HODOI ELEKTRONIKAI: Du texte à l'hypertexte

HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Plutarque, Oeuvres morales - Consolation a Apollonius

Liste des contextes (ordre alphabétique)

ς = 180 formes différentes pour 274 occurrences

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ ς τ υ φ χ ψ ω

>
Livre, Chap.

[104, 0]   παράπαν ἀλλά Ταρτάρου πυθμὴν πιέζει ς´ ἀφανοῦς σφυρηλάτοις ἀνάγκαις ὥς φησι

[102, 0]   μηδὲν ὧδ´ ἔστω μέγα, ὅ ς´ ἐξεπαρεῖ μεῖζον ἢ χρεὼν φρονεῖν,

[103, 0]   μόνος, ὅτ´ ἔτικτεν ἡ μήτηρ ς´, ἐφ´ ᾧ τε διατελεῖν πράττων

[103, 0]   ἀπεικότως εἴποι, Οὐκ ἐπὶ πᾶσίν ς´ ἐφύτευς´ ἀγαθοῖς, (Ἀγάμεμνον, Ἀτρεύς. Δεῖ

[103, 0]   σοι, ὀρθῶς ἀγανακτεῖς· ἔστι γάρ ς´ ἐψευσμένος, ἄτοπόν τε πεποίηκ´. Εἰ

[107, 0]   ἀγαθόν. Τὸ γὰρ ἀδούλωτον τῇ σαρκὶ καὶ τοῖς ταύτης πάθεσι διάγειν,

[116, 0]   πρὸς τὸν βίον, τὸ Γνῶθι σαυτὸν (καὶ τὸ Μηδὲν ἄγαν ἐκ

[116, 0]   ὁ Ἴων οὕτως· Τὸ Γνῶθι σαυτὸν τοῦτ´ ἔπος μὲν οὐ μέγα,

[119, 0]   τοὺς πολεμίους καὶ οὔτε τῆς σαυτοῦ σωτηρίας οὔτε τῶν ἐμῶν παραινέσεων

[102, 0]   ἀλλ´ αὑτὸς αἰεὶ μίμνε, τὴν σαυτοῦ φύσιν σῴζων βεβαίως, ὥστε χρυσὸς

[104, 0]   (ἂν ἐκφράσαι τις ἕτερος δυνηθείη σαφῶς. Τούτοις δ´ ἑπόμενος καὶ ὁ

[113, 0]   εἰσέρχεο τεῖχος, ἐμὸν τέκος, ὄφρα σαώσῃς Τρῶας καὶ Τρῳάς, μηδὲ μέγα

[120, 0]   τούτων ψυχαί, καλὰς ἐλπίδας ἔχειν σε δεῖ περὶ τοῦ μακαρίτου υἱέος

[102, 0]   τῇ συμφορᾷ καὶ ἡ περὶ σὲ διάθεσις ἀπαιτεῖν ἔοικε τὴν παρὰ

[119, 0]   νεανίσκος Ἀπόλλωνι (καὶ Μοίραις, καὶ σὲ ἔδει ὑπ´ ἐκείνου τελείου γενομένου

[112, 0]   τιμαῖς, λύπαις καὶ θρήνοις, ἀγαπήσει σε καὶ ἀεί τί σοι παρέσται

[121, 0]   ἡδέως ἑώρα κατηφεῖς ὄντας οὔτε σὲ οὔτε τὴν μητέρα, οὕτως οὐδὲ

[112, 0]   (πείσεσθαι, οὐδὲ προσεδόκων. Ἀλλ´ ἐχρῆν σε προσδοκᾶν καὶ προκατακεκρικέναι τῶν ἀνθρωπείων

[106, 0]   τυραννίδος (τὸ μηδὲν ὄντας. Ταῦτά σε σκοπεῖν χρεών. Κελεύει γὰρ αὐτὴν

[103, 0]   ἀγαθοῖς, (Ἀγάμεμνον, Ἀτρεύς. Δεῖ δέ σε χαίρειν καὶ λυπεῖσθαι· θνητὸς γὰρ

[112, 0]   τί οὐκ ἤδη μετατίθεσαι καὶ σεαυτὸν ἀνέλκεις ἐκ τῆς ἀτυχίας; Οἷς

[112, 0]   χάρισαι καὶ τῇ παιδείᾳ, καὶ σεαυτὸν ἔκλυσαι τῶν κακῶν. Ἀλλ´ οὐ

[122, 0]   γενναίου καὶ (φιλοτέκνου φρόνημα ἀναλαβὼν σεαυτόν τε καὶ τὴν μητέρα τοῦ

[112, 0]   τῇ δυσπαθείᾳ ταύτῃ, τελείαν ἀθλιότητα (σεαυτῷ παρέξεις καὶ πικροτάτην κακοδαιμονίαν διὰ

[115, 0]   τὴν θήραν ὡς ἔλαβε τὸν Σειληνὸν διερωτῶντι καὶ πυνθανομένῳ τί ποτ´

[115, 0]   δέ φησιν Ἀριστοτέλης καὶ τὸν Σειληνὸν συλληφθέντα τῷ Μίδᾳ ἀποφήνασθαι. Βέλτιον

[110, 0]   ταῦτα συνάψειε· Ποῦ γὰρ τὰ σεμνὰ κεῖνα, ποῦ δὲ Λυδίας μέγας

[118, 0]   λύπας διὰ τῆς γενναίας καὶ σεμνῆς παρηγορίας, ἐπακούοντας καὶ ἔχοντας ἐν

[108, 0]   ἐπειδὰν τελευτήσωμεν, ὡς ὁ λόγος σημαίνει, ζῶσι δ´ οὔ. Εἰ γὰρ

[120, 0]   γὰρ ἐκεῖνος μὲν τῆς τε σῆς εὐσεβείας καὶ τῆς ἑαυτοῦ τὴν

[110, 0]   τοῖσιν οὐκέτ´ οὖσιν, οὐδὲν ἂν σθένοι. Τοῦτο μεταποιήσας εἴποις ἄν· Εἰ

[105, 0]   αὐτόματοι φοιτῶσι, κακὰ θνητοῖσι φέρουσαι σιγῇ, ἐπεὶ φωνὴν ἐξείλετο μητίετα Ζεύς.

[111, 0]   χίλια καὶ τὰ μύρια κατὰ Σιμωνίδην ἔτη στιγμή τίς ἐστιν ἀόριστος,

[107, 0]   τεθνάναι τοῦ ζῆν. Ὁ γοῦν Σιμωνίδης, (Ἄνθρώπων, φησίν, ὀλίγον μὲν κάρτος,

[105, 0]   φθινύθουσιν ἀκήριοι, οὐδέ τις ἀλκή. ~(Σιμωνίδης δ´ ὁ τῶν μελῶν ποιητής,

[115, 0]   πρῶτον οὐδὲν ἐθέλειν εἰπεῖν ἀλλὰ σιωπᾶν ἀρρήτως· ἐπειδὴ δέ ποτε μόγις

[105, 0]   κακά, τὴν Πανδώραν ἀνοίξασαν ἀποφαίνει σκεδάσαι τὸ πλῆθος ἐπὶ πᾶσαν γῆν

[120, 0]   λειμώνεσσι προάστιον αὐτῶν· καὶ λιβάνῳ σκιαρὸν καὶ χρυσοκάρποισι βεβριθός. Καὶ τοὶ

[104, 0]   ἀνθρώπων βίον ἐδήλωσε. Τί γὰρ σκιᾶς ἀσθενέστερον; Τὸ δὲ ταύτης ὄναρ

[104, 0]   τις; Τί δ´ οὔ τις; Σκιᾶς ὄναρ ἄνθρωπος ἐμφαντικῶς σφόδρα καὶ

[106, 0]   δ´ ἔχων βοηθὸν οὐ τρέμω σκιάς. Τί γὰρ τὸ χαλεπόν ἐστι

[102, 0]   τοῖς ὑμνοῦσι τὴν ἄγριον καὶ σκληρὰν ἀπάθειαν, ἔξω καὶ τοῦ δυνατοῦ

[108, 0]   αὐτοῦ καὶ τραπώμεθα πρὸς τὸ σκοπεῖν τι, ἐν ταῖς ζητήσεσι πανταχοῦ

[106, 0]   (τὸ μηδὲν ὄντας. Ταῦτά σε σκοπεῖν χρεών. Κελεύει γὰρ αὐτὴν ἐνθυμεῖσθαι

[112, 0]   ἀτιμάσῃς, ὦ γύναι, οὐ προσελεύσεταί σοι· ἐὰν δὲ τιμᾶται ὑπὸ σοῦ

[117, 0]   πῆμ´ οὐδὲν ἀλλ´ αὐτὸς σὺ σοί, καὶ ἡ διὰ τὴν ἀπαιδευσίαν

[121, 0]   καὶ καταφθορᾶς ἐπὶ τὴν συνήθη σοι καὶ κατὰ φύσιν διαγωγὴν ἐλθεῖν.

[102, 0]   τὸν τῆς τελευτῆς καιρὸν ἐντυγχάνειν σοι καὶ παρακαλεῖν ἀνθρωπίνως φέρειν τὸ

[109, 0]   αὐτῷ οὐδὲ γονεῦσι. Τοιαῦτα δή σοι καὶ τὰ τῶν διηγημάτων τῶν

[103, 0]   τὸν ἀέρα (τὸν κοινόν, ἵνα σοι καὶ τραγικώτερον λαλῶ, οἰστέον ἄμεινον

[103, 0]   τὰ νυνί τ´ ἐστὶ μέτριά σοι κακά. Ὥστ´ ἀνὰ μέσον που

[120, 0]   λόγον· ὡς ἀληθῆ γὰρ ὄντα σοι λέξω ἃ μέλλω λέγειν. Ὥσπερ

[121, 0]   πολλῆς ἐπιμελείας ἀπειργασάμην τὸν παραμυθητικόν σοι λόγον, ἀναγκαιότατον ὄντα σοι πρός

[102, 0]   καλῶς ἔχειν ὑπέλαβον τῶν παραμυθητικῶν σοι μεταδοῦναι λόγων πρὸς ἄνεσιν τῆς

[103, 0]   τοῦτο τῶν θεῶν τις ὡμολόγησέ σοι, ὀρθῶς ἀγανακτεῖς· ἔστι γάρ ς´

[114, 0]   Ἕκτορι θυμὸν ἔπειθεν. Ὄντων οὖν σοι παμπόλλων παραδειγμάτων περὶ τούτων ἐννοήθητι

[120, 0]   διαλόγῳ ῥηθέντα κατ´ ἰδίαν ὑπομνηματισάμενός σοι παρέξομαι, ὡς ἐβουλήθης· τάδε δὲ

[112, 0]   ἀγαπήσει σε καὶ ἀεί τί σοι παρέσται τοιοῦτον ἐφ´ ᾧ τιμηθήσεται

[117, 0]   ἄν τις εἴποι· Θεὸς δέ σοι πῆμ´ οὐδὲν ἀλλ´ αὐτὸς σὺ

[121, 0]   παραμυθητικόν σοι λόγον, ἀναγκαιότατον ὄντα σοι πρός τε τὴν τῆς παρούσης

[121, 0]   τοῦ σώματος ἀπ´ ἀλλήλοιν. Ταῦτά σοι συναγαγών, Ἀπολλώνιε φίλτατε, καὶ συνθεὶς

[101, 0]   ~ΠΑΡΑΜΥΘΗΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣ ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΝ. (Καὶ πάλαι σοι συνήλγησα καὶ συνηχθέσθην, Ἀπολλώνιε, ἀκούσας

[108, 0]   πᾶσι διὰ στόματος. (Πρῶτα δή σοι τὰ περὶ Κλέοβιν καὶ Βίτωνα

[109, 0]   Ἀλλὰ δέξαι παρὰ τοῦδ´ ἅ σοι φέρει, ἐκ γὰρ τούτων ἅπαντ´

[106, 0]   γόων καὶ παῖδ´ ἀνήσειν τὸν σόν, εἰ θέλοις στένειν; Παῦσαι· βλέπουσα

[121, 0]   τὴν πρὸς τὸν θεοφιλέστατον υἱόν σου Ἀπολλώνιον πρέπουσαν τιμήν, ποθεινοτάτην οὖσαν

[110, 0]   ἀνηκέστων, ἴσως ὁ θάνατος αὐτὸς σοῦ γέγονεν εὐνούστερος. (Ἀδήλου οὖν ὄντος

[112, 0]   σοι· ἐὰν δὲ τιμᾶται ὑπὸ σοῦ ἐπιμελῶς ταῖς δοθείσαις αὐτῷ τιμαῖς,

[112, 0]   ἐφ´ ᾧ τιμηθήσεται συνεχῶς ὑπὸ σοῦ. Θαυμασίως δὴ φαίνεται τῷ λόγῳ

[109, 0]   τὸν φάναι Δαίμων τοῦ υἱέος σου, καὶ οὕτω δὴ ὀρέξαι οἱ

[122, 0]   καὶ προσφιλέστατον τῷ τε υἱῷ σου καὶ πᾶσιν ἡμῖν τοῖς κηδομένοις

[122, 0]   καὶ πᾶσιν ἡμῖν τοῖς κηδομένοις σου κατὰ τὸ προσῆκον.

