Livre, Chap.
[2, 23]	θείῳ νεύματι προστάτης ἐτύγχανε. Τούτῳ	τὰ	ἀκόλουθα ἔδει παρὰ τῆς ἡμετέρας
[2, 16]	μὴ μὴν ἐξεῖναι αὐτῷ ἐπὶ	τὰ	ἀνατολικὰ μέρη διαβῆναι. Ὁ μὲν
[2, 18]	γῆς, τά τε ὁρατὰ, καὶ	τὰ	ἀόρατα, λόγον ὄντα, καὶ σοφίαν,
[2, 19]	τῆς γῆς, τὰ ὁρατὰ καὶ	τὰ	ἀόρατα, λόγον ὄντα, καὶ σοφίαν,
[2, 10]	πάντα ἐγένετο τὰ ὁρατὰ καὶ	τὰ	ἀόρατα· τὸν καὶ ἐπ´ ἐσχάτων
[2, 11]	δὲ αὐτοῖς καὶ οἱ ἐκεῖ	τὰ	Ἀρείου φρονοῦντες. Ὅπως δὲ Ἀθανάσιος
[2, 7]	χειροτονίᾳ. Καὶ καθιστὰς συνέδριον τῶν	τὰ	Ἀρείου φρονούντων ἐπισκόπων, τὸν μὲν
[2, 2]	καὶ οἱ λοιποὶ τῶν εὐνούχων	τὰ	αὐτὰ φρονεῖν ἀνεπείθοντο· οὐ μὴν
[2, 21]	καὶ Ἀρειανοὶ φρονεῖν αὐτὸν νομίζοντες	τὰ	αὐτῶν. Ἀλλ´ ἐρεῖ τις ὡς
[2, 2]	τε μετεδίδου πολλῆς, εἴς τε	τὰ	βασίλεια θαρροῦντα εἰσιέναι ἐκέλευεν. Ἡ
[2, 2]	βραχὺ πρῶτον μὲν τοῖς κατὰ	τὰ	βασίλεια στρατευομένοις· ἔπειτα δὲ διεδόθη
[2, 23]	ἐνταῦθα, καὶ ἐν τῷ μέλλοντι	τὰ	βελτίονα μένοι, ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ
[2, 1]	συντάξας, περὶ τοὺς χρόνους ἐπλανήσθη.	Τὰ	γὰρ κατὰ Ἀθανάσιον νομίζει μετὰ
[2, 13]	Παῦλος τῆς ἐκκλησίας. Ἦλθε δὲ	τὰ	γινόμενα εἰς ἀκοὰς Κωνσταντίου τοῦ
[2, 11]	τῆς ἐκκλησίας. Ἀθανάσιος δὲ ἑωρακὼς	τὰ	γινόμενα φροντίδα ἔθετο ὅπως ἂν
[2, 17]	Φθάνει δὲ ἐν ταὐτῷ καὶ	τὰ	γράμματα, ἅπερ οἱ ἐν Ἀντιοχείᾳ
[2, 23]	ἴδια, ὅμως καὶ νῦν ταῦτα	τὰ	γράμματα πρὸς τὴν σὴν στερρότητα
[2, 2]	Τριβέρεως ἔπεμψεν. Ἔστι δὲ τάδε	τὰ	γράμματα τὰ ὑποτεταγμένα. ~Ὅπως Ἀθανάσιος
[2, 23]	τὴν Ῥώμην ἀνέδραμεν· ἐπιδείξας τε	τὰ	γράμματα τῷ ἐπισκόπῳ Ἰουλίῳ, ἐν
[2, 22]	δὲ ὁ Κωνστάντιος παρεῖλκε πρὸς	τὰ	γραφόμενα, αἵρεσιν αὖθις προὐτίθει ὁ
[2, 1]	μὴν τὰς βασιλέως ἐπιστολὰς, ἀλλὰ	τὰ	γυμνὰ μόνον πράγματα, ὑπὲρ τοῦ
[2, 1]	τὰ μὲν παρὰ Ῥουφίνου λαβόντες,	τὰ	δὲ ἐκ διαφόρων συναγαγόντες, τινα
[2, 23]	δι´ ἑτέρων γραμμάτων ἀφανισθῆναι ἐκέλευσε.	Τὰ	δὲ περὶ ἀμφοτέρων τούτων γραφέντα
[2, 25]	καὶ Βετρανίωνος. Ἐν τούτῳ δὲ	τὰ	δημόσια οὐχ ἡ τυχοῦσα ταραχὴ
[2, 10]	δὲ τῷδε τῷ χρόνῳ καὶ	τὰ	δημόσια πράγματα συνέβη ταράσσεσθαι· ἔθνος,
[2, 22]	τῆς Θρᾴκης ἰδιάζοντα συνέδρια ποιησάμενοι,	τὰ	δοκοῦντα αὐτοῖς ἑκάτεροι πράξαντες, κατὰ
[2, 23]	μὲν τοῦτο ἔλεγον, πράττειν δὲ	τὰ	δοκοῦντα τῷ βασιλεῖ παρεχώρουν. Διόπερ
[2, 24]	ἐν Αἰγύπτῳ καὶ Λιβύῃ ἐπισκόποις	τὰ	ἐγνωσμένα καὶ ἐψηφισμένα περὶ Ἀθανασίου·
[2, 10]	μαθηταῖς λέγων, Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα	τὰ	ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ
[2, 15]	τε Ἀρειανίζοντες τὴν βλασφημίαν καὶ	τὰ	ἐκ τούτων ἐγκλήματα ἐπὶ Ἀθανάσιον
[2, 9]	τὰ ἱερὰ μαθὼν γράμματα. Εἶτα	τὰ	Ἑλλήνων παιδευθεὶς παρὰ τῷ τηνικαῦτα
[2, 24]	κοινωνίαν ἀνεδέχθη, καὶ σύνοδον ἐπισκόπων	τὰ	ἐν Νικαίᾳ κυροῦσαν συνήγαγεν. Ταῖς
[2, 22]	ὁ τῶν ἑσπερίων μερῶν βασιλεὺς	τὰ	ἐν τῇ κατὰ Σαρδικὴν γενόμενα
[2, 8]	παραδοθέντων. Οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ	τὰ	ἐν τῇ Τύρῳ πεπραγμένα κατὰ
[2, 19]	δι´ οὗ ἐγένετο τὰ πάντα	τὰ	ἐν τοῖς οὐρανοῖς καὶ τὰ
[2, 17]	παραχαράττουσιν· ἔτι δὲ ὡς καὶ	τὰ	ἐν Τύρῳ πάλαι πραχθέντα ἐκ
[2, 17]	ἐγεγόνει διὰ τὸ ἐκ μονομερείας	τὰ	ἐν τῷ Μαρεώτῃ ὑπομνήματα πεπράχθαι·
[2, 23]	ἣ πρόφασιν λοιδορίας παρέσχε τοῖς	τὰ	ἐναντία φρονοῦσιν· Ἀσκληπᾶν δὲ ἑτοίμως
[2, 2]	Τὴν διαθήκην ὁ πρεσβύτερος καὶ	τὰ	ἐνταλθέντα παρὰ τοῦ κατοιχομένου βασιλέως
[2, 15]	καὶ τῶν ἀδικημάτων αὐτοῦ, ὡς	τὰ	ἐπ´ αὐτῆς γενόμενα δείκνυσι. Τοσαῦτα
[2, 19]	τὰ ἐν τοῖς οὐρανοῖς καὶ	τὰ	ἐπὶ τῆς γῆς, τὰ ὁρατὰ
[2, 18]	νεκροὺς καὶ ἀποδοῦναι ἑκάστῳ κατὰ	τὰ	ἔργα αὐτοῦ· οὗ ἡ βασιλεία
[2, 19]	νεκροὺς καὶ ἀποδοῦναι ἑκάστῳ κατὰ	τὰ	ἔργα αὐτοῦ, οὗ ἡ βασιλεία
[2, 25]	στρατηγοί· Μαγνέντιος δὲ ἐπιὼν πάντα	τὰ	ἑσπέρια κατεστρέφετο.
[2, 25]	καθεστώτων τῶν πραγμάτων, Μαγνέντιος περὶ	τὰ	ἑσπέρια μέρη ἐπεφύη τύραννος· ὃς
[2, 20]	Σαρδικῇ συνόδου. Ταῦτα οἱ κατὰ	τὰ	ἑσπέρια μέρη ἐπίσκοποι διὰ τὸ
[2, 2]	αἱ γὰρ ἐν Ἰλλυριοῖς καὶ	τὰ	ἑσπέρια μέρη τέως ἡσύχαζον· τοὺς
[2, 17]	Ἀθανασίου γινόμενα, δεξάμενος δὲ καὶ	τὰ	Εὐσεβίου τοῦ τετελευτηκότος γράμματα, καλεῖ
[2, 21]	ἀλλ´ οὐχ ὧδε περὶ αὐτοῦ	τὰ	θεῖα παιδεύει λόγια. Εἶτα μετ´
[2, 13]	οὖν Ἑρμογένει τῷ στρατηλάτῃ, ἐπὶ	τὰ	Θρᾴκια πεμπομένῳ μέρη, ὁδοῦ πάρεργον
[2, 23]	βούλεσθαι ἡμᾶς ἀποστεῖλαί σε εἰς	τὰ	ἴδια, ὅμως καὶ νῦν ταῦτα
[2, 9]	τέλος ὑπὸ Πατροφίλου καὶ Εὐσεβίου	τὰ	ἱερὰ ἡρμηνεύσθη βιβλία· ὧν ὁ
[2, 9]	καταγόμενος· ἐκ νέας τε ἡλικίας	τὰ	ἱερὰ μαθὼν γράμματα. Εἶτα τὰ
[2, 24]	τῆς Παλαιστίνης ἐπέβη· καταλαβών τε	τὰ	Ἱεροσόλυμα, καὶ τῷ ἐπισκόπῳ Μαξίμῳ
[2, 1]	συντυχόντες Ἀθανασίου συντάγμασιν, ἐν οἷς	τὰ	καθ´ ἑαυτὸν ὀδύρεται πάθη καὶ
[2, 17]	τὴν Ἰταλίαν ἀφίκετο. Ἄμφω οὖν	τὰ	καθ´ ἑαυτοὺς γνώριμα καθιστῶσι τῷ
[2, 15]	οὖν τῷ ἐπισκόπῳ Ῥώμης Ἰουλίῳ	τὰ	καθ´ ἑαυτούς· ὁ δὲ, ἅτε
[2, 19]	ἀλλοτρίαν ἀποκαθάρωμεν ὑποψίαν παρὰ τοῖς	τὰ	καθ´ ἡμᾶς ἀγνοοῦσι· καὶ γνῶσιν
[2, 23]	ὁ Παμφίλου ἅμα πλείοσι διαγνοὺς	τὰ	κατ´ αὐτὸν, καὶ ἀποδοὺς τὴν
[2, 23]	ὑποδεχθῆναι ἐπέστειλεν· ἔτι μὴν καὶ	τὰ	κατ´ αὐτοῦ ἐν δικαστηρίοις πραχθέντα
[2, 18]	τῶν ἑσπερίων μερῶν βασιλεὺς γνοὺς	τὰ	κατ´ αὐτοὺς ἰδιοπαθεῖ· καὶ πρὸς
[2, 20]	Παῦλον καὶ Ἀθανάσιον, ὥστε καὶ	τὰ	κατ´ αὐτοὺς καὶ τὰ τῆς
[2, 17]	Αἰγύπτῳ ἐπισκόπων, διδάσκοντα ψευδῆ εἶναι	τὰ	κατὰ Ἀθανασίου λεγόμενα. Οὕτως ἐναντίων
[2, 17]	πεπράχθαι· οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ	τὰ	κατὰ Ἀρσένιον φανερῶς συκοφαντία ἐδέδεικτο.
[2, 3]	τοῖς ἀναγκαίοις ἐμπλεονάζειν, εἰ καὶ	τὰ	μάλιστα αὐτοῦ ἡ ἀοίδιμος ἀρετὴ,
[2, 23]	Αὔγουστος Ἀθανασίῳ ἐπισκόπῳ. Εἰ καὶ	τὰ	μάλιστα διὰ προτέρων γραμμάτων ἐδηλώσαμεν,
[2, 23]	ἀκάματος ἡμῶν εὐσέβεια. Εἰ καὶ	τὰ	μάλιστα ἐπὶ πολὺ ὑπερεθέμην γράψαι
[2, 3]	ἄχθη ἐξουθενεῖ. Τοιγαροῦν εἰ καὶ	τὰ	μάλιστα πρὸς τὴν προσφιλεστάτην ὑμῶν
[2, 9]	ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ ἐγένετο.	Τὰ	μὲν δὴ Γεωργίῳ εἰρημένα περὶ
[2, 24]	ταῖς ἄλλων παροικίαις χειροτονεῖν ἐπεχείρει.	Τὰ	μὲν οὖν κατὰ Ἀθανάσιον οὕτως
[2, 1]	τρίτου ἄχρι τοῦ ἑβδόμου βιβλίου	τὰ	μὲν παρὰ Ῥουφίνου λαβόντες, τὰ
[2, 9]	τὰ Σαβελλίου φρονοῦντα αὐτόν. Καὶ	τὰ	μὲν περὶ τῆς καταστάσεως αὐτοῦ
[2, 19]	καὶ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς,	τὰ	ὁρατὰ καὶ τὰ ἀόρατα, λόγον
[2, 10]	οὗ καὶ τὰ πάντα ἐγένετο	τὰ	ὁρατὰ καὶ τὰ ἀόρατα· τὸν
[2, 6]	ἐνενήκοντα καὶ ὀκτὼ δὲ ἔτη	τὰ	πάντα βιοὺς, οὐδένα εἰς τὸν
[2, 10]	ἦν ὁ Λόγος· δι´ οὗ	τὰ	πάντα ἐγένετο, καὶ ἐν ᾧ
[2, 10]	αὐτὸν Πατρὶ, δι´ οὗ καὶ	τὰ	πάντα ἐγένετο τὰ ὁρατὰ καὶ
[2, 10]	τὸν μονογενῆ Θεὸν, δι´ οὗ	τὰ	πάντα ἐγένετο· τὸν γεννηθέντα πρὸ
[2, 18]	ἐκ φωτὸς, δι´ οὗ ἐγένετο	τὰ	πάντα ἐν τοῖς οὐρανοῖς καὶ
[2, 10]	πάντα ἐγένετο, καὶ ἐν ᾧ	τὰ	πάντα συνέστηκε, τὸν ἐπ´ ἐσχάτων
[2, 19]	ἐκ φωτὸς, δι´ οὗ ἐγένετο	τὰ	πάντα τὰ ἐν τοῖς οὐρανοῖς
[2, 23]	τρὶς ἐκάλει παρ´ ἑαυτόν· ὡς	τὰ	παρ´ αὐτοῦ γράμματα δεικνύει, ἅπερ
[2, 12]	Ἀλλ´ οὐκ ἔφθασε μαθεῖν Εὐσέβιος	τὰ	παρὰ Ἰουλίου περὶ Ἀθανασίου κριθέντα·
[2, 17]	ὁ τῆς Ῥώμης ἐπίσκοπος γνοὺς	τὰ	παρὰ τῶν Ἀρειανιζόντων κατὰ Ἀθανασίου
[2, 25]	καὶ Περσῶν γενομένης, ἐπικρατέστερα τότε	τὰ	Περσῶν πρὸς ὀλίγον ἔδοξε γίνεσθαι.
[2, 16]	τότε δὴ ἄλογος φόβος καταλαμβάνει	τὰ	πλήθη, ἀλλὰ γὰρ καὶ τοὺς
[2, 16]	ἐτύγχανε. Δέος δὲ ἐντεῦθεν καταλαμβάνει	τὰ	πλήθη· καὶ πάντες εἰς τὴν
[2, 15]	γίνεσθαι ὅταν καθ´ ἑαυτῶν στασιάζῃ	τὰ	πλήθη, οὐκ ἄγνωστα τοῖς εὖ
[2, 2]	ἔπειτα δὲ διεδόθη καὶ εἰς	τὰ	πλήθη τῆς πόλεως. Διελέγοντο δὲ
[2, 23]	σπουδάζετε. Ἐπιστολὴ περὶ τοῦ ἀφανισθῆναι	τὰ	πραχθέντα κατὰ Ἀθανασίου Νικητὴς Κωνστάντιος
[2, 23]	τὴν κατὰ τῶν ἀτάκτων τιμωρίαν,	τὰ	πρέποντα καὶ ἁρμόζοντα τῷ τῆς
[2, 23]	ἡμετέρας ὑπᾶρξαι πρᾳότητος· ὥστε πάντα	τὰ	πρὸ τούτου κατὰ τῶν αὐτῷ
[2, 19]	γραφεῖσα, προσθήκας τε πλείστας παρὰ	τὰ	προλαβόντα περιέχουσα, ἐν τούτοις ἐξετέθη
[2, 22]	καὶ προσδέχεσθαι πόλεμον. Ἔστι δὲ	τὰ	πρὸς τὸν ἀδελφὸν γραφέντα τάδε·
[2, 20]	Μάρκελλον‘ ἐπέγραψε· καὶ τίθησι μὲν	τὰ	ῥήματα Μαρκέλλου, πρὸς αὐτὰ δὲ
[2, 9]	πάλιν τε μέμψιν ὑπομεῖναι ὡς	τὰ	Σαβελλίου φρονοῦντα αὐτόν. Καὶ τὰ
[2, 18]	οὐρανοῖς καὶ ἐπὶ τῆς γῆς,	τά	τε ὁρατὰ, καὶ τὰ ἀόρατα,
[2, 24]	τῷ ἐπισκόπῳ Μαξίμῳ καταφανῆ ποιήσας	τά	τε ὑπὸ τῆς ἐν Σαρδικῇ
[2, 19]	λαλήσας διὰ τῶν προφητῶν, καὶ	τὰ	τελευταῖα ἐνανθρωπήσας, καὶ τὸν ἑαυτοῦ
[2, 15]	αἱρεσιάρχου μνήμην πεποίηται, πάντως που	τὰ	τῆς δραματουργίας αὐτοῦ τολμήματα καλύπτειν
[2, 23]	καὶ πεπλήρωται κατὰ Χριστοῦ χάριν	τὰ	τῆς κοινῆς ὑμῶν πάντων εὐχῆς.
[2, 20]	καὶ τὰ κατ´ αὐτοὺς καὶ	τὰ	τῆς πίστεως ἐπὶ οἰκουμενικῆς συνόδου
[2, 3]	ταῖς θείαις πεποιθυῖα βοηθείαις, καὶ	τὰ	τῆς τραχυτέρας τύχης ἄχθη ἐξουθενεῖ.
[2, 17]	φανερῶς συκοφαντία ἐδέδεικτο. Ταῦτα καὶ	τὰ	τοιαῦτα διὰ πλειόνων ὁ Ἰούλιος
[2, 21]	συνόδου μνήμην ποιούμενος, λελύσθαι μὲν	τὰ	τότε ἀμφισβητούμενα λέγει, πάντας δὲ
[2, 19]	αὐτοῦ πράγματός τε καὶ προσώπου	τὰ	τρία ὀνόματα ἀσεβῶς ἐκλαμβάνοντας, εἰκότως
[2, 23]	ἐκ τῆς ὑμετέρας συνειδήσεως μείζονα	τὰ	τρόπαια. Ἐν οἷς καὶ ἄχρι
[2, 2]	Ἔστι δὲ τάδε τὰ γράμματα	τὰ	ὑποτεταγμένα. ~Ὅπως Ἀθανάσιος Κωνσταντίνου τοῦ
[2, 9]	καταλαβεῖν τὴν Ἀλεξάνδρειαν, κἀκεῖ μαθεῖν	τὰ	φιλόσοφα· ἐπανελθόντα τε εἰς τὴν
[2, 25]	γίνεσθαι. Καθ´ ὃν καιρὸν οὔτε	τὰ	Χριστιανῶν ἡσύχαζεν, ἀλλὰ δι´ Ἀθανάσιον
[2, 23]	περὶ ἀμφοτέρων τούτων γραφέντα ἔστι	τάδε.	Ἐπιστολὴ Κωνσταντίου ὑπὲρ Ἀθανασίου Νικητὴς
[2, 23]	Ἀλεξανδρείᾳ κληρικοῖς τε καὶ λαοῖς	τάδε	περὶ Ἀθανασίου ἐπέστειλεν· Ἐπιστολὴ Ἰουλίου
[2, 2]	Γαλλίᾳ Τριβέρεως ἔπεμψεν. Ἔστι δὲ	τάδε	τὰ γράμματα τὰ ὑποτεταγμένα. ~Ὅπως
[2, 22]	τὰ πρὸς τὸν ἀδελφὸν γραφέντα	τάδε·	Ὧδε μέν εἰσι παρ´ ἐμοὶ
[2, 21]	οἱ τῆς ἐκκλησίας ἐχρήσαντο, καὶ	ταῖς	ἄλλαις ταῖς μηνυούσαις τὴν οἰκονομίαν
[2, 24]	μέμψεως κατ´ αὐτοῦ, ὅτι ἐν	ταῖς	ἄλλων παροικίαις χειροτονεῖν ἐπεχείρει. Τὰ
[2, 2]	τοῖς βασιλείοις οἱ ἐπικοιτωνῖται ἅμα	ταῖς	γυναιξίν· ἐν δὲ τῇ πόλει
[2, 2]	Ἀρείου σπουδάσαντες εἰσαγαγεῖν δόγμα ταραχὰς	ταῖς	ἐκκλησίαις ἐκίνησαν Τοῦ βασιλέως Κωνσταντίνου
[2, 23]	παντελῶς βουλόμεθα· τὸ δέ γε	ταῖς	εὐχαῖς ὑμᾶς διαρκῶς αὐτῷ, ὡς
[2, 23]	σὴν στερρότητα διεπεμψάμεθα· ἵνα ἀφόβως	ταῖς	ἡμετέραις προσόψεσι ταχεῖαν τὴν σαυτοῦ
[2, 3]	μάλιστα αὐτοῦ ἡ ἀοίδιμος ἀρετὴ,	ταῖς	θείαις πεποιθυῖα βοηθείαις, καὶ τὰ
[2, 23]	ἀφ´ ὑμῶν ἀποσχοινισθήσεται, ὃν ἐν	ταῖς	θεοσεβέσιν ὑμῶν ψυχαῖς ἐσχήκατε ὡς
[2, 21]	γε ἁπάντων τούτων ὁ ἀπόστολος	ταῖς	λέξεσι ταύταις ἐχρήσατο· καὶ οὐδὲ
[2, 21]	ἐκκλησίας ἐχρήσαντο, καὶ ταῖς ἄλλαις	ταῖς	μηνυούσαις τὴν οἰκονομίαν τῆς ἀνθρωπότητος
[2, 23]	καὶ διωκόμενον καὶ ἐπιβουλευόμενον ἐθάλψατε	ταῖς	πιστοτάταις ἑαυτῶν ψυχαῖς καὶ διανοίαις.
[2, 23]	συνήθως καὶ προσηκόντως ὑποδεξάμενοι, καὶ	ταῖς	πρὸς τὸν Θεὸν εὐχαῖς βοηθὸν
[2, 6]	χρόνον κατὰ τὴν Κωνσταντινούπολιν ἑτέρα	ταῖς	προτέραις ἐπισυμπλέκεται ταραχὴ ἐξ αἰτίας
[2, 21]	τῷ Υἱῷ τοῦ Θεοῦ, κἂν	ταῖς	τῆς οἰκονομίας λέξεσιν ἐν τοῖς
[2, 24]	τὰ ἐν Νικαίᾳ κυροῦσαν συνήγαγεν.	Ταῖς	τοιαύταις ἐπιστολαῖς ὀχυρωθεὶς Ἀθανάσιος ὁ
[2, 6]	τὴν ἡλικίαν, προβεβη κότα δὲ	ταῖς	φρεσίν· εἰ δὲ μόνον ἐκ
[2, 9]	ἀπῆγε, καὶ ὅτι τεράστια ἐν	ταῖς	χερσὶν αὐτοῦ ἐγένετο. Τὰ μὲν
[2, 11]	στρατηγὸς κατὰ φάλαγγα τοὺς στρατιώτας	τάξας	πανταχόθεν τῆς ἐκκλησίας. Ἀθανάσιος δὲ
[2, 22]	καὶ Ἀθανάσιον ἐν τῇ οἰκείᾳ	τάξει,	καὶ ἀποδιδόναι αὐτοῖς τὰς ἐκκλησίας,
[2, 10]	τῶν ὀνομαζομένων ὑπόστασίν τε καὶ	τάξιν	καὶ δόξαν· ὡς εἶναι τῇ
[2, 8]	κοινοῦ συνεδρίου τῶν ἐπισκόπων τὴν	τάξιν	τῆς ἱερωσύνης ἀνέλαβεν, ἐπανελθὼν γὰρ
[2, 10]	καὶ τὰ δημόσια πράγματα συνέβη	ταράσσεσθαι·	ἔθνος, οἳ Φράγκοι καλοῦνται, τοῖς
[2, 15]	ἐγένετο, ἐκ δὲ τούτου φασὶ	ταραχὰς	καὶ διαφθορὰς ἀνθρώπων γεγονέναι, οἵ
[2, 2]	τὸ Ἀρείου σπουδάσαντες εἰσαγαγεῖν δόγμα	ταραχὰς	ταῖς ἐκκλησίαις ἐκίνησαν Τοῦ βασιλέως
[2, 25]	τὰ δημόσια οὐχ ἡ τυχοῦσα	ταραχὴ	διεδέχετο· περὶ ἧς ὅσα κεφαλαιώδη
[2, 6]	Κωνσταντινούπολιν ἑτέρα ταῖς προτέραις ἐπισυμπλέκεται	ταραχὴ	ἐξ αἰτίας τοιαύτης. Ἀλέξανδρος ὁ
[2, 25]	μὴν ἀλλὰ καὶ τὴν Ῥώμην	ταραχὴ	κατεῖχεν· τοῦ Κωνσταντίου γὰρ ἀδελφιδοῦς
[2, 23]	Βασιλείου ἐξωθουμένου καὶ ἀντεισιόντος Μαρκέλλου,	ταραχὴ	οὐχ ἡ τυχοῦσα ἐγένετο, ἣ
[2, 2]	ἕρμαιον ἡγοῦντο τὴν τῶν πολλῶν	ταραχήν.	Οὕτω γὰρ μόνως δύνασθαι τῆς
[2, 8]	ὅτι ἐν τῇ εἰσόδῳ αὐτοῦ	ταραχῆς	γενομένης πολλοὶ ἐν τῇ στάσει
[2, 2]	Ἕκαστος γὰρ τῶν πυνθανομένων τῆς	ταραχῆς	τὴν αἰτίαν πρόφασιν εὐθὺς εἶχε
[2, 2]	ταχέως τὸ κακὸν καὶ ἐπὶ	τὰς	ἄλλας ἐπαρχίας τε καὶ πόλεις.
[2, 16]	ἀδεῶς τε ἐπιβαίνειν καὶ κατὰ	τὰς	ἄλλας τῶν ἐν Ἰλλυριοῖς πόλεις·
[2, 2]	ἀνατέτραπτο. Ταῦτα μὲν οὖν κατὰ	τὰς	ἀνατολικὰς πόλεις ἐγένετο· αἱ γὰρ
[2, 23]	τῆς τοιαύτης ὑμῶν προθέσεως εἰς	τὰς	ἁπάντων εὐχὰς διαβαινούσης, καὶ ἐκ
[2, 23]	θρόνους. ~Ὡς φοβηθεὶς ὁ Κωνστάντιος	τὰς	ἀπειλὰς τοῦ ἀδελφοῦ δι´ ἐπιστολῶν
[2, 1]	τὸ καθαιρετικὸν Ἀρείου οὔτε μὴν	τὰς	βασιλέως ἐπιστολὰς, ἀλλὰ τὰ γυμνὰ
[2, 16]	θυρίδα κελεύει· δι´ ἧς ἐπὶ	τὰς	βασιλικὰς αὐλὰς ἀπαχθεὶς ὁ Παῦλος,
[2, 3]	νόμου ὑποφήτην πρὸς καιρὸν εἰς	τὰς	Γαλλίας ἀπεστάλθαι, ἵνα ἐπειδὴ ἡ
[2, 25]	τῶν ἑσπερίων μερῶν βασιλεύοντα, περὶ	τὰς	Γαλλίας διάγοντα ἐκ συσκευῆς ἀνεῖλε.
[2, 25]	ὑφ´ ἑαυτῷ πεποίητο, καὶ αὐτὰς	τὰς	Γαλλίας ἔσχε λαβών. Ἐν Ἰλλυρικοῖς
[2, 10]	καὶ γεννηθέντα ἐκ παρθένου κατὰ	τὰς	γραφὰς, καὶ ἄνθρωπον γενόμενον, μεσίτην
[2, 19]	καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατὰ	τὰς	γραφὰς, τρεῖς διὰ τοῦτο τοὺς
[2, 17]	τὸ ὁμοούσιον, ταύτας σπουδαίως παρατίθεται,	τὰς	δὲ ἐναντίας ἑκὼν ὑπερβαίνει. Τοσαῦτα
[2, 3]	ἐκκλησίαν κατελάμβανεν. Ἐπὶ τοσοῦτον δὲ	τὰς	διαβολὰς ἐξέτεινον, ὡς ὀργισθέντα τὸν
[2, 16]	Παῦλος ἐτύγχανεν ὢν, ἐν ᾗ	τὰς	διατριβὰς ποιεῖσθαι, ἀδεῶς τε ἐπιβαίνειν
[2, 22]	αὐτοῖς ἑκάτεροι πράξαντες, κατὰ πόλεις	τὰς	ἑαυτῶν ἀνεχώρησαν. Διεσπᾶτο οὖν τῆς
[2, 23]	Προστάγματα οὖν τοῦ βασιλέως εἰς	τὰς	ἑαυτῶν ἐφοίτα πόλεις, κελεύοντα ἑτοίμως
[2, 22]	οἰκείᾳ τάξει, καὶ ἀποδιδόναι αὐτοῖς	τὰς	ἐκκλησίας, ἢ μὴ ποιοῦντα τοῦτο
[2, 17]	γνώμην τοῦ ἐπισκόπου Ῥώμης κανονίζειν	τὰς	ἐκκλησίας, καὶ ὅτι τὴν πίστιν
[2, 8]	τὴν γνώμην τοῦ ἐπισκόπου Ῥώμης	τὰς	ἐκκλησίας κανονίζειν. Συγκροτεῖται οὖν αὕτη
[2, 22]	τις ἦν τότε τῆς περὶ	τὰς	ἐκκλησίας καταστάσεως σύγχυσις. Μετὰ ταῦτα
[2, 25]	τὴν τοῦ ὁμοουσίου‘ λέξιν περὶ	τὰς	ἐκκλησίας πόλεμος ἦν. Ἐν τούτοις
[2, 23]	Ἰησοῦ Χριστοῦ· ἐλπίζων ἅμα καὶ	τὰς	ἐπιβουλὰς ἐκκλίνειν, καὶ ἀποκατασταθήσεσθαι πρὸς
[2, 23]	ὧν εὔχῃ τυχεῖν δυνήσῃ. Ταύτας	τὰς	ἐπιστολὰς ἐν τῇ Ἀκυληΐᾳ δεξάμενος
[2, 15]	τε ἑαυτῶν ἐκκλησίας καταλαμβάνουσι, καὶ	τὰς	ἐπιστολὰς πρὸς οὓς ἐγράφησαν διαπέμπονται.
[2, 23]	πάσης αἰδοῦς καὶ τιμῆς ἄγοντες,	τὰς	εὐχὰς ἅμα αὐτῷ ὑπέρ τε
[2, 23]	ὑμῶν καὶ μεστὰς ἀγάπης ἀεὶ	τὰς	εὐχὰς ἀνενηνοχέναι πρὸς τὸν Θεόν.
[2, 23]	ὑμῶν χαρὰν, καὶ τοῦ πλήθους	τὰς	θεοσεβεστάτας ἀπαντήσεις, καὶ τὴν ἔνδοξον
[2, 20]	διδάσκοντες ἐπὶ καταλύσει τῆς πίστεως	τὰς	καθαιρέσεις γίνεσθαι. Κηρύσσεται οὖν αὖθις
[2, 19]	ξένους ἐπιγινώσκομεν· ὅτι τε παρὰ	τὰς	κοινὰς ἐννοίας περὶ Θεοῦ, καὶ
[2, 15]	ἀναφέρουσι, βραχέα περὶ τούτων λεκτέον.	Τὰς	μὲν γὰρ ἀληθεῖς αἰτίας ὁ
[2, 13]	τόνητο, ἀλλ´ ὅτι καὶ διὰ	τὰς	μεταξὺ αὐτοῦ τε καὶ Παύλου
[2, 13]	γίνεσθαι, ἀλογωτέρας ἐποιεῖτο κατ´ αὐτοῦ	τὰς	ὁρμάς· καὶ ἐμπίπρησι μὲν αὐτοῦ
[2, 17]	οὗ καὶ ἤδη πρότερον ἐμνημονεύσαμεν,	τὰς	παρὰ Ἰουλίου ἐπιστολὰς ἐν τῇ
[2, 17]	ἔγραφε. Παρεθέμεθα δ´ ἂν καὶ	τὰς	πρὸς Ἰούλιον ἐπιστολὰς καὶ τὴν
[2, 23]	ἐν ἰδιαζούσῃ ἐκκλησίᾳ τῆς πόλεως	τὰς	συνόδους ποιούμενος. Ὑπὲρ μέντοι Ἀθανασίου
[2, 15]	τύποις τοῦ ἐπισκόπου Ἰουλίου θαρροῦντες,	τάς	τε ἑαυτῶν ἐκκλησίας καταλαμβάνουσι, καὶ
[2, 23]	ὑμῶν ἀπεδήμησεν. Εἰ γὰρ καὶ	τὰς	τιμίας ὕλας, χρυσὸν δὴ λέγω
[2, 17]	προσωνυμίαν ἔχουσαι. ~Ὡς Ἀθανάσιος φοβηθεὶς	τὰς	τοῦ βασιλέως ἀπειλὰς ἐπὶ τὴν
[2, 23]	ἐλθεῖν πρὸς αὐτὸν ηὐλαβεῖτο γὰρ	τὰς	τῶν συκοφαντῶν σκευωρίας— ὁ βασι
[2, 23]	καθαρότητα τοῦ βίου, καὶ διὰ	τὰς	ὑμετέρας εὐχὰς, ὁ Θεὸς ὑμῖν
[2, 23]	ὑμῖν· πάλιν γὰρ ἐρῶ, ὅτι	τὰς	ψυχὰς ἀκαταμαχήτους ἐν τῇ πίστει
[2, 21]	ὄντος εἰς τὸ εἶναι παρελθὼν	ταῦτα	ἂν εἴποι, οὐδ´ ὡς τοῖς
[2, 24]	αὐτῷ καὶ τὴν ἀξίαν παρέχουσαν.	Ταῦτα	γνόντες Οὐρσάκιος καὶ Οὐάλης, οἱ
[2, 23]	καὶ εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν ἔπεμψε.	Ταῦτα	γνοὺς ὁ τῆς ἑῴας βασιλεὺς
[2, 9]	ἐν Σκυθοπόλει προΐστατο ἐκκλησίας. Μετὰ	ταῦτα	δὲ ἐπιδημήσαντος αὐτοῦ τῇ Ἀντιοχείᾳ,
[2, 22]	τὰς ἐκκλησίας καταστάσεως σύγχυσις. Μετὰ	ταῦτα	δὲ εὐθὺς ὁ τῶν ἑσπερίων
[2, 2]	δύναιντο, εἰ μὴ ὑπονοστήσῃ Ἀθανάσιος.	Ταῦτα	δὲ κατεσκεύαζον ὑπουργῷ χρώμενοι τῷ
[2, 13]	οἰκίαν, αὐτὸν δὲ σύραντες ἀπέκτειναν.	Ταῦτα	δὲ πέπρακται ἐν ὑπατείᾳ τῶν
[2, 18]	ἀλλοτρίους οἶδεν ἡ καθολικὴ ἐκκλησία.	Ταῦτα	ἐπιδεδωκότες τῷ βασιλεῖ, καὶ πολλοῖς
[2, 23]	γὰρ ὑμῖν λέλεκται παρ´ ἐμοῦ,	ταῦτα	ἡ ὑμετέρα πίστις προὔλαβε· καὶ
[2, 19]	παραδεδώκασιν ἡμῖν οἱ ἱεροὶ λόγοι.	Ταῦτα	ἠναγκάσθημεν μετὰ τὴν ἐν ἐπιτομῇ
[2, 19]	καὶ μὴ ἐξ ἀνθρώπων μετὰ	ταῦτα	Θεὸν, ἀλλ´ ἐκ Θεοῦ ἐνανθρωπῆσαι
[2, 17]	κατὰ Ἀρσένιον φανερῶς συκοφαντία ἐδέδεικτο.	Ταῦτα	καὶ τὰ τοιαῦτα διὰ πλειόνων
[2, 15]	τῆς ἀληθείας κριτής. Ὅτι δὲ	ταῦτα	κατὰ τὸ πλεῖστον εἴωθε γίνεσθαι
[2, 21]	τὸ βάθος κατανοῆσαι δυνάμενοι. Καὶ	ταῦτα	μὲν ἐν παρεκβάσει διὰ τοὺς
[2, 10]	σαρκὸς ἀναστάσεως, καὶ ζωῆς αἰωνίου.	Ταῦτα	μὲν ἐν τῇ πρώτῃ ἐπιστολῇ
[2, 15]	ὅτε Ναύατον τῆς ἐκκλησίας ἤλαυνον.	Ταῦτα	μὲν οἱ τῆς ἑῴας ἐπίσκοποι
[2, 2]	δὲ τῆς ἔριδος πάντα ἀνατέτραπτο.	Ταῦτα	μὲν οὖν κατὰ τὰς ἀνατολικὰς
[2, 10]	εἰς τὴν Ἀρειανὴν δόξαν παρατρέψωσι.	Ταῦτα	μὲν οὖν ὅπως ἐγένετο, προϊόντος
[2, 20]	~Περὶ τῆς ἐν Σαρδικῇ συνόδου.	Ταῦτα	οἱ κατὰ τὰ ἑσπέρια μέρη
[2, 22]	τοὺς ἄνδρας· εἰ δ´ ἀνανεύοις	ταῦτα	οὕτω ποιεῖν, εὖ ἴσθι ὅτι
[2, 15]	πρὸ τούτων ἐφθέγγετο. Νῦν δὲ	ταῦτα	πάντα ἀποσιγήσας, ἐκεῖνα διαβάλλει· ἀλλ´
[2, 21]	τὸν βίον Κωνσταντίνου κατὰ λέξιν	ταῦτα·	Πάντας δὲ ὁ βασιλεὺς εἰς
[2, 7]	ἀναδείκνυσι. Καὶ ὁ μὲν βασιλεὺς	ταῦτα	πράξας ἐπὶ τὴν Ἀντιόχειαν ὥρμησεν.
