Discours, Par.
[10, 11]	πολλαὶ γαστέρες ἀνθρώπῳ τινὶ προσγένωνται,	μὰ	Δί´ οὐκ ἰσχυρότερος οὗτος γίγνεται
[10, 16]	ἀπὸ τύχης ἐμπέσῃ μοι. Ναὶ	μὰ	Δία, εἶπεν ὁ Διογένης, ὥσπερ
[10, 27]	τῷ θεῷ καὶ μεμφόμενον, ὁπότε	μαίνοιτο,	ὡς συμβουλεύσαντος ἐκείνου τὴν μητέρα
[10, 3]	ἦν πονηρός; ~Πάντων γε, ἔφη,	μάλιστα·	μηδὲν γὰρ ὑπ´ ἐμοῦ ἀδικούμενος,
[10, 30]	γενέσθαι ἄνθρωπον, συνετὸν δὲ πάντων	μάλιστα·	~μόνον γοῦν αὐτὸν λῦσαι τὸ
[10, 7]	τὸ σχολὴν ἄγειν ἀπόλλυσι πάντων	μάλιστα	τοὺς ἀνοήτους ἀνθρώπους. οὐκοῦν ὀρθῶς
[10, 7]	ἀλλ´ οὐχὶ τοῦτον δεῖν πάντων	μάλιστα	φεύγειν ὡς ἔχθιστον καὶ ἐπιβουλότατον;
[10, 17]	ἔφην, ἀλλ´ ὅτι χαλεπόν ἐστι,	μᾶλλον	δὲ ἀδύνατον, χρῆσθαι ἢ θεῷ
[10, 12]	δὲ ἧττον μὲν αὐτὴ ἀργήσει,	μᾶλλον	δὲ σοῦ ἐπιμελήσεται. ~καὶ μὴν
[10, 18]	βοῶν καὶ ὀρέων, καὶ ὃ	μᾶλλον	θαυμάσαις ἄν, οὐδὲ ὄνῳ ἢ
[10, 26]	ἡγούμενος πείθεσθαι τῷ θεῷ παντὸς	μᾶλλον	καὶ διαβὰς τὸν ποταμὸν τὸν
[10, 31]	ἀμαθεστάτους. τοὺς μὲν οὖν ἄλλους	μᾶλλόν	τι αἰσθάνεσθαι τῆς αὑτῶν ἀνοίας,
[10, 11]	οὗτος γίγνεται πρὸς οὐδὲν οὐδὲ	μᾶλλον	τυγχάνει ὧν δεῖ τυγχάνειν αὐτόν,
[10, 10]	πάντων γελοιότατον· ἐνίοτε ἀποροῦσι διακόνων	μᾶλλον	τῶν πενήτων τε καὶ οὐκ
[10, 16]	πρὸς δὲ καὶ ἥδιον, καὶ	μᾶλλον	ὑγιαίνει καὶ πλέον ἰσχύει καὶ
[10, 5]	Ἀκταίωνά φασιν ἀπολέσθαι, καὶ τούτων	μανέντων·	ὑπὸ δὲ ἀνθρώπων φαύλων οὐδὲ
[10, 13]	πατέρων εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς κήδεσθαι	μανθάνοντες.	Ἀλλ´, ὦ Διόγενες, πένης {τέ}
[10, 28]	γὰρ οἶμαί σε μηδὲν δεήσεσθαι	μαντείας	νοῦν ἔχοντα. καὶ γὰρ δὴ
[10, 27]	ἐὰν δοκῇ σοι, τότε ἤδη	μαντεύσῃ.	~ἐγὼ μὲν γὰρ οἶμαί σε
[10, 29]	εἰς Δελφοὺς μὲν οὐκ ἦλθε	μαντευσόμενος,	τῷ δὲ Τειρεσίᾳ συμβαλὼν μεγάλα
[10, 29]	μεγάλα κακὰ ἀπέλαυσε τῆς ἐκείνου	μαντικῆς	διὰ τὴν αὑτοῦ ἄγνοιαν. ἔγνω
[10, 9]	ζημιώσεσθαι, οὐχ αὑτούς· οἱ δὲ	μαστιγοῦντες	ὁσημέραι, ἕτεροι δὲ δεσμεύοντες, ἄλλοι
[10, 15]	δι´ αὐτὰ καὶ πολλὰ πονήσεις	μάτην	καὶ διατελέσεις ἅπαντα τὸν βίον
