Chapitre
[8]	ἀεὶ ἀρεστὸς ὦ αὐτῇ; Ναὶ	μὰ	Δί᾿ ἔφη, ἂν ὁρῶσί γέ
[4]	κρατερός τ᾿ αἰχμητής; Καὶ ναὶ	μὰ	Δί᾿ ἔφη, ἔγωγε ὅτι ἁρματηλατοῦντα
[5]	ἄλλῳ τινί; Εγὼ μὲν ναὶ	μὰ	Δί᾿ ἔφη, καὶ ἐν ἵππῳ
[4]	ἂν μὴ δανείσῃς, ὀργίζονται. Αλλὰ	μὰ	Δί᾿ ἔφη ὁ Νικήρατος, μὴ
[2]	Ακούεις ταῦτα, ὦ υἵε; Ναὶ	μὰ	Δί᾿ ἔφη ὁ Σωκράτης, καὶ
[4]	ὦ Σώκρατες, τὴν τέχνην; Ναὶ	μὰ	Δί᾿ ἔφη. Ορῶ γάρ σε
[4]	ἔφην προαγωγὸν εἶναι, ὠργίσθης. Αλλὰ	μὰ	Δί᾿ ἔφη, οὐ νῦν. Εὰν
[2]	τοῦτο τὸ χρῖμα λάβοι; Οὐ	μὰ	Δί᾿ ἔφη, οὐ παρὰ τῶν
[6]	τι τῶν θεῶν; Αλλ᾿ οὐ	μὰ	Δί᾿ ἔφη, οὐ τούτων σε
[4]	χρωτὶ ἄξιον μέγα φρονεῖν. Αλλὰ	μὰ	Δί᾿ ἔφη, οὐκ ἐπὶ τούτῳ
[4]	νομίζεις ἂν διαφθαρῆναι αὐτόν; Ναὶ	μὰ	Δί᾿ ἔφη, παντάπασί γε. Οὐδ᾿
[3]	Λύκων, ὅτι πλουσιώτατος εἶ ἀνθρώπων;	Μὰ	Δί᾿ ἔφη, τοῦτο μέντοι ἐγὼ
[1]	Καὶ ὃς ἀναστενάξας εἶπε· Ναὶ	μὰ	Δί᾿ ἔφη, ὦ Καλλία, μεγάλη
[3]	Καὶ ὁ Αὐτόλυκος ἀνερυθριάσας εἶπε·	Μὰ	Δί᾿ οὐκ ἔγωγε. Επεὶ δὲ
[4]	ἀγαθὸν ἴδῃς, τοῖς ἀποτροπαίοις θύεις;	Μὰ	Δία τοῦτο μέντοι, ἔφη, ἐγὼ
[4]	σε, ἔφη, ἐγὼ εἶδον ναὶ	μὰ	τὸν Απόλλω, ὅτε παρὰ τῷ
[6]	οὗτος λοιδορεῖσθαι βουλομένῳ ἐοικέναι; Ναὶ	μὰ	τὸν Δί᾿ ἔφη, καὶ ἄλλοις
[4]	θεραπεύων οὕτω φίλους ἔχεις. Ναὶ	μὰ	τὸν Δί᾿ ἔφη ὁ Ερμογένης,
[3]	ἔθνος, ἔφη, ἠλιθιώτερον ῥαψῳδῶν; Οὐ	μὰ	τὸν Δί᾿ ἔφη ὁ Νικήρατος,
[2]	Επαινοῦντι ἔοικας τὸν ὀρχηστοδιδάσκαλον. Ναὶ	μὰ	τὸν Δί᾿ ἔφη ὁ Σωκράτης·
[2]	οὑτοσὶ κατέλαβέ με ὀρχούμενον; Ναὶ	μὰ	τὸν Δί᾿ ἔφη ὁ Χαρμίδης·
[4]	ἀποδιδόασιν ὅ τι ἂν λάβωσι;	Μὰ	τὸν Δί᾿ ἔφη, οὐ μὲν
[4]	δῆλον ὅτι ἐπὶ τῷ παιδί;	Μὰ	τὸν Δί᾿ ἔφη, οὐ μὲν
[4]	ἀντὶ τοῦ ἀργυρίου χάριτας; Οὐ	μὰ	τὸν Δί᾿ ἔφη, οὐδὲ τοῦτο,
[7]	Ο οὖν Συρακόσιος, Αλλὰ ναὶ	μὰ	τὸν Δί᾿ ἔφη, ὦ Σώκρατες,
[8]	ὦ Αντίσθενες, οὐδενὸς ἐρᾷς; Ναὶ	μὰ	τοὺς θεούς, εἶπεν ἐκεῖνος, καὶ
[3]	με πάντα τὰ Ομήρου ἔπη	μαθεῖν·	καὶ νῦν δυναίμην ἂν Ιλιάδα
[2]	τι καὶ ἄλλο καὶ τοῦτο	μαθητόν.	Ο δὲ Σωκράτης ἔφη· Τοῦτο
[2]	πάνυ ἂν ἡδέως, ὦ Συρακόσιε,	μάθοιμι	τὰ σχήματα παρὰ σοῦ. Καὶ
[2]	πρῶτον ἐξεπλάγην καὶ ἔδεισα μὴ	μαίνοιο·	ἐπεὶ δέ σου ἤκουσα ὅμοια
[4]	ὧν δέονται μάλιστα ταῦτ᾿ αἰσχύνονται.	Μαίνονται	δὲ καὶ οἱ μὴ τοὺς
[4]	ἄλλο οἶδα, καὶ ὑμῖν αὐτίκα	μάλ᾿	ἔξεστι πειρᾶσθαι. Εἶπε γάρ που
[2]	δὲ παῖς ἐκιθάρισε, καὶ ἐδόκουν	μάλα	ἀμφότεροι ἱκανῶς εὐφραίνειν, εἶπεν ὁ
[4]	Τὴν προαγωγείαν, ἔφη. Καὶ ὃς	μάλα	ἀχθεσθεὶς ἐπήρετο· Καὶ τί μοι
[4]	ἀργύριον. Καὶ ὁ Αντισθένης ἐπαναστὰς	μάλα	ἐλεγκτικῶς αὐτὸν ἐπήρετο· Οἱ δὲ
[2]	ἐγέλασαν ἅπαντες. Καὶ ὁ Σωκράτης	μάλα	ἐσπουδακότι τῷ προσώπῳ, Γελᾶτε, ἔφη,
[4]	Δί᾿ ἔφη ὁ Ερμογένης, καὶ	μάλα	εὐτελῶς. Επαινῶ τε γὰρ αὐτοὺς
[2]	ὅσῳ ἥδεται τοσοῦτον πίνῃ, καὶ	μάλα	ὀρθά τε αὔξεται καὶ θάλλοντα
[3]	φρονεῖς, ὦ Σώκρατες; Καὶ ὃς	μάλα	σεμνῶς ἀνασπάσας τὸ πρόσωπον, Επὶ
[7]	τούτου δεῖται, ἀλλ᾿ ἔξεστιν αὐτίκα	μάλα	τὰ παρόντα θαυμάζειν, τί ποτε
[4]	οὖν ἐνέγκῃ τις κρόμμυον, αὐτίκα	μάλα	τοῦτό γε ὠφελημένοι ἔσεσθε· ἥδιον
[4]	ἔφη, ἐγὼ οὐ ποιῶ, ἀλλὰ	μάλα	φιλοκινδύνως ὑπομένω, ἄν ποθέν τι
[8]	ἐρῶντα οὐχ ἁβρότητι χλιδαινομένου οὐδὲ	μαλακίᾳ	θρυπτομένου, ἀλλὰ πᾶσιν ἐπιδεικνυμένου ῥώμην
[5]	τὰ χείλη οὐκ οἴει καὶ	μαλακώτερόν	σου ἔχειν τὸ φίλημα; Εοικα,
[3]	ἡμῖν ἐξηγοῦ ποίων λόγων ἁπτόμενοι	μάλιστ᾿	ἂν ταῦτα ποιοῖμεν. Εγὼ μὲν
[3]	Νικήρατος, ὦ Ερμόγενες, ἐπὶ τίνι	μάλιστα	ἀγάλλῃ; Καὶ ὅς, Επὶ φίλων,
[8]	Τούτους γὰρ ἂν ἔφη οἴεσθαι	μάλιστα	αἰδεῖσθαι ἀλλήλους ἀπολείπειν, θαυμαστὰ λέγων,
[8]	ἀναισχυντεῖν πρὸς ἀλλήλους ἐθιζόμενοι, οὗτοι	μάλιστα	αἰσχυνοῦνται αἰσχρόν τι ποιεῖν. Καὶ
[7]	ῥᾷστα διάγοιεν, ἡμεῖς δ᾿ ἂν	μάλιστα	εὐφραινοίμεθα θεώμενοι αὐτούς· ὅπερ εὖ
[7]	πάντες ἐπιθυμοῦμεν λέγειν, νῦν ἂν	μάλιστα	καὶ ἅμα ᾄσαιμεν; Καὶ εὐθὺς
[4]	ἀργύριον τὰς ψυχὰς δικαιοτέρους ποιεῖς;	Μάλιστα.	Πῶς; Οτι διὰ τὸ εἰδέναι
[4]	ἢ πολυχρηματίαν σκοποῦντας. Οἷς γὰρ	μάλιστα	τὰ παρόντα ἀρκεῖ ἥκιστα τῶν
[4]	οἵ γε καὶ ὧν δέονται	μάλιστα	ταῦτ᾿ αἰσχύνονται. Μαίνονται δὲ καὶ
[8]	πράττειν παρὰ τῶν παιδικῶν, εἴργει	μάλιστα	τοὺς οἰκείους ἀπὸ τούτων; Καὶ
[8]	ἐπισκοποῖμεν, τῷ ποτέρως παιδὶ φιληθέντι	μᾶλλον	ἄν τις πιστεύσειεν ἢ χρήματα
[8]	τῷ εἴδει τοῦ ἐρωμένου χρώμενον	μᾶλλον	ἂν ταῦτα πάντα τῷ τὴν
[8]	καθέξει τὴν φιλίαν, τοῦτον προσήκει	μᾶλλον	ἀρετῆς ἐπιμελεῖσθαι. Μέγιστον δ᾿ ἀγαθὸν
[4]	τυφλὸς δὲ τῶν ἄλλων ἁπάντων	μᾶλλον	δεξαίμην ἂν εἶναι ἢ Κλεινίου
[8]	Ο δὲ τῆς φιλίας ἐφιέμενος	μᾶλλον	ἔοικε τῷ τὸν οἰκεῖον ἀγρὸν
[8]	φύσιν, νῦν δὲ καὶ πολὺ	μᾶλλον,	ἐπεὶ ὁρῶ σε ἐρῶντα οὐχ
[8]	ἔφη, ὅπως δὲ καὶ ἔτι	μᾶλλον	εὐφραίνηται, βούλομαι αὐτῷ μαρτυρῆσαι ὡς
[4]	καὶ πιστεύεσθαι ὑπὸ τῆς πατρίδος	μᾶλλον	ἢ ἀπιστεῖσθαι. Εγὼ τοίνυν ἐν
[4]	ἢ φοβεῖσθαι καὶ ἐλεύθερον εἶναι	μᾶλλον	ἢ δουλεύειν καὶ θεραπεύεσθαι μᾶλλον
[1]	ὑμῖν ὁ ἀνδρὼν κεκοσμημένος εἴη	μᾶλλον	ἢ εἰ στρατηγοῖς καὶ ἱππάρχοις
[4]	μᾶλλον ἢ δουλεύειν καὶ θεραπεύεσθαι	μᾶλλον	ἢ θεραπεύειν καὶ πιστεύεσθαι ὑπὸ
[6]	τοῖς βελτίστοις εἰκάζω αὐτόν, ἐπαινοῦντι	μᾶλλον	ἢ λοιδορουμένῳ δικαίως ἂν εἰκάζοι
[4]	ἴσως βουλευόμεθα ὅπως φιλήσομέν τινα	μᾶλλον	ἢ μαχούμεθα. Καὶ οὗτος μὲν
[8]	Εἰ δ᾿ ὑμῖν δοκῶ σπουδαιολογῆσαι	μᾶλλον	ἢ παρὰ πότον πρέπει, μηδὲ
[8]	συνουσίαν ἔχειν, καὶ ἀπόντων ἔτι	μᾶλλον	ἢ παρόντων ἐπιμελεῖσθαι; Οὐ ταῦτα
[4]	γε εἰκὸς εἶναι τοὺς εὐτέλειαν	μᾶλλον	ἢ πολυχρηματίαν σκοποῦντας. Οἷς γὰρ
[8]	αὐτὸν τὰ τοῦ παιδὸς καλὰ	μᾶλλον	ἢ τὰ ἑαυτοῦ ἡδέα σπουδάζοντα;
[8]	ἡ συνουσία τῷ τὸ σῶμα	μᾶλλον	ἢ τῷ τὴν ψυχὴν ἀγαπῶντι,
[8]	πονεῖν καὶ κινδυνεύειν ἐθελόντων πραττόμενα	μᾶλλον	ἢ ὑπὸ τῶν ἐθιζομένων ἡδονὴν
[1]	γὰρ ἔγωγε σπουδάσαι ἂν δυναίμην	μᾶλλον	ἤπερ ἀθάνατος γενέσθαι, οὔτε μὴν
[4]	συκοφάντας ἐθεράπευον, εἰδὼς ὅτι παθεῖν	μᾶλλον	κακῶς ἱκανὸς εἴην ἢ ποιῆσαι
[4]	ἀμφιέννυσθαι ὥστε ἔξω μὲν μηδὲν	μᾶλλον	Καλλίου τούτου τοῦ πλουσιωτάτου ῥιγοῦν·
[4]	ἡδέα μοι δοκεῖ εἶναι ὡς	μᾶλλον	μὲν ἥδεσθαι ποιῶν ἕκαστα αὐτῶν
[8]	βιάζεται, ἀλλὰ πείθει, διὰ τοῦτο	μᾶλλον	μισητέος. Ο μὲν γὰρ βιαζόμενος
[8]	γε ἀπεμπολῶν τὴν ὥραν τί	μᾶλλον	στέρξει τὸν πριάμενον ἢ ὁ
[2]	ἐπὶ τούτῳ εἰ βούλομαι γυμναζόμενος	μᾶλλον	ὑγιαίνειν ἢ εἰ ἥδιον ἐσθίειν
[2]	τὰς μὲν λύπας, ὥσπερ ὁ	μανδραγόρας	τοὺς ἀνθρώπους, κοιμίζει, τὰς δὲ
[2]	ἐμὲ μὲν παρακάλει, ὅταν μέλλῃς	μανθάνειν	ὀρχεῖσθαι, ἵνα σοι ἀντιστοιχῶ τε
[2]	ἂν θεῴμην Πείσανδρον τὸν δημηγόρον	μανθάνοντα	κυβιστᾶν εἰς τὰς μαχαίρας, ὃς
[4]	ἀνεχέσθω μέντοι· ἐπεὶ καὶ οἱ	μάντεις	λέγονται δήπου ἄλλοις μὲν προαγορεύειν
[4]	καὶ πάντα τὰ ἔθνη διὰ	μαντικῆς	ἐπερωτῶσι τοὺς θεοὺς τί τε
