>

Livre, Chap.
[107, 0]	τῇ σαρκὶ καὶ τοῖς ταύτης	πάθεσι	διάγειν, ~ὑφ´ ὧν κατασπώμενος ὁ
[118, 0]	ὑπερτιθέμενον τὰ τῆς ψυχῆς ἀχθεινὰ	πάθη	καὶ δυσάντητα πρὸς τὸν ἐπιόντα
[104, 0]	σώματα, θνηταὶ δὲ τύχαι καὶ	πάθη	καὶ πάνθ´ ἁπλῶς τὰ κατὰ
[112, 0]	καὶ γὰρ ἐπὶ τῶν σωματικῶν	παθημάτων	ἡ ταχίστη τῆς ἀπαλλαγῆς ὁδὸς
[110, 0]	τοῖσιν οὐκέτ´ οὖσιν, οὐδὲν ἂν	πάθοι.	Γενναῖον δὲ καὶ τὸ Λακωνικόν
[113, 0]	~ἐμφαίνειν βουληθέντα ὅτι (γυναικῶδες τὸ	πάθος	καὶ οὐχ ἁρμόττον ἀνδράσι κοσμίοις
[119, 0]	χρόνον καὶ τῷ λογισμῷ τὸ	πάθος	παρακατασχόντα, ἐπιθέμενον πάλιν τὸν στέφανον
[111, 0]	ἦν ἂν τὸ καθ´ ἡμᾶς	πάθος	τοῦτο, εἴπερ ψυχή τις ἀνθρωπίνη
[102, 0]	νουθετήματα. (Πολλῶν γὰρ ὄντων ψυχικῶν	παθῶν,	ἡ λύπη τὸ χαλεπώτατον πέφυκεν
[106, 0]	καὶ ὁ εἰπών· (Ὦ θάνατε,	παιὰν	ἰατρὸς μόλοις. Λιμὴν γὰρ ὄντως
[114, 0]	ἄξιος θρήνων ἀλλ´ ὕμνων καὶ	παιάνων,	οὐδὲ πένθους ἀλλὰ μνήμης εὐκλεοῦς,
[106, 0]	σῶν τι φροντίζειν γόων καὶ	παῖδ´	ἀνήσειν τὸν σόν, εἰ θέλοις
[112, 0]	Οὐ δεῖν οὖν προσπταίσαντας καθάπερ	παῖδας	ἐχομένους τοῦ πληγέντος βοᾶν, ἀλλ´
[112, 0]	τῷ λόγῳ χάρισαι καὶ τῇ	παιδείᾳ,	καὶ σεαυτὸν ἔκλυσαι τῶν κακῶν.
[113, 0]	οὐχ ἁρμόττον ἀνδράσι κοσμίοις καὶ	παιδείας	ἐλευθερίου μεταπεποιημένοις. Θῆλυ γὰρ ὄντως
[113, 0]	βίῳ νενομισμένων ἀγαθῶν, οἷον γάμου	παιδείας	τελειότητος πολιτείας ἀρχῶν (ταῦτα γὰρ
[110, 0]	τὰ θέατρα, λέγουσα τοιαῦτα· Τεθνᾶσι	παῖδες	οὐκ ἐμοὶ μόνῃ βροτῶν, οὐδ´
[105, 0]	τρίτου δ´ ὅτι ἄρρεν αὐτῷ	παιδίον	ἐκύησεν Ὀλυμπιάς, ἀνατείνας εἰς τὸν
[117, 0]	λέγων· Ὡς δὲ πατὴρ οὗ	παιδὸς	ὀδύρεται ὀστέα καίων, νυμφίου, ὅς
[113, 0]	Ἐξῆλθον ὑμῶν ἱκέτις ἡβώντων τροφὸς	παίδων,	βόθρους λιποῦσα πενθητηρίους. Τινὲς δὲ
[113, 0]	εἴη ὁ τῶν νηπίων καὶ	παίδων	καὶ ἔτι μᾶλλον ὁ τῶν
[110, 0]	δυσχεραίνουσαν ὅτι νήπιος ὢν ὁ	παῖς	καὶ ἄγαν ἄωρος ἐτελεύτησε. Φησὶ
[118, 0]	τὸ ἀλγοῦν τῆς ψυχῆς ἀποθεραπεύειν	Παιωνίοις	λόγου φαρμάκοις, ὡς πάντων μᾶλλον
[115, 0]	φησι Κράντωρ, οὐ νῦν ἀλλὰ	πάλαι	κέκλαυσται τἀνθρώπινα, τιμωρίαν ἡγουμένοις εἶναι
[119, 0]	μετέστησαν πρὸς τὸ χρεὼν καὶ	πάλαι	μὲν διὰ τῶν πρόσθεν ὑπέμνησα
[106, 0]	φύσις ἐκ τῆς αὐτῆς ὕλης	(πάλαι	μὲν τοὺς προγόνους ἡμῶν ἀνέσχεν,
[101, 0]	~ΠΑΡΑΜΥΘΗΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣ ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΝ. (Καὶ	πάλαι	σοι συνήλγησα καὶ συνηχθέσθην, Ἀπολλώνιε,
[115, 0]	Καὶ ταῦθ´ οὕτως ἀρχαῖα καὶ	παλαιὰ	παρ´ ἡμῖν, ὥστε τὸ παράπαν
[118, 0]	ἐν ὁτῳοῦν Ἀμβολιεργὸν ἄταις, φησί,	παλαίειν,	τὸ κυκλούμενον τοῦτο παρὰ πᾶσιν
[104, 0]	λογίσασθαι ῥᾴδιον, καὶ ἄλλων ἀκοῦσαι	παλαιῶν	καὶ σοφῶν ἀνδρῶν· ὧν πρῶτος
[118, 0]	καὶ συχνοὺς ἄλλους τῶν τε	παλαιῶν	καὶ τῶν καθ´ ἡμᾶς. Τούτων
[120, 0]	παρεπομένην. Εἰ δ´ ὁ τῶν	παλαιῶν	ποιητῶν τε καὶ φιλοσόφων λόγος
[102, 0]	ἄν τι συμβῇ δυσχερές, δουλοῦ	πάλιν,	ἀλλ´ αὑτὸς αἰεὶ μίμνε, τὴν
[110, 0]	διεκρίθη καὶ ἀπῆνθεν ὅθεν ἦνθε,	πάλιν	Γᾶ μὲν εἰς γᾶν, πνεῦμ´
[106, 0]	γὰρ μεταπεσόντα ἐκεῖνά ἐστι, κἀκεῖνα	πάλιν	μεταπεσόντα ταῦτα. Ὡς γὰρ ἐκ
[104, 0]	τῶν δὲ φθίνει τε κἀκθερίζεται	πάλιν.	Ὁ δὲ Πίνδαρος ἐν ἄλλοις
[106, 0]	ἐνδελεχῶς ῥέων οὔποτε στήσεται, καὶ	πάλιν	ὁ ἐξ ἐναντίας αὐτῷ ὁ
[110, 0]	ἀμὲς γενεὰν οὐκέτ´ ἐποψόμεθα καὶ	πάλιν·	(Οἳ θάνον οὐ τὸ ζῆν
[116, 0]	Ὅταν δὲ χρῄζως´, αὔτ´ ἀφαιροῦνται	πάλιν.	Οὐ δεῖ οὖν δυσφορεῖν, ἐὰν
[106, 0]	ἡμῖν ὄντα συνήθη καὶ συμφυῆ	πάλιν	οὐκ οἶδ´ ὅπως δυσαλγῆ δοκεῖ
[106, 0]	τις πλάττων ζῷα συγχεῖν καὶ	πάλιν	πλάττειν καὶ συγχεῖν καὶ τοῦθ´
[103, 0]	μεταβολὴν θᾶττον πρὸς ὕψος καὶ	πάλιν	ταπεινότητα ζῷον οὐδὲν λαμβάνει. Καὶ
[107, 0]	δίδυμα τὴν ὁμοιότητα μάλιστα παρεμφαίνει.	Πάλιν	τέ πού φησι τὸν θάνατον
[119, 0]	λογισμῷ τὸ πάθος παρακατασχόντα, ἐπιθέμενον	πάλιν	τὸν στέφανον ἐπιτελεῖν τὴν θυσίαν,
[103, 0]	γίγνεται ταπεινὰ καὶ τὰ χθαμαλὰ	πάλιν	ὑψοῦται ταῖς ὀξυρρόποις μεθιστάμενα τῆς
[115, 0]	ἀλυπότατος ὁ βίος. Ἀνθρώποις δὲ	πάμπαν	οὐκ ἔστι γενέσθαι τὸ πάντων
[114, 0]	θυμὸν ἔπειθεν. Ὄντων οὖν σοι	παμπόλλων	παραδειγμάτων περὶ τούτων ἐννοήθητι τὸν
[108, 0]	τοιούτων ἐσόμεθα, δι´ ἡμῶν αὐτῶν	πᾶν	τὸ εἰλικρινὲς ὁρῶντες· τοῦτο δ´
[105, 0]	πίθῳ καθείρξας τὰ κακά, τὴν	Πανδώραν	ἀνοίξασαν ἀποφαίνει σκεδάσαι τὸ πλῆθος
[104, 0]	δὲ τύχαι καὶ πάθη καὶ	πάνθ´	ἁπλῶς τὰ κατὰ τὸν βίον,
[110, 0]	φέρειν οὕτω βαρέως ὡς ἀπολωλεκότας	πάνθ´	ὅσων ᾠήθημεν τεύξεσθαι παρ´ αὐτοῦ.
[103, 0]	χρηστέον. (Οὐκ ἔστιν γὰρ ὅστις	πάντ´	ἀνὴρ εὐδαιμονεῖ καὶ νὴ Δία
[121, 0]	σῶμα προκεκαλυμμένοι. Ταῦτα δὴ αὐτοῖς	πάντ´	ἐπίπροσθεν γίγνεται, καὶ τὰ αὑτῶν
[121, 0]	καὶ καταλιπόντα ἐπὶ τῆς γῆς	πάντα	ἐκεῖνον τὸν κόσμον, ἵνα δικαία
[117, 0]	τὴν διηπατημένην καὶ ψευδῆ δόξαν	πάντα	καταμέμφονται θάνατον. Ἐὰν μὲν (γὰρ
[117, 0]	μοι δοκεῖ. Οἱ δὲ πολλοὶ	πάντα	καταμέμφονται καὶ πάντα τὰ παρὰ
[102, 0]	Ἐπειδὴ οὖν καὶ χρόνος ὁ	πάντα	πεπαίνειν (εἰωθὼς ἐγγέγονε τῇ συμφορᾷ
[117, 0]	δὲ πολλοὶ πάντα καταμέμφονται καὶ	πάντα	τὰ παρὰ τὰς ἐλπίδας αὐτοῖς
[116, 0]	ἔχων ὡς πυθόχρηστα (παραγγέλματα πρὸς	πάντα	τὰ τοῦ βίου πράγματα ῥᾳδίως
[116, 0]	τούτων γὰρ ἤρτηται καὶ τἄλλα	πάντα.	Ταῦτα γάρ ἐστιν ἀλλήλοις συνῳδὰ
[111, 0]	βροτοῖς. Καθόλου γὰρ χρὴ διανοεῖσθαι	πάντα	τινὰ καὶ πρὸς αὑτὸν καὶ
[108, 0]	ἄγομεν φιλοσοφίας πέρι διὰ ταῦτα	πάντα.	Τὸ δ´ ἔσχατον πάντων, ὅτι
[118, 0]	κενῆς ἀπαλλαγησόμεθα βαρυπενθείας, ὀλίγου δὴ	παντάπασι	τοῦ μεταξὺ χρόνου τῆς ζωῆς
[117, 0]	μικρὸν, τοῖς δ´ ἀκμάζουσι. Πρὸς	πάντας	δὴ τούτους τοὺς θανάτους ἐλαφρῶς
[111, 0]	εὐκαιρίαν μᾶλλον, οὐ τὴν εὐγηρίαν	πανταχοῦ	(θεωροῦμεν πρωτεύουσαν. Καὶ γὰρ φυτῶν
[108, 0]	σκοπεῖν τι, ἐν ταῖς ζητήσεσι	πανταχοῦ	παραπῖπτον θόρυβον παρέχει καὶ ταραχὴν
[119, 0]	πολλοὺς τῶν πολεμίων κατακτείνας, μικρὸν	παντελῶς	διασιωπήσαντα χρόνον καὶ τῷ λογισμῷ
[113, 0]	μὲν προπορεύονται οἱ δ´ ἐπακολουθοῦσι,	πάντες	δ´ ἐπὶ ταὐτὸν ἔρχονται, τὸν
[119, 0]	ἄνδρας θαυμάζουσι μὲν τῆς μεγαλοφροσύνης	πάντες	καὶ ἄγανται, μιμεῖσθαι δ´ ἐπὶ
[108, 0]	γὰρ τὴν τῶν χρημάτων κτῆσιν	πάντες	οἱ πόλεμοι (γίγνονται· τὰ δὲ
[113, 0]	γενναιότατοι, Κελτοὶ καὶ Γαλάται καὶ	πάντες	οἱ φρονήματος ἀνδρειοτέρου πεφυκότες ἔμπλεῳ,
[113, 0]	καὶ Σύροι καὶ Λυδοὶ καὶ	πάντες	ὅσοι τούτοις παραπλήσιοι. (Τούτων γὰρ
[104, 0]	καινὸν ἀτυχεῖν οὐδὲν ἀνθρώπῳ ἀλλὰ	πάντες	ταὐτὸ πεπόνθαμεν. Ἄσκοπος γὰρ ἡ
[113, 0]	Δία τινὲς ὑποτυγχάνοντες οὐκ ἐπὶ	παντὶ	θανάτῳ τὰ πένθη δεῖν οἴονται
[108, 0]	ἐπιθυμιῶν καὶ φόβων καὶ εἰδώλων	παντοδαπῶν	καὶ φλυαρίας ἐμπίπλησιν ἡμᾶς, ὥστε
[120, 0]	αἰεὶ θύα μιγνύντων πυρὶ τηλεφανεῖ	παντοῖα	θεῶν ἐπὶ βωμοῖς. (Καὶ μικρὸν
[111, 0]	Ζεύς τ´ αἰγίοχος καὶ Ἀπόλλων	παντοίην	φιλότητ´, οὐδ´ ἵκετο γήραος οὐδόν.
[102, 0]	φιλεῖσθαι (καὶ φιλεῖν εὔνοιαν, ἣν	παντὸς	μᾶλλον διασῴζειν ἀναγκαῖον. Τὸ δὲ
[114, 0]	ἢ ἀκαταπαύστῳ συμφορᾷ συνεσόμεθα μέχρι	παντὸς	τοῦ βίου; Τὸ γὰρ δὴ
[115, 0]	τοῖς ἀνθρώποις καὶ τί τὸ	πάντων	αἱρετώτατον, τὸ μὲν πρῶτον οὐδὲν
[119, 0]	εἰρημένα πρὸς τὴν ἀπόθεσιν τοῦ	πάντων	ἀνιαροτάτου (πένθους καὶ τῆς ἐν
[121, 0]	παρούσης λύπης ἀπαλλαγὴν καὶ τοῦ	πάντων	ἀνιαροτάτου πένθους παῦλαν. Περιέχει δὲ
[115, 0]	πάμπαν οὐκ ἔστι γενέσθαι τὸ	πάντων	ἄριστον οὐδὲ μετασχεῖν τῆς τοῦ
[102, 0]	λύπη τὸ χαλεπώτατον πέφυκεν εἶναι	πάντων·	Διὰ λύπην γάρ, φασί, καὶ
[120, 0]	λυσίπονον τελευτάν. Καὶ σῶμα μὲν	πάντων	ἕπεται θανάτῳ περισθενεῖ, ζωὸν δ´
[105, 0]	ἐδείπνει, μόνος σωθεὶς καὶ πρὸς	πάντων	εὐδαιμονιζόμενος, ἀναφωνήσας μεγάλῃ τῇ φωνῇ,
[115, 0]	ψυχῆς ταυτί. Διόπερ, ὦ κράτιστε	πάντων	καὶ μακαριστότατε, πρὸς τῷ μακαρίους
[116, 0]	ἀνθρωπίνων οὐδέν. Διὸ καὶ ἐπὶ	πάντων	λέγειν χρή· Τὰ τῶν θεῶν
[118, 0]	ἀποθεραπεύειν Παιωνίοις λόγου φαρμάκοις, ὡς	πάντων	μᾶλλον ἢ ἀλυπίας ἀναβολὴν δεῖ
[103, 0]	γὰρ ἐγένου σύ, τρόφιμε, τῶν	πάντων	μόνος, ὅτ´ ἔτικτεν ἡ μήτηρ
[108, 0]	εἰ τυγχάνει τῷ ἀνθρώπῳ μέγιστον	πάντων	ὂν τῶν ἀγαθῶν, δεδίασι δ´
[108, 0]	ταῦτα πάντα. Τὸ δ´ ἔσχατον	πάντων,	ὅτι ἐάν τις ἡμῖν καὶ
[115, 0]	μὴ γενέσθαι μέν, ἔφη, ἄριστον	πάντων,	τὸ δὲ (τεθνάναι τοῦ ζῆν
[113, 0]	ἦν, τὸν ἑκατὸν ἐτῶν τελευτήσαντα	πάντως	ἂν ἄωρον νομίζοντες εἶναι πρὸς
[113, 0]	τοῦ τῶν εἴκοσιν ἐτῶν ἀριθμοῦ	πάντως	ἂν ἐμακαρίζομεν ὡς εὐδαιμονέστατον καὶ
[114, 0]	χαλεπῶν κακῶν, ὧν, εἰ (ἐπεβίωσαν,	πάντως	ἂν ἐπειράθησαν. Ἃ φειδόμενος τῆς
[111, 0]	καὶ δάκρυα, τὰ δὲ διημερεύσαντα	πάντως	ἂν εὐδαιμονίζεσθαι; Μέτρον γὰρ τοῦ
[108, 0]	ἀπέδειξεν ὁ Πλάτων. Διὸ καὶ	πάνυ	δαιμονίως ὁ Σωκράτης πρὸς (τοὺς
[110, 0]	τὸ ταῦτα καλῶς ἀμφότερ´ ἐκτελέσαι.	Πάνυ	δὲ καλῶς καὶ ὁ Εὐριπίδης
[107, 0]	ἐστὶ τοῦ θανάτου ὁ ὕπνος.	Πάνυ	δὲ σοφῶς καὶ ὁ κυνικὸς
[101, 0]	μεταλλαγῆς τοῦ βίου, νεανίσκου κοσμίου	πάνυ	καὶ σώφρονος ~καὶ διαφερόντως τά
[112, 0]	Ἀχαιὸν συναλγεῖν ἀναγκάζοντες. Διὸ καὶ	πάνυ	καλῶς ὁ Πλάτων ἔοικε παραινεῖν
[115, 0]	φροντίδων κτώμεθα, τὰ δὲ κακὰ	πάνυ	ῥᾳδίως· στρογγύλα γὰρ εἶναί φασι
[110, 0]	ἀπολωλεκότας πάνθ´ ὅσων ᾠήθημεν τεύξεσθαι	παρ´	αὐτοῦ. Οὐ φαύλως γὰρ ἂν
[115, 0]	ποιῆσαι ἀγένητον. Οὐκοῦν τὸ νῦν	παρ´	ἐλπίδα συμβεβηκὸς καὶ παρὰ τὴν
[106, 0]	ὁ περὶ ἡμᾶς ἀήρ, ἓν	παρ´	ἓν ἡμέραν καὶ νύκτα ποιῶν,
[106, 0]	καὶ συγχεῖν καὶ τοῦθ´ ἓν	παρ´	ἓν ποιεῖν ἀδιαλείπτως, οὕτω καὶ
[107, 0]	καταγνοίημεν, ἐπαληθεύσαιμεν δὲ καὶ τὴν	παρ´	ἐνίοις κρατοῦσαν δόξαν ὡς ἄρα
[107, 0]	τε κακός. Πίνδαρος δέ· Ἓν	παρ´	ἐσθλὸν σύνδυο πήματα δαίονται βροτοῖς
[116, 0]	δ´ ἀνάγκῃ συγκεχώρηκεν βροτῶν σοφὸς	παρ´	ἡμῖν καὶ τὰ θεῖ´ ἐπίσταται,
[115, 0]	ταῦθ´ οὕτως ἀρχαῖα καὶ παλαιὰ	παρ´	ἡμῖν, ὥστε τὸ παράπαν οὐδεὶς
[112, 0]	ἀεὶ δεῖν οἰήσῃ λυπεῖσθαι καὶ	παρ´	ὅλον τὸν βίον; Εἰ μὲν
[120, 0]	πεσσοῖς, τοὶ δὲ φορμίγγεσι τέρπονται,	παρὰ	δέ σφισιν εὐανθὴς ἅπας τέθαλεν
[108, 0]	Πολλοὺς γὰρ παρειλήφαμεν δι´ εὐσέβειαν	παρὰ	θεῶν ταύτης τυχόντας τῆς δωρεᾶς.
