Livre, Chap.
[2, 18]	καὶ Ἀθανασίου καθαιρέσεως. Καὶ πέμπονται	Νάρκισσος	ὁ Κίλιξ, καὶ Θεόδωρος ὁ
[2, 9]	παρεσκεύασεν αὖθις ὑπὸ Πλακίτου καὶ	Ναρκίσσου	καταχθῆναι εἰς τὴν Ἔμισαν· πάλιν
[2, 15]	μηδὲ γὰρ αὐτοὺς ἀντειπεῖν, ὅτε	Ναύατον	τῆς ἐκκλησίας ἤλαυνον. Ταῦτα μὲν
[2, 9]	ἐν Μεσοποταμίᾳ Ἐδέσης καταγόμενος· ἐκ	νέας	τε ἡλικίας τὰ ἱερὰ μαθὼν
[2, 18]	τῶν αἰώνων κρῖναι ζῶντας καὶ	νεκροὺς	καὶ ἀποδοῦναι ἑκάστῳ κατὰ τὰ
[2, 19]	τῶν αἰώνων κρῖναι ζῶντας καὶ	νεκροὺς	καὶ ἀποδοῦναι ἑκάστῳ κατὰ τὰ
[2, 10]	καὶ ἐρχόμενον κρῖναι ζῶντας καὶ	νεκροὺς,	καὶ διαμένοντα βασιλέα καὶ Θεὸν
[2, 10]	καὶ δυνάμεως, κρῖναι ζῶντας καὶ	νεκρούς.	Καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ
[2, 19]	καὶ ταφέντα, καὶ ἀναστάντα ἐκ	νεκρῶν	τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ, καὶ ἀναληφθέντα
[2, 18]	ἀποθανόντα, καὶ ταφέντα, ἀναστάντα ἐκ	νεκρῶν	τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ, καὶ ἀνεληλυθότα
[2, 6]	ὑπ´ αὐτοῦ χειροτονηθέντα πρεσβύτερον, ἄνδρα	νέον	μὲν τὴν ἡλικίαν, προβεβη κότα
[2, 5]	ἦν ὁμώνυμος τῷ πατρὶ, ὁ	νέος	Κωνσταντῖνος, ἐπιὼν τοῖς μέρεσι τοῦ
[2, 2]	τῷ Ἀλεξανδρέων λαῷ Κωνσταντῖνος ὁ	νέος,	ὁ τῷ πατρὶ ὁμώνυμος, ἐκ
[2, 25]	κωλύοντος. Ὡς δὲ Κωνσταντῖνος ὁ	νέος	τοῖς τοῦ ἀδελφοῦ μέρεσιν ἐπιὼν
[2, 5]	Κωνσταντῖνος, ἐπιὼν τοῖς μέρεσι τοῦ	νέου	ἀδελφοῦ Κώνσταντος, συμβαλών τε τοῖς
[2, 25]	τῆς βασιλείας χειρὶ μονομάχων δορυφορούμενος.	Νεπωτιανὸν	μὲν οὖν οἱ Μαγνεντίου καθεῖλον
[2, 25]	Κωνσταντίου γὰρ ἀδελφιδοῦς ἦν, ᾧ	Νεπωτιανὸς	ὄνομα, ὃς ἀντεποιεῖτο τῆς βασιλείας
[2, 23]	κατὰ Ἀθανασίου Νικητὴς Κωνστάντιος Αὔγουστος	Νεστορίῳ·	τῷ δὲ αὐτῷ τύπῳ καὶ
[2, 23]	καὶ τὴν ἐκκλησίαν, ἧς θείῳ	νεύματι	προστάτης ἐτύγχανε. Τούτῳ τὰ ἀκόλουθα
[2, 15]	ἑσπερίων τηνικαῦτα μερῶν Κώνστας ὁ	νεώτερος	τῶν Κωνσταντίνου παίδων μόνος ἐκράτει,
