Livre, Chap.
[2, 17]	ἐν Ἀντιοχείᾳ συναχθεῖσιν ἔγραφε. Παρεθέμεθα	δ´	ἂν καὶ τὰς πρὸς Ἰούλιον
[2, 3]	οὐ γὰρ θαυμαστὸν, εἴ τι	δ´	ἂν ὑπὲρ αὐτοῦ πεποίηκα. Καὶ
[2, 22]	πρός σε τοὺς ἄνδρας· εἰ	δ´	ἀνανεύοις ταῦτα οὕτω ποιεῖν, εὖ
[2, 25]	τούτοις ἀνεψιὸς αὐτῶν, ᾧ ὄνομα	Δαλμάτιος	ὁμώνυμος τῷ ἰδίῳ πατρί· ὃν
[2, 11]	οἱ στρατιῶται ἀπόμαχοι ἔμενον· ὁ	δὲ	Ἀθανάσιος ἐν μέσοις τοῖς ψαλμῳδοῦσιν
[2, 11]	ἐκεῖ τὰ Ἀρείου φρονοῦντες. Ὅπως	δὲ	Ἀθανάσιος τῆς ἐκκλησίας ἐξωθούμενος τοῦ
[2, 15]	ἐπισκόπῳ Ῥώμης Ἰουλίῳ διεπέμποντο. Ἐπειδὴ	δὲ	Ἀθανασίου εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν εἰσιόντος,
[2, 23]	ἀποστέλλει ἐπὶ τὴν Κωνσταντινούπολιν. Τοῦ	δὲ	Ἀθανασίου ἔτι ὑποστελλομένου καὶ ἀμφιβάλλοντος
[2, 23]	καὶ τῇ οὐρανίᾳ διδασκαλίᾳ, ἀποδειχθεὶς	δὲ	ἀθανάτῳ κρίσει παρ´ ὑμῶν ἀγαπώμενος.
[2, 11]	τότε τῆς ἐκκλησίας ἐκράτησεν. Ὁ	δὲ	Ἀλεξανδρέων λαὸς, οὐκ ἐνεγκόντες τὸ
[2, 10]	τῶν ἐν Νικαίᾳ μεμψάμενοι, τὸ	δὲ	ἀληθὲς, ἐπὶ καθαιρέσει καὶ παρατροπῇ
[2, 8]	ἀπὸ τῆς θεμελιώσεως συνετέλεσεν, τὸ	δὲ	ἀληθὲς ἐπὶ τῇ ἀνατροπῇ καὶ
[2, 21]	μὲν αὐτῷ μόνον χαριζόμενος, τὸ	δὲ	ἀληθῶς, Υἱὸς εἶναι ἀρνούμενος· ὁ
[2, 22]	διαφόρου τυγχανούσης τῆς πίστεως· περαιτέρω	δὲ	ἀλλήλοις οὐκ ἐκοινώνουν. Τοιαύτη τις
[2, 21]	Θεοῦ μόνος αὐτὸς, καὶ οὐ	δὲ	ἄλλος ἀνηγόρευταί τε καὶ ἔστιν·
[2, 13]	τῆς Ἀλεξανδρέων κομιζομένου πόλεως. Μακεδόνιον	δὲ	ἀναδεῖξαι τῆς πόλεως ἐπίσκοπον ὑπερέθετο·
[2, 15]	τῶν προπετῶς καθελόντων αὐτούς. Οἱ	δὲ	ἀναζεύξαντες ἐκ τῆς Ῥώμης, καὶ
[2, 21]	εἰκότως καὶ ποιητὴς λέγοιτο. Εἰ	δὲ	ἅπαξ που τῆς γραφῆς εὑρίσκοι
[2, 19]	ἀναλλοιώτου θεότητος ἤθει μεμενηκέναι· τὸν	δὲ	ἀποσταλέντα Χριστὸν τὴν τῆς ἐνανθρωπήσεως
[2, 6]	εἰς τὴν ἐπισκοπὴν προχειρίζονται, οἱ	δὲ	Ἀρειανίζοντες Μακεδόνιον ἔσπευ δον. Καὶ
[2, 15]	Ἰουλίῳ τὰ καθ´ ἑαυτούς· ὁ	δὲ,	ἅτε προνόμια τῆς ἐν Ῥώμῃ
[2, 21]	τοῖς πρὸς Μάρκελλον διέξεισιν· ἡμεῖς	δὲ	αὐτὰ παρεθέμεθα διὰ τοὺς μάτην
[2, 20]	ὡς ἐπὶ τὴν Σαρδικὴν πόλις	δὲ	αὕτη Ἰλλυριῶν γνώμῃ τῶν δυεῖν
[2, 20]	καὶ Ὅσιος ὁ Κουδρούβης— πόλις	δὲ	αὕτη τῆς Ἱσπανίας, ὡς καὶ
[2, 18]	κοινωνίας, ἐπεφύη ἐν Σιρμίῳ, πόλις	δὲ	αὕτη τῶν Ἰλλυριῶν, αἵρεσις ἑτέρα.
[2, 11]	στρατιῶται ἀριθμὸς ὄντες πεντακισχίλιοι. Συνελαμβάνοντο	δὲ	αὐτοῖς καὶ οἱ ἐκεῖ τὰ
[2, 9]	αὐτοῦ πολλὰ εἰπόντα Γεώργιον. Οὗτος	δὲ	αὐτὸν εἰς τὴν Ἀντιόχειαν καταστήσας,
[2, 23]	ἀπεχθῶς μὲν τότε ἀπεδέξατο, σοφίζεσθαι	δὲ	αὐτὸν ἐπεχείρει ἐκ κατασκευῆς τῶν
[2, 19]	δὲ ὡς τὸν ἐνδιάθετον, Χριστὸν	δὲ	αὐτὸν καὶ Υἱὸν τοῦ Θεοῦ,
[2, 8]	Αὐγούστων κατασκευάζειν ἤρξατο, μετὰ τελευτὴν	δὲ	αὐτοῦ ὁ υἱὸς Κωνστάντιος δεκάτῳ
[2, 19]	Υἱοῦ ὑποτεταγμένου τῷ Πατρὶ, ἐκτὸς	δὲ	αὐτοῦ, πάντων τῶν μετ´ αὐτὸν
[2, 25]	στρατιωτῶν ἕτερος ἐπῇρτο τύραννος· ὄνομα	δὲ	αὐτῷ Βετρανίων. Οὐ μὴν ἀλλὰ
[2, 21]	ἔχων καρδίαν τοῦτο ἔλεγε, καθαρὰν	δὲ	αὐτῷ τὴν διάνοιαν ἀποτελεσθῆναι ηὔχετο.
[2, 23]	Νικητὴς Κωνστάντιος Αὔγουστος Νεστορίῳ· τῷ	δὲ	αὐτῷ τύπῳ καὶ τοῖς ἐν
[2, 23]	καὶ δέομαι, δός μοι. Τοῦ	δὲ	βασιλέως δώσειν ἑτοίμως ἐπαγγειλαμένου, εὐθὺς
[2, 21]	καταπέμπων‘ ἢ κατατάσσων‘ εἰρημένου, τῆς	δὲ	βροντῆς καθ´ ἕτερον τρόπον τὸ
[2, 23]	ἀφ´ ὑμῶν παντελῶς βουλόμεθα· τὸ	δέ	γε ταῖς εὐχαῖς ὑμᾶς διαρκῶς
[2, 6]	πάλαι τῆς ἐκκλησίας, τῇ ἡλικίᾳ	δὲ	γέροντα. Ἐκ τούτου μείζων φιλονεικία
[2, 14]	τὴν αὐτῶν δόξαν συνεκρότει. Ἀντέπεμπον	δὲ	Γεώργιον, ὃς ἐκ Καππαδοκίας μὲν
[2, 23]	εἴτε ἐπισκοποῖς εἴτε κληρικοῖς. Ἱκανὸν	δὲ	γνώρισμα τῆς ἑκάστου ὀρθῆς προαιρέσεως
[2, 10]	εἰς τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Εἰ	δὲ	δεῖ προσθεῖναι, πιστεύομεν καὶ περὶ
[2, 14]	ἐκ Καππαδοκίας μὲν ὡρμᾶτο, δόξαν	δὲ	δεινοῦ περὶ τὴν αὐτῶν θρησκείαν
[2, 16]	ἔφερε τὴν ἄκριτον καταδίκην. Ὁ	δὲ,	δείσας τοὺς περιεστηκότας καὶ τοῦ
[2, 15]	πρὸς οὓς ἐγράφησαν διαπέμπονται. Οἱ	δὲ	δεξάμενοι ὕβριν ἐποιοῦντο τὴν ἐπίπληξιν·
[2, 19]	τὸν Χριστὸν εἰρηκότας ἀνευλαβῶς, ἀνάγκην	δὲ	δηλονότι ἀβούλητον οὖσαν καὶ ἀπροαίρετον
[2, 16]	τὴν τοῦ βασιλέως βουλήν· πλασάμενος	δὲ	δημοσίων πραγμάτων ποιεῖσθαι φροντίδα, πρόεισιν
[2, 24]	ἔφην, τῷ ὁμοουσίῳ‘ συνέθεντο. Ἀθανάσιος	δὲ	διὰ τοῦ Πηλουσίου ἐπὶ τὴν
[2, 20]	τὰ ῥήματα Μαρκέλλου, πρὸς αὐτὰ	δὲ	διαγωνίζεται, ὡς ψιλὸν ἄνθρωπον τὸν
[2, 12]	τε δόξῃ συντιθέμενοι ἐκοινώνησαν. Τότε	δὲ	διαπύρως τὴν Ἀρειανὴν συγκροτοῦντες θρησκείαν
[2, 2]	κατὰ τὰ βασίλεια στρατευομένοις· ἔπειτα	δὲ	διεδόθη καὶ εἰς τὰ πλήθη
[2, 8]	τινων αἰκισθέντων ὑπὸ Ἀθανασίου, τινῶν	δὲ	δικαστηρίοις παραδοθέντων. Οὐ μὴν ἀλλὰ
[2, 16]	Παῦλον τῆς ἐκκλησίας ἐκβάλλῃ, ἀντεισάγῃ	δὲ	εἰς αὐτὴν Μακεδόνιον. Ὁ οὖν
[2, 9]	Ἀλεξανδρέων λαοῦ ἀγαπᾶσθαι Ἀθανάσιον, πεμφθῆναι	δὲ	εἰς τὴν Ἐμισηνῶν πόλιν. Διαστασιασάντων
[2, 23]	καὶ ἡμετέρᾳ συναινέσει ἀπείληφας· ἐπειδὴ	δὲ	εἰσὶν ἐν τῇ Ἀλεξανδρείᾳ τινες
[2, 19]	τὴν συντέλειαν καὶ κρίσιν. Τοιοῦτοι	δέ	εἰσιν οἱ ἀπὸ Μαρκέλλου καὶ
[2, 1]	μὲν παρὰ Ῥουφίνου λαβόντες, τὰ	δὲ	ἐκ διαφόρων συναγαγόντες, τινα δὲ
[2, 7]	τὸν προσβληθέντα ἐπίσκοπον ἐκβάλλει· Εὐσεβίῳ	δὲ	ἐκ τῆς Νικομηδείας μεταπεμφθέντι τὴν
[2, 7]	μὲν Παῦλον σχολάζειν ἐποίησεν, Εὐσέβιον	δὲ	ἐκ τῆς Νικομηδείας μεταστήσας τῆς
[2, 11]	αὖθις ψαλμὸν λέγεσθαι παρεσκεύασε. Συμφωνίας	δὲ	ἐκ τῆς ψαλμῳδίας γενομένης, διὰ
[2, 16]	παρ´ αὐτόν. Καὶ ἦλθεν· ἐπεὶ	δὲ	ἐκεῖνος ἦλθε μεταπεμφθεὶς, ἐπεδείκνυεν εὐθὺς
[2, 6]	διαπληκτιζομένων περὶ τοῦ δόγματος, ἐπεὶ	δὲ	ἐκεῖνος τετελευτήκει, ἀμφήριστος ἡ τοῦ
[2, 19]	Υἱὸν γεγεννηκέναι, εὐσεβῶς ὑπειλήφαμεν· πιστεύοντες	δὲ	ἐμφόβως καὶ τὸ περὶ αὐτοῦ
[2, 18]	εἰς λόγους ἐλθεῖν κατεδέξαντο· τὴν	δὲ	ἐν Ἀντιοχείᾳ ἐκτεθεῖσαν πίστιν ἀποκρυψάμενοι,
[2, 20]	ἐπιστολὰς συγγράψαντες πανταχοῦ διαπέμπονται. Οἱ	δὲ	ἐν Σαρδικῇ πρῶτον μὲν τούτων
[2, 25]	Γαλλίας ἔσχε λαβών. Ἐν Ἰλλυρικοῖς	δὲ	ἐν Σιρμίῳ πόλει ὑπὸ τῶν
[2, 17]	τὸν τόπον ἔνθα κέκρυπται. Φθάνει	δὲ	ἐν ταὐτῷ καὶ τὰ γράμματα,
[2, 19]	~Περὶ τῆς μακροστίχου ἐκθέσεως. Τριετοῦς	δὲ	ἐν τῷ μέσῳ διαδραμόντος χρόνου,
[2, 20]	τούτου βιβλίῳ πεποιήμεθα μνήμην· τότε	δὲ	ἐν τῷ τὴν καταδίκην ἀναπαλαῖσαι
[2, 2]	καὶ τοῖς εὐνούχοις αὐτῆς. Ἦν	δὲ	ἐν τῷ χρόνῳ τούτῳ πρωτότυπος
[2, 17]	ὁμοούσιον, ταύτας σπουδαίως παρατίθεται, τὰς	δὲ	ἐναντίας ἑκὼν ὑπερβαίνει. Τοσαῦτα μὲν
[2, 16]	καὶ εἰς ἐξορίαν πεμφθῆναι, Μακεδόνιον	δὲ	ἐνθρονισθῆναι. Ὁ μέντοι βασιλεὺς Κωνστάντιος
[2, 16]	ξιφήρης περὶ αὐτοὺς ἐτύγχανε. Δέος	δὲ	ἐντεῦθεν καταλαμβάνει τὰ πλήθη· καὶ
[2, 21]	τοῦ πρὸς αὐτοῦ δημιουργουμένου· τοῦ	δὲ	ἐξ αὐτοῦ φύντος υἱοῦ οὐκ
[2, 9]	πλατύτερον διεξῆλθεν ὁ Γεώργιος· τελευταῖον	δὲ	ἐπάγει, ὅτι καὶ ὁ βασιλεὺς
[2, 13]	καὶ ἕτοιμοι ἦσαν ἀμύνεσθαι. Ὡς	δὲ	ἐπέκειτο ὁ Ἑρμογένης διὰ στρατιωτικῆς
[2, 9]	Σκυθοπόλει προΐστατο ἐκκλησίας. Μετὰ ταῦτα	δὲ	ἐπιδημήσαντος αὐτοῦ τῇ Ἀντιοχείᾳ, συνέβη
[2, 23]	παραινοῦμεν τοῖς προειρημένοις ἐμμένειν· τὸν	δὲ	ἐπίσκοπον ψήφῳ τοῦ κρείττονος καὶ
[2, 7]	πόλεως ἐνεχείρισεν. Μετ´ οὐ πολὺ	δὲ	ἐπιστὰς ὁ βασιλεὺς τῇ Κωνσταντινουπόλει
[2, 25]	οἱ Μαγνεντίου καθεῖλον στρατηγοί· Μαγνέντιος	δὲ	ἐπιὼν πάντα τὰ ἑσπέρια κατεστρέφετο.