[4]	καὶ ἐφ᾿ οἷς ἂν αὐτοὺς	μάρτυρας	ποιήσωμαι ἑκὼν οὐδὲν ψεύδομαι. Νὴ
[8]	ὑπὸ Διὸς εἰς Ολυμπον ἀνενεχθῆναι.	Μαρτυρεῖ	δὲ καὶ τοὔνομα αὐτοῦ· ἔστι
[8]	ἔτι μᾶλλον εὐφραίνηται, βούλομαι αὐτῷ	μαρτυρῆσαι	ὡς καὶ πολὺ κρείττων ἐστὶν
[8]	αἰσχυνοῦνται αἰσχρόν τι ποιεῖν. Καὶ	μαρτύρια	δὲ ἐπήγετο ὡς ταῦτα ἐγνωκότες
[4]	ἔφη, ὦ Κριτόβουλε, ἐναντίον τοσούτων	μαρτύρων	προαγορεύω μὴ ἅπτεσθαί μου πρὶν
[8]	ἔλεξεν· Ως σαφῶς μέντοι σὺ	μαστροπὲ	σαυτοῦ ἀεὶ τοιαῦτα ποιεῖς· τοτὲ
[3]	σεμνῶς ἀνασπάσας τὸ πρόσωπον, Επὶ	μαστροπείᾳ,	εἶπεν. Επεὶ δὲ ἐγέλασαν ἐπ᾿
[4]	ἣν ἂν ἢ ὃν ἂν	μαστροπεύῃ	ἀρέσκοντα τοῦτον ἀποδεικνύναι οἷς ἂν
[8]	Οὐκοῦν σύ με, ὦ Σώκρατες,	μαστροπεύσεις	πρὸς τὴν πόλιν, ὅπως πράττω
[5]	Σωκράτης, ἴσως γὰρ εὐδοκιμοῦντα τὸν	μαστροπὸν	παρὰ τοῖς κριταῖς ὁρᾷ. Αλλ᾿
[4]	οὗτος παντελῶς ἂν ἤδη ἀγαθὸς	μαστροπὸς	εἴη; Σαφῶς γε νὴ Δία,
[4]	οὖν. Οὐκοῦν τούτων ὁ ἀγαθὸς	μαστροπὸς	τὰ συμφέροντα εἰς τὸ ἀρέσκειν
[4]	ἀγαθοῦ μέν, ἔφη, ὑμῖν δοκεῖ	μαστροποῦ	ἔργον εἶναι ἣν ἂν ἢ
[4]	πρῶτον ποῖά ἐστιν ἔργα τοῦ	μαστροποῦ·	καὶ ὅσα ἂν ἐρωτῶ, μὴ
[7]	οὖν μοι τὸ μὲν εἰς	μαχαίρας	κυβιστᾶν κινδύνου ἐπίδειγμα εἶναι, ὃ
[2]	δημηγόρον μανθάνοντα κυβιστᾶν εἰς τὰς	μαχαίρας,	ὃς νῦν διὰ τὸ μὴ
[4]	ὦ Σώκρατες. Εἰς μὲν γὰρ	μάχην	ὁρμωμένῳ καλῶς ἔχει κρόμμυον ὑποτρώγειν,
[4]	ὅπως φιλήσομέν τινα μᾶλλον ἢ	μαχούμεθα.	Καὶ οὗτος μὲν δὴ ὁ
[4]	ἡ πόλις τέλος φέρουσα τρέφει	με.	Αλλὰ καὶ Σωκράτει, ὅτε μὲν
[4]	ὥστε αἷς ἂν προσέλθω ὑπερασπάζονταί	με	διὰ τὸ μηδένα ἄλλον αὐταῖς
[4]	μέν τι ἀγαθὸν ἔχωσι, παρακαλοῦσί	με	ἐπὶ ταῦτα προθύμωσ, ὅταν δέ
[4]	ἐπαινῶν τὸν Ηρακλεώτην ξένον ἐπεί	με	ἐποίησας ἐπιθυμεῖν αὐτοῦ, συνέστησάς μοι
[4]	τόνδε καὶ τὴν παῖδα φιλῆσαί	με	ἢ σύ, ὦ Σώκρατες, εἰ
[4]	χρήματα λάβοι καὶ αὐτόν τί	με	κακὸν ἐργάσαιτο· ἔπειτα δὲ καὶ
[5]	σὸν καὶ Αντισθένους πλοῦτον μή	με	καταδυναστεύσῃ. ἡ μὲν δὴ παῖς
[4]	δὲ μὴ ὀνομάζω, ἧττόν τί	με	οἴει μεμνῆσθαι αὐτοῦ; Οὐκ οἶσθα
[2]	ἔναγχος ἕωθεν Χαρμίδης οὑτοσὶ κατέλαβέ	με	ὀρχούμενον; Ναὶ μὰ τὸν Δί᾿
[4]	ὅτε μὲν πλούσιος ἦν, ἐλοιδόρουν	με	ὅτι συνῆν, νῦν δ᾿ ἐπεὶ
[3]	ὅπως ἀνὴρ ἀγαθὸς γενοίμην ἠνάγκασέ	με	πάντα τὰ Ομήρου ἔπη μαθεῖν·
[2]	ἐκείνῳ γελᾶτε, ὅτι οὐ δεήσει	με	συγγυμναστὴν ζητεῖν, οὐδ᾿ ἐν ὄχλῳ
[4]	τὰ ἐμὰ νευρόσπαστα θεώμενοι τρέφουσί	με.	Ταῦτ᾿ ἄρ᾿ ἔφη ὁ Φίλιππος,
[8]	ὦ Αντίσθενες, μόνον μὴ συγκόψῃς	με·	τὴν δ᾿ ἄλλην χαλεπότητα ἐγώ
[1]	οὔτε μὴν ὡς ἀντικληθησόμενος καλεῖ	μέ	τις, ἐπεὶ πάντες ἴσασιν ὅτι
[6]	ἢ λοιδορουμένῳ δικαίως ἂν εἰκάζοι	μέ	τις. Καὶ νῦν σύγε λοιδορουμένῳ
[1]	δὲ τίνος ἕνεκα καὶ καλεῖ	μέ	τις; Οὔτε γὰρ ἔγωγε σπουδάσαι
[4]	γὰρ ὁρκίζοντος ἀεὶ ὀμνύοντες καλόν	μέ	φατε εἶναι. Κἀγὼ μέντοι πιστεύω.
[5]	ὡς τάχιστα εἰδῶ ὅ τι	με	χρὴ παθεῖν ἢ ἀποτεῖσαι. Μόνον,
[8]	εἰς ἐκεῖνον εἶπεν· Οὐκοῦν σύ	με,	ὦ Σώκρατες, μαστροπεύσεις πρὸς τὴν
[4]	οὕτως ἀρκοῦσαν ἔχω ὥστ᾿ ἔργον	μέγ᾿	ἐστὶ καὶ ἀνεγεῖραι. ἂν δέ
[4]	τί ὁρῶν ἐν τῇ γελωτοποιίᾳ	μέγα	ἐπ᾿ αὐτῇ φρονοίη. Οὐ γὰρ
[4]	οἵτινές εἰσι καὶ ἐπιδεικνύναι ὡς	μέγα	τε δύνανται καὶ σοῦ ἐπιμέλονται,
[4]	ὁ Σωκράτης, εὐτύχημά γέ σου	μέγα	τὸ τὸν χρῶτα τοιοῦτον φῦναι
[4]	ἀλλ᾿ ἐπὶ τῷ χρωτὶ ἄξιον	μέγα	φρονεῖν. Αλλὰ μὰ Δί᾿ ἔφη,
[4]	εἰπεῖν ὡς ἄξιόν σοί ἐστι	μέγα	φρονεῖν ἐφ᾿ ᾗ εἶπας οὕτως
[4]	τοῖς καλοῖς καὶ ἐπὶ τοῖσδε	μέγα	φρονεῖν, ὅτι τὸν μὲν ἰσχυρὸν
[4]	ἵνα δοκῇς δικαίως ἐπ᾿ αὐτοῖς	μέγα	φρονεῖν. Οὐκοῦν ὡς μὲν καὶ
[3]	{προσειπών, ὅτι} ἐπὶ τῷ γελωτοποιεῖν	μέγα	φρονεῖς. Δικαιότερόν γ᾿ ἔφη, οἴομαι,
[3]	ἔφη, ὦ Χαρμίδη, ἐπὶ τίνι	μέγα	φρονεῖς; Εγὼ αὖ, ἔφη, ἐπὶ
[4]	Νὴ Δία, σὺ τοίνυν δικαίως	μέγα	φρονεῖς. Εμοὶ γὰρ αὖ τῶν
[4]	Αντίσθενες, πῶς οὕτω βραχέα ἔχων	μέγα	φρονεῖς ἐπὶ πλούτῳ. Οτι νομίζω,
[4]	Χαρμίδης, ὦ Συρακόσιε, ἐπὶ τῷ	μέγα	φρονεῖς; ἢ δῆλον ὅτι ἐπὶ
[3]	ὦ Νικήρατε, ἐπὶ ποίᾳ ἐπιστήμῃ	μέγα	φρονεῖς. Καὶ ὃς εἶπεν· Ο
[3]	λέξεις, ὦ Λύκων, ἐπὶ τίνι	μέγα	φρονεῖς; Καὶ ὃς ἔφη· Οὐ
[4]	ὥστε εἰ σύ, ὦ Καλλία,	μέγα	φρονεῖς ὅτι δικαιοτέρους δύνασαι ποιεῖν,
[4]	δι᾿ ὅ τι ἐπὶ πενίᾳ	μέγα	φρονεῖς. Οὐκοῦν τόδε μέν, ἔφη,
[3]	γὰρ σύ, εἶπεν, ἐπὶ τίνι	μέγα	φρονεῖς, ὦ Αντίσθενες; Επὶ πλούτῳ,
[3]	ἔφη ὁ Καλλίας, ἐπὶ τίνι	μέγα	φρονεῖς, ὦ Σώκρατες; Καὶ ὃς
[4]	ἐξεργάζεσθαι ὧν προστατοίη, δικαίως ἂν	μέγα	φρονοίη ἐπὶ τῇ τέχνῃ καὶ
[4]	Δί᾿ ἔφη, οὐκ ἐπὶ τούτῳ	μέγα	φρονῶ. Αλλ᾿ ἐπὶ τῷ μήν;
[4]	ἐξ ὧν ἐπὶ τῷ κάλλει	μέγα	φρονῶ. Λέγε, ἔφασαν. Εἰ μὲν
[3]	Εγὼ αὖ, ἔφη, ἐπὶ πενίᾳ	μέγα	φρονῶ. Νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ
[1]	μὰ Δί᾿ ἔφη, ὦ Καλλία,	μεγάλη	γε· ἐπεὶ γὰρ γέλως ἐξ
[2]	ὁ παῖς ἐγχεάτω μοι τὴν	μεγάλην	φιάλην. Νὴ Δί᾿ ἔφη ὁ
[8]	ἄνδρες, εἰκὸς ἡμᾶς παρόντος δαίμονος	μεγάλου	καὶ τῷ μὲν χρόνῳ ἰσήλικος
[1]	ἦν μὲν γὰρ Παναθηναίων τῶν	μεγάλων	ἱπποδρομία, Καλλίας δὲ ὁ Ιππονίκου
[8]	τῇ δὲ μορφῇ νεωτάτου, καὶ	μεγέθει	πάντα ἐπέχοντος, ψυχῇ δὲ ἀνθρώπου
[8]	εἰ βούλει, εὖ ἴσθι. Τὰ	μέγιστα	γάρ σοι ὑπάρχει· εὐπατρίδης εἶ,
[8]	διὰ τὸ ἄγασθαι ἀλλήλους τὰ	μέγιστα	καὶ κάλλιστα κοινῇ διαπεπρᾶχθαι. Τί
[8]	συνεργὸν εἶναι κράτιστον, τοῦτον ταῖς	μεγίσταις	ἂν τιμαῖς περιέπειν; Εἰ οὖν
[4]	ἡμέρᾳ δὲ καὶ ἡλίῳ τὴν	μεγίστην	χάριν οἶδα ὅτι μοι Κλεινίαν
[8]	τοῦτον προσήκει μᾶλλον ἀρετῆς ἐπιμελεῖσθαι.	Μέγιστον	δ᾿ ἀγαθὸν τῷ ὀρεγομένῳ ἐκ
[3]	ἔφη, ὦ Κριτόβουλε, ἐπὶ τίνι	μέγιστον	φρονεῖς; Επὶ κάλλει, ἔφη. Η
[3]	ἔφη, λέγω ὑμῖν ἐφ᾿ ᾧ	μέγιστον	φρονῶ. Ανθρώπους γὰρ οἶμαι ἱκανὸς
[9]	δὲ ὁ Διόνυσος ἀνιστάμενος συνανέστησε	μεθ᾿	ἑαυτοῦ τὴν Αριάδνην, ἐκ τούτου
[2]	ῥήμασιν εἴπω, οὕτως οὐ βιαζόμενοι	μεθύειν	ὑπὸ τοῦ οἴνου ἀλλ᾿ ἀναπειθόμενοι
[8]	τοῖς ἀφροδισίοις εὐφροσυνῶν, ἀλλὰ νήφων	μεθύοντα	ὑπὸ τῆς ἀφροδίτης θεᾶται. Εξ
[5]	ἕνεκα πεποίηται, πολὺ ἂν σὺ	μεῖζον	ἢ ἐγὼ ἀποδάκοις. Διὰ δὲ
[2]	σκιᾷ; ἢ τόδε γελᾶτε, εἰ	μείζω	τοῦ καιροῦ τὴν γαστέρα ἔχων
[4]	παῖς γίγνεται καλός, οὕτω καὶ	μειράκιον	καὶ ἀνὴρ καὶ πρεσβύτης. Τεκμήριον
[8]	μήτ᾿ ἂν καμὼν ἀμορφότερος γένηται,	μειωθῆναι	ἂν τὴν φιλίαν; Οἷς γε
[4]	ἐπεὶ πένης γεγένημαι, οὐκέτι οὐδὲν	μέλει	οὐδενί. Καὶ μὴν ὅτε μέν
[2]	Σώκρατες, ἐμὲ μὲν παρακάλει, ὅταν	μέλλῃς	μανθάνειν ὀρχεῖσθαι, ἵνα σοι ἀντιστοιχῶ
[4]	δήπου ἄλλοις μὲν προαγορεύειν τὸ	μέλλον,	ἑαυτοῖς δὲ μὴ προορᾶν τὸ
[4]	τά τε ὄντα καὶ τὰ	μέλλοντα	εὔδηλον. Πᾶσαι γοῦν αἱ πόλεις
[2]	ἐγυμνάζοντο, ὥσπερ χρὴ ὀρχεῖσθαι τὸν	μέλλοντα	εὐφορώτερον τὸ σῶμα ἕξειν. Καὶ
[2]	καὶ χρόνου πολλοῦ δέονται, εἰ	μέλλουσιν	ἡδεῖαί τε καὶ ἐλευθέριοι ἔσεσθαι.
