Livre, chapitre
[3, 2]	ἢ τίνι συμφέρει ἢ πῶς·	λαβεῖν	δ´ ἢ φυγεῖν οὐ πάνυ
[3, 2]	δοξάζειν οὔ. καὶ προαιρούμεθα μὲν	λαβεῖν	ἢ φυγεῖν {ἤ} τι τῶν
[3, 5]	παρ´ ἑτέρου μὴ οἷόν τε	λαβεῖν	μηδὲ μαθεῖν, ἀλλ´ οἷον ἔφυ
[3, 10]	οὐδὲ γὰρ ταῖς ὀσμαῖς τῶν	λαγωῶν	αἱ κύνες χαίρουσιν ἀλλὰ τῇ
[3, 3]	ἂν Σκύθαι ἄριστα πολιτεύοιντο οὐδεὶς	Λακεδαιμονίων	βουλεύεται. οὐ γὰρ γένοιτ´ ἂν
[3, 8]	οἱ Ἀργεῖοι ἔπαθον περιπεσόντες τοῖς	Λάκωσιν	ὡς Σικυωνίοις. ~οἵ τε δὴ
[3, 10]	μέλεσιν ἢ ὑποκρίσει οὐθεὶς ἀκολάστους	λέγει,	οὐδὲ τοὺς ὡς δεῖ σώφρονας.
[3, 2]	οὖν δόξῃ ταὐτὸν ἴσως οὐδὲ	λέγει	οὐδείς. ἀλλ´ οὐδὲ τινί· τῷ
[3, 2]	τινα δόξαν οὐκ ἐοίκασιν ὀρθῶς	λέγειν.	οὐ γὰρ κοινὸν ἡ προαίρεσις
[3, 2]	μὲν καὶ φαμέν, προαιρούμεθα δὲ	λέγειν	οὐχ ἁρμόζει· ὅλως γὰρ ἔοικεν
[3, 5]	καὶ φαύλοις εἶναι. τὸ δὲ	λέγειν	ὡς οὐδεὶς ἑκὼν πονηρὸς οὐδ´
[3, 1]	γίνονται· τὸ δ´ ἀκούσιον βούλεται	λέγεσθαι	οὐκ εἴ τις ἀγνοεῖ τὰ
[3, 1]	πρᾶξις. ἴσως γὰρ οὐ καλῶς	λέγεται	ἀκούσια εἶναι τὰ διὰ θυμὸν
[3, 6]	ὁ δὲ μὴ φοβούμενος ἀναίσχυντος.	λέγεται	δ´ ὑπό τινων ἀνδρεῖος κατὰ
[3, 5]	τῷ τέλει. εἰ οὖν, ὥσπερ	λέγεται,	ἑκούσιοί εἰσιν αἱ ἀρεταί (καὶ
[3, 11]	ἐπὶ τῆς ἀνδρείας τῷ ὑπομένειν	λέγεται	σώφρων οὐδ´ ἀκόλαστος τῷ μή,
[3, 5]	ἂν εἶεν. εἰ δέ τις	λέγοι	ὅτι πάντες ἐφίενται τοῦ φαινομένου
[3, 6]	παρὰ τοῖς μονάρχοις. κυρίως δὴ	λέγοιτ´	ἂν ἀνδρεῖος ὁ περὶ τὸν
[3, 10]	ῥόδων ἢ θυμιαμάτων ὀσμαῖς οὐ	λέγομεν	ἀκολάστους, ἀλλὰ μᾶλλον τοὺς μύρων
[3, 6]	ὁ περὶ ταῦτα ἄφοβος ἀνδρεῖος.	λέγομεν	δὲ καὶ τοῦτον καθ´ ὁμοιότητα·
[3, 7]	οὐ πᾶσι μὲν τὸ αὐτό,	λέγομεν	δέ τι καὶ ὑπὲρ ἄνθρωπον.
