Livre, chapitre
[3, 7]	ἀποθνήσκειν φεύγοντα πενίαν ἢ ἔρωτα	ἤ	τι λυπηρὸν οὐκ ἀνδρείου, ἀλλὰ
[3, 6]	καὶ γυναῖκα φοβεῖται ἢ φθόνον	ἤ	τι τῶν τοιούτων, δειλός ἐστιν·
[3, 2]	προαιρούμεθα μὲν λαβεῖν ἢ φυγεῖν	{ἤ}	τι τῶν τοιούτων, δοξάζομεν δὲ
[3, 7]	ἣ δὲ ὅτι οὐχ ὅτε,	ἤ	τι τῶν τοιούτων· ὁμοίως δὲ
[3, 2]	ἐπιθυμίαν ἢ θυμὸν ἢ βούλησιν	ἤ	τινα δόξαν οὐκ ἐοίκασιν ὀρθῶς
[3, 10]	οὐδ´ ἰδὼν ἢ {εὑρὼν} ἔλαφον	ἢ	ἄγριον αἶγα, ἀλλ´ ὅτι βορὰν
[3, 2]	ἄν, οἷον ὑποκριτήν τινα νικᾶν	ἢ	ἀθλητήν· προαιρεῖται δὲ τὰ τοιαῦτα
[3, 5]	ζῶντες ἀνειμένως, καὶ τοῦ ἀδίκους	ἢ	ἀκολάστους εἶναι, οἳ μὲν κακουργοῦντες,
[3, 5]	ὂν τὸ πεισθῆναι μὴ θερμαίνεσθαι	ἢ	ἀλγεῖν ἢ πεινῆν ἢ ἄλλ´
[3, 5]	θερμαίνεσθαι ἢ ἀλγεῖν ἢ πεινῆν	ἢ	ἄλλ´ ὁτιοῦν τῶν τοιούτων· οὐθὲν
[3, 5]	ἐλεήσαι· τῷ δ´ ἐξ οἰνοφλυγίας	ἢ	ἄλλης ἀκολασίας πᾶς ἂν ἐπιτιμήσαι.
[3, 7]	εἴη δ´ ἄν τις μαινόμενος	ἢ	ἀνάλγητος, εἰ μηδὲν φοβοῖτο, μήτε
[3, 1]	οἷον εἰ πνεῦμα κομίσαι ποι	ἢ	ἄνθρωποι κύριοι ὄντες. ὅσα δὲ
[3, 1]	τὰ δὴ ποῖα φατέον βίαια;	ἢ	ἁπλῶς μέν, ὁπότ´ ἂν ἡ
[3, 2]	λέγοντες αὐτὴν ἐπιθυμίαν ἢ θυμὸν	ἢ	βούλησιν ἤ τινα δόξαν οὐκ
[3, 1]	ἑκουσίως τὰ δ´ αἰσχρὰ ἀκουσίως;	ἢ	γελοῖον ἑνός γε αἰτίου ὄντος;
[3, 3]	χρηματιστικήν, καὶ περὶ κυβερνητικὴν μᾶλλον	ἢ	γυμναστικήν, ὅσῳ ἧττον διηκρίβωται, καὶ
[3, 11]	δεῖ χαίρειν τῶν τοιούτων, μᾶλλον	ἢ	δεῖ καὶ ἢ ὡς οἱ
[3, 11]	μὲν ἀκόλαστος τῷ λυπεῖσθαι μᾶλλον	ἢ	δεῖ ὅτι τῶν ἡδέων οὐ
[3, 11]	ἐπιθυμεῖ, ἢ μετρίως, οὐδὲ μᾶλλον	ἢ	δεῖ, οὐδ´ ὅτε μὴ δεῖ,
[3, 11]	περὶ τὰς ἡδονὰς καὶ ἧττον	ἢ	δεῖ χαίροντες οὐ πάνυ γίνονται·
[3, 1]	ἦν, ὥσπερ Αἰσχύλος τὰ μυστικά,	ἢ	δεῖξαι βουλόμενος ἀφεῖναι, ὡς ὁ
[3, 1]	δὴ ἀκούσια εἶναι τὰ βίᾳ	ἢ	δι´ ἄγνοιαν γινόμενα· βίαιον δὲ
[3, 5]	δρῶντας μοχθηρά, ὅσοι μὴ βίᾳ	ἢ	δι´ ἄγνοιαν ἧς μὴ αὐτοὶ
[3, 1]	διὰ φόβον μειζόνων κακῶν πράττεται	ἢ	διὰ καλόν τι, οἷον εἰ
[3, 3]	ἐξ ἀνάγκης εἴτε καὶ φύσει	ἢ	διά τινα αἰτίαν ἄλλην, οἷον
[3, 3]	δι´ οὗ ὁτὲ δὲ πῶς	ἢ	διὰ τίνος. ἔοικε δή, καθάπερ
[3, 8]	λύπην· διὰ γὰρ τὸ πληγῆναι	ἢ	διὰ τὸ φοβεῖσθαι, ἐπεὶ ἐάν
[3, 5]	γὰρ ἂν ὀνειδίσειε τυφλῷ φύσει	ἢ	ἐκ νόσου ἢ ἐκ πληγῆς,
[3, 5]	τυφλῷ φύσει ἢ ἐκ νόσου	ἢ	ἐκ πληγῆς, ἀλλὰ μᾶλλον ἐλεήσαι·
[3, 1]	ἀμφισβήτησιν ἔχει πότερον ἀκούσιά ἐστιν	ἢ	ἑκούσια. τοιοῦτον δέ τι συμβαίνει
[3, 8]	ἐπεὶ ἐάν γε ἐν ὕλῃ	{ἢ	ἐν ἕλει} ᾖ, οὐ προσέρχονται.
[3, 1]	καὶ τί καὶ περὶ τί	ἢ	ἐν τίνι πράττει, ἐνίοτε δὲ
[3, 6]	ἢ νόσοις. ἐν τίσιν οὖν;	ἢ	ἐν τοῖς καλλίστοις; τοιοῦτοι δὲ
[3, 8]	φόβοις ἄφοβον καὶ ἀτάραχον εἶναι	ἢ	ἐν τοῖς προδήλοις· ἀπὸ ἕξεως
[3, 1]	ἀκούσια εἶναι τὰ διὰ θυμὸν	ἢ	ἐπιθυμίαν. πρῶτον μὲν γὰρ οὐδὲν
[3, 7]	τὸ δ´ ἀποθνήσκειν φεύγοντα πενίαν	ἢ	ἔρωτα ἤ τι λυπηρὸν οὐκ
[3, 10]	φαίνεται· ὁμοίως δ´ οὐδ´ ἰδὼν	ἢ	{εὑρὼν} ἔλαφον ἢ ἄγριον αἶγα,
[3, 10]	γὰρ χαίροντας μήλων ἢ ῥόδων	ἢ	θυμιαμάτων ὀσμαῖς οὐ λέγομεν ἀκολάστους,
[3, 1]	ἀκούσια εἶναι τὰ κατὰ λογισμὸν	ἢ	θυμὸν ἁμαρτηθέντα; φευκτὰ μὲν γὰρ
[3, 2]	οἱ δὲ λέγοντες αὐτὴν ἐπιθυμίαν	ἢ	θυμὸν ἢ βούλησιν ἤ τινα
[3, 8]	ἐστιν ἀνδρεῖα τὰ δι´ ἀλγηδόνος	ἢ	θυμοῦ ἐξελαυνόμενα πρὸς τὸν κίνδυνον.
