Livre, chapitre
[3, 9]	τοὺς ἧττον μὲν ἀνδρείους, ἄλλο	δ´	ἀγαθὸν μηδὲν ἔχοντας· ἕτοιμοι γὰρ
[3, 3]	γίνεται δι´ ἡμῶν, μὴ ὡσαύτως	δ´	ἀεί, περὶ τούτων βουλευόμεθα, οἷον
[3, 5]	ἔστι μὴ εἶναι. οὐ μόνον	δ´	αἱ τῆς ψυχῆς κακίαι ἑκούσιοί
[3, 2]	δοξάζειν μὲν ἄμεινον, διὰ κακίαν	δ´	αἱρεῖσθαι οὐχ ἃ δεῖ. εἰ
[3, 10]	χαίρουσιν ἀλλὰ τῇ βρώσει, τὴν	δ´	αἴσθησιν ἡ ὀσμὴ ἐποίησεν· οὐδ´
[3, 1]	τὰ καλὰ μὲν ἑκουσίως τὰ	δ´	αἰσχρὰ ἀκουσίως; ἢ γελοῖον ἑνός
[3, 1]	τῶν μὲν καλῶν ἑαυτόν, τῶν	δ´	αἰσχρῶν τὰ ἡδέα. ἔοικε δὴ
[3, 5]	γὰρ τοῦ μὴ μεθυσθῆναι, τοῦτο	δ´	αἴτιον τῆς ἀγνοίας. καὶ τοὺς
[3, 12]	καὶ δοκεῖ βίαια εἶναι. τῷ	δ´	ἀκολάστῳ ἀνάπαλιν τὰ μὲν καθ´
[3, 1]	καὶ ὅλως κακοὶ γίνονται· τὸ	δ´	ἀκούσιον βούλεται λέγεσθαι οὐκ εἴ
[3, 1]	εἶναι καὶ ἐν μεταμελείᾳ. Ὄντος	δ´	ἀκουσίου τοῦ βίᾳ καὶ δι´
[3, 5]	ἔοικε τὸ μὲν ψευδεῖ τὸ	δ´	ἀληθεῖ· μακάριος μὲν γὰρ οὐδεὶς
[3, 4]	ἀλλ´ ἑκάστῳ τὸ δοκοῦν· ἄλλο	δ´	ἄλλῳ φαίνεται, καὶ εἰ οὕτως
[3, 5]	ἕξεις γίνονται, κομιδῇ ἀναισθήτου. ἔτι	δ´	ἄλογον τὸν ἀδικοῦντα μὴ βούλεσθαι
[3, 1]	ὡς ὁ τὸν καταπέλτην. οἰηθείη	δ´	ἄν τις καὶ τὸν υἱὸν
[3, 10]	γίνεται αὐτοῖς τῶν ἐπιθυμημάτων. ἴδοι	δ´	ἄν τις καὶ τοὺς ἄλλους,
[3, 8]	φυγὴν ὀνείδους, αἰσχροῦ ὄντος. τάξαι	δ´	ἄν τις καὶ τοὺς ὑπὸ
[3, 7]	ὅτι πολλά ἐστιν ἀνώνυμα) εἴη	δ´	ἄν τις μαινόμενος ἢ ἀνάλγητος,
[3, 6]	ἀγαθὸν οὔτε κακὸν εἶναι. δόξειε	δ´	ἂν οὐδὲ περὶ θάνατον τὸν
[3, 12]	δὲ τῶν φοβερῶν ἀνάπαλιν. δόξειε	δ´	ἂν οὐχ ὁμοίως ἑκούσιον ἡ
[3, 8]	καὶ θυμὸν ἔγειρε" καὶ δριμὺ	δ´	ἀνὰ ῥῖνας μένος" καὶ ἔζεσεν
[3, 1]	τὰ μὲν προσδοκώμενα λυπηρά, ἃ	δ´	ἀναγκάζονται αἰσχρά, ὅθεν ἔπαινοι καὶ
[3, 2]	προαιρούμενος δ´ οὔ· ὁ ἐγκρατὴς	δ´	ἀνάπαλιν προαιρούμενος μέν, ἐπιθυμῶν δ´
[3, 1]	ἀντὶ μεγάλων καὶ καλῶν· ἂν	δ´	ἀνάπαλιν, ψέγονται· τὰ γὰρ αἴσχισθ´
[3, 7]	ἐν αὐτοῖς δ´ ἀφίστανται, οἱ	δ´	ἀνδρεῖοι ἐν τοῖς ἔργοις ὀξεῖς,
[3, 7]	δειλός· πάντα γὰρ φοβεῖται. ὁ	δ´	ἀνδρεῖος ἐναντίως· τὸ γὰρ θαρρεῖν
[3, 8]	μᾶλλον τοῦ αἰσχροῦ φοβούμενοι· ὁ	δ´	ἀνδρεῖος οὐ τοιοῦτος. καὶ τὸν
[3, 3]	πᾶν τὸ δι´ ἀνθρώπου. τῶν	δ´	ἀνθρώπων ἕκαστοι βουλεύονται περὶ τῶν
[3, 1]	ἕκαστα, ταῦτα δ´ ἑκούσια. ποῖα	δ´	ἀντὶ ποίων αἱρετέον, οὐ ῥᾴδιον
[3, 12]	ἔχουσι (γάρ τινα ὁμοιότητα. πότερον	δ´	ἀπὸ ποτέρου καλεῖται, οὐθὲν πρὸς
[3, 7]	ὅτι αἰσχρὸν τὸ μή. τὸ	δ´	ἀποθνήσκειν φεύγοντα πενίαν ἢ ἔρωτα
[3, 1]	πράξαντος μὲν σῴζοιντο μὴ πράξαντος	δ´	ἀποθνήσκοιεν, ἀμφισβήτησιν ἔχει πότερον ἀκούσιά
[3, 4]	εἰ οὕτως ἔτυχε, κακόν) τοῖς	δ´	αὖ τὸ φαινόμενον ἀγαθὸν βουλητὸν
[3, 8]	ἀγορεύων Τυδείδης ὑπ´ ἐμεῖο. ὡμοίωται	δ´	αὕτη μάλιστα τῇ πρότερον εἰρημένῃ,
[3, 1]	οὐδεὶς ἀποβάλλεται ἑκών, ἐπὶ σωτηρίᾳ	δ´	αὑτοῦ καὶ τῶν λοιπῶν ἅπαντες
[3, 9]	τέλος ἡδύ, ὑπὸ τῶν κύκλῳ	δ´	ἀφανίζεσθαι, οἷον κἀν τοῖς γυμνικοῖς
[3, 7]	πρὸ τῶν κινδύνων ἐν αὐτοῖς	δ´	ἀφίστανται, οἱ δ´ ἀνδρεῖοι ἐν
[3, 10]	βοὸς ἀλλὰ τῇ ἐδωδῇ· ὅτι	δ´	ἐγγύς ἐστι, διὰ τῆς φωνῆς
[3, 4]	ἔσται βουλητόν, καὶ ἀγαθόν· ἦν	δ´,	εἰ οὕτως ἔτυχε, κακόν) τοῖς
[3, 1]	μάλιστα ἐν τοῖς κυριωτάτοις· κυριώτατα	δ´	εἶναι δοκεῖ ἐν οἷς ἡ
[3, 10]	ἀνδραποδώδεις καὶ θηριώδεις φαίνονται· αὗται	δ´	εἰσὶν ἁφὴ καὶ γεῦσις. φαίνονται
[3, 1]	ἐν τοῖς καθ´ ἕκαστα, ταῦτα	δ´	ἑκούσια. ποῖα δ´ ἀντὶ ποίων
[3, 2]	ἑκούσιον μὲν δὴ φαίνεται, τὸ	δ´	ἑκούσιον οὐ πᾶν προαιρετόν. ἀλλ´
[3, 1]	πράξεσιν ἐν αὐτῷ ἐστίν· ὧν	δ´	ἐν αὐτῷ ἡ ἀρχή, ἐπ´
[3, 5]	πληγῆς, ἀλλὰ μᾶλλον ἐλεήσαι· τῷ	δ´	ἐξ οἰνοφλυγίας ἢ ἄλλης ἀκολασίας
[3, 8]	καὶ λόγου τις προέλοιτο, τὰ	δ´	ἐξαίφνης κατὰ τὴν ἕξιν. ἀνδρεῖοι
[3, 1]	βέλτιον ὄνομα ἔχειν ἴδιον. ἕτερον	δ´	ἔοικε καὶ τὸ δι´ ἄγνοιαν
[3, 2]	μετὰ λόγου καὶ διανοίας. ὑποσημαίνειν	δ´	ἔοικε καὶ τοὔνομα ὡς ὂν
[3, 5]	ἐφ´ ἡμῖν καὶ ἑκούσια. τούτοις	δ´	ἔοικε μαρτυρεῖσθαι καὶ ἰδίᾳ ὑφ´
[3, 12]	ἀπὸ τοῦ προτέρου. οὐ κακῶς	δ´	ἔοικε μετενηνέχθαι· κεκολάσθαι γὰρ δεῖ
[3, 11]	λύπης γὰρ ἡ ἐπιθυμία· ἀτόπῳ	δ´	ἔοικε τὸ δι´ ἡδονὴν λυπεῖσθαι.
[3, 1]	καὶ ἀντὶ τῶνδε ἑκούσια. μᾶλλον	δ´	ἔοικεν ἑκουσίοις· αἱ γὰρ πράξεις
[3, 8]	ἐξελαυνόμενα πρὸς τὸν κίνδυνον. φυσικωτάτη	δ´	ἔοικεν ἡ διὰ τὸν θυμὸν
[3, 1]	ἢ μετρίῳ φαύλου. ἐπ´ ἐνίοις	δ´	ἔπαινος μὲν οὐ γίνεται, συγγνώμη
[3, 8]	οὐ τοιοῦτος. καὶ τὸν θυμὸν	δ´	ἐπὶ τὴν ἀνδρείαν φέρουσιν· ἀνδρεῖοι
[3, 2]	προαιρέσει μὲν ἐπιθυμία ἐναντιοῦται, ἐπιθυμία	δ´	ἐπιθυμίᾳ οὔ. καὶ ἡ μὲν
[3, 11]	ἀλλὰ περί τινα μέρη. ~Τῶν	δ´	ἐπιθυμιῶν αἳ μὲν κοιναὶ δοκοῦσιν
[3, 4]	κατ´ ἀλήθειαν τοιαῦτα ὄντα, τοῖς	δ´	ἐπινόσοις ἕτερα, ὁμοίως δὲ καὶ
[3, 3]	καὶ κάλλιστα ἐπισκοποῦσι, δι´ ἑνὸς	δ´	ἐπιτελουμένου πῶς διὰ τούτου ἔσται
[3, 5]	περὶ ποῖα καὶ πῶς· ἅμα	δ´	ἔσται δῆλον καὶ πόσαι εἰσίν.
[3, 2]	δοκοίη ἂν ἠλίθιος εἶναι· βούλησις	δ´	ἐστὶ καὶ τῶν ἀδυνάτων, οἷον
[3, 10]	ἀνδρείας ἐπὶ τοσοῦτον εἰρήσθω· τί	δ´	ἐστίν, οὐ χαλεπὸν τύπῳ γε
[3, 6]	δῆλον ὅτι τὰ φοβερά, ταῦτα	δ´	ἐστὶν ὡς ἁπλῶς εἰπεῖν κακά·
[3, 2]	οὔτε λυπηροῦ οὔθ´ ἡδέος. θυμὸς	δ´	ἔτι ἧττον· ἥκιστα γὰρ τὰ
[3, 5]	αἰσχρὸν ὂν ἐφ´ ἡμῖν. εἰ	δ´	ἐφ´ ἡμῖν τὰ καλὰ πράττειν
[3, 7]	θρασὺς καὶ ὁ ἀνδρεῖος, διαφόρως	δ´	ἔχουσι πρὸς αὐτά· οἳ μὲν
[3, 8]	λόγος, ἀλλὰ διὰ πάθος· παραπλήσιον	δ´	ἔχουσί τι. οὐδὲ δὴ οἱ
[3, 2]	τίνι συμφέρει ἢ πῶς· λαβεῖν	δ´	ἢ φυγεῖν οὐ πάνυ δοξάζομεν.
