Livre, chapitre
[3, 5]	ἐπ´ αὐτῷ τῷ ἀγνοεῖν κολάζουσιν,	ἐὰν	αἴτιος εἶναι δοκῇ τῆς ἀγνοίας,
[3, 5]	ἄδικος ἂν εἴη, οὐ μὴν	ἐάν	γε βούληται, ἄδικος ὢν παύσεται
[3, 8]	ἢ διὰ τὸ φοβεῖσθαι, ἐπεὶ	ἐάν	γε ἐν ὕλῃ {ἢ ἐν
[3, 8]	τινα χρόνον· οἱ δ´ ἠπατημένοι,	ἐὰν	γνῶσιν ὅτι ἕτερον ἢ ὑποπτεύσωσι,
[3, 3]	δὲ μὴ οἷόν τε πορισθῆναι·	ἐὰν	δὲ δυνατὸν φαίνηται, ἐγχειροῦσι πράττειν.
[3, 1]	οὐδὲ τὸν πράττοντα· πῶς γὰρ	ἑαυτόν	γε; ὃ δὲ πράττει ἀγνοήσειεν
[3, 1]	τοιούτων, καὶ τῶν μὲν καλῶν	ἑαυτόν,	τῶν δ´ αἰσχρῶν τὰ ἡδέα.
[3, 5]	αὐτῷ· εἰ μὲν οὖν ἕκαστος	ἑαυτῷ	τῆς ἕξεώς ἐστί πως αἴτιος,
[3, 10]	ἀλλὰ τῇ ἐδωδῇ· ὅτι δ´	ἐγγύς	ἐστι, διὰ τῆς φωνῆς ᾔσθετο,
[3, 8]	θυμῷ" καὶ μένος καὶ θυμὸν	ἔγειρε"	καὶ δριμὺ δ´ ἀνὰ ῥῖνας
[3, 8]	ἔοικε σημαίνειν τὴν τοῦ θυμοῦ	ἔγερσιν	καὶ ὁρμήν. οἱ μὲν οὖν
[3, 2]	πράττει, προαιρούμενος δ´ οὔ· ὁ	ἐγκρατὴς	δ´ ἀνάπαλιν προαιρούμενος μέν, ἐπιθυμῶν
[3, 3]	πορισθῆναι· ἐὰν δὲ δυνατὸν φαίνηται,	ἐγχειροῦσι	πράττειν. δυνατὰ δὲ ἃ δι´
[3, 8]	ὁ Ἕκτωρ ὃν δέ κ´	ἐγὼν	ἀπάνευθε μάχης πτώσσοντα νοήσω, οὔ
[3, 10]	φωνῇ τοῦ βοὸς ἀλλὰ τῇ	ἐδωδῇ·	ὅτι δ´ ἐγγύς ἐστι, διὰ
[3, 8]	δ´ ἀνὰ ῥῖνας μένος" καὶ	ἔζεσεν	αἷμα· πάντα γὰρ τὰ τοιαῦτα
[3, 12]	διὸ καὶ ἐπονειδιστότερον· καὶ γὰρ	ἐθισθῆναι	ῥᾷον πρὸς αὐτά· πολλὰ γὰρ
[3, 12]	βίῳ τὰ τοιαῦτα, καὶ οἱ	ἐθισμοὶ	ἀκίνδυνοι, ἐπὶ δὲ τῶν φοβερῶν
[3, 3]	δὴ τὰ καθ´ ἕκαστα, οἷον	εἰ	ἄρτος τοῦτο ἢ πέπεπται ὡς
[3, 4]	βούλεται ὁ μὴ ὀρθῶς αἱρούμενος	(εἰ	γὰρ ἔσται βουλητόν, καὶ ἀγαθόν·
[3, 5]	πράττειν αἰσχρὸν ὂν ἐφ´ ἡμῖν.	εἰ	δ´ ἐφ´ ἡμῖν τὰ καλὰ
[3, 5]	δὲ μὴ ἐφ´ ἡμῖν οὔ.	εἰ	δ´ οὕτω, καὶ ἐπὶ τῶν
[3, 3]	ὡς δεῖ· αἰσθήσεως γὰρ ταῦτα.	εἰ	δὲ ἀεὶ βουλεύσεται, εἰς ἄπειρον
[3, 4]	καὶ εἰ οὕτως ἔτυχε, τἀναντία.	εἰ	δὲ δὴ ταῦτα μὴ ἀρέσκει,
[3, 5]	εἶναι ἢ τὂν ἀκολασταίνοντα ἀκόλαστον.	εἰ	δὲ μὴ ἀγνοῶν τις πράττει
[3, 5]	φαντασίας ἔσται πως αὐτὸς αἴτιος·	εἰ	δὲ μή, οὐθεὶς αὑτῷ αἴτιος
[3, 2]	δ´ αἱρεῖσθαι οὐχ ἃ δεῖ.	εἰ	δὲ προγίνεται δόξα τῆς προαιρέσεως
[3, 5]	τῶν πράξεων ὥσπερ καὶ τέκνων.	εἰ	δὲ ταῦτα φαίνεται καὶ μὴ
[3, 5]	κακιῶν ἐφ´ ἡμῖν ἂν εἶεν.	εἰ	δέ τις λέγοι ὅτι πάντες
[3, 1]	εἰσιν ἐν τοῖς καθ´ ἕκαστα.	εἰ	δέ τις τὰ ἡδέα καὶ
[3, 11]	μὲν χαίρει τοῖς δ´ οὔ·	εἰ	δέ τῳ μηδέν ἐστιν ἡδὺ
[3, 5]	καὶ ἀληθινὴ ἂν εἴη εὐφυΐα.	εἰ	δὴ ταῦτ´ ἐστὶν ἀληθῆ, τί
[3, 9]	ἕνεκα οὐδὲν ἡδὺ φαίνεται ἔχειν.	εἰ	δὴ τοιοῦτόν ἐστι καὶ τὸ
[3, 3]	ῥήτωρ εἰ πείσει, οὔτε πολιτικὸς	εἰ	εὐνομίαν ποιήσει, οὐδὲ τῶν λοιπῶν
[3, 6]	τῶν τοιούτων, δειλός ἐστιν· οὐδ´	εἰ	θαρρεῖ μέλλων μαστιγοῦσθαι, ἀνδρεῖος. περὶ
[3, 5]	καὶ τὸ τέλος φαίνεται αὐτῷ·	εἰ	μὲν οὖν ἕκαστος ἑαυτῷ τῆς
[3, 5]	αὐτὸν ἐν ταῖς πράξεσι καὶ	εἰ	μὴ ἐν τῷ τέλει. εἰ
[3, 7]	ἄν τις μαινόμενος ἢ ἀνάλγητος,	εἰ	μηδὲν φοβοῖτο, μήτε σεισμὸν μήτε
[3, 12]	τούτοις ἡ τοῦ ἡδέος ὄρεξις.	εἰ	οὖν μὴ ἔσται εὐπειθὲς καὶ
[3, 5]	εἰ μὴ ἐν τῷ τέλει.	εἰ	οὖν, ὥσπερ λέγεται, ἑκούσιοί εἰσιν
[3, 4]	βουλητόν, καὶ ἀγαθόν· ἦν δ´,	εἰ	οὕτως ἔτυχε, κακόν) τοῖς δ´
[3, 4]	ἄλλο δ´ ἄλλῳ φαίνεται, καὶ	εἰ	οὕτως ἔτυχε, τἀναντία. εἰ δὲ
[3, 5]	γὰρ ὁ νοσῶν ὑγιής. καὶ	εἰ	οὕτως ἔτυχεν, ἑκὼν νοσεῖ, ἀκρατῶς
[3, 3]	βουλεύεται εἰ ὑγιάσει, οὔτε ῥήτωρ	εἰ	πείσει, οὔτε πολιτικὸς εἰ εὐνομίαν
[3, 1]	πράττων ἢ ὁ πάσχων, οἷον	εἰ	πνεῦμα κομίσαι ποι ἢ ἄνθρωποι
[3, 2]	οὐ τοῦτο γὰρ σκοποῦμεν, ἀλλ´	εἰ	ταὐτόν ἐστι δόξῃ τινί. τί
[3, 5]	ἡμῖν ἔσται αἰσχρὸν ὄν, καὶ	εἰ	τὸ μὴ πράττειν καλὸν ὂν
[3, 5]	μή, καὶ τὸ ναί· ὥστ´	εἰ	τὸ πράττειν καλὸν ὂν ἐφ´
[3, 1]	ἢ διὰ καλόν τι, οἷον	εἰ	τύραννος προστάττοι αἰσχρόν τι πρᾶξαι
[3, 3]	τέλη. οὔτε γὰρ ἰατρὸς βουλεύεται	εἰ	ὑγιάσει, οὔτε ῥήτωρ εἰ πείσει,
[3, 3]	μὲν ἀδυνάτῳ ἐντύχωσιν, ἀφίστανται, οἷον	εἰ	χρημάτων δεῖ, ταῦτα δὲ μὴ
[3, 1]	δ´ ἀκούσιον βούλεται λέγεσθαι οὐκ	εἴ	τις ἀγνοεῖ τὰ συμφέροντα· οὐ
[3, 6]	ἀποβολὴν εὐθαρσῶς ἔχουσιν. οὐδὲ δὴ	εἴ	τις ὕβριν περὶ παῖδας καὶ
[3, 2]	οὐκ ἔστι τῶν ἀδυνάτων, καὶ	εἴ	τις φαίη προαιρεῖσθαι, δοκοίη ἂν
[3, 11]	οὐ δεῖ (μισητὰ γάρ) καὶ	εἴ	τισι δεῖ χαίρειν τῶν τοιούτων,
[3, 1]	φασιν ἐκπεσεῖν αὐτούς, ἢ οὐκ	εἰδέναι	ὅτι ἀπόρρητα ἦν, ὥσπερ Αἰσχύλος
[3, 5]	μέχρι τοῦ τέλους κύριοί ἐσμεν,	εἰδότες	τὰ καθ´ ἕκαστα, τῶν ἕξεων
[3, 1]	οὗ ἡ ἀρχὴ ἐν αὐτῷ	εἰδότι	τὰ καθ´ ἕκαστα ἐν οἷς
[3, 1]	διά τι τῶν εἰρημένων, οὐκ	εἰδὼς	δὲ ἀλλ´ ἀγνοῶν. ἀγνοεῖ μὲν
[3, 9]	καὶ οὗτος μεγίστων ἀγαθῶν ἀποστερεῖται	εἰδώς,	λυπηρὸν δὲ τοῦτο. ἀλλ´ οὐδὲν
[3, 5]	τῶν κακιῶν ἐφ´ ἡμῖν ἂν	εἶεν.	εἰ δέ τις λέγοι ὅτι
[3, 5]	ταῦτα πράξεις κατὰ προαίρεσιν ἂν	εἶεν	καὶ ἑκούσιοι. αἱ δὲ τῶν
[3, 5]	καὶ αἱ κακίαι ἑκούσιοι ἂν	εἶεν·	ὁμοίως γάρ. Κοινῇ μὲν οὖν
[3, 8]	γε κἂν οἱ ὄνοι ἀνδρεῖοι	εἶεν	πεινῶντες· τυπτόμενοι γὰρ οὐκ ἀφίστανται
[3, 10]	φίλοις. περὶ δὲ τὰς σωματικὰς	εἴη	ἂν ἡ σωφροσύνη, οὐ πάσας
[3, 1]	γὰρ ἔξω ὄντα) πάντα ἂν	εἴη	αὐτῷ βίαια· τούτων γὰρ χάριν
[3, 3]	ἡμῖν, καὶ ἡ προαίρεσις ἂν	εἴη	βουλευτικὴ ὄρεξις τῶν ἐφ´ ἡμῖν·
[3, 3]	ἄλλων ἕνεκα. οὐ γὰρ ἂν	εἴη	βουλευτὸν τὸ τέλος ἀλλὰ τὰ
[3, 7]	πρότερον ὅτι πολλά ἐστιν ἀνώνυμα)	εἴη	δ´ ἄν τις μαινόμενος ἢ
[3, 5]	ἡ τελεία καὶ ἀληθινὴ ἂν	εἴη	εὐφυΐα. εἰ δὴ ταῦτ´ ἐστὶν
[3, 2]	εἶναι. οὐδὲ δὴ δόξα ἂν	εἴη·	ἡ μὲν γὰρ δόξα δοκεῖ
[3, 8]	καὶ τοιαῦτα ἔχοντες ὁποῖα ἂν	εἴη	καὶ πρὸς τὸ ποιῆσαι καὶ
[3, 5]	καὶ ἡ κακία ἑκούσιον ἂν	εἴη·	ὁμοίως γὰρ καὶ τῷ κακῷ
[3, 5]	ἔσται ἄδικος, ἑκὼν ἄδικος ἂν	εἴη,	οὐ μὴν ἐάν γε βούληται,
[3, 11]	διαφέρει ἕτερον ἑτέρου, πόρρω ἂν	εἴη	τοῦ ἄνθρωπος εἶναι· οὐ τέτευχε
[3, 10]	γὰρ τῶν ἀλόγων μερῶν αὗται	εἶναι	αἱ ἀρεταί. ὅτι μὲν οὖν
[3, 11]	ἐπιθυμιῶν αἳ μὲν κοιναὶ δοκοῦσιν	εἶναι,	αἳ δ´ ἴδιοι καὶ ἐπίθετοι·
[3, 8]	δ´ οὐ δι´ ἀνάγκην ἀνδρεῖον	εἶναι,	ἀλλ´ ὅτι καλόν. δοκεῖ δὲ
[3, 9]	κωλύει μὴ τοὺς τοιούτους κρατίστους	εἶναι,	ἀλλὰ τοὺς ἧττον μὲν ἀνδρείους,
[3, 1]	καὶ τὰ καλὰ φαίη βίαια	εἶναι	(ἀναγκάζειν γὰρ ἔξω ὄντα) πάντα
[3, 3]	ἔοικε δή, καθάπερ εἴρηται, ἄνθρωπος	εἶναι	ἀρχὴ τῶν πράξεων· ἡ δὲ
[3, 12]	λογισμὸν ἐκκρούουσιν. διὸ δεῖ μετρίας	εἶναι	αὐτὰς καὶ ὀλίγας, καὶ τῷ
[3, 3]	ἡ μὲν ζήτησις οὐ πᾶσα	εἶναι	βούλευσις, οἷον αἱ μαθηματικαί, ἡ
[3, 2]	φαίη προαιρεῖσθαι, δοκοίη ἂν ἠλίθιος	εἶναι·	βούλησις δ´ ἐστὶ καὶ τῶν
[3, 4]	{τὸ} βουλητὸν τἀγαθὸν λέγουσι μὴ	εἶναι	βουλητὸν ὃ βούλεται ὁ μὴ
[3, 2]	τὰ διὰ θυμὸν κατὰ προαίρεσιν	εἶναι	δοκεῖ. ἀλλὰ μὴν οὐδὲ βούλησίς
[3, 1]	ἐν τοῖς κυριωτάτοις· κυριώτατα δ´	εἶναι	δοκεῖ ἐν οἷς ἡ πρᾶξις
[3, 2]	προαιρέσεως ἕπεται διελθεῖν· οἰκειότατον γὰρ	εἶναι	δοκεῖ τῇ ἀρετῇ καὶ μᾶλλον
[3, 5]	τῷ ἀγνοεῖν κολάζουσιν, ἐὰν αἴτιος	εἶναι	δοκῇ τῆς ἀγνοίας, οἷον τοῖς
[3, 8]	τὴν ἀνδρείαν φέρουσιν· ἀνδρεῖοι γὰρ	εἶναι	δοκοῦσι καὶ οἱ διὰ θυμὸν
[3, 6]	δοκεῖ οὔτ´ ἀγαθὸν οὔτε κακὸν	εἶναι.	δόξειε δ´ ἂν οὐδὲ περὶ
[3, 3]	ἔσχατον ἐν τῇ ἀναλύσει πρῶτον	εἶναι	ἐν τῇ γενέσει. κἂν μὲν
[3, 6]	περὶ πάντα δοκεῖ ὁ ἀνδρεῖος	εἶναι·	ἔνια γὰρ καὶ δεῖ φοβεῖσθαι
[3, 5]	ἦν τὸ ἀγαθοῖς καὶ κακοῖς	εἶναι,	ἐφ´ ἡμῖν ἄρα τὸ ἐπιεικέσι
[3, 8]	αἰφνιδίοις φόβοις ἄφοβον καὶ ἀτάραχον	εἶναι	ἢ ἐν τοῖς προδήλοις· ἀπὸ
[3, 5]	τὸν ἀδικοῦντα μὴ βούλεσθαι ἄδικον	εἶναι	ἢ τὂν ἀκολασταίνοντα ἀκόλαστον. εἰ
[3, 1]	ἔτι δεῖ τὴν πρᾶξιν λυπηρὰν	εἶναι	καὶ ἐν μεταμελείᾳ. Ὄντος δ´
[3, 1]	δόρυ, ἢ τὸν λίθον κίσηριν	εἶναι·	καὶ ἐπὶ σωτηρίᾳ πίσας ἀποκτείναι
[3, 8]	δὲ διὰ τὸ οἴεσθαι κράτιστοι	εἶναι	καὶ μηθὲν ἂν παθεῖν. τοιοῦτον
[3, 8]	καὶ τὸ οὗ ἕνεκα ἀνδρεία	εἶναι.	καὶ οἱ ἄνθρωποι δὴ ὀργιζόμενοι
[3, 2]	γὰρ δόξα δοκεῖ περὶ πάντα	εἶναι,	καὶ οὐδὲν ἧττον περὶ τὰ
[3, 8]	ἔοικεν ἡ διὰ τὸν θυμὸν	εἶναι,	καὶ προσλαβοῦσα προαίρεσιν καὶ τὸ
[3, 10]	ἀκόλαστοι λέγονται· καίτοι δόξειεν ἂν	εἶναι	καὶ ὡς δεῖ χαίρειν καὶ
[3, 9]	διὰ δὲ τὸ πολλὰ ταῦτ´	εἶναι,	μικρὸν ὂν τὸ οὗ ἕνεκα
[3, 7]	θρασύς. δοκεῖ δὲ καὶ ἀλαζὼν	εἶναι	ὁ θρασὺς καὶ προσποιητικὸς ἀνδρείας·
[3, 8]	ἐμπειρία ἡ περὶ ἕκαστα ἀνδρεία	εἶναι·	ὅθεν καὶ ὁ Σωκράτης ᾠήθη
[3, 5]	καὶ τοῦ ἀδίκους ἢ ἀκολάστους	εἶναι,	οἳ μὲν κακουργοῦντες, οἳ δὲ
[3, 6]	τὸν ἐν παντὶ ὁ ἀνδρεῖος	εἶναι,	οἷον ἐν θαλάττῃ ἢ νόσοις.
