
[1]	ἴσασιν ὅτι ἀρχὴν οὐδὲ νομίζεται	εἰς	τὴν ἐμὴν οἰκίαν δεῖπνον προσφέρεσθαι.
[1]	καὶ τὸν πατέρα αὐτοῦ ἀπῄει	εἰς	τὴν ἐν Πειραιεῖ οἰκίαν· συνείπετο
[2]	τε αὔξεται καὶ θάλλοντα ἀφικνεῖται	εἰς	τὴν καρπογονίαν. Οὕτω δὲ καὶ
[4]	ὁ ἀγαθὸς μαστροπὸς τὰ συμφέροντα	εἰς	τὸ ἀρέσκειν διδάσκοι ἄν; Πάνυ
[4]	Οὐκοῦν ἓν μέν τί ἐστιν	εἰς	τὸ ἀρέσκειν ἐκ τοῦ πρέπουσαν
[4]	ταῖς ψυχαῖς, ἔφη. Κἄπειτα σὺ	εἰς	τὸ βαλάντιον διδοὺς ἀργύριον τὰς
[1]	πρᾳοτέραν ποιοῦνται καὶ τὰ σχήματα	εἰς	τὸ ἐλευθεριώτερον ἄγουσιν. ἃ δὴ
[2]	καμπτομένη τροχοὺς ἐμιμεῖτο, ἐκεῖνος ταὐτὰ	εἰς	τὸ ἔμπροσθεν ἐπικύπτων μιμεῖσθαι τροχοὺς
[2]	ἂν δοκῇ αὐτῷ ἱκανώτατος εἶναι	εἰς	{τὸ} ταῦτα ἐπιτηδεῦσαι, τούτῳ συνέσται.
[8]	ὅμως παρατάττεσθαι ἔφη τὰ παιδικὰ	εἰς	τὸν ἀγῶνα, οὐδὲν τοῦτο σημεῖον
[8]	ἀεὶ σύνοικος ἐμοὶ ἔρως κεντρίζει	εἰς	τὸν ἀντίπαλον ἔρωτα αὐτῷ παρρησιάζεσθαι.
[1]	εἰσίτω οὖν. Καὶ ἅμα ἀπέβλεψεν	εἰς	τὸν Αὐτόλυκον, δῆλον ὅτι ἐπισκοπῶν
[9]	εἶπεν· Ω ἄνδρες, Αριάδνη εἴσεισιν	εἰς	τὸν ἑαυτῆς τε καὶ Διονύσου
[5]	Σὺ δὲ δή, ὦ Κριτόβουλε,	εἰς	τὸν περὶ τοῦ κάλλους ἀγῶνα
[4]	λόγος οὕτως ἐσπουδαιολογήθη. Επειδὴ δὲ	εἰς	τὸν Φίλιππον ἧκον, ἠρώτων αὐτὸν
[2]	γελοιότερον· ὅτι δ᾿ ἡ παῖς	εἰς	τοὔπισθεν καμπτομένη τροχοὺς ἐμιμεῖτο, ἐκεῖνος
[4]	ἐρωτικοῖς ἐλευθεριωτέρους μὲν αὐτοὺς ποιοῦμεν	εἰς	χρήματα, φιλοπονωτέρους δὲ καὶ φιλοκαλωτέρους
[1]	τὴν θύραν εἶπε τῷ ὑπακούσαντι	εἰσαγγεῖλαι	ὅστις τε εἴη καὶ δι᾿
[7]	καλῶς τε λέγεις καὶ ἐγὼ	εἰσάξω	θεάματα ἐφ᾿ οἷς ὑμεῖς εὐφρανεῖσθε.
[4]	γ᾿ ἔφη ὁ Αντισθένης ἅμα	εἰσβλέπων	ὡς ἐλέγχων αὐτόν, εἰ πρὸς
[9]	Διόνυσος ὑποπεπωκὼς παρὰ θεοῖς καὶ	εἴσεισι	πρὸς αὐτήν, ἔπειτα παιξοῦνται πρὸς
[9]	εἰσελθὼν εἶπεν· Ω ἄνδρες, Αριάδνη	εἴσεισιν	εἰς τὸν ἑαυτῆς τε καὶ
[9]	κατετέθη, ἔπειτα δὲ ὁ Συρακόσιος	εἰσελθὼν	εἶπεν· Ω ἄνδρες, Αριάδνη εἴσεισιν
[7]	ἦρχεν ᾠδῆς. Επεὶ δ᾿ ᾖσεν,	εἰσεφέρετο	τῇ ὀρχηστρίδι τροχὸς τῶν κεραμεικῶν,
[2]	εἰρῆσθαι. Μετὰ δὲ τοῦτο κύκλος	εἰσηνέχθη	περίμεστος ξιφῶν ὀρθῶν. Εἰς οὖν
[4]	οὐκ εἰσὶ μέν τινες ἀπεχθανόμενοι,	εἰσὶ	δέ τινες οἳ πρὸς φιλίαν
[4]	λέγειν τε τοὺς φίλους οἵτινές	εἰσι	καὶ ἐπιδεικνύναι ὡς μέγα τε
[8]	ἑκατέρᾳ βωμοί τε καὶ ναοί	εἰσι	καὶ θυσίαι τῇ μὲν Πανδήμῳ
[8]	ὧν Ηρακλῆς μὲν καὶ Διόσκουροί	εἰσι,	λέγονται δὲ καὶ ἄλλοι· καὶ
[4]	οὖν. Τί δέ, λόγοι οὐκ	εἰσὶ	μέν τινες ἀπεχθανόμενοι, εἰσὶ δέ
[4]	οἱ δὲ ἀνδραποδίζονται· τύραννοι δ᾿	εἰσί	τινες οἳ ὅλους μὲν οἴκους
[4]	δυνάμενοι θεοὶ οὕτω μοι φίλοι	εἰσὶν	ὥστε διὰ τὸ ἐπιμελεῖσθαί μου
[1]	ἄνδρες, αἰσχρὸν στέγης γε φθονῆσαι·	εἰσίτω	οὖν. Καὶ ἅμα ἀπέβλεψεν εἰς
[4]	μὴν ὅτε μέν γε πολλὰ	εἶχον,	ἀεί τι ἀπέβαλλον ἢ ὑπὸ
[6]	ἐστι καὶ δικαστὰς καὶ κριτάς.	~Εκ	δὲ τούτου οἱ μὲν τὰ
[9]	κἀγαθὸς δοκεῖς μοι ἄνθρωπος εἶναι.	Εκ	δὲ τούτου πρῶτον μὲν θρόνος
[3]	μὲν δὴ οἰνοχόοι οὕτως ἐποίουν.	~Εκ	δὲ τούτου συνηρμοσμένῃ τῇ λύρᾳ
[4]	δὴ ὁ λόγος ἐνταῦθα ἔληξεν.	Εκ	τούτου δὲ ὁ Νικήρατος, Ακούοιτ᾿
[3]	κοιμίζειν, τὴν δ᾿ ἀφροδίτην ἐγείρειν.	Εκ	τούτου δὲ πάλιν εἶπεν ὁ
[7]	δὴ ἡ παροινία οὕτω κατεσβέσθη.	~Εκ	τούτου δὲ τῶν ἄλλων οἱ
[2]	καὶ τροχούς τινα αὐτῇ προσφέροντα.	Εκ	τούτου δὴ ηὔλει μὲν αὐτῇ
[4]	νομίζοντες τὰ ὄντα εἰρηκέναι αὐτόν.	Εκ	τούτου εἶπέ τις· Σὸν ἔργον,
[4]	δὲ εἶπεν ὅτι οὐ φθονήσει.	~Εκ	τούτου ἔλεξεν ὁ Σωκράτης· Οὐκοῦν
[9]	αὐτήν, ἔπειτα παιξοῦνται πρὸς ἀλλήλους.	Εκ	τούτου πρῶτον μὲν ἡ Αριάδνη
[8]	τρόπους φιλουμένων οὐδὲν χαλεπὸν γεγενημένον,	ἐκ	δὲ τῆς ἀναιδοῦς ὁμιλίας πολλὰ
[1]	πως. Πάντες μὲν οὖν οἱ	ἐκ	θεῶν του κατεχόμενοι ἀξιοθέατοι δοκοῦσιν
[8]	σκοπῶν δ᾿ ἄν τις εὕροι	ἐκ	μὲν τῶν διὰ τοὺς τρόπους
[8]	καὶ στράτευμα ἀλκιμώτατον ἂν γένοιτο	ἐκ	παιδικῶν τε καὶ ἐραστῶν. Τούτους
[8]	Μέγιστον δ᾿ ἀγαθὸν τῷ ὀρεγομένῳ	ἐκ	παιδικῶν φίλον ἀγαθὸν ποιήσασθαι ὅτι
[5]	οἱ δὲ ἐμοὶ καὶ τὸ	ἐκ	πλαγίου διὰ τὸ ἐπιπόλαιοι εἶναι.
[4]	γὰρ ὅταν ἡδυπαθῆσαι βουληθῶ, οὐκ	ἐκ	τῆς ἀγορᾶς τὰ τίμια ὠνοῦμαι
[4]	ἔγγεια οὐ καρποῦμαι καὶ τὰ	ἐκ	τῆς οἰκίας πέπραται, ἡδέως μὲν
[4]	ὠνοῦμαι {πολυτελῆ γὰρ γίγνεται} ἀλλ᾿	ἐκ	τῆς ψυχῆς ταμιεύομαι. Καὶ πολὺ
[4]	ζωγραφικὸς ἦν, οὐδὲν ἂν ἧττον	ἐκ	τοῦ εἰδώλου ἢ πρὸς αὐτὸν
[4]	Πάνυ μὲν οὖν, τοῦτο πάντες	ἐκ	τοῦ λοιποῦ ἀπεκρίναντο. Οὐκοῦν ἀγαθοῦ
[4]	τί ἐστιν εἰς τὸ ἀρέσκειν	ἐκ	τοῦ πρέπουσαν ἔχειν σχέσιν καὶ
[8]	εἰς γῆρας διατελοῦσι. Τὸν δὲ	ἐκ	τοῦ σώματος κρεμάμενον διὰ τί
[9]	συνανέστησε μεθ᾿ ἑαυτοῦ τὴν Αριάδνην,	ἐκ	τούτου δὴ φιλούντων τε καὶ
[2]	λόγχαις ἀντιβλέπειν οὐδὲ συστρατεύεσθαι ἐθέλει.	ἐκ	τούτου ὁ παῖς ὠρχήσατο. Καὶ
[9]	ὡς νύμφη κεκοσμημένη παρῆλθε καὶ	ἐκαθέζετο	ἐπὶ τοῦ θρόνου. Οὔπω δὲ
[9]	ὥσπερ ἂν εἴ τις φιλικώτατα	ἐκαθέζετο	ἐπὶ τῶν γονάτων, καὶ περιλαβὼν
[1]	μὲν οὖν παρὰ τὸν πατέρα	ἐκαθέζετο,	οἱ δ᾿ ἄλλοι, ὥσπερ εἰκός,
[1]	ἵνα δὴ ἐπιτελοίη ὧνπερ ἕνεκα	ἐκαλεῖτο	ἑκάστοτε ἐπὶ τὰ δεῖπνα. ὡς
[6]	κάλλιον, ἔφη, ἢ εἰ ἀφρόντιστος	ἐκαλούμην.	Εἰ μή γε ἐδόκεις τῶν
[1]	Πρόσθεν μὲν γὰρ τούτου ἕνεκα	ἐκαλούμην	ἐπὶ τὰ δεῖπνα, ἵνα εὐφραίνοιντο
[4]	ὡς μᾶλλον μὲν ἥδεσθαι ποιῶν	ἕκαστα	αὐτῶν οὐκ ἂν εὐξαίμην, ἧττον
[5]	πρὸς τὰ ἔργα ὧν ἕνεκα	ἕκαστα	κτώμεθα εὖ εἰργασμένα ᾖ ἢ
[3]	ἀκροώμενόν γε αὐτῶν ὀλίγου ἀν᾿	ἑκάστην	ἡμέραν; Οἶσθά τι οὖν ἔθνος,
[3]	ἀδικίᾳ. Επειδὰν τοίνυν καὶ ὑμῶν	ἕκαστος	εἴπῃ ὅ τι ὠφέλιμον ἔχει,
[3]	εἰς μέσον φέρητε ὅ τι	ἕκαστος	ἐπίστασθε ἀγαθόν. Αλλ᾿ οὐδείς σοι,
[3]	μὴ οὐ λέξειν ὅ τι	ἕκαστος	ἡγεῖται πλείστου ἄξιον ἐπίστασθαι. Εγὼ
[4]	λοιπὸν ἂν εἴη ἡμῖν ἃ	ἕκαστος	ὑπέσχετο ἀποδεικνύναι ὡς πολλοῦ ἄξιά
[1]	δὴ ἐπιτελοίη ὧνπερ ἕνεκα ἐκαλεῖτο	ἑκάστοτε	ἐπὶ τὰ δεῖπνα. ὡς δ᾿
[4]	προειδέναι καὶ ὅ τι ἐξ	ἑκάστου	ἀποβήσεται σημαίνουσί μοι πέμποντες ἀγγέλους
[8]	ἔχει· ὅτι γε μέντοι χωρὶς	ἑκατέρᾳ	βωμοί τε καὶ ναοί εἰσι
[2]	ἐν γῇ φυομένων. καὶ γὰρ	ἐκεῖνα,	ὅταν μὲν ὁ θεὸς αὐτὰ
[3]	καὶ Οδύσσειαν ἀπὸ στόματος εἰπεῖν.	Εκεῖνο	δ᾿ ἔφη ὁ Αντισθένης, λέληθέ
[5]	ὄνων αἴσχιον τὸ στόμα ἔχειν.	Εκεῖνο	δὲ οὐδὲν τεκμήριον λογίζῃ, ὡς
[4]	Αλλὰ τούτων μὲν οὐδὲν ἄπιστον.	Εκεῖνο	μέντοι ἔγωγε ἡδέως ἂν πυθοίμην,
[4]	τῷ ἐμῷ πλούτῳ λογίζομαι εἶναι	ἐκεῖνο,	ὅτι εἴ μού τις καὶ
[1]	τοῖς τετελεσμένοις τούτῳ τῷ θεῷ.	Εκεῖνοι	μὲν οὖν σιωπῇ ἐδείπνουν, ὥσπερ
[8]	οὐδὲν τοῦτο σημεῖον λέγων ὅμοιον.	Εκείνοις	μὲν γὰρ ταῦτα νόμιμα, ἡμῖν
[4]	ἑώρας τοῦτον μὲν φιλοσοφίας ἐρῶντα,	ἐκεῖνον	δὲ χρημάτων δεόμενον· οἶδα δέ
[8]	ὁ Καλλίας δὲ παρορῶν εἰς	ἐκεῖνον	εἶπεν· Οὐκοῦν σύ με, ὦ
[4]	καὶ νυκτὶ καὶ ὕπνῳ ὅτι	ἐκεῖνον	οὐχ ὁρῶ, ἡμέρᾳ δὲ καὶ
[4]	ἐμὲ ἐπαινῶν καὶ ἐμὲ πρὸς	ἐκεῖνον	οὐχ οὕτω διέθηκας ὥστε διὰ
[8]	Ναὶ μὰ τοὺς θεούς, εἶπεν	ἐκεῖνος,	καὶ σφόδρα γε σοῦ. Καὶ
[2]	εἰς τοὔπισθεν καμπτομένη τροχοὺς ἐμιμεῖτο,	ἐκεῖνος	ταὐτὰ εἰς τὸ ἔμπροσθεν ἐπικύπτων
[4]	ἀναπαυοίμην, καὶ κινδυνεύοιμ᾿ ἂν πρὸ	ἐκείνου	ἥδιον ἢ ἀκίνδυνος ζῴην. ὥστε
[1]	ἔπασχέ τι τὴν ψυχὴν ὑπ᾿	ἐκείνου.	Οἱ μέν γε σιωπηρότεροι ἐγίγνοντο,
[4]	κακῶς ἱκανὸς εἴην ἢ ποιῆσαι	ἐκείνους.	Καὶ γὰρ δὴ καὶ προσετάττετο
[2]	πᾶν ἰσόρροπον ποιεῖν; ἢ ἐπ᾿	ἐκείνῳ	γελᾶτε, ὅτι οὐ δεήσει με
[1]	Αὐτόλυκον, δῆλον ὅτι ἐπισκοπῶν τί	ἐκείνῳ	δόξειε τὸ σκῶμμα εἶναι. Ο
[4]	Καὶ γὰρ πονοίην ἂν ῥᾷον	ἐκείνῳ	ἢ ἀναπαυοίμην, καὶ κινδυνεύοιμ᾿ ἂν
[4]	οὖν συμφοιτῶν εἰς ταὐτὸ διδασκαλεῖον	ἐκείνῳ	τότε ἰσχυρῶς προσεκαύθη. ἃ δὴ
[7]	δὲ τῶν ἄλλων οἱ μὲν	ἐκέλευον	εἰκάζειν, οἱ δὲ ἐκώλυον. Θορύβου
[1]	ὡς αὖθις γελασόμενοι καὶ δειπνεῖν	ἐκέλευον,	Κριτόβουλος δὲ καὶ ἐξεκάγχασεν ἐπὶ
[6]	νικητήρια φιλήματα ἀπολαμβάνειν τὸν Κριτόβουλον	ἐκέλευον,	οἱ δὲ τὸν κύριον πείθειν,
[2]	μὲν ηὔλησεν, ὁ δὲ παῖς	ἐκιθάρισε,	καὶ ἐδόκουν μάλα ἀμφότεροι ἱκανῶς
[3]	τῇ λύρᾳ πρὸς τὸν αὐλὸν	ἐκιθάρισεν	ὁ παῖς καὶ ᾖσεν. ἔνθα
[1]	τὰ δεῖπνα. ὡς δ᾿ οὐκ	ἐκίνησε	γέλωτα, τότε μὲν ἀχθεσθεὶς φανερὸς
[1]	μοι λαμπροτέραν φανῆναι εἰ ἀνδράσιν	ἐκκεκαθαρμένοις	τὰς ψυχὰς ὥσπερ ὑμῖν ὁ
[4]	τῇ Αθηνᾷ τοὺς καλοὺς γέροντας	ἐκλέγονται,	ὡς συμπαρομαρτοῦντος πάσῃ ἡλικίᾳ τοῦ
[4]	ἤδη δέ ποτε καὶ ἀπιστήσας	ἐκολάσθην.	Καὶ ὁ Σωκράτης εἶπεν· Αλλὰ
[4]	Εἰ δὲ ἡδὺ τὸ παρ᾿	ἑκόντων	διαπράττεσθαι ὧν τις δέοιτο, εὖ
[4]	Κριτόβουλον οὕτως ὑπὸ τοῦ ἔρωτος	ἐκπλαγέντα.	Δοκεῖς γάρ, ἔφη ὁ Σωκράτης,
[4]	φίλων οἱ μὲν εὖ πράττοντες	ἐκποδὼν	ἀπέρχονται, οἳ δ᾿ ἂν κακόν
[8]	Πατρόκλῳ ἀλλ᾿ ὡς ἑταίρῳ ἀποθανόντι	ἐκπρεπέστατα	τιμωρῆσαι. Καὶ Ορέστης δὲ καὶ
[9]	δὲ συμπόται ὁρῶντες ἅμα μὲν	ἐκρότουν,	ἅμα δὲ ἐβόων αὖθις. ὡς
[4]	οἰκίας πέπραται, ἡδέως μὲν καθεύδω	ἐκτεταμένος,	πιστὸς δὲ τῇ πόλει γεγένημαι,
[4]	οὗτος παρ᾿ οὗ ἐγὼ τοῦτον	ἐκτησάμην	οὔτ᾿ ἀριθμῷ οὔτε σταθμῷ ἐπήρκει
[2]	Εἰς οὖν ταῦτα ἡ ὀρχηστρὶς	ἐκυβίστα	τε καὶ ἐξεκυβίστα ὑπὲρ αὐτῶν.
[4]	διὰ τοὺς σοὺς λόγους ἐρῶντες	ἐκυνοδρομοῦμεν	ἀλλήλους ζητοῦντες; Ταῦτα οὖν ὁρῶν
[7]	μὲν ἐκέλευον εἰκάζειν, οἱ δὲ	ἐκώλυον.	Θορύβου δὲ ὄντος ὁ Σωκράτης
[4]	οἷς ἂν αὐτοὺς μάρτυρας ποιήσωμαι	ἑκὼν	οὐδὲν ψεύδομαι. Νὴ Δί᾿ ἔφη,
[7]	παρέχεται· καὶ πῶς τὸ μὲν	ἔλαιον	ὑγρὸν ὂν αὔξει τὴν φλόγα,
[2]	κοιμίζει, τὰς δὲ φιλοφροσύνας, ὥσπερ	ἔλαιον	φλόγα, ἐγείρει. Δοκεῖ μέντοι μοι
[2]	προσδέονται; Αὐταὶ γὰρ τούτου ὄζουσιν·	ἐλαίου	δὲ τοῦ ἐν γυμνασίοις ὀσμὴ
[2]	ἐπιδεικνὺς ὡς ἐν θαύματι ἀργύριον	ἐλάμβανεν.	Επεὶ δὲ αὐτοῖς ἡ αὐλητρὶς
[4]	Καὶ ὁ Αντισθένης ἐπαναστὰς μάλα	ἐλεγκτικῶς	αὐτὸν ἐπήρετο· Οἱ δὲ ἄνθρωποι,
[8]	μὲν γὰρ ψευδὴς δόξα ταχὺ	ἐλέγχεται	ὑπὸ τῆς πείρας· ἡ δ᾿
[6]	Οταν οὖν ὁ Αντισθένης ὅδ᾿	ἐλέγχῃ	τινὰ ἐν τῷ συμποσίῳ, τί
[4]	Καὶ ἀνάσχου μέντοι, ὦ σοφιστά,	ἐλεγχόμενος.	Νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ Σωκράτης,
[6]	ἔχοις ἄν τι, ἔφη, ἀνδρὶ	ἐλεγχομένῳ	βοηθῆσαι; Εγωγ᾿ ἔφη. ὅταν γὰρ
[6]	ὁ Αντισθένης εἶπε· Τῷ μὲν	ἐλεγχομένῳ	οἶμαι ἄν, ἔφη, πρέπειν συριγμόν.
