Livre, chapitre
[3, 2]	ἧττον περὶ τὰ ἀίδια καὶ	τὰ	ἀδύνατα ἢ τὰ ἐφ´ ἡμῖν·
[3, 2]	εἶναι, καὶ οὐδὲν ἧττον περὶ	τὰ	ἀίδια καὶ τὰ ἀδύνατα ἢ
[3, 5]	ἡμῖν τὰ καλὰ πράττειν καὶ	τὰ	αἰσχρά, ὁμοίως δὲ καὶ τὸ
[3, 1]	δὲ οὐχ ἧττον ἀνθρωπικὰ εἶναι	τὰ	ἄλογα πάθη, ὥστε καὶ αἱ
[3, 1]	τὸν Εὐριπίδου Ἀλκμαίωνα γελοῖα φαίνεται	τὰ	ἀναγκάσαντα μητροκτονῆσαι. ἔστι δὲ χαλεπὸν
[3, 1]	κολάσεις. δοκεῖ δὴ ἀκούσια εἶναι	τὰ	βίᾳ ἢ δι´ ἄγνοιαν γινόμενα·
[3, 11]	γὰρ τὰ λοιπὰ ζῷα διακρίνει	τὰ	βρώματα, καὶ τοῖς μὲν χαίρει
[3, 1]	καλῶν· ἂν δ´ ἀνάπαλιν, ψέγονται·	τὰ	γὰρ αἴσχισθ´ ὑπομεῖναι ἐπὶ μηδενὶ
[3, 3]	ἃ δι´ ἡμῶν γένοιτ´ ἄν·	τὰ	γὰρ διὰ τῶν φίλων δι´
[3, 1]	ἢ τὰ καλὰ μὲν ἑκουσίως	τὰ	δ´ αἰσχρὰ ἀκουσίως; ἢ γελοῖον
[3, 8]	λογισμοῦ καὶ λόγου τις προέλοιτο,	τὰ	δ´ ἐξαίφνης κατὰ τὴν ἕξιν.
[3, 7]	φοβερὸν τῷ γε νοῦν ἔχοντι·	τὰ	δὲ κατ´ ἄνθρωπον διαφέρει μεγέθει
[3, 1]	τὰ μὲν ἀκούσια λυπηρὰ εἶναι,	τὰ	δὲ κατ´ ἐπιθυμίαν ἡδέα. ἔτι
[3, 5]	ἢ ὁπωσδήποτε φαίνεται καὶ κεῖται,	τὰ	δὲ λοιπὰ πρὸς τοῦτο ἀναφέροντες
[3, 8]	ταῖς παρασκευαῖς· πρῶτοι γὰρ φεύγουσι,	τὰ	δὲ πολιτικὰ μένοντα ἀποθνήσκει, ὅπερ
[3, 1]	ἀναγκασθῆναι, ἀλλὰ μᾶλλον ἀποθανετέον παθόντι	τὰ	δεινότατα· καὶ γὰρ τὸν Εὐριπίδου
[3, 1]	περὶ τοὺς (ἀναγκασθέντας ἢ μή.	τὰ	δὴ ποῖα φατέον βίαια; ἢ
[3, 8]	δρῶσιν. {οὐ δή ἐστιν ἀνδρεῖα	τὰ	δι´ ἀλγηδόνος ἢ θυμοῦ ἐξελαυνόμενα
[3, 1]	οὐ καλῶς λέγεται ἀκούσια εἶναι	τὰ	διὰ θυμὸν ἢ ἐπιθυμίαν. πρῶτον
[3, 2]	δ´ ἔτι ἧττον· ἥκιστα γὰρ	τὰ	διὰ θυμὸν κατὰ προαίρεσιν εἶναι
[3, 8]	τοὺς κινδύνους οἱ πολῖται διὰ	τὰ	ἐκ τῶν νόμων ἐπιτίμια καὶ
[3, 1]	ἡδονῆς· γελοῖον δὲ τὸ αἰτιᾶσθαι	τὰ	ἐκτός, ἀλλὰ μὴ αὑτὸν εὐθήρατον
[3, 2]	κοινωνεῖ, προαιρέσεως δ´ οὔ, καὶ	τὰ	ἐξαίφνης ἑκούσια μὲν λέγομεν, κατὰ
[3, 7]	δειλοῦ· μαλακία γὰρ τὸ φεύγειν	τὰ	ἐπίπονα, καὶ οὐχ ὅτι καλὸν
[3, 5]	ἀγνοίας, οἷον τοῖς μεθύουσι διπλᾶ	τὰ	ἐπιτίμια· ἡ γὰρ ἀρχὴ ἐν
[3, 2]	γὰρ ἔοικεν ἡ προαίρεσις περὶ	τὰ	ἐφ´ ἡμῖν εἶναι. οὐδὲ δὴ
[3, 2]	ἀίδια καὶ τὰ ἀδύνατα ἢ	τὰ	ἐφ´ ἡμῖν· καὶ τῷ ψευδεῖ
[3, 1]	καλῶν ἑαυτόν, τῶν δ´ αἰσχρῶν	τὰ	ἡδέα. ἔοικε δὴ τὸ βίαιον
[3, 1]	καθ´ ἕκαστα. εἰ δέ τις	τὰ	ἡδέα καὶ τὰ καλὰ φαίη
[3, 2]	δοκεῖ τῇ ἀρετῇ καὶ μᾶλλον	τὰ	ἤθη κρίνειν τῶν πράξεων. ἡ
[3, 7]	καὶ ἧττον· ὁμοίως δὲ καὶ	τὰ	θαρραλέα. ὁ δὲ ἀνδρεῖος ἀνέκπληκτος
[3, 7]	τοιούτων· ὁμοίως δὲ καὶ περὶ	τὰ	θαρραλέα. ὁ μὲν οὖν ἃ
[3, 9]	ἀνδρεῖος μᾶλλον ἢ ὁ περὶ	τὰ	θαρραλέα. τῷ δὴ τὰ λυπηρὰ
[3, 8]	ὁ δὲ θυμὸς συνεργεῖ αὐτοῖς·	τὰ	θηρία δὲ διὰ λύπην· διὰ
[3, 8]	καὶ οἱ διὰ θυμὸν ὥσπερ	τὰ	θηρία ἐπὶ τοὺς τρώσαντας φερόμενα,
[3, 1]	ἡ ἀρχὴ ἐν αὐτῷ εἰδότι	τὰ	καθ´ ἕκαστα ἐν οἷς ἡ
[3, 3]	πρὸς τὰ τέλη· οὐδὲ δὴ	τὰ	καθ´ ἕκαστα, οἷον εἰ ἄρτος
[3, 5]	τοῦ τέλους κύριοί ἐσμεν, εἰδότες	τὰ	καθ´ ἕκαστα, τῶν ἕξεων δὲ
[3, 6]	κακοῦ. φοβούμεθα μὲν οὖν πάντα	τὰ	κακά, οἷον ἀδοξίαν πενίαν νόσον
[3, 2]	τῷ γὰρ προαιρεῖσθαι τἀγαθὰ ἢ	τὰ	κακὰ ποιοί τινές ἐσμεν, τῷ
[3, 1]	δι´ ἐπιθυμίαν καὶ θυμόν, ἢ	τὰ	καλὰ μὲν ἑκουσίως τὰ δ´
[3, 5]	ἡμῖν. εἰ δ´ ἐφ´ ἡμῖν	τὰ	καλὰ πράττειν καὶ τὰ αἰσχρά,
[3, 5]	μὴ αὐτοὶ αἴτιοι, τοὺς δὲ	τὰ	καλὰ πράττοντας τιμῶσιν, ὡς τοὺς
[3, 1]	δέ τις τὰ ἡδέα καὶ	τὰ	καλὰ φαίη βίαια εἶναι (ἀναγκάζειν
[3, 4]	μὲν εὖ διακειμένοις ὑγιεινά ἐστι	τὰ	κατ´ ἀλήθειαν τοιαῦτα ὄντα, τοῖς
[3, 1]	τί διαφέρει τῷ ἀκούσια εἶναι	τὰ	κατὰ λογισμὸν ἢ θυμὸν ἁμαρτηθέντα;
[3, 6]	ὑπόγυια ὄντα· τοιαῦτα δὲ μάλιστα	τὰ	κατὰ πόλεμον. οὐ μὴν ἀλλὰ
[3, 7]	ὁ ἀνδρεῖος ὑπομένει καὶ πράττει	τὰ	κατὰ τὴν ἀνδρείαν. τῶν δ´
[3, 11]	ἡ τοιαύτη ἀναισθησία· καὶ γὰρ	τὰ	λοιπὰ ζῷα διακρίνει τὰ βρώματα,
[3, 10]	ἡ ἀκολασία ἐστὶν ὧν καὶ	τὰ	λοιπὰ ζῷα κοινωνεῖ, ὅθεν ἀνδραποδώδεις
[3, 5]	μὲν τέλος φυσικόν, τῷ δὲ	τὰ	λοιπὰ πράττειν ἑκουσίως τὸν σπουδαῖον
[3, 9]	καὶ δικαίως ἐπαινεῖται· χαλεπώτερον γὰρ	τὰ	λυπηρὰ ὑπομένειν ἢ τῶν ἡδέων
[3, 9]	περὶ τὰ θαρραλέα. τῷ δὴ	τὰ	λυπηρὰ ὑπομένειν, ὡς εἴρηται, ἀνδρεῖοι
[3, 3]	ἀδιόριστον. συμβούλους δὲ παραλαμβάνομεν εἰς	τὰ	μεγάλα, ἀπιστοῦντες ἡμῖν αὐτοῖς ὡς
[3, 6]	φοβερῶν ὁ ἀνδρεῖος; ἢ περὶ	τὰ	μέγιστα; οὐθεὶς γὰρ ὑπομενετικώτερος τῶν
[3, 1]	καὶ μαθήσεως. δοκεῖ δὲ καὶ	τὰ	μὲν ἀκούσια λυπηρὰ εἶναι, τὰ
[3, 12]	εἶναι. τῷ δ´ ἀκολάστῳ ἀνάπαλιν	τὰ	μὲν καθ´ ἕκαστα ἑκούσια (ἐπιθυμοῦντι
[3, 1]	γὰρ ἐπὶ τὸ πολύ ἐστι	τὰ	μὲν προσδοκώμενα λυπηρά, ἃ δ´
[3, 7]	ἧττον ταῦτα φοβεῖσθαι, καὶ ἔτι	τὰ	μὴ φοβερὰ ὡς τοιαῦτα φοβεῖσθαι.
[3, 2]	μὲν βούλησίς ἐστι καὶ περὶ	τὰ	μηδαμῶς δι´ αὑτοῦ πραχθέντα ἄν,
[3, 1]	ὅτι ἀπόρρητα ἦν, ὥσπερ Αἰσχύλος	τὰ	μυστικά, ἢ δεῖξαι βουλόμενος ἀφεῖναι,
[3, 12]	ἀπὸ ποτέρου καλεῖται, οὐθὲν πρὸς	τὰ	νῦν διαφέρει, δῆλον δ´ ὅτι
[3, 8]	ἐκ τῶν νόμων ἐπιτίμια καὶ	τὰ	ὀνείδη καὶ διὰ τὰς τιμάς·
[3, 12]	διὰ λύπην ἐξίστησιν, ὥστε καὶ	τὰ	ὅπλα ῥιπτεῖν καὶ τἆλλα ἀσχημονεῖν·
[3, 3]	ἡμῖν. ζητεῖται δ´ ὁτὲ μὲν	τὰ	ὄργανα ὁτὲ δ´ ἡ χρεία
[3, 1]	γὰρ ἡ ἀρχὴ τοῦ κινεῖν	τὰ	ὀργανικὰ μέρη ἐν ταῖς τοιαύταις
[3, 10]	οἱ τοὺς οἴνους δοκιμάζοντες καὶ	τὰ	ὄψα ἀρτύοντες· οὐ πάνυ δὲ
[3, 12]	κατ´ ἐπιθυμίαν γὰρ ζῶσι καὶ	τὰ	παιδία, καὶ μάλιστα ἐν τούτοις
[3, 11]	δι´ ἡδονὴν λυπεῖσθαι. ἐλλείποντες δὲ	τὰ	περὶ τὰς ἡδονὰς καὶ ἧττον
[3, 3]	εἴη βουλευτὸν τὸ τέλος ἀλλὰ	τὰ	πρὸς τὰ τέλη· οὐδὲ δὴ
[3, 8]	ἀλλ´ οἱ μὲν ἀνδρεῖοι διὰ	τὰ	πρότερον εἰρημένα θαρραλέοι, οἳ δὲ
[3, 8]	ἦν, ὅτι ἧττον ἐκ παρασκευῆς·	τὰ	προφανῆ μὲν γὰρ κἂν ἐκ
[3, 1]	λέγεσθαι οὐκ εἴ τις ἀγνοεῖ	τὰ	συμφέροντα· οὐ γὰρ ἡ ἐν
[3, 8]	ἀλλ´ οἱ μάλιστα ἰσχύοντες καὶ	τὰ	σώματα ἄριστα ἔχοντες. οἱ στρατιῶται
[3, 3]	ἐστι καὶ ὅτι τῶν πρὸς	τὰ	τέλη. ~Ἡ δὲ βούλησις ὅτι
[3, 3]	τὸ τέλος ἀλλὰ τὰ πρὸς	τὰ	τέλη· οὐδὲ δὴ τὰ καθ´
[3, 3]	τελῶν ἀλλὰ περὶ τῶν πρὸς	τὰ	τέλη. οὔτε γὰρ ἰατρὸς βουλεύεται
[3, 7]	ὡς οὐ δεῖ, καὶ πάντα	τὰ	τοιαῦτα ἀκολουθεῖ αὐτῷ. ἐλλείπει δὲ
[3, 1]	πράττειν καὶ μή. ἑκούσια δὴ	τὰ	τοιαῦτα, ἁπλῶς δ´ ἴσως ἀκούσια·
[3, 8]	καὶ ἔζεσεν αἷμα· πάντα γὰρ	τὰ	τοιαῦτα ἔοικε σημαίνειν τὴν τοῦ
[3, 12]	πολλὰ γὰρ ἐν τῷ βίῳ	τὰ	τοιαῦτα, καὶ οἱ ἐθισμοὶ ἀκίνδυνοι,
[3, 2]	νικᾶν ἢ ἀθλητήν· προαιρεῖται δὲ	τὰ	τοιαῦτα οὐδείς, ἀλλ´ ὅσα οἴεται
[3, 8]	ὅταν δὲ αὐτοῖς μὴ συμβῇ	τὰ	τοιαῦτα, φεύγουσιν· ἀνδρείου δ´ ἦν
[3, 7]	ἄνθρωπος. φοβήσεται μὲν οὖν καὶ	τὰ	τοιαῦτα, ὡς δεῖ δὲ καὶ
[3, 9]	ἀνδρείαν, ὁ μὲν θάνατος καὶ	τὰ	τραύματα λυπηρὰ τῷ ἀνδρείῳ καὶ
[3, 11]	τὸ πλεῖον· τὸ γὰρ ἐσθίειν	τὰ	τυχόντα ἢ πίνειν ἕως ἂν
[3, 8]	τοιαῦτα, φεύγουσιν· ἀνδρείου δ´ ἦν	τὰ	φοβερὰ ἀνθρώπῳ ὄντα καὶ φαινόμενα
[3, 7]	ἀνδρείας· ὡς γοῦν ἐκεῖνος περὶ	τὰ	φοβερὰ ἔχει, οὗτος βούλεται φαίνεσθαι·
[3, 7]	δὲ τῷ θαρρεῖν ὑπερβάλλων περὶ	τὰ	φοβερὰ θρασύς. δοκεῖ δὲ καὶ
[3, 9]	ἄμφω ἐστίν, ἀλλὰ μᾶλλον περὶ	τὰ	φοβερά· ὁ γὰρ ἐν τούτοις
[3, 7]	θρασύδειλοι· ἐν τούτοις γὰρ θρασυνόμενοι	τὰ	φοβερὰ οὐχ ὑπομένουσιν. ὁ δὲ
[3, 6]	γεγένηται· φοβούμεθα δὲ δῆλον ὅτι	τὰ	φοβερά, ταῦτα δ´ ἐστὶν ὡς
[3, 2]	οὐδὲ τινί· τῷ γὰρ προαιρεῖσθαι	τἀγαθὰ	ἢ τὰ κακὰ ποιοί τινές
[3, 4]	καὶ κατ´ ἀλήθειαν βουλητὸν εἶναι	τἀγαθόν,	ἑκάστῳ δὲ τὸ φαινόμενον; τῷ
[3, 4]	δὲ τοῖς μὲν {τὸ} βουλητὸν	τἀγαθὸν	λέγουσι μὴ εἶναι βουλητὸν ὃ
[3, 4]	εἴρηται, δοκεῖ δὲ τοῖς μὲν	τἀγαθοῦ	εἶναι, τοῖς δὲ τοῦ φαινομένου
[3, 9]	αἱρεῖται. οὐ δὴ ἐν ἁπάσαις	ταῖς	ἀρεταῖς τὸ ἡδέως ἐνεργεῖν ὑπάρχει,
[3, 7]	καὶ τῷ θαρρεῖν· ἀλλ´ ἐν	ταῖς	λύπαις ὑπερβάλλων μᾶλλον καταφανής ἐστιν.
[3, 10]	πλὴν κατὰ συμβεβηκός. οὐδὲ γὰρ	ταῖς	ὀσμαῖς τῶν λαγωῶν αἱ κύνες
[3, 8]	καὶ λείπωνται τοῖς πλήθεσι καὶ	ταῖς	παρασκευαῖς· πρῶτοι γὰρ φεύγουσι, τὰ
[3, 6]	καὶ αἱ τιμαὶ αἱ ἐν	ταῖς	πόλεσι καὶ παρὰ τοῖς μονάρχοις.
[3, 1]	αὑτὸ τῶν τοιούτων οὐδέν. ἐπὶ	ταῖς	πράξεσι δὲ ταῖς τοιαύταις ἐνίοτε
[3, 5]	ὑπάρχει τὸ δι´ αὐτὸν ἐν	ταῖς	πράξεσι καὶ εἰ μὴ ἐν
[3, 6]	ἢ καλὸν τὸ ἀποθανεῖν· ἐν	ταῖς	τοιαύταις δὲ φθοραῖς οὐδέτερον ὑπάρχει.
[3, 1]	οὐδέν. ἐπὶ ταῖς πράξεσι δὲ	ταῖς	τοιαύταις ἐνίοτε καὶ ἐπαινοῦνται, ὅταν
[3, 1]	κινεῖν τὰ ὀργανικὰ μέρη ἐν	ταῖς	τοιαύταις πράξεσιν ἐν αὐτῷ ἐστίν·
[3, 10]	τοὺς ἄλλους, ὅταν πεινῶσι, χαίροντας	ταῖς	τῶν βρωμάτων ὀσμαῖς· τὸ δὲ
[3, 11]	τῶν τυχόντων. ἐν μὲν οὖν	ταῖς	φυσικαῖς ἐπιθυμίαις ὀλίγοι ἁμαρτάνουσι καὶ
[3, 4]	κρίνει ὀρθῶς, καὶ ἐν ἑκάστοις	τἀληθὲς	αὐτῷ φαίνεται. καθ´ ἑκάστην γὰρ
[3, 4]	πλεῖστον ἴσως ὁ σπουδαῖος τῷ	τἀληθὲς	ἐν ἑκάστοις ὁρᾶν, ὥσπερ κανὼν
[3, 12]	καὶ τὰ ὅπλα ῥιπτεῖν καὶ	τἆλλα	ἀσχημονεῖν· διὸ καὶ δοκεῖ βίαια
[3, 2]	γὰρ ἑκουσίου καὶ παῖδες καὶ	τἆλλα	ζῷα κοινωνεῖ, προαιρέσεως δ´ οὔ,
[3, 4]	φαίνεται, καὶ εἰ οὕτως ἔτυχε,	τἀναντία.	εἰ δὲ δὴ ταῦτα μὴ
[3, 8]	καὶ φυγὴν ὀνείδους, αἰσχροῦ ὄντος.	τάξαι	δ´ ἄν τις καὶ τοὺς
[3, 10]	τοῖς ἄλλοις ζῴοις κατὰ ταύτας	τὰς	αἰσθήσεις ἡδονὴ πλὴν κατὰ συμβεβηκός.