[3, 10]	καὶ δόξειεν ἂν δικαίως ἐπονείδιστος	εἶναι,	ὅτι οὐχ ᾗ ἄνθρωποί ἐσμεν
[3, 11]	τῶν αὐτῶν. διὸ φαίνεται ἡμέτερον	εἶναι.	οὐ μὴν ἀλλ´ ἔχει γέ
[3, 5]	γενομένοις δ´ οὐκέτι ἔστι μὴ	εἶναι.	οὐ μόνον δ´ αἱ τῆς
[3, 11]	πόρρω ἂν εἴη τοῦ ἄνθρωπος	εἶναι·	οὐ τέτευχε δ´ ὁ τοιοῦτος
[3, 2]	ἡ μὲν προαίρεσις ἐπαινεῖται τῷ	εἶναι	οὗ δεῖ μᾶλλον ἢ τῷ
[3, 1]	ἡδέα. ἔοικε δὴ τὸ βίαιον	εἶναι	οὗ ἔξωθεν ἡ ἀρχή, μηδὲν
[3, 1]	ἄγνοιαν, τὸ ἑκούσιον δόξειεν ἂν	εἶναι	οὗ ἡ ἀρχὴ ἐν αὐτῷ
[3, 5]	τὸν ἄνθρωπον οὐ φατέον ἀρχὴν	εἶναι	οὐδὲ γεννητὴν τῶν πράξεων ὥσπερ
[3, 2]	προαίρεσις περὶ τὰ ἐφ´ ἡμῖν	εἶναι.	οὐδὲ δὴ δόξα ἂν εἴη·
[3, 8]	καὶ διὰ τοῦτο ἀνδρειότατοι δοκοῦσιν	εἶναι	παρ´ οἷς οἱ δειλοὶ ἄτιμοι
[3, 8]	δ´ οἱ στρατιῶται· δοκεῖ γὰρ	εἶναι	πολλὰ κενὰ τοῦ πολέμου, ἃ
[3, 1]	(δοκεῖ δὲ οὐχ ἧττον ἀνθρωπικὰ	εἶναι	τὰ ἄλογα πάθη, ὥστε καὶ
[3, 1]	τὰς κολάσεις. δοκεῖ δὴ ἀκούσια	εἶναι	τὰ βίᾳ ἢ δι´ ἄγνοιαν
[3, 1]	καὶ τὰ μὲν ἀκούσια λυπηρὰ	εἶναι,	τὰ δὲ κατ´ ἐπιθυμίαν ἡδέα.
[3, 1]	γὰρ οὐ καλῶς λέγεται ἀκούσια	εἶναι	τὰ διὰ θυμὸν ἢ ἐπιθυμίαν.
[3, 1]	δὲ τί διαφέρει τῷ ἀκούσια	εἶναι	τὰ κατὰ λογισμὸν ἢ θυμὸν
[3, 4]	μὲν καὶ κατ´ ἀλήθειαν βουλητὸν	εἶναι	τἀγαθόν, ἑκάστῳ δὲ τὸ φαινόμενον;
[3, 8]	καὶ ὁ Σωκράτης ᾠήθη ἐπιστήμην	εἶναι	τὴν ἀνδρείαν. τοιοῦτοι δὲ ἄλλοι
[3, 12]	ἧττον· οὐθεὶς γὰρ ἐπιθυμεῖ ἀκόλαστος	εἶναι.	τὸ δ´ ὄνομα τῆς ἀκολασίας
[3, 5]	ἄρα τὸ ἐπιεικέσι καὶ φαύλοις	εἶναι.	τὸ δὲ λέγειν ὡς οὐδεὶς
[3, 8]	μή. διὸ καὶ ἀνδρειοτέρου δοκεῖ	εἶναι	τὸ ἐν τοῖς αἰφνιδίοις φόβοις
[3, 9]	οὐ μὴν ἀλλὰ (δόξειεν ἂν	εἶναι	τὸ κατὰ τὴν ἀνδρείαν τέλος
[3, 5]	ἐσμεν, καὶ τῷ ποιοί τινες	εἶναι	τὸ τέλος τοιόνδε τιθέμεθα) καὶ
[3, 4]	δοκεῖ δὲ τοῖς μὲν τἀγαθοῦ	εἶναι,	τοῖς δὲ τοῦ φαινομένου ἀγαθοῦ.
[3, 12]	οὐχ ὁμοίως ἑκούσιον ἡ δειλία	εἶναι	τοῖς καθ´ ἕκαστον· αὐτὴ μὲν
[3, 12]	ἀσχημονεῖν· διὸ καὶ δοκεῖ βίαια	εἶναι.	τῷ δ´ ἀκολάστῳ ἀνάπαλιν τὰ
[3, 4]	οὖν σπουδαίῳ τὸ κατ´ ἀλήθειαν	εἶναι,	τῷ δὲ φαύλῳ τὸ τυχόν,
[3, 4]	φαινόμενον ἀγαθὸν βουλητὸν λέγουσι μὴ	εἶναι	φύσει βουλητόν, ἀλλ´ ἑκάστῳ τὸ
[3, 3]	ἔστι λοιπά. αἰτίαι γὰρ δοκοῦσιν	εἶναι	φύσις καὶ ἀνάγκη καὶ τύχη,
[3, 1]	τις καὶ τὸν υἱὸν πολέμιον	εἶναι	ὥσπερ ἡ Μερόπη, καὶ ἐσφαιρῶσθαι
[3, 6]	ταῦτα δ´ ἐστὶν ὡς ἁπλῶς	εἰπεῖν	κακά· διὸ καὶ τὸν φόβον
[3, 9]	τιμαί, τὸ δὲ τύπτεσθαι ἀλγεινόν,	εἴπερ	σάρκινοι, καὶ λυπηρόν, καὶ πᾶς
[3, 5]	ἑκούσιοι. Ἀναλαβόντες δὲ περὶ ἑκάστης	εἴπωμεν	τίνες εἰσὶ καὶ περὶ ποῖα
[3, 8]	μὲν ἀνδρεῖοι διὰ τὰ πρότερον	εἰρημένα	θαρραλέοι, οἳ δὲ διὰ τὸ
[3, 8]	δ´ αὕτη μάλιστα τῇ πρότερον	εἰρημένῃ,	ὅτι δι´ ἀρετὴν γίνεται· δι´
[3, 5]	ἑκούσιον. ἢ τοῖς γε νῦν	εἰρημένοις	ἀμφισβητητέον, καὶ τὸν ἄνθρωπον οὐ
[3, 3]	ἔοικε ζητεῖν καὶ ἀναλύειν τὸν	εἰρημένον	τρόπον ὥσπερ διάγραμμα (φαίνεται δ´
[3, 10]	τύπῳ γε περιλαβεῖν ἐκ τῶν	εἰρημένων.	Μετὰ δὲ ταύτην περὶ σωφροσύνης
[3, 2]	ποῖόν τι ἐστίν, ἐπειδὴ τῶν	εἰρημένων	οὐθέν; ἑκούσιον μὲν δὴ φαίνεται,
[3, 1]	πράττειν ἀλλὰ διά τι τῶν	εἰρημένων,	οὐκ εἰδὼς δὲ ἀλλ´ ἀγνοῶν.
[3, 9]	Σικυωνίοις. ~οἵ τε δὴ ἀνδρεῖοι	εἴρηνται	ποῖοί τινες, καὶ οἱ δοκοῦντες
[3, 3]	ἡ μὲν οὖν προαίρεσις τύπῳ	εἰρήσθω,	καὶ περὶ ποῖά ἐστι καὶ
[3, 10]	μὲν οὖν ἀνδρείας ἐπὶ τοσοῦτον	εἰρήσθω·	τί δ´ ἐστίν, οὐ χαλεπὸν
[3, 9]	δὴ τὰ λυπηρὰ ὑπομένειν, ὡς	εἴρηται,	ἀνδρεῖοι λέγονται. διὸ καὶ ἐπίλυπον
[3, 3]	διὰ τίνος. ἔοικε δή, καθάπερ	εἴρηται,	ἄνθρωπος εἶναι ἀρχὴ τῶν πράξεων·
[3, 7]	ὁ μὲν τῇ ἀφοβίᾳ ἀνώνυμος	(εἴρηται	δ´ ἡμῖν ἐν τοῖς πρότερον
[3, 4]	ὅτι μὲν τοῦ τέλους ἐστὶν	εἴρηται,	δοκεῖ δὲ τοῖς μὲν τἀγαθοῦ
[3, 7]	πρότερον δ´ ἡσύχιοι. Καθάπερ οὖν	εἴρηται,	ἡ ἀνδρεία μεσότης ἐστὶ περὶ
[3, 10]	ἐστὶ περὶ ἡδονὰς ἡ σωφροσύνη,	εἴρηται	ἡμῖν· ἧττον γὰρ καὶ οὐχ
[3, 5]	μὲν οὖν περὶ τῶν ἀρετῶν	εἴρηται	ἡμῖν τό τε γένος τύπῳ,
[3, 7]	θαρραλέα καὶ φοβερά, ἐν οἷς	εἴρηται,	καὶ ὅτι καλὸν αἱρεῖται καὶ
[3, 5]	ταῦτα φαίνεται καὶ μὴ ἔχομεν	εἰς	ἄλλας ἀρχὰς ἀναγαγεῖν παρὰ τὰς
[3, 3]	ταῦτα. εἰ δὲ ἀεὶ βουλεύσεται,	εἰς	ἄπειρον ἥξει. βουλευτὸν δὲ καὶ
[3, 3]	ἕκαστος ζητῶν πῶς πράξει, ὅταν	εἰς	αὑτὸν ἀναγάγῃ τὴν ἀρχήν, καὶ
[3, 3]	οἷς ἀδιόριστον. συμβούλους δὲ παραλαμβάνομεν	εἰς	τὰ μεγάλα, ἀπιστοῦντες ἡμῖν αὐτοῖς
[3, 8]	τοὺς ὑπὸ τῶν ἀρχόντων ἀναγκαζομένους	εἰς	ταὐτό· χείρους δ´, ὅσῳ οὐ
[3, 3]	ἀναγάγῃ τὴν ἀρχήν, καὶ αὑτοῦ	εἰς	τὸ ἡγούμενον· τοῦτο γὰρ τὸ
[3, 5]	ὁμοίως δὲ αἱ πράξεις ἑκούσιοί	εἰσι	καὶ αἱ ἕξεις· τῶν μὲν
[3, 6]	καλλίστῳ κινδύνῳ. ὁμόλογοι δὲ τούτοις	εἰσὶ	καὶ αἱ τιμαὶ αἱ ἐν
[3, 5]	δὲ περὶ ἑκάστης εἴπωμεν τίνες	εἰσὶ	καὶ περὶ ποῖα καὶ πῶς·
[3, 6]	πολεμικοῖς κινδύνοις δειλοὶ ὄντες ἐλευθέριοί	εἰσι	καὶ πρὸς χρημάτων ἀποβολὴν εὐθαρσῶς
[3, 6]	τοιοῦτον δυσχεραίνουσιν, οἳ δὲ εὐέλπιδές	εἰσι	παρὰ τὴν ἐμπειρίαν. ἅμα δὲ
[3, 1]	δὲ μᾶλλον ἑκουσίοις· αἱρεταὶ γάρ	εἰσι	τότε ὅτε πράττονται, τὸ δὲ
[3, 5]	εἰ οὖν, ὥσπερ λέγεται, ἑκούσιοί	εἰσιν	αἱ ἀρεταί (καὶ γὰρ τῶν
[3, 1]	νοῦν ἔχοντες. μικταὶ μὲν οὖν	εἰσιν	αἱ τοιαῦται πράξεις, ἐοίκασι δὲ
[3, 5]	αἱ τῆς ψυχῆς κακίαι ἑκούσιοί	εἰσιν,	ἀλλ´ ἐνίοις καὶ αἱ τοῦ
[3, 8]	ἀγῶσιν οὐχ οἱ ἀνδρειότατοι μαχιμώτατοί	εἰσιν,	ἀλλ´ οἱ μάλιστα ἰσχύοντες καὶ
[3, 10]	καὶ θηριώδεις φαίνονται· αὗται δ´	εἰσὶν	ἁφὴ καὶ γεῦσις. φαίνονται δὲ
[3, 5]	τοιούτοις μὴ γενέσθαι, διὸ ἑκόντες	εἰσίν·	γενομένοις δ´ οὐκέτι ἔστι μὴ
[3, 1]	ῥᾴδιον ἀποδοῦναι· πολλαὶ γὰρ διαφοραί	εἰσιν	ἐν τοῖς καθ´ ἕκαστα. εἰ
[3, 5]	τε γένος τύπῳ, ὅτι μεσότητές	εἰσιν	καὶ ὅτι ἕξεις, ὑφ´ ὧν
[3, 5]	δ´ ἔσται δῆλον καὶ πόσαι	εἰσίν.	καὶ πρῶτον περὶ ἀνδρείας. ~Ὅτι
[3, 7]	οὖν δύναται, μιμεῖται. διὸ καὶ	εἰσὶν	οἱ πολλοὶ αὐτῶν θρασύδειλοι· ἐν
[3, 8]	φαίνονται καὶ οἱ ἀγνοοῦντες, καὶ	εἰσὶν	οὐ πόρρω τῶν εὐελπίδων, χείρους
[3, 10]	τὰς ἄλλας ὅσαι μὴ σωματικαί	εἰσιν·	τοὺς γὰρ φιλομύθους καὶ διηγητικοὺς
[3, 3]	ἀεὶ δὲ κατὰ ταὐτὰ γινομένων,	εἴτ´	ἐξ ἀνάγκης εἴτε καὶ φύσει
[3, 8]	ἴσασιν οἱ ἄλλοι οἷά ἐστιν.	εἶτα	ποιῆσαι καὶ μὴ παθεῖν μάλιστα
[3, 1]	ἑκουσίως πράξει, οὐδ´ οἱ παῖδες·	εἶτα	πότερον οὐδὲν ἑκουσίως πράττομεν τῶν
[3, 5]	πρὸς τοῦτο ἀναφέροντες πράττουσιν ὁπωσδήποτε.	εἴτε	δὴ τὸ τέλος μὴ φύσει
[3, 3]	ταὐτὰ γινομένων, εἴτ´ ἐξ ἀνάγκης	εἴτε	καὶ φύσει ἢ διά τινα
[3, 5]	τι καὶ παρ´ αὐτόν ἐστιν,	εἴτε	τὸ μὲν τέλος φυσικόν, τῷ
[3, 8]	τὰ προφανῆ μὲν γὰρ κἂν	ἐκ	λογισμοῦ καὶ λόγου τις προέλοιτο,
[3, 5]	ἂν ὀνειδίσειε τυφλῷ φύσει ἢ	ἐκ	νόσου ἢ ἐκ πληγῆς, ἀλλὰ
[3, 8]	γὰρ μᾶλλον ἦν, ὅτι ἧττον	ἐκ	παρασκευῆς· τὰ προφανῆ μὲν γὰρ
[3, 5]	φύσει ἢ ἐκ νόσου ἢ	ἐκ	πληγῆς, ἀλλὰ μᾶλλον ἐλεήσαι· τῷ
[3, 3]	ἤδη τὸ προαιρετόν· τὸ γὰρ	ἐκ	τῆς βουλῆς κριθὲν προαιρετόν ἐστιν.
[3, 8]	καὶ μὴ παθεῖν μάλιστα δύνανται	ἐκ	τῆς ἐμπειρίας, δυνάμενοι χρῆσθαι τοῖς
[3, 3]	βουλευτικὴ ὄρεξις τῶν ἐφ´ ἡμῖν·	ἐκ	τοῦ βουλεύσασθαι γὰρ κρίναντες ὀρεγόμεθα
[3, 5]	τὸ μὲν οὖν ἀγνοεῖν ὅτι	ἐκ	τοῦ ἐνεργεῖν περὶ ἕκαστα αἱ
[3, 3]	προαιρούμενον. δῆλον δὲ τοῦτο καὶ	ἐκ	τῶν ἀρχαίων πολιτειῶν, ἃς Ὅμηρος
[3, 10]	οὐ χαλεπὸν τύπῳ γε περιλαβεῖν	ἐκ	τῶν εἰρημένων. Μετὰ δὲ ταύτην
[3, 5]	τοιούτους ποιοῦσιν. τοῦτο δὲ δῆλον	ἐκ	τῶν μελετώντων πρὸς ἡντινοῦν ἀγωνίαν
[3, 8]	κινδύνους οἱ πολῖται διὰ τὰ	ἐκ	τῶν νόμων ἐπιτίμια καὶ τὰ
[3, 5]	ὅτι ἐκ τοῦ ἐνεργεῖν περὶ	ἕκαστα	αἱ ἕξεις γίνονται, κομιδῇ ἀναισθήτου.