[4]	ὁ Αντισθένης ἅμα εἰσβλέπων ὡς	ἐλέγχων	αὐτόν, εἰ πρὸς μὲν τοὺς
[4]	ὅτι οὐ φθονήσει. ~Εκ τούτου	ἔλεξεν	ὁ Σωκράτης· Οὐκοῦν λοιπὸν ἂν
[8]	ἄλλα πράττω. Καὶ ὁ Αντισθένης	ἔλεξεν·	Ως σαφῶς μέντοι σὺ μαστροπὲ
[4]	εἶναι, ὄμνυμι πάντας θεοὺς μὴ	ἑλέσθαι	ἂν τὴν βασιλέως ἀρχὴν ἀντὶ
[8]	τὸν ἐρώμενον θάλλουσα μορφῇ τε	ἐλευθερίᾳ	καὶ ἤθει αἰδήμονί τε καὶ
[2]	εἰ μέλλουσιν ἡδεῖαί τε καὶ	ἐλευθέριοι	ἔσεσθαι. Καὶ ὁ Λύκων εἶπεν·
[4]	ἄξιον δ᾿ ἐννοῆσαι ὡς καὶ	ἐλευθερίους	ὁ τοιοῦτος πλοῦτος παρέχεται. Σωκράτης
[2]	ὄζει· αἱ δ᾿ ἀπὸ τῶν	ἐλευθερίων	μόχθων ὀσμαὶ ἐπιτηδευμάτων τε πρῶτον
[1]	καὶ τὰ σχήματα εἰς τὸ	ἐλευθεριώτερον	ἄγουσιν. ἃ δὴ καὶ Καλλίας
[4]	ἡμᾶς τοὺς καλοὺς τοῖς ἐρωτικοῖς	ἐλευθεριωτέρους	μὲν αὐτοὺς ποιοῦμεν εἰς χρήματα,
[4]	εἶναι θαρρεῖν ἢ φοβεῖσθαι καὶ	ἐλεύθερον	εἶναι μᾶλλον ἢ δουλεύειν καὶ
[4]	ἥδιον δ᾿ ἂν δουλεύοιμι ἢ	ἐλεύθερος	εἴην, εἴ μου Κλεινίας ἄρχειν
[2]	ὁ ἀλειψάμενος καὶ δοῦλος καὶ	ἐλεύθερος	εὐθὺς ἅπας ὅμοιον ὄζει· αἱ
[8]	Θεμιστοκλῆς ἱκανὸς ἐγένετο τὴν Ελλάδα	ἐλευθεροῦν,	σκεπτέον δὲ ποῖά ποτε εἰδὼς
[4]	ἀλλ᾿ ἤδη ἀπειλῶ ἄλλοις, ὡς	ἐλευθέρῳ	τε ἔξεστί μοι καὶ ἀποδημεῖν
[9]	μὲν δὴ ὁ λόγος ἐνταῦθα	ἔληξεν.	Αὐτόλυκος δὲ (ἤδη γὰρ ὥρα
[4]	μὲν δὴ ὁ λόγος ἐνταῦθα	ἔληξεν.	Εκ τούτου δὲ ὁ Νικήρατος,
[1]	θέαν. Ως δὲ ἡ ἱπποδρομία	ἔληξεν,	ἔχων τόν τε Αὐτόλυκον καὶ
[1]	τὸ ἄκλητον ἢ τὸ κεκλημένον	ἐλθεῖν	ἐπὶ τὸ δεῖπνον. Κατακλίνου τοίνυν,
[4]	Νικήρατος κρομμύων ὄζων ἐπιθυμεῖ οἴκαδε	ἐλθεῖν,	ἵν᾿ ἡ γυνὴ αὐτοῦ πιστεύῃ
[4]	φήσῃ τις ἡμᾶς πρὸς Καλλίαν	ἐλθόντας	ἡδυπαθεῖν. Μηδαμῶς, ἔφη, ὦ Σώκρατες.
[2]	οἷς νῦν λέγεις, καὶ αὐτὸς	ἐλθὼν	οἴκαδε ὠρχούμην μὲν οὔ, οὐ
[8]	ἐπιστάμενος Θεμιστοκλῆς ἱκανὸς ἐγένετο τὴν	Ελλάδα	ἐλευθεροῦν, σκεπτέον δὲ ποῖά ποτε
[4]	φρονεῖν. Οὐκοῦν ὡς μὲν καὶ	Ελληνες	καὶ βάρβαροι τοὺς θεοὺς ἡγοῦνται
[8]	καὶ ὀνομαστὸς ἔσεσθαι καὶ ἐν	Ελλησι	καὶ ἐν βαρβάροις, πῶς οὐκ
[4]	Σωκράτει, ὅτε μὲν πλούσιος ἦν,	ἐλοιδόρουν	με ὅτι συνῆν, νῦν δ᾿
[4]	ὑπέκκαυμα. Καὶ γὰρ ἄπληστον καὶ	ἐλπίδας	τινὰς γλυκείας παρέχει. {ἴσως δὲ
[4]	φιλοκινδύνως ὑπομένω, ἄν ποθέν τι	ἐλπίζω	λήψεσθαι. Αλλ᾿ ἄγε δή, ἔφη
[4]	ἔχω} ἀεὶ δέ τι λήψεσθαι	ἐλπίζω.	Οὐκοῦν, ἔφη ὁ Καλλίας, καὶ
[4]	τοῖς ἄφροσιν. Οὗτοι γὰρ τὰ	ἐμὰ	νευρόσπαστα θεώμενοι τρέφουσί με. Ταῦτ᾿
[2]	ὅτι καλῶς γυμνάζει καὶ τὰ	ἐμὰ	ὀρχήματα. Εγὼ γοῦν διψῶ· καὶ
[1]	ἐξ ἀνθρώπων ἀπόλωλεν, ἔρρει τὰ	ἐμὰ	πράγματα. Πρόσθεν μὲν γὰρ τούτου
[4]	οὗ οὗτος καὶ τὸ μνημονικὸν	ἔμαθεν·	ἀφ᾿ οὗ δὴ καὶ ἐρωτικώτερος
[2]	οὔ, οὐ γὰρ πώποτε τοῦτ᾿	ἔμαθον,	ἐχειρονόμουν δέ· ταῦτα γὰρ ἠπιστάμην.
[4]	ἐν τῷ αὐτῷ βιβλίῳ ἀμφότεροι	ἐμαστεύετέ	τι, τὴν κεφαλὴν πρὸς τῇ
[1]	παρ᾿ ἐμοὶ ἦτε, ἐπιδείξω ὑμῖν	ἐμαυτὸν	πάνυ πολλῆς σπουδῆς ἄξιον ὄντα.
[1]	ἵνα εὐφραίνοιντο οἱ συνόντες δι᾿	ἐμὲ	γελῶντες· νῦν δὲ τίνος ἕνεκα
[4]	Αἰσχύλον δὲ τὸν Φλειάσιον πρὸς	ἐμὲ	ἐπαινῶν καὶ ἐμὲ πρὸς ἐκεῖνον
[4]	ἔναγχος δὲ δήπου καὶ πρὸς	ἐμὲ	ἐπαινῶν τὸν Ηρακλεώτην ξένον ἐπεί
[4]	Αἴαντι ἢ Νέστορι ἢ Οδυσσεῖ,	ἐμὲ	θεραπευέτω. Εγὼ γὰρ ταῦτα πάντα
[2]	ὁ Καλλίας εἶπεν· Ω Σώκρατες,	ἐμὲ	μὲν παρακάλει, ὅταν μέλλῃς μανθάνειν
[4]	καὶ ὑμεῖς τὰ αὐτὰ πρὸς	ἐμὲ	πάσχετε οἷάπερ ἐγὼ πρὸς τὸν
[4]	Φλειάσιον πρὸς ἐμὲ ἐπαινῶν καὶ	ἐμὲ	πρὸς ἐκεῖνον οὐχ οὕτω διέθηκας
[7]	τροχὸς τῶν κεραμεικῶν, ἐφ᾿ οὗ	ἔμελλε	θαυματουργήσειν. ἔνθα δὴ εἶπεν ὁ
[5]	καλλίων, ἡ σὴ ἢ ἡ	ἐμή;	Εγὼ μέν, ἔφη, οἶμαι τὴν
[4]	τῷ βουλομένῳ τοῦ ἐν τῇ	ἐμῇ	ψυχῇ πλούτου. Καὶ μὴν καὶ
[5]	Εγὼ μέν, ἔφη, οἶμαι τὴν	ἐμήν,	εἴπερ γε τοῦ ὀσφραίνεσθαι ἕνεκεν
[1]	ἀρχὴν οὐδὲ νομίζεται εἰς τὴν	ἐμὴν	οἰκίαν δεῖπνον προσφέρεσθαι. Καὶ ἅμα
[8]	οὐ ψυχῆς ἀλλ᾿ εὐμορφίας τῆς	ἐμῆς.	ὅτι γε μὴν σύ, ὦ
[2]	παῖς εἰς τοὔπισθεν καμπτομένη τροχοὺς	ἐμιμεῖτο,	ἐκεῖνος ταὐτὰ εἰς τὸ ἔμπροσθεν
[4]	σὺ τοίνυν δικαίως μέγα φρονεῖς.	Εμοὶ	γὰρ αὖ τῶν φίλων οἱ
[4]	εἶναι οὗτος. Καὶ ὁ Αντισθένης,	Εμοί,	ἔφη, παραδίδως, ὦ Σώκρατες, τὴν
[5]	εἰς γῆν ὁρῶσιν, οἱ δὲ	ἐμοὶ	ἀναπέπτανται, ὥστε τὰς πάντοθεν ὀσμὰς
[2]	δή, ἔφη ὁ Φίλιππος, καὶ	ἐμοὶ	αὐλησάτω, ἵνα καὶ ἐγὼ ὀρχήσωμαι.
[1]	~ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ. ~Αλλ᾿	ἐμοὶ	δοκεῖ τῶν καλῶν κἀγαθῶν ἀνδρῶν
[4]	πάσχετε οἷάπερ ἐγὼ πρὸς τὸν	ἐμοὶ	δοκοῦντα καλὸν εἶναι, ὄμνυμι πάντας
[8]	συνεπαίρει καὶ ὁ ἀεὶ σύνοικος	ἐμοὶ	ἔρως κεντρίζει εἰς τὸν ἀντίπαλον
[1]	λέγειν, νῦν δέ, ἐὰν παρ᾿	ἐμοὶ	ἦτε, ἐπιδείξω ὑμῖν ἐμαυτὸν πάνυ
[5]	εὐθὺ μόνον ὁρῶσιν, οἱ δὲ	ἐμοὶ	καὶ τὸ ἐκ πλαγίου διὰ
[2]	φαίνει ἰσοφόρα ἔχειν ὥστε δοκεῖς	ἐμοί,	κἂν εἰ τοῖς ἀγορανόμοις ἀφισταίης
[3]	δὲ Χαρμίδης καὶ εἶπεν· Αλλ᾿	ἐμοὶ	μὲν δοκεῖ, ὦ ἄνδρες, ὥσπερ
[5]	Ναΐδες θεοὶ οὖσαι τοὺς Σειληνοὺς	ἐμοὶ	ὁμοιοτέρους τίκτουσιν ἢ σοί; Καὶ
[5]	Οὕτω μὲν τοίνυν ἤδη οἱ	ἐμοὶ	ὀφθαλμοὶ καλλίονες ἂν τῶν σῶν
[2]	πίνειν μέν, ὦ ἄνδρες, καὶ	ἐμοὶ	πάνυ δοκεῖ· τῷ γὰρ ὄντι
[4]	ὁποῖον οὐκ ἀρκοῦσαν ἂν τροφὴν	ἐμοὶ	παρέχοι. Καὶ γὰρ ὅταν ἡδυπαθῆσαι
[2]	τῷ προσώπῳ, Γελᾶτε, ἔφη, ἐπ᾿	ἐμοί;	Πότερον ἐπὶ τούτῳ εἰ βούλομαι
[4]	ἔφη ὁ Σωκράτης, ἐξ οὗ	ἐμοὶ	σύνεστιν οὕτω διατεθῆναι αὐτόν; Αλλὰ
[4]	ἐμοῦ ἃ ἔσεσθε βελτίονες, ἂν	ἐμοὶ	συνῆτε. ἴστε γὰρ δήπου ὅτι
[3]	Δί᾿ ἔφη ὁ Νικήρατος, οὔκουν	ἔμοιγε	δοκῶ. Δῆλον γάρ, ἔφη ὁ
[8]	ἡμῖν δ᾿ ἐπονείδιστα. Δοκοῦσι δ᾿	ἔμοιγε	οἱ μὲν παραταττόμενοι ἀπιστοῦσιν ἐοικέναι
[4]	Νικήρατος, Ακούοιτ᾿ ἄν, ἔφη, καὶ	ἐμοῦ	ἃ ἔσεσθε βελτίονες, ἂν ἐμοὶ
[6]	εἰπέ μοι πόσους ψύλλα πόδας	ἐμοῦ	ἀπέχει. Ταῦτα γάρ σέ φασι
[3]	δυνάμει, καὶ ὅτι τοιοῦτοι ὄντες	ἐμοῦ	ἐπιμέλονται. Ενταῦθα τοίνυν πάντες προσέβλεψαν
[4]	ὁ Σωκράτης· ὡς γὰρ καὶ	ἐμοῦ	καλλίων ὢν ταῦτα κομπάζεις. Νὴ
[5]	ἔχεις σοφόν, ὡς καλλίων εἶ	ἐμοῦ.	Μόνον, ἔφη, τὸν λαμπτῆρα ἐγγὺς
[4]	Ακούοιτ᾿ ἄν, ἔφη ὁ Καλλίας,	ἐμοῦ	πρῶτον. Εγὼ γὰρ ἐν τῷ
[4]	δ᾿ ὅτι καὶ ὑμεῖς μετ᾿	ἐμοῦ.	ὥστε μηκέτι ἀπόρει, ὦ Σώκρατες,
[4]	ἔχοι καὶ πολλὰ ἐσθίων μηδέποτε	ἐμπίμπλαιτο.	Εγὼ δὲ οὕτω μὲν πολλὰ
[4]	ἄγων ἀνθρώπους. Διὰ γὰρ τὸ	ἐμπνεῖν	τι ἡμᾶς τοὺς καλοὺς τοῖς
[4]	μὲν οὐ παρέχει, πόθον δὲ	ἐμποιεῖ.	Καὶ ὁ Ερμογένης εἶπεν· Αλλ᾿
[2]	ἐμιμεῖτο, ἐκεῖνος ταὐτὰ εἰς τὸ	ἔμπροσθεν	ἐπικύπτων μιμεῖσθαι τροχοὺς ἐπειρᾶτο. Τέλος
[7]	ποιεῖ, ἐν αὑτῷ δὲ ἄλλα	ἐμφαινόμενα	παρέχεται· καὶ πῶς τὸ μὲν
[4]	δ᾿ ἄξιον κτῆμα ἐν τῷ	ἐμῷ	πλούτῳ λογίζομαι εἶναι ἐκεῖνο, ὅτι
[2]	αὐτούς. Καὶ ὁ Σωκράτης εἶπεν·	Εν	πολλοῖς μέν, ὦ ἄνδρες, καὶ
[4]	τὸ δίκαιόν σοι δοκοῦσιν ἔχειν;	Εν	ταῖς ψυχαῖς, ἔφη. Κἄπειτα σὺ
[8]	στέρξει τὸν πριάμενον ἢ ὁ	ἐν	ἀγορᾷ πωλῶν καὶ ἀποδιδόμενος; Οὐ
[5]	τὸ καλὸν εἶναι ἢ καὶ	ἐν	ἄλλῳ τινί; Εγὼ μὲν ναὶ
[4]	θεῶμαι ἢ τἆλλα πάντα τὰ	ἐν	ἀνθρώποις καλά· τυφλὸς δὲ τῶν
[5]	δέ γε βερώτα. Πότερον οὖν	ἐν	ἀνθρώπῳ μόνον νομίζεις τὸ καλὸν
[7]	ὂν φῶς μὲν οὐ ποιεῖ,	ἐν	αὑτῷ δὲ ἄλλα ἐμφαινόμενα παρέχεται·
[5]	ἐν ἵππῳ καὶ βοὶ※ καὶ	ἐν	ἀψύχοις πολλοῖς. Οἶδα γοῦν οὖσαν
[8]	ἔσεσθαι καὶ ἐν Ελλησι καὶ	ἐν	βαρβάροις, πῶς οὐκ οἴει αὐτόν,
[2]	πάσχειν ἅπερ καὶ τὰ τῶν	ἐν	γῇ φυομένων. καὶ γὰρ ἐκεῖνα,
[2]	πυκνὰ ἐπιψακάζωσιν, ἵνα καὶ ἐγὼ	ἐν	Γοργιείοις ῥήμασιν εἴπω, οὕτως οὐ
[2]	τούτου ὄζουσιν· ἐλαίου δὲ τοῦ	ἐν	γυμνασίοις ὀσμὴ καὶ παροῦσα ἡδίων
[8]	τε καὶ ὀνομαστὸς ἔσεσθαι καὶ	ἐν	Ελλησι καὶ ἐν βαρβάροις, πῶς
[8]	σαφῶς καὶ ἀποτελεῖται ἡ εὐχὴ	ἐν	ᾗ αἰτούμεθα τὴν θεὸν ἐπαφρόδιτα
[4]	δοκεῖ μοί γ᾿ ἔφη, ὡς	ἐν	ἡμῖν αὐτοῖς εἰρῆσθαι, οὗτος καὶ
[2]	Ταῦτα δὲ καὶ ἐπιδεικνὺς ὡς	ἐν	θαύματι ἀργύριον ἐλάμβανεν. Επεὶ δὲ
[8]	ὀνομασθεὶς ὁ Γανυμήδης ἀλλ᾿ ἡδυγνώμων	ἐν	θεοῖς τετίμηται. Αλλὰ μήν, ὦ
[5]	ναὶ μὰ Δί᾿ ἔφη, καὶ	ἐν	ἵππῳ καὶ βοὶ※ καὶ ἐν
[8]	καὶ ἀξιεραστοτέρα γίγνεται. Καὶ μὴν	ἐν	μὲν τῇ τῆς μορφῆς χρήσει
[4]	δὲ οὐ δύνανται ποιῆσαι, ἀλλ᾿	ἐν	μισθωταῖς οἰκοῦσι; Καὶ ἀνάσχου μέντοι,
[1]	γάρ, ὥσπερ ὅταν φέγγος τι	ἐν	νυκτὶ φανῇ, πάντων προσάγεται τὰ
[2]	ἄνδρες, καὶ ἄλλοις δῆλον καὶ	ἐν	οἷς δ᾿ ἡ παῖς ποιεῖ
[7]	ὀρχοῖντο πρὸς τὸν αὐλὸν σχήματα	ἐν	οἷς Χάριτές τε καὶ Ωραι
[2]	δεήσει με συγγυμναστὴν ζητεῖν, οὐδ᾿	ἐν	ὄχλῳ πρεσβύτην ὄντα ἀποδύεσθαι, ἀλλ᾿
[1]	πατέρα αὐτοῦ ἀπῄει εἰς τὴν	ἐν	Πειραιεῖ οἰκίαν· συνείπετο δὲ αὐτῷ
[2]	ὅσον ἔδει ῥιπτεῖν ὕψος ὡς	ἐν	ῥυθμῷ δέχεσθαι αὐτούς. Καὶ ὁ
[2]	ὅταν δὲ ἄγαν καῦμα ᾖ,	ἐν	σκιᾷ; ἢ τόδε γελᾶτε, εἰ
[2]	οἴκημα ἐνιδρῶσαι, καὶ χειμῶνος μὲν	ἐν	στέγῃ γυμνάσομαι, ὅταν δὲ ἄγαν
[1]	ἀξιομνημόνευτα εἶναι, ἀλλὰ καὶ τὰ	ἐν	ταῖς παιδιαῖς. Οἷς δὲ παραγενόμενος
[8]	ἂν μὴ θεὸς βλάπτῃ, ἀεὶ	ἐν	ταῖς πράξεσι λαμπροτέραν τὴν εὔκλειαν
[4]	δὲ ἄνθρωποι, ὦ Καλλία, πότερον	ἐν	ταῖς ψυχαῖς ἢ ἐν τῷ
[4]	καὶ τὴν πενίαν ἔχειν ἀλλ᾿	ἐν	ταῖς ψυχαῖς. Ορῶ γὰρ πολλοὺς
[8]	καὶ μετὰ ξένων κἂν μὴ	ἐν	τῇ αὐτῇ {πόλει} ταχθῶσι τῷ
[4]	ἧκον, ἠρώτων αὐτὸν τί ὁρῶν	ἐν	τῇ γελωτοποιίᾳ μέγα ἐπ᾿ αὐτῇ
[4]	καὶ μεταδίδωμι τῷ βουλομένῳ τοῦ	ἐν	τῇ ἐμῇ ψυχῇ πλούτου. Καὶ
[8]	σὺν Ιάκχῳ ἐστράτευσαν, καὶ νῦν	ἐν	τῇ ἑορτῇ ἱεροπρεπέστατος δοκεῖς εἶναι
[4]	ἢ πέντε ἡμέρας ὤδαξον καὶ	ἐν	τῇ καρδίᾳ ὥσπερ κνῆσμά τι
[4]	πλουσιωτάτου ῥιγοῦν· ἐπειδάν γε μὴν	ἐν	τῇ οἰκίᾳ γένωμαι, πάνυ μὲν
[2]	ὅτι τὸν παῖδ᾿ ἐπῄνουν ὡς	ἐν	τῇ ὀρχήσει ἅπαν τὸ σῶμα
[2]	ὅτι οὐδὲν ἀργὸν τοῦ σώματος	ἐν	τῇ ὀρχήσει ἦν, ἀλλ᾿ ἅμα
[4]	οὕτω σαφὲς ἔχω εἴδωλον αὐτοῦ	ἐν	τῇ ψυχῇ ὡς εἰ πλαστικὸς
[4]	μᾶλλον ἢ ἀπιστεῖσθαι. Εγὼ τοίνυν	ἐν	τῇδε τῇ πόλει ὅτε μὲν
[8]	ἀνδρὶ ὥσπερ γυνὴ κοινωνεῖ τῶν	ἐν	τοῖς ἀφροδισίοις εὐφροσυνῶν, ἀλλὰ νήφων
[8]	τε καὶ γενναίῳ ψυχὴ εὐθὺς	ἐν	τοῖς ἥλιξιν ἡγεμονική τε ἅμα
[4]	χρήματα, φιλοπονωτέρους δὲ καὶ φιλοκαλωτέρους	ἐν	τοῖς κινδύνοις, καὶ μὴν αἰδημονεστέρους
[4]	Κριτόβουλος, ἢ πάντων Σειληνῶν τῶν	ἐν	τοῖς σατυρικοῖς αἴσχιστος ἂν εἴην.
[5]	κρύφα ἀνέφερον. Ο δὲ Σωκράτης	ἐν	τούτῳ διέπραττε τόν τε λύχνον
[4]	ἀκούω ἀπορούντων τί τὸ δίκαιον,	ἐν	τούτῳ δικαιοτέρους τοὺς ἀνθρώπους ποιῶ.
