Discours, Par.
[10, 9]	τὸ δὲ ἡγούμενα, εἴ τι	πάθοι,	τοὺς δεσπότας ζημιώσεσθαι, οὐχ αὑτούς·
[10, 6]	ἐκεῖνος γὰρ οὐδὲν ὑπ´ ἐμοῦ	παθών,	ὡς ὁρᾷς, ἐτόλμησεν ἀπολιπεῖν με·
[10, 2]	καὶ βουλόμενος, εἶπε, ζητεῖς τὸν	παῖδα;	ἢ οὐκ ἦν πονηρός; ~Πάντων
[10, 2]	γὰρ ἂν εὕροιμι καὶ τὸν	παῖδα.	καὶ ὁ Διογένης εἶπεν, ὥσπερ
[10, 29]	ὅτι τῇ μητρὶ συνεγένετο καὶ	παῖδές	εἰσιν αὐτῷ ἐξ ἐκείνης· καὶ
[10, 24]	τὸν θεὸν ὅπως αὐτῷ ἔσοιντο	παῖδες.	ἔχρησεν οὖν μὴ γεννᾶν, ἢ
[10, 13]	ἐστίν, εὐθὺς διαφθείρονται οἱ γιγνόμενοι	παῖδες	καὶ ἀργότεροί τε γίγνονται καὶ
[10, 26]	τὸν Λάϊον, ~ἐπιστάμενος ὅτι αὐτοῦ	παῖς	εἴη. καὶ τοίνυν τὰ περὶ
[10, 12]	ὅταν καθεύδῃς, μὴ ἐγρηγορὼς ὁ	παῖς	κακόν τι ἐργάσηται. πάντα δὴ
[10, 2]	διὰ Βοιωτῶν ἰέναι, ὁ γὰρ	παῖς	με ὁ μετ´ ἐμοῦ πορευόμενος
[10, 8]	βαδίσεις; ἀλλὰ κἂν αὐτόματον λυθῇ,	πάλιν	ἐπιδεῖς τε καὶ σφίγγεις τὸν
[10, 26]	καὶ Σόλωνι συγγενομένου καὶ ἄλλοις	παμπόλλοις	σοφισταῖς; ~τὸν δὲ Ὀρέστην καὶ
[10, 12]	ὁ παῖς κακόν τι ἐργάσηται.	πάντα	δὴ ταῦτα δεῖ σε σκοπεῖν.
[10, 22]	ὢν θεῷ ἐπιχειρεῖς, ὃ τῷ	παντὶ	μεῖζον καὶ χαλεπώτερον ἐκείνου ὁμολογοῦμεν
[10, 19]	χηνῶν καὶ ἀπὸ ἄλλου ζῴου	παντός;	Ἔοικε. Τί δέ; οὐκ ἐπὶ
[10, 26]	ὃς ἡγούμενος πείθεσθαι τῷ θεῷ	παντὸς	μᾶλλον καὶ διαβὰς τὸν ποταμὸν
[10, 15]	κτήσασθαι σπουδάσεις ᾧ δυνήσῃ ὑπὸ	παντὸς	ὠφελεῖσθαι καὶ πᾶσι τοῖς αὑτοῦ
[10, 16]	ἀνθρώπου διάνοιαν; ἀλλ´ ὅμως ἀντὶ	πάντων	αὐτοῖς τῶν ἄλλων {κακῶν} ὑπάρχει
[10, 17]	δὲ ἐπιχειρεῖν ἄνευ τοῦ ἐπίστασθαι	πάντων	βλαβερώτατον· ἢ ὅστις οὐκ ἔστιν
[10, 3]	παῖδα; ἢ οὐκ ἦν πονηρός;	~Πάντων	γε, ἔφη, μάλιστα· μηδὲν γὰρ
[10, 10]	μένοντες σχολὴν ἄγουσι. ~τὸ δὲ	πάντων	γελοιότατον· ἐνίοτε ἀποροῦσι διακόνων μᾶλλον