[3, 6]	ἀνδρίζονται ἐν οἷς ἐστὶν ἀλκὴ	ἢ	καλὸν τὸ ἀποθανεῖν· ἐν ταῖς
[3, 1]	καὶ ἐπαινοῦνται, ὅταν αἰσχρόν τι	ἢ	λυπηρὸν ὑπομένωσιν ἀντὶ μεγάλων καὶ
[3, 3]	οὗ βουλεύσαιτ´ ἄν τις ἠλίθιος	ἢ	μαινόμενος, ἀλλ´ ὑπὲρ ὧν ὁ
[3, 1]	αἴσχισθ´ ὑπομεῖναι ἐπὶ μηδενὶ καλῷ	ἢ	μετρίῳ φαύλου. ἐπ´ ἐνίοις δ´
[3, 11]	οὔτ´ ἀπόντων λυπεῖται οὐδ´ ἐπιθυμεῖ,	ἢ	μετρίως, οὐδὲ μᾶλλον ἢ δεῖ,
[3, 5]	ὅτι ἐφ´ ἡμῖν ἦν οὕτως	ἢ	μὴ οὕτω χρήσασθαι, διὰ τοῦτο
[3, 1]	ψόγοι γίνονται περὶ τοὺς (ἀναγκασθέντας	ἢ	μή. τὰ δὴ ποῖα φατέον
[3, 11]	μᾶλλον ἢ ὡς οἱ πολλοί,	ἢ	μὴ ὡς δεῖ, κατὰ πάντα
[3, 6]	ἀνδρεῖος εἶναι, οἷον ἐν θαλάττῃ	ἢ	νόσοις. ἐν τίσιν οὖν; ἢ
[3, 1]	ᾗ μηδὲν συμβάλλεται ὁ πράττων	ἢ	ὁ πάσχων, οἷον εἰ πνεῦμα
[3, 9]	ὡς δεῖ ἔχων ἀνδρεῖος μᾶλλον	ἢ	ὁ περὶ τὰ θαρραλέα. τῷ
[3, 5]	τῷ κακῷ, τὸ τέλος φύσει	ἢ	ὁπωσδήποτε φαίνεται καὶ κεῖται, τὰ
[3, 1]	τοῦ ἀγνοοῦντα· ὁ γὰρ μεθύων	ἢ	ὀργιζόμενος οὐ δοκεῖ δι´ ἄγνοιαν
[3, 9]	ὑπομενεῖ δὲ αὐτὰ ὅτι καλὸν	ἢ	ὅτι αἰσχρὸν τὸ μή. καὶ
[3, 7]	ὅτι καλὸν αἱρεῖται καὶ ὑπομένει,	ἢ	ὅτι αἰσχρὸν τὸ μή. τὸ
[3, 10]	καὶ τῇ γεύσει ἐπὶ μικρὸν	ἢ	οὐθὲν χρῆσθαι· τῆς γὰρ γεύσεώς
[3, 1]	οἷον λέγοντές φασιν ἐκπεσεῖν αὐτούς,	ἢ	οὐκ εἰδέναι ὅτι ἀπόρρητα ἦν,
[3, 10]	οὐ πάνυ δὲ χαίρουσι τούτοις,	ἢ	οὐχ οἵ γε ἀκόλαστοι, ἀλλὰ
[3, 10]	ἀκολάστους, ἀλλὰ μᾶλλον τοὺς μύρων	ἢ	ὄψων· χαίρουσι γὰρ τούτοις οἱ
[3, 11]	ἡδέων μὴ ἐμποδίων τούτοις ὄντων	ἢ	παρὰ τὸ καλὸν ἢ ὑπὲρ
[3, 2]	δὲ προγίνεται δόξα τῆς προαιρέσεως	ἢ	παρακολουθεῖ, οὐδὲν διαφέρει· οὐ τοῦτο
[3, 5]	πεισθῆναι μὴ θερμαίνεσθαι ἢ ἀλγεῖν	ἢ	πεινῆν ἢ ἄλλ´ ὁτιοῦν τῶν
[3, 3]	ἕκαστα, οἷον εἰ ἄρτος τοῦτο	ἢ	πέπεπται ὡς δεῖ· αἰσθήσεως γὰρ
[3, 3]	πάντων, καὶ πᾶν βουλευτόν ἐστιν,	ἢ	περὶ ἐνίων οὐκ ἔστι βουλή;
[3, 6]	οὖν τῶν φοβερῶν ὁ ἀνδρεῖος;	ἢ	περὶ τὰ μέγιστα; οὐθεὶς γὰρ
[3, 11]	τὸ γὰρ ἐσθίειν τὰ τυχόντα	ἢ	πίνειν ἕως ἂν ὑπερπλησθῇ, ὑπερβάλλειν
[3, 2]	ἐστι δόξῃ τινί. τί οὖν	ἢ	ποῖόν τι ἐστίν, ἐπειδὴ τῶν
[3, 5]	τῶν μελετώντων πρὸς ἡντινοῦν ἀγωνίαν	ἢ	πρᾶξιν· διατελοῦσι γὰρ ἐνεργοῦντες. τὸ
[3, 11]	ὅσα δὲ πρὸς ὑγίειάν ἐστιν	ἢ	πρὸς εὐεξίαν ἡδέα ὄντα, τούτων
[3, 2]	τί ἐστιν ἢ τίνι συμφέρει	ἢ	πῶς· λαβεῖν δ´ ἢ φυγεῖν
[3, 10]	συμβεβηκός· τοὺς γὰρ χαίροντας μήλων	ἢ	ῥόδων ἢ θυμιαμάτων ὀσμαῖς οὐ
[3, 1]	σωτηρίας, καὶ πῶς, οἷον ἠρέμα	ἢ	σφόδρα. ἅπαντα μὲν οὖν ταῦτα
[3, 2]	τὰ ἀίδια καὶ τὰ ἀδύνατα	ἢ	τὰ ἐφ´ ἡμῖν· καὶ τῷ
[3, 2]	τινί· τῷ γὰρ προαιρεῖσθαι τἀγαθὰ	ἢ	τὰ κακὰ ποιοί τινές ἐσμεν,
[3, 1]	τῶν δι´ ἐπιθυμίαν καὶ θυμόν,	ἢ	τὰ καλὰ μὲν ἑκουσίως τὰ
[3, 3]	δὲ καὶ περὶ τὰς τέχνας	ἢ	τὰς ἐπιστήμας· μᾶλλον γὰρ περὶ
[3, 3]	βουλεύεται, οἷον περὶ τοῦ κόσμου	ἢ	τῆς διαμέτρου καὶ τῆς πλευρᾶς,
[3, 2]	τοιούτων, δοξάζομεν δὲ τί ἐστιν	ἢ	τίνι συμφέρει ἢ πῶς· λαβεῖν
[3, 11]	καὶ ἀκμάζων· τὸ δὲ τοιᾶσδε	ἢ	τοιᾶσδε, οὐκέτι πᾶς, οὐδὲ τῶν
[3, 5]	ἄκων, ἡ δὲ μοχθηρία ἑκούσιον.	ἢ	τοῖς γε νῦν εἰρημένοις ἀμφισβητητέον,
