Pages
[235]	Δία. (ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ) Ἦ οἴει οἷός	τ'	ἂν εἶναι αὐτὸς εἰπεῖν, εἰ
[236]	Ῥαμνουσίου, ὅμως κἂν οὗτος οἷός	τ'	εἴη Ἀθηναίους γε ἐν Ἀθηναίοις
[235]	ὦ Μενέξενε, οὐδὲν θαυμαστὸν οἵῳ	τ'	εἶναι εἰπεῖν, ᾧ τυγχάνει διδάσκαλος
[244]	ἔχομεν ὧν τ' ἐποιήσαμεν ὧν	τ'	ἐπάθομεν. Μετὰ δὲ τοῦτο παντελῶς
[244]	γένει συγγνώμην ἀλλήλοις ἔχομεν ὧν	τ'	ἐποιήσαμεν ὧν τ' ἐπάθομεν. Μετὰ
[249]	γυνὴ οὖσα τοιούτους λόγους οἵα	τ'	ἐστὶ συντιθέναι. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Ἀλλ' εἰ
[239]	τε καὶ Λιβύης ὅσον οἷόν	τ'	ἦν ἐπιβαίνειν, τρίτος δὲ Δαρεῖος
[239]	μεμηνύκασιν· ἐὰν οὖν ἡμεῖς (ἐπιχειρῶμεν	τὰ	αὐτὰ λόγῳ ψιλῷ κοσμεῖν, τάχ'
[235]	παρεσκευασμένοι, καὶ ἅμα οὐδὲ αὐτοσχεδιάζειν	τά	γε τοιαῦτα χαλεπόν. εἰ μὲν
[241]	ἀριστεῖα τῷ λόγῳ ἐκείνοις ἀναθετέον,	(τὰ	δὲ δευτερεῖα τοῖς περὶ Σαλαμῖνα
[236]	μοι διῄει, οἷα δέοι λέγειν,	τὰ	δὲ πρότερον ἐσκεμμένη, ὅτε μοι
[246]	τῆς πόλεως τετελευτήκασι, πολλὰ μὲν	τὰ	εἰρημένα καὶ καλά, πολὺ δ'
[248]	κακῶς πραξάντων πλανᾶσθαι ἠνάγκασται καὶ	τὰ	ἐκείνου, τούτῳ ἄριστα παρεσκεύασται ζῆν,
[247]	ἀναμιμνῄσκειν αὐτοὺς ὅτι ὧν ηὔχοντο	τὰ	μέγιστα αὐτοῖς οἱ θεοὶ ἐπήκοοι
[234]	ὡς ἱκανῶς ἤδη ἔχων ἐπὶ	τὰ	μείζω ἐπινοεῖς τρέπεσθαι, καὶ ἄρχειν
[248]	καὶ μετρίως μάλιστ' ἂν χαρίζοιντο.	Τὰ	μὲν γὰρ ἡμέτερα τελευτὴν ἤδη
[246]	καὶ κοσμεῖν τοιούτους ἄνδρας. Καὶ	τὰ	μὲν δὴ ἔργα ταῦτα τῶν
[236]	Ἀθηναῖοι αἱρεῖσθαι τὸν ἐροῦντα· ἔπειτα	τὰ	μὲν ἐκ τοῦ παραχρῆμά μοι
[238]	διδασκάλους αὐτῶν θεοὺς ἐπηγάγετο· ὧν	τὰ	μὲν ὀνόματα πρέπει ἐν τῷ
[241]	σωτηρίας, μαθηταὶ τῶν Μαραθῶνι γενόμενοι.	~Τὰ	μὲν οὖν ἀριστεῖα τῷ λόγῳ
[244]	παλαιῶν ἀνθρώπων γεγονότα λέγοιμ' ἂν	τὰ	μετὰ ταῦτα· αὐτοὶ γὰρ ἴσμεν
[235]	~ὥστε καὶ τὰ (προσόντα καὶ	τὰ	μὴ περὶ ἑκάστου λέγοντες, κάλλιστά
[249]	ἐκλείπει, καθ' ἕκαστον ἐνιαυτὸν αὐτὴ	τὰ	νομιζόμενα ποιοῦσα κοινῇ πᾶσιν ἅπερ
[240]	μηδεὶς ἀποφύγοι, τοιούτῳ τρόπῳ· ἐπὶ	τὰ	ὅρια ἐλθόντες τῆς Ἐρετρικῆς οἱ
[246]	νύκτες οὐχ ἱκαναὶ γένοιντο τῷ	τὰ	πάντα μέλλοντι περαίνειν. Τούτων οὖν
[235]	καλλίων γεγονέναι. Καὶ οἷα δὴ	τὰ	πολλὰ ἀεὶ μετ' ἐμοῦ ξένοι
[238]	ἀεὶ χρόνον ἐξ ἐκείνου ὡς	τὰ	πολλά. Καλεῖ δὲ ὁ μὲν
[238]	αἱρετοί· ἐγκρατὲς δὲ τῆς πόλεως	τὰ	πολλὰ τὸ πλῆθος, τὰς δὲ
[248]	ἀνδρὶ εἰς ἑαυτὸν ἀνήρτηται πάντα	τὰ	πρὸς εὐδαιμονίαν (φέροντα ἢ ἐγγὺς
[240]	Ἑλλήνων ἐν τοῖς εὐδοκιμώτατοι ἦσαν	τὰ	πρὸς τὸν πόλεμον καὶ οὐκ
[236]	Ἔργῳ μὲν ἡμῖν οἵδε ἔχουσιν	τὰ	προσήκοντα σφίσιν αὐτοῖς, ὧν τυχόντες
[235]	οὕτως καλῶς ἐπαινοῦσιν, ~ὥστε καὶ	τὰ	(προσόντα καὶ τὰ μὴ περὶ
[249]	ἀνδρὸς τέλος ἴωσιν, ἀποπέμπει ἐπὶ	τὰ	σφέτερ' αὐτῶν πανοπλίᾳ κοσμήσασα, ἐνδεικνυμένη
[245]	ἐτόλμησεν βοηθῆσαι, αἰσχυνομένη τὰ τρόπαια	τά	τε Μαραθῶνι καὶ Σαλαμῖνι καὶ
[249]	πανοπλίᾳ κοσμήσασα, ἐνδεικνυμένη καὶ ἀναμιμνῄσκουσα	τὰ	τοῦ πατρὸς ἐπιτηδεύματα ὄργανα τῆς
[245]	μὲν οὐκ ἐτόλμησεν βοηθῆσαι, αἰσχυνομένη	τὰ	τρόπαια τά τε Μαραθῶνι καὶ
[246]	δ' ἔτι πλείω καὶ καλλίω	τὰ	(ὑπολειπόμενα· πολλαὶ γὰρ ἂν ἡμέραι
[235]	παρὰ τοῦ λέγοντος ἐνδύεται εἰς	τὰ	ὦτα, ὥστε μόγις τετάρτῃ ἢ
[246]	ἃ ἂν ἀπαγγέλλω· ἔλεγον δὲ	τάδε	(ὦ παῖδες, ὅτι μέν ἐστε
[243]	πολλοὶ δ' ἐν ταῖς ναυμαχίαις	ταῖς	καθ' Ἑλλήσποντον, μιᾷ μὲν ἡμέρᾳ
[243]	οἱ φίλοι· πολλοὶ δ' ἐν	ταῖς	ναυμαχίαις ταῖς καθ' Ἑλλήσποντον, μιᾷ
[244]	τείχη καθελόντες ἀνθ' ὧν ἡμεῖς	τἀκείνων	ἐκωλύσαμεν πεσεῖν· διανοουμένη δὲ ἡ
[242]	γενομένου πολέμου, συνέβαλον μὲν ἐν	Τανάγρᾳ	ὑπὲρ τῆς Βοιωτῶν ἐλευθερίας Λακεδαιμονίοις
[246]	ἐν πολέμῳ, μὴ λείπειν τὴν	τάξιν	τὴν τῶν προγόνων μηδ' εἰς
[238]	πόλεως τὰ πολλὰ τὸ πλῆθος,	τὰς	δὲ ἀρχὰς δίδωσι καὶ κράτος
[245]	ναῦς καὶ τείχη ἔχοντες καὶ	τὰς	ἡμετέρας αὐτῶν ἀποικίας ἀπηλλάγημεν τοῦ
[243]	ἑξήκοντα ναυσίν, αὐτοὶ ἐμβάντες εἰς	τὰς	ναῦς, καὶ ἄνδρες γενόμενοι ὁμολογουμένως
[247]	ἐκβαίνειν. Καὶ φέροντες μὲν ἀνδρείως	τὰς	συμφορὰς δόξουσι τῷ ὄντι ἀνδρείων
[248]	τε κακοῦντες καὶ βαρέως φέροντες	τὰς	συμφοράς· κούφως δὲ καὶ μετρίως
[244]	(χάριν ἀπέδοσαν, κοινωσάμενοι τοῖς βαρβάροις,	τάς	τε ναῦς περιελόμενοι αἵ ποτ'
[243]	Ἑλλήσποντον, μιᾷ μὲν ἡμέρᾳ πάσας	τὰς	τῶν πολεμίων (ἑλόντες ναῦς, πολλὰς
[240]	γὰρ τὸ ἔργον ἀποβλέψαντες καὶ	τὰς	ὑστέρας μάχας ἐτόλμησαν διακινδυνεύειν οἱ
[240]	θαλάττης εἰς θάλατταν διαστάντες, συνάψαντες	τὰς	χεῖρας διῆλθον ἅπασαν τὴν (χώραν,
[235]	τοῖς ὀνόμασι ποικίλλοντες, γοητεύουσιν ἡμῶν	τὰς	ψυχάς, καὶ τὴν πόλιν ἐγκωμιάζοντες
[247]	ὑποδέξεται. Τοῖς μὲν οὖν παισὶ	ταῦτ'	εἰρήσθω. Πατέρας δὲ ἡμῶν, οἷς
[244]	(ἔργον εἶναι καταδουλοῦσθαι τοὺς ἄλλους,	ταῦτ'	ἔπραττον. Καὶ μηκύνειν μὲν τί
[249]	κατερῶ· μόνον ἀπάγγελλε. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Ἀλλὰ	ταῦτ'	ἔσται.
[244]	γεγονότα λέγοιμ' ἂν τὰ μετὰ	ταῦτα·	αὐτοὶ γὰρ ἴσμεν ὡς ἐκπεπληγμένοι
[248]	καὶ ὀρθότερον καὶ ἡμῖν προσφιλέστερον.	Ταῦτα	δὴ ἱκανὰ τοῖς ἡμετέροις παρ'
[239]	φαινοίμεθα. Ταῦτα μὲν οὖν διὰ	ταῦτα	δοκεῖ μοι ἐᾶν, ἐπειδὴ καὶ
[235]	γίγνομαι· καὶ γὰρ ἐκεῖνοι ταὐτὰ	ταῦτα	δοκοῦσί μοι πάσχειν καὶ πρὸς
[247]	καὶ εὐδοξιῶν. (Καὶ ἐὰν μὲν	ταῦτα	ἐπιτηδεύσητε, φίλοι παρὰ φίλους ἡμᾶς
[243]	ἐνικήσαμεν καὶ ἡττήθημεν. Μετὰ δὲ	ταῦτα	(ἡσυχίας γενομένης καὶ εἰρήνης πρὸς
[239]	κοσμεῖν, τάχ' ἂν δεύτεροι φαινοίμεθα.	Ταῦτα	μὲν οὖν διὰ ταῦτα δοκεῖ
[241]	κατὰ θάλατταν, καὶ ὡς ἠμύναντο	ταῦτα·	ὃ δέ μοι δοκεῖ καὶ
[248]	μὴ ἡμεῖς παρακελευώμεθα, ἱκανῶς ἐπιμελήσεται.	Ταῦτα	οὖν, ὦ παῖδες καὶ γονῆς
[242]	πόλεως πρῶτοι ἐτέθησαν. Μετὰ δὲ	ταῦτα	πολλοῦ πολέμου γενομένου, καὶ πάντων
[246]	Καὶ τὰ μὲν δὴ ἔργα	ταῦτα	τῶν ἀνδρῶν τῶν ἐνθάδε κειμένων
[245]	βαρβάροις ἐκδόντες. Ἐλθόντες οὖν εἰς	ταὐτὰ	ἐξ ὧν καὶ τὸ πρότερον
[235]	παραχρῆμα γίγνομαι· καὶ γὰρ ἐκεῖνοι	ταὐτὰ	ταῦτα δοκοῦσί μοι πάσχειν καὶ
[240]	καὶ Ἀθηναίους ἐν τῇ αὐτῇ	ταύτῃ	ἀνάγκῃ ζεύξαντας Ἐρετριεῦσιν ἄγειν. Τούτων
[248]	πατέρων καὶ μητέρων τῇ αὐτῇ	ταύτῃ	διανοίᾳ χρωμένους τὸν ἐπίλοιπον βίον
[241]	οὗτοι πάντες ἠμύναντο, καὶ διὰ	ταύτην	τὴν ἀρετὴν νῦν τε ὑφ'
[242]	ἰδίᾳ. Τρίτος δὲ πόλεμος μετὰ	ταύτην	τὴν εἰρήνην ἀνέλπιστός τε καὶ
[238]	(Αἰτία δὲ ἡμῖν τῆς πολιτείας	ταύτης	ἡ ἐξ ἴσου γένεσις. Αἱ
[244]	σωτηρίαν γενέσθαι ἀλλ' ἢ ἐκ	ταύτης	τῆς πόλεως, ἣν προθύμως (ἀπώλλυ.
[234]	ὅστις ἐρεῖ ἐπὶ τοῖς ἀποθανοῦσιν·	ταφὰς	γὰρ οἶσθ' ὅτι μέλλουσι ποιεῖν.
