Discours, Par.
[10, 17]	ἄν τι ἀπολαῦσαι πρότερον ἢ	ἀγαθόν;	Ἀληθῆ. ~Τί δέ; ὅστις ἀγνοεῖ
[10, 3]	γενόμενος ἡγεῖτο πονηρόν· εἰ γὰρ	ἀγαθὸν	ἡγεῖτο, οὐκ ἄν ποτε ἀπέλιπεν.
[10, 16]	τῶν ἄλλων {κακῶν} ὑπάρχει μέγιστον	ἀγαθόν,	ὅτι ἀκτήμονά ἐστιν. Ἀλλὰ δοκῶ
[10, 30]	υἱός. ~οἱ δὲ ἀλεκτρυόνες οὐκ	ἀγανακτοῦσιν	ἐπὶ τούτοις οὐδὲ οἱ κύνες
[10, 4]	ἀνθρώπου δὲ πονηροῦ ἀπαλλαγέντες οὐκ	ἀγαπῶσιν,	ἀλλὰ πολλὰ πράγματα ἔχουσι καὶ
[10, 7]	γὰρ ἀργία καὶ τὸ σχολὴν	ἄγειν	ἀπόλλυσι πάντων μάλιστα τοὺς ἀνοήτους
[10, 18]	ἀγαθόν; Ἀληθῆ. ~Τί δέ; ὅστις	ἀγνοεῖ	χρῆσιν κυνῶν, δυνατὸς ἂν εἴη
[10, 22]	δοκῶ. Σεαυτὸν δὲ ἀγνοῶν ἄνθρωπον	ἀγνοεῖς,	ἄνθρωπον δὲ οὐκ εἰδὼς χρῆσθαι
[10, 29]	ἐκείνου μαντικῆς διὰ τὴν αὑτοῦ	ἄγνοιαν.	ἔγνω γὰρ ὅτι τῇ μητρὶ
[10, 24]	ἢ Μηδικὰ ἢ Ἀσσύρια τοὺς	ἀγνοοῦντας	ἐξαπατῶσι— σὺ δὲ οὐ δέδοικας
[10, 21]	πῶς; εἶπεν. Ὁ γὰρ ἄνθρωπον	ἀγνοῶν	ἀδύνατος ἀνθρώπῳ χρῆσθαι. Ἀδύνατος γάρ.
[10, 22]	Οὔ μοι δοκῶ. Σεαυτὸν δὲ	ἀγνοῶν	ἄνθρωπον ἀγνοεῖς, ἄνθρωπον δὲ οὐκ
[10, 22]	Ἀδύνατος γάρ. ~Ὁ δὴ αὑτὸν	ἀγνοῶν	οὐκ ἂν ἔχοι αὑτῷ χρῆσθαι;
[10, 9]	δοκῇ αὐτοῖς, οὔτε μένοντες σχολὴν	ἄγουσι.	~τὸ δὲ πάντων γελοιότατον· ἐνίοτε
[10, 29]	τῶν αὐτῶν πατήρ ἐστι καὶ	ἀδελφὸς	καὶ τῆς αὐτῆς γυναικὸς ἀνὴρ
[10, 5]	τινες καὶ ὑπὸ υἱέων καὶ	ἀδελφῶν	καὶ γυναικῶν. ~ἆρα οὖν οὐ
[10, 6]	ὦ Διόγενες· ἀλλὰ χαλεπόν ἐστιν	ἀδικηθέντα	μὴ τιμωρήσασθαι. ἐκεῖνος γὰρ οὐδὲν
[10, 7]	σὺ δὲ ἴσως οἴει μικρὸν	ἀδίκημα	εἶναι, ὃς ἄνθρωπον ποιεῖ πονηρότερον,
[10, 3]	μάλιστα· μηδὲν γὰρ ὑπ´ ἐμοῦ	ἀδικούμενος,	πρὸς δὲ καὶ γενόμενος ἡγεῖτο
[10, 27]	ὅπερ εἶπον, χρῆσθαι τῷ θεῷ	ἀδύνατοι	ὄντες, ἔπειτα ἐπιχειροῦντες, οὐχ αὑτούς,
[10, 17]	ὅτι χαλεπόν ἐστι, μᾶλλον δὲ	ἀδύνατον,	χρῆσθαι ἢ θεῷ ἢ ἀνθρώπῳ
[10, 21]	εἶπεν. Ὁ γὰρ ἄνθρωπον ἀγνοῶν	ἀδύνατος	ἀνθρώπῳ χρῆσθαι. Ἀδύνατος γάρ. ~Ὁ
[10, 21]	ἄνθρωπον ἀγνοῶν ἀδύνατος ἀνθρώπῳ χρῆσθαι.	Ἀδύνατος	γάρ. ~Ὁ δὴ αὑτὸν ἀγνοῶν
[10, 25]	πᾶς ὁ οἶκος αὐτοῦ, διότι	ἀδύνατος	ὢν ἐπεχείρησε τῷ Ἀπόλλωνι χρῆσθαι.
[10, 22]	δυνατὸς εἶ, ἀνθρώπῳ δὲ χρῆσθαι	ἀδύνατος	ὢν θεῷ ἐπιχειρεῖς, ὃ τῷ
[10, 7]	καὶ καθεύδων καὶ ἐσθίων χείρων	ἀεὶ	γίγνηται. σὺ δὲ ἴσως οἴει
[10, 14]	οὗ βλαβήσῃ. οὐ γὰρ δὴ	ἀεί	ποτε τὸ ἀργύριον ὠφελεῖ τοὺς
[10, 1]	~Ἀπιών ποτε Διογένης ἐκ Κορίνθου	Ἀθήναζε	συνέβαλε κατὰ τὴν ὁδὸν ἑνὶ
[10, 4]	τε Φρύγες ὦσιν ἐάν τε	Ἀθηναῖοι,	ἐάν τε ἐλεύθεροι ἐάν τε
[10, 31]	σοφοὶ εἶναι, οὗτοι πολύ εἰσιν	ἀθλιώτεροι	τῶν ἄλλων ἁπάντων· καὶ ἔστι
[10, 31]	γάρ, ἔφη, ἐκεῖνος ἔλυσε τὸ	αἴνιγμα;	οὐκ ἀκήκοας ὅτι ἄνθρωπον αὐτὸν
[10, 31]	~μόνον γοῦν αὐτὸν λῦσαι τὸ	αἴνιγμα	τῆς Σφιγγός. καὶ ὁ Διογένης
[10, 31]	μὲν οὖν ἄλλους μᾶλλόν τι	αἰσθάνεσθαι	τῆς αὑτῶν ἀνοίας, τὸν δὲ
[10, 14]	δυνήσῃ ἐξαπατῆσαί τινα κἀκεῖνος οὐκ	αἰσθήσεται	τοῦ ἀνθρώπου τῆς πονηρίας, τὸ
[10, 27]	τὸν Ἀπόλλωνα χαλεπόν τι ἢ	αἰσχρὸν	προστάξαι τοῖς ἐρωτῶσιν αὐτόν. ἀλλ´
[10, 13]	ἀποδώσομαι αὐτόν. Ἔπειτα, ἔφη, οὐκ	αἰσχύνῃ,	πρῶτον μὲν ἐξαπατῶν τὸν ἄνθρωπον,
[10, 27]	ἐπιχειροῦντες, οὐχ αὑτούς, ἀλλ´ ἐκεῖνον	αἰτιῶνται.	σὺ οὖν, ἐάν μοι πεισθῇς,
[10, 31]	ἐκεῖνος ἔλυσε τὸ αἴνιγμα; οὐκ	ἀκήκοας	ὅτι ἄνθρωπον αὐτὸν ἐκέλευσε γνῶναι
[10, 22]	χρῆσθαι; Δοκεῖ μοι. Ἤδη οὖν	ἀκήκοας	τὸ ἐν Δελφοῖς γράμμα τὸ
[10, 26]	καὶ τοίνυν τὰ περὶ Κροῖσον	ἀκήκοας	τὸν Λυδόν, ὃς ἡγούμενος πείθεσθαι
[10, 6]	ἐτρέφετο, οὐδὲν ποιῶν ἢ ἐμοὶ	ἀκολουθῶν.	~Ἔπειτα, ἔφη, οὐδὲν ἠδίκεις αὐτὸν
[10, 10]	ὥστε ὁρᾶν, ὦτα δέ, ὥστε	ἀκούειν.	~πρὸς δὲ τούτοις σύμμετρον ἐποίησε
[10, 21]	ἐπερωτῶν. ~Καὶ πότερον ἄμεινον, εἶπεν,	ἀκούοντα	ὧν χρὴ καταδῦσαι τὸν ἥλιον
[10, 1]	τὰ περὶ τῶν φίλων, ἔπειτα	ἀκούσαντες	μόνον ἀπηλλάγησαν· ἀλλ´ ὥσπερ οἱ
[10, 30]	δυνάμενος βλέπων πλανᾶσθαι. καὶ ὃς	ἀκούσας	ἔφη, Σὺ μέν, ὦ Διόγενες,
[10, 25]	Ἀπόλλωνι χρῆσθαι. μὴ γὰρ ταῦτα	ἀκούσας	τὸν Οἰδίποδα οὐκ ἂν ἐξέθηκεν.