[10, 21]	καταδῦσαι τὸν ἥλιον ἢ βαδίζοντα	μάτην;	ὁμοίως δ´ ἐπὶ πάντων σχεδὸν
[10, 12]	τρεφόμενον, καὶ τὰ μὲν ἐκείνῳ	μαχομένη,	τὰ δὲ αὐτὴ τρυφῶσα, ἐνοχλεῖν
[10, 2]	Βοιωτῶν ἰέναι, ὁ γὰρ παῖς	με	ὁ μετ´ ἐμοῦ πορευόμενος ἀπέδρα,
[10, 6]	παθών, ὡς ὁρᾷς, ἐτόλμησεν ἀπολιπεῖν	με·	ὃς ἔργον μὲν παρ´ ἐμοὶ
[10, 29]	καὶ ὅπως. ~ὃ δὲ ἔλαθέ	με	περὶ τοῦ Οἰδίποδος εἰπεῖν, ὅτι
[10, 17]	ἀλλὰ τῷ θεῷ διὰ τί	με	χρῆσθαι οὐκ ἐᾷς; Ἐγὼ γὰρ
[10, 6]	καὶ γυναικῶν. ~ἆρα οὖν οὐ	μέγα	κέρδος, ὅτῳ ἂν συμβῇ ἀπαλλαγῆναι
[10, 29]	μαντευσόμενος, τῷ δὲ Τειρεσίᾳ συμβαλὼν	μεγάλα	κακὰ ἀπέλαυσε τῆς ἐκείνου μαντικῆς
[10, 29]	φανερόν, ἔπειτα ἠγανάκτει καὶ ἐβόα	μεγάλα,	ὅτι τῶν αὐτῶν πατήρ ἐστι
[10, 16]	αὐτοῖς τῶν ἄλλων {κακῶν} ὑπάρχει	μέγιστον	ἀγαθόν, ὅτι ἀκτήμονά ἐστιν. Ἀλλὰ
[10, 22]	θεῷ ἐπιχειρεῖς, ὃ τῷ παντὶ	μεῖζον	καὶ χαλεπώτερον ἐκείνου ὁμολογοῦμεν εἶναι.
[10, 21]	βλάβην γενέσθαι εἰκὸς ἀπὸ τῶν	μειζόνων.	ἦ οὖν δοκεῖ σοι ὁμοία
[10, 21]	τοῦ χρῆσθαι χαλεπὸν τὸ προθυμεῖσθαι,	μείζω	δὲ τὴν βλάβην γενέσθαι εἰκὸς
[10, 1]	ἀνακρίνουσι τοὺς ἀσθενοῦντας ὅ τι	μέλλουσι	ποιεῖν ἕνεκα τοῦ συμβουλεῦσαι, καὶ
[10, 2]	εἰς Δελφοὺς τῷ θεῷ χρησόμενος.	μέλλων	δὲ διὰ Βοιωτῶν ἰέναι, ὁ
[10, 27]	τραγῳδίαις ἐγκαλοῦντα τῷ θεῷ καὶ	μεμφόμενον,	ὁπότε μαίνοιτο, ὡς συμβουλεύσαντος ἐκείνου
[10, 19]	τι ἢ διότι ἀνάγκη τοὺς	μὲν	ἀπείρους ζημιοῦσθαι, τοὺς δὲ εἰδότας
[10, 12]	σε ἔμελλεν· νῦν δὲ ἧττον	μὲν	αὐτὴ ἀργήσει, μᾶλλον δὲ σοῦ
[10, 14]	τὸ ἀργύριον οὐ δέδοικας; ἴσως	μὲν	γὰρ ἄλλον ὠνήσῃ φαυλότερον, ἐὰν
[10, 28]	σοι, τότε ἤδη μαντεύσῃ. ~ἐγὼ	μὲν	γὰρ οἶμαί σε μηδὲν δεήσεσθαι
[10, 5]	πονηρῶν ἢ ὑπ´ ἀνθρώπων; ὑπὸ	μέν	γε κυνῶν φαύλων ἕνα τὸν
[10, 30]	δὲ Ἕλληνες οἴονται οὐκ εὐτυχῆ	μὲν	γενέσθαι ἄνθρωπον, συνετὸν δὲ πάντων
[10, 17]	ὥστε δηχθῆναι ἢ λακτισθῆναι. ~Ταῦτα	μὲν	ἔασον· ἀλλὰ τῷ θεῷ διὰ
[10, 12]	οἰκέτην ἔνδον τρεφόμενον, καὶ τὰ	μὲν	ἐκείνῳ μαχομένη, τὰ δὲ αὐτὴ
