Livre, Chap.
[2, 23]	ἀδελφοῖς, ἐν Κυρίῳ χαίρειν. Συγχαίρω	κἀγὼ	ὑμῖν, ἀδελφοὶ ἀγαπητοὶ, ὅτι τὸν
[2, 6]	Ἀρειανῷ δόγματι, τῶν δὲ φρονούντων	καθ´	ἃ ἡ ἐν Νικαίᾳ σύνοδος
[2, 19]	γεγεννῆσθαι· ἀλλ´ οὐδὲ τὸν Υἱὸν	καθ´	ἑαυτὸν εἶναι ζῆν τε καὶ
[2, 23]	Μακεδόνιος Παύλῳ πρὸς ὀλίγον ὑπεξέστη,	καθ´	ἑαυτὸν ἐν ἰδιαζούσῃ ἐκκλησίᾳ τῆς
[2, 1]	Ἀθανασίου συντάγμασιν, ἐν οἷς τὰ	καθ´	ἑαυτὸν ὀδύρεται πάθη καὶ ὅπως
[2, 19]	Θεοῦ, ἀλλὰ ζῶντα Θεὸν Λόγον,	καθ´	ἑαυτὸν ὑπάρχοντα καὶ Υἱὸν Θεοῦ
[2, 17]	Ἰταλίαν ἀφίκετο. Ἄμφω οὖν τὰ	καθ´	ἑαυτοὺς γνώριμα καθιστῶσι τῷ ἐκεῖ
[2, 15]	τῷ ἐπισκόπῳ Ῥώμης Ἰουλίῳ τὰ	καθ´	ἑαυτούς· ὁ δὲ, ἅτε προνόμια
[2, 15]	τὸ πλεῖστον εἴωθε γίνεσθαι ὅταν	καθ´	ἑαυτῶν στασιάζῃ τὰ πλήθη, οὐκ
[2, 2]	γυναιξίν· ἐν δὲ τῇ πόλει	καθ´	ἑκάστην οἰκίαν διαλεκτικὸς πόλεμος ἦν.
[2, 23]	καὶ αὐτὸς ἐκκλησίαν ἀπονεμηθῆναι ἠξίου	καθ´	ἑκάστην πόλιν τοῖς διακρινομένοις πρὸς
[2, 19]	καὶ Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα,	καθ´	ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ πράγματός
[2, 21]	κατατάσσων‘ εἰρημένου, τῆς δὲ βροντῆς	καθ´	ἕτερον τρόπον τὸ εὐαγγελικὸν κήρυγμα
[2, 19]	ἀποκαθάρωμεν ὑποψίαν παρὰ τοῖς τὰ	καθ´	ἡμᾶς ἀγνοοῦσι· καὶ γνῶσιν οἱ
[2, 23]	ἕλωνται κοινωνίαν, τούτους πάντας ἐκελεύσαμεν,	καθ´	ὁμοιότητα τῆς φθανούσης προνοίας, καὶ
[2, 19]	ἄνθρωπον κατ´ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ	καθ´	ὁμοίωσιν· ὃς καὶ τοῖς πατράσιν
[2, 21]	μὲν καὶ προϋπῆρχεν, ἀπεστέλλετο δὲ	καθ´	ὃν καιρὸν ἦσαν οἱ ἀπόστολοι
[2, 25]	Περσῶν πρὸς ὀλίγον ἔδοξε γίνεσθαι.	Καθ´	ὃν καιρὸν οὔτε τὰ Χριστιανῶν
[2, 25]	Περσικὸς πρὸς Ῥωμαίους ἐκινήθη πόλεμος,	καθ´	ὃν Κωνστάντιος οὐδὲν ἔπραττεν εὐτυχῶς·
[2, 13]	τρίτον καὶ Κώνσταντος τὸ δεύτερον.	Καθ´	ὃν χρόνον Κώνστας μὲν Φράγκων
[2, 15]	αὐτοῦ ὑπὸ τῶν στρατιωτῶν ἀναιρεθέντος,	καθὰ	καὶ ἤδη φθάσαντες προείπομεν. Κατ´
[2, 20]	ὡς ψιλὸν ἄνθρωπον τὸν Κύριον,	καθὰ	Σαβέλλιος ὁ Λίβυς καὶ Παῦλος
[2, 20]	ἀνατολικοὶ, ὅτι τοὺς ὑπ´ αὐτῶν	καθαιρεθέντας	οἱ ἑσπέριοι προσεδέξαντο· οἱ δὲ
[2, 9]	ὑπὸ Κύρου κατηγορηθέντα τοῦ Βεροιέως	καθαιρεθῆναι	ὡς Σαβελλίζοντα. Εἶτα αὖθις τὸν
[2, 10]	μεμψάμενοι, τὸ δὲ ἀληθὲς, ἐπὶ	καθαιρέσει	καὶ παρατροπῇ τῆς ὁμοουσίου‘ πίστεως
[2, 8]	ἀληθὲς ἐπὶ τῇ ἀνατροπῇ καὶ	καθαιρέσει	τῆς ὁμοουσίου‘ πίστεως. Ἐν ταύτῃ
[2, 8]	ὡς εἴη συναρπαγεὶς καὶ τῇ	καθαιρέσει	ὑπογράψας Ἀθανασίου. Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ
[2, 20]	ἐπὶ καταλύσει τῆς πίστεως τὰς	καθαιρέσεις	γίνεσθαι. Κηρύσσεται οὖν αὖθις οἰκουμενικὴ
[2, 18]	δώσοντας τῆς Παύλου καὶ Ἀθανασίου	καθαιρέσεως.	Καὶ πέμπονται Νάρκισσος ὁ Κίλιξ,
[2, 1]	ἐν τῇ πρώτῃ ὑπαγορεύσει τὸ	καθαιρετικὸν	Ἀρείου οὔτε μὴν τὰς βασιλέως
[2, 15]	οἰκεῖον ἑκάστῳ τόπον ἀποδιδοὺς, καὶ	καθαπτόμενος	τῶν προπετῶς καθελόντων αὐτούς. Οἱ
[2, 21]	μὴ ἔχων καρδίαν τοῦτο ἔλεγε,	καθαρὰν	δὲ αὐτῷ τὴν διάνοιαν ἀποτελεσθῆναι
[2, 21]	Καὶ ὁ λέγων δὲ, Καρδίαν	καθαρὰν	κτίσον ἐν ἐμοὶ ὁ Θεὸς,
[2, 23]	Ἐκ δὴ τούτου συνορᾷν ἐστὶν	καθαρὰς	ὑμῶν καὶ μεστὰς ἀγάπης ἀεὶ
[2, 16]	ὡς οὐδὲν φαῦλον πεπραχὼς, ἀλλὰ	καθαρὸς	καὶ ἀθῷος τῶν γενομένων τυγχάνων,
[2, 23]	δὴ λέγω καὶ ἄργυρον, εἰς	καθαρότητα	τὸ πῦρ δοκιμάζει, τί ἄν
[2, 23]	Ἀθανασίου· ὃν διά τε τὴν	καθαρότητα	τοῦ βίου, καὶ διὰ τὰς
[2, 10]	καὶ ἐν δεξιᾷ τοῦ Πατρὸς	καθέζεσθαι·	καὶ ἐρχόμενον κρῖναι ζῶντας καὶ
[2, 19]	οὖσα διαμένει εἰς ἀπείρους αἰώνας·	καθέζεται	γὰρ ἐν δεξιᾷ τοῦ Πατρὸς,
[2, 18]	τοὺς ἀπείρους αἰῶνας· ἔσται γὰρ	καθεζόμενος	ἐν δεξιᾷ τοῦ Πατρὸς, οὐ
[2, 25]	Νεπωτιανὸν μὲν οὖν οἱ Μαγνεντίου	καθεῖλον	στρατηγοί· Μαγνέντιος δὲ ἐπιὼν πάντα
[2, 20]	τοῦ Μαρεώτου ἐπίσκοπος, ὃν οἱ	καθελόντες	Ἀθανάσιον εἰς τὴν ἐπισκοπὴν τῆσδε
[2, 20]	ἑσπέριοι, ὅτι πρὸ διαγνώσεως οἱ	καθελόντες	ἀπέφυγον, καὶ ὅτι αὐτοὶ μὲν
[2, 15]	ἀποδιδοὺς, καὶ καθαπτόμενος τῶν προπετῶς	καθελόντων	αὐτούς. Οἱ δὲ ἀναζεύξαντες ἐκ
[2, 24]	ἔχοντες πρὸς Ἀθανάσιον, ὅτι πρότερον	καθελὼν	αὐτὸν, αὖθις ἐκ μεταμελείας, ὡς
[2, 19]	καὶ ἀναληφθέντα εἰς οὐρανὸν, καὶ	καθεσθέντα	ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρὸς, ἐρχόμενον
[2, 10]	καὶ ἀνελθόντα εἰς οὐρανοὺς, καὶ	καθεσθέντα	ἐν δεξιᾷ τοῦ Πατρὸς, καὶ
[2, 18]	ἀνεληλυθότα εἰς τοὺς οὐρανοὺς, καὶ	καθεσθέντα	ἐν δεξιᾷ τοῦ Πατρὸς, καὶ
[2, 15]	οὐκ ἄγνωστα τοῖς εὖ φρονοῦσι	καθέστηκεν.	Ὥστε μάτην Ἀθανασίῳ τὴν αἰτίαν
[2, 25]	ἐκκλησίας πόλεμος ἦν. Ἐν τούτοις	καθεστώτων	τῶν πραγμάτων, Μαγνέντιος περὶ τὰ
[2, 6]	τόπον χειροτονήσας. Ἐνετείλατο δὲ τοῖς	καθήκουσιν	ἑλέσθαι δυοῖν τὸν ἕτερον ὧν
[2, 18]	μικρᾶς Γαλατίας, Μαρκέλλου τε τοῦ	καθῃρημένου	μαθητὴς, ἀκολουθῶν τῷ διδασκάλῳ, ψιλὸν
[2, 20]	μικρᾷ Γαλατίᾳ, ὃς πάλαι μὲν	καθῄρητο,	ὡς ἐν τῷ πρὸ τούτου
[2, 24]	Συρίας καὶ Παλαιστίνης ἐπισκόπων· καὶ	καθίσας	συνέδριον, ἀποδίδωσι καὶ αὐτὸς τὴν
[2, 7]	ἐπὶ τῇ γενομένῃ χειροτονίᾳ. Καὶ	καθιστὰς	συνέδριον τῶν τὰ Ἀρείου φρονούντων
[2, 6]	ἀμφήριστος ἡ τοῦ λαοῦ μάχη	καθίστατο·	διὸ οἱ μὲν τοῦ ὁμοουσίου‘
[2, 22]	γενόμενα γνώριμα τῷ ἀδελφῷ Κωνσταντίῳ	καθίστησιν,	ἀποδίδοσθαί τε τοῖς περὶ Παῦλον
[2, 17]	οὖν τὰ καθ´ ἑαυτοὺς γνώριμα	καθιστῶσι	τῷ ἐκεῖ βασιλεῖ. ~Ὡς ὁ
[2, 19]	ἦν, ἀλλοτρίους οἶδεν ἡ ἁγία	καθολικὴ	ἐκκλησία. Ὁμοίως καὶ τοὺς λέγοντας
[2, 19]	Υἱὸν, ἀναθεματίζει ἡ ἁγία καὶ	καθολικὴ	ἐκκλησία. Οὔτε γὰρ ἐξ οὐκ
[2, 18]	οὐκ ἦν, ἀλλοτρίους οἶδεν ἡ	καθολικὴ	ἐκκλησία. Ταῦτα ἐπιδεδωκότες τῷ βασιλεῖ,
[2, 3]	Κωνσταντῖνος Καῖσαρ τῷ λαῷ τῆς	καθολικῆς	Ἀλεξανδρέων ἐκκλησίας. Οὐδὲ τῆς ὑμετέρας
[2, 23]	Σεβαστὸς, ἐπισκόποις καὶ πρεσβυτέροις τῆς	καθολικῆς	ἐκκλησίας. Οὐκ ἀπελείφθη τῆς τοῦ
[2, 23]	τῷ λαῷ τῆς κατὰ Ἀλεξάνδρειαν	καθολικῆς	ἐκκλησίας. Σκοπὸν ποιούμενοι τὴν ὑμετέραν
[2, 19]	βασιλείας τὴν συνάφειαν· πανταρχοῦντος μὲν	καθόλου	τοῦ Πατρὸς πάντων, καὶ αὐτοῦ
[2, 10]	Ἀλεξανδρείας ἐπιβὰς, ὡς ἐπίσκοπος αὐτῆς	καθυπέγραψε.	Καὶ ἡ μὲν ἐκεῖ τότε
[2, 10]	εἰς τελείωσιν τοῖς πιστεύουσι διδόμενον·	καθὼς	καὶ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς
[2, 21]	ἀποτεχθεὶς, εἰκότως ἂν καὶ μονογενὴς	καὶ	ἀγαπητὸς χρηματίσειε τοῦ Πατρός· οὕτω
[2, 19]	Θεοὺς ποιοῦμεν. Ἐπειδὴ τὸν αὐτοτελῆ	καὶ	ἀγέννητον ἄναρχόν τε καὶ ἀόρατον
[2, 19]	καὶ Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα,	καὶ	ἀγέννητον τὸν Υἱὸν, ἢ ὅτι
[2, 19]	ὑπομνῆσαι αὐτοὺς πάντα, δι´ οὗ	καὶ	ἁγιάζονται αἱ τῶν εἰλικρινῶς εἰς
[2, 18]	καὶ ὑπομνῆσαι πάντα, δι´ οὗ	καὶ	ἁγιασθήσονται αἱ τῶν εἰλικρινῶς εἰς
[2, 10]	τὸ Ἅγιον, τὸ εἰς παράκλησιν	καὶ	ἁγιασμὸν καὶ εἰς τελείωσιν τοῖς
[2, 19]	αὐτὸν εἶναι Πατέρα καὶ Υἱὸν	καὶ	Ἅγιον Πνεῦμα, καθ´ ἑνὸς καὶ
[2, 19]	αὐτὸν εἶναι Πατέρα καὶ Υἱὸν	καὶ	Ἅγιον Πνεῦμα, καὶ ἀγέννητον τὸν
[2, 23]	γὰρ ἕνεκα καὶ τὸν δεσπότην	καὶ	ἀδελφόν μου Κώνσταντα τὸν νικητὴν
[2, 19]	ἐπινοοῦντες. Πεπιστεύκαμεν γὰρ ἀμεσιτεύτως αὐτοὺς	καὶ	ἀδιαστάτως ἐπισυνῆφθαι, καὶ ἀχωρίστως ὑπάρχειν
[2, 20]	μὴ παρεῖναι τοὺς περὶ Παῦλον	καὶ	Ἀθανάσιον, ἀπεχώρουν εὐθέως· καὶ γενόμενοι
[2, 22]	ἢ δέχεσθαι τοὺς περὶ Παῦλον	καὶ	Ἀθανάσιον ἐν τῇ οἰκείᾳ τάξει,
[2, 20]	τὸν τόπον τοῖς περὶ Παῦλον	καὶ	Ἀθανάσιον· ἔτι μὴν καὶ Μαρκέλλῳ
[2, 22]	ἀποδίδοσθαί τε τοῖς περὶ Παῦλον	καὶ	Ἀθανάσιον τοὺς ἰδίους τόπους παρεκελεύετο.
[2, 20]	παρακαλοῦσι γενέσθαι οἱ περὶ Παῦλον	καὶ	Ἀθανάσιον, ὥστε καὶ τὰ κατ´
[2, 18]	τοὺς λόγον δώσοντας τῆς Παύλου	καὶ	Ἀθανασίου καθαιρέσεως. Καὶ πέμπονται Νάρκισσος
[2, 20]	τοῦ βασιλέως, ὥστε ἀποδοθῆναι Παύλῳ	καὶ	Ἀθανασίῳ τοὺς οἰκείους τόπους, οὐδὲν
[2, 16]	οὐδὲν φαῦλον πεπραχὼς, ἀλλὰ καθαρὸς	καὶ	ἀθῷος τῶν γενομένων τυγχάνων, ὑπὸ
[2, 10]	πιστεύειν, τῶν πάντων νοητῶν τε	καὶ	αἰσθητῶν δημιουργόν τε καὶ προνοητήν·
[2, 19]	γεγεννηκότα Θεόν· καὶ χρόνοι γὰρ	καὶ	αἰῶνες γεγόνασι δι´ αὐτοῦ. Οὔτε
[2, 10]	τε καὶ ἐμφανῶς καὶ πιστεύομεν	καὶ	ἀκολουθοῦμεν. Τοιαῦται μὲν αἱ τῶν
[2, 22]	ὅτι αὐτὸς ἐγὼ αὐτόθι γενόμενος,	καὶ	ἄκοντός σου, τούτοις τοὺς οἰκείους
[2, 19]	Θεὸν κατὰ φύσιν τέλειον εἶναι	καὶ	ἀληθῆ, καὶ μὴ ἐξ ἀνθρώπων
[2, 19]	τὸν μονογενῆ Υἱὸν γνησίως τε	καὶ	ἀληθῶς διδάσκουσιν ἡμᾶς αἱ θεῖαι
[2, 10]	τότε γενομένη σύνοδος ταῦτα πράξασα	καὶ	ἄλλα τινα νομοθετήσασα διελύθη. Ἐν
[2, 10]	διὰ τοῦ συνεχεῖς ποιεῖσθαι συνόδους	καὶ	ἄλλοτε ἄλλως ὑπαγορεύειν τὸν ὅρον
[2, 2]	αἰτίαν πρόφασιν εὐθὺς εἶχε ζητήσεως·	καὶ	ἅμα τῇ ἐρωτήσει ἐρίζειν ἐβούλετο,
[2, 23]	Τοῦ δὲ Ἀθανασίου ἔτι ὑποστελλομένου	καὶ	ἀμφιβάλλοντος ἐλθεῖν πρὸς αὐτὸν ηὐλαβεῖτο
[2, 21]	στερεῶν βροντὴν, καὶ κτίζων πνεῦμα,	καὶ	ἀναγγέλλων εἰς ἀνθρώπους τὸν Χριστὸν
[2, 19]	Θεόν. Βδελυσσόμεθα δὲ πρὸς τούτοις	καὶ	ἀναθεματίζομεν καὶ τοὺς λόγον μὲν
[2, 19]	ἐκ νεκρῶν τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ,	καὶ	ἀναληφθέντα εἰς οὐρανὸν, καὶ καθεσθέντα
[2, 10]	ἀνάστασιν, ποιμένα, θύραν, ἄτρεπτόν τε	καὶ	ἀναλλοίωτον, τὴν τῆς θεότητος, οὐσίας
[2, 19]	διδασκόμεθα· ἓν γὰρ τὸ ἀγέννητον	καὶ	ἄναρχον, τὸν Χριστοῦ Πατέρα, ὁ
[2, 19]	σταυρωθέντα, καὶ ἀποθανόντα, καὶ ταφέντα,	καὶ	ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν τῇ τρίτῃ
[2, 10]	με· τὸν παθόντα ὑπὲρ ἡμῶν,	καὶ	ἀναστάντα ὑπὲρ ἡμῶν τῇ τρίτῃ
[2, 18]	τῆς μεταξὺ τῶν δυτικῶν τε	καὶ	ἀνατολικῶν κοινωνίας, ἐπεφύη ἐν Σιρμίῳ,
[2, 18]	ἐκ νεκρῶν τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ,	καὶ	ἀνεληλυθότα εἰς τοὺς οὐρανοὺς, καὶ
[2, 10]	ὑπὲρ ἡμῶν τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ,	καὶ	ἀνελθόντα εἰς οὐρανοὺς, καὶ καθεσθέντα
[2, 19]	μὲν Πατέρα μόνον ἄναρχον ὄντα	καὶ	ἀνέφικτον γεγεννηκέναι ἀνεφίκτως καὶ πᾶσιν
[2, 10]	ἐκ παρθένου κατὰ τὰς γραφὰς,	καὶ	ἄνθρωπον γενόμενον, μεσίτην Θεοῦ καὶ
[2, 10]	καὶ ἄνθρωπον γενόμενον, μεσίτην Θεοῦ	καὶ	ἀνθρώπων, ἀπόστολόν τε τῆς πίστεως
[2, 23]	μὲν οὖν Ἀγκύρᾳ, Βασιλείου ἐξωθουμένου	καὶ	ἀντεισιόντος Μαρκέλλου, ταραχὴ οὐχ ἡ
[2, 19]	μόνον αὐτὸν τοῦ Θεοῦ ψιλὸν	καὶ	ἀνύπαρκτον ἐπιπλάστως καλοῦντας, ἐν ἑτέρῳ
[2, 19]	αὐτοτελῆ καὶ ἀγέννητον ἄναρχόν τε	καὶ	ἀόρατον Θεὸν, ἕνα μόνον οἴδαμεν
[2, 21]	στερεῶν βροντὴν, καὶ κτίζων πνεῦμα,	καὶ	ἀπαγγέλλων εἰς ἀνθρώπους τὸν Χριστὸν
[2, 19]	τῆς ἐκκλησίας, ὅτι τὸν ἀχώρητον	καὶ	ἀπαθῆ Πατέρα χωρητὸν ἅμα καὶ
[2, 9]	ὡς μαθηματικὴν ἀσκούμενος— φυγῇ χρῆται,	καὶ	ἄπεισιν εἰς Λαοδίκειαν πρὸς τὸν
[2, 22]	Ἀθανάσιον ἐν τῇ οἰκείᾳ τάξει,	καὶ	ἀποδιδόναι αὐτοῖς τὰς ἐκκλησίας, ἢ
[2, 18]	αἰώνων κρῖναι ζῶντας καὶ νεκροὺς	καὶ	ἀποδοῦναι ἑκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα
[2, 19]	αἰώνων κρῖναι ζῶντας καὶ νεκροὺς	καὶ	ἀποδοῦναι ἑκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα
[2, 23]	πλείοσι διαγνοὺς τὰ κατ´ αὐτὸν,	καὶ	ἀποδοὺς τὴν ἀξίαν αὐτοῦ· Λούκιος
[2, 18]	τῆς ἁγίας παρθένου, τὸν σταυρωθέντα,	καὶ	ἀποθανόντα, καὶ ταφέντα, ἀναστάντα ἐκ
[2, 19]	τῆς ἁγίας παρθένου, τὸν σταυρωθέντα,	καὶ	ἀποθανόντα, καὶ ταφέντα, καὶ ἀναστάντα
[2, 23]	ἅμα καὶ τὰς ἐπιβουλὰς ἐκκλίνειν,	καὶ	ἀποκατασταθήσεσθαι πρὸς ὑμετέραν παράκλησιν, φέρων
[2, 10]	ἔκθεσις Πιστεύομεν ἀκολούθως τῇ εὐαγγελικῇ	καὶ	ἀποστολικῇ παραδόσει, εἰς ἕνα Θεὸν
[2, 10]	παραδεδομένοις ὑπό τε τῶν προφητῶν	καὶ	ἀποστόλων ἀληθινῶς τε καὶ ἐμφανῶς
[2, 19]	ἀνάγκην δὲ δηλονότι ἀβούλητον οὖσαν	καὶ	ἀπροαίρετον περιτεθεικότας τῷ Θεῷ ἵνα
[2, 23]	τιμίας ὕλας, χρυσὸν δὴ λέγω	καὶ	ἄργυρον, εἰς καθαρότητα τὸ πῦρ
[2, 21]	αὐτόν τινες ὑπολαμβάνουσιν; πλανῶνται δὲ	καὶ	Ἀρειανοὶ φρονεῖν αὐτὸν νομίζοντες τὰ
[2, 21]	κακοδοξίας διδάσκαλος ἐνομίσθη. Ἔτι μὴν	καὶ	Ἀρείου κτίσμα τὸν Υἱὸν ὡς
[2, 23]	τῶν ἀτάκτων τιμωρίαν, τὰ πρέποντα	καὶ	ἁρμόζοντα τῷ τῆς ἱερᾶς θρησκείας
[2, 10]	ἀπόστολόν τε τῆς πίστεως ἡμῶν,	καὶ	ἀρχηγὸν τῆς ζωῆς, ὥς φησι,
[2, 23]	ἰδίους ἀπεδίδου θρόνους· ἔτι μὲν	καὶ	Ἀσκληπᾷ τῷ Γάζης, καὶ Λουκίῳ
[2, 15]	καὶ Παῦλος ὁ τῆς Κωνσταντινουπόλεως,	καὶ	Ἀσκληπᾶς Γάζης, καὶ Μάρκελλος Ἀγκύρας
[2, 23]	ἐπίγνωσιν προθυμότατα σπεύδοιεν, Ἀλεξανδρεῖς προσφιλέστατοι.	Καὶ	αὖθις οὖν παραινοῦμεν τοῖς προειρημένοις
[2, 25]	καὶ Λιβύην ὑφ´ ἑαυτῷ πεποίητο,	καὶ	αὐτὰς τὰς Γαλλίας ἔσχε λαβών.
