Discours, Par.
[10, 12]	καὶ νῦν μὲν σαυτὸν νοσηλεύσεις,	ἐὰν	ἄρα συμβῇ τις ἀσθένεια, τότε
[10, 27]	προθυμήσῃ γνῶναι σεαυτόν, ἔπειτα φρονήσας,	ἐὰν	δοκῇ σοι, τότε ἤδη μαντεύσῃ.
[10, 14]	μὲν γὰρ ἄλλον ὠνήσῃ φαυλότερον,	ἐὰν	δριμυτέρου τύχῃς ἢ κατὰ σὲ
[10, 4]	ἀποδράντα, οἱ δὲ καὶ ἐκβάλλουσιν,	ἐὰν	ἐπανέλθῃ· ἀνθρώπου δὲ πονηροῦ ἀπαλλαγέντες
[10, 16]	λακτίζοντα ἵππον οὐκ ἂν ζητήσαιμι·	ἐὰν	μέντοι περιτύχω, προσέλθοιμ´ ἄν, ὥστε
[10, 27]	ἀλλ´ ἐκεῖνον αἰτιῶνται. σὺ οὖν,	ἐάν	μοι πεισθῇς, φυλάξῃ, καὶ πρότερον
[10, 28]	ἔχοντα. καὶ γὰρ δὴ ὅρα,	ἐάν	σε κελεύσῃ γράφειν καὶ ἀναγιγνώσκειν
[10, 28]	ὁμοίως δὲ ἄλλο ὁτιοῦν πράττειν,	ἐὰν	συμβουλεύσῃ σοι μὴ ἐπισταμένῳ, οὐχ
[10, 4]	χρωμένοις, ἐάν τε Φρύγες ὦσιν	ἐάν	τε Ἀθηναῖοι, ἐάν τε ἐλεύθεροι
[10, 4]	τε Ἀθηναῖοι, ἐάν τε ἐλεύθεροι	ἐάν	τε δοῦλοι; καίτοι κύνα μὲν
[10, 4]	Φρύγες ὦσιν ἐάν τε Ἀθηναῖοι,	ἐάν	τε ἐλεύθεροι ἐάν τε δοῦλοι;
[10, 4]	τοῖς ἔχουσι καὶ τοῖς χρωμένοις,	ἐάν	τε Φρύγες ὦσιν ἐάν τε
[10, 14]	ἀποδόσθαι αὐτόν. ~πρὸς δὲ τούτοις,	ἐάν	τις ἱμάτιον ἀποδῶται κίβδηλον ἢ
[10, 16]	ἐάσειν, ὦ Διόγενες, τὸν οἰκέτην,	ἐάνπερ	μὴ ἀπὸ τύχης ἐμπέσῃ μοι.
[10, 17]	διὰ τί με χρῆσθαι οὐκ	ἐᾷς;	Ἐγὼ γὰρ ἀπαγορεύω σοι θεῷ
[10, 16]	ἀκτήμονά ἐστιν. Ἀλλὰ δοκῶ μοι	ἐάσειν,	ὦ Διόγενες, τὸν οἰκέτην, ἐάνπερ
[10, 17]	δηχθῆναι ἢ λακτισθῆναι. ~Ταῦτα μὲν	ἔασον·	ἀλλὰ τῷ θεῷ διὰ τί
[10, 10]	ἐποίησεν ἱκανὸν εἶναι πρὸς τὴν	ἑαυτοῦ	θεραπείαν; πόδας μέν, ὥστε ἀπιέναι,
[10, 29]	ἐποίησε φανερόν, ἔπειτα ἠγανάκτει καὶ	ἐβόα	μεγάλα, ὅτι τῶν αὐτῶν πατήρ
[10, 6]	τις ἀπαλλαγὲν νόσημα ἐζήτει καὶ	ἐβούλετο	ἀναλαβεῖν εἰς τὸ σῶμα; καὶ
[10, 25]	παρακοῦσαι τοῦ θεοῦ· καὶ γὰρ	ἐγέννησε	καὶ ἔθρεψεν. ἔπειτα καὶ αὐτὸς
[10, 27]	δήπου ὁρᾷς ἐν ταῖς τραγῳδίαις	ἐγκαλοῦντα	τῷ θεῷ καὶ μεμφόμενον, ὁπότε
[10, 29]	μαντικῆς διὰ τὴν αὑτοῦ ἄγνοιαν.	ἔγνω	γὰρ ὅτι τῇ μητρὶ συνεγένετο
[10, 31]	ὅ ἐστιν οὔτε εἶπεν οὔτε	ἔγνω·	τὸ δὲ ὄνομα τὸ τοῦ
[10, 12]	ὑφέλῃ, οὐδὲ ὅταν καθεύδῃς, μὴ	ἐγρηγορὼς	ὁ παῖς κακόν τι ἐργάσηται.
[10, 17]	τί με χρῆσθαι οὐκ ἐᾷς;	Ἐγὼ	γὰρ ἀπαγορεύω σοι θεῷ χρῆσθαι,
[10, 31]	πλέον τοῦ ὀνόματος, ὅτι Σωκράτης.	ἐγὼ	δὲ ἤκουσά του λέγοντος ὅτι
[10, 28]	δοκῇ σοι, τότε ἤδη μαντεύσῃ.	~ἐγὼ	μὲν γὰρ οἶμαί σε μηδὲν
[10, 22]	Δελφοῖς γράμμα τὸ Γνῶθι σαυτόν;	Ἔγωγε.	Οὔκουν δῆλον ὅτι ὁ θεὸς
[10, 19]	ἀπό τε προβατείας καὶ ὀνηλασίας;	Ἔγωγε.	Πότερον δι´ ἄλλο τι ἢ
[10, 26]	ἀπέβαλε, καὶ αὐτὸς ἐν πέδαις	ἐδέθη	καὶ ὀλίγου κατεκαύθη ζῶν. ἢ
[10, 6]	ὥσπερ εἴ τις ἀπαλλαγὲν νόσημα	ἐζήτει	καὶ ἐβούλετο ἀναλαβεῖν εἰς τὸ
[10, 20]	τις αὐλοῖς οὐκ ὢν αὐλητικὸς	ἐθέλοι	χρῆσθαι καὶ παριὼν εἰς τὰ
[10, 25]	θεοῦ· καὶ γὰρ ἐγέννησε καὶ	ἔθρεψεν.	ἔπειτα καὶ αὐτὸς ἀπώλετο καὶ
[10, 3]	δὲ καὶ γενόμενος ἡγεῖτο πονηρόν·	εἰ	γὰρ ἀγαθὸν ἡγεῖτο, οὐκ ἄν
[10, 17]	χρῆσθαι ἂν ἵπποις; Οὐκ ἔμοιγε.	Εἰ	δ´ αὖ βιάζοιτο, κακὸν ἄν
[10, 14]	ὥστε οὐδὲν ἔσται σοι πλέον.	εἰ	δὲ καὶ δυνήσῃ ἐξαπατῆσαί τινα
[10, 17]	γὰρ ἀπαγορεύω σοι θεῷ χρῆσθαι,	εἰ	δύνασαι; οὐ τοῦτο ἔφην, ἀλλ´
[10, 12]	δεῖ σε σκοπεῖν. γυναῖκα τοίνυν	εἰ	ἔχεις, τότε μὲν οὐκ ἂν
[10, 16]	Δία, εἶπεν ὁ Διογένης, ὥσπερ	εἰ	λέγοις ὅτι δάκνοντα ἢ λακτίζοντα
[10, 13]	Διόγενες, πένης {τέ} εἰμι καὶ	εἰ	μὴ συμφέροι κεκτῆσθαι τὸν οἰκέτην,
