Discours, Par.
[10, 9]	τὸ πολὺ πέφυκεν ἀμελεῖν αὑτῶν	τὰ	ἀνδράποδα καὶ οὐ προσέχειν ἐν
[10, 1]	συμβουλεῦσαι, καὶ τὰ μὲν κελεύουσι,	τὰ	δὲ ἀπαγορεύουσιν, οὕτως ἀνέκρινεν ὁ
[10, 12]	καὶ τὰ μὲν ἐκείνῳ μαχομένη,	τὰ	δὲ αὐτὴ τρυφῶσα, ἐνοχλεῖν σε
[10, 8]	ὅταν ἄλλα ὑποδήματα μὴ ἔχῃς,	τὰ	δὲ ὄντα ἐνοχλῇ καὶ διακόπτῃ
[10, 20]	ἐθέλοι χρῆσθαι καὶ παριὼν εἰς	τὰ	θέατρα αὐλεῖν, οὐκ αὐτός τε
[10, 16]	ὁτιοῦν ἀπ´ αὐτῶν. ~οὐχ ὁρᾷς	τὰ	θηρία ταῦτα καὶ τὰ ὄρνεα,
[10, 12]	ὁρῶσα οἰκέτην ἔνδον τρεφόμενον, καὶ	τὰ	μὲν ἐκείνῳ μαχομένη, τὰ δὲ
[10, 1]	ποιεῖν ἕνεκα τοῦ συμβουλεῦσαι, καὶ	τὰ	μὲν κελεύουσι, τὰ δὲ ἀπαγορεύουσιν,
[10, 20]	τοιαύτῃ πείρᾳ τῆς χρήσεως οὐ	τὰ	ὅπλα μόνον, ἀλλὰ καὶ αὑτούς;
[10, 16]	ὁρᾷς τὰ θηρία ταῦτα καὶ	τὰ	ὄρνεα, ὅσῳ ζῇ τῶν ἀνθρώπων
[10, 26]	αὐτοῦ παῖς εἴη. καὶ τοίνυν	τὰ	περὶ Κροῖσον ἀκήκοας τὸν Λυδόν,
[10, 1]	ὅτι οὐκ ἀμελὲς εἰδέναι αὐτοῖς	τὰ	περὶ τῶν φίλων, ἔπειτα ἀκούσαντες
[10, 1]	ἄπεισιν, οὐχ ὥσπερ οἱ πολλοὶ	τὰ	τοιαῦτα ἐπερωτῶσιν, ἐπιδεικνύμενοι ὅτι οὐκ
[10, 23]	ὀνομάζειν. ὅθεν δὴ καὶ ἀσαφῆ	τὰ	τῶν χρησμῶν ἐστιν καὶ πολλοὺς
[10, 9]	ἀνδράποδα καὶ οὐ προσέχειν ἐν	ταῖς	νόσοις, τὸ μέν τι ὑπὸ
[10, 27]	καὶ αὐτὸν δήπου ὁρᾷς ἐν	ταῖς	τραγῳδίαις ἐγκαλοῦντα τῷ θεῷ καὶ
[10, 13]	ἀποδιδόμενος; ἢ γὰρ οὐκ ἐρεῖς	τἀληθὲς	ἢ οὐ δυνήσῃ ἀποδόσθαι αὐτόν.
[10, 24]	εἰς Δελφούς, ἅτε {διγλώττῳ} ἐπισταμένῳ	τὰς	φωνάς, εἴπερ ἁπάσας ἠπίστατο, ἀλλὰ
[10, 25]	τῷ Ἀπόλλωνι χρῆσθαι. μὴ γὰρ	ταῦτα	ἀκούσας τὸν Οἰδίποδα οὐκ ἂν
[10, 12]	κακόν τι ἐργάσηται. πάντα δὴ	ταῦτα	δεῖ σε σκοπεῖν. γυναῖκα τοίνυν
[10, 29]	αὐτῷ ἐξ ἐκείνης· καὶ μετὰ	ταῦτα,	δέον ἴσως κρύπτειν τοῦτο ἢ
[10, 16]	αὐτῶν. ~οὐχ ὁρᾷς τὰ θηρία	ταῦτα	καὶ τὰ ὄρνεα, ὅσῳ ζῇ
[10, 17]	ἄν, ὥστε δηχθῆναι ἢ λακτισθῆναι.	~Ταῦτα	μὲν ἔασον· ἀλλὰ τῷ θεῷ
[10, 6]	σῶμα; καὶ ὁ ἄνθρωπος εἶπεν,	Ταῦτα	μὲν ὀρθῶς εἶπας, ὦ Διόγενες·
[10, 31]	ἡ Σφὶγξ ἡ ἀμαθία ἐστίν.	ταύτην	οὖν καὶ πρότερον διαφθεῖραι τοὺς
[10, 20]	κυβερνᾶν, ἔστιν ὅπως οὐκ ἂν	τάχιστα	ἀνατρέψας τὴν ναῦν αὑτόν τε
[10, 8]	πόδας; ἆρα οὐχ ὑπολυσάμενος ὅτι	τάχιστα	ἀνυπόδητος βαδίσεις; ἀλλὰ κἂν αὐτόματον
[10, 4]	ἐάν τε Φρύγες ὦσιν ἐάν	τε	Ἀθηναῖοι, ἐάν τε ἐλεύθεροι ἐάν
[10, 20]	τάχιστα ἀνατρέψας τὴν ναῦν αὑτόν	τε	ἀπολέσειεν καὶ τοὺς ἐμπλέοντας; τί
[10, 13]	οἱ γιγνόμενοι παῖδες καὶ ἀργότεροί	τε	γίγνονται καὶ ὑπερηφανώτεροι, ὄντος μὲν
[10, 4]	Ἀθηναῖοι, ἐάν τε ἐλεύθεροι ἐάν	τε	δοῦλοι; καίτοι κύνα μὲν οὐδεὶς
[10, 20]	τὰ θέατρα αὐλεῖν, οὐκ αὐτός	τε	δώσει δίκην βαλλόμενος καὶ τοὺς
[10, 13]	μανθάνοντες. Ἀλλ´, ὦ Διόγενες, πένης	{τέ}	εἰμι καὶ εἰ μὴ συμφέροι
[10, 4]	ὦσιν ἐάν τε Ἀθηναῖοι, ἐάν	τε	ἐλεύθεροι ἐάν τε δοῦλοι; καίτοι
[10, 28]	σοι μὴ ἐπισταμένῳ, οὐχ οἷός	τε	ἔσει. καὶ ζῆν ὀρθῶς οὐ
[10, 14]	ἀργυρίου ἢ ὑπὸ πενίας, ἄλλως	τε	καὶ ἀνόητοι ὄντες. ~οὐκ ἐκεῖνο
[10, 14]	ἢ σκεῦος ἢ κτῆνος νοσοῦν	τε	καὶ ἄχρηστον, ἀνάγκη αὐτὸ ἀπολαμβάνειν,
[10, 6]	ἀνδρός, ἀλλὰ δεῖ τοῦτον ζητεῖν	τε	καὶ ἐπιδιώκειν; ὥσπερ εἴ τις
[10, 7]	δῆλον ὅτι καὶ μὴ σχολάζων	τε	καὶ καθεύδων καὶ ἐσθίων χείρων
[10, 10]	ἀποροῦσι διακόνων μᾶλλον τῶν πενήτων	τε	καὶ οὐκ ἐχόντων οὐδένα οἰκέτην.
