Livre, chapitre
[3, 1]	τὰ ἡδέα καὶ τὰ καλὰ	φαίη	βίαια εἶναι (ἀναγκάζειν γὰρ ἔξω
[3, 2]	τῶν ἀδυνάτων, καὶ εἴ τις	φαίη	προαιρεῖσθαι, δοκοίη ἂν ἠλίθιος εἶναι·
[3, 7]	τὰ φοβερὰ ἔχει, οὗτος βούλεται	φαίνεσθαι·	ἐν οἷς οὖν δύναται, μιμεῖται.
[3, 4]	γίνεσθαι· οὐ γὰρ οὖσα (ἀγαθὸν	φαίνεται.	αἱροῦνται οὖν τὸ ἡδὺ ὡς
[3, 5]	ἐστι, τοιοῦτο καὶ τὸ τέλος	φαίνεται	αὐτῷ· εἰ μὲν οὖν ἕκαστος
[3, 3]	τὸν εἰρημένον τρόπον ὥσπερ διάγραμμα	(φαίνεται	δ´ ἡ μὲν ζήτησις οὐ
[3, 9]	τὸ οὗ ἕνεκα οὐδὲν ἡδὺ	φαίνεται	ἔχειν. εἰ δὴ τοιοῦτόν ἐστι
[3, 11]	πᾶς, οὐδὲ τῶν αὐτῶν. διὸ	φαίνεται	ἡμέτερον εἶναι. οὐ μὴν ἀλλ´
[3, 4]	καὶ ἐν ἑκάστοις τἀληθὲς αὐτῷ	φαίνεται.	καθ´ ἑκάστην γὰρ ἕξιν ἴδιά
[3, 4]	τὸ δοκοῦν· ἄλλο δ´ ἄλλῳ	φαίνεται,	καὶ εἰ οὕτως ἔτυχε, τἀναντία.
[3, 5]	τὸ τέλος φύσει ἢ ὁπωσδήποτε	φαίνεται	καὶ κεῖται, τὰ δὲ λοιπὰ
[3, 5]	καὶ τέκνων. εἰ δὲ ταῦτα	φαίνεται	καὶ μὴ ἔχομεν εἰς ἄλλας
[3, 5]	τὸ τέλος μὴ φύσει ἑκάστῳ	φαίνεται	οἱονδήποτε, ἀλλά τι καὶ παρ´
[3, 10]	ᾔσθετο, καὶ χαίρειν δὴ ταύτῃ	φαίνεται·	ὁμοίως δ´ οὐδ´ ἰδὼν ἢ
[3, 2]	ἡ προαίρεσις δὴ ἑκούσιον μὲν	φαίνεται,	οὐ ταὐτὸν δέ, ἀλλ´ ἐπὶ
[3, 10]	αὐτοῖς δὲ καὶ ἡ ἀκολασία	φαίνεται.	περὶ ποίας οὖν τῶν ἡδονῶν,
[3, 1]	γὰρ τὸν Εὐριπίδου Ἀλκμαίωνα γελοῖα	φαίνεται	τὰ ἀναγκάσαντα μητροκτονῆσαι. ἔστι δὲ
[3, 2]	εἰρημένων οὐθέν; ἑκούσιον μὲν δὴ	φαίνεται,	τὸ δ´ ἑκούσιον οὐ πᾶν
[3, 3]	τε πορισθῆναι· ἐὰν δὲ δυνατὸν	φαίνηται,	ἐγχειροῦσι πράττειν. δυνατὰ δὲ ἃ
[3, 8]	τὰ φοβερὰ ἀνθρώπῳ ὄντα καὶ	φαινόμενα	ὑπομένειν, ὅτι καλὸν καὶ αἰσχρὸν
[3, 4]	κακόν) τοῖς δ´ αὖ τὸ	φαινόμενον	ἀγαθὸν βουλητὸν λέγουσι μὴ εἶναι