[4]	Απόλλω, ὅτε παρὰ τῷ γραμματιστῇ	ἐν	τῷ αὐτῷ βιβλίῳ ἀμφότεροι ἐμαστεύετέ
[4]	πότερον ἐν ταῖς ψυχαῖς ἢ	ἐν	τῷ βαλαντίῳ τὸ δίκαιόν σοι
[4]	συμφέροντος. Πλείστου δ᾿ ἄξιον κτῆμα	ἐν	τῷ ἐμῷ πλούτῳ λογίζομαι εἶναι
[1]	οὐδὲ τότε ἐγέλασαν ἐπ᾿ αὐτῷ,	ἐν	τῷ μεταξὺ παυσάμενος τοῦ δείπνου
[4]	ὦ ἄνδρες, τοὺς ἀνθρώπους οὐκ	ἐν	τῷ οἴκῳ τὸν πλοῦτον καὶ
[8]	θρυπτόμενος εἶπε· Μὴ νῦν μοι	ἐν	τῷ παρόντι ὄχλον πάρεχε· ὡς
[6]	ὁ Αντισθένης ὅδ᾿ ἐλέγχῃ τινὰ	ἐν	τῷ συμποσίῳ, τί ἔσται τὸ
[4]	Καλλίας, ἐμοῦ πρῶτον. Εγὼ γὰρ	ἐν	τῷ χρόνῳ ᾧ ὑμῶν ἀκούω
[8]	γὰρ οὐκ ἔχω χρόνον εἰπεῖν	ἐν	ᾧ οὐκ ἐρῶν τινος διατελῶ,
[4]	Πάνυ μὲν οὖν, ἔφασαν. Οὐκοῦν	ἓν	μέν τί ἐστιν εἰς τὸ
[3]	ἡ δὲ δικαιοσύνη οὐδὲ καθ᾿	ἓν	συμμίγνυται τῇ ἀδικίᾳ. Επειδὰν τοίνυν
[4]	ἂν καλὸν ἴδῃ μηδέποτε ἐπιλανθάνεσθαι.	ἔναγχος	δὲ δήπου καὶ πρὸς ἐμὲ
[2]	αὐτήν; ἢ οὐκ ἴστε ὅτι	ἔναγχος	ἕωθεν Χαρμίδης οὑτοσὶ κατέλαβέ με
[4]	τοί σοι, ἔφη, ὦ Κριτόβουλε,	ἐναντίον	τοσούτων μαρτύρων προαγορεύω μὴ ἅπτεσθαί
[1]	ὁρᾷς, μεστοί, γέλωτος δὲ ἴσως	ἐνδεέστεροι.	Δειπνούντων δὲ αὐτῶν ὁ Φίλιππος
[4]	πολὺ δεινότερα τῶν ἀπορωτάτων· δι᾿	ἔνδειαν	μὲν γὰρ δήπου οἱ μὲν
[4]	δαπάνης, ὁ δὲ τοῦ παντὸς	ἐνδεῖται·	αἰσθάνομαι δὲ καὶ τυράννους τινάς,
[9]	τούτου πρῶτον μὲν θρόνος τις	ἔνδον	κατετέθη, ἔπειτα δὲ ὁ Συρακόσιος
[8]	εἰδέναι ὅτι σοι Αὐτολύκου ἔρωτα	ἐνέβαλον.	ὡς μὲν γὰρ φιλότιμός ἐστιν
[2]	εἰ καὶ μύρον τις ἡμῖν	ἐνέγκαι,	ἵνα καὶ εὐωδίᾳ ἑστιώμεθα; Μηδαμῶς,
[4]	κρόμυον ποτῷ ὄψον. Εὰν οὖν	ἐνέγκῃ	τις κρόμμυον, αὐτίκα μάλα τοῦτό
[2]	Καὶ γὰρ ἀνδρὸς μὲν δήπου	ἕνεκα	ἀνὴρ οὐδεὶς μύρῳ χρίεται. Αἱ
[4]	ψυχαῖς φιλεῖσθαι ἐντιμότερόν ἐστιν. οὗ	ἕνεκα	ἀφεκτέον ἐγώ φημι εἶναι φιλημάτων
[5]	Οἶσθα οὖν, ἔφη, ὀφθαλμῶν τίνος	ἕνεκα	δεόμεθα; Δῆλον, ἔφη, ὅτι τοῦ
[1]	λέγειν, ἵνα δὴ ἐπιτελοίη ὧνπερ	ἕνεκα	ἐκαλεῖτο ἑκάστοτε ἐπὶ τὰ δεῖπνα.
[1]	πράγματα. Πρόσθεν μὲν γὰρ τούτου	ἕνεκα	ἐκαλούμην ἐπὶ τὰ δεῖπνα, ἵνα
[5]	ἔφη, πρὸς τὰ ἔργα ὧν	ἕνεκα	ἕκαστα κτώμεθα εὖ εἰργασμένα ᾖ
[4]	δὲ καὶ ὅλας πόλεις χρημάτων	ἕνεκα	ἐξανδραποδίζονται. Τούτους μὲν οὖν ἔγωγε
[8]	οὐ πάντ᾿ ἂν εὕροι τις	ἕνεκα	ἐπαίνου ὑπὸ τῶν καὶ πονεῖν
[1]	ἐμὲ γελῶντες· νῦν δὲ τίνος	ἕνεκα	καὶ καλεῖ μέ τις; Οὔτε
[8]	ἐστιν εὔδηλον, ὃς τοῦ κηρυχθῆναι	ἕνεκα	νικῶν παγκράτιον πολλοὺς μὲν πόνους,
[5]	ὑφίεμαι. Εἰ γὰρ τοῦ ἀποδάκνειν	ἕνεκα	πεποίηται, πολὺ ἂν σὺ μεῖζον
[8]	Γανυμήδην οὐ σώματος ἀλλὰ ψυχῆς	ἕνεκα	ὑπὸ Διὸς εἰς Ολυμπον ἀνενεχθῆναι.
[5]	ἐμήν, εἴπερ γε τοῦ ὀσφραίνεσθαι	ἕνεκεν	ἐποίησαν ἡμῖν ῥῖνας οἱ θεοί.
[3]	Επὶ τῷ πατρί, καὶ ἅμα	ἐνεκλίθη	αὐτῷ. Καὶ ὁ Καλλίας ἰδών,
[8]	μὲν τῇ τῆς μορφῆς χρήσει	ἔνεστί	τις καὶ κόρος, ὥστε ἅπερ
[4]	καὶ φιλοχρηματώτερός τισι δοκῶ εἶναι.	ἔνθα	δὴ ἀνεγέλασαν ἅπαντες, νομίζοντες τὰ
[7]	κεραμεικῶν, ἐφ᾿ οὗ ἔμελλε θαυματουργήσειν.	ἔνθα	δὴ εἶπεν ὁ Σωκράτης· Ω
[3]	ἐκιθάρισεν ὁ παῖς καὶ ᾖσεν.	ἔνθα	δὴ ἐπῄνεσαν μὲν ἅπαντες· ὁ
[9]	Διονύσου ηὐλεῖτο ὁ βακχεῖος ῥυθμός.	ἔνθα	δὴ ἠγάσθησαν τὸν ὀρχηστοδιδάσκαλον. Εὐθὺς
[1]	δὲ στὰς ἐπὶ τῷ ἀνδρῶνι	ἔνθα	τὸ δεῖπνον ἦν εἶπεν· ὅτι
[1]	δ᾿ ὑπὸ τοῦ σώφρονος ἔρωτος	ἔνθεοι	τά τε ὄμματα φιλοφρονεστέρως ἔχουσι
[4]	δ᾿ ἂν εἴη, ἔφη, ὁ	ἑνὶ	δυνάμενος ἀρεστοὺς ποιεῖν ἢ ὅστις
[4]	ἧττον δέ· οὕτω μοι δοκεῖ	ἔνια	αὐτῶν ἡδίω εἶναι τοῦ συμφέροντος.
[2]	παιδὶ ἤρκεσε τόδε τὸ οἴκημα	ἐνιδρῶσαι,	καὶ χειμῶνος μὲν ἐν στέγῃ
[4]	Δί᾿ ἔφη, οὐδὲ τοῦτο, ἀλλ᾿	ἔνιοι	καὶ ἐχθιόνως ἔχουσιν ἢ πρὶν
[4]	καλῶς ἔχει κρόμμυον ὑποτρώγειν, ὥσπερ	ἔνιοι	τοὺς ἀλεκτρυόνας σκόροδα σιτίσαντες συμβάλλουσιν·
[4]	τῶν ἀλλοτρίων ὀρέγονται. ἄξιον δ᾿	ἐννοῆσαι	ὡς καὶ ἐλευθερίους ὁ τοιοῦτος
[1]	εἰκός, κατεκλίθησαν. Εὐθὺς μὲν οὖν	ἐννοήσας	τις τὰ γιγνόμενα ἡγήσατ᾿ ἂν
[4]	δεξαίμην ἂν εἶναι ἢ Κλεινίου	ἑνὸς	ὄντος· ἄχθομαι δὲ καὶ νυκτὶ
[2]	αὐτοῖς; ἔφη. Ορχήσομαι νὴ Δία.	Ενταῦθα	δὴ ἐγέλασαν ἅπαντες. Καὶ ὁ
[2]	{τὸ} ταῦτα ἐπιτηδεῦσαι, τούτῳ συνέσται.	Ενταῦθα	δὴ πολλοὶ ἐφθέγξαντο· καὶ ὁ
[3]	ὅτι τοιοῦτοι ὄντες ἐμοῦ ἐπιμέλονται.	Ενταῦθα	τοίνυν πάντες προσέβλεψαν αὐτῷ, καὶ
[9]	~Οὗτος μὲν δὴ ὁ λόγος	ἐνταῦθα	ἔληξεν. Αὐτόλυκος δὲ (ἤδη γὰρ
[4]	Οὗτος μὲν δὴ ὁ λόγος	ἐνταῦθα	ἔληξεν. Εκ τούτου δὲ ὁ
[4]	ποιεῖν ἢ ὅστις καὶ πολλοῖς;	ἐνταῦθα	μέντοι ἐσχίσθησαν, καὶ οἱ μὲν
[3]	ὠφελεῖν τι ἢ εὐφραίνειν ἀλλήλους;	Εντεῦθεν	εἶπαν πολλοί· Σὺ τοίνυν ἡμῖν
[4]	εἶναι τῷ ταῖς ψυχαῖς φιλεῖσθαι	ἐντιμότερόν	ἐστιν. οὗ ἕνεκα ἀφεκτέον ἐγώ
[7]	τι σπάνιον τό γε θαυμασίοις	ἐντυχεῖν,	εἴ τις τούτου δεῖται, ἀλλ᾿
[4]	νῦν τῷδε τῷ Θασίῳ οἴνῳ	ἐντυχὼν	οὐ διψῶν πίνω αὐτόν. Αλλὰ
[4]	μοι πέμποντες ἀγγέλους φήμας καὶ	ἐνύπνια	καὶ οἰωνοὺς ἅ τε δεῖ
[8]	λέγει σοφὰ φρεσὶ βουλεύματα εἰδώς.	Εξ	οὖν συναμφοτέρων τούτων οὐχ ἡδυσώματος
[8]	μεθύοντα ὑπὸ τῆς ἀφροδίτης θεᾶται.	Εξ	ὧν οὐδὲν θαυμαστὸν εἰ καὶ
[1]	δοκοῦσιν εἶναι· ἀλλ᾿ οἱ μὲν	ἐξ	ἄλλων πρὸς τὸ γοργότεροί τε
[1]	μεγάλη γε· ἐπεὶ γὰρ γέλως	ἐξ	ἀνθρώπων ἀπόλωλεν, ἔρρει τὰ ἐμὰ
[4]	τὸ προειδέναι καὶ ὅ τι	ἐξ	ἑκάστου ἀποβήσεται σημαίνουσί μοι πέμποντες
[4]	Δοκεῖς γάρ, ἔφη ὁ Σωκράτης,	ἐξ	οὗ ἐμοὶ σύνεστιν οὕτω διατεθῆναι
[4]	Οὐκοῦν αὖ ἐγὼ λέξω, ἔφη,	ἐξ	ὧν ἐπὶ τῷ κάλλει μέγα
[4]	πλείστου πλούτου ἐπιθυμῶν οὐ παύομαι·	ἐξ	ὧν ἴσως καὶ φιλοχρηματώτερός τισι
[4]	καὶ ὅλας πόλεις χρημάτων ἕνεκα	ἐξανδραποδίζονται.	Τούτους μὲν οὖν ἔγωγε καὶ
[9]	(ἤδη γὰρ ὥρα ἦν αὐτῷ)	ἐξανίστατο	εἰς περίπατον· καὶ ὁ Λύκων
[5]	ἀντιπροσενεγκεῖν τῷ Κριτοβούλῳ, ὡς μὴ	ἐξαπατηθείησαν	οἱ κριταί, καὶ τῷ νικήσαντι
[2]	τὸν μέλλοντα εὐφορώτερον τὸ σῶμα	ἕξειν.	Καὶ ἐγὼ μέν, ἔφη, πάνυ
[4]	καὶ τὴν ἀκόλουθον ταύτης πάνυ	ἐξειργασμένον.	Τίνα ταύτην; Τὴν προαγωγείαν, ἔφη.
[3]	καὶ σύ, ἔφη ὁ Σωκράτης,	ἕξεις	λέγειν ὅτι τῷ σῷ κάλλει
[1]	δειπνεῖν ἐκέλευον, Κριτόβουλος δὲ καὶ	ἐξεκάγχασεν	ἐπὶ τῷ οἰκτισμῷ αὐτοῦ. Ο
[2]	ἡ ὀρχηστρὶς ἐκυβίστα τε καὶ	ἐξεκυβίστα	ὑπὲρ αὐτῶν. ὥστε οἱ μὲν
[8]	εὐφρανεῖσθε. ~Ο μὲν δὴ Συρακόσιος	ἐξελθὼν	συνεκροτεῖτο· ὁ δὲ Σω κράτης
[5]	τῶν κριτῶν γενέσθαι. Επεὶ δὲ	ἐξέπεσον	αἱ ψῆφοι καὶ ἐγένοντο πᾶσαι
[2]	καὶ τὸ μέν γε πρῶτον	ἐξεπλάγην	καὶ ἔδεισα μὴ μαίνοιο· ἐπεὶ
[4]	Οὐκοῦν εἴ τις τοιούτους δύναιτο	ἐξεργάζεσθαι	ὧν προστατοίη, δικαίως ἂν μέγα
[4]	ἀπειλῶ ἄλλοις, ὡς ἐλευθέρῳ τε	ἔξεστί	μοι καὶ ἀποδημεῖν καὶ ἐπιδημεῖν·
[4]	οἶδα, καὶ ὑμῖν αὐτίκα μάλ᾿	ἔξεστι	πειρᾶσθαι. Εἶπε γάρ που Ομηρος·
[7]	εἴ τις τούτου δεῖται, ἀλλ᾿	ἔξεστιν	αὐτίκα μάλα τὰ παρόντα θαυμάζειν,
[3]	εἶπαν πολλοί· Σὺ τοίνυν ἡμῖν	ἐξηγοῦ	ποίων λόγων ἁπτόμενοι μάλιστ᾿ ἂν
[4]	τῆς πόλεως, ἀποδημῆσαι δὲ οὐδαμοῦ	ἐξῆν.	Νῦν δ᾿ ἐπειδὴ τῶν ὑπερορίων
[4]	ἤδη καὶ θάκων καὶ ὁδῶν	ἐξίστανται	οἱ πλούσιοι. Καὶ εἰμὶ νῦν
[4]	ἔστιν ὅτου πριάμενοι τὰ ἐπιτήδεια	ἕξουσιν	οὐκ ἐθέλουσι κακουργοῦντες κινδυνεύειν. Η
[4]	μὴ διψῆν καὶ ἀμφιέννυσθαι ὥστε	ἔξω	μὲν μηδὲν μᾶλλον Καλλίου τούτου
[5]	μαλακώτερόν σου ἔχειν τὸ φίλημα;	Εοικα,	ἔφη, ἐγὼ κατὰ τὸν σὸν
[6]	τις. Καὶ νῦν σύγε λοιδορουμένῳ	ἔοικας,	εἰ πάντ᾿ αὐτοῦ βελτίων φῂς
[4]	συγκαθεύδειν αὐτοῖς. Σὺ δ᾿ ὡς	ἔοικας,	εἰ τοῦτο γένοιτο, νομίζεις ἂν
[2]	Καὶ ὁ Χαρμίδης εἶπεν· Επαινοῦντι	ἔοικας	τὸν ὀρχηστοδιδάσκαλον. Ναὶ μὰ τὸν
[4]	ἔχεις, καὶ οἱ θεοί, ὡς	ἔοικε,	καλοκἀγαθίᾳ ἥδονται. Οὗτος μὲν δὴ
[5]	ἔφη ὁ Σωκράτης, οὐχ ὅμοιον	ἔοικε	τὸ σὸν ἀργύριον, ὦ Κριτόβουλε,
[8]	δὲ τῆς φιλίας ἐφιέμενος μᾶλλον	ἔοικε	τῷ τὸν οἰκεῖον ἀγρὸν κεκτημένῳ·
[3]	αὐτοφώρῳ εἴλημμαι, ἔφη, πλουσιώτατος, ὡς	ἔοικεν,	ἀνθρώπων ὤν. Σὺ δέ, ἔφη
[4]	ὄψον μὲν γὰρ δὴ ὄντως	ἔοικεν	εἶναι, ὡς κρόμμυόν γε οὐ
[8]	ἔμοιγε οἱ μὲν παραταττόμενοι ἀπιστοῦσιν	ἐοικέναι	μὴ χωρὶς γενόμενοι οἱ ἐρώμενοι
[6]	ὁ ἀνὴρ οὗτος λοιδορεῖσθαι βουλομένῳ	ἐοικέναι;	Ναὶ μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη,
[8]	τὸν νοῦν προσέχων μεμισθωμένῳ χῶρον	ἐοικέναι.	Οὐ γὰρ ὅπως πλείονος ἄξιος
[6]	ἵνα μὴ καὶ σὺ λοιδορουμένῳ	ἐοίκῃς.	Αλλ᾿ εἴπερ γε τοῖς πᾶσι
[4]	Καὶ εἰμὶ νῦν μὲν τυράννῳ	ἐοικώς,	τότε δὲ σαφῶς δοῦλος ἦν·
[2]	κακοῖσι συμμίσγῃς, ἀπολεῖς καὶ τὸν	ἐόντα	νόον. Καὶ ὁ Λύκων εἶπεν·
[8]	ἐστράτευσαν, καὶ νῦν ἐν τῇ	ἑορτῇ	ἱεροπρεπέστατος δοκεῖς εἶναι τῶν μένων,
[3]	βασιλέως χρήματα ἀντὶ τοῦ υἱοῦ;	Επ᾿	αὐτοφώρῳ εἴλημμαι, ἔφη, πλουσιώτατος, ὡς
[4]	ὥστε σοί γε εἰ μὴ	ἐπ᾿	ἄλλῳ ἀλλ᾿ ἐπὶ τῷ χρωτὶ
[4]	κλινθῆναι ἐυξέστου ἐπὶ δίφρου ἦκ᾿	ἐπ᾿	ἀριστερὰ τοῖιν, ἀτὰρ τὸν δεξιὸν
[4]	ὁρῶν ἐν τῇ γελωτοποιίᾳ μέγα	ἐπ᾿	αὐτῇ φρονοίη. Οὐ γὰρ ἄξιον,
[4]	σοῦ ἐπιμέλονται, ἵνα δοκῇς δικαίως	ἐπ᾿	αὐτοῖς μέγα φρονεῖν. Οὐκοῦν ὡς
[1]	ὡς δὲ οὐδὲ τότε ἐγέλασαν	ἐπ᾿	αὐτῷ, ἐν τῷ μεταξὺ παυσάμενος
[3]	μαστροπείᾳ, εἶπεν. Επεὶ δὲ ἐγέλασαν	ἐπ᾿	αὐτῷ, Υμεῖς μὲν γελᾶτε, ἔφη,
[2]	σώματι πᾶν ἰσόρροπον ποιεῖν; ἢ	ἐπ᾿	ἐκείνῳ γελᾶτε, ὅτι οὐ δεήσει
[2]	ἐσπουδακότι τῷ προσώπῳ, Γελᾶτε, ἔφη,	ἐπ᾿	ἐμοί; Πότερον ἐπὶ τούτῳ εἰ
[3]	Νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ Σωκράτης,	ἐπ᾿	εὐχαρίτῳ γε πράγματι. Τοῦτο γὰρ
[2]	κελεύσας τὴν αὐλητρίδα θάττονα ῥυθμὸν	ἐπάγειν	ἵει ἅμα πάντα καὶ σκέλη
[2]	τράπεζαι καὶ ἔσπεισάν τε καὶ	ἐπαιάνισαν,	ἔρχεται αὐτοῖς ἐπὶ κῶμον Συρακόσιός
[4]	ὁ Αντισθένης, ἐπίστασαι, ὅτι οἶσθα	ἐπαινέσαντα	αὐτὸν τὸν Αγαμέμνονα ὡς βασιλεύς
[8]	πάντ᾿ ἂν εὕροι τις ἕνεκα	ἐπαίνου	ὑπὸ τῶν καὶ πονεῖν καὶ
[1]	πρῶτον μέν, ὥσπερ εἰκὸς ἦν,	ἐπαινοῦντες	τὴν κλῆσιν οὐχ ὑπισχνοῦντο συνδειπνήσειν·
[2]	ἔχῃ; Καὶ ὁ Χαρμίδης εἶπεν·	Επαινοῦντι	ἔοικας τὸν ὀρχηστοδιδάσκαλον. Ναὶ μὰ
[6]	καὶ τοῖς βελτίστοις εἰκάζω αὐτόν,	ἐπαινοῦντι	μᾶλλον ἢ λοιδορουμένῳ δικαίως ἂν
[4]	ὁ Ερμογένης, καὶ μάλα εὐτελῶς.	Επαινῶ	τε γὰρ αὐτοὺς οὐδὲν δαπανῶν,
[4]	δὲ τὸν Φλειάσιον πρὸς ἐμὲ	ἐπαινῶν	καὶ ἐμὲ πρὸς ἐκεῖνον οὐχ
[4]	δὲ δήπου καὶ πρὸς ἐμὲ	ἐπαινῶν	τὸν Ηρακλεώτην ξένον ἐπεί με
[4]	Δί᾿ ἀργύριον. Καὶ ὁ Αντισθένης	ἐπαναστὰς	μάλα ἐλεγκτικῶς αὐτὸν ἐπήρετο· Οἱ
[8]	εἰδῇ ὅτι ὁ τοῦ εἴδους	ἐπαρκῶν	ἄρξει τοῦ ἐραστοῦ, εἰκὸς αὐτὸν
[1]	ἔπειτα τῶν ὁρώντων οὐδεὶς οὐκ	ἔπασχέ	τι τὴν ψυχὴν ὑπ᾿ ἐκείνου.