[3, 2]	γενέσθαι ἂν δι´ αὑτοῦ. ἔτι	δ´	ἡ μὲν βούλησις τοῦ τέλους
[3, 3]	εἰρημένον τρόπον ὥσπερ διάγραμμα (φαίνεται	δ´	ἡ μὲν ζήτησις οὐ πᾶσα
[3, 3]	ὁτὲ μὲν τὰ ὄργανα ὁτὲ	δ´	ἡ χρεία αὐτῶν· ὁμοίως δὲ
[3, 10]	βορὰν ἕξει. περὶ τὰς τοιαύτας	δ´	ἡδονὰς ἡ σωφροσύνη καὶ ἡ
[3, 8]	δὴ ὀργιζόμενοι μὲν ἀλγοῦσι, τιμωρούμενοι	δ´	ἥδονται· οἱ δὲ διὰ ταῦτα
[3, 7]	μὲν τῇ ἀφοβίᾳ ἀνώνυμος (εἴρηται	δ´	ἡμῖν ἐν τοῖς πρότερον ὅτι
[3, 8]	συμβῇ τὰ τοιαῦτα, φεύγουσιν· ἀνδρείου	δ´	ἦν τὰ φοβερὰ ἀνθρώπῳ ὄντα
[3, 5]	καὶ τὸ μὴ πράττειν, τοῦτο	δ´	ἦν τὸ ἀγαθοῖς καὶ κακοῖς
[3, 8]	καὶ μένουσί τινα χρόνον· οἱ	δ´	ἠπατημένοι, ἐὰν γνῶσιν ὅτι ἕτερον
[3, 7]	ἐν τοῖς ἔργοις ὀξεῖς, πρότερον	δ´	ἡσύχιοι. Καθάπερ οὖν εἴρηται, ἡ
[3, 11]	μὲν κοιναὶ δοκοῦσιν εἶναι, αἳ	δ´	ἴδιοι καὶ ἐπίθετοι· οἷον ἡ
[3, 1]	ἑκούσια δὴ τὰ τοιαῦτα, ἁπλῶς	δ´	ἴσως ἀκούσια· οὐδεὶς γὰρ ἂν
[3, 3]	ἐνίων οὐκ ἔστι βουλή; λεκτέον	δ´	ἴσως βουλευτὸν οὐχ ὑπὲρ οὗ
[3, 6]	τις καὶ ὁ ἀνδρεῖος. πενίαν	δ´	ἴσως οὐ δεῖ φοβεῖσθαι οὐδὲ
[3, 1]	καὶ μηδεὶς ἂν ὑπομείναι. ἔνια	δ´	ἴσως οὐκ ἔστιν ἀναγκασθῆναι, ἀλλὰ
[3, 6]	γὰρ ὑπομενετικώτερος τῶν δεινῶν. φοβερώτατον	δ´	ὁ θάνατος· πέρας γάρ, καὶ
[3, 11]	τοῦ ἄνθρωπος εἶναι· οὐ τέτευχε	δ´	ὁ τοιοῦτος ὀνόματος διὰ τὸ
[3, 11]	μὴ ὡς δεῖ, κατὰ πάντα	δ´	οἱ ἀκόλαστοι ὑπερβάλλουσιν· καὶ γὰρ
[3, 8]	ἐν ἄλλοις, ἐν τοῖς πολεμικοῖς	δ´	οἱ στρατιῶται· δοκεῖ γὰρ εἶναι
[3, 12]	(ἐπιθυμοῦντι γὰρ καὶ ὀρεγομένῳ) τὸ	δ´	ὅλον ἧττον· οὐθεὶς γὰρ ἐπιθυμεῖ
[3, 12]	γὰρ ἐπιθυμεῖ ἀκόλαστος εἶναι. τὸ	δ´	ὄνομα τῆς ἀκολασίας καὶ ἐπὶ
[3, 8]	οὐ πόρρω τῶν εὐελπίδων, χείρους	δ´	ὅσῳ ἀξίωμα οὐδὲν ἔχουσιν, ἐκεῖνοι
[3, 8]	ἀρχόντων ἀναγκαζομένους εἰς ταὐτό· χείρους	δ´,	ὅσῳ οὐ δι´ αἰδῶ ἀλλὰ
[3, 1]	ἔπαινος μὲν οὐ γίνεται, συγγνώμη	δ´,	ὅταν διὰ τοιαῦτα πράξῃ τις
[3, 3]	γὰρ ἀρχὴ ἐν ἡμῖν. ζητεῖται	δ´	ὁτὲ μὲν τὰ ὄργανα ὁτὲ
[3, 12]	πρὸς τὰ νῦν διαφέρει, δῆλον	δ´	ὅτι τὸ ὕστερον ἀπὸ τοῦ
[3, 8]	παρατάττοντες· πάντες γὰρ ἀναγκάζουσιν. δεῖ	δ´	οὐ δι´ ἀνάγκην ἀνδρεῖον εἶναι,
[3, 10]	κατατρίβοντας τὰς ἡμέρας ἀδολέσχας, ἀκολάστους	δ´	οὐ λέγομεν, οὐδὲ τοὺς λυπουμένους
[3, 3]	ὡς οὐχ ἱκανοῖς διαγνῶναι. βουλευόμεθα	δ´	οὐ περὶ τῶν τελῶν ἀλλὰ
[3, 11]	καὶ τοῖς μὲν χαίρει τοῖς	δ´	οὔ· εἰ δέ τῳ μηδέν
[3, 2]	δ´ ἀνάπαλιν προαιρούμενος μέν, ἐπιθυμῶν	δ´	οὔ. καὶ προαιρέσει μὲν ἐπιθυμία
[3, 2]	καὶ τἆλλα ζῷα κοινωνεῖ, προαιρέσεως	δ´	οὔ, καὶ τὰ ἐξαίφνης ἑκούσια
[3, 2]	ἀκρατὴς ἐπιθυμῶν μὲν πράττει, προαιρούμενος	δ´	οὔ· ὁ ἐγκρατὴς δ´ ἀνάπαλιν
[3, 2]	ἑκούσια μὲν λέγομεν, κατὰ προαίρεσιν	δ´	οὔ. οἱ δὲ λέγοντες αὐτὴν
[3, 10]	χαίρειν δὴ ταύτῃ φαίνεται· ὁμοίως	δ´	οὐδ´ ἰδὼν ἢ {εὑρὼν} ἔλαφον
[3, 10]	σώφρονες οὔτε ἀκόλαστοι λέγονται. ὁμοίως	δ´	οὐδ´ οἱ περὶ τὰς ἄλλας
[3, 9]	ὅσον τοῦ τέλους ἐφάπτεται. στρατιώτας	δ´	οὐδὲν ἴσως κωλύει μὴ τοὺς
[3, 5]	γενέσθαι, διὸ ἑκόντες εἰσίν· γενομένοις	δ´	οὐκέτι ἔστι μὴ εἶναι. οὐ
[3, 5]	ἐξῆν αὐτῷ μὴ νοσεῖν, προεμένῳ	δ´	οὐκέτι, ὥσπερ οὐδ´ ἀφέντι λίθον
[3, 2]	ἡδέος καὶ ἐπιλύπου, ἡ προαίρεσις	δ´	οὔτε λυπηροῦ οὔθ´ ἡδέος. θυμὸς
[3, 5]	μὴ ἐφ´ ἡμῖν οὔ. εἰ	δ´	οὕτω, καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων
[3, 7]	τὰ κατὰ τὴν ἀνδρείαν. τῶν	δ´	ὑπερβαλλόντων ὁ μὲν τῇ ἀφοβίᾳ
[3, 6]	δὲ μὴ φοβούμενος ἀναίσχυντος. λέγεται	δ´	ὑπό τινων ἀνδρεῖος κατὰ μεταφοράν·
[3, 1]	ἂν ἀγνοήσειε μὴ μαινόμενος, δῆλον	δ´	ὡς οὐδὲ τὸν πράττοντα· πῶς
[3, 3]	δυνατὸν φαίνηται, ἐγχειροῦσι πράττειν. δυνατὰ	δὲ	ἃ δι´ ἡμῶν γένοιτ´ ἄν·
[3, 2]	μάλιστα ἴσμεν ἀγαθὰ ὄντα, δοξάζομεν	δὲ	ἃ οὐ πάνυ ἴσμεν· δοκοῦσι
[3, 3]	δεῖ· αἰσθήσεως γὰρ ταῦτα. εἰ	δὲ	ἀεὶ βουλεύσεται, εἰς ἄπειρον ἥξει.
[3, 5]	ὀρθὸς λόγος προστάξῃ. οὐχ ὁμοίως	δὲ	αἱ πράξεις ἑκούσιοί εἰσι καὶ
[3, 1]	τι τῶν εἰρημένων, οὐκ εἰδὼς	δὲ	ἀλλ´ ἀγνοῶν. ἀγνοεῖ μὲν οὖν
[3, 2]	ἑκούσιον μὲν φαίνεται, οὐ ταὐτὸν	δέ,	ἀλλ´ ἐπὶ πλέον τὸ ἑκούσιον·
[3, 8]	ἐπιστήμην εἶναι τὴν ἀνδρείαν. τοιοῦτοι	δὲ	ἄλλοι μὲν ἐν ἄλλοις, ἐν
[3, 11]	ξηρᾶς ἢ ὑγρᾶς τροφῆς, ὁτὲ	δὲ	ἀμφοῖν, καὶ εὐνῆς, φησὶν Ὅμηρος,
[3, 7]	δὲ καὶ τὰ θαρραλέα. ὁ	δὲ	ἀνδρεῖος ἀνέκπληκτος ὡς ἄνθρωπος. φοβήσεται
[3, 9]	ἀνδρείῳ καὶ ἄκοντι ἔσται, ὑπομενεῖ	δὲ	αὐτὰ ὅτι καλὸν ἢ ὅτι
[3, 8]	μεθυσκόμενοι· εὐέλπιδες γὰρ γίνονται. ὅταν	δὲ	αὐτοῖς μὴ συμβῇ τὰ τοιαῦτα,
[3, 3]	βούλευσις, οἷον αἱ μαθηματικαί, ἡ	δὲ	βούλευσις πᾶσα ζήτησις) καὶ τὸ
[3, 3]	εἶναι ἀρχὴ τῶν πράξεων· ἡ	δὲ	βουλὴ περὶ τῶν αὑτῷ πρακτῶν,
[3, 4]	τῶν πρὸς τὰ τέλη. ~Ἡ	δὲ	βούλησις ὅτι μὲν τοῦ τέλους
[3, 11]	τὸ δέον πληροῦντες αὐτήν. τοιοῦτοι	δὲ	γίνονται οἱ λίαν ἀνδραποδώδεις. περὶ
[3, 8]	σώματα ἄριστα ἔχοντες. οἱ στρατιῶται	δὲ	δειλοὶ γίνονται, ὅταν ὑπερτείνῃ ὁ
[3, 4]	εἰ οὕτως ἔτυχε, τἀναντία. εἰ	δὲ	δὴ ταῦτα μὴ ἀρέσκει, ἆρα
[3, 5]	ἕκαστα ἐνέργειαι τοιούτους ποιοῦσιν. τοῦτο	δὲ	δῆλον ἐκ τῶν μελετώντων πρὸς
[3, 6]	θάρρη, ἤδη φανερὸν γεγένηται· φοβούμεθα	δὲ	δῆλον ὅτι τὰ φοβερά, ταῦτα
[3, 1]	μηδὲν συμβαλλομένου τοῦ βιασθέντος. Τὸ	δὲ	δι´ ἄγνοιαν οὐχ ἑκούσιον μὲν
[3, 5]	φύσιν αἰσχροῖς οὐδεὶς ἐπιτιμᾷ, τοῖς	δὲ	δι´ ἀγυμνασίαν καὶ ἀμέλειαν. ὁμοίως
[3, 2]	τέλος, οἷον ὑγιαίνειν βουλόμεθα, προαιρούμεθα	δὲ	δι´ ὧν ὑγιανοῦμεν, καὶ εὐδαιμονεῖν
[3, 8]	θυμὸς συνεργεῖ αὐτοῖς· τὰ θηρία	δὲ	διὰ λύπην· διὰ γὰρ τὸ
[3, 12]	αὐτὴ μὲν γὰρ ἄλυπος, ταῦτα	δὲ	διὰ λύπην ἐξίστησιν, ὥστε καὶ
[3, 12]	μὲν γὰρ δι´ ἡδονήν, ἣ	δὲ	διὰ λύπην, ὧν τὸ μὲν
[3, 8]	ἀλγοῦσι, τιμωρούμενοι δ´ ἥδονται· οἱ	δὲ	διὰ ταῦτα μαχόμενοι μάχιμοι μέν,
[3, 8]	τῆς νομῆς· καὶ οἱ μοιχοὶ	δὲ	διὰ τὴν ἐπιθυμίαν τολμηρὰ πολλὰ
[3, 1]	βίᾳ καὶ ἄκοντες λυπηρῶς, οἱ	δὲ	διὰ τὸ ἡδὺ καὶ καλὸν
[3, 8]	τὰ πρότερον εἰρημένα θαρραλέοι, οἳ	δὲ	διὰ τὸ οἴεσθαι κράτιστοι εἶναι
[3, 1]	ἢ ἄνθρωποι κύριοι ὄντες. ὅσα	δὲ	διὰ φόβον μειζόνων κακῶν πράττεται
[3, 8]	ὅσῳ ἀξίωμα οὐδὲν ἔχουσιν, ἐκεῖνοι	δέ.	διὸ καὶ μένουσί τινα χρόνον·
[3, 2]	μᾶλλον ἢ τῷ ὀρθῶς, ἡ	δὲ	δόξα τῷ ὡς ἀληθῶς. καὶ
[3, 2]	κακὰ ποιοί τινές ἐσμεν, τῷ	δὲ	δοξάζειν οὔ. καὶ προαιρούμεθα μὲν
[3, 3]	μὴ οἷόν τε πορισθῆναι· ἐὰν	δὲ	δυνατὸν φαίνηται, ἐγχειροῦσι πράττειν. δυνατὰ
[3, 1]	ἀκούσιον, ὅτε πράττει, λεκτέον. πράττει	δὲ	ἑκών· καὶ γὰρ ἡ ἀρχὴ
[3, 5]	εἶναι, οἳ μὲν κακουργοῦντες, οἳ	δὲ	ἐν πότοις καὶ τοῖς τοιούτοις
[3, 3]	περὶ ταύτας διστάζομεν. τὸ βουλεύεσθαι	δὲ	ἐν τοῖς ὡς ἐπὶ τὸ
[3, 6]	θάνατον τὸν τοιοῦτον δυσχεραίνουσιν, οἳ	δὲ	εὐέλπιδές εἰσι παρὰ τὴν ἐμπειρίαν.