[10, 8]	κἂν αὐτόματον λυθῇ, πάλιν ἐπιδεῖς	τε	καὶ σφίγγεις τὸν πόδα; καὶ
[10, 19]	τοὺς δὲ καὶ βεβλαμμένους ἀπό	τε	προβατείας καὶ ὀνηλασίας; Ἔγωγε. Πότερον
[10, 4]	ἔχουσι καὶ τοῖς χρωμένοις, ἐάν	τε	Φρύγες ὦσιν ἐάν τε Ἀθηναῖοι,
[10, 29]	οὐκ ἦλθε μαντευσόμενος, τῷ δὲ	Τειρεσίᾳ	συμβαλὼν μεγάλα κακὰ ἀπέλαυσε τῆς
[10, 30]	τούτοις ἐτύφλωσεν αὑτόν· ἔπειτα ἠλᾶτο	τετυφλωμένος,	ὥσπερ οὐ δυνάμενος βλέπων πλανᾶσθαι.
[10, 21]	Πόθεν; Τί δέ; ἡ ἀνθρώπου	τῇ	θεοῦ; Ἀλλ´ οὐδὲ λέγειν ἄξιον,
[10, 21]	ὁμοία εἶναι ἡ ὄνου χρῆσις	τῇ	ἵππου; Πόθεν; Τί δέ; ἡ
[10, 29]	αὑτοῦ ἄγνοιαν. ἔγνω γὰρ ὅτι	τῇ	μητρὶ συνεγένετο καὶ παῖδές εἰσιν
[10, 12]	μὲν ὅταν αὐτὸς ᾖς ἐν	τῇ	οἰκίᾳ, οὐ φροντίζεις μή τι
[10, 20]	ἀνεπιστήμοσιν, ἀλλ´ οὐκ ἂν ἀποβάλοιεν	τῇ	τοιαύτῃ πείρᾳ τῆς χρήσεως οὐ
[10, 26]	διαβὰς τὸν ποταμὸν τὸν Ἅλυν,	τὴν	ἀρχὴν ἀπέβαλε, καὶ αὐτὸς ἐν
[10, 30]	Πέρσαι· καίτοι δοκοῦσι τῶν κατὰ	τὴν	Ἀσίαν ἄριστοι. πρὸς δὲ τούτοις
[10, 23]	Ἀπόλλωνα ἀττικίζειν ἢ δωρίζειν; ἢ	τὴν	αὐτὴν εἶναι διάλεκτον ἀνθρώπων καὶ
[10, 29]	ἀπέλαυσε τῆς ἐκείνου μαντικῆς διὰ	τὴν	αὑτοῦ ἄγνοιαν. ἔγνω γὰρ ὅτι
[10, 21]	χαλεπὸν τὸ προθυμεῖσθαι, μείζω δὲ	τὴν	βλάβην γενέσθαι εἰκὸς ἀπὸ τῶν
[10, 11]	~πρὸς δὲ τούτοις σύμμετρον ἐποίησε	τὴν	γαστέρα, καὶ οὐ δεῖται πλείονος
[10, 10]	ἑκάστῳ ἐποίησεν ἱκανὸν εἶναι πρὸς	τὴν	ἑαυτοῦ θεραπείαν; πόδας μέν, ὥστε
[10, 28]	μὴ ἐπιστάμενος, οὐδ´ ἂν κατὰ	τὴν	ἡμέραν ἑκάστην τὸν Ἀπόλλω ἐνοχλῇς
[10, 19]	πρὸς τῷ μηδὲν ἐργάζεσθαι καὶ	τὴν	κιθάραν διαφθείρων καὶ ἀπορρηγνὺς τοὺς
[10, 23]	παρ´ ἐκείνοις Ξάνθον καλεῖσθαι, καὶ	τὴν	κύμινδιν τὸ ὄρνεον χαλκίδα, καὶ
[10, 27]	ὁπότε μαίνοιτο, ὡς συμβουλεύσαντος ἐκείνου	τὴν	μητέρα ἀποκτεῖναι. καί τοι μὴ
[10, 20]	ὅπως οὐκ ἂν τάχιστα ἀνατρέψας	τὴν	ναῦν αὑτόν τε ἀπολέσειεν καὶ
[10, 1]	ἐκ Κορίνθου Ἀθήναζε συνέβαλε κατὰ	τὴν	ὁδὸν ἑνὶ τῶν γνωρίμων, καὶ
[10, 31]	ἡγησάμενον αὑτὸν εἶναι καὶ διαπεφευγέναι	τὴν	Σφίγγα καὶ πείσαντα τοὺς ἄλλους
[10, 29]	πατήρ ἐστι καὶ ἀδελφὸς καὶ	τῆς	αὐτῆς γυναικὸς ἀνὴρ καὶ υἱός.
[10, 31]	οὖν ἄλλους μᾶλλόν τι αἰσθάνεσθαι	τῆς	αὑτῶν ἀνοίας, τὸν δὲ Οἰδίποδα,
[10, 29]	Τειρεσίᾳ συμβαλὼν μεγάλα κακὰ ἀπέλαυσε	τῆς	ἐκείνου μαντικῆς διὰ τὴν αὑτοῦ
[10, 23]	χαλκίδα, καὶ τόπον τινὰ πρὸ	τῆς	πόλεως, ὃν οἱ Τρῶες ἐκάλουν
[10, 14]	κἀκεῖνος οὐκ αἰσθήσεται τοῦ ἀνθρώπου	τῆς	πονηρίας, τὸ ἀργύριον οὐ δέδοικας;
[10, 31]	γοῦν αὐτὸν λῦσαι τὸ αἴνιγμα	τῆς	Σφιγγός. καὶ ὁ Διογένης γελάσας,
[10, 20]	ἂν ἀποβάλοιεν τῇ τοιαύτῃ πείρᾳ	τῆς	χρήσεως οὐ τὰ ὅπλα μόνον,
[10, 31]	τοὺς μὲν οὖν ἄλλους μᾶλλόν	τι	αἰσθάνεσθαι τῆς αὑτῶν ἀνοίας, τὸν
[10, 17]	δ´ αὖ βιάζοιτο, κακὸν ἄν	τι	ἀπολαῦσαι πρότερον ἢ ἀγαθόν; Ἀληθῆ.