[120, 0]   δεῖ περὶ τοῦ μακαρίτου υἱέος σου, ὅτι τούτοις συγκαταριθμηθεὶς συνέσται. Λέγεται

[101, 0]   τοῦ προσφιλεστάτου πᾶσιν ἡμῖν υἱοῦ σου προώρου μεταλλαγῆς τοῦ βίου, νεανίσκου

[121, 0]   λόγῳ πεισθεὶς καὶ τῷ μακαρίτῃ σου υἱῷ (χαρισάμενος καὶ μεταβαλὼν ἐκ

[116, 0]   ἐπίσταται θεῶν, ὁ δὲ Πίνδαρος· Σοφοὶ δέ, φησί, καὶ τὸ μηδὲν

[115, 0]   (οὐδ´ αἰθέρι; Πολλοῖς γὰρ καὶ σοφοῖς ἀνδράσιν, ὥς φησι Κράντωρ, οὐ

[107, 0]   οὐ δύνανται νήπιοι κόσμῳ φέρειν. Σοφοκλῆς δέ· Σὺ δ´ ἄνδρα θνητὸν

[108, 0]   οὐδὲν ἄλλο ἐστὶν ἢ δοκεῖν σοφὸν εἶναι μὴ ὄντα· δοκεῖν γὰρ

[102, 0]   μαλθάσσῃ κέαρ. Κατὰ γὰρ τὸν σοφὸν Εὐριπίδην Ἄλλο δέ γ´ ἐπ´

[105, 0]   καὶ κελεύοντος ἀπαγγεῖλαί τι αὐτῷ σοφὸν μετὰ χλευασμοῦ, συνεὶς αὐτοῦ τὴν

[116, 0]   Ὅστις δ´ ἀνάγκῃ συγκεχώρηκεν βροτῶν σοφὸς παρ´ ἡμῖν καὶ τὰ θεῖ´

[112, 0]   φησιν· Ἐγὼ δὲ ταῦτα παρὰ σοφοῦ τινος μαθὼν εἰς φροντίδας νοῦν

[111, 0]   ἀπαλλαγήσονται τῆς λύπης, ἀρχαίῳ καὶ σοφῷ πεισθέντες λόγῳ τῷ παραινοῦντι τὰ

[104, 0]   καὶ ἄλλων ἀκοῦσαι παλαιῶν καὶ σοφῶν ἀνδρῶν· ὧν πρῶτος μέν ἐστιν

[116, 0]   γάρ ἐστιν ἐνδίκων τε καὶ σοφῶν κἀν τοῖσι δεινοῖς μὴ τεθυμῶσθαι

[107, 0]   θανάτου ὁ ὕπνος. Πάνυ δὲ σοφῶς καὶ ὁ κυνικὸς Διογένης κατενεχθεὶς

[115, 0]   ἐπιπόνου καὶ τύχης χαλεπῆς ἐφήμερον σπέρμα, τί με βιάζεσθε λέγειν ἃ

[104, 0]   κακοῦ μοῖρα· τὰ γάρ τοι σπέρματα εὐθὺς θνητὰ ὄντα ταύτης κοινωνεῖ

[120, 0]   Μένωνι καὶ τῷ Γοργίᾳ καὶ σποράδην ἐν τοῖς ἄλλοις διαλόγοις. Ἀλλὰ

[117, 0]   κρεῖττον καὶ ἀνθρωπικώτερον, πειρωμένους καὶ σπουδάζοντας ἐντυγχάνειν ~ἀνδράσι μὴ τοῖς συλλυπουμένοις

[102, 0]   ὡς βλαβερὸν καὶ φαῦλον καὶ σπουδαίοις ἀνδράσιν ἥκιστα πρέπον, τὴν δὲ

[111, 0]   μακρότατος βίος ἄριστος ἀλλ´ ὁ σπουδαιότατος. Οὐδὲ γὰρ ὁ πλεῖστα κιθαρῳδήσας

[111, 0]   καὶ πρὸς ἄλλον διεξιόντα μετὰ σπουδῆς ὡς οὐχ ὁ μακρότατος βίος

[108, 0]   οὐδέν. Καὶ γὰρ πολέμους καὶ στάσεις καὶ μάχας οὐδὲν ἄλλο παρέχει

[111, 0]   ἔχει (βίον θερίζειν ὥστε κάρπιμον στάχυν, καὶ τὸν μὲν εἶναι τὸν

[119, 0]   υἱὸς αὐτοῦ καταπεσὼν ἀπὸ τοῦ στέγους ἐτελεύτησεν, οὐδὲν ἐκπλαγέντα τὸ μὲν

[111, 0]   δὲ μή. Τί ταῦτα δεῖ στένειν, ἅπερ δεῖ κατὰ φύσιν διεκπερᾶν;

[106, 0]   ἀνήσειν τὸν σόν, εἰ θέλοις στένειν; Παῦσαι· βλέπουσα δ´ εἰς τὰ

[107, 0]   δ´ ἄνδρα θνητὸν εἰ κατέφθιτο στένεις, Εἰδὼς τὸ μέλλον οὐδὲν εἰ

[117, 0]   Διὸ καὶ ἐπὶ πᾶσιν ὀδύρονται, στένοντες καὶ τὴν ἑαυτῶν ἀτυχίαν αἰτιώμενοι.

[117, 0]   ἐν ἀποδημίᾳ τις ὢν ἀποθάνῃ, στένουσιν ἐπιλέγοντες· Δύσμορος, οὐδ´ ἄρα τῷ

[114, 0]   δὲ φιλεῖν τὸν μεταλλάξαντα καὶ στέργειν οὐκ ἐν τῷ λυπεῖν ἑαυτούς

[120, 0]   πρεσβυτέρους τῶν φίλων ὥσπερ πατέρας, στέργων δὲ τοὺς ὁμήλικας καὶ συνήθεις,

[114, 0]   ἐδυσχέραινον σφόδρα μνήμασιν ἀνοιμώζοντες καὶ στερνοτυπούμενοι λαμπρὰς εὐωχίας συνίστανται μετὰ μουσουργῶν

[119, 0]   Γρύλλος ἀγωνιζόμενος (ἐτελεύτησε, περιελόμενον τὸν στέφανον ἐξετάζειν τίνα τρόπον ἐτελεύτησε. Τῶν

[119, 0]   πάθος παρακατασχόντα, ἐπιθέμενον πάλιν τὸν στέφανον ἐπιτελεῖν τὴν θυσίαν, καὶ πρὸς

[119, 0]   πενθῆσαι καὶ τὰ νομιζόμενα ποιῆσαι, στεφανωσάμενος καὶ λευκὴν ἐσθῆτα ἀναλαβὼν ἐβουθύτει

[106, 0]   ποταμὸς οὕτως ἐνδελεχῶς ῥέων οὔποτε στήσεται, καὶ πάλιν ὁ ἐξ ἐναντίας

[117, 0]   μακρότατος βίος ὀλίγος ἐστὶ καὶ στιγμαῖος πρὸς τὸν ἄπειρον αἰῶνα) (καὶ

[111, 0]   τὰ μύρια κατὰ Σιμωνίδην ἔτη στιγμή τίς ἐστιν ἀόριστος, μᾶλλον δὲ

[104, 0]   εἰ μὴ μίαν ἡμέραν ἀλλὰ στιγμὴν εἶπε χρόνου. Κύκλος γὰρ αὑτὸς

[111, 0]   μᾶλλον δὲ μόριόν τι βραχύτατον στιγμῆς. Ἐπεὶ καὶ τῶν ζῴων ἐκείνων,

[115, 0]   δὲ δὴ τούτοις τὸ διὰ στόματος ὂν τοῖς ἀνθρώποις ὁρᾷς ὡς

[108, 0]   ὄντων ἐμφανεστάτων καὶ πᾶσι διὰ στόματος. (Πρῶτα δή σοι τὰ περὶ

[105, 0]   δευτέρου δ´ ὅτι Παρμενίων ὁ στρατηγὸς μάχῃ (Δαρδανεῖς ἐνίκησε, τρίτου δ´

[115, 0]   τὰ δὲ κακὰ πάνυ ῥᾳδίως· στρογγύλα γὰρ εἶναί φασι ταῦτα καὶ

[107, 0]   νήπιοι κόσμῳ φέρειν. Σοφοκλῆς δέ· Σὺ δ´ ἄνδρα θνητὸν εἰ κατέφθιτο

[103, 0]   πέσῃ δέ, πλεῖστα συντρίβει καλά. Σὺ δ´ οὔθ´ ὑπερβάλλοντα, τρόφιμ´, ἀπώλεσας

[109, 0]   μετὰ τὴν τελευτήν. Ἀλλ´ οἴει σὺ διαφορὰν εἶναι μὴ γενέσθαι ἢ

[103, 0]   θνητὸς γὰρ ἔφυς. Κἂν μὴ σὺ θέλῃς, τὰ θεῶν οὕτω βουλόμεν´

[120, 0]   φασί, μάλα καλοῦ λόγου, ὃν σὺ μὲν ἡγήσῃ, ὡς ἐγὼ οἶμαι,

[117, 0]   σοι πῆμ´ οὐδὲν ἀλλ´ αὐτὸς σὺ σοί, καὶ ἡ διὰ τὴν

[103, 0]   Μενάνδρου ῥηθέν Εἰ γὰρ ἐγένου σύ, τρόφιμε, τῶν πάντων μόνος, ὅτ´

[118, 0]   τὸ εἰκὸς ἐχρησάμεθά ποτε πρὸς συγγενεῖς ἢ φίλους ἐν ταῖς παραπλησίοις

[122, 0]   μητέρα τοῦ νεανίσκου καὶ τοὺς συγγενεῖς καὶ φίλους ἔκλυσαι τῆς τοιαύτης

[121, 0]   ἀποθανόντος ἑκάστου, ἔρημον ἁπάντων τῶν συγγενῶν, καὶ καταλιπόντα ἐπὶ τῆς γῆς

[108, 0]   ἄλλους φειδόμενος τῆς συμμετρίας τοῦ συγγράμματος παραλείψω· μνησθήσομαι δὲ τῶν ὄντων

[120, 0]   μακαρίτου υἱέος σου, ὅτι τούτοις συγκαταριθμηθεὶς συνέσται. Λέγεται δ´ ὑπὸ μὲν

[116, 0]   ὁ Εὐριπίδης· Ὅστις δ´ ἀνάγκῃ συγκεχώρηκεν βροτῶν σοφὸς παρ´ ἡμῖν καὶ

[114, 0]   τῶν ἐκ τῆς ἀλογιστίας κακῶν συγκηδευομένων αὐτοῖς, ὥστ´ ἐπιφθέγξασθαι τὸ Ὁμηρικόν

[104, 0]   φύσιν, ~ἀλλὰ καὶ ὅτι θνητῷ σύγκληρός ἐστι βίῳ καὶ πράγμασι ῥᾳδίως

[106, 0]   πηλοῦ δύναταί τις πλάττων ζῷα συγχεῖν καὶ πάλιν πλάττειν καὶ συγχεῖν

[106, 0]   συγχεῖν καὶ πάλιν πλάττειν καὶ συγχεῖν καὶ τοῦθ´ ἓν παρ´ ἓν

[115, 0]   φησιν Ἀριστοτέλης καὶ τὸν Σειληνὸν συλληφθέντα τῷ Μίδᾳ ἀποφήνασθαι. Βέλτιον δ´

[109, 0]   Καὶ οὕτω πυθόμενον τὸν Πίνδαρον συλλογίζεσθαι τὰ πρὸς τὸν θάνατον, διελθόντος

[118, 0]   σπουδάζοντας ἐντυγχάνειν ~ἀνδράσι μὴ τοῖς συλλυπουμένοις καὶ διεγείρουσι τὰ πένθη διὰ