[2, 12]	χειροτονοῦσι τὸν Μακεδόνιον. Καὶ τοῦτο	δὲ	ἐποίησαν οἱ πρώην Εὐσεβίῳ τῷ
[2, 20]	καθαιρεθέντας οἱ ἑσπέριοι προσεδέξαντο· οἱ	δὲ	ἑσπέριοι, ὅτι πρὸ διαγνώσεως οἱ
[2, 15]	ἐπὶ τὴν Ἰταλίαν ἐξίσχυσε. Τῶν	δὲ	ἑσπερίων τηνικαῦτα μερῶν Κώνστας ὁ
[2, 6]	ἐπισκοπὴν διατρίψας, ἐνενήκοντα καὶ ὀκτὼ	δὲ	ἔτη τὰ πάντα βιοὺς, οὐδένα
[2, 23]	τοῖς τὰ ἐναντία φρονοῦσιν· Ἀσκληπᾶν	δὲ	ἑτοίμως Γαζαῖοι ἐδέξαντο. Ἐν δὲ
[2, 3]	ὁ τῶν Ἀλεξανδρέων λαός· ὅσοι	δὲ	ἐτύγχανον Ἀρειανίζοντες ἐν αὐτῇ φατρίας
[2, 22]	ἐκκλησίας καταστάσεως σύγχυσις. Μετὰ ταῦτα	δὲ	εὐθὺς ὁ τῶν ἑσπερίων μερῶν
[2, 11]	τάξας πανταχόθεν τῆς ἐκκλησίας. Ἀθανάσιος	δὲ	ἑωρακὼς τὰ γινόμενα φροντίδα ἔθετο
[2, 10]	ἐν τῇ ἑῴᾳ ἐγένοντο· μάλιστα	δὲ	ἡ Ἀντιόχεια ἐπὶ ἐνιαυτὸν ὅλον
[2, 23]	ἑαυτῶν ψυχαῖς καὶ διανοίαις. Ἐμὲ	δὲ	ἤδη εὐφραίνει ἐννοούμενον καὶ προορῶντα
[2, 1]	τῷ δευτέρῳ, ποιῆσαι σπουδάζομεν. Ἀρκτέον	δὲ	ἤδη τῆς ἱστορίας. ~Ὡς οἱ
[2, 15]	Ἀρειανοὺς οὐκ εἶπε κακῶς· ᾧ	δὲ	ἠκολούθησε Μακεδονίῳ τούτου καὶ τὴν
[2, 20]	πατρὸς τῶν δύο Αὐγούστων, ὕπατοι	δὲ	ἦσαν Ῥουφῖνος καὶ Εὐσέβιος, ὅτε
[2, 21]	ἦν μὲν καὶ προϋπῆρχεν, ἀπεστέλλετο	δὲ	καθ´ ὃν καιρὸν ἦσαν οἱ
[2, 21]	Ἀρειανίζειν αὐτόν τινες ὑπολαμβάνουσιν; πλανῶνται	δὲ	καὶ Ἀρειανοὶ φρονεῖν αὐτὸν νομίζοντες
[2, 23]	πράττειν ὅσα ἂν θέλῃς· χάριν	δὲ	καὶ αὐτὸς αἰτῶ, καὶ δέομαι,
[2, 21]	καὶ παρῆν καὶ συνέθετο· λέγει	δὲ	καὶ αὐτὸς ἐν τῷ τρίτῳ
[2, 14]	Γρηγόριον ὡς μισούμενον ἐν ταὐτῷ	δὲ	καὶ διὰ τὸν τῆς ἐκκλησίας
[2, 19]	καὶ ἐν τῷ μέλλοντι. Πιστεύομεν	δὲ	καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ
[2, 2]	δόξῃ προστίθεται. Μετ´ οὐ πολὺ	δὲ	καὶ ἐπ´ αὐτὸν διέβαινε τὸν
[2, 17]	Ἀντιοχείᾳ πρότερον συναχθέντες ἀπεστάλκεισαν. Ἐπέμπετο	δὲ	καὶ ἕτερα γράμματα πρὸς αὐτὸν
[2, 21]	ἀγαπητὸς χρηματίσειε τοῦ Πατρός· οὕτω	δὲ,	καὶ Θεὸς ἂν εἴη. Τί
[2, 12]	τὸν Παῦλον εἰσάγουσι. Κατὰ ταὐτὸν	δὲ	καὶ οἱ Ἀρειανίζοντες ἐν τῇ
[2, 1]	δὲ ἐκ διαφόρων συναγαγόντες, τινα	δὲ	καὶ παρὰ τῶν ἔτι ζώντων
[2, 17]	περὶ τούτων. Μετ´ οὐ πολὺ	δὲ	καὶ Παῦλος ἐκ τῆς Θεσσαλονίκης
[2, 15]	ἤδη φθάσαντες προείπομεν. Κατ´ αὐτὸ	δὲ	καὶ Παῦλος ὁ τῆς Κωνσταντινουπόλεως,
[2, 10]	Γαλλίαν κατέτρεχον Ῥωμαίοις. Ἐν ταὐτῷ	δὲ	καὶ σεισμοὶ μέγιστοι ἐν τῇ
[2, 17]	Ἀρειανιζόντων κατὰ Ἀθανασίου γινόμενα, δεξάμενος	δὲ	καὶ τὰ Εὐσεβίου τοῦ τετελευτηκότος
[2, 1]	τοῦ βασιλέως Κωνσταντίνου γεγενῆσθαι· ἀγνοεῖ	δὲ	καὶ τὴν ἐν Γαλλίαις γενομένην
[2, 19]	τῆς ἐνανθρωπήσεως οἰκονομίαν πεπληρωκέναι. Ὁμοίως	δὲ	καὶ τοὺς οὐ βουλήσει οὐδὲ
[2, 21]	κήρυγμα δηλούσης. Καὶ ὁ λέγων	δὲ,	Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοὶ
[2, 2]	εἰ μὴ ὑπονοστήσῃ Ἀθανάσιος. Ταῦτα	δὲ	κατεσκεύαζον ὑπουργῷ χρώμενοι τῷ πρεσβυτέρῳ,
[2, 21]	τοῦ μὲν Υἱοῦ Πατὴρ, τοῦ	δὲ	κόσμου κτίστης ἂν εἰκότως καὶ
[2, 23]	περὶ τοῦ πρακτέου διεπυνθάνετο. Οἱ	δὲ	κρεῖσσον ἔφασαν τῶν ἐκκλησιῶν παραχωρῆσαι
[2, 25]	σφαγὴν, ἀλλὰ μὴ κωλύοντος. Ὡς	δὲ	Κωνσταντῖνος ὁ νέος τοῖς τοῦ
[2, 11]	λεκτέον. Ἑσπέρα μὲν ἦν· ὁ	δὲ	λαὸς ἐπαννύχιζε προσδοκωμένης συνάξεως. Ἥκει
[2, 21]	εἰς ἔργα αὐτοῦ, λελέχθαι. Εἰ	δὲ	λέγει ἐκτίσθαι ἑαυτὸν, οὐχ ὡς
[2, 19]	εἰς αὐτὸν πιστευόντων ψυχαί. Τοὺς	δὲ	λέγοντας ἐξ οὐκ ὄντων τὸν
[2, 18]	εἰς αὐτὸν πεπιστευκότων ψυχαί. Τοὺς	δὲ	λέγοντας ἐξ οὐκ ὄντων τὸν
[2, 16]	ἀρχόντων τὴν ἐξουσίαν κεκληρωμένῳ, δευτέρῳ	δὲ	μετὰ βασιλέα χρηματίζοντι, ὅπως ἂν
[2, 10]	τοῖς κατὰ πόλιν ἔπεμπον. Ἐπιμείναντες	δὲ	μικρὸν ἐν τῇ Ἀντιοχείᾳ, καὶ
[2, 21]	γὰρ ἔτι ἔσται Υἱὸς, πῶς	δὲ	μονογενὴς τοῦ Θεοῦ, ὁ τὴν
[2, 6]	κότα δὲ ταῖς φρεσίν· εἰ	δὲ	μόνον ἐκ τοῦ προσχήματος τῆς
[2, 21]	Μάρκελλον φησίν. Καὶ ἐν τρίτῳ	δὲ	ὁ αὐτὸς, διδάσκων πῶς δεῖ
[2, 21]	Κωνσταντίνου κατὰ λέξιν ταῦτα· Πάντας	δὲ	ὁ βασιλεὺς εἰς ὁμόνοιαν ἐλαύνων,
[2, 23]	ἐπὶ τὴν ἀνατολὴν παρεγένετο. Κωνστάντιος	δὲ	ὁ βασιλεὺς οὐκ ἀπεχθῶς μὲν
[2, 13]	νικήσας ὑποσπόνδους Ῥωμαίοις ἐποίησε. Κωνστάντιος	δὲ	ὁ βασιλεὺς περὶ τῆς ἀναιρέσεως
[2, 16]	καταλαμβάνειν τὴν ἐκκλησίαν σπουδάζοντες. Ἐπεὶ	δὲ	ὁ ἔπαρχος ἅμα τῷ Μακεδονίῳ
[2, 22]	τοὺς ἰδίους τόπους παρεκελεύετο. Ὡς	δὲ	ὁ Κωνστάντιος παρεῖλκε πρὸς τὰ
[2, 11]	λαὸς ἐπαννύχιζε προσδοκωμένης συνάξεως. Ἥκει	δὲ	ὁ στρατηγὸς κατὰ φάλαγγα τοὺς
[2, 5]	νεωτέρου τελευτῆς. Μετ´ οὐ πολὺ	δὲ	ὁ τοῦ βασιλέως Κωνσταντίου ἀδελφὸς
[2, 20]	τῆσδε τῆς χώρας χειροτονοῦσι. Προὐβάλλοντο	δὲ	οἱ μὲν ἀσθένειαν τοῦ σώματος,
[2, 21]	τὰ τότε ἀμφισβητούμενα λέγει, πάντας	δὲ	ὁμοφρονῆσαι καὶ ὁμοδοξῆσαι, πῶς Ἀρειανίζειν
[2, 11]	οὖν περὶ τούτων εἰρήσθω. Εὐσέβιος	δὲ	ὅσα ἐβούλετο κατεργασάμενος, διεπρεσβεύετο πρὸς
[2, 21]	βιβλίοις εὑρίσκουσιν αὐτὸν καταχρώμενον· μάλιστα	δὲ	ὅτι ζηλωτὴς καὶ θαυμαστὴς τῶν
[2, 23]	ἀποδοὺς τὴν ἀξίαν αὐτοῦ· Λούκιος	δὲ,	ὅτι οἱ κατηγοροῦντες αὐτοῦ φυγῇ
[2, 25]	τούτου βιβλίῳ πεποιήμεθα μνήμην. Ἰστέον	δὲ	ὅτι συνεβασίλευσε τούτοις ἀνεψιὸς αὐτῶν,
[2, 8]	ἔκθεσιν πίστεως ὑπαγορευθῆναι ἐποίησε. Εὐσέβιος	δὲ	οὐδενὶ τρόπῳ ἡσυχάζειν ἐβούλετο, ἀλλὰ,
[2, 12]	δὴ τὴν αὐθεντίαν διαδεξάμενοι· εἰσὶ	δὲ	οὗτοι Θέογνις Νικαίας, Μάρις Χαλκηδόνος,
[2, 9]	Εὐσέβιον τὸν ἐπικληθέντα Ἐμισηνόν. Τίς	δὲ	οὗτος ἦν διδάσκει Γεώργιος ὁ
[2, 19]	οἱ Πατροπασιανοὶ παρὰ Ῥωμαίοις, Σαβελλιανοὶ	δὲ	παρ´ ἡμῖν λεγόμενοι. Οἴδαμεν γὰρ
[2, 20]	ἐν Νικαίᾳ πίστιν ἐφύλαττον, ἐκεῖνοι	δὲ	παραχαράττειν ἐτόλμησαν. Ἀποδιδόασιν οὖν τὸν
[2, 8]	ὑπατείᾳ Μαρκέλλου καὶ Προβίνου· ἦν	δὲ	πέμπτον ἔτος τοῦτο τῆς τελευτῆς
[2, 13]	αὐτὸν δὲ σύραντες ἀπέκτειναν. Ταῦτα	δὲ	πέπρακται ἐν ὑπατείᾳ τῶν δύο
[2, 23]	ἑτέρων γραμμάτων ἀφανισθῆναι ἐκέλευσε. Τὰ	δὲ	περὶ ἀμφοτέρων τούτων γραφέντα ἔστι
[2, 2]	τὰ πλήθη τῆς πόλεως. Διελέγοντο	δὲ	περὶ τῆς δόξης ἐν μὲν
[2, 19]	ἐν Κιλικίᾳ ἐπίσκοπος ἦν. Ἡ	δὲ	πίστις διὰ μακροτέρων γραφεῖσα, προσθήκας
[2, 23]	τῆς εὐχῆς σου ἐπιτυχεῖν. Πρὸς	δὲ	πληρεστάτην διήγησιν Ἀχήταν τὸν διάκονον
[2, 21]	ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, ἐπληρώθησαν	δὲ	Πνεύματος Ἁγίου. Καὶ οὕτως εἰς
[2, 17]	αὐτῷ τὴν ζημίαν ἠπείλησεν. Ὁ	δὲ	προαισθόμενος τῆς βασιλέως ἀπειλῆς χρήται
[2, 1]	ὀκνηροὺς τοὺς ἀναγινώσκοντας ἀπεργάσασθαι. Ἐπεὶ	δὲ	πρὸς σὴν χάριν, ὦ ἱερὲ
[2, 19]	ἀπολωλεκότα τὸ εἶναι Θεόν. Βδελυσσόμεθα	δὲ	πρὸς τούτοις καὶ ἀναθεματίζομεν καὶ
[2, 21]	αὐτοῦ πεμπομένοις. Καὶ ὁ εἰπὼν	δὲ	προφήτης, Ἑτοιμάζου τοῦ ἐπικαλεῖσθαι τὸν
[2, 20]	Παῦλον ἐξελάσωσι τοῦ συλλόγου. Ὡς	δὲ	Πρωτογένης ὁ Σαρδικῆς ἐπίσκοπος καὶ
[2, 18]	Ἀντιοχείᾳ ἐκτεθεῖσαν πίστιν ἀποκρυψάμενοι, ἑτέραν	δὲ	συγκαττύσαντες ἐπιδεδώκασι τῷ βασιλεῖ Κώνσταντι
[2, 10]	τῇ μὲν ὑποστάσει τρία, τῇ	δὲ	συμφωνίᾳ ἕν. Ταύτην οὖν ἔχοντες
[2, 17]	πρὸς Ἰούλιον οὐ παρέλειπε. Τοῦτο	δὲ	σύνηθες αὐτῷ ποιεῖν· ἐν οἷς
[2, 16]	τῶν στρατιωτῶν ἐτολμᾶτο βίαιος. Ἐπεὶ	δὲ	συνωθούμενον τὸ πλῆθος διὰ τὴν
[2, 13]	μὲν αὐτοῦ τὴν οἰκίαν, αὐτὸν	δὲ	σύραντες ἀπέκτειναν. Ταῦτα δὲ πέπρακται
[2, 13]	ὁ Παῦλος τῆς ἐκκλησίας. Ἦλθε	δὲ	τὰ γινόμενα εἰς ἀκοὰς Κωνσταντίου
[2, 25]	Μαγνεντίου καὶ Βετρανίωνος. Ἐν τούτῳ	δὲ	τὰ δημόσια οὐχ ἡ τυχοῦσα
[2, 23]	ὑπερτίθεσθαι μὲν τοῦτο ἔλεγον, πράττειν	δὲ	τὰ δοκοῦντα τῷ βασιλεῖ παρεχώρουν.
