Discours, Par.
[10, 13]	ἔχοντες δὲ οὗ καταφρονοῦσιν· ὅπου	δ´	ἂν αὐτοὶ {μὴ} ὦσι, πολὺ
[10, 20]	αὐλοὺς ἂν προσέτι συντρίψειεν; ὃς	δ´	ἂν ἐπιχειρῇ πηδαλίῳ χρῆσθαι οὐκ
[10, 17]	ἂν ἵπποις; Οὐκ ἔμοιγε. Εἰ	δ´	αὖ βιάζοιτο, κακὸν ἄν τι
[10, 21]	ἥλιον ἢ βαδίζοντα μάτην; ὁμοίως	δ´	ἐπὶ πάντων σχεδὸν ὅσων ἄπεστιν
[10, 16]	Διογένης, ὥσπερ εἰ λέγοις ὅτι	δάκνοντα	ἢ λακτίζοντα ἵππον οὐκ ἂν
[10, 11]	τινὰ ᾧ ἂν ἔξωθεν προσφυῇ	δάκτυλος	περιττός, καὶ μηδὲ τοῖς ἄλλοις
[10, 11]	χεὶρ ἀσθενεστέρα ἐστὶν ἡ πλείονας	δακτύλους	ἔχουσα τῶν φύσει γιγνομένων, καὶ
[10, 22]	αὑτόν; Οὔ μοι δοκῶ. Σεαυτὸν	δὲ	ἀγνοῶν ἄνθρωπον ἀγνοεῖς, ἄνθρωπον δὲ
[10, 17]	ἀλλ´ ὅτι χαλεπόν ἐστι, μᾶλλον	δὲ	ἀδύνατον, χρῆσθαι ἢ θεῷ ἢ
[10, 30]	γυναικὸς ἀνὴρ καὶ υἱός. ~οἱ	δὲ	ἀλεκτρυόνες οὐκ ἀγανακτοῦσιν ἐπὶ τούτοις
[10, 28]	τρόπον γράψεις καὶ ἀναγνώσῃ. ὁμοίως	δὲ	ἄλλο ὁτιοῦν πράττειν, ἐὰν συμβουλεύσῃ
[10, 12]	ἄρα συμβῇ τις ἀσθένεια, τότε	δὲ	ἀνάγκη θεραπεύειν κἀκεῖνον νοσοῦντα· καὶ
[10, 31]	ἐκέλευσε γνῶναι ἡ Σφίγξ; ὁ	δὲ	ἄνθρωπον μὲν ὅ ἐστιν οὔτε
[10, 5]	ἀπολέσθαι, καὶ τούτων μανέντων· ὑπὸ	δὲ	ἀνθρώπων φαύλων οὐδὲ εἰπεῖν ἔστιν
[10, 25]	γεννᾶν, ἢ ἐκτιθέναι γεννήσαντα. ~οὕτω	δὲ	ἀνόητος ἦν ὁ Λάϊος ὥστε
[10, 1]	καὶ τὰ μὲν κελεύουσι, τὰ	δὲ	ἀπαγορεύουσιν, οὕτως ἀνέκρινεν ὁ Διογένης
[10, 12]	τὰ μὲν ἐκείνῳ μαχομένη, τὰ	δὲ	αὐτὴ τρυφῶσα, ἐνοχλεῖν σε ἔμελλεν·
[10, 9]	οἱ δὲ μαστιγοῦντες ὁσημέραι, ἕτεροι	δὲ	δεσμεύοντες, ἄλλοι διώκοντες φεύγοντας. καὶ
[10, 2]	Δελφοὺς τῷ θεῷ χρησόμενος. μέλλων	δὲ	διὰ Βοιωτῶν ἰέναι, ὁ γὰρ
[10, 12]	ἑνὶ ἀνθρώπῳ ζητεῖς τροφήν, τότε	δὲ	δυσί· καὶ νῦν μὲν σαυτὸν
[10, 20]	καὶ ἀπορρηγνὺς τοὺς φθόγγους; ~τί	δέ;	εἴ τις αὐλοῖς οὐκ ὢν