[4]	δὴ ὁ λόγος οὕτω πως	ἐπαύσατο.	Ο δὲ Κριτόβουλος, Οὐκοῦν αὖ
[8]	παρόντων ἐπιμελεῖσθαι; Οὐ ταῦτα πάντα	ἐπαφρόδιτα;	Διά γέ τοι τὰ τοιαῦτα
[8]	ἐν ᾗ αἰτούμεθα τὴν θεὸν	ἐπαφρόδιτα	καὶ ἔπη καὶ ἔργα διδόναι.
[9]	ἀλλ᾿ ἐφειμένοις πράττειν ἃ πάλαι	ἐπεθύμουν.	Τέλος δὲ οἱ συμπόται ἰδόντες
[9]	δήλη δ᾿ ἦν μόλις ἠρεμοῦσα.	Επεί	γε μὴν κατεῖδεν αὐτὴν ὁ
[2]	ὁ Σωκράτης, καὶ χρῆταί γε.	Επεὶ	γοῦν νικηφόρος ἐβούλετο τοῦ παγκρατίου
[7]	εὐθὺς τοῦτ᾿ εἰπὼν ἦρχεν ᾠδῆς.	Επεὶ	δ᾿ ᾖσεν, εἰσεφέρετο τῇ ὀρχηστρίδι
[3]	εἶπε· Μὰ Δί᾿ οὐκ ἔγωγε.	Επεὶ	δὲ ἅπαντες ἡσθέντες ὅτι ἤκουσαν
[2]	ὡς ἐν θαύματι ἀργύριον ἐλάμβανεν.	Επεὶ	δὲ αὐτοῖς ἡ αὐλητρὶς μὲν
[3]	τὸ πρόσωπον, Επὶ μαστροπείᾳ, εἶπεν.	Επεὶ	δὲ ἐγέλασαν ἐπ᾿ αὐτῷ, Υμεῖς
[5]	ἀναδήματα παρὰ τῶν κριτῶν γενέσθαι.	Επεὶ	δὲ ἐξέπεσον αἱ ψῆφοι καὶ
[1]	ἔφη, ὦ Καλλία, μεγάλη γε·	ἐπεὶ	γὰρ γέλως ἐξ ἀνθρώπων ἀπόλωλεν,
[4]	δικαίως ἂν πολὺν μισθὸν λαμβάνοι;	ἐπεὶ	δὲ καὶ ταῦτα πάντες συνωμολόγουν,
[2]	ἐξεπλάγην καὶ ἔδεισα μὴ μαίνοιο·	ἐπεὶ	δέ σου ἤκουσα ὅμοια οἷς
[2]	ὁ Καλλίας, καὶ ἡμῖν γε,	ἐπεὶ	καὶ ἡμεῖς διψῶμεν ἐπὶ σοὶ
[4]	ἔφη ὁ Σωκράτης, ἀνεχέσθω μέντοι·	ἐπεὶ	καὶ οἱ μάντεις λέγονται δήπου
[5]	τῶν ζῴων; Πάντως δήπου, ἔφη·	ἐπεὶ	καὶ πρὸς ἰσχὺν τοὺς ὀφθαλμοὺς
[4]	ἐμὲ ἐπαινῶν τὸν Ηρακλεώτην ξένον	ἐπεί	με ἐποίησας ἐπιθυμεῖν αὐτοῦ, συνέστησάς
[8]	νῦν δὲ καὶ πολὺ μᾶλλον,	ἐπεὶ	ὁρῶ σε ἐρῶντα οὐχ ἁβρότητι
[1]	ὡς ἀντικληθησόμενος καλεῖ μέ τις,	ἐπεὶ	πάντες ἴσασιν ὅτι ἀρχὴν οὐδὲ
[4]	με ὅτι συνῆν, νῦν δ᾿	ἐπεὶ	πένης γεγένημαι, οὐκέτι οὐδὲν μέλει
[3]	ὁ Αντισθένης, ἥ γε ἀναμφιλογωτάτη·	ἐπεί	τοι ἀνδρεία μὲν καὶ σοφία
[4]	τὸ κάλλος ὡς ταχὺ παρακμάζον,	ἐπεὶ	ὥσπερ γε παῖς γίγνεται καλός,
[3]	καθ᾿ ἓν συμμίγνυται τῇ ἀδικίᾳ.	Επειδὰν	τοίνυν καὶ ὑμῶν ἕκαστος εἴπῃ
[4]	Καλλίου τούτου τοῦ πλουσιωτάτου ῥιγοῦν·	ἐπειδάν	γε μὴν ἐν τῇ οἰκίᾳ
[4]	μεμνήσῃ διακριθῆναι περὶ τοῦ κάλλους,	ἐπειδὰν	οἱ προκείμενοι λόγοι περιέλθωσι. Κρινάτω
[2]	αὐλησάτω, ἵνα καὶ ἐγὼ ὀρχήσωμαι.	Επειδὴ	δ᾿ ἀνέστη, διῆλθε μιμούμενος τήν
[2]	σκέλη καὶ χεῖρας καὶ κεφαλήν.	Επειδὴ	δὲ ἀπειρήκει, κατακλινόμενος εἶπε· Τεκμήριον,
[4]	δὴ ὁ λόγος οὕτως ἐσπουδαιολογήθη.	Επειδὴ	δὲ εἰς τὸν Φίλιππον ἧκον,
[2]	δὲ Σωκράτης ἔφη· Τοῦτο μὲν	ἐπειδὴ	ἀμφίλογόν ἐστιν, εἰς αὖθις ἀποθώμεθα·
[8]	τὸν μὲν σὸν ἔρωτα κρύπτωμεν,	ἐπειδὴ	καὶ ἔστιν οὐ ψυχῆς ἀλλ᾿
[7]	Σωκράτης αὖ πάλιν εἶπεν· Αρα	ἐπειδὴ	πάντες ἐπιθυμοῦμεν λέγειν, νῦν ἂν
[8]	{ἂν} ἀμνημονῆσαι, ἄλλως τε καὶ	ἐπειδὴ	πάντες ἐσμὲν τοῦ θεοῦ τούτου
[4]	δὲ οὐδαμοῦ ἐξῆν. Νῦν δ᾿	ἐπειδὴ	τῶν ὑπερορίων στέρομαι καὶ τὰ
[2]	τὸ ἔμπροσθεν ἐπικύπτων μιμεῖσθαι τροχοὺς	ἐπειρᾶτο.	Τέλος δ᾿ ὅτι τὸν παῖδ᾿
[1]	ἦν, εἰ μὴ ἕψοιντο, συνηκολούθησαν.	Επειτα	δὲ αὐτῷ οἱ μὲν γυμνασάμενοι
[4]	αὐτόν τί με κακὸν ἐργάσαιτο·	ἔπειτα	δὲ καὶ τοὺς συκοφάντας ἐθεράπευον,
[9]	μὲν θρόνος τις ἔνδον κατετέθη,	ἔπειτα	δὲ ὁ Συρακόσιος εἰσελθὼν εἶπεν·
[8]	καλός τε καὶ ἀγαθὸς νομιζόμενος;	ἔπειτα	δὲ ὁρῴη αὐτὸν τὰ τοῦ
[9]	θεοῖς καὶ εἴσεισι πρὸς αὐτήν,	ἔπειτα	παιξοῦνται πρὸς ἀλλήλους. Εκ τούτου
[1]	εἷλκε τὰς ὄψεις πρὸς αὐτόν·	ἔπειτα	τῶν ὁρώντων οὐδεὶς οὐκ ἔπασχέ
[9]	γὰρ ἤκουον τοῦ Διονύσου μὲν	ἐπερωτῶντος	αὐτὴν εἰ φιλεῖ αὐτόν, τῆς
[4]	πάντα τὰ ἔθνη διὰ μαντικῆς	ἐπερωτῶσι	τοὺς θεοὺς τί τε χρὴ
[1]	ὁ Φίλιππος γελοῖόν τι εὐθὺς	ἐπεχείρει	λέγειν, ἵνα δὴ ἐπιτελοίη ὧνπερ
[8]	μορφῇ νεωτάτου, καὶ μεγέθει πάντα	ἐπέχοντος,	ψυχῇ δὲ ἀνθρώπου ἱδρυμένου, Ερωτος,
[8]	αἰτούμεθα τὴν θεὸν ἐπαφρόδιτα καὶ	ἔπη	καὶ ἔργα διδόναι. ὡς μὲν
[3]	ῥαψῳδοὶ πάντες ἐπίστανται ταῦτα τὰ	ἔπη;	Καὶ πῶς ἄν, ἔφη, λελήθοι
[3]	ἠνάγκασέ με πάντα τὰ Ομήρου	ἔπη	μαθεῖν· καὶ νῦν δυναίμην ἂν
[8]	τι ποιεῖν. Καὶ μαρτύρια δὲ	ἐπήγετο	ὡς ταῦτα ἐγνωκότες εἶεν καὶ
[3]	παῖς καὶ ᾖσεν. ἔνθα δὴ	ἐπῄνεσαν	μὲν ἅπαντες· ὁ δὲ Χαρμίδης
[2]	ὄρχησιν. Καὶ πρῶτον μὲν ὅτι	ἐπῄνεσαν	ὡς ὁ παῖς σὺν τοῖς
[2]	Τέλος δ᾿ ὅτι τὸν παῖδ᾿	ἐπῄνουν	ὡς ἐν τῇ ὀρχήσει ἅπαν
[5]	ἡ δὲ ὑψηλὴ ῥὶς ὥσπερ	ἐπηρεάζουσα	διατετείχικε τὰ ὄμματα. Τοῦ γε
[4]	ἔφη. Καὶ ὃς μάλα ἀχθεσθεὶς	ἐπήρετο·	Καὶ τί μοι σύνοισθα, ὦ
[4]	Αντισθένης ἐπαναστὰς μάλα ἐλεγκτικῶς αὐτὸν	ἐπήρετο·	Οἱ δὲ ἄνθρωποι, ὦ Καλλία,
[4]	ἐκτησάμην οὔτ᾿ ἀριθμῷ οὔτε σταθμῷ	ἐπήρκει	μοι, ἀλλ᾿ ὁπόσον ἐδυνάμην φέρεσθαι,
[4]	πειρᾶσθαι. Εἶπε γάρ που Ομηρος·	Επὶ	δὲ κρόμυον ποτῷ ὄψον. Εὰν
[3]	Κριτόβουλε, ἐπὶ τίνι μέγιστον φρονεῖς;	Επὶ	κάλλει, ἔφη. Η οὖν καὶ
[3]	μάλα σεμνῶς ἀνασπάσας τὸ πρόσωπον,	Επὶ	μαστροπείᾳ, εἶπεν. Επεὶ δὲ ἐγέλασαν
[4]	φρονῶ. Αλλ᾿ ἐπὶ τῷ μήν;	Επὶ	νὴ Δία τοῖς ἄφροσιν. Οὗτοι
[3]	τίνι μέγα φρονεῖς, ὦ Αντίσθενες;	Επὶ	πλούτῳ, ἔφη. Ο μὲν δὴ
[3]	ὦ Αὐτόλυκε; ὁ δ᾿ εἶπεν·	Επὶ	τῷ πατρί, καὶ ἅμα ἐνεκλίθη
[3]	τίνι μάλιστα ἀγάλλῃ; Καὶ ὅς,	Επὶ	φίλων, ἔφη, ἀρετῇ καὶ δυνάμει,
[4]	κάμψαι, αὐτὸν δὲ κλινθῆναι ἐυξέστου	ἐπὶ	δίφρου ἦκ᾿ ἐπ᾿ ἀριστερὰ τοῖιν,
[2]	τε καὶ ἐπαιάνισαν, ἔρχεται αὐτοῖς	ἐπὶ	κῶμον Συρακόσιός τις ἄνθρωπος, ἔχων
[4]	ὦ Χαρμίδη, δι᾿ ὅ τι	ἐπὶ	πενίᾳ μέγα φρονεῖς. Οὐκοῦν τόδε
[3]	μέγα φρονεῖς; Εγὼ αὖ, ἔφη,	ἐπὶ	πενίᾳ μέγα φρονῶ. Νὴ Δί᾿
[4]	οὕτω βραχέα ἔχων μέγα φρονεῖς	ἐπὶ	πλούτῳ. Οτι νομίζω, ὦ ἄνδρες,
[3]	αὖ, ἔφη, λέγε, ὦ Νικήρατε,	ἐπὶ	ποίᾳ ἐπιστήμῃ μέγα φρονεῖς. Καὶ
[2]	γε, ἐπεὶ καὶ ἡμεῖς διψῶμεν	ἐπὶ	σοὶ γελῶντες. Ο δ᾿ αὖ
[1]	Πρωταγόρᾳ τε πολὺ ἀργύριον δέδωκας	ἐπὶ	σοφίᾳ καὶ Γοργίᾳ καὶ Προδίκῳ
[1]	μὲν γὰρ τούτου ἕνεκα ἐκαλούμην	ἐπὶ	τὰ δεῖπνα, ἵνα εὐφραίνοιντο οἱ
[1]	ἐπιτελοίη ὧνπερ ἕνεκα ἐκαλεῖτο ἑκάστοτε	ἐπὶ	τὰ δεῖπνα. ὡς δ᾿ οὐκ
[8]	προνοεῖν μὲν ἀλλήλων, συνήδεσθαι δ᾿	ἐπὶ	ταῖς καλαῖς πράξεσι, συνάχθεσθαι δὲ
[4]	τι ἀγαθὸν ἔχωσι, παρακαλοῦσί με	ἐπὶ	ταῦτα προθύμωσ, ὅταν δέ τι
[4]	προστατοίη, δικαίως ἂν μέγα φρονοίη	ἐπὶ	τῇ τέχνῃ καὶ δικαίως ἂν
[1]	νενικηκότα αὐτὸν παγκράτιον ἧκεν ἄγων	ἐπὶ	τὴν θέαν. Ως δὲ ἡ
[3]	ἔφη ὁ Νικήρατος, ὦ Ερμόγενες,	ἐπὶ	τίνι μάλιστα ἀγάλλῃ; Καὶ ὅς,
[3]	γὰρ σύ, ἔφη, ὦ Χαρμίδη,	ἐπὶ	τίνι μέγα φρονεῖς; Εγὼ αὖ,
[3]	ὁ Αντισθένης, λέξεις, ὦ Λύκων,	ἐπὶ	τίνι μέγα φρονεῖς; Καὶ ὃς
[3]	φανοῦμαι. Τί γὰρ σύ, εἶπεν,	ἐπὶ	τίνι μέγα φρονεῖς, ὦ Αντίσθενες;
[3]	δὲ δή, ἔφη ὁ Καλλίας,	ἐπὶ	τίνι μέγα φρονεῖς, ὦ Σώκρατες;
[3]	γὰρ σύ, ἔφη, ὦ Κριτόβουλε,	ἐπὶ	τίνι μέγιστον φρονεῖς; Επὶ κάλλει,
[1]	ἄκλητον ἢ τὸ κεκλημένον ἐλθεῖν	ἐπὶ	τὸ δεῖπνον. Κατακλίνου τοίνυν, ἔφη
[8]	ψυχὴ ὅσονπερ ἂν χρόνον ἴῃ	ἐπὶ	τὸ φρονιμώτερον καὶ ἀξιεραστοτέρα γίγνεται.
[4]	μὴν ἡμῖν τοῖς καλοῖς καὶ	ἐπὶ	τοῖσδε μέγα φρονεῖν, ὅτι τὸν
[8]	τῶν ἀπ᾿ Ερεχθέως, οἳ καὶ	ἐπὶ	τὸν βάρβαρον σὺν Ιάκχῳ ἐστράτευσαν,
[9]	νύμφη κεκοσμημένη παρῆλθε καὶ ἐκαθέζετο	ἐπὶ	τοῦ θρόνου. Οὔπω δὲ φαινομένου
[7]	προσήκει. Καὶ μὴν τό γε	ἐπὶ	τοῦ τροχοῦ ἅμα περιδινουμένου γράφειν
[9]	ἐπώμνυσαν, οἱ δὲ γεγαμηκότες ἀναβάντες	ἐπὶ	τοὺς ἵππους ἀπήλαυνον πρὸς τὰς
[2]	Γελᾶτε, ἔφη, ἐπ᾿ ἐμοί; Πότερον	ἐπὶ	τούτῳ εἰ βούλομαι γυμναζόμενος μᾶλλον
[4]	Αλλὰ μὰ Δί᾿ ἔφη, οὐκ	ἐπὶ	τούτῳ μέγα φρονῶ. Αλλ᾿ ἐπὶ
[3]	γὰρ ἅπαντες ἴστε, ἔφη, {ὅτι}	ἐπὶ	τούτῳ τῷ υἱεῖ; Οὗτός γε
[1]	σκῶμμα εἶναι. Ο δὲ στὰς	ἐπὶ	τῷ ἀνδρῶνι ἔνθα τὸ δεῖπνον
[3]	Λύκων τὸν Φίλιππον {προσειπών, ὅτι}	ἐπὶ	τῷ γελωτοποιεῖν μέγα φρονεῖς. Δικαιότερόν
[4]	ἐγὼ λέξω, ἔφη, ἐξ ὧν	ἐπὶ	τῷ κάλλει μέγα φρονῶ. Λέγε,
[4]	ἔφη ὁ Χαρμίδης, ὦ Συρακόσιε,	ἐπὶ	τῷ μέγα φρονεῖς; ἢ δῆλον
[4]	ἐπὶ τούτῳ μέγα φρονῶ. Αλλ᾿	ἐπὶ	τῷ μήν; Επὶ νὴ Δία
[3]	προσέβλεψαν, ἤρετό τις αὐτόν· Αλλ᾿	ἐπὶ	τῷ μήν, ὦ Αὐτόλυκε; ὁ
[3]	μήν, ἔφη τις, δῆλον ὅτι	ἐπὶ	τῷ νικηφόρος εἶναι. Καὶ ὁ
[1]	ἐκέλευον, Κριτόβουλος δὲ καὶ ἐξεκάγχασεν	ἐπὶ	τῷ οἰκτισμῷ αὐτοῦ. Ο δ᾿
[4]	μέγα φρονεῖς; ἢ δῆλον ὅτι	ἐπὶ	τῷ παιδί; Μὰ τὸν Δί᾿
[4]	εἰ μὴ ἐπ᾿ ἄλλῳ ἀλλ᾿	ἐπὶ	τῷ χρωτὶ ἄξιον μέγα φρονεῖν.
[9]	ἂν εἴ τις φιλικώτατα ἐκαθέζετο	ἐπὶ	τῶν γονάτων, καὶ περιλαβὼν ἐφίλησεν
[4]	αὐτοῦ ἰσχυρῶς. Αἰσθάνομαι γάρ τινας	ἐπιβουλεύοντας	διαφθεῖραι αὐτόν. Καὶ ὁ Σωκράτης
[7]	μὲν εἰς μαχαίρας κυβιστᾶν κινδύνου	ἐπίδειγμα	εἶναι, ὃ συμποσίῳ οὐδὲν προσήκει.
[6]	ὁ Συρακόσιος τῶν μὲν αὑτοῦ	ἐπιδειγμάτων	ἀμελοῦντας, ἀλλήλοις δὲ ἡδομέ νους,
[8]	οὐδὲ μαλακίᾳ θρυπτομένου, ἀλλὰ πᾶσιν	ἐπιδεικνυμένου	ῥώμην τε καὶ καρτερίαν καὶ
[4]	τοὺς φίλους οἵτινές εἰσι καὶ	ἐπιδεικνύναι	ὡς μέγα τε δύνανται καὶ
[2]	καὶ ὀρχούμενον. Ταῦτα δὲ καὶ	ἐπιδεικνὺς	ὡς ἐν θαύματι ἀργύριον ἐλάμβανεν.