[2, 24]	καὶ τὴν ἀξίαν. Γράφει τε	καὶ	αὐτὴ ἡ συνόδος τοῖς τε
[2, 20]	φανερώτερον ἐκδιδόασι· καὶ ἐγγράψαντές τε	καὶ	αὐτοὶ πανταχοῦ διαπέμπονται. Γνώμῃ μὲν
[2, 23]	κληρικοὶ ἔχουσιν· ἵν´ οὕτως ἔχοντες	καὶ	αὐτοὶ χαίρωσιν. ~Ὡς Ἀθανάσιος ἐπὶ
[2, 19]	ὁμοίως τῷ Πατρὶ ἀγέννητον εἶναι	καὶ	αὐτὸν, ἀλλ´ ἀρχὴν ἔχειν τὸν
[2, 19]	ψιλὸν ἄνθρωπον γεγονέναι. Οἴδαμεν γὰρ	καὶ	αὐτὸν, εἰ καὶ ὑποτέτακται τῷ
[2, 21]	Παμφίλου. Ἐπειδὴ δέ τινες ἐπεχείρησαν	καὶ	αὐτὸν λοιδορῆσαι, φημὶ δὴ τὸν
[2, 19]	γενέσεως τοῖς ἀλλοτρίοις τρόπον ἔχειν	καὶ	αὐτὸν νομίζειν. Μόνον γὰρ καὶ
[2, 23]	ὅσα ἂν θέλῃς· χάριν δὲ	καὶ	αὐτὸς αἰτῶ, καὶ δέομαι, δός
[2, 21]	οὐδ´ ὡς τοῖς λοιποῖς κτίσμασι	καὶ	αὐτὸς ἐκ τοῦ μὴ ὄντος
[2, 23]	βασιλεὺς ἐπεζήτει λαβεῖν. Μίαν γὰρ	καὶ	αὐτὸς ἐκκλησίαν ἀπονεμηθῆναι ἠξίου καθ´
[2, 21]	παρῆν καὶ συνέθετο· λέγει δὲ	καὶ	αὐτὸς ἐν τῷ τρίτῳ βιβλίῳ
[2, 24]	ἐπισκόπων· καὶ καθίσας συνέδριον, ἀποδίδωσι	καὶ	αὐτὸς τὴν κοινωνίαν Ἀθανασίῳ καὶ
[2, 25]	τοῖς τοῦ ἀδελφοῦ μέρεσιν ἐπιὼν	καὶ	αὐτὸς ὑπὸ τῶν στρατιωτῶν συμβαλὼν
[2, 19]	μὲν καθόλου τοῦ Πατρὸς πάντων,	καὶ	αὐτοῦ τοῦ Υἱοῦ· τοῦ δὲ
[2, 23]	ἀκαταμαχήτους ἐν τῇ πίστει τετηρήκατε.	Καὶ	αὐτῷ δὲ τῷ ἀδελφῷ μου
[2, 23]	μείζονα τὰ τρόπαια. Ἐν οἷς	καὶ	ἄχρι τερμάτων πάσης τῆς γῆς
[2, 19]	ἀμεσιτεύτως αὐτοὺς καὶ ἀδιαστάτως ἐπισυνῆφθαι,	καὶ	ἀχωρίστως ὑπάρχειν ἑαυτῶν· ὅλον μὲν
[2, 19]	ἑαυτοῦ Πατέρα πᾶσιν ἀνθρώποις φανερώσας,	καὶ	βασιλεύων εἰς τοὺς ἀτελευτήτους αἰῶνας,
[2, 25]	προέβαινεν. ~Περὶ τῶν τυράννων Μαγνεντίου	καὶ	Βετρανίωνος. Ἐν τούτῳ δὲ τὰ
[2, 6]	μὲν βούλοιντο διδασκαλικὸν ἐν ταὐτῷ	καὶ	βίου χρηστοῦ μαρτυρούμενον, Παῦλον τὸν
[2, 21]	παρεθέμεθα διὰ τοὺς μάτην ἐρεσχελοῦντας	καὶ	βλασφημεῖν τὸν ἄνδρα ἐπιχειρήσαντας. Οὔτε
[2, 10]	θεότητος, οὐσίας τε καὶ δυνάμεως,	καὶ	βουλῆς καὶ δόξης τοῦ Πατρὸς
[2, 23]	πειρασμὸν οὐκ ἄδοξον ἡγοῦμαι γεγενῆσθαι·	καὶ	γὰρ καὶ ἡ ὑμετέρα καὶ
[2, 23]	γραφαῖς ἐθρέψατέ τε καὶ ἐποτίσατε.	Καὶ	γὰρ καὶ τῆς ἐπὶ ξένης
[2, 23]	τῷ Γάζης, καὶ Λουκίῳ Ἀδριανουπόλεως.	Καὶ	γὰρ οὗτοι ὑπὸ τῆς ἐν
[2, 16]	καὶ τοῦ πλήθους τὴν ὁρμὴν,	καὶ	γὰρ πολλοὶ συνεληλύθεισαν ἐκ φήμης
[2, 23]	εὑρίσκεται, τοῦτο νῦν ἀπαλειφθῆναι βουλόμεθα·	καὶ	γὰρ τὴν ἀλειτουργησίαν, ἣν οἱ
[2, 3]	δ´ ἂν ὑπὲρ αὐτοῦ πεποίηκα.	Καὶ	γὰρ τὴν ἐμὴν ψυχὴν ἡ
[2, 10]	ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν κατελθόντα ἄνωθεν,	καὶ	γεννηθέντα ἐκ παρθένου κατὰ τὰς
[2, 18]	τῶν ἡμερῶν δι´ ἡμᾶς ἐνανθρωπήσαντα,	καὶ	γεννηθέντα ἐκ τῆς ἁγίας παρθένου,
[2, 19]	τῶν ἡμερῶν δι´ ἡμᾶς ἐνανθρωπήσαντα,	καὶ	γεννηθέντα ἐκ τῆς ἁγίας παρθένου,
[2, 20]	Παῦλον καὶ Ἀθανάσιον, ἀπεχώρουν εὐθέως·	καὶ	γενόμενοι ἐν τῇ Φιλιππουπόλει τῆς
[2, 23]	ἡδέως δέξασθε, καὶ πάσῃ ψυχῇ	καὶ	γνώμῃ ἀσπαστὸν ἡγήσασθε. Τοῦτο γὰρ
[2, 10]	μᾶλλον αὐτὸν προσηκάμεθα ἤπερ ἠκολουθήσαμεν.	Καὶ	γνώσεσθε ἀπὸ τῶν λεγομένων. Μεμαθήκαμεν
[2, 19]	τοῖς τὰ καθ´ ἡμᾶς ἀγνοοῦσι·	καὶ	γνῶσιν οἱ κατὰ τὴν δύσιν
[2, 15]	Παῦλος εἰς τὴν Ῥώμην παραγενόμενοι	καὶ	γράμμασιν ὀχυρω θέντες τοῦ ἐπισκόπου
[2, 24]	ἐπιδόντες, τῷ τε ὁμοουσίῳ‘ συνέθεντο,	καὶ	γράμματα πρὸς Ἀθανάσιον διαπεμψάμενοι κοινωνεῖν
[2, 11]	κατελθόντος Ἀθανάσιος ἔφυγεν. Τούτων γινομένων	καὶ	Γρηγόριον κατήγαγον ἐν Ἀλεξανδρείᾳ Συριανός
[2, 11]	διεκφυγὼν ἐπὶ τὴν Ῥώμην ἀνέδραμε·	καὶ	Γρηγόριος μὲν τότε τῆς ἐκκλησίας
[2, 10]	τῆς πίστεως ἐκθέσεις ἐγένοντο· αἷς	καὶ	Γρηγόριος, μήπω τῆς Ἀλεξανδρείας ἐπιβὰς,
[2, 10]	Εὐσεβίου ἐν τῇ Ἀντιοχείᾳ προβληθέντος	καὶ	δεδοικότος τὴν εἰς Ἀλεξάνδρειαν ἄφιξιν,
[2, 23]	τούτου πίστις ἐγνώσθη παρὰ πᾶσι	καὶ	δεδοκίμασται. Εἰ γὰρ μὴ τοσαῦτα
[2, 23]	χάριν δὲ καὶ αὐτὸς αἰτῶ,	καὶ	δέομαι, δός μοι. Τοῦ δὲ
[2, 21]	υἱοῦ οὐκ ἂν δημιουργὸς‘ λεχθείη.	Καὶ	δὴ καὶ ὁ τῶν ὅλων
[2, 16]	τοῖς ξίφεσιν ὡς ἀντεπιόντες ἐκέχρηντο,	καὶ	δὴ καὶ τοῦ ἔργου εἴχοντο.
[2, 19]	τὰς κοινὰς ἐννοίας περὶ Θεοῦ,	καὶ	δὴ παρὰ τὸ βούλημα τῆς
[2, 13]	αὐτοῦ κεχειρο τόνητο, ἀλλ´ ὅτι	καὶ	διὰ τὰς μεταξὺ αὐτοῦ τε
[2, 23]	τε τὴν καθαρότητα τοῦ βίου,	καὶ	διὰ τὰς ὑμετέρας εὐχὰς, ὁ
[2, 23]	διά τε τὴν προσοῦσαν ὀρθοτήτα	καὶ	διὰ τὴν οἰκείαν εὐτροπίαν γνώριμον,
[2, 20]	ἐπίσκοποι διὰ τὸ ἀλλογλώσσους εἶναι	καὶ	διὰ τὸ μὴ συνιέναι οὐ
[2, 14]	ὡς μισούμενον ἐν ταὐτῷ δὲ	καὶ	διὰ τὸν τῆς ἐκκλησίας ἐμπρησμὸν,
[2, 1]	παροῦσιν, ἢ τοῖς καταστοχασαμένοις αὐτῶν	καὶ	διὰ τοῦτο πλανηθεῖσιν. Ἔτι μὴν
[2, 20]	αὐτοῦ ἐν τῷ βιβλίῳ φράσις,	καὶ	διὰ τοῦτο ὑπόνοιαν τοῦ Σαμοσατέως
[2, 23]	Ἀλεξανδρείᾳ Ἰούλιος ἐπισκόποις καὶ πρεσβυτέροις	καὶ	διακόνοις καὶ λαῷ παροικοῦντι Ἀλεξάνδρειαν
[2, 10]	ἐρχόμενον κρῖναι ζῶντας καὶ νεκροὺς,	καὶ	διαμένοντα βασιλέα καὶ Θεὸν εἰς
[2, 23]	ἐθάλψατε ταῖς πιστοτάταις ἑαυτῶν ψυχαῖς	καὶ	διανοίαις. Ἐμὲ δὲ ἤδη εὐφραίνει
[2, 19]	χωρίζομεν αὐτὸν τοῦ Πατρὸς, τόπους	καὶ	διαστήματά τινα μεταξὺ τῆς συναφείας
[2, 15]	ἐκ δὲ τούτου φασὶ ταραχὰς	καὶ	διαφθορὰς ἀνθρώπων γεγονέναι, οἵ τε
[2, 23]	αὐτὸν οὐχ ἅπαξ μόνον, ἀλλὰ	καὶ	δὶς καὶ τρὶς ἐκάλει παρ´
[2, 23]	ὑμέτερον, ἵν´ οὕτως εἴπω, ποθοῦντα	καὶ	διψῶντα τὴν ὑμετέραν θεοσέβειαν, σωτηρίοις
[2, 23]	αὐτοῦ διατριβῆς ὑμεῖς παραμυθεία γεγόνατε·	καὶ	διωκόμενον καὶ ἐπιβουλευόμενον ἐθάλψατε ταῖς
[2, 10]	ἐδεξάμεθα. Ἀλλὰ καὶ ἡμεῖς ἐξετασταὶ	καὶ	δοκιμασταὶ τῆς πίστεως αὐτοῦ γενόμενοι,
[2, 10]	ὀνομαζομένων ὑπόστασίν τε καὶ τάξιν	καὶ	δόξαν· ὡς εἶναι τῇ μὲν
[2, 10]	τε καὶ δυνάμεως, καὶ βουλῆς	καὶ	δόξης τοῦ Πατρὸς ἀπαράλλακτον εἰκόνα,
[2, 10]	τὴν τῆς θεότητος, οὐσίας τε	καὶ	δυνάμεως, καὶ βουλῆς καὶ δόξης
[2, 10]	καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης	καὶ	δυνάμεως, κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς.
[2, 19]	ἀόρατα, λόγον ὄντα, καὶ σοφίαν,	καὶ	δύναμιν, καὶ ζωὴν, καὶ φῶς
[2, 18]	ἀόρατα, λόγον ὄντα, καὶ σοφίαν,	καὶ	δύναμιν, καὶ ζωὴν, καὶ φῶς
[2, 20]	ἐκβαλόντες, τὸ ὁμοούσιον‘ φανερώτερον ἐκδιδόασι·	καὶ	ἐγγράψαντές τε καὶ αὐτοὶ πανταχοῦ
[2, 10]	αὐτοῦ βουλὴν συνεκπεπληρωκότα, πεπον θέναι,	καὶ	ἐγηγέρθαι, καὶ εἰς οὐρανοὺς ἀνεληλυθέναι,
[2, 23]	διαπαντὸς ὡς συνὼν ὑμῖν διῆγε.	Καὶ	ἔγωγε, ἀγαπητοὶ, τὸν γενόμενον κατ´
[2, 6]	ἕτερον ὧν ἂν αὐτὸς ὀνομάσειεν·	καὶ	εἰ μὲν βούλοιντο διδασκαλικὸν ἐν
[2, 10]	Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, ἀνάθεμα ἔστω.	Καὶ	εἴ τις λέγει τὸν Υἱὸν
[2, 10]	Χριστοῦ, πᾶσαν αἱρετικὴν ἀναθεματίζομεν κακοδοξίαν.	Καὶ	εἴ τις παρὰ τὴν ὑγιῆ
[2, 19]	Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, καὶ μεσίτην,	καὶ	εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, μὴ εἶναι
[2, 23]	ἀπρέπουσαν καὶ ἡμῖν ἀρεστὴν ὁμόνοιαν	καὶ	εἰρήνην κατὰ τὸν τῆς ἐκκλησίας
[2, 10]	ὅλων δημιουργόν τε καὶ ποιητήν·	καὶ	εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστὸν,
[2, 10]	αἰσθητῶν δημιουργόν τε καὶ προνοητήν·	καὶ	εἰς ἕνα Υἱὸν τοῦ Θεοῦ
[2, 16]	τοῦ ἐπάρχου ἐξωσθῆναι τὸν Παῦλον	καὶ	εἰς ἐξορίαν πεμφθῆναι, Μακεδόνιον δὲ
[2, 23]	κατεπάτησε, καὶ πολλάκις διὰ φθόνον	καὶ	εἰς κίνδυνον ἐπιβουλευθεὶς κατεφρόνησε θανάτου,
[2, 17]	Τοῦτο ἔφασαν ἐξαργυρίζειν τὸν Ἀθανάσιον	καὶ	εἰς οἰκεῖον ἀποφέρεσθαι κέρδος. Πιστεύσας
[2, 10]	συνεκπεπληρωκότα, πεπον θέναι, καὶ ἐγηγέρθαι,	καὶ	εἰς οὐρανοὺς ἀνεληλυθέναι, καὶ ἐν
[2, 2]	βασίλεια στρατευομένοις· ἔπειτα δὲ διεδόθη	καὶ	εἰς τὰ πλήθη τῆς πόλεως.
[2, 10]	τὸ εἰς παράκλησιν καὶ ἁγιασμὸν	καὶ	εἰς τελείωσιν τοῖς πιστεύουσι διδόμενον·
[2, 23]	δι´ ἐπιστολῶν ἐκάλεσε τὸν Ἀθανάσιον,	καὶ	εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν ἔπεμψε. Ταῦτα
[2, 10]	Θεὸν εἰς τοὺς αἰῶνας. Πιστεύομεν	καὶ	εἰς τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Εἰ
[2, 10]	δυνάμεως, κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς.	Καὶ	εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον,
[2, 19]	ἐν τῷ μέλλοντι. Πιστεύομεν δὲ	καὶ	εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον,
[2, 18]	ἀλλὰ καὶ ἐν τῷ μέλλοντι.	Καὶ	εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον,
[2, 4]	ἄλλα μὲν βιβλία πολλὰ ἐξέθετο,	καὶ	εἰς τὸν βίον δὲ τοῦ
[2, 19]	οὐρανοῖς καὶ ἐπὶ γῆς ὀνομάζεται.	Καὶ	εἰς τὸν μονογενῆ αὐτοῦ Υἱὸν
[2, 18]	οὐρανοῖς καὶ ἐπὶ γῆς ὀνομάζεται.	Καὶ	εἰς τὸν μονογενῆ αὐτοῦ Υἱὸν,
[2, 16]	Μακεδονίας μητρόπολιν Θεσσαλονίκην ἐλθεῖν, ἧς	καὶ	ἐκ προγόνων ὁ Παῦλος ἐτύγχανεν
[2, 23]	εἰς τὰς ἁπάντων εὐχὰς διαβαινούσης,	καὶ	ἐκ τῶν ἐθνῶν οἳ τῇ
[2, 16]	τοὺς ὄχλους οἱ στρατιῶται νομίζοντες	καὶ	ἑκόντας κωλύειν τὴν πάροδον, γυμνοῖς
[2, 13]	ἐποιεῖτο κατ´ αὐτοῦ τὰς ὁρμάς·	καὶ	ἐμπίπρησι μὲν αὐτοῦ τὴν οἰκίαν,
[2, 10]	προφητῶν καὶ ἀποστόλων ἀληθινῶς τε	καὶ	ἐμφανῶς καὶ πιστεύομεν καὶ ἀκολουθοῦμεν.
[2, 23]	αἰδεσιμώτατος ἐπίσκοπος Ἀθανάσιος. Ἀλλ´ εἰ	καὶ	ἐν βραχεῖ χρόνῳ τῇ κατὰ
[2, 10]	ἐγηγέρθαι, καὶ εἰς οὐρανοὺς ἀνεληλυθέναι,	καὶ	ἐν δεξιᾷ τοῦ Πατρὸς καθέζεσθαι·
[2, 6]	δὲ Ἀρειανίζοντες Μακεδόνιον ἔσπευ δον.	Καὶ	ἐν μὲν τῇ τῆς Εἰρήνης
[2, 1]	δεύτερον βιβλίον ἄνωθεν ὑπαγορεύσαι, συγχρώμενοι	καὶ	ἐν οἷς ὁ Ῥουφῖνος οὐκ
[2, 21]	λόγῳ τῷ πρὸς Μάρκελλον φησίν.	Καὶ	ἐν τρίτῳ δὲ ὁ αὐτὸς,
[2, 21]	διερευνώμενος· μὴ θαυμάσῃς εἰ μεταφορικῶς	καὶ	ἐν τῷ, Κύριος ἔκτισέ με
[2, 18]	ἐν τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλὰ	καὶ	ἐν τῷ μέλλοντι. Καὶ εἰς
[2, 23]	τρόπῳ, καὶ ἐν τῷ νῦν	καὶ	ἐν τῷ μέλλοντι, καὶ ὁμολογίας
[2, 19]	ἐν τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλὰ	καὶ	ἐν τῷ μέλλοντι. Πιστεύομεν δὲ
[2, 23]	καὶ τοῖς μεθ´ ὑμᾶς ἐνταῦθα,	καὶ	ἐν τῷ μέλλοντι τὰ βελτίονα
[2, 1]	ἐν τῷ πρώτῳ βιβλίῳ ποιήσαντες,	καὶ	ἐν τῷ μετὰ χεῖρας, λέγω
[2, 23]	γένοιτο; Ἐπέτυχε τοίνυν οἱῳδήποτε τρόπῳ,	καὶ	ἐν τῷ νῦν καὶ ἐν
[2, 22]	Οἱ μέντοι ἐν Σαρδικῇ συνελθόντες	καὶ	ἐν Φιλιππουπόλει τῆς Θρᾴκης ἰδιάζοντα
[2, 10]	δι´ οὗ τὰ πάντα ἐγένετο,	καὶ	ἐν ᾧ τὰ πάντα συνέστηκε,
[2, 20]	ἐπίσκοπον Ῥώμης ἀναφέροντες· καίτοι ἐνιαυτοῦ	καὶ	ἓξ μηνῶν διαγενομένων, ἀφ´ οὗ
[2, 13]	πεμπομένῳ μέρη, ὁδοῦ πάρεργον ποιῆσαι,	καὶ	ἐξωθῆσαι τῆς ἐκκλησίας τὸν Παῦλον.