[3, 1]	καὶ ἐσφαιρῶσθαι τὸ λελογχωμένον δόρυ,	ἢ	τὸν λίθον κίσηριν εἶναι· καὶ
[3, 5]	ἀδικοῦντα μὴ βούλεσθαι ἄδικον εἶναι	ἢ	τὂν ἀκολασταίνοντα ἀκόλαστον. εἰ δὲ
[3, 11]	τῷ χαίρειν οἷς μὴ δεῖ,	ἢ	τῷ μᾶλλον ἢ ὡς οἱ
[3, 2]	τῷ εἶναι οὗ δεῖ μᾶλλον	ἢ	τῷ ὀρθῶς, ἡ δὲ δόξα
[3, 11]	ἁμαρτάνουσιν. τῶν γὰρ φιλοτοιούτων λεγομένων	ἢ	τῷ χαίρειν οἷς μὴ δεῖ,
[3, 9]	χαλεπώτερον γὰρ τὰ λυπηρὰ ὑπομένειν	ἢ	τῶν ἡδέων ἀπέχεσθαι. οὐ μὴν
[3, 11]	ἀκόλαστος ἐπιθυμεῖ τῶν ἡδέων πάντων	ἢ	τῶν μάλιστα, καὶ ἄγεται ὑπὸ
[3, 11]	γὰρ ἐπιθυμεῖ ὁ ἐνδεὴς ξηρᾶς	ἢ	ὑγρᾶς τροφῆς, ὁτὲ δὲ ἀμφοῖν,
[3, 11]	ὄντων ἢ παρὰ τὸ καλὸν	ἢ	ὑπὲρ τὴν οὐσίαν. ὁ γὰρ
[3, 10]	τοὺς γὰρ ὑπερβεβλημένως χαίροντας μέλεσιν	ἢ	ὑποκρίσει οὐθεὶς ἀκολάστους λέγει, οὐδὲ
[3, 8]	ἠπατημένοι, ἐὰν γνῶσιν ὅτι ἕτερον	ἢ	ὑποπτεύσωσι, φεύγουσιν· ὅπερ οἱ Ἀργεῖοι
[3, 6]	περὶ παῖδας καὶ γυναῖκα φοβεῖται	ἢ	φθόνον ἤ τι τῶν τοιούτων,
[3, 10]	οὐδὲ τοὺς λυπουμένους ἐπὶ χρήμασιν	ἢ	φίλοις. περὶ δὲ τὰς σωματικὰς
[3, 2]	οὔ. καὶ προαιρούμεθα μὲν λαβεῖν	ἢ	φυγεῖν {ἤ} τι τῶν τοιούτων,
[3, 2]	συμφέρει ἢ πῶς· λαβεῖν δ´	ἢ	φυγεῖν οὐ πάνυ δοξάζομεν. καὶ
[3, 11]	μὴ δεῖ, ἢ τῷ μᾶλλον	ἢ	ὡς οἱ πολλοί, ἢ μὴ
[3, 11]	τοιούτων, μᾶλλον ἢ δεῖ καὶ	ἢ	ὡς οἱ πολλοὶ χαίρουσιν. ἡ
[3, 1]	ἡ αἰτία ἐν τοῖς ἐκτὸς	ᾖ	καὶ ὁ πράττων μηδὲν συμβάλληται;
[3, 9]	ἀρετὴν ἔχῃ πᾶσαν καὶ εὐδαιμονέστερος	ᾖ,	μᾶλλον ἐπὶ τῷ θανάτῳ λυπήσεται·
[3, 8]	ἐν ὕλῃ {ἢ ἐν ἕλει}	ᾖ,	οὐ προσέρχονται. οὐ δή ἐστιν
[3, 1]	ἢ ἁπλῶς μέν, ὁπότ´ ἂν	ἡ	αἰτία ἐν τοῖς ἐκτὸς ᾖ
[3, 10]	δ´ ἡδονὰς ἡ σωφροσύνη καὶ	ἡ	ἀκολασία ἐστὶν ὧν καὶ τὰ
[3, 10]	δὴ τῶν αἰσθήσεων καθ´ ἣν	ἡ	ἀκολασία· καὶ δόξειεν ἂν δικαίως
[3, 12]	λόγος. ~Ἑκουσίῳ δὲ μᾶλλον ἔοικεν	ἡ	ἀκολασία τῆς δειλίας. ἣ μὲν
[3, 10]	ἐν τοῖς αὐτοῖς δὲ καὶ	ἡ	ἀκολασία φαίνεται. περὶ ποίας οὖν
[3, 9]	ἀνδρεῖοι λέγονται. διὸ καὶ ἐπίλυπον	ἡ	ἀνδρεία, καὶ δικαίως ἐπαινεῖται· χαλεπώτερον
[3, 7]	ἕξιν. καὶ τῷ ἀνδρείῳ δὲ	ἡ	ἀνδρεία καλόν. τοιοῦτον δὴ καὶ
[3, 7]	δ´ ἡσύχιοι. Καθάπερ οὖν εἴρηται,	ἡ	ἀνδρεία μεσότης ἐστὶ περὶ θαρραλέα
[3, 9]	Περὶ θάρρη δὲ καὶ φόβους	ἡ	ἀνδρεία οὖσα οὐχ ὁμοίως περὶ
[3, 8]	φεύγων κακόν. ~Ἔστι μὲν οὖν	ἡ	ἀνδρεία τοιοῦτόν τι, λέγονται δὲ
[3, 4]	ὤν. ἐν τοῖς πολλοῖς δὲ	ἡ	ἀπάτη διὰ τὴν ἡδονὴν ἔοικε
[3, 5]	λοιπὰ πράττειν ἑκουσίως τὸν σπουδαῖον	ἡ	ἀρετὴ ἑκούσιόν ἐστιν, οὐθὲν ἧττον
[3, 5]	ταῦτα. ἐφ´ ἡμῖν δὴ καὶ	ἡ	ἀρετή, ὁμοίως δὲ καὶ ἡ
[3, 5]	ταῦτ´ ἐστὶν ἀληθῆ, τί μᾶλλον	ἡ	ἀρετὴ τῆς κακίας ἔσται ἑκούσιον;
[3, 1]	ἑκούσιον δόξειεν ἂν εἶναι οὗ	ἡ	ἀρχὴ ἐν αὐτῷ εἰδότι τὰ
[3, 1]	καὶ ἀντὶ τῶνδε αἱρετά, καὶ	ἡ	ἀρχὴ ἐν τῷ πράττοντι, καθ´
[3, 1]	ἄγνοιαν γινόμενα· βίαιον δὲ οὗ	ἡ	ἀρχὴ ἔξωθεν, τοιαύτη οὖσα ἐν
[3, 1]	ἐστίν· ὧν δ´ ἐν αὐτῷ	ἡ	ἀρχή, ἐπ´ αὐτῷ καὶ τὸ
[3, 1]	τὸ βίαιον εἶναι οὗ ἔξωθεν	ἡ	ἀρχή, μηδὲν συμβαλλομένου τοῦ βιασθέντος.
