Chapitre
[8]	προσήκει μᾶλλον ἀρετῆς ἐπιμελεῖσθαι. Μέγιστον	δ᾿	ἀγαθὸν τῷ ὀρεγομένῳ ἐκ παιδικῶν
[9]	καὶ περιλαβὼν ἐφίλησεν αὐτήν. ἡ	δ᾿	αἰδουμένῃ μὲν ἐῴκει, ὅμως δὲ
[8]	οἶμαι καὶ τῶν ξένων. Τούτου	δ᾿	αἴτιον τὸ πατέρων τε ὀνομαστῶν
[8]	παγκράτιον πολλοὺς μὲν πόνους, πολλὰ	δ᾿	ἄλγη ἀνέχεται. Εἰ δὲ οἴοιτο
[8]	ἐλέγχεται ὑπὸ τῆς πείρας· ἡ	δ᾿	ἀληθὴς ἀνδραγαθία, ἂν μὴ θεὸς
[8]	μόνον μὴ συγκόψῃς με· τὴν	δ᾿	ἄλλην χαλεπότητα ἐγώ σου καὶ
[1]	παρὰ τὸν πατέρα ἐκαθέζετο, οἱ	δ᾿	ἄλλοι, ὥσπερ εἰκός, κατεκλίθησαν. Εὐθὺς
[8]	προφασιζόμενος οὐ διαλέγῃ μοι, τοτὲ	δ᾿	ἄλλου του ἐφιέμενος. Καὶ ὁ
[8]	ἀλλὰ τὴν Αἰδῶ νομίζουσι. Δοκοῦμεν	δ᾿	ἄν μοι πάντες ὁμόλογοι γενέσθαι
[8]	αὐτῷ τοῦ ἐραστοῦ. Καὶ σκοπῶν	δ᾿	ἄν τις εὕροι ἐκ μὲν
[8]	εἰκὸς αὐτὸν τἆλλα ῥᾳδιουργεῖν· ὃς	δ᾿	ἂν γιγνώσκῃ ὅτι ἂν μὴ
[4]	ἕτερα παρ᾿ ἄλλου λαμβάνοιμι, ἥδιον	δ᾿	ἂν δουλεύοιμι ἢ ἐλεύθερος εἴην,
[4]	ἄν; Πάνυ μὲν οὖν. Αμείνων	δ᾿	ἂν εἴη, ἔφη, ὁ ἑνὶ
[8]	δὲ Οὐρανίᾳ ἁγνότεραι, οἶδα. Εἰκάσαις	δ᾿	ἂν καὶ τοὺς ἔρωτας τὴν
[4]	εὖ πράττοντες ἐκποδὼν ἀπέρχονται, οἳ	δ᾿	ἂν κακόν τι λάβωσι, γενεαλογοῦσι
[7]	ἥδε ὡς ῥᾷστα διάγοιεν, ἡμεῖς	δ᾿	ἂν μάλιστα εὐφραινοίμεθα θεώμενοι αὐτούς·
[2]	ἵνα καὶ ἐγὼ ὀρχήσωμαι. Επειδὴ	δ᾿	ἀνέστη, διῆλθε μιμούμενος τήν τε
[4]	ἡδίω εἶναι τοῦ συμφέροντος. Πλείστου	δ᾿	ἄξιον κτῆμα ἐν τῷ ἐμῷ
[4]	Πάνυ μὲν οὖν, ἔφασαν. ὡς	δ᾿	ἅπαξ εἶπαν Πάνυ μὲν οὖν,
[2]	εὐθὺς ἅπας ὅμοιον ὄζει· αἱ	δ᾿	ἀπὸ τῶν ἐλευθερίων μόχθων ὀσμαὶ
[4]	ὅλους μὲν οἴκους ἀναιροῦσιν, ἁθρόους	δ᾿	ἀποκτείνουσι, πολλάκις δὲ καὶ ὅλας
[2]	εἴναι παιδοτρίβης, τοῦτον εἷλετο, νῦν	δ᾿	αὖ, ἐαν βούληται τῇ ἀρετῇ
[8]	πυκινὰ φρεσὶ μήδεα εἰδώς. Τοῦτο	δ᾿	αὖ λέγει σοφὰ φρεσὶ βουλεύματα
[2]	διψῶμεν ἐπὶ σοὶ γελῶντες. Ο	δ᾿	αὖ Σωκράτης εἶπεν· Αλλὰ πίνειν
[8]	περὶ τῶν ῥηθέντων διελέγοντο, ὁ	δ᾿	Αὐτόλυκος κατεθεᾶτο τὸν Καλλίαν. Καὶ
[2]	ἔσονται συμβολαί, πάλιν ἐδείπνει. ~Ως	δ᾿	ἀφῃρέθησαν αἱ τράπεζαι καὶ ἔσπεισάν
[3]	τὰς μὲν λύπας κοιμίζειν, τὴν	δ᾿	ἀφροδίτην ἐγείρειν. Εκ τούτου δὲ
[4]	ἀγαθοὺς ὑμᾶς ἄνδρας νομίζω. Εἰ	δ᾿	εἰμί τε τῷ ὄντι καλὸς
[3]	τῷ μήν, ὦ Αὐτόλυκε; ὁ	δ᾿	εἶπεν· Επὶ τῷ πατρί, καὶ
[4]	δὲ Πάνυ μὲν οὖν. Ο	δ᾿	εἰπὼν ὅτι καὶ τοῦτο ὁμολογεῖται
[4]	τοιχωρυχοῦσιν, οἱ δὲ ἀνδραποδίζονται· τύραννοι	δ᾿	εἰσί τινες οἳ ὅλους μὲν
[8]	νόμιμα, ἡμῖν δ᾿ ἐπονείδιστα. Δοκοῦσι	δ᾿	ἔμοιγε οἱ μὲν παραταττόμενοι ἀπιστοῦσιν
[4]	ἥκιστα τῶν ἀλλοτρίων ὀρέγονται. ἄξιον	δ᾿	ἐννοῆσαι ὡς καὶ ἐλευθερίους ὁ
[4]	ἐλοιδόρουν με ὅτι συνῆν, νῦν	δ᾿	ἐπεὶ πένης γεγένημαι, οὐκέτι οὐδὲν
[4]	ἀποδημῆσαι δὲ οὐδαμοῦ ἐξῆν. Νῦν	δ᾿	ἐπειδὴ τῶν ὑπερορίων στέρομαι καὶ
[8]	καὶ προνοεῖν μὲν ἀλλήλων, συνήδεσθαι	δ᾿	ἐπὶ ταῖς καλαῖς πράξεσι, συνάχθεσθαι
[8]	μὲν γὰρ ταῦτα νόμιμα, ἡμῖν	δ᾿	ἐπονείδιστα. Δοκοῦσι δ᾿ ἔμοιγε οἱ
[8]	ἄν τι σφάλμα προσπίπτῃ, τότε	δ᾿	εὐφραινομένους διατελεῖν, ὅταν ὑγιαίνοντες συνῶσιν,
[3]	Οδύσσειαν ἀπὸ στόματος εἰπεῖν. Εκεῖνο	δ᾿	ἔφη ὁ Αντισθένης, λέληθέ σε,
[4]	οἴει ἐπιθυμεῖν σε φιλῆσαι. Κλεινίᾳ	δ᾿	ἔφη, ὦ Σώκρατες, οὐκ ἂν
[2]	ἅπαν τῆς φύσεως γελοιότερον· ὅτι	δ᾿	ἡ παῖς εἰς τοὔπισθεν καμπτομένη
[2]	ἄλλοις δῆλον καὶ ἐν οἷς	δ᾿	ἡ παῖς ποιεῖ ὅτι ἡ
[4]	οἱ προκείμενοι λόγοι περιέλθωσι. Κρινάτω	δ᾿	ἡμᾶς μὴ Αλέξανδρος ὁ Πριάμου,
[9]	μὲν οὒ οὐδὲ ἀνέστη, δήλη	δ᾿	ἦν μόλις ἠρεμοῦσα. Επεί γε
[7]	τοῦτ᾿ εἰπὼν ἦρχεν ᾠδῆς. Επεὶ	δ᾿	ᾖσεν, εἰσεφέρετο τῇ ὀρχηστρίδι τροχὸς
[4]	αἴθωνας δὲ λέβητας ἐείκοσι, δώδεκα	δ᾿	ἵππους σταθμῷ καὶ ἀριθμῷ, ὡς
[1]	αὐτοῖς ὑπὸ κρείττονός τινος. Φίλιππος	δ᾿	ὁ γελωτοποιὸς κρούσας τὴν θύραν
[8]	μὲν ἡ πόλις οἶδε, πολλοὺς	δ᾿	οἶμαι καὶ τῶν ξένων. Τούτου
[1]	μὲν ἀχθεσθεὶς φανερὸς ἐγένετο. Αὖθις	δ᾿	ὀλίγον ὕστερον ἄλλο τι γελοῖον
[1]	Προδίκῳ καὶ ἄλλοις πολλοῖς, ἡμᾶς	δ᾿	ὁρᾷς αὐτουργούς τινας τῆς φιλοσοφίας
[9]	ἀλλήλους σχήματα παρῆν θεάσασθαι. Οἱ	δ᾿	ὁρῶντες ὄντως καλὸν μὲν τὸν
[2]	οὐδὲ ταῖς αὔραις διαπνεῖσθαι· ὅταν	δ᾿	ὅσῳ ἥδεται τοσοῦτον πίνῃ, καὶ
[4]	κἂν διὰ πυρὸς ἰοίην· οἶδα	δ᾿	ὅτι καὶ ὑμεῖς μετ᾿ ἐμοῦ.
[2]	ἐπικύπτων μιμεῖσθαι τροχοὺς ἐπειρᾶτο. Τέλος	δ᾿	ὅτι τὸν παῖδ᾿ ἐπῄνουν ὡς
[1]	ἑκάστοτε ἐπὶ τὰ δεῖπνα. ὡς	δ᾿	οὐκ ἐκίνησε γέλωτα, τότε μὲν
[8]	Πάνδημον τῶν σωμάτων ἐπιπέμπειν, τὴν	δ᾿	Οὐρανίαν τῆς ψυχῆς τε καὶ
[8]	ἱκανὸν δὲ μόχθους ὑποφέρειν. Εἰ	δ᾿	ὑμῖν δοκῶ σπουδαιολογῆσαι μᾶλλον ἢ
[1]	καὶ σφοδρότεροι εἶναι φέρονται, οἱ	δ᾿	ὑπὸ τοῦ σώφρονος ἔρωτος ἔνθεοι
[4]	πεῖσαι αὐτὸν συγκαθεύδειν αὐτοῖς. Σὺ	δ᾿	ὡς ἔοικας, εἰ τοῦτο γένοιτο,
[1]	ἐπὶ τῷ οἰκτισμῷ αὐτοῦ. Ο	δ᾿	ὡς ᾔσθετο τοῦ γέλωτος, ἀνεκαλύψατό
[8]	τοιαῦτα ποιεῖς· τοτὲ μὲν τὸ	δαιμόνιον	προφασιζόμενος οὐ διαλέγῃ μοι, τοτὲ
[8]	ὦ ἄνδρες, εἰκὸς ἡμᾶς παρόντος	δαίμονος	μεγάλου καὶ τῷ μὲν χρόνῳ
[4]	ἐγὼ γὰρ ἥξω παρ᾿ αὐτοῦ	δανεισάμενος	τὸ μηδενὸς προσδεῖσθαι, οὕτω πεπαιδευμένος
[4]	οὔτε οἱ ἄνθρωποι, ἂν μὴ	δανείσῃς,	ὀργίζονται. Αλλὰ μὰ Δί᾿ ἔφη
[4]	προσετάττετο μὲν ἀεί τί μοι	δαπανᾶν	ὑπὸ τῆς πόλεως, ἀποδημῆσαι δὲ
[4]	τἀρκοῦντα ἔχει καὶ περιττεύοντα τῆς	δαπάνης,	ὁ δὲ τοῦ παντὸς ἐνδεῖται·
[4]	Επαινῶ τε γὰρ αὐτοὺς οὐδὲν	δαπανῶν,	ὧν τε διδόασιν ἀεὶ αὖ
[2]	μὲν ἐν στέγῃ γυμνάσομαι, ὅταν	δὲ	ἄγαν καῦμα ᾖ, ἐν σκιᾷ;
[9]	δὲ τὴν Αριάδνην, οὐ σκώπτοντας	δὲ	ἀλλ᾿ ἀληθινῶς τοῖς στόμασι φιλοῦντας,
[7]	μὲν οὐ ποιεῖ, ἐν αὑτῷ	δὲ	ἄλλα ἐμφαινόμενα παρέχεται· καὶ πῶς
[8]	ἐπὶ ταῖς καλαῖς πράξεσι, συνάχθεσθαι	δὲ	ἄν τι σφάλμα προσπίπτῃ, τότε
[4]	κλέπτουσιν, οἱ δὲ τοιχωρυχοῦσιν, οἱ	δὲ	ἀνδραποδίζονται· τύραννοι δ᾿ εἰσί τινες
[2]	ἐσθὴς ἄλλη μὲν γυναικί, ἄλλη	δὲ	ἀνδρὶ καλή, οὕτω καὶ ὀσμὴ
[4]	μάλα ἐλεγκτικῶς αὐτὸν ἐπήρετο· Οἱ	δὲ	ἄνθρωποι, ὦ Καλλία, πότερον ἐν
[8]	καὶ μεγέθει πάντα ἐπέχοντος, ψυχῇ	δὲ	ἀνθρώπου ἱδρυμένου, Ερωτος, μὴ {ἂν}
[4]	ἔφη, οὐ μὲν δή. Τί	δέ,	ἀντὶ τοῦ ἀργυρίου χάριτας; Οὐ
[3]	Μὰ Δί᾿ οὐκ ἔγωγε. Επεὶ	δὲ	ἅπαντες ἡσθέντες ὅτι ἤκουσαν αὐτοῦ
[4]	δὲ τῇ πόλει γεγένημαι, οὐκέτι	δὲ	ἀπειλοῦμαι, ἀλλ᾿ ἤδη ἀπειλῶ ἄλλοις,
[2]	καὶ χεῖρας καὶ κεφαλήν. Επειδὴ	δὲ	ἀπειρήκει, κατακλινόμενος εἶπε· Τεκμήριον, ὦ
[4]	ἢ ὑπὸ τῆς τύχης· νῦν	δὲ	ἀποβάλλω μὲν οὐδέν {οὐδὲ γὰρ
[3]	πολὺ εἴη αὐτῷ ἀργύριον. Ο	δὲ	ἀπώμοσε μηδὲ ὀβολόν. Αλλὰ γῆν
[2]	ἐν θαύματι ἀργύριον ἐλάμβανεν. Επεὶ	δὲ	αὐτοῖς ἡ αὐλητρὶς μὲν ηὔλησεν,