[10, 19]	τοὺς μὲν ἀπείρους ζημιοῦσθαι, τοὺς	δὲ	εἰδότας ὀνίνασθαι καὶ ἀπὸ ὄνων
[10, 28]	γραμματικὸν ὄντα, οὐ δυνήσῃ. γράμματα	δὲ	εἰδώς, καὶ μὴ τοῦ θεοῦ
[10, 14]	κατὰ σὲ τοῦ ἀποδιδομένου· τυχὸν	δὲ	εἰς ἄλλο τι χρήσῃ λαβὼν
[10, 4]	μὴ βλάπτηται ὑπὸ σοῦ, σὺ	δὲ	ἐκεῖνον πονηρὸν εἶναι λέγων ζητεῖς,
[10, 29]	πρακτέον ἐστὶ καὶ ὅπως. ~ὃ	δὲ	ἔλαθέ με περὶ τοῦ Οἰδίποδος
[10, 30]	ἀνθρώπων ἀποφαίνεις τὸν Οἰδίπουν· οἱ	δὲ	Ἕλληνες οἴονται οὐκ εὐτυχῆ μὲν
[10, 17]	αὐτὸν αὑτῷ μὴ ἐπιστάμενον· τὸ	δὲ	ἐπιχειρεῖν ἄνευ τοῦ ἐπίστασθαι πάντων
[10, 12]	πολὺ ἔλαττον καὶ δυσχερέστερον. ~σὺ	δέ,	ἔφη, νῦν μὲν ἑνὶ ἀνθρώπῳ
[10, 8]	ἔστι μοι ἄλλος οἰκέτης. ~Τί	δέ,	ἔφη, ποιήσεις, ὅταν ἄλλα ὑποδήματα
[10, 28]	καὶ σοὶ μόνῳ σχολάζῃ. νοῦν	δὲ	ἔχων γνώσῃ ἀπὸ σεαυτοῦ ὅ,
[10, 21]	χρῆσις τῇ ἵππου; Πόθεν; Τί	δέ;	ἡ ἀνθρώπου τῇ θεοῦ; Ἀλλ´
[10, 20]	ἀπολέσειεν καὶ τοὺς ἐμπλέοντας; τί	δέ;	ἡ δόρατος χρῆσις ἢ ἀσπίδος
[10, 9]	μέν τι ὑπὸ ἀκρατείας, τὸ	δὲ	ἡγούμενα, εἴ τι πάθοι, τοὺς
[10, 31]	τοῦ ὀνόματος, ὅτι Σωκράτης. ἐγὼ	δὲ	ἤκουσά του λέγοντος ὅτι ἡ
[10, 12]	τρυφῶσα, ἐνοχλεῖν σε ἔμελλεν· νῦν	δὲ	ἧττον μὲν αὐτὴ ἀργήσει, μᾶλλον
[10, 7]	ἐσθίων χείρων ἀεὶ γίγνηται. σὺ	δὲ	ἴσως οἴει μικρὸν ἀδίκημα εἶναι,
[10, 19]	τοὺς μέν τινας ὠφελημένους, τοὺς	δὲ	καὶ βεβλαμμένους ἀπό τε προβατείας
[10, 2]	οὐ δυναμένοις χρήσασθαι ὀρθῶς; τί	δὲ	καὶ βουλόμενος, εἶπε, ζητεῖς τὸν
[10, 3]	γὰρ ὑπ´ ἐμοῦ ἀδικούμενος, πρὸς	δὲ	καὶ γενόμενος ἡγεῖτο πονηρόν· εἰ
[10, 14]	οὐδὲν ἔσται σοι πλέον. εἰ	δὲ	καὶ δυνήσῃ ἐξαπατῆσαί τινα κἀκεῖνος
[10, 4]	κακὸν ἡγούμενος ζητεῖ ἀποδράντα, οἱ	δὲ	καὶ ἐκβάλλουσιν, ἐὰν ἐπανέλθῃ· ἀνθρώπου
[10, 16]	ζῇ τῶν ἀνθρώπων ἀλυπότερον, πρὸς	δὲ	καὶ ἥδιον, καὶ μᾶλλον ὑγιαίνει