[10, 9]	νόσοις, τὸ μέν τι ὑπὸ	ἀκρατείας,	τὸ δὲ ἡγούμενα, εἴ τι
[10, 5]	γε κυνῶν φαύλων ἕνα τὸν	Ἀκταίωνά	φασιν ἀπολέσθαι, καὶ τούτων μανέντων·
[10, 16]	{κακῶν} ὑπάρχει μέγιστον ἀγαθόν, ὅτι	ἀκτήμονά	ἐστιν. Ἀλλὰ δοκῶ μοι ἐάσειν,
[10, 30]	ἀνὴρ καὶ υἱός. ~οἱ δὲ	ἀλεκτρυόνες	οὐκ ἀγανακτοῦσιν ἐπὶ τούτοις οὐδὲ
[10, 17]	τι ἀπολαῦσαι πρότερον ἢ ἀγαθόν;	Ἀληθῆ.	~Τί δέ; ὅστις ἀγνοεῖ χρῆσιν
[10, 27]	ὄντες, ἔπειτα ἐπιχειροῦντες, οὐχ αὑτούς,	ἀλλ´	ἐκεῖνον αἰτιῶνται. σὺ οὖν, ἐάν
[10, 16]	χεῖρας ἔχοντα οὔτε ἀνθρώπου διάνοιαν;	ἀλλ´	ὅμως ἀντὶ πάντων αὐτοῖς τῶν
[10, 27]	αἰσχρὸν προστάξαι τοῖς ἐρωτῶσιν αὐτόν.	ἀλλ´	ὅπερ εἶπον, χρῆσθαι τῷ θεῷ
[10, 17]	εἰ δύνασαι; οὐ τοῦτο ἔφην,	ἀλλ´	ὅτι χαλεπόν ἐστι, μᾶλλον δὲ
[10, 21]	δέ; ἡ ἀνθρώπου τῇ θεοῦ;	Ἀλλ´	οὐδὲ λέγειν ἄξιον, ἔφη, ὦ
[10, 20]	συμφέρει τοῖς δειλοῖς καὶ ἀνεπιστήμοσιν,	ἀλλ´	οὐκ ἂν ἀποβάλοιεν τῇ τοιαύτῃ
[10, 7]	εἶναι, ὃς ἄνθρωπον ποιεῖ πονηρότερον,	ἀλλ´	οὐχὶ τοῦτον δεῖν πάντων μάλιστα
[10, 13]	εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς κήδεσθαι μανθάνοντες.	Ἀλλ´,	ὦ Διόγενες, πένης {τέ} εἰμι
[10, 1]	φίλων, ἔπειτα ἀκούσαντες μόνον ἀπηλλάγησαν·	ἀλλ´	ὥσπερ οἱ ἰατροὶ ἀνακρίνουσι τοὺς
[10, 6]	ἂν συμβῇ ἀπαλλαγῆναι κακοῦ ἀνδρός,	ἀλλὰ	δεῖ τοῦτον ζητεῖν τε καὶ
[10, 16]	μέγιστον ἀγαθόν, ὅτι ἀκτήμονά ἐστιν.	Ἀλλὰ	δοκῶ μοι ἐάσειν, ὦ Διόγενες,
[10, 20]	χρήσεως οὐ τὰ ὅπλα μόνον,	ἀλλὰ	καὶ αὑτούς; Συγχωρῶ, ἔφη, ὦ
[10, 18]	κυνῶν καὶ ἵππων ἔχει οὕτως,	ἀλλὰ	καὶ βοῶν καὶ ὀρέων, καὶ
[10, 8]	ὑπολυσάμενος ὅτι τάχιστα ἀνυπόδητος βαδίσεις;	ἀλλὰ	κἂν αὐτόματον λυθῇ, πάλιν ἐπιδεῖς
[10, 20]	αὑτούς; Συγχωρῶ, ἔφη, ὦ Διόγενες·	ἀλλὰ	καταδύεις τὸν ἥλιον περὶ πάντων
[10, 19]	τοῖς σκεύεσιν ὁ αὐτὸς λόγος;	ἀλλὰ	κιθάρᾳ χρήσαιτο ἂν ὁ ἄμουσος,
[10, 24]	τὰς φωνάς, εἴπερ ἁπάσας ἠπίστατο,	ἀλλὰ	μὴ ὀλίγ´ ἄττα· ὥσπερ οἱ
[10, 4]	δὲ πονηροῦ ἀπαλλαγέντες οὐκ ἀγαπῶσιν,	ἀλλὰ	πολλὰ πράγματα ἔχουσι καὶ τοῖς
[10, 14]	τὸ ἀργύριον ὠφελεῖ τοὺς κτησαμένους,	ἀλλὰ	πολλῷ πλείονας βλάβας καὶ πλείω
[10, 11]	τυγχάνει ὧν δεῖ τυγχάνειν αὐτόν,	ἀλλὰ	πολὺ ἔλαττον καὶ δυσχερέστερον. ~σὺ
[10, 15]	τοῖς αὑτοῦ πράγμασι χρῆσθαι καλῶς,	ἀλλὰ	πρὸ τοῦ φρονῆσαι ζητήσεις ἀργύριον
[10, 23]	εἶναι διάλεκτον ἀνθρώπων καὶ θεῶν;	ἀλλὰ	τοσοῦτον διαφέρει ὥστε τὸν ποταμὸν
[10, 11]	ἢ δυνατός ἐστιν αὑτῷ πορίζειν,	ἀλλὰ	τοῦτο μέτρον ἑκάστῳ ἱκανώτατον καὶ
[10, 17]	ἢ λακτισθῆναι. ~Ταῦτα μὲν ἔασον·	ἀλλὰ	τῷ θεῷ διὰ τί με
[10, 6]	μὲν ὀρθῶς εἶπας, ὦ Διόγενες·	ἀλλὰ	χαλεπόν ἐστιν ἀδικηθέντα μὴ τιμωρήσασθαι.