[116, 0]   τῶν εἰωθότων ἐν τῷ βίῳ συμβαίνειν κατὰ τὴν τῆς ἀνάγκης ἢ

[121, 0]   τῶν λόγων τοιόνδε τι λογίζομαι συμβαίνειν, ὅτι ὁ θάνατος τυγχάνει ὤν,

[102, 0]   λυπηρὰ τῶν ἐν τῷ βίῳ συμβαινόντων, καὶ προειληφὼς ὅτι καθάπερ ἐν

[117, 0]   (οὔτε τῶν κατὰ προηγούμενον λόγον συμβαινόντων οὔτε τῶν κατ´ ἐπακολούθησιν) καὶ

[116, 0]   Τοῦτο δὴ τοῖς θνητοῖς ἅπασι συμβέβηκεν. Ἔχομεν γὰρ τὸ ζῆν ὥσπερ

[119, 0]   πυθόμενον τὴν αἰτίαν καὶ τὸ συμβεβηκὸς ἀκούσαντα ὅτι ὁ υἱὸς αὐτοῦ

[102, 0]   καὶ παρακαλεῖν ἀνθρωπίνως φέρειν τὸ συμβεβηκὸς ἀνοίκειον ἦν, παρειμένῳ τό τε

[106, 0]   ἔλαττον ἢ ἡλίκον ᾤετο τὸ συμβεβηκός ἐστιν. Ὁ δ´ Αἰσχύλος καλῶς

[115, 0]   Οὐκοῦν τὸ νῦν παρ´ ἐλπίδα συμβεβηκὸς καὶ παρὰ τὴν ἡμετέραν δόξαν

[106, 0]   δεικνύων κοινὸν καὶ πολλῶν τὸ συμβεβηκὸς καὶ τῶν καὶ ἑτέροις συμβεβηκότων

[117, 0]   τὰ παρὰ τὰς ἐλπίδας αὐτοῖς συμβεβηκότα ἐξ ἐπηρείας τύχης καὶ δαιμόνων

[106, 0]   συμβεβηκὸς καὶ τῶν καὶ ἑτέροις συμβεβηκότων ἔλαττον τὴν δόξαν τοῦ λελυπημένου

[102, 0]   χρεὼν φρονεῖν, μηδ´ ἄν τι συμβῇ δυσχερές, δουλοῦ πάλιν, ἀλλ´ αὑτὸς

[117, 0]   γένους καὶ προορώμενος τὰ μέλλοντα συμβήσεσθαι προεξάγει τινὰς ἐκ τοῦ ζῆν

[118, 0]   ἐπιμελείας φροντίσαντες καὶ τῆς τῶν συμβιούντων ἡμῖν σωτηρίας. Καλὸν δὲ καὶ

[121, 0]   διαγωγὴν ἐλθεῖν. Ὡς γὰρ οὐδὲ συμβιῶν ἡμῖν ἡδέως ἑώρα κατηφεῖς ὄντας

[111, 0]   ἐν ἀρετῇ καὶ τῇ καιρίῳ συμμετρίᾳ· τοῦτο γὰρ εὔδαιμον καὶ θεοφιλὲς

[114, 0]   Ἃ φειδόμενος τῆς τοῦ λόγου συμμετρίας παρέλιπον, ἀρκεσθεὶς τοῖς εἰρημένοις πρὸς

[108, 0]   τοὺς μὲν ἄλλους φειδόμενος τῆς συμμετρίας τοῦ συγγράμματος παραλείψω· μνησθήσομαι δὲ

[119, 0]   φιλόπατρι πρὸ τῆς τῶν ἀναγκαίων συμπαθείας ἐπιδειξάμενον. Ἀντίγονον δὲ τὸν βασιλέα

[102, 0]   ὑπὸ τῆς παραλόγου συμφορᾶς, καὶ συμπαθεῖν δ´ ἦν ἀναγκαῖον· οὐδὲ γὰρ

[120, 0]   φιλοίκειος καὶ φιλόφιλος, τὸ δὲ σύμπαν εἰπεῖν φιλάνθρωπος, αἰδούμενος μὲν τοὺς

[105, 0]   γενόμενος Ἀθήνησι τῶν τριάκοντα τυράννων, συμπεσούσης τῆς οἰκίας ἐν ᾗ μετὰ

[120, 0]   θνητοῦ βίου, καθάπερ ἔκ του συμποσίου, πρὶν εἴς τινα παροινίαν ἐκπεσεῖν

[118, 0]   πείθοντες τὰ κοινὰ τοῦ βίου συμπτώματα κοινῶς φέρειν καὶ τὰ ἀνθρώπινα

[119, 0]   (τὸ γὰρ τοιοῦτον ἄδηλον εἰ συμφέρει) ἀγαθὸν δὲ καὶ φιλόπατριν, ὃ

[102, 0]   ἐφ´ ἡμῖν. Οὐ γὰρ ἔγωγε συμφέρομαι τοῖς ὑμνοῦσι τὴν ἄγριον καὶ

[102, 0]   καὶ τοῦ δυνατοῦ καὶ τοῦ συμφέροντος οὖσαν· ἀφαιρήσεται γὰρ ἡμῶν αὕτη

[112, 0]   βουλεύσασθαί τι τῶν εὐσχημόνων καὶ συμφερόντων, ἀλλ´ ἐκτρέπονται πρὸς τὰς ἐσχάτας

[110, 0]   εὐνούστερος. (Ἀδήλου οὖν ὄντος πότερον συμφερόντως ἀνεπαύσατο τὸν βίον ἐκλιπὼν καὶ

[102, 0]   πάντα πεπαίνειν (εἰωθὼς ἐγγέγονε τῇ συμφορᾷ καὶ ἡ περὶ σὲ διάθεσις

[114, 0]   Παυσόμεθά ποτε λυπούμενοι ἢ ἀκαταπαύστῳ συμφορᾷ συνεσόμεθα μέχρι παντὸς τοῦ βίου;

[112, 0]   ἔοικε παραινεῖν ἐν ταῖς τοιαύταις συμφοραῖς ἡσυχίαν ἔχειν, ὡς οὔτε δήλου

[118, 0]   φίλους ἐν ταῖς παραπλησίοις γενομένους (συμφοραῖς, παραμυθούμενοι καὶ πείθοντες τὰ κοινὰ

[105, 0]   τῶν δυσπαθούντων ἐπὶ ταῖς τοιαύταις συμφοραῖς ταυτὶ λέγει· Εἰ τὰ δάκρυ´

[119, 0]   πρὸς τοὺς ἀπαγγείλαντας αὐτῷ τὴν συμφορὰν ἀπιδεῖν καὶ μικρὸν ἐπισχόντα καὶ

[115, 0]   καὶ ἀρχὴν τὸ γενέσθαι ἄνθρωπον συμφορὰν τὴν μεγίστην· τοῦτο δέ φησιν

[102, 0]   τὴν ψυχὴν ὑπὸ τῆς παραλόγου συμφορᾶς, καὶ συμπαθεῖν δ´ ἦν ἀναγκαῖον·

[116, 0]   ἐκλιπεῖν διὰ τὸ μέγεθος τῆς συμφορᾶς, καὶ τοὺς θεοὺς ἐπικαλεῖσθαι ἀνάρπαστον

[112, 0]   τινος μαθὼν εἰς φροντίδας νοῦν συμφοράς τ´ ἐβαλλόμην, φυγάς τ´ ἐμαυτῷ

[106, 0]   καλουμένην (Λύδην, ἐξαριθμησάμενος τὰς ἡρωικὰς συμφοράς, τοῖς ἀλλοτρίοις κακοῖς ἐλάττω τὴν

[114, 0]   ἀτρύτων τούτων φροντίδων τε καὶ συμφορῶν, ἃς ἀνάγκη τοὺς εἰληχότας τὸν

[102, 0]   οὖν ἀπαθεῖς ἐπὶ τῶν τοιούτων συμφορῶν ὁ λόγος ἀξιοῖ γίγνεσθαι τοὺς

[106, 0]   λίαν ἡμῖν ὄντα συνήθη καὶ συμφυῆ πάλιν οὐκ οἶδ´ ὅπως δυσαλγῆ

[116, 0]   γάρ ἐστιν ἀλλήλοις συνῳδὰ καὶ σύμφωνα, καὶ διὰ θατέρου θάτερον ἔοικε

[121, 0]   σώματος ἀπ´ ἀλλήλοιν. Ταῦτά σοι συναγαγών, Ἀπολλώνιε φίλτατε, καὶ συνθεὶς μετὰ

[112, 0]   μὴ νοσοῦντα κατὰ τὸν Ἀχαιὸν συναλγεῖν ἀναγκάζοντες. Διὸ καὶ πάνυ καλῶς

[102, 0]   πέρα τοῦ μέτρου παρεκφέρεσθαι καὶ συναύξειν τὰ πένθη παρὰ φύσιν εἶναί

[110, 0]   γὰρ οἰκείως ἄν τις ταῦτα συνάψειε· Ποῦ γὰρ τὰ σεμνὰ κεῖνα,

[107, 0]   Πίνδαρος δέ· Ἓν παρ´ ἐσθλὸν σύνδυο πήματα δαίονται βροτοῖς ἀθάνατοι. Τὰ

[114, 0]   καὶ τοῦθ´ ὅπερ πολλοῖς ἤδη συνέβη περιμένειν, ὥστε πρὶν ἀπώσασθαι τὰ

[105, 0]   χλευασμοῦ, συνεὶς αὐτοῦ τὴν ὑπερηφανίαν συνεβούλευε μεμνῆσθαι ὅτι ἄνθρωπός ἐστι. Φίλιππος

[117, 0]   τὰς λύπας καὶ τοὺς θρήνους συνεγείρειν. Ταῦτα δ´ ἐκίνησαν οἱ ποιηταί,

[119, 0]   γέγονεν. (Δίωνα δὲ τὸν Συρακόσιον συνεδρεύοντα μετὰ τῶν φίλων, κατὰ τὴν

[105, 0]   τι αὐτῷ σοφὸν μετὰ χλευασμοῦ, συνεὶς αὐτοῦ τὴν ὑπερηφανίαν συνεβούλευε μεμνῆσθαι

[106, 0]   Σωκράτους φωνήν, τὴν οἰομένην, εἰ συνεισενέγκαιμεν εἰς τὸ κοινὸν τὰς ἀτυχίας,

[110, 0]   ἀποθάνωσι. Καλῶς οὖν ὁ Ἐπίχαρμος Συνεκρίθη φησί καὶ διεκρίθη καὶ ἀπῆνθεν

[109, 0]   καὶ ἀντιβολεῖν τε καὶ δεῖσθαι συνεξευρεῖν τὸν αἴτιον τοῦ θανάτου. Καὶ

[111, 0]   (καὶ ταὐτὰ δήπου γ´ ἂν συνέπιπτεν, ὥστε τὰ πρὸ μέσης τῆς

[115, 0]   ἀγαθὰ διεχῆ τε καὶ δυσκόλως συνερχόμενα πρὸς αὐτοῖς τοῦ βίου τοῖς

[118, 0]   περὶ τὸν λόγον καὶ τὴν σύνεσιν ὑπερβεβλημένην δύναμιν, πυθόμενον ἀμφοτέρους αὐτοῦ

[114, 0]   ποτε λυπούμενοι ἢ ἀκαταπαύστῳ συμφορᾷ συνεσόμεθα μέχρι παντὸς τοῦ βίου; Τὸ

[120, 0]   υἱέος σου, ὅτι τούτοις συγκαταριθμηθεὶς συνέσται. Λέγεται δ´ ὑπὸ μὲν τοῦ

[121, 0]   μετὰ θεῶν ὢν καὶ τούτοις συνεστιώμενος εὐαρεστήσειεν ἂν τῇ τοιαύτῃ ὑμῶν

[117, 0]   ὅτι τοῖς μὲν οὐδὲ γενέσθαι συνέφερε, τοῖς δ´ ἅμα τῷ γενέσθαι

[106, 0]   τοὺς προγόνους ἡμῶν ἀνέσχεν, εἶτα συνεχεῖς αὐτοῖς ἐγέννησε τοὺς πατέρας, εἶθ´

[115, 0]   γὰρ εἶναί φασι ταῦτα καὶ συνεχῆ καὶ πρὸς ἄλληλα φερόμενα κατὰ

[105, 0]   τοῦ βασιλέως τῶν Λακεδαιμονίων μεγαλαυχουμένου συνεχῶς ἐπὶ ταῖς αὑτοῦ πράξεσι καὶ

[112, 0]   παρέσται τοιοῦτον ἐφ´ ᾧ τιμηθήσεται συνεχῶς ὑπὸ σοῦ. Θαυμασίως δὴ φαίνεται

[110, 0]   καὶ ὑπὸ τῶν τυχόντων ποιητῶν συνεωρᾶσθαι καὶ τετυχηκέναι παραμυθίας. Θέασαι γὰρ