[1]	τὴν ἐν Πειραιεῖ οἰκίαν· συνείπετο	δὲ	αὐτῷ καὶ Νικήρατος. Ιδὼν δὲ
[1]	εἰ μὴ ἕψοιντο, συνηκολούθησαν. Επειτα	δὲ	αὐτῷ οἱ μὲν γυμνασάμενοι καὶ
[1]	γέλωτος δὲ ἴσως ἐνδεέστεροι. Δειπνούντων	δὲ	αὐτῶν ὁ Φίλιππος γελοῖόν τι
[4]	διδόναι καρποῦ μὲν ἀφθονίαν, φρενῶν	δὲ	ἀφορίαν. Εἶεν, ἔφη ὁ Καλλίας·
[5]	δίκης καλοῦμαι· ἀλλ᾿ ἀποκρίνου. Σὺ	δέ	γε βερώτα. Πότερον οὖν ἐν
[4]	καὶ τὸν ἀνδρεῖον κινδυνεύοντα, τὸν	δέ	γε σοφὸν λέγοντα· ὁ δὲ
[9]	μὲν ἄγαμοι γαμεῖν ἐπώμνυσαν, οἱ	δὲ	γεγαμηκότες ἀναβάντες ἐπὶ τοὺς ἵππους
[2]	ὀσμὴ ἄλλη μὲν ἀνδρί, ἄλλη	δὲ	γυναικὶ πρέπει. Καὶ γὰρ ἀνδρὸς
[3]	καὶ ἀμελούμενον ἰσχυρότερον γίγνεται. Σὺ	δὲ	δή, ἔφη ὁ Καλλίας, ἐπὶ
[4]	οὐδέποτέ μου ἀπολείπονται. Εἶεν· σὺ	δὲ	δή, ἔφη ὁ Χαρμίδης, ὦ
[5]	τὰς πάντοθεν ὀσμὰς προσδέχεσθαι. Τὸ	δὲ	δὴ σιμὸν τῆς ῥινὸς πῶς
[4]	ἀλλὰ καὶ ποτὸν ἡδύνει. Εἰ	δὲ	δὴ τοῦτο καὶ μετὰ δεῖπνον
[5]	~Ο δὲ Καλλίας ἔφη· Σὺ	δὲ	δή, ὦ Κριτόβουλε, εἰς τὸν
[4]	Εἶεν, ἔφη ὁ Καλλίας· σὺ	δὲ	δή, ὦ Σώκρατες, τί ἔχεις
[4]	καλὸν ἴδῃ μηδέποτε ἐπιλανθάνεσθαι. ἔναγχος	δὲ	δήπου καὶ πρὸς ἐμὲ ἐπαινῶν
[8]	ἡδέως μὲν προσορᾶν ἀλλήλους, εὐνοϊκῶς	δὲ	διαλέγεσθαι, πιστεύειν δὲ καὶ πιστεύεσθαι,
[4]	τὰ μὲν φαῦλα ἀποτρέπειν, τἀγαθὰ	δὲ	διδόναι. Οὗτοι τοίνυν οἱ πάντα
[3]	καὶ πόλει δοκεῖ εἶναι, ἡ	δὲ	δικαιοσύνη οὐδὲ καθ᾿ ἓν συμμίγνυται
[4]	οἱ πάντα μὲν εἰδότες πάντα	δὲ	δυνάμενοι θεοὶ οὕτω μοι φίλοι
[1]	πολλὰ καὶ σοφὰ λέγειν, νῦν	δέ,	ἐὰν παρ᾿ ἐμοὶ ἦτε, ἐπιδείξω
[9]	ὁρῶντες ἅμα μὲν ἐκρότουν, ἅμα	δὲ	ἐβόων αὖθις. ὡς δὲ ὁ
[3]	πρόσωπον, Επὶ μαστροπείᾳ, εἶπεν. Επεὶ	δὲ	ἐγέλασαν ἐπ᾿ αὐτῷ, Υμεῖς μὲν
[8]	οὖσα οὐδὲν ἐπιδεῖται λόγου· ὅτι	δὲ	εἰκὸς καὶ ὑπὸ τῶν παιδικῶν
[3]	καὶ σφίσι δηλώσοι αὐτούς. Ο	δὲ	εἶπεν ὅτι οὐ φθονήσει. ~Εκ
[4]	ὁ λόγος οὕτως ἐσπουδαιολογήθη. Επειδὴ	δὲ	εἰς τὸν Φίλιππον ἧκον, ἠρώτων
[8]	αὐτῇ εἰς γῆρας διατελοῦσι. Τὸν	δὲ	ἐκ τοῦ σώματος κρεμάμενον διὰ
[7]	οἱ μὲν ἐκέλευον εἰκάζειν, οἱ	δὲ	ἐκώλυον. Θορύβου δὲ ὄντος ὁ
[5]	μυκτῆρες εἰς γῆν ὁρῶσιν, οἱ	δὲ	ἐμοὶ ἀναπέπτανται, ὥστε τὰς πάντοθεν
[5]	κατ᾿ εὐθὺ μόνον ὁρῶσιν, οἱ	δὲ	ἐμοὶ καὶ τὸ ἐκ πλαγίου
[4]	τέρψιν μὲν οὐ παρέχει, πόθον	δὲ	ἐμποιεῖ. Καὶ ὁ Ερμογένης εἶπεν·
[5]	παρὰ τῶν κριτῶν γενέσθαι. Επεὶ	δὲ	ἐξέπεσον αἱ ψῆφοι καὶ ἐγένοντο
[8]	αἰσχρόν τι ποιεῖν. Καὶ μαρτύρια	δὲ	ἐπήγετο ὡς ταῦτα ἐγνωκότες εἶεν
[6]	δὲ καὶ ἄλλα ἔσκωπτον. Ο	δὲ	Ερμογένης κἀνταῦθα ἐσιώπα. Καὶ ὁ
[3]	ὡς ἔοικεν, ἀνθρώπων ὤν. Σὺ	δέ,	ἔφη ὁ Νικήρατος, ὦ Ερμόγενες,
[1]	δειπνεῖν τἀλλότρια, καὶ τὸν παῖδα	δὲ	ἔφη πάνυ πιέζεσθαι διά τε
[1]	ἄγων ἐπὶ τὴν θέαν. Ως	δὲ	ἡ ἱπποδρομία ἔληξεν, ἔχων τόν
[4]	φόρον ἀπέφερον τῷ δήμῳ, νῦν	δὲ	ἡ πόλις τέλος φέρουσα τρέφει
[8]	μέτριοι δὲ οἱ λόγοι, πραεῖα	δὲ	ἡ φωνή, ἱλαρὸν δὲ τὸ
[9]	ὁ λόγος ἐνταῦθα ἔληξεν. Αὐτόλυκος	δὲ	(ἤδη γὰρ ὥρα ἦν αὐτῷ)
[4]	οὐδαμοῦ ἀπῄει ἀπ᾿ αὐτοῦ· νῦν	δὲ	ἤδη εἶδον αὐτὸν καὶ σκαρδαμύξαντα.
[6]	μὲν αὑτοῦ ἐπιδειγμάτων ἀμελοῦντας, ἀλλήλοις	δὲ	ἡδομέ νους, φθονῶν τῷ Σωκράτει
[4]	πάσῃ ἡλικίᾳ τοῦ κάλλους. Εἰ	δὲ	ἡδὺ τὸ παρ᾿ ἑκόντων διαπράττεσθαι
[2]	ὅτι λέγειν τι δυνησόμεθα· ἂν	δὲ	ἡμῖν οἱ παῖδες μικραῖς κύλιξι
[4]	καὶ ἀνὴρ καὶ πρεσβύτης. Τεκμήριον	δέ·	θαλλοφόρους γὰρ τῇ Αθηνᾷ τοὺς
[2]	ἐφοβοῦντο μή τι πάθῃ, ἡ	δὲ	θαρρούντως τε καὶ ἀσφαλῶς ταῦτα
[4]	ἀλεκτρυόνας σκόροδα σιτίσαντες συμβάλλουσιν· ἡμεῖς	δὲ	ἴσως βουλευόμεθα ὅπως φιλήσομέν τινα
[1]	μέν, ὡς ὁρᾷς, μεστοί, γέλωτος	δὲ	ἴσως ἐνδεέστεροι. Δειπνούντων δὲ αὐτῶν
[4]	ἐφ᾿ ᾧ πλείω κτήσονται, οἶδα	δὲ	καὶ ἀδελφούς, οἳ τὰ ἴσα
[6]	δὲ τὸν κύριον πείθειν, οἱ	δὲ	καὶ ἄλλα ἔσκωπτον. Ο δὲ
[8]	ἥδεται δέ τ᾿ ἀκούων. Εστι	δὲ	καὶ ἄλλοθί που πυκινὰ φρεσὶ
[8]	μὲν καὶ Διόσκουροί εἰσι, λέγονται	δὲ	καὶ ἄλλοι· καὶ ἐγὼ δέ
[8]	καὶ μισοῦσι τῶν ἐρωμένων· ἂν	δὲ	καὶ ἀμφότερα στέρξωσι, τὸ μὲν
[8]	ἤδη καὶ ἀνόσια πεπραγμένα. ὡς	δὲ	καὶ ἀνελεύθερος ἡ συνουσία τῷ
[4]	ἐλπίδας τινὰς γλυκείας παρέχει. {ἴσως	δὲ	καὶ διὰ τὸ μόνον πάντων
[1]	γελασόμενοι καὶ δειπνεῖν ἐκέλευον, Κριτόβουλος	δὲ	καὶ ἐξεκάγχασεν ἐπὶ τῷ οἰκτισμῷ
[2]	καλῶς κιθαρίζοντα καὶ ὀρχούμενον. Ταῦτα	δὲ	καὶ ἐπιδεικνὺς ὡς ἐν θαύματι
[1]	μέν γε σιωπηρότεροι ἐγίγνοντο, οἱ	δὲ	καὶ ἐσχηματίζοντό πως. Πάντες μὲν
[8]	εἶναι. Νὴ Δί᾿ ἔφη, ὅπως	δὲ	καὶ ἔτι μᾶλλον εὐφραίνηται, βούλομαι
[4]	ὅτι ἐκεῖνον οὐχ ὁρῶ, ἡμέρᾳ	δὲ	καὶ ἡλίῳ τὴν μεγίστην χάριν
[2]	ἀφικνεῖται εἰς τὴν καρπογονίαν. Οὕτω	δὲ	καὶ ἡμεῖς ἂν μὲν ἁθρόον
[2]	τοῦ ἀνδρὸς οὖσα τυγχάνει, γνώμης	δὲ	καὶ ἰσχύος δεῖται. ὥστε εἴ
[8]	κράτιστοι δοκοῦσιν ἡγεμόνες εἶναι· προξενεῖς	δὲ	καὶ κατάγονται ἀεὶ παρὰ σοὶ
[1]	μὲν γυμνασάμενοι καὶ χρισάμενοι, οἱ	δὲ	καὶ λουσάμενοι παρῆλθον. Αὐτόλυκος μὲν
[4]	ἢ Κλεινίου ἑνὸς ὄντος· ἄχθομαι	δὲ	καὶ νυκτὶ καὶ ὕπνῳ ὅτι
[4]	δέονται μάλιστα ταῦτ᾿ αἰσχύνονται. Μαίνονται	δὲ	καὶ οἱ μὴ τοὺς καλοὺς
[4]	ἀναιροῦσιν, ἁθρόους δ᾿ ἀποκτείνουσι, πολλάκις	δὲ	καὶ ὅλας πόλεις χρημάτων ἕνεκα
[8]	ἀλλήλους, εὐνοϊκῶς δὲ διαλέγεσθαι, πιστεύειν	δὲ	καὶ πιστεύεσθαι, καὶ προνοεῖν μὲν
[8]	κρατίστους τῇ πόλει κατέθηκεν, ἐρευνητέον	δὲ	καὶ ποῖα Λακεδαιμόνιοι ἀσκοῦντες κράτιστοι
[8]	ἠγάμην τὴν σὴν φύσιν, νῦν	δὲ	καὶ πολὺ μᾶλλον, ἐπεὶ ὁρῶ
[8]	ἀποθανόντι ἐκπρεπέστατα τιμωρῆσαι. Καὶ Ορέστης	δὲ	καὶ Πυλάδης καὶ Θησεὺς καὶ
[8]	τῇ πατρίδι σύμβουλος εἶναι, ἀθρητέον	δὲ	καὶ πῶς ποτε Σόλων φιλοσοφήσας
[4]	ἂν πολὺν μισθὸν λαμβάνοι; ἐπεὶ	δὲ	καὶ ταῦτα πάντες συνωμολόγουν, Τοιοῦτος
[8]	Διὸς εἰς Ολυμπον ἀνενεχθῆναι. Μαρτυρεῖ	δὲ	καὶ τοὔνομα αὐτοῦ· ἔστι μὲν
[4]	τί με κακὸν ἐργάσαιτο· ἔπειτα	δὲ	καὶ τοὺς συκοφάντας ἐθεράπευον, εἰδὼς
[4]	δὲ τοῦ παντὸς ἐνδεῖται· αἰσθάνομαι	δὲ	καὶ τυράννους τινάς, οἳ οὕτω
[9]	γυναῖκας, ὅπως τούτων τύχοιεν. Σωκράτης	δὲ	καὶ τῶν ἄλλων οἱ ὑπομείναντες
[2]	χρῇ γυναικὶ τῶν οὐσῶν, οἶμαι	δὲ	καὶ τῶν γεγενημένων καὶ τῶν
[4]	αὐτοὺς ποιοῦμεν εἰς χρήματα, φιλοπονωτέρους	δὲ	καὶ φιλοκαλωτέρους ἐν τοῖς κινδύνοις,
[2]	γὰρ ἀπ᾿ ἐσθλὰ διδάξεαι· ἢν	δὲ	κακοῖσι συμμίσγῃς, ἀπολεῖς καὶ τὸν
[5]	περίοδος τῶν λόγων ἀπετελέσθη. ~Ο	δὲ	Καλλίας ἔφη· Σὺ δὲ δή,
[4]	μὲν οὖν οὕτως εἶπεν. Ο	δὲ	Καλλίας, Νὴ τὴν Ηραν, ἔφη,
[4]	ἔσκωψάν τε καὶ ἐσπούδασαν. Ο	δὲ	Καλλίας, Σὸν μέρος, ἔφη, λέγειν,
[4]	δέ γε σοφὸν λέγοντα· ὁ	δὲ	καλὸς καὶ ἡσυχίαν ἔχων πάντ᾿
