Dissertation, Chap.
[18, 9]	Ὀλύμπου καὶ Μαρσύου αὐλήμασιν. Τίς	ἄν,	ὦ θεοί, μέμψαιτο ἐραστὴν τοιοῦτον,
[18, 8]	διακρίνων τῶν πεζῶν· ἦ γὰρ	ἂν	γέλωτα ὄφλοι τὰ σοφὰ ταῦτα
[18, 9]	πρεσβύτερα τοῖς νέοις εἰκάσαι) τί	ἂν	εἴη ἄλλο, ἢ αὐτό, ἡ
[18, 5]	γὰρ τοῦτο. Ταῦτα οἶμαι Θρασύμαχον	ἂν	εἰπεῖν, ἢ Καλλίαν, ἢ Πῶλον,
[18, 4]	τῷ ἀρίστῳ, εἰ δή τινα	ἂν	θέλῃ, τῶν καλῶν· ὢ τοῦ
[18, 9]	ἐμὲ γὰρ λόγων εἵνεκα παῖδες	ἂν	φιλοῖεν· χαρίεντα μὲν γὰρ ᾄδω,
[18, 9]	τὴν σωφροσύνην ὁρᾷς· ἔραμαί τοι	συνηβᾶν,	φησίν, χαρίεν γὰρ ἔχεις ἦθος·
[18, 4]	ἀλλὰ ἔοικεν πάντα ἑξῆς παρρησιαζομένῳ·	πηδᾶν	μὲν αὐτῷ τὴν καρδίαν ἐπὶ
[18, 3]	νομίσματι, τῇ τοῦ καλοῦ φύσει.	Ἐὰν	γὰρ τούτου τὸ μὲν ᾖ
[18, 4]	παρρησιαζομένῳ· πηδᾶν μὲν αὐτῷ τὴν	καρδίαν	ἐπὶ Χαρμίδῃ καὶ ἥδειν τὸ
[18, 4]	τὸν ἁβρότατον, καὶ Φαῖδρον τὴν	θείαν	κεφαλήν, καὶ Λῦσιν τὸ μειράκιον,
[18, 1]	δὲ οὐ σὺν δίκῃ τὴν	ὁμιλίαν	συστησαμένῳ ὕβρις ἦν τὸ χρῆμα,
[18, 9]	μοι τὴν καθ´ αὑτὸν ἑκάτερος	φιλίαν,	ἡ μὲν γυναικῶν, ὁ δὲ
[18, 5]	οἶμαι Θρασύμαχον ἂν εἰπεῖν, ἢ	Καλλίαν,	ἢ Πῶλον, ἢ ὅστις ἄλλος
[18, 2]	τρόπου τῶν ἐρώτων τοῦ δικαίου	μίαν	γέ τινα ἢ δευτέραν εἰκόνα;
[18, 2]	τῶν ἐραστῶν ἀριστεύειν, καὶ διὰ	φιλοτιμίαν	ἐν ὄψει τῶν παιδικῶν μαχόμενον,
[18, 2]	ὁ μὲν δίκαιος ἦν διὰ	ἰσοτιμίαν,	ὁ δὲ ἄδικος δι´ ἐξουσίαν·
[18, 3]	διὰ τὴν πρὸς τὸν θεὸν	ὁμωνυμίαν,	ἀπιστοῦνται δὲ οἱ χρηστοὶ διὰ
[18, 1]	πάθος τῷ Βοιωτίῳ διὰ τὴν	ὁμωνυμίαν	τῶν μειρακίων, ἀπολομένου ἑκατέρου, τοῦ
[18, 6]	περὶ ῥᾳστώνην τοιαύτην τῷ λόγῳ,	οἵαν	καὶ εἰς τὰ δικαστήρια εἰσαγγελλόμενοι
[18, 4]	καὶ διδασκάλους ἐπιγέγραπται τῆς τέχνης,	Ἀσπασίαν	τὴν Μιλησίαν, καὶ Διοτίμαν τὴν
[18, 4]	ἐπιγέγραπται τῆς τέχνης, Ἀσπασίαν τὴν	Μιλησίαν,	καὶ Διοτίμαν τὴν Μαντινικήν· καὶ
[18, 5]	καὶ χρίσας μύρῳ· αἰτιασάμενος τὴν	παρρησίαν	τῶν ἐπῶν, ὅτι ὁ Ζεὺς
[18, 4]	τὸ σῶμα, ἐπτοῆσθαι δὲ καὶ	ἐνθουσιᾶν,	καθάπερ τὰς βάκχας, ἐπὶ Ἀλκιβιάδῃ·
[18, 2]	ἰσοτιμίαν, ὁ δὲ ἄδικος δι´	ἐξουσίαν·	ἀλλὰ τό γε μειράκιον ὄντως
[18, 6]	εἰς ἄλλους ἀξιοχρεωτέρους τρέπουσι τὴν	αἰτίαν,	τῇ πρὸς ἐκείνους κοινωνίᾳ κατασμικρύνοντες
[18, 4]	τέχνης, Ἀσπασίαν τὴν Μιλησίαν, καὶ	Διοτίμαν	τὴν Μαντινικήν· καὶ μαθητὰς λαμβάνει
[18, 7]	μελῶν, καίτοι μικρὰν οὖσαν καὶ	μέλαιναν)	ἢ Ἀνακρέοντος, φησίν, τοῦ σοφοῦ.
[18, 9]	ἀρρένων, ἐπιτηδεῦσαι. Καὶ γὰρ πολλῶν	ἐρᾶν	ἔλεγον, καὶ ὑπὸ πάντων ἁλίσκεσθαι
[18, 2]	δικαίου μίαν γέ τινα ἢ	δευτέραν	εἰκόνα; Μειρακίῳ Ἀττικῷ δύο ἦσαν
[18, 7]	τὴν ὥραν τῶν μελῶν, καίτοι	μικρὰν	οὖσαν καὶ μέλαιναν) ἢ Ἀνακρέοντος,
[18, 7]	αὐτὴν ὀνομάζων χαίρει διὰ τὴν	ὥραν	τῶν μελῶν, καίτοι μικρὰν οὖσαν
[18, 2]	δευτέραν εἰκόνα; Μειρακίῳ Ἀττικῷ δύο	ἦσαν	ἐρασταί, ἰδιώτης καὶ τύραννος· ὁ
[18, 2]	ἐρωτικῷ· μειρακίων πολλῶν καλῶν ἐρασταὶ	ἦσαν	Θήβησιν πολλοὶ νεανίαι· ὅπλα δοὺς
[18, 7]	ὥραν τῶν μελῶν, καίτοι μικρὰν	οὖσαν	καὶ μέλαιναν) ἢ Ἀνακρέοντος, φησίν,
[18, 2]	προὐπηλάκισεν, καὶ ἀδελφὴν Ἁρμοδίου Παναθηναίοις	ἥκουσαν	ἐπὶ τὴν πομπὴν κανηφοροῦσαν ἐξήλασεν
[18, 2]	Παναθηναίοις ἥκουσαν ἐπὶ τὴν πομπὴν	κανηφοροῦσαν	ἐξήλασεν ἐπ´ ἀτιμίᾳ. Διδόασιν δίκην
[18, 9]	φησὶν ὁ Σωκράτης· πολλά μοι	τὰν	Πολυανακτίθαο παῖδα χαίρειν, Σαπφὼ λέγει·
[18, 4]	οἴκοι καὶ δημοσίᾳ, ἐν συμποσίοις,	ἐν	Ἀκαδημίᾳ, ἐν Πειραιεῖ, ἐν ὁδῷ
[18, 9]	που καὶ Σαπφοῖ ἡ Ἀφροδίτη	ἐν	ᾄσματι, σύ τε καλὸς θεράπων
[18, 6]	ἀλλ´ οὐδὲ Ἀριστοφάνης τὰ Σωκράτους	ἐν	Διονυσίοις κωμῳδῶν, ὁ δεινότατος τῶν
[18, 4]	οἷα εἰς αὐτὸν Σωκράτην ἔσκωπτον	ἐν	Διονυσίοις οἱ κωμῳδοί. Ἔλεγε δὲ
[18, 2]	ταῖς ἀρεταῖς τοῖς ἐρασταῖς, ὥσπερ	ἐν	θήρᾳ σκύλακες συμπαραθέοντες τοῖς πρεσβυτέροις
[18, 1]	ἑκατέρου, τοῦ μὲν ὑπὸ κυνῶν	ἐν	θήρᾳ, τοῦ δὲ ὑπὸ ἐραστῶν
[18, 1]	χερσὶν αὐτῶν. Καὶ εἰκάσθη τὸ	ἐν	Κορίνθῳ τοῦτο πάθος τῷ Βοιωτίῳ
[18, 4]	Πειραιεῖ, ἐν ὁδῷ ὑπὸ πλατάνῳ,	ἐν	Λυκίῳ. Καὶ τὰ μὲν ἄλλα
[18, 1]	θήρᾳ, τοῦ δὲ ὑπὸ ἐραστῶν	ἐν	μέθῃ. Περιάνδρῳ τῷ Ἀμβρακιώτῃ τυράννῳ
[18, 4]	Ἔλεγε δὲ ταῦτα μόνον οὐκ	ἐν	μέσοις τοῖς Ἕλλησιν, ἀλλὰ καὶ
[18, 8]	τοῖς κάμνουσιν, τοὺς δὲ κακοὺς	ἐν	μέσῳ τάττων τῶν ἀγαθῶν, καὶ
[18, 9]	τῇ θυγατρί· οὐ γὰρ θέμις	ἐν	μουσοπόλων οἰκίᾳ θρῆνον εἶναι οὐκ
[18, 4]	ἐπ´ Αὐτόλυκον τὰ ὄμματα, ὥσπερ	ἐν	νυκτὶ ἐπὶ φέγγος. Πόλιν δὲ
[18, 8]	καὶ ἡνιοχεῖν, καὶ τάττειν στράτευμα·	ἐν	νύσσῃ μὲν παραινῶν ἐγχριμφθῆναι τὸν
[18, 4]	συμποσίοις, ἐν Ἀκαδημίᾳ, ἐν Πειραιεῖ,	ἐν	ὁδῷ ὑπὸ πλατάνῳ, ἐν Λυκίῳ.
