Livre, Chap.
[2, 23]	Ἀλεξάνδρειαν ἀγαπητοῖς ἀδελφοῖς, ἐν Κυρίῳ	χαίρειν.	Συγχαίρω κἀγὼ ὑμῖν, ἀδελφοὶ ἀγαπητοὶ,
[2, 23]	τινες αὐτῶν κοινωνοὶ γεγόνασι· καὶ	χαίρετε	τῶν εὐχῶν ἀπολαύοντες, οἳ τὸν
[2, 23]	ἵν´ οὕτως ἔχοντες καὶ αὐτοὶ	χαίρωσιν.	~Ὡς Ἀθανάσιος ἐπὶ τὴν Ἀλεξάνδρειαν
[2, 12]	δὲ οὗτοι Θέογνις Νικαίας, Μάρις	Χαλκηδόνος,	Θεόδωρος Ἡρακλείας τῆς ἐν Θρᾴκῃ,
[2, 18]	Θεόδωρος ὁ Θρᾷξ, καὶ Μάρις	Χαλκηδόνος,	καὶ Μάρκος ὁ Σύρος· οἵ
[2, 23]	συναπτούσης τοὺς πάντας. Ἡ τοιαύτη	χαρὰ	κατὰ τὸ μέγιστον μέχρις ἡμῶν
[2, 23]	ἐπισκόπῳ Ἰουλίῳ, ἐν μεγίστῃ μὲν	χαρᾷ	τὴν Ῥωμαίων ἐκκλησίαν κατέστησεν. Ἐδόκει
[2, 23]	ἐπὶ τῇ ἐπανόδῳ ἑκάστου ὑμῶν	χαρὰν,	καὶ τοῦ πλήθους τὰς θεοσεβεστάτας
[2, 23]	ἐπανόδου εἰς εὐφροσύνην τινα πληρεστάτης	χαρᾶς	συναπτούσης τοὺς πάντας. Ἡ τοιαύτη
[2, 23]	κατὰ Θεὸν δόξης τε καὶ	χαρᾶς	τὸν ἐπίσκοπον ὑμῶν Ἀθανάσιον, μετὰ
[2, 21]	λέληθε τοὔνομα μὲν αὐτῷ μόνον	χαριζόμενος,	τὸ δὲ ἀληθῶς, Υἱὸς εἶναι
[2, 19]	καὶ τὴν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος	χάριν	ἀφθόνως τοῖς ἁγίοις δωρουμένου πατρικῷ
[2, 23]	καὶ πράττειν ὅσα ἂν θέλῃς·	χάριν	δὲ καὶ αὐτὸς αἰτῶ, καὶ
[2, 22]	ἀλλὰ πυνθανόμενος διέγνων εὐσεβείας αὐτοὺς	χάριν	διώκεσθαι. Εἰ μὲν οὖν ἐπαγγέλλῃ
[2, 23]	ἐπήγαγεν Ἀθανάσιος, τὴν αὐτὴν ἀξιῶν	χάριν	λαβεῖν, ἣν ὁ βασιλεὺς ἐπεζήτει
[2, 23]	προὔλαβε· καὶ πεπλήρωται κατὰ Χριστοῦ	χάριν	τὰ τῆς κοινῆς ὑμῶν πάντων
[2, 23]	ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς, διηνεκῆ τὴν	χάριν	ταύτην ὑμῖν παράσχοι, διδοὺς ἔπαθλον
[2, 1]	ἀπεργάσασθαι. Ἐπεὶ δὲ πρὸς σὴν	χάριν,	ὦ ἱερὲ τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπε
[2, 23]	καὶ τοῦτο τῇ εἰς αὐτὸν	χάριτι	προστεθῆναι ἐδικαιώσαμεν, ὥστε πάντας τοὺς
[2, 23]	ἡμῶν βουλήσει τοῦ κρείττονος παρασχεθείσης	χάριτος	ἀπολαύειν. Ἄλλη ἐπιστολὴ τοῖς Ἀλεξανδρεῦσι
[2, 23]	ἀποκατασταθῇς, ἔχων τοῦτο τῆς ἡμῶν	χάριτος	ἐνέχυρον. Ἄλλη ἐπιστολὴ πρὸς Ἀθανάσιον