[234]	ἐν πολέμῳ ἀποθνῄσκειν. Καὶ γὰρ	ταφῆς	καλῆς τε καὶ μεγαλοπρεποῦς τυγχάνει,
[239]	τὰ αὐτὰ λόγῳ ψιλῷ κοσμεῖν,	τάχ'	ἂν δεύτεροι φαινοίμεθα. Ταῦτα μὲν
[237]	ᾧ καὶ γυνὴ δήλη τεκοῦσά	τε	ἀληθῶς καὶ μή, ἀλλ' ὑποβαλλομένη,
[241]	Ἕλλησιν, ὅτι (κατὰ γῆν οἷόν	τε	ἀμύνασθαι τοὺς βαρβάρους ὀλίγοις πολλούς,
[239]	χρόνος βραχὺς ἀξίως διηγήσασθαι, ποιηταί	τε	αὐτῶν ἤδη καλῶς τὴν ἀρετὴν
[246]	ἔμελλον. Φράσω δὲ ὑμῖν ἅ	τε	αὐτῶν ἤκουσα ἐκείνων καὶ οἷα
[249]	πρᾳότερον φέρειν τὴν συμφοράν· τοῖς	τε	γὰρ τελευτήσασι καὶ τοῖς ζῶσιν
[243]	μηδένα πόλιν ἑαυτοῦ νοσῆσαι. Ἔκ	τε	γὰρ τοῦ Πειραιῶς καὶ τοῦ
[241]	καὶ οἷα ἐπιόντα ὑπέμειναν κατά	τε	γῆν καὶ κατὰ θάλατταν, καὶ
[244]	τῷ τότε χρόνῳ οὐχ οἵα	τε	ἐγένετο καρτερῆσαι οὐδὲ διαφυλάξαι ἃ
[244]	εἰς χρείαν τῆς πόλεως τῶν	τε	Ἑλλήνων οἱ πρῶτοι, Ἀργεῖοι καὶ
[246]	τούτῳ τῷ πολέμῳ ἐστερήθημεν, ~τῶν	τε	ἐν Κορίνθῳ χρησαμένων δυσχωρίᾳ καὶ
[241]	θαλάττης. Ἦσαν δὲ οὗτοι οἵ	τε	ἐπ' Εὐρυμέδοντι ναυμαχήσαντες (καὶ οἱ
[248]	καὶ γονῆς τῶν τελευτησάντων, ἐκεῖνοί	(τε	ἐπέσκηπτον ἡμῖν ἀπαγγέλλειν, καὶ ἐγὼ
[247]	καὶ ἐκφαίνει τὴν δειλίαν· ~πᾶσά	τε	ἐπιστήμη χωριζομένη (δικαιοσύνης καὶ τῆς
[239]	ἐπ' ἀξίοις λαβὼν ἔχει ἔτι	τέ	ἐστιν ἐν ἀμνηστίᾳ, τούτων πέρι
[240]	ἀλλὰ καὶ τῆς ἐλευθερίας τῆς	τε	ἡμετέρας καὶ συμπάντων τῶν ἐν
[240]	ἀρχὴν ὡρίσατο, ~ναυσὶ δὲ τῆς	τε	(θαλάττης ἐκράτει καὶ τῶν νήσων,
[241]	σωτηρίας, κοινὸν ἤδη τοῦτο Λακεδαιμονίων	τε	καὶ Ἀθηναίων. Τὸ μὲν οὖν
[241]	καὶ ἔπαυσαν φοβουμένους πλῆθος νεῶν	τε	καὶ ἀνδρῶν. Ὑπ' ἀμφοτέρων δὴ
[243]	ἐγένετο ἡ τῆς πόλεως ῥώμη	τε	καὶ ἀρετή. Οἰομένων γὰρ ἤδη
[243]	ἐπὶ τὴν πόλιν πάντας Ἕλληνάς	τε	καὶ βαρβάρους. Οὗ δὴ καὶ
[237]	καὶ ἔφυε ζῷα παντοδαπά, θηρία	τε	καὶ βοτά, ἐν τούτῳ ἡ
[248]	ἐν τῷ πολέμῳ τελευτησάντων παῖδάς	τε	καὶ γεννήτορας ἐπιμελεῖται, ~καὶ διαφερόντως
[245]	Πέλοπες οὐδὲ Κάδμοι οὐδὲ Αἴγυπτοί	τε	καὶ Δαναοὶ οὐδὲ ἄλλοι πολλοὶ
[242]	μετὰ ταύτην τὴν εἰρήνην ἀνέλπιστός	τε	καὶ δεινὸς ἐγένετο, ἐν ᾧ
[243]	ἐνθάδε. Ὦν χρὴ ἀεὶ μεμνῆσθαί	τε	καὶ (ἐπαινεῖν· τῇ μὲν γὰρ
[240]	ἀρχή. Αἰτιασάμενος δὲ Δαρεῖος ἡμᾶς	τε	καὶ Ἐρετριᾶς, Σάρδεσιν ἐπιβουλεῦσαι προφασιζόμενος,
[247]	ἄνανδρον, ἀπορίᾳ ἰδίων αὑτοῦ κτημάτων	τε	καὶ εὐδοξιῶν. (Καὶ ἐὰν μὲν
[237]	ἔτεκεν ἡ γῆ τοὺς τῶνδέ	τε	καὶ ἡμετέρους προγόνους. Πᾶν γὰρ
[249]	προσφιλέστατοι εἶτε καὶ ῥᾷστοι θεραπεύειν	τε	καὶ θεραπεύεσθαι. Νῦν δὲ ἤδη
[246]	ἀναμιμνῄσκω, ὑμᾶς δὲ πρέπει συνεπαινεῖν	τε	καὶ κοσμεῖν τοιούτους ἄνδρας. Καὶ
[237]	ἀμφισβητησάντων περὶ αὐτῆς θεῶν (ἔρις	τε	καὶ κρίσις· ἣν δὴ θεοὶ
[239]	ἦρξεν, ὁ δὲ ὑὸς Αἰγύπτου	τε	καὶ Λιβύης ὅσον οἷόν τ'
[234]	ἀποθνῄσκειν. Καὶ γὰρ ταφῆς καλῆς	τε	καὶ μεγαλοπρεποῦς τυγχάνει, καὶ ἐὰν
[249]	οἱ τούτων μὴ ἀδικῶνται πατέρες	τε	καὶ μητέρες· τοὺς δὲ παῖδας
[237]	δὴ καὶ ἡ ἡμετέρα γῆ	τε	καὶ μήτηρ ἱκανὸν τεκμήριον παρέχεται
[235]	τρεῖς· οὕτως ἔναυλος ὁ λόγος	τε	καὶ ὁ φθόγγος παρὰ τοῦ
[249]	θεραπεύεσθαι. Νῦν δὲ ἤδη ὑμεῖς	τε	καὶ οἱ ἄλλοι πάντες κοινῇ
[238]	ἀνώμαλοι καὶ αἱ πολιτεῖαι, τυραννίδες	τε	καὶ ὀλιγαρχίαι· οἰκοῦσιν οὖν ἔνιοι
[234]	φαῦλος ᾖ, ὑπ' ἀνδρῶν σοφῶν	τε	καὶ οὐκ εἰκῇ ἐπαινούντων, ἀλλὰ
[237]	αὐτῶν ἐγκωμιάζωμεν, δεύτερον δὲ τροφήν	(τε	καὶ παιδείαν· ἐπὶ δὲ τούτοις
[239]	μοι δοκεῖ χρῆναι ἐπιμνησθῆναι ἐπαινοῦντά	τε	καὶ προμνώμενον ἄλλοις ἐς ᾠδάς
[239]	καὶ προμνώμενον ἄλλοις ἐς ᾠδάς	τε	καὶ τὴν ἄλλην ποίησιν αὐτὰ
[245]	ἐξέδοσαν, εἰ μέλλοι συμμαχήσειν ἡμῖν	τε	καὶ τοῖς ἄλλοις συμμάχοις, ἡγούμενος
[246]	αἱρούμεθα μᾶλλον τελευτᾶν, πρὶν ὑμᾶς	τε	καὶ τοὺς ἔπειτα εἰς ὀνείδη
[242]	διηντλήθη ὁ πόλεμος ὑπὲρ (ἑαυτῶν	τε	καὶ τῶν ἄλλων ὁμοφώνων πρὸς
[245]	πόλεως γενναῖον καὶ ἐλεύθερον βέβαιόν	τε	καὶ ὑγιές ἐστιν καὶ φύσει
[238]	τῆς χώρας φυλακὴν ὅπλων κτῆσίν	τε	καὶ χρῆσιν διδαξάμενοι. Γεννηθέντες δὲ
[248]	ἀχάριστοι εἶεν ἂν μάλιστα, ἑαυτούς	τε	κακοῦντες καὶ βαρέως φέροντες τὰς
[245]	βοηθῆσαι, αἰσχυνομένη τὰ τρόπαια τά	τε	Μαραθῶνι καὶ Σαλαμῖνι καὶ Πλαταιαῖς,
[241]	Ὑπ' ἀμφοτέρων δὴ συμβαίνει, τῶν	τε	Μαραθῶνι μαχεσαμένων καὶ τῶν ἐν
[244]	ἀπέδοσαν, κοινωσάμενοι τοῖς βαρβάροις, τάς	τε	ναῦς περιελόμενοι αἵ ποτ' ἐκείνους
[236]	δὴ τὸν λειπόμενον κόσμον ὅ	τε	νόμος προστάττει (ἀποδοῦναι τοῖς ἀνδράσιν
[249]	σχήματι καταστᾶσα αὐτοῖς αὐτὴ ἔτι	τε	παισὶν οὖσιν, καὶ ἐπειδὰν εἰς
[246]	ὦ παῖδες ἀνδρῶν ἀγαθῶν, νῦν	τε	παρακελεύομαι καὶ ἐν τῷ λοιπῷ
[240]	πέμψας μυριάδας μὲν πεντήκοντα ἔν	τε	πλοίοις καὶ ναυσίν, ναῦς δὲ
[238]	νῦν, ἀριστοκρατία, ἐν ᾗ νῦν	τε	πολιτευόμεθα καὶ τὸν ἀεὶ χρόνον
[244]	ἐλπίδα τοῖς ἄλλοις Ἕλλησι, ~τόν	τε	πρὸς τοὺς Ἐλευσῖνι (πόλεμον ὡς
[238]	τὸν βίον ἡμῶν κατεσκεύασαν πρός	τε	τὴν καθ' ἡμέραν δίαιταν, τέχνας
[237]	ἄνδρας ἀγαθοὺς ἐπαινοῦντες, οἳ ζῶντές	τε	τοὺς ἑαυτῶν ηὔφραινον δι' ἀρετήν,
[248]	ἐνταῦθα τὸν νοῦν τρέποντες τῆς	τε	τύχης μάλιστ' ἂν εἶεν ἐν
[237]	καὶ ἐγέννησεν ἄνθρωπον, ὃ συνέσει	τε	ὑπερέχει τῶν ἄλλων καὶ δίκην
[241]	διὰ ταύτην τὴν ἀρετὴν νῦν	τε	ὑφ' ἡμῶν ἐγκωμιάζονται καὶ εἰς
[239]	καὶ Ἡρακλείδαις πρὸς Ἀργείους, ὅ	τε	χρόνος βραχὺς ἀξίως διηγήσασθαι, ποιηταί
[236]	ἀρξαμένη λέγειν ἀπ' αὐτῶν τῶν	τεθνεώτων	οὑτωσί. Ἔργῳ μὲν ἡμῖν οἵδε
[239]	Ὅθεν δὴ ἐν πάσῃ ἐλευθερίᾳ	τεθραμμένοι	οἱ τῶνδέ γε πατέρες καὶ
[245]	πόλεμον· καὶ γὰρ ναῦς καὶ	τείχη	ἔχοντες καὶ τὰς ἡμετέρας αὐτῶν
[244]	αἵ ποτ' ἐκείνους ἔσωσαν, καὶ	τείχη	καθελόντες ἀνθ' ὧν ἡμεῖς τἀκείνων
[245]	ἐάσασα μόνον βοηθῆσαι ὁμολογουμένως ἔσωσεν.	Τειχισαμένη	δὲ καὶ ναυπηγησαμένη, (ἐκδεξαμένη τὸν
[237]	τροφὴν ἔχει ἐπιτηδείαν ᾧ ἂν	τέκῃ,	ᾧ καὶ γυνὴ δήλη τεκοῦσά
[246]	ἂν εἴποιεν ὑμῖν λαβόντες δύναμιν,	τεκμαιρόμενος	ἐξ ὧν τότε ἔλεγον. Ἀλλὰ
[238]	ἢ γυναικὸς προσήκει δέχεσθαι τοιαῦτα	τεκμήρια·	οὐ γὰρ γῆ γυναῖκα μεμίμηται
[237]	γῆ τε καὶ μήτηρ ἱκανὸν	τεκμήριον	παρέχεται ὡς ἀνθρώπους γεννησαμένη· ~μόνη
[237]	θεοὺς μόνον (νομίζει. Μέγα δὲ	τεκμήριον	τούτῳ τῷ λόγῳ, ὅτι ἥδε
[237]	ἡμετέρους προγόνους. Πᾶν γὰρ τὸ	τεκὸν	τροφὴν ἔχει ἐπιτηδείαν ᾧ ἂν
[237]	τέκῃ, ᾧ καὶ γυνὴ δήλη	τεκοῦσά	τε ἀληθῶς καὶ μή, ἀλλ'
[237]	τελευτήσαντας ἐν οἰκείοις τόποις τῆς	τεκούσης	καὶ θρεψάσης καὶ ὑποδεξαμένης. Δικαιότατον
[234]	ὅτι παιδεύσεως καὶ φιλοσοφίας ἐπὶ	τέλει	ἡγῇ εἶναι, καὶ ὡς ἱκανῶς
[248]	οὐδὲ φοβουμένους ἄγαν εἰ δεῖ	τελευτᾶν	ἐν τῷ παρόντι. Δεόμεθα δὴ
[246]	μὴ καλῶς, καλῶς αἱρούμεθα μᾶλλον	τελευτᾶν,	πρὶν ὑμᾶς τε καὶ τοὺς
[237]	ηὔφραινον δι' ἀρετήν, καὶ τὴν	τελευτὴν	ἀντὶ τῆς τῶν ζώντων σωτηρίας
[248]	χαρίζοιντο. Τὰ μὲν γὰρ ἡμέτερα	τελευτὴν	ἤδη ἕξει ἥπερ καλλίστη γίγνεται
[237]	ᾗ ᾤκουν, καὶ νῦν κεῖσθαι	τελευτήσαντας	ἐν οἰκείοις τόποις τῆς τεκούσης
[249]	ὅπλοις κεκοσμημένον. Αὐτοὺς δὲ τοὺς	τελευτήσαντας	τιμῶσα οὐδέποτε ἐκλείπει, καθ' ἕκαστον
[242]	ἐν ᾧ πολλοὶ καὶ ἀγαθοὶ	τελευτήσαντες	ἐνθάδε κεῖνται, ~πολλοὶ μὲν ἀμφὶ
[246]	ἐπὶ γῆς οὔθ' ὑπὸ γῆς	τελευτήσαντι.	Χρὴ οὖν μεμνημένους τῶν ἡμετέρων
[248]	ὦ παῖδες καὶ γονῆς τῶν	τελευτησάντων,	ἐκεῖνοί (τε ἐπέσκηπτον ἡμῖν ἀπαγγέλλειν,
[249]	πάσης, καὶ ἀτεχνῶς τῶν μὲν	τελευτησάντων	ἐν κληρονόμου καὶ ὑέος (μοίρᾳ
[248]	τοὺς τῶν ἐν τῷ πολέμῳ	τελευτησάντων	παῖδάς τε καὶ γεννήτορας ἐπιμελεῖται,
[244]	τῶν ἐν τούτῳ τῷ πολέμῳ	τελευτησάντων	ὑπ' ἀλλήλων μνείαν ἔχειν καὶ
[249]	τὴν συμφοράν· τοῖς τε γὰρ	τελευτήσασι	καὶ τοῖς ζῶσιν οὕτως ἂν
[234]	καὶ ἐὰν πένης τις ὢν	τελευτήσῃ,	καὶ ἐπαίνου αὖ ἔτυχεν, καὶ
[249]	οὖσιν, καὶ ἐπειδὰν εἰς ἀνδρὸς	τέλος	ἴωσιν, ἀποπέμπει ἐπὶ τὰ σφέτερ'
[241]	οἳ τοῖς τῶν προτέρων ἔργοις	τέλος	τῆς σωτηρίας ἐπέθεσαν ἀνακαθηράμενοι καὶ
[242]	πάντων τῶν Ἑλλήνων ἐπιστρατευσάντων καὶ	τεμόντων	τὴν χώραν καὶ ἀναξίαν χάριν
[235]	εἰς τὰ ὦτα, ὥστε μόγις	τετάρτῃ	ἢ πέμπτῃ ἡμέρᾳ ἀναμιμνῄσκομαι ἐμαυτοῦ
[246]	ἄλλων ὅσοι ὑπὲρ τῆς πόλεως	τετελευτήκασι,	πολλὰ μὲν τὰ εἰρημένα καὶ
[248]	ἀλλ' εἴ τις ἔστι τοῖς	τετελευτηκόσιν	αἴσθησις (τῶν ζώντων, οὕτως ἀχάριστοι
[249]	κοινῇ κατὰ τὸν νόμον τοὺς	τετελευτηκότας	ἀπολοφυράμενοι ἄπιτε. (Οὗτός σοι ὁ
[235]	κατὰ πάντας τρόπους καὶ τοὺς	τετελευτηκότας	ἐν τῷ πολέμῳ καὶ τοὺς
[236]	τινὸς λόγου ὅστις τοὺς μὲν	τετελευτηκότας	ἱκανῶς ἐπαινέσεται, τοῖς δὲ ζῶσιν
[238]	ὧν οἵδε τυγχάνουσιν ὄντες οἱ	τετελευτηκότες.	Ἡ γὰρ αὐτὴ πολιτεία καὶ
[238]	ἀπελήλαται οὐδεὶς οὐδὲ τοῖς ἐναντίοις	τετίμηται,	ὥσπερ ἐν ἄλλαις πόλεσιν, ἀλλὰ
[238]	τε τὴν καθ' ἡμέραν δίαιταν,	τέχνας	πρώτους παιδευσάμενοι, καὶ πρὸς τὴν
[241]	καὶ πλήθει καὶ πλούτῳ καὶ	τέχνῃ	καὶ ῥώμῃ· τοῦτο δὴ ἄξιον
[235]	καὶ αἰσθάνομαι οὗ γῆς εἰμι,	τέως	δὲ οἶμαι μόνον οὐκ ἐν
[238]	ᾧ ἂν χαίρῃ, ἔστι δὲ	τῇ	ἀληθείᾳ μετ' εὐδοξίας πλήθους ἀριστοκρατία.