[118, 0]	φησί, παλαίειν, τὸ κυκλούμενον τοῦτο	παρὰ	πᾶσιν (ἔπος· πολὺ δ´ οἶμαι
[112, 0]	γάρ φησιν· Ἐγὼ δὲ ταῦτα	παρὰ	σοφοῦ τινος μαθὼν εἰς φροντίδας
[117, 0]	πάντα καταμέμφονται καὶ πάντα τὰ	παρὰ	τὰς ἐλπίδας αὐτοῖς συμβεβηκότα ἐξ
[116, 0]	ἐμφυόμενον ἡμῖν τοῦ θανάτου φόβον	παρὰ	τὴν ἄγνοιαν τῶν εἰωθότων ἐν
[115, 0]	νῦν παρ´ ἐλπίδα συμβεβηκὸς καὶ	παρὰ	τὴν ἡμετέραν δόξαν ἔδειξε τὸ
[108, 0]	εὐσεβείᾳ κατεύξασθαι τὸ κράτιστον αὐτοῖς	παρὰ	τῆς θεοῦ δοθῆναι τῶν ἐν
[118, 0]	καὶ διαλεγόμενον τοῖς γνωρίμοις, ἀκούσαντα	παρά	τινος τῶν ἀναγγειλάντων αὐτῷ τὴν
[109, 0]	καὶ τὰ τῶν διηγημάτων τῶν	παρὰ	τοῖς ἀρχαίοις ἀναγεγραμμένων. (Εἴ γε
[109, 0]	τὸν ἐν Δελφοῖς οἰκοδομήσαντας αἰτεῖν	παρὰ	τοῦ Ἀπόλλωνος μισθόν, τὸν δ´
[115, 0]	ἐστι κρεῖττον. Καὶ πολλοῖς οὕτω	παρὰ	τοῦ δαιμονίου μεμαρτύρηται. Τοῦτο μὲν
[120, 0]	Ποσειδῶν καὶ ὁ Πλούτων, ἐπειδὴ	(παρὰ	τοῦ πατρὸς παρέλαβον· ἦν οὖν
[109, 0]	τούτῳ, φάναι, ἥκω. Ἀλλὰ δέξαι	παρὰ	τοῦδ´ ἅ σοι φέρει, ἐκ
[112, 0]	ἐπελθόντων ἐλήφθης. Καλῶς γὰρ ὁ	παρὰ	τῷ Εὐριπίδῃ Θησεὺς παρεσκευάσθαι φαίνεται
[110, 0]	(Ὁ Κρεσφόντης δέ που ὁ	παρὰ	τῷ Εὐριπίδῃ περὶ τοῦ Ἡρακλέους
[120, 0]	τοῦ ῥήτορος. Φησὶ γὰρ ὁ	παρὰ	τῷ Πλάτωνι Σωκράτης· Ἄκουε δή,
[110, 0]	φαύλως γὰρ ἂν δόξειεν ὁ	παρὰ	τῷ ποιητῇ Ἀμφιάραος παραμυθεῖσθαι τὴν
[118, 0]	δὲ τὸν Σωκρατικὸν θύοντά ποτε,	παρὰ	τῶν ἀγγέλων τῶν ἀπὸ τοῦ
[109, 0]	καὶ αὐτῷ Πινδάρῳ ἐπισκήψαντι τοῖς	παρὰ	τῶν Βοιωτῶν πεμφθεῖσιν εἰς θεοῦ
[102, 0]	σὲ διάθεσις ἀπαιτεῖν ἔοικε τὴν	παρὰ	τῶν φίλων βοήθειαν, καλῶς ἔχειν
[102, 0]	παρεκφέρεσθαι καὶ συναύξειν τὰ πένθη	παρὰ	φύσιν εἶναί φημι καὶ ὑπὸ
[116, 0]	διανοίᾳ τις ἔχων ὡς πυθόχρηστα	(παραγγέλματα	πρὸς πάντα τὰ τοῦ βίου
[109, 0]	καὶ ἰδεῖν ὄψιν τοιάνδε. Δόξαι	παραγενέσθαι	τὸν πατέρα τὸν ἑαυτοῦ· ἰδόντα
[113, 0]	(οἱ βραδύτερον ἀφικνούμενοι τῶν θᾶττον	παραγιγνομένων.	Εἴ γε μὴν ὁ ἄωρος
[114, 0]	ἔπειθεν. Ὄντων οὖν σοι παμπόλλων	παραδειγμάτων	περὶ τούτων ἐννοήθητι τὸν θάνατον
[119, 0]	τῆς ψυχῆς. Πλὴν πολλῶν ὄντων	παραδειγμάτων	τῶν διὰ τῆς ἱστορίας ἡμῖν
[119, 0]	τῶν διὰ τῆς ἱστορίας ἡμῖν	παραδιδομένων	τῆς τε Ἑλληνικῆς καὶ τῆς
[119, 0]	κελεῦσαι τοῦ μεταλλάξαντος ταῖς γυναιξὶ	παραδοῦναι	πρὸς τὴν νόμιμον ταφήν, αὐτὸν
[115, 0]	αὐτὰς τὰς τοῦ φιλοσόφου λέξεις	παραθέσθαι.	Φησὶ δὴ ἐν τῷ Εὐδήμῳ
[112, 0]	πάνυ καλῶς ὁ Πλάτων ἔοικε	παραινεῖν	ἐν ταῖς τοιαύταις συμφοραῖς ἡσυχίαν
[119, 0]	σαυτοῦ σωτηρίας οὔτε τῶν ἐμῶν	παραινέσεων	φροντίζων. Τούτους δὴ τοὺς ἄνδρας
[111, 0]	καὶ σοφῷ πεισθέντες λόγῳ τῷ	παραινοῦντι	τὰ μὲν ἀγαθὰ ποιεῖν ὡς
[113, 0]	τὸν ἑαυτοῦ διελέχθη υἱὸν Ἕκτορα,	παραινῶν	ἀναχωρεῖν ἀπὸ τῆς πρὸς τὸν
[102, 0]	τελευτῆς καιρὸν ἐντυγχάνειν σοι καὶ	παρακαλεῖν	ἀνθρωπίνως φέρειν τὸ συμβεβηκὸς ἀνοίκειον
[116, 0]	Ἔχομεν γὰρ τὸ ζῆν ὥσπερ	παρακαταθεμένοις	θεοῖς ἐξ ἀνάγκης, καὶ τούτου
[119, 0]	καὶ τῷ λογισμῷ τὸ πάθος	παρακατασχόντα,	ἐπιθέμενον πάλιν τὸν στέφανον ἐπιτελεῖν
[104, 0]	ἀρχαία φιλοσοφία λέγει τε καὶ	παρακελεύεται.	Ὧν εἰ δή τι ἄλλο
[109, 0]	ἀποδώσειν, ἐν τοσούτῳ δ´ εὐωχεῖσθαι	παρακελεύσασθαι·	τοὺς δὲ ποιήσαντας τὸ προσταχθὲν
[108, 0]	φειδόμενος τῆς συμμετρίας τοῦ συγγράμματος	παραλείψω·	μνησθήσομαι δὲ τῶν ὄντων ἐμφανεστάτων
[119, 0]	δὲ περὶ ὧν διεσκέπτετο μὴ	παραλιπεῖν.	Τοῦτον ζηλῶσαι λέγεται καὶ Δημοσθένην
[102, 0]	καὶ τὴν ψυχὴν ὑπὸ τῆς	παραλόγου	συμφορᾶς, καὶ συμπαθεῖν δ´ ἦν
[118, 0]	τοὺς υἱοὺς μετηλλαχέναι τὸν βίον,	Πάραλόν	τε καὶ Ξάνθιππον, ὥς φησι
[115, 0]	οὖν ἐστι τὸ οὕτως ὑπολαμβάνειν	παράμονον	(ἕξειν τὸ πένθος. Ἀλλ´ εἰ
[110, 0]	ὁ παρὰ τῷ ποιητῇ Ἀμφιάραος	παραμυθεῖσθαι	τὴν Ἀρχεμόρου μητέρα δυσχεραίνουσαν ὅτι
[121, 0]	μετὰ πολλῆς ἐπιμελείας ἀπειργασάμην τὸν	παραμυθητικόν	σοι λόγον, ἀναγκαιότατον ὄντα σοι
[101, 0]		~ΠΑΡΑΜΥΘΗΤΙΚΟΣ	ΠΡΟΣ ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΝ. (Καὶ πάλαι σοι
[102, 0]	βοήθειαν, καλῶς ἔχειν ὑπέλαβον τῶν	παραμυθητικῶν	σοι μεταδοῦναι λόγων πρὸς ἄνεσιν
[105, 0]	Ὑπερφυῶς δὲ φαίνεται περὶ τὴν	παραμυθίαν	(ὁ ποιητὴς εὐδοκιμεῖν, ποιήσας τὸν
[110, 0]	τυχόντων ποιητῶν συνεωρᾶσθαι καὶ τετυχηκέναι	παραμυθίας.	Θέασαι γὰρ οἷα περὶ τούτου
[111, 0]	ῥᾴδιον, καταφανὲς ἐκ τῆς τοιαύτης	παραμυθίας.	~Φασὶ γάρ τινα τῶν ἀρχαίων
[106, 0]	Λύδης, πρὸς ἣν φιλοστόργως εἶχε,	παραμύθιον	τῆς λύπης αὑτῷ ἐποίησε τὴν
[118, 0]	ἐν ταῖς παραπλησίοις γενομένους (συμφοραῖς,	παραμυθούμενοι	καὶ πείθοντες τὰ κοινὰ τοῦ
[104, 0]	δ´ ἑπόμενος καὶ ὁ Κράντωρ	παραμυθούμενος	ἐπὶ τῇ τῶν τέκνων τελευτῇ
[106, 0]	καρπὸν τὰ δάκρυα. Ὁ δὲ	παραμυθούμενος	τὴν Δανάην δυσπαθοῦσαν Δίκτυς φησί·
[106, 0]	Ὥστε καταφανὲς εἶναι ὅτι ὁ	παραμυθούμενος	τὸν λελυπημένον καὶ δεικνύων κοινὸν
[104, 0]	φυγεῖν βροτὸν οὐδ´ ὑπαλύξαι τὸ	παράπαν	ἀλλά Ταρτάρου πυθμὴν πιέζει ς´
[115, 0]	παλαιὰ παρ´ ἡμῖν, ὥστε τὸ	παράπαν	οὐδεὶς οἶδεν οὔτε τοῦ χρόνου
[108, 0]	τι, ἐν ταῖς ζητήσεσι πανταχοῦ	παραπῖπτον	θόρυβον παρέχει καὶ ταραχὴν καὶ
[113, 0]	Λυδοὶ καὶ πάντες ὅσοι τούτοις	παραπλήσιοι.	(Τούτων γὰρ τοὺς μὲν εἰς
[118, 0]	συγγενεῖς ἢ φίλους ἐν ταῖς	παραπλησίοις	γενομένους (συμφοραῖς, παραμυθούμενοι καὶ πείθοντες
[107, 0]	δι´ ἀμαθίαν; (Ὁ δὲ Σωκράτης	παραπλήσιον	ἔλεγεν εἶναι τὸν θάνατον ἤτοι
[118, 0]	λύπαις διαγάγωμεν, τὰ τοῦ πένθους	παράσημα	μεθέμενοι καὶ τῆς τοῦ σώματος
[103, 0]	συστεῖλαι πρὸς τὸ βραχύτατον ἢ	παρασκευάζειν	αὑτῷ τὴν ὑπομονὴν ἄρρενα καὶ
[103, 0]	λόγος καὶ ἡ διὰ τούτου	παρασκευὴ	πρὸς πάσας τοῦ βίου τὰς
[119, 0]	Ἀλκυονέως τοῦ υἱοῦ τελευτὴν ἐν	παρατάξει	γενομένην μεγαλοφρόνως τε πρὸς τοὺς
[117, 0]	καὶ ταῖς τοῦ σώματος αἰκίαις	παρατεινομένους,	ἀλλὰ μεταβάλλειν ἐπὶ τὸ κρεῖττον
[115, 0]	μυρίοις ἄν τις ἔχοι τοιαῦτα	παρατίθεσθαι	πρὸς ταὐτὸ κεφάλαιον· ἀλλ´ οὐκ
[117, 0]	διὰ τὴν ἀπαιδευσίαν ἄνοια καὶ	παραφροσύνη.	Διὰ ταύτην γοῦν τὴν διηπατημένην
[111, 0]	ἐκλιπόντας τὸν βίον οἱ ποιηταὶ	παρέδοσαν	ἡμῖν, ὥσπερ κἀκεῖνον Ὃν περὶ
[102, 0]	ὁ ἀκαδημαϊκὸς Κράντωρ, Νοσήσασι δὲ	παρείη	τις αἴσθησις, εἴτ´ οὖν τέμνοιτό
[108, 0]	καὶ τὸ θεῖον. Πολλοὺς γὰρ	παρειλήφαμεν	δι´ εὐσέβειαν παρὰ θεῶν ταύτης
[118, 0]	καθ´ ἡμᾶς. Τούτων γὰρ Ἀναξαγόραν	παρειλήφαμεν,	ὥς φασι, φυσιολογοῦντα καὶ διαλεγόμενον
[102, 0]	φέρειν τὸ συμβεβηκὸς ἀνοίκειον ἦν,	παρειμένῳ	τό τε σῶμα καὶ τὴν
[116, 0]	μοῖραν. Καλῶς δ´ οἱ Πυθαγόρειοι	παρεκελεύσαντο	λέγοντες· Ὅσσα δὲ δαιμονίῃσι τύχαις
[114, 0]	εἰς ἄπρακτα καὶ βαρβαρικὰ πένθη	παρεκτρέπεσθαι	καὶ τοῦθ´ ὅπερ πολλοῖς ἤδη
[110, 0]	βρωτοῖσι καὶ ποτοῖσι καὶ μαγεύμασι	παρεκτρέποντες	ὀχετὸν ὥστε μὴ θανεῖν. Οὓς
[102, 0]	Τὸ δὲ πέρα τοῦ μέτρου	παρεκφέρεσθαι	καὶ συναύξειν τὰ πένθη παρὰ
[120, 0]	Πλούτων, ἐπειδὴ (παρὰ τοῦ πατρὸς	παρέλαβον·	ἦν οὖν νόμος ὅδε περὶ
[104, 0]	φησὶν ὁ Θεόφραστος, καὶ δεινὴ	παρελέσθαι	τὰ προπεπονημένα καὶ μεταρρῖψαι τὴν
[112, 0]	φαίνεται τῷ λόγῳ πείσας οὗτος	παρελέσθαι	τῆς ἀνθρώπου τὸ πένθος καὶ
[114, 0]	φειδόμενος τῆς τοῦ λόγου συμμετρίας	παρέλιπον,	ἀρκεσθεὶς τοῖς εἰρημένοις πρὸς τὸ
[107, 0]	γὰρ δίδυμα τὴν ὁμοιότητα μάλιστα	παρεμφαίνει.	Πάλιν τέ πού φησι τὸν
[119, 0]	λευκὴν ἐσθῆτα ἀναλαβὼν ἐβουθύτει καὶ	παρενόμει,	τὴν μόνην ὁ δείλαιος καὶ
[112, 0]	δυσπαθείᾳ ταύτῃ, τελείαν ἀθλιότητα (σεαυτῷ	παρέξεις	καὶ πικροτάτην κακοδαιμονίαν διὰ ψυχῆς
[120, 0]	ῥηθέντα κατ´ ἰδίαν ὑπομνηματισάμενός σοι	παρέξομαι,	ὡς ἐβουλήθης· τάδε δὲ πρὸς
[120, 0]	ἐκπεσεῖν τὴν τῷ μακρῷ γήρᾳ	παρεπομένην.	Εἰ δ´ ὁ τῶν παλαιῶν
[112, 0]	ὁ παρὰ τῷ Εὐριπίδῃ Θησεὺς	παρεσκευάσθαι	φαίνεται πρὸς τὰ τοιαῦτα· ἐκεῖνος
[111, 0]	πραχθήσεται πολλάκις. Οὐ γὰρ νομοθετήσοντες	πάρεσμεν	εἰς τὸν βίον, ἀλλὰ πεισόμενοι
[112, 0]	σε καὶ ἀεί τί σοι	παρέσται	τοιοῦτον ἐφ´ ᾧ τιμηθήσεται συνεχῶς
[108, 0]	στάσεις καὶ μάχας οὐδὲν ἄλλο	παρέχει	ἢ τὸ σῶμα καὶ αἱ
[108, 0]	ταῖς ζητήσεσι πανταχοῦ παραπῖπτον θόρυβον	παρέχει	καὶ ταραχὴν καὶ ἐκπλήττει, ὥστε
[108, 0]	ἡμῖν, φησὶν ὁ Πλάτων, ἀσχολίας	παρέχει	τὸ σῶμα διὰ τὴν ἀναγκαίαν
[111, 0]	μέσης τῆς ἡμέρας ἐκλείποντα θρήνους	παρέχειν	καὶ δάκρυα, τὰ δὲ διημερεύσαντα
[104, 0]	κακὸν πείσεσθαι ὀπίσσω, ὄφρ´ ἀρετὴν	παρέχωσι	θεοὶ καὶ γούνατ´ ὀρώρῃ· ἀλλ´
[118, 0]	διὰ τῆς γενναίας καὶ σεμνῆς	παρηγορίας,	ἐπακούοντας καὶ ἔχοντας ἐν νῷ
[105, 0]	νενίκηκεν Ὀλύμπια, δευτέρου δ´ ὅτι	Παρμενίων	ὁ στρατηγὸς μάχῃ (Δαρδανεῖς ἐνίκησε,
[120, 0]	του συμποσίου, πρὶν εἴς τινα	παροινίαν	ἐκπεσεῖν τὴν τῷ μακρῷ γήρᾳ
[120, 0]	ἐβουλήθης· τάδε δὲ πρὸς τὸ	παρὸν	καίρια καὶ χρήσιμα, τὰ λεχθέντα
[110, 0]	τῶν ἄλλων τῶν νενομισμένων κακῶν	παρὸν	μὲν οὐδένα πώποτ´ ἐλύπησεν, ἀπὸν
[112, 0]	δαίμοσι τὰς τιμάς, οὐκ ἔτυχε	παρὸν	τὸ Πένθος, ἤδη δὲ νενεμημένων
[118, 0]	τελευτήν, μικρὸν ἐπισχόντα (πρὸς τοὺς	παρόντας	εἰπεῖν δειν ὅτι θνητὸν ἐγέννησα
[117, 0]	δ´ ἐπὶ τῆς οἰκείας πατρίδος	παρόντων	τῶν γονέων, ὀδύρονται ὡς ἐξαρπασθέντος
[121, 0]	σοι πρός τε τὴν τῆς	παρούσης	λύπης ἀπαλλαγὴν καὶ τοῦ πάντων
[119, 0]	τούτων αὐτὸν ἐπαινεῖ τὸ πενθεῖν	παρωσάμενον	καὶ τὸ φιλόπατρι πρὸ τῆς
[118, 0]	τὴν ἐν τοῖσι πολλοῖσι δόξαν·	(πᾶς	γάρ τίς μιν ὁρέων τὰ
[108, 0]	σώματι μηδὲ κοινωνῶμεν, ὅτι μὴ	πᾶσα	ἀνάγκη, μηδὲ ἀναπιμπλώμεθα τῆς τούτου
[104, 0]	τὸν Ἱπποκλέα φησί· Ταῦτα γὰρ	πᾶσα	αὕτη ἡ ἀρχαία φιλοσοφία λέγει
[117, 0]	ὅτι καταφθινήσας καὶ τιμωρηθεὶς ἀπέθανε.	Πᾶσα	πρόφασις ἱκανὴ πρὸς τὸ τὰς
[115, 0]	φύσεως (ἄριστον γὰρ πᾶσι καὶ	πάσαις	τὸ μὴ γενέσθαι) τὸ μέντοι
[105, 0]	ἀποφαίνει σκεδάσαι τὸ πλῆθος ἐπὶ	πᾶσαν	γῆν καὶ θάλατταν, λέγων ὧδε·
[118, 0]	ἐξ ἧς πολλὸν ὤνητο κατὰ	πᾶσαν	ἡμέρην εἰς εὐποτμίην καὶ ἀνωδυνίην
[115, 0]	ἀρρήτως· ἐπειδὴ δέ ποτε μόγις	πᾶσαν	μηχανὴν μηχανώμενος προσηγάγετο φθέγξασθαί τι
[112, 0]	ἀποροῦντα διὰ τὸ ἤδη κατηναλῶσθαι	πάσας	τοῖς ἄλλοις, ταύτην αὐτῷ δοῦναι
[103, 0]	ἡ διὰ τούτου παρασκευὴ πρὸς	πάσας	τοῦ βίου τὰς μεταβολάς. Χρὴ
[120, 0]	μακάρων νήσους ἀπιόντα οἰκεῖν ἐν	πάσῃ	εὐδαιμονίᾳ ἐκτὸς κακῶν, ~τὸν δ´
[109, 0]	τις κατ´ αὐτὸν γίγνεται καὶ	πάσης	ἀπαλλαγὴ λύπης καὶ φροντίδος. Ὥσπερ
[118, 0]	καλῶν, ἐν ὀκτὼ δὲ τῇσι	πάσῃσιν	ἡμέρῃσι ἀποθανόντων νηπενθέως ἀνέτλη· εὐδίης
[120, 0]	ξένοις δὲ καὶ ἀστοῖς (πραότατος,	πᾶσι	δὲ μείλιχος καὶ φίλος διά
[108, 0]	δὲ τῶν ὄντων ἐμφανεστάτων καὶ	πᾶσι	διὰ στόματος. (Πρῶτα δή σοι
[115, 0]	τοῦ βελτίστου φύσεως (ἄριστον γὰρ	πᾶσι	καὶ πάσαις τὸ μὴ γενέσθαι)
[104, 0]	φυομένοις τε μίγνυταί τις ἐν	πᾶσι	κακοῦ μοῖρα· τὰ γάρ τοι
[120, 0]	ὁλόκληρος ἠίθεος, ζηλωτὸς καὶ περίβλεπτος	πᾶσι	τοῖς συνήθεσιν αὐτῷ, φιλοπάτωρ γενόμενος
[113, 0]	εἰς καινὴν πατρίδα πορείας προκειμένης	πᾶσιν	ἀναγκαίας καὶ ἀπαραιτήτου οἱ μὲν
[107, 0]	γὰρ τὸ πρᾶγμα φανερόν ἐστι	πᾶσιν	ἀνθρώποις, μαρτυρεῖ δὲ καὶ Ὅμηρος
[118, 0]	παλαίειν, τὸ κυκλούμενον τοῦτο παρὰ	πᾶσιν	(ἔπος· πολὺ δ´ οἶμαι μᾶλλον
[122, 0]	τῷ τε υἱῷ σου καὶ	πᾶσιν	ἡμῖν τοῖς κηδομένοις σου κατὰ
[101, 0]	ἀκούσας περὶ τῆς τοῦ προσφιλεστάτου	πᾶσιν	ἡμῖν υἱοῦ σου προώρου μεταλλαγῆς
[117, 0]	γενέσθαι νομίζουσι. Διὸ καὶ ἐπὶ	πᾶσιν	ὀδύρονται, στένοντες καὶ τὴν ἑαυτῶν
[103, 0]	οὐκ ἀπεικότως εἴποι, Οὐκ ἐπὶ	πᾶσίν	ς´ ἐφύτευς´ ἀγαθοῖς, (Ἀγάμεμνον, Ἀτρεύς.