[10, 24]	μὴ ἄλλα τοῦ θεοῦ λέγοντος	ἄλλα	διανοηθῇς; ὥσπερ οὖν φασι Λάϊον
[10, 24]	σὺ δὲ οὐ δέδοικας μὴ	ἄλλα	τοῦ θεοῦ λέγοντος ἄλλα διανοηθῇς;
[10, 8]	~Τί δέ, ἔφη, ποιήσεις, ὅταν	ἄλλα	ὑποδήματα μὴ ἔχῃς, τὰ δὲ
[10, 28]	γράψεις καὶ ἀναγνώσῃ. ὁμοίως δὲ	ἄλλο	ὁτιοῦν πράττειν, ἐὰν συμβουλεύσῃ σοι
[10, 19]	καὶ ὀνηλασίας; Ἔγωγε. Πότερον δι´	ἄλλο	τι ἢ διότι ἀνάγκη τοὺς
[10, 14]	τοῦ ἀποδιδομένου· τυχὸν δὲ εἰς	ἄλλο	τι χρήσῃ λαβὼν ἀφ´ οὗ
[10, 9]	μαστιγοῦντες ὁσημέραι, ἕτεροι δὲ δεσμεύοντες,	ἄλλοι	διώκοντες φεύγοντας. καὶ γάρ τοι
[10, 26]	ἄρχοντος καὶ Σόλωνι συγγενομένου καὶ	ἄλλοις	παμπόλλοις σοφισταῖς; ~τὸν δὲ Ὀρέστην
[10, 11]	δάκτυλος περιττός, καὶ μηδὲ τοῖς	ἄλλοις	χρῆσθαι δύναται κατὰ τρόπον, οὕτως
[10, 14]	οὐ δέδοικας; ἴσως μὲν γὰρ	ἄλλον	ὠνήσῃ φαυλότερον, ἐὰν δριμυτέρου τύχῃς
[10, 7]	ποιήσω; οὐ γὰρ ἔστι μοι	ἄλλος	οἰκέτης. ~Τί δέ, ἔφη, ποιήσεις,
[10, 19]	καὶ ἀπὸ χηνῶν καὶ ἀπὸ	ἄλλου	ζῴου παντός; Ἔοικε. Τί δέ;
[10, 10]	δέ, ὥστε ἐργάζεσθαι καὶ τοῦ	ἄλλου	σώματος ἐπιμελεῖσθαι, ὀφθαλμοὺς δέ, ὥστε
[10, 31]	τὴν Σφίγγα καὶ πείσαντα τοὺς	ἄλλους	Θηβαίους τοῦτο, κάκιστα ἀπολέσθαι. ὅσοι
[10, 31]	ἀνθρώπων ἀμαθεστάτους. τοὺς μὲν οὖν	ἄλλους	μᾶλλόν τι αἰσθάνεσθαι τῆς αὑτῶν
[10, 31]	οὗτοι πολύ εἰσιν ἀθλιώτεροι τῶν	ἄλλων	ἁπάντων· καὶ ἔστι τοιοῦτον τὸ
[10, 16]	ὅμως ἀντὶ πάντων αὐτοῖς τῶν	ἄλλων	{κακῶν} ὑπάρχει μέγιστον ἀγαθόν, ὅτι
[10, 9]	καὶ δεόμενοι ἰατρῶν καὶ τῶν	ἄλλων	{τῶν} παραμενούντων; καὶ γὰρ ὡς
[10, 14]	ὑπὸ ἀργυρίου ἢ ὑπὸ πενίας,	ἄλλως	τε καὶ ἀνόητοι ὄντες. ~οὐκ
[10, 26]	καὶ διαβὰς τὸν ποταμὸν τὸν	Ἅλυν,	τὴν ἀρχὴν ἀπέβαλε, καὶ αὐτὸς
[10, 16]	ὄρνεα, ὅσῳ ζῇ τῶν ἀνθρώπων	ἀλυπότερον,	πρὸς δὲ καὶ ἥδιον, καὶ
[10, 8]	χωρὶς οἰκετῶν ῥᾷον ζῶσι καὶ	ἀλυπότερον	τῶν πολλοὺς οἰκέτας ἐχόντων. ~οὐχ
[10, 31]	κάκιστα ἀπολέσθαι. ὅσοι γὰρ ἂν	ἀμαθεῖς	ὄντες πεισθῶσι σοφοὶ εἶναι, οὗτοι
[10, 31]	αὐτοὺς ἐῶσαν εἰδέναι, ἅτε ἀνθρώπων	ἀμαθεστάτους.	τοὺς μὲν οὖν ἄλλους μᾶλλόν
[10, 7]	ἠδίκεις αὐτὸν ἀργὸν ὄντα καὶ	ἀμαθῆ	τρέφων καὶ ποιῶν ὅτι κάκιστον;
[10, 31]	λέγοντος ὅτι ἡ Σφὶγξ ἡ	ἀμαθία	ἐστίν. ταύτην οὖν καὶ πρότερον
[10, 21]	περὶ πάντων ἐπερωτῶν. ~Καὶ πότερον	ἄμεινον,	εἶπεν, ἀκούοντα ὧν χρὴ καταδῦσαι
[10, 9]	γὰρ ὡς τὸ πολὺ πέφυκεν	ἀμελεῖν	αὑτῶν τὰ ἀνδράποδα καὶ οὐ
[10, 1]	τοιαῦτα ἐπερωτῶσιν, ἐπιδεικνύμενοι ὅτι οὐκ	ἀμελὲς	εἰδέναι αὐτοῖς τὰ περὶ τῶν
[10, 19]	ἀλλὰ κιθάρᾳ χρήσαιτο ἂν ὁ	ἄμουσος,	ἢ ἐπιχειρῶν οὐκ ἂν εἴη
[10, 25]	ἀνόητος ἦν ὁ Λάϊος ὥστε	ἀμφότερα	παρακοῦσαι τοῦ θεοῦ· καὶ γὰρ
[10, 18]	ὀρέων, καὶ ὃ μᾶλλον θαυμάσαις	ἄν,	οὐδὲ ὄνῳ ἢ προβάτῳ χρῆσθαι
[10, 3]	εἰ γὰρ ἀγαθὸν ἡγεῖτο, οὐκ	ἄν	ποτε ἀπέλιπεν. Ἴσως, ὦ Διόγενες,
[10, 22]	τῶν πάντων καὶ σὺ εἴης	ἄν;	Πῶς γὰρ οὔ; Οὐκ ἄρα
[10, 17]	Εἰ δ´ αὖ βιάζοιτο, κακὸν	ἄν	τι ἀπολαῦσαι πρότερον ἢ ἀγαθόν;
[10, 16]	ζητήσαιμι· ἐὰν μέντοι περιτύχω, προσέλθοιμ´	ἄν,	ὥστε δηχθῆναι ἢ λακτισθῆναι. ~Ταῦτα
[10, 31]	τοῦτο, κάκιστα ἀπολέσθαι. ὅσοι γὰρ	ἂν	ἀμαθεῖς ὄντες πεισθῶσι σοφοὶ εἶναι,
[10, 25]	ὁ δὲ οἴκοι τραφεὶς οὐκ	ἂν	ἀπέκτεινε τὸν Λάϊον, ~ἐπιστάμενος ὅτι
[10, 20]	δειλοῖς καὶ ἀνεπιστήμοσιν, ἀλλ´ οὐκ	ἂν	ἀποβάλοιεν τῇ τοιαύτῃ πείρᾳ τῆς
[10, 13]	δὲ οὗ καταφρονοῦσιν· ὅπου δ´	ἂν	αὐτοὶ {μὴ} ὦσι, πολὺ ἀνδρειότεροι
[10, 19]	ὁ ἄμουσος, ἢ ἐπιχειρῶν οὐκ	ἂν	εἴη καταγέλαστος, πρὸς τῷ μηδὲν
[10, 18]	ὅστις ἀγνοεῖ χρῆσιν κυνῶν, δυνατὸς	ἂν	εἴη χρῆσθαι; ἢ οὐ τό
[10, 25]	ταῦτα ἀκούσας τὸν Οἰδίποδα οὐκ	ἂν	ἐξέθηκεν. ὁ δὲ οἴκοι τραφεὶς
[10, 11]	ἀνάπηρος καλεῖται τρόπον τινὰ ᾧ	ἂν	ἔξωθεν προσφυῇ δάκτυλος περιττός, καὶ
[10, 20]	ἂν προσέτι συντρίψειεν; ὃς δ´	ἂν	ἐπιχειρῇ πηδαλίῳ χρῆσθαι οὐκ ἐπιστάμενος
[10, 2]	ἐπὶ Κορίνθου ἄπειμι· ἴσως γὰρ	ἂν	εὕροιμι καὶ τὸν παῖδα. καὶ
[10, 22]	~Ὁ δὴ αὑτὸν ἀγνοῶν οὐκ	ἂν	ἔχοι αὑτῷ χρῆσθαι; Δοκεῖ μοι.
