Livre, Chap.
[2, 23]	πρὸ τούτου ἐπὶ βλάβῃ καὶ	ὕβρει	τῶν κοινωνούντων Ἀθανασίῳ τῷ ἐπισκόπῳ
[2, 15]	ἐγράφησαν διαπέμπονται. Οἱ δὲ δεξάμενοι	ὕβριν	ἐποιοῦντο τὴν ἐπίπληξιν· καὶ σύνοδον
[2, 10]	Καὶ εἴ τις παρὰ τὴν	ὑγιῆ	τῶν γραφῶν ὀρθὴν πίστιν διδάσκει
[2, 21]	οὐ γεννᾷ πόλιν· γεννᾷν δὲ	υἱὸν,	ἀλλ´ οὐ κτίζειν λέγεται. Καὶ
[2, 19]	θελήσει ἐγέννησεν ὁ Πατὴρ τὸν	Υἱὸν,	ἀναθεματίζει ἡ ἁγία καὶ καθολικὴ
[2, 19]	ἐξ οὐκ ὄντων λέγειν τὸν	Υἱὸν	ἀσφαλὲς, ἐπεὶ μηδαμοῦ τοῦτο τῶν
[2, 10]	ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστὸν, τὸν	Υἱὸν	αὐτοῦ τὸν μονογενῆ Θεὸν, δι´
[2, 19]	ἑκουσίως αὐτὸν καὶ θέλοντα τὸν	Υἱὸν	γεγεννηκέναι, εὐσεβῶς ὑπειλήφαμεν· πιστεύοντες δὲ
[2, 19]	πᾶσιν ἀκαταλήπτως οἴδαμεν· τὸν δὲ	Υἱὸν	γεγεννῆσθαι πρὸ τῶν αἰώνων, καὶ
[2, 19]	γὰρ καὶ μόνως τὸν μονογενῆ	Υἱὸν	γνησίως τε καὶ ἀληθῶς διδάσκουσιν
[2, 19]	Θεῷ ἵνα ἄκων γεννήσῃ τὸν	Υἱὸν,	δυσσεβεστάτους καὶ τῆς ἀληθείας ξένους
[2, 18]	τῷ διδασκάλῳ, ψιλὸν ἄνθρωπον τὸν	Υἱὸν	ἐδογμάτισε. Καὶ περὶ μὲν τούτων
[2, 21]	ἐστὶν, ἐν οἷς πανταχοῦ τὸν	Υἱὸν	ἐκ τοῦ Πατρὸς γεννηθέντα εὑρίσκουσιν
[2, 19]	λέγοντας ἐξ οὐκ ὄντων τὸν	Υἱὸν,	ἢ ἐξ ἑτέρας ὑποστάσεως, καὶ
[2, 18]	λέγοντας ἐξ οὐκ ὄντων τὸν	Υἱὸν,	ἢ ἐξ ἑτέρας ὑποστάσεως καὶ
[2, 19]	Ἅγιον Πνεῦμα, καὶ ἀγέννητον τὸν	Υἱὸν,	ἢ ὅτι οὐ βουλήσει οὐδὲ
[2, 19]	τῶν αἰώνων, μήτε Χριστὸν, μήτε	Υἱὸν	Θεοῦ εἶναι αὐτὸν, ἢ τὸν
[2, 19]	Λόγον, καθ´ ἑαυτὸν ὑπάρχοντα καὶ	Υἱὸν	Θεοῦ καὶ Χριστὸν, καὶ οὐ
[2, 19]	Καὶ εἰς τὸν μονογενῆ αὐτοῦ	Υἱὸν	Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν Κύριον ἡμῶν,
[2, 19]	γραφαὶ γεγεννῆσθαι· ἀλλ´ οὐδὲ τὸν	Υἱὸν	καθ´ ἑαυτὸν εἶναι ζῆν τε
[2, 19]	τὸν αὐτὸν εἶναι Πατέρα καὶ	Υἱὸν	καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, καθ´ ἑνὸς
[2, 19]	τὸν αὐτὸν εἶναι Πατέρα καὶ	Υἱὸν	καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, καὶ ἀγέννητον
[2, 10]	Καὶ εἴ τις λέγει τὸν	Υἱὸν	κτίσμα ὡς ἓν τῶν κτισμάτων,
[2, 19]	μὲν τοῦ Πατρὸς ἐνεστερνισμένου τὸν	Υἱὸν,	ὅλου δὲ τοῦ Υἱοῦ ἐξηρτημένου
[2, 21]	ἐκ τοῦ μὴ ὄντος τὸν	Υἱὸν	ὁριζόμενος, λέληθε τοὔνομα μὲν αὐτῷ
[2, 19]	Πατέρα λέγοντες Θεὸν, καὶ τὸν	Υἱὸν,	οὐ δύο τούτους Θεοὺς, ἀλλ´
[2, 18]	Καὶ εἰς τὸν μονογενῆ αὐτοῦ	Υἱὸν,	τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν,
[2, 10]	ἢ γεγονέναι, πρὸ τοῦ τὸν	Υἱὸν	τοῦ Θεοῦ, ἀνάθεμα ἔστω. Καὶ
[2, 19]	ἔκτοτε Χριστὸν αὐτὸν γεγονέναι καὶ	Υἱὸν	τοῦ Θεοῦ ἐξ οὗ τὴν
[2, 19]	ἐνδιάθετον, Χριστὸν δὲ αὐτὸν καὶ	Υἱὸν	τοῦ Θεοῦ, καὶ μεσίτην, καὶ
[2, 10]	καὶ προνοητήν· καὶ εἰς ἕνα	Υἱὸν	τοῦ Θεοῦ μονογενῆ, πρὸ πάντων
[2, 19]	μὴν συνάναρχον, οὔτε συναγέννητον τὸν	Υἱὸν	τῷ Πατρὶ εἶναι, νομιστέον· συνανάρχου
[2, 21]	μὴν καὶ Ἀρείου κτίσμα τὸν	Υἱὸν	ὡς ἓν τῶν ἄλλων τολμήσαντος
[2, 21]	μόνον χαριζόμενος, τὸ δὲ ἀληθῶς,	Υἱὸς	εἶναι ἀρνούμενος· ὁ γὰρ ἐξ