[10, 9]	ὑπὸ ἀκρατείας, τὸ δὲ ἡγούμενα,	εἴ	τι πάθοι, τοὺς δεσπότας ζημιώσεσθαι,
[10, 6]	ζητεῖν τε καὶ ἐπιδιώκειν; ὥσπερ	εἴ	τις ἀπαλλαγὲν νόσημα ἐζήτει καὶ
[10, 20]	ἀπορρηγνὺς τοὺς φθόγγους; ~τί δέ;	εἴ	τις αὐλοῖς οὐκ ὢν αὐλητικὸς
[10, 31]	ᾤετο λέγειν τὸ ἐρωτώμενον· ὥσπερ	εἴ	τις ἐρωτηθεὶς τί ἐστι Σωκράτης,
[10, 22]	εἰδὼς χρῆσθαι ἀνθρώπῳ οὐ δυνατὸς	εἶ,	ἀνθρώπῳ δὲ χρῆσθαι ἀδύνατος ὢν
[10, 31]	καὶ νῦν, οὐδὲν αὐτοὺς ἐῶσαν	εἰδέναι,	ἅτε ἀνθρώπων ἀμαθεστάτους. τοὺς μὲν
[10, 1]	ἐπερωτῶσιν, ἐπιδεικνύμενοι ὅτι οὐκ ἀμελὲς	εἰδέναι	αὐτοῖς τὰ περὶ τῶν φίλων,
[10, 10]	τοῖς ἰούλοις· οἶμαι γάρ σε	εἰδέναι·	καὶ γὰρ ἐκεῖνοι μυρίους πόδας
[10, 22]	θεὸς κελεύει πᾶσιν ὡς οὐκ	εἰδόσιν	αὑτούς; Ἔοικεν. Εἷς ἄρα τῶν
[10, 19]	μὲν ἀπείρους ζημιοῦσθαι, τοὺς δὲ	εἰδότας	ὀνίνασθαι καὶ ἀπὸ ὄνων καὶ
[10, 24]	οἱ δύο ἢ τρία Περσικὰ	εἰδότες	ῥήματα ἢ Μηδικὰ ἢ Ἀσσύρια
[10, 28]	ὄντα, οὐ δυνήσῃ. γράμματα δὲ	εἰδώς,	καὶ μὴ τοῦ θεοῦ κελεύοντος
[10, 22]	ἄνθρωπον ἀγνοεῖς, ἄνθρωπον δὲ οὐκ	εἰδὼς	χρῆσθαι ἀνθρώπῳ οὐ δυνατὸς εἶ,
[10, 26]	Λάϊον, ~ἐπιστάμενος ὅτι αὐτοῦ παῖς	εἴη.	καὶ τοίνυν τὰ περὶ Κροῖσον
[10, 19]	ἄμουσος, ἢ ἐπιχειρῶν οὐκ ἂν	εἴη	καταγέλαστος, πρὸς τῷ μηδὲν ἐργάζεσθαι
[10, 18]	ἀγνοεῖ χρῆσιν κυνῶν, δυνατὸς ἂν	εἴη	χρῆσθαι; ἢ οὐ τό τινι
[10, 22]	ἄρα τῶν πάντων καὶ σὺ	εἴης	ἄν; Πῶς γὰρ οὔ; Οὐκ
[10, 21]	μείζω δὲ τὴν βλάβην γενέσθαι	εἰκὸς	ἀπὸ τῶν μειζόνων. ἦ οὖν
[10, 18]	τοῦ ἐπίστασθαι ζημιώσεται ἀπ´ αὐτῶν;	Εἰκός	γε. Οὐκ ἄρα οὐδὲ χρήσεται
[10, 13]	Ἀλλ´, ὦ Διόγενες, πένης {τέ}	εἰμι	καὶ εἰ μὴ συμφέροι κεκτῆσθαι
[10, 23]	ἢ δωρίζειν; ἢ τὴν αὐτὴν	εἶναι	διάλεκτον ἀνθρώπων καὶ θεῶν; ἀλλὰ
[10, 21]	ἦ οὖν δοκεῖ σοι ὁμοία	εἶναι	ἡ ὄνου χρῆσις τῇ ἵππου;
[10, 31]	δὲ Οἰδίποδα, σοφώτατον ἡγησάμενον αὑτὸν	εἶναι	καὶ διαπεφευγέναι τὴν Σφίγγα καὶ
[10, 26]	ζῶν. ἢ σὺ οἴει φρονιμώτερος	εἶναι	Κροίσου, ἀνδρὸς οὕτω πλουσίου καὶ
[10, 4]	σοῦ, σὺ δὲ ἐκεῖνον πονηρὸν	εἶναι	λέγων ζητεῖς, δῆλον ὅτι βλάπτεσθαι
[10, 7]	δὲ ἴσως οἴει μικρὸν ἀδίκημα	εἶναι,	ὃς ἄνθρωπον ποιεῖ πονηρότερον, ἀλλ´
[10, 31]	ἂν ἀμαθεῖς ὄντες πεισθῶσι σοφοὶ	εἶναι,	οὗτοι πολύ εἰσιν ἀθλιώτεροι τῶν
[10, 10]	ἡ φύσις ἑκάστῳ ἐποίησεν ἱκανὸν	εἶναι	πρὸς τὴν ἑαυτοῦ θεραπείαν; πόδας
[10, 22]	μεῖζον καὶ χαλεπώτερον ἐκείνου ὁμολογοῦμεν	εἶναι.	~τί δέ; νομίζεις τὸν Ἀπόλλωνα
[10, 6]	ἄνθρωπος εἶπεν, Ταῦτα μὲν ὀρθῶς	εἶπας,	ὦ Διόγενες· ἀλλὰ χαλεπόν ἐστιν
[10, 2]	ὀρθῶς; τί δὲ καὶ βουλόμενος,	εἶπε,	ζητεῖς τὸν παῖδα; ἢ οὐκ
[10, 5]	ὑπὸ δὲ ἀνθρώπων φαύλων οὐδὲ	εἰπεῖν	ἔστιν ὅσοι ἀπολώλασι καὶ ἰδιῶται
[10, 29]	ἔλαθέ με περὶ τοῦ Οἰδίποδος	εἰπεῖν,	ὅτι εἰς Δελφοὺς μὲν οὐκ
[10, 21]	πάντων ἐπερωτῶν. ~Καὶ πότερον ἄμεινον,	εἶπεν,	ἀκούοντα ὧν χρὴ καταδῦσαι τὸν
[10, 21]	οὐ γιγνώσκων αὑτόν; Καὶ πῶς;	εἶπεν.	Ὁ γὰρ ἄνθρωπον ἀγνοῶν ἀδύνατος
[10, 16]	ἐμπέσῃ μοι. Ναὶ μὰ Δία,	εἶπεν	ὁ Διογένης, ὥσπερ εἰ λέγοις
[10, 31]	ἄνθρωπον μὲν ὅ ἐστιν οὔτε	εἶπεν	οὔτε ἔγνω· τὸ δὲ ὄνομα
[10, 6]	τὸ σῶμα; καὶ ὁ ἄνθρωπος	εἶπεν,	Ταῦτα μὲν ὀρθῶς εἶπας, ὦ
[10, 2]	τὸν παῖδα. καὶ ὁ Διογένης	εἶπεν,	ὥσπερ εἰώθει, σπουδάσας, Ἔπειτα, καταγέλαστε,
[10, 24]	ἅτε {διγλώττῳ} ἐπισταμένῳ τὰς φωνάς,	εἴπερ	ἁπάσας ἠπίστατο, ἀλλὰ μὴ ὀλίγ´
[10, 31]	ἐστι Σωκράτης, ὁ δὲ μηδὲν	εἴποι	πλέον τοῦ ὀνόματος, ὅτι Σωκράτης.