[117, 0]	Ὅθεν οὐδὲν φευκτὸν νομιστέον αὐτοὺς	πάσχειν	(Δεινὸν γὰρ οὐδὲν τῶν ἀναγκαίων
[112, 0]	ἄλλας ὁδούς, ἵν´ εἴ τι	πάσχοιμ´	ὧν ἐδόξαζον φρενί, (μή μοι
[119, 0]	ὁ δείλαιος καὶ πρώτην αὐτὸν	πατέρα	προσειποῦσαν ἀπολέσας. Οὗτος μὲν οὖν
[109, 0]	ὄψιν τοιάνδε. Δόξαι παραγενέσθαι τὸν	πατέρα	τὸν ἑαυτοῦ· ἰδόντα δὲ διεξέρχεσθαι
[106, 0]	εἶτα συνεχεῖς αὐτοῖς ἐγέννησε τοὺς	πατέρας,	εἶθ´ ἡμᾶς, εἶτ´ ἄλλους ἐπ´
[120, 0]	τοὺς πρεσβυτέρους τῶν φίλων ὥσπερ	πατέρας,	στέργων δὲ τοὺς ὁμήλικας καὶ
[104, 0]	ἀνθρώπων, οἷον ἐπ´ ἦμαρ ἄγῃσι	πατὴρ	ἀνδρῶν τε θεῶν τε καὶ
[117, 0]	Δύσμορος, οὐδ´ ἄρα τῷ γε	πατὴρ	καὶ πότνια μήτηρ ὄσσε καθαιρήσουσιν·
[114, 0]	φρονέοντ´ ἐλέησον, δύσμορον, ὅν ῥα	πατὴρ	Κρονίδης ἐπὶ γήραος οὐδῷ αἴσῃ
[117, 0]	πρῶτος Ὅμηρος λέγων· Ὡς δὲ	πατὴρ	οὗ παιδὸς ὀδύρεται ὀστέα καίων,
[112, 0]	ἐβαλλόμην, φυγάς τ´ ἐμαυτῷ προστιθεὶς	πάτρας	ἐμῆς θανάτους τ´ ἀώρους καὶ
[113, 0]	Καθάπερ γὰρ τῆς εἰς καινὴν	πατρίδα	πορείας προκειμένης πᾶσιν ἀναγκαίας καὶ
[117, 0]	ἐὰν δ´ ἐπὶ τῆς οἰκείας	πατρίδος	παρόντων τῶν γονέων, ὀδύρονται ὡς
[117, 0]	γὰρ οἶδεν, εἰ ὁ θεὸς	πατρικῶς	κηδόμενος τοῦ ἀνθρωπείου γένους καὶ
[118, 0]	οὐδὲν ἧττον ἐστεφανωμένον κατὰ τὸ	πάτριον	ἔθος καὶ λευχειμονοῦντα δημηγορεῖν βουλάς
[120, 0]	ὁ Πλούτων, ἐπειδὴ (παρὰ τοῦ	πατρὸς	παρέλαβον· ἦν οὖν νόμος ὅδε
[109, 0]	Εἶναι μὲν γὰρ αὐτὸν Ἠλυσίου	πατρὸς	τοῦ Τεριναίου, τῶν ἐκεῖ πρώτου
[121, 0]	καὶ τοῦ πάντων ἀνιαροτάτου πένθους	παῦλαν.	Περιέχει δὲ καὶ τὴν πρὸς
[102, 0]	πρὸς ἄνεσιν τῆς λύπης καὶ	παῦλαν	τῶν πενθικῶν καὶ ματαίων ὀδυρμῶν.
[107, 0]	ἄπρακτοι δὲ μεληδόνες, αἰῶνι δὲ	παύρῳ	πόνος ἀμφὶ πόνῳ. Ὁ δ´
[106, 0]	τὸν σόν, εἰ θέλοις στένειν;	Παῦσαι·	βλέπουσα δ´ εἰς τὰ τῶν
[105, 0]	δ´ ὁ τῶν μελῶν ποιητής,	Παυσανίου	τοῦ βασιλέως τῶν Λακεδαιμονίων μεγαλαυχουμένου
[115, 0]	πένθος. Ἀλλ´ εἰ λογίζοινθ´ ὅτι	παύσεταί	τινος γενομένου, προσαναλογίσαιντ´ ἂν χρόνου
[121, 0]	εἴρηται τῷ Προμηθεῖ, ὅπως ἂν	παύσῃ	αὐτό. Ἔπειτα γυμνοὺς κριτέον ἁπάντων
[112, 0]	ἂν πρὸς τὸν πενθοῦντα Πότερα	παύσῃ	ποτὲ δυσφορῶν ἢ ἀεὶ δεῖν
[114, 0]	αὑτοῖς προσδιαλέγεσθαι χρή, (Τί δέ;	Παυσόμεθά	ποτε λυπούμενοι ἢ ἀκαταπαύστῳ συμφορᾷ
[121, 0]	τῶν κρινομένων. (Πρῶτον μὲν οὖν	παυστέον	ἐστὶ προειδότας αὐτοὺς τὸν θάνατον·
[121, 0]	ὁ Ζεύς, ἀλλ´ ἐγώ, ἔφη,	παύσω	τοῦτο γιγνόμενον. Νῦν μὲν γὰρ
[102, 0]	διανομῇ τῶν πραγμάτων ἀνεγκλήτως καὶ	πειθηνίως	ἕπεσθαι. Τοῦτο γὰρ οἱ μὴ
[118, 0]	παραπλησίοις γενομένους (συμφοραῖς, παραμυθούμενοι καὶ	πείθοντες	τὰ κοινὰ τοῦ βίου συμπτώματα
[109, 0]	ἐκείνου ἐστίν· εἰ δὲ καὶ	πειραθῆναι	βούλεται, μετ´ οὐ πολὺ ἔσεσθαι
[119, 0]	ὑπέμνησα λόγων, καὶ νῦν δὲ	πειράσομαι	διὰ βραχυτάτων ἐπιδραμεῖν, προσμαρτυρήσας τῷ
[117, 0]	ἐπὶ τὸ κρεῖττον καὶ ἀνθρωπικώτερον,	πειρωμένους	καὶ σπουδάζοντας ἐντυγχάνειν ~ἀνδράσι μὴ
[112, 0]	Θαυμασίως δὴ φαίνεται τῷ λόγῳ	πείσας	οὗτος παρελέσθαι τῆς ἀνθρώπου τὸ
[104, 0]	μὲν γάρ ποτέ φησι κακὸν	πείσεσθαι	ὀπίσσω, ὄφρ´ ἀρετὴν παρέχωσι θεοὶ
[112, 0]	οὐ γὰρ ἤλπιζον, φησί, ταῦτα	(πείσεσθαι,	οὐδὲ προσεδόκων. Ἀλλ´ ἐχρῆν σε
[121, 0]	οὖν ποιήσεις καὶ τῷ λόγῳ	πεισθεὶς	καὶ τῷ μακαρίτῃ σου υἱῷ
[111, 0]	τῆς λύπης, ἀρχαίῳ καὶ σοφῷ	πεισθέντες	λόγῳ τῷ παραινοῦντι τὰ μὲν
[106, 0]	Μέγα γάρ ἐστι τὸ μετὰ	πείσματος	τεθαρρηκότος εἰπεῖν Τίς δ´ ἐστὶ
[111, 0]	πάρεσμεν εἰς τὸν βίον, ἀλλὰ	πεισόμενοι	τοῖς διατεταγμένοις ὑπὸ τῶν τὰ
[106, 0]	βλέπουσα δ´ εἰς τὰ τῶν	πέλας	κακὰ ῥᾴων γένοι´ ἄν, εἰ
[114, 0]	κταμένοιο γέροντος, τοῦτο δὴ οἴκτιστον	πέλεται	δειλοῖσι βροτοῖσιν. Ἦ ῥ´ ὁ
[105, 0]	περ· οὐ γάρ τις πρῆξις	πέλεται	κρυεροῖο γόοιο. Ὣς γὰρ ἐπεκλώσαντο
[109, 0]	ἐπισκήψαντι τοῖς παρὰ τῶν Βοιωτῶν	πεμφθεῖσιν	εἰς θεοῦ (πυθέσθαι Τί ἄριστόν
[118, 0]	τίς μιν ὁρέων τὰ ἑωυτοῦ	πένθεα	ἐρρωμένως φέροντα, μεγαλόφρονά τε καὶ
[117, 0]	λύπαις οὐδ´ ἐν τῷ κακοδαιμονεστάτῳ	πένθει	διαφθείρειν ἑαυτοὺς δεῖ ταῖς ὀδύναις
[113, 0]	καὶ ἀσθενὲς καὶ ἀγεννὲς τὸ	πενθεῖν·	γυναῖκες γὰρ ἀνδρῶν εἰσι φιλοπενθέστεραι
[112, 0]	ἐπὰν πενθῶσι, γυναικείαν ἀμφιεσαμένους ἐσθῆτα	πενθεῖν,	~ἐμφαίνειν βουληθέντα ὅτι (γυναικῶδες τὸ
[119, 0]	διὰ τούτων αὐτὸν ἐπαινεῖ τὸ	πενθεῖν	παρωσάμενον καὶ τὸ φιλόπατρι πρὸ
[113, 0]	οὐκ ἐπὶ παντὶ θανάτῳ τὰ	πένθη	δεῖν οἴονται γίγνεσθαι, ἀλλ´ ἐπὶ
[118, 0]	τοῖς συλλυπουμένοις καὶ διεγείρουσι τὰ	πένθη	διὰ (κολακείαν, ἀλλὰ τοῖς ἀφαιρουμένοις
[114, 0]	φυσικοῦ καὶ μετρίου πρὸς ἄπρακτα	πένθη	καὶ θρήνους ἀγεννεῖς ἐκτρέπεσθαι. Τὸ
[110, 0]	τοὺς πολλοὺς κινεῖ πρὸς τὰ	πένθη	καὶ τοὺς θρήνους ὁ ἄωρος
[114, 0]	περιμένειν, ὥστε πρὶν ἀπώσασθαι τὰ	πένθη	κακουχουμένους τελευτῆσαι τὸν βίον καὶ
[102, 0]	μέτρου παρεκφέρεσθαι καὶ συναύξειν τὰ	πένθη	παρὰ φύσιν εἶναί φημι καὶ
[114, 0]	λύπης εἰς ἄπρακτα καὶ βαρβαρικὰ	πένθη	παρεκτρέπεσθαι καὶ τοῦθ´ ὅπερ πολλοῖς
[119, 0]	τῆς (θυγατρὸς αὐτῷ τετελευτηκυίας, πρὶν	πενθῆσαι	καὶ τὰ νομιζόμενα ποιῆσαι, στεφανωσάμενος
[117, 0]	ὅτι πολλοὶ τῶν ἐπὶ πλέον	πενθησάντων	μετ´ οὐ πολὺ τοῖς ὑπ´
[113, 0]	ἡβώντων τροφὸς παίδων, βόθρους λιποῦσα	πενθητηρίους.	Τινὲς δὲ τῶν βαρβάρων καὶ
[118, 0]	τε καὶ ἀπαρενόχλητον τοῦτον ταῖς	πενθικαῖς	λύπαις διαγάγωμεν, τὰ τοῦ πένθους
[102, 0]	τῆς λύπης καὶ παῦλαν τῶν	πενθικῶν	καὶ ματαίων ὀδυρμῶν. Ψυχῆς γὰρ
[113, 0]	τῶν ἤδη προβεβηκότων δυσχερῶς καὶ	πενθικῶς	διὰ τὸν ἐκ ματαίων ἐλπίδων
[114, 0]	τὸν βίον καὶ ἐν τοῖς	πενθίμοις	τῆς κακοδαίμονος ταφῆς μεταλαβεῖν, ἅμα
[115, 0]	οὕτως ὑπολαμβάνειν παράμονον (ἕξειν τὸ	πένθος.	Ἀλλ´ εἰ λογίζοινθ´ ὅτι παύσεταί
[114, 0]	γὰρ δὴ ἀτελεύτητον νομίζειν τὸ	πένθος	ἀνοίας ἐστὶν ἐσχάτης, καίτοι γ´
[112, 0]	τὸν (αὐτὸν τρόπον καὶ τὸ	Πένθος.	Ἐὰν μὲν οὖν αὐτὸ ἀτιμάσῃς,
[117, 0]	Ἄρρητον δὲ τοκεῦσι γόον καὶ	πένθος	ἔθηκε, (καὶ ταῦτα μὲν οὔπω
[111, 0]	ταπεινοῦν. Εἰ μὲν οὖν τὸ	πένθος	ἐστὶν ἀγαθόν, δεῖ ποιεῖν αὐτὸ
[112, 0]	τιμάς, οὐκ ἔτυχε παρὸν τὸ	Πένθος,	ἤδη δὲ νενεμημένων ἦλθεν ὕστερον.
[112, 0]	οὗτος παρελέσθαι τῆς ἀνθρώπου τὸ	πένθος	καὶ τοὺς θρήνους. Τὸ δ´
[112, 0]	εἴποι τις ἂν πρὸς τὸν	πενθοῦντα	Πότερα παύσῃ ποτὲ δυσφορῶν ἢ
[111, 0]	προνοίας θεσμοῖς. Τί δ´; Οἱ	πενθοῦντες	τοὺς οὕτως ἀποθανόντας ἑαυτῶν ἕνεκα
[114, 0]	ἀλλ´ ὕμνων καὶ παιάνων, οὐδὲ	πένθους	ἀλλὰ μνήμης εὐκλεοῦς, οὐδὲ δακρύων
[119, 0]	τὴν ἀπόθεσιν τοῦ πάντων ἀνιαροτάτου	(πένθους	καὶ τῆς ἐν τούτῳ πρὸς
[117, 0]	κατοδυρθεῖσιν ἐπηκολούθησαν, οὐδὲν ἐκ τοῦ	πένθους	ὄφελος περιποιησάμενοι, μάτην δ´ ἑαυτοὺς
[118, 0]	πενθικαῖς λύπαις διαγάγωμεν, τὰ τοῦ	πένθους	παράσημα μεθέμενοι καὶ τῆς τοῦ
[121, 0]	ἀπαλλαγὴν καὶ τοῦ πάντων ἀνιαροτάτου	πένθους	παῦλαν. Περιέχει δὲ καὶ τὴν
[112, 0]	εἰσιόντα πρὸς Ἀρσινόην τὴν βασίλισσαν	(πενθοῦσαν	τὸν υἱὸν τοιούτῳ χρήσασθαι λόγῳ,
[111, 0]	Εἰ δὲ τῶν τεθνεώτων ἕνεκα	πενθοῦσιν,	ἐπιστήσαντες ὅτι (ἐν οὐδενὶ κακῷ
[111, 0]	τοὺς οὕτως ἀποθανόντας ἑαυτῶν ἕνεκα	πενθοῦσιν	ἢ τῶν κατοιχομένων; Εἰ μὲν
[112, 0]	προστάξαι τοῖς αὑτοῦ πολίταις, ἐπὰν	πενθῶσι,	γυναικείαν ἀμφιεσαμένους ἐσθῆτα πενθεῖν, ~ἐμφαίνειν
[113, 0]	ἀνθρώπων χρόνος εἰκοσαέτης ἦν, τὸν	πεντεκαιδεκαέτη	ἀπογενόμενον ἐνομίζομεν ἂν μηκέτ´ ἄωρον
[103, 0]	βεβαίως, ὥστε χρυσὸς ἐν πυρί.	~Πεπαιδευμένων	δ´ ἐστὶ καὶ σωφρόνων ἀνδρῶν
[117, 0]	τὴν μοῖραν οὐκ ἔστιν ἐκφυγεῖν	(πεπαιδευμένων	δ´ ἐστὶν ἀνθρώπων προσειληφέναι ὅτι
[102, 0]	οὖν καὶ χρόνος ὁ πάντα	πεπαίνειν	(εἰωθὼς ἐγγέγονε τῇ συμφορᾷ καὶ
[103, 0]	γάρ ς´ ἐψευσμένος, ἄτοπόν τε	πεποίηκ´.	Εἰ δ´ ἐπὶ τοῖς αὐτοῖς
[113, 0]	ἀνήκοος ὢν τῆς τούτων εὐηθείας,	πεποίηκέ	τινα λέγουσαν· Ἐξῆλθον ὑμῶν ἱκέτις
[104, 0]	οὐδὲν ἀνθρώπῳ ἀλλὰ πάντες ταὐτὸ	πεπόνθαμεν.	Ἄσκοπος γὰρ ἡ τύχη, φησὶν
[111, 0]	εἴποι ὡς Οὐκ ἔδει πραχθῆναι	πέπρακται	καὶ πράττεται (καὶ πραχθήσεται πολλάκις.