[10, 16]	δάκνοντα ἢ λακτίζοντα ἵππον οὐκ	ἂν	ζητήσαιμι· ἐὰν μέντοι περιτύχω, προσέλθοιμ´
[10, 12]	εἰ ἔχεις, τότε μὲν οὐκ	ἂν	ἠξίου σε θεραπεύειν, ὁρῶσα οἰκέτην
[10, 17]	χρήσεως, δοκεῖ σοι οὗτος χρῆσθαι	ἂν	ἵπποις; Οὐκ ἔμοιγε. Εἰ δ´
[10, 28]	οὐ δυνήσῃ μὴ ἐπιστάμενος, οὐδ´	ἂν	κατὰ τὴν ἡμέραν ἑκάστην τὸν
[10, 19]	αὐτὸς λόγος; ἀλλὰ κιθάρᾳ χρήσαιτο	ἂν	ὁ ἄμουσος, ἢ ἐπιχειρῶν οὐκ
[10, 20]	δίκην βαλλόμενος καὶ τοὺς αὐλοὺς	ἂν	προσέτι συντρίψειεν; ὃς δ´ ἂν
[10, 6]	οὖν οὐ μέγα κέρδος, ὅτῳ	ἂν	συμβῇ ἀπαλλαγῆναι κακοῦ ἀνδρός, ἀλλὰ
[10, 20]	ἐπιστάμενος κυβερνᾶν, ἔστιν ὅπως οὐκ	ἂν	τάχιστα ἀνατρέψας τὴν ναῦν αὑτόν
[10, 28]	ἐάν σε κελεύσῃ γράφειν καὶ	ἀναγιγνώσκειν	ὀρθῶς μὴ γραμματικὸν ὄντα, οὐ
[10, 14]	κτῆνος νοσοῦν τε καὶ ἄχρηστον,	ἀνάγκη	αὐτὸ ἀπολαμβάνειν, ὥστε οὐδὲν ἔσται
[10, 12]	συμβῇ τις ἀσθένεια, τότε δὲ	ἀνάγκη	θεραπεύειν κἀκεῖνον νοσοῦντα· καὶ νῦν
[10, 19]	δι´ ἄλλο τι ἢ διότι	ἀνάγκη	τοὺς μὲν ἀπείρους ζημιοῦσθαι, τοὺς
[10, 28]	κελεύοντος κατὰ τρόπον γράψεις καὶ	ἀναγνώσῃ.	ὁμοίως δὲ ἄλλο ὁτιοῦν πράττειν,
[10, 30]	ἔφη, Σὺ μέν, ὦ Διόγενες,	ἀναισθητότατον	ἁπάντων ἀνθρώπων ἀποφαίνεις τὸν Οἰδίπουν·
[10, 1]	ἀπηλλάγησαν· ἀλλ´ ὥσπερ οἱ ἰατροὶ	ἀνακρίνουσι	τοὺς ἀσθενοῦντας ὅ τι μέλλουσι
[10, 6]	ἀπαλλαγὲν νόσημα ἐζήτει καὶ ἐβούλετο	ἀναλαβεῖν	εἰς τὸ σῶμα; καὶ ὁ
[10, 4]	καὶ αὐτοὶ ἀποδημοῦντες καὶ χρήματα	ἀναλίσκοντες,	ὅπως λάβωσιν αὐτόν. ~καὶ πότερον
[10, 11]	γιγνομένων, καὶ ὁ τοιοῦτος ἄνθρωπος	ἀνάπηρος	καλεῖται τρόπον τινὰ ᾧ ἂν
[10, 20]	ἔστιν ὅπως οὐκ ἂν τάχιστα	ἀνατρέψας	τὴν ναῦν αὑτόν τε ἀπολέσειεν
[10, 15]	ζητήσεις ἀργύριον ἢ γῆν ἢ	ἀνδράποδα	ἢ ζεῦγος ἢ πλοῖον ἢ
[10, 9]	πολὺ πέφυκεν ἀμελεῖν αὑτῶν τὰ	ἀνδράποδα	καὶ οὐ προσέχειν ἐν ταῖς
[10, 2]	ἐπιχειρεῖς θεῷ χρῆσθαι, οὐ δυνάμενος	ἀνδραπόδῳ	χρήσασθαι; ἢ οὐ δοκεῖ σοι
[10, 13]	ἂν αὐτοὶ {μὴ} ὦσι, πολὺ	ἀνδρειότεροι	καὶ ἰσχυρότεροι {καὶ} τῶν πατέρων
[10, 6]	ὅτῳ ἂν συμβῇ ἀπαλλαγῆναι κακοῦ	ἀνδρός,	ἀλλὰ δεῖ τοῦτον ζητεῖν τε
[10, 26]	σὺ οἴει φρονιμώτερος εἶναι Κροίσου,	ἀνδρὸς	οὕτω πλουσίου καὶ τοσούτων ἀνθρώπων
[10, 1]	κελεύουσι, τὰ δὲ ἀπαγορεύουσιν, οὕτως	ἀνέκρινεν	ὁ Διογένης τὸν ἄνθρωπον ὅ,
[10, 20]	ἀσπίδος συμφέρει τοῖς δειλοῖς καὶ	ἀνεπιστήμοσιν,	ἀλλ´ οὐκ ἂν ἀποβάλοιεν τῇ
[10, 18]	καὶ ὁ κυσὶ πειρώμενος χρῆσθαι	ἄνευ	τοῦ ἐπίστασθαι ζημιώσεται ἀπ´ αὐτῶν;
[10, 17]	μὴ ἐπιστάμενον· τὸ δὲ ἐπιχειρεῖν	ἄνευ	τοῦ ἐπίστασθαι πάντων βλαβερώτατον· ἢ
[10, 29]	ἀδελφὸς καὶ τῆς αὐτῆς γυναικὸς	ἀνὴρ	καὶ υἱός. ~οἱ δὲ ἀλεκτρυόνες
[10, 4]	βουλόμενος; ἢ οὐχ οἱ κακοὶ	ἄνθρωποι	βλαβεροί εἰσι τοῖς ἔχουσι καὶ
[10, 14]	βλάβας καὶ πλείω κακὰ πεπόνθασιν	ἄνθρωποι	ὑπὸ ἀργυρίου ἢ ὑπὸ πενίας,
[10, 22]	μοι δοκῶ. Σεαυτὸν δὲ ἀγνοῶν	ἄνθρωπον	ἀγνοεῖς, ἄνθρωπον δὲ οὐκ εἰδὼς
[10, 21]	Καὶ πῶς; εἶπεν. Ὁ γὰρ	ἄνθρωπον	ἀγνοῶν ἀδύνατος ἀνθρώπῳ χρῆσθαι. Ἀδύνατος
[10, 31]	τὸ αἴνιγμα; οὐκ ἀκήκοας ὅτι	ἄνθρωπον	αὐτὸν ἐκέλευσε γνῶναι ἡ Σφίγξ;
[10, 22]	Σεαυτὸν δὲ ἀγνοῶν ἄνθρωπον ἀγνοεῖς,	ἄνθρωπον	δὲ οὐκ εἰδὼς χρῆσθαι ἀνθρώπῳ
[10, 31]	γνῶναι ἡ Σφίγξ; ὁ δὲ	ἄνθρωπον	μὲν ὅ ἐστιν οὔτε εἶπεν
[10, 1]	οὕτως ἀνέκρινεν ὁ Διογένης τὸν	ἄνθρωπον	ὅ, τι πράττοι; ~καὶ ὃς
[10, 7]	οἴει μικρὸν ἀδίκημα εἶναι, ὃς	ἄνθρωπον	ποιεῖ πονηρότερον, ἀλλ´ οὐχὶ τοῦτον
[10, 13]	αἰσχύνῃ, πρῶτον μὲν ἐξαπατῶν τὸν	ἄνθρωπον,	πονηρὸν αὐτῷ ἀποδιδόμενος; ἢ γὰρ
[10, 30]	οἴονται οὐκ εὐτυχῆ μὲν γενέσθαι	ἄνθρωπον,	συνετὸν δὲ πάντων μάλιστα· ~μόνον
[10, 11]	φύσει γιγνομένων, καὶ ὁ τοιοῦτος	ἄνθρωπος	ἀνάπηρος καλεῖται τρόπον τινὰ ᾧ
[10, 6]	εἰς τὸ σῶμα; καὶ ὁ	ἄνθρωπος	εἶπεν, Ταῦτα μὲν ὀρθῶς εἶπας,
[10, 11]	οὐ δεῖται πλείονος τροφῆς ὁ	ἄνθρωπος	ἢ δυνατός ἐστιν αὑτῷ πορίζειν,
[10, 4]	δὲ καὶ ἐκβάλλουσιν, ἐὰν ἐπανέλθῃ·	ἀνθρώπου	δὲ πονηροῦ ἀπαλλαγέντες οὐκ ἀγαπῶσιν,
[10, 16]	καίτοι οὔτε χεῖρας ἔχοντα οὔτε	ἀνθρώπου	διάνοιαν; ἀλλ´ ὅμως ἀντὶ πάντων
[10, 31]	τὸ δὲ ὄνομα τὸ τοῦ	ἀνθρώπου	λέγων ᾤετο λέγειν τὸ ἐρωτώμενον·
[10, 21]	ἵππου; Πόθεν; Τί δέ; ἡ	ἀνθρώπου	τῇ θεοῦ; Ἀλλ´ οὐδὲ λέγειν
[10, 14]	τινα κἀκεῖνος οὐκ αἰσθήσεται τοῦ	ἀνθρώπου	τῆς πονηρίας, τὸ ἀργύριον οὐ
[10, 7]	ἀπόλλυσι πάντων μάλιστα τοὺς ἀνοήτους	ἀνθρώπους.	οὐκοῦν ὀρθῶς συνῆκεν ὑπὸ σοῦ
[10, 22]	χρῆσθαι ἀνθρώπῳ οὐ δυνατὸς εἶ,	ἀνθρώπῳ	δὲ χρῆσθαι ἀδύνατος ὢν θεῷ
