Chapitre
[4]	καὶ πάνυ οἰκτίρω τῆς ἄγαν	χαλεπῆς	νόσου. ὅμοια γάρ μοι δοκοῦσι
[8]	διὰ τοὺς τρόπους φιλουμένων οὐδὲν	χαλεπὸν	γεγενημένον, ἐκ δὲ τῆς ἀναιδοῦς
[8]	συγκόψῃς με· τὴν δ᾿ ἄλλην	χαλεπότητα	ἐγώ σου καὶ φέρω καὶ
[2]	τῶν γεγενημένων καὶ τῶν ἐσομένων	χαλεπωτάτῃ;	ὅτι, ἔφη, ὁρῶ καὶ τοὺς
[7]	ἔχειν φῶς παρέχει, τὸ δὲ	χαλκεῖον	λαμπρὸν ὂν φῶς μὲν οὐ
[8]	ἄγαμαι καὶ ὅτι νῦν ἅμα	χαριζόμενος	Καλλίᾳ καὶ παιδεύεις αὐτὸν οἷόνπερ
[8]	μοι ἄξιον εἶναι καὶ θεοῖς	χάριν	εἰδέναι ὅτι σοι Αὐτολύκου ἔρωτα
[4]	αὐτοῦ, συνέστησάς μοι αὐτόν. Καὶ	χάριν	μέντοι σοι ἔχω· πάνυ γὰρ
[4]	δὲ καὶ ἡλίῳ τὴν μεγίστην	χάριν	οἶδα ὅτι μοι Κλεινίαν ἀναφαίνουσιν.
[4]	Τί δέ, ἀντὶ τοῦ ἀργυρίου	χάριτας;	Οὐ μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη,
[8]	ἢ χρήματα ἢ τέκνα ἢ	χάριτας	παρακατατίθεσθαι. Εγὼ μὲν γὰρ οἶμαι
[7]	τὸν αὐλὸν σχήματα ἐν οἷς	Χάριτές	τε καὶ Ωραι καὶ Νύμφαι
[4]	Σὸν μέρος, ἔφη, λέγειν, ὦ	Χαρμίδη,	δι᾿ ὅ τι ἐπὶ πενίᾳ
[3]	Τί γὰρ σύ, ἔφη, ὦ	Χαρμίδη,	ἐπὶ τίνι μέγα φρονεῖς; Εγὼ
[8]	ᾧ οὐκ ἐρῶν τινος διατελῶ,	Χαρμίδην	δὲ τόνδε οἶδα πολλοὺς μὲν
[1]	καὶ Ερμογένην καὶ Αντισθένην καὶ	Χαρμίδην,	τοῖς μὲν ἀμφ᾿ Αὐτόλυκον ἡγεῖσθαί
[4]	τῷ σωφρονεῖν δυνησομένῳ. Καὶ ὁ	Χαρμίδης	εἶπεν· Αλλὰ τί δή ποτε,
[2]	ὅταν ἡσυχίαν ἔχῃ; Καὶ ὁ	Χαρμίδης	εἶπεν· Επαινοῦντι ἔοικας τὸν ὀρχηστοδιδάσκαλον.
[4]	ἥδιον γὰρ πιεῖσθε. Καὶ ὁ	Χαρμίδης	εἶπεν· Ω ἄνδρες, ὁ Νικήρατος
[3]	ἐπῄνεσαν μὲν ἅπαντες· ὁ δὲ	Χαρμίδης	καὶ εἶπεν· Αλλ᾿ ἐμοὶ μὲν
[2]	μὰ τὸν Δί᾿ ἔφη ὁ	Χαρμίδης·	καὶ τὸ μέν γε πρῶτον
[2]	οὐκ ἴστε ὅτι ἔναγχος ἕωθεν	Χαρμίδης	οὑτοσὶ κατέλαβέ με ὀρχούμενον; Ναὶ
[4]	σὺ δὲ δή, ἔφη ὁ	Χαρμίδης,	ὦ Συρακόσιε, ἐπὶ τῷ μέγα
[5]	δὲ τὸ παχέα ἔχειν τὰ	χείλη	οὐκ οἴει καὶ μαλακώτερόν σου
[2]	τόδε τὸ οἴκημα ἐνιδρῶσαι, καὶ	χειμῶνος	μὲν ἐν στέγῃ γυμνάσομαι, ὅταν
[2]	ἅμα πάντα καὶ σκέλη καὶ	χεῖρας	καὶ κεφαλήν. Επειδὴ δὲ ἀπειρήκει,
[2]	καὶ τράχηλος καὶ σκέλη καὶ	χεῖρες	ἐγυμνάζοντο, ὥσπερ χρὴ ὀρχεῖσθαι τὸν
[8]	καὶ πράττειν δικαίως ἂν ὥσπερ	Χείρων	καὶ Φοῖνιξ ὑπ᾿ Αχιλλέως τιμῷτο,
[2]	ὅτι ἡ γυναικεία φύσις οὐδὲν	χείρων	τῆς τοῦ ἀνδρὸς οὖσα τυγχάνει,
[4]	ὁμοκλήσαντ᾿ εἶξαί τέ οἱ ἡνία	χερσί.	Καὶ πρὸς τούτοις γε ἄλλο
[4]	οἰκίᾳ γένωμαι, πάνυ μὲν ἀλεεινοὶ	χιτῶνες	οἱ τοῖχοί μοι δοκοῦσιν εἶναι,
[8]	ὁρῶ σε ἐρῶντα οὐχ ἁβρότητι	χλιδαινομένου	οὐδὲ μαλακίᾳ θρυπτομένου, ἀλλὰ πᾶσιν
[2]	καὶ σὺ παιδεύεις Ξανθίππην, ἀλλὰ	χρῇ	γυναικὶ τῶν οὐσῶν, οἶμαι δὲ
[8]	Καλλίᾳ καὶ παιδεύεις αὐτὸν οἷόνπερ	χρὴ	εἶναι. Νὴ Δί᾿ ἔφη, ὅπως
[4]	ἐπερωτῶσι τοὺς θεοὺς τί τε	χρὴ	καὶ τί οὐ χρὴ ποιεῖν.