[4]	ἀλλὰ πᾶσι τοῖς φίλοις καὶ	ἐπιδεικνύω	τὴν ἀφθονίαν καὶ μεταδίδωμι τῷ
[2]	καὶ τῷδε τῷ Συρακοσίῳ κράτιστον	ἐπιδείξαντι	τῇ πόλει τὴν ὀρχηστρίδα εἰπεῖν,
[3]	ἔφη γὰρ δήπου, εἰ συνδειπνοῖμεν,	ἐπιδείξειν	τὴν αὑτοῦ σοφίαν. Καὶ ἐπιδείξω
[3]	ἐπιδείξειν τὴν αὑτοῦ σοφίαν. Καὶ	ἐπιδείξω	γε, ἔφη, ἐὰν καὶ ὑμεῖς
[1]	δέ, ἐὰν παρ᾿ ἐμοὶ ἦτε,	ἐπιδείξω	ὑμῖν ἐμαυτὸν πάνυ πολλῆς σπουδῆς
[8]	ἅμα καὶ φιλόφρων οὖσα οὐδὲν	ἐπιδεῖται	λόγου· ὅτι δὲ εἰκὸς καὶ
[4]	ἔξεστί μοι καὶ ἀποδημεῖν καὶ	ἐπιδημεῖν·	ὑπανίστανται δέ μοι ἤδη καὶ
[8]	νῦν ἐρώμενος ὢν ἤδη ἄλλων	ἐπιθυμεῖ.	Αλλὰ μὴν καὶ ὁ Νικήρατος,
[4]	ἄνδρες, ὁ Νικήρατος κρομμύων ὄζων	ἐπιθυμεῖ	οἴκαδε ἐλθεῖν, ἵν᾿ ἡ γυνὴ
[8]	ὅτι ἑαυτῷ μὲν νέμει ὧν	ἐπιθυμεῖ,	τῷ δὲ παιδὶ τὰ ἐπονειδιστότατα;
[4]	αὑτοῖς καὶ τούτους δυνάμενος ποιεῖν	ἐπιθυμεῖν	ἀλλήλων, οὗτος ἄν μοι δοκεῖ
[4]	Ηρακλεώτην ξένον ἐπεί με ἐποίησας	ἐπιθυμεῖν	αὐτοῦ, συνέστησάς μοι αὐτόν. Καὶ
[4]	αὐτοὶ οὗτοι οὕσπερ σὺ οἴει	ἐπιθυμεῖν	σε φιλῆσαι. Κλεινίᾳ δ᾿ ἔφη,
[8]	καὶ σωφροσύνην. Τὸ δὲ τοιούτων	ἐπιθυμεῖν	τεκμήριόν ἐστι τῆς τοῦ ἐραστοῦ
[8]	ἔστι δὲ ὧν καὶ αὐτὸν	ἐπιθυμήσαντα·	Κριτόβουλός γε μὴν ἔτι καὶ
[7]	πάλιν εἶπεν· Αρα ἐπειδὴ πάντες	ἐπιθυμοῦμεν	λέγειν, νῦν ἂν μάλιστα καὶ
[8]	καλεῖται· τῶν δὲ τοῦ σώματος	ἐπιθυμούντων	πολλοὶ μὲν τοὺς τρόπους μέμφονται
[8]	καὶ αἰδούμενον τὸν ἐρώμενον ποιῆσαι.	Επιθυμῶ	δέ σοι, ἔφη, ὦ Καλλία,
[2]	ἢ εἰ {διὰ} τοιούτων γυμνασίων	ἐπιθυμῶ,	μὴ ὥσπερ οἱ δολιχοδρόμοι τὰ
[4]	καὶ ἀριθμῷ, ὡς πλείστου πλούτου	ἐπιθυμῶν	οὐ παύομαι· ἐξ ὧν ἴσως
[6]	σύ, ὦ Σώκρατες, ὁ φροντιστὴς	ἐπικαλούμενος;	Οὐκοῦν κάλλιον, ἔφη, ἢ εἰ
[2]	ἐκεῖνος ταὐτὰ εἰς τὸ ἔμπροσθεν	ἐπικύπτων	μιμεῖσθαι τροχοὺς ἐπειρᾶτο. Τέλος δ᾿
[4]	τι ἂν καλὸν ἴδῃ μηδέποτε	ἐπιλανθάνεσθαι.	ἔναγχος δὲ δήπου καὶ πρὸς
[6]	ἔφη, οὐ τούτων σε λέγουσιν	ἐπιμελεῖσθαι,	ἀλλὰ τῶν ἀνωφελεστάτων. Οὐκοῦν καὶ
[8]	φιλίαν, τοῦτον προσήκει μᾶλλον ἀρετῆς	ἐπιμελεῖσθαι.	Μέγιστον δ᾿ ἀγαθὸν τῷ ὀρεγομένῳ
[4]	φίλοι εἰσὶν ὥστε διὰ τὸ	ἐπιμελεῖσθαί	μου οὔποτε λήθω αὐτοὺς οὔτε
[8]	ἀπόντων ἔτι μᾶλλον ἢ παρόντων	ἐπιμελεῖσθαι;	Οὐ ταῦτα πάντα ἐπαφρόδιτα; Διά
[8]	γὰρ ὅπως πλείονος ἄξιος γένηται	ἐπιμελεῖται,	ἀλλ᾿ ὅπως αὐτὸς ὅτι πλεῖστα
[6]	καὶ οὕτως ἄν, ἔφη, θεῶν	ἐπιμελοίμην·	ἄνωθεν μέν γε ὕοντες ὠφελοῦσιν,
[3]	καὶ ὅτι τοιοῦτοι ὄντες ἐμοῦ	ἐπιμέλονται.	Ενταῦθα τοίνυν πάντες προσέβλεψαν αὐτῷ,
[4]	μέγα τε δύνανται καὶ σοῦ	ἐπιμέλονται,	ἵνα δοκῇς δικαίως ἐπ᾿ αὐτοῖς
[8]	δοκεῖν ἀλλὰ τῷ ὄντι ἀρετῆς	ἐπιμελούμενον.	ἡ μὲν γὰρ ψευδὴς δόξα
[3]	ὃς εἶπεν· Ο πατὴρ ὁ	ἐπιμελούμενος	ὅπως ἀνὴρ ἀγαθὸς γενοίμην ἠνάγκασέ
[4]	ἑαυτοῖς δὲ μὴ προορᾶν τὸ	ἐπιόν.	Οὗτος μὲν δὴ ὁ λόγος
[8]	τὴν μὲν Πάνδημον τῶν σωμάτων	ἐπιπέμπειν,	τὴν δ᾿ Οὐρανίαν τῆς ψυχῆς
[5]	τὸ ἐκ πλαγίου διὰ τὸ	ἐπιπόλαιοι	εἶναι. Λέγεις σύ, ἔφη, καρκίνον
[8]	περὶ ὧν λέγω, εἰ ὧδε	ἐπισκοποῖμεν,	τῷ ποτέρως παιδὶ φιληθέντι μᾶλλον
[1]	εἰς τὸν Αὐτόλυκον, δῆλον ὅτι	ἐπισκοπῶν	τί ἐκείνῳ δόξειε τὸ σκῶμμα
[1]	ὁ Σωκράτης εἶπεν· Αεὶ σὺ	ἐπισκώπτεις	ἡμᾶς καταφρονῶν, ὅτι σὺ μὲν
[8]	γε σοῦ. Καὶ ὁ Σωκράτης	ἐπισκώψας	ὡς δὴ θρυπτόμενος εἶπε· Μὴ
[7]	οὐκ εἰς ταὐτὸν τῷ οἴνῳ	ἐπισπεύδει·	εἰ δὲ ὀρχοῖντο πρὸς τὸν
[4]	θεραπευέτω. Εγὼ γὰρ ταῦτα πάντα	ἐπίσταμαι.	Η καὶ βασιλεύειν, ἔφη ὁ
[4]	οὖν, ἔφασαν. Οὐκοῦν καὶ τόδε	ἐπιστάμεθα,	ὅτι ἔστιν ἀνθρώπῳ τοῖς αὐτοῖς
[8]	φιλίας συνουσία οὐδεμία ἀξιόλογος πάντες	ἐπιστάμεθα.	Φιλεῖν γε μὴν τῶν μὲν
[2]	ὅ τι βούλοιτ᾿ ἂν αὐτῇ	ἐπισταμένῃ	χρῆσθαι. Καὶ ὁ Αντισθένης, Πῶς
[8]	ἀρέσκειν, σκεπτέον μέν σοι ποῖα	ἐπιστάμενος	Θεμιστοκλῆς ἱκανὸς ἐγένετο τὴν Ελλάδα
[3]	Σωκράτης, ὅτι τὰς ὑπονοίας οὐκ	ἐπίστανται.	Σὺ δὲ Στησιμβρότῳ τε καὶ
[3]	ὅτι καὶ οἱ ῥαψῳδοὶ πάντες	ἐπίστανται	ταῦτα τὰ ἔπη; Καὶ πῶς
[4]	καὶ βασιλεύειν, ἔφη ὁ Αντισθένης,	ἐπίστασαι,	ὅτι οἶσθα ἐπαινέσαντα αὐτὸν τὸν
[3]	τι ἕκαστος ἡγεῖται πλείστου ἄξιον	ἐπίστασθαι.	Εγὼ μὲν τοίνυν, ἔφη, λέγω
[3]	μέσον φέρητε ὅ τι ἕκαστος	ἐπίστασθε	ἀγαθόν. Αλλ᾿ οὐδείς σοι, ἔφη,
[3]	λέγε, ὦ Νικήρατε, ἐπὶ ποίᾳ	ἐπιστήμῃ	μέγα φρονεῖς. Καὶ ὃς εἶπεν·
[9]	Λύκων ὁ πατὴρ αὐτῷ συνεξιὼν	ἐπιστραφεὶς	εἶπε· Νὴ τὴν Ηραν, ὦ
[4]	ὅτι οὔτε ἡ πόλις σοι	ἐπιτάττουσα	ὡς δούλῳ χρῆται οὔτε οἱ
[1]	εὐθὺς ἐπεχείρει λέγειν, ἵνα δὴ	ἐπιτελοίη	ὧνπερ ἕνεκα ἐκαλεῖτο ἑκάστοτε ἐπὶ
[1]	οὖν σιωπῇ ἐδείπνουν, ὥσπερ τοῦτο	ἐπιτεταγμένον	αὐτοῖς ὑπὸ κρείττονός τινος. Φίλιππος
[4]	ὡς ἔστιν ὅτου πριάμενοι τὰ	ἐπιτήδεια	ἕξουσιν οὐκ ἐθέλουσι κακουργοῦντες κινδυνεύειν.
[1]	τε παρεῖναι ἔφη πάντα τὰ	ἐπιτήδεια	ὥστε δειπνεῖν τἀλλότρια, καὶ τὸν
[4]	δύνασθαι φίλας ποιεῖν καὶ γάμους	ἐπιτηδείους	συνάγειν, καὶ πολλοῦ ἂν ἄξιος
[2]	ἀπὸ τῶν ἐλευθερίων μόχθων ὀσμαὶ	ἐπιτηδευμάτων	τε πρῶτον χρηστῶν καὶ χρόνου
[2]	ἱκανώτατος εἶναι εἰς {τὸ} ταῦτα	ἐπιτηδεῦσαι,	τούτῳ συνέσται. Ενταῦθα δὴ πολλοὶ
[4]	ἔφη, ὦ Σώκρατες, οὐκ ἂν	ἐπιτρέψαις;	Καὶ ὃς εἶπεν· Οὐ γὰρ
[8]	σοι ἡ πόλις ταχὺ ἂν	ἐπιτρέψειεν	αὑτήν, εἰ βούλει, εὖ ἴσθι.
[8]	ἀμφοτέρους ὑμᾶς εἶναι καὶ αὐτοὺς	ἐπιφανεῖς.	Αεὶ μὲν οὖν ἔγωγε ἠγάμην
[3]	Τοῦτο γὰρ δὴ ἥκιστα μὲν	ἐπίφθονον,	ἥκιστα δὲ περιμάχητον, καὶ ἀφύλακτον
[7]	διάγειν καὶ τὸ συμπόσιον πολὺ	ἐπιχαριτώτερον	εἶναι. Ο οὖν Συρακόσιος, Αλλὰ
[3]	οὐκ αἰσχρὸν οὖν εἰ μήδ᾿	ἐπιχειρήσομεν	συνόντες ὠφελεῖν τι ἢ εὐφραίνειν
[9]	μὴν κατεῖδεν αὐτὴν ὁ Διόνυσος,	ἐπιχορεύσας	ὥσπερ ἂν εἴ τις φιλικώτατα
[2]	οἱ παῖδες μικραῖς κύλιξι πυκνὰ	ἐπιψακάζωσιν,	ἵνα καὶ ἐγὼ ἐν Γοργιείοις
[8]	ψυχαῖς ἀγαθαῖς ἀγασθείη, ἀθανάτους τούτους	ἐποίει·	ὧν Ηρακλῆς μὲν καὶ Διόσκουροί
[5]	εἴπερ γε τοῦ ὀσφραίνεσθαι ἕνεκεν	ἐποίησαν	ἡμῖν ῥῖνας οἱ θεοί. Οἱ
[4]	τὸν Ηρακλεώτην ξένον ἐπεί με	ἐποίησας	ἐπιθυμεῖν αὐτοῦ, συνέστησάς μοι αὐτόν.
[9]	ἡ Αριάδνη ἀκούσασα τοιοῦτόν τι	ἐποίησεν	ὡς πᾶς ἂν ἔγνω ὅτι
[2]	Οἱ μὲν δὴ οἰνοχόοι οὕτως	ἐποίουν.	~Εκ δὲ τούτου συνηρμοσμένῃ τῇ
[9]	φιλεῖ αὐτόν, τῆς δὲ οὕτως	ἐπομνυούσης	{ὥστε} μὴ μόνον τὸν Διόνυσον
[8]	γὰρ ταῦτα νόμιμα, ἡμῖν δ᾿	ἐπονείδιστα.	Δοκοῦσι δ᾿ ἔμοιγε οἱ μὲν
[8]	ἐπιθυμεῖ, τῷ δὲ παιδὶ τὰ	ἐπονειδιστότατα;	ἢ διότι ἃ σπεύδει πράττειν
[4]	οὕτω πεπαιδευμένος ὑπὸ Ομήρου ἀριθμεῖν	ἕπτ᾿	ἀπύρους τρίποδας, δέκα δὲ χρυσοῖο
[2]	ἀποδύεσθαι, ἀλλ᾿ ἀρκέσει μοι οἶκος	ἑπτάκλινος,	ὥσπερ καὶ νῦν τῷδε τῷ
[9]	ἀπιόντας, οἱ μὲν ἄγαμοι γαμεῖν	ἐπώμνυσαν,	οἱ δὲ γεγαμηκότες ἀναβάντες ἐπὶ
[8]	ὁ αὐτὸς δοκῶν εἶναι πολλὰς	ἐπωνυμίας	ἔχει· ὅτι γε μέντοι χωρὶς
[8]	γε μὴν σύ, ὦ Καλλία,	ἐρᾷς	Αὐτολύκου πᾶσα μὲν ἡ πόλις
[8]	δὲ μόνος, ὦ Αντίσθενες, οὐδενὸς	ἐρᾷς;	Ναὶ μὰ τοὺς θεούς, εἶπεν
[8]	ταῦτα πάντα τῷ τὴν ψυχὴν	ἐρασμίῳ	πιστεῦσαι. Σοί γε μήν, ὦ
[8]	δὲ τόνδε οἶδα πολλοὺς μὲν	ἐραστὰς	κτησάμενον, ἔστι δὲ ὧν καὶ
[8]	πατρὸς τῷ καλῷ τε κἀγαθῷ	ἐραστῇ.	Καὶ ὁ Ερμογένης εἶπε· Νὴ
[8]	τῇ αὐτῇ {πόλει} ταχθῶσι τῷ	ἐραστῇ,	ὁμοίως αἰδοῦνται τοὺς παρόντας ἀπολείπειν.
[8]	ὑπὸ τῶν παιδικῶν τὸν τοιοῦτον	ἐραστὴν	ἀντιφιλεῖσθαι, καὶ τοῦτο διδάξω. Πρῶτον
[8]	γε ὁ Αγάθωνος τοῦ ποιητοῦ	ἐραστὴς	ἀπολογούμενος ὑπὲρ τῶν ἀκρασίᾳ ἐγκαλινδουμένων
[8]	τοῦ εἴδους ἐπαρκῶν ἄρξει τοῦ	ἐραστοῦ,	εἰκὸς αὐτὸν τἆλλα ῥᾳδιουργεῖν· ὃς
[8]	τὸ ὑπερορᾶν ἐγγίγνεται αὐτῷ τοῦ	ἐραστοῦ.	Καὶ σκοπῶν δ᾿ ἄν τις
[8]	ἐπιθυμεῖν τεκμήριόν ἐστι τῆς τοῦ	ἐραστοῦ	φύσεως. Εἰ μὲν οὖν μία
[8]	γένοιτο ἐκ παιδικῶν τε καὶ	ἐραστῶν.	Τούτους γὰρ ἂν ἔφη οἴεσθαι
[8]	Διά γέ τοι τὰ τοιαῦτα	ἔργα	ἅμα ἐρῶντες τῆς φιλίας καὶ
[8]	θεὸν ἐπαφρόδιτα καὶ ἔπη καὶ	ἔργα	διδόναι. ὡς μὲν γὰρ ἄγαταί
[8]	ἀποτελῶσι τὰ τῶν ἀγαθῶν ἀνδρῶν	ἔργα.	Λακεδαιμόνιοι δὲ οἱ νομίζοντες, ἐὰν
[1]	δοκεῖ τῶν καλῶν κἀγαθῶν ἀνδρῶν	ἔργα	οὐ μόνον τὰ μετὰ σπουδῆς
[8]	Τί δέ, τὰ νῦν καλὰ	ἔργα	οὐ πάντ᾿ ἂν εὕροι τις
[4]	εἶπεν· Ομολογησώμεθα πρῶτον ποῖά ἐστιν	ἔργα	τοῦ μαστροποῦ· καὶ ὅσα ἂν
[5]	νὴ Δί᾿ ἔφη, πρὸς τὰ	ἔργα	ὧν ἕνεκα ἕκαστα κτώμεθα εὖ
[4]	καὶ αὐτόν τί με κακὸν	ἐργάσαιτο·	ἔπειτα δὲ καὶ τοὺς συκοφάντας
[6]	οἶδα ὅπως ἄξια τοῦ δείπνου	ἐργάσομαι.	Καὶ ῥᾳδίως γ᾿ ἂν ἃ
[4]	μέν, ἔφη, ὑμῖν δοκεῖ μαστροποῦ	ἔργον	εἶναι ἣν ἂν ἢ ὃν
[4]	μὴν οὕτως ἀρκοῦσαν ἔχω ὥστ᾿	ἔργον	μέγ᾿ ἐστὶ καὶ ἀνεγεῖραι. ἂν
[4]	παρέλοιτο, οὐδὲν οὕτως ὁρῶ φαῦλον	ἔργον	ὁποῖον οὐκ ἀρκοῦσαν ἂν τροφὴν
[4]	Εκ τούτου εἶπέ τις· Σὸν	ἔργον,	ὦ Ερμόγενες, λέγειν τε τοὺς
[4]	καὶ διὰ τὸ μόνον πάντων	ἔργων	τὸ τοῖς σώμασι συμψαύειν ὁμώνυμον
[8]	τῆς φιλίας καὶ τῶν καλῶν	ἔργων.	ὑφ᾿ οὗ δὴ καὶ σύ,
[8]	νόμους κρατίστους τῇ πόλει κατέθηκεν,	ἐρευνητέον	δὲ καὶ ποῖα Λακεδαιμόνιοι ἀσκοῦντες
[8]	εἶ, ἱερεὺς θεῶν τῶν ἀπ᾿	Ερεχθέως,	οἳ καὶ ἐπὶ τὸν βάρβαρον
[6]	αὐτόν, Εχοις ἄν, ἔφη, ὦ	Ερμόγενες,	εἰπεῖν ἡμῖν τί ἐστὶ παροινία;
[3]	δέ, ἔφη ὁ Νικήρατος, ὦ	Ερμόγενες,	ἐπὶ τίνι μάλιστα ἀγάλλῃ; Καὶ
[4]	εἶπέ τις· Σὸν ἔργον, ὦ	Ερμόγενες,	λέγειν τε τοὺς φίλους οἵτινές
[6]	Σωκράτης, Πρὸς τῶν θεῶν, ἔφη,	Ερμόγενες,	οὕτω ποίει. Οἶμαι γάρ, ὥσπερ
[8]	ἀκούω, ἐρῶν τῆς γυναικὸς ἀντερᾶται.	Ερμογένη	γε μὴν τίς ἡμῶν οὐκ
[1]	Σωκράτην τε καὶ Κριτόβουλον καὶ	Ερμογένην	καὶ Αντισθένην καὶ Χαρμίδην, τοῖς
[3]	πλούτῳ, ἔφη. Ο μὲν δὴ	Ερμογένης	ἀνήρετο εἰ πολὺ εἴη αὐτῷ
[8]	τε κἀγαθῷ ἐραστῇ. Καὶ ὁ	Ερμογένης	εἶπε· Νὴ τὴν Ηραν, ἔφη,
[4]	πόθον δὲ ἐμποιεῖ. Καὶ ὁ	Ερμογένης	εἶπεν· Αλλ᾿ ἐγώ, ὦ Σώκρατες,
[6]	φθέγγηται, παντάπασι σιωπῶμεν. Καὶ ὁ	Ερμογένης,	Η οὖν βούλεσθε, ἔφη, ὥσπερ
[4]	μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη ὁ	Ερμογένης,	καὶ μάλα εὐτελῶς. Επαινῶ τε
[6]	καὶ ἄλλα ἔσκωπτον. Ο δὲ	Ερμογένης	κἀνταῦθα ἐσιώπα. Καὶ ὁ Σωκράτης
[1]	γὰρ γέλως ἐξ ἀνθρώπων ἀπόλωλεν,	ἔρρει	τὰ ἐμὰ πράγματα. Πρόσθεν μὲν
[2]	καὶ ἔσπεισάν τε καὶ ἐπαιάνισαν,	ἔρχεται	αὐτοῖς ἐπὶ κῶμον Συρακόσιός τις
[8]	ἐοικέναι μὴ χωρὶς γενόμενοι οἱ	ἐρώμενοι	οὐκ ἀποτελῶσι τὰ τῶν ἀγαθῶν
[8]	ἄγαταί τε καὶ φιλεῖ τὸν	ἐρώμενον	θάλλουσα μορφῇ τε ἐλευθερίᾳ καὶ
[8]	δύνηται πλείονος ἄξιον ποιεῖ τὸν	ἐρώμενον.	Καὶ μὴν καὶ τῶν παιδικῶν
[8]	παρεχόμενον ἐγκρατῆ καὶ αἰδούμενον τὸν	ἐρώμενον	ποιῆσαι. Επιθυμῶ δέ σοι, ἔφη,
[8]	γε μὴν ἔτι καὶ νῦν	ἐρώμενος	ὢν ἤδη ἄλλων ἐπιθυμεῖ. Αλλὰ
[8]	ἔρωτος. Τεκμαίρομαι δὲ τῇ τοῦ	ἐρωμένου	καλοκἀγαθίᾳ καὶ ὅτι σε ὁρῶ
[8]	αὐτὸν τὸν τῷ εἴδει τοῦ	ἐρωμένου	χρώμενον μᾶλλον ἂν ταῦτα πάντα
[8]	τοῦτον τυχεῖν, οὕτω τελέως τοὺς	ἐρωμένους	ἀγαθοὺς ἀπεργάζονται ὡς καὶ μετὰ
[8]	τρόπους μέμφονται καὶ μισοῦσι τῶν	ἐρωμένων·	ἂν δὲ καὶ ἀμφότερα στέρξωσι,
[1]	ἱπποδρομία, Καλλίας δὲ ὁ Ιππονίκου	ἐρῶν	ἐτύγχανεν Αὐτολύκου παιδὸς ὄντος, καὶ
[8]	οὐκέτι καλῷ καὶ ἐρῶντι οὐκ	ἐρῶν	ὁμιλεῖ, φιλήσει αὐτόν. Οὐδὲ γὰρ
[8]	ὁ Νικήρατος, ὡς ἐγὼ ἀκούω,	ἐρῶν	τῆς γυναικὸς ἀντερᾶται. Ερμογένη γε
[8]	χρόνον εἰπεῖν ἐν ᾧ οὐκ	ἐρῶν	τινος διατελῶ, Χαρμίδην δὲ τόνδε
[4]	ὅτε ἑώρας τοῦτον μὲν φιλοσοφίας	ἐρῶντα,	ἐκεῖνον δὲ χρημάτων δεόμενον· οἶδα
[8]	πολὺ μᾶλλον, ἐπεὶ ὁρῶ σε	ἐρῶντα	οὐχ ἁβρότητι χλιδαινομένου οὐδὲ μαλακίᾳ
[4]	ὥστε διὰ τοὺς σοὺς λόγους	ἐρῶντες	ἐκυνοδρομοῦμεν ἀλλήλους ζητοῦντες; Ταῦτα οὖν
[8]	τοι τὰ τοιαῦτα ἔργα ἅμα	ἐρῶντες	τῆς φιλίας καὶ χρώμενοι αὐτῇ
[8]	γε καλὸς οὐκέτι καλῷ καὶ	ἐρῶντι	οὐκ ἐρῶν ὁμιλεῖ, φιλήσει αὐτόν.