[10, 12]	δέ, ἔφη, νῦν μὲν ἑνὶ	ἀνθρώπῳ	ζητεῖς τροφήν, τότε δὲ δυσί·
[10, 17]	ἀδύνατον, χρῆσθαι ἢ θεῷ ἢ	ἀνθρώπῳ	ἢ αὐτὸν αὑτῷ μὴ ἐπιστάμενον·
[10, 22]	ἄνθρωπον δὲ οὐκ εἰδὼς χρῆσθαι	ἀνθρώπῳ	οὐ δυνατὸς εἶ, ἀνθρώπῳ δὲ
[10, 11]	πολλαὶ χεῖρες καὶ πολλαὶ γαστέρες	ἀνθρώπῳ	τινὶ προσγένωνται, μὰ Δί´ οὐκ
[10, 21]	Ὁ γὰρ ἄνθρωπον ἀγνοῶν ἀδύνατος	ἀνθρώπῳ	χρῆσθαι. Ἀδύνατος γάρ. ~Ὁ δὴ
[10, 16]	τὰ ὄρνεα, ὅσῳ ζῇ τῶν	ἀνθρώπων	ἀλυπότερον, πρὸς δὲ καὶ ἥδιον,
[10, 31]	οὐδὲν αὐτοὺς ἐῶσαν εἰδέναι, ἅτε	ἀνθρώπων	ἀμαθεστάτους. τοὺς μὲν οὖν ἄλλους
[10, 30]	μέν, ὦ Διόγενες, ἀναισθητότατον ἁπάντων	ἀνθρώπων	ἀποφαίνεις τὸν Οἰδίπουν· οἱ δὲ
[10, 26]	ἀνδρὸς οὕτω πλουσίου καὶ τοσούτων	ἀνθρώπων	ἄρχοντος καὶ Σόλωνι συγγενομένου καὶ
[10, 23]	ἢ τὴν αὐτὴν εἶναι διάλεκτον	ἀνθρώπων	καὶ θεῶν; ἀλλὰ τοσοῦτον διαφέρει
[10, 5]	κυνῶν βλαβῆναι πονηρῶν ἢ ὑπ´	ἀνθρώπων;	ὑπὸ μέν γε κυνῶν φαύλων
[10, 5]	καὶ τούτων μανέντων· ὑπὸ δὲ	ἀνθρώπων	φαύλων οὐδὲ εἰπεῖν ἔστιν ὅσοι
[10, 14]	ὑπὸ πενίας, ἄλλως τε καὶ	ἀνόητοι	ὄντες. ~οὐκ ἐκεῖνο πρότερον κτήσασθαι
[10, 25]	ἢ ἐκτιθέναι γεννήσαντα. ~οὕτω δὲ	ἀνόητος	ἦν ὁ Λάϊος ὥστε ἀμφότερα
[10, 7]	ἄγειν ἀπόλλυσι πάντων μάλιστα τοὺς	ἀνοήτους	ἀνθρώπους. οὐκοῦν ὀρθῶς συνῆκεν ὑπὸ
[10, 31]	μᾶλλόν τι αἰσθάνεσθαι τῆς αὑτῶν	ἀνοίας,	τὸν δὲ Οἰδίποδα, σοφώτατον ἡγησάμενον
[10, 16]	οὔτε ἀνθρώπου διάνοιαν; ἀλλ´ ὅμως	ἀντὶ	πάντων αὐτοῖς τῶν ἄλλων {κακῶν}
[10, 8]	καὶ γὰρ δὴ ὥσπερ οἱ	ἀνυπόδητοι	ἐνίοτε ῥᾷον βαδίζουσι τῶν φαύλως
[10, 8]	ἆρα οὐχ ὑπολυσάμενος ὅτι τάχιστα	ἀνυπόδητος	βαδίσεις; ἀλλὰ κἂν αὐτόματον λυθῇ,
[10, 21]	τῇ θεοῦ; Ἀλλ´ οὐδὲ λέγειν	ἄξιον,	ἔφη, ὦ Διόγενες. Ἔστιν οὖν
[10, 18]	χρῆσθαι ἄνευ τοῦ ἐπίστασθαι ζημιώσεται	ἀπ´	αὐτῶν; Εἰκός γε. Οὐκ ἄρα
[10, 15]	ἐκείνων, ὀνήσῃ δὲ οὐδ´ ὁτιοῦν	ἀπ´	αὐτῶν. ~οὐχ ὁρᾷς τὰ θηρία
[10, 18]	τό τινι χρῆσθαι ὠφελεῖσθαί ἐστιν	ἀπ´	ἐκείνου; Δοκεῖ μοι. Οὐδεὶς ἄρα
[10, 1]	τὰ μὲν κελεύουσι, τὰ δὲ	ἀπαγορεύουσιν,	οὕτως ἀνέκρινεν ὁ Διογένης τὸν
[10, 17]	χρῆσθαι οὐκ ἐᾷς; Ἐγὼ γὰρ	ἀπαγορεύω	σοι θεῷ χρῆσθαι, εἰ δύνασαι;
[10, 6]	καὶ ἐπιδιώκειν; ὥσπερ εἴ τις	ἀπαλλαγὲν	νόσημα ἐζήτει καὶ ἐβούλετο ἀναλαβεῖν
[10, 4]	ἐὰν ἐπανέλθῃ· ἀνθρώπου δὲ πονηροῦ	ἀπαλλαγέντες	οὐκ ἀγαπῶσιν, ἀλλὰ πολλὰ πράγματα
[10, 6]	μέγα κέρδος, ὅτῳ ἂν συμβῇ	ἀπαλλαγῆναι	κακοῦ ἀνδρός, ἀλλὰ δεῖ τοῦτον
[10, 15]	πολλὰ πονήσεις μάτην καὶ διατελέσεις	ἅπαντα	τὸν βίον φροντίζων ἐκείνων, ὀνήσῃ
[10, 30]	Σὺ μέν, ὦ Διόγενες, ἀναισθητότατον	ἁπάντων	ἀνθρώπων ἀποφαίνεις τὸν Οἰδίπουν· οἱ
[10, 31]	πολύ εἰσιν ἀθλιώτεροι τῶν ἄλλων	ἁπάντων·	καὶ ἔστι τοιοῦτον τὸ τῶν
[10, 24]	{διγλώττῳ} ἐπισταμένῳ τὰς φωνάς, εἴπερ	ἁπάσας	ἠπίστατο, ἀλλὰ μὴ ὀλίγ´ ἄττα·
[10, 26]	ποταμὸν τὸν Ἅλυν, τὴν ἀρχὴν	ἀπέβαλε,	καὶ αὐτὸς ἐν πέδαις ἐδέθη
[10, 7]	συνῆκεν ὑπὸ σοῦ διαφθειρόμενος, καὶ	ἀπέδρα	δικαίως, ἵν´ ἐργάζηται δῆλον ὅτι
[10, 2]	με ὁ μετ´ ἐμοῦ πορευόμενος	ἀπέδρα,	νῦν ἐπὶ Κορίνθου ἄπειμι· ἴσως
[10, 2]	πορευόμενος ἀπέδρα, νῦν ἐπὶ Κορίνθου	ἄπειμι·	ἴσως γὰρ ἂν εὕροιμι καὶ
[10, 18]	ἢ προβάτῳ χρῆσθαι πάρεστι τοῖς	ἀπείροις.	~ἢ οὐκ οἶσθα τοὺς μέν
[10, 19]	ἢ διότι ἀνάγκη τοὺς μὲν	ἀπείρους	ζημιοῦσθαι, τοὺς δὲ εἰδότας ὀνίνασθαι
[10, 1]	τῶν γνωρίμων, καὶ ἤρετο ποῖ	ἄπεισιν,	οὐχ ὥσπερ οἱ πολλοὶ τὰ
[10, 25]	δὲ οἴκοι τραφεὶς οὐκ ἂν	ἀπέκτεινε	τὸν Λάϊον, ~ἐπιστάμενος ὅτι αὐτοῦ
[10, 29]	δὲ Τειρεσίᾳ συμβαλὼν μεγάλα κακὰ	ἀπέλαυσε	τῆς ἐκείνου μαντικῆς διὰ τὴν
[10, 3]	ἀγαθὸν ἡγεῖτο, οὐκ ἄν ποτε	ἀπέλιπεν.	Ἴσως, ὦ Διόγενες, κακὸς αὐτὸς
[10, 21]	δ´ ἐπὶ πάντων σχεδὸν ὅσων	ἄπεστιν	ἐμπειρία τοῦ χρῆσθαι χαλεπὸν τὸ
[10, 1]	τῶν φίλων, ἔπειτα ἀκούσαντες μόνον	ἀπηλλάγησαν·	ἀλλ´ ὥσπερ οἱ ἰατροὶ ἀνακρίνουσι
[10, 10]	ἑαυτοῦ θεραπείαν; πόδας μέν, ὥστε	ἀπιέναι,	χεῖρας δέ, ὥστε ἐργάζεσθαι καὶ
[10, 1]	~ΔΙΟΓΕΝΗΣ Η ΠΕΡΙ ΟΙΚΕΤΩΝ.	~Ἀπιών	ποτε Διογένης ἐκ Κορίνθου Ἀθήναζε
[10, 19]	συῶν καὶ ἀπὸ χηνῶν καὶ	ἀπὸ	ἄλλου ζῴου παντός; Ἔοικε. Τί
[10, 19]	τοὺς δὲ εἰδότας ὀνίνασθαι καὶ	ἀπὸ	ὄνων καὶ ἀπὸ συῶν καὶ
[10, 28]	σχολάζῃ. νοῦν δὲ ἔχων γνώσῃ	ἀπὸ	σεαυτοῦ ὅ, τι σοι πρακτέον
[10, 19]	ὀνίνασθαι καὶ ἀπὸ ὄνων καὶ	ἀπὸ	συῶν καὶ ἀπὸ χηνῶν καὶ
[10, 19]	ὠφελημένους, τοὺς δὲ καὶ βεβλαμμένους	ἀπό	τε προβατείας καὶ ὀνηλασίας; Ἔγωγε.