[3, 1]	πράττει δὲ ἑκών· καὶ γὰρ	ἡ	ἀρχὴ τοῦ κινεῖν τὰ ὀργανικὰ
[3, 5]	τοῖς μεθύουσι διπλᾶ τὰ ἐπιτίμια·	ἡ	γὰρ ἀρχὴ ἐν αὐτῷ· κύριος
[3, 5]	αὐτῷ τὸ βαλεῖν {καὶ ῥῖψαι}	ἡ	γὰρ ἀρχὴ ἐν αὐτῷ. οὕτω
[3, 3]	φίλων δι´ ἡμῶν πως ἐστίν·	ἡ	γὰρ ἀρχὴ ἐν ἡμῖν. ζητεῖται
[3, 2]	ἀλλ´ ἆρά γε τὸ προβεβουλευμένον;	ἡ	γὰρ προαίρεσις μετὰ λόγου καὶ
[3, 3]	εἶναι βούλευσις, οἷον αἱ μαθηματικαί,	ἡ	δὲ βούλευσις πᾶσα ζήτησις) καὶ
[3, 3]	ἄνθρωπος εἶναι ἀρχὴ τῶν πράξεων·	ἡ	δὲ βουλὴ περὶ τῶν αὑτῷ
[3, 4]	ὅτι τῶν πρὸς τὰ τέλη.	~Ἡ	δὲ βούλησις ὅτι μὲν τοῦ
[3, 2]	δεῖ μᾶλλον ἢ τῷ ὀρθῶς,	ἡ	δὲ δόξα τῷ ὡς ἀληθῶς.
[3, 12]	φθείρει τὴν τοῦ ἔχοντος φύσιν,	ἡ	δὲ ἡδονὴ οὐδὲν τοιοῦτο ποιεῖ.
[3, 5]	μακάριος μὲν γὰρ οὐδεὶς ἄκων,	ἡ	δὲ μοχθηρία ἑκούσιον. ἢ τοῖς
[3, 2]	βούλησις τοῦ τέλους ἐστὶ μᾶλλον,	ἡ	δὲ προαίρεσις τῶν πρὸς τὸ
[3, 5]	οἰόμενος αὑτῷ τὸ ἄριστον ἔσεσθαι,	ἡ	δὲ τοῦ τέλους ἔφεσις οὐκ
[3, 12]	δ´ ἂν οὐχ ὁμοίως ἑκούσιον	ἡ	δειλία εἶναι τοῖς καθ´ ἕκαστον·
[3, 8]	τὸν κίνδυνον. φυσικωτάτη δ´ ἔοικεν	ἡ	διὰ τὸν θυμὸν εἶναι, καὶ
[3, 8]	ὅτι καλόν. δοκεῖ δὲ καὶ	ἡ	ἐμπειρία ἡ περὶ ἕκαστα ἀνδρεία
[3, 1]	ἀγνοεῖ τὰ συμφέροντα· οὐ γὰρ	ἡ	ἐν τῇ προαιρέσει ἄγνοια αἰτία
[3, 11]	καὶ ἐπιθυμῶν· μετὰ λύπης γὰρ	ἡ	ἐπιθυμία· ἀτόπῳ δ´ ἔοικε τὸ
[3, 12]	αὔξησιν ἔχον, τοιοῦτον δὲ μάλιστα	ἡ	ἐπιθυμία καὶ ὁ παῖς· κατ´
[3, 11]	τὴν λύπην δὲ ποιεῖ αὐτῷ	ἡ	ἡδονή) ὁ δὲ σώφρων τῷ
[3, 1]	γὰρ διά γε ταύτην) ἀλλ´	ἡ	καθ´ ἕκαστα, ἐν οἷς καὶ
[3, 1]	ἀκουσίου ἀλλὰ τῆς μοχθηρίας, οὐδ´	ἡ	καθόλου (ψέγονται γὰρ διά γε
[3, 5]	ἑκούσιόν ἐστιν, οὐθὲν ἧττον καὶ	ἡ	κακία ἑκούσιον ἂν εἴη· ὁμοίως
[3, 5]	ἡ ἀρετή, ὁμοίως δὲ καὶ	ἡ	κακία. ἐν οἷς γὰρ ἐφ´
[3, 10]	χρῆσθαι· τῆς γὰρ γεύσεώς ἐστιν	ἡ	κρίσις τῶν χυμῶν, ὅπερ ποιοῦσιν
[3, 2]	τῶν ἀδυνάτων, οἷον ἀθανασίας. καὶ	ἡ	μὲν βούλησίς ἐστι καὶ περὶ
[3, 2]	ἂν δι´ αὑτοῦ. ἔτι δ´	ἡ	μὲν βούλησις τοῦ τέλους ἐστὶ
[3, 2]	οὐδὲ δὴ δόξα ἂν εἴη·	ἡ	μὲν γὰρ δόξα δοκεῖ περὶ
[3, 2]	ἐπιθυμία δ´ ἐπιθυμίᾳ οὔ. καὶ	ἡ	μὲν ἐπιθυμία ἡδέος καὶ ἐπιλύπου,
[3, 3]	τρόπον ὥσπερ διάγραμμα (φαίνεται δ´	ἡ	μὲν ζήτησις οὐ πᾶσα εἶναι
[3, 12]	αἱρετόν, τὸ δὲ φευκτόν· καὶ	ἡ	μὲν λύπη ἐξίστησι καὶ φθείρει
[3, 11]	ἢ ὡς οἱ πολλοὶ χαίρουσιν.	ἡ	μὲν οὖν περὶ τὰς ἡδονὰς
[3, 3]	κρίναντες ὀρεγόμεθα κατὰ τὴν βούλευσιν.	ἡ	μὲν οὖν προαίρεσις τύπῳ εἰρήσθω,
