HODOI ELEKTRONIKAI: Du texte à l'hypertexte

HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Plutarque, Oeuvres morales - Consolation a Apollonius

Liste des contextes (ordre alphabétique)

λ = 88 formes différentes pour 146 occurrences

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ ς τ υ φ χ ψ ω

>
Livre, Chap.

[102, 0]   περιχρίστων ἐπιθέσεως αὐτὸ δι´ αὑτοῦ λαβεῖν πέψιν. Ἐπειδὴ οὖν καὶ χρόνος

[109, 0]   Ἀποροῦντα δ´ ὅτῳ τρόπῳ βάσανον λάβοι τούτων, ἀφικέσθαι ἐπί τι ψυχομαντεῖον,

[106, 0]   ἂν τοὺς πλείους τὰς αὑτῶν λαβόντας ἀπελθεῖν. Ἐχρήσατο δὲ τῇ τοιαύτῃ

[118, 0]   τέκε μήτηρ. Ταῦτα πρὸ διανοίας λαβόντες τῆς ἀπράκτου καὶ κενῆς ἀπαλλαγησόμεθα

[105, 0]   ποιητής, Παυσανίου τοῦ βασιλέως τῶν Λακεδαιμονίων μεγαλαυχουμένου συνεχῶς ἐπὶ ταῖς αὑτοῦ

[110, 0]   πάθοι. Γενναῖον δὲ καὶ τὸ Λακωνικόν Νῦν ἀμές, πρόσθ´ ἄλλοι ἐθάλεον,

[103, 0]   κοινόν, ἵνα σοι καὶ τραγικώτερον λαλῶ, οἰστέον ἄμεινον ταῦτα καὶ λογιστέον.

[103, 0]   καὶ πάλιν ταπεινότητα ζῷον οὐδὲν λαμβάνει. Καὶ μάλα δικαίως· ἀσθενέστατον γὰρ

[112, 0]   ἀνασκήτως διακείμενοι οὐδ´ ἀναστροφὴν ἐνίοτε λαμβάνουσι πρὸς τὸ βουλεύσασθαί τι τῶν

[120, 0]   τῶν εὐσεβῶν ἐν Ἅιδου· Τοῖσι λάμπει μὲν μένος ἀελίου τὰν ἐνθάδε

[114, 0]   σφόδρα μνήμασιν ἀνοιμώζοντες καὶ στερνοτυπούμενοι λαμπρὰς εὐωχίας συνίστανται μετὰ μουσουργῶν καὶ

[107, 0]   τοὺς ἀπολυθέντας τῆς ἐν αὐτῷ λατρείας ἢ κατοικτίρειν τε καὶ θρηνεῖν,

[114, 0]   μετείληφεν, ἀπαλλαγεὶς τῆς τοῦ σώματος λατρείας καὶ τῶν ἀτρύτων τούτων φροντίδων

[107, 0]   ἐπικρέμαται θάνατος· κείνου γὰρ ἴσον λάχον μέρος οἵ τ´ ἀγαθοί ὅστις

[102, 0]   ἐστι τῶν ἀρχῶν καὶ δεῖ λαχόντα μὲν ἄρχειν ἀπολαχόντα δὲ φέρειν

[120, 0]   μέλλω λέγειν. Ὥσπερ γὰρ Ὅμηρος λέγει, διενείμαντο τὴν ἀρχὴν ὁ Ζεὺς

[105, 0]   ἐπὶ ταῖς τοιαύταις συμφοραῖς ταυτὶ λέγει· Εἰ τὰ δάκρυ´ ἡμῖν τῶν

[107, 0]   ἐοικώς. (Ἀλλαχοῦ δὲ καὶ ταῦτα λέγει· Ἔνθ´ Ὕπνῳ ξύμβλητο, κασιγνήτῳ Θανάτοιο

[104, 0]   πᾶσα αὕτη ἡ ἀρχαία φιλοσοφία λέγει τε καὶ παρακελεύεται. Ὧν εἰ

[115, 0]   ἐφήμερον σπέρμα, τί με βιάζεσθε λέγειν ἃ ὑμῖν (ἄρειον μὴ γνῶναι;

[107, 0]   ὁ βαθύτατος τί δεῖ καὶ λέγειν; Αὐτὸ γὰρ τὸ πρᾶγμα φανερόν

[104, 0]   (τὰ μὲν ἄλλα καλῶς ἔφη λέγειν αὐτὸν βέλτιον δ´ ἔχειν ἄν,

[116, 0]   γὰρ οἱ τραπεζῖται, καθάπερ εἰώθαμεν λέγειν πολλάκις, ἀπαιτούμενοι τὰ θέματα δυσχεραίνουσιν

[116, 0]   οὐδέν. Διὸ καὶ ἐπὶ πάντων λέγειν χρή· Τὰ τῶν θεῶν δ´

[120, 0]   ὄντα σοι λέξω ἃ μέλλω λέγειν. Ὥσπερ γὰρ Ὅμηρος λέγει, διενείμαντο

[120, 0]   σου, ὅτι τούτοις συγκαταριθμηθεὶς συνέσται. Λέγεται δ´ ὑπὸ μὲν τοῦ μελικοῦ

[109, 0]   τῇ ἑβδόμῃ νυκτὶ κατακοιμηθέντας τελευτῆσαι. Λέγεται δὲ καὶ αὐτῷ Πινδάρῳ ἐπισκήψαντι

[108, 0]   ἀλλὰ καὶ κακῶν τῶν μεγίστων. Λέγεται δὲ τούτοις μαρτυρεῖν καὶ τὸ

[119, 0]   διεσκέπτετο μὴ παραλιπεῖν. Τοῦτον ζηλῶσαι λέγεται καὶ Δημοσθένην τὸν ῥήτορα, τὴν

[120, 0]   τις τιμὴ καὶ προεδρία καθάπερ λέγεται, καὶ χῶρός τις ἀποτεταγμένος (ἐν

[107, 0]   ~Διὸ καὶ μοιρίδιον χρέος εἶναι λέγεται τὸ ζῆν, ὡς ἀποδοθησόμενον ὃ

[110, 0]   τοῦ Ἀρκεσιλάου. Τοῦτο, φησί, τὸ λεγόμενον κακὸν ὁ θάνατος μόνον τῶν

[108, 0]   φλυαρίας ἐμπίπλησιν ἡμᾶς, ὥστε τὸ λεγόμενον ὡς ἀληθῶς τῷ ὄντι ὑπ´

[113, 0]   Δῆλον οὖν ὅτι καὶ ὁ λεγόμενος ἄωρος θάνατος εὐπαραμύθητός ἐστι διά

[102, 0]   μετρίως. Τῶν μὲν γὰρ καλῶς λεγομένων ἐστὶν ἐν ὑποθήκης μέρει καὶ

[105, 0]   ποιητὴς εὐδοκιμεῖν, ποιήσας τὸν Ἀχιλλέα λέγοντα πρὸς τὸν Πρίαμον ἥκοντα ἐπὶ