[10, 27]	τοῖς ἐρωτῶσιν αὐτόν. ἀλλ´ ὅπερ	εἶπον,	χρῆσθαι τῷ θεῷ ἀδύνατοι ὄντες,
[10, 14]	σὲ τοῦ ἀποδιδομένου· τυχὸν δὲ	εἰς	ἄλλο τι χρήσῃ λαβὼν ἀφ´
[10, 24]	ἴσως πορεύεσθαι παρὰ τὸν Ἀπόλλω	εἰς	Δελφούς, ἅτε {διγλώττῳ} ἐπισταμένῳ τὰς
[10, 24]	γενόμενον Χρυσίππου ἐραστήν, ὃς ἀφικόμενος	εἰς	Δελφοὺς ἐπηρώτα τὸν θεὸν ὅπως
[10, 29]	περὶ τοῦ Οἰδίποδος εἰπεῖν, ὅτι	εἰς	Δελφοὺς μὲν οὐκ ἦλθε μαντευσόμενος,
[10, 2]	ὃς ἔφη, Ὦ Διόγενες, πορεύομαι	εἰς	Δελφοὺς τῷ θεῷ χρησόμενος. μέλλων
[10, 20]	αὐλητικὸς ἐθέλοι χρῆσθαι καὶ παριὼν	εἰς	τὰ θέατρα αὐλεῖν, οὐκ αὐτός
[10, 6]	νόσημα ἐζήτει καὶ ἐβούλετο ἀναλαβεῖν	εἰς	τὸ σῶμα; καὶ ὁ ἄνθρωπος
[10, 22]	ὡς οὐκ εἰδόσιν αὑτούς; Ἔοικεν.	Εἷς	ἄρα τῶν πάντων καὶ σὺ
[10, 4]	οὐχ οἱ κακοὶ ἄνθρωποι βλαβεροί	εἰσι	τοῖς ἔχουσι καὶ τοῖς χρωμένοις,
[10, 10]	ἐκεῖνοι μυρίους πόδας ἔχοντες βραδύτατοί	εἰσι	τῶν ἑρπετῶν. οὐκ οἶσθα ὅτι
[10, 31]	πεισθῶσι σοφοὶ εἶναι, οὗτοι πολύ	εἰσιν	ἀθλιώτεροι τῶν ἄλλων ἁπάντων· καὶ
[10, 29]	τῇ μητρὶ συνεγένετο καὶ παῖδές	εἰσιν	αὐτῷ ἐξ ἐκείνης· καὶ μετὰ
[10, 2]	καὶ ὁ Διογένης εἶπεν, ὥσπερ	εἰώθει,	σπουδάσας, Ἔπειτα, καταγέλαστε, ἐπιχειρεῖς θεῷ
[10, 1]	ΠΕΡΙ ΟΙΚΕΤΩΝ. ~Ἀπιών ποτε Διογένης	ἐκ	Κορίνθου Ἀθήναζε συνέβαλε κατὰ τὴν
[10, 23]	τῆς πόλεως, ὃν οἱ Τρῶες	ἐκάλουν	Βατίειαν, τοὺς θεοὺς σῆμα Μυρίνης
[10, 28]	οὐδ´ ἂν κατὰ τὴν ἡμέραν	ἑκάστην	τὸν Ἀπόλλω ἐνοχλῇς καὶ σοὶ
[10, 16]	πλέον ἰσχύει καὶ ζῇ χρόνον	ἕκαστον	αὐτῶν ὅσον πλεῖστον δύναται, καίτοι
[10, 10]	ὅτι τὸ σῶμα ἡ φύσις	ἑκάστῳ	ἐποίησεν ἱκανὸν εἶναι πρὸς τὴν
[10, 11]	αὑτῷ πορίζειν, ἀλλὰ τοῦτο μέτρον	ἑκάστῳ	ἱκανώτατον καὶ ἄριστον καὶ ὑγιέστατον.
[10, 4]	ζητεῖ ἀποδράντα, οἱ δὲ καὶ	ἐκβάλλουσιν,	ἐὰν ἐπανέλθῃ· ἀνθρώπου δὲ πονηροῦ
[10, 29]	καὶ παῖδές εἰσιν αὐτῷ ἐξ	ἐκείνης·	καὶ μετὰ ταῦτα, δέον ἴσως
[10, 15]	τε καὶ ἀνόητοι ὄντες. ~οὐκ	ἐκεῖνο	πρότερον κτήσασθαι σπουδάσεις ᾧ δυνήσῃ
[10, 10]	γάρ σε εἰδέναι· καὶ γὰρ	ἐκεῖνοι	μυρίους πόδας ἔχοντες βραδύτατοί εἰσι
[10, 23]	τὸν ἐν Τροίᾳ Σκάμανδρον παρ´	ἐκείνοις	Ξάνθον καλεῖσθαι, καὶ τὴν κύμινδιν
[10, 27]	ἔπειτα ἐπιχειροῦντες, οὐχ αὑτούς, ἀλλ´	ἐκεῖνον	αἰτιῶνται. σὺ οὖν, ἐάν μοι
[10, 4]	βλάπτηται ὑπὸ σοῦ, σὺ δὲ	ἐκεῖνον	πονηρὸν εἶναι λέγων ζητεῖς, δῆλον
[10, 24]	διανοηθῇς; ὥσπερ οὖν φασι Λάϊον	ἐκεῖνον,	τὸν γενόμενον Χρυσίππου ἐραστήν, ὃς
[10, 6]	χαλεπόν ἐστιν ἀδικηθέντα μὴ τιμωρήσασθαι.	ἐκεῖνος	γὰρ οὐδὲν ὑπ´ ἐμοῦ παθών,
[10, 31]	Διογένης γελάσας, Μὴ γάρ, ἔφη,	ἐκεῖνος	ἔλυσε τὸ αἴνιγμα; οὐκ ἀκήκοας
[10, 4]	Διόγενες, κακὸς αὐτὸς ὤν. ~Ἔπειτα	ἐκεῖνος	μέν, ἔφη, σὲ πονηρὸν ἡγούμενος
[10, 18]	τινι χρῆσθαι ὠφελεῖσθαί ἐστιν ἀπ´	ἐκείνου;	Δοκεῖ μοι. Οὐδεὶς ἄρα τῶν
[10, 2]	ἢ οὐ δοκεῖ σοι τοῦτο	ἐκείνου	ἧττον χαλεπὸν καὶ ἐλάττονα ἔχειν
[10, 29]	συμβαλὼν μεγάλα κακὰ ἀπέλαυσε τῆς	ἐκείνου	μαντικῆς διὰ τὴν αὑτοῦ ἄγνοιαν.
