Livre, chapitre
[3, 8]	ποιῆσαι καὶ πρὸς τὸ μὴ	παθεῖν	κράτιστα· ὥσπερ οὖν ἀνόπλοις ὡπλισμένοι
[3, 8]	ἐστιν. εἶτα ποιῆσαι καὶ μὴ	παθεῖν	μάλιστα δύνανται ἐκ τῆς ἐμπειρίας,
[3, 8]	κράτιστοι εἶναι καὶ μηθὲν ἂν	παθεῖν.	τοιοῦτον δὲ ποιοῦσι καὶ οἱ
[3, 1]	~Τῆς ἀρετῆς δὴ περὶ	πάθη	τε καὶ πράξεις οὔσης, καὶ
[3, 1]	ἧττον ἀνθρωπικὰ εἶναι τὰ ἄλογα	πάθη,	ὥστε καὶ αἱ πράξεις τοῦ
[3, 1]	ἔστιν ἀναγκασθῆναι, ἀλλὰ μᾶλλον ἀποθανετέον	παθόντι	τὰ δεινότατα· καὶ γὰρ τὸν
[3, 8]	ὡς ὁ λόγος, ἀλλὰ διὰ	πάθος·	παραπλήσιον δ´ ἔχουσί τι. οὐδὲ
[3, 12]	καὶ κεκολασμένον— ὥσπερ δὲ τὸν	παῖδα	δεῖ κατὰ τὸ πρόσταγμα τοῦ
[3, 12]	δεῖ κατὰ τὸ πρόσταγμα τοῦ	παιδαγωγοῦ	ζῆν, οὕτω καὶ τὸ ἐπιθυμητικὸν
[3, 6]	δὴ εἴ τις ὕβριν περὶ	παῖδας	καὶ γυναῖκα φοβεῖται ἢ φθόνον
[3, 1]	ζῴων ἑκουσίως πράξει, οὐδ´ οἱ	παῖδες·	εἶτα πότερον οὐδὲν ἑκουσίως πράττομεν
[3, 2]	τοῦ μὲν γὰρ ἑκουσίου καὶ	παῖδες	καὶ τἆλλα ζῷα κοινωνεῖ, προαιρέσεως
[3, 12]	ἐπιθυμίαν γὰρ ζῶσι καὶ τὰ	παιδία,	καὶ μάλιστα ἐν τούτοις ἡ
[3, 12]	τῆς ἀκολασίας καὶ ἐπὶ τὰς	παιδικὰς	ἁμαρτίας φέρομεν· ἔχουσι (γάρ τινα
[3, 12]	μάλιστα ἡ ἐπιθυμία καὶ ὁ	παῖς·	κατ´ ἐπιθυμίαν γὰρ ζῶσι καὶ
[3, 3]	δὲ πότερον περὶ πάντων, καὶ	πᾶν	βουλευτόν ἐστιν, ἢ περὶ ἐνίων
[3, 2]	φαίνεται, τὸ δ´ ἑκούσιον οὐ	πᾶν	προαιρετόν. ἀλλ´ ἆρά γε τὸ
[3, 3]	τύχη, ἔτι δὲ νοῦς καὶ	πᾶν	τὸ δι´ ἀνθρώπου. τῶν δ´
[3, 10]	θερμασίας γινόμεναι· οὐ γὰρ περὶ	πᾶν	τὸ σῶμα ἡ τοῦ ἀκολάστου
[3, 1]	εἶναι (ἀναγκάζειν γὰρ ἔξω ὄντα)	πάντα	ἂν εἴη αὐτῷ βίαια· τούτων
[3, 8]	ῥῖνας μένος" καὶ ἔζεσεν αἷμα·	πάντα	γὰρ τὰ τοιαῦτα ἔοικε σημαίνειν
[3, 7]	δύσελπις δή τις ὁ δειλός·	πάντα	γὰρ φοβεῖται. ὁ δ´ ἀνδρεῖος
[3, 11]	ἢ μὴ ὡς δεῖ, κατὰ	πάντα	δ´ οἱ ἀκόλαστοι ὑπερβάλλουσιν· καὶ
[3, 1]	οἱ ἀκροχειριζόμενοι, πατάξειεν ἄν. περὶ	πάντα	δὴ ταῦτα τῆς ἀγνοίας οὔσης,
[3, 6]	ἀφιλίαν θάνατον, ἀλλ´ οὐ περὶ	πάντα	δοκεῖ ὁ ἀνδρεῖος εἶναι· ἔνια
[3, 2]	μὲν γὰρ δόξα δοκεῖ περὶ	πάντα	εἶναι, καὶ οὐδὲν ἧττον περὶ
[3, 1]	βίαια· τούτων γὰρ χάριν πάντες	πάντα	πράττουσιν. καὶ οἱ μὲν βίᾳ
[3, 6]	προσδοκίαν κακοῦ. φοβούμεθα μὲν οὖν	πάντα	τὰ κακά, οἷον ἀδοξίαν πενίαν
[3, 7]	καὶ ὡς οὐ δεῖ, καὶ	πάντα	τὰ τοιαῦτα ἀκολουθεῖ αὐτῷ. ἐλλείπει
[3, 12]	ἡ τοῦ ἡδέος ὄρεξις καὶ	πανταχόθεν	τῷ ἀνοήτῳ, καὶ ἡ τῆς
[3, 8]	τάφρων καὶ τῶν τοιούτων παρατάττοντες·	πάντες	γὰρ ἀναγκάζουσιν. δεῖ δ´ οὐ
[3, 5]	εἰ δέ τις λέγοι ὅτι	πάντες	ἐφίενται τοῦ φαινομένου ἀγαθοῦ, τῆς
[3, 1]	αὐτῷ βίαια· τούτων γὰρ χάριν	πάντες	πάντα πράττουσιν. καὶ οἱ μὲν
[3, 6]	οὐδὲ περὶ θάνατον τὸν ἐν	παντὶ	ὁ ἀνδρεῖος εἶναι, οἷον ἐν
[3, 7]	ὑπὲρ ἄνθρωπον. τοῦτο μὲν οὖν	παντὶ	φοβερὸν τῷ γε νοῦν ἔχοντι·
[3, 11]	οὖν ἀκόλαστος ἐπιθυμεῖ τῶν ἡδέων	πάντων	ἢ τῶν μάλιστα, καὶ ἄγεται
[3, 3]	αἱρετόν. ~Βουλεύονται δὲ πότερον περὶ	πάντων,	καὶ πᾶν βουλευτόν ἐστιν, ἢ
[3, 11]	τοιοῦτος ὀνόματος διὰ τὸ μὴ	πάνυ	γίνεσθαι. ὁ δὲ σώφρων μέσως
[3, 11]	ἧττον ἢ δεῖ χαίροντες οὐ	πάνυ	γίνονται· οὐ γὰρ ἀνθρωπική ἐστιν
[3, 10]	καὶ τὰ ὄψα ἀρτύοντες· οὐ	πάνυ	δὲ χαίρουσι τούτοις, ἢ οὐχ
[3, 2]	λαβεῖν δ´ ἢ φυγεῖν οὐ	πάνυ	δοξάζομεν. καὶ ἡ μὲν προαίρεσις
[3, 2]	ὄντα, δοξάζομεν δὲ ἃ οὐ	πάνυ	ἴσμεν· δοκοῦσι δὲ οὐχ οἱ
[3, 5]	φαίνεται οἱονδήποτε, ἀλλά τι καὶ	παρ´	αὐτόν ἐστιν, εἴτε τὸ μὲν
[3, 5]	μέγιστον καὶ κάλλιστον, καὶ ὃ	παρ´	ἑτέρου μὴ οἷόν τε λαβεῖν
[3, 8]	διὰ τοῦτο ἀνδρειότατοι δοκοῦσιν εἶναι	παρ´	οἷς οἱ δειλοὶ ἄτιμοι καὶ
[3, 5]	ἔχομεν εἰς ἄλλας ἀρχὰς ἀναγαγεῖν	παρὰ	τὰς ἐν ἡμῖν, ὧν καὶ
[3, 6]	δυσχεραίνουσιν, οἳ δὲ εὐέλπιδές εἰσι	παρὰ	τὴν ἐμπειρίαν. ἅμα δὲ καὶ
[3, 11]	διὸ λέγονται οὗτοι γαστρίμαργοι, ὡς	παρὰ	τὸ δέον πληροῦντες αὐτήν. τοιοῦτοι
[3, 11]	μὴ ἐμποδίων τούτοις ὄντων ἢ	παρὰ	τὸ καλὸν ἢ ὑπὲρ τὴν
[3, 6]	αἱ ἐν ταῖς πόλεσι καὶ	παρὰ	τοῖς μονάρχοις. κυρίως δὴ λέγοιτ´
[3, 2]	προγίνεται δόξα τῆς προαιρέσεως ἢ	παρακολουθεῖ,	οὐδὲν διαφέρει· οὐ τοῦτο γὰρ
[3, 3]	ἐν οἷς ἀδιόριστον. συμβούλους δὲ	παραλαμβάνομεν	εἰς τὰ μεγάλα, ἀπιστοῦντες ἡμῖν
[3, 8]	ὁ λόγος, ἀλλὰ διὰ πάθος·	παραπλήσιον	δ´ ἔχουσί τι. οὐδὲ δὴ
