Livre, chapitre
[3, 1]	ἐστι τὰ μὲν προσδοκώμενα λυπηρά,	ἃ	δ´ ἀναγκάζονται αἰσχρά, ὅθεν ἔπαινοι
[3, 1]	καὶ ὁ πράττων μηδὲν συμβάλληται;	ἃ	δὲ καθ´ αὑτὰ μὲν ἀκούσιά
[3, 2]	διὰ κακίαν δ´ αἱρεῖσθαι οὐχ	ἃ	δεῖ. εἰ δὲ προγίνεται δόξα
[3, 5]	τι τῶν ἐν τοῖς νόμοις,	ἃ	δεῖ ἐπίστασθαι καὶ μὴ χαλεπά
[3, 7]	τὰ θαρραλέα. ὁ μὲν οὖν	ἃ	δεῖ καὶ οὗ ἕνεκα ὑπομένων
[3, 1]	μὲν οὖν πᾶς ὁ μοχθηρὸς	ἃ	δεῖ πράττειν καὶ ὧν ἀφεκτέον,
[3, 3]	φαίνηται, ἐγχειροῦσι πράττειν. δυνατὰ δὲ	ἃ	δι´ ἡμῶν γένοιτ´ ἄν· τὰ
[3, 1]	ἕκαστα, ἐν οἷς καὶ περὶ	ἃ	ἡ πρᾶξις· ἐν τούτοις γὰρ
[3, 2]	ὡς ἀληθῶς. καὶ προαιρούμεθα μὲν	ἃ	μάλιστα ἴσμεν ἀγαθὰ ὄντα, δοξάζομεν
[3, 8]	εἶναι πολλὰ κενὰ τοῦ πολέμου,	ἃ	μάλιστα συνεωράκασιν οὗτοι· φαίνονται δὴ
[3, 1]	ὅταν διὰ τοιαῦτα πράξῃ τις	ἃ	μὴ δεῖ, ἃ τὴν ἀνθρωπίνην
[3, 7]	φοβεῖσθαι ὑπερβάλλων δειλός· καὶ γὰρ	ἃ	μὴ δεῖ καὶ ὡς οὐ
[3, 2]	ἴσμεν ἀγαθὰ ὄντα, δοξάζομεν δὲ	ἃ	οὐ πάνυ ἴσμεν· δοκοῦσι δὲ
[3, 3]	Ὅμηρος ἐμιμεῖτο· οἱ γὰρ βασιλεῖς	ἃ	προείλοντο ἀνήγγελλον τῷ δήμῳ. ὄντος
[3, 1]	πράξῃ τις ἃ μὴ δεῖ,	ἃ	τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν ὑπερτείνει καὶ
[3, 2]	προαιρούμεθα μὲν ἃ μάλιστα ἴσμεν	ἀγαθὰ	ὄντα, δοξάζομεν δὲ ἃ οὐ
[3, 5]	πράττειν, τοῦτο δ´ ἦν τὸ	ἀγαθοῖς	καὶ κακοῖς εἶναι, ἐφ´ ἡμῖν
[3, 5]	καλῶς καὶ τὸ κατ´ ἀλήθειαν	ἀγαθὸν	αἱρήσεται, καὶ ἔστιν εὐφυὴς ᾧ
[3, 4]	τοῖς δ´ αὖ τὸ φαινόμενον	ἀγαθὸν	βουλητὸν λέγουσι μὴ εἶναι φύσει
[3, 4]	(εἰ γὰρ ἔσται βουλητόν, καὶ	ἀγαθόν·	ἦν δ´, εἰ οὕτως ἔτυχε,
[3, 9]	ἧττον μὲν ἀνδρείους, ἄλλο δ´	ἀγαθὸν	μηδὲν ἔχοντας· ἕτοιμοι γὰρ οὗτοι
[3, 6]	ἔτι τῷ τεθνεῶτι δοκεῖ οὔτ´	ἀγαθὸν	οὔτε κακὸν εἶναι. δόξειε δ´
[3, 4]	αἱροῦνται οὖν τὸ ἡδὺ ὡς	ἀγαθόν,	τὴν δὲ λύπην ὡς κακὸν
[3, 4]	ἔοικε γίνεσθαι· οὐ γὰρ οὖσα	(ἀγαθὸν	φαίνεται. αἱροῦνται οὖν τὸ ἡδὺ
[3, 4]	εἶναι, τοῖς δὲ τοῦ φαινομένου	ἀγαθοῦ.	συμβαίνει δὲ τοῖς μὲν {τὸ}
[3, 5]	ὅτι πάντες ἐφίενται τοῦ φαινομένου	ἀγαθοῦ,	τῆς δὲ φαντασίας οὐ κύριοι,
[3, 2]	διαιρεῖται, οὐ τῷ κακῷ καὶ	ἀγαθῷ,	ἡ προαίρεσις δὲ τούτοις μᾶλλον.
[3, 5]	ἑκούσιον; ἀμφοῖν γὰρ ὁμοίως, τῷ	ἀγαθῷ	καὶ τῷ κακῷ, τὸ τέλος
[3, 9]	ζῆν ἄξιον, καὶ οὗτος μεγίστων	ἀγαθῶν	ἀποστερεῖται εἰδώς, λυπηρὸν δὲ τοῦτο.
[3, 11]	ὁ γὰρ οὕτως ἔχων μᾶλλον	ἀγαπᾷ	τὰς τοιαύτας ἡδονὰς τῆς ἀξίας·
[3, 10]	δὴ τοιούτοις χαίρειν καὶ μάλιστα	ἀγαπᾶν	θηριῶδες. καὶ γὰρ αἱ ἐλευθεριώταται
[3, 11]	πάντων ἢ τῶν μάλιστα, καὶ	ἄγεται	ὑπὸ τῆς ἐπιθυμίας ὥστε ἀντὶ
[3, 1]	οὐκ εἰδὼς δὲ ἀλλ´ ἀγνοῶν.	ἀγνοεῖ	μὲν οὖν πᾶς ὁ μοχθηρὸς
[3, 1]	βούλεται λέγεσθαι οὐκ εἴ τις	ἀγνοεῖ	τὰ συμφέροντα· οὐ γὰρ ἡ
[3, 5]	τοῖς ἄλλοις, ὅσα δι´ ἀμέλειαν	ἀγνοεῖν	δοκοῦσιν, ὡς ἐπ´ αὐτοῖς ὂν
[3, 5]	καὶ γὰρ ἐπ´ αὐτῷ τῷ	ἀγνοεῖν	κολάζουσιν, ἐὰν αἴτιος εἶναι δοκῇ
[3, 5]	γὰρ ἐνεργοῦντες. τὸ μὲν οὖν	ἀγνοεῖν	ὅτι ἐκ τοῦ ἐνεργεῖν περὶ
[3, 5]	ἐπ´ αὐτοῖς ὂν τὸ μὴ	ἀγνοεῖν·	τοῦ γὰρ ἐπιμεληθῆναι κύριοι. ἀλλ´
[3, 1]	ἡ πρᾶξις, ὁ τούτων τι	ἀγνοήσας	ἄκων δοκεῖ πεπραχέναι, καὶ μάλιστα
[3, 1]	μὲν οὖν ταῦτα οὐδεὶς ἂν	ἀγνοήσειε	μὴ μαινόμενος, δῆλον δ´ ὡς
[3, 1]	ἑαυτόν γε; ὃ δὲ πράττει	ἀγνοήσειεν	ἄν τις, οἷον λέγοντές φασιν
[3, 1]	γὰρ ἡ ἐν τῇ προαιρέσει	ἄγνοια	αἰτία τοῦ ἀκουσίου ἀλλὰ τῆς
[3, 1]	τοῦ δὴ κατὰ τὴν τοιαύτην	ἄγνοιαν	ἀκουσίου λεγομένου ἔτι δεῖ τὴν
[3, 1]	εἶναι τὰ βίᾳ ἢ δι´	ἄγνοιαν	γινόμενα· βίαιον δὲ οὗ ἡ
[3, 5]	ὅσοι μὴ βίᾳ ἢ δι´	ἄγνοιαν	ἧς μὴ αὐτοὶ αἴτιοι, τοὺς
[3, 1]	λυπούμενός γε. τοῦ δὴ δι´	ἄγνοιαν	ὁ μὲν ἐν μεταμελείᾳ ἄκων
[3, 1]	τοῦ βιασθέντος. Τὸ δὲ δι´	ἄγνοιαν	οὐχ ἑκούσιον μὲν ἅπαν ἐστίν,
[3, 1]	ἐν μεταμελείᾳ· ὁ γὰρ δι´	ἄγνοιαν	πράξας ὁτιοῦν, μηδέν τι δυσχεραίνων
[3, 1]	ἢ ὀργιζόμενος οὐ δοκεῖ δι´	ἄγνοιαν	πράττειν ἀλλὰ διά τι τῶν
[3, 1]	δ´ ἔοικε καὶ τὸ δι´	ἄγνοιαν	πράττειν τοῦ ἀγνοοῦντα· ὁ γὰρ
[3, 1]	ἀκουσίου τοῦ βίᾳ καὶ δι´	ἄγνοιαν,	τὸ ἑκούσιον δόξειεν ἂν εἶναι
[3, 5]	αἴτιος τοῦ κακοποιεῖν, ἀλλὰ δι´	ἄγνοιαν	τοῦ τέλους ταῦτα πράττει, διὰ
[3, 5]	μεθυσθῆναι, τοῦτο δ´ αἴτιον τῆς	ἀγνοίας.	καὶ τοὺς ἀγνοοῦντάς τι τῶν
[3, 5]	ἐὰν αἴτιος εἶναι δοκῇ τῆς	ἀγνοίας,	οἷον τοῖς μεθύουσι διπλᾶ τὰ
[3, 1]	περὶ πάντα δὴ ταῦτα τῆς	ἀγνοίας	οὔσης, ἐν οἷς ἡ πρᾶξις,
[3, 1]	τὸ δι´ ἄγνοιαν πράττειν τοῦ	ἀγνοοῦντα·	ὁ γὰρ μεθύων ἢ ὀργιζόμενος
[3, 5]	αἴτιον τῆς ἀγνοίας. καὶ τοὺς	ἀγνοοῦντάς	τι τῶν ἐν τοῖς νόμοις,
[3, 8]	ἀνδρεῖοι δὲ φαίνονται καὶ οἱ	ἀγνοοῦντες,	καὶ εἰσὶν οὐ πόρρω τῶν
[3, 1]	εἰρημένων, οὐκ εἰδὼς δὲ ἀλλ´	ἀγνοῶν.	ἀγνοεῖ μὲν οὖν πᾶς ὁ
[3, 1]	συγγνώμη· ὁ γὰρ τούτων τι	ἀγνοῶν	ἀκουσίως πράττει. ἴσως οὖν οὐ
[3, 5]	ἀκολασταίνοντα ἀκόλαστον. εἰ δὲ μὴ	ἀγνοῶν	τις πράττει ἐξ ὧν ἔσται
[3, 8]	γάρ ποτε φήσει ἐνὶ Τρώεσς´	ἀγορεύων	Τυδείδης ὑπ´ ἐμεῖο. ὡμοίωται δ´
[3, 10]	ἰδὼν ἢ {εὑρὼν} ἔλαφον ἢ	ἄγριον	αἶγα, ἀλλ´ ὅτι βορὰν ἕξει.
[3, 5]	οὐδεὶς ἐπιτιμᾷ, τοῖς δὲ δι´	ἀγυμνασίαν	καὶ ἀμέλειαν. ὁμοίως δὲ καὶ
[3, 5]	ἐκ τῶν μελετώντων πρὸς ἡντινοῦν	ἀγωνίαν	ἢ πρᾶξιν· διατελοῦσι γὰρ ἐνεργοῦντες.
[3, 9]	ἀφανίζεσθαι, οἷον κἀν τοῖς γυμνικοῖς	ἀγῶσι	γίνεται· τοῖς γὰρ πύκταις τὸ
[3, 8]	καὶ γὰρ ἐν τοῖς τοιούτοις	ἀγῶσιν	οὐχ οἱ ἀνδρειότατοι μαχιμώτατοί εἰσιν,
[3, 6]	ὁ περὶ τὸν καλὸν θάνατον	ἀδεής,	καὶ ὅσα θάνατον ἐπιφέρει ὑπόγυια
[3, 6]	ἐν θαλάττῃ (καὶ ἐν νόσοις	ἀδεὴς	ὁ ἀνδρεῖος, οὐχ οὕτω δὲ
[3, 3]	τοῖς ὡς ἐπὶ τὸ πολύ,	ἀδήλοις	δὲ πῶς ἀποβήσεται, καὶ ἐν
[3, 1]	καὶ διὰ τὴν τοιαύτην ἁμαρτίαν	ἄδικοι	καὶ ὅλως κακοὶ γίνονται· τὸ
[3, 5]	ἄλογον τὸν ἀδικοῦντα μὴ βούλεσθαι	ἄδικον	εἶναι ἢ τὂν ἀκολασταίνοντα ἀκόλαστον.
[3, 5]	ἐξ ὧν ἔσται ἄδικος, ἑκὼν	ἄδικος	ἂν εἴη, οὐ μὴν ἐάν
[3, 5]	τις πράττει ἐξ ὧν ἔσται	ἄδικος,	ἑκὼν ἄδικος ἂν εἴη, οὐ
[3, 5]	οὐ μὴν ἐάν γε βούληται,	ἄδικος	ὢν παύσεται καὶ ἔσται δίκαιος.
[3, 5]	ἀναισθήτου. ἔτι δ´ ἄλογον τὸν	ἀδικοῦντα	μὴ βούλεσθαι ἄδικον εἶναι ἢ
[3, 5]	αἴτιοι ζῶντες ἀνειμένως, καὶ τοῦ	ἀδίκους	ἢ ἀκολάστους εἶναι, οἳ μὲν
[3, 5]	αὐτῷ. οὕτω δὲ καὶ τῷ	ἀδίκῳ	καὶ τῷ ἀκολάστῳ ἐξ ἀρχῆς
[3, 3]	πῶς ἀποβήσεται, καὶ ἐν οἷς	ἀδιόριστον.	συμβούλους δὲ παραλαμβάνομεν εἰς τὰ
[3, 10]	τῶν τυχόντων κατατρίβοντας τὰς ἡμέρας	ἀδολέσχας,	ἀκολάστους δ´ οὐ λέγομεν, οὐδὲ
[3, 6]	τὸ δὲ μὴ αἰσχρόν, οἷον	ἀδοξίαν·	ὁ μὲν γὰρ φοβούμενος ἐπιεικὴς
[3, 6]	οὖν πάντα τὰ κακά, οἷον	ἀδοξίαν	πενίαν νόσον ἀφιλίαν θάνατον, ἀλλ´
[3, 2]	περὶ τὰ ἀίδια καὶ τὰ	ἀδύνατα	ἢ τὰ ἐφ´ ἡμῖν· καὶ
[3, 3]	ἐν τῇ γενέσει. κἂν μὲν	ἀδυνάτῳ	ἐντύχωσιν, ἀφίστανται, οἷον εἰ χρημάτων
[3, 2]	μὲν γὰρ οὐκ ἔστι τῶν	ἀδυνάτων,	καὶ εἴ τις φαίη προαιρεῖσθαι,
[3, 2]	βούλησις δ´ ἐστὶ καὶ τῶν	ἀδυνάτων,	οἷον ἀθανασίας. καὶ ἡ μὲν
[3, 3]	αἰσθήσεως γὰρ ταῦτα. εἰ δὲ	ἀεὶ	βουλεύσεται, εἰς ἄπειρον ἥξει. βουλευτὸν
[3, 3]	οὐδὲ περὶ τῶν ἐν κινήσει,	ἀεὶ	δὲ κατὰ ταὐτὰ γινομένων, εἴτ´
[3, 3]	δι´ ἡμῶν, μὴ ὡσαύτως δ´	ἀεί,	περὶ τούτων βουλευόμεθα, οἷον περὶ
[3, 2]	ἐστὶ καὶ τῶν ἀδυνάτων, οἷον	ἀθανασίας.	καὶ ἡ μὲν βούλησίς ἐστι
[3, 8]	οὖν ἀνόπλοις ὡπλισμένοι μάχονται καὶ	ἀθληταὶ	ἰδιώταις· καὶ γὰρ ἐν τοῖς
[3, 2]	οἷον ὑποκριτήν τινα νικᾶν ἢ	ἀθλητήν·	προαιρεῖται δὲ τὰ τοιαῦτα οὐδείς,
[3, 1]	καὶ αἱ πράξεις τοῦ ἀνθρώπου	αἱ	ἀπὸ θυμοῦ καὶ ἐπιθυμίας. ἄτοπον
[3, 5]	οὖν, ὥσπερ λέγεται, ἑκούσιοί εἰσιν	αἱ	ἀρεταί (καὶ γὰρ τῶν ἕξεων
[3, 10]	τῶν ἀλόγων μερῶν αὗται εἶναι	αἱ	ἀρεταί. ὅτι μὲν οὖν μεσότης
[3, 5]	τὰς ἐν ἡμῖν, ὧν καὶ	αἱ	ἀρχαὶ ἐν ἡμῖν, καὶ αὐτὰ
[3, 5]	πότοις καὶ τοῖς τοιούτοις διάγοντες·	αἱ	γὰρ περὶ ἕκαστα ἐνέργειαι τοιούτους
[3, 1]	ἑκούσια. μᾶλλον δ´ ἔοικεν ἑκουσίοις·	αἱ	γὰρ πράξεις ἐν τοῖς καθ´
[3, 5]	κακιῶν αἱ ἐφ´ ἡμῖν ἐπιτιμῶνται,	αἱ	δὲ μὴ ἐφ´ ἡμῖν οὔ.