[18, 5]	ἡμῖν ἐπ´ ἀληθείᾳ διατεθρυλημένος, ἐπισφαλέστερος	ἐν	οἷς αἰνίττεται, διὰ τὸ ἀξιόπιστον
[18, 2]	ἐραστῶν ἀριστεύειν, καὶ διὰ φιλοτιμίαν	ἐν	ὄψει τῶν παιδικῶν μαχόμενον, καὶ
[18, 4]	δημοσίᾳ, ἐν συμποσίοις, ἐν Ἀκαδημίᾳ,	ἐν	Πειραιεῖ, ἐν ὁδῷ ὑπὸ πλατάνῳ,
[18, 8]	οἷοι νῦν βροτοί εἰσιν. Αὐτίκα	ἐν	πρώτῳ λόγῳ ἐπὶ αἰχμαλώτῳ ἐρασταὶ
[18, 4]	ἀλλὰ καὶ οἴκοι καὶ δημοσίᾳ,	ἐν	συμποσίοις, ἐν Ἀκαδημίᾳ, ἐν Πειραιεῖ,
[18, 5]	πεποίηται αὐτῷ τῇ Ἥρᾳ μισγόμενος	ἐν	τῇ Ἴδῃ, νεφέλης αὐτοὺς καλυπτούσης
[18, 8]	ἐπιμανῆ, τὸν πρᾶον· καὶ ἐστὶν	ἐν	τοιούτοις οὐκέτι ἀρχαῖος, ἀλλὰ τεχνίτης
[18, 5]	δὲ τῇ μιμήσει, ἀνόμοιον δ´	ἐν	τοῖς ἔργοις. Οὐδὲν γὰρ αὐτὸς
[18, 5]	αἰνίττεται, διὰ τὸ ἀξιόπιστον μὲν	ἐν	τοῖς λόγοις, δυνατὸν δὲ τῇ
[18, 4]	ἦν αὐτῷ ταυτὶ τὰ θρυλούμενα	ἐν	τοῖς λόγοις; ὁποῖα ἄττα φησὶν
[18, 7]	φησίν, τοῦ σοφοῦ. Τὸν δὲ	ἐν	τῷ συμποσίῳ λόγον, εἰς ἔρωτα
[18, 1]	μειράκιον ὑπ´ ἀμφοῖν, βίᾳ διαφθείρεται	ἐν	χερσὶν αὐτῶν. Καὶ εἰκάσθη τὸ
[18, 9]	Τοῦτο καὶ περὶ Σωκράτους Ἀλκιβιάδης	ἔλεγεν,	εἰκάζων αὐτοῦ τὴν χάριν τοῖς
[18, 4]	εἶναι, καὶ πραγματεύεσθαι περὶ αὐτὴν	ἔλεγεν.	~Τί βούλεται τῷ Σωκράτει ταυτὶ
[18, 6]	θέατρον καὶ τὸ δικαστήριον ἐκεῖνο	διαπέφευγεν·	πρὸς τουτουσὶ δὲ τοὺς νυνὶ
[18, 5]	ἀνόμοιον δ´ ἐν τοῖς ἔργοις.	Οὐδὲν	γὰρ αὐτὸς αὑτῷ ὅμοιος ὁ
[18, 4]	Χαρμίδην τὸν καλόν. Ἀποκρύπτεται δὲ	οὐδὲν	τῶν τοῦ ἔρωτος, οὔτε ἔργον,
[18, 4]	φαινομένου γνησίους ἐραστὰς κάλλους ἀληθινοῦ.	~Εἶεν·	ἐπεὶ ταύτῃ βασανιστέον τὲ καὶ
[18, 9]	γὰρ λόγων εἵνεκα παῖδες ἂν	φιλοῖεν·	χαρίεντα μὲν γὰρ ᾄδω, χαρίεντα
[18, 9]	ὁρᾷς· ἔραμαί τοι συνηβᾶν, φησίν,	χαρίεν	γὰρ ἔχεις ἦθος· καὶ αὖθις
[18, 4]	οὔτε ἔργον, οὔτε πάθος, ἀλλὰ	ἔοικεν	πάντα ἑξῆς παρρησιαζομένῳ· πηδᾶν μὲν
[18, 6]	ἐρῶντα. Οὐ γὰρ ἦν, ὡς	ἔοικεν,	τὸ πρᾶγμα οὔτε τοῖς συκοφάνταις,
[18, 9]	ἀναίθεται τῇ Ξανθίππῃ ὀδυρομένῃ ὅτι	ἀπέθνησκεν,	ἡ δὲ τῇ θυγατρί· οὐ
[18, 8]	ἄχθεται, ὁ δὲ παραμυθεῖται· ὁ	μὲν	ᾄδει, ὁ δὲ ἀκροᾶται· ἐρωτικὸν
[18, 6]	κωμῳδοῖς ἐπιλήψιμον. Διὸ δὴ τὸ	μὲν	Ἀθηναίων θέατρον καὶ τὸ δικαστήριον
[18, 4]	πλατάνῳ, ἐν Λυκίῳ. Καὶ τὰ	μὲν	ἄλλα ἅπαντα ἀποποιεῖται εἰδέναι, καὶ
[18, 8]	τὰ δὲ ὅπως φεύγωμεν, τὰ	μὲν	ἄλλα εὐήθως πάνυ καὶ ἀρχαίως
[18, 8]	δὲ ἥμερος καὶ ἐμπαθής· ὁ	μὲν	ἀποφλογοῦται τὰ ὄμματα, καὶ λοιδορεῖται
[18, 3]	λόγοι; Ὅτι πρᾶγμα διττόν, τὸ	μὲν	ἀρετῆς ἐπήβολον, τὸ δὲ μοχθηρίᾳ
[18, 4]	ἔοικεν πάντα ἑξῆς παρρησιαζομένῳ· πηδᾶν	μὲν	αὐτῷ τὴν καρδίαν ἐπὶ Χαρμίδῃ
[18, 8]	παιδεύοντος, τοῦ δὲ παιδευομένου· ὁ	μὲν	ἄχθεται, ὁ δὲ παραμυθεῖται· ὁ
[18, 9]	εἵνεκα παῖδες ἂν φιλοῖεν· χαρίεντα	μὲν	γὰρ ᾄδω, χαρίεντα δ´ οἶδα
[18, 5]	πολλοῦ γε καὶ δεῖ. Εἰ	μὲν	γὰρ ἀληθῆ ταῦτα, εὐφημεῖν ἄξιον·
[18, 5]	ἄλλος τῶν ὁμοφώνων αὐτῷ. Ἐγὼ	μὲν	γὰρ θαυμάζω καὶ ἐκπλήττομαι, ὅπως
[18, 6]	συκοφάνται Ἀνύτου καὶ Μελήτου· ἐκεῖνοι	μέν	γε ἀδικεῖν γραψάμενοι Σωκράτην, καὶ
[18, 9]	καθ´ αὑτὸν ἑκάτερος φιλίαν, ἡ	μὲν	γυναικῶν, ὁ δὲ ἀρρένων, ἐπιτηδεῦσαι.
[18, 2]	ἐρασταί, ἰδιώτης καὶ τύραννος· ὁ	μὲν	δίκαιος ἦν διὰ ἰσοτιμίαν, ὁ
[18, 5]	οἷς αἰνίττεται, διὰ τὸ ἀξιόπιστον	μὲν	ἐν τοῖς λόγοις, δυνατὸν δὲ
[18, 1]	Ἡ δὲ παροινία αὕτη Περίανδρον	μὲν	ἔπαυσεν ὑβρίζοντα, τὸ δὲ μειράκιον
[18, 1]	εἰσπεσόντες εἰς τὸ δωμάτιον, οἱ	μὲν	ἐπειρῶντο ἀπάγειν, οἱ δὲ οἰκεῖοι
[18, 9]	Σαπφοῖ Γοργὼ καὶ Ἀνδρομέδα· νῦν	μὲν	ἐπιτιμᾷ ταύταις, νῦν δὲ ἐλέγχει,
[18, 9]	Ἡ Διοτίμα λέγει, ὅτι θάλλει	μὲν	ἔρως εὐπορῶν, ἀποθνήσκει δὲ ἀπορῶν·
[18, 3]	φύσει. Ἐὰν γὰρ τούτου τὸ	μὲν	ᾖ φαινόμενον καλόν, οὐχ οὕτως
[18, 5]	ὅσα ἄλλα ἐπὶ τούτοις Ὅμηρος	μὲν	ᾐνίξατο, Σωκράτης δὲ ἐμέμψατο· αὐτὸς
[18, 8]	ἐπὶ αἰχμαλώτῳ ἐρασταὶ δύο, ὁ	μὲν	θρασὺς καὶ ἐπιμανής, ὁ δὲ
[18, 6]	τοὺς νέους διαφθείρειν, καὶ ὅτι	μὲν	Κριτίας ἐτυράννησεν, τοῦτο ἀδικεῖν ἔλεγον
[18, 3]	θεὸν καὶ τὴν νόσον, καλλωπίζονται	μὲν	οἱ μοχθηροὶ ἐρασταὶ διὰ τὴν
[18, 5]	θαυμάζω καὶ ἐκπλήττομαι, ὅπως τὰ	μὲν	Ὁμήρου ἔπη τῆς θαυμαστῆς πολιτείας
[18, 8]	καλοῖς τὰ αἰσχρὰ ἱστορεῖν, τὰ	μὲν	ὅπως ἔχωμεν, τὰ δὲ ὅπως
[18, 6]	καὶ ἡμεῖς περὶ Σωκράτους, εἰ	μὲν	ὀρθῶς ταῦτα ἔδρα ἢ μή,
[18, 8]	καλῶν ἀμφοτέρων, καὶ σωφρόνων, τοῦ	μὲν	παιδεύοντος, τοῦ δὲ παιδευομένου· ὁ
[18, 8]	καὶ τάττειν στράτευμα· ἐν νύσσῃ	μὲν	παραινῶν ἐγχριμφθῆναι τὸν ἐπὶ λαιᾷ
[18, 8]	Ἀνδρομάχης καὶ τοῦ Ἕκτορος· ἡ	μὲν	πατέρα καὶ ἀδελφὸν καλεῖ τὸν
[18, 5]	ἐκείνου παραβαλλόμενα. Αὐτίκα καὶ ὁ	μὲν	περὶ τοῦ Διὸς τοιαῦτα ἀκούσας,
[18, 3]	τοῦ δοκίμου καὶ μή. Τὸν	μὲν	πρὸ τοῦ δοκίμου τὸ φαινόμενον
[18, 5]	δὲ δὴ Σωκράτης, ὁ ἐραστὴς	μὲν	σοφίας, πενίας δὲ κρείττων, ἡδονῆς
[18, 8]	ἤδη θαπτομένῳ ἡ κόμη. Ταῦτα	μὲν	τὰ Ὁμήρου ἐρωτικά. ~Ἡσιόδῳ δὲ
[18, 6]	Καὶ δή μοι δοκῶ βούλεσθαι	μὲν	ταῦτα, δύνασθαι δὲ ἧττον· χρὴ
[18, 5]	καταμαντεύεται τοῦ λόγου, ὡς φησὶ	μὲν	ταῦτα, ἕτερα δὲ αἰνίττεται· καὶ
[18, 7]	δὲ αὐτὸν Σωκράτην παραστησώμεθα, ἐπαινοῦντα	μὲν	τὸ ἔργον καὶ θαυμάζοντα αὐξανόμενον,
[18, 3]	ὂν καὶ φαινόμενον, ἀνάγκη τοὺς	μὲν	τοῦ φαινομένου κάλλους καὶ μὴ
[18, 1]	τῶν μειρακίων, ἀπολομένου ἑκατέρου, τοῦ	μὲν	ὑπὸ κυνῶν ἐν θήρᾳ, τοῦ
[18, 3]	τὸ φαινόμενον ἀσπαζόμενον πόρρω πάνυ	τίθεμεν	τῆς τέχνης, τὸν δὲ τἀληθῆ
[18, 6]	σμικρόν, ὅσον τὸ νῦν ἔχον·	λέγωμεν	δὲ ὡδὶ πρὸς τουτουσὶ τοὺς
[18, 8]	ὅπως ἔχωμεν, τὰ δὲ ὅπως	φεύγωμεν,	τὰ μὲν ἄλλα εὐήθως πάνυ
[18, 3]	αὐτῆς· ταύτῃ καὶ τὴν ἐρωτικὴν	προσθῶμεν	φέροντες, ὥσπέρ τινι νομίσματι, τῇ
[18, 6]	τῇ Σωκράτους φιλοσοφίᾳ ἐπολέμει. ~Φέρ´	ἐπαμύνωμεν	τῷ λόγῳ, μὴ εἰκαῖα φλυαρῶμεν.
