Discours, Par. |
[10, 22] |
ἐν
Δελφοῖς
γράμμα
τὸ
Γνῶθι
|
σαυτόν; |
Ἔγωγε.
Οὔκουν
δῆλον
ὅτι
ὁ |
[10, 12] |
δὲ
δυσί·
καὶ
νῦν
μὲν
|
σαυτὸν |
νοσηλεύσεις,
ἐὰν
ἄρα
συμβῇ
τις |
[10, 10] |
ὅμοιον
τοῖς
ἰούλοις·
οἶμαι
γάρ
|
σε
|
εἰδέναι·
καὶ
γὰρ
ἐκεῖνοι
μυρίους |
[10, 12] |
τὰ
δὲ
αὐτὴ
τρυφῶσα,
ἐνοχλεῖν
|
σε |
ἔμελλεν·
νῦν
δὲ
ἧττον
μὲν |
[10, 12] |
τότε
μὲν
οὐκ
ἂν
ἠξίου
|
σε |
θεραπεύειν,
ὁρῶσα
οἰκέτην
ἔνδον
τρεφόμενον, |
[10, 28] |
καὶ
γὰρ
δὴ
ὅρα,
ἐάν
|
σε |
κελεύσῃ
γράφειν
καὶ
ἀναγιγνώσκειν
ὀρθῶς |
[10, 28] |
μαντεύσῃ.
~ἐγὼ
μὲν
γὰρ
οἶμαί
|
σε |
μηδὲν
δεήσεσθαι
μαντείας
νοῦν
ἔχοντα. |
[10, 4] |
ὤν.
~Ἔπειτα
ἐκεῖνος
μέν,
ἔφη,
|
σὲ |
πονηρὸν
ἡγούμενος
ἔφυγεν,
ἵνα
μὴ |
[10, 12] |
ἐργάσηται.
πάντα
δὴ
ταῦτα
δεῖ
|
σε |
σκοπεῖν.
γυναῖκα
τοίνυν
εἰ
ἔχεις, |
[10, 14] |
ἐὰν
δριμυτέρου
τύχῃς
ἢ
κατὰ
|
σὲ |
τοῦ
ἀποδιδομένου·
τυχὸν
δὲ
εἰς |
[10, 22] |
γιγνώσκεις
αὑτόν;
Οὔ
μοι
δοκῶ.
|
Σεαυτὸν |
δὲ
ἀγνοῶν
ἄνθρωπον
ἀγνοεῖς,
ἄνθρωπον |
[10, 27] |
φυλάξῃ,
καὶ
πρότερον
προθυμήσῃ
γνῶναι
|
σεαυτόν, |
ἔπειτα
φρονήσας,
ἐὰν
δοκῇ
σοι, |
[10, 28] |
νοῦν
δὲ
ἔχων
γνώσῃ
ἀπὸ
|
σεαυτοῦ |
ὅ,
τι
σοι
πρακτέον
ἐστὶ |
[10, 23] |
Τρῶες
ἐκάλουν
Βατίειαν,
τοὺς
θεοὺς
|
σῆμα
|
Μυρίνης
ὀνομάζειν.
ὅθεν
δὴ
καὶ |
[10, 23] |
τὸν
ποταμὸν
τὸν
ἐν
Τροίᾳ
|
Σκάμανδρον |
παρ´
ἐκείνοις
Ξάνθον
καλεῖσθαι,
καὶ |
[10, 19] |
Τί
δέ;
οὐκ
ἐπὶ
τοῖς
|
σκεύεσιν |
ὁ
αὐτὸς
λόγος;
ἀλλὰ
κιθάρᾳ |
[10, 14] |
τις
ἱμάτιον
ἀποδῶται
κίβδηλον
ἢ
|
σκεῦος |
ἢ
κτῆνος
νοσοῦν
τε
καὶ |
[10, 12] |
πάντα
δὴ
ταῦτα
δεῖ
σε
|
σκοπεῖν. |
γυναῖκα
τοίνυν
εἰ
ἔχεις,
τότε |
[10, 17] |
οὐκ
ἐᾷς;
Ἐγὼ
γὰρ
ἀπαγορεύω
|
σοι |
θεῷ
χρῆσθαι,
εἰ
δύνασαι;
οὐ |
[10, 28] |
ἄλλο
ὁτιοῦν
πράττειν,
ἐὰν
συμβουλεύσῃ
|
σοι |
μὴ
ἐπισταμένῳ,
οὐχ
οἷός
τε |
[10, 28] |
ἑκάστην
τὸν
Ἀπόλλω
ἐνοχλῇς
καὶ
|
σοὶ |
μόνῳ
σχολάζῃ.