[117, 0]   τῆς λύπης. Ἐὰν ταχέως, ὀδύρονται λέγοντες Ἀνηρπάσθη. Ἐὰν μακρῶς, μέμφονται ὅτι

[116, 0]   Καλῶς δ´ οἱ Πυθαγόρειοι παρεκελεύσαντο λέγοντες· Ὅσσα δὲ δαιμονίῃσι τύχαις βροτοὶ

[110, 0]   ἀνδρώδεις προφερομένη κινεῖ τὰ θέατρα, λέγουσα τοιαῦτα· Τεθνᾶσι παῖδες οὐκ ἐμοὶ

[113, 0]   τῆς τούτων εὐηθείας, πεποίηκέ τινα λέγουσαν· Ἐξῆλθον ὑμῶν ἱκέτις ἡβώντων τροφὸς

[115, 0]   Τοῦτο μὲν ἐκείνῳ τῷ Μίδᾳ λέγουσι δήπου μετὰ τὴν θήραν ὡς

[117, 0]   μηδὲν προσειπὼν περὶ μηδενός, κλαίοντες λέγουσιν· Οὐδέ τί μοι εἶπας πυκινὸν

[109, 0]   μὴ γενέσθαι τῷ θανεῖν ἴσον λέγω. Ἡ γὰρ αὐτὴ κατάστασίς ἐστι

[110, 0]   τῷ Εὐριπίδῃ περὶ τοῦ Ἡρακλέους λέγων Εἰ μὲν γὰρ οἰκεῖ, φησί,

[107, 0]   δὲ καὶ Ὅμηρος ἐπ´ αὐτοῦ λέγων· Νήγρετος ἥδιστος, θανάτῳ ἄγχιστα ἐοικώς.

[120, 0]   ἐν ἄλλῳ θρήνῳ περὶ ψυχῆς λέγων φησίν· Ὀλβίᾳ δ´ ἅπαντες αἴσᾳ

[105, 0]   ἐπὶ πᾶσαν γῆν καὶ θάλατταν, λέγων ὧδε· Ἀλλὰ γυνὴ χείρεσσι πίθου

[106, 0]   νομίζουσι τὸν θάνατον εἶναι κακόν, λέγων ὧδε· Ὡς οὐ δικαίως θάνατον

[117, 0]   μάλιστα τούτων ὁ πρῶτος Ὅμηρος λέγων· Ὡς δὲ πατὴρ οὗ παιδὸς

[120, 0]   νύκτα κάτω, φοινικορόδοις τ´ ἐν λειμώνεσσι προάστιον αὐτῶν· καὶ λιβάνῳ σκιαρὸν

[121, 0]   ἐπειδὰν τελευτήσωσι, δικάσουσιν ἐν τῷ λειμῶνι, ἐν τῇ τριόδῳ ἐξ ἧς

[120, 0]   θανάτῳ περισθενεῖ, ζωὸν δ´ ἔτι λείπεται αἰῶνος εἴδωλον· τὸ γάρ ἐστι

[106, 0]   εἶναι ὅτι ὁ παραμυθούμενος τὸν λελυπημένον καὶ δεικνύων κοινὸν καὶ πολλῶν

[106, 0]   συμβεβηκότων ἔλαττον τὴν δόξαν τοῦ λελυπημένου μεθίστησι καὶ τοιαύτην τινὰ ποιεῖ

[115, 0]   δ´ αὐτὰς τὰς τοῦ φιλοσόφου λέξεις παραθέσθαι. Φησὶ δὴ ἐν τῷ

[120, 0]   ὡς ἀληθῆ γὰρ ὄντα σοι λέξω ἃ μέλλω λέγειν. Ὥσπερ γὰρ

[119, 0]   τὰ νομιζόμενα ποιῆσαι, στεφανωσάμενος καὶ λευκὴν ἐσθῆτα ἀναλαβὼν ἐβουθύτει καὶ παρενόμει,

[118, 0]   κατὰ τὸ πάτριον ἔθος καὶ λευχειμονοῦντα δημηγορεῖν βουλάς τ´ ἐξάρχοντ´ ἀγαθὰς’

[120, 0]   παρὸν καίρια καὶ χρήσιμα, τὰ λεχθέντα πρὸς Καλλικλέα τὸν Ἀθηναῖον, ἑταῖρον

[110, 0]   Ἑλλησποντίας; Ἅπαντες Ἅιδην ἦλθον καὶ Λήθης δόμους, (τῶν χρημάτων ἅμα τοῖς

[107, 0]   ἐπηντλημένον, ἃς εἰ βουλοίμεθα καταριθμεῖσθαι, λίαν ἂν αὐτοῦ καταγνοίημεν, ἐπαληθεύσαιμεν δὲ

[106, 0]   γὰρ τοῦ θανάτου μήποτε καὶ λίαν ἡμῖν ὄντα συνήθη καὶ συμφυῆ

[120, 0]   ἐν λειμώνεσσι προάστιον αὐτῶν· καὶ λιβάνῳ σκιαρὸν καὶ χρυσοκάρποισι βεβριθός. Καὶ

[118, 0]   ὡδί· Δαιμονίη, μή μοί τι λίην ἀκαχίζεο θυμῷ· οὐ γάρ τίς

[106, 0]   (Ὦ θάνατε, παιὰν ἰατρὸς μόλοις. Λιμὴν γὰρ ὄντως Ἀίδας ἀνιᾶν. Μέγα

[118, 0]   ὁ ποιητής φησι· (Γεινομένῳ ἐπένησε λίνῳ, ὅτε μιν τέκε μήτηρ. Ταῦτα

[113, 0]   ἱκέτις ἡβώντων τροφὸς παίδων, βόθρους λιποῦσα πενθητηρίους. Τινὲς δὲ τῶν βαρβάρων

[106, 0]   κακὰ ῥᾴων γένοι´ ἄν, εἰ λογίζεσθαι θέλοις ὅσοι τε δεσμοῖς ἐκμεμόχθηνται

[115, 0]   (ἕξειν τὸ πένθος. Ἀλλ´ εἰ λογίζοινθ´ ὅτι παύσεταί τινος γενομένου, προσαναλογίσαιντ´

[121, 0]   τούτων τῶν λόγων τοιόνδε τι λογίζομαι συμβαίνειν, ὅτι ὁ θάνατος τυγχάνει

[103, 0]   οὖν ἐν ἀβεβαίοις βέβαιόν τι λογιζομένων ἐστὶ περὶ τῶν πραγμάτων οὐκ

[104, 0]   τοιαῦτα καὶ καθ´ ἑαυτὸν ἑκάστῳ λογίσασθαι ῥᾴδιον, καὶ ἄλλων ἀκοῦσαι παλαιῶν