[240]	σφισιν ὂν καὶ Ἀθηναίους ἐν	τῇ	αὐτῇ ταύτῃ ἀνάγκῃ ζεύξαντας Ἐρετριεῦσιν
[248]	δὴ καὶ πατέρων καὶ μητέρων	τῇ	αὐτῇ ταύτῃ διανοίᾳ χρωμένους τὸν
[240]	ὅτι οὐδεὶς σφᾶς ἀποπεφευγὼς εἴη.	Τῇ	δ' αὐτῇ διανοίᾳ κατηγάγοντο ἐξ
[243]	πάντων ἀνθρώπων καὶ ἀληθῆ ἔδοξεν	τῇ	δὲ ἡμετέρᾳ αὐτῶν διαφορᾷ ἐκρατήθημεν,
[248]	τοῖς ἡμετέροις παρ' ἡμῶν ἀγγέλλειν·	τῇ	δὲ πόλει παρακελευοίμεθ' ἂν ὅπως
[241]	εἰδέναι, ὅτι βασιλέα ἐποίησαν δείσαντα	τῇ	ἑαυτοῦ σωτηρίᾳ τὸν νοῦν προσέχειν,
[240]	καὶ συμπάντων τῶν ἐν τῇδε	τῇ	ἠπείρῳ· εἰς ἐκεῖνο γὰρ τὸ
[245]	χρήματα παρέξειν, ἐκδώσειν τοὺς ἐν	τῇ	ἠπείρῳ Ἕλληνας· μόνοι δὲ ἡμεῖς
[245]	ἐξῄτει τοὺς Ἕλληνας τοὺς ἐν	τῇ	ἠπείρῳ, οὕσπερ πρότερον Λακεδαιμόνιοι αὐτῷ
[243]	ἀεὶ μεμνῆσθαί τε καὶ (ἐπαινεῖν·	τῇ	μὲν γὰρ ἐκείνων ἀρετῇ ἐνικήσαμεν
[248]	παίδων καὶ διαφθειρομένων μάλιστα πείσεται	τῇ	παροιμίᾳ· οὔτε γὰρ χαίρων οὔτε
[242]	~Καὶ οὗτος μὲν δὴ πάσῃ	τῇ	πόλει διηντλήθη ὁ πόλεμος ὑπὲρ
[242]	χώραν καὶ ἀναξίαν χάριν ἐκτινόντων	τῇ	πόλει, νικήσαντες αὐτοὺς ναυμαχίᾳ οἱ
[245]	ὅθεν καθαρὸν τὸ μῖσος ἐντέτηκε	τῇ	πόλει τῆς ἀλλοτρίας φύσεως. Ὅμως
[242]	αὐτῶν τοὺς ἡγεμόνας Λακεδαιμονίους ἐν	τῇ	Σφαγίᾳ, ἐξὸν αὐτοῖς διαφθεῖραι ἐφείσαντο
[241]	τὸν νοῦν προσέχειν, ἀλλὰ μὴ	τῇ	τῶν Ἑλλήνων ἐπιβουλεύειν φθορᾷ. ~Καὶ
[247]	καὶ ὑμεῖς νικῴητε, εἰ παρασκευάσαισθε	τῇ	τῶν (προγόνων δόξῃ μὴ καταχρησόμενοι
[240]	Ἀθηναίοις πλὴν Λακεδαιμονίων οὗτοι δὲ	τῇ	ὑστεραίᾳ τῆς μάχης ἀφίκοντο οἱ
[237]	ἐκγόνους τούτους ἀποφηναμένη μετοικοῦντας ἐν	τῇ	χώρᾳ ἄλλοθεν σφῶν ἡκόντων, ἀλλ'
[240]	ἡμετέρας καὶ συμπάντων τῶν ἐν	τῇδε	τῇ ἠπείρῳ· εἰς ἐκεῖνο γὰρ
[234]	ὦ θαυμάσιε, ἐπιχειρεῖς τῶν πρεσβυτέρων	(τηλικοῦτος	ὤν, ἵνα μὴ ἐκλίπῃ ὑμῶν
[239]	ἄλλοις ἐς ᾠδάς τε καὶ	τὴν	ἄλλην ποίησιν αὐτὰ θεῖναι πρεπόντως
[235]	καὶ πρὸς ἐμὲ καὶ πρὸς	τὴν	ἄλλην πόλιν, θαυμασιωτέραν αὐτὴν ἡγεῖσθαι
[239]	μοι ἐᾶν, ἐπειδὴ καὶ ἔχει	τὴν	ἀξίαν· ὧν δὲ οὔτε ποιητής
[239]	χρὴ πρῶτον μεμνημένους ἐπαινέσαι αὐτῶν	τὴν	ἀρετήν. Δεῖ δὴ αὐτὴν ἰδεῖν,
[239]	ποιηταί τε αὐτῶν ἤδη καλῶς	τὴν	ἀρετὴν ἐν μουσικῇ ὑμνήσαντες εἰς
[241]	πάντες ἠμύναντο, καὶ διὰ ταύτην	τὴν	ἀρετὴν νῦν τε ὑφ' ἡμῶν
[240]	γνοίη οἷοι ἄρα ἐτύγχανον ὄντες	τὴν	ἀρετὴν οἱ Μαραθῶνι δεξάμενοι τὴν
[239]	Δαρεῖος πεζῇ μὲν μέχρι Σκυθῶν	τὴν	ἀρχὴν ὡρίσατο, ~ναυσὶ δὲ τῆς
[249]	ὦ Σώκρατες, μακαρίαν γε λέγεις	τὴν	Ἀσπασίαν, εἰ γυνὴ οὖσα τοιούτους
[234]	(ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ) Οὐδένα, ἀλλὰ ἀνεβάλοντο εἰς	τὴν	αὔριον. Οἶμαι μέντοι Ἀρχῖνον ἢ
[246]	ποιεῖ τὸν ἔχοντα καὶ ἐκφαίνει	τὴν	δειλίαν· ~πᾶσά τε ἐπιστήμη χωριζομένη
[240]	Ἐρετριᾶς καὶ Ἀθηναίους, εἰ βούλοιτο	τὴν	(ἑαυτοῦ κεφαλὴν ἔχειν· ὁ δὲ
[236]	σφίσιν αὐτοῖς, ὧν τυχόντες πορεύονται	τὴν	εἱμαρμένην πορείαν, προπεμφθέντες κοινῇ μὲν
[242]	Τρίτος δὲ πόλεμος μετὰ ταύτην	τὴν	εἰρήνην ἀνέλπιστός τε καὶ δεινὸς
[240]	δ' ἄλλοι πάντες ἐκπεπληγμένοι, ἀγαπῶντες	τὴν	(ἐν τῷ παρόντι σωτηρίαν, ἡσυχίαν
[248]	πόλεως ἴστε που καὶ αὐτοὶ	τὴν	ἐπιμέλειαν, ὅτι νόμους θεμένη περὶ
[237]	διὰ τὸ φῦναι ἐξ ἀγαθῶν.	Τὴν	εὐγένειαν οὖν πρῶτον αὐτῶν ἐγκωμιάζωμεν,
[239]	ἡγουμένους τῆς Ἀσίας καὶ δουλουμένους	τὴν	Εὐρώπην ἔσχον οἱ τῆσδε τῆς
[238]	βίον ἡμῶν κατεσκεύασαν πρός τε	τὴν	καθ' ἡμέραν δίαιταν, τέχνας πρώτους
[237]	ὑποδεξαμένης. Δικαιότατον δὴ κοσμῆσαι πρῶτον	τὴν	μητέρα αὐτήν· οὕτω γὰρ συμβαίνει
[249]	προθυμουμένη ὅτι μάλιστ' ἄδηλον αὐτοῖς	τὴν	ὀρφανίαν γενέσθαι, ἐν πατρὸς σχήματι
[249]	οἰωνοῦ χάριν ἄρχεσθαι ἰέναι ἐπὶ	τὴν	πατρῴαν ἑστίαν ἄρξοντα μετ' ἰσχύος
[242]	δὲ φθόνος· ὃ καὶ τήνδε	τὴν	πόλιν ἄκουσαν ἐν πολέμῳ τοῖς
[235]	γοητεύουσιν ἡμῶν τὰς ψυχάς, καὶ	τὴν	πόλιν ἐγκωμιάζοντες κατὰ πάντας τρόπους
[245]	ἐπολέμει Λακεδαιμονίοις. Φοβηθεὶς δὲ βασιλεὺς	τὴν	πόλιν, ἐπειδὴ ἑώρα Λακεδαιμονίους τῷ
[243]	ἐφ' Ἕλληνας, καὶ συναθροῖσαι ἐπὶ	τὴν	πόλιν πάντας Ἕλληνάς τε καὶ
[243]	εἰς τοσοῦτον φιλονικίας ἐλθεῖν πρὸς	τὴν	πόλιν τοὺς ἄλλους Ἕλληνας, ὥστε
[247]	χρὴ παραμυθεῖσθαι ὡς ῥᾷστα φέρειν	τὴν	συμφοράν, ἐὰν ἄρα συμβῇ γενέσθαι,
[249]	Ὧν χρὴ ἐνθυμουμένους πρᾳότερον φέρειν	τὴν	συμφοράν· τοῖς τε γὰρ τελευτήσασι
[244]	ὥστε περιστῆναι αὐτῷ μηδαμόθεν ἄλλοθεν	τὴν	σωτηρίαν γενέσθαι ἀλλ' ἢ ἐκ
[246]	ὥσπερ ἐν πολέμῳ, μὴ λείπειν	τὴν	τάξιν τὴν τῶν προγόνων μηδ'
[237]	ἑαυτῶν ηὔφραινον δι' ἀρετήν, καὶ	τὴν	τελευτὴν ἀντὶ τῆς τῶν ζώντων
[243]	ἐκείνων ἀρετῇ ἐνικήσαμεν οὐ μόνον	τὴν	τότε ναυμαχίαν, ἀλλὰ καὶ τὸν
[240]	τὴν ἀρετὴν οἱ Μαραθῶνι δεξάμενοι	τὴν	τῶν βαρβάρων δύναμιν καὶ κολασάμενοι
[237]	καὶ παιδείαν· ἐπὶ δὲ τούτοις	τὴν	τῶν ἔργων πρᾶξιν ἐπιδείξωμεν, ὡς
[246]	πολέμῳ, μὴ λείπειν τὴν τάξιν	τὴν	τῶν προγόνων μηδ' εἰς τοὐπίσω
[236]	ἐκγόνοις μὲν καὶ ἀδελφοῖς μιμεῖσθαι	τὴν	τῶνδε ἀρετὴν παρακελευόμενος, ~πατέρας δὲ
[238]	τέχνας πρώτους παιδευσάμενοι, καὶ πρὸς	τὴν	ὑπὲρ τῆς χώρας φυλακὴν ὅπλων
[240]	τῶν βαρβάρων δύναμιν καὶ κολασάμενοι	τὴν	ὑπερηφανίαν ὅλης τῆς Ἀσίας καὶ
[240]	συνάψαντες τὰς χεῖρας διῆλθον ἅπασαν	τὴν	(χώραν, ἵν' ἔχοιεν τῷ βασιλεῖ
[240]	ἡμέραις, διηρευνήσατο δὲ αὐτῶν πᾶσαν	τὴν	χώραν, ἵνα μηδεὶς ἀποφύγοι, τοιούτῳ
[242]	τῶν Ἑλλήνων ἐπιστρατευσάντων καὶ τεμόντων	τὴν	χώραν καὶ ἀναξίαν χάριν ἐκτινόντων
[239]	οὖν καὶ Ἀμαζόνων ἐπιστρατευσάντων ἐπὶ	τὴν	χώραν καὶ τῶν ἔτι προτέρων
[242]	ζήλου δὲ φθόνος· ὃ καὶ	τήνδε	τὴν πόλιν ἄκουσαν ἐν πολέμῳ
[247]	τε ἐπιστήμη χωριζομένη (δικαιοσύνης καὶ	τῆς	ἄλλης ἀρετῆς πανουργία, οὐ σοφία
[239]	τοὺς δεσπότας Μήδους ἐδουλώσατο καὶ	τῆς	ἄλλης Ἀσίας μέχρι Αἰγύπτου ἦρξεν,
[245]	τὸ μῖσος ἐντέτηκε τῇ πόλει	τῆς	ἀλλοτρίας φύσεως. Ὅμως δ' οὖν
[245]	ἐθελήσειν, ἵν' αὐτῷ πρόφασις εἴη	(τῆς	ἀποστάσεως. Καὶ τῶν μὲν ἄλλων
[239]	ὧν λέγω (πρῶτα· Πέρσας ἡγουμένους	τῆς	Ἀσίας καὶ δουλουμένους τὴν Εὐρώπην
[240]	καὶ κολασάμενοι τὴν ὑπερηφανίαν ὅλης	τῆς	Ἀσίας καὶ πρῶτοι στήσαντες τρόπαια
[242]	συνέβαλον μὲν ἐν Τανάγρᾳ ὑπὲρ	τῆς	Βοιωτῶν ἐλευθερίας Λακεδαιμονίοις (μαχόμενοι, ἀμφισβητησίμου
[237]	καλὴν καὶ ἀξίαν τούτων ἀπεφήναντο.	Τῆς	δ' εὐγενείας πρῶτον ὑπῆρξε τοῖσδε
[248]	ἑκάστῳ ἐντυγχάνῃ ὁτῳοῦν τῶν ἐκείνων.	Τῆς	δὲ πόλεως ἴστε που καὶ
[242]	Περσικὸν πόλεμον, Ἕλλησιν ἤδη ὑπὲρ	τῆς	ἐλευθερίας βοηθοῦντες πρὸς Ἕλληνας, ἄνδρες
[244]	ὄντων ἡγησάμενοι Λακεδαιμόνιοι τοὺς μὲν	τῆς	ἐλευθερίας ἐπικούρους πεπτωκέναι ἡμᾶς, σφέτερον
[239]	καὶ δημοσίᾳ, οἰόμενοι δεῖν ὑπὲρ	τῆς	ἐλευθερίας καὶ Ἕλλησιν ὑπὲρ Ἑλλήνων
[240]	ἡμετέρων πατέρας εἶναι, ἀλλὰ καὶ	τῆς	ἐλευθερίας τῆς τε ἡμετέρας καὶ
[242]	οὗτοι (γὰρ ἐνταῦθα ἔδειξαν, στασιασάσης	τῆς	Ἑλλάδος περιγενόμενοι τῷ πολέμῳ, τοὺς
[241]	καὶ ἀριθμῷ καὶ ἀρετῇ γενέσθαι	τῆς	Ἑλληνικῆς σωτηρίας, κοινὸν ἤδη τοῦτο
[240]	τρόπῳ· ἐπὶ τὰ ὅρια ἐλθόντες	τῆς	Ἐρετρικῆς οἱ στρατιῶται αὐτοῦ, ἐκ
[241]	ἐξελάσαντες πᾶν τὸ βάρβαρον ἐκ	τῆς	θαλάττης. Ἦσαν δὲ οὗτοι οἵ
[243]	τύχης τυχόντες, οὐκ ἀναιρεθέντες ἐκ	τῆς	θαλάττης κεῖνται ἐνθάδε. Ὦν χρὴ
[246]	βασιλέα ἐλευθερώσαντες καὶ ἐκβαλόντες ἐκ	τῆς	θαλάττης Λακεδαιμονίους· ὧν ἐγὼ μὲν
[243]	Σικελίαν (πλεῖστα τρόπαια στήσαντες ὑπὲρ	τῆς	Λεοντίνων ἐλευθερίας, οἷς βοηθοῦντες διὰ
[240]	Λακεδαιμονίων οὗτοι δὲ τῇ ὑστεραίᾳ	τῆς	μάχης ἀφίκοντο οἱ δ' ἄλλοι
[242]	ἐλευθερίας Λακεδαιμονίοις (μαχόμενοι, ἀμφισβητησίμου δὲ	τῆς	μάχης γενομένης, διέκρινε τὸ ὕστερον
[249]	ὁ λόγος, ὦ Μενέξενε, Ἀσπασίας	τῆς	Μιλησίας ἐστίν. (ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ) Νὴ Δία,
[249]	τὰ τοῦ πατρὸς ἐπιτηδεύματα ὄργανα	τῆς	πατρῴας (ἀρετῆς διδοῦσα, καὶ ἅμα
[245]	Οὕτω δή τοι τό γε	τῆς	πόλεως γενναῖον καὶ ἐλεύθερον βέβαιόν
[244]	γενέσθαι ἀλλ' ἢ ἐκ ταύτης	τῆς	πόλεως, ἣν προθύμως (ἀπώλλυ. Καὶ
[236]	πορείαν, προπεμφθέντες κοινῇ μὲν ὑπὸ	τῆς	πόλεως, ἰδίᾳ δὲ ὑπὸ τῶν
[243]	μῆκος τοῦ πλοῦ εἰς ἀπορίαν	τῆς	πόλεως καταστάσης καὶ οὐ δυναμένης
[244]	δὴ καὶ εἴ τις βούλοιτο	τῆς	πόλεως κατηγορῆσαι δικαίως, τοῦτ' ἂν
[242]	τῷδε τῷ μνήματι τιμηθέντες ὑπὸ	τῆς	πόλεως πρῶτοι ἐτέθησαν. Μετὰ δὲ
[243]	δὴ καὶ (ἐκφανὴς ἐγένετο ἡ	τῆς	πόλεως ῥώμη τε καὶ ἀρετή.