[10, 12]	τῇ οἰκίᾳ, οὐ φροντίζεις μή	τι	αὐτὸς ὑφέλῃ, οὐδὲ ὅταν καθεύδῃς,
[10, 20]	διαφθείρων καὶ ἀπορρηγνὺς τοὺς φθόγγους;	~τί	δέ; εἴ τις αὐλοῖς οὐκ
[10, 8]	γὰρ ἔστι μοι ἄλλος οἰκέτης.	~Τί	δέ, ἔφη, ποιήσεις, ὅταν ἄλλα
[10, 21]	ὄνου χρῆσις τῇ ἵππου; Πόθεν;	Τί	δέ; ἡ ἀνθρώπου τῇ θεοῦ;
[10, 20]	τε ἀπολέσειεν καὶ τοὺς ἐμπλέοντας;	τί	δέ; ἡ δόρατος χρῆσις ἢ
[10, 2]	τοῖς οὐ δυναμένοις χρήσασθαι ὀρθῶς;	τί	δὲ καὶ βουλόμενος, εἶπε, ζητεῖς
[10, 23]	καὶ χαλεπώτερον ἐκείνου ὁμολογοῦμεν εἶναι.	~τί	δέ; νομίζεις τὸν Ἀπόλλωνα ἀττικίζειν
[10, 18]	ἀπολαῦσαι πρότερον ἢ ἀγαθόν; Ἀληθῆ.	~Τί	δέ; ὅστις ἀγνοεῖ χρῆσιν κυνῶν,
[10, 19]	ἀπὸ ἄλλου ζῴου παντός; Ἔοικε.	Τί	δέ; οὐκ ἐπὶ τοῖς σκεύεσιν
[10, 12]	μὴ ἐγρηγορὼς ὁ παῖς κακόν	τι	ἐργάσηται. πάντα δὴ ταῦτα δεῖ
[10, 31]	ἐρωτώμενον· ὥσπερ εἴ τις ἐρωτηθεὶς	τί	ἐστι Σωκράτης, ὁ δὲ μηδὲν
[10, 27]	μὴ νόμιζε τὸν Ἀπόλλωνα χαλεπόν	τι	ἢ αἰσχρὸν προστάξαι τοῖς ἐρωτῶσιν
[10, 19]	ὀνηλασίας; Ἔγωγε. Πότερον δι´ ἄλλο	τι	ἢ διότι ἀνάγκη τοὺς μὲν
[10, 17]	ἔασον· ἀλλὰ τῷ θεῷ διὰ	τί	με χρῆσθαι οὐκ ἐᾷς; Ἐγὼ
[10, 1]	ἰατροὶ ἀνακρίνουσι τοὺς ἀσθενοῦντας ὅ	τι	μέλλουσι ποιεῖν ἕνεκα τοῦ συμβουλεῦσαι,
[10, 7]	ἔχθιστον καὶ ἐπιβουλότατον; καὶ ὅς,	Τί	οὖν, ἔφη, ποιήσω; οὐ γὰρ
[10, 9]	ἀκρατείας, τὸ δὲ ἡγούμενα, εἴ	τι	πάθοι, τοὺς δεσπότας ζημιώσεσθαι, οὐχ
[10, 1]	ὁ Διογένης τὸν ἄνθρωπον ὅ,	τι	πράττοι; ~καὶ ὃς ἔφη, Ὦ
[10, 28]	ἔχων γνώσῃ ἀπὸ σεαυτοῦ ὅ,	τι	σοι πρακτέον ἐστὶ καὶ ὅπως.
[10, 9]	ἐν ταῖς νόσοις, τὸ μέν	τι	ὑπὸ ἀκρατείας, τὸ δὲ ἡγούμενα,
[10, 14]	ἀποδιδομένου· τυχὸν δὲ εἰς ἄλλο	τι	χρήσῃ λαβὼν ἀφ´ οὗ βλαβήσῃ.
[10, 6]	ἀλλὰ χαλεπόν ἐστιν ἀδικηθέντα μὴ	τιμωρήσασθαι.	ἐκεῖνος γὰρ οὐδὲν ὑπ´ ἐμοῦ
[10, 14]	εἰ δὲ καὶ δυνήσῃ ἐξαπατῆσαί	τινα	κἀκεῖνος οὐκ αἰσθήσεται τοῦ ἀνθρώπου
[10, 23]	τὸ ὄρνεον χαλκίδα, καὶ τόπον	τινὰ	πρὸ τῆς πόλεως, ὃν οἱ
[10, 11]	τοιοῦτος ἄνθρωπος ἀνάπηρος καλεῖται τρόπον	τινὰ	ᾧ ἂν ἔξωθεν προσφυῇ δάκτυλος
[10, 19]	~ἢ οὐκ οἶσθα τοὺς μέν	τινας	ὠφελημένους, τοὺς δὲ καὶ βεβλαμμένους
[10, 5]	φίλων τινῶν καλουμένων, οἱ δέ	τινες	καὶ ὑπὸ υἱέων καὶ ἀδελφῶν
[10, 11]	χεῖρες καὶ πολλαὶ γαστέρες ἀνθρώπῳ	τινὶ	προσγένωνται, μὰ Δί´ οὐκ ἰσχυρότερος
[10, 18]	εἴη χρῆσθαι; ἢ οὐ τό	τινι	χρῆσθαι ὠφελεῖσθαί ἐστιν ἀπ´ ἐκείνου;
[10, 18]	Οὐδεὶς ἄρα τῶν βλαπτομένων ἀπό	τινος	χρῆται ἐκείνῳ ὑφ´ οὗ βλάπτεται;
[10, 5]	δορυφόρων, οἱ δὲ ὑπὸ φίλων	τινῶν	καλουμένων, οἱ δέ τινες καὶ
[10, 6]	τε καὶ ἐπιδιώκειν; ὥσπερ εἴ	τις	ἀπαλλαγὲν νόσημα ἐζήτει καὶ ἐβούλετο
