Livre, Chap.
[2, 20]	πίστεως ἐπὶ οἰκουμενικῆς συνόδου πέρας	λαβεῖν,	διδάσκοντες ἐπὶ καταλύσει τῆς πίστεως
[2, 23]	Ἀθανάσιος, τὴν αὐτὴν ἀξιῶν χάριν	λαβεῖν,	ἣν ὁ βασιλεὺς ἐπεζήτει λαβεῖν.
[2, 23]	λαβεῖν, ἣν ὁ βασιλεὺς ἐπεζήτει	λαβεῖν.	Μίαν γὰρ καὶ αὐτὸς ἐκκλησίαν
[2, 20]	διὰ τοῦτο ὑπόνοιαν τοῦ Σαμοσατέως	λαβεῖν.	Οὐκ ἀγνοητέον μέντοι ὅτι τὸ
[2, 1]	βιβλίου τὰ μὲν παρὰ Ῥουφίνου	λαβόντες,	τὰ δὲ ἐκ διαφόρων συναγαγόντες,
[2, 25]	καὶ αὐτὰς τὰς Γαλλίας ἔσχε	λαβών.	Ἐν Ἰλλυρικοῖς δὲ ἐν Σιρμίῳ
[2, 19]	ὤφθη δεδωκὼς τὸν νόμον, καὶ	λαλήσας	διὰ τῶν προφητῶν, καὶ τὰ
[2, 2]	Καὶ ὡς σπινθὴρ ἐκ μικροῦ	λαμβάνον	τὴν ἀρχὴν, τὸ ζήτημα εἰς
[2, 23]	ἀγαπώμενος. Ἐπανέρχεται τοιγαροῦν πρὸς ὑμᾶς	λαμπρότερος	νῦν ἢ ὅτε παρ´ ὑμῶν
[2, 9]	φυγῇ χρῆται, καὶ ἄπεισιν εἰς	Λαοδίκειαν	πρὸς τὸν περὶ αὐτοῦ πολλὰ
[2, 9]	οὗτος ἦν διδάσκει Γεώργιος ὁ	Λαοδικείας,	ὃς τότε παρῆν ἐν τῇ
[2, 23]	ἐπισκόποις τε καὶ κληρικοῖς καὶ	λαοῖς	περὶ τοῦ ἀσμένως αὐτὸν ὑποδεχθῆναι
[2, 23]	ἐν Ἀλεξανδρείᾳ κληρικοῖς τε καὶ	λαοῖς	τάδε περὶ Ἀθανασίου ἐπέστειλεν· Ἐπιστολὴ
[2, 12]	Διόπερ καὶ ὁ ἐν Κωνσταντινουπόλει	λαὸς	αὖθις εἰς τὴν ἐκκλησίαν τὸν
[2, 6]	ἐκκλησίαν διετάραττεν. Ἐπεὶ γὰρ ὁ	λαὸς	εἰς δύο διετέτμητο μέρη, τῶν
[2, 11]	Ἑσπέρα μὲν ἦν· ὁ δὲ	λαὸς	ἐπαννύχιζε προσδοκωμένης συνάξεως. Ἥκει δὲ
[2, 3]	αὐτὸν ἀνεδέξατο ὁ τῶν Ἀλεξανδρέων	λαός·	ὅσοι δὲ ἐτύγχανον Ἀρειανίζοντες ἐν
[2, 11]	ἐκκλησίας ἐκράτησεν. Ὁ δὲ Ἀλεξανδρέων	λαὸς,	οὐκ ἐνεγκόντες τὸ γεγονὸς, τὴν
[2, 12]	Εὐσεβίου τελευτήσαντος ὁ ἐν Κωνσταντινουπόλει	λαὸς	Παῦλον αὖθις ἐνεθρόνισε· καὶ ὡς
[2, 9]	τὸ σφόδρα ὑπὸ τοῦ Ἀλεξανδρέων	λαοῦ	ἀγαπᾶσθαι Ἀθανάσιον, πεμφθῆναι δὲ εἰς
[2, 23]	ἐν τῇ Ἀλεξανδρείᾳ τινες τοῦ	λαοῦ	διακρινόμενοι τὴν πρός σε κοινωνίαν,
[2, 6]	ἐκεῖνος τετελευτήκει, ἀμφήριστος ἡ τοῦ	λαοῦ	μάχη καθίστατο· διὸ οἱ μὲν
[2, 2]	ὠχυρωμένος γράμμασιν, ἅπερ τῷ Ἀλεξανδρέων	λαῷ	Κωνσταντῖνος ὁ νέος, ὁ τῷ
[2, 11]	φροντίδα ἔθετο ὅπως ἂν τῷ	λαῷ	μηδαμῶς βλάβη γένηται δι´ αὐτόν·
[2, 23]	καὶ πρεσβυτέροις καὶ διακόνοις καὶ	λαῷ	παροικοῦντι Ἀλεξάνδρειαν ἀγαπητοῖς ἀδελφοῖς, ἐν
[2, 3]	Ἀλεξάνδρειαν κατέλαβεν Κωνσταντῖνος Καῖσαρ τῷ	λαῷ	τῆς καθολικῆς Ἀλεξανδρέων ἐκκλησίας. Οὐδὲ
[2, 23]	Νικητὴς Κωνστάντιος, μέγιστος, Σεβαστὸς, τῷ	λαῷ	τῆς κατὰ Ἀλεξάνδρειαν καθολικῆς ἐκκλησίας.