[3, 12]	ἐναντιοῦσθαι— τὸ δὲ τοιοῦτον εὐπειθὲς	λέγομεν	καὶ κεκολασμένον— ὥσπερ δὲ τὸν
[3, 2]	καὶ τὰ ἐξαίφνης ἑκούσια μὲν	λέγομεν,	κατὰ προαίρεσιν δ´ οὔ. οἱ
[3, 10]	ἡμέρας ἀδολέσχας, ἀκολάστους δ´ οὐ	λέγομεν,	οὐδὲ τοὺς λυπουμένους ἐπὶ χρήμασιν
[3, 10]	ἐν ποτοῖς καὶ τοῖς ἀφροδισίοις	λεγομένοις.	διὸ καὶ ηὔξατό τις ὀψοφάγος
[3, 1]	κατὰ τὴν τοιαύτην ἄγνοιαν ἀκουσίου	λεγομένου	ἔτι δεῖ τὴν πρᾶξιν λυπηρὰν
[3, 11]	πολλαχῶς ἁμαρτάνουσιν. τῶν γὰρ φιλοτοιούτων	λεγομένων	ἢ τῷ χαίρειν οἷς μὴ
[3, 8]	οὖν ἡ ἀνδρεία τοιοῦτόν τι,	λέγονται	δὲ καὶ ἕτεραι κατὰ πέντε
[3, 9]	λυπηρὰ ὑπομένειν, ὡς εἴρηται, ἀνδρεῖοι	λέγονται.	διὸ καὶ ἐπίλυπον ἡ ἀνδρεία,
[3, 10]	γραφῇ, οὔτε σώφρονες οὔτε ἀκόλαστοι	λέγονται·	καίτοι δόξειεν ἂν εἶναι καὶ
[3, 10]	ἡδονὰς οὔτε σώφρονες οὔτε ἀκόλαστοι	λέγονται.	ὁμοίως δ´ οὐδ´ οἱ περὶ
[3, 11]	ἐνδείας ἡ φυσικὴ ἐπιθυμία. διὸ	λέγονται	οὗτοι γαστρίμαργοι, ὡς παρὰ τὸ
[3, 2]	προαίρεσιν δ´ οὔ. οἱ δὲ	λέγοντες	αὐτὴν ἐπιθυμίαν ἢ θυμὸν ἢ
[3, 1]	πράττει ἀγνοήσειεν ἄν τις, οἷον	λέγοντές	φασιν ἐκπεσεῖν αὐτούς, ἢ οὐκ
[3, 4]	τοῖς μὲν {τὸ} βουλητὸν τἀγαθὸν	λέγουσι	μὴ εἶναι βουλητὸν ὃ βούλεται
[3, 4]	αὖ τὸ φαινόμενον ἀγαθὸν βουλητὸν	λέγουσι	μὴ εἶναι φύσει βουλητόν, ἀλλ´
[3, 10]	Μετὰ δὲ ταύτην περὶ σωφροσύνης	λέγωμεν·	δοκοῦσι γὰρ τῶν ἀλόγων μερῶν
[3, 8]	ὅταν ὑπερτείνῃ ὁ κίνδυνος καὶ	λείπωνται	τοῖς πλήθεσι καὶ ταῖς παρασκευαῖς·
[3, 3]	περὶ ἐνίων οὐκ ἔστι βουλή;	λεκτέον	δ´ ἴσως βουλευτὸν οὐχ ὑπὲρ
[3, 1]	καὶ τὸ ἀκούσιον, ὅτε πράττει,	λεκτέον.	πράττει δὲ ἑκών· καὶ γὰρ
[3, 1]	ἡ Μερόπη, καὶ ἐσφαιρῶσθαι τὸ	λελογχωμένον	δόρυ, ἢ τὸν λίθον κίσηριν
[3, 10]	ἡ ὀσμὴ ἐποίησεν· οὐδ´ ὁ	λέων	τῇ φωνῇ τοῦ βοὸς ἀλλὰ
[3, 11]	αὐτήν. τοιοῦτοι δὲ γίνονται οἱ	λίαν	ἀνδραποδώδεις. περὶ δὲ τὰς ἰδίας
[3, 5]	δ´ οὐκέτι, ὥσπερ οὐδ´ ἀφέντι	λίθον	ἔτ´ αὐτὸν δυνατὸν ἀναλαβεῖν· ἀλλ´
[3, 1]	τὸ λελογχωμένον δόρυ, ἢ τὸν	λίθον	κίσηριν εἶναι· καὶ ἐπὶ σωτηρίᾳ
[3, 12]	καὶ σφοδραὶ ὦσι, καὶ τὸν	λογισμὸν	ἐκκρούουσιν. διὸ δεῖ μετρίας εἶναι
[3, 1]	τῷ ἀκούσια εἶναι τὰ κατὰ	λογισμὸν	ἢ θυμὸν ἁμαρτηθέντα; φευκτὰ μὲν
[3, 8]	προφανῆ μὲν γὰρ κἂν ἐκ	λογισμοῦ	καὶ λόγου τις προέλοιτο, τὰ
[3, 12]	καὶ τὸ ἐπιθυμητικὸν κατὰ τὸν	λόγον.	διὸ δεῖ τοῦ σώφρονος τὸ
[3, 12]	οὕτω δὲ τάττει καὶ ὁ	λόγος.