[8]	διατελεῖν, ὅταν ὑγιαίνοντες συνῶσιν, ἂν	δὲ	κάμῃ ὁπότερος οὖν, πολὺ συνεχεστέραν
[4]	ὥστε πάντα μὲν πόνον, πάντα	δὲ	κίνδυνον ὑποδύονται, ἐφ᾿ ᾧ πλείω
[4]	μὲν τῆς στήλης κάμψαι, αὐτὸν	δὲ	κλινθῆναι ἐυξέστου ἐπὶ δίφρου ἦκ᾿
[4]	λόγος οὕτω πως ἐπαύσατο. Ο	δὲ	Κριτόβουλος, Οὐκοῦν αὖ ἐγὼ λέξω,
[4]	Εἶπε γάρ που Ομηρος· Επὶ	δὲ	κρόμυον ποτῷ ὄψον. Εὰν οὖν
[2]	τοὺς τροχοὺς μέχρι δώδεκα. ἡ	δὲ	λαμβάνουσα ἅμα τε ὠρχεῖτο καὶ
[8]	ἄλλου τινὸς ψηλαφήματος παρακολουθεῖ. Εἰ	δὲ	λαμυρώτερον λέγω, μὴ θαυμάζετε· ὅ
[4]	δέκα δὲ χρυσοῖο τάλαντα, αἴθωνας	δὲ	λέβητας ἐείκοσι, δώδεκα δ᾿ ἵππους
[2]	σκέλη μὲν παχύνονται, τοὺς ὤμους	δὲ	λεπτύνονται, μηδ᾿ ὥσπερ οἱ πύκται
[4]	φθέγγεσθαι; Πάνυ μὲν οὖν. Τί	δέ,	λόγοι οὐκ εἰσὶ μέν τινες
[6]	ἄν, ἔφη, πρέπειν συριγμόν. Τοιούτων	δὲ	λόγων ὄντων ὡς ἑώρα ὁ
[3]	εἶ βελτίους ἡμᾶς ποιεῖν; Εἰ	δὲ	μή, δῆλόν γε ὅτι φαῦλος
[4]	παύσῃ σὺ Κλεινίου μεμνημένος; Αν	δὲ	μὴ ὀνομάζω, ἧττόν τί με
[4]	μὲν προαγορεύειν τὸ μέλλον, ἑαυτοῖς	δὲ	μὴ προορᾶν τὸ ἐπιόν. Οὗτος
[4]	καὶ ἀποδημεῖν καὶ ἐπιδημεῖν· ὑπανίστανται	δέ	μοι ἤδη καὶ θάκων καὶ
[8]	ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους ὑπερορᾷ; Σὺ	δὲ	μόνος, ὦ Αντίσθενες, οὐδενὸς ἐρᾷς;
[8]	ἰσήλικος τοῖς ἀειγενέσι θεοῖς, τῇ	δὲ	μορφῇ νεωτάτου, καὶ μεγέθει πάντα
[8]	ἰδεῖν τῆς πόλεως ἔχεις, ἱκανὸν	δὲ	μόχθους ὑποφέρειν. Εἰ δ᾿ ὑμῖν
[9]	ἅμα δὲ ἐβόων αὖθις. ὡς	δὲ	ὁ Διόνυσος ἀνιστάμενος συνανέστησε μεθ᾿
[1]	Παναθηναίων τῶν μεγάλων ἱπποδρομία, Καλλίας	δὲ	ὁ Ιππονίκου ἐρῶν ἐτύγχανεν Αὐτολύκου
[4]	λόγος ἐνταῦθα ἔληξεν. Εκ τούτου	δὲ	ὁ Νικήρατος, Ακούοιτ᾿ ἄν, ἔφη,
[9]	θρόνος τις ἔνδον κατετέθη, ἔπειτα	δὲ	ὁ Συρακόσιος εἰσελθὼν εἶπεν· Ω
[2]	μὲν δὴ ταῦτα πᾶσι· προσέθηκε	δὲ	ὁ Φίλιππος ὡς χρὴ τοὺς
[8]	ἀτρεμὲς δὲ τὸ ὄμμα, μέτριοι	δὲ	οἱ λόγοι, πραεῖα δὲ ἡ
[8]	τῶν ἀγαθῶν ἀνδρῶν ἔργα. Λακεδαιμόνιοι	δὲ	οἱ νομίζοντες, ἐὰν καὶ ὀρεχθῇ
[9]	πράττειν ἃ πάλαι ἐπεθύμουν. Τέλος	δὲ	οἱ συμπόται ἰδόντες περιβεβληκότας τε
[3]	Υμεῖς μὲν γελᾶτε, ἔφη, ἐγὼ	δὲ	οἶδ᾿ ὅτι καὶ πάνυ ἂν
[8]	πολλὰ δ᾿ ἄλγη ἀνέχεται. Εἰ	δὲ	οἴοιτο μὴ μόνον ἑαυτὸν καὶ
[1]	δὲ αὐτῷ καὶ Νικήρατος. Ιδὼν	δὲ	ὁμοῦ ὄντας Σωκράτην τε καὶ
[7]	εἰκάζειν, οἱ δὲ ἐκώλυον. Θορύβου	δὲ	ὄντος ὁ Σωκράτης αὖ πάλιν
[7]	ταὐτὸν τῷ οἴνῳ ἐπισπεύδει· εἰ	δὲ	ὀρχοῖντο πρὸς τὸν αὐλὸν σχήματα
[8]	τε καὶ ἀγαθὸς νομιζόμενος; ἔπειτα	δὲ	ὁρῴη αὐτὸν τὰ τοῦ παιδὸς
[4]	μὲν πολλοῖς ποιοῦσιν οἰκίας, ἑαυτοῖς	δὲ	οὐ δύνανται ποιῆσαι, ἀλλ᾿ ἐν
[4]	Σωκράτει σχολάζων συνδιημερεύειν. Καὶ οὗτος	δὲ	οὐ τοὺς πλεῖστον ἀριθμοῦντας χρυσίον
[4]	δαπανᾶν ὑπὸ τῆς πόλεως, ἀποδημῆσαι	δὲ	οὐδαμοῦ ἐξῆν. Νῦν δ᾿ ἐπειδὴ
[7]	μὲν ἴσως τί ἐστιν, ἡδονὴν	δὲ	οὐδὲ ταῦτα δύναμαι γνῶναι τίν᾿
[1]	τι γελοῖον ἐβούλετο λέγειν. ὡς	δὲ	οὐδὲ τότε ἐγέλασαν ἐπ᾿ αὐτῷ,
[5]	αἴσχιον τὸ στόμα ἔχειν. Εκεῖνο	δὲ	οὐδὲν τεκμήριον λογίζῃ, ὡς ἐγὼ
[8]	τῇ μὲν Πανδήμῳ ῥᾳδιουργότεραι, τῇ	δὲ	Οὐρανίᾳ ἁγνότεραι, οἶδα. Εἰκάσαις δ᾿
[4]	πολλὰ ἐσθίων μηδέποτε ἐμπίμπλαιτο. Εγὼ	δὲ	οὕτω μὲν πολλὰ ἔχω ὡς
[4]	αὐτῶν οὐκ ἂν εὐξαίμην, ἧττον	δέ·	οὕτω μοι δοκεῖ ἔνια αὐτῶν
[9]	αὐτὴν εἰ φιλεῖ αὐτόν, τῆς	δὲ	οὕτως ἐπομνυούσης {ὥστε} μὴ μόνον
[8]	μὲν νέμει ὧν ἐπιθυμεῖ, τῷ	δὲ	παιδὶ τὰ ἐπονειδιστότατα; ἢ διότι
[2]	ἡ αὐλητρὶς μὲν ηὔλησεν, ὁ	δὲ	παῖς ἐκιθάρισε, καὶ ἐδόκουν μάλα
[3]	δ᾿ ἀφροδίτην ἐγείρειν. Εκ τούτου	δὲ	πάλιν εἶπεν ὁ Σωκράτης· Οὗτοι
[1]	κλῆσιν οὐχ ὑπισχνοῦντο συνδειπνήσειν· ὡς	δὲ	πάνυ ἀχθόμενος φανερὸς ἦν, εἰ
[4]	Δῆλον ὅτι ὅστις πλείστοις, οἱ	δὲ	Πάνυ μὲν οὖν. Ο δ᾿
[1]	τὰ ἐν ταῖς παιδιαῖς. Οἷς	δὲ	παραγενόμενος ταῦτα γιγνώσκω δηλῶσαι βούλομαι.
[8]	τὸν Καλλίαν. Καὶ ὁ Καλλίας	δὲ	παρορῶν εἰς ἐκεῖνον εἶπεν· Οὐκοῦν
[4]	τοῖχοί μοι δοκοῦσιν εἶναι, πάνυ	δὲ	παχεῖαι ἐφεστρίδες οἱ ὄροφοι, στρωμνήν
[8]	βιαζόμενος ἑαυτὸν πονηρὸν ἀποδεικνύει, ὁ	δὲ	πείθων τὴν τοῦ ἀναπειθομένου ψυχὴν
[4]	{ἐγὼ ἂν} αὐτὸς εὑρίσκω· ὅμως	δὲ	περίεστί μοι καὶ ἐσθίοντι ἄχρι
[3]	δὴ ἥκιστα μὲν ἐπίφθονον, ἥκιστα	δὲ	περιμάχητον, καὶ ἀφύλακτον ὂν σῴζεται
[8]	ἐγένετο τὴν Ελλάδα ἐλευθεροῦν, σκεπτέον	δὲ	ποῖά ποτε εἰδὼς Περικλῆς κράτιστος
[8]	Θησεὺς καὶ Πειρίθους καὶ ἄλλοι	δὲ	πολλοὶ τῶν ἡμιθέων οἱ ἄριστοι
[4]	πείθωμαι, οὐδέποτέ μοι μεταμέλει· ἤδη	δέ	ποτε καὶ ἀπιστήσας ἐκολάσθην. Καὶ
[4]	μέγ᾿ ἐστὶ καὶ ἀνεγεῖραι. ἂν	δέ	ποτε καὶ ἀφροδισιάσαι τὸ σῶμά
[1]	γελωτοποιός εἰμι ἴστε πάντες· ἥκω	δὲ	προθύμως νομίσας γελοιότερον εἶναι τὸ
[4]	ὦτα ἄρτι ἴουλος καθέρπει, Κλεινίᾳ	δὲ	πρὸς τὸ ὄπισθεν ἤδη ἀναβαίνει;
[1]	Αὐτόλυκον ἡγεῖσθαί τινα ἔταξεν, αὐτὸς	δὲ	προσῆλθε τοῖς ἀμφὶ Σωκράτην, καὶ
[5]	πεφυκότας ἔχει. Εἶεν, ἔφη, τῶν	δὲ	ῥινῶν ποτέρα καλλίων, ἡ σὴ
[4]	δικαίους {ἂν} ποιεῖν αὐτούς, πρὸς	δὲ	σαυτὸν οὔ. Καὶ τί τοῦτ᾿
[4]	νῦν μὲν τυράννῳ ἐοικώς, τότε	δὲ	σαφῶς δοῦλος ἦν· καὶ τότε
[4]	μορμολύττῃ ἀπὸ τῶν καλῶν, αὐτὸν	δέ	σε, ἔφη, ἐγὼ εἶδον ναὶ
[4]	ἐκεῖνον δὲ χρημάτων δεόμενον· οἶδα	δέ	σε Ιππίᾳ τῷ Ηλείῳ, παρ᾿
[8]	ἱλαρὸν δὲ τὸ ἦθος; Τοῖς	δὲ	σεμνοτάτοις θεοῖς φίλοις χρώμενος οὐδὲν
[2]	τοὺς μὲν ὤμους παχύνονται, τὰ	δὲ	σκέλη λεπτύνονται, ἀλλὰ παντὶ διαπονῶν
[8]	αἰδούμενον τὸν ἐρώμενον ποιῆσαι. Επιθυμῶ	δέ	σοι, ἔφη, ὦ Καλλία, καὶ
[5]	γὰρ τούτου δικαιοτέρους ποιεῖ, τὸ	δὲ	σὸν ὥσπερ τὸ πλεῖστον διαφθείρειν
[2]	καὶ ἔδεισα μὴ μαίνοιο· ἐπεὶ	δέ	σου ἤκουσα ὅμοια οἷς νῦν
[1]	δόξειε τὸ σκῶμμα εἶναι. Ο	δὲ	στὰς ἐπὶ τῷ ἀνδρῶνι ἔνθα
[3]	τὰς ὑπονοίας οὐκ ἐπίστανται. Σὺ	δὲ	Στησιμβρότῳ τε καὶ Αναξιμάνδρῳ καὶ
[9]	ὅμως δὲ φιλικῶς ἀντιπεριελάμβανεν. Οἱ	δὲ	συμπόται ὁρῶντες ἅμα μὲν ἐκρότουν,
[8]	δὴ Συρακόσιος ἐξελθὼν συνεκροτεῖτο· ὁ	δὲ	Σω κράτης πάλιν αὖ καινοῦ
[5]	ὁ παῖς κρύφα ἀνέφερον. Ο	δὲ	Σωκράτης ἐν τούτῳ διέπραττε τόν
[2]	ἄλλο καὶ τοῦτο μαθητόν. Ο	δὲ	Σωκράτης ἔφη· Τοῦτο μὲν ἐπειδὴ
[4]	σατυρικοῖς αἴσχιστος ἂν εἴην. {ὁ	δὲ	Σωκράτης καὶ ἐτύγχανε προσεμφερὴς τούτοις
[8]	Τοῦτο δὲ φράζει ὅτι ἥδεται	δέ	τ᾿ ἀκούων. Εστι δὲ καὶ
[8]	γὰρ δήπου καὶ Ομήρῳ γάνυται	δέ	τ᾿ ἀκούων. Τοῦτο δὲ φράζει
[8]	καὶ κάλλιστα κοινῇ διαπεπρᾶχθαι. Τί	δέ,	τὰ νῦν καλὰ ἔργα οὐ
[2]	ἐστιν, εἰς αὖθις ἀποθώμεθα· νυνὶ	δὲ	τὰ προκείμενα ἀποτελῶμεν. Ορῶ γὰρ
[2]	γὰρ πώποτε τοῦτ᾿ ἔμαθον, ἐχειρονόμουν	δέ·	ταῦτα γὰρ ἠπιστάμην. Νὴ Δί᾿