[3, 8]	καὶ ἡ ἐμπειρία ἡ περὶ	ἕκαστα	ἀνδρεία εἶναι· ὅθεν καὶ ὁ
[3, 5]	ἕξεων δὲ τῆς ἀρχῆς, καθ´	ἕκαστα	δὲ ἡ πρόσθεσις οὐ γνώριμος,
[3, 1]	διαφοραί εἰσιν ἐν τοῖς καθ´	ἕκαστα.	εἰ δέ τις τὰ ἡδέα
[3, 12]	ἀκολάστῳ ἀνάπαλιν τὰ μὲν καθ´	ἕκαστα	ἑκούσια (ἐπιθυμοῦντι γὰρ καὶ ὀρεγομένῳ)
[3, 1]	ἐν αὐτῷ εἰδότι τὰ καθ´	ἕκαστα	ἐν οἷς ἡ πρᾶξις. ἴσως
[3, 1]	γε ταύτην) ἀλλ´ ἡ καθ´	ἕκαστα,	ἐν οἷς καὶ περὶ ἃ
[3, 5]	τοιούτοις διάγοντες· αἱ γὰρ περὶ	ἕκαστα	ἐνέργειαι τοιούτους ποιοῦσιν. τοῦτο δὲ
[3, 4]	ἄλλων ἕκαστα· ὁ σπουδαῖος γὰρ	ἕκαστα	κρίνει ὀρθῶς, καὶ ἐν ἑκάστοις
[3, 4]	καὶ βαρέα καὶ τῶν ἄλλων	ἕκαστα·	ὁ σπουδαῖος γὰρ ἕκαστα κρίνει
[3, 3]	τέλη· οὐδὲ δὴ τὰ καθ´	ἕκαστα,	οἷον εἰ ἄρτος τοῦτο ἢ
[3, 1]	γὰρ πράξεις ἐν τοῖς καθ´	ἕκαστα,	ταῦτα δ´ ἑκούσια. ποῖα δ´
[3, 5]	κύριοί ἐσμεν, εἰδότες τὰ καθ´	ἕκαστα,	τῶν ἕξεων δὲ τῆς ἀρχῆς,
[3, 4]	ἑκάστοις τἀληθὲς αὐτῷ φαίνεται. καθ´	ἑκάστην	γὰρ ἕξιν ἴδιά ἐστι καλὰ
[3, 5]	τοῦτο ἑκούσιοι. Ἀναλαβόντες δὲ περὶ	ἑκάστης	εἴπωμεν τίνες εἰσὶ καὶ περὶ
[3, 3]	δι´ ἀνθρώπου. τῶν δ´ ἀνθρώπων	ἕκαστοι	βουλεύονται περὶ τῶν δι´ αὑτῶν
[3, 4]	ὁ σπουδαῖος τῷ τἀληθὲς ἐν	ἑκάστοις	ὁρᾶν, ὥσπερ κανὼν καὶ μέτρον
[3, 4]	ἕκαστα κρίνει ὀρθῶς, καὶ ἐν	ἑκάστοις	τἀληθὲς αὐτῷ φαίνεται. καθ´ ἑκάστην
[3, 12]	ἡ δειλία εἶναι τοῖς καθ´	ἕκαστον·	αὐτὴ μὲν γὰρ ἄλυπος, ταῦτα
[3, 7]	καὶ τὸ τέλος· ὁρίζεται γὰρ	ἕκαστον	τῷ τέλει. καλοῦ δὴ ἕνεκα
[3, 5]	φαίνεται αὐτῷ· εἰ μὲν οὖν	ἕκαστος	ἑαυτῷ τῆς ἕξεώς ἐστί πως
[3, 5]	οὐ κύριοι, ἀλλ´ ὁποῖός (ποθ´	ἕκαστός	ἐστι, τοιοῦτο καὶ τὸ τέλος
[3, 3]	κριθὲν προαιρετόν ἐστιν. παύεται γὰρ	ἕκαστος	ζητῶν πῶς πράξει, ὅταν εἰς
[3, 4]	κατ´ ἀλήθειαν βουλητὸν εἶναι τἀγαθόν,	ἑκάστῳ	δὲ τὸ φαινόμενον; τῷ μὲν
[3, 4]	μὴ εἶναι φύσει βουλητόν, ἀλλ´	ἑκάστῳ	τὸ δοκοῦν· ἄλλο δ´ ἄλλῳ
[3, 5]	δὴ τὸ τέλος μὴ φύσει	ἑκάστῳ	φαίνεται οἱονδήποτε, ἀλλά τι καὶ
[3, 5]	ἔοικε μαρτυρεῖσθαι καὶ ἰδίᾳ ὑφ´	ἑκάστων	καὶ ὑπ´ αὐτῶν τῶν νομοθετῶν·
[3, 10]	αἱ σωματικαί, οἷον φιλοτιμία φιλομάθεια·	ἑκάτερος	γὰρ τούτων χαίρει, οὗ φιλητικός
[3, 1]	περὶ τὰς ἐν τοῖς χειμῶσιν	ἐκβολάς·	ἁπλῶς μὲν γὰρ οὐδεὶς ἀποβάλλεται
[3, 8]	δ´ ὅσῳ ἀξίωμα οὐδὲν ἔχουσιν,	ἐκεῖνοι	δέ. διὸ καὶ μένουσί τινα
[3, 7]	καὶ προσποιητικὸς ἀνδρείας· ὡς γοῦν	ἐκεῖνος	περὶ τὰ φοβερὰ ἔχει, οὗτος
[3, 9]	ἐν τῷ πολέμῳ καλὸν ἀντ´	ἐκείνων	αἱρεῖται. οὐ δὴ ἐν ἁπάσαις
[3, 8]	οἳ δὲ καὶ ἐξ ἀρχῆς	ἐκινδύνευον	ὡς κρείττους ὄντες, γνόντες δὲ
[3, 12]	σφοδραὶ ὦσι, καὶ τὸν λογισμὸν	ἐκκρούουσιν.	διὸ δεῖ μετρίας εἶναι αὐτὰς
[3, 5]	ἐξῆν τοιούτοις μὴ γενέσθαι, διὸ	ἑκόντες	εἰσίν· γενομένοις δ´ οὐκέτι ἔστι
[3, 1]	καὶ τὸ πράττειν καὶ μή.	ἑκούσια	δὴ τὰ τοιαῦτα, ἁπλῶς δ´
[3, 12]	ἀνάπαλιν τὰ μὲν καθ´ ἕκαστα	ἑκούσια	(ἐπιθυμοῦντι γὰρ καὶ ὀρεγομένῳ) τὸ
[3, 1]	νῦν δὲ καὶ ἀντὶ τῶνδε	ἑκούσια.	μᾶλλον δ´ ἔοικεν ἑκουσίοις· αἱ
[3, 2]	δ´ οὔ, καὶ τὰ ἐξαίφνης	ἑκούσια	μὲν λέγομεν, κατὰ προαίρεσιν δ´
[3, 5]	μήτ´ ἐφ´ ἡμῖν ἐστὶ μήθ´	ἑκούσια,	οὐδεὶς προτρέπεται πράττειν, ὡς οὐδὲν
[3, 1]	τοῖς καθ´ ἕκαστα, ταῦτα δ´	ἑκούσια.	ποῖα δ´ ἀντὶ ποίων αἱρετέον,
[3, 1]	ἔχει πότερον ἀκούσιά ἐστιν ἢ	ἑκούσια.	τοιοῦτον δέ τι συμβαίνει καὶ
[3, 5]	καὶ αὐτὰ ἐφ´ ἡμῖν καὶ	ἑκούσια.	τούτοις δ´ ἔοικε μαρτυρεῖσθαι καὶ
[3, 5]	κατὰ προαίρεσιν ἂν εἶεν καὶ	ἑκούσιοι.	αἱ δὲ τῶν ἀρετῶν ἐνέργειαι
[3, 5]	τοιόνδε τιθέμεθα) καὶ αἱ κακίαι	ἑκούσιοι	ἂν εἶεν· ὁμοίως γάρ. Κοινῇ
[3, 5]	μὴ οὕτω χρήσασθαι, διὰ τοῦτο	ἑκούσιοι.	Ἀναλαβόντες δὲ περὶ ἑκάστης εἴπωμεν
[3, 5]	οὐχ ὁμοίως δὲ αἱ πράξεις	ἑκούσιοί	εἰσι καὶ αἱ ἕξεις· τῶν
[3, 5]	τέλει. εἰ οὖν, ὥσπερ λέγεται,	ἑκούσιοί	εἰσιν αἱ ἀρεταί (καὶ γὰρ
[3, 5]	δ´ αἱ τῆς ψυχῆς κακίαι	ἑκούσιοί	εἰσιν, ἀλλ´ ἐνίοις καὶ αἱ
[3, 5]	καὶ ὅτι ἐφ´ ἡμῖν καὶ	ἑκούσιοι,	καὶ οὕτως ὡς ἂν ὁ
[3, 1]	τῶνδε ἑκούσια. μᾶλλον δ´ ἔοικεν	ἑκουσίοις·	αἱ γὰρ πράξεις ἐν τοῖς
[3, 1]	τοιαῦται πράξεις, ἐοίκασι δὲ μᾶλλον	ἑκουσίοις·	αἱρεταὶ γάρ εἰσι τότε ὅτε
[3, 1]	οὔσης, καὶ ἐπὶ μὲν τοῖς	ἑκουσίοις	ἐπαίνων καὶ ψόγων γινομένων, ἐπὶ
[3, 5]	ἡ ἀρετὴ τῆς κακίας ἔσται	ἑκούσιον;	ἀμφοῖν γὰρ ὁμοίως, τῷ ἀγαθῷ
[3, 5]	οὐθὲν ἧττον καὶ ἡ κακία	ἑκούσιον	ἂν εἴη· ὁμοίως γὰρ καὶ
[3, 1]	τὸν καιρόν ἐστιν. καὶ τὸ	ἑκούσιον	δὴ καὶ τὸ ἀκούσιον, ὅτε
[3, 12]	οὐδὲν τοιοῦτο ποιεῖ. μᾶλλον δὴ	ἑκούσιον.	διὸ καὶ ἐπονειδιστότερον· καὶ γὰρ
[3, 1]	βίᾳ καὶ δι´ ἄγνοιαν, τὸ	ἑκούσιον	δόξειεν ἂν εἶναι οὗ ἡ
[3, 5]	ἑκουσίως τὸν σπουδαῖον ἡ ἀρετὴ	ἑκούσιόν	ἐστιν, οὐθὲν ἧττον καὶ ἡ
[3, 5]	οὐδεὶς ἄκων, ἡ δὲ μοχθηρία	ἑκούσιον.	ἢ τοῖς γε νῦν εἰρημένοις
[3, 12]	δόξειε δ´ ἂν οὐχ ὁμοίως	ἑκούσιον	ἡ δειλία εἶναι τοῖς καθ´
[3, 1]	ἐνίοτε δὲ καὶ ἐλέου, τὸ	ἑκούσιον	καὶ τὸ ἀκούσιον ἀναγκαῖον ἴσως
[3, 1]	Τὸ δὲ δι´ ἄγνοιαν οὐχ	ἑκούσιον	μὲν ἅπαν ἐστίν, ἀκούσιον δὲ
[3, 2]	ἐστίν, ἐπειδὴ τῶν εἰρημένων οὐθέν;	ἑκούσιον	μὲν δὴ φαίνεται, τὸ δ´
[3, 2]	τῶν πράξεων. ἡ προαίρεσις δὴ	ἑκούσιον	μὲν φαίνεται, οὐ ταὐτὸν δέ,
[3, 2]	μὲν δὴ φαίνεται, τὸ δ´	ἑκούσιον	οὐ πᾶν προαιρετόν. ἀλλ´ ἆρά
[3, 2]	δέ, ἀλλ´ ἐπὶ πλέον τὸ	ἑκούσιον·	τοῦ μὲν γὰρ ἑκουσίου καὶ
[3, 2]	τὸ ἑκούσιον· τοῦ μὲν γὰρ	ἑκουσίου	καὶ παῖδες καὶ τἆλλα ζῷα
[3, 2]	ταῦτα. ~Διωρισμένων δὲ τοῦ τε	ἑκουσίου	καὶ τοῦ ἀκουσίου, περὶ προαιρέσεως
[3, 12]	ἀλλ´ ὡς ὁ ὀρθὸς λόγος.	~Ἑκουσίῳ	δὲ μᾶλλον ἔοικεν ἡ ἀκολασία
[3, 1]	οὐδὲν ἔτι τῶν ἄλλων ζῴων	ἑκουσίως	πράξει, οὐδ´ οἱ παῖδες· εἶτα
[3, 1]	οἱ παῖδες· εἶτα πότερον οὐδὲν	ἑκουσίως	πράττομεν τῶν δι´ ἐπιθυμίαν καὶ
[3, 1]	θυμόν, ἢ τὰ καλὰ μὲν	ἑκουσίως	τὰ δ´ αἰσχρὰ ἀκουσίως; ἢ
[3, 5]	τῷ δὲ τὰ λοιπὰ πράττειν	ἑκουσίως	τὸν σπουδαῖον ἡ ἀρετὴ ἑκούσιόν
[3, 1]	ἄν τις, οἷον λέγοντές φασιν	ἐκπεσεῖν	αὐτούς, ἢ οὐκ εἰδέναι ὅτι
[3, 8]	οἷον τὸν Διομήδην καὶ τὸν	Ἕκτορα·	Πουλυδάμας μοι πρῶτος ἐλεγχείην ἀναθήσει·
[3, 1]	γελοῖον δὲ τὸ αἰτιᾶσθαι τὰ	ἐκτός,	ἀλλὰ μὴ αὑτὸν εὐθήρατον ὄντα
[3, 1]	ἂν ἡ αἰτία ἐν τοῖς	ἐκτὸς	ᾖ καὶ ὁ πράττων μηδὲν
[3, 8]	πρῶτος ἐλεγχείην ἀναθήσει· καὶ {Διομήδης}	Ἕκτωρ	γάρ ποτε φήσει ἐνὶ Τρώεσς´
[3, 8]	γὰρ οἱ κύριοι, ὥσπερ ὁ	Ἕκτωρ	ὃν δέ κ´ ἐγὼν ἀπάνευθε
[3, 5]	πράττει ἐξ ὧν ἔσται ἄδικος,	ἑκὼν	ἄδικος ἂν εἴη, οὐ μὴν
[3, 1]	μεταμελόμενος, ἐπεὶ ἕτερος, ἔστω οὐχ	ἑκών·	ἐπεὶ γὰρ διαφέρει, βέλτιον ὄνομα
[3, 1]	ἁπλῶς μὲν γὰρ οὐδεὶς ἀποβάλλεται	ἑκών,	ἐπὶ σωτηρίᾳ δ´ αὑτοῦ καὶ
[3, 1]	ὅτε πράττει, λεκτέον. πράττει δὲ	ἑκών·	καὶ γὰρ ἡ ἀρχὴ τοῦ
[3, 1]	τι δυσχεραίνων ἐπὶ τῇ πράξει,	ἑκὼν	μὲν οὐ πέπραχεν, ὅ γε
[3, 5]	ὑγιής. καὶ εἰ οὕτως ἔτυχεν,	ἑκὼν	νοσεῖ, ἀκρατῶς βιοτεύων καὶ ἀπειθῶν
[3, 5]	τὸ δὲ λέγειν ὡς οὐδεὶς	ἑκὼν	πονηρὸς οὐδ´ ἄκων μακάριος ἔοικε
[3, 10]	δ´ οὐδ´ ἰδὼν ἢ {εὑρὼν}	ἔλαφον	ἢ ἄγριον αἶγα, ἀλλ´ ὅτι
[3, 8]	τὸν Ἕκτορα· Πουλυδάμας μοι πρῶτος	ἐλεγχείην	ἀναθήσει· καὶ {Διομήδης} Ἕκτωρ γάρ
[3, 5]	ἢ ἐκ πληγῆς, ἀλλὰ μᾶλλον	ἐλεήσαι·	τῷ δ´ ἐξ οἰνοφλυγίας ἢ
[3, 8]	γε ἐν ὕλῃ {ἢ ἐν	ἕλει}	ᾖ, οὐ προσέρχονται. οὐ δή
[3, 1]	πρᾶξις· ἐν τούτοις γὰρ καὶ	ἔλεος	καὶ συγγνώμη· ὁ γὰρ τούτων
[3, 1]	ἀκουσίοις συγγνώμης, ἐνίοτε δὲ καὶ	ἐλέου,	τὸ ἑκούσιον καὶ τὸ ἀκούσιον
[3, 6]	τοῖς πολεμικοῖς κινδύνοις δειλοὶ ὄντες	ἐλευθέριοί	εἰσι καὶ πρὸς χρημάτων ἀποβολὴν
[3, 10]	ἀγαπᾶν θηριῶδες. καὶ γὰρ αἱ	ἐλευθεριώταται	τῶν διὰ τῆς ἁφῆς ἡδονῶν
[3, 3]	κἀκεῖνο διὰ τίνος, ἕως ἂν	ἔλθωσιν	ἐπὶ τὸ πρῶτον αἴτιον, ὃ
[3, 7]	πάντα τὰ τοιαῦτα ἀκολουθεῖ αὐτῷ.	ἐλλείπει	δὲ καὶ τῷ θαρρεῖν· ἀλλ´
[3, 11]	ἔοικε τὸ δι´ ἡδονὴν λυπεῖσθαι.	ἐλλείποντες	δὲ τὰ περὶ τὰς ἡδονὰς
[3, 7]	οἳ μὲν γὰρ ὑπερβάλλουσι καὶ	ἐλλείπουσιν,	ὃ δὲ μέσως ἔχει καὶ
[3, 10]	τούτοις, καὶ καθ´ ὑπερβολὴν καὶ	ἔλλειψιν.	ὁμοίως δὲ καὶ ἐν τοῖς
[3, 1]	ἴσως ἀκούσια· οὐδεὶς γὰρ ἂν	ἕλοιτο	καθ´ αὑτὸ τῶν τοιούτων οὐδέν.