[3, 3]	αὑτῶν πρακτῶν. καὶ περὶ μὲν	τὰς	(ἀκριβεῖς καὶ αὐτάρκεις τῶν ἐπιστημῶν
[3, 10]	ὁμοίως δ´ οὐδ´ οἱ περὶ	τὰς	ἄλλας ὅσαι μὴ σωματικαί εἰσιν·
[3, 5]	εἰς ἄλλας ἀρχὰς ἀναγαγεῖν παρὰ	τὰς	ἐν ἡμῖν, ὧν καὶ αἱ
[3, 1]	δέ τι συμβαίνει καὶ περὶ	τὰς	ἐν τοῖς χειμῶσιν ἐκβολάς· ἁπλῶς
[3, 3]	καὶ περὶ τὰς τέχνας ἢ	τὰς	ἐπιστήμας· μᾶλλον γὰρ περὶ ταύτας
[3, 11]	λυπεῖσθαι. ἐλλείποντες δὲ τὰ περὶ	τὰς	ἡδονὰς καὶ ἧττον ἢ δεῖ
[3, 11]	χαίρουσιν. ἡ μὲν οὖν περὶ	τὰς	ἡδονὰς ὑπερβολὴ ὅτι ἀκολασία καὶ
[3, 10]	καὶ περὶ τῶν τυχόντων κατατρίβοντας	τὰς	ἡμέρας ἀδολέσχας, ἀκολάστους δ´ οὐ
[3, 11]	οἱ λίαν ἀνδραποδώδεις. περὶ δὲ	τὰς	ἰδίας τῶν ἡδονῶν πολλοὶ καὶ
[3, 1]	πρός τε τὰς τιμὰς καὶ	τὰς	κολάσεις. δοκεῖ δὴ ἀκούσια εἶναι
[3, 10]	καὶ οὐχ ὁμοίως ἐστὶ περὶ	τὰς	λύπας· ἐν τοῖς αὐτοῖς δὲ
[3, 11]	καὶ ψεκτόν, δῆλον· περὶ δὲ	τὰς	λύπας οὐχ ὥσπερ ἐπὶ τῆς
[3, 12]	ὄνομα τῆς ἀκολασίας καὶ ἐπὶ	τὰς	παιδικὰς ἁμαρτίας φέρομεν· ἔχουσι (γάρ
[3, 10]	χρήμασιν ἢ φίλοις. περὶ δὲ	τὰς	σωματικὰς εἴη ἂν ἡ σωφροσύνη,
[3, 3]	ὁμοίως, μᾶλλον δὲ καὶ περὶ	τὰς	τέχνας ἢ τὰς ἐπιστήμας· μᾶλλον
[3, 8]	καὶ τὰ ὀνείδη καὶ διὰ	τὰς	τιμάς· καὶ διὰ τοῦτο ἀνδρειότατοι
[3, 1]	καὶ τοῖς νομοθετοῦσι πρός τε	τὰς	τιμὰς καὶ τὰς κολάσεις. δοκεῖ
[3, 10]	ἀλλ´ ὅτι βορὰν ἕξει. περὶ	τὰς	τοιαύτας δ´ ἡδονὰς ἡ σωφροσύνη
[3, 10]	τῆς διανοίας· οἱ δὲ περὶ	τὰς	τοιαύτας ἡδονὰς οὔτε σώφρονες οὔτε
[3, 11]	γὰρ οὕτως ἔχων μᾶλλον ἀγαπᾷ	τὰς	τοιαύτας ἡδονὰς τῆς ἀξίας· ὁ
[3, 12]	δεῖ καὶ ὅτε· οὕτω δὲ	τάττει	καὶ ὁ λόγος.
[3, 11]	ἐπιθυμίας ὥστε ἀντὶ τῶν ἄλλων	ταῦθ´	αἱρεῖσθαι· διὸ καὶ λυπεῖται καὶ
[3, 9]	ἐν τούτοις ἀτάραχος καὶ περὶ	ταῦθ´	ὡς δεῖ ἔχων ἀνδρεῖος μᾶλλον
[3, 9]	πόνος· διὰ δὲ τὸ πολλὰ	ταῦτ´	εἶναι, μικρὸν ὂν τὸ οὗ
[3, 5]	ἂν εἴη εὐφυΐα. εἰ δὴ	ταῦτ´	ἐστὶν ἀληθῆ, τί μᾶλλον ἡ
[3, 11]	δὲ σώφρων μέσως μὲν περὶ	ταῦτ´	ἔχει· οὔτε γὰρ ἥδεται οἷς
[3, 6]	αὑτόν. ἀλλ´ οὐδ´ ὁ περὶ	ταῦτα	ἄφοβος ἀνδρεῖος. λέγομεν δὲ καὶ
[3, 1]	πράξεις ἐν τοῖς καθ´ ἕκαστα,	ταῦτα	δ´ ἑκούσια. ποῖα δ´ ἀντὶ
[3, 6]	δὲ δῆλον ὅτι τὰ φοβερά,	ταῦτα	δ´ ἐστὶν ὡς ἁπλῶς εἰπεῖν
[3, 12]	ἕκαστον· αὐτὴ μὲν γὰρ ἄλυπος,	ταῦτα	δὲ διὰ λύπην ἐξίστησιν, ὥστε
[3, 3]	τῶν ἐφ´ ἡμῖν καὶ πρακτῶν·	ταῦτα	δὲ καὶ ἔστι λοιπά. αἰτίαι
[3, 3]	ἀφίστανται, οἷον εἰ χρημάτων δεῖ,	ταῦτα	δὲ μὴ οἷόν τε πορισθῆναι·
[3, 1]	ἄτοπον δὴ τὸ τιθέναι ἀκούσια	ταῦτα.	~Διωρισμένων δὲ τοῦ τε ἑκουσίου
[3, 3]	πέπεπται ὡς δεῖ· αἰσθήσεως γὰρ	ταῦτα.	εἰ δὲ ἀεὶ βουλεύσεται, εἰς
[3, 5]	δὲ τῶν ἀρετῶν ἐνέργειαι περὶ	ταῦτα.	ἐφ´ ἡμῖν δὴ καὶ ἡ
[3, 8]	δ´ ἥδονται· οἱ δὲ διὰ	ταῦτα	μαχόμενοι μάχιμοι μέν, οὐκ ἀνδρεῖοι
[3, 4]	ἔτυχε, τἀναντία. εἰ δὲ δὴ	ταῦτα	μὴ ἀρέσκει, ἆρα φατέον ἁπλῶς
[3, 1]	ἢ σφόδρα. ἅπαντα μὲν οὖν	ταῦτα	οὐδεὶς ἂν ἀγνοήσειε μὴ μαινόμενος,
[3, 10]	χαίρειν ἀκολάστου· τούτῳ γὰρ ἐπιθυμήματα	ταῦτα.	οὐκ ἔστι δὲ οὐδ´ ἐν
[3, 5]	πρὸς τὸ τέλος, αἱ περὶ	ταῦτα	πράξεις κατὰ προαίρεσιν ἂν εἶεν
[3, 5]	ἀλλὰ δι´ ἄγνοιαν τοῦ τέλους	ταῦτα	πράττει, διὰ τούτων οἰόμενος αὑτῷ
[3, 1]	πατάξειεν ἄν. περὶ πάντα δὴ	ταῦτα	τῆς ἀγνοίας οὔσης, ἐν οἷς
[3, 5]	ὥσπερ καὶ τέκνων. εἰ δὲ	ταῦτα	φαίνεται καὶ μὴ ἔχομεν εἰς
[3, 7]	ἔστι δὲ μᾶλλον καὶ ἧττον	ταῦτα	φοβεῖσθαι, καὶ ἔτι τὰ μὴ
[3, 3]	ἐν κινήσει, ἀεὶ δὲ κατὰ	ταὐτὰ	γινομένων, εἴτ´ ἐξ ἀνάγκης εἴτε
[3, 7]	τὸ γὰρ θαρρεῖν εὐέλπιδος. περὶ	ταὐτὰ	μὲν οὖν ἐστὶν ὅ τε
[3, 3]	τὰς ἐπιστήμας· μᾶλλον γὰρ περὶ	ταύτας	διστάζομεν. τὸ βουλεύεσθαι δὲ ἐν
[3, 10]	σωφροσύνη, οὐ πάσας δὲ οὐδὲ	ταύτας·	οἱ γὰρ χαίροντες τοῖς διὰ
[3, 10]	ἐν τοῖς ἄλλοις ζῴοις κατὰ	ταύτας	τὰς αἰσθήσεις ἡδονὴ πλὴν κατὰ
[3, 10]	φωνῆς ᾔσθετο, καὶ χαίρειν δὴ	ταύτῃ	φαίνεται· ὁμοίως δ´ οὐδ´ ἰδὼν
[3, 1]	καθόλου (ψέγονται γὰρ διά γε	ταύτην)	ἀλλ´ ἡ καθ´ ἕκαστα, ἐν
[3, 10]	ἐκ τῶν εἰρημένων. Μετὰ δὲ	ταύτην	περὶ σωφροσύνης λέγωμεν· δοκοῦσι γὰρ
[3, 8]	ὑπὸ τῶν ἀρχόντων ἀναγκαζομένους εἰς	ταὐτό·	χείρους δ´, ὅσῳ οὐ δι´
[3, 2]	δὴ ἑκούσιον μὲν φαίνεται, οὐ	ταὐτὸν	δέ, ἀλλ´ ἐπὶ πλέον τὸ
[3, 2]	τοῦτο γὰρ σκοποῦμεν, ἀλλ´ εἰ	ταὐτόν	ἐστι δόξῃ τινί. τί οὖν
[3, 2]	μᾶλλον. ὅλως μὲν οὖν δόξῃ	ταὐτὸν	ἴσως οὐδὲ λέγει οὐδείς. ἀλλ´
[3, 8]	δρῶσι, καὶ οἱ πρὸ τῶν	τάφρων	καὶ τῶν τοιούτων παρατάττοντες· πάντες
[3, 2]	δὲ οὐχ οἱ αὐτοὶ προαιρεῖσθαί	τε	ἄριστα καὶ δοξάζειν, ἀλλ´ ἔνιοι
[3, 5]	τῶν ἀρετῶν εἴρηται ἡμῖν τό	τε	γένος τύπῳ, ὅτι μεσότητές εἰσιν
[3, 5]	καὶ ὅτι ἕξεις, ὑφ´ ὧν	τε	γίνονται, ὅτι τούτων πρακτικαὶ καὶ
[3, 7]	ταὐτὰ μὲν οὖν ἐστὶν ὅ	τε	δειλὸς καὶ ὁ θρασὺς καὶ
[3, 9]	τοῖς Λάκωσιν ὡς Σικυωνίοις. ~οἵ	τε	δὴ ἀνδρεῖοι εἴρηνται ποῖοί τινες,
[3, 1]	τίνα καὶ πόσα ἐστί, τίς	τε	δὴ καὶ τί καὶ περὶ
[3, 2]	ἀκούσια ταῦτα. ~Διωρισμένων δὲ τοῦ	τε	ἑκουσίου καὶ τοῦ ἀκουσίου, περὶ
[3, 1]	~Τῆς ἀρετῆς δὴ περὶ πάθη	τε	καὶ πράξεις οὔσης, καὶ ἐπὶ
[3, 5]	ὃ παρ´ ἑτέρου μὴ οἷόν	τε	λαβεῖν μηδὲ μαθεῖν, ἀλλ´ οἷον
[3, 3]	δεῖ, ταῦτα δὲ μὴ οἷόν	τε	πορισθῆναι· ἐὰν δὲ δυνατὸν φαίνηται,
[3, 1]	δὲ καὶ τοῖς νομοθετοῦσι πρός	τε	τὰς τιμὰς καὶ τὰς κολάσεις.
[3, 6]	γάρ, καὶ οὐδὲν ἔτι τῷ	τεθνεῶτι	δοκεῖ οὔτ´ ἀγαθὸν οὔτε κακὸν
[3, 5]	γεννητὴν τῶν πράξεων ὥσπερ καὶ	τέκνων.	εἰ δὲ ταῦτα φαίνεται καὶ
[3, 1]	πρᾶξαι κύριος ὢν γονέων καὶ	τέκνων,	καὶ πράξαντος μὲν σῴζοιντο μὴ
[3, 5]	καὶ εἰ μὴ ἐν τῷ	τέλει.	εἰ οὖν, ὥσπερ λέγεται, ἑκούσιοί
[3, 7]	τέλος· ὁρίζεται γὰρ ἕκαστον τῷ	τέλει.	καλοῦ δὴ ἕνεκα ὁ ἀνδρεῖος
[3, 5]	τὸ καλῶς τοῦτο πεφυκέναι ἡ	τελεία	καὶ ἀληθινὴ ἂν εἴη εὐφυΐα.
[3, 3]	καὶ ὅτι τῶν πρὸς τὰ	τέλη.	~Ἡ δὲ βούλησις ὅτι μὲν
[3, 3]	τέλος ἀλλὰ τὰ πρὸς τὰ	τέλη·	οὐδὲ δὴ τὰ καθ´ ἕκαστα,
[3, 3]	ἀλλὰ περὶ τῶν πρὸς τὰ	τέλη.	οὔτε γὰρ ἰατρὸς βουλεύεται εἰ
[3, 5]	καὶ προαιρετῶν τῶν πρὸς τὸ	τέλος,	αἱ περὶ ταῦτα πράξεις κατὰ
[3, 3]	γὰρ ἂν εἴη βουλευτὸν τὸ	τέλος	ἀλλὰ τὰ πρὸς τὰ τέλη·
[3, 7]	πάσχει καὶ πράττει ὁ ἀνδρεῖος.	τέλος	δὲ πάσης ἐνεργείας ἐστὶ τὸ
[3, 9]	τοῖς γὰρ πύκταις τὸ μὲν	τέλος	ἡδύ, οὗ ἕνεκα, ὁ στέφανος
[3, 9]	εἶναι τὸ κατὰ τὴν ἀνδρείαν	τέλος	ἡδύ, ὑπὸ τῶν κύκλῳ δ´
[3, 5]	πράττουσιν ὁπωσδήποτε. εἴτε δὴ τὸ	τέλος	μὴ φύσει ἑκάστῳ φαίνεται οἱονδήποτε,
[3, 2]	δὲ προαίρεσις τῶν πρὸς τὸ	τέλος,	οἷον ὑγιαίνειν βουλόμεθα, προαιρούμεθα δὲ
[3, 7]	καλόν. τοιοῦτον δὴ καὶ τὸ	τέλος·	ὁρίζεται γὰρ ἕκαστον τῷ τέλει.
[3, 7]	τοῦ καλοῦ ἕνεκα· τοῦτο γὰρ	τέλος	τῆς ἀρετῆς. ἔστι δὲ μᾶλλον
[3, 1]	τότε ὅτε πράττονται, τὸ δὲ	τέλος	τῆς πράξεως κατὰ τὸν καιρόν
[3, 3]	τοῦ τέλους· ἀλλὰ θέμενοι τὸ	τέλος	τὸ πῶς καὶ διὰ τίνων
[3, 5]	τῷ ποιοί τινες εἶναι τὸ	τέλος	τοιόνδε τιθέμεθα) καὶ αἱ κακίαι
[3, 5]	ἕκαστός ἐστι, τοιοῦτο καὶ τὸ	τέλος	φαίνεται αὐτῷ· εἰ μὲν οὖν
[3, 5]	ἀγαθῷ καὶ τῷ κακῷ, τὸ	τέλος	φύσει ἢ ὁπωσδήποτε φαίνεται καὶ
[3, 5]	αὐτόν ἐστιν, εἴτε τὸ μὲν	τέλος	φυσικόν, τῷ δὲ τὰ λοιπὰ
[3, 3]	τῶν λοιπῶν οὐδεὶς περὶ τοῦ	τέλους·	ἀλλὰ θέμενοι τὸ τέλος τὸ
[3, 5]	~Ὄντος δὴ βουλητοῦ μὲν τοῦ	τέλους,	βουλευτῶν δὲ καὶ προαιρετῶν τῶν
[3, 2]	δ´ ἡ μὲν βούλησις τοῦ	τέλους	ἐστὶ μᾶλλον, ἡ δὲ προαίρεσις
[3, 4]	δὲ βούλησις ὅτι μὲν τοῦ	τέλους	ἐστὶν εἴρηται, δοκεῖ δὲ τοῖς
[3, 9]	ὑπάρχει, πλὴν ἐφ´ ὅσον τοῦ	τέλους	ἐφάπτεται. στρατιώτας δ´ οὐδὲν ἴσως
[3, 5]	ἄριστον ἔσεσθαι, ἡ δὲ τοῦ	τέλους	ἔφεσις οὐκ αὐθαίρετος, ἀλλὰ φῦναι
[3, 5]	πράξεων ἀπ´ ἀρχῆς μέχρι τοῦ	τέλους	κύριοί ἐσμεν, εἰδότες τὰ καθ´
[3, 5]	κακοποιεῖν, ἀλλὰ δι´ ἄγνοιαν τοῦ	τέλους	ταῦτα πράττει, διὰ τούτων οἰόμενος
[3, 3]	βουλευόμεθα δ´ οὐ περὶ τῶν	τελῶν	ἀλλὰ περὶ τῶν πρὸς τὰ
[3, 11]	εἴη τοῦ ἄνθρωπος εἶναι· οὐ	τέτευχε	δ´ ὁ τοιοῦτος ὀνόματος διὰ
[3, 3]	μᾶλλον δὲ καὶ περὶ τὰς	τέχνας	ἢ τὰς ἐπιστήμας· μᾶλλον γὰρ
[3, 3]	ζήτησις) καὶ τὸ ἔσχατον ἐν	τῇ	ἀναλύσει πρῶτον εἶναι ἐν τῇ
[3, 10]	οὐχ οἵ γε ἀκόλαστοι, ἀλλὰ	τῇ	ἀπολαύσει, ἣ γίνεται πᾶσα δι´
[3, 11]	δὲ σώφρων τῷ μὴ λυπεῖσθαι	τῇ	ἀπουσίᾳ καὶ τῷ ἀπέχεσθαι τοῦ
[3, 2]	διελθεῖν· οἰκειότατον γὰρ εἶναι δοκεῖ	τῇ	ἀρετῇ καὶ μᾶλλον τὰ ἤθη
[3, 10]	μακρότερον γεράνου γενέσθαι, ὡς ἡδόμενος	τῇ	(ἁφῇ. κοινοτάτη δὴ τῶν αἰσθήσεων
[3, 7]	τῶν δ´ ὑπερβαλλόντων ὁ μὲν	τῇ	ἀφοβίᾳ ἀνώνυμος (εἴρηται δ´ ἡμῖν
[3, 10]	λαγωῶν αἱ κύνες χαίρουσιν ἀλλὰ	τῇ	βρώσει, τὴν δ´ αἴσθησιν ἡ
[3, 3]	τῇ ἀναλύσει πρῶτον εἶναι ἐν	τῇ	γενέσει. κἂν μὲν ἀδυνάτῳ ἐντύχωσιν,
[3, 10]	καὶ γεῦσις. φαίνονται δὲ καὶ	τῇ	γεύσει ἐπὶ μικρὸν ἢ οὐθὲν
[3, 10]	τῇ φωνῇ τοῦ βοὸς ἀλλὰ	τῇ	ἐδωδῇ· ὅτι δ´ ἐγγύς ἐστι,
[3, 3]	τὸ πρῶτον αἴτιον, ὃ ἐν	τῇ	εὑρέσει ἔσχατόν ἐστιν. ὁ γὰρ
[3, 1]	ὁτιοῦν, μηδέν τι δυσχεραίνων ἐπὶ	τῇ	πράξει, ἑκὼν μὲν οὐ πέπραχεν,
[3, 1]	συμφέροντα· οὐ γὰρ ἡ ἐν	τῇ	προαιρέσει ἄγνοια αἰτία τοῦ ἀκουσίου
[3, 8]	ἐμεῖο. ὡμοίωται δ´ αὕτη μάλιστα	τῇ	πρότερον εἰρημένῃ, ὅτι δι´ ἀρετὴν
[3, 10]	ὀσμὴ ἐποίησεν· οὐδ´ ὁ λέων	τῇ	φωνῇ τοῦ βοὸς ἀλλὰ τῇ
[3, 10]	δὲ καὶ ἐν τοῖς περὶ	τὴν	ἀκοήν· τοὺς γὰρ ὑπερβεβλημένως χαίροντας
[3, 9]	τοιοῦτόν ἐστι καὶ τὸ περὶ	τὴν	ἀνδρείαν, ὁ μὲν θάνατος καὶ
[3, 9]	(δόξειεν ἂν εἶναι τὸ κατὰ	τὴν	ἀνδρείαν τέλος ἡδύ, ὑπὸ τῶν
[3, 8]	ὁ Σωκράτης ᾠήθη ἐπιστήμην εἶναι	τὴν	ἀνδρείαν. τοιοῦτοι δὲ ἄλλοι μὲν
[3, 7]	ὑπομένει καὶ πράττει τὰ κατὰ	τὴν	ἀνδρείαν. τῶν δ´ ὑπερβαλλόντων ὁ
[3, 8]	καὶ τὸν θυμὸν δ´ ἐπὶ	τὴν	ἀνδρείαν φέρουσιν· ἀνδρεῖοι γὰρ εἶναι
[3, 1]	τις ἃ μὴ δεῖ, ἃ	τὴν	ἀνθρωπίνην φύσιν ὑπερτείνει καὶ μηδεὶς
[3, 9]	μή. καὶ ὅσῳ ἂν μᾶλλον	τὴν	ἀρετὴν ἔχῃ πᾶσαν καὶ εὐδαιμονέστερος
[3, 3]	πράξει, ὅταν εἰς αὑτὸν ἀναγάγῃ	τὴν	ἀρχήν, καὶ αὑτοῦ εἰς τὸ
[3, 3]	βουλεύσασθαι γὰρ κρίναντες ὀρεγόμεθα κατὰ	τὴν	βούλευσιν. ἡ μὲν οὖν προαίρεσις
[3, 10]	κύνες χαίρουσιν ἀλλὰ τῇ βρώσει,	τὴν	δ´ αἴσθησιν ἡ ὀσμὴ ἐποίησεν·
[3, 4]	οὖν τὸ ἡδὺ ὡς ἀγαθόν,	τὴν	δὲ λύπην ὡς κακὸν φεύγουσιν.