[2, 2]	προστίθεται. Μετ´ οὐ πολὺ δὲ	καὶ	ἐπ´ αὐτὸν διέβαινε τὸν βασιλέα
[2, 10]	ὁρατὰ καὶ τὰ ἀόρατα· τὸν	καὶ	ἐπ´ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν κατ´
[2, 19]	οὗ πᾶσα πατριὰ ἐν οὐρανοῖς	καὶ	ἐπὶ γῆς ὀνομάζεται. Καὶ εἰς
[2, 18]	οὗ πᾶσα πατριὰ ἐν οὐρανοῖς	καὶ	ἐπὶ γῆς ὀνομάζεται. Καὶ εἰς
[2, 23]	εἶδε, καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε,	καὶ	ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη,
[2, 2]	Διέτρεχεν οὖν ταχέως τὸ κακὸν	καὶ	ἐπὶ τὰς ἄλλας ἐπαρχίας τε
[2, 15]	ἐχούσης, παρρησιαστικοῖς γράμμασιν ὠχύρωσεν αὐτοὺς,	καὶ	ἐπὶ τὴν ἀνατολὴν ἀποστέλλει τὸν
[2, 18]	τὰ πάντα ἐν τοῖς οὐρανοῖς	καὶ	ἐπὶ τῆς γῆς, τά τε
[2, 23]	ὑμεῖς παραμυθεία γεγόνατε· καὶ διωκόμενον	καὶ	ἐπιβουλευόμενον ἐθάλψατε ταῖς πιστοτάταις ἑαυτῶν
[2, 23]	διαρκῶς αὐτῷ, ὡς προείρηται, προστάτῃ	καὶ	ἐπικούρῳ χρωμένους πρὸς τὸ Θεῖον
[2, 1]	διὰ τοῦτο πλανηθεῖσιν. Ἔτι μὴν	καὶ	ἐπιστολῶν τῶν τότε διαφόρων ἐπιτετυχηκότες,
[2, 23]	θεοσέβειαν, σωτηρίοις γραφαῖς ἐθρέψατέ τε	καὶ	ἐποτίσατε. Καὶ γὰρ καὶ τῆς
[2, 18]	καθεσθέντα ἐν δεξιᾷ τοῦ Πατρὸς,	καὶ	ἐρχόμενον ἐπὶ συντελείᾳ τῶν αἰώνων
[2, 10]	ἐν δεξιᾷ τοῦ Πατρὸς καθέζεσθαι·	καὶ	ἐρχόμενον κρῖναι ζῶντας καὶ νεκροὺς,
[2, 21]	οὐ δὲ ἄλλος ἀνηγόρευταί τε	καὶ	ἔστιν· ὅθεν εἰκότως ἄν τις
[2, 17]	Ἐν τούτῳ δὲ τῷ καιρῷ,	καὶ	ἑτέρα διαβολὴ κατὰ Ἀθανασίου παρὰ
[2, 17]	πρότερον συναχθέντες ἀπεστάλκεισαν. Ἐπέμπετο δὲ	καὶ	ἕτερα γράμματα πρὸς αὐτὸν παρὰ
[2, 1]	ἐν Γαλλίαις γενομένην αὐτοῦ ἐξορίαν	καὶ	ἕτερα πλείονα. Ἡμεῖς οὖν πρότερον
[2, 21]	ἐκκλησίας παρασαλεύειν δόγμα. Τοιαῦτα μὲν	καὶ	ἕτερα πλείονα ὁ Παμφίλου Εὐσέβιος
[2, 19]	οἱ ἀνατολικοὶ ἐπίσκοποι συνέδριον ποιησάμενοι,	καὶ	ἑτέραν πίστιν συντάξαντες, τοῖς ἐν
[2, 13]	εὐθὺς ἐκ τοῦ δήμου παρηκολούθει,	καὶ	ἕτοιμοι ἦσαν ἀμύνεσθαι. Ὡς δὲ
[2, 20]	Αὐγούστων, ὕπατοι δὲ ἦσαν Ῥουφῖνος	καὶ	Εὐσέβιος, ὅτε ἡ ἐν Σαρδικῇ
[2, 9]	ἐπιδημήσαντι παιδευτῇ, τέλος ὑπὸ Πατροφίλου	καὶ	Εὐσεβίου τὰ ἱερὰ ἡρμηνεύσθη βιβλία·
[2, 6]	τῇ τῆς Εἰρήνης ἐπωνύμῳ ἐκκλησίᾳ	καὶ	ἐχομένῃ τῆς νῦν μεγάλης καὶ
[2, 24]	καὶ Λιβύῃ ἐπισκόποις τὰ ἐγνωσμένα	καὶ	ἐψηφισμένα περὶ Ἀθανασίου· ἐφ´ ᾧ
[2, 6]	ἡ ἐν Νικαίᾳ σύνοδος ὥρισε·	καὶ	ἕως μὲν Ἀλέξανδρος περιῆν, κατεκράτουν
[2, 22]	ἐστὶν Ἰλλυριῶν τε καὶ Θρᾳκῶν·	καὶ	ἕως μὲν τοῦ ὄρους τούτου
[2, 18]	ὄντα, καὶ σοφίαν, καὶ δύναμιν,	καὶ	ζωὴν, καὶ φῶς ἀληθινὸν, τὸν
[2, 19]	ὄντα, καὶ σοφίαν, καὶ δύναμιν,	καὶ	ζωὴν, καὶ φῶς ἀληθινὸν, τὸν
[2, 10]	πιστεύομεν καὶ περὶ σαρκὸς ἀναστάσεως,	καὶ	ζωῆς αἰωνίου. Ταῦτα μὲν ἐν
[2, 21]	ὑπειλήφασιν· ἀλλ´ ὡς ὑφεστὼς μὲν	καὶ	ζῶν, προών τε καὶ προϋπάρχων
[2, 10]	ἐπιβὰς, ὡς ἐπίσκοπος αὐτῆς καθυπέγραψε.	Καὶ	ἡ μὲν ἐκεῖ τότε γενομένη
[2, 2]	φρονεῖν ἀνεπείθοντο· οὐ μὴν ἀλλὰ	καὶ	ἡ τοῦ βασιλέως γαμετὴ διὰ
[2, 23]	καὶ γὰρ καὶ ἡ ὑμετέρα	καὶ	ἡ τούτου πίστις ἐγνώσθη παρὰ
[2, 23]	ἄδοξον ἡγοῦμαι γεγενῆσθαι· καὶ γὰρ	καὶ	ἡ ὑμετέρα καὶ ἡ τούτου
[2, 21]	οὖν τοὺς ἐν ἀνθρώποις ἄρχοντας	καὶ	ἡγεμόνας κτίσιν‘ ὠνόμασεν ὁ εἰπὼν
[2, 17]	ὁ τῆς Μακεδονίου αἱρέσεως, οὗ	καὶ	ἤδη πρότερον ἐμνημονεύσαμεν, τὰς παρὰ
[2, 15]	ὑπὸ τῶν στρατιωτῶν ἀναιρεθέντος, καθὰ	καὶ	ἤδη φθάσαντες προείπομεν. Κατ´ αὐτὸ
[2, 3]	ὁ Ἀθανάσιος καταλαμβάνει τὴν Ἀλεξάνδρειαν·	καὶ	ἥδιστα μὲν αὐτὸν ἀνεδέξατο ὁ
[2, 16]	ὡς ἀναγκαῖον ἐλθεῖν παρ´ αὐτόν.	Καὶ	ἦλθεν· ἐπεὶ δὲ ἐκεῖνος ἦλθε
[2, 10]	ἐξ ἀρχῆς ἐκτεθεῖσαν ἐδεξάμεθα. Ἀλλὰ	καὶ	ἡμεῖς ἐξετασταὶ καὶ δοκιμασταὶ τῆς
[2, 23]	δὲ ἐπίσκοπον ψήφῳ τοῦ κρείττονος	καὶ	ἡμετέρᾳ γνώμῃ ἀπεσταλμένον ἡδέως δέξασθε,
[2, 23]	τὸν σαυτοῦ ψήφῳ τῆς συνόδου	καὶ	ἡμετέρᾳ συναινέσει ἀπείληφας· ἐπειδὴ δὲ
[2, 23]	προστησάμενοι, τὴν ὑμῖν τε ἀπρέπουσαν	καὶ	ἡμῖν ἀρεστὴν ὁμόνοιαν καὶ εἰρήνην
[2, 17]	τῆς βασιλέως ἀπειλῆς χρήται φυγῇ	καὶ	ἦν ἀφανής. Τότε δὴ καὶ
[2, 22]	οὖν τῆς ἀνατολῆς ἡ δύσις·	καὶ	ἦν ὅρος τῆς κοινωνίας αὐτοῖς
[2, 18]	καὶ μὴ ἐκ τοῦ Θεοῦ,	καὶ	ἦν ποτε χρόνος ὅτε οὐκ
[2, 21]	καταχρώμενον· μάλιστα δὲ ὅτι ζηλωτὴς	καὶ	θαυμαστὴς τῶν Ὠριγένους βιβλίων ἐστὶν,
[2, 19]	αὐτὸν ἑαυτοῦ εἰδότες, ἑκουσίως αὐτὸν	καὶ	θέλοντα τὸν Υἱὸν γεγεννηκέναι, εὐσεβῶς
[2, 2]	οἱ περὶ Εὐσέβιον τὸν Νικομηδέα	καὶ	Θέογνιν Νικαίας ἐπίσκοπον, καιροῦ δεδράχθαι
[2, 18]	Καὶ πέμπονται Νάρκισσος ὁ Κίλιξ,	καὶ	Θεόδωρος ὁ Θρᾷξ, καὶ Μάρις
[2, 10]	καὶ νεκροὺς, καὶ διαμένοντα βασιλέα	καὶ	Θεὸν εἰς τοὺς αἰῶνας. Πιστεύομεν
[2, 19]	ἐνυπόστατον Λόγον ὄντα τοῦ Πατρὸς,	καὶ	Θεὸν ἐκ Θεοῦ. Οὗτος γάρ
[2, 21]	χρηματίσειε τοῦ Πατρός· οὕτω δὲ,	καὶ	Θεὸς ἂν εἴη. Τί γὰρ
[2, 10]	τὸ εἰρημένον ἐν τῷ εὐαγγελίῳ,	καὶ	Θεὸς ἦν ὁ Λόγος· δι´
[2, 19]	οἳ τὴν προαιώνιον ὕπαρξίν τε	καὶ	θεότητα τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν
[2, 21]	ἂν εἴη. Τί γὰρ ἂν	καὶ	Θεοῦ γέννημα, ἢ τὸ τῷ
[2, 23]	τύπῳ καὶ τοῖς ἐν Αὐγουστομνίκῃ	καὶ	Θηβαΐδι καὶ Λιβύῃ ἡγεμόσιν. Εἴ
[2, 22]	Τισοῦκις, ὅπερ ἐστὶν Ἰλλυριῶν τε	καὶ	Θρᾳκῶν· καὶ ἕως μὲν τοῦ
[2, 21]	διάνοιαν ἀποτελεσθῆναι ηὔχετο. Οὕτως εἴρηται	καὶ,	Ἵνα τοὺς δύο κτίσῃ εἰς
[2, 17]	καὶ ἦν ἀφανής. Τότε δὴ	καὶ	Ἰούλιος ὁ τῆς Ῥώμης ἐπίσκοπος
[2, 20]	Σαβῖνος φησὶν, ἐν οἷς κατηριθμεῖτο	καὶ	Ἰσχύρας ὁ τοῦ Μαρεώτου ἐπίσκοπος,
[2, 19]	ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ´ εἰκόνα ἡμετέραν	καὶ	καθ´ ὁμοίωσιν· ὃς καὶ τοῖς
[2, 8]	δὲ ἀληθὲς ἐπὶ τῇ ἀνατροπῇ	καὶ	καθαιρέσει τῆς ὁμοουσίου‘ πίστεως. Ἐν
[2, 15]	τὸν οἰκεῖον ἑκάστῳ τόπον ἀποδιδοὺς,	καὶ	καθαπτόμενος τῶν προπετῶς καθελόντων αὐτούς.
[2, 19]	ἡμέρᾳ, καὶ ἀναληφθέντα εἰς οὐρανὸν,	καὶ	καθεσθέντα ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρὸς,
[2, 10]	ἡμέρᾳ, καὶ ἀνελθόντα εἰς οὐρανοὺς,	καὶ	καθεσθέντα ἐν δεξιᾷ τοῦ Πατρὸς,
[2, 18]	καὶ ἀνεληλυθότα εἰς τοὺς οὐρανοὺς,	καὶ	καθεσθέντα ἐν δεξιᾷ τοῦ Πατρὸς,
[2, 24]	ἀπὸ Συρίας καὶ Παλαιστίνης ἐπισκόπων·	καὶ	καθίσας συνέδριον, ἀποδίδωσι καὶ αὐτὸς
[2, 7]	ἐκκάεται ἐπὶ τῇ γενομένῃ χειροτονίᾳ.	Καὶ	καθιστὰς συνέδριον τῶν τὰ Ἀρείου
[2, 19]	τὸν Υἱὸν, ἀναθεματίζει ἡ ἁγία	καὶ	καθολικὴ ἐκκλησία. Οὔτε γὰρ ἐξ
[2, 23]	Διαφόρως γὰρ κατά τε γῆν	καὶ	κατὰ θάλατταν πολλὰ χειμασθεὶς, τὴν
[2, 16]	διατριβὰς ποιεῖσθαι, ἀδεῶς τε ἐπιβαίνειν	καὶ	κατὰ τὰς ἄλλας τῶν ἐν
[2, 23]	ἀδελφοῦ μου ἐπαιδεύθητε, ἔγνωτε ἀληθῶς,	καὶ	κατὰ τὴν προσοῦσαν ὑμῖν ὀρθὴν
[2, 23]	ἀνδρὸς, ὃς τοσούτων θλίψεων πυρὰν	καὶ	κινδύνους νικήσας ἀποδίδοται νῦν ὑμῖν,
[2, 23]	Ἀθανασίου ὁ βασιλεὺς ἐπισκόποις τε	καὶ	κληρικοῖς καὶ λαοῖς περὶ τοῦ
[2, 23]	ψῆφον· ἀπολαβὼν βουλήσει τοῦ κρείττονος	καὶ	κρίσει ἡμετέρᾳ τὴν πατρίδα ὁμοῦ
[2, 19]	ἕξειν αὐτὴν μετὰ τὴν συντέλειαν	καὶ	κρίσιν. Τοιοῦτοι δέ εἰσιν οἱ
[2, 16]	στάσιν, τέχνῃ μετῆλθε τὸν Παῦλον·	καὶ	κρύπτει μὲν παρ´ ἑαυτῷ τὴν
[2, 21]	Ἰσραήλ· διότι ἰδοὺ στερεῶν βροντὴν,	καὶ	κτίζων πνεῦμα, καὶ ἀναγγέλλων εἰς
[2, 21]	φησάσῃ, Διότι ἰδοὺ στερεῶν βροντὴν,	καὶ	κτίζων πνεῦμα, καὶ ἀπαγγέλλων εἰς
[2, 21]	τοίνυν γενητὸν ἐξ οὐκ ὄντων	καὶ	κτίσμα προηγμένον ἐκ τοῦ μὴ
[2, 19]	Αὐτοκράτορα γὰρ ἡμεῖς τὸν Θεὸν	καὶ	Κύριον αὐτὸν ἑαυτοῦ εἰδότες, ἑκουσίως
[2, 13]	δύο Αὐγούστων Κωνσταντίου τὸ τρίτον	καὶ	Κώνσταντος τὸ δεύτερον. Καθ´ ὃν
[2, 19]	αὐτοπροσώπως ὤφθη δεδωκὼς τὸν νόμον,	καὶ	λαλήσας διὰ τῶν προφητῶν, καὶ
[2, 23]	βασιλεὺς ἐπισκόποις τε καὶ κληρικοῖς	καὶ	λαοῖς περὶ τοῦ ἀσμένως αὐτὸν
[2, 23]	τοῖς ἐν Ἀλεξανδρείᾳ κληρικοῖς τε	καὶ	λαοῖς τάδε περὶ Ἀθανασίου ἐπέστειλεν·
[2, 23]	ἐπισκόποις καὶ πρεσβυτέροις καὶ διακόνοις	καὶ	λαῷ παροικοῦντι Ἀλεξάνδρειαν ἀγαπητοῖς ἀδελφοῖς,
[2, 24]	καὶ πᾶσι τοῖς ἐν Αἰγύπτῳ	καὶ	Λιβύῃ ἐπισκόποις τὰ ἐγνωσμένα καὶ
[2, 23]	τοῖς ἐν Αὐγουστομνίκῃ καὶ Θηβαΐδι	καὶ	Λιβύῃ ἡγεμόσιν. Εἴ τί ποτε
[2, 25]	πάσης Ἰταλίας ἐκράτει, Ἀφρικήν τε	καὶ	Λιβύην ὑφ´ ἑαυτῷ πεποίητο, καὶ
[2, 15]	Μάρκελλος Ἀγκύρας τῆς μικρᾶς Γαλατίας,	καὶ	Λούκιος Ἀδριανουπόλεως, ἄλλος δι´ ἄλλο
[2, 23]	μὲν καὶ Ἀσκληπᾷ τῷ Γάζης,	καὶ	Λουκίῳ Ἀδριανουπόλεως. Καὶ γὰρ οὗτοι
[2, 6]	ἐπίσκοπος τελευτῶν ὑπόψηφον πεποίηκε Παῦλον	καὶ	Μακεδόνιον. Ὑπὸ δὲ τὸν αὐτὸν
[2, 19]	τότε ἐπισκόπου Γερμανικείας καὶ Μαρτυρίου	καὶ	Μακεδονίου, ὃς Μοψουεστίας τῆς ἐν
[2, 15]	αἰτίαν ἀνάπτουσιν οἱ λοιδοροῦντες αὐτὸν,	καὶ	μάλιστα Σαβῖνος ὁ τῆς Μακεδονίου
[2, 6]	ὀνομαζομένης χειροτονεῖται Παῦλος, ἐφ´ οὗ	καὶ	μᾶλλον ἡ τοῦ ἀπελθόντος ψῆφος
[2, 18]	Κίλιξ, καὶ Θεόδωρος ὁ Θρᾷξ,	καὶ	Μάρις Χαλκηδόνος, καὶ Μάρκος ὁ
[2, 15]	τῆς Κωνσταντινουπόλεως, καὶ Ἀσκληπᾶς Γάζης,	καὶ	Μάρκελλος Ἀγκύρας τῆς μικρᾶς Γαλατίας,
[2, 23]	βασιλεὺς Ἀθανασίῳ τε καὶ Παύλῳ	καὶ	Μαρκέλλῳ τοὺς ἰδίους ἀπεδίδου θρόνους·
[2, 20]	Παῦλον καὶ Ἀθανάσιον· ἔτι μὴν	καὶ	Μαρκέλλῳ τῷ Ἀγκύρας, τῆς πρὸς
[2, 18]	ὁ Θρᾷξ, καὶ Μάρις Χαλκηδόνος,	καὶ	Μάρκος ὁ Σύρος· οἵ τινες
[2, 19]	Εὐδοξίου τοῦ τότε ἐπισκόπου Γερμανικείας	καὶ	Μαρτυρίου καὶ Μακεδονίου, ὃς Μοψουεστίας
[2, 16]	οὖσαν τὸ πρότερον εἰς κάλλος	καὶ	μέγεθος ηὔξησε, καὶ νῦν εἰσὶν
[2, 19]	αὐτὸν καὶ Υἱὸν τοῦ Θεοῦ,	καὶ	μεσίτην, καὶ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ,
[2, 23]	τούτου συνορᾷν ἐστὶν καθαρὰς ὑμῶν	καὶ	μεστὰς ἀγάπης ἀεὶ τὰς εὐχὰς
[2, 18]	Υἱὸν, ἢ ἐξ ἑτέρας ὑποστάσεως	καὶ	μὴ ἐκ τοῦ Θεοῦ, καὶ
[2, 19]	Υἱὸν, ἢ ἐξ ἑτέρας ὑποστάσεως,	καὶ	μὴ ἐκ τοῦ Θεοῦ, καὶ
[2, 19]	φύσιν τέλειον εἶναι καὶ ἀληθῆ,	καὶ	μὴ ἐξ ἀνθρώπων μετὰ ταῦτα
[2, 10]	γέννημα ὡς ἓν τῶν γεννημάτων,	καὶ	μὴ ὡς αἱ θεῖαι γραφαὶ
[2, 19]	ἐκ Θεοῦ ἐνανθρωπῆσαι δι´ ἡμᾶς,	καὶ	μηδὲ πώποτε ἀπολωλεκότα τὸ εἶναι
[2, 20]	τὴν ἐν Νικαίᾳ πίστιν λέγοντες,	καὶ	μηδὲν περαιτέρω περιεργάζεσθαι. Ἐπεὶ οὖν
[2, 19]	Υἱὸν γεγεννῆσθαι πρὸ τῶν αἰώνων,	καὶ	μηκέτι ὁμοίως τῷ Πατρὶ ἀγέννητον
[2, 19]	μετὰ τὸ τῆς θεότητος ἀξίωμα,	καὶ	μίαν ἀκριβῆ τῆς βασιλείας τὴν
[2, 23]	τῆς καλλίονος ὁμοῦ κρίσεώς τε	καὶ	μοίρας γενόμενοι, τὴν τούτου ἕλωνται
[2, 21]	ἐκ Πατρὸς ἀποτεχθεὶς, εἰκότως ἂν	καὶ	μονογενὴς καὶ ἀγαπητὸς χρηματίσειε τοῦ
[2, 19]	ἐξηρτημένου καὶ προσπεφυκότος τῷ Πατρὶ,	καὶ	μόνον τοῖς πατρῴοις κόλποις ἀναπαυόμενον
[2, 19]	καὶ αὐτὸν νομίζειν. Μόνον γὰρ	καὶ	μόνως τὸν μονογενῆ Υἱὸν γνησίως
[2, 9]	καταστήσας, παρεσκεύασεν αὖθις ὑπὸ Πλακίτου	καὶ	Ναρκίσσου καταχθῆναι εἰς τὴν Ἔμισαν·
[2, 18]	συντελείᾳ τῶν αἰώνων κρῖναι ζῶντας	καὶ	νεκροὺς καὶ ἀποδοῦναι ἑκάστῳ κατὰ
[2, 19]	συντελείᾳ τῶν αἰώνων κρῖναι ζῶντας	καὶ	νεκροὺς καὶ ἀποδοῦναι ἑκάστῳ κατὰ
[2, 10]	καθέζεσθαι· καὶ ἐρχόμενον κρῖναι ζῶντας	καὶ	νεκροὺς, καὶ διαμένοντα βασιλέα καὶ
[2, 10]	δόξης καὶ δυνάμεως, κρῖναι ζῶντας	καὶ	νεκρούς. Καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα
[2, 16]	εἰς κάλλος καὶ μέγεθος ηὔξησε,	καὶ	νῦν εἰσὶν εἰς ἕνα περίβολον
[2, 23]	τῇ τῶν εἰδώλων πλάνῃ ἔτι	καὶ	νῦν προσανέχοντες ἐπὶ τὴν τῆς
[2, 23]	σε εἰς τὰ ἴδια, ὅμως	καὶ	νῦν ταῦτα τὰ γράμματα πρὸς
[2, 23]	νῦν ὑπομνῆσαί σε ἐσπουδάσαμεν, ἵνα	καὶ	νῦν τὴν σὴν παρουσίαν ταχεῖαν
[2, 23]	καθ´ ὁμοιότητα τῆς φθανούσης προνοίας,	καὶ	νῦν τῆς ὑφ´ ἡμῶν βουλήσει
[2, 23]	ἡμῶν οὐκ ἀπήντησας, διὰ τοῦτο	καὶ	νῦν ὑπομνῆσαί σε ἐσπουδάσαμεν, ἵνα
[2, 9]	Γεώργιος· τελευταῖον δὲ ἐπάγει, ὅτι	καὶ	ὁ βασιλεὺς αὐτὸν ἐπὶ τοὺς
[2, 16]	Κατὰ δὲ τὸν καιρὸν τοῦτον	καὶ	ὁ βασιλεὺς τὴν μεγάλην ἐκκλησίαν
[2, 21]	ἡγεμόσιν, ὡς δι´ αὐτοῦ πεμπομένοις.	Καὶ	ὁ εἰπὼν δὲ προφήτης, Ἑτοιμάζου
[2, 12]	τὴν σύνοδον ἐπιβιοὺς ἐτελεύτησε. Διόπερ	καὶ	ὁ ἐν Κωνσταντινουπόλει λαὸς αὖθις
[2, 10]	τελείωσιν τοῖς πιστεύουσι διδόμενον· καθὼς	καὶ	ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς
[2, 21]	τρόπον τὸ εὐαγγελικὸν κήρυγμα δηλούσης.	Καὶ	ὁ λέγων δὲ, Καρδίαν καθαρὰν
[2, 7]	μεταστήσας τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐπίσκοπον ἀναδείκνυσι.	Καὶ	ὁ μὲν βασιλεὺς ταῦτα πράξας
[2, 16]	ἔπαρχος τοῦ βασιλέως τὸ πρόσταγμα.	Καὶ	ὁ μὲν ἐπίσκοπος εὐγνωμόνως ἔφερε
[2, 13]	γενομένας στάσεις πολλοί τε ἄλλοι	καὶ	ὁ στρατηλάτης Ἑρμογένης ἀνῄρητο. Ἐάσας
[2, 23]	Ῥωμαίων ἐκκλησίαν κατέστησεν. Ἐδόκει γὰρ	καὶ	ὁ τῆς ἑῴας βασιλεὺς συντίθεσθαι
[2, 23]	καλόν. Ὁ Θεὸς ὁ παντοκράτωρ,	καὶ	ὁ τούτου Υἱὸς, ὁ Κύριος
[2, 21]	ἂν δημιουργὸς‘ λεχθείη. Καὶ δὴ	καὶ	ὁ τῶν ὅλων Θεὸς τοῦ
[2, 12]	Παῦλον εἰσάγουσι. Κατὰ ταὐτὸν δὲ	καὶ	οἱ Ἀρειανίζοντες ἐν τῇ λεγομένῃ
[2, 14]	Γεώργιον ἀνταπέστειλαν. Ἐν δὲ τῷδε	καὶ	οἱ Ἀρειανίζοντες μεθιστῶσιν ἐκ τῆς
[2, 16]	ἐνθρονίζεται. Οὕτως μὲν οὖν Μακεδόνιος	καὶ	οἱ Ἀρειανοὶ διὰ τοσούτων φόνων
[2, 11]	ὄντες πεντακισχίλιοι. Συνελαμβάνοντο δὲ αὐτοῖς	καὶ	οἱ ἐκεῖ τὰ Ἀρείου φρονοῦντες.