[120, 0]   στέργων δὲ τοὺς ὁμήλικας καὶ συνήθεις, τιμητικὸς δὲ τῶν καθηγησαμένων, ξένοις

[120, 0]   ζηλωτὸς καὶ περίβλεπτος πᾶσι τοῖς συνήθεσιν αὐτῷ, φιλοπάτωρ γενόμενος καὶ φιλομήτωρ

[106, 0]   μήποτε καὶ λίαν ἡμῖν ὄντα συνήθη καὶ συμφυῆ πάλιν οὐκ οἶδ´

[121, 0]   κακώσεως καὶ καταφθορᾶς ἐπὶ τὴν συνήθη σοι καὶ κατὰ φύσιν διαγωγὴν

[101, 0]   ΠΡΟΣ ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΝ. (Καὶ πάλαι σοι συνήλγησα καὶ συνηχθέσθην, Ἀπολλώνιε, ἀκούσας περὶ

[101, 0]   (Καὶ πάλαι σοι συνήλγησα καὶ συνηχθέσθην, Ἀπολλώνιε, ἀκούσας περὶ τῆς τοῦ

[121, 0]   σοι συναγαγών, Ἀπολλώνιε φίλτατε, καὶ συνθεὶς μετὰ πολλῆς ἐπιμελείας ἀπειργασάμην τὸν

[114, 0]   ἀνοιμώζοντες καὶ στερνοτυπούμενοι λαμπρὰς εὐωχίας συνίστανται μετὰ μουσουργῶν καὶ τῆς ἄλλης

[103, 0]   πράγμασιν, ὅταν πέσῃ δέ, πλεῖστα συντρίβει καλά. Σὺ δ´ οὔθ´ ὑπερβάλλοντα,

[105, 0]   δὲ χρόνον καταστρεβλωθεὶς ὑπὸ τῶν συντυράννων ἐτελεύτησεν. Ὑπερφυῶς δὲ φαίνεται περὶ

[116, 0]   πάντα. Ταῦτα γάρ ἐστιν ἀλλήλοις συνῳδὰ καὶ σύμφωνα, καὶ διὰ θατέρου

[118, 0]   τὸν Ἀθηναῖον καὶ Δίωνα τὸν Συρακόσιον καὶ τὸν βασιλέα Ἀντίγονον, καὶ

[119, 0]   καὶ γέγονεν. (Δίωνα δὲ τὸν Συρακόσιον συνεδρεύοντα μετὰ τῶν φίλων, κατὰ

[113, 0]   εἴπερ ἄρα, Αἰγύπτιοί τε καὶ Σύροι καὶ Λυδοὶ καὶ πάντες ὅσοι

[103, 0]   ἐπιφερόμενον ἢ διορθώσασθαι γενόμενον ἢ συστεῖλαι πρὸς τὸ βραχύτατον ἢ παρασκευάζειν

[111, 0]   ἔχει, κακὸν αὐτὸ ὁμολογοῦμεν εἶναι, συστέλλειν καὶ ποιεῖν ὡς ἐλάχιστον καὶ

[111, 0]   ὡς μέγιστα, τὰ δὲ κακὰ συστέλλειν καὶ ταπεινοῦν. Εἰ μὲν οὖν

[118, 0]   καὶ τὸν βασιλέα Ἀντίγονον, καὶ συχνοὺς ἄλλους τῶν τε παλαιῶν καὶ

[104, 0]   καὶ ὅτι Μίκρ´ ἄττα τὰ σφάλλοντα, καὶ μί´ ἡμέρα τὰ μὲν

[121, 0]   πρὸς τὸν Δία ὅτι φοιτῷέν σφισιν ἄνθρωποι ἑκατέρωσε ἀνάξιοι. Εἶπεν οὖν

[120, 0]   δὲ φορμίγγεσι τέρπονται, παρὰ δέ σφισιν εὐανθὴς ἅπας τέθαλεν ὄλβος, ὀδμὰ

[119, 0]   ὑποτυχὼν ἂν φαίης, Ἀπολλώνιε φίλτατε, σφόδρ´ ἦν ἐπιτεταγμένος ὁ νεανίσκος Ἀπόλλωνι

[104, 0]   τις; Σκιᾶς ὄναρ ἄνθρωπος ἐμφαντικῶς σφόδρα καὶ φιλοτέχνως ὑπερβολῇ χρησάμενος τὸν

[114, 0]   χρόνου, καὶ ἐν οἷς ἐδυσχέραινον σφόδρα μνήμασιν ἀνοιμώζοντες καὶ στερνοτυπούμενοι λαμπρὰς

[104, 0]   Ταρτάρου πυθμὴν πιέζει ς´ ἀφανοῦς σφυρηλάτοις ἀνάγκαις ὥς φησι Πίνδαρος. Ὅθεν

[122, 0]   κακοδαιμονίας, εἰς γαληνότερον μετελθὼν βίου σχῆμα καὶ προσφιλέστατον τῷ τε υἱῷ

[108, 0]   ὅτι ἐάν τις ἡμῖν καὶ σχολὴ γένηται ἀπ´ αὐτοῦ καὶ τραπώμεθα

[102, 0]   αἰεὶ μίμνε, τὴν σαυτοῦ φύσιν σῴζων βεβαίως, ὥστε χρυσὸς ἐν πυρί.

[105, 0]   ᾗ μετὰ πλειόνων ἐδείπνει, μόνος σωθεὶς καὶ πρὸς πάντων εὐδαιμονιζόμενος, ἀναφωνήσας

[120, 0]   γὰρ ὁ παρὰ τῷ Πλάτωνι Σωκράτης· Ἄκουε δή, φασί, μάλα καλοῦ

[107, 0]   δρῶσι δι´ ἀμαθίαν; (Ὁ δὲ Σωκράτης παραπλήσιον ἔλεγεν εἶναι τὸν θάνατον

[108, 0]   Διὸ καὶ πάνυ δαιμονίως ὁ Σωκράτης πρὸς (τοὺς δικαστὰς τοιαῦτ´ ἔφη·

[109, 0]   τρίτον γὰρ ἦν τοῦτο τῆς Σωκρατικῆς εἰκασίας) οὐδ´ οὕτω κακόν ἐστιν·

[118, 0]   τοὺς Ἀθηναίους. Ξενοφῶντα δὲ τὸν Σωκρατικὸν θύοντά ποτε, παρὰ τῶν ἀγγέλων

[106, 0]   τις ἑλκύσειε καὶ τὴν τοῦ Σωκράτους φωνήν, τὴν οἰομένην, εἰ συνεισενέγκαιμεν

[108, 0]   ὁ Πλάτων, ἀσχολίας παρέχει τὸ σῶμα διὰ τὴν ἀναγκαίαν τροφήν· ἔτι

[108, 0]   χρήματα ἀναγκαζόμεθα κτᾶσθαι διὰ τὸ σῶμα, δουλεύοντες τῇ τούτου θεραπείᾳ· καὶ

[108, 0]   οὐδὲν ἄλλο παρέχει ἢ τὸ σῶμα καὶ αἱ τούτου ἐπιθυμίαι· διὰ

[121, 0]   ἐκ τῆς ἀνωφελοῦς περὶ τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχὴν κακώσεως καὶ

[102, 0]   ἀνοίκειον ἦν, παρειμένῳ τό τε σῶμα καὶ τὴν ψυχὴν ὑπὸ τῆς

[113, 0]   καὶ ὦτα, καὶ τὸ ἄλλο σῶμα καταικίζοντες, δοκοῦντές τι χαρίζεσθαι τοῖς

[120, 0]   ἅπαντες αἴσᾳ λυσίπονον τελευτάν. Καὶ σῶμα μὲν πάντων ἕπεται θανάτῳ περισθενεῖ,

[121, 0]   καὶ ὦτα καὶ ὅλον τὸ σῶμα προκεκαλυμμένοι. Ταῦτα δὴ αὐτοῖς πάντ´

[112, 0]   ἐσχάτας ταλαιπωρίας, τὸ μηδὲν αἴτιον σῶμα τιμωρούμενοι καὶ τὰ μὴ νοσοῦντα

[102, 0]   τεθηριῶσθαι γὰρ εἰκὸς ἐκεῖ μὲν σῶμα (τοιοῦτον ἐνταῦθα δὲ ψυχήν. Οὔτ´

[110, 0]   δόμους, (τῶν χρημάτων ἅμα τοῖς σώμασι διαφθαρέντων. Νὴ Δί´ ἀλλὰ τοὺς

[104, 0]   θνητὰ μὲν καὶ ἐφήμερα τὰ σώματα, θνηταὶ δὲ τύχαι καὶ πάθη

[121, 0]   πονηρὰς ψυχὰς ἔχοντες ἠμφιεσμένοι εἰσὶ σώματά τε καλὰ καὶ γένη καὶ

[108, 0]   ὅτι μάλιστα μηδὲν ὁμιλῶμεν τῷ σώματι μηδὲ κοινωνῶμεν, ὅτι μὴ πᾶσα

[112, 0]   κακουχίας· καὶ γὰρ ἐπὶ τῶν σωματικῶν παθημάτων ἡ ταχίστη τῆς ἀπαλλαγῆς

[119, 0]   ἐτελεύτησεν, οὐδὲν ἐκπλαγέντα τὸ μὲν σωμάτιον κελεῦσαι τοῦ μεταλλάξαντος ταῖς γυναιξὶ

[117, 0]   ταῖς ὀδύναις καὶ ταῖς τοῦ σώματος αἰκίαις παρατεινομένους, ἀλλὰ μεταβάλλειν ἐπὶ

[121, 0]   διάλυσις, (τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος ἀπ´ ἀλλήλοιν. Ταῦτά σοι συναγαγών,

[113, 0]   τῶν βαρβάρων καὶ μέρη τοῦ σώματος ἀποτέμνουσι, ῥῖνας καὶ ὦτα, καὶ

[108, 0]   οὕτω μὲν ἀπαλλαττόμενοι τῆς τοῦ σώματος ἀφροσύνης, ὡς τὸ εἰκός, μετὰ

[118, 0]   παράσημα μεθέμενοι καὶ τῆς τοῦ σώματος ἐπιμελείας φροντίσαντες καὶ τῆς τῶν

[107, 0]   τινι καὶ ἀφανισμῷ τοῦ τε σώματος καὶ τῆς ψυχῆς, κατ´ οὐδὲν

[109, 0]   φθορὰ καὶ διάλυσις τοῦ τε σώματος καὶ τῆς ψυχῆς (τὸ τρίτον

[114, 0]   βίον μετείληφεν, ἀπαλλαγεὶς τῆς τοῦ σώματος λατρείας καὶ τῶν ἀτρύτων τούτων

[108, 0]   μὴ οἷόν τε μετὰ τοῦ σώματος μηδὲν καθαρῶς γνῶναι, δυοῖν θάτερον,

[108, 0]   ἔσται ἡ ψυχὴ χωρὶς τοῦ σώματος, πρότερον δ´ οὔ. Καὶ ἐν

[106, 0]   Δίκτυς φησί· Δοκεῖς τὸν Ἅιδην σῶν τι φροντίζειν γόων καὶ παῖδ´

[118, 0]   καὶ τῆς τῶν συμβιούντων ἡμῖν σωτηρίας. Καλὸν δὲ καὶ μεμνῆσθαι τῶν

[119, 0]   πολεμίους καὶ οὔτε τῆς σαυτοῦ σωτηρίας οὔτε τῶν ἐμῶν παραινέσεων φροντίζων.