[3, 7]	τὴν ἕξιν. καὶ τῷ ἀνδρείῳ	δὲ	ἡ ἀνδρεία καλόν. τοιοῦτον δὴ
[3, 4]	αὐτῶν ὤν. ἐν τοῖς πολλοῖς	δὲ	ἡ ἀπάτη διὰ τὴν ἡδονὴν
[3, 5]	δὲ τῆς ἀρχῆς, καθ´ ἕκαστα	δὲ	ἡ πρόσθεσις οὐ γνώριμος, ὥσπερ
[3, 12]	τὴν τοῦ ἔχοντος φύσιν, ἡ	δὲ	ἡδονὴ οὐδὲν τοιοῦτο ποιεῖ. μᾶλλον
[3, 8]	διὰ τὸ καλὸν πράττουσιν, ὁ	δὲ	θυμὸς συνεργεῖ αὐτοῖς· τὰ θηρία
[3, 1]	ἑνός γε αἰτίου ὄντος; ἄτοπον	δὲ	ἴσως ἀκούσια φάναι ὧν δεῖ
[3, 8]	κύριοι, ὥσπερ ὁ Ἕκτωρ ὃν	δέ	κ´ ἐγὼν ἀπάνευθε μάχης πτώσσοντα
[3, 1]	ὁ πράττων μηδὲν συμβάλληται; ἃ	δὲ	καθ´ αὑτὰ μὲν ἀκούσιά ἐστι,
[3, 7]	περὶ τὰ φοβερὰ θρασύς. δοκεῖ	δὲ	καὶ ἀλαζὼν εἶναι ὁ θρασὺς
[3, 6]	εἰσι παρὰ τὴν ἐμπειρίαν. ἅμα	δὲ	καὶ ἀνδρίζονται ἐν οἷς ἐστὶν
[3, 1]	αὑτὰ μὲν ἀκούσιά ἐστι, νῦν	δὲ	καὶ ἀντὶ τῶνδε αἱρετά, καὶ
[3, 1]	αὑτὰ μὲν ἀκούσιά ἐστι, νῦν	δὲ	καὶ ἀντὶ τῶνδε ἑκούσια. μᾶλλον
[3, 1]	δὲ τοῖς ἀκουσίοις συγγνώμης, ἐνίοτε	δὲ	καὶ ἐλέου, τὸ ἑκούσιον καὶ
[3, 5]	μὴ χαλεπά ἐστι, κολάζουσιν, ὁμοίως	δὲ	καὶ ἐν τοῖς ἄλλοις, ὅσα
[3, 3]	δ´ ἡ χρεία αὐτῶν· ὁμοίως	δὲ	καὶ ἐν τοῖς λοιποῖς ὁτὲ
[3, 10]	καθ´ ὑπερβολὴν καὶ ἔλλειψιν. ὁμοίως	δὲ	καὶ ἐν τοῖς περὶ τὴν
[3, 8]	τῆς τοιαύτης σωτηρίας αἱρετώτερος· οἳ	δὲ	καὶ ἐξ ἀρχῆς ἐκινδύνευον ὡς
[3, 3]	ἐφ´ ἡμῖν καὶ πρακτῶν· ταῦτα	δὲ	καὶ ἔστι λοιπά. αἰτίαι γὰρ
[3, 8]	ἡ ἀνδρεία τοιοῦτόν τι, λέγονται	δὲ	καὶ ἕτεραι κατὰ πέντε τρόπους·
[3, 10]	τὰς λύπας· ἐν τοῖς αὐτοῖς	δὲ	καὶ ἡ ἀκολασία φαίνεται. περὶ
[3, 8]	εἶναι, ἀλλ´ ὅτι καλόν. δοκεῖ	δὲ	καὶ ἡ ἐμπειρία ἡ περὶ
[3, 5]	δὴ καὶ ἡ ἀρετή, ὁμοίως	δὲ	καὶ ἡ κακία. ἐν οἷς
[3, 7]	ὡς δεῖ καὶ ὅτε, ὁμοίως	δὲ	καὶ θαρρῶν, ἀνδρεῖος· κατ´ ἀξίαν
[3, 2]	προαίρεσις καὶ τῶν ἀλόγων, ἐπιθυμία	δὲ	καὶ θυμός. καὶ ὁ ἀκρατὴς
[3, 9]	ἀλλ´ οὐδὲν ἧττον ἀνδρεῖος, ἴσως	δὲ	καὶ μᾶλλον, ὅτι τὸ ἐν
[3, 8]	καὶ οἱ ἀνδρεῖοι ἔντιμοι. τοιούτους	δὲ	καὶ Ὅμηρος ποιεῖ, οἷον τὸν
[3, 1]	φάναι ὧν δεῖ ὀρέγεσθαι· δεῖ	δὲ	καὶ ὀργίζεσθαι ἐπί τισι καὶ
[3, 5]	δι´ ἀγυμνασίαν καὶ ἀμέλειαν. ὁμοίως	δὲ	καὶ περὶ ἀσθένειαν καὶ πήρωσιν·
[3, 7]	ἤ τι τῶν τοιούτων· ὁμοίως	δὲ	καὶ περὶ τὰ θαρραλέα. ὁ
[3, 3]	περὶ τῶν λοιπῶν ὁμοίως, μᾶλλον	δὲ	καὶ περὶ τὰς τέχνας ἢ
[3, 4]	τοῖς δ´ ἐπινόσοις ἕτερα, ὁμοίως	δὲ	καὶ πικρὰ καὶ γλυκέα καὶ
[3, 3]	βουλεύσεται, εἰς ἄπειρον ἥξει. βουλευτὸν	δὲ	καὶ προαιρετὸν τὸ αὐτό, πλὴν
[3, 5]	βουλητοῦ μὲν τοῦ τέλους, βουλευτῶν	δὲ	καὶ προαιρετῶν τῶν πρὸς τὸ
[3, 7]	τῷ μᾶλλον καὶ ἧττον· ὁμοίως	δὲ	καὶ τὰ θαρραλέα. ὁ δὲ
[3, 1]	οἷον ὑγιείας καὶ μαθήσεως. δοκεῖ	δὲ	καὶ τὰ μὲν ἀκούσια λυπηρὰ
[3, 10]	εἰσὶν ἁφὴ καὶ γεῦσις. φαίνονται	δὲ	καὶ τῇ γεύσει ἐπὶ μικρὸν
[3, 1]	ἢ ἐν τίνι πράττει, ἐνίοτε	δὲ	καὶ τίνι, οἷον ὀργάνῳ, καὶ
[3, 5]	πράττειν καὶ τὰ αἰσχρά, ὁμοίως	δὲ	καὶ τὸ μὴ πράττειν, τοῦτο
[3, 1]	τοῖς περὶ ἀρετῆς ἐπισκοποῦσι, χρήσιμον	δὲ	καὶ τοῖς νομοθετοῦσι πρός τε
[3, 6]	περὶ ταῦτα ἄφοβος ἀνδρεῖος. λέγομεν	δὲ	καὶ τοῦτον καθ´ ὁμοιότητα· ἔνιοι
[3, 5]	γὰρ ἀρχὴ ἐν αὐτῷ. οὕτω	δὲ	καὶ τῷ ἀδίκῳ καὶ τῷ
[3, 7]	τὰ τοιαῦτα ἀκολουθεῖ αὐτῷ. ἐλλείπει	δὲ	καὶ τῷ θαρρεῖν· ἀλλ´ ἐν
[3, 9]	οἱ δοκοῦντες ἀνδρεῖοι. Περὶ θάρρη	δὲ	καὶ φόβους ἡ ἀνδρεία οὖσα
[3, 7]	καὶ τὰ τοιαῦτα, ὡς δεῖ	δὲ	καὶ ὡς ὁ λόγος ὑπομενεῖ
[3, 7]	τῷ γε νοῦν ἔχοντι· τὰ	δὲ	κατ´ ἄνθρωπον διαφέρει μεγέθει καὶ
[3, 1]	μὲν ἀκούσια λυπηρὰ εἶναι, τὰ	δὲ	κατ´ ἐπιθυμίαν ἡδέα. ἔτι δὲ
[3, 3]	περὶ τῶν ἐν κινήσει, ἀεὶ	δὲ	κατὰ ταὐτὰ γινομένων, εἴτ´ ἐξ
[3, 5]	ὡς τοὺς μὲν προτρέψοντες τοὺς	δὲ	κωλύσοντες. καίτοι ὅσα μήτ´ ἐφ´
[3, 2]	βουλόμεθα μὲν καὶ φαμέν, προαιρούμεθα	δὲ	λέγειν οὐχ ἁρμόζει· ὅλως γὰρ
[3, 5]	ἐπιεικέσι καὶ φαύλοις εἶναι. τὸ	δὲ	λέγειν ὡς οὐδεὶς ἑκὼν πονηρὸς
[3, 2]	κατὰ προαίρεσιν δ´ οὔ. οἱ	δὲ	λέγοντες αὐτὴν ἐπιθυμίαν ἢ θυμὸν
[3, 5]	ὁπωσδήποτε φαίνεται καὶ κεῖται, τὰ	δὲ	λοιπὰ πρὸς τοῦτο ἀναφέροντες πράττουσιν
[3, 4]	τὸ ἡδὺ ὡς ἀγαθόν, τὴν	δὲ	λύπην ὡς κακὸν φεύγουσιν. ~Ὄντος
[3, 12]	καὶ πολλὴν αὔξησιν ἔχον, τοιοῦτον	δὲ	μάλιστα ἡ ἐπιθυμία καὶ ὁ
[3, 6]	θάνατον ἐπιφέρει ὑπόγυια ὄντα· τοιαῦτα	δὲ	μάλιστα τὰ κατὰ πόλεμον. οὐ
[3, 1]	εἰσιν αἱ τοιαῦται πράξεις, ἐοίκασι	δὲ	μᾶλλον ἑκουσίοις· αἱρεταὶ γάρ εἰσι
[3, 12]	ὡς ὁ ὀρθὸς λόγος. ~Ἑκουσίῳ	δὲ	μᾶλλον ἔοικεν ἡ ἀκολασία τῆς
[3, 7]	γὰρ τέλος τῆς ἀρετῆς. ἔστι	δὲ	μᾶλλον καὶ ἧττον ταῦτα φοβεῖσθαι,
[3, 7]	γὰρ ὑπερβάλλουσι καὶ ἐλλείπουσιν, ὃ	δὲ	μέσως ἔχει καὶ ὡς δεῖ·
[3, 5]	ἢ τὂν ἀκολασταίνοντα ἀκόλαστον. εἰ	δὲ	μὴ ἀγνοῶν τις πράττει ἐξ
[3, 6]	δεῖ φοβεῖσθαι καὶ καλόν, τὸ	δὲ	μὴ αἰσχρόν, οἷον ἀδοξίαν· ὁ
[3, 5]	αἱ ἐφ´ ἡμῖν ἐπιτιμῶνται, αἱ	δὲ	μὴ ἐφ´ ἡμῖν οὔ. εἰ
[3, 1]	ἐν μεταμελείᾳ ἄκων δοκεῖ, ὁ	δὲ	μὴ μεταμελόμενος, ἐπεὶ ἕτερος, ἔστω
[3, 3]	οἷον εἰ χρημάτων δεῖ, ταῦτα	δὲ	μὴ οἷόν τε πορισθῆναι· ἐὰν
[3, 5]	ἔσται πως αὐτὸς αἴτιος· εἰ	δὲ	μή, οὐθεὶς αὑτῷ αἴτιος τοῦ
[3, 6]	φοβούμενος ἐπιεικὴς καὶ αἰδήμων, ὁ	δὲ	μὴ φοβούμενος ἀναίσχυντος. λέγεται δ´
[3, 5]	μὲν γὰρ οὐδεὶς ἄκων, ἡ	δὲ	μοχθηρία ἑκούσιον. ἢ τοῖς γε
[3, 3]	καὶ ἀνάγκη καὶ τύχη, ἔτι	δὲ	νοῦς καὶ πᾶν τὸ δι´
[3, 6]	ἢ ἐν τοῖς καλλίστοις; τοιοῦτοι	δὲ	οἱ ἐν πολέμῳ· ἐν μεγίστῳ
[3, 8]	θαρροῦσιν ἐν τοῖς κινδύνοις· παρόμοιοι	δέ,	ὅτι ἄμφω θαρραλέοι· ἀλλ´ οἱ
[3, 7]	ὅτι οὐχ ὡς δεῖ, ἣ	δὲ	ὅτι οὐχ ὅτε, ἤ τι