[10, 9]	δεσπότας ζημιώσεσθαι, οὐχ αὑτούς· οἱ	δὲ	μαστιγοῦντες ὁσημέραι, ἕτεροι δὲ δεσμεύοντες,
[10, 31]	ἐρωτηθεὶς τί ἐστι Σωκράτης, ὁ	δὲ	μηδὲν εἴποι πλέον τοῦ ὀνόματος,
[10, 23]	χαλεπώτερον ἐκείνου ὁμολογοῦμεν εἶναι. ~τί	δέ;	νομίζεις τὸν Ἀπόλλωνα ἀττικίζειν ἢ
[10, 31]	αἰσθάνεσθαι τῆς αὑτῶν ἀνοίας, τὸν	δὲ	Οἰδίποδα, σοφώτατον ἡγησάμενον αὑτὸν εἶναι
[10, 25]	Οἰδίποδα οὐκ ἂν ἐξέθηκεν. ὁ	δὲ	οἴκοι τραφεὶς οὐκ ἂν ἀπέκτεινε
[10, 31]	οὔτε εἶπεν οὔτε ἔγνω· τὸ	δὲ	ὄνομα τὸ τοῦ ἀνθρώπου λέγων
[10, 8]	ἄλλα ὑποδήματα μὴ ἔχῃς, τὰ	δὲ	ὄντα ἐνοχλῇ καὶ διακόπτῃ τοὺς
[10, 27]	καὶ ἄλλοις παμπόλλοις σοφισταῖς; ~τὸν	δὲ	Ὀρέστην καὶ αὐτὸν δήπου ὁρᾷς
[10, 18]	πρότερον ἢ ἀγαθόν; Ἀληθῆ. ~Τί	δέ;	ὅστις ἀγνοεῖ χρῆσιν κυνῶν, δυνατὸς
[10, 24]	Ἀσσύρια τοὺς ἀγνοοῦντας ἐξαπατῶσι— σὺ	δὲ	οὐ δέδοικας μὴ ἄλλα τοῦ
[10, 13]	ὄντος μὲν τοῦ διακονοῦντος, ἔχοντες	δὲ	οὗ καταφρονοῦσιν· ὅπου δ´ ἂν
[10, 15]	τὸν βίον φροντίζων ἐκείνων, ὀνήσῃ	δὲ	οὐδ´ ὁτιοῦν ἀπ´ αὐτῶν. ~οὐχ
[10, 22]	δὲ ἀγνοῶν ἄνθρωπον ἀγνοεῖς, ἄνθρωπον	δὲ	οὐκ εἰδὼς χρῆσθαι ἀνθρώπῳ οὐ
[10, 19]	ἄλλου ζῴου παντός; Ἔοικε. Τί	δέ;	οὐκ ἐπὶ τοῖς σκεύεσιν ὁ
[10, 10]	οὔτε μένοντες σχολὴν ἄγουσι. ~τὸ	δὲ	πάντων γελοιότατον· ἐνίοτε ἀποροῦσι διακόνων
[10, 30]	εὐτυχῆ μὲν γενέσθαι ἄνθρωπον, συνετὸν	δὲ	πάντων μάλιστα· ~μόνον γοῦν αὐτὸν
[10, 4]	καὶ ἐκβάλλουσιν, ἐὰν ἐπανέλθῃ· ἀνθρώπου	δὲ	πονηροῦ ἀπαλλαγέντες οὐκ ἀγαπῶσιν, ἀλλὰ
[10, 12]	ἧττον μὲν αὐτὴ ἀργήσει, μᾶλλον	δὲ	σοῦ ἐπιμελήσεται. ~καὶ μὴν ὅπου
[10, 29]	μὲν οὐκ ἦλθε μαντευσόμενος, τῷ	δὲ	Τειρεσίᾳ συμβαλὼν μεγάλα κακὰ ἀπέλαυσε
[10, 21]	χρῆσθαι χαλεπὸν τὸ προθυμεῖσθαι, μείζω	δὲ	τὴν βλάβην γενέσθαι εἰκὸς ἀπὸ