[2, 8]	μετὰ τελευτὴν δὲ αὐτοῦ ὁ	υἱὸς	Κωνστάντιος δεκάτῳ ἔτει ἀπὸ τῆς
[2, 19]	συναγεννήτου οὐδεὶς κυρίως πατὴρ ἢ	υἱὸς	λεχθήσεται· ἀλλὰ τὸν μὲν Πατέρα
[2, 23]	ὁ παντοκράτωρ, καὶ ὁ τούτου	Υἱὸς,	ὁ Κύριος καὶ Σωτὴρ ἡμῶν
[2, 21]	Καὶ πῶς γὰρ ἔτι ἔσται	Υἱὸς,	πῶς δὲ μονογενὴς τοῦ Θεοῦ,
[2, 21]	κατὰ λέξιν φησίν· Ὁ μονογενὴς	Υἱὸς	τοῦ Θεοῦ μόνος αὐτὸς, καὶ
[2, 21]	τι τῶν γενητῶν. Ἀλλ´ ἀληθῶς	Υἱὸς	τοῦ Θεοῦ ὁ ἐξ αὐτοῦ,
[2, 21]	γεγονὼς οὐκ ἀληθῶς γένοιτ´ ἂν	Υἱὸς	τοῦ Θεοῦ, ὅτι μηδὲ ἄλλο
[2, 10]	Πατρὸς ἀληθῶς ὄντος Πατρὸς, καὶ	Υἱοῦ	ἀληθῶς Υἱοῦ ὄντος, καὶ Πνεύματος
[2, 19]	τὸν Υἱὸν, ὅλου δὲ τοῦ	Υἱοῦ	ἐξηρτημένου καὶ προσπεφυκότος τῷ Πατρὶ,
[2, 10]	ὄνομα τοῦ Πατρὸς, καὶ τοῦ	Υἱοῦ,	καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· δηλονότι
[2, 19]	πρόσωπα, τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ	Υἱοῦ	καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατὰ
[2, 10]	ὄντος Πατρὸς, καὶ Υἱοῦ ἀληθῶς	Υἱοῦ	ὄντος, καὶ Πνεύματος Ἁγίου ἀληθῶς
[2, 21]	τοῦ δὲ ἐξ αὐτοῦ φύντος	υἱοῦ	οὐκ ἂν δημιουργὸς‘ λεχθείη. Καὶ
[2, 21]	τῶν ὅλων Θεὸς τοῦ μὲν	Υἱοῦ	Πατὴρ, τοῦ δὲ κόσμου κτίστης
[2, 19]	Πατρὸς πάντων, καὶ αὐτοῦ τοῦ	Υἱοῦ·	τοῦ δὲ Υἱοῦ ὑποτεταγμένου τῷ
[2, 19]	αὐτοῦ τοῦ Υἱοῦ· τοῦ δὲ	Υἱοῦ	ὑποτεταγμένου τῷ Πατρὶ, ἐκτὸς δὲ
[2, 2]	προσφέρει Κωνσταντίῳ τῷ τοῦ βασιλέως	υἱῷ·	ὁ δὲ τοῦθ´ εὑρηκὼς γεγραμμένον
[2, 21]	ἀρχὴν τῆς ὑπάρξεως δίδωσι τῷ	Υἱῷ	τοῦ Θεοῦ, κἂν ταῖς τῆς
[2, 23]	Εἰ γὰρ καὶ τὰς τιμίας	ὕλας,	χρυσὸν δὴ λέγω καὶ ἄργυρον,
[2, 23]	οἰκείαν εὐτροπίαν γνώριμον, πάλιν πρὸς	ὑμᾶς	ἀποστεῖλαι ἐδικαιώσαμεν. Τοῦτον συνήθως καὶ
[2, 23]	τὸ δέ γε ταῖς εὐχαῖς	ὑμᾶς	διαρκῶς αὐτῷ, ὡς προείρηται, προστάτῃ
[2, 3]	καὶ προέτρεπεν. Ἡ θεία πρόνοια	ὑμᾶς	διαφυλάξοι, ἀδελφοὶ ἀγαπητοί. Τούτοις θαρρῶν
[2, 23]	ὑμῖν τε καὶ τοῖς μεθ´	ὑμᾶς	ἐνταῦθα, καὶ ἐν τῷ μέλλοντι
[2, 23]	πολλῶν μοι χρεία λόγων πρὸς	ὑμᾶς	ἐπιστέλλοντι· ὅσα γὰρ ὑμῖν λέλεκται
[2, 23]	αἰῶνας τῶν αἰώνων, ἀμήν. Ἐρρῶσθαι	ὑμᾶς	εὔχομαι, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί. Τούτοις πεπιστευκὼς
[2, 23]	ὑμῶν ἀγαπώμενος. Ἐπανέρχεται τοιγαροῦν πρὸς	ὑμᾶς	λαμπρότερος νῦν ἢ ὅτε παρ´
[2, 23]	συμβεβήκει, τίς ἂν ἐπίστευσεν ἢ	ὑμᾶς	τοσαύτην κρίσιν καὶ τοσαύτην ἀγάπην
[2, 23]	τῆς ἐπὶ ξένης αὐτοῦ διατριβῆς	ὑμεῖς	παραμυθεία γεγόνατε· καὶ διωκόμενον καὶ
[2, 23]	γεγενῆσθαι· καὶ γὰρ καὶ ἡ	ὑμετέρα	καὶ ἡ τούτου πίστις ἐγνώσθη
[2, 23]	λέλεκται παρ´ ἐμοῦ, ταῦτα ἡ	ὑμετέρα	πίστις προὔλαβε· καὶ πεπλήρωται κατὰ
[2, 23]	καθολικῆς ἐκκλησίας. Σκοπὸν ποιούμενοι τὴν	ὑμετέραν	ἐν ἅπασιν εὐνομίαν, εἰδότες τε
[2, 23]	εἴπω, ποθοῦντα καὶ διψῶντα τὴν	ὑμετέραν	θεοσέβειαν, σωτηρίοις γραφαῖς ἐθρέψατέ τε
[2, 23]	ἐπιβουλὰς ἐκκλίνειν, καὶ ἀποκατασταθήσεσθαι πρὸς	ὑμετέραν	παράκλησιν, φέρων ὑμῖν ἅμα ἐκ
[2, 23]	οὐδεμίαν ὥραν ἐπιλήσμων γέγονε τῆς	ὑμετέρας	ἀγάπης καὶ τοῦ ὑμετέρου πόθου.