νοῦν
δὲ
ἔχων
|
[10, 21] |
τῶν
μειζόνων.
ἦ
οὖν
δοκεῖ
|
σοι |
ὁμοία
εἶναι
ἡ
ὄνου
χρῆσις |
[10, 17] |
ἔστιν
ἔμπειρος
ἵππων
χρήσεως,
δοκεῖ
|
σοι |
οὗτος
χρῆσθαι
ἂν
ἵπποις;
Οὐκ
|
[10, 14] |
αὐτὸ
ἀπολαμβάνειν,
ὥστε
οὐδὲν
ἔσται
|
σοι |
πλέον.
εἰ
δὲ
καὶ
δυνήσῃ |
[10, 28] |
γνώσῃ
ἀπὸ
σεαυτοῦ
ὅ,
τι
|
σοι |
πρακτέον
ἐστὶ
καὶ
ὅπως.
~ὃ |
[10, 27] |
σεαυτόν,
ἔπειτα
φρονήσας,
ἐὰν
δοκῇ
|
σοι, |
τότε
ἤδη
μαντεύσῃ.
~ἐγὼ
μὲν |
[10, 2] |
ἀνδραπόδῳ
χρήσασθαι;
ἢ
οὐ
δοκεῖ
|
σοι
|
τοῦτο
ἐκείνου
ἧττον
χαλεπὸν
καὶ |
[10, 26] |
καὶ
τοσούτων
ἀνθρώπων
ἄρχοντος
καὶ
|
Σόλωνι |
συγγενομένου
καὶ
ἄλλοις
παμπόλλοις
σοφισταῖς; |
[10, 7] |
ἀνθρώπους.
οὐκοῦν
ὀρθῶς
συνῆκεν
ὑπὸ
|
σοῦ |
διαφθειρόμενος,
καὶ
ἀπέδρα
δικαίως,
ἵν´ |
[10, 12] |
μὲν
αὐτὴ
ἀργήσει,
μᾶλλον
δὲ
|
σοῦ |
ἐπιμελήσεται.
~καὶ
μὴν
ὅπου
οἰκέτης |
[10, 4] |
ἔφυγεν,
ἵνα
μὴ
βλάπτηται
ὑπὸ
|
σοῦ, |
σὺ
δὲ
ἐκεῖνον
πονηρὸν
εἶναι |
[10, 26] |
Σόλωνι
συγγενομένου
καὶ
ἄλλοις
παμπόλλοις
|
σοφισταῖς; |
~τὸν
δὲ
Ὀρέστην
καὶ
αὐτὸν |
[10, 31] |
καὶ
ἔστι
τοιοῦτον
τὸ
τῶν
|
σοφιστῶν |
γένος.
|
[10, 31] |
γὰρ
ἂν
ἀμαθεῖς
ὄντες
πεισθῶσι
|
σοφοὶ |
εἶναι,
οὗτοι
πολύ
εἰσιν
ἀθλιώτεροι |
[10, 31] |
αὑτῶν
ἀνοίας,
τὸν
δὲ
Οἰδίποδα,
|
σοφώτατον |
ἡγησάμενον
αὑτὸν
εἶναι
καὶ
διαπεφευγέναι |
[10, 2] |
ὁ
Διογένης
εἶπεν,
ὥσπερ
εἰώθει,
|
σπουδάσας, |
Ἔπειτα,
καταγέλαστε,
ἐπιχειρεῖς
θεῷ
χρῆσθαι, |
[10, 15] |
ὄντες.
~οὐκ
ἐκεῖνο
πρότερον
κτήσασθαι
|
σπουδάσεις |
ᾧ
δυνήσῃ
ὑπὸ
παντὸς
ὠφελεῖσθαι |
[10, 5] |
ὑπὸ
οἰκετῶν,
οἱ
δὲ
ὑπὸ
|
στρατιωτῶν |
καὶ
δορυφόρων,
οἱ
δὲ
ὑπὸ |
[10, 22] |
γὰρ
οὔ;
Οὐκ
ἄρα
οὐδὲ
|
σὺ |
γιγνώσκεις
αὑτόν;
Οὔ
μοι
δοκῶ. |
[10, 4] |
ἵνα
μὴ
βλάπτηται
ὑπὸ
σοῦ,
|
σὺ |
δὲ
ἐκεῖνον
πονηρὸν
εἶναι
λέγων |
[10, 12] |
ἀλλὰ
πολὺ
ἔλαττον
καὶ
δυσχερέστερον.