[10, 22]	τῷ παντὶ μεῖζον καὶ χαλεπώτερον	ἐκείνου	ὁμολογοῦμεν εἶναι. ~τί δέ; νομίζεις
[10, 27]	μεμφόμενον, ὁπότε μαίνοιτο, ὡς συμβουλεύσαντος	ἐκείνου	τὴν μητέρα ἀποκτεῖναι. καί τοι
[10, 12]	ἔνδον τρεφόμενον, καὶ τὰ μὲν	ἐκείνῳ	μαχομένη, τὰ δὲ αὐτὴ τρυφῶσα,
[10, 18]	τῶν βλαπτομένων ἀπό τινος χρῆται	ἐκείνῳ	ὑφ´ οὗ βλάπτεται; Οὐ γάρ.
[10, 15]	διατελέσεις ἅπαντα τὸν βίον φροντίζων	ἐκείνων,	ὀνήσῃ δὲ οὐδ´ ὁτιοῦν ἀπ´
[10, 31]	οὐκ ἀκήκοας ὅτι ἄνθρωπον αὐτὸν	ἐκέλευσε	γνῶναι ἡ Σφίγξ; ὁ δὲ
[10, 24]	ἔχρησεν οὖν μὴ γεννᾶν, ἢ	ἐκτιθέναι	γεννήσαντα. ~οὕτω δὲ ἀνόητος ἦν
[10, 29]	ἐστὶ καὶ ὅπως. ~ὃ δὲ	ἔλαθέ	με περὶ τοῦ Οἰδίποδος εἰπεῖν,
[10, 11]	δεῖ τυγχάνειν αὐτόν, ἀλλὰ πολὺ	ἔλαττον	καὶ δυσχερέστερον. ~σὺ δέ, ἔφη,
[10, 2]	τοῦτο ἐκείνου ἧττον χαλεπὸν καὶ	ἐλάττονα	ἔχειν κίνδυνον τοῖς οὐ δυναμένοις
[10, 4]	ἐάν τε Ἀθηναῖοι, ἐάν τε	ἐλεύθεροι	ἐάν τε δοῦλοι; καίτοι κύνα
[10, 30]	ἀποφαίνεις τὸν Οἰδίπουν· οἱ δὲ	Ἕλληνες	οἴονται οὐκ εὐτυχῆ μὲν γενέσθαι
[10, 31]	γελάσας, Μὴ γάρ, ἔφη, ἐκεῖνος	ἔλυσε	τὸ αἴνιγμα; οὐκ ἀκήκοας ὅτι
[10, 12]	δὲ αὐτὴ τρυφῶσα, ἐνοχλεῖν σε	ἔμελλεν·	νῦν δὲ ἧττον μὲν αὐτὴ
[10, 6]	ἔνδον ἐτρέφετο, οὐδὲν ποιῶν ἢ	ἐμοὶ	ἀκολουθῶν. ~Ἔπειτα, ἔφη, οὐδὲν ἠδίκεις
[10, 6]	με· ὃς ἔργον μὲν παρ´	ἐμοὶ	οὐδὲν ἔπραττεν ὅσα δοῦλοι ἐργάζονται,
[10, 17]	οὗτος χρῆσθαι ἂν ἵπποις; Οὐκ	ἔμοιγε.	Εἰ δ´ αὖ βιάζοιτο, κακὸν
[10, 3]	ἔφη, μάλιστα· μηδὲν γὰρ ὑπ´	ἐμοῦ	ἀδικούμενος, πρὸς δὲ καὶ γενόμενος
[10, 6]	τιμωρήσασθαι. ἐκεῖνος γὰρ οὐδὲν ὑπ´	ἐμοῦ	παθών, ὡς ὁρᾷς, ἐτόλμησεν ἀπολιπεῖν
[10, 2]	γὰρ παῖς με ὁ μετ´	ἐμοῦ	πορευόμενος ἀπέδρα, νῦν ἐπὶ Κορίνθου
[10, 21]	ἐπὶ πάντων σχεδὸν ὅσων ἄπεστιν	ἐμπειρία	τοῦ χρῆσθαι χαλεπὸν τὸ προθυμεῖσθαι,
[10, 17]	βλαβερώτατον· ἢ ὅστις οὐκ ἔστιν	ἔμπειρος	ἵππων χρήσεως, δοκεῖ σοι οὗτος
[10, 16]	οἰκέτην, ἐάνπερ μὴ ἀπὸ τύχης	ἐμπέσῃ	μοι. Ναὶ μὰ Δία, εἶπεν
[10, 20]	αὑτόν τε ἀπολέσειεν καὶ τοὺς	ἐμπλέοντας;	τί δέ; ἡ δόρατος χρῆσις
[10, 22]	μοι. Ἤδη οὖν ἀκήκοας τὸ	ἐν	Δελφοῖς γράμμα τὸ Γνῶθι σαυτόν;
[10, 26]	τὴν ἀρχὴν ἀπέβαλε, καὶ αὐτὸς	ἐν	πέδαις ἐδέθη καὶ ὀλίγου κατεκαύθη
[10, 9]	τὰ ἀνδράποδα καὶ οὐ προσέχειν	ἐν	ταῖς νόσοις, τὸ μέν τι
[10, 27]	Ὀρέστην καὶ αὐτὸν δήπου ὁρᾷς	ἐν	ταῖς τραγῳδίαις ἐγκαλοῦντα τῷ θεῷ
[10, 12]	νῦν μὲν ὅταν αὐτὸς ᾖς	ἐν	τῇ οἰκίᾳ, οὐ φροντίζεις μή
[10, 23]	διαφέρει ὥστε τὸν ποταμὸν τὸν	ἐν	Τροίᾳ Σκάμανδρον παρ´ ἐκείνοις Ξάνθον
[10, 5]	ὑπὸ μέν γε κυνῶν φαύλων	ἕνα	τὸν Ἀκταίωνά φασιν ἀπολέσθαι, καὶ