[2, 21]	ὁριζούσῃ καὶ παρῆν καὶ συνέθετο·	λέγει	δὲ καὶ αὐτὸς ἐν τῷ
[2, 21]	ἔργα αὐτοῦ, λελέχθαι. Εἰ δὲ	λέγει	ἐκτίσθαι ἑαυτὸν, οὐχ ὡς ἐκ
[2, 21]	λελύσθαι μὲν τὰ τότε ἀμφισβητούμενα	λέγει,	πάντας δὲ ὁμοφρονῆσαι καὶ ὁμοδοξῆσαι,
[2, 10]	ἀνάθεμα ἔστω. Καὶ εἴ τις	λέγει	τὸν Υἱὸν κτίσμα ὡς ἓν
[2, 21]	αὐτοῦ Ἀρειανίζειν δοκεῖ τῷ συνεχῶς	λέγειν	διὰ Χριστοῦ. Πρὸς ὃν ἀποκρινούμεθα,
[2, 19]	Οὔτε γὰρ ἐξ οὐκ ὄντων	λέγειν	τὸν Υἱὸν ἀσφαλὲς, ἐπεὶ μηδαμοῦ
[2, 11]	διακόνῳ κηρύξαι εὐχὴν, αὖθις ψαλμὸν	λέγεσθαι	παρεσκεύασε. Συμφωνίας δὲ ἐκ τῆς
[2, 21]	δὲ υἱὸν, ἀλλ´ οὐ κτίζειν	λέγεται.	Καὶ τεχνίτης δημιουργὸς, ἀλλ´ οὐ
[2, 16]	ἔργου εἴχοντο. Ἀπέθανον οὖν, ὡς	λέγεται,	περὶ τοὺς τρισχιλίους ἑκατὸν πεντήκοντα·
[2, 21]	κτίστης ἂν εἰκότως καὶ ποιητὴς	λέγοιτο.	Εἰ δὲ ἅπαξ που τῆς
[2, 17]	ψευδῆ εἶναι τὰ κατὰ Ἀθανασίου	λεγόμενα.	Οὕτως ἐναντίων πεμπομένων τῶν γραμμάτων,
[2, 12]	καὶ οἱ Ἀρειανίζοντες ἐν τῇ	λεγομένῃ	ἐπὶ Παῦλον ἐκκλησίᾳ χειροτονοῦσι τὸν
[2, 19]	Ῥωμαίοις, Σαβελλιανοὶ δὲ παρ´ ἡμῖν	λεγόμενοι.	Οἴδαμεν γὰρ ἡμεῖς, τὸν μὲν
[2, 19]	ἐμφόβως καὶ τὸ περὶ αὐτοῦ	λεγόμενον,	Κύριος ἔκτισέ με ἀρχὴν ὁδῶν
[2, 22]	κοινωνίας αὐτοῖς τὸ ὄρος τὸ	λεγόμενον	Τισοῦκις, ὅπερ ἐστὶν Ἰλλυριῶν τε
[2, 19]	νῦν μὲν ὡς τὸν προφορικὸν	λεγόμενον	ὑπό τινων, νῦν δὲ ὡς
[2, 10]	ἠκολουθήσαμεν. Καὶ γνώσεσθε ἀπὸ τῶν	λεγομένων.	Μεμαθήκαμεν γὰρ ἐξ ἀρχῆς, εἰς
[2, 19]	πάντα ὅμοιον πεπιστεύκαμεν. Καὶ τοὺς	λέγοντας	δὲ τὸν αὐτὸν εἶναι Πατέρα
[2, 19]	αὐτὸν πιστευόντων ψυχαί. Τοὺς δὲ	λέγοντας	ἐξ οὐκ ὄντων τὸν Υἱὸν,
[2, 18]	αὐτὸν πεπιστευκότων ψυχαί. Τοὺς δὲ	λέγοντας	ἐξ οὐκ ὄντων τὸν Υἱὸν,
[2, 19]	καθολικὴ ἐκκλησία. Ὁμοίως καὶ τοὺς	λέγοντας	τρεῖς εἶναι Θεοὺς, ἢ τὸν
[2, 19]	οὖκ ἦν‘ ἐξ ἀγράφων ἐπισφαλῶς	λέγοντας,	χρονικὸν διάστημα προενθυμητέον αὐτοῦ, ἀλλ´