|
~σὺ |
δέ,
ἔφη,
νῦν
μὲν
ἑνὶ |
[10, 7] |
καὶ
ἐσθίων
χείρων
ἀεὶ
γίγνηται.
|
σὺ |
δὲ
ἴσως
οἴει
μικρὸν
ἀδίκημα |
[10, 24] |
ἢ
Ἀσσύρια
τοὺς
ἀγνοοῦντας
ἐξαπατῶσι—
|
σὺ |
δὲ
οὐ
δέδοικας
μὴ
ἄλλα |
[10, 15] |
ἢ
πλοῖον
ἢ
οἰκίαν;
οἷς
|
σὺ |
δουλεύσεις
καὶ
λυπήσῃ
δι´
αὐτὰ |
[10, 22] |
Εἷς
ἄρα
τῶν
πάντων
καὶ
|
σὺ |
εἴης
ἄν;
Πῶς
γὰρ
οὔ; |
[10, 30] |
πλανᾶσθαι.
καὶ
ὃς
ἀκούσας
ἔφη,
|
Σὺ |
μέν,
ὦ
Διόγενες,
ἀναισθητότατον
ἁπάντων |
[10, 26] |
καὶ
ὀλίγου
κατεκαύθη
ζῶν.
ἢ
|
σὺ |
οἴει
φρονιμώτερος
εἶναι
Κροίσου,
ἀνδρὸς |
[10, 27] |
οὐχ
αὑτούς,
ἀλλ´
ἐκεῖνον
αἰτιῶνται.
|
σὺ |
οὖν,
ἐάν
μοι
πεισθῇς,
φυλάξῃ, |
[10, 26] |
τοσούτων
ἀνθρώπων
ἄρχοντος
καὶ
Σόλωνι
|
συγγενομένου |
καὶ
ἄλλοις
παμπόλλοις
σοφισταῖς;
~τὸν |
[10, 20] |
ὅπλα
μόνον,
ἀλλὰ
καὶ
αὑτούς;
|
Συγχωρῶ, |
ἔφη,
ὦ
Διόγενες·
ἀλλὰ
καταδύεις |
[10, 29] |
ἦλθε
μαντευσόμενος,
τῷ
δὲ
Τειρεσίᾳ
|
συμβαλὼν |
μεγάλα
κακὰ
ἀπέλαυσε
τῆς
ἐκείνου |
[10, 6] |
οὐ
μέγα
κέρδος,
ὅτῳ
ἂν
|
συμβῇ |
ἀπαλλαγῆναι
κακοῦ
ἀνδρός,
ἀλλὰ
δεῖ |
[10, 12] |
μὲν
σαυτὸν
νοσηλεύσεις,
ἐὰν
ἄρα
|
συμβῇ |
τις
ἀσθένεια,
τότε
δὲ
ἀνάγκη |
[10, 1] |
τι
μέλλουσι
ποιεῖν
ἕνεκα
τοῦ
|
συμβουλεῦσαι, |
καὶ
τὰ
μὲν
κελεύουσι,
τὰ |
[10, 27] |
καὶ
μεμφόμενον,
ὁπότε
μαίνοιτο,
ὡς
|
συμβουλεύσαντος |
ἐκείνου
τὴν
μητέρα
ἀποκτεῖναι.
καί |
[10, 28] |
δὲ
ἄλλο
ὁτιοῦν
πράττειν,
ἐὰν
|
συμβουλεύσῃ |
σοι
μὴ
ἐπισταμένῳ,
οὐχ
οἷός |
[10, 11] |
ὥστε
ἀκούειν.
~πρὸς
δὲ
τούτοις
|
σύμμετρον |
ἐποίησε
τὴν
γαστέρα,
καὶ
οὐ |
[10, 20] |
ἡ
δόρατος
χρῆσις
ἢ
ἀσπίδος
|
συμφέρει |
τοῖς
δειλοῖς
καὶ
ἀνεπιστήμοσιν,
ἀλλ´ |
[10, 13] |
{τέ}
εἰμι
καὶ
εἰ
μὴ
|
συμφέροι |
κεκτῆσθαι
τὸν
οἰκέτην,
ἀποδώσομαι
αὐτόν. |
[10, 1] |
ποτε
Διογένης
ἐκ
Κορίνθου
Ἀθήναζε
|
συνέβαλε |
κατὰ
τὴν
ὁδὸν
ἑνὶ
τῶν |
[10, 29] |
ἔγνω
γὰρ
ὅτι
τῇ
μητρὶ
|
συνεγένετο |
καὶ
παῖδές
εἰσιν
αὐτῷ
ἐξ |
[10, 30] |
οὐκ
εὐτυχῆ
μὲν
γενέσθαι
ἄνθρωπον,
|
συνετὸν |
δὲ
πάντων
μάλιστα·
~μόνον
γοῦν |
[10, 7] |
τοὺς
ἀνοήτους
ἀνθρώπους.