[3, 8]	λείπωνται τοῖς πλήθεσι καὶ ταῖς	παρασκευαῖς·	πρῶτοι γὰρ φεύγουσι, τὰ δὲ
[3, 8]	μᾶλλον ἦν, ὅτι ἧττον ἐκ	παρασκευῆς·	τὰ προφανῆ μὲν γὰρ κἂν
[3, 8]	τῶν τάφρων καὶ τῶν τοιούτων	παρατάττοντες·	πάντες γὰρ ἀναγκάζουσιν. δεῖ δ´
[3, 8]	νενικηκέναι θαρροῦσιν ἐν τοῖς κινδύνοις·	παρόμοιοι	δέ, ὅτι ἄμφω θαρραλέοι· ἀλλ´
[3, 5]	ἐξ οἰνοφλυγίας ἢ ἄλλης ἀκολασίας	πᾶς	ἂν ἐπιτιμήσαι. τῶν δὴ περὶ
[3, 11]	ἡ μὲν τῆς τροφῆς φυσική·	πᾶς	γὰρ ἐπιθυμεῖ ὁ ἐνδεὴς ξηρᾶς
[3, 1]	ἀλλ´ ἀγνοῶν. ἀγνοεῖ μὲν οὖν	πᾶς	ὁ μοχθηρὸς ἃ δεῖ πράττειν
[3, 9]	εἴπερ σάρκινοι, καὶ λυπηρόν, καὶ	πᾶς	ὁ πόνος· διὰ δὲ τὸ
[3, 11]	δὲ τοιᾶσδε ἢ τοιᾶσδε, οὐκέτι	πᾶς,	οὐδὲ τῶν αὐτῶν. διὸ φαίνεται
[3, 10]	ἀλλὰ τῇ ἀπολαύσει, ἣ γίνεται	πᾶσα	δι´ ἁφῆς καὶ ἐν σιτίοις
[3, 3]	δ´ ἡ μὲν ζήτησις οὐ	πᾶσα	εἶναι βούλευσις, οἷον αἱ μαθηματικαί,
[3, 3]	αἱ μαθηματικαί, ἡ δὲ βούλευσις	πᾶσα	ζήτησις) καὶ τὸ ἔσχατον ἐν
[3, 9]	ἂν μᾶλλον τὴν ἀρετὴν ἔχῃ	πᾶσαν	καὶ εὐδαιμονέστερος ᾖ, μᾶλλον ἐπὶ
[3, 10]	εἴη ἂν ἡ σωφροσύνη, οὐ	πάσας	δὲ οὐδὲ ταύτας· οἱ γὰρ
[3, 7]	πράττει ὁ ἀνδρεῖος. τέλος δὲ	πάσης	ἐνεργείας ἐστὶ τὸ κατὰ τὴν
[3, 7]	ὑπάρχει. ~Τὸ δὲ φοβερὸν οὐ	πᾶσι	μὲν τὸ αὐτό, λέγομεν δέ
[3, 11]	ἑτέροις ἐστὶν ἡδέα, καὶ ἔνια	πᾶσιν	ἡδίω τῶν τυχόντων. ἐν μὲν
[3, 7]	καὶ ὡς ἂν ὁ λόγος,	πάσχει	καὶ πράττει ὁ ἀνδρεῖος. τέλος
[3, 10]	χαίρει, οὗ φιλητικός ἐστιν, οὐδὲν	πάσχοντος	τοῦ σώματος, ἀλλὰ μᾶλλον τῆς
[3, 1]	συμβάλλεται ὁ πράττων ἢ ὁ	πάσχων,	οἷον εἰ πνεῦμα κομίσαι ποι
[3, 1]	θῖξαι βουλόμενος, ὥσπερ οἱ ἀκροχειριζόμενοι,	πατάξειεν	ἄν. περὶ πάντα δὴ ταῦτα
[3, 3]	τῆς βουλῆς κριθὲν προαιρετόν ἐστιν.	παύεται	γὰρ ἕκαστος ζητῶν πῶς πράξει,
[3, 5]	ἐάν γε βούληται, ἄδικος ὢν	παύσεται	καὶ ἔσται δίκαιος. οὐδὲ γὰρ
[3, 5]	μὴ θερμαίνεσθαι ἢ ἀλγεῖν ἢ	πεινῆν	ἢ ἄλλ´ ὁτιοῦν τῶν τοιούτων·
[3, 8]	κἂν οἱ ὄνοι ἀνδρεῖοι εἶεν	πεινῶντες·	τυπτόμενοι γὰρ οὐκ ἀφίστανται τῆς
[3, 10]	τις καὶ τοὺς ἄλλους, ὅταν	πεινῶσι,	χαίροντας ταῖς τῶν βρωμάτων ὀσμαῖς·
[3, 3]	εἰ ὑγιάσει, οὔτε ῥήτωρ εἰ	πείσει,	οὔτε πολιτικὸς εἰ εὐνομίαν ποιήσει,
[3, 5]	οὐδὲν πρὸ ἔργου ὂν τὸ	πεισθῆναι	μὴ θερμαίνεσθαι ἢ ἀλγεῖν ἢ
[3, 5]	τῶν τοιούτων· οὐθὲν γὰρ ἧττον	πεισόμεθα	αὐτά. καὶ γὰρ ἐπ´ αὐτῷ
[3, 6]	γάρ τις καὶ ὁ ἀνδρεῖος.	πενίαν	δ´ ἴσως οὐ δεῖ φοβεῖσθαι
[3, 7]	μή. τὸ δ´ ἀποθνήσκειν φεύγοντα	πενίαν	ἢ ἔρωτα ἤ τι λυπηρὸν
[3, 6]	πάντα τὰ κακά, οἷον ἀδοξίαν	πενίαν	νόσον ἀφιλίαν θάνατον, ἀλλ´ οὐ
[3, 8]	λέγονται δὲ καὶ ἕτεραι κατὰ	πέντε	τρόπους· πρῶτον μὲν ἡ πολιτική·
[3, 3]	οἷον εἰ ἄρτος τοῦτο ἢ	πέπεπται	ὡς δεῖ· αἰσθήσεως γὰρ ταῦτα.
[3, 1]	τῇ πράξει, ἑκὼν μὲν οὐ	πέπραχεν,	ὅ γε μὴ ᾔδει, οὐδ´
[3, 1]	τούτων τι ἀγνοήσας ἄκων δοκεῖ	πεπραχέναι,	καὶ μάλιστα ἐν τοῖς κυριωτάτοις·
[3, 6]	δεινῶν. φοβερώτατον δ´ ὁ θάνατος·	πέρας	γάρ, καὶ οὐδὲν ἔτι τῷ
[3, 1]	καθ´ ἕκαστα, ἐν οἷς καὶ	περὶ	ἃ ἡ πρᾶξις· ἐν τούτοις
[3, 9]	ἡ ἀνδρεία οὖσα οὐχ ὁμοίως	περὶ	ἄμφω ἐστίν, ἀλλὰ μᾶλλον περὶ
[3, 5]	καὶ πόσαι εἰσίν. καὶ πρῶτον	περὶ	ἀνδρείας. ~Ὅτι μὲν οὖν μεσότης
[3, 1]	ἀκούσιον ἀναγκαῖον ἴσως διορίσαι τοῖς	περὶ	ἀρετῆς ἐπισκοποῦσι, χρήσιμον δὲ καὶ
[3, 5]	καὶ ἀμέλειαν. ὁμοίως δὲ καὶ	περὶ	ἀσθένειαν καὶ πήρωσιν· οὐθεὶς γὰρ
[3, 3]	ἐπιστημῶν οὐκ ἔστι βουλή, οἷον	περὶ	γραμμάτων (οὐ γὰρ διστάζομεν πῶς
[3, 11]	δὲ γίνονται οἱ λίαν ἀνδραποδώδεις.	περὶ	δὲ τὰς ἰδίας τῶν ἡδονῶν
[3, 11]	ὅτι ἀκολασία καὶ ψεκτόν, δῆλον·	περὶ	δὲ τὰς λύπας οὐχ ὥσπερ
[3, 10]	λυπουμένους ἐπὶ χρήμασιν ἢ φίλοις.	περὶ	δὲ τὰς σωματικὰς εἴη ἂν
[3, 3]	ὑπὲρ ὧν ὁ νοῦν ἔχων.	περὶ	δὴ τῶν ἀιδίων οὐδεὶς βουλεύεται,
[3, 5]	ἀγνοεῖν ὅτι ἐκ τοῦ ἐνεργεῖν	περὶ	ἕκαστα αἱ ἕξεις γίνονται, κομιδῇ
[3, 8]	δὲ καὶ ἡ ἐμπειρία ἡ	περὶ	ἕκαστα ἀνδρεία εἶναι· ὅθεν καὶ
[3, 5]	τοῖς τοιούτοις διάγοντες· αἱ γὰρ	περὶ	ἕκαστα ἐνέργειαι τοιούτους ποιοῦσιν. τοῦτο
[3, 5]	διὰ τοῦτο ἑκούσιοι. Ἀναλαβόντες δὲ	περὶ	ἑκάστης εἴπωμεν τίνες εἰσὶ καὶ
[3, 3]	καὶ πᾶν βουλευτόν ἐστιν, ἢ	περὶ	ἐνίων οὐκ ἔστι βουλή; λεκτέον
[3, 10]	ὅτι μὲν οὖν μεσότης ἐστὶ	περὶ	ἡδονὰς ἡ σωφροσύνη, εἴρηται ἡμῖν·