[10, 5]	ὑπὸ φίλων τινῶν καλουμένων, οἱ	δέ	τινες καὶ ὑπὸ υἱέων καὶ
[10, 14]	οὐ δυνήσῃ ἀποδόσθαι αὐτόν. ~πρὸς	δὲ	τούτοις, ἐάν τις ἱμάτιον ἀποδῶται
[10, 30]	κατὰ τὴν Ἀσίαν ἄριστοι. πρὸς	δὲ	τούτοις ἐτύφλωσεν αὑτόν· ἔπειτα ἠλᾶτο
[10, 11]	ὦτα δέ, ὥστε ἀκούειν. ~πρὸς	δὲ	τούτοις σύμμετρον ἐποίησε τὴν γαστέρα,
[10, 5]	οἱ μὲν ὑπὸ οἰκετῶν, οἱ	δὲ	ὑπὸ στρατιωτῶν καὶ δορυφόρων, οἱ
[10, 5]	ὑπὸ στρατιωτῶν καὶ δορυφόρων, οἱ	δὲ	ὑπὸ φίλων τινῶν καλουμένων, οἱ
[10, 22]	ἀνθρώπῳ οὐ δυνατὸς εἶ, ἀνθρώπῳ	δὲ	χρῆσθαι ἀδύνατος ὢν θεῷ ἐπιχειρεῖς,
[10, 6]	ἔπραττεν ὅσα δοῦλοι ἐργάζονται, ἀργὸς	δὲ	ὢν ἔνδον ἐτρέφετο, οὐδὲν ποιῶν
[10, 10]	ὀφθαλμοὺς δέ, ὥστε ὁρᾶν, ὦτα	δέ,	ὥστε ἀκούειν. ~πρὸς δὲ τούτοις
[10, 10]	πόδας μέν, ὥστε ἀπιέναι, χεῖρας	δέ,	ὥστε ἐργάζεσθαι καὶ τοῦ ἄλλου
[10, 10]	τοῦ ἄλλου σώματος ἐπιμελεῖσθαι, ὀφθαλμοὺς	δέ,	ὥστε ὁρᾶν, ὦτα δέ, ὥστε
[10, 14]	τῆς πονηρίας, τὸ ἀργύριον οὐ	δέδοικας;	ἴσως μὲν γὰρ ἄλλον ὠνήσῃ
[10, 24]	ἀγνοοῦντας ἐξαπατῶσι— σὺ δὲ οὐ	δέδοικας	μὴ ἄλλα τοῦ θεοῦ λέγοντος
[10, 28]	μὲν γὰρ οἶμαί σε μηδὲν	δεήσεσθαι	μαντείας νοῦν ἔχοντα. καὶ γὰρ
[10, 12]	τι ἐργάσηται. πάντα δὴ ταῦτα	δεῖ	σε σκοπεῖν. γυναῖκα τοίνυν εἰ
[10, 6]	συμβῇ ἀπαλλαγῆναι κακοῦ ἀνδρός, ἀλλὰ	δεῖ	τοῦτον ζητεῖν τε καὶ ἐπιδιώκειν;
[10, 11]	οὐδὲν οὐδὲ μᾶλλον τυγχάνει ὧν	δεῖ	τυγχάνειν αὐτόν, ἀλλὰ πολὺ ἔλαττον
[10, 20]	χρῆσις ἢ ἀσπίδος συμφέρει τοῖς	δειλοῖς	καὶ ἀνεπιστήμοσιν, ἀλλ´ οὐκ ἂν
[10, 7]	ποιεῖ πονηρότερον, ἀλλ´ οὐχὶ τοῦτον	δεῖν	πάντων μάλιστα φεύγειν ὡς ἔχθιστον
[10, 11]	ἐποίησε τὴν γαστέρα, καὶ οὐ	δεῖται	πλείονος τροφῆς ὁ ἄνθρωπος ἢ
[10, 22]	Ἤδη οὖν ἀκήκοας τὸ ἐν	Δελφοῖς	γράμμα τὸ Γνῶθι σαυτόν; Ἔγωγε.