[8]	καὶ ὁ ἀεὶ σύνοικος ἐμοὶ	ἔρως	κεντρίζει εἰς τὸν ἀντίπαλον ἔρωτα
[8]	ψυχῆς ἢ ὁ τοῦ σώματος	ἔρως.	ὅτι μὲν γὰρ δὴ ἄνευ
[8]	ἔρως κεντρίζει εἰς τὸν ἀντίπαλον	ἔρωτα	αὐτῷ παρρησιάζεσθαι. Καὶ γὰρ δὴ
[8]	χάριν εἰδέναι ὅτι σοι Αὐτολύκου	ἔρωτα	ἐνέβαλον. ὡς μὲν γὰρ φιλότιμός
[8]	γάρ, ἔφη, τὸν μὲν σὸν	ἔρωτα	κρύπτωμεν, ἐπειδὴ καὶ ἔστιν οὐ
[1]	καὶ Καλλίας τότε διὰ τὸν	ἔρωτα	πράττων ἀξιοθέατος ἦν τοῖς τετελεσμένοις
[6]	Εἰ μὲν ὅ τι ἐστὶν	ἐρωτᾷς,	οὐκ οἶδα· τὸ μέντοι μοι
[8]	Εἰκάσαις δ᾿ ἂν καὶ τοὺς	ἔρωτας	τὴν μὲν Πάνδημον τῶν σωμάτων
[8]	ἐστὶν ἡ καλοκἀγαθία, τῷ ταύτης	ἔρωτι	κατατήκεται; Οὐχ ὁρᾶτε ὡς σπουδαῖαι
[4]	τι ἡμᾶς τοὺς καλοὺς τοῖς	ἐρωτικοῖς	ἐλευθεριωτέρους μὲν αὐτοὺς ποιοῦμεν εἰς
[4]	ἔμαθεν· ἀφ᾿ οὗ δὴ καὶ	ἐρωτικώτερος	γεγένηται διὰ τὸ ὅ τι
[8]	ἐπέχοντος, ψυχῇ δὲ ἀνθρώπου ἱδρυμένου,	Ερωτος,	μὴ {ἂν} ἀμνημονῆσαι, ἄλλως τε
[4]	περιιδεῖν Κριτόβουλον οὕτως ὑπὸ τοῦ	ἔρωτος	ἐκπλαγέντα. Δοκεῖς γάρ, ἔφη ὁ
[1]	οἱ δ᾿ ὑπὸ τοῦ σώφρονος	ἔρωτος	ἔνθεοι τά τε ὄμματα φιλοφρονεστέρως
[4]	καὶ πεφιληκέναι τὸν Κλεινίαν· οὗ	ἔρωτος	οὐδέν ἐστι δεινότερον ὑπέκκαυμα. Καὶ
[8]	ὦ Καλλία, κατέχεσθαι μοι δοκεῖς	ἔρωτος.	Τεκμαίρομαι δὲ τῇ τοῦ ἐρωμένου
[4]	τοῦ μαστροποῦ· καὶ ὅσα ἂν	ἐρωτῶ,	μὴ ὀκνεῖτε ἀποκρίνεσθαι, ἵνα εἰδῶμεν
[8]	ταῦτα περίβλεπτός τε καὶ ὀνομαστὸς	ἔσεσθαι	καὶ ἐν Ελλησι καὶ ἐν
[2]	μέλλουσιν ἡδεῖαί τε καὶ ἐλευθέριοι	ἔσεσθαι.	Καὶ ὁ Λύκων εἶπεν· Οὐκοῦν
[4]	ἄν, ἔφη, καὶ ἐμοῦ ἃ	ἔσεσθε	βελτίονες, ἂν ἐμοὶ συνῆτε. ἴστε
[4]	αὐτίκα μάλα τοῦτό γε ὠφελημένοι	ἔσεσθε·	ἥδιον γὰρ πιεῖσθε. Καὶ ὁ
[2]	ὁ Σωκράτης. ὥσπερ γάρ τοι	ἐσθὴς	ἄλλη μὲν γυναικί, ἄλλη δὲ
[4]	ἔχειν σχέσιν καὶ τριχῶν καὶ	ἐσθῆτος;	Πάνυ μὲν οὖν, ἔφασαν. Οὐκοῦν
[2]	μᾶλλον ὑγιαίνειν ἢ εἰ ἥδιον	ἐσθίειν	καὶ καθεύδειν ἢ εἰ {διὰ}
[4]	ὅμως δὲ περίεστί μοι καὶ	ἐσθίοντι	ἄχρι τοῦ μὴ πεινῆν ἀφικέσθαι
[4]	τις πολλὰ ἔχοι καὶ πολλὰ	ἐσθίων	μηδέποτε ἐμπίμπλαιτο. Εγὼ δὲ οὕτω
[2]	ἔφη· Εσθλῶν μὲν γὰρ ἀπ᾿	ἐσθλὰ	διδάξεαι· ἢν δὲ κακοῖσι συμμίσγῃς,
[2]	δή; Ο μὲν Θέογνις ἔφη·	Εσθλῶν	μὲν γὰρ ἀπ᾿ ἐσθλὰ διδάξεαι·
[6]	ἔσκωπτον. Ο δὲ Ερμογένης κἀνταῦθα	ἐσιώπα.	Καὶ ὁ Σωκράτης ὀνομάσας αὐτόν,
[6]	πείθειν, οἱ δὲ καὶ ἄλλα	ἔσκωπτον.	Ο δὲ Ερμογένης κἀνταῦθα ἐσιώπα.
[4]	οὗτοι μὲν δὴ οὕτως ἀναμὶξ	ἔσκωψάν	τε καὶ ἐσπούδασαν. Ο δὲ
[8]	ἄλλως τε καὶ ἐπειδὴ πάντες	ἐσμὲν	τοῦ θεοῦ τούτου θιασῶται; ἐγώ
[4]	δὴ παντάπασι πλούτου τὴν ψυχὴν	ἔσομαι.	Καὶ αὕτη μὲν δὴ ἡ
[2]	καὶ τῶν γεγενημένων καὶ τῶν	ἐσομένων	χαλεπωτάτῃ; ὅτι, ἔφη, ὁρῶ καὶ
[1]	τῇ ψυχῇ παρακελευσάμενος θαρρεῖν, ὅτι	ἔσονται	συμβολαί, πάλιν ἐδείπνει. ~Ως δ᾿
[2]	δ᾿ ἀφῃρέθησαν αἱ τράπεζαι καὶ	ἔσπεισάν	τε καὶ ἐπαιάνισαν, ἔρχεται αὐτοῖς
[4]	μὲν δὴ ὁ λόγος οὕτως	ἐσπουδαιολογήθη.	Επειδὴ δὲ εἰς τὸν Φίλιππον
[2]	ἅπαντες. Καὶ ὁ Σωκράτης μάλα	ἐσπουδακότι	τῷ προσώπῳ, Γελᾶτε, ἔφη, ἐπ᾿
[4]	οὕτως ἀναμὶξ ἔσκωψάν τε καὶ	ἐσπούδασαν.	Ο δὲ Καλλίας, Σὸν μέρος,
[6]	τινὰ ἐν τῷ συμποσίῳ, τί	ἔσται	τὸ αὔλημα; Καὶ ὁ Αντισθένης
[8]	ὅτι ἥδεται δέ τ᾿ ἀκούων.	Εστι	δὲ καὶ ἄλλοθί που πυκινὰ
[4]	τὸν Κλεινίαν· οὗ ἔρωτος οὐδέν	ἐστι	δεινότερον ὑπέκκαυμα. Καὶ γὰρ ἄπληστον
[4]	ἀρκοῦσαν ἔχω ὥστ᾿ ἔργον μέγ᾿	ἐστὶ	καὶ ἀνεγεῖραι. ἂν δέ ποτε
[5]	ὥσπερ τὸ πλεῖστον διαφθείρειν ἱκανόν	ἐστι	καὶ δικαστὰς καὶ κριτάς. ~Εκ
[7]	τὸ δὲ ὕδωρ, ὅτι ὑγρόν	ἐστι,	κατασβέννυσι τὸ πῦρ. Αλλὰ γὰρ
[4]	ἔχεις εἰπεῖν ὡς ἄξιόν σοί	ἐστι	μέγα φρονεῖν ἐφ᾿ ᾗ εἶπας
[6]	ὦ Ερμόγενες, εἰπεῖν ἡμῖν τί	ἐστὶ	παροινία; Καὶ ὃς ἀπεκρίνατο· Εἰ
[8]	Τὸ δὲ τοιούτων ἐπιθυμεῖν τεκμήριόν	ἐστι	τῆς τοῦ ἐραστοῦ φύσεως. Εἰ
[8]	οἶδα πολλοὺς μὲν ἐραστὰς κτησάμενον,	ἔστι	δὲ ὧν καὶ αὐτὸν ἐπιθυμήσαντα·
[4]	Τί δέ, τῇ αὐτῇ φωνῇ	ἔστι	καὶ αἰδημόνως καὶ θρασέως φθέγγεσθαι;
[8]	Μαρτυρεῖ δὲ καὶ τοὔνομα αὐτοῦ·	ἔστι	μὲν γὰρ δήπου καὶ Ομήρῳ
[1]	Εἰς καλόν γε ὑμῖν συντετύχηκα·	ἑστιᾶν	γὰρ μέλλω Αὐτόλυκον καὶ τὸν
[2]	Δί᾿ ὦ Καλλία, τελέως ἡμᾶς	ἑστιᾷς.	Οὐ γὰρ μόνον δεῖπνον ἄμεμπτον
[4]	ὑπέσχετο ἀποδεικνύναι ὡς πολλοῦ ἄξιά	ἐστιν.	Ακούοιτ᾿ ἄν, ἔφη ὁ Καλλίας,
[8]	τοῦτον συνουσίας. Οὐδὲν γὰρ τούτων	ἐστὶν	ἀπόκρυφον πατρὸς τῷ καλῷ τε
[8]	φύσεως. Εἰ μὲν οὖν μία	ἐστὶν	Αφροδίτη ἢ διτταί, Οὐρανία τε
[2]	ἔφη· Τοῦτο μὲν ἐπειδὴ ἀμφίλογόν	ἐστιν,	εἰς αὖθις ἀποθώμεθα· νυνὶ δὲ
[4]	ἔφασαν. Οὐκοῦν ἓν μέν τί	ἐστιν	εἰς τὸ ἀρέσκειν ἐκ τοῦ
[4]	ὃς εἶπεν· Ομολογησώμεθα πρῶτον ποῖά	ἐστιν	ἔργα τοῦ μαστροποῦ· καὶ ὅσα
[6]	ἀπεκρίνατο· Εἰ μὲν ὅ τι	ἐστὶν	ἐρωτᾷς, οὐκ οἶδα· τὸ μέντοι
[8]	ἐνέβαλον. ὡς μὲν γὰρ φιλότιμός	ἐστιν	εὔδηλον, ὃς τοῦ κηρυχθῆναι ἕνεκα
[3]	ἢ καλοκἀγαθίαν διδάσκων; Εἰ καλοκἀγαθία	ἐστὶν	ἡ δικαιοσύνη. Νὴ Δί᾿ ἔφη
[8]	οἶδεν ὡς, ὅ τι ποτ᾿	ἐστὶν	ἡ καλοκἀγαθία, τῷ ταύτης ἔρωτι
[7]	ἀναγιγνώσκειν θαῦμα μὲν ἴσως τί	ἐστιν,	ἡδονὴν δὲ οὐδὲ ταῦτα δύναμαι
[8]	μαρτυρῆσαι ὡς καὶ πολὺ κρείττων	ἐστὶν	ὁ τῆς ψυχῆς ἢ ὁ
[8]	τὸ ἁγνὴ εἶναι καὶ ἀκορεστοτέρα	ἐστίν,	οὐ μέντοι, ὥς γ᾿ ἄν
[4]	τῷ ταῖς ψυχαῖς φιλεῖσθαι ἐντιμότερόν	ἐστιν.	οὗ ἕνεκα ἀφεκτέον ἐγώ φημι
[4]	Οὐκοῦν καὶ τόδε ἐπιστάμεθα, ὅτι	ἔστιν	ἀνθρώπῳ τοῖς αὐτοῖς ὄμμασι καὶ
[3]	τοι ἀνδρεία μὲν καὶ σοφία	ἔστιν	ὅτε βλαβερὰ καὶ φίλοις καὶ
[4]	Οτι διὰ τὸ εἰδέναι ὡς	ἔστιν	ὅτου πριάμενοι τὰ ἐπιτήδεια ἕξουσιν
[8]	σὸν ἔρωτα κρύπτωμεν, ἐπειδὴ καὶ	ἔστιν	οὐ ψυχῆς ἀλλ᾿ εὐμορφίας τῆς
[2]	ἡμῖν ἐνέγκαι, ἵνα καὶ εὐωδίᾳ	ἑστιώμεθα;	Μηδαμῶς, ἔφη ὁ Σωκράτης. ὥσπερ
[8]	ἐπὶ τὸν βάρβαρον σὺν Ιάκχῳ	ἐστράτευσαν,	καὶ νῦν ἐν τῇ ἑορτῇ
[1]	σιωπηρότεροι ἐγίγνοντο, οἱ δὲ καὶ	ἐσχηματίζοντό	πως. Πάντες μὲν οὖν οἱ
[4]	ὅστις καὶ πολλοῖς; ἐνταῦθα μέντοι	ἐσχίσθησαν,	καὶ οἱ μὲν εἶπον Δῆλον
[8]	ὡς παιδικοῖς Πατρόκλῳ ἀλλ᾿ ὡς	ἑταίρῳ	ἀποθανόντι ἐκπρεπέστατα τιμωρῆσαι. Καὶ Ορέστης
[1]	μὲν ἀμφ᾿ Αὐτόλυκον ἡγεῖσθαί τινα	ἔταξεν,	αὐτὸς δὲ προσῆλθε τοῖς ἀμφὶ
[2]	δὴ ηὔλει μὲν αὐτῇ ἡ	ἑτέρα,	παρεστηκὼς δέ τις τῇ ὀρχηστρίδι
[4]	Κλεινίᾳ τὰ ὄντα διδοίην ἢ	ἕτερα	παρ᾿ ἄλλου λαμβάνοιμι, ἥδιον δ᾿
[2]	ὡς οὐδὲ διδακτὸν τοῦτο εἴη,	ἕτερος	δέ τις ὡς εἴπερ τι
[8]	αὐτὸν ἐπιθυμήσαντα· Κριτόβουλός γε μὴν	ἔτι	καὶ νῦν ἐρώμενος ὢν ἤδη
[2]	ὁ παῖς σὺν τοῖς σχήμασιν	ἔτι	καλλίων ἐφαίνετο, ἀνταπέδειξεν ὅ τι
[2]	ὢν ὅμως σὺν τοῖς σχήμασιν	ἔτι	καλλίων φαίνεται ἢ ὅταν ἡσυχίαν
[8]	ὀρεχθῇ τις σώματος, μηδενὸς ἂν	ἔτι	καλοῦ κἀγαθοῦ τοῦτον τυχεῖν, οὕτω
[8]	Δί᾿ ἔφη, ὅπως δὲ καὶ	ἔτι	μᾶλλον εὐφραίνηται, βούλομαι αὐτῷ μαρτυρῆσαι
[8]	τὴν συνουσίαν ἔχειν, καὶ ἀπόντων	ἔτι	μᾶλλον ἢ παρόντων ἐπιμελεῖσθαι; Οὐ
[2]	τούς γε θεωμένους τάδε ἀντιλέξειν	ἔτι	οἴομαι, ὡς οὐχὶ καὶ ἡ
[4]	εἴην. {ὁ δὲ Σωκράτης καὶ	ἐτύγχανε	προσεμφερὴς τούτοις ὤν. Αγε νυν,
[1]	Καλλίας δὲ ὁ Ιππονίκου ἐρῶν	ἐτύγχανεν	Αὐτολύκου παιδὸς ὄντος, καὶ νενικηκότα
[2]	χρῆσθαι καὶ ὁμιλεῖν ταύτην κέκτημαι,	εὖ	εἰδὼς ὅτι εἰ ταύτην ὑποίσω,
[5]	ἔργα ὧν ἕνεκα ἕκαστα κτώμεθα	εὖ	εἰργασμένα ᾖ ἢ εὖ πεφυκότα
[8]	ἂν ἐπιτρέψειεν αὑτήν, εἰ βούλει,	εὖ	ἴσθι. Τὰ μέγιστα γάρ σοι
[4]	νομίζομέν γε δύνασθαι αὐτοὺς καὶ	εὖ	καὶ κακῶς ποιεῖν καὶ τοῦτο
[4]	ἑκόντων διαπράττεσθαι ὧν τις δέοιτο,	εὖ	οἶδ᾿ ὅτι καὶ νυνὶ θᾶττον
[7]	μάλιστα εὐφραινοίμεθα θεώμενοι αὐτούς· ὅπερ	εὖ	οἶδα ὅτι καὶ σὺ βούλει.
[5]	κτώμεθα εὖ εἰργασμένα ᾖ ἢ	εὖ	πεφυκότα πρὸς ἃ ἂν δεώμεθα,
[8]	γενήσεσθαι δι᾿ ἀνδραγαθίαν καὶ φίλους	εὖ	ποιεῖν καὶ τὴν πατρίδα αὔξειν
[4]	αὖ τῶν φίλων οἱ μὲν	εὖ	πράττοντες ἐκποδὼν ἀπέρχονται, οἳ δ᾿
[8]	ὡς μὲν γὰρ φιλότιμός ἐστιν	εὔδηλον,	ὃς τοῦ κηρυχθῆναι ἕνεκα νικῶν
[4]	τε ὄντα καὶ τὰ μέλλοντα	εὔδηλον.	Πᾶσαι γοῦν αἱ πόλεις καὶ
[5]	ἔφη ὁ Σωκράτης, ἴσως γὰρ	εὐδοκιμοῦντα	τὸν μαστροπὸν παρὰ τοῖς κριταῖς
[5]	οἱ μὲν σοὶ τὸ κατ᾿	εὐθὺ	μόνον ὁρῶσιν, οἱ δὲ ἐμοὶ
[2]	ἀλειψάμενος καὶ δοῦλος καὶ ἐλεύθερος	εὐθὺς	ἅπας ὅμοιον ὄζει· αἱ δ᾿
[8]	αἰδήμονί τε καὶ γενναίῳ ψυχὴ	εὐθὺς	ἐν τοῖς ἥλιξιν ἡγεμονική τε
[1]	αὐτῶν ὁ Φίλιππος γελοῖόν τι	εὐθὺς	ἐπεχείρει λέγειν, ἵνα δὴ ἐπιτελοίη
[9]	ἔνθα δὴ ἠγάσθησαν τὸν ὀρχηστοδιδάσκαλον.	Εὐθὺς	μὲν γὰρ ἡ Αριάδνη ἀκούσασα
[1]	δ᾿ ἄλλοι, ὥσπερ εἰκός, κατεκλίθησαν.	Εὐθὺς	μὲν οὖν ἐννοήσας τις τὰ
[5]	ἔφη, οὐκ ἀντιφράττει, ἀλλ᾿ ἐᾷ	εὐθὺς	τὰς ὄψεις ὁρᾶν ἃ ἂν
[7]	μάλιστα καὶ ἅμα ᾄσαιμεν; Καὶ	εὐθὺς	τοῦτ᾿ εἰπὼν ἦρχεν ᾠδῆς. Επεὶ
[8]	ἐν ταῖς πράξεσι λαμπροτέραν τὴν	εὔκλειαν	συμπαρέχεται. ~Οὗτος μὲν δὴ ὁ
[8]	ὑπὸ τῶν ἐθιζομένων ἡδονὴν ἀντ᾿	εὐκλείας	αἱρεῖσθαι; Καίτοι Παυσανίας γε ὁ
[8]	καὶ ἔστιν οὐ ψυχῆς ἀλλ᾿	εὐμορφίας	τῆς ἐμῆς. ὅτι γε μὴν
[9]	τε ἀλλήλους καὶ ὡς εἰς	εὐνὴν	ἀπιόντας, οἱ μὲν ἄγαμοι γαμεῖν
[8]	τούτους ἡδέως μὲν προσορᾶν ἀλλήλους,	εὐνοϊκῶς	δὲ διαλέγεσθαι, πιστεύειν δὲ καὶ
[4]	ποιῶν ἕκαστα αὐτῶν οὐκ ἂν	εὐξαίμην,	ἧττον δέ· οὕτω μοι δοκεῖ
[4]	στήλης κάμψαι, αὐτὸν δὲ κλινθῆναι	ἐυξέστου	ἐπὶ δίφρου ἦκ᾿ ἐπ᾿ ἀριστερὰ
[5]	εἶναι. Λέγεις σύ, ἔφη, καρκίνον	εὐοφθαλμότατον	εἶναι τῶν ζῴων; Πάντως δήπου,
[8]	Τὰ μέγιστα γάρ σοι ὑπάρχει·	εὐπατρίδης	εἶ, ἱερεὺς θεῶν τῶν ἀπ᾿
[2]	ἱππικοὺς βουλομένους γενέσθαι οὐ τοὺς	εὐπειθεστάτους	ἀλλὰ τοὺς θυμοειδεῖς ἵππους κτωμένους.