[3, 6]	εἶναι. δόξειε δ´ ἂν οὐδὲ	περὶ	θάνατον τὸν ἐν παντὶ ὁ
[3, 7]	εἴρηται, ἡ ἀνδρεία μεσότης ἐστὶ	περὶ	θαρραλέα καὶ φοβερά, ἐν οἷς
[3, 9]	τινες, καὶ οἱ δοκοῦντες ἀνδρεῖοι.	Περὶ	θάρρη δὲ καὶ φόβους ἡ
[3, 3]	κατ´ ἰατρικὴν καὶ χρηματιστικήν, καὶ	περὶ	κυβερνητικὴν μᾶλλον ἢ γυμναστικήν, ὅσῳ
[3, 10]	βίον πρὸς μικρὰ κέρδη καταλλάττονται.	~περὶ	μὲν οὖν ἀνδρείας ἐπὶ τοσοῦτον
[3, 3]	τῶν δι´ αὑτῶν πρακτῶν. καὶ	περὶ	μὲν τὰς (ἀκριβεῖς καὶ αὐτάρκεις
[3, 1]	~Τῆς ἀρετῆς δὴ	περὶ	πάθη τε καὶ πράξεις οὔσης,
[3, 6]	οὐδὲ δὴ εἴ τις ὕβριν	περὶ	παῖδας καὶ γυναῖκα φοβεῖται ἢ
[3, 10]	τῆς θερμασίας γινόμεναι· οὐ γὰρ	περὶ	πᾶν τὸ σῶμα ἡ τοῦ
[3, 1]	ὥσπερ οἱ ἀκροχειριζόμενοι, πατάξειεν ἄν.	περὶ	πάντα δὴ ταῦτα τῆς ἀγνοίας
[3, 6]	νόσον ἀφιλίαν θάνατον, ἀλλ´ οὐ	περὶ	πάντα δοκεῖ ὁ ἀνδρεῖος εἶναι·
[3, 2]	ἡ μὲν γὰρ δόξα δοκεῖ	περὶ	πάντα εἶναι, καὶ οὐδὲν ἧττον
[3, 3]	ἑτέρων αἱρετόν. ~Βουλεύονται δὲ πότερον	περὶ	πάντων, καὶ πᾶν βουλευτόν ἐστιν,
[3, 3]	οὖν προαίρεσις τύπῳ εἰρήσθω, καὶ	περὶ	ποῖά ἐστι καὶ ὅτι τῶν
[3, 5]	ἑκάστης εἴπωμεν τίνες εἰσὶ καὶ	περὶ	ποῖα καὶ πῶς· ἅμα δ´
[3, 6]	εἰ θαρρεῖ μέλλων μαστιγοῦσθαι, ἀνδρεῖος.	περὶ	ποῖα οὖν τῶν φοβερῶν ὁ
[3, 10]	δὲ καὶ ἡ ἀκολασία φαίνεται.	περὶ	ποίας οὖν τῶν ἡδονῶν, νῦν
[3, 2]	τε ἑκουσίου καὶ τοῦ ἀκουσίου,	περὶ	προαιρέσεως ἕπεται διελθεῖν· οἰκειότατον γὰρ
[3, 10]	τῶν εἰρημένων. Μετὰ δὲ ταύτην	περὶ	σωφροσύνης λέγωμεν· δοκοῦσι γὰρ τῶν
[3, 2]	πάντα εἶναι, καὶ οὐδὲν ἧττον	περὶ	τὰ ἀίδια καὶ τὰ ἀδύνατα
[3, 2]	ὅλως γὰρ ἔοικεν ἡ προαίρεσις	περὶ	τὰ ἐφ´ ἡμῖν εἶναι. οὐδὲ
[3, 7]	τῶν τοιούτων· ὁμοίως δὲ καὶ	περὶ	τὰ θαρραλέα. ὁ μὲν οὖν
[3, 9]	ἔχων ἀνδρεῖος μᾶλλον ἢ ὁ	περὶ	τὰ θαρραλέα. τῷ δὴ τὰ
[3, 6]	τῶν φοβερῶν ὁ ἀνδρεῖος; ἢ	περὶ	τὰ μέγιστα; οὐθεὶς γὰρ ὑπομενετικώτερος
[3, 2]	ἡ μὲν βούλησίς ἐστι καὶ	περὶ	τὰ μηδαμῶς δι´ αὑτοῦ πραχθέντα
[3, 7]	προσποιητικὸς ἀνδρείας· ὡς γοῦν ἐκεῖνος	περὶ	τὰ φοβερὰ ἔχει, οὗτος βούλεται
[3, 7]	ὁ δὲ τῷ θαρρεῖν ὑπερβάλλων	περὶ	τὰ φοβερὰ θρασύς. δοκεῖ δὲ
[3, 9]	περὶ ἄμφω ἐστίν, ἀλλὰ μᾶλλον	περὶ	τὰ φοβερά· ὁ γὰρ ἐν
[3, 10]	λέγονται. ὁμοίως δ´ οὐδ´ οἱ	περὶ	τὰς ἄλλας ὅσαι μὴ σωματικαί
[3, 1]	τοιοῦτον δέ τι συμβαίνει καὶ	περὶ	τὰς ἐν τοῖς χειμῶσιν ἐκβολάς·
[3, 11]	ἡδονὴν λυπεῖσθαι. ἐλλείποντες δὲ τὰ	περὶ	τὰς ἡδονὰς καὶ ἧττον ἢ
[3, 11]	πολλοὶ χαίρουσιν. ἡ μὲν οὖν	περὶ	τὰς ἡδονὰς ὑπερβολὴ ὅτι ἀκολασία
[3, 10]	γὰρ καὶ οὐχ ὁμοίως ἐστὶ	περὶ	τὰς λύπας· ἐν τοῖς αὐτοῖς
[3, 3]	λοιπῶν ὁμοίως, μᾶλλον δὲ καὶ	περὶ	τὰς τέχνας ἢ τὰς ἐπιστήμας·
[3, 10]	αἶγα, ἀλλ´ ὅτι βορὰν ἕξει.	περὶ	τὰς τοιαύτας δ´ ἡδονὰς ἡ
[3, 10]	μᾶλλον τῆς διανοίας· οἱ δὲ	περὶ	τὰς τοιαύτας ἡδονὰς οὔτε σώφρονες
[3, 9]	γὰρ ἐν τούτοις ἀτάραχος καὶ	περὶ	ταῦθ´ ὡς δεῖ ἔχων ἀνδρεῖος
[3, 11]	ὁ δὲ σώφρων μέσως μὲν	περὶ	ταῦτ´ ἔχει· οὔτε γὰρ ἥδεται
[3, 6]	δι´ αὑτόν. ἀλλ´ οὐδ´ ὁ	περὶ	ταῦτα ἄφοβος ἀνδρεῖος. λέγομεν δὲ
[3, 5]	αἱ δὲ τῶν ἀρετῶν ἐνέργειαι	περὶ	ταῦτα. ἐφ´ ἡμῖν δὴ καὶ
[3, 5]	τῶν πρὸς τὸ τέλος, αἱ	περὶ	ταῦτα πράξεις κατὰ προαίρεσιν ἂν
[3, 7]	ἐναντίως· τὸ γὰρ θαρρεῖν εὐέλπιδος.	περὶ	ταὐτὰ μὲν οὖν ἐστὶν ὅ
[3, 3]	ἢ τὰς ἐπιστήμας· μᾶλλον γὰρ	περὶ	ταύτας διστάζομεν. τὸ βουλεύεσθαι δὲ
[3, 10]	ὁμοίως δὲ καὶ ἐν τοῖς	περὶ	τὴν ἀκοήν· τοὺς γὰρ ὑπερβεβλημένως
[3, 9]	δὴ τοιοῦτόν ἐστι καὶ τὸ	περὶ	τὴν ἀνδρείαν, ὁ μὲν θάνατος
[3, 10]	ὡς δεῖ σώφρονας. οὐδὲ τοὺς	περὶ	τὴν ὀσμήν, πλὴν κατὰ συμβεβηκός·
[3, 1]	τε δὴ καὶ τί καὶ	περὶ	τί ἢ ἐν τίνι πράττει,
[3, 10]	ἡ τοῦ ἀκολάστου ἁφή, ἀλλὰ	περί	τινα μέρη. ~Τῶν δ´ ἐπιθυμιῶν
[3, 5]	πᾶς ἂν ἐπιτιμήσαι. τῶν δὴ	περὶ	τὸ σῶμα κακιῶν αἱ ἐφ´
[3, 6]	δὴ λέγοιτ´ ἂν ἀνδρεῖος ὁ	περὶ	τὸν καλὸν θάνατον ἀδεής, καὶ
[3, 3]	τῶν ἀιδίων οὐδεὶς βουλεύεται, οἷον	περὶ	τοῦ κόσμου ἢ τῆς διαμέτρου
[3, 3]	ποιήσει, οὐδὲ τῶν λοιπῶν οὐδεὶς	περὶ	τοῦ τέλους· ἀλλὰ θέμενοι τὸ
[3, 1]	ὅθεν ἔπαινοι καὶ ψόγοι γίνονται	περὶ	τοὺς (ἀναγκασθέντας ἢ μή. τὰ
[3, 3]	ἡμῶν, μὴ ὡσαύτως δ´ ἀεί,	περὶ	τούτων βουλευόμεθα, οἷον περὶ τῶν
[3, 3]	οἷον τροπῶν καὶ ἀνατολῶν. οὐδὲ	περὶ	τῶν ἄλλοτε ἄλλως, οἷον αὐχμῶν