[10, 20]	ἀλλὰ καταδύεις τὸν ἥλιον περὶ	πάντων	ἐπερωτῶν. ~Καὶ πότερον ἄμεινον, εἶπεν,
[10, 22]	αὑτούς; Ἔοικεν. Εἷς ἄρα τῶν	πάντων	καὶ σὺ εἴης ἄν; Πῶς
[10, 30]	μὲν γενέσθαι ἄνθρωπον, συνετὸν δὲ	πάντων	μάλιστα· ~μόνον γοῦν αὐτὸν λῦσαι
[10, 7]	καὶ τὸ σχολὴν ἄγειν ἀπόλλυσι	πάντων	μάλιστα τοὺς ἀνοήτους ἀνθρώπους. οὐκοῦν
[10, 7]	πονηρότερον, ἀλλ´ οὐχὶ τοῦτον δεῖν	πάντων	μάλιστα φεύγειν ὡς ἔχθιστον καὶ
[10, 21]	βαδίζοντα μάτην; ὁμοίως δ´ ἐπὶ	πάντων	σχεδὸν ὅσων ἄπεστιν ἐμπειρία τοῦ
[10, 23]	ποταμὸν τὸν ἐν Τροίᾳ Σκάμανδρον	παρ´	ἐκείνοις Ξάνθον καλεῖσθαι, καὶ τὴν
[10, 6]	ἀπολιπεῖν με· ὃς ἔργον μὲν	παρ´	ἐμοὶ οὐδὲν ἔπραττεν ὅσα δοῦλοι
[10, 24]	οὖν ἀσφαλὲς ἦν ἴσως πορεύεσθαι	παρὰ	τὸν Ἀπόλλω εἰς Δελφούς, ἅτε
[10, 25]	ἦν ὁ Λάϊος ὥστε ἀμφότερα	παρακοῦσαι	τοῦ θεοῦ· καὶ γὰρ ἐγέννησε
[10, 9]	ἰατρῶν καὶ τῶν ἄλλων {τῶν}	παραμενούντων;	καὶ γὰρ ὡς τὸ πολὺ
[10, 18]	οὐδὲ ὄνῳ ἢ προβάτῳ χρῆσθαι	πάρεστι	τοῖς ἀπείροις. ~ἢ οὐκ οἶσθα
[10, 20]	ὢν αὐλητικὸς ἐθέλοι χρῆσθαι καὶ	παριὼν	εἰς τὰ θέατρα αὐλεῖν, οὐκ
[10, 25]	ἔπειτα καὶ αὐτὸς ἀπώλετο καὶ	πᾶς	ὁ οἶκος αὐτοῦ, διότι ἀδύνατος
[10, 15]	δυνήσῃ ὑπὸ παντὸς ὠφελεῖσθαι καὶ	πᾶσι	τοῖς αὑτοῦ πράγμασι χρῆσθαι καλῶς,
[10, 29]	νόμιμον τοῖς Θηβαίοις, πρῶτον μὲν	πᾶσιν	ἐποίησε φανερόν, ἔπειτα ἠγανάκτει καὶ
[10, 22]	δῆλον ὅτι ὁ θεὸς κελεύει	πᾶσιν	ὡς οὐκ εἰδόσιν αὑτούς; Ἔοικεν.
[10, 13]	ἀνδρειότεροι καὶ ἰσχυρότεροι {καὶ} τῶν	πατέρων	εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς κήδεσθαι μανθάνοντες.
[10, 29]	ἐβόα μεγάλα, ὅτι τῶν αὐτῶν	πατήρ	ἐστι καὶ ἀδελφὸς καὶ τῆς
[10, 26]	ἀρχὴν ἀπέβαλε, καὶ αὐτὸς ἐν	πέδαις	ἐδέθη καὶ ὀλίγου κατεκαύθη ζῶν.