[3, 8]	κινδύνους, ὅθεν καὶ Ὅμηρος σθένος	ἔμβαλε	θυμῷ" καὶ μένος καὶ θυμὸν
[3, 8]	ἐνὶ Τρώεσς´ ἀγορεύων Τυδείδης ὑπ´	ἐμεῖο.	ὡμοίωται δ´ αὕτη μάλιστα τῇ
[3, 3]	τῶν ἀρχαίων πολιτειῶν, ἃς Ὅμηρος	ἐμιμεῖτο·	οἱ γὰρ βασιλεῖς ἃ προείλοντο
[3, 1]	τίνος ὑπομενετέον, ἔτι δὲ χαλεπώτερον	ἐμμεῖναι	τοῖς γνωσθεῖσιν· ὡς γὰρ ἐπὶ
[3, 8]	καλόν. δοκεῖ δὲ καὶ ἡ	ἐμπειρία	ἡ περὶ ἕκαστα ἀνδρεία εἶναι·
[3, 6]	δὲ εὐέλπιδές εἰσι παρὰ τὴν	ἐμπειρίαν.	ἅμα δὲ καὶ ἀνδρίζονται ἐν
[3, 8]	παθεῖν μάλιστα δύνανται ἐκ τῆς	ἐμπειρίας,	δυνάμενοι χρῆσθαι τοῖς ὅπλοις καὶ
[3, 11]	καὶ τῶν ἄλλων ἡδέων μὴ	ἐμποδίων	τούτοις ὄντων ἢ παρὰ τὸ
[3, 8]	ἀνδρείαν. τοιοῦτοι δὲ ἄλλοι μὲν	ἐν	ἄλλοις, ἐν τοῖς πολεμικοῖς δ´
[3, 9]	ἀντ´ ἐκείνων αἱρεῖται. οὐ δὴ	ἐν	ἁπάσαις ταῖς ἀρεταῖς τὸ ἡδέως
[3, 7]	καὶ βουλόμενοι πρὸ τῶν κινδύνων	ἐν	αὐτοῖς δ´ ἀφίστανται, οἱ δ´
[3, 1]	ἂν εἶναι οὗ ἡ ἀρχὴ	ἐν	αὐτῷ εἰδότι τὰ καθ´ ἕκαστα
[3, 1]	μέρη ἐν ταῖς τοιαύταις πράξεσιν	ἐν	αὐτῷ ἐστίν· ὧν δ´ ἐν
[3, 1]	ἐν αὐτῷ ἐστίν· ὧν δ´	ἐν	αὐτῷ ἡ ἀρχή, ἐπ´ αὐτῷ
[3, 5]	τὰ ἐπιτίμια· ἡ γὰρ ἀρχὴ	ἐν	αὐτῷ· κύριος γὰρ τοῦ μὴ
[3, 5]	{καὶ ῥῖψαι} ἡ γὰρ ἀρχὴ	ἐν	αὐτῷ. οὕτω δὲ καὶ τῷ
[3, 4]	ἴσως ὁ σπουδαῖος τῷ τἀληθὲς	ἐν	ἑκάστοις ὁρᾶν, ὥσπερ κανὼν καὶ
[3, 4]	γὰρ ἕκαστα κρίνει ὀρθῶς, καὶ	ἐν	ἑκάστοις τἀληθὲς αὐτῷ φαίνεται. καθ´
[3, 8]	ἐάν γε ἐν ὕλῃ {ἢ	ἐν	ἕλει} ᾖ, οὐ προσέρχονται. οὐ
[3, 1]	ἡ ἀρχὴ ἔξωθεν, τοιαύτη οὖσα	ἐν	ᾗ μηδὲν συμβάλλεται ὁ πράττων
[3, 3]	πως ἐστίν· ἡ γὰρ ἀρχὴ	ἐν	ἡμῖν. ζητεῖται δ´ ὁτὲ μὲν
[3, 5]	ἡμῖν, ὧν καὶ αἱ ἀρχαὶ	ἐν	ἡμῖν, καὶ αὐτὰ ἐφ´ ἡμῖν
[3, 5]	ἄλλας ἀρχὰς ἀναγαγεῖν παρὰ τὰς	ἐν	ἡμῖν, ὧν καὶ αἱ ἀρχαὶ
[3, 6]	παντὶ ὁ ἀνδρεῖος εἶναι, οἷον	ἐν	θαλάττῃ ἢ νόσοις. ἐν τίσιν
[3, 6]	πόλεμον. οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ	ἐν	θαλάττῃ (καὶ ἐν νόσοις ἀδεὴς
[3, 3]	ἀσύμμετροι. ἀλλ´ οὐδὲ περὶ τῶν	ἐν	κινήσει, ἀεὶ δὲ κατὰ ταὐτὰ
[3, 6]	τοιοῦτοι δὲ οἱ ἐν πολέμῳ·	ἐν	μεγίστῳ γὰρ καὶ καλλίστῳ κινδύνῳ.
[3, 11]	ἔνια πᾶσιν ἡδίω τῶν τυχόντων.	ἐν	μὲν οὖν ταῖς φυσικαῖς ἐπιθυμίαις
[3, 1]	δὴ δι´ ἄγνοιαν ὁ μὲν	ἐν	μεταμελείᾳ ἄκων δοκεῖ, ὁ δὲ
[3, 1]	ἀκούσιον δὲ τὸ ἐπίλυπον καὶ	ἐν	μεταμελείᾳ· ὁ γὰρ δι´ ἄγνοιαν
[3, 1]	τὴν πρᾶξιν λυπηρὰν εἶναι καὶ	ἐν	μεταμελείᾳ. Ὄντος δ´ ἀκουσίου τοῦ
[3, 6]	ἀλλὰ καὶ ἐν θαλάττῃ (καὶ	ἐν	νόσοις ἀδεὴς ὁ ἀνδρεῖος, οὐχ
[3, 3]	ἀδήλοις δὲ πῶς ἀποβήσεται, καὶ	ἐν	οἷς ἀδιόριστον. συμβούλους δὲ παραλαμβάνομεν
[3, 5]	ὁμοίως δὲ καὶ ἡ κακία.	ἐν	οἷς γὰρ ἐφ´ ἡμῖν τὸ
[3, 7]	ἐστὶ περὶ θαρραλέα καὶ φοβερά,	ἐν	οἷς εἴρηται, καὶ ὅτι καλὸν
[3, 6]	ἐμπειρίαν. ἅμα δὲ καὶ ἀνδρίζονται	ἐν	οἷς ἐστὶν ἀλκὴ ἢ καλὸν
[3, 1]	αὐτῷ εἰδότι τὰ καθ´ ἕκαστα	ἐν	οἷς ἡ πρᾶξις. ἴσως γὰρ
[3, 1]	κυριωτάτοις· κυριώτατα δ´ εἶναι δοκεῖ	ἐν	οἷς ἡ πρᾶξις καὶ οὗ
[3, 1]	δὴ ταῦτα τῆς ἀγνοίας οὔσης,	ἐν	οἷς ἡ πρᾶξις, ὁ τούτων
[3, 1]	ταύτην) ἀλλ´ ἡ καθ´ ἕκαστα,	ἐν	οἷς καὶ περὶ ἃ ἡ
[3, 7]	φοβερὰ ἔχει, οὗτος βούλεται φαίνεσθαι·	ἐν	οἷς οὖν δύναται, μιμεῖται. διὸ
[3, 5]	καὶ τὸ μὴ πράττειν, καὶ	ἐν	οἷς τὸ μή, καὶ τὸ
[3, 6]	ἂν οὐδὲ περὶ θάνατον τὸν	ἐν	παντὶ ὁ ἀνδρεῖος εἶναι, οἷον
[3, 6]	τοῖς καλλίστοις; τοιοῦτοι δὲ οἱ	ἐν	πολέμῳ· ἐν μεγίστῳ γὰρ καὶ
[3, 10]	ἁφῆς καὶ ἐν σιτίοις καὶ	ἐν	ποτοῖς καὶ τοῖς ἀφροδισίοις λεγομένοις.
[3, 5]	οἳ μὲν κακουργοῦντες, οἳ δὲ	ἐν	πότοις καὶ τοῖς τοιούτοις διάγοντες·
[3, 10]	γίνεται πᾶσα δι´ ἁφῆς καὶ	ἐν	σιτίοις καὶ ἐν ποτοῖς καὶ
[3, 7]	δὲ καὶ τῷ θαρρεῖν· ἀλλ´	ἐν	ταῖς λύπαις ὑπερβάλλων μᾶλλον καταφανής
[3, 6]	εἰσὶ καὶ αἱ τιμαὶ αἱ	ἐν	ταῖς πόλεσι καὶ παρὰ τοῖς
[3, 5]	κακῷ ὑπάρχει τὸ δι´ αὐτὸν	ἐν	ταῖς πράξεσι καὶ εἰ μὴ
[3, 6]	ἀλκὴ ἢ καλὸν τὸ ἀποθανεῖν·	ἐν	ταῖς τοιαύταις δὲ φθοραῖς οὐδέτερον
[3, 1]	τοῦ κινεῖν τὰ ὀργανικὰ μέρη	ἐν	ταῖς τοιαύταις πράξεσιν ἐν αὐτῷ
[3, 3]	πᾶσα ζήτησις) καὶ τὸ ἔσχατον	ἐν	τῇ ἀναλύσει πρῶτον εἶναι ἐν
[3, 3]	ἐν τῇ ἀναλύσει πρῶτον εἶναι	ἐν	τῇ γενέσει. κἂν μὲν ἀδυνάτῳ
[3, 3]	ἐπὶ τὸ πρῶτον αἴτιον, ὃ	ἐν	τῇ εὑρέσει ἔσχατόν ἐστιν. ὁ
[3, 1]	τὰ συμφέροντα· οὐ γὰρ ἡ	ἐν	τῇ προαιρέσει ἄγνοια αἰτία τοῦ
[3, 1]	τί καὶ περὶ τί ἢ	ἐν	τίνι πράττει, ἐνίοτε δὲ καὶ
[3, 6]	οἷον ἐν θαλάττῃ ἢ νόσοις.	ἐν	τίσιν οὖν; ἢ ἐν τοῖς
[3, 8]	καὶ ἀνδρειοτέρου δοκεῖ εἶναι τὸ	ἐν	τοῖς αἰφνιδίοις φόβοις ἄφοβον καὶ
[3, 10]	ταῦτα. οὐκ ἔστι δὲ οὐδ´	ἐν	τοῖς ἄλλοις ζῴοις κατὰ ταύτας
[3, 5]	ἐστι, κολάζουσιν, ὁμοίως δὲ καὶ	ἐν	τοῖς ἄλλοις, ὅσα δι´ ἀμέλειαν
[3, 10]	ὁμοίως ἐστὶ περὶ τὰς λύπας·	ἐν	τοῖς αὐτοῖς δὲ καὶ ἡ
[3, 10]	ἁφῆς ἡδονῶν ἀφῄρηνται, οἷον αἱ	ἐν	τοῖς γυμνασίοις διὰ τρίψεως καὶ
[3, 1]	μέν, ὁπότ´ ἂν ἡ αἰτία	ἐν	τοῖς ἐκτὸς ᾖ καὶ ὁ
[3, 7]	δ´ ἀφίστανται, οἱ δ´ ἀνδρεῖοι	ἐν	τοῖς ἔργοις ὀξεῖς, πρότερον δ´
[3, 1]	ἀποδοῦναι· πολλαὶ γὰρ διαφοραί εἰσιν	ἐν	τοῖς καθ´ ἕκαστα. εἰ δέ
[3, 1]	ἔοικεν ἑκουσίοις· αἱ γὰρ πράξεις	ἐν	τοῖς καθ´ ἕκαστα, ταῦτα δ´
[3, 6]	νόσοις. ἐν τίσιν οὖν; ἢ	ἐν	τοῖς καλλίστοις; τοιοῦτοι δὲ οἱ
[3, 8]	πολλάκις καὶ πολλοὺς νενικηκέναι θαρροῦσιν	ἐν	τοῖς κινδύνοις· παρόμοιοι δέ, ὅτι
[3, 1]	ἄκων δοκεῖ πεπραχέναι, καὶ μάλιστα	ἐν	τοῖς κυριωτάτοις· κυριώτατα δ´ εἶναι
[3, 3]	χρεία αὐτῶν· ὁμοίως δὲ καὶ	ἐν	τοῖς λοιποῖς ὁτὲ μὲν δι´
[3, 5]	καὶ τοὺς ἀγνοοῦντάς τι τῶν	ἐν	τοῖς νόμοις, ἃ δεῖ ἐπίστασθαι
[3, 10]	καὶ ἔλλειψιν. ὁμοίως δὲ καὶ	ἐν	τοῖς περὶ τὴν ἀκοήν· τοὺς
[3, 8]	δὲ ἄλλοι μὲν ἐν ἄλλοις,	ἐν	τοῖς πολεμικοῖς δ´ οἱ στρατιῶται·
[3, 6]	τοῦτον καθ´ ὁμοιότητα· ἔνιοι γὰρ	ἐν	τοῖς πολεμικοῖς κινδύνοις δειλοὶ ὄντες
[3, 4]	κανὼν καὶ μέτρον αὐτῶν ὤν.	ἐν	τοῖς πολλοῖς δὲ ἡ ἀπάτη
[3, 8]	ἄφοβον καὶ ἀτάραχον εἶναι ἢ	ἐν	τοῖς προδήλοις· ἀπὸ ἕξεως γὰρ
[3, 7]	ἀφοβίᾳ ἀνώνυμος (εἴρηται δ´ ἡμῖν	ἐν	τοῖς πρότερον ὅτι πολλά ἐστιν
[3, 8]	καὶ ἀθληταὶ ἰδιώταις· καὶ γὰρ	ἐν	τοῖς τοιούτοις ἀγῶσιν οὐχ οἱ
[3, 1]	τι συμβαίνει καὶ περὶ τὰς	ἐν	τοῖς χειμῶσιν ἐκβολάς· ἁπλῶς μὲν
[3, 3]	ταύτας διστάζομεν. τὸ βουλεύεσθαι δὲ	ἐν	τοῖς ὡς ἐπὶ τὸ πολύ,
[3, 9]	περὶ τὰ φοβερά· ὁ γὰρ	ἐν	τούτοις ἀτάραχος καὶ περὶ ταῦθ´
[3, 7]	εἰσὶν οἱ πολλοὶ αὐτῶν θρασύδειλοι·	ἐν	τούτοις γὰρ θρασυνόμενοι τὰ φοβερὰ
[3, 1]	καὶ περὶ ἃ ἡ πρᾶξις·	ἐν	τούτοις γὰρ καὶ ἔλεος καὶ
[3, 12]	καὶ τὰ παιδία, καὶ μάλιστα	ἐν	τούτοις ἡ τοῦ ἡδέος ὄρεξις.