[4]	βλέπειν; Πάνυ μὲν οὖν. Τί	δέ,	τῇ αὐτῇ φωνῇ ἔστι καὶ
[4]	ἡδέως μὲν καθεύδω ἐκτεταμένος, πιστὸς	δὲ	τῇ πόλει γεγένημαι, οὐκέτι δὲ
[8]	κατέχεσθαι μοι δοκεῖς ἔρωτος. Τεκμαίρομαι	δὲ	τῇ τοῦ ἐρωμένου καλοκἀγαθίᾳ καὶ
[9]	καλὸν μὲν τὸν Διόνυσον, ὡραίαν	δὲ	τὴν Αριάδνην, οὐ σκώπτοντας δὲ
[8]	φιλουμένων οὐδὲν χαλεπὸν γεγενημένον, ἐκ	δὲ	τῆς ἀναιδοῦς ὁμιλίας πολλὰ ἤδη
[8]	ὅτι πλεῖστα ὡραῖα καρπώσεται. Ο	δὲ	τῆς φιλίας ἐφιέμενος μᾶλλον ἔοικε
[8]	πρὸς τὰ παιδικὰ πάσχειν· ἡ	δὲ	τῆς ψυχῆς φιλία διὰ τὸ
[4]	με ἐπὶ ταῦτα προθύμωσ, ὅταν	δέ	τι κακὸν λάβωσι, φεύγουσιν ἀμεταστρεπτί,
[4]	οὐδέν {οὐδὲ γὰρ ἔχω} ἀεὶ	δέ	τι λήψεσθαι ἐλπίζω. Οὐκοῦν, ἔφη
[4]	εἰσὶ μέν τινες ἀπεχθανόμενοι, εἰσὶ	δέ	τινες οἳ πρὸς φιλίαν ἄγουσι;
[1]	συνόντες δι᾿ ἐμὲ γελῶντες· νῦν	δὲ	τίνος ἕνεκα καὶ καλεῖ μέ
[4]	καὶ τοῦτο ὁμολογεῖται ἔφη· Εἰ	δέ	τις καὶ ὅλῃ τῇ πόλει
[2]	μὲν αὐτῇ ἡ ἑτέρα, παρεστηκὼς	δέ	τις τῇ ὀρχηστρίδι ἀνεδίδου τοὺς
[2]	οὐδὲ διδακτὸν τοῦτο εἴη, ἕτερος	δέ	τις ὡς εἴπερ τι καὶ
[2]	οὖν εὑρήσει τούτου διδάσκαλον; ὁ	δέ	τις ὡς οὐδὲ διδακτὸν τοῦτο
[8]	πραεῖα δὲ ἡ φωνή, ἱλαρὸν	δὲ	τὸ ἦθος; Τοῖς δὲ σεμνοτάτοις
[8]	μὲν αὐτοῦ αἱ ὀφρύες, ἀτρεμὲς	δὲ	τὸ ὄμμα, μέτριοι δὲ οἱ
[5]	μεῖζον ἢ ἐγὼ ἀποδάκοις. Διὰ	δὲ	τὸ παχέα ἔχειν τὰ χείλη
[4]	τι ἂν μέλλω πράττειν. Διὰ	δὲ	τὸ προειδέναι καὶ ὅ τι
[8]	καὶ ἀνδρείαν καὶ σωφροσύνην. Τὸ	δὲ	τοιούτων ἐπιθυμεῖν τεκμήριόν ἐστι τῆς
[4]	δήπου οἱ μὲν κλέπτουσιν, οἱ	δὲ	τοιχωρυχοῦσιν, οἱ δὲ ἀνδραποδίζονται· τύραννοι
[6]	ἀπολαμβάνειν τὸν Κριτόβουλον ἐκέλευον, οἱ	δὲ	τὸν κύριον πείθειν, οἱ δὲ
[4]	κἀγαθὸς δοκεῖ μοι εἶναι. Αἰσχύλον	δὲ	τὸν Φλειάσιον πρὸς ἐμὲ ἐπαινῶν
[8]	οὐκ ἐρῶν τινος διατελῶ, Χαρμίδην	δὲ	τόνδε οἶδα πολλοὺς μὲν ἐραστὰς
[4]	αὐτοῦ ὄψις εὐφραίνειν δύναται, ἡ	δὲ	τοῦ εἰδώλου τέρψιν μὲν οὐ
[2]	Αὐταὶ γὰρ τούτου ὄζουσιν· ἐλαίου	δὲ	τοῦ ἐν γυμνασίοις ὀσμὴ καὶ
[4]	καὶ περιττεύοντα τῆς δαπάνης, ὁ	δὲ	τοῦ παντὸς ἐνδεῖται· αἰσθάνομαι δὲ
[8]	ἡδεῖα καὶ ἐθελουσία καλεῖται· τῶν	δὲ	τοῦ σώματος ἐπιθυμούντων πολλοὶ μὲν
[8]	Φοῖνιξ ὑπ᾿ Αχιλλέως τιμῷτο, ὁ	δὲ	τοῦ σώματος ὀρεγόμενος εἰκότως ἂν
[9]	τε καὶ Διονύσου θάλαμον· μετὰ	δὲ	τοῦθ᾿ ἥξει Διόνυσος ὑποπεπωκὼς παρὰ
[2]	μὲν ἂν εἴη ταῦτα· ἡμᾶς	δὲ	τοὺς μηκέτι γυμναζομένους τίνος ὄζειν
[2]	τοῦ σκοποῦ ἔδοξεν εἰρῆσθαι. Μετὰ	δὲ	τοῦτο κύκλος εἰσηνέχθη περίμεστος ξιφῶν
[8]	τὰ ἑαυτοῦ ἡδέα σπουδάζοντα; Πρὸς	δὲ	τούτοις πιστεύοι μήτ᾿ ἂν παρά
[8]	ἄνθος ταχὺ δήπου παρακμάζει, ἀπολείποντος	δὲ	τούτου ἀνάγκη καὶ τὴν φιλίαν
[6]	καὶ δικαστὰς καὶ κριτάς. ~Εκ	δὲ	τούτου οἱ μὲν τὰ νικητήρια
[9]	δοκεῖς μοι ἄνθρωπος εἶναι. Εκ	δὲ	τούτου πρῶτον μὲν θρόνος τις
[3]	δὴ οἰνοχόοι οὕτως ἐποίουν. ~Εκ	δὲ	τούτου συνηρμοσμένῃ τῇ λύρᾳ πρὸς
[3]	ἱκανοὶ τέρπειν ἡμᾶς φαίνονται· ἡμεῖς	δὲ	τούτων οἶδ᾿ ὅτι πολὺ βελτίονες
[4]	τὰ ἐν ἀνθρώποις καλά· τυφλὸς	δὲ	τῶν ἄλλων ἁπάντων μᾶλλον δεξαίμην
[7]	παροινία οὕτω κατεσβέσθη. ~Εκ τούτου	δὲ	τῶν ἄλλων οἱ μὲν ἐκέλευον
[7]	ὂν αὔξει τὴν φλόγα, τὸ	δὲ	ὕδωρ, ὅτι ὑγρόν ἐστι, κατασβέννυσι
[5]	ὁρᾶν ἃ ἂν βούλωνται· ἡ	δὲ	ὑψηλὴ ῥὶς ὥσπερ ἐπηρεάζουσα διατετείχικε
[9]	ἐκαθέζετο ἐπὶ τοῦ θρόνου. Οὔπω	δὲ	φαινομένου τοῦ Διονύσου ηὐλεῖτο ὁ
[8]	δὲ καὶ ἄλλοι· καὶ ἐγὼ	δέ	φημι καὶ Γανυμήδην οὐ σώματος
[9]	δ᾿ αἰδουμένῃ μὲν ἐῴκει, ὅμως	δὲ	φιλικῶς ἀντιπεριελάμβανεν. Οἱ δὲ συμπόται
[2]	μανδραγόρας τοὺς ἀνθρώπους, κοιμίζει, τὰς	δὲ	φιλοφροσύνας, ὥσπερ ἔλαιον φλόγα, ἐγείρει.
[8]	γάνυται δέ τ᾿ ἀκούων. Τοῦτο	δὲ	φράζει ὅτι ἥδεται δέ τ᾿
[6]	μέν γε ὕοντες ὠφελοῦσιν, ἄνωθεν	δὲ	φῶς παρέχουσιν. Εἰ δὲ ψυχρὰ
[7]	φλόγα ἔχειν φῶς παρέχει, τὸ	δὲ	χαλκεῖον λαμπρὸν ὂν φῶς μὲν
[3]	δὴ ἐπῄνεσαν μὲν ἅπαντες· ὁ	δὲ	Χαρμίδης καὶ εἶπεν· Αλλ᾿ ἐμοὶ
[4]	τοῦτον μὲν φιλοσοφίας ἐρῶντα, ἐκεῖνον	δὲ	χρημάτων δεόμενον· οἶδα δέ σε
[4]	ἀριθμεῖν ἕπτ᾿ ἀπύρους τρίποδας, δέκα	δὲ	χρυσοῖο τάλαντα, αἴθωνας δὲ λέβητας
[8]	εἴα αὐτὰς θνητὰς εἶναι· ὅσων	δὲ	ψυχαῖς ἀγαθαῖς ἀγασθείη, ἀθανάτους τούτους
[8]	καὶ τὴν φιλίαν συναπομαραίνεσθαι, ἡ	δὲ	ψυχὴ ὅσονπερ ἂν χρόνον ἴῃ
[6]	ἄνωθεν δὲ φῶς παρέχουσιν. Εἰ	δὲ	ψυχρὰ λέγω, σὺ αἴτιος, ἔφη,
[8]	πολλοὺς μὲν ἐραστὰς κτησάμενον, ἔστι	δὲ	ὧν καὶ αὐτὸν ἐπιθυμήσαντα· Κριτόβουλός
[4]	φίλοις καὶ συμμάχοισ κεκτῆσθαι. Σὺ	δὲ	ὡς κακῶς ἀκούσας ὅτι ἀγαθόν
[4]	ἐγὼ ὥσπερ ὑπὸ θηρίου τινὸς	δεδηγμένος	τόν τε ὦμον πλεῖν ἢ
[9]	ἀλλήλων φιλεῖσθαι. Εῴκεσαν γὰρ οὐ	δεδιδαγμένοις	τὰ σχήματα ἀλλ᾿ ἐφειμένοις πράττειν
[5]	ἀποτεῖσαι. Μόνον, ἔφη, κρυφῇ φερόντων·	δέδοικα	γὰρ τὸν σὸν καὶ Αντισθένους
[4]	οὐ μὲν δή· ἀλλὰ καὶ	δέδοικα	περὶ αὐτοῦ ἰσχυρῶς. Αἰσθάνομαι γάρ
[3]	Αναξιμάνδρῳ καὶ ἄλλοις πολλοῖς πολὺ	δέδωκας	ἀργύριον, ὥστε οὐδέν σε τῶν
[1]	μὲν Πρωταγόρᾳ τε πολὺ ἀργύριον	δέδωκας	ἐπὶ σοφίᾳ καὶ Γοργίᾳ καὶ
[4]	καὶ ἀφροδισιάσαι τὸ σῶμά μου	δεηθῇ,	οὕτω μοι τὸ παρὸν ἀρκεῖ
[4]	πρὸς ἡδονήν, ὅταν ἀναμείνας τὸ	δεηθῆναι	προσφέρωμαι ἢ ὅταν τινὶ τῶν
[2]	τοὺς μηκέτι γυμναζομένους τίνος ὄζειν	δεήσει;	Καλοκἀγαθίας νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ
[2]	ἐπ᾿ ἐκείνῳ γελᾶτε, ὅτι οὐ	δεήσει	με συγγυμναστὴν ζητεῖν, οὐδ᾿ ἐν
[4]	Δί᾿ ἔφη, ἔγωγε ὅτι ἁρματηλατοῦντα	δεῖ	ἐγγὺς μὲν τῆς στήλης κάμψαι,
[4]	ἐνύπνια καὶ οἰωνοὺς ἅ τε	δεῖ	καὶ ἃ οὐ χρὴ ποιεῖν,
[8]	γὰρ παιδεύων λέγειν τε ἃ	δεῖ	καὶ πράττειν δικαίως ἂν ὥσπερ
[4]	ὅτι τὸν μὲν ἰσχυρὸν πονοῦντα	δεῖ	κτᾶσθαι τἀγαθὰ καὶ τὸν ἀνδρεῖον
[6]	ῥᾳδίως γ᾿ ἂν ἃ μὴ	δεῖ	λέγειν, ἔφη, σιωπᾷς. Αὕτη μὲν
[6]	ὁ Αντισθένης εἶπε· Σὺ μέντοι	δεινὸς	εἶ, ὦ Φίλιππε, εἰκάζειν· οὐ
[4]	πεινῶσι χρημάτων ὥστε ποιοῦσι πολὺ	δεινότερα	τῶν ἀπορωτάτων· δι᾿ ἔνδειαν μὲν
[4]	Κλεινίαν· οὗ ἔρωτος οὐδέν ἐστι	δεινότερον	ὑπέκκαυμα. Καὶ γὰρ ἄπληστον καὶ
[1]	τούτου ἕνεκα ἐκαλούμην ἐπὶ τὰ	δεῖπνα,	ἵνα εὐφραίνοιντο οἱ συνόντες δι᾿
[1]	ἕνεκα ἐκαλεῖτο ἑκάστοτε ἐπὶ τὰ	δεῖπνα.	ὡς δ᾿ οὐκ ἐκίνησε γέλωτα,
[1]	αὐτὸν ὡς αὖθις γελασόμενοι καὶ	δειπνεῖν	ἐκέλευον, Κριτόβουλος δὲ καὶ ἐξεκάγχασεν
[1]	ἔφη πάντα τὰ ἐπιτήδεια ὥστε	δειπνεῖν	τἀλλότρια, καὶ τὸν παῖδα δὲ
[2]	ἡμᾶς ἑστιᾷς. Οὐ γὰρ μόνον	δεῖπνον	ἄμεμπτον παρέθηκας, ἀλλὰ καὶ θεάματα
[1]	ἐπὶ τῷ ἀνδρῶνι ἔνθα τὸ	δεῖπνον	ἦν εἶπεν· ὅτι μὲν γελωτοποιός
[1]	τὸ κεκλημένον ἐλθεῖν ἐπὶ τὸ	δεῖπνον.	Κατακλίνου τοίνυν, ἔφη ὁ Καλλίας.