[238]	τοτὲ δὲ αἱρετοί· ἐγκρατὲς δὲ	τῆς	πόλεως τὰ πολλὰ τὸ πλῆθος,
[246]	καὶ τῶν ἄλλων ὅσοι ὑπὲρ	τῆς	πόλεως τετελευτήκασι, πολλὰ μὲν τὰ
[242]	βαρβάρους· εἰρήνης δὲ γενομένης καὶ	τῆς	πόλεως τιμωμένης ἦλθεν ἐπ' αὐτήν,
[244]	ὡς ἐκπεπληγμένοι ἀφίκοντο εἰς χρείαν	τῆς	πόλεως τῶν τε Ἑλλήνων οἱ
[238]	καὶ ἄρχει. (Αἰτία δὲ ἡμῖν	τῆς	πολιτείας ταύτης ἡ ἐξ ἴσου
[241]	τοῖς τῶν προτέρων ἔργοις τέλος	τῆς	σωτηρίας ἐπέθεσαν ἀνακαθηράμενοι καὶ ἐξελάσαντες
[240]	ἐτόλμησαν διακινδυνεύειν οἱ Ἕλληνες ὑπὲρ	τῆς	σωτηρίας, μαθηταὶ τῶν Μαραθῶνι γενόμενοι.
[240]	εἶναι, ἀλλὰ καὶ τῆς ἐλευθερίας	τῆς	τε ἡμετέρας καὶ συμπάντων τῶν
[240]	τὴν ἀρχὴν ὡρίσατο, ~ναυσὶ δὲ	τῆς	τε (θαλάττης ἐκράτει καὶ τῶν
[248]	καὶ ἐνταῦθα τὸν νοῦν τρέποντες	τῆς	τε τύχης μάλιστ' ἂν εἶεν
[237]	κεῖσθαι τελευτήσαντας ἐν οἰκείοις τόποις	τῆς	τεκούσης καὶ θρεψάσης καὶ ὑποδεξαμένης.
[237]	ἀρετήν, καὶ τὴν τελευτὴν ἀντὶ	τῆς	τῶν ζώντων σωτηρίας ἠλλάξαντο; Δοκεῖ
[239]	τὴν Εὐρώπην ἔσχον οἱ τῆσδε	τῆς	χώρας ἔκγονοι, γονῆς δὲ ἡμέτεροι,
[237]	οἱ ἄλλοι, ἀλλ' ὑπὸ (μητρὸς	τῆς	χώρας ἐν ᾗ ᾤκουν, καὶ
[238]	παιδευσάμενοι, καὶ πρὸς τὴν ὑπὲρ	τῆς	χώρας φυλακὴν ὅπλων κτῆσίν τε
[239]	δουλουμένους τὴν Εὐρώπην ἔσχον οἱ	τῆσδε	τῆς χώρας ἔκγονοι, γονῆς δὲ
[236]	Ἀθηναίοις ἐπαινῶν εὐδοκιμεῖν. (ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ) Καὶ	τί	ἂν ἔχοις εἰπεῖν, εἰ δέοι
[244]	ταῦτ' ἔπραττον. Καὶ μηκύνειν μὲν	τί	δεῖ; Οὐ γὰρ πάλαι οὐδὲ
[247]	αὐτήν, γνόντες ὅτι ἀνδρὶ οἰομένῳ	τὶ	εἶναι οὐκ ἔστιν αἴσχιον οὐδὲν
[246]	μεμνημένους τῶν ἡμετέρων λόγων, ἐάν	τι	καὶ ἄλλο (ἀσκῆτε, ἀσκεῖν μετ'
[234]	καὶ ἀπὸ τοῦ βουλευτηρίου. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ)	Τί	μάλιστα σοὶ πρὸς βουλευτήριον; Ἢ
[236]	πληγὰς ἔλαβον ὅτ' ἐπελανθανόμην. (ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ)	Τί	οὖν οὐ διῆλθες; (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Ἀλλ'
[249]	καὶ οἶδα οἵα ἐστίν. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ)	Τί	οὖν; Οὐκ ἄγασαι αὐτὴν καὶ
[246]	ἀπαγγέλλειν τοῖς ἀεὶ λειπομένοις, εἴ	τι	πάσχοιεν, ἡνίκα κινδυνεύσειν ἔμελλον. Φράσω
[249]	τούτοις ἀγῶνας γυμνικοὺς καὶ ἱππικοὺς	τιθεῖσα	καὶ μουσικῆς πάσης, καὶ ἀτεχνῶς
[247]	δόξαν προγόνων. Εἶναι μὲν γὰρ	τιμὰς	γονέων ἐκγόνοις καλὸς θησαυρὸς καὶ
[242]	ἐβοήθουν, ἐν τῷδε τῷ μνήματι	τιμηθέντες	ὑπὸ τῆς πόλεως πρῶτοι ἐτέθησαν.
[242]	δὲ γενομένης καὶ τῆς πόλεως	τιμωμένης	ἦλθεν ἐπ' αὐτήν, ὃ δὴ
[247]	αἴσχιον οὐδὲν ἢ παρέχειν ἑαυτὸν	τιμώμενον	μὴ δι' ἑαυτὸν ἀλλὰ διὰ
[247]	χρῆσθαι δὲ καὶ χρημάτων καὶ	τιμῶν	θησαυρῷ, καὶ μὴ τοῖς ἐκγόνοις
[249]	κεκοσμημένον. Αὐτοὺς δὲ τοὺς τελευτήσαντας	τιμῶσα	οὐδέποτε ἐκλείπει, καθ' ἕκαστον ἐνιαυτὸν
[246]	εἶναι, καὶ τῷ τοιούτῳ οὔτε	τινὰ	ἀνθρώπων οὔτε θεῶν φίλον εἶναι
[234]	ποιεῖν. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Πάνυ γε· ἀλλὰ	τίνα	εἵλοντο; (ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ) Οὐδένα, ἀλλὰ ἀνεβάλοντο
[234]	ἐκλίπῃ ὑμῶν ἡ οἰκία ἀεί	τινα	ἡμῶν ἐπιμελητὴν παρεχομένη; (ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ) Ἐὰν
[242]	τῷ πρὸς τοὺς βαρβάρους ἄλλοι	τινὲς	εἶεν ἀμείνους Ἀθηναίων, ὅτι οὐκ
[235]	πολλὰ ἀεὶ μετ' ἐμοῦ ξένοι	τινὲς	ἕπονται καὶ συνακροῶνται πρὸς οὓς
[237]	δὲ καὶ μητέρας καὶ εἴ	τινες	τῶν ἄνωθεν ἔτι προγόνων λείπονται,
[236]	τῶν ἀκουσάντων· δεῖ δὴ τοιούτου	τινὸς	λόγου ὅστις τοὺς μὲν τετελευτηκότας
[242]	ἐνθάδε κεῖνται, ὅτι ἐπέδειξαν, εἴ	τις	ἄρα ἠμφεσβήτει ὡς ἐν τῷ
[235]	Ἑλλήνων, Περικλέα τὸν Ξανθίππου. (ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ)	Τίς	αὕτη; Ἢ δῆλον ὅτι Ἀσπασίαν
[244]	(ἀπώλλυ. Καὶ δὴ καὶ εἴ	τις	βούλοιτο τῆς πόλεως κατηγορῆσαι δικαίως,
[240]	ἦγον. Ἐν τούτῳ δὴ ἄν	τις	γενόμενος γνοίη οἷοι ἄρα ἐτύγχανον
[235]	πείσοντος καὶ εὐδοκιμήσοντος· ὅταν δέ	τις	ἐν τούτοις ἀγωνίζηται οὕσπερ καὶ
[248]	ἡμῖν μάλιστα χαριοῦνται, ἀλλ' εἴ	τις	ἔστι τοῖς τετελευτηκόσιν αἴσθησις (τῶν
[241]	τῶν ἀνδρῶν πολλὰ μὲν ἄν	τις	ἔχοι διελθεῖν, καὶ οἷα ἐπιόντα
[239]	δὴ αὐτὴν ἰδεῖν, εἰ μέλλει	τις	καλῶς ἐπαινεῖν, ἐν ἐκείνῳ τῷ
[237]	προγόνων λείπονται, τούτους δὲ (παραμυθούμενος.	Τίς	οὖν ἂν ἡμῖν τοιοῦτος λόγος
[234]	μεγαλοπρεποῦς τυγχάνει, καὶ ἐὰν πένης	τις	ὢν τελευτήσῃ, καὶ ἐπαίνου αὖ
[238]	ᾧ κάλλιστα καὶ ἄριστα τρέφεται	τὸ	ἀνθρώπειον γένος, ὡς τῷ ὄντι
[248]	οὔτε λυπούμενος ἄγαν φανήσεται διὰ	τὸ	αὑτῷ πεποιθέναι. Τοιούτους (δὲ ἡμεῖς
[241]	ἐπέθεσαν ἀνακαθηράμενοι καὶ ἐξελάσαντες πᾶν	τὸ	βάρβαρον ἐκ τῆς θαλάττης. Ἦσαν
[234]	οὔ. Νῦν μέντοι ἀφικόμην πρὸς	τὸ	βουλευτήριον πυθόμενος ὅτι ἡ βουλὴ
[244]	καὶ Βοιωτοὶ καὶ Κορίνθιοι, καὶ	τό	γε θειότατον πάντων, τὸ καὶ
[245]	οὔτε ὀμόσαι. Οὕτω δή τοι	τό	γε τῆς πόλεως γενναῖον καὶ
[245]	ἐστιν καὶ φύσει μισοβάρβαρον, (διὰ	τὸ	εἰλικρινῶς εἶναι Ἕλληνας καὶ ἀμιγεῖς
[243]	τοῦ πολέμου γενέσθαι, τόδε λέγω	τὸ	εἰς τοσοῦτον φιλονικίας ἐλθεῖν πρὸς
[241]	τοὺς βαρβάρους. Τρίτον δὲ λέγω	τὸ	ἐν Πλαταιαῖς ἔργον καὶ ἀριθμῷ
[234]	Μενέξενε, πολλαχῇ κινδυνεύει καλὸν εἶναι	τὸ	ἐν πολέμῳ ἀποθνῄσκειν. Καὶ γὰρ
[241]	κάλλιστον εἶναι, τούτου μνησθήσομαι, ὅτι	τὸ	ἑξῆς ἔργον τοῖς Μαραθῶνι διεπράξαντο.
[240]	τῇ ἠπείρῳ· εἰς ἐκεῖνο γὰρ	τὸ	ἔργον ἀποβλέψαντες καὶ τὰς ὑστέρας
[238]	γένος, ὡς τῷ ὄντι τοῦτο	τὸ	ζῷον αὐτὴ γεννησαμένη. Μᾶλλον δὲ
[244]	καὶ τό γε θειότατον πάντων,	τὸ	καὶ βασιλέα εἰς τοῦτο ἀπορίας
[242]	μὴ δι' ὀργὴν ἰδίαν πόλεως	τὸ	κοινὸν τῶν Ἑλλήνων διολλύναι, πρὸς
[241]	τοῦτο Λακεδαιμονίων τε καὶ Ἀθηναίων.	Τὸ	μὲν οὖν μέγιστον καὶ χαλεπώτατον
[245]	δ' οὖν ἐμονώθημεν πάλιν (διὰ	τὸ	μὴ ἐθέλειν αἰσχρὸν καὶ ἀνόσιον
[247]	ἄνδρας ἀνδρῶν. Πάλαι γὰρ δὴ	τὸ	μηδὲν ἄγαν λεγόμενον καλῶς δοκεῖ
[245]	οὐδὲ διαφυλάξαι ἃ ἐδέδοκτο αὐτῇ,	~τὸ	μηδενὶ δουλουμένῳ βοηθεῖν (τῶν σφᾶς
[245]	οὐ μειξοβάρβαροι οἰκοῦμεν, ὅθεν καθαρὸν	τὸ	μῖσος ἐντέτηκε τῇ πόλει τῆς
[246]	ἐστε πατέρων ἀγαθῶν, αὐτὸ μηνύει	τὸ	νῦν παρόν· ἡμῖν δὲ ἐξὸν
[242]	εἰρήνην ἐποιήσαντο, ἡγούμενοι πρὸς μὲν	τὸ	ὁμόφυλον μέχρι νίκης δεῖν πολεμεῖν,
[238]	δὲ τῆς πόλεως τὰ πολλὰ	τὸ	πλῆθος, τὰς δὲ ἀρχὰς δίδωσι
[246]	τοὺς ἡμετέρους πατέρας καὶ πᾶν	τὸ	πρόσθεν γένος αἰσχῦναι, ἡγούμενοι τῷ
[245]	εἰς ταὐτὰ ἐξ ὧν καὶ	τὸ	πρότερον κατεπολεμήθημεν, σὺν θεῷ ἄμεινον
[237]	καὶ ἡμετέρους προγόνους. Πᾶν γὰρ	τὸ	τεκὸν τροφὴν ἔχει ἐπιτηδείαν ᾧ
[242]	δὲ τῆς μάχης γενομένης, διέκρινε	τὸ	ὕστερον ἔργον· οἱ μὲν γὰρ
[237]	αὐτούς. Ἀγαθοὶ δὲ ἐγένοντο διὰ	τὸ	φῦναι ἐξ ἀγαθῶν. Τὴν εὐγένειαν
[243]	καὶ ἀνέλπιστον τοῦ πολέμου γενέσθαι,	τόδε	λέγω τὸ εἰς τοσοῦτον φιλονικίας
[236]	μὴ ἀδικῶ γε· ἐμάνθανόν γέ	τοι	παρ' αὐτῆς, καὶ (ὀλίγου πληγὰς
[245]	ἐκδοῦναι οὔτε ὀμόσαι. Οὕτω δή	τοι	τό γε τῆς πόλεως γενναῖον
[238]	γῆς ἢ γυναικὸς προσήκει δέχεσθαι	τοιαῦτα	τεκμήρια· οὐ γὰρ γῆ γυναῖκα
[235]	ἅμα οὐδὲ αὐτοσχεδιάζειν τά γε	τοιαῦτα	χαλεπόν. εἰ μὲν γὰρ δέοι
[244]	οὕτως ᾤκει. Ἡμῶν οὖν ἐν	τοιαύτῃ	διανοίᾳ ὄντων ἡγησάμενοι Λακεδαιμόνιοι τοὺς
[244]	εὐχαῖς καὶ θυσίαις, ἐν τοῖς	τοιοῖσδε,	τοῖς κρατοῦσιν αὐτῶν εὐχομένους, ἐπειδὴ
[247]	παίδων πατέρες εἶναι (καὶ αὐτοὶ	τοιοῦτοι,	ὑπείκοντες δὲ ὑποψίαν παρέξουσιν ἢ
[237]	(παραμυθούμενος. Τίς οὖν ἂν ἡμῖν	τοιοῦτος	λόγος φανείη; Ἢ πόθεν ἂν
[246]	μετ' ἀνανδρίας ἄλλῳ γὰρ ὁ	τοιοῦτος	πλουτεῖ καὶ οὐχ ἑαυτῷ οὔτε
[236]	παρὰ τῶν ἀκουσάντων· δεῖ δὴ	τοιούτου	τινὸς λόγου ὅστις τοὺς μὲν
[246]	πρέπει συνεπαινεῖν τε καὶ κοσμεῖν	τοιούτους	ἄνδρας. Καὶ τὰ μὲν δὴ
[248]	φανήσεται διὰ τὸ αὑτῷ πεποιθέναι.	Τοιούτους	(δὲ ἡμεῖς γε ἀξιοῦμεν καὶ
[249]	τὴν Ἀσπασίαν, εἰ γυνὴ οὖσα	τοιούτους	λόγους οἵα τ' ἐστὶ συντιθέναι.