[2, 22]	εἶναι καὶ προσδέχεσθαι πόλεμον. Ἔστι	δὲ	τὰ πρὸς τὸν ἀδελφὸν γραφέντα
[2, 2]	ἐν Γαλλίᾳ Τριβέρεως ἔπεμψεν. Ἔστι	δὲ	τάδε τὰ γράμματα τὰ ὑποτεταγμένα.
[2, 6]	μὲν τὴν ἡλικίαν, προβεβη κότα	δὲ	ταῖς φρεσίν· εἰ δὲ μόνον
[2, 3]	τὴν ἐκκλησίαν κατελάμβανεν. Ἐπὶ τοσοῦτον	δὲ	τὰς διαβολὰς ἐξέτεινον, ὡς ὀργισθέντα
[2, 15]	αὐτῆς τῆς ἀληθείας κριτής. Ὅτι	δὲ	ταῦτα κατὰ τὸ πλεῖστον εἴωθε
[2, 15]	ἂν πρὸ τούτων ἐφθέγγετο. Νῦν	δὲ	ταῦτα πάντα ἀποσιγήσας, ἐκεῖνα διαβάλλει·
[2, 16]	Σοφία‘ μὲν προσαγορεύεται νῦν· συνῆπται	δὲ	τῇ ἐπωνύμῳ Εἰρήνῃ, ἣν ὁ
[2, 23]	δὲ ἑτοίμως Γαζαῖοι ἐδέξαντο. Ἐν	δὲ	τῇ Κωνσταντινουπόλει Μακεδόνιος Παύλῳ πρὸς
[2, 2]	ἐπικοιτωνῖται ἅμα ταῖς γυναιξίν· ἐν	δὲ	τῇ πόλει καθ´ ἑκάστην οἰκίαν
[2, 8]	τῆς ὁμοουσίου‘ πίστεως. Ἐν ταύτῃ	δὲ	τῇ συνόδῳ συνῆλθον ἐκ διαφόρων
[2, 2]	τοῦ ὁμοουσίου‘ πίστιν ἐκβαλεῖν, ἀντεισάγειν	δὲ	τὴν Ἀρειανίζουσαν. Περιέσεσθαι δὲ τούτου
[2, 25]	ἤδη πολλάκις πρότερον εἴρηται. Μετὰ	δὲ	τὴν ἐκείνου ἀναίρεσιν ὁ Περσικὸς
[2, 23]	αὐτὴν πάλιν θέλομεν ἔχειν. Ταύτην	δὲ	τὴν ἡμετέραν πρόσταξιν φυλαχθῆναι βουλόμεθα·
[2, 13]	Παῦλον ἐξελαύνει τῆς πόλεως, ἐζημίωσε	δὲ	τὴν πόλιν ἀφελὼν τοῦ σιτηρεσίου
[2, 9]	μὲν τῶν ἐν Καισαρείᾳ, ὁ	δὲ	τῆς ἐν Σκυθοπόλει προΐστατο ἐκκλησίας.
[2, 2]	τῇ ἐρωτήσει ἐρίζειν ἐβούλετο, ἐκ	δὲ	τῆς ἔριδος πάντα ἀνατέτραπτο. Ταῦτα
[2, 20]	μὲν διὰ γραμμάτων αἰτήσαντος, τοῦ	δὲ	τῆς ἑῴας ἑτοίμως ὑπακούσαντος. Ἑνδέκατον
[2, 21]	ὑπὲρ Εὐσεβίου τοῦ Παμφίλου. Ἐπειδὴ	δέ	τινες ἐπεχείρησαν καὶ αὐτὸν λοιδορῆσαι,
[2, 20]	μὲν ἀσθένειαν τοῦ σώματος, ἄλλοι	δὲ	τὸ στενὸν τῆς προθεσμίας ἐμέμφοντο,
[2, 19]	ἑαυτοῦ τὸ εἶναι ἔχοντα, μόνον	δὲ	τοῖς ἄλλοις πᾶσιν ἀφθόνως τὸ
[2, 23]	καλεῖν Ἀθανάσιον παρ´ ἑαυτόν. Ἰούλιος	δὲ	τοῖς ἐν Ἀλεξανδρείᾳ κληρικοῖς τε
[2, 6]	τὸν αὐτοῦ τόπον χειροτονήσας. Ἐνετείλατο	δὲ	τοῖς καθήκουσιν ἑλέσθαι δυοῖν τὸν
[2, 19]	ὅμοιον πεπιστεύκαμεν. Καὶ τοὺς λέγοντας	δὲ	τὸν αὐτὸν εἶναι Πατέρα καὶ
[2, 6]	πεποίηκε Παῦλον καὶ Μακεδόνιον. Ὑπὸ	δὲ	τὸν αὐτὸν τοῦτον χρόνον κατὰ
[2, 16]	φόνων τῆς ἐκκλησίας ἐκράτησαν. Κατὰ	δὲ	τὸν καιρὸν τοῦτον καὶ ὁ
[2, 11]	τοῖς ψαλμῳδοῦσιν ἀβλαβὴς διεσώζετο. Τοῦτον	δὲ	τὸν τρόπον διεκφυγὼν ἐπὶ τὴν
[2, 8]	τῶν Αὐγούστων πατρὸς Κωνσταντίνου. Προειστήκει	δὲ	τότε τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ ἐκκλησίας
[2, 20]	τὸ μὲν ὁμοούσιον‘ ἀναθεματίζουσι, τὴν	δὲ	τοῦ ἀνομοίου‘ δόξαν ἐπιστολὰς συγγράψαντες
[2, 16]	πόλεως, μετὰ σπουδῆς ἀπήγετο. Ὁ	δὲ	τοῦ βασιλέως ἔπαρχος Φίλιππος ἐκ
[2, 4]	ἐξέθετο, καὶ εἰς τὸν βίον	δὲ	τοῦ διδασκάλου αὐτοῦ συνέγραψεν. ~Περὶ
[2, 10]	Νικαίᾳ πίστεως φράσιν μετεποίησαν. Τότε	δὲ	τοῦ Εὐσεβίου ἐν τῇ Ἀντιοχείᾳ
[2, 1]	ᾗ ἐκείνῳ ἐδόκει συνεγράψαμεν. Ἀπὸ	δὲ	τοῦ τρίτου ἄχρι τοῦ ἑβδόμου
[2, 19]	Πατρὸς ἐνεστερνισμένου τὸν Υἱὸν, ὅλου	δὲ	τοῦ Υἱοῦ ἐξηρτημένου καὶ προσπεφυκότος
[2, 2]	τῷ τοῦ βασιλέως υἱῷ· ὁ	δὲ	τοῦθ´ εὑρηκὼς γεγραμμένον ὅπερ ἐβούλετο,
[2, 24]	τοὺς μὲν Ἀρειανίζοντας ἐκτρέπεσθαι, ἀσπάζεσθαι	δὲ	τοὺς τὸ ὁμοούσιον‘ ὁμολογοῦντας. Ἔν
[2, 2]	αἴτιος μικρὸν ἔμπροσθεν ἐγεγόνει. Πῶς	δὲ	τοῦτο ἐπράχθη λεκτέον. Τὴν διαθήκην
[2, 2]	τῇ Ἀρείου δόξῃ συνέπεισεν. Ἐκ	δὲ	τούτου καὶ οἱ λοιποὶ τῶν
[2, 2]	ἀντεισάγειν δὲ τὴν Ἀρειανίζουσαν. Περιέσεσθαι	δὲ	τούτου οὐκ ἂν δύναιντο, εἰ
[2, 15]	Γεωργίου τοῦ Ἀρειανοῦ ἐγένετο, ἐκ	δὲ	τούτου φασὶ ταραχὰς καὶ διαφθορὰς
[2, 23]	τῇ πίστει τετηρήκατε. Καὶ αὐτῷ	δὲ	τῷ ἀδελφῷ μου Ἀθανασίῳ οὐκ
[2, 1]	ἐν τῷ μετὰ χεῖρας, λέγω	δὲ	τῷ δευτέρῳ, ποιῆσαι σπουδάζομεν. Ἀρκτέον
[2, 16]	παρόντες ὄχλος ἦσαν πολὺς, πάροδος	δὲ	τῷ ἐπάρχῳ κατάγοντι τὸν Μακεδόνιον
[2, 17]	τὴν Ῥώμην ἀνέδραμεν. Ἐν τούτῳ	δὲ	τῷ καιρῷ, καὶ ἑτέρα διαβολὴ
[2, 14]	Ἀλεξανδρείας μεταστήσαντες Γεώργιον ἀνταπέστειλαν. Ἐν	δὲ	τῷδε καὶ οἱ Ἀρειανίζοντες μεθιστῶσιν
[2, 10]	ἄλλα τινα νομοθετήσασα διελύθη. Ἐν	δὲ	τῷδε τῷ χρόνῳ καὶ τὰ
[2, 4]	τὴν ἐπισκοπὴν Καισαρείας διεδέξατο. Ἐν	δὲ	τῷδε τῷ χρόνῳ τελευτήσαντος Εὐσεβίου,
[2, 19]	τῶν ἑτεροδόξων τὴν ἀναίδειαν, ὁμοῦ	δὲ	τῶν ἀνατολικῶν τὸ ἐκκλησιαστικὸν ἐν
[2, 24]	τὸ ὁμοούσιον‘ ὁμολογοῦντας. Ἔν τισι	δὲ	τῶν ἐκκλησίων καὶ χειροτονίας ἐποίει·
[2, 9]	εἰς τὴν Ἐμισηνῶν πόλιν. Διαστασιασάντων	δὲ	τῶν Ἐμισηνῶν ἐπὶ τῇ χειροτονίᾳ
[2, 18]	πεμφθέντες ὑπηγόρευσαν ἔκθεσιν πίστεως. Ὁ	δὲ	τῶν ἑσπερίων μερῶν βασιλεὺς γνοὺς
[2, 20]	ἐπίσκοποι, ὥς φησιν Ἀθανάσιος· ἐκ	δὲ	τῶν ἑῴων ἑβδομήκοντα ἓξ μόνον
[2, 21]	τοῦ παντὸς κόσμου συστάσεως, ἄρχειν	δὲ	τῶν ὅλων ὑπὸ τοῦ Κυρίου
[2, 23]	μὲν τοῦ ἀδελφοῦ μου, παυσαμένων	δὲ	τῶν προγενομένων, καὶ τῆς πολυ
[2, 21]	ἀλλ´ οὐ γεννᾷ πόλιν· γεννᾷν	δὲ	υἱὸν, ἀλλ´ οὐ κτίζειν λέγεται.