[2, 19]	καὶ ὑπάρχειν ὁμοίως τῷ Πατρὶ	λέγοντες,	διὰ τοῦτο χωρίζομεν αὐτὸν τοῦ
[2, 19]	Οὔτε μὴν ἕνα Θεὸν μόνον	λέγοντες	εἶναι τὸν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ
[2, 19]	Τριάδα τὴν ἁγιωτάτην, τὸν Πατέρα	λέγοντες	Θεὸν, καὶ τὸν Υἱὸν, οὐ
[2, 20]	ἀρκεῖν τὴν ἐν Νικαίᾳ πίστιν	λέγοντες,	καὶ μηδὲν περαιτέρω περιεργάζεσθαι. Ἐπεὶ
[2, 19]	τὴν ἐνανθρώπησιν ἐκ προκοπῆς τεθεοποιῆσθαι	λέγοντες,	τῷ τὴν φύσιν ψιλὸν ἄνθρωπον
[2, 1]	καὶ ἐν τῷ μετὰ χεῖρας,	λέγω	δὲ τῷ δευτέρῳ, ποιῆσαι σπουδάζομεν.
[2, 23]	τὰς τιμίας ὕλας, χρυσὸν δὴ	λέγω	καὶ ἄργυρον, εἰς καθαρότητα τὸ
[2, 21]	εὐαγγελικὸν κήρυγμα δηλούσης. Καὶ ὁ	λέγων	δὲ, Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν
[2, 10]	τῶν γραφῶν ὀρθὴν πίστιν διδάσκει	λέγων,	ἢ καιρὸν ἢ αἰῶνα εἶναι
[2, 10]	Χριστὸς δι ετάξατο τοῖς μαθηταῖς	λέγων,	Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη,
[2, 11]	ἐξωθούμενος τοῦ συλληφθῆναι αὐτὸν διέφυγε,	λεκτέον.	Ἑσπέρα μὲν ἦν· ὁ δὲ
[2, 15]	αἴτιον ἀναφέρουσι, βραχέα περὶ τούτων	λεκτέον.	Τὰς μὲν γὰρ ἀληθεῖς αἰτίας
[2, 2]	ἐγεγόνει. Πῶς δὲ τοῦτο ἐπράχθη	λεκτέον.	Τὴν διαθήκην ὁ πρεσβύτερος καὶ
[2, 23]	ὑμᾶς ἐπιστέλλοντι· ὅσα γὰρ ὑμῖν	λέλεκται	παρ´ ἐμοῦ, ταῦτα ἡ ὑμετέρα
[2, 21]	ὁδῶν αὐτοῦ εἰς ἔργα αὐτοῦ,	λελέχθαι.	Εἰ δὲ λέγει ἐκτίσθαι ἑαυτὸν,
[2, 9]	τοῦ Ἐμισηνοῦ Εὐσεβίου ἐπὶ τοσοῦτον	λελέχθω	μοι. ~Ὡς οἱ ἐν Ἀντιοχείᾳ
[2, 21]	μὴ ὄντος τὸν Υἱὸν ὁριζόμενος,	λέληθε	τοὔνομα μὲν αὐτῷ μόνον χαριζόμενος,
[2, 17]	ἐκκλησίας, καὶ ὅτι τὴν πίστιν	λεληθότως	παραχαράττουσιν· ἔτι δὲ ὡς καὶ
[2, 21]	τῆς ἐκεῖσε συνόδου μνήμην ποιούμενος,	λελύσθαι	μὲν τὰ τότε ἀμφισβητούμενα λέγει,
[2, 21]	Πρὸς ὃν ἀποκρινούμεθα, ὅτι τῇ	λέξει	ταύτῃ πολλάκις καὶ οἱ τῆς