[10, 24]	πορεύεσθαι παρὰ τὸν Ἀπόλλω εἰς	Δελφούς,	ἅτε {διγλώττῳ} ἐπισταμένῳ τὰς φωνάς,
[10, 24]	Χρυσίππου ἐραστήν, ὃς ἀφικόμενος εἰς	Δελφοὺς	ἐπηρώτα τὸν θεὸν ὅπως αὐτῷ
[10, 29]	τοῦ Οἰδίποδος εἰπεῖν, ὅτι εἰς	Δελφοὺς	μὲν οὐκ ἦλθε μαντευσόμενος, τῷ
[10, 2]	ἔφη, Ὦ Διόγενες, πορεύομαι εἰς	Δελφοὺς	τῷ θεῷ χρησόμενος. μέλλων δὲ
[10, 9]	τοὺς νοσοῦντας τῶν οἰκετῶν καὶ	δεόμενοι	ἰατρῶν καὶ τῶν ἄλλων {τῶν}
[10, 29]	ἐξ ἐκείνης· καὶ μετὰ ταῦτα,	δέον	ἴσως κρύπτειν τοῦτο ἢ ποιῆσαι
[10, 9]	δὲ μαστιγοῦντες ὁσημέραι, ἕτεροι δὲ	δεσμεύοντες,	ἄλλοι διώκοντες φεύγοντας. καὶ γάρ
[10, 9]	ἡγούμενα, εἴ τι πάθοι, τοὺς	δεσπότας	ζημιώσεσθαι, οὐχ αὑτούς· οἱ δὲ
[10, 14]	ἀφ´ οὗ βλαβήσῃ. οὐ γὰρ	δὴ	ἀεί ποτε τὸ ἀργύριον ὠφελεῖ
[10, 22]	ἀνθρώπῳ χρῆσθαι. Ἀδύνατος γάρ. ~Ὁ	δὴ	αὑτὸν ἀγνοῶν οὐκ ἂν ἔχοι
[10, 23]	θεοὺς σῆμα Μυρίνης ὀνομάζειν. ὅθεν	δὴ	καὶ ἀσαφῆ τὰ τῶν χρησμῶν
[10, 28]	μαντείας νοῦν ἔχοντα. καὶ γὰρ	δὴ	ὅρα, ἐάν σε κελεύσῃ γράφειν
[10, 12]	παῖς κακόν τι ἐργάσηται. πάντα	δὴ	ταῦτα δεῖ σε σκοπεῖν. γυναῖκα
[10, 8]	σφίγγεις τὸν πόδα; καὶ γὰρ	δὴ	ὥσπερ οἱ ἀνυπόδητοι ἐνίοτε ῥᾷον
[10, 4]	ἐκεῖνον πονηρὸν εἶναι λέγων ζητεῖς,	δῆλον	ὅτι βλάπτεσθαι ὑπ´ αὐτοῦ βουλόμενος;
[10, 7]	καὶ ἀπέδρα δικαίως, ἵν´ ἐργάζηται	δῆλον	ὅτι καὶ μὴ σχολάζων τε
[10, 22]	τὸ Γνῶθι σαυτόν; Ἔγωγε. Οὔκουν	δῆλον	ὅτι ὁ θεὸς κελεύει πᾶσιν
[10, 27]	~τὸν δὲ Ὀρέστην καὶ αὐτὸν	δήπου	ὁρᾷς ἐν ταῖς τραγῳδίαις ἐγκαλοῦντα
[10, 16]	μέντοι περιτύχω, προσέλθοιμ´ ἄν, ὥστε	δηχθῆναι	ἢ λακτισθῆναι. ~Ταῦτα μὲν ἔασον·
[10, 19]	προβατείας καὶ ὀνηλασίας; Ἔγωγε. Πότερον	δι´	ἄλλο τι ἢ διότι ἀνάγκη
[10, 15]	οἷς σὺ δουλεύσεις καὶ λυπήσῃ	δι´	αὐτὰ καὶ πολλὰ πονήσεις μάτην
[10, 11]	γαστέρες ἀνθρώπῳ τινὶ προσγένωνται, μὰ	Δί´	οὐκ ἰσχυρότερος οὗτος γίγνεται πρὸς
[10, 2]	τῷ θεῷ χρησόμενος. μέλλων δὲ	διὰ	Βοιωτῶν ἰέναι, ὁ γὰρ παῖς