[2]	τις αὐτῶν εἶπε· Ποῦ οὖν	εὑρήσει	τούτου διδάσκαλον; ὁ δέ τις
[4]	αὐτὰ καὶ {ἐγὼ ἂν} αὐτὸς	εὑρίσκω·	ὅμως δὲ περίεστί μοι καὶ
[8]	Καὶ σκοπῶν δ᾿ ἄν τις	εὕροι	ἐκ μὲν τῶν διὰ τοὺς
[8]	καλὰ ἔργα οὐ πάντ᾿ ἂν	εὕροι	τις ἕνεκα ἐπαίνου ὑπὸ τῶν
[4]	δικαιοτέρους γε εἰκὸς εἶναι τοὺς	εὐτέλειαν	μᾶλλον ἢ πολυχρηματίαν σκοποῦντας. Οἷς
[4]	ἔφη ὁ Ερμογένης, καὶ μάλα	εὐτελῶς.	Επαινῶ τε γὰρ αὐτοὺς οὐδὲν
[4]	τὴν Ηραν, ἔφη ὁ Σωκράτης,	εὐτύχημά	γέ σου μέγα τὸ τὸν
[4]	τε διδόασιν ἀεὶ αὖ παρέχομαι,	εὐφημῶ	τε ὅσα ἂν δύνωμαι καὶ
[2]	ὥσπερ χρὴ ὀρχεῖσθαι τὸν μέλλοντα	εὐφορώτερον	τὸ σῶμα ἕξειν. Καὶ ἐγὼ
[3]	ἐπιχειρήσομεν συνόντες ὠφελεῖν τι ἢ	εὐφραίνειν	ἀλλήλους; Εντεῦθεν εἶπαν πολλοί· Σὺ
[4]	Σώκρατες, ἡ μὲν αὐτοῦ ὄψις	εὐφραίνειν	δύναται, ἡ δὲ τοῦ εἰδώλου
[2]	καὶ ἐδόκουν μάλα ἀμφότεροι ἱκανῶς	εὐφραίνειν,	εἶπεν ὁ Σωκράτης· Νὴ Δί᾿
[8]	ὅπως δὲ καὶ ἔτι μᾶλλον	εὐφραίνηται,	βούλομαι αὐτῷ μαρτυρῆσαι ὡς καὶ
[7]	διάγοιεν, ἡμεῖς δ᾿ ἂν μάλιστα	εὐφραινοίμεθα	θεώμενοι αὐτούς· ὅπερ εὖ οἶδα
[1]	ἐκαλούμην ἐπὶ τὰ δεῖπνα, ἵνα	εὐφραίνοιντο	οἱ συνόντες δι᾿ ἐμὲ γελῶντες·
[8]	τι σφάλμα προσπίπτῃ, τότε δ᾿	εὐφραινομένους	διατελεῖν, ὅταν ὑγιαίνοντες συνῶσιν, ἂν
[7]	εἰσάξω θεάματα ἐφ᾿ οἷς ὑμεῖς	εὐφρανεῖσθε.	~Ο μὲν δὴ Συρακόσιος ἐξελθὼν
[8]	κοινωνεῖ τῶν ἐν τοῖς ἀφροδισίοις	εὐφροσυνῶν,	ἀλλὰ νήφων μεθύοντα ὑπὸ τῆς
[3]	Δί᾿ ἔφη ὁ Σωκράτης, ἐπ᾿	εὐχαρίτῳ	γε πράγματι. Τοῦτο γὰρ δὴ
[8]	ἀλλὰ σαφῶς καὶ ἀποτελεῖται ἡ	εὐχὴ	ἐν ᾗ αἰτούμεθα τὴν θεὸν
[4]	Οὐκοῦν, ἔφη ὁ Καλλίας, καὶ	εὔχῃ	μηδέποτε πλουτεῖν, καὶ ἐάν τι
[4]	καὶ πρῴην ἐγώ σου ἤκουον	εὐχομένου	πρὸς τοὺς θεοὺς ὅπου ἂν
[2]	τις ἡμῖν ἐνέγκαι, ἵνα καὶ	εὐωδίᾳ	ἑστιώμεθα; Μηδαμῶς, ἔφη ὁ Σωκράτης.
[4]	ἄξιόν σοί ἐστι μέγα φρονεῖν	ἐφ᾿	ᾗ εἶπας οὕτως ἀδόξῳ οὔσῃ
[4]	τε ὅσα ἂν δύνωμαι καὶ	ἐφ᾿	οἷς ἂν αὐτοὺς μάρτυρας ποιήσωμαι
[7]	λέγεις καὶ ἐγὼ εἰσάξω θεάματα	ἐφ᾿	οἷς ὑμεῖς εὐφρανεῖσθε. ~Ο μὲν
[7]	τῇ ὀρχηστρίδι τροχὸς τῶν κεραμεικῶν,	ἐφ᾿	οὗ ἔμελλε θαυματουργήσειν. ἔνθα δὴ
[3]	μὲν τοίνυν, ἔφη, λέγω ὑμῖν	ἐφ᾿	ᾧ μέγιστον φρονῶ. Ανθρώπους γὰρ
[4]	πόνον, πάντα δὲ κίνδυνον ὑποδύονται,	ἐφ᾿	ᾧ πλείω κτήσονται, οἶδα δὲ
[2]	σὺν τοῖς σχήμασιν ἔτι καλλίων	ἐφαίνετο,	ἀνταπέδειξεν ὅ τι κινοίη τοῦ
[1]	καὶ τῇ φωνῇ σαφῶς κλαίειν	ἐφαίνετο.	Πάντες μὲν οὖν παρεμυθοῦντό τε
[4]	τῷ κάλλει μέγα φρονῶ. Λέγε,	ἔφασαν.	Εἰ μὲν τοίνυν μὴ καλός
[4]	ἂν συνῇ; Πάνυ μὲν οὖν,	ἔφασαν.	Οὐκοῦν ἓν μέν τί ἐστιν
[4]	καὶ ἐσθῆτος; Πάνυ μὲν οὖν,	ἔφασαν.	Οὐκοῦν καὶ τόδε ἐπιστάμεθα, ὅτι
[4]	δοκεῖ; ἔφη. Πάνυ μὲν οὖν,	ἔφασαν.	ὡς δ᾿ ἅπαξ εἶπαν Πάνυ
[9]	οὐ δεδιδαγμένοις τὰ σχήματα ἀλλ᾿	ἐφειμένοις	πράττειν ἃ πάλαι ἐπεθύμουν. Τέλος
[2]	γὰρ ἔγωγε τήνδε τὴν ὀρχηστρίδα	ἐφεστηκυῖαν	καὶ τροχούς τινα αὐτῇ προσφέροντα.
[4]	δοκοῦσιν εἶναι, πάνυ δὲ παχεῖαι	ἐφεστρίδες	οἱ ὄροφοι, στρωμνήν γε μὴν
[8]	ὦ αὐτῇ; Ναὶ μὰ Δί᾿	ἔφη,	ἂν ὁρῶσί γέ σε μὴ
[6]	Ω Καλλία, ἔχοις ἄν τι,	ἔφη,	ἀνδρὶ ἐλεγχομένῳ βοηθῆσαι; Εγωγ᾿ ἔφη.
[3]	ἐπίστασθε ἀγαθόν. Αλλ᾿ οὐδείς σοι,	ἔφη,	ἀντιλέγει τὸ μὴ οὐ λέξειν
[1]	Καλλίας, Καὶ πρόσθεν μέν γε,	ἔφη,	ἀπεκρυπτόμην ὑμᾶς ἔχων πολλὰ καὶ
[4]	κακουργοῦντες κινδυνεύειν. Η καί σοι,	ἔφη,	ἀποδιδόασιν ὅ τι ἂν λάβωσι;
[4]	ἀποκτεῖναι αὐτὸν βούλεσθαι; Αλλ᾿ οὔτοι,	ἔφη,	ἀποκτεῖναι βούλονται, ἀλλὰ πεῖσαι αὐτὸν
[3]	ἀγάλλῃ; Καὶ ὅς, Επὶ φίλων,	ἔφη,	ἀρετῇ καὶ δυνάμει, καὶ ὅτι
[3]	γῆν πολλὴν κέκτησαι; Ισως ἄν,	ἔφη,	Αὐτολύκῳ τούτῳ ἱκανὴ γένοιτο ἐγκονίσασθαι.
[3]	ἀπολάβοιμι παρὰ Καλλίου τὴν ὑπόσχεσιν.	ἔφη	γὰρ δήπου, εἰ συνδειπνοῖμεν, ἐπιδείξειν
[4]	ὁ Σωκράτης, Πῶς, ὦ λῷστε;	ἔφη.	Διδοὺς νὴ Δί᾿ ἀργύριον. Καὶ
[6]	πράγματά μοι παρέχων. Ταῦτα μέν,	ἔφη,	ἔα· ἀλλ᾿ εἰπέ μοι πόσους
[3]	αὑτοῦ σοφίαν. Καὶ ἐπιδείξω γε,	ἔφη,	ἐὰν καὶ ὑμεῖς ἅπαντες εἰς
[3]	ἐπ᾿ αὐτῷ, Υμεῖς μὲν γελᾶτε,	ἔφη,	ἐγὼ δὲ οἶδ᾿ ὅτι καὶ
[4]	τῶν καλῶν, αὐτὸν δέ σε,	ἔφη,	ἐγὼ εἶδον ναὶ μὰ τὸν
[5]	σου ἔχειν τὸ φίλημα; Εοικα,	ἔφη,	ἐγὼ κατὰ τὸν σὸν λόγον
[4]	θύεις; Μὰ Δία τοῦτο μέντοι,	ἔφη,	ἐγὼ οὐ ποιῶ, ἀλλὰ μάλα
[4]	Σωκράτης, Φεῦ, ἔφη, ταῦτ᾿ {ἄρα{	ἔφη,	ἐγὼ ὥσπερ ὑπὸ θηρίου τινὸς
[4]	αἰχμητής; Καὶ ναὶ μὰ Δί᾿	ἔφη,	ἔγωγε ὅτι ἁρματηλατοῦντα δεῖ ἐγγὺς
[4]	εἰπὼν ὅτι καὶ τοῦτο ὁμολογεῖται	ἔφη·	Εἰ δέ τις καὶ ὅλῃ
[4]	Κριτόβουλος, Οὐκοῦν αὖ ἐγὼ λέξω,	ἔφη,	ἐξ ὧν ἐπὶ τῷ κάλλει
[2]	μάλα ἐσπουδακότι τῷ προσώπῳ, Γελᾶτε,	ἔφη,	ἐπ᾿ ἐμοί; Πότερον ἐπὶ τούτῳ
[5]	εἶναι τῶν ζῴων; Πάντως δήπου,	ἔφη·	ἐπεὶ καὶ πρὸς ἰσχὺν τοὺς
[3]	τίνι μέγα φρονεῖς; Εγὼ αὖ,	ἔφη,	ἐπὶ πενίᾳ μέγα φρονῶ. Νὴ
[6]	ὁ Σωκράτης, Πρὸς τῶν θεῶν,	ἔφη,	Ερμόγενες, οὕτω ποίει. Οἶμαι γάρ,
[2]	πόθεν δή; Ο μὲν Θέογνις	ἔφη·	Εσθλῶν μὲν γὰρ ἀπ᾿ ἐσθλὰ
[5]	σοί; Καὶ ὁ Κριτόβουλος, Οὐκέτι,	ἔφη,	ἔχω πρὸς σὲ ἀντιλέγειν, ἀλλὰ
[3]	τίνι μέγιστον φρονεῖς; Επὶ κάλλει,	ἔφη.	Η οὖν καὶ σύ, ἔφη
[6]	ὁ φροντιστὴς ἐπικαλούμενος; Οὐκοῦν κάλλιον,	ἔφη,	ἢ εἰ ἀφρόντιστος ἐκαλούμην. Εἰ
[3]	ταῦτα ποιοῖμεν. Εγὼ μὲν τοίνυν,	ἔφη,	ἥδιστ᾿ ἂν ἀπολάβοιμι παρὰ Καλλίου
[3]	ἡμέραν; Οἶσθά τι οὖν ἔθνος,	ἔφη,	ἠλιθιώτερον ῥαψῳδῶν; Οὐ μὰ τὸν
[6]	ἀνωφελεστάτων. Οὐκοῦν καὶ οὕτως ἄν,	ἔφη,	θεῶν ἐπιμελοίμην· ἄνωθεν μέν γε
[6]	ἐοικέναι; Ναὶ μὰ τὸν Δί᾿	ἔφη,	καὶ ἄλλοις γε πολλοῖς. Αλλ᾿
[4]	δὲ ὁ Νικήρατος, Ακούοιτ᾿ ἄν,	ἔφη,	καὶ ἐμοῦ ἃ ἔσεσθε βελτίονες,
[5]	Εγὼ μὲν ναὶ μὰ Δί᾿	ἔφη,	καὶ ἐν ἵππῳ καὶ βοὶ※
[2]	Καὶ ὁ Φίλιππος, Νὴ Δί᾿	ἔφη,	καὶ μὴν ἔγωγε ἡδέως ἂν
[4]	ἐξειργασμένον. Τίνα ταύτην; Τὴν προαγωγείαν,	ἔφη.	Καὶ ὃς μάλα ἀχθεσθεὶς ἐπήρετο·
[4]	δοκοῦσιν ἔχειν; Εν ταῖς ψυχαῖς,	ἔφη.	Κἄπειτα σὺ εἰς τὸ βαλάντιον
[5]	τὸ ἐπιπόλαιοι εἶναι. Λέγεις σύ,	ἔφη,	καρκίνον εὐοφθαλμότατον εἶναι τῶν ζῴων;
[5]	χρὴ παθεῖν ἢ ἀποτεῖσαι. Μόνον,	ἔφη,	κρυφῇ φερόντων· δέδοικα γὰρ τὸν
[3]	τοῦτο ἀπεργάζομαι. Αλλὰ σὺ αὖ,	ἔφη,	λέγε, ὦ Νικήρατε, ἐπὶ ποίᾳ
[4]	Ο δὲ Καλλίας, Σὸν μέρος,	ἔφη,	λέγειν, ὦ Χαρμίδη, δι᾿ ὅ
[3]	ἄξιον ἐπίστασθαι. Εγὼ μὲν τοίνυν,	ἔφη,	λέγω ὑμῖν ἐφ᾿ ᾧ μέγιστον
[3]	τὰ ἔπη; Καὶ πῶς ἄν,	ἔφη,	λελήθοι ἀκροώμενόν γε αὐτῶν ὀλίγου
[4]	ταῦτα πάντες συνωμολόγουν, Τοιοῦτος μέντοι,	ἔφη,	μοι δοκεῖ Αντισθένης εἶναι οὗτος.
[3]	φρονεῖς, ὦ Αντίσθενες; Επὶ πλούτῳ,	ἔφη.	Ο μὲν δὴ Ερμογένης ἀνήρετο
[4]	ἢ πρὶν λαβεῖν. Θαυμαστά γ᾿	ἔφη	ὁ Αντισθένης ἅμα εἰσβλέπων ὡς
[4]	πάντα ἐπίσταμαι. Η καὶ βασιλεύειν,	ἔφη	ὁ Αντισθένης, ἐπίστασαι, ὅτι οἶσθα
[3]	ἐστὶν ἡ δικαιοσύνη. Νὴ Δί᾿	ἔφη	ὁ Αντισθένης, ἥ γε ἀναμφιλογωτάτη·
[3]	ἀπὸ στόματος εἰπεῖν. Εκεῖνο δ᾿	ἔφη	ὁ Αντισθένης, λέληθέ σε, ὅτι
[3]	κλαίοντας καθίζειν. Οὐκοῦν καὶ σύ,	ἔφη	ὁ Αντισθένης, λέξεις, ὦ Λύκων,
[4]	οὖν. Αμείνων δ᾿ ἂν εἴη,	ἔφη,	ὁ ἑνὶ δυνάμενος ἀρεστοὺς ποιεῖν
[4]	ἔχεις. Ναὶ μὰ τὸν Δί᾿	ἔφη	ὁ Ερμογένης, καὶ μάλα εὐτελῶς.
[4]	πολλοῦ ἄξιά ἐστιν. Ακούοιτ᾿ ἄν,	ἔφη	ὁ Καλλίας, ἐμοῦ πρῶτον. Εγὼ
[3]	ἰσχυρότερον γίγνεται. Σὺ δὲ δή,	ἔφη	ὁ Καλλίας, ἐπὶ τίνι μέγα
[4]	σαυτὸν οὔ. Καὶ τί τοῦτ᾿	ἔφη	ὁ Καλλίας, θαυμαστόν; Οὐ καὶ
[1]	ἐπὶ τὸ δεῖπνον. Κατακλίνου τοίνυν,	ἔφη	ὁ Καλλίας. Καὶ γὰρ οἱ
[4]	δέ τι λήψεσθαι ἐλπίζω. Οὐκοῦν,	ἔφη	ὁ Καλλίας, καὶ εὔχῃ μηδέποτε
[2]	τὴν μεγάλην φιάλην. Νὴ Δί᾿	ἔφη	ὁ Καλλίας, καὶ ἡμῖν γε,
[4]	ἀφθονίαν, φρενῶν δὲ ἀφορίαν. Εἶεν,	ἔφη	ὁ Καλλίας· σὺ δὲ δή,
[4]	ὢν ταῦτα κομπάζεις. Νὴ Δί᾿	ἔφη	ὁ Κριτόβουλος, ἢ πάντων Σειληνῶν
[5]	ἃ ἂν δεώμεθα, καὶ ταῦτ᾿	ἔφη	ὁ Κριτόβουλος, καλά. Οἶσθα οὖν,
[5]	τοῖς κριταῖς ὁρᾷ. Αλλ᾿ ὅμως,	ἔφη	ὁ Κριτόβουλος, οὐκ ἀναδύομαι· ἀλλὰ
[5]	ὄμματα. Τοῦ γε μὴν στόματος,	ἔφη	ὁ Κριτόβουλος, ὑφίεμαι. Εἰ γὰρ
[3]	τέχνῃ. Σύ γε μὴν δῆλον,	ἔφη	ὁ Λύκων τὸν Φίλιππον {προσειπών,
[4]	δανείσῃς, ὀργίζονται. Αλλὰ μὰ Δί᾿	ἔφη	ὁ Νικήρατος, μὴ ζήλου· ἐγὼ
[3]	ῥαψῳδῶν; Οὐ μὰ τὸν Δί᾿	ἔφη	ὁ Νικήρατος, οὔκουν ἔμοιγε δοκῶ.
[3]	ἔοικεν, ἀνθρώπων ὤν. Σὺ δέ,	ἔφη	ὁ Νικήρατος, ὦ Ερμόγενες, ἐπὶ
[4]	ἂν φιλῆσαι αὐτόν. Νὴ Δί᾿	ἔφη	ὁ Σωκράτης, ἀλλ᾿ ἄλλην που
[4]	ὦ σοφιστά, ἐλεγχόμενος. Νὴ Δί᾿	ἔφη	ὁ Σωκράτης, ἀνεχέσθω μέντοι· ἐπεὶ
[4]	ἑκὼν οὐδὲν ψεύδομαι. Νὴ Δί᾿	ἔφη,	ὁ Σωκράτης εἰ ἄρα τοιοῦτος
[4]	τοῦ ἔρωτος ἐκπλαγέντα. Δοκεῖς γάρ,	ἔφη	ὁ Σωκράτης, ἐξ οὗ ἐμοὶ
[3]	ἔφη. Η οὖν καὶ σύ,	ἔφη	ὁ Σωκράτης, ἕξεις λέγειν ὅτι
[3]	πενίᾳ μέγα φρονῶ. Νὴ Δί᾿	ἔφη	ὁ Σωκράτης, ἐπ᾿ εὐχαρίτῳ γε
[4]	τὰς νύκτας. Νὴ τὴν Ηραν,	ἔφη	ὁ Σωκράτης, εὐτύχημά γέ σου
[5]	Σωκράτην οὐκ ἀνθίστασαι; Νὴ Δί᾿	ἔφη	ὁ Σωκράτης, ἴσως γὰρ εὐδοκιμοῦντα
[2]	ὀρχηστοδιδάσκαλον. Ναὶ μὰ τὸν Δί᾿	ἔφη	ὁ Σωκράτης· καὶ γὰρ ἄλλο
[2]	ὄζειν δεήσει; Καλοκἀγαθίας νὴ Δί᾿	ἔφη	ὁ Σωκράτης. Καὶ πόθεν ἄν
[2]	ὦ υἵε; Ναὶ μὰ Δί᾿	ἔφη	ὁ Σωκράτης, καὶ χρῆταί γε.
[6]	μετεώρων φροντιστὴς εἶναι. Οἶσθα οὖν,	ἔφη	ὁ Σωκράτης, μετεωρότερόν τι τῶν
[4]	προσεμφερὴς τούτοις ὤν. Αγε νυν,	ἔφη	ὁ Σωκράτης, ὅπως μεμνήσῃ διακριθῆναι
[3]	οὔκουν ἔμοιγε δοκῶ. Δῆλον γάρ,	ἔφη	ὁ Σωκράτης, ὅτι τὰς ὑπονοίας
[5]	ἐγένοντο πᾶσαι σὺν Κριτοβούλῳ, Παπαῖ,	ἔφη	ὁ Σωκράτης, οὐχ ὅμοιον ἔοικε
[4]	ἐλπίζω λήψεσθαι. Αλλ᾿ ἄγε δή,	ἔφη	ὁ Σωκράτης, σὺ αὖ λέγε
[6]	ἄλλοις γε πολλοῖς. Αλλ᾿ ὅμως,	ἔφη	ὁ Σωκράτης, σὺ αὐτὸν μὴ
[4]	καὶ σοφὰ λέγοις. Τί τοῦτο;	ἔφη	ὁ Σωκράτης· ὡς γὰρ καὶ
[2]	ἵνα καὶ εὐωδίᾳ ἑστιώμεθα; Μηδαμῶς,	ἔφη	ὁ Σωκράτης. ὥσπερ γάρ τοι
[2]	ταῦτα γὰρ ἠπιστάμην. Νὴ Δί᾿	ἔφη	ὁ Φίλιππος, καὶ γὰρ οὖν
[2]	τε καὶ συμμανθάνω. Αγε δή,	ἔφη	ὁ Φίλιππος, καὶ ἐμοὶ αὐλησάτω,
[4]	θεώμενοι τρέφουσί με. Ταῦτ᾿ ἄρ᾿	ἔφη	ὁ Φίλιππος, καὶ πρῴην ἐγώ
[2]	ὀρχούμενον; Ναὶ μὰ τὸν Δί᾿	ἔφη	ὁ Χαρμίδης· καὶ τὸ μέν
[4]	ἀπολείπονται. Εἶεν· σὺ δὲ δή,	ἔφη	ὁ Χαρμίδης, ὦ Συρακόσιε, ἐπὶ
[8]	καὶ ἐραστῶν. Τούτους γὰρ ἂν	ἔφη	οἴεσθαι μάλιστα αἰδεῖσθαι ἀλλήλους ἀπολείπειν,
[5]	ἢ ἡ ἐμή; Εγὼ μέν,	ἔφη,	οἶμαι τὴν ἐμήν, εἴπερ γε
[3]	γελωτοποιεῖν μέγα φρονεῖς. Δικαιότερόν γ᾿	ἔφη,	οἴομαι, ἢ Καλλιππίδης ὁ ὑποκριτής,
[5]	ξίφος καὶ δόρυ. Καὶ πῶς,	ἔφη,	οἷόν τε ταῦτα μηδὲν ὅμοια
[4]	μέγα φρονεῖς. Οὐκοῦν τόδε μέν,	ἔφη,	ὁμολογεῖται, κρεῖττον εἶναι θαρρεῖν ἢ
[4]	αὐτῇ φρονοίη. Οὐ γὰρ ἄξιον,	ἔφη,	ὁπότε γε πάντες εἰδότες ὅτι
[8]	οἷόνπερ χρὴ εἶναι. Νὴ Δί᾿	ἔφη,	ὅπως δὲ καὶ ἔτι μᾶλλον
[2]	ὅς, Τί οὖν χρήσῃ αὐτοῖς;	ἔφη.	Ορχήσομαι νὴ Δία. Ενταῦθα δὴ
[4]	τὴν τέχνην; Ναὶ μὰ Δί᾿	ἔφη.	Ορῶ γάρ σε καὶ τὴν
[2]	καὶ τῶν ἐσομένων χαλεπωτάτῃ; ὅτι,	ἔφη,	ὁρῶ καὶ τοὺς ἱππικοὺς βουλομένους
[6]	τὰ λεγόμενα. Καὶ ὁ Καλλίας	ἔφη·	Οταν οὖν ὁ Αντισθένης ὅδ᾿
[6]	ἔφη, ἀνδρὶ ἐλεγχομένῳ βοηθῆσαι; Εγωγ᾿	ἔφη.	ὅταν γὰρ ὁ αὐλὸς φθέγγηται,
[3]	ἔφη· Οὐ γὰρ ἅπαντες ἴστε,	ἔφη,	{ὅτι} ἐπὶ τούτῳ τῷ υἱεῖ;
[6]	ἐγὼ κρίνω παροινίαν. Οἶσθ᾿ οὖν,	ἔφη,	ὅτι καὶ σὺ νῦν ἡμᾶς
[5]	ὀφθαλμῶν τίνος ἕνεκα δεόμεθα; Δῆλον,	ἔφη,	ὅτι τοῦ ὁρᾶν. Οὕτω μὲν
[3]	τίνι μέγα φρονεῖς; Καὶ ὃς	ἔφη·	Οὐ γὰρ ἅπαντες ἴστε, ἔφη,
[4]	τῷ παιδί; Μὰ τὸν Δί᾿	ἔφη,	οὐ μὲν δή· ἀλλὰ καὶ
[4]	ἂν λάβωσι; Μὰ τὸν Δί᾿	ἔφη,	οὐ μὲν δή. Τί δέ,
[4]	εἶναι, ὠργίσθης. Αλλὰ μὰ Δί᾿	ἔφη,	οὐ νῦν. Εὰν γὰρ ταῦτα
[2]	χρῖμα λάβοι; Οὐ μὰ Δί᾿	ἔφη,	οὐ παρὰ τῶν μυροπωλῶν. Αλλὰ
[6]	θεῶν; Αλλ᾿ οὐ μὰ Δί᾿	ἔφη,	οὐ τούτων σε λέγουσιν ἐπιμελεῖσθαι,
[4]	χάριτας; Οὐ μὰ τὸν Δί᾿	ἔφη,	οὐδὲ τοῦτο, ἀλλ᾿ ἔνιοι καὶ
[6]	σιωπῶν; Η καὶ ὅταν λέγητ᾿	ἔφη.	Οὐκ ἀλλ᾿ ὅταν διαλίπωμεν. Η
[5]	πῶς τοῦ ὀρθοῦ κάλλιον; Οτι,	ἔφη,	οὐκ ἀντιφράττει, ἀλλ᾿ ἐᾷ εὐθὺς
[4]	μέγα φρονεῖν. Αλλὰ μὰ Δί᾿	ἔφη,	οὐκ ἐπὶ τούτῳ μέγα φρονῶ.