[18, 6]	ἐπαμύνωμεν τῷ λόγῳ, μὴ εἰκαῖα	φλυαρῶμεν.	Καὶ δή μοι δοκῶ βούλεσθαι
[18, 6]	βούλεσθαι καὶ δύνασθαι. Ὧδε τοίνυν	δράσωμεν	περὶ ῥᾳστώνην τοιαύτην τῷ λόγῳ,
[18, 8]	αἰσχρὰ ἱστορεῖν, τὰ μὲν ὅπως	ἔχωμεν,	τὰ δὲ ὅπως φεύγωμεν, τὰ
[18, 9]	ἔρωτος, τῇ δὲ ὁ ἔρως	ἐτίναξεν	τὰς φρένας, ὡς ἄνεμος κατ´
[18, 2]	τοῖς ἐρασταῖς καὶ τοῖς ἐρωμένοις	συνέταξεν	λόχον ἱερὸν τοῦ ἔρωτος, δεινὸν
[18, 8]	αὐτῷ μέλειν, ὅσον ἐκείνης, λέγει.	Ἔδειξεν	καὶ τὸν χαμαιεύνην ἔρωτα ἐπὶ
[18, 2]	δίκην ἐκ τούτου Πεισιστρατίδαι, καὶ	ἦρξεν	ἐλευθερίας Ἀθηναίοις ὕβρις τυράννου, καὶ
[18, 9]	δὲ ἀπορῶν· τοῦτο ἐκείνη ξυλλαβοῦσα	εἶπεν	γλυκύπικρον‘ καὶ ἀλγεσίδωρον. Τὸν ἔρωτα
[18, 2]	ἥκουσαν ἐπὶ τὴν πομπὴν κανηφοροῦσαν	ἐξήλασεν	ἐπ´ ἀτιμίᾳ. Διδόασιν δίκην ἐκ
[18, 1]	μειράκιον καὶ ὑπερεφρόνει ὑβριστοῦ ἐραστοῦ,	ἐκώμασεν	εἰς Ἀκταίωνος ὁ ἐραστὴς ὁμοῦ
[18, 5]	κινδυνώδεις λόγους ταῖς αὐτοῦ ὁμιλίαις	ἀνεκέρασεν,	ὥστε τὰ Ὁμήρου αἰνίγματα πόρρω
[18, 1]	ἔπαυσεν ὑβρίζοντα, τὸ δὲ μειράκιον	ἐποίησεν	ἐξ ἐρωμένου τυραννοκτόνον. Αὕτη δίκη
[18, 6]	διαφθείρειν, καὶ ὅτι μὲν Κριτίας	ἐτυράννησεν,	τοῦτο ἀδικεῖν ἔλεγον τὸν Σωκράτην,
[18, 2]	ὑπ´ ὀργῆς ἄλλά τε ἀμφοτέρους	προὐπηλάκισεν,	καὶ ἀδελφὴν Ἁρμοδίου Παναθηναίοις ἥκουσαν
[18, 1]	δὲ παροινία αὕτη Περίανδρον μὲν	ἔπαυσεν	ὑβρίζοντα, τὸ δὲ μειράκιον ἐποίησεν
[18, 1]	~Κορινθίῳ ἀνδρί, ὄνομα Αἰσχύλῳ, παῖς	ἦν	Ἀκταίων, μειράκιον Δωρικόν, ὥρᾳ διαφέρον.
[18, 4]	καὶ περὶ Σωκράτους ἐκλογίσασθαι, τί	ἦν	αὐτῷ ταυτὶ τὰ θρυλούμενα ἐν
[18, 2]	δι´ ἀνάγκην ὑπερμαχοῦντα τῶν φιλτάτων·	ἦν	δὲ καὶ τὰ μειράκια ἐφάμιλλα
[18, 2]	καὶ τύραννος· ὁ μὲν δίκαιος	ἦν	διὰ ἰσοτιμίαν, ὁ δὲ ἄδικος
[18, 7]	Μαντινική, εἴτε καὶ Λεσβία τὶς	ἦν	ἡ τοῦ λόγου μήτηρ, πάντως
[18, 2]	ἀλλὰ τό γε μειράκιον ὄντως	ἦν	καλὸν καὶ ἐρᾶσθαι ἄξιον, ὥστε
[18, 1]	Περιάνδρῳ τῷ Ἀμβρακιώτῃ τυράννῳ παιδικὰ	ἦν	μειράκιον πολιτικόν· ἅτε δὲ οὐ
[18, 1]	δίκῃ τὴν ὁμιλίαν συστησαμένῳ ὕβρις	ἦν	τὸ χρῆμα, οὐκ ἔρως· θαρσῶν
[18, 6]	ἢ κακῶς ἐρῶντα. Οὐ γὰρ	ἦν,	ὡς ἔοικεν, τὸ πρᾶγμα οὔτε
[18, 8]	ἀποθανόντος ἀποθανεῖν ἐρᾷ, καὶ τὴν	ὀργὴν	κατατίθεται· ἐρωτικὰ δὲ καὶ τὰ
[18, 6]	ἔλεγον τὸν Σωκράτην, καὶ ὅτι	Ἀλκιβιάδην	ἐᾷ ὑβρίζειν, καὶ ὅτι τὸν
[18, 4]	καὶ μαθητὰς λαμβάνει τῆς τέχνης,	Ἀλκιβιάδην	τὸν γαυρότατον, καὶ Κριτόβουλον τὸν
[18, 5]	τῆς Ἀλκιβιάδου ὥρας παραγινόμενος, ὁ	Χαρμίδην	τεθηπώς. Πῶς γὰρ ὅμοια ταῦτα
[18, 4]	καὶ Λῦσιν τὸ μειράκιον, καὶ	Χαρμίδην	τὸν καλόν. Ἀποκρύπτεται δὲ οὐδὲν
[18, 2]	τῶν παιδικῶν μαχόμενον, καὶ δι´	ἀνάγκην	ὑπερμαχοῦντα τῶν φιλτάτων· ἦν δὲ
[18, 2]	κανηφοροῦσαν ἐξήλασεν ἐπ´ ἀτιμίᾳ. Διδόασιν	δίκην	ἐκ τούτου Πεισιστρατίδαι, καὶ ἦρξεν
[18, 4]	τὴν Μιλησίαν, καὶ Διοτίμαν τὴν	Μαντινικήν·	καὶ μαθητὰς λαμβάνει τῆς τέχνης,
[18, 2]	Πελοπόννησον, οὔτε Πελοποννήσιοι περὶ τὴν	Ἀττικήν.	Ἔδει γὰρ ἕκαστον τῶν ἐραστῶν
[18, 3]	συνιέναι αὐτῆς· ταύτῃ καὶ τὴν	ἐρωτικὴν	προσθῶμεν φέροντες, ὥσπέρ τινι νομίσματι,
[18, 4]	οἱ σοφισταὶ ἐκόμων· τὴν δὲ	ἐρωτικὴν	τέχνην ὑποδύς, ταύτης καὶ ἐπιστήμων
[18, 4]	ἁβρότατον, καὶ Φαῖδρον τὴν θείαν	κεφαλήν,	καὶ Λῦσιν τὸ μειράκιον, καὶ
[18, 9]	αὕτη τίς δὲ ἀγροιῶτιν ἐπεμμένα	στολήν	τὸν ἔρωτα φησὶν ἡ Διοτίμα
[18, 9]	ὦ θεοί, μέμψαιτο ἐραστὴν τοιοῦτον,	πλὴν	Τιμάρχου;
[18, 4]	ἐγγυτάτω τῆς ἑαυτοῦ τύχης, ἀνυπόδητον,	χαμαιεύνην,	ἐπίβουλον, θηρευτικόν, φαρμακέα, σοφιστήν, γόητα·
[18, 8]	ἐκείνης, λέγει. Ἔδειξεν καὶ τὸν	χαμαιεύνην	ἔρωτα ἐπὶ τῆς Ἥρας καὶ
[18, 9]	ὥρας· ἀλλὰ καὶ τούτοις τὴν	σωφροσύνην	ὁρᾷς· ἔραμαί τοι συνηβᾶν, φησίν,
[18, 9]	Ἤδη δέ που καὶ τὴν	τέχνην	ἀπεκαλύψατο· ἐμὲ γὰρ λόγων εἵνεκα
[18, 4]	πρὸς τοὺς καλούς, καὶ τὴν	τέχνην	δεινός. Ἀλλὰ καὶ διδασκάλους ἐπιγέγραπται
[18, 4]	σοφισταὶ ἐκόμων· τὴν δὲ ἐρωτικὴν	τέχνην	ὑποδύς, ταύτης καὶ ἐπιστήμων εἶναι,
[18, 6]	δύνασθαι. Ὧδε τοίνυν δράσωμεν περὶ	ῥᾳστώνην	τοιαύτην τῷ λόγῳ, οἵαν καὶ
[18, 2]	Ἁρμοδίου Παναθηναίοις ἥκουσαν ἐπὶ τὴν	πομπὴν	κανηφοροῦσαν ἐξήλασεν ἐπ´ ἀτιμίᾳ. Διδόασιν
[18, 6]	ἠρέμα εἰς ἄλλους ἀξιοχρεωτέρους τρέπουσι	τὴν	αἰτίαν, τῇ πρὸς ἐκείνους κοινωνίᾳ
[18, 2]	περὶ Πελοπόννησον, οὔτε Πελοποννήσιοι περὶ	τὴν	Ἀττικήν. Ἔδει γὰρ ἕκαστον τῶν
[18, 4]	ἐφ´ οἷς οἱ σοφισταὶ ἐκόμων·	τὴν	δὲ ἐρωτικὴν τέχνην ὑποδύς, ταύτης
[18, 3]	καὶ συνιέναι αὐτῆς· ταύτῃ καὶ	τὴν	ἐρωτικὴν προσθῶμεν φέροντες, ὥσπέρ τινι
[18, 7]	θαυμάζοντα αὐξανόμενον, ἀπαρνούμενον δὲ αὐτοῦ	τὴν	εὕρεσιν. Ἐπιδειξαμένου γὰρ αὐτῷ τοῦ
[18, 4]	Ἀγάθωνα τὸν ἁβρότατον, καὶ Φαῖδρον	τὴν	θείαν κεφαλήν, καὶ Λῦσιν τὸ
[18, 9]	τέχνη ἐρωτική; Δοκοῦσιν γάρ μοι	τὴν	καθ´ αὑτὸν ἑκάτερος φιλίαν, ἡ
[18, 4]	ἑξῆς παρρησιαζομένῳ· πηδᾶν μὲν αὐτῷ	τὴν	καρδίαν ἐπὶ Χαρμίδῃ καὶ ἥδειν
[18, 4]	Ἀσπασίαν τὴν Μιλησίαν, καὶ Διοτίμαν	τὴν	Μαντινικήν· καὶ μαθητὰς λαμβάνει τῆς
[18, 4]	διδασκάλους ἐπιγέγραπται τῆς τέχνης, Ἀσπασίαν	τὴν	Μιλησίαν, καὶ Διοτίμαν τὴν Μαντινικήν·
[18, 3]	καλοῦντες καὶ τὸν θεὸν καὶ	τὴν	νόσον, καλλωπίζονται μὲν οἱ μοχθηροὶ
[18, 1]	ἅτε δὲ οὐ σὺν δίκῃ	τὴν	ὁμιλίαν συστησαμένῳ ὕβρις ἦν τὸ
[18, 1]	τοῦτο πάθος τῷ Βοιωτίῳ διὰ	τὴν	ὁμωνυμίαν τῶν μειρακίων, ἀπολομένου ἑκατέρου,
[18, 8]	καὶ ἀποθανόντος ἀποθανεῖν ἐρᾷ, καὶ	τὴν	ὀργὴν κατατίθεται· ἐρωτικὰ δὲ καὶ
[18, 5]	ποιητὴν καὶ χρίσας μύρῳ· αἰτιασάμενος	τὴν	παρρησίαν τῶν ἐπῶν, ὅτι ὁ
[18, 6]	λόγον κρείττω ποιεῖ, καὶ ὀμνύει	τὴν	πλάτανον καὶ τὸν κύνα· τῶν
[18, 2]	ἀδελφὴν Ἁρμοδίου Παναθηναίοις ἥκουσαν ἐπὶ	τὴν	πομπὴν κανηφοροῦσαν ἐξήλασεν ἐπ´ ἀτιμίᾳ.