[2, 19]	καὶ πᾶσιν ἀκαταλήπτως οἴδαμεν· τὸν	δὲ	Υἱὸν γεγεννῆσθαι πρὸ τῶν αἰώνων,
[2, 19]	καὶ αὐτοῦ τοῦ Υἱοῦ· τοῦ	δὲ	Υἱοῦ ὑποτεταγμένου τῷ Πατρὶ, ἐκτὸς
[2, 10]	προϊόντος τοῦ λόγου δηλώσομεν. Ἡ	δὲ	ὑπαγορευθεῖσα περὶ τῆς πίστεως ἐπιστολὴ
[2, 16]	ὑπὸ τῶν στρατιωτῶν σφαγέντες, οἱ	δὲ	ὑπὸ τοῦ πλήθους φθαρέντες. Ἐπὶ
[2, 6]	προσκειμένων τῷ Ἀρειανῷ δόγματι, τῶν	δὲ	φρονούντων καθ´ ἃ ἡ ἐν
[2, 16]	τὴν ἐκκλησίαν ἠπείγετο. Σὺν αὐτῷ	δὲ	ὡς ἐκ μηχανῆς τινος παρὼν
[2, 17]	τὴν πίστιν λεληθότως παραχαράττουσιν· ἔτι	δὲ	ὡς καὶ τὰ ἐν Τύρῳ
[2, 19]	προφορικὸν λεγόμενον ὑπό τινων, νῦν	δὲ	ὡς τὸν ἐνδιάθετον, Χριστὸν δὲ
[2, 23]	γράμματα πρὸς τὴν σὴν στερρότητα	δεδηλώκαμεν.	Διὸ προτρεπόμεθα χωρὶς τινὸς ἀπιστίας
[2, 10]	ἐν τῇ Ἀντιοχείᾳ προβληθέντος καὶ	δεδοικότος	τὴν εἰς Ἀλεξάνδρειαν ἄφιξιν, προχειρίζονται
[2, 23]	πίστις ἐγνώσθη παρὰ πᾶσι καὶ	δεδοκίμασται.	Εἰ γὰρ μὴ τοσαῦτα συμβεβήκει,
[2, 2]	καὶ Θέογνιν Νικαίας ἐπίσκοπον, καιροῦ	δεδράχθαι	εὐκαίρου νομίσαντες, ἀγῶνα ἔθεντο τὴν
[2, 19]	καὶ τοῖς πατράσιν αὐτοπροσώπως ὤφθη	δεδωκὼς	τὸν νόμον, καὶ λαλήσας διὰ
[2, 17]	Ἀλεξανδρέων ἐκκλησίᾳ σιτηρέσιον ἤδη πρότερον	δεδώρητο	ὁ τῶν Αὐγούστων πατὴρ εἰς
[2, 10]	τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Εἰ δὲ	δεῖ	προσθεῖναι, πιστεύομεν καὶ περὶ σαρκὸς
[2, 21]	δὲ ὁ αὐτὸς, διδάσκων πῶς	δεῖ	τὸ κτίσμα τὴν λέξιν ἐκδέχεσθαι,
[2, 23]	ὡς τὰ παρ´ αὐτοῦ γράμματα	δεικνύει,	ἅπερ ἐκ τῆς Ῥωμαϊκῆς μεταβληθέντα
[2, 6]	ἐκ τοῦ προσχήματος τῆς εὐλαβείας	δεικνύμενον,	αἱρεῖσθαι Μακεδόνιον, διάκονον τυγχάνοντα μὲν
[2, 15]	ὡς τὰ ἐπ´ αὐτῆς γενόμενα	δείκνυσι.	Τοσαῦτα μὲν περὶ τούτου. ~Ὡς
[2, 15]	ἀντεγκαλοῦσι τῷ Ἰουλίῳ, δηλοῦντες μὴ	δεῖν	κανονίζεσθαι παρ´ αὐτοῦ, εἰ βούλοιντο
[2, 17]	τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ κανόνος κελεύοντος, μὴ	δεῖν	παρὰ γνώμην τοῦ ἐπισκόπου Ῥώμης
[2, 8]	καίτοι κανόνος ἐκκλησιαστικοῦ κελεύοντος, μὴ	δεῖν	παρὰ τὴν γνώμην τοῦ ἐπισκόπου
[2, 1]	τῶν περὶ Εὐσέβιον ἐξωρίσθη, ἔγνωμεν	δεῖν	πιστεύειν μᾶλλον τῷ πεπονθότι καὶ
[2, 14]	Καππαδοκίας μὲν ὡρμᾶτο, δόξαν δὲ	δεινοῦ	περὶ τὴν αὐτῶν θρησκείαν ἐκέκτητο.
[2, 21]	ἄνδρα ἐπιχειρήσαντας. Οὔτε γὰρ ἔχουσι	δεῖξαι	ὅτι Εὐσέβιος ἀρχὴν τῆς ὑπάρξεως
[2, 16]	τὴν ἄκριτον καταδίκην. Ὁ δὲ,	δείσας	τοὺς περιεστηκότας καὶ τοῦ πλήθους
[2, 8]	δὲ αὐτοῦ ὁ υἱὸς Κωνστάντιος	δεκάτῳ	ἔτει ἀπὸ τῆς θεμελιώσεως συνετέλεσεν,
[2, 15]	οὓς ἐγράφησαν διαπέμπονται. Οἱ δὲ	δεξάμενοι	ὕβριν ἐποιοῦντο τὴν ἐπίπληξιν· καὶ
[2, 23]	τὰς ἐπιστολὰς ἐν τῇ Ἀκυληΐᾳ	δεξάμενος	Ἀθανάσιος— ἐκεῖ γὰρ τῆς Σαρδικῆς
[2, 17]	τῶν Ἀρειανιζόντων κατὰ Ἀθανασίου γινόμενα,	δεξάμενος	δὲ καὶ τὰ Εὐσεβίου τοῦ
[2, 23]	χρόνος παρῆλθεν, ἀφ´ οὗ γράμματα	δεξάμενος	παρ´ ἡμῶν οὐκ ἀπήντησας, διὰ
[2, 23]	καὶ ἡμετέρᾳ γνώμῃ ἀπεσταλμένον ἡδέως	δέξασθε,	καὶ πάσῃ ψυχῇ καὶ γνώμῃ
[2, 10]	εἰς οὐρανοὺς ἀνεληλυθέναι, καὶ ἐν	δεξιᾷ	τοῦ Πατρὸς καθέζεσθαι· καὶ ἐρχόμενον
[2, 18]	τοὺς οὐρανοὺς, καὶ καθεσθέντα ἐν	δεξιᾷ	τοῦ Πατρὸς, καὶ ἐρχόμενον ἐπὶ
[2, 10]	εἰς οὐρανοὺς, καὶ καθεσθέντα ἐν	δεξιᾷ	τοῦ Πατρὸς, καὶ πάλιν ἐρχόμενον
[2, 18]	αἰῶνας· ἔσται γὰρ καθεζόμενος ἐν	δεξιᾷ	τοῦ Πατρὸς, οὐ μόνον ἐν
[2, 19]	ἀπείρους αἰώνας· καθέζεται γὰρ ἐν	δεξιᾷ	τοῦ Πατρὸς, οὐ μόνον ἐν
[2, 19]	εἰς οὐρανὸν, καὶ καθεσθέντα ἐκ	δεξιῶν	τοῦ Πατρὸς, ἐρχόμενον ἐπὶ συντελείᾳ
[2, 23]	δὲ καὶ αὐτὸς αἰτῶ, καὶ	δέομαι,	δός μοι. Τοῦ δὲ βασιλέως
[2, 16]	χεὶρ ξιφήρης περὶ αὐτοὺς ἐτύγχανε.	Δέος	δὲ ἐντεῦθεν καταλαμβάνει τὰ πλήθη·
[2, 23]	Τούτου γὰρ ἕνεκα καὶ τὸν	δεσπότην	καὶ ἀδελφόν μου Κώνσταντα τὸν
[2, 3]	τὴν προσφιλεστάτην ὑμῶν θεοσέβειαν ὁ	δεσπότης	ἡμῶν, ὁ τῆς μακαρίας μνήμης
[2, 1]	αἰτίαν τὸ πρῶτον καὶ τὸ	δεύτερον	βιβλίον ἄνωθεν ἐλέχθη. Ῥουφῖνος, ὁ
[2, 1]	ἠναγκάσθημεν τὸ πρῶτον καὶ τὸ	δεύτερον	βιβλίον ἄνωθεν ὑπαγορεύσαι, συγχρώμενοι καὶ
[2, 13]	τὸ τρίτον καὶ Κώνσταντος τὸ	δεύτερον.	Καθ´ ὃν χρόνον Κώνστας μὲν
[2, 1]	ἀκολουθήσαντες τὸ πρῶτον καὶ τὸ	δεύτερον	τῆς ἱστορίας βιβλίον ᾗ ἐκείνῳ
[2, 16]	ἄλλων ἀρχόντων τὴν ἐξουσίαν κεκληρωμένῳ,	δευτέρῳ	δὲ μετὰ βασιλέα χρηματίζοντι, ὅπως
[2, 1]	μετὰ χεῖρας, λέγω δὲ τῷ	δευτέρῳ,	ποιῆσαι σπουδάζομεν. Ἀρκτέον δὲ ἤδη
[2, 22]	τῶν ἑσπερίων μερῶν βασιλεὺς, ἢ	δέχεσθαι	τοὺς περὶ Παῦλον καὶ Ἀθανάσιον
[2, 22]	τοῦ βασιλέως τῆς ἑῴας μὴ	δεχομένου,	πόλεμον ὁ τῶν ἑσπερίων ἠπείλησε
[2, 16]	πλησίον τῆς ἐκκλησίας ἐγένετο, τότε	δὴ	ἄλογος φόβος καταλαμβάνει τὰ πλήθη,
[2, 9]	χερσὶν αὐτοῦ ἐγένετο. Τὰ μὲν	δὴ	Γεωργίῳ εἰρημένα περὶ τοῦ Ἐμισηνοῦ
[2, 15]	τολμήματα καλύπτειν βουλόμενος. Καὶ τὸ	δὴ	θαυμαστότερον, οὓς πέφευγεν Ἀρειανοὺς οὐκ
[2, 17]	φυγῇ καὶ ἦν ἀφανής. Τότε	δὴ	καὶ Ἰούλιος ὁ τῆς Ῥώμης
[2, 21]	οὐκ ἂν δημιουργὸς‘ λεχθείη. Καὶ	δὴ	καὶ ὁ τῶν ὅλων Θεὸς
[2, 16]	ξίφεσιν ὡς ἀντεπιόντες ἐκέχρηντο, καὶ	δὴ	καὶ τοῦ ἔργου εἴχοντο. Ἀπέθανον
[2, 23]	καὶ τὰς τιμίας ὕλας, χρυσὸν	δὴ	λέγω καὶ ἄργυρον, εἰς καθαρότητα
[2, 19]	κοινὰς ἐννοίας περὶ Θεοῦ, καὶ	δὴ	παρὰ τὸ βούλημα τῆς θεοπνεύστου
[2, 12]	τῷ πάντα κυκῶντι συμπράττοντες, τότε	δὴ	τὴν αὐθεντίαν διαδεξάμενοι· εἰσὶ δὲ
[2, 16]	πλήθους φθαρέντες. Ἐπὶ τοῖς τοιούτοις	δὴ	τοῖς κατορθώμασιν ὁ Μακεδόνιος, ὡς
[2, 21]	ἐπεχείρησαν καὶ αὐτὸν λοιδορῆσαι, φημὶ	δὴ	τὸν Παμφίλου Εὐσέβιον, ὡς Ἀρειανίζοντα
[2, 23]	ὁ Θεὸς ὑμῖν ἀποδίδωσιν. Ἐκ	δὴ	τούτου συνορᾷν ἐστὶν καθαρὰς ὑμῶν
[2, 16]	Ζεύξιππος· κἀκεῖθεν μεταπέμπεται μετὰ τιμῆς	δῆθεν	τὸν Παῦλον, ὡς ἀναγκαῖον ἐλθεῖν
[2, 19]	Χριστὸν εἰρηκότας ἀνευλαβῶς, ἀνάγκην δὲ	δηλονότι	ἀβούλητον οὖσαν καὶ ἀπροαίρετον περιτεθεικότας
[2, 10]	Υἱοῦ, καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος·	δηλονότι	Πατρὸς ἀληθῶς ὄντος Πατρὸς, καὶ
[2, 15]	δι´ ἐπιστολῆς ἀντεγκαλοῦσι τῷ Ἰουλίῳ,	δηλοῦντες	μὴ δεῖν κανονίζεσθαι παρ´ αὐτοῦ,
[2, 21]	ἕτερον τρόπον τὸ εὐαγγελικὸν κήρυγμα	δηλούσης.	Καὶ ὁ λέγων δὲ, Καρδίαν
[2, 18]	πρὸς τὸν ἀδελφὸν γράμματα διαπέμπεται,	δηλῶν	τρεῖς ἐπισκόπους πεμφθῆναι παρ´ αὐτὸν
[2, 10]	ὅπως ἐγένετο, προϊόντος τοῦ λόγου	δηλώσομεν.	Ἡ δὲ ὑπαγορευθεῖσα περὶ τῆς
[2, 19]	κτίστην τοῖς δι´ αὐτοῦ ἐκτισμένοις	δημιουργήμασι	παραβάλλειν, καὶ τὸν αὐτὸν τῆς
[2, 19]	πρὸς πᾶσαν διακονησάμενον αὐτῷ τὴν	δημιουργίαν,	εἴτε τῶν ὁρατῶν, εἴτε τῶν
[2, 10]	Πατέρα παντοκράτορα, τὸν τῶν ὅλων	δημιουργόν	τε καὶ ποιητήν· καὶ εἰς
[2, 10]	πάντων νοητῶν τε καὶ αἰσθητῶν	δημιουργόν	τε καὶ προνοητήν· καὶ εἰς
[2, 21]	οὐ κτίζειν λέγεται. Καὶ τεχνίτης	δημιουργὸς,	ἀλλ´ οὐ πατὴρ γένοιτ´ ἂν
[2, 21]	αὐτοῦ φύντος υἱοῦ οὐκ ἂν	δημιουργὸς‘	λεχθείη. Καὶ δὴ καὶ ὁ
[2, 21]	γένοιτ´ ἂν τοῦ πρὸς αὐτοῦ	δημιουργουμένου·	τοῦ δὲ ἐξ αὐτοῦ φύντος
[2, 25]	Βετρανίωνος. Ἐν τούτῳ δὲ τὰ	δημόσια	οὐχ ἡ τυχοῦσα ταραχὴ διεδέχετο·
[2, 10]	τῷδε τῷ χρόνῳ καὶ τὰ	δημόσια	πράγματα συνέβη ταράσσεσθαι· ἔθνος, οἳ
[2, 23]	ἀπιστίας καὶ φόβου ἐπιβῆναί σε	δημοσίοις	ὀχήμασι, καὶ σπουδάσαι πρὸς ἡμᾶς,
[2, 16]	ἐκ φήμης ὑπόπτου περὶ τὸ	δημόσιον,	ἐκφραγῆναι μίαν τοῦ λουτροῦ θυρίδα
[2, 16]	πρόεισιν εἰς τὸ λουτρὸν τὸ	δημόσιον	ᾧ ἐπώνυμον Ζεύξιππος· κἀκεῖθεν μεταπέμπεται
[2, 16]	βασιλέως ἔπαρχος Φίλιππος ἐκ τοῦ	δημοσίου	ἐπὶ τὴν ἐκκλησίαν ἠπείγετο. Σὺν
[2, 16]	τοῦ βασιλέως βουλήν· πλασάμενος δὲ	δημοσίων	πραγμάτων ποιεῖσθαι φροντίδα, πρόεισιν εἰς
[2, 13]	στάσις γὰρ εὐθὺς ἐκ τοῦ	δήμου	παρηκολούθει, καὶ ἕτοιμοι ἦσαν ἀμύνεσθαι.