[3, 3]	βουλὴ περὶ τῶν αὑτῷ πρακτῶν,	αἱ	δὲ πράξεις ἄλλων ἕνεκα. οὐ
[3, 5]	προαίρεσιν ἂν εἶεν καὶ ἑκούσιοι.	αἱ	δὲ τῶν ἀρετῶν ἐνέργειαι περὶ
[3, 10]	μάλιστα ἀγαπᾶν θηριῶδες. καὶ γὰρ	αἱ	ἐλευθεριώταται τῶν διὰ τῆς ἁφῆς
[3, 6]	τούτοις εἰσὶ καὶ αἱ τιμαὶ	αἱ	ἐν ταῖς πόλεσι καὶ παρὰ
[3, 10]	τῆς ἁφῆς ἡδονῶν ἀφῄρηνται, οἷον	αἱ	ἐν τοῖς γυμνασίοις διὰ τρίψεως
[3, 5]	ἐκ τοῦ ἐνεργεῖν περὶ ἕκαστα	αἱ	ἕξεις γίνονται, κομιδῇ ἀναισθήτου. ἔτι
[3, 5]	αἱ πράξεις ἑκούσιοί εἰσι καὶ	αἱ	ἕξεις· τῶν μὲν γὰρ πράξεων
[3, 5]	οὕτω, καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων	αἱ	ἐπιτιμώμεναι τῶν κακιῶν ἐφ´ ἡμῖν
[3, 5]	δὴ περὶ τὸ σῶμα κακιῶν	αἱ	ἐφ´ ἡμῖν ἐπιτιμῶνται, αἱ δὲ
[3, 5]	τὸ τέλος τοιόνδε τιθέμεθα) καὶ	αἱ	κακίαι ἑκούσιοι ἂν εἶεν· ὁμοίως
[3, 10]	γὰρ ταῖς ὀσμαῖς τῶν λαγωῶν	αἱ	κύνες χαίρουσιν ἀλλὰ τῇ βρώσει,
[3, 3]	οὐ πᾶσα εἶναι βούλευσις, οἷον	αἱ	μαθηματικαί, ἡ δὲ βούλευσις πᾶσα
[3, 5]	προαιρετῶν τῶν πρὸς τὸ τέλος,	αἱ	περὶ ταῦτα πράξεις κατὰ προαίρεσιν
[3, 5]	λόγος προστάξῃ. οὐχ ὁμοίως δὲ	αἱ	πράξεις ἑκούσιοί εἰσι καὶ αἱ
[3, 1]	τὰ ἄλογα πάθη, ὥστε καὶ	αἱ	πράξεις τοῦ ἀνθρώπου αἱ ἀπὸ
[3, 10]	διῃρήσθωσαν δὴ αἱ ψυχικαὶ καὶ	αἱ	σωματικαί, οἷον φιλοτιμία φιλομάθεια· ἑκάτερος
[3, 5]	μὴ εἶναι. οὐ μόνον δ´	αἱ	τῆς ψυχῆς κακίαι ἑκούσιοί εἰσιν,
[3, 6]	ὁμόλογοι δὲ τούτοις εἰσὶ καὶ	αἱ	τιμαὶ αἱ ἐν ταῖς πόλεσι
[3, 9]	οὗ ἕνεκα, ὁ στέφανος καὶ	αἱ	τιμαί, τὸ δὲ τύπτεσθαι ἀλγεινόν,
[3, 1]	ἔχοντες. μικταὶ μὲν οὖν εἰσιν	αἱ	τοιαῦται πράξεις, ἐοίκασι δὲ μᾶλλον
[3, 5]	ἑκούσιοί εἰσιν, ἀλλ´ ἐνίοις καὶ	αἱ	τοῦ σώματος, οἷς καὶ ἐπιτιμῶμεν·
[3, 10]	ἡδονῶν, νῦν ἀφορίσωμεν. διῃρήσθωσαν δὴ	αἱ	ψυχικαὶ καὶ αἱ σωματικαί, οἷον
[3, 11]	αἳ μὲν κοιναὶ δοκοῦσιν εἶναι,	αἳ	δ´ ἴδιοι καὶ ἐπίθετοι· οἷον
[3, 11]	τινα μέρη. ~Τῶν δ´ ἐπιθυμιῶν	αἳ	μὲν κοιναὶ δοκοῦσιν εἶναι, αἳ
[3, 10]	ἢ {εὑρὼν} ἔλαφον ἢ ἄγριον	αἶγα,	ἀλλ´ ὅτι βορὰν ἕξει. περὶ
[3, 6]	μὲν γὰρ φοβούμενος ἐπιεικὴς καὶ	αἰδήμων,	ὁ δὲ μὴ φοβούμενος ἀναίσχυντος.
[3, 2]	καὶ οὐδὲν ἧττον περὶ τὰ	ἀίδια	καὶ τὰ ἀδύνατα ἢ τὰ
[3, 3]	νοῦν ἔχων. περὶ δὴ τῶν	ἀιδίων	οὐδεὶς βουλεύεται, οἷον περὶ τοῦ
[3, 8]	χείρους δ´, ὅσῳ οὐ δι´	αἰδῶ	ἀλλὰ διὰ φόβον αὐτὸ δρῶσι,
[3, 8]	ὅτι δι´ ἀρετὴν γίνεται· δι´	αἰδῶ	γὰρ καὶ διὰ καλοῦ ὄρεξιν
[3, 8]	ἀνὰ ῥῖνας μένος" καὶ ἔζεσεν	αἷμα·	πάντα γὰρ τὰ τοιαῦτα ἔοικε
[3, 11]	ὥστε ἀντὶ τῶν ἄλλων ταῦθ´	αἱρεῖσθαι·	διὸ καὶ λυπεῖται καὶ ἀποτυγχάνων
[3, 2]	μὲν ἄμεινον, διὰ κακίαν δ´	αἱρεῖσθαι	οὐχ ἃ δεῖ. εἰ δὲ
[3, 7]	οἷς εἴρηται, καὶ ὅτι καλὸν	αἱρεῖται	καὶ ὑπομένει, ἢ ὅτι αἰσχρὸν
[3, 9]	τῷ πολέμῳ καλὸν ἀντ´ ἐκείνων	αἱρεῖται.	οὐ δὴ ἐν ἁπάσαις ταῖς
[3, 1]	νῦν δὲ καὶ ἀντὶ τῶνδε	αἱρετά,	καὶ ἡ ἀρχὴ ἐν τῷ
[3, 1]	πράξεις, ἐοίκασι δὲ μᾶλλον ἑκουσίοις·	αἱρεταὶ	γάρ εἰσι τότε ὅτε πράττονται,
[3, 1]	ἐνίοτε διακρῖναι ποῖον ἀντὶ ποίου	αἱρετέον	καὶ τί ἀντὶ τίνος ὑπομενετέον,
[3, 1]	ἑκούσια. ποῖα δ´ ἀντὶ ποίων	αἱρετέον,	οὐ ῥᾴδιον ἀποδοῦναι· πολλαὶ γὰρ
[3, 2]	τοὔνομα ὡς ὂν πρὸ ἑτέρων	αἱρετόν.	~Βουλεύονται δὲ πότερον περὶ πάντων,
[3, 12]	διὰ λύπην, ὧν τὸ μὲν	αἱρετόν,	τὸ δὲ φευκτόν· καὶ ἡ
[3, 8]	ὁ θάνατος τῆς τοιαύτης σωτηρίας	αἱρετώτερος·	οἳ δὲ καὶ ἐξ ἀρχῆς
[3, 5]	καὶ τὸ κατ´ ἀλήθειαν ἀγαθὸν	αἱρήσεται,	καὶ ἔστιν εὐφυὴς ᾧ τοῦτο
[3, 4]	ὃ βούλεται ὁ μὴ ὀρθῶς	αἱρούμενος	(εἰ γὰρ ἔσται βουλητόν, καὶ
[3, 4]	οὐ γὰρ οὖσα (ἀγαθὸν φαίνεται.	αἱροῦνται	οὖν τὸ ἡδὺ ὡς ἀγαθόν,
[3, 10]	ἄλλοις ζῴοις κατὰ ταύτας τὰς	αἰσθήσεις	ἡδονὴ πλὴν κατὰ συμβεβηκός. οὐδὲ
[3, 10]	τῇ (ἁφῇ. κοινοτάτη δὴ τῶν	αἰσθήσεων	καθ´ ἣν ἡ ἀκολασία· καὶ
[3, 3]	τοῦτο ἢ πέπεπται ὡς δεῖ·	αἰσθήσεως	γὰρ ταῦτα. εἰ δὲ ἀεὶ
[3, 10]	ἀλλὰ τῇ βρώσει, τὴν δ´	αἴσθησιν	ἡ ὀσμὴ ἐποίησεν· οὐδ´ ὁ
[3, 1]	δ´ ἀνάπαλιν, ψέγονται· τὰ γὰρ	αἴσχισθ´	ὑπομεῖναι ἐπὶ μηδενὶ καλῷ ἢ
[3, 1]	καλὰ μὲν ἑκουσίως τὰ δ´	αἰσχρὰ	ἀκουσίως; ἢ γελοῖον ἑνός γε
[3, 1]	προσδοκώμενα λυπηρά, ἃ δ´ ἀναγκάζονται	αἰσχρά,	ὅθεν ἔπαινοι καὶ ψόγοι γίνονται
[3, 5]	τὰ καλὰ πράττειν καὶ τὰ	αἰσχρά,	ὁμοίως δὲ καὶ τὸ μὴ
[3, 5]	τοῖς μὲν γὰρ διὰ φύσιν	αἰσχροῖς	οὐδεὶς ἐπιτιμᾷ, τοῖς δὲ δι´
[3, 8]	δρῶσι, καὶ φεύγοντες οὐ τὸ	αἰσχρὸν	ἀλλὰ τὸ λυπηρόν· ἀναγκάζουσι γὰρ
[3, 6]	καὶ καλόν, τὸ δὲ μὴ	αἰσχρόν,	οἷον ἀδοξίαν· ὁ μὲν γὰρ
[3, 5]	μὴ πράττειν ἐφ´ ἡμῖν ἔσται	αἰσχρὸν	ὄν, καὶ εἰ τὸ μὴ
[3, 5]	ἐφ´ ἡμῖν, καὶ τὸ πράττειν	αἰσχρὸν	ὂν ἐφ´ ἡμῖν. εἰ δ´
[3, 1]	τοιαύταις ἐνίοτε καὶ ἐπαινοῦνται, ὅταν	αἰσχρόν	τι ἢ λυπηρὸν ὑπομένωσιν ἀντὶ
[3, 1]	τι, οἷον εἰ τύραννος προστάττοι	αἰσχρόν	τι πρᾶξαι κύριος ὢν γονέων
[3, 8]	φαινόμενα ὑπομένειν, ὅτι καλὸν καὶ	αἰσχρὸν	τὸ μή. διὸ καὶ ἀνδρειοτέρου
[3, 9]	αὐτὰ ὅτι καλὸν ἢ ὅτι	αἰσχρὸν	τὸ μή. καὶ ὅσῳ ἂν
[3, 7]	αἱρεῖται καὶ ὑπομένει, ἢ ὅτι	αἰσχρὸν	τὸ μή. τὸ δ´ ἀποθνήσκειν
[3, 8]	Ἑρμαίῳ συνέβη. τοῖς μὲν γὰρ	αἰσχρὸν	τὸ φεύγειν καὶ ὁ θάνατος
[3, 8]	(τιμῆς γάρ) καὶ φυγὴν ὀνείδους,	αἰσχροῦ	ὄντος. τάξαι δ´ ἄν τις
[3, 8]	φεύγουσι, τὸν θάνατον μᾶλλον τοῦ	αἰσχροῦ	φοβούμενοι· ὁ δ´ ἀνδρεῖος οὐ
[3, 12]	κεκολάσθαι γὰρ δεῖ τὸ τῶν	αἰσχρῶν	ὀρεγόμενον καὶ πολλὴν αὔξησιν ἔχον,
[3, 1]	μὲν καλῶν ἑαυτόν, τῶν δ´	αἰσχρῶν	τὰ ἡδέα. ἔοικε δὴ τὸ
[3, 1]	εἰδέναι ὅτι ἀπόρρητα ἦν, ὥσπερ	Αἰσχύλος	τὰ μυστικά, ἢ δεῖξαι βουλόμενος
[3, 1]	ἁπλῶς μέν, ὁπότ´ ἂν ἡ	αἰτία	ἐν τοῖς ἐκτὸς ᾖ καὶ
[3, 1]	ἡ ἐν τῇ προαιρέσει ἄγνοια	αἰτία	τοῦ ἀκουσίου ἀλλὰ τῆς μοχθηρίας,
[3, 3]	ταῦτα δὲ καὶ ἔστι λοιπά.	αἰτίαι	γὰρ δοκοῦσιν εἶναι φύσις καὶ
[3, 3]	καὶ φύσει ἢ διά τινα	αἰτίαν	ἄλλην, οἷον τροπῶν καὶ ἀνατολῶν.
[3, 1]	μεθ´ ἡδονῆς· γελοῖον δὲ τὸ	αἰτιᾶσθαι	τὰ ἐκτός, ἀλλὰ μὴ αὑτὸν
[3, 5]	ἀλλὰ τοῦ τοιούτους γενέσθαι αὐτοὶ	αἴτιοι	ζῶντες ἀνειμένως, καὶ τοῦ ἀδίκους
[3, 5]	δι´ ἄγνοιαν ἧς μὴ αὐτοὶ	αἴτιοι,	τοὺς δὲ τὰ καλὰ πράττοντας
[3, 3]	ἂν ἔλθωσιν ἐπὶ τὸ πρῶτον	αἴτιον,	ὃ ἐν τῇ εὑρέσει ἔσχατόν
[3, 5]	τοῦ μὴ μεθυσθῆναι, τοῦτο δ´	αἴτιον	τῆς ἀγνοίας. καὶ τοὺς ἀγνοοῦντάς
[3, 5]	τῆς φαντασίας ἔσται πως αὐτὸς	αἴτιος·	εἰ δὲ μή, οὐθεὶς αὑτῷ
[3, 5]	αὐτῷ τῷ ἀγνοεῖν κολάζουσιν, ἐὰν	αἴτιος	εἶναι δοκῇ τῆς ἀγνοίας, οἷον
[3, 5]	ἑαυτῷ τῆς ἕξεώς ἐστί πως	αἴτιος,	καὶ τῆς φαντασίας ἔσται πως
[3, 5]	εἰ δὲ μή, οὐθεὶς αὑτῷ	αἴτιος	τοῦ κακοποιεῖν, ἀλλὰ δι´ ἄγνοιαν
[3, 1]	ἀκουσίως; ἢ γελοῖον ἑνός γε	αἰτίου	ὄντος; ἄτοπον δὲ ἴσως ἀκούσια
[3, 8]	δοκεῖ εἶναι τὸ ἐν τοῖς	αἰφνιδίοις	φόβοις ἄφοβον καὶ ἀτάραχον εἶναι
[3, 12]	τὰ τοιαῦτα, καὶ οἱ ἐθισμοὶ	ἀκίνδυνοι,	ἐπὶ δὲ τῶν φοβερῶν ἀνάπαλιν.