[3, 8]	τὸ καλὸν οὐδ´ ὡς ὁ	λόγος,	ἀλλὰ διὰ πάθος· παραπλήσιον δ´
[3, 11]	τοιοῦτος, ἀλλ´ ὡς ὁ ὀρθὸς	λόγος.	~Ἑκουσίῳ δὲ μᾶλλον ἔοικεν ἡ
[3, 7]	γάρ, καὶ ὡς ἂν ὁ	λόγος,	πάσχει καὶ πράττει ὁ ἀνδρεῖος.
[3, 5]	οὕτως ὡς ἂν ὁ ὀρθὸς	λόγος	προστάξῃ. οὐχ ὁμοίως δὲ αἱ
[3, 7]	δεῖ δὲ καὶ ὡς ὁ	λόγος	ὑπομενεῖ τοῦ καλοῦ ἕνεκα· τοῦτο
[3, 2]	προβεβουλευμένον; ἡ γὰρ προαίρεσις μετὰ	λόγου	καὶ διανοίας. ὑποσημαίνειν δ´ ἔοικε
[3, 8]	γὰρ κἂν ἐκ λογισμοῦ καὶ	λόγου	τις προέλοιτο, τὰ δ´ ἐξαίφνης
[3, 12]	αὐτὰς καὶ ὀλίγας, καὶ τῷ	λόγῳ	μηθὲν ἐναντιοῦσθαι— τὸ δὲ τοιοῦτον
[3, 12]	σώφρονος τὸ ἐπιθυμητικὸν συμφωνεῖν τῷ	λόγῳ·	σκοπὸς γὰρ ἀμφοῖν τὸ καλόν,
[3, 3]	πρακτῶν· ταῦτα δὲ καὶ ἔστι	λοιπά.	αἰτίαι γὰρ δοκοῦσιν εἶναι φύσις
[3, 11]	τοιαύτη ἀναισθησία· καὶ γὰρ τὰ	λοιπὰ	ζῷα διακρίνει τὰ βρώματα, καὶ
[3, 10]	ἀκολασία ἐστὶν ὧν καὶ τὰ	λοιπὰ	ζῷα κοινωνεῖ, ὅθεν ἀνδραποδώδεις καὶ
[3, 5]	τέλος φυσικόν, τῷ δὲ τὰ	λοιπὰ	πράττειν ἑκουσίως τὸν σπουδαῖον ἡ
[3, 5]	φαίνεται καὶ κεῖται, τὰ δὲ	λοιπὰ	πρὸς τοῦτο ἀναφέροντες πράττουσιν ὁπωσδήποτε.
[3, 3]	ὁμοίως δὲ καὶ ἐν τοῖς	λοιποῖς	ὁτὲ μὲν δι´ οὗ ὁτὲ
[3, 1]	σωτηρίᾳ δ´ αὑτοῦ καὶ τῶν	λοιπῶν	ἅπαντες οἱ νοῦν ἔχοντες. μικταὶ
[3, 3]	διηκρίβωται, καὶ ἔτι περὶ τῶν	λοιπῶν	ὁμοίως, μᾶλλον δὲ καὶ περὶ
[3, 3]	εἰ εὐνομίαν ποιήσει, οὐδὲ τῶν	λοιπῶν	οὐδεὶς περὶ τοῦ τέλους· ἀλλὰ
[3, 7]	τῷ θαρρεῖν· ἀλλ´ ἐν ταῖς	λύπαις	ὑπερβάλλων μᾶλλον καταφανής ἐστιν. δύσελπις
[3, 10]	οὐχ ὁμοίως ἐστὶ περὶ τὰς	λύπας·	ἐν τοῖς αὐτοῖς δὲ καὶ
[3, 11]	ψεκτόν, δῆλον· περὶ δὲ τὰς	λύπας	οὐχ ὥσπερ ἐπὶ τῆς ἀνδρείας
[3, 11]	δ´ ἔοικε τὸ δι´ ἡδονὴν	λυπεῖσθαι.	ἐλλείποντες δὲ τὰ περὶ τὰς
[3, 11]	ἀλλ´ ὁ μὲν ἀκόλαστος τῷ	λυπεῖσθαι	μᾶλλον ἢ δεῖ ὅτι τῶν
[3, 11]	ὁ δὲ σώφρων τῷ μὴ	λυπεῖσθαι	τῇ ἀπουσίᾳ καὶ τῷ ἀπέχεσθαι
[3, 11]	ἄλλων ταῦθ´ αἱρεῖσθαι· διὸ καὶ	λυπεῖται	καὶ ἀποτυγχάνων καὶ ἐπιθυμῶν· μετὰ