[2]	σκέλη καὶ χεῖρες ἐγυμνάζοντο, ὥσπερ	χρὴ	ὀρχεῖσθαι τὸν μέλλοντα εὐφορώτερον τὸ
[5]	τάχιστα εἰδῶ ὅ τι με	χρὴ	παθεῖν ἢ ἀποτεῖσαι. Μόνον, ἔφη,
[4]	τε χρὴ καὶ τί οὐ	χρὴ	ποιεῖν. Καὶ μὴν ὅτι νομίζομέν
[4]	τε δεῖ καὶ ἃ οὐ	χρὴ	ποιεῖν, οἷς ἐγὼ ὅταν μὲν
[2]	προσέθηκε δὲ ὁ Φίλιππος ὡς	χρὴ	τοὺς οἰνοχόους μιμεῖσθαι τοὺς ἀγαθοὺς
[3]	οὐκ ἂν δέξαιο τὰ βασιλέως	χρήματα	ἀντὶ τοῦ υἱοῦ; Επ᾿ αὐτοφώρῳ
[8]	μᾶλλον ἄν τις πιστεύσειεν ἢ	χρήματα	ἢ τέκνα ἢ χάριτας παρακατατίθεσθαι.
[4]	Εγὼ γοῦν καίπερ εἰδὼς ὅτι	χρήματα	ἡδὺ κτῆμα ἥδιον μὲν ἂν
[4]	τὴν οἰκίαν διορύξας καὶ τὰ	χρήματα	λάβοι καὶ αὐτόν τί με
[3]	ὅτι καὶ πάνυ ἂν πολλὰ	χρήματα	λαμβάνοιμι, εἰ βουλοίμην χρῆσθαι τῇ
[4]	ἰδιώτας, οἳ πάνυ πολλὰ ἔχοντες	χρήματα	οὕτω πένεσθαι ἡγοῦνται ὥστε πάντα
[2]	εἰπεῖν, ἐὰν διδῶσιν αὐτῷ Αθηναῖοι	χρήματα,	ποιήσειν πάντας Αθηναίους τολμᾶν ὁμόσε
[4]	ἐλευθεριωτέρους μὲν αὐτοὺς ποιοῦμεν εἰς	χρήματα,	φιλοπονωτέρους δὲ καὶ φιλοκαλωτέρους ἐν
[8]	διαφθείρει. Αλλὰ μὴν καὶ ὁ	χρημάτων	γε ἀπεμπολῶν τὴν ὥραν τί
[4]	μὲν φιλοσοφίας ἐρῶντα, ἐκεῖνον δὲ	χρημάτων	δεόμενον· οἶδα δέ σε Ιππίᾳ
[4]	πολλάκις δὲ καὶ ὅλας πόλεις	χρημάτων	ἕνεκα ἐξανδραποδίζονται. Τούτους μὲν οὖν
[4]	τυράννους τινάς, οἳ οὕτω πεινῶσι	χρημάτων	ὥστε ποιοῦσι πολὺ δεινότερα τῶν
[8]	ἐν μὲν τῇ τῆς μορφῆς	χρήσει	ἔνεστί τις καὶ κόρος, ὥστε
[2]	ῥᾳδίως τοῖς γε ἄλλοις ἵπποις	χρήσεσθαι.	Κἀγὼ δὴ βουλόμενος ἀνθρώποις χρῆσθαι
[2]	σοῦ. Καὶ ὅς, Τί οὖν	χρήσῃ	αὐτοῖς; ἔφη. Ορχήσομαι νὴ Δία.