[10, 12]	δυσχερέστερον. ~σὺ δέ, ἔφη, νῦν	μὲν	ἑνὶ ἀνθρώπῳ ζητεῖς τροφήν, τότε
[10, 13]	Ἔπειτα, ἔφη, οὐκ αἰσχύνῃ, πρῶτον	μὲν	ἐξαπατῶν τὸν ἄνθρωπον, πονηρὸν αὐτῷ
[10, 4]	κακὸς αὐτὸς ὤν. ~Ἔπειτα ἐκεῖνος	μέν,	ἔφη, σὲ πονηρὸν ἡγούμενος ἔφυγεν,
[10, 9]	πλουσίους, ὁπόσα πράγματα ἔχουσιν, οἱ	μὲν	θεραπεύοντες τοὺς νοσοῦντας τῶν οἰκετῶν
[10, 1]	ἕνεκα τοῦ συμβουλεῦσαι, καὶ τὰ	μὲν	κελεύουσι, τὰ δὲ ἀπαγορεύουσιν, οὕτως
[10, 31]	ἡ Σφίγξ; ὁ δὲ ἄνθρωπον	μὲν	ὅ ἐστιν οὔτε εἶπεν οὔτε
[10, 6]	καὶ ὁ ἄνθρωπος εἶπεν, Ταῦτα	μὲν	ὀρθῶς εἶπας, ὦ Διόγενες· ἀλλὰ
[10, 12]	θεραπεύειν κἀκεῖνον νοσοῦντα· καὶ νῦν	μὲν	ὅταν αὐτὸς ᾖς ἐν τῇ
[10, 4]	ἐάν τε δοῦλοι; καίτοι κύνα	μὲν	οὐδεὶς κακὸν ἡγούμενος ζητεῖ ἀποδράντα,
[10, 12]	γυναῖκα τοίνυν εἰ ἔχεις, τότε	μὲν	οὐκ ἂν ἠξίου σε θεραπεύειν,
[10, 29]	Οἰδίποδος εἰπεῖν, ὅτι εἰς Δελφοὺς	μὲν	οὐκ ἦλθε μαντευσόμενος, τῷ δὲ
[10, 31]	εἰδέναι, ἅτε ἀνθρώπων ἀμαθεστάτους. τοὺς	μὲν	οὖν ἄλλους μᾶλλόν τι αἰσθάνεσθαι
[10, 24]	καὶ πολλοὺς ἤδη ἐξηπάτηκεν. ~Ὁμήρῳ	μὲν	οὖν ἀσφαλὲς ἦν ἴσως πορεύεσθαι
[10, 6]	ἐτόλμησεν ἀπολιπεῖν με· ὃς ἔργον	μὲν	παρ´ ἐμοὶ οὐδὲν ἔπραττεν ὅσα
[10, 29]	ποιῆσαι νόμιμον τοῖς Θηβαίοις, πρῶτον	μὲν	πᾶσιν ἐποίησε φανερόν, ἔπειτα ἠγανάκτει
[10, 12]	τότε δὲ δυσί· καὶ νῦν	μὲν	σαυτὸν νοσηλεύσεις, ἐὰν ἄρα συμβῇ
[10, 9]	προσέχειν ἐν ταῖς νόσοις, τὸ	μέν	τι ὑπὸ ἀκρατείας, τὸ δὲ
[10, 19]	ἀπείροις. ~ἢ οὐκ οἶσθα τοὺς	μέν	τινας ὠφελημένους, τοὺς δὲ καὶ
[10, 13]	τε γίγνονται καὶ ὑπερηφανώτεροι, ὄντος	μὲν	τοῦ διακονοῦντος, ἔχοντες δὲ οὗ
[10, 5]	βασιλεῖς καὶ πόλεις ὅλαι, οἱ	μὲν	ὑπὸ οἰκετῶν, οἱ δὲ ὑπὸ
[10, 30]	καὶ ὃς ἀκούσας ἔφη, Σὺ	μέν,	ὦ Διόγενες, ἀναισθητότατον ἁπάντων ἀνθρώπων
[10, 10]	πρὸς τὴν ἑαυτοῦ θεραπείαν; πόδας	μέν,	ὥστε ἀπιέναι, χεῖρας δέ, ὥστε
[10, 9]	ῥᾳδίως, ὁπόταν δοκῇ αὐτοῖς, οὔτε	μένοντες	σχολὴν ἄγουσι. ~τὸ δὲ πάντων
[10, 16]	ἵππον οὐκ ἂν ζητήσαιμι· ἐὰν	μέντοι	περιτύχω, προσέλθοιμ´ ἄν, ὥστε δηχθῆναι
