Pages
[246]	κινδυνεύσειν ἔμελλον. Φράσω δὲ ὑμῖν	ἅ	τε αὐτῶν ἤκουσα ἐκείνων καὶ
[246]	νομίζειν χρὴ αὐτῶν ἀκούειν ἐκείνων	ἃ	ἂν ἀπαγγέλλω· ἔλεγον δὲ τάδε
[244]	τε ἐγένετο καρτερῆσαι οὐδὲ διαφυλάξαι	ἃ	ἐδέδοκτο αὐτῇ, ~τὸ μηδενὶ δουλουμένῳ
[236]	(ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ) Ἦ καὶ μνημονεύσαις ἂν	ἃ	ἔλεγεν ἡ Ἀσπασία; (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Εἰ
[246]	τῷ παρόντι δίκαιός εἰμι εἰπεῖν	ἃ	οἱ πατέρες ἡμῖν ἐπέσκηπτον ἀπαγγέλλειν
[246]	ἡγούμενοι τῷ τοὺς αὑτοῦ αἰσχύναντι	ἀβίωτον	εἶναι, καὶ τῷ τοιούτῳ οὔτε
[242]	ἐλευθερίας βοηθοῦντες πρὸς Ἕλληνας, ἄνδρες	ἀγαθοὶ	(γενόμενοι καὶ ἐλευθερώσαντες οἷς ἐβοήθουν,
[237]	ἐγένοντο, οὕτω καὶ ἐπαινεῖν αὐτούς.	Ἀγαθοὶ	δὲ ἐγένοντο διὰ τὸ φῦναι
[246]	δυσχωρίᾳ καὶ ἐν Λεχαίῳ (προδοσίᾳ·	ἀγαθοὶ	δὲ καὶ οἱ βασιλέα ἐλευθερώσαντες
[237]	μοι χρῆναι κατὰ φύσιν, ὥσπερ	ἀγαθοὶ	ἐγένοντο, οὕτω καὶ ἐπαινεῖν αὐτούς.
[238]	δηλῶσαι, δι' ἣν δὴ κἀκεῖνοι	ἀγαθοὶ	καὶ οἱ νῦν εἰσιν, ὧν
[242]	ἐγένετο, ἐν ᾧ πολλοὶ καὶ	ἀγαθοὶ	τελευτήσαντες ἐνθάδε κεῖνται, ~πολλοὶ μὲν
[238]	ὅρος, ὁ δόξας σοφὸς ἢ	ἀγαθὸς	εἶναι κρατεῖ καὶ ἄρχει. (Αἰτία
[235]	λέγειν ἢ Πελοποννησίους ἐν Ἀθηναίοις,	ἀγαθοῦ	ἂν ῥήτορος δέοι τοῦ πείσοντος
[237]	πόθεν ἂν ὀρθῶς ἀρξαίμεθα ἄνδρας	ἀγαθοὺς	ἐπαινοῦντες, οἳ ζῶντές τε τοὺς
[247]	σφίσι παῖδας ηὔχοντο γενέσθαι ἀλλ'	ἀγαθοὺς	καὶ εὐκλεεῖς, ὧν ἔτυχον, μεγίστων
[235]	ἥπερ καὶ ἄλλους πολλοὺς καὶ	ἀγαθοὺς	πεποίηκε ῥήτορας, ἕνα δὲ καὶ
[246]	παῖδες, ὅτι μέν ἐστε πατέρων	ἀγαθῶν,	αὐτὸ μηνύει τὸ νῦν παρόν·
[238]	τροφὴ ἀνθρώπων ἐστίν, καλὴ μὲν	ἀγαθῶν,	ἡ δὲ ἐναντία κακῶν. Ὡς
[245]	καὶ οἱ πολέμιοι. Ἀνδρῶν μέντοι	ἀγαθῶν	καὶ ἐν τούτῳ τῷ πολέμῳ
[246]	καὶ αὐτός, ὦ παῖδες ἀνδρῶν	ἀγαθῶν,	νῦν τε παρακελεύομαι καὶ ἐν
[247]	καὶ εὐκλεεῖς, ὧν ἔτυχον, μεγίστων	ἀγαθῶν	ὄντων· πάντα δὲ οὐ ῥᾴδιον
[237]	ἐγένοντο διὰ τὸ φῦναι ἐξ	ἀγαθῶν.	Τὴν εὐγένειαν οὖν πρῶτον αὐτῶν
[248]	τοιούτους, οὐκ ἀγανακτοῦντας οὐδὲ φοβουμένους	ἄγαν	εἰ δεῖ τελευτᾶν ἐν τῷ
[247]	Πάλαι γὰρ δὴ τὸ μηδὲν	ἄγαν	λεγόμενον καλῶς δοκεῖ λέγεσθαι· τῷ
[248]	οὔτε γὰρ χαίρων οὔτε λυπούμενος	ἄγαν	φανήσεται διὰ τὸ αὑτῷ πεποιθέναι.
[248]	αὐτοὺς νῦν παρέχομεν τοιούτους, οὐκ	ἀγανακτοῦντας	οὐδὲ φοβουμένους ἄγαν εἰ δεῖ
[244]	ἐνδεῶς ἠμύναντο, τοῖς δὲ Ἕλλησιν	ἀγανακτοῦσα,	μεμνημένη ὡς εὖ παθόντες ὑπ'
[245]	ἀποικίας ἀπηλλάγημεν τοῦ πολέμου οὕτως,	ἀγαπητῶς	ἀπηλλάττοντο καὶ οἱ πολέμιοι. Ἀνδρῶν
[240]	οἱ δ' ἄλλοι πάντες ἐκπεπληγμένοι,	ἀγαπῶντες	τὴν (ἐν τῷ παρόντι σωτηρίαν,
[249]	ἐστίν. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Τί οὖν; Οὐκ	ἄγασαι	αὐτὴν καὶ νῦν χάριν ἔχεις
[248]	ἱκανὰ τοῖς ἡμετέροις παρ' ἡμῶν	ἀγγέλλειν·	τῇ δὲ πόλει παρακελευοίμεθ' ἂν
[240]	αὐτῇ ταύτῃ ἀνάγκῃ ζεύξαντας Ἐρετριεῦσιν	ἄγειν.	Τούτων δὲ τῶν μὲν πραχθέντων,
[238]	οὔτε ἀσθενείᾳ οὔτε πενίᾳ οὔτ'	ἀγνωσίᾳ	πατέρων ἀπελήλαται οὐδεὶς οὐδὲ τοῖς
[237]	ἡ ἡμετέρα θηρίων μὲν ἀγρίων	ἄγονος	καὶ καθαρὰ ἐφάνη, ἐξελέξατο δὲ
[240]	Δᾶτιν δὲ ἄρχοντα, εἶπεν ἥκειν	ἄγοντα	Ἐρετριᾶς καὶ Ἀθηναίους, εἰ βούλοιτο
[234]	~(ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Ἐξ	ἀγορᾶς	ἢ πόθεν Μενέξενος; (ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ) Ἐξ
[234]	ἢ πόθεν Μενέξενος; (ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ) Ἐξ	ἀγορᾶς,	ὦ Σώκρατες, καὶ ἀπὸ τοῦ
[237]	τούτῳ ἡ ἡμετέρα θηρίων μὲν	ἀγρίων	ἄγονος καὶ καθαρὰ ἐφάνη, ἐξελέξατο
[249]	ἰδίᾳ γίγνεται, πρὸς δὲ τούτοις	ἀγῶνας	γυμνικοὺς καὶ ἱππικοὺς τιθεῖσα καὶ
[235]	ὅταν δέ τις ἐν τούτοις	ἀγωνίζηται	οὕσπερ καὶ ἐπαινεῖ, οὐδὲν μέγα
[239]	οἱ ἡμέτεροι, (μιᾶς μητρὸς πάντες	ἀδελφοὶ	φύντες, οὐκ ἀξιοῦμεν δοῦλοι οὐδὲ
[236]	εὐμενῶς παραινέσεται, ἐκγόνοις μὲν καὶ	ἀδελφοῖς	μιμεῖσθαι τὴν τῶνδε ἀρετὴν παρακελευόμενος,
[249]	συνεκτρέφει αὐτή, προθυμουμένη ὅτι μάλιστ'	ἄδηλον	αὐτοῖς τὴν ὀρφανίαν γενέσθαι, ἐν
[241]	πολλούς, ναυσὶ δὲ ἔτι ἦν	ἄδηλον	καὶ δόξαν εἶχον Πέρσαι ἄμαχοι
[245]	μηδενὶ δουλουμένῳ βοηθεῖν (τῶν σφᾶς	ἀδικησάντων,	ἀλλὰ ἐκάμφθη καὶ ἐβοήθησεν, καὶ
[236]	ἡ Ἀσπασία; (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Εἰ μὴ	ἀδικῶ	γε· ἐμάνθανόν γέ τοι παρ'
[249]	ὅπως ἂν οἱ τούτων μὴ	ἀδικῶνται	πατέρες τε καὶ μητέρες· τοὺς
[242]	ἡμέρᾳ ἐν Οἰνοφύτοις νικήσαντες τοὺς	ἀδίκως	φεύγοντας δικαίως κατήγαγον. Οὗτοι δὴ
[238]	ἀρχὰς δίδωσι καὶ κράτος τοῖς	ἀεὶ	δόξασιν ἀρίστοις εἶναι, καὶ οὔτε
[238]	πλήθους ἀριστοκρατία. Βασιλῆς μὲν γὰρ	ἀεὶ	ἡμῖν εἰσιν· οὗτοι δὲ τοτὲ
[246]	πατέρες ἡμῖν ἐπέσκηπτον ἀπαγγέλλειν τοῖς	ἀεὶ	λειπομένοις, εἴ τι πάσχοιεν, ἡνίκα
[244]	λέγων ὀρθῶς ἂν κατηγοροῖ, ὡς	ἀεὶ	λίαν φιλοικτίρμων ἐστὶ καὶ τοῦ
[243]	θαλάττης κεῖνται ἐνθάδε. Ὦν χρὴ	ἀεὶ	μεμνῆσθαί τε καὶ (ἐπαινεῖν· τῇ
[235]	Καὶ οἷα δὴ τὰ πολλὰ	ἀεὶ	μετ' ἐμοῦ ξένοι τινὲς ἕπονται
[235]	οἱ ῥήτορες δεξιοί εἰσιν. (ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ)	Ἀεὶ	σὺ προσπαίζεις, ὦ Σώκρατες, τοὺς
[234]	μὴ ἐκλίπῃ ὑμῶν ἡ οἰκία	ἀεί	τινα ἡμῶν ἐπιμελητὴν παρεχομένη; (ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ)
[247]	ἡμῶν, οἷς εἰσί, καὶ μητέρας	ἀεὶ	χρὴ παραμυθεῖσθαι ὡς ῥᾷστα φέρειν
[238]	νῦν τε πολιτευόμεθα καὶ τὸν	ἀεὶ	χρόνον ἐξ ἐκείνου ὡς τὰ
[243]	ἐκρατήθημεν, οὐχ ὑπὸ τῶν ἄλλων·	ἀήττητοι	γὰρ ἔτι καὶ νῦν ὑπό
[247]	θεοὶ ἐπήκοοι γεγόνασιν. Οὐ γὰρ	ἀθανάτους	σφίσι παῖδας ηὔχοντο γενέσθαι ἀλλ'
[236]	ἅπερ σὺ λέγεις, ὅτι μέλλοιεν	Ἀθηναῖοι	αἱρεῖσθαι τὸν ἐροῦντα· ἔπειτα τὰ
[235]	εὖ λέγειν ἢ Πελοποννησίους ἐν	Ἀθηναίοις,	ἀγαθοῦ ἂν ῥήτορος δέοι τοῦ
[236]	τ' εἴη Ἀθηναίους γε ἐν	Ἀθηναίοις	ἐπαινῶν εὐδοκιμεῖν. (ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ) Καὶ τί
[240]	Ἐρετριεῦσιν ἐβοήθησεν Ἑλλήνων οὐδεὶς οὔτε	Ἀθηναίοις	πλὴν Λακεδαιμονίων οὗτοι δὲ τῇ
[236]	κἂν οὗτος οἷός τ' εἴη	Ἀθηναίους	γε ἐν Ἀθηναίοις ἐπαινῶν εὐδοκιμεῖν.