[2, 10]	μὲν ἐκεῖ τότε γενομένη σύνοδος	ταῦτα	πράξασα καὶ ἄλλα τινα νομοθετήσασα
[2, 23]	τὰ ἴδια, ὅμως καὶ νῦν	ταῦτα	τὰ γράμματα πρὸς τὴν σὴν
[2, 1]	ἡγησάμεθα ἐν τῇδε τῇ μετὰ	ταῦτα	ὑπαγορεύσει μετατεθείκαμεν. Καὶ τοῦτο ἐν
[2, 21]	τούτων ὁ ἀπόστολος ταῖς λέξεσι	ταύταις	ἐχρήσατο· καὶ οὐδὲ πώποτε ὡς
[2, 17]	σιγῶσιν ἢ ἀθετοῦσι τὸ ὁμοούσιον,	ταύτας	σπουδαίως παρατίθεται, τὰς δὲ ἐναντίας
[2, 23]	τούτων ὧν εὔχῃ τυχεῖν δυνήσῃ.	Ταύτας	τὰς ἐπιστολὰς ἐν τῇ Ἀκυληΐᾳ
[2, 8]	καθαιρέσει τῆς ὁμοουσίου‘ πίστεως. Ἐν	ταύτῃ	δὲ τῇ συνόδῳ συνῆλθον ἐκ
[2, 21]	ὃν ἀποκρινούμεθα, ὅτι τῇ λέξει	ταύτῃ	πολλάκις καὶ οἱ τῆς ἐκκλησίας
[2, 3]	διάγειν κελευσθεὶς οὕτως, ὡς ἐν	ταύτῃ	τῇ πόλει ἐν ᾗ διέτριβεν
[2, 23]	ἔχειν αὐτούς. Πρὸς τὴν πρότασιν	ταύτην	Ἀθανάσιος γοργῶς ὑπαπήντησε καὶ φησὶ,
[2, 3]	ὑποστῇ. Πρὸς τὸ διαπαῖξαι τοίνυν	ταύτην	ἀφῃρέθη τῶν φαρύγγων τῶν ἐπικειμένων
[2, 23]	τὴν αὐτὴν πάλιν θέλομεν ἔχειν.	Ταύτην	δὲ τὴν ἡμετέραν πρόσταξιν φυλαχθῆναι
[2, 10]	τρία, τῇ δὲ συμφωνίᾳ ἕν.	Ταύτην	οὖν ἔχοντες τὴν πίστιν, ἐνώπιον
[2, 23]	Ἰησοῦς Χριστὸς, διηνεκῆ τὴν χάριν	ταύτην	ὑμῖν παράσχοι, διδοὺς ἔπαθλον τῇ
[2, 10]	τῇ Ἀντιοχείᾳ, καὶ ὥσπερ καταγνόντες	ταύτης,	αὖθις ἑτέραν ὑπαγορεύουσιν ἐν τοῖσδε
[2, 12]	ἐκκλησίαν τὸν Παῦλον εἰσάγουσι. Κατὰ	ταὐτὸν	δὲ καὶ οἱ Ἀρειανίζοντες ἐν
[2, 14]	ανδρείας Γρηγόριον ὡς μισούμενον ἐν	ταὐτῷ	δὲ καὶ διὰ τὸν τῆς
[2, 10]	περὶ Γαλλίαν κατέτρεχον Ῥωμαίοις. Ἐν	ταὐτῷ	δὲ καὶ σεισμοὶ μέγιστοι ἐν
[2, 6]	εἰ μὲν βούλοιντο διδασκαλικὸν ἐν	ταὐτῷ	καὶ βίου χρηστοῦ μαρτυρούμενον, Παῦλον
[2, 17]	ἔνθα κέκρυπται. Φθάνει δὲ ἐν	ταὐτῷ	καὶ τὰ γράμματα, ἅπερ οἱ
[2, 16]	προσδοκίαν ἐκβληθεὶς τῆς ἐκκλησίας ἐν	ταὐτῷ	καὶ τῆς πόλεως, μετὰ σπουδῆς
[2, 18]	τὸν σταυρωθέντα, καὶ ἀποθανόντα, καὶ	ταφέντα,	ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν τῇ τρίτῃ
[2, 19]	τὸν σταυρωθέντα, καὶ ἀποθανόντα, καὶ	ταφέντα,	καὶ ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν τῇ
[2, 23]	καὶ νῦν τὴν σὴν παρουσίαν	ταχεῖαν	ποιῆσαι πρὸς ἡμᾶς σπουδάσῃς, καὶ
[2, 23]	ἵνα ἀφόβως ταῖς ἡμετέραις προσόψεσι	ταχεῖαν	τὴν σαυτοῦ παρουσίαν παρασχεῖν σπουδάσῃς,
[2, 16]	εἰς πλοῖον ἐπὶ τοῦτο εὐτρεπισθὲν,	ταχέως	ἐπ´ ἐξορίαν ἐπέμπετο. Προσέταξέν τε
[2, 2]	τοίνυν δοθεῖσα παρρησία γνώριμον αὐτὸν	ταχέως	κατέστησε τῇ τε τοῦ βασιλέως
[2, 2]	διαλεκτικὸς πόλεμος ἦν. Διέτρεχεν οὖν	ταχέως	τὸ κακὸν καὶ ἐπὶ τὰς
[2, 23]	πλείστους τῶν ἀνατολικῶν ἐπισκόπων, τήν	τε	αἵρεσιν τοῦ ἀδελφοῦ προὐτίθει, καὶ
[2, 13]	καὶ Παύλου γενομένας στάσεις πολλοί	τε	ἄλλοι καὶ ὁ στρατηλάτης Ἑρμογένης
[2, 23]	εὐχαῖς βοηθὸν προστησάμενοι, τὴν ὑμῖν	τε	ἀπρέπουσαν καὶ ἡμῖν ἀρεστὴν ὁμόνοιαν
[2, 15]	καὶ διαφθορὰς ἀνθρώπων γεγονέναι, οἵ	τε	Ἀρειανίζοντες τὴν βλασφημίαν καὶ τὰ
[2, 23]	αὐτοῦ σχολάσαι τοῦ λοιποῦ, τήν	τε	ἀτέλειαν ἧς ἔτυχον πάλαι οἱ
[2, 23]	ἔνδοξον μαρτυρίαν. Διαφόρως γὰρ κατά	τε	γῆν καὶ κατὰ θάλατταν πολλὰ
[2, 12]	ἐπισκόπῳ Ἰουλίῳ ἐπιδόντες, τῇ ὁμοουσίῳ‘	τε	δόξῃ συντιθέμενοι ἐκοινώνησαν. Τότε δὲ
[2, 15]	τοῦ ἐπισκόπου Ἰουλίου θαρροῦντες, τάς	τε	ἑαυτῶν ἐκκλησίας καταλαμβάνουσι, καὶ τὰς
[2, 23]	τὰς εὐχὰς ἅμα αὐτῷ ὑπέρ	τε	ἑαυτῶν καὶ τῆς τοῦ βίου
[2, 22]	ἢ μὴ ποιοῦντα τοῦτο ἐχθρόν	τε	εἶναι καὶ προσδέχεσθαι πόλεμον. Ἔστι
[2, 16]	αὐλὰς ἀπαχθεὶς ὁ Παῦλος, ἐμβληθείς	τε	εἰς πλοῖον ἐπὶ τοῦτο εὐτρεπισθὲν,
[2, 9]	κἀκεῖ μαθεῖν τὰ φιλόσοφα· ἐπανελθόντα	τε	εἰς τὴν Ἀντιόχειαν Πλακίτῳ τῷ
[2, 12]	κατὰ τὴν πόλιν στάσεις, πολλοί	τε	ἐκ τῶν γινομένων συντριβέντες ἀπώλοντο.
[2, 24]	καὶ αὐτὴ ἡ συνόδος τοῖς	τε	ἐν Ἀλεξανδρείᾳ, καὶ πᾶσι τοῖς
[2, 16]	ᾗ τὰς διατριβὰς ποιεῖσθαι, ἀδεῶς	τε	ἐπιβαίνειν καὶ κατὰ τὰς ἄλλας
[2, 23]	οὐ τὴν τυχοῦσαν κατέστη· μεταπεμψάμενός	τε	εὐθὺς πλείστους τῶν ἀνατολικῶν ἐπισκόπων,
[2, 9]	τῷ μετὰ Εὐφρόνιον συνεῖναι, ὑπό	τε	Εὐσεβίου τοῦ Κωνσταντινουπόλεως ἐπισκόπου προβληθῆναι
[2, 9]	Μεσοποταμίᾳ Ἐδέσης καταγόμενος· ἐκ νέας	τε	ἡλικίας τὰ ἱερὰ μαθὼν γράμματα.
[2, 23]	παρ´ οὗ δυνήσῃ μαθεῖν τῆς	τε	ἡμετέρας ψυχῆς τὴν προαίρεσιν, καὶ
[2, 16]	τὴν στενοχωρίαν ὑποχωρεῖν οὐχ οἷόν	τε	ἦν, ἀνθίστασθαι τοὺς ὄχλους οἱ
[2, 10]	Θεὸν πιστεύειν, τῶν πάντων νοητῶν	τε	καὶ αἰσθητῶν δημιουργόν τε καὶ
[2, 19]	μόνως τὸν μονογενῆ Υἱὸν γνησίως	τε	καὶ ἀληθῶς διδάσκουσιν ἡμᾶς αἱ
[2, 10]	ἀληθείας, ἀνάστασιν, ποιμένα, θύραν, ἄτρεπτόν	τε	καὶ ἀναλλοίωτον, τὴν τῆς θεότητος,
[2, 18]	τυγχανούσης τῆς μεταξὺ τῶν δυτικῶν	τε	καὶ ἀνατολικῶν κοινωνίας, ἐπεφύη ἐν
[2, 19]	τὸν αὐτοτελῆ καὶ ἀγέννητον ἄναρχόν	τε	καὶ ἀόρατον Θεὸν, ἕνα μόνον
[2, 24]	Ἀθανασίῳ καὶ τὴν ἀξίαν. Γράφει	τε	καὶ αὐτὴ ἡ συνόδος τοῖς
[2, 20]	ὁμοούσιον‘ φανερώτερον ἐκδιδόασι· καὶ ἐγγράψαντές	τε	καὶ αὐτοὶ πανταχοῦ διαπέμπονται. Γνώμῃ
[2, 10]	ἀναλλοίωτον, τὴν τῆς θεότητος, οὐσίας	τε	καὶ δυνάμεως, καὶ βουλῆς καὶ
[2, 10]	τῶν προφητῶν καὶ ἀποστόλων ἀληθινῶς	τε	καὶ ἐμφανῶς καὶ πιστεύομεν καὶ
[2, 23]	ὑμετέραν θεοσέβειαν, σωτηρίοις γραφαῖς ἐθρέψατέ	τε	καὶ ἐποτίσατε. Καὶ γὰρ καὶ
[2, 21]	καὶ οὐ δὲ ἄλλος ἀνηγόρευταί	τε	καὶ ἔστιν· ὅθεν εἰκότως ἄν
[2, 19]	Ἀγκυρογαλατῶν· οἳ τὴν προαιώνιον ὕπαρξίν	τε	καὶ θεότητα τοῦ Χριστοῦ καὶ
[2, 22]	λεγόμενον Τισοῦκις, ὅπερ ἐστὶν Ἰλλυριῶν	τε	καὶ Θρᾳκῶν· καὶ ἕως μὲν
[2, 23]	μέντοι Ἀθανασίου ὁ βασιλεὺς ἐπισκόποις	τε	καὶ κληρικοῖς καὶ λαοῖς περὶ
[2, 23]	δὲ τοῖς ἐν Ἀλεξανδρείᾳ κληρικοῖς	τε	καὶ λαοῖς τάδε περὶ Ἀθανασίου
[2, 25]	τύραννος πάσης Ἰταλίας ἐκράτει, Ἀφρικήν	τε	καὶ Λιβύην ὑφ´ ἑαυτῷ πεποίητο,
[2, 23]	ἂν, τῆς καλλίονος ὁμοῦ κρίσεώς	τε	καὶ μοίρας γενόμενοι, τὴν τούτου
[2, 13]	καὶ διὰ τὰς μεταξὺ αὐτοῦ	τε	καὶ Παύλου γενομένας στάσεις πολλοί
[2, 23]	παρεχώρουν. Διόπερ ὁ βασιλεὺς Ἀθανασίῳ	τε	καὶ Παύλῳ καὶ Μαρκέλλῳ τοὺς
[2, 10]	παντοκράτορα, τὸν τῶν ὅλων δημιουργόν	τε	καὶ ποιητήν· καὶ εἰς ἕνα
[2, 2]	καὶ ἐπὶ τὰς ἄλλας ἐπαρχίας	τε	καὶ πόλεις. Καὶ ὡς σπινθὴρ
[2, 23]	ἐπ´ ἐξουσίας μὲν ἔχεις κελεύειν	τε	καὶ πράττειν ὅσα ἂν θέλῃς·
[2, 10]	νοητῶν τε καὶ αἰσθητῶν δημιουργόν	τε	καὶ προνοητήν· καὶ εἰς ἕνα
[2, 19]	ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ πράγματός	τε	καὶ προσώπου τὰ τρία ὀνόματα
[2, 21]	ὑφεστὼς μὲν καὶ ζῶν, προών	τε	καὶ προϋπάρχων τῆς τοῦ παντὸς
[2, 10]	ἰδίαν ἑκάστου τῶν ὀνομαζομένων ὑπόστασίν	τε	καὶ τάξιν καὶ δόξαν· ὡς
[2, 23]	ὁ τῶν ἑσπερίων βασιλεὺς, ἔτι	τε	καὶ τοῖς ἀπὸ τῆς συνόδου,
[2, 23]	ἐνδόξῳ μαρτυρίᾳ ἐνεδείξασθε, ἵνα ὑμῖν	τε	καὶ τοῖς μεθ´ ὑμᾶς ἐνταῦθα,
[2, 19]	Υἱὸν καθ´ ἑαυτὸν εἶναι ζῆν	τε	καὶ ὑπάρχειν ὁμοίως τῷ Πατρὶ
[2, 23]	πάσης τῆς κατὰ Θεὸν δόξης	τε	καὶ χαρᾶς τὸν ἐπίσκοπον ὑμῶν
[2, 24]	ψῆφον ὑπὲρ Ἀθανασίου ἐξήνεγκεν τήν	τε	κοινωνίαν αὐτῷ καὶ τὴν ἀξίαν
[2, 9]	καταχθῆναι εἰς τὴν Ἔμισαν· πάλιν	τε	μέμψιν ὑπομεῖναι ὡς τὰ Σαβελλίου
[2, 24]	ἐπὶ τὴν Ῥώμην ἀνῆλθον· βιβλίον	τε	μετανοίας τῷ ἐπισκόπῳ Ἰουλίῳ ἐπιδόντες,
[2, 2]	τιμῆς ἦγε τὸν πρεσβύτερον, παρρησίας	τε	μετεδίδου πολλῆς, εἴς τε τὰ
[2, 24]	τῶν ἐκεῖ ἐπισκόπων γενέσθαι. Μάξιμός	τε	μηδὲν μελλήσας μετεπέμπετό τινας τῶν
[2, 16]	ταχέως ἐπ´ ἐξορίαν ἐπέμπετο. Προσέταξέν	τε	ὁ ἔπαρχος ἐπὶ τὴν Μακεδονίας
[2, 11]	Γρηγόριον κατήγαγον ἐν Ἀλεξανδρείᾳ Συριανός	τε	ὁ στρατηγὸς, καὶ οἱ σὺν
[2, 24]	τῷ ἐπισκόπῳ Ἰουλίῳ ἐπιδόντες, τῷ	τε	ὁμοουσίῳ‘ συνέθεντο, καὶ γράμματα πρὸς
[2, 18]	καὶ ἐπὶ τῆς γῆς, τά	τε	ὁρατὰ, καὶ τὰ ἀόρατα, λόγον
[2, 23]	καὶ τῆς ἄλλης τιμῆς, γράμμασί	τε	πάλιν τοῖς οἰκείοις ὁ τῶν
[2, 19]	τῆς ἀληθείας ξένους ἐπιγινώσκομεν· ὅτι	τε	παρὰ τὰς κοινὰς ἐννοίας περὶ
[2, 24]	τὴν Ἀλεξάνδρειαν ἐπορεύετο· κατὰ πόλεις	τε	παριὼν ἐδίδασκε, τοὺς μὲν Ἀρειανίζοντας
[2, 19]	πίστις διὰ μακροτέρων γραφεῖσα, προσθήκας	τε	πλείστας παρὰ τὰ προλαβόντα περιέχουσα,
[2, 21]	λοιποῖς κτίσμασιν ἐπιγραφόμενος φύσιν; τῶν	τε	πολλῶν γενητῶν ἔσται εἷς, ἅτε
[2, 20]	μηνῶν διαγενομένων, ἀφ´ οὗ ἥ	τε	σύνοδος ἐκεκήρυκτο, καὶ οἱ περὶ
[2, 2]	παρρησίας τε μετεδίδου πολλῆς, εἴς	τε	τὰ βασίλεια θαρροῦντα εἰσιέναι ἐκέλευεν.
[2, 23]	ἐπὶ τὴν Ῥώμην ἀνέδραμεν· ἐπιδείξας	τε	τὰ γράμματα τῷ ἐπισκόπῳ Ἰουλίῳ,
[2, 24]	ὁρμήσας τῆς Παλαιστίνης ἐπέβη· καταλαβών	τε	τὰ Ἱεροσόλυμα, καὶ τῷ ἐπισκόπῳ
[2, 1]	τότε διαφόρων ἐπιτετυχηκότες, ὡς οἷόν	τε	τὴν ἀλήθειαν ἀνιχνεύσαμεν. Διὸ ἠναγκάσθημεν
[2, 9]	Εὐφρονίῳ τῷ διαδεξαμένῳ Εὐστάθιον, φεύγοντά	τε	τὴν ἱερωσύνην καταλαβεῖν τὴν Ἀλεξάνδρειαν,
[2, 23]	συνεπισκόπου μου Ἀθανασίου· ὃν διά	τε	τὴν καθαρότητα τοῦ βίου, καὶ
[2, 23]	ἐπίσκοπον, ἄνδρα τοῖς πᾶσι διά	τε	τὴν προσοῦσαν ὀρθοτήτα καὶ διὰ
[2, 16]	εἰς τὴν ἐκκλησίαν συνέρρεον οἵ	τε	τῆς ὁμοουσίου‘ πίστεως καὶ οἱ
[2, 10]	μεσίτην Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, ἀπόστολόν	τε	τῆς πίστεως ἡμῶν, καὶ ἀρχηγὸν
[2, 20]	τῆς ἀξίας ἀφείλοντο, τὸν ὅρον	τε	τῆς πίστεως τῆς ἐν Νικαίᾳ
[2, 22]	τῷ ἀδελφῷ Κωνσταντίῳ καθίστησιν, ἀποδίδοσθαί	τε	τοῖς περὶ Παῦλον καὶ Ἀθανάσιον
[2, 5]	τοῦ νέου ἀδελφοῦ Κώνσταντος, συμβαλών	τε	τοῖς στρατιώταις αὐτοῦ, ἀναιρεῖται ὑπ´
[2, 2]	γνώριμον αὐτὸν ταχέως κατέστησε τῇ	τε	τοῦ βασιλέως γαμετῇ καὶ τοῖς
[2, 18]	γένος τῆς μικρᾶς Γαλατίας, Μαρκέλλου	τε	τοῦ καθῃρημένου μαθητὴς, ἀκολουθῶν τῷ
[2, 10]	τῶν θείων γραφῶν παραδεδομένοις ὑπό	τε	τῶν προφητῶν καὶ ἀποστόλων ἀληθινῶς
[2, 24]	ἐπισκόπῳ Μαξίμῳ καταφανῆ ποιήσας τά	τε	ὑπὸ τῆς ἐν Σαρδικῇ συνόδου
[2, 23]	ὡρισμένα νῦν ἀμνηστίᾳ παραδοθῆναι, πᾶσάν	τε	ὑποψίαν τὴν κατ´ αὐτοῦ σχολάσαι
[2, 16]	ἐπάρχῳ ἐν πᾶσιν ἐδείκνυτο· στρατιωτική	τε	χεὶρ ξιφήρης περὶ αὐτοὺς ἐτύγχανε.
[2, 23]	ὑμετέραν ἐν ἅπασιν εὐνομίαν, εἰδότες	τε	ὡς ἐπὶ πολὺ τῆς τοῦ
[2, 19]	μετὰ τὴν ἐνανθρώπησιν ἐκ προκοπῆς	τεθεοποιῆσθαι	λέγοντες, τῷ τὴν φύσιν ψιλὸν
[2, 19]	Χριστὸς προσείληφεν ἀξίωμα· ἀλλ´ ἄνωθεν	τέλειον	αὐτὸν, καὶ τῷ Πατρὶ κατὰ
[2, 19]	τοῦ Θεοῦ, Θεὸν κατὰ φύσιν	τέλειον	εἶναι καὶ ἀληθῆ, καὶ μὴ
[2, 10]	ἐξ ὅλου, μόνον ἐκ μόνου,	τέλειον	ἐκ τελείου, βασιλέα ἐκ βασιλέως,
[2, 10]	μόνον ἐκ μόνου, τέλειον ἐκ	τελείου,	βασιλέα ἐκ βασιλέως, Κύριον ἀπὸ
[2, 23]	Εἰς εὐχὴν οὖν τὴν ἐπιστολὴν	τελειῶσαι	καλόν. Ὁ Θεὸς ὁ παντοκράτωρ,
[2, 10]	παράκλησιν καὶ ἁγιασμὸν καὶ εἰς	τελείωσιν	τοῖς πιστεύουσι διδόμενον· καθὼς καὶ
[2, 19]	διὰ τῶν προφητῶν, καὶ τὰ	τελευταῖα	ἐνανθρωπήσας, καὶ τὸν ἑαυτοῦ Πατέρα
[2, 9]	αὐτοῦ πλατύτερον διεξῆλθεν ὁ Γεώργιος·	τελευταῖον	δὲ ἐπάγει, ὅτι καὶ ὁ
[2, 8]	τῶν Αὐγούστων κατασκευάζειν ἤρξατο, μετὰ	τελευτὴν	δὲ αὐτοῦ ὁ υἱὸς Κωνστάντιος
[2, 1]	κατὰ Ἀθανάσιον νομίζει μετὰ τὴν	τελευτὴν	τοῦ βασιλέως Κωνσταντίνου γεγενῆσθαι· ἀγνοεῖ
[2, 5]	~Περὶ τῆς Κωνσταντίνου τοῦ νεωτέρου	τελευτῆς.	Μετ´ οὐ πολὺ δὲ ὁ
[2, 20]	Ἑνδέκατον ἔτος ἦν ἀπὸ τῆς	τελευτῆς	τοῦ πατρὸς τῶν δύο Αὐγούστων,
[2, 8]	δὲ πέμπτον ἔτος τοῦτο τῆς	τελευτῆς	τοῦ τῶν Αὐγούστων πατρὸς Κωνσταντίνου.
[2, 4]	Ἐν δὲ τῷδε τῷ χρόνῳ	τελευτήσαντος	Εὐσεβίου, ὃς τῆς ἐν Παλαιστίνῃ
[2, 4]	ἐγένετο, μικρὸν ὕστερον λέξω. ~Ὡς	τελευτήσαντος	Εὐσεβίου τοῦ Παμφίλου Ἀκάκιος τὴν
[2, 12]	καλεῖν τὴν δίκην. ~Ὡς Εὐσεβίου	τελευτήσαντος	ὁ ἐν Κωνσταντινουπόλει λαὸς Παῦλον
[2, 2]	ἐκκλησίαις ἐκίνησαν Τοῦ βασιλέως Κωνσταντίνου	τελευτήσαντος,	οἱ περὶ Εὐσέβιον τὸν Νικομηδέα
[2, 25]	Ὅτι τοῦ κτίστου τῆς Κωνσταντινουπόλεως	τελευτήσαντος,	οἱ τρεῖς αὐτοῦ παῖδες τὴν
[2, 6]	Ἀλέξανδρος ὁ Κωνσταντίνου πόλεως ἐπίσκοπος	τελευτῶν	ὑπόψηφον πεποίηκε Παῦλον καὶ Μακεδόνιον.
[2, 19]	ἀρχὴν βασιλείας ἐσχηκέναι θέλουσι, καὶ	τέλος	ἕξειν αὐτὴν μετὰ τὴν συντέλειαν
[2, 23]	τοῦτο, ὡς οὐκ ἂν εἰς	τέλος	οὗτος ἀφ´ ὑμῶν ἀποσχοινισθήσεται, ὃν
[2, 9]	τηνικαῦτα τῇ Ἐδέσῃ ἐπιδημήσαντι παιδευτῇ,	τέλος	ὑπὸ Πατροφίλου καὶ Εὐσεβίου τὰ
[2, 9]	βαρβάρους ἀπιὼν ἀπῆγε, καὶ ὅτι	τεράστια	ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ ἐγένετο.
[2, 23]	τρόπαια. Ἐν οἷς καὶ ἄχρι	τερμάτων	πάσης τῆς γῆς ἔνδοξος ἐγνώσθη,
[2, 13]	τοῦ πατρὸς αὐτοῦ ἡμερησίου ὑπὲρ	τέσσαρας	μυριάδας· ὀκτὼ γὰρ ἐγγὺς μυριάδες
[2, 6]	τοῦ δόγματος, ἐπεὶ δὲ ἐκεῖνος	τετελευτήκει,	ἀμφήριστος ἡ τοῦ λαοῦ μάχη
[2, 17]	δὲ καὶ τὰ Εὐσεβίου τοῦ	τετελευτηκότος	γράμματα, καλεῖ πρὸς ἑαυτὸν τὸν
[2, 23]	ψυχὰς ἀκαταμαχήτους ἐν τῇ πίστει	τετηρήκατε.	Καὶ αὐτῷ δὲ τῷ ἀδελφῷ
[2, 19]	βούλημα τῆς θεοπνεύστου γραφῆς, τοιαῦτα	τετολμήκασι	περὶ αὐτοῦ διορίσασθαι. Αὐτοκράτορα γὰρ
[2, 21]	μέμψαιτο τοῖς κτίσμα αὐτὸν φᾶναι	τετολμηκόσιν,	ἐξ οὐκ ὄντων ὅμοιον τοῖς
[2, 19]	τῆς παρθένου σάρκα ἀνείληφε, πρὸ	τετρακοσίων	ὅλων ἐτῶν· ἔκτοτε γὰρ τὸν
[2, 3]	προσόψεως, ὅσης παρ´ ἐμοῦ αἰδοῦς	τετύχηκε	γνώσεσθε· οὐ γὰρ θαυμαστὸν, εἴ
[2, 16]	τὴν ἀπὸ τοῦ πλήθους στάσιν,	τέχνῃ	μετῆλθε τὸν Παῦλον· καὶ κρύπτει
[2, 21]	ἀλλ´ οὐ κτίζειν λέγεται. Καὶ	τεχνίτης	δημιουργὸς, ἀλλ´ οὐ πατὴρ γένοιτ´
[2, 2]	Ἰλλυριοῖς καὶ τὰ ἑσπέρια μέρη	τέως	ἡσύχαζον· τοὺς ὅρους γὰρ τοὺς
[2, 23]	ἑαυτὸν τοὺς περὶ Ἀθανάσιον. Καὶ	τέως	μὲν παραχρῆμα τὸν Παῦλον, μετὰ
[2, 23]	δυνήσῃ. Ταύτας τὰς ἐπιστολὰς ἐν	τῇ	Ἀκυληΐᾳ δεξάμενος Ἀθανάσιος— ἐκεῖ γὰρ
[2, 23]	ἀπείληφας· ἐπειδὴ δὲ εἰσὶν ἐν	τῇ	Ἀλεξανδρείᾳ τινες τοῦ λαοῦ διακρινόμενοι
[2, 17]	Ἀρειανιζόντων συρράπτεται, πρόφασιν ἐφευρόντων τοιαύτην.	Τῇ	Ἀλεξανδρέων ἐκκλησίᾳ σιτηρέσιον ἤδη πρότερον
[2, 8]	συνετέλεσεν, τὸ δὲ ἀληθὲς ἐπὶ	τῇ	ἀνατροπῇ καὶ καθαιρέσει τῆς ὁμοουσίου‘
[2, 10]	ἔπεμπον. Ἐπιμείναντες δὲ μικρὸν ἐν	τῇ	Ἀντιοχείᾳ, καὶ ὥσπερ καταγνόντες ταύτης,
[2, 15]	τὴν ἐπίπληξιν· καὶ σύνοδον ἐν	τῇ	Ἀντιοχείᾳ κηρύξαντες, συνελθόντες ἐν αὐτῇ
[2, 8]	οὖν αὕτη ἡ σύνοδος ἐν	τῇ	Ἀντιοχείᾳ παρουσίᾳ Κωνσταντίου τοῦ βασιλέως,
[2, 10]	Τότε δὲ τοῦ Εὐσεβίου ἐν	τῇ	Ἀντιοχείᾳ προβληθέντος καὶ δεδοικότος τὴν
[2, 9]	Μετὰ ταῦτα δὲ ἐπιδημήσαντος αὐτοῦ	τῇ	Ἀντιοχείᾳ, συνέβη Εὐστάθιον ὑπὸ Κύρου
[2, 2]	τῶν εὐνούχων καὶ τοῦ πρεσβυτέρου	τῇ	Ἀρείου δόξῃ προστίθεται. Μετ´ οὐ
[2, 2]	Εὐσέβιος· τοῦτον ὁ πρεσβύτερος συνθέσθαι	τῇ	Ἀρείου δόξῃ συνέπεισεν. Ἐκ δὲ
[2, 15]	καὶ τῶν ἐκκλησιῶν ἐξελαθέντες, ἐν	τῇ	βασιλευούσῃ Ῥώμῃ εὑρίσκονται. Γνωρίζουσιν οὖν
[2, 7]	Κωνσταντινουπόλει πρὸς ὀργὴν ἐκκάεται ἐπὶ	τῇ	γενομένῃ χειροτονίᾳ. Καὶ καθιστὰς συνέδριον
[2, 10]	εἶναι τῇ μὲν ὑποστάσει τρία,	τῇ	δὲ συμφωνίᾳ ἕν. Ταύτην οὖν
[2, 23]	Αὔγουστος Ἀθανασίῳ ἐπισκόπῳ. Ἡνίκα ἐν	τῇ	Ἐδέσῃ διετρίβομεν, παρόντων τῶν σῶν
[2, 9]	Ἑλλήνων παιδευθεὶς παρὰ τῷ τηνικαῦτα	τῇ	Ἐδέσῃ ἐπιδημήσαντι παιδευτῇ, τέλος ὑπὸ
[2, 23]	προσηκόντως. Ἀλλὰ μὴν καὶ τοῦτο	τῇ	εἰς αὐτὸν χάριτι προστεθῆναι ἐδικαιώσαμεν,
[2, 8]	ἐκκλησίαν εἰσεπήδησε· καὶ ὅτι ἐν	τῇ	εἰσόδῳ αὐτοῦ ταραχῆς γενομένης πολλοὶ
[2, 24]	καὶ ὡς ὁ βασιλεὺς Κωνστάντιος	τῇ	ἐκείνων κρίσει ἐγένετο σύμψηφος, παρασκευάζει
[2, 23]	ὥστε ἀποδοθέντος Ἀθανασίου τοῦ ἐπισκόπου	τῇ	ἐκκλησίᾳ, τοὺς κοινωνοῦντας αὐτῷ ἔχειν
[2, 21]	ἄκαιρον ἡγοῦμαι. Πρῶτον μὲν γὰρ	τῇ	ἐν Νικαίᾳ συνόδῳ τὸ ὁμοούσιον‘
[2, 23]	προορῶντα τῷ λογισμῷ τὴν ἐπὶ	τῇ	ἐπανόδῳ ἑκάστου ὑμῶν χαρὰν, καὶ
[2, 16]	μὲν προσαγορεύεται νῦν· συνῆπται δὲ	τῇ	ἐπωνύμῳ Εἰρήνῃ, ἣν ὁ πατὴρ
[2, 2]	εὐθὺς εἶχε ζητήσεως· καὶ ἅμα	τῇ	ἐρωτήσει ἐρίζειν ἐβούλετο, ἐκ δὲ
[2, 10]	ῥήμασι· Ἄλλη ἔκθεσις Πιστεύομεν ἀκολούθως	τῇ	εὐαγγελικῇ καὶ ἀποστολικῇ παραδόσει, εἰς
[2, 10]	δὲ καὶ σεισμοὶ μέγιστοι ἐν	τῇ	ἑῴᾳ ἐγένοντο· μάλιστα δὲ ἡ
[2, 6]	μὲν ἤδη πάλαι τῆς ἐκκλησίας,	τῇ	ἡλικίᾳ δὲ γέροντα. Ἐκ τούτου
[2, 23]	γὰρ καὶ ὑμῖν πρέπει, καὶ	τῇ	ἡμετέρᾳ πρᾳότητι προσήκειν συνέστηκεν. Ὑπὲρ
[2, 23]	ταύτην ὑμῖν παράσχοι, διδοὺς ἔπαθλον	τῇ	θαυμαστῇ ὑμῶν πίστει, ἣν περὶ
[2, 8]	ἐπιλογισάμενος ὡς εἴη συναρπαγεὶς καὶ	τῇ	καθαιρέσει ὑπογράψας Ἀθανασίου. Ἀλλὰ μὴν
[2, 23]	εἰ καὶ ἐν βραχεῖ χρόνῳ	τῇ	κατὰ ἀνθρώπους δοκιμασίᾳ ὑπεβλήθη, ὅμως
[2, 22]	ἑσπερίων μερῶν βασιλεὺς τὰ ἐν	τῇ	κατὰ Σαρδικὴν γενόμενα γνώριμα τῷ
[2, 12]	ἦν ὁ διὰ Μακεδονίου ἐν	τῇ	Κωνσταντινουπόλει γενόμενος. Ὑπὸ γὰρ τοῦδε
[2, 23]	ἑτοίμως Γαζαῖοι ἐδέξαντο. Ἐν δὲ	τῇ	Κωνσταντινουπόλει Μακεδόνιος Παύλῳ πρὸς ὀλίγον
[2, 7]	πολὺ δὲ ἐπιστὰς ὁ βασιλεὺς	τῇ	Κωνσταντινουπόλει πρὸς ὀργὴν ἐκκάεται ἐπὶ
[2, 12]	δὲ καὶ οἱ Ἀρειανίζοντες ἐν	τῇ	λεγομένῃ ἐπὶ Παῦλον ἐκκλησίᾳ χειροτονοῦσι
[2, 21]	Χριστοῦ. Πρὸς ὃν ἀποκρινούμεθα, ὅτι	τῇ	λέξει ταύτῃ πολλάκις καὶ οἱ
[2, 10]	τάξιν καὶ δόξαν· ὡς εἶναι	τῇ	μὲν ὑποστάσει τρία, τῇ δὲ
[2, 1]	ὅσα ἀναγκαῖα ἡγησάμεθα ἐν τῇδε	τῇ	μετὰ ταῦτα ὑπαγορεύσει μετατεθείκαμεν. Καὶ
[2, 20]	Μαρκέλλῳ τῷ Ἀγκύρας, τῆς πρὸς	τῇ	μικρᾷ Γαλατίᾳ, ὃς πάλαι μὲν
[2, 22]	περὶ Παῦλον καὶ Ἀθανάσιον ἐν	τῇ	οἰκείᾳ τάξει, καὶ ἀποδιδόναι αὐτοῖς
[2, 12]	μετανοίας τῷ ἐπισκόπῳ Ἰουλίῳ ἐπιδόντες,	τῇ	ὁμοουσίῳ‘ τε δόξῃ συντιθέμενοι ἐκοινώνησαν.
[2, 23]	παρρησιασάμενος μὲν τῇ προθέσει καὶ	τῇ	οὐρανίᾳ διδασκαλίᾳ, ἀποδειχθεὶς δὲ ἀθανάτῳ
[2, 23]	ἐπὶ τῷ ἀμφοτέρων ἡμῶν ἐπινευσάντων	τῇ	πατρίδι ἀποκατασταθῇς, ἔχων τοῦτο τῆς
[2, 23]	ἡμᾶς σπουδάσῃς, καὶ οὕτω δυνηθῇς	τῇ	πατρίδι σου ἀποκατασταθῆναι, καὶ τῆς
[2, 23]	τῆς ἑῴας βασιλεὺς συντίθεσθαι αὐτῶν	τῇ	πίστει διὰ τοῦ καλεῖν Ἀθανάσιον
[2, 23]	ὅτι τὰς ψυχὰς ἀκαταμαχήτους ἐν	τῇ	πίστει τετηρήκατε. Καὶ αὐτῷ δὲ
[2, 23]	πρός σε κοινωνίαν, μίαν ἐν	τῇ	πόλει ἐκκλησίαν ἔασον ἔχειν αὐτούς.
[2, 3]	κελευσθεὶς οὕτως, ὡς ἐν ταύτῃ	τῇ	πόλει ἐν ᾗ διέτριβεν πᾶσι
[2, 2]	ἅμα ταῖς γυναιξίν· ἐν δὲ	τῇ	πόλει καθ´ ἑκάστην οἰκίαν διαλεκτικὸς
[2, 23]	ἐκ τοῦ βίου, παρρησιασάμενος μὲν	τῇ	προθέσει καὶ τῇ οὐρανίᾳ διδασκαλίᾳ,
[2, 21]	Χριστὸν τοῦ Θεοῦ κατήγγειλαν ἀκολούθως	τῇ	προφητείᾳ φησάσῃ, Διότι ἰδοὺ στερεῶν
[2, 10]	ζωῆς αἰωνίου. Ταῦτα μὲν ἐν	τῇ	πρώτῃ ἐπιστολῇ γράψαντες τοῖς κατὰ
[2, 1]	ἰστέον, ὅτι οὐ παρεθήκαμεν ἐν	τῇ	πρώτῃ ὑπαγορεύσει τὸ καθαιρετικὸν Ἀρείου
[2, 1]	βιβλίον ἄνωθεν ἐλέχθη. Ῥουφῖνος, ὁ	τῇ	Ῥωμαίων γλώττῃ τὴν ἐκκλησιαστικὴν ἱστορίαν
[2, 20]	καὶ οἱ περὶ Ἀθανάσιον ἐν	τῇ	Ῥώμῃ διέτριβον τὴν σύνοδον περιμένοντες.