[3, 11]	φησὶν Ὅμηρος, ὁ νέος καὶ	ἀκμάζων·	τὸ δὲ τοιᾶσδε ἢ τοιᾶσδε,
[3, 10]	καὶ ἐν τοῖς περὶ τὴν	ἀκοήν·	τοὺς γὰρ ὑπερβεβλημένως χαίροντας μέλεσιν
[3, 10]	ἡδονὰς ἡ σωφροσύνη καὶ ἡ	ἀκολασία	ἐστὶν ὧν καὶ τὰ λοιπὰ
[3, 10]	τῶν αἰσθήσεων καθ´ ἣν ἡ	ἀκολασία·	καὶ δόξειεν ἂν δικαίως ἐπονείδιστος
[3, 11]	περὶ τὰς ἡδονὰς ὑπερβολὴ ὅτι	ἀκολασία	καὶ ψεκτόν, δῆλον· περὶ δὲ
[3, 12]	~Ἑκουσίῳ δὲ μᾶλλον ἔοικεν ἡ	ἀκολασία	τῆς δειλίας. ἣ μὲν γὰρ
[3, 10]	τοῖς αὐτοῖς δὲ καὶ ἡ	ἀκολασία	φαίνεται. περὶ ποίας οὖν τῶν
[3, 12]	εἶναι. τὸ δ´ ὄνομα τῆς	ἀκολασίας	καὶ ἐπὶ τὰς παιδικὰς ἁμαρτίας
[3, 5]	δ´ ἐξ οἰνοφλυγίας ἢ ἄλλης	ἀκολασίας	πᾶς ἂν ἐπιτιμήσαι. τῶν δὴ
[3, 5]	βούλεσθαι ἄδικον εἶναι ἢ τὂν	ἀκολασταίνοντα	ἀκόλαστον. εἰ δὲ μὴ ἀγνοῶν
[3, 10]	τούτοις, ἢ οὐχ οἵ γε	ἀκόλαστοι,	ἀλλὰ τῇ ἀπολαύσει, ἣ γίνεται
[3, 10]	καὶ γραφῇ, οὔτε σώφρονες οὔτε	ἀκόλαστοι	λέγονται· καίτοι δόξειεν ἂν εἶναι
[3, 10]	τοιαύτας ἡδονὰς οὔτε σώφρονες οὔτε	ἀκόλαστοι	λέγονται. ὁμοίως δ´ οὐδ´ οἱ
[3, 10]	ὄψων· χαίρουσι γὰρ τούτοις οἱ	ἀκόλαστοι,	ὅτι διὰ τούτων ἀνάμνησις γίνεται
[3, 11]	δεῖ, κατὰ πάντα δ´ οἱ	ἀκόλαστοι	ὑπερβάλλουσιν· καὶ γὰρ χαίρουσιν ἐνίοις
[3, 5]	ἄδικον εἶναι ἢ τὂν ἀκολασταίνοντα	ἀκόλαστον.	εἰ δὲ μὴ ἀγνοῶν τις
[3, 11]	γὰρ ἥδεται οἷς μάλιστα ὁ	ἀκόλαστος,	ἀλλὰ μᾶλλον δυσχεραίνει, οὐδ´ ὅλως
[3, 12]	ὅλον ἧττον· οὐθεὶς γὰρ ἐπιθυμεῖ	ἀκόλαστος	εἶναι. τὸ δ´ ὄνομα τῆς
[3, 11]	τοῦ ἡδέος. Ὁ μὲν οὖν	ἀκόλαστος	ἐπιθυμεῖ τῶν ἡδέων πάντων ἢ
[3, 11]	τῷ μή, ἀλλ´ ὁ μὲν	ἀκόλαστος	τῷ λυπεῖσθαι μᾶλλον ἢ δεῖ
[3, 11]	τῷ ὑπομένειν λέγεται σώφρων οὐδ´	ἀκόλαστος	τῷ μή, ἀλλ´ ὁ μὲν
[3, 10]	πᾶν τὸ σῶμα ἡ τοῦ	ἀκολάστου	ἁφή, ἀλλὰ περί τινα μέρη.
[3, 10]	ὀσμαῖς· τὸ δὲ τοιούτοις χαίρειν	ἀκολάστου·	τούτῳ γὰρ ἐπιθυμήματα ταῦτα. οὐκ
[3, 10]	ἢ θυμιαμάτων ὀσμαῖς οὐ λέγομεν	ἀκολάστους,	ἀλλὰ μᾶλλον τοὺς μύρων ἢ
[3, 10]	τυχόντων κατατρίβοντας τὰς ἡμέρας ἀδολέσχας,	ἀκολάστους	δ´ οὐ λέγομεν, οὐδὲ τοὺς
[3, 5]	ἀνειμένως, καὶ τοῦ ἀδίκους ἢ	ἀκολάστους	εἶναι, οἳ μὲν κακουργοῦντες, οἳ
[3, 10]	χαίροντας μέλεσιν ἢ ὑποκρίσει οὐθεὶς	ἀκολάστους	λέγει, οὐδὲ τοὺς ὡς δεῖ
[3, 12]	δοκεῖ βίαια εἶναι. τῷ δ´	ἀκολάστῳ	ἀνάπαλιν τὰ μὲν καθ´ ἕκαστα
[3, 5]	καὶ τῷ ἀδίκῳ καὶ τῷ	ἀκολάστῳ	ἐξ ἀρχῆς μὲν ἐξῆν τοιούτοις
[3, 7]	δεῖ, καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα	ἀκολουθεῖ	αὐτῷ. ἐλλείπει δὲ καὶ τῷ
[3, 1]	καὶ οἱ μὲν βίᾳ καὶ	ἄκοντες	λυπηρῶς, οἱ δὲ διὰ τὸ
[3, 9]	τραύματα λυπηρὰ τῷ ἀνδρείῳ καὶ	ἄκοντι	ἔσται, ὑπομενεῖ δὲ αὐτὰ ὅτι
[3, 1]	καὶ τὰς κολάσεις. δοκεῖ δὴ	ἀκούσια	εἶναι τὰ βίᾳ ἢ δι´
[3, 1]	ἴσως γὰρ οὐ καλῶς λέγεται	ἀκούσια	εἶναι τὰ διὰ θυμὸν ἢ
[3, 1]	ἔτι δὲ τί διαφέρει τῷ	ἀκούσια	εἶναι τὰ κατὰ λογισμὸν ἢ
[3, 1]	ἃ δὲ καθ´ αὑτὰ μὲν	ἀκούσιά	ἐστι, νῦν δὲ καὶ ἀντὶ
[3, 1]	τῷ πράττοντι, καθ´ αὑτὰ μὲν	ἀκούσιά	ἐστι, νῦν δὲ καὶ ἀντὶ
[3, 1]	δ´ ἀποθνήσκοιεν, ἀμφισβήτησιν ἔχει πότερον	ἀκούσιά	ἐστιν ἢ ἑκούσια. τοιοῦτον δέ
[3, 1]	δοκεῖ δὲ καὶ τὰ μὲν	ἀκούσια	λυπηρὰ εἶναι, τὰ δὲ κατ´
[3, 1]	τὰ τοιαῦτα, ἁπλῶς δ´ ἴσως	ἀκούσια·	οὐδεὶς γὰρ ἂν ἕλοιτο καθ´
[3, 1]	ἐπιθυμίας. ἄτοπον δὴ τὸ τιθέναι	ἀκούσια	ταῦτα. ~Διωρισμένων δὲ τοῦ τε
[3, 1]	αἰτίου ὄντος; ἄτοπον δὲ ἴσως	ἀκούσια	φάναι ὧν δεῖ ὀρέγεσθαι· δεῖ
[3, 1]	ψόγων γινομένων, ἐπὶ δὲ τοῖς	ἀκουσίοις	συγγνώμης, ἐνίοτε δὲ καὶ ἐλέου,
[3, 1]	ἐλέου, τὸ ἑκούσιον καὶ τὸ	ἀκούσιον	ἀναγκαῖον ἴσως διορίσαι τοῖς περὶ
[3, 1]	ὅλως κακοὶ γίνονται· τὸ δ´	ἀκούσιον	βούλεται λέγεσθαι οὐκ εἴ τις
[3, 1]	οὐχ ἑκούσιον μὲν ἅπαν ἐστίν,	ἀκούσιον	δὲ τὸ ἐπίλυπον καὶ ἐν
[3, 1]	τὸ ἑκούσιον δὴ καὶ τὸ	ἀκούσιον,	ὅτε πράττει, λεκτέον. πράττει δὲ
[3, 1]	τῇ προαιρέσει ἄγνοια αἰτία τοῦ	ἀκουσίου	ἀλλὰ τῆς μοχθηρίας, οὐδ´ ἡ
[3, 1]	δὴ κατὰ τὴν τοιαύτην ἄγνοιαν	ἀκουσίου	λεγομένου ἔτι δεῖ τὴν πρᾶξιν
[3, 2]	τοῦ τε ἑκουσίου καὶ τοῦ	ἀκουσίου,	περὶ προαιρέσεως ἕπεται διελθεῖν· οἰκειότατον
[3, 1]	καὶ ἐν μεταμελείᾳ. Ὄντος δ´	ἀκουσίου	τοῦ βίᾳ καὶ δι´ ἄγνοιαν,
[3, 1]	μὲν ἑκουσίως τὰ δ´ αἰσχρὰ	ἀκουσίως;	ἢ γελοῖον ἑνός γε αἰτίου
[3, 1]	ὁ γὰρ τούτων τι ἀγνοῶν	ἀκουσίως	πράττει. ἴσως οὖν οὐ χεῖρον
[3, 2]	δὲ καὶ θυμός. καὶ ὁ	ἀκρατὴς	ἐπιθυμῶν μὲν πράττει, προαιρούμενος δ´
[3, 5]	εἰ οὕτως ἔτυχεν, ἑκὼν νοσεῖ,	ἀκρατῶς	βιοτεύων καὶ ἀπειθῶν τοῖς ἰατροῖς.
[3, 3]	πρακτῶν. καὶ περὶ μὲν τὰς	(ἀκριβεῖς	καὶ αὐτάρκεις τῶν ἐπιστημῶν οὐκ
[3, 1]	καὶ θῖξαι βουλόμενος, ὥσπερ οἱ	ἀκροχειριζόμενοι,	πατάξειεν ἄν. περὶ πάντα δὴ
[3, 1]	ἄγνοιαν ὁ μὲν ἐν μεταμελείᾳ	ἄκων	δοκεῖ, ὁ δὲ μὴ μεταμελόμενος,
[3, 1]	πρᾶξις, ὁ τούτων τι ἀγνοήσας	ἄκων	δοκεῖ πεπραχέναι, καὶ μάλιστα ἐν
[3, 5]	ἀληθεῖ· μακάριος μὲν γὰρ οὐδεὶς	ἄκων,	ἡ δὲ μοχθηρία ἑκούσιον. ἢ
[3, 5]	ὡς οὐδεὶς ἑκὼν πονηρὸς οὐδ´	ἄκων	μακάριος ἔοικε τὸ μὲν ψευδεῖ
[3, 1]	γε μὴ ᾔδει, οὐδ´ αὖ	ἄκων,	μὴ λυπούμενός γε. τοῦ δὴ
[3, 7]	φοβερὰ θρασύς. δοκεῖ δὲ καὶ	ἀλαζὼν	εἶναι ὁ θρασὺς καὶ προσποιητικὸς
[3, 5]	τὸ πεισθῆναι μὴ θερμαίνεσθαι ἢ	ἀλγεῖν	ἢ πεινῆν ἢ ἄλλ´ ὁτιοῦν
[3, 9]	αἱ τιμαί, τὸ δὲ τύπτεσθαι	ἀλγεινόν,	εἴπερ σάρκινοι, καὶ λυπηρόν, καὶ
[3, 8]	δή ἐστιν ἀνδρεῖα τὰ δι´	ἀλγηδόνος	ἢ θυμοῦ ἐξελαυνόμενα πρὸς τὸν
[3, 8]	ἐστιν ἀνδρεῖα διὰ τὸ ὑπ´	ἀλγηδόνος	καὶ θυμοῦ ἐξελαυνόμενα πρὸς τὸν
[3, 8]	οἱ ἄνθρωποι δὴ ὀργιζόμενοι μὲν	ἀλγοῦσι,	τιμωρούμενοι δ´ ἥδονται· οἱ δὲ
[3, 2]	ἡμῖν· καὶ τῷ ψευδεῖ καὶ	ἀληθεῖ	διαιρεῖται, οὐ τῷ κακῷ καὶ
[3, 5]	τὸ μὲν ψευδεῖ τὸ δ´	ἀληθεῖ·	μακάριος μὲν γὰρ οὐδεὶς ἄκων,
[3, 5]	κρινεῖ καλῶς καὶ τὸ κατ´	ἀλήθειαν	ἀγαθὸν αἱρήσεται, καὶ ἔστιν εὐφυὴς
[3, 4]	φατέον ἁπλῶς μὲν καὶ κατ´	ἀλήθειαν	βουλητὸν εἶναι τἀγαθόν, ἑκάστῳ δὲ
[3, 4]	μὲν οὖν σπουδαίῳ τὸ κατ´	ἀλήθειαν	εἶναι, τῷ δὲ φαύλῳ τὸ
[3, 4]	διακειμένοις ὑγιεινά ἐστι τὰ κατ´	ἀλήθειαν	τοιαῦτα ὄντα, τοῖς δ´ ἐπινόσοις
[3, 5]	εὐφυΐα. εἰ δὴ ταῦτ´ ἐστὶν	ἀληθῆ,	τί μᾶλλον ἡ ἀρετὴ τῆς
[3, 5]	τοῦτο πεφυκέναι ἡ τελεία καὶ	ἀληθινὴ	ἂν εἴη εὐφυΐα. εἰ δὴ
[3, 2]	ἡ δὲ δόξα τῷ ὡς	ἀληθῶς.	καὶ προαιρούμεθα μὲν ἃ μάλιστα
[3, 6]	καὶ ἀνδρίζονται ἐν οἷς ἐστὶν	ἀλκὴ	ἢ καλὸν τὸ ἀποθανεῖν· ἐν
[3, 1]	δεινότατα· καὶ γὰρ τὸν Εὐριπίδου	Ἀλκμαίωνα	γελοῖα φαίνεται τὰ ἀναγκάσαντα μητροκτονῆσαι.
[3, 1]	τῶν εἰρημένων, οὐκ εἰδὼς δὲ	ἀλλ´	ἀγνοῶν. ἀγνοεῖ μὲν οὖν πᾶς
[3, 2]	δ´ ἑκούσιον οὐ πᾶν προαιρετόν.	ἀλλ´	ἆρά γε τὸ προβεβουλευμένον; ἡ
[3, 2]	διαφέρει· οὐ τοῦτο γὰρ σκοποῦμεν,	ἀλλ´	εἰ ταὐτόν ἐστι δόξῃ τινί.
[3, 4]	λέγουσι μὴ εἶναι φύσει βουλητόν,	ἀλλ´	ἑκάστῳ τὸ δοκοῦν· ἄλλο δ´
[3, 7]	ἐλλείπει δὲ καὶ τῷ θαρρεῖν·	ἀλλ´	ἐν ταῖς λύπαις ὑπερβάλλων μᾶλλον
[3, 2]	προαιρεῖσθαί τε ἄριστα καὶ δοξάζειν,	ἀλλ´	ἔνιοι δοξάζειν μὲν ἄμεινον, διὰ
[3, 5]	τῆς ψυχῆς κακίαι ἑκούσιοί εἰσιν,	ἀλλ´	ἐνίοις καὶ αἱ τοῦ σώματος,
[3, 2]	μὲν φαίνεται, οὐ ταὐτὸν δέ,	ἀλλ´	ἐπὶ πλέον τὸ ἑκούσιον· τοῦ
[3, 11]	φαίνεται ἡμέτερον εἶναι. οὐ μὴν	ἀλλ´	ἔχει γέ τι καὶ φυσικόν·
[3, 1]	(ψέγονται γὰρ διά γε ταύτην)	ἀλλ´	ἡ καθ´ ἕκαστα, ἐν οἷς
[3, 10]	οὐχ ᾗ ἄνθρωποί ἐσμεν ὑπάρχει,	ἀλλ´	ᾗ ζῷα. τὸ δὴ τοιούτοις
[3, 5]	ἀγνοεῖν· τοῦ γὰρ ἐπιμεληθῆναι κύριοι.	ἀλλ´	ἴσως τοιοῦτός ἐστιν ὥστε μὴ
[3, 11]	σώφρων οὐδ´ ἀκόλαστος τῷ μή,	ἀλλ´	ὁ μὲν ἀκόλαστος τῷ λυπεῖσθαι
[3, 8]	οὐχ οἱ ἀνδρειότατοι μαχιμώτατοί εἰσιν,	ἀλλ´	οἱ μάλιστα ἰσχύοντες καὶ τὰ
[3, 8]	παρόμοιοι δέ, ὅτι ἄμφω θαρραλέοι·	ἀλλ´	οἱ μὲν ἀνδρεῖοι διὰ τὰ
[3, 5]	οἷόν τε λαβεῖν μηδὲ μαθεῖν,	ἀλλ´	οἷον ἔφυ τοιοῦτον ἕξει, καὶ
[3, 5]	λίθον ἔτ´ αὐτὸν δυνατὸν ἀναλαβεῖν·	ἀλλ´	ὅμως ἐπ´ αὐτῷ τὸ βαλεῖν
[3, 5]	τῆς δὲ φαντασίας οὐ κύριοι,	ἀλλ´	ὁποῖός (ποθ´ ἕκαστός ἐστι, τοιοῦτο
[3, 3]	(οὐ γὰρ διστάζομεν πῶς γραπτέον)	ἀλλ´	ὅσα γίνεται δι´ ἡμῶν, μὴ
[3, 2]	προαιρεῖται δὲ τὰ τοιαῦτα οὐδείς,	ἀλλ´	ὅσα οἴεται γενέσθαι ἂν δι´
[3, 10]	{εὑρὼν} ἔλαφον ἢ ἄγριον αἶγα,	ἀλλ´	ὅτι βορὰν ἕξει. περὶ τὰς
[3, 5]	γνώριμος, ὥσπερ ἐπὶ τῶν ἀρρωστιῶν·	ἀλλ´	ὅτι ἐφ´ ἡμῖν ἦν οὕτως
[3, 8]	οὐ δι´ ἀνάγκην ἀνδρεῖον εἶναι,	ἀλλ´	ὅτι καλόν. δοκεῖ δὲ καὶ
[3, 6]	ἀδοξίαν πενίαν νόσον ἀφιλίαν θάνατον,	ἀλλ´	οὐ περὶ πάντα δοκεῖ ὁ
[3, 6]	ἀπὸ κακίας μηδὲ δι´ αὑτόν.	ἀλλ´	οὐδ´ ὁ περὶ ταῦτα ἄφοβος
[3, 3]	ἀπὸ τύχης, οἷον θησαυροῦ εὑρέσεως.	ἀλλ´	οὐδὲ περὶ τῶν ἀνθρωπίνων ἁπάντων,
[3, 3]	καὶ τῆς πλευρᾶς, ὅτι ἀσύμμετροι.	ἀλλ´	οὐδὲ περὶ τῶν ἐν κινήσει,
[3, 2]	ταὐτὸν ἴσως οὐδὲ λέγει οὐδείς.	ἀλλ´	οὐδὲ τινί· τῷ γὰρ προαιρεῖσθαι
[3, 9]	ἀποστερεῖται εἰδώς, λυπηρὸν δὲ τοῦτο.	ἀλλ´	οὐδὲν ἧττον ἀνδρεῖος, ἴσως δὲ
[3, 3]	ἄν τις ἠλίθιος ἢ μαινόμενος,	ἀλλ´	ὑπὲρ ὧν ὁ νοῦν ἔχων.