[10, 16]	τύχης ἐμπέσῃ μοι. Ναὶ μὰ	Δία,	εἶπεν ὁ Διογένης, ὥσπερ εἰ
[10, 29]	κακὰ ἀπέλαυσε τῆς ἐκείνου μαντικῆς	διὰ	τὴν αὑτοῦ ἄγνοιαν. ἔγνω γὰρ
[10, 17]	μὲν ἔασον· ἀλλὰ τῷ θεῷ	διὰ	τί με χρῆσθαι οὐκ ἐᾷς;
[10, 26]	τῷ θεῷ παντὸς μᾶλλον καὶ	διαβὰς	τὸν ποταμὸν τὸν Ἅλυν, τὴν
[10, 13]	καὶ ὑπερηφανώτεροι, ὄντος μὲν τοῦ	διακονοῦντος,	ἔχοντες δὲ οὗ καταφρονοῦσιν· ὅπου
[10, 10]	δὲ πάντων γελοιότατον· ἐνίοτε ἀποροῦσι	διακόνων	μᾶλλον τῶν πενήτων τε καὶ
[10, 8]	τὰ δὲ ὄντα ἐνοχλῇ καὶ	διακόπτῃ	τοὺς πόδας; ἆρα οὐχ ὑπολυσάμενος
[10, 23]	δωρίζειν; ἢ τὴν αὐτὴν εἶναι	διάλεκτον	ἀνθρώπων καὶ θεῶν; ἀλλὰ τοσοῦτον
[10, 24]	ἄλλα τοῦ θεοῦ λέγοντος ἄλλα	διανοηθῇς;	ὥσπερ οὖν φασι Λάϊον ἐκεῖνον,
[10, 16]	οὔτε χεῖρας ἔχοντα οὔτε ἀνθρώπου	διάνοιαν;	ἀλλ´ ὅμως ἀντὶ πάντων αὐτοῖς
[10, 31]	σοφώτατον ἡγησάμενον αὑτὸν εἶναι καὶ	διαπεφευγέναι	τὴν Σφίγγα καὶ πείσαντα τοὺς
[10, 15]	καὶ πολλὰ πονήσεις μάτην καὶ	διατελέσεις	ἅπαντα τὸν βίον φροντίζων ἐκείνων,
[10, 23]	ἀνθρώπων καὶ θεῶν; ἀλλὰ τοσοῦτον	διαφέρει	ὥστε τὸν ποταμὸν τὸν ἐν
[10, 31]	ἐστίν. ταύτην οὖν καὶ πρότερον	διαφθεῖραι	τοὺς Βοιωτοὺς καὶ νῦν, οὐδὲν
[10, 7]	οὐκοῦν ὀρθῶς συνῆκεν ὑπὸ σοῦ	διαφθειρόμενος,	καὶ ἀπέδρα δικαίως, ἵν´ ἐργάζηται
[10, 13]	μὴν ὅπου οἰκέτης ἐστίν, εὐθὺς	διαφθείρονται	οἱ γιγνόμενοι παῖδες καὶ ἀργότεροί
[10, 19]	μηδὲν ἐργάζεσθαι καὶ τὴν κιθάραν	διαφθείρων	καὶ ἀπορρηγνὺς τοὺς φθόγγους; ~τί
[10, 24]	τὸν Ἀπόλλω εἰς Δελφούς, ἅτε	{διγλώττῳ}	ἐπισταμένῳ τὰς φωνάς, εἴπερ ἁπάσας
[10, 7]	ὑπὸ σοῦ διαφθειρόμενος, καὶ ἀπέδρα	δικαίως,	ἵν´ ἐργάζηται δῆλον ὅτι καὶ
[10, 20]	αὐλεῖν, οὐκ αὐτός τε δώσει	δίκην	βαλλόμενος καὶ τοὺς αὐλοὺς ἂν
[10, 20]	καὶ αὑτούς; Συγχωρῶ, ἔφη, ὦ	Διόγενες·	ἀλλὰ καταδύεις τὸν ἥλιον περὶ
[10, 6]	Ταῦτα μὲν ὀρθῶς εἶπας, ὦ	Διόγενες·	ἀλλὰ χαλεπόν ἐστιν ἀδικηθέντα μὴ