[2, 23]	ἀλειτουργησίαν ἣν ἀεὶ ἔσχον, ἣν	καὶ	οἱ λοιποὶ κληρικοὶ ἔχουσιν· ἵν´
[2, 2]	δόξῃ συνέπεισεν. Ἐκ δὲ τούτου	καὶ	οἱ λοιποὶ τῶν εὐνούχων τὰ
[2, 20]	οὗ ἥ τε σύνοδος ἐκεκήρυκτο,	καὶ	οἱ περὶ Ἀθανάσιον ἐν τῇ
[2, 11]	Ἀλεξανδρείᾳ Συριανός τε ὁ στρατηγὸς,	καὶ	οἱ σὺν αὐτῷ ὁπλῖται στρατιῶται
[2, 21]	ὅτι τῇ λέξει ταύτῃ πολλάκις	καὶ	οἱ τῆς ἐκκλησίας ἐχρήσαντο, καὶ
[2, 16]	οἵ τε τῆς ὁμοουσίου‘ πίστεως	καὶ	οἱ τοῦ Ἀρειανοῦ δόγματος, ἕκαστοι
[2, 6]	κατὰ τὴν ἐπισκοπὴν διατρίψας, ἐνενήκοντα	καὶ	ὀκτὼ δὲ ἔτη τὰ πάντα
[2, 21]	ἀμφισβητούμενα λέγει, πάντας δὲ ὁμοφρονῆσαι	καὶ	ὁμοδοξῆσαι, πῶς Ἀρειανίζειν αὐτόν τινες
[2, 21]	ὁμόνοιαν ἐλαύνων, εἰς ὅτε ὁμογνώμονας	καὶ	ὁμοδόξους αὐτοὺς ἐπὶ τοῖς ἀμφισβητουμένοις
[2, 23]	νῦν καὶ ἐν τῷ μέλλοντι,	καὶ	ὁμολογίας ἔνδοξον μαρτυρίαν. Διαφόρως γὰρ
[2, 1]	τὰ καθ´ ἑαυτὸν ὀδύρεται πάθη	καὶ	ὅπως διὰ τὴν διαβολὴν τῶν
[2, 13]	τῆς Ἑρμογένους τοῦ στρατηλάτου ἀναιρέσεως,	καὶ	ὅπως πάλιν διὰ τοῦτο ἐξεώθη
[2, 21]	οὖν ἐν Χριστῷ, καινὴ κτίσις·	καὶ	ὅσα ἄλλα εὕροι τις ἂν
[2, 1]	ἔδει ποιῆσαι, ὥστε μὴ ἀγνοεῖν	καὶ	ὅσα αὐταῖς λέξεσιν οἱ βασιλεῖς
[2, 6]	τὸ ὁμοούσιον, τῶν Ἀρειανιζόντων διακρινομένων	καὶ	ὁσημέραι διαπληκτιζομένων περὶ τοῦ δόγματος,
[2, 20]	δὲ Πρωτογένης ὁ Σαρδικῆς ἐπίσκοπος	καὶ	Ὅσιος ὁ Κουδρούβης— πόλις δὲ
[2, 20]	πρὸ διαγνώσεως οἱ καθελόντες ἀπέφυγον,	καὶ	ὅτι αὐτοὶ μὲν τὴν ἐν
[2, 8]	ἐπιτρέψας, εἰς τὴν ἐκκλησίαν εἰσεπήδησε·	καὶ	ὅτι ἐν τῇ εἰσόδῳ αὐτοῦ
[2, 18]	δώσοντας περὶ Ἀθανασίου καὶ Παύλου·	καὶ	ὅτι ἑτέραν οἱ πεμφθέντες ὑπηγόρευσαν
[2, 19]	καὶ μὴ ἐκ τοῦ Θεοῦ,	καὶ	ὅτι ἦν ποτε χρόνος ἢ
[2, 14]	διὰ τὸν τῆς ἐκκλησίας ἐμπρησμὸν,	καὶ	ὅτι ἧττον τὴν αὐτῶν δόξαν
[2, 9]	ἐπὶ τοὺς βαρβάρους ἀπιὼν ἀπῆγε,	καὶ	ὅτι τεράστια ἐν ταῖς χερσὶν
[2, 17]	ἐπισκόπου Ῥώμης κανονίζειν τὰς ἐκκλησίας,	καὶ	ὅτι τὴν πίστιν λεληθότως παραχαράττουσιν·
[2, 23]	τε ἡμετέρας ψυχῆς τὴν προαίρεσιν,	καὶ	ὅτι τούτων ὧν εὔχῃ τυχεῖν
[2, 21]	Υἱὸς τοῦ Θεοῦ μόνος αὐτὸς,	καὶ	οὐ δὲ ἄλλος ἀνηγόρευταί τε
[2, 19]	καὶ Υἱὸν Θεοῦ καὶ Χριστὸν,	καὶ	οὐ προγνωστικῶς συνόντα καὶ συνδιατρίβοντα
[2, 24]	ἀξίαν παρέχουσαν. Ταῦτα γνόντες Οὐρσάκιος	καὶ	Οὐάλης, οἱ περὶ τὸ Ἀρειάνιον
[2, 24]	Οὕτω μὲν οὖν τότε Οὐρσάκιος	καὶ	Οὐάλης, τοῖς ἐπὶ Ἀθανασίῳ γεγονόσιν
[2, 12]	ἄνω Παννονίας. Οὐρσάκιος μὲν οὖν	καὶ	Οὐάλης ὕστερον μεταγνόντες, βιβλίον μετανοίας
[2, 21]	ἀπόστολος ταῖς λέξεσι ταύταις ἐχρήσατο·	καὶ	οὐδὲ πώποτε ὡς κακοδοξίας διδάσκαλος
[2, 23]	μένοι, ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε,	καὶ	οὖς οὐκ ἤκουσε, καὶ ἐπὶ
[2, 23]	ταχεῖαν ποιῆσαι πρὸς ἡμᾶς σπουδάσῃς,	καὶ	οὕτω δυνηθῇς τῇ πατρίδι σου
[2, 21]	βιαίας, ἐπληρώθησαν δὲ Πνεύματος Ἁγίου.	Καὶ	οὕτως εἰς πάντας ἀνθρώπους τὸν
[2, 19]	καὶ ἀπαθῆ Πατέρα χωρητὸν ἅμα	καὶ	παθητὸν διὰ τῆς ἐνανθρωπήσεως ὑποτίθενται.
[2, 24]	μετεπέμπετό τινας τῶν ἀπὸ Συρίας	καὶ	Παλαιστίνης ἐπισκόπων· καὶ καθίσας συνέδριον,
[2, 10]	καθεσθέντα ἐν δεξιᾷ τοῦ Πατρὸς,	καὶ	πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης καὶ
[2, 16]	δὲ ἐντεῦθεν καταλαμβάνει τὰ πλήθη·	καὶ	πάντες εἰς τὴν ἐκκλησίαν συνέρρεον
[2, 23]	οὐ παρ´ ἡμῶν μόνον, ἀλλὰ	καὶ	παρὰ πάσης τῆς συνόδου ἀποδεχθείς;
[2, 1]	ἐκ διαφόρων συναγαγόντες, τινα δὲ	καὶ	παρὰ τῶν ἔτι ζώντων ἀκούσαντες
[2, 10]	τὸ δὲ ἀληθὲς, ἐπὶ καθαιρέσει	καὶ	παρατροπῇ τῆς ὁμοουσίου‘ πίστεως διὰ
[2, 21]	Νικαίᾳ συνόδῳ τὸ ὁμοούσιον‘ ὁριζούσῃ	καὶ	παρῆν καὶ συνέθετο· λέγει δὲ
[2, 10]	τῆς ἁγίας παρθένου ἀνει ληφότα,	καὶ	πᾶσαν τὴν πατρικὴν αὐτοῦ βουλὴν
[2, 23]	ἡμετέρᾳ γνώμῃ ἀπεσταλμένον ἡδέως δέξασθε,	καὶ	πάσῃ ψυχῇ καὶ γνώμῃ ἀσπαστὸν
[2, 24]	συνόδος τοῖς τε ἐν Ἀλεξανδρείᾳ,	καὶ	πᾶσι τοῖς ἐν Αἰγύπτῳ καὶ
[2, 19]	ὄντα καὶ ἀνέφικτον γεγεννηκέναι ἀνεφίκτως	καὶ	πᾶσιν ἀκαταλήπτως οἴδαμεν· τὸν δὲ
[2, 19]	ἕνα μόνον οἴδαμεν τὸν Θεὸν,	καὶ	Πατέρα τοῦ μονογενοῦς, τὸν μόνον
[2, 20]	εἰ μὴ τοὺς περὶ Ἀθανάσιον	καὶ	Παῦλον ἐξελάσωσι τοῦ συλλόγου. Ὡς
[2, 22]	μέν εἰσι παρ´ ἐμοὶ Ἀθανάσιος	καὶ	Παῦλος· ἀλλὰ πυνθανόμενος διέγνων εὐσεβείας
[2, 15]	αὐτῶν θρησκείαν ἐκέκτητο. ~Ὡς Ἀθανάσιος	καὶ	Παῦλος εἰς τὴν Ῥώμην παραγενόμενοι
[2, 17]	τούτων. Μετ´ οὐ πολὺ δὲ	καὶ	Παῦλος ἐκ τῆς Θεσσαλονίκης ὑποκρινόμενος
[2, 20]	Κύριον, καθὰ Σαβέλλιος ὁ Λίβυς	καὶ	Παῦλος ὁ Σαμοσατεὺς, τοῦ Μαρκέλλου
[2, 15]	φθάσαντες προείπομεν. Κατ´ αὐτὸ δὲ	καὶ	Παῦλος ὁ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, καὶ
[2, 13]	διὰ τὰς μεταξὺ αὐτοῦ τε	καὶ	Παύλου γενομένας στάσεις πολλοί τε
[2, 18]	τοὺς λόγον δώσοντας περὶ Ἀθανασίου	καὶ	Παύλου· καὶ ὅτι ἑτέραν οἱ
[2, 23]	Διόπερ ὁ βασιλεὺς Ἀθανασίῳ τε	καὶ	Παύλῳ καὶ Μαρκέλλῳ τοὺς ἰδίους
[2, 22]	συνόδου ἀποδούσης τοὺς θρόνους Ἀθανασίῳ	καὶ	Παύλῳ, καὶ τοῦ βασιλέως τῆς
[2, 23]	τοῦ τῆς σαυτοῦ ἐπιθυμίας ἀπολαῦσαι,	καὶ	πειραθεὶς ἡμῶν τῆς φιλανθρωπίας, τοῖς
[2, 18]	τῆς Παύλου καὶ Ἀθανασίου καθαιρέσεως.	Καὶ	πέμπονται Νάρκισσος ὁ Κίλιξ, καὶ
[2, 23]	ταῦτα ἡ ὑμετέρα πίστις προὔλαβε·	καὶ	πεπλήρωται κατὰ Χριστοῦ χάριν τὰ
[2, 21]	ἐν οἷς λόγοις ἐξέδωκε, μικρὰ	καὶ	περὶ αὐτοῦ εἰπεῖν οὐκ ἄκαιρον
[2, 18]	ψιλὸν ἄνθρωπον τὸν Υἱὸν ἐδογμάτισε.	Καὶ	περὶ μὲν τούτων κατὰ χώραν
[2, 10]	Εἰ δὲ δεῖ προσθεῖναι, πιστεύομεν	καὶ	περὶ σαρκὸς ἀναστάσεως, καὶ ζωῆς
[2, 23]	τε αἵρεσιν τοῦ ἀδελφοῦ προὐτίθει,	καὶ	περὶ τοῦ πρακτέου διεπυνθάνετο. Οἱ
[2, 25]	γὰρ περὶ τοὺς ὅρους Ῥωμαίων	καὶ	Περσῶν γενομένης, ἐπικρατέστερα τότε τὰ
[2, 10]	ἀποστόλων ἀληθινῶς τε καὶ ἐμφανῶς	καὶ	πιστεύομεν καὶ ἀκολουθοῦμεν. Τοιαῦται μὲν
[2, 23]	ἑστίας, καὶ στερηθέντα τῶν ἰδίων,	καὶ	πλανώμενον ἐν θηριώδεσιν ἀνοδίαις, οὐ
[2, 10]	καὶ Υἱοῦ ἀληθῶς Υἱοῦ ὄντος,	καὶ	Πνεύματος Ἁγίου ἀληθῶς ὄντος Πνεύματος
[2, 23]	τίς ἐκείνη ἡ ἡμέρη ὑμῖν	καὶ	ποία ἔσται, ἐπανερ χομένου μὲν
[2, 10]	τὸν τῶν ὅλων δημιουργόν τε	καὶ	ποιητήν· καὶ εἰς ἕνα Κύριον
[2, 18]	ἕνα Θεὸν Πατέρα παντοκράτορα, κτίστην	καὶ	ποιητὴν τῶν πάντων, ἐξ οὗ
[2, 19]	ἕνα Θεὸν Πατέρα παντοκράτορα, κτίστην	καὶ	ποιητὴν τῶν πάντων, ἐξ οὗ
[2, 21]	δὲ κόσμου κτίστης ἂν εἰκότως	καὶ	ποιητὴς λέγοιτο. Εἰ δὲ ἅπαξ
[2, 2]	ἐπὶ τὰς ἄλλας ἐπαρχίας τε	καὶ	πόλεις. Καὶ ὡς σπινθὴρ ἐκ
[2, 3]	ἐπειδὴ ἡ ἀγριότης τῶν αἱμοβόρων	καὶ	πολεμίων αὐτοῦ ἐχθρῶν εἰς κίνδυνον
[2, 23]	πᾶσαν τῆς Ἀρειανῆς αἱρέσεως κατεπάτησε,	καὶ	πολλάκις διὰ φθόνον καὶ εἰς
[2, 18]	ἐκκλησία. Ταῦτα ἐπιδεδωκότες τῷ βασιλεῖ,	καὶ	πολλοῖς ἑτέροις ἐκδόντες, οὐδὲν πλέον
[2, 23]	ἐξουσίας μὲν ἔχεις κελεύειν τε	καὶ	πράττειν ὅσα ἂν θέλῃς· χάριν
[2, 23]	τοὺς ἐν Ἀλεξανδρείᾳ Ἰούλιος ἐπισκόποις	καὶ	πρεσβυτέροις καὶ διακόνοις καὶ λαῷ
[2, 23]	Νικητὴς Κωνστάντιος, μέγιστος, Σεβαστὸς, ἐπισκόποις	καὶ	πρεσβυτέροις τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας. Οὐκ
[2, 21]	τῆς ἀνθρωπότητος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν.	Καὶ	πρό γε ἁπάντων τούτων ὁ
[2, 8]	τοῦ βασιλέως, ἐν ὑπατείᾳ Μαρκέλλου	καὶ	Προβίνου· ἦν δὲ πέμπτον ἔτος
[2, 3]	ἀνδρὸς σχῆμα εἰς τοῦτο ἐκίνει	καὶ	προέτρεπεν. Ἡ θεία πρόνοια ὑμᾶς
[2, 5]	ὑπ´ αὐτῶν ἐν ὑπατείᾳ Ἀκινδύνου	καὶ	Πρόκλου. ~Ὡς Ἀλέξανδρος ὁ Κωνσταντίνου
[2, 10]	τε καὶ αἰσθητῶν δημιουργόν τε	καὶ	προνοητήν· καὶ εἰς ἕνα Υἱὸν
[2, 23]	Ἐμὲ δὲ ἤδη εὐφραίνει ἐννοούμενον	καὶ	προορῶντα τῷ λογισμῷ τὴν ἐπὶ
[2, 11]	τῶν κατὰ Ἀθανάσιον γενέσθαι παρακαλῶν,	καὶ	πρὸς ἑαυτὸν καλεῖν τὴν δίκην.
[2, 19]	πρὸ αἰώνων τῷ ἑαυτοῦ Πατρὶ,	καὶ	πρὸς πᾶσαν διακονησάμενον αὐτῷ τὴν
[2, 18]	γνοὺς τὰ κατ´ αὐτοὺς ἰδιοπαθεῖ·	καὶ	πρὸς τὸν ἀδελφὸν γράμματα διαπέμπεται,
[2, 22]	ποιοῦντα τοῦτο ἐχθρόν τε εἶναι	καὶ	προσδέχεσθαι πόλεμον. Ἔστι δὲ τὰ
[2, 23]	ὑμᾶς ἀποστεῖλαι ἐδικαιώσαμεν. Τοῦτον συνήθως	καὶ	προσηκόντως ὑποδεξάμενοι, καὶ ταῖς πρὸς
[2, 19]	ὅλου δὲ τοῦ Υἱοῦ ἐξηρτημένου	καὶ	προσπεφυκότος τῷ Πατρὶ, καὶ μόνον
[2, 11]	μηδαμῶς βλάβη γένηται δι´ αὐτόν·	καὶ	προστάξας διακόνῳ κηρύξαι εὐχὴν, αὖθις
[2, 19]	καὶ τοῦ αὐτοῦ πράγματός τε	καὶ	προσώπου τὰ τρία ὀνόματα ἀσεβῶς
[2, 20]	δὲ αὕτη τῆς Ἱσπανίας, ὡς	καὶ	πρότερον εἴρηται— οὐκ ἠνείχοντο μὴ
[2, 21]	μὲν καὶ ζῶν, προών τε	καὶ	προϋπάρχων τῆς τοῦ παντὸς κόσμου
[2, 21]	τὸν ἥλιον· ἀλλ´ ἦν μὲν	καὶ	προϋπῆρχεν, ἀπεστέλλετο δὲ καθ´ ὃν
[2, 21]	ὅμοιον τοῖς λοιποῖς κτίσμασι γενόμενον.	Καὶ	πῶς γὰρ ἔτι ἔσται Υἱὸς,
[2, 10]	κατ´ εὐδοκίαν τοῦ Πατρὸς κατελθόντα,	καὶ	σάρκα ἐκ τῆς ἁγίας παρθένου
[2, 10]	κατέτρεχον Ῥωμαίοις. Ἐν ταὐτῷ δὲ	καὶ	σεισμοὶ μέγιστοι ἐν τῇ ἑῴᾳ
[2, 18]	καὶ τὰ ἀόρατα, λόγον ὄντα,	καὶ	σοφίαν, καὶ δύναμιν, καὶ ζωὴν,
[2, 19]	καὶ τὰ ἀόρατα, λόγον ὄντα,	καὶ	σοφίαν, καὶ δύναμιν, καὶ ζωὴν,
[2, 6]	καὶ ἐχομένῃ τῆς νῦν μεγάλης	καὶ	Σοφίας ὀνομαζομένης χειροτονεῖται Παῦλος, ἐφ´
[2, 23]	φόβου ἐπιβῆναί σε δημοσίοις ὀχήμασι,	καὶ	σπουδάσαι πρὸς ἡμᾶς, ἵνα ὧν
[2, 23]	Ὑπὲρ γὰρ τοῦ πᾶσαν ἀνασοβὴν	καὶ	στάσεως πρόφασιν περιαιρεθῆναι τῶν ἐθελοκακίᾳ
[2, 23]	Γυμνωθέντα σε τῆς πατρῴας ἑστίας,	καὶ	στερηθέντα τῶν ἰδίων, καὶ πλανώμενον
[2, 19]	Πατρὶ εἶναι, νομιστέον· συνανάρχου γὰρ	καὶ	συναγεννήτου οὐδεὶς κυρίως πατὴρ ἢ
[2, 19]	Χριστὸν, καὶ οὐ προγνωστικῶς συνόντα	καὶ	συνδιατρίβοντα πρὸ αἰώνων τῷ ἑαυτοῦ
[2, 21]	τὸ ὁμοούσιον‘ ὁριζούσῃ καὶ παρῆν	καὶ	συνέθετο· λέγει δὲ καὶ αὐτὸς
[2, 23]	ἴδοι γενόμενον ἐπὶ τοῦ ἀδελφοῦ	καὶ	συνεπισκόπου μου Ἀθανασίου· ὃν διά
[2, 15]	δεξάμενοι ὕβριν ἐποιοῦντο τὴν ἐπίπληξιν·	καὶ	σύνοδον ἐν τῇ Ἀντιοχείᾳ κηρύξαντες,
[2, 24]	ὑπὸ Μαξίμου εἰς κοινωνίαν ἀνεδέχθη,	καὶ	σύνοδον ἐπισκόπων τὰ ἐν Νικαίᾳ
[2, 10]	πρὸ πάντων τῶν αἰώνων ὑπάρχοντα,	καὶ	συνόντα τῷ γεγεννηκότι αὐτὸν Πατρὶ,
[2, 23]	ὁ τούτου Υἱὸς, ὁ Κύριος	καὶ	Σωτὴρ ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς, διηνεκῆ
[2, 18]	τῆς γῆς, τά τε ὁρατὰ,	καὶ	τὰ ἀόρατα, λόγον ὄντα, καὶ
[2, 19]	ἐπὶ τῆς γῆς, τὰ ὁρατὰ	καὶ	τὰ ἀόρατα, λόγον ὄντα, καὶ
[2, 10]	τὰ πάντα ἐγένετο τὰ ὁρατὰ	καὶ	τὰ ἀόρατα· τὸν καὶ ἐπ´
[2, 17]	κέκρυπται. Φθάνει δὲ ἐν ταὐτῷ	καὶ	τὰ γράμματα, ἅπερ οἱ ἐν
[2, 10]	Ἐν δὲ τῷδε τῷ χρόνῳ	καὶ	τὰ δημόσια πράγματα συνέβη ταράσσεσθαι·
[2, 15]	οἵ τε Ἀρειανίζοντες τὴν βλασφημίαν	καὶ	τὰ ἐκ τούτων ἐγκλήματα ἐπὶ
[2, 8]	δικαστηρίοις παραδοθέντων. Οὐ μὴν ἀλλὰ	καὶ	τὰ ἐν τῇ Τύρῳ πεπραγμένα
[2, 17]	λεληθότως παραχαράττουσιν· ἔτι δὲ ὡς	καὶ	τὰ ἐν Τύρῳ πάλαι πραχθέντα
[2, 2]	λεκτέον. Τὴν διαθήκην ὁ πρεσβύτερος	καὶ	τὰ ἐνταλθέντα παρὰ τοῦ κατοιχομένου
[2, 19]	πάντα τὰ ἐν τοῖς οὐρανοῖς	καὶ	τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, τὰ
[2, 2]	ἐγένετο· αἱ γὰρ ἐν Ἰλλυριοῖς	καὶ	τὰ ἑσπέρια μέρη τέως ἡσύχαζον·
[2, 17]	κατὰ Ἀθανασίου γινόμενα, δεξάμενος δὲ	καὶ	τὰ Εὐσεβίου τοῦ τετελευτηκότος γράμματα,
[2, 23]	αὐτὸν ὑποδεχθῆναι ἐπέστειλεν· ἔτι μὴν	καὶ	τὰ κατ´ αὐτοῦ ἐν δικαστηρίοις
[2, 20]	περὶ Παῦλον καὶ Ἀθανάσιον, ὥστε	καὶ	τὰ κατ´ αὐτοὺς καὶ τὰ
[2, 17]	ὑπομνήματα πεπράχθαι· οὐ μὴν ἀλλὰ	καὶ	τὰ κατὰ Ἀρσένιον φανερῶς συκοφαντία
[2, 3]	πᾶσι τοῖς ἀναγκαίοις ἐμπλεονάζειν, εἰ	καὶ	τὰ μάλιστα αὐτοῦ ἡ ἀοίδιμος
[2, 23]	νικητὴς Αὔγουστος Ἀθανασίῳ ἐπισκόπῳ. Εἰ	καὶ	τὰ μάλιστα διὰ προτέρων γραμμάτων
[2, 23]	ἡ ἀκάματος ἡμῶν εὐσέβεια. Εἰ	καὶ	τὰ μάλιστα ἐπὶ πολὺ ὑπερεθέμην
[2, 3]	τύχης ἄχθη ἐξουθενεῖ. Τοιγαροῦν εἰ	καὶ	τὰ μάλιστα πρὸς τὴν προσφιλεστάτην
[2, 9]	ὡς τὰ Σαβελλίου φρονοῦντα αὐτόν.	Καὶ	τὰ μὲν περὶ τῆς καταστάσεως
[2, 10]	γεγεννηκότι αὐτὸν Πατρὶ, δι´ οὗ	καὶ	τὰ πάντα ἐγένετο τὰ ὁρατὰ
[2, 19]	καὶ λαλήσας διὰ τῶν προφητῶν,	καὶ	τὰ τελευταῖα ἐνανθρωπήσας, καὶ τὸν
[2, 20]	ὥστε καὶ τὰ κατ´ αὐτοὺς	καὶ	τὰ τῆς πίστεως ἐπὶ οἰκουμενικῆς
[2, 3]	ἀρετὴ, ταῖς θείαις πεποιθυῖα βοηθείαις,	καὶ	τὰ τῆς τραχυτέρας τύχης ἄχθη
[2, 17]	Ἀρσένιον φανερῶς συκοφαντία ἐδέδεικτο. Ταῦτα	καὶ	τὰ τοιαῦτα διὰ πλειόνων ὁ
[2, 21]	καὶ οἱ τῆς ἐκκλησίας ἐχρήσαντο,	καὶ	ταῖς ἄλλαις ταῖς μηνυούσαις τὴν
[2, 23]	Τοῦτον συνήθως καὶ προσηκόντως ὑποδεξάμενοι,	καὶ	ταῖς πρὸς τὸν Θεὸν εὐχαῖς
[2, 10]	ἑκάστου τῶν ὀνομαζομένων ὑπόστασίν τε	καὶ	τάξιν καὶ δόξαν· ὡς εἶναι
[2, 23]	ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ· ἐλπίζων ἅμα	καὶ	τὰς ἐπιβουλὰς ἐκκλίνειν, καὶ ἀποκατασταθήσεσθαι
[2, 15]	τάς τε ἑαυτῶν ἐκκλησίας καταλαμβάνουσι,	καὶ	τὰς ἐπιστολὰς πρὸς οὓς ἐγράφησαν
[2, 17]	συναχθεῖσιν ἔγραφε. Παρεθέμεθα δ´ ἂν	καὶ	τὰς πρὸς Ἰούλιον ἐπιστολὰς καὶ
[2, 23]	παρ´ ὑμῶν ἀπεδήμησεν. Εἰ γὰρ	καὶ	τὰς τιμίας ὕλας, χρυσὸν δὴ
[2, 21]	βιβλίων τὸ βάθος κατανοῆσαι δυνάμενοι.	Καὶ	ταῦτα μὲν ἐν παρεκβάσει διὰ
[2, 18]	παρθένου, τὸν σταυρωθέντα, καὶ ἀποθανόντα,	καὶ	ταφέντα, ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν τῇ
[2, 19]	παρθένου, τὸν σταυρωθέντα, καὶ ἀποθανόντα,	καὶ	ταφέντα, καὶ ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν
[2, 19]	Χριστὸν ἀρχὴν βασιλείας ἐσχηκέναι θέλουσι,	καὶ	τέλος ἕξειν αὐτὴν μετὰ τὴν
[2, 21]	υἱὸν, ἀλλ´ οὐ κτίζειν λέγεται.	Καὶ	τεχνίτης δημιουργὸς, ἀλλ´ οὐ πατὴρ
[2, 23]	πρὸς ἑαυτὸν τοὺς περὶ Ἀθανάσιον.	Καὶ	τέως μὲν παραχρῆμα τὸν Παῦλον,
[2, 23]	Τοῦτο γὰρ καὶ ὑμῖν πρέπει,	καὶ	τῇ ἡμετέρᾳ πρᾳότητι προσήκειν συνέστηκεν.