[3, 6]	οἳ δὲ εὐέλπιδές εἰσι παρὰ	τὴν	ἐμπειρίαν. ἅμα δὲ καὶ ἀνδρίζονται
[3, 8]	προέλοιτο, τὰ δ´ ἐξαίφνης κατὰ	τὴν	ἕξιν. ἀνδρεῖοι δὲ φαίνονται καὶ
[3, 7]	πάσης ἐνεργείας ἐστὶ τὸ κατὰ	τὴν	ἕξιν. καὶ τῷ ἀνδρείῳ δὲ
[3, 8]	καὶ οἱ μοιχοὶ δὲ διὰ	τὴν	ἐπιθυμίαν τολμηρὰ πολλὰ δρῶσιν. {οὐ
[3, 4]	πολλοῖς δὲ ἡ ἀπάτη διὰ	τὴν	ἡδονὴν ἔοικε γίνεσθαι· οὐ γὰρ
[3, 11]	τῶν ἡδέων οὐ τυγχάνει (καὶ	τὴν	λύπην δὲ ποιεῖ αὐτῷ ἡ
[3, 10]	δεῖ σώφρονας. οὐδὲ τοὺς περὶ	τὴν	ὀσμήν, πλὴν κατὰ συμβεβηκός· τοὺς
[3, 11]	παρὰ τὸ καλὸν ἢ ὑπὲρ	τὴν	οὐσίαν. ὁ γὰρ οὕτως ἔχων
[3, 1]	ἄγνοιαν ἀκουσίου λεγομένου ἔτι δεῖ	τὴν	πρᾶξιν λυπηρὰν εἶναι καὶ ἐν
[3, 6]	θαλάττιοι· οἳ μὲν γὰρ ἀπεγνώκασι	τὴν	σωτηρίαν καὶ τὸν θάνατον τὸν
[3, 1]	οὗ ἕνεκα. τοῦ δὴ κατὰ	τὴν	τοιαύτην ἄγνοιαν ἀκουσίου λεγομένου ἔτι
[3, 1]	καὶ ὧν ἀφεκτέον, καὶ διὰ	τὴν	τοιαύτην ἁμαρτίαν ἄδικοι καὶ ὅλως
[3, 12]	μὲν λύπη ἐξίστησι καὶ φθείρει	τὴν	τοῦ ἔχοντος φύσιν, ἡ δὲ
[3, 8]	γὰρ τὰ τοιαῦτα ἔοικε σημαίνειν	τὴν	τοῦ θυμοῦ ἔγερσιν καὶ ὁρμήν.
[3, 5]	μὴ μεθυσθῆναι, τοῦτο δ´ αἴτιον	τῆς	ἀγνοίας. καὶ τοὺς ἀγνοοῦντάς τι
[3, 5]	κολάζουσιν, ἐὰν αἴτιος εἶναι δοκῇ	τῆς	ἀγνοίας, οἷον τοῖς μεθύουσι διπλᾶ
[3, 1]	ἄν. περὶ πάντα δὴ ταῦτα	τῆς	ἀγνοίας οὔσης, ἐν οἷς ἡ
[3, 12]	ἀκόλαστος εἶναι. τὸ δ´ ὄνομα	τῆς	ἀκολασίας καὶ ἐπὶ τὰς παιδικὰς
[3, 11]	τὰς λύπας οὐχ ὥσπερ ἐπὶ	τῆς	ἀνδρείας τῷ ὑπομένειν λέγεται σώφρων
[3, 11]	μᾶλλον ἀγαπᾷ τὰς τοιαύτας ἡδονὰς	τῆς	ἀξίας· ὁ δὲ σώφρων οὐ
[3, 1]		~Τῆς	ἀρετῆς δὴ περὶ πάθη τε
[3, 7]	καλοῦ ἕνεκα· τοῦτο γὰρ τέλος	τῆς	ἀρετῆς. ἔστι δὲ μᾶλλον καὶ
[3, 5]	καθ´ ἕκαστα, τῶν ἕξεων δὲ	τῆς	ἀρχῆς, καθ´ ἕκαστα δὲ ἡ
[3, 10]	γὰρ αἱ ἐλευθεριώταται τῶν διὰ	τῆς	ἁφῆς ἡδονῶν ἀφῄρηνται, οἷον αἱ
[3, 3]	τὸ προαιρετόν· τὸ γὰρ ἐκ	τῆς	βουλῆς κριθὲν προαιρετόν ἐστιν. παύεται
[3, 10]	ἐπὶ μικρὸν ἢ οὐθὲν χρῆσθαι·	τῆς	γὰρ γεύσεώς ἐστιν ἡ κρίσις
[3, 5]	πάντες ἐφίενται τοῦ φαινομένου ἀγαθοῦ,	τῆς	δὲ φαντασίας οὐ κύριοι, ἀλλ´
[3, 12]	δὲ μᾶλλον ἔοικεν ἡ ἀκολασία	τῆς	δειλίας. ἣ μὲν γὰρ δι´
[3, 3]	οἷον περὶ τοῦ κόσμου ἢ	τῆς	διαμέτρου καὶ τῆς πλευρᾶς, ὅτι
[3, 10]	πάσχοντος τοῦ σώματος, ἀλλὰ μᾶλλον	τῆς	διανοίας· οἱ δὲ περὶ τὰς
[3, 8]	μὴ παθεῖν μάλιστα δύνανται ἐκ	τῆς	ἐμπειρίας, δυνάμενοι χρῆσθαι τοῖς ὅπλοις
[3, 11]	φύσιν τῷ πλήθει· ἀναπλήρωσις γὰρ	τῆς	ἐνδείας ἡ φυσικὴ ἐπιθυμία. διὸ
[3, 5]	εἰ μὲν οὖν ἕκαστος ἑαυτῷ	τῆς	ἕξεώς ἐστί πως αἴτιος, καὶ
[3, 12]	πανταχόθεν τῷ ἀνοήτῳ, καὶ ἡ	τῆς	ἐπιθυμίας ἐνέργεια αὔξει τὸ συγγενές,
[3, 11]	τῶν μάλιστα, καὶ ἄγεται ὑπὸ	τῆς	ἐπιθυμίας ὥστε ἀντὶ τῶν ἄλλων
[3, 10]	τοῖς γυμνασίοις διὰ τρίψεως καὶ	τῆς	θερμασίας γινόμεναι· οὐ γὰρ περὶ
[3, 5]	ἀληθῆ, τί μᾶλλον ἡ ἀρετὴ	τῆς	κακίας ἔσται ἑκούσιον; ἀμφοῖν γὰρ
[3, 1]	ἄγνοια αἰτία τοῦ ἀκουσίου ἀλλὰ	τῆς	μοχθηρίας, οὐδ´ ἡ καθόλου (ψέγονται
[3, 8]	πεινῶντες· τυπτόμενοι γὰρ οὐκ ἀφίστανται	τῆς	νομῆς· καὶ οἱ μοιχοὶ δὲ
[3, 10]	οἱ γὰρ χαίροντες τοῖς διὰ	τῆς	ὄψεως, οἷον χρώμασι καὶ σχήμασι
[3, 3]	κόσμου ἢ τῆς διαμέτρου καὶ	τῆς	πλευρᾶς, ὅτι ἀσύμμετροι. ἀλλ´ οὐδὲ
[3, 1]	ὅτε πράττονται, τὸ δὲ τέλος	τῆς	πράξεως κατὰ τὸν καιρόν ἐστιν.
[3, 2]	δεῖ. εἰ δὲ προγίνεται δόξα	τῆς	προαιρέσεως ἢ παρακολουθεῖ, οὐδὲν διαφέρει·
[3, 8]	τὸ φεύγειν καὶ ὁ θάνατος	τῆς	τοιαύτης σωτηρίας αἱρετώτερος· οἳ δὲ
[3, 11]	καὶ ἐπίθετοι· οἷον ἡ μὲν	τῆς	τροφῆς φυσική· πᾶς γὰρ ἐπιθυμεῖ
[3, 5]	ἕξεώς ἐστί πως αἴτιος, καὶ	τῆς	φαντασίας ἔσται πως αὐτὸς αἴτιος·
[3, 10]	ὅτι δ´ ἐγγύς ἐστι, διὰ	τῆς	φωνῆς ᾔσθετο, καὶ χαίρειν δὴ
[3, 5]	εἶναι. οὐ μόνον δ´ αἱ	τῆς	ψυχῆς κακίαι ἑκούσιοί εἰσιν, ἀλλ´
[3, 1]	οἷς ἡ πρᾶξις, ὁ τούτων	τι	ἀγνοήσας ἄκων δοκεῖ πεπραχέναι, καὶ
[3, 1]	καὶ συγγνώμη· ὁ γὰρ τούτων	τι	ἀγνοῶν ἀκουσίως πράττει. ἴσως οὖν
[3, 1]	ποῖον ἀντὶ ποίου αἱρετέον καὶ	τί	ἀντὶ τίνος ὑπομενετέον, ἔτι δὲ
[3, 10]	οὖν ἀνδρείας ἐπὶ τοσοῦτον εἰρήσθω·	τί	δ´ ἐστίν, οὐ χαλεπὸν τύπῳ
[3, 1]	κατ´ ἐπιθυμίαν ἡδέα. ἔτι δὲ	τί	διαφέρει τῷ ἀκούσια εἶναι τὰ
[3, 1]	δι´ ἄγνοιαν πράξας ὁτιοῦν, μηδέν	τι	δυσχεραίνων ἐπὶ τῇ πράξει, ἑκὼν
[3, 2]	τινί. τί οὖν ἢ ποῖόν	τι	ἐστίν, ἐπειδὴ τῶν εἰρημένων οὐθέν;
[3, 2]	τι τῶν τοιούτων, δοξάζομεν δὲ	τί	ἐστιν ἢ τίνι συμφέρει ἢ
[3, 1]	δὴ καὶ τί καὶ περὶ	τί	ἢ ἐν τίνι πράττει, ἐνίοτε
[3, 1]	ἐνίοτε καὶ ἐπαινοῦνται, ὅταν αἰσχρόν	τι	ἢ λυπηρὸν ὑπομένωσιν ἀντὶ μεγάλων
[3, 5]	φύσει ἑκάστῳ φαίνεται οἱονδήποτε, ἀλλά	τι	καὶ παρ´ αὐτόν ἐστιν, εἴτε
[3, 1]	ἐστί, τίς τε δὴ καὶ	τί	καὶ περὶ τί ἢ ἐν
[3, 7]	μὲν τὸ αὐτό, λέγομεν δέ	τι	καὶ ὑπὲρ ἄνθρωπον. τοῦτο μὲν
[3, 11]	οὐ μὴν ἀλλ´ ἔχει γέ	τι	καὶ φυσικόν· ἕτερα γὰρ ἑτέροις
[3, 8]	μὲν οὖν ἡ ἀνδρεία τοιοῦτόν	τι,	λέγονται δὲ καὶ ἕτεραι κατὰ
[3, 7]	φεύγοντα πενίαν ἢ ἔρωτα ἤ	τι	λυπηρὸν οὐκ ἀνδρείου, ἀλλὰ μᾶλλον
[3, 5]	εἰ δὴ ταῦτ´ ἐστὶν ἀληθῆ,	τί	μᾶλλον ἡ ἀρετὴ τῆς κακίας
[3, 1]	κακῶν πράττεται ἢ διὰ καλόν	τι,	οἷον εἰ τύραννος προστάττοι αἰσχρόν
[3, 6]	ἀνδρεῖος κατὰ μεταφοράν· ἔχει γάρ	τι	ὅμοιον τῷ ἀνδρείῳ· ἄφοβος γάρ
[3, 8]	διὰ πάθος· παραπλήσιον δ´ ἔχουσί	τι.	οὐδὲ δὴ οἱ εὐέλπιδες ὄντες
[3, 2]	εἰ ταὐτόν ἐστι δόξῃ τινί.	τί	οὖν ἢ ποῖόν τι ἐστίν,
[3, 1]	οἷον εἰ τύραννος προστάττοι αἰσχρόν	τι	πρᾶξαι κύριος ὢν γονέων καὶ
[3, 1]	ἐστιν ἢ ἑκούσια. τοιοῦτον δέ	τι	συμβαίνει καὶ περὶ τὰς ἐν
[3, 1]	δι´ ἄγνοιαν πράττειν ἀλλὰ διά	τι	τῶν εἰρημένων, οὐκ εἰδὼς δὲ
[3, 5]	τῆς ἀγνοίας. καὶ τοὺς ἀγνοοῦντάς	τι	τῶν ἐν τοῖς νόμοις, ἃ
[3, 6]	γυναῖκα φοβεῖται ἢ φθόνον ἤ	τι	τῶν τοιούτων, δειλός ἐστιν· οὐδ´
[3, 2]	μὲν λαβεῖν ἢ φυγεῖν {ἤ}	τι	τῶν τοιούτων, δοξάζομεν δὲ τί
[3, 7]	δὲ ὅτι οὐχ ὅτε, ἤ	τι	τῶν τοιούτων· ὁμοίως δὲ καὶ
[3, 5]	τινες εἶναι τὸ τέλος τοιόνδε	τιθέμεθα)	καὶ αἱ κακίαι ἑκούσιοι ἂν
[3, 1]	καὶ ἐπιθυμίας. ἄτοπον δὴ τὸ	τιθέναι	ἀκούσια ταῦτα. ~Διωρισμένων δὲ τοῦ
[3, 6]	δὲ τούτοις εἰσὶ καὶ αἱ	τιμαὶ	αἱ ἐν ταῖς πόλεσι καὶ
[3, 9]	ἕνεκα, ὁ στέφανος καὶ αἱ	τιμαί,	τὸ δὲ τύπτεσθαι ἀλγεινόν, εἴπερ
[3, 8]	τὰ ὀνείδη καὶ διὰ τὰς	τιμάς·	καὶ διὰ τοῦτο ἀνδρειότατοι δοκοῦσιν
[3, 1]	τοῖς νομοθετοῦσι πρός τε τὰς	τιμὰς	καὶ τὰς κολάσεις. δοκεῖ δὴ
[3, 8]	γὰρ καὶ διὰ καλοῦ ὄρεξιν	(τιμῆς	γάρ) καὶ φυγὴν ὀνείδους, αἰσχροῦ
[3, 8]	ἄνθρωποι δὴ ὀργιζόμενοι μὲν ἀλγοῦσι,	τιμωρούμενοι	δ´ ἥδονται· οἱ δὲ διὰ
[3, 5]	τῶν νομοθετῶν· κολάζουσι γὰρ καὶ	τιμωροῦνται	τοὺς δρῶντας μοχθηρά, ὅσοι μὴ
[3, 5]	τοὺς δὲ τὰ καλὰ πράττοντας	τιμῶσιν,	ὡς τοὺς μὲν προτρέψοντες τοὺς
[3, 3]	εἴτε καὶ φύσει ἢ διά	τινα	αἰτίαν ἄλλην, οἷον τροπῶν καὶ
[3, 2]	ἢ θυμὸν ἢ βούλησιν ἤ	τινα	δόξαν οὐκ ἐοίκασιν ὀρθῶς λέγειν.
[3, 1]	οὖν οὐ χεῖρον διορίσαι αὐτά,	τίνα	καὶ πόσα ἐστί, τίς τε
[3, 10]	τοῦ ἀκολάστου ἁφή, ἀλλὰ περί	τινα	μέρη. ~Τῶν δ´ ἐπιθυμιῶν αἳ
[3, 2]	αὑτοῦ πραχθέντα ἄν, οἷον ὑποκριτήν	τινα	νικᾶν ἢ ἀθλητήν· προαιρεῖται δὲ
[3, 12]	παιδικὰς ἁμαρτίας φέρομεν· ἔχουσι (γάρ	τινα	ὁμοιότητα. πότερον δ´ ἀπὸ ποτέρου
[3, 8]	ἐκεῖνοι δέ. διὸ καὶ μένουσί	τινα	χρόνον· οἱ δ´ ἠπατημένοι, ἐὰν
[3, 5]	αὐτοί ἐσμεν, καὶ τῷ ποιοί	τινες	εἶναι τὸ τέλος τοιόνδε τιθέμεθα)
[3, 5]	Ἀναλαβόντες δὲ περὶ ἑκάστης εἴπωμεν	τίνες	εἰσὶ καὶ περὶ ποῖα καὶ
[3, 2]	τἀγαθὰ ἢ τὰ κακὰ ποιοί	τινές	ἐσμεν, τῷ δὲ δοξάζειν οὔ.
[3, 9]	τε δὴ ἀνδρεῖοι εἴρηνται ποῖοί	τινες,	καὶ οἱ δοκοῦντες ἀνδρεῖοι. Περὶ
[3, 1]	τίνι πράττει, ἐνίοτε δὲ καὶ	τίνι,	οἷον ὀργάνῳ, καὶ ἕνεκα τίνος,
[3, 1]	καὶ περὶ τί ἢ ἐν	τίνι	πράττει, ἐνίοτε δὲ καὶ τίνι,
[3, 2]	δοξάζομεν δὲ τί ἐστιν ἢ	τίνι	συμφέρει ἢ πῶς· λαβεῖν δ´
[3, 2]	ἀλλ´ εἰ ταὐτόν ἐστι δόξῃ	τινί.	τί οὖν ἢ ποῖόν τι
[3, 2]	οὐδὲ λέγει οὐδείς. ἀλλ´ οὐδὲ	τινί·	τῷ γὰρ προαιρεῖσθαι τἀγαθὰ ἢ
[3, 3]	ὁτὲ δὲ πῶς ἢ διὰ	τίνος.	ἔοικε δή, καθάπερ εἴρηται, ἄνθρωπος
[3, 3]	διὰ τούτου ἔσται κἀκεῖνο διὰ	τίνος,	ἕως ἂν ἔλθωσιν ἐπὶ τὸ
[3, 1]	τίνι, οἷον ὀργάνῳ, καὶ ἕνεκα	τίνος,	οἷον σωτηρίας, καὶ πῶς, οἷον
[3, 3]	πλειόνων μὲν φαινομένου γίνεσθαι διὰ	τίνος	ῥᾷστα καὶ κάλλιστα ἐπισκοποῦσι, δι´
[3, 1]	ποίου αἱρετέον καὶ τί ἀντὶ	τίνος	ὑπομενετέον, ἔτι δὲ χαλεπώτερον ἐμμεῖναι
[3, 6]	φοβούμενος ἀναίσχυντος. λέγεται δ´ ὑπό	τινων	ἀνδρεῖος κατὰ μεταφοράν· ἔχει γάρ
[3, 3]	τέλος τὸ πῶς καὶ διὰ	τίνων	ἔσται σκοποῦσι· καὶ διὰ πλειόνων
[3, 1]	ὀργίζεσθαι ἐπί τισι καὶ ἐπιθυμεῖν	τινῶν,	οἷον ὑγιείας καὶ μαθήσεως. δοκεῖ
[3, 1]	δ´, ὅταν διὰ τοιαῦτα πράξῃ	τις	ἃ μὴ δεῖ, ἃ τὴν
[3, 1]	ἀκούσιον βούλεται λέγεσθαι οὐκ εἴ	τις	ἀγνοεῖ τὰ συμφέροντα· οὐ γὰρ
[3, 3]	οὐχ ὑπὲρ οὗ βουλεύσαιτ´ ἄν	τις	ἠλίθιος ἢ μαινόμενος, ἀλλ´ ὑπὲρ
[3, 6]	ὅμοιον τῷ ἀνδρείῳ· ἄφοβος γάρ	τις	καὶ ὁ ἀνδρεῖος. πενίαν δ´
[3, 1]	τὸν καταπέλτην. οἰηθείη δ´ ἄν	τις	καὶ τὸν υἱὸν πολέμιον εἶναι
[3, 10]	τῶν ἐπιθυμημάτων. ἴδοι δ´ ἄν	τις	καὶ τοὺς ἄλλους, ὅταν πεινῶσι,
[3, 8]	αἰσχροῦ ὄντος. τάξαι δ´ ἄν	τις	καὶ τοὺς ὑπὸ τῶν ἀρχόντων
[3, 5]	ἡμῖν ἂν εἶεν. εἰ δέ	τις	λέγοι ὅτι πάντες ἐφίενται τοῦ
[3, 7]	ἐστιν ἀνώνυμα) εἴη δ´ ἄν	τις	μαινόμενος ἢ ἀνάλγητος, εἰ μηδὲν
[3, 7]	μᾶλλον καταφανής ἐστιν. δύσελπις δή	τις	ὁ δειλός· πάντα γὰρ φοβεῖται.