[240]	εἶπεν ἥκειν ἄγοντα Ἐρετριᾶς καὶ	Ἀθηναίους,	εἰ βούλοιτο τὴν (ἑαυτοῦ κεφαλὴν
[235]	χαλεπόν. εἰ μὲν γὰρ δέοι	Ἀθηναίους	ἐν Πελοποννησίοις εὖ λέγειν ἢ
[240]	ὡς ἕτοιμόν σφισιν ὂν καὶ	Ἀθηναίους	ἐν τῇ αὐτῇ ταύτῃ ἀνάγκῃ
[242]	βαρβάρους ἄλλοι τινὲς εἶεν ἀμείνους	Ἀθηναίων,	ὅτι οὐκ ἀληθῆ ἀμφισβητοῖεν· οὗτοι
[241]	ἤδη τοῦτο Λακεδαιμονίων τε καὶ	Ἀθηναίων.	Τὸ μὲν οὖν μέγιστον καὶ
[240]	ἀξιοῦν ἀντίπαλον αὐτῷ μηδένα εἶναι·	αἱ	δὲ γνῶμαι δεδουλωμέναι ἁπάντων ἀνθρώπων
[238]	ταύτης ἡ ἐξ ἴσου γένεσις.	Αἱ	μὲν γὰρ ἄλλαι πόλεις ἐκ
[238]	ἀνωμάλων, ὥστε αὐτῶν ἀνώμαλοι καὶ	αἱ	πολιτεῖαι, τυραννίδες τε καὶ ὀλιγαρχίαι·
[244]	βαρβάροις, τάς τε ναῦς περιελόμενοι	αἵ	ποτ' ἐκείνους ἔσωσαν, καὶ τείχη
[245]	γὰρ Πέλοπες οὐδὲ Κάδμοι οὐδὲ	Αἴγυπτοί	τε καὶ Δαναοὶ οὐδὲ ἄλλοι
[241]	Κύπρον στρατεύσαντες καὶ οἱ εἰς	Αἴγυπτον	πλεύσαντες καὶ ἄλλοσε πολλαχόσε, ὧν
[239]	καὶ τῆς ἄλλης Ἀσίας μέχρι	Αἰγύπτου	ἦρξεν, ὁ δὲ ὑὸς Αἰγύπτου
[239]	Αἰγύπτου ἦρξεν, ὁ δὲ ὑὸς	Αἰγύπτου	τε καὶ Λιβύης ὅσον οἷόν
[235]	Νῦν μέντοι οἶμαι ἐγὼ τὸν	αἱρεθέντα	οὐ πάνυ εὐπορήσειν· ἐξ ὑπογύου
[234]	Οἶμαι μέντοι Ἀρχῖνον ἢ Δίωνα	αἱρεθήσεσθαι.	(ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Καὶ μήν, ὦ Μενέξενε,
[234]	πυθόμενος ὅτι ἡ βουλὴ μέλλει	αἱρεῖσθαι	ὅστις ἐρεῖ ἐπὶ τοῖς ἀποθανοῦσιν·
[236]	σὺ λέγεις, ὅτι μέλλοιεν Ἀθηναῖοι	αἱρεῖσθαι	τὸν ἐροῦντα· ἔπειτα τὰ μὲν
[235]	ἐξ ὑπογύου γὰρ παντάπασιν ἡ	αἵρεσις	γέγονεν, ὥστε ἴσως ἀναγκασθήσεται ὁ
[238]	μὲν ἐκ γένους, τοτὲ δὲ	αἱρετοί·	ἐγκρατὲς δὲ τῆς πόλεως τὰ
[246]	ἐξὸν ζῆν μὴ καλῶς, καλῶς	αἱρούμεθα	μᾶλλον τελευτᾶν, πρὶν ὑμᾶς τε
[235]	πέμπτῃ ἡμέρᾳ ἀναμιμνῄσκομαι ἐμαυτοῦ καὶ	αἰσθάνομαι	οὗ γῆς εἰμι, τέως δὲ
[248]	εἴ τις ἔστι τοῖς τετελευτηκόσιν	αἴσθησις	(τῶν ζώντων, οὕτως ἀχάριστοι εἶεν
[247]	οἰομένῳ τὶ εἶναι οὐκ ἔστιν	αἴσχιον	οὐδὲν ἢ παρέχειν ἑαυτὸν τιμώμενον
[246]	πάντα καὶ κτήματα καὶ ἐπιτηδεύματα	αἰσχρὰ	καὶ κακά. Οὔτε γὰρ πλοῦτος
[247]	καὶ μὴ τοῖς ἐκγόνοις παραδιδόναι,	αἰσχρὸν	καὶ ἄνανδρον, ἀπορίᾳ ἰδίων αὑτοῦ
[245]	πάλιν (διὰ τὸ μὴ ἐθέλειν	αἰσχρὸν	καὶ ἀνόσιον ἔργον ἐργάσασθαι Ἕλληνας
[246]	καὶ πᾶν τὸ πρόσθεν γένος	αἰσχῦναι,	ἡγούμενοι τῷ τοὺς αὑτοῦ αἰσχύναντι
[246]	αἰσχῦναι, ἡγούμενοι τῷ τοὺς αὑτοῦ	αἰσχύναντι	ἀβίωτον εἶναι, καὶ τῷ τοιούτῳ
[247]	νικῶμεν ὑμᾶς ἀρετῇ, ἡ νίκη	αἰσχύνην	φέρει, ἡ δὲ ἧττα, ἐὰν
[245]	αὐτὴ μὲν οὐκ ἐτόλμησεν βοηθῆσαι,	αἰσχυνομένη	τὰ τρόπαια τά τε Μαραθῶνι
[238]	ἀγαθὸς εἶναι κρατεῖ καὶ ἄρχει.	(Αἰτία	δὲ ἡμῖν τῆς πολιτείας ταύτης
[240]	καταδεδουλωμένη ἦν ἡ Περσῶν ἀρχή.	Αἰτιασάμενος	δὲ Δαρεῖος ἡμᾶς τε καὶ
[244]	καὶ τούτων ἁπάντων οὐδὲν ἄλλ'	αἴτιον	ἢ ἡ τῷ ὄντι συγγένεια,
[248]	καὶ μὴ ἐν ἄλλοις ἀνθρώποις	αἰωρεῖται	ἐξ ὧν ἢ εὖ ἢ
[249]	(ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Ἀλλ' εἰ μὴ πιστεύεις,	ἀκολούθει	μετ' ἐμοῦ, καὶ ἀκούσῃ αὐτῆς
[236]	ἐπειδή γε μόνω ἐσμέν. Ἀλλ'	ἄκουε.	Ἔλεγε γάρ, ὡς ἐγᾦμαι, ἀρξαμένη
[246]	ἔλεγον. Ἀλλὰ νομίζειν χρὴ αὐτῶν	ἀκούειν	ἐκείνων ἃ ἂν ἀπαγγέλλω· ἔλεγον
[242]	ὃ καὶ τήνδε τὴν πόλιν	ἄκουσαν	ἐν πολέμῳ τοῖς Ἕλλησι κατέστησεν.
[236]	τοῖς πράξασι γίγνεται παρὰ τῶν	ἀκουσάντων·	δεῖ δὴ τοιούτου τινὸς λόγου
[249]	πιστεύεις, ἀκολούθει μετ' ἐμοῦ, καὶ	ἀκούσῃ	αὐτῆς λεγούσης. (ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ) Πολλάκις, ὦ
[235]	ὑπ' αὐτῶν, καὶ ἑκάστοτε ἐξέστηκα	(ἀκροώμενος	καὶ κηλούμενος, ἡγούμενος ἐν τῷ
[238]	ἂν χαίρῃ, ἔστι δὲ τῇ	ἀληθείᾳ	μετ' εὐδοξίας πλήθους ἀριστοκρατία. Βασιλῆς
[242]	εἶεν ἀμείνους Ἀθηναίων, ὅτι οὐκ	ἀληθῆ	ἀμφισβητοῖεν· οὗτοι (γὰρ ἐνταῦθα ἔδειξαν,
[243]	μηδ' ὑπὸ πάντων ἀνθρώπων καὶ	ἀληθῆ	ἔδοξεν τῇ δὲ ἡμετέρᾳ αὐτῶν
[237]	καὶ γυνὴ δήλη τεκοῦσά τε	ἀληθῶς	καὶ μή, ἀλλ' ὑποβαλλομένη, ἐὰν
[247]	ἀθανάτους σφίσι παῖδας ηὔχοντο γενέσθαι	ἀλλ'	ἀγαθοὺς καὶ εὐκλεεῖς, ὧν ἔτυχον,
[236]	ἄν, ἐπειδή γε μόνω ἐσμέν.	Ἀλλ'	ἄκουε. Ἔλεγε γάρ, ὡς ἐγᾦμαι,
[246]	καὶ κακῷ συνοικοῦντα πρέποντα φαίνεται	ἀλλ'	ἀπρεπῆ, καὶ ἐπιφανέστερον ποιεῖ τὸν
[245]	νόμῳ δὲ Ἕλληνες, συνοικοῦσιν ἡμῖν,	ἀλλ'	αὐτοὶ Ἕλληνες, οὐ μειξοβάρβαροι οἰκοῦμεν,
[237]	τῇ χώρᾳ ἄλλοθεν σφῶν ἡκόντων,	ἀλλ'	αὐτόχθονας καὶ τῷ ὄντι ἐν
[249]	οἵα τ' ἐστὶ συντιθέναι. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ)	Ἀλλ'	εἰ μὴ πιστεύεις, ἀκολούθει μετ'
[248]	ὀλοφυρόμενοι ἡμᾶς ἡμῖν μάλιστα χαριοῦνται,	ἀλλ'	εἴ τις ἔστι τοῖς τετελευτηκόσιν
[236]	λόγον. (ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ) Μηδαμῶς, ὦ Σώκρατες,	ἀλλ'	εἰπέ, καὶ πάνυ μοι χαριῇ,
[236]	παίζειν. (ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ) Οὐδαμῶς, ὦ Σώκρατες,	ἀλλ'	εἰπὲ παντὶ τρόπῳ. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Ἀλλὰ
[247]	καταψεύδεσθαι· χρὴ δὲ οὐδέτερα τούτων,	ἀλλ'	ἐκείνους μάλιστα ἡμῶν ἐπαινέτας εἶναι
[238]	δὲ τοῦ καρποῦ οὐκ ἐφθόνησεν,	ἀλλ'	ἔνειμεν καὶ τοῖς ἄλλοις. Μετὰ
[244]	βέβαιον καὶ ὁμόφυλον οὐ λόγῳ	ἀλλ'	ἔργῳ παρεχομένη. Χρὴ δὲ καὶ
[244]	μηδαμόθεν ἄλλοθεν τὴν σωτηρίαν γενέσθαι	ἀλλ'	ἢ ἐκ ταύτης τῆς πόλεως,
[239]	δοῦλοι οὐδὲ δεσπόται ἀλλήλων εἶναι,	ἀλλ'	ἡ ἰσογονία ἡμᾶς ἡ κατὰ
[235]	οὐ πάνυ φαύλη περὶ ῥητορικῆς,	ἀλλ'	ἥπερ καὶ ἄλλους πολλοὺς καὶ
[236]	ὁτουοῦν· ἀλλὰ μόνον εἰπέ. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ)	Ἀλλ'	ἴσως μου καταγελάσῃ, ἄν σοι
[247]	ἡ γενομένη τύχη τοῦτο πορίζειν	ἀλλ'	ἰωμένους καὶ πραύ̈ νοντας ἀναμιμνῄσκειν
[236]	Τί οὖν οὐ διῆλθες; (ΣΩΚΡΑΤΗΣ)	Ἀλλ'	ὅπως μή μοι χαλεπανεῖ ἡ
[249]	εἰπόντι. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Εὖ ἂν ἔχοι·	ἀλλ'	ὅπως μου μὴ κατερεῖς, ἵνα
[237]	ὑπὸ μητρυιᾶς ὡς οἱ ἄλλοι,	ἀλλ'	ὑπὸ (μητρὸς τῆς χώρας ἐν
[237]	τεκοῦσά τε ἀληθῶς καὶ μή,	ἀλλ'	ὑποβαλλομένη, ἐὰν μὴ ἔχῃ πηγὰς
[244]	ἔθεντο· καὶ τούτων ἁπάντων οὐδὲν	ἄλλ'	αἴτιον ἢ ἡ τῷ ὄντι
[234]	ἀλλὰ τίνα εἵλοντο; (ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ) Οὐδένα,	ἀλλὰ	ἀνεβάλοντο εἰς τὴν αὔριον. Οἶμαι
[238]	γυναῖκα μεμίμηται κυήσει καὶ γεννήσει,	ἀλλὰ	γυνὴ γῆν. Τούτου δὲ τοῦ
[247]	ἑαυτὸν τιμώμενον μὴ δι' ἑαυτὸν	ἀλλὰ	διὰ δόξαν προγόνων. Εἶναι μὲν
[244]	κακίᾳ ἀλλήλων ἥψαντο οὐδ' ἔχθρᾳ	(ἀλλὰ	δυστυχίᾳ. Μάρτυρες δὲ ἡμεῖς αὐτοί
[238]	τετίμηται, ὥσπερ ἐν ἄλλαις πόλεσιν,	ἀλλὰ	εἷς ὅρος, ὁ δόξας σοφὸς
[234]	τε καὶ οὐκ εἰκῇ ἐπαινούντων,	ἀλλὰ	ἐκ πολλοῦ χρόνου λόγους παρεσκευασμένων,
[245]	δουλουμένῳ βοηθεῖν (τῶν σφᾶς ἀδικησάντων,	ἀλλὰ	ἐκάμφθη καὶ ἐβοήθησεν, καὶ τοὺς
[236]	οὐδὲν θαυμαστὸν δεινὸν εἶναι λέγειν·	ἀλλὰ	καὶ ὅστις ἐμοῦ κάκιον ἐπαιδεύθη,
[240]	σωμάτων τῶν ἡμετέρων πατέρας εἶναι,	ἀλλὰ	καὶ τῆς ἐλευθερίας τῆς τε
[243]	οὐ μόνον τὴν τότε ναυμαχίαν,	ἀλλὰ	καὶ τὸν ἄλλον πόλεμον· δόξαν
[236]	ἀλλ' εἰπὲ παντὶ τρόπῳ. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ)	Ἀλλὰ	μέντοι σοί γε δεῖ χαρίζεσθαι,
[241]	ἑαυτοῦ σωτηρίᾳ τὸν νοῦν προσέχειν,	ἀλλὰ	μὴ τῇ τῶν Ἑλλήνων ἐπιβουλεύειν
[236]	Ἀσπασίας βούλει λέγειν εἴτε ὁτουοῦν·	ἀλλὰ	μόνον εἰπέ. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Ἀλλ' ἴσως
[246]	τεκμαιρόμενος ἐξ ὧν τότε ἔλεγον.	Ἀλλὰ	νομίζειν χρὴ αὐτῶν ἀκούειν ἐκείνων
[240]	ἄμαχος εἴη ἡ Περσῶν δύναμις,	ἀλλὰ	πᾶν πλῆθος καὶ πᾶς πλοῦτος
[249]	οὐ κατερῶ· μόνον ἀπάγγελλε. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ)	Ἀλλὰ	ταῦτ' ἔσται.