[111, 0]   εἴπερ ψυχή τις ἀνθρωπίνη καὶ λογισμὸς ἑκάστοις ἐνῆν, (καὶ ταὐτὰ δήπου

[119, 0]   παντελῶς διασιωπήσαντα χρόνον καὶ τῷ λογισμῷ τὸ πάθος παρακατασχόντα, ἐπιθέμενον πάλιν

[103, 0]   λαλῶ, οἰστέον ἄμεινον ταῦτα καὶ λογιστέον. Τὸ δὲ κεφάλαιον τῶν λόγων,

[102, 0]   Ψυχῆς γὰρ νοσούσης εἰσὶν ἰατροὶ λόγοι, ὅταν τις ἐν καιρῷ γε

[112, 0]   ἐκ τῆς ἀτυχίας; Οἷς γὰρ λόγοις τοῦ χρόνου προϊόντος χρησάμενος ἀπολυθήσῃ,

[121, 0]   ἐπιμελείας ἀπειργασάμην τὸν παραμυθητικόν σοι λόγον, ἀναγκαιότατον ὄντα σοι πρός τε

[118, 0]   προσαγορευθέντα διὰ τὴν περὶ τὸν λόγον καὶ τὴν σύνεσιν ὑπερβεβλημένην δύναμιν,

[117, 0]   βροτοῖς (οὔτε τῶν κατὰ προηγούμενον λόγον συμβαινόντων οὔτε τῶν κατ´ ἐπακολούθησιν)

[120, 0]   ἐγὼ οἶμαι, μῦθον, ἐγὼ δὲ λόγον· ὡς ἀληθῆ γὰρ ὄντα σοι

[112, 0]   τὰ ἑαυτοῦ πράγματα, ὅπῃ ὁ λόγος αἱρεῖ βέλτιστ´ ἂν ἔχειν. Οὐ

[102, 0]   ἐπὶ τῶν τοιούτων συμφορῶν ὁ λόγος ἀξιοῖ γίγνεσθαι τοὺς εὖ φρονοῦντας

[120, 0]   παλαιῶν ποιητῶν τε καὶ φιλοσόφων λόγος ἐστὶν ἀληθὴς ὥσπερ εἰκὸς ἔχειν,

[103, 0]   δὴ πρὸς ἀλυπίαν φάρμακον ὁ λόγος καὶ ἡ διὰ τούτου παρασκευὴ

[108, 0]   φρόνησις) ἐπειδὰν τελευτήσωμεν, ὡς ὁ λόγος σημαίνει, ζῶσι δ´ οὔ. Εἰ

[115, 0]   γ´ ἡμεῖς τοῦτο διὰ τοῦ λόγου μαθεῖν οὐ δυνάμεθα οὐδ´ ἐπιλογίσασθαι

[120, 0]   Ἄκουε δή, φασί, μάλα καλοῦ λόγου, ὃν σὺ μὲν ἡγήσῃ, ὡς

[114, 0]   ἐπειράθησαν. Ἃ φειδόμενος τῆς τοῦ λόγου συμμετρίας παρέλιπον, ἀρκεσθεὶς τοῖς εἰρημένοις

[118, 0]   ἀλγοῦν τῆς ψυχῆς ἀποθεραπεύειν Παιωνίοις λόγου φαρμάκοις, ὡς πάντων μᾶλλον ἢ

[110, 0]   εἶναι νέοις. (Ἡ δὲ Μερόπη λόγους ἀνδρώδεις προφερομένη κινεῖ τὰ θέατρα,

[112, 0]   σοῦ. Θαυμασίως δὴ φαίνεται τῷ λόγῳ πείσας οὗτος παρελέσθαι τῆς ἀνθρώπου

[121, 0]   Καλῶς οὖν ποιήσεις καὶ τῷ λόγῳ πεισθεὶς καὶ τῷ μακαρίτῃ σου

[111, 0]   λύπης, ἀρχαίῳ καὶ σοφῷ πεισθέντες λόγῳ τῷ παραινοῦντι τὰ μὲν ἀγαθὰ

[112, 0]   (πενθοῦσαν τὸν υἱὸν τοιούτῳ χρήσασθαι λόγῳ, φάμενον ὅτι καθ´ ὃν χρόνον

[112, 0]   τῷ χρόνῳ χαρίζεσθαι, τοῦτο τῷ λόγῳ χάρισαι καὶ τῇ παιδείᾳ, καὶ

[103, 0]   λογιστέον. Τὸ δὲ κεφάλαιον τῶν λόγων, ἄνθρωπος εἶ, οὗ μεταβολὴν θᾶττον

[119, 0]   μὲν διὰ τῶν πρόσθεν ὑπέμνησα λόγων, καὶ νῦν δὲ πειράσομαι διὰ

[118, 0]   Καλὸν δὲ καὶ μεμνῆσθαι τῶν λόγων, οἷς κατὰ τὸ εἰκὸς ἐχρησάμεθά

[102, 0]   ὑπέλαβον τῶν παραμυθητικῶν σοι μεταδοῦναι λόγων πρὸς ἄνεσιν τῆς λύπης καὶ

[121, 0]   εἶναι· καὶ ἐκ τούτων τῶν λόγων τοιόνδε τι λογίζομαι συμβαίνειν, ὅτι

[103, 0]   ἀνὰ μέσον που καὶ τὸ λοιπὸν ὂν φέρε. Ἀλλ´ ὅμως τοιούτων

[104, 0]   ὀρώρῃ· ἀλλ´ ὅτε δὴ καὶ λυγρὰ θεοὶ μάκαρες τελέουσι, (καὶ τὰ

[105, 0]   πῶμα πίθοιο. Ἄλλα δὲ μυρία λυγρὰ κατ´ ἀνθρώπους ἀλάληται. Πλείη μὲν

[105, 0]   (ἐσκέδας´· ἀνθρώποισι δὲ μήσατο κήδεα λυγρά. Μούνη δ´ αὐτόθι Ἐλπὶς ἐν

[105, 0]   δ´ἐσθλῷ· ᾧ δέ κε τῶν λυγρῶν δώῃ, λωβητὸν ἔθηκε καί ἑ

[106, 0]   ἐποίησε τὴν ἐλεγείαν τὴν καλουμένην (Λύδην, ἐξαριθμησάμενος τὰς ἡρωικὰς συμφοράς, τοῖς

[106, 0]   Ἀποθανούσης γὰρ τῆς γυναικὸς αὐτῷ Λύδης, πρὸς ἣν φιλοστόργως εἶχε, παραμύθιον

[110, 0]   τὰ σεμνὰ κεῖνα, ποῦ δὲ Λυδίας μέγας δυνάστης Κροῖσος ἢ Ξέρξης

[113, 0]   Αἰγύπτιοί τε καὶ Σύροι καὶ Λυδοὶ καὶ πάντες ὅσοι τούτοις παραπλήσιοι.