[248]	καὶ ἡμᾶς αὐτοὺς νῦν παρέχομεν	τοιούτους,	οὐκ ἀγανακτοῦντας οὐδὲ φοβουμένους ἄγαν
[246]	αἰσχύναντι ἀβίωτον εἶναι, καὶ τῷ	τοιούτῳ	οὔτε τινὰ ἀνθρώπων οὔτε θεῶν
[240]	τὴν χώραν, ἵνα μηδεὶς ἀποφύγοι,	τοιούτῳ	τρόπῳ· ἐπὶ τὰ ὅρια ἐλθόντες
[238]	δὲ ἀρχὰς δίδωσι καὶ κράτος	τοῖς	ἀεὶ δόξασιν ἀρίστοις εἶναι, καὶ
[246]	οἱ πατέρες ἡμῖν ἐπέσκηπτον ἀπαγγέλλειν	τοῖς	ἀεὶ λειπομένοις, εἴ τι πάσχοιεν,
[240]	τῶν βαρβάρων, ἡγεμόνες καὶ διδάσκαλοι	τοῖς	ἄλλοις γενόμενοι ὅτι οὐκ ἄμαχος
[243]	οἱ πολῖται καὶ παρ' ἐλπίδα	τοῖς	ἄλλοις Ἕλλησι, ~τόν τε πρὸς
[238]	οὐκ ἐφθόνησεν, ἀλλ' ἔνειμεν καὶ	τοῖς	ἄλλοις. Μετὰ δὲ τοῦτο ἐλαίου
[245]	μέλλοι συμμαχήσειν ἡμῖν τε καὶ	τοῖς	ἄλλοις συμμάχοις, ἡγούμενος οὐκ ἐθελήσειν,
[236]	ὅ τε νόμος προστάττει (ἀποδοῦναι	τοῖς	ἀνδράσιν καὶ χρή. Ἔργων γὰρ
[234]	μέλλει αἱρεῖσθαι ὅστις ἐρεῖ ἐπὶ	τοῖς	ἀποθανοῦσιν· ταφὰς γὰρ οἶσθ' ὅτι
[244]	αὐτῆς οἵαν (χάριν ἀπέδοσαν, κοινωσάμενοι	τοῖς	βαρβάροις, τάς τε ναῦς περιελόμενοι
[244]	κακῶς (ἱκανῶς) οὐκ ἐνδεῶς ἠμύναντο,	τοῖς	δὲ Ἕλλησιν ἀγανακτοῦσα, μεμνημένη ὡς
[236]	τοὺς μὲν τετελευτηκότας ἱκανῶς ἐπαινέσεται,	τοῖς	δὲ ζῶσιν εὐμενῶς παραινέσεται, ἐκγόνοις
[238]	ἐλαίου γένεσιν, πόνων ἀρωγήν, ἀνῆκεν	τοῖς	(ἐκγόνοις· θρεψαμένη δὲ καὶ αὐξήσασα
[247]	καὶ τιμῶν θησαυρῷ, καὶ μὴ	τοῖς	ἐκγόνοις παραδιδόναι, αἰσχρὸν καὶ ἄνανδρον,
[242]	τὴν πόλιν ἄκουσαν ἐν πολέμῳ	τοῖς	Ἕλλησι κατέστησεν. Μετὰ δὲ τοῦτο
[241]	γὰρ Μαραθῶνι τοσοῦτον μόνον ἐπέδειξαν	τοῖς	Ἕλλησιν, ὅτι (κατὰ γῆν οἷόν
[238]	ἀγνωσίᾳ πατέρων ἀπελήλαται οὐδεὶς οὐδὲ	τοῖς	ἐναντίοις τετίμηται, ὥσπερ ἐν ἄλλαις
[242]	δὴ φιλεῖ ἐκ τῶν ἀνθρώπων	τοῖς	εὖ πράττουσι προσπίπτειν, πρῶτον μὲν
[240]	οἳ τῶν τότε Ἑλλήνων ἐν	τοῖς	εὐδοκιμώτατοι ἦσαν τὰ πρὸς τὸν
[249]	τοῖς τε γὰρ τελευτήσασι καὶ	τοῖς	ζῶσιν οὕτως ἂν προσφιλέστατοι εἶτε
[248]	ἡμῖν προσφιλέστερον. Ταῦτα δὴ ἱκανὰ	τοῖς	ἡμετέροις παρ' ἡμῶν ἀγγέλλειν· τῇ
[244]	καὶ θυσίαις, ἐν τοῖς τοιοῖσδε,	τοῖς	κρατοῦσιν αὐτῶν εὐχομένους, ἐπειδὴ καὶ
[241]	μνησθήσομαι, ὅτι τὸ ἑξῆς ἔργον	τοῖς	Μαραθῶνι διεπράξαντο. Οἱ μὲν γὰρ
[244]	γενομένης, ἡσυχίαν ἦγεν ἡ πόλις,	τοῖς	μὲν βαρβάροις συγγιγνώσκουσα, ὅτι παθόντες
[247]	καὶ κακισθέντας οὐδεὶς εὐμενῶς ὑποδέξεται.	Τοῖς	μὲν οὖν παισὶ ταῦτ' εἰρήσθω.
[235]	περὶ ἑκάστου λέγοντες, κάλλιστά πως	τοῖς	ὀνόμασι ποικίλλοντες, γοητεύουσιν ἡμῶν τὰς
[241]	ἐκείνοις ἀναθετέον, (τὰ δὲ δευτερεῖα	τοῖς	περὶ Σαλαμῖνα καὶ ἐπ' Ἀρτεμισίῳ
[236]	καλῶς ῥηθέντι μνήμη καὶ κόσμος	τοῖς	πράξασι γίγνεται παρὰ τῶν ἀκουσάντων·
[249]	ἐνθυμουμένους πρᾳότερον φέρειν τὴν συμφοράν·	τοῖς	τε γὰρ τελευτήσασι καὶ τοῖς
[248]	χαριοῦνται, ἀλλ' εἴ τις ἔστι	τοῖς	τετελευτηκόσιν αἴσθησις (τῶν ζώντων, οὕτως
[244]	δυνάμεθα, εὐχαῖς καὶ θυσίαις, ἐν	τοῖς	τοιοῖσδε, τοῖς κρατοῦσιν αὐτῶν εὐχομένους,
[246]	περαίνειν. Τούτων οὖν χρὴ μεμνημένους	τοῖς	τούτων ἐκγόνοις πάντ' ἄνδρα παρακελεύεσθαι,
[241]	καὶ τούτων ἡμᾶς ἐπιμνησθῆναι, οἳ	τοῖς	τῶν προτέρων ἔργοις τέλος τῆς
[237]	Τῆς δ' εὐγενείας πρῶτον ὑπῆρξε	τοῖσδε	ἡ τῶν προγόνων γένεσις οὐκ
[238]	μὲν ὀνόματα πρέπει ἐν τῷ	τοιῷδε	ἐᾶν ἴσμεν γάρ οἳ τὸν
[243]	πόλιν τοὺς ἄλλους Ἕλληνας, ὥστε	τολμῆσαι	τῷ ἐχθίστῳ ἐπικηρυκεύσασθαι βασιλεῖ, ὃν
[238]	ᾗ νῦν τε πολιτευόμεθα καὶ	τὸν	ἀεὶ χρόνον ἐξ ἐκείνου ὡς
[235]	ῥήτορας. Νῦν μέντοι οἶμαι ἐγὼ	τὸν	αἱρεθέντα οὐ πάνυ εὐπορήσειν· ἐξ
[243]	τὴν τότε ναυμαχίαν, ἀλλὰ καὶ	τὸν	ἄλλον πόλεμον· δόξαν γὰρ δι'
[238]	τοιῷδε ἐᾶν ἴσμεν γάρ οἳ	τὸν	βίον ἡμῶν κατεσκεύασαν πρός τε
[241]	ὑφ' ἡμῶν ἐγκωμιάζονται καὶ εἰς	τὸν	ἔπειτα (χρόνον ὑπὸ τῶν ὕστερον·
[248]	τῇ αὐτῇ ταύτῃ διανοίᾳ χρωμένους	τὸν	ἐπίλοιπον βίον διάγειν, καὶ εἰδέναι
[236]	ἐσκεμμένη, ὅτε μοι δοκεῖ συνετίθει	τὸν	ἐπιτάφιον λόγον ὃν Περικλῆς εἶπεν,
[236]	λέγεις, ὅτι μέλλοιεν Ἀθηναῖοι αἱρεῖσθαι	τὸν	ἐροῦντα· ἔπειτα τὰ μὲν ἐκ
[241]	ἀνδρῶν τῶν τότε ναυμαχησάντων, ὅτι	τὸν	ἐχόμενον φόβον διέλυσαν τῶν Ἑλλήνων
[246]	ἀλλ' ἀπρεπῆ, καὶ ἐπιφανέστερον ποιεῖ	τὸν	ἔχοντα καὶ ἐκφαίνει τὴν δειλίαν·
[236]	τῶν οἰκείων· λόγῳ δὲ δὴ	τὸν	λειπόμενον κόσμον ὅ τε νόμος
[236]	ἡ διδάσκαλος, ἂν ἐξενέγκω αὐτῆς	τὸν	λόγον. (ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ) Μηδαμῶς, ὦ Σώκρατες,
[236]	Λέγω γάρ, καὶ Κόννον γε	τὸν	Μητροβίου· οὗτοι γάρ (μοι δύο
[249]	οἱ ἄλλοι πάντες κοινῇ κατὰ	τὸν	νόμον τοὺς τετελευτηκότας ἀπολοφυράμενοι ἄπιτε.