[116, 0]	κατὰ τὴν τῆς ἀνάγκης ἢ	πεπρωμένης	μοῖραν. Καλῶς δ´ οἱ Πυθαγόρειοι
[112, 0]	ἐν πτώσει κύβων πρὸς τὰ	πεπτωκότα	τίθεσθαι τὰ ἑαυτοῦ πράγματα, ὅπῃ
[105, 0]	ἐν θυμῷ κατακεῖσθαι ἐάσομεν ἀχνύμενοί	περ·	οὐ γάρ τις πρῆξις πέλεται
[104, 0]	μεγάθυμε, τίη γενεὴν ἐρεείνεις; Οἵη	περ	φύλλων γενεή, τοίη δὲ καὶ
[102, 0]	μᾶλλον διασῴζειν ἀναγκαῖον. Τὸ δὲ	πέρα	τοῦ μέτρου παρεκφέρεσθαι καὶ συναύξειν
[116, 0]	ἀφορῶν καὶ εἰς τὸ μὴ	πέρα	τοῦ προσήκοντος ἐν τοῖς προσπίπτουσιν
[114, 0]	εἰρημένοις πρὸς τὸ μὴ δεῖν	πέρα	τοῦ φυσικοῦ καὶ μετρίου πρὸς
[114, 0]	ἐπὶ τοῖς ἀποθνῄσκουσιν οὐ χρὴ	πέρα	τοῦ φυσικοῦ καὶ μετρίου τῆς
[119, 0]	μακαρισθέντι οὐκ ἦν κατὰ φύσιν	περαιτέρω	τοῦ ἀπονεμηθέντος αὐτῷ χρόνου πρὸς
[109, 0]	τῆς εὐσεβείας ἀμοιβὴν δωρησαμένης. ~(Καὶ	περὶ	Ἀγαμήδους δὲ καὶ Τροφωνίου φησὶ
[120, 0]	παρέλαβον· ἦν οὖν νόμος ὅδε	περὶ	ἀνθρώπων καὶ ἐπὶ Κρόνου, καὶ
[107, 0]	ἰατροῦ καὶ πυθομένου μή τι	περὶ	αὐτὸν εἴη χαλεπόν, Οὐδέν, ἔφη·
[109, 0]	ἡμῖν ἔπεστιν οὕτως οὐδὲ κακόν·	περὶ	γὰρ τὸ ὂν καὶ τὸ
[109, 0]	αὐτὸν τρόπον καὶ τὸ κακόν·	περὶ	δὲ τὸ μὴ ὂν ἀλλ´
[108, 0]	ἐκ τούτου ἀσχολίαν ἄγομεν φιλοσοφίας	πέρι	διὰ ταῦτα πάντα. Τὸ δ´
[106, 0]	μήποτε τοῦδ´ εἰκὼν ᾖ ὁ	περὶ	ἡμᾶς ἀήρ, ἓν παρ´ ἓν
[119, 0]	μόνην καὶ ἀγαπητὴν ἀπολέσαντα θυγατέρα,	περὶ	ἧς φησιν Αἰσχίνης, κατηγορεῖν αὐτοῦ
[111, 0]	παρέδοσαν ἡμῖν, ὥσπερ κἀκεῖνον Ὃν	περὶ	κῆρι φίλει Ζεύς τ´ αἰγίοχος
[108, 0]	στόματος. (Πρῶτα δή σοι τὰ	περὶ	Κλέοβιν καὶ Βίτωνα τοὺς Ἀργείους
[109, 0]	γὰρ τούτων ἅπαντ´ εἴσῃ ὧν	πέρι	λυπῇ. Εἶναι δ´ ὃν ἐσήμηνε
[116, 0]	τὸ γιγνώσκειν ἑαυτόν. Διὸ καὶ	περὶ	μὲν τούτου φησὶν ὁ Ἴων
[117, 0]	Ἐὰν δ´ ἄφωνος μηδὲν προσειπὼν	περὶ	μηδενός, κλαίοντες λέγουσιν· Οὐδέ τί
[115, 0]	ἡμετέραν δόξαν ἔδειξε τὸ εἰωθὸς	περὶ	πολλοὺς γίγνεσθαι δι´ αὐτῶν τῶν
[102, 0]	ἐγγέγονε τῇ συμφορᾷ καὶ ἡ	περὶ	σὲ διάθεσις ἀπαιτεῖν ἔοικε τὴν
[103, 0]	ἄρρενα καὶ γενναίαν. Καὶ γὰρ	περὶ	τἀγαθὸν ἡ φρόνησις πραγματεύεται τετραχῶς,
[105, 0]	συντυράννων ἐτελεύτησεν. Ὑπερφυῶς δὲ φαίνεται	περὶ	τὴν παραμυθίαν (ὁ ποιητὴς εὐδοκιμεῖν,
[114, 0]	τοῦ φυσικοῦ καὶ μετρίου τῆς	περὶ	τὴν ψυχὴν λύπης εἰς ἄπρακτα
[120, 0]	μὲν ἐν τῷ Περὶ ψυχῆς	περὶ	τῆς ἀθανασίας αὐτῆς εἴρηκεν, οὐκ
[121, 0]	ὡς δικαιοτάτη ἡ κρίσις ᾖ	περὶ	τῆς πορείας τοῖς ἀνθρώποις. Ταῦτ´
[101, 0]	συνήλγησα καὶ συνηχθέσθην, Ἀπολλώνιε, ἀκούσας	περὶ	τῆς τοῦ προσφιλεστάτου πᾶσιν ἡμῖν
[109, 0]	ἰδόντα δὲ διεξέρχεσθαι πρὸς αὐτὸν	περὶ	τῆς τύχης τῆς κατὰ τὸν
[112, 0]	τὴν ψυχὴν ὅτι τάχιστα γίγνεσθαι	περὶ	τὸ ἰᾶσθαί τε καὶ ἐπανορθοῦν
[121, 0]	καὶ μεταβαλὼν ἐκ τῆς ἀνωφελοῦς	περὶ	τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχὴν
[109, 0]	ὀλίγου χρόνου τελευτῆσαι. Τὰ δὲ	περὶ	τὸν Ἰταλὸν Εὐθύνοον τοιαῦτά φασι
[118, 0]	τὸν Ὀλύμπιον προσαγορευθέντα διὰ τὴν	περὶ	τὸν λόγον καὶ τὴν σύνεσιν
[111, 0]	τῶν ζῴων ἐκείνων, ἅπερ ἱστοροῦσι	περὶ	τὸν Πόντον γιγνόμενα τὴν ζωὴν
[118, 0]	τινος τῶν ἀναγγειλάντων αὐτῷ τὴν	περὶ	τὸν υἱὸν τελευτήν, μικρὸν ἐπισχόντα
[112, 0]	γίγνεσθαι τὸ λυπεῖσθαι τῷ βουλεύεσθαι	περὶ	τοῦ γεγονότος καὶ ὥσπερ ἐν
[110, 0]	που ὁ παρὰ τῷ Εὐριπίδῃ	περὶ	τοῦ Ἡρακλέους λέγων Εἰ μὲν
[120, 0]	καλὰς ἐλπίδας ἔχειν σε δεῖ	περὶ	τοῦ μακαρίτου υἱέος σου, ὅτι
[107, 0]	τίς ἐστιν ὁ θάνατος καὶ	περὶ	τοὺς καθεύδοντας μηδέν ἐστι κακόν,
[107, 0]	ἐστι κακόν, δῆλον ὡς οὐδὲ	περὶ	τοὺς τετελευτηκότας εἴη ἄν τι
[110, 0]	τετυχηκέναι παραμυθίας. Θέασαι γὰρ οἷα	περὶ	τούτου φησὶ τῶν κωμικῶν τις
[114, 0]	Ὄντων οὖν σοι παμπόλλων παραδειγμάτων	περὶ	τούτων ἐννοήθητι τὸν θάνατον οὐκ
[109, 0]	ἀγνοεῖ, εἴ γε τὰ γραφέντα	περὶ	Τροφωνίου καὶ Ἀγαμήδους ἐκείνου ἐστίν·
[120, 0]	μὲν τοῦ μελικοῦ Πινδάρου ταυτὶ	περὶ	τῶν εὐσεβῶν ἐν Ἅιδου· Τοῖσι
[103, 0]	ἀβεβαίοις βέβαιόν τι λογιζομένων ἐστὶ	περὶ	τῶν πραγμάτων οὐκ ὀρθῶς· Τροχοῦ
[120, 0]	Ἀλλὰ τὰ μὲν ἐν τῷ	Περὶ	ψυχῆς διαλόγῳ ῥηθέντα κατ´ ἰδίαν
[120, 0]	μικρὸν προελθὼν ἐν ἄλλῳ θρήνῳ	περὶ	ψυχῆς λέγων φησίν· Ὀλβίᾳ δ´
[120, 0]	Πλάτων πολλὰ μὲν ἐν τῷ	Περὶ	ψυχῆς περὶ τῆς ἀθανασίας αὐτῆς
[115, 0]	ἐν τῷ Εὐδήμῳ ἐπιγραφομένῳ ἢ	Περὶ	ψυχῆς ταυτί. Διόπερ, ὦ κράτιστε
[119, 0]	τὴν νόμιμον ταφήν, αὐτὸν δὲ	περὶ	ὧν διεσκέπτετο μὴ παραλιπεῖν. Τοῦτον
[103, 0]	περιστάσεις γιγνόμεναι πρὸς τὰς ἐναντίας	περιάγουσι	τοὺς ἀνθρώπους τύχας. Εἰς ἃς
[120, 0]	προαπεφοίτησεν ὁλόκληρος ἠίθεος, ζηλωτὸς καὶ	περίβλεπτος	πᾶσι τοῖς συνήθεσιν αὐτῷ, φιλοπάτωρ
[119, 0]	υἱὸς αὐτοῦ Γρύλλος ἀγωνιζόμενος (ἐτελεύτησε,	περιελόμενον	τὸν στέφανον ἐξετάζειν τίνα τρόπον
[121, 0]	τοῦ πάντων ἀνιαροτάτου πένθους παῦλαν.	Περιέχει	δὲ καὶ τὴν πρὸς τὸν
[116, 0]	τε γὰρ τῷ γιγνώσκειν ἑαυτὸν	περιέχεται	τὸ μηδὲν ἄγαν, καὶ ἐν
[118, 0]	δειν ὅτι θνητὸν ἐγέννησα υἱόν.	Περικλέα	δὲ τὸν Ὀλύμπιον προσαγορευθέντα διὰ
[119, 0]	χρόνου πρὸς τὸν ἐνθάδε βίον	περιμένειν,	ἀλλ´ εὐτάκτως τοῦτον ἐκπλήσαντι πρὸς
[114, 0]	τοῦθ´ ὅπερ πολλοῖς ἤδη συνέβη	περιμένειν,	ὥστε πρὶν ἀπώσασθαι τὰ πένθη
[103, 0]	μικρὸν ἐπαρθέντες ἢ διὰ χρημάτων	περιουσίαν	ἄφθονον ἢ διὰ μέγεθος ἀρχῆς
[117, 0]	οὐδὲν ἐκ τοῦ πένθους ὄφελος	περιποιησάμενοι,	μάτην δ´ ἑαυτοὺς καταικισάμενοι ταῖς
[120, 0]	σῶμα μὲν πάντων ἕπεται θανάτῳ	περισθενεῖ,	ζωὸν δ´ ἔτι λείπεται αἰῶνος
[116, 0]	τὸ μηδὲν ἄγαν’ ἔπος αἴνεσσαν	περισσῶς.	Ταῦτ´ οὖν ἐν διανοίᾳ τις
[103, 0]	ἐν βίῳ πολλαὶ καὶ ποικίλαι	περιστάσεις	γιγνόμεναι πρὸς τὰς ἐναντίας περιάγουσι
[103, 0]	πραγμάτων οὐκ ὀρθῶς· Τροχοῦ γὰρ	περιστείχοντος	ἄλλοθ´ ἡτέρα ἁψὶς ὕπερθε γίγνετ´
[115, 0]	ὁρᾷς ὡς ἐκ πολλῶν ἐτῶν	περιφέρεται	θρυλούμενον. Τί τοῦτ´; ἔφη. Κἀκεῖνος
[102, 0]	φλεγμονῆς δίχα τῆς τῶν ἔξωθεν	περιχρίστων	ἐπιθέσεως αὐτὸ δι´ αὑτοῦ λαβεῖν
[103, 0]	φύσει μεγίστοις οἰκονομεῖται πράγμασιν, ὅταν	πέσῃ	δέ, πλεῖστα συντρίβει καλά. Σὺ
[112, 0]	ἰᾶσθαί τε καὶ ἐπανορθοῦν τὸ	πεσόν	τε καὶ νοσῆσαν, ἰατρικῇ θρηνῳδίαν
[120, 0]	ἵπποις γυμνασίοις τε, τοὶ δὲ	πεσσοῖς,	τοὶ δὲ φορμίγγεσι τέρπονται, παρὰ
[118, 0]	μοῖραν δ´ οὔ τινά φημι	πεφυγμένον	ἔμμεναι ἀνδρῶν, οὐ κακὸν οὐδὲ
[109, 0]	τὸ ὑφεστηκὸς καθάπερ τὸ ἀγαθὸν	πέφυκε	γίγνεσθαι, τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ
[102, 0]	παθῶν, ἡ λύπη τὸ χαλεπώτατον	πέφυκεν	εἶναι πάντων· Διὰ λύπην γάρ,
[105, 0]	ὅτι τοῖς μεγάλοις εὐτυχήμασι φθονεῖν	πέφυκεν	ἡ τύχη. Θηραμένης δ´ ὁ
[113, 0]	καὶ πάντες οἱ φρονήματος ἀνδρειοτέρου	πεφυκότες	ἔμπλεῳ, μᾶλλον δ´, εἴπερ ἄρα,
[102, 0]	ἐπιθέσεως αὐτὸ δι´ αὑτοῦ λαβεῖν	πέψιν.	Ἐπειδὴ οὖν καὶ χρόνος ὁ
[113, 0]	Τρῳάς, μηδὲ μέγα κῦδος ὀρέξῃς	Πηλείδῃ,	αὐτὸς δὲ φίλης αἰῶνος ἀμερθῇς
[106, 0]	Ὡς γὰρ ἐκ τοῦ αὐτοῦ	πηλοῦ	δύναταί τις πλάττων ζῷα συγχεῖν
[117, 0]	τις εἴποι· Θεὸς δέ σοι	πῆμ´	οὐδὲν ἀλλ´ αὐτὸς σὺ σοί,
[107, 0]	δέ· Ἓν παρ´ ἐσθλὸν σύνδυο	πήματα	δαίονται βροτοῖς ἀθάνατοι. Τὰ μὲν
[104, 0]	τὸ παράπαν ἀλλά Ταρτάρου πυθμὴν	πιέζει	ς´ ἀφανοῦς σφυρηλάτοις ἀνάγκαις ὥς
[105, 0]	ἀκηδέες εἰσί. Δοιοὶ γάρ τε	πίθοι	κατακείαται ἐν Διὸς οὔδει δώρων
[105, 0]	ἐξέπτη· πρόσθεν γὰρ ἐπέλλαβε πῶμα	πίθοιο.	Ἄλλα δὲ μυρία λυγρὰ κατ´
[105, 0]	λέγων ὧδε· Ἀλλὰ γυνὴ χείρεσσι	πίθου	μέγα πῶμ´ ἀφελοῦσα (ἐσκέδας´· ἀνθρώποισι
[105, 0]	ἐν ἀρρήκτοισι δόμοισιν ἔνδον ἔμεινε	πίθου	ὑπὸ χείλεσιν, οὐδὲ θύραζε ἐξέπτη·
[105, 0]	μαθητὴν Ἡσίοδος, καὶ οὗτος ἐν	πίθῳ	καθείρξας τὰ κακά, τὴν Πανδώραν
[112, 0]	τελείαν ἀθλιότητα (σεαυτῷ παρέξεις καὶ	πικροτάτην	κακοδαιμονίαν διὰ ψυχῆς ἀγέννειαν καὶ
[109, 0]	πρόδηλον. Καὶ οὕτω πυθόμενον τὸν	Πίνδαρον	συλλογίζεσθαι τὰ πρὸς τὸν θάνατον,
[107, 0]	τ´ ἀγαθοί ὅστις τε κακός.	Πίνδαρος	δέ· Ἓν παρ´ ἐσθλὸν σύνδυο
[104, 0]	τε κἀκθερίζεται πάλιν. Ὁ δὲ	Πίνδαρος	ἐν ἄλλοις Τί δέ τις;
[104, 0]	ἀφανοῦς σφυρηλάτοις ἀνάγκαις ὥς φησι	Πίνδαρος.	Ὅθεν ὀρθῶς ὁ Φαληρεὺς Δημήτριος
[116, 0]	μόνος ἐπίσταται θεῶν, ὁ δὲ	Πίνδαρος·	Σοφοὶ δέ, φησί, καὶ τὸ
[109, 0]	Ἀγαμήδους δὲ καὶ Τροφωνίου φησὶ	Πίνδαρος	τὸν νεὼν τὸν ἐν Δελφοῖς
[120, 0]	δ´ ὑπὸ μὲν τοῦ μελικοῦ	Πινδάρου	ταυτὶ περὶ τῶν εὐσεβῶν ἐν
[109, 0]	τελευτῆσαι. Λέγεται δὲ καὶ αὐτῷ	Πινδάρῳ	ἐπισκήψαντι τοῖς παρὰ τῶν Βοιωτῶν
[121, 0]	ὦ Καλλίκλεις, ἃ ἐγὼ ἀκηκοὼς	πιστεύω	ἀληθῆ εἶναι· καὶ ἐκ τούτων
[106, 0]	μεθίστησι καὶ τοιαύτην τινὰ ποιεῖ	πίστιν	αὐτῷ, ὅτι ἔλαττον ἢ ἡλίκον
[106, 0]	πλάττων ζῷα συγχεῖν καὶ πάλιν	πλάττειν	καὶ συγχεῖν καὶ τοῦθ´ ἓν
[106, 0]	τοῦ αὐτοῦ πηλοῦ δύναταί τις	πλάττων	ζῷα συγχεῖν καὶ πάλιν πλάττειν
[108, 0]	μὲν γὰρ ἡμῖν, φησὶν ὁ	Πλάτων,	ἀσχολίας παρέχει τὸ σῶμα διὰ
[108, 0]	ἀγαθῶν ἀναφαίνηται, καθάπερ ἀπέδειξεν ὁ	Πλάτων.	Διὸ καὶ πάνυ δαιμονίως ὁ
[112, 0]	Διὸ καὶ πάνυ καλῶς ὁ	Πλάτων	ἔοικε παραινεῖν ἐν ταῖς τοιαύταις
[120, 0]	τε κρίσιν. Ὁ δὲ θεῖος	Πλάτων	πολλὰ μὲν ἐν τῷ Περὶ
[120, 0]	Φησὶ γὰρ ὁ παρὰ τῷ	Πλάτωνι	Σωκράτης· Ἄκουε δή, φασί, μάλα
[115, 0]	ὅτι Πλείη μὲν γαῖα κακῶν	πλείη	δὲ θάλασσα καὶ τά· Τοιάδε
[105, 0]	Πλείη μὲν γὰρ γαῖα κακῶν,	πλείη	δὲ θάλασσα. Νοῦσοι δ´ ἀνθρώποισιν
[115, 0]	οὐ δυνάμεθα οὐδ´ ἐπιλογίσασθαι ὅτι	Πλείη	μὲν γαῖα κακῶν πλείη δὲ
[105, 0]	μυρία λυγρὰ κατ´ ἀνθρώπους ἀλάληται.	Πλείη	μὲν γὰρ γαῖα κακῶν, πλείη
[115, 0]	τυγχάνουσιν εἴτε κακῶν· πολλῷ γὰρ	πλείονα	τὰ κακά. Καὶ τὰ μὲν
[105, 0]	τῆς οἰκίας ἐν ᾗ μετὰ	πλειόνων	ἐδείπνει, μόνος σωθεὶς καὶ πρὸς
[113, 0]	βόθρους τινὰς καταδύντας ἱστοροῦσιν ἐπὶ	πλείους	ἡμέρας μένειν, μηδὲ τὸ τοῦ
[106, 0]	ἴσον ἕκαστον, ἀσμένως ἂν τοὺς	πλείους	τὰς αὑτῶν λαβόντας ἀπελθεῖν. Ἐχρήσατο
[111, 0]	ὁ σπουδαιότατος. Οὐδὲ γὰρ ὁ	πλεῖστα	κιθαρῳδήσας (ἢ ῥητορεύσας ἢ κυβερνήσας
[103, 0]	οἰκονομεῖται πράγμασιν, ὅταν πέσῃ δέ,	πλεῖστα	συντρίβει καλά. Σὺ δ´ οὔθ´
[111, 0]	Καὶ γὰρ φυτῶν ἄριστα τὰ	πλείστας	καρπῶν ἐν βραχεῖ φορὰς ποιούμενα,
[117, 0]	κατ´ ἐπακολούθησιν) καὶ ὅτι οἱ	πλεῖστοι	θάνατοι πρὸ ἄλλων δυσχερῶν μειζόνων
[111, 0]	ἀγαθόν, δεῖ ποιεῖν αὐτὸ ὡς	πλεῖστον	καὶ μέγιστον· εἰ δ´, ὥσπερ
[113, 0]	εἰς τὸ χρεὼν ὁδευόντων οὐδὲν	πλέον	ἔχοντες τυγχάνουσιν (οἱ βραδύτερον ἀφικνούμενοι
[117, 0]	(καὶ ὅτι πολλοὶ τῶν ἐπὶ	πλέον	πενθησάντων μετ´ οὐ πολὺ τοῖς
[106, 0]	τε μή, πορεύεται. ~Τί οὖν	πλέον	ποιοῦμεν; Οὐδέν· ἡ λύπη δ´
[112, 0]	προσπταίσαντας καθάπερ παῖδας ἐχομένους τοῦ	πληγέντος	βοᾶν, ἀλλ´ ἐθίζειν τὴν ψυχὴν
[105, 0]	Πανδώραν ἀνοίξασαν ἀποφαίνει σκεδάσαι τὸ	πλῆθος	ἐπὶ πᾶσαν γῆν καὶ θάλατταν,
[119, 0]	τῆς ἀπαιδευσίας ἀσθένειαν τῆς ψυχῆς.	Πλὴν	πολλῶν ὄντων παραδειγμάτων τῶν διὰ
[121, 0]	τε καλὰ καὶ γένη καὶ	πλούτους,	καὶ ἐπειδὰν ἡ κρίσις ᾖ,
[109, 0]	ἐκεῖ πρώτου καὶ ἀρετῇ καὶ	πλούτῳ	καὶ δόξῃ, τελευτῆσαι δ´ ἐξαπίνης
[120, 0]	καὶ ὁ Ποσειδῶν καὶ ὁ	Πλούτων,	ἐπειδὴ (παρὰ τοῦ πατρὸς παρέλαβον·
[121, 0]	καλῶς ἐκρίνοντο. Ὅ τ´ οὖν	Πλούτων	καὶ οἱ ἐπιμεληταὶ οἱ ἐκ
[110, 0]	πάλιν Γᾶ μὲν εἰς γᾶν,	πνεῦμ´	ἄνω. Τί τῶνδε χαλεπόν; Οὐδέν.