[3, 7]	ὅτι ὃ〉 οὐ δεῖ, ἣ	δὲ	ὅτι οὐχ ὡς δεῖ, ἣ
[3, 8]	μαχόμενοι μάχιμοι μέν, οὐκ ἀνδρεῖοι	δέ·	οὐ γὰρ διὰ τὸ καλὸν
[3, 1]	ἢ δι´ ἄγνοιαν γινόμενα· βίαιον	δὲ	οὗ ἡ ἀρχὴ ἔξωθεν, τοιαύτη
[3, 10]	γὰρ ἐπιθυμήματα ταῦτα. οὐκ ἔστι	δὲ	οὐδ´ ἐν τοῖς ἄλλοις ζῴοις
[3, 10]	ἂν ἡ σωφροσύνη, οὐ πάσας	δὲ	οὐδὲ ταύτας· οἱ γὰρ χαίροντες
[3, 1]	φευκτὰ μὲν γὰρ ἄμφω, (δοκεῖ	δὲ	οὐχ ἧττον ἀνθρωπικὰ εἶναι τὰ
[3, 2]	ἃ οὐ πάνυ ἴσμεν· δοκοῦσι	δὲ	οὐχ οἱ αὐτοὶ προαιρεῖσθαί τε
[3, 3]	καὶ ἐν οἷς ἀδιόριστον. συμβούλους	δὲ	παραλαμβάνομεν εἰς τὰ μεγάλα, ἀπιστοῦντες
[3, 7]	καὶ πράττει ὁ ἀνδρεῖος. τέλος	δὲ	πάσης ἐνεργείας ἐστὶ τὸ κατὰ
[3, 5]	χρήσασθαι, διὰ τοῦτο ἑκούσιοι. Ἀναλαβόντες	δὲ	περὶ ἑκάστης εἴπωμεν τίνες εἰσὶ
[3, 10]	ἀλλὰ μᾶλλον τῆς διανοίας· οἱ	δὲ	περὶ τὰς τοιαύτας ἡδονὰς οὔτε
[3, 3]	τούτων οὐθὲν δι´ ἡμῶν. βουλευόμεθα	δὲ	περὶ τῶν ἐφ´ ἡμῖν καὶ
[3, 11]	οὐ τυγχάνει (καὶ τὴν λύπην	δὲ	ποιεῖ αὐτῷ ἡ ἡδονή) ὁ
[3, 8]	καὶ μηθὲν ἂν παθεῖν. τοιοῦτον	δὲ	ποιοῦσι καὶ οἱ μεθυσκόμενοι· εὐέλπιδες
[3, 8]	παρασκευαῖς· πρῶτοι γὰρ φεύγουσι, τὰ	δὲ	πολιτικὰ μένοντα ἀποθνήσκει, ὅπερ κἀπὶ
[3, 3]	ὂν πρὸ ἑτέρων αἱρετόν. ~Βουλεύονται	δὲ	πότερον περὶ πάντων, καὶ πᾶν
[3, 3]	περὶ τῶν αὑτῷ πρακτῶν, αἱ	δὲ	πράξεις ἄλλων ἕνεκα. οὐ γὰρ
[3, 1]	πῶς γὰρ ἑαυτόν γε; ὃ	δὲ	πράττει ἀγνοήσειεν ἄν τις, οἷον
[3, 2]	τοῦ τέλους ἐστὶ μᾶλλον, ἡ	δὲ	προαίρεσις τῶν πρὸς τὸ τέλος,
[3, 2]	αἱρεῖσθαι οὐχ ἃ δεῖ. εἰ	δὲ	προγίνεται δόξα τῆς προαιρέσεως ἢ
[3, 11]	ὅλως τῶν τοιούτων οὐδέν· ὅσα	δὲ	πρὸς ὑγίειάν ἐστιν ἢ πρὸς
[3, 3]	ὡς ἐπὶ τὸ πολύ, ἀδήλοις	δὲ	πῶς ἀποβήσεται, καὶ ἐν οἷς
[3, 3]	ὁτὲ μὲν δι´ οὗ ὁτὲ	δὲ	πῶς ἢ διὰ τίνος. ἔοικε
[3, 11]	τὸ μὴ πάνυ γίνεσθαι. ὁ	δὲ	σώφρων μέσως μὲν περὶ ταῦτ´
[3, 11]	τοιαύτας ἡδονὰς τῆς ἀξίας· ὁ	δὲ	σώφρων οὐ τοιοῦτος, ἀλλ´ ὡς
[3, 11]	ποιεῖ αὐτῷ ἡ ἡδονή) ὁ	δὲ	σώφρων τῷ μὴ λυπεῖσθαι τῇ
[3, 5]	ἧς μὴ αὐτοὶ αἴτιοι, τοὺς	δὲ	τὰ καλὰ πράττοντας τιμῶσιν, ὡς
[3, 5]	τὸ μὲν τέλος φυσικόν, τῷ	δὲ	τὰ λοιπὰ πράττειν ἑκουσίως τὸν
[3, 11]	τὸ δι´ ἡδονὴν λυπεῖσθαι. ἐλλείποντες	δὲ	τὰ περὶ τὰς ἡδονὰς καὶ
[3, 2]	τινα νικᾶν ἢ ἀθλητήν· προαιρεῖται	δὲ	τὰ τοιαῦτα οὐδείς, ἀλλ´ ὅσα
[3, 1]	τοιούτων οὐδέν. ἐπὶ ταῖς πράξεσι	δὲ	ταῖς τοιαύταις ἐνίοτε καὶ ἐπαινοῦνται,
[3, 11]	γίνονται οἱ λίαν ἀνδραποδώδεις. περὶ	δὲ	τὰς ἰδίας τῶν ἡδονῶν πολλοὶ
[3, 11]	ἀκολασία καὶ ψεκτόν, δῆλον· περὶ	δὲ	τὰς λύπας οὐχ ὥσπερ ἐπὶ
[3, 10]	ἐπὶ χρήμασιν ἢ φίλοις. περὶ	δὲ	τὰς σωματικὰς εἴη ἂν ἡ
[3, 12]	ὡς δεῖ καὶ ὅτε· οὕτω	δὲ	τάττει καὶ ὁ λόγος.
[3, 5]	πράξεων ὥσπερ καὶ τέκνων. εἰ	δὲ	ταῦτα φαίνεται καὶ μὴ ἔχομεν
[3, 10]	περιλαβεῖν ἐκ τῶν εἰρημένων. Μετὰ	δὲ	ταύτην περὶ σωφροσύνης λέγωμεν· δοκοῦσι
[3, 1]	εἰσι τότε ὅτε πράττονται, τὸ	δὲ	τέλος τῆς πράξεως κατὰ τὸν
[3, 5]	τὰ καθ´ ἕκαστα, τῶν ἕξεων	δὲ	τῆς ἀρχῆς, καθ´ ἕκαστα δὲ
[3, 1]	δὲ κατ´ ἐπιθυμίαν ἡδέα. ἔτι	δὲ	τί διαφέρει τῷ ἀκούσια εἶναι
[3, 2]	{ἤ} τι τῶν τοιούτων, δοξάζομεν	δὲ	τί ἐστιν ἢ τίνι συμφέρει
[3, 7]	πᾶσι μὲν τὸ αὐτό, λέγομεν	δέ	τι καὶ ὑπὲρ ἄνθρωπον. τοῦτο
[3, 1]	ἀκούσιά ἐστιν ἢ ἑκούσια. τοιοῦτον	δέ	τι συμβαίνει καὶ περὶ τὰς
[3, 5]	ἐφ´ ἡμῖν ἂν εἶεν. εἰ	δέ	τις λέγοι ὅτι πάντες ἐφίενται
[3, 1]	ἐν τοῖς καθ´ ἕκαστα. εἰ	δέ	τις τὰ ἡδέα καὶ τὰ
[3, 1]	καὶ καλὸν μεθ´ ἡδονῆς· γελοῖον	δὲ	τὸ αἰτιᾶσθαι τὰ ἐκτός, ἀλλὰ
[3, 1]	ἑκούσιον μὲν ἅπαν ἐστίν, ἀκούσιον	δὲ	τὸ ἐπίλυπον καὶ ἐν μεταμελείᾳ·
[3, 9]	καὶ πᾶς ὁ πόνος· διὰ	δὲ	τὸ πολλὰ ταῦτ´ εἶναι, μικρὸν
[3, 4]	ἀλήθειαν βουλητὸν εἶναι τἀγαθόν, ἑκάστῳ	δὲ	τὸ φαινόμενον; τῷ μὲν οὖν
[3, 11]	ὁ νέος καὶ ἀκμάζων· τὸ	δὲ	τοιᾶσδε ἢ τοιᾶσδε, οὐκέτι πᾶς,
[3, 10]	ταῖς τῶν βρωμάτων ὀσμαῖς· τὸ	δὲ	τοιούτοις χαίρειν ἀκολάστου· τούτῳ γὰρ
[3, 12]	τῷ λόγῳ μηθὲν ἐναντιοῦσθαι— τὸ	δὲ	τοιοῦτον εὐπειθὲς λέγομεν καὶ κεκολασμένον—
[3, 1]	ἐπαίνων καὶ ψόγων γινομένων, ἐπὶ	δὲ	τοῖς ἀκουσίοις συγγνώμης, ἐνίοτε δὲ
[3, 4]	τοῦ τέλους ἐστὶν εἴρηται, δοκεῖ	δὲ	τοῖς μὲν τἀγαθοῦ εἶναι, τοῖς
[3, 4]	δὲ τοῦ φαινομένου ἀγαθοῦ. συμβαίνει	δὲ	τοῖς μὲν {τὸ} βουλητὸν τἀγαθὸν
[3, 12]	εὐπειθὲς λέγομεν καὶ κεκολασμένον— ὥσπερ	δὲ	τὸν παῖδα δεῖ κατὰ τὸ
[3, 3]	προείλοντο ἀνήγγελλον τῷ δήμῳ. ὄντος	δὲ	τοῦ προαιρετοῦ βουλευτοῦ ὀρεκτοῦ τῶν
[3, 2]	τὸ τιθέναι ἀκούσια ταῦτα. ~Διωρισμένων	δὲ	τοῦ τε ἑκουσίου καὶ τοῦ
[3, 5]	αὑτῷ τὸ ἄριστον ἔσεσθαι, ἡ	δὲ	τοῦ τέλους ἔφεσις οὐκ αὐθαίρετος,
[3, 4]	τοῖς μὲν τἀγαθοῦ εἶναι, τοῖς	δὲ	τοῦ φαινομένου ἀγαθοῦ. συμβαίνει δὲ
[3, 9]	μεγίστων ἀγαθῶν ἀποστερεῖται εἰδώς, λυπηρὸν	δὲ	τοῦτο. ἀλλ´ οὐδὲν ἧττον ἀνδρεῖος,
[3, 3]	τοῦτο γὰρ τὸ προαιρούμενον. δῆλον	δὲ	τοῦτο καὶ ἐκ τῶν ἀρχαίων
[3, 6]	γὰρ καὶ καλλίστῳ κινδύνῳ. ὁμόλογοι	δὲ	τούτοις εἰσὶ καὶ αἱ τιμαὶ
[3, 2]	κακῷ καὶ ἀγαθῷ, ἡ προαίρεσις	δὲ	τούτοις μᾶλλον. ὅλως μὲν οὖν
[3, 9]	στέφανος καὶ αἱ τιμαί, τὸ	δὲ	τύπτεσθαι ἀλγεινόν, εἴπερ σάρκινοι, καὶ
[3, 7]	καθάπερ φασὶ τοὺς Κελτούς· ὁ	δὲ	τῷ θαρρεῖν ὑπερβάλλων περὶ τὰ
[3, 11]	χαίρει τοῖς δ´ οὔ· εἰ	δέ	τῳ μηδέν ἐστιν ἡδὺ μηδὲ
[3, 7]	τὰ φοβερὰ οὐχ ὑπομένουσιν. ὁ	δὲ	τῷ φοβεῖσθαι ὑπερβάλλων δειλός· καὶ
[3, 7]	φοβερὰ ὡς τοιαῦτα φοβεῖσθαι. γίνεται	δὲ	τῶν ἁμαρτιῶν ἣ μὲν ὅτι
[3, 5]	ἂν εἶεν καὶ ἑκούσιοι. αἱ	δὲ	τῶν ἀρετῶν ἐνέργειαι περὶ ταῦτα.