[3, 1]	ὃ δὲ πράττει ἀγνοήσειεν ἄν	τις,	οἷον λέγοντές φασιν ἐκπεσεῖν αὐτούς,
[3, 10]	ἀφροδισίοις λεγομένοις. διὸ καὶ ηὔξατό	τις	ὀψοφάγος ὢν τὸν φάρυγγα αὑτῷ
[3, 5]	ἀκόλαστον. εἰ δὲ μὴ ἀγνοῶν	τις	πράττει ἐξ ὧν ἔσται ἄδικος,
[3, 8]	κἂν ἐκ λογισμοῦ καὶ λόγου	τις	προέλοιτο, τὰ δ´ ἐξαίφνης κατὰ
[3, 1]	τοῖς καθ´ ἕκαστα. εἰ δέ	τις	τὰ ἡδέα καὶ τὰ καλὰ
[3, 1]	αὐτά, τίνα καὶ πόσα ἐστί,	τίς	τε δὴ καὶ τί καὶ
[3, 6]	εὐθαρσῶς ἔχουσιν. οὐδὲ δὴ εἴ	τις	ὕβριν περὶ παῖδας καὶ γυναῖκα
[3, 2]	ἔστι τῶν ἀδυνάτων, καὶ εἴ	τις	φαίη προαιρεῖσθαι, δοκοίη ἂν ἠλίθιος
[3, 11]	δεῖ (μισητὰ γάρ) καὶ εἴ	τισι	δεῖ χαίρειν τῶν τοιούτων, μᾶλλον
[3, 1]	δεῖ δὲ καὶ ὀργίζεσθαι ἐπί	τισι	καὶ ἐπιθυμεῖν τινῶν, οἷον ὑγιείας
[3, 6]	ἐν θαλάττῃ ἢ νόσοις. ἐν	τίσιν	οὖν; ἢ ἐν τοῖς καλλίστοις;
[3, 5]	μὴ πράττειν, τοῦτο δ´ ἦν	τὸ	ἀγαθοῖς καὶ κακοῖς εἶναι, ἐφ´
[3, 8]	αὐτὸ δρῶσι, καὶ φεύγοντες οὐ	τὸ	αἰσχρὸν ἀλλὰ τὸ λυπηρόν· ἀναγκάζουσι
[3, 1]	καλὸν μεθ´ ἡδονῆς· γελοῖον δὲ	τὸ	αἰτιᾶσθαι τὰ ἐκτός, ἀλλὰ μὴ
[3, 1]	καὶ ἐλέου, τὸ ἑκούσιον καὶ	τὸ	ἀκούσιον ἀναγκαῖον ἴσως διορίσαι τοῖς
[3, 1]	καὶ τὸ ἑκούσιον δὴ καὶ	τὸ	ἀκούσιον, ὅτε πράττει, λεκτέον. πράττει
[3, 6]	οἷς ἐστὶν ἀλκὴ ἢ καλὸν	τὸ	ἀποθανεῖν· ἐν ταῖς τοιαύταις δὲ
[3, 5]	πράττει, διὰ τούτων οἰόμενος αὑτῷ	τὸ	ἄριστον ἔσεσθαι, ἡ δὲ τοῦ
[3, 12]	μὴ ἔσται εὐπειθὲς καὶ ὑπὸ	τὸ	ἄρχον, ἐπὶ πολὺ ἥξει· ἄπληστος
[3, 8]	οἱ προστάττοντες, κἂν ἀναχωρῶσι τύπτοντες,	τὸ	αὐτὸ δρῶσι, καὶ οἱ πρὸ
[3, 7]	δὲ φοβερὸν οὐ πᾶσι μὲν	τὸ	αὐτό, λέγομεν δέ τι καὶ
[3, 3]	ἥξει. βουλευτὸν δὲ καὶ προαιρετὸν	τὸ	αὐτό, πλὴν ἀφωρισμένον ἤδη τὸ
[3, 5]	ἀναλαβεῖν· ἀλλ´ ὅμως ἐπ´ αὐτῷ	τὸ	βαλεῖν {καὶ ῥῖψαι} ἡ γὰρ
[3, 1]	αἰσχρῶν τὰ ἡδέα. ἔοικε δὴ	τὸ	βίαιον εἶναι οὗ ἔξωθεν ἡ
[3, 3]	μᾶλλον γὰρ περὶ ταύτας διστάζομεν.	τὸ	βουλεύεσθαι δὲ ἐν τοῖς ὡς
[3, 4]	ἀγαθοῦ. συμβαίνει δὲ τοῖς μὲν	{τὸ}	βουλητὸν τἀγαθὸν λέγουσι μὴ εἶναι
[3, 3]	πλὴν ἀφωρισμένον ἤδη τὸ προαιρετόν·	τὸ	γὰρ ἐκ τῆς βουλῆς κριθὲν
[3, 11]	ἐφ´ ἕν, ἐπὶ τὸ πλεῖον·	τὸ	γὰρ ἐσθίειν τὰ τυχόντα ἢ
[3, 7]	φοβεῖται. ὁ δ´ ἀνδρεῖος ἐναντίως·	τὸ	γὰρ θαρρεῖν εὐέλπιδος. περὶ ταὐτὰ
[3, 5]	εὐφυὴς ᾧ τοῦτο καλῶς πέφυκεν·	τὸ	γὰρ μέγιστον καὶ κάλλιστον, καὶ
[3, 1]	ἄδικοι καὶ ὅλως κακοὶ γίνονται·	τὸ	δ´ ἀκούσιον βούλεται λέγεσθαι οὐκ
[3, 5]	μακάριος ἔοικε τὸ μὲν ψευδεῖ	τὸ	δ´ ἀληθεῖ· μακάριος μὲν γὰρ
[3, 7]	ἢ ὅτι αἰσχρὸν τὸ μή.	τὸ	δ´ ἀποθνήσκειν φεύγοντα πενίαν ἢ
[3, 2]	οὐθέν; ἑκούσιον μὲν δὴ φαίνεται,	τὸ	δ´ ἑκούσιον οὐ πᾶν προαιρετόν.
[3, 12]	ἑκούσια (ἐπιθυμοῦντι γὰρ καὶ ὀρεγομένῳ)	τὸ	δ´ ὅλον ἧττον· οὐθεὶς γὰρ
[3, 12]	οὐθεὶς γὰρ ἐπιθυμεῖ ἀκόλαστος εἶναι.	τὸ	δ´ ὄνομα τῆς ἀκολασίας καὶ
[3, 1]	ἀρχή, μηδὲν συμβαλλομένου τοῦ βιασθέντος.	Τὸ	δὲ δι´ ἄγνοιαν οὐχ ἑκούσιον
[3, 5]	τὸ ἐπιεικέσι καὶ φαύλοις εἶναι.	τὸ	δὲ λέγειν ὡς οὐδεὶς ἑκὼν
[3, 6]	καὶ δεῖ φοβεῖσθαι καὶ καλόν,	τὸ	δὲ μὴ αἰσχρόν, οἷον ἀδοξίαν·
[3, 1]	γάρ εἰσι τότε ὅτε πράττονται,	τὸ	δὲ τέλος τῆς πράξεως κατὰ
[3, 11]	Ὅμηρος, ὁ νέος καὶ ἀκμάζων·	τὸ	δὲ τοιᾶσδε ἢ τοιᾶσδε, οὐκέτι
[3, 10]	χαίροντας ταῖς τῶν βρωμάτων ὀσμαῖς·	τὸ	δὲ τοιούτοις χαίρειν ἀκολάστου· τούτῳ
[3, 12]	καὶ τῷ λόγῳ μηθὲν ἐναντιοῦσθαι—	τὸ	δὲ τοιοῦτον εὐπειθὲς λέγομεν καὶ
[3, 9]	ὁ στέφανος καὶ αἱ τιμαί,	τὸ	δὲ τύπτεσθαι ἀλγεινόν, εἴπερ σάρκινοι,
[3, 12]	λύπην, ὧν τὸ μὲν αἱρετόν,	τὸ	δὲ φευκτόν· καὶ ἡ μὲν
[3, 7]	τοιαύταις δὲ φθοραῖς οὐδέτερον ὑπάρχει.	~Τὸ	δὲ φοβερὸν οὐ πᾶσι μὲν
[3, 11]	λέγονται οὗτοι γαστρίμαργοι, ὡς παρὰ	τὸ	δέον πληροῦντες αὐτήν. τοιοῦτοι δὲ
[3, 10]	ἐσμεν ὑπάρχει, ἀλλ´ ᾗ ζῷα.	τὸ	δὴ τοιούτοις χαίρειν καὶ μάλιστα
[3, 1]	ἴδιον. ἕτερον δ´ ἔοικε καὶ	τὸ	δι´ ἄγνοιαν πράττειν τοῦ ἀγνοοῦντα·
[3, 3]	ἔτι δὲ νοῦς καὶ πᾶν	τὸ	δι´ ἀνθρώπου. τῶν δ´ ἀνθρώπων
[3, 5]	γὰρ καὶ τῷ κακῷ ὑπάρχει	τὸ	δι´ αὐτὸν ἐν ταῖς πράξεσι
[3, 11]	ἡ ἐπιθυμία· ἀτόπῳ δ´ ἔοικε	τὸ	δι´ ἡδονὴν λυπεῖσθαι. ἐλλείποντες δὲ
[3, 4]	εἶναι φύσει βουλητόν, ἀλλ´ ἑκάστῳ	τὸ	δοκοῦν· ἄλλο δ´ ἄλλῳ φαίνεται,
[3, 1]	κατὰ τὸν καιρόν ἐστιν. καὶ	τὸ	ἑκούσιον δὴ καὶ τὸ ἀκούσιον,
[3, 1]	τοῦ βίᾳ καὶ δι´ ἄγνοιαν,	τὸ	ἑκούσιον δόξειεν ἂν εἶναι οὗ
[3, 1]	συγγνώμης, ἐνίοτε δὲ καὶ ἐλέου,	τὸ	ἑκούσιον καὶ τὸ ἀκούσιον ἀναγκαῖον
[3, 2]	ταὐτὸν δέ, ἀλλ´ ἐπὶ πλέον	τὸ	ἑκούσιον· τοῦ μὲν γὰρ ἑκουσίου
[3, 8]	διὸ καὶ ἀνδρειοτέρου δοκεῖ εἶναι	τὸ	ἐν τοῖς αἰφνιδίοις φόβοις ἄφοβον
[3, 9]	ἴσως δὲ καὶ μᾶλλον, ὅτι	τὸ	ἐν τῷ πολέμῳ καλὸν ἀντ´
[3, 5]	κακοῖς εἶναι, ἐφ´ ἡμῖν ἄρα	τὸ	ἐπιεικέσι καὶ φαύλοις εἶναι. τὸ
[3, 12]	τοῦ παιδαγωγοῦ ζῆν, οὕτω καὶ	τὸ	ἐπιθυμητικὸν κατὰ τὸν λόγον. διὸ
[3, 12]	λόγον. διὸ δεῖ τοῦ σώφρονος	τὸ	ἐπιθυμητικὸν συμφωνεῖν τῷ λόγῳ· σκοπὸς
[3, 1]	μὲν ἅπαν ἐστίν, ἀκούσιον δὲ	τὸ	ἐπίλυπον καὶ ἐν μεταμελείᾳ· ὁ
[3, 3]	δὲ βούλευσις πᾶσα ζήτησις) καὶ	τὸ	ἔσχατον ἐν τῇ ἀναλύσει πρῶτον
[3, 5]	οἷον ἔφυ τοιοῦτον ἕξει, καὶ	τὸ	εὖ καὶ τὸ καλῶς τοῦτο
[3, 3]	τὴν ἀρχήν, καὶ αὑτοῦ εἰς	τὸ	ἡγούμενον· τοῦτο γὰρ τὸ προαιρούμενον.
[3, 9]	δὴ ἐν ἁπάσαις ταῖς ἀρεταῖς	τὸ	ἡδέως ἐνεργεῖν ὑπάρχει, πλὴν ἐφ´
[3, 1]	ἄκοντες λυπηρῶς, οἱ δὲ διὰ	τὸ	ἡδὺ καὶ καλὸν μεθ´ ἡδονῆς·
[3, 4]	οὖσα (ἀγαθὸν φαίνεται. αἱροῦνται οὖν	τὸ	ἡδὺ ὡς ἀγαθόν, τὴν δὲ
[3, 11]	ἐμποδίων τούτοις ὄντων ἢ παρὰ	τὸ	καλὸν ἢ ὑπὲρ τὴν οὐσίαν.
[3, 12]	τῷ λόγῳ· σκοπὸς γὰρ ἀμφοῖν	τὸ	καλόν, καὶ ἐπιθυμεῖ ὁ σώφρων
[3, 8]	ἀνδρεῖοι δέ· οὐ γὰρ διὰ	τὸ	καλὸν οὐδ´ ὡς ὁ λόγος,
[3, 8]	οἱ μὲν οὖν ἀνδρεῖοι διὰ	τὸ	καλὸν πράττουσιν, ὁ δὲ θυμὸς
[3, 5]	ἕξει, καὶ τὸ εὖ καὶ	τὸ	καλῶς τοῦτο πεφυκέναι ἡ τελεία
[3, 5]	ἔχοντα, ᾗ κρινεῖ καλῶς καὶ	τὸ	κατ´ ἀλήθειαν ἀγαθὸν αἱρήσεται, καὶ
[3, 4]	φαινόμενον; τῷ μὲν οὖν σπουδαίῳ	τὸ	κατ´ ἀλήθειαν εἶναι, τῷ δὲ
[3, 9]	μὴν ἀλλὰ (δόξειεν ἂν εἶναι	τὸ	κατὰ τὴν ἀνδρείαν τέλος ἡδύ,
[3, 7]	τέλος δὲ πάσης ἐνεργείας ἐστὶ	τὸ	κατὰ τὴν ἕξιν. καὶ τῷ
[3, 11]	ἕως ἂν ὑπερπλησθῇ, ὑπερβάλλειν ἐστὶ	τὸ	κατὰ φύσιν τῷ πλήθει· ἀναπλήρωσις
[3, 1]	ὥσπερ ἡ Μερόπη, καὶ ἐσφαιρῶσθαι	τὸ	λελογχωμένον δόρυ, ἢ τὸν λίθον
[3, 8]	φεύγοντες οὐ τὸ αἰσχρὸν ἀλλὰ	τὸ	λυπηρόν· ἀναγκάζουσι γὰρ οἱ κύριοι,
[3, 12]	ἣ δὲ διὰ λύπην, ὧν	τὸ	μὲν αἱρετόν, τὸ δὲ φευκτόν·
[3, 5]	ἢ πρᾶξιν· διατελοῦσι γὰρ ἐνεργοῦντες.	τὸ	μὲν οὖν ἀγνοεῖν ὅτι ἐκ
[3, 9]	ἀγῶσι γίνεται· τοῖς γὰρ πύκταις	τὸ	μὲν τέλος ἡδύ, οὗ ἕνεκα,
[3, 5]	καὶ παρ´ αὐτόν ἐστιν, εἴτε	τὸ	μὲν τέλος φυσικόν, τῷ δὲ
[3, 5]	πονηρὸς οὐδ´ ἄκων μακάριος ἔοικε	τὸ	μὲν ψευδεῖ τὸ δ´ ἀληθεῖ·
[3, 5]	δοκοῦσιν, ὡς ἐπ´ αὐτοῖς ὂν	τὸ	μὴ ἀγνοεῖν· τοῦ γὰρ ἐπιμεληθῆναι
[3, 8]	ὑπομένειν, ὅτι καλὸν καὶ αἰσχρὸν	τὸ	μή. διὸ καὶ ἀνδρειοτέρου δοκεῖ
[3, 9]	ὅτι καλὸν ἢ ὅτι αἰσχρὸν	τὸ	μή. καὶ ὅσῳ ἂν μᾶλλον
[3, 5]	μὴ πράττειν, καὶ ἐν οἷς	τὸ	μή, καὶ τὸ ναί· ὥστ´
[3, 8]	πρὸς τὸ ποιῆσαι καὶ πρὸς	τὸ	μὴ παθεῖν κράτιστα· ὥσπερ οὖν
[3, 11]	δ´ ὁ τοιοῦτος ὀνόματος διὰ	τὸ	μὴ πάνυ γίνεσθαι. ὁ δὲ
[3, 5]	ὂν ἐφ´ ἡμῖν ἐστί, καὶ	τὸ	μὴ πράττειν ἐφ´ ἡμῖν ἔσται
[3, 5]	ἐφ´ ἡμῖν τὸ πράττειν, καὶ	τὸ	μὴ πράττειν, καὶ ἐν οἷς
[3, 5]	ἔσται αἰσχρὸν ὄν, καὶ εἰ	τὸ	μὴ πράττειν καλὸν ὂν ἐφ´
[3, 5]	τὰ αἰσχρά, ὁμοίως δὲ καὶ	τὸ	μὴ πράττειν, τοῦτο δ´ ἦν
[3, 7]	καὶ ὑπομένει, ἢ ὅτι αἰσχρὸν	τὸ	μή. τὸ δ´ ἀποθνήσκειν φεύγοντα
[3, 5]	ἐν οἷς τὸ μή, καὶ	τὸ	ναί· ὥστ´ εἰ τὸ πράττειν
[3, 8]	εἰρημένα θαρραλέοι, οἳ δὲ διὰ	τὸ	οἴεσθαι κράτιστοι εἶναι καὶ μηθὲν
[3, 8]	εἶναι, καὶ προσλαβοῦσα προαίρεσιν καὶ	τὸ	οὗ ἕνεκα ἀνδρεία εἶναι. καὶ
[3, 9]	πολλὰ ταῦτ´ εἶναι, μικρὸν ὂν	τὸ	οὗ ἕνεκα οὐδὲν ἡδὺ φαίνεται
[3, 5]	ὡς οὐδὲν πρὸ ἔργου ὂν	τὸ	πεισθῆναι μὴ θερμαίνεσθαι ἢ ἀλγεῖν
[3, 9]	εἰ δὴ τοιοῦτόν ἐστι καὶ	τὸ	περὶ τὴν ἀνδρείαν, ὁ μὲν
[3, 11]	ἁμαρτάνουσι καὶ ἐφ´ ἕν, ἐπὶ	τὸ	πλεῖον· τὸ γὰρ ἐσθίειν τὰ
[3, 8]	δὲ διὰ λύπην· διὰ γὰρ	τὸ	πληγῆναι ἢ διὰ τὸ φοβεῖσθαι,
[3, 8]	ὁποῖα ἂν εἴη καὶ πρὸς	τὸ	ποιῆσαι καὶ πρὸς τὸ μὴ
[3, 9]	πᾶς ὁ πόνος· διὰ δὲ	τὸ	πολλὰ ταῦτ´ εἶναι, μικρὸν ὂν
[3, 8]	εὐέλπιδες ὄντες ἀνδρεῖοι· διὰ γὰρ	τὸ	πολλάκις καὶ πολλοὺς νενικηκέναι θαρροῦσιν
[3, 3]	δὲ ἐν τοῖς ὡς ἐπὶ	τὸ	πολύ, ἀδήλοις δὲ πῶς ἀποβήσεται,
[3, 1]	τοῖς γνωσθεῖσιν· ὡς γὰρ ἐπὶ	τὸ	πολύ ἐστι τὰ μὲν προσδοκώμενα
[3, 5]	καλὸν ὂν ἐφ´ ἡμῖν, καὶ	τὸ	πράττειν αἰσχρὸν ὂν ἐφ´ ἡμῖν.