[10, 12]	σαυτὸν νοσηλεύσεις, ἐὰν ἄρα συμβῇ	τις	ἀσθένεια, τότε δὲ ἀνάγκη θεραπεύειν
[10, 20]	τοὺς φθόγγους; ~τί δέ; εἴ	τις	αὐλοῖς οὐκ ὢν αὐλητικὸς ἐθέλοι
[10, 31]	λέγειν τὸ ἐρωτώμενον· ὥσπερ εἴ	τις	ἐρωτηθεὶς τί ἐστι Σωκράτης, ὁ
[10, 14]	αὐτόν. ~πρὸς δὲ τούτοις, ἐάν	τις	ἱμάτιον ἀποδῶται κίβδηλον ἢ σκεῦος
[10, 31]	Μὴ γάρ, ἔφη, ἐκεῖνος ἔλυσε	τὸ	αἴνιγμα; οὐκ ἀκήκοας ὅτι ἄνθρωπον
[10, 31]	μάλιστα· ~μόνον γοῦν αὐτὸν λῦσαι	τὸ	αἴνιγμα τῆς Σφιγγός. καὶ ὁ
[10, 14]	αἰσθήσεται τοῦ ἀνθρώπου τῆς πονηρίας,	τὸ	ἀργύριον οὐ δέδοικας; ἴσως μὲν
[10, 14]	οὐ γὰρ δὴ ἀεί ποτε	τὸ	ἀργύριον ὠφελεῖ τοὺς κτησαμένους, ἀλλὰ
[10, 22]	ἀκήκοας τὸ ἐν Δελφοῖς γράμμα	τὸ	Γνῶθι σαυτόν; Ἔγωγε. Οὔκουν δῆλον
[10, 17]	ἢ αὐτὸν αὑτῷ μὴ ἐπιστάμενον·	τὸ	δὲ ἐπιχειρεῖν ἄνευ τοῦ ἐπίστασθαι
[10, 9]	τὸ μέν τι ὑπὸ ἀκρατείας,	τὸ	δὲ ἡγούμενα, εἴ τι πάθοι,
[10, 31]	ἐστιν οὔτε εἶπεν οὔτε ἔγνω·	τὸ	δὲ ὄνομα τὸ τοῦ ἀνθρώπου
[10, 10]	αὐτοῖς, οὔτε μένοντες σχολὴν ἄγουσι.	~τὸ	δὲ πάντων γελοιότατον· ἐνίοτε ἀποροῦσι
[10, 22]	Δοκεῖ μοι. Ἤδη οὖν ἀκήκοας	τὸ	ἐν Δελφοῖς γράμμα τὸ Γνῶθι
[10, 31]	τοῦ ἀνθρώπου λέγων ᾤετο λέγειν	τὸ	ἐρωτώμενον· ὥσπερ εἴ τις ἐρωτηθεὶς
[10, 9]	οὐ προσέχειν ἐν ταῖς νόσοις,	τὸ	μέν τι ὑπὸ ἀκρατείας, τὸ
[10, 23]	Ξάνθον καλεῖσθαι, καὶ τὴν κύμινδιν	τὸ	ὄρνεον χαλκίδα, καὶ τόπον τινὰ
[10, 9]	{τῶν} παραμενούντων; καὶ γὰρ ὡς	τὸ	πολὺ πέφυκεν ἀμελεῖν αὑτῶν τὰ
[10, 10]	ἐχόντων οὐδένα οἰκέτην. καὶ ἔστι	τὸ	πρᾶγμα ὅμοιον τοῖς ἰούλοις· οἶμαι
[10, 21]	ἄπεστιν ἐμπειρία τοῦ χρῆσθαι χαλεπὸν	τὸ	προθυμεῖσθαι, μείζω δὲ τὴν βλάβην
[10, 7]	κάκιστον; ἡ γὰρ ἀργία καὶ	τὸ	σχολὴν ἄγειν ἀπόλλυσι πάντων μάλιστα
[10, 10]	τῶν ἑρπετῶν. οὐκ οἶσθα ὅτι	τὸ	σῶμα ἡ φύσις ἑκάστῳ ἐποίησεν
[10, 6]	ἐζήτει καὶ ἐβούλετο ἀναλαβεῖν εἰς	τὸ	σῶμα; καὶ ὁ ἄνθρωπος εἶπεν,
[10, 18]	ἂν εἴη χρῆσθαι; ἢ οὐ	τό	τινι χρῆσθαι ὠφελεῖσθαί ἐστιν ἀπ´
[10, 31]	οὔτε ἔγνω· τὸ δὲ ὄνομα	τὸ	τοῦ ἀνθρώπου λέγων ᾤετο λέγειν
[10, 31]	ἄλλων ἁπάντων· καὶ ἔστι τοιοῦτον	τὸ	τῶν σοφιστῶν γένος.
[10, 27]	ἐκείνου τὴν μητέρα ἀποκτεῖναι. καί	τοι	μὴ νόμιζε τὸν Ἀπόλλωνα χαλεπόν
[10, 9]	ἄλλοι διώκοντες φεύγοντας. καὶ γάρ	τοι	οὔτε ἀποδημῆσαι δύνανται ῥᾳδίως, ὁπόταν
[10, 1]	οὐχ ὥσπερ οἱ πολλοὶ τὰ	τοιαῦτα	ἐπερωτῶσιν, ἐπιδεικνύμενοι ὅτι οὐκ ἀμελὲς
[10, 20]	ἀλλ´ οὐκ ἂν ἀποβάλοιεν τῇ	τοιαύτῃ	πείρᾳ τῆς χρήσεως οὐ τὰ
[10, 12]	ταῦτα δεῖ σε σκοπεῖν. γυναῖκα	τοίνυν	εἰ ἔχεις, τότε μὲν οὐκ
[10, 26]	ὅτι αὐτοῦ παῖς εἴη. καὶ	τοίνυν	τὰ περὶ Κροῖσον ἀκήκοας τὸν
[10, 31]	τῶν ἄλλων ἁπάντων· καὶ ἔστι	τοιοῦτον	τὸ τῶν σοφιστῶν γένος.