[234]	μέλλουσι ποιεῖν. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Πάνυ γε·	ἀλλὰ	τίνα εἵλοντο; (ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ) Οὐδένα, ἀλλὰ
[238]	ἴσου γένεσις. Αἱ μὲν γὰρ	ἄλλαι	πόλεις ἐκ παντοδαπῶν κατεσκευασμέναι ἀνθρώπων
[238]	τοῖς ἐναντίοις τετίμηται, ὥσπερ ἐν	ἄλλαις	πόλεσιν, ἀλλὰ εἷς ὅρος, ὁ
[243]	(ἑλόντες ναῦς, πολλὰς δὲ καὶ	ἄλλας	νικήσαντες· ὃ δ' εἶπον δεινὸν
[237]	ὑφ' ἡμῶν, πολλαχῇ μὲν καὶ	ἄλλῃ,	πρῶτον δὲ καὶ μέγιστον ὅτι
[244]	γὰρ ὄντες ἐκείνοις γένει συγγνώμην	ἀλλήλοις	ἔχομεν ὧν τ' ἐποιήσαμεν ὧν
[239]	νόμον, καὶ μηδενὶ ἄλλῳ ὑπείκειν	ἀλλήλοις	ἢ ἀρετῆς δόξῃ καὶ φρονήσεως.
[243]	ἄστεως ὡς ἁσμένως καὶ οἰκείως	ἀλλήλοις	συνέμειξαν οἱ πολῖται καὶ παρ'
[238]	μὲν δούλους, οἱ δὲ δεσπότας	ἀλλήλους	νομίζοντες· ~ἡμεῖς δὲ καὶ οἱ
[244]	ἔτι ἀμῦναι μήτε Ἕλλησι πρὸς	ἀλλήλων	δουλουμένοις μήτε ὑπὸ βαρβάρων, οὕτως
[239]	οὐκ ἀξιοῦμεν δοῦλοι οὐδὲ δεσπόται	ἀλλήλων	εἶναι, ἀλλ' ἡ ἰσογονία ἡμᾶς
[244]	ἡμεῖς διηλλάγμεθα. Οὐ γὰρ κακίᾳ	ἀλλήλων	ἥψαντο οὐδ' ἔχθρᾳ (ἀλλὰ δυστυχίᾳ.
[244]	τούτῳ τῷ πολέμῳ τελευτησάντων ὑπ'	ἀλλήλων	μνείαν ἔχειν καὶ διαλλάττειν αὐτοὺς
[239]	ἐς ᾠδάς τε καὶ τὴν	ἄλλην	ποίησιν αὐτὰ θεῖναι πρεπόντως τῶν
[235]	πρὸς ἐμὲ καὶ πρὸς τὴν	ἄλλην	πόλιν, θαυμασιωτέραν αὐτὴν ἡγεῖσθαι εἶναι
[247]	ἐπιστήμη χωριζομένη (δικαιοσύνης καὶ τῆς	ἄλλης	ἀρετῆς πανουργία, οὐ σοφία φαίνεται.
[239]	δεσπότας Μήδους ἐδουλώσατο καὶ τῆς	ἄλλης	Ἀσίας μέχρι Αἰγύπτου ἦρξεν, ὁ
[246]	ἡμετέρων λόγων, ἐάν τι καὶ	ἄλλο	(ἀσκῆτε, ἀσκεῖν μετ' ἀρετῆς, εἰδότας
[238]	μὲν αὐτὴν (δημοκρατίαν, ὁ δὲ	ἄλλο,	ᾧ ἂν χαίρῃ, ἔστι δὲ
[237]	ἀποφηναμένη μετοικοῦντας ἐν τῇ χώρᾳ	ἄλλοθεν	σφῶν ἡκόντων, ἀλλ' αὐτόχθονας καὶ
[244]	ἀφικέσθαι, ὥστε περιστῆναι αὐτῷ μηδαμόθεν	ἄλλοθεν	τὴν σωτηρίαν γενέσθαι ἀλλ' ἢ
[237]	οὐχ ὑπὸ μητρυιᾶς ὡς οἱ	ἄλλοι,	ἀλλ' ὑπὸ (μητρὸς τῆς χώρας
[240]	τῆς μάχης ἀφίκοντο οἱ δ'	ἄλλοι	πάντες ἐκπεπληγμένοι, ἀγαπῶντες τὴν (ἐν
[249]	ἤδη ὑμεῖς τε καὶ οἱ	ἄλλοι	πάντες κοινῇ κατὰ τὸν νόμον
[245]	Αἴγυπτοί τε καὶ Δαναοὶ οὐδὲ	ἄλλοι	πολλοὶ φύσει μὲν βάρβαροι ὄντες,
[245]	Ἀργεῖοι καὶ Βοιωτοὶ καὶ οἱ	ἄλλοι	σύμμαχοι, εἰ μέλλοι χρήματα παρέξειν,
[242]	πολέμῳ τῷ πρὸς τοὺς βαρβάρους	ἄλλοι	τινὲς εἶεν ἀμείνους Ἀθηναίων, ὅτι
[248]	ἐγγὺς τούτου, καὶ μὴ ἐν	ἄλλοις	ἀνθρώποις αἰωρεῖται ἐξ ὧν ἢ
[240]	βαρβάρων, ἡγεμόνες καὶ διδάσκαλοι τοῖς	ἄλλοις	γενόμενοι ὅτι οὐκ ἄμαχος εἴη
[243]	πολῖται καὶ παρ' ἐλπίδα τοῖς	ἄλλοις	Ἕλλησι, ~τόν τε πρὸς τοὺς
[239]	ἐπιμνησθῆναι ἐπαινοῦντά τε καὶ προμνώμενον	ἄλλοις	ἐς ᾠδάς τε καὶ τὴν
[238]	ἐφθόνησεν, ἀλλ' ἔνειμεν καὶ τοῖς	ἄλλοις.	Μετὰ δὲ τοῦτο ἐλαίου γένεσιν,
[245]	συμμαχήσειν ἡμῖν τε καὶ τοῖς	ἄλλοις	συμμάχοις, ἡγούμενος οὐκ ἐθελήσειν, ἵν'
[243]	τότε ναυμαχίαν, ἀλλὰ καὶ τὸν	ἄλλον	πόλεμον· δόξαν γὰρ δι' αὐτοὺς
[241]	οἱ εἰς Αἴγυπτον πλεύσαντες καὶ	ἄλλοσε	πολλαχόσε, ὧν χρὴ μεμνῆσθαι καὶ
[245]	μῖσος ἐντέτηκε τῇ πόλει τῆς	ἀλλοτρίας	φύσεως. Ὅμως δ' οὖν ἐμονώθημεν
[241]	ἐν (Σαλαμῖνι ναυμαχησάντων, παιδευθῆναι τοὺς	ἄλλους	Ἕλληνας, ὑπὸ μὲν τῶν κατὰ
[243]	ἐλθεῖν πρὸς τὴν πόλιν τοὺς	ἄλλους	Ἕλληνας, ὥστε τολμῆσαι τῷ ἐχθίστῳ
[243]	γενομένης καὶ εἰρήνης πρὸς τοὺς	ἄλλους,	ὁ οἰκεῖος ἡμῖν πόλεμος οὕτως
[235]	περὶ ῥητορικῆς, ἀλλ' ἥπερ καὶ	ἄλλους	πολλοὺς καὶ ἀγαθοὺς πεποίηκε ῥήτορας,
[244]	ἤδη (ἔργον εἶναι καταδουλοῦσθαι τοὺς	ἄλλους,	ταῦτ' ἔπραττον. Καὶ μηκύνειν μὲν
[246]	φέρει τῷ κεκτημένῳ μετ' ἀνανδρίας	ἄλλῳ	γὰρ ὁ τοιοῦτος πλουτεῖ καὶ
[239]	ζητεῖν κατὰ νόμον, καὶ μηδενὶ	ἄλλῳ	ὑπείκειν ἀλλήλοις ἢ ἀρετῆς δόξῃ
[243]	διαφορᾷ ἐκρατήθημεν, οὐχ ὑπὸ τῶν	ἄλλων·	ἀήττητοι γὰρ ἔτι καὶ νῦν
[242]	τῷ πολέμῳ, τοὺς προεστῶτας τῶν	ἄλλων	Ἑλλήνων χειρωσάμενοι, μεθ' ὧν τότε
[237]	ὃ συνέσει τε ὑπερέχει τῶν	ἄλλων	καὶ δίκην καὶ θεοὺς μόνον
[243]	σωφροσύνης καὶ ἀρετῆς ἢ τῶν	ἄλλων	οἱ φίλοι· πολλοὶ δ' ἐν
[242]	ὑπὲρ (ἑαυτῶν τε καὶ τῶν	ἄλλων	ὁμοφώνων πρὸς τοὺς βαρβάρους· εἰρήνης
[246]	τῶν ἐνθάδε κειμένων καὶ τῶν	ἄλλων	ὅσοι ὑπὲρ τῆς πόλεως τετελευτήκασι,
[249]	γεννήτορας ἐπιμελεῖται, ~καὶ διαφερόντως (τῶν	ἄλλων	πολιτῶν προστέτακται φυλάττειν ἀρχῇ ἥπερ
[249]	ἐστιν αὐτόν· καὶ πρός γε	ἄλλων	πολλῶν χάριν ἔχω τῷ εἰπόντι.
[245]	(τῆς ἀποστάσεως. Καὶ τῶν μὲν	ἄλλων	συμμάχων ἐψεύσθη· ἠθέλησαν γὰρ αὐτῷ
[243]	εἴη ἀνθρώποις στασιάσαι, μὴ ἂν	ἄλλως	εὔξασθαι μηδένα πόλιν ἑαυτοῦ νοσῆσαι.
[237]	μητέρα αὐτήν· οὕτω γὰρ συμβαίνει	ἅμα	καὶ ἡ τῶνδε εὐγένεια κοσμουμένη.