[3, 12]	ῥᾷον πρὸς αὐτά· πολλὰ γὰρ	ἐν	τῷ βίῳ τὰ τοιαῦτα, καὶ
[3, 9]	δὲ καὶ μᾶλλον, ὅτι τὸ	ἐν	τῷ πολέμῳ καλὸν ἀντ´ ἐκείνων
[3, 1]	τῶνδε αἱρετά, καὶ ἡ ἀρχὴ	ἐν	τῷ πράττοντι, καθ´ αὑτὰ μὲν
[3, 5]	ταῖς πράξεσι καὶ εἰ μὴ	ἐν	τῷ τέλει. εἰ οὖν, ὥσπερ
[3, 8]	τὸ φοβεῖσθαι, ἐπεὶ ἐάν γε	ἐν	ὕλῃ {ἢ ἐν ἕλει} ᾖ,
[3, 11]	ἐπιθυμίαις ὀλίγοι ἁμαρτάνουσι καὶ ἐφ´	ἕν,	ἐπὶ τὸ πλεῖον· τὸ γὰρ
[3, 12]	ὀλίγας, καὶ τῷ λόγῳ μηθὲν	ἐναντιοῦσθαι—	τὸ δὲ τοιοῦτον εὐπειθὲς λέγομεν
[3, 2]	οὔ. καὶ προαιρέσει μὲν ἐπιθυμία	ἐναντιοῦται,	ἐπιθυμία δ´ ἐπιθυμίᾳ οὔ. καὶ
[3, 7]	γὰρ φοβεῖται. ὁ δ´ ἀνδρεῖος	ἐναντίως·	τὸ γὰρ θαρρεῖν εὐέλπιδος. περὶ
[3, 11]	φυσική· πᾶς γὰρ ἐπιθυμεῖ ὁ	ἐνδεὴς	ξηρᾶς ἢ ὑγρᾶς τροφῆς, ὁτὲ
[3, 11]	τῷ πλήθει· ἀναπλήρωσις γὰρ τῆς	ἐνδείας	ἡ φυσικὴ ἐπιθυμία. διὸ λέγονται
[3, 8]	προσλαβοῦσα προαίρεσιν καὶ τὸ οὗ	ἕνεκα	ἀνδρεία εἶναι. καὶ οἱ ἄνθρωποι
[3, 7]	ἕκαστον τῷ τέλει. καλοῦ δὴ	ἕνεκα	ὁ ἀνδρεῖος ὑπομένει καὶ πράττει
[3, 9]	τὸ μὲν τέλος ἡδύ, οὗ	ἕνεκα,	ὁ στέφανος καὶ αἱ τιμαί,
[3, 3]	πρακτῶν, αἱ δὲ πράξεις ἄλλων	ἕνεκα.	οὐ γὰρ ἂν εἴη βουλευτὸν
[3, 9]	εἶναι, μικρὸν ὂν τὸ οὗ	ἕνεκα	οὐδὲν ἡδὺ φαίνεται ἔχειν. εἰ
[3, 1]	καὶ τίνι, οἷον ὀργάνῳ, καὶ	ἕνεκα	τίνος, οἷον σωτηρίας, καὶ πῶς,
[3, 1]	οἷς ἡ πρᾶξις καὶ οὗ	ἕνεκα.	τοῦ δὴ κατὰ τὴν τοιαύτην
[3, 7]	ὁ λόγος ὑπομενεῖ τοῦ καλοῦ	ἕνεκα·	τοῦτο γὰρ τέλος τῆς ἀρετῆς.
[3, 7]	οὖν ἃ δεῖ καὶ οὗ	ἕνεκα	ὑπομένων καὶ φοβούμενος, καὶ ὡς
[3, 12]	ἀνοήτῳ, καὶ ἡ τῆς ἐπιθυμίας	ἐνέργεια	αὔξει τὸ συγγενές, κἂν μεγάλαι
[3, 5]	ἑκούσιοι. αἱ δὲ τῶν ἀρετῶν	ἐνέργειαι	περὶ ταῦτα. ἐφ´ ἡμῖν δὴ
[3, 5]	διάγοντες· αἱ γὰρ περὶ ἕκαστα	ἐνέργειαι	τοιούτους ποιοῦσιν. τοῦτο δὲ δῆλον
[3, 7]	ὁ ἀνδρεῖος. τέλος δὲ πάσης	ἐνεργείας	ἐστὶ τὸ κατὰ τὴν ἕξιν.
[3, 5]	οὖν ἀγνοεῖν ὅτι ἐκ τοῦ	ἐνεργεῖν	περὶ ἕκαστα αἱ ἕξεις γίνονται,
[3, 9]	ἁπάσαις ταῖς ἀρεταῖς τὸ ἡδέως	ἐνεργεῖν	ὑπάρχει, πλὴν ἐφ´ ὅσον τοῦ
[3, 5]	ἀγωνίαν ἢ πρᾶξιν· διατελοῦσι γὰρ	ἐνεργοῦντες.	τὸ μὲν οὖν ἀγνοεῖν ὅτι
[3, 8]	{Διομήδης} Ἕκτωρ γάρ ποτε φήσει	ἐνὶ	Τρώεσς´ ἀγορεύων Τυδείδης ὑπ´ ἐμεῖο.
[3, 6]	πάντα δοκεῖ ὁ ἀνδρεῖος εἶναι·	ἔνια	γὰρ καὶ δεῖ φοβεῖσθαι καὶ
[3, 1]	ὑπερτείνει καὶ μηδεὶς ἂν ὑπομείναι.	ἔνια	δ´ ἴσως οὐκ ἔστιν ἀναγκασθῆναι,
[3, 11]	γὰρ ἑτέροις ἐστὶν ἡδέα, καὶ	ἔνια	πᾶσιν ἡδίω τῶν τυχόντων. ἐν
[3, 6]	δὲ καὶ τοῦτον καθ´ ὁμοιότητα·	ἔνιοι	γὰρ ἐν τοῖς πολεμικοῖς κινδύνοις
[3, 2]	τε ἄριστα καὶ δοξάζειν, ἀλλ´	ἔνιοι	δοξάζειν μὲν ἄμεινον, διὰ κακίαν
[3, 1]	καλῷ ἢ μετρίῳ φαύλου. ἐπ´	ἐνίοις	δ´ ἔπαινος μὲν οὐ γίνεται,
[3, 5]	ψυχῆς κακίαι ἑκούσιοί εἰσιν, ἀλλ´	ἐνίοις	καὶ αἱ τοῦ σώματος, οἷς
[3, 11]	ἀκόλαστοι ὑπερβάλλουσιν· καὶ γὰρ χαίρουσιν	ἐνίοις	οἷς οὐ δεῖ (μισητὰ γάρ)
[3, 1]	ἐπὶ δὲ τοῖς ἀκουσίοις συγγνώμης,	ἐνίοτε	δὲ καὶ ἐλέου, τὸ ἑκούσιον
[3, 1]	τί ἢ ἐν τίνι πράττει,	ἐνίοτε	δὲ καὶ τίνι, οἷον ὀργάνῳ,
[3, 1]	ἀναγκάσαντα μητροκτονῆσαι. ἔστι δὲ χαλεπὸν	ἐνίοτε	διακρῖναι ποῖον ἀντὶ ποίου αἱρετέον
[3, 1]	ταῖς πράξεσι δὲ ταῖς τοιαύταις	ἐνίοτε	καὶ ἐπαινοῦνται, ὅταν αἰσχρόν τι
[3, 3]	πᾶν βουλευτόν ἐστιν, ἢ περὶ	ἐνίων	οὐκ ἔστι βουλή; λεκτέον δ´
[3, 1]	δ´ αἰσχρὰ ἀκουσίως; ἢ γελοῖον	ἑνός	γε αἰτίου ὄντος; ἄτοπον δὲ
[3, 3]	ῥᾷστα καὶ κάλλιστα ἐπισκοποῦσι, δι´	ἑνὸς	δ´ ἐπιτελουμένου πῶς διὰ τούτου
[3, 8]	δειλοὶ ἄτιμοι καὶ οἱ ἀνδρεῖοι	ἔντιμοι.	τοιούτους δὲ καὶ Ὅμηρος ποιεῖ,
[3, 3]	τῇ γενέσει. κἂν μὲν ἀδυνάτῳ	ἐντύχωσιν,	ἀφίστανται, οἷον εἰ χρημάτων δεῖ,
[3, 3]	δὲ κατὰ ταὐτὰ γινομένων, εἴτ´	ἐξ	ἀνάγκης εἴτε καὶ φύσει ἢ
[3, 8]	σωτηρίας αἱρετώτερος· οἳ δὲ καὶ	ἐξ	ἀρχῆς ἐκινδύνευον ὡς κρείττους ὄντες,
[3, 5]	τῷ ἀδίκῳ καὶ τῷ ἀκολάστῳ	ἐξ	ἀρχῆς μὲν ἐξῆν τοιούτοις μὴ
[3, 5]	ἀλλὰ μᾶλλον ἐλεήσαι· τῷ δ´	ἐξ	οἰνοφλυγίας ἢ ἄλλης ἀκολασίας πᾶς
[3, 5]	δὲ μὴ ἀγνοῶν τις πράττει	ἐξ	ὧν ἔσται ἄδικος, ἑκὼν ἄδικος
[3, 2]	προαιρέσεως δ´ οὔ, καὶ τὰ	ἐξαίφνης	ἑκούσια μὲν λέγομεν, κατὰ προαίρεσιν
[3, 8]	λόγου τις προέλοιτο, τὰ δ´	ἐξαίφνης	κατὰ τὴν ἕξιν. ἀνδρεῖοι δὲ
[3, 5]	μαθεῖν, ἀλλ´ οἷον ἔφυ τοιοῦτον	ἕξει,	καὶ τὸ εὖ καὶ τὸ
[3, 10]	ἄγριον αἶγα, ἀλλ´ ὅτι βορὰν	ἕξει.	περὶ τὰς τοιαύτας δ´ ἡδονὰς
[3, 5]	τοῦ ἐνεργεῖν περὶ ἕκαστα αἱ	ἕξεις	γίνονται, κομιδῇ ἀναισθήτου. ἔτι δ´
[3, 5]	πράξεις ἑκούσιοί εἰσι καὶ αἱ	ἕξεις·	τῶν μὲν γὰρ πράξεων ἀπ´
[3, 5]	ὅτι μεσότητές εἰσιν καὶ ὅτι	ἕξεις,	ὑφ´ ὧν τε γίνονται, ὅτι
[3, 8]	τὸ ὑπ´ ἀλγηδόνος καὶ θυμοῦ	ἐξελαυνόμενα	πρὸς τὸν κίνδυνον ὁρμᾶν, οὐθὲν
[3, 8]	τὰ δι´ ἀλγηδόνος ἢ θυμοῦ	ἐξελαυνόμενα	πρὸς τὸν κίνδυνον. φυσικωτάτη δ´
[3, 5]	εἰδότες τὰ καθ´ ἕκαστα, τῶν	ἕξεων	δὲ τῆς ἀρχῆς, καθ´ ἕκαστα
[3, 5]	αἱ ἀρεταί (καὶ γὰρ τῶν	ἕξεων	συναίτιοί πως αὐτοί ἐσμεν, καὶ
[3, 8]	ἢ ἐν τοῖς προδήλοις· ἀπὸ	ἕξεως	γὰρ μᾶλλον ἦν, ὅτι ἧττον
[3, 5]	μὲν οὖν ἕκαστος ἑαυτῷ τῆς	ἕξεώς	ἐστί πως αἴτιος, καὶ τῆς
[3, 5]	τοῖς ἰατροῖς. τότε μὲν οὖν	ἐξῆν	αὐτῷ μὴ νοσεῖν, προεμένῳ δ´
[3, 5]	τῷ ἀκολάστῳ ἐξ ἀρχῆς μὲν	ἐξῆν	τοιούτοις μὴ γενέσθαι, διὸ ἑκόντες
[3, 8]	τὰ δ´ ἐξαίφνης κατὰ τὴν	ἕξιν.	ἀνδρεῖοι δὲ φαίνονται καὶ οἱ
[3, 4]	αὐτῷ φαίνεται. καθ´ ἑκάστην γὰρ	ἕξιν	ἴδιά ἐστι καλὰ καὶ ἡδέα,
[3, 7]	ἐνεργείας ἐστὶ τὸ κατὰ τὴν	ἕξιν.	καὶ τῷ ἀνδρείῳ δὲ ἡ
[3, 12]	φευκτόν· καὶ ἡ μὲν λύπη	ἐξίστησι	καὶ φθείρει τὴν τοῦ ἔχοντος
[3, 12]	ἄλυπος, ταῦτα δὲ διὰ λύπην	ἐξίστησιν,	ὥστε καὶ τὰ ὅπλα ῥιπτεῖν
[3, 1]	φαίη βίαια εἶναι (ἀναγκάζειν γὰρ	ἔξω	ὄντα) πάντα ἂν εἴη αὐτῷ
[3, 1]	δὴ τὸ βίαιον εἶναι οὗ	ἔξωθεν	ἡ ἀρχή, μηδὲν συμβαλλομένου τοῦ
[3, 1]	βίαιον δὲ οὗ ἡ ἀρχὴ	ἔξωθεν,	τοιαύτη οὖσα ἐν ᾗ μηδὲν
[3, 1]	οὖν εἰσιν αἱ τοιαῦται πράξεις,	ἐοίκασι	δὲ μᾶλλον ἑκουσίοις· αἱρεταὶ γάρ
[3, 2]	βούλησιν ἤ τινα δόξαν οὐκ	ἐοίκασιν	ὀρθῶς λέγειν. οὐ γὰρ κοινὸν
[3, 4]	ἡ ἀπάτη διὰ τὴν ἡδονὴν	ἔοικε	γίνεσθαι· οὐ γὰρ οὖσα (ἀγαθὸν
[3, 3]	δὲ πῶς ἢ διὰ τίνος.	ἔοικε	δή, καθάπερ εἴρηται, ἄνθρωπος εἶναι
[3, 1]	τῶν δ´ αἰσχρῶν τὰ ἡδέα.	ἔοικε	δὴ τὸ βίαιον εἶναι οὗ
[3, 3]	ἔσχατόν ἐστιν. ὁ γὰρ βουλευόμενος	ἔοικε	ζητεῖν καὶ ἀναλύειν τὸν εἰρημένον
[3, 1]	ὄνομα ἔχειν ἴδιον. ἕτερον δ´	ἔοικε	καὶ τὸ δι´ ἄγνοιαν πράττειν
[3, 2]	λόγου καὶ διανοίας. ὑποσημαίνειν δ´	ἔοικε	καὶ τοὔνομα ὡς ὂν πρὸ
[3, 5]	ἡμῖν καὶ ἑκούσια. τούτοις δ´	ἔοικε	μαρτυρεῖσθαι καὶ ἰδίᾳ ὑφ´ ἑκάστων
[3, 12]	τοῦ προτέρου. οὐ κακῶς δ´	ἔοικε	μετενηνέχθαι· κεκολάσθαι γὰρ δεῖ τὸ
[3, 8]	αἷμα· πάντα γὰρ τὰ τοιαῦτα	ἔοικε	σημαίνειν τὴν τοῦ θυμοῦ ἔγερσιν
[3, 11]	γὰρ ἡ ἐπιθυμία· ἀτόπῳ δ´	ἔοικε	τὸ δι´ ἡδονὴν λυπεῖσθαι. ἐλλείποντες
[3, 5]	ἑκὼν πονηρὸς οὐδ´ ἄκων μακάριος	ἔοικε	τὸ μὲν ψευδεῖ τὸ δ´
[3, 8]	μὲν ἡ πολιτική· μάλιστα γὰρ	ἔοικεν.	δοκοῦσι γὰρ ὑπομένειν τοὺς κινδύνους
[3, 1]	ἀντὶ τῶνδε ἑκούσια. μᾶλλον δ´	ἔοικεν	ἑκουσίοις· αἱ γὰρ πράξεις ἐν
[3, 12]	ὀρθὸς λόγος. ~Ἑκουσίῳ δὲ μᾶλλον	ἔοικεν	ἡ ἀκολασία τῆς δειλίας. ἣ
[3, 8]	πρὸς τὸν κίνδυνον. φυσικωτάτη δ´	ἔοικεν	ἡ διὰ τὸν θυμὸν εἶναι,
[3, 2]	λέγειν οὐχ ἁρμόζει· ὅλως γὰρ	ἔοικεν	ἡ προαίρεσις περὶ τὰ ἐφ´
[3, 5]	δι´ ἀμέλειαν ἀγνοεῖν δοκοῦσιν, ὡς	ἐπ´	αὐτοῖς ὂν τὸ μὴ ἀγνοεῖν·
[3, 1]	δ´ ἐν αὐτῷ ἡ ἀρχή,	ἐπ´	αὐτῷ καὶ τὸ πράττειν καὶ
[3, 5]	αὐτὸν δυνατὸν ἀναλαβεῖν· ἀλλ´ ὅμως	ἐπ´	αὐτῷ τὸ βαλεῖν {καὶ ῥῖψαι}
[3, 5]	ἧττον πεισόμεθα αὐτά. καὶ γὰρ	ἐπ´	αὐτῷ τῷ ἀγνοεῖν κολάζουσιν, ἐὰν
[3, 1]	μηδενὶ καλῷ ἢ μετρίῳ φαύλου.	ἐπ´	ἐνίοις δ´ ἔπαινος μὲν οὐ
[3, 8]	ὑποπτεύσωσι, φεύγουσιν· ὅπερ οἱ Ἀργεῖοι	ἔπαθον	περιπεσόντες τοῖς Λάκωσιν ὡς Σικυωνίοις.