[10, 26]	ἀκήκοας τὸν Λυδόν, ὃς ἡγούμενος	πείθεσθαι	τῷ θεῷ παντὸς μᾶλλον καὶ
[10, 20]	οὐκ ἂν ἀποβάλοιεν τῇ τοιαύτῃ	πείρᾳ	τῆς χρήσεως οὐ τὰ ὅπλα
[10, 18]	γάρ. Οὔκουν καὶ ὁ κυσὶ	πειρώμενος	χρῆσθαι ἄνευ τοῦ ἐπίστασθαι ζημιώσεται
[10, 31]	καὶ διαπεφευγέναι τὴν Σφίγγα καὶ	πείσαντα	τοὺς ἄλλους Θηβαίους τοῦτο, κάκιστα
[10, 27]	αἰτιῶνται. σὺ οὖν, ἐάν μοι	πεισθῇς,	φυλάξῃ, καὶ πρότερον προθυμήσῃ γνῶναι
[10, 31]	ὅσοι γὰρ ἂν ἀμαθεῖς ὄντες	πεισθῶσι	σοφοὶ εἶναι, οὗτοι πολύ εἰσιν
[10, 13]	κήδεσθαι μανθάνοντες. Ἀλλ´, ὦ Διόγενες,	πένης	{τέ} εἰμι καὶ εἰ μὴ
[10, 10]	ἐνίοτε ἀποροῦσι διακόνων μᾶλλον τῶν	πενήτων	τε καὶ οὐκ ἐχόντων οὐδένα
[10, 14]	ἄνθρωποι ὑπὸ ἀργυρίου ἢ ὑπὸ	πενίας,	ἄλλως τε καὶ ἀνόητοι ὄντες.
[10, 14]	πλείονας βλάβας καὶ πλείω κακὰ	πεπόνθασιν	ἄνθρωποι ὑπὸ ἀργυρίου ἢ ὑπὸ
[10, 26]	παῖς εἴη. καὶ τοίνυν τὰ	περὶ	Κροῖσον ἀκήκοας τὸν Λυδόν, ὃς
[10, 18]	ζημία πρόσεστι. καὶ οὐ μόνον	περὶ	κυνῶν καὶ ἵππων ἔχει οὕτως,
[10, 0]	~ΔΙΟΓΕΝΗΣ Η	ΠΕΡΙ	ΟΙΚΕΤΩΝ. ~Ἀπιών ποτε Διογένης ἐκ
[10, 20]	Διόγενες· ἀλλὰ καταδύεις τὸν ἥλιον	περὶ	πάντων ἐπερωτῶν. ~Καὶ πότερον ἄμεινον,
[10, 29]	ὅπως. ~ὃ δὲ ἔλαθέ με	περὶ	τοῦ Οἰδίποδος εἰπεῖν, ὅτι εἰς
[10, 1]	οὐκ ἀμελὲς εἰδέναι αὐτοῖς τὰ	περὶ	τῶν φίλων, ἔπειτα ἀκούσαντες μόνον
[10, 11]	ᾧ ἂν ἔξωθεν προσφυῇ δάκτυλος	περιττός,	καὶ μηδὲ τοῖς ἄλλοις χρῆσθαι
[10, 16]	οὐκ ἂν ζητήσαιμι· ἐὰν μέντοι	περιτύχω,	προσέλθοιμ´ ἄν, ὥστε δηχθῆναι ἢ
[10, 30]	τῶν ὄνων οὐδείς, οὐδὲ οἱ	Πέρσαι·	καίτοι δοκοῦσι τῶν κατὰ τὴν