[112, 0]   ἰατρικῇ θρηνῳδίαν ἀφανίζοντας. Τὸν τῶν Λυκίων νομοθέτην φασὶ προστάξαι τοῖς αὑτοῦ

[118, 0]   καὶ ἀπαρενόχλητον τοῦτον ταῖς πενθικαῖς λύπαις διαγάγωμεν, τὰ τοῦ πένθους παράσημα

[112, 0]   ἐπιμελῶς ταῖς δοθείσαις αὐτῷ τιμαῖς, λύπαις καὶ θρήνοις, ἀγαπήσει σε καὶ

[107, 0]   προῄδειμεν, κἂν προεξετήκοντό τινες ταῖς λύπαις καὶ πρὶν ἀποθανεῖν ἐτεθνήκεσαν. Ὅρα

[117, 0]   χρόνου, οὐκ ἐν ταῖς αὐχμηραῖς λύπαις οὐδ´ ἐν τῷ κακοδαιμονεστάτῳ πένθει

[118, 0]   (κολακείαν, ἀλλὰ τοῖς ἀφαιρουμένοις τὰς λύπας διὰ τῆς γενναίας καὶ σεμνῆς

[117, 0]   πρόφασις ἱκανὴ πρὸς τὸ τὰς λύπας καὶ τοὺς θρήνους συνεγείρειν. Ταῦτα

[112, 0]   τελευτήσασι γιγνομένην, οἷον δάκρυα καὶ λύπας. Ὥσπερ οὖν τοὺς ἄλλους δαίμονας,

[110, 0]   ἐλύπησεν, ἀπὸν δὲ καὶ προσδοκώμενον λυπεῖ. Τῷ γὰρ ὄντι πολλοὶ διὰ

[114, 0]   καὶ στέργειν οὐκ ἐν τῷ λυπεῖν ἑαυτούς ἐστιν, ἀλλ´ ἐν τῷ

[103, 0]   Δεῖ δέ σε χαίρειν καὶ λυπεῖσθαι· θνητὸς γὰρ ἔφυς. Κἂν μὴ

[112, 0]   δυσφορῶν ἢ ἀεὶ δεῖν οἰήσῃ λυπεῖσθαι καὶ παρ´ ὅλον τὸν βίον;

[112, 0]   φέροντι· ἐμποδὼν γὰρ γίγνεσθαι τὸ λυπεῖσθαι τῷ βουλεύεσθαι περὶ τοῦ γεγονότος

[106, 0]   οὖν πλέον ποιοῦμεν; Οὐδέν· ἡ λύπη δ´ ἔχει (ὥσπερ τὰ δένδρα

[109, 0]   τούτων ἅπαντ´ εἴσῃ ὧν πέρι λυπῇ. Εἶναι δ´ ὃν ἐσήμηνε νεανίσκον

[102, 0]   γὰρ ὄντων ψυχικῶν παθῶν, ἡ λύπη τὸ χαλεπώτατον πέφυκεν εἶναι πάντων·

[102, 0]   χαλεπώτατον πέφυκεν εἶναι πάντων· Διὰ λύπην γάρ, φασί, καὶ μανίαν γίγνεσθαι

[102, 0]   ἰάσιμα, αὑτούς τ´ ἀνῃρήκασι διὰ λύπην τινές. Τὸ μὲν οὖν ἀλγεῖν

[106, 0]   κακοῖς ἐλάττω τὴν ἑαυτοῦ ποιῶν λύπην. Ὥστε καταφανὲς εἶναι ὅτι ὁ

[102, 0]   τά τε προσηνῆ καὶ τὰ λυπηρὰ τῶν ἐν τῷ βίῳ συμβαινόντων,

[121, 0]   πρός τε τὴν τῆς παρούσης λύπης ἀπαλλαγὴν καὶ τοῦ πάντων ἀνιαροτάτου

[111, 0]   κακῷ τυγχάνουσιν ὄντες, ἀπαλλαγήσονται τῆς λύπης, ἀρχαίῳ καὶ σοφῷ πεισθέντες λόγῳ

[106, 0]   ἣν φιλοστόργως εἶχε, παραμύθιον τῆς λύπης αὑτῷ ἐποίησε τὴν ἐλεγείαν τὴν

[117, 0]   πρόχειρον ἔχουσιν ὥσπερ ὑπέκκαυμα τῆς λύπης. Ἐὰν ταχέως, ὀδύρονται λέγοντες Ἀνηρπάσθη.

[114, 0]   μετρίου τῆς περὶ τὴν ψυχὴν λύπης εἰς ἄπρακτα καὶ βαρβαρικὰ πένθη

[102, 0]   φυσικὴν ἔχει τὴν ἀρχὴν τῆς λύπης, καὶ οὐκ ἐφ´ ἡμῖν. Οὐ

[102, 0]   μεταδοῦναι λόγων πρὸς ἄνεσιν τῆς λύπης καὶ παῦλαν τῶν πενθικῶν καὶ

[109, 0]   αὐτὸν γίγνεται καὶ πάσης ἀπαλλαγὴ λύπης καὶ φροντίδος. Ὥσπερ γὰρ οὔτ´

[111, 0]   γηροβοσκίας ἐστερήθησαν, φίλαυτος ἡ τῆς λύπης πρόφασις· οὐ γὰρ ἐκείνους ποθοῦντες

[114, 0]   χρή, (Τί δέ; Παυσόμεθά ποτε λυπούμενοι ἢ ἀκαταπαύστῳ συμφορᾷ συνεσόμεθα μέχρι

[110, 0]   πρὸς τὸν ἐπὶ τῷ ἀώρῳ λυπούμενον θανάτῳ· Εἶτ´ εἰ μὲν ᾔδησθ´

[102, 0]   ἐπ´ ἄλλῃ φάρμακον κεῖται νόσῳ· λυπουμένῳ μὲν μῦθος εὐμενὴς φίλων, ἄγαν