[2, 10]	ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς	δι	ετάξατο τοῖς μαθηταῖς λέγων, Πορευθέντες
[2, 15]	ὁμοούσιον‘ φρονούντων εἰργάσαντο, ἢ ὅσαι	δι´	Ἀθανάσιον γενόμεναι σύνοδοι ἀπωδύραντο, ἢ
[2, 25]	οὔτε τὰ Χριστιανῶν ἡσύχαζεν, ἀλλὰ	δι´	Ἀθανάσιον καὶ τὴν τοῦ ὁμοουσίου‘
[2, 15]	Γαλατίας, καὶ Λούκιος Ἀδριανουπόλεως, ἄλλος	δι´	ἄλλο κατηγορηθέντες καὶ τῶν ἐκκλησιῶν
[2, 23]	ἢ ἐκεῖνον τοσαύταις ἀρεταῖς περιβεβλῆσθαι,	δι´	ἃς καὶ τῆς ἐν οὐρανοῖς
[2, 11]	τῷ λαῷ μηδαμῶς βλάβη γένηται	δι´	αὐτόν· καὶ προστάξας διακόνῳ κηρύξαι
[2, 19]	αὐτοῦ, οὐχ ὁμοίως αὐτὸν τοῖς	δι´	αὐτοῦ γενομένοις κτίσμασιν ἢ ποιήμασι
[2, 19]	τῶν μετ´ αὐτὸν βασιλεύοντος τῶν	δι´	αὐτοῦ γενομένων, καὶ τὴν τοῦ
[2, 19]	ἀλλότριον, τὸ τὸν κτίστην τοῖς	δι´	αὐτοῦ ἐκτισμένοις δημιουργήμασι παραβάλλειν, καὶ
[2, 19]	χρόνοι γὰρ καὶ αἰῶνες γεγόνασι	δι´	αὐτοῦ. Οὔτε μὴν συνάναρχον, οὔτε
[2, 21]	ὡς ὑπερέχοντι, εἴτε ἡγεμόσιν, ὡς	δι´	αὐτοῦ πεμπομένοις. Καὶ ὁ εἰπὼν
[2, 15]	ἐν αὐτῇ γνώμῃ κοινῇ σφοδρότερον	δι´	ἐπιστολῆς ἀντεγκαλοῦσι τῷ Ἰουλίῳ, δηλοῦντες
[2, 23]	Κωνστάντιος τὰς ἀπειλὰς τοῦ ἀδελφοῦ	δι´	ἐπιστολῶν ἐκάλεσε τὸν Ἀθανάσιον, καὶ
[2, 23]	κατ´ αὐτοῦ ἐν δικαστηρίοις πραχθέντα	δι´	ἑτέρων γραμμάτων ἀφανισθῆναι ἐκέλευσε. Τὰ
[2, 19]	συντάξαντες, τοῖς ἐν Ἰταλίᾳ ἀποστέλλουσι	δι´	Εὐδοξίου τοῦ τότε ἐπισκόπου Γερμανικείας
[2, 18]	τὸν ἐπ´ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν	δι´	ἡμᾶς ἐνανθρωπήσαντα, καὶ γεννηθέντα ἐκ
[2, 19]	τὸν ἐπ´ ἐσχάτου τῶν ἡμερῶν	δι´	ἡμᾶς ἐνανθρωπήσαντα, καὶ γεννηθέντα ἐκ
[2, 19]	Θεὸν, ἀλλ´ ἐκ Θεοῦ ἐνανθρωπῆσαι	δι´	ἡμᾶς, καὶ μηδὲ πώποτε ἀπολωλεκότα
[2, 1]	~Προοίμιον,	δι´	ἣν αἰτίαν τὸ πρῶτον καὶ
[2, 16]	μίαν τοῦ λουτροῦ θυρίδα κελεύει·	δι´	ἧς ἐπὶ τὰς βασιλικὰς αὐλὰς
[2, 16]	τὸν Παῦλον ἀπειληφέναι τὸν θρόνον,	δι´	ὀργῆς ἐτίθετο τὸ γιγνόμενον. Πρόσταγμα
[2, 18]	ἐκ Θεοῦ, φῶς ἐκ φωτὸς,	δι´	οὗ ἐγένετο τὰ πάντα ἐν
[2, 19]	ἐκ Θεοῦ, φῶς ἐκ φωτὸς,	δι´	οὗ ἐγένετο τὰ πάντα τὰ
[2, 19]	διδάξαι καὶ ὑπομνῆσαι αὐτοὺς πάντα,	δι´	οὗ καὶ ἁγιάζονται αἱ τῶν
[2, 18]	ἀπέστειλε διδάξαι καὶ ὑπομνῆσαι πάντα,	δι´	οὗ καὶ ἁγιασθήσονται αἱ τῶν
[2, 10]	συνόντα τῷ γεγεννηκότι αὐτὸν Πατρὶ,	δι´	οὗ καὶ τὰ πάντα ἐγένετο
[2, 10]	καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος·	δι´	οὗ τὰ πάντα ἐγένετο, καὶ
[2, 10]	Υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ Θεὸν,	δι´	οὗ τὰ πάντα ἐγένετο· τὸν
[2, 23]	τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ,	δι´	οὗ τῷ παντοκράτορι Θεῷ ἡ
[2, 3]	αὐτῇ φατρίας συνίσταντο κατ´ αὐτοῦ,	δι´	ὧν συνεχεῖς στάσεις ἐγίνοντο, αἵτινες
[2, 20]	τῶν δυεῖν βασιλέων, τοῦ μὲν	διὰ	γραμμάτων αἰτήσαντος, τοῦ δὲ τῆς
[2, 23]	χρωμένων, τοῖς παρ´ ὑμῖν δικασταῖς	διὰ	γραμμάτων προσετάξαμεν ἅπαντας οὓς ἂν
[2, 12]	ἐτύρευσαν, ὧν εἷς ἦν ὁ	διὰ	Μακεδονίου ἐν τῇ Κωνσταντινουπόλει γενόμενος.
[2, 19]	ἐπίσκοπος ἦν. Ἡ δὲ πίστις	διὰ	μακροτέρων γραφεῖσα, προσθήκας τε πλείστας
[2, 11]	δὲ ἐκ τῆς ψαλμῳδίας γενομένης,	διὰ	μιᾶς τῶν πυλῶν τῆς ἐκκλησίας
[2, 23]	θρησκείας θεσμῷ διαφυλάττοντες, τὸν προειρημένον	διὰ	πάσης αἰδοῦς καὶ τιμῆς ἄγοντες,
[2, 17]	ἐδέδεικτο. Ταῦτα καὶ τὰ τοιαῦτα	διὰ	πλειόνων ὁ Ἰούλιος τοῖς ἐν
[2, 23]	ἐπισκόπῳ. Εἰ καὶ τὰ μάλιστα	διὰ	προτέρων γραμμάτων ἐδηλώσαμεν, ὅπως ἀμερίμνως
[2, 13]	Ὡς δὲ ἐπέκειτο ὁ Ἑρμογένης	διὰ	στρατιωτικῆς χειρὸς ἀπελάσαι τὸν Παῦλον,
[2, 13]	κεχειρο τόνητο, ἀλλ´ ὅτι καὶ	διὰ	τὰς μεταξὺ αὐτοῦ τε καὶ
[2, 23]	τὴν καθαρότητα τοῦ βίου, καὶ	διὰ	τὰς ὑμετέρας εὐχὰς, ὁ Θεὸς
[2, 23]	καὶ συνεπισκόπου μου Ἀθανασίου· ὃν	διά	τε τὴν καθαρότητα τοῦ βίου,
[2, 23]	τὸν ἐπίσκοπον, ἄνδρα τοῖς πᾶσι	διά	τε τὴν προσοῦσαν ὀρθοτήτα καὶ
[2, 1]	ἑαυτὸν ὀδύρεται πάθη καὶ ὅπως	διὰ	τὴν διαβολὴν τῶν περὶ Εὐσέβιον
[2, 23]	τε τὴν προσοῦσαν ὀρθοτήτα καὶ	διὰ	τὴν οἰκείαν εὐτροπίαν γνώριμον, πάλιν
[2, 16]	Ἐπεὶ δὲ συνωθούμενον τὸ πλῆθος	διὰ	τὴν στενοχωρίαν ὑποχωρεῖν οὐχ οἷόν
[2, 19]	Πατέρα χωρητὸν ἅμα καὶ παθητὸν	διὰ	τῆς ἐνανθρωπήσεως ὑποτίθενται. Τοιοῦτοι γάρ
[2, 24]	ἐπιστολαῖς ὀχυρωθεὶς Ἀθανάσιος ὁ ἐπίσκοπος,	διὰ	τῆς Συρίας ὁρμήσας τῆς Παλαιστίνης
[2, 3]	αὐτοῦ κεφαλῆς ἐπέμενε, μὴ ἄρα	διὰ	τῆς τῶν φαύλων διαστροφῆς ἀνήκεστα
[2, 2]	βασιλεύειν αὐτὸν ἐπέτρεπεν ἡ διαθήκη,	διὰ	τιμῆς ἦγε τὸν πρεσβύτερον, παρρησίας
[2, 20]	κατὰ τὰ ἑσπέρια μέρη ἐπίσκοποι	διὰ	τὸ ἀλλογλώσσους εἶναι καὶ διὰ
[2, 17]	πάλαι πραχθέντα ἐκ συναρπαγῆς ἐγεγόνει	διὰ	τὸ ἐκ μονομερείας τὰ ἐν
[2, 23]	εἰς τὸ ἡμέτερον κομιτάτον παραγένῃ,	διὰ	τὸ μάλιστα βούλεσθαι ἡμᾶς ἀποστεῖλαί
[2, 20]	διὰ τὸ ἀλλογλώσσους εἶναι καὶ	διὰ	τὸ μὴ συνιέναι οὐ προσεδέχοντο,
[2, 10]	οἱ ἐν Ἀντιοχείᾳ συνελθόντες ἐπίσκοποι,	διὰ	τὸ παραιτήσασθαι τὴν Ἀλεξάνδρειαν Εὐσέβιον
[2, 9]	ἀλλ´ ἐκεῖ μὲν μηκέτι ὁρμῆσαι,	διὰ	τὸ σφόδρα ὑπὸ τοῦ Ἀλεξανδρέων
[2, 21]	Ὑποτάγητε οὖν πάσῃ ἀνθρωπίνῃ κτίσει	διὰ	τὸν Κύριον, εἴτε βασιλεῖ, ὡς
[2, 14]	μισούμενον ἐν ταὐτῷ δὲ καὶ	διὰ	τὸν τῆς ἐκκλησίας ἐμπρησμὸν, καὶ
[2, 16]	οὖν Μακεδόνιος καὶ οἱ Ἀρειανοὶ	διὰ	τοσούτων φόνων τῆς ἐκκλησίας ἐκράτησαν.
[2, 23]	βασιλεὺς συντίθεσθαι αὐτῶν τῇ πίστει	διὰ	τοῦ καλεῖν Ἀθανάσιον παρ´ ἑαυτόν.
[2, 23]	Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐ τὸν,	διὰ	τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ,
[2, 24]	τῷ ὁμοουσίῳ‘ συνέθεντο. Ἀθανάσιος δὲ	διὰ	τοῦ Πηλουσίου ἐπὶ τὴν Ἀλεξάνδρειαν
[2, 10]	καὶ παρατροπῇ τῆς ὁμοουσίου‘ πίστεως	διὰ	τοῦ συνεχεῖς ποιεῖσθαι συνόδους καὶ
[2, 21]	Καὶ ταῦτα μὲν ἐν παρεκβάσει	διὰ	τοὺς λοιδορεῖν ἐπιχειρήσαντας τὸν Εὐσέβιον
[2, 21]	διέξεισιν· ἡμεῖς δὲ αὐτὰ παρεθέμεθα	διὰ	τοὺς μάτην ἐρεσχελοῦντας καὶ βλασφημεῖν
[2, 3]	ἐννοίας ἀποπεφευγέναι τὴν γνῶσιν οἶμαι,	διὰ	τοῦτο Ἀθανάσιον τὸν τοῦ προσκυνητοῦ
[2, 19]	Χριστοῦ Πατέρα, τὸν μόνον ἀγέννητον,	διὰ	τοῦτο ἀρνούμεθα τὸν Χριστὸν Θεὸν
[2, 23]	προαίρεσιν τῆς σῆς προθέσεως ἐνεπόδιζε,	διὰ	τοῦτο δωρεᾶς πληρέστατα γράμματα πρὸς
[2, 13]	στρατηλάτου ἀναιρέσεως, καὶ ὅπως πάλιν	διὰ	τοῦτο ἐξεώθη ὁ Παῦλος τῆς
[2, 23]	δεξάμενος παρ´ ἡμῶν οὐκ ἀπήντησας,	διὰ	τοῦτο καὶ νῦν ὑπομνῆσαί σε
[2, 1]	τὴν πίστιν καταβραχὺ μεταποιοῦντες ἐξέδωκαν,	διὰ	τοῦτο ὅσα ἀναγκαῖα ἡγησάμεθα ἐν
[2, 1]	ἢ τοῖς καταστοχασαμένοις αὐτῶν καὶ	διὰ	τοῦτο πλανηθεῖσιν. Ἔτι μὴν καὶ
[2, 19]	Πνεύματος κατὰ τὰς γραφὰς, τρεῖς	διὰ	τοῦτο τοὺς Θεοὺς ποιοῦμεν. Ἐπειδὴ
[2, 20]	ἐν τῷ βιβλίῳ φράσις, καὶ	διὰ	τοῦτο ὑπόνοιαν τοῦ Σαμοσατέως λαβεῖν.