[10, 30]	ἀκούσας ἔφη, Σὺ μέν, ὦ	Διόγενες,	ἀναισθητότατον ἁπάντων ἀνθρώπων ἀποφαίνεις τὸν
[10, 21]	οὐδὲ λέγειν ἄξιον, ἔφη, ὦ	Διόγενες.	Ἔστιν οὖν ὃς αὑτῷ χρῆσθαι
[10, 3]	ἄν ποτε ἀπέλιπεν. Ἴσως, ὦ	Διόγενες,	κακὸς αὐτὸς ὤν. ~Ἔπειτα ἐκεῖνος
[10, 13]	ἀρχῆς κήδεσθαι μανθάνοντες. Ἀλλ´, ὦ	Διόγενες,	πένης {τέ} εἰμι καὶ εἰ
[10, 2]	πράττοι; ~καὶ ὃς ἔφη, Ὦ	Διόγενες,	πορεύομαι εἰς Δελφοὺς τῷ θεῷ
[10, 16]	Ἀλλὰ δοκῶ μοι ἐάσειν, ὦ	Διόγενες,	τὸν οἰκέτην, ἐάνπερ μὴ ἀπὸ
[10, 31]	αἴνιγμα τῆς Σφιγγός. καὶ ὁ	Διογένης	γελάσας, Μὴ γάρ, ἔφη, ἐκεῖνος
[10, 2]	καὶ τὸν παῖδα. καὶ ὁ	Διογένης	εἶπεν, ὥσπερ εἰώθει, σπουδάσας, Ἔπειτα,
[10, 1]	Η ΠΕΡΙ ΟΙΚΕΤΩΝ. ~Ἀπιών ποτε	Διογένης	ἐκ Κορίνθου Ἀθήναζε συνέβαλε κατὰ
[10, 0]		~ΔΙΟΓΕΝΗΣ	Η ΠΕΡΙ ΟΙΚΕΤΩΝ. ~Ἀπιών ποτε
[10, 1]	δὲ ἀπαγορεύουσιν, οὕτως ἀνέκρινεν ὁ	Διογένης	τὸν ἄνθρωπον ὅ, τι πράττοι;
[10, 16]	Ναὶ μὰ Δία, εἶπεν ὁ	Διογένης,	ὥσπερ εἰ λέγοις ὅτι δάκνοντα
[10, 25]	καὶ πᾶς ὁ οἶκος αὐτοῦ,	διότι	ἀδύνατος ὢν ἐπεχείρησε τῷ Ἀπόλλωνι
[10, 19]	Πότερον δι´ ἄλλο τι ἢ	διότι	ἀνάγκη τοὺς μὲν ἀπείρους ζημιοῦσθαι,
[10, 9]	ὁσημέραι, ἕτεροι δὲ δεσμεύοντες, ἄλλοι	διώκοντες	φεύγοντας. καὶ γάρ τοι οὔτε
[10, 22]	οὐκ ἂν ἔχοι αὑτῷ χρῆσθαι;	Δοκεῖ	μοι. Ἤδη οὖν ἀκήκοας τὸ
[10, 18]	χρῆσθαι ὠφελεῖσθαί ἐστιν ἀπ´ ἐκείνου;	Δοκεῖ	μοι. Οὐδεὶς ἄρα τῶν βλαπτομένων
[10, 21]	ἀπὸ τῶν μειζόνων. ἦ οὖν	δοκεῖ	σοι ὁμοία εἶναι ἡ ὄνου
[10, 17]	οὐκ ἔστιν ἔμπειρος ἵππων χρήσεως,	δοκεῖ	σοι οὗτος χρῆσθαι ἂν ἵπποις;
[10, 2]	δυνάμενος ἀνδραπόδῳ χρήσασθαι; ἢ οὐ	δοκεῖ	σοι τοῦτο ἐκείνου ἧττον χαλεπὸν
[10, 9]	οὔτε ἀποδημῆσαι δύνανται ῥᾳδίως, ὁπόταν	δοκῇ	αὐτοῖς, οὔτε μένοντες σχολὴν ἄγουσι.
[10, 27]	γνῶναι σεαυτόν, ἔπειτα φρονήσας, ἐὰν	δοκῇ	σοι, τότε ἤδη μαντεύσῃ. ~ἐγὼ
[10, 30]	οὐδείς, οὐδὲ οἱ Πέρσαι· καίτοι	δοκοῦσι	τῶν κατὰ τὴν Ἀσίαν ἄριστοι.