[113, 0]   ἀρχῶν (ταῦτα γὰρ εἶναι τὰ λυποῦντα μάλιστα τοὺς ἐπὶ τοῖς ἀώροις

[120, 0]   φησίν· Ὀλβίᾳ δ´ ἅπαντες αἴσᾳ λυσίπονον τελευτάν. Καὶ σῶμα μὲν πάντων

[105, 0]   πρὸς τὸν Πρίαμον ἥκοντα ἐπὶ λύτρα τοῦ Ἕκτορος ταυτί· Ἀλλ´ ἄγε

[105, 0]   δέ κε τῶν λυγρῶν δώῃ, λωβητὸν ἔθηκε καί ἑ κακὴ βούβρωστις

Livre, Chap.
[102, 0]	περιχρίστων ἐπιθέσεως αὐτὸ δι´ αὑτοῦ	λαβεῖν	πέψιν. Ἐπειδὴ οὖν καὶ χρόνος
[109, 0]	Ἀποροῦντα δ´ ὅτῳ τρόπῳ βάσανον	λάβοι	τούτων, ἀφικέσθαι ἐπί τι ψυχομαντεῖον,
[106, 0]	ἂν τοὺς πλείους τὰς αὑτῶν	λαβόντας	ἀπελθεῖν. Ἐχρήσατο δὲ τῇ τοιαύτῃ
[118, 0]	τέκε μήτηρ. Ταῦτα πρὸ διανοίας	λαβόντες	τῆς ἀπράκτου καὶ κενῆς ἀπαλλαγησόμεθα
[105, 0]	ποιητής, Παυσανίου τοῦ βασιλέως τῶν	Λακεδαιμονίων	μεγαλαυχουμένου συνεχῶς ἐπὶ ταῖς αὑτοῦ
[110, 0]	πάθοι. Γενναῖον δὲ καὶ τὸ	Λακωνικόν	Νῦν ἀμές, πρόσθ´ ἄλλοι ἐθάλεον,
[103, 0]	κοινόν, ἵνα σοι καὶ τραγικώτερον	λαλῶ,	οἰστέον ἄμεινον ταῦτα καὶ λογιστέον.
[103, 0]	καὶ πάλιν ταπεινότητα ζῷον οὐδὲν	λαμβάνει.	Καὶ μάλα δικαίως· ἀσθενέστατον γὰρ
[112, 0]	ἀνασκήτως διακείμενοι οὐδ´ ἀναστροφὴν ἐνίοτε	λαμβάνουσι	πρὸς τὸ βουλεύσασθαί τι τῶν
[120, 0]	τῶν εὐσεβῶν ἐν Ἅιδου· Τοῖσι	λάμπει	μὲν μένος ἀελίου τὰν ἐνθάδε
[114, 0]	σφόδρα μνήμασιν ἀνοιμώζοντες καὶ στερνοτυπούμενοι	λαμπρὰς	εὐωχίας συνίστανται μετὰ μουσουργῶν καὶ
[107, 0]	τοὺς ἀπολυθέντας τῆς ἐν αὐτῷ	λατρείας	ἢ κατοικτίρειν τε καὶ θρηνεῖν,
[114, 0]	μετείληφεν, ἀπαλλαγεὶς τῆς τοῦ σώματος	λατρείας	καὶ τῶν ἀτρύτων τούτων φροντίδων
[107, 0]	ἐπικρέμαται θάνατος· κείνου γὰρ ἴσον	λάχον	μέρος οἵ τ´ ἀγαθοί ὅστις
[102, 0]	ἐστι τῶν ἀρχῶν καὶ δεῖ	λαχόντα	μὲν ἄρχειν ἀπολαχόντα δὲ φέρειν
[120, 0]	μέλλω λέγειν. Ὥσπερ γὰρ Ὅμηρος	λέγει,	διενείμαντο τὴν ἀρχὴν ὁ Ζεὺς
[105, 0]	ἐπὶ ταῖς τοιαύταις συμφοραῖς ταυτὶ	λέγει·	Εἰ τὰ δάκρυ´ ἡμῖν τῶν
[107, 0]	ἐοικώς. (Ἀλλαχοῦ δὲ καὶ ταῦτα	λέγει·	Ἔνθ´ Ὕπνῳ ξύμβλητο, κασιγνήτῳ Θανάτοιο
[104, 0]	πᾶσα αὕτη ἡ ἀρχαία φιλοσοφία	λέγει	τε καὶ παρακελεύεται. Ὧν εἰ
[115, 0]	ἐφήμερον σπέρμα, τί με βιάζεσθε	λέγειν	ἃ ὑμῖν (ἄρειον μὴ γνῶναι;
[107, 0]	ὁ βαθύτατος τί δεῖ καὶ	λέγειν;	Αὐτὸ γὰρ τὸ πρᾶγμα φανερόν
[104, 0]	(τὰ μὲν ἄλλα καλῶς ἔφη	λέγειν	αὐτὸν βέλτιον δ´ ἔχειν ἄν,
[116, 0]	γὰρ οἱ τραπεζῖται, καθάπερ εἰώθαμεν	λέγειν	πολλάκις, ἀπαιτούμενοι τὰ θέματα δυσχεραίνουσιν
[116, 0]	οὐδέν. Διὸ καὶ ἐπὶ πάντων	λέγειν	χρή· Τὰ τῶν θεῶν δ´
[120, 0]	ὄντα σοι λέξω ἃ μέλλω	λέγειν.	Ὥσπερ γὰρ Ὅμηρος λέγει, διενείμαντο
[120, 0]	σου, ὅτι τούτοις συγκαταριθμηθεὶς συνέσται.	Λέγεται	δ´ ὑπὸ μὲν τοῦ μελικοῦ
[109, 0]	τῇ ἑβδόμῃ νυκτὶ κατακοιμηθέντας τελευτῆσαι.	Λέγεται	δὲ καὶ αὐτῷ Πινδάρῳ ἐπισκήψαντι
[108, 0]	ἀλλὰ καὶ κακῶν τῶν μεγίστων.	Λέγεται	δὲ τούτοις μαρτυρεῖν καὶ τὸ
[119, 0]	διεσκέπτετο μὴ παραλιπεῖν. Τοῦτον ζηλῶσαι	λέγεται	καὶ Δημοσθένην τὸν ῥήτορα, τὴν
[120, 0]	τις τιμὴ καὶ προεδρία καθάπερ	λέγεται,	καὶ χῶρός τις ἀποτεταγμένος (ἐν
[107, 0]	~Διὸ καὶ μοιρίδιον χρέος εἶναι	λέγεται	τὸ ζῆν, ὡς ἀποδοθησόμενον ὃ
[110, 0]	τοῦ Ἀρκεσιλάου. Τοῦτο, φησί, τὸ	λεγόμενον	κακὸν ὁ θάνατος μόνον τῶν
[108, 0]	φλυαρίας ἐμπίπλησιν ἡμᾶς, ὥστε τὸ	λεγόμενον	ὡς ἀληθῶς τῷ ὄντι ὑπ´