[2, 23]	Οὐκ ἀπελείφθη τῆς τοῦ Θεοῦ	χάριτος	ὁ αἰδεσιμώτατος ἐπίσκοπος Ἀθανάσιος. Ἀλλ´
[2, 23]	Ἐπὶ πολύ σε κλυδωνίζεσθαι καὶ	χειμάζεσθαι	τοῖς τῆς θαλάσσης ὁμοίως κύμασιν
[2, 23]	γῆν καὶ κατὰ θάλατταν πολλὰ	χειμασθεὶς,	τὴν σκευωρίαν πᾶσαν τῆς Ἀρειανῆς
[2, 16]	ἐν πᾶσιν ἐδείκνυτο· στρατιωτική τε	χεὶρ	ξιφήρης περὶ αὐτοὺς ἐτύγχανε. Δέος
[2, 1]	ποιήσαντες, καὶ ἐν τῷ μετὰ	χεῖρας,	λέγω δὲ τῷ δευτέρῳ, ποιῆσαι
[2, 25]	ὄνομα, ὃς ἀντεποιεῖτο τῆς βασιλείας	χειρὶ	μονομάχων δορυφορούμενος. Νεπωτιανὸν μὲν οὖν
[2, 2]	ἐξαφθὲν τὸ πρᾶγμα ἐπὶ τὸ	χεῖρον	ἐπέδωκε, τηνικαῦτα οἱ περὶ Εὐσέβιον
[2, 13]	ἐπέκειτο ὁ Ἑρμογένης διὰ στρατιωτικῆς	χειρὸς	ἀπελάσαι τὸν Παῦλον, παροξυνθὲν τότε
[2, 11]	ὅλον ἐσείετο. ~Ὡς Γρηγορίου μετὰ	χειρὸς	στρατιωτικῆς εἰς Ἀλεξάνδρειαν κατελθόντος Ἀθανάσιος
[2, 24]	ὅτι ἐν ταῖς ἄλλων παροικίαις	χειροτονεῖν	ἐπεχείρει. Τὰ μὲν οὖν κατὰ
[2, 6]	νῦν μεγάλης καὶ Σοφίας ὀνομαζομένης	χειροτονεῖται	Παῦλος, ἐφ´ οὗ καὶ μᾶλλον
[2, 6]	μαρτυρούμενον, Παῦλον τὸν ὑπ´ αὐτοῦ	χειροτονηθέντα	πρεσβύτερον, ἄνδρα νέον μὲν τὴν
[2, 10]	Ἀλεξάνδρειαν Εὐσέβιον τὸν Ἐμισηνὸν, Γρηγόριον	χειροτονήσαντες	τὴν τῆς ἐν Νικαίᾳ πίστεως
[2, 6]	οὐδένα εἰς τὸν αὐτοῦ τόπον	χειροτονήσας.	Ἐνετείλατο δὲ τοῖς καθήκουσιν ἑλέσθαι
[2, 9]	δὲ τῶν Ἐμισηνῶν ἐπὶ τῇ	χειροτονίᾳ	αὐτοῦ— ἐλοιδορεῖτο γὰρ ὡς μαθηματικὴν
[2, 7]	ὀργὴν ἐκκάεται ἐπὶ τῇ γενομένῃ	χειροτονίᾳ.	Καὶ καθιστὰς συνέδριον τῶν τὰ
[2, 15]	ἠκολούθησε Μακεδονίῳ τούτου καὶ τὴν	χειροτονίαν	ἀπέκρυψεν. Εἰ γὰρ αὐτῆς ἐμέμνητο,
[2, 6]	Ἐκ τούτου μείζων φιλονεικία περὶ	χειροτονίας	γίνεται ἐπισκόπου, καὶ τὴν ἐκκλησίαν
[2, 24]	τισι δὲ τῶν ἐκκλησίων καὶ	χειροτονίας	ἐποίει· καὶ τοῦτο γέγονεν ἀρχὴ
[2, 20]	τὴν ἐπισκοπὴν τῆσδε τῆς χώρας	χειροτονοῦσι.	Προὐβάλλοντο δὲ οἱ μὲν ἀσθένειαν
[2, 12]	τῇ λεγομένῃ ἐπὶ Παῦλον ἐκκλησίᾳ	χειροτονοῦσι	τὸν Μακεδόνιον. Καὶ τοῦτο δὲ