[18, 3]	μὲν οἱ μοχθηροὶ ἐρασταὶ διὰ	τὴν	πρὸς τὸν θεὸν ὁμωνυμίαν, ἀπιστοῦνται
[18, 9]	Βαθύλλου ὥρας· ἀλλὰ καὶ τούτοις	τὴν	σωφροσύνην ὁρᾷς· ἔραμαί τοι συνηβᾶν,
[18, 9]	φησίν. Ἤδη δέ που καὶ	τὴν	τέχνην ἀπεκαλύψατο· ἐμὲ γὰρ λόγων
[18, 4]	στάθμη πρὸς τοὺς καλούς, καὶ	τὴν	τέχνην δεινός. Ἀλλὰ καὶ διδασκάλους
[18, 9]	Σωκράτους Ἀλκιβιάδης ἔλεγεν, εἰκάζων αὐτοῦ	τὴν	χάριν τοῖς Ὀλύμπου καὶ Μαρσύου
[18, 7]	γὰρ αὐτὴν ὀνομάζων χαίρει διὰ	τὴν	ὥραν τῶν μελῶν, καίτοι μικρὰν
[18, 4]	γόητα· ἀτεχνῶς οἷα εἰς αὐτὸν	Σωκράτην	ἔσκωπτον ἐν Διονυσίοις οἱ κωμῳδοί.
[18, 6]	ἐτυράννησεν, τοῦτο ἀδικεῖν ἔλεγον τὸν	Σωκράτην,	καὶ ὅτι Ἀλκιβιάδην ἐᾷ ὑβρίζειν,
[18, 6]	ἐκεῖνοι μέν γε ἀδικεῖν γραψάμενοι	Σωκράτην,	καὶ τοὺς νέους διαφθείρειν, καὶ
[18, 7]	μακρῷ πρεσβύτερον· μάρτυρα δὲ αὐτὸν	Σωκράτην	παραστησώμεθα, ἐπαινοῦντα μὲν τὸ ἔργον
[18, 5]	ἀπεπέμψατο, αὐτῷ Ὁμήρῳ, στεφανώσας τὸν	ποιητὴν	καὶ χρίσας μύρῳ· αἰτιασάμενος τὴν
[18, 8]	ἀδελφὸν καλεῖ τὸν ἄνδρα καὶ	ἐραστήν,	καὶ πάντα δὴ τὰ φίλτατα
[18, 9]	Τίς ἄν, ὦ θεοί, μέμψαιτο	ἐραστὴν	τοιοῦτον, πλὴν Τιμάρχου;
[18, 8]	καὶ τοῦ Διός· καὶ τὸν	ὑβριστὴν	ἐπὶ τῶν μνηστήρων· καὶ τὸν
[18, 8]	τὸν ἀκόλαστον, τὸν δίκαιον, τὸν	ὑβριστήν,	τὸν ἐπιμανῆ, τὸν πρᾶον· καὶ
[18, 4]	ἀνυπόδητον, χαμαιεύνην, ἐπίβουλον, θηρευτικόν, φαρμακέα,	σοφιστήν,	γόητα· ἀτεχνῶς οἷα εἰς αὐτὸν
[18, 6]	πένητα εἰπών, καὶ ἀδολέσχην, καὶ	σοφιστήν,	καὶ πάντα μᾶλλον ἢ κακῶς
[18, 9]	καὶ ἀλγεσίδωρον. Τὸν ἔρωτα Σωκράτης	σοφιστὴν	λέγει, Σαπφὼ μυθοπλόκον. Ἐκβακχεύεται ἐπὶ
[18, 4]	ἐπιστήμων εἶναι, καὶ πραγματεύεσθαι περὶ	αὐτὴν	ἔλεγεν. ~Τί βούλεται τῷ Σωκράτει
[18, 7]	Σαπφοῦς τῆς καλῆς (οὕτω γὰρ	αὐτὴν	ὀνομάζων χαίρει διὰ τὴν ὥραν
[18, 6]	Ὧδε τοίνυν δράσωμεν περὶ ῥᾳστώνην	τοιαύτην	τῷ λόγῳ, οἵαν καὶ εἰς
[18, 2]	ὥστε ὑπεριδὸν τοῦ τυράννου τὸν	ἰδιώτην	ἠσπάζετο· ὁ δὲ ὑπ´ ὀργῆς
[18, 2]	ἄλλά τε ἀμφοτέρους προὐπηλάκισεν, καὶ	ἀδελφὴν	Ἁρμοδίου Παναθηναίοις ἥκουσαν ἐπὶ τὴν
[18, 8]	τὸ τυχεῖν ἐθέλοντα ἐξουσίας πρὸς	μάχην	δακρῦσαι ὡς οὐκ ἀνεξομένου τοῦ
[18, 6]	Σωκράτους· καίτοι πένητα εἰπών, καὶ	ἀδολέσχην,	καὶ σοφιστήν, καὶ πάντα μᾶλλον
[18, 1]	τὸ δωμάτιον, οἱ μὲν ἐπειρῶντο	ἀπάγειν,	οἱ δὲ οἰκεῖοι κατέχειν· σπώμενον
[18, 4]	τὴν καρδίαν ἐπὶ Χαρμίδῃ καὶ	ἥδειν	τὸ σῶμα, ἐπτοῆσθαι δὲ καὶ
[18, 4]	οἷον καὶ εἶναι λέγει, αἰσχρὸν	ἰδεῖν,	καὶ πένητα, ἐγγυτάτω τῆς ἑαυτοῦ
[18, 7]	Κεφάλου συγγεγραμμένον ἐρωτικόν, οὐκ ἔφη	θαυμάζειν,	πλῆρες τὸ στῆθος ἔχων ὥσπερ
[18, 3]	πάθους, ἀλλ´ ὥσπερ τοὺς ἀργυρογνώμονας	ἐξετάζειν	ἔδει, ὁπότερος αὐτῶν γνωριστικὸς τοῦ
[18, 6]	Σωκράτην, καὶ ὅτι Ἀλκιβιάδην ἐᾷ	ὑβρίζειν,	καὶ ὅτι τὸν ἥττω λόγον
[18, 6]	καὶ Μελήτου· ἐκεῖνοι μέν γε	ἀδικεῖν	γραψάμενοι Σωκράτην, καὶ τοὺς νέους
[18, 6]	ὅτι μὲν Κριτίας ἐτυράννησεν, τοῦτο	ἀδικεῖν	ἔλεγον τὸν Σωκράτην, καὶ ὅτι
[18, 8]	ἄλλα εὐήθως πάνυ καὶ ἀρχαίως	ἐκδιδάσκειν	ἰδέσθαι, καὶ ἡνιοχεῖν, καὶ τάττειν
[18, 5]	σφαλερὸν τὸ χρῆμα. Τὸ γὰρ	ὑποβαλεῖν	αἰσχρῷ καλόν, καὶ τὰ ὠφελοῦντα
[18, 8]	δὲ οὔτε μητρὸς τοσουτονὶ αὐτῷ	μέλειν,	ὅσον ἐκείνης, λέγει. Ἔδειξεν καὶ
[18, 4]	Ἑλληνικὰς φλυαρίας, δωρεῖται· ἀλλ´ ἐξεῖναι	φιλεῖν	τῷ ἀρίστῳ, εἰ δή τινα
[18, 5]	Εἰ μὲν γὰρ ἀληθῆ ταῦτα,	εὐφημεῖν	ἄξιον· εἰ δὲ αἰνίττεται δι´
[18, 8]	βραδύνοντος περιδεῶς ἔχει, καὶ ἀποθανόντος	ἀποθανεῖν	ἐρᾷ, καὶ τὴν ὀργὴν κατατίθεται·
[18, 5]	τοῦτο. Ταῦτα οἶμαι Θρασύμαχον ἂν	εἰπεῖν,	ἢ Καλλίαν, ἢ Πῶλον, ἢ
[18, 6]	ὀρθῶς ταῦτα ἔδρα ἢ μή,	σκοπεῖν	ἀναθησόμεθα σμικρόν, ὅσον τὸ νῦν
[18, 9]	δὲ Ἀρχιλόχου ἔρωτα, ὑβριστὴς γάρ,	χαίρειν	ἐῶ. Ὁ δὲ τῆς Λεσβίας
[18, 9]	πολλά μοι τὰν Πολυανακτίθαο παῖδα	χαίρειν,	Σαπφὼ λέγει· οὐ προσιέναι φησὶν
[18, 9]	ἐκεῖνα τὰ Σωκράτους· τὸν Ἴωνα	χαίρειν	φησὶν ὁ Σωκράτης· πολλά μοι
[18, 6]	γραψάμενοι Σωκράτην, καὶ τοὺς νέους	διαφθείρειν,	καὶ ὅτι μὲν Κριτίας ἐτυράννησεν,
[18, 8]	ὁμοῦ τοῖς καλοῖς τὰ αἰσχρὰ	ἱστορεῖν,	τὰ μὲν ὅπως ἔχωμεν, τὰ
[18, 5]	(τὸ γὰρ ὠφελοῦν ἀφανὲς) ἀλλὰ	βλάπτειν·	πρόχειρον γὰρ τοῦτο. Ταῦτα οἶμαι
[18, 8]	ἐκδιδάσκειν ἰδέσθαι, καὶ ἡνιοχεῖν, καὶ	τάττειν	στράτευμα· ἐν νύσσῃ μὲν παραινῶν
[18, 2]	Ἔδει γὰρ ἕκαστον τῶν ἐραστῶν	ἀριστεύειν,	καὶ διὰ φιλοτιμίαν ἐν ὄψει
[18, 1]	ἐπειρῶντο ἀπάγειν, οἱ δὲ οἰκεῖοι	κατέχειν·	σπώμενον τὸ μειράκιον ὑπ´ ἀμφοῖν,
[18, 8]	καὶ ἀρχαίως ἐκδιδάσκειν ἰδέσθαι, καὶ	ἡνιοχεῖν,	καὶ τάττειν στράτευμα· ἐν νύσσῃ
[18, 8]	ἀκροᾶται· ἐρωτικὸν δὲ καὶ τὸ	τυχεῖν	ἐθέλοντα ἐξουσίας πρὸς μάχην δακρῦσαι
[18, 4]	ὥσπερ ἐν νυκτὶ ἐπὶ φέγγος.	Πόλιν	δὲ οἰκίζων ἀγαθῶν ἀνδρῶν, τιθεὶς
[18, 6]	τουτουσὶ τοὺς δεινοὺς κατηγόρους· ὅτι	ἡμῖν	δοκεῖτε, ὦ ἄνδρες, ἀτοπώτεροι εἶναι