[113, 0]	Δῆλον οὖν ὅτι καὶ ὁ	λεγόμενος	ἄωρος θάνατος εὐπαραμύθητός ἐστι διά
[102, 0]	μετρίως. Τῶν μὲν γὰρ καλῶς	λεγομένων	ἐστὶν ἐν ὑποθήκης μέρει καὶ
[105, 0]	ποιητὴς εὐδοκιμεῖν, ποιήσας τὸν Ἀχιλλέα	λέγοντα	πρὸς τὸν Πρίαμον ἥκοντα ἐπὶ
[117, 0]	τῆς λύπης. Ἐὰν ταχέως, ὀδύρονται	λέγοντες	Ἀνηρπάσθη. Ἐὰν μακρῶς, μέμφονται ὅτι
[116, 0]	Καλῶς δ´ οἱ Πυθαγόρειοι παρεκελεύσαντο	λέγοντες·	Ὅσσα δὲ δαιμονίῃσι τύχαις βροτοὶ
[110, 0]	ἀνδρώδεις προφερομένη κινεῖ τὰ θέατρα,	λέγουσα	τοιαῦτα· Τεθνᾶσι παῖδες οὐκ ἐμοὶ
[113, 0]	τῆς τούτων εὐηθείας, πεποίηκέ τινα	λέγουσαν·	Ἐξῆλθον ὑμῶν ἱκέτις ἡβώντων τροφὸς
[115, 0]	Τοῦτο μὲν ἐκείνῳ τῷ Μίδᾳ	λέγουσι	δήπου μετὰ τὴν θήραν ὡς
[117, 0]	μηδὲν προσειπὼν περὶ μηδενός, κλαίοντες	λέγουσιν·	Οὐδέ τί μοι εἶπας πυκινὸν
[109, 0]	μὴ γενέσθαι τῷ θανεῖν ἴσον	λέγω.	Ἡ γὰρ αὐτὴ κατάστασίς ἐστι
[110, 0]	τῷ Εὐριπίδῃ περὶ τοῦ Ἡρακλέους	λέγων	Εἰ μὲν γὰρ οἰκεῖ, φησί,
[107, 0]	δὲ καὶ Ὅμηρος ἐπ´ αὐτοῦ	λέγων·	Νήγρετος ἥδιστος, θανάτῳ ἄγχιστα ἐοικώς.
[120, 0]	ἐν ἄλλῳ θρήνῳ περὶ ψυχῆς	λέγων	φησίν· Ὀλβίᾳ δ´ ἅπαντες αἴσᾳ
[105, 0]	ἐπὶ πᾶσαν γῆν καὶ θάλατταν,	λέγων	ὧδε· Ἀλλὰ γυνὴ χείρεσσι πίθου
[106, 0]	νομίζουσι τὸν θάνατον εἶναι κακόν,	λέγων	ὧδε· Ὡς οὐ δικαίως θάνατον
[117, 0]	μάλιστα τούτων ὁ πρῶτος Ὅμηρος	λέγων·	Ὡς δὲ πατὴρ οὗ παιδὸς
[120, 0]	νύκτα κάτω, φοινικορόδοις τ´ ἐν	λειμώνεσσι	προάστιον αὐτῶν· καὶ λιβάνῳ σκιαρὸν
[121, 0]	ἐπειδὰν τελευτήσωσι, δικάσουσιν ἐν τῷ	λειμῶνι,	ἐν τῇ τριόδῳ ἐξ ἧς
[120, 0]	θανάτῳ περισθενεῖ, ζωὸν δ´ ἔτι	λείπεται	αἰῶνος εἴδωλον· τὸ γάρ ἐστι
[106, 0]	εἶναι ὅτι ὁ παραμυθούμενος τὸν	λελυπημένον	καὶ δεικνύων κοινὸν καὶ πολλῶν
[106, 0]	συμβεβηκότων ἔλαττον τὴν δόξαν τοῦ	λελυπημένου	μεθίστησι καὶ τοιαύτην τινὰ ποιεῖ
[115, 0]	δ´ αὐτὰς τὰς τοῦ φιλοσόφου	λέξεις	παραθέσθαι. Φησὶ δὴ ἐν τῷ
[120, 0]	ὡς ἀληθῆ γὰρ ὄντα σοι	λέξω	ἃ μέλλω λέγειν. Ὥσπερ γὰρ
[119, 0]	τὰ νομιζόμενα ποιῆσαι, στεφανωσάμενος καὶ	λευκὴν	ἐσθῆτα ἀναλαβὼν ἐβουθύτει καὶ παρενόμει,
[118, 0]	κατὰ τὸ πάτριον ἔθος καὶ	λευχειμονοῦντα	δημηγορεῖν βουλάς τ´ ἐξάρχοντ´ ἀγαθὰς’
[120, 0]	παρὸν καίρια καὶ χρήσιμα, τὰ	λεχθέντα	πρὸς Καλλικλέα τὸν Ἀθηναῖον, ἑταῖρον
[110, 0]	Ἑλλησποντίας; Ἅπαντες Ἅιδην ἦλθον καὶ	Λήθης	δόμους, (τῶν χρημάτων ἅμα τοῖς
[107, 0]	ἐπηντλημένον, ἃς εἰ βουλοίμεθα καταριθμεῖσθαι,	λίαν	ἂν αὐτοῦ καταγνοίημεν, ἐπαληθεύσαιμεν δὲ
[106, 0]	γὰρ τοῦ θανάτου μήποτε καὶ	λίαν	ἡμῖν ὄντα συνήθη καὶ συμφυῆ
[120, 0]	ἐν λειμώνεσσι προάστιον αὐτῶν· καὶ	λιβάνῳ	σκιαρὸν καὶ χρυσοκάρποισι βεβριθός. Καὶ
[118, 0]	ὡδί· Δαιμονίη, μή μοί τι	λίην	ἀκαχίζεο θυμῷ· οὐ γάρ τίς
[106, 0]	(Ὦ θάνατε, παιὰν ἰατρὸς μόλοις.	Λιμὴν	γὰρ ὄντως Ἀίδας ἀνιᾶν. Μέγα
[118, 0]	ὁ ποιητής φησι· (Γεινομένῳ ἐπένησε	λίνῳ,	ὅτε μιν τέκε μήτηρ. Ταῦτα
[113, 0]	ἱκέτις ἡβώντων τροφὸς παίδων, βόθρους	λιποῦσα	πενθητηρίους. Τινὲς δὲ τῶν βαρβάρων
[106, 0]	κακὰ ῥᾴων γένοι´ ἄν, εἰ	λογίζεσθαι	θέλοις ὅσοι τε δεσμοῖς ἐκμεμόχθηνται
[115, 0]	(ἕξειν τὸ πένθος. Ἀλλ´ εἰ	λογίζοινθ´	ὅτι παύσεταί τινος γενομένου, προσαναλογίσαιντ´
[121, 0]	τούτων τῶν λόγων τοιόνδε τι	λογίζομαι	συμβαίνειν, ὅτι ὁ θάνατος τυγχάνει
[103, 0]	οὖν ἐν ἀβεβαίοις βέβαιόν τι	λογιζομένων	ἐστὶ περὶ τῶν πραγμάτων οὐκ