[10, 24]	ὥσπερ οἱ δύο ἢ τρία	Περσικὰ	εἰδότες ῥήματα ἢ Μηδικὰ ἢ
[10, 9]	καὶ γὰρ ὡς τὸ πολὺ	πέφυκεν	ἀμελεῖν αὑτῶν τὰ ἀνδράποδα καὶ
[10, 20]	συντρίψειεν; ὃς δ´ ἂν ἐπιχειρῇ	πηδαλίῳ	χρῆσθαι οὐκ ἐπιστάμενος κυβερνᾶν, ἔστιν
[10, 30]	τετυφλωμένος, ὥσπερ οὐ δυνάμενος βλέπων	πλανᾶσθαι.	καὶ ὃς ἀκούσας ἔφη, Σὺ
[10, 14]	ὠφελεῖ τοὺς κτησαμένους, ἀλλὰ πολλῷ	πλείονας	βλάβας καὶ πλείω κακὰ πεπόνθασιν
[10, 11]	ἡ χεὶρ ἀσθενεστέρα ἐστὶν ἡ	πλείονας	δακτύλους ἔχουσα τῶν φύσει γιγνομένων,
[10, 11]	τὴν γαστέρα, καὶ οὐ δεῖται	πλείονος	τροφῆς ὁ ἄνθρωπος ἢ δυνατός
[10, 5]	λάβωσιν αὐτόν. ~καὶ πότερον οἴει	πλείους	ὑπὸ κυνῶν βλαβῆναι πονηρῶν ἢ
[10, 16]	ζῇ χρόνον ἕκαστον αὐτῶν ὅσον	πλεῖστον	δύναται, καίτοι οὔτε χεῖρας ἔχοντα
[10, 14]	ἀλλὰ πολλῷ πλείονας βλάβας καὶ	πλείω	κακὰ πεπόνθασιν ἄνθρωποι ὑπὸ ἀργυρίου
[10, 14]	ἀπολαμβάνειν, ὥστε οὐδὲν ἔσται σοι	πλέον.	εἰ δὲ καὶ δυνήσῃ ἐξαπατῆσαί
[10, 16]	ἥδιον, καὶ μᾶλλον ὑγιαίνει καὶ	πλέον	ἰσχύει καὶ ζῇ χρόνον ἕκαστον
[10, 31]	Σωκράτης, ὁ δὲ μηδὲν εἴποι	πλέον	τοῦ ὀνόματος, ὅτι Σωκράτης. ἐγὼ
[10, 15]	ἢ ἀνδράποδα ἢ ζεῦγος ἢ	πλοῖον	ἢ οἰκίαν; οἷς σὺ δουλεύσεις
[10, 26]	φρονιμώτερος εἶναι Κροίσου, ἀνδρὸς οὕτω	πλουσίου	καὶ τοσούτων ἀνθρώπων ἄρχοντος καὶ
[10, 9]	οἰκέτας ἐχόντων. ~οὐχ ὁρᾷς τοὺς	πλουσίους,	ὁπόσα πράγματα ἔχουσιν, οἱ μὲν
[10, 8]	ἐπιδεῖς τε καὶ σφίγγεις τὸν	πόδα;	καὶ γὰρ δὴ ὥσπερ οἱ
[10, 8]	ὄντα ἐνοχλῇ καὶ διακόπτῃ τοὺς	πόδας;	ἆρα οὐχ ὑπολυσάμενος ὅτι τάχιστα
[10, 10]	εἰδέναι· καὶ γὰρ ἐκεῖνοι μυρίους	πόδας	ἔχοντες βραδύτατοί εἰσι τῶν ἑρπετῶν.