[5]	ὁ Κριτόβουλος, καλά. Οἶσθα οὖν,	ἔφη,	ὀφθαλμῶν τίνος ἕνεκα δεόμεθα; Δῆλον,
[1]	κατάγεσθαι βούλοιτο, συνεσκευασμένος τε παρεῖναι	ἔφη	πάντα τὰ ἐπιτήδεια ὥστε δειπνεῖν
[4]	διαφθαρῆναι αὐτόν; Ναὶ μὰ Δί᾿	ἔφη,	παντάπασί γε. Οὐδ᾿ αὐτὸς ἄρ᾿
[2]	σῶμα ἕξειν. Καὶ ἐγὼ μέν,	ἔφη,	πάνυ ἂν ἡδέως, ὦ Συρακόσιε,
[4]	συνομολογῶμεν. Καὶ ὑμῖν οὕτω δοκεῖ;	ἔφη.	Πάνυ μὲν οὖν, ἔφασαν. ὡς
[1]	τἀλλότρια, καὶ τὸν παῖδα δὲ	ἔφη	πάνυ πιέζεσθαι διά τε τὸ
[4]	οὗτος. Καὶ ὁ Αντισθένης, Εμοί,	ἔφη,	παραδίδως, ὦ Σώκρατες, τὴν τέχνην;
[3]	τοῦ υἱοῦ; Επ᾿ αὐτοφώρῳ εἴλημμαι,	ἔφη,	πλουσιώτατος, ὡς ἔοικεν, ἀνθρώπων ὤν.
[6]	δὲ ψυχρὰ λέγω, σὺ αἴτιος,	ἔφη,	πράγματά μοι παρέχων. Ταῦτα μέν,
[6]	Τῷ μὲν ἐλεγχομένῳ οἶμαι ἄν,	ἔφη,	πρέπειν συριγμόν. Τοιούτων δὲ λόγων
[5]	καλὰ εἶναι; Αν νὴ Δί᾿	ἔφη,	πρὸς τὰ ἔργα ὧν ἕνεκα
[8]	του ἐφιέμενος. Καὶ ὁ Σωκράτης	ἔφη·	Πρὸς τῶν θεῶν, ὦ Αντίσθενες,
[5]	προσενεγκάτω. Εἰς ἀνάκρισιν τοίνυν σε,	ἔφη,	πρῶτον τῆς δίκης καλοῦμαι· ἀλλ᾿
[4]	Σώκρατες, τοιοῦτον εἰργασμένῳ; Οἶδα μέν,	ἔφη,	σε Καλλίαν τουτονὶ προαγωγεύσαντα τῷ
[6]	ἂν ἃ μὴ δεῖ λέγειν,	ἔφη,	σιωπᾷς. Αὕτη μὲν δὴ ἡ
[5]	λόγων ἀπετελέσθη. ~Ο δὲ Καλλίας	ἔφη·	Σὺ δὲ δή, ὦ Κριτόβουλε,
[4]	παντάπασί γε. Οὐδ᾿ αὐτὸς ἄρ᾿	ἔφη,	συγκαθεύδεις αὐτῷ; Νὴ Δί᾿ ὅλας
[8]	συγκαθεύδοντας γοῦν αὐτοῖς ὅμως παρατάττεσθαι	ἔφη	τὰ παιδικὰ εἰς τὸν ἀγῶνα,
[4]	δὲ Καλλίας, Νὴ τὴν Ηραν,	ἔφη,	τά τε ἄλλα ζηλῶ σε
[5]	πρὸς σὲ ἀντιλέγειν, ἀλλὰ διαφερόντων,	ἔφη,	τὰς ψήφους, ἵνα ὡς τάχιστα
[4]	ἔχοντα. Καὶ ὁ Σωκράτης, Φεῦ,	ἔφη,	ταῦτ᾿ {ἄρα{ ἔφη, ἐγὼ ὥσπερ
[2]	ἀκροάματα ἥδιστα παρέχεις. Καὶ ὃς	ἔφη·	Τί οὖν εἰ καὶ μύρον
[4]	Καὶ ὁ Σωκράτης ἀκούσας, Ηράκλεις,	ἔφη,	τί τοσοῦτον νομίζοντες ἠδικῆσθαι ὑπὸ
[3]	τῷ υἱεῖ; Οὗτός γε μήν,	ἔφη	τις, δῆλον ὅτι ἐπὶ τῷ
[6]	ἄν. Αλλ᾿ ὃ δοκεῖ, τοῦτ᾿	ἔφη.	Τὸ τοίνυν παρ᾿ οἶνον λυπεῖν
[5]	ὡς καλλίων εἶ ἐμοῦ. Μόνον,	ἔφη,	τὸν λαμπτῆρα ἐγγὺς προσενεγκάτω. Εἰς
[8]	καὶ οἴσω φιλικῶς. Αλλὰ γάρ,	ἔφη,	τὸν μὲν σὸν ἔρωτα κρύπτωμεν,
[3]	δοκεῖ, ὦ ἄνδρες, ὥσπερ Σωκράτης	ἔφη	τὸν οἶνον, οὕτως καὶ αὕτη
[2]	τοῦτο μαθητόν. Ο δὲ Σωκράτης	ἔφη·	Τοῦτο μὲν ἐπειδὴ ἀμφίλογόν ἐστιν,
[3]	πλουσιώτατος εἶ ἀνθρώπων; Μὰ Δί᾿	ἔφη,	τοῦτο μέντοι ἐγὼ οὐκ οἶδα.
[5]	ὀφθαλμοὺς ἄριστα πεφυκότας ἔχει. Εἶεν,	ἔφη,	τῶν δὲ ῥινῶν ποτέρα καλλίων,
[4]	λοιποῦ ἀπεκρίναντο. Οὐκοῦν ἀγαθοῦ μέν,	ἔφη,	ὑμῖν δοκεῖ μαστροποῦ ἔργον εἶναι
[8]	αὖ καινοῦ λόγου κατῆρχεν. Αρ᾿	ἔφη,	ὦ ἄνδρες, εἰκὸς ἡμᾶς παρόντος
[6]	Σωκράτης ὀνομάσας αὐτόν, Εχοις ἄν,	ἔφη,	ὦ Ερμόγενες, εἰπεῖν ἡμῖν τί
[8]	ἐρώμενον ποιῆσαι. Επιθυμῶ δέ σοι,	ἔφη,	ὦ Καλλία, καὶ μυθολογῆσαι ὡς
[1]	ἀναστενάξας εἶπε· Ναὶ μὰ Δί᾿	ἔφη,	ὦ Καλλία, μεγάλη γε· ἐπεὶ
[4]	ἔχειν. Αλλὰ νῦν τοί σοι,	ἔφη,	ὦ Κριτόβουλε, ἐναντίον τοσούτων μαρτύρων
[3]	ἀξίων λέληθε. Τί γὰρ σύ,	ἔφη,	ὦ Κριτόβουλε, ἐπὶ τίνι μέγιστον
[3]	ὁ Καλλίας ἰδών, Αρ᾿ οἶσθα,	ἔφη,	ὦ Λύκων, ὅτι πλουσιώτατος εἶ
[8]	Ερμογένης εἶπε· Νὴ τὴν Ηραν,	ἔφη,	ὦ Σώκρατες, ἄλλα τέ σου
[4]	πρὸς Καλλίαν ἐλθόντας ἡδυπαθεῖν. Μηδαμῶς,	ἔφη,	ὦ Σώκρατες. Εἰς μὲν γὰρ
[7]	Αλλὰ ναὶ μὰ τὸν Δί᾿	ἔφη,	ὦ Σώκρατες, καλῶς τε λέγεις
[4]	ἐπιθυμεῖν σε φιλῆσαι. Κλεινίᾳ δ᾿	ἔφη,	ὦ Σώκρατες, οὐκ ἂν ἐπιτρέψαις;
[2]	Καὶ ὁ Αντισθένης, Πῶς οὖν,	ἔφη,	ὦ Σώκρατες, οὕτω γιγνώσκων οὐ
[1]	Καὶ ὁ Καλλίας, Τί τοῦτ᾿	ἔφη,	ὦ Φίλιππε; ἀλλ᾿ ἢ ὀδύνη
[3]	καὶ σοῦ. Τί γὰρ σύ,	ἔφη,	ὦ Χαρμίδη, ἐπὶ τίνι μέγα
[4]	ὦ ἄνδρες, δοκεῖ μοί γ᾿	ἔφη,	ὡς ἐν ἡμῖν αὐτοῖς εἰρῆσθαι,
[2]	Καὶ ὁ Σωκράτης εἶπεν· Εἴδετ᾿	ἔφη,	ὡς καλὸς {ὁ} παῖς ὢν
[6]	ὁ Ερμογένης, Η οὖν βούλεσθε,	ἔφη,	ὥσπερ Νικόστρατος ὁ ὑποκριτὴς τετράμετρα
[4]	κακῶς ἀκούσας ὅτι ἀγαθόν σε	ἔφην	προαγωγὸν εἶναι, ὠργίσθης. Αλλὰ μὰ
[2]	τούτῳ συνέσται. Ενταῦθα δὴ πολλοὶ	ἐφθέγξαντο·	καὶ ὁ μέν τις αὐτῶν
[8]	μοι, τοτὲ δ᾿ ἄλλου του	ἐφιέμενος.	Καὶ ὁ Σωκράτης ἔφη· Πρὸς
[8]	καρπώσεται. Ο δὲ τῆς φιλίας	ἐφιέμενος	μᾶλλον ἔοικε τῷ τὸν οἰκεῖον
[8]	φύσει καὶ τῆς ἀρετῆς φιλοτίμως	ἐφιεμένων	ἀεί ποτε τῇ πόλει συνεραστὴς
[9]	ἐπὶ τῶν γονάτων, καὶ περιλαβὼν	ἐφίλησεν	αὐτήν. ἡ δ᾿ αἰδουμένῃ μὲν
[4]	μὲν πλούσιος ἦν πρῶτον μὲν	ἐφοβούμην	μή τίς μου τὴν οἰκίαν
[2]	αὐτῶν. ὥστε οἱ μὲν θεώμενοι	ἐφοβοῦντο	μή τι πάθῃ, ἡ δὲ
[5]	ἰσχὺν τοὺς ὀφθαλμοὺς ἄριστα πεφυκότας	ἔχει.	Εἶεν, ἔφη, τῶν δὲ ῥινῶν
[2]	ὥστε εἴ τις ὑμῶν γυναῖκα	ἔχει,	θαρρῶν διδασκέτω ὅ τι βούλοιτ᾿
[4]	λαχόντες ὁ μὲν αὐτῶν τἀρκοῦντα	ἔχει	καὶ περιττεύοντα τῆς δαπάνης, ὁ
[4]	μὲν γὰρ μάχην ὁρμωμένῳ καλῶς	ἔχει	κρόμμυον ὑποτρώγειν, ὥσπερ ἔνιοι τοὺς
[8]	αὐτὸς δοκῶν εἶναι πολλὰς ἐπωνυμίας	ἔχει·	ὅτι γε μέντοι χωρὶς ἑκατέρᾳ
[4]	Καὶ μέντοι πολὺ βέλτιον ἤδη	ἔχει.	Πρόσθεν μὲν γάρ, ὥσπερ οἱ
[3]	ἕκαστος εἴπῃ ὅ τι ὠφέλιμον	ἔχει,	τότε κἀγὼ οὐ φθονήσω εἰπεῖν
[4]	τὸν πλοῦτον καὶ τὴν πενίαν	ἔχειν	ἀλλ᾿ ἐν ταῖς ψυχαῖς. Ορῶ
[4]	καρδίᾳ ὥσπερ κνῆσμά τι ἐδόκουν	ἔχειν.	Αλλὰ νῦν τοί σοι, ἔφη,
[5]	τῶν ὄνων αἴσχιον τὸ στόμα	ἔχειν.	Εκεῖνο δὲ οὐδὲν τεκμήριον λογίζῃ,
[4]	βαλαντίῳ τὸ δίκαιόν σοι δοκοῦσιν	ἔχειν;	Εν ταῖς ψυχαῖς, ἔφη. Κἄπειτα
[8]	οὖν, πολὺ συνεχεστέραν τὴν συνουσίαν	ἔχειν,	καὶ ἀπόντων ἔτι μᾶλλον ἢ
[4]	τὸ ἀρέσκειν ἐκ τοῦ πρέπουσαν	ἔχειν	σχέσιν καὶ τριχῶν καὶ ἐσθῆτος;
[5]	ἀποδάκοις. Διὰ δὲ τὸ παχέα	ἔχειν	τὰ χείλη οὐκ οἴει καὶ
[5]	οὐκ οἴει καὶ μαλακώτερόν σου	ἔχειν	τὸ φίλημα; Εοικα, ἔφη, ἐγὼ
[7]	λύχνος διὰ τὸ λαμπρὰν φλόγα	ἔχειν	φῶς παρέχει, τὸ δὲ χαλκεῖον
[2]	σκέλη τοῖς ὤμοις φαίνει ἰσοφόρα	ἔχειν	ὥστε δοκεῖς ἐμοί, κἂν εἰ
[2]	οὐ γὰρ πώποτε τοῦτ᾿ ἔμαθον,	ἐχειρονόμουν	δέ· ταῦτα γὰρ ἠπιστάμην. Νὴ
[4]	δὲ δή, ὦ Σώκρατες, τί	ἔχεις	εἰπεῖν ὡς ἄξιόν σοί ἐστι
[8]	ἀξιοπρεπέστατον μὲν ἰδεῖν τῆς πόλεως	ἔχεις,	ἱκανὸν δὲ μόχθους ὑποφέρειν. Εἰ
[4]	ἄρα τοιοῦτος ὢν φίλους αὐτοὺς	ἔχεις,	καὶ οἱ θεοί, ὡς ἔοικε,
[4]	πῶς αὐτοὺς θεραπεύων οὕτω φίλους	ἔχεις.	Ναὶ μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη
[5]	ἀναδύομαι· ἀλλὰ δίδασκε, εἴ τι	ἔχεις	σοφόν, ὡς καλλίων εἶ ἐμοῦ.
[2]	καλλίων φαίνεται ἢ ὅταν ἡσυχίαν	ἔχῃ;	Καὶ ὁ Χαρμίδης εἶπεν· Επαινοῦντι
[4]	οὐδὲ τοῦτο, ἀλλ᾿ ἔνιοι καὶ	ἐχθιόνως	ἔχουσιν ἢ πρὶν λαβεῖν. Θαυμαστά
[4]	αὐτοῖς ὄμμασι καὶ φιλικῶς καὶ	ἐχθρῶς	πρός τινας βλέπειν; Πάνυ μὲν
[4]	πάσχειν ὥσπερ εἴ τις πολλὰ	ἔχοι	καὶ πολλὰ ἐσθίων μηδέποτε ἐμπίμπλαιτο.
[6]	Καὶ ὁ Σωκράτης ὀνομάσας αὐτόν,	Εχοις	ἄν, ἔφη, ὦ Ερμόγενες, εἰπεῖν
[6]	Καὶ ὁ Σωκράτης, Ω Καλλία,	ἔχοις	ἄν τι, ἔφη, ἀνδρὶ ἐλεγχομένῳ
[4]	πρὸς γυμνῷ τῷ Κριτοβούλου ὤμῳ	ἔχοντα.	Καὶ ὁ Σωκράτης, Φεῦ, ἔφη,
[4]	τὸ τὸν χρῶτα τοιοῦτον φῦναι	ἔχοντα	ὥστε μόνον μὴ διαφθείρειν τοὺς
[7]	τροχοὺς μιμουμένους ἥδιον ἢ ἡσυχίαν	ἔχοντας	τοὺς καλοὺς καὶ ὡραίους θεωρεῖν.
[4]	μὲν ἰδιώτας, οἳ πάνυ πολλὰ	ἔχοντες	χρήματα οὕτω πένεσθαι ἡγοῦνται ὥστε
[1]	ἔνθεοι τά τε ὄμματα φιλοφρονεστέρως	ἔχουσι	καὶ τὴν φωνὴν πρᾳοτέραν ποιοῦνται
[4]	τοῦτο, ἀλλ᾿ ἔνιοι καὶ ἐχθιόνως	ἔχουσιν	ἢ πρὶν λαβεῖν. Θαυμαστά γ᾿
[4]	ἀποβάλλω μὲν οὐδέν {οὐδὲ γὰρ	ἔχω}	ἀεὶ δέ τι λήψεσθαι ἐλπίζω.
[4]	Οὐκ οἶσθα ὅτι οὕτω σαφὲς	ἔχω	εἴδωλον αὐτοῦ ἐν τῇ ψυχῇ
[4]	αὐτόν. Καὶ χάριν μέντοι σοι	ἔχω·	πάνυ γὰρ καλὸς κἀγαθὸς δοκεῖ
[5]	Καὶ ὁ Κριτόβουλος, Οὐκέτι, ἔφη,	ἔχω	πρὸς σὲ ἀντιλέγειν, ἀλλὰ διαφερόντων,
[8]	θιασῶται; ἐγώ τε γὰρ οὐκ	ἔχω	χρόνον εἰπεῖν ἐν ᾧ οὐκ
[4]	Εγὼ δὲ οὕτω μὲν πολλὰ	ἔχω	ὡς μόλις αὐτὰ καὶ {ἐγὼ
[4]	στρωμνήν γε μὴν οὕτως ἀρκοῦσαν	ἔχω	ὥστ᾿ ἔργον μέγ᾿ ἐστὶ καὶ
[4]	ὦ Αντίσθενες, πῶς οὕτω βραχέα	ἔχων	μέγα φρονεῖς ἐπὶ πλούτῳ. Οτι
[2]	μείζω τοῦ καιροῦ τὴν γαστέρα	ἔχων	μετριωτέραν βούλομαι ποιῆσαι αὐτήν; ἢ
[4]	ὁ δὲ καλὸς καὶ ἡσυχίαν	ἔχων	πάντ᾿ ἂν διαπράξαιτο. Εγὼ γοῦν
[1]	μέν γε, ἔφη, ἀπεκρυπτόμην ὑμᾶς	ἔχων	πολλὰ καὶ σοφὰ λέγειν, νῦν
[4]	Τί δῆτα οὕτως ὅμοιον εἴδωλον	ἔχων	πράγματά μοι παρέχεις ἄγεις τε
[2]	ἐπὶ κῶμον Συρακόσιός τις ἄνθρωπος,	ἔχων	τε αὐλητρίδα ἀγαθὴν καὶ ὀρχηστρίδα
[1]	Ως δὲ ἡ ἱπποδρομία ἔληξεν,	ἔχων	τόν τε Αὐτόλυκον καὶ τὸν
[4]	εἰμι, ὅταν μέν τι ἀγαθὸν	ἔχωσι,	παρακαλοῦσί με ἐπὶ ταῦτα προθύμωσ,
[1]	ἀχθόμενος φανερὸς ἦν, εἰ μὴ	ἕψοιντο,	συνηκολούθησαν. Επειτα δὲ αὐτῷ οἱ
[2]	ἢ οὐκ ἴστε ὅτι ἔναγχος	ἕωθεν	Χαρμίδης οὑτοσὶ κατέλαβέ με ὀρχούμενον;
[9]	αὐτήν. ἡ δ᾿ αἰδουμένῃ μὲν	ἐῴκει,	ὅμως δὲ φιλικῶς ἀντιπεριελάμβανεν. Οἱ
[9]	τὴν παῖδα ὑπ᾿ ἀλλήλων φιλεῖσθαι.	Εῴκεσαν	γὰρ οὐ δεδιδαγμένοις τὰ σχήματα
[6]	Τοιούτων δὲ λόγων ὄντων ὡς	ἑώρα	ὁ Συρακόσιος τῶν μὲν αὑτοῦ
[4]	προαγωγεύσαντα τῷ σοφῷ Προδίκῳ, ὅτε	ἑώρας	τοῦτον μὲν φιλοσοφίας ἐρῶντα, ἐκεῖνον