[2, 21]	ἁπάντων τούτων ὁ ἀπόστολος ταῖς	λέξεσι	ταύταις ἐχρήσατο· καὶ οὐδὲ πώποτε
[2, 21]	Θεοῦ, κἂν ταῖς τῆς οἰκονομίας	λέξεσιν	ἐν τοῖς βιβλίοις εὑρίσκουσιν αὐτὸν
[2, 1]	μὴ ἀγνοεῖν καὶ ὅσα αὐταῖς	λέξεσιν	οἱ βασιλεῖς ἐπέστειλαν, ἢ κατὰ
[2, 21]	μὴ κατὰ Μάρκελλον ἐκ μιᾶς	λέξεως	τὸ κυριώτατον τῆς ἐκκλησίας παρασαλεύειν
[2, 21]	πῶς δεῖ τὸ κτίσμα τὴν	λέξιν	ἐκδέχεσθαι, τοιάδε φησίν· Τούτων τοίνυν
[2, 25]	Ἀθανάσιον καὶ τὴν τοῦ ὁμοουσίου‘	λέξιν	περὶ τὰς ἐκκλησίας πόλεμος ἦν.
[2, 21]	εἰς τὸν βίον Κωνσταντίνου κατὰ	λέξιν	ταῦτα· Πάντας δὲ ὁ βασιλεὺς
[2, 21]	βιβλίῳ τῷ πρὸς Μάρκελλον κατὰ	λέξιν	φησίν· Ὁ μονογενὴς Υἱὸς τοῦ
[2, 25]	παραδραμεῖν οὐκ ἀναγκαῖον ἀναλαβόντες, βραχὺ	λέξομεν.	Ὅτι τοῦ κτίστου τῆς Κωνσταντινουπόλεως
[2, 3]	οὖν τοῦτο ἐγένετο, μικρὸν ὕστερον	λέξω.	~Ὡς τελευτήσαντος Εὐσεβίου τοῦ Παμφίλου
[2, 23]	τῶν συκοφαντῶν σκευωρίας— ὁ βασι	λεὺς	τῆς ἑῴας αὐτὸν οὐχ ἅπαξ
[2, 21]	φύντος υἱοῦ οὐκ ἂν δημιουργὸς‘	λεχθείη.	Καὶ δὴ καὶ ὁ τῶν
[2, 19]	οὐδεὶς κυρίως πατὴρ ἢ υἱὸς	λεχθήσεται·	ἀλλὰ τὸν μὲν Πατέρα μόνον
[2, 10]	ἐκ τῆς ἁγίας παρθένου ἀνει	ληφότα,	καὶ πᾶσαν τὴν πατρικὴν αὐτοῦ
[2, 24]	πᾶσι τοῖς ἐν Αἰγύπτῳ καὶ	Λιβύῃ	ἐπισκόποις τὰ ἐγνωσμένα καὶ ἐψηφισμένα
[2, 23]	ἐν Αὐγουστομνίκῃ καὶ Θηβαΐδι καὶ	Λιβύῃ	ἡγεμόσιν. Εἴ τί ποτε πρὸ
[2, 25]	Ἰταλίας ἐκράτει, Ἀφρικήν τε καὶ	Λιβύην	ὑφ´ ἑαυτῷ πεποίητο, καὶ αὐτὰς
[2, 20]	τὸν Κύριον, καθὰ Σαβέλλιος ὁ	Λίβυς	καὶ Παῦλος ὁ Σαμοσατεὺς, τοῦ
[2, 8]	ἀλλὰ, τὸ τοῦ λόγου, πάντα	λίθον	ἐκίνει, ὅπως ἂν ὃ προέθετο
[2, 21]	περὶ αὐτοῦ τὰ θεῖα παιδεύει	λόγια.	Εἶτα μετ´ ὀλίγα πάλιν ἐπιφέρει·
[2, 23]	εὐφραίνει ἐννοούμενον καὶ προορῶντα τῷ	λογισμῷ	τὴν ἐπὶ τῇ ἐπανόδῳ ἑκάστου
[2, 19]	λόγον παραδεδώκασιν ἡμῖν οἱ ἱεροὶ	λόγοι.	Ταῦτα ἠναγκάσθημεν μετὰ τὴν ἐν