[2, 19]	ὑπάρχειν ὁμοίως τῷ Πατρὶ λέγοντες,	διὰ	τοῦτο χωρίζομεν αὐτὸν τοῦ Πατρὸς,
[2, 2]	καὶ ἡ τοῦ βασιλέως γαμετὴ	διὰ	τῶν εὐνούχων καὶ τοῦ πρεσβυτέρου
[2, 24]	~Ὡς Ἀθανάσιος ἐπὶ τὴν Ἀλεξάνδρειαν	διὰ	τῶν Ἱεροσολύμων παριὼν ὑπὸ Μαξίμου
[2, 19]	δεδωκὼς τὸν νόμον, καὶ λαλήσας	διὰ	τῶν προφητῶν, καὶ τὰ τελευταῖα
[2, 23]	Ἀρειανῆς αἱρέσεως κατεπάτησε, καὶ πολλάκις	διὰ	φθόνον καὶ εἰς κίνδυνον ἐπιβουλευθεὶς
[2, 16]	τούτου. ~Ὡς ὁ βασιλεὺς παρεσκεύασε	διὰ	Φιλίππου τοῦ ἐπάρχου ἐξωσθῆναι τὸν
[2, 21]	Ἀρειανίζειν δοκεῖ τῷ συνεχῶς λέγειν	διὰ	Χριστοῦ. Πρὸς ὃν ἀποκρινούμεθα, ὅτι
[2, 23]	προθέσεως εἰς τὰς ἁπάντων εὐχὰς	διαβαινούσης,	καὶ ἐκ τῶν ἐθνῶν οἳ
[2, 15]	δὲ ταῦτα πάντα ἀποσιγήσας, ἐκεῖνα	διαβάλλει·	ἀλλ´ οὐδ´ ὅλως τοῦ αἱρεσιάρχου
[2, 3]	παρεῖχον τοῖς περὶ Εὐσέβιον τοῦ	διαβάλλειν	αὐτὸν βασιλεῖ, ὅτι μὴ κρίναντος
[2, 8]	οὖν ἔργον τίθενται προηγουμένως Ἀθανάσιον	διαβάλλειν,	πρῶτον μὲν ὡς παρὰ κανόνα
[2, 15]	ἰδίους θρόνους. Ἀθανάσιος μέντοι ὀψέποτε	διαβῆναι	ἐπὶ τὴν Ἰταλίαν ἐξίσχυσε. Τῶν
[2, 16]	αὐτῷ ἐπὶ τὰ ἀνατολικὰ μέρη	διαβῆναι.	Ὁ μὲν οὖν Παῦλος, παρὰ
[2, 3]	κατελάμβανεν. Ἐπὶ τοσοῦτον δὲ τὰς	διαβολὰς	ἐξέτεινον, ὡς ὀργισθέντα τὸν βασιλέα
[2, 17]	δὲ τῷ καιρῷ, καὶ ἑτέρα	διαβολὴ	κατὰ Ἀθανασίου παρὰ τῶν Ἀρειανιζόντων
[2, 1]	πάθη καὶ ὅπως διὰ τὴν	διαβολὴν	τῶν περὶ Εὐσέβιον ἐξωρίσθη, ἔγνωμεν
[2, 9]	Ἐμισηνοῦ. Ἐπὶ τούτοις τότε τῆς	διαβολῆς	γενομένης, προχειρίζονται τῆς Ἀλεξανδρείας ἐπίσκοπον,
[2, 3]	ἐπικειμένων αὐτῷ ἀνδρῶν, ὑπ´ ἐμοὶ	διάγειν	κελευσθεὶς οὕτως, ὡς ἐν ταύτῃ
[2, 20]	καίτοι ἐνιαυτοῦ καὶ ἓξ μηνῶν	διαγενομένων,	ἀφ´ οὗ ἥ τε σύνοδος
[2, 23]	Εὐσέβιος ὁ Παμφίλου ἅμα πλείοσι	διαγνοὺς	τὰ κατ´ αὐτὸν, καὶ ἀποδοὺς
[2, 20]	οἱ δὲ ἑσπέριοι, ὅτι πρὸ	διαγνώσεως	οἱ καθελόντες ἀπέφυγον, καὶ ὅτι
[2, 25]	μερῶν βασιλεύοντα, περὶ τὰς Γαλλίας	διάγοντα	ἐκ συσκευῆς ἀνεῖλε. Οὗ γενομένου,
[2, 16]	μέντοι βασιλεὺς Κωνστάντιος ἐν Ἀντιοχείᾳ	διάγων,	πυθόμενος πάλιν τὸν Παῦλον ἀπειληφέναι
[2, 20]	ῥήματα Μαρκέλλου, πρὸς αὐτὰ δὲ	διαγωνίζεται,	ὡς ψιλὸν ἄνθρωπον τὸν Κύριον,
[2, 12]	συμπράττοντες, τότε δὴ τὴν αὐθεντίαν	διαδεξάμενοι·	εἰσὶ δὲ οὗτοι Θέογνις Νικαίας,
[2, 8]	τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ ἐκκλησίας Πλάκιτος	διαδεξάμενος	Εὐφρόνιον. Οἱ περὶ Εὐσέβιον οὖν
[2, 3]	τοῦ τῆς θείας μνήμης βασιλέως,	διαδεξάμενος	πληρῶσαι. Ὅστις ἐπειδὰν τῆς ὑμετέρας
[2, 9]	τὸν Εὐσέβιον συνεῖναι Εὐφρονίῳ τῷ	διαδεξαμένῳ	Εὐστάθιον, φεύγοντά τε τὴν ἱερωσύνην
[2, 4]	Ἀκάκιος μαθητὴς αὐτοῦ τὴν ἐπισκοπὴν	διαδέχεται·	ὃς ἄλλα μὲν βιβλία πολλὰ
[2, 19]	Τριετοῦς δὲ ἐν τῷ μέσῳ	διαδραμόντος	χρόνου, αὖθις οἱ ἀνατολικοὶ ἐπίσκοποι
[2, 2]	ἑῴας βασιλεύειν αὐτὸν ἐπέτρεπεν ἡ	διαθήκη,	διὰ τιμῆς ἦγε τὸν πρεσβύτερον,
[2, 2]	δὲ τοῦτο ἐπράχθη λεκτέον. Τὴν	διαθήκην	ὁ πρεσβύτερος καὶ τὰ ἐνταλθέντα
[2, 19]	ἑαυτοῦ Πατρὶ, καὶ πρὸς πᾶσαν	διακονησάμενον	αὐτῷ τὴν δημιουργίαν, εἴτε τῶν
[2, 23]	Ἰούλιος ἐπισκόποις καὶ πρεσβυτέροις καὶ	διακόνοις	καὶ λαῷ παροικοῦντι Ἀλεξάνδρειαν ἀγαπητοῖς
[2, 23]	δὲ πληρεστάτην διήγησιν Ἀχήταν τὸν	διάκονον	ἀπεστείλαμεν, παρ´ οὗ δυνήσῃ μαθεῖν
[2, 6]	τῆς εὐλαβείας δεικνύμενον, αἱρεῖσθαι Μακεδόνιον,	διάκονον	τυγχάνοντα μὲν ἤδη πάλαι τῆς
[2, 11]	γένηται δι´ αὐτόν· καὶ προστάξας	διακόνῳ	κηρύξαι εὐχὴν, αὖθις ψαλμὸν λέγεσθαι
[2, 23]	τῇ Ἀλεξανδρείᾳ τινες τοῦ λαοῦ	διακρινόμενοι	τὴν πρός σε κοινωνίαν, μίαν
[2, 23]	ἠξίου καθ´ ἑκάστην πόλιν τοῖς	διακρινομένοις	πρὸς τὴν τῶν Ἀρειανιζόντων κοινωνίαν.
[2, 6]	φρονοῦντες τὸ ὁμοούσιον, τῶν Ἀρειανιζόντων	διακρινομένων	καὶ ὁσημέραι διαπληκτιζομένων περὶ τοῦ
[2, 20]	ὅλοις τρισὶ βιβλίοις πρὸς αὐτὸν	διαλεγόμενος,	ἃ πρὸς Μάρκελλον‘ ἐπέγραψε· καὶ
[2, 2]	τῇ πόλει καθ´ ἑκάστην οἰκίαν	διαλεκτικὸς	πόλεμος ἦν. Διέτρεχεν οὖν ταχέως
[2, 19]	οὗ ἡ βασιλεία ἀκατάπαυστος οὖσα	διαμένει	εἰς ἀπείρους αἰώνας· καθέζεται γὰρ
[2, 18]	οὗ ἡ βασιλεία ἀκατάπαυστος οὖσα	διαμενεῖ	εἰς τοὺς ἀπείρους αἰῶνας· ἔσται
[2, 10]	κρῖναι ζῶντας καὶ νεκροὺς, καὶ	διαμένοντα	βασιλέα καὶ Θεὸν εἰς τοὺς
[2, 23]	ταῖς πιστοτάταις ἑαυτῶν ψυχαῖς καὶ	διανοίαις.	Ἐμὲ δὲ ἤδη εὐφραίνει ἐννοούμενον
[2, 21]	ἔλεγε, καθαρὰν δὲ αὐτῷ τὴν	διάνοιαν	ἀποτελεσθῆναι ηὔχετο. Οὕτως εἴρηται καὶ,
[2, 23]	γράψαι τὴν πρόθεσιν τῆς ἐμῆς	διανοίας,	προσδοκῶν αὐθαίρετόν σε παραγενέσθαι πρὸς
[2, 3]	διαστροφῆς ἀνήκεστα ὑποστῇ. Πρὸς τὸ	διαπαῖξαι	τοίνυν ταύτην ἀφῃρέθη τῶν φαρύγγων
[2, 23]	ὑμῶν ἀφελκυσθῆναι, ἀλλὰ τῷ πνεύματι	διαπαντὸς	ὡς συνὼν ὑμῖν διῆγε. Καὶ
[2, 18]	καὶ πρὸς τὸν ἀδελφὸν γράμματα	διαπέμπεται,	δηλῶν τρεῖς ἐπισκόπους πεμφθῆναι παρ´
[2, 20]	ἐγγράψαντές τε καὶ αὐτοὶ πανταχοῦ	διαπέμπονται.	Γνώμῃ μὲν οὖν ἑκάτεροι τοιάδε
[2, 15]	τὰς ἐπιστολὰς πρὸς οὓς ἐγράφησαν	διαπέμπονται.	Οἱ δὲ δεξάμενοι ὕβριν ἐποιοῦντο
[2, 20]	ἀνομοίου‘ δόξαν ἐπιστολὰς συγγράψαντες πανταχοῦ	διαπέμπονται.	Οἱ δὲ ἐν Σαρδικῇ πρῶτον
[2, 24]	συνέθεντο, καὶ γράμματα πρὸς Ἀθανάσιον	διαπεμψάμενοι	κοινωνεῖν αὐτῷ τοῦ λοιποῦ ὡμολόγησαν.