[239]	αὑτοῦ πολίτας τῷ αὑτοῦ φρονήματι	(ἅμα	καὶ τοὺς δεσπότας Μήδους ἐδουλώσατο
[249]	τῆς πατρῴας (ἀρετῆς διδοῦσα, καὶ	ἅμα	οἰωνοῦ χάριν ἄρχεσθαι ἰέναι ἐπὶ
[235]	ἑκάστοις τούτων λόγοι παρεσκευασμένοι, καὶ	ἅμα	οὐδὲ αὐτοσχεδιάζειν τά γε τοιαῦτα
[239]	Ἑλλήνων. Εὐμόλπου μὲν οὖν καὶ	Ἀμαζόνων	ἐπιστρατευσάντων ἐπὶ τὴν χώραν καὶ
[241]	ἄδηλον καὶ δόξαν εἶχον Πέρσαι	ἄμαχοι	εἶναι κατὰ θάλατταν καὶ πλήθει
[240]	τοῖς ἄλλοις γενόμενοι ὅτι οὐκ	ἄμαχος	εἴη ἡ Περσῶν δύναμις, ἀλλὰ
[245]	τὸ πρότερον κατεπολεμήθημεν, σὺν θεῷ	ἄμεινον	ἢ τότε ἐθέμεθα τὸν πόλεμον·
[242]	τοὺς βαρβάρους ἄλλοι τινὲς εἶεν	ἀμείνους	Ἀθηναίων, ὅτι οὐκ ἀληθῆ ἀμφισβητοῖεν·
[247]	ὑμᾶς ἡ προσήκουσα μοῖρα κομίσῃ·	ἀμελήσαντας	δὲ ὑμᾶς καὶ κακισθέντας οὐδεὶς
[245]	τὸ εἰλικρινῶς εἶναι Ἕλληνας καὶ	ἀμιγεῖς	βαρβάρων. Οὐ γὰρ Πέλοπες οὐδὲ
[239]	ἔχει ἔτι τέ ἐστιν ἐν	ἀμνηστίᾳ,	τούτων πέρι μοι δοκεῖ χρῆναι
[244]	ἡ πόλις μὴ ἂν ἔτι	ἀμῦναι	μήτε Ἕλλησι πρὸς ἀλλήλων δουλουμένοις
[241]	ὅτι (κατὰ γῆν οἷόν τε	ἀμύνασθαι	τοὺς βαρβάρους ὀλίγοις πολλούς, ναυσὶ
[243]	τελευτήσαντες ἐνθάδε κεῖνται, ~πολλοὶ μὲν	ἀμφὶ	Σικελίαν (πλεῖστα τρόπαια στήσαντες ὑπὲρ
[237]	ἡμῶν τῷ λόγῳ ἡ τῶν	ἀμφισβητησάντων	περὶ αὐτῆς θεῶν (ἔρις τε
[242]	τῆς Βοιωτῶν ἐλευθερίας Λακεδαιμονίοις (μαχόμενοι,	ἀμφισβητησίμου	δὲ τῆς μάχης γενομένης, διέκρινε
[242]	ἀμείνους Ἀθηναίων, ὅτι οὐκ ἀληθῆ	ἀμφισβητοῖεν·	οὗτοι (γὰρ ἐνταῦθα ἔδειξαν, στασιασάσης
[241]	νεῶν τε καὶ ἀνδρῶν. Ὑπ'	ἀμφοτέρων	δὴ συμβαίνει, τῶν τε Μαραθῶνι
[236]	με κελεύοις ἀποδύντα ὀρχήσασθαι, χαρισαίμην	ἄν,	ἐπειδή γε μόνω ἐσμέν. Ἀλλ'
[236]	(ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Ἀλλ' ἴσως μου καταγελάσῃ,	ἄν	σοι δόξω πρεσβύτης ὢν ἔτι
[240]	ἡσυχίαν ἦγον. Ἐν τούτῳ δὴ	ἄν	τις γενόμενος γνοίη οἷοι ἄρα
[241]	τούτων τῶν ἀνδρῶν πολλὰ μὲν	ἄν	τις ἔχοι διελθεῖν, καὶ οἷα
[246]	ἐν τῷ λοιπῷ χρόνῳ, ὅπου	ἄν	τῳ ἐντυγχάνω (ὑμῶν, καὶ ἀναμνήσω
[236]	συγκολλῶσα. (ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ) Ἦ καὶ μνημονεύσαις	ἂν	ἃ ἔλεγεν ἡ Ἀσπασία; (ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
[243]	εἱμαρμένον εἴη ἀνθρώποις στασιάσαι, μὴ	ἂν	ἄλλως εὔξασθαι μηδένα πόλιν ἑαυτοῦ
[246]	χρὴ αὐτῶν ἀκούειν ἐκείνων ἃ	ἂν	ἀπαγγέλλω· ἔλεγον δὲ τάδε (ὦ
[237]	ἐπαινεῖσθαι; Δεύτερος δὲ ἔπαινος δικαίως	ἂν	αὐτῆς εἴη, ὅτι ἐν ἐκείνῳ
[239]	αὐτὰ λόγῳ ψιλῷ κοσμεῖν, τάχ'	ἂν	δεύτεροι φαινοίμεθα. Ταῦτα μὲν οὖν
[248]	τρέποντες τῆς τε τύχης μάλιστ'	ἂν	εἶεν ἐν λήθῃ καὶ (ζῷεν
[235]	(ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ) Ἦ οἴει οἷός τ'	ἂν	εἶναι αὐτὸς εἰπεῖν, εἰ δέοι
[246]	ἐκείνων καὶ οἷα νῦν ἡδέως	ἂν	εἴποιεν ὑμῖν λαβόντες δύναμιν, τεκμαιρόμενος
[248]	γηροτροφησόντων ὑμᾶς καὶ ἐπιμελησομένων, ὅπου	ἂν	ἕκαστος ἑκάστῳ ἐντυγχάνῃ ὁτῳοῦν τῶν
[236]	μή μοι χαλεπανεῖ ἡ διδάσκαλος,	ἂν	ἐξενέγκω αὐτῆς τὸν λόγον. (ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ)
[244]	διανοουμένη δὲ ἡ πόλις μὴ	ἂν	ἔτι ἀμῦναι μήτε Ἕλλησι πρὸς
[249]	ἔχω τῷ εἰπόντι. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Εὖ	ἂν	ἔχοι· ἀλλ' ὅπως μου μὴ
[236]	ἐπαινῶν εὐδοκιμεῖν. (ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ) Καὶ τί	ἂν	ἔχοις εἰπεῖν, εἰ δέοι σε
[246]	καλλίω τὰ (ὑπολειπόμενα· πολλαὶ γὰρ	ἂν	ἡμέραι καὶ νύκτες οὐχ ἱκαναὶ
[237]	τούτους δὲ (παραμυθούμενος. Τίς οὖν	ἂν	ἡμῖν τοιοῦτος λόγος φανείη; Ἢ
[243]	ἡ πόλις ἔσχεν μή ποτ'	ἂν	καταπολεμηθῆναι μηδ' ὑπὸ πάντων ἀνθρώπων
[244]	τοῦτ' ἂν μόνον λέγων ὀρθῶς	ἂν	κατηγοροῖ, ὡς ἀεὶ λίαν φιλοικτίρμων
[248]	(τῶν ζώντων, οὕτως ἀχάριστοι εἶεν	ἂν	μάλιστα, ἑαυτούς τε κακοῦντες καὶ
[247]	δὲ μή, ἴστε ὡς ἡμῖν,	ἂν	μὲν νικῶμεν ὑμᾶς ἀρετῇ, ἡ
[244]	τῆς πόλεως κατηγορῆσαι δικαίως, τοῦτ'	ἂν	μόνον λέγων ὀρθῶς ἂν κατηγοροῖ,
[247]	ἐὰν ἡττώμεθα, εὐδαιμονίαν. Μάλιστα δ'	ἂν	νικῴμεθα καὶ ὑμεῖς νικῴητε, εἰ
[249]	ἀρχῇ ἥπερ μεγίστη ἐστίν, ὅπως	ἂν	οἱ τούτων μὴ ἀδικῶνται πατέρες
[248]	ἀγγέλλειν· τῇ δὲ πόλει παρακελευοίμεθ'	ἂν	ὅπως ἡμῖν καὶ πατέρων καὶ
[237]	τοιοῦτος λόγος φανείη; Ἢ πόθεν	ἂν	ὀρθῶς ἀρξαίμεθα ἄνδρας ἀγαθοὺς ἐπαινοῦντες,
[249]	τελευτήσασι καὶ τοῖς ζῶσιν οὕτως	ἂν	προσφιλέστατοι εἶτε καὶ ῥᾷστοι θεραπεύειν
[235]	ἢ Πελοποννησίους ἐν Ἀθηναίοις, ἀγαθοῦ	ἂν	ῥήτορος δέοι τοῦ πείσοντος καὶ
[244]	οὐδὲ παλαιῶν ἀνθρώπων γεγονότα λέγοιμ'	ἂν	τὰ μετὰ ταῦτα· αὐτοὶ γὰρ
[237]	τεκὸν τροφὴν ἔχει ἐπιτηδείαν ᾧ	ἂν	τέκῃ, ᾧ καὶ γυνὴ δήλη
[238]	(δημοκρατίαν, ὁ δὲ ἄλλο, ᾧ	ἂν	χαίρῃ, ἔστι δὲ τῇ ἀληθείᾳ
[248]	κούφως δὲ καὶ μετρίως μάλιστ'	ἂν	χαρίζοιντο. Τὰ μὲν γὰρ ἡμέτερα
[239]	ἡμᾶς ἡ κατὰ φύσιν ἰσονομίαν	ἀναγκάζει	ζητεῖν κατὰ νόμον, καὶ μηδενὶ
[238]	πολιτείᾳ ἐτράφησαν οἱ πρόσθεν ἡμῶν,	ἀναγκαῖον	δηλῶσαι, δι' ἣν δὴ κἀκεῖνοι
[235]	ἡ αἵρεσις γέγονεν, ὥστε ἴσως	ἀναγκασθήσεται	ὁ λέγων ὥσπερ αὐτοσχεδιάζειν. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
[240]	Ἀθηναίους ἐν τῇ αὐτῇ ταύτῃ	ἀνάγκῃ	ζεύξαντας Ἐρετριεῦσιν ἄγειν. Τούτων δὲ
[241]	οὖν ἀριστεῖα τῷ λόγῳ ἐκείνοις	ἀναθετέον,	(τὰ δὲ δευτερεῖα τοῖς περὶ
[243]	φιλίους, ἀναξίου τύχης τυχόντες, οὐκ	ἀναιρεθέντες	ἐκ τῆς θαλάττης κεῖνται ἐνθάδε.
[241]	ἔργοις τέλος τῆς σωτηρίας ἐπέθεσαν	ἀνακαθηράμενοι	καὶ ἐξελάσαντες πᾶν τὸ βάρβαρον
[247]	(προγόνων δόξῃ μὴ καταχρησόμενοι μηδ'	ἀναλώσοντες	αὐτήν, γνόντες ὅτι ἀνδρὶ οἰομένῳ
[247]	ἀλλ' ἰωμένους καὶ πραύ̈ νοντας	ἀναμιμνῄσκειν	αὐτοὺς ὅτι ὧν ηὔχοντο τὰ
[235]	μόγις τετάρτῃ ἢ πέμπτῃ ἡμέρᾳ	ἀναμιμνῄσκομαι	ἐμαυτοῦ καὶ αἰσθάνομαι οὗ γῆς
[249]	αὐτῶν πανοπλίᾳ κοσμήσασα, ἐνδεικνυμένη καὶ	ἀναμιμνῄσκουσα	τὰ τοῦ πατρὸς ἐπιτηδεύματα ὄργανα
[246]	Λακεδαιμονίους· ὧν ἐγὼ μὲν ὑμᾶς	ἀναμιμνῄσκω,	ὑμᾶς δὲ πρέπει συνεπαινεῖν τε
[246]	ἄν τῳ ἐντυγχάνω (ὑμῶν, καὶ	ἀναμνήσω	καὶ διακελεύσομαι προθυμεῖσθαι εἶναι ὡς
[246]	κάλλος φέρει τῷ κεκτημένῳ μετ'	ἀνανδρίας	ἄλλῳ γὰρ ὁ τοιοῦτος πλουτεῖ
[247]	τοῖς ἐκγόνοις παραδιδόναι, αἰσχρὸν καὶ	ἄνανδρον,	ἀπορίᾳ ἰδίων αὑτοῦ κτημάτων τε
[242]	καὶ τεμόντων τὴν χώραν καὶ	ἀναξίαν	χάριν ἐκτινόντων τῇ πόλει, νικήσαντες