[10, 6]	δοῦλοι ἐργάζονται, ἀργὸς δὲ ὢν	ἔνδον	ἐτρέφετο, οὐδὲν ποιῶν ἢ ἐμοὶ
[10, 12]	ἠξίου σε θεραπεύειν, ὁρῶσα οἰκέτην	ἔνδον	τρεφόμενον, καὶ τὰ μὲν ἐκείνῳ
[10, 1]	ἀσθενοῦντας ὅ τι μέλλουσι ποιεῖν	ἕνεκα	τοῦ συμβουλεῦσαι, καὶ τὰ μὲν
[10, 12]	~σὺ δέ, ἔφη, νῦν μὲν	ἑνὶ	ἀνθρώπῳ ζητεῖς τροφήν, τότε δὲ
[10, 1]	Ἀθήναζε συνέβαλε κατὰ τὴν ὁδὸν	ἑνὶ	τῶν γνωρίμων, καὶ ἤρετο ποῖ
[10, 10]	ἄγουσι. ~τὸ δὲ πάντων γελοιότατον·	ἐνίοτε	ἀποροῦσι διακόνων μᾶλλον τῶν πενήτων
[10, 8]	γὰρ δὴ ὥσπερ οἱ ἀνυπόδητοι	ἐνίοτε	ῥᾷον βαδίζουσι τῶν φαύλως ὑποδεδεμένων,
[10, 12]	μαχομένη, τὰ δὲ αὐτὴ τρυφῶσα,	ἐνοχλεῖν	σε ἔμελλεν· νῦν δὲ ἧττον
[10, 8]	μὴ ἔχῃς, τὰ δὲ ὄντα	ἐνοχλῇ	καὶ διακόπτῃ τοὺς πόδας; ἆρα
[10, 28]	τὴν ἡμέραν ἑκάστην τὸν Ἀπόλλω	ἐνοχλῇς	καὶ σοὶ μόνῳ σχολάζῃ. νοῦν
[10, 13]	ἰσχυρότεροι {καὶ} τῶν πατέρων εὐθὺς	ἐξ	ἀρχῆς κήδεσθαι μανθάνοντες. Ἀλλ´, ὦ
[10, 29]	συνεγένετο καὶ παῖδές εἰσιν αὐτῷ	ἐξ	ἐκείνης· καὶ μετὰ ταῦτα, δέον
[10, 14]	πλέον. εἰ δὲ καὶ δυνήσῃ	ἐξαπατῆσαί	τινα κἀκεῖνος οὐκ αἰσθήσεται τοῦ
[10, 13]	ἔφη, οὐκ αἰσχύνῃ, πρῶτον μὲν	ἐξαπατῶν	τὸν ἄνθρωπον, πονηρὸν αὐτῷ ἀποδιδόμενος;
[10, 24]	Μηδικὰ ἢ Ἀσσύρια τοὺς ἀγνοοῦντας	ἐξαπατῶσι—	σὺ δὲ οὐ δέδοικας μὴ
[10, 25]	ἀκούσας τὸν Οἰδίποδα οὐκ ἂν	ἐξέθηκεν.	ὁ δὲ οἴκοι τραφεὶς οὐκ
[10, 23]	χρησμῶν ἐστιν καὶ πολλοὺς ἤδη	ἐξηπάτηκεν.	~Ὁμήρῳ μὲν οὖν ἀσφαλὲς ἦν
[10, 11]	καλεῖται τρόπον τινὰ ᾧ ἂν	ἔξωθεν	προσφυῇ δάκτυλος περιττός, καὶ μηδὲ
[10, 19]	καὶ ἀπὸ ἄλλου ζῴου παντός;	Ἔοικε.	Τί δέ; οὐκ ἐπὶ τοῖς
[10, 22]	πᾶσιν ὡς οὐκ εἰδόσιν αὑτούς;	Ἔοικεν.	Εἷς ἄρα τῶν πάντων καὶ
[10, 4]	οἱ δὲ καὶ ἐκβάλλουσιν, ἐὰν	ἐπανέλθῃ·	ἀνθρώπου δὲ πονηροῦ ἀπαλλαγέντες οὐκ
[10, 18]	Οὐκ ἄρα οὐδὲ χρήσεται αὐτοῖς,	ἐπεὶ	οὐκ ἔστι χρῆσις ὅπου ζημία
[10, 1]	αὐτοῖς τὰ περὶ τῶν φίλων,	ἔπειτα	ἀκούσαντες μόνον ἀπηλλάγησαν· ἀλλ´ ὥσπερ
[10, 4]	ὦ Διόγενες, κακὸς αὐτὸς ὤν.	~Ἔπειτα	ἐκεῖνος μέν, ἔφη, σὲ πονηρὸν
[10, 27]	χρῆσθαι τῷ θεῷ ἀδύνατοι ὄντες,	ἔπειτα	ἐπιχειροῦντες, οὐχ αὑτούς, ἀλλ´ ἐκεῖνον
[10, 7]	οὐδὲν ποιῶν ἢ ἐμοὶ ἀκολουθῶν.	~Ἔπειτα,	ἔφη, οὐδὲν ἠδίκεις αὐτὸν ἀργὸν
[10, 13]	κεκτῆσθαι τὸν οἰκέτην, ἀποδώσομαι αὐτόν.	Ἔπειτα,	ἔφη, οὐκ αἰσχύνῃ, πρῶτον μὲν
[10, 29]	πρῶτον μὲν πᾶσιν ἐποίησε φανερόν,	ἔπειτα	ἠγανάκτει καὶ ἐβόα μεγάλα, ὅτι
[10, 30]	πρὸς δὲ τούτοις ἐτύφλωσεν αὑτόν·	ἔπειτα	ἠλᾶτο τετυφλωμένος, ὥσπερ οὐ δυνάμενος
[10, 25]	καὶ γὰρ ἐγέννησε καὶ ἔθρεψεν.	ἔπειτα	καὶ αὐτὸς ἀπώλετο καὶ πᾶς
[10, 2]	Διογένης εἶπεν, ὥσπερ εἰώθει, σπουδάσας,	Ἔπειτα,	καταγέλαστε, ἐπιχειρεῖς θεῷ χρῆσθαι, οὐ