[2, 23]	τοῦ βίου, καὶ διὰ τὰς	ὑμετέρας	εὐχὰς, ὁ Θεὸς ὑμῖν ἀποδίδωσιν.
[2, 3]	καθολικῆς Ἀλεξανδρέων ἐκκλησίας. Οὐδὲ τῆς	ὑμετέρας	ἱερᾶς ἐννοίας ἀποπεφευγέναι τὴν γνῶσιν
[2, 23]	φέρων ὑμῖν ἅμα ἐκ τῆς	ὑμετέρας	συνειδήσεως μείζονα τὰ τρόπαια. Ἐν
[2, 3]	διαδεξάμενος πληρῶσαι. Ὅστις ἐπειδὰν τῆς	ὑμετέρας	τύχῃ προσόψεως, ὅσης παρ´ ἐμοῦ
[2, 23]	ἀπολαύοντες, οἳ τὸν ποιμένα τὸν	ὑμέτερον,	ἵν´ οὕτως εἴπω, ποθοῦντα καὶ
[2, 23]	τῆς ὑμετέρας ἀγάπης καὶ τοῦ	ὑμετέρου	πόθου. Εἰ γὰρ καὶ τῷ
[2, 3]	τὴν ἐμὴν ψυχὴν ἡ τοῦ	ὑμετέρου	πόθου εἰκὼν, καὶ τὸ τοῦ
[2, 23]	ἐν Κυρίῳ χαίρειν. Συγχαίρω κἀγὼ	ὑμῖν,	ἀδελφοὶ ἀγαπητοὶ, ὅτι τὸν καρπὸν
[2, 23]	καὶ κινδύνους νικήσας ἀποδίδοται νῦν	ὑμῖν,	ἀθῷος οὐ παρ´ ἡμῶν μόνον,
[2, 23]	ἀποκατασταθήσεσθαι πρὸς ὑμετέραν παράκλησιν, φέρων	ὑμῖν	ἅμα ἐκ τῆς ὑμετέρας συνειδήσεως
[2, 23]	τὰς ὑμετέρας εὐχὰς, ὁ Θεὸς	ὑμῖν	ἀποδίδωσιν. Ἐκ δὴ τούτου συνορᾷν
[2, 23]	τῷ πνεύματι διαπαντὸς ὡς συνὼν	ὑμῖν	διῆγε. Καὶ ἔγωγε, ἀγαπητοὶ, τὸν
[2, 23]	τῶν ἐθελοκακίᾳ χρωμένων, τοῖς παρ´	ὑμῖν	δικασταῖς διὰ γραμμάτων προσετάξαμεν ἅπαντας
[2, 23]	καὶ τίς ἐκείνη ἡ ἡμέρη	ὑμῖν	καὶ ποία ἔσται, ἐπανερ χομένου
[2, 23]	διχόνοιάν τινα ἢ στάσιν ἐν	ὑμῖν	κινηθῆναι ὑπεναντίαν τῆς τῶν ἡμετέρων
[2, 23]	πρὸς ὑμᾶς ἐπιστέλλοντι· ὅσα γὰρ	ὑμῖν	λέλεκται παρ´ ἐμοῦ, ταῦτα ἡ
[2, 23]	ἀληθῶς, καὶ κατὰ τὴν προσοῦσαν	ὑμῖν	ὀρθὴν πίστιν κατειλήφατε τοῦτο, ὡς
[2, 23]	ὑμῶν πάντων εὐχῆς. Συγχαίρω τοίνυν	ὑμῖν·	πάλιν γὰρ ἐρῶ, ὅτι τὰς
[2, 23]	Χριστὸς, διηνεκῆ τὴν χάριν ταύτην	ὑμῖν	παράσχοι, διδοὺς ἔπαθλον τῇ θαυμαστῇ
[2, 23]	ἀσπαστὸν ἡγήσασθε. Τοῦτο γὰρ καὶ	ὑμῖν	πρέπει, καὶ τῇ ἡμετέρᾳ πρᾳότητι
[2, 23]	Θεὸν εὐχαῖς βοηθὸν προστησάμενοι, τὴν	ὑμῖν	τε ἀπρέπουσαν καὶ ἡμῖν ἀρεστὴν
[2, 23]	ὑμῶν ἐνδόξῳ μαρτυρίᾳ ἐνεδείξασθε, ἵνα	ὑμῖν	τε καὶ τοῖς μεθ´ ὑμᾶς
[2, 23]	ἀποδειχθεὶς δὲ ἀθανάτῳ κρίσει παρ´	ὑμῶν	ἀγαπώμενος. Ἐπανέρχεται τοιγαροῦν πρὸς ὑμᾶς
[2, 23]	τε καὶ χαρᾶς τὸν ἐπίσκοπον	ὑμῶν	Ἀθανάσιον, μετὰ τούτων οἵ τινες
[2, 23]	λαμπρότερος νῦν ἢ ὅτε παρ´	ὑμῶν	ἀπεδήμησεν. Εἰ γὰρ καὶ τὰς
[2, 23]	ἂν εἰς τέλος οὗτος ἀφ´	ὑμῶν	ἀποσχοινισθήσεται, ὃν ἐν ταῖς θεοσεβέσιν
[2, 23]	σώματι πρὸς καιρὸν ἔδοξεν ἀφ´	ὑμῶν	ἀφελκυσθῆναι, ἀλλὰ τῷ πνεύματι διαπαντὸς
[2, 23]	πίστει, ἣν περὶ τὸν ἐπίσκοπον	ὑμῶν	ἐνδόξῳ μαρτυρίᾳ ἐνεδείξασθε, ἵνα ὑμῖν