[2, 20]	περιμένοντες. Ὡς οὖν συνῆλθον ἐν	τῇ	Σαρδικῇ, οἱ μὲν ἀνατολικοὶ εἰς
[2, 8]	αὐτοῦ ταραχῆς γενομένης πολλοὶ ἐν	τῇ	στάσει ἀπέθανον· καὶ ὥς τινων
[2, 17]	τὰς παρὰ Ἰουλίου ἐπιστολὰς ἐν	τῇ	Συναγωγῇ τῶν συνόδων‘ οὐκ ἔθηκεν·
[2, 8]	ὁμοουσίου‘ πίστεως. Ἐν ταύτῃ δὲ	τῇ	συνόδῳ συνῆλθον ἐκ διαφόρων πόλεων
[2, 9]	Λαοδικείας, ὃς τότε παρῆν ἐν	τῇ	συνόδῳ. Φησὶ γὰρ ἐν τῷ
[2, 2]	παρρησία γνώριμον αὐτὸν ταχέως κατέστησε	τῇ	τε τοῦ βασιλέως γαμετῇ καὶ
[2, 6]	ἔσπευ δον. Καὶ ἐν μὲν	τῇ	τῆς Εἰρήνης ἐπωνύμῳ ἐκκλησίᾳ καὶ
[2, 19]	ταφέντα, καὶ ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν	τῇ	τρίτῃ ἡμέρᾳ, καὶ ἀναληφθέντα εἰς
[2, 18]	καὶ ταφέντα, ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν	τῇ	τρίτῃ ἡμέρᾳ, καὶ ἀνεληλυθότα εἰς
[2, 10]	ἡμῶν, καὶ ἀναστάντα ὑπὲρ ἡμῶν	τῇ	τρίτῃ ἡμέρᾳ, καὶ ἀνελθόντα εἰς
[2, 8]	μὴν ἀλλὰ καὶ τὰ ἐν	τῇ	Τύρῳ πεπραγμένα κατὰ Ἀθανασίου εἰς
[2, 23]	καὶ ἐκ τῶν ἐθνῶν οἳ	τῇ	τῶν εἰδώλων πλάνῃ ἔτι καὶ
[2, 23]	ἅπαντας οὓς ἂν στασιώδεις καταμάθοιεν	τῇ	τῶν νόμων ὑποβάλλειν ἐκδικίᾳ. Ἀμφότερα
[2, 20]	ἀπεχώρουν εὐθέως· καὶ γενόμενοι ἐν	τῇ	Φιλιππουπόλει τῆς Θρᾴκης, ἰδίαζον ποιοῦντες
[2, 9]	Διαστασιασάντων δὲ τῶν Ἐμισηνῶν ἐπὶ	τῇ	χειροτονίᾳ αὐτοῦ— ἐλοιδορεῖτο γὰρ ὡς
[2, 1]	τοῦτο ὅσα ἀναγκαῖα ἡγησάμεθα ἐν	τῇδε	τῇ μετὰ ταῦτα ὑπαγορεύσει μετατεθείκαμεν.
[2, 23]	καὶ τοσαύτην ἀγάπην περὶ τὸν	τηλικοῦτον	ἐπίσκοπον ἔχειν, ἢ ἐκεῖνον τοσαύταις
[2, 23]	συνέστηκεν, ὅπως εἰς γνῶσιν τοῦ	τηλικούτου	ἀνδρὸς ἐλθεῖν δυνηθῶμεν. Εἰς εὐχὴν
[2, 3]	πόθου εἰκὼν, καὶ τὸ τοῦ	τηλικούτου	ἀνδρὸς σχῆμα εἰς τοῦτο ἐκίνει
[2, 19]	οὖν εἰς τὴν παντέλειον Τριάδα	τὴν	ἁγιωτάτην, τὸν Πατέρα λέγοντες Θεὸν,
[2, 23]	πρὸς τὴν τῶν Ἀρειανιζόντων κοινωνίαν.	Τὴν	Ἀθανασίου τοίνυν γνώμην ἀλυσιτελῆ γνόντες
[2, 15]	φρονοῦσι καθέστηκεν. Ὥστε μάτην Ἀθανασίῳ	τὴν	αἰτίαν ἀνάπτουσιν οἱ λοιδοροῦντες αὐτὸν,
[2, 20]	τὸ στενὸν τῆς προθεσμίας ἐμέμφοντο,	τὴν	αἰτίαν ἐπὶ Ἰούλιον τὸν ἐπίσκοπον
[2, 2]	γὰρ τῶν πυνθανομένων τῆς ταραχῆς	τὴν	αἰτίαν πρόφασιν εὐθὺς εἶχε ζητήσεως·
[2, 16]	ὁ μὲν ἐπίσκοπος εὐγνωμόνως ἔφερε	τὴν	ἄκριτον καταδίκην. Ὁ δὲ, δείσας
[2, 23]	νῦν ἀπαλειφθῆναι βουλόμεθα· καὶ γὰρ	τὴν	ἀλειτουργησίαν, ἣν οἱ αὐτοῦ κληρικοὶ
[2, 24]	αὐτοὶ χαίρωσιν. ~Ὡς Ἀθανάσιος ἐπὶ	τὴν	Ἀλεξάνδρειαν διὰ τῶν Ἱεροσολύμων παριὼν
[2, 15]	διεπέμποντο. Ἐπειδὴ δὲ Ἀθανασίου εἰς	τὴν	Ἀλεξάνδρειαν εἰσιόντος, ὠθισμὸς τῶν ὑπὸ
[2, 23]	ἐκάλεσε τὸν Ἀθανάσιον, καὶ εἰς	τὴν	Ἀλεξάνδρειαν ἔπεμψε. Ταῦτα γνοὺς ὁ
[2, 24]	δὲ διὰ τοῦ Πηλουσίου ἐπὶ	τὴν	Ἀλεξάνδρειαν ἐπορεύετο· κατὰ πόλεις τε
[2, 10]	συνελθόντες ἐπίσκοποι, διὰ τὸ παραιτήσασθαι	τὴν	Ἀλεξάνδρειαν Εὐσέβιον τὸν Ἐμισηνὸν, Γρηγόριον
[2, 3]	τοῖς γράμμασιν ὁ Ἀθανάσιος καταλαμβάνει	τὴν	Ἀλεξάνδρειαν· καὶ ἥδιστα μὲν αὐτὸν
[2, 9]	φεύγοντά τε τὴν ἱερωσύνην καταλαβεῖν	τὴν	Ἀλεξάνδρειαν, κἀκεῖ μαθεῖν τὰ φιλόσοφα·
[2, 3]	Κωνσταντίνου τοῦ νεωτέρου γράμμασι θαρρήσας	τὴν	Ἀλεξάνδρειαν κατέλαβεν Κωνσταντῖνος Καῖσαρ τῷ
[2, 23]	τὴν ἡμετέραν πρόσοψιν εὐθέως εἰς	τὴν	Ἀλεξάνδρειαν ὁδεῦσαι. Ἀλλ´ ἐπειδὴ πλεῖστος
[2, 9]	τοῦ Κωνσταντινουπόλεως ἐπισκόπου προβληθῆναι εἰς	τὴν	Ἀλεξανδρείας ἐπισκοπήν· ἀλλ´ ἐκεῖ μὲν
[2, 10]	Ἀλεξάνδρειαν ἄφιξιν, προχειρίζονται Γρηγόριον εἰς	τὴν	Ἀλεξανδρείας ἐπισκοπήν. Καὶ τοῦτο κατεργασάμενοι
[2, 1]	διαφόρων ἐπιτετυχηκότες, ὡς οἷόν τε	τὴν	ἀλήθειαν ἀνιχνεύσαμεν. Διὸ ἠναγκάσθημεν τὸ
[2, 19]	μὲν τῆς συκοφαντίας τῶν ἑτεροδόξων	τὴν	ἀναίδειαν, ὁμοῦ δὲ τῶν ἀνατολικῶν
[2, 15]	γράμμασιν ὠχύρωσεν αὐτοὺς, καὶ ἐπὶ	τὴν	ἀνατολὴν ἀποστέλλει τὸν οἰκεῖον ἑκάστῳ
[2, 23]	πεπιστευκὼς τοῖς γράμμασιν Ἀθανάσιος ἐπὶ	τὴν	ἀνατολὴν παρεγένετο. Κωνστάντιος δὲ ὁ
[2, 13]	ἐχειροτονήθη ἐκκλησίᾳ συνάγειν, αὖθις ἐπὶ	τὴν	Ἀντιόχειαν ἀνεχώρησεν. ~Ὅτι οἱ Ἀρειανοὶ
[2, 13]	ἀκοὰς Κωνσταντίου τοῦ βασιλέως κατὰ	τὴν	Ἀντιόχειαν διατρίβοντος. Ἐντέλλεται οὖν Ἑρμογένει
[2, 9]	Γεώργιον. Οὗτος δὲ αὐτὸν εἰς	τὴν	Ἀντιόχειαν καταστήσας, παρεσκεύασεν αὖθις ὑπὸ
[2, 9]	τὰ φιλόσοφα· ἐπανελθόντα τε εἰς	τὴν	Ἀντιόχειαν Πλακίτῳ τῷ μετὰ Εὐφρόνιον
[2, 7]	μὲν βασιλεὺς ταῦτα πράξας ἐπὶ	τὴν	Ἀντιόχειαν ὥρμησεν. ~Ὡς Εὐσέβιος ἑτέραν
[2, 23]	τὰ κατ´ αὐτὸν, καὶ ἀποδοὺς	τὴν	ἀξίαν αὐτοῦ· Λούκιος δὲ, ὅτι
[2, 24]	αὐτὸς τὴν κοινωνίαν Ἀθανασίῳ καὶ	τὴν	ἀξίαν. Γράφει τε καὶ αὐτὴ
[2, 24]	τήν τε κοινωνίαν αὐτῷ καὶ	τὴν	ἀξίαν παρέχουσαν. Ταῦτα γνόντες Οὐρσάκιος
[2, 16]	Ὁ οὖν ἔπαρχος Φίλιππος, εὐλαβηθεὶς	τὴν	ἀπὸ τοῦ πλήθους στάσιν, τέχνῃ
[2, 10]	πίστεως, ὥστε κατὰ βραχὺ εἰς	τὴν	Ἀρειανὴν δόξαν παρατρέψωσι. Ταῦτα μὲν
[2, 12]	συντιθέμενοι ἐκοινώνησαν. Τότε δὲ διαπύρως	τὴν	Ἀρειανὴν συγκροτοῦντες θρησκείαν οὐ τοὺς
[2, 2]	ὁμοουσίου‘ πίστιν ἐκβαλεῖν, ἀντεισάγειν δὲ	τὴν	Ἀρειανίζουσαν. Περιέσεσθαι δὲ τούτου οὐκ
[2, 2]	ὡς σπινθὴρ ἐκ μικροῦ λαμβάνον	τὴν	ἀρχὴν, τὸ ζήτημα εἰς φιλονεικίαν
[2, 19]	καὶ θεότητα τοῦ Χριστοῦ καὶ	τὴν	ἀτελεύτητον αὐτοῦ βασιλείαν ὁμοίως Ἰουδαίοις
[2, 12]	πάντα κυκῶντι συμπράττοντες, τότε δὴ	τὴν	αὐθεντίαν διαδεξάμενοι· εἰσὶ δὲ οὗτοι
[2, 23]	ἑτοίμως ἐπαγγειλαμένου, εὐθὺς ἐπήγαγεν Ἀθανάσιος,	τὴν	αὐτὴν ἀξιῶν χάριν λαβεῖν, ἣν
[2, 23]	ἣν οἱ αὐτοῦ κληρικοὶ εἶχον,	τὴν	αὐτὴν πάλιν θέλομεν ἔχειν. Ταύτην
[2, 21]	δὲ μονογενὴς τοῦ Θεοῦ, ὁ	τὴν	αὐτὴν τοῖς λοιποῖς κτίσμασιν ἐπιγραφόμενος
[2, 14]	ἐκκλησίας ἐμπρησμὸν, καὶ ὅτι ἧττον	τὴν	αὐτῶν δόξαν συνεκρότει. Ἀντέπεμπον δὲ
[2, 14]	ὡρμᾶτο, δόξαν δὲ δεινοῦ περὶ	τὴν	αὐτῶν θρησκείαν ἐκέκτητο. ~Ὡς Ἀθανάσιος
[2, 25]	τελευτήσαντος, οἱ τρεῖς αὐτοῦ παῖδες	τὴν	βασιλείαν αὐτοῦ διεδέξαντο, ὡς ἐν
[2, 15]	ἀνθρώπων γεγονέναι, οἵ τε Ἀρειανίζοντες	τὴν	βλασφημίαν καὶ τὰ ἐκ τούτων
[2, 8]	ἐκκλησιαστικοῦ κελεύοντος, μὴ δεῖν παρὰ	τὴν	γνώμην τοῦ ἐπισκόπου Ῥώμης τὰς
[2, 3]	τῆς ὑμετέρας ἱερᾶς ἐννοίας ἀποπεφευγέναι	τὴν	γνῶσιν οἶμαι, διὰ τοῦτο Ἀθανάσιον
[2, 18]	οὐδαμῶς εἰς λόγους ἐλθεῖν κατεδέξαντο·	τὴν	δὲ ἐν Ἀντιοχείᾳ ἐκτεθεῖσαν πίστιν
[2, 20]	λοιπὸν τὸ μὲν ὁμοούσιον‘ ἀναθεματίζουσι,	τὴν	δὲ τοῦ ἀνομοίου‘ δόξαν ἐπιστολὰς
[2, 19]	καὶ πρὸς πᾶσαν διακονησάμενον αὐτῷ	τὴν	δημιουργίαν, εἴτε τῶν ὁρατῶν, εἴτε
[2, 1]	ὀδύρεται πάθη καὶ ὅπως διὰ	τὴν	διαβολὴν τῶν περὶ Εὐσέβιον ἐξωρίσθη,
[2, 2]	Πῶς δὲ τοῦτο ἐπράχθη λεκτέον.	Τὴν	διαθήκην ὁ πρεσβύτερος καὶ τὰ
[2, 21]	τοῦτο ἔλεγε, καθαρὰν δὲ αὐτῷ	τὴν	διάνοιαν ἀποτελεσθῆναι ηὔχετο. Οὕτως εἴρηται
[2, 11]	παρακαλῶν, καὶ πρὸς ἑαυτὸν καλεῖν	τὴν	δίκην. ~Ὡς Εὐσεβίου τελευτήσαντος ὁ
[2, 19]	ἀγνοοῦσι· καὶ γνῶσιν οἱ κατὰ	τὴν	δύσιν πάντες ὁμοῦ μὲν τῆς
[2, 10]	τῇ Ἀντιοχείᾳ προβληθέντος καὶ δεδοικότος	τὴν	εἰς Ἀλεξάνδρειαν ἄφιξιν, προχειρίζονται Γρηγόριον
[2, 19]	ὅπερ ἐπαγγειλάμενος τοῖς ἀποστόλοις, μετὰ	τὴν	εἰς οὐρανὸν ἄνοδον ἀπέστειλε διδάξαι
[2, 18]	ὅπερ ἐπαγγειλάμενος τοῖς ἀποστόλοις μετὰ	τὴν	εἰς οὐρανοὺς αὐτοῦ ἄνοδον ἀπέστειλε
[2, 25]	πολλάκις πρότερον εἴρηται. Μετὰ δὲ	τὴν	ἐκείνου ἀναίρεσιν ὁ Περσικὸς πρὸς
[2, 6]	περὶ χειροτονίας γίνεται ἐπισκόπου, καὶ	τὴν	ἐκκλησίαν διετάραττεν. Ἐπεὶ γὰρ ὁ
[2, 8]	τῆς ἐξορίας, ἑαυτῷ ἐπιτρέψας, εἰς	τὴν	ἐκκλησίαν εἰσεπήδησε· καὶ ὅτι ἐν
[2, 16]	Φίλιππος ἐκ τοῦ δημοσίου ἐπὶ	τὴν	ἐκκλησίαν ἠπείγετο. Σὺν αὐτῷ δὲ
[2, 23]	ἡμετέρᾳ τὴν πατρίδα ὁμοῦ καὶ	τὴν	ἐκκλησίαν, ἧς θείῳ νεύματι προστάτης
[2, 3]	συνεδρίου τῶν ἐπισκόπων, ἑαυτῷ ἐπιτρέψας	τὴν	ἐκκλησίαν κατελάμβανεν. Ἐπὶ τοσοῦτον δὲ
[2, 16]	τοῦ Ἀρειανοῦ δόγματος, ἕκαστοι καταλαμβάνειν	τὴν	ἐκκλησίαν σπουδάζοντες. Ἐπεὶ δὲ ὁ
[2, 16]	τὰ πλήθη· καὶ πάντες εἰς	τὴν	ἐκκλησίαν συνέρρεον οἵ τε τῆς
[2, 12]	ἐν Κωνσταντινουπόλει λαὸς αὖθις εἰς	τὴν	ἐκκλησίαν τὸν Παῦλον εἰσάγουσι. Κατὰ
[2, 1]	Ῥουφῖνος, ὁ τῇ Ῥωμαίων γλώττῃ	τὴν	ἐκκλησιαστικὴν ἱστορίαν συντάξας, περὶ τοὺς
[2, 3]	ὑπὲρ αὐτοῦ πεποίηκα. Καὶ γὰρ	τὴν	ἐμὴν ψυχὴν ἡ τοῦ ὑμετέρου
[2, 9]	Πλακίτου καὶ Ναρκίσσου καταχθῆναι εἰς	τὴν	Ἔμισαν· πάλιν τε μέμψιν ὑπομεῖναι
[2, 9]	ἀγαπᾶσθαι Ἀθανάσιον, πεμφθῆναι δὲ εἰς	τὴν	Ἐμισηνῶν πόλιν. Διαστασιασάντων δὲ τῶν
[2, 1]	Κωνσταντίνου γεγενῆσθαι· ἀγνοεῖ δὲ καὶ	τὴν	ἐν Γαλλίαις γενομένην αὐτοῦ ἐξορίαν
[2, 19]	ἱεροὶ λόγοι. Ταῦτα ἠναγκάσθημεν μετὰ	τὴν	ἐν ἐπιτομῇ ἐκτεθεῖσαν πίστιν πλατύτερον
[2, 21]	αὐτῷ κατέστησεν· ὡς ὁμόφωνον κρατῆσαι	τὴν	(ἐν Νικαίᾳ, πίστιν. Εἰ τοίνυν
[2, 20]	ἀπέφυγον, καὶ ὅτι αὐτοὶ μὲν	τὴν	ἐν Νικαίᾳ πίστιν ἐφύλαττον, ἐκεῖνοι
[2, 20]	μὴ συνιέναι οὐ προσεδέχοντο, ἀρκεῖν	τὴν	ἐν Νικαίᾳ πίστιν λέγοντες, καὶ
[2, 19]	τοῦ Σαμοσατέως, ὕστερον αὐτὸν μετὰ	τὴν	ἐνανθρώπησιν ἐκ προκοπῆς τεθεοποιῆσθαι λέγοντες,
[2, 23]	πλήθους τὰς θεοσεβεστάτας ἀπαντήσεις, καὶ	τὴν	ἔνδοξον τῶν συντρεχόντων ἑορτὴν, καὶ
[2, 10]	οὔτε ἄλλην τινα πίστιν παρὰ	τὴν	ἐξ ἀρχῆς ἐκτεθεῖσαν ἐδεξάμεθα. Ἀλλὰ
[2, 16]	μείζονα μὲν τῶν ἄλλων ἀρχόντων	τὴν	ἐξουσίαν κεκληρωμένῳ, δευτέρῳ δὲ μετὰ
[2, 23]	ἐννοούμενον καὶ προορῶντα τῷ λογισμῷ	τὴν	ἐπὶ τῇ ἐπανόδῳ ἑκάστου ὑμῶν
[2, 15]	Οἱ δὲ δεξάμενοι ὕβριν ἐποιοῦντο	τὴν	ἐπίπληξιν· καὶ σύνοδον ἐν τῇ
[2, 4]	προσωνυμίαν ἐκέκτητο, Ἀκάκιος μαθητὴς αὐτοῦ	τὴν	ἐπισκοπὴν διαδέχεται· ὃς ἄλλα μὲν
[2, 6]	ἀπέλειπεν, εἰκοσιτρία μὲν ἔτη κατὰ	τὴν	ἐπισκοπὴν διατρίψας, ἐνενήκοντα καὶ ὀκτὼ
[2, 4]	τελευτήσαντος Εὐσεβίου τοῦ Παμφίλου Ἀκάκιος	τὴν	ἐπισκοπὴν Καισαρείας διεδέξατο. Ἐν δὲ
[2, 7]	δὲ ἐκ τῆς Νικομηδείας μεταπεμφθέντι	τὴν	ἐπισκοπὴν Κωνσταντίνου πόλεως ἐνεχείρισεν. Μετ´
[2, 6]	τὴν πίστιν φυλάττοντες Παῦλον εἰς	τὴν	ἐπισκοπὴν προχειρίζονται, οἱ δὲ Ἀρειανίζοντες
[2, 20]	ὃν οἱ καθελόντες Ἀθανάσιον εἰς	τὴν	ἐπισκοπὴν τῆσδε τῆς χώρας χειροτονοῦσι.
[2, 23]	ἐλθεῖν δυνηθῶμεν. Εἰς εὐχὴν οὖν	τὴν	ἐπιστολὴν τελειῶσαι καλόν. Ὁ Θεὸς
[2, 3]	ἀνθρωπίνῳ κλήρῳ προληφθεὶς πρὸ τοῦ	τὴν	εὐχὴν πληρῶσαι ἀνεπαύσατο, ἀκόλουθον ἡγησάμην
[2, 17]	οὖν ὁ βασιλεὺς θάνατον αὐτῷ	τὴν	ζημίαν ἠπείλησεν. Ὁ δὲ προαισθόμενος
[2, 6]	χειροτονηθέντα πρεσβύτερον, ἄνδρα νέον μὲν	τὴν	ἡλικίαν, προβεβη κότα δὲ ταῖς
[2, 19]	Υἱὸν τοῦ Θεοῦ ἐξ οὗ	τὴν	ἡμετέραν ἐκ τῆς παρθένου σάρκα
[2, 23]	ἐκδικίᾳ. Ἀμφότερα τοίνυν συνορῶντες, καὶ	τὴν	ἡμετέραν μετὰ τοῦ κρείττονος γνώμην
[2, 23]	σπουδάσῃς, ἐπὶ τῷ ἰδόντα σε	τὴν	ἡμετέραν πρόσοψιν εὐθέως εἰς τὴν
[2, 23]	πάλιν θέλομεν ἔχειν. Ταύτην δὲ	τὴν	ἡμετέραν πρόσταξιν φυλαχθῆναι βουλόμεθα· ὥστε
[2, 21]	εὕροι τις ἂν τοιούτῳ τρόπῳ	τὴν	θεόπνευστον γραφὴν διερευνώμενος· μὴ θαυμάσῃς
[2, 10]	ἀργῶν κειμένων, ἀλλὰ σημαινόντων ἀκριβῶς	τὴν	ἰδίαν ἑκάστου τῶν ὀνομαζομένων ὑπόστασίν
[2, 9]	τῷ διαδεξαμένῳ Εὐστάθιον, φεύγοντά τε	τὴν	ἱερωσύνην καταλαβεῖν τὴν Ἀλεξάνδρειαν, κἀκεῖ
[2, 17]	εἰς τὴν Κόρινθον ἀπαίρειν, ἐπὶ	τὴν	Ἰταλίαν ἀφίκετο. Ἄμφω οὖν τὰ
[2, 15]	Ἀθανάσιος μέντοι ὀψέποτε διαβῆναι ἐπὶ	τὴν	Ἰταλίαν ἐξίσχυσε. Τῶν δὲ ἑσπερίων
[2, 23]	μου Ἀθανασίου· ὃν διά τε	τὴν	καθαρότητα τοῦ βίου, καὶ διὰ
[2, 11]	λαὸς, οὐκ ἐνεγκόντες τὸ γεγονὸς,	τὴν	καλουμένην Διονυσίου ἐκκλησίαν ἐνέπρησαν. Τοσαῦτα
[2, 23]	ἀμνηστίᾳ παραδοθῆναι, πᾶσάν τε ὑποψίαν	τὴν	κατ´ αὐτοῦ σχολάσαι τοῦ λοιποῦ,
[2, 19]	περιττὴν φιλοτιμίαν, ἀλλ´ ἵνα πᾶσαν	τὴν	κατὰ τῆς ἡμετέρας ὑπολήψεως ἀλλοτρίαν
[2, 23]	καὶ τῆς ὁμονοίας λόγον, καὶ	τὴν	κατὰ τῶν ἀτάκτων τιμωρίαν, τὰ
[2, 20]	μνήμην· τότε δὲ ἐν τῷ	τὴν	καταδίκην ἀναπαλαῖσαι ἐσπούδασε, διδάξας ὡς
[2, 24]	καθίσας συνέδριον, ἀποδίδωσι καὶ αὐτὸς	τὴν	κοινωνίαν Ἀθανασίῳ καὶ τὴν ἀξίαν.
[2, 17]	ἐκ τῆς Θεσσαλονίκης ὑποκρινόμενος εἰς	τὴν	Κόρινθον ἀπαίρειν, ἐπὶ τὴν Ἰταλίαν
[2, 6]	τὸν αὐτὸν τοῦτον χρόνον κατὰ	τὴν	Κωνσταντινούπολιν ἑτέρα ταῖς προτέραις ἐπισυμπλέκεται
[2, 13]	τῆς Ἀντιοχείας ἱππεὺς ἐλάσας καταλαμβάνει	τὴν	Κωνσταντινούπολιν· καὶ τὸν μὲν Παῦλον
[2, 13]	ἐκκλησίας τὸν Παῦλον. Ὃς καταλαβὼν	τὴν	Κωνσταντινούπολιν, ὅλην διετάραξε βιαζόμενος ἐκβαλεῖν
[2, 23]	τῆς συνόδου, κατοχυρώσας, ἀποστέλλει ἐπὶ	τὴν	Κωνσταντινούπολιν. Τοῦ δὲ Ἀθανασίου ἔτι
[2, 21]	διδάσκων πῶς δεῖ τὸ κτίσμα	τὴν	λέξιν ἐκδέχεσθαι, τοιάδε φησίν· Τούτων
[2, 16]	Προσέταξέν τε ὁ ἔπαρχος ἐπὶ	τὴν	Μακεδονίας μητρόπολιν Θεσσαλονίκην ἐλθεῖν, ἧς
[2, 16]	καιρὸν τοῦτον καὶ ὁ βασιλεὺς	τὴν	μεγάλην ἐκκλησίαν ἔκτιζεν, ἥτις Σοφία‘
[2, 19]	ἐπὶ προφάσει τοῦ συνίστασθαι δοκεῖν	τὴν	μοναρχίαν. Ἴσμεν γὰρ αὐτὸν ἡμεῖς
[2, 23]	τὴν προσοῦσαν ὀρθοτήτα καὶ διὰ	τὴν	οἰκείαν εὐτροπίαν γνώριμον, πάλιν πρὸς
[2, 13]	ὁρμάς· καὶ ἐμπίπρησι μὲν αὐτοῦ	τὴν	οἰκίαν, αὐτὸν δὲ σύραντες ἀπέκτειναν.
[2, 21]	καὶ ταῖς ἄλλαις ταῖς μηνυούσαις	τὴν	οἰκονομίαν τῆς ἀνθρωπότητος τοῦ Σωτῆρος
[2, 16]	τοὺς περιεστηκότας καὶ τοῦ πλήθους	τὴν	ὁρμὴν, καὶ γὰρ πολλοὶ συνεληλύθεισαν
[2, 23]	κατὰ ἀνθρώπους δοκιμασίᾳ ὑπεβλήθη, ὅμως	τὴν	ὀφειλομένην παρὰ τῆς παντεφόρου προνοίας
[2, 4]	Παλαιστίνῃ Καισαρείας ἐπίσκοπος ἦν καὶ	τὴν	Παμφίλου προσωνυμίαν ἐκέκτητο, Ἀκάκιος μαθητὴς
[2, 19]	ἀναπαυόμενον διηνεκῶς. Πιστεύοντες οὖν εἰς	τὴν	παντέλειον Τριάδα τὴν ἁγιωτάτην, τὸν
[2, 17]	τὰς πρὸς Ἰούλιον ἐπιστολὰς καὶ	τὴν	παρ´ αὐτοῦ, εἰ μὴ τὸ
[2, 17]	τῶν συνόδων‘ οὐκ ἔθηκεν· καίτοι	τὴν	παρὰ τῶν ἐν Ἀντιοχείᾳ πρὸς
[2, 16]	στρατιῶται νομίζοντες καὶ ἑκόντας κωλύειν	τὴν	πάροδον, γυμνοῖς τοῖς ξίφεσιν ὡς
[2, 23]	τοῦ κρείττονος καὶ κρίσει ἡμετέρᾳ	τὴν	πατρίδα ὁμοῦ καὶ τὴν ἐκκλησίαν,
[2, 10]	παρθένου ἀνει ληφότα, καὶ πᾶσαν	τὴν	πατρικὴν αὐτοῦ βουλὴν συνεκπεπληρωκότα, πεπον
[2, 10]	συμφωνίᾳ ἕν. Ταύτην οὖν ἔχοντες	τὴν	πίστιν, ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ
[2, 1]	κατὰ διαφόρους συνόδους οἱ ἐπίσκοποι	τὴν	πίστιν καταβραχὺ μεταποιοῦντες ἐξέδωκαν, διὰ
[2, 17]	κανονίζειν τὰς ἐκκλησίας, καὶ ὅτι	τὴν	πίστιν λεληθότως παραχαράττουσιν· ἔτι δὲ
[2, 10]	ἐπισκοπήν. Καὶ τοῦτο κατεργασάμενοι μεταποιοῦσι	τὴν	πίστιν, οὐδὲν μὲν τῶν ἐν
[2, 6]	διὸ οἱ μὲν τοῦ ὁμοουσίου‘	τὴν	πίστιν φυλάττοντες Παῦλον εἰς τὴν
[2, 13]	ἐξελαύνει τῆς πόλεως, ἐζημίωσε δὲ	τὴν	πόλιν ἀφελὼν τοῦ σιτηρεσίου τοῦ
[2, 12]	Χριστιανῶν πολέμου συνεχεῖς ἐγίνοντο κατὰ	τὴν	πόλιν στάσεις, πολλοί τε ἐκ
[2, 6]	τοιαύτης. Ἀλέξανδρος ὁ κατὰ τήνδε	τὴν	πόλιν τῶν ἐκκλησιῶν προεστὼς, ὁ
[2, 23]	μαθεῖν τῆς τε ἡμετέρας ψυχῆς	τὴν	προαίρεσιν, καὶ ὅτι τούτων ὧν
[2, 23]	ὅμως ἐπειδὴ ἴσως ὁ φόβος	τὴν	προαίρεσιν τῆς σῆς προθέσεως ἐνεπόδιζε,
[2, 3]	εὐχὴν πληρῶσαι ἀνεπαύσατο, ἀκόλουθον ἡγησάμην	τὴν	προαίρεσιν τοῦ τῆς θείας μνήμης
[2, 19]	καὶ Φωτεινοῦ, τῶν Ἀγκυρογαλατῶν· οἳ	τὴν	προαιώνιον ὕπαρξίν τε καὶ θεότητα
[2, 23]	μάλιστα ἐπὶ πολὺ ὑπερεθέμην γράψαι	τὴν	πρόθεσιν τῆς ἐμῆς διανοίας, προσδοκῶν
[2, 6]	πόλιν τῶν ἐκκλησιῶν προεστὼς, ὁ	τὴν	πρὸς Ἄρειον μάχην ἀγωνισάμενος, τὸν
[2, 23]	Ἀλεξανδρείᾳ τινες τοῦ λαοῦ διακρινόμενοι	τὴν	πρός σε κοινωνίαν, μίαν ἐν
[2, 23]	ἄνδρα τοῖς πᾶσι διά τε	τὴν	προσοῦσαν ὀρθοτήτα καὶ διὰ τὴν
[2, 23]	ἐπαιδεύθητε, ἔγνωτε ἀληθῶς, καὶ κατὰ	τὴν	προσοῦσαν ὑμῖν ὀρθὴν πίστιν κατειλήφατε
[2, 3]	εἰ καὶ τὰ μάλιστα πρὸς	τὴν	προσφιλεστάτην ὑμῶν θεοσέβειαν ὁ δεσπότης
[2, 16]	ἕνα περίβολον ἄμφω ὁρώμεναι μιᾶς	τὴν	προσωνυμίαν ἔχουσαι. ~Ὡς Ἀθανάσιος φοβηθεὶς
[2, 23]	ἐκκλησίαν ἔασον ἔχειν αὐτούς. Πρὸς	τὴν	πρότασιν ταύτην Ἀθανάσιος γοργῶς ὑπαπήντησε
[2, 23]	Ἰουλίῳ, ἐν μεγίστῃ μὲν χαρᾷ	τὴν	Ῥωμαίων ἐκκλησίαν κατέστησεν. Ἐδόκει γὰρ
[2, 11]	δὲ τὸν τρόπον διεκφυγὼν ἐπὶ	τὴν	Ῥώμην ἀνέδραμε· καὶ Γρηγόριος μὲν
[2, 17]	τὰς τοῦ βασιλέως ἀπειλὰς ἐπὶ	τὴν	Ῥώμην ἀνέδραμεν. Ἐν τούτῳ δὲ
[2, 23]	Σαρδικῆς ἀναχωρήσας διέτριβεν εὐθέως ἐπὶ	τὴν	Ῥώμην ἀνέδραμεν· ἐπιδείξας τε τὰ
[2, 24]	τότε τῆς προλαβούσης σπουδῆς ἐπὶ	τὴν	Ῥώμην ἀνῆλθον· βιβλίον τε μετανοίας
[2, 15]	~Ὡς Ἀθανάσιος καὶ Παῦλος εἰς	τὴν	Ῥώμην παραγενόμενοι καὶ γράμμασιν ὀχυρω
[2, 25]	Βετρανίων. Οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ	τὴν	Ῥώμην ταραχὴ κατεῖχεν· τοῦ Κωνσταντίου
[2, 20]	αὖθις οἰκουμενικὴ σύνοδος ὡς ἐπὶ	τὴν	Σαρδικὴν πόλις δὲ αὕτη Ἰλλυριῶν
[2, 23]	ἀφόβως ταῖς ἡμετέραις προσόψεσι ταχεῖαν	τὴν	σαυτοῦ παρουσίαν παρασχεῖν σπουδάσῃς, ὑπὲρ
[2, 23]	σε ἐσπουδάσαμεν, ἵνα καὶ νῦν	τὴν	σὴν παρουσίαν ταχεῖαν ποιῆσαι πρὸς
[2, 23]	νῦν ταῦτα τὰ γράμματα πρὸς	τὴν	σὴν στερρότητα δεδηλώκαμεν. Διὸ προτρεπόμεθα
[2, 23]	τοῦτο δωρεᾶς πληρέστατα γράμματα πρὸς	τὴν	σὴν στερρότητα διεπεμψάμεθα· ἵνα ἀφόβως
[2, 23]	καὶ κατὰ θάλατταν πολλὰ χειμασθεὶς,	τὴν	σκευωρίαν πᾶσαν τῆς Ἀρειανῆς αἱρέσεως
[2, 16]	δὲ συνωθούμενον τὸ πλῆθος διὰ	τὴν	στενοχωρίαν ὑποχωρεῖν οὐχ οἷόν τε
[2, 19]	καὶ μίαν ἀκριβῆ τῆς βασιλείας	τὴν	συνάφειαν· πανταρχοῦντος μὲν καθόλου τοῦ
[2, 17]	παρὰ κανόνας ποιοῦντας, διότι εἰς	τὴν	σύνοδον αὐτὸν οὐκ ἐκάλεσαν, τοῦ
[2, 12]	Ἀθανασίου κριθέντα· μικρὸν γὰρ μετὰ	τὴν	σύνοδον ἐπιβιοὺς ἐτελεύτησε. Διόπερ καὶ
[2, 20]	Ἀθανάσιον ἐν τῇ Ῥώμῃ διέτριβον	τὴν	σύνοδον περιμένοντες. Ὡς οὖν συνῆλθον
[2, 19]	καὶ τέλος ἕξειν αὐτὴν μετὰ	τὴν	συντέλειαν καὶ κρίσιν. Τοιοῦτοι δέ
[2, 25]	στρατιῶται ἀνεῖλον, οὐ κελεύοντος Κωνσταντίου	τὴν	σφαγὴν, ἀλλὰ μὴ κωλύοντος. Ὡς
[2, 8]	γνώμῃ κοινοῦ συνεδρίου τῶν ἐπισκόπων	τὴν	τάξιν τῆς ἱερωσύνης ἀνέλαβεν, ἐπανελθὼν
[2, 23]	εὐθὺς πλείστους τῶν ἀνατολικῶν ἐπισκόπων,	τήν	τε αἵρεσιν τοῦ ἀδελφοῦ προὐτίθει,
[2, 23]	κατ´ αὐτοῦ σχολάσαι τοῦ λοιποῦ,	τήν	τε ἀτέλειαν ἧς ἔτυχον πάλαι
[2, 24]	γενομένου, ψῆφον ὑπὲρ Ἀθανασίου ἐξήνεγκεν	τήν	τε κοινωνίαν αὐτῷ καὶ τὴν
[2, 1]	γὰρ κατὰ Ἀθανάσιον νομίζει μετὰ	τὴν	τελευτὴν τοῦ βασιλέως Κωνσταντίνου γεγενῆσθαι·
[2, 10]	Εὐσέβιον τὸν Ἐμισηνὸν, Γρηγόριον χειροτονήσαντες	τὴν	τῆς ἐν Νικαίᾳ πίστεως φράσιν
[2, 19]	μεμενηκέναι· τὸν δὲ ἀποσταλέντα Χριστὸν	τὴν	τῆς ἐνανθρωπήσεως οἰκονομίαν πεπληρωκέναι. Ὁμοίως
[2, 10]	θύραν, ἄτρεπτόν τε καὶ ἀναλλοίωτον,	τὴν	τῆς θεότητος, οὐσίας τε καὶ
[2, 23]	ἔτι καὶ νῦν προσανέχοντες ἐπὶ	τὴν	τῆς ἱερᾶς θρησκείας ἐπίγνωσιν προθυμότατα
[2, 19]	τῶν δι´ αὐτοῦ γενομένων, καὶ	τὴν	τοῦ Ἁγίου Πνεύματος χάριν ἀφθόνως
[2, 16]	καὶ κρύπτει μὲν παρ´ ἑαυτῷ	τὴν	τοῦ βασιλέως βουλήν· πλασάμενος δὲ
[2, 25]	ἡσύχαζεν, ἀλλὰ δι´ Ἀθανάσιον καὶ	τὴν	τοῦ ὁμοουσίου‘ λέξιν περὶ τὰς
[2, 2]	δεδράχθαι εὐκαίρου νομίσαντες, ἀγῶνα ἔθεντο	τὴν	τοῦ ὁμοουσίου‘ πίστιν ἐκβαλεῖν, ἀντεισάγειν
[2, 23]	κρίσεώς τε καὶ μοίρας γενόμενοι,	τὴν	τούτου ἕλωνται κοινωνίαν, τούτους πάντας
[2, 23]	ἑῴας βασιλεὺς εἰς ἀγωνίαν οὐ	τὴν	τυχοῦσαν κατέστη· μεταπεμψάμενός τε εὐθὺς
[2, 23]	ἑκάστην πόλιν τοῖς διακρινομένοις πρὸς	τὴν	τῶν Ἀρειανιζόντων κοινωνίαν. Τὴν Ἀθανασίου
[2, 2]	Εὐσέβιον τὸν Νικομηδέα ἕρμαιον ἡγοῦντο	τὴν	τῶν πολλῶν ταραχήν. Οὕτω γὰρ
[2, 10]	κακοδοξίαν. Καὶ εἴ τις παρὰ	τὴν	ὑγιῆ τῶν γραφῶν ὀρθὴν πίστιν
[2, 23]	Ἀλεξάνδρειαν καθολικῆς ἐκκλησίας. Σκοπὸν ποιούμενοι	τὴν	ὑμετέραν ἐν ἅπασιν εὐνομίαν, εἰδότες
[2, 23]	οὕτως εἴπω, ποθοῦντα καὶ διψῶντα	τὴν	ὑμετέραν θεοσέβειαν, σωτηρίοις γραφαῖς ἐθρέψατέ
[2, 23]	τὸν Θεὸν εὐχαῖς βοηθὸν προστησάμενοι,	τὴν	ὑμῖν τε ἀπρέπουσαν καὶ ἡμῖν
[2, 19]	ἐκ προκοπῆς τεθεοποιῆσθαι λέγοντες, τῷ	τὴν	φύσιν ψιλὸν ἄνθρωπον γεγονέναι. Οἴδαμεν
[2, 23]	Σωτὴρ ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς, διηνεκῆ	τὴν	χάριν ταύτην ὑμῖν παράσχοι, διδοὺς
[2, 15]	δὲ ἠκολούθησε Μακεδονίῳ τούτου καὶ	τὴν	χειροτονίαν ἀπέκρυψεν. Εἰ γὰρ αὐτῆς
[2, 6]	αἰτίας τοιαύτης. Ἀλέξανδρος ὁ κατὰ	τήνδε	τὴν πόλιν τῶν ἐκκλησιῶν προεστὼς,
[2, 15]	Ἰταλίαν ἐξίσχυσε. Τῶν δὲ ἑσπερίων	τηνικαῦτα	μερῶν Κώνστας ὁ νεώτερος τῶν
[2, 2]	πρᾶγμα ἐπὶ τὸ χεῖρον ἐπέδωκε,	τηνικαῦτα	οἱ περὶ Εὐσέβιον τὸν Νικομηδέα
[2, 9]	τὰ Ἑλλήνων παιδευθεὶς παρὰ τῷ	τηνικαῦτα	τῇ Ἐδέσῃ ἐπιδημήσαντι παιδευτῇ, τέλος
[2, 10]	Πατρὸς κατελθόντα, καὶ σάρκα ἐκ	τῆς	ἁγίας παρθένου ἀνει ληφότα, καὶ
[2, 18]	ἡμᾶς ἐνανθρωπήσαντα, καὶ γεννηθέντα ἐκ	τῆς	ἁγίας παρθένου, τὸν σταυρωθέντα, καὶ
[2, 19]	ἡμᾶς ἐνανθρωπήσαντα, καὶ γεννηθέντα ἐκ	τῆς	ἁγίας παρθένου, τὸν σταυρωθέντα, καὶ
[2, 14]	καὶ οἱ Ἀρειανίζοντες μεθιστῶσιν ἐκ	τῆς	Ἀλεξ ανδρείας Γρηγόριον ὡς μισούμενον
[2, 3]	ἐξέτεινον, ὡς ὀργισθέντα τὸν βασιλέα	τῆς	Ἀλεξανδρείας ἐκβαλεῖν. Πῶς μὲν οὖν
[2, 10]	ἐγένοντο· αἷς καὶ Γρηγόριος, μήπω	τῆς	Ἀλεξανδρείας ἐπιβὰς, ὡς ἐπίσκοπος αὐτῆς
[2, 2]	ταραχήν. Οὕτω γὰρ μόνως δύνασθαι	τῆς	Ἀλεξανδρείας ἐπίσκοπον ἀναδεῖξαι τῆς αὐτῶν
[2, 9]	τότε τῆς διαβολῆς γενομένης, προχειρίζονται	τῆς	Ἀλεξανδρείας ἐπίσκοπον, πρῶτον μὲν Εὐσέβιον
[2, 14]	ἀνεχώρησεν. ~Ὅτι οἱ Ἀρειανοὶ Γρηγόριον	τῆς	Ἀλεξανδρείας μεταστήσαντες Γεώργιον ἀνταπέστειλαν. Ἐν
[2, 13]	ἐχορηγοῦντο πρότερον τοῦ σίτου ἐκ	τῆς	Ἀλεξανδρέων κομιζομένου πόλεως. Μακεδόνιον δὲ
[2, 15]	ὁ Θεὸς οἶδεν, ὁ αὐτῆς	τῆς	ἀληθείας κριτής. Ὅτι δὲ ταῦτα
[2, 19]	γεννήσῃ τὸν Υἱὸν, δυσσεβεστάτους καὶ	τῆς	ἀληθείας ξένους ἐπιγινώσκομεν· ὅτι τε
[2, 23]	Παῦλον, μετὰ δυεῖν ἐπισκόπων καὶ	τῆς	ἄλλης τιμῆς, γράμμασί τε πάλιν
[2, 13]	Κωνστάντιος δὲ ὁ βασιλεὺς περὶ	τῆς	ἀναιρέσεως Ἑρμογένους πυθόμενος, ἐκ τῆς
[2, 19]	ἀποστείλαντα Πατέρα ἐν τῷ οἰκείῳ	τῆς	ἀναλλοιώτου θεότητος ἤθει μεμενηκέναι· τὸν
[2, 22]	τὰς ἑαυτῶν ἀνεχώρησαν. Διεσπᾶτο οὖν	τῆς	ἀνατολῆς ἡ δύσις· καὶ ἦν
[2, 21]	ἄλλαις ταῖς μηνυούσαις τὴν οἰκονομίαν	τῆς	ἀνθρωπότητος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν. Καὶ
[2, 13]	τῆς ἀναιρέσεως Ἑρμογένους πυθόμενος, ἐκ	τῆς	Ἀντιοχείας ἱππεὺς ἐλάσας καταλαμβάνει τὴν
[2, 12]	τῆς ἐν Θρᾴκῃ, Οὐρσάκιος Σιγγιδόνος	τῆς	ἄνω Μυσίας, Οὐάλης Μουρσῶν τῆς
[2, 12]	τῆς ἄνω Μυσίας, Οὐάλης Μουρσῶν	τῆς	ἄνω Παννονίας. Οὐρσάκιος μὲν οὖν
[2, 20]	κατεψηφίσαντο, ἔπειτα τοὺς κατηγόρους Ἀθανασίου	τῆς	ἀξίας ἀφείλοντο, τὸν ὅρον τε
[2, 23]	πολλὰ χειμασθεὶς, τὴν σκευωρίαν πᾶσαν	τῆς	Ἀρειανῆς αἱρέσεως κατεπάτησε, καὶ πολλάκις
[2, 2]	ὑπουργῷ χρώμενοι τῷ πρεσβυτέρῳ, ὃς	τῆς	Ἀρείου ἀνακλήσεως αἴτιος μικρὸν ἔμπροσθεν
[2, 2]	δύνασθαι τῆς Ἀλεξανδρείας ἐπίσκοπον ἀναδεῖξαι	τῆς	αὐτῶν δόξης ὁμόφρονα· ἀλλὰ τότε
[2, 17]	πρῶτον μὲν οὖν τὸ ἐπαχθὲς	τῆς	αὐτῶν ἐπιστολῆς, ἔπειτα παρὰ κανόνας
[2, 19]	θεότητος ἀξίωμα, καὶ μίαν ἀκριβῆ	τῆς	βασιλείας τὴν συνάφειαν· πανταρχοῦντος μὲν
[2, 25]	ᾧ Νεπωτιανὸς ὄνομα, ὃς ἀντεποιεῖτο	τῆς	βασιλείας χειρὶ μονομάχων δορυφορούμενος. Νεπωτιανὸν
[2, 17]	ζημίαν ἠπείλησεν. Ὁ δὲ προαισθόμενος	τῆς	βασιλέως ἀπειλῆς χρήται φυγῇ καὶ
[2, 2]	τοῦθ´ εὑρηκὼς γεγραμμένον ὅπερ ἐβούλετο,	τῆς	γὰρ ἑῴας βασιλεύειν αὐτὸν ἐπέτρεπεν
[2, 19]	δημιουργήμασι παραβάλλειν, καὶ τὸν αὐτὸν	τῆς	γενέσεως τοῖς ἀλλοτρίοις τρόπον ἔχειν
[2, 23]	οἷς καὶ ἄχρι τερμάτων πάσης	τῆς	γῆς ἔνδοξος ἐγνώσθη, δοκιμασθεὶς ἐκ
[2, 19]	τοῖς οὐρανοῖς καὶ τὰ ἐπὶ	τῆς	γῆς, τὰ ὁρατὰ καὶ τὰ
[2, 18]	ἐν τοῖς οὐρανοῖς καὶ ἐπὶ	τῆς	γῆς, τά τε ὁρατὰ, καὶ
[2, 21]	λέγοιτο. Εἰ δὲ ἅπαξ που	τῆς	γραφῆς εὑρίσκοι τις εἰρημένον τὸ,
[2, 21]	τοῦ καταπέμπων‘ ἢ κατατάσσων‘ εἰρημένου,	τῆς	δὲ βροντῆς καθ´ ἕτερον τρόπον
[2, 9]	τοῦ Ἐμισηνοῦ. Ἐπὶ τούτοις τότε	τῆς	διαβολῆς γενομένης, προχειρίζονται τῆς Ἀλεξανδρείας
[2, 23]	πρὸς αὐτὰς ἀγάπης, ἣν ἐκ	τῆς	διδασκαλίας τοῦ προειρημένου ἀδελφοῦ μου
[2, 2]	τῆς πόλεως. Διελέγοντο δὲ περὶ	τῆς	δόξης ἐν μὲν τοῖς βασιλείοις
[2, 15]	μνήμην πεποίηται, πάντως που τὰ	τῆς	δραματουργίας αὐτοῦ τολμήματα καλύπτειν βουλόμενος.