[2, 21]	ἐρεῖ τις ὡς ἐν τοῖς	λόγοις	αὐτοῦ Ἀρειανίζειν δοκεῖ τῷ συνεχῶς
[2, 21]	Εὐσέβιον, ὡς Ἀρειανίζοντα ἐν οἷς	λόγοις	ἐξέδωκε, μικρὰ καὶ περὶ αὐτοῦ
[2, 18]	παρὰ τοῦ ἀδελφοῦ πεμφθῆναι τοὺς	λόγον	δώσοντας περὶ Ἀθανασίου καὶ Παύλου·
[2, 18]	ἐπισκόπους πεμφθῆναι παρ´ αὐτὸν τοὺς	λόγον	δώσοντας τῆς Παύλου καὶ Ἀθανασίου
[2, 10]	ἐκ βασιλέως, Κύριον ἀπὸ Κυρίου,	λόγον	ζῶντα, σοφίαν, ζωὴν, φῶς ἀληθινὸν,
[2, 10]	ἐν ἀρχῇ πρὸς τὸν Θεὸν,	Λόγον	Θεὸν, κατὰ τὸ εἰρημένον ἐν
[2, 19]	τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ζῶντα Θεὸν	Λόγον,	καθ´ ἑαυτὸν ὑπάρχοντα καὶ Υἱὸν
[2, 23]	ὑπὲρ ὑμῶν καὶ τῆς ὁμονοίας	λόγον,	καὶ τὴν κατὰ τῶν ἀτάκτων
[2, 19]	τούτοις καὶ ἀναθεματίζομεν καὶ τοὺς	λόγον	μὲν μόνον αὐτὸν τοῦ Θεοῦ
[2, 19]	τὰ ὁρατὰ καὶ τὰ ἀόρατα,	λόγον	ὄντα, καὶ σοφίαν, καὶ δύναμιν,
[2, 18]	τε ὁρατὰ, καὶ τὰ ἀόρατα,	λόγον	ὄντα, καὶ σοφίαν, καὶ δύναμιν,
[2, 19]	εἴτε τῶν ἀοράτων· ἀλλ´ ἐνυπόστατον	Λόγον	ὄντα τοῦ Πατρὸς, καὶ Θεὸν
[2, 19]	τῆς ἐν Χριστῷ μοναρχίας συνίστασθαι	λόγον	παραδεδώκασιν ἡμῖν οἱ ἱεροὶ λόγοι.
[2, 19]	γὰρ αὐτὸν ἡμεῖς οὐχ ἁπλῶς	λόγον	προφορικὸν ἢ ἐνδιάθετον τοῦ Θεοῦ,
[2, 19]	Χριστοῦ Πατέρα, ὁ Θεῖος διδάσκει	λόγος.	Ἀλλ´ οὐδὲ τὸ ἦν ποτε
[2, 10]	εὐαγγελίῳ, καὶ Θεὸς ἦν ὁ	Λόγος·	δι´ οὗ τὰ πάντα ἐγένετο,
[2, 10]	οὖν ὅπως ἐγένετο, προϊόντος τοῦ	λόγου	δηλώσομεν. Ἡ δὲ ὑπαγορευθεῖσα περὶ
[2, 21]	τὸν νοῦν ἐπισκοπεῖν χρὴ τοῦ	λόγου,	ὃν μικρὸν ὕστερον ἐκθήσομαι, ἀλλὰ
[2, 8]	ἡσυχάζειν ἐβούλετο, ἀλλὰ, τὸ τοῦ	λόγου,	πάντα λίθον ἐκίνει, ὅπως ἂν
[2, 20]	ἐβούλοντο, φάσκοντες μὴ ἄλλως εἰς	λόγους	ἐλθεῖν, εἰ μὴ τοὺς περὶ
[2, 18]	μὲν περὶ Ἀθανάσιον οὐδαμῶς εἰς	λόγους	ἐλθεῖν κατεδέξαντο· τὴν δὲ ἐν
[2, 21]	Παμφίλου Εὐσέβιος ἐν τῷ πρώτῳ	λόγῳ	τῷ πρὸς Μάρκελλον φησίν. Καὶ
[2, 23]	Οὐκοῦν οὐ πολλῶν μοι χρεία	λόγων	πρὸς ὑμᾶς ἐπιστέλλοντι· ὅσα γὰρ