[116, 0]	τῆς τῶν θεμάτων, ἀλλ´ ἄδηλον	πόθ´	ὁ δοὺς ἀπαιτήσει. Ὁ οὖν
[121, 0]	υἱόν σου Ἀπολλώνιον πρέπουσαν τιμήν,	ποθεινοτάτην	οὖσαν τοῖς ἀφιερωθεῖσι, τὴν διὰ
[107, 0]	ἔχει φύσιν; (Δοκῶ μὲν οὔ·	πόθεν	γάρ; Ἀλλ´ ἄκουέ μου. Βροτοῖς
[111, 0]	λύπης πρόφασις· οὐ γὰρ ἐκείνους	ποθοῦντες	ἀλλὰ τὰς ἀπ´ αὐτῶν ὠφελείας
[106, 0]	λελυπημένου μεθίστησι καὶ τοιαύτην τινὰ	ποιεῖ	πίστιν αὐτῷ, ὅτι ἔλαττον ἢ
[106, 0]	καὶ τοῦθ´ ἓν παρ´ ἓν	ποιεῖν	ἀδιαλείπτως, οὕτω καὶ ἡ φύσις
[111, 0]	τὸ πένθος ἐστὶν ἀγαθόν, δεῖ	ποιεῖν	αὐτὸ ὡς πλεῖστον καὶ μέγιστον·
[102, 0]	Τοῦτο γὰρ οἱ μὴ δυνάμενοι	ποιεῖν	οὐδὲ τὰς εὐπραγίας (ἂν ἐμφρόνως
[111, 0]	αὐτὸ ὁμολογοῦμεν εἶναι, συστέλλειν καὶ	ποιεῖν	ὡς ἐλάχιστον καὶ ἐξαλείφειν εἰς
[111, 0]	τῷ παραινοῦντι τὰ μὲν ἀγαθὰ	ποιεῖν	ὡς μέγιστα, τὰ δὲ κακὰ
[103, 0]	χρεὼν οὐκ ἔστι μὴ χρεὼν	ποιεῖν.	Ὥσπερ γὰρ ἐν φυτοῖς ποτὲ
[118, 0]	μᾶλλον ἢ ἀλυπίας ἀναβολὴν δεῖ	ποιεῖσθαι.	Καίτοι γε τὸν ἐν ὁτῳοῦν
[115, 0]	γεγενημένον οὐδὲ θεῷ δυνατόν ἐστι	ποιῆσαι	ἀγένητον. Οὐκοῦν τὸ νῦν παρ´
[119, 0]	πρὶν πενθῆσαι καὶ τὰ νομιζόμενα	ποιῆσαι,	στεφανωσάμενος καὶ λευκὴν ἐσθῆτα ἀναλαβὼν
[107, 0]	καὶ βραχυχρόνιον τοῦ βίου ἄδηλον	ποιῆσαι	τὴν τοῦ θανάτου προθεσμίαν. Τοῦτο
[109, 0]	δ´ εὐωχεῖσθαι παρακελεύσασθαι· τοὺς δὲ	ποιήσαντας	τὸ προσταχθὲν τῇ ἑβδόμῃ νυκτὶ
[115, 0]	προσαναλογίσαιντ´ ἂν χρόνου δηλαδή τι	ποιήσαντος·	τὸ μὲν γὰρ γεγενημένον οὐδὲ
[105, 0]	τὴν παραμυθίαν (ὁ ποιητὴς εὐδοκιμεῖν,	ποιήσας	τὸν Ἀχιλλέα λέγοντα πρὸς τὸν
[121, 0]	ἀεὶ χρόνον εὐφημίας. Καλῶς οὖν	ποιήσεις	καὶ τῷ λόγῳ πεισθεὶς καὶ
[117, 0]	συνεγείρειν. Ταῦτα δ´ ἐκίνησαν οἱ	ποιηταί,	καὶ μάλιστα τούτων ὁ πρῶτος
[111, 0]	γήρως ἐκλιπόντας τὸν βίον οἱ	ποιηταὶ	παρέδοσαν ἡμῖν, ὥσπερ κἀκεῖνον Ὃν
[110, 0]	ἂν δόξειεν ὁ παρὰ τῷ	ποιητῇ	Ἀμφιάραος παραμυθεῖσθαι τὴν Ἀρχεμόρου μητέρα
[106, 0]	τοιαύτῃ ἀγωγῇ καὶ Ἀντίμαχος ὁ	ποιητής.	Ἀποθανούσης γὰρ τῆς γυναικὸς αὐτῷ
[105, 0]	φαίνεται περὶ τὴν παραμυθίαν (ὁ	ποιητὴς	εὐδοκιμεῖν, ποιήσας τὸν Ἀχιλλέα λέγοντα
[113, 0]	τούτου. Ἴων γοῦν ὁ τραγικὸς	ποιητής,	οὐκ ἀνήκοος ὢν τῆς τούτων
[105, 0]	~(Σιμωνίδης δ´ ὁ τῶν μελῶν	ποιητής,	Παυσανίου τοῦ βασιλέως τῶν Λακεδαιμονίων
[118, 0]	τὴν μοῖραν ἐν ἄλλοις ὁ	ποιητής	φησι· (Γεινομένῳ ἐπένησε λίνῳ, ὅτε
[106, 0]	εἴτε Κωκυτὸς καλούμενος ὑπὸ τῶν	ποιητῶν.	Ἡ πρώτη οὖν αἰτία ἡ
[110, 0]	ὥστε καὶ ὑπὸ τῶν τυχόντων	ποιητῶν	συνεωρᾶσθαι καὶ τετυχηκέναι παραμυθίας. Θέασαι
[120, 0]	Εἰ δ´ ὁ τῶν παλαιῶν	ποιητῶν	τε καὶ φιλοσόφων λόγος ἐστὶν
[103, 0]	καὶ ἐν βίῳ πολλαὶ καὶ	ποικίλαι	περιστάσεις γιγνόμεναι πρὸς τὰς ἐναντίας
[106, 0]	μή, πορεύεται. ~Τί οὖν πλέον	ποιοῦμεν;	Οὐδέν· ἡ λύπη δ´ ἔχει
[111, 0]	πλείστας καρπῶν ἐν βραχεῖ φορὰς	ποιούμενα,	καὶ ζῴων ἀφ´ ὧν ἐν
[106, 0]	παρ´ ἓν ἡμέραν καὶ νύκτα	ποιῶν,	ἐπαγωγοὺς ζωῆς τε καὶ θανάτου
[106, 0]	ἀλλοτρίοις κακοῖς ἐλάττω τὴν ἑαυτοῦ	ποιῶν	λύπην. Ὥστε καταφανὲς εἶναι ὅτι
[119, 0]	οὕτως ἀφειδῶς ἐξορμῶν πρὸς τοὺς	πολεμίους	καὶ οὔτε τῆς σαυτοῦ σωτηρίας
[112, 0]	ἂν νῦν ἀπαράσκευος ὥσπερ ὑπὸ	πολεμίων	ἐξαίφνης ἐπελθόντων ἐλήφθης. Καλῶς γὰρ
[119, 0]	γενναίως ἀριστεύων καὶ πολλοὺς τῶν	πολεμίων	κατακτείνας, μικρὸν παντελῶς διασιωπήσαντα χρόνον
[108, 0]	τῶν χρημάτων κτῆσιν πάντες οἱ	πόλεμοι	(γίγνονται· τὰ δὲ χρήματα ἀναγκαζόμεθα
[118, 0]	ἐξάρχοντ´ ἀγαθὰς’ πρός τε τὸν	πόλεμον	ἐπιπαρορμῶντα τοὺς Ἀθηναίους. Ξενοφῶντα δὲ
[118, 0]	τῶν ἀγγέλων τῶν ἀπὸ τοῦ	πολέμου	πυθόμενον ~ὅτι ὁ υἱὸς αὐτοῦ
[108, 0]	ἐγγίγνεται οὐδέποτ´ οὐδέν. Καὶ γὰρ	πολέμους	καὶ στάσεις καὶ μάχας οὐδὲν
[114, 0]	βροτοῖσιν. Ἦ ῥ´ ὁ γέρων·	πολιὰς	δ´ ἄρ´ ἀνὰ τρίχας ἕλκετο
[114, 0]	ὅτε δὴ πολιόν τε κάρη	πολιόν	τε γένειον αἰδῶ τ´ αἰσχύνωσι
[114, 0]	θυμὸν ἕληται. Ἀλλ´ ὅτε δὴ	πολιόν	τε κάρη πολιόν τε γένειον
[112, 0]	νομοθέτην φασὶ προστάξαι τοῖς αὑτοῦ	πολίταις,	ἐπὰν πενθῶσι, γυναικείαν ἀμφιεσαμένους ἐσθῆτα
[120, 0]	οὐκ (ὀλίγα δ´ ἐν τῇ	Πολιτείᾳ	καὶ τῷ Μένωνι καὶ τῷ
[113, 0]	ἀγαθῶν, οἷον γάμου παιδείας τελειότητος	πολιτείας	ἀρχῶν (ταῦτα γὰρ εἶναι τὰ
[103, 0]	ἀρχῆς ἢ διά τινας προεδρίας	πολιτικὰς	ἢ διὰ τιμὰς καὶ δόξας
[114, 0]	αἴσῃ ἐν ἀργαλέῃ φθίσει, κακὰ	πόλλ´	ἐπιδόντα, υἷάς τ´ ὀλλυμένους, ἑλκηθείσας
[111, 0]	γὰρ ἂν εἴποι ὡς ἔδει;	Πολλὰ	δὲ καὶ ἄλλα ἐφ´ ὧν
[120, 0]	κρίσιν. Ὁ δὲ θεῖος Πλάτων	πολλὰ	μὲν ἐν τῷ Περὶ ψυχῆς
[103, 0]	χειμῶνες, οὕτω καὶ ἐν βίῳ	πολλαὶ	καὶ ποικίλαι περιστάσεις γιγνόμεναι πρὸς
[107, 0]	βίου τὸ ὀδυνηρὸν καὶ τὸ	πολλαῖς	φροντίσιν ἐπηντλημένον, ἃς εἰ βουλοίμεθα
[116, 0]	οἱ τραπεζῖται, καθάπερ εἰώθαμεν λέγειν	πολλάκις,	ἀπαιτούμενοι τὰ θέματα δυσχεραίνουσιν ἐπὶ
[114, 0]	ἐπὶ ἕσπερος ἦλθε. Διὸ καὶ	πολλάκις	αὑτοῖς προσδιαλέγεσθαι χρή, (Τί δέ;
[115, 0]	ἀπεστέρηνται· τοῦτο γὰρ ἄδηλον, ὡς	πολλάκις	εἴπομεν, εἴτ´ ἀγαθῶν ἀπεστερημένοι τυγχάνουσιν
[111, 0]	πέπρακται καὶ πράττεται (καὶ πραχθήσεται	πολλάκις.	Οὐ γὰρ νομοθετήσοντες πάρεσμεν εἰς
[114, 0]	βαρυλυπότατοι καὶ πολυπενθέστατοι πραότατοι γίγνονται	πολλάκις	ὑπὸ τοῦ χρόνου, καὶ ἐν
[115, 0]	καὶ πρὸς ἄλληλα φερόμενα κατὰ	πολλὰς	αἰτίας, τὰ δ´ ἀγαθὰ διεχῆ
[104, 0]	ἄλλο μὴ ἀποδεχόμεθα, τό γε	πολλαχῆ	εἶναι ἐργώδη καὶ δύσκολον τὸν
[109, 0]	εἶναι μόνον αὐτῷ ἐπ´ οὐσίᾳ	πολλῇ	καὶ χρήμασιν. Ἀποροῦντα δ´ ὅτῳ
[111, 0]	ὧν ἐν οὐ πολλῷ χρόνῳ	πολλὴν	πρὸς τὸν βίον ὠφέλειαν ἔχομεν.
[121, 0]	Ἀπολλώνιε φίλτατε, καὶ συνθεὶς μετὰ	πολλῆς	ἐπιμελείας ἀπειργασάμην τὸν παραμυθητικόν σοι
[111, 0]	χρόνου μῆκος. Ματαίους γὰρ καὶ	πολλῆς	εὐηθείας ἡγητέον εἶναι τὰς τοιαύτας
[110, 0]	προσδοκώμενον λυπεῖ. Τῷ γὰρ ὄντι	πολλοὶ	διὰ τὴν οὐδένειαν καὶ τὴν
[107, 0]	τε καὶ θρηνεῖν, ὅπερ οἱ	πολλοὶ	δρῶσι δι´ ἀμαθίαν; (Ὁ δὲ
[121, 0]	ἡ κρίσις ᾖ, ἔρχονται αὐτοῖς	πολλοὶ	μαρτυρήσοντες ὡς δικαίως βεβιώκασιν. Οἱ
[121, 0]	κρινόμενοι κρίνονται· ζῶντες γὰρ κρίνονται.	Πολλοὶ	οὖν ἴσως, ἦ δ´ ὅς,
[117, 0]	τέ μοι δοκεῖ. Οἱ δὲ	πολλοὶ	πάντα καταμέμφονται καὶ πάντα τὰ
[117, 0]	τὸν ἄπειρον αἰῶνα) (καὶ ὅτι	πολλοὶ	τῶν ἐπὶ πλέον πενθησάντων μετ´
[115, 0]	κενεὴ δ´ εἴσδυσις (οὐδ´ αἰθέρι;	Πολλοῖς	γὰρ καὶ σοφοῖς ἀνδράσιν, ὥς
[114, 0]	πένθη παρεκτρέπεσθαι καὶ τοῦθ´ ὅπερ	πολλοῖς	ἤδη συνέβη περιμένειν, ὥστε πρὶν
[120, 0]	πρασσόντων μελέων, ἀτὰρ εὑδόντεσσιν ἐν	πολλοῖς	ὀνείροις δείκνυσι τερπνῶν ἐφέρποισαν χαλεπῶν
[115, 0]	τοῦ ζῆν ἐστι κρεῖττον. Καὶ	πολλοῖς	οὕτω παρὰ τοῦ δαιμονίου μεμαρτύρηται.
[118, 0]	ἀνωδυνίην καὶ τὴν ἐν τοῖσι	πολλοῖσι	δόξαν· (πᾶς γάρ τίς μιν
[102, 0]	γάρ, φασί, καὶ μανίαν γίγνεσθαι	πολλοῖσι	καὶ νοσήματ´ οὐκ ἰάσιμα, αὑτούς
[117, 0]	ὅρα τὸ ἑξῆς· Μοῦνος τηλύγετος	πολλοῖσιν	ἐπὶ κτεάτεσσι. Τίς γὰρ οἶδεν,
[118, 0]	εὐδίης γὰρ εἴχετο, ἐξ ἧς	πολλὸν	ὤνητο κατὰ πᾶσαν ἡμέρην εἰς
[108, 0]	τούτοις μαρτυρεῖν καὶ τὸ θεῖον.	Πολλοὺς	γὰρ παρειλήφαμεν δι´ εὐσέβειαν παρὰ
[115, 0]	δόξαν ἔδειξε τὸ εἰωθὸς περὶ	πολλοὺς	γίγνεσθαι δι´ αὐτῶν τῶν ἔργων.