[18, 5]	μυθολογίας ἐξουσίᾳ. Ὁ δὲ Σωκράτης	ἡμῖν	ἐπ´ ἀληθείᾳ διατεθρυλημένος, ἐπισφαλέστερος ἐν
[18, 5]	εἴτε αἰνίγματα, εἴτε εἰρωνεύματα; ἀποκρινάσθω	ἡμῖν	ὑπὲρ τοῦ Σωκράτους Πλάτων, ἢ
[18, 1]	κατέχειν· σπώμενον τὸ μειράκιον ὑπ´	ἀμφοῖν,	βίᾳ διαφθείρεται ἐν χερσὶν αὐτῶν.
[18, 8]	αὐτῷ καὶ δίκαιος ἔρως παρ´	ἀμφοῖν	ἴσος οἷον τῆς Ἀνδρομάχης καὶ
[18, 9]	Ἀλκιβιάδης ἔλεγεν, εἰκάζων αὐτοῦ τὴν	χάριν	τοῖς Ὀλύμπου καὶ Μαρσύου αὐλήμασιν.
[18, 9]	Σωκράτης Ἀλκιβιάδῃ, ἐκ πολλοῦ ἐρῶν,	πρὶν	ἡγήσατο ἱκανὸν εἶναι πρὸς λόγους·
[18, 9]	χάριν τοῖς Ὀλύμπου καὶ Μαρσύου	αὐλήμασιν.	Τίς ἄν, ὦ θεοί, μέμψαιτο
[18, 2]	πομπὴν κανηφοροῦσαν ἐξήλασεν ἐπ´ ἀτιμίᾳ.	Διδόασιν	δίκην ἐκ τούτου Πεισιστρατίδαι, καὶ
[18, 8]	ἀποφλογοῦται τὰ ὄμματα, καὶ λοιδορεῖται	πᾶσιν	καὶ ἀπειλεῖ· ὁ δὲ ἀναχωρεῖ
[18, 7]	αὐξανόμενον, ἀπαρνούμενον δὲ αὐτοῦ τὴν	εὕρεσιν.	Ἐπιδειξαμένου γὰρ αὐτῷ τοῦ Μυρινουσίου
[18, 2]	μειρακίων πολλῶν καλῶν ἐρασταὶ ἦσαν	Θήβησιν	πολλοὶ νεανίαι· ὅπλα δοὺς Ἐπαμεινώνδας
[18, 7]	εἰς ἔρωτα ἔπαινον, Μαντινικῇ γυναικὶ	ἀνατίθησιν·	ἀλλὰ εἴτε Μαντινική, εἴτε καὶ
[18, 8]	ἀνεξομένου τοῦ ἐραστοῦ· ὁ δὲ	ἐφίησιν,	καὶ τοῖς αὑτοῦ ὅπλοις κοσμεῖ,
[18, 4]	μόνον οὐκ ἐν μέσοις τοῖς	Ἕλλησιν,	ἀλλὰ καὶ οἴκοι καὶ δημοσίᾳ,
[18, 9]	ἀγροιῶτιν ἐπεμμένα στολήν τὸν ἔρωτα	φησὶν	ἡ Διοτίμα τῷ Σωκράτει οὐ
[18, 9]	εἶναι τῷ ἔρωτι τὰ δίκαια‘	φησίν.	Ἤδη δέ που καὶ τὴν
[18, 8]	κείμενος, καὶ ἀλύει, καὶ ἀπελεύσεσθαι	φησίν,	καὶ οὐκ ἄπεισιν. Ἄλλη εἰκὼν
[18, 9]	χαίρειν, Σαπφὼ λέγει· οὐ προσιέναι	φησὶν	ὁ Σωκράτης Ἀλκιβιάδῃ, ἐκ πολλοῦ
[18, 9]	τὰ Σωκράτους· τὸν Ἴωνα χαίρειν	φησὶν	ὁ Σωκράτης· πολλά μοι τὰν
[18, 4]	ἐν τοῖς λόγοις; ὁποῖα ἄττα	φησὶν	περὶ αὑτοῦ ἐκεῖνος, ὅτι ἐστὶν
[18, 7]	οὖσαν καὶ μέλαιναν) ἢ Ἀνακρέοντος,	φησίν,	τοῦ σοφοῦ. Τὸν δὲ ἐν
[18, 9]	σωφροσύνην ὁρᾷς· ἔραμαί τοι συνηβᾶν,	φησίν,	χαρίεν γὰρ ἔχεις ἦθος· καὶ
[18, 8]	τεχνίτης δεινῶς, οἷοι νῦν βροτοί	εἰσιν.	Αὐτίκα ἐν πρώτῳ λόγῳ ἐπὶ
[18, 6]	τοὺς νυνὶ κατηγόρους (οὐ γάρ	εἰσιν	ἐκείνων ἀμαχώτεροι) διαγωνισώμεθα τὸ πρῶτον
[18, 8]	δὲ τοῦ ἔρωτος πάντα ἑξῆς	δίεισιν,	καὶ ἔργα, καὶ ἡλικίας, καὶ
[18, 8]	καὶ ἀπελεύσεσθαι φησίν, καὶ οὐκ	ἄπεισιν.	Ἄλλη εἰκὼν ἀκολάστου ἔρωτος· τοιοῦτος
[18, 9]	λέγει· κωμῳδεῖ σχῆμά που καὶ	κατάκλισιν	σοφιστοῦ, καὶ αὕτη τίς δὲ
[18, 1]	ὑπ´ ἀμφοῖν, βίᾳ διαφθείρεται ἐν	χερσὶν	αὐτῶν. Καὶ εἰκάσθη τὸ ἐν
[18, 4]	ἀγαθῶν ἀνδρῶν, τιθεὶς νόμους τοῖς	ἀριστεῦσιν	οὐ στέφανον οὐδὲ εἰκόνας, τὰς
[18, 4]	Φαῖδρον τὴν θείαν κεφαλήν, καὶ	Λῦσιν	τὸ μειράκιον, καὶ Χαρμίδην τὸν
[18, 9]	τὰ Ὁμήρου ἐρωτικά. ~Ἡσιόδῳ δὲ	ἀείδουσιν	αἱ μοῦσαι τί ἄλλο ἢ
[18, 9]	αὐτό, ἡ Σωκράτους τέχνη ἐρωτική;	Δοκοῦσιν	γάρ μοι τὴν καθ´ αὑτὸν
[18, 8]	κυκεῶ δὲ Πραμνίου διδοὺς τοῖς	κάμνουσιν,	τοὺς δὲ κακοὺς ἐν μέσῳ
[18, 9]	φρένας, ὡς ἄνεμος κατ´ ὄρος	δρυσὶν	ἐμπεσών· ἀναίθεται τῇ Ξανθίππῃ ὀδυρομένῃ
[18, 8]	τὸν ἐπιμανῆ, τὸν πρᾶον· καὶ	ἐστὶν	ἐν τοιούτοις οὐκέτι ἀρχαῖος, ἀλλὰ
[18, 4]	φησὶν περὶ αὑτοῦ ἐκεῖνος, ὅτι	ἐστὶν	θεράπων τοῦ ἔρωτος, καὶ λευκὴ
[18, 8]	θάλαμον καὶ ἀεὶ μοιχῷ ἐοικέναι.	Ἔστιν	αὐτῷ καὶ δίκαιος ἔρως παρ´
[18, 9]	σοφιστοῦ, καὶ αὕτη τίς δὲ	ἀγροιῶτιν	ἐπεμμένα στολήν τὸν ἔρωτα φησὶν
[18, 3]	ἔχον, τὸ δὲ καλὸν καὶ	ὂν	καὶ φαινόμενον, ἀνάγκη τοὺς μὲν
[18, 8]	τὸν ὑβριστήν, τὸν ἐπιμανῆ, τὸν	πρᾶον·	καὶ ἐστὶν ἐν τοιούτοις οὐκέτι
[18, 9]	ἐπιτηδεῦσαι. Καὶ γὰρ πολλῶν ἐρᾶν	ἔλεγον,	καὶ ὑπὸ πάντων ἁλίσκεσθαι τῶν
[18, 6]	μὲν Κριτίας ἐτυράννησεν, τοῦτο ἀδικεῖν	ἔλεγον	τὸν Σωκράτην, καὶ ὅτι Ἀλκιβιάδην
[18, 5]	τῇ φαντασίᾳ, καὶ συναναπλάττει τὸν	λόγον,	ἀπιστῶν ὁμοῦ καὶ χαίρων τῇ
[18, 7]	Τὸν δὲ ἐν τῷ συμποσίῳ	λόγον,	εἰς ἔρωτα ἔπαινον, Μαντινικῇ γυναικὶ
[18, 4]	καὶ ἀθρητέον τὸν ἐρωτικὸν καὶ	λόγον	καὶ ἄνδρα, ἐπιτολμητόν τοι καὶ
[18, 6]	ὑβρίζειν, καὶ ὅτι τὸν ἥττω	λόγον	κρείττω ποιεῖ, καὶ ὀμνύει τὴν
[18, 7]	γὰρ αὐτῷ τοῦ Μυρινουσίου Φαίδρου	λόγον	ὑπὸ Λυσίου τοῦ Κεφάλου συγγεγραμμένον
[18, 7]	Σωκράτην παραστησώμεθα, ἐπαινοῦντα μὲν τὸ	ἔργον	καὶ θαυμάζοντα αὐξανόμενον, ἀπαρνούμενον δὲ
[18, 4]	οὐδὲν τῶν τοῦ ἔρωτος, οὔτε	ἔργον,	οὔτε πάθος, ἀλλὰ ἔοικεν πάντα
[18, 5]	βλαπτόντων ἐπιδείκνυσθαι, οὐκ ὠφελοῦν βουλομένου	ἔργον	(τὸ γὰρ ὠφελοῦν ἀφανὲς) ἀλλὰ
[18, 2]	καλὸν καὶ ἐρᾶσθαι ἄξιον, ὥστε	ὑπεριδὸν	τοῦ τυράννου τὸν ἰδιώτην ἠσπάζετο·
[18, 5]	Ἀχιλλεὺς διώκων, αὐτὸς θνητὸς ἐών,	θεὸν	ἄμβροτον, καὶ ὀδυρόμενοι θεοί· ὤμοι
[18, 3]	ἔρωτα, οὑτωσὶ καλοῦντες καὶ τὸν	θεὸν	καὶ τὴν νόσον, καλλωπίζονται μὲν
[18, 3]	ἐρασταὶ διὰ τὴν πρὸς τὸν	θεὸν	ὁμωνυμίαν, ἀπιστοῦνται δὲ οἱ χρηστοὶ
[18, 4]	ἐπεὶ ταύτῃ βασανιστέον τὲ καὶ	ἀθρητέον	τὸν ἐρωτικὸν καὶ λόγον καὶ
[18, 4]	κάλλους ἀληθινοῦ. ~Εἶεν· ἐπεὶ ταύτῃ	βασανιστέον	τὲ καὶ ἀθρητέον τὸν ἐρωτικὸν