[2, 8]	αὐτῇ, ἐπιλογισάμενος ὡς εἴη συναρπαγεὶς	καὶ	τῇ καθαιρέσει ὑπογράψας Ἀθανασίου. Ἀλλὰ
[2, 23]	βίου, παρρησιασάμενος μὲν τῇ προθέσει	καὶ	τῇ οὐρανίᾳ διδασκαλίᾳ, ἀποδειχθεὶς δὲ
[2, 24]	καὶ αὐτὸς τὴν κοινωνίαν Ἀθανασίῳ	καὶ	τὴν ἀξίαν. Γράφει τε καὶ
[2, 24]	ἐξήνεγκεν τήν τε κοινωνίαν αὐτῷ	καὶ	τὴν ἀξίαν παρέχουσαν. Ταῦτα γνόντες
[2, 19]	τε καὶ θεότητα τοῦ Χριστοῦ	καὶ	τὴν ἀτελεύτητον αὐτοῦ βασιλείαν ὁμοίως
[2, 6]	φιλονεικία περὶ χειροτονίας γίνεται ἐπισκόπου,	καὶ	τὴν ἐκκλησίαν διετάραττεν. Ἐπεὶ γὰρ
[2, 23]	κρίσει ἡμετέρᾳ τὴν πατρίδα ὁμοῦ	καὶ	τὴν ἐκκλησίαν, ἧς θείῳ νεύματι
[2, 1]	βασιλέως Κωνσταντίνου γεγενῆσθαι· ἀγνοεῖ δὲ	καὶ	τὴν ἐν Γαλλίαις γενομένην αὐτοῦ
[2, 23]	τοῦ πλήθους τὰς θεοσεβεστάτας ἀπαντήσεις,	καὶ	τὴν ἔνδοξον τῶν συντρεχόντων ἑορτὴν,
[2, 23]	ὑποβάλλειν ἐκδικίᾳ. Ἀμφότερα τοίνυν συνορῶντες,	καὶ	τὴν ἡμετέραν μετὰ τοῦ κρείττονος
[2, 23]	ὑμῶν καὶ τῆς ὁμονοίας λόγον,	καὶ	τὴν κατὰ τῶν ἀτάκτων τιμωρίαν,
[2, 4]	ἐν Παλαιστίνῃ Καισαρείας ἐπίσκοπος ἦν	καὶ	τὴν Παμφίλου προσωνυμίαν ἐκέκτητο, Ἀκάκιος
[2, 17]	καὶ τὰς πρὸς Ἰούλιον ἐπιστολὰς	καὶ	τὴν παρ´ αὐτοῦ, εἰ μὴ
[2, 25]	αὐτῷ Βετρανίων. Οὐ μὴν ἀλλὰ	καὶ	τὴν Ῥώμην ταραχὴ κατεῖχεν· τοῦ
[2, 19]	βασιλεύοντος τῶν δι´ αὐτοῦ γενομένων,	καὶ	τὴν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος χάριν
[2, 25]	Χριστιανῶν ἡσύχαζεν, ἀλλὰ δι´ Ἀθανάσιον	καὶ	τὴν τοῦ ὁμοουσίου‘ λέξιν περὶ
[2, 15]	ᾧ δὲ ἠκολούθησε Μακεδονίῳ τούτου	καὶ	τὴν χειροτονίαν ἀπέκρυψεν. Εἰ γὰρ
[2, 19]	ἄκων γεννήσῃ τὸν Υἱὸν, δυσσεβεστάτους	καὶ	τῆς ἀληθείας ξένους ἐπιγινώσκομεν· ὅτι
[2, 23]	τὸν Παῦλον, μετὰ δυεῖν ἐπισκόπων	καὶ	τῆς ἄλλης τιμῆς, γράμμασί τε
[2, 19]	ποιήμασι γεγενῆσθαι νοοῦμεν. Ἀσεβὲς γὰρ,	καὶ	τῆς ἐκκλησιαστικῆς πίστεως ἀλλότριον, τὸ
[2, 23]	τοσαύταις ἀρεταῖς περιβεβλῆσθαι, δι´ ἃς	καὶ	τῆς ἐν οὐρανοῖς ἐλπίδος οὐκ
[2, 23]	τε καὶ ἐποτίσατε. Καὶ γὰρ	καὶ	τῆς ἐπὶ ξένης αὐτοῦ διατριβῆς
[2, 23]	δυνηθῇς τῇ πατρίδι σου ἀποκατασταθῆναι,	καὶ	τῆς εὐχῆς σου ἐπιτυχεῖν. Πρὸς
[2, 23]	γνώμην καὶ τὸν ὑπὲρ ὑμῶν	καὶ	τῆς ὁμονοίας λόγον, καὶ τὴν
[2, 16]	ἐκβληθεὶς τῆς ἐκκλησίας ἐν ταὐτῷ	καὶ	τῆς πόλεως, μετὰ σπουδῆς ἀπήγετο.
[2, 23]	μου, παυσαμένων δὲ τῶν προγενομένων,	καὶ	τῆς πολυ τιμήτου κατ´ εὐχὴν
[2, 23]	γὰρ ὄντες τῶν οὐρανίων ἐπαγγελιῶν	καὶ	τῆς πρὸς αὐτὰς ἀγάπης, ἣν
[2, 23]	ἅμα αὐτῷ ὑπέρ τε ἑαυτῶν	καὶ	τῆς τοῦ βίου παντὸς εὐνομίας
[2, 20]	διαλεγόμενος, ἃ πρὸς Μάρκελλον‘ ἐπέγραψε·	καὶ	τίθησι μὲν τὰ ῥήματα Μαρκέλλου,
[2, 23]	τὸν προειρημένον διὰ πάσης αἰδοῦς	καὶ	τιμῆς ἄγοντες, τὰς εὐχὰς ἅμα
[2, 23]	τὴν ἔνδοξον τῶν συντρεχόντων ἑορτὴν,	καὶ	τίς ἐκείνη ἡ ἡμέρη ὑμῖν
[2, 20]	πίστεως τῆς ἐν Νικαίᾳ κρατύναντες,	καὶ	τὸ ἀνόμοιον‘ ἐκβαλόντες, τὸ ὁμοούσιον‘
[2, 1]	δι´ ἣν αἰτίαν τὸ πρῶτον	καὶ	τὸ δεύτερον βιβλίον ἄνωθεν ἐλέχθη.
[2, 1]	ἀνιχνεύσαμεν. Διὸ ἠναγκάσθημεν τὸ πρῶτον	καὶ	τὸ δεύτερον βιβλίον ἄνωθεν ὑπαγορεύσαι,
[2, 1]	πρότερον Ῥουφίνῳ ἀκολουθήσαντες τὸ πρῶτον	καὶ	τὸ δεύτερον τῆς ἱστορίας βιβλίον
[2, 15]	δραματουργίας αὐτοῦ τολμήματα καλύπτειν βουλόμενος.	Καὶ	τὸ δὴ θαυμαστότερον, οὓς πέφευγεν
[2, 21]	ἄνθρωπον, τὸν κατὰ Θεὸν κτισθέντα·	καὶ	τὸ, Εἴ τις οὖν ἐν
[2, 21]	συναγάγῃ. Ὅρα μήποτε τοιοῦτόν ἐστι	καὶ	τὸ, Ἐνδύσασθε τὸν καινὸν ἄνθρωπον,
[2, 21]	ἐστὶ μετὰ τῶν προεκτεθέντων ἁπάντων,	καὶ	τὸ, Κύριος ἔκτισέ με ἀρχὴν
[2, 19]	εὐσεβῶς ὑπειλήφαμεν· πιστεύοντες δὲ ἐμφόβως	καὶ	τὸ περὶ αὐτοῦ λεγόμενον, Κύριος
[2, 3]	ἡ τοῦ ὑμετέρου πόθου εἰκὼν,	καὶ	τὸ τοῦ τηλικούτου ἀνδρὸς σχῆμα
[2, 23]	τῶν ἑσπερίων βασιλεὺς, ἔτι τε	καὶ	τοῖς ἀπὸ τῆς συνόδου, κατοχυρώσας,
[2, 1]	δεῖν πιστεύειν μᾶλλον τῷ πεπονθότι	καὶ	τοῖς γινομένων τῶν πραγμάτων παροῦσιν,
[2, 23]	Νεστορίῳ· τῷ δὲ αὐτῷ τύπῳ	καὶ	τοῖς ἐν Αὐγουστομνίκῃ καὶ Θηβαΐδι
[2, 2]	τῇ τε τοῦ βασιλέως γαμετῇ	καὶ	τοῖς εὐνούχοις αὐτῆς. Ἦν δὲ
[2, 23]	μαρτυρίᾳ ἐνεδείξασθε, ἵνα ὑμῖν τε	καὶ	τοῖς μεθ´ ὑμᾶς ἐνταῦθα, καὶ
[2, 19]	ἡμετέραν καὶ καθ´ ὁμοίωσιν· ὃς	καὶ	τοῖς πατράσιν αὐτοπροσώπως ὤφθη δεδωκὼς
[2, 15]	δὲ ἀναζεύξαντες ἐκ τῆς Ῥώμης,	καὶ	τοῖς τύποις τοῦ ἐπισκόπου Ἰουλίου
[2, 19]	δι´ αὐτοῦ ἐκτισμένοις δημιουργήμασι παραβάλλειν,	καὶ	τὸν αὐτὸν τῆς γενέσεως τοῖς
[2, 23]	ἰδίοις ἀποκατασταθῇς. Τούτου γὰρ ἕνεκα	καὶ	τὸν δεσπότην καὶ ἀδελφόν μου
[2, 19]	προφητῶν, καὶ τὰ τελευταῖα ἐνανθρωπήσας,	καὶ	τὸν ἑαυτοῦ Πατέρα πᾶσιν ἀνθρώποις
[2, 13]	ἱππεὺς ἐλάσας καταλαμβάνει τὴν Κωνσταντινούπολιν·	καὶ	τὸν μὲν Παῦλον ἐξελαύνει τῆς
[2, 19]	ἁγιωτάτην, τὸν Πατέρα λέγοντες Θεὸν,	καὶ	τὸν Υἱὸν, οὐ δύο τούτους
[2, 23]	ἡμετέραν μετὰ τοῦ κρείττονος γνώμην	καὶ	τὸν ὑπὲρ ὑμῶν καὶ τῆς
[2, 23]	ἐπίστευσεν ἢ ὑμᾶς τοσαύτην κρίσιν	καὶ	τοσαύτην ἀγάπην περὶ τὸν τηλικοῦτον
[2, 10]	τοῦ Πατρὸς, καὶ τοῦ Υἱοῦ,	καὶ	τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· δηλονότι Πατρὸς
[2, 19]	τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ	καὶ	τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατὰ τὰς
[2, 19]	καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, καθ´ ἑνὸς	καὶ	τοῦ αὐτοῦ πράγματός τε καὶ
[2, 22]	τοὺς θρόνους Ἀθανασίῳ καὶ Παύλῳ,	καὶ	τοῦ βασιλέως τῆς ἑῴας μὴ
[2, 16]	ὡς ἀντεπιόντες ἐκέχρηντο, καὶ δὴ	καὶ	τοῦ ἔργου εἴχοντο. Ἀπέθανον οὖν,
[2, 23]	φρουρούμενος ὑπὸ τοῦ παντοκράτορος Θεοῦ	καὶ	τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ·
[2, 23]	τῇ ἐπανόδῳ ἑκάστου ὑμῶν χαρὰν,	καὶ	τοῦ πλήθους τὰς θεοσεβεστάτας ἀπαντήσεις,
[2, 16]	Ὁ δὲ, δείσας τοὺς περιεστηκότας	καὶ	τοῦ πλήθους τὴν ὁρμὴν, καὶ
[2, 2]	βασιλέως γαμετὴ διὰ τῶν εὐνούχων	καὶ	τοῦ πρεσβυτέρου τῇ Ἀρείου δόξῃ
[2, 10]	εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς,	καὶ	τοῦ Υἱοῦ, καὶ τοῦ Ἁγίου
[2, 19]	καὶ τρία πρόσωπα, τοῦ Πατρὸς	καὶ	τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου
[2, 23]	ἐπιλήσμων γέγονε τῆς ὑμετέρας ἀγάπης	καὶ	τοῦ ὑμετέρου πόθου. Εἰ γὰρ
[2, 10]	τὴν πίστιν, ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ	καὶ	τοῦ Χριστοῦ, πᾶσαν αἱρετικὴν ἀναθεματίζομεν
[2, 19]	Πατρὶ κατὰ πάντα ὅμοιον πεπιστεύκαμεν.	Καὶ	τοὺς λέγοντας δὲ τὸν αὐτὸν
[2, 19]	ἡ ἁγία καθολικὴ ἐκκλησία. Ὁμοίως	καὶ	τοὺς λέγοντας τρεῖς εἶναι Θεοὺς,
[2, 19]	δὲ πρὸς τούτοις καὶ ἀναθεματίζομεν	καὶ	τοὺς λόγον μὲν μόνον αὐτὸν
[2, 19]	ἐνανθρωπήσεως οἰκονομίαν πεπληρωκέναι. Ὁμοίως δὲ	καὶ	τοὺς οὐ βουλήσει οὐδὲ θελήσει
[2, 16]	καταλαμβάνει τὰ πλήθη, ἀλλὰ γὰρ	καὶ	τοὺς στρατιώτας αὐτούς. Ἐπεὶ γὰρ
[2, 24]	τῶν ἐκκλησίων καὶ χειροτονίας ἐποίει·	καὶ	τοῦτο γέγονεν ἀρχὴ ἑτέρας μέμψεως
[2, 12]	Παῦλον ἐκκλησίᾳ χειροτονοῦσι τὸν Μακεδόνιον.	Καὶ	τοῦτο δὲ ἐποίησαν οἱ πρώην
[2, 1]	ἱερὲ τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπε Θεόδωρε,	καὶ	τοῦτο ἔδει ποιῆσαι, ὥστε μὴ
[2, 1]	τῇ μετὰ ταῦτα ὑπαγορεύσει μετατεθείκαμεν.	Καὶ	τοῦτο ἐν τῷ πρώτῳ βιβλίῳ
[2, 1]	τοῦ ἀληθοῦς. Οὐ μὴν ἀλλὰ	καὶ	τοῦτο ἰστέον, ὅτι οὐ παρεθήκαμεν
[2, 10]	Γρηγόριον εἰς τὴν Ἀλεξανδρείας ἐπισκοπήν.	Καὶ	τοῦτο κατεργασάμενοι μεταποιοῦσι τὴν πίστιν,
[2, 23]	τῆς τῶν ἡμετέρων καιρῶν εὐμοιρίας.	Καὶ	τοῦτο μὲν ἀπεῖναι ἀφ´ ὑμῶν
[2, 23]	μέχρις ἡμῶν φθάνει, οἷς θεόθεν	καὶ	τοῦτο συγκεχωρῆσθαι συνέστηκεν, ὅπως εἰς
[2, 23]	τούτοις βεβαιωθῆναι προσηκόντως. Ἀλλὰ μὴν	καὶ	τοῦτο τῇ εἰς αὐτὸν χάριτι
[2, 19]	Οὔτε μὴν τρία ὁμολογοῦντες πράγματα,	καὶ	τρία πρόσωπα, τοῦ Πατρὸς καὶ
[2, 23]	ἅπαξ μόνον, ἀλλὰ καὶ δὶς	καὶ	τρὶς ἐκάλει παρ´ ἑαυτόν· ὡς
[2, 24]	ἐπέβη· καταλαβών τε τὰ Ἱεροσόλυμα,	καὶ	τῷ ἐπισκόπῳ Μαξίμῳ καταφανῆ ποιήσας
[2, 19]	εἰ καὶ ὑποτέτακται τῷ Πατρὶ	καὶ	τῷ Θεῷ ἀλλ´ ὅμως γεννηθέντα
[2, 19]	ἀξίωμα· ἀλλ´ ἄνωθεν τέλειον αὐτὸν,	καὶ	τῷ Πατρὶ κατὰ πάντα ὅμοιον
[2, 23]	τοῦ ὑμετέρου πόθου. Εἰ γὰρ	καὶ	τῷ σώματι πρὸς καιρὸν ἔδοξεν
[2, 15]	αὐτῆς ἐμέμνητο, ἐμέμνητο ἂν πάντως	καὶ	τῶν ἀδικημάτων αὐτοῦ, ὡς τὰ
[2, 15]	Ἀδριανουπόλεως, ἄλλος δι´ ἄλλο κατηγορηθέντες	καὶ	τῶν ἐκκλησιῶν ἐξελαθέντες, ἐν τῇ
[2, 23]	αὐθαίρετόν σε παραγενέσθαι πρὸς ἡμᾶς,	καὶ	τῶν καμάτων αἰτεῖν θεραπείαν· ὅμως
[2, 15]	κακὰ κατὰ Ἀθανασίου οἱ Ἀρειανίζοντες	καὶ	τῶν τὸ ὁμοούσιον‘ φρονούντων εἰργάσαντο,
[2, 23]	ποτε πρὸ τούτου ἐπὶ βλάβῃ	καὶ	ὕβρει τῶν κοινωνούντων Ἀθανασίῳ τῷ
[2, 19]	Θεὸν Λόγον, καθ´ ἑαυτὸν ὑπάρχοντα	καὶ	Υἱὸν Θεοῦ καὶ Χριστὸν, καὶ
[2, 19]	δὲ τὸν αὐτὸν εἶναι Πατέρα	καὶ	Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, καθ´
[2, 19]	ἢ τὸν αὐτὸν εἶναι Πατέρα	καὶ	Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, καὶ
[2, 19]	ἀλλ´ ἔκτοτε Χριστὸν αὐτὸν γεγονέναι	καὶ	Υἱὸν τοῦ Θεοῦ ἐξ οὗ
[2, 19]	τὸν ἐνδιάθετον, Χριστὸν δὲ αὐτὸν	καὶ	Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, καὶ μεσίτην,
[2, 10]	δηλονότι Πατρὸς ἀληθῶς ὄντος Πατρὸς,	καὶ	Υἱοῦ ἀληθῶς Υἱοῦ ὄντος, καὶ
[2, 23]	γνώμῃ ἀσπαστὸν ἡγήσασθε. Τοῦτο γὰρ	καὶ	ὑμῖν πρέπει, καὶ τῇ ἡμετέρᾳ
[2, 19]	καθ´ ἑαυτὸν εἶναι ζῆν τε	καὶ	ὑπάρχειν ὁμοίως τῷ Πατρὶ λέγοντες,
[2, 19]	εἰς οὐρανὸν ἄνοδον ἀπέστειλε διδάξαι	καὶ	ὑπομνῆσαι αὐτοὺς πάντα, δι´ οὗ
[2, 18]	οὐρανοὺς αὐτοῦ ἄνοδον ἀπέστειλε διδάξαι	καὶ	ὑπομνῆσαι πάντα, δι´ οὗ καὶ
[2, 19]	Οἴδαμεν γὰρ καὶ αὐτὸν, εἰ	καὶ	ὑποτέτακται τῷ Πατρὶ καὶ τῷ
[2, 20]	τῆς Θρᾴκης, ἰδίαζον ποιοῦντες συνέδριον,	καὶ	φανερῶς λοιπὸν τὸ μὲν ὁμοούσιον‘
[2, 23]	ἐκ κατασκευῆς τῶν Ἀρειανιζόντων ὑποβαλλόμενος·	καὶ	φησὶ πρὸς αὐτόν· Τὸν μὲν
[2, 23]	πρότασιν ταύτην Ἀθανάσιος γοργῶς ὑπαπήντησε	καὶ	φησὶ, Ὦ βασιλεῦ, ἐπ´ ἐξουσίας
[2, 23]	Διὸ προτρεπόμεθα χωρὶς τινὸς ἀπιστίας	καὶ	φόβου ἐπιβῆναί σε δημοσίοις ὀχήμασι,
[2, 19]	σοφίαν, καὶ δύναμιν, καὶ ζωὴν,	καὶ	φῶς ἀληθινὸν, τὸν ἐπ´ ἐσχάτου
[2, 18]	σοφίαν, καὶ δύναμιν, καὶ ζωὴν,	καὶ	φῶς ἀληθινὸν, τὸν ἐπ´ ἐσχάτων
[2, 19]	δέ εἰσιν οἱ ἀπὸ Μαρκέλλου	καὶ	Φωτεινοῦ, τῶν Ἀγκυρογαλατῶν· οἳ τὴν
[2, 23]	οἵ τινες αὐτῶν κοινωνοὶ γεγόνασι·	καὶ	χαίρετε τῶν εὐχῶν ἀπολαύοντες, οἳ
[2, 23]	τῆς κατὰ Θεὸν δόξης τε	καὶ	χαρᾶς τὸν ἐπίσκοπον ὑμῶν Ἀθανάσιον,
[2, 23]	ἐπισκόπῳ. Ἐπὶ πολύ σε κλυδωνίζεσθαι	καὶ	χειμάζεσθαι τοῖς τῆς θαλάσσης ὁμοίως
[2, 24]	Ἔν τισι δὲ τῶν ἐκκλησίων	καὶ	χειροτονίας ἐποίει· καὶ τοῦτο γέγονεν
[2, 19]	ἑαυτὸν ὑπάρχοντα καὶ Υἱὸν Θεοῦ	καὶ	Χριστὸν, καὶ οὐ προγνωστικῶς συνόντα
[2, 19]	τὸν ἀχρόνως αὐτὸν γεγεννηκότα Θεόν·	καὶ	χρόνοι γὰρ καὶ αἰῶνες γεγόνασι
[2, 24]	τῆς ἐν Σαρδικῇ συνόδου γνωσθέντα,	καὶ	ὡς ὁ βασιλεὺς Κωνστάντιος τῇ
[2, 12]	Κωνσταντινουπόλει λαὸς Παῦλον αὖθις ἐνεθρόνισε·	καὶ	ὡς οἱ Ἀρειανοὶ Μακεδόνιον προεβάλλοντο.