[2, 3]	τὰ μάλιστα πρὸς τὴν προσφιλεστάτην	ὑμῶν	θεοσέβειαν ὁ δεσπότης ἡμῶν, ὁ
[2, 23]	δὴ τούτου συνορᾷν ἐστὶν καθαρὰς	ὑμῶν	καὶ μεστὰς ἀγάπης ἀεὶ τὰς
[2, 23]	κρείττονος γνώμην καὶ τὸν ὑπὲρ	ὑμῶν	καὶ τῆς ὁμονοίας λόγον, καὶ
[2, 23]	Καὶ τοῦτο μὲν ἀπεῖναι ἀφ´	ὑμῶν	παντελῶς βουλόμεθα· τὸ δέ γε
[2, 23]	Χριστοῦ χάριν τὰ τῆς κοινῆς	ὑμῶν	πάντων εὐχῆς. Συγχαίρω τοίνυν ὑμῖν·
[2, 23]	παράσχοι, διδοὺς ἔπαθλον τῇ θαυμαστῇ	ὑμῶν	πίστει, ἣν περὶ τὸν ἐπίσκοπον
[2, 23]	παραινοῦμεν· ὡς ἂν τῆς τοιαύτης	ὑμῶν	προθέσεως εἰς τὰς ἁπάντων εὐχὰς
[2, 23]	τὴν ἐπὶ τῇ ἐπανόδῳ ἑκάστου	ὑμῶν	χαρὰν, καὶ τοῦ πλήθους τὰς
[2, 23]	ἀποσχοινισθήσεται, ὃν ἐν ταῖς θεοσεβέσιν	ὑμῶν	ψυχαῖς ἐσχήκατε ὡς παρόντα ἀεί.
[2, 20]	διδάξας ὡς οὐ νοηθείη ἡ	ὑπ´	αὐτοῦ ἐν τῷ βιβλίῳ φράσις,
[2, 6]	βίου χρηστοῦ μαρτυρούμενον, Παῦλον τὸν	ὑπ´	αὐτοῦ χειροτονηθέντα πρεσβύτερον, ἄνδρα νέον
[2, 5]	τε τοῖς στρατιώταις αὐτοῦ, ἀναιρεῖται	ὑπ´	αὐτῶν ἐν ὑπατείᾳ Ἀκινδύνου καὶ
[2, 20]	οἱ μὲν ἀνατολικοὶ, ὅτι τοὺς	ὑπ´	αὐτῶν καθαιρεθέντας οἱ ἑσπέριοι προσεδέξαντο·
[2, 3]	φαρύγγων τῶν ἐπικειμένων αὐτῷ ἀνδρῶν,	ὑπ´	ἐμοὶ διάγειν κελευσθεὶς οὕτως, ὡς
[2, 10]	ποιεῖσθαι συνόδους καὶ ἄλλοτε ἄλλως	ὑπαγορεύειν	τὸν ὅρον τῆς πίστεως, ὥστε
[2, 10]	τοῦ λόγου δηλώσομεν. Ἡ δὲ	ὑπαγορευθεῖσα	περὶ τῆς πίστεως ἐπιστολὴ ἔστιν
[2, 8]	τῆς Συρίας ἑτέραν ἔκθεσιν πίστεως	ὑπαγορευθῆναι	ἐποίησε. Εὐσέβιος δὲ οὐδενὶ τρόπῳ
[2, 10]	ὥσπερ καταγνόντες ταύτης, αὖθις ἑτέραν	ὑπαγορεύουσιν	ἐν τοῖσδε τοῖς ῥήμασι· Ἄλλη
[2, 1]	καὶ τὸ δεύτερον βιβλίον ἄνωθεν	ὑπαγορεύσαι,	συγχρώμενοι καὶ ἐν οἷς ὁ
[2, 1]	ἐν τῇδε τῇ μετὰ ταῦτα	ὑπαγορεύσει	μετατεθείκαμεν. Καὶ τοῦτο ἐν τῷ
[2, 1]	οὐ παρεθήκαμεν ἐν τῇ πρώτῃ	ὑπαγορεύσει	τὸ καθαιρετικὸν Ἀρείου οὔτε μὴν
[2, 20]	τοῦ δὲ τῆς ἑῴας ἑτοίμως	ὑπακούσαντος.	Ἑνδέκατον ἔτος ἦν ἀπὸ τῆς
[2, 23]	τὴν πρότασιν ταύτην Ἀθανάσιος γοργῶς	ὑπαπήντησε	καὶ φησὶ, Ὦ βασιλεῦ, ἐπ´
[2, 23]	ἀκόλουθα ἔδει παρὰ τῆς ἡμετέρας	ὑπᾶρξαι	πρᾳότητος· ὥστε πάντα τὰ πρὸ
[2, 21]	δεῖξαι ὅτι Εὐσέβιος ἀρχὴν τῆς	ὑπάρξεως	δίδωσι τῷ Υἱῷ τοῦ Θεοῦ,
[2, 19]	τῶν Ἀγκυρογαλατῶν· οἳ τὴν προαιώνιον	ὕπαρξίν	τε καὶ θεότητα τοῦ Χριστοῦ
[2, 19]	καὶ ἀδιαστάτως ἐπισυνῆφθαι, καὶ ἀχωρίστως	ὑπάρχειν	ἑαυτῶν· ὅλον μὲν τοῦ Πατρὸς
[2, 19]	ἑαυτὸν εἶναι ζῆν τε καὶ	ὑπάρχειν	ὁμοίως τῷ Πατρὶ λέγοντες, διὰ