[2, 3]	ὑποτεταγμένα. ~Ὅπως Ἀθανάσιος Κωνσταντίνου τοῦ	νεωτέρου	γράμμασι θαρρήσας τὴν Ἀλεξάνδρειαν κατέλαβεν
[2, 5]	συνέγραψεν. ~Περὶ τῆς Κωνσταντίνου τοῦ	νεωτέρου	τελευτῆς. Μετ´ οὐ πολὺ δὲ
[2, 20]	τε τῆς πίστεως τῆς ἐν	Νικαίᾳ	κρατύναντες, καὶ τὸ ἀνόμοιον‘ ἐκβαλόντες,
[2, 24]	καὶ σύνοδον ἐπισκόπων τὰ ἐν	Νικαίᾳ	κυροῦσαν συνήγαγεν. Ταῖς τοιαύταις ἐπιστολαῖς
[2, 10]	πίστιν, οὐδὲν μὲν τῶν ἐν	Νικαίᾳ	μεμψάμενοι, τὸ δὲ ἀληθὲς, ἐπὶ
[2, 10]	Γρηγόριον χειροτονήσαντες τὴν τῆς ἐν	Νικαίᾳ	πίστεως φράσιν μετεποίησαν. Τότε δὲ
[2, 21]	ὡς ὁμόφωνον κρατῆσαι τὴν (ἐν	Νικαίᾳ,	πίστιν. Εἰ τοίνυν Εὐσέβιος, τῆς
[2, 20]	ὅτι αὐτοὶ μὲν τὴν ἐν	Νικαίᾳ	πίστιν ἐφύλαττον, ἐκεῖνοι δὲ παραχαράττειν
[2, 20]	οὐ προσεδέχοντο, ἀρκεῖν τὴν ἐν	Νικαίᾳ	πίστιν λέγοντες, καὶ μηδὲν περαιτέρω
[2, 6]	φρονούντων καθ´ ἃ ἡ ἐν	Νικαίᾳ	σύνοδος ὥρισε· καὶ ἕως μὲν
[2, 2]	ὅρους γὰρ τοὺς τῆς ἐν	Νικαίᾳ	συνόδου παρασαλεύειν οὐκ ἤθελον. Ὡς
[2, 21]	Πρῶτον μὲν γὰρ τῇ ἐν	Νικαίᾳ	συνόδῳ τὸ ὁμοούσιον‘ ὁριζούσῃ καὶ
[2, 2]	Εὐσέβιον τὸν Νικομηδέα καὶ Θέογνιν	Νικαίας	ἐπίσκοπον, καιροῦ δεδράχθαι εὐκαίρου νομίσαντες,
[2, 12]	διαδεξάμενοι· εἰσὶ δὲ οὗτοι Θέογνις	Νικαίας,	Μάρις Χαλκηδόνος, Θεόδωρος Ἡρακλείας τῆς
[2, 23]	τοσούτων θλίψεων πυρὰν καὶ κινδύνους	νικήσας	ἀποδίδοται νῦν ὑμῖν, ἀθῷος οὐ
[2, 13]	χρόνον Κώνστας μὲν Φράγκων ἔθνος	νικήσας	ὑποσπόνδους Ῥωμαίοις ἐποίησε. Κωνστάντιος δὲ
[2, 23]	καὶ ἀδελφόν μου Κώνσταντα τὸν	νικητὴν	Αὔγουστον ὑπὲρ σοῦ παρεκάλεσα, ἵνα
[2, 23]	Ἄλλη ἐπιστολὴ πρὸς Ἀθανάσιον Κωνστάντιος	νικητὴς	Αὔγουστος Ἀθανασίῳ ἐπισκόπῳ. Εἰ καὶ
[2, 23]	Ἐπιστολὴ Κωνσταντίου πρὸς Ἀθανάσιον Κωνστάντιος	νικητὴς	Αὔγουστος Ἀθανασίῳ ἐπισκόπῳ. Ἐπὶ πολύ
[2, 23]	ἐπιστολὴ πρὸς τὸν αὐτόν Κωνστάντιος	νικητὴς	Αὔγουστος Ἀθανασίῳ ἐπισκόπῳ. Ἡνίκα ἐν