[10, 11]	τῶν φύσει γιγνομένων, καὶ ὁ	τοιοῦτος	ἄνθρωπος ἀνάπηρος καλεῖται τρόπον τινὰ
[10, 11]	προσφυῇ δάκτυλος περιττός, καὶ μηδὲ	τοῖς	ἄλλοις χρῆσθαι δύναται κατὰ τρόπον,
[10, 18]	ὄνῳ ἢ προβάτῳ χρῆσθαι πάρεστι	τοῖς	ἀπείροις. ~ἢ οὐκ οἶσθα τοὺς
[10, 15]	ὑπὸ παντὸς ὠφελεῖσθαι καὶ πᾶσι	τοῖς	αὑτοῦ πράγμασι χρῆσθαι καλῶς, ἀλλὰ
[10, 20]	δόρατος χρῆσις ἢ ἀσπίδος συμφέρει	τοῖς	δειλοῖς καὶ ἀνεπιστήμοσιν, ἀλλ´ οὐκ
[10, 27]	χαλεπόν τι ἢ αἰσχρὸν προστάξαι	τοῖς	ἐρωτῶσιν αὐτόν. ἀλλ´ ὅπερ εἶπον,
[10, 4]	οἱ κακοὶ ἄνθρωποι βλαβεροί εἰσι	τοῖς	ἔχουσι καὶ τοῖς χρωμένοις, ἐάν
[10, 29]	κρύπτειν τοῦτο ἢ ποιῆσαι νόμιμον	τοῖς	Θηβαίοις, πρῶτον μὲν πᾶσιν ἐποίησε
[10, 10]	καὶ ἔστι τὸ πρᾶγμα ὅμοιον	τοῖς	ἰούλοις· οἶμαι γάρ σε εἰδέναι·
[10, 4]	ἀλλὰ πολλὰ πράγματα ἔχουσι καὶ	τοῖς	ξένοις ἐπιστέλλοντες καὶ αὐτοὶ ἀποδημοῦντες
[10, 2]	χαλεπὸν καὶ ἐλάττονα ἔχειν κίνδυνον	τοῖς	οὐ δυναμένοις χρήσασθαι ὀρθῶς; τί
[10, 19]	Ἔοικε. Τί δέ; οὐκ ἐπὶ	τοῖς	σκεύεσιν ὁ αὐτὸς λόγος; ἀλλὰ
[10, 4]	βλαβεροί εἰσι τοῖς ἔχουσι καὶ	τοῖς	χρωμένοις, ἐάν τε Φρύγες ὦσιν
[10, 5]	μέν γε κυνῶν φαύλων ἕνα	τὸν	Ἀκταίωνά φασιν ἀπολέσθαι, καὶ τούτων
[10, 26]	μᾶλλον καὶ διαβὰς τὸν ποταμὸν	τὸν	Ἅλυν, τὴν ἀρχὴν ἀπέβαλε, καὶ
[10, 1]	ἀπαγορεύουσιν, οὕτως ἀνέκρινεν ὁ Διογένης	τὸν	ἄνθρωπον ὅ, τι πράττοι; ~καὶ
[10, 13]	οὐκ αἰσχύνῃ, πρῶτον μὲν ἐξαπατῶν	τὸν	ἄνθρωπον, πονηρὸν αὐτῷ ἀποδιδόμενος; ἢ
[10, 24]	ἀσφαλὲς ἦν ἴσως πορεύεσθαι παρὰ	τὸν	Ἀπόλλω εἰς Δελφούς, ἅτε {διγλώττῳ}
[10, 28]	ἂν κατὰ τὴν ἡμέραν ἑκάστην	τὸν	Ἀπόλλω ἐνοχλῇς καὶ σοὶ μόνῳ
[10, 23]	ὁμολογοῦμεν εἶναι. ~τί δέ; νομίζεις	τὸν	Ἀπόλλωνα ἀττικίζειν ἢ δωρίζειν; ἢ
[10, 27]	ἀποκτεῖναι. καί τοι μὴ νόμιζε	τὸν	Ἀπόλλωνα χαλεπόν τι ἢ αἰσχρὸν
[10, 15]	πονήσεις μάτην καὶ διατελέσεις ἅπαντα	τὸν	βίον φροντίζων ἐκείνων, ὀνήσῃ δὲ
[10, 24]	ὥσπερ οὖν φασι Λάϊον ἐκεῖνον,	τὸν	γενόμενον Χρυσίππου ἐραστήν, ὃς ἀφικόμενος
[10, 31]	τι αἰσθάνεσθαι τῆς αὑτῶν ἀνοίας,	τὸν	δὲ Οἰδίποδα, σοφώτατον ἡγησάμενον αὑτὸν
[10, 27]	συγγενομένου καὶ ἄλλοις παμπόλλοις σοφισταῖς;	~τὸν	δὲ Ὀρέστην καὶ αὐτὸν δήπου
[10, 23]	τοσοῦτον διαφέρει ὥστε τὸν ποταμὸν	τὸν	ἐν Τροίᾳ Σκάμανδρον παρ´ ἐκείνοις
[10, 21]	εἶπεν, ἀκούοντα ὧν χρὴ καταδῦσαι	τὸν	ἥλιον ἢ βαδίζοντα μάτην; ὁμοίως
[10, 20]	ἔφη, ὦ Διόγενες· ἀλλὰ καταδύεις	τὸν	ἥλιον περὶ πάντων ἐπερωτῶν. ~Καὶ
[10, 24]	ὃς ἀφικόμενος εἰς Δελφοὺς ἐπηρώτα	τὸν	θεὸν ὅπως αὐτῷ ἔσοιντο παῖδες.