[1]	γε ὑμῖν συντετύχηκα· ἑστιᾶν γὰρ	μέλλω	Αὐτόλυκον καὶ τὸν πατέρα αὐτοῦ.
[4]	ὁρμῶμαι οὔθ᾿ ὅ τι ἂν	μέλλω	πράττειν. Διὰ δὲ τὸ προειδέναι
[8]	τῷ εἴδει τὸν νοῦν προσέχων	μεμισθωμένῳ	χῶρον ἐοικέναι. Οὐ γὰρ ὅπως
[4]	Οὐ γὰρ παύσῃ σὺ Κλεινίου	μεμνημένος;	Αν δὲ μὴ ὀνομάζω, ἧττόν
[4]	νυν, ἔφη ὁ Σωκράτης, ὅπως	μεμνήσῃ	διακριθῆναι περὶ τοῦ κάλλους, ἐπειδὰν
[4]	ὀνομάζω, ἧττόν τί με οἴει	μεμνῆσθαι	αὐτοῦ; Οὐκ οἶσθα ὅτι οὕτω
[8]	ἐπιθυμούντων πολλοὶ μὲν τοὺς τρόπους	μέμφονται	καὶ μισοῦσι τῶν ἐρωμένων· ἂν
[9]	ὡς εἰς εὐνὴν ἀπιόντας, οἱ	μὲν	ἄγαμοι γαμεῖν ἐπώμνυσαν, οἱ δὲ
[4]	Καὶ γὰρ δὴ καὶ προσετάττετο	μὲν	ἀεί τί μοι δαπανᾶν ὑπὸ
[2]	Οὕτω δὲ καὶ ἡμεῖς ἂν	μὲν	ἁθρόον τὸ ποτὸν ἐγχεώμεθα, ταχὺ
[4]	ἐν τῇ οἰκίᾳ γένωμαι, πάνυ	μὲν	ἀλεεινοὶ χιτῶνες οἱ τοῖχοί μοι
[8]	δὲ καὶ πιστεύεσθαι, καὶ προνοεῖν	μὲν	ἀλλήλων, συνήδεσθαι δ᾿ ἐπὶ ταῖς
[1]	καὶ Αντισθένην καὶ Χαρμίδην, τοῖς	μὲν	ἀμφ᾿ Αὐτόλυκον ἡγεῖσθαί τινα ἔταξεν,
[8]	μὴν καὶ τῶν παιδικῶν ὃς	μὲν	ἂν εἰδῇ ὅτι ὁ τοῦ
[2]	ὁ Λύκων εἶπεν· Οὐκοῦν νέοις	μὲν	ἂν εἴη ταῦτα· ἡμᾶς δὲ
[4]	ὅτι χρήματα ἡδὺ κτῆμα ἥδιον	μὲν	ἂν Κλεινίᾳ τὰ ὄντα διδοίην
[2]	καλή, οὕτω καὶ ὀσμὴ ἄλλη	μὲν	ἀνδρί, ἄλλη δὲ γυναικὶ πρέπει.
[3]	καὶ ᾖσεν. ἔνθα δὴ ἐπῄνεσαν	μὲν	ἅπαντες· ὁ δὲ Χαρμίδης καὶ
[2]	προσφέροντα. Εκ τούτου δὴ ηὔλει	μὲν	αὐτῇ ἡ ἑτέρα, παρεστηκὼς δέ
[8]	κατατήκεται; Οὐχ ὁρᾶτε ὡς σπουδαῖαι	μὲν	αὐτοῦ αἱ ὀφρύες, ἀτρεμὲς δὲ
[4]	ὄψει; Οτι, ὦ Σώκρατες, ἡ	μὲν	αὐτοῦ ὄψις εὐφραίνειν δύναται, ἡ
[6]	ὡς ἑώρα ὁ Συρακόσιος τῶν	μὲν	αὑτοῦ ἐπιδειγμάτων ἀμελοῦντας, ἀλλήλοις δὲ
[4]	τοὺς καλοὺς τοῖς ἐρωτικοῖς ἐλευθεριωτέρους	μὲν	αὐτοὺς ποιοῦμεν εἰς χρήματα, φιλοπονωτέρους
[4]	οἳ τὰ ἴσα λαχόντες ὁ	μὲν	αὐτῶν τἀρκοῦντα ἔχει καὶ περιττεύοντα
[4]	ὅπου ἂν ᾖς διδόναι καρποῦ	μὲν	ἀφθονίαν, φρενῶν δὲ ἀφορίαν. Εἶεν,
[1]	δ᾿ οὐκ ἐκίνησε γέλωτα, τότε	μὲν	ἀχθεσθεὶς φανερὸς ἐγένετο. Αὖθις δ᾿
[8]	ἔπη καὶ ἔργα διδόναι. ὡς	μὲν	γὰρ ἄγαταί τε καὶ φιλεῖ
[2]	Ο μὲν Θέογνις ἔφη· Εσθλῶν	μὲν	γὰρ ἀπ᾿ ἐσθλὰ διδάξεαι· ἢν
[8]	διὰ τοῦτο μᾶλλον μισητέος. Ο	μὲν	γὰρ βιαζόμενος ἑαυτὸν πονηρὸν ἀποδεικνύει,
[8]	ὁ τοῦ σώματος ἔρως. ὅτι	μὲν	γὰρ δὴ ἄνευ φιλίας συνουσία
[4]	γελοίαν κίνδυνος ἡμῖν προσλαβεῖν. ὄψον	μὲν	γὰρ δὴ ὄντως ἔοικεν εἶναι,
[8]	δὲ καὶ τοὔνομα αὐτοῦ· ἔστι	μὲν	γὰρ δήπου καὶ Ομήρῳ γάνυται
[4]	δεινότερα τῶν ἀπορωτάτων· δι᾿ ἔνδειαν	μὲν	γὰρ δήπου οἱ μὲν κλέπτουσιν,
[9]	δὴ ἠγάσθησαν τὸν ὀρχηστοδιδάσκαλον. Εὐθὺς	μὲν	γὰρ ἡ Αριάδνη ἀκούσασα τοιοῦτόν
[4]	Μηδαμῶς, ἔφη, ὦ Σώκρατες. Εἰς	μὲν	γὰρ μάχην ὁρμωμένῳ καλῶς ἔχει
[8]	τέκνα ἢ χάριτας παρακατατίθεσθαι. Εγὼ	μὲν	γὰρ οἶμαι καὶ αὐτὸν τὸν
[8]	ἀγαπῶντι, νῦν τοῦτο δηλώσω. Ο	μὲν	γὰρ παιδεύων λέγειν τε ἃ
[1]	ταῦτα γιγνώσκω δηλῶσαι βούλομαι. ἦν	μὲν	γὰρ Παναθηναίων τῶν μεγάλων ἱπποδρομία,
[5]	ἡμῖν ῥῖνας οἱ θεοί. Οἱ	μὲν	γὰρ σοὶ μυκτῆρες εἰς γῆν
[8]	τοῦτο σημεῖον λέγων ὅμοιον. Εκείνοις	μὲν	γὰρ ταῦτα νόμιμα, ἡμῖν δ᾿
[8]	ἀντιφιλεῖσθαι, καὶ τοῦτο διδάξω. Πρῶτον	μὲν	γὰρ τίς μισεῖν δύναιτ᾿ ἂν
[5]	Κριτόβουλε, τῷ Καλλίου εἶναι. Τὸ	μὲν	γὰρ τούτου δικαιοτέρους ποιεῖ, τὸ
[1]	ἔρρει τὰ ἐμὰ πράγματα. Πρόσθεν	μὲν	γὰρ τούτου ἕνεκα ἐκαλούμην ἐπὶ
[8]	σοι Αὐτολύκου ἔρωτα ἐνέβαλον. ὡς	μὲν	γὰρ φιλότιμός ἐστιν εὔδηλον, ὃς
[8]	τῷ ὄντι ἀρετῆς ἐπιμελούμενον. ἡ	μὲν	γὰρ ψευδὴς δόξα ταχὺ ἐλέγχεται
[4]	πολὺ βέλτιον ἤδη ἔχει. Πρόσθεν	μὲν	γάρ, ὥσπερ οἱ τὰς Γοργόνας
[1]	τότε, κεκτῆταί τις αὐτό. Πρῶτον	μὲν	γάρ, ὥσπερ ὅταν φέγγος τι
[1]	αὶ ὁ Καλλίας, Καὶ πρόσθεν	μέν	γε, ἔφη, ἀπεκρυπτόμην ὑμᾶς ἔχων
[4]	μέλει οὐδενί. Καὶ μὴν ὅτε	μέν	γε πολλὰ εἶχον, ἀεί τι
[2]	ἔφη ὁ Χαρμίδης· καὶ τὸ	μέν	γε πρῶτον ἐξεπλάγην καὶ ἔδεισα
[1]	τὴν ψυχὴν ὑπ᾿ ἐκείνου. Οἱ	μέν	γε σιωπηρότεροι ἐγίγνοντο, οἱ δὲ
[6]	ἄν, ἔφη, θεῶν ἐπιμελοίμην· ἄνωθεν	μέν	γε ὕοντες ὠφελοῦσιν, ἄνωθεν δὲ
[3]	δὲ ἐγέλασαν ἐπ᾿ αὐτῷ, Υμεῖς	μὲν	γελᾶτε, ἔφη, ἐγὼ δὲ οἶδ᾿
[1]	τὸ δεῖπνον ἦν εἶπεν· ὅτι	μὲν	γελωτοποιός εἰμι ἴστε πάντες· ἥκω
[1]	συνηκολούθησαν. Επειτα δὲ αὐτῷ οἱ	μὲν	γυμνασάμενοι καὶ χρισάμενοι, οἱ δὲ
[2]	ὥσπερ γάρ τοι ἐσθὴς ἄλλη	μὲν	γυναικί, ἄλλη δὲ ἀνδρὶ καλή,
[4]	Μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη, οὐ	μὲν	δή· ἀλλὰ καὶ δέδοικα περὶ
[8]	πόλει συνεραστὴς ὢν διατελῶ. Οἱ	μὲν	δὴ ἄλλοι περὶ τῶν ῥηθέντων
[3]	Αντίσθενες; Επὶ πλούτῳ, ἔφη. Ο	μὲν	δὴ Ερμογένης ἀνήρετο εἰ πολὺ
[6]	δεῖ λέγειν, ἔφη, σιωπᾷς. Αὕτη	μὲν	δὴ ἡ παροινία οὕτω κατεσβέσθη.