[3, 2]	οὐδὲ βούλησίς γε, καίπερ σύνεγγυς	φαινόμενον·	προαίρεσις μὲν γὰρ οὐκ ἔστι
[3, 4]	εἶναι τἀγαθόν, ἑκάστῳ δὲ τὸ	φαινόμενον;	τῷ μὲν οὖν σπουδαίῳ τὸ
[3, 4]	τἀγαθοῦ εἶναι, τοῖς δὲ τοῦ	φαινομένου	ἀγαθοῦ. συμβαίνει δὲ τοῖς μὲν
[3, 5]	λέγοι ὅτι πάντες ἐφίενται τοῦ	φαινομένου	ἀγαθοῦ, τῆς δὲ φαντασίας οὐ
[3, 3]	σκοποῦσι· καὶ διὰ πλειόνων μὲν	φαινομένου	γίνεσθαι διὰ τίνος ῥᾷστα καὶ
[3, 10]	κοινωνεῖ, ὅθεν ἀνδραποδώδεις καὶ θηριώδεις	φαίνονται·	αὗται δ´ εἰσὶν ἁφὴ καὶ
[3, 10]	δ´ εἰσὶν ἁφὴ καὶ γεῦσις.	φαίνονται	δὲ καὶ τῇ γεύσει ἐπὶ
[3, 8]	πολέμου, ἃ μάλιστα συνεωράκασιν οὗτοι·	φαίνονται	δὴ ἀνδρεῖοι, ὅτι οὐκ ἴσασιν
[3, 8]	κατὰ τὴν ἕξιν. ἀνδρεῖοι δὲ	φαίνονται	καὶ οἱ ἀγνοοῦντες, καὶ εἰσὶν
[3, 2]	καὶ εὐδαιμονεῖν βουλόμεθα μὲν καὶ	φαμέν,	προαιρούμεθα δὲ λέγειν οὐχ ἁρμόζει·
[3, 1]	ὄντος; ἄτοπον δὲ ἴσως ἀκούσια	φάναι	ὧν δεῖ ὀρέγεσθαι· δεῖ δὲ
[3, 6]	περὶ φόβους καὶ θάρρη, ἤδη	φανερὸν	γεγένηται· φοβούμεθα δὲ δῆλον ὅτι
[3, 5]	ἐστί πως αἴτιος, καὶ τῆς	φαντασίας	ἔσται πως αὐτὸς αἴτιος· εἰ
[3, 5]	τοῦ φαινομένου ἀγαθοῦ, τῆς δὲ	φαντασίας	οὐ κύριοι, ἀλλ´ ὁποῖός (ποθ´
[3, 10]	ηὔξατό τις ὀψοφάγος ὢν τὸν	φάρυγγα	αὑτῷ μακρότερον γεράνου γενέσθαι, ὡς
[3, 7]	μήτε σεισμὸν μήτε κύματα, καθάπερ	φασὶ	τοὺς Κελτούς· ὁ δὲ τῷ
[3, 1]	ἀγνοήσειεν ἄν τις, οἷον λέγοντές	φασιν	ἐκπεσεῖν αὐτούς, ἢ οὐκ εἰδέναι
[3, 4]	δὴ ταῦτα μὴ ἀρέσκει, ἆρα	φατέον	ἁπλῶς μὲν καὶ κατ´ ἀλήθειαν
[3, 5]	ἀμφισβητητέον, καὶ τὸν ἄνθρωπον οὐ	φατέον	ἀρχὴν εἶναι οὐδὲ γεννητὴν τῶν
[3, 1]	ἢ μή. τὰ δὴ ποῖα	φατέον	βίαια; ἢ ἁπλῶς μέν, ὁπότ´
[3, 5]	ἡμῖν ἄρα τὸ ἐπιεικέσι καὶ	φαύλοις	εἶναι. τὸ δὲ λέγειν ὡς
[3, 1]	ἐπὶ μηδενὶ καλῷ ἢ μετρίῳ	φαύλου.	ἐπ´ ἐνίοις δ´ ἔπαινος μὲν