[2, 6]	τῶν Ἀρειανιζόντων διακρινομένων καὶ ὁσημέραι	διαπληκτιζομένων	περὶ τοῦ δόγματος, ἐπεὶ δὲ
[2, 24]	περὶ τὸ Ἀρειάνιον δόγμα πρότερον	διαπύρως	σπουδάζοντες, καταγνόντες τότε τῆς προλαβούσης
[2, 12]	δόξῃ συντιθέμενοι ἐκοινώνησαν. Τότε δὲ	διαπύρως	τὴν Ἀρειανὴν συγκροτοῦντες θρησκείαν οὐ
[2, 23]	κατὰ τὸν τῆς ἐκκλησίας θεσμὸν	διαρκῆ	φυλάττειν σπουδάσατε. Οὐδὲ γὰρ εὔλογόν
[2, 23]	δέ γε ταῖς εὐχαῖς ὑμᾶς	διαρκῶς	αὐτῷ, ὡς προείρηται, προστάτῃ καὶ
[2, 21]	τοῦ κατέταξεν‘ ἢ κατέστησεν‘ εἰρημένου.	Διαρρήδην	οὖν τοὺς ἐν ἀνθρώποις ἄρχοντας
[2, 9]	δὲ εἰς τὴν Ἐμισηνῶν πόλιν.	Διαστασιασάντων	δὲ τῶν Ἐμισηνῶν ἐπὶ τῇ
[2, 19]	ἐξ ἀγράφων ἐπισφαλῶς λέγοντας, χρονικὸν	διάστημα	προενθυμητέον αὐτοῦ, ἀλλ´ ἢ μόνον
[2, 19]	αὐτὸν τοῦ Πατρὸς, τόπους καὶ	διαστήματά	τινα μεταξὺ τῆς συναφείας αὐτῶν
[2, 3]	ἄρα διὰ τῆς τῶν φαύλων	διαστροφῆς	ἀνήκεστα ὑποστῇ. Πρὸς τὸ διαπαῖξαι
[2, 16]	ἐτύγχανεν ὢν, ἐν ᾗ τὰς	διατριβὰς	ποιεῖσθαι, ἀδεῶς τε ἐπιβαίνειν καὶ
[2, 23]	καὶ τῆς ἐπὶ ξένης αὐτοῦ	διατριβῆς	ὑμεῖς παραμυθεία γεγόνατε· καὶ διωκόμενον
[2, 13]	τοῦ βασιλέως κατὰ τὴν Ἀντιόχειαν	διατρίβοντος.	Ἐντέλλεται οὖν Ἑρμογένει τῷ στρατηλάτῃ,
[2, 6]	μὲν ἔτη κατὰ τὴν ἐπισκοπὴν	διατρίψας,	ἐνενήκοντα καὶ ὀκτὼ δὲ ἔτη
[2, 17]	ὁ τῶν Αὐγούστων πατὴρ εἰς	διατροφὴν	τῶν πτωχῶν. Τοῦτο ἔφασαν ἐξαργυρίζειν
[2, 15]	δὲ τούτου φασὶ ταραχὰς καὶ	διαφθορὰς	ἀνθρώπων γεγονέναι, οἵ τε Ἀρειανίζοντες
[2, 22]	τούτου ἀδιάφορος ἦν ἡ κοινωνία,	διαφόρου	τυγχανούσης τῆς πίστεως· περαιτέρω δὲ
[2, 1]	οἱ βασιλεῖς ἐπέστειλαν, ἢ κατὰ	διαφόρους	συνόδους οἱ ἐπίσκοποι τὴν πίστιν
[2, 1]	μὴν καὶ ἐπιστολῶν τῶν τότε	διαφόρων	ἐπιτετυχηκότες, ὡς οἷόν τε τὴν
[2, 8]	δὲ τῇ συνόδῳ συνῆλθον ἐκ	διαφόρων	πόλεων ἐπίσκοποι ἐνενήκοντα. Μάξιμος μέντοι
[2, 1]	Ῥουφίνου λαβόντες, τὰ δὲ ἐκ	διαφόρων	συναγαγόντες, τινα δὲ καὶ παρὰ
[2, 23]	μέλλοντι, καὶ ὁμολογίας ἔνδοξον μαρτυρίαν.	Διαφόρως	γὰρ κατά τε γῆν καὶ
[2, 3]	προέτρεπεν. Ἡ θεία πρόνοια ὑμᾶς	διαφυλάξοι,	ἀδελφοὶ ἀγαπητοί. Τούτοις θαρρῶν τοῖς
[2, 23]	τῷ τῆς ἱερᾶς θρησκείας θεσμῷ	διαφυλάττοντες,	τὸν προειρημένον διὰ πάσης αἰδοῦς
[2, 19]	τὴν εἰς οὐρανὸν ἄνοδον ἀπέστειλε	διδάξαι	καὶ ὑπομνῆσαι αὐτοὺς πάντα, δι´
[2, 18]	εἰς οὐρανοὺς αὐτοῦ ἄνοδον ἀπέστειλε	διδάξαι	καὶ ὑπομνῆσαι πάντα, δι´ οὗ
[2, 20]	τῷ τὴν καταδίκην ἀναπαλαῖσαι ἐσπούδασε,	διδάξας	ὡς οὐ νοηθείη ἡ ὑπ´
[2, 23]	τῇ προθέσει καὶ τῇ οὐρανίᾳ	διδασκαλίᾳ,	ἀποδειχθεὶς δὲ ἀθανάτῳ κρίσει παρ´
[2, 23]	αὐτὰς ἀγάπης, ἣν ἐκ τῆς	διδασκαλίας	τοῦ προειρημένου ἀδελφοῦ μου ἐπαιδεύθητε,
[2, 6]	ὀνομάσειεν· καὶ εἰ μὲν βούλοιντο	διδασκαλικὸν	ἐν ταὐτῷ καὶ βίου χρηστοῦ
[2, 21]	καὶ οὐδὲ πώποτε ὡς κακοδοξίας	διδάσκαλος	ἐνομίσθη. Ἔτι μὴν καὶ Ἀρείου
[2, 4]	εἰς τὸν βίον δὲ τοῦ	διδασκάλου	αὐτοῦ συνέγραψεν. ~Περὶ τῆς Κωνσταντίνου
[2, 18]	τοῦ καθῃρημένου μαθητὴς, ἀκολουθῶν τῷ	διδασκάλῳ,	ψιλὸν ἄνθρωπον τὸν Υἱὸν ἐδογμάτισε.
[2, 9]	Ἐμισηνόν. Τίς δὲ οὗτος ἦν	διδάσκει	Γεώργιος ὁ Λαοδικείας, ὃς τότε
[2, 10]	ἕκαστα, ἢ εἴ τις ἄλλο	διδάσκει	ἢ εὐαγγελίζεται παρ´ ὃ παρελάβομεν,
[2, 10]	ὑγιῆ τῶν γραφῶν ὀρθὴν πίστιν	διδάσκει	λέγων, ἢ καιρὸν ἢ αἰῶνα
[2, 19]	τὸν Χριστοῦ Πατέρα, ὁ Θεῖος	διδάσκει	λόγος. Ἀλλ´ οὐδὲ τὸ ἦν
[2, 19]	τοῦ Θεοῦ γνησίως αὐτὸν γεγεννῆσθαι	διδασκόμεθα·	ἓν γὰρ τὸ ἀγέννητον καὶ
[2, 17]	παρὰ τῶν ἐν Αἰγύπτῳ ἐπισκόπων,	διδάσκοντα	ψευδῆ εἶναι τὰ κατὰ Ἀθανασίου
[2, 20]	ἐπὶ οἰκουμενικῆς συνόδου πέρας λαβεῖν,	διδάσκοντες	ἐπὶ καταλύσει τῆς πίστεως τὰς
[2, 19]	Υἱὸν γνησίως τε καὶ ἀληθῶς	διδάσκουσιν	ἡμᾶς αἱ θεῖαι γραφαὶ γεγεννῆσθαι·
[2, 21]	ἐν τρίτῳ δὲ ὁ αὐτὸς,	διδάσκων	πῶς δεῖ τὸ κτίσμα τὴν
[2, 10]	καὶ εἰς τελείωσιν τοῖς πιστεύουσι	διδόμενον·	καθὼς καὶ ὁ Κύριος ἡμῶν
[2, 23]	τὴν χάριν ταύτην ὑμῖν παράσχοι,	διδοὺς	ἔπαθλον τῇ θαυμαστῇ ὑμῶν πίστει,
[2, 21]	ὅτι Εὐσέβιος ἀρχὴν τῆς ὑπάρξεως	δίδωσι	τῷ Υἱῷ τοῦ Θεοῦ, κἂν
[2, 2]	πολὺ δὲ καὶ ἐπ´ αὐτὸν	διέβαινε	τὸν βασιλέα τὸ ζήτημα. Τοῦτο
[2, 22]	Ἀθανάσιος καὶ Παῦλος· ἀλλὰ πυνθανόμενος	διέγνων	εὐσεβείας αὐτοὺς χάριν διώκεσθαι. Εἰ
[2, 25]	αὐτοῦ παῖδες τὴν βασιλείαν αὐτοῦ	διεδέξαντο,	ὡς ἐν τῷ πρὸ τούτου
[2, 4]	Παμφίλου Ἀκάκιος τὴν ἐπισκοπὴν Καισαρείας	διεδέξατο.	Ἐν δὲ τῷδε τῷ χρόνῳ
[2, 8]	τῶν Ἱεροσολύμων ἐπίσκοπος, ὃς Μακάριον	διεδέξατο,	οὐ παρεγένετο ἐν αὐτῇ, ἐπιλογισάμενος
[2, 25]	δημόσια οὐχ ἡ τυχοῦσα ταραχὴ	διεδέχετο·	περὶ ἧς ὅσα κεφαλαιώδη παραδραμεῖν
[2, 2]	τὰ βασίλεια στρατευομένοις· ἔπειτα δὲ	διεδόθη	καὶ εἰς τὰ πλήθη τῆς
[2, 11]	διεσώζετο. Τοῦτον δὲ τὸν τρόπον	διεκφυγὼν	ἐπὶ τὴν Ῥώμην ἀνέδραμε· καὶ
[2, 2]	εἰς τὰ πλήθη τῆς πόλεως.	Διελέγοντο	δὲ περὶ τῆς δόξης ἐν
[2, 15]	Μακεδονίου προεστὼς αἱρέσεως· ὃς εἰ	διελογίζετο,	πόσα κακὰ κατὰ Ἀθανασίου οἱ
[2, 10]	πράξασα καὶ ἄλλα τινα νομοθετήσασα	διελύθη.	Ἐν δὲ τῷδε τῷ χρόνῳ
[2, 21]	Εὐσέβιος ἐν τοῖς πρὸς Μάρκελλον	διέξεισιν·	ἡμεῖς δὲ αὐτὰ παρεθέμεθα διὰ
[2, 9]	περὶ τῆς καταστάσεως αὐτοῦ πλατύτερον	διεξῆλθεν	ὁ Γεώργιος· τελευταῖον δὲ ἐπάγει,
[2, 15]	ἐπίσκοποι τῷ ἐπισκόπῳ Ῥώμης Ἰουλίῳ	διεπέμποντο.	Ἐπειδὴ δὲ Ἀθανασίου εἰς τὴν
[2, 23]	γράμματα πρὸς τὴν σὴν στερρότητα	διεπεμψάμεθα·	ἵνα ἀφόβως ταῖς ἡμετέραις προσόψεσι
[2, 15]	Μακεδόνιος κατὰ πασῶν τῶν ἐκκλησιῶν	διεπράξατο,	ἡσυχίαν ἦγεν ἂν, ἢ φθεγγόμενος
[2, 11]	Εὐσέβιος δὲ ὅσα ἐβούλετο κατεργασάμενος,	διεπρεσβεύετο	πρὸς Ἰούλιον τὸν Ῥώμης ἐπίσκοπον,
[2, 23]	προὐτίθει, καὶ περὶ τοῦ πρακτέου	διεπυνθάνετο.	Οἱ δὲ κρεῖσσον ἔφασαν τῶν
[2, 21]	τοιούτῳ τρόπῳ τὴν θεόπνευστον γραφὴν	διερευνώμενος·	μὴ θαυμάσῃς εἰ μεταφορικῶς καὶ
[2, 22]	κατὰ πόλεις τὰς ἑαυτῶν ἀνεχώρησαν.	Διεσπᾶτο	οὖν τῆς ἀνατολῆς ἡ δύσις·
[2, 11]	ἐν μέσοις τοῖς ψαλμῳδοῦσιν ἀβλαβὴς	διεσώζετο.	Τοῦτον δὲ τὸν τρόπον διεκφυγὼν
[2, 13]	Ὃς καταλαβὼν τὴν Κωνσταντινούπολιν, ὅλην	διετάραξε	βιαζόμενος ἐκβαλεῖν τὸν ἐπίσκοπον· στάσις
[2, 6]	γίνεται ἐπισκόπου, καὶ τὴν ἐκκλησίαν	διετάραττεν.	Ἐπεὶ γὰρ ὁ λαὸς εἰς
[2, 6]	γὰρ ὁ λαὸς εἰς δύο	διετέτμητο	μέρη, τῶν μὲν προσκειμένων τῷ
[2, 2]	ἑκάστην οἰκίαν διαλεκτικὸς πόλεμος ἦν.	Διέτρεχεν	οὖν ταχέως τὸ κακὸν καὶ
[2, 23]	ἐκεῖ γὰρ τῆς Σαρδικῆς ἀναχωρήσας	διέτριβεν	εὐθέως ἐπὶ τὴν Ῥώμην ἀνέδραμεν·
[2, 3]	ταύτῃ τῇ πόλει ἐν ᾗ	διέτριβεν	πᾶσι τοῖς ἀναγκαίοις ἐμπλεονάζειν, εἰ
[2, 23]	ἐπισκόπῳ. Ἡνίκα ἐν τῇ Ἐδέσῃ	διετρίβομεν,	παρόντων τῶν σῶν πρεσβυτέρων, ἤρεσεν
[2, 20]	περὶ Ἀθανάσιον ἐν τῇ Ῥώμῃ	διέτριβον	τὴν σύνοδον περιμένοντες. Ὡς οὖν
[2, 11]	ἐκκλησίας ἐξωθούμενος τοῦ συλληφθῆναι αὐτὸν	διέφυγε,	λεκτέον. Ἑσπέρα μὲν ἦν· ὁ
[2, 23]	πνεύματι διαπαντὸς ὡς συνὼν ὑμῖν	διῆγε.	Καὶ ἔγωγε, ἀγαπητοὶ, τὸν γενόμενον
[2, 23]	σου ἐπιτυχεῖν. Πρὸς δὲ πληρεστάτην	διήγησιν	Ἀχήταν τὸν διάκονον ἀπεστείλαμεν, παρ´
[2, 23]	καὶ Σωτὴρ ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς,	διηνεκῆ	τὴν χάριν ταύτην ὑμῖν παράσχοι,
[2, 19]	μόνον τοῖς πατρῴοις κόλποις ἀναπαυόμενον	διηνεκῶς.	Πιστεύοντες οὖν εἰς τὴν παντέλειον
[2, 20]	Γνώμῃ μὲν οὖν ἑκάτεροι τοιάδε	δικαίως	πεποιηκέναι νομίσαντες, οἱ μὲν ἀνατολικοὶ,
[2, 23]	ἐθελοκακίᾳ χρωμένων, τοῖς παρ´ ὑμῖν	δικασταῖς	διὰ γραμμάτων προσετάξαμεν ἅπαντας οὓς
[2, 8]	αἰκισθέντων ὑπὸ Ἀθανασίου, τινῶν δὲ	δικαστηρίοις	παραδοθέντων. Οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ
[2, 23]	καὶ τὰ κατ´ αὐτοῦ ἐν	δικαστηρίοις	πραχθέντα δι´ ἑτέρων γραμμάτων ἀφανισθῆναι
[2, 21]	ἦσαν οἱ ἀπόστολοι συνηγμένοι, ὅτε	δίκην	βροντῆς Ἐγένετο ἦχος ἐκ τοῦ
[2, 11]	καὶ πρὸς ἑαυτὸν καλεῖν τὴν	δίκην.	~Ὡς Εὐσεβίου τελευτήσαντος ὁ ἐν
[2, 1]	οἷόν τε τὴν ἀλήθειαν ἀνιχνεύσαμεν.	Διὸ	ἠναγκάσθημεν τὸ πρῶτον καὶ τὸ
[2, 6]	ἡ τοῦ λαοῦ μάχη καθίστατο·	διὸ	οἱ μὲν τοῦ ὁμοουσίου‘ τὴν
[2, 23]	πρὸς τὴν σὴν στερρότητα δεδηλώκαμεν.	Διὸ	προτρεπόμεθα χωρὶς τινὸς ἀπιστίας καὶ
[2, 11]	ἐνεγκόντες τὸ γεγονὸς, τὴν καλουμένην	Διονυσίου	ἐκκλησίαν ἐνέπρησαν. Τοσαῦτα μὲν οὖν
[2, 12]	μετὰ τὴν σύνοδον ἐπιβιοὺς ἐτελεύτησε.	Διόπερ	καὶ ὁ ἐν Κωνσταντινουπόλει λαὸς
[2, 23]	τὰ δοκοῦντα τῷ βασιλεῖ παρεχώρουν.	Διόπερ	ὁ βασιλεὺς Ἀθανασίῳ τε καὶ
[2, 19]	γραφῆς, τοιαῦτα τετολμήκασι περὶ αὐτοῦ	διορίσασθαι.	Αὐτοκράτορα γὰρ ἡμεῖς τὸν Θεὸν
[2, 17]	ἐπιστολῆς, ἔπειτα παρὰ κανόνας ποιοῦντας,	διότι	εἰς τὴν σύνοδον αὐτὸν οὐκ
[2, 21]	κατήγγειλαν ἀκολούθως τῇ προφητείᾳ φησάσῃ,	Διότι	ἰδοὺ στερεῶν βροντὴν, καὶ κτίζων
[2, 21]	ἐπικαλεῖσθαι τὸν Θεόν σου Ἰσραήλ·	διότι	ἰδοὺ στερεῶν βροντὴν, καὶ κτίζων
[2, 23]	οὐχ ἅπαξ μόνον, ἀλλὰ καὶ	δὶς	καὶ τρὶς ἐκάλει παρ´ ἑαυτόν·
[2, 23]	σπουδάσατε. Οὐδὲ γὰρ εὔλογόν ἐστι,	διχόνοιάν	τινα ἢ στάσιν ἐν ὑμῖν
[2, 23]	ἵν´ οὕτως εἴπω, ποθοῦντα καὶ	διψῶντα	τὴν ὑμετέραν θεοσέβειαν, σωτηρίοις γραφαῖς
[2, 22]	πυνθανόμενος διέγνων εὐσεβείας αὐτοὺς χάριν	διώκεσθαι.	Εἰ μὲν οὖν ἐπαγγέλλῃ ἀποδιδόναι
[2, 23]	διατριβῆς ὑμεῖς παραμυθεία γεγόνατε· καὶ	διωκόμενον	καὶ ἐπιβουλευόμενον ἐθάλψατε ταῖς πιστοτάταις
[2, 24]	Οὐάλης, οἱ περὶ τὸ Ἀρειάνιον	δόγμα	πρότερον διαπύρως σπουδάζοντες, καταγνόντες τότε
[2, 2]	αὖθις τὸ Ἀρείου σπουδάσαντες εἰσαγαγεῖν	δόγμα	ταραχὰς ταῖς ἐκκλησίαις ἐκίνησαν Τοῦ
[2, 21]	τὸ κυριώτατον τῆς ἐκκλησίας παρασαλεύειν	δόγμα.	Τοιαῦτα μὲν καὶ ἕτερα πλείονα
[2, 6]	τῶν μὲν προσκειμένων τῷ Ἀρειανῷ	δόγματι,	τῶν δὲ φρονούντων καθ´ ἃ
[2, 16]	πίστεως καὶ οἱ τοῦ Ἀρειανοῦ	δόγματος,	ἕκαστοι καταλαμβάνειν τὴν ἐκκλησίαν σπουδάζοντες.
