>

Livre, Chap.
[107, 0]	γὰρ ἴσον λάχον μέρος οἵ	τ´	ἀγαθοί ὅστις τε κακός. Πίνδαρος
[104, 0]	εἰς τοῦτ´ ἀφῖκται διαφθορᾶς. Ἤ	τ´	ἄδηλος αὕτη τύχη πόρρωθεν ἡμῖν
[111, 0]	Ὃν περὶ κῆρι φίλει Ζεύς	τ´	αἰγίοχος καὶ Ἀπόλλων παντοίην φιλότητ´,
[114, 0]	κάρη πολιόν τε γένειον αἰδῶ	τ´	αἰσχύνωσι κύνες κταμένοιο γέροντος, τοῦτο
[105, 0]	βροτοῖσι, ζώειν ἀχνυμένοις· αὐτοὶ δέ	τ´	ἀκηδέες εἰσί. Δοιοὶ γάρ τε
[104, 0]	καὶ ἀνδρῶν. Φύλλα τὰ μέν	τ´	ἄνεμος χαμάδις χέει, ἄλλα δέ
[102, 0]	καὶ νοσήματ´ οὐκ ἰάσιμα, αὑτούς	τ´	ἀνῃρήκασι διὰ λύπην τινές. Τὸ
[107, 0]	καὶ τὴν φύσιν ὁρῶσαν τό	τ´	ἄτακτον καὶ βραχυχρόνιον τοῦ βίου
[112, 0]	ἐμαυτῷ προστιθεὶς πάτρας ἐμῆς θανάτους	τ´	ἀώρους καὶ κακῶν ἄλλας ὁδούς,
[112, 0]	μαθὼν εἰς φροντίδας νοῦν συμφοράς	τ´	ἐβαλλόμην, φυγάς τ´ ἐμαυτῷ προστιθεὶς
[106, 0]	τε γηράσκουσιν ὀρφανοὶ τέκνων, τούς	τ´	ἐκ μέγιστον ὀλβίας τυραννίδος (τὸ
[112, 0]	νοῦν συμφοράς τ´ ἐβαλλόμην, φυγάς	τ´	ἐμαυτῷ προστιθεὶς πάτρας ἐμῆς θανάτους
[120, 0]	τὰν ἐνθάδε νύκτα κάτω, φοινικορόδοις	τ´	ἐν λειμώνεσσι προάστιον αὐτῶν· καὶ
[118, 0]	ἔθος καὶ λευχειμονοῦντα δημηγορεῖν βουλάς	τ´	ἐξάρχοντ´ ἀγαθὰς’ πρός τε τὸν
[103, 0]	τρόφιμ´, ἀπώλεσας (ἀγαθά, τὰ νυνί	τ´	ἐστὶ μέτριά σοι κακά. Ὥστ´
[114, 0]	φθίσει, κακὰ πόλλ´ ἐπιδόντα, υἷάς	τ´	ὀλλυμένους, ἑλκηθείσας τε θύγατρας, καὶ
[121, 0]	πως οὐ καλῶς ἐκρίνοντο. Ὅ	τ´	οὖν Πλούτων καὶ οἱ ἐπιμεληταὶ
[118, 0]	βίου συμπτώματα κοινῶς φέρειν καὶ	τὰ	ἀνθρώπινα ἀνθρωπίνως, καὶ μὴ τοῖς
[121, 0]	αὐτοῖς πάντ´ ἐπίπροσθεν γίγνεται, καὶ	τὰ	αὑτῶν ἀμφιέσματα καὶ τὰ τῶν
[107, 0]	ὄψει τὴν ὁμοιότητα αὐτῶν δηλῶν·	τὰ	γὰρ δίδυμα τὴν ὁμοιότητα μάλιστα
[104, 0]	τις ἐν πᾶσι κακοῦ μοῖρα·	τὰ	γάρ τοι σπέρματα εὐθὺς θνητὰ
[106, 0]	δυσανιῶν καὶ ἐν τῷ τεθνάναι;	Τὰ	γὰρ τοῦ θανάτου μήποτε καὶ
[111, 0]	πρὸς τὸν ἄπειρον ἀφορῶσιν αἰῶνα.	Τὰ	γὰρ χίλια καὶ τὰ μύρια
[109, 0]	οὐδ´ αὐτὸς ἀγνοεῖ, εἴ γε	τὰ	γραφέντα περὶ Τροφωνίου καὶ Ἀγαμήδους
[115, 0]	ἄλληλα φερόμενα κατὰ πολλὰς αἰτίας,	τὰ	δ´ ἀγαθὰ διεχῆ τε καὶ
[104, 0]	ἡμέρα τὰ μὲν καθεῖλεν ὑψόθεν	τὰ	δ´ ἦρ´ ἄνω (τὰ μὲν
[105, 0]	τοιαύταις συμφοραῖς ταυτὶ λέγει· Εἰ	τὰ	δάκρυ´ ἡμῖν τῶν κακῶν ἦν
[106, 0]	(ὥσπερ τὰ δένδρα ταῦτα καρπὸν	τὰ	δάκρυα. Ὁ δὲ παραμυθούμενος τὴν
[111, 0]	ἐκλείποντα θρήνους παρέχειν καὶ δάκρυα,	τὰ	δὲ διημερεύσαντα πάντως ἂν εὐδαιμονίζεσθαι;
[115, 0]	καὶ διὰ πολλῶν φροντίδων κτώμεθα,	τὰ	δὲ κακὰ πάνυ ῥᾳδίως· στρογγύλα
[111, 0]	μὲν ἀγαθὰ ποιεῖν ὡς μέγιστα,	τὰ	δὲ κακὰ συστέλλειν καὶ ταπεινοῦν.
[109, 0]	διελθόντος δ´ ὀλίγου χρόνου τελευτῆσαι.	Τὰ	δὲ περὶ τὸν Ἰταλὸν Εὐθύνοον
[108, 0]	κτῆσιν πάντες οἱ πόλεμοι (γίγνονται·	τὰ	δὲ χρήματα ἀναγκαζόμεθα κτᾶσθαι διὰ
[106, 0]	ἡ λύπη δ´ ἔχει (ὥσπερ	τὰ	δένδρα ταῦτα καρπὸν τὰ δάκρυα.
[112, 0]	κύβων πρὸς τὰ πεπτωκότα τίθεσθαι	τὰ	ἑαυτοῦ πράγματα, ὅπῃ ὁ λόγος
[119, 0]	τῶν ἀναγκαίων τελευταῖς διαγενομένων ἀποχρήσει	τὰ	εἰρημένα πρὸς τὴν ἀπόθεσιν τοῦ
[118, 0]	(πᾶς γάρ τίς μιν ὁρέων	τὰ	ἑωυτοῦ πένθεα ἐρρωμένως φέροντα, μεγαλόφρονά
[110, 0]	Μερόπη λόγους ἀνδρώδεις προφερομένη κινεῖ	τὰ	θέατρα, λέγουσα τοιαῦτα· Τεθνᾶσι παῖδες
[116, 0]	βροτῶν σοφὸς παρ´ ἡμῖν καὶ	τὰ	θεῖ´ ἐπίσταται, καὶ ἐν ἄλλοις·
[116, 0]	καθάπερ εἰώθαμεν λέγειν πολλάκις, ἀπαιτούμενοι	τὰ	θέματα δυσχεραίνουσιν ἐπὶ τῇ ἀποδόσει,
[103, 0]	ἔφυς. Κἂν μὴ σὺ θέλῃς,	τὰ	θεῶν οὕτω βουλόμεν´ ἔσται καὶ
[107, 0]	εἰ κέρδος φέρει; Εὐριπίδης δέ·	Τὰ	θνητὰ πράγματ´ οἶσθά γ´ ἣν
[115, 0]	εἴτε κακῶν· πολλῷ γὰρ πλείονα	τὰ	κακά. Καὶ τὰ μὲν μόγις
[105, 0]	καὶ οὗτος ἐν πίθῳ καθείρξας	τὰ	κακά, τὴν Πανδώραν ἀνοίξασαν ἀποφαίνει
[104, 0]	καὶ πάθη καὶ πάνθ´ ἁπλῶς	τὰ	κατὰ τὸν βίον, ἅπερ Οὐκ
[118, 0]	γενομένους (συμφοραῖς, παραμυθούμενοι καὶ πείθοντες	τὰ	κοινὰ τοῦ βίου συμπτώματα κοινῶς
[120, 0]	τὸ παρὸν καίρια καὶ χρήσιμα,	τὰ	λεχθέντα πρὸς Καλλικλέα τὸν Ἀθηναῖον,
[102, 0]	δεξιῶς τά τε προσηνῆ καὶ	τὰ	λυπηρὰ τῶν ἐν τῷ βίῳ
[113, 0]	πολιτείας ἀρχῶν (ταῦτα γὰρ εἶναι	τὰ	λυποῦντα μάλιστα τοὺς ἐπὶ τοῖς
[116, 0]	Δύ´ ἐστὶ τῶν Δελφικῶν γραμμάτων	τὰ	μάλιστ´ ἀναγκαιότατα πρὸς τὸν βίον,
[109, 0]	ἦν πρὸς ἡμᾶς, οὕτως οὐδὲ	τὰ	μεθ´ ἡμᾶς οὐδὲν ἔσται πρὸς
[117, 0]	τοῦ ἀνθρωπείου γένους καὶ προορώμενος	τὰ	μέλλοντα συμβήσεσθαι προεξάγει τινὰς ἐκ
[111, 0]	σοφῷ πεισθέντες λόγῳ τῷ παραινοῦντι	τὰ	μὲν ἀγαθὰ ποιεῖν ὡς μέγιστα,
[104, 0]	ὑψόθεν τὰ δ´ ἦρ´ ἄνω	(τὰ	μὲν ἄλλα καλῶς ἔφη λέγειν
[120, 0]	ἐν τοῖς ἄλλοις διαλόγοις. Ἀλλὰ	τὰ	μὲν ἐν τῷ Περὶ ψυχῆς
[104, 0]	τὰ σφάλλοντα, καὶ μί´ ἡμέρα	τὰ	μὲν καθεῖλεν ὑψόθεν τὰ δ´
[115, 0]	γὰρ πλείονα τὰ κακά. Καὶ	τὰ	μὲν μόγις καὶ διὰ πολλῶν
[104, 0]	τοίη δὲ καὶ ἀνδρῶν. Φύλλα	τὰ	μέν τ´ ἄνεμος χαμάδις χέει,
[107, 0]	σύνδυο πήματα δαίονται βροτοῖς ἀθάνατοι.	Τὰ	μὲν ὦν οὐ δύνανται νήπιοι
[112, 0]	μηδὲν αἴτιον σῶμα τιμωρούμενοι καὶ	τὰ	μὴ νοσοῦντα κατὰ τὸν Ἀχαιὸν
[107, 0]	οὐδ´ ὁ εἰπὼν Τὸν ὕπνον	τὰ	μικρὰ τοῦ θανάτου μυστήρια προμύησις
[111, 0]	αἰῶνα. Τὰ γὰρ χίλια καὶ	τὰ	μύρια κατὰ Σιμωνίδην ἔτη στιγμή
[119, 0]	αὐτῷ τετελευτηκυίας, πρὶν πενθῆσαι καὶ	τὰ	νομιζόμενα ποιῆσαι, στεφανωσάμενος καὶ λευκὴν
[103, 0]	οὔθ´ ὑπερβάλλοντα, τρόφιμ´, ἀπώλεσας (ἀγαθά,	τὰ	νυνί τ´ ἐστὶ μέτριά σοι
[111, 0]	πεισόμενοι τοῖς διατεταγμένοις ὑπὸ τῶν	τὰ	ὅλα πρυτανευόντων θεῶν καὶ τοῖς
[117, 0]	πολλοὶ πάντα καταμέμφονται καὶ πάντα	τὰ	παρὰ τὰς ἐλπίδας αὐτοῖς συμβεβηκότα
[113, 0]	ὑποτυγχάνοντες οὐκ ἐπὶ παντὶ θανάτῳ	τὰ	πένθη δεῖν οἴονται γίγνεσθαι, ἀλλ´
[118, 0]	μὴ τοῖς συλλυπουμένοις καὶ διεγείρουσι	τὰ	πένθη διὰ (κολακείαν, ἀλλὰ τοῖς
[110, 0]	ἀλλὰ τοὺς πολλοὺς κινεῖ πρὸς	τὰ	πένθη καὶ τοὺς θρήνους ὁ
[114, 0]	συνέβη περιμένειν, ὥστε πρὶν ἀπώσασθαι	τὰ	πένθη κακουχουμένους τελευτῆσαι τὸν βίον
[102, 0]	τοῦ μέτρου παρεκφέρεσθαι καὶ συναύξειν	τὰ	πένθη παρὰ φύσιν εἶναί φημι
[112, 0]	ὥσπερ ἐν πτώσει κύβων πρὸς	τὰ	πεπτωκότα τίθεσθαι τὰ ἑαυτοῦ πράγματα,
[108, 0]	διὰ στόματος. (Πρῶτα δή σοι	τὰ	περὶ Κλέοβιν καὶ Βίτωνα τοὺς
[111, 0]	πρωτεύουσαν. Καὶ γὰρ φυτῶν ἄριστα	τὰ	πλείστας καρπῶν ἐν βραχεῖ φορὰς
[105, 0]	χρυσίον. Νῦν δ´ οὐ προσέχει	τὰ	πράγματ´ οὐδ´ ἀποβλέπει εἰς ταῦτα,
[108, 0]	αὐτῇ τῇ ψυχῇ θεατέον αὐτὰ	τὰ	πράγματα· (καὶ τότε, ὡς ἔοικεν,
[109, 0]	μετὰ τὴν τελευτήν. Καὶ καθάπερ	τὰ	πρὸ ἡμῶν οὐδὲν ἦν πρὸς
[111, 0]	δήπου γ´ ἂν συνέπιπτεν, ὥστε	τὰ	πρὸ μέσης τῆς ἡμέρας ἐκλείποντα
[113, 0]	ἐστι διά τε ταῦτα καὶ	τὰ	προειρημένα ἐν τοῖς ἔμπροσθεν. Μεῖον
[104, 0]	ὁ Θεόφραστος, καὶ δεινὴ παρελέσθαι	τὰ	προπεπονημένα καὶ μεταρρῖψαι τὴν δοκοῦσαν
[102, 0]	τά τε πρὸς θεοὺς καὶ	τὰ	πρὸς γονεῖς (καὶ φίλους ὅσια
[109, 0]	οὕτω πυθόμενον τὸν Πίνδαρον συλλογίζεσθαι	τὰ	πρὸς τὸν θάνατον, διελθόντος δ´
[117, 0]	θεῖ´ ἐπίσταται, καὶ ἐν ἄλλοις·	~Τὰ	προσπεσόντα δ´ ὅστις εὖ φέρει
[118, 0]	κακὸν οὐδὲ μὲν ἐσθλόν, ἐπὴν	τὰ	πρῶτα γένηται. Ταύτην δὲ τὴν
[110, 0]	τις ταῦτα συνάψειε· Ποῦ γὰρ	τὰ	σεμνὰ κεῖνα, ποῦ δὲ Λυδίας
[104, 0]	ἐφήμερος καὶ ὅτι Μίκρ´ ἄττα	τὰ	σφάλλοντα, καὶ μί´ ἡμέρα τὰ
[104, 0]	ὄντως θνητὰ μὲν καὶ ἐφήμερα	τὰ	σώματα, θνηταὶ δὲ τύχαι καὶ
[102, 0]	πάνυ καὶ σώφρονος ~καὶ διαφερόντως	τά	τε πρὸς θεοὺς καὶ τὰ
[102, 0]	ἔχων καὶ δυνάμενος φέρειν δεξιῶς	τά	τε προσηνῆ καὶ τὰ λυπηρὰ
[116, 0]	καὶ αὐτὸς ἄνθρωπός ἐστι καὶ	τὰ	τέκνα θνητὰ ἐγέννησεν; Οὐ γάρ
[109, 0]	τὰ τοῦ χρόνου τε καὶ	τὰ	τῆς ἡλικίας ἐγγύς. Ἐρέσθαι οὖν
[118, 0]	δ´ οἶμαι μᾶλλον τὸν ὑπερτιθέμενον	τὰ	τῆς ψυχῆς ἀχθεινὰ πάθη καὶ
[115, 0]	κακῶν πλείη δὲ θάλασσα καὶ	τά·	Τοιάδε θνητοῖσι κακὰ κακῶν ἀμφί
[112, 0]	Εὐριπίδῃ Θησεὺς παρεσκευάσθαι φαίνεται πρὸς	τὰ	τοιαῦτα· ἐκεῖνος γάρ φησιν· Ἐγὼ
[116, 0]	ὡς πυθόχρηστα (παραγγέλματα πρὸς πάντα	τὰ	τοῦ βίου πράγματα ῥᾳδίως ἐφαρμόζειν
[118, 0]	τοῦτον ταῖς πενθικαῖς λύπαις διαγάγωμεν,	τὰ	τοῦ πένθους παράσημα μεθέμενοι καὶ
[109, 0]	ἐμφερῆ τε τῷ υἱῷ καὶ	τὰ	τοῦ χρόνου τε καὶ τὰ
[109, 0]	γονεῦσι. Τοιαῦτα δή σοι καὶ	τὰ	τῶν διηγημάτων τῶν παρὰ τοῖς
[116, 0]	καὶ ἐπὶ πάντων λέγειν χρή·	Τὰ	τῶν θεῶν δ´ ἔχοντες ἐπιμελούμεθα.
[106, 0]	χρεών. Κελεύει γὰρ αὐτὴν ἐνθυμεῖσθαι	τὰ	τῶν ἴσα καὶ μείζω δυστυχούντων,
[121, 0]	καὶ τὰ αὑτῶν ἀμφιέσματα καὶ	τὰ	τῶν κρινομένων. (Πρῶτον μὲν οὖν
[106, 0]	στένειν; Παῦσαι· βλέπουσα δ´ εἰς	τὰ	τῶν πέλας κακὰ ῥᾴων γένοι´
[103, 0]	καὶ ἀβέβαιον, οὐδ´ ὅτι ῥᾳδίως	τὰ	ὑψηλὰ γίγνεται ταπεινὰ καὶ τὰ
[104, 0]	λυγρὰ θεοὶ μάκαρες τελέουσι, (καὶ	τὰ	φέρει ἀεκαζόμενος τετληότι θυμῷ καί
[103, 0]	τὰ ὑψηλὰ γίγνεται ταπεινὰ καὶ	τὰ	χθαμαλὰ πάλιν ὑψοῦται ταῖς ὀξυρρόποις
[116, 0]	οὐ μόνον, ὥς φησιν Εὐριπίδης,	Τὰ	χρήματα οὐκ ἴδια κέκτηνται βροτοί,
[103, 0]	φρόνησις πραγματεύεται τετραχῶς, ἢ κτωμένη	τἀγαθὰ	ἢ φυλάττουσα ἢ αὔξουσα ἢ
[103, 0]	καὶ γενναίαν. Καὶ γὰρ περὶ	τἀγαθὸν	ἡ φρόνησις πραγματεύεται τετραχῶς, ἢ
[110, 0]	νέα, αὐτός τε θνῄσκει· καὶ	τάδ´	ἄχθονται βροτοὶ εἰς γῆν φέροντες
[106, 0]	καθεῦδον καὶ νέον καὶ γηραιόν·	τάδε	γὰρ μεταπεσόντα ἐκεῖνά ἐστι, κἀκεῖνα
[120, 0]	ὑπομνηματισάμενός σοι παρέξομαι, ὡς ἐβουλήθης·	τάδε	δὲ πρὸς τὸ παρὸν καίρια
[119, 0]	χρήσιμον ματαιοπονίας. Ὅτι γὰρ οἱ	ταῖς	ἀρεταῖς διενεγκόντες ὡς θεοφιλεῖς νέοι
[105, 0]	τῶν Λακεδαιμονίων μεγαλαυχουμένου συνεχῶς ἐπὶ	ταῖς	αὑτοῦ πράξεσι καὶ κελεύοντος ἀπαγγεῖλαί
[117, 0]	τῷ βίῳ χρόνου, οὐκ ἐν	ταῖς	αὐχμηραῖς λύπαις οὐδ´ ἐν τῷ
[119, 0]	μὲν σωμάτιον κελεῦσαι τοῦ μεταλλάξαντος	ταῖς	γυναιξὶ παραδοῦναι πρὸς τὴν νόμιμον
[112, 0]	δὲ τιμᾶται ὑπὸ σοῦ ἐπιμελῶς	ταῖς	δοθείσαις αὐτῷ τιμαῖς, λύπαις καὶ
[108, 0]	πρὸς τὸ σκοπεῖν τι, ἐν	ταῖς	ζητήσεσι πανταχοῦ παραπῖπτον θόρυβον παρέχει
[117, 0]	περιποιησάμενοι, μάτην δ´ ἑαυτοὺς καταικισάμενοι	ταῖς	κακουχίαις. Βραχυτάτου δὲ τοῦ τῆς
[107, 0]	γὰρ προῄδειμεν, κἂν προεξετήκοντό τινες	ταῖς	λύπαις καὶ πρὶν ἀποθανεῖν ἐτεθνήκεσαν.
[117, 0]	κακοδαιμονεστάτῳ πένθει διαφθείρειν ἑαυτοὺς δεῖ	ταῖς	ὀδύναις καὶ ταῖς τοῦ σώματος
[103, 0]	καὶ τὰ χθαμαλὰ πάλιν ὑψοῦται	ταῖς	ὀξυρρόποις μεθιστάμενα τῆς τύχης μεταβολαῖς.
[118, 0]	πρὸς συγγενεῖς ἢ φίλους ἐν	ταῖς	παραπλησίοις γενομένους (συμφοραῖς, παραμυθούμενοι καὶ
[118, 0]	εὔθυμόν τε καὶ ἀπαρενόχλητον τοῦτον	ταῖς	πενθικαῖς λύπαις διαγάγωμεν, τὰ τοῦ
[112, 0]	ὁ Πλάτων ἔοικε παραινεῖν ἐν	ταῖς	τοιαύταις συμφοραῖς ἡσυχίαν ἔχειν, ὡς
[105, 0]	κωμικὸς ἐπὶ τῶν δυσπαθούντων ἐπὶ	ταῖς	τοιαύταις συμφοραῖς ταυτὶ λέγει· Εἰ
[117, 0]	ἑαυτοὺς δεῖ ταῖς ὀδύναις καὶ	ταῖς	τοῦ σώματος αἰκίαις παρατεινομένους, ἀλλὰ
[119, 0]	τῶν γενναίως καὶ καλῶς ἐν	ταῖς	τῶν ἀναγκαίων τελευταῖς διαγενομένων ἀποχρήσει
[104, 0]	δοκοῦσαν εὐημερίαν, οὐδένα καιρὸν ἔχουσα	τακτόν.	Ταῦτα δὲ καὶ ἄλλα τοιαῦτα
[112, 0]	ἀλλ´ ἐκτρέπονται πρὸς τὰς ἐσχάτας	ταλαιπωρίας,	τὸ μηδὲν αἴτιον σῶμα τιμωρούμενοι
[108, 0]	μὴ δύνασθαι ὑπ´ αὐτοῦ καθορᾶν	τἀληθές.	Ἀλλὰ τῷ ὄντι ἡμῖν δέδεικται
[116, 0]	ἐκ τούτων γὰρ ἤρτηται καὶ	τἄλλα	πάντα. Ταῦτα γάρ ἐστιν ἀλλήλοις
[120, 0]	Τοῖσι λάμπει μὲν μένος ἀελίου	τὰν	ἐνθάδε νύκτα κάτω, φοινικορόδοις τ´
[115, 0]	οὐ νῦν ἀλλὰ πάλαι κέκλαυσται	τἀνθρώπινα,	τιμωρίαν ἡγουμένοις εἶναι τὸν βίον
[109, 0]	ὑπάρχει. Εἰς τὴν αὐτὴν οὖν	τάξιν	οἱ τελευτήσαντες καθίστανται (τῇ πρὸ
[103, 0]	ὅτι ῥᾳδίως τὰ ὑψηλὰ γίγνεται	ταπεινὰ	καὶ τὰ χθαμαλὰ πάλιν ὑψοῦται
[103, 0]	θᾶττον πρὸς ὕψος καὶ πάλιν	ταπεινότητα	ζῷον οὐδὲν λαμβάνει. Καὶ μάλα
[111, 0]	τὰ δὲ κακὰ συστέλλειν καὶ	ταπεινοῦν.	Εἰ μὲν οὖν τὸ πένθος
[116, 0]	ἢ διαίρεσθαι πρὸς ἀλαζονείαν ἢ	ταπεινοῦσθαι	καὶ καταπίπτειν πρὸς οἴκτους καὶ
[108, 0]	πανταχοῦ παραπῖπτον θόρυβον παρέχει καὶ	ταραχὴν	καὶ ἐκπλήττει, ὥστε μὴ δύνασθαι
[121, 0]	μακάρων νήσους, ἡ δ´ εἰς	Τάρταρον.	Καὶ τοὺς μὲν ἐκ τῆς
[121, 0]	καὶ τίσεως δεσμωτήριον, ὃ δὴ	Τάρταρον	καλοῦσιν, ἰέναι. Τούτων δ´ οἱ
[104, 0]	οὐδ´ ὑπαλύξαι τὸ παράπαν ἀλλά	Ταρτάρου	πυθμὴν πιέζει ς´ ἀφανοῦς σφυρηλάτοις
[102, 0]	οἱ βέλτιστοι τῶν ἰατρῶν πρὸς	τὰς	ἀθρόας τῶν ῥευμάτων ἐπιφορὰς εὐθὺς
[111, 0]	οὐ γὰρ ἐκείνους ποθοῦντες ἀλλὰ	τὰς	ἀπ´ αὐτῶν ὠφελείας φανήσονται. Εἰ
[103, 0]	τὸν αὐτὸν εἶναι, καὶ πρὸς	τὰς	ἀτυχίας φυλάξαι γενναίως τὸ πρέπον.
[106, 0]	εἰ συνεισενέγκαιμεν εἰς τὸ κοινὸν	τὰς	ἀτυχίας, ὥστε διελέσθαι τὸ ἴσον
[106, 0]	ἕκαστον, ἀσμένως ἂν τοὺς πλείους	τὰς	αὑτῶν λαβόντας ἀπελθεῖν. Ἐχρήσατο δὲ
[102, 0]	τῶν ῥευμάτων ἐπιφορὰς εὐθὺς προσφέρουσι	τὰς	διὰ τῶν φαρμάκων βοηθείας, ἀλλ´
[103, 0]	καὶ σωφρόνων ἀνδρῶν πρός (τε	τὰς	δοκούσας εὐτυχίας τὸν αὐτὸν εἶναι,
[117, 0]	καταμέμφονται καὶ πάντα τὰ παρὰ	τὰς	ἐλπίδας αὐτοῖς συμβεβηκότα ἐξ ἐπηρείας
[103, 0]	καὶ ποικίλαι περιστάσεις γιγνόμεναι πρὸς	τὰς	ἐναντίας περιάγουσι τοὺς ἀνθρώπους τύχας.
[112, 0]	καὶ συμφερόντων, ἀλλ´ ἐκτρέπονται πρὸς	τὰς	ἐσχάτας ταλαιπωρίας, τὸ μηδὲν αἴτιον
[102, 0]	οἱ μὴ δυνάμενοι ποιεῖν οὐδὲ	τὰς	εὐπραγίας (ἂν ἐμφρόνως φέρειν δύναιντο
[106, 0]	ἐλεγείαν τὴν καλουμένην (Λύδην, ἐξαριθμησάμενος	τὰς	ἡρωικὰς συμφοράς, τοῖς ἀλλοτρίοις κακοῖς
[118, 0]	διὰ (κολακείαν, ἀλλὰ τοῖς ἀφαιρουμένοις	τὰς	λύπας διὰ τῆς γενναίας καὶ
[117, 0]	Πᾶσα πρόφασις ἱκανὴ πρὸς τὸ	τὰς	λύπας καὶ τοὺς θρήνους συνεγείρειν.
[110, 0]	καὶ ὁ Εὐριπίδης ἐπὶ τῶν	τὰς	μακρὰς νοσηλείας ὑπομενόντων φησί· Μισῶ
[103, 0]	παρασκευὴ πρὸς πάσας τοῦ βίου	τὰς	μεταβολάς. Χρὴ γὰρ οὐ μόνον
[112, 0]	ὁ Ζεὺς ἔνεμε τοῖς δαίμοσι	τὰς	τιμάς, οὐκ ἔτυχε παρὸν τὸ
[111, 0]	καὶ πολλῆς εὐηθείας ἡγητέον εἶναι	τὰς	τοιαύτας ἐκφωνήσεις Ἀλλ´ οὐκ ἔδει
[115, 0]	Μίδᾳ ἀποφήνασθαι. Βέλτιον δ´ αὐτὰς	τὰς	τοῦ φιλοσόφου λέξεις παραθέσθαι. Φησὶ
[114, 0]	οὐ μικρὸν εἶναι κούφισμα πρὸς	τὰς	τύχας, ἐγὼ δ´ ἂν εἴποιμι
[105, 0]	Ὀλυμπιάς, ἀνατείνας εἰς τὸν οὐρανὸν	τὰς	χεῖρας Ὦ δαῖμον, εἶπε, μέτριόν
[115, 0]	καὶ κρειττόνων ἤδη γεγονότων. Καὶ	ταῦθ´	οὕτως ἀρχαῖα καὶ παλαιὰ παρ´
[116, 0]	ἃ ἔχρησαν ἡμῖν πρὸς ὀλίγον,	ταῦτ´	ἀπαιτῶσιν· οὐδὲ γὰρ οἱ τραπεζῖται,
[121, 0]	ἡ κρίσις ᾖ. Ἐγὼ οὖν	ταῦτ´	ἐγνωκὼς πρότερος ἢ ὑμεῖς ἐποιησάμην
[116, 0]	ἄν τις εἴποι Ἐπελάθου ὅτι	ταῦτ´	ἔλαβες ἐπὶ τῷ ἀποδοῦναι; Τοῦτο
[121, 0]	περὶ τῆς πορείας τοῖς ἀνθρώποις.	Ταῦτ´	ἐστίν, ὦ Καλλίκλεις, ἃ ἐγὼ
[116, 0]	μηδὲν ἄγαν’ ἔπος αἴνεσσαν περισσῶς.	Ταῦτ´	οὖν ἐν διανοίᾳ τις ἔχων
[113, 0]	γάμου παιδείας τελειότητος πολιτείας ἀρχῶν	(ταῦτα	γὰρ εἶναι τὰ λυποῦντα μάλιστα
[116, 0]	γὰρ ἤρτηται καὶ τἄλλα πάντα.	Ταῦτα	γάρ ἐστιν ἀλλήλοις συνῳδὰ καὶ
[104, 0]	τέκνων τελευτῇ τὸν Ἱπποκλέα φησί·	Ταῦτα	γὰρ πᾶσα αὕτη ἡ ἀρχαία
[117, 0]	λύπας καὶ τοὺς θρήνους συνεγείρειν.	Ταῦτα	δ´ ἐκίνησαν οἱ ποιηταί, καὶ
[104, 0]	εὐημερίαν, οὐδένα καιρὸν ἔχουσα τακτόν.	Ταῦτα	δὲ καὶ ἄλλα τοιαῦτα καὶ
[111, 0]	εἶναι τὸν δὲ μή. Τί	ταῦτα	δεῖ στένειν, ἅπερ δεῖ κατὰ
[105, 0]	τὰ πράγματ´ οὐδ´ ἀποβλέπει εἰς	ταῦτα,	δέσποτ´, ἀλλὰ τὴν αὐτὴν ὁδόν,
[121, 0]	καὶ ὅλον τὸ σῶμα προκεκαλυμμένοι.	Ταῦτα	δὴ αὐτοῖς πάντ´ ἐπίπροσθεν γίγνεται,
[119, 0]	οὖν ῥητορικῶς προθέμενος αὐτοῦ κατηγορῆσαι	ταῦτα	διεξῆλθεν, ἀγνοῶν ὅτι διὰ τούτων
[109, 0]	οὖν αὐτὸ ἰδεῖν ἐγγεγραμμένα τρία	ταῦτα·	Ἦ που νηπιέῃσιν ἀλύουσιν φρένες
[103, 0]	καὶ τραγικώτερον λαλῶ, οἰστέον ἄμεινον	ταῦτα	καὶ λογιστέον. Τὸ δὲ κεφάλαιον
[115, 0]	ῥᾳδίως· στρογγύλα γὰρ εἶναί φασι	ταῦτα	καὶ συνεχῆ καὶ πρὸς ἄλληλα
[113, 0]	θάνατος εὐπαραμύθητός ἐστι διά τε	ταῦτα	καὶ τὰ προειρημένα ἐν τοῖς
[110, 0]	οὐδὲ τὸ θνῄσκειν, ἀλλὰ τὸ	ταῦτα	καλῶς ἀμφότερ´ ἐκτελέσαι. Πάνυ δὲ
[106, 0]	δ´ ἔχει (ὥσπερ τὰ δένδρα	ταῦτα	καρπὸν τὰ δάκρυα. Ὁ δὲ
[107, 0]	ἄγχιστα ἐοικώς. (Ἀλλαχοῦ δὲ καὶ	ταῦτα	λέγει· Ἔνθ´ Ὕπνῳ ξύμβλητο, κασιγνήτῳ
[117, 0]	γόον καὶ πένθος ἔθηκε, (καὶ	ταῦτα	μὲν οὔπω δῆλον εἰ δικαίως
[108, 0]	ἀσχολίαν ἄγομεν φιλοσοφίας πέρι διὰ	ταῦτα	πάντα. Τὸ δ´ ἔσχατον πάντων,
[112, 0]	ἐκεῖνος γάρ φησιν· Ἐγὼ δὲ	ταῦτα	παρὰ σοφοῦ τινος μαθὼν εἰς
[112, 0]	Ἀλλ´ οὐ γὰρ ἤλπιζον, φησί,	ταῦτα	(πείσεσθαι, οὐδὲ προσεδόκων. Ἀλλ´ ἐχρῆν
[118, 0]	λίνῳ, ὅτε μιν τέκε μήτηρ.	Ταῦτα	πρὸ διανοίας λαβόντες τῆς ἀπράκτου
[106, 0]	ὀλβίας τυραννίδος (τὸ μηδὲν ὄντας.	Ταῦτά	σε σκοπεῖν χρεών. Κελεύει γὰρ
[121, 0]	καὶ τοῦ σώματος ἀπ´ ἀλλήλοιν.	Ταῦτά	σοι συναγαγών, Ἀπολλώνιε φίλτατε, καὶ
[110, 0]	Τούτοις γὰρ οἰκείως ἄν τις	ταῦτα	συνάψειε· Ποῦ γὰρ τὰ σεμνὰ
[106, 0]	ἐκεῖνά ἐστι, κἀκεῖνα πάλιν μεταπεσόντα	ταῦτα.	Ὡς γὰρ ἐκ τοῦ αὐτοῦ
[111, 0]	καὶ λογισμὸς ἑκάστοις ἐνῆν, (καὶ	ταὐτὰ	δήπου γ´ ἂν συνέπιπτεν, ὥστε
[104, 0]	μὲν φύει ἡ δ´ ἀπολήγει.	(Ταύτῃ	δ´ ὅτι καλῶς ἐχρήσατο τῇ
[112, 0]	ἀεὶ μενεῖς ἐπὶ τῇ δυσπαθείᾳ	ταύτῃ,	τελείαν ἀθλιότητα (σεαυτῷ παρέξεις καὶ
[112, 0]	ἤδη κατηναλῶσθαι πάσας τοῖς ἄλλοις,	ταύτην	αὐτῷ δοῦναι τὴν ἐπὶ τοῖς
[117, 0]	ἀπαιδευσίαν ἄνοια καὶ παραφροσύνη. Διὰ	ταύτην	γοῦν τὴν διηπατημένην καὶ ψευδῆ
[118, 0]	ἐσθλόν, ἐπὴν τὰ πρῶτα γένηται.	Ταύτην	δὲ τὴν μοῖραν ἐν ἄλλοις
[116, 0]	ἔχουσιν, (ἣν ἂν μοῖραν ἔχῃς,	ταύτην	ἔχε μηδ´ ἀγανάκτει, καὶ ὁ
[116, 0]	μύθους πρόχειρον εἶχε τὴν ὑπόληψιν	ταύτην	ὅτι καὶ ἡ Θαλέθοντι βίῳ
[104, 0]	τοι σπέρματα εὐθὺς θνητὰ ὄντα	ταύτης	κοινωνεῖ τῆς αἰτίας, ἐξ ἧς
[104, 0]	γὰρ σκιᾶς ἀσθενέστερον; Τὸ δὲ	ταύτης	ὄναρ οὐδ´ (ἂν ἐκφράσαι τις
[107, 0]	ἀδούλωτον τῇ σαρκὶ καὶ τοῖς	ταύτης	πάθεσι διάγειν, ~ὑφ´ ὧν κατασπώμενος
[108, 0]	παρειλήφαμεν δι´ εὐσέβειαν παρὰ θεῶν	ταύτης	τυχόντας τῆς δωρεᾶς. Ὧν τοὺς
[105, 0]	ἥκοντα ἐπὶ λύτρα τοῦ Ἕκτορος	ταυτί·	Ἀλλ´ ἄγε δὴ κατ´ ἄρ´
[115, 0]	Εὐδήμῳ ἐπιγραφομένῳ ἢ Περὶ ψυχῆς	ταυτί.	Διόπερ, ὦ κράτιστε πάντων καὶ
[119, 0]	φησιν Αἰσχίνης, κατηγορεῖν αὐτοῦ δόξας,	ταυτί·	Ἑβδόμην δ´ ἡμέραν τῆς (θυγατρὸς
[105, 0]	δυσπαθούντων ἐπὶ ταῖς τοιαύταις συμφοραῖς	ταυτὶ	λέγει· Εἰ τὰ δάκρυ´ ἡμῖν
[120, 0]	ὑπὸ μὲν τοῦ μελικοῦ Πινδάρου	ταυτὶ	περὶ τῶν εὐσεβῶν ἐν Ἅιδου·
[106, 0]	θάνατος; Καί, ᾗ φησιν Ἡράκλειτος,	Ταὐτό	γ´ ἔνι ζῶν καὶ τεθνηκὸς
[115, 0]	τις ἔχοι τοιαῦτα παρατίθεσθαι πρὸς	ταὐτὸ	κεφάλαιον· ἀλλ´ οὐκ ἀναγκαῖον μακρηγορεῖν.