[3, 11]	ὁ δὲ σώφρων οὐ τοιοῦτος,	ἀλλ´	ὡς ὁ ὀρθὸς λόγος. ~Ἑκουσίῳ
[3, 5]	ἢ ἀλγεῖν ἢ πεινῆν ἢ	ἄλλ´	ὁτιοῦν τῶν τοιούτων· οὐθὲν γὰρ
[3, 5]	οὐθεὶς αὑτῷ αἴτιος τοῦ κακοποιεῖν,	ἀλλὰ	δι´ ἄγνοιαν τοῦ τέλους ταῦτα
[3, 8]	καλὸν οὐδ´ ὡς ὁ λόγος,	ἀλλὰ	διὰ πάθος· παραπλήσιον δ´ ἔχουσί
[3, 1]	οὐ δοκεῖ δι´ ἄγνοιαν πράττειν	ἀλλὰ	διά τι τῶν εἰρημένων, οὐκ
[3, 8]	δ´, ὅσῳ οὐ δι´ αἰδῶ	ἀλλὰ	διὰ φόβον αὐτὸ δρῶσι, καὶ
[3, 9]	τῶν ἡδέων ἀπέχεσθαι. οὐ μὴν	ἀλλὰ	(δόξειεν ἂν εἶναι τὸ κατὰ
[3, 3]	λοιπῶν οὐδεὶς περὶ τοῦ τέλους·	ἀλλὰ	θέμενοι τὸ τέλος τὸ πῶς
[3, 6]	τὰ κατὰ πόλεμον. οὐ μὴν	ἀλλὰ	καὶ ἐν θαλάττῃ (καὶ ἐν
[3, 1]	δ´ ἴσως οὐκ ἔστιν ἀναγκασθῆναι,	ἀλλὰ	μᾶλλον ἀποθανετέον παθόντι τὰ δεινότατα·
[3, 7]	ἤ τι λυπηρὸν οὐκ ἀνδρείου,	ἀλλὰ	μᾶλλον δειλοῦ· μαλακία γὰρ τὸ
[3, 11]	ἥδεται οἷς μάλιστα ὁ ἀκόλαστος,	ἀλλὰ	μᾶλλον δυσχεραίνει, οὐδ´ ὅλως οἷς
[3, 5]	ἐκ νόσου ἢ ἐκ πληγῆς,	ἀλλὰ	μᾶλλον ἐλεήσαι· τῷ δ´ ἐξ
[3, 9]	οὐχ ὁμοίως περὶ ἄμφω ἐστίν,	ἀλλὰ	μᾶλλον περὶ τὰ φοβερά· ὁ
[3, 10]	ἐστιν, οὐδὲν πάσχοντος τοῦ σώματος,	ἀλλὰ	μᾶλλον τῆς διανοίας· οἱ δὲ
[3, 10]	θυμιαμάτων ὀσμαῖς οὐ λέγομεν ἀκολάστους,	ἀλλὰ	μᾶλλον τοὺς μύρων ἢ ὄψων·
[3, 1]	δὲ τὸ αἰτιᾶσθαι τὰ ἐκτός,	ἀλλὰ	μὴ αὑτὸν εὐθήρατον ὄντα ὑπὸ
[3, 2]	θυμὸν κατὰ προαίρεσιν εἶναι δοκεῖ.	ἀλλὰ	μὴν οὐδὲ βούλησίς γε, καίπερ
[3, 10]	σῶμα ἡ τοῦ ἀκολάστου ἁφή,	ἀλλὰ	περί τινα μέρη. ~Τῶν δ´
[3, 3]	δ´ οὐ περὶ τῶν τελῶν	ἀλλὰ	περὶ τῶν πρὸς τὰ τέλη.
[3, 3]	ἂν εἴη βουλευτὸν τὸ τέλος	ἀλλὰ	τὰ πρὸς τὰ τέλη· οὐδὲ
[3, 10]	ἢ οὐχ οἵ γε ἀκόλαστοι,	ἀλλὰ	τῇ ἀπολαύσει, ἣ γίνεται πᾶσα
[3, 10]	τῶν λαγωῶν αἱ κύνες χαίρουσιν	ἀλλὰ	τῇ βρώσει, τὴν δ´ αἴσθησιν
[3, 10]	λέων τῇ φωνῇ τοῦ βοὸς	ἀλλὰ	τῇ ἐδωδῇ· ὅτι δ´ ἐγγύς
[3, 1]	προαιρέσει ἄγνοια αἰτία τοῦ ἀκουσίου	ἀλλὰ	τῆς μοχθηρίας, οὐδ´ ἡ καθόλου
[3, 5]	μὴ φύσει ἑκάστῳ φαίνεται οἱονδήποτε,	ἀλλά	τι καὶ παρ´ αὐτόν ἐστιν,
[3, 8]	καὶ φεύγοντες οὐ τὸ αἰσχρὸν	ἀλλὰ	τὸ λυπηρόν· ἀναγκάζουσι γὰρ οἱ
[3, 5]	τοιοῦτός ἐστιν ὥστε μὴ ἐπιμεληθῆναι.	ἀλλὰ	τοῦ τοιούτους γενέσθαι αὐτοὶ αἴτιοι
[3, 9]	μὴ τοὺς τοιούτους κρατίστους εἶναι,	ἀλλὰ	τοὺς ἧττον μὲν ἀνδρείους, ἄλλο
[3, 7]	καὶ οὐχ ὅτι καλὸν ὑπομένει,	ἀλλὰ	φεύγων κακόν. ~Ἔστι μὲν οὖν
[3, 5]	τοῦ τέλους ἔφεσις οὐκ αὐθαίρετος,	ἀλλὰ	φῦναι δεῖ ὥσπερ ὄψιν ἔχοντα,
[3, 5]	φαίνεται καὶ μὴ ἔχομεν εἰς	ἄλλας	ἀρχὰς ἀναγαγεῖν παρὰ τὰς ἐν
[3, 10]	δ´ οὐδ´ οἱ περὶ τὰς	ἄλλας	ὅσαι μὴ σωματικαί εἰσιν· τοὺς
[3, 3]	φύσει ἢ διά τινα αἰτίαν	ἄλλην,	οἷον τροπῶν καὶ ἀνατολῶν. οὐδὲ
[3, 5]	τῷ δ´ ἐξ οἰνοφλυγίας ἢ	ἄλλης	ἀκολασίας πᾶς ἂν ἐπιτιμήσαι. τῶν
[3, 9]	ἀλλὰ τοὺς ἧττον μὲν ἀνδρείους,	ἄλλο	δ´ ἀγαθὸν μηδὲν ἔχοντας· ἕτοιμοι
[3, 4]	βουλητόν, ἀλλ´ ἑκάστῳ τὸ δοκοῦν·	ἄλλο	δ´ ἄλλῳ φαίνεται, καὶ εἰ
[3, 8]	εἶναι τὴν ἀνδρείαν. τοιοῦτοι δὲ	ἄλλοι	μὲν ἐν ἄλλοις, ἐν τοῖς
[3, 8]	ἀνδρεῖοι, ὅτι οὐκ ἴσασιν οἱ	ἄλλοι	οἷά ἐστιν. εἶτα ποιῆσαι καὶ
[3, 8]	τοιοῦτοι δὲ ἄλλοι μὲν ἐν	ἄλλοις,	ἐν τοῖς πολεμικοῖς δ´ οἱ
[3, 10]	ἔστι δὲ οὐδ´ ἐν τοῖς	ἄλλοις	ζῴοις κατὰ ταύτας τὰς αἰσθήσεις
[3, 5]	ὁμοίως δὲ καὶ ἐν τοῖς	ἄλλοις,	ὅσα δι´ ἀμέλειαν ἀγνοεῖν δοκοῦσιν,
[3, 3]	καὶ ἀνατολῶν. οὐδὲ περὶ τῶν	ἄλλοτε	ἄλλως, οἷον αὐχμῶν καὶ ὄμβρων.
[3, 10]	δ´ ἄν τις καὶ τοὺς	ἄλλους,	ὅταν πεινῶσι, χαίροντας ταῖς τῶν
[3, 4]	ἑκάστῳ τὸ δοκοῦν· ἄλλο δ´	ἄλλῳ	φαίνεται, καὶ εἰ οὕτως ἔτυχε,
[3, 5]	δ´ οὕτω, καὶ ἐπὶ τῶν	ἄλλων	αἱ ἐπιτιμώμεναι τῶν κακιῶν ἐφ´
[3, 4]	θερμὰ καὶ βαρέα καὶ τῶν	ἄλλων	ἕκαστα· ὁ σπουδαῖος γὰρ ἕκαστα
[3, 3]	αὑτῷ πρακτῶν, αἱ δὲ πράξεις	ἄλλων	ἕνεκα. οὐ γὰρ ἂν εἴη
[3, 1]	μὲν γὰρ οὐδὲν ἔτι τῶν	ἄλλων	ζῴων ἑκουσίως πράξει, οὐδ´ οἱ
[3, 11]	καὶ ὡς δεῖ, καὶ τῶν	ἄλλων	ἡδέων μὴ ἐμποδίων τούτοις ὄντων
[3, 11]	τῆς ἐπιθυμίας ὥστε ἀντὶ τῶν	ἄλλων	ταῦθ´ αἱρεῖσθαι· διὸ καὶ λυπεῖται
[3, 3]	ἀνατολῶν. οὐδὲ περὶ τῶν ἄλλοτε	ἄλλως,	οἷον αὐχμῶν καὶ ὄμβρων. οὐδὲ
[3, 1]	οὐχ ἧττον ἀνθρωπικὰ εἶναι τὰ	ἄλογα	πάθη, ὥστε καὶ αἱ πράξεις
[3, 5]	γίνονται, κομιδῇ ἀναισθήτου. ἔτι δ´	ἄλογον	τὸν ἀδικοῦντα μὴ βούλεσθαι ἄδικον
[3, 2]	κοινὸν ἡ προαίρεσις καὶ τῶν	ἀλόγων,	ἐπιθυμία δὲ καὶ θυμός. καὶ
[3, 10]	σωφροσύνης λέγωμεν· δοκοῦσι γὰρ τῶν	ἀλόγων	μερῶν αὗται εἶναι αἱ ἀρεταί.
[3, 12]	καθ´ ἕκαστον· αὐτὴ μὲν γὰρ	ἄλυπος,	ταῦτα δὲ διὰ λύπην ἐξίστησιν,
[3, 5]	καὶ περὶ ποῖα καὶ πῶς·	ἅμα	δ´ ἔσται δῆλον καὶ πόσαι
[3, 6]	εὐέλπιδές εἰσι παρὰ τὴν ἐμπειρίαν.	ἅμα	δὲ καὶ ἀνδρίζονται ἐν οἷς
[3, 11]	οὖν ταῖς φυσικαῖς ἐπιθυμίαις ὀλίγοι	ἁμαρτάνουσι	καὶ ἐφ´ ἕν, ἐπὶ τὸ
[3, 11]	τῶν ἡδονῶν πολλοὶ καὶ πολλαχῶς	ἁμαρτάνουσιν.	τῶν γὰρ φιλοτοιούτων λεγομένων ἢ
[3, 1]	τὰ κατὰ λογισμὸν ἢ θυμὸν	ἁμαρτηθέντα;	φευκτὰ μὲν γὰρ ἄμφω, (δοκεῖ
[3, 1]	ἀφεκτέον, καὶ διὰ τὴν τοιαύτην	ἁμαρτίαν	ἄδικοι καὶ ὅλως κακοὶ γίνονται·
[3, 12]	ἀκολασίας καὶ ἐπὶ τὰς παιδικὰς	ἁμαρτίας	φέρομεν· ἔχουσι (γάρ τινα ὁμοιότητα.