[2, 23]	ἀδελφοὶ ἀγαπητοὶ, ὅτι τὸν καρπὸν	τῆς	ἑαυτῶν πίστεως ἐπ´ ὀφθαλμῶν λοιπὸν
[2, 6]	δον. Καὶ ἐν μὲν τῇ	τῆς	Εἰρήνης ἐπωνύμῳ ἐκκλησίᾳ καὶ ἐχομένῃ
[2, 23]	εἴτε κληρικοῖς. Ἱκανὸν δὲ γνώρισμα	τῆς	ἑκάστου ὀρθῆς προαιρέσεως ἔσται ἡ
[2, 21]	Νικαίᾳ, πίστιν. Εἰ τοίνυν Εὐσέβιος,	τῆς	ἐκεῖσε συνόδου μνήμην ποιούμενος, λελύσθαι
[2, 11]	φάλαγγα τοὺς στρατιώτας τάξας πανταχόθεν	τῆς	ἐκκλησίας. Ἀθανάσιος δὲ ἑωρακὼς τὰ
[2, 16]	ἔπαρχος ἅμα τῷ Μακεδονίῳ πλησίον	τῆς	ἐκκλησίας ἐγένετο, τότε δὴ ἄλογος
[2, 16]	ὅπως ἂν τὸν μὲν Παῦλον	τῆς	ἐκκλησίας ἐκβάλλῃ, ἀντεισάγῃ δὲ εἰς
[2, 16]	οἱ Ἀρειανοὶ διὰ τοσούτων φόνων	τῆς	ἐκκλησίας ἐκράτησαν. Κατὰ δὲ τὸν
[2, 11]	ἀνέδραμε· καὶ Γρηγόριος μὲν τότε	τῆς	ἐκκλησίας ἐκράτησεν. Ὁ δὲ Ἀλεξανδρέων
[2, 14]	ταὐτῷ δὲ καὶ διὰ τὸν	τῆς	ἐκκλησίας ἐμπρησμὸν, καὶ ὅτι ἧττον
[2, 16]	οὖν Παῦλος, παρὰ προσδοκίαν ἐκβληθεὶς	τῆς	ἐκκλησίας ἐν ταὐτῷ καὶ τῆς
[2, 11]	Ἀρείου φρονοῦντες. Ὅπως δὲ Ἀθανάσιος	τῆς	ἐκκλησίας ἐξωθούμενος τοῦ συλληφθῆναι αὐτὸν
[2, 21]	λέξει ταύτῃ πολλάκις καὶ οἱ	τῆς	ἐκκλησίας ἐχρήσαντο, καὶ ταῖς ἄλλαις
[2, 15]	γὰρ αὐτοὺς ἀντειπεῖν, ὅτε Ναύατον	τῆς	ἐκκλησίας ἤλαυνον. Ταῦτα μὲν οἱ
[2, 13]	διὰ τοῦτο ἐξεώθη ὁ Παῦλος	τῆς	ἐκκλησίας. Ἦλθε δὲ τὰ γινόμενα
[2, 8]	γενέσθαι, προφάσει μὲν τῶν ἐγκαινίων	τῆς	ἐκκλησίας, ἣν ὁ πατὴρ μὲν
[2, 23]	ὁμόνοιαν καὶ εἰρήνην κατὰ τὸν	τῆς	ἐκκλησίας θεσμὸν διαρκῆ φυλάττειν σπουδάσατε.
[2, 19]	ὀνόματα ἀσεβῶς ἐκλαμβάνοντας, εἰκότως ἀποκηρύσσομεν	τῆς	ἐκκλησίας, ὅτι τὸν ἀχώρητον καὶ
[2, 11]	γενομένης, διὰ μιᾶς τῶν πυλῶν	τῆς	ἐκκλησίας πάντες ἐξῄεσαν. Τούτου γινομένου
[2, 21]	ἐκ μιᾶς λέξεως τὸ κυριώτατον	τῆς	ἐκκλησίας παρασαλεύειν δόγμα. Τοιαῦτα μὲν
[2, 6]	διάκονον τυγχάνοντα μὲν ἤδη πάλαι	τῆς	ἐκκλησίας, τῇ ἡλικίᾳ δὲ γέροντα.
[2, 13]	ὁδοῦ πάρεργον ποιῆσαι, καὶ ἐξωθῆσαι	τῆς	ἐκκλησίας τὸν Παῦλον. Ὃς καταλαβὼν
[2, 19]	γεγενῆσθαι νοοῦμεν. Ἀσεβὲς γὰρ, καὶ	τῆς	ἐκκλησιαστικῆς πίστεως ἀλλότριον, τὸ τὸν
[2, 23]	πολὺ ὑπερεθέμην γράψαι τὴν πρόθεσιν	τῆς	ἐμῆς διανοίας, προσδοκῶν αὐθαίρετόν σε
[2, 8]	πατρὸς Κωνσταντίνου. Προειστήκει δὲ τότε	τῆς	ἐν Ἀντιοχείᾳ ἐκκλησίας Πλάκιτος διαδεξάμενος
[2, 2]	ὁ τῷ πατρὶ ὁμώνυμος, ἐκ	τῆς	ἐν Γαλλίᾳ Τριβέρεως ἔπεμψεν. Ἔστι
[2, 12]	Νικαίας, Μάρις Χαλκηδόνος, Θεόδωρος Ἡρακλείας	τῆς	ἐν Θρᾴκῃ, Οὐρσάκιος Σιγγιδόνος τῆς
[2, 19]	Μαρτυρίου καὶ Μακεδονίου, ὃς Μοψουεστίας	τῆς	ἐν Κιλικίᾳ ἐπίσκοπος ἦν. Ἡ
[2, 9]	εἴη Εὐσέβιος ἐκ τῶν εὐπατριδῶν	τῆς	ἐν Μεσοποταμίᾳ Ἐδέσης καταγόμενος· ἐκ
[2, 20]	τὸν ὅρον τε τῆς πίστεως	τῆς	ἐν Νικαίᾳ κρατύναντες, καὶ τὸ
[2, 10]	τὸν Ἐμισηνὸν, Γρηγόριον χειροτονήσαντες τὴν	τῆς	ἐν Νικαίᾳ πίστεως φράσιν μετεποίησαν.
[2, 2]	ἡσύχαζον· τοὺς ὅρους γὰρ τοὺς	τῆς	ἐν Νικαίᾳ συνόδου παρασαλεύειν οὐκ
[2, 23]	ἀρεταῖς περιβεβλῆσθαι, δι´ ἃς καὶ	τῆς	ἐν οὐρανοῖς ἐλπίδος οὐκ ἀλλότριος
[2, 4]	τῷ χρόνῳ τελευτήσαντος Εὐσεβίου, ὃς	τῆς	ἐν Παλαιστίνῃ Καισαρείας ἐπίσκοπος ἦν
[2, 15]	ἑαυτούς· ὁ δὲ, ἅτε προνόμια	τῆς	ἐν Ῥώμῃ ἐκκλησίας ἐχούσης, παρρησιαστικοῖς
[2, 22]	ἐπιχειρήσαντας τὸν Εὐσέβιον εἴρηται. ~Ὡς	τῆς	ἐν Σαρδικῇ συνόδου ἀποδούσης τοὺς
[2, 24]	καταφανῆ ποιήσας τά τε ὑπὸ	τῆς	ἐν Σαρδικῇ συνόδου γνωσθέντα, καὶ
[2, 23]	Ἀδριανουπόλεως. Καὶ γὰρ οὗτοι ὑπὸ	τῆς	ἐν Σαρδικῇ συνόδου ἐδέχθησαν· Ἀσκληπᾶς
[2, 20]	γραφῶν παρὰ τοῖς ἀδιαστρόφοις. ~Περὶ	τῆς	ἐν Σαρδικῇ συνόδου. Ταῦτα οἱ
[2, 9]	τῶν ἐν Καισαρείᾳ, ὁ δὲ	τῆς	ἐν Σκυθοπόλει προΐστατο ἐκκλησίας. Μετὰ
[2, 19]	βουλήματι· οὕτως γὰρ τὸν περὶ	τῆς	ἐν Χριστῷ μοναρχίας συνίστασθαι λόγον
[2, 19]	τὸν δὲ ἀποσταλέντα Χριστὸν τὴν	τῆς	ἐνανθρωπήσεως οἰκονομίαν πεπληρωκέναι. Ὁμοίως δὲ
[2, 19]	χωρητὸν ἅμα καὶ παθητὸν διὰ	τῆς	ἐνανθρωπήσεως ὑποτίθενται. Τοιοῦτοι γάρ εἰσιν
[2, 21]	πολλῶν γενητῶν ἔσται εἷς, ἅτε	τῆς	ἐξ οὐκ ὄντων κτίσεως ὁμοίως
[2, 8]	ἱερωσύνης ἀνέλαβεν, ἐπανελθὼν γὰρ ἀπὸ	τῆς	ἐξορίας, ἑαυτῷ ἐπιτρέψας, εἰς τὴν
[2, 23]	καὶ ἐποτίσατε. Καὶ γὰρ καὶ	τῆς	ἐπὶ ξένης αὐτοῦ διατριβῆς ὑμεῖς
[2, 2]	ἐρωτήσει ἐρίζειν ἐβούλετο, ἐκ δὲ	τῆς	ἔριδος πάντα ἀνατέτραπτο. Ταῦτα μὲν
[2, 13]	τῶν γινομένων συντριβέντες ἀπώλοντο. ~Περὶ	τῆς	Ἑρμογένους τοῦ στρατηλάτου ἀναιρέσεως, καὶ
[2, 6]	δὲ μόνον ἐκ τοῦ προσχήματος	τῆς	εὐλαβείας δεικνύμενον, αἱρεῖσθαι Μακεδόνιον, διάκονον
[2, 23]	τῇ πατρίδι σου ἀποκατασταθῆναι, καὶ	τῆς	εὐχῆς σου ἐπιτυχεῖν. Πρὸς δὲ
[2, 23]	συκοφαντῶν σκευωρίας— ὁ βασι λεὺς	τῆς	ἑῴας αὐτὸν οὐχ ἅπαξ μόνον,
[2, 23]	Ἀλεξάνδρειαν ἔπεμψε. Ταῦτα γνοὺς ὁ	τῆς	ἑῴας βασιλεὺς εἰς ἀγωνίαν οὐ
[2, 23]	κατέστησεν. Ἐδόκει γὰρ καὶ ὁ	τῆς	ἑῴας βασιλεὺς συντίθεσθαι αὐτῶν τῇ
[2, 15]	ἐκκλησίας ἤλαυνον. Ταῦτα μὲν οἱ	τῆς	ἑῴας ἐπίσκοποι τῷ ἐπισκόπῳ Ῥώμης
[2, 20]	διὰ γραμμάτων αἰτήσαντος, τοῦ δὲ	τῆς	ἑῴας ἑτοίμως ὑπακούσαντος. Ἑνδέκατον ἔτος
[2, 22]	καὶ Παύλῳ, καὶ τοῦ βασιλέως	τῆς	ἑῴας μὴ δεχομένου, πόλεμον ὁ
[2, 10]	τῆς πίστεως ἡμῶν, καὶ ἀρχηγὸν	τῆς	ζωῆς, ὥς φησι, Ὅτι καταβέβηκα
[2, 23]	κύμασιν ἀγρίοις οὐκ ἀφῆκεν ἡ	τῆς	ἡμετέρας ἡμερότητος φιλανθρωπία. Γυμνωθέντα σε
[2, 23]	Τούτῳ τὰ ἀκόλουθα ἔδει παρὰ	τῆς	ἡμετέρας ὑπᾶρξαι πρᾳότητος· ὥστε πάντα
[2, 19]	ἀλλ´ ἵνα πᾶσαν τὴν κατὰ	τῆς	ἡμετέρας ὑπολήψεως ἀλλοτρίαν ἀποκαθάρωμεν ὑποψίαν
[2, 23]	τῇ πατρίδι ἀποκατασταθῇς, ἔχων τοῦτο	τῆς	ἡμῶν χάριτος ἐνέχυρον. Ἄλλη ἐπιστολὴ
[2, 23]	σε κλυδωνίζεσθαι καὶ χειμάζεσθαι τοῖς	τῆς	θαλάσσης ὁμοίως κύμασιν ἀγρίοις οὐκ
[2, 3]	ἀκόλουθον ἡγησάμην τὴν προαίρεσιν τοῦ	τῆς	θείας μνήμης βασιλέως, διαδεξάμενος πληρῶσαι.
[2, 8]	υἱὸς Κωνστάντιος δεκάτῳ ἔτει ἀπὸ	τῆς	θεμελιώσεως συνετέλεσεν, τὸ δὲ ἀληθὲς
[2, 19]	καὶ δὴ παρὰ τὸ βούλημα	τῆς	θεοπνεύστου γραφῆς, τοιαῦτα τετολμήκασι περὶ
[2, 19]	ἀλλ´ ἕνα ὁμολογοῦμεν, μετὰ τὸ	τῆς	θεότητος ἀξίωμα, καὶ μίαν ἀκριβῆ
[2, 10]	ἄτρεπτόν τε καὶ ἀναλλοίωτον, τὴν	τῆς	θεότητος, οὐσίας τε καὶ δυνάμεως,
[2, 17]	πολὺ δὲ καὶ Παῦλος ἐκ	τῆς	Θεσσαλονίκης ὑποκρινόμενος εἰς τὴν Κόρινθον
[2, 20]	καὶ γενόμενοι ἐν τῇ Φιλιππουπόλει	τῆς	Θρᾴκης, ἰδίαζον ποιοῦντες συνέδριον, καὶ
[2, 22]	Σαρδικῇ συνελθόντες καὶ ἐν Φιλιππουπόλει	τῆς	Θρᾴκης ἰδιάζοντα συνέδρια ποιησάμενοι, τὰ
[2, 3]	πολεμίων αὐτοῦ ἐχθρῶν εἰς κίνδυνον	τῆς	ἱερᾶς αὐτοῦ κεφαλῆς ἐπέμενε, μὴ
[2, 23]	καὶ νῦν προσανέχοντες ἐπὶ τὴν	τῆς	ἱερᾶς θρησκείας ἐπίγνωσιν προθυμότατα σπεύδοιεν,
[2, 23]	τὰ πρέποντα καὶ ἁρμόζοντα τῷ	τῆς	ἱερᾶς θρησκείας θεσμῷ διαφυλάττοντες, τὸν
[2, 8]	συνεδρίου τῶν ἐπισκόπων τὴν τάξιν	τῆς	ἱερωσύνης ἀνέλαβεν, ἐπανελθὼν γὰρ ἀπὸ
[2, 20]	ὁ Κουδρούβης— πόλις δὲ αὕτη	τῆς	Ἱσπανίας, ὡς καὶ πρότερον εἴρηται—
[2, 1]	τὸ πρῶτον καὶ τὸ δεύτερον	τῆς	ἱστορίας βιβλίον ᾗ ἐκείνῳ ἐδόκει
[2, 1]	ὑπὲρ τοῦ μὴ πολυστίχου γενομένης	τῆς	ἱστορίας ὀκνηροὺς τοὺς ἀναγινώσκοντας ἀπεργάσασθαι.
[2, 1]	ποιῆσαι σπουδάζομεν. Ἀρκτέον δὲ ἤδη	τῆς	ἱστορίας. ~Ὡς οἱ περὶ Εὐσέβιον
[2, 3]	κατέλαβεν Κωνσταντῖνος Καῖσαρ τῷ λαῷ	τῆς	καθολικῆς Ἀλεξανδρέων ἐκκλησίας. Οὐδὲ τῆς
[2, 23]	μέγιστος, Σεβαστὸς, ἐπισκόποις καὶ πρεσβυτέροις	τῆς	καθολικῆς ἐκκλησίας. Οὐκ ἀπελείφθη τῆς
[2, 23]	τοῦτον ἕνωσις. Ὅσοι γὰρ ἂν,	τῆς	καλλίονος ὁμοῦ κρίσεώς τε καὶ
[2, 23]	Κωνστάντιος, μέγιστος, Σεβαστὸς, τῷ λαῷ	τῆς	κατὰ Ἀλεξάνδρειαν καθολικῆς ἐκκλησίας. Σκοπὸν
[2, 23]	τοίνυν, ἀγαπητοὶ ἀδελφοὶ, μετὰ πάσης	τῆς	κατὰ Θεὸν δόξης τε καὶ
[2, 9]	αὐτόν. Καὶ τὰ μὲν περὶ	τῆς	καταστάσεως αὐτοῦ πλατύτερον διεξῆλθεν ὁ
[2, 23]	πεπλήρωται κατὰ Χριστοῦ χάριν τὰ	τῆς	κοινῆς ὑμῶν πάντων εὐχῆς. Συγχαίρω
[2, 22]	ἡ δύσις· καὶ ἦν ὅρος	τῆς	κοινωνίας αὐτοῖς τὸ ὄρος τὸ
[2, 5]	τοῦ διδασκάλου αὐτοῦ συνέγραψεν. ~Περὶ	τῆς	Κωνσταντίνου τοῦ νεωτέρου τελευτῆς. Μετ´
[2, 7]	δὲ ἐκ τῆς Νικομηδείας μεταστήσας	τῆς	Κωνσταντινουπόλεως ἐπίσκοπον ἀναδείκνυσι. Καὶ ὁ
[2, 15]	αὐτὸ δὲ καὶ Παῦλος ὁ	τῆς	Κωνσταντινουπόλεως, καὶ Ἀσκληπᾶς Γάζης, καὶ
[2, 25]	βραχὺ λέξομεν. Ὅτι τοῦ κτίστου	τῆς	Κωνσταντινουπόλεως τελευτήσαντος, οἱ τρεῖς αὐτοῦ
[2, 3]	θεοσέβειαν ὁ δεσπότης ἡμῶν, ὁ	τῆς	μακαρίας μνήμης Κωνσταντῖνος ὁ σεβαστὸς
[2, 17]	μῆκος ἐκώλυσε. Σαβῖνος μέντοι ὁ	τῆς	Μακεδονίου αἱρέσεως, οὗ καὶ ἤδη
[2, 15]	αὐτὸν, καὶ μάλιστα Σαβῖνος ὁ	τῆς	Μακεδονίου προεστὼς αἱρέσεως· ὃς εἰ
[2, 19]	τούτων κατὰ χώραν ἐροῦμεν. ~Περὶ	τῆς	μακροστίχου ἐκθέσεως. Τριετοῦς δὲ ἐν
[2, 8]	μὴν οὐδὲ Ἰούλιος παρῆν ὁ	τῆς	μεγίστης Ῥώμης ἐπίσκοπος· οὐδὲ μὴν
[2, 18]	ἀνεχώρησαν. Ἀδιαφόρου τοίνυν ἔτι τυγχανούσης	τῆς	μεταξὺ τῶν δυτικῶν τε καὶ
[2, 15]	Ἀσκληπᾶς Γάζης, καὶ Μάρκελλος Ἀγκύρας	τῆς	μικρᾶς Γαλατίας, καὶ Λούκιος Ἀδριανουπόλεως,
[2, 18]	τῶν ἐκεῖ ἐκκλησιῶν προεστὼς, γένος	τῆς	μικρᾶς Γαλατίας, Μαρκέλλου τε τοῦ
[2, 7]	ἐπίσκοπον ἐκβάλλει· Εὐσεβίῳ δὲ ἐκ	τῆς	Νικομηδείας μεταπεμφθέντι τὴν ἐπισκοπὴν Κωνσταντίνου
[2, 7]	σχολάζειν ἐποίησεν, Εὐσέβιον δὲ ἐκ	τῆς	Νικομηδείας μεταστήσας τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐπίσκοπον
[2, 6]	Εἰρήνης ἐπωνύμῳ ἐκκλησίᾳ καὶ ἐχομένῃ	τῆς	νῦν μεγάλης καὶ Σοφίας ὀνομαζομένης
[2, 21]	Υἱῷ τοῦ Θεοῦ, κἂν ταῖς	τῆς	οἰκονομίας λέξεσιν ἐν τοῖς βιβλίοις
[2, 23]	καὶ τὸν ὑπὲρ ὑμῶν καὶ	τῆς	ὁμονοίας λόγον, καὶ τὴν κατὰ
[2, 10]	ἀληθὲς, ἐπὶ καθαιρέσει καὶ παρατροπῇ	τῆς	ὁμοουσίου‘ πίστεως διὰ τοῦ συνεχεῖς
[2, 8]	ἐπὶ τῇ ἀνατροπῇ καὶ καθαιρέσει	τῆς	ὁμοουσίου‘ πίστεως. Ἐν ταύτῃ δὲ
[2, 16]	τὴν ἐκκλησίαν συνέρρεον οἵ τε	τῆς	ὁμοουσίου‘ πίστεως καὶ οἱ τοῦ
[2, 24]	ἐπίσκοπος, διὰ τῆς Συρίας ὁρμήσας	τῆς	Παλαιστίνης ἐπέβη· καταλαβών τε τὰ
[2, 23]	ὑπεβλήθη, ὅμως τὴν ὀφειλομένην παρὰ	τῆς	παντεφόρου προνοίας ἀπηνέγκατο ψῆφον· ἀπολαβὼν
[2, 19]	ἐξ οὗ τὴν ἡμετέραν ἐκ	τῆς	παρθένου σάρκα ἀνείληφε, πρὸ τετρακοσίων
[2, 23]	ἡμετέρας ἡμερότητος φιλανθρωπία. Γυμνωθέντα σε	τῆς	πατρῴας ἑστίας, καὶ στερηθέντα τῶν
[2, 18]	παρ´ αὐτὸν τοὺς λόγον δώσοντας	τῆς	Παύλου καὶ Ἀθανασίου καθαιρέσεως. Καὶ
[2, 22]	ἐκοινώνουν. Τοιαύτη τις ἦν τότε	τῆς	περὶ τὰς ἐκκλησίας καταστάσεως σύγχυσις.
[2, 10]	καὶ ἡμεῖς ἐξετασταὶ καὶ δοκιμασταὶ	τῆς	πίστεως αὐτοῦ γενόμενοι, μᾶλλον αὐτὸν
[2, 10]	ἐν Ἀντιοχείᾳ τότε συνελθόντων περὶ	τῆς	πίστεως ἐκθέσεις ἐγένοντο· αἷς καὶ
[2, 20]	τὰ κατ´ αὐτοὺς καὶ τὰ	τῆς	πίστεως ἐπὶ οἰκουμενικῆς συνόδου πέρας
[2, 10]	δηλώσομεν. Ἡ δὲ ὑπαγορευθεῖσα περὶ	τῆς	πίστεως ἐπιστολὴ ἔστιν ἥδε· Ἡμεῖς
[2, 10]	Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, ἀπόστολόν τε	τῆς	πίστεως ἡμῶν, καὶ ἀρχηγὸν τῆς
[2, 22]	ἦν ἡ κοινωνία, διαφόρου τυγχανούσης	τῆς	πίστεως· περαιτέρω δὲ ἀλλήλοις οὐκ
[2, 20]	πέρας λαβεῖν, διδάσκοντες ἐπὶ καταλύσει	τῆς	πίστεως τὰς καθαιρέσεις γίνεσθαι. Κηρύσσεται
[2, 20]	ἀξίας ἀφείλοντο, τὸν ὅρον τε	τῆς	πίστεως τῆς ἐν Νικαίᾳ κρατύναντες,
[2, 10]	ἄλλοτε ἄλλως ὑπαγορεύειν τὸν ὅρον	τῆς	πίστεως, ὥστε κατὰ βραχὺ εἰς
[2, 2]	διεδόθη καὶ εἰς τὰ πλήθη	τῆς	πόλεως. Διελέγοντο δὲ περὶ τῆς
[2, 13]	καὶ τὸν μὲν Παῦλον ἐξελαύνει	τῆς	πόλεως, ἐζημίωσε δὲ τὴν πόλιν
[2, 13]	κομιζομένου πόλεως. Μακεδόνιον δὲ ἀναδεῖξαι	τῆς	πόλεως ἐπίσκοπον ὑπερέθετο· ὠργί ζετο
[2, 16]	τῆς ἐκκλησίας ἐν ταὐτῷ καὶ	τῆς	πόλεως, μετὰ σπουδῆς ἀπήγετο. Ὁ
[2, 23]	καθ´ ἑαυτὸν ἐν ἰδιαζούσῃ ἐκκλησίᾳ	τῆς	πόλεως τὰς συνόδους ποιούμενος. Ὑπὲρ
[2, 23]	παυσαμένων δὲ τῶν προγενομένων, καὶ	τῆς	πολυ τιμήτου κατ´ εὐχὴν ἐπανόδου
[2, 20]	σώματος, ἄλλοι δὲ τὸ στενὸν	τῆς	προθεσμίας ἐμέμφοντο, τὴν αἰτίαν ἐπὶ
[2, 24]	πρότερον διαπύρως σπουδάζοντες, καταγνόντες τότε	τῆς	προλαβούσης σπουδῆς ἐπὶ τὴν Ῥώμην
[2, 23]	ὄντες τῶν οὐρανίων ἐπαγγελιῶν καὶ	τῆς	πρὸς αὐτὰς ἀγάπης, ἣν ἐκ
[2, 20]	μὴν καὶ Μαρκέλλῳ τῷ Ἀγκύρας,	τῆς	πρὸς τῇ μικρᾷ Γαλατίᾳ, ὃς
[2, 23]	αὐτοῦ γράμματα δεικνύει, ἅπερ ἐκ	τῆς	Ῥωμαϊκῆς μεταβληθέντα γλώσσης τοῦτον ἔχει
[2, 17]	Τότε δὴ καὶ Ἰούλιος ὁ	τῆς	Ῥώμης ἐπίσκοπος γνοὺς τὰ παρὰ
[2, 15]	αὐτούς. Οἱ δὲ ἀναζεύξαντες ἐκ	τῆς	Ῥώμης, καὶ τοῖς τύποις τοῦ
[2, 23]	Ἀκυληΐᾳ δεξάμενος Ἀθανάσιος— ἐκεῖ γὰρ	τῆς	Σαρδικῆς ἀναχωρήσας διέτριβεν εὐθέως ἐπὶ
[2, 23]	παρουσίαν παρασχεῖν σπουδάσῃς, ὑπὲρ τοῦ	τῆς	σαυτοῦ ἐπιθυμίας ἀπολαῦσαι, καὶ πειραθεὶς
[2, 23]	ἴσως ὁ φόβος τὴν προαίρεσιν	τῆς	σῆς προθέσεως ἐνεπόδιζε, διὰ τοῦτο
[2, 19]	τὴν δύσιν πάντες ὁμοῦ μὲν	τῆς	συκοφαντίας τῶν ἑτεροδόξων τὴν ἀναίδειαν,
[2, 19]	τόπους καὶ διαστήματά τινα μεταξὺ	τῆς	συναφείας αὐτῶν σωματικῶς ἐπινοοῦντες. Πεπιστεύκαμεν
[2, 23]	μόνον, ἀλλὰ καὶ παρὰ πάσης	τῆς	συνόδου ἀποδεχθείς; Ὑποδέξασθε τοίνυν, ἀγαπητοὶ
[2, 23]	μὲν θρόνον τὸν σαυτοῦ ψήφῳ	τῆς	συνόδου καὶ ἡμετέρᾳ συναινέσει ἀπείληφας·
[2, 23]	ἔτι τε καὶ τοῖς ἀπὸ	τῆς	συνόδου, κατοχυρώσας, ἀποστέλλει ἐπὶ τὴν
[2, 8]	Κατασκευάζει οὖν σύνοδον ἐν Ἀντιοχείᾳ	τῆς	Συρίας γενέσθαι, προφάσει μὲν τῶν
[2, 8]	ἑτέραν σύνοδον ποιησάμενος ἐν Ἀντιοχείᾳ	τῆς	Συρίας ἑτέραν ἔκθεσιν πίστεως ὑπαγορευθῆναι
[2, 24]	ὀχυρωθεὶς Ἀθανάσιος ὁ ἐπίσκοπος, διὰ	τῆς	Συρίας ὁρμήσας τῆς Παλαιστίνης ἐπέβη·
[2, 2]	ἤγειρεν. Ἕκαστος γὰρ τῶν πυνθανομένων	τῆς	ταραχῆς τὴν αἰτίαν πρόφασιν εὐθὺς
[2, 23]	ἀπεστείλαμεν, παρ´ οὗ δυνήσῃ μαθεῖν	τῆς	τε ἡμετέρας ψυχῆς τὴν προαίρεσιν,
[2, 20]	ὑπακούσαντος. Ἑνδέκατον ἔτος ἦν ἀπὸ	τῆς	τελευτῆς τοῦ πατρὸς τῶν δύο
[2, 8]	ἦν δὲ πέμπτον ἔτος τοῦτο	τῆς	τελευτῆς τοῦ τῶν Αὐγούστων πατρὸς
[2, 23]	ἐμμένειν συνήθως παραινοῦμεν· ὡς ἂν	τῆς	τοιαύτης ὑμῶν προθέσεως εἰς τὰς
[2, 23]	αὐτῷ ὑπέρ τε ἑαυτῶν καὶ	τῆς	τοῦ βίου παντὸς εὐνομίας τῷ
[2, 23]	εἰδότες τε ὡς ἐπὶ πολὺ	τῆς	τοῦ ἐπισκοποῦντος προνοίας ἐστέρησθε, Ἀθανάσιον
[2, 23]	τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας. Οὐκ ἀπελείφθη	τῆς	τοῦ Θεοῦ χάριτος ὁ αἰδεσιμώτατος
[2, 21]	ζῶν, προών τε καὶ προϋπάρχων	τῆς	τοῦ παντὸς κόσμου συστάσεως, ἄρχειν
[2, 3]	θείαις πεποιθυῖα βοηθείαις, καὶ τὰ	τῆς	τραχυτέρας τύχης ἄχθη ἐξουθενεῖ. Τοιγαροῦν
[2, 23]	στάσιν ἐν ὑμῖν κινηθῆναι ὑπεναντίαν	τῆς	τῶν ἡμετέρων καιρῶν εὐμοιρίας. Καὶ
[2, 3]	κεφαλῆς ἐπέμενε, μὴ ἄρα διὰ	τῆς	τῶν φαύλων διαστροφῆς ἀνήκεστα ὑποστῇ.