[3, 3]	οἷον θησαυροῦ εὑρέσεως. ἀλλ´ οὐδὲ	περὶ	τῶν ἀνθρωπίνων ἁπάντων, οἷον πῶς
[3, 3]	οἷον αὐχμῶν καὶ ὄμβρων. οὐδὲ	περὶ	τῶν ἀπὸ τύχης, οἷον θησαυροῦ
[3, 5]	ὁμοίως γάρ. Κοινῇ μὲν οὖν	περὶ	τῶν ἀρετῶν εἴρηται ἡμῖν τό
[3, 3]	τῶν πράξεων· ἡ δὲ βουλὴ	περὶ	τῶν αὑτῷ πρακτῶν, αἱ δὲ
[3, 3]	τῶν δ´ ἀνθρώπων ἕκαστοι βουλεύονται	περὶ	τῶν δι´ αὑτῶν πρακτῶν. καὶ
[3, 3]	πλευρᾶς, ὅτι ἀσύμμετροι. ἀλλ´ οὐδὲ	περὶ	τῶν ἐν κινήσει, ἀεὶ δὲ
[3, 3]	οὐθὲν δι´ ἡμῶν. βουλευόμεθα δὲ	περὶ	τῶν ἐφ´ ἡμῖν καὶ πρακτῶν·
[3, 3]	ἀεί, περὶ τούτων βουλευόμεθα, οἷον	περὶ	τῶν κατ´ ἰατρικὴν καὶ χρηματιστικήν,
[3, 3]	ὅσῳ ἧττον διηκρίβωται, καὶ ἔτι	περὶ	τῶν λοιπῶν ὁμοίως, μᾶλλον δὲ
[3, 3]	οὐ περὶ τῶν τελῶν ἀλλὰ	περὶ	τῶν πρὸς τὰ τέλη. οὔτε
[3, 3]	ἱκανοῖς διαγνῶναι. βουλευόμεθα δ´ οὐ	περὶ	τῶν τελῶν ἀλλὰ περὶ τῶν
[3, 10]	γὰρ φιλομύθους καὶ διηγητικοὺς καὶ	περὶ	τῶν τυχόντων κατατρίβοντας τὰς ἡμέρας
[3, 6]	~Ὅτι μὲν οὖν μεσότης ἐστὶ	περὶ	φόβους καὶ θάρρη, ἤδη φανερὸν
[3, 10]	ἐστίν, οὐ χαλεπὸν τύπῳ γε	περιλαβεῖν	ἐκ τῶν εἰρημένων. Μετὰ δὲ
[3, 8]	φεύγουσιν· ὅπερ οἱ Ἀργεῖοι ἔπαθον	περιπεσόντες	τοῖς Λάκωσιν ὡς Σικυωνίοις. ~οἵ
[3, 5]	ἔστιν εὐφυὴς ᾧ τοῦτο καλῶς	πέφυκεν·	τὸ γὰρ μέγιστον καὶ κάλλιστον,
[3, 5]	εὖ καὶ τὸ καλῶς τοῦτο	πεφυκέναι	ἡ τελεία καὶ ἀληθινὴ ἂν
[3, 5]	δὲ καὶ περὶ ἀσθένειαν καὶ	πήρωσιν·	οὐθεὶς γὰρ ἂν ὀνειδίσειε τυφλῷ
[3, 4]	ἐπινόσοις ἕτερα, ὁμοίως δὲ καὶ	πικρὰ	καὶ γλυκέα καὶ θερμὰ καὶ
[3, 11]	γὰρ ἐσθίειν τὰ τυχόντα ἢ	πίνειν	ἕως ἂν ὑπερπλησθῇ, ὑπερβάλλειν ἐστὶ
[3, 1]	κίσηριν εἶναι· καὶ ἐπὶ σωτηρίᾳ	πίσας	ἀποκτείναι ἄν· καὶ θῖξαι βουλόμενος,
[3, 11]	καὶ ἐφ´ ἕν, ἐπὶ τὸ	πλεῖον·	τὸ γὰρ ἐσθίειν τὰ τυχόντα
[3, 3]	τίνων ἔσται σκοποῦσι· καὶ διὰ	πλειόνων	μὲν φαινομένου γίνεσθαι διὰ τίνος
[3, 4]	καλὰ καὶ ἡδέα, καὶ διαφέρει	πλεῖστον	ἴσως ὁ σπουδαῖος τῷ τἀληθὲς
[3, 2]	οὐ ταὐτὸν δέ, ἀλλ´ ἐπὶ	πλέον	τὸ ἑκούσιον· τοῦ μὲν γὰρ
[3, 3]	ἢ τῆς διαμέτρου καὶ τῆς	πλευρᾶς,	ὅτι ἀσύμμετροι. ἀλλ´ οὐδὲ περὶ
[3, 8]	διὰ λύπην· διὰ γὰρ τὸ	πληγῆναι	ἢ διὰ τὸ φοβεῖσθαι, ἐπεὶ
[3, 5]	ἢ ἐκ νόσου ἢ ἐκ	πληγῆς,	ἀλλὰ μᾶλλον ἐλεήσαι· τῷ δ´
[3, 11]	ἐστὶ τὸ κατὰ φύσιν τῷ	πλήθει·	ἀναπλήρωσις γὰρ τῆς ἐνδείας ἡ
[3, 8]	ὁ κίνδυνος καὶ λείπωνται τοῖς	πλήθεσι	καὶ ταῖς παρασκευαῖς· πρῶτοι γὰρ
[3, 3]	δὲ καὶ προαιρετὸν τὸ αὐτό,	πλὴν	ἀφωρισμένον ἤδη τὸ προαιρετόν· τὸ
[3, 9]	ἀρεταῖς τὸ ἡδέως ἐνεργεῖν ὑπάρχει,	πλὴν	ἐφ´ ὅσον τοῦ τέλους ἐφάπτεται.
[3, 10]	κατὰ ταύτας τὰς αἰσθήσεις ἡδονὴ	πλὴν	κατὰ συμβεβηκός. οὐδὲ γὰρ ταῖς
[3, 10]	οὐδὲ τοὺς περὶ τὴν ὀσμήν,	πλὴν	κατὰ συμβεβηκός· τοὺς γὰρ χαίροντας
[3, 11]	γαστρίμαργοι, ὡς παρὰ τὸ δέον	πληροῦντες	αὐτήν. τοιοῦτοι δὲ γίνονται οἱ
[3, 1]	ἢ ὁ πάσχων, οἷον εἰ	πνεῦμα	κομίσαι ποι ἢ ἄνθρωποι κύριοι
[3, 5]	φαντασίας οὐ κύριοι, ἀλλ´ ὁποῖός	(ποθ´	ἕκαστός ἐστι, τοιοῦτο καὶ τὸ
[3, 1]	πάσχων, οἷον εἰ πνεῦμα κομίσαι	ποι	ἢ ἄνθρωποι κύριοι ὄντες. ὅσα
[3, 1]	καθ´ ἕκαστα, ταῦτα δ´ ἑκούσια.	ποῖα	δ´ ἀντὶ ποίων αἱρετέον, οὐ
[3, 3]	προαίρεσις τύπῳ εἰρήσθω, καὶ περὶ	ποῖά	ἐστι καὶ ὅτι τῶν πρὸς
[3, 5]	εἴπωμεν τίνες εἰσὶ καὶ περὶ	ποῖα	καὶ πῶς· ἅμα δ´ ἔσται
[3, 6]	θαρρεῖ μέλλων μαστιγοῦσθαι, ἀνδρεῖος. περὶ	ποῖα	οὖν τῶν φοβερῶν ὁ ἀνδρεῖος;
[3, 1]	(ἀναγκασθέντας ἢ μή. τὰ δὴ	ποῖα	φατέον βίαια; ἢ ἁπλῶς μέν,
[3, 10]	καὶ ἡ ἀκολασία φαίνεται. περὶ	ποίας	οὖν τῶν ἡδονῶν, νῦν ἀφορίσωμεν.
[3, 11]	τυγχάνει (καὶ τὴν λύπην δὲ	ποιεῖ	αὐτῷ ἡ ἡδονή) ὁ δὲ
[3, 12]	ἡ δὲ ἡδονὴ οὐδὲν τοιοῦτο	ποιεῖ.	μᾶλλον δὴ ἑκούσιον. διὸ καὶ
[3, 8]	ἔντιμοι. τοιούτους δὲ καὶ Ὅμηρος	ποιεῖ,	οἷον τὸν Διομήδην καὶ τὸν
[3, 8]	οἱ ἄλλοι οἷά ἐστιν. εἶτα	ποιῆσαι	καὶ μὴ παθεῖν μάλιστα δύνανται
[3, 8]	ἂν εἴη καὶ πρὸς τὸ	ποιῆσαι	καὶ πρὸς τὸ μὴ παθεῖν
[3, 3]	πείσει, οὔτε πολιτικὸς εἰ εὐνομίαν	ποιήσει,	οὐδὲ τῶν λοιπῶν οὐδεὶς περὶ
[3, 5]	πως αὐτοί ἐσμεν, καὶ τῷ	ποιοί	τινες εἶναι τὸ τέλος τοιόνδε
[3, 2]	προαιρεῖσθαι τἀγαθὰ ἢ τὰ κακὰ	ποιοί	τινές ἐσμεν, τῷ δὲ δοξάζειν
[3, 9]	~οἵ τε δὴ ἀνδρεῖοι εἴρηνται	ποῖοί	τινες, καὶ οἱ δοκοῦντες ἀνδρεῖοι.