[10, 18]	μοι. Οὐδεὶς ἄρα τῶν βλαπτομένων	ἀπό	τινος χρῆται ἐκείνῳ ὑφ´ οὗ
[10, 16]	Διόγενες, τὸν οἰκέτην, ἐάνπερ μὴ	ἀπὸ	τύχης ἐμπέσῃ μοι. Ναὶ μὰ
[10, 21]	δὲ τὴν βλάβην γενέσθαι εἰκὸς	ἀπὸ	τῶν μειζόνων. ἦ οὖν δοκεῖ
[10, 19]	ὄνων καὶ ἀπὸ συῶν καὶ	ἀπὸ	χηνῶν καὶ ἀπὸ ἄλλου ζῴου
[10, 20]	καὶ ἀνεπιστήμοσιν, ἀλλ´ οὐκ ἂν	ἀποβάλοιεν	τῇ τοιαύτῃ πείρᾳ τῆς χρήσεως
[10, 9]	φεύγοντας. καὶ γάρ τοι οὔτε	ἀποδημῆσαι	δύνανται ῥᾳδίως, ὁπόταν δοκῇ αὐτοῖς,
[10, 4]	τοῖς ξένοις ἐπιστέλλοντες καὶ αὐτοὶ	ἀποδημοῦντες	καὶ χρήματα ἀναλίσκοντες, ὅπως λάβωσιν
[10, 13]	ἐξαπατῶν τὸν ἄνθρωπον, πονηρὸν αὐτῷ	ἀποδιδόμενος;	ἢ γὰρ οὐκ ἐρεῖς τἀληθὲς
[10, 14]	τύχῃς ἢ κατὰ σὲ τοῦ	ἀποδιδομένου·	τυχὸν δὲ εἰς ἄλλο τι
[10, 13]	ἐρεῖς τἀληθὲς ἢ οὐ δυνήσῃ	ἀποδόσθαι	αὐτόν. ~πρὸς δὲ τούτοις, ἐάν
[10, 4]	μὲν οὐδεὶς κακὸν ἡγούμενος ζητεῖ	ἀποδράντα,	οἱ δὲ καὶ ἐκβάλλουσιν, ἐὰν
[10, 13]	μὴ συμφέροι κεκτῆσθαι τὸν οἰκέτην,	ἀποδώσομαι	αὐτόν. Ἔπειτα, ἔφη, οὐκ αἰσχύνῃ,
[10, 14]	δὲ τούτοις, ἐάν τις ἱμάτιον	ἀποδῶται	κίβδηλον ἢ σκεῦος ἢ κτῆνος
[10, 27]	ὡς συμβουλεύσαντος ἐκείνου τὴν μητέρα	ἀποκτεῖναι.	καί τοι μὴ νόμιζε τὸν
[10, 14]	τε καὶ ἄχρηστον, ἀνάγκη αὐτὸ	ἀπολαμβάνειν,	ὥστε οὐδὲν ἔσται σοι πλέον.
[10, 17]	αὖ βιάζοιτο, κακὸν ἄν τι	ἀπολαῦσαι	πρότερον ἢ ἀγαθόν; Ἀληθῆ. ~Τί
[10, 20]	ἀνατρέψας τὴν ναῦν αὑτόν τε	ἀπολέσειεν	καὶ τοὺς ἐμπλέοντας; τί δέ;
[10, 5]	φαύλων ἕνα τὸν Ἀκταίωνά φασιν	ἀπολέσθαι,	καὶ τούτων μανέντων· ὑπὸ δὲ
[10, 31]	τοὺς ἄλλους Θηβαίους τοῦτο, κάκιστα	ἀπολέσθαι.	ὅσοι γὰρ ἂν ἀμαθεῖς ὄντες
[10, 6]	ἐμοῦ παθών, ὡς ὁρᾷς, ἐτόλμησεν	ἀπολιπεῖν	με· ὃς ἔργον μὲν παρ´
[10, 7]	ἀργία καὶ τὸ σχολὴν ἄγειν	ἀπόλλυσι	πάντων μάλιστα τοὺς ἀνοήτους ἀνθρώπους.
[10, 24]	ἦν ἴσως πορεύεσθαι παρὰ τὸν	Ἀπόλλω	εἰς Δελφούς, ἅτε {διγλώττῳ} ἐπισταμένῳ
[10, 28]	κατὰ τὴν ἡμέραν ἑκάστην τὸν	Ἀπόλλω	ἐνοχλῇς καὶ σοὶ μόνῳ σχολάζῃ.
[10, 23]	εἶναι. ~τί δέ; νομίζεις τὸν	Ἀπόλλωνα	ἀττικίζειν ἢ δωρίζειν; ἢ τὴν
[10, 27]	καί τοι μὴ νόμιζε τὸν	Ἀπόλλωνα	χαλεπόν τι ἢ αἰσχρὸν προστάξαι
[10, 25]	διότι ἀδύνατος ὢν ἐπεχείρησε τῷ	Ἀπόλλωνι	χρῆσθαι. μὴ γὰρ ταῦτα ἀκούσας
[10, 5]	φαύλων οὐδὲ εἰπεῖν ἔστιν ὅσοι	ἀπολώλασι	καὶ ἰδιῶται καὶ βασιλεῖς καὶ
[10, 10]	~τὸ δὲ πάντων γελοιότατον· ἐνίοτε	ἀποροῦσι	διακόνων μᾶλλον τῶν πενήτων τε
[10, 19]	καὶ τὴν κιθάραν διαφθείρων καὶ	ἀπορρηγνὺς	τοὺς φθόγγους; ~τί δέ; εἴ
[10, 30]	ὦ Διόγενες, ἀναισθητότατον ἁπάντων ἀνθρώπων	ἀποφαίνεις	τὸν Οἰδίπουν· οἱ δὲ Ἕλληνες
[10, 25]	καὶ ἔθρεψεν. ἔπειτα καὶ αὐτὸς	ἀπώλετο	καὶ πᾶς ὁ οἶκος αὐτοῦ,
[10, 22]	ἄν; Πῶς γὰρ οὔ; Οὐκ	ἄρα	οὐδὲ σὺ γιγνώσκεις αὑτόν; Οὔ
[10, 18]	ἀπ´ αὐτῶν; Εἰκός γε. Οὐκ	ἄρα	οὐδὲ χρήσεται αὐτοῖς, ἐπεὶ οὐκ
[10, 12]	νῦν μὲν σαυτὸν νοσηλεύσεις, ἐὰν	ἄρα	συμβῇ τις ἀσθένεια, τότε δὲ
[10, 18]	ἀπ´ ἐκείνου; Δοκεῖ μοι. Οὐδεὶς	ἄρα	τῶν βλαπτομένων ἀπό τινος χρῆται
[10, 22]	οὐκ εἰδόσιν αὑτούς; Ἔοικεν. Εἷς	ἄρα	τῶν πάντων καὶ σὺ εἴης
[10, 6]	υἱέων καὶ ἀδελφῶν καὶ γυναικῶν.	~ἆρα	οὖν οὐ μέγα κέρδος, ὅτῳ
[10, 8]	ἐνοχλῇ καὶ διακόπτῃ τοὺς πόδας;	ἆρα	οὐχ ὑπολυσάμενος ὅτι τάχιστα ἀνυπόδητος
[10, 12]	νῦν δὲ ἧττον μὲν αὐτὴ	ἀργήσει,	μᾶλλον δὲ σοῦ ἐπιμελήσεται. ~καὶ
[10, 7]	ποιῶν ὅτι κάκιστον; ἡ γὰρ	ἀργία	καὶ τὸ σχολὴν ἄγειν ἀπόλλυσι
[10, 7]	~Ἔπειτα, ἔφη, οὐδὲν ἠδίκεις αὐτὸν	ἀργὸν	ὄντα καὶ ἀμαθῆ τρέφων καὶ
[10, 6]	οὐδὲν ἔπραττεν ὅσα δοῦλοι ἐργάζονται,	ἀργὸς	δὲ ὢν ἔνδον ἐτρέφετο, οὐδὲν