[104, 0]	ἀτυχεῖν οὐδὲν ἀνθρώπῳ ἀλλὰ πάντες	ταὐτὸ	πεπόνθαμεν. Ἄσκοπος γὰρ ἡ τύχη,
[113, 0]	δ´ ἐπακολουθοῦσι, πάντες δ´ ἐπὶ	ταὐτὸν	ἔρχονται, τὸν αὐτὸν τρόπον τῶν
[119, 0]	γυναιξὶ παραδοῦναι πρὸς τὴν νόμιμον	ταφήν,	αὐτὸν δὲ περὶ ὧν διεσκέπτετο
[114, 0]	ἐν τοῖς πενθίμοις τῆς κακοδαίμονος	ταφῆς	μεταλαβεῖν, ἅμα τῶν τε ἀνιαρῶν
[117, 0]	ὥσπερ ὑπέκκαυμα τῆς λύπης. Ἐὰν	ταχέως,	ὀδύρονται λέγοντες Ἀνηρπάσθη. Ἐὰν μακρῶς,
[112, 0]	ἀλλ´ ἐθίζειν τὴν ψυχὴν ὅτι	τάχιστα	γίγνεσθαι περὶ τὸ ἰᾶσθαί τε
[115, 0]	δέ, τὸ γενομένους ἀποθανεῖν ὡς	τάχιστα.	Δῆλον οὖν ὡς οὔσης κρείττονος
[112, 0]	ἐπὶ τῶν σωματικῶν παθημάτων ἡ	ταχίστη	τῆς ἀπαλλαγῆς ὁδὸς ἀμείνων. Ὃ
[114, 0]	κακοδαίμονος ταφῆς μεταλαβεῖν, ἅμα τῶν	τε	ἀνιαρῶν καὶ τῶν ἐκ τῆς
[116, 0]	ἔοικε δηλοῦσθαι κατὰ δύναμιν. Ἔν	τε	γὰρ τῷ γιγνώσκειν ἑαυτὸν περιέχεται
[114, 0]	δὴ πολιόν τε κάρη πολιόν	τε	γένειον αἰδῶ τ´ αἰσχύνωσι κύνες
[106, 0]	τε δεσμοῖς ἐκμεμόχθηνται βροτῶν, ὅσοι	τε	γηράσκουσιν ὀρφανοὶ τέκνων, τούς τ´
[104, 0]	χρόνου. Κύκλος γὰρ αὑτὸς καρπίμοις	τε	γῆς φυτοῖς γένει βροτῶν τε.
[106, 0]	ἄν, εἰ λογίζεσθαι θέλοις ὅσοι	τε	δεσμοῖς ἐκμεμόχθηνται βροτῶν, ὅσοι τε
[103, 0]	ἡ μήτηρ ς´, ἐφ´ ᾧ	τε	διατελεῖν πράττων ἃ βούλει καὶ
[119, 0]	τῆς ἱστορίας ἡμῖν παραδιδομένων τῆς	τε	Ἑλληνικῆς καὶ τῆς Ῥωμαϊκῆς τῶν
[104, 0]	οἳ φύλλοισιν ἐοικότες, ἄλλοτε μέν	τε	ζαφλεγέες τελέθουσιν ἀρούρης καρπὸν ἔδοντες,
[117, 0]	ὀδύρεται ὀστέα καίων, νυμφίου, ὅς	τε	θανὼν δειλοὺς ἀκάχησε τοκῆας. Ἄρρητον
[104, 0]	ἐπ´ ἦμαρ ἄγῃσι πατὴρ ἀνδρῶν	τε	θεῶν τε καὶ ἐν ἄλλοις
[110, 0]	χἄτερ´ αὖ κτᾶται νέα, αὐτός	τε	θνῄσκει· καὶ τάδ´ ἄχθονται βροτοὶ
[114, 0]	ἐπιδόντα, υἷάς τ´ ὀλλυμένους, ἑλκηθείσας	τε	θύγατρας, καὶ θαλάμους κεραϊζομένους, καὶ
[118, 0]	ἑωυτοῦ πένθεα ἐρρωμένως φέροντα, μεγαλόφρονά	τε	καὶ ἀνδρήιον ἐδόκεε εἶναι καὶ
[118, 0]	ὄντος. Φειστέον οὖν, ὅπως εὔθυμόν	τε	καὶ ἀπαρενόχλητον τοῦτον ταῖς πενθικαῖς
[109, 0]	κατὰ τὸν υἱόν, καὶ ἀντιβολεῖν	τε	καὶ δεῖσθαι συνεξευρεῖν τὸν αἴτιον
[115, 0]	αἰτίας, τὰ δ´ ἀγαθὰ διεχῆ	τε	καὶ δυσκόλως συνερχόμενα πρὸς αὐτοῖς
[104, 0]	ἄγῃσι πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν	τε	καὶ ἐν ἄλλοις Τυδείδη μεγάθυμε,
[112, 0]	τάχιστα γίγνεσθαι περὶ τὸ ἰᾶσθαί	τε	καὶ ἐπανορθοῦν τὸ πεσόν τε
[106, 0]	καὶ νύκτα ποιῶν, ἐπαγωγοὺς ζωῆς	τε	καὶ θανάτου καὶ ὕπνου καὶ
[107, 0]	ἐν αὐτῷ λατρείας ἢ κατοικτίρειν	τε	καὶ θρηνεῖν, ὅπερ οἱ πολλοὶ
[104, 0]	ἧς ἀφυΐα μὲν ψυχῆς, νόσοι	τε	καὶ κήδεα καὶ μοῖρα θνητῶν
[112, 0]	τε καὶ ἐπανορθοῦν τὸ πεσόν	τε	καὶ νοσῆσαν, ἰατρικῇ θρηνῳδίαν ἀφανίζοντας.
[118, 0]	υἱοὺς μετηλλαχέναι τὸν βίον, Πάραλόν	τε	καὶ Ξάνθιππον, ὥς φησι Πρωταγόρας,
[104, 0]	αὕτη ἡ ἀρχαία φιλοσοφία λέγει	τε	καὶ παρακελεύεται. Ὧν εἰ δή
[121, 0]	μὲν ἐκ τῆς Ἀσίας, Μίνω	τε	καὶ Ῥαδάμανθυν, ἕνα δ´ ἐκ
[116, 0]	Αἰσχύλος· Ἀνδρῶν γάρ ἐστιν ἐνδίκων	τε	καὶ σοφῶν κἀν τοῖσι δεινοῖς
[114, 0]	καὶ τῶν ἀτρύτων τούτων φροντίδων	τε	καὶ συμφορῶν, ἃς ἀνάγκη τοὺς
[113, 0]	μᾶλλον δ´, εἴπερ ἄρα, Αἰγύπτιοί	τε	καὶ Σύροι καὶ Λυδοὶ καὶ
[109, 0]	υἱῷ καὶ τὰ τοῦ χρόνου	τε	καὶ τὰ τῆς ἡλικίας ἐγγύς.
[122, 0]	καὶ (φιλοτέκνου φρόνημα ἀναλαβὼν σεαυτόν	τε	καὶ τὴν μητέρα τοῦ νεανίσκου
[121, 0]	ἀθέως (εἰς τὸ τῆς δίκης	τε	καὶ τίσεως δεσμωτήριον, ὃ δὴ
[120, 0]	δ´ ὁ τῶν παλαιῶν ποιητῶν	τε	καὶ φιλοσόφων λόγος ἐστὶν ἀληθὴς
[103, 0]	ἀγονίαι, καὶ ἐν θαλάττῃ εὐδίαι	τε	καὶ χειμῶνες, οὕτω καὶ ἐν
[121, 0]	τῆς ψυχῆς τῆς ἑαυτῶν ὀφθαλμούς	τε	καὶ ὦτα καὶ ὅλον τὸ
[104, 0]	αὔξεται βίος, τῶν δὲ φθίνει	τε	κἀκθερίζεται πάλιν. Ὁ δὲ Πίνδαρος
[107, 0]	μέρος οἵ τ´ ἀγαθοί ὅστις	τε	κακός. Πίνδαρος δέ· Ἓν παρ´
[105, 0]	δώῃ Ζεὺς τερπικέραυνος, (ἄλλοτε μέν	τε	κακῷ ὅ γε κύρεται ἄλλοτε
[121, 0]	ψυχὰς ἔχοντες ἠμφιεσμένοι εἰσὶ σώματά	τε	καλὰ καὶ γένη καὶ πλούτους,
[114, 0]	ἕληται. Ἀλλ´ ὅτε δὴ πολιόν	τε	κάρη πολιόν τε γένειον αἰδῶ
[117, 0]	μοι εἶπας πυκινὸν ἔπος, οὗ	τέ	κεν αἰεί (μεμνῄμην. Ἐὰν προσομιλήσας
[115, 0]	Τοιάδε θνητοῖσι κακὰ κακῶν ἀμφί	τε	κῆρες εἰλεῦνται, κενεὴ δ´ εἴσδυσις
[105, 0]	ἀλλὰ τὴν αὐτὴν ὁδόν, ἐάν	τε	κλάῃς ἄν τε μή, πορεύεται.
[120, 0]	ὀνείροις δείκνυσι τερπνῶν ἐφέρποισαν χαλεπῶν	τε	κρίσιν. Ὁ δὲ θεῖος Πλάτων
[108, 0]	οὔ. Εἰ γὰρ μὴ οἷόν	τε	μετὰ τοῦ σώματος μηδὲν καθαρῶς
[105, 0]	ὁδόν, ἐάν τε κλάῃς ἄν	τε	μή, πορεύεται. ~Τί οὖν πλέον
[104, 0]	οὐδ´ ἐφ´ ἑνὶ ὑγιεῖ, φυομένοις	τε	μίγνυταί τις ἐν πᾶσι κακοῦ
[117, 0]	φέρει βροτῶν, (ἄριστος εἶναι σωφρονεῖν	τέ	μοι δοκεῖ. Οἱ δὲ πολλοὶ
[114, 0]	γαίῃ, ἐν αἰνῇ δηϊοτῆτι, ἑλκομένας	τε	νυοὺς ὀλοῇς ὑπὸ χερσὶν Ἀχαιῶν.
[118, 0]	Ἀντίγονον, καὶ συχνοὺς ἄλλους τῶν	τε	παλαιῶν καὶ τῶν καθ´ ἡμᾶς.
[103, 0]	ἔστι γάρ ς´ ἐψευσμένος, ἄτοπόν	τε	πεποίηκ´. Εἰ δ´ ἐπὶ τοῖς
[105, 0]	τ´ ἀκηδέες εἰσί. Δοιοὶ γάρ	τε	πίθοι κατακείαται ἐν Διὸς οὔδει
[111, 0]	τὸν βίον ὠφέλειαν ἔχομεν. Τό	τε	πολὺ δήπουθεν ἢ μικρὸν οὐδὲν
[107, 0]	τὴν ὁμοιότητα μάλιστα παρεμφαίνει. Πάλιν	τέ	πού φησι τὸν θάνατον εἶναι
[102, 0]	καὶ σώφρονος ~καὶ διαφερόντως τά	τε	πρὸς θεοὺς καὶ τὰ πρὸς
[119, 0]	τελευτὴν ἐν παρατάξει γενομένην μεγαλοφρόνως	τε	πρὸς τοὺς ἀπαγγείλαντας αὐτῷ τὴν
[102, 0]	καὶ δυνάμενος φέρειν δεξιῶς τά	τε	προσηνῆ καὶ τὰ λυπηρὰ τῶν
[120, 0]	Ἀλλὰ γὰρ ἐκεῖνος μὲν τῆς	τε	σῆς εὐσεβείας καὶ τῆς ἑαυτοῦ
[102, 0]	συμβεβηκὸς ἀνοίκειον ἦν, παρειμένῳ τό	τε	σῶμα καὶ τὴν ψυχὴν ὑπὸ
[107, 0]	φθορᾷ τινι καὶ ἀφανισμῷ τοῦ	τε	σώματος καὶ τῆς ψυχῆς, κατ´
[109, 0]	ἐστι φθορὰ καὶ διάλυσις τοῦ	τε	σώματος καὶ τῆς ψυχῆς (τὸ
[103, 0]	ἐστὶ καὶ σωφρόνων ἀνδρῶν πρός	(τε	τὰς δοκούσας εὐτυχίας τὸν αὐτὸν
[113, 0]	ἄωρος θάνατος εὐπαραμύθητός ἐστι διά	τε	ταῦτα καὶ τὰ προειρημένα ἐν
[110, 0]	ὅστις οὐ πονεῖ βροτῶν. Θάπτει	τε	τέκνα χἄτερ´ αὖ κτᾶται νέα,
[116, 0]	καὶ ἡ Θαλέθοντι βίῳ βλάσταις	τε	τέκνων βριθομένα γλυκερὸν φάος ὁρῶσα
[116, 0]	καὶ φέρειν αὐτὰ δεξιῶς, εἴς	τε	τὴν αὑτοῦ φύσιν ἀφορῶν καὶ
[120, 0]	δὲ μείλιχος καὶ φίλος διά	τε	τὴν ἐξ ὄψεως χάριν καὶ
[121, 0]	λόγον, ἀναγκαιότατον ὄντα σοι πρός	τε	τὴν τῆς παρούσης λύπης ἀπαλλαγὴν
[120, 0]	Καὶ τοὶ μὲν ἵπποις γυμνασίοις	τε,	τοὶ δὲ πεσσοῖς, τοὶ δὲ
[104, 0]	τε γῆς φυτοῖς γένει βροτῶν	τε.	Τοῖς μὲν αὔξεται βίος, τῶν
[118, 0]	βουλάς τ´ ἐξάρχοντ´ ἀγαθὰς’ πρός	τε	τὸν πόλεμον ἐπιπαρορμῶντα τοὺς Ἀθηναίους.
[121, 0]	βεβιώκασιν. Οἱ οὖν δικασταὶ ὑπό	τε	τούτων ἐκπλήττονται, καὶ ἅμα καὶ
[109, 0]	ἐσήμηνε νεανίσκον (ἑπόμενον αὐτῷ, ἐμφερῆ	τε	τῷ υἱῷ καὶ τὰ τοῦ
[122, 0]	βίου σχῆμα καὶ προσφιλέστατον τῷ	τε	υἱῷ σου καὶ πᾶσιν ἡμῖν
[120, 0]	παρὰ δέ σφισιν εὐανθὴς ἅπας	τέθαλεν	ὄλβος, ὀδμὰ δ´ ἐρατὸν κατὰ
[106, 0]	γάρ ἐστι τὸ μετὰ πείσματος	τεθαρρηκότος	εἰπεῖν Τίς δ´ ἐστὶ δοῦλος
[102, 0]	μεγάλων ἐγγίγνεται μισθῶν τῷ ἀνθρώπῳ·	τεθηριῶσθαι	γὰρ εἰκὸς ἐκεῖ μὲν σῶμα
[115, 0]	οὔσης κρείττονος τῆς ἐν τῷ	τεθνάναι	διαγωγῆς ἢ τῆς ἐν τῷ
[106, 0]	τὸ δυσανιῶν καὶ ἐν τῷ	τεθνάναι;	Τὰ γὰρ τοῦ θανάτου μήποτε
[115, 0]	ἔφη, ἄριστον πάντων, τὸ δὲ	(τεθνάναι	τοῦ ζῆν ἐστι κρεῖττον. Καὶ
[107, 0]	ὡς ἄρα κρεῖττόν ἐστι τὸ	τεθνάναι	τοῦ ζῆν. Ὁ γοῦν Σιμωνίδης,
[110, 0]	κινεῖ τὰ θέατρα, λέγουσα τοιαῦτα·	Τεθνᾶσι	παῖδες οὐκ ἐμοὶ μόνῃ βροτῶν,
[121, 0]	τὸν κριτὴν δεῖ γυμνὸν εἶναι,	τεθνεῶτα,	αὐτῇ τῇ ψυχῇ αὐτὴν τὴν
[121, 0]	Ἔπειτα γυμνοὺς κριτέον ἁπάντων τούτων·	τεθνεῶτας	γὰρ δεῖ κρίνεσθαι. Καὶ τὸν
[111, 0]	ὠφελείας φανήσονται. Εἰ δὲ τῶν	τεθνεώτων	ἕνεκα πενθοῦσιν, ἐπιστήσαντες ὅτι (ἐν
[111, 0]	ἑαυτῶν, ὅτι τῆς ἀπὸ τῶν	τεθνεώτων	ἡδονῆς ἢ χρείας ἢ γηροβοσκίας
[106, 0]	Ταὐτό γ´ ἔνι ζῶν καὶ	τεθνηκὸς	καὶ τὸ ἐγρηγορὸς καὶ τὸ
[105, 0]	ἕνα καιρόν, πρώτου μὲν ὅτι	τεθρίππῳ	νενίκηκεν Ὀλύμπια, δευτέρου δ´ ὅτι
[116, 0]	σοφῶν κἀν τοῖσι δεινοῖς μὴ	τεθυμῶσθαι	θεοῖς, καὶ ὁ Εὐριπίδης· Ὅστις
[113, 0]	ἐν οἷς φησιν· Ἀλλ´ εἰσέρχεο	τεῖχος,	ἐμὸν τέκος, ὄφρα σαώσῃς Τρῶας
[118, 0]	(Γεινομένῳ ἐπένησε λίνῳ, ὅτε μιν	τέκε	μήτηρ. Ταῦτα πρὸ διανοίας λαβόντες
[114, 0]	καὶ θαλάμους κεραϊζομένους, καὶ νήπια	τέκνα	βαλλόμενα ποτὶ γαίῃ, ἐν αἰνῇ
[116, 0]	αὐτὸς ἄνθρωπός ἐστι καὶ τὰ	τέκνα	θνητὰ ἐγέννησεν; Οὐ γάρ ἐστι
[110, 0]	οὐ πονεῖ βροτῶν. Θάπτει τε	τέκνα	χἄτερ´ αὖ κτᾶται νέα, αὐτός
[116, 0]	ἢ αὐτὸς μέλλων ἀποθνῄσκειν ἢ	τέκνων	ἀποθανόντων ὑπεραγανακτῶν πῶς οὐ καταφανῶς
[116, 0]	ἡ Θαλέθοντι βίῳ βλάσταις τε	τέκνων	βριθομένα γλυκερὸν φάος ὁρῶσα τελευτήσει,
[104, 0]	Κράντωρ παραμυθούμενος ἐπὶ τῇ τῶν	τέκνων	τελευτῇ τὸν Ἱπποκλέα φησί· Ταῦτα
[106, 0]	βροτῶν, ὅσοι τε γηράσκουσιν ὀρφανοὶ	τέκνων,	τούς τ´ ἐκ μέγιστον ὀλβίας
[113, 0]	φησιν· Ἀλλ´ εἰσέρχεο τεῖχος, ἐμὸν	τέκος,	ὄφρα σαώσῃς Τρῶας καὶ Τρῳάς,
[104, 0]	ἐοικότες, ἄλλοτε μέν τε ζαφλεγέες	τελέθουσιν	ἀρούρης καρπὸν ἔδοντες, ἄλλοτε δὲ
[109, 0]	(Εἴ γε μὴν ὁ θάνατος	τελεία	τίς ἐστι φθορὰ καὶ διάλυσις
[112, 0]	μενεῖς ἐπὶ τῇ δυσπαθείᾳ ταύτῃ,	τελείαν	ἀθλιότητα (σεαυτῷ παρέξεις καὶ πικροτάτην
[113, 0]	ἂν ἐμακαρίζομεν ὡς εὐδαιμονέστατον καὶ	τελειότατον	διαπεράσαντα βίον. Εἰ δὲ διακοσίων
[113, 0]	νενομισμένων ἀγαθῶν, οἷον γάμου παιδείας	τελειότητος	πολιτείας ἀρχῶν (ταῦτα γὰρ εἶναι
[119, 0]	καὶ σὲ ἔδει ὑπ´ ἐκείνου	τελείου	γενομένου κηδευθῆναι μεταλλάξαντα τὸν βίον·
[111, 0]	ἀκμάζοντα, δείλης δὲ γηρῶντα καὶ	τελειοῦντα	τὸ ζῆν, οὐχὶ κἀκείνων ἦν
[104, 0]	δὴ καὶ λυγρὰ θεοὶ μάκαρες	τελέουσι,	(καὶ τὰ φέρει ἀεκαζόμενος τετληότι
[119, 0]	καλῶς ἐν ταῖς τῶν ἀναγκαίων	τελευταῖς	διαγενομένων ἀποχρήσει τὰ εἰρημένα πρὸς
[113, 0]	ἀπογενόμενον ἐνομίζομεν ἂν μηκέτ´ ἄωρον	τελευτᾶν	ἀλλ´ ἤδη μέτρον ἡλικίας ἔχοντα
[121, 0]	τῇ ἡμέρᾳ δικάζοντες ᾗ μέλλοιεν	τελευτᾶν.	Ἔπειτα αἱ δίκαι πως οὐ
[120, 0]	Ὀλβίᾳ δ´ ἅπαντες αἴσᾳ λυσίπονον	τελευτάν.	Καὶ σῶμα μὲν πάντων ἕπεται
[104, 0]	παραμυθούμενος ἐπὶ τῇ τῶν τέκνων	τελευτῇ	τὸν Ἱπποκλέα φησί· Ταῦτα γὰρ
[109, 0]	τῆς γενέσεως ἡ μετὰ τὴν	τελευτήν.	Ἀλλ´ οἴει σὺ διαφορὰν εἶναι
[119, 0]	πυθόμενον τὴν Ἀλκυονέως τοῦ υἱοῦ	τελευτὴν	ἐν παρατάξει γενομένην μεγαλοφρόνως τε
[109, 0]	κακόν, οὕτως οὐδὲ μετὰ τὴν	τελευτήν.	Καὶ καθάπερ τὰ πρὸ ἡμῶν
[118, 0]	αὐτῷ τὴν περὶ τὸν υἱὸν	τελευτήν,	μικρὸν ἐπισχόντα (πρὸς τοὺς παρόντας
[102, 0]	μὲν οὖν ὑπὸ τὸν τῆς	τελευτῆς	καιρὸν ἐντυγχάνειν σοι καὶ παρακαλεῖν
[109, 0]	ἀρετῇ καὶ πλούτῳ καὶ δόξῃ,	τελευτῆσαι	δ´ ἐξαπίνης αἰτίᾳ τινὶ ἀδήλῳ.
[109, 0]	προσταχθὲν τῇ ἑβδόμῃ νυκτὶ κατακοιμηθέντας	τελευτῆσαι.	Λέγεται δὲ καὶ αὐτῷ Πινδάρῳ
[109, 0]	θάνατον, διελθόντος δ´ ὀλίγου χρόνου	τελευτῆσαι.	Τὰ δὲ περὶ τὸν Ἰταλὸν
[114, 0]	πρὶν ἀπώσασθαι τὰ πένθη κακουχουμένους	τελευτῆσαι	τὸν βίον καὶ ἐν τοῖς
[113, 0]	ἐτῶν ἦν, τὸν ἑκατὸν ἐτῶν	τελευτήσαντα	πάντως ἂν ἄωρον νομίζοντες εἶναι
[109, 0]	τὴν αὐτὴν οὖν τάξιν οἱ	τελευτήσαντες	καθίστανται (τῇ πρὸ τῆς γενέσεως.
[102, 0]	μὲν οὖν ἀλγεῖν καὶ δάκνεσθαι	τελευτήσαντος	υἱοῦ φυσικὴν ἔχει τὴν ἀρχὴν
[112, 0]	αὐτῷ δοῦναι τὴν ἐπὶ τοῖς	τελευτήσασι	γιγνομένην, οἷον δάκρυα καὶ λύπας.
[108, 0]	ἔστι κτήσασθαι τὸ εἰδέναι ἢ	τελευτήσασι·	τότε γὰρ αὐτὴ καθ´ αὑτὴν
[116, 0]	τέκνων βριθομένα γλυκερὸν φάος ὁρῶσα	τελευτήσει,	οὐκ ἂν οὕτως ἐδυσχέραινεν ὡς
[120, 0]	τὸν βίον καὶ ὁσίως, ἐπειδὰν	τελευτήσῃ,	εἰς μακάρων νήσους ἀπιόντα οἰκεῖν
[108, 0]	ἐρᾶν (ἔστι δὲ φρόνησις) ἐπειδὰν	τελευτήσωμεν,	ὡς ὁ λόγος σημαίνει, ζῶσι
[121, 0]	Εὐρώπης, Αἰακόν. Οὗτοι οὖν ἐπειδὰν	τελευτήσωσι,	δικάσουσιν ἐν τῷ λειμῶνι, ἐν
[102, 0]	παρείη τις αἴσθησις, εἴτ´ οὖν	τέμνοιτό	τι τῶν ἡμετέρων εἴτ´ ἀποσπῷτο.
[109, 0]	γὰρ αὐτὸν Ἠλυσίου πατρὸς τοῦ	Τεριναίου,	τῶν ἐκεῖ πρώτου καὶ ἀρετῇ
[115, 0]	πρὸς αὐτοῖς τοῦ βίου τοῖς	τέρμασιν.	~(Ἐπιλελησμένοις οὖν ἐοίκαμεν ὅτι οὐ
[105, 0]	μέν κ´ ἀμμείξας δώῃ Ζεὺς	τερπικέραυνος,	(ἄλλοτε μέν τε κακῷ ὅ
[120, 0]	εὑδόντεσσιν ἐν πολλοῖς ὀνείροις δείκνυσι	τερπνῶν	ἐφέρποισαν χαλεπῶν τε κρίσιν. Ὁ
[120, 0]	δὲ πεσσοῖς, τοὶ δὲ φορμίγγεσι	τέρπονται,	παρὰ δέ σφισιν εὐανθὴς ἅπας
[113, 0]	καταικίζοντες, δοκοῦντές τι χαρίζεσθαι τοῖς	τετελευτηκόσιν	ἀπαρτώμενοι τῆς κατὰ φύσιν ἐν
[107, 0]	δῆλον ὡς οὐδὲ περὶ τοὺς	τετελευτηκότας	εἴη ἄν τι κακόν. Ἀλλὰ
[115, 0]	μακαρίους καὶ εὐδαίμονας εἶναι τοὺς	τετελευτηκότας	(νομίζειν καὶ τὸ ψεύσασθαί τι
[119, 0]	δ´ ἡμέραν τῆς (θυγατρὸς αὐτῷ	τετελευτηκυίας,	πρὶν πενθῆσαι καὶ τὰ νομιζόμενα
[113, 0]	ὁρᾶν βουλομένους, ἐπειδὴ καὶ ὁ	τετελευτηκὼς	ἀπεστέρηται τούτου. Ἴων γοῦν ὁ
[106, 0]	τμητὸν τέτμηται, εἰ τὸ τηκτὸν	τέτηκται,	εἰ τὸ καυστὸν (κέκαυται, εἰ
[105, 0]	ἐλαύνει, φοιτᾷ δ´ οὔτε θεοῖσι	τετιμένος	οὔτε βροτοῖσιν. Ὁ δὲ μετὰ
[104, 0]	τελέουσι, (καὶ τὰ φέρει ἀεκαζόμενος	τετληότι	θυμῷ καί τοῖος γὰρ νόος
[106, 0]	γὰρ θαυμαστὸν εἰ τὸ τμητὸν	τέτμηται,	εἰ τὸ τηκτὸν τέτηκται, εἰ
[103, 0]	περὶ τἀγαθὸν ἡ φρόνησις πραγματεύεται	τετραχῶς,	ἢ κτωμένη τἀγαθὰ ἢ φυλάττουσα
[110, 0]	τῶν τυχόντων ποιητῶν συνεωρᾶσθαι καὶ	τετυχηκέναι	παραμυθίας. Θέασαι γὰρ οἷα περὶ
[113, 0]	τοῖς ἀώροις, διὰ τὸ μηδενὸς	τετυχηκέναι	τῶν ἐν τῷ βίῳ νενομισμένων
[110, 0]	ὡς ἀπολωλεκότας πάνθ´ ὅσων ᾠήθημεν	τεύξεσθαι	παρ´ αὐτοῦ. Οὐ φαύλως γὰρ
[116, 0]	ἀπαιτούμενοι τὰ θέματα δυσχεραίνουσιν ἐπὶ	τῇ	ἀποδόσει, ἐάνπερ εὐγνωμονῶσι. Πρὸς γὰρ
[102, 0]	ἀνεπαχθῶς τὴν τύχην, οὕτω καὶ	τῇ	διανομῇ τῶν πραγμάτων ἀνεγκλήτως καὶ
[105, 0]	Ὁ δὲ μετὰ τοῦτον καὶ	τῇ	δόξῃ καὶ τῷ χρόνῳ, καίτοι
[112, 0]	μὲν γὰρ ἀεὶ μενεῖς ἐπὶ	τῇ	δυσπαθείᾳ ταύτῃ, τελείαν ἀθλιότητα (σεαυτῷ
[109, 0]	τοὺς δὲ ποιήσαντας τὸ προσταχθὲν	τῇ	ἑβδόμῃ νυκτὶ κατακοιμηθέντας τελευτῆσαι. Λέγεται
[104, 0]	(Ταύτῃ δ´ ὅτι καλῶς ἐχρήσατο	τῇ	εἰκόνι τοῦ ἀνθρωπείου βίου δῆλον
[121, 0]	ἔχοντος ζῶντες ἦσαν ζώντων, ἐκείνῃ	τῇ	ἡμέρᾳ δικάζοντες ᾗ μέλλοιεν τελευτᾶν.