[243]	πολεμίους, λυσάμενοι δὲ τοὺς φιλίους,	ἀναξίου	τύχης τυχόντες, οὐκ ἀναιρεθέντες ἐκ
[235]	ἢ πρότερον, ὑπὸ τοῦ λέγοντος	ἀναπειθόμενοι.	Καί μοι αὕτη ἡ σεμνότης
[246]	τῶν προγόνων μηδ' εἰς τοὐπίσω	ἀναχωρεῖν	εἴκοντας κάκῃ. Ἐγὼ μὲν οὖν
[236]	ῥητορικῆς. Οὕτω μὲν οὖν τρεφόμενον	ἄνδρα	οὐδὲν θαυμαστὸν δεινὸν εἶναι λέγειν·
[246]	μεμνημένους τοῖς τούτων ἐκγόνοις πάντ'	ἄνδρα	παρακελεύεσθαι, ὥσπερ ἐν πολέμῳ, μὴ
[237]	Ἢ πόθεν ἂν ὀρθῶς ἀρξαίμεθα	ἄνδρας	ἀγαθοὺς ἐπαινοῦντες, οἳ ζῶντές τε
[247]	φαινομένους τῷ ὄντι πατέρας ὄντας	ἄνδρας	ἀνδρῶν. Πάλαι γὰρ δὴ τὸ
[246]	συνεπαινεῖν τε καὶ κοσμεῖν τοιούτους	ἄνδρας.	Καὶ τὰ μὲν δὴ ἔργα
[242]	Τούτους δὴ ἄξιον ἐπαινέσαι τοὺς	ἄνδρας,	οἳ τοῦτον τὸν πόλεμον πολεμήσαντες
[240]	δὲ πλεύσας εἰς Ἐρέτριαν ἐπ'	ἄνδρας	οἳ τῶν τότε Ἑλλήνων ἐν
[240]	Ἐγὼ μὲν οὖν ἐκείνους (τοὺς	ἄνδρας	φημὶ οὐ μόνον τῶν σωμάτων
[236]	τε νόμος προστάττει (ἀποδοῦναι τοῖς	ἀνδράσιν	καὶ χρή. Ἔργων γὰρ εὖ
[248]	ὁ σώφρων καὶ οὗτος ὁ	ἀνδρεῖος	καὶ φρόνιμος· οὗτος γιγνομένων χρημάτων
[247]	τὰς συμφορὰς δόξουσι τῷ ὄντι	ἀνδρείων	παίδων πατέρες εἶναι (καὶ αὐτοὶ
[247]	βίῳ ἐκβαίνειν. Καὶ φέροντες μὲν	ἀνδρείως	τὰς συμφορὰς δόξουσι τῷ ὄντι
[242]	τῆς ἐλευθερίας βοηθοῦντες πρὸς Ἕλληνας,	ἄνδρες	ἀγαθοὶ (γενόμενοι καὶ ἐλευθερώσαντες οἷς
[243]	ἐμβάντες εἰς τὰς ναῦς, καὶ	ἄνδρες	γενόμενοι ὁμολογουμένως ἄριστοι, νικήσαντες μὲν
[248]	ὄντι εὖ λέγεται. ~Ὅτῳ γὰρ	ἀνδρὶ	εἰς ἑαυτὸν ἀνήρτηται πάντα τὰ
[247]	πάντα δὲ οὐ ῥᾴδιον θνητῷ	ἀνδρὶ	κατὰ νοῦν ἐν τῷ ἑαυτοῦ
[247]	μηδ' ἀναλώσοντες αὐτήν, γνόντες ὅτι	ἀνδρὶ	οἰομένῳ τὶ εἶναι οὐκ ἔστιν
[249]	παισὶν οὖσιν, καὶ ἐπειδὰν εἰς	ἀνδρὸς	τέλος ἴωσιν, ἀποπέμπει ἐπὶ τὰ
[246]	οὖν καὶ αὐτός, ὦ παῖδες	ἀνδρῶν	ἀγαθῶν, νῦν τε παρακελεύομαι καὶ
[245]	ἀγαπητῶς ἀπηλλάττοντο καὶ οἱ πολέμιοι.	Ἀνδρῶν	μέντοι ἀγαθῶν καὶ ἐν τούτῳ
[247]	τῷ ὄντι πατέρας ὄντας ἄνδρας	ἀνδρῶν.	Πάλαι γὰρ δὴ τὸ μηδὲν
[241]	νικήσασι. Καὶ γὰρ τούτων τῶν	ἀνδρῶν	πολλὰ μὲν ἄν τις ἔχοι
[234]	καὶ ἐὰν φαῦλος ᾖ, ὑπ'	ἀνδρῶν	σοφῶν τε καὶ οὐκ εἰκῇ
[246]	μὲν δὴ ἔργα ταῦτα τῶν	ἀνδρῶν	τῶν ἐνθάδε κειμένων καὶ τῶν
[241]	τοῦτο δὴ ἄξιον ἐπαινεῖν τῶν	ἀνδρῶν	τῶν τότε ναυμαχησάντων, ὅτι τὸν
[241]	φοβουμένους πλῆθος νεῶν τε καὶ	ἀνδρῶν.	Ὑπ' ἀμφοτέρων δὴ συμβαίνει, τῶν
[234]	τίνα εἵλοντο; (ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ) Οὐδένα, ἀλλὰ	ἀνεβάλοντο	εἰς τὴν αὔριον. Οἶμαι μέντοι
[237]	ἐν ᾧ ἡ πᾶσα γῆ	ἀνεδίδου	καὶ ἔφυε ζῷα παντοδαπά, θηρία
[243]	ὃ δ' εἶπον δεινὸν καὶ	ἀνέλπιστον	τοῦ πολέμου γενέσθαι, τόδε λέγω
[242]	πόλεμος μετὰ ταύτην τὴν εἰρήνην	ἀνέλπιστός	τε καὶ δεινὸς ἐγένετο, ἐν
[238]	τοῦτο ἐλαίου γένεσιν, πόνων ἀρωγήν,	ἀνῆκεν	τοῖς (ἐκγόνοις· θρεψαμένη δὲ καὶ
[248]	~Ὅτῳ γὰρ ἀνδρὶ εἰς ἑαυτὸν	ἀνήρτηται	πάντα τὰ πρὸς εὐδαιμονίαν (φέροντα
[244]	ἐκείνους ἔσωσαν, καὶ τείχη καθελόντες	ἀνθ'	ὧν ἡμεῖς τἀκείνων ἐκωλύσαμεν πεσεῖν·
[238]	τῷ τότε καὶ πρώτη τροφὴν	ἀνθρωπείαν	(ἤνεγκεν τὸν τῶν πυρῶν καὶ
[238]	κάλλιστα καὶ ἄριστα τρέφεται τὸ	ἀνθρώπειον	γένος, ὡς τῷ ὄντι τοῦτο
[248]	τούτου, καὶ μὴ ἐν ἄλλοις	ἀνθρώποις	αἰωρεῖται ἐξ ὧν ἢ εὖ
[243]	ἐπολεμήθη, ὥστε εἴπερ εἱμαρμένον εἴη	ἀνθρώποις	στασιάσαι, μὴ ἂν ἄλλως εὔξασθαι
[248]	ἤδη ἕξει ἥπερ καλλίστη γίγνεται	ἀνθρώποις,	ὥστε πρέπει αὐτὰ μᾶλλον κοσμεῖν
[237]	δὲ τῶν ζῴων καὶ ἐγέννησεν	ἄνθρωπον,	ὃ συνέσει τε ὑπερέχει τῶν
[237]	μήτηρ ἱκανὸν τεκμήριον παρέχεται ὡς	ἀνθρώπους	γεννησαμένη· ~μόνη γὰρ ἐν τῷ
[239]	καλὰ ἔργα ἀπεφήναντο εἰς πάντας	ἀνθρώπους	(καὶ ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ, οἰόμενοι
[237]	θεοὶ ἐπῄνεσαν, πῶς οὐχ ὑπ'	ἀνθρώπων	γε συμπάντων δικαία ἐπαινεῖσθαι; Δεύτερος
[244]	Οὐ γὰρ πάλαι οὐδὲ παλαιῶν	ἀνθρώπων	γεγονότα λέγοιμ' ἂν τὰ μετὰ
[238]	ἄλλαι πόλεις ἐκ παντοδαπῶν κατεσκευασμέναι	ἀνθρώπων	εἰσὶ καὶ ἀνωμάλων, ὥστε αὐτῶν
[237]	ἡ χώρα καὶ ὑπὸ πάντων	ἀνθρώπων	ἐπαινεῖσθαι, οὐ μόνον ὑφ' ἡμῶν,
[238]	βραχέων (ἐπιμνησθῆναι. Πολιτεία γὰρ τροφὴ	ἀνθρώπων	ἐστίν, καλὴ μὲν ἀγαθῶν, ἡ
[240]	αἱ δὲ γνῶμαι δεδουλωμέναι ἁπάντων	ἀνθρώπων	ἦσαν· οὕτω πολλὰ καὶ μεγάλα
[243]	ἂν καταπολεμηθῆναι μηδ' ὑπὸ πάντων	ἀνθρώπων	καὶ ἀληθῆ ἔδοξεν τῇ δὲ
[246]	καὶ τῷ τοιούτῳ οὔτε τινὰ	ἀνθρώπων	οὔτε θεῶν φίλον εἶναι οὔτ'
[242]	ὃ δὴ φιλεῖ ἐκ τῶν	ἀνθρώπων	τοῖς εὖ πράττουσι προσπίπτειν, πρῶτον
[245]	τὸ μὴ ἐθέλειν αἰσχρὸν καὶ	ἀνόσιον	ἔργον ἐργάσασθαι Ἕλληνας βαρβάροις ἐκδόντες.
[237]	δι' ἀρετήν, καὶ τὴν τελευτὴν	ἀντὶ	τῆς τῶν ζώντων σωτηρίας ἠλλάξαντο;
[240]	τῶν νήσων, ὥστε μηδὲ ἀξιοῦν	ἀντίπαλον	αὐτῷ μηδένα εἶναι· αἱ δὲ
[236]	Λάμπρου παιδευθείς, ῥητορικὴν δὲ ὑπ'	Ἀντιφῶντος	τοῦ Ῥαμνουσίου, ὅμως κἂν οὗτος
[237]	μητέρας καὶ εἴ τινες τῶν	ἄνωθεν	ἔτι προγόνων λείπονται, τούτους δὲ
[238]	εἰσὶ καὶ ἀνωμάλων, ὥστε αὐτῶν	ἀνώμαλοι	καὶ αἱ πολιτεῖαι, τυραννίδες τε
[238]	παντοδαπῶν κατεσκευασμέναι ἀνθρώπων εἰσὶ καὶ	ἀνωμάλων,	ὥστε αὐτῶν ἀνώμαλοι καὶ αἱ
[237]	τῶνδε εὐγένεια κοσμουμένη. Ἔστι δὲ	ἀξία	ἡ χώρα καὶ ὑπὸ πάντων
[239]	δὲ οὔτε ποιητής πω δόξαν	ἀξίαν	ἐπ' ἀξίοις λαβὼν ἔχει ἔτι
[237]	πρᾶξιν ἐπιδείξωμεν, ὡς καλὴν καὶ	ἀξίαν	τούτων ἀπεφήναντο. Τῆς δ' εὐγενείας
[239]	ἐᾶν, ἐπειδὴ καὶ ἔχει τὴν	ἀξίαν·	ὧν δὲ οὔτε ποιητής πω
[239]	ποιητής πω δόξαν ἀξίαν ἐπ'	ἀξίοις	λαβὼν ἔχει ἔτι τέ ἐστιν
[241]	τέχνῃ καὶ ῥώμῃ· τοῦτο δὴ	ἄξιον	ἐπαινεῖν τῶν ἀνδρῶν τῶν τότε
[242]	βαρβάρους μέχρι διαφθορᾶς. Τούτους δὴ	ἄξιον	ἐπαινέσαι τοὺς ἄνδρας, οἳ τοῦτον
[239]	μητρὸς πάντες ἀδελφοὶ φύντες, οὐκ	ἀξιοῦμεν	δοῦλοι οὐδὲ δεσπόται ἀλλήλων εἶναι,
[248]	πεποιθέναι. Τοιούτους (δὲ ἡμεῖς γε	ἀξιοῦμεν	καὶ τοὺς ἡμετέρους εἶναι καὶ
[240]	καὶ τῶν νήσων, ὥστε μηδὲ	ἀξιοῦν	ἀντίπαλον αὐτῷ μηδένα εἶναι· αἱ
[239]	Ἀργείους, ὅ τε χρόνος βραχὺς	ἀξίως	διηγήσασθαι, ποιηταί τε αὐτῶν ἤδη
[248]	παιδεύοντες κοσμίως, τοὺς δὲ γηροτροφοῦντες	ἀξίως·	νῦν δὲ ἴσμεν ὅτι καὶ
[236]	γάρ, ὡς ἐγᾦμαι, ἀρξαμένη λέγειν	ἀπ'	αὐτῶν τῶν τεθνεώτων οὑτωσί. Ἔργῳ
[249]	(ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ) Θάρρει, οὐ κατερῶ· μόνον	ἀπάγγελλε.	(ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Ἀλλὰ ταῦτ' ἔσται.