[3, 1]	ἔστι δὲ χαλεπὸν ἐνίοτε διακρῖναι	ποῖον	ἀντὶ ποίου αἱρετέον καὶ τί
[3, 2]	δόξῃ τινί. τί οὖν ἢ	ποῖόν	τι ἐστίν, ἐπειδὴ τῶν εἰρημένων
[3, 1]	χαλεπὸν ἐνίοτε διακρῖναι ποῖον ἀντὶ	ποίου	αἱρετέον καὶ τί ἀντὶ τίνος
[3, 8]	μηθὲν ἂν παθεῖν. τοιοῦτον δὲ	ποιοῦσι	καὶ οἱ μεθυσκόμενοι· εὐέλπιδες γὰρ
[3, 10]	ἡ κρίσις τῶν χυμῶν, ὅπερ	ποιοῦσιν	οἱ τοὺς οἴνους δοκιμάζοντες καὶ
[3, 5]	γὰρ περὶ ἕκαστα ἐνέργειαι τοιούτους	ποιοῦσιν.	τοῦτο δὲ δῆλον ἐκ τῶν
[3, 1]	δ´ ἑκούσια. ποῖα δ´ ἀντὶ	ποίων	αἱρετέον, οὐ ῥᾴδιον ἀποδοῦναι· πολλαὶ
[3, 8]	μὲν ἐν ἄλλοις, ἐν τοῖς	πολεμικοῖς	δ´ οἱ στρατιῶται· δοκεῖ γὰρ
[3, 6]	ὁμοιότητα· ἔνιοι γὰρ ἐν τοῖς	πολεμικοῖς	κινδύνοις δειλοὶ ὄντες ἐλευθέριοί εἰσι
[3, 1]	ἄν τις καὶ τὸν υἱὸν	πολέμιον	εἶναι ὥσπερ ἡ Μερόπη, καὶ
[3, 6]	τοιαῦτα δὲ μάλιστα τὰ κατὰ	πόλεμον.	οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ ἐν
[3, 8]	γὰρ εἶναι πολλὰ κενὰ τοῦ	πολέμου,	ἃ μάλιστα συνεωράκασιν οὗτοι· φαίνονται
[3, 6]	καλλίστοις; τοιοῦτοι δὲ οἱ ἐν	πολέμῳ·	ἐν μεγίστῳ γὰρ καὶ καλλίστῳ
[3, 9]	μᾶλλον, ὅτι τὸ ἐν τῷ	πολέμῳ	καλὸν ἀντ´ ἐκείνων αἱρεῖται. οὐ
[3, 6]	αἱ τιμαὶ αἱ ἐν ταῖς	πόλεσι	καὶ παρὰ τοῖς μονάρχοις. κυρίως
[3, 8]	γὰρ ὑπομένειν τοὺς κινδύνους οἱ	πολῖται	διὰ τὰ ἐκ τῶν νόμων
[3, 3]	τοῦτο καὶ ἐκ τῶν ἀρχαίων	πολιτειῶν,	ἃς Ὅμηρος ἐμιμεῖτο· οἱ γὰρ
[3, 3]	οἷον πῶς ἂν Σκύθαι ἄριστα	πολιτεύοιντο	οὐδεὶς Λακεδαιμονίων βουλεύεται. οὐ γὰρ
[3, 8]	πρῶτοι γὰρ φεύγουσι, τὰ δὲ	πολιτικὰ	μένοντα ἀποθνήσκει, ὅπερ κἀπὶ τῷ
[3, 8]	πέντε τρόπους· πρῶτον μὲν ἡ	πολιτική·	μάλιστα γὰρ ἔοικεν. δοκοῦσι γὰρ
[3, 3]	οὔτε ῥήτωρ εἰ πείσει, οὔτε	πολιτικὸς	εἰ εὐνομίαν ποιήσει, οὐδὲ τῶν
[3, 12]	γὰρ ἐθισθῆναι ῥᾷον πρὸς αὐτά·	πολλὰ	γὰρ ἐν τῷ βίῳ τὰ
[3, 8]	δὲ διὰ τὴν ἐπιθυμίαν τολμηρὰ	πολλὰ	δρῶσιν. {οὐ δή ἐστιν ἀνδρεῖα
[3, 7]	ἡμῖν ἐν τοῖς πρότερον ὅτι	πολλά	ἐστιν ἀνώνυμα) εἴη δ´ ἄν
[3, 8]	οἱ στρατιῶται· δοκεῖ γὰρ εἶναι	πολλὰ	κενὰ τοῦ πολέμου, ἃ μάλιστα
[3, 9]	ὁ πόνος· διὰ δὲ τὸ	πολλὰ	ταῦτ´ εἶναι, μικρὸν ὂν τὸ
[3, 1]	ποίων αἱρετέον, οὐ ῥᾴδιον ἀποδοῦναι·	πολλαὶ	γὰρ διαφοραί εἰσιν ἐν τοῖς
[3, 8]	ὄντες ἀνδρεῖοι· διὰ γὰρ τὸ	πολλάκις	καὶ πολλοὺς νενικηκέναι θαρροῦσιν ἐν
[3, 11]	ἰδίας τῶν ἡδονῶν πολλοὶ καὶ	πολλαχῶς	ἁμαρτάνουσιν. τῶν γὰρ φιλοτοιούτων λεγομένων
[3, 12]	τὸ τῶν αἰσχρῶν ὀρεγόμενον καὶ	πολλὴν	αὔξησιν ἔχον, τοιοῦτον δὲ μάλιστα
[3, 7]	μιμεῖται. διὸ καὶ εἰσὶν οἱ	πολλοὶ	αὐτῶν θρασύδειλοι· ἐν τούτοις γὰρ
[3, 11]	τῷ μᾶλλον ἢ ὡς οἱ	πολλοί,	ἢ μὴ ὡς δεῖ, κατὰ
[3, 11]	δὲ τὰς ἰδίας τῶν ἡδονῶν	πολλοὶ	καὶ πολλαχῶς ἁμαρτάνουσιν. τῶν γὰρ
[3, 11]	δεῖ καὶ ἢ ὡς οἱ	πολλοὶ	χαίρουσιν. ἡ μὲν οὖν περὶ
[3, 4]	μέτρον αὐτῶν ὤν. ἐν τοῖς	πολλοῖς	δὲ ἡ ἀπάτη διὰ τὴν
[3, 8]	διὰ γὰρ τὸ πολλάκις καὶ	πολλοὺς	νενικηκέναι θαρροῦσιν ἐν τοῖς κινδύνοις·
[3, 3]	ἐν τοῖς ὡς ἐπὶ τὸ	πολύ,	ἀδήλοις δὲ πῶς ἀποβήσεται, καὶ
[3, 1]	γνωσθεῖσιν· ὡς γὰρ ἐπὶ τὸ	πολύ	ἐστι τὰ μὲν προσδοκώμενα λυπηρά,
[3, 12]	καὶ ὑπὸ τὸ ἄρχον, ἐπὶ	πολὺ	ἥξει· ἄπληστος γὰρ ἡ τοῦ
[3, 5]	δὲ λέγειν ὡς οὐδεὶς ἑκὼν	πονηρὸς	οὐδ´ ἄκων μακάριος ἔοικε τὸ
[3, 9]	καὶ λυπηρόν, καὶ πᾶς ὁ	πόνος·	διὰ δὲ τὸ πολλὰ ταῦτ´
[3, 3]	ταῦτα δὲ μὴ οἷόν τε	πορισθῆναι·	ἐὰν δὲ δυνατὸν φαίνηται, ἐγχειροῦσι
[3, 11]	ἡδὺ μηδὲ διαφέρει ἕτερον ἑτέρου,	πόρρω	ἂν εἴη τοῦ ἄνθρωπος εἶναι·
[3, 8]	οἱ ἀγνοοῦντες, καὶ εἰσὶν οὐ	πόρρω	τῶν εὐελπίδων, χείρους δ´ ὅσῳ
[3, 1]	χεῖρον διορίσαι αὐτά, τίνα καὶ	πόσα	ἐστί, τίς τε δὴ καὶ
[3, 5]	ἅμα δ´ ἔσται δῆλον καὶ	πόσαι	εἰσίν. καὶ πρῶτον περὶ ἀνδρείας.
[3, 8]	ἀναθήσει· καὶ {Διομήδης} Ἕκτωρ γάρ	ποτε	φήσει ἐνὶ Τρώεσς´ ἀγορεύων Τυδείδης
[3, 1]	πράξαντος δ´ ἀποθνήσκοιεν, ἀμφισβήτησιν ἔχει	πότερον	ἀκούσιά ἐστιν ἢ ἑκούσια. τοιοῦτον
[3, 12]	φέρομεν· ἔχουσι (γάρ τινα ὁμοιότητα.	πότερον	δ´ ἀπὸ ποτέρου καλεῖται, οὐθὲν
[3, 1]	πράξει, οὐδ´ οἱ παῖδες· εἶτα	πότερον	οὐδὲν ἑκουσίως πράττομεν τῶν δι´
[3, 3]	πρὸ ἑτέρων αἱρετόν. ~Βουλεύονται δὲ	πότερον	περὶ πάντων, καὶ πᾶν βουλευτόν
[3, 12]	τινα ὁμοιότητα. πότερον δ´ ἀπὸ	ποτέρου	καλεῖται, οὐθὲν πρὸς τὰ νῦν
[3, 10]	καὶ ἐν σιτίοις καὶ ἐν	ποτοῖς	καὶ τοῖς ἀφροδισίοις λεγομένοις. διὸ
[3, 5]	μὲν κακουργοῦντες, οἳ δὲ ἐν	πότοις	καὶ τοῖς τοιούτοις διάγοντες· αἱ
[3, 8]	τὸν Διομήδην καὶ τὸν Ἕκτορα·	Πουλυδάμας	μοι πρῶτος ἐλεγχείην ἀναθήσει· καὶ
[3, 5]	ὧν τε γίνονται, ὅτι τούτων	πρακτικαὶ	καὶ καθ´ αὑτάς, καὶ ὅτι
[3, 3]	δὲ βουλὴ περὶ τῶν αὑτῷ	πρακτῶν,	αἱ δὲ πράξεις ἄλλων ἕνεκα.
[3, 3]	βουλεύονται περὶ τῶν δι´ αὑτῶν	πρακτῶν.	καὶ περὶ μὲν τὰς (ἀκριβεῖς
[3, 3]	περὶ τῶν ἐφ´ ἡμῖν καὶ	πρακτῶν·	ταῦτα δὲ καὶ ἔστι λοιπά.