[110, 0]	διαφθαρέντων. Νὴ Δί´ ἀλλὰ τοὺς	πολλοὺς	κινεῖ πρὸς τὰ πένθη καὶ
[119, 0]	ἀπαγγειλάντων ὅτι γενναίως ἀριστεύων καὶ	πολλοὺς	τῶν πολεμίων κατακτείνας, μικρὸν παντελῶς
[115, 0]	ἀγαθῶν ἀπεστερημένοι τυγχάνουσιν εἴτε κακῶν·	πολλῷ	γὰρ πλείονα τὰ κακά. Καὶ
[111, 0]	ζῴων ἀφ´ ὧν ἐν οὐ	πολλῷ	χρόνῳ πολλὴν πρὸς τὸν βίον
[102, 0]	φίλων, ἄγαν δὲ μωραίνοντι νουθετήματα.	(Πολλῶν	γὰρ ὄντων ψυχικῶν παθῶν, ἡ
[115, 0]	τοῖς ἀνθρώποις ὁρᾷς ὡς ἐκ	πολλῶν	ἐτῶν περιφέρεται θρυλούμενον. Τί τοῦτ´;
[106, 0]	βροτοί, ὅσπερ μέγιστον ῥῦμα τῶν	πολλῶν	κακῶν. Τοῦτον γὰρ ἀπεμιμήσατο καὶ
[119, 0]	ἀπαιδευσίας ἀσθένειαν τῆς ψυχῆς. Πλὴν	πολλῶν	ὄντων παραδειγμάτων τῶν διὰ τῆς
[106, 0]	λελυπημένον καὶ δεικνύων κοινὸν καὶ	πολλῶν	τὸ συμβεβηκὸς καὶ τῶν καὶ
[115, 0]	τὰ μὲν μόγις καὶ διὰ	πολλῶν	φροντίδων κτώμεθα, τὰ δὲ κακὰ
[118, 0]	κυκλούμενον τοῦτο παρὰ πᾶσιν (ἔπος·	πολὺ	δ´ οἶμαι μᾶλλον τὸν ὑπερτιθέμενον
[111, 0]	βίον ὠφέλειαν ἔχομεν. Τό τε	πολὺ	δήπουθεν ἢ μικρὸν οὐδὲν διαφέρειν
[109, 0]	καὶ πειραθῆναι βούλεται, μετ´ οὐ	πολὺ	ἔσεσθαι αὐτῷ πρόδηλον. Καὶ οὕτω
[117, 0]	ἐπὶ πλέον πενθησάντων μετ´ οὐ	πολὺ	τοῖς ὑπ´ αὐτῶν κατοδυρθεῖσιν ἐπηκολούθησαν,
[103, 0]	καὶ ἐν ζῴοις ποτὲ μὲν	πολυγονίαι	ποτὲ δὲ καὶ ἀγονίαι, καὶ
[103, 0]	γὰρ ἐν φυτοῖς ποτὲ μὲν	πολυκαρπίαι	γίγνονται ποτὲ δ´ ἀκαρπίαι, καὶ
[105, 0]	καιρὸν ἄρα φυλάττεις; Μετ´ οὐ	πολὺν	δὲ χρόνον καταστρεβλωθεὶς ὑπὸ τῶν
[114, 0]	ὡς καὶ οἱ βαρυλυπότατοι καὶ	πολυπενθέστατοι	πραότατοι γίγνονται πολλάκις ὑπὸ τοῦ
[119, 0]	Θεοῖς ηὐξάμην οὐκ ἀθάνατον οὐδὲ	πολυχρόνιον	γενέσθαι μοι τὸν υἱόν (τὸ
[107, 0]	ὕπνῳ ἢ ἀποδημίᾳ μακρᾷ καὶ	πολυχρονίῳ	ἢ τρίτον φθορᾷ τινι καὶ
[110, 0]	Ἔφυ μὲν οὐδεὶς ὅστις οὐ	πονεῖ	βροτῶν. Θάπτει τε τέκνα χἄτερ´
[105, 0]	ἀεί θ´ ὁ κλαύσας τοῦ	πονεῖν	ἐπαύετο, ἠλλαττόμεσθ´ ἂν δάκρυα, δόντες
[121, 0]	οὖν ἴσως, ἦ δ´ ὅς,	πονηρὰς	ψυχὰς ἔχοντες ἠμφιεσμένοι εἰσὶ σώματά
[107, 0]	δὲ μεληδόνες, αἰῶνι δὲ παύρῳ	πόνος	ἀμφὶ πόνῳ. Ὁ δ´ ἄφυκτος
[120, 0]	φησὶν Εὐριπίδης, ὄνομ´ ἔχει μόνον	πόνος	γεγώς. Οὗτος δ´ ἐπὶ τῆς
[111, 0]	ἐκείνων, ἅπερ ἱστοροῦσι περὶ τὸν	Πόντον	γιγνόμενα τὴν ζωὴν ἔχειν ἡμερησίαν,
[107, 0]	αἰῶνι δὲ παύρῳ πόνος ἀμφὶ	πόνῳ.	Ὁ δ´ ἄφυκτος ὁμῶς ἐπικρέμαται
[108, 0]	εἰπών· Μηδεὶς φοβείσθω θάνατον ἀπόλυσιν	πόνων,	ἀλλὰ καὶ κακῶν τῶν μεγίστων.
[119, 0]	ἐκπλήσαντι πρὸς τὴν εἱμαρμένην ἐπανάγειν	πορείαν,	καλούσης αὐτῆς, φησίν, ἤδη πρὸς
[113, 0]	γὰρ τῆς εἰς καινὴν πατρίδα	πορείας	προκειμένης πᾶσιν ἀναγκαίας καὶ ἀπαραιτήτου
[121, 0]	ἡ κρίσις ᾖ περὶ τῆς	πορείας	τοῖς ἀνθρώποις. Ταῦτ´ ἐστίν, ὦ
[105, 0]	τε κλάῃς ἄν τε μή,	πορεύεται.	~Τί οὖν πλέον ποιοῦμεν; Οὐδέν·
[104, 0]	Ἤ τ´ ἄδηλος αὕτη τύχη	πόρρωθεν	ἡμῖν καὶ ἔτ´ ἀπ´ ἀρχῆς
[120, 0]	ἀρχὴν ὁ Ζεὺς καὶ ὁ	Ποσειδῶν	καὶ ὁ Πλούτων, ἐπειδὴ (παρὰ
[115, 0]	Σειληνὸν διερωτῶντι καὶ πυνθανομένῳ τί	ποτ´	ἐστὶ τὸ βέλτιστον τοῖς ἀνθρώποις
[106, 0]	ἀνακυκλήσει. Καὶ ὁ τῆς γενέσεως	ποταμὸς	οὕτως ἐνδελεχῶς ῥέων οὔποτε στήσεται,
[106, 0]	(κέκαυται, εἰ τὸ φθαρτὸν ἔφθαρται;	Πότε	γὰρ ἐν ἡμῖν αὐτοῖς οὐκ
[103, 0]	φυτοῖς ποτὲ μὲν πολυκαρπίαι γίγνονται	ποτὲ	δ´ ἀκαρπίαι, καὶ ἐν ζῴοις
[103, 0]	ἐν ζῴοις ποτὲ μὲν πολυγονίαι	ποτὲ	δὲ καὶ ἀγονίαι, καὶ ἐν
[112, 0]	πρὸς τὸν πενθοῦντα Πότερα παύσῃ	ποτὲ	δυσφορῶν ἢ ἀεὶ δεῖν οἰήσῃ
[108, 0]	ἡμῖν δέδεικται ὅτι εἰ μέλλομέν	ποτε	καθαρῶς τι εἴσεσθαι, ἀπαλλακτέον αὐτοῦ
[114, 0]	προσδιαλέγεσθαι χρή, (Τί δέ; Παυσόμεθά	ποτε	λυπούμενοι ἢ ἀκαταπαύστῳ συμφορᾷ συνεσόμεθα
[103, 0]	δ´ ἀκαρπίαι, καὶ ἐν ζῴοις	ποτὲ	μὲν πολυγονίαι ποτὲ δὲ καὶ
[103, 0]	ποιεῖν. Ὥσπερ γὰρ ἐν φυτοῖς	ποτὲ	μὲν πολυκαρπίαι γίγνονται ποτὲ δ´
[115, 0]	ἀλλὰ σιωπᾶν ἀρρήτως· ἐπειδὴ δέ	ποτε	μόγις πᾶσαν μηχανὴν μηχανώμενος προσηγάγετο
[118, 0]	Ξενοφῶντα δὲ τὸν Σωκρατικὸν θύοντά	ποτε,	παρὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἀπὸ
[118, 0]	οἷς κατὰ τὸ εἰκὸς ἐχρησάμεθά	ποτε	πρὸς συγγενεῖς ἢ φίλους ἐν
[112, 0]	καὶ μαλακίαν· εἰ δὲ μεταθήσῃ	ποτέ,	τί οὐκ ἤδη μετατίθεσαι καὶ
[104, 0]	τρέφει ἀνθρώποιο. Οὐ μὲν γάρ	ποτέ	φησι κακὸν πείσεσθαι ὀπίσσω, ὄφρ´
[112, 0]	τις ἂν πρὸς τὸν πενθοῦντα	Πότερα	παύσῃ ποτὲ δυσφορῶν ἢ ἀεὶ
[110, 0]	γέγονεν εὐνούστερος. (Ἀδήλου οὖν ὄντος	πότερον	συμφερόντως ἀνεπαύσατο τὸν βίον ἐκλιπὼν
[114, 0]	κεραϊζομένους, καὶ νήπια τέκνα βαλλόμενα	ποτὶ	γαίῃ, ἐν αἰνῇ δηϊοτῆτι, ἑλκομένας
[117, 0]	ἄρα τῷ γε πατὴρ καὶ	πότνια	μήτηρ ὄσσε καθαιρήσουσιν· ἐὰν δ´
[110, 0]	χρῄζουσιν ἐκτείνειν βίον, βρωτοῖσι καὶ	ποτοῖσι	καὶ μαγεύμασι παρεκτρέποντες ὀχετὸν ὥστε
[110, 0]	οἰκείως ἄν τις ταῦτα συνάψειε·	Ποῦ	γὰρ τὰ σεμνὰ κεῖνα, ποῦ
[110, 0]	Ποῦ γὰρ τὰ σεμνὰ κεῖνα,	ποῦ	δὲ Λυδίας μέγας δυνάστης Κροῖσος
[103, 0]	σοι κακά. Ὥστ´ ἀνὰ μέσον	που	καὶ τὸ λοιπὸν ὂν φέρε.
[109, 0]	ἰδεῖν ἐγγεγραμμένα τρία ταῦτα· Ἦ	που	νηπιέῃσιν ἀλύουσιν φρένες ἀνδρῶν. Εὐθύνοος
[110, 0]	χαλεπόν; Οὐδέν. (Ὁ Κρεσφόντης δέ	που	ὁ παρὰ τῷ Εὐριπίδῃ περὶ
[107, 0]	ὁμοιότητα μάλιστα παρεμφαίνει. Πάλιν τέ	πού	φησι τὸν θάνατον εἶναι Χάλκεον
[107, 0]	καὶ λέγειν; Αὐτὸ γὰρ τὸ	πρᾶγμα	φανερόν ἐστι πᾶσιν ἀνθρώποις, μαρτυρεῖ
[104, 0]	θνητῷ σύγκληρός ἐστι βίῳ καὶ	πράγμασι	ῥᾳδίως μεθισταμένοις (πρὸς τοὐναντίον. Ἀνθρώπων
[103, 0]	γὰρ ὂν φύσει μεγίστοις οἰκονομεῖται	πράγμασιν,	ὅταν πέσῃ δέ, πλεῖστα συντρίβει
[107, 0]	φέρει; Εὐριπίδης δέ· Τὰ θνητὰ	πράγματ´	οἶσθά γ´ ἣν ἔχει φύσιν;
[105, 0]	Νῦν δ´ οὐ προσέχει τὰ	πράγματ´	οὐδ´ ἀποβλέπει εἰς ταῦτα, δέσποτ´,
[108, 0]	τῇ ψυχῇ θεατέον αὐτὰ τὰ	πράγματα·	(καὶ τότε, ὡς ἔοικεν, ἡμῖν
[112, 0]	τὰ πεπτωκότα τίθεσθαι τὰ ἑαυτοῦ	πράγματα,	ὅπῃ ὁ λόγος αἱρεῖ βέλτιστ´
[116, 0]	πρὸς πάντα τὰ τοῦ βίου	πράγματα	ῥᾳδίως ἐφαρμόζειν δυνήσεται καὶ φέρειν
[103, 0]	γὰρ περὶ τἀγαθὸν ἡ φρόνησις	πραγματεύεται	τετραχῶς, ἢ κτωμένη τἀγαθὰ ἢ
[121, 0]	δοκεῖ, οὐδὲν ἄλλο ἢ δυοῖν	πραγμάτοιν	διάλυσις, (τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ
[102, 0]	οὕτω καὶ τῇ διανομῇ τῶν	πραγμάτων	ἀνεγκλήτως καὶ πειθηνίως ἕπεσθαι. Τοῦτο
[103, 0]	Ἀλλ´ ὅμως τοιούτων ὄντων τῶν	πραγμάτων	ἔνιοι διὰ τὴν ἀφροσύνην οὕτως
[103, 0]	τι λογιζομένων ἐστὶ περὶ τῶν	πραγμάτων	οὐκ ὀρθῶς· Τροχοῦ γὰρ περιστείχοντος
[105, 0]	μεγαλαυχουμένου συνεχῶς ἐπὶ ταῖς αὑτοῦ	πράξεσι	καὶ κελεύοντος ἀπαγγεῖλαί τι αὐτῷ
[114, 0]	καὶ οἱ βαρυλυπότατοι καὶ πολυπενθέστατοι	πραότατοι	γίγνονται πολλάκις ὑπὸ τοῦ χρόνου,
[120, 0]	καθηγησαμένων, ξένοις δὲ καὶ ἀστοῖς	(πραότατος,	πᾶσι δὲ μείλιχος καὶ φίλος
[120, 0]	μόνον ἐκ θεῶν. Εὕδει δὲ	πρασσόντων	μελέων, ἀτὰρ εὑδόντεσσιν ἐν πολλοῖς
[114, 0]	γὰρ μὴ δι´ αὑτὸν κακῶς	πράττειν	ὁ μὲν Κράντωρ φησὶν οὐ
[111, 0]	Οὐκ ἔδει πραχθῆναι πέπρακται καὶ	πράττεται	(καὶ πραχθήσεται πολλάκις. Οὐ γὰρ
[103, 0]	ς´, ἐφ´ ᾧ τε διατελεῖν	πράττων	ἃ βούλει καὶ διευτυχῶν ἀεί,
[111, 0]	τις εἴποι ὡς Οὐκ ἔδει	πραχθῆναι	πέπρακται καὶ πράττεται (καὶ πραχθήσεται
[111, 0]	πραχθῆναι πέπρακται καὶ πράττεται (καὶ	πραχθήσεται	πολλάκις. Οὐ γὰρ νομοθετήσοντες πάρεσμεν
[118, 0]	τοῖς υἱοῖς γενομένους θανάτους καὶ	πράως	ὑποστάντας, Ἀναξαγόραν τὸν Κλαζομένιον καὶ
[102, 0]	φαῦλον καὶ σπουδαίοις ἀνδράσιν ἥκιστα	πρέπον,	τὴν δὲ μετριοπάθειαν οὐκ ἀποδοκιμαστέον.
[103, 0]	τὰς ἀτυχίας φυλάξαι γενναίως τὸ	πρέπον.	Τῆς γὰρ εὐλογιστίας ἔργον ἐστὶν
[120, 0]	εὐσεβείας καὶ τῆς ἑαυτοῦ τὴν	πρέπουσαν	εὐφημίαν ἔχων πρὸς τὸν ἀεὶ
[121, 0]	τὸν θεοφιλέστατον υἱόν σου Ἀπολλώνιον	πρέπουσαν	τιμήν, ποθεινοτάτην οὖσαν τοῖς ἀφιερωθεῖσι,
[121, 0]	τῆς Εὐρώπης Αἰακός· Μίνῳ δὲ	πρεσβεῖα	δώσω ἐπιδιακρίνειν ἐὰν ἀπορῆτόν τι
[120, 0]	εἰπεῖν φιλάνθρωπος, αἰδούμενος μὲν τοὺς	πρεσβυτέρους	τῶν φίλων ὥσπερ πατέρας, στέργων
[118, 0]	εἰδὼς τὴν ἑωυτοῦ ἐν τοισίδε	πρήγμασι	ἀμηχανίην· τοῦτον γὰρ εὐθὺς μετὰ
[105, 0]	ἀχνύμενοί περ· οὐ γάρ τις	πρῆξις	πέλεται κρυεροῖο γόοιο. Ὣς γὰρ
[105, 0]	τὸν Ἀχιλλέα λέγοντα πρὸς τὸν	Πρίαμον	ἥκοντα ἐπὶ λύτρα τοῦ Ἕκτορος
[113, 0]	γὰρ ὄντως (ἐδάκρυσε Τρωίλος ἢ	Πρίαμος·	οὐδ´ οὗτος, εἰ προετελεύτησεν ἔτ´
[107, 0]	προεξετήκοντό τινες ταῖς λύπαις καὶ	πρὶν	ἀποθανεῖν ἐτεθνήκεσαν. Ὅρα δὲ καὶ
[114, 0]	πολλοῖς ἤδη συνέβη περιμένειν, ὥστε	πρὶν	ἀπώσασθαι τὰ πένθη κακουχουμένους τελευτῆσαι
[120, 0]	βίου, καθάπερ ἔκ του συμποσίου,	πρὶν	εἴς τινα παροινίαν ἐκπεσεῖν τὴν
[119, 0]	ἡμέραν τῆς (θυγατρὸς αὐτῷ τετελευτηκυίας,	πρὶν	πενθῆσαι καὶ τὰ νομιζόμενα ποιῆσαι,
[117, 0]	καὶ ὅτι οἱ πλεῖστοι θάνατοι	πρὸ	ἄλλων δυσχερῶν μειζόνων γίγνονται, καὶ
[111, 0]	ἡρώων καὶ φύντας ἀπὸ θεῶν	πρὸ	γήρως ἐκλιπόντας τὸν βίον οἱ
[118, 0]	ὅτε μιν τέκε μήτηρ. Ταῦτα	πρὸ	διανοίας λαβόντες τῆς ἀπράκτου καὶ
[109, 0]	τὴν τελευτήν. Καὶ καθάπερ τὰ	πρὸ	ἡμῶν οὐδὲν ἦν πρὸς ἡμᾶς,
[111, 0]	γ´ ἂν συνέπιπτεν, ὥστε τὰ	πρὸ	μέσης τῆς ἡμέρας ἐκλείποντα θρήνους
[109, 0]	γὰρ αὐτὴ κατάστασίς ἐστι τῇ	πρὸ	τῆς γενέσεως ἡ μετὰ τὴν
[110, 0]	ἐπὶ τοῦ θανάτου πρὸς τὴν	πρὸ	τῆς γενέσεως κατάστασιν ἔστι διαφορά.
[109, 0]	Ὥσπερ οὖν οὐδὲν ἦν ἡμῖν	πρὸ	τῆς γενέσεως οὔτ´ ἀγαθὸν οὔτε
[109, 0]	τάξιν οἱ τελευτήσαντες καθίστανται (τῇ	πρὸ	τῆς γενέσεως. Ὥσπερ οὖν οὐδὲν
[119, 0]	πενθεῖν παρωσάμενον καὶ τὸ φιλόπατρι	πρὸ	τῆς τῶν ἀναγκαίων συμπαθείας ἐπιδειξάμενον.