[10, 10]	εἶναι πρὸς τὴν ἑαυτοῦ θεραπείαν;	πόδας	μέν, ὥστε ἀπιέναι, χεῖρας δέ,
[10, 11]	κατὰ τρόπον, οὕτως ὅταν πολλοὶ	πόδες	καὶ πολλαὶ χεῖρες καὶ πολλαὶ
[10, 21]	ἡ ὄνου χρῆσις τῇ ἵππου;	Πόθεν;	Τί δέ; ἡ ἀνθρώπου τῇ
[10, 1]	ἑνὶ τῶν γνωρίμων, καὶ ἤρετο	ποῖ	ἄπεισιν, οὐχ ὥσπερ οἱ πολλοὶ
[10, 7]	μικρὸν ἀδίκημα εἶναι, ὃς ἄνθρωπον	ποιεῖ	πονηρότερον, ἀλλ´ οὐχὶ τοῦτον δεῖν
[10, 1]	τοὺς ἀσθενοῦντας ὅ τι μέλλουσι	ποιεῖν	ἕνεκα τοῦ συμβουλεῦσαι, καὶ τὰ
[10, 29]	δέον ἴσως κρύπτειν τοῦτο ἢ	ποιῆσαι	νόμιμον τοῖς Θηβαίοις, πρῶτον μὲν
[10, 8]	ἄλλος οἰκέτης. ~Τί δέ, ἔφη,	ποιήσεις,	ὅταν ἄλλα ὑποδήματα μὴ ἔχῃς,
[10, 7]	καὶ ὅς, Τί οὖν, ἔφη,	ποιήσω;	οὐ γὰρ ἔστι μοι ἄλλος
[10, 6]	δὲ ὢν ἔνδον ἐτρέφετο, οὐδὲν	ποιῶν	ἢ ἐμοὶ ἀκολουθῶν. ~Ἔπειτα, ἔφη,
[10, 7]	ὄντα καὶ ἀμαθῆ τρέφων καὶ	ποιῶν	ὅτι κάκιστον; ἡ γὰρ ἀργία
[10, 5]	καὶ ἰδιῶται καὶ βασιλεῖς καὶ	πόλεις	ὅλαι, οἱ μὲν ὑπὸ οἰκετῶν,
[10, 23]	καὶ τόπον τινὰ πρὸ τῆς	πόλεως,	ὃν οἱ Τρῶες ἐκάλουν Βατίειαν,
[10, 15]	καὶ λυπήσῃ δι´ αὐτὰ καὶ	πολλὰ	πονήσεις μάτην καὶ διατελέσεις ἅπαντα
[10, 4]	πονηροῦ ἀπαλλαγέντες οὐκ ἀγαπῶσιν, ἀλλὰ	πολλὰ	πράγματα ἔχουσι καὶ τοῖς ξένοις
[10, 11]	πόδες καὶ πολλαὶ χεῖρες καὶ	πολλαὶ	γαστέρες ἀνθρώπῳ τινὶ προσγένωνται, μὰ
[10, 11]	οὕτως ὅταν πολλοὶ πόδες καὶ	πολλαὶ	χεῖρες καὶ πολλαὶ γαστέρες ἀνθρώπῳ
[10, 11]	δύναται κατὰ τρόπον, οὕτως ὅταν	πολλοὶ	πόδες καὶ πολλαὶ χεῖρες καὶ
[10, 1]	ποῖ ἄπεισιν, οὐχ ὥσπερ οἱ	πολλοὶ	τὰ τοιαῦτα ἐπερωτῶσιν, ἐπιδεικνύμενοι ὅτι
[10, 8]	βαδίζουσι τῶν φαύλως ὑποδεδεμένων, οὕτως	πολλοὶ	χωρὶς οἰκετῶν ῥᾷον ζῶσι καὶ