[3, 1]	ἡ ἀρχή, ἐπ´ αὐτῷ καὶ	τὸ	πράττειν καὶ μή. ἑκούσια δὴ
[3, 5]	ἐν οἷς γὰρ ἐφ´ ἡμῖν	τὸ	πράττειν, καὶ τὸ μὴ πράττειν,
[3, 5]	καὶ τὸ ναί· ὥστ´ εἰ	τὸ	πράττειν καλὸν ὂν ἐφ´ ἡμῖν
[3, 3]	τὸ αὐτό, πλὴν ἀφωρισμένον ἤδη	τὸ	προαιρετόν· τὸ γὰρ ἐκ τῆς
[3, 3]	εἰς τὸ ἡγούμενον· τοῦτο γὰρ	τὸ	προαιρούμενον. δῆλον δὲ τοῦτο καὶ
[3, 2]	πᾶν προαιρετόν. ἀλλ´ ἆρά γε	τὸ	προβεβουλευμένον; ἡ γὰρ προαίρεσις μετὰ
[3, 12]	δὲ τὸν παῖδα δεῖ κατὰ	τὸ	πρόσταγμα τοῦ παιδαγωγοῦ ζῆν, οὕτω
[3, 3]	τίνος, ἕως ἂν ἔλθωσιν ἐπὶ	τὸ	πρῶτον αἴτιον, ὃ ἐν τῇ
[3, 3]	τέλους· ἀλλὰ θέμενοι τὸ τέλος	τὸ	πῶς καὶ διὰ τίνων ἔσται
[3, 12]	ἡ τῆς ἐπιθυμίας ἐνέργεια αὔξει	τὸ	συγγενές, κἂν μεγάλαι καὶ σφοδραὶ
[3, 10]	γινόμεναι· οὐ γὰρ περὶ πᾶν	τὸ	σῶμα ἡ τοῦ ἀκολάστου ἁφή,
[3, 5]	ἂν ἐπιτιμήσαι. τῶν δὴ περὶ	τὸ	σῶμα κακιῶν αἱ ἐφ´ ἡμῖν
[3, 5]	περὶ τῶν ἀρετῶν εἴρηται ἡμῖν	τό	τε γένος τύπῳ, ὅτι μεσότητές
[3, 5]	δὲ καὶ προαιρετῶν τῶν πρὸς	τὸ	τέλος, αἱ περὶ ταῦτα πράξεις
[3, 3]	οὐ γὰρ ἂν εἴη βουλευτὸν	τὸ	τέλος ἀλλὰ τὰ πρὸς τὰ
[3, 5]	ἀναφέροντες πράττουσιν ὁπωσδήποτε. εἴτε δὴ	τὸ	τέλος μὴ φύσει ἑκάστῳ φαίνεται
[3, 2]	ἡ δὲ προαίρεσις τῶν πρὸς	τὸ	τέλος, οἷον ὑγιαίνειν βουλόμεθα, προαιρούμεθα
[3, 7]	ἀνδρεία καλόν. τοιοῦτον δὴ καὶ	τὸ	τέλος· ὁρίζεται γὰρ ἕκαστον τῷ
[3, 3]	περὶ τοῦ τέλους· ἀλλὰ θέμενοι	τὸ	τέλος τὸ πῶς καὶ διὰ
[3, 5]	καὶ τῷ ποιοί τινες εἶναι	τὸ	τέλος τοιόνδε τιθέμεθα) καὶ αἱ
[3, 5]	(ποθ´ ἕκαστός ἐστι, τοιοῦτο καὶ	τὸ	τέλος φαίνεται αὐτῷ· εἰ μὲν
[3, 5]	τῷ ἀγαθῷ καὶ τῷ κακῷ,	τὸ	τέλος φύσει ἢ ὁπωσδήποτε φαίνεται
[3, 1]	θυμοῦ καὶ ἐπιθυμίας. ἄτοπον δὴ	τὸ	τιθέναι ἀκούσια ταῦτα. ~Διωρισμένων δὲ
[3, 4]	ἀλήθειαν εἶναι, τῷ δὲ φαύλῳ	τὸ	τυχόν, ὥσπερ καὶ ἐπὶ τῶν
[3, 12]	ἔοικε μετενηνέχθαι· κεκολάσθαι γὰρ δεῖ	τὸ	τῶν αἰσχρῶν ὀρεγόμενον καὶ πολλὴν
[3, 8]	οὐ δή ἐστιν ἀνδρεῖα διὰ	τὸ	ὑπ´ ἀλγηδόνος καὶ θυμοῦ ἐξελαυνόμενα
[3, 12]	νῦν διαφέρει, δῆλον δ´ ὅτι	τὸ	ὕστερον ἀπὸ τοῦ προτέρου. οὐ
[3, 4]	ἔτυχε, κακόν) τοῖς δ´ αὖ	τὸ	φαινόμενον ἀγαθὸν βουλητὸν λέγουσι μὴ
[3, 4]	βουλητὸν εἶναι τἀγαθόν, ἑκάστῳ δὲ	τὸ	φαινόμενον; τῷ μὲν οὖν σπουδαίῳ
[3, 8]	συνέβη. τοῖς μὲν γὰρ αἰσχρὸν	τὸ	φεύγειν καὶ ὁ θάνατος τῆς
[3, 7]	ἀλλὰ μᾶλλον δειλοῦ· μαλακία γὰρ	τὸ	φεύγειν τὰ ἐπίπονα, καὶ οὐχ
[3, 8]	γὰρ τὸ πληγῆναι ἢ διὰ	τὸ	φοβεῖσθαι, ἐπεὶ ἐάν γε ἐν
[3, 11]	νέος καὶ ἀκμάζων· τὸ δὲ	τοιᾶσδε	ἢ τοιᾶσδε, οὐκέτι πᾶς, οὐδὲ
[3, 11]	ἀκμάζων· τὸ δὲ τοιᾶσδε ἢ	τοιᾶσδε,	οὐκέτι πᾶς, οὐδὲ τῶν αὐτῶν.
[3, 7]	οὐ δεῖ, καὶ πάντα τὰ	τοιαῦτα	ἀκολουθεῖ αὐτῷ. ἐλλείπει δὲ καὶ
[3, 1]	καὶ μή. ἑκούσια δὴ τὰ	τοιαῦτα,	ἁπλῶς δ´ ἴσως ἀκούσια· οὐδεὶς
[3, 6]	ὅσα θάνατον ἐπιφέρει ὑπόγυια ὄντα·	τοιαῦτα	δὲ μάλιστα τὰ κατὰ πόλεμον.
[3, 8]	ἔζεσεν αἷμα· πάντα γὰρ τὰ	τοιαῦτα	ἔοικε σημαίνειν τὴν τοῦ θυμοῦ
[3, 8]	δυνάμενοι χρῆσθαι τοῖς ὅπλοις καὶ	τοιαῦτα	ἔχοντες ὁποῖα ἂν εἴη καὶ
[3, 12]	γὰρ ἐν τῷ βίῳ τὰ	τοιαῦτα,	καὶ οἱ ἐθισμοὶ ἀκίνδυνοι, ἐπὶ
[3, 4]	ὑγιεινά ἐστι τὰ κατ´ ἀλήθειαν	τοιαῦτα	ὄντα, τοῖς δ´ ἐπινόσοις ἕτερα,
[3, 2]	ἢ ἀθλητήν· προαιρεῖται δὲ τὰ	τοιαῦτα	οὐδείς, ἀλλ´ ὅσα οἴεται γενέσθαι
[3, 1]	γίνεται, συγγνώμη δ´, ὅταν διὰ	τοιαῦτα	πράξῃ τις ἃ μὴ δεῖ,
[3, 8]	δὲ αὐτοῖς μὴ συμβῇ τὰ	τοιαῦτα,	φεύγουσιν· ἀνδρείου δ´ ἦν τὰ
[3, 7]	ἔτι τὰ μὴ φοβερὰ ὡς	τοιαῦτα	φοβεῖσθαι. γίνεται δὲ τῶν ἁμαρτιῶν
[3, 7]	φοβήσεται μὲν οὖν καὶ τὰ	τοιαῦτα,	ὡς δεῖ δὲ καὶ ὡς
[3, 1]	μικταὶ μὲν οὖν εἰσιν αἱ	τοιαῦται	πράξεις, ἐοίκασι δὲ μᾶλλον ἑκουσίοις·
[3, 6]	καλὸν τὸ ἀποθανεῖν· ἐν ταῖς	τοιαύταις	δὲ φθοραῖς οὐδέτερον ὑπάρχει. ~Τὸ
[3, 1]	ἐπὶ ταῖς πράξεσι δὲ ταῖς	τοιαύταις	ἐνίοτε καὶ ἐπαινοῦνται, ὅταν αἰσχρόν
[3, 1]	τὰ ὀργανικὰ μέρη ἐν ταῖς	τοιαύταις	πράξεσιν ἐν αὐτῷ ἐστίν· ὧν
[3, 10]	ὅτι βορὰν ἕξει. περὶ τὰς	τοιαύτας	δ´ ἡδονὰς ἡ σωφροσύνη καὶ
[3, 10]	διανοίας· οἱ δὲ περὶ τὰς	τοιαύτας	ἡδονὰς οὔτε σώφρονες οὔτε ἀκόλαστοι
[3, 11]	οὕτως ἔχων μᾶλλον ἀγαπᾷ τὰς	τοιαύτας	ἡδονὰς τῆς ἀξίας· ὁ δὲ
[3, 11]	οὐ γὰρ ἀνθρωπική ἐστιν ἡ	τοιαύτη	ἀναισθησία· καὶ γὰρ τὰ λοιπὰ
[3, 1]	δὲ οὗ ἡ ἀρχὴ ἔξωθεν,	τοιαύτη	οὖσα ἐν ᾗ μηδὲν συμβάλλεται
[3, 1]	ἕνεκα. τοῦ δὴ κατὰ τὴν	τοιαύτην	ἄγνοιαν ἀκουσίου λεγομένου ἔτι δεῖ
[3, 1]	ὧν ἀφεκτέον, καὶ διὰ τὴν	τοιαύτην	ἁμαρτίαν ἄδικοι καὶ ὅλως κακοὶ
[3, 8]	φεύγειν καὶ ὁ θάνατος τῆς	τοιαύτης	σωτηρίας αἱρετώτερος· οἳ δὲ καὶ
[3, 5]	ποιοί τινες εἶναι τὸ τέλος	τοιόνδε	τιθέμεθα) καὶ αἱ κακίαι ἑκούσιοι
[3, 5]	ἀλλ´ ὁποῖός (ποθ´ ἕκαστός ἐστι,	τοιοῦτο	καὶ τὸ τέλος φαίνεται αὐτῷ·
[3, 12]	φύσιν, ἡ δὲ ἡδονὴ οὐδὲν	τοιοῦτο	ποιεῖ. μᾶλλον δὴ ἑκούσιον. διὸ
[3, 8]	ᾠήθη ἐπιστήμην εἶναι τὴν ἀνδρείαν.	τοιοῦτοι	δὲ ἄλλοι μὲν ἐν ἄλλοις,
[3, 11]	παρὰ τὸ δέον πληροῦντες αὐτήν.	τοιοῦτοι	δὲ γίνονται οἱ λίαν ἀνδραποδώδεις.
[3, 6]	οὖν; ἢ ἐν τοῖς καλλίστοις;	τοιοῦτοι	δὲ οἱ ἐν πολέμῳ· ἐν
[3, 8]	ἰδιώταις· καὶ γὰρ ἐν τοῖς	τοιούτοις	ἀγῶσιν οὐχ οἱ ἀνδρειότατοι μαχιμώτατοί
[3, 5]	δὲ ἐν πότοις καὶ τοῖς	τοιούτοις	διάγοντες· αἱ γὰρ περὶ ἕκαστα
[3, 5]	ἀκολάστῳ ἐξ ἀρχῆς μὲν ἐξῆν	τοιούτοις	μὴ γενέσθαι, διὸ ἑκόντες εἰσίν·
[3, 10]	τῶν βρωμάτων ὀσμαῖς· τὸ δὲ	τοιούτοις	χαίρειν ἀκολάστου· τούτῳ γὰρ ἐπιθυμήματα
[3, 10]	ἀλλ´ ᾗ ζῷα. τὸ δὴ	τοιούτοις	χαίρειν καὶ μάλιστα ἀγαπᾶν θηριῶδες.
[3, 12]	ὀρεγόμενον καὶ πολλὴν αὔξησιν ἔχον,	τοιοῦτον	δὲ μάλιστα ἡ ἐπιθυμία καὶ
[3, 8]	εἶναι καὶ μηθὲν ἂν παθεῖν.	τοιοῦτον	δὲ ποιοῦσι καὶ οἱ μεθυσκόμενοι·
[3, 1]	πότερον ἀκούσιά ἐστιν ἢ ἑκούσια.	τοιοῦτον	δέ τι συμβαίνει καὶ περὶ
[3, 7]	ἀνδρείῳ δὲ ἡ ἀνδρεία καλόν.	τοιοῦτον	δὴ καὶ τὸ τέλος· ὁρίζεται
[3, 6]	σωτηρίαν καὶ τὸν θάνατον τὸν	τοιοῦτον	δυσχεραίνουσιν, οἳ δὲ εὐέλπιδές εἰσι
[3, 5]	μηδὲ μαθεῖν, ἀλλ´ οἷον ἔφυ	τοιοῦτον	ἕξει, καὶ τὸ εὖ καὶ
[3, 9]	ἡδὺ φαίνεται ἔχειν. εἰ δὴ	τοιοῦτόν	ἐστι καὶ τὸ περὶ τὴν
[3, 12]	λόγῳ μηθὲν ἐναντιοῦσθαι— τὸ δὲ	τοιοῦτον	εὐπειθὲς λέγομεν καὶ κεκολασμένον— ὥσπερ
[3, 8]	~Ἔστι μὲν οὖν ἡ ἀνδρεία	τοιοῦτόν	τι, λέγονται δὲ καὶ ἕτεραι
[3, 11]	ἀξίας· ὁ δὲ σώφρων οὐ	τοιοῦτος,	ἀλλ´ ὡς ὁ ὀρθὸς λόγος.
[3, 5]	γὰρ ἐπιμεληθῆναι κύριοι. ἀλλ´ ἴσως	τοιοῦτός	ἐστιν ὥστε μὴ ἐπιμεληθῆναι. ἀλλὰ
[3, 8]	φοβούμενοι· ὁ δ´ ἀνδρεῖος οὐ	τοιοῦτος.	καὶ τὸν θυμὸν δ´ ἐπὶ
[3, 11]	εἶναι· οὐ τέτευχε δ´ ὁ	τοιοῦτος	ὀνόματος διὰ τὸ μὴ πάνυ
[3, 5]	ὥστε μὴ ἐπιμεληθῆναι. ἀλλὰ τοῦ	τοιούτους	γενέσθαι αὐτοὶ αἴτιοι ζῶντες ἀνειμένως,
[3, 8]	ἄτιμοι καὶ οἱ ἀνδρεῖοι ἔντιμοι.	τοιούτους	δὲ καὶ Ὅμηρος ποιεῖ, οἷον
[3, 9]	οὐδὲν ἴσως κωλύει μὴ τοὺς	τοιούτους	κρατίστους εἶναι, ἀλλὰ τοὺς ἧττον
[3, 5]	αἱ γὰρ περὶ ἕκαστα ἐνέργειαι	τοιούτους	ποιοῦσιν. τοῦτο δὲ δῆλον ἐκ
[3, 9]	ἐπὶ τῷ θανάτῳ λυπήσεται· τῷ	τοιούτῳ	γὰρ μάλιστα ζῆν ἄξιον, καὶ
[3, 11]	οἷς μὴ δεῖ οὐδὲ σφόδρα	τοιούτῳ	οὐδενί, οὔτ´ ἀπόντων λυπεῖται οὐδ´
[3, 6]	ἢ φθόνον ἤ τι τῶν	τοιούτων,	δειλός ἐστιν· οὐδ´ εἰ θαρρεῖ
[3, 2]	ἢ φυγεῖν {ἤ} τι τῶν	τοιούτων,	δοξάζομεν δὲ τί ἐστιν ἢ
[3, 1]	αὑτὸν εὐθήρατον ὄντα ὑπὸ τῶν	τοιούτων,	καὶ τῶν μὲν καλῶν ἑαυτόν,
[3, 11]	εἴ τισι δεῖ χαίρειν τῶν	τοιούτων,	μᾶλλον ἢ δεῖ καὶ ἢ
[3, 7]	οὐχ ὅτε, ἤ τι τῶν	τοιούτων·	ὁμοίως δὲ καὶ περὶ τὰ
[3, 1]	ἂν ἕλοιτο καθ´ αὑτὸ τῶν	τοιούτων	οὐδέν. ἐπὶ ταῖς πράξεσι δὲ
[3, 11]	μὴ δεῖ, οὐδ´ ὅλως τῶν	τοιούτων	οὐδέν· ὅσα δὲ πρὸς ὑγίειάν
[3, 5]	πεινῆν ἢ ἄλλ´ ὁτιοῦν τῶν	τοιούτων·	οὐθὲν γὰρ ἧττον πεισόμεθα αὐτά.
[3, 8]	πρὸ τῶν τάφρων καὶ τῶν	τοιούτων	παρατάττοντες· πάντες γὰρ ἀναγκάζουσιν. δεῖ
[3, 8]	ἀνδρειοτέρου δοκεῖ εἶναι τὸ ἐν	τοῖς	αἰφνιδίοις φόβοις ἄφοβον καὶ ἀτάραχον
[3, 1]	καὶ ψόγων γινομένων, ἐπὶ δὲ	τοῖς	ἀκουσίοις συγγνώμης, ἐνίοτε δὲ καὶ
[3, 10]	οὐκ ἔστι δὲ οὐδ´ ἐν	τοῖς	ἄλλοις ζῴοις κατὰ ταύτας τὰς
[3, 5]	κολάζουσιν, ὁμοίως δὲ καὶ ἐν	τοῖς	ἄλλοις, ὅσα δι´ ἀμέλειαν ἀγνοεῖν
[3, 10]	ἐστὶ περὶ τὰς λύπας· ἐν	τοῖς	αὐτοῖς δὲ καὶ ἡ ἀκολασία
[3, 10]	σιτίοις καὶ ἐν ποτοῖς καὶ	τοῖς	ἀφροδισίοις λεγομένοις. διὸ καὶ ηὔξατό
[3, 9]	κἀν τοῖς γυμνικοῖς ἀγῶσι γίνεται·	τοῖς	γὰρ πύκταις τὸ μὲν τέλος
[3, 5]	ἡ δὲ μοχθηρία ἑκούσιον. ἢ	τοῖς	γε νῦν εἰρημένοις ἀμφισβητητέον, καὶ
[3, 1]	ὑπομενετέον, ἔτι δὲ χαλεπώτερον ἐμμεῖναι	τοῖς	γνωσθεῖσιν· ὡς γὰρ ἐπὶ τὸ
[3, 10]	ἡδονῶν ἀφῄρηνται, οἷον αἱ ἐν	τοῖς	γυμνασίοις διὰ τρίψεως καὶ τῆς
[3, 9]	κύκλῳ δ´ ἀφανίζεσθαι, οἷον κἀν	τοῖς	γυμνικοῖς ἀγῶσι γίνεται· τοῖς γὰρ
[3, 4]	δ´, εἰ οὕτως ἔτυχε, κακόν)	τοῖς	δ´ αὖ τὸ φαινόμενον ἀγαθὸν
[3, 4]	τὰ κατ´ ἀλήθειαν τοιαῦτα ὄντα,	τοῖς	δ´ ἐπινόσοις ἕτερα, ὁμοίως δὲ
[3, 11]	βρώματα, καὶ τοῖς μὲν χαίρει	τοῖς	δ´ οὔ· εἰ δέ τῳ
[3, 5]	διὰ φύσιν αἰσχροῖς οὐδεὶς ἐπιτιμᾷ,	τοῖς	δὲ δι´ ἀγυμνασίαν καὶ ἀμέλειαν.