[18, 4]	τὸν ἔρωτα, ἀναπλάττων ἐπ´ αὐτῷ	μῦθον,	οἷον καὶ εἶναι λέγει, αἰσχρὸν
[18, 9]	τῷ Σωκράτει οὐ παῖδα, ἀλλὰ	ἀκόλουθον	τῆς Ἀφροδίτης καὶ θεράποντα εἶναι·
[18, 8]	σώφρονα ἔρωτα, τὸν ἀκόλαστον, τὸν	δίκαιον,	τὸν ὑβριστήν, τὸν ἐπιμανῆ, τὸν
[18, 8]	καὶ τὰ δάκρυα, καὶ τὸ	τελευταῖον	δῶρον ἤδη θαπτομένῳ ἡ κόμη.
[18, 7]	τὸ πρῶτον τῇδε· ~ὡς οὐκ	ἴδιον	Σωκράτους τὸ ἐρωτικὸν ἐπιτήδευμα, ἀλλὰ
[18, 7]	πλῆρες τὸ στῆθος ἔχων ὥσπερ	ἀγγεῖον,	ἀλλοτρίων ναμάτων, ἦπου Σαπφοῦς τῆς
[18, 8]	ἐπὶ τῆς Κίρκης· καὶ τὸν	ἀνδρεῖον	ἐπὶ τῷ Πατρόκλῳ, τὸν πόνῳ
[18, 1]	ὄνομα Αἰσχύλῳ, παῖς ἦν Ἀκταίων,	μειράκιον	Δωρικόν, ὥρᾳ διαφέρον. Ἐρᾷ Ἀκταίωνος
[18, 1]	μὲν ἔπαυσεν ὑβρίζοντα, τὸ δὲ	μειράκιον	ἐποίησεν ἐξ ἐρωμένου τυραννοκτόνον. Αὕτη
[18, 1]	τῇ ἐξουσίᾳ παροινεῖ εἰς τὸ	μειράκιον.	Ἡ δὲ παροινία αὕτη Περίανδρον
[18, 1]	ἐδυνάστευον. Ὡς δὲ ἐσωφρόνει τὸ	μειράκιον	καὶ ὑπερεφρόνει ὑβριστοῦ ἐραστοῦ, ἐκώμασεν
[18, 4]	θείαν κεφαλήν, καὶ Λῦσιν τὸ	μειράκιον,	καὶ Χαρμίδην τὸν καλόν. Ἀποκρύπτεται
[18, 2]	δι´ ἐξουσίαν· ἀλλὰ τό γε	μειράκιον	ὄντως ἦν καλὸν καὶ ἐρᾶσθαι
[18, 1]	τῷ Ἀμβρακιώτῃ τυράννῳ παιδικὰ ἦν	μειράκιον	πολιτικόν· ἅτε δὲ οὐ σὺν
[18, 1]	δὲ οἰκεῖοι κατέχειν· σπώμενον τὸ	μειράκιον	ὑπ´ ἀμφοῖν, βίᾳ διαφθείρεται ἐν
[18, 2]	οὔτε ὁ Νέστωρ περὶ τὸ	Ἴλιον	συνεστήσατο, ὁ δεινότατος τῶν στρατηγῶν,
[18, 5]	μὲν γὰρ ἀληθῆ ταῦτα, εὐφημεῖν	ἄξιον·	εἰ δὲ αἰνίττεται δι´ αἰσχρῶν
[18, 2]	ὄντως ἦν καλὸν καὶ ἐρᾶσθαι	ἄξιον,	ὥστε ὑπεριδὸν τοῦ τυράννου τὸν
[18, 4]	ἔρωτα, ἀναπλάττων ἐπ´ αὐτῷ μῦθον,	οἷον	καὶ εἶναι λέγει, αἰσχρὸν ἰδεῖν,
[18, 2]	καὶ συνασπίζοντα ἀκριβῶς, καὶ ἄρρηκτον·	οἷον	οὔτε ὁ Νέστωρ περὶ τὸ
[18, 8]	δίκαιος ἔρως παρ´ ἀμφοῖν ἴσος	οἷον	τῆς Ἀνδρομάχης καὶ τοῦ Ἕκτορος·
[18, 5]	λόγοις, δυνατὸν δὲ τῇ μιμήσει,	ἀνόμοιον	δ´ ἐν τοῖς ἔργοις. Οὐδὲν
[18, 6]	μὲν Ἀθηναίων θέατρον καὶ τὸ	δικαστήριον	ἐκεῖνο διαπέφευγεν· πρὸς τουτουσὶ δὲ
[18, 5]	ὑπεροψίᾳ, οὐδὲ τῇ ἐπὶ τὸ	δεσμωτήριον	ὁδῷ, οὐδὲ τῇ πρὸς τὸν
[18, 1]	καὶ ἔρωτι, εἰσπεσόντες εἰς τὸ	δωμάτιον,	οἱ μὲν ἐπειρῶντο ἀπάγειν, οἱ
[18, 1]	Αἰσχύλῳ, παῖς ἦν Ἀκταίων, μειράκιον	Δωρικόν,	ὥρᾳ διαφέρον. Ἐρᾷ Ἀκταίωνος νεανίας
[18, 1]	Ἀμβρακιώτῃ τυράννῳ παιδικὰ ἦν μειράκιον	πολιτικόν·	ἅτε δὲ οὐ σὺν δίκῃ
[18, 4]	ἑαυτοῦ τύχης, ἀνυπόδητον, χαμαιεύνην, ἐπίβουλον,	θηρευτικόν,	φαρμακέα, σοφιστήν, γόητα· ἀτεχνῶς οἷα
[18, 8]	μὲν ᾄδει, ὁ δὲ ἀκροᾶται·	ἐρωτικὸν	δὲ καὶ τὸ τυχεῖν ἐθέλοντα
[18, 7]	~ὡς οὐκ ἴδιον Σωκράτους τὸ	ἐρωτικὸν	ἐπιτήδευμα, ἀλλὰ μακρῷ πρεσβύτερον· μάρτυρα
[18, 4]	βασανιστέον τὲ καὶ ἀθρητέον τὸν	ἐρωτικὸν	καὶ λόγον καὶ ἄνδρα, ἐπιτολμητόν
[18, 7]	ὑπὸ Λυσίου τοῦ Κεφάλου συγγεγραμμένον	ἐρωτικόν,	οὐκ ἔφη θαυμάζειν, πλῆρες τὸ
[18, 9]	ἔρωτα Σωκράτης σοφιστὴν λέγει, Σαπφὼ	μυθοπλόκον.	Ἐκβακχεύεται ἐπὶ Φαίδρῳ ὑπὸ τοῦ
[18, 4]	ἐπὶ Ἀλκιβιάδῃ· ἐπεστρέφθαι δὲ ἐπ´	Αὐτόλυκον	τὰ ὄμματα, ὥσπερ ἐν νυκτὶ
[18, 4]	τὸ μειράκιον, καὶ Χαρμίδην τὸν	καλόν.	Ἀποκρύπτεται δὲ οὐδὲν τῶν τοῦ
[18, 9]	γὰρ ἔχεις ἦθος· καὶ αὖθις	καλὸν	εἶναι τῷ ἔρωτι τὰ δίκαια‘
[18, 2]	τό γε μειράκιον ὄντως ἦν	καλὸν	καὶ ἐρᾶσθαι ἄξιον, ὥστε ὑπεριδὸν
[18, 3]	οὐχ οὕτως ἔχον, τὸ δὲ	καλὸν	καὶ ὂν καὶ φαινόμενον, ἀνάγκη
[18, 5]	χρῆμα. Τὸ γὰρ ὑποβαλεῖν αἰσχρῷ	καλόν,	καὶ τὰ ὠφελοῦντα διὰ τῶν
[18, 3]	τούτου τὸ μὲν ᾖ φαινόμενον	καλόν,	οὐχ οὕτως ἔχον, τὸ δὲ
[18, 6]	ἀδολέσχην, καὶ σοφιστήν, καὶ πάντα	μᾶλλον	ἢ κακῶς ἐρῶντα. Οὐ γὰρ
[18, 3]	πρᾶγμα διττόν, τὸ μὲν ἀρετῆς	ἐπήβολον,	τὸ δὲ μοχθηρίᾳ συμπεφυκός, φωνῇ
[18, 3]	δὲ οἱ χρηστοὶ διὰ τὸ	ἀμφίβολον	τοῦ πάθους, ἀλλ´ ὥσπερ τοὺς
[18, 4]	τῆς ἑαυτοῦ τύχης, ἀνυπόδητον, χαμαιεύνην,	ἐπίβουλον,	θηρευτικόν, φαρμακέα, σοφιστήν, γόητα· ἀτεχνῶς
[18, 4]	τέχνης, Ἀλκιβιάδην τὸν γαυρότατον, καὶ	Κριτόβουλον	τὸν ὡραιότατον, καὶ Ἀγάθωνα τὸν
[18, 5]	ἂν εἰπεῖν, ἢ Καλλίαν, ἢ	Πῶλον,	ἢ ὅστις ἄλλος τῇ Σωκράτους
[18, 8]	ἐκ μάχης ἐπανεῖναι εἰς τὸν	θάλαμον	καὶ ἀεὶ μοιχῷ ἐοικέναι. Ἔστιν
[18, 5]	βίῳ; οὐ τῇ πρὸς τὸν	δῆμον	παρρησίᾳ, οὐδὲ τῇ πρὸς τοὺς
[18, 6]	τοῖς συκοφάνταις, οὔτε τοῖς κωμῳδοῖς	ἐπιλήψιμον.	Διὸ δὴ τὸ μὲν Ἀθηναίων
[18, 9]	ἐκ πολλοῦ ἐρῶν, πρὶν ἡγήσατο	ἱκανὸν	εἶναι πρὸς λόγους· σμικρά μοι
[18, 6]	κρείττω ποιεῖ, καὶ ὀμνύει τὴν	πλάτανον	καὶ τὸν κύνα· τῶν δὲ
[18, 4]	τιθεὶς νόμους τοῖς ἀριστεῦσιν οὐ	στέφανον	οὐδὲ εἰκόνας, τὰς Ἑλληνικὰς φλυαρίας,
[18, 7]	λόγον ὑπὸ Λυσίου τοῦ Κεφάλου	συγγεγραμμένον	ἐρωτικόν, οὐκ ἔφη θαυμάζειν, πλῆρες
[18, 3]	πρὸ τοῦ δοκίμου τὸ φαινόμενον	ἀσπαζόμενον	πόρρω πάνυ τίθεμεν τῆς τέχνης,
[18, 7]	μὲν τὸ ἔργον καὶ θαυμάζοντα	αὐξανόμενον,	ἀπαρνούμενον δὲ αὐτοῦ τὴν εὕρεσιν.