[4]	τὴν ψυχὴν ἔσομαι. Καὶ αὕτη	μὲν	δὴ ἡ περίοδος τῶν λόγων
[4]	μὴ προορᾶν τὸ ἐπιόν. Οὗτος	μὲν	δὴ ὁ λόγος ἐνταῦθα ἔληξεν.
[9]	λαμπροτέραν τὴν εὔκλειαν συμπαρέχεται. ~Οὗτος	μὲν	δὴ ὁ λόγος ἐνταῦθα ἔληξεν.
[2]	ἅπασιν ἀνθρώποις συνέσομαι. Καὶ οὗτος	μὲν	δὴ ὁ λόγος οὐκ ἄπο
[4]	μᾶλλον ἢ μαχούμεθα. Καὶ οὗτος	μὲν	δὴ ὁ λόγος οὕτω πως
[4]	ὡς ἔοικε, καλοκἀγαθίᾳ ἥδονται. Οὗτος	μὲν	δὴ ὁ λόγος οὕτως ἐσπουδαιολογήθη.
[2]	θᾶττον περιελαύνοντας τὰς κύλικας. Οἱ	μὲν	δὴ οἰνοχόοι οὕτως ἐποίουν. ~Εκ
[4]	κεφαλῇ ὁμοίως κομήσῃς. Καὶ οὗτοι	μὲν	δὴ οὕτως ἀναμὶξ ἔσκωψάν τε
[5]	πλοῦτον μή με καταδυναστεύσῃ. ἡ	μὲν	δὴ παῖς καὶ ὁ παῖς
[8]	ἐφ᾿ οἷς ὑμεῖς εὐφρανεῖσθε. ~Ο	μὲν	δὴ Συρακόσιος ἐξελθὼν συνεκροτεῖτο· ὁ
[2]	πρὸς τὸ παιγνιωδέστερον ἀφιξόμεθα. Εδόκει	μὲν	δὴ ταῦτα πᾶσι· προσέθηκε δὲ
[4]	Μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη, οὐ	μὲν	δή. Τί δέ, ἀντὶ τοῦ
[3]	πάλιν εἶπεν ὁ Σωκράτης· Οὗτοι	μὲν	δή, ὦ ἄνδρες, ἱκανοὶ τέρπειν
[2]	γυναικὶ πρέπει. Καὶ γὰρ ἀνδρὸς	μὲν	δήπου ἕνεκα ἀνὴρ οὐδεὶς μύρῳ
[3]	Χαρμίδης καὶ εἶπεν· Αλλ᾿ ἐμοὶ	μὲν	δοκεῖ, ὦ ἄνδρες, ὥσπερ Σωκράτης
[4]	σαφῶς δοῦλος ἦν· καὶ τότε	μὲν	ἐγὼ φόρον ἀπέφερον τῷ δήμῳ,
[4]	διδόναι. Οὗτοι τοίνυν οἱ πάντα	μὲν	εἰδότες πάντα δὲ δυνάμενοι θεοὶ
[4]	ἐνταῦθα μέντοι ἐσχίσθησαν, καὶ οἱ	μὲν	εἶπον Δῆλον ὅτι ὅστις πλείστοις,
[7]	βούλει. Δοκεῖ οὖν μοι τὸ	μὲν	εἰς μαχαίρας κυβιστᾶν κινδύνου ἐπίδειγμα
[7]	τούτου δὲ τῶν ἄλλων οἱ	μὲν	ἐκέλευον εἰκάζειν, οἱ δὲ ἐκώλυον.
[9]	Οἱ δὲ συμπόται ὁρῶντες ἅμα	μὲν	ἐκρότουν, ἅμα δὲ ἐβόων αὖθις.
[7]	ἐμφαινόμενα παρέχεται· καὶ πῶς τὸ	μὲν	ἔλαιον ὑγρὸν ὂν αὔξει τὴν
[6]	Καὶ ὁ Αντισθένης εἶπε· Τῷ	μὲν	ἐλεγχομένῳ οἶμαι ἄν, ἔφη, πρέπειν
[2]	τὸ οἴκημα ἐνιδρῶσαι, καὶ χειμῶνος	μὲν	ἐν στέγῃ γυμνάσομαι, ὅταν δὲ
[1]	ἀξιοθέατοι δοκοῦσιν εἶναι· ἀλλ᾿ οἱ	μὲν	ἐξ ἄλλων πρὸς τὸ γοργότεροί
[2]	Ο δὲ Σωκράτης ἔφη· Τοῦτο	μὲν	ἐπειδὴ ἀμφίλογόν ἐστιν, εἰς αὖθις
[9]	Καὶ γὰρ ἤκουον τοῦ Διονύσου	μὲν	ἐπερωτῶντος αὐτὴν εἰ φιλεῖ αὐτόν,
[3]	πράγματι. Τοῦτο γὰρ δὴ ἥκιστα	μὲν	ἐπίφθονον, ἥκιστα δὲ περιμάχητον, καὶ
[8]	Χαρμίδην δὲ τόνδε οἶδα πολλοὺς	μὲν	ἐραστὰς κτησάμενον, ἔστι δὲ ὧν
[4]	γὰρ αὖ τῶν φίλων οἱ	μὲν	εὖ πράττοντες ἐκποδὼν ἀπέρχονται, οἳ
[6]	ἔφη, πράγματά μοι παρέχων. Ταῦτα	μέν,	ἔφη, ἔα· ἀλλ᾿ εἰπέ μοι
[5]	σὴ ἢ ἡ ἐμή; Εγὼ	μέν,	ἔφη, οἶμαι τὴν ἐμήν, εἴπερ
[4]	πενίᾳ μέγα φρονεῖς. Οὐκοῦν τόδε	μέν,	ἔφη, ὁμολογεῖται, κρεῖττον εἶναι θαρρεῖν
[2]	τὸ σῶμα ἕξειν. Καὶ ἐγὼ	μέν,	ἔφη, πάνυ ἂν ἡδέως, ὦ
[4]	ὦ Σώκρατες, τοιοῦτον εἰργασμένῳ; Οἶδα	μέν,	ἔφη, σε Καλλίαν τουτονὶ προαγωγεύσαντα
[4]	τοῦ λοιποῦ ἀπεκρίναντο. Οὐκοῦν ἀγαθοῦ	μέν,	ἔφη, ὑμῖν δοκεῖ μαστροποῦ ἔργον
[4]	ὅτε μὲν πλούσιος ἦν πρῶτον	μὲν	ἐφοβούμην μή τίς μου τὴν
[9]	ἐφίλησεν αὐτήν. ἡ δ᾿ αἰδουμένῃ	μὲν	ἐῴκει, ὅμως δὲ φιλικῶς ἀντιπεριελάμβανεν.
[9]	πρὸς ἀλλήλους. Εκ τούτου πρῶτον	μὲν	ἡ Αριάδνη ὡς νύμφη κεκοσμημένη
[8]	ὦ Καλλία, ἐρᾷς Αὐτολύκου πᾶσα	μὲν	ἡ πόλις οἶδε, πολλοὺς δ᾿
[4]	μοι δοκεῖ εἶναι ὡς μᾶλλον	μὲν	ἥδεσθαι ποιῶν ἕκαστα αὐτῶν οὐκ
[2]	Επεὶ δὲ αὐτοῖς ἡ αὐλητρὶς	μὲν	ηὔλησεν, ὁ δὲ παῖς ἐκιθάρισε,
[2]	μυροπωλῶν. Αλλὰ πόθεν δή; Ο	μὲν	Θέογνις ἔφη· Εσθλῶν μὲν γὰρ
[4]	Νῦν γὰρ ἐγὼ Κλεινίαν ἥδιον	μὲν	θεῶμαι ἢ τἆλλα πάντα τὰ
[2]	ἐξεκυβίστα ὑπὲρ αὐτῶν. ὥστε οἱ	μὲν	θεώμενοι ἐφοβοῦντο μή τι πάθῃ,
[8]	ποιοῦνται. Ζεύς τε γὰρ ὅσων	μὲν	θνητῶν οὐσῶν μορφῆς ἠράσθη, συγγενόμενος
[9]	εἶναι. Εκ δὲ τούτου πρῶτον	μὲν	θρόνος τις ἔνδον κατετέθη, ἔπειτα
[8]	τῶν μένων, καὶ σῶμα ἀξιοπρεπέστατον	μὲν	ἰδεῖν τῆς πόλεως ἔχεις, ἱκανὸν
[4]	ταῖς ψυχαῖς. Ορῶ γὰρ πολλοὺς	μὲν	ἰδιώτας, οἳ πάνυ πολλὰ ἔχοντες
[4]	τοῖσδε μέγα φρονεῖν, ὅτι τὸν	μὲν	ἰσχυρὸν πονοῦντα δεῖ κτᾶσθαι τἀγαθὰ
[7]	γράφειν τε καὶ ἀναγιγνώσκειν θαῦμα	μὲν	ἴσως τί ἐστιν, ἡδονὴν δὲ
[4]	ἐκ τῆς οἰκίας πέπραται, ἡδέως	μὲν	καθεύδω ἐκτεταμένος, πιστὸς δὲ τῇ
[8]	ἀθανάτους τούτους ἐποίει· ὧν Ηρακλῆς	μὲν	καὶ Διόσκουροί εἰσι, λέγονται δὲ
[4]	αὐτοῖς μέγα φρονεῖν. Οὐκοῦν ὡς	μὲν	καὶ Ελληνες καὶ βάρβαροι τοὺς
[3]	γε ἀναμφιλογωτάτη· ἐπεί τοι ἀνδρεία	μὲν	καὶ σοφία ἔστιν ὅτε βλαβερὰ
[4]	ἔνδειαν μὲν γὰρ δήπου οἱ	μὲν	κλέπτουσιν, οἱ δὲ τοιχωρυχοῦσιν, οἱ
[3]	ὥρας καὶ τῶν φθόγγων τὰς	μὲν	λύπας κοιμίζειν, τὴν δ᾿ ἀφροδίτην
[2]	οἶνος ἄρδων τὰς ψυχὰς τὰς	μὲν	λύπας, ὥσπερ ὁ μανδραγόρας τοὺς
[7]	παρόντα θαυμάζειν, τί ποτε ὁ	μὲν	λύχνος διὰ τὸ λαμπρὰν φλόγα
[4]	διψῆν καὶ ἀμφιέννυσθαι ὥστε ἔξω	μὲν	μηδὲν μᾶλλον Καλλίου τούτου τοῦ
[5]	καὶ ἐν ἄλλῳ τινί; Εγὼ	μὲν	ναὶ μὰ Δί᾿ ἔφη, καὶ
[8]	ὁ παῖς; Πότερον ὅτι ἑαυτῷ	μὲν	νέμει ὧν ἐπιθυμεῖ, τῷ δὲ
[2]	ποθεινοτέρα. Καὶ γὰρ δὴ μύρῳ	μὲν	ὁ ἀλειψάμενος καὶ δοῦλος καὶ
[2]	φυομένων. καὶ γὰρ ἐκεῖνα, ὅταν	μὲν	ὁ θεὸς αὐτὰ ἄγαν ἁθρόως
[6]	παροινία; Καὶ ὃς ἀπεκρίνατο· Εἰ	μὲν	ὅ τι ἐστὶν ἐρωτᾷς, οὐκ
[4]	δ᾿ εἰσί τινες οἳ ὅλους	μὲν	οἴκους ἀναιροῦσιν, ἁθρόους δ᾿ ἀποκτείνουσι,
[2]	τῆς παιδὸς ὄρχησιν. Καὶ πρῶτον	μὲν	ὅτι ἐπῄνεσαν ὡς ὁ παῖς
[4]	ἡ δὲ τοῦ εἰδώλου τέρψιν	μὲν	οὐ παρέχει, πόθον δὲ ἐμποιεῖ.