[2, 9]	καὶ ὅτι τεράστια ἐν ταῖς	χερσὶν	αὐτοῦ ἐγένετο. Τὰ μὲν δὴ
[2, 23]	ὑμῖν καὶ ποία ἔσται, ἐπανερ	χομένου	μὲν τοῦ ἀδελφοῦ μου, παυσαμένων
[2, 23]	ἀεί. Οὐκοῦν οὐ πολλῶν μοι	χρεία	λόγων πρὸς ὑμᾶς ἐπιστέλλοντι· ὅσα
[2, 21]	ἔργα αὐτοῦ, τὸν νοῦν ἐπισκοπεῖν	χρὴ	τοῦ λόγου, ὃν μικρὸν ὕστερον
[2, 16]	κεκληρωμένῳ, δευτέρῳ δὲ μετὰ βασιλέα	χρηματίζοντι,	ὅπως ἂν τὸν μὲν Παῦλον
[2, 21]	ἂν καὶ μονογενὴς καὶ ἀγαπητὸς	χρηματίσειε	τοῦ Πατρός· οὕτω δὲ, καὶ
[2, 6]	διδασκαλικὸν ἐν ταὐτῷ καὶ βίου	χρηστοῦ	μαρτυρούμενον, Παῦλον τὸν ὑπ´ αὐτοῦ
[2, 9]	γὰρ ὡς μαθηματικὴν ἀσκούμενος— φυγῇ	χρῆται,	καὶ ἄπεισιν εἰς Λαοδίκειαν πρὸς
[2, 17]	δὲ προαισθόμενος τῆς βασιλέως ἀπειλῆς	χρήται	φυγῇ καὶ ἦν ἀφανής. Τότε
[2, 25]	Καθ´ ὃν καιρὸν οὔτε τὰ	Χριστιανῶν	ἡσύχαζεν, ἀλλὰ δι´ Ἀθανάσιον καὶ
[2, 12]	γὰρ τοῦδε τοῦ ἐμφυλίου τῶν	Χριστιανῶν	πολέμου συνεχεῖς ἐγίνοντο κατὰ τὴν
[2, 19]	ὅλων ἐτῶν· ἔκτοτε γὰρ τὸν	Χριστὸν	ἀρχὴν βασιλείας ἐσχηκέναι θέλουσι, καὶ
[2, 19]	πρὸ αἰώνων θέλοντας, ἀλλ´ ἔκτοτε	Χριστὸν	αὐτὸν γεγονέναι καὶ Υἱὸν τοῦ
[2, 21]	Θεὸς τὸ πνεῦμα, ὅτε τὸν	Χριστὸν	αὐτοῦ πᾶσιν ἀνθρώποις κατήγγειλεν, Οὐδὲν
[2, 21]	καὶ ἀναγγέλλων εἰς ἀνθρώπους τὸν	Χριστὸν	αὐτοῦ· τὸ κτίζων‘ οὐκ ἐκ
[2, 21]	καὶ ἀπαγγέλλων εἰς ἀνθρώπους τὸν	Χριστὸν	αὐτοῦ, τοῦ κτίζων‘ ἀντὶ τοῦ
[2, 19]	νῦν δὲ ὡς τὸν ἐνδιάθετον,	Χριστὸν	δὲ αὐτὸν καὶ Υἱὸν τοῦ
[2, 19]	βουλήσει οὐδὲ θελήσει γεγεννῆσθαι τὸν	Χριστὸν	εἰρηκότας ἀνευλαβῶς, ἀνάγκην δὲ δηλονότι
[2, 19]	ἀγέννητον, διὰ τοῦτο ἀρνούμεθα τὸν	Χριστὸν	Θεὸν εἶναι προαιώνιον· ὁποῖοι εἰσὶν
[2, 19]	ὑπάρχοντα καὶ Υἱὸν Θεοῦ καὶ	Χριστὸν,	καὶ οὐ προγνωστικῶς συνόντα καὶ
[2, 19]	τρεῖς εἶναι Θεοὺς, ἢ τὸν	Χριστὸν	μὴ εἶναι Θεὸν πρὸ τῶν
[2, 19]	Θεὸν πρὸ τῶν αἰώνων, μήτε	Χριστὸν,	μήτε Υἱὸν Θεοῦ εἶναι αὐτὸν,
[2, 19]	ἤθει μεμενηκέναι· τὸν δὲ ἀποσταλέντα	Χριστὸν	τὴν τῆς ἐνανθρωπήσεως οἰκονομίαν πεπληρωκέναι.