[2, 23]	λυπηρὰ, οὐδεμίαν ὥραν ἐπιλήσμων γέγονε	τῆς	ὑμετέρας ἀγάπης καὶ τοῦ ὑμετέρου
[2, 3]	τῆς καθολικῆς Ἀλεξανδρέων ἐκκλησίας. Οὐδὲ	τῆς	ὑμετέρας ἱερᾶς ἐννοίας ἀποπεφευγέναι τὴν
[2, 23]	παράκλησιν, φέρων ὑμῖν ἅμα ἐκ	τῆς	ὑμετέρας συνειδήσεως μείζονα τὰ τρόπαια.
[2, 3]	βασιλέως, διαδεξάμενος πληρῶσαι. Ὅστις ἐπειδὰν	τῆς	ὑμετέρας τύχῃ προσόψεως, ὅσης παρ´
[2, 21]	ἔχουσι δεῖξαι ὅτι Εὐσέβιος ἀρχὴν	τῆς	ὑπάρξεως δίδωσι τῷ Υἱῷ τοῦ
[2, 23]	τῆς φθανούσης προνοίας, καὶ νῦν	τῆς	ὑφ´ ἡμῶν βουλήσει τοῦ κρείττονος
[2, 23]	τούτους πάντας ἐκελεύσαμεν, καθ´ ὁμοιότητα	τῆς	φθανούσης προνοίας, καὶ νῦν τῆς
[2, 23]	ἐπιθυμίας ἀπολαῦσαι, καὶ πειραθεὶς ἡμῶν	τῆς	φιλανθρωπίας, τοῖς ἰδίοις ἀποκατασταθῇς. Τούτου
[2, 20]	Ἀθανάσιον εἰς τὴν ἐπισκοπὴν τῆσδε	τῆς	χώρας χειροτονοῦσι. Προὐβάλλοντο δὲ οἱ
[2, 11]	λέγεσθαι παρεσκεύασε. Συμφωνίας δὲ ἐκ	τῆς	ψαλμῳδίας γενομένης, διὰ μιᾶς τῶν
[2, 20]	καθελόντες Ἀθανάσιον εἰς τὴν ἐπισκοπὴν	τῆσδε	τῆς χώρας χειροτονοῦσι. Προὐβάλλοντο δὲ
[2, 23]	εἰς καθαρότητα τὸ πῦρ δοκιμάζει,	τί	ἄν τις εἴποι κατ´ ἀξίαν
[2, 21]	δὲ, καὶ Θεὸς ἂν εἴη.	Τί	γὰρ ἂν καὶ Θεοῦ γέννημα,
[2, 3]	γνώσεσθε· οὐ γὰρ θαυμαστὸν, εἴ	τι	δ´ ἂν ὑπὲρ αὐτοῦ πεποίηκα.
[2, 23]	Θηβαΐδι καὶ Λιβύῃ ἡγεμόσιν. Εἴ	τί	ποτε πρὸ τούτου ἐπὶ βλάβῃ
[2, 21]	τοῦ Θεοῦ, ὅτι μηδὲ ἄλλο	τι	τῶν γενητῶν. Ἀλλ´ ἀληθῶς Υἱὸς
[2, 8]	Οἱ περὶ Εὐσέβιον οὖν ἔργον	τίθενται	προηγουμένως Ἀθανάσιον διαβάλλειν, πρῶτον μὲν
[2, 20]	ἃ πρὸς Μάρκελλον‘ ἐπέγραψε· καὶ	τίθησι	μὲν τὰ ῥήματα Μαρκέλλου, πρὸς
[2, 23]	προειρημένον διὰ πάσης αἰδοῦς καὶ	τιμῆς	ἄγοντες, τὰς εὐχὰς ἅμα αὐτῷ
[2, 23]	δυεῖν ἐπισκόπων καὶ τῆς ἄλλης	τιμῆς,	γράμμασί τε πάλιν τοῖς οἰκείοις
[2, 16]	ἐπώνυμον Ζεύξιππος· κἀκεῖθεν μεταπέμπεται μετὰ	τιμῆς	δῆθεν τὸν Παῦλον, ὡς ἀναγκαῖον
[2, 2]	αὐτὸν ἐπέτρεπεν ἡ διαθήκη, διὰ	τιμῆς	ἦγε τὸν πρεσβύτερον, παρρησίας τε
[2, 23]	τῶν προγενομένων, καὶ τῆς πολυ	τιμήτου	κατ´ εὐχὴν ἐπανόδου εἰς εὐφροσύνην
[2, 23]	ἀπεδήμησεν. Εἰ γὰρ καὶ τὰς	τιμίας	ὕλας, χρυσὸν δὴ λέγω καὶ
[2, 23]	καὶ τὴν κατὰ τῶν ἀτάκτων	τιμωρίαν,	τὰ πρέποντα καὶ ἁρμόζοντα τῷ
[2, 1]	τὰ δὲ ἐκ διαφόρων συναγαγόντες,	τινα	δὲ καὶ παρὰ τῶν ἔτι
[2, 23]	Οὐδὲ γὰρ εὔλογόν ἐστι, διχόνοιάν	τινα	ἢ στάσιν ἐν ὑμῖν κινηθῆναι
[2, 8]	εἰς τὸν τόπον αὐτοῦ ἀπεστάλκει	τινα·	καίτοι κανόνος ἐκκλησιαστικοῦ κελεύοντος, μὴ
[2, 19]	τοῦ Πατρὸς, τόπους καὶ διαστήματά	τινα	μεταξὺ τῆς συναφείας αὐτῶν σωματικῶς
[2, 10]	σύνοδος ταῦτα πράξασα καὶ ἄλλα	τινα	νομοθετήσασα διελύθη. Ἐν δὲ τῷδε
[2, 10]	ἀκο λουθήσομεν πρεσβυτέρῳ; οὔτε ἄλλην	τινα	πίστιν παρὰ τὴν ἐξ ἀρχῆς
[2, 23]	κατ´ εὐχὴν ἐπανόδου εἰς εὐφροσύνην	τινα	πληρεστάτης χαρᾶς συναπτούσης τοὺς πάντας.
[2, 24]	Μάξιμός τε μηδὲν μελλήσας μετεπέμπετό	τινας	τῶν ἀπὸ Συρίας καὶ Παλαιστίνης
[2, 15]	παρ´ αὐτοῦ, εἰ βούλοιντο ἐξελαύνειν	τινας	τῶν ἐκκλησιῶν· μηδὲ γὰρ αὐτοὺς
[2, 23]	ὑμῶν Ἀθανάσιον, μετὰ τούτων οἵ	τινες	αὐτῶν κοινωνοὶ γεγόνασι· καὶ χαίρετε
[2, 21]	Εὐσεβίου τοῦ Παμφίλου. Ἐπειδὴ δέ	τινες	ἐπεχείρησαν καὶ αὐτὸν λοιδορῆσαι, φημὶ
[2, 21]	μὴ ὄντος ὁμοίως γεγονὼς, ὅ	τινες	οὐκ ὀρθῶς ὑπειλήφασιν· ἀλλ´ ὡς
[2, 18]	καὶ Μάρκος ὁ Σύρος· οἵ	τινες	παραγενόμενοι τοῖς μὲν περὶ Ἀθανάσιον
[2, 23]	δὲ εἰσὶν ἐν τῇ Ἀλεξανδρείᾳ	τινες	τοῦ λαοῦ διακρινόμενοι τὴν πρός
[2, 21]	καὶ ὁμοδοξῆσαι, πῶς Ἀρειανίζειν αὐτόν	τινες	ὑπολαμβάνουσιν; πλανῶνται δὲ καὶ Ἀρειανοὶ
[2, 23]	στερρότητα δεδηλώκαμεν. Διὸ προτρεπόμεθα χωρὶς	τινὸς	ἀπιστίας καὶ φόβου ἐπιβῆναί σε
[2, 16]	αὐτῷ δὲ ὡς ἐκ μηχανῆς	τινος	παρὼν ὁ Μακεδόνιος ἐν τῷ
[2, 8]	τῇ στάσει ἀπέθανον· καὶ ὥς	τινων	αἰκισθέντων ὑπὸ Ἀθανασίου, τινῶν δὲ
[2, 8]	ὥς τινων αἰκισθέντων ὑπὸ Ἀθανασίου,	τινῶν	δὲ δικαστηρίοις παραδοθέντων. Οὐ μὴν
[2, 19]	ὡς τὸν προφορικὸν λεγόμενον ὑπό	τινων,	νῦν δὲ ὡς τὸν ἐνδιάθετον,
[2, 10]	τῶν προειρημένων ἕκαστα, ἢ εἴ	τις	ἄλλο διδάσκει ἢ εὐαγγελίζεται παρ´
[2, 23]	Εἰ γὰρ μὴ τοσαῦτα συμβεβήκει,	τίς	ἂν ἐπίστευσεν ἢ ὑμᾶς τοσαύτην
[2, 21]	κτίσις· καὶ ὅσα ἄλλα εὕροι	τις	ἂν τοιούτῳ τρόπῳ τὴν θεόπνευστον
[2, 9]	μὲν Εὐσέβιον τὸν ἐπικληθέντα Ἐμισηνόν.	Τίς	δὲ οὗτος ἦν διδάσκει Γεώργιος
[2, 23]	τὸ πῦρ δοκιμάζει, τί ἄν	τις	εἴποι κατ´ ἀξίαν τοῦ τοσούτου
[2, 21]	ἅπαξ που τῆς γραφῆς εὑρίσκοι	τις	εἰρημένον τὸ, Κύριος ἔκτισέ με
[2, 23]	ἔνδοξον τῶν συντρεχόντων ἑορτὴν, καὶ	τίς	ἐκείνη ἡ ἡμέρη ὑμῖν καὶ
[2, 22]	δὲ ἀλλήλοις οὐκ ἐκοινώνουν. Τοιαύτη	τις	ἦν τότε τῆς περὶ τὰς
[2, 23]	ὁρᾶτε. Τοῦτο γὰρ ἀληθῶς ἄν	τις	ἴδοι γενόμενον ἐπὶ τοῦ ἀδελφοῦ
[2, 10]	Θεοῦ, ἀνάθεμα ἔστω. Καὶ εἴ	τις	λέγει τὸν Υἱὸν κτίσμα ὡς
[2, 21]	καὶ ἔστιν· ὅθεν εἰκότως ἄν	τις	μέμψαιτο τοῖς κτίσμα αὐτὸν φᾶναι
[2, 21]	Θεὸν κτισθέντα· καὶ τὸ, Εἴ	τις	οὖν ἐν Χριστῷ, καινὴ κτίσις·
[2, 10]	αἱρετικὴν ἀναθεματίζομεν κακοδοξίαν. Καὶ εἴ	τις	παρὰ τὴν ὑγιῆ τῶν γραφῶν
[2, 21]	νομίζοντες τὰ αὐτῶν. Ἀλλ´ ἐρεῖ	τις	ὡς ἐν τοῖς λόγοις αὐτοῦ
[2, 24]	τοὺς τὸ ὁμοούσιον‘ ὁμολογοῦντας. Ἔν	τισι	δὲ τῶν ἐκκλησίων καὶ χειροτονίας
[2, 22]	αὐτοῖς τὸ ὄρος τὸ λεγόμενον	Τισοῦκις,	ὅπερ ἐστὶν Ἰλλυριῶν τε καὶ
[2, 19]	αὐτὸν γεγεννῆσθαι διδασκόμεθα· ἓν γὰρ	τὸ	ἀγέννητον καὶ ἄναρχον, τὸν Χριστοῦ
[2, 10]	τοὺς αἰῶνας. Πιστεύομεν καὶ εἰς	τὸ	Ἅγιον Πνεῦμα. Εἰ δὲ δεῖ
[2, 10]	νεκρούς. Καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα	τὸ	Ἅγιον, τὸ εἰς παράκλησιν καὶ
[2, 18]	μέλλοντι. Καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα	τὸ	Ἅγιον, τουτέστι τὸν Παράκλητον, ὅπερ
[2, 19]	δὲ καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα	τὸ	Ἅγιον, τουτέστιν εἰς τὸν Παράκλητον·
[2, 20]	τὰ ἑσπέρια μέρη ἐπίσκοποι διὰ	τὸ	ἀλλογλώσσους εἶναι καὶ διὰ τὸ
[2, 20]	τῆς ἐν Νικαίᾳ κρατύναντες, καὶ	τὸ	ἀνόμοιον‘ ἐκβαλόντες, τὸ ὁμοούσιον‘ φανερώτερον
[2, 24]	Οὐρσάκιος καὶ Οὐάλης, οἱ περὶ	τὸ	Ἀρειάνιον δόγμα πρότερον διαπύρως σπουδάζοντες,
[2, 2]	Εὐσέβιον τὸν Νικομηδείας ἐπίσκοπον αὖθις	τὸ	Ἀρείου σπουδάσαντες εἰσαγαγεῖν δόγμα ταραχὰς
[2, 23]	τοῦ ἱεροῦ καταλόγου γινώσκειν ἐνδεδόσθαι	τὸ	ἄφοβον πᾶσι τοῖς αὐτῷ προστεθειμένοις,
[2, 21]	εὑρίσκουσιν οἱ τῶν Ὠριγένους βιβλίων	τὸ	βάθος κατανοῆσαι δυνάμενοι. Καὶ ταῦτα
[2, 19]	περὶ Θεοῦ, καὶ δὴ παρὰ	τὸ	βούλημα τῆς θεοπνεύστου γραφῆς, τοιαῦτα
[2, 11]	δὲ Ἀλεξανδρέων λαὸς, οὐκ ἐνεγκόντες	τὸ	γεγονὸς, τὴν καλουμένην Διονυσίου ἐκκλησίαν
[2, 16]	τὸν θρόνον, δι´ ὀργῆς ἐτίθετο	τὸ	γιγνόμενον. Πρόσταγμα οὖν ἔγγραφον ἀποστέλλει
[2, 10]	μὲν τῶν ἐν Νικαίᾳ μεμψάμενοι,	τὸ	δὲ ἀληθὲς, ἐπὶ καθαιρέσει καὶ
[2, 8]	ἔτει ἀπὸ τῆς θεμελιώσεως συνετέλεσεν,	τὸ	δὲ ἀληθὲς ἐπὶ τῇ ἀνατροπῇ
[2, 21]	τοὔνομα μὲν αὐτῷ μόνον χαριζόμενος,	τὸ	δὲ ἀληθῶς, Υἱὸς εἶναι ἀρνούμενος·
[2, 23]	ἀπεῖναι ἀφ´ ὑμῶν παντελῶς βουλόμεθα·	τὸ	δέ γε ταῖς εὐχαῖς ὑμᾶς
[2, 1]	ἣν αἰτίαν τὸ πρῶτον καὶ	τὸ	δεύτερον βιβλίον ἄνωθεν ἐλέχθη. Ῥουφῖνος,
[2, 1]	Διὸ ἠναγκάσθημεν τὸ πρῶτον καὶ	τὸ	δεύτερον βιβλίον ἄνωθεν ὑπαγορεύσαι, συγχρώμενοι
[2, 13]	Κωνσταντίου τὸ τρίτον καὶ Κώνσταντος	τὸ	δεύτερον. Καθ´ ὃν χρόνον Κώνστας
[2, 1]	Ῥουφίνῳ ἀκολουθήσαντες τὸ πρῶτον καὶ	τὸ	δεύτερον τῆς ἱστορίας βιβλίον ᾗ
[2, 15]	αὐτοῦ τολμήματα καλύπτειν βουλόμενος. Καὶ	τὸ	δὴ θαυμαστότερον, οὓς πέφευγεν Ἀρειανοὺς
[2, 16]	συνεληλύθεισαν ἐκ φήμης ὑπόπτου περὶ	τὸ	δημόσιον, ἐκφραγῆναι μίαν τοῦ λουτροῦ
[2, 16]	φροντίδα, πρόεισιν εἰς τὸ λουτρὸν	τὸ	δημόσιον ᾧ ἐπώνυμον Ζεύξιππος· κἀκεῖθεν
[2, 3]	φαύλων διαστροφῆς ἀνήκεστα ὑποστῇ. Πρὸς	τὸ	διαπαῖξαι τοίνυν ταύτην ἀφῃρέθη τῶν
[2, 21]	τὸν κατὰ Θεὸν κτισθέντα· καὶ	τὸ,	Εἴ τις οὖν ἐν Χριστῷ,
[2, 19]	τὸν μόνον μὲν ἐξ ἑαυτοῦ	τὸ	εἶναι ἔχοντα, μόνον δὲ τοῖς
[2, 19]	ἀνύπαρκτον ἐπιπλάστως καλοῦντας, ἐν ἑτέρῳ	τὸ	εἶναι ἔχοντα, νῦν μὲν ὡς
[2, 19]	ἡμᾶς, καὶ μηδὲ πώποτε ἀπολωλεκότα	τὸ	εἶναι Θεόν. Βδελυσσόμεθα δὲ πρὸς
[2, 21]	ἐκ τοῦ μὴ ὄντος εἰς	τὸ	εἶναι παρελθὼν ταῦτα ἂν εἴποι,
[2, 19]	δὲ τοῖς ἄλλοις πᾶσιν ἀφθόνως	τὸ	εἶναι παρεχόμενον. Οὔτε μὴν ἕνα
[2, 10]	τὸν Θεὸν, Λόγον Θεὸν, κατὰ	τὸ	εἰρημένον ἐν τῷ εὐαγγελίῳ, καὶ
[2, 10]	εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον,	τὸ	εἰς παράκλησιν καὶ ἁγιασμὸν καὶ
[2, 17]	πραχθέντα ἐκ συναρπαγῆς ἐγεγόνει διὰ	τὸ	ἐκ μονομερείας τὰ ἐν τῷ
[2, 19]	ἀναίδειαν, ὁμοῦ δὲ τῶν ἀνατολικῶν	τὸ	ἐκκλησιαστικὸν ἐν Χριστῷ φρόνημα, μαρτυρούμενον
[2, 21]	ἔκτισέ με ἀρχὴν ὁδῶν αὐτοῦ,	τὸ	ἔκτισεν‘ ἀντὶ τοῦ κατέστησεν‘ ἢ
[2, 10]	οὐχ ἵνα ποιῶ τὸ θέλημα	τὸ	ἐμὸν, ἀλλὰ τὸ θέλημα τοῦ
[2, 21]	Ὅρα μήποτε τοιοῦτόν ἐστι καὶ	τὸ,	Ἐνδύσασθε τὸν καινὸν ἄνθρωπον, τὸν
[2, 21]	αὐτοὺς ἐπὶ τοῖς ἀμφισβητουμένοις ἅπασι	τὸ	ἐπ´ αὐτῷ κατέστησεν· ὡς ὁμόφωνον
[2, 17]	ἀντιγράφων ἐμέμψατο, πρῶτον μὲν οὖν	τὸ	ἐπαχθὲς τῆς αὐτῶν ἐπιστολῆς, ἔπειτα
[2, 21]	δὲ βροντῆς καθ´ ἕτερον τρόπον	τὸ	εὐαγγελικὸν κήρυγμα δηλούσης. Καὶ ὁ
[2, 2]	ἐκ μικροῦ λαμβάνον τὴν ἀρχὴν,	τὸ	ζήτημα εἰς φιλονεικίαν τοὺς ἀκούοντας
[2, 2]	ἐπ´ αὐτὸν διέβαινε τὸν βασιλέα	τὸ	ζήτημα. Τοῦτο γίνεται φανερὸν κατὰ
[2, 23]	γραμμάτων ἐδηλώσαμεν, ὅπως ἀμερίμνως εἰς	τὸ	ἡμέτερον κομιτάτον παραγένῃ, διὰ τὸ
[2, 23]	πρεσβυτέρου πρός σε, ἐλθεῖν πρὸς	τὸ	ἡμέτερον κομιτάτον σπουδάσῃς, ἐπὶ τῷ
[2, 19]	Θεῖος διδάσκει λόγος. Ἀλλ´ οὐδὲ	τὸ	ἦν ποτε ὅτε οὖκ ἦν‘
[2, 23]	προστάτῃ καὶ ἐπικούρῳ χρωμένους πρὸς	τὸ	Θεῖον ἐμμένειν συνήθως παραινοῦμεν· ὡς
[2, 10]	τοῦ οὐρανοῦ, οὐχ ἵνα ποιῶ	τὸ	θέλημα τὸ ἐμὸν, ἀλλὰ τὸ
[2, 10]	τὸ θέλημα τὸ ἐμὸν, ἀλλὰ	τὸ	θέλημα τοῦ πέμψαντός με· τὸν
[2, 1]	παρεθήκαμεν ἐν τῇ πρώτῃ ὑπαγορεύσει	τὸ	καθαιρετικὸν Ἀρείου οὔτε μὴν τὰς
[2, 2]	πόλεμος ἦν. Διέτρεχεν οὖν ταχέως	τὸ	κακὸν καὶ ἐπὶ τὰς ἄλλας
[2, 21]	εἰς ἀνθρώπους τὸν Χριστὸν αὐτοῦ·	τὸ	κτίζων‘ οὐκ ἐκ τοῦ γεγονότος
[2, 21]	ὁ αὐτὸς, διδάσκων πῶς δεῖ	τὸ	κτίσμα τὴν λέξιν ἐκδέχεσθαι, τοιάδε
[2, 21]	τῆς γραφῆς εὑρίσκοι τις εἰρημένον	τὸ,	Κύριος ἔκτισέ με ἀρχὴν ὁδῶν
[2, 21]	μετὰ τῶν προεκτεθέντων ἁπάντων, καὶ	τὸ,	Κύριος ἔκτισέ με ἀρχὴν ὁδῶν
[2, 21]	κατὰ Μάρκελλον ἐκ μιᾶς λέξεως	τὸ	κυριώτατον τῆς ἐκκλησίας παρασαλεύειν δόγμα.
[2, 22]	τῆς κοινωνίας αὐτοῖς τὸ ὄρος	τὸ	λεγόμενον Τισοῦκις, ὅπερ ἐστὶν Ἰλλυριῶν
[2, 16]	πραγμάτων ποιεῖσθαι φροντίδα, πρόεισιν εἰς	τὸ	λουτρὸν τὸ δημόσιον ᾧ ἐπώνυμον
[2, 23]	τὸ ἡμέτερον κομιτάτον παραγένῃ, διὰ	τὸ	μάλιστα βούλεσθαι ἡμᾶς ἀποστεῖλαί σε
[2, 20]	λαβεῖν. Οὐκ ἀγνοητέον μέντοι ὅτι	τὸ	Μαρκέλλου βιβλίον ὁ Παμφίλου Εὐσέβιος
[2, 23]	πάντας. Ἡ τοιαύτη χαρὰ κατὰ	τὸ	μέγιστον μέχρις ἡμῶν φθάνει, οἷς
[2, 20]	ποιοῦντες συνέδριον, καὶ φανερῶς λοιπὸν	τὸ	μὲν ὁμοούσιον‘ ἀναθεματίζουσι, τὴν δὲ
[2, 20]	τὸ ἀλλογλώσσους εἶναι καὶ διὰ	τὸ	μὴ συνιέναι οὐ προσεδέχοντο, ἀρκεῖν
[2, 24]	Ἀρειανίζοντας ἐκτρέπεσθαι, ἀσπάζεσθαι δὲ τοὺς	τὸ	ὁμοούσιον‘ ὁμολογοῦντας. Ἔν τισι δὲ
[2, 21]	γὰρ τῇ ἐν Νικαίᾳ συνόδῳ	τὸ	ὁμοούσιον‘ ὁριζούσῃ καὶ παρῆν καὶ
[2, 17]	συνόδων ἐπιστολαὶ σιγῶσιν ἢ ἀθετοῦσι	τὸ	ὁμοούσιον, ταύτας σπουδαίως παρατίθεται, τὰς
[2, 6]	Ἀλέξανδρος περιῆν, κατεκράτουν οἱ φρονοῦντες	τὸ	ὁμοούσιον, τῶν Ἀρειανιζόντων διακρινομένων καὶ
[2, 20]	κρατύναντες, καὶ τὸ ἀνόμοιον‘ ἐκβαλόντες,	τὸ	ὁμοούσιον‘ φανερώτερον ἐκδιδόασι· καὶ ἐγγράψαντές
[2, 15]	Ἀθανασίου οἱ Ἀρειανίζοντες καὶ τῶν	τὸ	ὁμοούσιον‘ φρονούντων εἰργάσαντο, ἢ ὅσαι
[2, 10]	τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς	τὸ	ὄνομα τοῦ Πατρὸς, καὶ τοῦ
[2, 22]	ἦν ὅρος τῆς κοινωνίας αὐτοῖς	τὸ	ὄρος τὸ λεγόμενον Τισοῦκις, ὅπερ
[2, 10]	ἐν Ἀντιοχείᾳ συνελθόντες ἐπίσκοποι, διὰ	τὸ	παραιτήσασθαι τὴν Ἀλεξάνδρειαν Εὐσέβιον τὸν
[2, 19]	ὑπειλήφαμεν· πιστεύοντες δὲ ἐμφόβως καὶ	τὸ	περὶ αὐτοῦ λεγόμενον, Κύριος ἔκτισέ
[2, 15]	κριτής. Ὅτι δὲ ταῦτα κατὰ	τὸ	πλεῖστον εἴωθε γίνεσθαι ὅταν καθ´
[2, 16]	ἐτολμᾶτο βίαιος. Ἐπεὶ δὲ συνωθούμενον	τὸ	πλῆθος διὰ τὴν στενοχωρίαν ὑποχωρεῖν
[2, 13]	ἀπελάσαι τὸν Παῦλον, παροξυνθὲν τότε	τὸ	πλῆθος, οἷα ἐν τοῖς τοιούτοις
[2, 21]	γὰρ τότε ἔκτισεν ὁ Θεὸς	τὸ	πνεῦμα, ὅτε τὸν Χριστὸν αὐτοῦ
[2, 10]	ζῶντας καὶ νεκρούς. Καὶ εἰς	τὸ	Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τὸ εἰς
[2, 18]	ἐν τῷ μέλλοντι. Καὶ εἰς	τὸ	Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τουτέστι τὸν
[2, 19]	μέλλοντι. Πιστεύομεν δὲ καὶ εἰς	τὸ	Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τουτέστιν εἰς
[2, 17]	τὴν παρ´ αὐτοῦ, εἰ μὴ	τὸ	πολυεπὲς αὐτῶν μῆκος ἐκώλυσε. Σαβῖνος
[2, 2]	οὐκ ἤθελον. Ὡς οὖν ἐξαφθὲν	τὸ	πρᾶγμα ἐπὶ τὸ χεῖρον ἐπέδωκε,
[2, 16]	εὐθὺς ὁ ἔπαρχος τοῦ βασιλέως	τὸ	πρόσταγμα. Καὶ ὁ μὲν ἐπίσκοπος
[2, 16]	πατὴρ τοῦ βασιλέως μικρὰν οὖσαν	τὸ	πρότερον εἰς κάλλος καὶ μέγεθος
[2, 1]	τὴν ἀλήθειαν ἀνιχνεύσαμεν. Διὸ ἠναγκάσθημεν	τὸ	πρῶτον καὶ τὸ δεύτερον βιβλίον
[2, 1]	~Προοίμιον, δι´ ἣν αἰτίαν	τὸ	πρῶτον καὶ τὸ δεύτερον βιβλίον
[2, 1]	Ἡμεῖς οὖν πρότερον Ῥουφίνῳ ἀκολουθήσαντες	τὸ	πρῶτον καὶ τὸ δεύτερον τῆς
[2, 23]	λέγω καὶ ἄργυρον, εἰς καθαρότητα	τὸ	πῦρ δοκιμάζει, τί ἄν τις
[2, 20]	ἀσθένειαν τοῦ σώματος, ἄλλοι δὲ	τὸ	στενὸν τῆς προθεσμίας ἐμέμφοντο, τὴν
[2, 9]	ἐκεῖ μὲν μηκέτι ὁρμῆσαι, διὰ	τὸ	σφόδρα ὑπὸ τοῦ Ἀλεξανδρέων λαοῦ
[2, 19]	Θεοὺς, ἀλλ´ ἕνα ὁμολογοῦμεν, μετὰ	τὸ	τῆς θεότητος ἀξίωμα, καὶ μίαν
[2, 19]	καὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς πίστεως ἀλλότριον,	τὸ	τὸν κτίστην τοῖς δι´ αὐτοῦ
[2, 8]	οὐδενὶ τρόπῳ ἡσυχάζειν ἐβούλετο, ἀλλὰ,	τὸ	τοῦ λόγου, πάντα λίθον ἐκίνει,
[2, 3]	τοῦ ὑμετέρου πόθου εἰκὼν, καὶ	τὸ	τοῦ τηλικούτου ἀνδρὸς σχῆμα εἰς
[2, 13]	ὑπατείᾳ τῶν δύο Αὐγούστων Κωνσταντίου	τὸ	τρίτον καὶ Κώνσταντος τὸ δεύτερον.