[2, 23]	ἀφανισθῆναι τὰ πραχθέντα κατὰ Ἀθανασίου	Νικητὴς	Κωνστάντιος Αὔγουστος Νεστορίῳ· τῷ δὲ
[2, 23]	τάδε. Ἐπιστολὴ Κωνσταντίου ὑπὲρ Ἀθανασίου	Νικητὴς	Κωνστάντιος, μέγιστος, Σεβαστὸς, ἐπισκόποις καὶ
[2, 23]	Ἄλλη ἐπιστολὴ τοῖς Ἀλεξανδρεῦσι πεμφθεῖσα	Νικητὴς	Κωνστάντιος, μέγιστος, Σεβαστὸς, τῷ λαῷ
[2, 2]	τηνικαῦτα οἱ περὶ Εὐσέβιον τὸν	Νικομηδέα	ἕρμαιον ἡγοῦντο τὴν τῶν πολλῶν
[2, 2]	τελευτήσαντος, οἱ περὶ Εὐσέβιον τὸν	Νικομηδέα	καὶ Θέογνιν Νικαίας ἐπίσκοπον, καιροῦ
[2, 2]	~Ὡς οἱ περὶ Εὐσέβιον τὸν	Νικομηδείας	ἐπίσκοπον αὖθις τὸ Ἀρείου σπουδάσαντες
[2, 7]	ἐκβάλλει· Εὐσεβίῳ δὲ ἐκ τῆς	Νικομηδείας	μεταπεμφθέντι τὴν ἐπισκοπὴν Κωνσταντίνου πόλεως
[2, 7]	ἐποίησεν, Εὐσέβιον δὲ ἐκ τῆς	Νικομηδείας	μεταστήσας τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐπίσκοπον ἀναδείκνυσι.
[2, 20]	ἀναπαλαῖσαι ἐσπούδασε, διδάξας ὡς οὐ	νοηθείη	ἡ ὑπ´ αὐτοῦ ἐν τῷ
[2, 10]	ὅλων Θεὸν πιστεύειν, τῶν πάντων	νοητῶν	τε καὶ αἰσθητῶν δημιουργόν τε
[2, 1]	ἐπλανήσθη. Τὰ γὰρ κατὰ Ἀθανάσιον	νομίζει	μετὰ τὴν τελευτὴν τοῦ βασιλέως
[2, 19]	ἀλλοτρίοις τρόπον ἔχειν καὶ αὐτὸν	νομίζειν.	Μόνον γὰρ καὶ μόνως τὸν
[2, 16]	ἀνθίστασθαι τοὺς ὄχλους οἱ στρατιῶται	νομίζοντες	καὶ ἑκόντας κωλύειν τὴν πάροδον,
[2, 21]	δὲ καὶ Ἀρειανοὶ φρονεῖν αὐτὸν	νομίζοντες	τὰ αὐτῶν. Ἀλλ´ ἐρεῖ τις
[2, 2]	Νικαίας ἐπίσκοπον, καιροῦ δεδράχθαι εὐκαίρου	νομίσαντες,	ἀγῶνα ἔθεντο τὴν τοῦ ὁμοουσίου‘
[2, 20]	οὖν ἑκάτεροι τοιάδε δικαίως πεποιηκέναι	νομίσαντες,	οἱ μὲν ἀνατολικοὶ, ὅτι τοὺς
[2, 19]	τὸν Υἱὸν τῷ Πατρὶ εἶναι,	νομιστέον·	συνανάρχου γὰρ καὶ συναγεννήτου οὐδεὶς
[2, 10]	ταῦτα πράξασα καὶ ἄλλα τινα	νομοθετήσασα	διελύθη. Ἐν δὲ τῷδε τῷ
[2, 19]	πατράσιν αὐτοπροσώπως ὤφθη δεδωκὼς τὸν	νόμον,	καὶ λαλήσας διὰ τῶν προφητῶν,