[1]	νομίζεται εἰς τὴν ἐμὴν οἰκίαν	δεῖπνον	προσφέρεσθαι. Καὶ ἅμα λέγων ταῦτα
[4]	δὲ δὴ τοῦτο καὶ μετὰ	δεῖπνον	τρωξόμεθα, ὅπως μὴ φήσῃ τις
[6]	σιωπῶν οἶδα ὅπως ἄξια τοῦ	δείπνου	ἐργάσομαι. Καὶ ῥᾳδίως γ᾿ ἂν
[1]	ἐν τῷ μεταξὺ παυσάμενος τοῦ	δείπνου	συγκαλυψάμενος κατέκειτο. Καὶ ὁ Καλλίας,
[1]	μεστοί, γέλωτος δὲ ἴσως ἐνδεέστεροι.	Δειπνούντων	δὲ αὐτῶν ὁ Φίλιππος γελοῖόν
[7]	θαυμασίοις ἐντυχεῖν, εἴ τις τούτου	δεῖται,	ἀλλ᾿ ἔξεστιν αὐτίκα μάλα τὰ
[2]	τυγχάνει, γνώμης δὲ καὶ ἰσχύος	δεῖται.	ὥστε εἴ τις ὑμῶν γυναῖκα
[4]	Ομήρου ἀριθμεῖν ἕπτ᾿ ἀπύρους τρίποδας,	δέκα	δὲ χρυσοῖο τάλαντα, αἴθωνας δὲ
[4]	δὲ τῶν ἄλλων ἁπάντων μᾶλλον	δεξαίμην	ἂν εἶναι ἢ Κλεινίου ἑνὸς
[3]	λανθάνει σε ὅτι οὐκ ἂν	δέξαιο	τὰ βασιλέως χρήματα ἀντὶ τοῦ
[4]	ἐπ᾿ ἀριστερὰ τοῖιν, ἀτὰρ τὸν	δεξιὸν	ἵππον κένσαι ὁμοκλήσαντ᾿ εἶξαί τέ
[4]	παρ᾿ ἑκόντων διαπράττεσθαι ὧν τις	δέοιτο,	εὖ οἶδ᾿ ὅτι καὶ νυνὶ
[5]	οὖν, ἔφη, ὀφθαλμῶν τίνος ἕνεκα	δεόμεθα;	Δῆλον, ἔφη, ὅτι τοῦ ὁρᾶν.
[4]	φιλοσοφίας ἐρῶντα, ἐκεῖνον δὲ χρημάτων	δεόμενον·	οἶδα δέ σε Ιππίᾳ τῷ
[2]	πρῶτον χρηστῶν καὶ χρόνου πολλοῦ	δέονται,	εἰ μέλλουσιν ἡδεῖαί τε καὶ
[4]	ἐγκρατεστέρους, οἵ γε καὶ ὧν	δέονται	μάλιστα ταῦτ᾿ αἰσχύνονται. Μαίνονται δὲ
[2]	ῥιπτεῖν ὕψος ὡς ἐν ῥυθμῷ	δέχεσθαι	αὐτούς. Καὶ ὁ Σωκράτης εἶπεν·
[5]	εὖ πεφυκότα πρὸς ἃ ἂν	δεώμεθα,	καὶ ταῦτ᾿ ἔφη ὁ Κριτόβουλος,
[4]	ἐκείνῳ τότε ἰσχυρῶς προσεκαύθη. ἃ	δὴ	αἰσθόμενος ὁ πατὴρ παρέδωκέ μοι
[4]	τὸν Δί᾿ ἔφη, οὐ μὲν	δή·	ἀλλὰ καὶ δέδοικα περὶ αὐτοῦ
[8]	συνεραστὴς ὢν διατελῶ. Οἱ μὲν	δὴ	ἄλλοι περὶ τῶν ῥηθέντων διελέγοντο,
[4]	φιλοχρηματώτερός τισι δοκῶ εἶναι. ἔνθα	δὴ	ἀνεγέλασαν ἅπαντες, νομίζοντες τὰ ὄντα
[8]	σώματος ἔρως. ὅτι μὲν γὰρ	δὴ	ἄνευ φιλίας συνουσία οὐδεμία ἀξιόλογος
[2]	γε ἄλλοις ἵπποις χρήσεσθαι. Κἀγὼ	δὴ	βουλόμενος ἀνθρώποις χρῆσθαι καὶ ὁμιλεῖν
[8]	ἔρωτα αὐτῷ παρρησιάζεσθαι. Καὶ γὰρ	δὴ	δοκεῖ μοι ὁ μὲν τῷ
[2]	ἔφη. Ορχήσομαι νὴ Δία. Ενταῦθα	δὴ	ἐγέλασαν ἅπαντες. Καὶ ὁ Σωκράτης
[7]	ἐφ᾿ οὗ ἔμελλε θαυματουργήσειν. ἔνθα	δὴ	εἶπεν ὁ Σωκράτης· Ω Συρακόσιε,
[3]	ὁ παῖς καὶ ᾖσεν. ἔνθα	δὴ	ἐπῄνεσαν μὲν ἅπαντες· ὁ δὲ
[1]	τι εὐθὺς ἐπεχείρει λέγειν, ἵνα	δὴ	ἐπιτελοίη ὧνπερ ἕνεκα ἐκαλεῖτο ἑκάστοτε
[3]	Επὶ πλούτῳ, ἔφη. Ο μὲν	δὴ	Ερμογένης ἀνήρετο εἰ πολὺ εἴη
[3]	ἀμελούμενον ἰσχυρότερον γίγνεται. Σὺ δὲ	δή,	ἔφη ὁ Καλλίας, ἐπὶ τίνι
[4]	τι ἐλπίζω λήψεσθαι. Αλλ᾿ ἄγε	δή,	ἔφη ὁ Σωκράτης, σὺ αὖ
[2]	ἀντιστοιχῶ τε καὶ συμμανθάνω. Αγε	δή,	ἔφη ὁ Φίλιππος, καὶ ἐμοὶ
[4]	μου ἀπολείπονται. Εἶεν· σὺ δὲ	δή,	ἔφη ὁ Χαρμίδης, ὦ Συρακόσιε,
[6]	λέγειν, ἔφη, σιωπᾷς. Αὕτη μὲν	δὴ	ἡ παροινία οὕτω κατεσβέσθη. ~Εκ
[4]	ψυχὴν ἔσομαι. Καὶ αὕτη μὲν	δὴ	ἡ περίοδος τῶν λόγων ἀπετελέσθη.
[9]	ηὐλεῖτο ὁ βακχεῖος ῥυθμός. ἔνθα	δὴ	ἠγάσθησαν τὸν ὀρχηστοδιδάσκαλον. Εὐθὺς μὲν
[3]	εὐχαρίτῳ γε πράγματι. Τοῦτο γὰρ	δὴ	ἥκιστα μὲν ἐπίφθονον, ἥκιστα δὲ
[2]	τινα αὐτῇ προσφέροντα. Εκ τούτου	δὴ	ηὔλει μὲν αὐτῇ ἡ ἑτέρα,
[8]	Καὶ ὁ Σωκράτης ἐπισκώψας ὡς	δὴ	θρυπτόμενος εἶπε· Μὴ νῦν μοι
[4]	τὸ μνημονικὸν ἔμαθεν· ἀφ᾿ οὗ	δὴ	καὶ ἐρωτικώτερος γεγένηται διὰ τὸ
[1]	εἰς τὸ ἐλευθεριώτερον ἄγουσιν. ἃ	δὴ	καὶ Καλλίας τότε διὰ τὸν
[4]	ἢ ποιῆσαι ἐκείνους. Καὶ γὰρ	δὴ	καὶ προσετάττετο μὲν ἀεί τί
[8]	τῶν καλῶν ἔργων. ὑφ᾿ οὗ	δὴ	καὶ σύ, ὦ Καλλία, κατέχεσθαι
[2]	καὶ ἀποῦσα ποθεινοτέρα. Καὶ γὰρ	δὴ	μύρῳ μὲν ὁ ἀλειψάμενος καὶ
[2]	παρὰ τῶν μυροπωλῶν. Αλλὰ πόθεν	δή;	Ο μὲν Θέογνις ἔφη· Εσθλῶν
[9]	τὴν εὔκλειαν συμπαρέχεται. ~Οὗτος μὲν	δὴ	ὁ λόγος ἐνταῦθα ἔληξεν. Αὐτόλυκος
[4]	προορᾶν τὸ ἐπιόν. Οὗτος μὲν	δὴ	ὁ λόγος ἐνταῦθα ἔληξεν. Εκ
[2]	ἀνθρώποις συνέσομαι. Καὶ οὗτος μὲν	δὴ	ὁ λόγος οὐκ ἄπο τοῦ
[4]	ἢ μαχούμεθα. Καὶ οὗτος μὲν	δὴ	ὁ λόγος οὕτω πως ἐπαύσατο.
[4]	ἔοικε, καλοκἀγαθίᾳ ἥδονται. Οὗτος μὲν	δὴ	ὁ λόγος οὕτως ἐσπουδαιολογήθη. Επειδὴ
[2]	περιελαύνοντας τὰς κύλικας. Οἱ μὲν	δὴ	οἰνοχόοι οὕτως ἐποίουν. ~Εκ δὲ
[4]	ἡμῖν προσλαβεῖν. ὄψον μὲν γὰρ	δὴ	ὄντως ἔοικεν εἶναι, ὡς κρόμμυόν
[5]	ἂν τῶν σῶν εἴησαν. Πῶς	δή;	Οτι οἱ μὲν σοὶ τὸ
[7]	καὶ ὡραίους θεωρεῖν. Καὶ γὰρ	δὴ	οὐδὲ πάνυ τι σπάνιον τό
[4]	ὁμοίως κομήσῃς. Καὶ οὗτοι μὲν	δὴ	οὕτως ἀναμὶξ ἔσκωψάν τε καὶ
[5]	μή με καταδυναστεύσῃ. ἡ μὲν	δὴ	παῖς καὶ ὁ παῖς κρύφα
[4]	Εὰν γὰρ ταῦτα δύνωμαι, σεσαγμένος	δὴ	παντάπασι πλούτου τὴν ψυχὴν ἔσομαι.
[2]	ταῦτα ἐπιτηδεῦσαι, τούτῳ συνέσται. Ενταῦθα	δὴ	πολλοὶ ἐφθέγξαντο· καὶ ὁ μέν
[4]	ὁ Χαρμίδης εἶπεν· Αλλὰ τί	δή	ποτε, ὦ Σώκρατες, ἡμᾶς μὲν
[5]	πάντοθεν ὀσμὰς προσδέχεσθαι. Τὸ δὲ	δὴ	σιμὸν τῆς ῥινὸς πῶς τοῦ
[8]	οἷς ὑμεῖς εὐφρανεῖσθε. ~Ο μὲν	δὴ	Συρακόσιος ἐξελθὼν συνεκροτεῖτο· ὁ δὲ
[2]	τὸ παιγνιωδέστερον ἀφιξόμεθα. Εδόκει μὲν	δὴ	ταῦτα πᾶσι· προσέθηκε δὲ ὁ
[4]	τὸν Δί᾿ ἔφη, οὐ μὲν	δή.	Τί δέ, ἀντὶ τοῦ ἀργυρίου
[4]	καὶ ποτὸν ἡδύνει. Εἰ δὲ	δὴ	τοῦτο καὶ μετὰ δεῖπνον τρωξόμεθα,
[9]	ἑαυτοῦ τὴν Αριάδνην, ἐκ τούτου	δὴ	φιλούντων τε καὶ ἀσπαζομένων ἀλλήλους
[3]	εἶπεν ὁ Σωκράτης· Οὗτοι μὲν	δή,	ὦ ἄνδρες, ἱκανοὶ τέρπειν ἡμᾶς
[5]	δὲ Καλλίας ἔφη· Σὺ δὲ	δή,	ὦ Κριτόβουλε, εἰς τὸν περὶ
[4]	ἔφη ὁ Καλλίας· σὺ δὲ	δή,	ὦ Σώκρατες, τί ἔχεις εἰπεῖν
[9]	ὑπήντησε μὲν οὒ οὐδὲ ἀνέστη,	δήλη	δ᾿ ἦν μόλις ἠρεμοῦσα. Επεί
[3]	ὁ Νικήρατος, οὔκουν ἔμοιγε δοκῶ.	Δῆλον	γάρ, ἔφη ὁ Σωκράτης, ὅτι
[3]	ἡμᾶς ποιεῖν; Εἰ δὲ μή,	δῆλόν	γε ὅτι φαῦλος φανοῦμαι. Τί
[3]	τῇ τέχνῃ. Σύ γε μὴν	δῆλον,	ἔφη ὁ Λύκων τὸν Φίλιππον
[5]	ἔφη, ὀφθαλμῶν τίνος ἕνεκα δεόμεθα;	Δῆλον,	ἔφη, ὅτι τοῦ ὁρᾶν. Οὕτω
[2]	μέν, ὦ ἄνδρες, καὶ ἄλλοις	δῆλον	καὶ ἐν οἷς δ᾿ ἡ
[3]	Οὗτός γε μήν, ἔφη τις,	δῆλον	ὅτι ἐπὶ τῷ νικηφόρος εἶναι.
[4]	ἐπὶ τῷ μέγα φρονεῖς; ἢ	δῆλον	ὅτι ἐπὶ τῷ παιδί; Μὰ
[1]	ἅμα ἀπέβλεψεν εἰς τὸν Αὐτόλυκον,	δῆλον	ὅτι ἐπισκοπῶν τί ἐκείνῳ δόξειε
[4]	ἐσχίσθησαν, καὶ οἱ μὲν εἶπον	Δῆλον	ὅτι ὅστις πλείστοις, οἱ δὲ
[1]	Οἷς δὲ παραγενόμενος ταῦτα γιγνώσκω	δηλῶσαι	βούλομαι. ἦν μὲν γὰρ Παναθηναίων
[3]	ἅμα ἤροντο εἰ καὶ σφίσι	δηλώσοι	αὐτούς. Ο δὲ εἶπεν ὅτι
[8]	τὴν ψυχὴν ἀγαπῶντι, νῦν τοῦτο	δηλώσω.	Ο μὲν γὰρ παιδεύων λέγειν
[4]	ὑμῶν βούληται ἢ οἰκονομικὸς ἢ	δημηγορικὸς	ἢ στρατηγικὸς γενέσθαι ἢ ὅμοιος
[2]	ἡδέως ἂν θεῴμην Πείσανδρον τὸν	δημηγόρον	μανθάνοντα κυβιστᾶν εἰς τὰς μαχαίρας,
[4]	μὲν ἐγὼ φόρον ἀπέφερον τῷ	δήμῳ,	νῦν δὲ ἡ πόλις τέλος
[4]	ἐπεὶ καὶ οἱ μάντεις λέγονται	δήπου	ἄλλοις μὲν προαγορεύειν τὸ μέλλον,
[3]	Καλλίου τὴν ὑπόσχεσιν. ἔφη γὰρ	δήπου,	εἰ συνδειπνοῖμεν, ἐπιδείξειν τὴν αὑτοῦ
[2]	πρέπει. Καὶ γὰρ ἀνδρὸς μὲν	δήπου	ἕνεκα ἀνὴρ οὐδεὶς μύρῳ χρίεται.