[111, 0]	θετέον, ἀλλ´ ἐν ἀρετῇ καὶ	τῇ	καιρίῳ συμμετρίᾳ· τοῦτο γὰρ εὔδαιμον
[112, 0]	τοῦτο τῷ λόγῳ χάρισαι καὶ	τῇ	παιδείᾳ, καὶ σεαυτὸν ἔκλυσαι τῶν
[120, 0]	εἴρηκεν, οὐκ (ὀλίγα δ´ ἐν	τῇ	Πολιτείᾳ καὶ τῷ Μένωνι καὶ
[109, 0]	Ἡ γὰρ αὐτὴ κατάστασίς ἐστι	τῇ	πρὸ τῆς γενέσεως ἡ μετὰ
[109, 0]	οὖν τάξιν οἱ τελευτήσαντες καθίστανται	(τῇ	πρὸ τῆς γενέσεως. Ὥσπερ οὖν
[107, 0]	τοὐναντίον ἀγαθόν. Τὸ γὰρ ἀδούλωτον	τῇ	σαρκὶ καὶ τοῖς ταύτης πάθεσι
[102, 0]	ὁ πάντα πεπαίνειν (εἰωθὼς ἐγγέγονε	τῇ	συμφορᾷ καὶ ἡ περὶ σὲ
[106, 0]	αὑτῶν λαβόντας ἀπελθεῖν. Ἐχρήσατο δὲ	τῇ	τοιαύτῃ ἀγωγῇ καὶ Ἀντίμαχος ὁ
[121, 0]	καὶ τούτοις συνεστιώμενος εὐαρεστήσειεν ἂν	τῇ	τοιαύτῃ ὑμῶν διαγωγῇ. ~Ἀνδρὸς οὖν
[108, 0]	κτᾶσθαι διὰ τὸ σῶμα, δουλεύοντες	τῇ	τούτου θεραπείᾳ· καὶ ἐκ τούτου
[121, 0]	δικάσουσιν ἐν τῷ λειμῶνι, ἐν	τῇ	τριόδῳ ἐξ ἧς φέρετον τὼ
[104, 0]	καὶ ὁ Κράντωρ παραμυθούμενος ἐπὶ	τῇ	τῶν τέκνων τελευτῇ τὸν Ἱπποκλέα
[108, 0]	τὴν μητέρα, τὴν δ´ ὑπερησθεῖσαν	τῇ	τῶν υἱῶν εὐσεβείᾳ κατεύξασθαι τὸ
[105, 0]	πρὸς πάντων εὐδαιμονιζόμενος, ἀναφωνήσας μεγάλῃ	τῇ	φωνῇ, Ὦ τύχη, εἶπεν, εἰς
[121, 0]	δεῖ γυμνὸν εἶναι, τεθνεῶτα, αὐτῇ	τῇ	ψυχῇ αὐτὴν τὴν ψυχὴν θεωροῦντα
[108, 0]	εἴσεσθαι, ἀπαλλακτέον αὐτοῦ καὶ αὐτῇ	τῇ	ψυχῇ θεατέον αὐτὰ τὰ πράγματα·
[106, 0]	τὸ τμητὸν τέτμηται, εἰ τὸ	τηκτὸν	τέτηκται, εἰ τὸ καυστὸν (κέκαυται,
[104, 0]	χέει, ἄλλα δέ θ´ ὕλη	τηλεθόωσα	φύει, ἔαρος δ´ ἐπιγίγνεται ὥρη·
[120, 0]	κίδναται αἰεὶ θύα μιγνύντων πυρὶ	τηλεφανεῖ	παντοῖα θεῶν ἐπὶ βωμοῖς. (Καὶ
[113, 0]	ἡμῶν βεβαίαν ἔχειν τὴν τῶν	τηλικούτων	διαμονήν. Εἰ δ´ ὁ τῆς
[117, 0]	ἀλλ´ ὅρα τὸ ἑξῆς· Μοῦνος	τηλύγετος	πολλοῖσιν ἐπὶ κτεάτεσσι. Τίς γὰρ
[116, 0]	ἡμῖν τοῦ θανάτου φόβον παρὰ	τὴν	ἄγνοιαν τῶν εἰωθότων ἐν τῷ
[102, 0]	γὰρ ἔγωγε συμφέρομαι τοῖς ὑμνοῦσι	τὴν	ἄγριον καὶ σκληρὰν ἀπάθειαν, ἔξω
[112, 0]	προσδοκᾶν καὶ προκατακεκρικέναι τῶν ἀνθρωπείων	τὴν	ἀδηλότητα καὶ οὐδένειαν, καὶ οὐκ
[119, 0]	γενομένου καὶ μεγάλης κραυγῆς, πυθόμενον	τὴν	αἰτίαν καὶ τὸ συμβεβηκὸς ἀκούσαντα
[119, 0]	Ἀντίγονον δὲ τὸν βασιλέα πυθόμενον	τὴν	Ἀλκυονέως τοῦ υἱοῦ τελευτὴν ἐν
[108, 0]	ἀσχολίας παρέχει τὸ σῶμα διὰ	τὴν	ἀναγκαίαν τροφήν· ἔτι δ´ ἐάν
[107, 0]	τὸν θάνατον εἶναι Χάλκεον ὕπνον,	τὴν	ἀναισθησίαν ἡμῶν αἰνιττόμενος. Οὐκ ἀμούσως
[118, 0]	ἔπος, ὅπερ ὁ Ἕκτωρ πρὸς	τὴν	Ἀνδρομάχην ἀντιπαρηγορῶν αὐτὴν εἶπεν ὡδί·
[119, 0]	φύσιν. Τὴν ἡμετέραν δηλονότι καὶ	τὴν	ἀνθρωπίνην, ἀλλ´ οὐ κατὰ τὴν
[117, 0]	σὺ σοί, καὶ ἡ διὰ	τὴν	ἀπαιδευσίαν ἄνοια καὶ παραφροσύνη. Διὰ
[108, 0]	ὥρας ἐπειγούσης, τούτους ὑποδύντας ὑπὸ	τὴν	ἀπήνην ἀγαγεῖν εἰς τὸ ἱερὸν
[108, 0]	ἧκεν ὁ καιρός, τῶν ἑλκόντων	τὴν	ἀπήνην ὀρέων ὑστερησάντων καὶ τῆς
[119, 0]	διαγενομένων ἀποχρήσει τὰ εἰρημένα πρὸς	τὴν	ἀπόθεσιν τοῦ πάντων ἀνιαροτάτου (πένθους
[110, 0]	παρὰ τῷ ποιητῇ Ἀμφιάραος παραμυθεῖσθαι	τὴν	Ἀρχεμόρου μητέρα δυσχεραίνουσαν ὅτι νήπιος
[121, 0]	καὶ ἔτι νεωστὶ τοῦ Διὸς	τὴν	ἀρχὴν ἔχοντος ζῶντες ἦσαν ζώντων,
[120, 0]	Ὥσπερ γὰρ Ὅμηρος λέγει, διενείμαντο	τὴν	ἀρχὴν ὁ Ζεὺς καὶ ὁ
[115, 0]	οὐδεὶς οἶδεν οὔτε τοῦ χρόνου	τὴν	ἀρχὴν οὔτε τὸν θέντα πρῶτον,
[102, 0]	δάκνεσθαι τελευτήσαντος υἱοῦ φυσικὴν ἔχει	τὴν	ἀρχὴν τῆς λύπης, καὶ οὐκ
[107, 0]	κοὐκ ἔστιν αὐτῶν ὅστις ἐξεπίσταται	τὴν	αὔριον μέλλουσαν εἰ βιώσεται. Τὸ
[105, 0]	ἀποβλέπει εἰς ταῦτα, δέσποτ´, ἀλλὰ	τὴν	αὐτὴν ὁδόν, ἐάν τε κλάῃς
[109, 0]	ὄντων οὐδέτερον τούτων ὑπάρχει. Εἰς	τὴν	αὐτὴν οὖν τάξιν οἱ τελευτήσαντες
[116, 0]	φέρειν αὐτὰ δεξιῶς, εἴς τε	τὴν	αὑτοῦ φύσιν ἀφορῶν καὶ εἰς
[103, 0]	ὄντων τῶν πραγμάτων ἔνιοι διὰ	τὴν	ἀφροσύνην οὕτως εἰσὶν ἀβέλτεροι καὶ
[112, 0]	ἀρχαίων φιλοσόφων εἰσιόντα πρὸς Ἀρσινόην	τὴν	βασίλισσαν (πενθοῦσαν τὸν υἱὸν τοιούτῳ
[111, 0]	φιλότητ´, οὐδ´ ἵκετο γήραος οὐδόν.	Τὴν	γὰρ εὐκαιρίαν μᾶλλον, οὐ τὴν
[108, 0]	εἰς τὸ ἱερὸν τὴν μητέρα,	τὴν	δ´ ὑπερησθεῖσαν τῇ τῶν υἱῶν
[106, 0]	τὰ δάκρυα. Ὁ δὲ παραμυθούμενος	τὴν	Δανάην δυσπαθοῦσαν Δίκτυς φησί· Δοκεῖς
[102, 0]	καὶ σπουδαίοις ἀνδράσιν ἥκιστα πρέπον,	τὴν	δὲ μετριοπάθειαν οὐκ ἀποδοκιμαστέον. Μὴ
[121, 0]	τιμήν, ποθεινοτάτην οὖσαν τοῖς ἀφιερωθεῖσι,	τὴν	διὰ τῆς ἀγαθῆς μνήμης καὶ
[117, 0]	καὶ παραφροσύνη. Διὰ ταύτην γοῦν	τὴν	διηπατημένην καὶ ψευδῆ δόξαν πάντα
[104, 0]	παρελέσθαι τὰ προπεπονημένα καὶ μεταρρῖψαι	τὴν	δοκοῦσαν εὐημερίαν, οὐδένα καιρὸν ἔχουσα
[106, 0]	τῶν καὶ ἑτέροις συμβεβηκότων ἔλαττον	τὴν	δόξαν τοῦ λελυπημένου μεθίστησι καὶ
[106, 0]	συμφοράς, τοῖς ἀλλοτρίοις κακοῖς ἐλάττω	τὴν	ἑαυτοῦ ποιῶν λύπην. Ὥστε καταφανὲς
[117, 0]	ἐπὶ πᾶσιν ὀδύρονται, στένοντες καὶ	τὴν	ἑαυτῶν ἀτυχίαν αἰτιώμενοι. Πρὸς οὓς
[119, 0]	ἀλλ´ εὐτάκτως τοῦτον ἐκπλήσαντι πρὸς	τὴν	εἱμαρμένην ἐπανάγειν πορείαν, καλούσης αὐτῆς,
[119, 0]	τῶν ἔργων οὐ δύνανται διὰ	τὴν	ἐκ τῆς ἀπαιδευσίας ἀσθένειαν τῆς
[102, 0]	οὖσαν· ἀφαιρήσεται γὰρ ἡμῶν αὕτη	τὴν	ἐκ τοῦ φιλεῖσθαι (καὶ φιλεῖν
[106, 0]	παραμύθιον τῆς λύπης αὑτῷ ἐποίησε	τὴν	ἐλεγείαν τὴν καλουμένην (Λύδην, ἐξαριθμησάμενος
[117, 0]	ἐξαρπασθέντος ἐκ τῶν χειρῶν καὶ	τὴν	ἐν ὀφθαλμοῖς ὀδύνην αὐτοῖς ἀφέντος.
[118, 0]	εἰς εὐποτμίην καὶ ἀνωδυνίην καὶ	τὴν	ἐν τοῖσι πολλοῖσι δόξαν· (πᾶς
[120, 0]	μείλιχος καὶ φίλος διά τε	τὴν	ἐξ ὄψεως χάριν καὶ τὴν
[112, 0]	τοῖς ἄλλοις, ταύτην αὐτῷ δοῦναι	τὴν	ἐπὶ τοῖς τελευτήσασι γιγνομένην, οἷον
[111, 0]	Τὴν γὰρ εὐκαιρίαν μᾶλλον, οὐ	τὴν	εὐγηρίαν πανταχοῦ (θεωροῦμεν πρωτεύουσαν. Καὶ
[120, 0]	τὴν ἐξ ὄψεως χάριν καὶ	τὴν	εὐπροσήγορον φιλανθρωπίαν. Ἀλλὰ γὰρ ἐκεῖνος
[118, 0]	καὶ ἑωυτοῦ κρέσσω, κάρτα εἰδὼς	τὴν	ἑωυτοῦ ἐν τοισίδε πρήγμασι ἀμηχανίην·
[111, 0]	ἱστοροῦσι περὶ τὸν Πόντον γιγνόμενα	τὴν	ζωὴν ἔχειν ἡμερησίαν, ἕωθεν μὲν
[119, 0]	τοῦτο γὰρ εἶναι κατὰ φύσιν.	Τὴν	ἡμετέραν δηλονότι καὶ τὴν ἀνθρωπίνην,
[115, 0]	παρ´ ἐλπίδα συμβεβηκὸς καὶ παρὰ	τὴν	ἡμετέραν δόξαν ἔδειξε τὸ εἰωθὸς
[115, 0]	τῷ Μίδᾳ λέγουσι δήπου μετὰ	τὴν	θήραν ὡς ἔλαβε τὸν Σειληνὸν
[119, 0]	ἐπιθέμενον πάλιν τὸν στέφανον ἐπιτελεῖν	τὴν	θυσίαν, καὶ πρὸς τοὺς ἀγγέλους
[106, 0]	λύπης αὑτῷ ἐποίησε τὴν ἐλεγείαν	τὴν	καλουμένην (Λύδην, ἐξαριθμησάμενος τὰς ἡρωικὰς
[119, 0]	τὴν τῶν ὅλων πρόνοιαν καὶ	τὴν	κοσμικὴν διάταξιν. Ἐκείνῳ δὲ τῷ
[115, 0]	ἀρχὴν τὸ γενέσθαι ἄνθρωπον συμφορὰν	τὴν	μεγίστην· τοῦτο δέ φησιν Ἀριστοτέλης
[121, 0]	κατηφεῖς ὄντας οὔτε σὲ οὔτε	τὴν	μητέρα, οὕτως οὐδὲ νῦν μετὰ
[108, 0]	ἀπήνην ἀγαγεῖν εἰς τὸ ἱερὸν	τὴν	μητέρα, τὴν δ´ ὑπερησθεῖσαν τῇ
[122, 0]	φρόνημα ἀναλαβὼν σεαυτόν τε καὶ	τὴν	μητέρα τοῦ νεανίσκου καὶ τοὺς
[118, 0]	τὰ πρῶτα γένηται. Ταύτην δὲ	τὴν	μοῖραν ἐν ἄλλοις ὁ ποιητής
[117, 0]	θανάτους ἐλαφρῶς ἑκτέον, εἰδότας ὅτι	τὴν	μοῖραν οὐκ ἔστιν ἐκφυγεῖν (πεπαιδευμένων
[119, 0]	λέγεται καὶ Δημοσθένην τὸν ῥήτορα,	τὴν	μόνην καὶ ἀγαπητὴν ἀπολέσαντα θυγατέρα,
[119, 0]	ἐσθῆτα ἀναλαβὼν ἐβουθύτει καὶ παρενόμει,	τὴν	μόνην ὁ δείλαιος καὶ πρώτην
[119, 0]	μεταλλάξαντος ταῖς γυναιξὶ παραδοῦναι πρὸς	τὴν	νόμιμον ταφήν, αὐτὸν δὲ περὶ
[119, 0]	συνεδρεύοντα μετὰ τῶν φίλων, κατὰ	τὴν	οἰκίαν θορύβου γενομένου καὶ μεγάλης
[106, 0]	καὶ τὴν τοῦ Σωκράτους φωνήν,	τὴν	οἰομένην, εἰ συνεισενέγκαιμεν εἰς τὸ
[107, 0]	Ὕπνῳ καὶ Θανάτῳ διδυμάοσιν, ὄψει	τὴν	ὁμοιότητα αὐτῶν δηλῶν· τὰ γὰρ
[107, 0]	αὐτῶν δηλῶν· τὰ γὰρ δίδυμα	τὴν	ὁμοιότητα μάλιστα παρεμφαίνει. Πάλιν τέ
[110, 0]	Τῷ γὰρ ὄντι πολλοὶ διὰ	τὴν	οὐδένειαν καὶ τὴν πρὸς τὸν
[105, 0]	ἐν πίθῳ καθείρξας τὰ κακά,	τὴν	Πανδώραν ἀνοίξασαν ἀποφαίνει σκεδάσαι τὸ
[107, 0]	αὐτοῦ καταγνοίημεν, ἐπαληθεύσαιμεν δὲ καὶ	τὴν	παρ´ ἐνίοις κρατοῦσαν δόξαν ὡς
[102, 0]	περὶ σὲ διάθεσις ἀπαιτεῖν ἔοικε	τὴν	παρὰ τῶν φίλων βοήθειαν, καλῶς
[105, 0]	ἐτελεύτησεν. Ὑπερφυῶς δὲ φαίνεται περὶ	τὴν	παραμυθίαν (ὁ ποιητὴς εὐδοκιμεῖν, ποιήσας
[118, 0]	δὲ τὸν Ὀλύμπιον προσαγορευθέντα διὰ	τὴν	περὶ τὸν λόγον καὶ τὴν
[118, 0]	παρά τινος τῶν ἀναγγειλάντων αὐτῷ	τὴν	περὶ τὸν υἱὸν τελευτήν, μικρὸν
[120, 0]	σῆς εὐσεβείας καὶ τῆς ἑαυτοῦ	τὴν	πρέπουσαν εὐφημίαν ἔχων πρὸς τὸν
[110, 0]	οὐδ´ ἐπὶ τοῦ θανάτου πρὸς	τὴν	πρὸ τῆς γενέσεως κατάστασιν ἔστι
[109, 0]	Τί ἄριστόν ἐστιν ἀνθρώποις ἀποκρίνασθαι	τὴν	πρόμαντιν ὅτι οὐδ´ αὐτὸς ἀγνοεῖ,
[110, 0]	πολλοὶ διὰ τὴν οὐδένειαν καὶ	τὴν	πρὸς τὸν θάνατον διαβολὴν ἀποθνῄσκουσιν,
[121, 0]	πένθους παῦλαν. Περιέχει δὲ καὶ	τὴν	πρὸς τὸν θεοφιλέστατον υἱόν σου
[118, 0]	ἀμηχανίην· τοῦτον γὰρ εὐθὺς μετὰ	τὴν	προσαγγελίαν ἀμφοτέρων τῶν υἱέων οὐδὲν
[102, 0]	πάλιν, ἀλλ´ αὑτὸς αἰεὶ μίμνε,	τὴν	σαυτοῦ φύσιν σῴζων βεβαίως, ὥστε
[119, 0]	τε πρὸς τοὺς ἀπαγγείλαντας αὐτῷ	τὴν	συμφορὰν ἀπιδεῖν καὶ μικρὸν ἐπισχόντα
[118, 0]	τὴν περὶ τὸν λόγον καὶ	τὴν	σύνεσιν ὑπερβεβλημένην δύναμιν, πυθόμενον ἀμφοτέρους
[121, 0]	ψυχὴν κακώσεως καὶ καταφθορᾶς ἐπὶ	τὴν	συνήθη σοι καὶ κατὰ φύσιν
[109, 0]	πρὸ τῆς γενέσεως ἡ μετὰ	τὴν	τελευτήν. Ἀλλ´ οἴει σὺ διαφορὰν
[109, 0]	οὔτε κακόν, οὕτως οὐδὲ μετὰ	τὴν	τελευτήν. Καὶ καθάπερ τὰ πρὸ
[116, 0]	ἐν τῷ βίῳ συμβαίνειν κατὰ	τὴν	τῆς ἀνάγκης ἢ πεπρωμένης μοῖραν.
[121, 0]	ἀναγκαιότατον ὄντα σοι πρός τε	τὴν	τῆς παρούσης λύπης ἀπαλλαγὴν καὶ
[116, 0]	πρὸς οἴκτους καὶ ὀλοφυρμοὺς διὰ	τὴν	τῆς ψυχῆς ἀσθένειαν καὶ τὸν
[107, 0]	βραχυχρόνιον τοῦ βίου ἄδηλον ποιῆσαι	τὴν	τοῦ θανάτου προθεσμίαν. Τοῦτο γὰρ
[108, 0]	τινες νόσοι προσπέσωσιν, ἐμποδίζουσιν ἡμῖν	τὴν	τοῦ ὄντος θήραν, ἐρώτων δὲ
[106, 0]	γὰρ ἄν τις ἑλκύσειε καὶ	τὴν	τοῦ Σωκράτους φωνήν, τὴν οἰομένην,
[118, 0]	ἑαυτοῖς δὲ μηδὲν ὄφελος εἶναι	τὴν	τούτων ὑπόμνησιν, δι´ ὧν δεῖ
[102, 0]	ἄρχειν ἀπολαχόντα δὲ φέρειν ἀνεπαχθῶς	τὴν	τύχην, οὕτω καὶ τῇ διανομῇ
[120, 0]	πρὶν εἴς τινα παροινίαν ἐκπεσεῖν	τὴν	τῷ μακρῷ γήρᾳ παρεπομένην. Εἰ
[113, 0]	ὁ ἄωρος θάνατος ὡς πρὸς	τὴν	τῶν ἀνθρώπων φύσιν οὐδὲν διαφέρει.
[113, 0]	ἡλικίας ἔχοντα (ἱκανόν· τὸν δὲ	τὴν	τῶν εἴκοσιν ἐτῶν προθεσμίαν ἐκπληρώσαντα
[119, 0]	τὴν ἀνθρωπίνην, ἀλλ´ οὐ κατὰ	τὴν	τῶν ὅλων πρόνοιαν καὶ τὴν
[113, 0]	ἤδη νομιζόντων ἡμῶν βεβαίαν ἔχειν	τὴν	τῶν τηλικούτων διαμονήν. Εἰ δ´
[108, 0]	αἱ τούτου ἐπιθυμίαι· διὰ γὰρ	τὴν	τῶν χρημάτων κτῆσιν πάντες οἱ
[105, 0]	σοφὸν μετὰ χλευασμοῦ, συνεὶς αὐτοῦ	τὴν	ὑπερηφανίαν συνεβούλευε μεμνῆσθαι ὅτι ἄνθρωπός
[116, 0]	κατὰ τοὺς μύθους πρόχειρον εἶχε	τὴν	ὑπόληψιν ταύτην ὅτι καὶ ἡ
[103, 0]	τὸ βραχύτατον ἢ παρασκευάζειν αὑτῷ	τὴν	ὑπομονὴν ἄρρενα καὶ γενναίαν. Καὶ
[109, 0]	καὶ τῆς ἐσθῆτος ἡμῶν μετὰ	τὴν	φθορὰν ὑπολαμβάνεις τινὰ διαφορὰν εἶναι
[103, 0]	μόνον ἑαυτὸν εἰδέναι θνητὸν ὄντα	τὴν	φύσιν, ~ἀλλὰ καὶ ὅτι θνητῷ
[107, 0]	οὕτω φανείημεν. Οἶμαι δὲ καὶ	τὴν	φύσιν ὁρῶσαν τό τ´ ἄτακτον
[116, 0]	ἀνάρπαστον αὐτὴν γενέσθαι πρὸς ἀπώλειαν	τὴν	χαλεπωτάτην. Δύ´ ἐστὶ τῶν Δελφικῶν
[121, 0]	τεθνεῶτα, αὐτῇ τῇ ψυχῇ αὐτὴν	τὴν	ψυχὴν θεωροῦντα ἐξαίφνης ἀποθανόντος ἑκάστου,
[121, 0]	ἀνωφελοῦς περὶ τὸ σῶμα καὶ	τὴν	ψυχὴν κακώσεως καὶ καταφθορᾶς ἐπὶ
[114, 0]	φυσικοῦ καὶ μετρίου τῆς περὶ	τὴν	ψυχὴν λύπης εἰς ἄπρακτα καὶ
[112, 0]	τοῦ πληγέντος βοᾶν, ἀλλ´ ἐθίζειν	τὴν	ψυχὴν ὅτι τάχιστα γίγνεσθαι περὶ
[102, 0]	παρειμένῳ τό τε σῶμα καὶ	τὴν	ψυχὴν ὑπὸ τῆς παραλόγου συμφορᾶς,
[121, 0]	οὖσαν τοῖς ἀφιερωθεῖσι, τὴν διὰ	τῆς	ἀγαθῆς μνήμης καὶ τῆς ἀδιαλείπτου
[114, 0]	ἐστὶ τοῖς (ἀφῃρημένοις ἡ διὰ	τῆς	ἀγαθῆς μνήμης τιμή. Οὐδεὶς γὰρ
[121, 0]	διὰ τῆς ἀγαθῆς μνήμης καὶ	τῆς	ἀδιαλείπτου πρὸς τὸν ἀεὶ χρόνον
[120, 0]	ἐν τῷ Περὶ ψυχῆς περὶ	τῆς	ἀθανασίας αὐτῆς εἴρηκεν, οὐκ (ὀλίγα
[104, 0]	εὐθὺς θνητὰ ὄντα ταύτης κοινωνεῖ	τῆς	αἰτίας, ἐξ ἧς ἀφυΐα μὲν
[114, 0]	εὐωχίας συνίστανται μετὰ μουσουργῶν καὶ	τῆς	ἄλλης διαχύσεως. ~Μεμηνότος οὖν ἐστι
[114, 0]	τε ἀνιαρῶν καὶ τῶν ἐκ	τῆς	ἀλογιστίας κακῶν συγκηδευομένων αὐτοῖς, ὥστ´
[116, 0]	τῷ βίῳ συμβαίνειν κατὰ τὴν	τῆς	ἀνάγκης ἢ πεπρωμένης μοῖραν. Καλῶς
[112, 0]	τῷ λόγῳ πείσας οὗτος παρελέσθαι	τῆς	ἀνθρώπου τὸ πένθος καὶ τοὺς
[121, 0]	υἱῷ (χαρισάμενος καὶ μεταβαλὼν ἐκ	τῆς	ἀνωφελοῦς περὶ τὸ σῶμα καὶ
[119, 0]	οὐ δύνανται διὰ τὴν ἐκ	τῆς	ἀπαιδευσίας ἀσθένειαν τῆς ψυχῆς. Πλὴν
[112, 0]	τῶν σωματικῶν παθημάτων ἡ ταχίστη	τῆς	ἀπαλλαγῆς ὁδὸς ἀμείνων. Ὃ οὖν
[111, 0]	Εἰ μὲν οὖν ἑαυτῶν, ὅτι	τῆς	ἀπὸ τῶν τεθνεώτων ἡδονῆς ἢ
[116, 0]	τούτου χρόνος οὐδείς ἐστιν ὡρισμένος	τῆς	ἀποδόσεως, ὥσπερ οὐδὲ τοῖς τραπεζίταις
[118, 0]	μήτηρ. Ταῦτα πρὸ διανοίας λαβόντες	τῆς	ἀπράκτου καὶ κενῆς ἀπαλλαγησόμεθα βαρυπενθείας,
[121, 0]	υἱεῖς ἐμαυτοῦ, δύο μὲν ἐκ	τῆς	Ἀσίας, Μίνω τε καὶ Ῥαδάμανθυν,
[121, 0]	Τάρταρον. Καὶ τοὺς μὲν ἐκ	τῆς	Ἀσίας Ῥαδάμανθυς κρινεῖ, τοὺς δ´
[112, 0]	μετατίθεσαι καὶ σεαυτὸν ἀνέλκεις ἐκ	τῆς	ἀτυχίας; Οἷς γὰρ λόγοις τοῦ
[106, 0]	οὕτω καὶ ἡ φύσις ἐκ	τῆς	αὐτῆς ὕλης (πάλαι μὲν τοὺς
[113, 0]	εἰ προετελεύτησεν ἔτ´ ἀκμαζούσης αὐτῷ	τῆς	βασιλείας καὶ τῆς τοσαύτης τύχης,
[103, 0]	ἀτυχίας φυλάξαι γενναίως τὸ πρέπον.	Τῆς	γὰρ εὐλογιστίας ἔργον ἐστὶν ἢ
[109, 0]	αὐτὴ κατάστασίς ἐστι τῇ πρὸ	τῆς	γενέσεως ἡ μετὰ τὴν τελευτήν.
[110, 0]	τοῦ θανάτου πρὸς τὴν πρὸ	τῆς	γενέσεως κατάστασιν ἔστι διαφορά. Χάριεν
[109, 0]	οὖν οὐδὲν ἦν ἡμῖν πρὸ	τῆς	γενέσεως οὔτ´ ἀγαθὸν οὔτε κακόν,
[106, 0]	ἐπ´ ἄλλοις ἀνακυκλήσει. Καὶ ὁ	τῆς	γενέσεως ποταμὸς οὕτως ἐνδελεχῶς ῥέων
[109, 0]	οἱ τελευτήσαντες καθίστανται (τῇ πρὸ	τῆς	γενέσεως. Ὥσπερ οὖν οὐδὲν ἦν
[118, 0]	τοῖς ἀφαιρουμένοις τὰς λύπας διὰ	τῆς	γενναίας καὶ σεμνῆς παρηγορίας, ἐπακούοντας
[121, 0]	τῶν συγγενῶν, καὶ καταλιπόντα ἐπὶ	τῆς	γῆς πάντα ἐκεῖνον τὸν κόσμον,
[106, 0]	Ἀντίμαχος ὁ ποιητής. Ἀποθανούσης γὰρ	τῆς	γυναικὸς αὐτῷ Λύδης, πρὸς ἣν
[121, 0]	ἀδίκως καὶ ἀθέως (εἰς τὸ	τῆς	δίκης τε καὶ τίσεως δεσμωτήριον,
[108, 0]	εὐσέβειαν παρὰ θεῶν ταύτης τυχόντας	τῆς	δωρεᾶς. Ὧν τοὺς μὲν ἄλλους
[120, 0]	τῆς τε σῆς εὐσεβείας καὶ	τῆς	ἑαυτοῦ τὴν πρέπουσαν εὐφημίαν ἔχων
[121, 0]	ἀμπεχόμενοι δικάζουσι, πρὸ τῆς ψυχῆς	τῆς	ἑαυτῶν ὀφθαλμούς τε καὶ ὦτα
[111, 0]	ὅλα πρυτανευόντων θεῶν καὶ τοῖς	τῆς	εἱμαρμένης καὶ προνοίας θεσμοῖς. Τί
[114, 0]	ἀπένειμε τὸν μερισθέντα κατὰ τοὺς	τῆς	εἱμαρμένης νόμους. (Διὸ τοὺς εὖ
[113, 0]	φύσιν οὐδὲν διαφέρει. Καθάπερ γὰρ	τῆς	εἰς καινὴν πατρίδα πορείας προκειμένης
[108, 0]	ἱερείας οὔσης τῆς Ἥρας ἐπειδὴ	τῆς	εἰς τὸν νεὼν ἀναβάσεως ἧκεν
[113, 0]	τὸ ἀφῃρῆσθαι πρὸ τοῦ δέοντος	τῆς	ἐλπίδος) ἀγνοοῦντες ὅτι ὁ ἄωρος
[107, 0]	εὐδαιμονίζειν μᾶλλον προσήκει τοὺς ἀπολυθέντας	τῆς	ἐν αὐτῷ λατρείας ἢ κατοικτίρειν
[102, 0]	φύσιν εἶναί φημι καὶ ὑπὸ	τῆς	ἐν ἡμῖν φαύλης γίγνεσθαι δόξης.
[119, 0]	τοῦ πάντων ἀνιαροτάτου (πένθους καὶ	τῆς	ἐν τούτῳ πρὸς οὐδὲν χρήσιμον
[115, 0]	ἐν τῷ τεθνάναι διαγωγῆς ἢ	τῆς	ἐν τῷ ζῆν, οὕτως ἀπεφήνατο.
[115, 0]	Δῆλον οὖν ὡς οὔσης κρείττονος	τῆς	ἐν τῷ τεθνάναι διαγωγῆς ἢ
[117, 0]	ταῖς κακουχίαις. Βραχυτάτου δὲ τοῦ	τῆς	ἐπιδημίας ὄντος ἐν τῷ βίῳ
[109, 0]	μὴ καὶ τῆς οἰκίας καὶ	τῆς	ἐσθῆτος ἡμῶν μετὰ τὴν φθορὰν
[120, 0]	πόνος γεγώς. Οὗτος δ´ ἐπὶ	τῆς	εὐανθεστάτης ἡλικίας προαπεφοίτησεν ὁλόκληρος ἠίθεος,
[121, 0]	καὶ Ῥαδάμανθυν, ἕνα δ´ ἐκ	(τῆς	Εὐρώπης, Αἰακόν. Οὗτοι οὖν ἐπειδὰν
[121, 0]	Ῥαδάμανθυς κρινεῖ, τοὺς δ´ ἐκ	τῆς	Εὐρώπης Αἰακός· Μίνῳ δὲ πρεσβεῖα
[108, 0]	τῆς θεοῦ τὸν θάνατον αὐτοῖς	τῆς	εὐσεβείας ἀμοιβὴν δωρησαμένης. ~(Καὶ περὶ
[114, 0]	ἕως ἂν ἐκπλήσωσι τὸν ἐπικλωσθέντα	τῆς	ζωῆς βίον, ὃν ἔδωκεν ἡμῖν
[118, 0]	δὴ παντάπασι τοῦ μεταξὺ χρόνου	τῆς	ζωῆς ὄντος. Φειστέον οὖν, ὅπως
[113, 0]	τηλικούτων διαμονήν. Εἰ δ´ ὁ	τῆς	ζωῆς τῶν ἀνθρώπων χρόνος εἰκοσαέτης
[109, 0]	τοῦ χρόνου τε καὶ τὰ	τῆς	ἡλικίας ἐγγύς. Ἐρέσθαι οὖν ὅστις
[111, 0]	συνέπιπτεν, ὥστε τὰ πρὸ μέσης	τῆς	ἡμέρας ἐκλείποντα θρήνους παρέχειν καὶ
[108, 0]	τῆς μητρὸς αὐτῶν ἱερείας οὔσης	τῆς	Ἥρας ἐπειδὴ τῆς εἰς τὸν
[108, 0]	κατεύξασθαι τὸ κράτιστον αὐτοῖς παρὰ	τῆς	θεοῦ δοθῆναι τῶν ἐν ἀνθρώποις,
[108, 0]	τοὺς δὲ κατακοιμηθέντας μηκέτ´ ἀναστῆναι,	τῆς	θεοῦ τὸν θάνατον αὐτοῖς τῆς
[108, 0]	~ὑφ´ ὧν κατασπώμενος ὁ νοῦς	τῆς	θνητῆς ἀναπίμπλαται φλυαρίας, εὔδαιμόν τι
[119, 0]	δόξας, ταυτί· Ἑβδόμην δ´ ἡμέραν	τῆς	(θυγατρὸς αὐτῷ τετελευτηκυίας, πρὶν πενθῆσαι
[119, 0]	πολλῶν ὄντων παραδειγμάτων τῶν διὰ	τῆς	ἱστορίας ἡμῖν παραδιδομένων τῆς τε
[114, 0]	βίον καὶ ἐν τοῖς πενθίμοις	τῆς	κακοδαίμονος ταφῆς μεταλαβεῖν, ἅμα τῶν
[112, 0]	ἀπολυθήσῃ, τούτοις νῦν προσσχὼν ἀπαλλάγηθι	τῆς	κακουχίας· καὶ γὰρ ἐπὶ τῶν
[109, 0]	πρὸς αὐτὸν περὶ τῆς τύχης	τῆς	κατὰ τὸν υἱόν, καὶ ἀντιβολεῖν
[113, 0]	τι χαρίζεσθαι τοῖς τετελευτηκόσιν ἀπαρτώμενοι	τῆς	κατὰ φύσιν ἐν τοῖς τοιούτοις
[111, 0]	οὐδενὶ κακῷ τυγχάνουσιν ὄντες, ἀπαλλαγήσονται	τῆς	λύπης, ἀρχαίῳ καὶ σοφῷ πεισθέντες
[106, 0]	πρὸς ἣν φιλοστόργως εἶχε, παραμύθιον	τῆς	λύπης αὑτῷ ἐποίησε τὴν ἐλεγείαν
[117, 0]	ἀεὶ πρόχειρον ἔχουσιν ὥσπερ ὑπέκκαυμα	τῆς	λύπης. Ἐὰν ταχέως, ὀδύρονται λέγοντες
[102, 0]	υἱοῦ φυσικὴν ἔχει τὴν ἀρχὴν	τῆς	λύπης, καὶ οὐκ ἐφ´ ἡμῖν.
[102, 0]	σοι μεταδοῦναι λόγων πρὸς ἄνεσιν	τῆς	λύπης καὶ παῦλαν τῶν πενθικῶν
[111, 0]	ἢ γηροβοσκίας ἐστερήθησαν, φίλαυτος ἡ	τῆς	λύπης πρόφασις· οὐ γὰρ ἐκείνους
[119, 0]	δὴ τοὺς ἄνδρας θαυμάζουσι μὲν	τῆς	μεγαλοφροσύνης πάντες καὶ ἄγανται, μιμεῖσθαι
[108, 0]	Ἀργείους νεανίσκους διηγήσομαι. Φασὶ γὰρ	τῆς	μητρὸς αὐτῶν ἱερείας οὔσης τῆς
[117, 0]	ὄσσε καθαιρήσουσιν· ἐὰν δ´ ἐπὶ	τῆς	οἰκείας πατρίδος παρόντων τῶν γονέων,
[105, 0]	Ἀθήνησι τῶν τριάκοντα τυράννων, συμπεσούσης	τῆς	οἰκίας ἐν ᾗ μετὰ πλειόνων
[109, 0]	γενόμενον ἀπογενέσθαι; Εἰ μὴ καὶ	τῆς	οἰκίας καὶ τῆς ἐσθῆτος ἡμῶν
[102, 0]	σῶμα καὶ τὴν ψυχὴν ὑπὸ	τῆς	παραλόγου συμφορᾶς, καὶ συμπαθεῖν δ´
[121, 0]	ὄντα σοι πρός τε τὴν	τῆς	παρούσης λύπης ἀπαλλαγὴν καὶ τοῦ
[114, 0]	πέρα τοῦ φυσικοῦ καὶ μετρίου	τῆς	περὶ τὴν ψυχὴν λύπης εἰς
[121, 0]	δικαιοτάτη ἡ κρίσις ᾖ περὶ	τῆς	πορείας τοῖς ἀνθρώποις. Ταῦτ´ ἐστίν,
[113, 0]	υἱὸν Ἕκτορα, παραινῶν ἀναχωρεῖν ἀπὸ	τῆς	πρὸς τὸν Ἀχιλλέα μάχης, ἐν
[119, 0]	παραδιδομένων τῆς τε Ἑλληνικῆς καὶ	τῆς	Ῥωμαϊκῆς τῶν γενναίως καὶ καλῶς
[119, 0]	πρὸς τοὺς πολεμίους καὶ οὔτε	τῆς	σαυτοῦ σωτηρίας οὔτε τῶν ἐμῶν
[108, 0]	Ὧν τοὺς μὲν ἄλλους φειδόμενος	τῆς	συμμετρίας τοῦ συγγράμματος παραλείψω· μνησθήσομαι
[116, 0]	ἐθέλειν ἐκλιπεῖν διὰ τὸ μέγεθος	τῆς	συμφορᾶς, καὶ τοὺς θεοὺς ἐπικαλεῖσθαι
[109, 0]	(τὸ τρίτον γὰρ ἦν τοῦτο	τῆς	Σωκρατικῆς εἰκασίας) οὐδ´ οὕτω κακόν
[119, 0]	διὰ τῆς ἱστορίας ἡμῖν παραδιδομένων	τῆς	τε Ἑλληνικῆς καὶ τῆς Ῥωμαϊκῆς
[120, 0]	φιλανθρωπίαν. Ἀλλὰ γὰρ ἐκεῖνος μὲν	τῆς	τε σῆς εὐσεβείας καὶ τῆς
[102, 0]	Τότε μὲν οὖν ὑπὸ τὸν	τῆς	τελευτῆς καιρὸν ἐντυγχάνειν σοι καὶ
[122, 0]	τοὺς συγγενεῖς καὶ φίλους ἔκλυσαι	τῆς	τοιαύτης κακοδαιμονίας, εἰς γαληνότερον μετελθὼν
[111, 0]	δὲ τοῦτο ῥᾴδιον, καταφανὲς ἐκ	τῆς	τοιαύτης παραμυθίας. ~Φασὶ γάρ τινα
[113, 0]	ἀκμαζούσης αὐτῷ τῆς βασιλείας καὶ	τῆς	τοσαύτης τύχης, ἂν ἐθρήνει οἷα
[115, 0]	τὸ πάντων ἄριστον οὐδὲ μετασχεῖν	τῆς	τοῦ βελτίστου φύσεως (ἄριστον γὰρ
[114, 0]	πάντως ἂν ἐπειράθησαν. Ἃ φειδόμενος	τῆς	τοῦ λόγου συμμετρίας παρέλιπον, ἀρκεσθεὶς
[101, 0]	καὶ συνηχθέσθην, Ἀπολλώνιε, ἀκούσας περὶ	τῆς	τοῦ προσφιλεστάτου πᾶσιν ἡμῖν υἱοῦ
[108, 0]	ἡμᾶς. Καὶ οὕτω μὲν ἀπαλλαττόμενοι	τῆς	τοῦ σώματος ἀφροσύνης, ὡς τὸ
[118, 0]	τοῦ πένθους παράσημα μεθέμενοι καὶ	τῆς	τοῦ σώματος ἐπιμελείας φροντίσαντες καὶ
[114, 0]	θειότερόν τινα βίον μετείληφεν, ἀπαλλαγεὶς	τῆς	τοῦ σώματος λατρείας καὶ τῶν
[108, 0]	μὴ πᾶσα ἀνάγκη, μηδὲ ἀναπιμπλώμεθα	τῆς	τούτου φύσεως, ἀλλὰ καθαρεύωμεν ἀπ´
[113, 0]	τραγικὸς ποιητής, οὐκ ἀνήκοος ὢν	τῆς	τούτων εὐηθείας, πεποίηκέ τινα λέγουσαν·
[103, 0]	καὶ ἐξυβρίζειν, οὐκ ἐνθυμούμενοι τὸ	τῆς	τύχης ἄστατον καὶ ἀβέβαιον, οὐδ´
[107, 0]	αὔριον μέλλουσαν εἰ βιώσεται. Τὸ	τῆς	τύχης γὰρ ἀφανὲς οἷ προβήσεται.