[3, 2]	φυγεῖν οὐ πάνυ δοξάζομεν. καὶ	ἡ	μὲν προαίρεσις ἐπαινεῖται τῷ εἶναι
[3, 11]	δ´ ἴδιοι καὶ ἐπίθετοι· οἷον	ἡ	μὲν τῆς τροφῆς φυσική· πᾶς
[3, 1]	τὸν υἱὸν πολέμιον εἶναι ὥσπερ	ἡ	Μερόπη, καὶ ἐσφαιρῶσθαι τὸ λελογχωμένον
[3, 10]	τῇ βρώσει, τὴν δ´ αἴσθησιν	ἡ	ὀσμὴ ἐποίησεν· οὐδ´ ὁ λέων
[3, 8]	δοκεῖ δὲ καὶ ἡ ἐμπειρία	ἡ	περὶ ἕκαστα ἀνδρεία εἶναι· ὅθεν
[3, 8]	κατὰ πέντε τρόπους· πρῶτον μὲν	ἡ	πολιτική· μάλιστα γὰρ ἔοικεν. δοκοῦσι
[3, 1]	ἐν οἷς καὶ περὶ ἃ	ἡ	πρᾶξις· ἐν τούτοις γὰρ καὶ
[3, 1]	τὰ καθ´ ἕκαστα ἐν οἷς	ἡ	πρᾶξις. ἴσως γὰρ οὐ καλῶς
[3, 1]	δ´ εἶναι δοκεῖ ἐν οἷς	ἡ	πρᾶξις καὶ οὗ ἕνεκα. τοῦ
[3, 1]	τῆς ἀγνοίας οὔσης, ἐν οἷς	ἡ	πρᾶξις, ὁ τούτων τι ἀγνοήσας
[3, 3]	ὀρεκτοῦ τῶν ἐφ´ ἡμῖν, καὶ	ἡ	προαίρεσις ἂν εἴη βουλευτικὴ ὄρεξις
[3, 2]	μὲν ἐπιθυμία ἡδέος καὶ ἐπιλύπου,	ἡ	προαίρεσις δ´ οὔτε λυπηροῦ οὔθ´
[3, 2]	οὐ τῷ κακῷ καὶ ἀγαθῷ,	ἡ	προαίρεσις δὲ τούτοις μᾶλλον. ὅλως
[3, 2]	τὰ ἤθη κρίνειν τῶν πράξεων.	ἡ	προαίρεσις δὴ ἑκούσιον μὲν φαίνεται,
[3, 2]	ὀρθῶς λέγειν. οὐ γὰρ κοινὸν	ἡ	προαίρεσις καὶ τῶν ἀλόγων, ἐπιθυμία
[3, 2]	οὐχ ἁρμόζει· ὅλως γὰρ ἔοικεν	ἡ	προαίρεσις περὶ τὰ ἐφ´ ἡμῖν
[3, 5]	τῆς ἀρχῆς, καθ´ ἕκαστα δὲ	ἡ	πρόσθεσις οὐ γνώριμος, ὥσπερ ἐπὶ
[3, 10]	οὖν μεσότης ἐστὶ περὶ ἡδονὰς	ἡ	σωφροσύνη, εἴρηται ἡμῖν· ἧττον γὰρ
[3, 10]	περὶ τὰς τοιαύτας δ´ ἡδονὰς	ἡ	σωφροσύνη καὶ ἡ ἀκολασία ἐστὶν
[3, 10]	δὲ τὰς σωματικὰς εἴη ἂν	ἡ	σωφροσύνη, οὐ πάσας δὲ οὐδὲ
[3, 5]	καὶ τὸ καλῶς τοῦτο πεφυκέναι	ἡ	τελεία καὶ ἀληθινὴ ἂν εἴη
[3, 12]	καὶ πανταχόθεν τῷ ἀνοήτῳ, καὶ	ἡ	τῆς ἐπιθυμίας ἐνέργεια αὔξει τὸ
[3, 11]	γίνονται· οὐ γὰρ ἀνθρωπική ἐστιν	ἡ	τοιαύτη ἀναισθησία· καὶ γὰρ τὰ
[3, 10]	γὰρ περὶ πᾶν τὸ σῶμα	ἡ	τοῦ ἀκολάστου ἁφή, ἀλλὰ περί
[3, 12]	παιδία, καὶ μάλιστα ἐν τούτοις	ἡ	τοῦ ἡδέος ὄρεξις. εἰ οὖν
[3, 12]	ἐπὶ πολὺ ἥξει· ἄπληστος γὰρ	ἡ	τοῦ ἡδέος ὄρεξις καὶ πανταχόθεν
[3, 11]	πλήθει· ἀναπλήρωσις γὰρ τῆς ἐνδείας	ἡ	φυσικὴ ἐπιθυμία. διὸ λέγονται οὗτοι
[3, 3]	μὲν τὰ ὄργανα ὁτὲ δ´	ἡ	χρεία αὐτῶν· ὁμοίως δὲ καὶ
[3, 10]	γε ἀκόλαστοι, ἀλλὰ τῇ ἀπολαύσει,	ἣ	γίνεται πᾶσα δι´ ἁφῆς καὶ
[3, 12]	ἣ μὲν γὰρ δι´ ἡδονήν,	ἣ	δὲ διὰ λύπην, ὧν τὸ
[3, 7]	δὲ ὅτι οὐχ ὡς δεῖ,	ἣ	δὲ ὅτι οὐχ ὅτε, ἤ
[3, 7]	μὲν ὅτι ὃ〉 οὐ δεῖ,	ἣ	δὲ ὅτι οὐχ ὡς δεῖ,
[3, 12]	ἔοικεν ἡ ἀκολασία τῆς δειλίας.	ἣ	μὲν γὰρ δι´ ἡδονήν, ἣ