[10, 23]	τὰ τῶν χρησμῶν ἐστιν καὶ	πολλοὺς	ἤδη ἐξηπάτηκεν. ~Ὁμήρῳ μὲν οὖν
[10, 8]	ῥᾷον ζῶσι καὶ ἀλυπότερον τῶν	πολλοὺς	οἰκέτας ἐχόντων. ~οὐχ ὁρᾷς τοὺς
[10, 14]	ἀργύριον ὠφελεῖ τοὺς κτησαμένους, ἀλλὰ	πολλῷ	πλείονας βλάβας καὶ πλείω κακὰ
[10, 13]	δ´ ἂν αὐτοὶ {μὴ} ὦσι,	πολὺ	ἀνδρειότεροι καὶ ἰσχυρότεροι {καὶ} τῶν
[10, 31]	ὄντες πεισθῶσι σοφοὶ εἶναι, οὗτοι	πολύ	εἰσιν ἀθλιώτεροι τῶν ἄλλων ἁπάντων·
[10, 11]	ὧν δεῖ τυγχάνειν αὐτόν, ἀλλὰ	πολὺ	ἔλαττον καὶ δυσχερέστερον. ~σὺ δέ,
[10, 9]	παραμενούντων; καὶ γὰρ ὡς τὸ	πολὺ	πέφυκεν ἀμελεῖν αὑτῶν τὰ ἀνδράποδα
[10, 14]	οὐκ αἰσθήσεται τοῦ ἀνθρώπου τῆς	πονηρίας,	τὸ ἀργύριον οὐ δέδοικας; ἴσως
[10, 13]	πρῶτον μὲν ἐξαπατῶν τὸν ἄνθρωπον,	πονηρὸν	αὐτῷ ἀποδιδόμενος; ἢ γὰρ οὐκ
[10, 3]	πρὸς δὲ καὶ γενόμενος ἡγεῖτο	πονηρόν·	εἰ γὰρ ἀγαθὸν ἡγεῖτο, οὐκ
[10, 4]	ὑπὸ σοῦ, σὺ δὲ ἐκεῖνον	πονηρὸν	εἶναι λέγων ζητεῖς, δῆλον ὅτι
[10, 4]	~Ἔπειτα ἐκεῖνος μέν, ἔφη, σὲ	πονηρὸν	ἡγούμενος ἔφυγεν, ἵνα μὴ βλάπτηται
[10, 2]	τὸν παῖδα; ἢ οὐκ ἦν	πονηρός;	~Πάντων γε, ἔφη, μάλιστα· μηδὲν
[10, 7]	ἀδίκημα εἶναι, ὃς ἄνθρωπον ποιεῖ	πονηρότερον,	ἀλλ´ οὐχὶ τοῦτον δεῖν πάντων
[10, 4]	ἐκβάλλουσιν, ἐὰν ἐπανέλθῃ· ἀνθρώπου δὲ	πονηροῦ	ἀπαλλαγέντες οὐκ ἀγαπῶσιν, ἀλλὰ πολλὰ
[10, 5]	οἴει πλείους ὑπὸ κυνῶν βλαβῆναι	πονηρῶν	ἢ ὑπ´ ἀνθρώπων; ὑπὸ μέν
[10, 15]	λυπήσῃ δι´ αὐτὰ καὶ πολλὰ	πονήσεις	μάτην καὶ διατελέσεις ἅπαντα τὸν
[10, 24]	μὲν οὖν ἀσφαλὲς ἦν ἴσως	πορεύεσθαι	παρὰ τὸν Ἀπόλλω εἰς Δελφούς,
[10, 2]	~καὶ ὃς ἔφη, Ὦ Διόγενες,	πορεύομαι	εἰς Δελφοὺς τῷ θεῷ χρησόμενος.