[3, 12]	καὶ οἱ ἐθισμοὶ ἀκίνδυνοι, ἐπὶ	δὲ	τῶν φοβερῶν ἀνάπαλιν. δόξειε δ´
[3, 8]	ἐξαίφνης κατὰ τὴν ἕξιν. ἀνδρεῖοι	δὲ	φαίνονται καὶ οἱ ἀγνοοῦντες, καὶ
[3, 5]	ἐφίενται τοῦ φαινομένου ἀγαθοῦ, τῆς	δὲ	φαντασίας οὐ κύριοι, ἀλλ´ ὁποῖός
[3, 4]	τὸ κατ´ ἀλήθειαν εἶναι, τῷ	δὲ	φαύλῳ τὸ τυχόν, ὥσπερ καὶ
[3, 8]	ἐκινδύνευον ὡς κρείττους ὄντες, γνόντες	δὲ	φεύγουσι, τὸν θάνατον μᾶλλον τοῦ
[3, 12]	ὧν τὸ μὲν αἱρετόν, τὸ	δὲ	φευκτόν· καὶ ἡ μὲν λύπη
[3, 6]	τὸ ἀποθανεῖν· ἐν ταῖς τοιαύταις	δὲ	φθοραῖς οὐδέτερον ὑπάρχει. ~Τὸ δὲ
[3, 7]	δὲ φθοραῖς οὐδέτερον ὑπάρχει. ~Τὸ	δὲ	φοβερὸν οὐ πᾶσι μὲν τὸ
[3, 10]	τὰ ὄψα ἀρτύοντες· οὐ πάνυ	δὲ	χαίρουσι τούτοις, ἢ οὐχ οἵ
[3, 1]	φαίνεται τὰ ἀναγκάσαντα μητροκτονῆσαι. ἔστι	δὲ	χαλεπὸν ἐνίοτε διακρῖναι ποῖον ἀντὶ
[3, 1]	τί ἀντὶ τίνος ὑπομενετέον, ἔτι	δὲ	χαλεπώτερον ἐμμεῖναι τοῖς γνωσθεῖσιν· ὡς
[3, 6]	ἀδεὴς ὁ ἀνδρεῖος, οὐχ οὕτω	δὲ	ὡς οἱ θαλάττιοι· οἳ μὲν
[3, 1]	τοιαῦτα πράξῃ τις ἃ μὴ	δεῖ,	ἃ τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν ὑπερτείνει
[3, 3]	ἄρτος τοῦτο ἢ πέπεπται ὡς	δεῖ·	αἰσθήσεως γὰρ ταῦτα. εἰ δὲ
[3, 8]	τοιούτων παρατάττοντες· πάντες γὰρ ἀναγκάζουσιν.	δεῖ	δ´ οὐ δι´ ἀνάγκην ἀνδρεῖον
[3, 1]	ἀκούσια φάναι ὧν δεῖ ὀρέγεσθαι·	δεῖ	δὲ καὶ ὀργίζεσθαι ἐπί τισι
[3, 7]	οὖν καὶ τὰ τοιαῦτα, ὡς	δεῖ	δὲ καὶ ὡς ὁ λόγος
[3, 2]	κακίαν δ´ αἱρεῖσθαι οὐχ ἃ	δεῖ.	εἰ δὲ προγίνεται δόξα τῆς
[3, 5]	τῶν ἐν τοῖς νόμοις, ἃ	δεῖ	ἐπίστασθαι καὶ μὴ χαλεπά ἐστι,
[3, 9]	ἀτάραχος καὶ περὶ ταῦθ´ ὡς	δεῖ	ἔχων ἀνδρεῖος μᾶλλον ἢ ὁ
[3, 11]	ἢ τῷ χαίρειν οἷς μὴ	δεῖ,	ἢ τῷ μᾶλλον ἢ ὡς
[3, 7]	ἣ δὲ ὅτι οὐχ ὡς	δεῖ,	ἣ δὲ ὅτι οὐχ ὅτε,
[3, 7]	ἣ μὲν ὅτι ὃ〉 οὐ	δεῖ,	ἣ δὲ ὅτι οὐχ ὡς
[3, 11]	χαίρειν τῶν τοιούτων, μᾶλλον ἢ	δεῖ	καὶ ἢ ὡς οἱ πολλοὶ
[3, 7]	δὲ μέσως ἔχει καὶ ὡς	δεῖ·	καὶ οἱ μὲν θρασεῖς προπετεῖς,
[3, 7]	ὑπομένων καὶ φοβούμενος, καὶ ὡς	δεῖ	καὶ ὅτε, ὁμοίως δὲ καὶ
[3, 12]	σώφρων ὧν δεῖ καὶ ὡς	δεῖ	καὶ ὅτε· οὕτω δὲ τάττει
[3, 7]	θαρραλέα. ὁ μὲν οὖν ἃ	δεῖ	καὶ οὗ ἕνεκα ὑπομένων καὶ
[3, 7]	μὴ δεῖ καὶ ὡς οὐ	δεῖ,	καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα ἀκολουθεῖ
[3, 11]	τούτων ὀρέξεται μετρίως καὶ ὡς	δεῖ,	καὶ τῶν ἄλλων ἡδέων μὴ
[3, 12]	καὶ ἐπιθυμεῖ ὁ σώφρων ὧν	δεῖ	καὶ ὡς δεῖ καὶ ὅτε·
[3, 7]	δειλός· καὶ γὰρ ἃ μὴ	δεῖ	καὶ ὡς οὐ δεῖ, καὶ
[3, 11]	οἱ πολλοί, ἢ μὴ ὡς	δεῖ,	κατὰ πάντα δ´ οἱ ἀκόλαστοι
[3, 12]	κεκολασμένον— ὥσπερ δὲ τὸν παῖδα	δεῖ	κατὰ τὸ πρόσταγμα τοῦ παιδαγωγοῦ
[3, 2]	προαίρεσις ἐπαινεῖται τῷ εἶναι οὗ	δεῖ	μᾶλλον ἢ τῷ ὀρθῶς, ἡ
[3, 12]	καὶ τὸν λογισμὸν ἐκκρούουσιν. διὸ	δεῖ	μετρίας εἶναι αὐτὰς καὶ ὀλίγας,
[3, 11]	γὰρ χαίρουσιν ἐνίοις οἷς οὐ	δεῖ	(μισητὰ γάρ) καὶ εἴ τισι
[3, 1]	δὲ ἴσως ἀκούσια φάναι ὧν	δεῖ	ὀρέγεσθαι· δεῖ δὲ καὶ ὀργίζεσθαι
[3, 11]	ἀκόλαστος τῷ λυπεῖσθαι μᾶλλον ἢ	δεῖ	ὅτι τῶν ἡδέων οὐ τυγχάνει
[3, 11]	ἢ δεῖ, οὐδ´ ὅτε μὴ	δεῖ,	οὐδ´ ὅλως τῶν τοιούτων οὐδέν·
[3, 11]	ἢ μετρίως, οὐδὲ μᾶλλον ἢ	δεῖ,	οὐδ´ ὅτε μὴ δεῖ, οὐδ´
[3, 11]	δυσχεραίνει, οὐδ´ ὅλως οἷς μὴ	δεῖ	οὐδὲ σφόδρα τοιούτῳ οὐδενί, οὔτ´
[3, 1]	οὖν πᾶς ὁ μοχθηρὸς ἃ	δεῖ	πράττειν καὶ ὧν ἀφεκτέον, καὶ
[3, 10]	ἀκολάστους λέγει, οὐδὲ τοὺς ὡς	δεῖ	σώφρονας. οὐδὲ τοὺς περὶ τὴν
[3, 3]	ἐντύχωσιν, ἀφίστανται, οἷον εἰ χρημάτων	δεῖ,	ταῦτα δὲ μὴ οἷόν τε
[3, 1]	τοιαύτην ἄγνοιαν ἀκουσίου λεγομένου ἔτι	δεῖ	τὴν πρᾶξιν λυπηρὰν εἶναι καὶ
[3, 12]	δ´ ἔοικε μετενηνέχθαι· κεκολάσθαι γὰρ	δεῖ	τὸ τῶν αἰσχρῶν ὀρεγόμενον καὶ
[3, 12]	ἐπιθυμητικὸν κατὰ τὸν λόγον. διὸ	δεῖ	τοῦ σώφρονος τὸ ἐπιθυμητικὸν συμφωνεῖν
[3, 6]	ἀνδρεῖος εἶναι· ἔνια γὰρ καὶ	δεῖ	φοβεῖσθαι καὶ καλόν, τὸ δὲ
[3, 6]	ἀνδρεῖος. πενίαν δ´ ἴσως οὐ	δεῖ	φοβεῖσθαι οὐδὲ νόσον, οὐδ´ ὅλως
[3, 10]	δόξειεν ἂν εἶναι καὶ ὡς	δεῖ	χαίρειν καὶ τούτοις, καὶ καθ´
[3, 11]	(μισητὰ γάρ) καὶ εἴ τισι	δεῖ	χαίρειν τῶν τοιούτων, μᾶλλον ἢ
[3, 11]	τὰς ἡδονὰς καὶ ἧττον ἢ	δεῖ	χαίροντες οὐ πάνυ γίνονται· οὐ
[3, 5]	ἔφεσις οὐκ αὐθαίρετος, ἀλλὰ φῦναι	δεῖ	ὥσπερ ὄψιν ἔχοντα, ᾗ κρινεῖ
[3, 12]	ἂν οὐχ ὁμοίως ἑκούσιον ἡ	δειλία	εἶναι τοῖς καθ´ ἕκαστον· αὐτὴ
[3, 12]	μᾶλλον ἔοικεν ἡ ἀκολασία τῆς	δειλίας.	ἣ μὲν γὰρ δι´ ἡδονήν,
[3, 8]	δοκοῦσιν εἶναι παρ´ οἷς οἱ	δειλοὶ	ἄτιμοι καὶ οἱ ἀνδρεῖοι ἔντιμοι.
[3, 8]	ἄριστα ἔχοντες. οἱ στρατιῶται δὲ	δειλοὶ	γίνονται, ὅταν ὑπερτείνῃ ὁ κίνδυνος
[3, 6]	γὰρ ἐν τοῖς πολεμικοῖς κινδύνοις	δειλοὶ	ὄντες ἐλευθέριοί εἰσι καὶ πρὸς
[3, 6]	φθόνον ἤ τι τῶν τοιούτων,	δειλός	ἐστιν· οὐδ´ εἰ θαρρεῖ μέλλων
[3, 7]	ὁ δὲ τῷ φοβεῖσθαι ὑπερβάλλων	δειλός·	καὶ γὰρ ἃ μὴ δεῖ
[3, 7]	μὲν οὖν ἐστὶν ὅ τε	δειλὸς	καὶ ὁ θρασὺς καὶ ὁ
[3, 7]	ἐστιν. δύσελπις δή τις ὁ	δειλός·	πάντα γὰρ φοβεῖται. ὁ δ´
[3, 7]	λυπηρὸν οὐκ ἀνδρείου, ἀλλὰ μᾶλλον	δειλοῦ·	μαλακία γὰρ τὸ φεύγειν τὰ
[3, 1]	ἀλλὰ μᾶλλον ἀποθανετέον παθόντι τὰ	δεινότατα·	καὶ γὰρ τὸν Εὐριπίδου Ἀλκμαίωνα
[3, 8]	τὸν κίνδυνον ὁρμᾶν, οὐθὲν τῶν	δεινῶν	προορῶντα, ἐπεὶ οὕτω γε κἂν
[3, 6]	μέγιστα; οὐθεὶς γὰρ ὑπομενετικώτερος τῶν	δεινῶν.	φοβερώτατον δ´ ὁ θάνατος· πέρας
[3, 1]	ὥσπερ Αἰσχύλος τὰ μυστικά, ἢ	δεῖξαι	βουλόμενος ἀφεῖναι, ὡς ὁ τὸν
[3, 11]	οὗτοι γαστρίμαργοι, ὡς παρὰ τὸ	δέον	πληροῦντες αὐτήν. τοιοῦτοι δὲ γίνονται
[3, 10]	τῶν ἡδονῶν, νῦν ἀφορίσωμεν. διῃρήσθωσαν	δὴ	αἱ ψυχικαὶ καὶ αἱ σωματικαί,
[3, 1]	τιμὰς καὶ τὰς κολάσεις. δοκεῖ	δὴ	ἀκούσια εἶναι τὰ βίᾳ ἢ
[3, 9]	Λάκωσιν ὡς Σικυωνίοις. ~οἵ τε	δὴ	ἀνδρεῖοι εἴρηνται ποῖοί τινες, καὶ
[3, 8]	ἃ μάλιστα συνεωράκασιν οὗτοι· φαίνονται	δὴ	ἀνδρεῖοι, ὅτι οὐκ ἴσασιν οἱ
[3, 5]	λύπην ὡς κακὸν φεύγουσιν. ~Ὄντος	δὴ	βουλητοῦ μὲν τοῦ τέλους, βουλευτῶν
[3, 1]	ἄκων, μὴ λυπούμενός γε. τοῦ	δὴ	δι´ ἄγνοιαν ὁ μὲν ἐν
[3, 2]	τὰ ἐφ´ ἡμῖν εἶναι. οὐδὲ	δὴ	δόξα ἂν εἴη· ἡ μὲν
[3, 6]	χρημάτων ἀποβολὴν εὐθαρσῶς ἔχουσιν. οὐδὲ	δὴ	εἴ τις ὕβριν περὶ παῖδας
[3, 12]	ἡδονὴ οὐδὲν τοιοῦτο ποιεῖ. μᾶλλον	δὴ	ἑκούσιον. διὸ καὶ ἐπονειδιστότερον· καὶ
[3, 2]	κρίνειν τῶν πράξεων. ἡ προαίρεσις	δὴ	ἑκούσιον μὲν φαίνεται, οὐ ταὐτὸν
[3, 9]	καλὸν ἀντ´ ἐκείνων αἱρεῖται. οὐ	δὴ	ἐν ἁπάσαις ταῖς ἀρεταῖς τὸ
[3, 7]	γὰρ ἕκαστον τῷ τέλει. καλοῦ	δὴ	ἕνεκα ὁ ἀνδρεῖος ὑπομένει καὶ
[3, 8]	ἕλει} ᾖ, οὐ προσέρχονται. οὐ	δή	ἐστιν ἀνδρεῖα διὰ τὸ ὑπ´