[117, 0]   εὖ φέρει βροτῶν, (ἄριστος εἶναι σωφρονεῖν τέ μοι δοκεῖ. Οἱ δὲ

[101, 0]   βίου, νεανίσκου κοσμίου πάνυ καὶ σώφρονος ~καὶ διαφερόντως τά τε πρὸς

[103, 0]   πυρί. ~Πεπαιδευμένων δ´ ἐστὶ καὶ σωφρόνων ἀνδρῶν πρός (τε τὰς δοκούσας

Livre, Chap.
[104, 0]	παράπαν ἀλλά Ταρτάρου πυθμὴν πιέζει	ς´	ἀφανοῦς σφυρηλάτοις ἀνάγκαις ὥς φησι
[102, 0]	μηδὲν ὧδ´ ἔστω μέγα, ὅ	ς´	ἐξεπαρεῖ μεῖζον ἢ χρεὼν φρονεῖν,
[103, 0]	μόνος, ὅτ´ ἔτικτεν ἡ μήτηρ	ς´,	ἐφ´ ᾧ τε διατελεῖν πράττων
[103, 0]	ἀπεικότως εἴποι, Οὐκ ἐπὶ πᾶσίν	ς´	ἐφύτευς´ ἀγαθοῖς, (Ἀγάμεμνον, Ἀτρεύς. Δεῖ
[103, 0]	σοι, ὀρθῶς ἀγανακτεῖς· ἔστι γάρ	ς´	ἐψευσμένος, ἄτοπόν τε πεποίηκ´. Εἰ
[107, 0]	ἀγαθόν. Τὸ γὰρ ἀδούλωτον τῇ	σαρκὶ	καὶ τοῖς ταύτης πάθεσι διάγειν,
[116, 0]	πρὸς τὸν βίον, τὸ Γνῶθι	σαυτὸν	(καὶ τὸ Μηδὲν ἄγαν ἐκ
[116, 0]	ὁ Ἴων οὕτως· Τὸ Γνῶθι	σαυτὸν	τοῦτ´ ἔπος μὲν οὐ μέγα,
[119, 0]	τοὺς πολεμίους καὶ οὔτε τῆς	σαυτοῦ	σωτηρίας οὔτε τῶν ἐμῶν παραινέσεων
[102, 0]	ἀλλ´ αὑτὸς αἰεὶ μίμνε, τὴν	σαυτοῦ	φύσιν σῴζων βεβαίως, ὥστε χρυσὸς
[104, 0]	(ἂν ἐκφράσαι τις ἕτερος δυνηθείη	σαφῶς.	Τούτοις δ´ ἑπόμενος καὶ ὁ
[113, 0]	εἰσέρχεο τεῖχος, ἐμὸν τέκος, ὄφρα	σαώσῃς	Τρῶας καὶ Τρῳάς, μηδὲ μέγα
[120, 0]	τούτων ψυχαί, καλὰς ἐλπίδας ἔχειν	σε	δεῖ περὶ τοῦ μακαρίτου υἱέος
[102, 0]	τῇ συμφορᾷ καὶ ἡ περὶ	σὲ	διάθεσις ἀπαιτεῖν ἔοικε τὴν παρὰ
[119, 0]	νεανίσκος Ἀπόλλωνι (καὶ Μοίραις, καὶ	σὲ	ἔδει ὑπ´ ἐκείνου τελείου γενομένου
[112, 0]	τιμαῖς, λύπαις καὶ θρήνοις, ἀγαπήσει	σε	καὶ ἀεί τί σοι παρέσται
[121, 0]	ἡδέως ἑώρα κατηφεῖς ὄντας οὔτε	σὲ	οὔτε τὴν μητέρα, οὕτως οὐδὲ
[112, 0]	(πείσεσθαι, οὐδὲ προσεδόκων. Ἀλλ´ ἐχρῆν	σε	προσδοκᾶν καὶ προκατακεκρικέναι τῶν ἀνθρωπείων
[106, 0]	τυραννίδος (τὸ μηδὲν ὄντας. Ταῦτά	σε	σκοπεῖν χρεών. Κελεύει γὰρ αὐτὴν
[103, 0]	ἀγαθοῖς, (Ἀγάμεμνον, Ἀτρεύς. Δεῖ δέ	σε	χαίρειν καὶ λυπεῖσθαι· θνητὸς γὰρ
[112, 0]	τί οὐκ ἤδη μετατίθεσαι καὶ	σεαυτὸν	ἀνέλκεις ἐκ τῆς ἀτυχίας; Οἷς
[112, 0]	χάρισαι καὶ τῇ παιδείᾳ, καὶ	σεαυτὸν	ἔκλυσαι τῶν κακῶν. Ἀλλ´ οὐ
[122, 0]	γενναίου καὶ (φιλοτέκνου φρόνημα ἀναλαβὼν	σεαυτόν	τε καὶ τὴν μητέρα τοῦ
[112, 0]	τῇ δυσπαθείᾳ ταύτῃ, τελείαν ἀθλιότητα	(σεαυτῷ	παρέξεις καὶ πικροτάτην κακοδαιμονίαν διὰ
[115, 0]	τὴν θήραν ὡς ἔλαβε τὸν	Σειληνὸν	διερωτῶντι καὶ πυνθανομένῳ τί ποτ´
[115, 0]	δέ φησιν Ἀριστοτέλης καὶ τὸν	Σειληνὸν	συλληφθέντα τῷ Μίδᾳ ἀποφήνασθαι. Βέλτιον
[110, 0]	ταῦτα συνάψειε· Ποῦ γὰρ τὰ	σεμνὰ	κεῖνα, ποῦ δὲ Λυδίας μέγας
[118, 0]	λύπας διὰ τῆς γενναίας καὶ	σεμνῆς	παρηγορίας, ἐπακούοντας καὶ ἔχοντας ἐν
[108, 0]	ἐπειδὰν τελευτήσωμεν, ὡς ὁ λόγος	σημαίνει,	ζῶσι δ´ οὔ. Εἰ γὰρ
[120, 0]	γὰρ ἐκεῖνος μὲν τῆς τε	σῆς	εὐσεβείας καὶ τῆς ἑαυτοῦ τὴν
[110, 0]	τοῖσιν οὐκέτ´ οὖσιν, οὐδὲν ἂν	σθένοι.	Τοῦτο μεταποιήσας εἴποις ἄν· Εἰ
[105, 0]	αὐτόματοι φοιτῶσι, κακὰ θνητοῖσι φέρουσαι	σιγῇ,	ἐπεὶ φωνὴν ἐξείλετο μητίετα Ζεύς.
[111, 0]	χίλια καὶ τὰ μύρια κατὰ	Σιμωνίδην	ἔτη στιγμή τίς ἐστιν ἀόριστος,
[107, 0]	τεθνάναι τοῦ ζῆν. Ὁ γοῦν	Σιμωνίδης,	(Ἄνθρώπων, φησίν, ὀλίγον μὲν κάρτος,
[105, 0]	φθινύθουσιν ἀκήριοι, οὐδέ τις ἀλκή.	~(Σιμωνίδης	δ´ ὁ τῶν μελῶν ποιητής,
[115, 0]	πρῶτον οὐδὲν ἐθέλειν εἰπεῖν ἀλλὰ	σιωπᾶν	ἀρρήτως· ἐπειδὴ δέ ποτε μόγις
[105, 0]	κακά, τὴν Πανδώραν ἀνοίξασαν ἀποφαίνει	σκεδάσαι	τὸ πλῆθος ἐπὶ πᾶσαν γῆν
[120, 0]	λειμώνεσσι προάστιον αὐτῶν· καὶ λιβάνῳ	σκιαρὸν	καὶ χρυσοκάρποισι βεβριθός. Καὶ τοὶ
[104, 0]	ἀνθρώπων βίον ἐδήλωσε. Τί γὰρ	σκιᾶς	ἀσθενέστερον; Τὸ δὲ ταύτης ὄναρ
[104, 0]	τις; Τί δ´ οὔ τις;	Σκιᾶς	ὄναρ ἄνθρωπος ἐμφαντικῶς σφόδρα καὶ
[106, 0]	δ´ ἔχων βοηθὸν οὐ τρέμω	σκιάς.	Τί γὰρ τὸ χαλεπόν ἐστι
[102, 0]	τοῖς ὑμνοῦσι τὴν ἄγριον καὶ	σκληρὰν	ἀπάθειαν, ἔξω καὶ τοῦ δυνατοῦ
[108, 0]	αὐτοῦ καὶ τραπώμεθα πρὸς τὸ	σκοπεῖν	τι, ἐν ταῖς ζητήσεσι πανταχοῦ
[106, 0]	(τὸ μηδὲν ὄντας. Ταῦτά σε	σκοπεῖν	χρεών. Κελεύει γὰρ αὐτὴν ἐνθυμεῖσθαι
[112, 0]	ἀτιμάσῃς, ὦ γύναι, οὐ προσελεύσεταί	σοι·	ἐὰν δὲ τιμᾶται ὑπὸ σοῦ
[117, 0]	πῆμ´ οὐδὲν ἀλλ´ αὐτὸς σὺ	σοί,	καὶ ἡ διὰ τὴν ἀπαιδευσίαν
[121, 0]	καὶ καταφθορᾶς ἐπὶ τὴν συνήθη	σοι	καὶ κατὰ φύσιν διαγωγὴν ἐλθεῖν.
[102, 0]	τὸν τῆς τελευτῆς καιρὸν ἐντυγχάνειν	σοι	καὶ παρακαλεῖν ἀνθρωπίνως φέρειν τὸ
[109, 0]	αὐτῷ οὐδὲ γονεῦσι. Τοιαῦτα δή	σοι	καὶ τὰ τῶν διηγημάτων τῶν
[103, 0]	τὸν ἀέρα (τὸν κοινόν, ἵνα	σοι	καὶ τραγικώτερον λαλῶ, οἰστέον ἄμεινον
[103, 0]	τὰ νυνί τ´ ἐστὶ μέτριά	σοι	κακά. Ὥστ´ ἀνὰ μέσον που
[120, 0]	λόγον· ὡς ἀληθῆ γὰρ ὄντα	σοι	λέξω ἃ μέλλω λέγειν. Ὥσπερ
[121, 0]	πολλῆς ἐπιμελείας ἀπειργασάμην τὸν παραμυθητικόν	σοι	λόγον, ἀναγκαιότατον ὄντα σοι πρός
[102, 0]	καλῶς ἔχειν ὑπέλαβον τῶν παραμυθητικῶν	σοι	μεταδοῦναι λόγων πρὸς ἄνεσιν τῆς
[103, 0]	τοῦτο τῶν θεῶν τις ὡμολόγησέ	σοι,	ὀρθῶς ἀγανακτεῖς· ἔστι γάρ ς´
[114, 0]	Ἕκτορι θυμὸν ἔπειθεν. Ὄντων οὖν	σοι	παμπόλλων παραδειγμάτων περὶ τούτων ἐννοήθητι
[120, 0]	διαλόγῳ ῥηθέντα κατ´ ἰδίαν ὑπομνηματισάμενός	σοι	παρέξομαι, ὡς ἐβουλήθης· τάδε δὲ
[112, 0]	ἀγαπήσει σε καὶ ἀεί τί	σοι	παρέσται τοιοῦτον ἐφ´ ᾧ τιμηθήσεται
[117, 0]	ἄν τις εἴποι· Θεὸς δέ	σοι	πῆμ´ οὐδὲν ἀλλ´ αὐτὸς σὺ
[121, 0]	παραμυθητικόν σοι λόγον, ἀναγκαιότατον ὄντα	σοι	πρός τε τὴν τῆς παρούσης
[121, 0]	τοῦ σώματος ἀπ´ ἀλλήλοιν. Ταῦτά	σοι	συναγαγών, Ἀπολλώνιε φίλτατε, καὶ συνθεὶς
[101, 0]	~ΠΑΡΑΜΥΘΗΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣ ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΝ. (Καὶ πάλαι	σοι	συνήλγησα καὶ συνηχθέσθην, Ἀπολλώνιε, ἀκούσας
[108, 0]	πᾶσι διὰ στόματος. (Πρῶτα δή	σοι	τὰ περὶ Κλέοβιν καὶ Βίτωνα
[109, 0]	Ἀλλὰ δέξαι παρὰ τοῦδ´ ἅ	σοι	φέρει, ἐκ γὰρ τούτων ἅπαντ´
[106, 0]	γόων καὶ παῖδ´ ἀνήσειν τὸν	σόν,	εἰ θέλοις στένειν; Παῦσαι· βλέπουσα
[121, 0]	τὴν πρὸς τὸν θεοφιλέστατον υἱόν	σου	Ἀπολλώνιον πρέπουσαν τιμήν, ποθεινοτάτην οὖσαν
[110, 0]	ἀνηκέστων, ἴσως ὁ θάνατος αὐτὸς	σοῦ	γέγονεν εὐνούστερος. (Ἀδήλου οὖν ὄντος