[2, 10]	μονογενῆ, πρὸ πάντων τῶν αἰώνων	ὑπάρχοντα,	καὶ συνόντα τῷ γεγεννηκότι αὐτὸν
[2, 19]	ζῶντα Θεὸν Λόγον, καθ´ ἑαυτὸν	ὑπάρχοντα	καὶ Υἱὸν Θεοῦ καὶ Χριστὸν,
[2, 5]	αὐτοῦ, ἀναιρεῖται ὑπ´ αὐτῶν ἐν	ὑπατείᾳ	Ἀκινδύνου καὶ Πρόκλου. ~Ὡς Ἀλέξανδρος
[2, 8]	παρουσίᾳ Κωνσταντίου τοῦ βασιλέως, ἐν	ὑπατείᾳ	Μαρκέλλου καὶ Προβίνου· ἦν δὲ
[2, 13]	ἀπέκτειναν. Ταῦτα δὲ πέπρακται ἐν	ὑπατείᾳ	τῶν δύο Αὐγούστων Κωνσταντίου τὸ
[2, 20]	τοῦ πατρὸς τῶν δύο Αὐγούστων,	ὕπατοι	δὲ ἦσαν Ῥουφῖνος καὶ Εὐσέβιος,
[2, 23]	χρόνῳ τῇ κατὰ ἀνθρώπους δοκιμασίᾳ	ὑπεβλήθη,	ὅμως τὴν ὀφειλομένην παρὰ τῆς
[2, 19]	θέλοντα τὸν Υἱὸν γεγεννηκέναι, εὐσεβῶς	ὑπειλήφαμεν·	πιστεύοντες δὲ ἐμφόβως καὶ τὸ
[2, 21]	γεγονὼς, ὅ τινες οὐκ ὀρθῶς	ὑπειλήφασιν·	ἀλλ´ ὡς ὑφεστὼς μὲν καὶ
[2, 23]	ἢ στάσιν ἐν ὑμῖν κινηθῆναι	ὑπεναντίαν	τῆς τῶν ἡμετέρων καιρῶν εὐμοιρίας.
[2, 23]	Κωνσταντινουπόλει Μακεδόνιος Παύλῳ πρὸς ὀλίγον	ὑπεξέστη,	καθ´ ἑαυτὸν ἐν ἰδιαζούσῃ ἐκκλησίᾳ
[2, 24]	μεταμελείας, ὡς μηδενὸς γενομένου, ψῆφον	ὑπὲρ	Ἀθανασίου ἐξήνεγκεν τήν τε κοινωνίαν
[2, 23]	γραφέντα ἔστι τάδε. Ἐπιστολὴ Κωνσταντίου	ὑπὲρ	Ἀθανασίου Νικητὴς Κωνστάντιος, μέγιστος, Σεβαστὸς,
[2, 3]	θαυμαστὸν, εἴ τι δ´ ἂν	ὑπὲρ	αὐτοῦ πεποίηκα. Καὶ γὰρ τὴν
[2, 23]	τῇ ἡμετέρᾳ πρᾳότητι προσήκειν συνέστηκεν.	Ὑπὲρ	γὰρ τοῦ πᾶσαν ἀνασοβὴν καὶ
[2, 21]	Σαμοσατεὺς, τοῦ Μαρκέλλου εἰσάγοντος. ~Ἀπολογία	ὑπὲρ	Εὐσεβίου τοῦ Παμφίλου. Ἐπειδὴ δέ
[2, 10]	τοῦ πέμψαντός με· τὸν παθόντα	ὑπὲρ	ἡμῶν, καὶ ἀναστάντα ὑπὲρ ἡμῶν
[2, 10]	παθόντα ὑπὲρ ἡμῶν, καὶ ἀναστάντα	ὑπὲρ	ἡμῶν τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ, καὶ
[2, 23]	τῆς πόλεως τὰς συνόδους ποιούμενος.	Ὑπὲρ	μέντοι Ἀθανασίου ὁ βασιλεὺς ἐπισκόποις
[2, 23]	μου Κώνσταντα τὸν νικητὴν Αὔγουστον	ὑπὲρ	σοῦ παρεκάλεσα, ἵνα τοῦ ἐλθεῖν
[2, 23]	ἄγοντες, τὰς εὐχὰς ἅμα αὐτῷ	ὑπέρ	τε ἑαυτῶν καὶ τῆς τοῦ
[2, 13]	παρὰ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ ἡμερησίου	ὑπὲρ	τέσσαρας μυριάδας· ὀκτὼ γὰρ ἐγγὺς
[2, 1]	ἀλλὰ τὰ γυμνὰ μόνον πράγματα,	ὑπὲρ	τοῦ μὴ πολυστίχου γενομένης τῆς
[2, 23]	τὴν σαυτοῦ παρουσίαν παρασχεῖν σπουδάσῃς,	ὑπὲρ	τοῦ τῆς σαυτοῦ ἐπιθυμίας ἀπολαῦσαι,
[2, 23]	τοῦ κρείττονος γνώμην καὶ τὸν	ὑπὲρ	ὑμῶν καὶ τῆς ὁμονοίας λόγον,
[2, 17]	παρατίθεται, τὰς δὲ ἐναντίας ἑκὼν	ὑπερβαίνει.	Τοσαῦτα μὲν περὶ τούτων. Μετ´
[2, 23]	καὶ τὰ μάλιστα ἐπὶ πολὺ	ὑπερεθέμην	γράψαι τὴν πρόθεσιν τῆς ἐμῆς