[3, 2]	δοξάζομεν. καὶ ἡ μὲν προαίρεσις	ἐπαινεῖται	τῷ εἶναι οὗ δεῖ μᾶλλον
[3, 9]	ἐπίλυπον ἡ ἀνδρεία, καὶ δικαίως	ἐπαινεῖται·	χαλεπώτερον γὰρ τὰ λυπηρὰ ὑπομένειν
[3, 1]	ἃ δ´ ἀναγκάζονται αἰσχρά, ὅθεν	ἔπαινοι	καὶ ψόγοι γίνονται περὶ τοὺς
[3, 1]	μετρίῳ φαύλου. ἐπ´ ἐνίοις δ´	ἔπαινος	μὲν οὐ γίνεται, συγγνώμη δ´,
[3, 1]	δὲ ταῖς τοιαύταις ἐνίοτε καὶ	ἐπαινοῦνται,	ὅταν αἰσχρόν τι ἢ λυπηρὸν
[3, 1]	καὶ ἐπὶ μὲν τοῖς ἑκουσίοις	ἐπαίνων	καὶ ψόγων γινομένων, ἐπὶ δὲ
[3, 1]	ἐπεὶ ἕτερος, ἔστω οὐχ ἑκών·	ἐπεὶ	γὰρ διαφέρει, βέλτιον ὄνομα ἔχειν
[3, 8]	πληγῆναι ἢ διὰ τὸ φοβεῖσθαι,	ἐπεὶ	ἐάν γε ἐν ὕλῃ {ἢ
[3, 1]	δοκεῖ, ὁ δὲ μὴ μεταμελόμενος,	ἐπεὶ	ἕτερος, ἔστω οὐχ ἑκών· ἐπεὶ
[3, 8]	ὁρμᾶν, οὐθὲν τῶν δεινῶν προορῶντα,	ἐπεὶ	οὕτω γε κἂν οἱ ὄνοι
[3, 2]	οὖν ἢ ποῖόν τι ἐστίν,	ἐπειδὴ	τῶν εἰρημένων οὐθέν; ἑκούσιον μὲν
[3, 2]	καὶ τοῦ ἀκουσίου, περὶ προαιρέσεως	ἕπεται	διελθεῖν· οἰκειότατον γὰρ εἶναι δοκεῖ
[3, 1]	ἑκουσίοις ἐπαίνων καὶ ψόγων γινομένων,	ἐπὶ	δὲ τοῖς ἀκουσίοις συγγνώμης, ἐνίοτε
[3, 12]	τοιαῦτα, καὶ οἱ ἐθισμοὶ ἀκίνδυνοι,	ἐπὶ	δὲ τῶν φοβερῶν ἀνάπαλιν. δόξειε
[3, 1]	τε καὶ πράξεις οὔσης, καὶ	ἐπὶ	μὲν τοῖς ἑκουσίοις ἐπαίνων καὶ
[3, 1]	ψέγονται· τὰ γὰρ αἴσχισθ´ ὑπομεῖναι	ἐπὶ	μηδενὶ καλῷ ἢ μετρίῳ φαύλου.
[3, 10]	φαίνονται δὲ καὶ τῇ γεύσει	ἐπὶ	μικρὸν ἢ οὐθὲν χρῆσθαι· τῆς
[3, 2]	φαίνεται, οὐ ταὐτὸν δέ, ἀλλ´	ἐπὶ	πλέον τὸ ἑκούσιον· τοῦ μὲν
[3, 12]	εὐπειθὲς καὶ ὑπὸ τὸ ἄρχον,	ἐπὶ	πολὺ ἥξει· ἄπληστος γὰρ ἡ
[3, 1]	μὲν γὰρ οὐδεὶς ἀποβάλλεται ἑκών,	ἐπὶ	σωτηρίᾳ δ´ αὑτοῦ καὶ τῶν
[3, 1]	τὸν λίθον κίσηριν εἶναι· καὶ	ἐπὶ	σωτηρίᾳ πίσας ἀποκτείναι ἄν· καὶ
[3, 1]	καθ´ αὑτὸ τῶν τοιούτων οὐδέν.	ἐπὶ	ταῖς πράξεσι δὲ ταῖς τοιαύταις
[3, 12]	δ´ ὄνομα τῆς ἀκολασίας καὶ	ἐπὶ	τὰς παιδικὰς ἁμαρτίας φέρομεν· ἔχουσι
[3, 1]	πράξας ὁτιοῦν, μηδέν τι δυσχεραίνων	ἐπὶ	τῇ πράξει, ἑκὼν μὲν οὐ
[3, 8]	τοιοῦτος. καὶ τὸν θυμὸν δ´	ἐπὶ	τὴν ἀνδρείαν φέρουσιν· ἀνδρεῖοι γὰρ
[3, 11]	δὲ τὰς λύπας οὐχ ὥσπερ	ἐπὶ	τῆς ἀνδρείας τῷ ὑπομένειν λέγεται
[3, 1]	ὀρέγεσθαι· δεῖ δὲ καὶ ὀργίζεσθαι	ἐπί	τισι καὶ ἐπιθυμεῖν τινῶν, οἷον
[3, 11]	ὀλίγοι ἁμαρτάνουσι καὶ ἐφ´ ἕν,	ἐπὶ	τὸ πλεῖον· τὸ γὰρ ἐσθίειν
[3, 3]	βουλεύεσθαι δὲ ἐν τοῖς ὡς	ἐπὶ	τὸ πολύ, ἀδήλοις δὲ πῶς
[3, 1]	ἐμμεῖναι τοῖς γνωσθεῖσιν· ὡς γὰρ	ἐπὶ	τὸ πολύ ἐστι τὰ μὲν
[3, 3]	διὰ τίνος, ἕως ἂν ἔλθωσιν	ἐπὶ	τὸ πρῶτον αἴτιον, ὃ ἐν
[3, 10]	καταλλάττονται. ~περὶ μὲν οὖν ἀνδρείας	ἐπὶ	τοσοῦτον εἰρήσθω· τί δ´ ἐστίν,
[3, 8]	διὰ θυμὸν ὥσπερ τὰ θηρία	ἐπὶ	τοὺς τρώσαντας φερόμενα, ὅτι καὶ
[3, 9]	πᾶσαν καὶ εὐδαιμονέστερος ᾖ, μᾶλλον	ἐπὶ	τῷ θανάτῳ λυπήσεται· τῷ τοιούτῳ
[3, 5]	οὔ. εἰ δ´ οὕτω, καὶ	ἐπὶ	τῶν ἄλλων αἱ ἐπιτιμώμεναι τῶν
[3, 5]	ἡ πρόσθεσις οὐ γνώριμος, ὥσπερ	ἐπὶ	τῶν ἀρρωστιῶν· ἀλλ´ ὅτι ἐφ´
[3, 4]	φαύλῳ τὸ τυχόν, ὥσπερ καὶ	ἐπὶ	τῶν σωμάτων τοῖς μὲν εὖ
[3, 10]	οὐ λέγομεν, οὐδὲ τοὺς λυπουμένους	ἐπὶ	χρήμασιν ἢ φίλοις. περὶ δὲ
[3, 5]	εἶναι, ἐφ´ ἡμῖν ἄρα τὸ	ἐπιεικέσι	καὶ φαύλοις εἶναι. τὸ δὲ
[3, 6]	ἀδοξίαν· ὁ μὲν γὰρ φοβούμενος	ἐπιεικὴς	καὶ αἰδήμων, ὁ δὲ μὴ
[3, 11]	εἶναι, αἳ δ´ ἴδιοι καὶ	ἐπίθετοι·	οἷον ἡ μὲν τῆς τροφῆς
[3, 12]	δ´ ὅλον ἧττον· οὐθεὶς γὰρ	ἐπιθυμεῖ	ἀκόλαστος εἶναι. τὸ δ´ ὄνομα
[3, 11]	οὐδενί, οὔτ´ ἀπόντων λυπεῖται οὐδ´	ἐπιθυμεῖ,	ἢ μετρίως, οὐδὲ μᾶλλον ἢ
[3, 11]	τῆς τροφῆς φυσική· πᾶς γὰρ	ἐπιθυμεῖ	ὁ ἐνδεὴς ξηρᾶς ἢ ὑγρᾶς
[3, 12]	γὰρ ἀμφοῖν τὸ καλόν, καὶ	ἐπιθυμεῖ	ὁ σώφρων ὧν δεῖ καὶ
[3, 11]	ἡδέος. Ὁ μὲν οὖν ἀκόλαστος	ἐπιθυμεῖ	τῶν ἡδέων πάντων ἢ τῶν
[3, 1]	καὶ ὀργίζεσθαι ἐπί τισι καὶ	ἐπιθυμεῖν	τινῶν, οἷον ὑγιείας καὶ μαθήσεως.
[3, 10]	τοιούτοις χαίρειν ἀκολάστου· τούτῳ γὰρ	ἐπιθυμήματα	ταῦτα. οὐκ ἔστι δὲ οὐδ´
[3, 10]	τούτων ἀνάμνησις γίνεται αὐτοῖς τῶν	ἐπιθυμημάτων.	ἴδοι δ´ ἄν τις καὶ
[3, 12]	παιδαγωγοῦ ζῆν, οὕτω καὶ τὸ	ἐπιθυμητικὸν	κατὰ τὸν λόγον. διὸ δεῖ
[3, 12]	διὸ δεῖ τοῦ σώφρονος τὸ	ἐπιθυμητικὸν	συμφωνεῖν τῷ λόγῳ· σκοπὸς γὰρ
[3, 11]	ἐπιθυμῶν· μετὰ λύπης γὰρ ἡ	ἐπιθυμία·	ἀτόπῳ δ´ ἔοικε τὸ δι´
[3, 2]	καὶ προαιρέσει μὲν ἐπιθυμία ἐναντιοῦται,	ἐπιθυμία	δ´ ἐπιθυμίᾳ οὔ. καὶ ἡ
[3, 2]	ἡ προαίρεσις καὶ τῶν ἀλόγων,	ἐπιθυμία	δὲ καὶ θυμός. καὶ ὁ
[3, 11]	γὰρ τῆς ἐνδείας ἡ φυσικὴ	ἐπιθυμία.	διὸ λέγονται οὗτοι γαστρίμαργοι, ὡς
[3, 2]	δ´ οὔ. καὶ προαιρέσει μὲν	ἐπιθυμία	ἐναντιοῦται, ἐπιθυμία δ´ ἐπιθυμίᾳ οὔ.
[3, 2]	ἐπιθυμίᾳ οὔ. καὶ ἡ μὲν	ἐπιθυμία	ἡδέος καὶ ἐπιλύπου, ἡ προαίρεσις
[3, 12]	ἔχον, τοιοῦτον δὲ μάλιστα ἡ	ἐπιθυμία	καὶ ὁ παῖς· κατ´ ἐπιθυμίαν
[3, 2]	μὲν ἐπιθυμία ἐναντιοῦται, ἐπιθυμία δ´	ἐπιθυμίᾳ	οὔ. καὶ ἡ μὲν ἐπιθυμία
[3, 11]	ἐν μὲν οὖν ταῖς φυσικαῖς	ἐπιθυμίαις	ὀλίγοι ἁμαρτάνουσι καὶ ἐφ´ ἕν,
[3, 12]	ἐπιθυμία καὶ ὁ παῖς· κατ´	ἐπιθυμίαν	γὰρ ζῶσι καὶ τὰ παιδία,
[3, 2]	οὔ. οἱ δὲ λέγοντες αὐτὴν	ἐπιθυμίαν	ἢ θυμὸν ἢ βούλησιν ἤ
[3, 1]	λυπηρὰ εἶναι, τὰ δὲ κατ´	ἐπιθυμίαν	ἡδέα. ἔτι δὲ τί διαφέρει
[3, 1]	οὐδὲν ἑκουσίως πράττομεν τῶν δι´	ἐπιθυμίαν	καὶ θυμόν, ἢ τὰ καλὰ
[3, 1]	εἶναι τὰ διὰ θυμὸν ἢ	ἐπιθυμίαν.	πρῶτον μὲν γὰρ οὐδὲν ἔτι
[3, 8]	οἱ μοιχοὶ δὲ διὰ τὴν	ἐπιθυμίαν	τολμηρὰ πολλὰ δρῶσιν. {οὐ δή
[3, 1]	ἀνθρώπου αἱ ἀπὸ θυμοῦ καὶ	ἐπιθυμίας.	ἄτοπον δὴ τὸ τιθέναι ἀκούσια
[3, 12]	τῷ ἀνοήτῳ, καὶ ἡ τῆς	ἐπιθυμίας	ἐνέργεια αὔξει τὸ συγγενές, κἂν
[3, 11]	μάλιστα, καὶ ἄγεται ὑπὸ τῆς	ἐπιθυμίας	ὥστε ἀντὶ τῶν ἄλλων ταῦθ´
[3, 11]	περί τινα μέρη. ~Τῶν δ´	ἐπιθυμιῶν	αἳ μὲν κοιναὶ δοκοῦσιν εἶναι,
[3, 12]	τὰ μὲν καθ´ ἕκαστα ἑκούσια	(ἐπιθυμοῦντι	γὰρ καὶ ὀρεγομένῳ) τὸ δ´
[3, 2]	ἐγκρατὴς δ´ ἀνάπαλιν προαιρούμενος μέν,	ἐπιθυμῶν	δ´ οὔ. καὶ προαιρέσει μὲν
[3, 2]	καὶ θυμός. καὶ ὁ ἀκρατὴς	ἐπιθυμῶν	μὲν πράττει, προαιρούμενος δ´ οὔ·
[3, 11]	καὶ λυπεῖται καὶ ἀποτυγχάνων καὶ	ἐπιθυμῶν·	μετὰ λύπης γὰρ ἡ ἐπιθυμία·
[3, 9]	εἴρηται, ἀνδρεῖοι λέγονται. διὸ καὶ	ἐπίλυπον	ἡ ἀνδρεία, καὶ δικαίως ἐπαινεῖται·
[3, 1]	ἅπαν ἐστίν, ἀκούσιον δὲ τὸ	ἐπίλυπον	καὶ ἐν μεταμελείᾳ· ὁ γὰρ
[3, 2]	ἡ μὲν ἐπιθυμία ἡδέος καὶ	ἐπιλύπου,	ἡ προαίρεσις δ´ οὔτε λυπηροῦ
[3, 5]	ἴσως τοιοῦτός ἐστιν ὥστε μὴ	ἐπιμεληθῆναι.	ἀλλὰ τοῦ τοιούτους γενέσθαι αὐτοὶ
[3, 5]	τὸ μὴ ἀγνοεῖν· τοῦ γὰρ	ἐπιμεληθῆναι	κύριοι. ἀλλ´ ἴσως τοιοῦτός ἐστιν
[3, 4]	ἀλήθειαν τοιαῦτα ὄντα, τοῖς δ´	ἐπινόσοις	ἕτερα, ὁμοίως δὲ καὶ πικρὰ
[3, 7]	μαλακία γὰρ τὸ φεύγειν τὰ	ἐπίπονα,	καὶ οὐχ ὅτι καλὸν ὑπομένει,
[3, 3]	διὰ τίνος ῥᾷστα καὶ κάλλιστα	ἐπισκοποῦσι,	δι´ ἑνὸς δ´ ἐπιτελουμένου πῶς
[3, 1]	ἴσως διορίσαι τοῖς περὶ ἀρετῆς	ἐπισκοποῦσι,	χρήσιμον δὲ καὶ τοῖς νομοθετοῦσι
[3, 5]	ἐν τοῖς νόμοις, ἃ δεῖ	ἐπίστασθαι	καὶ μὴ χαλεπά ἐστι, κολάζουσιν,
[3, 3]	περὶ τὰς τέχνας ἢ τὰς	ἐπιστήμας·	μᾶλλον γὰρ περὶ ταύτας διστάζομεν.