οὐκοῦν
ὀρθῶς
|
συνῆκεν |
ὑπὸ
σοῦ
διαφθειρόμενος,
καὶ
ἀπέδρα |
[10, 20] |
καὶ
τοὺς
αὐλοὺς
ἂν
προσέτι
|
συντρίψειεν; |
ὃς
δ´
ἂν
ἐπιχειρῇ
πηδαλίῳ
|
[10, 19] |
καὶ
ἀπὸ
ὄνων
καὶ
ἀπὸ
|
συῶν |
καὶ
ἀπὸ
χηνῶν
καὶ
ἀπὸ |
[10, 31] |
αὑτὸν
εἶναι
καὶ
διαπεφευγέναι
τὴν
|
Σφίγγα |
καὶ
πείσαντα
τοὺς
ἄλλους
Θηβαίους
|
[10, 8] |
λυθῇ,
πάλιν
ἐπιδεῖς
τε
καὶ
|
σφίγγεις |
τὸν
πόδα;
καὶ
γὰρ
δὴ |
[10, 31] |
αὐτὸν
λῦσαι
τὸ
αἴνιγμα
τῆς
|
Σφιγγός. |
καὶ
ὁ
Διογένης
γελάσας,
Μὴ |
[10, 31] |
ἤκουσά
του
λέγοντος
ὅτι
ἡ
|
Σφὶγξ
|
ἡ
ἀμαθία
ἐστίν.
ταύτην
οὖν |
[10, 31] |
ἄνθρωπον
αὐτὸν
ἐκέλευσε
γνῶναι
ἡ
|
Σφίγξ; |
ὁ
δὲ
ἄνθρωπον
μὲν
ὅ |
[10, 21] |
μάτην;
ὁμοίως
δ´
ἐπὶ
πάντων
|
σχεδὸν |
ὅσων
ἄπεστιν
ἐμπειρία
τοῦ
χρῆσθαι |
[10, 28] |
Ἀπόλλω
ἐνοχλῇς
καὶ
σοὶ
μόνῳ
|
σχολάζῃ. |
νοῦν
δὲ
ἔχων
γνώσῃ
ἀπὸ |
[10, 7] |
ἐργάζηται
δῆλον
ὅτι
καὶ
μὴ
|
σχολάζων |
τε
καὶ
καθεύδων
καὶ
ἐσθίων |
[10, 7] |
ἡ
γὰρ
ἀργία
καὶ
τὸ
|
σχολὴν |
ἄγειν
ἀπόλλυσι
πάντων
μάλιστα
τοὺς |
[10, 9] |
ὁπόταν
δοκῇ
αὐτοῖς,
οὔτε
μένοντες
|
σχολὴν |
ἄγουσι.
~τὸ
δὲ
πάντων
γελοιότατον· |
[10, 31] |
εἴποι
πλέον
τοῦ
ὀνόματος,
ὅτι
|
Σωκράτης. |
ἐγὼ
δὲ
ἤκουσά
του
λέγοντος |
[10, 31] |
εἴ
τις
ἐρωτηθεὶς
τί
ἐστι
|
Σωκράτης, |
ὁ
δὲ
μηδὲν
εἴποι
πλέον |
[10, 10] |
ἑρπετῶν.
οὐκ
οἶσθα
ὅτι
τὸ
|
σῶμα |
ἡ
φύσις
ἑκάστῳ
ἐποίησεν
ἱκανὸν |
[10, 6] |
καὶ
ἐβούλετο
ἀναλαβεῖν
εἰς
τὸ
|
σῶμα; |
καὶ
ὁ
ἄνθρωπος
εἶπεν,
Ταῦτα |
[10, 10] |
ὥστε
ἐργάζεσθαι
καὶ
τοῦ
ἄλλου
|
σώματος |
ἐπιμελεῖσθαι,
ὀφθαλμοὺς
δέ,
ὥστε
ὁρᾶν, |