[7]	δὲ χαλκεῖον λαμπρὸν ὂν φῶς	μὲν	οὐ ποιεῖ, ἐν αὑτῷ δὲ
[2]	καὶ αὐτὸς ἐλθὼν οἴκαδε ὠρχούμην	μὲν	οὔ, οὐ γὰρ πώποτε τοῦτ᾿
[9]	ὅτι ἀσμένη ἤκουσε· καὶ ὑπήντησε	μὲν	οὒ οὐδὲ ἀνέστη, δήλη δ᾿
[4]	ὁ Σωκράτης εἶπεν· Αλλὰ τούτων	μὲν	οὐδὲν ἄπιστον. Εκεῖνο μέντοι ἔγωγε
[4]	τῆς τύχης· νῦν δὲ ἀποβάλλω	μὲν	οὐδέν {οὐδὲ γὰρ ἔχω} ἀεὶ
[7]	πῦρ. Αλλὰ γὰρ καὶ ταῦτα	μὲν	οὐκ εἰς ταὐτὸν τῷ οἴνῳ
[4]	τὸ ἀρέσκειν διδάσκοι ἄν; Πάνυ	μὲν	οὖν. Αμείνων δ᾿ ἂν εἴη,
[8]	εἶναι καὶ αὐτοὺς ἐπιφανεῖς. Αεὶ	μὲν	οὖν ἔγωγε ἠγάμην τὴν σὴν
[4]	πόλεις χρημάτων ἕνεκα ἐξανδραποδίζονται. Τούτους	μὲν	οὖν ἔγωγε καὶ πάνυ οἰκτίρω
[1]	ἄλλοι, ὥσπερ εἰκός, κατεκλίθησαν. Εὐθὺς	μὲν	οὖν ἐννοήσας τις τὰ γιγνόμενα
[4]	ἀποδεικνύναι οἷς ἂν συνῇ; Πάνυ	μὲν	οὖν, ἔφασαν. Οὐκοῦν ἓν μέν
[4]	καὶ τριχῶν καὶ ἐσθῆτος; Πάνυ	μὲν	οὖν, ἔφασαν. Οὐκοῦν καὶ τόδε
[4]	ὑμῖν οὕτω δοκεῖ; ἔφη. Πάνυ	μὲν	οὖν, ἔφασαν. ὡς δ᾿ ἅπαξ
[8]	τῆς τοῦ ἐραστοῦ φύσεως. Εἰ	μὲν	οὖν μία ἐστὶν Αφροδίτη ἢ
[4]	ὅστις πλείστοις, οἱ δὲ Πάνυ	μὲν	οὖν. Ο δ᾿ εἰπὼν ὅτι
[1]	δὲ καὶ ἐσχηματίζοντό πως. Πάντες	μὲν	οὖν οἱ ἐκ θεῶν του
[4]	οἳ πρὸς φιλίαν ἄγουσι; Πάνυ	μὲν	οὖν. Οὐκοῦν τούτων ὁ ἀγαθὸς
[4]	ἀρέσκωσι τούτοις συνὼν διατελεῖ. Οὗτος	μὲν	οὖν οὕτως εἶπεν. Ο δὲ
[1]	δὲ καὶ λουσάμενοι παρῆλθον. Αὐτόλυκος	μὲν	οὖν παρὰ τὸν πατέρα ἐκαθέζετο,
[1]	φωνῇ σαφῶς κλαίειν ἐφαίνετο. Πάντες	μὲν	οὖν παρεμυθοῦντό τε αὐτὸν ὡς
[1]	τετελεσμένοις τούτῳ τῷ θεῷ. Εκεῖνοι	μὲν	οὖν σιωπῇ ἐδείπνουν, ὥσπερ τοῦτο
[8]	σοὶ οἱ κράτιστοι αὐτῶν. ὡς	μὲν	οὖν σοι ἡ πόλις ταχὺ
[4]	αἰδημόνως καὶ θρασέως φθέγγεσθαι; Πάνυ	μὲν	οὖν. Τί δέ, λόγοι οὐκ
[4]	ἐχθρῶς πρός τινας βλέπειν; Πάνυ	μὲν	οὖν. Τί δέ, τῇ αὐτῇ
[4]	ὡς δ᾿ ἅπαξ εἶπαν Πάνυ	μὲν	οὖν, τοῦτο πάντες ἐκ τοῦ
[4]	δή ποτε, ὦ Σώκρατες, ἡμᾶς	μὲν	οὕτω τοὺς φίλους μορμολύττῃ ἀπὸ
[7]	γοῦν σκοπῶ ὅπως ἂν ὁ	μὲν	παῖς ὅδε ὁ σὸς καὶ
[8]	ἂν καὶ τοὺς ἔρωτας τὴν	μὲν	Πάνδημον τῶν σωμάτων ἐπιπέμπειν, τὴν
[8]	ναοί εἰσι καὶ θυσίαι τῇ	μὲν	Πανδήμῳ ῥᾳδιουργότεραι, τῇ δὲ Οὐρανίᾳ
[4]	μήν; Οὐχ ὁρᾷς ὅτι τούτῳ	μὲν	παρὰ τὰ ὦτα ἄρτι ἴουλος
[2]	Καλλίας εἶπεν· Ω Σώκρατες, ἐμὲ	μὲν	παρακάλει, ὅταν μέλλῃς μανθάνειν ὀρχεῖσθαι,
[8]	ἐπονείδιστα. Δοκοῦσι δ᾿ ἔμοιγε οἱ	μὲν	παραταττόμενοι ἀπιστοῦσιν ἐοικέναι μὴ χωρὶς
[2]	ὥσπερ οἱ δολιχοδρόμοι τὰ σκέλη	μὲν	παχύνονται, τοὺς ὤμους δὲ λεπτύνονται,
[4]	χρὴ ποιεῖν, οἷς ἐγὼ ὅταν	μὲν	πείθωμαι, οὐδέποτέ μοι μεταμέλει· ἤδη
[4]	με. Αλλὰ καὶ Σωκράτει, ὅτε	μὲν	πλούσιος ἦν, ἐλοιδόρουν με ὅτι
[4]	ἐν τῇδε τῇ πόλει ὅτε	μὲν	πλούσιος ἦν πρῶτον μὲν ἐφοβούμην
[4]	μηδέποτε ἐμπίμπλαιτο. Εγὼ δὲ οὕτω	μὲν	πολλὰ ἔχω ὡς μόλις αὐτὰ
[4]	οἰκοδόμους πολλοὺς ὁρᾷς οἳ ἄλλοις	μὲν	πολλοῖς ποιοῦσιν οἰκίας, ἑαυτοῖς δὲ
[4]	οὕτω πένεσθαι ἡγοῦνται ὥστε πάντα	μὲν	πόνον, πάντα δὲ κίνδυνον ὑποδύονται,
[8]	κηρυχθῆναι ἕνεκα νικῶν παγκράτιον πολλοὺς	μὲν	πόνους, πολλὰ δ᾿ ἄλγη ἀνέχεται.
[4]	οἱ μάντεις λέγονται δήπου ἄλλοις	μὲν	προαγορεύειν τὸ μέλλον, ἑαυτοῖς δὲ
[8]	πῶς οὐκ ἀνάγκη τούτους ἡδέως	μὲν	προσορᾶν ἀλλήλους, εὐνοϊκῶς δὲ διαλέγεσθαι,
[1]	ἐπισκώπτεις ἡμᾶς καταφρονῶν, ὅτι σὺ	μὲν	Πρωταγόρᾳ τε πολὺ ἀργύριον δέδωκας
[8]	οὖν βούλει τούτῳ ἀρέσκειν, σκεπτέον	μέν	σοι ποῖα ἐπιστάμενος Θεμιστοκλῆς ἱκανὸς
[5]	εἴησαν. Πῶς δή; Οτι οἱ	μὲν	σοὶ τὸ κατ᾿ εὐθὺ μόνον
[8]	φιλικῶς. Αλλὰ γάρ, ἔφη, τὸν	μὲν	σὸν ἔρωτα κρύπτωμεν, ἐπειδὴ καὶ
[6]	κριτάς. ~Εκ δὲ τούτου οἱ	μὲν	τὰ νικητήρια φιλήματα ἀπολαμβάνειν τὸν
[8]	ἀξιεραστοτέρα γίγνεται. Καὶ μὴν ἐν	μὲν	τῇ τῆς μορφῆς χρήσει ἔνεστί
[4]	ἔγωγε ὅτι ἁρματηλατοῦντα δεῖ ἐγγὺς	μὲν	τῆς στήλης κάμψαι, αὐτὸν δὲ
[8]	δὲ καὶ ἀμφότερα στέρξωσι, τὸ	μὲν	τῆς ὥρας ἄνθος ταχὺ δήπου
[4]	εἰδότες ὅτι γελωτοποιός εἰμι, ὅταν	μέν	τι ἀγαθὸν ἔχωσι, παρακαλοῦσί με
[4]	μὲν οὖν, ἔφασαν. Οὐκοῦν ἓν	μέν	τί ἐστιν εἰς τὸ ἀρέσκειν
[2]	τοῦδε καὶ ἡ Κριτοβούλου, μύρου	μὲν	τί καὶ προσδέονται; Αὐταὶ γὰρ
[4]	Τί δέ, λόγοι οὐκ εἰσὶ	μέν	τινες ἀπεχθανόμενοι, εἰσὶ δέ τινες
[2]	δὴ πολλοὶ ἐφθέγξαντο· καὶ ὁ	μέν	τις αὐτῶν εἶπε· Ποῦ οὖν
[8]	σαυτοῦ ἀεὶ τοιαῦτα ποιεῖς· τοτὲ	μὲν	τὸ δαιμόνιον προφασιζόμενος οὐ διαλέγῃ
[8]	ἐπιστάμεθα. Φιλεῖν γε μὴν τῶν	μὲν	τὸ ἦθος ἀγαμένων ἀνάγκη ἡδεῖα
[3]	μάλιστ᾿ ἂν ταῦτα ποιοῖμεν. Εγὼ	μὲν	τοίνυν, ἔφη, ἥδιστ᾿ ἂν ἀπολάβοιμι
[3]	ἡγεῖται πλείστου ἄξιον ἐπίστασθαι. Εγὼ	μὲν	τοίνυν, ἔφη, λέγω ὑμῖν ἐφ᾿
[5]	ἔφη, ὅτι τοῦ ὁρᾶν. Οὕτω	μὲν	τοίνυν ἤδη οἱ ἐμοὶ ὀφθαλμοὶ
[4]	μέγα φρονῶ. Λέγε, ἔφασαν. Εἰ	μὲν	τοίνυν μὴ καλός εἰμι, ὡς
[9]	Οἱ δ᾿ ὁρῶντες ὄντως καλὸν	μὲν	τὸν Διόνυσον, ὡραίαν δὲ τὴν
[4]	ὡς ἐλέγχων αὐτόν, εἰ πρὸς	μὲν	τοὺς ἄλλους δύνασαι δικαίους {ἂν}
[8]	δὲ τοῦ σώματος ἐπιθυμούντων πολλοὶ	μὲν	τοὺς τρόπους μέμφονται καὶ μισοῦσι
[4]	οἱ πλούσιοι. Καὶ εἰμὶ νῦν	μὲν	τυράννῳ ἐοικώς, τότε δὲ σαφῶς
[8]	γὰρ δὴ δοκεῖ μοι ὁ	μὲν	τῷ εἴδει τὸν νοῦν προσέχων
[8]	δ᾿ ἄν τις εὕροι ἐκ	μὲν	τῶν διὰ τοὺς τρόπους φιλουμένων
[4]	γοῦν αἰτοῦνται τοὺς θεοὺς τὰ	μὲν	φαῦλα ἀποτρέπειν, τἀγαθὰ δὲ διδόναι.