[103, 0]	πάλιν ὑψοῦται ταῖς ὀξυρρόποις μεθιστάμενα	τῆς	τύχης μεταβολαῖς. Ζητεῖν οὖν ἐν
[109, 0]	δὲ διεξέρχεσθαι πρὸς αὐτὸν περὶ	τῆς	τύχης τῆς κατὰ τὸν υἱόν,
[119, 0]	παρωσάμενον καὶ τὸ φιλόπατρι πρὸ	τῆς	τῶν ἀναγκαίων συμπαθείας ἐπιδειξάμενον. Ἀντίγονον
[102, 0]	τὸ βαρῦνον τῆς φλεγμονῆς δίχα	τῆς	τῶν ἔξωθεν περιχρίστων ἐπιθέσεως αὐτὸ
[116, 0]	ἀποδόσεως, ὥσπερ οὐδὲ τοῖς τραπεζίταις	τῆς	τῶν θεμάτων, ἀλλ´ ἄδηλον πόθ´
[118, 0]	τοῦ σώματος ἐπιμελείας φροντίσαντες καὶ	τῆς	τῶν συμβιούντων ἡμῖν σωτηρίας. Καλὸν
[106, 0]	ὁ ἐξ ἐναντίας αὐτῷ ὁ	τῆς	φθορᾶς εἴτ´ Ἀχέρων εἴτε Κωκυτὸς
[102, 0]	βοηθείας, ἀλλ´ ἐῶσι τὸ βαρῦνον	τῆς	φλεγμονῆς δίχα τῆς τῶν ἔξωθεν
[103, 0]	αὔξουσα ἢ χρωμένη δεξιῶς. Οὗτοι	τῆς	φρονήσεως καὶ τῶν ἄλλων ἀρετῶν
[118, 0]	δι´ ὧν δεῖ τὸ ἀλγοῦν	τῆς	ψυχῆς ἀποθεραπεύειν Παιωνίοις λόγου φαρμάκοις,
[116, 0]	οἴκτους καὶ ὀλοφυρμοὺς διὰ τὴν	τῆς	ψυχῆς ἀσθένειαν καὶ τὸν ἐμφυόμενον
[118, 0]	οἶμαι μᾶλλον τὸν ὑπερτιθέμενον τὰ	τῆς	ψυχῆς ἀχθεινὰ πάθη καὶ δυσάντητα
[121, 0]	ἄλλο ἢ δυοῖν πραγμάτοιν διάλυσις,	(τῆς	ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος ἀπ´
[107, 0]	ἀφανισμῷ τοῦ τε σώματος καὶ	τῆς	ψυχῆς, κατ´ οὐδὲν δὲ τούτων
[119, 0]	τὴν ἐκ τῆς ἀπαιδευσίας ἀσθένειαν	τῆς	ψυχῆς. Πλὴν πολλῶν ὄντων παραδειγμάτων
[121, 0]	καὶ αὐτοὶ ἀμπεχόμενοι δικάζουσι, πρὸ	τῆς	ψυχῆς τῆς ἑαυτῶν ὀφθαλμούς τε
[109, 0]	διάλυσις τοῦ τε σώματος καὶ	τῆς	ψυχῆς (τὸ τρίτον γὰρ ἦν
[108, 0]	τὴν ἀπήνην ὀρέων ὑστερησάντων καὶ	τῆς	ὥρας ἐπειγούσης, τούτους ὑποδύντας ὑπὸ
[118, 0]	καὶ καλῶν, ἐν ὀκτὼ δὲ	τῇσι	πάσῃσιν ἡμέρῃσι ἀποθανόντων νηπενθέως ἀνέτλη·
[104, 0]	καὶ παρακελεύεται. Ὧν εἰ δή	τι	ἄλλο μὴ ἀποδεχόμεθα, τό γε
[109, 0]	Βοιωτῶν πεμφθεῖσιν εἰς θεοῦ (πυθέσθαι	Τί	ἄριστόν ἐστιν ἀνθρώποις ἀποκρίνασθαι τὴν
[105, 0]	αὑτοῦ πράξεσι καὶ κελεύοντος ἀπαγγεῖλαί	τι	αὐτῷ σοφὸν μετὰ χλευασμοῦ, συνεὶς
[111, 0]	ἐστιν ἀόριστος, μᾶλλον δὲ μόριόν	τι	βραχύτατον στιγμῆς. Ἐπεὶ καὶ τῶν
[106, 0]	οἶδ´ ὅπως δυσαλγῆ δοκεῖ εἶναι.	Τί	γὰρ θαυμαστὸν εἰ τὸ τμητὸν
[104, 0]	τὸν τῶν ἀνθρώπων βίον ἐδήλωσε.	Τί	γὰρ σκιᾶς ἀσθενέστερον; Τὸ δὲ
[106, 0]	ἔχων βοηθὸν οὐ τρέμω σκιάς.	Τί	γὰρ τὸ χαλεπόν ἐστι καὶ
[111, 0]	τῆς εἱμαρμένης καὶ προνοίας θεσμοῖς.	Τί	δ´; Οἱ πενθοῦντες τοὺς οὕτως
[104, 0]	ἐν ἄλλοις Τί δέ τις;	Τί	δ´ οὔ τις; Σκιᾶς ὄναρ
[114, 0]	καὶ πολλάκις αὑτοῖς προσδιαλέγεσθαι χρή,	(Τί	δέ; Παυσόμεθά ποτε λυπούμενοι ἢ
[104, 0]	Ὁ δὲ Πίνδαρος ἐν ἄλλοις	Τί	δέ τις; Τί δ´ οὔ
[107, 0]	ὅτι ἥδιστός ἐστιν ὁ βαθύτατος	τί	δεῖ καὶ λέγειν; Αὐτὸ γὰρ
[108, 0]	ὅτι εἰ μέλλομέν ποτε καθαρῶς	τι	εἴσεσθαι, ἀπαλλακτέον αὐτοῦ καὶ αὐτῇ
[108, 0]	καὶ τραπώμεθα πρὸς τὸ σκοπεῖν	τι,	ἐν ταῖς ζητήσεσι πανταχοῦ παραπῖπτον
[108, 0]	τῆς θνητῆς ἀναπίμπλαται φλυαρίας, εὔδαιμόν	τι	(καὶ μακάριον. Μυρίας μὲν γὰρ
[107, 0]	περὶ τοὺς τετελευτηκότας εἴη ἄν	τι	κακόν. Ἀλλὰ μήν γ´ ὅτι
[115, 0]	τετελευτηκότας (νομίζειν καὶ τὸ ψεύσασθαί	τι	κατ´ αὐτῶν καὶ τὸ βλασφημεῖν
[118, 0]	εἶπεν ὡδί· Δαιμονίη, μή μοί	τι	λίην ἀκαχίζεο θυμῷ· οὐ γάρ
[121, 0]	ἐκ τούτων τῶν λόγων τοιόνδε	τι	λογίζομαι συμβαίνειν, ὅτι ὁ θάνατος
[103, 0]	Ζητεῖν οὖν ἐν ἀβεβαίοις βέβαιόν	τι	λογιζομένων ἐστὶ περὶ τῶν πραγμάτων
[115, 0]	καὶ τύχης χαλεπῆς ἐφήμερον σπέρμα,	τί	με βιάζεσθε λέγειν ἃ ὑμῖν
[117, 0]	περὶ μηδενός, κλαίοντες λέγουσιν· Οὐδέ	τί	μοι εἶπας πυκινὸν ἔπος, οὗ
[112, 0]	μαλακίαν· εἰ δὲ μεταθήσῃ ποτέ,	τί	οὐκ ἤδη μετατίθεσαι καὶ σεαυτὸν
[115, 0]	γίγνεσθαι δι´ αὐτῶν τῶν ἔργων.	Τί	οὖν; Ἆρά γ´ ἡμεῖς τοῦτο
[106, 0]	κλάῃς ἄν τε μή, πορεύεται.	~Τί	οὖν πλέον ποιοῦμεν; Οὐδέν· ἡ
[112, 0]	κακῶν ἄλλας ὁδούς, ἵν´ εἴ	τι	πάσχοιμ´ ὧν ἐδόξαζον φρενί, (μή
[107, 0]	τοῦ ἰατροῦ καὶ πυθομένου μή	τι	περὶ αὐτὸν εἴη χαλεπόν, Οὐδέν,
[115, 0]	γενομένου, προσαναλογίσαιντ´ ἂν χρόνου δηλαδή	τι	ποιήσαντος· τὸ μὲν γὰρ γεγενημένον
[115, 0]	τὸν Σειληνὸν διερωτῶντι καὶ πυνθανομένῳ	τί	ποτ´ ἐστὶ τὸ βέλτιστον τοῖς
[115, 0]	πᾶσαν μηχανὴν μηχανώμενος προσηγάγετο φθέγξασθαί	τι	πρὸς αὐτόν, οὕτως ἀναγκαζόμενον εἰπεῖν,
[112, 0]	θρήνοις, ἀγαπήσει σε καὶ ἀεί	τί	σοι παρέσται τοιοῦτον ἐφ´ ᾧ
[102, 0]	ἢ χρεὼν φρονεῖν, μηδ´ ἄν	τι	συμβῇ δυσχερές, δουλοῦ πάλιν, ἀλλ´
[111, 0]	μὲν εἶναι τὸν δὲ μή.	Τί	ταῦτα δεῖ στένειν, ἅπερ δεῖ
[115, 0]	τὸ βέλτιστον τοῖς ἀνθρώποις καὶ	τί	τὸ πάντων αἱρετώτατον, τὸ μὲν
[117, 0]	κεν αἰεί (μεμνῄμην. Ἐὰν προσομιλήσας	τι,	τοῦτ´ ἀεὶ πρόχειρον ἔχουσιν ὥσπερ
[115, 0]	ἐκ πολλῶν ἐτῶν περιφέρεται θρυλούμενον.	Τί	τοῦτ´; ἔφη. Κἀκεῖνος ὑπολαβών Ὡς
[105, 0]	χεῖρας Ὦ δαῖμον, εἶπε, μέτριόν	τι	τούτοις ἀντίθες ἐλάττωμα, εἰδὼς ὅτι
[121, 0]	πρεσβεῖα δώσω ἐπιδιακρίνειν ἐὰν ἀπορῆτόν	τι	τὼ ἑτέρω, ἵν´ ὡς δικαιοτάτη
[110, 0]	ἤνεγκεν αὖ οὗτος ὁ βίος	τι	τῶν ἀνηκέστων, ἴσως ὁ θάνατος
[112, 0]	ἐνίοτε λαμβάνουσι πρὸς τὸ βουλεύσασθαί	τι	τῶν εὐσχημόνων καὶ συμφερόντων, ἀλλ´
[102, 0]	τις αἴσθησις, εἴτ´ οὖν τέμνοιτό	τι	τῶν ἡμετέρων εἴτ´ ἀποσπῷτο. Τὸ
[110, 0]	μὲν εἰς γᾶν, πνεῦμ´ ἄνω.	Τί	τῶνδε χαλεπόν; Οὐδέν. (Ὁ Κρεσφόντης
[106, 0]	φησί· Δοκεῖς τὸν Ἅιδην σῶν	τι	φροντίζειν γόων καὶ παῖδ´ ἀνήσειν
[113, 0]	τὸ ἄλλο σῶμα καταικίζοντες, δοκοῦντές	τι	χαρίζεσθαι τοῖς τετελευτηκόσιν ἀπαρτώμενοι τῆς
[109, 0]	βάσανον λάβοι τούτων, ἀφικέσθαι ἐπί	τι	ψυχομαντεῖον, προθυσάμενον δ´ ὡς νόμος
[104, 0]	καὶ ἐν ἄλλοις Τυδείδη μεγάθυμε,	τίη	γενεὴν ἐρεείνεις; Οἵη περ φύλλων
[112, 0]	πτώσει κύβων πρὸς τὰ πεπτωκότα	τίθεσθαι	τὰ ἑαυτοῦ πράγματα, ὅπῃ ὁ
[114, 0]	ἄρ´ ἀνὰ τρίχας ἕλκετο χερσί,	τίλλων	ἐκ κεφαλῆς, οὐδ´ Ἕκτορι θυμὸν
[112, 0]	σοῦ ἐπιμελῶς ταῖς δοθείσαις αὐτῷ	τιμαῖς,	λύπαις καὶ θρήνοις, ἀγαπήσει σε
[103, 0]	τινας προεδρίας πολιτικὰς ἢ διὰ	τιμὰς	καὶ δόξας (ἐπαπειλεῖν τοῖς ἥττοσι
[112, 0]	Ζεὺς ἔνεμε τοῖς δαίμοσι τὰς	τιμάς,	οὐκ ἔτυχε παρὸν τὸ Πένθος,
[112, 0]	οὐ προσελεύσεταί σοι· ἐὰν δὲ	τιμᾶται	ὑπὸ σοῦ ἐπιμελῶς ταῖς δοθείσαις
[120, 0]	εὐσεβέσι τῶν μεταλλαξάντων ἔστι τις	τιμὴ	καὶ προεδρία καθάπερ λέγεται, καὶ
[114, 0]	ἡ διὰ τῆς ἀγαθῆς μνήμης	τιμή.	Οὐδεὶς γὰρ ἀγαθὸς ἄξιος θρήνων
[112, 0]	σοι παρέσται τοιοῦτον ἐφ´ ᾧ	τιμηθήσεται	συνεχῶς ὑπὸ σοῦ. Θαυμασίως δὴ
[112, 0]	Δία, ὡς ἠξίου καὶ αὑτῷ	τιμὴν	δοθῆναι, ἀποροῦντα διὰ τὸ ἤδη
[121, 0]	θεοφιλέστατον υἱόν σου Ἀπολλώνιον πρέπουσαν	τιμήν,	ποθεινοτάτην οὖσαν τοῖς ἀφιερωθεῖσι, τὴν
[120, 0]	δὲ τοὺς ὁμήλικας καὶ συνήθεις,	τιμητικὸς	δὲ τῶν καθηγησαμένων, ξένοις δὲ
[112, 0]	τοὺς ἄλλους δαίμονας, ὑφ´ ὧν	τιμῶνται,	τούτους ἀγαπᾶν, τὸν (αὐτὸν τρόπον
[117, 0]	μακρῶς, μέμφονται ὅτι καταφθινήσας καὶ	τιμωρηθεὶς	ἀπέθανε. Πᾶσα πρόφασις ἱκανὴ πρὸς
[115, 0]	νῦν ἀλλὰ πάλαι κέκλαυσται τἀνθρώπινα,	τιμωρίαν	ἡγουμένοις εἶναι τὸν βίον καὶ
[112, 0]	ταλαιπωρίας, τὸ μηδὲν αἴτιον σῶμα	τιμωρούμενοι	καὶ τὰ μὴ νοσοῦντα κατὰ
[114, 0]	εἴ γ´ ὁ μετηλλαχὼς θειότερόν	τινα	βίον μετείληφεν, ἀπαλλαγεὶς τῆς τοῦ
[109, 0]	ἡμῶν μετὰ τὴν φθορὰν ὑπολαμβάνεις	τινὰ	διαφορὰν εἶναι ~πρὸς τὸν ὃν
[111, 0]	Καθόλου γὰρ χρὴ διανοεῖσθαι πάντα	τινὰ	καὶ πρὸς αὑτὸν καὶ πρὸς
[113, 0]	ὢν τῆς τούτων εὐηθείας, πεποίηκέ	τινα	λέγουσαν· Ἐξῆλθον ὑμῶν ἱκέτις ἡβώντων
[105, 0]	φωνῇ, Ὦ τύχη, εἶπεν, εἰς	τίνα	με καιρὸν ἄρα φυλάττεις; Μετ´
[120, 0]	ἔκ του συμποσίου, πρὶν εἴς	τινα	παροινίαν ἐκπεσεῖν τὴν τῷ μακρῷ
[106, 0]	τοῦ λελυπημένου μεθίστησι καὶ τοιαύτην	τινὰ	ποιεῖ πίστιν αὐτῷ, ὅτι ἔλαττον
[119, 0]	(ἐτελεύτησε, περιελόμενον τὸν στέφανον ἐξετάζειν	τίνα	τρόπον ἐτελεύτησε. Τῶν δὲ ἀπαγγειλάντων
[112, 0]	τῆς τοιαύτης παραμυθίας. ~Φασὶ γάρ	τινα	τῶν ἀρχαίων φιλοσόφων εἰσιόντα πρὸς
[118, 0]	Ἄιδι προϊάψει, μοῖραν δ´ οὔ	τινά	φημι πεφυγμένον ἔμμεναι ἀνδρῶν, οὐ
[117, 0]	προορώμενος τὰ μέλλοντα συμβήσεσθαι προεξάγει	τινὰς	ἐκ τοῦ ζῆν ἀώρους; Ὅθεν
[113, 0]	γὰρ τοὺς μὲν εἰς βόθρους	τινὰς	καταδύντας ἱστοροῦσιν ἐπὶ πλείους ἡμέρας
[103, 0]	διὰ μέγεθος ἀρχῆς ἢ διά	τινας	προεδρίας πολιτικὰς ἢ διὰ τιμὰς
[113, 0]	τροφὸς παίδων, βόθρους λιποῦσα πενθητηρίους.	Τινὲς	δὲ τῶν βαρβάρων καὶ μέρη
[108, 0]	ἀναγκαίαν τροφήν· ἔτι δ´ ἐάν	τινες	νόσοι προσπέσωσιν, ἐμποδίζουσιν ἡμῖν τὴν
[107, 0]	εἰ γὰρ προῄδειμεν, κἂν προεξετήκοντό	τινες	ταῖς λύπαις καὶ πρὶν ἀποθανεῖν
[102, 0]	αὑτούς τ´ ἀνῃρήκασι διὰ λύπην	τινές.	Τὸ μὲν οὖν ἀλγεῖν καὶ
[113, 0]	τοιούτοις μετριοπαθείας. (Ἀλλὰ νὴ Δία	τινὲς	ὑποτυγχάνοντες οὐκ ἐπὶ παντὶ θανάτῳ
[109, 0]	δόξῃ, τελευτῆσαι δ´ ἐξαπίνης αἰτίᾳ	τινὶ	ἀδήλῳ. Τὸν οὖν Ἠλύσιον εἰσελθεῖν
[107, 0]	καὶ πολυχρονίῳ ἢ τρίτον φθορᾷ	τινι	καὶ ἀφανισμῷ τοῦ τε σώματος
[115, 0]	Ἀλλ´ εἰ λογίζοινθ´ ὅτι παύσεταί	τινος	γενομένου, προσαναλογίσαιντ´ ἂν χρόνου δηλαδή
[112, 0]	Ἐγὼ δὲ ταῦτα παρὰ σοφοῦ	τινος	μαθὼν εἰς φροντίδας νοῦν συμφοράς
[118, 0]	διαλεγόμενον τοῖς γνωρίμοις, ἀκούσαντα παρά	τινος	τῶν ἀναγγειλάντων αὐτῷ τὴν περὶ
[102, 0]	ἀκαδημαϊκὸς Κράντωρ, Νοσήσασι δὲ παρείη	τις	αἴσθησις, εἴτ´ οὖν τέμνοιτό τι
[104, 0]	ἄλλοτε δὲ φθινύθουσιν ἀκήριοι, οὐδέ	τις	ἀλκή. ~(Σιμωνίδης δ´ ὁ τῶν
[112, 0]	θρήνους. Τὸ δ´ ὅλον εἴποι	τις	ἂν πρὸς τὸν πενθοῦντα Πότερα
[111, 0]	ἡμᾶς πάθος τοῦτο, εἴπερ ψυχή	τις	ἀνθρωπίνη καὶ λογισμὸς ἑκάστοις ἐνῆν,
[120, 0]	προεδρία καθάπερ λέγεται, καὶ χῶρός	τις	ἀποτεταγμένος (ἐν ᾧ διατρίβουσιν αἱ
[111, 0]	οὐκ ἔδει νέον ὄντα ἀναρπαγῆναι.	Τίς	γὰρ ἂν εἴποι ὡς ἔδει;
[117, 0]	Μοῦνος τηλύγετος πολλοῖσιν ἐπὶ κτεάτεσσι.	Τίς	γὰρ οἶδεν, εἰ ὁ θεὸς
[106, 0]	τὸ μετὰ πείσματος τεθαρρηκότος εἰπεῖν	Τίς	δ´ ἐστὶ δοῦλος τοῦ θανεῖν
[116, 0]	οὐκ εὐμαρῶς ἀποδιδόντας (εἰκότως ἄν	τις	εἴποι Ἐπελάθου ὅτι ταῦτ´ ἔλαβες
[117, 0]	αἰτιώμενοι. Πρὸς οὓς ὑποτυχὼν ἄν	τις	εἴποι· Θεὸς δέ σοι πῆμ´
[111, 0]	καὶ ἄλλα ἐφ´ ὧν ἄν	τις	εἴποι ὡς Οὐκ ἔδει πραχθῆναι
[106, 0]	ἐσομένην ἐλαφροτέραν. Ἐνταῦθα γὰρ ἄν	τις	ἑλκύσειε καὶ τὴν τοῦ Σωκράτους
[102, 0]	νοσούσης εἰσὶν ἰατροὶ λόγοι, ὅταν	τις	ἐν καιρῷ γε μαλθάσσῃ κέαρ.
[104, 0]	ἑνὶ ὑγιεῖ, φυομένοις τε μίγνυταί	τις	ἐν πᾶσι κακοῦ μοῖρα· τὰ
[109, 0]	γε μὴν ὁ θάνατος τελεία	τίς	ἐστι φθορὰ καὶ διάλυσις τοῦ
[111, 0]	μύρια κατὰ Σιμωνίδην ἔτη στιγμή	τίς	ἐστιν ἀόριστος, μᾶλλον δὲ μόριόν
[107, 0]	πρώτῳ. Εἰ γὰρ δὴ ὕπνος	τίς	ἐστιν ὁ θάνατος καὶ περὶ
[104, 0]	ταύτης ὄναρ οὐδ´ (ἂν ἐκφράσαι	τις	ἕτερος δυνηθείη σαφῶς. Τούτοις δ´
[115, 0]	Μυρία δ´ ἐπὶ μυρίοις ἄν	τις	ἔχοι τοιαῦτα παρατίθεσθαι πρὸς ταὐτὸ
[116, 0]	περισσῶς. Ταῦτ´ οὖν ἐν διανοίᾳ	τις	ἔχων ὡς πυθόχρηστα (παραγγέλματα πρὸς
[108, 0]	δ´ ἔσχατον πάντων, ὅτι ἐάν	τις	ἡμῖν καὶ σχολὴ γένηται ἀπ´
[109, 0]	οὕτω κακόν ἐστιν· ἀναισθησία γάρ	τις	κατ´ αὐτὸν γίγνεται καὶ πάσης
[118, 0]	λίην ἀκαχίζεο θυμῷ· οὐ γάρ	τίς	μ´ ὑπὲρ αἶσαν ἀνὴρ Ἄιδι
[118, 0]	τοῖσι πολλοῖσι δόξαν· (πᾶς γάρ	τίς	μιν ὁρέων τὰ ἑωυτοῦ πένθεα
[114, 0]	θύρῃσι ὠμησταὶ ἐρύωσιν, ἐπεί κέ	τις	ὀξέι χαλκῷ (τύψας ἠὲ βαλὼν
[103, 0]	τύχας. Εἰς ἃς διαβλέψας ἄν	τις	οὐκ ἀπεικότως εἴποι, Οὐκ ἐπὶ
[106, 0]	ἐκ τοῦ αὐτοῦ πηλοῦ δύναταί	τις	πλάττων ζῷα συγχεῖν καὶ πάλιν
[105, 0]	ἐάσομεν ἀχνύμενοί περ· οὐ γάρ	τις	πρῆξις πέλεται κρυεροῖο γόοιο. Ὣς
[110, 0]	περὶ τούτου φησὶ τῶν κωμικῶν	τις	πρὸς τὸν ἐπὶ τῷ ἀώρῳ
[104, 0]	δέ τις; Τί δ´ οὔ	τις;	Σκιᾶς ὄναρ ἄνθρωπος ἐμφαντικῶς σφόδρα
[110, 0]	βίον. Τούτοις γὰρ οἰκείως ἄν	τις	ταῦτα συνάψειε· Ποῦ γὰρ τὰ
[104, 0]	Πίνδαρος ἐν ἄλλοις Τί δέ	τις;	Τί δ´ οὔ τις; Σκιᾶς
[120, 0]	τοῖς εὐσεβέσι τῶν μεταλλαξάντων ἔστι	τις	τιμὴ καὶ προεδρία καθάπερ λέγεται,
[103, 0]	ἀεί, καὶ τοῦτο τῶν θεῶν	τις	ὡμολόγησέ σοι, ὀρθῶς ἀγανακτεῖς· ἔστι
[117, 0]	Ἐὰν μὲν (γὰρ ἐν ἀποδημίᾳ	τις	ὢν ἀποθάνῃ, στένουσιν ἐπιλέγοντες· Δύσμορος,
[121, 0]	τὸ τῆς δίκης τε καὶ	τίσεως	δεσμωτήριον, ὃ δὴ Τάρταρον καλοῦσιν,
[106, 0]	Τί γὰρ θαυμαστὸν εἰ τὸ	τμητὸν	τέτμηται, εἰ τὸ τηκτὸν τέτηκται,
[109, 0]	ὂν καὶ τὸ ὑφεστηκὸς καθάπερ	τὸ	ἀγαθὸν πέφυκε γίγνεσθαι, τὸν αὐτὸν
[118, 0]	τούτων ὑπόμνησιν, δι´ ὧν δεῖ	τὸ	ἀλγοῦν τῆς ψυχῆς ἀποθεραπεύειν Παιωνίοις
[108, 0]	εἰλικρινὲς ὁρῶντες· τοῦτο δ´ ἐστὶ	τὸ	ἀληθές. Μὴ καθαρῷ γὰρ καθαροῦ
[113, 0]	ἀποτέμνουσι, ῥῖνας καὶ ὦτα, καὶ	τὸ	ἄλλο σῶμα καταικίζοντες, δοκοῦντές τι
[116, 0]	θνητόν, οὐδ´ ὅτι γέγονεν εἰς	(τὸ	ἀποθανεῖν. Εἰ γοῦν ἡ Νιόβη
[113, 0]	ἐπὶ τοῖς ἀώροις ἀτυχοῦντας, διὰ	τὸ	ἀφῃρῆσθαι πρὸ τοῦ δέοντος τῆς
[102, 0]	τῶν φαρμάκων βοηθείας, ἀλλ´ ἐῶσι	τὸ	βαρῦνον τῆς φλεγμονῆς δίχα τῆς
[115, 0]	καὶ πυνθανομένῳ τί ποτ´ ἐστὶ	τὸ	βέλτιστον τοῖς ἀνθρώποις καὶ τί
[115, 0]	ψεύσασθαί τι κατ´ αὐτῶν καὶ	τὸ	βλασφημεῖν οὐχ ὅσιον ὡς κατὰ
[112, 0]	οὐδ´ ἀναστροφὴν ἐνίοτε λαμβάνουσι πρὸς	τὸ	βουλεύσασθαί τι τῶν εὐσχημόνων καὶ
[103, 0]	διορθώσασθαι γενόμενον ἢ συστεῖλαι πρὸς	τὸ	βραχύτατον ἢ παρασκευάζειν αὑτῷ τὴν
[107, 0]	μήποτε δὲ καὶ τοὐναντίον ἀγαθόν.	Τὸ	γὰρ ἀδούλωτον τῇ σαρκὶ καὶ
[102, 0]	τι τῶν ἡμετέρων εἴτ´ ἀποσπῷτο.	Τὸ	γὰρ ἀνώδυνον τοῦτ´ οὐκ ἄνευ
[108, 0]	πρὸς (τοὺς δικαστὰς τοιαῦτ´ ἔφη·	Τὸ	γὰρ δεδιέναι, ὦ ἄνδρες, τὸν
[114, 0]	συνεσόμεθα μέχρι παντὸς τοῦ βίου;	Τὸ	γὰρ δὴ ἀτελεύτητον νομίζειν τὸ
[120, 0]	δ´ ἔτι λείπεται αἰῶνος εἴδωλον·	τὸ	γάρ ἐστι μόνον ἐκ θεῶν.
[111, 0]	κυβερνήσας ἀλλ´ ὁ καλῶς ἐπαινεῖται.	Τὸ	γὰρ καλὸν οὐκ ἐν μήκει
[109, 0]	γὰρ ὄντως οὐδὲν ἅπτεται νεκροῦ.	Τὸ	γὰρ μὴ γενέσθαι τῷ θανεῖν
[114, 0]	πένθη καὶ θρήνους ἀγεννεῖς ἐκτρέπεσθαι.	Τὸ	γὰρ μὴ δι´ αὑτὸν κακῶς
[119, 0]	πολυχρόνιον γενέσθαι μοι τὸν υἱόν	(τὸ	γὰρ τοιοῦτον ἄδηλον εἰ συμφέρει)
[104, 0]	δή τι ἄλλο μὴ ἀποδεχόμεθα,	τό	γε πολλαχῆ εἶναι ἐργώδη καὶ
[115, 0]	εἶναι τὸν βίον καὶ ἀρχὴν	τὸ	γενέσθαι ἄνθρωπον συμφορὰν τὴν μεγίστην·
[115, 0]	τῶν ἀνθρώπῳ ἀνυστῶν, δεύτερον δέ,	τὸ	γενομένους ἀποθανεῖν ὡς τάχιστα. Δῆλον
[116, 0]	μηδὲν ἄγαν, καὶ ἐν τούτῳ	τὸ	γιγνώσκειν ἑαυτόν. Διὸ καὶ περὶ
[116, 0]	μάλιστ´ ἀναγκαιότατα πρὸς τὸν βίον,	τὸ	Γνῶθι σαυτὸν (καὶ τὸ Μηδὲν
[116, 0]	τούτου φησὶν ὁ Ἴων οὕτως·	Τὸ	Γνῶθι σαυτὸν τοῦτ´ ἔπος μὲν
[102, 0]	μὲν γὰρ ἄτεγκτον καὶ θηριῶδες,	τὸ	δ´ ἐκλελυμένον καὶ γυναικοπρεπές. Εὐλόγιστος
[108, 0]	φιλοσοφίας πέρι διὰ ταῦτα πάντα.	Τὸ	δ´ ἔσχατον πάντων, ὅτι ἐάν
[112, 0]	τὸ πένθος καὶ τοὺς θρήνους.	Τὸ	δ´ ὅλον εἴποι τις ἂν
[103, 0]	οἰστέον ἄμεινον ταῦτα καὶ λογιστέον.	Τὸ	δὲ κεφάλαιον τῶν λόγων, ἄνθρωπος
[102, 0]	ἣν παντὸς μᾶλλον διασῴζειν ἀναγκαῖον.	Τὸ	δὲ πέρα τοῦ μέτρου παρεκφέρεσθαι
[120, 0]	φιλομήτωρ καὶ φιλοίκειος καὶ φιλόφιλος,	τὸ	δὲ σύμπαν εἰπεῖν φιλάνθρωπος, αἰδούμενος
[104, 0]	ἐδήλωσε. Τί γὰρ σκιᾶς ἀσθενέστερον;	Τὸ	δὲ ταύτης ὄναρ οὐδ´ (ἂν
[115, 0]	γενέσθαι μέν, ἔφη, ἄριστον πάντων,	τὸ	δὲ (τεθνάναι τοῦ ζῆν ἐστι
[114, 0]	εἴποιμι φάρμακον ἀλυπίας εἶναι μέγιστον.	Τὸ	δὲ φιλεῖν τὸν μεταλλάξαντα καὶ
[115, 0]	νενομισμένα. Πρὸς δὲ δὴ τούτοις	τὸ	διὰ στόματος ὂν τοῖς ἀνθρώποις
[111, 0]	ὡς ἐλάχιστον καὶ ἐξαλείφειν εἰς	τὸ	δυνατόν. Ὡς δὲ τοῦτο ῥᾴδιον,
[106, 0]	γὰρ τὸ χαλεπόν ἐστι καὶ	τὸ	δυσανιῶν καὶ ἐν τῷ τεθνάναι;
[106, 0]	ἔνι ζῶν καὶ τεθνηκὸς καὶ	τὸ	ἐγρηγορὸς καὶ τὸ καθεῦδον καὶ
[108, 0]	θάτερον, ἢ οὐδαμοῦ ἔστι κτήσασθαι	τὸ	εἰδέναι ἢ τελευτήσασι· τότε γὰρ
[118, 0]	μεμνῆσθαι τῶν λόγων, οἷς κατὰ	τὸ	εἰκὸς ἐχρησάμεθά ποτε πρὸς συγγενεῖς
[108, 0]	τῆς τοῦ σώματος ἀφροσύνης, ὡς	τὸ	εἰκός, μετὰ τοιούτων ἐσόμεθα, δι´
[108, 0]	ἐσόμεθα, δι´ ἡμῶν αὐτῶν πᾶν	τὸ	εἰλικρινὲς ὁρῶντες· τοῦτο δ´ ἐστὶ
[115, 0]	παρὰ τὴν ἡμετέραν δόξαν ἔδειξε	τὸ	εἰωθὸς περὶ πολλοὺς γίγνεσθαι δι´
[117, 0]	εἰ δικαίως ὀδύρεται, ἀλλ´ ὅρα	τὸ	ἑξῆς· Μοῦνος τηλύγετος πολλοῖσιν ἐπὶ
[116, 0]	ἂν οὕτως ἐδυσχέραινεν ὡς καὶ	τὸ	ζῆν ἐθέλειν ἐκλιπεῖν διὰ τὸ
[110, 0]	καὶ πάλιν· (Οἳ θάνον οὐ	τὸ	ζῆν θέμενοι καλὸν οὐδὲ τὸ
[111, 0]	δείλης δὲ γηρῶντα καὶ τελειοῦντα	τὸ	ζῆν, οὐχὶ κἀκείνων ἦν ἂν
[107, 0]	καὶ μοιρίδιον χρέος εἶναι λέγεται	τὸ	ζῆν, ὡς ἀποδοθησόμενον ὃ ἐδανείσαντο
[116, 0]	θνητοῖς ἅπασι συμβέβηκεν. Ἔχομεν γὰρ	τὸ	ζῆν ὥσπερ παρακαταθεμένοις θεοῖς ἐξ
[112, 0]	αὑτῷ τιμὴν δοθῆναι, ἀποροῦντα διὰ	τὸ	ἤδη κατηναλῶσθαι πάσας τοῖς ἄλλοις,
[108, 0]	Λέγεται δὲ τούτοις μαρτυρεῖν καὶ	τὸ	θεῖον. Πολλοὺς γὰρ παρειλήφαμεν δι´
[110, 0]	τὸ ζῆν θέμενοι καλὸν οὐδὲ	τὸ	θνῄσκειν, ἀλλὰ τὸ ταῦτα καλῶς
[112, 0]	ψυχὴν ὅτι τάχιστα γίγνεσθαι περὶ	τὸ	ἰᾶσθαί τε καὶ ἐπανορθοῦν τὸ
[108, 0]	ὑπὸ τὴν ἀπήνην ἀγαγεῖν εἰς	τὸ	ἱερὸν τὴν μητέρα, τὴν δ´
[106, 0]	κοινὸν τὰς ἀτυχίας, ὥστε διελέσθαι	τὸ	ἴσον ἕκαστον, ἀσμένως ἂν τοὺς
[111, 0]	ζῆν, οὐχὶ κἀκείνων ἦν ἂν	τὸ	καθ´ ἡμᾶς πάθος τοῦτο, εἴπερ
[106, 0]	τεθνηκὸς καὶ τὸ ἐγρηγορὸς καὶ	τὸ	καθεῦδον καὶ νέον καὶ γηραιόν·
[103, 0]	εὐλογιστίας ἔργον ἐστὶν ἢ φυλάξασθαι	τὸ	κακὸν ἐπιφερόμενον ἢ διορθώσασθαι γενόμενον
[109, 0]	γίγνεσθαι, τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ	τὸ	κακόν· περὶ δὲ τὸ μὴ
[111, 0]	εὐδαιμονίζεσθαι; Μέτρον γὰρ τοῦ βίου	τὸ	καλόν, οὐ τὸ τοῦ χρόνου
[106, 0]	εἰ τὸ τηκτὸν τέτηκται, εἰ	τὸ	καυστὸν (κέκαυται, εἰ τὸ φθαρτὸν
[106, 0]	τὴν οἰομένην, εἰ συνεισενέγκαιμεν εἰς	τὸ	κοινὸν τὰς ἀτυχίας, ὥστε διελέσθαι
[108, 0]	τῇ τῶν υἱῶν εὐσεβείᾳ κατεύξασθαι	τὸ	κράτιστον αὐτοῖς παρὰ τῆς θεοῦ
[117, 0]	αἰκίαις παρατεινομένους, ἀλλὰ μεταβάλλειν ἐπὶ	τὸ	κρεῖττον καὶ ἀνθρωπικώτερον, πειρωμένους καὶ
[118, 0]	ὁτῳοῦν Ἀμβολιεργὸν ἄταις, φησί, παλαίειν,	τὸ	κυκλούμενον τοῦτο παρὰ πᾶσιν (ἔπος·
[110, 0]	ἂν πάθοι. Γενναῖον δὲ καὶ	τὸ	Λακωνικόν Νῦν ἀμές, πρόσθ´ ἄλλοι
[110, 0]	τὸ τοῦ Ἀρκεσιλάου. Τοῦτο, φησί,	τὸ	λεγόμενον κακὸν ὁ θάνατος μόνον
[108, 0]	καὶ φλυαρίας ἐμπίπλησιν ἡμᾶς, ὥστε	τὸ	λεγόμενον ὡς ἀληθῶς τῷ ὄντι
[103, 0]	Ὥστ´ ἀνὰ μέσον που καὶ	τὸ	λοιπὸν ὂν φέρε. Ἀλλ´ ὅμως
[112, 0]	χαλεπῶς φέροντι· ἐμποδὼν γὰρ γίγνεσθαι	τὸ	λυπεῖσθαι τῷ βουλεύεσθαι περὶ τοῦ
[116, 0]	τὸ ζῆν ἐθέλειν ἐκλιπεῖν διὰ	τὸ	μέγεθος τῆς συμφορᾶς, καὶ τοὺς
[107, 0]	θνητὸν εἰ κατέφθιτο στένεις, Εἰδὼς	τὸ	μέλλον οὐδὲν εἰ κέρδος φέρει;
[102, 0]	τοὺς εὖ φρονοῦντας οὔτε δυσπαθεῖς·	τὸ	μὲν γὰρ ἄτεγκτον καὶ θηριῶδες,
[115, 0]	ἂν χρόνου δηλαδή τι ποιήσαντος·	τὸ	μὲν γὰρ γεγενημένον οὐδὲ θεῷ
[102, 0]	τ´ ἀνῃρήκασι διὰ λύπην τινές.	Τὸ	μὲν οὖν ἀλγεῖν καὶ δάκνεσθαι
[115, 0]	καὶ τί τὸ πάντων αἱρετώτατον,	τὸ	μὲν πρῶτον οὐδὲν ἐθέλειν εἰπεῖν
[119, 0]	τοῦ στέγους ἐτελεύτησεν, οὐδὲν ἐκπλαγέντα	τὸ	μὲν σωμάτιον κελεῦσαι τοῦ μεταλλάξαντος
[115, 0]	καὶ πάσαις τὸ μὴ γενέσθαι)	τὸ	μέντοι μετὰ τοῦτο καὶ πρῶτον
[106, 0]	Ἀίδας ἀνιᾶν. Μέγα γάρ ἐστι	τὸ	μετὰ πείσματος τεθαρρηκότος εἰπεῖν Τίς
[115, 0]	(ἄριστον γὰρ πᾶσι καὶ πάσαις	τὸ	μὴ γενέσθαι) τὸ μέντοι μετὰ
[114, 0]	παρέλιπον, ἀρκεσθεὶς τοῖς εἰρημένοις πρὸς	τὸ	μὴ δεῖν πέρα τοῦ φυσικοῦ
[109, 0]	καὶ τὸ κακόν· περὶ δὲ	τὸ	μὴ ὂν ἀλλ´ ἠρμένον ἐκ
[116, 0]	αὑτοῦ φύσιν ἀφορῶν καὶ εἰς	τὸ	μὴ πέρα τοῦ προσήκοντος ἐν
[116, 0]	βίον, τὸ Γνῶθι σαυτὸν (καὶ	τὸ	Μηδὲν ἄγαν ἐκ τούτων γὰρ
[116, 0]	Πίνδαρος· Σοφοὶ δέ, φησί, καὶ	τὸ	μηδὲν ἄγαν’ ἔπος αἴνεσσαν περισσῶς.