[3, 7]	τοιαῦτα φοβεῖσθαι. γίνεται δὲ τῶν	ἁμαρτιῶν	ἣ μὲν ὅτι ὃ〉 οὐ
[3, 2]	δοξάζειν, ἀλλ´ ἔνιοι δοξάζειν μὲν	ἄμεινον,	διὰ κακίαν δ´ αἱρεῖσθαι οὐχ
[3, 5]	ἐν τοῖς ἄλλοις, ὅσα δι´	ἀμέλειαν	ἀγνοεῖν δοκοῦσιν, ὡς ἐπ´ αὐτοῖς
[3, 5]	τοῖς δὲ δι´ ἀγυμνασίαν καὶ	ἀμέλειαν.	ὁμοίως δὲ καὶ περὶ ἀσθένειαν
[3, 1]	σῴζοιντο μὴ πράξαντος δ´ ἀποθνήσκοιεν,	ἀμφισβήτησιν	ἔχει πότερον ἀκούσιά ἐστιν ἢ
[3, 5]	ἢ τοῖς γε νῦν εἰρημένοις	ἀμφισβητητέον,	καὶ τὸν ἄνθρωπον οὐ φατέον
[3, 5]	ἀρετὴ τῆς κακίας ἔσται ἑκούσιον;	ἀμφοῖν	γὰρ ὁμοίως, τῷ ἀγαθῷ καὶ
[3, 11]	ἢ ὑγρᾶς τροφῆς, ὁτὲ δὲ	ἀμφοῖν,	καὶ εὐνῆς, φησὶν Ὅμηρος, ὁ
[3, 12]	συμφωνεῖν τῷ λόγῳ· σκοπὸς γὰρ	ἀμφοῖν	τὸ καλόν, καὶ ἐπιθυμεῖ ὁ
[3, 1]	θυμὸν ἁμαρτηθέντα; φευκτὰ μὲν γὰρ	ἄμφω,	(δοκεῖ δὲ οὐχ ἧττον ἀνθρωπικὰ
[3, 9]	ἀνδρεία οὖσα οὐχ ὁμοίως περὶ	ἄμφω	ἐστίν, ἀλλὰ μᾶλλον περὶ τὰ
[3, 8]	τοῖς κινδύνοις· παρόμοιοι δέ, ὅτι	ἄμφω	θαρραλέοι· ἀλλ´ οἱ μὲν ἀνδρεῖοι
[3, 1]	καὶ ἐπὶ σωτηρίᾳ πίσας ἀποκτείναι	ἄν·	καὶ θῖξαι βουλόμενος, ὥσπερ οἱ
[3, 2]	τὰ μηδαμῶς δι´ αὑτοῦ πραχθέντα	ἄν,	οἷον ὑποκριτήν τινα νικᾶν ἢ
[3, 1]	βουλόμενος, ὥσπερ οἱ ἀκροχειριζόμενοι, πατάξειεν	ἄν.	περὶ πάντα δὴ ταῦτα τῆς
[3, 3]	δὲ ἃ δι´ ἡμῶν γένοιτ´	ἄν·	τὰ γὰρ διὰ τῶν φίλων
[3, 3]	βουλευτὸν οὐχ ὑπὲρ οὗ βουλεύσαιτ´	ἄν	τις ἠλίθιος ἢ μαινόμενος, ἀλλ´
[3, 1]	ὁ τὸν καταπέλτην. οἰηθείη δ´	ἄν	τις καὶ τὸν υἱὸν πολέμιον
[3, 10]	αὐτοῖς τῶν ἐπιθυμημάτων. ἴδοι δ´	ἄν	τις καὶ τοὺς ἄλλους, ὅταν
[3, 8]	ὀνείδους, αἰσχροῦ ὄντος. τάξαι δ´	ἄν	τις καὶ τοὺς ὑπὸ τῶν
[3, 7]	πολλά ἐστιν ἀνώνυμα) εἴη δ´	ἄν	τις μαινόμενος ἢ ἀνάλγητος, εἰ
[3, 1]	γε; ὃ δὲ πράττει ἀγνοήσειεν	ἄν	τις, οἷον λέγοντές φασιν ἐκπεσεῖν
[3, 1]	ἅπαντα μὲν οὖν ταῦτα οὐδεὶς	ἂν	ἀγνοήσειε μὴ μαινόμενος, δῆλον δ´
[3, 6]	τοῖς μονάρχοις. κυρίως δὴ λέγοιτ´	ἂν	ἀνδρεῖος ὁ περὶ τὸν καλὸν
[3, 1]	ὑπομένωσιν ἀντὶ μεγάλων καὶ καλῶν·	ἂν	δ´ ἀνάπαλιν, ψέγονται· τὰ γὰρ
[3, 2]	οὐδείς, ἀλλ´ ὅσα οἴεται γενέσθαι	ἂν	δι´ αὑτοῦ. ἔτι δ´ ἡ
[3, 10]	ἣν ἡ ἀκολασία· καὶ δόξειεν	ἂν	δικαίως ἐπονείδιστος εἶναι, ὅτι οὐχ
[3, 5]	ἐπιτιμώμεναι τῶν κακιῶν ἐφ´ ἡμῖν	ἂν	εἶεν. εἰ δέ τις λέγοι
[3, 5]	περὶ ταῦτα πράξεις κατὰ προαίρεσιν	ἂν	εἶεν καὶ ἑκούσιοι. αἱ δὲ
[3, 5]	τιθέμεθα) καὶ αἱ κακίαι ἑκούσιοι	ἂν	εἶεν· ὁμοίως γάρ. Κοινῇ μὲν
[3, 1]	(ἀναγκάζειν γὰρ ἔξω ὄντα) πάντα	ἂν	εἴη αὐτῷ βίαια· τούτων γὰρ
[3, 3]	ἐφ´ ἡμῖν, καὶ ἡ προαίρεσις	ἂν	εἴη βουλευτικὴ ὄρεξις τῶν ἐφ´
[3, 3]	πράξεις ἄλλων ἕνεκα. οὐ γὰρ	ἂν	εἴη βουλευτὸν τὸ τέλος ἀλλὰ
[3, 5]	πεφυκέναι ἡ τελεία καὶ ἀληθινὴ	ἂν	εἴη εὐφυΐα. εἰ δὴ ταῦτ´
[3, 2]	ἡμῖν εἶναι. οὐδὲ δὴ δόξα	ἂν	εἴη· ἡ μὲν γὰρ δόξα
[3, 8]	ὅπλοις καὶ τοιαῦτα ἔχοντες ὁποῖα	ἂν	εἴη καὶ πρὸς τὸ ποιῆσαι
[3, 5]	ἧττον καὶ ἡ κακία ἑκούσιον	ἂν	εἴη· ὁμοίως γὰρ καὶ τῷ
[3, 5]	ὧν ἔσται ἄδικος, ἑκὼν ἄδικος	ἂν	εἴη, οὐ μὴν ἐάν γε
[3, 11]	μηδὲ διαφέρει ἕτερον ἑτέρου, πόρρω	ἂν	εἴη τοῦ ἄνθρωπος εἶναι· οὐ
[3, 10]	οὔτε ἀκόλαστοι λέγονται· καίτοι δόξειεν	ἂν	εἶναι καὶ ὡς δεῖ χαίρειν
[3, 1]	δι´ ἄγνοιαν, τὸ ἑκούσιον δόξειεν	ἂν	εἶναι οὗ ἡ ἀρχὴ ἐν
[3, 9]	ἀπέχεσθαι. οὐ μὴν ἀλλὰ (δόξειεν	ἂν	εἶναι τὸ κατὰ τὴν ἀνδρείαν
[3, 3]	ἔσται κἀκεῖνο διὰ τίνος, ἕως	ἂν	ἔλθωσιν ἐπὶ τὸ πρῶτον αἴτιον,
[3, 1]	δ´ ἴσως ἀκούσια· οὐδεὶς γὰρ	ἂν	ἕλοιτο καθ´ αὑτὸ τῶν τοιούτων
[3, 5]	οἰνοφλυγίας ἢ ἄλλης ἀκολασίας πᾶς	ἂν	ἐπιτιμήσαι. τῶν δὴ περὶ τὸ
[3, 1]	βίαια; ἢ ἁπλῶς μέν, ὁπότ´	ἂν	ἡ αἰτία ἐν τοῖς ἐκτὸς
[3, 10]	περὶ δὲ τὰς σωματικὰς εἴη	ἂν	ἡ σωφροσύνη, οὐ πάσας δὲ
[3, 2]	εἴ τις φαίη προαιρεῖσθαι, δοκοίη	ἂν	ἠλίθιος εἶναι· βούλησις δ´ ἐστὶ
[3, 9]	αἰσχρὸν τὸ μή. καὶ ὅσῳ	ἂν	μᾶλλον τὴν ἀρετὴν ἔχῃ πᾶσαν
[3, 7]	κατ´ ἀξίαν γάρ, καὶ ὡς	ἂν	ὁ λόγος, πάσχει καὶ πράττει
[3, 5]	καὶ ἑκούσιοι, καὶ οὕτως ὡς	ἂν	ὁ ὀρθὸς λόγος προστάξῃ. οὐχ
[3, 5]	ἀσθένειαν καὶ πήρωσιν· οὐθεὶς γὰρ	ἂν	ὀνειδίσειε τυφλῷ φύσει ἢ ἐκ
[3, 6]	οὔτε κακὸν εἶναι. δόξειε δ´	ἂν	οὐδὲ περὶ θάνατον τὸν ἐν
[3, 12]	τῶν φοβερῶν ἀνάπαλιν. δόξειε δ´	ἂν	οὐχ ὁμοίως ἑκούσιον ἡ δειλία
[3, 8]	οἴεσθαι κράτιστοι εἶναι καὶ μηθὲν	ἂν	παθεῖν. τοιοῦτον δὲ ποιοῦσι καὶ
[3, 3]	τῶν ἀνθρωπίνων ἁπάντων, οἷον πῶς	ἂν	Σκύθαι ἄριστα πολιτεύοιντο οὐδεὶς Λακεδαιμονίων
[3, 3]	Λακεδαιμονίων βουλεύεται. οὐ γὰρ γένοιτ´	ἂν	τούτων οὐθὲν δι´ ἡμῶν. βουλευόμεθα
[3, 11]	τὰ τυχόντα ἢ πίνειν ἕως	ἂν	ὑπερπλησθῇ, ὑπερβάλλειν ἐστὶ τὸ κατὰ
[3, 1]	ἀνθρωπίνην φύσιν ὑπερτείνει καὶ μηδεὶς	ἂν	ὑπομείναι. ἔνια δ´ ἴσως οὐκ
[3, 8]	θυμὸν ἔγειρε" καὶ δριμὺ δ´	ἀνὰ	ῥῖνας μένος" καὶ ἔζεσεν αἷμα·
[3, 5]	μὴ ἔχομεν εἰς ἄλλας ἀρχὰς	ἀναγαγεῖν	παρὰ τὰς ἐν ἡμῖν, ὧν
[3, 3]	πῶς πράξει, ὅταν εἰς αὑτὸν	ἀναγάγῃ	τὴν ἀρχήν, καὶ αὑτοῦ εἰς
[3, 1]	τὰ καλὰ φαίη βίαια εἶναι	(ἀναγκάζειν	γὰρ ἔξω ὄντα) πάντα ἂν
[3, 8]	καὶ τοὺς ὑπὸ τῶν ἀρχόντων	ἀναγκαζομένους	εἰς ταὐτό· χείρους δ´, ὅσῳ
[3, 1]	μὲν προσδοκώμενα λυπηρά, ἃ δ´	ἀναγκάζονται	αἰσχρά, ὅθεν ἔπαινοι καὶ ψόγοι
[3, 8]	τὸ αἰσχρὸν ἀλλὰ τὸ λυπηρόν·	ἀναγκάζουσι	γὰρ οἱ κύριοι, ὥσπερ ὁ
[3, 8]	τῶν τοιούτων παρατάττοντες· πάντες γὰρ	ἀναγκάζουσιν.	δεῖ δ´ οὐ δι´ ἀνάγκην
[3, 1]	τὸ ἑκούσιον καὶ τὸ ἀκούσιον	ἀναγκαῖον	ἴσως διορίσαι τοῖς περὶ ἀρετῆς
[3, 1]	Εὐριπίδου Ἀλκμαίωνα γελοῖα φαίνεται τὰ	ἀναγκάσαντα	μητροκτονῆσαι. ἔστι δὲ χαλεπὸν ἐνίοτε
[3, 1]	καὶ ψόγοι γίνονται περὶ τοὺς	(ἀναγκασθέντας	ἢ μή. τὰ δὴ ποῖα
[3, 1]	ἔνια δ´ ἴσως οὐκ ἔστιν	ἀναγκασθῆναι,	ἀλλὰ μᾶλλον ἀποθανετέον παθόντι τὰ
[3, 3]	γὰρ δοκοῦσιν εἶναι φύσις καὶ	ἀνάγκη	καὶ τύχη, ἔτι δὲ νοῦς
[3, 8]	ἀναγκάζουσιν. δεῖ δ´ οὐ δι´	ἀνάγκην	ἀνδρεῖον εἶναι, ἀλλ´ ὅτι καλόν.
[3, 3]	κατὰ ταὐτὰ γινομένων, εἴτ´ ἐξ	ἀνάγκης	εἴτε καὶ φύσει ἢ διά
[3, 8]	Ἕκτορα· Πουλυδάμας μοι πρῶτος ἐλεγχείην	ἀναθήσει·	καὶ {Διομήδης} Ἕκτωρ γάρ ποτε
[3, 11]	γὰρ ἀνθρωπική ἐστιν ἡ τοιαύτη	ἀναισθησία·	καὶ γὰρ τὰ λοιπὰ ζῷα
[3, 5]	ἕκαστα αἱ ἕξεις γίνονται, κομιδῇ	ἀναισθήτου.	ἔτι δ´ ἄλογον τὸν ἀδικοῦντα
[3, 6]	αἰδήμων, ὁ δὲ μὴ φοβούμενος	ἀναίσχυντος.	λέγεται δ´ ὑπό τινων ἀνδρεῖος
[3, 5]	ἀφέντι λίθον ἔτ´ αὐτὸν δυνατὸν	ἀναλαβεῖν·	ἀλλ´ ὅμως ἐπ´ αὐτῷ τὸ
[3, 5]	οὕτω χρήσασθαι, διὰ τοῦτο ἑκούσιοι.	Ἀναλαβόντες	δὲ περὶ ἑκάστης εἴπωμεν τίνες
[3, 7]	δ´ ἄν τις μαινόμενος ἢ	ἀνάλγητος,	εἰ μηδὲν φοβοῖτο, μήτε σεισμὸν
[3, 3]	γὰρ βουλευόμενος ἔοικε ζητεῖν καὶ	ἀναλύειν	τὸν εἰρημένον τρόπον ὥσπερ διάγραμμα
[3, 3]	καὶ τὸ ἔσχατον ἐν τῇ	ἀναλύσει	πρῶτον εἶναι ἐν τῇ γενέσει.
[3, 10]	οἱ ἀκόλαστοι, ὅτι διὰ τούτων	ἀνάμνησις	γίνεται αὐτοῖς τῶν ἐπιθυμημάτων. ἴδοι
[3, 12]	ἀκίνδυνοι, ἐπὶ δὲ τῶν φοβερῶν	ἀνάπαλιν.	δόξειε δ´ ἂν οὐχ ὁμοίως
[3, 2]	δ´ οὔ· ὁ ἐγκρατὴς δ´	ἀνάπαλιν	προαιρούμενος μέν, ἐπιθυμῶν δ´ οὔ.
[3, 12]	βίαια εἶναι. τῷ δ´ ἀκολάστῳ	ἀνάπαλιν	τὰ μὲν καθ´ ἕκαστα ἑκούσια
[3, 1]	μεγάλων καὶ καλῶν· ἂν δ´	ἀνάπαλιν,	ψέγονται· τὰ γὰρ αἴσχισθ´ ὑπομεῖναι
[3, 11]	τὸ κατὰ φύσιν τῷ πλήθει·	ἀναπλήρωσις	γὰρ τῆς ἐνδείας ἡ φυσικὴ
[3, 3]	αἰτίαν ἄλλην, οἷον τροπῶν καὶ	ἀνατολῶν.	οὐδὲ περὶ τῶν ἄλλοτε ἄλλως,
[3, 5]	τὰ δὲ λοιπὰ πρὸς τοῦτο	ἀναφέροντες	πράττουσιν ὁπωσδήποτε. εἴτε δὴ τὸ
[3, 8]	κύνας. καὶ οἱ προστάττοντες, κἂν	ἀναχωρῶσι	τύπτοντες, τὸ αὐτὸ δρῶσι, καὶ
[3, 10]	τὰ λοιπὰ ζῷα κοινωνεῖ, ὅθεν	ἀνδραποδώδεις	καὶ θηριώδεις φαίνονται· αὗται δ´
[3, 11]	τοιοῦτοι δὲ γίνονται οἱ λίαν	ἀνδραποδώδεις.	περὶ δὲ τὰς ἰδίας τῶν
[3, 8]	οὐ προσέρχονται. οὐ δή ἐστιν	ἀνδρεῖα	διὰ τὸ ὑπ´ ἀλγηδόνος καὶ
[3, 8]	προαίρεσιν καὶ τὸ οὗ ἕνεκα	ἀνδρεία	εἶναι. καὶ οἱ ἄνθρωποι δὴ
[3, 8]	ἡ ἐμπειρία ἡ περὶ ἕκαστα	ἀνδρεία	εἶναι· ὅθεν καὶ ὁ Σωκράτης
[3, 9]	λέγονται. διὸ καὶ ἐπίλυπον ἡ	ἀνδρεία,	καὶ δικαίως ἐπαινεῖται· χαλεπώτερον γὰρ
[3, 7]	καὶ τῷ ἀνδρείῳ δὲ ἡ	ἀνδρεία	καλόν. τοιοῦτον δὴ καὶ τὸ
[3, 7]	ἡσύχιοι. Καθάπερ οὖν εἴρηται, ἡ	ἀνδρεία	μεσότης ἐστὶ περὶ θαρραλέα καὶ
[3, 9]	θάρρη δὲ καὶ φόβους ἡ	ἀνδρεία	οὖσα οὐχ ὁμοίως περὶ ἄμφω
[3, 8]	πολλὰ δρῶσιν. {οὐ δή ἐστιν	ἀνδρεῖα	τὰ δι´ ἀλγηδόνος ἢ θυμοῦ
[3, 8]	κακόν. ~Ἔστι μὲν οὖν ἡ	ἀνδρεία	τοιοῦτόν τι, λέγονται δὲ καὶ
[3, 9]	ἐστι καὶ τὸ περὶ τὴν	ἀνδρείαν,	ὁ μὲν θάνατος καὶ τὰ
[3, 9]	ἂν εἶναι τὸ κατὰ τὴν	ἀνδρείαν	τέλος ἡδύ, ὑπὸ τῶν κύκλῳ
[3, 8]	Σωκράτης ᾠήθη ἐπιστήμην εἶναι τὴν	ἀνδρείαν.	τοιοῦτοι δὲ ἄλλοι μὲν ἐν
[3, 7]	καὶ πράττει τὰ κατὰ τὴν	ἀνδρείαν.	τῶν δ´ ὑπερβαλλόντων ὁ μὲν
[3, 8]	τὸν θυμὸν δ´ ἐπὶ τὴν	ἀνδρείαν	φέρουσιν· ἀνδρεῖοι γὰρ εἶναι δοκοῦσι
[3, 10]	κέρδη καταλλάττονται. ~περὶ μὲν οὖν	ἀνδρείας	ἐπὶ τοσοῦτον εἰρήσθω· τί δ´
[3, 5]	πόσαι εἰσίν. καὶ πρῶτον περὶ	ἀνδρείας.	~Ὅτι μὲν οὖν μεσότης ἐστὶ
[3, 11]	λύπας οὐχ ὥσπερ ἐπὶ τῆς	ἀνδρείας	τῷ ὑπομένειν λέγεται σώφρων οὐδ´
[3, 7]	εἶναι ὁ θρασὺς καὶ προσποιητικὸς	ἀνδρείας·	ὡς γοῦν ἐκεῖνος περὶ τὰ
[3, 8]	δ´ ἐπὶ τὴν ἀνδρείαν φέρουσιν·	ἀνδρεῖοι	γὰρ εἶναι δοκοῦσι καὶ οἱ
[3, 8]	ταῦτα μαχόμενοι μάχιμοι μέν, οὐκ	ἀνδρεῖοι	δέ· οὐ γὰρ διὰ τὸ
[3, 8]	δ´ ἐξαίφνης κατὰ τὴν ἕξιν.	ἀνδρεῖοι	δὲ φαίνονται καὶ οἱ ἀγνοοῦντες,
[3, 8]	οὐδὲ δὴ οἱ εὐέλπιδες ὄντες	ἀνδρεῖοι·	διὰ γὰρ τὸ πολλάκις καὶ
[3, 8]	ἄμφω θαρραλέοι· ἀλλ´ οἱ μὲν	ἀνδρεῖοι	διὰ τὰ πρότερον εἰρημένα θαρραλέοι,
[3, 8]	καὶ ὁρμήν. οἱ μὲν οὖν	ἀνδρεῖοι	διὰ τὸ καλὸν πράττουσιν, ὁ
[3, 8]	οὕτω γε κἂν οἱ ὄνοι	ἀνδρεῖοι	εἶεν πεινῶντες· τυπτόμενοι γὰρ οὐκ
[3, 9]	ὡς Σικυωνίοις. ~οἵ τε δὴ	ἀνδρεῖοι	εἴρηνται ποῖοί τινες, καὶ οἱ
[3, 7]	αὐτοῖς δ´ ἀφίστανται, οἱ δ´	ἀνδρεῖοι	ἐν τοῖς ἔργοις ὀξεῖς, πρότερον
[3, 8]	οἱ δειλοὶ ἄτιμοι καὶ οἱ	ἀνδρεῖοι	ἔντιμοι. τοιούτους δὲ καὶ Ὅμηρος
[3, 8]	τρώσαντας φερόμενα, ὅτι καὶ οἱ	ἀνδρεῖοι	θυμοειδεῖς· ἰτητικώτατον γὰρ ὁ θυμὸς
[3, 9]	τὰ λυπηρὰ ὑπομένειν, ὡς εἴρηται,	ἀνδρεῖοι	λέγονται. διὸ καὶ ἐπίλυπον ἡ
[3, 8]	μάλιστα συνεωράκασιν οὗτοι· φαίνονται δὴ	ἀνδρεῖοι,	ὅτι οὐκ ἴσασιν οἱ ἄλλοι
[3, 9]	ποῖοί τινες, καὶ οἱ δοκοῦντες	ἀνδρεῖοι.	Περὶ θάρρη δὲ καὶ φόβους
[3, 8]	δεῖ δ´ οὐ δι´ ἀνάγκην	ἀνδρεῖον	εἶναι, ἀλλ´ ὅτι καλόν. δοκεῖ
[3, 7]	καὶ τὰ θαρραλέα. ὁ δὲ	ἀνδρεῖος	ἀνέκπληκτος ὡς ἄνθρωπος. φοβήσεται μὲν
[3, 7]	καὶ ὁ θρασὺς καὶ ὁ	ἀνδρεῖος,	διαφόρως δ´ ἔχουσι πρὸς αὐτά·
[3, 6]	οὐ περὶ πάντα δοκεῖ ὁ	ἀνδρεῖος	εἶναι· ἔνια γὰρ καὶ δεῖ
[3, 6]	θάνατον τὸν ἐν παντὶ ὁ	ἀνδρεῖος	εἶναι, οἷον ἐν θαλάττῃ ἢ
[3, 7]	πάντα γὰρ φοβεῖται. ὁ δ´	ἀνδρεῖος	ἐναντίως· τὸ γὰρ θαρρεῖν εὐέλπιδος.