[3, 8]	ἐπιθυμίαν τολμηρὰ πολλὰ δρῶσιν. {οὐ	δή	ἐστιν ἀνδρεῖα τὰ δι´ ἀλγηδόνος
[3, 3]	πῶς ἢ διὰ τίνος. ἔοικε	δή,	καθάπερ εἴρηται, ἄνθρωπος εἶναι ἀρχὴ
[3, 5]	ἐνέργειαι περὶ ταῦτα. ἐφ´ ἡμῖν	δὴ	καὶ ἡ ἀρετή, ὁμοίως δὲ
[3, 1]	καὶ πόσα ἐστί, τίς τε	δὴ	καὶ τί καὶ περὶ τί
[3, 1]	καιρόν ἐστιν. καὶ τὸ ἑκούσιον	δὴ	καὶ τὸ ἀκούσιον, ὅτε πράττει,
[3, 7]	δὲ ἡ ἀνδρεία καλόν. τοιοῦτον	δὴ	καὶ τὸ τέλος· ὁρίζεται γὰρ
[3, 1]	πρᾶξις καὶ οὗ ἕνεκα. τοῦ	δὴ	κατὰ τὴν τοιαύτην ἄγνοιαν ἀκουσίου
[3, 6]	καὶ παρὰ τοῖς μονάρχοις. κυρίως	δὴ	λέγοιτ´ ἂν ἀνδρεῖος ὁ περὶ
[3, 8]	παραπλήσιον δ´ ἔχουσί τι. οὐδὲ	δὴ	οἱ εὐέλπιδες ὄντες ἀνδρεῖοι· διὰ
[3, 8]	ἀνδρεία εἶναι. καὶ οἱ ἄνθρωποι	δὴ	ὀργιζόμενοι μὲν ἀλγοῦσι, τιμωρούμενοι δ´
[3, 1]	~Τῆς ἀρετῆς	δὴ	περὶ πάθη τε καὶ πράξεις
[3, 5]	ἀκολασίας πᾶς ἂν ἐπιτιμήσαι. τῶν	δὴ	περὶ τὸ σῶμα κακιῶν αἱ
[3, 1]	τοὺς (ἀναγκασθέντας ἢ μή. τὰ	δὴ	ποῖα φατέον βίαια; ἢ ἁπλῶς
[3, 3]	τὰ πρὸς τὰ τέλη· οὐδὲ	δὴ	τὰ καθ´ ἕκαστα, οἷον εἰ
[3, 9]	ὁ περὶ τὰ θαρραλέα. τῷ	δὴ	τὰ λυπηρὰ ὑπομένειν, ὡς εἴρηται,
[3, 1]	τὸ πράττειν καὶ μή. ἑκούσια	δὴ	τὰ τοιαῦτα, ἁπλῶς δ´ ἴσως
[3, 5]	ἀληθινὴ ἂν εἴη εὐφυΐα. εἰ	δὴ	ταῦτ´ ἐστὶν ἀληθῆ, τί μᾶλλον
[3, 4]	οὕτως ἔτυχε, τἀναντία. εἰ δὲ	δὴ	ταῦτα μὴ ἀρέσκει, ἆρα φατέον
[3, 1]	ἀκροχειριζόμενοι, πατάξειεν ἄν. περὶ πάντα	δὴ	ταῦτα τῆς ἀγνοίας οὔσης, ἐν
[3, 10]	τῆς φωνῆς ᾔσθετο, καὶ χαίρειν	δὴ	ταύτῃ φαίνεται· ὁμοίως δ´ οὐδ´
[3, 7]	ὑπερβάλλων μᾶλλον καταφανής ἐστιν. δύσελπις	δή	τις ὁ δειλός· πάντα γὰρ
[3, 1]	δ´ αἰσχρῶν τὰ ἡδέα. ἔοικε	δὴ	τὸ βίαιον εἶναι οὗ ἔξωθεν
[3, 5]	τοῦτο ἀναφέροντες πράττουσιν ὁπωσδήποτε. εἴτε	δὴ	τὸ τέλος μὴ φύσει ἑκάστῳ
[3, 1]	ἀπὸ θυμοῦ καὶ ἐπιθυμίας. ἄτοπον	δὴ	τὸ τιθέναι ἀκούσια ταῦτα. ~Διωρισμένων
[3, 10]	ὑπάρχει, ἀλλ´ ᾗ ζῷα. τὸ	δὴ	τοιούτοις χαίρειν καὶ μάλιστα ἀγαπᾶν
[3, 9]	οὐδὲν ἡδὺ φαίνεται ἔχειν. εἰ	δὴ	τοιοῦτόν ἐστι καὶ τὸ περὶ
[3, 3]	ὧν ὁ νοῦν ἔχων. περὶ	δὴ	τῶν ἀιδίων οὐδεὶς βουλεύεται, οἷον
[3, 10]	ὡς ἡδόμενος τῇ (ἁφῇ. κοινοτάτη	δὴ	τῶν αἰσθήσεων καθ´ ἣν ἡ
[3, 2]	τῶν εἰρημένων οὐθέν; ἑκούσιον μὲν	δὴ	φαίνεται, τὸ δ´ ἑκούσιον οὐ
[3, 12]	οὐθὲν πρὸς τὰ νῦν διαφέρει,	δῆλον	δ´ ὅτι τὸ ὕστερον ἀπὸ
[3, 1]	οὐδεὶς ἂν ἀγνοήσειε μὴ μαινόμενος,	δῆλον	δ´ ὡς οὐδὲ τὸν πράττοντα·
[3, 3]	ἡγούμενον· τοῦτο γὰρ τὸ προαιρούμενον.	δῆλον	δὲ τοῦτο καὶ ἐκ τῶν
[3, 5]	ἐνέργειαι τοιούτους ποιοῦσιν. τοῦτο δὲ	δῆλον	ἐκ τῶν μελετώντων πρὸς ἡντινοῦν
[3, 5]	καὶ πῶς· ἅμα δ´ ἔσται	δῆλον	καὶ πόσαι εἰσίν. καὶ πρῶτον
[3, 6]	ἤδη φανερὸν γεγένηται· φοβούμεθα δὲ	δῆλον	ὅτι τὰ φοβερά, ταῦτα δ´
[3, 11]	ὑπερβολὴ ὅτι ἀκολασία καὶ ψεκτόν,	δῆλον·	περὶ δὲ τὰς λύπας οὐχ
[3, 3]	βασιλεῖς ἃ προείλοντο ἀνήγγελλον τῷ	δήμῳ.	ὄντος δὲ τοῦ προαιρετοῦ βουλευτοῦ
[3, 1]	ἀκούσια εἶναι τὰ βίᾳ ἢ	δι´	ἄγνοιαν γινόμενα· βίαιον δὲ οὗ
[3, 5]	μοχθηρά, ὅσοι μὴ βίᾳ ἢ	δι´	ἄγνοιαν ἧς μὴ αὐτοὶ αἴτιοι,
[3, 1]	μὴ λυπούμενός γε. τοῦ δὴ	δι´	ἄγνοιαν ὁ μὲν ἐν μεταμελείᾳ
[3, 1]	συμβαλλομένου τοῦ βιασθέντος. Τὸ δὲ	δι´	ἄγνοιαν οὐχ ἑκούσιον μὲν ἅπαν
[3, 1]	καὶ ἐν μεταμελείᾳ· ὁ γὰρ	δι´	ἄγνοιαν πράξας ὁτιοῦν, μηδέν τι
[3, 1]	μεθύων ἢ ὀργιζόμενος οὐ δοκεῖ	δι´	ἄγνοιαν πράττειν ἀλλὰ διά τι
[3, 1]	ἕτερον δ´ ἔοικε καὶ τὸ	δι´	ἄγνοιαν πράττειν τοῦ ἀγνοοῦντα· ὁ
[3, 1]	δ´ ἀκουσίου τοῦ βίᾳ καὶ	δι´	ἄγνοιαν, τὸ ἑκούσιον δόξειεν ἂν
[3, 5]	αὑτῷ αἴτιος τοῦ κακοποιεῖν, ἀλλὰ	δι´	ἄγνοιαν τοῦ τέλους ταῦτα πράττει,
[3, 5]	αἰσχροῖς οὐδεὶς ἐπιτιμᾷ, τοῖς δὲ	δι´	ἀγυμνασίαν καὶ ἀμέλειαν. ὁμοίως δὲ
[3, 8]	ταὐτό· χείρους δ´, ὅσῳ οὐ	δι´	αἰδῶ ἀλλὰ διὰ φόβον αὐτὸ
[3, 8]	εἰρημένῃ, ὅτι δι´ ἀρετὴν γίνεται·	δι´	αἰδῶ γὰρ καὶ διὰ καλοῦ
[3, 8]	{οὐ δή ἐστιν ἀνδρεῖα τὰ	δι´	ἀλγηδόνος ἢ θυμοῦ ἐξελαυνόμενα πρὸς
[3, 5]	καὶ ἐν τοῖς ἄλλοις, ὅσα	δι´	ἀμέλειαν ἀγνοεῖν δοκοῦσιν, ὡς ἐπ´
[3, 8]	γὰρ ἀναγκάζουσιν. δεῖ δ´ οὐ	δι´	ἀνάγκην ἀνδρεῖον εἶναι, ἀλλ´ ὅτι
[3, 3]	δὲ νοῦς καὶ πᾶν τὸ	δι´	ἀνθρώπου. τῶν δ´ ἀνθρώπων ἕκαστοι
[3, 8]	μάλιστα τῇ πρότερον εἰρημένῃ, ὅτι	δι´	ἀρετὴν γίνεται· δι´ αἰδῶ γὰρ
[3, 5]	καὶ τῷ κακῷ ὑπάρχει τὸ	δι´	αὐτὸν ἐν ταῖς πράξεσι καὶ
[3, 6]	ὅσα μὴ ἀπὸ κακίας μηδὲ	δι´	αὑτόν. ἀλλ´ οὐδ´ ὁ περὶ
[3, 2]	ἀλλ´ ὅσα οἴεται γενέσθαι ἂν	δι´	αὑτοῦ. ἔτι δ´ ἡ μὲν
[3, 2]	ἐστι καὶ περὶ τὰ μηδαμῶς	δι´	αὑτοῦ πραχθέντα ἄν, οἷον ὑποκριτήν
[3, 3]	ἀνθρώπων ἕκαστοι βουλεύονται περὶ τῶν	δι´	αὑτῶν πρακτῶν. καὶ περὶ μὲν
[3, 10]	τῇ ἀπολαύσει, ἣ γίνεται πᾶσα	δι´	ἁφῆς καὶ ἐν σιτίοις καὶ
[3, 3]	τίνος ῥᾷστα καὶ κάλλιστα ἐπισκοποῦσι,	δι´	ἑνὸς δ´ ἐπιτελουμένου πῶς διὰ
[3, 1]	πότερον οὐδὲν ἑκουσίως πράττομεν τῶν	δι´	ἐπιθυμίαν καὶ θυμόν, ἢ τὰ
[3, 12]	τῆς δειλίας. ἣ μὲν γὰρ	δι´	ἡδονήν, ἣ δὲ διὰ λύπην,
[3, 11]	ἐπιθυμία· ἀτόπῳ δ´ ἔοικε τὸ	δι´	ἡδονὴν λυπεῖσθαι. ἐλλείποντες δὲ τὰ
[3, 3]	γὰρ γένοιτ´ ἂν τούτων οὐθὲν	δι´	ἡμῶν. βουλευόμεθα δὲ περὶ τῶν
[3, 3]	ἐγχειροῦσι πράττειν. δυνατὰ δὲ ἃ	δι´	ἡμῶν γένοιτ´ ἄν· τὰ γὰρ
[3, 3]	πῶς γραπτέον) ἀλλ´ ὅσα γίνεται	δι´	ἡμῶν, μὴ ὡσαύτως δ´ ἀεί,
[3, 3]	τὰ γὰρ διὰ τῶν φίλων	δι´	ἡμῶν πως ἐστίν· ἡ γὰρ
[3, 3]	ἐν τοῖς λοιποῖς ὁτὲ μὲν	δι´	οὗ ὁτὲ δὲ πῶς ἢ
[3, 2]	οἷον ὑγιαίνειν βουλόμεθα, προαιρούμεθα δὲ	δι´	ὧν ὑγιανοῦμεν, καὶ εὐδαιμονεῖν βουλόμεθα
[3, 8]	τὰ θηρία δὲ διὰ λύπην·	διὰ	γὰρ τὸ πληγῆναι ἢ διὰ
[3, 8]	δὴ οἱ εὐέλπιδες ὄντες ἀνδρεῖοι·	διὰ	γὰρ τὸ πολλάκις καὶ πολλοὺς
[3, 1]	οὐδ´ ἡ καθόλου (ψέγονται γὰρ	διά	γε ταύτην) ἀλλ´ ἡ καθ´
[3, 9]	λυπηρόν, καὶ πᾶς ὁ πόνος·	διὰ	δὲ τὸ πολλὰ ταῦτ´ εἶναι,
[3, 1]	καλῶς λέγεται ἀκούσια εἶναι τὰ	διὰ	θυμὸν ἢ ἐπιθυμίαν. πρῶτον μὲν
[3, 2]	ἔτι ἧττον· ἥκιστα γὰρ τὰ	διὰ	θυμὸν κατὰ προαίρεσιν εἶναι δοκεῖ.
[3, 8]	γὰρ εἶναι δοκοῦσι καὶ οἱ	διὰ	θυμὸν ὥσπερ τὰ θηρία ἐπὶ
[3, 2]	ἀλλ´ ἔνιοι δοξάζειν μὲν ἄμεινον,	διὰ	κακίαν δ´ αἱρεῖσθαι οὐχ ἃ
[3, 1]	φόβον μειζόνων κακῶν πράττεται ἢ	διὰ	καλόν τι, οἷον εἰ τύραννος
[3, 8]	γίνεται· δι´ αἰδῶ γὰρ καὶ	διὰ	καλοῦ ὄρεξιν (τιμῆς γάρ) καὶ
[3, 8]	συνεργεῖ αὐτοῖς· τὰ θηρία δὲ	διὰ	λύπην· διὰ γὰρ τὸ πληγῆναι
[3, 12]	μὲν γὰρ ἄλυπος, ταῦτα δὲ	διὰ	λύπην ἐξίστησιν, ὥστε καὶ τὰ
[3, 12]	γὰρ δι´ ἡδονήν, ἣ δὲ	διὰ	λύπην, ὧν τὸ μὲν αἱρετόν,
[3, 8]	οὐδ´ ὡς ὁ λόγος, ἀλλὰ	διὰ	πάθος· παραπλήσιον δ´ ἔχουσί τι.