[18, 3]	δὲ καλὸν καὶ ὂν καὶ	φαινόμενον,	ἀνάγκη τοὺς μὲν τοῦ φαινομένου
[18, 3]	μὲν πρὸ τοῦ δοκίμου τὸ	φαινόμενον	ἀσπαζόμενον πόρρω πάνυ τίθεμεν τῆς
[18, 3]	γὰρ τούτου τὸ μὲν ᾖ	φαινόμενον	καλόν, οὐχ οὕτως ἔχον, τὸ
[18, 2]	φιλοτιμίαν ἐν ὄψει τῶν παιδικῶν	μαχόμενον,	καὶ δι´ ἀνάγκην ὑπερμαχοῦντα τῶν
[18, 8]	καὶ χρόνῳ, καὶ μέχρι θανάτου	προερχόμενον,	νέων καὶ καλῶν ἀμφοτέρων, καὶ
[18, 7]	τὸ ἔργον καὶ θαυμάζοντα αὐξανόμενον,	ἀπαρνούμενον	δὲ αὐτοῦ τὴν εὕρεσιν. Ἐπιδειξαμένου
[18, 1]	ἀπάγειν, οἱ δὲ οἰκεῖοι κατέχειν·	σπώμενον	τὸ μειράκιον ὑπ´ ἀμφοῖν, βίᾳ
[18, 9]	γὰρ θέμις ἐν μουσοπόλων οἰκίᾳ	θρῆνον	εἶναι οὐκ ἄμμι πρέποι τάδε.
[18, 7]	τῷ συμποσίῳ λόγον, εἰς ἔρωτα	ἔπαινον,	Μαντινικῇ γυναικὶ ἀνατίθησιν· ἀλλὰ εἴτε
[18, 2]	συνέταξεν λόχον ἱερὸν τοῦ ἔρωτος,	δεινὸν	καὶ ἄμαχον, καὶ συνασπίζοντα ἀκριβῶς,
[18, 5]	δι´ αἰσχρῶν ῥημάτων πράξεις καλάς,	δεινὸν	καὶ σφαλερὸν τὸ χρῆμα. Τὸ
[18, 4]	οἱ κωμῳδοί. Ἔλεγε δὲ ταῦτα	μόνον	οὐκ ἐν μέσοις τοῖς Ἕλλησιν,
[18, 6]	οὐ περὶ τοῦ πράγματος ἀπολογοῦνται	μόνον,	ὑπὲρ ὅτου ἡ εἰσαγγελία ἐγένετο,
[18, 1]	δὲ μειράκιον ἐποίησεν ἐξ ἐρωμένου	τυραννοκτόνον.	Αὕτη δίκη ἀδίκων ἐρώτων. ~Βούλει
[18, 5]	καὶ παρεὶς τῇ ἀκοῇ τὸ	τερπνόν,	συναγωνίζεται τῷ ποιητῇ, καὶ συνεξαίρεται
[18, 8]	παραινῶν ἐγχριμφθῆναι τὸν ἐπὶ λαιᾷ	ἵππον,	κυκεῶ δὲ Πραμνίου διδοὺς τοῖς
[18, 4]	καὶ Ἀγάθωνα τὸν ἁβρότατον, καὶ	Φαῖδρον	τὴν θείαν κεφαλήν, καὶ Λῦσιν
[18, 1]	μειράκιον. Ἡ δὲ παροινία αὕτη	Περίανδρον	μὲν ἔπαυσεν ὑβρίζοντα, τὸ δὲ
[18, 2]	καὶ τοῖς ἐρωμένοις συνέταξεν λόχον	ἱερὸν	τοῦ ἔρωτος, δεινὸν καὶ ἄμαχον,
[18, 5]	ῥημάτων πράξεις καλάς, δεινὸν καὶ	σφαλερὸν	τὸ χρῆμα. Τὸ γὰρ ὑποβαλεῖν
[18, 7]	τὸ ἐρωτικὸν ἐπιτήδευμα, ἀλλὰ μακρῷ	πρεσβύτερον·	μάρτυρα δὲ αὐτὸν Σωκράτην παραστησώμεθα,
[18, 1]	ἦν Ἀκταίων, μειράκιον Δωρικόν, ὥρᾳ	διαφέρον.	Ἐρᾷ Ἀκταίωνος νεανίας Κορίνθιος, γένους
[18, 5]	γὰρ ὠφελοῦν ἀφανὲς) ἀλλὰ βλάπτειν·	πρόχειρον	γὰρ τοῦτο. Ταῦτα οἶμαι Θρασύμαχον
[18, 6]	ἔδρα ἢ μή, σκοπεῖν ἀναθησόμεθα	σμικρόν,	ὅσον τὸ νῦν ἔχον· λέγωμεν
[18, 9]	ἀπορῶν· τοῦτο ἐκείνη ξυλλαβοῦσα εἶπεν	γλυκύπικρον‘	καὶ ἀλγεσίδωρον. Τὸν ἔρωτα Σωκράτης
[18, 6]	Διὸ δὴ τὸ μὲν Ἀθηναίων	θέατρον	καὶ τὸ δικαστήριον ἐκεῖνο διαπέφευγεν·
[18, 4]	μῦθον, οἷον καὶ εἶναι λέγει,	αἰσχρὸν	ἰδεῖν, καὶ πένητα, ἐγγυτάτω τῆς
[18, 8]	τὰ δάκρυα, καὶ τὸ τελευταῖον	δῶρον	ἤδη θαπτομένῳ ἡ κόμη. Ταῦτα
[18, 9]	ἐκείνη ξυλλαβοῦσα εἶπεν γλυκύπικρον‘ καὶ	ἀλγεσίδωρον.	Τὸν ἔρωτα Σωκράτης σοφιστὴν λέγει,
[18, 2]	τῶν στρατηγῶν, οὔτε Ἡρακλεῖδαι περὶ	Πελοπόννησον,	οὔτε Πελοποννήσιοι περὶ τὴν Ἀττικήν.