[2, 21]	μὲν ἐν παρεκβάσει διὰ τοὺς	λοιδορεῖν	ἐπιχειρήσαντας τὸν Εὐσέβιον εἴρηται. ~Ὡς
[2, 21]	δέ τινες ἐπεχείρησαν καὶ αὐτὸν	λοιδορῆσαι,	φημὶ δὴ τὸν Παμφίλου Εὐσέβιον,
[2, 23]	ἡ τυχοῦσα ἐγένετο, ἣ πρόφασιν	λοιδορίας	παρέσχε τοῖς τὰ ἐναντία φρονοῦσιν·
[2, 15]	Ἀθανασίῳ τὴν αἰτίαν ἀνάπτουσιν οἱ	λοιδοροῦντες	αὐτὸν, καὶ μάλιστα Σαβῖνος ὁ
[2, 23]	ἀεὶ ἔσχον, ἣν καὶ οἱ	λοιποὶ	κληρικοὶ ἔχουσιν· ἵν´ οὕτως ἔχοντες
[2, 2]	Ἐκ δὲ τούτου καὶ οἱ	λοιποὶ	τῶν εὐνούχων τὰ αὐτὰ φρονεῖν
[2, 21]	ἐξ οὐκ ὄντων ὅμοιον τοῖς	λοιποῖς	κτίσμασι γενόμενον. Καὶ πῶς γὰρ
[2, 21]	ἂν εἴποι, οὐδ´ ὡς τοῖς	λοιποῖς	κτίσμασι καὶ αὐτὸς ἐκ τοῦ
[2, 21]	Θεοῦ, ὁ τὴν αὐτὴν τοῖς	λοιποῖς	κτίσμασιν ἐπιγραφόμενος φύσιν; τῶν τε
[2, 23]	τῆς ἑαυτῶν πίστεως ἐπ´ ὀφθαλμῶν	λοιπὸν	ὁρᾶτε. Τοῦτο γὰρ ἀληθῶς ἄν
[2, 20]	ἰδίαζον ποιοῦντες συνέδριον, καὶ φανερῶς	λοιπὸν	τὸ μὲν ὁμοούσιον‘ ἀναθεματίζουσι, τὴν
[2, 23]	τὴν κατ´ αὐτοῦ σχολάσαι τοῦ	λοιποῦ,	τήν τε ἀτέλειαν ἧς ἔτυχον
[2, 24]	Ἀθανάσιον διαπεμψάμενοι κοινωνεῖν αὐτῷ τοῦ	λοιποῦ	ὡμολόγησαν. Οὕτω μὲν οὖν τότε
[2, 10]	πῶς γὰρ ἐπίσκοποι ὄντες ἀκο	λουθήσομεν	πρεσβυτέρῳ; οὔτε ἄλλην τινα πίστιν
[2, 15]	Ἀγκύρας τῆς μικρᾶς Γαλατίας, καὶ	Λούκιος	Ἀδριανουπόλεως, ἄλλος δι´ ἄλλο κατηγορηθέντες
[2, 23]	καὶ ἀποδοὺς τὴν ἀξίαν αὐτοῦ·	Λούκιος	δὲ, ὅτι οἱ κατηγοροῦντες αὐτοῦ
[2, 23]	καὶ Ἀσκληπᾷ τῷ Γάζης, καὶ	Λουκίῳ	Ἀδριανουπόλεως. Καὶ γὰρ οὗτοι ὑπὸ
[2, 16]	ποιεῖσθαι φροντίδα, πρόεισιν εἰς τὸ	λουτρὸν	τὸ δημόσιον ᾧ ἐπώνυμον Ζεύξιππος·
[2, 16]	τὸ δημόσιον, ἐκφραγῆναι μίαν τοῦ	λουτροῦ	θυρίδα κελεύει· δι´ ἧς ἐπὶ
[2, 23]	συγχαίρω, ὅτι, καίπερ πολλὰ πάσχων	λυπηρὰ,	οὐδεμίαν ὥραν ἐπιλήσμων γέγονε τῆς

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 17/09/2009