[2, 19]	τὸν μονογενῆ αὐτοῦ Υἱὸν Ἰησοῦν	Χριστὸν	τὸν Κύριον ἡμῶν, τὸν πρὸ
[2, 18]	Υἱὸν, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν	Χριστὸν,	τὸν πρὸ πάντων τῶν αἰώνων
[2, 10]	καὶ εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν	Χριστὸν,	τὸν Υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ
[2, 21]	οὕτως εἰς πάντας ἀνθρώπους τὸν	Χριστὸν	τοῦ Θεοῦ κατήγγειλαν ἀκολούθως τῇ
[2, 10]	καὶ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς	Χριστὸς	δι ετάξατο τοῖς μαθηταῖς λέγων,
[2, 23]	Κύριος καὶ Σωτὴρ ἡμῶν Ἰησοῦς	Χριστὸς,	διηνεκῆ τὴν χάριν ταύτην ὑμῖν
[2, 19]	αἰῶνας, οὐδὲν γὰρ πρόσφατον ὁ	Χριστὸς	προσείληφεν ἀξίωμα· ἀλλ´ ἄνωθεν τέλειον
[2, 23]	διὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ	Χριστοῦ,	δι´ οὗ τῷ παντοκράτορι Θεῷ
[2, 23]	καὶ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ	Χριστοῦ·	ἐλπίζων ἅμα καὶ τὰς ἐπιβουλὰς
[2, 19]	ὕπαρξίν τε καὶ θεότητα τοῦ	Χριστοῦ	καὶ τὴν ἀτελεύτητον αὐτοῦ βασιλείαν
[2, 19]	τὸν γεννήσαντα Πατέρα· κεφαλὴ γὰρ	Χριστοῦ,	ὁ Θεός. Οὔτε μὴν τρία
[2, 10]	ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ	Χριστοῦ,	πᾶσαν αἱρετικὴν ἀναθεματίζομεν κακοδοξίαν. Καὶ
[2, 19]	τὸ ἀγέννητον καὶ ἄναρχον, τὸν	Χριστοῦ	Πατέρα, ὁ Θεῖος διδάσκει λόγος.
[2, 19]	εἶναι τὸν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ	Χριστοῦ	Πατέρα, τὸν μόνον ἀγέννητον, διὰ
[2, 21]	δοκεῖ τῷ συνεχῶς λέγειν διὰ	Χριστοῦ.	Πρὸς ὃν ἀποκρινούμεθα, ὅτι τῇ
[2, 23]	πίστις προὔλαβε· καὶ πεπλήρωται κατὰ	Χριστοῦ	χάριν τὰ τῆς κοινῆς ὑμῶν
[2, 21]	τὸ, Εἴ τις οὖν ἐν	Χριστῷ,	καινὴ κτίσις· καὶ ὅσα ἄλλα
[2, 19]	γὰρ τὸν περὶ τῆς ἐν	Χριστῷ	μοναρχίας συνίστασθαι λόγον παραδεδώκασιν ἡμῖν
[2, 19]	τῶν ἀνατολικῶν τὸ ἐκκλησιαστικὸν ἐν	Χριστῷ	φρόνημα, μαρτυρούμενον ἀβιάστως ὑπὸ τῶν