[5]	εὐοφθαλμότατον εἶναι τῶν ζῴων; Πάντως	δήπου,	ἔφη· ἐπεὶ καὶ πρὸς ἰσχὺν
[8]	τοὔνομα αὐτοῦ· ἔστι μὲν γὰρ	δήπου	καὶ Ομήρῳ γάνυται δέ τ᾿
[4]	ἴδῃ μηδέποτε ἐπιλανθάνεσθαι. ἔναγχος δὲ	δήπου	καὶ πρὸς ἐμὲ ἐπαινῶν τὸν
[4]	ἀπορωτάτων· δι᾿ ἔνδειαν μὲν γὰρ	δήπου	οἱ μὲν κλέπτουσιν, οἱ δὲ
[4]	ἂν ἐμοὶ συνῆτε. ἴστε γὰρ	δήπου	ὅτι Ομηρος ὁ σοφώτατος πεποίηκε
[8]	μὲν τῆς ὥρας ἄνθος ταχὺ	δήπου	παρακμάζει, ἀπολείποντος δὲ τούτου ἀνάγκη
[4]	Καὶ ὁ Σωκράτης ὑπέλαβε· Τί	δῆτα	οὕτως ὅμοιον εἴδωλον ἔχων πράγματά
[8]	πατέρα κοσμήσειν, ἀλλ᾿ ἱκανὸς γενήσεσθαι	δι᾿	ἀνδραγαθίαν καὶ φίλους εὖ ποιεῖν
[4]	ὦ λῷστε; ἔφη. Διδοὺς νὴ	Δί᾿	ἀργύριον. Καὶ ὁ Αντισθένης ἐπαναστὰς
[1]	δεῖπνα, ἵνα εὐφραίνοιντο οἱ συνόντες	δι᾿	ἐμὲ γελῶντες· νῦν δὲ τίνος
[4]	ποιοῦσι πολὺ δεινότερα τῶν ἀπορωτάτων·	δι᾿	ἔνδειαν μὲν γὰρ δήπου οἱ
[8]	ἀρεστὸς ὦ αὐτῇ; Ναὶ μὰ	Δί᾿	ἔφη, ἂν ὁρῶσί γέ σε
[4]	τ᾿ αἰχμητής; Καὶ ναὶ μὰ	Δί᾿	ἔφη, ἔγωγε ὅτι ἁρματηλατοῦντα δεῖ
[6]	βουλομένῳ ἐοικέναι; Ναὶ μὰ τὸν	Δί᾿	ἔφη, καὶ ἄλλοις γε πολλοῖς.
[5]	τινί; Εγὼ μὲν ναὶ μὰ	Δί᾿	ἔφη, καὶ ἐν ἵππῳ καὶ
[2]	ἰέναι; Καὶ ὁ Φίλιππος, Νὴ	Δί᾿	ἔφη, καὶ μὴν ἔγωγε ἡδέως
[3]	καλοκἀγαθία ἐστὶν ἡ δικαιοσύνη. Νὴ	Δί᾿	ἔφη ὁ Αντισθένης, ἥ γε
[4]	φίλους ἔχεις. Ναὶ μὰ τὸν	Δί᾿	ἔφη ὁ Ερμογένης, καὶ μάλα
[2]	μοι τὴν μεγάλην φιάλην. Νὴ	Δί᾿	ἔφη ὁ Καλλίας, καὶ ἡμῖν
[4]	καλλίων ὢν ταῦτα κομπάζεις. Νὴ	Δί᾿	ἔφη ὁ Κριτόβουλος, ἢ πάντων
[4]	μὴ δανείσῃς, ὀργίζονται. Αλλὰ μὰ	Δί᾿	ἔφη ὁ Νικήρατος, μὴ ζήλου·
[3]	ἠλιθιώτερον ῥαψῳδῶν; Οὐ μὰ τὸν	Δί᾿	ἔφη ὁ Νικήρατος, οὔκουν ἔμοιγε
[4]	μηδένα ἂν φιλῆσαι αὐτόν. Νὴ	Δί᾿	ἔφη ὁ Σωκράτης, ἀλλ᾿ ἄλλην
[4]	μέντοι, ὦ σοφιστά, ἐλεγχόμενος. Νὴ	Δί᾿	ἔφη ὁ Σωκράτης, ἀνεχέσθω μέντοι·
[4]	ποιήσωμαι ἑκὼν οὐδὲν ψεύδομαι. Νὴ	Δί᾿	ἔφη, ὁ Σωκράτης εἰ ἄρα
[3]	ἐπὶ πενίᾳ μέγα φρονῶ. Νὴ	Δί᾿	ἔφη ὁ Σωκράτης, ἐπ᾿ εὐχαρίτῳ
[5]	πρὸς Σωκράτην οὐκ ἀνθίστασαι; Νὴ	Δί᾿	ἔφη ὁ Σωκράτης, ἴσως γὰρ
[2]	τὸν ὀρχηστοδιδάσκαλον. Ναὶ μὰ τὸν	Δί᾿	ἔφη ὁ Σωκράτης· καὶ γὰρ
[2]	τίνος ὄζειν δεήσει; Καλοκἀγαθίας νὴ	Δί᾿	ἔφη ὁ Σωκράτης. Καὶ πόθεν
[2]	ταῦτα, ὦ υἵε; Ναὶ μὰ	Δί᾿	ἔφη ὁ Σωκράτης, καὶ χρῆταί
[2]	δέ· ταῦτα γὰρ ἠπιστάμην. Νὴ	Δί᾿	ἔφη ὁ Φίλιππος, καὶ γὰρ
[2]	με ὀρχούμενον; Ναὶ μὰ τὸν	Δί᾿	ἔφη ὁ Χαρμίδης· καὶ τὸ
[8]	αὐτὸν οἷόνπερ χρὴ εἶναι. Νὴ	Δί᾿	ἔφη, ὅπως δὲ καὶ ἔτι
[4]	Σώκρατες, τὴν τέχνην; Ναὶ μὰ	Δί᾿	ἔφη. Ορῶ γάρ σε καὶ
[4]	ἐπὶ τῷ παιδί; Μὰ τὸν	Δί᾿	ἔφη, οὐ μὲν δή· ἀλλὰ
[4]	τι ἂν λάβωσι; Μὰ τὸν	Δί᾿	ἔφη, οὐ μὲν δή. Τί
[4]	προαγωγὸν εἶναι, ὠργίσθης. Αλλὰ μὰ	Δί᾿	ἔφη, οὐ νῦν. Εὰν γὰρ
[2]	τὸ χρῖμα λάβοι; Οὐ μὰ	Δί᾿	ἔφη, οὐ παρὰ τῶν μυροπωλῶν.
[6]	τῶν θεῶν; Αλλ᾿ οὐ μὰ	Δί᾿	ἔφη, οὐ τούτων σε λέγουσιν
[4]	ἀργυρίου χάριτας; Οὐ μὰ τὸν	Δί᾿	ἔφη, οὐδὲ τοῦτο, ἀλλ᾿ ἔνιοι
[4]	ἄξιον μέγα φρονεῖν. Αλλὰ μὰ	Δί᾿	ἔφη, οὐκ ἐπὶ τούτῳ μέγα
[4]	ἂν διαφθαρῆναι αὐτόν; Ναὶ μὰ	Δί᾿	ἔφη, παντάπασί γε. Οὐδ᾿ αὐτὸς
[5]	πάντα καλὰ εἶναι; Αν νὴ	Δί᾿	ἔφη, πρὸς τὰ ἔργα ὧν
[3]	ὅτι πλουσιώτατος εἶ ἀνθρώπων; Μὰ	Δί᾿	ἔφη, τοῦτο μέντοι ἐγὼ οὐκ
[1]	ὃς ἀναστενάξας εἶπε· Ναὶ μὰ	Δί᾿	ἔφη, ὦ Καλλία, μεγάλη γε·
[7]	Συρακόσιος, Αλλὰ ναὶ μὰ τὸν	Δί᾿	ἔφη, ὦ Σώκρατες, καλῶς τε
[3]	οὐ φθονήσω εἰπεῖν τὴν τέχνην	δι᾿	ἧς τοῦτο ἀπεργάζομαι. Αλλὰ σὺ
[4]	μέρος, ἔφη, λέγειν, ὦ Χαρμίδη,	δι᾿	ὅ τι ἐπὶ πενίᾳ μέγα
[1]	εἰσαγγεῖλαι ὅστις τε εἴη καὶ	δι᾿	ὅ τι κατάγεσθαι βούλοιτο, συνεσκευασμένος
[4]	ἄρ᾿ ἔφη, συγκαθεύδεις αὐτῷ; Νὴ	Δί᾿	ὅλας γε καὶ πάσας τὰς
[3]	ὁ Αὐτόλυκος ἀνερυθριάσας εἶπε· Μὰ	Δί᾿	οὐκ ἔγωγε. Επεὶ δὲ ἅπαντες
[2]	εὐφραίνειν, εἶπεν ὁ Σωκράτης· Νὴ	Δί᾿	ὦ Καλλία, τελέως ἡμᾶς ἑστιᾷς.
[4]	δικαιότερος σοῦ εἰμι ἄγων ἀνθρώπους.	Διὰ	γὰρ τὸ ἐμπνεῖν τι ἡμᾶς
[8]	ἐπιμελεῖσθαι; Οὐ ταῦτα πάντα ἐπαφρόδιτα;	Διά	γέ τοι τὰ τοιαῦτα ἔργα
[5]	σὺ μεῖζον ἢ ἐγὼ ἀποδάκοις.	Διὰ	δὲ τὸ παχέα ἔχειν τὰ
[4]	ὅ τι ἂν μέλλω πράττειν.	Διὰ	δὲ τὸ προειδέναι καὶ ὅ
[2]	χρήσῃ αὐτοῖς; ἔφη. Ορχήσομαι νὴ	Δία.	Ενταῦθα δὴ ἐγέλασαν ἅπαντες. Καὶ
[4]	πόλεις καὶ πάντα τὰ ἔθνη	διὰ	μαντικῆς ἐπερωτῶσι τοὺς θεοὺς τί
[4]	μαστροπὸς εἴη; Σαφῶς γε νὴ	Δία,	πάντες εἶπον. Οὐκοῦν εἴ τις
[8]	ἅπερ καὶ πρὸς τὰ σιτία	διὰ	πλησμονήν, ταῦτα ἀνάγκη καὶ πρὸς
[4]	Εγὼ γοῦν μετὰ Κλεινίου κἂν	διὰ	πυρὸς ἰοίην· οἶδα δ᾿ ὅτι
[4]	Καὶ ὁ Νικήρατος εἶπε· Νὴ	Δία,	σὺ τοίνυν δικαίως μέγα φρονεῖς.
[8]	τροπαῖα τῶν πολεμίων ἱστάμενος, καὶ	διὰ	ταῦτα περίβλεπτός τε καὶ ὀνομαστὸς
[1]	παῖδα δὲ ἔφη πάνυ πιέζεσθαι	διά	τε τὸ φέρειν μηδὲν καὶ
[8]	δὲ ἐκ τοῦ σώματος κρεμάμενον	διὰ	τί ἀντιφιλήσειεν ἂν ὁ παῖς;
[8]	οὐ διὰ τὸ συγκαθεύδειν ἀλλὰ	διὰ	τὸ ἄγασθαι ἀλλήλους τὰ μέγιστα
[8]	ἡ δὲ τῆς ψυχῆς φιλία	διὰ	τὸ ἁγνὴ εἶναι καὶ ἀκορεστοτέρα
[1]	τε τὸ φέρειν μηδὲν καὶ	διὰ	τὸ ἀνάριστον εἶναι. Ο οὖν
[4]	δικαιοτέρους ποιεῖς; Μάλιστα. Πῶς; Οτι	διὰ	τὸ εἰδέναι ὡς ἔστιν ὅτου
[4]	οὕτω μοι φίλοι εἰσὶν ὥστε	διὰ	τὸ ἐπιμελεῖσθαί μου οὔποτε λήθω
[5]	ἐμοὶ καὶ τὸ ἐκ πλαγίου	διὰ	τὸ ἐπιπόλαιοι εἶναι. Λέγεις σύ,
[7]	τί ποτε ὁ μὲν λύχνος	διὰ	τὸ λαμπρὰν φλόγα ἔχειν φῶς
[2]	εἰς τὰς μαχαίρας, ὃς νῦν	διὰ	τὸ μὴ δύνασθαι λόγχαις ἀντιβλέπειν
[4]	αἷς ἂν προσέλθω ὑπερασπάζονταί με	διὰ	τὸ μηδένα ἄλλον αὐταῖς ἐθέλειν
[4]	γλυκείας παρέχει. {ἴσως δὲ καὶ	διὰ	τὸ μόνον πάντων ἔργων τὸ
[4]	οὗ δὴ καὶ ἐρωτικώτερος γεγένηται	διὰ	τὸ ὅ τι ἂν καλὸν
[8]	ἡμιθέων οἱ ἄριστοι ὑμνοῦνται οὐ	διὰ	τὸ συγκαθεύδειν ἀλλὰ διὰ τὸ
[2]	ἐσθίειν καὶ καθεύδειν ἢ εἰ	{διὰ}	τοιούτων γυμνασίων ἐπιθυμῶ, μὴ ὥσπερ
[4]	ἐπὶ τῷ μήν; Επὶ νὴ	Δία	τοῖς ἄφροσιν. Οὗτοι γὰρ τὰ
[1]	ἃ δὴ καὶ Καλλίας τότε	διὰ	τὸν ἔρωτα πράττων ἀξιοθέατος ἦν
[4]	ἐκεῖνον οὐχ οὕτω διέθηκας ὥστε	διὰ	τοὺς σοὺς λόγους ἐρῶντες ἐκυνοδρομοῦμεν
[8]	τις εὕροι ἐκ μὲν τῶν	διὰ	τοὺς τρόπους φιλουμένων οὐδὲν χαλεπὸν
[8]	ὥς γ᾿ ἄν τις οἰηθείη,	διὰ	τοῦτο καὶ ἀνεπαφροδιτοτέρα, ἀλλὰ σαφῶς
[8]	γε οὐ βιάζεται, ἀλλὰ πείθει,	διὰ	τοῦτο μᾶλλον μισητέος. Ο μὲν
[4]	ἴδῃς, τοῖς ἀποτροπαίοις θύεις; Μὰ	Δία	τοῦτο μέντοι, ἔφη, ἐγὼ οὐ
[7]	ἂν οἶμαι αὐτούς γε ῥᾷον	διάγειν	καὶ τὸ συμπόσιον πολὺ ἐπιχαριτώτερον
[7]	ἡ παῖς ἥδε ὡς ῥᾷστα	διάγοιεν,	ἡμεῖς δ᾿ ἂν μάλιστα εὐφραινοίμεθα
[4]	ἔφη ὁ Σωκράτης, ὅπως μεμνήσῃ	διακριθῆναι	περὶ τοῦ κάλλους, ἐπειδὰν οἱ
[8]	μὲν προσορᾶν ἀλλήλους, εὐνοϊκῶς δὲ	διαλέγεσθαι,	πιστεύειν δὲ καὶ πιστεύεσθαι, καὶ
[8]	μὲν τὸ δαιμόνιον προφασιζόμενος οὐ	διαλέγῃ	μοι, τοτὲ δ᾿ ἄλλου του
[6]	καὶ ὑπὸ τοῦ αὐλοῦ ὑμῖν	διαλέγωμαι;	Καὶ ὁ Σωκράτης, Πρὸς τῶν
[6]	λέγητ᾿ ἔφη. Οὐκ ἀλλ᾿ ὅταν	διαλίπωμεν.	Η οὖν λέληθέ σε ὅτι
[4]	ἡ γυνὴ αὐτοῦ πιστεύῃ μηδὲ	διανοηθῆναι	μηδένα ἂν φιλῆσαι αὐτόν. Νὴ
[8]	τὰ μέγιστα καὶ κάλλιστα κοινῇ	διαπεπρᾶχθαι.	Τί δέ, τὰ νῦν καλὰ
[2]	δύναται ὀρθοῦσθαι οὐδὲ ταῖς αὔραις	διαπνεῖσθαι·	ὅταν δ᾿ ὅσῳ ἥδεται τοσοῦτον
[2]	δὲ σκέλη λεπτύνονται, ἀλλὰ παντὶ	διαπονῶν	τῷ σώματι πᾶν ἰσόρροπον ποιεῖν;
[4]	καὶ ἡσυχίαν ἔχων πάντ᾿ ἂν	διαπράξαιτο.	Εγὼ γοῦν καίπερ εἰδὼς ὅτι
[4]	δὲ ἡδὺ τὸ παρ᾿ ἑκόντων	διαπράττεσθαι	ὧν τις δέοιτο, εὖ οἶδ᾿
[7]	παράσχοι. Οὐδὲ μὴν τό γε	διαστρέφοντας	τὰ σώματα καὶ τροχοὺς μιμουμένους
[4]	ἐξ οὗ ἐμοὶ σύνεστιν οὕτω	διατεθῆναι	αὐτόν; Αλλὰ πότε μήν; Οὐχ
[4]	ἂν αὐτῷ ἀρέσκωσι τούτοις συνὼν	διατελεῖ.	Οὗτος μὲν οὖν οὕτως εἶπεν.