[2, 2]	ἄλλας ἐπαρχίας τε καὶ πόλεις.	Καὶ	ὡς σπινθὴρ ἐκ μικροῦ λαμβάνον
[2, 8]	πολλοὶ ἐν τῇ στάσει ἀπέθανον·	καὶ	ὥς τινων αἰκισθέντων ὑπὸ Ἀθανασίου,
[2, 10]	δὲ μικρὸν ἐν τῇ Ἀντιοχείᾳ,	καὶ	ὥσπερ καταγνόντες ταύτης, αὖθις ἑτέραν
[2, 21]	Εἴ τις οὖν ἐν Χριστῷ,	καινὴ	κτίσις· καὶ ὅσα ἄλλα εὕροι
[2, 21]	τοὺς δύο κτίσῃ εἰς ἕνα	καινὸν	ἄνθρωπον, ἀντὶ τοῦ συναγάγῃ. Ὅρα
[2, 21]	ἐστι καὶ τὸ, Ἐνδύσασθε τὸν	καινὸν	ἄνθρωπον, τὸν κατὰ Θεὸν κτισθέντα·
[2, 23]	Ἀθανασίῳ οὐκ ἔλαττον συγχαίρω, ὅτι,	καίπερ	πολλὰ πάσχων λυπηρὰ, οὐδεμίαν ὥραν
[2, 23]	γὰρ καὶ τῷ σώματι πρὸς	καιρὸν	ἔδοξεν ἀφ´ ὑμῶν ἀφελκυσθῆναι, ἀλλὰ
[2, 3]	τοῦ προσκυνητοῦ νόμου ὑποφήτην πρὸς	καιρὸν	εἰς τὰς Γαλλίας ἀπεστάλθαι, ἵνα
[2, 10]	ὀρθὴν πίστιν διδάσκει λέγων, ἢ	καιρὸν	ἢ αἰῶνα εἶναι ἢ γεγονέναι,
[2, 21]	προϋπῆρχεν, ἀπεστέλλετο δὲ καθ´ ὃν	καιρὸν	ἦσαν οἱ ἀπόστολοι συνηγμένοι, ὅτε
[2, 25]	ὀλίγον ἔδοξε γίνεσθαι. Καθ´ ὃν	καιρὸν	οὔτε τὰ Χριστιανῶν ἡσύχαζεν, ἀλλὰ
[2, 16]	ἐκκλησίας ἐκράτησαν. Κατὰ δὲ τὸν	καιρὸν	τοῦτον καὶ ὁ βασιλεὺς τὴν
[2, 2]	Νικομηδέα καὶ Θέογνιν Νικαίας ἐπίσκοπον,	καιροῦ	δεδράχθαι εὐκαίρου νομίσαντες, ἀγῶνα ἔθεντο
[2, 17]	ἀνέδραμεν. Ἐν τούτῳ δὲ τῷ	καιρῷ,	καὶ ἑτέρα διαβολὴ κατὰ Ἀθανασίου
[2, 23]	κινηθῆναι ὑπεναντίαν τῆς τῶν ἡμετέρων	καιρῶν	εὐμοιρίας. Καὶ τοῦτο μὲν ἀπεῖναι
[2, 3]	θαρρήσας τὴν Ἀλεξάνδρειαν κατέλαβεν Κωνσταντῖνος	Καῖσαρ	τῷ λαῷ τῆς καθολικῆς Ἀλεξανδρέων
[2, 9]	ὧν ὁ μὲν τῶν ἐν	Καισαρείᾳ,	ὁ δὲ τῆς ἐν Σκυθοπόλει
[2, 4]	τοῦ Παμφίλου Ἀκάκιος τὴν ἐπισκοπὴν	Καισαρείας	διεδέξατο. Ἐν δὲ τῷδε τῷ
[2, 4]	Εὐσεβίου, ὃς τῆς ἐν Παλαιστίνῃ	Καισαρείας	ἐπίσκοπος ἦν καὶ τὴν Παμφίλου
[2, 20]	Ἰούλιον τὸν ἐπίσκοπον Ῥώμης ἀναφέροντες·	καίτοι	ἐνιαυτοῦ καὶ ἓξ μηνῶν διαγενομένων,
[2, 8]	τὸν τόπον αὐτοῦ ἀπεστάλκει τινα·	καίτοι	κανόνος ἐκκλησιαστικοῦ κελεύοντος, μὴ δεῖν
[2, 17]	Συναγωγῇ τῶν συνόδων‘ οὐκ ἔθηκεν·	καίτοι	τὴν παρὰ τῶν ἐν Ἀντιοχείᾳ
[2, 15]	αἱρέσεως· ὃς εἰ διελογίζετο, πόσα	κακὰ	κατὰ Ἀθανασίου οἱ Ἀρειανίζοντες καὶ
[2, 9]	τὴν ἱερωσύνην καταλαβεῖν τὴν Ἀλεξάνδρειαν,	κἀκεῖ	μαθεῖν τὰ φιλόσοφα· ἐπανελθόντα τε
[2, 16]	τὸ δημόσιον ᾧ ἐπώνυμον Ζεύξιππος·	κἀκεῖθεν	μεταπέμπεται μετὰ τιμῆς δῆθεν τὸν
[2, 10]	τοῦ Χριστοῦ, πᾶσαν αἱρετικὴν ἀναθεματίζομεν	κακοδοξίαν.	Καὶ εἴ τις παρὰ τὴν
[2, 21]	ἐχρήσατο· καὶ οὐδὲ πώποτε ὡς	κακοδοξίας	διδάσκαλος ἐνομίσθη. Ἔτι μὴν καὶ
[2, 2]	ἦν. Διέτρεχεν οὖν ταχέως τὸ	κακὸν	καὶ ἐπὶ τὰς ἄλλας ἐπαρχίας
[2, 15]	οὓς πέφευγεν Ἀρειανοὺς οὐκ εἶπε	κακῶς·	ᾧ δὲ ἠκολούθησε Μακεδονίῳ τούτου
[2, 17]	τὰ Εὐσεβίου τοῦ τετελευτηκότος γράμματα,	καλεῖ	πρὸς ἑαυτὸν τὸν Ἀθανάσιον, πυθόμενος
[2, 23]	αὐτῶν τῇ πίστει διὰ τοῦ	καλεῖν	Ἀθανάσιον παρ´ ἑαυτόν. Ἰούλιος δὲ
[2, 11]	γενέσθαι παρακαλῶν, καὶ πρὸς ἑαυτὸν	καλεῖν	τὴν δίκην. ~Ὡς Εὐσεβίου τελευτήσαντος
[2, 23]	ἕνωσις. Ὅσοι γὰρ ἂν, τῆς	καλλίονος	ὁμοῦ κρίσεώς τε καὶ μοίρας
[2, 16]	μικρὰν οὖσαν τὸ πρότερον εἰς	κάλλος	καὶ μέγεθος ηὔξησε, καὶ νῦν
[2, 23]	εὐχὴν οὖν τὴν ἐπιστολὴν τελειῶσαι	καλόν.	Ὁ Θεὸς ὁ παντοκράτωρ, καὶ
[2, 11]	οὐκ ἐνεγκόντες τὸ γεγονὸς, τὴν	καλουμένην	Διονυσίου ἐκκλησίαν ἐνέπρησαν. Τοσαῦτα μὲν
[2, 10]	συνέβη ταράσσεσθαι· ἔθνος, οἳ Φράγκοι	καλοῦνται,	τοῖς περὶ Γαλλίαν κατέτρεχον Ῥωμαίοις.
[2, 19]	Θεοῦ ψιλὸν καὶ ἀνύπαρκτον ἐπιπλάστως	καλοῦντας,	ἐν ἑτέρῳ τὸ εἶναι ἔχοντα,
[2, 15]	τὰ τῆς δραματουργίας αὐτοῦ τολμήματα	καλύπτειν	βουλόμενος. Καὶ τὸ δὴ θαυμαστότερον,
[2, 23]	παραγενέσθαι πρὸς ἡμᾶς, καὶ τῶν	καμάτων	αἰτεῖν θεραπείαν· ὅμως ἐπειδὴ ἴσως
[2, 21]	δίδωσι τῷ Υἱῷ τοῦ Θεοῦ,	κἂν	ταῖς τῆς οἰκονομίας λέξεσιν ἐν
[2, 8]	διαβάλλειν, πρῶτον μὲν ὡς παρὰ	κανόνα	πράξαντα ὃν αὐτοὶ ὥρισαν τότε,
[2, 17]	τῆς αὐτῶν ἐπιστολῆς, ἔπειτα παρὰ	κανόνας	ποιοῦντας, διότι εἰς τὴν σύνοδον
[2, 8]	τοῦ ἐπισκόπου Ῥώμης τὰς ἐκκλησίας	κανονίζειν.	Συγκροτεῖται οὖν αὕτη ἡ σύνοδος
[2, 17]	παρὰ γνώμην τοῦ ἐπισκόπου Ῥώμης	κανονίζειν	τὰς ἐκκλησίας, καὶ ὅτι τὴν
[2, 15]	τῷ Ἰουλίῳ, δηλοῦντες μὴ δεῖν	κανονίζεσθαι	παρ´ αὐτοῦ, εἰ βούλοιντο ἐξελαύνειν
[2, 8]	τόπον αὐτοῦ ἀπεστάλκει τινα· καίτοι	κανόνος	ἐκκλησιαστικοῦ κελεύοντος, μὴ δεῖν παρὰ
[2, 16]	ἐπάρχου μᾶλλον ἢ ὑπὸ ἐκκλησιαστικοῦ	κανόνος	ἐνθρονίζεται. Οὕτως μὲν οὖν Μακεδόνιος
[2, 17]	αὐτὸν οὐκ ἐκάλεσαν, τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ	κανόνος	κελεύοντος, μὴ δεῖν παρὰ γνώμην
[2, 14]	Ἀντέπεμπον δὲ Γεώργιον, ὃς ἐκ	Καππαδοκίας	μὲν ὡρμᾶτο, δόξαν δὲ δεινοῦ
[2, 23]	οὖς οὐκ ἤκουσε, καὶ ἐπὶ	καρδίαν	ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἃ ἡτοίμασεν
[2, 21]	δηλούσης. Καὶ ὁ λέγων δὲ,	Καρδίαν	καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοὶ ὁ
[2, 21]	Θεὸς, οὐχ ὡς μὴ ἔχων	καρδίαν	τοῦτο ἔλεγε, καθαρὰν δὲ αὐτῷ
[2, 23]	ὑμῖν, ἀδελφοὶ ἀγαπητοὶ, ὅτι τὸν	καρπὸν	τῆς ἑαυτῶν πίστεως ἐπ´ ὀφθαλμῶν
[2, 23]	δοκιμάζει, τί ἄν τις εἴποι	κατ´	ἀξίαν τοῦ τοσούτου ἀνδρὸς, ὃς
[2, 15]	καθὰ καὶ ἤδη φθάσαντες προείπομεν.	Κατ´	αὐτὸ δὲ καὶ Παῦλος ὁ
[2, 23]	Παμφίλου ἅμα πλείοσι διαγνοὺς τὰ	κατ´	αὐτὸν, καὶ ἀποδοὺς τὴν ἀξίαν
[2, 3]	Ἀρειανίζοντες ἐν αὐτῇ φατρίας συνίσταντο	κατ´	αὐτοῦ, δι´ ὧν συνεχεῖς στάσεις
[2, 23]	ἐπέστειλεν· ἔτι μὴν καὶ τὰ	κατ´	αὐτοῦ ἐν δικαστηρίοις πραχθέντα δι´
[2, 24]	τοῦτο γέγονεν ἀρχὴ ἑτέρας μέμψεως	κατ´	αὐτοῦ, ὅτι ἐν ταῖς ἄλλων
[2, 23]	Καὶ ἔγωγε, ἀγαπητοὶ, τὸν γενόμενον	κατ´	αὐτοῦ πάντα πειρασμὸν οὐκ ἄδοξον
[2, 23]	παραδοθῆναι, πᾶσάν τε ὑποψίαν τὴν	κατ´	αὐτοῦ σχολάσαι τοῦ λοιποῦ, τήν
[2, 13]	τοιούτοις φιλεῖ γίνεσθαι, ἀλογωτέρας ἐποιεῖτο	κατ´	αὐτοῦ τὰς ὁρμάς· καὶ ἐμπίπρησι
[2, 18]	ἑσπερίων μερῶν βασιλεὺς γνοὺς τὰ	κατ´	αὐτοὺς ἰδιοπαθεῖ· καὶ πρὸς τὸν
[2, 20]	καὶ Ἀθανάσιον, ὥστε καὶ τὰ	κατ´	αὐτοὺς καὶ τὰ τῆς πίστεως
[2, 19]	ὁ Πατὴρ, ὅτι ποιήσωμεν ἄνθρωπον	κατ´	εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ´ ὁμοίωσιν·
[2, 10]	καὶ ἐπ´ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν	κατ´	εὐδοκίαν τοῦ Πατρὸς κατελθόντα, καὶ
[2, 23]	προγενομένων, καὶ τῆς πολυ τιμήτου	κατ´	εὐχὴν ἐπανόδου εἰς εὐφροσύνην τινα
[2, 11]	Ῥώμης ἐπίσκοπον, αὐτὸν κριτὴν τῶν	κατὰ	Ἀθανάσιον γενέσθαι παρακαλῶν, καὶ πρὸς
[2, 1]	τοὺς χρόνους ἐπλανήσθη. Τὰ γὰρ	κατὰ	Ἀθανάσιον νομίζει μετὰ τὴν τελευτὴν
[2, 24]	χειροτονεῖν ἐπεχείρει. Τὰ μὲν οὖν	κατὰ	Ἀθανάσιον οὕτως τότε προέβαινεν. ~Περὶ
[2, 17]	γνοὺς τὰ παρὰ τῶν Ἀρειανιζόντων	κατὰ	Ἀθανασίου γινόμενα, δεξάμενος δὲ καὶ
[2, 8]	τὰ ἐν τῇ Τύρῳ πεπραγμένα	κατὰ	Ἀθανασίου εἰς μέσον ἦγον. ~Περὶ
[2, 17]	ἐπισκόπων, διδάσκοντα ψευδῆ εἶναι τὰ	κατὰ	Ἀθανασίου λεγόμενα. Οὕτως ἐναντίων πεμπομένων
[2, 23]	περὶ τοῦ ἀφανισθῆναι τὰ πραχθέντα	κατὰ	Ἀθανασίου Νικητὴς Κωνστάντιος Αὔγουστος Νεστορίῳ·
[2, 15]	ὃς εἰ διελογίζετο, πόσα κακὰ	κατὰ	Ἀθανασίου οἱ Ἀρειανίζοντες καὶ τῶν
[2, 17]	τῷ καιρῷ, καὶ ἑτέρα διαβολὴ	κατὰ	Ἀθανασίου παρὰ τῶν Ἀρειανιζόντων συρράπτεται,
[2, 23]	μέγιστος, Σεβαστὸς, τῷ λαῷ τῆς	κατὰ	Ἀλεξάνδρειαν καθολικῆς ἐκκλησίας. Σκοπὸν ποιούμενοι
[2, 23]	καὶ ἐν βραχεῖ χρόνῳ τῇ	κατὰ	ἀνθρώπους δοκιμασίᾳ ὑπεβλήθη, ὅμως τὴν
[2, 17]	οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ τὰ	κατὰ	Ἀρσένιον φανερῶς συκοφαντία ἐδέδεικτο. Ταῦτα
[2, 10]	τὸν ὅρον τῆς πίστεως, ὥστε	κατὰ	βραχὺ εἰς τὴν Ἀρειανὴν δόξαν
[2, 2]	τὸ ζήτημα. Τοῦτο γίνεται φανερὸν	κατὰ	βραχὺ πρῶτον μὲν τοῖς κατὰ
[2, 16]	τοσούτων φόνων τῆς ἐκκλησίας ἐκράτησαν.	Κατὰ	δὲ τὸν καιρὸν τοῦτον καὶ
[2, 1]	λέξεσιν οἱ βασιλεῖς ἐπέστειλαν, ἢ	κατὰ	διαφόρους συνόδους οἱ ἐπίσκοποι τὴν
[2, 23]	γὰρ κατά τε γῆν καὶ	κατὰ	θάλατταν πολλὰ χειμασθεὶς, τὴν σκευωρίαν
[2, 23]	ἀγαπητοὶ ἀδελφοὶ, μετὰ πάσης τῆς	κατὰ	Θεὸν δόξης τε καὶ χαρᾶς
[2, 21]	Ἐνδύσασθε τὸν καινὸν ἄνθρωπον, τὸν	κατὰ	Θεὸν κτισθέντα· καὶ τὸ, Εἴ
[2, 21]	τῷ εἰς τὸν βίον Κωνσταντίνου	κατὰ	λέξιν ταῦτα· Πάντας δὲ ὁ
[2, 21]	πρώτῳ βιβλίῳ τῷ πρὸς Μάρκελλον	κατὰ	λέξιν φησίν· Ὁ μονογενὴς Υἱὸς
[2, 21]	μικρὸν ὕστερον ἐκθήσομαι, ἀλλὰ μὴ	κατὰ	Μάρκελλον ἐκ μιᾶς λέξεως τὸ
[2, 19]	τέλειον αὐτὸν, καὶ τῷ Πατρὶ	κατὰ	πάντα ὅμοιον πεπιστεύκαμεν. Καὶ τοὺς
[2, 15]	ὅσα αὐτὸς ὁ αἱρεσιάρχης Μακεδόνιος	κατὰ	πασῶν τῶν ἐκκλησιῶν διεπράξατο, ἡσυχίαν
[2, 19]	ἐκτεθεῖσαν πίστιν πλατύτερον ἐπεξεργάσασθαι, οὐ	κατὰ	περιττὴν φιλοτιμίαν, ἀλλ´ ἵνα πᾶσαν
[2, 22]	τὰ δοκοῦντα αὐτοῖς ἑκάτεροι πράξαντες,	κατὰ	πόλεις τὰς ἑαυτῶν ἀνεχώρησαν. Διεσπᾶτο
[2, 24]	Πηλουσίου ἐπὶ τὴν Ἀλεξάνδρειαν ἐπορεύετο·	κατὰ	πόλεις τε παριὼν ἐδίδασκε, τοὺς
[2, 10]	τῇ πρώτῃ ἐπιστολῇ γράψαντες τοῖς	κατὰ	πόλιν ἔπεμπον. Ἐπιμείναντες δὲ μικρὸν
[2, 22]	μερῶν βασιλεὺς τὰ ἐν τῇ	κατὰ	Σαρδικὴν γενόμενα γνώριμα τῷ ἀδελφῷ
[2, 2]	κατὰ βραχὺ πρῶτον μὲν τοῖς	κατὰ	τὰ βασίλεια στρατευομένοις· ἔπειτα δὲ
[2, 19]	καὶ νεκροὺς καὶ ἀποδοῦναι ἑκάστῳ	κατὰ	τὰ ἔργα αὐτοῦ, οὗ ἡ
[2, 18]	καὶ νεκροὺς καὶ ἀποδοῦναι ἑκάστῳ	κατὰ	τὰ ἔργα αὐτοῦ· οὗ ἡ
[2, 20]	ἐν Σαρδικῇ συνόδου. Ταῦτα οἱ	κατὰ	τὰ ἑσπέρια μέρη ἐπίσκοποι διὰ
[2, 16]	ποιεῖσθαι, ἀδεῶς τε ἐπιβαίνειν καὶ	κατὰ	τὰς ἄλλας τῶν ἐν Ἰλλυριοῖς
[2, 2]	πάντα ἀνατέτραπτο. Ταῦτα μὲν οὖν	κατὰ	τὰς ἀνατολικὰς πόλεις ἐγένετο· αἱ
[2, 10]	ἄνωθεν, καὶ γεννηθέντα ἐκ παρθένου	κατὰ	τὰς γραφὰς, καὶ ἄνθρωπον γενόμενον,
[2, 19]	Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος	κατὰ	τὰς γραφὰς, τρεῖς διὰ τοῦτο
[2, 12]	τὴν ἐκκλησίαν τὸν Παῦλον εἰσάγουσι.	Κατὰ	ταὐτὸν δὲ καὶ οἱ Ἀρειανίζοντες
[2, 23]	ὁμολογίας ἔνδοξον μαρτυρίαν. Διαφόρως γὰρ	κατά	τε γῆν καὶ κατὰ θάλατταν
[2, 13]	εἰς ἀκοὰς Κωνσταντίου τοῦ βασιλέως	κατὰ	τὴν Ἀντιόχειαν διατρίβοντος. Ἐντέλλεται οὖν
[2, 19]	ἡμᾶς ἀγνοοῦσι· καὶ γνῶσιν οἱ	κατὰ	τὴν δύσιν πάντες ὁμοῦ μὲν
[2, 6]	βίον ἀπέλειπεν, εἰκοσιτρία μὲν ἔτη	κατὰ	τὴν ἐπισκοπὴν διατρίψας, ἐνενήκοντα καὶ
[2, 6]	δὲ τὸν αὐτὸν τοῦτον χρόνον	κατὰ	τὴν Κωνσταντινούπολιν ἑτέρα ταῖς προτέραις
[2, 12]	τῶν Χριστιανῶν πολέμου συνεχεῖς ἐγίνοντο	κατὰ	τὴν πόλιν στάσεις, πολλοί τε
[2, 23]	μου ἐπαιδεύθητε, ἔγνωτε ἀληθῶς, καὶ	κατὰ	τὴν προσοῦσαν ὑμῖν ὀρθὴν πίστιν
[2, 6]	ἐξ αἰτίας τοιαύτης. Ἀλέξανδρος ὁ	κατὰ	τήνδε τὴν πόλιν τῶν ἐκκλησιῶν
[2, 19]	φιλοτιμίαν, ἀλλ´ ἵνα πᾶσαν τὴν	κατὰ	τῆς ἡμετέρας ὑπολήψεως ἀλλοτρίαν ἀποκαθάρωμεν
[2, 10]	πρὸς τὸν Θεὸν, Λόγον Θεὸν,	κατὰ	τὸ εἰρημένον ἐν τῷ εὐαγγελίῳ,
[2, 23]	τοὺς πάντας. Ἡ τοιαύτη χαρὰ	κατὰ	τὸ μέγιστον μέχρις ἡμῶν φθάνει,
[2, 15]	ἀληθείας κριτής. Ὅτι δὲ ταῦτα	κατὰ	τὸ πλεῖστον εἴωθε γίνεσθαι ὅταν
[2, 23]	ἡμῖν ἀρεστὴν ὁμόνοιαν καὶ εἰρήνην	κατὰ	τὸν τῆς ἐκκλησίας θεσμὸν διαρκῆ
[2, 23]	τῆς ὁμονοίας λόγον, καὶ τὴν	κατὰ	τῶν ἀτάκτων τιμωρίαν, τὰ πρέποντα
[2, 23]	ὥστε πάντα τὰ πρὸ τούτου	κατὰ	τῶν αὐτῷ κεκοινωνηκότων ὡρισμένα νῦν
[2, 12]	συγκροτοῦντες θρησκείαν οὐ τοὺς τυχόντας	κατὰ	τῶν ἐκκλησιῶν πολέμους ἐτύρευσαν, ὧν
[2, 11]	συνάξεως. Ἥκει δὲ ὁ στρατηγὸς	κατὰ	φάλαγγα τοὺς στρατιώτας τάξας πανταχόθεν
[2, 19]	γεννηθέντα ἐκ τοῦ Θεοῦ, Θεὸν	κατὰ	φύσιν τέλειον εἶναι καὶ ἀληθῆ,
[2, 23]	ὑμετέρα πίστις προὔλαβε· καὶ πεπλήρωται	κατὰ	Χριστοῦ χάριν τὰ τῆς κοινῆς
[2, 18]	ἐδογμάτισε. Καὶ περὶ μὲν τούτων	κατὰ	χώραν ἐροῦμεν. ~Περὶ τῆς μακροστίχου
[2, 10]	τῆς ζωῆς, ὥς φησι, Ὅτι	καταβέβηκα	ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, οὐχ ἵνα
[2, 1]	συνόδους οἱ ἐπίσκοποι τὴν πίστιν	καταβραχὺ	μεταποιοῦντες ἐξέδωκαν, διὰ τοῦτο ὅσα
[2, 10]	ἐν τῇ Ἀντιοχείᾳ, καὶ ὥσπερ	καταγνόντες	ταύτης, αὖθις ἑτέραν ὑπαγορεύουσιν ἐν
[2, 24]	Ἀρειάνιον δόγμα πρότερον διαπύρως σπουδάζοντες,	καταγνόντες	τότε τῆς προλαβούσης σπουδῆς ἐπὶ
[2, 9]	εὐπατριδῶν τῆς ἐν Μεσοποταμίᾳ Ἐδέσης	καταγόμενος·	ἐκ νέας τε ἡλικίας τὰ
[2, 16]	πολὺς, πάροδος δὲ τῷ ἐπάρχῳ	κατάγοντι	τὸν Μακεδόνιον οὐδεμία ἐγίνετο, ὠθισμὸς
[2, 20]	τότε δὲ ἐν τῷ τὴν	καταδίκην	ἀναπαλαῖσαι ἐσπούδασε, διδάξας ὡς οὐ
[2, 16]	ἐπίσκοπος εὐγνωμόνως ἔφερε τὴν ἄκριτον	καταδίκην.	Ὁ δὲ, δείσας τοὺς περιεστηκότας
[2, 9]	Εὐστάθιον, φεύγοντά τε τὴν ἱερωσύνην	καταλαβεῖν	τὴν Ἀλεξάνδρειαν, κἀκεῖ μαθεῖν τὰ
[2, 24]	Συρίας ὁρμήσας τῆς Παλαιστίνης ἐπέβη·	καταλαβών	τε τὰ Ἱεροσόλυμα, καὶ τῷ
[2, 13]	τῆς ἐκκλησίας τὸν Παῦλον. Ὃς	καταλαβὼν	τὴν Κωνσταντινούπολιν, ὅλην διετάραξε βιαζόμενος
[2, 16]	ἐγένετο, τότε δὴ ἄλογος φόβος	καταλαμβάνει	τὰ πλήθη, ἀλλὰ γὰρ καὶ
[2, 16]	αὐτοὺς ἐτύγχανε. Δέος δὲ ἐντεῦθεν	καταλαμβάνει	τὰ πλήθη· καὶ πάντες εἰς
[2, 3]	θαρρῶν τοῖς γράμμασιν ὁ Ἀθανάσιος	καταλαμβάνει	τὴν Ἀλεξάνδρειαν· καὶ ἥδιστα μὲν
[2, 13]	ἐκ τῆς Ἀντιοχείας ἱππεὺς ἐλάσας	καταλαμβάνει	τὴν Κωνσταντινούπολιν· καὶ τὸν μὲν
[2, 16]	οἱ τοῦ Ἀρειανοῦ δόγματος, ἕκαστοι	καταλαμβάνειν	τὴν ἐκκλησίαν σπουδάζοντες. Ἐπεὶ δὲ
[2, 15]	θαρροῦντες, τάς τε ἑαυτῶν ἐκκλησίας	καταλαμβάνουσι,	καὶ τὰς ἐπιστολὰς πρὸς οὓς
[2, 23]	ὥστε πάντας τοὺς τοῦ ἱεροῦ	καταλόγου	γινώσκειν ἐνδεδόσθαι τὸ ἄφοβον πᾶσι
[2, 20]	συνόδου πέρας λαβεῖν, διδάσκοντες ἐπὶ	καταλύσει	τῆς πίστεως τὰς καθαιρέσεις γίνεσθαι.