[10, 16]	ἀγαθόν, ὅτι ἀκτήμονά ἐστιν. Ἀλλὰ	δοκῶ	μοι ἐάσειν, ὦ Διόγενες, τὸν
[10, 22]	σὺ γιγνώσκεις αὑτόν; Οὔ μοι	δοκῶ.	Σεαυτὸν δὲ ἀγνοῶν ἄνθρωπον ἀγνοεῖς,
[10, 20]	τοὺς ἐμπλέοντας; τί δέ; ἡ	δόρατος	χρῆσις ἢ ἀσπίδος συμφέρει τοῖς
[10, 5]	οἱ δὲ ὑπὸ στρατιωτῶν καὶ	δορυφόρων,	οἱ δὲ ὑπὸ φίλων τινῶν
[10, 15]	πλοῖον ἢ οἰκίαν; οἷς σὺ	δουλεύσεις	καὶ λυπήσῃ δι´ αὐτὰ καὶ
[10, 6]	παρ´ ἐμοὶ οὐδὲν ἔπραττεν ὅσα	δοῦλοι	ἐργάζονται, ἀργὸς δὲ ὢν ἔνδον
[10, 4]	ἐάν τε ἐλεύθεροι ἐάν τε	δοῦλοι;	καίτοι κύνα μὲν οὐδεὶς κακὸν
[10, 14]	γὰρ ἄλλον ὠνήσῃ φαυλότερον, ἐὰν	δριμυτέρου	τύχῃς ἢ κατὰ σὲ τοῦ
[10, 2]	ἐλάττονα ἔχειν κίνδυνον τοῖς οὐ	δυναμένοις	χρήσασθαι ὀρθῶς; τί δὲ καὶ
[10, 2]	καταγέλαστε, ἐπιχειρεῖς θεῷ χρῆσθαι, οὐ	δυνάμενος	ἀνδραπόδῳ χρήσασθαι; ἢ οὐ δοκεῖ
[10, 30]	ἔπειτα ἠλᾶτο τετυφλωμένος, ὥσπερ οὐ	δυνάμενος	βλέπων πλανᾶσθαι. καὶ ὃς ἀκούσας
[10, 9]	καὶ γάρ τοι οὔτε ἀποδημῆσαι	δύνανται	ῥᾳδίως, ὁπόταν δοκῇ αὐτοῖς, οὔτε
[10, 17]	ἀπαγορεύω σοι θεῷ χρῆσθαι, εἰ	δύνασαι;	οὐ τοῦτο ἔφην, ἀλλ´ ὅτι
[10, 16]	χρόνον ἕκαστον αὐτῶν ὅσον πλεῖστον	δύναται,	καίτοι οὔτε χεῖρας ἔχοντα οὔτε
[10, 11]	καὶ μηδὲ τοῖς ἄλλοις χρῆσθαι	δύναται	κατὰ τρόπον, οὕτως ὅταν πολλοὶ
[10, 21]	Ἔστιν οὖν ὃς αὑτῷ χρῆσθαι	δύναται,	οὐ γιγνώσκων αὑτόν; Καὶ πῶς;
[10, 18]	δέ; ὅστις ἀγνοεῖ χρῆσιν κυνῶν,	δυνατὸς	ἂν εἴη χρῆσθαι; ἢ οὐ
[10, 22]	οὐκ εἰδὼς χρῆσθαι ἀνθρώπῳ οὐ	δυνατὸς	εἶ, ἀνθρώπῳ δὲ χρῆσθαι ἀδύνατος
[10, 11]	πλείονος τροφῆς ὁ ἄνθρωπος ἢ	δυνατός	ἐστιν αὑτῷ πορίζειν, ἀλλὰ τοῦτο
[10, 13]	οὐκ ἐρεῖς τἀληθὲς ἢ οὐ	δυνήσῃ	ἀποδόσθαι αὐτόν. ~πρὸς δὲ τούτοις,
[10, 28]	ὀρθῶς μὴ γραμματικὸν ὄντα, οὐ	δυνήσῃ.	γράμματα δὲ εἰδώς, καὶ μὴ
[10, 14]	σοι πλέον. εἰ δὲ καὶ	δυνήσῃ	ἐξαπατῆσαί τινα κἀκεῖνος οὐκ αἰσθήσεται
[10, 28]	ἔσει. καὶ ζῆν ὀρθῶς οὐ	δυνήσῃ	μὴ ἐπιστάμενος, οὐδ´ ἂν κατὰ
[10, 15]	ἐκεῖνο πρότερον κτήσασθαι σπουδάσεις ᾧ	δυνήσῃ	ὑπὸ παντὸς ὠφελεῖσθαι καὶ πᾶσι
[10, 24]	μὴ ὀλίγ´ ἄττα· ὥσπερ οἱ	δύο	ἢ τρία Περσικὰ εἰδότες ῥήματα
[10, 12]	ἀνθρώπῳ ζητεῖς τροφήν, τότε δὲ	δυσί·	καὶ νῦν μὲν σαυτὸν νοσηλεύσεις,
[10, 11]	αὐτόν, ἀλλὰ πολὺ ἔλαττον καὶ	δυσχερέστερον.	~σὺ δέ, ἔφη, νῦν μὲν
[10, 23]	νομίζεις τὸν Ἀπόλλωνα ἀττικίζειν ἢ	δωρίζειν;	ἢ τὴν αὐτὴν εἶναι διάλεκτον
[10, 20]	θέατρα αὐλεῖν, οὐκ αὐτός τε	δώσει	δίκην βαλλόμενος καὶ τοὺς αὐλοὺς

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 22/11/2007