[3, 4]	κατ´ ἀλήθειαν εἶναι, τῷ δὲ	φαύλῳ	τὸ τυχόν, ὥσπερ καὶ ἐπὶ
[3, 12]	καὶ ἐπὶ τὰς παιδικὰς ἁμαρτίας	φέρομεν·	ἔχουσι (γάρ τινα ὁμοιότητα. πότερον
[3, 8]	τὰ θηρία ἐπὶ τοὺς τρώσαντας	φερόμενα,	ὅτι καὶ οἱ ἀνδρεῖοι θυμοειδεῖς·
[3, 8]	θυμὸν δ´ ἐπὶ τὴν ἀνδρείαν	φέρουσιν·	ἀνδρεῖοι γὰρ εἶναι δοκοῦσι καὶ
[3, 8]	τοῖς μὲν γὰρ αἰσχρὸν τὸ	φεύγειν	καὶ ὁ θάνατος τῆς τοιαύτης
[3, 7]	μᾶλλον δειλοῦ· μαλακία γὰρ τὸ	φεύγειν	τὰ ἐπίπονα, καὶ οὐχ ὅτι
[3, 7]	τὸ μή. τὸ δ´ ἀποθνήσκειν	φεύγοντα	πενίαν ἢ ἔρωτα ἤ τι
[3, 8]	διὰ φόβον αὐτὸ δρῶσι, καὶ	φεύγοντες	οὐ τὸ αἰσχρὸν ἀλλὰ τὸ
[3, 8]	καὶ ταῖς παρασκευαῖς· πρῶτοι γὰρ	φεύγουσι,	τὰ δὲ πολιτικὰ μένοντα ἀποθνήσκει,
[3, 8]	ὡς κρείττους ὄντες, γνόντες δὲ	φεύγουσι,	τὸν θάνατον μᾶλλον τοῦ αἰσχροῦ
[3, 8]	αὐτοῖς μὴ συμβῇ τὰ τοιαῦτα,	φεύγουσιν·	ἀνδρείου δ´ ἦν τὰ φοβερὰ
[3, 4]	τὴν δὲ λύπην ὡς κακὸν	φεύγουσιν.	~Ὄντος δὴ βουλητοῦ μὲν τοῦ
[3, 8]	γνῶσιν ὅτι ἕτερον ἢ ὑποπτεύσωσι,	φεύγουσιν·	ὅπερ οἱ Ἀργεῖοι ἔπαθον περιπεσόντες
[3, 7]	οὐχ ὅτι καλὸν ὑπομένει, ἀλλὰ	φεύγων	κακόν. ~Ἔστι μὲν οὖν ἡ
[3, 1]	κατὰ λογισμὸν ἢ θυμὸν ἁμαρτηθέντα;	φευκτὰ	μὲν γὰρ ἄμφω, (δοκεῖ δὲ
[3, 12]	τὸ μὲν αἱρετόν, τὸ δὲ	φευκτόν·	καὶ ἡ μὲν λύπη ἐξίστησι
[3, 8]	καὶ {Διομήδης} Ἕκτωρ γάρ ποτε	φήσει	ἐνὶ Τρώεσς´ ἀγορεύων Τυδείδης ὑπ´
[3, 11]	ὁτὲ δὲ ἀμφοῖν, καὶ εὐνῆς,	φησὶν	Ὅμηρος, ὁ νέος καὶ ἀκμάζων·
[3, 12]	ἡ μὲν λύπη ἐξίστησι καὶ	φθείρει	τὴν τοῦ ἔχοντος φύσιν, ἡ
[3, 6]	παῖδας καὶ γυναῖκα φοβεῖται ἢ	φθόνον	ἤ τι τῶν τοιούτων, δειλός
[3, 6]	ἀποθανεῖν· ἐν ταῖς τοιαύταις δὲ	φθοραῖς	οὐδέτερον ὑπάρχει. ~Τὸ δὲ φοβερὸν