[2, 19]	ἦν‘ ἐξ ἀγράφων ἐπισφαλῶς λέγοντας,	χρονικὸν	διάστημα προενθυμητέον αὐτοῦ, ἀλλ´ ἢ
[2, 19]	ἀχρόνως αὐτὸν γεγεννηκότα Θεόν· καὶ	χρόνοι	γὰρ καὶ αἰῶνες γεγόνασι δι´
[2, 6]	Ὑπὸ δὲ τὸν αὐτὸν τοῦτον	χρόνον	κατὰ τὴν Κωνσταντινούπολιν ἑτέρα ταῖς
[2, 13]	Κώνσταντος τὸ δεύτερον. Καθ´ ὃν	χρόνον	Κώνστας μὲν Φράγκων ἔθνος νικήσας
[2, 19]	Θεοῦ, καὶ ὅτι ἦν ποτε	χρόνος	ἢ αἰὼν ὅτε μὴ ἦν,
[2, 18]	τοῦ Θεοῦ, καὶ ἦν ποτε	χρόνος	ὅτε οὐκ ἦν, ἀλλοτρίους οἶδεν
[2, 23]	Ἀλεξάνδρειαν ὁδεῦσαι. Ἀλλ´ ἐπειδὴ πλεῖστος	χρόνος	παρῆλθεν, ἀφ´ οὗ γράμματα δεξάμενος
[2, 19]	δὲ ἐν τῷ μέσῳ διαδραμόντος	χρόνου,	αὖθις οἱ ἀνατολικοὶ ἐπίσκοποι συνέδριον
[2, 1]	ἐκκλησιαστικὴν ἱστορίαν συντάξας, περὶ τοὺς	χρόνους	ἐπλανήσθη. Τὰ γὰρ κατὰ Ἀθανάσιον
[2, 10]	διελύθη. Ἐν δὲ τῷδε τῷ	χρόνῳ	καὶ τὰ δημόσια πράγματα συνέβη
[2, 4]	διεδέξατο. Ἐν δὲ τῷδε τῷ	χρόνῳ	τελευτήσαντος Εὐσεβίου, ὃς τῆς ἐν
[2, 23]	Ἀλλ´ εἰ καὶ ἐν βραχεῖ	χρόνῳ	τῇ κατὰ ἀνθρώπους δοκιμασίᾳ ὑπεβλήθη,
[2, 2]	αὐτῆς. Ἦν δὲ ἐν τῷ	χρόνῳ	τούτῳ πρωτότυπος τῶν κοιτώνων τοῦ
[2, 23]	γὰρ καὶ τὰς τιμίας ὕλας,	χρυσὸν	δὴ λέγω καὶ ἄργυρον, εἰς
[2, 2]	Ἀθανάσιος. Ταῦτα δὲ κατεσκεύαζον ὑπουργῷ	χρώμενοι	τῷ πρεσβυτέρῳ, ὃς τῆς Ἀρείου
[2, 23]	ὡς προείρηται, προστάτῃ καὶ ἐπικούρῳ	χρωμένους	πρὸς τὸ Θεῖον ἐμμένειν συνήθως
[2, 23]	στάσεως πρόφασιν περιαιρεθῆναι τῶν ἐθελοκακίᾳ	χρωμένων,	τοῖς παρ´ ὑμῖν δικασταῖς διὰ
[2, 18]	Καὶ περὶ μὲν τούτων κατὰ	χώραν	ἐροῦμεν. ~Περὶ τῆς μακροστίχου ἐκθέσεως.
[2, 20]	εἰς τὴν ἐπισκοπὴν τῆσδε τῆς	χώρας	χειροτονοῦσι. Προὐβάλλοντο δὲ οἱ μὲν
[2, 19]	τὸν ἀχώρητον καὶ ἀπαθῆ Πατέρα	χωρητὸν	ἅμα καὶ παθητὸν διὰ τῆς
[2, 19]	τῷ Πατρὶ λέγοντες, διὰ τοῦτο	χωρίζομεν	αὐτὸν τοῦ Πατρὸς, τόπους καὶ
[2, 23]	σὴν στερρότητα δεδηλώκαμεν. Διὸ προτρεπόμεθα	χωρὶς	τινὸς ἀπιστίας καὶ φόβου ἐπιβῆναί

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 17/09/2009