[10, 2]	ὁ γὰρ παῖς με ὁ	μετ´	ἐμοῦ πορευόμενος ἀπέδρα, νῦν ἐπὶ
[10, 29]	εἰσιν αὐτῷ ἐξ ἐκείνης· καὶ	μετὰ	ταῦτα, δέον ἴσως κρύπτειν τοῦτο
[10, 11]	ἐστιν αὑτῷ πορίζειν, ἀλλὰ τοῦτο	μέτρον	ἑκάστῳ ἱκανώτατον καὶ ἄριστον καὶ
[10, 24]	ἐξαπατῶσι— σὺ δὲ οὐ δέδοικας	μὴ	ἄλλα τοῦ θεοῦ λέγοντος ἄλλα
[10, 16]	ὦ Διόγενες, τὸν οἰκέτην, ἐάνπερ	μὴ	ἀπὸ τύχης ἐμπέσῃ μοι. Ναὶ
[10, 4]	σὲ πονηρὸν ἡγούμενος ἔφυγεν, ἵνα	μὴ	βλάπτηται ὑπὸ σοῦ, σὺ δὲ
[10, 31]	Σφιγγός. καὶ ὁ Διογένης γελάσας,	Μὴ	γάρ, ἔφη, ἐκεῖνος ἔλυσε τὸ
[10, 25]	ὢν ἐπεχείρησε τῷ Ἀπόλλωνι χρῆσθαι.	μὴ	γὰρ ταῦτα ἀκούσας τὸν Οἰδίποδα
[10, 24]	αὐτῷ ἔσοιντο παῖδες. ἔχρησεν οὖν	μὴ	γεννᾶν, ἢ ἐκτιθέναι γεννήσαντα. ~οὕτω
[10, 28]	κελεύσῃ γράφειν καὶ ἀναγιγνώσκειν ὀρθῶς	μὴ	γραμματικὸν ὄντα, οὐ δυνήσῃ. γράμματα
[10, 12]	αὐτὸς ὑφέλῃ, οὐδὲ ὅταν καθεύδῃς,	μὴ	ἐγρηγορὼς ὁ παῖς κακόν τι
[10, 17]	ἢ ἀνθρώπῳ ἢ αὐτὸν αὑτῷ	μὴ	ἐπιστάμενον· τὸ δὲ ἐπιχειρεῖν ἄνευ
[10, 28]	καὶ ζῆν ὀρθῶς οὐ δυνήσῃ	μὴ	ἐπιστάμενος, οὐδ´ ἂν κατὰ τὴν
[10, 28]	ὁτιοῦν πράττειν, ἐὰν συμβουλεύσῃ σοι	μὴ	ἐπισταμένῳ, οὐχ οἷός τε ἔσει.
[10, 8]	ἔφη, ποιήσεις, ὅταν ἄλλα ὑποδήματα	μὴ	ἔχῃς, τὰ δὲ ὄντα ἐνοχλῇ
[10, 27]	τὴν μητέρα ἀποκτεῖναι. καί τοι	μὴ	νόμιζε τὸν Ἀπόλλωνα χαλεπόν τι
[10, 24]	φωνάς, εἴπερ ἁπάσας ἠπίστατο, ἀλλὰ	μὴ	ὀλίγ´ ἄττα· ὥσπερ οἱ δύο
[10, 13]	πένης {τέ} εἰμι καὶ εἰ	μὴ	συμφέροι κεκτῆσθαι τὸν οἰκέτην, ἀποδώσομαι
[10, 7]	ἵν´ ἐργάζηται δῆλον ὅτι καὶ	μὴ	σχολάζων τε καὶ καθεύδων καὶ
[10, 12]	ἐν τῇ οἰκίᾳ, οὐ φροντίζεις	μή	τι αὐτὸς ὑφέλῃ, οὐδὲ ὅταν
[10, 6]	Διόγενες· ἀλλὰ χαλεπόν ἐστιν ἀδικηθέντα	μὴ	τιμωρήσασθαι. ἐκεῖνος γὰρ οὐδὲν ὑπ´
[10, 28]	δυνήσῃ. γράμματα δὲ εἰδώς, καὶ	μὴ	τοῦ θεοῦ κελεύοντος κατὰ τρόπον
[10, 13]	καταφρονοῦσιν· ὅπου δ´ ἂν αὐτοὶ	{μὴ}	ὦσι, πολὺ ἀνδρειότεροι καὶ ἰσχυρότεροι
[10, 11]	ἔξωθεν προσφυῇ δάκτυλος περιττός, καὶ	μηδὲ	τοῖς ἄλλοις χρῆσθαι δύναται κατὰ