[3, 10]	ἑκάτερος γὰρ τούτων χαίρει, οὗ	φιλητικός	ἐστιν, οὐδὲν πάσχοντος τοῦ σώματος,
[3, 10]	τοὺς λυπουμένους ἐπὶ χρήμασιν ἢ	φίλοις.	περὶ δὲ τὰς σωματικὰς εἴη
[3, 10]	καὶ αἱ σωματικαί, οἷον φιλοτιμία	φιλομάθεια·	ἑκάτερος γὰρ τούτων χαίρει, οὗ
[3, 10]	μὴ σωματικαί εἰσιν· τοὺς γὰρ	φιλομύθους	καὶ διηγητικοὺς καὶ περὶ τῶν
[3, 10]	ψυχικαὶ καὶ αἱ σωματικαί, οἷον	φιλοτιμία	φιλομάθεια· ἑκάτερος γὰρ τούτων χαίρει,
[3, 11]	καὶ πολλαχῶς ἁμαρτάνουσιν. τῶν γὰρ	φιλοτοιούτων	λεγομένων ἢ τῷ χαίρειν οἷς
[3, 3]	ἄν· τὰ γὰρ διὰ τῶν	φίλων	δι´ ἡμῶν πως ἐστίν· ἡ
[3, 7]	τὰ μὴ φοβερὰ ὡς τοιαῦτα	φοβεῖσθαι.	γίνεται δὲ τῶν ἁμαρτιῶν ἣ
[3, 8]	τὸ πληγῆναι ἢ διὰ τὸ	φοβεῖσθαι,	ἐπεὶ ἐάν γε ἐν ὕλῃ
[3, 7]	δὲ μᾶλλον καὶ ἧττον ταῦτα	φοβεῖσθαι,	καὶ ἔτι τὰ μὴ φοβερὰ
[3, 6]	εἶναι· ἔνια γὰρ καὶ δεῖ	φοβεῖσθαι	καὶ καλόν, τὸ δὲ μὴ
[3, 6]	πενίαν δ´ ἴσως οὐ δεῖ	φοβεῖσθαι	οὐδὲ νόσον, οὐδ´ ὅλως ὅσα
[3, 7]	οὐχ ὑπομένουσιν. ὁ δὲ τῷ	φοβεῖσθαι	ὑπερβάλλων δειλός· καὶ γὰρ ἃ
[3, 6]	ὕβριν περὶ παῖδας καὶ γυναῖκα	φοβεῖται	ἢ φθόνον ἤ τι τῶν
[3, 7]	τις ὁ δειλός· πάντα γὰρ	φοβεῖται.	ὁ δ´ ἀνδρεῖος ἐναντίως· τὸ
[3, 8]	φεύγουσιν· ἀνδρείου δ´ ἦν τὰ	φοβερὰ	ἀνθρώπῳ ὄντα καὶ φαινόμενα ὑπομένειν,
[3, 7]	μεσότης ἐστὶ περὶ θαρραλέα καὶ	φοβερά,	ἐν οἷς εἴρηται, καὶ ὅτι
[3, 7]	ὡς γοῦν ἐκεῖνος περὶ τὰ	φοβερὰ	ἔχει, οὗτος βούλεται φαίνεσθαι· ἐν
[3, 7]	τῷ θαρρεῖν ὑπερβάλλων περὶ τὰ	φοβερὰ	θρασύς. δοκεῖ δὲ καὶ ἀλαζὼν
[3, 9]	ἐστίν, ἀλλὰ μᾶλλον περὶ τὰ	φοβερά·	ὁ γὰρ ἐν τούτοις ἀτάραχος
[3, 7]	ἐν τούτοις γὰρ θρασυνόμενοι τὰ	φοβερὰ	οὐχ ὑπομένουσιν. ὁ δὲ τῷ
[3, 6]	φοβούμεθα δὲ δῆλον ὅτι τὰ	φοβερά,	ταῦτα δ´ ἐστὶν ὡς ἁπλῶς