[3, 6]	ποῖα οὖν τῶν φοβερῶν ὁ	ἀνδρεῖος;	ἢ περὶ τὰ μέγιστα; οὐθεὶς
[3, 9]	δὲ τοῦτο. ἀλλ´ οὐδὲν ἧττον	ἀνδρεῖος,	ἴσως δὲ καὶ μᾶλλον, ὅτι
[3, 7]	ὅτε, ὁμοίως δὲ καὶ θαρρῶν,	ἀνδρεῖος·	κατ´ ἀξίαν γάρ, καὶ ὡς
[3, 6]	ἀναίσχυντος. λέγεται δ´ ὑπό τινων	ἀνδρεῖος	κατὰ μεταφοράν· ἔχει γάρ τι
[3, 6]	οὐδ´ ὁ περὶ ταῦτα ἄφοβος	ἀνδρεῖος.	λέγομεν δὲ καὶ τοῦτον καθ´
[3, 9]	περὶ ταῦθ´ ὡς δεῖ ἔχων	ἀνδρεῖος	μᾶλλον ἢ ὁ περὶ τὰ
[3, 6]	μονάρχοις. κυρίως δὴ λέγοιτ´ ἂν	ἀνδρεῖος	ὁ περὶ τὸν καλὸν θάνατον
[3, 8]	τοῦ αἰσχροῦ φοβούμενοι· ὁ δ´	ἀνδρεῖος	οὐ τοιοῦτος. καὶ τὸν θυμὸν
[3, 6]	(καὶ ἐν νόσοις ἀδεὴς ὁ	ἀνδρεῖος,	οὐχ οὕτω δὲ ὡς οἱ
[3, 6]	ἄφοβος γάρ τις καὶ ὁ	ἀνδρεῖος.	πενίαν δ´ ἴσως οὐ δεῖ
[3, 6]	οὐδ´ εἰ θαρρεῖ μέλλων μαστιγοῦσθαι,	ἀνδρεῖος.	περὶ ποῖα οὖν τῶν φοβερῶν
[3, 7]	λόγος, πάσχει καὶ πράττει ὁ	ἀνδρεῖος.	τέλος δὲ πάσης ἐνεργείας ἐστὶ
[3, 7]	τέλει. καλοῦ δὴ ἕνεκα ὁ	ἀνδρεῖος	ὑπομένει καὶ πράττει τὰ κατὰ
[3, 8]	τὰς τιμάς· καὶ διὰ τοῦτο	ἀνδρειότατοι	δοκοῦσιν εἶναι παρ´ οἷς οἱ
[3, 8]	τοῖς τοιούτοις ἀγῶσιν οὐχ οἱ	ἀνδρειότατοι	μαχιμώτατοί εἰσιν, ἀλλ´ οἱ μάλιστα
[3, 8]	αἰσχρὸν τὸ μή. διὸ καὶ	ἀνδρειοτέρου	δοκεῖ εἶναι τὸ ἐν τοῖς
[3, 7]	ἔρωτα ἤ τι λυπηρὸν οὐκ	ἀνδρείου,	ἀλλὰ μᾶλλον δειλοῦ· μαλακία γὰρ
[3, 8]	μὴ συμβῇ τὰ τοιαῦτα, φεύγουσιν·	ἀνδρείου	δ´ ἦν τὰ φοβερὰ ἀνθρώπῳ
[3, 9]	εἶναι, ἀλλὰ τοὺς ἧττον μὲν	ἀνδρείους,	ἄλλο δ´ ἀγαθὸν μηδὲν ἔχοντας·
[3, 6]	ἔχει γάρ τι ὅμοιον τῷ	ἀνδρείῳ·	ἄφοβος γάρ τις καὶ ὁ
[3, 7]	κατὰ τὴν ἕξιν. καὶ τῷ	ἀνδρείῳ	δὲ ἡ ἀνδρεία καλόν. τοιοῦτον
[3, 9]	καὶ τὰ τραύματα λυπηρὰ τῷ	ἀνδρείῳ	καὶ ἄκοντι ἔσται, ὑπομενεῖ δὲ
[3, 6]	τὴν ἐμπειρίαν. ἅμα δὲ καὶ	ἀνδρίζονται	ἐν οἷς ἐστὶν ἀλκὴ ἢ
[3, 5]	τοιούτους γενέσθαι αὐτοὶ αἴτιοι ζῶντες	ἀνειμένως,	καὶ τοῦ ἀδίκους ἢ ἀκολάστους
[3, 7]	τὰ θαρραλέα. ὁ δὲ ἀνδρεῖος	ἀνέκπληκτος	ὡς ἄνθρωπος. φοβήσεται μὲν οὖν
[3, 3]	οἱ γὰρ βασιλεῖς ἃ προείλοντο	ἀνήγγελλον	τῷ δήμῳ. ὄντος δὲ τοῦ
[3, 1]	ἄμφω, (δοκεῖ δὲ οὐχ ἧττον	ἀνθρωπικὰ	εἶναι τὰ ἄλογα πάθη, ὥστε
[3, 11]	οὐ πάνυ γίνονται· οὐ γὰρ	ἀνθρωπική	ἐστιν ἡ τοιαύτη ἀναισθησία· καὶ
[3, 1]	ἃ μὴ δεῖ, ἃ τὴν	ἀνθρωπίνην	φύσιν ὑπερτείνει καὶ μηδεὶς ἂν
[3, 3]	εὑρέσεως. ἀλλ´ οὐδὲ περὶ τῶν	ἀνθρωπίνων	ἁπάντων, οἷον πῶς ἂν Σκύθαι
[3, 8]	ἕνεκα ἀνδρεία εἶναι. καὶ οἱ	ἄνθρωποι	δὴ ὀργιζόμενοι μὲν ἀλγοῦσι, τιμωρούμενοι
[3, 10]	ἐπονείδιστος εἶναι, ὅτι οὐχ ᾗ	ἄνθρωποί	ἐσμεν ὑπάρχει, ἀλλ´ ᾗ ζῷα.
[3, 1]	εἰ πνεῦμα κομίσαι ποι ἢ	ἄνθρωποι	κύριοι ὄντες. ὅσα δὲ διὰ
[3, 7]	νοῦν ἔχοντι· τὰ δὲ κατ´	ἄνθρωπον	διαφέρει μεγέθει καὶ τῷ μᾶλλον
[3, 5]	νῦν εἰρημένοις ἀμφισβητητέον, καὶ τὸν	ἄνθρωπον	οὐ φατέον ἀρχὴν εἶναι οὐδὲ
[3, 7]	λέγομεν δέ τι καὶ ὑπὲρ	ἄνθρωπον.	τοῦτο μὲν οὖν παντὶ φοβερὸν
[3, 3]	τίνος. ἔοικε δή, καθάπερ εἴρηται,	ἄνθρωπος	εἶναι ἀρχὴ τῶν πράξεων· ἡ
[3, 11]	ἑτέρου, πόρρω ἂν εἴη τοῦ	ἄνθρωπος	εἶναι· οὐ τέτευχε δ´ ὁ
[3, 7]	ὁ δὲ ἀνδρεῖος ἀνέκπληκτος ὡς	ἄνθρωπος.	φοβήσεται μὲν οὖν καὶ τὰ
[3, 1]	ὥστε καὶ αἱ πράξεις τοῦ	ἀνθρώπου	αἱ ἀπὸ θυμοῦ καὶ ἐπιθυμίας.
[3, 3]	νοῦς καὶ πᾶν τὸ δι´	ἀνθρώπου.	τῶν δ´ ἀνθρώπων ἕκαστοι βουλεύονται
[3, 8]	ἀνδρείου δ´ ἦν τὰ φοβερὰ	ἀνθρώπῳ	ὄντα καὶ φαινόμενα ὑπομένειν, ὅτι
[3, 3]	τὸ δι´ ἀνθρώπου. τῶν δ´	ἀνθρώπων	ἕκαστοι βουλεύονται περὶ τῶν δι´
[3, 12]	ἡδέος ὄρεξις καὶ πανταχόθεν τῷ	ἀνοήτῳ,	καὶ ἡ τῆς ἐπιθυμίας ἐνέργεια
[3, 8]	μὴ παθεῖν κράτιστα· ὥσπερ οὖν	ἀνόπλοις	ὡπλισμένοι μάχονται καὶ ἀθληταὶ ἰδιώταις·
[3, 9]	τὸ ἐν τῷ πολέμῳ καλὸν	ἀντ´	ἐκείνων αἱρεῖται. οὐ δὴ ἐν
[3, 1]	αἰσχρόν τι ἢ λυπηρὸν ὑπομένωσιν	ἀντὶ	μεγάλων καὶ καλῶν· ἂν δ´
[3, 1]	δὲ χαλεπὸν ἐνίοτε διακρῖναι ποῖον	ἀντὶ	ποίου αἱρετέον καὶ τί ἀντὶ
[3, 1]	ταῦτα δ´ ἑκούσια. ποῖα δ´	ἀντὶ	ποίων αἱρετέον, οὐ ῥᾴδιον ἀποδοῦναι·
[3, 1]	ἀντὶ ποίου αἱρετέον καὶ τί	ἀντὶ	τίνος ὑπομενετέον, ἔτι δὲ χαλεπώτερον
[3, 11]	ἄγεται ὑπὸ τῆς ἐπιθυμίας ὥστε	ἀντὶ	τῶν ἄλλων ταῦθ´ αἱρεῖσθαι· διὸ
[3, 1]	ἀκούσιά ἐστι, νῦν δὲ καὶ	ἀντὶ	τῶνδε αἱρετά, καὶ ἡ ἀρχὴ
[3, 1]	ἀκούσιά ἐστι, νῦν δὲ καὶ	ἀντὶ	τῶνδε ἑκούσια. μᾶλλον δ´ ἔοικεν
[3, 7]	τοῖς πρότερον ὅτι πολλά ἐστιν	ἀνώνυμα)	εἴη δ´ ἄν τις μαινόμενος
[3, 7]	ὑπερβαλλόντων ὁ μὲν τῇ ἀφοβίᾳ	ἀνώνυμος	(εἴρηται δ´ ἡμῖν ἐν τοῖς
[3, 7]	δὲ καὶ θαρρῶν, ἀνδρεῖος· κατ´	ἀξίαν	γάρ, καὶ ὡς ἂν ὁ
[3, 11]	ἀγαπᾷ τὰς τοιαύτας ἡδονὰς τῆς	ἀξίας·	ὁ δὲ σώφρων οὐ τοιοῦτος,
[3, 9]	τῷ τοιούτῳ γὰρ μάλιστα ζῆν	ἄξιον,	καὶ οὗτος μεγίστων ἀγαθῶν ἀποστερεῖται
[3, 8]	τῶν εὐελπίδων, χείρους δ´ ὅσῳ	ἀξίωμα	οὐδὲν ἔχουσιν, ἐκεῖνοι δέ. διὸ
[3, 5]	ἕξεις· τῶν μὲν γὰρ πράξεων	ἀπ´	ἀρχῆς μέχρι τοῦ τέλους κύριοί
[3, 1]	δι´ ἄγνοιαν οὐχ ἑκούσιον μὲν	ἅπαν	ἐστίν, ἀκούσιον δὲ τὸ ἐπίλυπον
[3, 8]	Ἕκτωρ ὃν δέ κ´ ἐγὼν	ἀπάνευθε	μάχης πτώσσοντα νοήσω, οὔ οἱ
[3, 1]	πῶς, οἷον ἠρέμα ἢ σφόδρα.	ἅπαντα	μὲν οὖν ταῦτα οὐδεὶς ἂν
[3, 1]	δ´ αὑτοῦ καὶ τῶν λοιπῶν	ἅπαντες	οἱ νοῦν ἔχοντες. μικταὶ μὲν
[3, 3]	ἀλλ´ οὐδὲ περὶ τῶν ἀνθρωπίνων	ἁπάντων,	οἷον πῶς ἂν Σκύθαι ἄριστα
[3, 9]	ἐκείνων αἱρεῖται. οὐ δὴ ἐν	ἁπάσαις	ταῖς ἀρεταῖς τὸ ἡδέως ἐνεργεῖν
[3, 4]	ἐν τοῖς πολλοῖς δὲ ἡ	ἀπάτη	διὰ τὴν ἡδονὴν ἔοικε γίνεσθαι·
[3, 6]	οἱ θαλάττιοι· οἳ μὲν γὰρ	ἀπεγνώκασι	τὴν σωτηρίαν καὶ τὸν θάνατον
[3, 5]	ἑκὼν νοσεῖ, ἀκρατῶς βιοτεύων καὶ	ἀπειθῶν	τοῖς ἰατροῖς. τότε μὲν οὖν
[3, 3]	εἰ δὲ ἀεὶ βουλεύσεται, εἰς	ἄπειρον	ἥξει. βουλευτὸν δὲ καὶ προαιρετὸν
[3, 9]	λυπηρὰ ὑπομένειν ἢ τῶν ἡδέων	ἀπέχεσθαι.	οὐ μὴν ἀλλὰ (δόξειεν ἂν
[3, 11]	λυπεῖσθαι τῇ ἀπουσίᾳ καὶ τῷ	ἀπέχεσθαι	τοῦ ἡδέος. Ὁ μὲν οὖν
[3, 3]	δὲ παραλαμβάνομεν εἰς τὰ μεγάλα,	ἀπιστοῦντες	ἡμῖν αὐτοῖς ὡς οὐχ ἱκανοῖς
[3, 12]	τὸ ἄρχον, ἐπὶ πολὺ ἥξει·	ἄπληστος	γὰρ ἡ τοῦ ἡδέος ὄρεξις
[3, 1]	μή. ἑκούσια δὴ τὰ τοιαῦτα,	ἁπλῶς	δ´ ἴσως ἀκούσια· οὐδεὶς γὰρ
[3, 6]	φοβερά, ταῦτα δ´ ἐστὶν ὡς	ἁπλῶς	εἰπεῖν κακά· διὸ καὶ τὸν
[3, 1]	τὰς ἐν τοῖς χειμῶσιν ἐκβολάς·	ἁπλῶς	μὲν γὰρ οὐδεὶς ἀποβάλλεται ἑκών,
[3, 4]	ταῦτα μὴ ἀρέσκει, ἆρα φατέον	ἁπλῶς	μὲν καὶ κατ´ ἀλήθειαν βουλητὸν
[3, 1]	δὴ ποῖα φατέον βίαια; ἢ	ἁπλῶς	μέν, ὁπότ´ ἂν ἡ αἰτία
[3, 8]	εἶναι ἢ ἐν τοῖς προδήλοις·	ἀπὸ	ἕξεως γὰρ μᾶλλον ἦν, ὅτι
[3, 1]	αἱ πράξεις τοῦ ἀνθρώπου αἱ	ἀπὸ	θυμοῦ καὶ ἐπιθυμίας. ἄτοπον δὴ
[3, 6]	νόσον, οὐδ´ ὅλως ὅσα μὴ	ἀπὸ	κακίας μηδὲ δι´ αὑτόν. ἀλλ´
[3, 12]	(γάρ τινα ὁμοιότητα. πότερον δ´	ἀπὸ	ποτέρου καλεῖται, οὐθὲν πρὸς τὰ
[3, 12]	δῆλον δ´ ὅτι τὸ ὕστερον	ἀπὸ	τοῦ προτέρου. οὐ κακῶς δ´
[3, 3]	καὶ ὄμβρων. οὐδὲ περὶ τῶν	ἀπὸ	τύχης, οἷον θησαυροῦ εὑρέσεως. ἀλλ´
[3, 1]	ἐκβολάς· ἁπλῶς μὲν γὰρ οὐδεὶς	ἀποβάλλεται	ἑκών, ἐπὶ σωτηρίᾳ δ´ αὑτοῦ
[3, 3]	τὸ πολύ, ἀδήλοις δὲ πῶς	ἀποβήσεται,	καὶ ἐν οἷς ἀδιόριστον. συμβούλους
[3, 6]	ἐλευθέριοί εἰσι καὶ πρὸς χρημάτων	ἀποβολὴν	εὐθαρσῶς ἔχουσιν. οὐδὲ δὴ εἴ
[3, 1]	ἀντὶ ποίων αἱρετέον, οὐ ῥᾴδιον	ἀποδοῦναι·	πολλαὶ γὰρ διαφοραί εἰσιν ἐν
[3, 6]	ἐστὶν ἀλκὴ ἢ καλὸν τὸ	ἀποθανεῖν·	ἐν ταῖς τοιαύταις δὲ φθοραῖς
[3, 1]	οὐκ ἔστιν ἀναγκασθῆναι, ἀλλὰ μᾶλλον	ἀποθανετέον	παθόντι τὰ δεινότατα· καὶ γὰρ
[3, 8]	φεύγουσι, τὰ δὲ πολιτικὰ μένοντα	ἀποθνήσκει,	ὅπερ κἀπὶ τῷ Ἑρμαίῳ συνέβη.