[104, 0]	τοιαῦτα καὶ καθ´ ἑαυτὸν ἑκάστῳ	λογίσασθαι	ῥᾴδιον, καὶ ἄλλων ἀκοῦσαι παλαιῶν
[111, 0]	εἴπερ ψυχή τις ἀνθρωπίνη καὶ	λογισμὸς	ἑκάστοις ἐνῆν, (καὶ ταὐτὰ δήπου
[119, 0]	παντελῶς διασιωπήσαντα χρόνον καὶ τῷ	λογισμῷ	τὸ πάθος παρακατασχόντα, ἐπιθέμενον πάλιν
[103, 0]	λαλῶ, οἰστέον ἄμεινον ταῦτα καὶ	λογιστέον.	Τὸ δὲ κεφάλαιον τῶν λόγων,
[102, 0]	Ψυχῆς γὰρ νοσούσης εἰσὶν ἰατροὶ	λόγοι,	ὅταν τις ἐν καιρῷ γε
[112, 0]	ἐκ τῆς ἀτυχίας; Οἷς γὰρ	λόγοις	τοῦ χρόνου προϊόντος χρησάμενος ἀπολυθήσῃ,
[121, 0]	ἐπιμελείας ἀπειργασάμην τὸν παραμυθητικόν σοι	λόγον,	ἀναγκαιότατον ὄντα σοι πρός τε
[118, 0]	προσαγορευθέντα διὰ τὴν περὶ τὸν	λόγον	καὶ τὴν σύνεσιν ὑπερβεβλημένην δύναμιν,
[117, 0]	βροτοῖς (οὔτε τῶν κατὰ προηγούμενον	λόγον	συμβαινόντων οὔτε τῶν κατ´ ἐπακολούθησιν)
[120, 0]	ἐγὼ οἶμαι, μῦθον, ἐγὼ δὲ	λόγον·	ὡς ἀληθῆ γὰρ ὄντα σοι
[112, 0]	τὰ ἑαυτοῦ πράγματα, ὅπῃ ὁ	λόγος	αἱρεῖ βέλτιστ´ ἂν ἔχειν. Οὐ
[102, 0]	ἐπὶ τῶν τοιούτων συμφορῶν ὁ	λόγος	ἀξιοῖ γίγνεσθαι τοὺς εὖ φρονοῦντας
[120, 0]	παλαιῶν ποιητῶν τε καὶ φιλοσόφων	λόγος	ἐστὶν ἀληθὴς ὥσπερ εἰκὸς ἔχειν,
[103, 0]	δὴ πρὸς ἀλυπίαν φάρμακον ὁ	λόγος	καὶ ἡ διὰ τούτου παρασκευὴ
[108, 0]	φρόνησις) ἐπειδὰν τελευτήσωμεν, ὡς ὁ	λόγος	σημαίνει, ζῶσι δ´ οὔ. Εἰ
[115, 0]	γ´ ἡμεῖς τοῦτο διὰ τοῦ	λόγου	μαθεῖν οὐ δυνάμεθα οὐδ´ ἐπιλογίσασθαι
[120, 0]	Ἄκουε δή, φασί, μάλα καλοῦ	λόγου,	ὃν σὺ μὲν ἡγήσῃ, ὡς
[114, 0]	ἐπειράθησαν. Ἃ φειδόμενος τῆς τοῦ	λόγου	συμμετρίας παρέλιπον, ἀρκεσθεὶς τοῖς εἰρημένοις
[118, 0]	ἀλγοῦν τῆς ψυχῆς ἀποθεραπεύειν Παιωνίοις	λόγου	φαρμάκοις, ὡς πάντων μᾶλλον ἢ
[110, 0]	εἶναι νέοις. (Ἡ δὲ Μερόπη	λόγους	ἀνδρώδεις προφερομένη κινεῖ τὰ θέατρα,
[112, 0]	σοῦ. Θαυμασίως δὴ φαίνεται τῷ	λόγῳ	πείσας οὗτος παρελέσθαι τῆς ἀνθρώπου
[121, 0]	Καλῶς οὖν ποιήσεις καὶ τῷ	λόγῳ	πεισθεὶς καὶ τῷ μακαρίτῃ σου
[111, 0]	λύπης, ἀρχαίῳ καὶ σοφῷ πεισθέντες	λόγῳ	τῷ παραινοῦντι τὰ μὲν ἀγαθὰ
[112, 0]	(πενθοῦσαν τὸν υἱὸν τοιούτῳ χρήσασθαι	λόγῳ,	φάμενον ὅτι καθ´ ὃν χρόνον
[112, 0]	τῷ χρόνῳ χαρίζεσθαι, τοῦτο τῷ	λόγῳ	χάρισαι καὶ τῇ παιδείᾳ, καὶ
[103, 0]	λογιστέον. Τὸ δὲ κεφάλαιον τῶν	λόγων,	ἄνθρωπος εἶ, οὗ μεταβολὴν θᾶττον
[119, 0]	μὲν διὰ τῶν πρόσθεν ὑπέμνησα	λόγων,	καὶ νῦν δὲ πειράσομαι διὰ
[118, 0]	Καλὸν δὲ καὶ μεμνῆσθαι τῶν	λόγων,	οἷς κατὰ τὸ εἰκὸς ἐχρησάμεθά
[102, 0]	ὑπέλαβον τῶν παραμυθητικῶν σοι μεταδοῦναι	λόγων	πρὸς ἄνεσιν τῆς λύπης καὶ
[121, 0]	εἶναι· καὶ ἐκ τούτων τῶν	λόγων	τοιόνδε τι λογίζομαι συμβαίνειν, ὅτι
[103, 0]	ἀνὰ μέσον που καὶ τὸ	λοιπὸν	ὂν φέρε. Ἀλλ´ ὅμως τοιούτων
[104, 0]	ὀρώρῃ· ἀλλ´ ὅτε δὴ καὶ	λυγρὰ	θεοὶ μάκαρες τελέουσι, (καὶ τὰ
[105, 0]	πῶμα πίθοιο. Ἄλλα δὲ μυρία	λυγρὰ	κατ´ ἀνθρώπους ἀλάληται. Πλείη μὲν
[105, 0]	(ἐσκέδας´· ἀνθρώποισι δὲ μήσατο κήδεα	λυγρά.	Μούνη δ´ αὐτόθι Ἐλπὶς ἐν
[105, 0]	δ´ἐσθλῷ· ᾧ δέ κε τῶν	λυγρῶν	δώῃ, λωβητὸν ἔθηκε καί ἑ
[106, 0]	ἐποίησε τὴν ἐλεγείαν τὴν καλουμένην	(Λύδην,	ἐξαριθμησάμενος τὰς ἡρωικὰς συμφοράς, τοῖς
[106, 0]	Ἀποθανούσης γὰρ τῆς γυναικὸς αὐτῷ	Λύδης,	πρὸς ἣν φιλοστόργως εἶχε, παραμύθιον
[110, 0]	τὰ σεμνὰ κεῖνα, ποῦ δὲ	Λυδίας	μέγας δυνάστης Κροῖσος ἢ Ξέρξης