[2, 13]	δὲ ἀναδεῖξαι τῆς πόλεως ἐπίσκοπον	ὑπερέθετο·	ὠργί ζετο γὰρ οὐ μόνον
[2, 21]	τὸν Κύριον, εἴτε βασιλεῖ, ὡς	ὑπερέχοντι,	εἴτε ἡγεμόσιν, ὡς δι´ αὐτοῦ
[2, 23]	γνώμην ἀλυσιτελῆ γνόντες οἱ Ἀρειανίζοντες,	ὑπερτίθεσθαι	μὲν τοῦτο ἔλεγον, πράττειν δὲ
[2, 18]	καὶ ὅτι ἑτέραν οἱ πεμφθέντες	ὑπηγόρευσαν	ἔκθεσιν πίστεως. Ὁ δὲ τῶν
[2, 8]	ἀπέθανον· καὶ ὥς τινων αἰκισθέντων	ὑπὸ	Ἀθανασίου, τινῶν δὲ δικαστηρίοις παραδοθέντων.
[2, 12]	Μακεδονίου ἐν τῇ Κωνσταντινουπόλει γενόμενος.	Ὑπὸ	γὰρ τοῦδε τοῦ ἐμφυλίου τῶν
[2, 15]	τὴν Ἀλεξάνδρειαν εἰσιόντος, ὠθισμὸς τῶν	ὑπὸ	Γεωργίου τοῦ Ἀρειανοῦ ἐγένετο, ἐκ
[2, 6]	ὑπόψηφον πεποίηκε Παῦλον καὶ Μακεδόνιον.	Ὑπὸ	δὲ τὸν αὐτὸν τοῦτον χρόνον
[2, 16]	ὑπὸ τοῦ ἐπάρχου μᾶλλον ἢ	ὑπὸ	ἐκκλησιαστικοῦ κανόνος ἐνθρονίζεται. Οὕτως μὲν
[2, 9]	αὐτοῦ τῇ Ἀντιοχείᾳ, συνέβη Εὐστάθιον	ὑπὸ	Κύρου κατηγορηθέντα τοῦ Βεροιέως καθαιρεθῆναι
[2, 24]	Ἀλεξάνδρειαν διὰ τῶν Ἱεροσολύμων παριὼν	ὑπὸ	Μαξίμου εἰς κοινωνίαν ἀνεδέχθη, καὶ
[2, 9]	τῇ Ἐδέσῃ ἐπιδημήσαντι παιδευτῇ, τέλος	ὑπὸ	Πατροφίλου καὶ Εὐσεβίου τὰ ἱερὰ
[2, 9]	τὴν Ἀντιόχειαν καταστήσας, παρεσκεύασεν αὖθις	ὑπὸ	Πλακίτου καὶ Ναρκίσσου καταχθῆναι εἰς
[2, 9]	Πλακίτῳ τῷ μετὰ Εὐφρόνιον συνεῖναι,	ὑπό	τε Εὐσεβίου τοῦ Κωνσταντινουπόλεως ἐπισκόπου
[2, 10]	ἐκ τῶν θείων γραφῶν παραδεδομένοις	ὑπό	τε τῶν προφητῶν καὶ ἀποστόλων
[2, 24]	Μαξίμῳ καταφανῆ ποιήσας τά τε	ὑπὸ	τῆς ἐν Σαρδικῇ συνόδου γνωσθέντα,
[2, 23]	Λουκίῳ Ἀδριανουπόλεως. Καὶ γὰρ οὗτοι	ὑπὸ	τῆς ἐν Σαρδικῇ συνόδου ἐδέχθησαν·
[2, 19]	μὲν ὡς τὸν προφορικὸν λεγόμενον	ὑπό	τινων, νῦν δὲ ὡς τὸν
[2, 21]	ἀνθρώποις κατήγγειλεν, Οὐδὲν γὰρ πρόσφατον	ὑπὸ	τὸν ἥλιον· ἀλλ´ ἦν μὲν
[2, 9]	μηκέτι ὁρμῆσαι, διὰ τὸ σφόδρα	ὑπὸ	τοῦ Ἀλεξανδρέων λαοῦ ἀγαπᾶσθαι Ἀθανάσιον,
[2, 16]	καὶ ἀθῷος τῶν γενομένων τυγχάνων,	ὑπὸ	τοῦ ἐπάρχου μᾶλλον ἢ ὑπὸ
[2, 21]	συστάσεως, ἄρχειν δὲ τῶν ὅλων	ὑπὸ	τοῦ Κυρίου τοῦ ἑαυτοῦ Πατρὸς
[2, 23]	κίνδυνον ἐπιβουλευθεὶς κατεφρόνησε θανάτου, φρουρούμενος	ὑπὸ	τοῦ παντοκράτορος Θεοῦ καὶ τοῦ
[2, 16]	τῶν στρατιωτῶν σφαγέντες, οἱ δὲ	ὑπὸ	τοῦ πλήθους φθαρέντες. Ἐπὶ τοῖς
[2, 19]	ἐν Χριστῷ φρόνημα, μαρτυρούμενον ἀβιάστως	ὑπὸ	τῶν θεοπνεύστων γραφῶν παρὰ τοῖς
[2, 15]	ἐκράτει, Κωνσταντίνου τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ	ὑπὸ	τῶν στρατιωτῶν ἀναιρεθέντος, καθὰ καὶ