[241]	ἐποίησαν δείσαντα τῇ ἑαυτοῦ σωτηρίᾳ	τὸν	νοῦν προσέχειν, ἀλλὰ μὴ τῇ
[248]	ἐπιμελούμενοι καὶ τρέφοντες καὶ ἐνταῦθα	τὸν	νοῦν τρέποντες τῆς τε τύχης
[235]	καὶ διαφέροντα τῶν Ἑλλήνων, Περικλέα	τὸν	Ξανθίππου. (ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ) Τίς αὕτη; Ἢ
[242]	κατήγαγον. Οὗτοι δὴ πρῶτοι μετὰ	τὸν	Περσικὸν πόλεμον, Ἕλλησιν ἤδη ὑπὲρ
[245]	Τειχισαμένη δὲ καὶ ναυπηγησαμένη, (ἐκδεξαμένη	τὸν	πόλεμον, ἐπειδὴ ἠναγκάσθη πολεμεῖν, ὑπὲρ
[245]	θεῷ ἄμεινον ἢ τότε ἐθέμεθα	τὸν	πόλεμον· καὶ γὰρ ναῦς καὶ
[240]	τοῖς εὐδοκιμώτατοι ἦσαν τὰ πρὸς	τὸν	πόλεμον καὶ οὐκ ὀλίγοι, τούτους
[242]	ἐπαινέσαι τοὺς ἄνδρας, οἳ τοῦτον	τὸν	πόλεμον πολεμήσαντες ἐνθάδε κεῖνται, ὅτι
[244]	παρ' ἐλπίδα τοῖς ἄλλοις Ἕλλησι,	~τόν	τε πρὸς τοὺς Ἐλευσῖνι (πόλεμον
[238]	καὶ πρώτη τροφὴν ἀνθρωπείαν (ἤνεγκεν	τὸν	τῶν πυρῶν καὶ κριθῶν καρπόν,
[249]	ἐπιτρόπου, πᾶσαν πάντων παρὰ πάντα	τὸν	χρόνον ἐπιμέλειαν ποιουμένη. Ὧν χρὴ
[237]	νῦν κεῖσθαι τελευτήσαντας ἐν οἰκείοις	τόποις	τῆς τεκούσης καὶ θρεψάσης καὶ
[243]	ὅρκους ἔπλευσαν εἰς ἐκείνους τοὺς	τόπους,	διὰ δὲ μῆκος τοῦ πλοῦ
[241]	διεπράξαντο. Οἱ μὲν γὰρ Μαραθῶνι	τοσοῦτον	μόνον ἐπέδειξαν τοῖς Ἕλλησιν, ὅτι
[243]	γενέσθαι, τόδε λέγω τὸ εἰς	τοσοῦτον	φιλονικίας ἐλθεῖν πρὸς τὴν πόλιν
[238]	δὲ τοτὲ μὲν ἐκ γένους,	τοτὲ	δὲ αἱρετοί· ἐγκρατὲς δὲ τῆς
[245]	κατεπολεμήθημεν, σὺν θεῷ ἄμεινον ἢ	τότε	ἐθέμεθα τὸν πόλεμον· καὶ γὰρ
[246]	λαβόντες δύναμιν, τεκμαιρόμενος ἐξ ὧν	τότε	ἔλεγον. Ἀλλὰ νομίζειν χρὴ αὐτῶν
[240]	Ἐρέτριαν ἐπ' ἄνδρας οἳ τῶν	τότε	Ἑλλήνων ἐν τοῖς εὐδοκιμώτατοι ἦσαν
[238]	Ἡ γὰρ αὐτὴ πολιτεία καὶ	τότε	ἦν καὶ νῦν, ἀριστοκρατία, ἐν
[238]	γεννησαμένη· ~μόνη γὰρ ἐν τῷ	τότε	καὶ πρώτη τροφὴν ἀνθρωπείαν (ἤνεγκεν
[238]	ἀεὶ ἡμῖν εἰσιν· οὗτοι δὲ	τοτὲ	μὲν ἐκ γένους, τοτὲ δὲ
[241]	ἄξιον ἐπαινεῖν τῶν ἀνδρῶν τῶν	τότε	ναυμαχησάντων, ὅτι τὸν ἐχόμενον φόβον
[243]	ἀρετῇ ἐνικήσαμεν οὐ μόνον τὴν	τότε	ναυμαχίαν, ἀλλὰ καὶ τὸν ἄλλον
[242]	ἄλλων Ἑλλήνων χειρωσάμενοι, μεθ' ὧν	τότε	τοὺς βαρβάρους ἐνίκων κοινῇ, τούτους
[244]	Καὶ δὴ καὶ ἐν τῷ	τότε	χρόνῳ οὐχ οἵα τε ἐγένετο
[243]	τε γὰρ τοῦ Πειραιῶς καὶ	τοῦ	ἄστεως ὡς ἁσμένως καὶ οἰκείως
[241]	τῶν Ἑλλήνων ἔτι ἦσαν μετὰ	τοῦ	βαρβάρου, αὐτὸς δὲ ἠγγέλλετο βασιλεὺς
[234]	ἀγορᾶς, ὦ Σώκρατες, καὶ ἀπὸ	τοῦ	βουλευτηρίου. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Τί μάλιστα σοὶ
[244]	ἀεὶ λίαν φιλοικτίρμων ἐστὶ καὶ	τοῦ	ἥττονος θεραπίς. Καὶ δὴ καὶ
[238]	ἀλλὰ γυνὴ γῆν. Τούτου δὲ	τοῦ	καρποῦ οὐκ ἐφθόνησεν, ἀλλ' ἔνειμεν
[235]	ἡγεῖσθαι εἶναι ἢ πρότερον, ὑπὸ	τοῦ	λέγοντος ἀναπειθόμενοι. Καί μοι αὕτη
[235]	τε καὶ ὁ φθόγγος παρὰ	τοῦ	λέγοντος ἐνδύεται εἰς τὰ ὦτα,
[249]	αὐτὴν καὶ νῦν χάριν ἔχεις	τοῦ	λόγου αὐτῇ; (ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ) Καὶ πολλήν
[249]	Σώκρατες, ἐγὼ χάριν ἔχω τούτου	(τοῦ	λόγου ἐκείνῃ ἢ ἐκείνῳ ὅστις
[247]	καὶ μὴ συνοδύρεσθαι οὐ γὰρ	τοῦ	λυπήσοντος (προσδεήσονται· ἱκανὴ γὰρ ἔσται
[236]	ἐροῦντα· ἔπειτα τὰ μὲν ἐκ	τοῦ	παραχρῆμά μοι διῄει, οἷα δέοι
[249]	κοσμήσασα, ἐνδεικνυμένη καὶ ἀναμιμνῄσκουσα τὰ	τοῦ	πατρὸς ἐπιτηδεύματα ὄργανα τῆς πατρῴας
[243]	ἑαυτοῦ νοσῆσαι. Ἔκ τε γὰρ	τοῦ	Πειραιῶς καὶ τοῦ ἄστεως ὡς
[235]	Ἀθηναίοις, ἀγαθοῦ ἂν ῥήτορος δέοι	τοῦ	πείσοντος καὶ εὐδοκιμήσοντος· ὅταν δέ
[243]	τοὺς τόπους, διὰ δὲ μῆκος	τοῦ	πλοῦ εἰς ἀπορίαν τῆς πόλεως
[243]	δ' εἶπον δεινὸν καὶ ἀνέλπιστον	τοῦ	πολέμου γενέσθαι, τόδε λέγω τὸ
[245]	τὰς ἡμετέρας αὐτῶν ἀποικίας ἀπηλλάγημεν	τοῦ	πολέμου οὕτως, ἀγαπητῶς ἀπηλλάττοντο καὶ
[236]	παιδευθείς, ῥητορικὴν δὲ ὑπ' Ἀντιφῶντος	τοῦ	Ῥαμνουσίου, ὅμως κἂν οὗτος οἷός
[246]	τὴν τῶν προγόνων μηδ' εἰς	τοὐπίσω	ἀναχωρεῖν εἴκοντας κάκῃ. Ἐγὼ μὲν
[242]	τρίτῃ ἡμέρᾳ ἐν Οἰνοφύτοις νικήσαντες	τοὺς	ἀδίκως φεύγοντας δικαίως κατήγαγον. Οὗτοι
[241]	τῶν ἐν (Σαλαμῖνι ναυμαχησάντων, παιδευθῆναι	τοὺς	ἄλλους Ἕλληνας, ὑπὸ μὲν τῶν
[243]	φιλονικίας ἐλθεῖν πρὸς τὴν πόλιν	τοὺς	ἄλλους Ἕλληνας, ὥστε τολμῆσαι τῷ
[243]	(ἡσυχίας γενομένης καὶ εἰρήνης πρὸς	τοὺς	ἄλλους, ὁ οἰκεῖος ἡμῖν πόλεμος
[244]	δὲ ἤδη (ἔργον εἶναι καταδουλοῦσθαι	τοὺς	ἄλλους, ταῦτ' ἔπραττον. Καὶ μηκύνειν
[242]	διαφθορᾶς. Τούτους δὴ ἄξιον ἐπαινέσαι	τοὺς	ἄνδρας, οἳ τοῦτον τὸν πόλεμον
[240]	ὑπείκει. Ἐγὼ μὲν οὖν ἐκείνους	(τοὺς	ἄνδρας φημὶ οὐ μόνον τῶν
[246]	πρόσθεν γένος αἰσχῦναι, ἡγούμενοι τῷ	τοὺς	αὑτοῦ αἰσχύναντι ἀβίωτον εἶναι, καὶ
[239]	μὲν πρῶτος Κῦρος ἐλευθερώσας Πέρσας	τοὺς	αὑτοῦ πολίτας τῷ αὑτοῦ φρονήματι
[248]	ὑπὲρ ἐκείνων, τῶν μὲν μιμεῖσθαι	τοὺς	αὑτῶν, τῶν δὲ θαρρεῖν ὑπὲρ
[242]	τῷ προτέρῳ πολέμῳ τῷ πρὸς	τοὺς	βαρβάρους ἄλλοι τινὲς εἶεν ἀμείνους
[242]	καὶ τῶν ἄλλων ὁμοφώνων πρὸς	τοὺς	βαρβάρους· εἰρήνης δὲ γενομένης καὶ
[242]	Ἑλλήνων χειρωσάμενοι, μεθ' ὧν τότε	τοὺς	βαρβάρους ἐνίκων κοινῇ, τούτους νικῶντες
[242]	τῶν Ἑλλήνων διολλύναι, πρὸς δὲ	τοὺς	βαρβάρους μέχρι διαφθορᾶς. Τούτους δὴ
[241]	(κατὰ γῆν οἷόν τε ἀμύνασθαι	τοὺς	βαρβάρους ὀλίγοις πολλούς, ναυσὶ δὲ
[241]	μαθόντας καὶ ἐθισθέντας μὴ φοβεῖσθαι	τοὺς	βαρβάρους. Τρίτον δὲ λέγω τὸ
[248]	ἐπιμελήσονται, τοὺς μὲν παιδεύοντες κοσμίως,	τοὺς	δὲ γηροτροφοῦντες ἀξίως· νῦν δὲ
[249]	ἀδικῶνται πατέρες τε καὶ μητέρες·	τοὺς	δὲ παῖδας συνεκτρέφει αὐτή, προθυμουμένη
[239]	τῷ αὑτοῦ φρονήματι (ἅμα καὶ	τοὺς	δεσπότας Μήδους ἐδουλώσατο καὶ τῆς
[237]	ἀγαθοὺς ἐπαινοῦντες, οἳ ζῶντές τε	τοὺς	ἑαυτῶν ηὔφραινον δι' ἀρετήν, καὶ
[237]	γένεσις οὐκ ἔπηλυς οὖσα, οὐδὲ	τοὺς	ἐκγόνους τούτους ἀποφηναμένη μετοικοῦντας ἐν
[244]	ἄλλοις Ἕλλησι, ~τόν τε πρὸς	τοὺς	Ἐλευσῖνι (πόλεμον ὡς μετρίως ἔθεντο·
[241]	διανοεῖσθαι ὡς ἐπιχειρήσων πάλιν ἐπὶ	τοὺς	Ἕλληνας. Δίκαιον δὴ καὶ τούτων
[245]	πολέμῳ ἀπαγορεύοντας, ἀποστῆναι βουλόμενος ἐξῄτει	τοὺς	Ἕλληνας τοὺς ἐν τῇ ἠπείρῳ,
[235]	καὶ τοὺς προγόνους ἡμῶν ἅπαντας	τοὺς	ἔμπροσθεν καὶ αὐτοὺς ἡμᾶς τοὺς
[245]	εἰ μέλλοι χρήματα παρέξειν, ἐκδώσειν	τοὺς	ἐν τῇ ἠπείρῳ Ἕλληνας· μόνοι
[245]	ἀποστῆναι βουλόμενος ἐξῄτει τοὺς Ἕλληνας	τοὺς	ἐν τῇ ἠπείρῳ, οὕσπερ πρότερον
[247]	μὴ ἡμέτεροι εἶναι ἢ ἡμῶν	τοὺς	ἐπαινοῦντας καταψεύδεσθαι· χρὴ δὲ οὐδέτερα
[246]	τελευτᾶν, πρὶν ὑμᾶς τε καὶ	τοὺς	ἔπειτα εἰς ὀνείδη καταστῆσαι καὶ
[235]	τοὺς ἔμπροσθεν καὶ αὐτοὺς ἡμᾶς	τοὺς	ἔτι ζῶντας ἐπαινοῦντες, ὥστ' ἔγωγε,
[242]	οἱ ἡμέτεροι καὶ λαβόντες αὐτῶν	τοὺς	ἡγεμόνας Λακεδαιμονίους ἐν τῇ Σφαγίᾳ,
[248]	(δὲ ἡμεῖς γε ἀξιοῦμεν καὶ	τοὺς	ἡμετέρους εἶναι καὶ βουλόμεθα καὶ
[246]	εἰς ὀνείδη καταστῆσαι καὶ πρὶν	τοὺς	ἡμετέρους πατέρας καὶ πᾶν τὸ
[245]	ἀλλὰ ἐκάμφθη καὶ ἐβοήθησεν, καὶ	τοὺς	μὲν Ἕλληνας αὐτὴ βοηθήσασα ἀπελύσατο
[248]	καὶ πατέρων καὶ ὑέων ἐπιμελήσονται,	τοὺς	μὲν παιδεύοντες κοσμίως, τοὺς δὲ
[236]	δὴ τοιούτου τινὸς λόγου ὅστις	τοὺς	μὲν τετελευτηκότας ἱκανῶς ἐπαινέσεται, τοῖς
[244]	τοιαύτῃ διανοίᾳ ὄντων ἡγησάμενοι Λακεδαιμόνιοι	τοὺς	μὲν τῆς ἐλευθερίας ἐπικούρους πεπτωκέναι
[243]	Λεοντίνων ἐλευθερίας, οἷς βοηθοῦντες διὰ	τοὺς	ὅρκους ἔπλευσαν εἰς ἐκείνους τοὺς
[243]	γενόμενοι ὁμολογουμένως ἄριστοι, νικήσαντες μὲν	τοὺς	πολεμίους, λυσάμενοι δὲ τοὺς φιλίους,
[235]	τετελευτηκότας ἐν τῷ πολέμῳ καὶ	τοὺς	προγόνους ἡμῶν ἅπαντας τοὺς ἔμπροσθεν
[242]	τῆς Ἑλλάδος περιγενόμενοι τῷ πολέμῳ,	τοὺς	προεστῶτας τῶν ἄλλων Ἑλλήνων χειρωσάμενοι,
[247]	μὲν ὑπερβαλεῖσθε καὶ ἡμᾶς καὶ	τοὺς	πρόσθεν εὐκλείᾳ· εἰ δὲ μή,
[235]	Ἀεὶ σὺ προσπαίζεις, ὦ Σώκρατες,	τοὺς	ῥήτορας. Νῦν μέντοι οἶμαι ἐγὼ
[249]	ἰσχύος ὅπλοις κεκοσμημένον. Αὐτοὺς δὲ	τοὺς	τελευτήσαντας τιμῶσα οὐδέποτε ἐκλείπει, καθ'
[249]	πάντες κοινῇ κατὰ τὸν νόμον	τοὺς	τετελευτηκότας ἀπολοφυράμενοι ἄπιτε. (Οὗτός σοι
[235]	ἐγκωμιάζοντες κατὰ πάντας τρόπους καὶ	τοὺς	τετελευτηκότας ἐν τῷ πολέμῳ καὶ
[243]	τοὺς ὅρκους ἔπλευσαν εἰς ἐκείνους	τοὺς	τόπους, διὰ δὲ μῆκος τοῦ
[248]	ἐπιμέλειαν, ὅτι νόμους θεμένη περὶ	τοὺς	τῶν ἐν τῷ πολέμῳ τελευτησάντων
[237]	ὅτι ἥδε ἔτεκεν ἡ γῆ	τοὺς	τῶνδέ τε καὶ ἡμετέρους προγόνους.