[116, 0]	γὰρ τῷ γιγνώσκειν ἑαυτὸν περιέχεται	τὸ	μηδὲν ἄγαν, καὶ ἐν τούτῳ
[112, 0]	ἐκτρέπονται πρὸς τὰς ἐσχάτας ταλαιπωρίας,	τὸ	μηδὲν αἴτιον σῶμα τιμωρούμενοι καὶ
[106, 0]	τ´ ἐκ μέγιστον ὀλβίας τυραννίδος	(τὸ	μηδὲν ὄντας. Ταῦτά σε σκοπεῖν
[113, 0]	ἀλλ´ ἐπὶ τοῖς ἀώροις, διὰ	τὸ	μηδενὸς τετυχηκέναι τῶν ἐν τῷ
[115, 0]	δυνατόν ἐστι ποιῆσαι ἀγένητον. Οὐκοῦν	τὸ	νῦν παρ´ ἐλπίδα συμβεβηκὸς καὶ
[107, 0]	Ὅρα δὲ καὶ τοῦ βίου	τὸ	ὀδυνηρὸν καὶ τὸ πολλαῖς φροντίσιν
[114, 0]	κακῶν συγκηδευομένων αὐτοῖς, ὥστ´ ἐπιφθέγξασθαι	τὸ	Ὁμηρικόν Μυρομένοισι δὲ τοῖσι μέλας
[118, 0]	ἐπακούοντας καὶ ἔχοντας ἐν νῷ	τὸ	Ὁμηρικὸν τοῦτ´ ἔπος, ὅπερ ὁ
[109, 0]	οὕτως οὐδὲ κακόν· περὶ γὰρ	τὸ	ὂν καὶ τὸ ὑφεστηκὸς καθάπερ
[115, 0]	ἄλλης διαχύσεως. ~Μεμηνότος οὖν ἐστι	τὸ	οὕτως ὑπολαμβάνειν παράμονον (ἕξειν τὸ
[113, 0]	πενθεῖν, ~ἐμφαίνειν βουληθέντα ὅτι (γυναικῶδες	τὸ	πάθος καὶ οὐχ ἁρμόττον ἀνδράσι
[119, 0]	διασιωπήσαντα χρόνον καὶ τῷ λογισμῷ	τὸ	πάθος παρακατασχόντα, ἐπιθέμενον πάλιν τὸν
[115, 0]	βέλτιστον τοῖς ἀνθρώποις καὶ τί	τὸ	πάντων αἱρετώτατον, τὸ μὲν πρῶτον
[115, 0]	δὲ πάμπαν οὐκ ἔστι γενέσθαι	τὸ	πάντων ἄριστον οὐδὲ μετασχεῖν τῆς
[104, 0]	ἔστι φυγεῖν βροτὸν οὐδ´ ὑπαλύξαι	τὸ	παράπαν ἀλλά Ταρτάρου πυθμὴν πιέζει
[115, 0]	καὶ παλαιὰ παρ´ ἡμῖν, ὥστε	τὸ	παράπαν οὐδεὶς οἶδεν οὔτε τοῦ
[120, 0]	ὡς ἐβουλήθης· τάδε δὲ πρὸς	τὸ	παρὸν καίρια καὶ χρήσιμα, τὰ
[118, 0]	υἱέων οὐδὲν ἧττον ἐστεφανωμένον κατὰ	τὸ	πάτριον ἔθος καὶ λευχειμονοῦντα δημηγορεῖν
[113, 0]	ὄντως καὶ ἀσθενὲς καὶ ἀγεννὲς	τὸ	πενθεῖν· γυναῖκες γὰρ ἀνδρῶν εἰσι
[119, 0]	ὅτι διὰ τούτων αὐτὸν ἐπαινεῖ	τὸ	πενθεῖν παρωσάμενον καὶ τὸ φιλόπατρι
[115, 0]	τὸ οὕτως ὑπολαμβάνειν παράμονον (ἕξειν	τὸ	πένθος. Ἀλλ´ εἰ λογίζοινθ´ ὅτι
[114, 0]	Τὸ γὰρ δὴ ἀτελεύτητον νομίζειν	τὸ	πένθος ἀνοίας ἐστὶν ἐσχάτης, καίτοι
[112, 0]	ἀγαπᾶν, τὸν (αὐτὸν τρόπον καὶ	τὸ	Πένθος. Ἐὰν μὲν οὖν αὐτὸ
[111, 0]	καὶ ταπεινοῦν. Εἰ μὲν οὖν	τὸ	πένθος ἐστὶν ἀγαθόν, δεῖ ποιεῖν
[112, 0]	τὰς τιμάς, οὐκ ἔτυχε παρὸν	τὸ	Πένθος, ἤδη δὲ νενεμημένων ἦλθεν
[112, 0]	πείσας οὗτος παρελέσθαι τῆς ἀνθρώπου	τὸ	πένθος καὶ τοὺς θρήνους. Τὸ
[112, 0]	τὸ ἰᾶσθαί τε καὶ ἐπανορθοῦν	τὸ	πεσόν τε καὶ νοσῆσαν, ἰατρικῇ
[105, 0]	τὴν Πανδώραν ἀνοίξασαν ἀποφαίνει σκεδάσαι	τὸ	πλῆθος ἐπὶ πᾶσαν γῆν καὶ
[107, 0]	τοῦ βίου τὸ ὀδυνηρὸν καὶ	τὸ	πολλαῖς φροντίσιν ἐπηντλημένον, ἃς εἰ
[107, 0]	δεῖ καὶ λέγειν; Αὐτὸ γὰρ	τὸ	πρᾶγμα φανερόν ἐστι πᾶσιν ἀνθρώποις,
[103, 0]	πρὸς τὰς ἀτυχίας φυλάξαι γενναίως	τὸ	πρέπον. Τῆς γὰρ εὐλογιστίας ἔργον
[122, 0]	ἡμῖν τοῖς κηδομένοις σου κατὰ	τὸ	προσῆκον.
[112, 0]	καὶ τοῦ (ἀγαθοῦ, οὔτ´ εἰς	τὸ	πρόσθεν οὐδὲν προβαῖνον τῷ χαλεπῶς
[109, 0]	εὐωχεῖσθαι παρακελεύσασθαι· τοὺς δὲ ποιήσαντας	τὸ	προσταχθὲν τῇ ἑβδόμῃ νυκτὶ κατακοιμηθέντας
[108, 0]	ἀπ´ αὐτοῦ καὶ τραπώμεθα πρὸς	τὸ	σκοπεῖν τι, ἐν ταῖς ζητήσεσι
[119, 0]	κραυγῆς, πυθόμενον τὴν αἰτίαν καὶ	τὸ	συμβεβηκὸς ἀκούσαντα ὅτι ὁ υἱὸς
[102, 0]	σοι καὶ παρακαλεῖν ἀνθρωπίνως φέρειν	τὸ	συμβεβηκὸς ἀνοίκειον ἦν, παρειμένῳ τό
[106, 0]	ὅτι ἔλαττον ἢ ἡλίκον ᾤετο	τὸ	συμβεβηκός ἐστιν. Ὁ δ´ Αἰσχύλος
[106, 0]	καὶ δεικνύων κοινὸν καὶ πολλῶν	τὸ	συμβεβηκὸς καὶ τῶν καὶ ἑτέροις
[108, 0]	φησὶν ὁ Πλάτων, ἀσχολίας παρέχει	τὸ	σῶμα διὰ τὴν ἀναγκαίαν τροφήν·
[108, 0]	δὲ χρήματα ἀναγκαζόμεθα κτᾶσθαι διὰ	τὸ	σῶμα, δουλεύοντες τῇ τούτου θεραπείᾳ·
[108, 0]	μάχας οὐδὲν ἄλλο παρέχει ἢ	τὸ	σῶμα καὶ αἱ τούτου ἐπιθυμίαι·
[121, 0]	μεταβαλὼν ἐκ τῆς ἀνωφελοῦς περὶ	τὸ	σῶμα καὶ τὴν ψυχὴν κακώσεως
[121, 0]	τε καὶ ὦτα καὶ ὅλον	τὸ	σῶμα προκεκαλυμμένοι. Ταῦτα δὴ αὐτοῖς
[107, 0]	δὲ καὶ τὴν φύσιν ὁρῶσαν	τό	τ´ ἄτακτον καὶ βραχυχρόνιον τοῦ
[117, 0]	ἀπέθανε. Πᾶσα πρόφασις ἱκανὴ πρὸς	τὸ	τὰς λύπας καὶ τοὺς θρήνους
[110, 0]	καλὸν οὐδὲ τὸ θνῄσκειν, ἀλλὰ	τὸ	ταῦτα καλῶς ἀμφότερ´ ἐκτελέσαι. Πάνυ
[111, 0]	πρὸς τὸν βίον ὠφέλειαν ἔχομεν.	Τό	τε πολὺ δήπουθεν ἢ μικρὸν
[102, 0]	τὸ συμβεβηκὸς ἀνοίκειον ἦν, παρειμένῳ	τό	τε σῶμα καὶ τὴν ψυχὴν
[107, 0]	δόξαν ὡς ἄρα κρεῖττόν ἐστι	τὸ	τεθνάναι τοῦ ζῆν. Ὁ γοῦν
[106, 0]	εἰ τὸ τμητὸν τέτμηται, εἰ	τὸ	τηκτὸν τέτηκται, εἰ τὸ καυστὸν
[121, 0]	δ´ ἀδίκως καὶ ἀθέως (εἰς	τὸ	τῆς δίκης τε καὶ τίσεως
[103, 0]	ἥττοσι καὶ ἐξυβρίζειν, οὐκ ἐνθυμούμενοι	τὸ	τῆς τύχης ἄστατον καὶ ἀβέβαιον,
[107, 0]	τὴν αὔριον μέλλουσαν εἰ βιώσεται.	Τὸ	τῆς τύχης γὰρ ἀφανὲς οἷ
[106, 0]	εἶναι. Τί γὰρ θαυμαστὸν εἰ	τὸ	τμητὸν τέτμηται, εἰ τὸ τηκτὸν
[103, 0]	ἀνὴρ εὐδαιμονεῖ καὶ νὴ Δία	Τό	τοι χρεὼν οὐκ ἔστι μὴ
[110, 0]	κατάστασιν ἔστι διαφορά. Χάριεν γὰρ	τὸ	τοῦ Ἀρκεσιλάου. Τοῦτο, φησί, τὸ
[106, 0]	οὖν αἰτία ἡ δείξασα ἡμῖν	τὸ	τοῦ ἡλίου φῶς, ἡ αὐτὴ
[113, 0]	ἐπὶ πλείους ἡμέρας μένειν, μηδὲ	τὸ	τοῦ ἡλίου φῶς ὁρᾶν βουλομένους,
[111, 0]	τοῦ βίου τὸ καλόν, οὐ	τὸ	τοῦ χρόνου μῆκος. Ματαίους γὰρ
[109, 0]	τε σώματος καὶ τῆς ψυχῆς	(τὸ	τρίτον γὰρ ἦν τοῦτο τῆς
[103, 0]	θεῶν οὕτω βουλόμεν´ ἔσται καὶ	τὸ	ὑπὸ Μενάνδρου ῥηθέν Εἰ γὰρ
[109, 0]	περὶ γὰρ τὸ ὂν καὶ	τὸ	ὑφεστηκὸς καθάπερ τὸ ἀγαθὸν πέφυκε
[106, 0]	εἰ τὸ καυστὸν (κέκαυται, εἰ	τὸ	φθαρτὸν ἔφθαρται; Πότε γὰρ ἐν
[119, 0]	ἐπαινεῖ τὸ πενθεῖν παρωσάμενον καὶ	τὸ	φιλόπατρι πρὸ τῆς τῶν ἀναγκαίων
[106, 0]	οὐ τρέμω σκιάς. Τί γὰρ	τὸ	χαλεπόν ἐστι καὶ τὸ δυσανιῶν
[102, 0]	ὄντων ψυχικῶν παθῶν, ἡ λύπη	τὸ	χαλεπώτατον πέφυκεν εἶναι πάντων· Διὰ
[119, 0]	ὡς θεοφιλεῖς νέοι μετέστησαν πρὸς	τὸ	χρεὼν καὶ πάλαι μὲν διὰ
[113, 0]	τὸν αὐτὸν τρόπον τῶν εἰς	τὸ	χρεὼν ὁδευόντων οὐδὲν πλέον ἔχοντες
[115, 0]	εἶναι τοὺς τετελευτηκότας (νομίζειν καὶ	τὸ	ψεύσασθαί τι κατ´ αὐτῶν καὶ
[120, 0]	τοὶ μὲν ἵπποις γυμνασίοις τε,	τοὶ	δὲ πεσσοῖς, τοὶ δὲ φορμίγγεσι
[120, 0]	γυμνασίοις τε, τοὶ δὲ πεσσοῖς,	τοὶ	δὲ φορμίγγεσι τέρπονται, παρὰ δέ
[120, 0]	σκιαρὸν καὶ χρυσοκάρποισι βεβριθός. Καὶ	τοὶ	μὲν ἵπποις γυμνασίοις τε, τοὶ
[104, 0]	πᾶσι κακοῦ μοῖρα· τὰ γάρ	τοι	σπέρματα εὐθὺς θνητὰ ὄντα ταύτης
[103, 0]	εὐδαιμονεῖ καὶ νὴ Δία Τό	τοι	χρεὼν οὐκ ἔστι μὴ χρεὼν
[115, 0]	πλείη δὲ θάλασσα καὶ τά·	Τοιάδε	θνητοῖσι κακὰ κακῶν ἀμφί τε
[109, 0]	νόμος ἐγκοιμᾶσθαι καὶ ἰδεῖν ὄψιν	τοιάνδε.	Δόξαι παραγενέσθαι τὸν πατέρα τὸν
[108, 0]	ὁ Σωκράτης πρὸς (τοὺς δικαστὰς	τοιαῦτ´	ἔφη· Τὸ γὰρ δεδιέναι, ὦ
[109, 0]	ζώειν καλὸν αὐτῷ οὐδὲ γονεῦσι.	Τοιαῦτα	δή σοι καὶ τὰ τῶν
[112, 0]	Θησεὺς παρεσκευάσθαι φαίνεται πρὸς τὰ	τοιαῦτα·	ἐκεῖνος γάρ φησιν· Ἐγὼ δὲ
[104, 0]	τακτόν. Ταῦτα δὲ καὶ ἄλλα	τοιαῦτα	καὶ καθ´ ἑαυτὸν ἑκάστῳ λογίσασθαι
[115, 0]	ἐπὶ μυρίοις ἄν τις ἔχοι	τοιαῦτα	παρατίθεσθαι πρὸς ταὐτὸ κεφάλαιον· ἀλλ´
[110, 0]	προφερομένη κινεῖ τὰ θέατρα, λέγουσα	τοιαῦτα·	Τεθνᾶσι παῖδες οὐκ ἐμοὶ μόνῃ
[109, 0]	δὲ περὶ τὸν Ἰταλὸν Εὐθύνοον	τοιαῦτά	φασι γενέσθαι. Εἶναι μὲν γὰρ
[112, 0]	Πλάτων ἔοικε παραινεῖν ἐν ταῖς	τοιαύταις	συμφοραῖς ἡσυχίαν ἔχειν, ὡς οὔτε
[105, 0]	ἐπὶ τῶν δυσπαθούντων ἐπὶ ταῖς	τοιαύταις	συμφοραῖς ταυτὶ λέγει· Εἰ τὰ
[111, 0]	πολλῆς εὐηθείας ἡγητέον εἶναι τὰς	τοιαύτας	ἐκφωνήσεις Ἀλλ´ οὐκ ἔδει νέον
[106, 0]	λαβόντας ἀπελθεῖν. Ἐχρήσατο δὲ τῇ	τοιαύτῃ	ἀγωγῇ καὶ Ἀντίμαχος ὁ ποιητής.
[121, 0]	τούτοις συνεστιώμενος εὐαρεστήσειεν ἂν τῇ	τοιαύτῃ	ὑμῶν διαγωγῇ. ~Ἀνδρὸς οὖν ἀγαθοῦ
[106, 0]	δόξαν τοῦ λελυπημένου μεθίστησι καὶ	τοιαύτην	τινὰ ποιεῖ πίστιν αὐτῷ, ὅτι
[122, 0]	συγγενεῖς καὶ φίλους ἔκλυσαι τῆς	τοιαύτης	κακοδαιμονίας, εἰς γαληνότερον μετελθὼν βίου
[111, 0]	τοῦτο ῥᾴδιον, καταφανὲς ἐκ τῆς	τοιαύτης	παραμυθίας. ~Φασὶ γάρ τινα τῶν
[104, 0]	ἐρεείνεις; Οἵη περ φύλλων γενεή,	τοίη	δὲ καὶ ἀνδρῶν. Φύλλα τὰ
[121, 0]	καὶ ἐκ τούτων τῶν λόγων	τοιόνδε	τι λογίζομαι συμβαίνειν, ὅτι ὁ
[104, 0]	φέρει ἀεκαζόμενος τετληότι θυμῷ καί	τοῖος	γὰρ νόος ἐστὶν ἐπιχθονίων ἀνθρώπων,
[113, 0]	τῆς κατὰ φύσιν ἐν τοῖς	τοιούτοις	μετριοπαθείας. (Ἀλλὰ νὴ Δία τινὲς
[119, 0]	μοι τὸν υἱόν (τὸ γὰρ	τοιοῦτον	ἄδηλον εἰ συμφέρει) ἀγαθὸν δὲ
[102, 0]	γὰρ εἰκὸς ἐκεῖ μὲν σῶμα	(τοιοῦτον	ἐνταῦθα δὲ ψυχήν. Οὔτ´ οὖν
[112, 0]	καὶ ἀεί τί σοι παρέσται	τοιοῦτον	ἐφ´ ᾧ τιμηθήσεται συνεχῶς ὑπὸ
[107, 0]	τύχης γὰρ ἀφανὲς οἷ προβήσεται.	Τοιούτου	δὴ τοῦ βίου τῶν ἀνθρώπων
[112, 0]	τὴν βασίλισσαν (πενθοῦσαν τὸν υἱὸν	τοιούτῳ	χρήσασθαι λόγῳ, φάμενον ὅτι καθ´
[108, 0]	ἀφροσύνης, ὡς τὸ εἰκός, μετὰ	τοιούτων	ἐσόμεθα, δι´ ἡμῶν αὐτῶν πᾶν
[103, 0]	λοιπὸν ὂν φέρε. Ἀλλ´ ὅμως	τοιούτων	ὄντων τῶν πραγμάτων ἔνιοι διὰ
[102, 0]	Οὔτ´ οὖν ἀπαθεῖς ἐπὶ τῶν	τοιούτων	συμφορῶν ὁ λόγος ἀξιοῖ γίγνεσθαι
[120, 0]	τῷ Γοργίᾳ καὶ σποράδην ἐν	τοῖς	ἄλλοις διαλόγοις. Ἀλλὰ τὰ μὲν
[112, 0]	διὰ τὸ ἤδη κατηναλῶσθαι πάσας	τοῖς	ἄλλοις, ταύτην αὐτῷ δοῦναι τὴν
[106, 0]	(Λύδην, ἐξαριθμησάμενος τὰς ἡρωικὰς συμφοράς,	τοῖς	ἀλλοτρίοις κακοῖς ἐλάττω τὴν ἑαυτοῦ
[115, 0]	τί ποτ´ ἐστὶ τὸ βέλτιστον	τοῖς	ἀνθρώποις καὶ τί τὸ πάντων
[115, 0]	τούτοις τὸ διὰ στόματος ὂν	τοῖς	ἀνθρώποις ὁρᾷς ὡς ἐκ πολλῶν
[121, 0]	κρίσις ᾖ περὶ τῆς πορείας	τοῖς	ἀνθρώποις. Ταῦτ´ ἐστίν, ὦ Καλλίκλεις,
[114, 0]	(Διὸ τοὺς εὖ φρονοῦντας ἐπὶ	τοῖς	ἀποθνῄσκουσιν οὐ χρὴ πέρα τοῦ
[109, 0]	τὰ τῶν διηγημάτων τῶν παρὰ	τοῖς	ἀρχαίοις ἀναγεγραμμένων. (Εἴ γε μὴν
[103, 0]	τε πεποίηκ´. Εἰ δ´ ἐπὶ	τοῖς	αὐτοῖς νόμοις ἐφ´ οἷσπερ ἡμεῖς
[112, 0]	τῶν Λυκίων νομοθέτην φασὶ προστάξαι	τοῖς	αὑτοῦ πολίταις, ἐπὰν πενθῶσι, γυναικείαν
[118, 0]	τὰ πένθη διὰ (κολακείαν, ἀλλὰ	τοῖς	ἀφαιρουμένοις τὰς λύπας διὰ τῆς
[114, 0]	ἀγαπώμενον ὠφελεῖν· ὠφέλεια δ´ ἐστὶ	τοῖς	(ἀφῃρημένοις ἡ διὰ τῆς ἀγαθῆς
[121, 0]	Ἀπολλώνιον πρέπουσαν τιμήν, ποθεινοτάτην οὖσαν	τοῖς	ἀφιερωθεῖσι, τὴν διὰ τῆς ἀγαθῆς
[113, 0]	τὰ λυποῦντα μάλιστα τοὺς ἐπὶ	τοῖς	ἀώροις ἀτυχοῦντας, διὰ τὸ ἀφῃρῆσθαι
[113, 0]	δεῖν οἴονται γίγνεσθαι, ἀλλ´ ἐπὶ	τοῖς	ἀώροις, διὰ τὸ μηδενὸς τετυχηκέναι
[118, 0]	ὥς φασι, φυσιολογοῦντα καὶ διαλεγόμενον	τοῖς	γνωρίμοις, ἀκούσαντα παρά τινος τῶν
[117, 0]	τοῖς δὲ προελθοῦσιν ἐπὶ μικρὸν,	τοῖς	δ´ ἀκμάζουσι. Πρὸς πάντας δὴ
[117, 0]	τοῖς μὲν οὐδὲ γενέσθαι συνέφερε,	τοῖς	δ´ ἅμα τῷ γενέσθαι ἀποθανεῖν,
[112, 0]	ὃν χρόνον ὁ Ζεὺς ἔνεμε	τοῖς	δαίμοσι τὰς τιμάς, οὐκ ἔτυχε
[117, 0]	δ´ ἅμα τῷ γενέσθαι ἀποθανεῖν,	τοῖς	δὲ προελθοῦσιν ἐπὶ μικρὸν, τοῖς
[111, 0]	εἰς τὸν βίον, ἀλλὰ πεισόμενοι	τοῖς	διατεταγμένοις ὑπὸ τῶν τὰ ὅλα
[114, 0]	τοῦ λόγου συμμετρίας παρέλιπον, ἀρκεσθεὶς	τοῖς	εἰρημένοις πρὸς τὸ μὴ δεῖν
[113, 0]	ταῦτα καὶ τὰ προειρημένα ἐν	τοῖς	ἔμπροσθεν. Μεῖον γὰρ ὄντως (ἐδάκρυσε
[120, 0]	ὥσπερ εἰκὸς ἔχειν, οὕτω καὶ	τοῖς	εὐσεβέσι τῶν μεταλλαξάντων ἔστι τις
[103, 0]	διὰ τιμὰς καὶ δόξας (ἐπαπειλεῖν	τοῖς	ἥττοσι καὶ ἐξυβρίζειν, οὐκ ἐνθυμούμενοι
[116, 0]	ἐπὶ τῷ ἀποδοῦναι; Τοῦτο δὴ	τοῖς	θνητοῖς ἅπασι συμβέβηκεν. Ἔχομεν γὰρ
[122, 0]	υἱῷ σου καὶ πᾶσιν ἡμῖν	τοῖς	κηδομένοις σου κατὰ τὸ προσῆκον.
[105, 0]	τούτοις ἀντίθες ἐλάττωμα, εἰδὼς ὅτι	τοῖς	μεγάλοις εὐτυχήμασι φθονεῖν πέφυκεν ἡ
[118, 0]	τὰ ἀνθρώπινα ἀνθρωπίνως, καὶ μὴ	τοῖς	μὲν ἄλλοις ἐπαρκεῖν πρὸς ἀλυπίαν
[104, 0]	γῆς φυτοῖς γένει βροτῶν τε.	Τοῖς	μὲν αὔξεται βίος, τῶν δὲ
[117, 0]	δυσχερῶν μειζόνων γίγνονται, καὶ ὅτι	τοῖς	μὲν οὐδὲ γενέσθαι συνέφερε, τοῖς
[106, 0]	δ´ Αἰσχύλος καλῶς ἔοικεν ἐπιπλήττειν	τοῖς	νομίζουσι τὸν θάνατον εἶναι κακόν,
[109, 0]	δὲ καὶ αὐτῷ Πινδάρῳ ἐπισκήψαντι	τοῖς	παρὰ τῶν Βοιωτῶν πεμφθεῖσιν εἰς
[114, 0]	τελευτῆσαι τὸν βίον καὶ ἐν	τοῖς	πενθίμοις τῆς κακοδαίμονος ταφῆς μεταλαβεῖν,
[116, 0]	μὴ πέρα τοῦ προσήκοντος ἐν	τοῖς	προσπίπτουσιν ἢ διαίρεσθαι πρὸς ἀλαζονείαν
[118, 0]	καὶ σπουδάζοντας ἐντυγχάνειν ~ἀνδράσι μὴ	τοῖς	συλλυπουμένοις καὶ διεγείρουσι τὰ πένθη
[120, 0]	ἠίθεος, ζηλωτὸς καὶ περίβλεπτος πᾶσι	τοῖς	συνήθεσιν αὐτῷ, φιλοπάτωρ γενόμενος καὶ
[110, 0]	Λήθης δόμους, (τῶν χρημάτων ἅμα	τοῖς	σώμασι διαφθαρέντων. Νὴ Δί´ ἀλλὰ
[107, 0]	γὰρ ἀδούλωτον τῇ σαρκὶ καὶ	τοῖς	ταύτης πάθεσι διάγειν, ~ὑφ´ ὧν
[112, 0]	ταύτην αὐτῷ δοῦναι τὴν ἐπὶ	τοῖς	τελευτήσασι γιγνομένην, οἷον δάκρυα καὶ
[115, 0]	συνερχόμενα πρὸς αὐτοῖς τοῦ βίου	τοῖς	τέρμασιν. ~(Ἐπιλελησμένοις οὖν ἐοίκαμεν ὅτι
[113, 0]	σῶμα καταικίζοντες, δοκοῦντές τι χαρίζεσθαι	τοῖς	τετελευτηκόσιν ἀπαρτώμενοι τῆς κατὰ φύσιν
[111, 0]	τὰ ὅλα πρυτανευόντων θεῶν καὶ	τοῖς	τῆς εἱμαρμένης καὶ προνοίας θεσμοῖς.
[113, 0]	ἀπαρτώμενοι τῆς κατὰ φύσιν ἐν	τοῖς	τοιούτοις μετριοπαθείας. (Ἀλλὰ νὴ Δία
[116, 0]	ὡρισμένος τῆς ἀποδόσεως, ὥσπερ οὐδὲ	τοῖς	τραπεζίταις τῆς τῶν θεμάτων, ἀλλ´
[118, 0]	εὐγενῶς καὶ μεγαλοφρόνως τοὺς ἐπὶ	τοῖς	υἱοῖς γενομένους θανάτους καὶ πράως
[102, 0]	ἡμῖν. Οὐ γὰρ ἔγωγε συμφέρομαι	τοῖς	ὑμνοῦσι τὴν ἄγριον καὶ σκληρὰν
[117, 0]	πλέον πενθησάντων μετ´ οὐ πολὺ	τοῖς	ὑπ´ αὐτῶν κατοδυρθεῖσιν ἐπηκολούθησαν, οὐδὲν
[116, 0]	ἐνδίκων τε καὶ σοφῶν κἀν	τοῖσι	δεινοῖς μὴ τεθυμῶσθαι θεοῖς, καὶ
[120, 0]	περὶ τῶν εὐσεβῶν ἐν Ἅιδου·	Τοῖσι	λάμπει μὲν μένος ἀελίου τὰν
[114, 0]	ἐπιφθέγξασθαι τὸ Ὁμηρικόν Μυρομένοισι δὲ	τοῖσι	μέλας ἐπὶ ἕσπερος ἦλθε. Διὸ
[118, 0]	καὶ ἀνωδυνίην καὶ τὴν ἐν	τοῖσι	πολλοῖσι δόξαν· (πᾶς γάρ τίς
[118, 0]	κάρτα εἰδὼς τὴν ἑωυτοῦ ἐν	τοισίδε	πρήγμασι ἀμηχανίην· τοῦτον γὰρ εὐθὺς
[110, 0]	οἰκεῖ νερτέρας ὑπὸ χθονός ἐν	τοῖσιν	οὐκέτ´ οὖσιν, οὐδὲν ἂν πάθοι.
[110, 0]	φησί, νερτέρας ὑπὸ χθονός ἐν	τοῖσιν	οὐκέτ´ οὖσιν, οὐδὲν ἂν σθένοι.
[117, 0]	δειλοὺς ἀκάχησε τοκῆας. Ἄρρητον δὲ	τοκεῦσι	γόον καὶ πένθος ἔθηκε, (καὶ
[117, 0]	ὅς τε θανὼν δειλοὺς ἀκάχησε	τοκῆας.	Ἄρρητον δὲ τοκεῦσι γόον καὶ
[114, 0]	ἑαυτούς ἐστιν, ἀλλ´ ἐν τῷ	τὸν	ἀγαπώμενον ὠφελεῖν· ὠφέλεια δ´ ἐστὶ
[107, 0]	Οὐδέν, ἔφη· ὁ γὰρ ἀδελφὸς	τὸν	ἀδελφὸν προλαμβάνει. Εἴ γε μὴν
[121, 0]	μνήμης καὶ τῆς ἀδιαλείπτου πρὸς	τὸν	ἀεὶ χρόνον εὐφημίας. Καλῶς οὖν
[120, 0]	τὴν πρέπουσαν εὐφημίαν ἔχων πρὸς	τὸν	ἀεὶ χρόνον προαπεφοίτησε τοῦ θνητοῦ
[103, 0]	νόμοις ἐφ´ οἷσπερ ἡμεῖς ἔσπασας	τὸν	ἀέρα (τὸν κοινόν, ἵνα σοι
[120, 0]	χρήσιμα, τὰ λεχθέντα πρὸς Καλλικλέα	τὸν	Ἀθηναῖον, ἑταῖρον δὲ καὶ μαθητὴν
[118, 0]	Ἀναξαγόραν τὸν Κλαζομένιον καὶ Δημοσθένην	τὸν	Ἀθηναῖον καὶ Δίωνα τὸν Συρακόσιον
[106, 0]	Δανάην δυσπαθοῦσαν Δίκτυς φησί· Δοκεῖς	τὸν	Ἅιδην σῶν τι φροντίζειν γόων
[109, 0]	ἀντιβολεῖν τε καὶ δεῖσθαι συνεξευρεῖν	τὸν	αἴτιον τοῦ θανάτου. Καὶ τὸν
[115, 0]	οὔτε τὸν θέντα πρῶτον, ἀλλὰ	τὸν	ἄπειρον αἰῶνα διατελεῖ νενομισμένα. Πρὸς
[117, 0]	ὀλίγος ἐστὶ καὶ στιγμαῖος πρὸς	τὸν	ἄπειρον αἰῶνα) (καὶ ὅτι πολλοὶ
[111, 0]	μικρὸν οὐδὲν διαφέρειν δοκεῖ πρὸς	τὸν	ἄπειρον ἀφορῶσιν αἰῶνα. Τὰ γὰρ
[103, 0]	πρός (τε τὰς δοκούσας εὐτυχίας	τὸν	αὐτὸν εἶναι, καὶ πρὸς τὰς
[110, 0]	οὐδ´ ἀνδρὸς ἐστερήμεθ´, ἀλλὰ μυρίαι	τὸν	αὐτὸν ἐξήντλησαν ὡς ἐγὼ βίον.