[10, 25]	οἴκοι τραφεὶς οὐκ ἂν ἀπέκτεινε	τὸν	Λάϊον, ~ἐπιστάμενος ὅτι αὐτοῦ παῖς
[10, 26]	τοίνυν τὰ περὶ Κροῖσον ἀκήκοας	τὸν	Λυδόν, ὃς ἡγούμενος πείθεσθαι τῷ
[10, 25]	χρῆσθαι. μὴ γὰρ ταῦτα ἀκούσας	τὸν	Οἰδίποδα οὐκ ἂν ἐξέθηκεν. ὁ
[10, 30]	Διόγενες, ἀναισθητότατον ἁπάντων ἀνθρώπων ἀποφαίνεις	τὸν	Οἰδίπουν· οἱ δὲ Ἕλληνες οἴονται
[10, 13]	καὶ εἰ μὴ συμφέροι κεκτῆσθαι	τὸν	οἰκέτην, ἀποδώσομαι αὐτόν. Ἔπειτα, ἔφη,
[10, 16]	δοκῶ μοι ἐάσειν, ὦ Διόγενες,	τὸν	οἰκέτην, ἐάνπερ μὴ ἀπὸ τύχης
[10, 2]	δὲ καὶ βουλόμενος, εἶπε, ζητεῖς	τὸν	παῖδα; ἢ οὐκ ἦν πονηρός;
[10, 2]	ἴσως γὰρ ἂν εὕροιμι καὶ	τὸν	παῖδα. καὶ ὁ Διογένης εἶπεν,
[10, 8]	πάλιν ἐπιδεῖς τε καὶ σφίγγεις	τὸν	πόδα; καὶ γὰρ δὴ ὥσπερ
[10, 26]	θεῷ παντὸς μᾶλλον καὶ διαβὰς	τὸν	ποταμὸν τὸν Ἅλυν, τὴν ἀρχὴν
[10, 23]	θεῶν; ἀλλὰ τοσοῦτον διαφέρει ὥστε	τὸν	ποταμὸν τὸν ἐν Τροίᾳ Σκάμανδρον
[10, 23]	κύμινδιν τὸ ὄρνεον χαλκίδα, καὶ	τόπον	τινὰ πρὸ τῆς πόλεως, ὃν
[10, 23]	διάλεκτον ἀνθρώπων καὶ θεῶν; ἀλλὰ	τοσοῦτον	διαφέρει ὥστε τὸν ποταμὸν τὸν
[10, 26]	Κροίσου, ἀνδρὸς οὕτω πλουσίου καὶ	τοσούτων	ἀνθρώπων ἄρχοντος καὶ Σόλωνι συγγενομένου
[10, 12]	ἐὰν ἄρα συμβῇ τις ἀσθένεια,	τότε	δὲ ἀνάγκη θεραπεύειν κἀκεῖνον νοσοῦντα·
[10, 12]	μὲν ἑνὶ ἀνθρώπῳ ζητεῖς τροφήν,	τότε	δὲ δυσί· καὶ νῦν μὲν
[10, 27]	ἔπειτα φρονήσας, ἐὰν δοκῇ σοι,	τότε	ἤδη μαντεύσῃ. ~ἐγὼ μὲν γὰρ
[10, 12]	σκοπεῖν. γυναῖκα τοίνυν εἰ ἔχεις,	τότε	μὲν οὐκ ἂν ἠξίου σε
[10, 10]	χεῖρας δέ, ὥστε ἐργάζεσθαι καὶ	τοῦ	ἄλλου σώματος ἐπιμελεῖσθαι, ὀφθαλμοὺς δέ,
[10, 31]	ἔγνω· τὸ δὲ ὄνομα τὸ	τοῦ	ἀνθρώπου λέγων ᾤετο λέγειν τὸ
[10, 14]	ἐξαπατῆσαί τινα κἀκεῖνος οὐκ αἰσθήσεται	τοῦ	ἀνθρώπου τῆς πονηρίας, τὸ ἀργύριον
[10, 14]	δριμυτέρου τύχῃς ἢ κατὰ σὲ	τοῦ	ἀποδιδομένου· τυχὸν δὲ εἰς ἄλλο
[10, 13]	γίγνονται καὶ ὑπερηφανώτεροι, ὄντος μὲν	τοῦ	διακονοῦντος, ἔχοντες δὲ οὗ καταφρονοῦσιν·
[10, 18]	ὁ κυσὶ πειρώμενος χρῆσθαι ἄνευ	τοῦ	ἐπίστασθαι ζημιώσεται ἀπ´ αὐτῶν; Εἰκός
[10, 17]	ἐπιστάμενον· τὸ δὲ ἐπιχειρεῖν ἄνευ	τοῦ	ἐπίστασθαι πάντων βλαβερώτατον· ἢ ὅστις
[10, 25]	ὁ Λάϊος ὥστε ἀμφότερα παρακοῦσαι	τοῦ	θεοῦ· καὶ γὰρ ἐγέννησε καὶ
[10, 28]	γράμματα δὲ εἰδώς, καὶ μὴ	τοῦ	θεοῦ κελεύοντος κατὰ τρόπον γράψεις
[10, 24]	δὲ οὐ δέδοικας μὴ ἄλλα	τοῦ	θεοῦ λέγοντος ἄλλα διανοηθῇς; ὥσπερ
[10, 31]	ὅτι Σωκράτης. ἐγὼ δὲ ἤκουσά	του	λέγοντος ὅτι ἡ Σφὶγξ ἡ
[10, 29]	~ὃ δὲ ἔλαθέ με περὶ	τοῦ	Οἰδίποδος εἰπεῖν, ὅτι εἰς Δελφοὺς
[10, 31]	ὁ δὲ μηδὲν εἴποι πλέον	τοῦ	ὀνόματος, ὅτι Σωκράτης. ἐγὼ δὲ
[10, 1]	ὅ τι μέλλουσι ποιεῖν ἕνεκα	τοῦ	συμβουλεῦσαι, καὶ τὰ μὲν κελεύουσι,
[10, 15]	πράγμασι χρῆσθαι καλῶς, ἀλλὰ πρὸ	τοῦ	φρονῆσαι ζητήσεις ἀργύριον ἢ γῆν
[10, 21]	πάντων σχεδὸν ὅσων ἄπεστιν ἐμπειρία	τοῦ	χρῆσθαι χαλεπὸν τὸ προθυμεῖσθαι, μείζω
[10, 24]	ῥήματα ἢ Μηδικὰ ἢ Ἀσσύρια	τοὺς	ἀγνοοῦντας ἐξαπατῶσι— σὺ δὲ οὐ
[10, 31]	διαπεφευγέναι τὴν Σφίγγα καὶ πείσαντα	τοὺς	ἄλλους Θηβαίους τοῦτο, κάκιστα ἀπολέσθαι.