[10, 27]	καὶ πρότερον προθυμήσῃ γνῶναι σεαυτόν,	ἔπειτα	φρονήσας, ἐὰν δοκῇ σοι, τότε
[10, 20]	καταδύεις τὸν ἥλιον περὶ πάντων	ἐπερωτῶν.	~Καὶ πότερον ἄμεινον, εἶπεν, ἀκούοντα
[10, 1]	ὥσπερ οἱ πολλοὶ τὰ τοιαῦτα	ἐπερωτῶσιν,	ἐπιδεικνύμενοι ὅτι οὐκ ἀμελὲς εἰδέναι
[10, 25]	οἶκος αὐτοῦ, διότι ἀδύνατος ὢν	ἐπεχείρησε	τῷ Ἀπόλλωνι χρῆσθαι. μὴ γὰρ
[10, 24]	ἐραστήν, ὃς ἀφικόμενος εἰς Δελφοὺς	ἐπηρώτα	τὸν θεὸν ὅπως αὐτῷ ἔσοιντο
[10, 2]	μετ´ ἐμοῦ πορευόμενος ἀπέδρα, νῦν	ἐπὶ	Κορίνθου ἄπειμι· ἴσως γὰρ ἂν
[10, 21]	ἢ βαδίζοντα μάτην; ὁμοίως δ´	ἐπὶ	πάντων σχεδὸν ὅσων ἄπεστιν ἐμπειρία
[10, 19]	παντός; Ἔοικε. Τί δέ; οὐκ	ἐπὶ	τοῖς σκεύεσιν ὁ αὐτὸς λόγος;
[10, 30]	~οἱ δὲ ἀλεκτρυόνες οὐκ ἀγανακτοῦσιν	ἐπὶ	τούτοις οὐδὲ οἱ κύνες οὐδὲ
[10, 7]	μάλιστα φεύγειν ὡς ἔχθιστον καὶ	ἐπιβουλότατον;	καὶ ὅς, Τί οὖν, ἔφη,
[10, 1]	οἱ πολλοὶ τὰ τοιαῦτα ἐπερωτῶσιν,	ἐπιδεικνύμενοι	ὅτι οὐκ ἀμελὲς εἰδέναι αὐτοῖς
[10, 8]	ἀλλὰ κἂν αὐτόματον λυθῇ, πάλιν	ἐπιδεῖς	τε καὶ σφίγγεις τὸν πόδα;
[10, 6]	δεῖ τοῦτον ζητεῖν τε καὶ	ἐπιδιώκειν;	ὥσπερ εἴ τις ἀπαλλαγὲν νόσημα
[10, 10]	ἐργάζεσθαι καὶ τοῦ ἄλλου σώματος	ἐπιμελεῖσθαι,	ὀφθαλμοὺς δέ, ὥστε ὁρᾶν, ὦτα
[10, 12]	αὐτὴ ἀργήσει, μᾶλλον δὲ σοῦ	ἐπιμελήσεται.	~καὶ μὴν ὅπου οἰκέτης ἐστίν,
[10, 17]	ἀνθρώπῳ ἢ αὐτὸν αὑτῷ μὴ	ἐπιστάμενον·	τὸ δὲ ἐπιχειρεῖν ἄνευ τοῦ
[10, 20]	ἂν ἐπιχειρῇ πηδαλίῳ χρῆσθαι οὐκ	ἐπιστάμενος	κυβερνᾶν, ἔστιν ὅπως οὐκ ἂν
[10, 26]	οὐκ ἂν ἀπέκτεινε τὸν Λάϊον,	~ἐπιστάμενος	ὅτι αὐτοῦ παῖς εἴη. καὶ
[10, 28]	ζῆν ὀρθῶς οὐ δυνήσῃ μὴ	ἐπιστάμενος,	οὐδ´ ἂν κατὰ τὴν ἡμέραν
[10, 28]	πράττειν, ἐὰν συμβουλεύσῃ σοι μὴ	ἐπισταμένῳ,	οὐχ οἷός τε ἔσει. καὶ
[10, 24]	Ἀπόλλω εἰς Δελφούς, ἅτε {διγλώττῳ}	ἐπισταμένῳ	τὰς φωνάς, εἴπερ ἁπάσας ἠπίστατο,
[10, 18]	κυσὶ πειρώμενος χρῆσθαι ἄνευ τοῦ	ἐπίστασθαι	ζημιώσεται ἀπ´ αὐτῶν; Εἰκός γε.
[10, 17]	τὸ δὲ ἐπιχειρεῖν ἄνευ τοῦ	ἐπίστασθαι	πάντων βλαβερώτατον· ἢ ὅστις οὐκ
[10, 4]	πράγματα ἔχουσι καὶ τοῖς ξένοις	ἐπιστέλλοντες	καὶ αὐτοὶ ἀποδημοῦντες καὶ χρήματα
[10, 17]	αὑτῷ μὴ ἐπιστάμενον· τὸ δὲ	ἐπιχειρεῖν	ἄνευ τοῦ ἐπίστασθαι πάντων βλαβερώτατον·
[10, 2]	ὥσπερ εἰώθει, σπουδάσας, Ἔπειτα, καταγέλαστε,	ἐπιχειρεῖς	θεῷ χρῆσθαι, οὐ δυνάμενος ἀνδραπόδῳ
[10, 22]	δὲ χρῆσθαι ἀδύνατος ὢν θεῷ	ἐπιχειρεῖς,	ὃ τῷ παντὶ μεῖζον καὶ
[10, 20]	προσέτι συντρίψειεν; ὃς δ´ ἂν	ἐπιχειρῇ	πηδαλίῳ χρῆσθαι οὐκ ἐπιστάμενος κυβερνᾶν,
[10, 27]	τῷ θεῷ ἀδύνατοι ὄντες, ἔπειτα	ἐπιχειροῦντες,	οὐχ αὑτούς, ἀλλ´ ἐκεῖνον αἰτιῶνται.