[2, 21]	ἂν καὶ Θεοῦ γέννημα, ἢ	τὸ	τῷ γεγεννηκότι ἀφωμοιωμένον; Κτίζει μὲν
[2, 2]	οὖν ἐξαφθὲν τὸ πρᾶγμα ἐπὶ	τὸ	χεῖρον ἐπέδωκε, τηνικαῦτα οἱ περὶ
[2, 20]	διαπέμπονται. Γνώμῃ μὲν οὖν ἑκάτεροι	τοιάδε	δικαίως πεποιηκέναι νομίσαντες, οἱ μὲν
[2, 21]	τὸ κτίσμα τὴν λέξιν ἐκδέχεσθαι,	τοιάδε	φησίν· Τούτων τοίνυν ὧδε ἐπικατασκευαζομένων,
[2, 17]	συκοφαντία ἐδέδεικτο. Ταῦτα καὶ τὰ	τοιαῦτα	διὰ πλειόνων ὁ Ἰούλιος τοῖς
[2, 21]	κυριώτατον τῆς ἐκκλησίας παρασαλεύειν δόγμα.	Τοιαῦτα	μὲν καὶ ἕτερα πλείονα ὁ
[2, 21]	ἀντὶ τοῦ κατέστησεν‘ ἢ κατέταξε.	Τοιαῦτα	μὲν ὁ Εὐσέβιος ἐν τοῖς
[2, 19]	τὸ βούλημα τῆς θεοπνεύστου γραφῆς,	τοιαῦτα	τετολμήκασι περὶ αὐτοῦ διορίσασθαι. Αὐτοκράτορα
[2, 10]	ἐμφανῶς καὶ πιστεύομεν καὶ ἀκολουθοῦμεν.	Τοιαῦται	μὲν αἱ τῶν ἐν Ἀντιοχείᾳ
[2, 24]	ἐν Νικαίᾳ κυροῦσαν συνήγαγεν. Ταῖς	τοιαύταις	ἐπιστολαῖς ὀχυρωθεὶς Ἀθανάσιος ὁ ἐπίσκοπος,
[2, 22]	περαιτέρω δὲ ἀλλήλοις οὐκ ἐκοινώνουν.	Τοιαύτη	τις ἦν τότε τῆς περὶ
[2, 23]	χαρᾶς συναπτούσης τοὺς πάντας. Ἡ	τοιαύτη	χαρὰ κατὰ τὸ μέγιστον μέχρις
[2, 17]	τῶν Ἀρειανιζόντων συρράπτεται, πρόφασιν ἐφευρόντων	τοιαύτην.	Τῇ Ἀλεξανδρέων ἐκκλησίᾳ σιτηρέσιον ἤδη
[2, 6]	προτέραις ἐπισυμπλέκεται ταραχὴ ἐξ αἰτίας	τοιαύτης.	Ἀλέξανδρος ὁ κατὰ τήνδε τὴν
[2, 23]	συνήθως παραινοῦμεν· ὡς ἂν τῆς	τοιαύτης	ὑμῶν προθέσεως εἰς τὰς ἁπάντων
[2, 3]	τῆς τραχυτέρας τύχης ἄχθη ἐξουθενεῖ.	Τοιγαροῦν	εἰ καὶ τὰ μάλιστα πρὸς
[2, 23]	κρίσει παρ´ ὑμῶν ἀγαπώμενος. Ἐπανέρχεται	τοιγαροῦν	πρὸς ὑμᾶς λαμπρότερος νῦν ἢ
[2, 23]	πάσης τῆς συνόδου ἀποδεχθείς; Ὑποδέξασθε	τοίνυν,	ἀγαπητοὶ ἀδελφοὶ, μετὰ πάσης τῆς
[2, 21]	μετ´ ὀλίγα πάλιν ἐπιφέρει· Ὁ	τοίνυν	γενητὸν ἐξ οὐκ ὄντων καὶ
[2, 23]	τῶν Ἀρειανιζόντων κοινωνίαν. Τὴν Ἀθανασίου	τοίνυν	γνώμην ἀλυσιτελῆ γνόντες οἱ Ἀρειανίζοντες,
[2, 2]	βασίλεια θαρροῦντα εἰσιέναι ἐκέλευεν. Ἡ	τοίνυν	δοθεῖσα παρρησία γνώριμον αὐτὸν ταχέως
[2, 18]	οὐδὲν πλέον ἀνύσαντες ἀνεχώρησαν. Ἀδιαφόρου	τοίνυν	ἔτι τυγχανούσης τῆς μεταξὺ τῶν
[2, 21]	τὴν (ἐν Νικαίᾳ, πίστιν. Εἰ	τοίνυν	Εὐσέβιος, τῆς ἐκεῖσε συνόδου μνήμην
[2, 23]	ἐλπίδος οὐκ ἀλλότριος γένοιτο; Ἐπέτυχε	τοίνυν	οἱῳδήποτε τρόπῳ, καὶ ἐν τῷ
[2, 23]	τῶν νόμων ὑποβάλλειν ἐκδικίᾳ. Ἀμφότερα	τοίνυν	συνορῶντες, καὶ τὴν ἡμετέραν μετὰ
[2, 3]	ἀνήκεστα ὑποστῇ. Πρὸς τὸ διαπαῖξαι	τοίνυν	ταύτην ἀφῃρέθη τῶν φαρύγγων τῶν
[2, 23]	κοινῆς ὑμῶν πάντων εὐχῆς. Συγχαίρω	τοίνυν	ὑμῖν· πάλιν γὰρ ἐρῶ, ὅτι
[2, 21]	λέξιν ἐκδέχεσθαι, τοιάδε φησίν· Τούτων	τοίνυν	ὧδε ἐπικατασκευαζομένων, ἀκόλουθον ἐστὶ μετὰ
[2, 19]	παθητὸν διὰ τῆς ἐνανθρωπήσεως ὑποτίθενται.	Τοιοῦτοι	γάρ εἰσιν οἱ Πατροπασιανοὶ παρὰ
[2, 19]	μετὰ τὴν συντέλειαν καὶ κρίσιν.	Τοιοῦτοι	δέ εἰσιν οἱ ἀπὸ Μαρκέλλου
[2, 16]	τοῦ πλήθους φθαρέντες. Ἐπὶ τοῖς	τοιούτοις	δὴ τοῖς κατορθώμασιν ὁ Μακεδόνιος,
[2, 13]	τὸ πλῆθος, οἷα ἐν τοῖς	τοιούτοις	φιλεῖ γίνεσθαι, ἀλογωτέρας ἐποιεῖτο κατ´
[2, 21]	ἀντὶ τοῦ συναγάγῃ. Ὅρα μήποτε	τοιοῦτόν	ἐστι καὶ τὸ, Ἐνδύσασθε τὸν
[2, 21]	ὅσα ἄλλα εὕροι τις ἂν	τοιούτῳ	τρόπῳ τὴν θεόπνευστον γραφὴν διερευνώμενος·
[2, 23]	ἀνέβη, ἃ ἡτοίμασεν ὁ Θεὸς	τοῖς	ἀγαπῶσιν αὐ τὸν, διὰ τοῦ
[2, 19]	τοῦ Ἁγίου Πνεύματος χάριν ἀφθόνως	τοῖς	ἁγίοις δωρουμένου πατρικῷ βουλήματι· οὕτως
[2, 19]	ὑπὸ τῶν θεοπνεύστων γραφῶν παρὰ	τοῖς	ἀδιαστρόφοις. ~Περὶ τῆς ἐν Σαρδικῇ
[2, 23]	παρασχεθείσης χάριτος ἀπολαύειν. Ἄλλη ἐπιστολὴ	τοῖς	Ἀλεξανδρεῦσι πεμφθεῖσα Νικητὴς Κωνστάντιος, μέγιστος,
[2, 19]	τὸ εἶναι ἔχοντα, μόνον δὲ	τοῖς	ἄλλοις πᾶσιν ἀφθόνως τὸ εἶναι
[2, 19]	καὶ τὸν αὐτὸν τῆς γενέσεως	τοῖς	ἀλλοτρίοις τρόπον ἔχειν καὶ αὐτὸν
[2, 21]	ὁμογνώμονας καὶ ὁμοδόξους αὐτοὺς ἐπὶ	τοῖς	ἀμφισβητουμένοις ἅπασι τὸ ἐπ´ αὐτῷ
[2, 3]	πόλει ἐν ᾗ διέτριβεν πᾶσι	τοῖς	ἀναγκαίοις ἐμπλεονάζειν, εἰ καὶ τὰ
[2, 23]	ἑσπερίων βασιλεὺς, ἔτι τε καὶ	τοῖς	ἀπὸ τῆς συνόδου, κατοχυρώσας, ἀποστέλλει
[2, 19]	εἰς τὸν Παράκλητον· ὅπερ ἐπαγγειλάμενος	τοῖς	ἀποστόλοις, μετὰ τὴν εἰς οὐρανὸν
[2, 18]	τουτέστι τὸν Παράκλητον, ὅπερ ἐπαγγειλάμενος	τοῖς	ἀποστόλοις μετὰ τὴν εἰς οὐρανοὺς
[2, 23]	γινώσκειν ἐνδεδόσθαι τὸ ἄφοβον πᾶσι	τοῖς	αὐτῷ προστεθειμένοις, εἴτε ἐπισκοποῖς εἴτε
[2, 2]	περὶ τῆς δόξης ἐν μὲν	τοῖς	βασιλείοις οἱ ἐπικοιτωνῖται ἅμα ταῖς
[2, 21]	ταῖς τῆς οἰκονομίας λέξεσιν ἐν	τοῖς	βιβλίοις εὑρίσκουσιν αὐτὸν καταχρώμενον· μάλιστα
[2, 1]	πιστεύειν μᾶλλον τῷ πεπονθότι καὶ	τοῖς	γινομένων τῶν πραγμάτων παροῦσιν, ἢ
[2, 23]	εὔχομαι, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί. Τούτοις πεπιστευκὼς	τοῖς	γράμμασιν Ἀθανάσιος ἐπὶ τὴν ἀνατολὴν
[2, 3]	διαφυλάξοι, ἀδελφοὶ ἀγαπητοί. Τούτοις θαρρῶν	τοῖς	γράμμασιν ὁ Ἀθανάσιος καταλαμβάνει τὴν
[2, 19]	ἔργα αὐτοῦ, οὐχ ὁμοίως αὐτὸν	τοῖς	δι´ αὐτοῦ γενομένοις κτίσμασιν ἢ
[2, 19]	πίστεως ἀλλότριον, τὸ τὸν κτίστην	τοῖς	δι´ αὐτοῦ ἐκτισμένοις δημιουργήμασι παραβάλλειν,
[2, 23]	ἀπονεμηθῆναι ἠξίου καθ´ ἑκάστην πόλιν	τοῖς	διακρινομένοις πρὸς τὴν τῶν Ἀρειανιζόντων
[2, 10]	ἀνάθεμα ἔστω. Ἡμεῖς γὰρ πᾶσι	τοῖς	ἐκ τῶν θείων γραφῶν παραδεδομένοις
[2, 24]	τε ἐν Ἀλεξανδρείᾳ, καὶ πᾶσι	τοῖς	ἐν Αἰγύπτῳ καὶ Λιβύῃ ἐπισκόποις
[2, 23]	Ἀθανάσιον παρ´ ἑαυτόν. Ἰούλιος δὲ	τοῖς	ἐν Ἀλεξανδρείᾳ κληρικοῖς τε καὶ
[2, 17]	πεμπομένων τῶν γραμμάτων, ὁ Ἰούλιος	τοῖς	ἐν Ἀντιοχείᾳ συναχθεῖσιν ἀντιγράφων ἐμέμψατο,
[2, 17]	τοιαῦτα διὰ πλειόνων ὁ Ἰούλιος	τοῖς	ἐν Ἀντιοχείᾳ συναχθεῖσιν ἔγραφε. Παρεθέμεθα
[2, 23]	τῷ δὲ αὐτῷ τύπῳ καὶ	τοῖς	ἐν Αὐγουστομνίκῃ καὶ Θηβαΐδι καὶ
[2, 19]	ποιησάμενοι, καὶ ἑτέραν πίστιν συντάξαντες,	τοῖς	ἐν Ἰταλίᾳ ἀποστέλλουσι δι´ Εὐδοξίου
[2, 24]	οὖν τότε Οὐρσάκιος καὶ Οὐάλης,	τοῖς	ἐπὶ Ἀθανασίῳ γεγονόσιν ἡττηθέντες, ὡς
[2, 15]	στασιάζῃ τὰ πλήθη, οὐκ ἄγνωστα	τοῖς	εὖ φρονοῦσι καθέστηκεν. Ὥστε μάτην
[2, 2]	τε τοῦ βασιλέως γαμετῇ καὶ	τοῖς	εὐνούχοις αὐτῆς. Ἦν δὲ ἐν
[2, 23]	καὶ πειραθεὶς ἡμῶν τῆς φιλανθρωπίας,	τοῖς	ἰδίοις ἀποκατασταθῇς. Τούτου γὰρ ἕνεκα
[2, 6]	αὐτοῦ τόπον χειροτονήσας. Ἐνετείλατο δὲ	τοῖς	καθήκουσιν ἑλέσθαι δυοῖν τὸν ἕτερον
[2, 10]	ἐν τῇ πρώτῃ ἐπιστολῇ γράψαντες	τοῖς	κατὰ πόλιν ἔπεμπον. Ἐπιμείναντες δὲ
[2, 2]	φανερὸν κατὰ βραχὺ πρῶτον μὲν	τοῖς	κατὰ τὰ βασίλεια στρατευομένοις· ἔπειτα
[2, 1]	γινομένων τῶν πραγμάτων παροῦσιν, ἢ	τοῖς	καταστοχασαμένοις αὐτῶν καὶ διὰ τοῦτο
[2, 16]	φθαρέντες. Ἐπὶ τοῖς τοιούτοις δὴ	τοῖς	κατορθώμασιν ὁ Μακεδόνιος, ὡς οὐδὲν
[2, 21]	ὅθεν εἰκότως ἄν τις μέμψαιτο	τοῖς	κτίσμα αὐτὸν φᾶναι τετολμηκόσιν, ἐξ
[2, 21]	Ἀλλ´ ἐρεῖ τις ὡς ἐν	τοῖς	λόγοις αὐτοῦ Ἀρειανίζειν δοκεῖ τῷ
[2, 21]	τετολμηκόσιν, ἐξ οὐκ ὄντων ὅμοιον	τοῖς	λοιποῖς κτίσμασι γενόμενον. Καὶ πῶς
[2, 21]	ταῦτα ἂν εἴποι, οὐδ´ ὡς	τοῖς	λοιποῖς κτίσμασι καὶ αὐτὸς ἐκ
[2, 21]	τοῦ Θεοῦ, ὁ τὴν αὐτὴν	τοῖς	λοιποῖς κτίσμασιν ἐπιγραφόμενος φύσιν; τῶν
[2, 10]	ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς δι ετάξατο	τοῖς	μαθηταῖς λέγων, Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα
[2, 23]	ἐνεδείξασθε, ἵνα ὑμῖν τε καὶ	τοῖς	μεθ´ ὑμᾶς ἐνταῦθα, καὶ ἐν
[2, 18]	ὁ Σύρος· οἵ τινες παραγενόμενοι	τοῖς	μὲν περὶ Ἀθανάσιον οὐδαμῶς εἰς
[2, 5]	πατρὶ, ὁ νέος Κωνσταντῖνος, ἐπιὼν	τοῖς	μέρεσι τοῦ νέου ἀδελφοῦ Κώνσταντος,
[2, 16]	ἑκόντας κωλύειν τὴν πάροδον, γυμνοῖς	τοῖς	ξίφεσιν ὡς ἀντεπιόντες ἐκέχρηντο, καὶ
[2, 23]	ἄλλης τιμῆς, γράμμασί τε πάλιν	τοῖς	οἰκείοις ὁ τῶν ἑσπερίων βασιλεὺς,
[2, 18]	οὗ ἐγένετο τὰ πάντα ἐν	τοῖς	οὐρανοῖς καὶ ἐπὶ τῆς γῆς,
[2, 19]	ἐγένετο τὰ πάντα τὰ ἐν	τοῖς	οὐρανοῖς καὶ τὰ ἐπὶ τῆς
[2, 23]	πρόφασιν περιαιρεθῆναι τῶν ἐθελοκακίᾳ χρωμένων,	τοῖς	παρ´ ὑμῖν δικασταῖς διὰ γραμμάτων
[2, 23]	ἐστέρησθε, Ἀθανάσιον τὸν ἐπίσκοπον, ἄνδρα	τοῖς	πᾶσι διά τε τὴν προσοῦσαν
[2, 19]	καὶ καθ´ ὁμοίωσιν· ὃς καὶ	τοῖς	πατράσιν αὐτοπροσώπως ὤφθη δεδωκὼς τὸν
[2, 19]	προσπεφυκότος τῷ Πατρὶ, καὶ μόνον	τοῖς	πατρῴοις κόλποις ἀναπαυόμενον διηνεκῶς. Πιστεύοντες
[2, 23]	κρεῖσσον ἔφασαν τῶν ἐκκλησιῶν παραχωρῆσαι	τοῖς	περὶ Ἀθανάσιον, ἢ ἐμφύλιον ἀναδέξασθαι
[2, 10]	ταράσσεσθαι· ἔθνος, οἳ Φράγκοι καλοῦνται,	τοῖς	περὶ Γαλλίαν κατέτρεχον Ῥωμαίοις. Ἐν
[2, 3]	στάσεις ἐγίνοντο, αἵτινες ὑπόθεσιν παρεῖχον	τοῖς	περὶ Εὐσέβιον τοῦ διαβάλλειν αὐτὸν
[2, 20]	ἐτόλμησαν. Ἀποδιδόασιν οὖν τὸν τόπον	τοῖς	περὶ Παῦλον καὶ Ἀθανάσιον· ἔτι
[2, 22]	ἀδελφῷ Κωνσταντίῳ καθίστησιν, ἀποδίδοσθαί τε	τοῖς	περὶ Παῦλον καὶ Ἀθανάσιον τοὺς
[2, 10]	καὶ ἁγιασμὸν καὶ εἰς τελείωσιν	τοῖς	πιστεύουσι διδόμενον· καθὼς καὶ ὁ
[2, 23]	προσφιλέστατοι. Καὶ αὖθις οὖν παραινοῦμεν	τοῖς	προειρημένοις ἐμμένειν· τὸν δὲ ἐπίσκοπον
[2, 21]	Τοιαῦτα μὲν ὁ Εὐσέβιος ἐν	τοῖς	πρὸς Μάρκελλον διέξεισιν· ἡμεῖς δὲ
[2, 10]	αὖθις ἑτέραν ὑπαγορεύουσιν ἐν τοῖσδε	τοῖς	ῥήμασι· Ἄλλη ἔκθεσις Πιστεύομεν ἀκολούθως
[2, 19]	προλαβόντα περιέχουσα, ἐν τούτοις ἐξετέθη	τοῖς	ῥήμασι· Πιστεύομεν εἰς ἕνα Θεὸν
[2, 18]	βασιλεῖ Κώνσταντι ἐν τούτοις οὖσαν	τοῖς	ῥήμασιν· Ἄλλη ἔκθεσις Πιστεύομεν εἰς
[2, 5]	νέου ἀδελφοῦ Κώνσταντος, συμβαλών τε	τοῖς	στρατιώταις αὐτοῦ, ἀναιρεῖται ὑπ´ αὐτῶν
[2, 23]	ἐγένετο, ἣ πρόφασιν λοιδορίας παρέσχε	τοῖς	τὰ ἐναντία φρονοῦσιν· Ἀσκληπᾶν δὲ
[2, 19]	ὑπολήψεως ἀλλοτρίαν ἀποκαθάρωμεν ὑποψίαν παρὰ	τοῖς	τὰ καθ´ ἡμᾶς ἀγνοοῦσι· καὶ
[2, 24]	τε καὶ αὐτὴ ἡ συνόδος	τοῖς	τε ἐν Ἀλεξανδρείᾳ, καὶ πᾶσι
[2, 23]	πολύ σε κλυδωνίζεσθαι καὶ χειμάζεσθαι	τοῖς	τῆς θαλάσσης ὁμοίως κύμασιν ἀγρίοις
[2, 16]	ὑπὸ τοῦ πλήθους φθαρέντες. Ἐπὶ	τοῖς	τοιούτοις δὴ τοῖς κατορθώμασιν ὁ
[2, 13]	τότε τὸ πλῆθος, οἷα ἐν	τοῖς	τοιούτοις φιλεῖ γίνεσθαι, ἀλογωτέρας ἐποιεῖτο
[2, 25]	Ὡς δὲ Κωνσταντῖνος ὁ νέος	τοῖς	τοῦ ἀδελφοῦ μέρεσιν ἐπιὼν καὶ
[2, 15]	ἀναζεύξαντες ἐκ τῆς Ῥώμης, καὶ	τοῖς	τύποις τοῦ ἐπισκόπου Ἰουλίου θαρροῦντες,
[2, 11]	ὁ δὲ Ἀθανάσιος ἐν μέσοις	τοῖς	ψαλμῳδοῦσιν ἀβλαβὴς διεσώζετο. Τοῦτον δὲ
[2, 10]	ταύτης, αὖθις ἑτέραν ὑπαγορεύουσιν ἐν	τοῖσδε	τοῖς ῥήμασι· Ἄλλη ἔκθεσις Πιστεύομεν
[2, 15]	που τὰ τῆς δραματουργίας αὐτοῦ	τολμήματα	καλύπτειν βουλόμενος. Καὶ τὸ δὴ
[2, 21]	Υἱὸν ὡς ἓν τῶν ἄλλων	τολμήσαντος	εἰπεῖν, ἐπάκουσον οἷα Εὐσέβιος περὶ
[2, 18]	κατ´ αὐτοὺς ἰδιοπαθεῖ· καὶ πρὸς	τὸν	ἀδελφὸν γράμματα διαπέμπεται, δηλῶν τρεῖς
[2, 22]	πόλεμον. Ἔστι δὲ τὰ πρὸς	τὸν	ἀδελφὸν γραφέντα τάδε· Ὧδε μέν
[2, 17]	τῶν πτωχῶν. Τοῦτο ἔφασαν ἐξαργυρίζειν	τὸν	Ἀθανάσιον καὶ εἰς οἰκεῖον ἀποφέρεσθαι
[2, 23]	τοῦ ἀδελφοῦ δι´ ἐπιστολῶν ἐκάλεσε	τὸν	Ἀθανάσιον, καὶ εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν
[2, 17]	τετελευτηκότος γράμματα, καλεῖ πρὸς ἑαυτὸν	τὸν	Ἀθανάσιον, πυθόμενος τὸν τόπον ἔνθα
[2, 21]	τοὺς μάτην ἐρεσχελοῦντας καὶ βλασφημεῖν	τὸν	ἄνδρα ἐπιχειρήσαντας. Οὔτε γὰρ ἔχουσι
[2, 19]	Υἱὸν Θεοῦ εἶναι αὐτὸν, ἢ	τὸν	αὐτὸν εἶναι Πατέρα καὶ Υἱὸν
[2, 19]	πεπιστεύκαμεν. Καὶ τοὺς λέγοντας δὲ	τὸν	αὐτὸν εἶναι Πατέρα καὶ Υἱὸν
[2, 3]	ὁ σεβαστὸς ὁ ἐμὸς πατὴρ,	τὸν	αὐτὸν ἐπίσκοπον τῷ ἰδίῳ τόπῳ
[2, 23]	ἀπολαῦσαι δυνηθείης. Ἄλλη ἐπιστολὴ πρὸς	τὸν	αὐτόν Κωνστάντιος νικητὴς Αὔγουστος Ἀθανασίῳ
[2, 19]	αὐτοῦ ἐκτισμένοις δημιουργήμασι παραβάλλειν, καὶ	τὸν	αὐτὸν τῆς γενέσεως τοῖς ἀλλοτρίοις
[2, 6]	Παῦλον καὶ Μακεδόνιον. Ὑπὸ δὲ	τὸν	αὐτὸν τοῦτον χρόνον κατὰ τὴν
[2, 19]	τοῦτο τοὺς Θεοὺς ποιοῦμεν. Ἐπειδὴ	τὸν	αὐτοτελῆ καὶ ἀγέννητον ἄναρχόν τε
[2, 6]	τὰ πάντα βιοὺς, οὐδένα εἰς	τὸν	αὐτοῦ τόπον χειροτονήσας. Ἐνετείλατο δὲ
[2, 19]	προενθυμητέον αὐτοῦ, ἀλλ´ ἢ μόνον	τὸν	ἀχρόνως αὐτὸν γεγεννηκότα Θεόν· καὶ
[2, 19]	εἰκότως ἀποκηρύσσομεν τῆς ἐκκλησίας, ὅτι	τὸν	ἀχώρητον καὶ ἀπαθῆ Πατέρα χωρητὸν
[2, 3]	τὰς διαβολὰς ἐξέτεινον, ὡς ὀργισθέντα	τὸν	βασιλέα τῆς Ἀλεξανδρείας ἐκβαλεῖν. Πῶς
[2, 2]	δὲ καὶ ἐπ´ αὐτὸν διέβαινε	τὸν	βασιλέα τὸ ζήτημα. Τοῦτο γίνεται
[2, 4]	βιβλία πολλὰ ἐξέθετο, καὶ εἰς	τὸν	βίον δὲ τοῦ διδασκάλου αὐτοῦ
[2, 21]	τῷ τρίτῳ βιβλίῳ τῷ εἰς	τὸν	βίον Κωνσταντίνου κατὰ λέξιν ταῦτα·
[2, 10]	δι´ οὗ τὰ πάντα ἐγένετο·	τὸν	γεννηθέντα πρὸ πάντων τῶν αἰώνων
[2, 19]	καὶ αὐτὸν, ἀλλ´ ἀρχὴν ἔχειν	τὸν	γεννήσαντα Πατέρα· κεφαλὴ γὰρ Χριστοῦ,
[2, 23]	ὑμῖν διῆγε. Καὶ ἔγωγε, ἀγαπητοὶ,	τὸν	γενόμενον κατ´ αὐτοῦ πάντα πειρασμὸν
[2, 19]	τῆς ἀναλλοιώτου θεότητος ἤθει μεμενηκέναι·	τὸν	δὲ ἀποσταλέντα Χριστὸν τὴν τῆς
[2, 23]	οὖν παραινοῦμεν τοῖς προειρημένοις ἐμμένειν·	τὸν	δὲ ἐπίσκοπον ψήφῳ τοῦ κρείττονος
[2, 19]	ἀνεφίκτως καὶ πᾶσιν ἀκαταλήπτως οἴδαμεν·	τὸν	δὲ Υἱὸν γεγεννῆσθαι πρὸ τῶν
[2, 23]	ἀποκατασταθῇς. Τούτου γὰρ ἕνεκα καὶ	τὸν	δεσπότην καὶ ἀδελφόν μου Κώνσταντα
[2, 23]	ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐ	τὸν,	διὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ
[2, 23]	Πρὸς δὲ πληρεστάτην διήγησιν Ἀχήταν	τὸν	διάκονον ἀπεστείλαμεν, παρ´ οὗ δυνήσῃ
[2, 19]	καὶ τὰ τελευταῖα ἐνανθρωπήσας, καὶ	τὸν	ἑαυτοῦ Πατέρα πᾶσιν ἀνθρώποις φανερώσας,
[2, 10]	τὸ παραιτήσασθαι τὴν Ἀλεξάνδρειαν Εὐσέβιον	τὸν	Ἐμισηνὸν, Γρηγόριον χειροτονήσαντες τὴν τῆς
[2, 19]	ὑπό τινων, νῦν δὲ ὡς	τὸν	ἐνδιάθετον, Χριστὸν δὲ αὐτὸν καὶ
[2, 6]	τὴν πρὸς Ἄρειον μάχην ἀγωνισάμενος,	τὸν	ἐνθάδε βίον ἀπέλειπεν, εἰκοσιτρία μὲν
[2, 19]	καὶ ζωὴν, καὶ φῶς ἀληθινὸν,	τὸν	ἐπ´ ἐσχάτου τῶν ἡμερῶν δι´
[2, 18]	καὶ ζωὴν, καὶ φῶς ἀληθινὸν,	τὸν	ἐπ´ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν δι´
[2, 10]	ἐν ᾧ τὰ πάντα συνέστηκε,	τὸν	ἐπ´ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν κατελθόντα
[2, 9]	Ἀλεξανδρείας ἐπίσκοπον, πρῶτον μὲν Εὐσέβιον	τὸν	ἐπικληθέντα Ἐμισηνόν. Τίς δὲ οὗτος
[2, 23]	τοῦ ἐπισκοποῦντος προνοίας ἐστέρησθε, Ἀθανάσιον	τὸν	ἐπίσκοπον, ἄνδρα τοῖς πᾶσι διά
[2, 20]	ἐμέμφοντο, τὴν αἰτίαν ἐπὶ Ἰούλιον	τὸν	ἐπίσκοπον Ῥώμης ἀναφέροντες· καίτοι ἐνιαυτοῦ
[2, 13]	Κωνσταντινούπολιν, ὅλην διετάραξε βιαζόμενος ἐκβαλεῖν	τὸν	ἐπίσκοπον· στάσις γὰρ εὐθὺς ἐκ
[2, 23]	Θεὸν δόξης τε καὶ χαρᾶς	τὸν	ἐπίσκοπον ὑμῶν Ἀθανάσιον, μετὰ τούτων
[2, 23]	θαυμαστῇ ὑμῶν πίστει, ἣν περὶ	τὸν	ἐπίσκοπον ὑμῶν ἐνδόξῳ μαρτυρίᾳ ἐνεδείξασθε,
[2, 6]	δὲ τοῖς καθήκουσιν ἑλέσθαι δυοῖν	τὸν	ἕτερον ὧν ἂν αὐτὸς ὀνομάσειεν·
[2, 21]	παρεκβάσει διὰ τοὺς λοιδορεῖν ἐπιχειρήσαντας	τὸν	Εὐσέβιον εἴρηται. ~Ὡς τῆς ἐν
[2, 9]	καθαιρεθῆναι ὡς Σαβελλίζοντα. Εἶτα αὖθις	τὸν	Εὐσέβιον συνεῖναι Εὐφρονίῳ τῷ διαδεξαμένῳ
[2, 21]	κατήγγειλεν, Οὐδὲν γὰρ πρόσφατον ὑπὸ	τὸν	ἥλιον· ἀλλ´ ἦν μὲν καὶ
[2, 23]	προσηκόντως ὑποδεξάμενοι, καὶ ταῖς πρὸς	τὸν	Θεὸν εὐχαῖς βοηθὸν προστησάμενοι, τὴν
[2, 19]	αὐτοῦ διορίσασθαι. Αὐτοκράτορα γὰρ ἡμεῖς	τὸν	Θεὸν καὶ Κύριον αὐτὸν ἑαυτοῦ
[2, 19]	ἀόρατον Θεὸν, ἕνα μόνον οἴδαμεν	τὸν	Θεὸν, καὶ Πατέρα τοῦ μονογενοῦς,
[2, 10]	τὸν ὄντα ἐν ἀρχῇ πρὸς	τὸν	Θεὸν, Λόγον Θεὸν, κατὰ τὸ
[2, 23]	ἀεὶ τὰς εὐχὰς ἀνενηνοχέναι πρὸς	τὸν	Θεόν. Μνήμονες γὰρ ὄντες τῶν
[2, 21]	δὲ προφήτης, Ἑτοιμάζου τοῦ ἐπικαλεῖσθαι	τὸν	Θεόν σου Ἰσραήλ· διότι ἰδοὺ
[2, 16]	πυθόμενος πάλιν τὸν Παῦλον ἀπειληφέναι	τὸν	θρόνον, δι´ ὀργῆς ἐτίθετο τὸ
[2, 10]	τὰ ὁρατὰ καὶ τὰ ἀόρατα·	τὸν	καὶ ἐπ´ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν
[2, 21]	τοιοῦτόν ἐστι καὶ τὸ, Ἐνδύσασθε	τὸν	καινὸν ἄνθρωπον, τὸν κατὰ Θεὸν
[2, 16]	τῆς ἐκκλησίας ἐκράτησαν. Κατὰ δὲ	τὸν	καιρὸν τοῦτον καὶ ὁ βασιλεὺς
[2, 23]	κἀγὼ ὑμῖν, ἀδελφοὶ ἀγαπητοὶ, ὅτι	τὸν	καρπὸν τῆς ἑαυτῶν πίστεως ἐπ´
[2, 21]	τὸ, Ἐνδύσασθε τὸν καινὸν ἄνθρωπον,	τὸν	κατὰ Θεὸν κτισθέντα· καὶ τὸ,
[2, 19]	τῆς ἐκκλησιαστικῆς πίστεως ἀλλότριον, τὸ	τὸν	κτίστην τοῖς δι´ αὐτοῦ ἐκτισμένοις
[2, 21]	οὖν πάσῃ ἀνθρωπίνῃ κτίσει διὰ	τὸν	Κύριον, εἴτε βασιλεῖ, ὡς ὑπερέχοντι,
[2, 18]	εἰς τὸν μονογενῆ αὐτοῦ Υἱὸν,	τὸν	Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν, τὸν
[2, 19]	μονογενῆ αὐτοῦ Υἱὸν Ἰησοῦν Χριστὸν	τὸν	Κύριον ἡμῶν, τὸν πρὸ πάντων
[2, 20]	δὲ διαγωνίζεται, ὡς ψιλὸν ἄνθρωπον	τὸν	Κύριον, καθὰ Σαβέλλιος ὁ Λίβυς
[2, 12]	λεγομένῃ ἐπὶ Παῦλον ἐκκλησίᾳ χειροτονοῦσι	τὸν	Μακεδόνιον. Καὶ τοῦτο δὲ ἐποίησαν
[2, 16]	πάροδος δὲ τῷ ἐπάρχῳ κατάγοντι	τὸν	Μακεδόνιον οὐδεμία ἐγίνετο, ὠθισμὸς παρὰ
[2, 19]	ἡμῖν λεγόμενοι. Οἴδαμεν γὰρ ἡμεῖς,	τὸν	μὲν ἀποστείλαντα Πατέρα ἐν τῷ
[2, 23]	ὑποβαλλόμενος· καὶ φησὶ πρὸς αὐτόν·	Τὸν	μὲν θρόνον τὸν σαυτοῦ ψήφῳ
[2, 19]	πατὴρ ἢ υἱὸς λεχθήσεται· ἀλλὰ	τὸν	μὲν Πατέρα μόνον ἄναρχον ὄντα
[2, 13]	ἐλάσας καταλαμβάνει τὴν Κωνσταντινούπολιν· καὶ	τὸν	μὲν Παῦλον ἐξελαύνει τῆς πόλεως,
[2, 7]	τῶν τὰ Ἀρείου φρονούντων ἐπισκόπων,	τὸν	μὲν Παῦλον σχολάζειν ἐποίησεν, Εὐσέβιον
[2, 16]	μετὰ βασιλέα χρηματίζοντι, ὅπως ἂν	τὸν	μὲν Παῦλον τῆς ἐκκλησίας ἐκβάλλῃ,
[2, 19]	ἐπὶ γῆς ὀνομάζεται. Καὶ εἰς	τὸν	μονογενῆ αὐτοῦ Υἱὸν Ἰησοῦν Χριστὸν
[2, 18]	ἐπὶ γῆς ὀνομάζεται. Καὶ εἰς	τὸν	μονογενῆ αὐτοῦ Υἱὸν, τὸν Κύριον
[2, 10]	Ἰησοῦν Χριστὸν, τὸν Υἱὸν αὐτοῦ	τὸν	μονογενῆ Θεὸν, δι´ οὗ τὰ
[2, 19]	νομίζειν. Μόνον γὰρ καὶ μόνως	τὸν	μονογενῆ Υἱὸν γνησίως τε καὶ
[2, 19]	τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ Πατέρα,	τὸν	μόνον ἀγέννητον, διὰ τοῦτο ἀρνούμεθα
[2, 19]	Θεὸν, καὶ Πατέρα τοῦ μονογενοῦς,	τὸν	μόνον μὲν ἐξ ἑαυτοῦ τὸ
[2, 23]	δεσπότην καὶ ἀδελφόν μου Κώνσταντα	τὸν	νικητὴν Αὔγουστον ὑπὲρ σοῦ παρεκάλεσα,
[2, 2]	ἐπέδωκε, τηνικαῦτα οἱ περὶ Εὐσέβιον	τὸν	Νικομηδέα ἕρμαιον ἡγοῦντο τὴν τῶν
[2, 2]	Κωνσταντίνου τελευτήσαντος, οἱ περὶ Εὐσέβιον	τὸν	Νικομηδέα καὶ Θέογνιν Νικαίας ἐπίσκοπον,
[2, 2]	ἱστορίας. ~Ὡς οἱ περὶ Εὐσέβιον	τὸν	Νικομηδείας ἐπίσκοπον αὖθις τὸ Ἀρείου
[2, 19]	τοῖς πατράσιν αὐτοπροσώπως ὤφθη δεδωκὼς	τὸν	νόμον, καὶ λαλήσας διὰ τῶν
[2, 21]	ὁδῶν αὐτοῦ εἰς ἔργα αὐτοῦ,	τὸν	νοῦν ἐπισκοπεῖν χρὴ τοῦ λόγου,
[2, 15]	καὶ ἐπὶ τὴν ἀνατολὴν ἀποστέλλει	τὸν	οἰκεῖον ἑκάστῳ τόπον ἀποδιδοὺς, καὶ
[2, 10]	εἰκόνα, τὸν πρωτότοκον πάσης κτίσεως,	τὸν	ὄντα ἐν ἀρχῇ πρὸς τὸν
[2, 20]	κατηγόρους Ἀθανασίου τῆς ἀξίας ἀφείλοντο,	τὸν	ὅρον τε τῆς πίστεως τῆς
[2, 10]	συνόδους καὶ ἄλλοτε ἄλλως ὑπαγορεύειν	τὸν	ὅρον τῆς πίστεως, ὥστε κατὰ
[2, 10]	τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με·	τὸν	παθόντα ὑπὲρ ἡμῶν, καὶ ἀναστάντα
[2, 21]	καὶ αὐτὸν λοιδορῆσαι, φημὶ δὴ	τὸν	Παμφίλου Εὐσέβιον, ὡς Ἀρειανίζοντα ἐν
[2, 18]	τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τουτέστι	τὸν	Παράκλητον, ὅπερ ἐπαγγειλάμενος τοῖς ἀποστόλοις
[2, 19]	Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τουτέστιν εἰς	τὸν	Παράκλητον· ὅπερ ἐπαγγειλάμενος τοῖς ἀποστόλοις,
[2, 19]	τὴν παντέλειον Τριάδα τὴν ἁγιωτάτην,	τὸν	Πατέρα λέγοντες Θεὸν, καὶ τὸν
[2, 19]	μὴν ἐξ ἑτέρας ὑποστάσεως παρὰ	τὸν	Πατέρα προϋποκειμένης, ἀλλ´ ἐκ μόνου
[2, 16]	ἐν Ἀντιοχείᾳ διάγων, πυθόμενος πάλιν	τὸν	Παῦλον ἀπειληφέναι τὸν θρόνον, δι´
[2, 12]	λαὸς αὖθις εἰς τὴν ἐκκλησίαν	τὸν	Παῦλον εἰσάγουσι. Κατὰ ταὐτὸν δὲ
[2, 16]	διὰ Φιλίππου τοῦ ἐπάρχου ἐξωσθῆναι	τὸν	Παῦλον καὶ εἰς ἐξορίαν πεμφθῆναι,
[2, 16]	τοῦ πλήθους στάσιν, τέχνῃ μετῆλθε	τὸν	Παῦλον· καὶ κρύπτει μὲν παρ´
[2, 23]	Ἀθανάσιον. Καὶ τέως μὲν παραχρῆμα	τὸν	Παῦλον, μετὰ δυεῖν ἐπισκόπων καὶ
[2, 13]	ποιῆσαι, καὶ ἐξωθῆσαι τῆς ἐκκλησίας	τὸν	Παῦλον. Ὃς καταλαβὼν τὴν Κωνσταντινούπολιν,
[2, 13]	Ἑρμογένης διὰ στρατιωτικῆς χειρὸς ἀπελάσαι	τὸν	Παῦλον, παροξυνθὲν τότε τὸ πλῆθος,
[2, 16]	κἀκεῖθεν μεταπέμπεται μετὰ τιμῆς δῆθεν	τὸν	Παῦλον, ὡς ἀναγκαῖον ἐλθεῖν παρ´
[2, 9]	καὶ ἄπεισιν εἰς Λαοδίκειαν πρὸς	τὸν	περὶ αὐτοῦ πολλὰ εἰπόντα Γεώργιον.
[2, 19]	δωρουμένου πατρικῷ βουλήματι· οὕτως γὰρ	τὸν	περὶ τῆς ἐν Χριστῷ μοναρχίας
[2, 23]	χαίρετε τῶν εὐχῶν ἀπολαύοντες, οἳ	τὸν	ποιμένα τὸν ὑμέτερον, ἵν´ οὕτως
[2, 2]	ἡ διαθήκη, διὰ τιμῆς ἦγε	τὸν	πρεσβύτερον, παρρησίας τε μετεδίδου πολλῆς,
[2, 19]	Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν Κύριον ἡμῶν,	τὸν	πρὸ πάντων τῶν αἰώνων γεννηθέντα
[2, 18]	τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν,	τὸν	πρὸ πάντων τῶν αἰώνων ἐκ
[2, 23]	τῆς ἱερᾶς θρησκείας θεσμῷ διαφυλάττοντες,	τὸν	προειρημένον διὰ πάσης αἰδοῦς καὶ
[2, 7]	~Ὡς ὁ βασιλεὺς Κωνστάντιος Παῦλον	τὸν	προσβληθέντα ἐπίσκοπον ἐκβάλλει· Εὐσεβίῳ δὲ
[2, 19]	εἶναι ἔχοντα, νῦν μὲν ὡς	τὸν	προφορικὸν λεγόμενον ὑπό τινων, νῦν
[2, 10]	δόξης τοῦ Πατρὸς ἀπαράλλακτον εἰκόνα,	τὸν	πρωτότοκον πάσης κτίσεως, τὸν ὄντα
[2, 11]	ἐβούλετο κατεργασάμενος, διεπρεσβεύετο πρὸς Ἰούλιον	τὸν	Ῥώμης ἐπίσκοπον, αὐτὸν κριτὴν τῶν
[2, 23]	πρὸς αὐτόν· Τὸν μὲν θρόνον	τὸν	σαυτοῦ ψήφῳ τῆς συνόδου καὶ
[2, 18]	γεννηθέντα ἐκ τῆς ἁγίας παρθένου,	τὸν	σταυρωθέντα, καὶ ἀποθανόντα, καὶ ταφέντα,
[2, 19]	γεννηθέντα ἐκ τῆς ἁγίας παρθένου,	τὸν	σταυρωθέντα, καὶ ἀποθανόντα, καὶ ταφέντα,
[2, 23]	κρίσιν καὶ τοσαύτην ἀγάπην περὶ	τὸν	τηλικοῦτον ἐπίσκοπον ἔχειν, ἢ ἐκεῖνον
[2, 14]	ἐν ταὐτῷ δὲ καὶ διὰ	τὸν	τῆς ἐκκλησίας ἐμπρησμὸν, καὶ ὅτι
[2, 23]	ἀρεστὴν ὁμόνοιαν καὶ εἰρήνην κατὰ	τὸν	τῆς ἐκκλησίας θεσμὸν διαρκῆ φυλάττειν
[2, 8]	Ῥώμης ἐπίσκοπος· οὐδὲ μὴν εἰς	τὸν	τόπον αὐτοῦ ἀπεστάλκει τινα· καίτοι
[2, 17]	πρὸς ἑαυτὸν τὸν Ἀθανάσιον, πυθόμενος	τὸν	τόπον ἔνθα κέκρυπται. Φθάνει δὲ
[2, 20]	δὲ παραχαράττειν ἐτόλμησαν. Ἀποδιδόασιν οὖν	τὸν	τόπον τοῖς περὶ Παῦλον καὶ
[2, 19]	ἕνα Θεὸν μόνον λέγοντες εἶναι	τὸν	τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ Πατέρα,
[2, 3]	γνῶσιν οἶμαι, διὰ τοῦτο Ἀθανάσιον	τὸν	τοῦ προσκυνητοῦ νόμου ὑποφήτην πρὸς
[2, 11]	ψαλμῳδοῦσιν ἀβλαβὴς διεσώζετο. Τοῦτον δὲ	τὸν	τρόπον διεκφυγὼν ἐπὶ τὴν Ῥώμην
[2, 23]	Ῥωμαϊκῆς μεταβληθέντα γλώσσης τοῦτον ἔχει	τὸν	τρόπον· Ἐπιστολὴ Κωνσταντίου πρὸς Ἀθανάσιον
[2, 25]	μέρη ἐπεφύη τύραννος· ὃς Κώνσταντα,	τὸν	τῶν ἑσπερίων μερῶν βασιλεύοντα, περὶ
[2, 10]	εἰς ἕνα Θεὸν Πατέρα παντοκράτορα,	τὸν	τῶν ὅλων δημιουργόν τε καὶ
[2, 10]	γὰρ ἐξ ἀρχῆς, εἰς ἕνα	τὸν	τῶν ὅλων Θεὸν πιστεύειν, τῶν
[2, 19]	οὐδὲ θελήσει ἐγέννησεν ὁ Πατὴρ	τὸν	Υἱὸν, ἀναθεματίζει ἡ ἁγία καὶ
[2, 19]	γὰρ ἐξ οὐκ ὄντων λέγειν	τὸν	Υἱὸν ἀσφαλὲς, ἐπεὶ μηδαμοῦ τοῦτο
[2, 10]	εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστὸν,	τὸν	Υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ Θεὸν,
[2, 19]	εἰδότες, ἑκουσίως αὐτὸν καὶ θέλοντα	τὸν	Υἱὸν γεγεννηκέναι, εὐσεβῶς ὑπειλήφαμεν· πιστεύοντες
[2, 19]	τῷ Θεῷ ἵνα ἄκων γεννήσῃ	τὸν	Υἱὸν, δυσσεβεστάτους καὶ τῆς ἀληθείας
[2, 18]	ἀκολουθῶν τῷ διδασκάλῳ, ψιλὸν ἄνθρωπον	τὸν	Υἱὸν ἐδογμάτισε. Καὶ περὶ μὲν
[2, 21]	βιβλίων ἐστὶν, ἐν οἷς πανταχοῦ	τὸν	Υἱὸν ἐκ τοῦ Πατρὸς γεννηθέντα
[2, 18]	δὲ λέγοντας ἐξ οὐκ ὄντων	τὸν	Υἱὸν, ἢ ἐξ ἑτέρας ὑποστάσεως
[2, 19]	δὲ λέγοντας ἐξ οὐκ ὄντων	τὸν	Υἱὸν, ἢ ἐξ ἑτέρας ὑποστάσεως,
[2, 19]	καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, καὶ ἀγέννητον	τὸν	Υἱὸν, ἢ ὅτι οὐ βουλήσει
[2, 19]	θεῖαι γραφαὶ γεγεννῆσθαι· ἀλλ´ οὐδὲ	τὸν	Υἱὸν καθ´ ἑαυτὸν εἶναι ζῆν
[2, 10]	ἔστω. Καὶ εἴ τις λέγει	τὸν	Υἱὸν κτίσμα ὡς ἓν τῶν
[2, 19]	ὅλον μὲν τοῦ Πατρὸς ἐνεστερνισμένου	τὸν	Υἱὸν, ὅλου δὲ τοῦ Υἱοῦ
[2, 21]	προηγμένον ἐκ τοῦ μὴ ὄντος	τὸν	Υἱὸν ὁριζόμενος, λέληθε τοὔνομα μὲν
[2, 19]	τὸν Πατέρα λέγοντες Θεὸν, καὶ	τὸν	Υἱὸν, οὐ δύο τούτους Θεοὺς,
[2, 10]	εἶναι ἢ γεγονέναι, πρὸ τοῦ	τὸν	Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, ἀνάθεμα ἔστω.