[8]	σφάλμα προσπίπτῃ, τότε δ᾿ εὐφραινομένους	διατελεῖν,	ὅταν ὑγιαίνοντες συνῶσιν, ἂν δὲ
[8]	καὶ χρώμενοι αὐτῇ εἰς γῆρας	διατελοῦσι.	Τὸν δὲ ἐκ τοῦ σώματος
[8]	ποτε τῇ πόλει συνεραστὴς ὢν	διατελῶ.	Οἱ μὲν δὴ ἄλλοι περὶ
[8]	ἐν ᾧ οὐκ ἐρῶν τινος	διατελῶ,	Χαρμίδην δὲ τόνδε οἶδα πολλοὺς
[5]	δὲ ὑψηλὴ ῥὶς ὥσπερ ἐπηρεάζουσα	διατετείχικε	τὰ ὄμματα. Τοῦ γε μὴν
[4]	ψυχῆς ταμιεύομαι. Καὶ πολὺ πλέον	διαφέρει	πρὸς ἡδονήν, ὅταν ἀναμείνας τὸ
[2]	αὖ, ἐαν βούληται τῇ ἀρετῇ	διαφέρειν}	ὃς ἂν δοκῇ αὐτῷ ἱκανώτατος
[5]	ἔχω πρὸς σὲ ἀντιλέγειν, ἀλλὰ	διαφερόντων,	ἔφη, τὰς ψήφους, ἵνα ὡς
[4]	εἰ τοῦτο γένοιτο, νομίζεις ἂν	διαφθαρῆναι	αὐτόν; Ναὶ μὰ Δί᾿ ἔφη,
[4]	ἰσχυρῶς. Αἰσθάνομαι γάρ τινας ἐπιβουλεύοντας	διαφθεῖραι	αὐτόν. Καὶ ὁ Σωκράτης ἀκούσας,
[8]	πείθων τὴν τοῦ ἀναπειθομένου ψυχὴν	διαφθείρει.	Αλλὰ μὴν καὶ ὁ χρημάτων
[5]	δὲ σὸν ὥσπερ τὸ πλεῖστον	διαφθείρειν	ἱκανόν ἐστι καὶ δικαστὰς καὶ
[4]	φῦναι ἔχοντα ὥστε μόνον μὴ	διαφθείρειν	τοὺς συγκαθεύδοντας. ὥστε σοί γε
[2]	ὡς οὐχὶ καὶ ἡ ἀνδρεία	διδακτόν,	ὁπότε αὕτη καίπερ γυνὴ οὖσα
[2]	ὁ δέ τις ὡς οὐδὲ	διδακτὸν	τοῦτο εἴη, ἕτερος δέ τις
[2]	Εσθλῶν μὲν γὰρ ἀπ᾿ ἐσθλὰ	διδάξεαι·	ἢν δὲ κακοῖσι συμμίσγῃς, ἀπολεῖς
[8]	τοιοῦτον ἐραστὴν ἀντιφιλεῖσθαι, καὶ τοῦτο	διδάξω.	Πρῶτον μὲν γὰρ τίς μισεῖν
[4]	Οὗτος οὖν συμφοιτῶν εἰς ταὐτὸ	διδασκαλεῖον	ἐκείνῳ τότε ἰσχυρῶς προσεκαύθη. ἃ
[2]	εἶπε· Ποῦ οὖν εὑρήσει τούτου	διδάσκαλον;	ὁ δέ τις ὡς οὐδὲ
[5]	ὁ Κριτόβουλος, οὐκ ἀναδύομαι· ἀλλὰ	δίδασκε,	εἴ τι ἔχεις σοφόν, ὡς
[2]	τις ὑμῶν γυναῖκα ἔχει, θαρρῶν	διδασκέτω	ὅ τι βούλοιτ᾿ ἂν αὐτῇ
[4]	τὰ συμφέροντα εἰς τὸ ἀρέσκειν	διδάσκοι	ἄν; Πάνυ μὲν οὖν. Αμείνων
[3]	τέχνην τινὰ βαναυσικὴν ἢ καλοκἀγαθίαν	διδάσκων;	Εἰ καλοκἀγαθία ἐστὶν ἡ δικαιοσύνη.
[4]	αὐτοὺς οὐδὲν δαπανῶν, ὧν τε	διδόασιν	ἀεὶ αὖ παρέχομαι, εὐφημῶ τε
[4]	μὲν ἂν Κλεινίᾳ τὰ ὄντα	διδοίην	ἢ ἕτερα παρ᾿ ἄλλου λαμβάνοιμι,
[4]	τοὺς θεοὺς ὅπου ἂν ᾖς	διδόναι	καρποῦ μὲν ἀφθονίαν, φρενῶν δὲ
[4]	μὲν φαῦλα ἀποτρέπειν, τἀγαθὰ δὲ	διδόναι.	Οὗτοι τοίνυν οἱ πάντα μὲν
[8]	ἐπαφρόδιτα καὶ ἔπη καὶ ἔργα	διδόναι.	ὡς μὲν γὰρ ἄγαταί τε
[4]	Κἄπειτα σὺ εἰς τὸ βαλάντιον	διδοὺς	ἀργύριον τὰς ψυχὰς δικαιοτέρους ποιεῖς;
[4]	Σωκράτης, Πῶς, ὦ λῷστε; ἔφη.	Διδοὺς	νὴ Δί᾿ ἀργύριον. Καὶ ὁ
[2]	πόλει τὴν ὀρχηστρίδα εἰπεῖν, ἐὰν	διδῶσιν	αὐτῷ Αθηναῖοι χρήματα, ποιήσειν πάντας
[4]	ἐμὲ πρὸς ἐκεῖνον οὐχ οὕτω	διέθηκας	ὥστε διὰ τοὺς σοὺς λόγους
[8]	δὴ ἄλλοι περὶ τῶν ῥηθέντων	διελέγοντο,	ὁ δ᾿ Αὐτόλυκος κατεθεᾶτο τὸν
[5]	Ο δὲ Σωκράτης ἐν τούτῳ	διέπραττε	τόν τε λύχνον ἀντιπροσενεγκεῖν τῷ
[2]	θαρρούντως τε καὶ ἀσφαλῶς ταῦτα	διεπράττετο.	Καὶ ὁ Σωκράτης καλέσας τὸν
[2]	ἐγὼ ὀρχήσωμαι. Επειδὴ δ᾿ ἀνέστη,	διῆλθε	μιμούμενος τήν τε τοῦ παιδὸς
[4]	ὑμῶν ἀκούω ἀπορούντων τί τὸ	δίκαιον,	ἐν τούτῳ δικαιοτέρους τοὺς ἀνθρώπους
[4]	ἢ ἐν τῷ βαλαντίῳ τὸ	δίκαιόν	σοι δοκοῦσιν ἔχειν; Εν ταῖς
[3]	διδάσκων; Εἰ καλοκἀγαθία ἐστὶν ἡ	δικαιοσύνη.	Νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ Αντισθένης,
[3]	πόλει δοκεῖ εἶναι, ἡ δὲ	δικαιοσύνη	οὐδὲ καθ᾿ ἓν συμμίγνυται τῇ
[3]	ἐπὶ τῷ γελωτοποιεῖν μέγα φρονεῖς.	Δικαιότερόν	γ᾿ ἔφη, οἴομαι, ἢ Καλλιππίδης
[4]	ποιεῖν, ἐγὼ πρὸς πᾶσαν ἀρετὴν	δικαιότερος	σοῦ εἰμι ἄγων ἀνθρώπους. Διὰ
[4]	αὐτόν. Αλλὰ μὴν καὶ πολὺ	δικαιοτέρους	γε εἰκὸς εἶναι τοὺς εὐτέλειαν
[4]	ὦ Καλλία, μέγα φρονεῖς ὅτι	δικαιοτέρους	δύνασαι ποιεῖν, ἐγὼ πρὸς πᾶσαν
[5]	εἶναι. Τὸ μὲν γὰρ τούτου	δικαιοτέρους	ποιεῖ, τὸ δὲ σὸν ὥσπερ
[4]	βαλάντιον διδοὺς ἀργύριον τὰς ψυχὰς	δικαιοτέρους	ποιεῖς; Μάλιστα. Πῶς; Οτι διὰ
[4]	τί τὸ δίκαιον, ἐν τούτῳ	δικαιοτέρους	τοὺς ἀνθρώπους ποιῶ. Καὶ ὁ
[4]	πρὸς μὲν τοὺς ἄλλους δύνασαι	δικαίους	{ἂν} ποιεῖν αὐτούς, πρὸς δὲ
[6]	αὐτόν, ἐπαινοῦντι μᾶλλον ἢ λοιδορουμένῳ	δικαίως	ἂν εἰκάζοι μέ τις. Καὶ
[4]	τοιούτους δύναιτο ἐξεργάζεσθαι ὧν προστατοίη,	δικαίως	ἂν μέγα φρονοίη ἐπὶ τῇ
[4]	φρονοίη ἐπὶ τῇ τέχνῃ καὶ	δικαίως	ἂν πολὺν μισθὸν λαμβάνοι; ἐπεὶ
[8]	τε ἃ δεῖ καὶ πράττειν	δικαίως	ἂν ὥσπερ Χείρων καὶ Φοῖνιξ
[4]	εἰμι, ὡς οἴομαι, ὑμεῖς ἂν	δικαίως	ἀπάτης δίκην ὑπέχοιτε· οὐδενὸς γὰρ
[4]	καὶ σοῦ ἐπιμέλονται, ἵνα δοκῇς	δικαίως	ἐπ᾿ αὐτοῖς μέγα φρονεῖν. Οὐκοῦν
[4]	εἶπε· Νὴ Δία, σὺ τοίνυν	δικαίως	μέγα φρονεῖς. Εμοὶ γὰρ αὖ
[5]	πλεῖστον διαφθείρειν ἱκανόν ἐστι καὶ	δικαστὰς	καὶ κριτάς. ~Εκ δὲ τούτου
[4]	οἴομαι, ὑμεῖς ἂν δικαίως ἀπάτης	δίκην	ὑπέχοιτε· οὐδενὸς γὰρ ὁρκίζοντος ἀεὶ
[5]	τοίνυν σε, ἔφη, πρῶτον τῆς	δίκης	καλοῦμαι· ἀλλ᾿ ἀποκρίνου. Σὺ δέ
[9]	ἐπομνυούσης {ὥστε} μὴ μόνον τὸν	Διόνυσον	ἀλλὰ καὶ τοὺς παρόντας ἅπαντας
[9]	ὁρῶντες ὄντως καλὸν μὲν τὸν	Διόνυσον,	ὡραίαν δὲ τὴν Αριάδνην, οὐ
[9]	ἐβόων αὖθις. ὡς δὲ ὁ	Διόνυσος	ἀνιστάμενος συνανέστησε μεθ᾿ ἑαυτοῦ τὴν
[9]	γε μὴν κατεῖδεν αὐτὴν ὁ	Διόνυσος,	ἐπιχορεύσας ὥσπερ ἂν εἴ τις
[9]	θάλαμον· μετὰ δὲ τοῦθ᾿ ἥξει	Διόνυσος	ὑποπεπωκὼς παρὰ θεοῖς καὶ εἴσεισι
[9]	θρόνου. Οὔπω δὲ φαινομένου τοῦ	Διονύσου	ηὐλεῖτο ὁ βακχεῖος ῥυθμός. ἔνθα
[9]	εἰς τὸν ἑαυτῆς τε καὶ	Διονύσου	θάλαμον· μετὰ δὲ τοῦθ᾿ ἥξει
[9]	ἐθεῶντο. Καὶ γὰρ ἤκουον τοῦ	Διονύσου	μὲν ἐπερωτῶντος αὐτὴν εἰ φιλεῖ
[4]	μή τίς μου τὴν οἰκίαν	διορύξας	καὶ τὰ χρήματα λάβοι καὶ
[8]	σώματος ἀλλὰ ψυχῆς ἕνεκα ὑπὸ	Διὸς	εἰς Ολυμπον ἀνενεχθῆναι. Μαρτυρεῖ δὲ
[8]	ἐποίει· ὧν Ηρακλῆς μὲν καὶ	Διόσκουροί	εἰσι, λέγονται δὲ καὶ ἄλλοι·
[8]	δὲ παιδὶ τὰ ἐπονειδιστότατα; ἢ	διότι	ἃ σπεύδει πράττειν παρὰ τῶν
[8]	οὖν μία ἐστὶν Αφροδίτη ἢ	διτταί,	Οὐρανία τε καὶ Πάνδημος, οὐκ
[4]	αὐτὸν δὲ κλινθῆναι ἐυξέστου ἐπὶ	δίφρου	ἦκ᾿ ἐπ᾿ ἀριστερὰ τοῖιν, ἀτὰρ
[4]	καὶ πίνοντι μέχρι τοῦ μὴ	διψῆν	καὶ ἀμφιέννυσθαι ὥστε ἔξω μὲν
[2]	τὰ ἐμὰ ὀρχήματα. Εγὼ γοῦν	διψῶ·	καὶ ὁ παῖς ἐγχεάτω μοι
[2]	ἡμῖν γε, ἐπεὶ καὶ ἡμεῖς	διψῶμεν	ἐπὶ σοὶ γελῶντες. Ο δ᾿
[4]	τῷ Θασίῳ οἴνῳ ἐντυχὼν οὐ	διψῶν	πίνω αὐτόν. Αλλὰ μὴν καὶ
[4]	συνωμολόγουν, Τοιοῦτος μέντοι, ἔφη, μοι	δοκεῖ	Αντισθένης εἶναι οὗτος. Καὶ ὁ
[3]	βλαβερὰ καὶ φίλοις καὶ πόλει	δοκεῖ	εἶναι, ἡ δὲ δικαιοσύνη οὐδὲ
[4]	τοίνυν ταῦτα οὕτως ἡδέα μοι	δοκεῖ	εἶναι ὡς μᾶλλον μὲν ἥδεσθαι
[4]	εὐξαίμην, ἧττον δέ· οὕτω μοι	δοκεῖ	ἔνια αὐτῶν ἡδίω εἶναι τοῦ
[4]	ἂν συνομολογῶμεν. Καὶ ὑμῖν οὕτω	δοκεῖ;	ἔφη. Πάνυ μὲν οὖν, ἔφασαν.