[3, 8]	ὅθεν καὶ ὁ Σωκράτης ᾠήθη	ἐπιστήμην	εἶναι τὴν ἀνδρείαν. τοιοῦτοι δὲ
[3, 3]	τὰς (ἀκριβεῖς καὶ αὐτάρκεις τῶν	ἐπιστημῶν	οὐκ ἔστι βουλή, οἷον περὶ
[3, 3]	κάλλιστα ἐπισκοποῦσι, δι´ ἑνὸς δ´	ἐπιτελουμένου	πῶς διὰ τούτου ἔσται κἀκεῖνο
[3, 5]	γὰρ διὰ φύσιν αἰσχροῖς οὐδεὶς	ἐπιτιμᾷ,	τοῖς δὲ δι´ ἀγυμνασίαν καὶ
[3, 5]	ἢ ἄλλης ἀκολασίας πᾶς ἂν	ἐπιτιμήσαι.	τῶν δὴ περὶ τὸ σῶμα
[3, 5]	οἷον τοῖς μεθύουσι διπλᾶ τὰ	ἐπιτίμια·	ἡ γὰρ ἀρχὴ ἐν αὐτῷ·
[3, 8]	διὰ τὰ ἐκ τῶν νόμων	ἐπιτίμια	καὶ τὰ ὀνείδη καὶ διὰ
[3, 5]	αἱ τοῦ σώματος, οἷς καὶ	ἐπιτιμῶμεν·	τοῖς μὲν γὰρ διὰ φύσιν
[3, 5]	καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων αἱ	ἐπιτιμώμεναι	τῶν κακιῶν ἐφ´ ἡμῖν ἂν
[3, 5]	σῶμα κακιῶν αἱ ἐφ´ ἡμῖν	ἐπιτιμῶνται,	αἱ δὲ μὴ ἐφ´ ἡμῖν
[3, 6]	θάνατον ἀδεής, καὶ ὅσα θάνατον	ἐπιφέρει	ὑπόγυια ὄντα· τοιαῦτα δὲ μάλιστα
[3, 10]	τὴν δ´ αἴσθησιν ἡ ὀσμὴ	ἐποίησεν·	οὐδ´ ὁ λέων τῇ φωνῇ
[3, 10]	ἀκολασία· καὶ δόξειεν ἂν δικαίως	ἐπονείδιστος	εἶναι, ὅτι οὐχ ᾗ ἄνθρωποί
[3, 12]	μᾶλλον δὴ ἑκούσιον. διὸ καὶ	ἐπονειδιστότερον·	καὶ γὰρ ἐθισθῆναι ῥᾷον πρὸς
[3, 7]	οἱ δ´ ἀνδρεῖοι ἐν τοῖς	ἔργοις	ὀξεῖς, πρότερον δ´ ἡσύχιοι. Καθάπερ
[3, 5]	προτρέπεται πράττειν, ὡς οὐδὲν πρὸ	ἔργου	ὂν τὸ πεισθῆναι μὴ θερμαίνεσθαι
[3, 8]	μένοντα ἀποθνήσκει, ὅπερ κἀπὶ τῷ	Ἑρμαίῳ	συνέβη. τοῖς μὲν γὰρ αἰσχρὸν
[3, 7]	δ´ ἀποθνήσκειν φεύγοντα πενίαν ἢ	ἔρωτα	ἤ τι λυπηρὸν οὐκ ἀνδρείου,
[3, 5]	τούτων οἰόμενος αὑτῷ τὸ ἄριστον	ἔσεσθαι,	ἡ δὲ τοῦ τέλους ἔφεσις
[3, 11]	ἐπὶ τὸ πλεῖον· τὸ γὰρ	ἐσθίειν	τὰ τυχόντα ἢ πίνειν ἕως
[3, 5]	ἀρχῆς μέχρι τοῦ τέλους κύριοί	ἐσμεν,	εἰδότες τὰ καθ´ ἕκαστα, τῶν
[3, 5]	τῶν ἕξεων συναίτιοί πως αὐτοί	ἐσμεν,	καὶ τῷ ποιοί τινες εἶναι
[3, 2]	ἢ τὰ κακὰ ποιοί τινές	ἐσμεν,	τῷ δὲ δοξάζειν οὔ. καὶ
[3, 10]	εἶναι, ὅτι οὐχ ᾗ ἄνθρωποί	ἐσμεν	ὑπάρχει, ἀλλ´ ᾗ ζῷα. τὸ
[3, 8]	πτώσσοντα νοήσω, οὔ οἱ ἄρκιον	ἐσσεῖται	φυγέειν κύνας. καὶ οἱ προστάττοντες,
[3, 5]	ἀγνοῶν τις πράττει ἐξ ὧν	ἔσται	ἄδικος, ἑκὼν ἄδικος ἂν εἴη,
[3, 5]	τὸ μὴ πράττειν ἐφ´ ἡμῖν	ἔσται	αἰσχρὸν ὄν, καὶ εἰ τὸ
[3, 4]	μὴ ὀρθῶς αἱρούμενος (εἰ γὰρ	ἔσται	βουλητόν, καὶ ἀγαθόν· ἦν δ´,
[3, 5]	ποῖα καὶ πῶς· ἅμα δ´	ἔσται	δῆλον καὶ πόσαι εἰσίν. καὶ
[3, 5]	βούληται, ἄδικος ὢν παύσεται καὶ	ἔσται	δίκαιος. οὐδὲ γὰρ ὁ νοσῶν
[3, 5]	μᾶλλον ἡ ἀρετὴ τῆς κακίας	ἔσται	ἑκούσιον; ἀμφοῖν γὰρ ὁμοίως, τῷ
[3, 12]	ἡδέος ὄρεξις. εἰ οὖν μὴ	ἔσται	εὐπειθὲς καὶ ὑπὸ τὸ ἄρχον,
[3, 3]	δ´ ἐπιτελουμένου πῶς διὰ τούτου	ἔσται	κἀκεῖνο διὰ τίνος, ἕως ἂν
[3, 5]	πως αἴτιος, καὶ τῆς φαντασίας	ἔσται	πως αὐτὸς αἴτιος· εἰ δὲ
[3, 3]	τὸ πῶς καὶ διὰ τίνων	ἔσται	σκοποῦσι· καὶ διὰ πλειόνων μὲν
[3, 9]	λυπηρὰ τῷ ἀνδρείῳ καὶ ἄκοντι	ἔσται,	ὑπομενεῖ δὲ αὐτὰ ὅτι καλὸν
[3, 10]	τῇ ἐδωδῇ· ὅτι δ´ ἐγγύς	ἐστι,	διὰ τῆς φωνῆς ᾔσθετο, καὶ
[3, 2]	γὰρ σκοποῦμεν, ἀλλ´ εἰ ταὐτόν	ἐστι	δόξῃ τινί. τί οὖν ἢ
[3, 3]	τύπῳ εἰρήσθω, καὶ περὶ ποῖά	ἐστι	καὶ ὅτι τῶν πρὸς τὰ
[3, 2]	ἀθανασίας. καὶ ἡ μὲν βούλησίς	ἐστι	καὶ περὶ τὰ μηδαμῶς δι´
[3, 5]	πράττειν καλὸν ὂν ἐφ´ ἡμῖν	ἐστί,	καὶ τὸ μὴ πράττειν ἐφ´
[3, 9]	φαίνεται ἔχειν. εἰ δὴ τοιοῦτόν	ἐστι	καὶ τὸ περὶ τὴν ἀνδρείαν,
[3, 2]	ἂν ἠλίθιος εἶναι· βούλησις δ´	ἐστὶ	καὶ τῶν ἀδυνάτων, οἷον ἀθανασίας.
[3, 4]	καθ´ ἑκάστην γὰρ ἕξιν ἴδιά	ἐστι	καλὰ καὶ ἡδέα, καὶ διαφέρει
[3, 5]	δεῖ ἐπίστασθαι καὶ μὴ χαλεπά	ἐστι,	κολάζουσιν, ὁμοίως δὲ καὶ ἐν
[3, 2]	ἡ μὲν βούλησις τοῦ τέλους	ἐστὶ	μᾶλλον, ἡ δὲ προαίρεσις τῶν
[3, 5]	καίτοι ὅσα μήτ´ ἐφ´ ἡμῖν	ἐστὶ	μήθ´ ἑκούσια, οὐδεὶς προτρέπεται πράττειν,
[3, 1]	δὲ καθ´ αὑτὰ μὲν ἀκούσιά	ἐστι,	νῦν δὲ καὶ ἀντὶ τῶνδε
[3, 1]	πράττοντι, καθ´ αὑτὰ μὲν ἀκούσιά	ἐστι,	νῦν δὲ καὶ ἀντὶ τῶνδε
[3, 10]	ἀρεταί. ὅτι μὲν οὖν μεσότης	ἐστὶ	περὶ ἡδονὰς ἡ σωφροσύνη, εἴρηται
[3, 7]	οὖν εἴρηται, ἡ ἀνδρεία μεσότης	ἐστὶ	περὶ θαρραλέα καὶ φοβερά, ἐν
[3, 10]	ἧττον γὰρ καὶ οὐχ ὁμοίως	ἐστὶ	περὶ τὰς λύπας· ἐν τοῖς
[3, 6]	ἀνδρείας. ~Ὅτι μὲν οὖν μεσότης	ἐστὶ	περὶ φόβους καὶ θάρρη, ἤδη
[3, 5]	οὖν ἕκαστος ἑαυτῷ τῆς ἕξεώς	ἐστί	πως αἴτιος, καὶ τῆς φαντασίας
[3, 4]	τοῖς μὲν εὖ διακειμένοις ὑγιεινά	ἐστι	τὰ κατ´ ἀλήθειαν τοιαῦτα ὄντα,
[3, 1]	ὡς γὰρ ἐπὶ τὸ πολύ	ἐστι	τὰ μὲν προσδοκώμενα λυπηρά, ἃ
[3, 1]	διορίσαι αὐτά, τίνα καὶ πόσα	ἐστί,	τίς τε δὴ καὶ τί
[3, 7]	ἀνδρεῖος. τέλος δὲ πάσης ἐνεργείας	ἐστὶ	τὸ κατὰ τὴν ἕξιν. καὶ
[3, 11]	πίνειν ἕως ἂν ὑπερπλησθῇ, ὑπερβάλλειν	ἐστὶ	τὸ κατὰ φύσιν τῷ πλήθει·
[3, 5]	κύριοι, ἀλλ´ ὁποῖός (ποθ´ ἕκαστός	ἐστι,	τοιοῦτο καὶ τὸ τέλος φαίνεται
[3, 3]	ἐστιν, ἢ περὶ ἐνίων οὐκ	ἔστι	βουλή; λεκτέον δ´ ἴσως βουλευτὸν
[3, 3]	καὶ αὐτάρκεις τῶν ἐπιστημῶν οὐκ	ἔστι	βουλή, οἷον περὶ γραμμάτων (οὐ
[3, 7]	τοῦτο γὰρ τέλος τῆς ἀρετῆς.	ἔστι	δὲ μᾶλλον καὶ ἧττον ταῦτα
[3, 10]	τούτῳ γὰρ ἐπιθυμήματα ταῦτα. οὐκ	ἔστι	δὲ οὐδ´ ἐν τοῖς ἄλλοις
[3, 1]	γελοῖα φαίνεται τὰ ἀναγκάσαντα μητροκτονῆσαι.	ἔστι	δὲ χαλεπὸν ἐνίοτε διακρῖναι ποῖον
[3, 3]	καὶ πρακτῶν· ταῦτα δὲ καὶ	ἔστι	λοιπά. αἰτίαι γὰρ δοκοῦσιν εἶναι
[3, 8]	καλὸν ὑπομένει, ἀλλὰ φεύγων κακόν.	~Ἔστι	μὲν οὖν ἡ ἀνδρεία τοιοῦτόν
[3, 5]	ἑκόντες εἰσίν· γενομένοις δ´ οὐκέτι	ἔστι	μὴ εἶναι. οὐ μόνον δ´
[3, 2]	φαινόμενον· προαίρεσις μὲν γὰρ οὐκ	ἔστι	τῶν ἀδυνάτων, καὶ εἴ τις
[3, 1]	ἄγνοιαν οὐχ ἑκούσιον μὲν ἅπαν	ἐστίν,	ἀκούσιον δὲ τὸ ἐπίλυπον καὶ
[3, 5]	εἴη εὐφυΐα. εἰ δὴ ταῦτ´	ἐστὶν	ἀληθῆ, τί μᾶλλον ἡ ἀρετὴ
[3, 6]	δὲ καὶ ἀνδρίζονται ἐν οἷς	ἐστὶν	ἀλκὴ ἢ καλὸν τὸ ἀποθανεῖν·
[3, 9]	οὖσα οὐχ ὁμοίως περὶ ἄμφω	ἐστίν,	ἀλλὰ μᾶλλον περὶ τὰ φοβερά·
[3, 8]	ᾖ, οὐ προσέρχονται. οὐ δή	ἐστιν	ἀνδρεῖα διὰ τὸ ὑπ´ ἀλγηδόνος
[3, 8]	τολμηρὰ πολλὰ δρῶσιν. {οὐ δή	ἐστιν	ἀνδρεῖα τὰ δι´ ἀλγηδόνος ἢ
[3, 7]	ἐν τοῖς πρότερον ὅτι πολλά	ἐστιν	ἀνώνυμα) εἴη δ´ ἄν τις
[3, 7]	ταῖς λύπαις ὑπερβάλλων μᾶλλον καταφανής	ἐστιν.	δύσελπις δή τις ὁ δειλός·
[3, 4]	βούλησις ὅτι μὲν τοῦ τέλους	ἐστὶν	εἴρηται, δοκεῖ δὲ τοῖς μὲν
[3, 8]	οὐκ ἴσασιν οἱ ἄλλοι οἷά	ἐστιν.	εἶτα ποιῆσαι καὶ μὴ παθεῖν
[3, 5]	ἀλλά τι καὶ παρ´ αὐτόν	ἐστιν,	εἴτε τὸ μὲν τέλος φυσικόν,
[3, 2]	τί οὖν ἢ ποῖόν τι	ἐστίν,	ἐπειδὴ τῶν εἰρημένων οὐθέν; ἑκούσιον
[3, 1]	ἀποθνήσκοιεν, ἀμφισβήτησιν ἔχει πότερον ἀκούσιά	ἐστιν	ἢ ἑκούσια. τοιοῦτον δέ τι
[3, 3]	περὶ πάντων, καὶ πᾶν βουλευτόν	ἐστιν,	ἢ περὶ ἐνίων οὐκ ἔστι
[3, 11]	οὐδέν· ὅσα δὲ πρὸς ὑγίειάν	ἐστιν	ἢ πρὸς εὐεξίαν ἡδέα ὄντα,
[3, 2]	τῶν τοιούτων, δοξάζομεν δὲ τί	ἐστιν	ἢ τίνι συμφέρει ἢ πῶς·
[3, 3]	τῶν φίλων δι´ ἡμῶν πως	ἐστίν·	ἡ γὰρ ἀρχὴ ἐν ἡμῖν.