[4]	σοφῷ Προδίκῳ, ὅτε ἑώρας τοῦτον	μὲν	φιλοσοφίας ἐρῶντα, ἐκεῖνον δὲ χρημάτων
[8]	παρόντος δαίμονος μεγάλου καὶ τῷ	μὲν	χρόνῳ ἰσήλικος τοῖς ἀειγενέσι θεοῖς,
[2]	ὁ Σωκράτης εἶπεν· Εν πολλοῖς	μέν,	ὦ ἄνδρες, καὶ ἄλλοις δῆλον
[2]	αὖ Σωκράτης εἶπεν· Αλλὰ πίνειν	μέν,	ὦ ἄνδρες, καὶ ἐμοὶ πάνυ
[2]	μηδ᾿ ὥσπερ οἱ πύκται τοὺς	μὲν	ὤμους παχύνονται, τὰ δὲ σκέλη
[1]	Καὶ γὰρ οἱ παρόντες σπουδῆς	μέν,	ὡς ὁρᾷς, μεστοί, γέλωτος δὲ
[1]	οὖν ἀμφὶ τὸν Σωκράτην πρῶτον	μέν,	ὥσπερ εἰκὸς ἦν, ἐπαινοῦντες τὴν
[6]	μηδὲ τούτων εἴκαζε. Αλλ᾿ οὐ	μέντοι	γε σιωπῶν οἶδα ὅπως ἄξια
[2]	ἀνὴρ οὐδεὶς μύρῳ χρίεται. Αἱ	μέντοι	γυναῖκες ἄλλως τε καὶ ἂν
[6]	Καὶ ὁ Αντισθένης εἶπε· Σὺ	μέντοι	δεινὸς εἶ, ὦ Φίλιππε, εἰκάζειν·
[3]	ἀνθρώπων; Μὰ Δί᾿ ἔφη, τοῦτο	μέντοι	ἐγὼ οὐκ οἶδα. Αλλὰ λανθάνει
[4]	τούτων μὲν οὐδὲν ἄπιστον. Εκεῖνο	μέντοι	ἔγωγε ἡδέως ἂν πυθοίμην, πῶς
[4]	Δί᾿ ἔφη ὁ Σωκράτης, ἀνεχέσθω	μέντοι·	ἐπεὶ καὶ οἱ μάντεις λέγονται
[4]	ἢ ὅστις καὶ πολλοῖς; ἐνταῦθα	μέντοι	ἐσχίσθησαν, καὶ οἱ μὲν εἶπον
[4]	ἀποτροπαίοις θύεις; Μὰ Δία τοῦτο	μέντοι,	ἔφη, ἐγὼ οὐ ποιῶ, ἀλλὰ
[4]	καὶ ταῦτα πάντες συνωμολόγουν, Τοιοῦτος	μέντοι,	ἔφη, μοι δοκεῖ Αντισθένης εἶναι
[6]	ἐστὶν ἐρωτᾷς, οὐκ οἶδα· τὸ	μέντοι	μοι δοκοῦν εἴποιμ᾿ ἄν. Αλλ᾿
[2]	ὥσπερ ἔλαιον φλόγα, ἐγείρει. Δοκεῖ	μέντοι	μοι καὶ τὰ τῶν ἀνδρῶν
[4]	καλόν μέ φατε εἶναι. Κἀγὼ	μέντοι	πιστεύω. Καλοὺς γὰρ καὶ ἀγαθοὺς
[4]	εἴ τι δυναίμην ὠφελῆσαι. Καὶ	μέντοι	πολὺ βέλτιον ἤδη ἔχει. Πρόσθεν
[4]	συνέστησάς μοι αὐτόν. Καὶ χάριν	μέντοι	σοι ἔχω· πάνυ γὰρ καλὸς
[8]	ὁ Αντισθένης ἔλεξεν· Ως σαφῶς	μέντοι	σὺ μαστροπὲ σαυτοῦ ἀεὶ τοιαῦτα
[4]	κάλλος ἀνθρώπους ὠφελήσει. Αλλ᾿ οὐδὲ	μέντοι	ταύτῃ γε ἀτιμαστέον τὸ κάλλος
[8]	πολλὰς ἐπωνυμίας ἔχει· ὅτι γε	μέντοι	χωρὶς ἑκατέρᾳ βωμοί τε καὶ
[1]	Καλλίας ἀκούσας ταῦτα εἶπεν· Αλλὰ	μέντοι,	ὦ ἄνδρες, αἰσχρὸν στέγης γε
[4]	ἐν μισθωταῖς οἰκοῦσι; Καὶ ἀνάσχου	μέντοι,	ὦ σοφιστά, ἐλεγχόμενος. Νὴ Δί᾿
[8]	εἶναι καὶ ἀκορεστοτέρα ἐστίν, οὐ	μέντοι,	ὥς γ᾿ ἄν τις οἰηθείη,
[8]	ἑορτῇ ἱεροπρεπέστατος δοκεῖς εἶναι τῶν	μένων,	καὶ σῶμα ἀξιοπρεπέστατον μὲν ἰδεῖν
[4]	ἐσπούδασαν. Ο δὲ Καλλίας, Σὸν	μέρος,	ἔφη, λέγειν, ὦ Χαρμίδη, δι᾿
[3]	ἐὰν καὶ ὑμεῖς ἅπαντες εἰς	μέσον	φέρητε ὅ τι ἕκαστος ἐπίστασθε
[1]	παρόντες σπουδῆς μέν, ὡς ὁρᾷς,	μεστοί,	γέλωτος δὲ ἴσως ἐνδεέστεροι. Δειπνούντων
[1]	εἶναι, ἄλλως τε καὶ ἂν	μετ᾿	αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης, καθάπερ Αὐτόλυκος
[4]	οἶδα δ᾿ ὅτι καὶ ὑμεῖς	μετ᾿	ἐμοῦ. ὥστε μηκέτι ἀπόρει, ὦ
[9]	ἑαυτῆς τε καὶ Διονύσου θάλαμον·	μετὰ	δὲ τοῦθ᾿ ἥξει Διόνυσος ὑποπεπωκὼς
[2]	ἄπο τοῦ σκοποῦ ἔδοξεν εἰρῆσθαι.	Μετὰ	δὲ τοῦτο κύκλος εἰσηνέχθη περίμεστος
[4]	Εἰ δὲ δὴ τοῦτο καὶ	μετὰ	δεῖπνον τρωξόμεθα, ὅπως μὴ φήσῃ
[4]	καλοὺς στρατηγοὺς αἱρούμενοι. Εγὼ γοῦν	μετὰ	Κλεινίου κἂν διὰ πυρὸς ἰοίην·
[8]	ἐρωμένους ἀγαθοὺς ἀπεργάζονται ὡς καὶ	μετὰ	ξένων κἂν μὴ ἐν τῇ
[1]	ἀνδρῶν ἔργα οὐ μόνον τὰ	μετὰ	σπουδῆς πραττόμενα ἀξιομνημόνευτα εἶναι, ἀλλὰ
[4]	καὶ ἐπιδεικνύω τὴν ἀφθονίαν καὶ	μεταδίδωμι	τῷ βουλομένῳ τοῦ ἐν τῇ
[4]	ὅταν μὲν πείθωμαι, οὐδέποτέ μοι	μεταμέλει·	ἤδη δέ ποτε καὶ ἀπιστήσας
[1]	ἐγέλασαν ἐπ᾿ αὐτῷ, ἐν τῷ	μεταξὺ	παυσάμενος τοῦ δείπνου συγκαλυψάμενος κατέκειτο.
[6]	Η οὖν λέληθέ σε ὅτι	μεταξὺ	τοῦ ὑμᾶς λέγειν οὐδ᾿ ἂν
[6]	Οἶσθα οὖν, ἔφη ὁ Σωκράτης,	μετεωρότερόν	τι τῶν θεῶν; Αλλ᾿ οὐ
[6]	Εἰ μή γε ἐδόκεις τῶν	μετεώρων	φροντιστὴς εἶναι. Οἶσθα οὖν, ἔφη
[8]	ὀφρύες, ἀτρεμὲς δὲ τὸ ὄμμα,	μέτριοι	δὲ οἱ λόγοι, πραεῖα δὲ
[2]	τοῦ καιροῦ τὴν γαστέρα ἔχων	μετριωτέραν	βούλομαι ποιῆσαι αὐτήν; ἢ οὐκ
[2]	τῇ ὀρχηστρίδι ἀνεδίδου τοὺς τροχοὺς	μέχρι	δώδεκα. ἡ δὲ λαμβάνουσα ἅμα
[4]	μὴ πεινῆν ἀφικέσθαι καὶ πίνοντι	μέχρι	τοῦ μὴ διψῆν καὶ ἀμφιέννυσθαι
[4]	λόγοι περιέλθωσι. Κρινάτω δ᾿ ἡμᾶς	μὴ	Αλέξανδρος ὁ Πριάμου, ἀλλ᾿ αὐτοὶ
[8]	ψυχῇ δὲ ἀνθρώπου ἱδρυμένου, Ερωτος,	μὴ	{ἂν} ἀμνημονῆσαι, ἄλλως τε καὶ
[4]	Κριτόβουλε, ἐναντίον τοσούτων μαρτύρων προαγορεύω	μὴ	ἅπτεσθαί μου πρὶν ἂν τὸ
[6]	ἢ εἰ ἀφρόντιστος ἐκαλούμην. Εἰ	μή	γε ἐδόκεις τῶν μετεώρων φροντιστὴς
[4]	χρῆται οὔτε οἱ ἄνθρωποι, ἂν	μὴ	δανείσῃς, ὀργίζονται. Αλλὰ μὰ Δί᾿
[6]	Καὶ ῥᾳδίως γ᾿ ἂν ἃ	μὴ	δεῖ λέγειν, ἔφη, σιωπᾷς. Αὕτη
[3]	βελτίους ἡμᾶς ποιεῖν; Εἰ δὲ	μή,	δῆλόν γε ὅτι φαῦλος φανοῦμαι.
[4]	τοιοῦτον φῦναι ἔχοντα ὥστε μόνον	μὴ	διαφθείρειν τοὺς συγκαθεύδοντας. ὥστε σοί
[4]	ἀφικέσθαι καὶ πίνοντι μέχρι τοῦ	μὴ	διψῆν καὶ ἀμφιέννυσθαι ὥστε ἔξω
[2]	μαχαίρας, ὃς νῦν διὰ τὸ	μὴ	δύνασθαι λόγχαις ἀντιβλέπειν οὐδὲ συστρατεύεσθαι
[6]	ἔφη ὁ Σωκράτης, σὺ αὐτὸν	μὴ	εἴκαζε, ἵνα μὴ καὶ σὺ
[4]	καλὸν εἶναι, ὄμνυμι πάντας θεοὺς	μὴ	ἑλέσθαι ἂν τὴν βασιλέως ἀρχὴν
[8]	ὡς καὶ μετὰ ξένων κἂν	μὴ	ἐν τῇ αὐτῇ {πόλει} ταχθῶσι
[5]	λύχνον ἀντιπροσενεγκεῖν τῷ Κριτοβούλῳ, ὡς	μὴ	ἐξαπατηθείησαν οἱ κριταί, καὶ τῷ
[4]	συγκαθεύδοντας. ὥστε σοί γε εἰ	μὴ	ἐπ᾿ ἄλλῳ ἀλλ᾿ ἐπὶ τῷ
[1]	πάνυ ἀχθόμενος φανερὸς ἦν, εἰ	μὴ	ἕψοιντο, συνηκολούθησαν. Επειτα δὲ αὐτῷ
[4]	μὰ Δί᾿ ἔφη ὁ Νικήρατος,	μὴ	ζήλου· ἐγὼ γὰρ ἥξω παρ᾿
[8]	παρακολουθεῖ. Εἰ δὲ λαμυρώτερον λέγω,	μὴ	θαυμάζετε· ὅ τε γὰρ οἶνος
[8]	ἡ δ᾿ ἀληθὴς ἀνδραγαθία, ἂν	μὴ	θεὸς βλάπτῃ, ἀεὶ ἐν ταῖς
[4]	κακὸν λάβωσι, φεύγουσιν ἀμεταστρεπτί, φοβούμενοι	μὴ	καὶ ἄκοντες γελάσωσι; Καὶ ὁ
[6]	σὺ αὐτὸν μὴ εἴκαζε, ἵνα	μὴ	καὶ σὺ λοιδορουμένῳ ἐοίκῃς. Αλλ᾿
[4]	Λέγε, ἔφασαν. Εἰ μὲν τοίνυν	μὴ	καλός εἰμι, ὡς οἴομαι, ὑμεῖς
[8]	δ᾿ ἂν γιγνώσκῃ ὅτι ἂν	μὴ	καλὸς κἀγαθὸς ᾖ, οὐ καθέξει
[2]	γε πρῶτον ἐξεπλάγην καὶ ἔδεισα	μὴ	μαίνοιο· ἐπεὶ δέ σου ἤκουσα
[5]	τὸν σὸν καὶ Αντισθένους πλοῦτον	μή	με καταδυναστεύσῃ. ἡ μὲν δὴ
[8]	ἄλγη ἀνέχεται. Εἰ δὲ οἴοιτο	μὴ	μόνον ἑαυτὸν καὶ τὸν πατέρα
[9]	τῆς δὲ οὕτως ἐπομνυούσης {ὥστε}	μὴ	μόνον τὸν Διόνυσον ἀλλὰ καὶ
[8]	ἐπισκώψας ὡς δὴ θρυπτόμενος εἶπε·	Μὴ	νῦν μοι ἐν τῷ παρόντι
[4]	μαστροποῦ· καὶ ὅσα ἂν ἐρωτῶ,	μὴ	ὀκνεῖτε ἀποκρίνεσθαι, ἵνα εἰδῶμεν ὅσα
[4]	σὺ Κλεινίου μεμνημένος; Αν δὲ	μὴ	ὀνομάζω, ἧττόν τί με οἴει
[2]	γνῶμαι σφαλοῦνται, καὶ οὐδὲ ἀναπνεῖν,	μὴ	ὅτι λέγειν τι δυνησόμεθα· ἂν
[6]	ὑμᾶς λέγειν οὐδ᾿ ἂν τρίχα,	μὴ	ὅτι λόγον ἄν τις παρείρειε;
[3]	οὐδείς σοι, ἔφη, ἀντιλέγει τὸ	μὴ	οὐ λέξειν ὅ τι ἕκαστος
[4]	μοι καὶ ἐσθίοντι ἄχρι τοῦ	μὴ	πεινῆν ἀφικέσθαι καὶ πίνοντι μέχρι
[4]	προαγορεύειν τὸ μέλλον, ἑαυτοῖς δὲ	μὴ	προορᾶν τὸ ἐπιόν. Οὗτος μὲν
[8]	τῶν θεῶν, ὦ Αντίσθενες, μόνον	μὴ	συγκόψῃς με· τὴν δ᾿ ἄλλην
[5]	οἱ κριταί, καὶ τῷ νικήσαντι	μὴ	ταινίας ἀλλὰ φιλήματα ἀναδήματα παρὰ
[2]	ὥστε οἱ μὲν θεώμενοι ἐφοβοῦντο	μή	τι πάθῃ, ἡ δὲ θαρρούντως
[4]	πλούσιος ἦν πρῶτον μὲν ἐφοβούμην	μή	τίς μου τὴν οἰκίαν διορύξας
[4]	αἰσχύνονται. Μαίνονται δὲ καὶ οἱ	μὴ	τοὺς καλοὺς στρατηγοὺς αἱρούμενοι. Εγὼ
[8]	ἔφη, ἂν ὁρῶσί γέ σε	μὴ	τῷ δοκεῖν ἀλλὰ τῷ ὄντι
[4]	καὶ μετὰ δεῖπνον τρωξόμεθα, ὅπως	μὴ	φήσῃ τις ἡμᾶς πρὸς Καλλίαν
[8]	οἱ μὲν παραταττόμενοι ἀπιστοῦσιν ἐοικέναι	μὴ	χωρὶς γενόμενοι οἱ ἐρώμενοι οὐκ
[2]	εἰ {διὰ} τοιούτων γυμνασίων ἐπιθυμῶ,	μὴ	ὥσπερ οἱ δολιχοδρόμοι τὰ σκέλη
[3]	εἶναι· οὐκ αἰσχρὸν οὖν εἰ	μήδ᾿	ἐπιχειρήσομεν συνόντες ὠφελεῖν τι ἢ
[2]	παχύνονται, τοὺς ὤμους δὲ λεπτύνονται,	μηδ᾿	ὥσπερ οἱ πύκται τοὺς μὲν
[2]	ἐνέγκαι, ἵνα καὶ εὐωδίᾳ ἑστιώμεθα;	Μηδαμῶς,	ἔφη ὁ Σωκράτης. ὥσπερ γάρ
[4]	ἡμᾶς πρὸς Καλλίαν ἐλθόντας ἡδυπαθεῖν.	Μηδαμῶς,	ἔφη, ὦ Σώκρατες. Εἰς μὲν
[4]	ἵν᾿ ἡ γυνὴ αὐτοῦ πιστεύῃ	μηδὲ	διανοηθῆναι μηδένα ἂν φιλῆσαι αὐτόν.