[3, 3]	διὰ τίνων ἔσται σκοποῦσι· καὶ	διὰ	πλειόνων μὲν φαινομένου γίνεσθαι διὰ
[3, 8]	ὑπομένειν τοὺς κινδύνους οἱ πολῖται	διὰ	τὰ ἐκ τῶν νόμων ἐπιτίμια
[3, 8]	θαρραλέοι· ἀλλ´ οἱ μὲν ἀνδρεῖοι	διὰ	τὰ πρότερον εἰρημένα θαρραλέοι, οἳ
[3, 8]	ἐπιτίμια καὶ τὰ ὀνείδη καὶ	διὰ	τὰς τιμάς· καὶ διὰ τοῦτο
[3, 8]	τιμωρούμενοι δ´ ἥδονται· οἱ δὲ	διὰ	ταῦτα μαχόμενοι μάχιμοι μέν, οὐκ
[3, 8]	νομῆς· καὶ οἱ μοιχοὶ δὲ	διὰ	τὴν ἐπιθυμίαν τολμηρὰ πολλὰ δρῶσιν.
[3, 4]	τοῖς πολλοῖς δὲ ἡ ἀπάτη	διὰ	τὴν ἡδονὴν ἔοικε γίνεσθαι· οὐ
[3, 1]	πράττειν καὶ ὧν ἀφεκτέον, καὶ	διὰ	τὴν τοιαύτην ἁμαρτίαν ἄδικοι καὶ
[3, 10]	καὶ γὰρ αἱ ἐλευθεριώταται τῶν	διὰ	τῆς ἁφῆς ἡδονῶν ἀφῄρηνται, οἷον
[3, 10]	ταύτας· οἱ γὰρ χαίροντες τοῖς	διὰ	τῆς ὄψεως, οἷον χρώμασι καὶ
[3, 10]	ἐδωδῇ· ὅτι δ´ ἐγγύς ἐστι,	διὰ	τῆς φωνῆς ᾔσθετο, καὶ χαίρειν
[3, 1]	δοκεῖ δι´ ἄγνοιαν πράττειν ἀλλὰ	διά	τι τῶν εἰρημένων, οὐκ εἰδὼς
[3, 3]	ἀνάγκης εἴτε καὶ φύσει ἢ	διά	τινα αἰτίαν ἄλλην, οἷον τροπῶν
[3, 3]	οὗ ὁτὲ δὲ πῶς ἢ	διὰ	τίνος. ἔοικε δή, καθάπερ εἴρηται,
[3, 3]	πῶς διὰ τούτου ἔσται κἀκεῖνο	διὰ	τίνος, ἕως ἂν ἔλθωσιν ἐπὶ
[3, 3]	διὰ πλειόνων μὲν φαινομένου γίνεσθαι	διὰ	τίνος ῥᾷστα καὶ κάλλιστα ἐπισκοποῦσι,
[3, 3]	τὸ τέλος τὸ πῶς καὶ	διὰ	τίνων ἔσται σκοποῦσι· καὶ διὰ
[3, 1]	καὶ ἄκοντες λυπηρῶς, οἱ δὲ	διὰ	τὸ ἡδὺ καὶ καλὸν μεθ´
[3, 8]	οὐκ ἀνδρεῖοι δέ· οὐ γὰρ	διὰ	τὸ καλὸν οὐδ´ ὡς ὁ
[3, 8]	ὁρμήν. οἱ μὲν οὖν ἀνδρεῖοι	διὰ	τὸ καλὸν πράττουσιν, ὁ δὲ
[3, 11]	τέτευχε δ´ ὁ τοιοῦτος ὀνόματος	διὰ	τὸ μὴ πάνυ γίνεσθαι. ὁ
[3, 8]	πρότερον εἰρημένα θαρραλέοι, οἳ δὲ	διὰ	τὸ οἴεσθαι κράτιστοι εἶναι καὶ
[3, 8]	προσέρχονται. οὐ δή ἐστιν ἀνδρεῖα	διὰ	τὸ ὑπ´ ἀλγηδόνος καὶ θυμοῦ
[3, 8]	διὰ γὰρ τὸ πληγῆναι ἢ	διὰ	τὸ φοβεῖσθαι, ἐπεὶ ἐάν γε
[3, 1]	οὐ γίνεται, συγγνώμη δ´, ὅταν	διὰ	τοιαῦτα πράξῃ τις ἃ μὴ
[3, 8]	κίνδυνον. φυσικωτάτη δ´ ἔοικεν ἡ	διὰ	τὸν θυμὸν εἶναι, καὶ προσλαβοῦσα
[3, 8]	καὶ διὰ τὰς τιμάς· καὶ	διὰ	τοῦτο ἀνδρειότατοι δοκοῦσιν εἶναι παρ´
[3, 5]	οὕτως ἢ μὴ οὕτω χρήσασθαι,	διὰ	τοῦτο ἑκούσιοι. Ἀναλαβόντες δὲ περὶ
[3, 3]	δι´ ἑνὸς δ´ ἐπιτελουμένου πῶς	διὰ	τούτου ἔσται κἀκεῖνο διὰ τίνος,
[3, 10]	γὰρ τούτοις οἱ ἀκόλαστοι, ὅτι	διὰ	τούτων ἀνάμνησις γίνεται αὐτοῖς τῶν
[3, 5]	ἄγνοιαν τοῦ τέλους ταῦτα πράττει,	διὰ	τούτων οἰόμενος αὑτῷ τὸ ἄριστον
[3, 10]	οἷον αἱ ἐν τοῖς γυμνασίοις	διὰ	τρίψεως καὶ τῆς θερμασίας γινόμεναι·
[3, 3]	ἡμῶν γένοιτ´ ἄν· τὰ γὰρ	διὰ	τῶν φίλων δι´ ἡμῶν πως
[3, 8]	ὅσῳ οὐ δι´ αἰδῶ ἀλλὰ	διὰ	φόβον αὐτὸ δρῶσι, καὶ φεύγοντες
[3, 1]	ἄνθρωποι κύριοι ὄντες. ὅσα δὲ	διὰ	φόβον μειζόνων κακῶν πράττεται ἢ
[3, 5]	καὶ ἐπιτιμῶμεν· τοῖς μὲν γὰρ	διὰ	φύσιν αἰσχροῖς οὐδεὶς ἐπιτιμᾷ, τοῖς
[3, 3]	ἡμῖν αὐτοῖς ὡς οὐχ ἱκανοῖς	διαγνῶναι.	βουλευόμεθα δ´ οὐ περὶ τῶν
[3, 5]	ἐν πότοις καὶ τοῖς τοιούτοις	διάγοντες·	αἱ γὰρ περὶ ἕκαστα ἐνέργειαι
[3, 3]	ἀναλύειν τὸν εἰρημένον τρόπον ὥσπερ	διάγραμμα	(φαίνεται δ´ ἡ μὲν ζήτησις
[3, 2]	καὶ τῷ ψευδεῖ καὶ ἀληθεῖ	διαιρεῖται,	οὐ τῷ κακῷ καὶ ἀγαθῷ,
[3, 4]	τῶν σωμάτων τοῖς μὲν εὖ	διακειμένοις	ὑγιεινά ἐστι τὰ κατ´ ἀλήθειαν
[3, 1]	μητροκτονῆσαι. ἔστι δὲ χαλεπὸν ἐνίοτε	διακρῖναι	ποῖον ἀντὶ ποίου αἱρετέον καὶ
[3, 11]	καὶ γὰρ τὰ λοιπὰ ζῷα	διακρίνει	τὰ βρώματα, καὶ τοῖς μὲν
[3, 3]	περὶ τοῦ κόσμου ἢ τῆς	διαμέτρου	καὶ τῆς πλευρᾶς, ὅτι ἀσύμμετροι.
[3, 10]	τοῦ σώματος, ἀλλὰ μᾶλλον τῆς	διανοίας·	οἱ δὲ περὶ τὰς τοιαύτας
[3, 2]	γὰρ προαίρεσις μετὰ λόγου καὶ	διανοίας.	ὑποσημαίνειν δ´ ἔοικε καὶ τοὔνομα
[3, 5]	πρὸς ἡντινοῦν ἀγωνίαν ἢ πρᾶξιν·	διατελοῦσι	γὰρ ἐνεργοῦντες. τὸ μὲν οὖν
[3, 1]	ἔστω οὐχ ἑκών· ἐπεὶ γὰρ	διαφέρει,	βέλτιον ὄνομα ἔχειν ἴδιον. ἕτερον
[3, 12]	καλεῖται, οὐθὲν πρὸς τὰ νῦν	διαφέρει,	δῆλον δ´ ὅτι τὸ ὕστερον
[3, 11]	τῳ μηδέν ἐστιν ἡδὺ μηδὲ	διαφέρει	ἕτερον ἑτέρου, πόρρω ἂν εἴη
[3, 7]	ἔχοντι· τὰ δὲ κατ´ ἄνθρωπον	διαφέρει	μεγέθει καὶ τῷ μᾶλλον καὶ
[3, 2]	τῆς προαιρέσεως ἢ παρακολουθεῖ, οὐδὲν	διαφέρει·	οὐ τοῦτο γὰρ σκοποῦμεν, ἀλλ´
[3, 4]	ἐστι καλὰ καὶ ἡδέα, καὶ	διαφέρει	πλεῖστον ἴσως ὁ σπουδαῖος τῷ
[3, 1]	ἐπιθυμίαν ἡδέα. ἔτι δὲ τί	διαφέρει	τῷ ἀκούσια εἶναι τὰ κατὰ
[3, 1]	οὐ ῥᾴδιον ἀποδοῦναι· πολλαὶ γὰρ	διαφοραί	εἰσιν ἐν τοῖς καθ´ ἕκαστα.
[3, 7]	ὁ θρασὺς καὶ ὁ ἀνδρεῖος,	διαφόρως	δ´ ἔχουσι πρὸς αὐτά· οἳ
[3, 2]	τοῦ ἀκουσίου, περὶ προαιρέσεως ἕπεται	διελθεῖν·	οἰκειότατον γὰρ εἶναι δοκεῖ τῇ
[3, 10]	εἰσιν· τοὺς γὰρ φιλομύθους καὶ	διηγητικοὺς	καὶ περὶ τῶν τυχόντων κατατρίβοντας
[3, 3]	μᾶλλον ἢ γυμναστικήν, ὅσῳ ἧττον	διηκρίβωται,	καὶ ἔτι περὶ τῶν λοιπῶν
[3, 10]	οὖν τῶν ἡδονῶν, νῦν ἀφορίσωμεν.	διῃρήσθωσαν	δὴ αἱ ψυχικαὶ καὶ αἱ
[3, 5]	ἄδικος ὢν παύσεται καὶ ἔσται	δίκαιος.	οὐδὲ γὰρ ὁ νοσῶν ὑγιής.