[2, 25]	Ἰλλυρικοῖς δὲ ἐν Σιρμίῳ πόλει	ὑπὸ	τῶν στρατιωτῶν ἕτερος ἐπῇρτο τύραννος·
[2, 25]	ἀδελφοῦ μέρεσιν ἐπιὼν καὶ αὐτὸς	ὑπὸ	τῶν στρατιωτῶν συμβαλὼν ἀνῃρέθη, ἤδη
[2, 16]	τρισχιλίους ἑκατὸν πεντήκοντα· οἱ μὲν	ὑπὸ	τῶν στρατιωτῶν σφαγέντες, οἱ δὲ
[2, 23]	στασιώδεις καταμάθοιεν τῇ τῶν νόμων	ὑποβάλλειν	ἐκδικίᾳ. Ἀμφότερα τοίνυν συνορῶντες, καὶ
[2, 23]	ἐπεχείρει ἐκ κατασκευῆς τῶν Ἀρειανιζόντων	ὑποβαλλόμενος·	καὶ φησὶ πρὸς αὐτόν· Τὸν
[2, 8]	εἴη συναρπαγεὶς καὶ τῇ καθαιρέσει	ὑπογράψας	Ἀθανασίου. Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ Ἰούλιος
[2, 23]	ἐδικαιώσαμεν. Τοῦτον συνήθως καὶ προσηκόντως	ὑποδεξάμενοι,	καὶ ταῖς πρὸς τὸν Θεὸν
[2, 23]	παρὰ πάσης τῆς συνόδου ἀποδεχθείς;	Ὑποδέξασθε	τοίνυν, ἀγαπητοὶ ἀδελφοὶ, μετὰ πάσης
[2, 23]	ἐφοίτα πόλεις, κελεύοντα ἑτοίμως αὐτοὺς	ὑποδέχεσθαι.	Ἐν μὲν οὖν Ἀγκύρᾳ, Βασιλείου
[2, 23]	λαοῖς περὶ τοῦ ἀσμένως αὐτὸν	ὑποδεχθῆναι	ἐπέστειλεν· ἔτι μὴν καὶ τὰ
[2, 3]	ὧν συνεχεῖς στάσεις ἐγίνοντο, αἵτινες	ὑπόθεσιν	παρεῖχον τοῖς περὶ Εὐσέβιον τοῦ
[2, 17]	καὶ Παῦλος ἐκ τῆς Θεσσαλονίκης	ὑποκρινόμενος	εἰς τὴν Κόρινθον ἀπαίρειν, ἐπὶ
[2, 21]	ὁμοδοξῆσαι, πῶς Ἀρειανίζειν αὐτόν τινες	ὑπολαμβάνουσιν;	πλανῶνται δὲ καὶ Ἀρειανοὶ φρονεῖν
[2, 19]	πᾶσαν τὴν κατὰ τῆς ἡμετέρας	ὑπολήψεως	ἀλλοτρίαν ἀποκαθάρωμεν ὑποψίαν παρὰ τοῖς
[2, 9]	τὴν Ἔμισαν· πάλιν τε μέμψιν	ὑπομεῖναι	ὡς τὰ Σαβελλίου φρονοῦντα αὐτόν.
[2, 23]	Σαρδικῇ συνόδου ἐδέχθησαν· Ἀσκληπᾶς μὲν	ὑπομνήματα	ἐπιδείξας, ἐν οἷς ἐδέδεικτο Εὐσέβιος
[2, 17]	μονομερείας τὰ ἐν τῷ Μαρεώτῃ	ὑπομνήματα	πεπράχθαι· οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ
[2, 19]	οὐρανὸν ἄνοδον ἀπέστειλε διδάξαι καὶ	ὑπομνῆσαι	αὐτοὺς πάντα, δι´ οὗ καὶ
[2, 18]	αὐτοῦ ἄνοδον ἀπέστειλε διδάξαι καὶ	ὑπομνῆσαι	πάντα, δι´ οὗ καὶ ἁγιασθήσονται
[2, 23]	ἀπήντησας, διὰ τοῦτο καὶ νῦν	ὑπομνῆσαί	σε ἐσπουδάσαμεν, ἵνα καὶ νῦν
[2, 20]	βιβλίῳ φράσις, καὶ διὰ τοῦτο	ὑπόνοιαν	τοῦ Σαμοσατέως λαβεῖν. Οὐκ ἀγνοητέον
[2, 2]	οὐκ ἂν δύναιντο, εἰ μὴ	ὑπονοστήσῃ	Ἀθανάσιος. Ταῦτα δὲ κατεσκεύαζον ὑπουργῷ
[2, 16]	γὰρ πολλοὶ συνεληλύθεισαν ἐκ φήμης	ὑπόπτου	περὶ τὸ δημόσιον, ἐκφραγῆναι μίαν
[2, 13]	Κώνστας μὲν Φράγκων ἔθνος νικήσας	ὑποσπόνδους	Ῥωμαίοις ἐποίησε. Κωνστάντιος δὲ ὁ
[2, 10]	δόξαν· ὡς εἶναι τῇ μὲν	ὑποστάσει	τρία, τῇ δὲ συμφωνίᾳ ἕν.