[3, 4]	δὲ τοῖς μὲν τἀγαθοῦ εἶναι,	τοῖς	δὲ τοῦ φαινομένου ἀγαθοῦ. συμβαίνει
[3, 10]	οὐδὲ ταύτας· οἱ γὰρ χαίροντες	τοῖς	διὰ τῆς ὄψεως, οἷον χρώμασι
[3, 1]	πράξεις οὔσης, καὶ ἐπὶ μὲν	τοῖς	ἑκουσίοις ἐπαίνων καὶ ψόγων γινομένων,
[3, 1]	ὁπότ´ ἂν ἡ αἰτία ἐν	τοῖς	ἐκτὸς ᾖ καὶ ὁ πράττων
[3, 7]	ἀφίστανται, οἱ δ´ ἀνδρεῖοι ἐν	τοῖς	ἔργοις ὀξεῖς, πρότερον δ´ ἡσύχιοι.
[3, 5]	νοσεῖ, ἀκρατῶς βιοτεύων καὶ ἀπειθῶν	τοῖς	ἰατροῖς. τότε μὲν οὖν ἐξῆν
[3, 1]	πολλαὶ γὰρ διαφοραί εἰσιν ἐν	τοῖς	καθ´ ἕκαστα. εἰ δέ τις
[3, 1]	ἑκουσίοις· αἱ γὰρ πράξεις ἐν	τοῖς	καθ´ ἕκαστα, ταῦτα δ´ ἑκούσια.
[3, 12]	ὁμοίως ἑκούσιον ἡ δειλία εἶναι	τοῖς	καθ´ ἕκαστον· αὐτὴ μὲν γὰρ
[3, 6]	ἐν τίσιν οὖν; ἢ ἐν	τοῖς	καλλίστοις; τοιοῦτοι δὲ οἱ ἐν
[3, 8]	καὶ πολλοὺς νενικηκέναι θαρροῦσιν ἐν	τοῖς	κινδύνοις· παρόμοιοι δέ, ὅτι ἄμφω
[3, 1]	δοκεῖ πεπραχέναι, καὶ μάλιστα ἐν	τοῖς	κυριωτάτοις· κυριώτατα δ´ εἶναι δοκεῖ
[3, 8]	ὅπερ οἱ Ἀργεῖοι ἔπαθον περιπεσόντες	τοῖς	Λάκωσιν ὡς Σικυωνίοις. ~οἵ τε
[3, 3]	αὐτῶν· ὁμοίως δὲ καὶ ἐν	τοῖς	λοιποῖς ὁτὲ μὲν δι´ οὗ
[3, 5]	εἶναι δοκῇ τῆς ἀγνοίας, οἷον	τοῖς	μεθύουσι διπλᾶ τὰ ἐπιτίμια· ἡ
[3, 8]	ὅπερ κἀπὶ τῷ Ἑρμαίῳ συνέβη.	τοῖς	μὲν γὰρ αἰσχρὸν τὸ φεύγειν
[3, 5]	τοῦ σώματος, οἷς καὶ ἐπιτιμῶμεν·	τοῖς	μὲν γὰρ διὰ φύσιν αἰσχροῖς
[3, 4]	ὥσπερ καὶ ἐπὶ τῶν σωμάτων	τοῖς	μὲν εὖ διακειμένοις ὑγιεινά ἐστι
[3, 4]	τέλους ἐστὶν εἴρηται, δοκεῖ δὲ	τοῖς	μὲν τἀγαθοῦ εἶναι, τοῖς δὲ
[3, 4]	τοῦ φαινομένου ἀγαθοῦ. συμβαίνει δὲ	τοῖς	μὲν {τὸ} βουλητὸν τἀγαθὸν λέγουσι
[3, 11]	ζῷα διακρίνει τὰ βρώματα, καὶ	τοῖς	μὲν χαίρει τοῖς δ´ οὔ·
[3, 6]	ἐν ταῖς πόλεσι καὶ παρὰ	τοῖς	μονάρχοις. κυρίως δὴ λέγοιτ´ ἂν
[3, 1]	ἀρετῆς ἐπισκοποῦσι, χρήσιμον δὲ καὶ	τοῖς	νομοθετοῦσι πρός τε τὰς τιμὰς
[3, 5]	τοὺς ἀγνοοῦντάς τι τῶν ἐν	τοῖς	νόμοις, ἃ δεῖ ἐπίστασθαι καὶ
[3, 8]	ἐκ τῆς ἐμπειρίας, δυνάμενοι χρῆσθαι	τοῖς	ὅπλοις καὶ τοιαῦτα ἔχοντες ὁποῖα
[3, 1]	τὸ ἀκούσιον ἀναγκαῖον ἴσως διορίσαι	τοῖς	περὶ ἀρετῆς ἐπισκοποῦσι, χρήσιμον δὲ
[3, 10]	ἔλλειψιν. ὁμοίως δὲ καὶ ἐν	τοῖς	περὶ τὴν ἀκοήν· τοὺς γὰρ
[3, 8]	ὑπερτείνῃ ὁ κίνδυνος καὶ λείπωνται	τοῖς	πλήθεσι καὶ ταῖς παρασκευαῖς· πρῶτοι
[3, 8]	ἄλλοι μὲν ἐν ἄλλοις, ἐν	τοῖς	πολεμικοῖς δ´ οἱ στρατιῶται· δοκεῖ
[3, 6]	καθ´ ὁμοιότητα· ἔνιοι γὰρ ἐν	τοῖς	πολεμικοῖς κινδύνοις δειλοὶ ὄντες ἐλευθέριοί
[3, 4]	καὶ μέτρον αὐτῶν ὤν. ἐν	τοῖς	πολλοῖς δὲ ἡ ἀπάτη διὰ
[3, 8]	καὶ ἀτάραχον εἶναι ἢ ἐν	τοῖς	προδήλοις· ἀπὸ ἕξεως γὰρ μᾶλλον
[3, 7]	ἀνώνυμος (εἴρηται δ´ ἡμῖν ἐν	τοῖς	πρότερον ὅτι πολλά ἐστιν ἀνώνυμα)
[3, 8]	ἀθληταὶ ἰδιώταις· καὶ γὰρ ἐν	τοῖς	τοιούτοις ἀγῶσιν οὐχ οἱ ἀνδρειότατοι
[3, 5]	οἳ δὲ ἐν πότοις καὶ	τοῖς	τοιούτοις διάγοντες· αἱ γὰρ περὶ
[3, 1]	συμβαίνει καὶ περὶ τὰς ἐν	τοῖς	χειμῶσιν ἐκβολάς· ἁπλῶς μὲν γὰρ
[3, 3]	διστάζομεν. τὸ βουλεύεσθαι δὲ ἐν	τοῖς	ὡς ἐπὶ τὸ πολύ, ἀδήλοις
[3, 8]	μοιχοὶ δὲ διὰ τὴν ἐπιθυμίαν	τολμηρὰ	πολλὰ δρῶσιν. {οὐ δή ἐστιν
[3, 5]	κομιδῇ ἀναισθήτου. ἔτι δ´ ἄλογον	τὸν	ἀδικοῦντα μὴ βούλεσθαι ἄδικον εἶναι
[3, 5]	γε νῦν εἰρημένοις ἀμφισβητητέον, καὶ	τὸν	ἄνθρωπον οὐ φατέον ἀρχὴν εἶναι
[3, 9]	οὗτοι πρὸς τοὺς κινδύνους, καὶ	τὸν	βίον πρὸς μικρὰ κέρδη καταλλάττονται.
[3, 8]	δὲ καὶ Ὅμηρος ποιεῖ, οἷον	τὸν	Διομήδην καὶ τὸν Ἕκτορα· Πουλυδάμας
[3, 3]	βουλευόμενος ἔοικε ζητεῖν καὶ ἀναλύειν	τὸν	εἰρημένον τρόπον ὥσπερ διάγραμμα (φαίνεται
[3, 8]	ποιεῖ, οἷον τὸν Διομήδην καὶ	τὸν	Ἕκτορα· Πουλυδάμας μοι πρῶτος ἐλεγχείην
[3, 6]	δ´ ἂν οὐδὲ περὶ θάνατον	τὸν	ἐν παντὶ ὁ ἀνδρεῖος εἶναι,
[3, 1]	παθόντι τὰ δεινότατα· καὶ γὰρ	τὸν	Εὐριπίδου Ἀλκμαίωνα γελοῖα φαίνεται τὰ
[3, 8]	κρείττους ὄντες, γνόντες δὲ φεύγουσι,	τὸν	θάνατον μᾶλλον τοῦ αἰσχροῦ φοβούμενοι·
[3, 6]	γὰρ ἀπεγνώκασι τὴν σωτηρίαν καὶ	τὸν	θάνατον τὸν τοιοῦτον δυσχεραίνουσιν, οἳ
[3, 8]	δ´ ἀνδρεῖος οὐ τοιοῦτος. καὶ	τὸν	θυμὸν δ´ ἐπὶ τὴν ἀνδρείαν
[3, 8]	φυσικωτάτη δ´ ἔοικεν ἡ διὰ	τὸν	θυμὸν εἶναι, καὶ προσλαβοῦσα προαίρεσιν
[3, 1]	δὲ τέλος τῆς πράξεως κατὰ	τὸν	καιρόν ἐστιν. καὶ τὸ ἑκούσιον
[3, 6]	λέγοιτ´ ἂν ἀνδρεῖος ὁ περὶ	τὸν	καλὸν θάνατον ἀδεής, καὶ ὅσα
[3, 1]	δεῖξαι βουλόμενος ἀφεῖναι, ὡς ὁ	τὸν	καταπέλτην. οἰηθείη δ´ ἄν τις
[3, 8]	ἀλγηδόνος καὶ θυμοῦ ἐξελαυνόμενα πρὸς	τὸν	κίνδυνον ὁρμᾶν, οὐθὲν τῶν δεινῶν
[3, 8]	ἀλγηδόνος ἢ θυμοῦ ἐξελαυνόμενα πρὸς	τὸν	κίνδυνον. φυσικωτάτη δ´ ἔοικεν ἡ
[3, 1]	ἐσφαιρῶσθαι τὸ λελογχωμένον δόρυ, ἢ	τὸν	λίθον κίσηριν εἶναι· καὶ ἐπὶ
[3, 12]	μεγάλαι καὶ σφοδραὶ ὦσι, καὶ	τὸν	λογισμὸν ἐκκρούουσιν. διὸ δεῖ μετρίας
[3, 12]	οὕτω καὶ τὸ ἐπιθυμητικὸν κατὰ	τὸν	λόγον. διὸ δεῖ τοῦ σώφρονος
[3, 12]	λέγομεν καὶ κεκολασμένον— ὥσπερ δὲ	τὸν	παῖδα δεῖ κατὰ τὸ πρόσταγμα
[3, 1]	μαινόμενος, δῆλον δ´ ὡς οὐδὲ	τὸν	πράττοντα· πῶς γὰρ ἑαυτόν γε;
[3, 5]	δὲ τὰ λοιπὰ πράττειν ἑκουσίως	τὸν	σπουδαῖον ἡ ἀρετὴ ἑκούσιόν ἐστιν,
[3, 6]	τὴν σωτηρίαν καὶ τὸν θάνατον	τὸν	τοιοῦτον δυσχεραίνουσιν, οἳ δὲ εὐέλπιδές
[3, 1]	οἰηθείη δ´ ἄν τις καὶ	τὸν	υἱὸν πολέμιον εἶναι ὥσπερ ἡ
[3, 10]	καὶ ηὔξατό τις ὀψοφάγος ὢν	τὸν	φάρυγγα αὑτῷ μακρότερον γεράνου γενέσθαι,
[3, 6]	ἁπλῶς εἰπεῖν κακά· διὸ καὶ	τὸν	φόβον ὁρίζονται προσδοκίαν κακοῦ. φοβούμεθα
[3, 5]	μὴ βούλεσθαι ἄδικον εἶναι ἢ	τὂν	ἀκολασταίνοντα ἀκόλαστον. εἰ δὲ μὴ
[3, 10]	~περὶ μὲν οὖν ἀνδρείας ἐπὶ	τοσοῦτον	εἰρήσθω· τί δ´ ἐστίν, οὐ
[3, 5]	βιοτεύων καὶ ἀπειθῶν τοῖς ἰατροῖς.	τότε	μὲν οὖν ἐξῆν αὐτῷ μὴ
[3, 1]	μᾶλλον ἑκουσίοις· αἱρεταὶ γάρ εἰσι	τότε	ὅτε πράττονται, τὸ δὲ τέλος
[3, 1]	καὶ τὸ δι´ ἄγνοιαν πράττειν	τοῦ	ἀγνοοῦντα· ὁ γὰρ μεθύων ἢ
[3, 5]	αὐτοὶ αἴτιοι ζῶντες ἀνειμένως, καὶ	τοῦ	ἀδίκους ἢ ἀκολάστους εἶναι, οἳ
[3, 8]	δὲ φεύγουσι, τὸν θάνατον μᾶλλον	τοῦ	αἰσχροῦ φοβούμενοι· ὁ δ´ ἀνδρεῖος
[3, 10]	περὶ πᾶν τὸ σῶμα ἡ	τοῦ	ἀκολάστου ἁφή, ἀλλὰ περί τινα
[3, 1]	ἐν τῇ προαιρέσει ἄγνοια αἰτία	τοῦ	ἀκουσίου ἀλλὰ τῆς μοχθηρίας, οὐδ´
[3, 2]	δὲ τοῦ τε ἑκουσίου καὶ	τοῦ	ἀκουσίου, περὶ προαιρέσεως ἕπεται διελθεῖν·
[3, 11]	ἕτερον ἑτέρου, πόρρω ἂν εἴη	τοῦ	ἄνθρωπος εἶναι· οὐ τέτευχε δ´
[3, 1]	πάθη, ὥστε καὶ αἱ πράξεις	τοῦ	ἀνθρώπου αἱ ἀπὸ θυμοῦ καὶ
[3, 1]	ἐν μεταμελείᾳ. Ὄντος δ´ ἀκουσίου	τοῦ	βίᾳ καὶ δι´ ἄγνοιαν, τὸ
[3, 1]	ἔξωθεν ἡ ἀρχή, μηδὲν συμβαλλομένου	τοῦ	βιασθέντος. Τὸ δὲ δι´ ἄγνοιαν
[3, 10]	οὐδ´ ὁ λέων τῇ φωνῇ	τοῦ	βοὸς ἀλλὰ τῇ ἐδωδῇ· ὅτι
[3, 3]	ὄρεξις τῶν ἐφ´ ἡμῖν· ἐκ	τοῦ	βουλεύσασθαι γὰρ κρίναντες ὀρεγόμεθα κατὰ
[3, 5]	αὐτοῖς ὂν τὸ μὴ ἀγνοεῖν·	τοῦ	γὰρ ἐπιμεληθῆναι κύριοι. ἀλλ´ ἴσως
[3, 1]	αὖ ἄκων, μὴ λυπούμενός γε.	τοῦ	δὴ δι´ ἄγνοιαν ὁ μὲν
[3, 1]	ἡ πρᾶξις καὶ οὗ ἕνεκα.	τοῦ	δὴ κατὰ τὴν τοιαύτην ἄγνοιαν
[3, 5]	μὲν οὖν ἀγνοεῖν ὅτι ἐκ	τοῦ	ἐνεργεῖν περὶ ἕκαστα αἱ ἕξεις
[3, 12]	λύπη ἐξίστησι καὶ φθείρει τὴν	τοῦ	ἔχοντος φύσιν, ἡ δὲ ἡδονὴ
[3, 11]	τῇ ἀπουσίᾳ καὶ τῷ ἀπέχεσθαι	τοῦ	ἡδέος. Ὁ μὲν οὖν ἀκόλαστος
[3, 12]	καὶ μάλιστα ἐν τούτοις ἡ	τοῦ	ἡδέος ὄρεξις. εἰ οὖν μὴ
[3, 12]	πολὺ ἥξει· ἄπληστος γὰρ ἡ	τοῦ	ἡδέος ὄρεξις καὶ πανταχόθεν τῷ
[3, 8]	τὰ τοιαῦτα ἔοικε σημαίνειν τὴν	τοῦ	θυμοῦ ἔγερσιν καὶ ὁρμήν. οἱ
[3, 5]	δὲ μή, οὐθεὶς αὑτῷ αἴτιος	τοῦ	κακοποιεῖν, ἀλλὰ δι´ ἄγνοιαν τοῦ
[3, 7]	καὶ ὡς ὁ λόγος ὑπομενεῖ	τοῦ	καλοῦ ἕνεκα· τοῦτο γὰρ τέλος
[3, 1]	ἑκών· καὶ γὰρ ἡ ἀρχὴ	τοῦ	κινεῖν τὰ ὀργανικὰ μέρη ἐν
[3, 3]	ἀιδίων οὐδεὶς βουλεύεται, οἷον περὶ	τοῦ	κόσμου ἢ τῆς διαμέτρου καὶ
[3, 2]	ἀλλ´ ἐπὶ πλέον τὸ ἑκούσιον·	τοῦ	μὲν γὰρ ἑκουσίου καὶ παῖδες
[3, 5]	ἀρχὴ ἐν αὐτῷ· κύριος γὰρ	τοῦ	μὴ μεθυσθῆναι, τοῦτο δ´ αἴτιον
[3, 12]	παῖδα δεῖ κατὰ τὸ πρόσταγμα	τοῦ	παιδαγωγοῦ ζῆν, οὕτω καὶ τὸ
[3, 8]	δοκεῖ γὰρ εἶναι πολλὰ κενὰ	τοῦ	πολέμου, ἃ μάλιστα συνεωράκασιν οὗτοι·
[3, 3]	ἀνήγγελλον τῷ δήμῳ. ὄντος δὲ	τοῦ	προαιρετοῦ βουλευτοῦ ὀρεκτοῦ τῶν ἐφ´
[3, 12]	δ´ ὅτι τὸ ὕστερον ἀπὸ	τοῦ	προτέρου. οὐ κακῶς δ´ ἔοικε
[3, 10]	οὗ φιλητικός ἐστιν, οὐδὲν πάσχοντος	τοῦ	σώματος, ἀλλὰ μᾶλλον τῆς διανοίας·
[3, 5]	εἰσιν, ἀλλ´ ἐνίοις καὶ αἱ	τοῦ	σώματος, οἷς καὶ ἐπιτιμῶμεν· τοῖς
[3, 12]	κατὰ τὸν λόγον. διὸ δεῖ	τοῦ	σώφρονος τὸ ἐπιθυμητικὸν συμφωνεῖν τῷ
[3, 2]	τιθέναι ἀκούσια ταῦτα. ~Διωρισμένων δὲ	τοῦ	τε ἑκουσίου καὶ τοῦ ἀκουσίου,
[3, 3]	οὐδὲ τῶν λοιπῶν οὐδεὶς περὶ	τοῦ	τέλους· ἀλλὰ θέμενοι τὸ τέλος
[3, 5]	φεύγουσιν. ~Ὄντος δὴ βουλητοῦ μὲν	τοῦ	τέλους, βουλευτῶν δὲ καὶ προαιρετῶν
[3, 2]	ἔτι δ´ ἡ μὲν βούλησις	τοῦ	τέλους ἐστὶ μᾶλλον, ἡ δὲ
[3, 4]	~Ἡ δὲ βούλησις ὅτι μὲν	τοῦ	τέλους ἐστὶν εἴρηται, δοκεῖ δὲ
[3, 9]	ἐνεργεῖν ὑπάρχει, πλὴν ἐφ´ ὅσον	τοῦ	τέλους ἐφάπτεται. στρατιώτας δ´ οὐδὲν
[3, 5]	τὸ ἄριστον ἔσεσθαι, ἡ δὲ	τοῦ	τέλους ἔφεσις οὐκ αὐθαίρετος, ἀλλὰ
[3, 5]	γὰρ πράξεων ἀπ´ ἀρχῆς μέχρι	τοῦ	τέλους κύριοί ἐσμεν, εἰδότες τὰ
[3, 5]	τοῦ κακοποιεῖν, ἀλλὰ δι´ ἄγνοιαν	τοῦ	τέλους ταῦτα πράττει, διὰ τούτων
[3, 5]	ἐστιν ὥστε μὴ ἐπιμεληθῆναι. ἀλλὰ	τοῦ	τοιούτους γενέσθαι αὐτοὶ αἴτιοι ζῶντες
[3, 4]	μὲν τἀγαθοῦ εἶναι, τοῖς δὲ	τοῦ	φαινομένου ἀγαθοῦ. συμβαίνει δὲ τοῖς
[3, 5]	τις λέγοι ὅτι πάντες ἐφίενται	τοῦ	φαινομένου ἀγαθοῦ, τῆς δὲ φαντασίας
[3, 2]	διανοίας. ὑποσημαίνειν δ´ ἔοικε καὶ	τοὔνομα	ὡς ὂν πρὸ ἑτέρων αἱρετόν.