[3, 11]	σφόδρα τοιούτῳ οὐδενί, οὔτ´ ἀπόντων	λυπεῖται	οὐδ´ ἐπιθυμεῖ, ἢ μετρίως, οὐδὲ
[3, 12]	δὲ φευκτόν· καὶ ἡ μὲν	λύπη	ἐξίστησι καὶ φθείρει τὴν τοῦ
[3, 11]	ἡδέων οὐ τυγχάνει (καὶ τὴν	λύπην	δὲ ποιεῖ αὐτῷ ἡ ἡδονή)
[3, 8]	αὐτοῖς· τὰ θηρία δὲ διὰ	λύπην·	διὰ γὰρ τὸ πληγῆναι ἢ
[3, 12]	γὰρ ἄλυπος, ταῦτα δὲ διὰ	λύπην	ἐξίστησιν, ὥστε καὶ τὰ ὅπλα
[3, 12]	δι´ ἡδονήν, ἣ δὲ διὰ	λύπην,	ὧν τὸ μὲν αἱρετόν, τὸ
[3, 4]	ἡδὺ ὡς ἀγαθόν, τὴν δὲ	λύπην	ὡς κακὸν φεύγουσιν. ~Ὄντος δὴ
[3, 1]	πολύ ἐστι τὰ μὲν προσδοκώμενα	λυπηρά,	ἃ δ´ ἀναγκάζονται αἰσχρά, ὅθεν
[3, 1]	δὲ καὶ τὰ μὲν ἀκούσια	λυπηρὰ	εἶναι, τὰ δὲ κατ´ ἐπιθυμίαν
[3, 9]	μὲν θάνατος καὶ τὰ τραύματα	λυπηρὰ	τῷ ἀνδρείῳ καὶ ἄκοντι ἔσται,
[3, 9]	δικαίως ἐπαινεῖται· χαλεπώτερον γὰρ τὰ	λυπηρὰ	ὑπομένειν ἢ τῶν ἡδέων ἀπέχεσθαι.
[3, 9]	τὰ θαρραλέα. τῷ δὴ τὰ	λυπηρὰ	ὑπομένειν, ὡς εἴρηται, ἀνδρεῖοι λέγονται.
[3, 1]	λεγομένου ἔτι δεῖ τὴν πρᾶξιν	λυπηρὰν	εἶναι καὶ ἐν μεταμελείᾳ. Ὄντος
[3, 8]	οὐ τὸ αἰσχρὸν ἀλλὰ τὸ	λυπηρόν·	ἀναγκάζουσι γὰρ οἱ κύριοι, ὥσπερ
[3, 9]	οὗτος μεγίστων ἀγαθῶν ἀποστερεῖται εἰδώς,	λυπηρὸν	δὲ τοῦτο. ἀλλ´ οὐδὲν ἧττον
[3, 9]	τύπτεσθαι ἀλγεινόν, εἴπερ σάρκινοι, καὶ	λυπηρόν,	καὶ πᾶς ὁ πόνος· διὰ
[3, 7]	πενίαν ἢ ἔρωτα ἤ τι	λυπηρὸν	οὐκ ἀνδρείου, ἀλλὰ μᾶλλον δειλοῦ·
[3, 1]	ἐπαινοῦνται, ὅταν αἰσχρόν τι ἢ	λυπηρὸν	ὑπομένωσιν ἀντὶ μεγάλων καὶ καλῶν·
[3, 2]	ἐπιλύπου, ἡ προαίρεσις δ´ οὔτε	λυπηροῦ	οὔθ´ ἡδέος. θυμὸς δ´ ἔτι
[3, 1]	οἱ μὲν βίᾳ καὶ ἄκοντες	λυπηρῶς,	οἱ δὲ διὰ τὸ ἡδὺ
[3, 11]	καὶ ἀποτυγχάνων καὶ ἐπιθυμῶν· μετὰ	λύπης	γὰρ ἡ ἐπιθυμία· ἀτόπῳ δ´
[3, 9]	ᾖ, μᾶλλον ἐπὶ τῷ θανάτῳ	λυπήσεται·	τῷ τοιούτῳ γὰρ μάλιστα ζῆν
[3, 1]	ᾔδει, οὐδ´ αὖ ἄκων, μὴ	λυπούμενός	γε. τοῦ δὴ δι´ ἄγνοιαν
[3, 10]	δ´ οὐ λέγομεν, οὐδὲ τοὺς	λυπουμένους	ἐπὶ χρήμασιν ἢ φίλοις. περὶ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 11/06/2008