[109, 0]	καθάπερ τὸ ἀγαθὸν πέφυκε γίγνεσθαι,	τὸν	αὐτὸν τρόπον καὶ τὸ κακόν·
[112, 0]	ὑφ´ ὧν τιμῶνται, τούτους ἀγαπᾶν,	τὸν	(αὐτὸν τρόπον καὶ τὸ Πένθος.
[113, 0]	πάντες δ´ ἐπὶ ταὐτὸν ἔρχονται,	τὸν	αὐτὸν τρόπον τῶν εἰς τὸ
[112, 0]	καὶ τὰ μὴ νοσοῦντα κατὰ	τὸν	Ἀχαιὸν συναλγεῖν ἀναγκάζοντες. Διὸ καὶ
[105, 0]	παραμυθίαν (ὁ ποιητὴς εὐδοκιμεῖν, ποιήσας	τὸν	Ἀχιλλέα λέγοντα πρὸς τὸν Πρίαμον
[113, 0]	παραινῶν ἀναχωρεῖν ἀπὸ τῆς πρὸς	τὸν	Ἀχιλλέα μάχης, ἐν οἷς φησιν·
[118, 0]	καὶ Δίωνα τὸν Συρακόσιον καὶ	τὸν	βασιλέα Ἀντίγονον, καὶ συχνοὺς ἄλλους
[119, 0]	ἀναγκαίων συμπαθείας ἐπιδειξάμενον. Ἀντίγονον δὲ	τὸν	βασιλέα πυθόμενον τὴν Ἀλκυονέως τοῦ
[104, 0]	πολλαχῆ εἶναι ἐργώδη καὶ δύσκολον	τὸν	βίον ἄγαν ἀληθές. Καὶ γὰρ
[111, 0]	Οὐ γὰρ νομοθετήσοντες πάρεσμεν εἰς	τὸν	βίον, ἀλλὰ πεισόμενοι τοῖς διατεταγμένοις
[104, 0]	καὶ πάνθ´ ἁπλῶς τὰ κατὰ	τὸν	βίον, ἅπερ Οὐκ ἔστι φυγεῖν
[107, 0]	εἰς ὕπνον καὶ (μέλλων ἐκλείπειν	τὸν	βίον, διεγείραντος αὐτὸν τοῦ ἰατροῦ
[112, 0]	οἰήσῃ λυπεῖσθαι καὶ παρ´ ὅλον	τὸν	βίον; Εἰ μὲν γὰρ ἀεὶ
[110, 0]	οὖν ὄντος πότερον συμφερόντως ἀνεπαύσατο	τὸν	βίον ἐκλιπὼν καὶ μειζόνων ἀπολυθεὶς
[115, 0]	κέκλαυσται τἀνθρώπινα, τιμωρίαν ἡγουμένοις εἶναι	τὸν	βίον καὶ ἀρχὴν τὸ γενέσθαι
[114, 0]	ἀπώσασθαι τὰ πένθη κακουχουμένους τελευτῆσαι	τὸν	βίον καὶ ἐν τοῖς πενθίμοις
[120, 0]	ἀνθρώπων τὸν μὲν δικαίως διελθόντα	τὸν	βίον καὶ ὁσίως, ἐπειδὰν τελευτήσῃ,
[111, 0]	ἀπὸ θεῶν πρὸ γήρως ἐκλιπόντας	τὸν	βίον οἱ ποιηταὶ παρέδοσαν ἡμῖν,
[110, 0]	εἰ μὲν ᾔδησθ´ ὁτιὴ τοῦτον	τὸν	βίον, ὃν οὐκ ἐβίωσε, ζῶν
[119, 0]	προσειπεῖν Ὦ (Ἀλκυονεῦ, ὀψίτερον μετήλλαξας	τὸν	βίον, οὕτως ἀφειδῶς ἐξορμῶν πρὸς
[118, 0]	ἀμφοτέρους αὐτοῦ τοὺς υἱοὺς μετηλλαχέναι	τὸν	βίον, Πάραλόν τε καὶ Ξάνθιππον,
[116, 0]	γραμμάτων τὰ μάλιστ´ ἀναγκαιότατα πρὸς	τὸν	βίον, τὸ Γνῶθι σαυτὸν (καὶ
[119, 0]	ἐκείνου τελείου γενομένου κηδευθῆναι μεταλλάξαντα	τὸν	βίον· τοῦτο γὰρ εἶναι κατὰ
[111, 0]	οὐ πολλῷ χρόνῳ πολλὴν πρὸς	τὸν	βίον ὠφέλειαν ἔχομεν. Τό τε
[121, 0]	ἐν πάσῃ εὐδαιμονίᾳ ἐκτὸς κακῶν,	~τὸν	δ´ ἀδίκως καὶ ἀθέως (εἰς
[109, 0]	αἰτεῖν παρὰ τοῦ Ἀπόλλωνος μισθόν,	τὸν	δ´ αὐτοῖς ἐπαγγείλασθαι εἰς ἑβδόμην
[111, 0]	στάχυν, καὶ τὸν μὲν εἶναι	τὸν	δὲ μή. Τί ταῦτα δεῖ
[113, 0]	ἤδη μέτρον ἡλικίας ἔχοντα (ἱκανόν·	τὸν	δὲ τὴν τῶν εἴκοσιν ἐτῶν
[121, 0]	μακάρων νήσων ἰόντες ἔλεγον πρὸς	τὸν	Δία ὅτι φοιτῷέν σφισιν ἄνθρωποι
[114, 0]	αἰῶνος ἀμερθῇς ~(πρὸς δ´ ἐμὲ	τὸν	δύστηνον ἔτι φρονέοντ´ ἐλέησον, δύσμορον,
[113, 0]	ἂν ἐθρήνει οἷα γοῦν πρὸς	τὸν	ἑαυτοῦ διελέχθη υἱὸν Ἕκτορα, παραινῶν
[109, 0]	τοιάνδε. Δόξαι παραγενέσθαι τὸν πατέρα	τὸν	ἑαυτοῦ· ἰδόντα δὲ διεξέρχεσθαι πρὸς
[113, 0]	εἴκοσιν ἐτῶν προθεσμίαν ἐκπληρώσαντα ἢ	τὸν	ἐγγὺς γενόμενον τοῦ τῶν εἴκοσιν
[113, 0]	προβεβηκότων δυσχερῶς καὶ πενθικῶς διὰ	τὸν	ἐκ ματαίων ἐλπίδων ἀναπλασμόν, ἤδη
[113, 0]	Εἰ δὲ διακοσίων ἐτῶν ἦν,	τὸν	ἑκατὸν ἐτῶν τελευτήσαντα πάντως ἂν
[116, 0]	τὴν τῆς ψυχῆς ἀσθένειαν καὶ	τὸν	ἐμφυόμενον ἡμῖν τοῦ θανάτου φόβον
[109, 0]	Τροφωνίου φησὶ Πίνδαρος τὸν νεὼν	τὸν	ἐν Δελφοῖς οἰκοδομήσαντας αἰτεῖν παρὰ
[118, 0]	ἀναβολὴν δεῖ ποιεῖσθαι. Καίτοι γε	τὸν	ἐν ὁτῳοῦν Ἀμβολιεργὸν ἄταις, φησί,
[119, 0]	τοῦ ἀπονεμηθέντος αὐτῷ χρόνου πρὸς	τὸν	ἐνθάδε βίον περιμένειν, ἀλλ´ εὐτάκτως
[109, 0]	τὸν αἴτιον τοῦ θανάτου. Καὶ	τὸν	Ἐπὶ τούτῳ, φάναι, ἥκω. Ἀλλὰ
[110, 0]	φησὶ τῶν κωμικῶν τις πρὸς	τὸν	ἐπὶ τῷ ἀώρῳ λυπούμενον θανάτῳ·
[114, 0]	βίον ὑπομένειν, ἕως ἂν ἐκπλήσωσι	τὸν	ἐπικλωσθέντα τῆς ζωῆς βίον, ὃν
[118, 0]	ἀχθεινὰ πάθη καὶ δυσάντητα πρὸς	τὸν	ἐπιόντα χρόνον. Ἀποβλέπειν δὲ καὶ
[106, 0]	ἡλίου φῶς, ἡ αὐτὴ καὶ	τὸν	ζοφερὸν Ἅιδην ἄγει. Καὶ μήποτε
[108, 0]	κατακοιμηθέντας μηκέτ´ ἀναστῆναι, τῆς θεοῦ	τὸν	θάνατον αὐτοῖς τῆς εὐσεβείας ἀμοιβὴν
[110, 0]	τὴν οὐδένειαν καὶ τὴν πρὸς	τὸν	θάνατον διαβολὴν ἀποθνῄσκουσιν, ἵνα μὴ
[109, 0]	τὸν Πίνδαρον συλλογίζεσθαι τὰ πρὸς	τὸν	θάνατον, διελθόντος δ´ ὀλίγου χρόνου
[106, 0]	καλῶς ἔοικεν ἐπιπλήττειν τοῖς νομίζουσι	τὸν	θάνατον εἶναι κακόν, λέγων ὧδε·
[107, 0]	παρεμφαίνει. Πάλιν τέ πού φησι	τὸν	θάνατον εἶναι Χάλκεον ὕπνον, τὴν
[107, 0]	δὲ Σωκράτης παραπλήσιον ἔλεγεν εἶναι	τὸν	θάνατον ἤτοι τῷ βαθυτάτῳ ὕπνῳ
[121, 0]	οὖν παυστέον ἐστὶ προειδότας αὐτοὺς	τὸν	θάνατον· νῦν γὰρ προΐσασι. Τοῦτο
[108, 0]	οἶδεν. Οἶδε μὲν γὰρ οὐδεὶς	τὸν	θάνατον οὐδ´ εἰ τυγχάνει τῷ
[108, 0]	Τὸ γὰρ δεδιέναι, ὦ ἄνδρες,	τὸν	θάνατον οὐδὲν ἄλλο ἐστὶν ἢ
[114, 0]	παμπόλλων παραδειγμάτων περὶ τούτων ἐννοήθητι	τὸν	θάνατον οὐκ ὀλίγους ἀπαλλάττειν μεγάλων
[115, 0]	τοῦ χρόνου τὴν ἀρχὴν οὔτε	τὸν	θέντα πρῶτον, ἀλλὰ τὸν ἄπειρον
[121, 0]	Περιέχει δὲ καὶ τὴν πρὸς	τὸν	θεοφιλέστατον υἱόν σου Ἀπολλώνιον πρέπουσαν
[114, 0]	συμφορῶν, ἃς ἀνάγκη τοὺς εἰληχότας	τὸν	θνητὸν βίον ὑπομένειν, ἕως ἂν
[104, 0]	ἐπὶ τῇ τῶν τέκνων τελευτῇ	τὸν	Ἱπποκλέα φησί· Ταῦτα γὰρ πᾶσα
[109, 0]	χρόνου τελευτῆσαι. Τὰ δὲ περὶ	τὸν	Ἰταλὸν Εὐθύνοον τοιαῦτά φασι γενέσθαι.
[118, 0]	θανάτους καὶ πράως ὑποστάντας, Ἀναξαγόραν	τὸν	Κλαζομένιον καὶ Δημοσθένην τὸν Ἀθηναῖον
[103, 0]	οἷσπερ ἡμεῖς ἔσπασας τὸν ἀέρα	(τὸν	κοινόν, ἵνα σοι καὶ τραγικώτερον
[121, 0]	ἐπὶ τῆς γῆς πάντα ἐκεῖνον	τὸν	κόσμον, ἵνα δικαία ἡ κρίσις
[121, 0]	τεθνεῶτας γὰρ δεῖ κρίνεσθαι. Καὶ	τὸν	κριτὴν δεῖ γυμνὸν εἶναι, τεθνεῶτα,
[106, 0]	καταφανὲς εἶναι ὅτι ὁ παραμυθούμενος	τὸν	λελυπημένον καὶ δεικνύων κοινὸν καὶ
[118, 0]	Ὀλύμπιον προσαγορευθέντα διὰ τὴν περὶ	τὸν	λόγον καὶ τὴν σύνεσιν ὑπερβεβλημένην
[120, 0]	ἔστιν ἐν θεοῖς, τῶν ἀνθρώπων	τὸν	μὲν δικαίως διελθόντα τὸν βίον
[111, 0]	θερίζειν ὥστε κάρπιμον στάχυν, καὶ	τὸν	μὲν εἶναι τὸν δὲ μή.
[114, 0]	χρόνον, ἀλλὰ καθ´ ἕκαστον ἀπένειμε	τὸν	μερισθέντα κατὰ τοὺς τῆς εἱμαρμένης
[114, 0]	εἶναι μέγιστον. Τὸ δὲ φιλεῖν	τὸν	μεταλλάξαντα καὶ στέργειν οὐκ ἐν
[108, 0]	τῆς Ἥρας ἐπειδὴ τῆς εἰς	τὸν	νεὼν ἀναβάσεως ἧκεν ὁ καιρός,
[109, 0]	δὲ καὶ Τροφωνίου φησὶ Πίνδαρος	τὸν	νεὼν τὸν ἐν Δελφοῖς οἰκοδομήσαντας
[102, 0]	καὶ γυναικοπρεπές. Εὐλόγιστος δ´ ὁ	τὸν	οἰκεῖον ὅρον ἔχων καὶ δυνάμενος
[118, 0]	θνητὸν ἐγέννησα υἱόν. Περικλέα δὲ	τὸν	Ὀλύμπιον προσαγορευθέντα διὰ τὴν περὶ
[110, 0]	ὑπολαμβάνεις τινὰ διαφορὰν εἶναι ~πρὸς	τὸν	ὃν (οὐδέπω κατεσκευάσθη χρόνον. Εἰ
[112, 0]	ἤδη δὲ νενεμημένων ἦλθεν ὕστερον.	Τὸν	οὖν Δία, ὡς ἠξίου καὶ
[109, 0]	δ´ ἐξαπίνης αἰτίᾳ τινὶ ἀδήλῳ.	Τὸν	οὖν Ἠλύσιον εἰσελθεῖν ὅπερ ἴσως
[105, 0]	παιδίον ἐκύησεν Ὀλυμπιάς, ἀνατείνας εἰς	τὸν	οὐρανὸν τὰς χεῖρας Ὦ δαῖμον,
[121, 0]	συνθεὶς μετὰ πολλῆς ἐπιμελείας ἀπειργασάμην	τὸν	παραμυθητικόν σοι λόγον, ἀναγκαιότατον ὄντα
[109, 0]	ἰδεῖν ὄψιν τοιάνδε. Δόξαι παραγενέσθαι	τὸν	πατέρα τὸν ἑαυτοῦ· ἰδόντα δὲ
[112, 0]	ὅλον εἴποι τις ἂν πρὸς	τὸν	πενθοῦντα Πότερα παύσῃ ποτὲ δυσφορῶν
[113, 0]	τῶν ἀνθρώπων χρόνος εἰκοσαέτης ἦν,	τὸν	πεντεκαιδεκαέτη ἀπογενόμενον ἐνομίζομεν ἂν μηκέτ´
[109, 0]	αὐτῷ πρόδηλον. Καὶ οὕτω πυθόμενον	τὸν	Πίνδαρον συλλογίζεσθαι τὰ πρὸς τὸν
[118, 0]	τ´ ἐξάρχοντ´ ἀγαθὰς’ πρός τε	τὸν	πόλεμον ἐπιπαρορμῶντα τοὺς Ἀθηναίους. Ξενοφῶντα
[111, 0]	ζῴων ἐκείνων, ἅπερ ἱστοροῦσι περὶ	τὸν	Πόντον γιγνόμενα τὴν ζωὴν ἔχειν
[105, 0]	ποιήσας τὸν Ἀχιλλέα λέγοντα πρὸς	τὸν	Πρίαμον ἥκοντα ἐπὶ λύτρα τοῦ
[119, 0]	Τοῦτον ζηλῶσαι λέγεται καὶ Δημοσθένην	τὸν	ῥήτορα, τὴν μόνην καὶ ἀγαπητὴν
[115, 0]	μετὰ τὴν θήραν ὡς ἔλαβε	τὸν	Σειληνὸν διερωτῶντι καὶ πυνθανομένῳ τί
[115, 0]	τοῦτο δέ φησιν Ἀριστοτέλης καὶ	τὸν	Σειληνὸν συλληφθέντα τῷ Μίδᾳ ἀποφήνασθαι.
[106, 0]	φροντίζειν γόων καὶ παῖδ´ ἀνήσειν	τὸν	σόν, εἰ θέλοις στένειν; Παῦσαι·
[102, 0]	γε μαλθάσσῃ κέαρ. Κατὰ γὰρ	τὸν	σοφὸν Εὐριπίδην Ἄλλο δέ γ´
[119, 0]	αὐτοῦ Γρύλλος ἀγωνιζόμενος (ἐτελεύτησε, περιελόμενον	τὸν	στέφανον ἐξετάζειν τίνα τρόπον ἐτελεύτησε.
[119, 0]	τὸ πάθος παρακατασχόντα, ἐπιθέμενον πάλιν	τὸν	στέφανον ἐπιτελεῖν τὴν θυσίαν, καὶ
[118, 0]	Δημοσθένην τὸν Ἀθηναῖον καὶ Δίωνα	τὸν	Συρακόσιον καὶ τὸν βασιλέα Ἀντίγονον,
[119, 0]	δὴ καὶ γέγονεν. (Δίωνα δὲ	τὸν	Συρακόσιον συνεδρεύοντα μετὰ τῶν φίλων,
[118, 0]	ἐπιπαρορμῶντα τοὺς Ἀθηναίους. Ξενοφῶντα δὲ	τὸν	Σωκρατικὸν θύοντά ποτε, παρὰ τῶν
[102, 0]	διαφυλάξαντος. Τότε μὲν οὖν ὑπὸ	τὸν	τῆς τελευτῆς καιρὸν ἐντυγχάνειν σοι
[104, 0]	εἰ μὴ φύσει τοῦτον ἔχει	τὸν	τρόπον, ὑπό γ´ ἡμῶν εἰς
[104, 0]	σφόδρα καὶ φιλοτέχνως ὑπερβολῇ χρησάμενος	τὸν	τῶν ἀνθρώπων βίον ἐδήλωσε. Τί
[112, 0]	καὶ νοσῆσαν, ἰατρικῇ θρηνῳδίαν ἀφανίζοντας.	Τὸν	τῶν Λυκίων νομοθέτην φασὶ προστάξαι
[109, 0]	περὶ τῆς τύχης τῆς κατὰ	τὸν	υἱόν, καὶ ἀντιβολεῖν τε καὶ
[118, 0]	τῶν ἀναγγειλάντων αὐτῷ τὴν περὶ	τὸν	υἱὸν τελευτήν, μικρὸν ἐπισχόντα (πρὸς
[119, 0]	ἀθάνατον οὐδὲ πολυχρόνιον γενέσθαι μοι	τὸν	υἱόν (τὸ γὰρ τοιοῦτον ἄδηλον
[112, 0]	πρὸς Ἀρσινόην τὴν βασίλισσαν (πενθοῦσαν	τὸν	υἱὸν τοιούτῳ χρήσασθαι λόγῳ, φάμενον
[118, 0]	(ἔπος· πολὺ δ´ οἶμαι μᾶλλον	τὸν	ὑπερτιθέμενον τὰ τῆς ψυχῆς ἀχθεινὰ
[107, 0]	ἔδοξεν ἀποφήνασθαι οὐδ´ ὁ εἰπὼν	Τὸν	ὕπνον τὰ μικρὰ τοῦ θανάτου
[109, 0]	Ἐρέσθαι οὖν ὅστις εἴη. Καὶ	τὸν	φάναι Δαίμων τοῦ υἱέος σου,
[114, 0]	ἡ φύσις οὐκ εἰς ἅπαντα	τὸν	χρόνον, ἀλλὰ καθ´ ἕκαστον ἀπένειμε
[108, 0]	καὶ προσέοικε μετάγειν εἰς ἕτερον	τόπον	ὁ θάνατος, οὐκ ἔστι κακόν·
[104, 0]	δῆλον ἐξ ὧν ἐν ἄλλῳ	τόπῳ	φησὶν οὕτω, Βροτῶν ἕνεκα πτολεμίζειν
[113, 0]	αὐτῷ τῆς βασιλείας καὶ τῆς	τοσαύτης	τύχης, ἂν ἐθρήνει οἷα γοῦν
[109, 0]	εἰς ἑβδόμην ἡμέραν ἀποδώσειν, ἐν	τοσούτῳ	δ´ εὐωχεῖσθαι παρακελεύσασθαι· τοὺς δὲ
[108, 0]	κτήσασθαι τὸ εἰδέναι ἢ τελευτήσασι·	τότε	γὰρ αὐτὴ καθ´ αὑτὴν ἔσται
[102, 0]	φίλους ὅσια καὶ δίκαια διαφυλάξαντος.	Τότε	μὲν οὖν ὑπὸ τὸν τῆς
[108, 0]	θεατέον αὐτὰ τὰ πράγματα· (καὶ	τότε,	ὡς ἔοικεν, ἡμῖν ἔσται οὗ
[112, 0]	δήλου ὄντος τοῦ κακοῦ καὶ	τοῦ	(ἀγαθοῦ, οὔτ´ εἰς τὸ πρόσθεν
[104, 0]	ὅτι καλῶς ἐχρήσατο τῇ εἰκόνι	τοῦ	ἀνθρωπείου βίου δῆλον ἐξ ὧν
[117, 0]	εἰ ὁ θεὸς πατρικῶς κηδόμενος	τοῦ	ἀνθρωπείου γένους καὶ προορώμενος τὰ
[109, 0]	ἐν Δελφοῖς οἰκοδομήσαντας αἰτεῖν παρὰ	τοῦ	Ἀπόλλωνος μισθόν, τὸν δ´ αὐτοῖς
[119, 0]	οὐκ ἦν κατὰ φύσιν περαιτέρω	τοῦ	ἀπονεμηθέντος αὐτῷ χρόνου πρὸς τὸν
[110, 0]	ἔστι διαφορά. Χάριεν γὰρ τὸ	τοῦ	Ἀρκεσιλάου. Τοῦτο, φησί, τὸ λεγόμενον
[106, 0]	μεταπεσόντα ταῦτα. Ὡς γὰρ ἐκ	τοῦ	αὐτοῦ πηλοῦ δύναταί τις πλάττων
[105, 0]	ὁ τῶν μελῶν ποιητής, Παυσανίου	τοῦ	βασιλέως τῶν Λακεδαιμονίων μεγαλαυχουμένου συνεχῶς
[115, 0]	πάντων ἄριστον οὐδὲ μετασχεῖν τῆς	τοῦ	βελτίστου φύσεως (ἄριστον γὰρ πᾶσι
[107, 0]	τό τ´ ἄτακτον καὶ βραχυχρόνιον	τοῦ	βίου ἄδηλον ποιῆσαι τὴν τοῦ
[101, 0]	ἡμῖν υἱοῦ σου προώρου μεταλλαγῆς	τοῦ	βίου, νεανίσκου κοσμίου πάνυ καὶ
[116, 0]	πυθόχρηστα (παραγγέλματα πρὸς πάντα τὰ	τοῦ	βίου πράγματα ῥᾳδίως ἐφαρμόζειν δυνήσεται
[118, 0]	παραμυθούμενοι καὶ πείθοντες τὰ κοινὰ	τοῦ	βίου συμπτώματα κοινῶς φέρειν καὶ
[103, 0]	διὰ τούτου παρασκευὴ πρὸς πάσας	τοῦ	βίου τὰς μεταβολάς. Χρὴ γὰρ
[114, 0]	ἀκαταπαύστῳ συμφορᾷ συνεσόμεθα μέχρι παντὸς	τοῦ	βίου; Τὸ γὰρ δὴ ἀτελεύτητον
[111, 0]	πάντως ἂν εὐδαιμονίζεσθαι; Μέτρον γὰρ	τοῦ	βίου τὸ καλόν, οὐ τὸ
[107, 0]	ἀποθανεῖν ἐτεθνήκεσαν. Ὅρα δὲ καὶ	τοῦ	βίου τὸ ὀδυνηρὸν καὶ τὸ
[115, 0]	καὶ δυσκόλως συνερχόμενα πρὸς αὐτοῖς	τοῦ	βίου τοῖς τέρμασιν. ~(Ἐπιλελησμένοις οὖν
[107, 0]	ἀφανὲς οἷ προβήσεται. Τοιούτου δὴ	τοῦ	βίου τῶν ἀνθρώπων ὄντος οἷον
[112, 0]	τὸ λυπεῖσθαι τῷ βουλεύεσθαι περὶ	τοῦ	γεγονότος καὶ ὥσπερ ἐν πτώσει
[115, 0]	κρεῖττον. Καὶ πολλοῖς οὕτω παρὰ	τοῦ	δαιμονίου μεμαρτύρηται. Τοῦτο μὲν ἐκείνῳ
[113, 0]	ἀτυχοῦντας, διὰ τὸ ἀφῃρῆσθαι πρὸ	τοῦ	δέοντος τῆς ἐλπίδος) ἀγνοοῦντες ὅτι
[104, 0]	μοῖρα θνητῶν ἐκεῖθεν ἡμῖν ἕρπει.	(Τοῦ	δὴ χάριν ἐτραπόμεθα δεῦρο; Ἵν´
[121, 0]	ἐπὶ Κρόνου καὶ ἔτι νεωστὶ	τοῦ	Διὸς τὴν ἀρχὴν ἔχοντος ζῶντες
[102, 0]	καὶ σκληρὰν ἀπάθειαν, ἔξω καὶ	τοῦ	δυνατοῦ καὶ τοῦ συμφέροντος οὖσαν·
[108, 0]	οὕτως, ὡς ἔοικεν, ἐγγυτάτω ἐσόμεθα	τοῦ	εἰδέναι, ἐὰν ὅτι μάλιστα μηδὲν
[105, 0]	τὸν Πρίαμον ἥκοντα ἐπὶ λύτρα	τοῦ	Ἕκτορος ταυτί· Ἀλλ´ ἄγε δὴ
[117, 0]	μέλλοντα συμβήσεσθαι προεξάγει τινὰς ἐκ	τοῦ	ζῆν ἀώρους; Ὅθεν οὐδὲν φευκτὸν
[117, 0]	προειλήφασιν ἡμᾶς οἱ δοκοῦντες ἄωροι	τοῦ	ζῆν ἐστερῆσθαι· καὶ γὰρ ὁ
[115, 0]	ἄριστον πάντων, τὸ δὲ (τεθνάναι	τοῦ	ζῆν ἐστι κρεῖττον. Καὶ πολλοῖς
[107, 0]	ἄρα κρεῖττόν ἐστι τὸ τεθνάναι	τοῦ	ζῆν. Ὁ γοῦν Σιμωνίδης, (Ἄνθρώπων,
[106, 0]	αἰτία ἡ δείξασα ἡμῖν τὸ	τοῦ	ἡλίου φῶς, ἡ αὐτὴ καὶ
[113, 0]	πλείους ἡμέρας μένειν, μηδὲ τὸ	τοῦ	ἡλίου φῶς ὁρᾶν βουλομένους, ἐπειδὴ
[110, 0]	ὁ παρὰ τῷ Εὐριπίδῃ περὶ	τοῦ	Ἡρακλέους λέγων Εἰ μὲν γὰρ
[109, 0]	καὶ δεῖσθαι συνεξευρεῖν τὸν αἴτιον	τοῦ	θανάτου. Καὶ τὸν Ἐπὶ τούτῳ,
[106, 0]	ἐν τῷ τεθνάναι; Τὰ γὰρ	τοῦ	θανάτου μήποτε καὶ λίαν ἡμῖν
[107, 0]	εἰπὼν Τὸν ὕπνον τὰ μικρὰ	τοῦ	θανάτου μυστήρια προμύησις γὰρ ὄντως
[107, 0]	μυστήρια προμύησις γὰρ ὄντως ἐστὶ	τοῦ	θανάτου ὁ ὕπνος. Πάνυ δὲ
[107, 0]	τοῦ βίου ἄδηλον ποιῆσαι τὴν	τοῦ	θανάτου προθεσμίαν. Τοῦτο γὰρ ἦν
[110, 0]	ἔστι, δῆλον ὡς οὐδ´ ἐπὶ	τοῦ	θανάτου πρὸς τὴν πρὸ τῆς
[116, 0]	ἀσθένειαν καὶ τὸν ἐμφυόμενον ἡμῖν	τοῦ	θανάτου φόβον παρὰ τὴν ἄγνοιαν
[106, 0]	εἰπεῖν Τίς δ´ ἐστὶ δοῦλος	τοῦ	θανεῖν ἄφροντις ὤν; Καὶ Ἅιδην
[120, 0]	πρὸς τὸν ἀεὶ χρόνον προαπεφοίτησε	τοῦ	θνητοῦ βίου, καθάπερ ἔκ του
[107, 0]	ἐκλείπειν τὸν βίον, διεγείραντος αὐτὸν	τοῦ	ἰατροῦ καὶ πυθομένου μή τι
[112, 0]	ἔχειν, ὡς οὔτε δήλου ὄντος	τοῦ	κακοῦ καὶ τοῦ (ἀγαθοῦ, οὔτ´
[106, 0]	ἑτέροις συμβεβηκότων ἔλαττον τὴν δόξαν	τοῦ	λελυπημένου μεθίστησι καὶ τοιαύτην τινὰ
[115, 0]	Ἆρά γ´ ἡμεῖς τοῦτο διὰ	τοῦ	λόγου μαθεῖν οὐ δυνάμεθα οὐδ´
[114, 0]	ἂν ἐπειράθησαν. Ἃ φειδόμενος τῆς	τοῦ	λόγου συμμετρίας παρέλιπον, ἀρκεσθεὶς τοῖς
[120, 0]	ἐλπίδας ἔχειν σε δεῖ περὶ	τοῦ	μακαρίτου υἱέος σου, ὅτι τούτοις
[120, 0]	συνέσται. Λέγεται δ´ ὑπὸ μὲν	τοῦ	μελικοῦ Πινδάρου ταυτὶ περὶ τῶν
[119, 0]	ἐκπλαγέντα τὸ μὲν σωμάτιον κελεῦσαι	τοῦ	μεταλλάξαντος ταῖς γυναιξὶ παραδοῦναι πρὸς
[118, 0]	ἀπαλλαγησόμεθα βαρυπενθείας, ὀλίγου δὴ παντάπασι	τοῦ	μεταξὺ χρόνου τῆς ζωῆς ὄντος.