[3, 5]	δ´ αἴτιον τῆς ἀγνοίας. καὶ	τοὺς	ἀγνοοῦντάς τι τῶν ἐν τοῖς
[3, 10]	ἴδοι δ´ ἄν τις καὶ	τοὺς	ἄλλους, ὅταν πεινῶσι, χαίροντας ταῖς
[3, 1]	ἔπαινοι καὶ ψόγοι γίνονται περὶ	τοὺς	(ἀναγκασθέντας ἢ μή. τὰ δὴ
[3, 10]	ἐν τοῖς περὶ τὴν ἀκοήν·	τοὺς	γὰρ ὑπερβεβλημένως χαίροντας μέλεσιν ἢ
[3, 10]	ἄλλας ὅσαι μὴ σωματικαί εἰσιν·	τοὺς	γὰρ φιλομύθους καὶ διηγητικοὺς καὶ
[3, 10]	τὴν ὀσμήν, πλὴν κατὰ συμβεβηκός·	τοὺς	γὰρ χαίροντας μήλων ἢ ῥόδων
[3, 5]	τιμῶσιν, ὡς τοὺς μὲν προτρέψοντες	τοὺς	δὲ κωλύσοντες. καίτοι ὅσα μήτ´
[3, 5]	ἄγνοιαν ἧς μὴ αὐτοὶ αἴτιοι,	τοὺς	δὲ τὰ καλὰ πράττοντας τιμῶσιν,
[3, 5]	νομοθετῶν· κολάζουσι γὰρ καὶ τιμωροῦνται	τοὺς	δρῶντας μοχθηρά, ὅσοι μὴ βίᾳ
[3, 9]	τοὺς τοιούτους κρατίστους εἶναι, ἀλλὰ	τοὺς	ἧττον μὲν ἀνδρείους, ἄλλο δ´
[3, 7]	σεισμὸν μήτε κύματα, καθάπερ φασὶ	τοὺς	Κελτούς· ὁ δὲ τῷ θαρρεῖν
[3, 9]	ἔχοντας· ἕτοιμοι γὰρ οὗτοι πρὸς	τοὺς	κινδύνους, καὶ τὸν βίον πρὸς
[3, 8]	ἰτητικώτατον γὰρ ὁ θυμὸς πρὸς	τοὺς	κινδύνους, ὅθεν καὶ Ὅμηρος σθένος
[3, 8]	γὰρ ἔοικεν. δοκοῦσι γὰρ ὑπομένειν	τοὺς	κινδύνους οἱ πολῖται διὰ τὰ
[3, 10]	ἀκολάστους δ´ οὐ λέγομεν, οὐδὲ	τοὺς	λυπουμένους ἐπὶ χρήμασιν ἢ φίλοις.
[3, 5]	τὰ καλὰ πράττοντας τιμῶσιν, ὡς	τοὺς	μὲν προτρέψοντες τοὺς δὲ κωλύσοντες.
[3, 10]	οὐ λέγομεν ἀκολάστους, ἀλλὰ μᾶλλον	τοὺς	μύρων ἢ ὄψων· χαίρουσι γὰρ
[3, 10]	τῶν χυμῶν, ὅπερ ποιοῦσιν οἱ	τοὺς	οἴνους δοκιμάζοντες καὶ τὰ ὄψα
[3, 10]	τοὺς ὡς δεῖ σώφρονας. οὐδὲ	τοὺς	περὶ τὴν ὀσμήν, πλὴν κατὰ
[3, 9]	δ´ οὐδὲν ἴσως κωλύει μὴ	τοὺς	τοιούτους κρατίστους εἶναι, ἀλλὰ τοὺς
[3, 8]	θυμὸν ὥσπερ τὰ θηρία ἐπὶ	τοὺς	τρώσαντας φερόμενα, ὅτι καὶ οἱ
[3, 8]	τάξαι δ´ ἄν τις καὶ	τοὺς	ὑπὸ τῶν ἀρχόντων ἀναγκαζομένους εἰς
[3, 10]	ὑποκρίσει οὐθεὶς ἀκολάστους λέγει, οὐδὲ	τοὺς	ὡς δεῖ σώφρονας. οὐδὲ τοὺς
[3, 9]	ἀγαθῶν ἀποστερεῖται εἰδώς, λυπηρὸν δὲ	τοῦτο.	ἀλλ´ οὐδὲν ἧττον ἀνδρεῖος, ἴσως
[3, 5]	κεῖται, τὰ δὲ λοιπὰ πρὸς	τοῦτο	ἀναφέροντες πράττουσιν ὁπωσδήποτε. εἴτε δὴ
[3, 8]	διὰ τὰς τιμάς· καὶ διὰ	τοῦτο	ἀνδρειότατοι δοκοῦσιν εἶναι παρ´ οἷς
[3, 2]	ἢ παρακολουθεῖ, οὐδὲν διαφέρει· οὐ	τοῦτο	γὰρ σκοποῦμεν, ἀλλ´ εἰ ταὐτόν
[3, 7]	λόγος ὑπομενεῖ τοῦ καλοῦ ἕνεκα·	τοῦτο	γὰρ τέλος τῆς ἀρετῆς. ἔστι
[3, 3]	καὶ αὑτοῦ εἰς τὸ ἡγούμενον·	τοῦτο	γὰρ τὸ προαιρούμενον. δῆλον δὲ
[3, 5]	κύριος γὰρ τοῦ μὴ μεθυσθῆναι,	τοῦτο	δ´ αἴτιον τῆς ἀγνοίας. καὶ
[3, 5]	δὲ καὶ τὸ μὴ πράττειν,	τοῦτο	δ´ ἦν τὸ ἀγαθοῖς καὶ
[3, 5]	περὶ ἕκαστα ἐνέργειαι τοιούτους ποιοῦσιν.	τοῦτο	δὲ δῆλον ἐκ τῶν μελετώντων
[3, 5]	ἢ μὴ οὕτω χρήσασθαι, διὰ	τοῦτο	ἑκούσιοι. Ἀναλαβόντες δὲ περὶ ἑκάστης
[3, 3]	καθ´ ἕκαστα, οἷον εἰ ἄρτος	τοῦτο	ἢ πέπεπται ὡς δεῖ· αἰσθήσεως
[3, 3]	γὰρ τὸ προαιρούμενον. δῆλον δὲ	τοῦτο	καὶ ἐκ τῶν ἀρχαίων πολιτειῶν,
[3, 5]	αἱρήσεται, καὶ ἔστιν εὐφυὴς ᾧ	τοῦτο	καλῶς πέφυκεν· τὸ γὰρ μέγιστον
[3, 7]	δέ τι καὶ ὑπὲρ ἄνθρωπον.	τοῦτο	μὲν οὖν παντὶ φοβερὸν τῷ
[3, 5]	τὸ εὖ καὶ τὸ καλῶς	τοῦτο	πεφυκέναι ἡ τελεία καὶ ἀληθινὴ
[3, 9]	τὰ φοβερά· ὁ γὰρ ἐν	τούτοις	ἀτάραχος καὶ περὶ ταῦθ´ ὡς
[3, 7]	οἱ πολλοὶ αὐτῶν θρασύδειλοι· ἐν	τούτοις	γὰρ θρασυνόμενοι τὰ φοβερὰ οὐχ
[3, 1]	περὶ ἃ ἡ πρᾶξις· ἐν	τούτοις	γὰρ καὶ ἔλεος καὶ συγγνώμη·
[3, 5]	αὐτὰ ἐφ´ ἡμῖν καὶ ἑκούσια.	τούτοις	δ´ ἔοικε μαρτυρεῖσθαι καὶ ἰδίᾳ
[3, 6]	καὶ καλλίστῳ κινδύνῳ. ὁμόλογοι δὲ	τούτοις	εἰσὶ καὶ αἱ τιμαὶ αἱ
[3, 10]	ἀρτύοντες· οὐ πάνυ δὲ χαίρουσι	τούτοις,	ἢ οὐχ οἵ γε ἀκόλαστοι,
[3, 12]	τὰ παιδία, καὶ μάλιστα ἐν	τούτοις	ἡ τοῦ ἡδέος ὄρεξις. εἰ
[3, 10]	καὶ ὡς δεῖ χαίρειν καὶ	τούτοις,	καὶ καθ´ ὑπερβολὴν καὶ ἔλλειψιν.
[3, 2]	καὶ ἀγαθῷ, ἡ προαίρεσις δὲ	τούτοις	μᾶλλον. ὅλως μὲν οὖν δόξῃ
[3, 10]	μύρων ἢ ὄψων· χαίρουσι γὰρ	τούτοις	οἱ ἀκόλαστοι, ὅτι διὰ τούτων
[3, 11]	τῶν ἄλλων ἡδέων μὴ ἐμποδίων	τούτοις	ὄντων ἢ παρὰ τὸ καλὸν
[3, 6]	ἄφοβος ἀνδρεῖος. λέγομεν δὲ καὶ	τοῦτον	καθ´ ὁμοιότητα· ἔνιοι γὰρ ἐν
[3, 3]	ἑνὸς δ´ ἐπιτελουμένου πῶς διὰ	τούτου	ἔσται κἀκεῖνο διὰ τίνος, ἕως
[3, 10]	τὸ δὲ τοιούτοις χαίρειν ἀκολάστου·	τούτῳ	γὰρ ἐπιθυμήματα ταῦτα. οὐκ ἔστι
[3, 10]	τούτοις οἱ ἀκόλαστοι, ὅτι διὰ	τούτων	ἀνάμνησις γίνεται αὐτοῖς τῶν ἐπιθυμημάτων.
[3, 3]	μὴ ὡσαύτως δ´ ἀεί, περὶ	τούτων	βουλευόμεθα, οἷον περὶ τῶν κατ´
[3, 1]	πάντα ἂν εἴη αὐτῷ βίαια·	τούτων	γὰρ χάριν πάντες πάντα πράττουσιν.
[3, 5]	τοῦ τέλους ταῦτα πράττει, διὰ	τούτων	οἰόμενος αὑτῷ τὸ ἄριστον ἔσεσθαι,
[3, 11]	ἢ πρὸς εὐεξίαν ἡδέα ὄντα,	τούτων	ὀρέξεται μετρίως καὶ ὡς δεῖ,
[3, 3]	βουλεύεται. οὐ γὰρ γένοιτ´ ἂν	τούτων	οὐθὲν δι´ ἡμῶν. βουλευόμεθα δὲ
[3, 5]	ὑφ´ ὧν τε γίνονται, ὅτι	τούτων	πρακτικαὶ καὶ καθ´ αὑτάς, καὶ
[3, 1]	ἐν οἷς ἡ πρᾶξις, ὁ	τούτων	τι ἀγνοήσας ἄκων δοκεῖ πεπραχέναι,
[3, 1]	ἔλεος καὶ συγγνώμη· ὁ γὰρ	τούτων	τι ἀγνοῶν ἀκουσίως πράττει. ἴσως
[3, 10]	οἷον φιλοτιμία φιλομάθεια· ἑκάτερος γὰρ	τούτων	χαίρει, οὗ φιλητικός ἐστιν, οὐδὲν
[3, 9]	ὁ μὲν θάνατος καὶ τὰ	τραύματα	λυπηρὰ τῷ ἀνδρείῳ καὶ ἄκοντι
[3, 10]	αἱ ἐν τοῖς γυμνασίοις διὰ	τρίψεως	καὶ τῆς θερμασίας γινόμεναι· οὐ
[3, 3]	ζητεῖν καὶ ἀναλύειν τὸν εἰρημένον	τρόπον	ὥσπερ διάγραμμα (φαίνεται δ´ ἡ
[3, 8]	δὲ καὶ ἕτεραι κατὰ πέντε	τρόπους·	πρῶτον μὲν ἡ πολιτική· μάλιστα
[3, 3]	διά τινα αἰτίαν ἄλλην, οἷον	τροπῶν	καὶ ἀνατολῶν. οὐδὲ περὶ τῶν
[3, 11]	ὁ ἐνδεὴς ξηρᾶς ἢ ὑγρᾶς	τροφῆς,	ὁτὲ δὲ ἀμφοῖν, καὶ εὐνῆς,
[3, 11]	ἐπίθετοι· οἷον ἡ μὲν τῆς	τροφῆς	φυσική· πᾶς γὰρ ἐπιθυμεῖ ὁ
[3, 8]	Ἕκτωρ γάρ ποτε φήσει ἐνὶ	Τρώεσς´	ἀγορεύων Τυδείδης ὑπ´ ἐμεῖο. ὡμοίωται
[3, 8]	ὥσπερ τὰ θηρία ἐπὶ τοὺς	τρώσαντας	φερόμενα, ὅτι καὶ οἱ ἀνδρεῖοι
[3, 11]	δεῖ ὅτι τῶν ἡδέων οὐ	τυγχάνει	(καὶ τὴν λύπην δὲ ποιεῖ
[3, 8]	ποτε φήσει ἐνὶ Τρώεσς´ ἀγορεύων	Τυδείδης	ὑπ´ ἐμεῖο. ὡμοίωται δ´ αὕτη
[3, 9]	καὶ αἱ τιμαί, τὸ δὲ	τύπτεσθαι	ἀλγεινόν, εἴπερ σάρκινοι, καὶ λυπηρόν,
[3, 8]	οἱ ὄνοι ἀνδρεῖοι εἶεν πεινῶντες·	τυπτόμενοι	γὰρ οὐκ ἀφίστανται τῆς νομῆς·
[3, 8]	καὶ οἱ προστάττοντες, κἂν ἀναχωρῶσι	τύπτοντες,	τὸ αὐτὸ δρῶσι, καὶ οἱ
[3, 10]	τί δ´ ἐστίν, οὐ χαλεπὸν	τύπῳ	γε περιλαβεῖν ἐκ τῶν εἰρημένων.
[3, 3]	βούλευσιν. ἡ μὲν οὖν προαίρεσις	τύπῳ	εἰρήσθω, καὶ περὶ ποῖά ἐστι
[3, 5]	εἴρηται ἡμῖν τό τε γένος	τύπῳ,	ὅτι μεσότητές εἰσιν καὶ ὅτι
[3, 1]	διὰ καλόν τι, οἷον εἰ	τύραννος	προστάττοι αἰσχρόν τι πρᾶξαι κύριος
[3, 5]	πήρωσιν· οὐθεὶς γὰρ ἂν ὀνειδίσειε	τυφλῷ	φύσει ἢ ἐκ νόσου ἢ
[3, 3]	εἶναι φύσις καὶ ἀνάγκη καὶ	τύχη,	ἔτι δὲ νοῦς καὶ πᾶν
[3, 3]	ὄμβρων. οὐδὲ περὶ τῶν ἀπὸ	τύχης,	οἷον θησαυροῦ εὑρέσεως. ἀλλ´ οὐδὲ
[3, 4]	εἶναι, τῷ δὲ φαύλῳ τὸ	τυχόν,	ὥσπερ καὶ ἐπὶ τῶν σωμάτων
[3, 11]	πλεῖον· τὸ γὰρ ἐσθίειν τὰ	τυχόντα	ἢ πίνειν ἕως ἂν ὑπερπλησθῇ,
[3, 11]	καὶ ἔνια πᾶσιν ἡδίω τῶν	τυχόντων.	ἐν μὲν οὖν ταῖς φυσικαῖς
[3, 10]	καὶ διηγητικοὺς καὶ περὶ τῶν	τυχόντων	κατατρίβοντας τὰς ἡμέρας ἀδολέσχας, ἀκολάστους
[3, 5]	ἔσται ἑκούσιον; ἀμφοῖν γὰρ ὁμοίως,	τῷ	ἀγαθῷ καὶ τῷ κακῷ, τὸ
[3, 5]	αὐτά. καὶ γὰρ ἐπ´ αὐτῷ	τῷ	ἀγνοεῖν κολάζουσιν, ἐὰν αἴτιος εἶναι
[3, 5]	ἐν αὐτῷ. οὕτω δὲ καὶ	τῷ	ἀδίκῳ καὶ τῷ ἀκολάστῳ ἐξ
[3, 5]	δὲ καὶ τῷ ἀδίκῳ καὶ	τῷ	ἀκολάστῳ ἐξ ἀρχῆς μὲν ἐξῆν
[3, 1]	ἡδέα. ἔτι δὲ τί διαφέρει	τῷ	ἀκούσια εἶναι τὰ κατὰ λογισμὸν
[3, 6]	μεταφοράν· ἔχει γάρ τι ὅμοιον	τῷ	ἀνδρείῳ· ἄφοβος γάρ τις καὶ
[3, 7]	τὸ κατὰ τὴν ἕξιν. καὶ	τῷ	ἀνδρείῳ δὲ ἡ ἀνδρεία καλόν.
[3, 9]	θάνατος καὶ τὰ τραύματα λυπηρὰ	τῷ	ἀνδρείῳ καὶ ἄκοντι ἔσται, ὑπομενεῖ
[3, 12]	τοῦ ἡδέος ὄρεξις καὶ πανταχόθεν	τῷ	ἀνοήτῳ, καὶ ἡ τῆς ἐπιθυμίας
[3, 11]	μὴ λυπεῖσθαι τῇ ἀπουσίᾳ καὶ	τῷ	ἀπέχεσθαι τοῦ ἡδέος. Ὁ μὲν
[3, 12]	πρὸς αὐτά· πολλὰ γὰρ ἐν	τῷ	βίῳ τὰ τοιαῦτα, καὶ οἱ
[3, 2]	λέγει οὐδείς. ἀλλ´ οὐδὲ τινί·	τῷ	γὰρ προαιρεῖσθαι τἀγαθὰ ἢ τὰ
[3, 7]	τοῦτο μὲν οὖν παντὶ φοβερὸν	τῷ	γε νοῦν ἔχοντι· τὰ δὲ
[3, 12]	διὸ καὶ δοκεῖ βίαια εἶναι.	τῷ	δ´ ἀκολάστῳ ἀνάπαλιν τὰ μὲν
[3, 5]	ἐκ πληγῆς, ἀλλὰ μᾶλλον ἐλεήσαι·	τῷ	δ´ ἐξ οἰνοφλυγίας ἢ ἄλλης
[3, 2]	τὰ κακὰ ποιοί τινές ἐσμεν,	τῷ	δὲ δοξάζειν οὔ. καὶ προαιρούμεθα
[3, 5]	εἴτε τὸ μὲν τέλος φυσικόν,	τῷ	δὲ τὰ λοιπὰ πράττειν ἑκουσίως
[3, 4]	σπουδαίῳ τὸ κατ´ ἀλήθειαν εἶναι,	τῷ	δὲ φαύλῳ τὸ τυχόν, ὥσπερ
[3, 9]	ἢ ὁ περὶ τὰ θαρραλέα.	τῷ	δὴ τὰ λυπηρὰ ὑπομένειν, ὡς
[3, 3]	γὰρ βασιλεῖς ἃ προείλοντο ἀνήγγελλον	τῷ	δήμῳ. ὄντος δὲ τοῦ προαιρετοῦ
[3, 2]	καὶ ἡ μὲν προαίρεσις ἐπαινεῖται	τῷ	εἶναι οὗ δεῖ μᾶλλον ἢ
[3, 8]	πολιτικὰ μένοντα ἀποθνήσκει, ὅπερ κἀπὶ	τῷ	Ἑρμαίῳ συνέβη. τοῖς μὲν γὰρ
[3, 9]	καὶ εὐδαιμονέστερος ᾖ, μᾶλλον ἐπὶ	τῷ	θανάτῳ λυπήσεται· τῷ τοιούτῳ γὰρ
[3, 7]	ἀκολουθεῖ αὐτῷ. ἐλλείπει δὲ καὶ	τῷ	θαρρεῖν· ἀλλ´ ἐν ταῖς λύπαις
[3, 7]	φασὶ τοὺς Κελτούς· ὁ δὲ	τῷ	θαρρεῖν ὑπερβάλλων περὶ τὰ φοβερὰ
[3, 2]	ψευδεῖ καὶ ἀληθεῖ διαιρεῖται, οὐ	τῷ	κακῷ καὶ ἀγαθῷ, ἡ προαίρεσις
[3, 5]	γὰρ ὁμοίως, τῷ ἀγαθῷ καὶ	τῷ	κακῷ, τὸ τέλος φύσει ἢ
[3, 5]	ἂν εἴη· ὁμοίως γὰρ καὶ	τῷ	κακῷ ὑπάρχει τὸ δι´ αὐτὸν
[3, 12]	εἶναι αὐτὰς καὶ ὀλίγας, καὶ	τῷ	λόγῳ μηθὲν ἐναντιοῦσθαι— τὸ δὲ
[3, 12]	τοῦ σώφρονος τὸ ἐπιθυμητικὸν συμφωνεῖν	τῷ	λόγῳ· σκοπὸς γὰρ ἀμφοῖν τὸ
[3, 11]	μή, ἀλλ´ ὁ μὲν ἀκόλαστος	τῷ	λυπεῖσθαι μᾶλλον ἢ δεῖ ὅτι
[3, 11]	χαίρειν οἷς μὴ δεῖ, ἢ	τῷ	μᾶλλον ἢ ὡς οἱ πολλοί,
[3, 7]	κατ´ ἄνθρωπον διαφέρει μεγέθει καὶ	τῷ	μᾶλλον καὶ ἧττον· ὁμοίως δὲ
[3, 4]	τἀγαθόν, ἑκάστῳ δὲ τὸ φαινόμενον;	τῷ	μὲν οὖν σπουδαίῳ τὸ κατ´
[3, 11]	ὑπομένειν λέγεται σώφρων οὐδ´ ἀκόλαστος	τῷ	μή, ἀλλ´ ὁ μὲν ἀκόλαστος
[3, 11]	ἡ ἡδονή) ὁ δὲ σώφρων	τῷ	μὴ λυπεῖσθαι τῇ ἀπουσίᾳ καὶ
[3, 11]	τοῖς δ´ οὔ· εἰ δέ	τῳ	μηδέν ἐστιν ἡδὺ μηδὲ διαφέρει
[3, 2]	εἶναι οὗ δεῖ μᾶλλον ἢ	τῷ	ὀρθῶς, ἡ δὲ δόξα τῷ
[3, 11]	ὑπερβάλλειν ἐστὶ τὸ κατὰ φύσιν	τῷ	πλήθει· ἀναπλήρωσις γὰρ τῆς ἐνδείας
[3, 5]	συναίτιοί πως αὐτοί ἐσμεν, καὶ	τῷ	ποιοί τινες εἶναι τὸ τέλος
[3, 9]	καὶ μᾶλλον, ὅτι τὸ ἐν	τῷ	πολέμῳ καλὸν ἀντ´ ἐκείνων αἱρεῖται.