[10, 13]	διαφθείρονται οἱ γιγνόμενοι παῖδες καὶ	ἀργότεροί	τε γίγνονται καὶ ὑπερηφανώτεροι, ὄντος
[10, 15]	ἀλλὰ πρὸ τοῦ φρονῆσαι ζητήσεις	ἀργύριον	ἢ γῆν ἢ ἀνδράποδα ἢ
[10, 14]	τοῦ ἀνθρώπου τῆς πονηρίας, τὸ	ἀργύριον	οὐ δέδοικας; ἴσως μὲν γὰρ
[10, 14]	γὰρ δὴ ἀεί ποτε τὸ	ἀργύριον	ὠφελεῖ τοὺς κτησαμένους, ἀλλὰ πολλῷ
[10, 14]	πλείω κακὰ πεπόνθασιν ἄνθρωποι ὑπὸ	ἀργυρίου	ἢ ὑπὸ πενίας, ἄλλως τε
[10, 30]	δοκοῦσι τῶν κατὰ τὴν Ἀσίαν	ἄριστοι.	πρὸς δὲ τούτοις ἐτύφλωσεν αὑτόν·
[10, 11]	τοῦτο μέτρον ἑκάστῳ ἱκανώτατον καὶ	ἄριστον	καὶ ὑγιέστατον. ὥσπερ οὖν ἡ
[10, 26]	τὸν ποταμὸν τὸν Ἅλυν, τὴν	ἀρχὴν	ἀπέβαλε, καὶ αὐτὸς ἐν πέδαις
[10, 13]	{καὶ} τῶν πατέρων εὐθὺς ἐξ	ἀρχῆς	κήδεσθαι μανθάνοντες. Ἀλλ´, ὦ Διόγενες,
[10, 26]	οὕτω πλουσίου καὶ τοσούτων ἀνθρώπων	ἄρχοντος	καὶ Σόλωνι συγγενομένου καὶ ἄλλοις
[10, 23]	Μυρίνης ὀνομάζειν. ὅθεν δὴ καὶ	ἀσαφῆ	τὰ τῶν χρησμῶν ἐστιν καὶ
[10, 12]	νοσηλεύσεις, ἐὰν ἄρα συμβῇ τις	ἀσθένεια,	τότε δὲ ἀνάγκη θεραπεύειν κἀκεῖνον
[10, 11]	ὑγιέστατον. ὥσπερ οὖν ἡ χεὶρ	ἀσθενεστέρα	ἐστὶν ἡ πλείονας δακτύλους ἔχουσα
[10, 1]	ὥσπερ οἱ ἰατροὶ ἀνακρίνουσι τοὺς	ἀσθενοῦντας	ὅ τι μέλλουσι ποιεῖν ἕνεκα
[10, 30]	καίτοι δοκοῦσι τῶν κατὰ τὴν	Ἀσίαν	ἄριστοι. πρὸς δὲ τούτοις ἐτύφλωσεν
[10, 20]	δέ; ἡ δόρατος χρῆσις ἢ	ἀσπίδος	συμφέρει τοῖς δειλοῖς καὶ ἀνεπιστήμοσιν,
[10, 24]	εἰδότες ῥήματα ἢ Μηδικὰ ἢ	Ἀσσύρια	τοὺς ἀγνοοῦντας ἐξαπατῶσι— σὺ δὲ
[10, 24]	ἤδη ἐξηπάτηκεν. ~Ὁμήρῳ μὲν οὖν	ἀσφαλὲς	ἦν ἴσως πορεύεσθαι παρὰ τὸν
[10, 31]	νῦν, οὐδὲν αὐτοὺς ἐῶσαν εἰδέναι,	ἅτε	ἀνθρώπων ἀμαθεστάτους. τοὺς μὲν οὖν
[10, 24]	παρὰ τὸν Ἀπόλλω εἰς Δελφούς,	ἅτε	{διγλώττῳ} ἐπισταμένῳ τὰς φωνάς, εἴπερ
[10, 24]	ἁπάσας ἠπίστατο, ἀλλὰ μὴ ὀλίγ´	ἄττα·	ὥσπερ οἱ δύο ἢ τρία
[10, 23]	~τί δέ; νομίζεις τὸν Ἀπόλλωνα	ἀττικίζειν	ἢ δωρίζειν; ἢ τὴν αὐτὴν
[10, 17]	ἵπποις; Οὐκ ἔμοιγε. Εἰ δ´	αὖ	βιάζοιτο, κακὸν ἄν τι ἀπολαῦσαι
[10, 20]	καὶ παριὼν εἰς τὰ θέατρα	αὐλεῖν,	οὐκ αὐτός τε δώσει δίκην
[10, 20]	εἴ τις αὐλοῖς οὐκ ὢν	αὐλητικὸς	ἐθέλοι χρῆσθαι καὶ παριὼν εἰς
[10, 20]	φθόγγους; ~τί δέ; εἴ τις	αὐλοῖς	οὐκ ὢν αὐλητικὸς ἐθέλοι χρῆσθαι
[10, 20]	δώσει δίκην βαλλόμενος καὶ τοὺς	αὐλοὺς	ἂν προσέτι συντρίψειεν; ὃς δ´
[10, 15]	σὺ δουλεύσεις καὶ λυπήσῃ δι´	αὐτὰ	καὶ πολλὰ πονήσεις μάτην καὶ
[10, 12]	ἔμελλεν· νῦν δὲ ἧττον μὲν	αὐτὴ	ἀργήσει, μᾶλλον δὲ σοῦ ἐπιμελήσεται.
[10, 12]	μὲν ἐκείνῳ μαχομένη, τὰ δὲ	αὐτὴ	τρυφῶσα, ἐνοχλεῖν σε ἔμελλεν· νῦν
[10, 23]	ἀττικίζειν ἢ δωρίζειν; ἢ τὴν	αὐτὴν	εἶναι διάλεκτον ἀνθρώπων καὶ θεῶν;
[10, 29]	ἐστι καὶ ἀδελφὸς καὶ τῆς	αὐτῆς	γυναικὸς ἀνὴρ καὶ υἱός. ~οἱ
[10, 14]	νοσοῦν τε καὶ ἄχρηστον, ἀνάγκη	αὐτὸ	ἀπολαμβάνειν, ὥστε οὐδὲν ἔσται σοι
[10, 4]	καὶ τοῖς ξένοις ἐπιστέλλοντες καὶ	αὐτοὶ	ἀποδημοῦντες καὶ χρήματα ἀναλίσκοντες, ὅπως
[10, 13]	οὗ καταφρονοῦσιν· ὅπου δ´ ἂν	αὐτοὶ	{μὴ} ὦσι, πολὺ ἀνδρειότεροι καὶ
[10, 18]	γε. Οὐκ ἄρα οὐδὲ χρήσεται	αὐτοῖς,	ἐπεὶ οὐκ ἔστι χρῆσις ὅπου
[10, 9]	ἀποδημῆσαι δύνανται ῥᾳδίως, ὁπόταν δοκῇ	αὐτοῖς,	οὔτε μένοντες σχολὴν ἄγουσι. ~τὸ
[10, 1]	ἐπιδεικνύμενοι ὅτι οὐκ ἀμελὲς εἰδέναι	αὐτοῖς	τὰ περὶ τῶν φίλων, ἔπειτα
[10, 16]	διάνοιαν; ἀλλ´ ὅμως ἀντὶ πάντων	αὐτοῖς	τῶν ἄλλων {κακῶν} ὑπάρχει μέγιστον
[10, 8]	τάχιστα ἀνυπόδητος βαδίσεις; ἀλλὰ κἂν	αὐτόματον	λυθῇ, πάλιν ἐπιδεῖς τε καὶ
[10, 27]	ἢ αἰσχρὸν προστάξαι τοῖς ἐρωτῶσιν	αὐτόν.	ἀλλ´ ὅπερ εἶπον, χρῆσθαι τῷ
[10, 11]	μᾶλλον τυγχάνει ὧν δεῖ τυγχάνειν	αὐτόν,	ἀλλὰ πολὺ ἔλαττον καὶ δυσχερέστερον.