[102, 0]	διασῴζειν ἀναγκαῖον. Τὸ δὲ πέρα	τοῦ	μέτρου παρεκφέρεσθαι καὶ συναύξειν τὰ
[122, 0]	σεαυτόν τε καὶ τὴν μητέρα	τοῦ	νεανίσκου καὶ τοὺς συγγενεῖς καὶ
[108, 0]	νόσοι προσπέσωσιν, ἐμποδίζουσιν ἡμῖν τὴν	τοῦ	ὄντος θήραν, ἐρώτων δὲ καὶ
[119, 0]	τὰ εἰρημένα πρὸς τὴν ἀπόθεσιν	τοῦ	πάντων ἀνιαροτάτου (πένθους καὶ τῆς
[121, 0]	τῆς παρούσης λύπης ἀπαλλαγὴν καὶ	τοῦ	πάντων ἀνιαροτάτου πένθους παῦλαν. Περιέχει
[120, 0]	καὶ ὁ Πλούτων, ἐπειδὴ (παρὰ	τοῦ	πατρὸς παρέλαβον· ἦν οὖν νόμος
[117, 0]	αὐτῶν κατοδυρθεῖσιν ἐπηκολούθησαν, οὐδὲν ἐκ	τοῦ	πένθους ὄφελος περιποιησάμενοι, μάτην δ´
[118, 0]	ταῖς πενθικαῖς λύπαις διαγάγωμεν, τὰ	τοῦ	πένθους παράσημα μεθέμενοι καὶ τῆς
[112, 0]	οὖν προσπταίσαντας καθάπερ παῖδας ἐχομένους	τοῦ	πληγέντος βοᾶν, ἀλλ´ ἐθίζειν τὴν
[118, 0]	παρὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἀπὸ	τοῦ	πολέμου πυθόμενον ~ὅτι ὁ υἱὸς
[105, 0]	φάρμακον, ἀεί θ´ ὁ κλαύσας	τοῦ	πονεῖν ἐπαύετο, ἠλλαττόμεσθ´ ἂν δάκρυα,
[116, 0]	καὶ εἰς τὸ μὴ πέρα	τοῦ	προσήκοντος ἐν τοῖς προσπίπτουσιν ἢ
[101, 0]	συνηχθέσθην, Ἀπολλώνιε, ἀκούσας περὶ τῆς	τοῦ	προσφιλεστάτου πᾶσιν ἡμῖν υἱοῦ σου
[120, 0]	ἑταῖρον δὲ καὶ μαθητὴν Γοργίου	τοῦ	ῥήτορος. Φησὶ γὰρ ὁ παρὰ
[119, 0]	ὁ υἱὸς αὐτοῦ καταπεσὼν ἀπὸ	τοῦ	στέγους ἐτελεύτησεν, οὐδὲν ἐκπλαγέντα τὸ
[108, 0]	μὲν ἄλλους φειδόμενος τῆς συμμετρίας	τοῦ	συγγράμματος παραλείψω· μνησθήσομαι δὲ τῶν
[120, 0]	τοῦ θνητοῦ βίου, καθάπερ ἔκ	του	συμποσίου, πρὶν εἴς τινα παροινίαν
[102, 0]	ἔξω καὶ τοῦ δυνατοῦ καὶ	τοῦ	συμφέροντος οὖσαν· ἀφαιρήσεται γὰρ ἡμῶν
[106, 0]	ἄν τις ἑλκύσειε καὶ τὴν	τοῦ	Σωκράτους φωνήν, τὴν οἰομένην, εἰ
[117, 0]	δεῖ ταῖς ὀδύναις καὶ ταῖς	τοῦ	σώματος αἰκίαις παρατεινομένους, ἀλλὰ μεταβάλλειν
[121, 0]	πραγμάτοιν διάλυσις, (τῆς ψυχῆς καὶ	τοῦ	σώματος ἀπ´ ἀλλήλοιν. Ταῦτά σοι
[113, 0]	δὲ τῶν βαρβάρων καὶ μέρη	τοῦ	σώματος ἀποτέμνουσι, ῥῖνας καὶ ὦτα,
[108, 0]	Καὶ οὕτω μὲν ἀπαλλαττόμενοι τῆς	τοῦ	σώματος ἀφροσύνης, ὡς τὸ εἰκός,
[118, 0]	πένθους παράσημα μεθέμενοι καὶ τῆς	τοῦ	σώματος ἐπιμελείας φροντίσαντες καὶ τῆς
[114, 0]	τινα βίον μετείληφεν, ἀπαλλαγεὶς τῆς	τοῦ	σώματος λατρείας καὶ τῶν ἀτρύτων
[108, 0]	γὰρ μὴ οἷόν τε μετὰ	τοῦ	σώματος μηδὲν καθαρῶς γνῶναι, δυοῖν
[108, 0]	αὑτὴν ἔσται ἡ ψυχὴ χωρὶς	τοῦ	σώματος, πρότερον δ´ οὔ. Καὶ
[109, 0]	τίς ἐστι φθορὰ καὶ διάλυσις	τοῦ	τε σώματος καὶ τῆς ψυχῆς
[107, 0]	τρίτον φθορᾷ τινι καὶ ἀφανισμῷ	τοῦ	τε σώματος καὶ τῆς ψυχῆς,
[109, 0]	μὲν γὰρ αὐτὸν Ἠλυσίου πατρὸς	τοῦ	Τεριναίου, τῶν ἐκεῖ πρώτου καὶ
[117, 0]	καταικισάμενοι ταῖς κακουχίαις. Βραχυτάτου δὲ	τοῦ	τῆς ἐπιδημίας ὄντος ἐν τῷ
[113, 0]	ἐκπληρώσαντα ἢ τὸν ἐγγὺς γενόμενον	τοῦ	τῶν εἴκοσιν ἐτῶν ἀριθμοῦ πάντως
[109, 0]	εἴη. Καὶ τὸν φάναι Δαίμων	τοῦ	υἱέος σου, καὶ οὕτω δὴ
[119, 0]	τὸν βασιλέα πυθόμενον τὴν Ἀλκυονέως	τοῦ	υἱοῦ τελευτὴν ἐν παρατάξει γενομένην
[102, 0]	γὰρ ἡμῶν αὕτη τὴν ἐκ	τοῦ	φιλεῖσθαι (καὶ φιλεῖν εὔνοιαν, ἣν
[115, 0]	ἀποφήνασθαι. Βέλτιον δ´ αὐτὰς τὰς	τοῦ	φιλοσόφου λέξεις παραθέσθαι. Φησὶ δὴ
[114, 0]	πρὸς τὸ μὴ δεῖν πέρα	τοῦ	φυσικοῦ καὶ μετρίου πρὸς ἄπρακτα
[114, 0]	τοῖς ἀποθνῄσκουσιν οὐ χρὴ πέρα	τοῦ	φυσικοῦ καὶ μετρίου τῆς περὶ
[114, 0]	πολυπενθέστατοι πραότατοι γίγνονται πολλάκις ὑπὸ	τοῦ	χρόνου, καὶ ἐν οἷς ἐδυσχέραινον
[111, 0]	βίου τὸ καλόν, οὐ τὸ	τοῦ	χρόνου μῆκος. Ματαίους γὰρ καὶ
[112, 0]	τῆς ἀτυχίας; Οἷς γὰρ λόγοις	τοῦ	χρόνου προϊόντος χρησάμενος ἀπολυθήσῃ, τούτοις
[109, 0]	τε τῷ υἱῷ καὶ τὰ	τοῦ	χρόνου τε καὶ τὰ τῆς
[115, 0]	τὸ παράπαν οὐδεὶς οἶδεν οὔτε	τοῦ	χρόνου τὴν ἀρχὴν οὔτε τὸν
[109, 0]	φάναι, ἥκω. Ἀλλὰ δέξαι παρὰ	τοῦδ´	ἅ σοι φέρει, ἐκ γὰρ
[106, 0]	ζοφερὸν Ἅιδην ἄγει. Καὶ μήποτε	τοῦδ´	εἰκὼν ᾖ ὁ περὶ ἡμᾶς
[106, 0]	πάλιν πλάττειν καὶ συγχεῖν καὶ	τοῦθ´	ἓν παρ´ ἓν ποιεῖν ἀδιαλείπτως,
[114, 0]	καὶ βαρβαρικὰ πένθη παρεκτρέπεσθαι καὶ	τοῦθ´	ὅπερ πολλοῖς ἤδη συνέβη περιμένειν,
[107, 0]	ἐστὶ κακόν· μήποτε δὲ καὶ	τοὐναντίον	ἀγαθόν. Τὸ γὰρ ἀδούλωτον τῇ
[104, 0]	καὶ πράγμασι ῥᾳδίως μεθισταμένοις (πρὸς	τοὐναντίον.	Ἀνθρώπων γὰρ ὄντως θνητὰ μὲν
[119, 0]	ἐπιτελεῖν τὴν θυσίαν, καὶ πρὸς	τοὺς	ἀγγέλους εἰπεῖν ὅτι Θεοῖς ηὐξάμην
[118, 0]	πρός τε τὸν πόλεμον ἐπιπαρορμῶντα	τοὺς	Ἀθηναίους. Ξενοφῶντα δὲ τὸν Σωκρατικὸν
[112, 0]	δάκρυα καὶ λύπας. Ὥσπερ οὖν	τοὺς	ἄλλους δαίμονας, ὑφ´ ὧν τιμῶνται,
[119, 0]	ἐμῶν παραινέσεων φροντίζων. Τούτους δὴ	τοὺς	ἄνδρας θαυμάζουσι μὲν τῆς μεγαλοφροσύνης
[103, 0]	γιγνόμεναι πρὸς τὰς ἐναντίας περιάγουσι	τοὺς	ἀνθρώπους τύχας. Εἰς ἃς διαβλέψας
[119, 0]	παρατάξει γενομένην μεγαλοφρόνως τε πρὸς	τοὺς	ἀπαγγείλαντας αὐτῷ τὴν συμφορὰν ἀπιδεῖν
[115, 0]	ἀναγκαῖον μακρηγορεῖν. (Οὐ χρὴ οὖν	τοὺς	ἀποθνῄσκοντας νέους θρηνεῖν ὅτι τῶν
[107, 0]	πῶς οὐκ εὐδαιμονίζειν μᾶλλον προσήκει	τοὺς	ἀπολυθέντας τῆς ἐν αὐτῷ λατρείας
[108, 0]	τὰ περὶ Κλέοβιν καὶ Βίτωνα	τοὺς	Ἀργείους νεανίσκους διηγήσομαι. Φασὶ γὰρ
[121, 0]	ἐκ τῆς Ἀσίας Ῥαδάμανθυς κρινεῖ,	τοὺς	δ´ ἐκ τῆς Εὐρώπης Αἰακός·
[108, 0]	θεοῦ δοθῆναι τῶν ἐν ἀνθρώποις,	τοὺς	δὲ κατακοιμηθέντας μηκέτ´ ἀναστῆναι, τῆς
[109, 0]	ἐν τοσούτῳ δ´ εὐωχεῖσθαι παρακελεύσασθαι·	τοὺς	δὲ ποιήσαντας τὸ προσταχθὲν τῇ
[113, 0]	θανάτους ῥᾳδίως φέρομεν καὶ εὐθύμως,	τοὺς	δὲ τῶν ἤδη προβεβηκότων δυσχερῶς
[108, 0]	πάνυ δαιμονίως ὁ Σωκράτης πρὸς	(τοὺς	δικαστὰς τοιαῦτ´ ἔφη· Τὸ γὰρ
[114, 0]	τε καὶ συμφορῶν, ἃς ἀνάγκη	τοὺς	εἰληχότας τὸν θνητὸν βίον ὑπομένειν,
[113, 0]	γὰρ εἶναι τὰ λυποῦντα μάλιστα	τοὺς	ἐπὶ τοῖς ἀώροις ἀτυχοῦντας, διὰ
[118, 0]	πρὸς τοὺς εὐγενῶς καὶ μεγαλοφρόνως	τοὺς	ἐπὶ τοῖς υἱοῖς γενομένους θανάτους
[114, 0]	τοὺς τῆς εἱμαρμένης νόμους. (Διὸ	τοὺς	εὖ φρονοῦντας ἐπὶ τοῖς ἀποθνῄσκουσιν
[102, 0]	συμφορῶν ὁ λόγος ἀξιοῖ γίγνεσθαι	τοὺς	εὖ φρονοῦντας οὔτε δυσπαθεῖς· τὸ
[118, 0]	χρόνον. Ἀποβλέπειν δὲ καὶ πρὸς	τοὺς	εὐγενῶς καὶ μεγαλοφρόνως τοὺς ἐπὶ
[117, 0]	ἀκμάζουσι. Πρὸς πάντας δὴ τούτους	τοὺς	θανάτους ἐλαφρῶς ἑκτέον, εἰδότας ὅτι
[116, 0]	τὸ μέγεθος τῆς συμφορᾶς, καὶ	τοὺς	θεοὺς ἐπικαλεῖσθαι ἀνάρπαστον αὐτὴν γενέσθαι
[110, 0]	κινεῖ πρὸς τὰ πένθη καὶ	τοὺς	θρήνους ὁ ἄωρος θάνατος. Ἀλλὰ
[117, 0]	πρὸς τὸ τὰς λύπας καὶ	τοὺς	θρήνους συνεγείρειν. Ταῦτα δ´ ἐκίνησαν
[112, 0]	τῆς ἀνθρώπου τὸ πένθος καὶ	τοὺς	θρήνους. Τὸ δ´ ὅλον εἴποι
[107, 0]	ἐστιν ὁ θάνατος καὶ περὶ	τοὺς	καθεύδοντας μηδέν ἐστι κακόν, δῆλον
[108, 0]	ταύτης τυχόντας τῆς δωρεᾶς. Ὧν	τοὺς	μὲν ἄλλους φειδόμενος τῆς συμμετρίας
[113, 0]	ὅσοι τούτοις παραπλήσιοι. (Τούτων γὰρ	τοὺς	μὲν εἰς βόθρους τινὰς καταδύντας
[121, 0]	ἡ δ´ εἰς Τάρταρον. Καὶ	τοὺς	μὲν ἐκ τῆς Ἀσίας Ῥαδάμανθυς
[116, 0]	Εἰ γοῦν ἡ Νιόβη κατὰ	τοὺς	μύθους πρόχειρον εἶχε τὴν ὑπόληψιν
[120, 0]	φίλων ὥσπερ πατέρας, στέργων δὲ	τοὺς	ὁμήλικας καὶ συνήθεις, τιμητικὸς δὲ
[116, 0]	ἀποδόσει, ἐάνπερ εὐγνωμονῶσι. Πρὸς γὰρ	τοὺς	οὐκ εὐμαρῶς ἀποδιδόντας (εἰκότως ἄν
[111, 0]	θεσμοῖς. Τί δ´; Οἱ πενθοῦντες	τοὺς	οὕτως ἀποθανόντας ἑαυτῶν ἕνεκα πενθοῦσιν
[118, 0]	υἱὸν τελευτήν, μικρὸν ἐπισχόντα (πρὸς	τοὺς	παρόντας εἰπεῖν δειν ὅτι θνητὸν
[106, 0]	ἀνέσχεν, εἶτα συνεχεῖς αὐτοῖς ἐγέννησε	τοὺς	πατέρας, εἶθ´ ἡμᾶς, εἶτ´ ἄλλους
[106, 0]	τὸ ἴσον ἕκαστον, ἀσμένως ἂν	τοὺς	πλείους τὰς αὑτῶν λαβόντας ἀπελθεῖν.
[119, 0]	βίον, οὕτως ἀφειδῶς ἐξορμῶν πρὸς	τοὺς	πολεμίους καὶ οὔτε τῆς σαυτοῦ
[110, 0]	σώμασι διαφθαρέντων. Νὴ Δί´ ἀλλὰ	τοὺς	πολλοὺς κινεῖ πρὸς τὰ πένθη
[120, 0]	σύμπαν εἰπεῖν φιλάνθρωπος, αἰδούμενος μὲν	τοὺς	πρεσβυτέρους τῶν φίλων ὥσπερ πατέρας,
[106, 0]	τῆς αὐτῆς ὕλης (πάλαι μὲν	τοὺς	προγόνους ἡμῶν ἀνέσχεν, εἶτα συνεχεῖς
[122, 0]	τὴν μητέρα τοῦ νεανίσκου καὶ	τοὺς	συγγενεῖς καὶ φίλους ἔκλυσαι τῆς
[106, 0]	ὅσοι τε γηράσκουσιν ὀρφανοὶ τέκνων,	τούς	τ´ ἐκ μέγιστον ὀλβίας τυραννίδος
[107, 0]	κακόν, δῆλον ὡς οὐδὲ περὶ	τοὺς	τετελευτηκότας εἴη ἄν τι κακόν.
[115, 0]	τῷ μακαρίους καὶ εὐδαίμονας εἶναι	τοὺς	τετελευτηκότας (νομίζειν καὶ τὸ ψεύσασθαί
[114, 0]	ἕκαστον ἀπένειμε τὸν μερισθέντα κατὰ	τοὺς	τῆς εἱμαρμένης νόμους. (Διὸ τοὺς
[113, 0]	ὁ τῶν ἄρτι γεγονότων. Ἀλλὰ	τοὺς	τούτων θανάτους ῥᾳδίως φέρομεν καὶ
[118, 0]	ὑπερβεβλημένην δύναμιν, πυθόμενον ἀμφοτέρους αὐτοῦ	τοὺς	υἱοὺς μετηλλαχέναι τὸν βίον, Πάραλόν
[111, 0]	εἶναι νενόμισται. Διὰ τοῦτο γοῦν	τοὺς	ὑπεροχωτάτους τῶν ἡρώων καὶ φύντας
[117, 0]	αἰεί (μεμνῄμην. Ἐὰν προσομιλήσας τι,	τοῦτ´	ἀεὶ πρόχειρον ἔχουσιν ὥσπερ ὑπέκκαυμα
[104, 0]	τρόπον, ὑπό γ´ ἡμῶν εἰς	τοῦτ´	ἀφῖκται διαφθορᾶς. Ἤ τ´ ἄδηλος
[116, 0]	Ἴων οὕτως· Τὸ Γνῶθι σαυτὸν	τοῦτ´	ἔπος μὲν οὐ μέγα, ἔργον
[118, 0]	ἔχοντας ἐν νῷ τὸ Ὁμηρικὸν	τοῦτ´	ἔπος, ὅπερ ὁ Ἕκτωρ πρὸς
[115, 0]	πολλῶν ἐτῶν περιφέρεται θρυλούμενον. Τί	τοῦτ´;	ἔφη. Κἀκεῖνος ὑπολαβών Ὡς ἄρα
[102, 0]	εἴτ´ ἀποσπῷτο. Τὸ γὰρ ἀνώδυνον	τοῦτ´	οὐκ ἄνευ μεγάλων ἐγγίγνεται μισθῶν
[115, 0]	μακρῷ βίῳ νομιζομένων ἀγαθῶν ἀπεστέρηνται·	τοῦτο	γὰρ ἄδηλον, ὡς πολλάκις εἴπομεν,
[119, 0]	γενομένου κηδευθῆναι μεταλλάξαντα τὸν βίον·	τοῦτο	γὰρ εἶναι κατὰ φύσιν. Τὴν
[111, 0]	ἀρετῇ καὶ τῇ καιρίῳ συμμετρίᾳ·	τοῦτο	γὰρ εὔδαιμον καὶ θεοφιλὲς εἶναι
[107, 0]	ποιῆσαι τὴν τοῦ θανάτου προθεσμίαν.	Τοῦτο	γὰρ ἦν ἄμεινον· εἰ γὰρ
[102, 0]	πραγμάτων ἀνεγκλήτως καὶ πειθηνίως ἕπεσθαι.	Τοῦτο	γὰρ οἱ μὴ δυνάμενοι ποιεῖν
[121, 0]	Ζεύς, ἀλλ´ ἐγώ, ἔφη, παύσω	τοῦτο	γιγνόμενον. Νῦν μὲν γὰρ (κακῶς
[111, 0]	καὶ θεοφιλὲς εἶναι νενόμισται. Διὰ	τοῦτο	γοῦν τοὺς ὑπεροχωτάτους τῶν ἡρώων
[108, 0]	αὐτῶν πᾶν τὸ εἰλικρινὲς ὁρῶντες·	τοῦτο	δ´ ἐστὶ τὸ ἀληθές. Μὴ
[115, 0]	γενέσθαι ἄνθρωπον συμφορὰν τὴν μεγίστην·	τοῦτο	δέ φησιν Ἀριστοτέλης καὶ τὸν
[114, 0]	τ´ αἰσχύνωσι κύνες κταμένοιο γέροντος,	τοῦτο	δὴ οἴκτιστον πέλεται δειλοῖσι βροτοῖσιν.
[116, 0]	ταῦτ´ ἔλαβες ἐπὶ τῷ ἀποδοῦναι;	Τοῦτο	δὴ τοῖς θνητοῖς ἅπασι συμβέβηκεν.
[115, 0]	Τί οὖν; Ἆρά γ´ ἡμεῖς	τοῦτο	διὰ τοῦ λόγου μαθεῖν οὐ
[111, 0]	ἂν τὸ καθ´ ἡμᾶς πάθος	τοῦτο,	εἴπερ ψυχή τις ἀνθρωπίνη καὶ
[120, 0]	ἄωρος ἐτελεύτησεν. ~Οὐκοῦν εὐποτμότερος διὰ	τοῦτο	καὶ κακῶν ἀπείρατός ἐστιν· ὁ
[115, 0]	μὴ γενέσθαι) τὸ μέντοι μετὰ	τοῦτο	καὶ πρῶτον τῶν ἀνθρώπῳ ἀνυστῶν,
[102, 0]	φαύλης γίγνεσθαι δόξης. Διὸ καὶ	τοῦτο	μὲν ἐατέον ὡς βλαβερὸν καὶ
[115, 0]	οὕτω παρὰ τοῦ δαιμονίου μεμαρτύρηται.	Τοῦτο	μὲν ἐκείνῳ τῷ Μίδᾳ λέγουσι
[121, 0]	τὸν θάνατον· νῦν γὰρ προΐσασι.	Τοῦτο	μὲν οὖν καὶ δὴ εἴρηται
[110, 0]	οὐκέτ´ οὖσιν, οὐδὲν ἂν σθένοι.	Τοῦτο	μεταποιήσας εἴποις ἄν· Εἰ μὲν
[102, 0]	ἐστὶν ἐν ὑποθήκης μέρει καὶ	τοῦτο,	Μηδ´ εὐτύχημα μηδὲν ὧδ´ ἔστω
[118, 0]	ἄταις, φησί, παλαίειν, τὸ κυκλούμενον	τοῦτο	παρὰ πᾶσιν (ἔπος· πολὺ δ´
[111, 0]	εἰς τὸ δυνατόν. Ὡς δὲ	τοῦτο	ῥᾴδιον, καταφανὲς ἐκ τῆς τοιαύτης
[109, 0]	ψυχῆς (τὸ τρίτον γὰρ ἦν	τοῦτο	τῆς Σωκρατικῆς εἰκασίας) οὐδ´ οὕτω
[112, 0]	οὖν μέλλεις τῷ χρόνῳ χαρίζεσθαι,	τοῦτο	τῷ λόγῳ χάρισαι καὶ τῇ
[103, 0]	βούλει καὶ διευτυχῶν ἀεί, καὶ	τοῦτο	τῶν θεῶν τις ὡμολόγησέ σοι,
[110, 0]	Χάριεν γὰρ τὸ τοῦ Ἀρκεσιλάου.	Τοῦτο,	φησί, τὸ λεγόμενον κακὸν ὁ
[105, 0]	Ὦ δαῖμον, εἶπε, μέτριόν τι	τούτοις	ἀντίθες ἐλάττωμα, εἰδὼς ὅτι τοῖς
[110, 0]	αὐτὸν ἐξήντλησαν ὡς ἐγὼ βίον.	Τούτοις	γὰρ οἰκείως ἄν τις ταῦτα
[104, 0]	ἐκφράσαι τις ἕτερος δυνηθείη σαφῶς.	Τούτοις	δ´ ἑπόμενος καὶ ὁ Κράντωρ
[108, 0]	κακῶν τῶν μεγίστων. Λέγεται δὲ	τούτοις	μαρτυρεῖν καὶ τὸ θεῖον. Πολλοὺς
[112, 0]	τοῦ χρόνου προϊόντος χρησάμενος ἀπολυθήσῃ,	τούτοις	νῦν προσσχὼν ἀπαλλάγηθι τῆς κακουχίας·
[105, 0]	ἐξείλετο μητίετα Ζεύς. (Ἀπηρτημένως δὲ	τούτοις	ὁ κωμικὸς ἐπὶ τῶν δυσπαθούντων
[113, 0]	καὶ Λυδοὶ καὶ πάντες ὅσοι	τούτοις	παραπλήσιοι. (Τούτων γὰρ τοὺς μὲν
[120, 0]	τοῦ μακαρίτου υἱέος σου, ὅτι	τούτοις	συγκαταριθμηθεὶς συνέσται. Λέγεται δ´ ὑπὸ
[121, 0]	νῦν μετὰ θεῶν ὢν καὶ	τούτοις	συνεστιώμενος εὐαρεστήσειεν ἂν τῇ τοιαύτῃ
[115, 0]	διατελεῖ νενομισμένα. Πρὸς δὲ δὴ	τούτοις	τὸ διὰ στόματος ὂν τοῖς
[106, 0]	μέγιστον ῥῦμα τῶν πολλῶν κακῶν.	Τοῦτον	γὰρ ἀπεμιμήσατο καὶ ὁ εἰπών·
[109, 0]	εἰσῆλθε, μήποτ´ εἴη φαρμάκοις ἀπολωλώς·	(τοῦτον	γὰρ εἶναι μόνον αὐτῷ ἐπ´
[118, 0]	ἑωυτοῦ ἐν τοισίδε πρήγμασι ἀμηχανίην·	τοῦτον	γὰρ εὐθὺς μετὰ τὴν προσαγγελίαν
[119, 0]	ἐνθάδε βίον περιμένειν, ἀλλ´ εὐτάκτως	τοῦτον	ἐκπλήσαντι πρὸς τὴν εἱμαρμένην ἐπανάγειν
[104, 0]	Καὶ γὰρ εἰ μὴ φύσει	τοῦτον	ἔχει τὸν τρόπον, ὑπό γ´
[119, 0]	περὶ ὧν διεσκέπτετο μὴ παραλιπεῖν.	Τοῦτον	ζηλῶσαι λέγεται καὶ Δημοσθένην τὸν
[105, 0]	οὔτε βροτοῖσιν. Ὁ δὲ μετὰ	τοῦτον	καὶ τῇ δόξῃ καὶ τῷ
[118, 0]	ὅπως εὔθυμόν τε καὶ ἀπαρενόχλητον	τοῦτον	ταῖς πενθικαῖς λύπαις διαγάγωμεν, τὰ
[110, 0]	Εἶτ´ εἰ μὲν ᾔδησθ´ ὁτιὴ	τοῦτον	τὸν βίον, ὃν οὐκ ἐβίωσε,
[108, 0]	τῇ τούτου θεραπείᾳ· καὶ ἐκ	τούτου	ἀσχολίαν ἄγομεν φιλοσοφίας πέρι διὰ
[108, 0]	ἢ τὸ σῶμα καὶ αἱ	τούτου	ἐπιθυμίαι· διὰ γὰρ τὴν τῶν
[108, 0]	διὰ τὸ σῶμα, δουλεύοντες τῇ	τούτου	θεραπείᾳ· καὶ ἐκ τούτου ἀσχολίαν
[113, 0]	ἐπειδὴ καὶ ὁ τετελευτηκὼς ἀπεστέρηται	τούτου.	Ἴων γοῦν ὁ τραγικὸς ποιητής,
[103, 0]	ὁ λόγος καὶ ἡ διὰ	τούτου	παρασκευὴ πρὸς πάσας τοῦ βίου
[110, 0]	παραμυθίας. Θέασαι γὰρ οἷα περὶ	τούτου	φησὶ τῶν κωμικῶν τις πρὸς
[116, 0]	ἑαυτόν. Διὸ καὶ περὶ μὲν	τούτου	φησὶν ὁ Ἴων οὕτως· Τὸ
[108, 0]	πᾶσα ἀνάγκη, μηδὲ ἀναπιμπλώμεθα τῆς	τούτου	φύσεως, ἀλλὰ καθαρεύωμεν ἀπ´ αὐτοῦ,
[116, 0]	παρακαταθεμένοις θεοῖς ἐξ ἀνάγκης, καὶ	τούτου	χρόνος οὐδείς ἐστιν ὡρισμένος τῆς
[112, 0]	ἄλλους δαίμονας, ὑφ´ ὧν τιμῶνται,	τούτους	ἀγαπᾶν, τὸν (αὐτὸν τρόπον καὶ
[119, 0]	οὔτε τῶν ἐμῶν παραινέσεων φροντίζων.	Τούτους	δὴ τοὺς ἄνδρας θαυμάζουσι μὲν
[117, 0]	δ´ ἀκμάζουσι. Πρὸς πάντας δὴ	τούτους	τοὺς θανάτους ἐλαφρῶς ἑκτέον, εἰδότας
[108, 0]	ὑστερησάντων καὶ τῆς ὥρας ἐπειγούσης,	τούτους	ὑποδύντας ὑπὸ τὴν ἀπήνην ἀγαγεῖν
[119, 0]	τῷ καλῶς ὑπὸ Μενάνδρου ῥηθέντι	τούτῳ·	Ὃν οἱ θεοὶ φιλοῦσιν ἀποθνῄσκει
[119, 0]	ἀνιαροτάτου (πένθους καὶ τῆς ἐν	τούτῳ	πρὸς οὐδὲν χρήσιμον ματαιοπονίας. Ὅτι
[116, 0]	τὸ μηδὲν ἄγαν, καὶ ἐν	τούτῳ	τὸ γιγνώσκειν ἑαυτόν. Διὸ καὶ
[109, 0]	τοῦ θανάτου. Καὶ τὸν Ἐπὶ	τούτῳ,	φάναι, ἥκω. Ἀλλὰ δέξαι παρὰ
[109, 0]	ἅ σοι φέρει, ἐκ γὰρ	τούτων	ἅπαντ´ εἴσῃ ὧν πέρι λυπῇ.
[119, 0]	ταῦτα διεξῆλθεν, ἀγνοῶν ὅτι διὰ	τούτων	αὐτὸν ἐπαινεῖ τὸ πενθεῖν παρωσάμενον
[109, 0]	δ´ ὅτῳ τρόπῳ βάσανον λάβοι	τούτων,	ἀφικέσθαι ἐπί τι ψυχομαντεῖον, προθυσάμενον
[118, 0]	παλαιῶν καὶ τῶν καθ´ ἡμᾶς.	Τούτων	γὰρ Ἀναξαγόραν παρειλήφαμεν, ὥς φασι,
[116, 0]	(καὶ τὸ Μηδὲν ἄγαν ἐκ	τούτων	γὰρ ἤρτηται καὶ τἄλλα πάντα.
[113, 0]	καὶ πάντες ὅσοι τούτοις παραπλήσιοι.	(Τούτων	γὰρ τοὺς μὲν εἰς βόθρους
[121, 0]	ὃ δὴ Τάρταρον καλοῦσιν, ἰέναι.	Τούτων	δ´ οἱ δικασταὶ ἐπὶ Κρόνου
[121, 0]	Οἱ οὖν δικασταὶ ὑπό τε	τούτων	ἐκπλήττονται, καὶ ἅμα καὶ αὐτοὶ
[114, 0]	οὖν σοι παμπόλλων παραδειγμάτων περὶ	τούτων	ἐννοήθητι τὸν θάνατον οὐκ ὀλίγους
[113, 0]	ποιητής, οὐκ ἀνήκοος ὢν τῆς	τούτων	εὐηθείας, πεποίηκέ τινα λέγουσαν· Ἐξῆλθον
[113, 0]	τῶν ἄρτι γεγονότων. Ἀλλὰ τοὺς	τούτων	θανάτους ῥᾳδίως φέρομεν καὶ εὐθύμως,
[107, 0]	τῆς ψυχῆς, κατ´ οὐδὲν δὲ	τούτων	κακὸν εἶναι. Καὶ καθ´ ἕκαστον
[117, 0]	ἐκίνησαν οἱ ποιηταί, καὶ μάλιστα	τούτων	ὁ πρῶτος Ὅμηρος λέγων· Ὡς
[108, 0]	ἐστιν. Οὐκ ἀπᾴδειν δ´ ἔοικε	τούτων	οὐδ´ ὁ εἰπών· Μηδεὶς φοβείσθω
[110, 0]	κατεσκευάσθη χρόνον. Εἰ δ´ ἐπὶ	τούτων	οὐδὲν ἔστι, δῆλον ὡς οὐδ´
[121, 0]	αὐτό. Ἔπειτα γυμνοὺς κριτέον ἁπάντων	τούτων·	τεθνεῶτας γὰρ δεῖ κρίνεσθαι. Καὶ
[121, 0]	πιστεύω ἀληθῆ εἶναι· καὶ ἐκ	τούτων	τῶν λόγων τοιόνδε τι λογίζομαι
[109, 0]	ἠρμένον ἐκ τῶν ὄντων οὐδέτερον	τούτων	ὑπάρχει. Εἰς τὴν αὐτὴν οὖν
[118, 0]	δὲ μηδὲν ὄφελος εἶναι τὴν	τούτων	ὑπόμνησιν, δι´ ὧν δεῖ τὸ
[114, 0]	σώματος λατρείας καὶ τῶν ἀτρύτων	τούτων	φροντίδων τε καὶ συμφορῶν, ἃς
[120, 0]	ἀποτεταγμένος (ἐν ᾧ διατρίβουσιν αἱ	τούτων	ψυχαί, καλὰς ἐλπίδας ἔχειν σε
[116, 0]	ἔχε μηδ´ ἀγανάκτει, καὶ ὁ	τραγικὸς	Αἰσχύλος· Ἀνδρῶν γάρ ἐστιν ἐνδίκων
[113, 0]	ἀπεστέρηται τούτου. Ἴων γοῦν ὁ	τραγικὸς	ποιητής, οὐκ ἀνήκοος ὢν τῆς
[103, 0]	(τὸν κοινόν, ἵνα σοι καὶ	τραγικώτερον	λαλῶ, οἰστέον ἄμεινον ταῦτα καὶ
[116, 0]	ταῦτ´ ἀπαιτῶσιν· οὐδὲ γὰρ οἱ	τραπεζῖται,	καθάπερ εἰώθαμεν λέγειν πολλάκις, ἀπαιτούμενοι
[116, 0]	τῆς ἀποδόσεως, ὥσπερ οὐδὲ τοῖς	τραπεζίταις	τῆς τῶν θεμάτων, ἀλλ´ ἄδηλον
[108, 0]	σχολὴ γένηται ἀπ´ αὐτοῦ καὶ	τραπώμεθα	πρὸς τὸ σκοπεῖν τι, ἐν
[106, 0]	Ἅιδην δ´ ἔχων βοηθὸν οὐ	τρέμω	σκιάς. Τί γὰρ τὸ χαλεπόν
[104, 0]	Ὅμηρος, εἰπών, Οὐδὲν ἀκιδνότερον γαῖα	τρέφει	ἀνθρώποιο. Οὐ μὲν γάρ ποτέ
[109, 0]	Ανειλήσαντα οὖν αὐτὸ ἰδεῖν ἐγγεγραμμένα	τρία	ταῦτα· Ἦ που νηπιέῃσιν ἀλύουσιν
[105, 0]	δ´ ὁ γενόμενος Ἀθήνησι τῶν	τριάκοντα	τυράννων, συμπεσούσης τῆς οἰκίας ἐν
[121, 0]	ἐν τῷ λειμῶνι, ἐν τῇ	τριόδῳ	ἐξ ἧς φέρετον τὼ ὁδώ,
[109, 0]	σώματος καὶ τῆς ψυχῆς (τὸ	τρίτον	γὰρ ἦν τοῦτο τῆς Σωκρατικῆς
[107, 0]	ἀποδημίᾳ μακρᾷ καὶ πολυχρονίῳ ἢ	τρίτον	φθορᾷ τινι καὶ ἀφανισμῷ τοῦ
[105, 0]	ὁ στρατηγὸς μάχῃ (Δαρδανεῖς ἐνίκησε,	τρίτου	δ´ ὅτι ἄρρεν αὐτῷ παιδίον
[114, 0]	γέρων· πολιὰς δ´ ἄρ´ ἀνὰ	τρίχας	ἕλκετο χερσί, τίλλων ἐκ κεφαλῆς,
[105, 0]	δ´ ὁ τῶν Μακεδόνων βασιλεὺς	τριῶν	αὐτῷ προσαγγελθέντων εὐτυχημάτων ὑφ´ ἕνα
[119, 0]	περιελόμενον τὸν στέφανον ἐξετάζειν τίνα	τρόπον	ἐτελεύτησε. Τῶν δὲ ἀπαγγειλάντων ὅτι
[109, 0]	ἀγαθὸν πέφυκε γίγνεσθαι, τὸν αὐτὸν	τρόπον	καὶ τὸ κακόν· περὶ δὲ
[112, 0]	τιμῶνται, τούτους ἀγαπᾶν, τὸν (αὐτὸν	τρόπον	καὶ τὸ Πένθος. Ἐὰν μὲν
[113, 0]	ἐπὶ ταὐτὸν ἔρχονται, τὸν αὐτὸν	τρόπον	τῶν εἰς τὸ χρεὼν ὁδευόντων
[104, 0]	μὴ φύσει τοῦτον ἔχει τὸν	τρόπον,	ὑπό γ´ ἡμῶν εἰς τοῦτ´
[109, 0]	καὶ χρήμασιν. Ἀποροῦντα δ´ ὅτῳ	τρόπῳ	βάσανον λάβοι τούτων, ἀφικέσθαι ἐπί
[108, 0]	τὸ σῶμα διὰ τὴν ἀναγκαίαν	τροφήν·	ἔτι δ´ ἐάν τινες νόσοι
[103, 0]	καλά. Σὺ δ´ οὔθ´ ὑπερβάλλοντα,	τρόφιμ´,	ἀπώλεσας (ἀγαθά, τὰ νυνί τ´
[103, 0]	ῥηθέν Εἰ γὰρ ἐγένου σύ,	τρόφιμε,	τῶν πάντων μόνος, ὅτ´ ἔτικτεν
[113, 0]	λέγουσαν· Ἐξῆλθον ὑμῶν ἱκέτις ἡβώντων	τροφὸς	παίδων, βόθρους λιποῦσα πενθητηρίους. Τινὲς
[109, 0]	εἴ γε τὰ γραφέντα περὶ	Τροφωνίου	καὶ Ἀγαμήδους ἐκείνου ἐστίν· εἰ
[109, 0]	~(Καὶ περὶ Ἀγαμήδους δὲ καὶ	Τροφωνίου	φησὶ Πίνδαρος τὸν νεὼν τὸν
[103, 0]	περὶ τῶν πραγμάτων οὐκ ὀρθῶς·	Τροχοῦ	γὰρ περιστείχοντος ἄλλοθ´ ἡτέρα ἁψὶς
[113, 0]	τεῖχος, ἐμὸν τέκος, ὄφρα σαώσῃς	Τρῶας	καὶ Τρῳάς, μηδὲ μέγα κῦδος
[113, 0]	τέκος, ὄφρα σαώσῃς Τρῶας καὶ	Τρῳάς,	μηδὲ μέγα κῦδος ὀρέξῃς Πηλείδῃ,
[113, 0]	ἔμπροσθεν. Μεῖον γὰρ ὄντως (ἐδάκρυσε	Τρωίλος	ἢ Πρίαμος· οὐδ´ οὗτος, εἰ
[108, 0]	οὐδεὶς τὸν θάνατον οὐδ´ εἰ	τυγχάνει	τῷ ἀνθρώπῳ μέγιστον πάντων ὂν
[121, 0]	λογίζομαι συμβαίνειν, ὅτι ὁ θάνατος	τυγχάνει	ὤν, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ, οὐδὲν
[115, 0]	πολλάκις εἴπομεν, εἴτ´ ἀγαθῶν ἀπεστερημένοι	τυγχάνουσιν	εἴτε κακῶν· πολλῷ γὰρ πλείονα
[113, 0]	χρεὼν ὁδευόντων οὐδὲν πλέον ἔχοντες	τυγχάνουσιν	(οἱ βραδύτερον ἀφικνούμενοι τῶν θᾶττον
[111, 0]	ἐπιστήσαντες ὅτι (ἐν οὐδενὶ κακῷ	τυγχάνουσιν	ὄντες, ἀπαλλαγήσονται τῆς λύπης, ἀρχαίῳ
[104, 0]	θεῶν τε καὶ ἐν ἄλλοις	Τυδείδη	μεγάθυμε, τίη γενεὴν ἐρεείνεις; Οἵη
[106, 0]	τούς τ´ ἐκ μέγιστον ὀλβίας	τυραννίδος	(τὸ μηδὲν ὄντας. Ταῦτά σε
[105, 0]	ὁ γενόμενος Ἀθήνησι τῶν τριάκοντα	τυράννων,	συμπεσούσης τῆς οἰκίας ἐν ᾗ
[104, 0]	ἐφήμερα τὰ σώματα, θνηταὶ δὲ	τύχαι	καὶ πάθη καὶ πάνθ´ ἁπλῶς
[116, 0]	παρεκελεύσαντο λέγοντες· Ὅσσα δὲ δαιμονίῃσι	τύχαις	βροτοὶ ἄλγε´ ἔχουσιν, (ἣν ἂν
[114, 0]	μικρὸν εἶναι κούφισμα πρὸς τὰς	τύχας,	ἐγὼ δ´ ἂν εἴποιμι φάρμακον
[103, 0]	τὰς ἐναντίας περιάγουσι τοὺς ἀνθρώπους	τύχας.	Εἰς ἃς διαβλέψας ἄν τις
[105, 0]	ἀναφωνήσας μεγάλῃ τῇ φωνῇ, Ὦ	τύχη,	εἶπεν, εἰς τίνα με καιρὸν
[105, 0]	μεγάλοις εὐτυχήμασι φθονεῖν πέφυκεν ἡ	τύχη.	Θηραμένης δ´ ὁ γενόμενος Ἀθήνησι
[104, 0]	διαφθορᾶς. Ἤ τ´ ἄδηλος αὕτη	τύχη	πόρρωθεν ἡμῖν καὶ ἔτ´ ἀπ´
[104, 0]	ταὐτὸ πεπόνθαμεν. Ἄσκοπος γὰρ ἡ	τύχη,	φησὶν ὁ Θεόφραστος, καὶ δεινὴ
[102, 0]	ἀπολαχόντα δὲ φέρειν ἀνεπαχθῶς τὴν	τύχην,	οὕτω καὶ τῇ διανομῇ τῶν
[113, 0]	τῆς βασιλείας καὶ τῆς τοσαύτης	τύχης,	ἂν ἐθρήνει οἷα γοῦν πρὸς
[103, 0]	ἐξυβρίζειν, οὐκ ἐνθυμούμενοι τὸ τῆς	τύχης	ἄστατον καὶ ἀβέβαιον, οὐδ´ ὅτι
[107, 0]	μέλλουσαν εἰ βιώσεται. Τὸ τῆς	τύχης	γὰρ ἀφανὲς οἷ προβήσεται. Τοιούτου
[117, 0]	ἐλπίδας αὐτοῖς συμβεβηκότα ἐξ ἐπηρείας	τύχης	καὶ δαιμόνων γενέσθαι νομίζουσι. Διὸ
[103, 0]	ὑψοῦται ταῖς ὀξυρρόποις μεθιστάμενα τῆς	τύχης	μεταβολαῖς. Ζητεῖν οὖν ἐν ἀβεβαίοις
[109, 0]	διεξέρχεσθαι πρὸς αὐτὸν περὶ τῆς	τύχης	τῆς κατὰ τὸν υἱόν, καὶ
[115, 0]	ἀναγκαζόμενον εἰπεῖν, δαίμονος ἐπιπόνου καὶ	τύχης	χαλεπῆς ἐφήμερον σπέρμα, τί με
[108, 0]	δι´ εὐσέβειαν παρὰ θεῶν ταύτης	τυχόντας	τῆς δωρεᾶς. Ὧν τοὺς μὲν
[110, 0]	εὐπαραμύθητος, ὥστε καὶ ὑπὸ τῶν	τυχόντων	ποιητῶν συνεωρᾶσθαι καὶ τετυχηκέναι παραμυθίας.