[3, 7]	φοβεῖσθαι. γίνεται δὲ τῶν ἁμαρτιῶν	ἣ	μὲν ὅτι ὃ〉 οὐ δεῖ,
[3, 10]	δικαίως ἐπονείδιστος εἶναι, ὅτι οὐχ	ᾗ	ἄνθρωποί ἐσμεν ὑπάρχει, ἀλλ´ ᾗ
[3, 10]	ᾗ ἄνθρωποί ἐσμεν ὑπάρχει, ἀλλ´	ᾗ	ζῷα. τὸ δὴ τοιούτοις χαίρειν
[3, 5]	φῦναι δεῖ ὥσπερ ὄψιν ἔχοντα,	ᾗ	κρινεῖ καλῶς καὶ τὸ κατ´
[3, 1]	ἀρχὴ ἔξωθεν, τοιαύτη οὖσα ἐν	ᾗ	μηδὲν συμβάλλεται ὁ πράττων ἢ
[3, 3]	ἀρχήν, καὶ αὑτοῦ εἰς τὸ	ἡγούμενον·	τοῦτο γὰρ τὸ προαιρούμενον. δῆλον
[3, 1]	ἑαυτόν, τῶν δ´ αἰσχρῶν τὰ	ἡδέα.	ἔοικε δὴ τὸ βίαιον εἶναι
[3, 1]	εἶναι, τὰ δὲ κατ´ ἐπιθυμίαν	ἡδέα.	ἔτι δὲ τί διαφέρει τῷ
[3, 4]	ἕξιν ἴδιά ἐστι καλὰ καὶ	ἡδέα,	καὶ διαφέρει πλεῖστον ἴσως ὁ
[3, 11]	φυσικόν· ἕτερα γὰρ ἑτέροις ἐστὶν	ἡδέα,	καὶ ἔνια πᾶσιν ἡδίω τῶν
[3, 1]	ἕκαστα. εἰ δέ τις τὰ	ἡδέα	καὶ τὰ καλὰ φαίη βίαια
[3, 11]	ὑγίειάν ἐστιν ἢ πρὸς εὐεξίαν	ἡδέα	ὄντα, τούτων ὀρέξεται μετρίως καὶ
[3, 1]	οὐ πέπραχεν, ὅ γε μὴ	ᾔδει,	οὐδ´ αὖ ἄκων, μὴ λυπούμενός
[3, 2]	προαίρεσις δ´ οὔτε λυπηροῦ οὔθ´	ἡδέος.	θυμὸς δ´ ἔτι ἧττον· ἥκιστα
[3, 2]	οὔ. καὶ ἡ μὲν ἐπιθυμία	ἡδέος	καὶ ἐπιλύπου, ἡ προαίρεσις δ´
[3, 11]	ἀπουσίᾳ καὶ τῷ ἀπέχεσθαι τοῦ	ἡδέος.	Ὁ μὲν οὖν ἀκόλαστος ἐπιθυμεῖ
[3, 12]	μάλιστα ἐν τούτοις ἡ τοῦ	ἡδέος	ὄρεξις. εἰ οὖν μὴ ἔσται
[3, 12]	ἥξει· ἄπληστος γὰρ ἡ τοῦ	ἡδέος	ὄρεξις καὶ πανταχόθεν τῷ ἀνοήτῳ,
[3, 11]	περὶ ταῦτ´ ἔχει· οὔτε γὰρ	ἥδεται	οἷς μάλιστα ὁ ἀκόλαστος, ἀλλὰ
[3, 9]	τὰ λυπηρὰ ὑπομένειν ἢ τῶν	ἡδέων	ἀπέχεσθαι. οὐ μὴν ἀλλὰ (δόξειεν
[3, 11]	ὡς δεῖ, καὶ τῶν ἄλλων	ἡδέων	μὴ ἐμποδίων τούτοις ὄντων ἢ
[3, 11]	μᾶλλον ἢ δεῖ ὅτι τῶν	ἡδέων	οὐ τυγχάνει (καὶ τὴν λύπην
[3, 11]	μὲν οὖν ἀκόλαστος ἐπιθυμεῖ τῶν	ἡδέων	πάντων ἢ τῶν μάλιστα, καὶ
[3, 9]	ἐν ἁπάσαις ταῖς ἀρεταῖς τὸ	ἡδέως	ἐνεργεῖν ὑπάρχει, πλὴν ἐφ´ ὅσον
[3, 3]	προαιρετὸν τὸ αὐτό, πλὴν ἀφωρισμένον	ἤδη	τὸ προαιρετόν· τὸ γὰρ ἐκ
[3, 6]	ἐστὶ περὶ φόβους καὶ θάρρη,	ἤδη	φανερὸν γεγένηται· φοβούμεθα δὲ δῆλον
[3, 11]	ἐστὶν ἡδέα, καὶ ἔνια πᾶσιν	ἡδίω	τῶν τυχόντων. ἐν μὲν οὖν
[3, 10]	αὑτῷ μακρότερον γεράνου γενέσθαι, ὡς	ἡδόμενος	τῇ (ἁφῇ. κοινοτάτη δὴ τῶν
[3, 10]	μὲν οὖν μεσότης ἐστὶ περὶ	ἡδονὰς	ἡ σωφροσύνη, εἴρηται ἡμῖν· ἧττον
[3, 10]	ἕξει. περὶ τὰς τοιαύτας δ´	ἡδονὰς	ἡ σωφροσύνη καὶ ἡ ἀκολασία
[3, 11]	ἐλλείποντες δὲ τὰ περὶ τὰς	ἡδονὰς	καὶ ἧττον ἢ δεῖ χαίροντες
[3, 10]	οἱ δὲ περὶ τὰς τοιαύτας	ἡδονὰς	οὔτε σώφρονες οὔτε ἀκόλαστοι λέγονται.