[2, 23]	προσετάξαμεν ἅπαντας οὓς ἂν στασιώδεις	καταμάθοιεν	τῇ τῶν νόμων ὑποβάλλειν ἐκδικίᾳ.
[2, 21]	τῶν Ὠριγένους βιβλίων τὸ βάθος	κατανοῆσαι	δυνάμενοι. Καὶ ταῦτα μὲν ἐν
[2, 21]	αὐτοῦ, τοῦ κτίζων‘ ἀντὶ τοῦ	καταπέμπων‘	ἢ κατατάσσων‘ εἰρημένου, τῆς δὲ
[2, 8]	ὅπως ἂν ὃ προέθετο κατεργάσηται.	Κατασκευάζει	οὖν σύνοδον ἐν Ἀντιοχείᾳ τῆς
[2, 8]	ὁ πατὴρ μὲν τῶν Αὐγούστων	κατασκευάζειν	ἤρξατο, μετὰ τελευτὴν δὲ αὐτοῦ
[2, 23]	σοφίζεσθαι δὲ αὐτὸν ἐπεχείρει ἐκ	κατασκευῆς	τῶν Ἀρειανιζόντων ὑποβαλλόμενος· καὶ φησὶ
[2, 23]	πόλε μον. Ὅθεν ἐπ´ ἀνάγκῃ	καταστὰς	ὁ βασιλεὺς ἐκάλει πρὸς ἑαυτὸν
[2, 9]	Καὶ τὰ μὲν περὶ τῆς	καταστάσεως	αὐτοῦ πλατύτερον διεξῆλθεν ὁ Γεώργιος·
[2, 22]	τότε τῆς περὶ τὰς ἐκκλησίας	καταστάσεως	σύγχυσις. Μετὰ ταῦτα δὲ εὐθὺς
[2, 9]	δὲ αὐτὸν εἰς τὴν Ἀντιόχειαν	καταστήσας,	παρεσκεύασεν αὖθις ὑπὸ Πλακίτου καὶ
[2, 1]	τῶν πραγμάτων παροῦσιν, ἢ τοῖς	καταστοχασαμένοις	αὐτῶν καὶ διὰ τοῦτο πλανηθεῖσιν.
[2, 21]	κτίζων‘ ἀντὶ τοῦ καταπέμπων‘ ἢ	κατατάσσων‘	εἰρημένου, τῆς δὲ βροντῆς καθ´
[2, 21]	τοῦ Κυρίου τοῦ ἑαυτοῦ Πατρὸς	κατατεταγμένος·	τοῦ ἔκτισεν‘ ἐνταῦθα ἀντὶ τοῦ
[2, 24]	Ἱεροσόλυμα, καὶ τῷ ἐπισκόπῳ Μαξίμῳ	καταφανῆ	ποιήσας τά τε ὑπὸ τῆς
[2, 9]	αὖθις ὑπὸ Πλακίτου καὶ Ναρκίσσου	καταχθῆναι	εἰς τὴν Ἔμισαν· πάλιν τε
[2, 21]	ἐν τοῖς βιβλίοις εὑρίσκουσιν αὐτὸν	καταχρώμενον·	μάλιστα δὲ ὅτι ζηλωτὴς καὶ
[2, 18]	Ἀθανάσιον οὐδαμῶς εἰς λόγους ἐλθεῖν	κατεδέξαντο·	τὴν δὲ ἐν Ἀντιοχείᾳ ἐκτεθεῖσαν
[2, 23]	τὴν προσοῦσαν ὑμῖν ὀρθὴν πίστιν	κατειλήφατε	τοῦτο, ὡς οὐκ ἂν εἰς
[2, 25]	ἀλλὰ καὶ τὴν Ῥώμην ταραχὴ	κατεῖχεν·	τοῦ Κωνσταντίου γὰρ ἀδελφιδοῦς ἦν,
[2, 6]	καὶ ἕως μὲν Ἀλέξανδρος περιῆν,	κατεκράτουν	οἱ φρονοῦντες τὸ ὁμοούσιον, τῶν
[2, 3]	νεωτέρου γράμμασι θαρρήσας τὴν Ἀλεξάνδρειαν	κατέλαβεν	Κωνσταντῖνος Καῖσαρ τῷ λαῷ τῆς
[2, 15]	ὀχυρω θέντες τοῦ ἐπισκόπου Ἰουλίου	κατέλαβον	αὖθις τοὺς ἰδίους θρόνους. Ἀθανάσιος
[2, 3]	ἐπισκόπων, ἑαυτῷ ἐπιτρέψας τὴν ἐκκλησίαν	κατελάμβανεν.	Ἐπὶ τοσοῦτον δὲ τὰς διαβολὰς
[2, 10]	τὸν ἐπ´ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν	κατελθόντα	ἄνωθεν, καὶ γεννηθέντα ἐκ παρθένου
[2, 10]	ἡμερῶν κατ´ εὐδοκίαν τοῦ Πατρὸς	κατελθόντα,	καὶ σάρκα ἐκ τῆς ἁγίας
[2, 11]	μετὰ χειρὸς στρατιωτικῆς εἰς Ἀλεξάνδρειαν	κατελθόντος	Ἀθανάσιος ἔφυγεν. Τούτων γινομένων καὶ
[2, 24]	περὶ Ἀθανασίου· ἐφ´ ᾧ σφόδρα	κατεμωκήσαντο	τοῦ Μαξίμου οἱ ἀπεχθῶς ἔχοντες
[2, 23]	σκευωρίαν πᾶσαν τῆς Ἀρειανῆς αἱρέσεως	κατεπάτησε,	καὶ πολλάκις διὰ φθόνον καὶ
[2, 10]	τὴν Ἀλεξανδρείας ἐπισκοπήν. Καὶ τοῦτο	κατεργασάμενοι	μεταποιοῦσι τὴν πίστιν, οὐδὲν μὲν
[2, 11]	εἰρήσθω. Εὐσέβιος δὲ ὅσα ἐβούλετο	κατεργασάμενος,	διεπρεσβεύετο πρὸς Ἰούλιον τὸν Ῥώμης
[2, 8]	ἐκίνει, ὅπως ἂν ὃ προέθετο	κατεργάσηται.	Κατασκευάζει οὖν σύνοδον ἐν Ἀντιοχείᾳ
[2, 2]	μὴ ὑπονοστήσῃ Ἀθανάσιος. Ταῦτα δὲ	κατεσκεύαζον	ὑπουργῷ χρώμενοι τῷ πρεσβυτέρῳ, ὃς
[2, 23]	εἰς ἀγωνίαν οὐ τὴν τυχοῦσαν	κατέστη·	μεταπεμψάμενός τε εὐθὺς πλείστους τῶν
[2, 2]	δοθεῖσα παρρησία γνώριμον αὐτὸν ταχέως	κατέστησε	τῇ τε τοῦ βασιλέως γαμετῇ
[2, 23]	μὲν χαρᾷ τὴν Ῥωμαίων ἐκκλησίαν	κατέστησεν.	Ἐδόκει γὰρ καὶ ὁ τῆς
[2, 21]	ἐνταῦθα ἀντὶ τοῦ κατέταξεν‘ ἢ	κατέστησεν‘	εἰρημένου. Διαρρήδην οὖν τοὺς ἐν
[2, 21]	αὐτοῦ, τὸ ἔκτισεν‘ ἀντὶ τοῦ	κατέστησεν‘	ἢ κατέταξε. Τοιαῦτα μὲν ὁ
[2, 21]	ἀμφισβητουμένοις ἅπασι τὸ ἐπ´ αὐτῷ	κατέστησεν·	ὡς ὁμόφωνον κρατῆσαι τὴν (ἐν
[2, 25]	δὲ ἐπιὼν πάντα τὰ ἑσπέρια	κατεστρέφετο.
[2, 21]	ἔκτισεν‘ ἀντὶ τοῦ κατέστησεν‘ ἢ	κατέταξε.	Τοιαῦτα μὲν ὁ Εὐσέβιος ἐν
[2, 21]	τοῦ ἔκτισεν‘ ἐνταῦθα ἀντὶ τοῦ	κατέταξεν‘	ἢ κατέστησεν‘ εἰρημένου. Διαρρήδην οὖν
[2, 10]	Φράγκοι καλοῦνται, τοῖς περὶ Γαλλίαν	κατέτρεχον	Ῥωμαίοις. Ἐν ταὐτῷ δὲ καὶ
[2, 23]	φθόνον καὶ εἰς κίνδυνον ἐπιβουλευθεὶς	κατεφρόνησε	θανάτου, φρουρούμενος ὑπὸ τοῦ παντοκράτορος
[2, 20]	Σαρδικῇ πρῶτον μὲν τούτων ἐρήμην	κατεψηφίσαντο,	ἔπειτα τοὺς κατηγόρους Ἀθανασίου τῆς
[2, 11]	ἔφυγεν. Τούτων γινομένων καὶ Γρηγόριον	κατήγαγον	ἐν Ἀλεξανδρείᾳ Συριανός τε ὁ
[2, 21]	ἀνθρώπους τὸν Χριστὸν τοῦ Θεοῦ	κατήγγειλαν	ἀκολούθως τῇ προφητείᾳ φησάσῃ, Διότι
[2, 21]	τὸν Χριστὸν αὐτοῦ πᾶσιν ἀνθρώποις	κατήγγειλεν,	Οὐδὲν γὰρ πρόσφατον ὑπὸ τὸν
[2, 9]	Ἀντιοχείᾳ, συνέβη Εὐστάθιον ὑπὸ Κύρου	κατηγορηθέντα	τοῦ Βεροιέως καθαιρεθῆναι ὡς Σαβελλίζοντα.
[2, 15]	Λούκιος Ἀδριανουπόλεως, ἄλλος δι´ ἄλλο	κατηγορηθέντες	καὶ τῶν ἐκκλησιῶν ἐξελαθέντες, ἐν
[2, 23]	αὐτοῦ· Λούκιος δὲ, ὅτι οἱ	κατηγοροῦντες	αὐτοῦ φυγῇ ἐχρήσαντο. Προστάγματα οὖν
[2, 20]	τούτων ἐρήμην κατεψηφίσαντο, ἔπειτα τοὺς	κατηγόρους	Ἀθανασίου τῆς ἀξίας ἀφείλοντο, τὸν
[2, 20]	ὁ Σαβῖνος φησὶν, ἐν οἷς	κατηριθμεῖτο	καὶ Ἰσχύρας ὁ τοῦ Μαρεώτου
[2, 2]	καὶ τὰ ἐνταλθέντα παρὰ τοῦ	κατοιχομένου	βασιλέως προσφέρει Κωνσταντίῳ τῷ τοῦ
[2, 16]	Ἐπὶ τοῖς τοιούτοις δὴ τοῖς	κατορθώμασιν	ὁ Μακεδόνιος, ὡς οὐδὲν φαῦλον
[2, 23]	καὶ τοῖς ἀπὸ τῆς συνόδου,	κατοχυρώσας,	ἀποστέλλει ἐπὶ τὴν Κωνσταντινούπολιν. Τοῦ
[2, 10]	ὀνομάτων οὐχ ἁπλῶς οὐδὲ ἀργῶν	κειμένων,	ἀλλὰ σημαινόντων ἀκριβῶς τὴν ἰδίαν
[2, 16]	τῶν ἄλλων ἀρχόντων τὴν ἐξουσίαν	κεκληρωμένῳ,	δευτέρῳ δὲ μετὰ βασιλέα χρηματίζοντι,
[2, 23]	πρὸ τούτου κατὰ τῶν αὐτῷ	κεκοινωνηκότων	ὡρισμένα νῦν ἀμνηστίᾳ παραδοθῆναι, πᾶσάν
[2, 17]	Ἀθανάσιον, πυθόμενος τὸν τόπον ἔνθα	κέκρυπται.	Φθάνει δὲ ἐν ταὐτῷ καὶ
[2, 16]	ἐκφραγῆναι μίαν τοῦ λουτροῦ θυρίδα	κελεύει·	δι´ ἧς ἐπὶ τὰς βασιλικὰς
[2, 23]	βασιλεῦ, ἐπ´ ἐξουσίας μὲν ἔχεις	κελεύειν	τε καὶ πράττειν ὅσα ἂν
[2, 23]	εἰς τὰς ἑαυτῶν ἐφοίτα πόλεις,	κελεύοντα	ἑτοίμως αὐτοὺς ὑποδέχεσθαι. Ἐν μὲν
[2, 25]	συμβασιλεύσαντα οἱ στρατιῶται ἀνεῖλον, οὐ	κελεύοντος	Κωνσταντίου τὴν σφαγὴν, ἀλλὰ μὴ
[2, 17]	οὐκ ἐκάλεσαν, τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ κανόνος	κελεύοντος,	μὴ δεῖν παρὰ γνώμην τοῦ
[2, 8]	ἀπεστάλκει τινα· καίτοι κανόνος ἐκκλησιαστικοῦ	κελεύοντος,	μὴ δεῖν παρὰ τὴν γνώμην
[2, 3]	αὐτῷ ἀνδρῶν, ὑπ´ ἐμοὶ διάγειν	κελευσθεὶς	οὕτως, ὡς ἐν ταύτῃ τῇ
[2, 17]	Ἀθανάσιον καὶ εἰς οἰκεῖον ἀποφέρεσθαι	κέρδος.	Πιστεύσας οὖν ὁ βασιλεὺς θάνατον
[2, 25]	ταραχὴ διεδέχετο· περὶ ἧς ὅσα	κεφαλαιώδη	παραδραμεῖν οὐκ ἀναγκαῖον ἀναλαβόντες, βραχὺ
[2, 19]	ἀρχὴν ἔχειν τὸν γεννήσαντα Πατέρα·	κεφαλὴ	γὰρ Χριστοῦ, ὁ Θεός. Οὔτε
[2, 3]	εἰς κίνδυνον τῆς ἱερᾶς αὐτοῦ	κεφαλῆς	ἐπέμενε, μὴ ἄρα διὰ τῆς
[2, 13]	αὐτοῦ, ὅτι παρὰ γνώμην αὐτοῦ	κεχειρο	τόνητο, ἀλλ´ ὅτι καὶ διὰ
[2, 21]	καθ´ ἕτερον τρόπον τὸ εὐαγγελικὸν	κήρυγμα	δηλούσης. Καὶ ὁ λέγων δὲ,
[2, 11]	δι´ αὐτόν· καὶ προστάξας διακόνῳ	κηρύξαι	εὐχὴν, αὖθις ψαλμὸν λέγεσθαι παρεσκεύασε.
[2, 15]	καὶ σύνοδον ἐν τῇ Ἀντιοχείᾳ	κηρύξαντες,	συνελθόντες ἐν αὐτῇ γνώμῃ κοινῇ
[2, 20]	τῆς πίστεως τὰς καθαιρέσεις γίνεσθαι.	Κηρύσσεται	οὖν αὖθις οἰκουμενικὴ σύνοδος ὡς
[2, 19]	Μακεδονίου, ὃς Μοψουεστίας τῆς ἐν	Κιλικίᾳ	ἐπίσκοπος ἦν. Ἡ δὲ πίστις
[2, 18]	καθαιρέσεως. Καὶ πέμπονται Νάρκισσος ὁ	Κίλιξ,	καὶ Θεόδωρος ὁ Θρᾷξ, καὶ
[2, 23]	πολλάκις διὰ φθόνον καὶ εἰς	κίνδυνον	ἐπιβουλευθεὶς κατεφρόνησε θανάτου, φρουρούμενος ὑπὸ
[2, 3]	καὶ πολεμίων αὐτοῦ ἐχθρῶν εἰς	κίνδυνον	τῆς ἱερᾶς αὐτοῦ κεφαλῆς ἐπέμενε,
[2, 23]	ὃς τοσούτων θλίψεων πυρὰν καὶ	κινδύνους	νικήσας ἀποδίδοται νῦν ὑμῖν, ἀθῷος
[2, 23]	τινα ἢ στάσιν ἐν ὑμῖν	κινηθῆναι	ὑπεναντίαν τῆς τῶν ἡμετέρων καιρῶν
[2, 23]	τὴν ἀλειτουργησίαν, ἣν οἱ αὐτοῦ	κληρικοὶ	εἶχον, τὴν αὐτὴν πάλιν θέλομεν
[2, 23]	ἔσχον, ἣν καὶ οἱ λοιποὶ	κληρικοὶ	ἔχουσιν· ἵν´ οὕτως ἔχοντες καὶ
[2, 23]	ἔτυχον πάλαι οἱ ἅμα αὐτῷ	κληρικοὶ,	τούτοις βεβαιωθῆναι προσηκόντως. Ἀλλὰ μὴν
[2, 23]	αὐτῷ προστεθειμένοις, εἴτε ἐπισκοποῖς εἴτε	κληρικοῖς.	Ἱκανὸν δὲ γνώρισμα τῆς ἑκάστου
[2, 23]	ὁ βασιλεὺς ἐπισκόποις τε καὶ	κληρικοῖς	καὶ λαοῖς περὶ τοῦ ἀσμένως
[2, 23]	Ἰούλιος δὲ τοῖς ἐν Ἀλεξανδρείᾳ	κληρικοῖς	τε καὶ λαοῖς τάδε περὶ
[2, 3]	παρασχεῖν προῄρητο, ὅμως ἐπειδὴ ἀνθρωπίνῳ	κλήρῳ	προληφθεὶς πρὸ τοῦ τὴν εὐχὴν
[2, 23]	Ἀθανασίῳ ἐπισκόπῳ. Ἐπὶ πολύ σε	κλυδωνίζεσθαι	καὶ χειμάζεσθαι τοῖς τῆς θαλάσσης
[2, 19]	ἐπιγινώσκομεν· ὅτι τε παρὰ τὰς	κοινὰς	ἐννοίας περὶ Θεοῦ, καὶ δὴ
[2, 15]	κηρύξαντες, συνελθόντες ἐν αὐτῇ γνώμῃ	κοινῇ	σφοδρότερον δι´ ἐπιστολῆς ἀντεγκαλοῦσι τῷ
[2, 23]	κατὰ Χριστοῦ χάριν τὰ τῆς	κοινῆς	ὑμῶν πάντων εὐχῆς. Συγχαίρω τοίνυν
[2, 3]	βασιλεῖ, ὅτι μὴ κρίναντος τοῦ	κοινοῦ	συνεδρίου τῶν ἐπισκόπων, ἑαυτῷ ἐπιτρέψας
[2, 8]	ὥρισαν τότε, ὅτι μὴ γνώμῃ	κοινοῦ	συνεδρίου τῶν ἐπισκόπων τὴν τάξιν
[2, 24]	καὶ γράμματα πρὸς Ἀθανάσιον διαπεμψάμενοι	κοινωνεῖν	αὐτῷ τοῦ λοιποῦ ὡμολόγησαν. Οὕτω
[2, 22]	ὄρους τούτου ἀδιάφορος ἦν ἡ	κοινωνία,	διαφόρου τυγχανούσης τῆς πίστεως· περαιτέρω
[2, 24]	συνέδριον, ἀποδίδωσι καὶ αὐτὸς τὴν	κοινωνίαν	Ἀθανασίῳ καὶ τὴν ἀξίαν. Γράφει
[2, 24]	Ἱεροσολύμων παριὼν ὑπὸ Μαξίμου εἰς	κοινωνίαν	ἀνεδέχθη, καὶ σύνοδον ἐπισκόπων τὰ
[2, 24]	ὑπὲρ Ἀθανασίου ἐξήνεγκεν τήν τε	κοινωνίαν	αὐτῷ καὶ τὴν ἀξίαν παρέχουσαν.
[2, 23]	λαοῦ διακρινόμενοι τὴν πρός σε	κοινωνίαν,	μίαν ἐν τῇ πόλει ἐκκλησίαν
[2, 23]	διακρινομένοις πρὸς τὴν τῶν Ἀρειανιζόντων	κοινωνίαν.	Τὴν Ἀθανασίου τοίνυν γνώμην ἀλυσιτελῆ
[2, 23]	μοίρας γενόμενοι, τὴν τούτου ἕλωνται	κοινωνίαν,	τούτους πάντας ἐκελεύσαμεν, καθ´ ὁμοιότητα
[2, 21]	ὄντων κτίσεως ὁμοίως αὐτοῖς μετασχὼν	κοινωνίας·	ἀλλ´ οὐχ ὧδε περὶ αὐτοῦ
[2, 22]	δύσις· καὶ ἦν ὅρος τῆς	κοινωνίας	αὐτοῖς τὸ ὄρος τὸ λεγόμενον
[2, 18]	τῶν δυτικῶν τε καὶ ἀνατολικῶν	κοινωνίας,	ἐπεφύη ἐν Σιρμίῳ, πόλις δὲ
[2, 23]	μετὰ τούτων οἵ τινες αὐτῶν	κοινωνοὶ	γεγόνασι· καὶ χαίρετε τῶν εὐχῶν
[2, 23]	τοῦ ἐπισκόπου τῇ ἐκκλησίᾳ, τοὺς	κοινωνοῦντας	αὐτῷ ἔχειν ἀλειτουργησίαν ἣν ἀεὶ
[2, 23]	ἐπὶ βλάβῃ καὶ ὕβρει τῶν	κοινωνούντων	Ἀθανασίῳ τῷ ἐπισκόπῳ πραχθὲν εὑρίσκεται,
[2, 2]	τῷ χρόνῳ τούτῳ πρωτότυπος τῶν	κοιτώνων	τοῦ βασιλέως εὐνοῦχος, ᾧ ὄνομα
[2, 19]	Πατρὶ, καὶ μόνον τοῖς πατρῴοις	κόλποις	ἀναπαυόμενον διηνεκῶς. Πιστεύοντες οὖν εἰς
[2, 13]	τοῦ σίτου ἐκ τῆς Ἀλεξανδρέων	κομιζομένου	πόλεως. Μακεδόνιον δὲ ἀναδεῖξαι τῆς
[2, 23]	ὅπως ἀμερίμνως εἰς τὸ ἡμέτερον	κομιτάτον	παραγένῃ, διὰ τὸ μάλιστα βούλεσθαι
[2, 23]	σε, ἐλθεῖν πρὸς τὸ ἡμέτερον	κομιτάτον	σπουδάσῃς, ἐπὶ τῷ ἰδόντα σε
[2, 17]	τῆς Θεσσαλονίκης ὑποκρινόμενος εἰς τὴν	Κόρινθον	ἀπαίρειν, ἐπὶ τὴν Ἰταλίαν ἀφίκετο.