[3]	αὐτῷ ἀργύριον. Ο δὲ ἀπώμοσε	μηδὲ	ὀβολόν. Αλλὰ γῆν πολλὴν κέκτησαι;
[6]	Αλλὰ βούλει πονηροτέροις εἰκάζω αὐτόν;	Μηδὲ	πονηροτέροις. Αλλὰ μηδενί; Μηδενὶ μηδὲ
[8]	μᾶλλον ἢ παρὰ πότον πρέπει,	μηδὲ	τοῦτο θαυμάζετε. Αγαθῶν γὰρ φύσει
[6]	Μηδὲ πονηροτέροις. Αλλὰ μηδενί; Μηδενὶ	μηδὲ	τούτων εἴκαζε. Αλλ᾿ οὐ μέντοι
[8]	καὶ ἄλλοθί που πυκινὰ φρεσὶ	μήδεα	εἰδώς. Τοῦτο δ᾿ αὖ λέγει
[1]	πιέζεσθαι διά τε τὸ φέρειν	μηδὲν	καὶ διὰ τὸ ἀνάριστον εἶναι.
[4]	καὶ ἀμφιέννυσθαι ὥστε ἔξω μὲν	μηδὲν	μᾶλλον Καλλίου τούτου τοῦ πλουσιωτάτου
[5]	πῶς, ἔφη, οἷόν τε ταῦτα	μηδὲν	ὅμοια ὄντα ἀλλήλοις πάντα καλὰ
[4]	προσέλθω ὑπερασπάζονταί με διὰ τὸ	μηδένα	ἄλλον αὐταῖς ἐθέλειν προσιέναι. Καὶ
[4]	γυνὴ αὐτοῦ πιστεύῃ μηδὲ διανοηθῆναι	μηδένα	ἂν φιλῆσαι αὐτόν. Νὴ Δί᾿
[6]	αὐτόν; Μηδὲ πονηροτέροις. Αλλὰ μηδενί;	Μηδενὶ	μηδὲ τούτων εἴκαζε. Αλλ᾿ οὐ
[6]	εἰκάζω αὐτόν; Μηδὲ πονηροτέροις. Αλλὰ	μηδενί;	Μηδενὶ μηδὲ τούτων εἴκαζε. Αλλ᾿
[8]	ἐὰν καὶ ὀρεχθῇ τις σώματος,	μηδενὸς	ἂν ἔτι καλοῦ κἀγαθοῦ τοῦτον
[4]	ἥξω παρ᾿ αὐτοῦ δανεισάμενος τὸ	μηδενὸς	προσδεῖσθαι, οὕτω πεπαιδευμένος ὑπὸ Ομήρου
[4]	πολλὰ ἔχοι καὶ πολλὰ ἐσθίων	μηδέποτε	ἐμπίμπλαιτο. Εγὼ δὲ οὕτω μὲν
[4]	ὅ τι ἂν καλὸν ἴδῃ	μηδέποτε	ἐπιλανθάνεσθαι. ἔναγχος δὲ δήπου καὶ
[4]	ἔφη ὁ Καλλίας, καὶ εὔχῃ	μηδέποτε	πλουτεῖν, καὶ ἐάν τι ὄναρ
[4]	καὶ ὑμεῖς μετ᾿ ἐμοῦ. ὥστε	μηκέτι	ἀπόρει, ὦ Σώκρατες, εἴ τι
[2]	εἴη ταῦτα· ἡμᾶς δὲ τοὺς	μηκέτι	γυμναζομένους τίνος ὄζειν δεήσει; Καλοκἀγαθίας
[4]	φιλοκαλωτέρους ἐν τοῖς κινδύνοις, καὶ	μὴν	αἰδημονεστέρους τε καὶ ἐγκρατεστέρους, οἵ
[3]	χρῆσθαι τῇ τέχνῃ. Σύ γε	μὴν	δῆλον, ἔφη ὁ Λύκων τὸν
[2]	Φίλιππος, Νὴ Δί᾿ ἔφη, καὶ	μὴν	ἔγωγε ἡδέως ἂν θεῴμην Πείσανδρον
[8]	φρονιμώτερον καὶ ἀξιεραστοτέρα γίγνεται. Καὶ	μὴν	ἐν μὲν τῇ τῆς μορφῆς
[4]	τοῦ πλουσιωτάτου ῥιγοῦν· ἐπειδάν γε	μὴν	ἐν τῇ οἰκίᾳ γένωμαι, πάνυ
[4]	μέγα φρονῶ. Αλλ᾿ ἐπὶ τῷ	μήν;	Επὶ νὴ Δία τοῖς ἄφροσιν.
[8]	καὶ αὐτὸν ἐπιθυμήσαντα· Κριτόβουλός γε	μὴν	ἔτι καὶ νῦν ἐρώμενος ὢν
[3]	τούτῳ τῷ υἱεῖ; Οὗτός γε	μήν,	ἔφη τις, δῆλον ὅτι ἐπὶ
[4]	μοι Κλεινίαν ἀναφαίνουσιν. ἄξιόν γε	μὴν	ἡμῖν τοῖς καλοῖς καὶ ἐπὶ
[8]	ὢν ἤδη ἄλλων ἐπιθυμεῖ. Αλλὰ	μὴν	καὶ ὁ Νικήρατος, ὡς ἐγὼ
[8]	τοῦ ἀναπειθομένου ψυχὴν διαφθείρει. Αλλὰ	μὴν	καὶ ὁ χρημάτων γε ἀπεμπολῶν
[4]	οὐ διψῶν πίνω αὐτόν. Αλλὰ	μὴν	καὶ πολὺ δικαιοτέρους γε εἰκὸς
[4]	τῇ ἐμῇ ψυχῇ πλούτου. Καὶ	μὴν	καὶ τὸ ἁβρότατόν γε κτῆμα,
[8]	ἄξιον ποιεῖ τὸν ἐρώμενον. Καὶ	μὴν	καὶ τῶν παιδικῶν ὃς μὲν
[9]	ἦν μόλις ἠρεμοῦσα. Επεί γε	μὴν	κατεῖδεν αὐτὴν ὁ Διόνυσος, ἐπιχορεύσας
[8]	ἂν τὴν φιλίαν; Οἷς γε	μὴν	κοινὸν τὸ φιλεῖσθαι, πῶς οὐκ
[4]	οὐκέτι οὐδὲν μέλει οὐδενί. Καὶ	μὴν	ὅτε μέν γε πολλὰ εἶχον,
[8]	τοὺς οἰκείους ἀπὸ τούτων; Καὶ	μὴν	ὅτι γε οὐ βιάζεται, ἀλλὰ
[8]	ἀγορᾷ πωλῶν καὶ ἀποδιδόμενος; Οὐ	μὴν	ὅτι γε ὡραῖος ἀώρῳ, οὐδὲ
[4]	τί οὐ χρὴ ποιεῖν. Καὶ	μὴν	ὅτι νομίζομέν γε δύνασθαι αὐτοὺς
[4]	ἐφεστρίδες οἱ ὄροφοι, στρωμνήν γε	μὴν	οὕτως ἀρκοῦσαν ἔχω ὥστ᾿ ἔργον
[4]	οὕτω διατεθῆναι αὐτόν; Αλλὰ πότε	μήν;	Οὐχ ὁρᾷς ὅτι τούτῳ μὲν
[5]	διατετείχικε τὰ ὄμματα. Τοῦ γε	μὴν	στόματος, ἔφη ὁ Κριτόβουλος, ὑφίεμαι.
[8]	εὐμορφίας τῆς ἐμῆς. ὅτι γε	μὴν	σύ, ὦ Καλλία, ἐρᾷς Αὐτολύκου
[8]	τῆς γυναικὸς ἀντερᾶται. Ερμογένη γε	μὴν	τίς ἡμῶν οὐκ οἶδεν ὡς,
[7]	γνῶναι τίν᾿ ἂν παράσχοι. Οὐδὲ	μὴν	τό γε διαστρέφοντας τὰ σώματα
[7]	ὃ συμποσίῳ οὐδὲν προσήκει. Καὶ	μὴν	τό γε ἐπὶ τοῦ τροχοῦ
[9]	παρόντας ἅπαντας συνομόσαι ἂν ἦ	μὴν	τὸν παῖδα καὶ τὴν παῖδα
[8]	ἀξιόλογος πάντες ἐπιστάμεθα. Φιλεῖν γε	μὴν	τῶν μὲν τὸ ἦθος ἀγαμένων
[3]	τις αὐτόν· Αλλ᾿ ἐπὶ τῷ	μήν,	ὦ Αὐτόλυκε; ὁ δ᾿ εἶπεν·
[8]	ψυχὴν ἐρασμίῳ πιστεῦσαι. Σοί γε	μήν,	ὦ Καλλία, δοκεῖ μοι ἄξιον
[8]	ἡδυγνώμων ἐν θεοῖς τετίμηται. Αλλὰ	μήν,	ὦ Νικήρατε, καὶ Αχιλλεὺς Ομήρῳ
[1]	μᾶλλον ἤπερ ἀθάνατος γενέσθαι, οὔτε	μὴν	ὡς ἀντικληθησόμενος καλεῖ μέ τις,
[8]	μήτ᾿ ἂν παρά τι ποιήσῃ	μήτ᾿	ἂν καμὼν ἀμορφότερος γένηται, μειωθῆναι
[8]	σπουδάζοντα; Πρὸς δὲ τούτοις πιστεύοι	μήτ᾿	ἂν παρά τι ποιήσῃ μήτ᾿
[8]	ἐραστοῦ φύσεως. Εἰ μὲν οὖν	μία	ἐστὶν Αφροδίτη ἢ διτταί, Οὐρανία
[2]	ἂν δὲ ἡμῖν οἱ παῖδες	μικραῖς	κύλιξι πυκνὰ ἐπιψακάζωσιν, ἵνα καὶ
[2]	Φίλιππος ὡς χρὴ τοὺς οἰνοχόους	μιμεῖσθαι	τοὺς ἀγαθοὺς ἁρματηλάτας, θᾶττον περιελαύνοντας
[2]	ταὐτὰ εἰς τὸ ἔμπροσθεν ἐπικύπτων	μιμεῖσθαι	τροχοὺς ἐπειρᾶτο. Τέλος δ᾿ ὅτι
[2]	ὀρχήσωμαι. Επειδὴ δ᾿ ἀνέστη, διῆλθε	μιμούμενος	τήν τε τοῦ παιδὸς καὶ
[7]	διαστρέφοντας τὰ σώματα καὶ τροχοὺς	μιμουμένους	ἥδιον ἢ ἡσυχίαν ἔχοντας τοὺς
[8]	διδάξω. Πρῶτον μὲν γὰρ τίς	μισεῖν	δύναιτ᾿ ἂν ὑφ᾿ οὗ εἰδείη
[8]	ἀλλὰ πείθει, διὰ τοῦτο μᾶλλον	μισητέος.	Ο μὲν γὰρ βιαζόμενος ἑαυτὸν
[4]	τέχνῃ καὶ δικαίως ἂν πολὺν	μισθὸν	λαμβάνοι; ἐπεὶ δὲ καὶ ταῦτα
[4]	οὐ δύνανται ποιῆσαι, ἀλλ᾿ ἐν	μισθωταῖς	οἰκοῦσι; Καὶ ἀνάσχου μέντοι, ὦ
[8]	μὲν τοὺς τρόπους μέμφονται καὶ	μισοῦσι	τῶν ἐρωμένων· ἂν δὲ καὶ
[4]	παρ᾿ οὗ οὗτος καὶ τὸ	μνημονικὸν	ἔμαθεν· ἀφ᾿ οὗ δὴ καὶ
[4]	οὔτ᾿ ἀριθμῷ οὔτε σταθμῷ ἐπήρκει	μοι,	ἀλλ᾿ ὁπόσον ἐδυνάμην φέρεσθαι, τοσοῦτόν
[9]	Σώκρατες, καλός γε κἀγαθὸς δοκεῖς	μοι	ἄνθρωπος εἶναι. Εκ δὲ τούτου
[8]	γε μήν, ὦ Καλλία, δοκεῖ	μοι	ἄξιον εἶναι καὶ θεοῖς χάριν
[4]	δὴ αἰσθόμενος ὁ πατὴρ παρέδωκέ	μοι	αὐτόν, εἴ τι δυναίμην ὠφελῆσαι.