[121, 0]	ἅμα καὶ αὐτοὶ ἀμπεχόμενοι δικάζουσι,	πρὸ	τῆς ψυχῆς τῆς ἑαυτῶν ὀφθαλμούς
[113, 0]	ἀώροις ἀτυχοῦντας, διὰ τὸ ἀφῃρῆσθαι	πρὸ	τοῦ δέοντος τῆς ἐλπίδος) ἀγνοοῦντες
[120, 0]	ἔχων πρὸς τὸν ἀεὶ χρόνον	προαπεφοίτησε	τοῦ θνητοῦ βίου, καθάπερ ἔκ
[120, 0]	δ´ ἐπὶ τῆς εὐανθεστάτης ἡλικίας	προαπεφοίτησεν	ὁλόκληρος ἠίθεος, ζηλωτὸς καὶ περίβλεπτος
[120, 0]	κάτω, φοινικορόδοις τ´ ἐν λειμώνεσσι	προάστιον	αὐτῶν· καὶ λιβάνῳ σκιαρὸν καὶ
[112, 0]	οὔτ´ εἰς τὸ πρόσθεν οὐδὲν	προβαῖνον	τῷ χαλεπῶς φέροντι· ἐμποδὼν γὰρ
[113, 0]	εὐθύμως, τοὺς δὲ τῶν ἤδη	προβεβηκότων	δυσχερῶς καὶ πενθικῶς διὰ τὸν
[107, 0]	τῆς τύχης γὰρ ἀφανὲς οἷ	προβήσεται.	Τοιούτου δὴ τοῦ βίου τῶν
[106, 0]	αὐτῆς ὕλης (πάλαι μὲν τοὺς	προγόνους	ἡμῶν ἀνέσχεν, εἶτα συνεχεῖς αὐτοῖς
[109, 0]	μετ´ οὐ πολὺ ἔσεσθαι αὐτῷ	πρόδηλον.	Καὶ οὕτω πυθόμενον τὸν Πίνδαρον
[120, 0]	μεταλλαξάντων ἔστι τις τιμὴ καὶ	προεδρία	καθάπερ λέγεται, καὶ χῶρός τις
[103, 0]	μέγεθος ἀρχῆς ἢ διά τινας	προεδρίας	πολιτικὰς ἢ διὰ τιμὰς καὶ
[121, 0]	(Πρῶτον μὲν οὖν παυστέον ἐστὶ	προειδότας	αὐτοὺς τὸν θάνατον· νῦν γὰρ
[117, 0]	ἀνθρώπων προσειληφέναι ὅτι βραχὺν χρόνον	προειλήφασιν	ἡμᾶς οἱ δοκοῦντες ἄωροι τοῦ
[102, 0]	ἐν τῷ βίῳ συμβαινόντων, καὶ	προειληφὼς	ὅτι καθάπερ ἐν δημοκρατίᾳ κλῆρός
[113, 0]	διά τε ταῦτα καὶ τὰ	προειρημένα	ἐν τοῖς ἔμπροσθεν. Μεῖον γὰρ
[117, 0]	τῷ γενέσθαι ἀποθανεῖν, τοῖς δὲ	προελθοῦσιν	ἐπὶ μικρὸν, τοῖς δ´ ἀκμάζουσι.
[120, 0]	θεῶν ἐπὶ βωμοῖς. (Καὶ μικρὸν	προελθὼν	ἐν ἄλλῳ θρήνῳ περὶ ψυχῆς
[117, 0]	καὶ προορώμενος τὰ μέλλοντα συμβήσεσθαι	προεξάγει	τινὰς ἐκ τοῦ ζῆν ἀώρους;
[107, 0]	ἄμεινον· εἰ γὰρ προῄδειμεν, κἂν	προεξετήκοντό	τινες ταῖς λύπαις καὶ πρὶν
[113, 0]	ἢ Πρίαμος· οὐδ´ οὗτος, εἰ	προετελεύτησεν	ἔτ´ ἀκμαζούσης αὐτῷ τῆς βασιλείας
[117, 0]	ἀναγκαίων βροτοῖς (οὔτε τῶν κατὰ	προηγούμενον	λόγον συμβαινόντων οὔτε τῶν κατ´
[107, 0]	γὰρ ἦν ἄμεινον· εἰ γὰρ	προῄδειμεν,	κἂν προεξετήκοντό τινες ταῖς λύπαις
[119, 0]	ἀπολέσας. Οὗτος μὲν οὖν ῥητορικῶς	προθέμενος	αὐτοῦ κατηγορῆσαι ταῦτα διεξῆλθεν, ἀγνοῶν
[113, 0]	δὲ τὴν τῶν εἴκοσιν ἐτῶν	προθεσμίαν	ἐκπληρώσαντα ἢ τὸν ἐγγὺς γενόμενον
[107, 0]	ἄδηλον ποιῆσαι τὴν τοῦ θανάτου	προθεσμίαν.	Τοῦτο γὰρ ἦν ἄμεινον· εἰ
[109, 0]	τούτων, ἀφικέσθαι ἐπί τι ψυχομαντεῖον,	προθυσάμενον	δ´ ὡς νόμος ἐγκοιμᾶσθαι καὶ
[118, 0]	μ´ ὑπὲρ αἶσαν ἀνὴρ Ἄιδι	προϊάψει,	μοῖραν δ´ οὔ τινά φημι
[112, 0]	Οἷς γὰρ λόγοις τοῦ χρόνου	προϊόντος	χρησάμενος ἀπολυθήσῃ, τούτοις νῦν προσσχὼν
[121, 0]	αὐτοὺς τὸν θάνατον· νῦν γὰρ	προΐσασι.	Τοῦτο μὲν οὖν καὶ δὴ
[112, 0]	Ἀλλ´ ἐχρῆν σε προσδοκᾶν καὶ	προκατακεκρικέναι	τῶν ἀνθρωπείων τὴν ἀδηλότητα καὶ
[113, 0]	τῆς εἰς καινὴν πατρίδα πορείας	προκειμένης	πᾶσιν ἀναγκαίας καὶ ἀπαραιτήτου οἱ
[121, 0]	ὦτα καὶ ὅλον τὸ σῶμα	προκεκαλυμμένοι.	Ταῦτα δὴ αὐτοῖς πάντ´ ἐπίπροσθεν
[107, 0]	ὁ γὰρ ἀδελφὸς τὸν ἀδελφὸν	προλαμβάνει.	Εἴ γε μὴν ἀποδημίᾳ προσέοικεν
[109, 0]	ἄριστόν ἐστιν ἀνθρώποις ἀποκρίνασθαι τὴν	πρόμαντιν	ὅτι οὐδ´ αὐτὸς ἀγνοεῖ, εἴ
[121, 0]	οὖν καὶ δὴ εἴρηται τῷ	Προμηθεῖ,	ὅπως ἂν παύσῃ αὐτό. Ἔπειτα
[107, 0]	τὰ μικρὰ τοῦ θανάτου μυστήρια	προμύησις	γὰρ ὄντως ἐστὶ τοῦ θανάτου
[119, 0]	οὐ κατὰ τὴν τῶν ὅλων	πρόνοιαν	καὶ τὴν κοσμικὴν διάταξιν. Ἐκείνῳ
[111, 0]	καὶ τοῖς τῆς εἱμαρμένης καὶ	προνοίας	θεσμοῖς. Τί δ´; Οἱ πενθοῦντες
[117, 0]	κηδόμενος τοῦ ἀνθρωπείου γένους καὶ	προορώμενος	τὰ μέλλοντα συμβήσεσθαι προεξάγει τινὰς
[107, 0]	ἀποδοθησόμενον ὃ ἐδανείσαντο (ἡμῶν οἱ	προπάτορες.	Ὃ δὴ καὶ εὐκόλως καταβλητέον
[104, 0]	Θεόφραστος, καὶ δεινὴ παρελέσθαι τὰ	προπεπονημένα	καὶ μεταρρῖψαι τὴν δοκοῦσαν εὐημερίαν,
[113, 0]	ἀναγκαίας καὶ ἀπαραιτήτου οἱ μὲν	προπορεύονται	οἱ δ´ ἐπακολουθοῦσι, πάντες δ´
[116, 0]	ἐν τοῖς προσπίπτουσιν ἢ διαίρεσθαι	πρὸς	ἀλαζονείαν ἢ ταπεινοῦσθαι καὶ καταπίπτειν
[115, 0]	φασι ταῦτα καὶ συνεχῆ καὶ	πρὸς	ἄλληλα φερόμενα κατὰ πολλὰς αἰτίας,
[111, 0]	τινὰ καὶ πρὸς αὑτὸν καὶ	πρὸς	ἄλλον διεξιόντα μετὰ σπουδῆς ὡς
[118, 0]	μὴ τοῖς μὲν ἄλλοις ἐπαρκεῖν	πρὸς	ἀλυπίαν δύνασθαι, ἑαυτοῖς δὲ μηδὲν
[103, 0]	γίγνετ´ ἄλλοθ´ ἡτέρα. Κράτιστον δὴ	πρὸς	ἀλυπίαν φάρμακον ὁ λόγος καὶ
[103, 0]	ἄλλων ἀρετῶν εἰσι κανόνες, οἷς	πρὸς	ἀμφότερα χρηστέον. (Οὐκ ἔστιν γὰρ
[102, 0]	τῶν παραμυθητικῶν σοι μεταδοῦναι λόγων	πρὸς	ἄνεσιν τῆς λύπης καὶ παῦλαν
[101, 0]	~ΠΑΡΑΜΥΘΗΤΙΚΟΣ	ΠΡΟΣ	ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΝ. (Καὶ πάλαι σοι συνήλγησα
[114, 0]	πέρα τοῦ φυσικοῦ καὶ μετρίου	πρὸς	ἄπρακτα πένθη καὶ θρήνους ἀγεννεῖς
[116, 0]	θεοὺς ἐπικαλεῖσθαι ἀνάρπαστον αὐτὴν γενέσθαι	πρὸς	ἀπώλειαν τὴν χαλεπωτάτην. Δύ´ ἐστὶ
[112, 0]	τινα τῶν ἀρχαίων φιλοσόφων εἰσιόντα	πρὸς	Ἀρσινόην τὴν βασίλισσαν (πενθοῦσαν τὸν
[115, 0]	διεχῆ τε καὶ δυσκόλως συνερχόμενα	πρὸς	αὐτοῖς τοῦ βίου τοῖς τέρμασιν.
[115, 0]	μηχανὴν μηχανώμενος προσηγάγετο φθέγξασθαί τι	πρὸς	αὐτόν, οὕτως ἀναγκαζόμενον εἰπεῖν, δαίμονος
[109, 0]	τὸν ἑαυτοῦ· ἰδόντα δὲ διεξέρχεσθαι	πρὸς	αὐτὸν περὶ τῆς τύχης τῆς
[111, 0]	χρὴ διανοεῖσθαι πάντα τινὰ καὶ	πρὸς	αὑτὸν καὶ πρὸς ἄλλον διεξιόντα
[116, 0]	ἐπὶ τῇ ἀποδόσει, ἐάνπερ εὐγνωμονῶσι.	Πρὸς	γὰρ τοὺς οὐκ εὐμαρῶς ἀποδιδόντας
[102, 0]	τε πρὸς θεοὺς καὶ τὰ	πρὸς	γονεῖς (καὶ φίλους ὅσια καὶ
[114, 0]	αὐτὸς δὲ φίλης αἰῶνος ἀμερθῇς	~(πρὸς	δ´ ἐμὲ τὸν δύστηνον ἔτι
[115, 0]	τὸν ἄπειρον αἰῶνα διατελεῖ νενομισμένα.	Πρὸς	δὲ δὴ τούτοις τὸ διὰ
[119, 0]	πορείαν, καλούσης αὐτῆς, φησίν, ἤδη	πρὸς	ἑαυτήν. Ἀλλ´ ἄωρος ἐτελεύτησεν. ~Οὐκοῦν
[109, 0]	τὰ μεθ´ ἡμᾶς οὐδὲν ἔσται	πρὸς	ἡμᾶς· Ἄλγος γὰρ ὄντως οὐδὲν
[109, 0]	τὰ πρὸ ἡμῶν οὐδὲν ἦν	πρὸς	ἡμᾶς, οὕτως οὐδὲ τὰ μεθ´
[106, 0]	γὰρ τῆς γυναικὸς αὐτῷ Λύδης,	πρὸς	ἣν φιλοστόργως εἶχε, παραμύθιον τῆς
[102, 0]	σώφρονος ~καὶ διαφερόντως τά τε	πρὸς	θεοὺς καὶ τὰ πρὸς γονεῖς
[120, 0]	καίρια καὶ χρήσιμα, τὰ λεχθέντα	πρὸς	Καλλικλέα τὸν Ἀθηναῖον, ἑταῖρον δὲ
[113, 0]	πάντως ἂν ἄωρον νομίζοντες εἶναι	πρὸς	ὀδυρμοὺς καὶ θρήνους ἐτραπόμεθα. Δῆλον
[116, 0]	ἀλαζονείαν ἢ ταπεινοῦσθαι καὶ καταπίπτειν	πρὸς	οἴκτους καὶ ὀλοφυρμοὺς διὰ τὴν
[116, 0]	δυσφορεῖν, ἐὰν ἃ ἔχρησαν ἡμῖν	πρὸς	ὀλίγον, ταῦτ´ ἀπαιτῶσιν· οὐδὲ γὰρ
[119, 0]	(πένθους καὶ τῆς ἐν τούτῳ	πρὸς	οὐδὲν χρήσιμον ματαιοπονίας. Ὅτι γὰρ
[117, 0]	καὶ τὴν ἑαυτῶν ἀτυχίαν αἰτιώμενοι.	Πρὸς	οὓς ὑποτυχὼν ἄν τις εἴποι·
[116, 0]	τις ἔχων ὡς πυθόχρηστα (παραγγέλματα	πρὸς	πάντα τὰ τοῦ βίου πράγματα
[117, 0]	ἐπὶ μικρὸν, τοῖς δ´ ἀκμάζουσι.	Πρὸς	πάντας δὴ τούτους τοὺς θανάτους
[105, 0]	πλειόνων ἐδείπνει, μόνος σωθεὶς καὶ	πρὸς	πάντων εὐδαιμονιζόμενος, ἀναφωνήσας μεγάλῃ τῇ
[103, 0]	καὶ ἡ διὰ τούτου παρασκευὴ	πρὸς	πάσας τοῦ βίου τὰς μεταβολάς.
[118, 0]	κατὰ τὸ εἰκὸς ἐχρησάμεθά ποτε	πρὸς	συγγενεῖς ἢ φίλους ἐν ταῖς
[110, 0]	Δί´ ἀλλὰ τοὺς πολλοὺς κινεῖ	πρὸς	τὰ πένθη καὶ τοὺς θρήνους
[112, 0]	καὶ ὥσπερ ἐν πτώσει κύβων	πρὸς	τὰ πεπτωκότα τίθεσθαι τὰ ἑαυτοῦ
[112, 0]	τῷ Εὐριπίδῃ Θησεὺς παρεσκευάσθαι φαίνεται	πρὸς	τὰ τοιαῦτα· ἐκεῖνος γάρ φησιν·
[102, 0]	γὰρ οἱ βέλτιστοι τῶν ἰατρῶν	πρὸς	τὰς ἀθρόας τῶν ῥευμάτων ἐπιφορὰς
[103, 0]	εὐτυχίας τὸν αὐτὸν εἶναι, καὶ	πρὸς	τὰς ἀτυχίας φυλάξαι γενναίως τὸ
[103, 0]	πολλαὶ καὶ ποικίλαι περιστάσεις γιγνόμεναι	πρὸς	τὰς ἐναντίας περιάγουσι τοὺς ἀνθρώπους
[112, 0]	εὐσχημόνων καὶ συμφερόντων, ἀλλ´ ἐκτρέπονται	πρὸς	τὰς ἐσχάτας ταλαιπωρίας, τὸ μηδὲν
[114, 0]	φησὶν οὐ μικρὸν εἶναι κούφισμα	πρὸς	τὰς τύχας, ἐγὼ δ´ ἂν
[115, 0]	ἄν τις ἔχοι τοιαῦτα παρατίθεσθαι	πρὸς	ταὐτὸ κεφάλαιον· ἀλλ´ οὐκ ἀναγκαῖον
[103, 0]	δ´ ἐστὶ καὶ σωφρόνων ἀνδρῶν	πρός	(τε τὰς δοκούσας εὐτυχίας τὸν
[121, 0]	σοι λόγον, ἀναγκαιότατον ὄντα σοι	πρός	τε τὴν τῆς παρούσης λύπης
[118, 0]	δημηγορεῖν βουλάς τ´ ἐξάρχοντ´ ἀγαθὰς’	πρός	τε τὸν πόλεμον ἐπιπαρορμῶντα τοὺς
[118, 0]	τοῦτ´ ἔπος, ὅπερ ὁ Ἕκτωρ	πρὸς	τὴν Ἀνδρομάχην ἀντιπαρηγορῶν αὐτὴν εἶπεν
[119, 0]	τελευταῖς διαγενομένων ἀποχρήσει τὰ εἰρημένα	πρὸς	τὴν ἀπόθεσιν τοῦ πάντων ἀνιαροτάτου
[119, 0]	περιμένειν, ἀλλ´ εὐτάκτως τοῦτον ἐκπλήσαντι	πρὸς	τὴν εἱμαρμένην ἐπανάγειν πορείαν, καλούσης
[119, 0]	τοῦ μεταλλάξαντος ταῖς γυναιξὶ παραδοῦναι	πρὸς	τὴν νόμιμον ταφήν, αὐτὸν δὲ
[110, 0]	ὡς οὐδ´ ἐπὶ τοῦ θανάτου	πρὸς	τὴν πρὸ τῆς γενέσεως κατάστασιν
[113, 0]	ὅτι ὁ ἄωρος θάνατος ὡς	πρὸς	τὴν τῶν ἀνθρώπων φύσιν οὐδὲν
[112, 0]	διακείμενοι οὐδ´ ἀναστροφὴν ἐνίοτε λαμβάνουσι	πρὸς	τὸ βουλεύσασθαί τι τῶν εὐσχημόνων
[103, 0]	ἢ διορθώσασθαι γενόμενον ἢ συστεῖλαι	πρὸς	τὸ βραχύτατον ἢ παρασκευάζειν αὑτῷ
[114, 0]	συμμετρίας παρέλιπον, ἀρκεσθεὶς τοῖς εἰρημένοις	πρὸς	τὸ μὴ δεῖν πέρα τοῦ
[120, 0]	παρέξομαι, ὡς ἐβουλήθης· τάδε δὲ	πρὸς	τὸ παρὸν καίρια καὶ χρήσιμα,
[108, 0]	γένηται ἀπ´ αὐτοῦ καὶ τραπώμεθα	πρὸς	τὸ σκοπεῖν τι, ἐν ταῖς
[117, 0]	τιμωρηθεὶς ἀπέθανε. Πᾶσα πρόφασις ἱκανὴ	πρὸς	τὸ τὰς λύπας καὶ τοὺς
[119, 0]	διενεγκόντες ὡς θεοφιλεῖς νέοι μετέστησαν	πρὸς	τὸ χρεὼν καὶ πάλαι μὲν
[121, 0]	ἀγαθῆς μνήμης καὶ τῆς ἀδιαλείπτου	πρὸς	τὸν ἀεὶ χρόνον εὐφημίας. Καλῶς
[120, 0]	ἑαυτοῦ τὴν πρέπουσαν εὐφημίαν ἔχων	πρὸς	τὸν ἀεὶ χρόνον προαπεφοίτησε τοῦ
[117, 0]	βίος ὀλίγος ἐστὶ καὶ στιγμαῖος	πρὸς	τὸν ἄπειρον αἰῶνα) (καὶ ὅτι
[111, 0]	ἢ μικρὸν οὐδὲν διαφέρειν δοκεῖ	πρὸς	τὸν ἄπειρον ἀφορῶσιν αἰῶνα. Τὰ
[113, 0]	Ἕκτορα, παραινῶν ἀναχωρεῖν ἀπὸ τῆς	πρὸς	τὸν Ἀχιλλέα μάχης, ἐν οἷς
[116, 0]	Δελφικῶν γραμμάτων τὰ μάλιστ´ ἀναγκαιότατα	πρὸς	τὸν βίον, τὸ Γνῶθι σαυτὸν
[111, 0]	ἐν οὐ πολλῷ χρόνῳ πολλὴν	πρὸς	τὸν βίον ὠφέλειαν ἔχομεν. Τό
[121, 0]	ἐκ μακάρων νήσων ἰόντες ἔλεγον	πρὸς	τὸν Δία ὅτι φοιτῷέν σφισιν
[113, 0]	τύχης, ἂν ἐθρήνει οἷα γοῦν	πρὸς	τὸν ἑαυτοῦ διελέχθη υἱὸν Ἕκτορα,
[119, 0]	περαιτέρω τοῦ ἀπονεμηθέντος αὐτῷ χρόνου	πρὸς	τὸν ἐνθάδε βίον περιμένειν, ἀλλ´
[110, 0]	τούτου φησὶ τῶν κωμικῶν τις	πρὸς	τὸν ἐπὶ τῷ ἀώρῳ λυπούμενον
[118, 0]	ψυχῆς ἀχθεινὰ πάθη καὶ δυσάντητα	πρὸς	τὸν ἐπιόντα χρόνον. Ἀποβλέπειν δὲ
[110, 0]	διὰ τὴν οὐδένειαν καὶ τὴν	πρὸς	τὸν θάνατον διαβολὴν ἀποθνῄσκουσιν, ἵνα
[109, 0]	πυθόμενον τὸν Πίνδαρον συλλογίζεσθαι τὰ	πρὸς	τὸν θάνατον, διελθόντος δ´ ὀλίγου
[121, 0]	παῦλαν. Περιέχει δὲ καὶ τὴν	πρὸς	τὸν θεοφιλέστατον υἱόν σου Ἀπολλώνιον
[110, 0]	φθορὰν ὑπολαμβάνεις τινὰ διαφορὰν εἶναι	~πρὸς	τὸν ὃν (οὐδέπω κατεσκευάσθη χρόνον.