[4]	ἐπιθυμεῖν ἀλλήλων, οὗτος ἄν μοι	δοκεῖ	καὶ πόλεις δύνασθαι φίλας ποιεῖν
[4]	Οὐκοῦν ἀγαθοῦ μέν, ἔφη, ὑμῖν	δοκεῖ	μαστροποῦ ἔργον εἶναι ἣν ἂν
[2]	φιλοφροσύνας, ὥσπερ ἔλαιον φλόγα, ἐγείρει.	Δοκεῖ	μέντοι μοι καὶ τὰ τῶν
[8]	Σοί γε μήν, ὦ Καλλία,	δοκεῖ	μοι ἄξιον εἶναι καὶ θεοῖς
[4]	νὴ τοὺς θεούς, ὦ ἄνδρες,	δοκεῖ	μοί γ᾿ ἔφη, ὡς ἐν
[4]	ἔχω· πάνυ γὰρ καλὸς κἀγαθὸς	δοκεῖ	μοι εἶναι. Αἰσχύλον δὲ τὸν
[8]	αὐτῷ παρρησιάζεσθαι. Καὶ γὰρ δὴ	δοκεῖ	μοι ὁ μὲν τῷ εἴδει
[7]	οἶδα ὅτι καὶ σὺ βούλει.	Δοκεῖ	οὖν μοι τὸ μὲν εἰς
[6]	εἶ, ὦ Φίλιππε, εἰκάζειν· οὐ	δοκεῖ	σοι ὁ ἀνὴρ οὗτος λοιδορεῖσθαι
[6]	δοκοῦν εἴποιμ᾿ ἄν. Αλλ᾿ ὃ	δοκεῖ,	τοῦτ᾿ ἔφη. Τὸ τοίνυν παρ᾿
[2]	ὦ ἄνδρες, καὶ ἐμοὶ πάνυ	δοκεῖ·	τῷ γὰρ ὄντι ὁ οἶνος
[1]	~ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ. ~Αλλ᾿ ἐμοὶ	δοκεῖ	τῶν καλῶν κἀγαθῶν ἀνδρῶν ἔργα
[3]	καὶ εἶπεν· Αλλ᾿ ἐμοὶ μὲν	δοκεῖ,	ὦ ἄνδρες, ὥσπερ Σωκράτης ἔφη
[8]	ὁρῶσί γέ σε μὴ τῷ	δοκεῖν	ἀλλὰ τῷ ὄντι ἀρετῆς ἐπιμελούμενον.
[4]	οὕτως ὑπὸ τοῦ ἔρωτος ἐκπλαγέντα.	Δοκεῖς	γάρ, ἔφη ὁ Σωκράτης, ἐξ
[8]	νῦν ἐν τῇ ἑορτῇ ἱεροπρεπέστατος	δοκεῖς	εἶναι τῶν μένων, καὶ σῶμα
[2]	ὤμοις φαίνει ἰσοφόρα ἔχειν ὥστε	δοκεῖς	ἐμοί, κἂν εἰ τοῖς ἀγορανόμοις
[8]	σύ, ὦ Καλλία, κατέχεσθαι μοι	δοκεῖς	ἔρωτος. Τεκμαίρομαι δὲ τῇ τοῦ
[9]	ὦ Σώκρατες, καλός γε κἀγαθὸς	δοκεῖς	μοι ἄνθρωπος εἶναι. Εκ δὲ
[2]	τῇ ἀρετῇ διαφέρειν} ὃς ἂν	δοκῇ	αὐτῷ ἱκανώτατος εἶναι εἰς {τὸ}
[4]	δύνανται καὶ σοῦ ἐπιμέλονται, ἵνα	δοκῇς	δικαίως ἐπ᾿ αὐτοῖς μέγα φρονεῖν.
[8]	Αναίδειαν ἀλλὰ τὴν Αἰδῶ νομίζουσι.	Δοκοῦμεν	δ᾿ ἄν μοι πάντες ὁμόλογοι
[6]	οὐκ οἶδα· τὸ μέντοι μοι	δοκοῦν	εἴποιμ᾿ ἄν. Αλλ᾿ ὃ δοκεῖ,
[4]	οἷάπερ ἐγὼ πρὸς τὸν ἐμοὶ	δοκοῦντα	καλὸν εἶναι, ὄμνυμι πάντας θεοὺς
[8]	ταῦτα νόμιμα, ἡμῖν δ᾿ ἐπονείδιστα.	Δοκοῦσι	δ᾿ ἔμοιγε οἱ μὲν παραταττόμενοι
[4]	χαλεπῆς νόσου. ὅμοια γάρ μοι	δοκοῦσι	πάσχειν ὥσπερ εἴ τις πολλὰ
[1]	ἐκ θεῶν του κατεχόμενοι ἀξιοθέατοι	δοκοῦσιν	εἶναι· ἀλλ᾿ οἱ μὲν ἐξ
[4]	ἀλεεινοὶ χιτῶνες οἱ τοῖχοί μοι	δοκοῦσιν	εἶναι, πάνυ δὲ παχεῖαι ἐφεστρίδες
[4]	τῷ βαλαντίῳ τὸ δίκαιόν σοι	δοκοῦσιν	ἔχειν; Εν ταῖς ψυχαῖς, ἔφη.
[8]	καὶ ποῖα Λακεδαιμόνιοι ἀσκοῦντες κράτιστοι	δοκοῦσιν	ἡγεμόνες εἶναι· προξενεῖς δὲ καὶ
[3]	ἔφη ὁ Νικήρατος, οὔκουν ἔμοιγε	δοκῶ.	Δῆλον γάρ, ἔφη ὁ Σωκράτης,
[4]	ὧν ἴσως καὶ φιλοχρηματώτερός τισι	δοκῶ	εἶναι. ἔνθα δὴ ἀνεγέλασαν ἅπαντες,
[8]	μόχθους ὑποφέρειν. Εἰ δ᾿ ὑμῖν	δοκῶ	σπουδαιολογῆσαι μᾶλλον ἢ παρὰ πότον
[8]	καὶ γὰρ Ζεὺς ὁ αὐτὸς	δοκῶν	εἶναι πολλὰς ἐπωνυμίας ἔχει· ὅτι
[2]	γυμνασίων ἐπιθυμῶ, μὴ ὥσπερ οἱ	δολιχοδρόμοι	τὰ σκέλη μὲν παχύνονται, τοὺς
[2]	ἅμα τε ὠρχεῖτο καὶ ἀνερρίπτει	δονουμένους	συντεκμαιρομένη ὅσον ἔδει ῥιπτεῖν ὕψος
[8]	ἐπιμελούμενον. ἡ μὲν γὰρ ψευδὴς	δόξα	ταχὺ ἐλέγχεται ὑπὸ τῆς πείρας·
[4]	ὁ Σωκράτης, ἀλλ᾿ ἄλλην που	δόξαν	γελοίαν κίνδυνος ἡμῖν προσλαβεῖν. ὄψον
[1]	δῆλον ὅτι ἐπισκοπῶν τί ἐκείνῳ	δόξειε	τὸ σκῶμμα εἶναι. Ο δὲ
[5]	ἀσπίδα καλὴν καὶ ξίφος καὶ	δόρυ.	Καὶ πῶς, ἔφη, οἷόν τε
[4]	καὶ ἐλεύθερον εἶναι μᾶλλον ἢ	δουλεύειν	καὶ θεραπεύεσθαι μᾶλλον ἢ θεραπεύειν
[4]	ἄλλου λαμβάνοιμι, ἥδιον δ᾿ ἂν	δουλεύοιμι	ἢ ἐλεύθερος εἴην, εἴ μου
[4]	τυράννῳ ἐοικώς, τότε δὲ σαφῶς	δοῦλος	ἦν· καὶ τότε μὲν ἐγὼ
[2]	μύρῳ μὲν ὁ ἀλειψάμενος καὶ	δοῦλος	καὶ ἐλεύθερος εὐθὺς ἅπας ὅμοιον
[4]	ἡ πόλις σοι ἐπιτάττουσα ὡς	δούλῳ	χρῆται οὔτε οἱ ἄνθρωποι, ἂν
[3]	Ομήρου ἔπη μαθεῖν· καὶ νῦν	δυναίμην	ἂν Ιλιάδα ὅλην καὶ Οδύσσειαν
[1]	Οὔτε γὰρ ἔγωγε σπουδάσαι ἂν	δυναίμην	μᾶλλον ἤπερ ἀθάνατος γενέσθαι, οὔτε
[4]	παρέδωκέ μοι αὐτόν, εἴ τι	δυναίμην	ὠφελῆσαι. Καὶ μέντοι πολὺ βέλτιον
[8]	Πρῶτον μὲν γὰρ τίς μισεῖν	δύναιτ᾿	ἂν ὑφ᾿ οὗ εἰδείη καλός
[4]	καὶ ὅλῃ τῇ πόλει ἀρέσκοντας	δύναιτο	ἀποδεικνύναι, οὐχ οὗτος παντελῶς ἂν
[4]	εἶπον. Οὐκοῦν εἴ τις τοιούτους	δύναιτο	ἐξεργάζεσθαι ὧν προστατοίη, δικαίως ἂν
[7]	ἐστιν, ἡδονὴν δὲ οὐδὲ ταῦτα	δύναμαι	γνῶναι τίν᾿ ἂν παράσχοι. Οὐδὲ
[3]	Επὶ φίλων, ἔφη, ἀρετῇ καὶ	δυνάμει,	καὶ ὅτι τοιοῦτοι ὄντες ἐμοῦ
[4]	πάντα μὲν εἰδότες πάντα δὲ	δυνάμενοι	θεοὶ οὕτω μοι φίλοι εἰσὶν
[4]	ἀλλήλους ζητοῦντες; Ταῦτα οὖν ὁρῶν	δυνάμενόν	σε ποιεῖν ἀγαθὸν νομίζω προαγωγὸν
[4]	ἂν εἴη, ἔφη, ὁ ἑνὶ	δυνάμενος	ἀρεστοὺς ποιεῖν ἢ ὅστις καὶ
[4]	τοὺς ὠφελίμους αὑτοῖς καὶ τούτους	δυνάμενος	ποιεῖν ἐπιθυμεῖν ἀλλήλων, οὗτος ἄν
[2]	καὶ ὀρχηστρίδα τῶν τὰ θαύματα	δυναμένων	ποιεῖν, καὶ παῖδα πάνυ γε
[4]	καὶ ἐπιδεικνύναι ὡς μέγα τε	δύνανται	καὶ σοῦ ἐπιμέλονται, ἵνα δοκῇς
[4]	ποιοῦσιν οἰκίας, ἑαυτοῖς δὲ οὐ	δύνανται	ποιῆσαι, ἀλλ᾿ ἐν μισθωταῖς οἰκοῦσι;
[4]	εἰ πρὸς μὲν τοὺς ἄλλους	δύνασαι	δικαίους {ἂν} ποιεῖν αὐτούς, πρὸς
[4]	Καλλία, μέγα φρονεῖς ὅτι δικαιοτέρους	δύνασαι	ποιεῖν, ἐγὼ πρὸς πᾶσαν ἀρετὴν
[4]	Καὶ μὴν ὅτι νομίζομέν γε	δύνασθαι	αὐτοὺς καὶ εὖ καὶ κακῶς
[2]	ὃς νῦν διὰ τὸ μὴ	δύνασθαι	λόγχαις ἀντιβλέπειν οὐδὲ συστρατεύεσθαι ἐθέλει.
[4]	ἄν μοι δοκεῖ καὶ πόλεις	δύνασθαι	φίλας ποιεῖν καὶ γάμους ἐπιτηδείους
[4]	ἡ μὲν αὐτοῦ ὄψις εὐφραίνειν	δύναται,	ἡ δὲ τοῦ εἰδώλου τέρψιν
[2]	αὐτὰ ἄγαν ἁθρόως ποτίζῃ, οὐ	δύναται	ὀρθοῦσθαι οὐδὲ ταῖς αὔραις διαπνεῖσθαι·
[3]	ὁ ὑποκριτής, ὃς ὑπερσεμνύνεται ὅτι	δύναται	πολλοὺς κλαίοντας καθίζειν. Οὐκοῦν καὶ
[2]	ἀναπνεῖν, μὴ ὅτι λέγειν τι	δυνησόμεθα·	ἂν δὲ ἡμῖν οἱ παῖδες
[4]	φιλημάτων {τῶν} ὡραίων τῷ σωφρονεῖν	δυνησομένῳ.	Καὶ ὁ Χαρμίδης εἶπεν· Αλλὰ
[8]	γοῦν φέρων ὅ τι ἂν	δύνηται	πλείονος ἄξιον ποιεῖ τὸν ἐρώμενον.
[4]	παρέχομαι, εὐφημῶ τε ὅσα ἂν	δύνωμαι	καὶ ἐφ᾿ οἷς ἂν αὐτοὺς
[4]	οὐ νῦν. Εὰν γὰρ ταῦτα	δύνωμαι,	σεσαγμένος δὴ παντάπασι πλούτου τὴν
[2]	Νομίζουσι γάρ, ἂν τοὺς τοιούτους	δύνωνται	κατέχειν, ῥᾳδίως τοῖς γε ἄλλοις
[4]	τάλαντα, αἴθωνας δὲ λέβητας ἐείκοσι,	δώδεκα	δ᾿ ἵππους σταθμῷ καὶ ἀριθμῷ,
[2]	ὀρχηστρίδι ἀνεδίδου τοὺς τροχοὺς μέχρι	δώδεκα.	ἡ δὲ λαμβάνουσα ἅμα τε