[2, 3]	τοῦτο Ἀθανάσιον τὸν τοῦ προσκυνητοῦ	νόμου	ὑποφήτην πρὸς καιρὸν εἰς τὰς
[2, 23]	ἂν στασιώδεις καταμάθοιεν τῇ τῶν	νόμων	ὑποβάλλειν ἐκδικίᾳ. Ἀμφότερα τοίνυν συνορῶντες,
[2, 19]	γενομένοις κτίσμασιν ἢ ποιήμασι γεγενῆσθαι	νοοῦμεν.	Ἀσεβὲς γὰρ, καὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς
[2, 21]	αὐτοῦ εἰς ἔργα αὐτοῦ, τὸν	νοῦν	ἐπισκοπεῖν χρὴ τοῦ λόγου, ὃν
[2, 25]	ὃν Κωνστάντιος οὐδὲν ἔπραττεν εὐτυχῶς·	νυκτομαχίας	γὰρ περὶ τοὺς ὅρους Ῥωμαίων
[2, 23]	κατὰ τῶν αὐτῷ κεκοινωνηκότων ὡρισμένα	νῦν	ἀμνηστίᾳ παραδοθῆναι, πᾶσάν τε ὑποψίαν
[2, 23]	τῷ ἐπισκόπῳ πραχθὲν εὑρίσκεται, τοῦτο	νῦν	ἀπαλειφθῆναι βουλόμεθα· καὶ γὰρ τὴν
[2, 15]	εὔφημα ἂν πρὸ τούτων ἐφθέγγετο.	Νῦν	δὲ ταῦτα πάντα ἀποσιγήσας, ἐκεῖνα
[2, 19]	τὸν προφορικὸν λεγόμενον ὑπό τινων,	νῦν	δὲ ὡς τὸν ἐνδιάθετον, Χριστὸν
[2, 16]	κάλλος καὶ μέγεθος ηὔξησε, καὶ	νῦν	εἰσὶν εἰς ἕνα περίβολον ἄμφω
[2, 23]	Ἐπανέρχεται τοιγαροῦν πρὸς ὑμᾶς λαμπρότερος	νῦν	ἢ ὅτε παρ´ ὑμῶν ἀπεδήμησεν.
[2, 23]	οἱῳδήποτε τρόπῳ, καὶ ἐν τῷ	νῦν	καὶ ἐν τῷ μέλλοντι, καὶ
[2, 6]	ἐπωνύμῳ ἐκκλησίᾳ καὶ ἐχομένῃ τῆς	νῦν	μεγάλης καὶ Σοφίας ὀνομαζομένης χειροτονεῖται
[2, 19]	ἐν ἑτέρῳ τὸ εἶναι ἔχοντα,	νῦν	μὲν ὡς τὸν προφορικὸν λεγόμενον
[2, 23]	τῶν εἰδώλων πλάνῃ ἔτι καὶ	νῦν	προσανέχοντες ἐπὶ τὴν τῆς ἱερᾶς
[2, 16]	ἔκτιζεν, ἥτις Σοφία‘ μὲν προσαγορεύεται	νῦν·	συνῆπται δὲ τῇ ἐπωνύμῳ Εἰρήνῃ,
[2, 23]	εἰς τὰ ἴδια, ὅμως καὶ	νῦν	ταῦτα τὰ γράμματα πρὸς τὴν
[2, 23]	ὑπομνῆσαί σε ἐσπουδάσαμεν, ἵνα καὶ	νῦν	τὴν σὴν παρουσίαν ταχεῖαν ποιῆσαι
[2, 23]	ὁμοιότητα τῆς φθανούσης προνοίας, καὶ	νῦν	τῆς ὑφ´ ἡμῶν βουλήσει τοῦ
[2, 23]	πυρὰν καὶ κινδύνους νικήσας ἀποδίδοται	νῦν	ὑμῖν, ἀθῷος οὐ παρ´ ἡμῶν
[2, 23]	οὐκ ἀπήντησας, διὰ τοῦτο καὶ	νῦν	ὑπομνῆσαί σε ἐσπουδάσαμεν, ἵνα καὶ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 17/09/2009