[18, 8]	οὔτε μητρὸς τοσουτονὶ αὐτῷ μέλειν,	ὅσον	ἐκείνης, λέγει. Ἔδειξεν καὶ τὸν
[18, 6]	ἢ μή, σκοπεῖν ἀναθησόμεθα σμικρόν,	ὅσον	τὸ νῦν ἔχον· λέγωμεν δὲ
[18, 3]	καὶ τὸν θεὸν καὶ τὴν	νόσον,	καλλωπίζονται μὲν οἱ μοχθηροὶ ἐρασταὶ
[18, 4]	Κριτόβουλον τὸν ὡραιότατον, καὶ Ἀγάθωνα	τὸν	ἁβρότατον, καὶ Φαῖδρον τὴν θείαν
[18, 8]	τὰ αἰσχρά, τὸν σώφρονα ἔρωτα,	τὸν	ἀκόλαστον, τὸν δίκαιον, τὸν ὑβριστήν,
[18, 8]	μὲν πατέρα καὶ ἀδελφὸν καλεῖ	τὸν	ἄνδρα καὶ ἐραστήν, καὶ πάντα
[18, 8]	φαρμακέα ἐπὶ τῆς Κίρκης· καὶ	τὸν	ἀνδρεῖον ἐπὶ τῷ Πατρόκλῳ, τὸν
[18, 4]	μαθητὰς λαμβάνει τῆς τέχνης, Ἀλκιβιάδην	τὸν	γαυρότατον, καὶ Κριτόβουλον τὸν ὡραιότατον,
[18, 8]	ὑβριστὴν ἐπὶ τῶν μνηστήρων· καὶ	τὸν	γόητα ἐπὶ τῆς Καλυψοῦς· καὶ
[18, 9]	ἔρωτας καὶ βασιλέων καὶ φυτῶν;	Τὸν	δὲ Ἀρχιλόχου ἔρωτα, ὑβριστὴς γάρ,
[18, 7]	ἢ Ἀνακρέοντος, φησίν, τοῦ σοφοῦ.	Τὸν	δὲ ἐν τῷ συμποσίῳ λόγον,
[18, 3]	πόρρω πάνυ τίθεμεν τῆς τέχνης,	τὸν	δὲ τἀληθῆ αὐτὰ γνωρίζοντα, τοῦτον
[18, 5]	φιλοσόφῳ βίῳ; οὐ τῇ πρὸς	τὸν	δῆμον παρρησίᾳ, οὐδὲ τῇ πρὸς
[18, 8]	τὸν σώφρονα ἔρωτα, τὸν ἀκόλαστον,	τὸν	δίκαιον, τὸν ὑβριστήν, τὸν ἐπιμανῆ,
[18, 8]	ἐν νύσσῃ μὲν παραινῶν ἐγχριμφθῆναι	τὸν	ἐπὶ λαιᾷ ἵππον, κυκεῶ δὲ
[18, 8]	ἀκόλαστον, τὸν δίκαιον, τὸν ὑβριστήν,	τὸν	ἐπιμανῆ, τὸν πρᾶον· καὶ ἐστὶν
[18, 4]	θαυμαστοῦ γέρως. Αὐτὸς δὲ δὴ	τὸν	ἔρωτα, ἀναπλάττων ἐπ´ αὐτῷ μῦθον,
[18, 9]	ξυλλαβοῦσα εἶπεν γλυκύπικρον‘ καὶ ἀλγεσίδωρον.	Τὸν	ἔρωτα Σωκράτης σοφιστὴν λέγει, Σαπφὼ
[18, 9]	τίς δὲ ἀγροιῶτιν ἐπεμμένα στολήν	τὸν	ἔρωτα φησὶν ἡ Διοτίμα τῷ
[18, 4]	ταύτῃ βασανιστέον τὲ καὶ ἀθρητέον	τὸν	ἐρωτικὸν καὶ λόγον καὶ ἄνδρα,
[18, 6]	Ἀλκιβιάδην ἐᾷ ὑβρίζειν, καὶ ὅτι	τὸν	ἥττω λόγον κρείττω ποιεῖ, καὶ
[18, 8]	οἷος ἐκ μάχης ἐπανεῖναι εἰς	τὸν	θάλαμον καὶ ἀεὶ μοιχῷ ἐοικέναι.
[18, 5]	δεσμωτήριον ὁδῷ, οὐδὲ τῇ πρὸς	τὸν	θάνατον παρασκευῇ· πολλοῦ γε καὶ
[18, 3]	ἐπονομάζοντες ἔρωτα, οὑτωσὶ καλοῦντες καὶ	τὸν	θεὸν καὶ τὴν νόσον, καλλωπίζονται
[18, 3]	μοχθηροὶ ἐρασταὶ διὰ τὴν πρὸς	τὸν	θεὸν ὁμωνυμίαν, ἀπιστοῦνται δὲ οἱ
[18, 2]	ἄξιον, ὥστε ὑπεριδὸν τοῦ τυράννου	τὸν	ἰδιώτην ἠσπάζετο· ὁ δὲ ὑπ´
[18, 9]	εἰρωνεύεται αὐτὰ ἐκεῖνα τὰ Σωκράτους·	τὸν	Ἴωνα χαίρειν φησὶν ὁ Σωκράτης·
[18, 4]	Λῦσιν τὸ μειράκιον, καὶ Χαρμίδην	τὸν	καλόν. Ἀποκρύπτεται δὲ οὐδὲν τῶν
[18, 6]	καὶ ὀμνύει τὴν πλάτανον καὶ	τὸν	κύνα· τῶν δὲ ἐρωτικῶν τῶν
[18, 5]	συνεξαίρεται τῇ φαντασίᾳ, καὶ συναναπλάττει	τὸν	λόγον, ἀπιστῶν ὁμοῦ καὶ χαίρων
[18, 3]	γνωριστικὸς τοῦ δοκίμου καὶ μή.	Τὸν	μὲν πρὸ τοῦ δοκίμου τὸ
[18, 5]	νέων ἀπεπέμψατο, αὐτῷ Ὁμήρῳ, στεφανώσας	τὸν	ποιητὴν καὶ χρίσας μύρῳ· αἰτιασάμενος
[18, 8]	τὸν ἀνδρεῖον ἐπὶ τῷ Πατρόκλῳ,	τὸν	πόνῳ κτητὸν καὶ χρόνῳ, καὶ
[18, 8]	δίκαιον, τὸν ὑβριστήν, τὸν ἐπιμανῆ,	τὸν	πρᾶον· καὶ ἐστὶν ἐν τοιούτοις
[18, 6]	Κριτίας ἐτυράννησεν, τοῦτο ἀδικεῖν ἔλεγον	τὸν	Σωκράτην, καὶ ὅτι Ἀλκιβιάδην ἐᾷ
[18, 8]	πάθη, τὰ καλά, τὰ αἰσχρά,	τὸν	σώφρονα ἔρωτα, τὸν ἀκόλαστον, τὸν
[18, 8]	Ἥρας καὶ τοῦ Διός· καὶ	τὸν	ὑβριστὴν ἐπὶ τῶν μνηστήρων· καὶ
[18, 8]	ἔρωτα, τὸν ἀκόλαστον, τὸν δίκαιον,	τὸν	ὑβριστήν, τὸν ἐπιμανῆ, τὸν πρᾶον·
[18, 8]	γόητα ἐπὶ τῆς Καλυψοῦς· καὶ	τὸν	φαρμακέα ἐπὶ τῆς Κίρκης· καὶ
[18, 8]	ὅσον ἐκείνης, λέγει. Ἔδειξεν καὶ	τὸν	χαμαιεύνην ἔρωτα ἐπὶ τῆς Ἥρας
[18, 4]	Ἀλκιβιάδην τὸν γαυρότατον, καὶ Κριτόβουλον	τὸν	ὡραιότατον, καὶ Ἀγάθωνα τὸν ἁβρότατον,
[18, 5]	ὁδῷ, οὐδὲ τῇ πρὸς τὸν	θάνατον	παρασκευῇ· πολλοῦ γε καὶ δεῖ.
[18, 5]	ἀξιόπιστον μὲν ἐν τοῖς λόγοις,	δυνατὸν	δὲ τῇ μιμήσει, ἀνόμοιον δ´
[18, 5]	ὤμοι ἐγών, ὅτε μοι Σαρπήδονα	φίλτατον	ἀνδρῶν, ὁ Ζεὺς λέγει· καὶ
[18, 4]	τὸν γαυρότατον, καὶ Κριτόβουλον τὸν	ὡραιότατον,	καὶ Ἀγάθωνα τὸν ἁβρότατον, καὶ
[18, 4]	τὸν ὡραιότατον, καὶ Ἀγάθωνα τὸν	ἁβρότατον,	καὶ Φαῖδρον τὴν θείαν κεφαλήν,
[18, 4]	λαμβάνει τῆς τέχνης, Ἀλκιβιάδην τὸν	γαυρότατον,	καὶ Κριτόβουλον τὸν ὡραιότατον, καὶ
[18, 4]	πένητα, ἐγγυτάτω τῆς ἑαυτοῦ τύχης,	ἀνυπόδητον,	χαμαιεύνην, ἐπίβουλον, θηρευτικόν, φαρμακέα, σοφιστήν,
[18, 4]	ἐρωτικὸν καὶ λόγον καὶ ἄνδρα,	ἐπιτολμητόν	τοι καὶ περὶ Σωκράτους ἐκλογίσασθαι,
[18, 8]	ἐπὶ τῷ Πατρόκλῳ, τὸν πόνῳ	κτητὸν	καὶ χρόνῳ, καὶ μέχρι θανάτου
[18, 2]	ἄμαχον, καὶ συνασπίζοντα ἀκριβῶς, καὶ	ἄρρηκτον·	οἷον οὔτε ὁ Νέστωρ περὶ
[18, 5]	διώκων, αὐτὸς θνητὸς ἐών, θεὸν	ἄμβροτον,	καὶ ὀδυρόμενοι θεοί· ὤμοι ἐγών,
[18, 4]	ἀτεχνῶς οἷα εἰς αὐτὸν Σωκράτην	ἔσκωπτον	ἐν Διονυσίοις οἱ κωμῳδοί. Ἔλεγε
[18, 2]	περὶ τὴν Ἀττικήν. Ἔδει γὰρ	ἕκαστον	τῶν ἐραστῶν ἀριστεύειν, καὶ διὰ
[18, 8]	αἰσχρά, τὸν σώφρονα ἔρωτα, τὸν	ἀκόλαστον,	τὸν δίκαιον, τὸν ὑβριστήν, τὸν
[18, 5]	θεοὶ πίνοντες, καὶ γελῶντες θεοὶ	ἄσβεστον	γέλωτα, καὶ Ἀπόλλων φεύγων, καὶ
[18, 5]	ἐν οἷς αἰνίττεται, διὰ τὸ	ἀξιόπιστον	μὲν ἐν τοῖς λόγοις, δυνατὸν
[18, 6]	βούλεσθαι μὲν ταῦτα, δύνασθαι δὲ	ἧττον·	χρὴ δὲ ὁμοῦ τῷ βούλεσθαι
[18, 3]	ἀδίκου ἔρωτος λόγοι; Ὅτι πρᾶγμα	διττόν,	τὸ μὲν ἀρετῆς ἐπήβολον, τὸ
[18, 4]	σοφιστήν, γόητα· ἀτεχνῶς οἷα εἰς	αὐτὸν	Σωκράτην ἔσκωπτον ἐν Διονυσίοις οἱ
[18, 7]	ἀλλὰ μακρῷ πρεσβύτερον· μάρτυρα δὲ	αὐτὸν	Σωκράτην παραστησώμεθα, ἐπαινοῦντα μὲν τὸ
[18, 9]	Δοκοῦσιν γάρ μοι τὴν καθ´	αὑτὸν	ἑκάτερος φιλίαν, ἡ μὲν γυναικῶν,
[18, 9]	ἄν, ὦ θεοί, μέμψαιτο ἐραστὴν	τοιοῦτον,	πλὴν Τιμάρχου;
[18, 3]	τὸν δὲ τἀληθῆ αὐτὰ γνωρίζοντα,	τοῦτον	καὶ συνιέναι αὐτῆς· ταύτῃ καὶ
[18, 6]	εἰσιν ἐκείνων ἀμαχώτεροι) διαγωνισώμεθα τὸ	πρῶτον	τῇδε· ~ὡς οὐκ ἴδιον Σωκράτους
[18, 1]	τῶν Βακχιάδων· Βακχιάδαι δὲ Κορίνθου	ἐδυνάστευον.	Ὡς δὲ ἐσωφρόνει τὸ μειράκιον
[18, 8]	Ἕκτορος· ἡ μὲν πατέρα καὶ	ἀδελφὸν	καλεῖ τὸν ἄνδρα καὶ ἐραστήν,