[248]	τελευτησάντων, ἐκεῖνοί (τε ἐπέσκηπτον ἡμῖν	ἀπαγγέλλειν,	καὶ ἐγὼ ὡς δύναμαι προθυμότατα
[246]	ἃ οἱ πατέρες ἡμῖν ἐπέσκηπτον	ἀπαγγέλλειν	τοῖς ἀεὶ λειπομένοις, εἴ τι
[246]	αὐτῶν ἀκούειν ἐκείνων ἃ ἂν	ἀπαγγέλλω·	ἔλεγον δὲ τάδε (ὦ παῖδες,
[248]	καὶ ἐγὼ ὡς δύναμαι προθυμότατα	ἀπαγγέλλω·	καὶ αὐτὸς δέομαι ὑπὲρ ἐκείνων,
[249]	καλοὺς λόγους παρ' αὐτῆς πολιτικοὺς	ἀπαγγέλλω.	(ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ) Θάρρει, οὐ κατερῶ· μόνον
[245]	Λακεδαιμονίους τῷ κατὰ θάλατταν πολέμῳ	ἀπαγορεύοντας,	ἀποστῆναι βουλόμενος ἐξῄτει τοὺς Ἕλληνας
[235]	πολέμῳ καὶ τοὺς προγόνους ἡμῶν	ἅπαντας	τοὺς ἔμπροσθεν καὶ αὐτοὺς ἡμᾶς
[240]	εἶναι· αἱ δὲ γνῶμαι δεδουλωμέναι	ἁπάντων	ἀνθρώπων ἦσαν· οὕτω πολλὰ καὶ
[244]	ὡς μετρίως ἔθεντο· καὶ τούτων	ἁπάντων	οὐδὲν ἄλλ' αἴτιον ἢ ἡ
[239]	Ἑλλήνων μάχεσθαι καὶ βαρβάροις ὑπὲρ	ἁπάντων	τῶν Ἑλλήνων. Εὐμόλπου μὲν οὖν
[240]	διαστάντες, συνάψαντες τὰς χεῖρας διῆλθον	ἅπασαν	τὴν (χώραν, ἵν' ἔχοιεν τῷ
[242]	ἐξὸν αὐτοῖς διαφθεῖραι ἐφείσαντο (καὶ	ἀπέδοσαν	καὶ εἰρήνην ἐποιήσαντο, ἡγούμενοι πρὸς
[244]	παθόντες ὑπ' αὐτῆς οἵαν (χάριν	ἀπέδοσαν,	κοινωσάμενοι τοῖς βαρβάροις, τάς τε
[243]	γὰρ ἤδη αὐτὴν καταπεπολεμῆσθαι καὶ	ἀπειλημμένων	ἐν Μυτιλήνῃ τῶν νεῶν, βοηθήσαντες
[243]	οὐ δυναμένης αὐτοῖς ὑπηρετεῖν, τούτῳ	ἀπειπόντες	ἐδυστύχησαν· ὧν οἱ ἐχθροὶ καὶ
[238]	οὔτε πενίᾳ οὔτ' ἀγνωσίᾳ πατέρων	ἀπελήλαται	οὐδεὶς οὐδὲ τοῖς ἐναντίοις τετίμηται,
[245]	τοὺς μὲν Ἕλληνας αὐτὴ βοηθήσασα	ἀπελύσατο	δουλείας, ὥστ' ἐλευθέρους εἶναι μέχρι
[249]	τὰ νομιζόμενα ποιοῦσα κοινῇ πᾶσιν	ἅπερ	ἑκάστῳ ἰδίᾳ γίγνεται, πρὸς δὲ
[236]	περὶ αὐτῶν τούτων. Ἢκουσε γὰρ	ἅπερ	σὺ λέγεις, ὅτι μέλλοιεν Ἀθηναῖοι
[239]	πολλὰ δὴ καὶ καλὰ ἔργα	ἀπεφήναντο	εἰς πάντας ἀνθρώπους (καὶ ἰδίᾳ
[237]	ὡς καλὴν καὶ ἀξίαν τούτων	ἀπεφήναντο.	Τῆς δ' εὐγενείας πρῶτον ὑπῆρξε
[245]	καὶ τὰς ἡμετέρας αὐτῶν ἀποικίας	ἀπηλλάγημεν	τοῦ πολέμου οὕτως, ἀγαπητῶς ἀπηλλάττοντο
[245]	ἀπηλλάγημεν τοῦ πολέμου οὕτως, ἀγαπητῶς	ἀπηλλάττοντο	καὶ οἱ πολέμιοι. Ἀνδρῶν μέντοι
[242]	ἔργον· οἱ μὲν γὰρ ᾤχοντο	ἀπιόντες,	καταλιπόντες (Βοιωτοὺς) οἷς ἐβοήθουν, οἱ
[249]	τὸν νόμον τοὺς τετελευτηκότας ἀπολοφυράμενοι	ἄπιτε.	(Οὗτός σοι ὁ λόγος, ὦ
[242]	πράττουσι προσπίπτειν, πρῶτον μὲν ζῆλος,	ἀπὸ	ζήλου δὲ φθόνος· ὃ καὶ
[234]	Ἐξ ἀγορᾶς, ὦ Σώκρατες, καὶ	ἀπὸ	τοῦ βουλευτηρίου. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Τί μάλιστα
[240]	εἰς ἐκεῖνο γὰρ τὸ ἔργον	ἀποβλέψαντες	καὶ τὰς ὑστέρας μάχας ἐτόλμησαν
[236]	κόσμον ὅ τε νόμος προστάττει	(ἀποδοῦναι	τοῖς ἀνδράσιν καὶ χρή. Ἔργων
[236]	κἂν ὀλίγου, (εἴ με κελεύοις	ἀποδύντα	ὀρχήσασθαι, χαρισαίμην ἄν, ἐπειδή γε
[234]	αἱρεῖσθαι ὅστις ἐρεῖ ἐπὶ τοῖς	ἀποθανοῦσιν·	ταφὰς γὰρ οἶσθ' ὅτι μέλλουσι
[234]	καλὸν εἶναι τὸ ἐν πολέμῳ	ἀποθνῄσκειν.	Καὶ γὰρ ταφῆς καλῆς τε
[245]	ἔχοντες καὶ τὰς ἡμετέρας αὐτῶν	ἀποικίας	ἀπηλλάγημεν τοῦ πολέμου οὕτως, ἀγαπητῶς
[249]	κατὰ τὸν νόμον τοὺς τετελευτηκότας	ἀπολοφυράμενοι	ἄπιτε. (Οὗτός σοι ὁ λόγος,
[249]	ἐπειδὰν εἰς ἀνδρὸς τέλος ἴωσιν,	ἀποπέμπει	ἐπὶ τὰ σφέτερ' αὐτῶν πανοπλίᾳ
[240]	βασιλεῖ εἰπεῖν ὅτι οὐδεὶς σφᾶς	ἀποπεφευγὼς	εἴη. Τῇ δ' αὐτῇ διανοίᾳ
[247]	ἐκγόνοις παραδιδόναι, αἰσχρὸν καὶ ἄνανδρον,	ἀπορίᾳ	ἰδίων αὑτοῦ κτημάτων τε καὶ
[243]	δὲ μῆκος τοῦ πλοῦ εἰς	ἀπορίαν	τῆς πόλεως καταστάσης καὶ οὐ
[244]	τὸ καὶ βασιλέα εἰς τοῦτο	ἀπορίας	ἀφικέσθαι, ὥστε περιστῆναι αὐτῷ μηδαμόθεν
[245]	ἵν' αὐτῷ πρόφασις εἴη (τῆς	ἀποστάσεως.	Καὶ τῶν μὲν ἄλλων συμμάχων
[245]	τῷ κατὰ θάλατταν πολέμῳ ἀπαγορεύοντας,	ἀποστῆναι	βουλόμενος ἐξῄτει τοὺς Ἕλληνας τοὺς
[237]	οὖσα, οὐδὲ τοὺς ἐκγόνους τούτους	ἀποφηναμένη	μετοικοῦντας ἐν τῇ χώρᾳ ἄλλοθεν
[240]	πᾶσαν τὴν χώραν, ἵνα μηδεὶς	ἀποφύγοι,	τοιούτῳ τρόπῳ· ἐπὶ τὰ ὅρια
[246]	κακῷ συνοικοῦντα πρέποντα φαίνεται ἀλλ'	ἀπρεπῆ,	καὶ ἐπιφανέστερον ποιεῖ τὸν ἔχοντα
[244]	ταύτης τῆς πόλεως, ἣν προθύμως	(ἀπώλλυ.	Καὶ δὴ καὶ εἴ τις
[240]	ἄν τις γενόμενος γνοίη οἷοι	ἄρα	ἐτύγχανον ὄντες τὴν ἀρετὴν οἱ
[242]	κεῖνται, ὅτι ἐπέδειξαν, εἴ τις	ἄρα	ἠμφεσβήτει ὡς ἐν τῷ προτέρῳ
[247]	ῥᾷστα φέρειν τὴν συμφοράν, ἐὰν	ἄρα	συμβῇ γενέσθαι, καὶ μὴ συνοδύρεσθαι
[244]	τῶν τε Ἑλλήνων οἱ πρῶτοι,	Ἀργεῖοι	καὶ Βοιωτοὶ καὶ Κορίνθιοι, καὶ
[245]	συνέθεντο καὶ ὤμοσαν Κορίνθιοι καὶ	Ἀργεῖοι	καὶ Βοιωτοὶ καὶ οἱ ἄλλοι
[239]	ὡς ἠμύναντο, καὶ ὡς ἤμυναν	Ἀργείοις	πρὸς Καδμείους καὶ Ἡρακλείδαις πρὸς
[239]	πρὸς Καδμείους καὶ Ἡρακλείδαις πρὸς	Ἀργείους,	ὅ τε χρόνος βραχὺς ἀξίως
[241]	Πλαταιαῖς ἔργον καὶ ἀριθμῷ καὶ	ἀρετῇ	γενέσθαι τῆς Ἑλληνικῆς σωτηρίας, κοινὸν
[243]	(ἐπαινεῖν· τῇ μὲν γὰρ ἐκείνων	ἀρετῇ	ἐνικήσαμεν οὐ μόνον τὴν τότε
[247]	ἡμῖν, ἂν μὲν νικῶμεν ὑμᾶς	ἀρετῇ,	ἡ νίκη αἰσχύνην φέρει, ἡ
[243]	τῆς πόλεως ῥώμη τε καὶ	ἀρετή.	Οἰομένων γὰρ ἤδη αὐτὴν καταπεπολεμῆσθαι
[240]	πᾶν πλῆθος καὶ πᾶς πλοῦτος	ἀρετῇ	ὑπείκει. Ἐγὼ μὲν οὖν ἐκείνους
[239]	πρῶτον μεμνημένους ἐπαινέσαι αὐτῶν τὴν	ἀρετήν.	Δεῖ δὴ αὐτὴν ἰδεῖν, εἰ
[239]	τε αὐτῶν ἤδη καλῶς τὴν	ἀρετὴν	ἐν μουσικῇ ὑμνήσαντες εἰς πάντας
[237]	τε τοὺς ἑαυτῶν ηὔφραινον δι'	ἀρετήν,	καὶ τὴν τελευτὴν ἀντὶ τῆς
[241]	ἠμύναντο, καὶ διὰ ταύτην τὴν	ἀρετὴν	νῦν τε ὑφ' ἡμῶν ἐγκωμιάζονται
[240]	οἷοι ἄρα ἐτύγχανον ὄντες τὴν	ἀρετὴν	οἱ Μαραθῶνι δεξάμενοι τὴν τῶν
[236]	καὶ ἀδελφοῖς μιμεῖσθαι τὴν τῶνδε	ἀρετὴν	παρακελευόμενος, ~πατέρας δὲ καὶ μητέρας
[249]	πατρὸς ἐπιτηδεύματα ὄργανα τῆς πατρῴας	(ἀρετῆς	διδοῦσα, καὶ ἅμα οἰωνοῦ χάριν
[239]	μηδενὶ ἄλλῳ ὑπείκειν ἀλλήλοις ἢ	ἀρετῆς	δόξῃ καὶ φρονήσεως. Ὅθεν δὴ
[246]	καὶ ἄλλο (ἀσκῆτε, ἀσκεῖν μετ'	ἀρετῆς,	εἰδότας ὅτι τούτου λειπόμενα πάντα
[243]	πλείω ἔπαινον ἔχουσι σωφροσύνης καὶ	ἀρετῆς	ἢ τῶν ἄλλων οἱ φίλοι·
[247]	χωριζομένη (δικαιοσύνης καὶ τῆς ἄλλης	ἀρετῆς	πανουργία, οὐ σοφία φαίνεται. Ὧν
[241]	τὸ ἐν Πλαταιαῖς ἔργον καὶ	ἀριθμῷ	καὶ ἀρετῇ γενέσθαι τῆς Ἑλληνικῆς
[248]	ἠνάγκασται καὶ τὰ ἐκείνου, τούτῳ	ἄριστα	παρεσκεύασται ζῆν, οὗτός ἐστιν ὁ
[238]	κριθῶν καρπόν, ᾧ κάλλιστα καὶ	ἄριστα	τρέφεται τὸ ἀνθρώπειον γένος, ὡς
[241]	Μαραθῶνι γενόμενοι. ~Τὰ μὲν οὖν	ἀριστεῖα	τῷ λόγῳ ἐκείνοις ἀναθετέον, (τὰ
[243]	ναῦς, καὶ ἄνδρες γενόμενοι ὁμολογουμένως	ἄριστοι,	νικήσαντες μὲν τοὺς πολεμίους, λυσάμενοι
[238]	καὶ κράτος τοῖς ἀεὶ δόξασιν	ἀρίστοις	εἶναι, καὶ οὔτε ἀσθενείᾳ οὔτε
[238]	τῇ ἀληθείᾳ μετ' εὐδοξίας πλήθους	ἀριστοκρατία.	Βασιλῆς μὲν γὰρ ἀεὶ ἡμῖν
[238]	καὶ τότε ἦν καὶ νῦν,	ἀριστοκρατία,	ἐν ᾗ νῦν τε πολιτευόμεθα
[246]	καὶ διακελεύσομαι προθυμεῖσθαι εἶναι ὡς	ἀρίστους·	ἐν δὲ τῷ παρόντι δίκαιός
[237]	φανείη; Ἢ πόθεν ἂν ὀρθῶς	ἀρξαίμεθα	ἄνδρας ἀγαθοὺς ἐπαινοῦντες, οἳ ζῶντές
[236]	ἄκουε. Ἔλεγε γάρ, ὡς ἐγᾦμαι,	ἀρξαμένη	λέγειν ἀπ' αὐτῶν τῶν τεθνεώτων
[249]	ἰέναι ἐπὶ τὴν πατρῴαν ἑστίαν	ἄρξοντα	μετ' ἰσχύος ὅπλοις κεκοσμημένον. Αὐτοὺς
[241]	τοῖς περὶ Σαλαμῖνα καὶ ἐπ'	Ἀρτεμισίῳ	ναυμαχήσασι καὶ νικήσασι. Καὶ γὰρ
[238]	πολλὰ τὸ πλῆθος, τὰς δὲ	ἀρχὰς	δίδωσι καὶ κράτος τοῖς ἀεὶ
[238]	ἢ ἀγαθὸς εἶναι κρατεῖ καὶ	ἄρχει.	(Αἰτία δὲ ἡμῖν τῆς πολιτείας
[234]	τὰ μείζω ἐπινοεῖς τρέπεσθαι, καὶ	ἄρχειν	ἡμῶν, ὦ θαυμάσιε, ἐπιχειρεῖς τῶν
[234]	ὦ Σώκρατες, ἐᾷς καὶ συμβουλεύῃς	ἄρχειν,	προθυμήσομαι· εἰ δὲ μή, οὔ.