[3, 9]	καὶ ἐπίλυπον ἡ ἀνδρεία, καὶ	δικαίως	ἐπαινεῖται· χαλεπώτερον γὰρ τὰ λυπηρὰ
[3, 10]	ἡ ἀκολασία· καὶ δόξειεν ἂν	δικαίως	ἐπονείδιστος εἶναι, ὅτι οὐχ ᾗ
[3, 12]	ὦσι, καὶ τὸν λογισμὸν ἐκκρούουσιν.	διὸ	δεῖ μετρίας εἶναι αὐτὰς καὶ
[3, 12]	τὸ ἐπιθυμητικὸν κατὰ τὸν λόγον.	διὸ	δεῖ τοῦ σώφρονος τὸ ἐπιθυμητικὸν
[3, 5]	μὲν ἐξῆν τοιούτοις μὴ γενέσθαι,	διὸ	ἑκόντες εἰσίν· γενομένοις δ´ οὐκέτι
[3, 8]	καλὸν καὶ αἰσχρὸν τὸ μή.	διὸ	καὶ ἀνδρειοτέρου δοκεῖ εἶναι τὸ
[3, 12]	ὅπλα ῥιπτεῖν καὶ τἆλλα ἀσχημονεῖν·	διὸ	καὶ δοκεῖ βίαια εἶναι. τῷ
[3, 7]	ἐν οἷς οὖν δύναται, μιμεῖται.	διὸ	καὶ εἰσὶν οἱ πολλοὶ αὐτῶν
[3, 9]	ὑπομένειν, ὡς εἴρηται, ἀνδρεῖοι λέγονται.	διὸ	καὶ ἐπίλυπον ἡ ἀνδρεία, καὶ
[3, 12]	τοιοῦτο ποιεῖ. μᾶλλον δὴ ἑκούσιον.	διὸ	καὶ ἐπονειδιστότερον· καὶ γὰρ ἐθισθῆναι
[3, 10]	ποτοῖς καὶ τοῖς ἀφροδισίοις λεγομένοις.	διὸ	καὶ ηὔξατό τις ὀψοφάγος ὢν
[3, 11]	ἀντὶ τῶν ἄλλων ταῦθ´ αἱρεῖσθαι·	διὸ	καὶ λυπεῖται καὶ ἀποτυγχάνων καὶ
[3, 8]	ἀξίωμα οὐδὲν ἔχουσιν, ἐκεῖνοι δέ.	διὸ	καὶ μένουσί τινα χρόνον· οἱ
[3, 6]	ἐστὶν ὡς ἁπλῶς εἰπεῖν κακά·	διὸ	καὶ τὸν φόβον ὁρίζονται προσδοκίαν
[3, 11]	τῆς ἐνδείας ἡ φυσικὴ ἐπιθυμία.	διὸ	λέγονται οὗτοι γαστρίμαργοι, ὡς παρὰ
[3, 11]	οὐκέτι πᾶς, οὐδὲ τῶν αὐτῶν.	διὸ	φαίνεται ἡμέτερον εἶναι. οὐ μὴν
[3, 8]	καὶ Ὅμηρος ποιεῖ, οἷον τὸν	Διομήδην	καὶ τὸν Ἕκτορα· Πουλυδάμας μοι
[3, 8]	μοι πρῶτος ἐλεγχείην ἀναθήσει· καὶ	{Διομήδης}	Ἕκτωρ γάρ ποτε φήσει ἐνὶ
[3, 1]	πράττει. ἴσως οὖν οὐ χεῖρον	διορίσαι	αὐτά, τίνα καὶ πόσα ἐστί,
[3, 1]	καὶ τὸ ἀκούσιον ἀναγκαῖον ἴσως	διορίσαι	τοῖς περὶ ἀρετῆς ἐπισκοποῦσι, χρήσιμον
[3, 5]	τῆς ἀγνοίας, οἷον τοῖς μεθύουσι	διπλᾶ	τὰ ἐπιτίμια· ἡ γὰρ ἀρχὴ
[3, 3]	οἷον περὶ γραμμάτων (οὐ γὰρ	διστάζομεν	πῶς γραπτέον) ἀλλ´ ὅσα γίνεται
[3, 3]	ἐπιστήμας· μᾶλλον γὰρ περὶ ταύτας	διστάζομεν.	τὸ βουλεύεσθαι δὲ ἐν τοῖς
[3, 2]	δὴ τὸ τιθέναι ἀκούσια ταῦτα.	~Διωρισμένων	δὲ τοῦ τε ἑκουσίου καὶ
[3, 2]	διὰ θυμὸν κατὰ προαίρεσιν εἶναι	δοκεῖ.	ἀλλὰ μὴν οὐδὲ βούλησίς γε,
[3, 12]	καὶ τἆλλα ἀσχημονεῖν· διὸ καὶ	δοκεῖ	βίαια εἶναι. τῷ δ´ ἀκολάστῳ
[3, 8]	τοῖς πολεμικοῖς δ´ οἱ στρατιῶται·	δοκεῖ	γὰρ εἶναι πολλὰ κενὰ τοῦ
[3, 7]	ὑπερβάλλων περὶ τὰ φοβερὰ θρασύς.	δοκεῖ	δὲ καὶ ἀλαζὼν εἶναι ὁ
[3, 8]	ἀνδρεῖον εἶναι, ἀλλ´ ὅτι καλόν.	δοκεῖ	δὲ καὶ ἡ ἐμπειρία ἡ
[3, 1]	τινῶν, οἷον ὑγιείας καὶ μαθήσεως.	δοκεῖ	δὲ καὶ τὰ μὲν ἀκούσια
[3, 1]	ἁμαρτηθέντα; φευκτὰ μὲν γὰρ ἄμφω,	(δοκεῖ	δὲ οὐχ ἧττον ἀνθρωπικὰ εἶναι
[3, 4]	μὲν τοῦ τέλους ἐστὶν εἴρηται,	δοκεῖ	δὲ τοῖς μὲν τἀγαθοῦ εἶναι,
[3, 1]	τὰς τιμὰς καὶ τὰς κολάσεις.	δοκεῖ	δὴ ἀκούσια εἶναι τὰ βίᾳ
[3, 1]	γὰρ μεθύων ἢ ὀργιζόμενος οὐ	δοκεῖ	δι´ ἄγνοιαν πράττειν ἀλλὰ διά
[3, 8]	τὸ μή. διὸ καὶ ἀνδρειοτέρου	δοκεῖ	εἶναι τὸ ἐν τοῖς αἰφνιδίοις
[3, 1]	τοῖς κυριωτάτοις· κυριώτατα δ´ εἶναι	δοκεῖ	ἐν οἷς ἡ πρᾶξις καὶ
[3, 6]	θάνατον, ἀλλ´ οὐ περὶ πάντα	δοκεῖ	ὁ ἀνδρεῖος εἶναι· ἔνια γὰρ
[3, 1]	ὁ μὲν ἐν μεταμελείᾳ ἄκων	δοκεῖ,	ὁ δὲ μὴ μεταμελόμενος, ἐπεὶ
[3, 6]	καὶ οὐδὲν ἔτι τῷ τεθνεῶτι	δοκεῖ	οὔτ´ ἀγαθὸν οὔτε κακὸν εἶναι.
[3, 1]	ὁ τούτων τι ἀγνοήσας ἄκων	δοκεῖ	πεπραχέναι, καὶ μάλιστα ἐν τοῖς
[3, 2]	εἴη· ἡ μὲν γὰρ δόξα	δοκεῖ	περὶ πάντα εἶναι, καὶ οὐδὲν
[3, 2]	ἕπεται διελθεῖν· οἰκειότατον γὰρ εἶναι	δοκεῖ	τῇ ἀρετῇ καὶ μᾶλλον τὰ
[3, 5]	ἀγνοεῖν κολάζουσιν, ἐὰν αἴτιος εἶναι	δοκῇ	τῆς ἀγνοίας, οἷον τοῖς μεθύουσι
[3, 10]	ὅπερ ποιοῦσιν οἱ τοὺς οἴνους	δοκιμάζοντες	καὶ τὰ ὄψα ἀρτύοντες· οὐ
[3, 2]	καὶ εἴ τις φαίη προαιρεῖσθαι,	δοκοίη	ἂν ἠλίθιος εἶναι· βούλησις δ´
[3, 4]	φύσει βουλητόν, ἀλλ´ ἑκάστῳ τὸ	δοκοῦν·	ἄλλο δ´ ἄλλῳ φαίνεται, καὶ
[3, 9]	εἴρηνται ποῖοί τινες, καὶ οἱ	δοκοῦντες	ἀνδρεῖοι. Περὶ θάρρη δὲ καὶ
[3, 10]	δὲ ταύτην περὶ σωφροσύνης λέγωμεν·	δοκοῦσι	γὰρ τῶν ἀλόγων μερῶν αὗται
[3, 8]	ἡ πολιτική· μάλιστα γὰρ ἔοικεν.	δοκοῦσι	γὰρ ὑπομένειν τοὺς κινδύνους οἱ
[3, 2]	δὲ ἃ οὐ πάνυ ἴσμεν·	δοκοῦσι	δὲ οὐχ οἱ αὐτοὶ προαιρεῖσθαί
[3, 8]	ἀνδρείαν φέρουσιν· ἀνδρεῖοι γὰρ εἶναι	δοκοῦσι	καὶ οἱ διὰ θυμὸν ὥσπερ
[3, 11]	δ´ ἐπιθυμιῶν αἳ μὲν κοιναὶ	δοκοῦσιν	εἶναι, αἳ δ´ ἴδιοι καὶ
[3, 8]	τιμάς· καὶ διὰ τοῦτο ἀνδρειότατοι	δοκοῦσιν	εἶναι παρ´ οἷς οἱ δειλοὶ
[3, 3]	καὶ ἔστι λοιπά. αἰτίαι γὰρ	δοκοῦσιν	εἶναι φύσις καὶ ἀνάγκη καὶ
[3, 5]	ἄλλοις, ὅσα δι´ ἀμέλειαν ἀγνοεῖν	δοκοῦσιν,	ὡς ἐπ´ αὐτοῖς ὂν τὸ
[3, 2]	ἐφ´ ἡμῖν εἶναι. οὐδὲ δὴ	δόξα	ἂν εἴη· ἡ μὲν γὰρ
[3, 2]	ἂν εἴη· ἡ μὲν γὰρ	δόξα	δοκεῖ περὶ πάντα εἶναι, καὶ
[3, 2]	ἃ δεῖ. εἰ δὲ προγίνεται	δόξα	τῆς προαιρέσεως ἢ παρακολουθεῖ, οὐδὲν
[3, 2]	ἢ τῷ ὀρθῶς, ἡ δὲ	δόξα	τῷ ὡς ἀληθῶς. καὶ προαιρούμεθα
[3, 2]	αὐτοὶ προαιρεῖσθαί τε ἄριστα καὶ	δοξάζειν,	ἀλλ´ ἔνιοι δοξάζειν μὲν ἄμεινον,
[3, 2]	ἄριστα καὶ δοξάζειν, ἀλλ´ ἔνιοι	δοξάζειν	μὲν ἄμεινον, διὰ κακίαν δ´
[3, 2]	ποιοί τινές ἐσμεν, τῷ δὲ	δοξάζειν	οὔ. καὶ προαιρούμεθα μὲν λαβεῖν
[3, 2]	ἃ μάλιστα ἴσμεν ἀγαθὰ ὄντα,	δοξάζομεν	δὲ ἃ οὐ πάνυ ἴσμεν·
[3, 2]	φυγεῖν {ἤ} τι τῶν τοιούτων,	δοξάζομεν	δὲ τί ἐστιν ἢ τίνι
[3, 2]	δ´ ἢ φυγεῖν οὐ πάνυ	δοξάζομεν.	καὶ ἡ μὲν προαίρεσις ἐπαινεῖται
[3, 2]	θυμὸν ἢ βούλησιν ἤ τινα	δόξαν	οὐκ ἐοίκασιν ὀρθῶς λέγειν. οὐ
[3, 6]	οὔτ´ ἀγαθὸν οὔτε κακὸν εἶναι.	δόξειε	δ´ ἂν οὐδὲ περὶ θάνατον
[3, 12]	ἐπὶ δὲ τῶν φοβερῶν ἀνάπαλιν.	δόξειε	δ´ ἂν οὐχ ὁμοίως ἑκούσιον
[3, 10]	καθ´ ἣν ἡ ἀκολασία· καὶ	δόξειεν	ἂν δικαίως ἐπονείδιστος εἶναι, ὅτι
[3, 10]	σώφρονες οὔτε ἀκόλαστοι λέγονται· καίτοι	δόξειεν	ἂν εἶναι καὶ ὡς δεῖ
[3, 1]	καὶ δι´ ἄγνοιαν, τὸ ἑκούσιον	δόξειεν	ἂν εἶναι οὗ ἡ ἀρχὴ
[3, 9]	ἡδέων ἀπέχεσθαι. οὐ μὴν ἀλλὰ	(δόξειεν	ἂν εἶναι τὸ κατὰ τὴν
[3, 2]	τούτοις μᾶλλον. ὅλως μὲν οὖν	δόξῃ	ταὐτὸν ἴσως οὐδὲ λέγει οὐδείς.
[3, 2]	σκοποῦμεν, ἀλλ´ εἰ ταὐτόν ἐστι	δόξῃ	τινί. τί οὖν ἢ ποῖόν
[3, 1]	Μερόπη, καὶ ἐσφαιρῶσθαι τὸ λελογχωμένον	δόρυ,	ἢ τὸν λίθον κίσηριν εἶναι·
[3, 8]	μένος καὶ θυμὸν ἔγειρε" καὶ	δριμὺ	δ´ ἀνὰ ῥῖνας μένος" καὶ
[3, 5]	κολάζουσι γὰρ καὶ τιμωροῦνται τοὺς	δρῶντας	μοχθηρά, ὅσοι μὴ βίᾳ ἢ
[3, 8]	κἂν ἀναχωρῶσι τύπτοντες, τὸ αὐτὸ	δρῶσι,	καὶ οἱ πρὸ τῶν τάφρων
[3, 8]	αἰδῶ ἀλλὰ διὰ φόβον αὐτὸ	δρῶσι,	καὶ φεύγοντες οὐ τὸ αἰσχρὸν
[3, 8]	διὰ τὴν ἐπιθυμίαν τολμηρὰ πολλὰ	δρῶσιν.	{οὐ δή ἐστιν ἀνδρεῖα τὰ
[3, 8]	μάλιστα δύνανται ἐκ τῆς ἐμπειρίας,	δυνάμενοι	χρῆσθαι τοῖς ὅπλοις καὶ τοιαῦτα
[3, 8]	ποιῆσαι καὶ μὴ παθεῖν μάλιστα	δύνανται	ἐκ τῆς ἐμπειρίας, δυνάμενοι χρῆσθαι
[3, 3]	δὲ δυνατὸν φαίνηται, ἐγχειροῦσι πράττειν.	δυνατὰ	δὲ ἃ δι´ ἡμῶν γένοιτ´
[3, 7]	βούλεται φαίνεσθαι· ἐν οἷς οὖν	δύναται,	μιμεῖται. διὸ καὶ εἰσὶν οἱ
[3, 5]	οὐδ´ ἀφέντι λίθον ἔτ´ αὐτὸν	δυνατὸν	ἀναλαβεῖν· ἀλλ´ ὅμως ἐπ´ αὐτῷ
[3, 3]	οἷόν τε πορισθῆναι· ἐὰν δὲ	δυνατὸν	φαίνηται, ἐγχειροῦσι πράττειν. δυνατὰ δὲ
[3, 7]	λύπαις ὑπερβάλλων μᾶλλον καταφανής ἐστιν.	δύσελπις	δή τις ὁ δειλός· πάντα
[3, 11]	μάλιστα ὁ ἀκόλαστος, ἀλλὰ μᾶλλον	δυσχεραίνει,	οὐδ´ ὅλως οἷς μὴ δεῖ
[3, 6]	καὶ τὸν θάνατον τὸν τοιοῦτον	δυσχεραίνουσιν,	οἳ δὲ εὐέλπιδές εἰσι παρὰ
[3, 1]	ἄγνοιαν πράξας ὁτιοῦν, μηδέν τι	δυσχεραίνων	ἐπὶ τῇ πράξει, ἑκὼν μὲν