[10, 2]	παῖς με ὁ μετ´ ἐμοῦ	πορευόμενος	ἀπέδρα, νῦν ἐπὶ Κορίνθου ἄπειμι·
[10, 11]	ἄνθρωπος ἢ δυνατός ἐστιν αὑτῷ	πορίζειν,	ἀλλὰ τοῦτο μέτρον ἑκάστῳ ἱκανώτατον
[10, 26]	παντὸς μᾶλλον καὶ διαβὰς τὸν	ποταμὸν	τὸν Ἅλυν, τὴν ἀρχὴν ἀπέβαλε,
[10, 23]	ἀλλὰ τοσοῦτον διαφέρει ὥστε τὸν	ποταμὸν	τὸν ἐν Τροίᾳ Σκάμανδρον παρ´
[10, 3]	γὰρ ἀγαθὸν ἡγεῖτο, οὐκ ἄν	ποτε	ἀπέλιπεν. Ἴσως, ὦ Διόγενες, κακὸς
[10, 1]	~ΔΙΟΓΕΝΗΣ Η ΠΕΡΙ ΟΙΚΕΤΩΝ. ~Ἀπιών	ποτε	Διογένης ἐκ Κορίνθου Ἀθήναζε συνέβαλε
[10, 14]	βλαβήσῃ. οὐ γὰρ δὴ ἀεί	ποτε	τὸ ἀργύριον ὠφελεῖ τοὺς κτησαμένους,
[10, 21]	ἥλιον περὶ πάντων ἐπερωτῶν. ~Καὶ	πότερον	ἄμεινον, εἶπεν, ἀκούοντα ὧν χρὴ
[10, 19]	τε προβατείας καὶ ὀνηλασίας; Ἔγωγε.	Πότερον	δι´ ἄλλο τι ἢ διότι
[10, 5]	ἀναλίσκοντες, ὅπως λάβωσιν αὐτόν. ~καὶ	πότερον	οἴει πλείους ὑπὸ κυνῶν βλαβῆναι
[10, 10]	οὐδένα οἰκέτην. καὶ ἔστι τὸ	πρᾶγμα	ὅμοιον τοῖς ἰούλοις· οἶμαι γάρ
[10, 15]	ὠφελεῖσθαι καὶ πᾶσι τοῖς αὑτοῦ	πράγμασι	χρῆσθαι καλῶς, ἀλλὰ πρὸ τοῦ
[10, 4]	ἀπαλλαγέντες οὐκ ἀγαπῶσιν, ἀλλὰ πολλὰ	πράγματα	ἔχουσι καὶ τοῖς ξένοις ἐπιστέλλοντες
[10, 9]	~οὐχ ὁρᾷς τοὺς πλουσίους, ὁπόσα	πράγματα	ἔχουσιν, οἱ μὲν θεραπεύοντες τοὺς
[10, 28]	ἀπὸ σεαυτοῦ ὅ, τι σοι	πρακτέον	ἐστὶ καὶ ὅπως. ~ὃ δὲ
[10, 28]	ἀναγνώσῃ. ὁμοίως δὲ ἄλλο ὁτιοῦν	πράττειν,	ἐὰν συμβουλεύσῃ σοι μὴ ἐπισταμένῳ,
[10, 1]	Διογένης τὸν ἄνθρωπον ὅ, τι	πράττοι;	~καὶ ὃς ἔφη, Ὦ Διόγενες,
[10, 23]	ὄρνεον χαλκίδα, καὶ τόπον τινὰ	πρὸ	τῆς πόλεως, ὃν οἱ Τρῶες
[10, 15]	αὑτοῦ πράγμασι χρῆσθαι καλῶς, ἀλλὰ	πρὸ	τοῦ φρονῆσαι ζητήσεις ἀργύριον ἢ
[10, 19]	δὲ καὶ βεβλαμμένους ἀπό τε	προβατείας	καὶ ὀνηλασίας; Ἔγωγε. Πότερον δι´
[10, 18]	θαυμάσαις ἄν, οὐδὲ ὄνῳ ἢ	προβάτῳ	χρῆσθαι πάρεστι τοῖς ἀπείροις. ~ἢ
[10, 21]	ἐμπειρία τοῦ χρῆσθαι χαλεπὸν τὸ	προθυμεῖσθαι,	μείζω δὲ τὴν βλάβην γενέσθαι
[10, 27]	μοι πεισθῇς, φυλάξῃ, καὶ πρότερον	προθυμήσῃ	γνῶναι σεαυτόν, ἔπειτα φρονήσας, ἐὰν