[3, 7]	αἰσχρὸν τὸ μή. τὸ δ´	ἀποθνήσκειν	φεύγοντα πενίαν ἢ ἔρωτα ἤ
[3, 1]	μὲν σῴζοιντο μὴ πράξαντος δ´	ἀποθνήσκοιεν,	ἀμφισβήτησιν ἔχει πότερον ἀκούσιά ἐστιν
[3, 1]	εἶναι· καὶ ἐπὶ σωτηρίᾳ πίσας	ἀποκτείναι	ἄν· καὶ θῖξαι βουλόμενος, ὥσπερ
[3, 10]	οἵ γε ἀκόλαστοι, ἀλλὰ τῇ	ἀπολαύσει,	ἣ γίνεται πᾶσα δι´ ἁφῆς
[3, 11]	οὐδὲ σφόδρα τοιούτῳ οὐδενί, οὔτ´	ἀπόντων	λυπεῖται οὐδ´ ἐπιθυμεῖ, ἢ μετρίως,
[3, 1]	αὐτούς, ἢ οὐκ εἰδέναι ὅτι	ἀπόρρητα	ἦν, ὥσπερ Αἰσχύλος τὰ μυστικά,
[3, 9]	ἄξιον, καὶ οὗτος μεγίστων ἀγαθῶν	ἀποστερεῖται	εἰδώς, λυπηρὸν δὲ τοῦτο. ἀλλ´
[3, 11]	αἱρεῖσθαι· διὸ καὶ λυπεῖται καὶ	ἀποτυγχάνων	καὶ ἐπιθυμῶν· μετὰ λύπης γὰρ
[3, 11]	σώφρων τῷ μὴ λυπεῖσθαι τῇ	ἀπουσίᾳ	καὶ τῷ ἀπέχεσθαι τοῦ ἡδέος.
[3, 5]	καὶ κακοῖς εἶναι, ἐφ´ ἡμῖν	ἄρα	τὸ ἐπιεικέσι καὶ φαύλοις εἶναι.
[3, 2]	ἑκούσιον οὐ πᾶν προαιρετόν. ἀλλ´	ἆρά	γε τὸ προβεβουλευμένον; ἡ γὰρ
[3, 4]	δὲ δὴ ταῦτα μὴ ἀρέσκει,	ἆρα	φατέον ἁπλῶς μὲν καὶ κατ´
[3, 8]	ἢ ὑποπτεύσωσι, φεύγουσιν· ὅπερ οἱ	Ἀργεῖοι	ἔπαθον περιπεσόντες τοῖς Λάκωσιν ὡς
[3, 4]	εἰ δὲ δὴ ταῦτα μὴ	ἀρέσκει,	ἆρα φατέον ἁπλῶς μὲν καὶ
[3, 5]	ὥσπερ λέγεται, ἑκούσιοί εἰσιν αἱ	ἀρεταί	(καὶ γὰρ τῶν ἕξεων συναίτιοί
[3, 10]	ἀλόγων μερῶν αὗται εἶναι αἱ	ἀρεταί.	ὅτι μὲν οὖν μεσότης ἐστὶ
[3, 9]	οὐ δὴ ἐν ἁπάσαις ταῖς	ἀρεταῖς	τὸ ἡδέως ἐνεργεῖν ὑπάρχει, πλὴν
[3, 5]	πράττειν ἑκουσίως τὸν σπουδαῖον ἡ	ἀρετὴ	ἑκούσιόν ἐστιν, οὐθὲν ἧττον καὶ
[3, 2]	οἰκειότατον γὰρ εἶναι δοκεῖ τῇ	ἀρετῇ	καὶ μᾶλλον τὰ ἤθη κρίνειν
[3, 5]	ἐφ´ ἡμῖν δὴ καὶ ἡ	ἀρετή,	ὁμοίως δὲ καὶ ἡ κακία.
[3, 5]	ἐστὶν ἀληθῆ, τί μᾶλλον ἡ	ἀρετὴ	τῆς κακίας ἔσται ἑκούσιον; ἀμφοῖν
[3, 8]	τῇ πρότερον εἰρημένῃ, ὅτι δι´	ἀρετὴν	γίνεται· δι´ αἰδῶ γὰρ καὶ
[3, 9]	καὶ ὅσῳ ἂν μᾶλλον τὴν	ἀρετὴν	ἔχῃ πᾶσαν καὶ εὐδαιμονέστερος ᾖ,
[3, 1]	~Τῆς	ἀρετῆς	δὴ περὶ πάθη τε καὶ
[3, 1]	ἀναγκαῖον ἴσως διορίσαι τοῖς περὶ	ἀρετῆς	ἐπισκοποῦσι, χρήσιμον δὲ καὶ τοῖς
[3, 7]	ἕνεκα· τοῦτο γὰρ τέλος τῆς	ἀρετῆς.	ἔστι δὲ μᾶλλον καὶ ἧττον
[3, 5]	Κοινῇ μὲν οὖν περὶ τῶν	ἀρετῶν	εἴρηται ἡμῖν τό τε γένος
[3, 5]	καὶ ἑκούσιοι. αἱ δὲ τῶν	ἀρετῶν	ἐνέργειαι περὶ ταῦτα. ἐφ´ ἡμῖν
[3, 8]	μάλιστα ἰσχύοντες καὶ τὰ σώματα	ἄριστα	ἔχοντες. οἱ στρατιῶται δὲ δειλοὶ
[3, 2]	οὐχ οἱ αὐτοὶ προαιρεῖσθαί τε	ἄριστα	καὶ δοξάζειν, ἀλλ´ ἔνιοι δοξάζειν
[3, 3]	ἁπάντων, οἷον πῶς ἂν Σκύθαι	ἄριστα	πολιτεύοιντο οὐδεὶς Λακεδαιμονίων βουλεύεται. οὐ
[3, 5]	διὰ τούτων οἰόμενος αὑτῷ τὸ	ἄριστον	ἔσεσθαι, ἡ δὲ τοῦ τέλους
[3, 8]	μάχης πτώσσοντα νοήσω, οὔ οἱ	ἄρκιον	ἐσσεῖται φυγέειν κύνας. καὶ οἱ
[3, 2]	φαμέν, προαιρούμεθα δὲ λέγειν οὐχ	ἁρμόζει·	ὅλως γὰρ ἔοικεν ἡ προαίρεσις
[3, 5]	οὐ γνώριμος, ὥσπερ ἐπὶ τῶν	ἀρρωστιῶν·	ἀλλ´ ὅτι ἐφ´ ἡμῖν ἦν
[3, 3]	τὰ καθ´ ἕκαστα, οἷον εἰ	ἄρτος	τοῦτο ἢ πέπεπται ὡς δεῖ·
[3, 10]	οἴνους δοκιμάζοντες καὶ τὰ ὄψα	ἀρτύοντες·	οὐ πάνυ δὲ χαίρουσι τούτοις,
[3, 5]	ἐν ἡμῖν, ὧν καὶ αἱ	ἀρχαὶ	ἐν ἡμῖν, καὶ αὐτὰ ἐφ´
[3, 3]	δὲ τοῦτο καὶ ἐκ τῶν	ἀρχαίων	πολιτειῶν, ἃς Ὅμηρος ἐμιμεῖτο· οἱ
[3, 5]	καὶ μὴ ἔχομεν εἰς ἄλλας	ἀρχὰς	ἀναγαγεῖν παρὰ τὰς ἐν ἡμῖν,
[3, 1]	δόξειεν ἂν εἶναι οὗ ἡ	ἀρχὴ	ἐν αὐτῷ εἰδότι τὰ καθ´
[3, 5]	διπλᾶ τὰ ἐπιτίμια· ἡ γὰρ	ἀρχὴ	ἐν αὐτῷ· κύριος γὰρ τοῦ
[3, 5]	βαλεῖν {καὶ ῥῖψαι} ἡ γὰρ	ἀρχὴ	ἐν αὐτῷ. οὕτω δὲ καὶ
[3, 3]	ἡμῶν πως ἐστίν· ἡ γὰρ	ἀρχὴ	ἐν ἡμῖν. ζητεῖται δ´ ὁτὲ
[3, 1]	ἀντὶ τῶνδε αἱρετά, καὶ ἡ	ἀρχὴ	ἐν τῷ πράττοντι, καθ´ αὑτὰ
[3, 1]	γινόμενα· βίαιον δὲ οὗ ἡ	ἀρχὴ	ἔξωθεν, τοιαύτη οὖσα ἐν ᾗ
[3, 1]	ὧν δ´ ἐν αὐτῷ ἡ	ἀρχή,	ἐπ´ αὐτῷ καὶ τὸ πράττειν
[3, 1]	βίαιον εἶναι οὗ ἔξωθεν ἡ	ἀρχή,	μηδὲν συμβαλλομένου τοῦ βιασθέντος. Τὸ
[3, 1]	δὲ ἑκών· καὶ γὰρ ἡ	ἀρχὴ	τοῦ κινεῖν τὰ ὀργανικὰ μέρη
[3, 3]	δή, καθάπερ εἴρηται, ἄνθρωπος εἶναι	ἀρχὴ	τῶν πράξεων· ἡ δὲ βουλὴ
[3, 5]	καὶ τὸν ἄνθρωπον οὐ φατέον	ἀρχὴν	εἶναι οὐδὲ γεννητὴν τῶν πράξεων
[3, 3]	ὅταν εἰς αὑτὸν ἀναγάγῃ τὴν	ἀρχήν,	καὶ αὑτοῦ εἰς τὸ ἡγούμενον·
[3, 8]	αἱρετώτερος· οἳ δὲ καὶ ἐξ	ἀρχῆς	ἐκινδύνευον ὡς κρείττους ὄντες, γνόντες
[3, 5]	ἕκαστα, τῶν ἕξεων δὲ τῆς	ἀρχῆς,	καθ´ ἕκαστα δὲ ἡ πρόσθεσις
[3, 5]	ἀδίκῳ καὶ τῷ ἀκολάστῳ ἐξ	ἀρχῆς	μὲν ἐξῆν τοιούτοις μὴ γενέσθαι,
[3, 5]	τῶν μὲν γὰρ πράξεων ἀπ´	ἀρχῆς	μέχρι τοῦ τέλους κύριοί ἐσμεν,
[3, 12]	ἔσται εὐπειθὲς καὶ ὑπὸ τὸ	ἄρχον,	ἐπὶ πολὺ ἥξει· ἄπληστος γὰρ
[3, 8]	τις καὶ τοὺς ὑπὸ τῶν	ἀρχόντων	ἀναγκαζομένους εἰς ταὐτό· χείρους δ´,
[3, 3]	καὶ ἐκ τῶν ἀρχαίων πολιτειῶν,	ἃς	Ὅμηρος ἐμιμεῖτο· οἱ γὰρ βασιλεῖς
[3, 5]	ἀμέλειαν. ὁμοίως δὲ καὶ περὶ	ἀσθένειαν	καὶ πήρωσιν· οὐθεὶς γὰρ ἂν
[3, 3]	διαμέτρου καὶ τῆς πλευρᾶς, ὅτι	ἀσύμμετροι.	ἀλλ´ οὐδὲ περὶ τῶν ἐν
[3, 12]	τὰ ὅπλα ῥιπτεῖν καὶ τἆλλα	ἀσχημονεῖν·	διὸ καὶ δοκεῖ βίαια εἶναι.
[3, 8]	τοῖς αἰφνιδίοις φόβοις ἄφοβον καὶ	ἀτάραχον	εἶναι ἢ ἐν τοῖς προδήλοις·
[3, 9]	φοβερά· ὁ γὰρ ἐν τούτοις	ἀτάραχος	καὶ περὶ ταῦθ´ ὡς δεῖ
[3, 8]	εἶναι παρ´ οἷς οἱ δειλοὶ	ἄτιμοι	καὶ οἱ ἀνδρεῖοι ἔντιμοι. τοιούτους
[3, 1]	γελοῖον ἑνός γε αἰτίου ὄντος;	ἄτοπον	δὲ ἴσως ἀκούσια φάναι ὧν
[3, 1]	αἱ ἀπὸ θυμοῦ καὶ ἐπιθυμίας.	ἄτοπον	δὴ τὸ τιθέναι ἀκούσια ταῦτα.