[249]	διδοῦσα, καὶ ἅμα οἰωνοῦ χάριν	ἄρχεσθαι	ἰέναι ἐπὶ τὴν πατρῴαν ἑστίαν
[240]	γένη καταδεδουλωμένη ἦν ἡ Περσῶν	ἀρχή.	Αἰτιασάμενος δὲ Δαρεῖος ἡμᾶς τε
[249]	(τῶν ἄλλων πολιτῶν προστέτακται φυλάττειν	ἀρχῇ	ἥπερ μεγίστη ἐστίν, ὅπως ἂν
[239]	πεζῇ μὲν μέχρι Σκυθῶν τὴν	ἀρχὴν	ὡρίσατο, ~ναυσὶ δὲ τῆς τε
[234]	εἰς τὴν αὔριον. Οἶμαι μέντοι	Ἀρχῖνον	ἢ Δίωνα αἱρεθήσεσθαι. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Καὶ
[240]	ναῦς δὲ τριακοσίας, Δᾶτιν δὲ	ἄρχοντα,	εἶπεν ἥκειν ἄγοντα Ἐρετριᾶς καὶ
[238]	δὲ καὶ αὐξήσασα πρὸς ἥβην	ἄρχοντας	καὶ διδασκάλους αὐτῶν θεοὺς ἐπηγάγετο·
[238]	δὲ τοῦτο ἐλαίου γένεσιν, πόνων	ἀρωγήν,	ἀνῆκεν τοῖς (ἐκγόνοις· θρεψαμένη δὲ
[238]	δόξασιν ἀρίστοις εἶναι, καὶ οὔτε	ἀσθενείᾳ	οὔτε πενίᾳ οὔτ' ἀγνωσίᾳ πατέρων
[239]	λόγῳ, ὅτε πᾶσα μὲν ἡ	Ἀσία	ἐδούλευε τρίτῳ ἤδη βασιλεῖ, ὧν
[239]	λέγω (πρῶτα· Πέρσας ἡγουμένους τῆς	Ἀσίας	καὶ δουλουμένους τὴν Εὐρώπην ἔσχον
[240]	κολασάμενοι τὴν ὑπερηφανίαν ὅλης τῆς	Ἀσίας	καὶ πρῶτοι στήσαντες τρόπαια τῶν
[239]	Μήδους ἐδουλώσατο καὶ τῆς ἄλλης	Ἀσίας	μέχρι Αἰγύπτου ἦρξεν, ὁ δὲ
[246]	ἐάν τι καὶ ἄλλο (ἀσκῆτε,	ἀσκεῖν	μετ' ἀρετῆς, εἰδότας ὅτι τούτου
[246]	λόγων, ἐάν τι καὶ ἄλλο	(ἀσκῆτε,	ἀσκεῖν μετ' ἀρετῆς, εἰδότας ὅτι
[243]	Πειραιῶς καὶ τοῦ ἄστεως ὡς	ἁσμένως	καὶ οἰκείως ἀλλήλοις συνέμειξαν οἱ
[249]	Πολλάκις, ὦ Σώκρατες, ἐγὼ ἐντετύχηκα	Ἀσπασίᾳ,	καὶ οἶδα οἵα ἐστίν. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
[236]	μνημονεύσαις ἂν ἃ ἔλεγεν ἡ	Ἀσπασία;	(ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Εἰ μὴ ἀδικῶ γε·
[249]	Σώκρατες, μακαρίαν γε λέγεις τὴν	Ἀσπασίαν,	εἰ γυνὴ οὖσα τοιούτους λόγους
[235]	Τίς αὕτη; Ἢ δῆλον ὅτι	Ἀσπασίαν	λέγεις; ~(ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Λέγω γάρ, καὶ
[236]	καὶ πάνυ μοι χαριῇ, εἴτε	Ἀσπασίας	βούλει λέγειν εἴτε ὁτουοῦν· ἀλλὰ
[236]	μὲν παρ' ἐμαυτοῦ ἴσως οὐδέν,	Ἀσπασίας	δὲ (καὶ χθὲς ἠκροώμην περαινούσης
[249]	σοι ὁ λόγος, ὦ Μενέξενε,	Ἀσπασίας	τῆς Μιλησίας ἐστίν. (ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ) Νὴ
[243]	γὰρ τοῦ Πειραιῶς καὶ τοῦ	ἄστεως	ὡς ἁσμένως καὶ οἰκείως ἀλλήλοις
[249]	τιθεῖσα καὶ μουσικῆς πάσης, καὶ	ἀτεχνῶς	τῶν μὲν τελευτησάντων ἐν κληρονόμου
[236]	λόγον ὃν Περικλῆς εἶπεν, περιλείμματ'	ἄττα	ἐξ ἐκείνου συγκολλῶσα. (ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ) Ἦ
[234]	τις ὢν τελευτήσῃ, καὶ ἐπαίνου	αὖ	ἔτυχεν, καὶ ἐὰν φαῦλος ᾖ,
[249]	μου μὴ κατερεῖς, ἵνα καὶ	αὖθίς	σοι πολλοὺς καὶ καλοὺς λόγους
[238]	τοῖς (ἐκγόνοις· θρεψαμένη δὲ καὶ	αὐξήσασα	πρὸς ἥβην ἄρχοντας καὶ διδασκάλους
[234]	Οὐδένα, ἀλλὰ ἀνεβάλοντο εἰς τὴν	αὔριον.	Οἶμαι μέντοι Ἀρχῖνον ἢ Δίωνα
[239]	τε καὶ τὴν ἄλλην ποίησιν	αὐτὰ	θεῖναι πρεπόντως τῶν πραξάντων. Ἔστιν
[239]	ἐὰν οὖν ἡμεῖς (ἐπιχειρῶμεν τὰ	αὐτὰ	λόγῳ ψιλῷ κοσμεῖν, τάχ' ἂν
[248]	καλλίστη γίγνεται ἀνθρώποις, ὥστε πρέπει	αὐτὰ	μᾶλλον κοσμεῖν ἢ θρηνεῖν· γυναικῶν
[245]	ἐβοήθησεν, καὶ τοὺς μὲν Ἕλληνας	αὐτὴ	βοηθήσασα ἀπελύσατο δουλείας, ὥστ' ἐλευθέρους
[238]	τῷ ὄντι τοῦτο τὸ ζῷον	αὐτὴ	γεννησαμένη. Μᾶλλον δὲ ὑπὲρ γῆς
[240]	σφᾶς ἀποπεφευγὼς εἴη. Τῇ δ'	αὐτῇ	διανοίᾳ κατηγάγοντο ἐξ Ἐρετρίας εἰς
[249]	ἐν πατρὸς σχήματι καταστᾶσα αὐτοῖς	αὐτὴ	ἔτι τε παισὶν οὖσιν, καὶ
[245]	αὐτοὶ αὑτοὺς κατεδουλώσαντο, βασιλεῖ δὲ	αὐτὴ	μὲν οὐκ ἐτόλμησεν βοηθῆσαι, αἰσχυνομένη
[249]	νῦν χάριν ἔχεις τοῦ λόγου	αὐτῇ;	(ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ) Καὶ πολλήν γε, ὦ
[238]	ὄντες οἱ τετελευτηκότες. Ἡ γὰρ	αὐτὴ	πολιτεία καὶ τότε ἦν καὶ
[249]	μητέρες· τοὺς δὲ παῖδας συνεκτρέφει	αὐτή,	προθυμουμένη ὅτι μάλιστ' ἄδηλον αὐτοῖς
[249]	οὐδέποτε ἐκλείπει, καθ' ἕκαστον ἐνιαυτὸν	αὐτὴ	τὰ νομιζόμενα ποιοῦσα κοινῇ πᾶσιν
[240]	ὂν καὶ Ἀθηναίους ἐν τῇ	αὐτῇ	ταύτῃ ἀνάγκῃ ζεύξαντας Ἐρετριεῦσιν ἄγειν.
[248]	καὶ πατέρων καὶ μητέρων τῇ	αὐτῇ	ταύτῃ διανοίᾳ χρωμένους τὸν ἐπίλοιπον
[244]	καρτερῆσαι οὐδὲ διαφυλάξαι ἃ ἐδέδοκτο	αὐτῇ,	~τὸ μηδενὶ δουλουμένῳ βοηθεῖν (τῶν
[235]	Περικλέα τὸν Ξανθίππου. (ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ) Τίς	αὕτη;	Ἢ δῆλον ὅτι Ἀσπασίαν λέγεις;
[235]	τοῦ λέγοντος ἀναπειθόμενοι. Καί μοι	αὕτη	ἡ σεμνότης παραμένει ἡμέρας πλείω
[247]	δόξῃ μὴ καταχρησόμενοι μηδ' ἀναλώσοντες	αὐτήν,	γνόντες ὅτι ἀνδρὶ οἰομένῳ τὶ
[238]	πολλά. Καλεῖ δὲ ὁ μὲν	αὐτὴν	(δημοκρατίαν, ὁ δὲ ἄλλο, ᾧ
[235]	πρὸς τὴν ἄλλην πόλιν, θαυμασιωτέραν	αὐτὴν	ἡγεῖσθαι εἶναι ἢ πρότερον, ὑπὸ
[239]	αὐτῶν τὴν ἀρετήν. Δεῖ δὴ	αὐτὴν	ἰδεῖν, εἰ μέλλει τις καλῶς
[249]	(ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Τί οὖν; Οὐκ ἄγασαι	αὐτὴν	καὶ νῦν χάριν ἔχεις τοῦ
[243]	καὶ ἀρετή. Οἰομένων γὰρ ἤδη	αὐτὴν	καταπεπολεμῆσθαι καὶ ἀπειλημμένων ἐν Μυτιλήνῃ
[242]	τῆς πόλεως τιμωμένης ἦλθεν ἐπ'	αὐτήν,	ὃ δὴ φιλεῖ ἐκ τῶν
[237]	δὴ κοσμῆσαι πρῶτον τὴν μητέρα	αὐτήν·	οὕτω γὰρ συμβαίνει ἅμα καὶ
[237]	Δεύτερος δὲ ἔπαινος δικαίως ἂν	αὐτῆς	εἴη, ὅτι ἐν ἐκείνῳ τῷ
[237]	λόγῳ ἡ τῶν ἀμφισβητησάντων περὶ	αὐτῆς	θεῶν (ἔρις τε καὶ κρίσις·
[236]	γε· ἐμάνθανόν γέ τοι παρ'	αὐτῆς,	καὶ (ὀλίγου πληγὰς ἔλαβον ὅτ'
[244]	βαρβάροις συγγιγνώσκουσα, ὅτι παθόντες ὑπ'	αὐτῆς	κακῶς (ἱκανῶς) οὐκ ἐνδεῶς ἠμύναντο,
[249]	ἀκολούθει μετ' ἐμοῦ, καὶ ἀκούσῃ	αὐτῆς	λεγούσης. (ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ) Πολλάκις, ὦ Σώκρατες,
[244]	μεμνημένη ὡς εὖ παθόντες ὑπ'	αὐτῆς	οἵαν (χάριν ἀπέδοσαν, κοινωσάμενοι τοῖς
[249]	πολλοὺς καὶ καλοὺς λόγους παρ'	αὐτῆς	πολιτικοὺς ἀπαγγέλλω. (ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ) Θάρρει, οὐ
[236]	χαλεπανεῖ ἡ διδάσκαλος, ἂν ἐξενέγκω	αὐτῆς	τὸν λόγον. (ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ) Μηδαμῶς, ὦ
[246]	ὅτι μέν ἐστε πατέρων ἀγαθῶν,	αὐτὸ	μηνύει τὸ νῦν παρόν· ἡμῖν
[245]	ἐλευθέρους εἶναι μέχρι οὗ πάλιν	αὐτοὶ	αὑτοὺς κατεδουλώσαντο, βασιλεῖ δὲ αὐτὴ
[244]	λέγοιμ' ἂν τὰ μετὰ ταῦτα·	αὐτοὶ	γὰρ ἴσμεν ὡς ἐκπεπληγμένοι ἀφίκοντο