[2, 19]	Οὔτε μὴν συνάναρχον, οὔτε συναγέννητον	τὸν	Υἱὸν τῷ Πατρὶ εἶναι, νομιστέον·
[2, 21]	Ἔτι μὴν καὶ Ἀρείου κτίσμα	τὸν	Υἱὸν ὡς ἓν τῶν ἄλλων
[2, 23]	εὐχῶν ἀπολαύοντες, οἳ τὸν ποιμένα	τὸν	ὑμέτερον, ἵν´ οὕτως εἴπω, ποθοῦντα
[2, 6]	καὶ βίου χρηστοῦ μαρτυρούμενον, Παῦλον	τὸν	ὑπ´ αὐτοῦ χειροτονηθέντα πρεσβύτερον, ἄνδρα
[2, 23]	μετὰ τοῦ κρείττονος γνώμην καὶ	τὸν	ὑπὲρ ὑμῶν καὶ τῆς ὁμονοίας
[2, 19]	τετρακοσίων ὅλων ἐτῶν· ἔκτοτε γὰρ	τὸν	Χριστὸν ἀρχὴν βασιλείας ἐσχηκέναι θέλουσι,
[2, 21]	ὁ Θεὸς τὸ πνεῦμα, ὅτε	τὸν	Χριστὸν αὐτοῦ πᾶσιν ἀνθρώποις κατήγγειλεν,
[2, 21]	πνεῦμα, καὶ ἀναγγέλλων εἰς ἀνθρώπους	τὸν	Χριστὸν αὐτοῦ· τὸ κτίζων‘ οὐκ
[2, 21]	πνεῦμα, καὶ ἀπαγγέλλων εἰς ἀνθρώπους	τὸν	Χριστὸν αὐτοῦ, τοῦ κτίζων‘ ἀντὶ
[2, 19]	οὐ βουλήσει οὐδὲ θελήσει γεγεννῆσθαι	τὸν	Χριστὸν εἰρηκότας ἀνευλαβῶς, ἀνάγκην δὲ
[2, 19]	μόνον ἀγέννητον, διὰ τοῦτο ἀρνούμεθα	τὸν	Χριστὸν Θεὸν εἶναι προαιώνιον· ὁποῖοι
[2, 19]	λέγοντας τρεῖς εἶναι Θεοὺς, ἢ	τὸν	Χριστὸν μὴ εἶναι Θεὸν πρὸ
[2, 21]	Καὶ οὕτως εἰς πάντας ἀνθρώπους	τὸν	Χριστὸν τοῦ Θεοῦ κατήγγειλαν ἀκολούθως
[2, 19]	γὰρ τὸ ἀγέννητον καὶ ἄναρχον,	τὸν	Χριστοῦ Πατέρα, ὁ Θεῖος διδάσκει
[2, 13]	ὅτι παρὰ γνώμην αὐτοῦ κεχειρο	τόνητο,	ἀλλ´ ὅτι καὶ διὰ τὰς
[2, 15]	ἀνατολὴν ἀποστέλλει τὸν οἰκεῖον ἑκάστῳ	τόπον	ἀποδιδοὺς, καὶ καθαπτόμενος τῶν προπετῶς
[2, 8]	ἐπίσκοπος· οὐδὲ μὴν εἰς τὸν	τόπον	αὐτοῦ ἀπεστάλκει τινα· καίτοι κανόνος
[2, 17]	ἑαυτὸν τὸν Ἀθανάσιον, πυθόμενος τὸν	τόπον	ἔνθα κέκρυπται. Φθάνει δὲ ἐν
[2, 20]	παραχαράττειν ἐτόλμησαν. Ἀποδιδόασιν οὖν τὸν	τόπον	τοῖς περὶ Παῦλον καὶ Ἀθανάσιον·
[2, 6]	βιοὺς, οὐδένα εἰς τὸν αὐτοῦ	τόπον	χειροτονήσας. Ἐνετείλατο δὲ τοῖς καθήκουσιν
[2, 19]	τοῦτο χωρίζομεν αὐτὸν τοῦ Πατρὸς,	τόπους	καὶ διαστήματά τινα μεταξὺ τῆς
[2, 20]	Παύλῳ καὶ Ἀθανασίῳ τοὺς οἰκείους	τόπους,	οὐδὲν πλέον ἠνύετο— στάσις γὰρ
[2, 22]	Παῦλον καὶ Ἀθανάσιον τοὺς ἰδίους	τόπους	παρεκελεύετο. Ὡς δὲ ὁ Κωνστάντιος
[2, 3]	τὸν αὐτὸν ἐπίσκοπον τῷ ἰδίῳ	τόπῳ	παρασχεῖν προῄρητο, ὅμως ἐπειδὴ ἀνθρωπίνῳ
[2, 11]	τὴν καλουμένην Διονυσίου ἐκκλησίαν ἐνέπρησαν.	Τοσαῦτα	μὲν οὖν περὶ τούτων εἰρήσθω.
[2, 15]	τὰ ἐπ´ αὐτῆς γενόμενα δείκνυσι.	Τοσαῦτα	μὲν περὶ τούτου. ~Ὡς ὁ
[2, 17]	τὰς δὲ ἐναντίας ἑκὼν ὑπερβαίνει.	Τοσαῦτα	μὲν περὶ τούτων. Μετ´ οὐ
[2, 23]	καὶ δεδοκίμασται. Εἰ γὰρ μὴ	τοσαῦτα	συμβεβήκει, τίς ἂν ἐπίστευσεν ἢ
[2, 23]	τηλικοῦτον ἐπίσκοπον ἔχειν, ἢ ἐκεῖνον	τοσαύταις	ἀρεταῖς περιβεβλῆσθαι, δι´ ἃς καὶ
[2, 23]	ἢ ὑμᾶς τοσαύτην κρίσιν καὶ	τοσαύτην	ἀγάπην περὶ τὸν τηλικοῦτον ἐπίσκοπον
[2, 23]	τίς ἂν ἐπίστευσεν ἢ ὑμᾶς	τοσαύτην	κρίσιν καὶ τοσαύτην ἀγάπην περὶ
[2, 3]	ἐπιτρέψας τὴν ἐκκλησίαν κατελάμβανεν. Ἐπὶ	τοσοῦτον	δὲ τὰς διαβολὰς ἐξέτεινον, ὡς
[2, 9]	περὶ τοῦ Ἐμισηνοῦ Εὐσεβίου ἐπὶ	τοσοῦτον	λελέχθω μοι. ~Ὡς οἱ ἐν
[2, 23]	τις εἴποι κατ´ ἀξίαν τοῦ	τοσούτου	ἀνδρὸς, ὃς τοσούτων θλίψεων πυρὰν
[2, 23]	ἀξίαν τοῦ τοσούτου ἀνδρὸς, ὃς	τοσούτων	θλίψεων πυρὰν καὶ κινδύνους νικήσας
[2, 16]	Μακεδόνιος καὶ οἱ Ἀρειανοὶ διὰ	τοσούτων	φόνων τῆς ἐκκλησίας ἐκράτησαν. Κατὰ
[2, 21]	μνήμην ποιούμενος, λελύσθαι μὲν τὰ	τότε	ἀμφισβητούμενα λέγει, πάντας δὲ ὁμοφρονῆσαι
[2, 23]	ὁ βασιλεὺς οὐκ ἀπεχθῶς μὲν	τότε	ἀπεδέξατο, σοφίζεσθαι δὲ αὐτὸν ἐπεχείρει
[2, 10]	καθυπέγραψε. Καὶ ἡ μὲν ἐκεῖ	τότε	γενομένη σύνοδος ταῦτα πράξασα καὶ
[2, 12]	ὁμοουσίῳ‘ τε δόξῃ συντιθέμενοι ἐκοινώνησαν.	Τότε	δὲ διαπύρως τὴν Ἀρειανὴν συγκροτοῦντες
[2, 20]	πρὸ τούτου βιβλίῳ πεποιήμεθα μνήμην·	τότε	δὲ ἐν τῷ τὴν καταδίκην
[2, 10]	ἐν Νικαίᾳ πίστεως φράσιν μετεποίησαν.	Τότε	δὲ τοῦ Εὐσεβίου ἐν τῇ
[2, 16]	Μακεδονίῳ πλησίον τῆς ἐκκλησίας ἐγένετο,	τότε	δὴ ἄλογος φόβος καταλαμβάνει τὰ
[2, 17]	χρήται φυγῇ καὶ ἦν ἀφανής.	Τότε	δὴ καὶ Ἰούλιος ὁ τῆς
[2, 12]	Εὐσεβίῳ τῷ πάντα κυκῶντι συμπράττοντες,	τότε	δὴ τὴν αὐθεντίαν διαδεξάμενοι· εἰσὶ
[2, 1]	Ἔτι μὴν καὶ ἐπιστολῶν τῶν	τότε	διαφόρων ἐπιτετυχηκότες, ὡς οἷόν τε
[2, 21]	ἐξ ἀνυπαρξίας παρείληφεν· οὐ γὰρ	τότε	ἔκτισεν ὁ Θεὸς τὸ πνεῦμα,
[2, 19]	Ἰταλίᾳ ἀποστέλλουσι δι´ Εὐδοξίου τοῦ	τότε	ἐπισκόπου Γερμανικείας καὶ Μαρτυρίου καὶ
[2, 2]	τῆς αὐτῶν δόξης ὁμόφρονα· ἀλλὰ	τότε	μὲν ἔφθασεν ἐπανελθὼν εἰς αὐτὴν
[2, 8]	κανόνα πράξαντα ὃν αὐτοὶ ὥρισαν	τότε,	ὅτι μὴ γνώμῃ κοινοῦ συνεδρίου
[2, 24]	λοιποῦ ὡμολόγησαν. Οὕτω μὲν οὖν	τότε	Οὐρσάκιος καὶ Οὐάλης, τοῖς ἐπὶ
[2, 9]	διδάσκει Γεώργιος ὁ Λαοδικείας, ὃς	τότε	παρῆν ἐν τῇ συνόδῳ. Φησὶ
[2, 24]	μὲν οὖν κατὰ Ἀθανάσιον οὕτως	τότε	προέβαινεν. ~Περὶ τῶν τυράννων Μαγνεντίου
[2, 10]	μὲν αἱ τῶν ἐν Ἀντιοχείᾳ	τότε	συνελθόντων περὶ τῆς πίστεως ἐκθέσεις
[2, 25]	Ῥωμαίων καὶ Περσῶν γενομένης, ἐπικρατέστερα	τότε	τὰ Περσῶν πρὸς ὀλίγον ἔδοξε
[2, 9]	Εὐσεβίου τοῦ Ἐμισηνοῦ. Ἐπὶ τούτοις	τότε	τῆς διαβολῆς γενομένης, προχειρίζονται τῆς
[2, 11]	Ῥώμην ἀνέδραμε· καὶ Γρηγόριος μὲν	τότε	τῆς ἐκκλησίας ἐκράτησεν. Ὁ δὲ
[2, 8]	Αὐγούστων πατρὸς Κωνσταντίνου. Προειστήκει δὲ	τότε	τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ ἐκκλησίας Πλάκιτος
[2, 22]	οὐκ ἐκοινώνουν. Τοιαύτη τις ἦν	τότε	τῆς περὶ τὰς ἐκκλησίας καταστάσεως
[2, 24]	δόγμα πρότερον διαπύρως σπουδάζοντες, καταγνόντες	τότε	τῆς προλαβούσης σπουδῆς ἐπὶ τὴν
[2, 13]	χειρὸς ἀπελάσαι τὸν Παῦλον, παροξυνθὲν	τότε	τὸ πλῆθος, οἷα ἐν τοῖς
[2, 10]	Πατρὸς, καὶ τοῦ Υἱοῦ, καὶ	τοῦ	Ἁγίου Πνεύματος· δηλονότι Πατρὸς ἀληθῶς
[2, 19]	Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ	τοῦ	Ἁγίου Πνεύματος κατὰ τὰς γραφὰς,
[2, 19]	δι´ αὐτοῦ γενομένων, καὶ τὴν	τοῦ	Ἁγίου Πνεύματος χάριν ἀφθόνως τοῖς
[2, 15]	Κωνσταντίνου παίδων μόνος ἐκράτει, Κωνσταντίνου	τοῦ	ἀδελφοῦ αὐτοῦ ὑπὸ τῶν στρατιωτῶν
[2, 23]	φοβηθεὶς ὁ Κωνστάντιος τὰς ἀπειλὰς	τοῦ	ἀδελφοῦ δι´ ἐπιστολῶν ἐκάλεσε τὸν
[2, 23]	ἄν τις ἴδοι γενόμενον ἐπὶ	τοῦ	ἀδελφοῦ καὶ συνεπισκόπου μου Ἀθανασίου·
[2, 25]	δὲ Κωνσταντῖνος ὁ νέος τοῖς	τοῦ	ἀδελφοῦ μέρεσιν ἐπιὼν καὶ αὐτὸς
[2, 23]	ποία ἔσται, ἐπανερ χομένου μὲν	τοῦ	ἀδελφοῦ μου, παυσαμένων δὲ τῶν
[2, 18]	τῶν ἑσπερίων βασιλεὺς ἐζήτησε παρὰ	τοῦ	ἀδελφοῦ πεμφθῆναι τοὺς λόγον δώσοντας
[2, 23]	ἀνατολικῶν ἐπισκόπων, τήν τε αἵρεσιν	τοῦ	ἀδελφοῦ προὐτίθει, καὶ περὶ τοῦ
[2, 15]	ἐκεῖνα διαβάλλει· ἀλλ´ οὐδ´ ὅλως	τοῦ	αἱρεσιάρχου μνήμην πεποίηται, πάντως που
[2, 9]	ὁρμῆσαι, διὰ τὸ σφόδρα ὑπὸ	τοῦ	Ἀλεξανδρέων λαοῦ ἀγαπᾶσθαι Ἀθανάσιον, πεμφθῆναι
[2, 1]	οἷς ὁ Ῥουφῖνος οὐκ ἐκπίπτει	τοῦ	ἀληθοῦς. Οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ
[2, 20]	μὲν ὁμοούσιον‘ ἀναθεματίζουσι, τὴν δὲ	τοῦ	ἀνομοίου‘ δόξαν ἐπιστολὰς συγγράψαντες πανταχοῦ
[2, 6]	ἐφ´ οὗ καὶ μᾶλλον ἡ	τοῦ	ἀπελθόντος ψῆφος ἐδόκει κρατεῖν. ~Ὡς
[2, 16]	τῆς ὁμοουσίου‘ πίστεως καὶ οἱ	τοῦ	Ἀρειανοῦ δόγματος, ἕκαστοι καταλαμβάνειν τὴν
[2, 15]	εἰσιόντος, ὠθισμὸς τῶν ὑπὸ Γεωργίου	τοῦ	Ἀρειανοῦ ἐγένετο, ἐκ δὲ τούτου
[2, 23]	καὶ κληρικοῖς καὶ λαοῖς περὶ	τοῦ	ἀσμένως αὐτὸν ὑποδεχθῆναι ἐπέστειλεν· ἔτι
[2, 19]	Ἅγιον Πνεῦμα, καθ´ ἑνὸς καὶ	τοῦ	αὐτοῦ πράγματός τε καὶ προσώπου
[2, 23]	Θεῷ ἀναπέμπειν σπουδάζετε. Ἐπιστολὴ περὶ	τοῦ	ἀφανισθῆναι τὰ πραχθέντα κατὰ Ἀθανασίου
[2, 17]	ἔχουσαι. ~Ὡς Ἀθανάσιος φοβηθεὶς τὰς	τοῦ	βασιλέως ἀπειλὰς ἐπὶ τὴν Ῥώμην
[2, 16]	κρύπτει μὲν παρ´ ἑαυτῷ τὴν	τοῦ	βασιλέως βουλήν· πλασάμενος δὲ δημοσίων
[2, 2]	οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ ἡ	τοῦ	βασιλέως γαμετὴ διὰ τῶν εὐνούχων
[2, 2]	αὐτὸν ταχέως κατέστησε τῇ τε	τοῦ	βασιλέως γαμετῇ καὶ τοῖς εὐνούχοις
[2, 23]	αὐτοῦ φυγῇ ἐχρήσαντο. Προστάγματα οὖν	τοῦ	βασιλέως εἰς τὰς ἑαυτῶν ἐφοίτα
[2, 8]	ἐν τῇ Ἀντιοχείᾳ παρουσίᾳ Κωνσταντίου	τοῦ	βασιλέως, ἐν ὑπατείᾳ Μαρκέλλου καὶ
[2, 16]	μετὰ σπουδῆς ἀπήγετο. Ὁ δὲ	τοῦ	βασιλέως ἔπαρχος Φίλιππος ἐκ τοῦ
[2, 2]	χρόνῳ τούτῳ πρωτότυπος τῶν κοιτώνων	τοῦ	βασιλέως εὐνοῦχος, ᾧ ὄνομα ἦν
[2, 13]	τὰ γινόμενα εἰς ἀκοὰς Κωνσταντίου	τοῦ	βασιλέως κατὰ τὴν Ἀντιόχειαν διατρίβοντος.
[2, 1]	Ἀθανάσιον νομίζει μετὰ τὴν τελευτὴν	τοῦ	βασιλέως Κωνσταντίνου γεγενῆσθαι· ἀγνοεῖ δὲ
[2, 2]	δόγμα ταραχὰς ταῖς ἐκκλησίαις ἐκίνησαν	Τοῦ	βασιλέως Κωνσταντίνου τελευτήσαντος, οἱ περὶ
[2, 5]	Μετ´ οὐ πολὺ δὲ ὁ	τοῦ	βασιλέως Κωνσταντίου ἀδελφὸς ὃς ἦν
[2, 16]	ἐπωνύμῳ Εἰρήνῃ, ἣν ὁ πατὴρ	τοῦ	βασιλέως μικρὰν οὖσαν τὸ πρότερον
[2, 22]	θρόνους Ἀθανασίῳ καὶ Παύλῳ, καὶ	τοῦ	βασιλέως τῆς ἑῴας μὴ δεχομένου,
[2, 16]	μεταπεμφθεὶς, ἐπεδείκνυεν εὐθὺς ὁ ἔπαρχος	τοῦ	βασιλέως τὸ πρόσταγμα. Καὶ ὁ
[2, 2]	κατοιχομένου βασιλέως προσφέρει Κωνσταντίῳ τῷ	τοῦ	βασιλέως υἱῷ· ὁ δὲ τοῦθ´
[2, 20]	περιεργάζεσθαι. Ἐπεὶ οὖν πάλιν γράψαντος	τοῦ	βασιλέως, ὥστε ἀποδοθῆναι Παύλῳ καὶ
[2, 9]	συνέβη Εὐστάθιον ὑπὸ Κύρου κατηγορηθέντα	τοῦ	Βεροιέως καθαιρεθῆναι ὡς Σαβελλίζοντα. Εἶτα
[2, 23]	ὃν διά τε τὴν καθαρότητα	τοῦ	βίου, καὶ διὰ τὰς ὑμετέρας
[2, 23]	ὑπέρ τε ἑαυτῶν καὶ τῆς	τοῦ	βίου παντὸς εὐνομίας τῷ τῶν
[2, 23]	γῆς ἔνδοξος ἐγνώσθη, δοκιμασθεὶς ἐκ	τοῦ	βίου, παρρησιασάμενος μὲν τῇ προθέσει
[2, 21]	αὐτοῦ· τὸ κτίζων‘ οὐκ ἐκ	τοῦ	γεγονότος ἐξ ἀνυπαρξίας παρείληφεν· οὐ
[2, 23]	κατοχυρώσας, ἀποστέλλει ἐπὶ τὴν Κωνσταντινούπολιν.	Τοῦ	δὲ Ἀθανασίου ἔτι ὑποστελλομένου καὶ
[2, 23]	αἰτῶ, καὶ δέομαι, δός μοι.	Τοῦ	δὲ βασιλέως δώσειν ἑτοίμως ἐπαγγειλαμένου,
[2, 21]	ἂν τοῦ πρὸς αὐτοῦ δημιουργουμένου·	τοῦ	δὲ ἐξ αὐτοῦ φύντος υἱοῦ
[2, 21]	Θεὸς τοῦ μὲν Υἱοῦ Πατὴρ,	τοῦ	δὲ κόσμου κτίστης ἂν εἰκότως
[2, 20]	τοῦ μὲν διὰ γραμμάτων αἰτήσαντος,	τοῦ	δὲ τῆς ἑῴας ἑτοίμως ὑπακούσαντος.
[2, 19]	πάντων, καὶ αὐτοῦ τοῦ Υἱοῦ·	τοῦ	δὲ Υἱοῦ ὑποτεταγμένου τῷ Πατρὶ,
[2, 16]	τοῦ βασιλέως ἔπαρχος Φίλιππος ἐκ	τοῦ	δημοσίου ἐπὶ τὴν ἐκκλησίαν ἠπείγετο.
[2, 13]	ἐπίσκοπον· στάσις γὰρ εὐθὺς ἐκ	τοῦ	δήμου παρηκολούθει, καὶ ἕτοιμοι ἦσαν
[2, 3]	ὑπόθεσιν παρεῖχον τοῖς περὶ Εὐσέβιον	τοῦ	διαβάλλειν αὐτὸν βασιλεῖ, ὅτι μὴ
[2, 4]	καὶ εἰς τὸν βίον δὲ	τοῦ	διδασκάλου αὐτοῦ συνέγραψεν. ~Περὶ τῆς
[2, 6]	διακρινομένων καὶ ὁσημέραι διαπληκτιζομένων περὶ	τοῦ	δόγματος, ἐπεὶ δὲ ἐκεῖνος τετελευτήκει,
[2, 21]	τῶν ὅλων ὑπὸ τοῦ Κυρίου	τοῦ	ἑαυτοῦ Πατρὸς κατατεταγμένος· τοῦ ἔκτισεν‘
[2, 1]	Ἀπὸ δὲ τοῦ τρίτου ἄχρι	τοῦ	ἑβδόμου βιβλίου τὰ μὲν παρὰ
[2, 17]	τὴν σύνοδον αὐτὸν οὐκ ἐκάλεσαν,	τοῦ	ἐκκλησιαστικοῦ κανόνος κελεύοντος, μὴ δεῖν
[2, 21]	Κυρίου τοῦ ἑαυτοῦ Πατρὸς κατατεταγμένος·	τοῦ	ἔκτισεν‘ ἐνταῦθα ἀντὶ τοῦ κατέταξεν‘
[2, 23]	Αὔγουστον ὑπὲρ σοῦ παρεκάλεσα, ἵνα	τοῦ	ἐλθεῖν ἐξουσίαν σοι δῷ, ἐπὶ
[2, 9]	εἰς μέσον ἦγον. ~Περὶ Εὐσεβίου	τοῦ	Ἐμισηνοῦ. Ἐπὶ τούτοις τότε τῆς
[2, 9]	μὲν δὴ Γεωργίῳ εἰρημένα περὶ	τοῦ	Ἐμισηνοῦ Εὐσεβίου ἐπὶ τοσοῦτον λελέχθω
[2, 12]	Κωνσταντινουπόλει γενόμενος. Ὑπὸ γὰρ τοῦδε	τοῦ	ἐμφυλίου τῶν Χριστιανῶν πολέμου συνεχεῖς
[2, 16]	ὁ βασιλεὺς παρεσκεύασε διὰ Φιλίππου	τοῦ	ἐπάρχου ἐξωσθῆναι τὸν Παῦλον καὶ
[2, 16]	ἀθῷος τῶν γενομένων τυγχάνων, ὑπὸ	τοῦ	ἐπάρχου μᾶλλον ἢ ὑπὸ ἐκκλησιαστικοῦ
[2, 21]	ὁ εἰπὼν δὲ προφήτης, Ἑτοιμάζου	τοῦ	ἐπικαλεῖσθαι τὸν Θεόν σου Ἰσραήλ·
[2, 15]	τῆς Ῥώμης, καὶ τοῖς τύποις	τοῦ	ἐπισκόπου Ἰουλίου θαρροῦντες, τάς τε
[2, 15]	παραγενόμενοι καὶ γράμμασιν ὀχυρω θέντες	τοῦ	ἐπισκόπου Ἰουλίου κατέλαβον αὖθις τοὺς
[2, 17]	κελεύοντος, μὴ δεῖν παρὰ γνώμην	τοῦ	ἐπισκόπου Ῥώμης κανονίζειν τὰς ἐκκλησίας,
[2, 8]	μὴ δεῖν παρὰ τὴν γνώμην	τοῦ	ἐπισκόπου Ῥώμης τὰς ἐκκλησίας κανονίζειν.
[2, 23]	φυλαχθῆναι βουλόμεθα· ὥστε ἀποδοθέντος Ἀθανασίου	τοῦ	ἐπισκόπου τῇ ἐκκλησίᾳ, τοὺς κοινωνοῦντας
[2, 23]	τε ὡς ἐπὶ πολὺ τῆς	τοῦ	ἐπισκοποῦντος προνοίας ἐστέρησθε, Ἀθανάσιον τὸν
[2, 16]	ἀντεπιόντες ἐκέχρηντο, καὶ δὴ καὶ	τοῦ	ἔργου εἴχοντο. Ἀπέθανον οὖν, ὡς
[2, 10]	πίστεως φράσιν μετεποίησαν. Τότε δὲ	τοῦ	Εὐσεβίου ἐν τῇ Ἀντιοχείᾳ προβληθέντος
[2, 19]	ἁπλῶς λόγον προφορικὸν ἢ ἐνδιάθετον	τοῦ	Θεοῦ, ἀλλὰ ζῶντα Θεὸν Λόγον,
[2, 10]	γεγονέναι, πρὸ τοῦ τὸν Υἱὸν	τοῦ	Θεοῦ, ἀνάθεμα ἔστω. Καὶ εἴ
[2, 1]	πρὸς σὴν χάριν, ὦ ἱερὲ	τοῦ	Θεοῦ ἄνθρωπε Θεόδωρε, καὶ τοῦτο
[2, 19]	Πατέρα προϋποκειμένης, ἀλλ´ ἐκ μόνου	τοῦ	Θεοῦ γνησίως αὐτὸν γεγεννῆσθαι διδασκόμεθα·
[2, 19]	Χριστὸν αὐτὸν γεγονέναι καὶ Υἱὸν	τοῦ	Θεοῦ ἐξ οὗ τὴν ἡμετέραν
[2, 19]	Θεῷ ἀλλ´ ὅμως γεννηθέντα ἐκ	τοῦ	Θεοῦ, Θεὸν κατὰ φύσιν τέλειον
[2, 18]	ἑτέρας ὑποστάσεως καὶ μὴ ἐκ	τοῦ	Θεοῦ, καὶ ἦν ποτε χρόνος
[2, 19]	Χριστὸν δὲ αὐτὸν καὶ Υἱὸν	τοῦ	Θεοῦ, καὶ μεσίτην, καὶ εἰκόνα
[2, 19]	ἑτέρας ὑποστάσεως, καὶ μὴ ἐκ	τοῦ	Θεοῦ, καὶ ὅτι ἦν ποτε
[2, 10]	οὖν ἔχοντες τὴν πίστιν, ἐνώπιον	τοῦ	Θεοῦ καὶ τοῦ Χριστοῦ, πᾶσαν
[2, 21]	τῆς ὑπάρξεως δίδωσι τῷ Υἱῷ	τοῦ	Θεοῦ, κἂν ταῖς τῆς οἰκονομίας
[2, 21]	εἰς πάντας ἀνθρώπους τὸν Χριστὸν	τοῦ	Θεοῦ κατήγγειλαν ἀκολούθως τῇ προφητείᾳ
[2, 19]	Θεοῦ, καὶ μεσίτην, καὶ εἰκόνα	τοῦ	Θεοῦ, μὴ εἶναι πρὸ αἰώνων
[2, 10]	προνοητήν· καὶ εἰς ἕνα Υἱὸν	τοῦ	Θεοῦ μονογενῆ, πρὸ πάντων τῶν
[2, 21]	λέξιν φησίν· Ὁ μονογενὴς Υἱὸς	τοῦ	Θεοῦ μόνος αὐτὸς, καὶ οὐ
[2, 21]	τῶν γενητῶν. Ἀλλ´ ἀληθῶς Υἱὸς	τοῦ	Θεοῦ ὁ ἐξ αὐτοῦ, ὡς,
[2, 21]	ἔσται Υἱὸς, πῶς δὲ μονογενὴς	τοῦ	Θεοῦ, ὁ τὴν αὐτὴν τοῖς
[2, 21]	οὐκ ἀληθῶς γένοιτ´ ἂν Υἱὸς	τοῦ	Θεοῦ, ὅτι μηδὲ ἄλλο τι
[2, 23]	καθολικῆς ἐκκλησίας. Οὐκ ἀπελείφθη τῆς	τοῦ	Θεοῦ χάριτος ὁ αἰδεσιμώτατος ἐπίσκοπος
[2, 19]	τοὺς λόγον μὲν μόνον αὐτὸν	τοῦ	Θεοῦ ψιλὸν καὶ ἀνύπαρκτον ἐπιπλάστως
[2, 23]	προστεθῆναι ἐδικαιώσαμεν, ὥστε πάντας τοὺς	τοῦ	ἱεροῦ καταλόγου γινώσκειν ἐνδεδόσθαι τὸ
[2, 18]	τῆς μικρᾶς Γαλατίας, Μαρκέλλου τε	τοῦ	καθῃρημένου μαθητὴς, ἀκολουθῶν τῷ διδασκάλῳ,
[2, 23]	συντίθεσθαι αὐτῶν τῇ πίστει διὰ	τοῦ	καλεῖν Ἀθανάσιον παρ´ ἑαυτόν. Ἰούλιος
[2, 21]	Χριστὸν αὐτοῦ, τοῦ κτίζων‘ ἀντὶ	τοῦ	καταπέμπων‘ ἢ κατατάσσων‘ εἰρημένου, τῆς
[2, 21]	ὁδῶν αὐτοῦ, τὸ ἔκτισεν‘ ἀντὶ	τοῦ	κατέστησεν‘ ἢ κατέταξε. Τοιαῦτα μὲν
[2, 21]	κατατεταγμένος· τοῦ ἔκτισεν‘ ἐνταῦθα ἀντὶ	τοῦ	κατέταξεν‘ ἢ κατέστησεν‘ εἰρημένου. Διαρρήδην
[2, 2]	πρεσβύτερος καὶ τὰ ἐνταλθέντα παρὰ	τοῦ	κατοιχομένου βασιλέως προσφέρει Κωνσταντίῳ τῷ
[2, 3]	αὐτὸν βασιλεῖ, ὅτι μὴ κρίναντος	τοῦ	κοινοῦ συνεδρίου τῶν ἐπισκόπων, ἑαυτῷ
[2, 23]	συνορῶντες, καὶ τὴν ἡμετέραν μετὰ	τοῦ	κρείττονος γνώμην καὶ τὸν ὑπὲρ
[2, 23]	ἐμμένειν· τὸν δὲ ἐπίσκοπον ψήφῳ	τοῦ	κρείττονος καὶ ἡμετέρᾳ γνώμῃ ἀπεσταλμένον
[2, 23]	προνοίας ἀπηνέγκατο ψῆφον· ἀπολαβὼν βουλήσει	τοῦ	κρείττονος καὶ κρίσει ἡμετέρᾳ τὴν
[2, 23]	νῦν τῆς ὑφ´ ἡμῶν βουλήσει	τοῦ	κρείττονος παρασχεθείσης χάριτος ἀπολαύειν. Ἄλλη
[2, 21]	εἰς ἀνθρώπους τὸν Χριστὸν αὐτοῦ,	τοῦ	κτίζων‘ ἀντὶ τοῦ καταπέμπων‘ ἢ
[2, 25]	ἀναγκαῖον ἀναλαβόντες, βραχὺ λέξομεν. Ὅτι	τοῦ	κτίστου τῆς Κωνσταντινουπόλεως τελευτήσαντος, οἱ
[2, 23]	τοῖς ἀγαπῶσιν αὐ τὸν, διὰ	τοῦ	Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι´
[2, 23]	ὑπὸ τοῦ παντοκράτορος Θεοῦ καὶ	τοῦ	Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ· ἐλπίζων
[2, 19]	Θεὸν μόνον λέγοντες εἶναι τὸν	τοῦ	Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ Πατέρα, τὸν
[2, 21]	ἄρχειν δὲ τῶν ὅλων ὑπὸ	τοῦ	Κυρίου τοῦ ἑαυτοῦ Πατρὸς κατατεταγμένος·
[2, 9]	Εὐφρόνιον συνεῖναι, ὑπό τε Εὐσεβίου	τοῦ	Κωνσταντινουπόλεως ἐπισκόπου προβληθῆναι εἰς τὴν
[2, 25]	καὶ τὴν Ῥώμην ταραχὴ κατεῖχεν·	τοῦ	Κωνσταντίου γὰρ ἀδελφιδοῦς ἦν, ᾧ
[2, 23]	εἰσὶν ἐν τῇ Ἀλεξανδρείᾳ τινες	τοῦ	λαοῦ διακρινόμενοι τὴν πρός σε
[2, 6]	δὲ ἐκεῖνος τετελευτήκει, ἀμφήριστος ἡ	τοῦ	λαοῦ μάχη καθίστατο· διὸ οἱ
[2, 10]	μὲν οὖν ὅπως ἐγένετο, προϊόντος	τοῦ	λόγου δηλώσομεν. Ἡ δὲ ὑπαγορευθεῖσα
[2, 21]	αὐτοῦ, τὸν νοῦν ἐπισκοπεῖν χρὴ	τοῦ	λόγου, ὃν μικρὸν ὕστερον ἐκθήσομαι,
[2, 8]	τρόπῳ ἡσυχάζειν ἐβούλετο, ἀλλὰ, τὸ	τοῦ	λόγου, πάντα λίθον ἐκίνει, ὅπως
[2, 23]	ὑποψίαν τὴν κατ´ αὐτοῦ σχολάσαι	τοῦ	λοιποῦ, τήν τε ἀτέλειαν ἧς
[2, 24]	πρὸς Ἀθανάσιον διαπεμψάμενοι κοινωνεῖν αὐτῷ	τοῦ	λοιποῦ ὡμολόγησαν. Οὕτω μὲν οὖν
[2, 16]	περὶ τὸ δημόσιον, ἐκφραγῆναι μίαν	τοῦ	λουτροῦ θυρίδα κελεύει· δι´ ἧς
[2, 24]	Ἀθανασίου· ἐφ´ ᾧ σφόδρα κατεμωκήσαντο	τοῦ	Μαξίμου οἱ ἀπεχθῶς ἔχοντες πρὸς
[2, 20]	οἷς κατηριθμεῖτο καὶ Ἰσχύρας ὁ	τοῦ	Μαρεώτου ἐπίσκοπος, ὃν οἱ καθελόντες
[2, 20]	Λίβυς καὶ Παῦλος ὁ Σαμοσατεὺς,	τοῦ	Μαρκέλλου εἰσάγοντος. ~Ἀπολογία ὑπὲρ Εὐσεβίου
[2, 20]	Ἰλλυριῶν γνώμῃ τῶν δυεῖν βασιλέων,	τοῦ	μὲν διὰ γραμμάτων αἰτήσαντος, τοῦ
[2, 21]	καὶ ὁ τῶν ὅλων Θεὸς	τοῦ	μὲν Υἱοῦ Πατὴρ, τοῦ δὲ
[2, 21]	ἐκτίσθαι ἑαυτὸν, οὐχ ὡς ἐκ	τοῦ	μὴ ὄντος εἰς τὸ εἶναι
[2, 21]	λοιποῖς κτίσμασι καὶ αὐτὸς ἐκ	τοῦ	μὴ ὄντος ὁμοίως γεγονὼς, ὅ
[2, 21]	ὄντων καὶ κτίσμα προηγμένον ἐκ	τοῦ	μὴ ὄντος τὸν Υἱὸν ὁριζόμενος,
[2, 1]	τὰ γυμνὰ μόνον πράγματα, ὑπὲρ	τοῦ	μὴ πολυστίχου γενομένης τῆς ἱστορίας
[2, 19]	οἴδαμεν τὸν Θεὸν, καὶ Πατέρα	τοῦ	μονογενοῦς, τὸν μόνον μὲν ἐξ
[2, 5]	νέος Κωνσταντῖνος, ἐπιὼν τοῖς μέρεσι	τοῦ	νέου ἀδελφοῦ Κώνσταντος, συμβαλών τε
[2, 3]	τὰ ὑποτεταγμένα. ~Ὅπως Ἀθανάσιος Κωνσταντίνου	τοῦ	νεωτέρου γράμμασι θαρρήσας τὴν Ἀλεξάνδρειαν
[2, 5]	αὐτοῦ συνέγραψεν. ~Περὶ τῆς Κωνσταντίνου	τοῦ	νεωτέρου τελευτῆς. Μετ´ οὐ πολὺ
[2, 25]	ἀλλὰ δι´ Ἀθανάσιον καὶ τὴν	τοῦ	ὁμοουσίου‘ λέξιν περὶ τὰς ἐκκλησίας
[2, 2]	εὐκαίρου νομίσαντες, ἀγῶνα ἔθεντο τὴν	τοῦ	ὁμοουσίου‘ πίστιν ἐκβαλεῖν, ἀντεισάγειν δὲ
[2, 6]	μάχη καθίστατο· διὸ οἱ μὲν	τοῦ	ὁμοουσίου‘ τὴν πίστιν φυλάττοντες Παῦλον
[2, 22]	καὶ Θρᾳκῶν· καὶ ἕως μὲν	τοῦ	ὄρους τούτου ἀδιάφορος ἦν ἡ
[2, 10]	ὥς φησι, Ὅτι καταβέβηκα ἐκ	τοῦ	οὐρανοῦ, οὐχ ἵνα ποιῶ τὸ
[2, 21]	δίκην βροντῆς Ἐγένετο ἦχος ἐκ	τοῦ	οὐρανοῦ, ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας,
[2, 4]	ὕστερον λέξω. ~Ὡς τελευτήσαντος Εὐσεβίου	τοῦ	Παμφίλου Ἀκάκιος τὴν ἐπισκοπὴν Καισαρείας
[2, 21]	Μαρκέλλου εἰσάγοντος. ~Ἀπολογία ὑπὲρ Εὐσεβίου	τοῦ	Παμφίλου. Ἐπειδὴ δέ τινες ἐπεχείρησαν
[2, 23]	ἐπιβουλευθεὶς κατεφρόνησε θανάτου, φρουρούμενος ὑπὸ	τοῦ	παντοκράτορος Θεοῦ καὶ τοῦ Κυρίου
[2, 21]	προών τε καὶ προϋπάρχων τῆς	τοῦ	παντὸς κόσμου συστάσεως, ἄρχειν δὲ
[2, 13]	τὴν πόλιν ἀφελὼν τοῦ σιτηρεσίου	τοῦ	παρασχεθέντος παρὰ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ
[2, 23]	πρᾳότητι προσήκειν συνέστηκεν. Ὑπὲρ γὰρ	τοῦ	πᾶσαν ἀνασοβὴν καὶ στάσεως πρόφασιν
[2, 10]	δυνάμεως, καὶ βουλῆς καὶ δόξης	τοῦ	Πατρὸς ἀπαράλλακτον εἰκόνα, τὸν πρωτότοκον
[2, 13]	τοῦ σιτηρεσίου τοῦ παρασχεθέντος παρὰ	τοῦ	πατρὸς αὐτοῦ ἡμερησίου ὑπὲρ τέσσαρας
[2, 21]	οἷς πανταχοῦ τὸν Υἱὸν ἐκ	τοῦ	Πατρὸς γεννηθέντα εὑρίσκουσιν οἱ τῶν
[2, 18]	πρὸ πάντων τῶν αἰώνων ἐκ	τοῦ	Πατρὸς γεννηθέντα, Θεὸν ἐκ Θεοῦ,
[2, 19]	ἀχωρίστως ὑπάρχειν ἑαυτῶν· ὅλον μὲν	τοῦ	Πατρὸς ἐνεστερνισμένου τὸν Υἱὸν, ὅλου
[2, 19]	οὐρανὸν, καὶ καθεσθέντα ἐκ δεξιῶν	τοῦ	Πατρὸς, ἐρχόμενον ἐπὶ συντελείᾳ τῶν
[2, 10]	πρὸ πάντων τῶν αἰώνων ἐκ	τοῦ	Πατρὸς, Θεὸν ἐκ Θεοῦ, ὅλον
[2, 19]	πάντων τῶν αἰώνων γεννηθέντα ἐκ	τοῦ	Πατρὸς, Θεὸν ἐκ Θεοῦ, φῶς
[2, 10]	οὐρανοὺς ἀνεληλυθέναι, καὶ ἐν δεξιᾷ	τοῦ	Πατρὸς καθέζεσθαι· καὶ ἐρχόμενον κρῖναι
[2, 18]	οὐρανοὺς, καὶ καθεσθέντα ἐν δεξιᾷ	τοῦ	Πατρὸς, καὶ ἐρχόμενον ἐπὶ συντελείᾳ
[2, 19]	ἀοράτων· ἀλλ´ ἐνυπόστατον Λόγον ὄντα	τοῦ	Πατρὸς, καὶ Θεὸν ἐκ Θεοῦ.