[3, 10]	οὐθὲν χρῆσθαι· τῆς γὰρ γεύσεώς	ἐστιν	ἡ κρίσις τῶν χυμῶν, ὅπερ
[3, 11]	πάνυ γίνονται· οὐ γὰρ ἀνθρωπική	ἐστιν	ἡ τοιαύτη ἀναισθησία· καὶ γὰρ
[3, 11]	καὶ φυσικόν· ἕτερα γὰρ ἑτέροις	ἐστὶν	ἡδέα, καὶ ἔνια πᾶσιν ἡδίω
[3, 11]	οὔ· εἰ δέ τῳ μηδέν	ἐστιν	ἡδὺ μηδὲ διαφέρει ἕτερον ἑτέρου,
[3, 1]	τῆς πράξεως κατὰ τὸν καιρόν	ἐστιν.	καὶ τὸ ἑκούσιον δὴ καὶ
[3, 3]	ὃ ἐν τῇ εὑρέσει ἔσχατόν	ἐστιν.	ὁ γὰρ βουλευόμενος ἔοικε ζητεῖν
[3, 7]	εὐέλπιδος. περὶ ταὐτὰ μὲν οὖν	ἐστὶν	ὅ τε δειλὸς καὶ ὁ
[3, 10]	ἐπὶ τοσοῦτον εἰρήσθω· τί δ´	ἐστίν,	οὐ χαλεπὸν τύπῳ γε περιλαβεῖν
[3, 6]	ἤ τι τῶν τοιούτων, δειλός	ἐστιν·	οὐδ´ εἰ θαρρεῖ μέλλων μαστιγοῦσθαι,
[3, 10]	γὰρ τούτων χαίρει, οὗ φιλητικός	ἐστιν,	οὐδὲν πάσχοντος τοῦ σώματος, ἀλλὰ
[3, 5]	τὸν σπουδαῖον ἡ ἀρετὴ ἑκούσιόν	ἐστιν,	οὐθὲν ἧττον καὶ ἡ κακία
[3, 3]	ἐκ τῆς βουλῆς κριθὲν προαιρετόν	ἐστιν.	παύεται γὰρ ἕκαστος ζητῶν πῶς
[3, 1]	ταῖς τοιαύταις πράξεσιν ἐν αὐτῷ	ἐστίν·	ὧν δ´ ἐν αὐτῷ ἡ
[3, 10]	ἡ σωφροσύνη καὶ ἡ ἀκολασία	ἐστὶν	ὧν καὶ τὰ λοιπὰ ζῷα
[3, 6]	ὅτι τὰ φοβερά, ταῦτα δ´	ἐστὶν	ὡς ἁπλῶς εἰπεῖν κακά· διὸ
[3, 5]	ἐπιμεληθῆναι κύριοι. ἀλλ´ ἴσως τοιοῦτός	ἐστιν	ὥστε μὴ ἐπιμεληθῆναι. ἀλλὰ τοῦ
[3, 1]	ὑπομείναι. ἔνια δ´ ἴσως οὐκ	ἔστιν	ἀναγκασθῆναι, ἀλλὰ μᾶλλον ἀποθανετέον παθόντι
[3, 5]	κατ´ ἀλήθειαν ἀγαθὸν αἱρήσεται, καὶ	ἔστιν	εὐφυὴς ᾧ τοῦτο καλῶς πέφυκεν·
[3, 1]	δὲ μὴ μεταμελόμενος, ἐπεὶ ἕτερος,	ἔστω	οὐχ ἑκών· ἐπεὶ γὰρ διαφέρει,
[3, 1]	εἶναι ὥσπερ ἡ Μερόπη, καὶ	ἐσφαιρῶσθαι	τὸ λελογχωμένον δόρυ, ἢ τὸν
[3, 3]	βούλευσις πᾶσα ζήτησις) καὶ τὸ	ἔσχατον	ἐν τῇ ἀναλύσει πρῶτον εἶναι
[3, 3]	αἴτιον, ὃ ἐν τῇ εὑρέσει	ἔσχατόν	ἐστιν. ὁ γὰρ βουλευόμενος ἔοικε
[3, 5]	οὐκέτι, ὥσπερ οὐδ´ ἀφέντι λίθον	ἔτ´	αὐτὸν δυνατὸν ἀναλαβεῖν· ἀλλ´ ὅμως
[3, 11]	ἔχει γέ τι καὶ φυσικόν·	ἕτερα	γὰρ ἑτέροις ἐστὶν ἡδέα, καὶ
[3, 4]	τοιαῦτα ὄντα, τοῖς δ´ ἐπινόσοις	ἕτερα,	ὁμοίως δὲ καὶ πικρὰ καὶ
[3, 8]	τοιοῦτόν τι, λέγονται δὲ καὶ	ἕτεραι	κατὰ πέντε τρόπους· πρῶτον μὲν
[3, 11]	τι καὶ φυσικόν· ἕτερα γὰρ	ἑτέροις	ἐστὶν ἡδέα, καὶ ἔνια πᾶσιν
[3, 1]	διαφέρει, βέλτιον ὄνομα ἔχειν ἴδιον.	ἕτερον	δ´ ἔοικε καὶ τὸ δι´
[3, 11]	μηδέν ἐστιν ἡδὺ μηδὲ διαφέρει	ἕτερον	ἑτέρου, πόρρω ἂν εἴη τοῦ
[3, 8]	δ´ ἠπατημένοι, ἐὰν γνῶσιν ὅτι	ἕτερον	ἢ ὑποπτεύσωσι, φεύγουσιν· ὅπερ οἱ
[3, 1]	ὁ δὲ μὴ μεταμελόμενος, ἐπεὶ	ἕτερος,	ἔστω οὐχ ἑκών· ἐπεὶ γὰρ
[3, 5]	καὶ κάλλιστον, καὶ ὃ παρ´	ἑτέρου	μὴ οἷόν τε λαβεῖν μηδὲ
[3, 11]	ἐστιν ἡδὺ μηδὲ διαφέρει ἕτερον	ἑτέρου,	πόρρω ἂν εἴη τοῦ ἄνθρωπος
[3, 2]	καὶ τοὔνομα ὡς ὂν πρὸ	ἑτέρων	αἱρετόν. ~Βουλεύονται δὲ πότερον περὶ
[3, 5]	αἱ ἕξεις γίνονται, κομιδῇ ἀναισθήτου.	ἔτι	δ´ ἄλογον τὸν ἀδικοῦντα μὴ
[3, 2]	οἴεται γενέσθαι ἂν δι´ αὑτοῦ.	ἔτι	δ´ ἡ μὲν βούλησις τοῦ
[3, 3]	φύσις καὶ ἀνάγκη καὶ τύχη,	ἔτι	δὲ νοῦς καὶ πᾶν τὸ
[3, 1]	τὰ δὲ κατ´ ἐπιθυμίαν ἡδέα.	ἔτι	δὲ τί διαφέρει τῷ ἀκούσια
[3, 1]	καὶ τί ἀντὶ τίνος ὑπομενετέον,	ἔτι	δὲ χαλεπώτερον ἐμμεῖναι τοῖς γνωσθεῖσιν·
[3, 1]	τὴν τοιαύτην ἄγνοιαν ἀκουσίου λεγομένου	ἔτι	δεῖ τὴν πρᾶξιν λυπηρὰν εἶναι
[3, 2]	λυπηροῦ οὔθ´ ἡδέος. θυμὸς δ´	ἔτι	ἧττον· ἥκιστα γὰρ τὰ διὰ
[3, 3]	γυμναστικήν, ὅσῳ ἧττον διηκρίβωται, καὶ	ἔτι	περὶ τῶν λοιπῶν ὁμοίως, μᾶλλον
[3, 7]	καὶ ἧττον ταῦτα φοβεῖσθαι, καὶ	ἔτι	τὰ μὴ φοβερὰ ὡς τοιαῦτα
[3, 6]	θάνατος· πέρας γάρ, καὶ οὐδὲν	ἔτι	τῷ τεθνεῶτι δοκεῖ οὔτ´ ἀγαθὸν
[3, 1]	ἐπιθυμίαν. πρῶτον μὲν γὰρ οὐδὲν	ἔτι	τῶν ἄλλων ζῴων ἑκουσίως πράξει,
[3, 9]	ἄλλο δ´ ἀγαθὸν μηδὲν ἔχοντας·	ἕτοιμοι	γὰρ οὗτοι πρὸς τοὺς κινδύνους,
[3, 4]	ἀγαθόν· ἦν δ´, εἰ οὕτως	ἔτυχε,	κακόν) τοῖς δ´ αὖ τὸ
[3, 4]	ἄλλῳ φαίνεται, καὶ εἰ οὕτως	ἔτυχε,	τἀναντία. εἰ δὲ δὴ ταῦτα
[3, 5]	νοσῶν ὑγιής. καὶ εἰ οὕτως	ἔτυχεν,	ἑκὼν νοσεῖ, ἀκρατῶς βιοτεύων καὶ
[3, 4]	ἐπὶ τῶν σωμάτων τοῖς μὲν	εὖ	διακειμένοις ὑγιεινά ἐστι τὰ κατ´
[3, 5]	ἔφυ τοιοῦτον ἕξει, καὶ τὸ	εὖ	καὶ τὸ καλῶς τοῦτο πεφυκέναι
[3, 2]	δὲ δι´ ὧν ὑγιανοῦμεν, καὶ	εὐδαιμονεῖν	βουλόμεθα μὲν καὶ φαμέν, προαιρούμεθα
[3, 9]	τὴν ἀρετὴν ἔχῃ πᾶσαν καὶ	εὐδαιμονέστερος	ᾖ, μᾶλλον ἐπὶ τῷ θανάτῳ
[3, 8]	δὲ ποιοῦσι καὶ οἱ μεθυσκόμενοι·	εὐέλπιδες	γὰρ γίνονται. ὅταν δὲ αὐτοῖς
[3, 6]	τὸν τοιοῦτον δυσχεραίνουσιν, οἳ δὲ	εὐέλπιδές	εἰσι παρὰ τὴν ἐμπειρίαν. ἅμα
[3, 8]	ἔχουσί τι. οὐδὲ δὴ οἱ	εὐέλπιδες	ὄντες ἀνδρεῖοι· διὰ γὰρ τὸ
[3, 7]	ἀνδρεῖος ἐναντίως· τὸ γὰρ θαρρεῖν	εὐέλπιδος.	περὶ ταὐτὰ μὲν οὖν ἐστὶν
[3, 8]	καὶ εἰσὶν οὐ πόρρω τῶν	εὐελπίδων,	χείρους δ´ ὅσῳ ἀξίωμα οὐδὲν
[3, 11]	πρὸς ὑγίειάν ἐστιν ἢ πρὸς	εὐεξίαν	ἡδέα ὄντα, τούτων ὀρέξεται μετρίως
[3, 6]	εἰσι καὶ πρὸς χρημάτων ἀποβολὴν	εὐθαρσῶς	ἔχουσιν. οὐδὲ δὴ εἴ τις
[3, 1]	τὰ ἐκτός, ἀλλὰ μὴ αὑτὸν	εὐθήρατον	ὄντα ὑπὸ τῶν τοιούτων, καὶ
[3, 11]	τροφῆς, ὁτὲ δὲ ἀμφοῖν, καὶ	εὐνῆς,	φησὶν Ὅμηρος, ὁ νέος καὶ
[3, 3]	εἰ πείσει, οὔτε πολιτικὸς εἰ	εὐνομίαν	ποιήσει, οὐδὲ τῶν λοιπῶν οὐδεὶς
[3, 12]	ὄρεξις. εἰ οὖν μὴ ἔσται	εὐπειθὲς	καὶ ὑπὸ τὸ ἄρχον, ἐπὶ
[3, 12]	μηθὲν ἐναντιοῦσθαι— τὸ δὲ τοιοῦτον	εὐπειθὲς	λέγομεν καὶ κεκολασμένον— ὥσπερ δὲ
[3, 3]	πρῶτον αἴτιον, ὃ ἐν τῇ	εὑρέσει	ἔσχατόν ἐστιν. ὁ γὰρ βουλευόμενος
[3, 3]	τῶν ἀπὸ τύχης, οἷον θησαυροῦ	εὑρέσεως.	ἀλλ´ οὐδὲ περὶ τῶν ἀνθρωπίνων
[3, 1]	τὰ δεινότατα· καὶ γὰρ τὸν	Εὐριπίδου	Ἀλκμαίωνα γελοῖα φαίνεται τὰ ἀναγκάσαντα
[3, 10]	ὁμοίως δ´ οὐδ´ ἰδὼν ἢ	{εὑρὼν}	ἔλαφον ἢ ἄγριον αἶγα, ἀλλ´
[3, 5]	ἀλήθειαν ἀγαθὸν αἱρήσεται, καὶ ἔστιν	εὐφυὴς	ᾧ τοῦτο καλῶς πέφυκεν· τὸ
[3, 5]	τελεία καὶ ἀληθινὴ ἂν εἴη	εὐφυΐα.	εἰ δὴ ταῦτ´ ἐστὶν ἀληθῆ,
[3, 11]	φυσικαῖς ἐπιθυμίαις ὀλίγοι ἁμαρτάνουσι καὶ	ἐφ´	ἕν, ἐπὶ τὸ πλεῖον· τὸ
[3, 5]	ἄλλων αἱ ἐπιτιμώμεναι τῶν κακιῶν	ἐφ´	ἡμῖν ἂν εἶεν. εἰ δέ
[3, 5]	τὸ ἀγαθοῖς καὶ κακοῖς εἶναι,	ἐφ´	ἡμῖν ἄρα τὸ ἐπιεικέσι καὶ
[3, 5]	τῶν ἀρετῶν ἐνέργειαι περὶ ταῦτα.	ἐφ´	ἡμῖν δὴ καὶ ἡ ἀρετή,
[3, 5]	καὶ τὸ πράττειν αἰσχρὸν ὂν	ἐφ´	ἡμῖν. εἰ δ´ ἐφ´ ἡμῖν
[3, 2]	ἔοικεν ἡ προαίρεσις περὶ τὰ	ἐφ´	ἡμῖν εἶναι. οὐδὲ δὴ δόξα
[3, 3]	ἂν εἴη βουλευτικὴ ὄρεξις τῶν	ἐφ´	ἡμῖν· ἐκ τοῦ βουλεύσασθαι γὰρ
[3, 5]	περὶ τὸ σῶμα κακιῶν αἱ	ἐφ´	ἡμῖν ἐπιτιμῶνται, αἱ δὲ μὴ
[3, 5]	ἐστί, καὶ τὸ μὴ πράττειν	ἐφ´	ἡμῖν ἔσται αἰσχρὸν ὄν, καὶ
[3, 5]	εἰ τὸ πράττειν καλὸν ὂν	ἐφ´	ἡμῖν ἐστί, καὶ τὸ μὴ
[3, 5]	δὲ κωλύσοντες. καίτοι ὅσα μήτ´	ἐφ´	ἡμῖν ἐστὶ μήθ´ ἑκούσια, οὐδεὶς
[3, 5]	ἐπὶ τῶν ἀρρωστιῶν· ἀλλ´ ὅτι	ἐφ´	ἡμῖν ἦν οὕτως ἢ μὴ
[3, 5]	ἀρχαὶ ἐν ἡμῖν, καὶ αὐτὰ	ἐφ´	ἡμῖν καὶ ἑκούσια. τούτοις δ´
[3, 5]	καὶ καθ´ αὑτάς, καὶ ὅτι	ἐφ´	ἡμῖν καὶ ἑκούσιοι, καὶ οὕτως
[3, 3]	τοῦ προαιρετοῦ βουλευτοῦ ὀρεκτοῦ τῶν	ἐφ´	ἡμῖν, καὶ ἡ προαίρεσις ἂν
[3, 3]	ἡμῶν. βουλευόμεθα δὲ περὶ τῶν	ἐφ´	ἡμῖν καὶ πρακτῶν· ταῦτα δὲ
[3, 5]	τὸ μὴ πράττειν καλὸν ὂν	ἐφ´	ἡμῖν, καὶ τὸ πράττειν αἰσχρὸν
[3, 2]	καὶ τὰ ἀδύνατα ἢ τὰ	ἐφ´	ἡμῖν· καὶ τῷ ψευδεῖ καὶ
[3, 5]	ἡμῖν ἐπιτιμῶνται, αἱ δὲ μὴ	ἐφ´	ἡμῖν οὔ. εἰ δ´ οὕτω,
[3, 5]	ὂν ἐφ´ ἡμῖν. εἰ δ´	ἐφ´	ἡμῖν τὰ καλὰ πράττειν καὶ
[3, 5]	ἡ κακία. ἐν οἷς γὰρ	ἐφ´	ἡμῖν τὸ πράττειν, καὶ τὸ
[3, 9]	τὸ ἡδέως ἐνεργεῖν ὑπάρχει, πλὴν	ἐφ´	ὅσον τοῦ τέλους ἐφάπτεται. στρατιώτας
[3, 9]	πλὴν ἐφ´ ὅσον τοῦ τέλους	ἐφάπτεται.	στρατιώτας δ´ οὐδὲν ἴσως κωλύει
[3, 5]	ἔσεσθαι, ἡ δὲ τοῦ τέλους	ἔφεσις	οὐκ αὐθαίρετος, ἀλλὰ φῦναι δεῖ
[3, 5]	δέ τις λέγοι ὅτι πάντες	ἐφίενται	τοῦ φαινομένου ἀγαθοῦ, τῆς δὲ
[3, 5]	λαβεῖν μηδὲ μαθεῖν, ἀλλ´ οἷον	ἔφυ	τοιοῦτον ἕξει, καὶ τὸ εὖ
[3, 6]	ὑπό τινων ἀνδρεῖος κατὰ μεταφοράν·	ἔχει	γάρ τι ὅμοιον τῷ ἀνδρείῳ·
[3, 11]	ἡμέτερον εἶναι. οὐ μὴν ἀλλ´	ἔχει	γέ τι καὶ φυσικόν· ἕτερα
[3, 7]	καὶ ἐλλείπουσιν, ὃ δὲ μέσως	ἔχει	καὶ ὡς δεῖ· καὶ οἱ
[3, 11]	σώφρων μέσως μὲν περὶ ταῦτ´	ἔχει·	οὔτε γὰρ ἥδεται οἷς μάλιστα
[3, 7]	γοῦν ἐκεῖνος περὶ τὰ φοβερὰ	ἔχει,	οὗτος βούλεται φαίνεσθαι· ἐν οἷς
[3, 1]	μὴ πράξαντος δ´ ἀποθνήσκοιεν, ἀμφισβήτησιν	ἔχει	πότερον ἀκούσιά ἐστιν ἢ ἑκούσια.
[3, 9]	οὗ ἕνεκα οὐδὲν ἡδὺ φαίνεται	ἔχειν.	εἰ δὴ τοιοῦτόν ἐστι καὶ
[3, 1]	ἐπεὶ γὰρ διαφέρει, βέλτιον ὄνομα	ἔχειν	ἴδιον. ἕτερον δ´ ἔοικε καὶ
[3, 9]	ὅσῳ ἂν μᾶλλον τὴν ἀρετὴν	ἔχῃ	πᾶσαν καὶ εὐδαιμονέστερος ᾖ, μᾶλλον
[3, 5]	δὲ ταῦτα φαίνεται καὶ μὴ	ἔχομεν	εἰς ἄλλας ἀρχὰς ἀναγαγεῖν παρὰ
[3, 12]	αἰσχρῶν ὀρεγόμενον καὶ πολλὴν αὔξησιν	ἔχον,	τοιοῦτον δὲ μάλιστα ἡ ἐπιθυμία
[3, 5]	ἀλλὰ φῦναι δεῖ ὥσπερ ὄψιν	ἔχοντα,	ᾗ κρινεῖ καλῶς καὶ τὸ
[3, 9]	ἀνδρείους, ἄλλο δ´ ἀγαθὸν μηδὲν	ἔχοντας·	ἕτοιμοι γὰρ οὗτοι πρὸς τοὺς
[3, 1]	τῶν λοιπῶν ἅπαντες οἱ νοῦν	ἔχοντες.	μικταὶ μὲν οὖν εἰσιν αἱ
[3, 8]	ἰσχύοντες καὶ τὰ σώματα ἄριστα	ἔχοντες.	οἱ στρατιῶται δὲ δειλοὶ γίνονται,
[3, 8]	χρῆσθαι τοῖς ὅπλοις καὶ τοιαῦτα	ἔχοντες	ὁποῖα ἂν εἴη καὶ πρὸς
[3, 7]	παντὶ φοβερὸν τῷ γε νοῦν	ἔχοντι·	τὰ δὲ κατ´ ἄνθρωπον διαφέρει
[3, 12]	ἐξίστησι καὶ φθείρει τὴν τοῦ	ἔχοντος	φύσιν, ἡ δὲ ἡδονὴ οὐδὲν
[3, 12]	ἐπὶ τὰς παιδικὰς ἁμαρτίας φέρομεν·	ἔχουσι	(γάρ τινα ὁμοιότητα. πότερον δ´
[3, 7]	καὶ ὁ ἀνδρεῖος, διαφόρως δ´	ἔχουσι	πρὸς αὐτά· οἳ μὲν γὰρ
[3, 8]	ἀλλὰ διὰ πάθος· παραπλήσιον δ´	ἔχουσί	τι. οὐδὲ δὴ οἱ εὐέλπιδες
[3, 8]	χείρους δ´ ὅσῳ ἀξίωμα οὐδὲν	ἔχουσιν,	ἐκεῖνοι δέ. διὸ καὶ μένουσί
[3, 6]	καὶ πρὸς χρημάτων ἀποβολὴν εὐθαρσῶς	ἔχουσιν.	οὐδὲ δὴ εἴ τις ὕβριν
[3, 9]	καὶ περὶ ταῦθ´ ὡς δεῖ	ἔχων	ἀνδρεῖος μᾶλλον ἢ ὁ περὶ
[3, 11]	τὴν οὐσίαν. ὁ γὰρ οὕτως	ἔχων	μᾶλλον ἀγαπᾷ τὰς τοιαύτας ἡδονὰς
[3, 3]	ἀλλ´ ὑπὲρ ὧν ὁ νοῦν	ἔχων.	περὶ δὴ τῶν ἀιδίων οὐδεὶς
[3, 3]	τούτου ἔσται κἀκεῖνο διὰ τίνος,	ἕως	ἂν ἔλθωσιν ἐπὶ τὸ πρῶτον
[3, 11]	ἐσθίειν τὰ τυχόντα ἢ πίνειν	ἕως	ἂν ὑπερπλησθῇ, ὑπερβάλλειν ἐστὶ τὸ