[2, 6]	καὶ ὁσημέραι διαπληκτιζομένων περὶ τοῦ	δόγματος,	ἐπεὶ δὲ ἐκεῖνος τετελευτήκει, ἀμφήριστος
[2, 2]	θαρροῦντα εἰσιέναι ἐκέλευεν. Ἡ τοίνυν	δοθεῖσα	παρρησία γνώριμον αὐτὸν ταχέως κατέστησε
[2, 21]	ἐν τοῖς λόγοις αὐτοῦ Ἀρειανίζειν	δοκεῖ	τῷ συνεχῶς λέγειν διὰ Χριστοῦ.
[2, 19]	ἀθετοῦσιν, ἐπὶ προφάσει τοῦ συνίστασθαι	δοκεῖν	τὴν μοναρχίαν. Ἴσμεν γὰρ αὐτὸν
[2, 23]	ἄργυρον, εἰς καθαρότητα τὸ πῦρ	δοκιμάζει,	τί ἄν τις εἴποι κατ´
[2, 23]	πάσης τῆς γῆς ἔνδοξος ἐγνώσθη,	δοκιμασθεὶς	ἐκ τοῦ βίου, παρρησιασάμενος μὲν
[2, 23]	βραχεῖ χρόνῳ τῇ κατὰ ἀνθρώπους	δοκιμασίᾳ	ὑπεβλήθη, ὅμως τὴν ὀφειλομένην παρὰ
[2, 10]	Ἀλλὰ καὶ ἡμεῖς ἐξετασταὶ καὶ	δοκιμασταὶ	τῆς πίστεως αὐτοῦ γενόμενοι, μᾶλλον
[2, 22]	Θρᾴκης ἰδιάζοντα συνέδρια ποιησάμενοι, τὰ	δοκοῦντα	αὐτοῖς ἑκάτεροι πράξαντες, κατὰ πόλεις
[2, 23]	τοῦτο ἔλεγον, πράττειν δὲ τὰ	δοκοῦντα	τῷ βασιλεῖ παρεχώρουν. Διόπερ ὁ
[2, 6]	οἱ δὲ Ἀρειανίζοντες Μακεδόνιον ἔσπευ	δον.	Καὶ ἐν μὲν τῇ τῆς
[2, 23]	οὗ τῷ παντοκράτορι Θεῷ ἡ	δόξα	εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων,
[2, 14]	ὃς ἐκ Καππαδοκίας μὲν ὡρμᾶτο,	δόξαν	δὲ δεινοῦ περὶ τὴν αὐτῶν
[2, 20]	ἀναθεματίζουσι, τὴν δὲ τοῦ ἀνομοίου‘	δόξαν	ἐπιστολὰς συγγράψαντες πανταχοῦ διαπέμπονται. Οἱ
[2, 10]	κατὰ βραχὺ εἰς τὴν Ἀρειανὴν	δόξαν	παρατρέψωσι. Ταῦτα μὲν οὖν ὅπως
[2, 14]	καὶ ὅτι ἧττον τὴν αὐτῶν	δόξαν	συνεκρότει. Ἀντέπεμπον δὲ Γεώργιον, ὃς
[2, 10]	ὑπόστασίν τε καὶ τάξιν καὶ	δόξαν·	ὡς εἶναι τῇ μὲν ὑποστάσει
[2, 2]	καὶ τοῦ πρεσβυτέρου τῇ Ἀρείου	δόξῃ	προστίθεται. Μετ´ οὐ πολὺ δὲ
[2, 2]	ὁ πρεσβύτερος συνθέσθαι τῇ Ἀρείου	δόξῃ	συνέπεισεν. Ἐκ δὲ τούτου καὶ
[2, 12]	Ἰουλίῳ ἐπιδόντες, τῇ ὁμοουσίῳ‘ τε	δόξῃ	συντιθέμενοι ἐκοινώνησαν. Τότε δὲ διαπύρως
[2, 2]	πόλεως. Διελέγοντο δὲ περὶ τῆς	δόξης	ἐν μὲν τοῖς βασιλείοις οἱ
[2, 10]	Πατρὸς, καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετὰ	δόξης	καὶ δυνάμεως, κρῖναι ζῶντας καὶ
[2, 2]	Ἀλεξανδρείας ἐπίσκοπον ἀναδεῖξαι τῆς αὐτῶν	δόξης	ὁμόφρονα· ἀλλὰ τότε μὲν ἔφθασεν
[2, 23]	μετὰ πάσης τῆς κατὰ Θεὸν	δόξης	τε καὶ χαρᾶς τὸν ἐπίσκοπον
[2, 10]	καὶ δυνάμεως, καὶ βουλῆς καὶ	δόξης	τοῦ Πατρὸς ἀπαράλλακτον εἰκόνα, τὸν
[2, 25]	ἀντεποιεῖτο τῆς βασιλείας χειρὶ μονομάχων	δορυφορούμενος.	Νεπωτιανὸν μὲν οὖν οἱ Μαγνεντίου
[2, 23]	καὶ αὐτὸς αἰτῶ, καὶ δέομαι,	δός	μοι. Τοῦ δὲ βασιλέως δώσειν
[2, 15]	πεποίηται, πάντως που τὰ τῆς	δραματουργίας	αὐτοῦ τολμήματα καλύπτειν βουλόμενος. Καὶ
[2, 20]	δὲ αὕτη Ἰλλυριῶν γνώμῃ τῶν	δυεῖν	βασιλέων, τοῦ μὲν διὰ γραμμάτων
[2, 23]	μὲν παραχρῆμα τὸν Παῦλον, μετὰ	δυεῖν	ἐπισκόπων καὶ τῆς ἄλλης τιμῆς,
[2, 2]	Περιέσεσθαι δὲ τούτου οὐκ ἂν	δύναιντο,	εἰ μὴ ὑπονοστήσῃ Ἀθανάσιος. Ταῦτα
[2, 21]	Ὠριγένους βιβλίων τὸ βάθος κατανοῆσαι	δυνάμενοι.	Καὶ ταῦτα μὲν ἐν παρεκβάσει
[2, 10]	τῆς θεότητος, οὐσίας τε καὶ	δυνάμεως,	καὶ βουλῆς καὶ δόξης τοῦ
[2, 10]	πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης καὶ	δυνάμεως,	κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς. Καὶ
[2, 18]	λόγον ὄντα, καὶ σοφίαν, καὶ	δύναμιν,	καὶ ζωὴν, καὶ φῶς ἀληθινὸν,
[2, 19]	λόγον ὄντα, καὶ σοφίαν, καὶ	δύναμιν,	καὶ ζωὴν, καὶ φῶς ἀληθινὸν,
[2, 2]	πολλῶν ταραχήν. Οὕτω γὰρ μόνως	δύνασθαι	τῆς Ἀλεξανδρείας ἐπίσκοπον ἀναδεῖξαι τῆς
[2, 23]	ἡμᾶς, ἵνα ὧν ἐπιθυμεῖς ἀπολαῦσαι	δυνηθείης.	Ἄλλη ἐπιστολὴ πρὸς τὸν αὐτόν
[2, 23]	πρὸς ἡμᾶς σπουδάσῃς, καὶ οὕτω	δυνηθῇς	τῇ πατρίδι σου ἀποκατασταθῆναι, καὶ
[2, 23]	γνῶσιν τοῦ τηλικούτου ἀνδρὸς ἐλθεῖν	δυνηθῶμεν.	Εἰς εὐχὴν οὖν τὴν ἐπιστολὴν
[2, 23]	τὸν διάκονον ἀπεστείλαμεν, παρ´ οὗ	δυνήσῃ	μαθεῖν τῆς τε ἡμετέρας ψυχῆς
[2, 23]	ὅτι τούτων ὧν εὔχῃ τυχεῖν	δυνήσῃ.	Ταύτας τὰς ἐπιστολὰς ἐν τῇ
[2, 13]	δὲ πέπρακται ἐν ὑπατείᾳ τῶν	δύο	Αὐγούστων Κωνσταντίου τὸ τρίτον καὶ
[2, 20]	τῆς τελευτῆς τοῦ πατρὸς τῶν	δύο	Αὐγούστων, ὕπατοι δὲ ἦσαν Ῥουφῖνος
[2, 6]	Ἐπεὶ γὰρ ὁ λαὸς εἰς	δύο	διετέτμητο μέρη, τῶν μὲν προσκειμένων
[2, 21]	Οὕτως εἴρηται καὶ, Ἵνα τοὺς	δύο	κτίσῃ εἰς ἕνα καινὸν ἄνθρωπον,
[2, 19]	Θεὸν, καὶ τὸν Υἱὸν, οὐ	δύο	τούτους Θεοὺς, ἀλλ´ ἕνα ὁμολογοῦμεν,
[2, 6]	Ἐνετείλατο δὲ τοῖς καθήκουσιν ἑλέσθαι	δυοῖν	τὸν ἕτερον ὧν ἂν αὐτὸς
[2, 19]	καὶ γνῶσιν οἱ κατὰ τὴν	δύσιν	πάντες ὁμοῦ μὲν τῆς συκοφαντίας
[2, 22]	Διεσπᾶτο οὖν τῆς ἀνατολῆς ἡ	δύσις·	καὶ ἦν ὅρος τῆς κοινωνίας
[2, 19]	ἵνα ἄκων γεννήσῃ τὸν Υἱὸν,	δυσσεβεστάτους	καὶ τῆς ἀληθείας ξένους ἐπιγινώσκομεν·
[2, 18]	ἔτι τυγχανούσης τῆς μεταξὺ τῶν	δυτικῶν	τε καὶ ἀνατολικῶν κοινωνίας, ἐπεφύη
[2, 23]	ἵνα τοῦ ἐλθεῖν ἐξουσίαν σοι	δῷ,	ἐπὶ τῷ ἀμφοτέρων ἡμῶν ἐπινευσάντων
[2, 23]	σῆς προθέσεως ἐνεπόδιζε, διὰ τοῦτο	δωρεᾶς	πληρέστατα γράμματα πρὸς τὴν σὴν
[2, 19]	Πνεύματος χάριν ἀφθόνως τοῖς ἁγίοις	δωρουμένου	πατρικῷ βουλήματι· οὕτως γὰρ τὸν
[2, 23]	δός μοι. Τοῦ δὲ βασιλέως	δώσειν	ἑτοίμως ἐπαγγειλαμένου, εὐθὺς ἐπήγαγεν Ἀθανάσιος,
[2, 18]	τοῦ ἀδελφοῦ πεμφθῆναι τοὺς λόγον	δώσοντας	περὶ Ἀθανασίου καὶ Παύλου· καὶ
[2, 18]	πεμφθῆναι παρ´ αὐτὸν τοὺς λόγον	δώσοντας	τῆς Παύλου καὶ Ἀθανασίου καθαιρέσεως.