[10, 7]	ἀκολουθῶν. ~Ἔπειτα, ἔφη, οὐδὲν ἠδίκεις	αὐτὸν	ἀργὸν ὄντα καὶ ἀμαθῆ τρέφων
[10, 17]	ἢ θεῷ ἢ ἀνθρώπῳ ἢ	αὐτὸν	αὑτῷ μὴ ἐπιστάμενον· τὸ δὲ
[10, 27]	σοφισταῖς; ~τὸν δὲ Ὀρέστην καὶ	αὐτὸν	δήπου ὁρᾷς ἐν ταῖς τραγῳδίαις
[10, 31]	αἴνιγμα; οὐκ ἀκήκοας ὅτι ἄνθρωπον	αὐτὸν	ἐκέλευσε γνῶναι ἡ Σφίγξ; ὁ
[10, 13]	συμφέροι κεκτῆσθαι τὸν οἰκέτην, ἀποδώσομαι	αὐτόν.	Ἔπειτα, ἔφη, οὐκ αἰσχύνῃ, πρῶτον
[10, 4]	καὶ χρήματα ἀναλίσκοντες, ὅπως λάβωσιν	αὐτόν.	~καὶ πότερον οἴει πλείους ὑπὸ
[10, 31]	δὲ πάντων μάλιστα· ~μόνον γοῦν	αὐτὸν	λῦσαι τὸ αἴνιγμα τῆς Σφιγγός.
[10, 13]	τἀληθὲς ἢ οὐ δυνήσῃ ἀποδόσθαι	αὐτόν.	~πρὸς δὲ τούτοις, ἐάν τις
[10, 22]	χρῆσθαι. Ἀδύνατος γάρ. ~Ὁ δὴ	αὑτὸν	ἀγνοῶν οὐκ ἂν ἔχοι αὑτῷ
[10, 31]	τὸν δὲ Οἰδίποδα, σοφώτατον ἡγησάμενον	αὑτὸν	εἶναι καὶ διαπεφευγέναι τὴν Σφίγγα
[10, 30]	ἄριστοι. πρὸς δὲ τούτοις ἐτύφλωσεν	αὑτόν·	ἔπειτα ἠλᾶτο τετυφλωμένος, ὥσπερ οὐ
[10, 21]	αὑτῷ χρῆσθαι δύναται, οὐ γιγνώσκων	αὑτόν;	Καὶ πῶς; εἶπεν. Ὁ γὰρ
[10, 22]	Οὐκ ἄρα οὐδὲ σὺ γιγνώσκεις	αὑτόν;	Οὔ μοι δοκῶ. Σεαυτὸν δὲ
[10, 20]	ἂν τάχιστα ἀνατρέψας τὴν ναῦν	αὑτόν	τε ἀπολέσειεν καὶ τοὺς ἐμπλέοντας;
[10, 25]	ἐγέννησε καὶ ἔθρεψεν. ἔπειτα καὶ	αὐτὸς	ἀπώλετο καὶ πᾶς ὁ οἶκος
[10, 26]	Ἅλυν, τὴν ἀρχὴν ἀπέβαλε, καὶ	αὐτὸς	ἐν πέδαις ἐδέθη καὶ ὀλίγου
[10, 12]	νοσοῦντα· καὶ νῦν μὲν ὅταν	αὐτὸς	ᾖς ἐν τῇ οἰκίᾳ, οὐ
[10, 19]	οὐκ ἐπὶ τοῖς σκεύεσιν ὁ	αὐτὸς	λόγος; ἀλλὰ κιθάρᾳ χρήσαιτο ἂν
[10, 20]	εἰς τὰ θέατρα αὐλεῖν, οὐκ	αὐτός	τε δώσει δίκην βαλλόμενος καὶ
[10, 12]	οἰκίᾳ, οὐ φροντίζεις μή τι	αὐτὸς	ὑφέλῃ, οὐδὲ ὅταν καθεύδῃς, μὴ
[10, 3]	ἀπέλιπεν. Ἴσως, ὦ Διόγενες, κακὸς	αὐτὸς	ὤν. ~Ἔπειτα ἐκεῖνος μέν, ἔφη,
[10, 4]	ζητεῖς, δῆλον ὅτι βλάπτεσθαι ὑπ´	αὐτοῦ	βουλόμενος; ἢ οὐχ οἱ κακοὶ
[10, 25]	ἀπώλετο καὶ πᾶς ὁ οἶκος	αὐτοῦ,	διότι ἀδύνατος ὢν ἐπεχείρησε τῷ
[10, 26]	ἀπέκτεινε τὸν Λάϊον, ~ἐπιστάμενος ὅτι	αὐτοῦ	παῖς εἴη. καὶ τοίνυν τὰ
[10, 29]	τῆς ἐκείνου μαντικῆς διὰ τὴν	αὑτοῦ	ἄγνοιαν. ἔγνω γὰρ ὅτι τῇ
[10, 15]	παντὸς ὠφελεῖσθαι καὶ πᾶσι τοῖς	αὑτοῦ	πράγμασι χρῆσθαι καλῶς, ἀλλὰ πρὸ
[10, 31]	τοὺς Βοιωτοὺς καὶ νῦν, οὐδὲν	αὐτοὺς	ἐῶσαν εἰδέναι, ἅτε ἀνθρώπων ἀμαθεστάτους.
[10, 27]	ἀδύνατοι ὄντες, ἔπειτα ἐπιχειροῦντες, οὐχ	αὑτούς,	ἀλλ´ ἐκεῖνον αἰτιῶνται. σὺ οὖν,
[10, 22]	κελεύει πᾶσιν ὡς οὐκ εἰδόσιν	αὑτούς;	Ἔοικεν. Εἷς ἄρα τῶν πάντων
[10, 9]	πάθοι, τοὺς δεσπότας ζημιώσεσθαι, οὐχ	αὑτούς·	οἱ δὲ μαστιγοῦντες ὁσημέραι, ἕτεροι
[10, 20]	τὰ ὅπλα μόνον, ἀλλὰ καὶ	αὑτούς;	Συγχωρῶ, ἔφη, ὦ Διόγενες· ἀλλὰ
[10, 13]	μὲν ἐξαπατῶν τὸν ἄνθρωπον, πονηρὸν	αὐτῷ	ἀποδιδόμενος; ἢ γὰρ οὐκ ἐρεῖς
[10, 29]	μητρὶ συνεγένετο καὶ παῖδές εἰσιν	αὐτῷ	ἐξ ἐκείνης· καὶ μετὰ ταῦτα,
[10, 24]	Δελφοὺς ἐπηρώτα τὸν θεὸν ὅπως	αὐτῷ	ἔσοιντο παῖδες. ἔχρησεν οὖν μὴ
[10, 17]	θεῷ ἢ ἀνθρώπῳ ἢ αὐτὸν	αὑτῷ	μὴ ἐπιστάμενον· τὸ δὲ ἐπιχειρεῖν
[10, 11]	ὁ ἄνθρωπος ἢ δυνατός ἐστιν	αὑτῷ	πορίζειν, ἀλλὰ τοῦτο μέτρον ἑκάστῳ
[10, 22]	αὑτὸν ἀγνοῶν οὐκ ἂν ἔχοι	αὑτῷ	χρῆσθαι; Δοκεῖ μοι. Ἤδη οὖν
[10, 21]	ὦ Διόγενες. Ἔστιν οὖν ὃς	αὑτῷ	χρῆσθαι δύναται, οὐ γιγνώσκων αὑτόν;
[10, 18]	ἄνευ τοῦ ἐπίστασθαι ζημιώσεται ἀπ´	αὐτῶν;	Εἰκός γε. Οὐκ ἄρα οὐδὲ
[10, 16]	ἰσχύει καὶ ζῇ χρόνον ἕκαστον	αὐτῶν	ὅσον πλεῖστον δύναται, καίτοι οὔτε
[10, 15]	ὀνήσῃ δὲ οὐδ´ ὁτιοῦν ἀπ´	αὐτῶν.	~οὐχ ὁρᾷς τὰ θηρία ταῦτα
[10, 29]	καὶ ἐβόα μεγάλα, ὅτι τῶν	αὐτῶν	πατήρ ἐστι καὶ ἀδελφὸς καὶ
[10, 31]	ἄλλους μᾶλλόν τι αἰσθάνεσθαι τῆς	αὑτῶν	ἀνοίας, τὸν δὲ Οἰδίποδα, σοφώτατον
[10, 9]	ὡς τὸ πολὺ πέφυκεν ἀμελεῖν	αὑτῶν	τὰ ἀνδράποδα καὶ οὐ προσέχειν
[10, 14]	εἰς ἄλλο τι χρήσῃ λαβὼν	ἀφ´	οὗ βλαβήσῃ. οὐ γὰρ δὴ
[10, 24]	τὸν γενόμενον Χρυσίππου ἐραστήν, ὃς	ἀφικόμενος	εἰς Δελφοὺς ἐπηρώτα τὸν θεὸν
[10, 14]	ἢ κτῆνος νοσοῦν τε καὶ	ἄχρηστον,	ἀνάγκη αὐτὸ ἀπολαμβάνειν, ὥστε οὐδὲν

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 22/11/2007