[2, 21]	μὲν Υἱοῦ Πατὴρ, τοῦ δὲ	κόσμου	κτίστης ἂν εἰκότως καὶ ποιητὴς
[2, 21]	καὶ προϋπάρχων τῆς τοῦ παντὸς	κόσμου	συστάσεως, ἄρχειν δὲ τῶν ὅλων
[2, 6]	νέον μὲν τὴν ἡλικίαν, προβεβη	κότα	δὲ ταῖς φρεσίν· εἰ δὲ
[2, 20]	Σαρδικῆς ἐπίσκοπος καὶ Ὅσιος ὁ	Κουδρούβης—	πόλις δὲ αὕτη τῆς Ἱσπανίας,
[2, 6]	ἡ τοῦ ἀπελθόντος ψῆφος ἐδόκει	κρατεῖν.	~Ὡς ὁ βασιλεὺς Κωνστάντιος Παῦλον
[2, 21]	ἐπ´ αὐτῷ κατέστησεν· ὡς ὁμόφωνον	κρατῆσαι	τὴν (ἐν Νικαίᾳ, πίστιν. Εἰ
[2, 20]	τῆς πίστεως τῆς ἐν Νικαίᾳ	κρατύναντες,	καὶ τὸ ἀνόμοιον‘ ἐκβαλόντες, τὸ
[2, 23]	τοῦ πρακτέου διεπυνθάνετο. Οἱ δὲ	κρεῖσσον	ἔφασαν τῶν ἐκκλησιῶν παραχωρῆσαι τοῖς
[2, 23]	καὶ τὴν ἡμετέραν μετὰ τοῦ	κρείττονος	γνώμην καὶ τὸν ὑπὲρ ὑμῶν
[2, 23]	τὸν δὲ ἐπίσκοπον ψήφῳ τοῦ	κρείττονος	καὶ ἡμετέρᾳ γνώμῃ ἀπεσταλμένον ἡδέως
[2, 23]	ἀπηνέγκατο ψῆφον· ἀπολαβὼν βουλήσει τοῦ	κρείττονος	καὶ κρίσει ἡμετέρᾳ τὴν πατρίδα
[2, 23]	τῆς ὑφ´ ἡμῶν βουλήσει τοῦ	κρείττονος	παρασχεθείσης χάριτος ἀπολαύειν. Ἄλλη ἐπιστολὴ
[2, 12]	τὰ παρὰ Ἰουλίου περὶ Ἀθανασίου	κριθέντα·	μικρὸν γὰρ μετὰ τὴν σύνοδον
[2, 19]	ἐρχόμενον ἐπὶ συντελείᾳ τῶν αἰώνων	κρῖναι	ζῶντας καὶ νεκροὺς καὶ ἀποδοῦναι
[2, 18]	ἐρχόμενον ἐπὶ συντελείᾳ τῶν αἰώνων	κρῖναι	ζῶντας καὶ νεκροὺς καὶ ἀποδοῦναι
[2, 10]	τοῦ Πατρὸς καθέζεσθαι· καὶ ἐρχόμενον	κρῖναι	ζῶντας καὶ νεκροὺς, καὶ διαμένοντα
[2, 10]	ἐρχόμενον μετὰ δόξης καὶ δυνάμεως,	κρῖναι	ζῶντας καὶ νεκρούς. Καὶ εἰς
[2, 3]	διαβάλλειν αὐτὸν βασιλεῖ, ὅτι μὴ	κρίναντος	τοῦ κοινοῦ συνεδρίου τῶν ἐπισκόπων,
[2, 24]	ὁ βασιλεὺς Κωνστάντιος τῇ ἐκείνων	κρίσει	ἐγένετο σύμψηφος, παρασκευάζει σύνοδον τῶν
[2, 23]	ἀπολαβὼν βουλήσει τοῦ κρείττονος καὶ	κρίσει	ἡμετέρᾳ τὴν πατρίδα ὁμοῦ καὶ
[2, 23]	οὐρανίᾳ διδασκαλίᾳ, ἀποδειχθεὶς δὲ ἀθανάτῳ	κρίσει	παρ´ ὑμῶν ἀγαπώμενος. Ἐπανέρχεται τοιγαροῦν
[2, 23]	γὰρ ἂν, τῆς καλλίονος ὁμοῦ	κρίσεώς	τε καὶ μοίρας γενόμενοι, τὴν
[2, 23]	ἂν ἐπίστευσεν ἢ ὑμᾶς τοσαύτην	κρίσιν	καὶ τοσαύτην ἀγάπην περὶ τὸν
[2, 19]	αὐτὴν μετὰ τὴν συντέλειαν καὶ	κρίσιν.	Τοιοῦτοι δέ εἰσιν οἱ ἀπὸ
[2, 11]	Ἰούλιον τὸν Ῥώμης ἐπίσκοπον, αὐτὸν	κριτὴν	τῶν κατὰ Ἀθανάσιον γενέσθαι παρακαλῶν,
[2, 15]	οἶδεν, ὁ αὐτῆς τῆς ἀληθείας	κριτής.	Ὅτι δὲ ταῦτα κατὰ τὸ
[2, 16]	τέχνῃ μετῆλθε τὸν Παῦλον· καὶ	κρύπτει	μὲν παρ´ ἑαυτῷ τὴν τοῦ
[2, 21]	ἢ τὸ τῷ γεγεννηκότι ἀφωμοιωμένον;	Κτίζει	μὲν οὖν βασιλεὺς πόλιν, ἀλλ´
[2, 21]	γεννᾷν δὲ υἱὸν, ἀλλ´ οὐ	κτίζειν	λέγεται. Καὶ τεχνίτης δημιουργὸς, ἀλλ´
[2, 21]	ἀνθρώπους τὸν Χριστὸν αὐτοῦ, τοῦ	κτίζων‘	ἀντὶ τοῦ καταπέμπων‘ ἢ κατατάσσων‘
[2, 21]	ἀνθρώπους τὸν Χριστὸν αὐτοῦ· τὸ	κτίζων‘	οὐκ ἐκ τοῦ γεγονότος ἐξ
[2, 21]	διότι ἰδοὺ στερεῶν βροντὴν, καὶ	κτίζων	πνεῦμα, καὶ ἀναγγέλλων εἰς ἀνθρώπους
[2, 21]	Διότι ἰδοὺ στερεῶν βροντὴν, καὶ	κτίζων	πνεῦμα, καὶ ἀπαγγέλλων εἰς ἀνθρώπους
[2, 21]	ἀπόστολος, Ὑποτάγητε οὖν πάσῃ ἀνθρωπίνῃ	κτίσει	διὰ τὸν Κύριον, εἴτε βασιλεῖ,
[2, 21]	ἅτε τῆς ἐξ οὐκ ὄντων	κτίσεως	ὁμοίως αὐτοῖς μετασχὼν κοινωνίας· ἀλλ´
[2, 10]	ἀπαράλλακτον εἰκόνα, τὸν πρωτότοκον πάσης	κτίσεως,	τὸν ὄντα ἐν ἀρχῇ πρὸς
[2, 21]	εἴρηται καὶ, Ἵνα τοὺς δύο	κτίσῃ	εἰς ἕνα καινὸν ἄνθρωπον, ἀντὶ
[2, 21]	καινὸν ἄνθρωπον, τὸν κατὰ Θεὸν	κτισθέντα·	καὶ τὸ, Εἴ τις οὖν
[2, 21]	ἐν ἀνθρώποις ἄρχοντας καὶ ἡγεμόνας	κτίσιν‘	ὠνόμασεν ὁ εἰπὼν ἀπόστολος, Ὑποτάγητε
[2, 21]	τις οὖν ἐν Χριστῷ, καινὴ	κτίσις·	καὶ ὅσα ἄλλα εὕροι τις
[2, 21]	εἰκότως ἄν τις μέμψαιτο τοῖς	κτίσμα	αὐτὸν φᾶναι τετολμηκόσιν, ἐξ οὐκ
[2, 21]	γενητὸν ἐξ οὐκ ὄντων καὶ	κτίσμα	προηγμένον ἐκ τοῦ μὴ ὄντος
[2, 21]	αὐτὸς, διδάσκων πῶς δεῖ τὸ	κτίσμα	τὴν λέξιν ἐκδέχεσθαι, τοιάδε φησίν·
[2, 21]	ἐνομίσθη. Ἔτι μὴν καὶ Ἀρείου	κτίσμα	τὸν Υἱὸν ὡς ἓν τῶν
[2, 10]	εἴ τις λέγει τὸν Υἱὸν	κτίσμα	ὡς ἓν τῶν κτισμάτων, ἢ
[2, 21]	οὐκ ὄντων ὅμοιον τοῖς λοιποῖς	κτίσμασι	γενόμενον. Καὶ πῶς γὰρ ἔτι
[2, 21]	εἴποι, οὐδ´ ὡς τοῖς λοιποῖς	κτίσμασι	καὶ αὐτὸς ἐκ τοῦ μὴ
[2, 21]	ὁ τὴν αὐτὴν τοῖς λοιποῖς	κτίσμασιν	ἐπιγραφόμενος φύσιν; τῶν τε πολλῶν
[2, 19]	αὐτὸν τοῖς δι´ αὐτοῦ γενομένοις	κτίσμασιν	ἢ ποιήμασι γεγενῆσθαι νοοῦμεν. Ἀσεβὲς
[2, 10]	Υἱὸν κτίσμα ὡς ἓν τῶν	κτισμάτων,	ἢ γέννημα ὡς ἓν τῶν
[2, 21]	ὁ λέγων δὲ, Καρδίαν καθαρὰν	κτίσον	ἐν ἐμοὶ ὁ Θεὸς, οὐχ
[2, 18]	εἰς ἕνα Θεὸν Πατέρα παντοκράτορα,	κτίστην	καὶ ποιητὴν τῶν πάντων, ἐξ
[2, 19]	εἰς ἕνα Θεὸν Πατέρα παντοκράτορα,	κτίστην	καὶ ποιητὴν τῶν πάντων, ἐξ
[2, 19]	ἐκκλησιαστικῆς πίστεως ἀλλότριον, τὸ τὸν	κτίστην	τοῖς δι´ αὐτοῦ ἐκτισμένοις δημιουργήμασι
[2, 21]	Υἱοῦ Πατὴρ, τοῦ δὲ κόσμου	κτίστης	ἂν εἰκότως καὶ ποιητὴς λέγοιτο.
[2, 25]	ἀναλαβόντες, βραχὺ λέξομεν. Ὅτι τοῦ	κτίστου	τῆς Κωνσταντινουπόλεως τελευτήσαντος, οἱ τρεῖς
[2, 12]	οἱ πρώην Εὐσεβίῳ τῷ πάντα	κυκῶντι	συμπράττοντες, τότε δὴ τὴν αὐθεντίαν
[2, 23]	χειμάζεσθαι τοῖς τῆς θαλάσσης ὁμοίως	κύμασιν	ἀγρίοις οὐκ ἀφῆκεν ἡ τῆς
[2, 10]	ἐκ τελείου, βασιλέα ἐκ βασιλέως,	Κύριον	ἀπὸ Κυρίου, λόγον ζῶντα, σοφίαν,
[2, 19]	γὰρ ἡμεῖς τὸν Θεὸν καὶ	Κύριον	αὐτὸν ἑαυτοῦ εἰδότες, ἑκουσίως αὐτὸν
[2, 21]	πάσῃ ἀνθρωπίνῃ κτίσει διὰ τὸν	Κύριον,	εἴτε βασιλεῖ, ὡς ὑπερέχοντι, εἴτε
[2, 18]	τὸν μονογενῆ αὐτοῦ Υἱὸν, τὸν	Κύριον	ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν, τὸν πρὸ
[2, 19]	αὐτοῦ Υἱὸν Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν	Κύριον	ἡμῶν, τὸν πρὸ πάντων τῶν
[2, 10]	καὶ ποιητήν· καὶ εἰς ἕνα	Κύριον	Ἰησοῦν Χριστὸν, τὸν Υἱὸν αὐτοῦ
[2, 20]	διαγωνίζεται, ὡς ψιλὸν ἄνθρωπον τὸν	Κύριον,	καθὰ Σαβέλλιος ὁ Λίβυς καὶ
[2, 21]	εἰ μεταφορικῶς καὶ ἐν τῷ,	Κύριος	ἔκτισέ με ἀρχὴν ὁδῶν αὐτοῦ,
[2, 21]	γραφῆς εὑρίσκοι τις εἰρημένον τὸ,	Κύριος	ἔκτισέ με ἀρχὴν ὁδῶν αὐτοῦ
[2, 21]	τῶν προεκτεθέντων ἁπάντων, καὶ τὸ,	Κύριος	ἔκτισέ με ἀρχὴν ὁδῶν αὐτοῦ
[2, 19]	καὶ τὸ περὶ αὐτοῦ λεγόμενον,	Κύριος	ἔκτισέ με ἀρχὴν ὁδῶν αὐτοῦ
[2, 10]	πιστεύουσι διδόμενον· καθὼς καὶ ὁ	Κύριος	ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς δι ετάξατο
[2, 23]	καὶ ὁ τούτου Υἱὸς, ὁ	Κύριος	καὶ Σωτὴρ ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς,
[2, 23]	ἀγαπῶσιν αὐ τὸν, διὰ τοῦ	Κυρίου	ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι´ οὗ
[2, 23]	τοῦ παντοκράτορος Θεοῦ καὶ τοῦ	Κυρίου	ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ· ἐλπίζων ἅμα
[2, 19]	μόνον λέγοντες εἶναι τὸν τοῦ	Κυρίου	Ἰησοῦ Χριστοῦ Πατέρα, τὸν μόνον
[2, 10]	βασιλέα ἐκ βασιλέως, Κύριον ἀπὸ	Κυρίου,	λόγον ζῶντα, σοφίαν, ζωὴν, φῶς
[2, 21]	δὲ τῶν ὅλων ὑπὸ τοῦ	Κυρίου	τοῦ ἑαυτοῦ Πατρὸς κατατεταγμένος· τοῦ
[2, 23]	παροικοῦντι Ἀλεξάνδρειαν ἀγαπητοῖς ἀδελφοῖς, ἐν	Κυρίῳ	χαίρειν. Συγχαίρω κἀγὼ ὑμῖν, ἀδελφοὶ
[2, 19]	συνανάρχου γὰρ καὶ συναγεννήτου οὐδεὶς	κυρίως	πατὴρ ἢ υἱὸς λεχθήσεται· ἀλλὰ
[2, 21]	Μάρκελλον ἐκ μιᾶς λέξεως τὸ	κυριώτατον	τῆς ἐκκλησίας παρασαλεύειν δόγμα. Τοιαῦτα
[2, 9]	τῇ Ἀντιοχείᾳ, συνέβη Εὐστάθιον ὑπὸ	Κύρου	κατηγορηθέντα τοῦ Βεροιέως καθαιρεθῆναι ὡς
[2, 24]	σύνοδον ἐπισκόπων τὰ ἐν Νικαίᾳ	κυροῦσαν	συνήγαγεν. Ταῖς τοιαύταις ἐπιστολαῖς ὀχυρωθεὶς
[2, 16]	οἱ στρατιῶται νομίζοντες καὶ ἑκόντας	κωλύειν	τὴν πάροδον, γυμνοῖς τοῖς ξίφεσιν
[2, 25]	Κωνσταντίου τὴν σφαγὴν, ἀλλὰ μὴ	κωλύοντος.	Ὡς δὲ Κωνσταντῖνος ὁ νέος
[2, 23]	τὸν δεσπότην καὶ ἀδελφόν μου	Κώνσταντα	τὸν νικητὴν Αὔγουστον ὑπὲρ σοῦ
[2, 25]	ἑσπέρια μέρη ἐπεφύη τύραννος· ὃς	Κώνσταντα,	τὸν τῶν ἑσπερίων μερῶν βασιλεύοντα,
[2, 18]	δὲ συγκαττύσαντες ἐπιδεδώκασι τῷ βασιλεῖ	Κώνσταντι	ἐν τούτοις οὖσαν τοῖς ῥήμασιν·
[2, 5]	ὁμώνυμος τῷ πατρὶ, ὁ νέος	Κωνσταντῖνος,	ἐπιὼν τοῖς μέρεσι τοῦ νέου
[2, 3]	γράμμασι θαρρήσας τὴν Ἀλεξάνδρειαν κατέλαβεν	Κωνσταντῖνος	Καῖσαρ τῷ λαῷ τῆς καθολικῆς
[2, 2]	γράμμασιν, ἅπερ τῷ Ἀλεξανδρέων λαῷ	Κωνσταντῖνος	ὁ νέος, ὁ τῷ πατρὶ
[2, 25]	ἀλλὰ μὴ κωλύοντος. Ὡς δὲ	Κωνσταντῖνος	ὁ νέος τοῖς τοῦ ἀδελφοῦ
[2, 3]	ἡμῶν, ὁ τῆς μακαρίας μνήμης	Κωνσταντῖνος	ὁ σεβαστὸς ὁ ἐμὸς πατὴρ,
[2, 1]	μετὰ τὴν τελευτὴν τοῦ βασιλέως	Κωνσταντίνου	γεγενῆσθαι· ἀγνοεῖ δὲ καὶ τὴν
[2, 21]	βιβλίῳ τῷ εἰς τὸν βίον	Κωνσταντίνου	κατὰ λέξιν ταῦτα· Πάντας δὲ
[2, 15]	μερῶν Κώνστας ὁ νεώτερος τῶν	Κωνσταντίνου	παίδων μόνος ἐκράτει, Κωνσταντίνου τοῦ
[2, 7]	τῆς Νικομηδείας μεταπεμφθέντι τὴν ἐπισκοπὴν	Κωνσταντίνου	πόλεως ἐνεχείρισεν. Μετ´ οὐ πολὺ
[2, 6]	καὶ Πρόκλου. ~Ὡς Ἀλέξανδρος ὁ	Κωνσταντίνου	πόλεως ἐπίσκοπος τελευτῶν ὑπόψηφον πεποίηκε
[2, 8]	τελευτῆς τοῦ τῶν Αὐγούστων πατρὸς	Κωνσταντίνου.	Προειστήκει δὲ τότε τῆς ἐν
[2, 2]	ταῖς ἐκκλησίαις ἐκίνησαν Τοῦ βασιλέως	Κωνσταντίνου	τελευτήσαντος, οἱ περὶ Εὐσέβιον τὸν
[2, 15]	τῶν Κωνσταντίνου παίδων μόνος ἐκράτει,	Κωνσταντίνου	τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ ὑπὸ τῶν
[2, 3]	γράμματα τὰ ὑποτεταγμένα. ~Ὅπως Ἀθανάσιος	Κωνσταντίνου	τοῦ νεωτέρου γράμμασι θαρρήσας τὴν
[2, 5]	διδασκάλου αὐτοῦ συνέγραψεν. ~Περὶ τῆς	Κωνσταντίνου	τοῦ νεωτέρου τελευτῆς. Μετ´ οὐ
[2, 12]	ὁ διὰ Μακεδονίου ἐν τῇ	Κωνσταντινουπόλει	γενόμενος. Ὑπὸ γὰρ τοῦδε τοῦ
[2, 12]	ἐτελεύτησε. Διόπερ καὶ ὁ ἐν	Κωνσταντινουπόλει	λαὸς αὖθις εἰς τὴν ἐκκλησίαν
[2, 12]	~Ὡς Εὐσεβίου τελευτήσαντος ὁ ἐν	Κωνσταντινουπόλει	λαὸς Παῦλον αὖθις ἐνεθρόνισε· καὶ
[2, 23]	Γαζαῖοι ἐδέξαντο. Ἐν δὲ τῇ	Κωνσταντινουπόλει	Μακεδόνιος Παύλῳ πρὸς ὀλίγον ὑπεξέστη,
[2, 7]	δὲ ἐπιστὰς ὁ βασιλεὺς τῇ	Κωνσταντινουπόλει	πρὸς ὀργὴν ἐκκάεται ἐπὶ τῇ
[2, 7]	ἐκ τῆς Νικομηδείας μεταστήσας τῆς	Κωνσταντινουπόλεως	ἐπίσκοπον ἀναδείκνυσι. Καὶ ὁ μὲν
[2, 9]	συνεῖναι, ὑπό τε Εὐσεβίου τοῦ	Κωνσταντινουπόλεως	ἐπισκόπου προβληθῆναι εἰς τὴν Ἀλεξανδρείας
[2, 15]	δὲ καὶ Παῦλος ὁ τῆς	Κωνσταντινουπόλεως,	καὶ Ἀσκληπᾶς Γάζης, καὶ Μάρκελλος
[2, 25]	λέξομεν. Ὅτι τοῦ κτίστου τῆς	Κωνσταντινουπόλεως	τελευτήσαντος, οἱ τρεῖς αὐτοῦ παῖδες
[2, 6]	αὐτὸν τοῦτον χρόνον κατὰ τὴν	Κωνσταντινούπολιν	ἑτέρα ταῖς προτέραις ἐπισυμπλέκεται ταραχὴ
[2, 13]	Ἀντιοχείας ἱππεὺς ἐλάσας καταλαμβάνει τὴν	Κωνσταντινούπολιν·	καὶ τὸν μὲν Παῦλον ἐξελαύνει
[2, 13]	τὸν Παῦλον. Ὃς καταλαβὼν τὴν	Κωνσταντινούπολιν,	ὅλην διετάραξε βιαζόμενος ἐκβαλεῖν τὸν
[2, 23]	συνόδου, κατοχυρώσας, ἀποστέλλει ἐπὶ τὴν	Κωνσταντινούπολιν.	Τοῦ δὲ Ἀθανασίου ἔτι ὑποστελλομένου
[2, 23]	τὰ πραχθέντα κατὰ Ἀθανασίου Νικητὴς	Κωνστάντιος	Αὔγουστος Νεστορίῳ· τῷ δὲ αὐτῷ
[2, 23]	Ἀθανάσιος ἐπὶ τὴν ἀνατολὴν παρεγένετο.	Κωνστάντιος	δὲ ὁ βασιλεὺς οὐκ ἀπεχθῶς
[2, 13]	ἔθνος νικήσας ὑποσπόνδους Ῥωμαίοις ἐποίησε.	Κωνστάντιος	δὲ ὁ βασιλεὺς περὶ τῆς
[2, 8]	τελευτὴν δὲ αὐτοῦ ὁ υἱὸς	Κωνστάντιος	δεκάτῳ ἔτει ἀπὸ τῆς θεμελιώσεως
[2, 16]	δὲ ἐνθρονισθῆναι. Ὁ μέντοι βασιλεὺς	Κωνστάντιος	ἐν Ἀντιοχείᾳ διάγων, πυθόμενος πάλιν
[2, 23]	Ἐπιστολὴ Κωνσταντίου ὑπὲρ Ἀθανασίου Νικητὴς	Κωνστάντιος,	μέγιστος, Σεβαστὸς, ἐπισκόποις καὶ πρεσβυτέροις
[2, 23]	ἐπιστολὴ τοῖς Ἀλεξανδρεῦσι πεμφθεῖσα Νικητὴς	Κωνστάντιος,	μέγιστος, Σεβαστὸς, τῷ λαῷ τῆς
[2, 23]	ἐνέχυρον. Ἄλλη ἐπιστολὴ πρὸς Ἀθανάσιον	Κωνστάντιος	νικητὴς Αὔγουστος Ἀθανασίῳ ἐπισκόπῳ. Εἰ
[2, 23]	τρόπον· Ἐπιστολὴ Κωνσταντίου πρὸς Ἀθανάσιον	Κωνστάντιος	νικητὴς Αὔγουστος Ἀθανασίῳ ἐπισκόπῳ. Ἐπὶ
[2, 23]	Ἄλλη ἐπιστολὴ πρὸς τὸν αὐτόν	Κωνστάντιος	νικητὴς Αὔγουστος Ἀθανασίῳ ἐπισκόπῳ. Ἡνίκα
[2, 25]	Ῥωμαίους ἐκινήθη πόλεμος, καθ´ ὃν	Κωνστάντιος	οὐδὲν ἔπραττεν εὐτυχῶς· νυκτομαχίας γὰρ
[2, 22]	τόπους παρεκελεύετο. Ὡς δὲ ὁ	Κωνστάντιος	παρεῖλκε πρὸς τὰ γραφόμενα, αἵρεσιν
[2, 7]	ἐδόκει κρατεῖν. ~Ὡς ὁ βασιλεὺς	Κωνστάντιος	Παῦλον τὸν προσβληθέντα ἐπίσκοπον ἐκβάλλει·
[2, 23]	ἀποδίδωμι θρόνους. ~Ὡς φοβηθεὶς ὁ	Κωνστάντιος	τὰς ἀπειλὰς τοῦ ἀδελφοῦ δι´
[2, 24]	γνωσθέντα, καὶ ὡς ὁ βασιλεὺς	Κωνστάντιος	τῇ ἐκείνων κρίσει ἐγένετο σύμψηφος,
[2, 5]	πολὺ δὲ ὁ τοῦ βασιλέως	Κωνσταντίου	ἀδελφὸς ὃς ἦν ὁμώνυμος τῷ
[2, 25]	τὴν Ῥώμην ταραχὴ κατεῖχεν· τοῦ	Κωνσταντίου	γὰρ ἀδελφιδοῦς ἦν, ᾧ Νεπωτιανὸς
[2, 23]	τοῦτον ἔχει τὸν τρόπον· Ἐπιστολὴ	Κωνσταντίου	πρὸς Ἀθανάσιον Κωνστάντιος νικητὴς Αὔγουστος
[2, 25]	οἱ στρατιῶται ἀνεῖλον, οὐ κελεύοντος	Κωνσταντίου	τὴν σφαγὴν, ἀλλὰ μὴ κωλύοντος.
[2, 13]	ἐν ὑπατείᾳ τῶν δύο Αὐγούστων	Κωνσταντίου	τὸ τρίτον καὶ Κώνσταντος τὸ
[2, 8]	σύνοδος ἐν τῇ Ἀντιοχείᾳ παρουσίᾳ	Κωνσταντίου	τοῦ βασιλέως, ἐν ὑπατείᾳ Μαρκέλλου
[2, 13]	δὲ τὰ γινόμενα εἰς ἀκοὰς	Κωνσταντίου	τοῦ βασιλέως κατὰ τὴν Ἀντιόχειαν
[2, 23]	τούτων γραφέντα ἔστι τάδε. Ἐπιστολὴ	Κωνσταντίου	ὑπὲρ Ἀθανασίου Νικητὴς Κωνστάντιος, μέγιστος,
[2, 22]	Σαρδικὴν γενόμενα γνώριμα τῷ ἀδελφῷ	Κωνσταντίῳ	καθίστησιν, ἀποδίδοσθαί τε τοῖς περὶ
[2, 2]	παρὰ τοῦ κατοιχομένου βασιλέως προσφέρει	Κωνσταντίῳ	τῷ τοῦ βασιλέως υἱῷ· ὁ
[2, 5]	τοῖς μέρεσι τοῦ νέου ἀδελφοῦ	Κώνσταντος,	συμβαλών τε τοῖς στρατιώταις αὐτοῦ,
[2, 13]	Αὐγούστων Κωνσταντίου τὸ τρίτον καὶ	Κώνσταντος	τὸ δεύτερον. Καθ´ ὃν χρόνον
[2, 13]	τὸ δεύτερον. Καθ´ ὃν χρόνον	Κώνστας	μὲν Φράγκων ἔθνος νικήσας ὑποσπόνδους
[2, 15]	Τῶν δὲ ἑσπερίων τηνικαῦτα μερῶν	Κώνστας	ὁ νεώτερος τῶν Κωνσταντίνου παίδων