[3, 11]	μετὰ λύπης γὰρ ἡ ἐπιθυμία·	ἀτόπῳ	δ´ ἔοικε τὸ δι´ ἡδονὴν
[3, 1]	ὅ γε μὴ ᾔδει, οὐδ´	αὖ	ἄκων, μὴ λυπούμενός γε. τοῦ
[3, 4]	οὕτως ἔτυχε, κακόν) τοῖς δ´	αὖ	τὸ φαινόμενον ἀγαθὸν βουλητὸν λέγουσι
[3, 5]	δὲ τοῦ τέλους ἔφεσις οὐκ	αὐθαίρετος,	ἀλλὰ φῦναι δεῖ ὥσπερ ὄψιν
[3, 12]	καὶ ἡ τῆς ἐπιθυμίας ἐνέργεια	αὔξει	τὸ συγγενές, κἂν μεγάλαι καὶ
[3, 12]	τῶν αἰσχρῶν ὀρεγόμενον καὶ πολλὴν	αὔξησιν	ἔχον, τοιοῦτον δὲ μάλιστα ἡ
[3, 5]	αἱ ἀρχαὶ ἐν ἡμῖν, καὶ	αὐτὰ	ἐφ´ ἡμῖν καὶ ἑκούσια. τούτοις
[3, 5]	τοιούτων· οὐθὲν γὰρ ἧττον πεισόμεθα	αὐτά.	καὶ γὰρ ἐπ´ αὐτῷ τῷ
[3, 7]	ἀνδρεῖος, διαφόρως δ´ ἔχουσι πρὸς	αὐτά·	οἳ μὲν γὰρ ὑπερβάλλουσι καὶ
[3, 9]	καὶ ἄκοντι ἔσται, ὑπομενεῖ δὲ	αὐτὰ	ὅτι καλὸν ἢ ὅτι αἰσχρὸν
[3, 12]	καὶ γὰρ ἐθισθῆναι ῥᾷον πρὸς	αὐτά·	πολλὰ γὰρ ἐν τῷ βίῳ
[3, 1]	ἴσως οὖν οὐ χεῖρον διορίσαι	αὐτά,	τίνα καὶ πόσα ἐστί, τίς
[3, 1]	ἀρχὴ ἐν τῷ πράττοντι, καθ´	αὑτὰ	μὲν ἀκούσιά ἐστι, νῦν δὲ
[3, 1]	μηδὲν συμβάλληται; ἃ δὲ καθ´	αὑτὰ	μὲν ἀκούσιά ἐστι, νῦν δὲ
[3, 10]	ὅθεν ἀνδραποδώδεις καὶ θηριώδεις φαίνονται·	αὗται	δ´ εἰσὶν ἁφὴ καὶ γεῦσις.
[3, 10]	δοκοῦσι γὰρ τῶν ἀλόγων μερῶν	αὗται	εἶναι αἱ ἀρεταί. ὅτι μὲν
[3, 3]	περὶ μὲν τὰς (ἀκριβεῖς καὶ	αὐτάρκεις	τῶν ἐπιστημῶν οὐκ ἔστι βουλή,
[3, 12]	ἐκκρούουσιν. διὸ δεῖ μετρίας εἶναι	αὐτὰς	καὶ ὀλίγας, καὶ τῷ λόγῳ
[3, 5]	ὅτι τούτων πρακτικαὶ καὶ καθ´	αὑτάς,	καὶ ὅτι ἐφ´ ἡμῖν καὶ
[3, 12]	δειλία εἶναι τοῖς καθ´ ἕκαστον·	αὐτὴ	μὲν γὰρ ἄλυπος, ταῦτα δὲ
[3, 8]	Τυδείδης ὑπ´ ἐμεῖο. ὡμοίωται δ´	αὕτη	μάλιστα τῇ πρότερον εἰρημένῃ, ὅτι
[3, 2]	δ´ οὔ. οἱ δὲ λέγοντες	αὐτὴν	ἐπιθυμίαν ἢ θυμὸν ἢ βούλησιν
[3, 11]	ὡς παρὰ τὸ δέον πληροῦντες	αὐτήν.	τοιοῦτοι δὲ γίνονται οἱ λίαν
[3, 8]	προστάττοντες, κἂν ἀναχωρῶσι τύπτοντες, τὸ	αὐτὸ	δρῶσι, καὶ οἱ πρὸ τῶν
[3, 8]	δι´ αἰδῶ ἀλλὰ διὰ φόβον	αὐτὸ	δρῶσι, καὶ φεύγοντες οὐ τὸ
[3, 7]	φοβερὸν οὐ πᾶσι μὲν τὸ	αὐτό,	λέγομεν δέ τι καὶ ὑπὲρ
[3, 3]	βουλευτὸν δὲ καὶ προαιρετὸν τὸ	αὐτό,	πλὴν ἀφωρισμένον ἤδη τὸ προαιρετόν·
[3, 1]	οὐδεὶς γὰρ ἂν ἕλοιτο καθ´	αὑτὸ	τῶν τοιούτων οὐδέν. ἐπὶ ταῖς
[3, 5]	ἐπιμεληθῆναι. ἀλλὰ τοῦ τοιούτους γενέσθαι	αὐτοὶ	αἴτιοι ζῶντες ἀνειμένως, καὶ τοῦ
[3, 5]	ἢ δι´ ἄγνοιαν ἧς μὴ	αὐτοὶ	αἴτιοι, τοὺς δὲ τὰ καλὰ
[3, 5]	γὰρ τῶν ἕξεων συναίτιοί πως	αὐτοί	ἐσμεν, καὶ τῷ ποιοί τινες
[3, 2]	ἴσμεν· δοκοῦσι δὲ οὐχ οἱ	αὐτοὶ	προαιρεῖσθαί τε ἄριστα καὶ δοξάζειν,
[3, 7]	βουλόμενοι πρὸ τῶν κινδύνων ἐν	αὐτοῖς	δ´ ἀφίστανται, οἱ δ´ ἀνδρεῖοι
[3, 10]	περὶ τὰς λύπας· ἐν τοῖς	αὐτοῖς	δὲ καὶ ἡ ἀκολασία φαίνεται.
[3, 8]	εὐέλπιδες γὰρ γίνονται. ὅταν δὲ	αὐτοῖς	μὴ συμβῇ τὰ τοιαῦτα, φεύγουσιν·
[3, 5]	ἀμέλειαν ἀγνοεῖν δοκοῦσιν, ὡς ἐπ´	αὐτοῖς	ὂν τὸ μὴ ἀγνοεῖν· τοῦ
[3, 8]	πράττουσιν, ὁ δὲ θυμὸς συνεργεῖ	αὐτοῖς·	τὰ θηρία δὲ διὰ λύπην·
[3, 10]	ὅτι διὰ τούτων ἀνάμνησις γίνεται	αὐτοῖς	τῶν ἐπιθυμημάτων. ἴδοι δ´ ἄν
[3, 3]	εἰς τὰ μεγάλα, ἀπιστοῦντες ἡμῖν	αὐτοῖς	ὡς οὐχ ἱκανοῖς διαγνῶναι. βουλευόμεθα
[3, 5]	ὥσπερ οὐδ´ ἀφέντι λίθον ἔτ´	αὐτὸν	δυνατὸν ἀναλαβεῖν· ἀλλ´ ὅμως ἐπ´
[3, 5]	τῷ κακῷ ὑπάρχει τὸ δι´	αὐτὸν	ἐν ταῖς πράξεσι καὶ εἰ
[3, 5]	οἱονδήποτε, ἀλλά τι καὶ παρ´	αὐτόν	ἐστιν, εἴτε τὸ μὲν τέλος
[3, 6]	μὴ ἀπὸ κακίας μηδὲ δι´	αὑτόν.	ἀλλ´ οὐδ´ ὁ περὶ ταῦτα
[3, 3]	ζητῶν πῶς πράξει, ὅταν εἰς	αὑτὸν	ἀναγάγῃ τὴν ἀρχήν, καὶ αὑτοῦ
[3, 1]	αἰτιᾶσθαι τὰ ἐκτός, ἀλλὰ μὴ	αὑτὸν	εὐθήρατον ὄντα ὑπὸ τῶν τοιούτων,
[3, 5]	καὶ τῆς φαντασίας ἔσται πως	αὐτὸς	αἴτιος· εἰ δὲ μή, οὐθεὶς
[3, 3]	αὑτὸν ἀναγάγῃ τὴν ἀρχήν, καὶ	αὑτοῦ	εἰς τὸ ἡγούμενον· τοῦτο γὰρ
[3, 2]	ὅσα οἴεται γενέσθαι ἂν δι´	αὑτοῦ.	ἔτι δ´ ἡ μὲν βούλησις
[3, 1]	ἀποβάλλεται ἑκών, ἐπὶ σωτηρίᾳ δ´	αὑτοῦ	καὶ τῶν λοιπῶν ἅπαντες οἱ
[3, 2]	καὶ περὶ τὰ μηδαμῶς δι´	αὑτοῦ	πραχθέντα ἄν, οἷον ὑποκριτήν τινα
[3, 1]	τις, οἷον λέγοντές φασιν ἐκπεσεῖν	αὐτούς,	ἢ οὐκ εἰδέναι ὅτι ἀπόρρητα
[3, 1]	ἔξω ὄντα) πάντα ἂν εἴη	αὐτῷ	βίαια· τούτων γὰρ χάριν πάντες
[3, 5]	τοιοῦτο καὶ τὸ τέλος φαίνεται	αὐτῷ·	εἰ μὲν οὖν ἕκαστος ἑαυτῷ
[3, 1]	εἶναι οὗ ἡ ἀρχὴ ἐν	αὐτῷ	εἰδότι τὰ καθ´ ἕκαστα ἐν
[3, 7]	καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα ἀκολουθεῖ	αὐτῷ.	ἐλλείπει δὲ καὶ τῷ θαρρεῖν·
[3, 1]	ἐν ταῖς τοιαύταις πράξεσιν ἐν	αὐτῷ	ἐστίν· ὧν δ´ ἐν αὐτῷ
[3, 1]	αὐτῷ ἐστίν· ὧν δ´ ἐν	αὐτῷ	ἡ ἀρχή, ἐπ´ αὐτῷ καὶ
[3, 11]	(καὶ τὴν λύπην δὲ ποιεῖ	αὐτῷ	ἡ ἡδονή) ὁ δὲ σώφρων
[3, 1]	ἐν αὐτῷ ἡ ἀρχή, ἐπ´	αὐτῷ	καὶ τὸ πράττειν καὶ μή.
[3, 5]	ἐπιτίμια· ἡ γὰρ ἀρχὴ ἐν	αὐτῷ·	κύριος γὰρ τοῦ μὴ μεθυσθῆναι,
[3, 5]	ἰατροῖς. τότε μὲν οὖν ἐξῆν	αὐτῷ	μὴ νοσεῖν, προεμένῳ δ´ οὐκέτι,
[3, 5]	ῥῖψαι} ἡ γὰρ ἀρχὴ ἐν	αὐτῷ.	οὕτω δὲ καὶ τῷ ἀδίκῳ
[3, 5]	δυνατὸν ἀναλαβεῖν· ἀλλ´ ὅμως ἐπ´	αὐτῷ	τὸ βαλεῖν {καὶ ῥῖψαι} ἡ
[3, 5]	πεισόμεθα αὐτά. καὶ γὰρ ἐπ´	αὐτῷ	τῷ ἀγνοεῖν κολάζουσιν, ἐὰν αἴτιος
[3, 4]	ὀρθῶς, καὶ ἐν ἑκάστοις τἀληθὲς	αὐτῷ	φαίνεται. καθ´ ἑκάστην γὰρ ἕξιν
[3, 5]	αἴτιος· εἰ δὲ μή, οὐθεὶς	αὑτῷ	αἴτιος τοῦ κακοποιεῖν, ἀλλὰ δι´
[3, 10]	τις ὀψοφάγος ὢν τὸν φάρυγγα	αὑτῷ	μακρότερον γεράνου γενέσθαι, ὡς ἡδόμενος
[3, 3]	ἡ δὲ βουλὴ περὶ τῶν	αὑτῷ	πρακτῶν, αἱ δὲ πράξεις ἄλλων
[3, 5]	ταῦτα πράττει, διὰ τούτων οἰόμενος	αὑτῷ	τὸ ἄριστον ἔσεσθαι, ἡ δὲ
[3, 11]	τοιᾶσδε, οὐκέτι πᾶς, οὐδὲ τῶν	αὐτῶν.	διὸ φαίνεται ἡμέτερον εἶναι. οὐ
[3, 7]	διὸ καὶ εἰσὶν οἱ πολλοὶ	αὐτῶν	θρασύδειλοι· ἐν τούτοις γὰρ θρασυνόμενοι
[3, 3]	ὄργανα ὁτὲ δ´ ἡ χρεία	αὐτῶν·	ὁμοίως δὲ καὶ ἐν τοῖς
[3, 5]	ἰδίᾳ ὑφ´ ἑκάστων καὶ ὑπ´	αὐτῶν	τῶν νομοθετῶν· κολάζουσι γὰρ καὶ
[3, 4]	ὁρᾶν, ὥσπερ κανὼν καὶ μέτρον	αὐτῶν	ὤν. ἐν τοῖς πολλοῖς δὲ
[3, 3]	ἕκαστοι βουλεύονται περὶ τῶν δι´	αὑτῶν	πρακτῶν. καὶ περὶ μὲν τὰς
[3, 3]	περὶ τῶν ἄλλοτε ἄλλως, οἷον	αὐχμῶν	καὶ ὄμβρων. οὐδὲ περὶ τῶν
[3, 9]	ἡδύ, ὑπὸ τῶν κύκλῳ δ´	ἀφανίζεσθαι,	οἷον κἀν τοῖς γυμνικοῖς ἀγῶσι
[3, 1]	τὰ μυστικά, ἢ δεῖξαι βουλόμενος	ἀφεῖναι,	ὡς ὁ τὸν καταπέλτην. οἰηθείη
[3, 1]	ἃ δεῖ πράττειν καὶ ὧν	ἀφεκτέον,	καὶ διὰ τὴν τοιαύτην ἁμαρτίαν
[3, 5]	προεμένῳ δ´ οὐκέτι, ὥσπερ οὐδ´	ἀφέντι	λίθον ἔτ´ αὐτὸν δυνατὸν ἀναλαβεῖν·
[3, 10]	τὸ σῶμα ἡ τοῦ ἀκολάστου	ἁφή,	ἀλλὰ περί τινα μέρη. ~Τῶν
[3, 10]	θηριώδεις φαίνονται· αὗται δ´ εἰσὶν	ἁφὴ	καὶ γεῦσις. φαίνονται δὲ καὶ
[3, 10]	γεράνου γενέσθαι, ὡς ἡδόμενος τῇ	(ἁφῇ.	κοινοτάτη δὴ τῶν αἰσθήσεων καθ´
[3, 10]	τῶν διὰ τῆς ἁφῆς ἡδονῶν	ἀφῄρηνται,	οἷον αἱ ἐν τοῖς γυμνασίοις
[3, 10]	αἱ ἐλευθεριώταται τῶν διὰ τῆς	ἁφῆς	ἡδονῶν ἀφῄρηνται, οἷον αἱ ἐν
[3, 10]	ἀπολαύσει, ἣ γίνεται πᾶσα δι´	ἁφῆς	καὶ ἐν σιτίοις καὶ ἐν
[3, 6]	κακά, οἷον ἀδοξίαν πενίαν νόσον	ἀφιλίαν	θάνατον, ἀλλ´ οὐ περὶ πάντα
[3, 7]	τῶν κινδύνων ἐν αὐτοῖς δ´	ἀφίστανται,	οἱ δ´ ἀνδρεῖοι ἐν τοῖς
[3, 3]	γενέσει. κἂν μὲν ἀδυνάτῳ ἐντύχωσιν,	ἀφίστανται,	οἷον εἰ χρημάτων δεῖ, ταῦτα
[3, 8]	εἶεν πεινῶντες· τυπτόμενοι γὰρ οὐκ	ἀφίστανται	τῆς νομῆς· καὶ οἱ μοιχοὶ
[3, 7]	δ´ ὑπερβαλλόντων ὁ μὲν τῇ	ἀφοβίᾳ	ἀνώνυμος (εἴρηται δ´ ἡμῖν ἐν
[3, 8]	τὸ ἐν τοῖς αἰφνιδίοις φόβοις	ἄφοβον	καὶ ἀτάραχον εἶναι ἢ ἐν
[3, 6]	ἀλλ´ οὐδ´ ὁ περὶ ταῦτα	ἄφοβος	ἀνδρεῖος. λέγομεν δὲ καὶ τοῦτον
[3, 6]	γάρ τι ὅμοιον τῷ ἀνδρείῳ·	ἄφοβος	γάρ τις καὶ ὁ ἀνδρεῖος.
[3, 10]	ποίας οὖν τῶν ἡδονῶν, νῦν	ἀφορίσωμεν.	διῃρήσθωσαν δὴ αἱ ψυχικαὶ καὶ
[3, 10]	καὶ ἐν ποτοῖς καὶ τοῖς	ἀφροδισίοις	λεγομένοις. διὸ καὶ ηὔξατό τις
[3, 3]	καὶ προαιρετὸν τὸ αὐτό, πλὴν	ἀφωρισμένον	ἤδη τὸ προαιρετόν· τὸ γὰρ