[112, 0]	σοι· ἐὰν δὲ τιμᾶται ὑπὸ	σοῦ	ἐπιμελῶς ταῖς δοθείσαις αὐτῷ τιμαῖς,
[112, 0]	ἐφ´ ᾧ τιμηθήσεται συνεχῶς ὑπὸ	σοῦ.	Θαυμασίως δὴ φαίνεται τῷ λόγῳ
[109, 0]	τὸν φάναι Δαίμων τοῦ υἱέος	σου,	καὶ οὕτω δὴ ὀρέξαι οἱ
[122, 0]	καὶ προσφιλέστατον τῷ τε υἱῷ	σου	καὶ πᾶσιν ἡμῖν τοῖς κηδομένοις
[122, 0]	καὶ πᾶσιν ἡμῖν τοῖς κηδομένοις	σου	κατὰ τὸ προσῆκον.
[120, 0]	δεῖ περὶ τοῦ μακαρίτου υἱέος	σου,	ὅτι τούτοις συγκαταριθμηθεὶς συνέσται. Λέγεται
[101, 0]	τοῦ προσφιλεστάτου πᾶσιν ἡμῖν υἱοῦ	σου	προώρου μεταλλαγῆς τοῦ βίου, νεανίσκου
[121, 0]	λόγῳ πεισθεὶς καὶ τῷ μακαρίτῃ	σου	υἱῷ (χαρισάμενος καὶ μεταβαλὼν ἐκ
[116, 0]	ἐπίσταται θεῶν, ὁ δὲ Πίνδαρος·	Σοφοὶ	δέ, φησί, καὶ τὸ μηδὲν
[115, 0]	(οὐδ´ αἰθέρι; Πολλοῖς γὰρ καὶ	σοφοῖς	ἀνδράσιν, ὥς φησι Κράντωρ, οὐ
[107, 0]	οὐ δύνανται νήπιοι κόσμῳ φέρειν.	Σοφοκλῆς	δέ· Σὺ δ´ ἄνδρα θνητὸν
[108, 0]	οὐδὲν ἄλλο ἐστὶν ἢ δοκεῖν	σοφὸν	εἶναι μὴ ὄντα· δοκεῖν γὰρ
[102, 0]	μαλθάσσῃ κέαρ. Κατὰ γὰρ τὸν	σοφὸν	Εὐριπίδην Ἄλλο δέ γ´ ἐπ´
[105, 0]	καὶ κελεύοντος ἀπαγγεῖλαί τι αὐτῷ	σοφὸν	μετὰ χλευασμοῦ, συνεὶς αὐτοῦ τὴν
[116, 0]	Ὅστις δ´ ἀνάγκῃ συγκεχώρηκεν βροτῶν	σοφὸς	παρ´ ἡμῖν καὶ τὰ θεῖ´
[112, 0]	φησιν· Ἐγὼ δὲ ταῦτα παρὰ	σοφοῦ	τινος μαθὼν εἰς φροντίδας νοῦν
[111, 0]	ἀπαλλαγήσονται τῆς λύπης, ἀρχαίῳ καὶ	σοφῷ	πεισθέντες λόγῳ τῷ παραινοῦντι τὰ
[104, 0]	καὶ ἄλλων ἀκοῦσαι παλαιῶν καὶ	σοφῶν	ἀνδρῶν· ὧν πρῶτος μέν ἐστιν
[116, 0]	γάρ ἐστιν ἐνδίκων τε καὶ	σοφῶν	κἀν τοῖσι δεινοῖς μὴ τεθυμῶσθαι
[107, 0]	θανάτου ὁ ὕπνος. Πάνυ δὲ	σοφῶς	καὶ ὁ κυνικὸς Διογένης κατενεχθεὶς
[115, 0]	ἐπιπόνου καὶ τύχης χαλεπῆς ἐφήμερον	σπέρμα,	τί με βιάζεσθε λέγειν ἃ
[104, 0]	κακοῦ μοῖρα· τὰ γάρ τοι	σπέρματα	εὐθὺς θνητὰ ὄντα ταύτης κοινωνεῖ
[120, 0]	Μένωνι καὶ τῷ Γοργίᾳ καὶ	σποράδην	ἐν τοῖς ἄλλοις διαλόγοις. Ἀλλὰ
[117, 0]	κρεῖττον καὶ ἀνθρωπικώτερον, πειρωμένους καὶ	σπουδάζοντας	ἐντυγχάνειν ~ἀνδράσι μὴ τοῖς συλλυπουμένοις
[102, 0]	ὡς βλαβερὸν καὶ φαῦλον καὶ	σπουδαίοις	ἀνδράσιν ἥκιστα πρέπον, τὴν δὲ
[111, 0]	μακρότατος βίος ἄριστος ἀλλ´ ὁ	σπουδαιότατος.	Οὐδὲ γὰρ ὁ πλεῖστα κιθαρῳδήσας
[111, 0]	καὶ πρὸς ἄλλον διεξιόντα μετὰ	σπουδῆς	ὡς οὐχ ὁ μακρότατος βίος
[108, 0]	οὐδέν. Καὶ γὰρ πολέμους καὶ	στάσεις	καὶ μάχας οὐδὲν ἄλλο παρέχει
[111, 0]	ἔχει (βίον θερίζειν ὥστε κάρπιμον	στάχυν,	καὶ τὸν μὲν εἶναι τὸν
[119, 0]	υἱὸς αὐτοῦ καταπεσὼν ἀπὸ τοῦ	στέγους	ἐτελεύτησεν, οὐδὲν ἐκπλαγέντα τὸ μὲν
[111, 0]	δὲ μή. Τί ταῦτα δεῖ	στένειν,	ἅπερ δεῖ κατὰ φύσιν διεκπερᾶν;
[106, 0]	ἀνήσειν τὸν σόν, εἰ θέλοις	στένειν;	Παῦσαι· βλέπουσα δ´ εἰς τὰ
[107, 0]	δ´ ἄνδρα θνητὸν εἰ κατέφθιτο	στένεις,	Εἰδὼς τὸ μέλλον οὐδὲν εἰ
[117, 0]	Διὸ καὶ ἐπὶ πᾶσιν ὀδύρονται,	στένοντες	καὶ τὴν ἑαυτῶν ἀτυχίαν αἰτιώμενοι.
[117, 0]	ἐν ἀποδημίᾳ τις ὢν ἀποθάνῃ,	στένουσιν	ἐπιλέγοντες· Δύσμορος, οὐδ´ ἄρα τῷ
[114, 0]	δὲ φιλεῖν τὸν μεταλλάξαντα καὶ	στέργειν	οὐκ ἐν τῷ λυπεῖν ἑαυτούς
[120, 0]	πρεσβυτέρους τῶν φίλων ὥσπερ πατέρας,	στέργων	δὲ τοὺς ὁμήλικας καὶ συνήθεις,
[114, 0]	ἐδυσχέραινον σφόδρα μνήμασιν ἀνοιμώζοντες καὶ	στερνοτυπούμενοι	λαμπρὰς εὐωχίας συνίστανται μετὰ μουσουργῶν
[119, 0]	Γρύλλος ἀγωνιζόμενος (ἐτελεύτησε, περιελόμενον τὸν	στέφανον	ἐξετάζειν τίνα τρόπον ἐτελεύτησε. Τῶν
[119, 0]	πάθος παρακατασχόντα, ἐπιθέμενον πάλιν τὸν	στέφανον	ἐπιτελεῖν τὴν θυσίαν, καὶ πρὸς
[119, 0]	πενθῆσαι καὶ τὰ νομιζόμενα ποιῆσαι,	στεφανωσάμενος	καὶ λευκὴν ἐσθῆτα ἀναλαβὼν ἐβουθύτει
[106, 0]	ποταμὸς οὕτως ἐνδελεχῶς ῥέων οὔποτε	στήσεται,	καὶ πάλιν ὁ ἐξ ἐναντίας
[117, 0]	μακρότατος βίος ὀλίγος ἐστὶ καὶ	στιγμαῖος	πρὸς τὸν ἄπειρον αἰῶνα) (καὶ
[111, 0]	τὰ μύρια κατὰ Σιμωνίδην ἔτη	στιγμή	τίς ἐστιν ἀόριστος, μᾶλλον δὲ
[104, 0]	εἰ μὴ μίαν ἡμέραν ἀλλὰ	στιγμὴν	εἶπε χρόνου. Κύκλος γὰρ αὑτὸς
[111, 0]	μᾶλλον δὲ μόριόν τι βραχύτατον	στιγμῆς.	Ἐπεὶ καὶ τῶν ζῴων ἐκείνων,
[115, 0]	δὲ δὴ τούτοις τὸ διὰ	στόματος	ὂν τοῖς ἀνθρώποις ὁρᾷς ὡς
[108, 0]	ὄντων ἐμφανεστάτων καὶ πᾶσι διὰ	στόματος.	(Πρῶτα δή σοι τὰ περὶ
[105, 0]	δευτέρου δ´ ὅτι Παρμενίων ὁ	στρατηγὸς	μάχῃ (Δαρδανεῖς ἐνίκησε, τρίτου δ´
[115, 0]	τὰ δὲ κακὰ πάνυ ῥᾳδίως·	στρογγύλα	γὰρ εἶναί φασι ταῦτα καὶ
[107, 0]	νήπιοι κόσμῳ φέρειν. Σοφοκλῆς δέ·	Σὺ	δ´ ἄνδρα θνητὸν εἰ κατέφθιτο
[103, 0]	πέσῃ δέ, πλεῖστα συντρίβει καλά.	Σὺ	δ´ οὔθ´ ὑπερβάλλοντα, τρόφιμ´, ἀπώλεσας
[109, 0]	μετὰ τὴν τελευτήν. Ἀλλ´ οἴει	σὺ	διαφορὰν εἶναι μὴ γενέσθαι ἢ
[103, 0]	θνητὸς γὰρ ἔφυς. Κἂν μὴ	σὺ	θέλῃς, τὰ θεῶν οὕτω βουλόμεν´
[120, 0]	φασί, μάλα καλοῦ λόγου, ὃν	σὺ	μὲν ἡγήσῃ, ὡς ἐγὼ οἶμαι,
[117, 0]	σοι πῆμ´ οὐδὲν ἀλλ´ αὐτὸς	σὺ	σοί, καὶ ἡ διὰ τὴν
[103, 0]	Μενάνδρου ῥηθέν Εἰ γὰρ ἐγένου	σύ,	τρόφιμε, τῶν πάντων μόνος, ὅτ´
[118, 0]	τὸ εἰκὸς ἐχρησάμεθά ποτε πρὸς	συγγενεῖς	ἢ φίλους ἐν ταῖς παραπλησίοις
[122, 0]	μητέρα τοῦ νεανίσκου καὶ τοὺς	συγγενεῖς	καὶ φίλους ἔκλυσαι τῆς τοιαύτης
[121, 0]	ἀποθανόντος ἑκάστου, ἔρημον ἁπάντων τῶν	συγγενῶν,	καὶ καταλιπόντα ἐπὶ τῆς γῆς
[108, 0]	ἄλλους φειδόμενος τῆς συμμετρίας τοῦ	συγγράμματος	παραλείψω· μνησθήσομαι δὲ τῶν ὄντων
[120, 0]	μακαρίτου υἱέος σου, ὅτι τούτοις	συγκαταριθμηθεὶς	συνέσται. Λέγεται δ´ ὑπὸ μὲν
[116, 0]	ὁ Εὐριπίδης· Ὅστις δ´ ἀνάγκῃ	συγκεχώρηκεν	βροτῶν σοφὸς παρ´ ἡμῖν καὶ
[114, 0]	τῶν ἐκ τῆς ἀλογιστίας κακῶν	συγκηδευομένων	αὐτοῖς, ὥστ´ ἐπιφθέγξασθαι τὸ Ὁμηρικόν
[104, 0]	φύσιν, ~ἀλλὰ καὶ ὅτι θνητῷ	σύγκληρός	ἐστι βίῳ καὶ πράγμασι ῥᾳδίως
[106, 0]	πηλοῦ δύναταί τις πλάττων ζῷα	συγχεῖν	καὶ πάλιν πλάττειν καὶ συγχεῖν
[106, 0]	συγχεῖν καὶ πάλιν πλάττειν καὶ	συγχεῖν	καὶ τοῦθ´ ἓν παρ´ ἓν
[115, 0]	φησιν Ἀριστοτέλης καὶ τὸν Σειληνὸν	συλληφθέντα	τῷ Μίδᾳ ἀποφήνασθαι. Βέλτιον δ´
[109, 0]	Καὶ οὕτω πυθόμενον τὸν Πίνδαρον	συλλογίζεσθαι	τὰ πρὸς τὸν θάνατον, διελθόντος
[118, 0]	σπουδάζοντας ἐντυγχάνειν ~ἀνδράσι μὴ τοῖς	συλλυπουμένοις	καὶ διεγείρουσι τὰ πένθη διὰ
[116, 0]	τῶν εἰωθότων ἐν τῷ βίῳ	συμβαίνειν	κατὰ τὴν τῆς ἀνάγκης ἢ