[113, 0]	Αἰγύπτιοί τε καὶ Σύροι καὶ	Λυδοὶ	καὶ πάντες ὅσοι τούτοις παραπλήσιοι.
[112, 0]	ἰατρικῇ θρηνῳδίαν ἀφανίζοντας. Τὸν τῶν	Λυκίων	νομοθέτην φασὶ προστάξαι τοῖς αὑτοῦ
[118, 0]	καὶ ἀπαρενόχλητον τοῦτον ταῖς πενθικαῖς	λύπαις	διαγάγωμεν, τὰ τοῦ πένθους παράσημα
[112, 0]	ἐπιμελῶς ταῖς δοθείσαις αὐτῷ τιμαῖς,	λύπαις	καὶ θρήνοις, ἀγαπήσει σε καὶ
[107, 0]	προῄδειμεν, κἂν προεξετήκοντό τινες ταῖς	λύπαις	καὶ πρὶν ἀποθανεῖν ἐτεθνήκεσαν. Ὅρα
[117, 0]	χρόνου, οὐκ ἐν ταῖς αὐχμηραῖς	λύπαις	οὐδ´ ἐν τῷ κακοδαιμονεστάτῳ πένθει
[118, 0]	(κολακείαν, ἀλλὰ τοῖς ἀφαιρουμένοις τὰς	λύπας	διὰ τῆς γενναίας καὶ σεμνῆς
[117, 0]	πρόφασις ἱκανὴ πρὸς τὸ τὰς	λύπας	καὶ τοὺς θρήνους συνεγείρειν. Ταῦτα
[112, 0]	τελευτήσασι γιγνομένην, οἷον δάκρυα καὶ	λύπας.	Ὥσπερ οὖν τοὺς ἄλλους δαίμονας,
[110, 0]	ἐλύπησεν, ἀπὸν δὲ καὶ προσδοκώμενον	λυπεῖ.	Τῷ γὰρ ὄντι πολλοὶ διὰ
[114, 0]	καὶ στέργειν οὐκ ἐν τῷ	λυπεῖν	ἑαυτούς ἐστιν, ἀλλ´ ἐν τῷ
[103, 0]	Δεῖ δέ σε χαίρειν καὶ	λυπεῖσθαι·	θνητὸς γὰρ ἔφυς. Κἂν μὴ
[112, 0]	δυσφορῶν ἢ ἀεὶ δεῖν οἰήσῃ	λυπεῖσθαι	καὶ παρ´ ὅλον τὸν βίον;
[112, 0]	φέροντι· ἐμποδὼν γὰρ γίγνεσθαι τὸ	λυπεῖσθαι	τῷ βουλεύεσθαι περὶ τοῦ γεγονότος
[106, 0]	οὖν πλέον ποιοῦμεν; Οὐδέν· ἡ	λύπη	δ´ ἔχει (ὥσπερ τὰ δένδρα
[109, 0]	τούτων ἅπαντ´ εἴσῃ ὧν πέρι	λυπῇ.	Εἶναι δ´ ὃν ἐσήμηνε νεανίσκον
[102, 0]	γὰρ ὄντων ψυχικῶν παθῶν, ἡ	λύπη	τὸ χαλεπώτατον πέφυκεν εἶναι πάντων·
[102, 0]	χαλεπώτατον πέφυκεν εἶναι πάντων· Διὰ	λύπην	γάρ, φασί, καὶ μανίαν γίγνεσθαι
[102, 0]	ἰάσιμα, αὑτούς τ´ ἀνῃρήκασι διὰ	λύπην	τινές. Τὸ μὲν οὖν ἀλγεῖν
[106, 0]	κακοῖς ἐλάττω τὴν ἑαυτοῦ ποιῶν	λύπην.	Ὥστε καταφανὲς εἶναι ὅτι ὁ
[102, 0]	τά τε προσηνῆ καὶ τὰ	λυπηρὰ	τῶν ἐν τῷ βίῳ συμβαινόντων,
[121, 0]	πρός τε τὴν τῆς παρούσης	λύπης	ἀπαλλαγὴν καὶ τοῦ πάντων ἀνιαροτάτου
[111, 0]	κακῷ τυγχάνουσιν ὄντες, ἀπαλλαγήσονται τῆς	λύπης,	ἀρχαίῳ καὶ σοφῷ πεισθέντες λόγῳ
[106, 0]	ἣν φιλοστόργως εἶχε, παραμύθιον τῆς	λύπης	αὑτῷ ἐποίησε τὴν ἐλεγείαν τὴν
[117, 0]	πρόχειρον ἔχουσιν ὥσπερ ὑπέκκαυμα τῆς	λύπης.	Ἐὰν ταχέως, ὀδύρονται λέγοντες Ἀνηρπάσθη.
[114, 0]	μετρίου τῆς περὶ τὴν ψυχὴν	λύπης	εἰς ἄπρακτα καὶ βαρβαρικὰ πένθη
[102, 0]	φυσικὴν ἔχει τὴν ἀρχὴν τῆς	λύπης,	καὶ οὐκ ἐφ´ ἡμῖν. Οὐ
[102, 0]	μεταδοῦναι λόγων πρὸς ἄνεσιν τῆς	λύπης	καὶ παῦλαν τῶν πενθικῶν καὶ
[109, 0]	αὐτὸν γίγνεται καὶ πάσης ἀπαλλαγὴ	λύπης	καὶ φροντίδος. Ὥσπερ γὰρ οὔτ´
[111, 0]	γηροβοσκίας ἐστερήθησαν, φίλαυτος ἡ τῆς	λύπης	πρόφασις· οὐ γὰρ ἐκείνους ποθοῦντες
[114, 0]	χρή, (Τί δέ; Παυσόμεθά ποτε	λυπούμενοι	ἢ ἀκαταπαύστῳ συμφορᾷ συνεσόμεθα μέχρι
[110, 0]	πρὸς τὸν ἐπὶ τῷ ἀώρῳ	λυπούμενον	θανάτῳ· Εἶτ´ εἰ μὲν ᾔδησθ´
[102, 0]	ἐπ´ ἄλλῃ φάρμακον κεῖται νόσῳ·	λυπουμένῳ	μὲν μῦθος εὐμενὴς φίλων, ἄγαν
[113, 0]	ἀρχῶν (ταῦτα γὰρ εἶναι τὰ	λυποῦντα	μάλιστα τοὺς ἐπὶ τοῖς ἀώροις
[120, 0]	φησίν· Ὀλβίᾳ δ´ ἅπαντες αἴσᾳ	λυσίπονον	τελευτάν. Καὶ σῶμα μὲν πάντων
[105, 0]	πρὸς τὸν Πρίαμον ἥκοντα ἐπὶ	λύτρα	τοῦ Ἕκτορος ταυτί· Ἀλλ´ ἄγε
[105, 0]	δέ κε τῶν λυγρῶν δώῃ,	λωβητὸν	ἔθηκε καί ἑ κακὴ βούβρωστις

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher
Dernière mise à jour : 8/10/2009