[3, 1]	εἰ τύραννος προστάττοι αἰσχρόν τι	πρᾶξαι	κύριος ὢν γονέων καὶ τέκνων,
[3, 1]	καὶ πράξαντος μὲν σῴζοιντο μὴ	πράξαντος	δ´ ἀποθνήσκοιεν, ἀμφισβήτησιν ἔχει πότερον
[3, 1]	ὢν γονέων καὶ τέκνων, καὶ	πράξαντος	μὲν σῴζοιντο μὴ πράξαντος δ´
[3, 1]	μεταμελείᾳ· ὁ γὰρ δι´ ἄγνοιαν	πράξας	ὁτιοῦν, μηδέν τι δυσχεραίνων ἐπὶ
[3, 1]	μηδέν τι δυσχεραίνων ἐπὶ τῇ	πράξει,	ἑκὼν μὲν οὐ πέπραχεν, ὅ
[3, 3]	παύεται γὰρ ἕκαστος ζητῶν πῶς	πράξει,	ὅταν εἰς αὑτὸν ἀναγάγῃ τὴν
[3, 1]	ἔτι τῶν ἄλλων ζῴων ἑκουσίως	πράξει,	οὐδ´ οἱ παῖδες· εἶτα πότερον
[3, 3]	τῶν αὑτῷ πρακτῶν, αἱ δὲ	πράξεις	ἄλλων ἕνεκα. οὐ γὰρ ἂν
[3, 5]	προστάξῃ. οὐχ ὁμοίως δὲ αἱ	πράξεις	ἑκούσιοί εἰσι καὶ αἱ ἕξεις·
[3, 1]	δ´ ἔοικεν ἑκουσίοις· αἱ γὰρ	πράξεις	ἐν τοῖς καθ´ ἕκαστα, ταῦτα
[3, 1]	μὲν οὖν εἰσιν αἱ τοιαῦται	πράξεις,	ἐοίκασι δὲ μᾶλλον ἑκουσίοις· αἱρεταὶ
[3, 5]	τὸ τέλος, αἱ περὶ ταῦτα	πράξεις	κατὰ προαίρεσιν ἂν εἶεν καὶ
[3, 1]	δὴ περὶ πάθη τε καὶ	πράξεις	οὔσης, καὶ ἐπὶ μὲν τοῖς
[3, 1]	ἄλογα πάθη, ὥστε καὶ αἱ	πράξεις	τοῦ ἀνθρώπου αἱ ἀπὸ θυμοῦ
[3, 1]	τῶν τοιούτων οὐδέν. ἐπὶ ταῖς	πράξεσι	δὲ ταῖς τοιαύταις ἐνίοτε καὶ
[3, 5]	τὸ δι´ αὐτὸν ἐν ταῖς	πράξεσι	καὶ εἰ μὴ ἐν τῷ
[3, 1]	ὀργανικὰ μέρη ἐν ταῖς τοιαύταις	πράξεσιν	ἐν αὐτῷ ἐστίν· ὧν δ´
[3, 5]	αἱ ἕξεις· τῶν μὲν γὰρ	πράξεων	ἀπ´ ἀρχῆς μέχρι τοῦ τέλους
[3, 3]	εἴρηται, ἄνθρωπος εἶναι ἀρχὴ τῶν	πράξεων·	ἡ δὲ βουλὴ περὶ τῶν
[3, 2]	μᾶλλον τὰ ἤθη κρίνειν τῶν	πράξεων.	ἡ προαίρεσις δὴ ἑκούσιον μὲν
[3, 5]	ἀρχὴν εἶναι οὐδὲ γεννητὴν τῶν	πράξεων	ὥσπερ καὶ τέκνων. εἰ δὲ
[3, 1]	πράττονται, τὸ δὲ τέλος τῆς	πράξεως	κατὰ τὸν καιρόν ἐστιν. καὶ
[3, 1]	συγγνώμη δ´, ὅταν διὰ τοιαῦτα	πράξῃ	τις ἃ μὴ δεῖ, ἃ
[3, 5]	μελετώντων πρὸς ἡντινοῦν ἀγωνίαν ἢ	πρᾶξιν·	διατελοῦσι γὰρ ἐνεργοῦντες. τὸ μὲν
[3, 1]	ἀκουσίου λεγομένου ἔτι δεῖ τὴν	πρᾶξιν	λυπηρὰν εἶναι καὶ ἐν μεταμελείᾳ.
[3, 1]	οἷς καὶ περὶ ἃ ἡ	πρᾶξις·	ἐν τούτοις γὰρ καὶ ἔλεος
[3, 1]	καθ´ ἕκαστα ἐν οἷς ἡ	πρᾶξις.	ἴσως γὰρ οὐ καλῶς λέγεται
[3, 1]	εἶναι δοκεῖ ἐν οἷς ἡ	πρᾶξις	καὶ οὗ ἕνεκα. τοῦ δὴ
[3, 1]	ἀγνοίας οὔσης, ἐν οἷς ἡ	πρᾶξις,	ὁ τούτων τι ἀγνοήσας ἄκων
[3, 1]	γὰρ ἑαυτόν γε; ὃ δὲ	πράττει	ἀγνοήσειεν ἄν τις, οἷον λέγοντές
[3, 1]	τὸ ἀκούσιον, ὅτε πράττει, λεκτέον.	πράττει	δὲ ἑκών· καὶ γὰρ ἡ
[3, 5]	δι´ ἄγνοιαν τοῦ τέλους ταῦτα	πράττει,	διὰ τούτων οἰόμενος αὑτῷ τὸ
[3, 1]	περὶ τί ἢ ἐν τίνι	πράττει,	ἐνίοτε δὲ καὶ τίνι, οἷον
[3, 5]	εἰ δὲ μὴ ἀγνοῶν τις	πράττει	ἐξ ὧν ἔσται ἄδικος, ἑκὼν
[3, 1]	γὰρ τούτων τι ἀγνοῶν ἀκουσίως	πράττει.	ἴσως οὖν οὐ χεῖρον διορίσαι
[3, 1]	δὴ καὶ τὸ ἀκούσιον, ὅτε	πράττει,	λεκτέον. πράττει δὲ ἑκών· καὶ
[3, 7]	ἂν ὁ λόγος, πάσχει καὶ	πράττει	ὁ ἀνδρεῖος. τέλος δὲ πάσης
[3, 2]	καὶ ὁ ἀκρατὴς ἐπιθυμῶν μὲν	πράττει,	προαιρούμενος δ´ οὔ· ὁ ἐγκρατὴς
[3, 7]	ἕνεκα ὁ ἀνδρεῖος ὑπομένει καὶ	πράττει	τὰ κατὰ τὴν ἀνδρείαν. τῶν
[3, 5]	ὂν ἐφ´ ἡμῖν, καὶ τὸ	πράττειν	αἰσχρὸν ὂν ἐφ´ ἡμῖν. εἰ
[3, 1]	ὀργιζόμενος οὐ δοκεῖ δι´ ἄγνοιαν	πράττειν	ἀλλὰ διά τι τῶν εἰρημένων,
[3, 3]	ἐὰν δὲ δυνατὸν φαίνηται, ἐγχειροῦσι	πράττειν.	δυνατὰ δὲ ἃ δι´ ἡμῶν
[3, 5]	φυσικόν, τῷ δὲ τὰ λοιπὰ	πράττειν	ἑκουσίως τὸν σπουδαῖον ἡ ἀρετὴ
[3, 5]	ἡμῖν ἐστί, καὶ τὸ μὴ	πράττειν	ἐφ´ ἡμῖν ἔσται αἰσχρὸν ὄν,
[3, 5]	τὸ πράττειν, καὶ τὸ μὴ	πράττειν,	καὶ ἐν οἷς τὸ μή,
[3, 1]	ἀρχή, ἐπ´ αὐτῷ καὶ τὸ	πράττειν	καὶ μή. ἑκούσια δὴ τὰ
[3, 5]	δ´ ἐφ´ ἡμῖν τὰ καλὰ	πράττειν	καὶ τὰ αἰσχρά, ὁμοίως δὲ
[3, 5]	οἷς γὰρ ἐφ´ ἡμῖν τὸ	πράττειν,	καὶ τὸ μὴ πράττειν, καὶ
[3, 1]	πᾶς ὁ μοχθηρὸς ἃ δεῖ	πράττειν	καὶ ὧν ἀφεκτέον, καὶ διὰ
[3, 5]	τὸ ναί· ὥστ´ εἰ τὸ	πράττειν	καλὸν ὂν ἐφ´ ἡμῖν ἐστί,
[3, 5]	ὄν, καὶ εἰ τὸ μὴ	πράττειν	καλὸν ὂν ἐφ´ ἡμῖν, καὶ
[3, 1]	ἔοικε καὶ τὸ δι´ ἄγνοιαν	πράττειν	τοῦ ἀγνοοῦντα· ὁ γὰρ μεθύων
[3, 5]	ὁμοίως δὲ καὶ τὸ μὴ	πράττειν,	τοῦτο δ´ ἦν τὸ ἀγαθοῖς
[3, 5]	ἐστὶ μήθ´ ἑκούσια, οὐδεὶς προτρέπεται	πράττειν,	ὡς οὐδὲν πρὸ ἔργου ὂν
[3, 1]	δὲ διὰ φόβον μειζόνων κακῶν	πράττεται	ἢ διὰ καλόν τι, οἷον
[3, 1]	παῖδες· εἶτα πότερον οὐδὲν ἑκουσίως	πράττομεν	τῶν δι´ ἐπιθυμίαν καὶ θυμόν,
[3, 1]	δῆλον δ´ ὡς οὐδὲ τὸν	πράττοντα·	πῶς γὰρ ἑαυτόν γε; ὃ
[3, 1]	αἱρεταὶ γάρ εἰσι τότε ὅτε	πράττονται,	τὸ δὲ τέλος τῆς πράξεως
[3, 5]	αἴτιοι, τοὺς δὲ τὰ καλὰ	πράττοντας	τιμῶσιν, ὡς τοὺς μὲν προτρέψοντες
[3, 1]	καὶ ἡ ἀρχὴ ἐν τῷ	πράττοντι,	καθ´ αὑτὰ μὲν ἀκούσιά ἐστι,
[3, 1]	τούτων γὰρ χάριν πάντες πάντα	πράττουσιν.	καὶ οἱ μὲν βίᾳ καὶ
[3, 8]	οὖν ἀνδρεῖοι διὰ τὸ καλὸν	πράττουσιν,	ὁ δὲ θυμὸς συνεργεῖ αὐτοῖς·