[114, 0]	ἐπεί κέ τις ὀξέι χαλκῷ	(τύψας	ἠὲ βαλὼν ῥεθέων ἐκ θυμὸν
[108, 0]	τὸν θάνατον οὐδ´ εἰ τυγχάνει	τῷ	ἀνθρώπῳ μέγιστον πάντων ὂν τῶν
[102, 0]	οὐκ ἄνευ μεγάλων ἐγγίγνεται μισθῶν	τῷ	ἀνθρώπῳ· τεθηριῶσθαι γὰρ εἰκὸς ἐκεῖ
[116, 0]	Ἐπελάθου ὅτι ταῦτ´ ἔλαβες ἐπὶ	τῷ	ἀποδοῦναι; Τοῦτο δὴ τοῖς θνητοῖς
[110, 0]	κωμικῶν τις πρὸς τὸν ἐπὶ	τῷ	ἀώρῳ λυπούμενον θανάτῳ· Εἶτ´ εἰ
[107, 0]	ἔλεγεν εἶναι τὸν θάνατον ἤτοι	τῷ	βαθυτάτῳ ὕπνῳ ἢ ἀποδημίᾳ μακρᾷ
[113, 0]	τὸ μηδενὸς τετυχηκέναι τῶν ἐν	τῷ	βίῳ νενομισμένων ἀγαθῶν, οἷον γάμου
[116, 0]	τὴν ἄγνοιαν τῶν εἰωθότων ἐν	τῷ	βίῳ συμβαίνειν κατὰ τὴν τῆς
[102, 0]	καὶ τὰ λυπηρὰ τῶν ἐν	τῷ	βίῳ συμβαινόντων, καὶ προειληφὼς ὅτι
[117, 0]	τοῦ τῆς ἐπιδημίας ὄντος ἐν	τῷ	βίῳ χρόνου, οὐκ ἐν ταῖς
[112, 0]	ἐμποδὼν γὰρ γίγνεσθαι τὸ λυπεῖσθαι	τῷ	βουλεύεσθαι περὶ τοῦ γεγονότος καὶ
[110, 0]	ἀπὸν δὲ καὶ προσδοκώμενον λυπεῖ.	Τῷ	γὰρ ὄντι πολλοὶ διὰ τὴν
[117, 0]	στένουσιν ἐπιλέγοντες· Δύσμορος, οὐδ´ ἄρα	τῷ	γε πατὴρ καὶ πότνια μήτηρ
[117, 0]	γενέσθαι συνέφερε, τοῖς δ´ ἅμα	τῷ	γενέσθαι ἀποθανεῖν, τοῖς δὲ προελθοῦσιν
[116, 0]	κατὰ δύναμιν. Ἔν τε γὰρ	τῷ	γιγνώσκειν ἑαυτὸν περιέχεται τὸ μηδὲν
[120, 0]	Πολιτείᾳ καὶ τῷ Μένωνι καὶ	τῷ	Γοργίᾳ καὶ σποράδην ἐν τοῖς
[121, 0]	δώσω ἐπιδιακρίνειν ἐὰν ἀπορῆτόν τι	τὼ	ἑτέρω, ἵν´ ὡς δικαιοτάτη ἡ
[115, 0]	λέξεις παραθέσθαι. Φησὶ δὴ ἐν	τῷ	Εὐδήμῳ ἐπιγραφομένῳ ἢ Περὶ ψυχῆς
[112, 0]	ἐλήφθης. Καλῶς γὰρ ὁ παρὰ	τῷ	Εὐριπίδῃ Θησεὺς παρεσκευάσθαι φαίνεται πρὸς
[110, 0]	Κρεσφόντης δέ που ὁ παρὰ	τῷ	Εὐριπίδῃ περὶ τοῦ Ἡρακλέους λέγων
[115, 0]	τεθνάναι διαγωγῆς ἢ τῆς ἐν	τῷ	ζῆν, οὕτως ἀπεφήνατο. Μυρία δ´
[109, 0]	νεκροῦ. Τὸ γὰρ μὴ γενέσθαι	τῷ	θανεῖν ἴσον λέγω. Ἡ γὰρ
[117, 0]	ταῖς αὐχμηραῖς λύπαις οὐδ´ ἐν	τῷ	κακοδαιμονεστάτῳ πένθει διαφθείρειν ἑαυτοὺς δεῖ
[119, 0]	πειράσομαι διὰ βραχυτάτων ἐπιδραμεῖν, προσμαρτυρήσας	τῷ	καλῶς ὑπὸ Μενάνδρου ῥηθέντι τούτῳ·
[121, 0]	οὖν ἐπειδὰν τελευτήσωσι, δικάσουσιν ἐν	τῷ	λειμῶνι, ἐν τῇ τριόδῳ ἐξ
[119, 0]	μικρὸν παντελῶς διασιωπήσαντα χρόνον καὶ	τῷ	λογισμῷ τὸ πάθος παρακατασχόντα, ἐπιθέμενον
[112, 0]	ὑπὸ σοῦ. Θαυμασίως δὴ φαίνεται	τῷ	λόγῳ πείσας οὗτος παρελέσθαι τῆς
[121, 0]	εὐφημίας. Καλῶς οὖν ποιήσεις καὶ	τῷ	λόγῳ πεισθεὶς καὶ τῷ μακαρίτῃ
[112, 0]	μέλλεις τῷ χρόνῳ χαρίζεσθαι, τοῦτο	τῷ	λόγῳ χάρισαι καὶ τῇ παιδείᾳ,
[114, 0]	μεταλλάξαντα καὶ στέργειν οὐκ ἐν	τῷ	λυπεῖν ἑαυτούς ἐστιν, ἀλλ´ ἐν
[115, 0]	κράτιστε πάντων καὶ μακαριστότατε, πρὸς	τῷ	μακαρίους καὶ εὐδαίμονας εἶναι τοὺς
[119, 0]	τὴν κοσμικὴν διάταξιν. Ἐκείνῳ δὲ	τῷ	μακαρισθέντι οὐκ ἦν κατὰ φύσιν
[121, 0]	καὶ τῷ λόγῳ πεισθεὶς καὶ	τῷ	μακαρίτῃ σου υἱῷ (χαρισάμενος καὶ
[115, 0]	νέους θρηνεῖν ὅτι τῶν ἐν	τῷ	μακρῷ βίῳ νομιζομένων ἀγαθῶν ἀπεστέρηνται·
[120, 0]	εἴς τινα παροινίαν ἐκπεσεῖν τὴν	τῷ	μακρῷ γήρᾳ παρεπομένην. Εἰ δ´
[120, 0]	δ´ ἐν τῇ Πολιτείᾳ καὶ	τῷ	Μένωνι καὶ τῷ Γοργίᾳ καὶ
[115, 0]	Ἀριστοτέλης καὶ τὸν Σειληνὸν συλληφθέντα	τῷ	Μίδᾳ ἀποφήνασθαι. Βέλτιον δ´ αὐτὰς
[115, 0]	δαιμονίου μεμαρτύρηται. Τοῦτο μὲν ἐκείνῳ	τῷ	Μίδᾳ λέγουσι δήπου μετὰ τὴν
[121, 0]	τῇ τριόδῳ ἐξ ἧς φέρετον	τὼ	ὁδώ, ἡ μὲν εἰς μακάρων
[108, 0]	ὑπ´ αὐτοῦ καθορᾶν τἀληθές. Ἀλλὰ	τῷ	ὄντι ἡμῖν δέδεικται ὅτι εἰ
[108, 0]	ὥστε τὸ λεγόμενον ὡς ἀληθῶς	τῷ	ὄντι ὑπ´ αὐτοῦ οὐδὲ φρονῆσαι
[111, 0]	ἀρχαίῳ καὶ σοφῷ πεισθέντες λόγῳ	τῷ	παραινοῦντι τὰ μὲν ἀγαθὰ ποιεῖν
[120, 0]	διαλόγοις. Ἀλλὰ τὰ μὲν ἐν	τῷ	Περὶ ψυχῆς διαλόγῳ ῥηθέντα κατ´
[120, 0]	θεῖος Πλάτων πολλὰ μὲν ἐν	τῷ	Περὶ ψυχῆς περὶ τῆς ἀθανασίας
[120, 0]	ῥήτορος. Φησὶ γὰρ ὁ παρὰ	τῷ	Πλάτωνι Σωκράτης· Ἄκουε δή, φασί,
[110, 0]	γὰρ ἂν δόξειεν ὁ παρὰ	τῷ	ποιητῇ Ἀμφιάραος παραμυθεῖσθαι τὴν Ἀρχεμόρου
[121, 0]	μὲν οὖν καὶ δὴ εἴρηται	τῷ	Προμηθεῖ, ὅπως ἂν παύσῃ αὐτό.
[107, 0]	καθ´ ἕκαστον ἐπεπορεύετο, καὶ πρῶτον	τῷ	πρώτῳ. Εἰ γὰρ δὴ ὕπνος
[108, 0]	ἐὰν ὅτι μάλιστα μηδὲν ὁμιλῶμεν	τῷ	σώματι μηδὲ κοινωνῶμεν, ὅτι μὴ
[122, 0]	μετελθὼν βίου σχῆμα καὶ προσφιλέστατον	τῷ	τε υἱῷ σου καὶ πᾶσιν
[115, 0]	ὡς οὔσης κρείττονος τῆς ἐν	τῷ	τεθνάναι διαγωγῆς ἢ τῆς ἐν
[106, 0]	καὶ τὸ δυσανιῶν καὶ ἐν	τῷ	τεθνάναι; Τὰ γὰρ τοῦ θανάτου
[114, 0]	λυπεῖν ἑαυτούς ἐστιν, ἀλλ´ ἐν	τῷ	τὸν ἀγαπώμενον ὠφελεῖν· ὠφέλεια δ´
[109, 0]	νεανίσκον (ἑπόμενον αὐτῷ, ἐμφερῆ τε	τῷ	υἱῷ καὶ τὰ τοῦ χρόνου
[112, 0]	εἰς τὸ πρόσθεν οὐδὲν προβαῖνον	τῷ	χαλεπῶς φέροντι· ἐμποδὼν γὰρ γίγνεσθαι
[105, 0]	τοῦτον καὶ τῇ δόξῃ καὶ	τῷ	χρόνῳ, καίτοι τῶν Μουσῶν ἀναγορεύων
[112, 0]	ὁδὸς ἀμείνων. Ὃ οὖν μέλλεις	τῷ	χρόνῳ χαρίζεσθαι, τοῦτο τῷ λόγῳ
[108, 0]	ἔστι κακόν· μήποτε γὰρ καὶ	τῶν	ἀγαθῶν ἀναφαίνηται, καθάπερ ἀπέδειξεν ὁ
[108, 0]	τῷ ἀνθρώπῳ μέγιστον πάντων ὂν	τῶν	ἀγαθῶν, δεδίασι δ´ ὡς εὖ
[118, 0]	τὸν Σωκρατικὸν θύοντά ποτε, παρὰ	τῶν	ἀγγέλων τῶν ἀπὸ τοῦ πολέμου
[103, 0]	δεξιῶς. Οὗτοι τῆς φρονήσεως καὶ	τῶν	ἄλλων ἀρετῶν εἰσι κανόνες, οἷς
[110, 0]	λεγόμενον κακὸν ὁ θάνατος μόνον	τῶν	ἄλλων τῶν νενομισμένων κακῶν παρὸν
[113, 0]	Ἑλλήνων καὶ οἱ χείρους ἄνδρες	τῶν	ἀμεινόνων, καὶ αὐτῶν δὲ τῶν
[118, 0]	τοῖς γνωρίμοις, ἀκούσαντα παρά τινος	τῶν	ἀναγγειλάντων αὐτῷ τὴν περὶ τὸν
[111, 0]	φύσιν διεκπερᾶν; Δεινὸν γὰρ οὐδὲν	τῶν	ἀναγκαίων βροτοῖς. Καθόλου γὰρ χρὴ
[117, 0]	αὐτοὺς πάσχειν (Δεινὸν γὰρ οὐδὲν	τῶν	ἀναγκαίων βροτοῖς (οὔτε τῶν κατὰ
[119, 0]	καὶ τὸ φιλόπατρι πρὸ τῆς	τῶν	ἀναγκαίων συμπαθείας ἐπιδειξάμενον. Ἀντίγονον δὲ
[119, 0]	γενναίως καὶ καλῶς ἐν ταῖς	τῶν	ἀναγκαίων τελευταῖς διαγενομένων ἀποχρήσει τὰ
[110, 0]	αὖ οὗτος ὁ βίος τι	τῶν	ἀνηκέστων, ἴσως ὁ θάνατος αὐτὸς
[112, 0]	ἐχρῆν σε προσδοκᾶν καὶ προκατακεκρικέναι	τῶν	ἀνθρωπείων τὴν ἀδηλότητα καὶ οὐδένειαν,
[116, 0]	ἴδια κέκτηνται βροτοί, ἀλλ´ ἁπλῶς	τῶν	ἀνθρωπίνων οὐδέν. Διὸ καὶ ἐπὶ
[115, 0]	μέντοι μετὰ τοῦτο καὶ πρῶτον	τῶν	ἀνθρώπῳ ἀνυστῶν, δεύτερον δέ, τὸ
[104, 0]	καὶ φιλοτέχνως ὑπερβολῇ χρησάμενος τὸν	τῶν	ἀνθρώπων βίον ἐδήλωσε. Τί γὰρ
[107, 0]	προβήσεται. Τοιούτου δὴ τοῦ βίου	τῶν	ἀνθρώπων ὄντος οἷον οὗτοί φασι,
[120, 0]	νῦν ἔτ´ ἔστιν ἐν θεοῖς,	τῶν	ἀνθρώπων τὸν μὲν δικαίως διελθόντα
[113, 0]	ἄωρος θάνατος ὡς πρὸς τὴν	τῶν	ἀνθρώπων φύσιν οὐδὲν διαφέρει. Καθάπερ
[113, 0]	Εἰ δ´ ὁ τῆς ζωῆς	τῶν	ἀνθρώπων χρόνος εἰκοσαέτης ἦν, τὸν
[118, 0]	θύοντά ποτε, παρὰ τῶν ἀγγέλων	τῶν	ἀπὸ τοῦ πολέμου πυθόμενον ~ὅτι
[113, 0]	παίδων καὶ ἔτι μᾶλλον ὁ	τῶν	ἄρτι γεγονότων. Ἀλλὰ τοὺς τούτων
[112, 0]	τοιαύτης παραμυθίας. ~Φασὶ γάρ τινα	τῶν	ἀρχαίων φιλοσόφων εἰσιόντα πρὸς Ἀρσινόην
[102, 0]	καθάπερ ἐν δημοκρατίᾳ κλῆρός ἐστι	τῶν	ἀρχῶν καὶ δεῖ λαχόντα μὲν
[114, 0]	τῆς τοῦ σώματος λατρείας καὶ	τῶν	ἀτρύτων τούτων φροντίδων τε καὶ
[113, 0]	βόθρους λιποῦσα πενθητηρίους. Τινὲς δὲ	τῶν	βαρβάρων καὶ μέρη τοῦ σώματος
[113, 0]	τῶν ἀμεινόνων, καὶ αὐτῶν δὲ	τῶν	βαρβάρων οὐχ οἱ γενναιότατοι, Κελτοὶ
[109, 0]	αὐτῷ Πινδάρῳ ἐπισκήψαντι τοῖς παρὰ	τῶν	Βοιωτῶν πεμφθεῖσιν εἰς θεοῦ (πυθέσθαι
[118, 0]	ὥς φησι Πρωταγόρας, εἰπὼν οὕτως·	Τῶν	γὰρ υἱέων νεηνιέων ἐόντων καὶ
[119, 0]	τε Ἑλληνικῆς καὶ τῆς Ῥωμαϊκῆς	τῶν	γενναίως καὶ καλῶς ἐν ταῖς
[117, 0]	ἐπὶ τῆς οἰκείας πατρίδος παρόντων	τῶν	γονέων, ὀδύρονται ὡς ἐξαρπασθέντος ἐκ
[119, 0]	στέφανον ἐξετάζειν τίνα τρόπον ἐτελεύτησε.	Τῶν	δὲ ἀπαγγειλάντων ὅτι γενναίως ἀριστεύων
[104, 0]	τε. Τοῖς μὲν αὔξεται βίος,	τῶν	δὲ φθίνει τε κἀκθερίζεται πάλιν.
[116, 0]	ἀπώλειαν τὴν χαλεπωτάτην. Δύ´ ἐστὶ	τῶν	Δελφικῶν γραμμάτων τὰ μάλιστ´ ἀναγκαιότατα
[119, 0]	ψυχῆς. Πλὴν πολλῶν ὄντων παραδειγμάτων	τῶν	διὰ τῆς ἱστορίας ἡμῖν παραδιδομένων
[109, 0]	Τοιαῦτα δή σοι καὶ τὰ	τῶν	διηγημάτων τῶν παρὰ τοῖς ἀρχαίοις
[105, 0]	δὲ τούτοις ὁ κωμικὸς ἐπὶ	τῶν	δυσπαθούντων ἐπὶ ταῖς τοιαύταις συμφοραῖς
[113, 0]	ἢ τὸν ἐγγὺς γενόμενον τοῦ	τῶν	εἴκοσιν ἐτῶν ἀριθμοῦ πάντως ἂν
[113, 0]	ἔχοντα (ἱκανόν· τὸν δὲ τὴν	τῶν	εἴκοσιν ἐτῶν προθεσμίαν ἐκπληρώσαντα ἢ
[113, 0]	ταὐτὸν ἔρχονται, τὸν αὐτὸν τρόπον	τῶν	εἰς τὸ χρεὼν ὁδευόντων οὐδὲν
[116, 0]	θανάτου φόβον παρὰ τὴν ἄγνοιαν	τῶν	εἰωθότων ἐν τῷ βίῳ συμβαίνειν
[114, 0]	ἅμα τῶν τε ἀνιαρῶν καὶ	τῶν	ἐκ τῆς ἀλογιστίας κακῶν συγκηδευομένων
[109, 0]	αὐτὸν Ἠλυσίου πατρὸς τοῦ Τεριναίου,	τῶν	ἐκεῖ πρώτου καὶ ἀρετῇ καὶ
[108, 0]	νεὼν ἀναβάσεως ἧκεν ὁ καιρός,	τῶν	ἑλκόντων τὴν ἀπήνην ὀρέων ὑστερησάντων
[113, 0]	εἰσι φιλοπενθέστεραι καὶ οἱ βάρβαροι	τῶν	Ἑλλήνων καὶ οἱ χείρους ἄνδρες
[119, 0]	οὔτε τῆς σαυτοῦ σωτηρίας οὔτε	τῶν	ἐμῶν παραινέσεων φροντίζων. Τούτους δὴ
[108, 0]	αὐτοῖς παρὰ τῆς θεοῦ δοθῆναι	τῶν	ἐν ἀνθρώποις, τοὺς δὲ κατακοιμηθέντας
[113, 0]	ἀώροις, διὰ τὸ μηδενὸς τετυχηκέναι	τῶν	ἐν τῷ βίῳ νενομισμένων ἀγαθῶν,
[102, 0]	τε προσηνῆ καὶ τὰ λυπηρὰ	τῶν	ἐν τῷ βίῳ συμβαινόντων, καὶ
[115, 0]	τοὺς ἀποθνῄσκοντας νέους θρηνεῖν ὅτι	τῶν	ἐν τῷ μακρῷ βίῳ νομιζομένων
[102, 0]	βαρῦνον τῆς φλεγμονῆς δίχα τῆς	τῶν	ἔξωθεν περιχρίστων ἐπιθέσεως αὐτὸ δι´
[117, 0]	ἄπειρον αἰῶνα) (καὶ ὅτι πολλοὶ	τῶν	ἐπὶ πλέον πενθησάντων μετ´ οὐ
[119, 0]	καὶ ἄγανται, μιμεῖσθαι δ´ ἐπὶ	τῶν	ἔργων οὐ δύνανται διὰ τὴν
[115, 0]	περὶ πολλοὺς γίγνεσθαι δι´ αὐτῶν	τῶν	ἔργων. Τί οὖν; Ἆρά γ´
[120, 0]	τοῦ μελικοῦ Πινδάρου ταυτὶ περὶ	τῶν	εὐσεβῶν ἐν Ἅιδου· Τοῖσι λάμπει
[112, 0]	λαμβάνουσι πρὸς τὸ βουλεύσασθαί τι	τῶν	εὐσχημόνων καὶ συμφερόντων, ἀλλ´ ἐκτρέπονται
[111, 0]	τι βραχύτατον στιγμῆς. Ἐπεὶ καὶ	τῶν	ζῴων ἐκείνων, ἅπερ ἱστοροῦσι περὶ
[113, 0]	φέρομεν καὶ εὐθύμως, τοὺς δὲ	τῶν	ἤδη προβεβηκότων δυσχερῶς καὶ πενθικῶς
[102, 0]	αἴσθησις, εἴτ´ οὖν τέμνοιτό τι	τῶν	ἡμετέρων εἴτ´ ἀποσπῷτο. Τὸ γὰρ
[111, 0]	Διὰ τοῦτο γοῦν τοὺς ὑπεροχωτάτους	τῶν	ἡρώων καὶ φύντας ἀπὸ θεῶν
[113, 0]	ἔχοντες τυγχάνουσιν (οἱ βραδύτερον ἀφικνούμενοι	τῶν	θᾶττον παραγιγνομένων. Εἴ γε μὴν
[116, 0]	ὥσπερ οὐδὲ τοῖς τραπεζίταις τῆς	τῶν	θεμάτων, ἀλλ´ ἄδηλον πόθ´ ὁ
[116, 0]	ἐπὶ πάντων λέγειν χρή· Τὰ	τῶν	θεῶν δ´ ἔχοντες ἐπιμελούμεθα. Ὅταν
[103, 0]	καὶ διευτυχῶν ἀεί, καὶ τοῦτο	τῶν	θεῶν τις ὡμολόγησέ σοι, ὀρθῶς
[102, 0]	ἀναγκαῖον· οὐδὲ γὰρ οἱ βέλτιστοι	τῶν	ἰατρῶν πρὸς τὰς ἀθρόας τῶν
[106, 0]	Κελεύει γὰρ αὐτὴν ἐνθυμεῖσθαι τὰ	τῶν	ἴσα καὶ μείζω δυστυχούντων, ὡς
[118, 0]	ἄλλους τῶν τε παλαιῶν καὶ	τῶν	καθ´ ἡμᾶς. Τούτων γὰρ Ἀναξαγόραν
[120, 0]	ὁμήλικας καὶ συνήθεις, τιμητικὸς δὲ	τῶν	καθηγησαμένων, ξένοις δὲ καὶ ἀστοῖς
[106, 0]	καὶ πολλῶν τὸ συμβεβηκὸς καὶ	τῶν	καὶ ἑτέροις συμβεβηκότων ἔλαττον τὴν
[112, 0]	τῇ παιδείᾳ, καὶ σεαυτὸν ἔκλυσαι	τῶν	κακῶν. Ἀλλ´ οὐ γὰρ ἤλπιζον,
[108, 0]	ὡς εὖ εἰδότες ὅτι μέγιστον	τῶν	κακῶν ἐστιν. Οὐκ ἀπᾴδειν δ´
[105, 0]	λέγει· Εἰ τὰ δάκρυ´ ἡμῖν	τῶν	κακῶν ἦν φάρμακον, ἀεί θ´
[117, 0]	κατὰ προηγούμενον λόγον συμβαινόντων οὔτε	τῶν	κατ´ ἐπακολούθησιν) καὶ ὅτι οἱ
[117, 0]	οὐδὲν τῶν ἀναγκαίων βροτοῖς (οὔτε	τῶν	κατὰ προηγούμενον λόγον συμβαινόντων οὔτε
[111, 0]	ἀποθανόντας ἑαυτῶν ἕνεκα πενθοῦσιν ἢ	τῶν	κατοιχομένων; Εἰ μὲν οὖν ἑαυτῶν,
[121, 0]	τὰ αὑτῶν ἀμφιέσματα καὶ τὰ	τῶν	κρινομένων. (Πρῶτον μὲν οὖν παυστέον
[110, 0]	γὰρ οἷα περὶ τούτου φησὶ	τῶν	κωμικῶν τις πρὸς τὸν ἐπὶ
[105, 0]	μελῶν ποιητής, Παυσανίου τοῦ βασιλέως	τῶν	Λακεδαιμονίων μεγαλαυχουμένου συνεχῶς ἐπὶ ταῖς
[103, 0]	καὶ λογιστέον. Τὸ δὲ κεφάλαιον	τῶν	λόγων, ἄνθρωπος εἶ, οὗ μεταβολὴν
[118, 0]	σωτηρίας. Καλὸν δὲ καὶ μεμνῆσθαι	τῶν	λόγων, οἷς κατὰ τὸ εἰκὸς
[121, 0]	ἀληθῆ εἶναι· καὶ ἐκ τούτων	τῶν	λόγων τοιόνδε τι λογίζομαι συμβαίνειν,
[105, 0]	ἄλλοτε δ´ἐσθλῷ· ᾧ δέ κε	τῶν	λυγρῶν δώῃ, λωβητὸν ἔθηκε καί
[112, 0]	νοσῆσαν, ἰατρικῇ θρηνῳδίαν ἀφανίζοντας. Τὸν	τῶν	Λυκίων νομοθέτην φασὶ προστάξαι τοῖς
[105, 0]	ἄνθρωπός ἐστι. Φίλιππος δ´ ὁ	τῶν	Μακεδόνων βασιλεὺς τριῶν αὐτῷ προσαγγελθέντων
[108, 0]	ἀπόλυσιν πόνων, ἀλλὰ καὶ κακῶν	τῶν	μεγίστων. Λέγεται δὲ τούτοις μαρτυρεῖν
[105, 0]	τις ἀλκή. ~(Σιμωνίδης δ´ ὁ	τῶν	μελῶν ποιητής, Παυσανίου τοῦ βασιλέως
[102, 0]	ἐμφρόνως φέρειν δύναιντο καὶ μετρίως.	Τῶν	μὲν γὰρ καλῶς λεγομένων ἐστὶν
[120, 0]	ἔχειν, οὕτω καὶ τοῖς εὐσεβέσι	τῶν	μεταλλαξάντων ἔστι τις τιμὴ καὶ
[105, 0]	δόξῃ καὶ τῷ χρόνῳ, καίτοι	τῶν	Μουσῶν ἀναγορεύων ἑαυτὸν μαθητὴν Ἡσίοδος,
[110, 0]	ὁ θάνατος μόνον τῶν ἄλλων	τῶν	νενομισμένων κακῶν παρὸν μὲν οὐδένα
[113, 0]	ἐστιν, ἀωρότατος ἂν εἴη ὁ	τῶν	νηπίων καὶ παίδων καὶ ἔτι
[115, 0]	μὴ γνῶναι; Μετ´ ἀγνοίας γὰρ	τῶν	οἰκείων κακῶν ἀλυπότατος ὁ βίος.
[119, 0]	ἀνθρωπίνην, ἀλλ´ οὐ κατὰ τὴν	τῶν	ὅλων πρόνοιαν καὶ τὴν κοσμικὴν
[108, 0]	τοῦ συγγράμματος παραλείψω· μνησθήσομαι δὲ	τῶν	ὄντων ἐμφανεστάτων καὶ πᾶσι διὰ
[109, 0]	μὴ ὂν ἀλλ´ ἠρμένον ἐκ	τῶν	ὄντων οὐδέτερον τούτων ὑπάρχει. Εἰς
[120, 0]	γήρᾳ παρεπομένην. Εἰ δ´ ὁ	τῶν	παλαιῶν ποιητῶν τε καὶ φιλοσόφων
[103, 0]	Εἰ γὰρ ἐγένου σύ, τρόφιμε,	τῶν	πάντων μόνος, ὅτ´ ἔτικτεν ἡ
[109, 0]	σοι καὶ τὰ τῶν διηγημάτων	τῶν	παρὰ τοῖς ἀρχαίοις ἀναγεγραμμένων. (Εἴ
[102, 0]	φίλων βοήθειαν, καλῶς ἔχειν ὑπέλαβον	τῶν	παραμυθητικῶν σοι μεταδοῦναι λόγων πρὸς
[106, 0]	Παῦσαι· βλέπουσα δ´ εἰς τὰ	τῶν	πέλας κακὰ ῥᾴων γένοι´ ἄν,
[102, 0]	ἄνεσιν τῆς λύπης καὶ παῦλαν	τῶν	πενθικῶν καὶ ματαίων ὀδυρμῶν. Ψυχῆς
[106, 0]	Ἀχέρων εἴτε Κωκυτὸς καλούμενος ὑπὸ	τῶν	ποιητῶν. Ἡ πρώτη οὖν αἰτία
[119, 0]	ὅτι γενναίως ἀριστεύων καὶ πολλοὺς	τῶν	πολεμίων κατακτείνας, μικρὸν παντελῶς διασιωπήσαντα
[106, 0]	ἔχθουσιν βροτοί, ὅσπερ μέγιστον ῥῦμα	τῶν	πολλῶν κακῶν. Τοῦτον γὰρ ἀπεμιμήσατο
[102, 0]	τύχην, οὕτω καὶ τῇ διανομῇ	τῶν	πραγμάτων ἀνεγκλήτως καὶ πειθηνίως ἕπεσθαι.
[103, 0]	φέρε. Ἀλλ´ ὅμως τοιούτων ὄντων	τῶν	πραγμάτων ἔνιοι διὰ τὴν ἀφροσύνην
[103, 0]	βέβαιόν τι λογιζομένων ἐστὶ περὶ	τῶν	πραγμάτων οὐκ ὀρθῶς· Τροχοῦ γὰρ
[119, 0]	χρεὼν καὶ πάλαι μὲν διὰ	τῶν	πρόσθεν ὑπέμνησα λόγων, καὶ νῦν
[102, 0]	τῶν ἰατρῶν πρὸς τὰς ἀθρόας	τῶν	ῥευμάτων ἐπιφορὰς εὐθὺς προσφέρουσι τὰς
[121, 0]	ἐξαίφνης ἀποθανόντος ἑκάστου, ἔρημον ἁπάντων	τῶν	συγγενῶν, καὶ καταλιπόντα ἐπὶ τῆς
[118, 0]	σώματος ἐπιμελείας φροντίσαντες καὶ τῆς	τῶν	συμβιούντων ἡμῖν σωτηρίας. Καλὸν δὲ
[105, 0]	πολὺν δὲ χρόνον καταστρεβλωθεὶς ὑπὸ	τῶν	συντυράννων ἐτελεύτησεν. Ὑπερφυῶς δὲ φαίνεται
[112, 0]	τῆς κακουχίας· καὶ γὰρ ἐπὶ	τῶν	σωματικῶν παθημάτων ἡ ταχίστη τῆς
[111, 0]	ἀλλὰ πεισόμενοι τοῖς διατεταγμένοις ὑπὸ	τῶν	τὰ ὅλα πρυτανευόντων θεῶν καὶ
[110, 0]	καλῶς καὶ ὁ Εὐριπίδης ἐπὶ	τῶν	τὰς μακρὰς νοσηλείας ὑπομενόντων φησί·
[114, 0]	τῆς κακοδαίμονος ταφῆς μεταλαβεῖν, ἅμα	τῶν	τε ἀνιαρῶν καὶ τῶν ἐκ
[118, 0]	βασιλέα Ἀντίγονον, καὶ συχνοὺς ἄλλους	τῶν	τε παλαιῶν καὶ τῶν καθ´
[111, 0]	αὐτῶν ὠφελείας φανήσονται. Εἰ δὲ	τῶν	τεθνεώτων ἕνεκα πενθοῦσιν, ἐπιστήσαντες ὅτι
[111, 0]	οὖν ἑαυτῶν, ὅτι τῆς ἀπὸ	τῶν	τεθνεώτων ἡδονῆς ἢ χρείας ἢ
[104, 0]	ὁ Κράντωρ παραμυθούμενος ἐπὶ τῇ	τῶν	τέκνων τελευτῇ τὸν Ἱπποκλέα φησί·
[113, 0]	νομιζόντων ἡμῶν βεβαίαν ἔχειν τὴν	τῶν	τηλικούτων διαμονήν. Εἰ δ´ ὁ
[102, 0]	ψυχήν. Οὔτ´ οὖν ἀπαθεῖς ἐπὶ	τῶν	τοιούτων συμφορῶν ὁ λόγος ἀξιοῖ
[105, 0]	Θηραμένης δ´ ὁ γενόμενος Ἀθήνησι	τῶν	τριάκοντα τυράννων, συμπεσούσης τῆς οἰκίας
[110, 0]	ἐστὶν εὐπαραμύθητος, ὥστε καὶ ὑπὸ	τῶν	τυχόντων ποιητῶν συνεωρᾶσθαι καὶ τετυχηκέναι
[118, 0]	εὐθὺς μετὰ τὴν προσαγγελίαν ἀμφοτέρων	τῶν	υἱέων οὐδὲν ἧττον ἐστεφανωμένον κατὰ
[108, 0]	μητέρα, τὴν δ´ ὑπερησθεῖσαν τῇ	τῶν	υἱῶν εὐσεβείᾳ κατεύξασθαι τὸ κράτιστον
[102, 0]	ἐπιφορὰς εὐθὺς προσφέρουσι τὰς διὰ	τῶν	φαρμάκων βοηθείας, ἀλλ´ ἐῶσι τὸ
[102, 0]	διάθεσις ἀπαιτεῖν ἔοικε τὴν παρὰ	τῶν	φίλων βοήθειαν, καλῶς ἔχειν ὑπέλαβον
[119, 0]	δὲ τὸν Συρακόσιον συνεδρεύοντα μετὰ	τῶν	φίλων, κατὰ τὴν οἰκίαν θορύβου
[120, 0]	φιλάνθρωπος, αἰδούμενος μὲν τοὺς πρεσβυτέρους	τῶν	φίλων ὥσπερ πατέρας, στέργων δὲ
[117, 0]	γονέων, ὀδύρονται ὡς ἐξαρπασθέντος ἐκ	τῶν	χειρῶν καὶ τὴν ἐν ὀφθαλμοῖς
[110, 0]	Ἅιδην ἦλθον καὶ Λήθης δόμους,	(τῶν	χρημάτων ἅμα τοῖς σώμασι διαφθαρέντων.
[108, 0]	τούτου ἐπιθυμίαι· διὰ γὰρ τὴν	τῶν	χρημάτων κτῆσιν πάντες οἱ πόλεμοι
[110, 0]	εἰς γᾶν, πνεῦμ´ ἄνω. Τί	τῶνδε	χαλεπόν; Οὐδέν. (Ὁ Κρεσφόντης δέ