[2, 19]	τὸν Υἱὸν, ἢ ἐξ ἑτέρας	ὑποστάσεως,	καὶ μὴ ἐκ τοῦ Θεοῦ,
[2, 18]	τὸν Υἱὸν, ἢ ἐξ ἑτέρας	ὑποστάσεως	καὶ μὴ ἐκ τοῦ Θεοῦ,
[2, 19]	αὐτοῦ· οὔτε μὴν ἐξ ἑτέρας	ὑποστάσεως	παρὰ τὸν Πατέρα προϋποκειμένης, ἀλλ´
[2, 10]	τὴν ἰδίαν ἑκάστου τῶν ὀνομαζομένων	ὑπόστασίν	τε καὶ τάξιν καὶ δόξαν·
[2, 23]	Κωνσταντινούπολιν. Τοῦ δὲ Ἀθανασίου ἔτι	ὑποστελλομένου	καὶ ἀμφιβάλλοντος ἐλθεῖν πρὸς αὐτὸν
[2, 3]	τῆς τῶν φαύλων διαστροφῆς ἀνήκεστα	ὑποστῇ.	Πρὸς τὸ διαπαῖξαι τοίνυν ταύτην
[2, 21]	κτίσιν‘ ὠνόμασεν ὁ εἰπὼν ἀπόστολος,	Ὑποτάγητε	οὖν πάσῃ ἀνθρωπίνῃ κτίσει διὰ
[2, 2]	δὲ τάδε τὰ γράμματα τὰ	ὑποτεταγμένα.	~Ὅπως Ἀθανάσιος Κωνσταντίνου τοῦ νεωτέρου
[2, 19]	τοῦ Υἱοῦ· τοῦ δὲ Υἱοῦ	ὑποτεταγμένου	τῷ Πατρὶ, ἐκτὸς δὲ αὐτοῦ,
[2, 19]	γὰρ καὶ αὐτὸν, εἰ καὶ	ὑποτέτακται	τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Θεῷ
[2, 19]	καὶ παθητὸν διὰ τῆς ἐνανθρωπήσεως	ὑποτίθενται.	Τοιοῦτοι γάρ εἰσιν οἱ Πατροπασιανοὶ
[2, 2]	ὑπονοστήσῃ Ἀθανάσιος. Ταῦτα δὲ κατεσκεύαζον	ὑπουργῷ	χρώμενοι τῷ πρεσβυτέρῳ, ὃς τῆς
[2, 3]	Ἀθανάσιον τὸν τοῦ προσκυνητοῦ νόμου	ὑποφήτην	πρὸς καιρὸν εἰς τὰς Γαλλίας
[2, 16]	τὸ πλῆθος διὰ τὴν στενοχωρίαν	ὑποχωρεῖν	οὐχ οἷόν τε ἦν, ἀνθίστασθαι
[2, 6]	ὁ Κωνσταντίνου πόλεως ἐπίσκοπος τελευτῶν	ὑπόψηφον	πεποίηκε Παῦλον καὶ Μακεδόνιον. Ὑπὸ
[2, 19]	τῆς ἡμετέρας ὑπολήψεως ἀλλοτρίαν ἀποκαθάρωμεν	ὑποψίαν	παρὰ τοῖς τὰ καθ´ ἡμᾶς
[2, 23]	νῦν ἀμνηστίᾳ παραδοθῆναι, πᾶσάν τε	ὑποψίαν	τὴν κατ´ αὐτοῦ σχολάσαι τοῦ
[2, 19]	οἱ ἀπὸ Παύλου τοῦ Σαμοσατέως,	ὕστερον	αὐτὸν μετὰ τὴν ἐνανθρώπησιν ἐκ
[2, 21]	χρὴ τοῦ λόγου, ὃν μικρὸν	ὕστερον	ἐκθήσομαι, ἀλλὰ μὴ κατὰ Μάρκελλον
[2, 3]	μὲν οὖν τοῦτο ἐγένετο, μικρὸν	ὕστερον	λέξω. ~Ὡς τελευτήσαντος Εὐσεβίου τοῦ
[2, 1]	τῶν ἔτι ζώντων ἀκούσαντες ἐπληρώσαμεν.	Ὕστερον	μέντοι συντυχόντες Ἀθανασίου συντάγμασιν, ἐν
[2, 12]	Οὐρσάκιος μὲν οὖν καὶ Οὐάλης	ὕστερον	μεταγνόντες, βιβλίον μετανοίας τῷ ἐπισκόπῳ
[2, 25]	ἐκράτει, Ἀφρικήν τε καὶ Λιβύην	ὑφ´	ἑαυτῷ πεποίητο, καὶ αὐτὰς τὰς
[2, 23]	φθανούσης προνοίας, καὶ νῦν τῆς	ὑφ´	ἡμῶν βουλήσει τοῦ κρείττονος παρασχεθείσης
[2, 21]	οὐκ ὀρθῶς ὑπειλήφασιν· ἀλλ´ ὡς	ὑφεστὼς	μὲν καὶ ζῶν, προών τε

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 17/09/2009