[3, 5]	δὲ λοιπὰ πρὸς τοῦτο ἀναφέροντες	πράττουσιν	ὁπωσδήποτε. εἴτε δὴ τὸ τέλος
[3, 1]	ἐν ᾗ μηδὲν συμβάλλεται ὁ	πράττων	ἢ ὁ πάσχων, οἷον εἰ
[3, 1]	τοῖς ἐκτὸς ᾖ καὶ ὁ	πράττων	μηδὲν συμβάλληται; ἃ δὲ καθ´
[3, 2]	περὶ τὰ μηδαμῶς δι´ αὑτοῦ	πραχθέντα	ἄν, οἷον ὑποκριτήν τινα νικᾶν
[3, 5]	οὐδεὶς προτρέπεται πράττειν, ὡς οὐδὲν	πρὸ	ἔργου ὂν τὸ πεισθῆναι μὴ
[3, 2]	ἔοικε καὶ τοὔνομα ὡς ὂν	πρὸ	ἑτέρων αἱρετόν. ~Βουλεύονται δὲ πότερον
[3, 7]	μὲν θρασεῖς προπετεῖς, καὶ βουλόμενοι	πρὸ	τῶν κινδύνων ἐν αὐτοῖς δ´
[3, 8]	τὸ αὐτὸ δρῶσι, καὶ οἱ	πρὸ	τῶν τάφρων καὶ τῶν τοιούτων
[3, 2]	ἀδυνάτων, καὶ εἴ τις φαίη	προαιρεῖσθαι,	δοκοίη ἂν ἠλίθιος εἶναι· βούλησις
[3, 2]	ἀλλ´ οὐδὲ τινί· τῷ γὰρ	προαιρεῖσθαι	τἀγαθὰ ἢ τὰ κακὰ ποιοί
[3, 2]	δοκοῦσι δὲ οὐχ οἱ αὐτοὶ	προαιρεῖσθαί	τε ἄριστα καὶ δοξάζειν, ἀλλ´
[3, 2]	ὑποκριτήν τινα νικᾶν ἢ ἀθλητήν·	προαιρεῖται	δὲ τὰ τοιαῦτα οὐδείς, ἀλλ´
[3, 1]	οὐ γὰρ ἡ ἐν τῇ	προαιρέσει	ἄγνοια αἰτία τοῦ ἀκουσίου ἀλλὰ
[3, 2]	μέν, ἐπιθυμῶν δ´ οὔ. καὶ	προαιρέσει	μὲν ἐπιθυμία ἐναντιοῦται, ἐπιθυμία δ´
[3, 2]	παῖδες καὶ τἆλλα ζῷα κοινωνεῖ,	προαιρέσεως	δ´ οὔ, καὶ τὰ ἐξαίφνης
[3, 2]	ἑκουσίου καὶ τοῦ ἀκουσίου, περὶ	προαιρέσεως	ἕπεται διελθεῖν· οἰκειότατον γὰρ εἶναι
[3, 2]	εἰ δὲ προγίνεται δόξα τῆς	προαιρέσεως	ἢ παρακολουθεῖ, οὐδὲν διαφέρει· οὐ
[3, 5]	αἱ περὶ ταῦτα πράξεις κατὰ	προαίρεσιν	ἂν εἶεν καὶ ἑκούσιοι. αἱ
[3, 2]	ἐξαίφνης ἑκούσια μὲν λέγομεν, κατὰ	προαίρεσιν	δ´ οὔ. οἱ δὲ λέγοντες
[3, 2]	γὰρ τὰ διὰ θυμὸν κατὰ	προαίρεσιν	εἶναι δοκεῖ. ἀλλὰ μὴν οὐδὲ
[3, 8]	τὸν θυμὸν εἶναι, καὶ προσλαβοῦσα	προαίρεσιν	καὶ τὸ οὗ ἕνεκα ἀνδρεία
[3, 3]	τῶν ἐφ´ ἡμῖν, καὶ ἡ	προαίρεσις	ἂν εἴη βουλευτικὴ ὄρεξις τῶν
[3, 2]	ἐπιθυμία ἡδέος καὶ ἐπιλύπου, ἡ	προαίρεσις	δ´ οὔτε λυπηροῦ οὔθ´ ἡδέος.
[3, 2]	τῷ κακῷ καὶ ἀγαθῷ, ἡ	προαίρεσις	δὲ τούτοις μᾶλλον. ὅλως μὲν
[3, 2]	ἤθη κρίνειν τῶν πράξεων. ἡ	προαίρεσις	δὴ ἑκούσιον μὲν φαίνεται, οὐ
[3, 2]	πάνυ δοξάζομεν. καὶ ἡ μὲν	προαίρεσις	ἐπαινεῖται τῷ εἶναι οὗ δεῖ
[3, 2]	λέγειν. οὐ γὰρ κοινὸν ἡ	προαίρεσις	καὶ τῶν ἀλόγων, ἐπιθυμία δὲ
[3, 2]	βούλησίς γε, καίπερ σύνεγγυς φαινόμενον·	προαίρεσις	μὲν γὰρ οὐκ ἔστι τῶν
[3, 2]	γε τὸ προβεβουλευμένον; ἡ γὰρ	προαίρεσις	μετὰ λόγου καὶ διανοίας. ὑποσημαίνειν
[3, 2]	ἁρμόζει· ὅλως γὰρ ἔοικεν ἡ	προαίρεσις	περὶ τὰ ἐφ´ ἡμῖν εἶναι.
[3, 3]	τὴν βούλευσιν. ἡ μὲν οὖν	προαίρεσις	τύπῳ εἰρήσθω, καὶ περὶ ποῖά
[3, 2]	τέλους ἐστὶ μᾶλλον, ἡ δὲ	προαίρεσις	τῶν πρὸς τὸ τέλος, οἷον
[3, 2]	τὸ δ´ ἑκούσιον οὐ πᾶν	προαιρετόν.	ἀλλ´ ἆρά γε τὸ προβεβουλευμένον;
[3, 3]	γὰρ ἐκ τῆς βουλῆς κριθὲν	προαιρετόν	ἐστιν. παύεται γὰρ ἕκαστος ζητῶν
[3, 3]	ἄπειρον ἥξει. βουλευτὸν δὲ καὶ	προαιρετὸν	τὸ αὐτό, πλὴν ἀφωρισμένον ἤδη
[3, 3]	αὐτό, πλὴν ἀφωρισμένον ἤδη τὸ	προαιρετόν·	τὸ γὰρ ἐκ τῆς βουλῆς
[3, 3]	τῷ δήμῳ. ὄντος δὲ τοῦ	προαιρετοῦ	βουλευτοῦ ὀρεκτοῦ τῶν ἐφ´ ἡμῖν,
[3, 5]	τοῦ τέλους, βουλευτῶν δὲ καὶ	προαιρετῶν	τῶν πρὸς τὸ τέλος, αἱ
[3, 2]	τὸ τέλος, οἷον ὑγιαίνειν βουλόμεθα,	προαιρούμεθα	δὲ δι´ ὧν ὑγιανοῦμεν, καὶ
[3, 2]	εὐδαιμονεῖν βουλόμεθα μὲν καὶ φαμέν,	προαιρούμεθα	δὲ λέγειν οὐχ ἁρμόζει· ὅλως
[3, 2]	δόξα τῷ ὡς ἀληθῶς. καὶ	προαιρούμεθα	μὲν ἃ μάλιστα ἴσμεν ἀγαθὰ
[3, 2]	τῷ δὲ δοξάζειν οὔ. καὶ	προαιρούμεθα	μὲν λαβεῖν ἢ φυγεῖν {ἤ}
[3, 3]	τὸ ἡγούμενον· τοῦτο γὰρ τὸ	προαιρούμενον.	δῆλον δὲ τοῦτο καὶ ἐκ
[3, 2]	ὁ ἀκρατὴς ἐπιθυμῶν μὲν πράττει,	προαιρούμενος	δ´ οὔ· ὁ ἐγκρατὴς δ´
[3, 2]	οὔ· ὁ ἐγκρατὴς δ´ ἀνάπαλιν	προαιρούμενος	μέν, ἐπιθυμῶν δ´ οὔ. καὶ
[3, 2]	προαιρετόν. ἀλλ´ ἆρά γε τὸ	προβεβουλευμένον;	ἡ γὰρ προαίρεσις μετὰ λόγου
[3, 2]	οὐχ ἃ δεῖ. εἰ δὲ	προγίνεται	δόξα τῆς προαιρέσεως ἢ παρακολουθεῖ,
[3, 8]	ἀτάραχον εἶναι ἢ ἐν τοῖς	προδήλοις·	ἀπὸ ἕξεως γὰρ μᾶλλον ἦν,
[3, 3]	ἐμιμεῖτο· οἱ γὰρ βασιλεῖς ἃ	προείλοντο	ἀνήγγελλον τῷ δήμῳ. ὄντος δὲ
[3, 8]	ἐκ λογισμοῦ καὶ λόγου τις	προέλοιτο,	τὰ δ´ ἐξαίφνης κατὰ τὴν
[3, 5]	οὖν ἐξῆν αὐτῷ μὴ νοσεῖν,	προεμένῳ	δ´ οὐκέτι, ὥσπερ οὐδ´ ἀφέντι
[3, 8]	κίνδυνον ὁρμᾶν, οὐθὲν τῶν δεινῶν	προορῶντα,	ἐπεὶ οὕτω γε κἂν οἱ
[3, 7]	δεῖ· καὶ οἱ μὲν θρασεῖς	προπετεῖς,	καὶ βουλόμενοι πρὸ τῶν κινδύνων
[3, 7]	ὁ ἀνδρεῖος, διαφόρως δ´ ἔχουσι	πρὸς	αὐτά· οἳ μὲν γὰρ ὑπερβάλλουσι
[3, 12]	ἐπονειδιστότερον· καὶ γὰρ ἐθισθῆναι ῥᾷον	πρὸς	αὐτά· πολλὰ γὰρ ἐν τῷ
[3, 11]	δὲ πρὸς ὑγίειάν ἐστιν ἢ	πρὸς	εὐεξίαν ἡδέα ὄντα, τούτων ὀρέξεται
[3, 5]	δὲ δῆλον ἐκ τῶν μελετώντων	πρὸς	ἡντινοῦν ἀγωνίαν ἢ πρᾶξιν· διατελοῦσι