[2]	τι βούλοιτ᾿ ἂν αὐτῇ ἐπισταμένῃ	χρῆσθαι.	Καὶ ὁ Αντισθένης, Πῶς οὖν,
[2]	χρήσεσθαι. Κἀγὼ δὴ βουλόμενος ἀνθρώποις	χρῆσθαι	καὶ ὁμιλεῖν ταύτην κέκτημαι, εὖ
[3]	πολλὰ χρήματα λαμβάνοιμι, εἰ βουλοίμην	χρῆσθαι	τῇ τέχνῃ. Σύ γε μὴν
[8]	πλείονος ἢ τὴν τοῦ σώματος	χρῆσιν	ποιοῦνται. Ζεύς τε γὰρ ὅσων
[2]	μόχθων ὀσμαὶ ἐπιτηδευμάτων τε πρῶτον	χρηστῶν	καὶ χρόνου πολλοῦ δέονται, εἰ
[2]	Δί᾿ ἔφη ὁ Σωκράτης, καὶ	χρῆταί	γε. Επεὶ γοῦν νικηφόρος ἐβούλετο
[4]	πόλις σοι ἐπιτάττουσα ὡς δούλῳ	χρῆται	οὔτε οἱ ἄνθρωποι, ἂν μὴ
[2]	δήπου ἕνεκα ἀνὴρ οὐδεὶς μύρῳ	χρίεται.	Αἱ μέντοι γυναῖκες ἄλλως τε
[2]	πόθεν ἄν τις τοῦτο τὸ	χρῖμα	λάβοι; Οὐ μὰ Δί᾿ ἔφη,
[1]	αὐτῷ οἱ μὲν γυμνασάμενοι καὶ	χρισάμενοι,	οἱ δὲ καὶ λουσάμενοι παρῆλθον.
[8]	ἐγώ τε γὰρ οὐκ ἔχω	χρόνον	εἰπεῖν ἐν ᾧ οὐκ ἐρῶν
[8]	ἡ δὲ ψυχὴ ὅσονπερ ἂν	χρόνον	ἴῃ ἐπὶ τὸ φρονιμώτερον καὶ
[2]	ἐπιτηδευμάτων τε πρῶτον χρηστῶν καὶ	χρόνου	πολλοῦ δέονται, εἰ μέλλουσιν ἡδεῖαί
[8]	δαίμονος μεγάλου καὶ τῷ μὲν	χρόνῳ	ἰσήλικος τοῖς ἀειγενέσι θεοῖς, τῇ
[4]	πρῶτον. Εγὼ γὰρ ἐν τῷ	χρόνῳ	ᾧ ὑμῶν ἀκούω ἀπορούντων τί
[4]	δὲ οὐ τοὺς πλεῖστον ἀριθμοῦντας	χρυσίον	θαυμάζει, ἀλλ᾿ οἳ ἂν αὐτῷ
[4]	ἕπτ᾿ ἀπύρους τρίποδας, δέκα δὲ	χρυσοῖο	τάλαντα, αἴθωνας δὲ λέβητας ἐείκοσι,
[4]	ἢ ὅταν τινὶ τῶν τιμίων	χρῶμαι,	ὥσπερ καὶ νῦν τῷδε τῷ
[8]	ἅμα ἐρῶντες τῆς φιλίας καὶ	χρώμενοι	αὐτῇ εἰς γῆρας διατελοῦσι. Τὸν
[8]	τὸν τῷ εἴδει τοῦ ἐρωμένου	χρώμενον	μᾶλλον ἂν ταῦτα πάντα τῷ
[8]	Τοῖς δὲ σεμνοτάτοις θεοῖς φίλοις	χρώμενος	οὐδὲν ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους ὑπερορᾷ;
[4]	γέ σου μέγα τὸ τὸν	χρῶτα	τοιοῦτον φῦναι ἔχοντα ὥστε μόνον
[4]	ἐπ᾿ ἄλλῳ ἀλλ᾿ ἐπὶ τῷ	χρωτὶ	ἄξιον μέγα φρονεῖν. Αλλὰ μὰ
[8]	μὲν παραταττόμενοι ἀπιστοῦσιν ἐοικέναι μὴ	χωρὶς	γενόμενοι οἱ ἐρώμενοι οὐκ ἀποτελῶσι
[8]	ἐπωνυμίας ἔχει· ὅτι γε μέντοι	χωρὶς	ἑκατέρᾳ βωμοί τε καὶ ναοί
[8]	εἴδει τὸν νοῦν προσέχων μεμισθωμένῳ	χῶρον	ἐοικέναι. Οὐ γὰρ ὅπως πλείονος

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 11/04/2005