[3, 11]	ἔχων μᾶλλον ἀγαπᾷ τὰς τοιαύτας	ἡδονὰς	τῆς ἀξίας· ὁ δὲ σώφρων
[3, 11]	ἡ μὲν οὖν περὶ τὰς	ἡδονὰς	ὑπερβολὴ ὅτι ἀκολασία καὶ ψεκτόν,
[3, 11]	λύπην δὲ ποιεῖ αὐτῷ ἡ	ἡδονή)	ὁ δὲ σώφρων τῷ μὴ
[3, 12]	τοῦ ἔχοντος φύσιν, ἡ δὲ	ἡδονὴ	οὐδὲν τοιοῦτο ποιεῖ. μᾶλλον δὴ
[3, 10]	ζῴοις κατὰ ταύτας τὰς αἰσθήσεις	ἡδονὴ	πλὴν κατὰ συμβεβηκός. οὐδὲ γὰρ
[3, 4]	δὲ ἡ ἀπάτη διὰ τὴν	ἡδονὴν	ἔοικε γίνεσθαι· οὐ γὰρ οὖσα
[3, 12]	δειλίας. ἣ μὲν γὰρ δι´	ἡδονήν,	ἣ δὲ διὰ λύπην, ὧν
[3, 11]	ἀτόπῳ δ´ ἔοικε τὸ δι´	ἡδονὴν	λυπεῖσθαι. ἐλλείποντες δὲ τὰ περὶ
[3, 1]	τὸ ἡδὺ καὶ καλὸν μεθ´	ἡδονῆς·	γελοῖον δὲ τὸ αἰτιᾶσθαι τὰ
[3, 8]	ὀργιζόμενοι μὲν ἀλγοῦσι, τιμωρούμενοι δ´	ἥδονται·	οἱ δὲ διὰ ταῦτα μαχόμενοι
[3, 10]	ἐλευθεριώταται τῶν διὰ τῆς ἁφῆς	ἡδονῶν	ἀφῄρηνται, οἷον αἱ ἐν τοῖς
[3, 10]	φαίνεται. περὶ ποίας οὖν τῶν	ἡδονῶν,	νῦν ἀφορίσωμεν. διῃρήσθωσαν δὴ αἱ
[3, 11]	περὶ δὲ τὰς ἰδίας τῶν	ἡδονῶν	πολλοὶ καὶ πολλαχῶς ἁμαρτάνουσιν. τῶν
[3, 1]	λυπηρῶς, οἱ δὲ διὰ τὸ	ἡδὺ	καὶ καλὸν μεθ´ ἡδονῆς· γελοῖον
[3, 11]	εἰ δέ τῳ μηδέν ἐστιν	ἡδὺ	μηδὲ διαφέρει ἕτερον ἑτέρου, πόρρω
[3, 9]	γὰρ πύκταις τὸ μὲν τέλος	ἡδύ,	οὗ ἕνεκα, ὁ στέφανος καὶ
[3, 9]	τὸ κατὰ τὴν ἀνδρείαν τέλος	ἡδύ,	ὑπὸ τῶν κύκλῳ δ´ ἀφανίζεσθαι,
[3, 9]	ὂν τὸ οὗ ἕνεκα οὐδὲν	ἡδὺ	φαίνεται ἔχειν. εἰ δὴ τοιοῦτόν
[3, 4]	(ἀγαθὸν φαίνεται. αἱροῦνται οὖν τὸ	ἡδὺ	ὡς ἀγαθόν, τὴν δὲ λύπην
[3, 2]	τῇ ἀρετῇ καὶ μᾶλλον τὰ	ἤθη	κρίνειν τῶν πράξεων. ἡ προαίρεσις
[3, 2]	ἡδέος. θυμὸς δ´ ἔτι ἧττον·	ἥκιστα	γὰρ τὰ διὰ θυμὸν κατὰ
[3, 2]	τις φαίη προαιρεῖσθαι, δοκοίη ἂν	ἠλίθιος	εἶναι· βούλησις δ´ ἐστὶ καὶ
[3, 3]	ὑπὲρ οὗ βουλεύσαιτ´ ἄν τις	ἠλίθιος	ἢ μαινόμενος, ἀλλ´ ὑπὲρ ὧν
[3, 10]	περὶ τῶν τυχόντων κατατρίβοντας τὰς	ἡμέρας	ἀδολέσχας, ἀκολάστους δ´ οὐ λέγομεν,
[3, 11]	οὐδὲ τῶν αὐτῶν. διὸ φαίνεται	ἡμέτερον	εἶναι. οὐ μὴν ἀλλ´ ἔχει
[3, 5]	αἱ ἐπιτιμώμεναι τῶν κακιῶν ἐφ´	ἡμῖν	ἂν εἶεν. εἰ δέ τις
[3, 5]	ἀγαθοῖς καὶ κακοῖς εἶναι, ἐφ´	ἡμῖν	ἄρα τὸ ἐπιεικέσι καὶ φαύλοις
[3, 3]	παραλαμβάνομεν εἰς τὰ μεγάλα, ἀπιστοῦντες	ἡμῖν	αὐτοῖς ὡς οὐχ ἱκανοῖς διαγνῶναι.
[3, 5]	ἀρετῶν ἐνέργειαι περὶ ταῦτα. ἐφ´	ἡμῖν	δὴ καὶ ἡ ἀρετή, ὁμοίως
[3, 5]	τὸ πράττειν αἰσχρὸν ὂν ἐφ´	ἡμῖν.	εἰ δ´ ἐφ´ ἡμῖν τὰ
[3, 2]	ἡ προαίρεσις περὶ τὰ ἐφ´	ἡμῖν	εἶναι. οὐδὲ δὴ δόξα ἂν
[3, 3]	εἴη βουλευτικὴ ὄρεξις τῶν ἐφ´	ἡμῖν·	ἐκ τοῦ βουλεύσασθαι γὰρ κρίναντες
[3, 7]	τῇ ἀφοβίᾳ ἀνώνυμος (εἴρηται δ´	ἡμῖν	ἐν τοῖς πρότερον ὅτι πολλά
[3, 5]	τὸ σῶμα κακιῶν αἱ ἐφ´	ἡμῖν	ἐπιτιμῶνται, αἱ δὲ μὴ ἐφ´
[3, 5]	καὶ τὸ μὴ πράττειν ἐφ´	ἡμῖν	ἔσται αἰσχρὸν ὄν, καὶ εἰ
[3, 5]	τὸ πράττειν καλὸν ὂν ἐφ´	ἡμῖν	ἐστί, καὶ τὸ μὴ πράττειν
[3, 5]	κωλύσοντες. καίτοι ὅσα μήτ´ ἐφ´	ἡμῖν	ἐστὶ μήθ´ ἑκούσια, οὐδεὶς προτρέπεται
[3, 3]	ἐστίν· ἡ γὰρ ἀρχὴ ἐν	ἡμῖν.	ζητεῖται δ´ ὁτὲ μὲν τὰ
[3, 5]	τῶν ἀρρωστιῶν· ἀλλ´ ὅτι ἐφ´	ἡμῖν	ἦν οὕτως ἢ μὴ οὕτω
[3, 10]	περὶ ἡδονὰς ἡ σωφροσύνη, εἴρηται	ἡμῖν·	ἧττον γὰρ καὶ οὐχ ὁμοίως
[3, 5]	ὧν καὶ αἱ ἀρχαὶ ἐν	ἡμῖν,	καὶ αὐτὰ ἐφ´ ἡμῖν καὶ
[3, 5]	ἐν ἡμῖν, καὶ αὐτὰ ἐφ´	ἡμῖν	καὶ ἑκούσια. τούτοις δ´ ἔοικε
[3, 5]	καθ´ αὑτάς, καὶ ὅτι ἐφ´	ἡμῖν	καὶ ἑκούσιοι, καὶ οὕτως ὡς