[3, 9]	τοὺς κινδύνους, καὶ τὸν βίον	πρὸς	μικρὰ κέρδη καταλλάττονται. ~περὶ μὲν
[3, 12]	δ´ ἀπὸ ποτέρου καλεῖται, οὐθὲν	πρὸς	τὰ νῦν διαφέρει, δῆλον δ´
[3, 3]	ποῖά ἐστι καὶ ὅτι τῶν	πρὸς	τὰ τέλη. ~Ἡ δὲ βούλησις
[3, 3]	βουλευτὸν τὸ τέλος ἀλλὰ τὰ	πρὸς	τὰ τέλη· οὐδὲ δὴ τὰ
[3, 3]	τῶν τελῶν ἀλλὰ περὶ τῶν	πρὸς	τὰ τέλη. οὔτε γὰρ ἰατρὸς
[3, 1]	χρήσιμον δὲ καὶ τοῖς νομοθετοῦσι	πρός	τε τὰς τιμὰς καὶ τὰς
[3, 8]	καὶ πρὸς τὸ ποιῆσαι καὶ	πρὸς	τὸ μὴ παθεῖν κράτιστα· ὥσπερ
[3, 8]	ἔχοντες ὁποῖα ἂν εἴη καὶ	πρὸς	τὸ ποιῆσαι καὶ πρὸς τὸ
[3, 5]	βουλευτῶν δὲ καὶ προαιρετῶν τῶν	πρὸς	τὸ τέλος, αἱ περὶ ταῦτα
[3, 2]	μᾶλλον, ἡ δὲ προαίρεσις τῶν	πρὸς	τὸ τέλος, οἷον ὑγιαίνειν βουλόμεθα,
[3, 8]	ὑπ´ ἀλγηδόνος καὶ θυμοῦ ἐξελαυνόμενα	πρὸς	τὸν κίνδυνον ὁρμᾶν, οὐθὲν τῶν
[3, 8]	δι´ ἀλγηδόνος ἢ θυμοῦ ἐξελαυνόμενα	πρὸς	τὸν κίνδυνον. φυσικωτάτη δ´ ἔοικεν
[3, 9]	μηδὲν ἔχοντας· ἕτοιμοι γὰρ οὗτοι	πρὸς	τοὺς κινδύνους, καὶ τὸν βίον
[3, 8]	θυμοειδεῖς· ἰτητικώτατον γὰρ ὁ θυμὸς	πρὸς	τοὺς κινδύνους, ὅθεν καὶ Ὅμηρος
[3, 5]	καὶ κεῖται, τὰ δὲ λοιπὰ	πρὸς	τοῦτο ἀναφέροντες πράττουσιν ὁπωσδήποτε. εἴτε
[3, 11]	τῶν τοιούτων οὐδέν· ὅσα δὲ	πρὸς	ὑγίειάν ἐστιν ἢ πρὸς εὐεξίαν
[3, 6]	δειλοὶ ὄντες ἐλευθέριοί εἰσι καὶ	πρὸς	χρημάτων ἀποβολὴν εὐθαρσῶς ἔχουσιν. οὐδὲ
[3, 6]	διὸ καὶ τὸν φόβον ὁρίζονται	προσδοκίαν	κακοῦ. φοβούμεθα μὲν οὖν πάντα
[3, 1]	τὸ πολύ ἐστι τὰ μὲν	προσδοκώμενα	λυπηρά, ἃ δ´ ἀναγκάζονται αἰσχρά,
[3, 8]	{ἢ ἐν ἕλει} ᾖ, οὐ	προσέρχονται.	οὐ δή ἐστιν ἀνδρεῖα διὰ
[3, 5]	ἀρχῆς, καθ´ ἕκαστα δὲ ἡ	πρόσθεσις	οὐ γνώριμος, ὥσπερ ἐπὶ τῶν
[3, 8]	διὰ τὸν θυμὸν εἶναι, καὶ	προσλαβοῦσα	προαίρεσιν καὶ τὸ οὗ ἕνεκα
[3, 7]	ἀλαζὼν εἶναι ὁ θρασὺς καὶ	προσποιητικὸς	ἀνδρείας· ὡς γοῦν ἐκεῖνος περὶ
[3, 12]	τὸν παῖδα δεῖ κατὰ τὸ	πρόσταγμα	τοῦ παιδαγωγοῦ ζῆν, οὕτω καὶ
[3, 5]	ὡς ἂν ὁ ὀρθὸς λόγος	προστάξῃ.	οὐχ ὁμοίως δὲ αἱ πράξεις
[3, 1]	καλόν τι, οἷον εἰ τύραννος	προστάττοι	αἰσχρόν τι πρᾶξαι κύριος ὢν
[3, 8]	ἐσσεῖται φυγέειν κύνας. καὶ οἱ	προστάττοντες,	κἂν ἀναχωρῶσι τύπτοντες, τὸ αὐτὸ
[3, 7]	ἀνδρεῖοι ἐν τοῖς ἔργοις ὀξεῖς,	πρότερον	δ´ ἡσύχιοι. Καθάπερ οὖν εἴρηται,
[3, 8]	οἱ μὲν ἀνδρεῖοι διὰ τὰ	πρότερον	εἰρημένα θαρραλέοι, οἳ δὲ διὰ
[3, 8]	ὡμοίωται δ´ αὕτη μάλιστα τῇ	πρότερον	εἰρημένῃ, ὅτι δι´ ἀρετὴν γίνεται·
[3, 7]	(εἴρηται δ´ ἡμῖν ἐν τοῖς	πρότερον	ὅτι πολλά ἐστιν ἀνώνυμα) εἴη
[3, 12]	ὅτι τὸ ὕστερον ἀπὸ τοῦ	προτέρου.	οὐ κακῶς δ´ ἔοικε μετενηνέχθαι·
[3, 5]	ἡμῖν ἐστὶ μήθ´ ἑκούσια, οὐδεὶς	προτρέπεται	πράττειν, ὡς οὐδὲν πρὸ ἔργου
[3, 5]	πράττοντας τιμῶσιν, ὡς τοὺς μὲν	προτρέψοντες	τοὺς δὲ κωλύσοντες. καίτοι ὅσα
[3, 8]	ὅτι ἧττον ἐκ παρασκευῆς· τὰ	προφανῆ	μὲν γὰρ κἂν ἐκ λογισμοῦ
[3, 8]	τοῖς πλήθεσι καὶ ταῖς παρασκευαῖς·	πρῶτοι	γὰρ φεύγουσι, τὰ δὲ πολιτικὰ
[3, 3]	ἕως ἂν ἔλθωσιν ἐπὶ τὸ	πρῶτον	αἴτιον, ὃ ἐν τῇ εὑρέσει
[3, 3]	τὸ ἔσχατον ἐν τῇ ἀναλύσει	πρῶτον	εἶναι ἐν τῇ γενέσει. κἂν
[3, 1]	τὰ διὰ θυμὸν ἢ ἐπιθυμίαν.	πρῶτον	μὲν γὰρ οὐδὲν ἔτι τῶν
[3, 8]	καὶ ἕτεραι κατὰ πέντε τρόπους·	πρῶτον	μὲν ἡ πολιτική· μάλιστα γὰρ
[3, 5]	δῆλον καὶ πόσαι εἰσίν. καὶ	πρῶτον	περὶ ἀνδρείας. ~Ὅτι μὲν οὖν
[3, 8]	καὶ τὸν Ἕκτορα· Πουλυδάμας μοι	πρῶτος	ἐλεγχείην ἀναθήσει· καὶ {Διομήδης} Ἕκτωρ
[3, 8]	δέ κ´ ἐγὼν ἀπάνευθε μάχης	πτώσσοντα	νοήσω, οὔ οἱ ἄρκιον ἐσσεῖται
[3, 9]	γυμνικοῖς ἀγῶσι γίνεται· τοῖς γὰρ	πύκταις	τὸ μὲν τέλος ἡδύ, οὗ
[3, 5]	ἕκαστος ἑαυτῷ τῆς ἕξεώς ἐστί	πως	αἴτιος, καὶ τῆς φαντασίας ἔσται
[3, 5]	εἰσὶ καὶ περὶ ποῖα καὶ	πῶς·	ἅμα δ´ ἔσται δῆλον καὶ
[3, 3]	περὶ τῶν ἀνθρωπίνων ἁπάντων, οἷον	πῶς	ἂν Σκύθαι ἄριστα πολιτεύοιντο οὐδεὶς
[3, 3]	ἐπὶ τὸ πολύ, ἀδήλοις δὲ	πῶς	ἀποβήσεται, καὶ ἐν οἷς ἀδιόριστον.
[3, 5]	(καὶ γὰρ τῶν ἕξεων συναίτιοί	πως	αὐτοί ἐσμεν, καὶ τῷ ποιοί
[3, 5]	αἴτιος, καὶ τῆς φαντασίας ἔσται	πως	αὐτὸς αἴτιος· εἰ δὲ μή,
[3, 1]	δ´ ὡς οὐδὲ τὸν πράττοντα·	πῶς	γὰρ ἑαυτόν γε; ὃ δὲ
[3, 3]	περὶ γραμμάτων (οὐ γὰρ διστάζομεν	πῶς	γραπτέον) ἀλλ´ ὅσα γίνεται δι´
[3, 3]	ἐπισκοποῦσι, δι´ ἑνὸς δ´ ἐπιτελουμένου	πῶς	διὰ τούτου ἔσται κἀκεῖνο διὰ
[3, 3]	διὰ τῶν φίλων δι´ ἡμῶν	πως	ἐστίν· ἡ γὰρ ἀρχὴ ἐν
[3, 3]	μὲν δι´ οὗ ὁτὲ δὲ	πῶς	ἢ διὰ τίνος. ἔοικε δή,
[3, 3]	ἀλλὰ θέμενοι τὸ τέλος τὸ	πῶς	καὶ διὰ τίνων ἔσται σκοποῦσι·
[3, 2]	ἐστιν ἢ τίνι συμφέρει ἢ	πῶς·	λαβεῖν δ´ ἢ φυγεῖν οὐ
[3, 1]	ἕνεκα τίνος, οἷον σωτηρίας, καὶ	πῶς,	οἷον ἠρέμα ἢ σφόδρα. ἅπαντα
[3, 3]	ἐστιν. παύεται γὰρ ἕκαστος ζητῶν	πῶς	πράξει, ὅταν εἰς αὑτὸν ἀναγάγῃ