[3, 7]	φοβεῖσθαι, καὶ ἔτι τὰ μὴ	φοβερὰ	ὡς τοιαῦτα φοβεῖσθαι. γίνεται δὲ
[3, 7]	φθοραῖς οὐδέτερον ὑπάρχει. ~Τὸ δὲ	φοβερὸν	οὐ πᾶσι μὲν τὸ αὐτό,
[3, 7]	ἄνθρωπον. τοῦτο μὲν οὖν παντὶ	φοβερὸν	τῷ γε νοῦν ἔχοντι· τὰ
[3, 12]	ἐθισμοὶ ἀκίνδυνοι, ἐπὶ δὲ τῶν	φοβερῶν	ἀνάπαλιν. δόξειε δ´ ἂν οὐχ
[3, 6]	ἀνδρεῖος. περὶ ποῖα οὖν τῶν	φοβερῶν	ὁ ἀνδρεῖος; ἢ περὶ τὰ
[3, 6]	οὐθεὶς γὰρ ὑπομενετικώτερος τῶν δεινῶν.	φοβερώτατον	δ´ ὁ θάνατος· πέρας γάρ,
[3, 7]	δὲ ἀνδρεῖος ἀνέκπληκτος ὡς ἄνθρωπος.	φοβήσεται	μὲν οὖν καὶ τὰ τοιαῦτα,
[3, 8]	εἶναι τὸ ἐν τοῖς αἰφνιδίοις	φόβοις	ἄφοβον καὶ ἀτάραχον εἶναι ἢ
[3, 7]	μαινόμενος ἢ ἀνάλγητος, εἰ μηδὲν	φοβοῖτο,	μήτε σεισμὸν μήτε κύματα, καθάπερ
[3, 8]	οὐ δι´ αἰδῶ ἀλλὰ διὰ	φόβον	αὐτὸ δρῶσι, καὶ φεύγοντες οὐ
[3, 1]	κύριοι ὄντες. ὅσα δὲ διὰ	φόβον	μειζόνων κακῶν πράττεται ἢ διὰ
[3, 6]	εἰπεῖν κακά· διὸ καὶ τὸν	φόβον	ὁρίζονται προσδοκίαν κακοῦ. φοβούμεθα μὲν
[3, 6]	καὶ θάρρη, ἤδη φανερὸν γεγένηται·	φοβούμεθα	δὲ δῆλον ὅτι τὰ φοβερά,
[3, 6]	τὸν φόβον ὁρίζονται προσδοκίαν κακοῦ.	φοβούμεθα	μὲν οὖν πάντα τὰ κακά,
[3, 8]	τὸν θάνατον μᾶλλον τοῦ αἰσχροῦ	φοβούμενοι·	ὁ δ´ ἀνδρεῖος οὐ τοιοῦτος.
[3, 6]	καὶ αἰδήμων, ὁ δὲ μὴ	φοβούμενος	ἀναίσχυντος. λέγεται δ´ ὑπό τινων
[3, 6]	οἷον ἀδοξίαν· ὁ μὲν γὰρ	φοβούμενος	ἐπιεικὴς καὶ αἰδήμων, ὁ δὲ
[3, 7]	καὶ οὗ ἕνεκα ὑπομένων καὶ	φοβούμενος,	καὶ ὡς δεῖ καὶ ὅτε,
[3, 9]	ἀνδρεῖοι. Περὶ θάρρη δὲ καὶ	φόβους	ἡ ἀνδρεία οὖσα οὐχ ὁμοίως
[3, 6]	μὲν οὖν μεσότης ἐστὶ περὶ	φόβους	καὶ θάρρη, ἤδη φανερὸν γεγένηται·
[3, 8]	νοήσω, οὔ οἱ ἄρκιον ἐσσεῖται	φυγέειν	κύνας. καὶ οἱ προστάττοντες, κἂν
[3, 2]	καὶ προαιρούμεθα μὲν λαβεῖν ἢ	φυγεῖν	{ἤ} τι τῶν τοιούτων, δοξάζομεν