[243]	μὲν τοὺς πολεμίους, λυσάμενοι δὲ	τοὺς	φιλίους, ἀναξίου τύχης τυχόντες, οὐκ
[244]	βούλοιτο τῆς πόλεως κατηγορῆσαι δικαίως,	τοῦτ'	ἂν μόνον λέγων ὀρθῶς ἂν
[244]	πάντων, τὸ καὶ βασιλέα εἰς	τοῦτο	ἀπορίας ἀφικέσθαι, ὥστε περιστῆναι αὐτῷ
[242]	τοῖς Ἕλλησι κατέστησεν. Μετὰ δὲ	τοῦτο	γενομένου πολέμου, συνέβαλον μὲν ἐν
[241]	πλούτῳ καὶ τέχνῃ καὶ ῥώμῃ·	τοῦτο	δὴ ἄξιον ἐπαινεῖν τῶν ἀνδρῶν
[238]	καὶ τοῖς ἄλλοις. Μετὰ δὲ	τοῦτο	ἐλαίου γένεσιν, πόνων ἀρωγήν, ἀνῆκεν
[241]	τῆς Ἑλληνικῆς σωτηρίας, κοινὸν ἤδη	τοῦτο	Λακεδαιμονίων τε καὶ Ἀθηναίων. Τὸ
[244]	ὧν τ' ἐπάθομεν. Μετὰ δὲ	τοῦτο	παντελῶς εἰρήνης ἡμῖν γενομένης, ἡσυχίαν
[241]	ὑπὸ τῶν ὕστερον· μετὰ δὲ	τοῦτο	πολλαὶ μὲν πόλεις τῶν Ἑλλήνων
[247]	ἔσται καὶ ἡ γενομένη τύχη	τοῦτο	πορίζειν ἀλλ' ἰωμένους καὶ πραύ̈
[238]	ἀνθρώπειον γένος, ὡς τῷ ὄντι	τοῦτο	τὸ ζῷον αὐτὴ γεννησαμένη. Μᾶλλον
[249]	ἑκάστῳ ἰδίᾳ γίγνεται, πρὸς δὲ	τούτοις	ἀγῶνας γυμνικοὺς καὶ ἱππικοὺς τιθεῖσα
[235]	εὐδοκιμήσοντος· ὅταν δέ τις ἐν	τούτοις	ἀγωνίζηται οὕσπερ καὶ ἐπαινεῖ, οὐδὲν
[237]	(τε καὶ παιδείαν· ἐπὶ δὲ	τούτοις	τὴν τῶν ἔργων πρᾶξιν ἐπιδείξωμεν,
[243]	κοινῇ ἐξέβαλον μεθ' ἡμῶν, ἰδίᾳ	τοῦτον	πάλιν ἐπάγεσθαι, βάρβαρον ἐφ' Ἕλληνας,
[242]	ἄξιον ἐπαινέσαι τοὺς ἄνδρας, οἳ	τοῦτον	τὸν πόλεμον πολεμήσαντες ἐνθάδε κεῖνται,
[238]	καὶ γεννήσει, ἀλλὰ γυνὴ γῆν.	Τούτου	δὲ τοῦ καρποῦ οὐκ ἐφθόνησεν,
[248]	πρὸς εὐδαιμονίαν (φέροντα ἢ ἐγγὺς	τούτου,	καὶ μὴ ἐν ἄλλοις ἀνθρώποις
[246]	ἀσκεῖν μετ' ἀρετῆς, εἰδότας ὅτι	τούτου	λειπόμενα πάντα καὶ κτήματα καὶ
[241]	δοκεῖ καὶ ἐκείνων κάλλιστον εἶναι,	τούτου	μνησθήσομαι, ὅτι τὸ ἑξῆς ἔργον
[249]	ὦ Σώκρατες, ἐγὼ χάριν ἔχω	τούτου	(τοῦ λόγου ἐκείνῃ ἢ ἐκείνῳ
[237]	ἔπηλυς οὖσα, οὐδὲ τοὺς ἐκγόνους	τούτους	ἀποφηναμένη μετοικοῦντας ἐν τῇ χώρᾳ
[237]	τῶν ἄνωθεν ἔτι προγόνων λείπονται,	τούτους	δὲ (παραμυθούμενος. Τίς οὖν ἂν
[242]	δὲ τοὺς βαρβάρους μέχρι διαφθορᾶς.	Τούτους	δὴ ἄξιον ἐπαινέσαι τοὺς ἄνδρας,
[240]	τὸν πόλεμον καὶ οὐκ ὀλίγοι,	τούτους	ἐχειρώσατο μὲν ἐν τρισὶν ἡμέραις,
[242]	τότε τοὺς βαρβάρους ἐνίκων κοινῇ,	τούτους	νικῶντες ἰδίᾳ. Τρίτος δὲ πόλεμος
[243]	καὶ οὐ δυναμένης αὐτοῖς ὑπηρετεῖν,	τούτῳ	ἀπειπόντες ἐδυστύχησαν· ὧν οἱ ἐχθροὶ
[248]	πλανᾶσθαι ἠνάγκασται καὶ τὰ ἐκείνου,	τούτῳ	ἄριστα παρεσκεύασται ζῆν, οὗτός ἐστιν
[240]	παρόντι σωτηρίαν, ἡσυχίαν ἦγον. Ἐν	τούτῳ	δὴ ἄν τις γενόμενος γνοίη
[237]	θηρία τε καὶ βοτά, ἐν	τούτῳ	ἡ ἡμετέρα θηρίων μὲν ἀγρίων
[237]	μόνον (νομίζει. Μέγα δὲ τεκμήριον	τούτῳ	τῷ λόγῳ, ὅτι ἥδε ἔτεκεν
[245]	Ἀνδρῶν μέντοι ἀγαθῶν καὶ ἐν	τούτῳ	τῷ πολέμῳ ἐστερήθημεν, ~τῶν τε
[244]	Χρὴ δὲ καὶ τῶν ἐν	τούτῳ	τῷ πολέμῳ τελευτησάντων ὑπ' ἀλλήλων
[247]	ἐπαινοῦντας καταψεύδεσθαι· χρὴ δὲ οὐδέτερα	τούτων,	ἀλλ' ἐκείνους μάλιστα ἡμῶν ἐπαινέτας
[244]	(πόλεμον ὡς μετρίως ἔθεντο· καὶ	τούτων	ἁπάντων οὐδὲν ἄλλ' αἴτιον ἢ
[237]	ἐπιδείξωμεν, ὡς καλὴν καὶ ἀξίαν	τούτων	ἀπεφήναντο. Τῆς δ' εὐγενείας πρῶτον
[240]	ταύτῃ ἀνάγκῃ ζεύξαντας Ἐρετριεῦσιν ἄγειν.	Τούτων	δὲ τῶν μὲν πραχθέντων, τῶν
[246]	Τούτων οὖν χρὴ μεμνημένους τοῖς	τούτων	ἐκγόνοις πάντ' ἄνδρα παρακελεύεσθαι, ὥσπερ
[249]	ἐν πατρός, γονέων δὲ τῶν	τούτων	ἐν ἐπιτρόπου, πᾶσαν πάντων παρὰ
[236]	περαινούσης ἐπιτάφιον λόγον περὶ αὐτῶν	τούτων.	Ἢκουσε γὰρ ἅπερ σὺ λέγεις,
[241]	τοὺς Ἕλληνας. Δίκαιον δὴ καὶ	τούτων	ἡμᾶς ἐπιμνησθῆναι, οἳ τοῖς τῶν
[235]	(ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Πόθεν, ὠγαθέ; Εἰσὶν ἑκάστοις	τούτων	λόγοι παρεσκευασμένοι, καὶ ἅμα οὐδὲ
[249]	μεγίστη ἐστίν, ὅπως ἂν οἱ	τούτων	μὴ ἀδικῶνται πατέρες τε καὶ
[244]	Μάρτυρες δὲ ἡμεῖς αὐτοί ἐσμεν	τούτων	οἱ ζῶντες· οἱ αὐτοὶ γὰρ
[246]	τῷ τὰ πάντα μέλλοντι περαίνειν.	Τούτων	οὖν χρὴ μεμνημένους τοῖς τούτων
[239]	ἔτι τέ ἐστιν ἐν ἀμνηστίᾳ,	τούτων	πέρι μοι δοκεῖ χρῆναι ἐπιμνησθῆναι
[241]	ναυμαχήσασι καὶ νικήσασι. Καὶ γὰρ	τούτων	τῶν ἀνδρῶν πολλὰ μὲν ἄν
[239]	πρεπόντως τῶν πραξάντων. Ἔστιν δὲ	τούτων	ὧν λέγω (πρῶτα· Πέρσας ἡγουμένους
[235]	σεμνότης παραμένει ἡμέρας πλείω (ἢ	τρεῖς·	οὕτως ἔναυλος ὁ λόγος τε
[234]	ἔχων ἐπὶ τὰ μείζω ἐπινοεῖς	τρέπεσθαι,	καὶ ἄρχειν ἡμῶν, ὦ θαυμάσιε,
[248]	τρέφοντες καὶ ἐνταῦθα τὸν νοῦν	τρέποντες	τῆς τε τύχης μάλιστ' ἂν
[238]	καρπόν, ᾧ κάλλιστα καὶ ἄριστα	τρέφεται	τὸ ἀνθρώπειον γένος, ὡς τῷ
[236]	δὲ ῥητορικῆς. Οὕτω μὲν οὖν	τρεφόμενον	ἄνδρα οὐδὲν θαυμαστὸν δεινὸν εἶναι
[237]	πατρίδι οἰκοῦντας καὶ ζῶντας, καὶ	τρεφομένους	οὐχ ὑπὸ μητρυιᾶς ὡς οἱ
[248]	ἡμετέρων καὶ παίδων ἐπιμελούμενοι καὶ	τρέφοντες	καὶ ἐνταῦθα τὸν νοῦν τρέποντες
[240]	πλοίοις καὶ ναυσίν, ναῦς δὲ	τριακοσίας,	Δᾶτιν δὲ ἄρχοντα, εἶπεν ἥκειν
[240]	ὀλίγοι, τούτους ἐχειρώσατο μὲν ἐν	τρισὶν	ἡμέραις, διηρευνήσατο δὲ αὐτῶν πᾶσαν
[242]	οἷς ἐβοήθουν, οἱ δ' ἡμέτεροι	τρίτῃ	ἡμέρᾳ ἐν Οἰνοφύτοις νικήσαντες τοὺς
[241]	ἐθισθέντας μὴ φοβεῖσθαι τοὺς βαρβάρους.	Τρίτον	δὲ λέγω τὸ ἐν Πλαταιαῖς
[239]	ὅσον οἷόν τ' ἦν ἐπιβαίνειν,	τρίτος	δὲ Δαρεῖος πεζῇ μὲν μέχρι
[242]	ἐνίκων κοινῇ, τούτους νικῶντες ἰδίᾳ.	Τρίτος	δὲ πόλεμος μετὰ ταύτην τὴν
[239]	πᾶσα μὲν ἡ Ἀσία ἐδούλευε	τρίτῳ	ἤδη βασιλεῖ, ὧν ὁ μὲν
[243]	~πολλοὶ μὲν ἀμφὶ Σικελίαν (πλεῖστα	τρόπαια	στήσαντες ὑπὲρ τῆς Λεοντίνων ἐλευθερίας,
[245]	οὐκ ἐτόλμησεν βοηθῆσαι, αἰσχυνομένη τὰ	τρόπαια	τά τε Μαραθῶνι καὶ Σαλαμῖνι
[240]	τῆς Ἀσίας καὶ πρῶτοι στήσαντες	τρόπαια	τῶν βαρβάρων, ἡγεμόνες καὶ διδάσκαλοι
[235]	τὴν πόλιν ἐγκωμιάζοντες κατὰ πάντας	τρόπους	καὶ τοὺς τετελευτηκότας ἐν τῷ
[240]	χώραν, ἵνα μηδεὶς ἀποφύγοι, τοιούτῳ	τρόπῳ·	ἐπὶ τὰ ὅρια ἐλθόντες τῆς
[236]	ὦ Σώκρατες, ἀλλ' εἰπὲ παντὶ	τρόπῳ.	(ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Ἀλλὰ μέντοι σοί γε
[238]	διὰ βραχέων (ἐπιμνησθῆναι. Πολιτεία γὰρ	τροφὴ	ἀνθρώπων ἐστίν, καλὴ μὲν ἀγαθῶν,
[238]	ἐν τῷ τότε καὶ πρώτη	τροφὴν	ἀνθρωπείαν (ἤνεγκεν τὸν τῶν πυρῶν
[237]	προγόνους. Πᾶν γὰρ τὸ τεκὸν	τροφὴν	ἔχει ἐπιτηδείαν ᾧ ἂν τέκῃ,
[237]	πρῶτον αὐτῶν ἐγκωμιάζωμεν, δεύτερον δὲ	τροφήν	(τε καὶ παιδείαν· ἐπὶ δὲ
[237]	ὑποβαλλομένη, ἐὰν μὴ ἔχῃ πηγὰς	τροφῆς	τῷ γεννωμένῳ. Ὃ δὴ καὶ
[235]	οἵῳ τ' εἶναι εἰπεῖν, ᾧ	τυγχάνει	διδάσκαλος οὖσα οὐ πάνυ φαύλη
[234]	ταφῆς καλῆς τε καὶ μεγαλοπρεποῦς	τυγχάνει,	καὶ ἐὰν πένης τις ὢν
[237]	πρῶτον δὲ καὶ μέγιστον ὅτι	τυγχάνει	οὖσα θεοφιλής. Μαρτυρεῖ δὲ ἡμῶν
[238]	οἱ νῦν εἰσιν, ὧν οἵδε	τυγχάνουσιν	ὄντες οἱ τετελευτηκότες. Ἡ γὰρ
[238]	αὐτῶν ἀνώμαλοι καὶ αἱ πολιτεῖαι,	τυραννίδες	τε καὶ ὀλιγαρχίαι· οἰκοῦσιν οὖν
[247]	γὰρ ἔσται καὶ ἡ γενομένη	τύχη	τοῦτο πορίζειν ἀλλ' ἰωμένους καὶ
[248]	τὸν νοῦν τρέποντες τῆς τε	τύχης	μάλιστ' ἂν εἶεν ἐν λήθῃ
[243]	λυσάμενοι δὲ τοὺς φιλίους, ἀναξίου	τύχης	τυχόντες, οὐκ ἀναιρεθέντες ἐκ τῆς
[243]	δὲ τοὺς φιλίους, ἀναξίου τύχης	τυχόντες,	οὐκ ἀναιρεθέντες ἐκ τῆς θαλάττης
[236]	τὰ προσήκοντα σφίσιν αὐτοῖς, ὧν	τυχόντες	πορεύονται τὴν εἱμαρμένην πορείαν, προπεμφθέντες
[239]	ἐλευθερώσας Πέρσας τοὺς αὑτοῦ πολίτας	τῷ	αὑτοῦ φρονήματι (ἅμα καὶ τοὺς
[240]	ἅπασαν τὴν (χώραν, ἵν' ἔχοιεν	τῷ	βασιλεῖ εἰπεῖν ὅτι οὐδεὶς σφᾶς
[247]	ἄγαν λεγόμενον καλῶς δοκεῖ λέγεσθαι·	τῷ	γὰρ ὄντι εὖ λέγεται. ~Ὅτῳ
[237]	ἐὰν μὴ ἔχῃ πηγὰς τροφῆς	τῷ	γεννωμένῳ. Ὃ δὴ καὶ ἡ
[247]	θνητῷ ἀνδρὶ κατὰ νοῦν ἐν	τῷ	ἑαυτοῦ βίῳ ἐκβαίνειν. Καὶ φέροντες
[249]	γε ἄλλων πολλῶν χάριν ἔχω	τῷ	εἰπόντι. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Εὖ ἂν ἔχοι·
[246]	τῷ λοιπῷ χρόνῳ, ὅπου ἄν	τῳ	ἐντυγχάνω (ὑμῶν, καὶ ἀναμνήσω καὶ
[243]	τοὺς ἄλλους Ἕλληνας, ὥστε τολμῆσαι	τῷ	ἐχθίστῳ ἐπικηρυκεύσασθαι βασιλεῖ, ὃν κοινῇ
[245]	τὴν πόλιν, ἐπειδὴ ἑώρα Λακεδαιμονίους	τῷ	κατὰ θάλατταν πολέμῳ ἀπαγορεύοντας, ἀποστῆναι
[246]	Οὔτε γὰρ πλοῦτος κάλλος φέρει	τῷ	κεκτημένῳ μετ' ἀνανδρίας ἄλλῳ γὰρ
[241]	γενόμενοι. ~Τὰ μὲν οὖν ἀριστεῖα	τῷ	λόγῳ ἐκείνοις ἀναθετέον, (τὰ δὲ
[237]	οὖσα θεοφιλής. Μαρτυρεῖ δὲ ἡμῶν	τῷ	λόγῳ ἡ τῶν ἀμφισβητησάντων περὶ
[237]	(νομίζει. Μέγα δὲ τεκμήριον τούτῳ	τῷ	λόγῳ, ὅτι ἥδε ἔτεκεν ἡ
[246]	νῦν τε παρακελεύομαι καὶ ἐν	τῷ	λοιπῷ χρόνῳ, ὅπου ἄν τῳ
[242]	ἐλευθερώσαντες οἷς ἐβοήθουν, ἐν τῷδε	τῷ	μνήματι τιμηθέντες ὑπὸ τῆς πόλεως
[247]	μὲν ἀνδρείως τὰς συμφορὰς δόξουσι	τῷ	ὄντι ἀνδρείων παίδων πατέρες εἶναι
[237]	σφῶν ἡκόντων, ἀλλ' αὐτόχθονας καὶ	τῷ	ὄντι ἐν πατρίδι οἰκοῦντας καὶ
[247]	εἶναι ἔργῳ, παρέχοντας αὑτοὺς φαινομένους	τῷ	ὄντι πατέρας ὄντας ἄνδρας ἀνδρῶν.