[10, 7]	σχολὴν ἄγειν ἀπόλλυσι πάντων μάλιστα	τοὺς	ἀνοήτους ἀνθρώπους. οὐκοῦν ὀρθῶς συνῆκεν
[10, 1]	ἀλλ´ ὥσπερ οἱ ἰατροὶ ἀνακρίνουσι	τοὺς	ἀσθενοῦντας ὅ τι μέλλουσι ποιεῖν
[10, 20]	τε δώσει δίκην βαλλόμενος καὶ	τοὺς	αὐλοὺς ἂν προσέτι συντρίψειεν; ὃς
[10, 31]	ταύτην οὖν καὶ πρότερον διαφθεῖραι	τοὺς	Βοιωτοὺς καὶ νῦν, οὐδὲν αὐτοὺς
[10, 19]	ἀνάγκη τοὺς μὲν ἀπείρους ζημιοῦσθαι,	τοὺς	δὲ εἰδότας ὀνίνασθαι καὶ ἀπὸ
[10, 19]	οἶσθα τοὺς μέν τινας ὠφελημένους,	τοὺς	δὲ καὶ βεβλαμμένους ἀπό τε
[10, 9]	δὲ ἡγούμενα, εἴ τι πάθοι,	τοὺς	δεσπότας ζημιώσεσθαι, οὐχ αὑτούς· οἱ
[10, 20]	ναῦν αὑτόν τε ἀπολέσειεν καὶ	τοὺς	ἐμπλέοντας; τί δέ; ἡ δόρατος
[10, 23]	ὃν οἱ Τρῶες ἐκάλουν Βατίειαν,	τοὺς	θεοὺς σῆμα Μυρίνης ὀνομάζειν. ὅθεν
[10, 14]	ἀεί ποτε τὸ ἀργύριον ὠφελεῖ	τοὺς	κτησαμένους, ἀλλὰ πολλῷ πλείονας βλάβας
[10, 19]	ἄλλο τι ἢ διότι ἀνάγκη	τοὺς	μὲν ἀπείρους ζημιοῦσθαι, τοὺς δὲ
[10, 31]	ἐῶσαν εἰδέναι, ἅτε ἀνθρώπων ἀμαθεστάτους.	τοὺς	μὲν οὖν ἄλλους μᾶλλόν τι
[10, 19]	τοῖς ἀπείροις. ~ἢ οὐκ οἶσθα	τοὺς	μέν τινας ὠφελημένους, τοὺς δὲ
[10, 9]	πράγματα ἔχουσιν, οἱ μὲν θεραπεύοντες	τοὺς	νοσοῦντας τῶν οἰκετῶν καὶ δεόμενοι
[10, 9]	πολλοὺς οἰκέτας ἐχόντων. ~οὐχ ὁρᾷς	τοὺς	πλουσίους, ὁπόσα πράγματα ἔχουσιν, οἱ
[10, 8]	δὲ ὄντα ἐνοχλῇ καὶ διακόπτῃ	τοὺς	πόδας; ἆρα οὐχ ὑπολυσάμενος ὅτι
[10, 19]	τὴν κιθάραν διαφθείρων καὶ ἀπορρηγνὺς	τοὺς	φθόγγους; ~τί δέ; εἴ τις
[10, 2]	χρήσασθαι; ἢ οὐ δοκεῖ σοι	τοῦτο	ἐκείνου ἧττον χαλεπὸν καὶ ἐλάττονα
[10, 17]	θεῷ χρῆσθαι, εἰ δύνασαι; οὐ	τοῦτο	ἔφην, ἀλλ´ ὅτι χαλεπόν ἐστι,
[10, 29]	μετὰ ταῦτα, δέον ἴσως κρύπτειν	τοῦτο	ἢ ποιῆσαι νόμιμον τοῖς Θηβαίοις,
[10, 31]	καὶ πείσαντα τοὺς ἄλλους Θηβαίους	τοῦτο,	κάκιστα ἀπολέσθαι. ὅσοι γὰρ ἂν
[10, 11]	δυνατός ἐστιν αὑτῷ πορίζειν, ἀλλὰ	τοῦτο	μέτρον ἑκάστῳ ἱκανώτατον καὶ ἄριστον
[10, 14]	δυνήσῃ ἀποδόσθαι αὐτόν. ~πρὸς δὲ	τούτοις,	ἐάν τις ἱμάτιον ἀποδῶται κίβδηλον
[10, 30]	τὴν Ἀσίαν ἄριστοι. πρὸς δὲ	τούτοις	ἐτύφλωσεν αὑτόν· ἔπειτα ἠλᾶτο τετυφλωμένος,
[10, 30]	δὲ ἀλεκτρυόνες οὐκ ἀγανακτοῦσιν ἐπὶ	τούτοις	οὐδὲ οἱ κύνες οὐδὲ τῶν
[10, 11]	δέ, ὥστε ἀκούειν. ~πρὸς δὲ	τούτοις	σύμμετρον ἐποίησε τὴν γαστέρα, καὶ
[10, 7]	ἄνθρωπον ποιεῖ πονηρότερον, ἀλλ´ οὐχὶ	τοῦτον	δεῖν πάντων μάλιστα φεύγειν ὡς
[10, 6]	ἀπαλλαγῆναι κακοῦ ἀνδρός, ἀλλὰ δεῖ	τοῦτον	ζητεῖν τε καὶ ἐπιδιώκειν; ὥσπερ
[10, 5]	τὸν Ἀκταίωνά φασιν ἀπολέσθαι, καὶ	τούτων	μανέντων· ὑπὸ δὲ ἀνθρώπων φαύλων
[10, 27]	αὐτὸν δήπου ὁρᾷς ἐν ταῖς	τραγῳδίαις	ἐγκαλοῦντα τῷ θεῷ καὶ μεμφόμενον,
[10, 25]	ἂν ἐξέθηκεν. ὁ δὲ οἴκοι	τραφεὶς	οὐκ ἂν ἀπέκτεινε τὸν Λάϊον,
[10, 12]	σε θεραπεύειν, ὁρῶσα οἰκέτην ἔνδον	τρεφόμενον,	καὶ τὰ μὲν ἐκείνῳ μαχομένη,
[10, 7]	αὐτὸν ἀργὸν ὄντα καὶ ἀμαθῆ	τρέφων	καὶ ποιῶν ὅτι κάκιστον; ἡ
[10, 24]	ἄττα· ὥσπερ οἱ δύο ἢ	τρία	Περσικὰ εἰδότες ῥήματα ἢ Μηδικὰ
[10, 23]	ὥστε τὸν ποταμὸν τὸν ἐν	Τροίᾳ	Σκάμανδρον παρ´ ἐκείνοις Ξάνθον καλεῖσθαι,
[10, 28]	μὴ τοῦ θεοῦ κελεύοντος κατὰ	τρόπον	γράψεις καὶ ἀναγνώσῃ. ὁμοίως δὲ
[10, 11]	τοῖς ἄλλοις χρῆσθαι δύναται κατὰ	τρόπον,	οὕτως ὅταν πολλοὶ πόδες καὶ
[10, 11]	ὁ τοιοῦτος ἄνθρωπος ἀνάπηρος καλεῖται	τρόπον	τινὰ ᾧ ἂν ἔξωθεν προσφυῇ
[10, 12]	νῦν μὲν ἑνὶ ἀνθρώπῳ ζητεῖς	τροφήν,	τότε δὲ δυσί· καὶ νῦν