[121, 0]	τῶν λόγων τοιόνδε τι λογίζομαι	συμβαίνειν,	ὅτι ὁ θάνατος τυγχάνει ὤν,
[102, 0]	λυπηρὰ τῶν ἐν τῷ βίῳ	συμβαινόντων,	καὶ προειληφὼς ὅτι καθάπερ ἐν
[117, 0]	(οὔτε τῶν κατὰ προηγούμενον λόγον	συμβαινόντων	οὔτε τῶν κατ´ ἐπακολούθησιν) καὶ
[116, 0]	Τοῦτο δὴ τοῖς θνητοῖς ἅπασι	συμβέβηκεν.	Ἔχομεν γὰρ τὸ ζῆν ὥσπερ
[119, 0]	πυθόμενον τὴν αἰτίαν καὶ τὸ	συμβεβηκὸς	ἀκούσαντα ὅτι ὁ υἱὸς αὐτοῦ
[102, 0]	καὶ παρακαλεῖν ἀνθρωπίνως φέρειν τὸ	συμβεβηκὸς	ἀνοίκειον ἦν, παρειμένῳ τό τε
[106, 0]	ἔλαττον ἢ ἡλίκον ᾤετο τὸ	συμβεβηκός	ἐστιν. Ὁ δ´ Αἰσχύλος καλῶς
[115, 0]	Οὐκοῦν τὸ νῦν παρ´ ἐλπίδα	συμβεβηκὸς	καὶ παρὰ τὴν ἡμετέραν δόξαν
[106, 0]	δεικνύων κοινὸν καὶ πολλῶν τὸ	συμβεβηκὸς	καὶ τῶν καὶ ἑτέροις συμβεβηκότων
[117, 0]	τὰ παρὰ τὰς ἐλπίδας αὐτοῖς	συμβεβηκότα	ἐξ ἐπηρείας τύχης καὶ δαιμόνων
[106, 0]	συμβεβηκὸς καὶ τῶν καὶ ἑτέροις	συμβεβηκότων	ἔλαττον τὴν δόξαν τοῦ λελυπημένου
[102, 0]	χρεὼν φρονεῖν, μηδ´ ἄν τι	συμβῇ	δυσχερές, δουλοῦ πάλιν, ἀλλ´ αὑτὸς
[117, 0]	γένους καὶ προορώμενος τὰ μέλλοντα	συμβήσεσθαι	προεξάγει τινὰς ἐκ τοῦ ζῆν
[118, 0]	ἐπιμελείας φροντίσαντες καὶ τῆς τῶν	συμβιούντων	ἡμῖν σωτηρίας. Καλὸν δὲ καὶ
[121, 0]	διαγωγὴν ἐλθεῖν. Ὡς γὰρ οὐδὲ	συμβιῶν	ἡμῖν ἡδέως ἑώρα κατηφεῖς ὄντας
[111, 0]	ἐν ἀρετῇ καὶ τῇ καιρίῳ	συμμετρίᾳ·	τοῦτο γὰρ εὔδαιμον καὶ θεοφιλὲς
[114, 0]	Ἃ φειδόμενος τῆς τοῦ λόγου	συμμετρίας	παρέλιπον, ἀρκεσθεὶς τοῖς εἰρημένοις πρὸς
[108, 0]	τοὺς μὲν ἄλλους φειδόμενος τῆς	συμμετρίας	τοῦ συγγράμματος παραλείψω· μνησθήσομαι δὲ
[119, 0]	φιλόπατρι πρὸ τῆς τῶν ἀναγκαίων	συμπαθείας	ἐπιδειξάμενον. Ἀντίγονον δὲ τὸν βασιλέα
[102, 0]	ὑπὸ τῆς παραλόγου συμφορᾶς, καὶ	συμπαθεῖν	δ´ ἦν ἀναγκαῖον· οὐδὲ γὰρ
[120, 0]	φιλοίκειος καὶ φιλόφιλος, τὸ δὲ	σύμπαν	εἰπεῖν φιλάνθρωπος, αἰδούμενος μὲν τοὺς
[105, 0]	γενόμενος Ἀθήνησι τῶν τριάκοντα τυράννων,	συμπεσούσης	τῆς οἰκίας ἐν ᾗ μετὰ
[120, 0]	θνητοῦ βίου, καθάπερ ἔκ του	συμποσίου,	πρὶν εἴς τινα παροινίαν ἐκπεσεῖν
[118, 0]	πείθοντες τὰ κοινὰ τοῦ βίου	συμπτώματα	κοινῶς φέρειν καὶ τὰ ἀνθρώπινα
[119, 0]	(τὸ γὰρ τοιοῦτον ἄδηλον εἰ	συμφέρει)	ἀγαθὸν δὲ καὶ φιλόπατριν, ὃ
[102, 0]	ἐφ´ ἡμῖν. Οὐ γὰρ ἔγωγε	συμφέρομαι	τοῖς ὑμνοῦσι τὴν ἄγριον καὶ
[102, 0]	καὶ τοῦ δυνατοῦ καὶ τοῦ	συμφέροντος	οὖσαν· ἀφαιρήσεται γὰρ ἡμῶν αὕτη
[112, 0]	βουλεύσασθαί τι τῶν εὐσχημόνων καὶ	συμφερόντων,	ἀλλ´ ἐκτρέπονται πρὸς τὰς ἐσχάτας
[110, 0]	εὐνούστερος. (Ἀδήλου οὖν ὄντος πότερον	συμφερόντως	ἀνεπαύσατο τὸν βίον ἐκλιπὼν καὶ
[102, 0]	πάντα πεπαίνειν (εἰωθὼς ἐγγέγονε τῇ	συμφορᾷ	καὶ ἡ περὶ σὲ διάθεσις
[114, 0]	Παυσόμεθά ποτε λυπούμενοι ἢ ἀκαταπαύστῳ	συμφορᾷ	συνεσόμεθα μέχρι παντὸς τοῦ βίου;
[112, 0]	ἔοικε παραινεῖν ἐν ταῖς τοιαύταις	συμφοραῖς	ἡσυχίαν ἔχειν, ὡς οὔτε δήλου
[118, 0]	φίλους ἐν ταῖς παραπλησίοις γενομένους	(συμφοραῖς,	παραμυθούμενοι καὶ πείθοντες τὰ κοινὰ
[105, 0]	τῶν δυσπαθούντων ἐπὶ ταῖς τοιαύταις	συμφοραῖς	ταυτὶ λέγει· Εἰ τὰ δάκρυ´
[119, 0]	πρὸς τοὺς ἀπαγγείλαντας αὐτῷ τὴν	συμφορὰν	ἀπιδεῖν καὶ μικρὸν ἐπισχόντα καὶ
[115, 0]	καὶ ἀρχὴν τὸ γενέσθαι ἄνθρωπον	συμφορὰν	τὴν μεγίστην· τοῦτο δέ φησιν
[102, 0]	τὴν ψυχὴν ὑπὸ τῆς παραλόγου	συμφορᾶς,	καὶ συμπαθεῖν δ´ ἦν ἀναγκαῖον·
[116, 0]	ἐκλιπεῖν διὰ τὸ μέγεθος τῆς	συμφορᾶς,	καὶ τοὺς θεοὺς ἐπικαλεῖσθαι ἀνάρπαστον
[112, 0]	τινος μαθὼν εἰς φροντίδας νοῦν	συμφοράς	τ´ ἐβαλλόμην, φυγάς τ´ ἐμαυτῷ
[106, 0]	καλουμένην (Λύδην, ἐξαριθμησάμενος τὰς ἡρωικὰς	συμφοράς,	τοῖς ἀλλοτρίοις κακοῖς ἐλάττω τὴν
[114, 0]	ἀτρύτων τούτων φροντίδων τε καὶ	συμφορῶν,	ἃς ἀνάγκη τοὺς εἰληχότας τὸν
[102, 0]	οὖν ἀπαθεῖς ἐπὶ τῶν τοιούτων	συμφορῶν	ὁ λόγος ἀξιοῖ γίγνεσθαι τοὺς
[106, 0]	λίαν ἡμῖν ὄντα συνήθη καὶ	συμφυῆ	πάλιν οὐκ οἶδ´ ὅπως δυσαλγῆ
[116, 0]	γάρ ἐστιν ἀλλήλοις συνῳδὰ καὶ	σύμφωνα,	καὶ διὰ θατέρου θάτερον ἔοικε
[121, 0]	σώματος ἀπ´ ἀλλήλοιν. Ταῦτά σοι	συναγαγών,	Ἀπολλώνιε φίλτατε, καὶ συνθεὶς μετὰ
[112, 0]	μὴ νοσοῦντα κατὰ τὸν Ἀχαιὸν	συναλγεῖν	ἀναγκάζοντες. Διὸ καὶ πάνυ καλῶς
[102, 0]	πέρα τοῦ μέτρου παρεκφέρεσθαι καὶ	συναύξειν	τὰ πένθη παρὰ φύσιν εἶναί
[110, 0]	γὰρ οἰκείως ἄν τις ταῦτα	συνάψειε·	Ποῦ γὰρ τὰ σεμνὰ κεῖνα,
[107, 0]	Πίνδαρος δέ· Ἓν παρ´ ἐσθλὸν	σύνδυο	πήματα δαίονται βροτοῖς ἀθάνατοι. Τὰ
[114, 0]	καὶ τοῦθ´ ὅπερ πολλοῖς ἤδη	συνέβη	περιμένειν, ὥστε πρὶν ἀπώσασθαι τὰ
[105, 0]	χλευασμοῦ, συνεὶς αὐτοῦ τὴν ὑπερηφανίαν	συνεβούλευε	μεμνῆσθαι ὅτι ἄνθρωπός ἐστι. Φίλιππος
[117, 0]	τὰς λύπας καὶ τοὺς θρήνους	συνεγείρειν.	Ταῦτα δ´ ἐκίνησαν οἱ ποιηταί,
[119, 0]	γέγονεν. (Δίωνα δὲ τὸν Συρακόσιον	συνεδρεύοντα	μετὰ τῶν φίλων, κατὰ τὴν
[105, 0]	τι αὐτῷ σοφὸν μετὰ χλευασμοῦ,	συνεὶς	αὐτοῦ τὴν ὑπερηφανίαν συνεβούλευε μεμνῆσθαι
[106, 0]	Σωκράτους φωνήν, τὴν οἰομένην, εἰ	συνεισενέγκαιμεν	εἰς τὸ κοινὸν τὰς ἀτυχίας,
[110, 0]	ἀποθάνωσι. Καλῶς οὖν ὁ Ἐπίχαρμος	Συνεκρίθη	φησί καὶ διεκρίθη καὶ ἀπῆνθεν
[109, 0]	καὶ ἀντιβολεῖν τε καὶ δεῖσθαι	συνεξευρεῖν	τὸν αἴτιον τοῦ θανάτου. Καὶ
[111, 0]	(καὶ ταὐτὰ δήπου γ´ ἂν	συνέπιπτεν,	ὥστε τὰ πρὸ μέσης τῆς
[115, 0]	ἀγαθὰ διεχῆ τε καὶ δυσκόλως	συνερχόμενα	πρὸς αὐτοῖς τοῦ βίου τοῖς
[118, 0]	περὶ τὸν λόγον καὶ τὴν	σύνεσιν	ὑπερβεβλημένην δύναμιν, πυθόμενον ἀμφοτέρους αὐτοῦ
[114, 0]	ποτε λυπούμενοι ἢ ἀκαταπαύστῳ συμφορᾷ	συνεσόμεθα	μέχρι παντὸς τοῦ βίου; Τὸ
[120, 0]	υἱέος σου, ὅτι τούτοις συγκαταριθμηθεὶς	συνέσται.	Λέγεται δ´ ὑπὸ μὲν τοῦ
[121, 0]	μετὰ θεῶν ὢν καὶ τούτοις	συνεστιώμενος	εὐαρεστήσειεν ἂν τῇ τοιαύτῃ ὑμῶν
[117, 0]	ὅτι τοῖς μὲν οὐδὲ γενέσθαι	συνέφερε,	τοῖς δ´ ἅμα τῷ γενέσθαι
[106, 0]	τοὺς προγόνους ἡμῶν ἀνέσχεν, εἶτα	συνεχεῖς	αὐτοῖς ἐγέννησε τοὺς πατέρας, εἶθ´
[115, 0]	γὰρ εἶναί φασι ταῦτα καὶ	συνεχῆ	καὶ πρὸς ἄλληλα φερόμενα κατὰ
[105, 0]	τοῦ βασιλέως τῶν Λακεδαιμονίων μεγαλαυχουμένου	συνεχῶς	ἐπὶ ταῖς αὑτοῦ πράξεσι καὶ
[112, 0]	παρέσται τοιοῦτον ἐφ´ ᾧ τιμηθήσεται	συνεχῶς	ὑπὸ σοῦ. Θαυμασίως δὴ φαίνεται
[110, 0]	καὶ ὑπὸ τῶν τυχόντων ποιητῶν	συνεωρᾶσθαι	καὶ τετυχηκέναι παραμυθίας. Θέασαι γὰρ