[10, 19]	χρήσαιτο ἂν ὁ ἄμουσος, ἢ	ἐπιχειρῶν	οὐκ ἂν εἴη καταγέλαστος, πρὸς
[10, 11]	ἀκούειν. ~πρὸς δὲ τούτοις σύμμετρον	ἐποίησε	τὴν γαστέρα, καὶ οὐ δεῖται
[10, 29]	τοῖς Θηβαίοις, πρῶτον μὲν πᾶσιν	ἐποίησε	φανερόν, ἔπειτα ἠγανάκτει καὶ ἐβόα
[10, 10]	τὸ σῶμα ἡ φύσις ἑκάστῳ	ἐποίησεν	ἱκανὸν εἶναι πρὸς τὴν ἑαυτοῦ
[10, 6]	ἔργον μὲν παρ´ ἐμοὶ οὐδὲν	ἔπραττεν	ὅσα δοῦλοι ἐργάζονται, ἀργὸς δὲ
[10, 24]	Λάϊον ἐκεῖνον, τὸν γενόμενον Χρυσίππου	ἐραστήν,	ὃς ἀφικόμενος εἰς Δελφοὺς ἐπηρώτα
[10, 19]	εἴη καταγέλαστος, πρὸς τῷ μηδὲν	ἐργάζεσθαι	καὶ τὴν κιθάραν διαφθείρων καὶ
[10, 10]	ὥστε ἀπιέναι, χεῖρας δέ, ὥστε	ἐργάζεσθαι	καὶ τοῦ ἄλλου σώματος ἐπιμελεῖσθαι,
[10, 7]	διαφθειρόμενος, καὶ ἀπέδρα δικαίως, ἵν´	ἐργάζηται	δῆλον ὅτι καὶ μὴ σχολάζων
[10, 6]	ἐμοὶ οὐδὲν ἔπραττεν ὅσα δοῦλοι	ἐργάζονται,	ἀργὸς δὲ ὢν ἔνδον ἐτρέφετο,
[10, 12]	ἐγρηγορὼς ὁ παῖς κακόν τι	ἐργάσηται.	πάντα δὴ ταῦτα δεῖ σε
[10, 6]	ὁρᾷς, ἐτόλμησεν ἀπολιπεῖν με· ὃς	ἔργον	μὲν παρ´ ἐμοὶ οὐδὲν ἔπραττεν
[10, 13]	αὐτῷ ἀποδιδόμενος; ἢ γὰρ οὐκ	ἐρεῖς	τἀληθὲς ἢ οὐ δυνήσῃ ἀποδόσθαι
[10, 10]	πόδας ἔχοντες βραδύτατοί εἰσι τῶν	ἑρπετῶν.	οὐκ οἶσθα ὅτι τὸ σῶμα
[10, 31]	τὸ ἐρωτώμενον· ὥσπερ εἴ τις	ἐρωτηθεὶς	τί ἐστι Σωκράτης, ὁ δὲ
[10, 31]	ἀνθρώπου λέγων ᾤετο λέγειν τὸ	ἐρωτώμενον·	ὥσπερ εἴ τις ἐρωτηθεὶς τί
[10, 27]	τι ἢ αἰσχρὸν προστάξαι τοῖς	ἐρωτῶσιν	αὐτόν. ἀλλ´ ὅπερ εἶπον, χρῆσθαι
[10, 28]	μὴ ἐπισταμένῳ, οὐχ οἷός τε	ἔσει.	καὶ ζῆν ὀρθῶς οὐ δυνήσῃ
[10, 7]	σχολάζων τε καὶ καθεύδων καὶ	ἐσθίων	χείρων ἀεὶ γίγνηται. σὺ δὲ
[10, 24]	ἐπηρώτα τὸν θεὸν ὅπως αὐτῷ	ἔσοιντο	παῖδες. ἔχρησεν οὖν μὴ γεννᾶν,
[10, 14]	ἀνάγκη αὐτὸ ἀπολαμβάνειν, ὥστε οὐδὲν	ἔσται	σοι πλέον. εἰ δὲ καὶ
[10, 29]	μεγάλα, ὅτι τῶν αὐτῶν πατήρ	ἐστι	καὶ ἀδελφὸς καὶ τῆς αὐτῆς
[10, 28]	σεαυτοῦ ὅ, τι σοι πρακτέον	ἐστὶ	καὶ ὅπως. ~ὃ δὲ ἔλαθέ
[10, 17]	τοῦτο ἔφην, ἀλλ´ ὅτι χαλεπόν	ἐστι,	μᾶλλον δὲ ἀδύνατον, χρῆσθαι ἢ
[10, 31]	ὥσπερ εἴ τις ἐρωτηθεὶς τί	ἐστι	Σωκράτης, ὁ δὲ μηδὲν εἴποι
[10, 7]	οὖν, ἔφη, ποιήσω; οὐ γὰρ	ἔστι	μοι ἄλλος οἰκέτης. ~Τί δέ,
[10, 10]	οὐκ ἐχόντων οὐδένα οἰκέτην. καὶ	ἔστι	τὸ πρᾶγμα ὅμοιον τοῖς ἰούλοις·
[10, 31]	ἀθλιώτεροι τῶν ἄλλων ἁπάντων· καὶ	ἔστι	τοιοῦτον τὸ τῶν σοφιστῶν γένος.
[10, 18]	οὐδὲ χρήσεται αὐτοῖς, ἐπεὶ οὐκ	ἔστι	χρῆσις ὅπου ζημία πρόσεστι. καὶ
[10, 6]	εἶπας, ὦ Διόγενες· ἀλλὰ χαλεπόν	ἐστιν	ἀδικηθέντα μὴ τιμωρήσασθαι. ἐκεῖνος γὰρ
[10, 16]	ὑπάρχει μέγιστον ἀγαθόν, ὅτι ἀκτήμονά	ἐστιν.	Ἀλλὰ δοκῶ μοι ἐάσειν, ὦ
[10, 18]	οὐ τό τινι χρῆσθαι ὠφελεῖσθαί	ἐστιν	ἀπ´ ἐκείνου; Δοκεῖ μοι. Οὐδεὶς
[10, 11]	τροφῆς ὁ ἄνθρωπος ἢ δυνατός	ἐστιν	αὑτῷ πορίζειν, ἀλλὰ τοῦτο μέτρον
[10, 13]	ἐπιμελήσεται. ~καὶ μὴν ὅπου οἰκέτης	ἐστίν,	εὐθὺς διαφθείρονται οἱ γιγνόμενοι παῖδες
[10, 11]	ὥσπερ οὖν ἡ χεὶρ ἀσθενεστέρα	ἐστὶν	ἡ πλείονας δακτύλους ἔχουσα τῶν
[10, 23]	καὶ ἀσαφῆ τὰ τῶν χρησμῶν	ἐστιν	καὶ πολλοὺς ἤδη ἐξηπάτηκεν. ~Ὁμήρῳ
[10, 31]	ὁ δὲ ἄνθρωπον μὲν ὅ	ἐστιν	οὔτε εἶπεν οὔτε ἔγνω· τὸ
[10, 31]	ὅτι ἡ Σφὶγξ ἡ ἀμαθία	ἐστίν.	ταύτην οὖν καὶ πρότερον διαφθεῖραι
[10, 17]	πάντων βλαβερώτατον· ἢ ὅστις οὐκ	ἔστιν	ἔμπειρος ἵππων χρήσεως, δοκεῖ σοι
[10, 20]	πηδαλίῳ χρῆσθαι οὐκ ἐπιστάμενος κυβερνᾶν,	ἔστιν	ὅπως οὐκ ἂν τάχιστα ἀνατρέψας
[10, 5]	δὲ ἀνθρώπων φαύλων οὐδὲ εἰπεῖν	ἔστιν	ὅσοι ἀπολώλασι καὶ ἰδιῶται καὶ
[10, 21]	λέγειν ἄξιον, ἔφη, ὦ Διόγενες.	Ἔστιν	οὖν ὃς αὑτῷ χρῆσθαι δύναται,
[10, 9]	αὑτούς· οἱ δὲ μαστιγοῦντες ὁσημέραι,	ἕτεροι	δὲ δεσμεύοντες, ἄλλοι διώκοντες φεύγοντας.
[10, 6]	ὑπ´ ἐμοῦ παθών, ὡς ὁρᾷς,	ἐτόλμησεν	ἀπολιπεῖν με· ὃς ἔργον μὲν
[10, 6]	ἐργάζονται, ἀργὸς δὲ ὢν ἔνδον	ἐτρέφετο,	οὐδὲν ποιῶν ἢ ἐμοὶ ἀκολουθῶν.