[112, 0]	δ´ ὅλον εἴποι τις ἂν	πρὸς	τὸν πενθοῦντα Πότερα παύσῃ ποτὲ
[105, 0]	εὐδοκιμεῖν, ποιήσας τὸν Ἀχιλλέα λέγοντα	πρὸς	τὸν Πρίαμον ἥκοντα ἐπὶ λύτρα
[104, 0]	βίῳ καὶ πράγμασι ῥᾳδίως μεθισταμένοις	(πρὸς	τοὐναντίον. Ἀνθρώπων γὰρ ὄντως θνητὰ
[119, 0]	στέφανον ἐπιτελεῖν τὴν θυσίαν, καὶ	πρὸς	τοὺς ἀγγέλους εἰπεῖν ὅτι Θεοῖς
[119, 0]	ἐν παρατάξει γενομένην μεγαλοφρόνως τε	πρὸς	τοὺς ἀπαγγείλαντας αὐτῷ τὴν συμφορὰν
[108, 0]	καὶ πάνυ δαιμονίως ὁ Σωκράτης	πρὸς	(τοὺς δικαστὰς τοιαῦτ´ ἔφη· Τὸ
[118, 0]	ἐπιόντα χρόνον. Ἀποβλέπειν δὲ καὶ	πρὸς	τοὺς εὐγενῶς καὶ μεγαλοφρόνως τοὺς
[118, 0]	τὸν υἱὸν τελευτήν, μικρὸν ἐπισχόντα	(πρὸς	τοὺς παρόντας εἰπεῖν δειν ὅτι
[119, 0]	τὸν βίον, οὕτως ἀφειδῶς ἐξορμῶν	πρὸς	τοὺς πολεμίους καὶ οὔτε τῆς
[115, 0]	ὦ κράτιστε πάντων καὶ μακαριστότατε,	πρὸς	τῷ μακαρίους καὶ εὐδαίμονας εἶναι
[103, 0]	ἄνθρωπος εἶ, οὗ μεταβολὴν θᾶττον	πρὸς	ὕψος καὶ πάλιν ταπεινότητα ζῷον
[105, 0]	τῶν Μακεδόνων βασιλεὺς τριῶν αὐτῷ	προσαγγελθέντων	εὐτυχημάτων ὑφ´ ἕνα καιρόν, πρώτου
[118, 0]	τοῦτον γὰρ εὐθὺς μετὰ τὴν	προσαγγελίαν	ἀμφοτέρων τῶν υἱέων οὐδὲν ἧττον
[118, 0]	υἱόν. Περικλέα δὲ τὸν Ὀλύμπιον	προσαγορευθέντα	διὰ τὴν περὶ τὸν λόγον
[115, 0]	λογίζοινθ´ ὅτι παύσεταί τινος γενομένου,	προσαναλογίσαιντ´	ἂν χρόνου δηλαδή τι ποιήσαντος·
[114, 0]	ἦλθε. Διὸ καὶ πολλάκις αὑτοῖς	προσδιαλέγεσθαι	χρή, (Τί δέ; Παυσόμεθά ποτε
[112, 0]	οὐδὲ προσεδόκων. Ἀλλ´ ἐχρῆν σε	προσδοκᾶν	καὶ προκατακεκρικέναι τῶν ἀνθρωπείων τὴν
[110, 0]	πώποτ´ ἐλύπησεν, ἀπὸν δὲ καὶ	προσδοκώμενον	λυπεῖ. Τῷ γὰρ ὄντι πολλοὶ
[112, 0]	ἤλπιζον, φησί, ταῦτα (πείσεσθαι, οὐδὲ	προσεδόκων.	Ἀλλ´ ἐχρῆν σε προσδοκᾶν καὶ
[117, 0]	ἐκφυγεῖν (πεπαιδευμένων δ´ ἐστὶν ἀνθρώπων	προσειληφέναι	ὅτι βραχὺν χρόνον προειλήφασιν ἡμᾶς
[119, 0]	καὶ μικρὸν ἐπισχόντα καὶ κατηφιάσαντα	προσειπεῖν	Ὦ (Ἀλκυονεῦ, ὀψίτερον μετήλλαξας τὸν
[119, 0]	δείλαιος καὶ πρώτην αὐτὸν πατέρα	προσειποῦσαν	ἀπολέσας. Οὗτος μὲν οὖν ῥητορικῶς
[117, 0]	ἀφέντος. Ἐὰν δ´ ἄφωνος μηδὲν	προσειπὼν	περὶ μηδενός, κλαίοντες λέγουσιν· Οὐδέ
[112, 0]	αὐτὸ ἀτιμάσῃς, ὦ γύναι, οὐ	προσελεύσεταί	σοι· ἐὰν δὲ τιμᾶται ὑπὸ
[108, 0]	θεμιτὸν ᾖ. Ὥστ´ εἰ καὶ	προσέοικε	μετάγειν εἰς ἕτερον τόπον ὁ
[107, 0]	προλαμβάνει. Εἴ γε μὴν ἀποδημίᾳ	προσέοικεν	ὁ θάνατος, οὐδ´ οὕτως ἐστὶ
[105, 0]	δόντες χρυσίον. Νῦν δ´ οὐ	προσέχει	τὰ πράγματ´ οὐδ´ ἀποβλέπει εἰς
[115, 0]	ποτε μόγις πᾶσαν μηχανὴν μηχανώμενος	προσηγάγετο	φθέγξασθαί τι πρὸς αὐτόν, οὕτως
[107, 0]	φασι, πῶς οὐκ εὐδαιμονίζειν μᾶλλον	προσήκει	τοὺς ἀπολυθέντας τῆς ἐν αὐτῷ
[122, 0]	τοῖς κηδομένοις σου κατὰ τὸ	προσῆκον.
[116, 0]	εἰς τὸ μὴ πέρα τοῦ	προσήκοντος	ἐν τοῖς προσπίπτουσιν ἢ διαίρεσθαι
[102, 0]	δυνάμενος φέρειν δεξιῶς τά τε	προσηνῆ	καὶ τὰ λυπηρὰ τῶν ἐν
[110, 0]	καὶ τὸ Λακωνικόν Νῦν ἀμές,	πρόσθ´	ἄλλοι ἐθάλεον, αὐτίκα δ´ ἄλλοι,
[105, 0]	ὑπὸ χείλεσιν, οὐδὲ θύραζε ἐξέπτη·	πρόσθεν	γὰρ ἐπέλλαβε πῶμα πίθοιο. Ἄλλα
[112, 0]	τοῦ (ἀγαθοῦ, οὔτ´ εἰς τὸ	πρόσθεν	οὐδὲν προβαῖνον τῷ χαλεπῶς φέροντι·
[119, 0]	καὶ πάλαι μὲν διὰ τῶν	πρόσθεν	ὑπέμνησα λόγων, καὶ νῦν δὲ
[119, 0]	δὲ πειράσομαι διὰ βραχυτάτων ἐπιδραμεῖν,	προσμαρτυρήσας	τῷ καλῶς ὑπὸ Μενάνδρου ῥηθέντι
[117, 0]	τέ κεν αἰεί (μεμνῄμην. Ἐὰν	προσομιλήσας	τι, τοῦτ´ ἀεὶ πρόχειρον ἔχουσιν
[112, 0]	ἐδόξαζον φρενί, (μή μοι νεῶρες	προσπεσὸν	μᾶλλον δάκοι. Οἱ δ´ ἀγεννέστεροι
[117, 0]	ἐπίσταται, καὶ ἐν ἄλλοις· ~Τὰ	προσπεσόντα	δ´ ὅστις εὖ φέρει βροτῶν,
[108, 0]	ἔτι δ´ ἐάν τινες νόσοι	προσπέσωσιν,	ἐμποδίζουσιν ἡμῖν τὴν τοῦ ὄντος
[116, 0]	πέρα τοῦ προσήκοντος ἐν τοῖς	προσπίπτουσιν	ἢ διαίρεσθαι πρὸς ἀλαζονείαν ἢ
[112, 0]	ἂν ἔχειν. Οὐ δεῖν οὖν	προσπταίσαντας	καθάπερ παῖδας ἐχομένους τοῦ πληγέντος
[112, 0]	προϊόντος χρησάμενος ἀπολυθήσῃ, τούτοις νῦν	προσσχὼν	ἀπαλλάγηθι τῆς κακουχίας· καὶ γὰρ
[112, 0]	Τὸν τῶν Λυκίων νομοθέτην φασὶ	προστάξαι	τοῖς αὑτοῦ πολίταις, ἐπὰν πενθῶσι,
[109, 0]	παρακελεύσασθαι· τοὺς δὲ ποιήσαντας τὸ	προσταχθὲν	τῇ ἑβδόμῃ νυκτὶ κατακοιμηθέντας τελευτῆσαι.
[112, 0]	τ´ ἐβαλλόμην, φυγάς τ´ ἐμαυτῷ	προστιθεὶς	πάτρας ἐμῆς θανάτους τ´ ἀώρους
[102, 0]	ἀθρόας τῶν ῥευμάτων ἐπιφορὰς εὐθὺς	προσφέρουσι	τὰς διὰ τῶν φαρμάκων βοηθείας,
[122, 0]	γαληνότερον μετελθὼν βίου σχῆμα καὶ	προσφιλέστατον	τῷ τε υἱῷ σου καὶ
[101, 0]	Ἀπολλώνιε, ἀκούσας περὶ τῆς τοῦ	προσφιλεστάτου	πᾶσιν ἡμῖν υἱοῦ σου προώρου
[108, 0]	ἡ ψυχὴ χωρὶς τοῦ σώματος,	πρότερον	δ´ οὔ. Καὶ ἐν ᾧ
[121, 0]	ᾖ. Ἐγὼ οὖν ταῦτ´ ἐγνωκὼς	πρότερος	ἢ ὑμεῖς ἐποιησάμην δικαστὰς υἱεῖς
[117, 0]	καταφθινήσας καὶ τιμωρηθεὶς ἀπέθανε. Πᾶσα	πρόφασις	ἱκανὴ πρὸς τὸ τὰς λύπας
[111, 0]	ἐστερήθησαν, φίλαυτος ἡ τῆς λύπης	πρόφασις·	οὐ γὰρ ἐκείνους ποθοῦντες ἀλλὰ
[110, 0]	(Ἡ δὲ Μερόπη λόγους ἀνδρώδεις	προφερομένη	κινεῖ τὰ θέατρα, λέγουσα τοιαῦτα·
[116, 0]	ἡ Νιόβη κατὰ τοὺς μύθους	πρόχειρον	εἶχε τὴν ὑπόληψιν ταύτην ὅτι
[117, 0]	Ἐὰν προσομιλήσας τι, τοῦτ´ ἀεὶ	πρόχειρον	ἔχουσιν ὥσπερ ὑπέκκαυμα τῆς λύπης.
[101, 0]	προσφιλεστάτου πᾶσιν ἡμῖν υἱοῦ σου	προώρου	μεταλλαγῆς τοῦ βίου, νεανίσκου κοσμίου
[111, 0]	διατεταγμένοις ὑπὸ τῶν τὰ ὅλα	πρυτανευόντων	θεῶν καὶ τοῖς τῆς εἱμαρμένης
[118, 0]	οὐδὲ μὲν ἐσθλόν, ἐπὴν τὰ	πρῶτα	γένηται. Ταύτην δὲ τὴν μοῖραν
[108, 0]	ἐμφανεστάτων καὶ πᾶσι διὰ στόματος.	(Πρῶτα	δή σοι τὰ περὶ Κλέοβιν
[118, 0]	τε καὶ Ξάνθιππον, ὥς φησι	Πρωταγόρας,	εἰπὼν οὕτως· Τῶν γὰρ υἱέων
[111, 0]	οὐ τὴν εὐγηρίαν πανταχοῦ (θεωροῦμεν	πρωτεύουσαν.	Καὶ γὰρ φυτῶν ἄριστα τὰ
[106, 0]	καλούμενος ὑπὸ τῶν ποιητῶν. Ἡ	πρώτη	οὖν αἰτία ἡ δείξασα ἡμῖν
[119, 0]	τὴν μόνην ὁ δείλαιος καὶ	πρώτην	αὐτὸν πατέρα προσειποῦσαν ἀπολέσας. Οὗτος
[114, 0]	δ´ ἂν πύματόν με κύνες	πρώτῃσι	θύρῃσι ὠμησταὶ ἐρύωσιν, ἐπεί κέ
[115, 0]	τὴν ἀρχὴν οὔτε τὸν θέντα	πρῶτον,	ἀλλὰ τὸν ἄπειρον αἰῶνα διατελεῖ
[121, 0]	ἀμφιέσματα καὶ τὰ τῶν κρινομένων.	(Πρῶτον	μὲν οὖν παυστέον ἐστὶ προειδότας
[115, 0]	τὸ πάντων αἱρετώτατον, τὸ μὲν	πρῶτον	οὐδὲν ἐθέλειν εἰπεῖν ἀλλὰ σιωπᾶν
[107, 0]	Καὶ καθ´ ἕκαστον ἐπεπορεύετο, καὶ	πρῶτον	τῷ πρώτῳ. Εἰ γὰρ δὴ
[115, 0]	τὸ μέντοι μετὰ τοῦτο καὶ	πρῶτον	τῶν ἀνθρώπῳ ἀνυστῶν, δεύτερον δέ,
[104, 0]	παλαιῶν καὶ σοφῶν ἀνδρῶν· ὧν	πρῶτος	μέν ἐστιν ὁ θεῖος Ὅμηρος,
[117, 0]	ποιηταί, καὶ μάλιστα τούτων ὁ	πρῶτος	Ὅμηρος λέγων· Ὡς δὲ πατὴρ
[109, 0]	πατρὸς τοῦ Τεριναίου, τῶν ἐκεῖ	πρώτου	καὶ ἀρετῇ καὶ πλούτῳ καὶ
[105, 0]	προσαγγελθέντων εὐτυχημάτων ὑφ´ ἕνα καιρόν,	πρώτου	μὲν ὅτι τεθρίππῳ νενίκηκεν Ὀλύμπια,
[107, 0]	ἕκαστον ἐπεπορεύετο, καὶ πρῶτον τῷ	πρώτῳ.	Εἰ γὰρ δὴ ὕπνος τίς
[104, 0]	τόπῳ φησὶν οὕτω, Βροτῶν ἕνεκα	πτολεμίζειν	δειλῶν, οἳ φύλλοισιν ἐοικότες, ἄλλοτε
[112, 0]	τοῦ γεγονότος καὶ ὥσπερ ἐν	πτώσει	κύβων πρὸς τὰ πεπτωκότα τίθεσθαι
[116, 0]	πεπρωμένης μοῖραν. Καλῶς δ´ οἱ	Πυθαγόρειοι	παρεκελεύσαντο λέγοντες· Ὅσσα δὲ δαιμονίῃσι
[109, 0]	τῶν Βοιωτῶν πεμφθεῖσιν εἰς θεοῦ	(πυθέσθαι	Τί ἄριστόν ἐστιν ἀνθρώποις ἀποκρίνασθαι
[104, 0]	ὑπαλύξαι τὸ παράπαν ἀλλά Ταρτάρου	πυθμὴν	πιέζει ς´ ἀφανοῦς σφυρηλάτοις ἀνάγκαις
[118, 0]	καὶ τὴν σύνεσιν ὑπερβεβλημένην δύναμιν,	πυθόμενον	ἀμφοτέρους αὐτοῦ τοὺς υἱοὺς μετηλλαχέναι
[118, 0]	ἀγγέλων τῶν ἀπὸ τοῦ πολέμου	πυθόμενον	~ὅτι ὁ υἱὸς αὐτοῦ Γρύλλος
[119, 0]	θορύβου γενομένου καὶ μεγάλης κραυγῆς,	πυθόμενον	τὴν αἰτίαν καὶ τὸ συμβεβηκὸς
[119, 0]	ἐπιδειξάμενον. Ἀντίγονον δὲ τὸν βασιλέα	πυθόμενον	τὴν Ἀλκυονέως τοῦ υἱοῦ τελευτὴν
[109, 0]	ἔσεσθαι αὐτῷ πρόδηλον. Καὶ οὕτω	πυθόμενον	τὸν Πίνδαρον συλλογίζεσθαι τὰ πρὸς
[107, 0]	διεγείραντος αὐτὸν τοῦ ἰατροῦ καὶ	πυθομένου	μή τι περὶ αὐτὸν εἴη
[116, 0]	ἐν διανοίᾳ τις ἔχων ὡς	πυθόχρηστα	(παραγγέλματα πρὸς πάντα τὰ τοῦ
[117, 0]	λέγουσιν· Οὐδέ τί μοι εἶπας	πυκινὸν	ἔπος, οὗ τέ κεν αἰεί
[114, 0]	χερσὶν Ἀχαιῶν. Αὐτὸν δ´ ἂν	πύματόν	με κύνες πρώτῃσι θύρῃσι ὠμησταὶ
[115, 0]	ἔλαβε τὸν Σειληνὸν διερωτῶντι καὶ	πυνθανομένῳ	τί ποτ´ ἐστὶ τὸ βέλτιστον
[102, 0]	σῴζων βεβαίως, ὥστε χρυσὸς ἐν	πυρί.	~Πεπαιδευμένων δ´ ἐστὶ καὶ σωφρόνων
[120, 0]	χῶρον κίδναται αἰεὶ θύα μιγνύντων	πυρὶ	τηλεφανεῖ παντοῖα θεῶν ἐπὶ βωμοῖς.
[105, 0]	Ἀλλὰ γυνὴ χείρεσσι πίθου μέγα	πῶμ´	ἀφελοῦσα (ἐσκέδας´· ἀνθρώποισι δὲ μήσατο
[105, 0]	θύραζε ἐξέπτη· πρόσθεν γὰρ ἐπέλλαβε	πῶμα	πίθοιο. Ἄλλα δὲ μυρία λυγρὰ
[110, 0]	νενομισμένων κακῶν παρὸν μὲν οὐδένα	πώποτ´	ἐλύπησεν, ἀπὸν δὲ καὶ προσδοκώμενον
[121, 0]	μέλλοιεν τελευτᾶν. Ἔπειτα αἱ δίκαι	πως	οὐ καλῶς ἐκρίνοντο. Ὅ τ´
[116, 0]	ἀποθνῄσκειν ἢ τέκνων ἀποθανόντων ὑπεραγανακτῶν	πῶς	οὐ καταφανῶς ἐπιλέλησται ὅτι καὶ
[107, 0]	ἀνθρώπων ὄντος οἷον οὗτοί φασι,	πῶς	οὐκ εὐδαιμονίζειν μᾶλλον προσήκει τοὺς