[4]	με ἐποίησας ἐπιθυμεῖν αὐτοῦ, συνέστησάς	μοι	αὐτόν. Καὶ χάριν μέντοι σοι
[4]	τοὺς θεούς, ὦ ἄνδρες, δοκεῖ	μοί	γ᾿ ἔφη, ὡς ἐν ἡμῖν
[4]	καὶ προσετάττετο μὲν ἀεί τί	μοι	δαπανᾶν ὑπὸ τῆς πόλεως, ἀποδημῆσαι
[4]	πάντες συνωμολόγουν, Τοιοῦτος μέντοι, ἔφη,	μοι	δοκεῖ Αντισθένης εἶναι οὗτος. Καὶ
[4]	πάντα τοίνυν ταῦτα οὕτως ἡδέα	μοι	δοκεῖ εἶναι ὡς μᾶλλον μὲν
[4]	ἂν εὐξαίμην, ἧττον δέ· οὕτω	μοι	δοκεῖ ἔνια αὐτῶν ἡδίω εἶναι
[4]	ποιεῖν ἐπιθυμεῖν ἀλλήλων, οὗτος ἄν	μοι	δοκεῖ καὶ πόλεις δύνασθαι φίλας
[8]	καὶ σύ, ὦ Καλλία, κατέχεσθαι	μοι	δοκεῖς ἔρωτος. Τεκμαίρομαι δὲ τῇ
[6]	ἐρωτᾷς, οὐκ οἶδα· τὸ μέντοι	μοι	δοκοῦν εἴποιμ᾿ ἄν. Αλλ᾿ ὃ
[4]	ἄγαν χαλεπῆς νόσου. ὅμοια γάρ	μοι	δοκοῦσι πάσχειν ὥσπερ εἴ τις
[4]	μὲν ἀλεεινοὶ χιτῶνες οἱ τοῖχοί	μοι	δοκοῦσιν εἶναι, πάνυ δὲ παχεῖαι
[4]	πάνυ γὰρ καλὸς κἀγαθὸς δοκεῖ	μοι	εἶναι. Αἰσχύλον δὲ τὸν Φλειάσιον
[8]	δὴ θρυπτόμενος εἶπε· Μὴ νῦν	μοι	ἐν τῷ παρόντι ὄχλον πάρεχε·
[4]	ἀποδημεῖν καὶ ἐπιδημεῖν· ὑπανίστανται δέ	μοι	ἤδη καὶ θάκων καὶ ὁδῶν
[4]	ἄλλοις, ὡς ἐλευθέρῳ τε ἔξεστί	μοι	καὶ ἀποδημεῖν καὶ ἐπιδημεῖν· ὑπανίστανται
[4]	αὐτὸς εὑρίσκω· ὅμως δὲ περίεστί	μοι	καὶ ἐσθίοντι ἄχρι τοῦ μὴ
[2]	ἔλαιον φλόγα, ἐγείρει. Δοκεῖ μέντοι	μοι	καὶ τὰ τῶν ἀνδρῶν σώματα
[4]	τὴν μεγίστην χάριν οἶδα ὅτι	μοι	Κλεινίαν ἀναφαίνουσιν. ἄξιόν γε μὴν
[1]	οὖν πολὺ ἂν τὴν κατασκευήν	μοι	λαμπροτέραν φανῆναι εἰ ἀνδράσιν ἐκκεκαθαρμένοις
[4]	ἐγὼ ὅταν μὲν πείθωμαι, οὐδέποτέ	μοι	μεταμέλει· ἤδη δέ ποτε καὶ
[8]	παρρησιάζεσθαι. Καὶ γὰρ δὴ δοκεῖ	μοι	ὁ μὲν τῷ εἴδει τὸν
[2]	πρεσβύτην ὄντα ἀποδύεσθαι, ἀλλ᾿ ἀρκέσει	μοι	οἶκος ἑπτάκλινος, ὥσπερ καὶ νῦν
[8]	Αἰδῶ νομίζουσι. Δοκοῦμεν δ᾿ ἄν	μοι	πάντες ὁμόλογοι γενέσθαι περὶ ὧν
[4]	ἀλλ᾿ ὁπόσον ἐδυνάμην φέρεσθαι, τοσοῦτόν	μοι	παρεδίδου· ἐγώ τε νῦν οὐδενὶ
[4]	οὕτως ὅμοιον εἴδωλον ἔχων πράγματά	μοι	παρέχεις ἄγεις τε αὐτὸν ὅπου
[6]	λέγω, σὺ αἴτιος, ἔφη, πράγματά	μοι	παρέχων. Ταῦτα μέν, ἔφη, ἔα·
[4]	κτῆμα, τὴν σχολὴν ἀεὶ ὁρᾶτέ	μοι	παροῦσαν, ὥστε καὶ θεᾶσθαι τὰ
[4]	τι ἐξ ἑκάστου ἀποβήσεται σημαίνουσί	μοι	πέμποντες ἀγγέλους φήμας καὶ ἐνύπνια
[6]	μέν, ἔφη, ἔα· ἀλλ᾿ εἰπέ	μοι	πόσους ψύλλα πόδας ἐμοῦ ἀπέχει.
[4]	μάλα ἀχθεσθεὶς ἐπήρετο· Καὶ τί	μοι	σύνοισθα, ὦ Σώκρατες, τοιοῦτον εἰργασμένῳ;
[2]	διψῶ· καὶ ὁ παῖς ἐγχεάτω	μοι	τὴν μεγάλην φιάλην. Νὴ Δί᾿
[7]	καὶ σὺ βούλει. Δοκεῖ οὖν	μοι	τὸ μὲν εἰς μαχαίρας κυβιστᾶν
[4]	τὸ σῶμά μου δεηθῇ, οὕτω	μοι	τὸ παρὸν ἀρκεῖ ὥστε αἷς
[8]	τὸ δαιμόνιον προφασιζόμενος οὐ διαλέγῃ	μοι,	τοτὲ δ᾿ ἄλλου του ἐφιέμενος.
[4]	πάντα δὲ δυνάμενοι θεοὶ οὕτω	μοι	φίλοι εἰσὶν ὥστε διὰ τὸ
[4]	οὕτω μὲν πολλὰ ἔχω ὡς	μόλις	αὐτὰ καὶ {ἐγὼ ἂν} αὐτὸς
[9]	οὐδὲ ἀνέστη, δήλη δ᾿ ἦν	μόλις	ἠρεμοῦσα. Επεί γε μὴν κατεῖδεν
[8]	Καλλία, καὶ μυθολογῆσαι ὡς οὐ	μόνον	ἄνθρωποι ἀλλὰ καὶ θεοὶ καὶ
[2]	τελέως ἡμᾶς ἑστιᾷς. Οὐ γὰρ	μόνον	δεῖπνον ἄμεμπτον παρέθηκας, ἀλλὰ καὶ
[8]	ἀνέχεται. Εἰ δὲ οἴοιτο μὴ	μόνον	ἑαυτὸν καὶ τὸν πατέρα κοσμήσειν,
[5]	με χρὴ παθεῖν ἢ ἀποτεῖσαι.	Μόνον,	ἔφη, κρυφῇ φερόντων· δέδοικα γὰρ
[5]	σοφόν, ὡς καλλίων εἶ ἐμοῦ.	Μόνον,	ἔφη, τὸν λαμπτῆρα ἐγγὺς προσενεγκάτω.
[4]	χρῶτα τοιοῦτον φῦναι ἔχοντα ὥστε	μόνον	μὴ διαφθείρειν τοὺς συγκαθεύδοντας. ὥστε
[8]	Πρὸς τῶν θεῶν, ὦ Αντίσθενες,	μόνον	μὴ συγκόψῃς με· τὴν δ᾿
[5]	βερώτα. Πότερον οὖν ἐν ἀνθρώπῳ	μόνον	νομίζεις τὸ καλὸν εἶναι ἢ
[5]	μὲν σοὶ τὸ κατ᾿ εὐθὺ	μόνον	ὁρῶσιν, οἱ δὲ ἐμοὶ καὶ
[4]	{ἴσως δὲ καὶ διὰ τὸ	μόνον	πάντων ἔργων τὸ τοῖς σώμασι
[4]	εἶναι, ὡς κρόμμυόν γε οὐ	μόνον	σῖτον ἀλλὰ καὶ ποτὸν ἡδύνει.
[1]	καλῶν κἀγαθῶν ἀνδρῶν ἔργα οὐ	μόνον	τὰ μετὰ σπουδῆς πραττόμενα ἀξιομνημόνευτα
[9]	δὲ οὕτως ἐπομνυούσης {ὥστε} μὴ	μόνον	τὸν Διόνυσον ἀλλὰ καὶ τοὺς
[8]	τοὺς ἀνθρώπους ὑπερορᾷ; Σὺ δὲ	μόνος,	ὦ Αντίσθενες, οὐδενὸς ἐρᾷς; Ναὶ
[4]	ἡμᾶς μὲν οὕτω τοὺς φίλους	μορμολύττῃ	ἀπὸ τῶν καλῶν, αὐτὸν δέ
[6]	φθόγγων, ἄλλως τε καὶ εἰ	μορφάζοις,	ὥσπερ ἡ αὐλητρίς, καὶ σὺ
[8]	τοῖς ἀειγενέσι θεοῖς, τῇ δὲ	μορφῇ	νεωτάτου, καὶ μεγέθει πάντα ἐπέχοντος,
[8]	καὶ φιλεῖ τὸν ἐρώμενον θάλλουσα	μορφῇ	τε ἐλευθερίᾳ καὶ ἤθει αἰδήμονί
[8]	γὰρ ὅσων μὲν θνητῶν οὐσῶν	μορφῆς	ἠράσθη, συγγενόμενος εἴα αὐτὰς θνητὰς
[8]	μὴν ἐν μὲν τῇ τῆς	μορφῆς	χρήσει ἔνεστί τις καὶ κόρος,
[4]	γενεαλογοῦσι τὴν συγγένειαν καὶ οὐδέποτέ	μου	ἀπολείπονται. Εἶεν· σὺ δὲ δή,
[4]	ποτε καὶ ἀφροδισιάσαι τὸ σῶμά	μου	δεηθῇ, οὕτω μοι τὸ παρὸν
[4]	δουλεύοιμι ἢ ἐλεύθερος εἴην, εἴ	μου	Κλεινίας ἄρχειν ἐθέλοι. Καὶ γὰρ
[4]	εἰσὶν ὥστε διὰ τὸ ἐπιμελεῖσθαί	μου	οὔποτε λήθω αὐτοὺς οὔτε νυκτὸς
[4]	τοσούτων μαρτύρων προαγορεύω μὴ ἅπτεσθαί	μου	πρὶν ἂν τὸ γένειον τῇ
[4]	πρῶτον μὲν ἐφοβούμην μή τίς	μου	τὴν οἰκίαν διορύξας καὶ τὰ
[4]	λογίζομαι εἶναι ἐκεῖνο, ὅτι εἴ	μού	τις καὶ τὰ νῦν ὄντα
[8]	τῆς πόλεως ἔχεις, ἱκανὸν δὲ	μόχθους	ὑποφέρειν. Εἰ δ᾿ ὑμῖν δοκῶ
[2]	αἱ δ᾿ ἀπὸ τῶν ἐλευθερίων	μόχθων	ὀσμαὶ ἐπιτηδευμάτων τε πρῶτον χρηστῶν
[8]	σοι, ἔφη, ὦ Καλλία, καὶ	μυθολογῆσαι	ὡς οὐ μόνον ἄνθρωποι ἀλλὰ
[5]	θεοί. Οἱ μὲν γὰρ σοὶ	μυκτῆρες	εἰς γῆν ὁρῶσιν, οἱ δὲ
[2]	ἔφη· Τί οὖν εἰ καὶ	μύρον	τις ἡμῖν ἐνέγκαι, ἵνα καὶ
[2]	Δί᾿ ἔφη, οὐ παρὰ τῶν	μυροπωλῶν.	Αλλὰ πόθεν δή; Ο μὲν
[2]	ὀσμὴ καὶ παροῦσα ἡδίων ἢ	μύρου	γυναιξὶ καὶ ἀποῦσα ποθεινοτέρα. Καὶ
[2]	Νικηράτου τοῦδε καὶ ἡ Κριτοβούλου,	μύρου	μὲν τί καὶ προσδέονται; Αὐταὶ
[2]	ἀποῦσα ποθεινοτέρα. Καὶ γὰρ δὴ	μύρῳ	μὲν ὁ ἀλειψάμενος καὶ δοῦλος
[2]	μὲν δήπου ἕνεκα ἀνὴρ οὐδεὶς	μύρῳ	χρίεται. Αἱ μέντοι γυναῖκες ἄλλως