[10, 3]	πονηρός; ~Πάντων γε, ἔφη, μάλιστα·	μηδὲν	γὰρ ὑπ´ ἐμοῦ ἀδικούμενος, πρὸς
[10, 28]	~ἐγὼ μὲν γὰρ οἶμαί σε	μηδὲν	δεήσεσθαι μαντείας νοῦν ἔχοντα. καὶ
[10, 31]	τί ἐστι Σωκράτης, ὁ δὲ	μηδὲν	εἴποι πλέον τοῦ ὀνόματος, ὅτι
[10, 19]	ἂν εἴη καταγέλαστος, πρὸς τῷ	μηδὲν	ἐργάζεσθαι καὶ τὴν κιθάραν διαφθείρων
[10, 24]	τρία Περσικὰ εἰδότες ῥήματα ἢ	Μηδικὰ	ἢ Ἀσσύρια τοὺς ἀγνοοῦντας ἐξαπατῶσι—
[10, 13]	μᾶλλον δὲ σοῦ ἐπιμελήσεται. ~καὶ	μὴν	ὅπου οἰκέτης ἐστίν, εὐθὺς διαφθείρονται
[10, 27]	μαίνοιτο, ὡς συμβουλεύσαντος ἐκείνου τὴν	μητέρα	ἀποκτεῖναι. καί τοι μὴ νόμιζε
[10, 29]	ἄγνοιαν. ἔγνω γὰρ ὅτι τῇ	μητρὶ	συνεγένετο καὶ παῖδές εἰσιν αὐτῷ
[10, 7]	γίγνηται. σὺ δὲ ἴσως οἴει	μικρὸν	ἀδίκημα εἶναι, ὃς ἄνθρωπον ποιεῖ
[10, 7]	ἔφη, ποιήσω; οὐ γὰρ ἔστι	μοι	ἄλλος οἰκέτης. ~Τί δέ, ἔφη,
[10, 22]	οὐδὲ σὺ γιγνώσκεις αὑτόν; Οὔ	μοι	δοκῶ. Σεαυτὸν δὲ ἀγνοῶν ἄνθρωπον
[10, 16]	ὅτι ἀκτήμονά ἐστιν. Ἀλλὰ δοκῶ	μοι	ἐάσειν, ὦ Διόγενες, τὸν οἰκέτην,
[10, 22]	ἂν ἔχοι αὑτῷ χρῆσθαι; Δοκεῖ	μοι.	Ἤδη οὖν ἀκήκοας τὸ ἐν
[10, 16]	ἐάνπερ μὴ ἀπὸ τύχης ἐμπέσῃ	μοι.	Ναὶ μὰ Δία, εἶπεν ὁ
[10, 18]	ὠφελεῖσθαί ἐστιν ἀπ´ ἐκείνου; Δοκεῖ	μοι.	Οὐδεὶς ἄρα τῶν βλαπτομένων ἀπό
[10, 27]	ἐκεῖνον αἰτιῶνται. σὺ οὖν, ἐάν	μοι	πεισθῇς, φυλάξῃ, καὶ πρότερον προθυμήσῃ
[10, 20]	τῆς χρήσεως οὐ τὰ ὅπλα	μόνον,	ἀλλὰ καὶ αὑτούς; Συγχωρῶ, ἔφη,
[10, 1]	περὶ τῶν φίλων, ἔπειτα ἀκούσαντες	μόνον	ἀπηλλάγησαν· ἀλλ´ ὥσπερ οἱ ἰατροὶ
[10, 31]	ἄνθρωπον, συνετὸν δὲ πάντων μάλιστα·	~μόνον	γοῦν αὐτὸν λῦσαι τὸ αἴνιγμα
[10, 18]	ὅπου ζημία πρόσεστι. καὶ οὐ	μόνον	περὶ κυνῶν καὶ ἵππων ἔχει
[10, 28]	τὸν Ἀπόλλω ἐνοχλῇς καὶ σοὶ	μόνῳ	σχολάζῃ. νοῦν δὲ ἔχων γνώσῃ
[10, 23]	ἐκάλουν Βατίειαν, τοὺς θεοὺς σῆμα	Μυρίνης	ὀνομάζειν. ὅθεν δὴ καὶ ἀσαφῆ
[10, 10]	σε εἰδέναι· καὶ γὰρ ἐκεῖνοι	μυρίους	πόδας ἔχοντες βραδύτατοί εἰσι τῶν

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 22/11/2007