[10, 11]	γαστέρα, καὶ οὐ δεῖται πλείονος	τροφῆς	ὁ ἄνθρωπος ἢ δυνατός ἐστιν
[10, 12]	ἐκείνῳ μαχομένη, τὰ δὲ αὐτὴ	τρυφῶσα,	ἐνοχλεῖν σε ἔμελλεν· νῦν δὲ
[10, 23]	πρὸ τῆς πόλεως, ὃν οἱ	Τρῶες	ἐκάλουν Βατίειαν, τοὺς θεοὺς σῆμα
[10, 11]	γίγνεται πρὸς οὐδὲν οὐδὲ μᾶλλον	τυγχάνει	ὧν δεῖ τυγχάνειν αὐτόν, ἀλλὰ
[10, 11]	οὐδὲ μᾶλλον τυγχάνει ὧν δεῖ	τυγχάνειν	αὐτόν, ἀλλὰ πολὺ ἔλαττον καὶ
[10, 16]	τὸν οἰκέτην, ἐάνπερ μὴ ἀπὸ	τύχης	ἐμπέσῃ μοι. Ναὶ μὰ Δία,
[10, 14]	ἄλλον ὠνήσῃ φαυλότερον, ἐὰν δριμυτέρου	τύχῃς	ἢ κατὰ σὲ τοῦ ἀποδιδομένου·
[10, 14]	ἢ κατὰ σὲ τοῦ ἀποδιδομένου·	τυχὸν	δὲ εἰς ἄλλο τι χρήσῃ
[10, 25]	αὐτοῦ, διότι ἀδύνατος ὢν ἐπεχείρησε	τῷ	Ἀπόλλωνι χρῆσθαι. μὴ γὰρ ταῦτα
[10, 29]	Δελφοὺς μὲν οὐκ ἦλθε μαντευσόμενος,	τῷ	δὲ Τειρεσίᾳ συμβαλὼν μεγάλα κακὰ
[10, 27]	αὐτόν. ἀλλ´ ὅπερ εἶπον, χρῆσθαι	τῷ	θεῷ ἀδύνατοι ὄντες, ἔπειτα ἐπιχειροῦντες,
[10, 17]	λακτισθῆναι. ~Ταῦτα μὲν ἔασον· ἀλλὰ	τῷ	θεῷ διὰ τί με χρῆσθαι
[10, 27]	ὁρᾷς ἐν ταῖς τραγῳδίαις ἐγκαλοῦντα	τῷ	θεῷ καὶ μεμφόμενον, ὁπότε μαίνοιτο,
[10, 26]	τὸν Λυδόν, ὃς ἡγούμενος πείθεσθαι	τῷ	θεῷ παντὸς μᾶλλον καὶ διαβὰς
[10, 2]	Ὦ Διόγενες, πορεύομαι εἰς Δελφοὺς	τῷ	θεῷ χρησόμενος. μέλλων δὲ διὰ
[10, 19]	οὐκ ἂν εἴη καταγέλαστος, πρὸς	τῷ	μηδὲν ἐργάζεσθαι καὶ τὴν κιθάραν
[10, 22]	ἀδύνατος ὢν θεῷ ἐπιχειρεῖς, ὃ	τῷ	παντὶ μεῖζον καὶ χαλεπώτερον ἐκείνου
[10, 31]	εἶναι, οὗτοι πολύ εἰσιν ἀθλιώτεροι	τῶν	ἄλλων ἁπάντων· καὶ ἔστι τοιοῦτον
[10, 16]	ἀλλ´ ὅμως ἀντὶ πάντων αὐτοῖς	τῶν	ἄλλων {κακῶν} ὑπάρχει μέγιστον ἀγαθόν,
[10, 9]	οἰκετῶν καὶ δεόμενοι ἰατρῶν καὶ	τῶν	ἄλλων {τῶν} παραμενούντων; καὶ γὰρ
[10, 16]	καὶ τὰ ὄρνεα, ὅσῳ ζῇ	τῶν	ἀνθρώπων ἀλυπότερον, πρὸς δὲ καὶ
[10, 29]	ἠγανάκτει καὶ ἐβόα μεγάλα, ὅτι	τῶν	αὐτῶν πατήρ ἐστι καὶ ἀδελφὸς
[10, 18]	ἐκείνου; Δοκεῖ μοι. Οὐδεὶς ἄρα	τῶν	βλαπτομένων ἀπό τινος χρῆται ἐκείνῳ
[10, 1]	συνέβαλε κατὰ τὴν ὁδὸν ἑνὶ	τῶν	γνωρίμων, καὶ ἤρετο ποῖ ἄπεισιν,
[10, 10]	μυρίους πόδας ἔχοντες βραδύτατοί εἰσι	τῶν	ἑρπετῶν. οὐκ οἶσθα ὅτι τὸ
[10, 30]	οὐδὲ οἱ Πέρσαι· καίτοι δοκοῦσι	τῶν	κατὰ τὴν Ἀσίαν ἄριστοι. πρὸς
[10, 21]	τὴν βλάβην γενέσθαι εἰκὸς ἀπὸ	τῶν	μειζόνων. ἦ οὖν δοκεῖ σοι
[10, 9]	οἱ μὲν θεραπεύοντες τοὺς νοσοῦντας	τῶν	οἰκετῶν καὶ δεόμενοι ἰατρῶν καὶ
[10, 30]	τούτοις οὐδὲ οἱ κύνες οὐδὲ	τῶν	ὄνων οὐδείς, οὐδὲ οἱ Πέρσαι·
[10, 22]	εἰδόσιν αὑτούς; Ἔοικεν. Εἷς ἄρα	τῶν	πάντων καὶ σὺ εἴης ἄν;
[10, 9]	δεόμενοι ἰατρῶν καὶ τῶν ἄλλων	{τῶν}	παραμενούντων; καὶ γὰρ ὡς τὸ
[10, 13]	πολὺ ἀνδρειότεροι καὶ ἰσχυρότεροι {καὶ}	τῶν	πατέρων εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς κήδεσθαι
[10, 10]	γελοιότατον· ἐνίοτε ἀποροῦσι διακόνων μᾶλλον	τῶν	πενήτων τε καὶ οὐκ ἐχόντων
[10, 8]	οἰκετῶν ῥᾷον ζῶσι καὶ ἀλυπότερον	τῶν	πολλοὺς οἰκέτας ἐχόντων. ~οὐχ ὁρᾷς
[10, 31]	ἁπάντων· καὶ ἔστι τοιοῦτον τὸ	τῶν	σοφιστῶν γένος.
[10, 8]	οἱ ἀνυπόδητοι ἐνίοτε ῥᾷον βαδίζουσι	τῶν	φαύλως ὑποδεδεμένων, οὕτως πολλοὶ χωρὶς
[10, 1]	ἀμελὲς εἰδέναι αὐτοῖς τὰ περὶ	τῶν	φίλων, ἔπειτα ἀκούσαντες μόνον ἀπηλλάγησαν·
[10, 11]	ἐστὶν ἡ πλείονας δακτύλους ἔχουσα	τῶν	φύσει γιγνομένων, καὶ ὁ τοιοῦτος
[10, 23]	ὅθεν δὴ καὶ ἀσαφῆ τὰ	τῶν	χρησμῶν ἐστιν καὶ πολλοὺς ἤδη

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 22/11/2007