[120, 0]	στέργων δὲ τοὺς ὁμήλικας καὶ	συνήθεις,	τιμητικὸς δὲ τῶν καθηγησαμένων, ξένοις
[120, 0]	ζηλωτὸς καὶ περίβλεπτος πᾶσι τοῖς	συνήθεσιν	αὐτῷ, φιλοπάτωρ γενόμενος καὶ φιλομήτωρ
[106, 0]	μήποτε καὶ λίαν ἡμῖν ὄντα	συνήθη	καὶ συμφυῆ πάλιν οὐκ οἶδ´
[121, 0]	κακώσεως καὶ καταφθορᾶς ἐπὶ τὴν	συνήθη	σοι καὶ κατὰ φύσιν διαγωγὴν
[101, 0]	ΠΡΟΣ ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΝ. (Καὶ πάλαι σοι	συνήλγησα	καὶ συνηχθέσθην, Ἀπολλώνιε, ἀκούσας περὶ
[101, 0]	(Καὶ πάλαι σοι συνήλγησα καὶ	συνηχθέσθην,	Ἀπολλώνιε, ἀκούσας περὶ τῆς τοῦ
[121, 0]	σοι συναγαγών, Ἀπολλώνιε φίλτατε, καὶ	συνθεὶς	μετὰ πολλῆς ἐπιμελείας ἀπειργασάμην τὸν
[114, 0]	ἀνοιμώζοντες καὶ στερνοτυπούμενοι λαμπρὰς εὐωχίας	συνίστανται	μετὰ μουσουργῶν καὶ τῆς ἄλλης
[103, 0]	πράγμασιν, ὅταν πέσῃ δέ, πλεῖστα	συντρίβει	καλά. Σὺ δ´ οὔθ´ ὑπερβάλλοντα,
[105, 0]	δὲ χρόνον καταστρεβλωθεὶς ὑπὸ τῶν	συντυράννων	ἐτελεύτησεν. Ὑπερφυῶς δὲ φαίνεται περὶ
[116, 0]	πάντα. Ταῦτα γάρ ἐστιν ἀλλήλοις	συνῳδὰ	καὶ σύμφωνα, καὶ διὰ θατέρου
[118, 0]	τὸν Ἀθηναῖον καὶ Δίωνα τὸν	Συρακόσιον	καὶ τὸν βασιλέα Ἀντίγονον, καὶ
[119, 0]	καὶ γέγονεν. (Δίωνα δὲ τὸν	Συρακόσιον	συνεδρεύοντα μετὰ τῶν φίλων, κατὰ
[113, 0]	εἴπερ ἄρα, Αἰγύπτιοί τε καὶ	Σύροι	καὶ Λυδοὶ καὶ πάντες ὅσοι
[103, 0]	ἐπιφερόμενον ἢ διορθώσασθαι γενόμενον ἢ	συστεῖλαι	πρὸς τὸ βραχύτατον ἢ παρασκευάζειν
[111, 0]	ἔχει, κακὸν αὐτὸ ὁμολογοῦμεν εἶναι,	συστέλλειν	καὶ ποιεῖν ὡς ἐλάχιστον καὶ
[111, 0]	ὡς μέγιστα, τὰ δὲ κακὰ	συστέλλειν	καὶ ταπεινοῦν. Εἰ μὲν οὖν
[118, 0]	καὶ τὸν βασιλέα Ἀντίγονον, καὶ	συχνοὺς	ἄλλους τῶν τε παλαιῶν καὶ
[104, 0]	καὶ ὅτι Μίκρ´ ἄττα τὰ	σφάλλοντα,	καὶ μί´ ἡμέρα τὰ μὲν
[121, 0]	πρὸς τὸν Δία ὅτι φοιτῷέν	σφισιν	ἄνθρωποι ἑκατέρωσε ἀνάξιοι. Εἶπεν οὖν
[120, 0]	δὲ φορμίγγεσι τέρπονται, παρὰ δέ	σφισιν	εὐανθὴς ἅπας τέθαλεν ὄλβος, ὀδμὰ
[119, 0]	ὑποτυχὼν ἂν φαίης, Ἀπολλώνιε φίλτατε,	σφόδρ´	ἦν ἐπιτεταγμένος ὁ νεανίσκος Ἀπόλλωνι
[104, 0]	τις; Σκιᾶς ὄναρ ἄνθρωπος ἐμφαντικῶς	σφόδρα	καὶ φιλοτέχνως ὑπερβολῇ χρησάμενος τὸν
[114, 0]	χρόνου, καὶ ἐν οἷς ἐδυσχέραινον	σφόδρα	μνήμασιν ἀνοιμώζοντες καὶ στερνοτυπούμενοι λαμπρὰς
[104, 0]	Ταρτάρου πυθμὴν πιέζει ς´ ἀφανοῦς	σφυρηλάτοις	ἀνάγκαις ὥς φησι Πίνδαρος. Ὅθεν
[122, 0]	κακοδαιμονίας, εἰς γαληνότερον μετελθὼν βίου	σχῆμα	καὶ προσφιλέστατον τῷ τε υἱῷ
[108, 0]	ὅτι ἐάν τις ἡμῖν καὶ	σχολὴ	γένηται ἀπ´ αὐτοῦ καὶ τραπώμεθα
[102, 0]	αἰεὶ μίμνε, τὴν σαυτοῦ φύσιν	σῴζων	βεβαίως, ὥστε χρυσὸς ἐν πυρί.
[105, 0]	ᾗ μετὰ πλειόνων ἐδείπνει, μόνος	σωθεὶς	καὶ πρὸς πάντων εὐδαιμονιζόμενος, ἀναφωνήσας
[120, 0]	γὰρ ὁ παρὰ τῷ Πλάτωνι	Σωκράτης·	Ἄκουε δή, φασί, μάλα καλοῦ
[107, 0]	δρῶσι δι´ ἀμαθίαν; (Ὁ δὲ	Σωκράτης	παραπλήσιον ἔλεγεν εἶναι τὸν θάνατον
[108, 0]	Διὸ καὶ πάνυ δαιμονίως ὁ	Σωκράτης	πρὸς (τοὺς δικαστὰς τοιαῦτ´ ἔφη·
[109, 0]	τρίτον γὰρ ἦν τοῦτο τῆς	Σωκρατικῆς	εἰκασίας) οὐδ´ οὕτω κακόν ἐστιν·
[118, 0]	τοὺς Ἀθηναίους. Ξενοφῶντα δὲ τὸν	Σωκρατικὸν	θύοντά ποτε, παρὰ τῶν ἀγγέλων
[106, 0]	τις ἑλκύσειε καὶ τὴν τοῦ	Σωκράτους	φωνήν, τὴν οἰομένην, εἰ συνεισενέγκαιμεν
[108, 0]	ὁ Πλάτων, ἀσχολίας παρέχει τὸ	σῶμα	διὰ τὴν ἀναγκαίαν τροφήν· ἔτι
[108, 0]	χρήματα ἀναγκαζόμεθα κτᾶσθαι διὰ τὸ	σῶμα,	δουλεύοντες τῇ τούτου θεραπείᾳ· καὶ
[108, 0]	οὐδὲν ἄλλο παρέχει ἢ τὸ	σῶμα	καὶ αἱ τούτου ἐπιθυμίαι· διὰ
[121, 0]	ἐκ τῆς ἀνωφελοῦς περὶ τὸ	σῶμα	καὶ τὴν ψυχὴν κακώσεως καὶ
[102, 0]	ἀνοίκειον ἦν, παρειμένῳ τό τε	σῶμα	καὶ τὴν ψυχὴν ὑπὸ τῆς
[113, 0]	καὶ ὦτα, καὶ τὸ ἄλλο	σῶμα	καταικίζοντες, δοκοῦντές τι χαρίζεσθαι τοῖς
[120, 0]	ἅπαντες αἴσᾳ λυσίπονον τελευτάν. Καὶ	σῶμα	μὲν πάντων ἕπεται θανάτῳ περισθενεῖ,
[121, 0]	καὶ ὦτα καὶ ὅλον τὸ	σῶμα	προκεκαλυμμένοι. Ταῦτα δὴ αὐτοῖς πάντ´
[112, 0]	ἐσχάτας ταλαιπωρίας, τὸ μηδὲν αἴτιον	σῶμα	τιμωρούμενοι καὶ τὰ μὴ νοσοῦντα
[102, 0]	τεθηριῶσθαι γὰρ εἰκὸς ἐκεῖ μὲν	σῶμα	(τοιοῦτον ἐνταῦθα δὲ ψυχήν. Οὔτ´
[110, 0]	δόμους, (τῶν χρημάτων ἅμα τοῖς	σώμασι	διαφθαρέντων. Νὴ Δί´ ἀλλὰ τοὺς
[104, 0]	θνητὰ μὲν καὶ ἐφήμερα τὰ	σώματα,	θνηταὶ δὲ τύχαι καὶ πάθη
[121, 0]	πονηρὰς ψυχὰς ἔχοντες ἠμφιεσμένοι εἰσὶ	σώματά	τε καλὰ καὶ γένη καὶ
[108, 0]	ὅτι μάλιστα μηδὲν ὁμιλῶμεν τῷ	σώματι	μηδὲ κοινωνῶμεν, ὅτι μὴ πᾶσα
[112, 0]	κακουχίας· καὶ γὰρ ἐπὶ τῶν	σωματικῶν	παθημάτων ἡ ταχίστη τῆς ἀπαλλαγῆς
[119, 0]	ἐτελεύτησεν, οὐδὲν ἐκπλαγέντα τὸ μὲν	σωμάτιον	κελεῦσαι τοῦ μεταλλάξαντος ταῖς γυναιξὶ
[117, 0]	ταῖς ὀδύναις καὶ ταῖς τοῦ	σώματος	αἰκίαις παρατεινομένους, ἀλλὰ μεταβάλλειν ἐπὶ
[121, 0]	διάλυσις, (τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ	σώματος	ἀπ´ ἀλλήλοιν. Ταῦτά σοι συναγαγών,
[113, 0]	τῶν βαρβάρων καὶ μέρη τοῦ	σώματος	ἀποτέμνουσι, ῥῖνας καὶ ὦτα, καὶ
[108, 0]	οὕτω μὲν ἀπαλλαττόμενοι τῆς τοῦ	σώματος	ἀφροσύνης, ὡς τὸ εἰκός, μετὰ
[118, 0]	παράσημα μεθέμενοι καὶ τῆς τοῦ	σώματος	ἐπιμελείας φροντίσαντες καὶ τῆς τῶν
[107, 0]	τινι καὶ ἀφανισμῷ τοῦ τε	σώματος	καὶ τῆς ψυχῆς, κατ´ οὐδὲν
[109, 0]	φθορὰ καὶ διάλυσις τοῦ τε	σώματος	καὶ τῆς ψυχῆς (τὸ τρίτον
[114, 0]	βίον μετείληφεν, ἀπαλλαγεὶς τῆς τοῦ	σώματος	λατρείας καὶ τῶν ἀτρύτων τούτων
[108, 0]	μὴ οἷόν τε μετὰ τοῦ	σώματος	μηδὲν καθαρῶς γνῶναι, δυοῖν θάτερον,
[108, 0]	ἔσται ἡ ψυχὴ χωρὶς τοῦ	σώματος,	πρότερον δ´ οὔ. Καὶ ἐν
[106, 0]	Δίκτυς φησί· Δοκεῖς τὸν Ἅιδην	σῶν	τι φροντίζειν γόων καὶ παῖδ´
[118, 0]	καὶ τῆς τῶν συμβιούντων ἡμῖν	σωτηρίας.	Καλὸν δὲ καὶ μεμνῆσθαι τῶν
[119, 0]	πολεμίους καὶ οὔτε τῆς σαυτοῦ	σωτηρίας	οὔτε τῶν ἐμῶν παραινέσεων φροντίζων.
[117, 0]	εὖ φέρει βροτῶν, (ἄριστος εἶναι	σωφρονεῖν	τέ μοι δοκεῖ. Οἱ δὲ
[101, 0]	βίου, νεανίσκου κοσμίου πάνυ καὶ	σώφρονος	~καὶ διαφερόντως τά τε πρὸς
[103, 0]	πυρί. ~Πεπαιδευμένων δ´ ἐστὶ καὶ	σωφρόνων	ἀνδρῶν πρός (τε τὰς δοκούσας

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher
Dernière mise à jour : 8/10/2009