[10, 30]	Ἀσίαν ἄριστοι. πρὸς δὲ τούτοις	ἐτύφλωσεν	αὑτόν· ἔπειτα ἠλᾶτο τετυφλωμένος, ὥσπερ
[10, 13]	~καὶ μὴν ὅπου οἰκέτης ἐστίν,	εὐθὺς	διαφθείρονται οἱ γιγνόμενοι παῖδες καὶ
[10, 13]	καὶ ἰσχυρότεροι {καὶ} τῶν πατέρων	εὐθὺς	ἐξ ἀρχῆς κήδεσθαι μανθάνοντες. Ἀλλ´,
[10, 2]	Κορίνθου ἄπειμι· ἴσως γὰρ ἂν	εὕροιμι	καὶ τὸν παῖδα. καὶ ὁ
[10, 30]	οἱ δὲ Ἕλληνες οἴονται οὐκ	εὐτυχῆ	μὲν γενέσθαι ἄνθρωπον, συνετὸν δὲ
[10, 31]	ὁ Διογένης γελάσας, Μὴ γάρ,	ἔφη,	ἐκεῖνος ἔλυσε τὸ αἴνιγμα; οὐκ
[10, 3]	οὐκ ἦν πονηρός; ~Πάντων γε,	ἔφη,	μάλιστα· μηδὲν γὰρ ὑπ´ ἐμοῦ
[10, 12]	ἔλαττον καὶ δυσχερέστερον. ~σὺ δέ,	ἔφη,	νῦν μὲν ἑνὶ ἀνθρώπῳ ζητεῖς
[10, 7]	ποιῶν ἢ ἐμοὶ ἀκολουθῶν. ~Ἔπειτα,	ἔφη,	οὐδὲν ἠδίκεις αὐτὸν ἀργὸν ὄντα
[10, 13]	τὸν οἰκέτην, ἀποδώσομαι αὐτόν. Ἔπειτα,	ἔφη,	οὐκ αἰσχύνῃ, πρῶτον μὲν ἐξαπατῶν
[10, 8]	μοι ἄλλος οἰκέτης. ~Τί δέ,	ἔφη,	ποιήσεις, ὅταν ἄλλα ὑποδήματα μὴ
[10, 7]	ἐπιβουλότατον; καὶ ὅς, Τί οὖν,	ἔφη,	ποιήσω; οὐ γὰρ ἔστι μοι
[10, 4]	αὐτὸς ὤν. ~Ἔπειτα ἐκεῖνος μέν,	ἔφη,	σὲ πονηρὸν ἡγούμενος ἔφυγεν, ἵνα
[10, 30]	βλέπων πλανᾶσθαι. καὶ ὃς ἀκούσας	ἔφη,	Σὺ μέν, ὦ Διόγενες, ἀναισθητότατον
[10, 20]	μόνον, ἀλλὰ καὶ αὑτούς; Συγχωρῶ,	ἔφη,	ὦ Διόγενες· ἀλλὰ καταδύεις τὸν
[10, 21]	θεοῦ; Ἀλλ´ οὐδὲ λέγειν ἄξιον,	ἔφη,	ὦ Διόγενες. Ἔστιν οὖν ὃς
[10, 2]	ὅ, τι πράττοι; ~καὶ ὃς	ἔφη,	Ὦ Διόγενες, πορεύομαι εἰς Δελφοὺς
[10, 17]	χρῆσθαι, εἰ δύνασαι; οὐ τοῦτο	ἔφην,	ἀλλ´ ὅτι χαλεπόν ἐστι, μᾶλλον
[10, 4]	μέν, ἔφη, σὲ πονηρὸν ἡγούμενος	ἔφυγεν,	ἵνα μὴ βλάπτηται ὑπὸ σοῦ,
[10, 18]	μόνον περὶ κυνῶν καὶ ἵππων	ἔχει	οὕτως, ἀλλὰ καὶ βοῶν καὶ
[10, 2]	ἐκείνου ἧττον χαλεπὸν καὶ ἐλάττονα	ἔχειν	κίνδυνον τοῖς οὐ δυναμένοις χρήσασθαι
[10, 12]	σε σκοπεῖν. γυναῖκα τοίνυν εἰ	ἔχεις,	τότε μὲν οὐκ ἂν ἠξίου
[10, 8]	ποιήσεις, ὅταν ἄλλα ὑποδήματα μὴ	ἔχῃς,	τὰ δὲ ὄντα ἐνοχλῇ καὶ
[10, 7]	δεῖν πάντων μάλιστα φεύγειν ὡς	ἔχθιστον	καὶ ἐπιβουλότατον; καὶ ὅς, Τί
[10, 22]	δὴ αὑτὸν ἀγνοῶν οὐκ ἂν	ἔχοι	αὑτῷ χρῆσθαι; Δοκεῖ μοι. Ἤδη
[10, 28]	σε μηδὲν δεήσεσθαι μαντείας νοῦν	ἔχοντα.	καὶ γὰρ δὴ ὅρα, ἐάν
[10, 16]	πλεῖστον δύναται, καίτοι οὔτε χεῖρας	ἔχοντα	οὔτε ἀνθρώπου διάνοιαν; ἀλλ´ ὅμως
[10, 10]	καὶ γὰρ ἐκεῖνοι μυρίους πόδας	ἔχοντες	βραδύτατοί εἰσι τῶν ἑρπετῶν. οὐκ
[10, 13]	ὑπερηφανώτεροι, ὄντος μὲν τοῦ διακονοῦντος,	ἔχοντες	δὲ οὗ καταφρονοῦσιν· ὅπου δ´
[10, 10]	τῶν πενήτων τε καὶ οὐκ	ἐχόντων	οὐδένα οἰκέτην. καὶ ἔστι τὸ
[10, 8]	καὶ ἀλυπότερον τῶν πολλοὺς οἰκέτας	ἐχόντων.	~οὐχ ὁρᾷς τοὺς πλουσίους, ὁπόσα
[10, 11]	ἀσθενεστέρα ἐστὶν ἡ πλείονας δακτύλους	ἔχουσα	τῶν φύσει γιγνομένων, καὶ ὁ
[10, 4]	οὐκ ἀγαπῶσιν, ἀλλὰ πολλὰ πράγματα	ἔχουσι	καὶ τοῖς ξένοις ἐπιστέλλοντες καὶ
[10, 4]	κακοὶ ἄνθρωποι βλαβεροί εἰσι τοῖς	ἔχουσι	καὶ τοῖς χρωμένοις, ἐάν τε
[10, 9]	ὁρᾷς τοὺς πλουσίους, ὁπόσα πράγματα	ἔχουσιν,	οἱ μὲν θεραπεύοντες τοὺς νοσοῦντας
[10, 24]	θεὸν ὅπως αὐτῷ ἔσοιντο παῖδες.	ἔχρησεν	οὖν μὴ γεννᾶν, ἢ ἐκτιθέναι
[10, 28]	σοὶ μόνῳ σχολάζῃ. νοῦν δὲ	ἔχων	γνώσῃ ἀπὸ σεαυτοῦ ὅ, τι
[10, 31]	Βοιωτοὺς καὶ νῦν, οὐδὲν αὐτοὺς	ἐῶσαν	εἰδέναι, ἅτε ἀνθρώπων ἀμαθεστάτους. τοὺς

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 22/11/2007