[244]	ἐσμεν τούτων οἱ ζῶντες· οἱ	αὐτοὶ	γὰρ ὄντες ἐκείνοις γένει συγγνώμην
[245]	δὲ Ἕλληνες, συνοικοῦσιν ἡμῖν, ἀλλ'	αὐτοὶ	Ἕλληνες, οὐ μειξοβάρβαροι οἰκοῦμεν, ὅθεν
[243]	τῶν νεῶν, βοηθήσαντες ἑξήκοντα ναυσίν,	αὐτοὶ	ἐμβάντες εἰς τὰς ναῦς, καὶ
[244]	(ἀλλὰ δυστυχίᾳ. Μάρτυρες δὲ ἡμεῖς	αὐτοί	ἐσμεν τούτων οἱ ζῶντες· οἱ
[243]	γε ἐκείνων ἐσμέν, ἡμεῖς δὲ	αὐτοὶ	ἡμᾶς αὐτοὺς καὶ ἐνικήσαμεν καὶ
[239]	πατέρες καὶ οἱ ἡμέτεροι καὶ	αὐτοὶ	οὗτοι, καὶ καλῶς φύντες, πολλὰ
[248]	δὲ πόλεως ἴστε που καὶ	αὐτοὶ	τὴν ἐπιμέλειαν, ὅτι νόμους θεμένη
[247]	ἀνδρείων παίδων πατέρες εἶναι (καὶ	αὐτοὶ	τοιοῦτοι, ὑπείκοντες δὲ ὑποψίαν παρέξουσιν
[249]	γενέσθαι, ἐν πατρὸς σχήματι καταστᾶσα	αὐτοῖς	αὐτὴ ἔτι τε παισὶν οὖσιν,
[242]	Λακεδαιμονίους ἐν τῇ Σφαγίᾳ, ἐξὸν	αὐτοῖς	διαφθεῖραι ἐφείσαντο (καὶ ἀπέδοσαν καὶ
[241]	ὧν χρὴ μεμνῆσθαι καὶ χάριν	αὐτοῖς	εἰδέναι, ὅτι βασιλέα ἐποίησαν δείσαντα
[247]	ὅτι ὧν ηὔχοντο τὰ μέγιστα	αὐτοῖς	οἱ θεοὶ ἐπήκοοι γεγόνασιν. Οὐ
[249]	αὐτή, προθυμουμένη ὅτι μάλιστ' ἄδηλον	αὐτοῖς	τὴν ὀρφανίαν γενέσθαι, ἐν πατρὸς
[243]	πόλεως καταστάσης καὶ οὐ δυναμένης	αὐτοῖς	ὑπηρετεῖν, τούτῳ ἀπειπόντες ἐδυστύχησαν· ὧν
[236]	οἵδε ἔχουσιν τὰ προσήκοντα σφίσιν	αὐτοῖς,	ὧν τυχόντες πορεύονται τὴν εἱμαρμένην
[249]	ὅστις σοι ὁ εἰπών ἐστιν	αὐτόν·	καὶ πρός γε ἄλλων πολλῶν
[241]	ἔτι ἦσαν μετὰ τοῦ βαρβάρου,	αὐτὸς	δὲ ἠγγέλλετο βασιλεὺς διανοεῖσθαι ὡς
[248]	ὡς δύναμαι προθυμότατα ἀπαγγέλλω· καὶ	αὐτὸς	δέομαι ὑπὲρ ἐκείνων, τῶν μὲν
[235]	οἴει οἷός τ' ἂν εἶναι	αὐτὸς	εἰπεῖν, εἰ δέοι καὶ ἕλοιτό
[236]	εἰ δέοι σε λέγειν; (ΣΩΚΡΑΤΗΣ)	Αὐτὸς	μὲν παρ' ἐμαυτοῦ ἴσως οὐδέν,
[246]	κάκῃ. Ἐγὼ μὲν οὖν καὶ	αὐτός,	ὦ παῖδες ἀνδρῶν ἀγαθῶν, νῦν
[235]	ἴσως ἀναγκασθήσεται ὁ λέγων ὥσπερ	αὐτοσχεδιάζειν.	(ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Πόθεν, ὠγαθέ; Εἰσὶν ἑκάστοις
[235]	λόγοι παρεσκευασμένοι, καὶ ἅμα οὐδὲ	αὐτοσχεδιάζειν	τά γε τοιαῦτα χαλεπόν. εἰ
[240]	ἐλθόντες τῆς Ἐρετρικῆς οἱ στρατιῶται	αὐτοῦ,	ἐκ θαλάττης εἰς θάλατταν διαστάντες,
[246]	γένος αἰσχῦναι, ἡγούμενοι τῷ τοὺς	αὑτοῦ	αἰσχύναντι ἀβίωτον εἶναι, καὶ τῷ
[247]	αἰσχρὸν καὶ ἄνανδρον, ἀπορίᾳ ἰδίων	αὑτοῦ	κτημάτων τε καὶ εὐδοξιῶν. (Καὶ
[239]	πρῶτος Κῦρος ἐλευθερώσας Πέρσας τοὺς	αὑτοῦ	πολίτας τῷ αὑτοῦ φρονήματι (ἅμα
[239]	Πέρσας τοὺς αὑτοῦ πολίτας τῷ	αὑτοῦ	φρονήματι (ἅμα καὶ τοὺς δεσπότας
[237]	ἀγαθοὶ ἐγένοντο, οὕτω καὶ ἐπαινεῖν	αὐτούς.	Ἀγαθοὶ δὲ ἐγένοντο διὰ τὸ
[249]	ἄρξοντα μετ' ἰσχύος ὅπλοις κεκοσμημένον.	Αὐτοὺς	δὲ τοὺς τελευτήσαντας τιμῶσα οὐδέποτε
[243]	ἄλλον πόλεμον· δόξαν γὰρ δι'	αὐτοὺς	ἡ πόλις ἔσχεν μή ποτ'
[235]	ἡμῶν ἅπαντας τοὺς ἔμπροσθεν καὶ	αὐτοὺς	ἡμᾶς τοὺς ἔτι ζῶντας ἐπαινοῦντες,
[243]	ἐσμέν, ἡμεῖς δὲ αὐτοὶ ἡμᾶς	αὐτοὺς	καὶ ἐνικήσαμεν καὶ ἡττήθημεν. Μετὰ
[242]	χάριν ἐκτινόντων τῇ πόλει, νικήσαντες	αὐτοὺς	ναυμαχίᾳ οἱ ἡμέτεροι καὶ λαβόντες
[248]	βουλόμεθα καὶ φαμέν, καὶ ἡμᾶς	αὐτοὺς	νῦν παρέχομεν τοιούτους, οὐκ ἀγανακτοῦντας
[247]	ἰωμένους καὶ πραύ̈ νοντας ἀναμιμνῄσκειν	αὐτοὺς	ὅτι ὧν ηὔχοντο τὰ μέγιστα
[244]	ἀλλήλων μνείαν ἔχειν καὶ διαλλάττειν	αὐτοὺς	ᾧ δυνάμεθα, εὐχαῖς καὶ θυσίαις,
[245]	εἶναι μέχρι οὗ πάλιν αὐτοὶ	αὑτοὺς	κατεδουλώσαντο, βασιλεῖ δὲ αὐτὴ μὲν
[247]	ἡμῶν ἐπαινέτας εἶναι ἔργῳ, παρέχοντας	αὑτοὺς	φαινομένους τῷ ὄντι πατέρας ὄντας
[237]	χώρᾳ ἄλλοθεν σφῶν ἡκόντων, ἀλλ'	αὐτόχθονας	καὶ τῷ ὄντι ἐν πατρίδι
[245]	ἄλλων συμμάχων ἐψεύσθη· ἠθέλησαν γὰρ	αὐτῷ	ἐκδιδόναι καὶ συνέθεντο καὶ ὤμοσαν
[245]	τῇ ἠπείρῳ, οὕσπερ πρότερον Λακεδαιμόνιοι	αὐτῷ	ἐξέδοσαν, εἰ μέλλοι συμμαχήσειν ἡμῖν
[244]	τοῦτο ἀπορίας ἀφικέσθαι, ὥστε περιστῆναι	αὐτῷ	μηδαμόθεν ἄλλοθεν τὴν σωτηρίαν γενέσθαι
[240]	νήσων, ὥστε μηδὲ ἀξιοῦν ἀντίπαλον	αὐτῷ	μηδένα εἶναι· αἱ δὲ γνῶμαι
[245]	συμμάχοις, ἡγούμενος οὐκ ἐθελήσειν, ἵν'	αὐτῷ	πρόφασις εἴη (τῆς ἀποστάσεως. Καὶ
[248]	λυπούμενος ἄγαν φανήσεται διὰ τὸ	αὑτῷ	πεποιθέναι. Τοιούτους (δὲ ἡμεῖς γε
[246]	τότε ἔλεγον. Ἀλλὰ νομίζειν χρὴ	αὐτῶν	ἀκούειν ἐκείνων ἃ ἂν ἀπαγγέλλω·
[238]	ἀνθρώπων εἰσὶ καὶ ἀνωμάλων, ὥστε	αὐτῶν	ἀνώμαλοι καὶ αἱ πολιτεῖαι, τυραννίδες
[245]	τείχη ἔχοντες καὶ τὰς ἡμετέρας	αὐτῶν	ἀποικίας ἀπηλλάγημεν τοῦ πολέμου οὕτως,
[243]	ἀληθῆ ἔδοξεν τῇ δὲ ἡμετέρᾳ	αὐτῶν	διαφορᾷ ἐκρατήθημεν, οὐχ ὑπὸ τῶν
[237]	ἀγαθῶν. Τὴν εὐγένειαν οὖν πρῶτον	αὐτῶν	ἐγκωμιάζωμεν, δεύτερον δὲ τροφήν (τε
[244]	ἐν τοῖς τοιοῖσδε, τοῖς κρατοῦσιν	αὐτῶν	εὐχομένους, ἐπειδὴ καὶ ἡμεῖς διηλλάγμεθα.
[239]	βραχὺς ἀξίως διηγήσασθαι, ποιηταί τε	αὐτῶν	ἤδη καλῶς τὴν ἀρετὴν ἐν
[246]	Φράσω δὲ ὑμῖν ἅ τε	αὐτῶν	ἤκουσα ἐκείνων καὶ οἷα νῦν
[238]	πρὸς ἥβην ἄρχοντας καὶ διδασκάλους	αὐτῶν	θεοὺς ἐπηγάγετο· ὧν τὰ μὲν
[235]	γενναίως πάνυ διατίθεμαι ἐπαινούμενος ὑπ'	αὐτῶν,	καὶ ἑκάστοτε ἐξέστηκα (ἀκροώμενος καὶ
[249]	ἴωσιν, ἀποπέμπει ἐπὶ τὰ σφέτερ'	αὐτῶν	πανοπλίᾳ κοσμήσασα, ἐνδεικνυμένη καὶ ἀναμιμνῄσκουσα
[240]	ἐν τρισὶν ἡμέραις, διηρευνήσατο δὲ	αὐτῶν	πᾶσαν τὴν χώραν, ἵνα μηδεὶς
[239]	καὶ χρὴ πρῶτον μεμνημένους ἐπαινέσαι	αὐτῶν	τὴν ἀρετήν. Δεῖ δὴ αὐτὴν
[242]	ναυμαχίᾳ οἱ ἡμέτεροι καὶ λαβόντες	αὐτῶν	τοὺς ἡγεμόνας Λακεδαιμονίους ἐν τῇ
[236]	ἠκροώμην περαινούσης ἐπιτάφιον λόγον περὶ	αὐτῶν	τούτων. Ἢκουσε γὰρ ἅπερ σὺ
[236]	ὡς ἐγᾦμαι, ἀρξαμένη λέγειν ἀπ'	αὐτῶν	τῶν τεθνεώτων οὑτωσί. Ἔργῳ μὲν
[248]	ἐκείνων, τῶν μὲν μιμεῖσθαι τοὺς	αὑτῶν,	τῶν δὲ θαρρεῖν ὑπὲρ αὑτῶν,
[248]	αὑτῶν, τῶν δὲ θαρρεῖν ὑπὲρ	αὑτῶν,	ὡς ἡμῶν καὶ ἰδίᾳ καὶ
[244]	καὶ βασιλέα εἰς τοῦτο ἀπορίας	ἀφικέσθαι,	ὥστε περιστῆναι αὐτῷ μηδαμόθεν ἄλλοθεν
[234]	δὲ μή, οὔ. Νῦν μέντοι	ἀφικόμην	πρὸς τὸ βουλευτήριον πυθόμενος ὅτι
[244]	αὐτοὶ γὰρ ἴσμεν ὡς ἐκπεπληγμένοι	ἀφίκοντο	εἰς χρείαν τῆς πόλεως τῶν
[240]	δὲ τῇ ὑστεραίᾳ τῆς μάχης	ἀφίκοντο	οἱ δ' ἄλλοι πάντες ἐκπεπληγμένοι,
[247]	ἐπιτηδεύσητε, φίλοι παρὰ φίλους ἡμᾶς	ἀφίξεσθε,	ὅταν ὑμᾶς ἡ προσήκουσα μοῖρα
[248]	τετελευτηκόσιν αἴσθησις (τῶν ζώντων, οὕτως	ἀχάριστοι	εἶεν ἂν μάλιστα, ἑαυτούς τε