[3, 3]	προαιρετοῦ βουλευτοῦ ὀρεκτοῦ τῶν ἐφ´	ἡμῖν,	καὶ ἡ προαίρεσις ἂν εἴη
[3, 3]	βουλευόμεθα δὲ περὶ τῶν ἐφ´	ἡμῖν	καὶ πρακτῶν· ταῦτα δὲ καὶ
[3, 5]	μὴ πράττειν καλὸν ὂν ἐφ´	ἡμῖν,	καὶ τὸ πράττειν αἰσχρὸν ὂν
[3, 2]	τὰ ἀδύνατα ἢ τὰ ἐφ´	ἡμῖν·	καὶ τῷ ψευδεῖ καὶ ἀληθεῖ
[3, 5]	ἐπιτιμῶνται, αἱ δὲ μὴ ἐφ´	ἡμῖν	οὔ. εἰ δ´ οὕτω, καὶ
[3, 5]	ἐφ´ ἡμῖν. εἰ δ´ ἐφ´	ἡμῖν	τὰ καλὰ πράττειν καὶ τὰ
[3, 5]	κακία. ἐν οἷς γὰρ ἐφ´	ἡμῖν	τὸ πράττειν, καὶ τὸ μὴ
[3, 5]	οὖν περὶ τῶν ἀρετῶν εἴρηται	ἡμῖν	τό τε γένος τύπῳ, ὅτι
[3, 5]	ἀρχὰς ἀναγαγεῖν παρὰ τὰς ἐν	ἡμῖν,	ὧν καὶ αἱ ἀρχαὶ ἐν
[3, 3]	γένοιτ´ ἂν τούτων οὐθὲν δι´	ἡμῶν.	βουλευόμεθα δὲ περὶ τῶν ἐφ´
[3, 3]	πράττειν. δυνατὰ δὲ ἃ δι´	ἡμῶν	γένοιτ´ ἄν· τὰ γὰρ διὰ
[3, 3]	γραπτέον) ἀλλ´ ὅσα γίνεται δι´	ἡμῶν,	μὴ ὡσαύτως δ´ ἀεί, περὶ
[3, 3]	γὰρ διὰ τῶν φίλων δι´	ἡμῶν	πως ἐστίν· ἡ γὰρ ἀρχὴ
[3, 4]	γὰρ ἔσται βουλητόν, καὶ ἀγαθόν·	ἦν	δ´, εἰ οὕτως ἔτυχε, κακόν)
[3, 8]	προδήλοις· ἀπὸ ἕξεως γὰρ μᾶλλον	ἦν,	ὅτι ἧττον ἐκ παρασκευῆς· τὰ
[3, 5]	ἀρρωστιῶν· ἀλλ´ ὅτι ἐφ´ ἡμῖν	ἦν	οὕτως ἢ μὴ οὕτω χρήσασθαι,
[3, 8]	τὰ τοιαῦτα, φεύγουσιν· ἀνδρείου δ´	ἦν	τὰ φοβερὰ ἀνθρώπῳ ὄντα καὶ
[3, 5]	τὸ μὴ πράττειν, τοῦτο δ´	ἦν	τὸ ἀγαθοῖς καὶ κακοῖς εἶναι,
[3, 1]	ἢ οὐκ εἰδέναι ὅτι ἀπόρρητα	ἦν,	ὥσπερ Αἰσχύλος τὰ μυστικά, ἢ
[3, 10]	κοινοτάτη δὴ τῶν αἰσθήσεων καθ´	ἣν	ἡ ἀκολασία· καὶ δόξειεν ἂν
[3, 5]	δῆλον ἐκ τῶν μελετώντων πρὸς	ἡντινοῦν	ἀγωνίαν ἢ πρᾶξιν· διατελοῦσι γὰρ
[3, 12]	ὑπὸ τὸ ἄρχον, ἐπὶ πολὺ	ἥξει·	ἄπληστος γὰρ ἡ τοῦ ἡδέος
[3, 3]	δὲ ἀεὶ βουλεύσεται, εἰς ἄπειρον	ἥξει.	βουλευτὸν δὲ καὶ προαιρετὸν τὸ
[3, 8]	μένουσί τινα χρόνον· οἱ δ´	ἠπατημένοι,	ἐὰν γνῶσιν ὅτι ἕτερον ἢ
[3, 1]	οἷον σωτηρίας, καὶ πῶς, οἷον	ἠρέμα	ἢ σφόδρα. ἅπαντα μὲν οὖν
[3, 5]	μὴ βίᾳ ἢ δι´ ἄγνοιαν	ἧς	μὴ αὐτοὶ αἴτιοι, τοὺς δὲ
[3, 10]	ἐγγύς ἐστι, διὰ τῆς φωνῆς	ᾔσθετο,	καὶ χαίρειν δὴ ταύτῃ φαίνεται·
[3, 7]	τοῖς ἔργοις ὀξεῖς, πρότερον δ´	ἡσύχιοι.	Καθάπερ οὖν εἴρηται, ἡ ἀνδρεία
[3, 9]	λυπηρὸν δὲ τοῦτο. ἀλλ´ οὐδὲν	ἧττον	ἀνδρεῖος, ἴσως δὲ καὶ μᾶλλον,
[3, 1]	γὰρ ἄμφω, (δοκεῖ δὲ οὐχ	ἧττον	ἀνθρωπικὰ εἶναι τὰ ἄλογα πάθη,
[3, 10]	ἡδονὰς ἡ σωφροσύνη, εἴρηται ἡμῖν·	ἧττον	γὰρ καὶ οὐχ ὁμοίως ἐστὶ
[3, 3]	κυβερνητικὴν μᾶλλον ἢ γυμναστικήν, ὅσῳ	ἧττον	διηκρίβωται, καὶ ἔτι περὶ τῶν
[3, 8]	ἕξεως γὰρ μᾶλλον ἦν, ὅτι	ἧττον	ἐκ παρασκευῆς· τὰ προφανῆ μὲν
[3, 11]	τὰ περὶ τὰς ἡδονὰς καὶ	ἧττον	ἢ δεῖ χαίροντες οὐ πάνυ
[3, 2]	οὔθ´ ἡδέος. θυμὸς δ´ ἔτι	ἧττον·	ἥκιστα γὰρ τὰ διὰ θυμὸν
[3, 5]	ἡ ἀρετὴ ἑκούσιόν ἐστιν, οὐθὲν	ἧττον	καὶ ἡ κακία ἑκούσιον ἂν
[3, 9]	τοιούτους κρατίστους εἶναι, ἀλλὰ τοὺς	ἧττον	μὲν ἀνδρείους, ἄλλο δ´ ἀγαθὸν
[3, 7]	μεγέθει καὶ τῷ μᾶλλον καὶ	ἧττον·	ὁμοίως δὲ καὶ τὰ θαρραλέα.
[3, 12]	καὶ ὀρεγομένῳ) τὸ δ´ ὅλον	ἧττον·	οὐθεὶς γὰρ ἐπιθυμεῖ ἀκόλαστος εἶναι.
[3, 5]	ὁτιοῦν τῶν τοιούτων· οὐθὲν γὰρ	ἧττον	πεισόμεθα αὐτά. καὶ γὰρ ἐπ´
[3, 2]	περὶ πάντα εἶναι, καὶ οὐδὲν	ἧττον	περὶ τὰ ἀίδια καὶ τὰ
[3, 7]	ἀρετῆς. ἔστι δὲ μᾶλλον καὶ	ἧττον	ταῦτα φοβεῖσθαι, καὶ ἔτι τὰ
[3, 10]	τοῖς ἀφροδισίοις λεγομένοις. διὸ καὶ	ηὔξατό	τις ὀψοφάγος ὢν τὸν φάρυγγα

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 11/06/2008