[10, 3]	μηδὲν γὰρ ὑπ´ ἐμοῦ ἀδικούμενος,	πρὸς	δὲ καὶ γενόμενος ἡγεῖτο πονηρόν·
[10, 16]	ὅσῳ ζῇ τῶν ἀνθρώπων ἀλυπότερον,	πρὸς	δὲ καὶ ἥδιον, καὶ μᾶλλον
[10, 14]	ἢ οὐ δυνήσῃ ἀποδόσθαι αὐτόν.	~πρὸς	δὲ τούτοις, ἐάν τις ἱμάτιον
[10, 30]	τῶν κατὰ τὴν Ἀσίαν ἄριστοι.	πρὸς	δὲ τούτοις ἐτύφλωσεν αὑτόν· ἔπειτα
[10, 11]	ὁρᾶν, ὦτα δέ, ὥστε ἀκούειν.	~πρὸς	δὲ τούτοις σύμμετρον ἐποίησε τὴν
[10, 11]	Δί´ οὐκ ἰσχυρότερος οὗτος γίγνεται	πρὸς	οὐδὲν οὐδὲ μᾶλλον τυγχάνει ὧν
[10, 10]	φύσις ἑκάστῳ ἐποίησεν ἱκανὸν εἶναι	πρὸς	τὴν ἑαυτοῦ θεραπείαν; πόδας μέν,
[10, 19]	ἐπιχειρῶν οὐκ ἂν εἴη καταγέλαστος,	πρὸς	τῷ μηδὲν ἐργάζεσθαι καὶ τὴν
[10, 11]	καὶ πολλαὶ γαστέρες ἀνθρώπῳ τινὶ	προσγένωνται,	μὰ Δί´ οὐκ ἰσχυρότερος οὗτος
[10, 16]	ἂν ζητήσαιμι· ἐὰν μέντοι περιτύχω,	προσέλθοιμ´	ἄν, ὥστε δηχθῆναι ἢ λακτισθῆναι.
[10, 18]	οὐκ ἔστι χρῆσις ὅπου ζημία	πρόσεστι.	καὶ οὐ μόνον περὶ κυνῶν
[10, 20]	βαλλόμενος καὶ τοὺς αὐλοὺς ἂν	προσέτι	συντρίψειεν; ὃς δ´ ἂν ἐπιχειρῇ
[10, 9]	αὑτῶν τὰ ἀνδράποδα καὶ οὐ	προσέχειν	ἐν ταῖς νόσοις, τὸ μέν
[10, 27]	Ἀπόλλωνα χαλεπόν τι ἢ αἰσχρὸν	προστάξαι	τοῖς ἐρωτῶσιν αὐτόν. ἀλλ´ ὅπερ
[10, 11]	τρόπον τινὰ ᾧ ἂν ἔξωθεν	προσφυῇ	δάκτυλος περιττός, καὶ μηδὲ τοῖς
[10, 31]	ἀμαθία ἐστίν. ταύτην οὖν καὶ	πρότερον	διαφθεῖραι τοὺς Βοιωτοὺς καὶ νῦν,
[10, 17]	βιάζοιτο, κακὸν ἄν τι ἀπολαῦσαι	πρότερον	ἢ ἀγαθόν; Ἀληθῆ. ~Τί δέ;
[10, 15]	καὶ ἀνόητοι ὄντες. ~οὐκ ἐκεῖνο	πρότερον	κτήσασθαι σπουδάσεις ᾧ δυνήσῃ ὑπὸ
[10, 27]	ἐάν μοι πεισθῇς, φυλάξῃ, καὶ	πρότερον	προθυμήσῃ γνῶναι σεαυτόν, ἔπειτα φρονήσας,
[10, 13]	αὐτόν. Ἔπειτα, ἔφη, οὐκ αἰσχύνῃ,	πρῶτον	μὲν ἐξαπατῶν τὸν ἄνθρωπον, πονηρὸν
[10, 29]	ἢ ποιῆσαι νόμιμον τοῖς Θηβαίοις,	πρῶτον	μὲν πᾶσιν ἐποίησε φανερόν, ἔπειτα
[10, 22]	πάντων καὶ σὺ εἴης ἄν;	Πῶς	γὰρ οὔ; Οὐκ ἄρα οὐδὲ
[10, 21]	δύναται, οὐ γιγνώσκων αὑτόν; Καὶ	πῶς;	εἶπεν. Ὁ γὰρ ἄνθρωπον ἀγνοῶν

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 22/11/2007