[3, 2]	ἢ πῶς· λαβεῖν δ´ ἢ	φυγεῖν	οὐ πάνυ δοξάζομεν. καὶ ἡ
[3, 8]	καλοῦ ὄρεξιν (τιμῆς γάρ) καὶ	φυγὴν	ὀνείδους, αἰσχροῦ ὄντος. τάξαι δ´
[3, 5]	τέλους ἔφεσις οὐκ αὐθαίρετος, ἀλλὰ	φῦναι	δεῖ ὥσπερ ὄψιν ἔχοντα, ᾗ
[3, 4]	ἀγαθὸν βουλητὸν λέγουσι μὴ εἶναι	φύσει	βουλητόν, ἀλλ´ ἑκάστῳ τὸ δοκοῦν·
[3, 5]	εἴτε δὴ τὸ τέλος μὴ	φύσει	ἑκάστῳ φαίνεται οἱονδήποτε, ἀλλά τι
[3, 3]	εἴτ´ ἐξ ἀνάγκης εἴτε καὶ	φύσει	ἢ διά τινα αἰτίαν ἄλλην,
[3, 5]	οὐθεὶς γὰρ ἂν ὀνειδίσειε τυφλῷ	φύσει	ἢ ἐκ νόσου ἢ ἐκ
[3, 5]	καὶ τῷ κακῷ, τὸ τέλος	φύσει	ἢ ὁπωσδήποτε φαίνεται καὶ κεῖται,
[3, 11]	τυχόντων. ἐν μὲν οὖν ταῖς	φυσικαῖς	ἐπιθυμίαις ὀλίγοι ἁμαρτάνουσι καὶ ἐφ´
[3, 11]	ἀναπλήρωσις γὰρ τῆς ἐνδείας ἡ	φυσικὴ	ἐπιθυμία. διὸ λέγονται οὗτοι γαστρίμαργοι,
[3, 11]	οἷον ἡ μὲν τῆς τροφῆς	φυσική·	πᾶς γὰρ ἐπιθυμεῖ ὁ ἐνδεὴς
[3, 11]	ἀλλ´ ἔχει γέ τι καὶ	φυσικόν·	ἕτερα γὰρ ἑτέροις ἐστὶν ἡδέα,
[3, 5]	ἐστιν, εἴτε τὸ μὲν τέλος	φυσικόν,	τῷ δὲ τὰ λοιπὰ πράττειν
[3, 8]	θυμοῦ ἐξελαυνόμενα πρὸς τὸν κίνδυνον.	φυσικωτάτη	δ´ ἔοικεν ἡ διὰ τὸν
[3, 5]	ἐπιτιμῶμεν· τοῖς μὲν γὰρ διὰ	φύσιν	αἰσχροῖς οὐδεὶς ἐπιτιμᾷ, τοῖς δὲ
[3, 12]	καὶ φθείρει τὴν τοῦ ἔχοντος	φύσιν,	ἡ δὲ ἡδονὴ οὐδὲν τοιοῦτο
[3, 11]	ὑπερπλησθῇ, ὑπερβάλλειν ἐστὶ τὸ κατὰ	φύσιν	τῷ πλήθει· ἀναπλήρωσις γὰρ τῆς
[3, 1]	μὴ δεῖ, ἃ τὴν ἀνθρωπίνην	φύσιν	ὑπερτείνει καὶ μηδεὶς ἂν ὑπομείναι.
[3, 3]	λοιπά. αἰτίαι γὰρ δοκοῦσιν εἶναι	φύσις	καὶ ἀνάγκη καὶ τύχη, ἔτι
[3, 10]	ἐποίησεν· οὐδ´ ὁ λέων τῇ	φωνῇ	τοῦ βοὸς ἀλλὰ τῇ ἐδωδῇ·
[3, 10]	δ´ ἐγγύς ἐστι, διὰ τῆς	φωνῆς	ᾔσθετο, καὶ χαίρειν δὴ ταύτῃ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 11/06/2008