[244]	οὐδὲν ἄλλ' αἴτιον ἢ ἡ	τῷ	ὄντι συγγένεια, φιλίαν βέβαιον καὶ
[238]	τρέφεται τὸ ἀνθρώπειον γένος, ὡς	τῷ	ὄντι τοῦτο τὸ ζῷον αὐτὴ
[235]	πρὸς οὓς ἐγὼ σεμνότερος ἐν	τῷ	παραχρῆμα γίγνομαι· καὶ γὰρ ἐκεῖνοι
[235]	(ἀκροώμενος καὶ κηλούμενος, ἡγούμενος ἐν	τῷ	παραχρῆμα μείζων καὶ γενναιότερος καὶ
[248]	ἄγαν εἰ δεῖ τελευτᾶν ἐν	τῷ	παρόντι. Δεόμεθα δὴ καὶ πατέρων
[246]	εἶναι ὡς ἀρίστους· ἐν δὲ	τῷ	παρόντι δίκαιός εἰμι εἰπεῖν ἃ
[240]	πάντες ἐκπεπληγμένοι, ἀγαπῶντες τὴν (ἐν	τῷ	παρόντι σωτηρίαν, ἡσυχίαν ἦγον. Ἐν
[245]	μέντοι ἀγαθῶν καὶ ἐν τούτῳ	τῷ	πολέμῳ ἐστερήθημεν, ~τῶν τε ἐν
[235]	τρόπους καὶ τοὺς τετελευτηκότας ἐν	τῷ	πολέμῳ καὶ τοὺς προγόνους ἡμῶν
[248]	θεμένη περὶ τοὺς τῶν ἐν	τῷ	πολέμῳ τελευτησάντων παῖδάς τε καὶ
[244]	δὲ καὶ τῶν ἐν τούτῳ	τῷ	πολέμῳ τελευτησάντων ὑπ' ἀλλήλων μνείαν
[242]	ἔδειξαν, στασιασάσης τῆς Ἑλλάδος περιγενόμενοι	τῷ	πολέμῳ, τοὺς προεστῶτας τῶν ἄλλων
[242]	ὡς ἐν τῷ προτέρῳ πολέμῳ	τῷ	πρὸς τοὺς βαρβάρους ἄλλοι τινὲς
[242]	τις ἄρα ἠμφεσβήτει ὡς ἐν	τῷ	προτέρῳ πολέμῳ τῷ πρὸς τοὺς
[246]	καὶ νύκτες οὐχ ἱκαναὶ γένοιντο	τῷ	τὰ πάντα μέλλοντι περαίνειν. Τούτων
[246]	αὑτοῦ αἰσχύναντι ἀβίωτον εἶναι, καὶ	τῷ	τοιούτῳ οὔτε τινὰ ἀνθρώπων οὔτε
[238]	τὰ μὲν ὀνόματα πρέπει ἐν	τῷ	τοιῷδε ἐᾶν ἴσμεν γάρ οἳ
[238]	ἀνθρώπους γεννησαμένη· ~μόνη γὰρ ἐν	τῷ	τότε καὶ πρώτη τροφὴν ἀνθρωπείαν
[244]	θεραπίς. Καὶ δὴ καὶ ἐν	τῷ	τότε χρόνῳ οὐχ οἵα τε
[246]	τὸ πρόσθεν γένος αἰσχῦναι, ἡγούμενοι	τῷ	τοὺς αὑτοῦ αἰσχύναντι ἀβίωτον εἶναι,
[239]	τις καλῶς ἐπαινεῖν, ἐν ἐκείνῳ	τῷ	χρόνῳ γενόμενον λόγῳ, ὅτε πᾶσα
[237]	αὐτῆς εἴη, ὅτι ἐν ἐκείνῳ	τῷ	χρόνῳ, ἐν ᾧ ἡ πᾶσα
[242]	καὶ ἐλευθερώσαντες οἷς ἐβοήθουν, ἐν	τῷδε	τῷ μνήματι τιμηθέντες ὑπὸ τῆς
[236]	κόσμος τοῖς πράξασι γίγνεται παρὰ	τῶν	ἀκουσάντων· δεῖ δὴ τοιούτου τινὸς
[243]	αὐτῶν διαφορᾷ ἐκρατήθημεν, οὐχ ὑπὸ	τῶν	ἄλλων· ἀήττητοι γὰρ ἔτι καὶ
[242]	περιγενόμενοι τῷ πολέμῳ, τοὺς προεστῶτας	τῶν	ἄλλων Ἑλλήνων χειρωσάμενοι, μεθ' ὧν
[237]	ἄνθρωπον, ὃ συνέσει τε ὑπερέχει	τῶν	ἄλλων καὶ δίκην καὶ θεοὺς
[243]	ἔχουσι σωφροσύνης καὶ ἀρετῆς ἢ	τῶν	ἄλλων οἱ φίλοι· πολλοὶ δ'
[242]	πόλεμος ὑπὲρ (ἑαυτῶν τε καὶ	τῶν	ἄλλων ὁμοφώνων πρὸς τοὺς βαρβάρους·
[246]	ἀνδρῶν τῶν ἐνθάδε κειμένων καὶ	τῶν	ἄλλων ὅσοι ὑπὲρ τῆς πόλεως
[249]	καὶ γεννήτορας ἐπιμελεῖται, ~καὶ διαφερόντως	(τῶν	ἄλλων πολιτῶν προστέτακται φυλάττειν ἀρχῇ
[237]	δὲ ἡμῶν τῷ λόγῳ ἡ	τῶν	ἀμφισβητησάντων περὶ αὐτῆς θεῶν (ἔρις
[241]	καὶ νικήσασι. Καὶ γὰρ τούτων	τῶν	ἀνδρῶν πολλὰ μὲν ἄν τις
[246]	τὰ μὲν δὴ ἔργα ταῦτα	τῶν	ἀνδρῶν τῶν ἐνθάδε κειμένων καὶ
[241]	ῥώμῃ· τοῦτο δὴ ἄξιον ἐπαινεῖν	τῶν	ἀνδρῶν τῶν τότε ναυμαχησάντων, ὅτι
[242]	αὐτήν, ὃ δὴ φιλεῖ ἐκ	τῶν	ἀνθρώπων τοῖς εὖ πράττουσι προσπίπτειν,
[237]	καὶ μητέρας καὶ εἴ τινες	τῶν	ἄνωθεν ἔτι προγόνων λείπονται, τούτους
[240]	ἀρετὴν οἱ Μαραθῶνι δεξάμενοι τὴν	τῶν	βαρβάρων δύναμιν καὶ κολασάμενοι τὴν
[240]	Ἀσίας καὶ πρῶτοι στήσαντες τρόπαια	τῶν	βαρβάρων, ἡγεμόνες καὶ διδάσκαλοι τοῖς
[240]	Τούτων δὲ τῶν μὲν πραχθέντων,	τῶν	δ' ἐπιχειρουμένων οὔτ' Ἐρετριεῦσιν ἐβοήθησεν
[248]	τῶν μὲν μιμεῖσθαι τοὺς αὑτῶν,	τῶν	δὲ θαρρεῖν ὑπὲρ αὑτῶν, ὡς
[249]	κληρονόμου καὶ ὑέος (μοίρᾳ καθεστηκυῖα,	τῶν	δὲ ὑέων ἐν πατρός, γονέων
[248]	ἂν ἕκαστος ἑκάστῳ ἐντυγχάνῃ ὁτῳοῦν	τῶν	ἐκείνων. Τῆς δὲ πόλεως ἴστε
[242]	ὀργὴν ἰδίαν πόλεως τὸ κοινὸν	τῶν	Ἑλλήνων διολλύναι, πρὸς δὲ τοὺς
[241]	νοῦν προσέχειν, ἀλλὰ μὴ τῇ	τῶν	Ἑλλήνων ἐπιβουλεύειν φθορᾷ. ~Καὶ οὗτος
[242]	πολλοῦ πολέμου γενομένου, καὶ πάντων	τῶν	Ἑλλήνων ἐπιστρατευσάντων καὶ τεμόντων τὴν
[241]	δὲ τοῦτο πολλαὶ μὲν πόλεις	τῶν	Ἑλλήνων ἔτι ἦσαν μετὰ τοῦ
[239]	μάχεσθαι καὶ βαρβάροις ὑπὲρ ἁπάντων	τῶν	Ἑλλήνων. Εὐμόλπου μὲν οὖν καὶ
[241]	ὅτι τὸν ἐχόμενον φόβον διέλυσαν	τῶν	Ἑλλήνων καὶ ἔπαυσαν φοβουμένους πλῆθος
[235]	ῥήτορας, ἕνα δὲ καὶ διαφέροντα	τῶν	Ἑλλήνων, Περικλέα τὸν Ξανθίππου. (ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ)
[241]	τῶν τε Μαραθῶνι μαχεσαμένων καὶ	τῶν	ἐν (Σαλαμῖνι ναυμαχησάντων, παιδευθῆναι τοὺς
[240]	τῆς τε ἡμετέρας καὶ συμπάντων	τῶν	ἐν τῇδε τῇ ἠπείρῳ· εἰς
[244]	ἔργῳ παρεχομένη. Χρὴ δὲ καὶ	τῶν	ἐν τούτῳ τῷ πολέμῳ τελευτησάντων
[248]	ὅτι νόμους θεμένη περὶ τοὺς	τῶν	ἐν τῷ πολέμῳ τελευτησάντων παῖδάς
[246]	δὴ ἔργα ταῦτα τῶν ἀνδρῶν	τῶν	ἐνθάδε κειμένων καὶ τῶν ἄλλων
[237]	παιδείαν· ἐπὶ δὲ τούτοις τὴν	τῶν	ἔργων πρᾶξιν ἐπιδείξωμεν, ὡς καλὴν
[239]	ἐπιστρατευσάντων ἐπὶ τὴν χώραν καὶ	τῶν	ἔτι προτέρων ὡς ἠμύναντο, καὶ
[248]	τις ἔστι τοῖς τετελευτηκόσιν αἴσθησις	(τῶν	ζώντων, οὕτως ἀχάριστοι εἶεν ἂν
[237]	καὶ τὴν τελευτὴν ἀντὶ τῆς	τῶν	ζώντων σωτηρίας ἠλλάξαντο; Δοκεῖ μοι
[237]	καὶ καθαρὰ ἐφάνη, ἐξελέξατο δὲ	τῶν	ζῴων καὶ ἐγέννησεν ἄνθρωπον, ὃ
[248]	κοσμεῖν ἢ θρηνεῖν· γυναικῶν δὲ	τῶν	ἡμετέρων καὶ παίδων ἐπιμελούμενοι καὶ
[246]	γῆς τελευτήσαντι. Χρὴ οὖν μεμνημένους	τῶν	ἡμετέρων λόγων, ἐάν τι καὶ
[240]	φημὶ οὐ μόνον τῶν σωμάτων	τῶν	ἡμετέρων πατέρας εἶναι, ἀλλὰ καὶ
[241]	τοὺς ἄλλους Ἕλληνας, ὑπὸ μὲν	τῶν	κατὰ γῆν, ὑπὸ δὲ τῶν
[241]	τῶν κατὰ γῆν, ὑπὸ δὲ	τῶν	κατὰ θάλατταν μαθόντας καὶ ἐθισθέντας
[240]	Ἕλληνες ὑπὲρ τῆς σωτηρίας, μαθηταὶ	τῶν	Μαραθῶνι γενόμενοι. ~Τὰ μὲν οὖν
[245]	πρόφασις εἴη (τῆς ἀποστάσεως. Καὶ	τῶν	μὲν ἄλλων συμμάχων ἐψεύσθη· ἠθέλησαν
[248]	καὶ αὐτὸς δέομαι ὑπὲρ ἐκείνων,	τῶν	μὲν μιμεῖσθαι τοὺς αὑτῶν, τῶν
[240]	ζεύξαντας Ἐρετριεῦσιν ἄγειν. Τούτων δὲ	τῶν	μὲν πραχθέντων, τῶν δ' ἐπιχειρουμένων
[249]	καὶ μουσικῆς πάσης, καὶ ἀτεχνῶς	τῶν	μὲν τελευτησάντων ἐν κληρονόμου καὶ
[243]	καταπεπολεμῆσθαι καὶ ἀπειλημμένων ἐν Μυτιλήνῃ	τῶν	νεῶν, βοηθήσαντες ἑξήκοντα ναυσίν, αὐτοὶ
[240]	τῆς τε (θαλάττης ἐκράτει καὶ	τῶν	νήσων, ὥστε μηδὲ ἀξιοῦν ἀντίπαλον
[236]	τῆς πόλεως, ἰδίᾳ δὲ ὑπὸ	τῶν	οἰκείων· λόγῳ δὲ δὴ τὸν
[243]	μιᾷ μὲν ἡμέρᾳ πάσας τὰς	τῶν	πολεμίων (ἑλόντες ναῦς, πολλὰς δὲ
[239]	ἄλλην ποίησιν αὐτὰ θεῖναι πρεπόντως	τῶν	πραξάντων. Ἔστιν δὲ τούτων ὧν
[234]	ἄρχειν ἡμῶν, ὦ θαυμάσιε, ἐπιχειρεῖς	τῶν	πρεσβυτέρων (τηλικοῦτος ὤν, ἵνα μὴ
[237]	εὐγενείας πρῶτον ὑπῆρξε τοῖσδε ἡ	τῶν	προγόνων γένεσις οὐκ ἔπηλυς οὖσα,
[247]	ὑμεῖς νικῴητε, εἰ παρασκευάσαισθε τῇ	τῶν	(προγόνων δόξῃ μὴ καταχρησόμενοι μηδ'
[246]	μὴ λείπειν τὴν τάξιν τὴν	τῶν	προγόνων μηδ' εἰς τοὐπίσω ἀναχωρεῖν
[241]	τούτων ἡμᾶς ἐπιμνησθῆναι, οἳ τοῖς	τῶν	προτέρων ἔργοις τέλος τῆς σωτηρίας
[238]	πρώτη τροφὴν ἀνθρωπείαν (ἤνεγκεν τὸν	τῶν	πυρῶν καὶ κριθῶν καρπόν, ᾧ
[245]	αὐτῇ, ~τὸ μηδενὶ δουλουμένῳ βοηθεῖν	(τῶν	σφᾶς ἀδικησάντων, ἀλλὰ ἐκάμφθη καὶ
[240]	(τοὺς ἄνδρας φημὶ οὐ μόνον	τῶν	σωμάτων τῶν ἡμετέρων πατέρας εἶναι,
[244]	ἀφίκοντο εἰς χρείαν τῆς πόλεως	τῶν	τε Ἑλλήνων οἱ πρῶτοι, Ἀργεῖοι
[246]	ἐν τούτῳ τῷ πολέμῳ ἐστερήθημεν,	~τῶν	τε ἐν Κορίνθῳ χρησαμένων δυσχωρίᾳ
[241]	ἀνδρῶν. Ὑπ' ἀμφοτέρων δὴ συμβαίνει,	τῶν	τε Μαραθῶνι μαχεσαμένων καὶ τῶν
[236]	ἐγᾦμαι, ἀρξαμένη λέγειν ἀπ' αὐτῶν	τῶν	τεθνεώτων οὑτωσί. Ἔργῳ μὲν ἡμῖν
[248]	οὖν, ὦ παῖδες καὶ γονῆς	τῶν	τελευτησάντων, ἐκεῖνοί (τε ἐπέσκηπτον ἡμῖν
[240]	εἰς Ἐρέτριαν ἐπ' ἄνδρας οἳ	τῶν	τότε Ἑλλήνων ἐν τοῖς εὐδοκιμώτατοι
[241]	δὴ ἄξιον ἐπαινεῖν τῶν ἀνδρῶν	τῶν	τότε ναυμαχησάντων, ὅτι τὸν ἐχόμενον
[249]	ὑέων ἐν πατρός, γονέων δὲ	τῶν	τούτων ἐν ἐπιτρόπου, πᾶσαν πάντων
[241]	εἰς τὸν ἔπειτα (χρόνον ὑπὸ	τῶν	ὕστερον· μετὰ δὲ τοῦτο πολλαὶ
[236]	μὲν καὶ ἀδελφοῖς μιμεῖσθαι τὴν	τῶνδε	ἀρετὴν παρακελευόμενος, ~πατέρας δὲ καὶ
[239]	ἐν πάσῃ ἐλευθερίᾳ τεθραμμένοι οἱ	τῶνδέ	γε πατέρες καὶ οἱ ἡμέτεροι
[237]	γὰρ συμβαίνει ἅμα καὶ ἡ	τῶνδε	εὐγένεια κοσμουμένη. Ἔστι δὲ ἀξία
[238]	δὲ καὶ παιδευθέντες οὕτως οἱ	τῶνδε	πρόγονοι ᾤκουν πολιτείαν κατασκευασάμενοι, ἧς
[237]	ἥδε ἔτεκεν ἡ γῆ τοὺς	τῶνδέ	τε καὶ ἡμετέρους προγόνους. Πᾶν