[3, 1]	αἱρετά, καὶ ἡ ἀρχὴ ἐν	τῷ	πράττοντι, καθ´ αὑτὰ μὲν ἀκούσιά
[3, 4]	διαφέρει πλεῖστον ἴσως ὁ σπουδαῖος	τῷ	τἀληθὲς ἐν ἑκάστοις ὁρᾶν, ὥσπερ
[3, 6]	πέρας γάρ, καὶ οὐδὲν ἔτι	τῷ	τεθνεῶτι δοκεῖ οὔτ´ ἀγαθὸν οὔτε
[3, 5]	πράξεσι καὶ εἰ μὴ ἐν	τῷ	τέλει. εἰ οὖν, ὥσπερ λέγεται,
[3, 7]	τὸ τέλος· ὁρίζεται γὰρ ἕκαστον	τῷ	τέλει. καλοῦ δὴ ἕνεκα ὁ
[3, 9]	μᾶλλον ἐπὶ τῷ θανάτῳ λυπήσεται·	τῷ	τοιούτῳ γὰρ μάλιστα ζῆν ἄξιον,
[3, 11]	οὐχ ὥσπερ ἐπὶ τῆς ἀνδρείας	τῷ	ὑπομένειν λέγεται σώφρων οὐδ´ ἀκόλαστος
[3, 7]	φοβερὰ οὐχ ὑπομένουσιν. ὁ δὲ	τῷ	φοβεῖσθαι ὑπερβάλλων δειλός· καὶ γὰρ
[3, 11]	τῶν γὰρ φιλοτοιούτων λεγομένων ἢ	τῷ	χαίρειν οἷς μὴ δεῖ, ἢ
[3, 2]	ἢ τὰ ἐφ´ ἡμῖν· καὶ	τῷ	ψευδεῖ καὶ ἀληθεῖ διαιρεῖται, οὐ
[3, 2]	τῷ ὀρθῶς, ἡ δὲ δόξα	τῷ	ὡς ἀληθῶς. καὶ προαιρούμεθα μὲν
[3, 2]	προαίρεσις μὲν γὰρ οὐκ ἔστι	τῶν	ἀδυνάτων, καὶ εἴ τις φαίη
[3, 2]	εἶναι· βούλησις δ´ ἐστὶ καὶ	τῶν	ἀδυνάτων, οἷον ἀθανασίας. καὶ ἡ
[3, 3]	ὁ νοῦν ἔχων. περὶ δὴ	τῶν	ἀιδίων οὐδεὶς βουλεύεται, οἷον περὶ
[3, 10]	ἡδόμενος τῇ (ἁφῇ. κοινοτάτη δὴ	τῶν	αἰσθήσεων καθ´ ἣν ἡ ἀκολασία·
[3, 12]	μετενηνέχθαι· κεκολάσθαι γὰρ δεῖ τὸ	τῶν	αἰσχρῶν ὀρεγόμενον καὶ πολλὴν αὔξησιν
[3, 3]	τροπῶν καὶ ἀνατολῶν. οὐδὲ περὶ	τῶν	ἄλλοτε ἄλλως, οἷον αὐχμῶν καὶ
[3, 5]	εἰ δ´ οὕτω, καὶ ἐπὶ	τῶν	ἄλλων αἱ ἐπιτιμώμεναι τῶν κακιῶν
[3, 4]	καὶ θερμὰ καὶ βαρέα καὶ	τῶν	ἄλλων ἕκαστα· ὁ σπουδαῖος γὰρ
[3, 1]	πρῶτον μὲν γὰρ οὐδὲν ἔτι	τῶν	ἄλλων ζῴων ἑκουσίως πράξει, οὐδ´
[3, 11]	μετρίως καὶ ὡς δεῖ, καὶ	τῶν	ἄλλων ἡδέων μὴ ἐμποδίων τούτοις
[3, 11]	ὑπὸ τῆς ἐπιθυμίας ὥστε ἀντὶ	τῶν	ἄλλων ταῦθ´ αἱρεῖσθαι· διὸ καὶ
[3, 2]	γὰρ κοινὸν ἡ προαίρεσις καὶ	τῶν	ἀλόγων, ἐπιθυμία δὲ καὶ θυμός.
[3, 10]	περὶ σωφροσύνης λέγωμεν· δοκοῦσι γὰρ	τῶν	ἀλόγων μερῶν αὗται εἶναι αἱ
[3, 7]	ὡς τοιαῦτα φοβεῖσθαι. γίνεται δὲ	τῶν	ἁμαρτιῶν ἣ μὲν ὅτι ὃ〉
[3, 3]	θησαυροῦ εὑρέσεως. ἀλλ´ οὐδὲ περὶ	τῶν	ἀνθρωπίνων ἁπάντων, οἷον πῶς ἂν
[3, 3]	αὐχμῶν καὶ ὄμβρων. οὐδὲ περὶ	τῶν	ἀπὸ τύχης, οἷον θησαυροῦ εὑρέσεως.
[3, 5]	γάρ. Κοινῇ μὲν οὖν περὶ	τῶν	ἀρετῶν εἴρηται ἡμῖν τό τε
[3, 5]	εἶεν καὶ ἑκούσιοι. αἱ δὲ	τῶν	ἀρετῶν ἐνέργειαι περὶ ταῦτα. ἐφ´
[3, 5]	πρόσθεσις οὐ γνώριμος, ὥσπερ ἐπὶ	τῶν	ἀρρωστιῶν· ἀλλ´ ὅτι ἐφ´ ἡμῖν
[3, 3]	δῆλον δὲ τοῦτο καὶ ἐκ	τῶν	ἀρχαίων πολιτειῶν, ἃς Ὅμηρος ἐμιμεῖτο·
[3, 8]	ἄν τις καὶ τοὺς ὑπὸ	τῶν	ἀρχόντων ἀναγκαζομένους εἰς ταὐτό· χείρους
[3, 3]	πράξεων· ἡ δὲ βουλὴ περὶ	τῶν	αὑτῷ πρακτῶν, αἱ δὲ πράξεις
[3, 11]	ἢ τοιᾶσδε, οὐκέτι πᾶς, οὐδὲ	τῶν	αὐτῶν. διὸ φαίνεται ἡμέτερον εἶναι.
[3, 10]	ἄλλους, ὅταν πεινῶσι, χαίροντας ταῖς	τῶν	βρωμάτων ὀσμαῖς· τὸ δὲ τοιούτοις
[3, 11]	ἡδονῶν πολλοὶ καὶ πολλαχῶς ἁμαρτάνουσιν.	τῶν	γὰρ φιλοτοιούτων λεγομένων ἢ τῷ
[3, 1]	καὶ τῶν μὲν καλῶν ἑαυτόν,	τῶν	δ´ αἰσχρῶν τὰ ἡδέα. ἔοικε
[3, 3]	καὶ πᾶν τὸ δι´ ἀνθρώπου.	τῶν	δ´ ἀνθρώπων ἕκαστοι βουλεύονται περὶ
[3, 11]	ἁφή, ἀλλὰ περί τινα μέρη.	~Τῶν	δ´ ἐπιθυμιῶν αἳ μὲν κοιναὶ
[3, 7]	πράττει τὰ κατὰ τὴν ἀνδρείαν.	τῶν	δ´ ὑπερβαλλόντων ὁ μὲν τῇ
[3, 8]	πρὸς τὸν κίνδυνον ὁρμᾶν, οὐθὲν	τῶν	δεινῶν προορῶντα, ἐπεὶ οὕτω γε
[3, 6]	τὰ μέγιστα; οὐθεὶς γὰρ ὑπομενετικώτερος	τῶν	δεινῶν. φοβερώτατον δ´ ὁ θάνατος·
[3, 5]	ἄλλης ἀκολασίας πᾶς ἂν ἐπιτιμήσαι.	τῶν	δὴ περὶ τὸ σῶμα κακιῶν
[3, 3]	δ´ ἀνθρώπων ἕκαστοι βουλεύονται περὶ	τῶν	δι´ αὑτῶν πρακτῶν. καὶ περὶ
[3, 1]	εἶτα πότερον οὐδὲν ἑκουσίως πράττομεν	τῶν	δι´ ἐπιθυμίαν καὶ θυμόν, ἢ
[3, 10]	θηριῶδες. καὶ γὰρ αἱ ἐλευθεριώταται	τῶν	διὰ τῆς ἁφῆς ἡδονῶν ἀφῄρηνται,
[3, 10]	χαλεπὸν τύπῳ γε περιλαβεῖν ἐκ	τῶν	εἰρημένων. Μετὰ δὲ ταύτην περὶ
[3, 2]	ἢ ποῖόν τι ἐστίν, ἐπειδὴ	τῶν	εἰρημένων οὐθέν; ἑκούσιον μὲν δὴ
[3, 1]	ἄγνοιαν πράττειν ἀλλὰ διά τι	τῶν	εἰρημένων, οὐκ εἰδὼς δὲ ἀλλ´
[3, 3]	ὅτι ἀσύμμετροι. ἀλλ´ οὐδὲ περὶ	τῶν	ἐν κινήσει, ἀεὶ δὲ κατὰ
[3, 5]	ἀγνοίας. καὶ τοὺς ἀγνοοῦντάς τι	τῶν	ἐν τοῖς νόμοις, ἃ δεῖ
[3, 5]	ἐσμεν, εἰδότες τὰ καθ´ ἕκαστα,	τῶν	ἕξεων δὲ τῆς ἀρχῆς, καθ´
[3, 5]	εἰσιν αἱ ἀρεταί (καὶ γὰρ	τῶν	ἕξεων συναίτιοί πως αὐτοί ἐσμεν,
[3, 10]	διὰ τούτων ἀνάμνησις γίνεται αὐτοῖς	τῶν	ἐπιθυμημάτων. ἴδοι δ´ ἄν τις
[3, 3]	μὲν τὰς (ἀκριβεῖς καὶ αὐτάρκεις	τῶν	ἐπιστημῶν οὐκ ἔστι βουλή, οἷον
[3, 8]	ἀγνοοῦντες, καὶ εἰσὶν οὐ πόρρω	τῶν	εὐελπίδων, χείρους δ´ ὅσῳ ἀξίωμα
[3, 3]	προαίρεσις ἂν εἴη βουλευτικὴ ὄρεξις	τῶν	ἐφ´ ἡμῖν· ἐκ τοῦ βουλεύσασθαι
[3, 3]	δὲ τοῦ προαιρετοῦ βουλευτοῦ ὀρεκτοῦ	τῶν	ἐφ´ ἡμῖν, καὶ ἡ προαίρεσις
[3, 3]	δι´ ἡμῶν. βουλευόμεθα δὲ περὶ	τῶν	ἐφ´ ἡμῖν καὶ πρακτῶν· ταῦτα
[3, 9]	γὰρ τὰ λυπηρὰ ὑπομένειν ἢ	τῶν	ἡδέων ἀπέχεσθαι. οὐ μὴν ἀλλὰ
[3, 11]	λυπεῖσθαι μᾶλλον ἢ δεῖ ὅτι	τῶν	ἡδέων οὐ τυγχάνει (καὶ τὴν
[3, 11]	Ὁ μὲν οὖν ἀκόλαστος ἐπιθυμεῖ	τῶν	ἡδέων πάντων ἢ τῶν μάλιστα,
[3, 10]	ἀκολασία φαίνεται. περὶ ποίας οὖν	τῶν	ἡδονῶν, νῦν ἀφορίσωμεν. διῃρήσθωσαν δὴ
[3, 11]	ἀνδραποδώδεις. περὶ δὲ τὰς ἰδίας	τῶν	ἡδονῶν πολλοὶ καὶ πολλαχῶς ἁμαρτάνουσιν.
[3, 5]	ἐπὶ τῶν ἄλλων αἱ ἐπιτιμώμεναι	τῶν	κακιῶν ἐφ´ ἡμῖν ἂν εἶεν.
[3, 3]	περὶ τούτων βουλευόμεθα, οἷον περὶ	τῶν	κατ´ ἰατρικὴν καὶ χρηματιστικήν, καὶ
[3, 7]	θρασεῖς προπετεῖς, καὶ βουλόμενοι πρὸ	τῶν	κινδύνων ἐν αὐτοῖς δ´ ἀφίστανται,
[3, 9]	τὴν ἀνδρείαν τέλος ἡδύ, ὑπὸ	τῶν	κύκλῳ δ´ ἀφανίζεσθαι, οἷον κἀν
[3, 10]	συμβεβηκός. οὐδὲ γὰρ ταῖς ὀσμαῖς	τῶν	λαγωῶν αἱ κύνες χαίρουσιν ἀλλὰ
[3, 1]	ἐπὶ σωτηρίᾳ δ´ αὑτοῦ καὶ	τῶν	λοιπῶν ἅπαντες οἱ νοῦν ἔχοντες.
[3, 3]	ἧττον διηκρίβωται, καὶ ἔτι περὶ	τῶν	λοιπῶν ὁμοίως, μᾶλλον δὲ καὶ
[3, 3]	πολιτικὸς εἰ εὐνομίαν ποιήσει, οὐδὲ	τῶν	λοιπῶν οὐδεὶς περὶ τοῦ τέλους·
[3, 11]	ἐπιθυμεῖ τῶν ἡδέων πάντων ἢ	τῶν	μάλιστα, καὶ ἄγεται ὑπὸ τῆς
[3, 5]	ποιοῦσιν. τοῦτο δὲ δῆλον ἐκ	τῶν	μελετώντων πρὸς ἡντινοῦν ἀγωνίαν ἢ
[3, 5]	ἑκούσιοί εἰσι καὶ αἱ ἕξεις·	τῶν	μὲν γὰρ πράξεων ἀπ´ ἀρχῆς
[3, 1]	ὄντα ὑπὸ τῶν τοιούτων, καὶ	τῶν	μὲν καλῶν ἑαυτόν, τῶν δ´
[3, 5]	ὑφ´ ἑκάστων καὶ ὑπ´ αὐτῶν	τῶν	νομοθετῶν· κολάζουσι γὰρ καὶ τιμωροῦνται
[3, 8]	οἱ πολῖται διὰ τὰ ἐκ	τῶν	νόμων ἐπιτίμια καὶ τὰ ὀνείδη
[3, 3]	καθάπερ εἴρηται, ἄνθρωπος εἶναι ἀρχὴ	τῶν	πράξεων· ἡ δὲ βουλὴ περὶ
[3, 2]	καὶ μᾶλλον τὰ ἤθη κρίνειν	τῶν	πράξεων. ἡ προαίρεσις δὴ ἑκούσιον
[3, 5]	φατέον ἀρχὴν εἶναι οὐδὲ γεννητὴν	τῶν	πράξεων ὥσπερ καὶ τέκνων. εἰ
[3, 3]	περὶ ποῖά ἐστι καὶ ὅτι	τῶν	πρὸς τὰ τέλη. ~Ἡ δὲ
[3, 3]	περὶ τῶν τελῶν ἀλλὰ περὶ	τῶν	πρὸς τὰ τέλη. οὔτε γὰρ
[3, 5]	τέλους, βουλευτῶν δὲ καὶ προαιρετῶν	τῶν	πρὸς τὸ τέλος, αἱ περὶ
[3, 2]	ἐστὶ μᾶλλον, ἡ δὲ προαίρεσις	τῶν	πρὸς τὸ τέλος, οἷον ὑγιαίνειν
[3, 4]	τὸ τυχόν, ὥσπερ καὶ ἐπὶ	τῶν	σωμάτων τοῖς μὲν εὖ διακειμένοις
[3, 8]	αὐτὸ δρῶσι, καὶ οἱ πρὸ	τῶν	τάφρων καὶ τῶν τοιούτων παρατάττοντες·
[3, 3]	διαγνῶναι. βουλευόμεθα δ´ οὐ περὶ	τῶν	τελῶν ἀλλὰ περὶ τῶν πρὸς
[3, 6]	φοβεῖται ἢ φθόνον ἤ τι	τῶν	τοιούτων, δειλός ἐστιν· οὐδ´ εἰ
[3, 2]	λαβεῖν ἢ φυγεῖν {ἤ} τι	τῶν	τοιούτων, δοξάζομεν δὲ τί ἐστιν
[3, 1]	μὴ αὑτὸν εὐθήρατον ὄντα ὑπὸ	τῶν	τοιούτων, καὶ τῶν μὲν καλῶν
[3, 11]	καὶ εἴ τισι δεῖ χαίρειν	τῶν	τοιούτων, μᾶλλον ἢ δεῖ καὶ
[3, 7]	ὅτι οὐχ ὅτε, ἤ τι	τῶν	τοιούτων· ὁμοίως δὲ καὶ περὶ
[3, 1]	γὰρ ἂν ἕλοιτο καθ´ αὑτὸ	τῶν	τοιούτων οὐδέν. ἐπὶ ταῖς πράξεσι
[3, 11]	ὅτε μὴ δεῖ, οὐδ´ ὅλως	τῶν	τοιούτων οὐδέν· ὅσα δὲ πρὸς
[3, 5]	ἢ πεινῆν ἢ ἄλλ´ ὁτιοῦν	τῶν	τοιούτων· οὐθὲν γὰρ ἧττον πεισόμεθα
[3, 8]	οἱ πρὸ τῶν τάφρων καὶ	τῶν	τοιούτων παρατάττοντες· πάντες γὰρ ἀναγκάζουσιν.
[3, 11]	ἡδέα, καὶ ἔνια πᾶσιν ἡδίω	τῶν	τυχόντων. ἐν μὲν οὖν ταῖς
[3, 10]	φιλομύθους καὶ διηγητικοὺς καὶ περὶ	τῶν	τυχόντων κατατρίβοντας τὰς ἡμέρας ἀδολέσχας,
[3, 3]	γένοιτ´ ἄν· τὰ γὰρ διὰ	τῶν	φίλων δι´ ἡμῶν πως ἐστίν·
[3, 12]	οἱ ἐθισμοὶ ἀκίνδυνοι, ἐπὶ δὲ	τῶν	φοβερῶν ἀνάπαλιν. δόξειε δ´ ἂν
[3, 6]	μαστιγοῦσθαι, ἀνδρεῖος. περὶ ποῖα οὖν	τῶν	φοβερῶν ὁ ἀνδρεῖος; ἢ περὶ
[3, 10]	γὰρ γεύσεώς ἐστιν ἡ κρίσις	τῶν	χυμῶν, ὅπερ ποιοῦσιν οἱ τοὺς
[3, 1]	ἐστι, νῦν δὲ καὶ ἀντὶ	τῶνδε	αἱρετά, καὶ ἡ ἀρχὴ ἐν
[3, 1]	ἐστι, νῦν δὲ καὶ ἀντὶ	τῶνδε	ἑκούσια. μᾶλλον δ´ ἔοικεν ἑκουσίοις·