[2, 10]	οὐρανοὺς, καὶ καθεσθέντα ἐν δεξιᾷ	τοῦ	Πατρὸς, καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετὰ
[2, 10]	βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα	τοῦ	Πατρὸς, καὶ τοῦ Υἱοῦ, καὶ
[2, 19]	ὁμολογοῦντες πράγματα, καὶ τρία πρόσωπα,	τοῦ	Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ
[2, 10]	ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν κατ´ εὐδοκίαν	τοῦ	Πατρὸς κατελθόντα, καὶ σάρκα ἐκ
[2, 18]	ἔσται γὰρ καθεζόμενος ἐν δεξιᾷ	τοῦ	Πατρὸς, οὐ μόνον ἐν τῷ
[2, 19]	αἰώνας· καθέζεται γὰρ ἐν δεξιᾷ	τοῦ	Πατρὸς, οὐ μόνον ἐν τῷ
[2, 21]	καὶ μονογενὴς καὶ ἀγαπητὸς χρηματίσειε	τοῦ	Πατρός· οὕτω δὲ, καὶ Θεὸς
[2, 19]	τὴν συνάφειαν· πανταρχοῦντος μὲν καθόλου	τοῦ	Πατρὸς πάντων, καὶ αὐτοῦ τοῦ
[2, 19]	λέγοντες, διὰ τοῦτο χωρίζομεν αὐτὸν	τοῦ	Πατρὸς, τόπους καὶ διαστήματά τινα
[2, 20]	ἔτος ἦν ἀπὸ τῆς τελευτῆς	τοῦ	πατρὸς τῶν δύο Αὐγούστων, ὕπατοι
[2, 10]	τὸ ἐμὸν, ἀλλὰ τὸ θέλημα	τοῦ	πέμψαντός με· τὸν παθόντα ὑπὲρ
[2, 24]	ὁμοουσίῳ‘ συνέθεντο. Ἀθανάσιος δὲ διὰ	τοῦ	Πηλουσίου ἐπὶ τὴν Ἀλεξάνδρειαν ἐπορεύετο·
[2, 20]	πλέον ἠνύετο— στάσις γὰρ μεταξὺ	τοῦ	πλήθους ἐγίνετο συνεχὴς— σύνοδον ἄλλην
[2, 16]	ἔπαρχος Φίλιππος, εὐλαβηθεὶς τὴν ἀπὸ	τοῦ	πλήθους στάσιν, τέχνῃ μετῆλθε τὸν
[2, 23]	ἐπανόδῳ ἑκάστου ὑμῶν χαρὰν, καὶ	τοῦ	πλήθους τὰς θεοσεβεστάτας ἀπαντήσεις, καὶ
[2, 16]	δὲ, δείσας τοὺς περιεστηκότας καὶ	τοῦ	πλήθους τὴν ὁρμὴν, καὶ γὰρ
[2, 16]	στρατιωτῶν σφαγέντες, οἱ δὲ ὑπὸ	τοῦ	πλήθους φθαρέντες. Ἐπὶ τοῖς τοιούτοις
[2, 23]	τοῦ ἀδελφοῦ προὐτίθει, καὶ περὶ	τοῦ	πρακτέου διεπυνθάνετο. Οἱ δὲ κρεῖσσον
[2, 2]	γαμετὴ διὰ τῶν εὐνούχων καὶ	τοῦ	πρεσβυτέρου τῇ Ἀρείου δόξῃ προστίθεται.
[2, 23]	ἀγάπης, ἣν ἐκ τῆς διδασκαλίας	τοῦ	προειρημένου ἀδελφοῦ μου ἐπαιδεύθητε, ἔγνωτε
[2, 21]	ἀλλ´ οὐ πατὴρ γένοιτ´ ἂν	τοῦ	πρὸς αὐτοῦ δημιουργουμένου· τοῦ δὲ
[2, 3]	οἶμαι, διὰ τοῦτο Ἀθανάσιον τὸν	τοῦ	προσκυνητοῦ νόμου ὑποφήτην πρὸς καιρὸν
[2, 6]	φρεσίν· εἰ δὲ μόνον ἐκ	τοῦ	προσχήματος τῆς εὐλαβείας δεικνύμενον, αἱρεῖσθαι
[2, 20]	φράσις, καὶ διὰ τοῦτο ὑπόνοιαν	τοῦ	Σαμοσατέως λαβεῖν. Οὐκ ἀγνοητέον μέντοι
[2, 19]	ὁποῖοι εἰσὶν οἱ ἀπὸ Παύλου	τοῦ	Σαμοσατέως, ὕστερον αὐτὸν μετὰ τὴν
[2, 13]	ἐζημίωσε δὲ τὴν πόλιν ἀφελὼν	τοῦ	σιτηρεσίου τοῦ παρασχεθέντος παρὰ τοῦ
[2, 13]	γὰρ ἐγγὺς μυριάδες ἐχορηγοῦντο πρότερον	τοῦ	σίτου ἐκ τῆς Ἀλεξανδρέων κομιζομένου
[2, 13]	συντριβέντες ἀπώλοντο. ~Περὶ τῆς Ἑρμογένους	τοῦ	στρατηλάτου ἀναιρέσεως, καὶ ὅπως πάλιν
[2, 11]	δὲ Ἀθανάσιος τῆς ἐκκλησίας ἐξωθούμενος	τοῦ	συλληφθῆναι αὐτὸν διέφυγε, λεκτέον. Ἑσπέρα
[2, 20]	περὶ Ἀθανάσιον καὶ Παῦλον ἐξελάσωσι	τοῦ	συλλόγου. Ὡς δὲ Πρωτογένης ὁ
[2, 21]	εἰς ἕνα καινὸν ἄνθρωπον, ἀντὶ	τοῦ	συναγάγῃ. Ὅρα μήποτε τοιοῦτόν ἐστι
[2, 10]	παρατροπῇ τῆς ὁμοουσίου‘ πίστεως διὰ	τοῦ	συνεχεῖς ποιεῖσθαι συνόδους καὶ ἄλλοτε
[2, 19]	ὁμοίως Ἰουδαίοις ἀθετοῦσιν, ἐπὶ προφάσει	τοῦ	συνίστασθαι δοκεῖν τὴν μοναρχίαν. Ἴσμεν
[2, 20]	Προὐβάλλοντο δὲ οἱ μὲν ἀσθένειαν	τοῦ	σώματος, ἄλλοι δὲ τὸ στενὸν
[2, 21]	μηνυούσαις τὴν οἰκονομίαν τῆς ἀνθρωπότητος	τοῦ	Σωτῆρος ἡμῶν. Καὶ πρό γε
[2, 17]	δεξάμενος δὲ καὶ τὰ Εὐσεβίου	τοῦ	τετελευτηκότος γράμματα, καλεῖ πρὸς ἑαυτὸν
[2, 23]	συγκεχωρῆσθαι συνέστηκεν, ὅπως εἰς γνῶσιν	τοῦ	τηλικούτου ἀνδρὸς ἐλθεῖν δυνηθῶμεν. Εἰς
[2, 3]	ὑμετέρου πόθου εἰκὼν, καὶ τὸ	τοῦ	τηλικούτου ἀνδρὸς σχῆμα εἰς τοῦτο
[2, 3]	ἐπειδὴ ἀνθρωπίνῳ κλήρῳ προληφθεὶς πρὸ	τοῦ	τὴν εὐχὴν πληρῶσαι ἀνεπαύσατο, ἀκόλουθον
[2, 3]	ἀνεπαύσατο, ἀκόλουθον ἡγησάμην τὴν προαίρεσιν	τοῦ	τῆς θείας μνήμης βασιλέως, διαδεξάμενος
[2, 23]	σαυτοῦ παρουσίαν παρασχεῖν σπουδάσῃς, ὑπὲρ	τοῦ	τῆς σαυτοῦ ἐπιθυμίας ἀπολαῦσαι, καὶ
[2, 10]	αἰῶνα εἶναι ἢ γεγονέναι, πρὸ	τοῦ	τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, ἀνάθεμα
[2, 23]	ἄν τις εἴποι κατ´ ἀξίαν	τοῦ	τοσούτου ἀνδρὸς, ὃς τοσούτων θλίψεων
[2, 19]	ἐν Ἰταλίᾳ ἀποστέλλουσι δι´ Εὐδοξίου	τοῦ	τότε ἐπισκόπου Γερμανικείας καὶ Μαρτυρίου
[2, 1]	ἐκείνῳ ἐδόκει συνεγράψαμεν. Ἀπὸ δὲ	τοῦ	τρίτου ἄχρι τοῦ ἑβδόμου βιβλίου
[2, 8]	πέμπτον ἔτος τοῦτο τῆς τελευτῆς	τοῦ	τῶν Αὐγούστων πατρὸς Κωνσταντίνου. Προειστήκει
[2, 19]	ἐνεστερνισμένου τὸν Υἱὸν, ὅλου δὲ	τοῦ	Υἱοῦ ἐξηρτημένου καὶ προσπεφυκότος τῷ
[2, 10]	τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς, καὶ	τοῦ	Υἱοῦ, καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος·
[2, 19]	τρία πρόσωπα, τοῦ Πατρὸς καὶ	τοῦ	Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος
[2, 19]	τοῦ Πατρὸς πάντων, καὶ αὐτοῦ	τοῦ	Υἱοῦ· τοῦ δὲ Υἱοῦ ὑποτεταγμένου
[2, 23]	γέγονε τῆς ὑμετέρας ἀγάπης καὶ	τοῦ	ὑμετέρου πόθου. Εἰ γὰρ καὶ
[2, 3]	γὰρ τὴν ἐμὴν ψυχὴν ἡ	τοῦ	ὑμετέρου πόθου εἰκὼν, καὶ τὸ
[2, 19]	προαιώνιον ὕπαρξίν τε καὶ θεότητα	τοῦ	Χριστοῦ καὶ τὴν ἀτελεύτητον αὐτοῦ
[2, 10]	πίστιν, ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ	τοῦ	Χριστοῦ, πᾶσαν αἱρετικὴν ἀναθεματίζομεν κακοδοξίαν.
[2, 12]	τῇ Κωνσταντινουπόλει γενόμενος. Ὑπὸ γὰρ	τοῦδε	τοῦ ἐμφυλίου τῶν Χριστιανῶν πολέμου
[2, 2]	τοῦ βασιλέως υἱῷ· ὁ δὲ	τοῦθ´	εὑρηκὼς γεγραμμένον ὅπερ ἐβούλετο, τῆς
[2, 21]	ὄντος τὸν Υἱὸν ὁριζόμενος, λέληθε	τοὔνομα	μὲν αὐτῷ μόνον χαριζόμενος, τὸ
[2, 10]	διαμένοντα βασιλέα καὶ Θεὸν εἰς	τοὺς	αἰῶνας. Πιστεύομεν καὶ εἰς τὸ
[2, 23]	παντοκράτορι Θεῷ ἡ δόξα εἰς	τοὺς	αἰῶνας τῶν αἰώνων, ἀμήν. Ἐρρῶσθαι
[2, 2]	ἀρχὴν, τὸ ζήτημα εἰς φιλονεικίαν	τοὺς	ἀκούοντας ἤγειρεν. Ἕκαστος γὰρ τῶν
[2, 1]	πολυστίχου γενομένης τῆς ἱστορίας ὀκνηροὺς	τοὺς	ἀναγινώσκοντας ἀπεργάσασθαι. Ἐπεὶ δὲ πρὸς
[2, 22]	αὐτοῖς προσφυομένους, ἀποστελῶ πρός σε	τοὺς	ἄνδρας· εἰ δ´ ἀνανεύοις ταῦτα
[2, 18]	βασιλεία ἀκατάπαυστος οὖσα διαμενεῖ εἰς	τοὺς	ἀπείρους αἰῶνας· ἔσται γὰρ καθεζόμενος
[2, 19]	ἀνθρώποις φανερώσας, καὶ βασιλεύων εἰς	τοὺς	ἀτελευτήτους αἰῶνας, οὐδὲν γὰρ πρόσφατον
[2, 9]	καὶ ὁ βασιλεὺς αὐτὸν ἐπὶ	τοὺς	βαρβάρους ἀπιὼν ἀπῆγε, καὶ ὅτι
[2, 18]	εἰλικρινῶς εἰς αὐτὸν πεπιστευκότων ψυχαί.	Τοὺς	δὲ λέγοντας ἐξ οὐκ ὄντων
[2, 19]	εἰλικρινῶς εἰς αὐτὸν πιστευόντων ψυχαί.	Τοὺς	δὲ λέγοντας ἐξ οὐκ ὄντων
[2, 21]	ηὔχετο. Οὕτως εἴρηται καὶ, Ἵνα	τοὺς	δύο κτίσῃ εἰς ἕνα καινὸν
[2, 23]	Ἐπιστολὴ Ἰουλίου ἐπισκόπου Ῥώμης πρὸς	τοὺς	ἐν Ἀλεξανδρείᾳ Ἰούλιος ἐπισκόποις καὶ
[2, 21]	ἢ κατέστησεν‘ εἰρημένου. Διαρρήδην οὖν	τοὺς	ἐν ἀνθρώποις ἄρχοντας καὶ ἡγεμόνας
[2, 19]	τὰς γραφὰς, τρεῖς διὰ τοῦτο	τοὺς	Θεοὺς ποιοῦμεν. Ἐπειδὴ τὸν αὐτοτελῆ
[2, 22]	τῆς ἐν Σαρδικῇ συνόδου ἀποδούσης	τοὺς	θρόνους Ἀθανασίῳ καὶ Παύλῳ, καὶ
[2, 22]	μὲν οὖν ἐπαγγέλλῃ ἀποδιδόναι τούτοις	τοὺς	θρόνους, ἐπαμυνόμενος τοὺς μάτην αὐτοῖς
[2, 23]	τε καὶ Παύλῳ καὶ Μαρκέλλῳ	τοὺς	ἰδίους ἀπεδίδου θρόνους· ἔτι μὲν
[2, 15]	τοῦ ἐπισκόπου Ἰουλίου κατέλαβον αὖθις	τοὺς	ἰδίους θρόνους. Ἀθανάσιος μέντοι ὀψέποτε
[2, 22]	τοῖς περὶ Παῦλον καὶ Ἀθανάσιον	τοὺς	ἰδίους τόπους παρεκελεύετο. Ὡς δὲ
[2, 20]	μὲν τούτων ἐρήμην κατεψηφίσαντο, ἔπειτα	τοὺς	κατηγόρους Ἀθανασίου τῆς ἀξίας ἀφείλοντο,
[2, 23]	Ἀθανασίου τοῦ ἐπισκόπου τῇ ἐκκλησίᾳ,	τοὺς	κοινωνοῦντας αὐτῷ ἔχειν ἀλειτουργησίαν ἣν
[2, 19]	κατὰ πάντα ὅμοιον πεπιστεύκαμεν. Καὶ	τοὺς	λέγοντας δὲ τὸν αὐτὸν εἶναι
[2, 19]	ἁγία καθολικὴ ἐκκλησία. Ὁμοίως καὶ	τοὺς	λέγοντας τρεῖς εἶναι Θεοὺς, ἢ
[2, 18]	ἐζήτησε παρὰ τοῦ ἀδελφοῦ πεμφθῆναι	τοὺς	λόγον δώσοντας περὶ Ἀθανασίου καὶ
[2, 18]	τρεῖς ἐπισκόπους πεμφθῆναι παρ´ αὐτὸν	τοὺς	λόγον δώσοντας τῆς Παύλου καὶ
[2, 19]	πρὸς τούτοις καὶ ἀναθεματίζομεν καὶ	τοὺς	λόγον μὲν μόνον αὐτὸν τοῦ
[2, 21]	ταῦτα μὲν ἐν παρεκβάσει διὰ	τοὺς	λοιδορεῖν ἐπιχειρήσαντας τὸν Εὐσέβιον εἴρηται.
[2, 22]	ἀποδιδόναι τούτοις τοὺς θρόνους, ἐπαμυνόμενος	τοὺς	μάτην αὐτοῖς προσφυομένους, ἀποστελῶ πρός
[2, 21]	ἡμεῖς δὲ αὐτὰ παρεθέμεθα διὰ	τοὺς	μάτην ἐρεσχελοῦντας καὶ βλασφημεῖν τὸν
[2, 24]	κατὰ πόλεις τε παριὼν ἐδίδασκε,	τοὺς	μὲν Ἀρειανίζοντας ἐκτρέπεσθαι, ἀσπάζεσθαι δὲ
[2, 22]	γενόμενος, καὶ ἄκοντός σου, τούτοις	τοὺς	οἰκείους ἀποδίδωμι θρόνους. ~Ὡς φοβηθεὶς
[2, 20]	ὥστε ἀποδοθῆναι Παύλῳ καὶ Ἀθανασίῳ	τοὺς	οἰκείους τόπους, οὐδὲν πλέον ἠνύετο—
[2, 2]	τὰ ἑσπέρια μέρη τέως ἡσύχαζον·	τοὺς	ὅρους γὰρ τοὺς τῆς ἐν
[2, 25]	ἔπραττεν εὐτυχῶς· νυκτομαχίας γὰρ περὶ	τοὺς	ὅρους Ῥωμαίων καὶ Περσῶν γενομένης,
[2, 19]	οἰκονομίαν πεπληρωκέναι. Ὁμοίως δὲ καὶ	τοὺς	οὐ βουλήσει οὐδὲ θελήσει γεγεννῆσθαι
[2, 18]	τρίτῃ ἡμέρᾳ, καὶ ἀνεληλυθότα εἰς	τοὺς	οὐρανοὺς, καὶ καθεσθέντα ἐν δεξιᾷ
[2, 16]	οὐχ οἷόν τε ἦν, ἀνθίστασθαι	τοὺς	ὄχλους οἱ στρατιῶται νομίζοντες καὶ
[2, 23]	εὐφροσύνην τινα πληρεστάτης χαρᾶς συναπτούσης	τοὺς	πάντας. Ἡ τοιαύτη χαρὰ κατὰ
[2, 20]	εἰς λόγους ἐλθεῖν, εἰ μὴ	τοὺς	περὶ Ἀθανάσιον καὶ Παῦλον ἐξελάσωσι
[2, 23]	ὁ βασιλεὺς ἐκάλει πρὸς ἑαυτὸν	τοὺς	περὶ Ἀθανάσιον. Καὶ τέως μὲν
[2, 20]	εἴρηται— οὐκ ἠνείχοντο μὴ παρεῖναι	τοὺς	περὶ Παῦλον καὶ Ἀθανάσιον, ἀπεχώρουν
[2, 22]	ἑσπερίων μερῶν βασιλεὺς, ἢ δέχεσθαι	τοὺς	περὶ Παῦλον καὶ Ἀθανάσιον ἐν
[2, 16]	ἄκριτον καταδίκην. Ὁ δὲ, δείσας	τοὺς	περιεστηκότας καὶ τοῦ πλήθους τὴν
[2, 16]	τὰ πλήθη, ἀλλὰ γὰρ καὶ	τοὺς	στρατιώτας αὐτούς. Ἐπεὶ γὰρ οἱ
[2, 11]	δὲ ὁ στρατηγὸς κατὰ φάλαγγα	τοὺς	στρατιώτας τάξας πανταχόθεν τῆς ἐκκλησίας.
[2, 2]	τέως ἡσύχαζον· τοὺς ὅρους γὰρ	τοὺς	τῆς ἐν Νικαίᾳ συνόδου παρασαλεύειν
[2, 24]	μὲν Ἀρειανίζοντας ἐκτρέπεσθαι, ἀσπάζεσθαι δὲ	τοὺς	τὸ ὁμοούσιον‘ ὁμολογοῦντας. Ἔν τισι
[2, 23]	χάριτι προστεθῆναι ἐδικαιώσαμεν, ὥστε πάντας	τοὺς	τοῦ ἱεροῦ καταλόγου γινώσκειν ἐνδεδόσθαι
[2, 20]	οὖν τῶν ἑσπερίων μερῶν περὶ	τοὺς	τριακοσίους συνῆλθον ἐπίσκοποι, ὥς φησιν
[2, 16]	Ἀπέθανον οὖν, ὡς λέγεται, περὶ	τοὺς	τρισχιλίους ἑκατὸν πεντήκοντα· οἱ μὲν
[2, 12]	τὴν Ἀρειανὴν συγκροτοῦντες θρησκείαν οὐ	τοὺς	τυχόντας κατὰ τῶν ἐκκλησιῶν πολέμους
[2, 20]	νομίσαντες, οἱ μὲν ἀνατολικοὶ, ὅτι	τοὺς	ὑπ´ αὐτῶν καθαιρεθέντας οἱ ἑσπέριοι
[2, 1]	τὴν ἐκκλησιαστικὴν ἱστορίαν συντάξας, περὶ	τοὺς	χρόνους ἐπλανήσθη. Τὰ γὰρ κατὰ
[2, 18]	εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον,	τουτέστι	τὸν Παράκλητον, ὅπερ ἐπαγγειλάμενος τοῖς
[2, 19]	εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον,	τουτέστιν	εἰς τὸν Παράκλητον· ὅπερ ἐπαγγειλάμενος
[2, 3]	ἀποπεφευγέναι τὴν γνῶσιν οἶμαι, διὰ	τοῦτο	Ἀθανάσιον τὸν τοῦ προσκυνητοῦ νόμου
[2, 19]	Πατέρα, τὸν μόνον ἀγέννητον, διὰ	τοῦτο	ἀρνούμεθα τὸν Χριστὸν Θεὸν εἶναι
[2, 23]	πίστεως ἐπ´ ὀφθαλμῶν λοιπὸν ὁρᾶτε.	Τοῦτο	γὰρ ἀληθῶς ἄν τις ἴδοι
[2, 23]	ψυχῇ καὶ γνώμῃ ἀσπαστὸν ἡγήσασθε.	Τοῦτο	γὰρ καὶ ὑμῖν πρέπει, καὶ
[2, 24]	ἐκκλησίων καὶ χειροτονίας ἐποίει· καὶ	τοῦτο	γέγονεν ἀρχὴ ἑτέρας μέμψεως κατ´
[2, 2]	διέβαινε τὸν βασιλέα τὸ ζήτημα.	Τοῦτο	γίνεται φανερὸν κατὰ βραχὺ πρῶτον
[2, 12]	ἐκκλησίᾳ χειροτονοῦσι τὸν Μακεδόνιον. Καὶ	τοῦτο	δὲ ἐποίησαν οἱ πρώην Εὐσεβίῳ
[2, 17]	Ἀντιοχείᾳ πρὸς Ἰούλιον οὐ παρέλειπε.	Τοῦτο	δὲ σύνηθες αὐτῷ ποιεῖν· ἐν
[2, 23]	τῆς σῆς προθέσεως ἐνεπόδιζε, διὰ	τοῦτο	δωρεᾶς πληρέστατα γράμματα πρὸς τὴν
[2, 3]	Ἀλεξανδρείας ἐκβαλεῖν. Πῶς μὲν οὖν	τοῦτο	ἐγένετο, μικρὸν ὕστερον λέξω. ~Ὡς
[2, 1]	τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπε Θεόδωρε, καὶ	τοῦτο	ἔδει ποιῆσαι, ὥστε μὴ ἀγνοεῖν
[2, 3]	τοῦ τηλικούτου ἀνδρὸς σχῆμα εἰς	τοῦτο	ἐκίνει καὶ προέτρεπεν. Ἡ θεία
[2, 21]	οὐχ ὡς μὴ ἔχων καρδίαν	τοῦτο	ἔλεγε, καθαρὰν δὲ αὐτῷ τὴν
[2, 23]	γνόντες οἱ Ἀρειανίζοντες, ὑπερτίθεσθαι μὲν	τοῦτο	ἔλεγον, πράττειν δὲ τὰ δοκοῦντα
[2, 1]	μετὰ ταῦτα ὑπαγορεύσει μετατεθείκαμεν. Καὶ	τοῦτο	ἐν τῷ πρώτῳ βιβλίῳ ποιήσαντες,
[2, 13]	ἀναιρέσεως, καὶ ὅπως πάλιν διὰ	τοῦτο	ἐξεώθη ὁ Παῦλος τῆς ἐκκλησίας.
[2, 2]	μικρὸν ἔμπροσθεν ἐγεγόνει. Πῶς δὲ	τοῦτο	ἐπράχθη λεκτέον. Τὴν διαθήκην ὁ
[2, 16]	ἐμβληθείς τε εἰς πλοῖον ἐπὶ	τοῦτο	εὐτρεπισθὲν, ταχέως ἐπ´ ἐξορίαν ἐπέμπετο.
[2, 17]	πατὴρ εἰς διατροφὴν τῶν πτωχῶν.	Τοῦτο	ἔφασαν ἐξαργυρίζειν τὸν Ἀθανάσιον καὶ
[2, 22]	τὰς ἐκκλησίας, ἢ μὴ ποιοῦντα	τοῦτο	ἐχθρόν τε εἶναι καὶ προσδέχεσθαι
[2, 1]	ἀληθοῦς. Οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ	τοῦτο	ἰστέον, ὅτι οὐ παρεθήκαμεν ἐν
[2, 23]	παρ´ ἡμῶν οὐκ ἀπήντησας, διὰ	τοῦτο	καὶ νῦν ὑπομνῆσαί σε ἐσπουδάσαμεν,
[2, 10]	εἰς τὴν Ἀλεξανδρείας ἐπισκοπήν. Καὶ	τοῦτο	κατεργασάμενοι μεταποιοῦσι τὴν πίστιν, οὐδὲν
[2, 23]	τῶν ἡμετέρων καιρῶν εὐμοιρίας. Καὶ	τοῦτο	μὲν ἀπεῖναι ἀφ´ ὑμῶν παντελῶς
[2, 23]	Ἀθανασίῳ τῷ ἐπισκόπῳ πραχθὲν εὑρίσκεται,	τοῦτο	νῦν ἀπαλειφθῆναι βουλόμεθα· καὶ γὰρ
[2, 1]	πίστιν καταβραχὺ μεταποιοῦντες ἐξέδωκαν, διὰ	τοῦτο	ὅσα ἀναγκαῖα ἡγησάμεθα ἐν τῇδε
[2, 1]	τοῖς καταστοχασαμένοις αὐτῶν καὶ διὰ	τοῦτο	πλανηθεῖσιν. Ἔτι μὴν καὶ ἐπιστολῶν
[2, 23]	ἡμῶν φθάνει, οἷς θεόθεν καὶ	τοῦτο	συγκεχωρῆσθαι συνέστηκεν, ὅπως εἰς γνῶσιν
[2, 23]	βεβαιωθῆναι προσηκόντως. Ἀλλὰ μὴν καὶ	τοῦτο	τῇ εἰς αὐτὸν χάριτι προστεθῆναι
[2, 23]	ἐπινευσάντων τῇ πατρίδι ἀποκατασταθῇς, ἔχων	τοῦτο	τῆς ἡμῶν χάριτος ἐνέχυρον. Ἄλλη
[2, 8]	Προβίνου· ἦν δὲ πέμπτον ἔτος	τοῦτο	τῆς τελευτῆς τοῦ τῶν Αὐγούστων
[2, 19]	κατὰ τὰς γραφὰς, τρεῖς διὰ	τοῦτο	τοὺς Θεοὺς ποιοῦμεν. Ἐπειδὴ τὸν
[2, 19]	τὸν Υἱὸν ἀσφαλὲς, ἐπεὶ μηδαμοῦ	τοῦτο	τῶν θεοπνεύστων γραφῶν ἐμφέρεται περὶ
[2, 20]	τῷ βιβλίῳ φράσις, καὶ διὰ	τοῦτο	ὑπόνοιαν τοῦ Σαμοσατέως λαβεῖν. Οὐκ
[2, 19]	ὁμοίως τῷ Πατρὶ λέγοντες, διὰ	τοῦτο	χωρίζομεν αὐτὸν τοῦ Πατρὸς, τόπους
[2, 23]	προσοῦσαν ὑμῖν ὀρθὴν πίστιν κατειλήφατε	τοῦτο,	ὡς οὐκ ἂν εἰς τέλος
[2, 25]	μνήμην. Ἰστέον δὲ ὅτι συνεβασίλευσε	τούτοις	ἀνεψιὸς αὐτῶν, ᾧ ὄνομα Δαλμάτιος
[2, 23]	πάλαι οἱ ἅμα αὐτῷ κληρικοὶ,	τούτοις	βεβαιωθῆναι προσηκόντως. Ἀλλὰ μὴν καὶ
[2, 19]	παρὰ τὰ προλαβόντα περιέχουσα, ἐν	τούτοις	ἐξετέθη τοῖς ῥήμασι· Πιστεύομεν εἰς
[2, 3]	πρόνοια ὑμᾶς διαφυλάξοι, ἀδελφοὶ ἀγαπητοί.	Τούτοις	θαρρῶν τοῖς γράμμασιν ὁ Ἀθανάσιος
[2, 25]	τὰς ἐκκλησίας πόλεμος ἦν. Ἐν	τούτοις	καθεστώτων τῶν πραγμάτων, Μαγνέντιος περὶ
[2, 19]	εἶναι Θεόν. Βδελυσσόμεθα δὲ πρὸς	τούτοις	καὶ ἀναθεματίζομεν καὶ τοὺς λόγον
[2, 18]	ἐπιδεδώκασι τῷ βασιλεῖ Κώνσταντι ἐν	τούτοις	οὖσαν τοῖς ῥήμασιν· Ἄλλη ἔκθεσις
[2, 23]	Ἐρρῶσθαι ὑμᾶς εὔχομαι, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί.	Τούτοις	πεπιστευκὼς τοῖς γράμμασιν Ἀθανάσιος ἐπὶ
[2, 9]	~Περὶ Εὐσεβίου τοῦ Ἐμισηνοῦ. Ἐπὶ	τούτοις	τότε τῆς διαβολῆς γενομένης, προχειρίζονται
[2, 22]	Εἰ μὲν οὖν ἐπαγγέλλῃ ἀποδιδόναι	τούτοις	τοὺς θρόνους, ἐπαμυνόμενος τοὺς μάτην
[2, 22]	αὐτόθι γενόμενος, καὶ ἄκοντός σου,	τούτοις	τοὺς οἰκείους ἀποδίδωμι θρόνους. ~Ὡς
[2, 11]	μέσοις τοῖς ψαλμῳδοῦσιν ἀβλαβὴς διεσώζετο.	Τοῦτον	δὲ τὸν τρόπον διεκφυγὼν ἐπὶ
[2, 23]	ὀρθῆς προαιρέσεως ἔσται ἡ πρὸς	τοῦτον	ἕνωσις. Ὅσοι γὰρ ἂν, τῆς
[2, 23]	ἐκ τῆς Ῥωμαϊκῆς μεταβληθέντα γλώσσης	τοῦτον	ἔχει τὸν τρόπον· Ἐπιστολὴ Κωνσταντίου
[2, 16]	ἐκράτησαν. Κατὰ δὲ τὸν καιρὸν	τοῦτον	καὶ ὁ βασιλεὺς τὴν μεγάλην
[2, 2]	εὐνοῦχος, ᾧ ὄνομα ἦν Εὐσέβιος·	τοῦτον	ὁ πρεσβύτερος συνθέσθαι τῇ Ἀρείου
[2, 23]	πάλιν πρὸς ὑμᾶς ἀποστεῖλαι ἐδικαιώσαμεν.	Τοῦτον	συνήθως καὶ προσηκόντως ὑποδεξάμενοι, καὶ
[2, 6]	Μακεδόνιον. Ὑπὸ δὲ τὸν αὐτὸν	τοῦτον	χρόνον κατὰ τὴν Κωνσταντινούπολιν ἑτέρα
[2, 22]	καὶ ἕως μὲν τοῦ ὄρους	τούτου	ἀδιάφορος ἦν ἡ κοινωνία, διαφόρου
[2, 25]	διεδέξαντο, ὡς ἐν τῷ πρὸ	τούτου	βιβλίῳ πεποιήμεθα μνήμην. Ἰστέον δὲ
[2, 20]	καθῄρητο, ὡς ἐν τῷ πρὸ	τούτου	βιβλίῳ πεποιήμεθα μνήμην· τότε δὲ
[2, 23]	τῆς φιλανθρωπίας, τοῖς ἰδίοις ἀποκατασταθῇς.	Τούτου	γὰρ ἕνεκα καὶ τὸν δεσπότην
[2, 11]	πυλῶν τῆς ἐκκλησίας πάντες ἐξῄεσαν.	Τούτου	γινομένου οἱ στρατιῶται ἀπόμαχοι ἔμενον·
[2, 23]	τε καὶ μοίρας γενόμενοι, τὴν	τούτου	ἕλωνται κοινωνίαν, τούτους πάντας ἐκελεύσαμεν,
[2, 21]	εἰπεῖν, ἐπάκουσον οἷα Εὐσέβιος περὶ	τούτου	ἐν τῷ πρώτῳ βιβλίῳ τῷ
[2, 23]	ἡγεμόσιν. Εἴ τί ποτε πρὸ	τούτου	ἐπὶ βλάβῃ καὶ ὕβρει τῶν
[2, 2]	Ἀρείου δόξῃ συνέπεισεν. Ἐκ δὲ	τούτου	καὶ οἱ λοιποὶ τῶν εὐνούχων
[2, 15]	κακῶς· ᾧ δὲ ἠκολούθησε Μακεδονίῳ	τούτου	καὶ τὴν χειροτονίαν ἀπέκρυψεν. Εἰ
[2, 23]	πρᾳότητος· ὥστε πάντα τὰ πρὸ	τούτου	κατὰ τῶν αὐτῷ κεκοινωνηκότων ὡρισμένα
[2, 6]	τῇ ἡλικίᾳ δὲ γέροντα. Ἐκ	τούτου	μείζων φιλονεικία περὶ χειροτονίας γίνεται
[2, 2]	δὲ τὴν Ἀρειανίζουσαν. Περιέσεσθαι δὲ	τούτου	οὐκ ἂν δύναιντο, εἰ μὴ
[2, 23]	καὶ ἡ ὑμετέρα καὶ ἡ	τούτου	πίστις ἐγνώσθη παρὰ πᾶσι καὶ
[2, 23]	Θεὸς ὑμῖν ἀποδίδωσιν. Ἐκ δὴ	τούτου	συνορᾷν ἐστὶν καθαρὰς ὑμῶν καὶ
[2, 23]	Θεὸς ὁ παντοκράτωρ, καὶ ὁ	τούτου	Υἱὸς, ὁ Κύριος καὶ Σωτὴρ
[2, 15]	τοῦ Ἀρειανοῦ ἐγένετο, ἐκ δὲ	τούτου	φασὶ ταραχὰς καὶ διαφθορὰς ἀνθρώπων
[2, 15]	γενόμενα δείκνυσι. Τοσαῦτα μὲν περὶ	τούτου.	~Ὡς ὁ βασιλεὺς παρεσκεύασε διὰ
[2, 19]	καὶ τὸν Υἱὸν, οὐ δύο	τούτους	Θεοὺς, ἀλλ´ ἕνα ὁμολογοῦμεν, μετὰ
[2, 23]	γενόμενοι, τὴν τούτου ἕλωνται κοινωνίαν,	τούτους	πάντας ἐκελεύσαμεν, καθ´ ὁμοιότητα τῆς
[2, 18]	οὐ μόνον ἐν τῷ αἰῶνι	τούτῳ,	ἀλλὰ καὶ ἐν τῷ μέλλοντι.
[2, 19]	οὐ μόνον ἐν τῷ αἰῶνι	τούτῳ,	ἀλλὰ καὶ ἐν τῷ μέλλοντι.
[2, 25]	τυράννων Μαγνεντίου καὶ Βετρανίωνος. Ἐν	τούτῳ	δὲ τὰ δημόσια οὐχ ἡ
[2, 17]	ἐπὶ τὴν Ῥώμην ἀνέδραμεν. Ἐν	τούτῳ	δὲ τῷ καιρῷ, καὶ ἑτέρα
[2, 2]	Ἦν δὲ ἐν τῷ χρόνῳ	τούτῳ	πρωτότυπος τῶν κοιτώνων τοῦ βασιλέως
[2, 23]	ἧς θείῳ νεύματι προστάτης ἐτύγχανε.	Τούτῳ	τὰ ἀκόλουθα ἔδει παρὰ τῆς
[2, 11]	εἰς Ἀλεξάνδρειαν κατελθόντος Ἀθανάσιος ἔφυγεν.	Τούτων	γινομένων καὶ Γρηγόριον κατήγαγον ἐν
[2, 23]	ἐκέλευσε. Τὰ δὲ περὶ ἀμφοτέρων	τούτων	γραφέντα ἔστι τάδε. Ἐπιστολὴ Κωνσταντίου
[2, 15]	τὴν βλασφημίαν καὶ τὰ ἐκ	τούτων	ἐγκλήματα ἐπὶ Ἀθανάσιον ὡς αἴτιον
[2, 11]	ἐνέπρησαν. Τοσαῦτα μὲν οὖν περὶ	τούτων	εἰρήσθω. Εὐσέβιος δὲ ὅσα ἐβούλετο
[2, 20]	δὲ ἐν Σαρδικῇ πρῶτον μὲν	τούτων	ἐρήμην κατεψηφίσαντο, ἔπειτα τοὺς κατηγόρους
[2, 15]	ἢ φθεγγόμενος εὔφημα ἂν πρὸ	τούτων	ἐφθέγγετο. Νῦν δὲ ταῦτα πάντα
[2, 18]	Υἱὸν ἐδογμάτισε. Καὶ περὶ μὲν	τούτων	κατὰ χώραν ἐροῦμεν. ~Περὶ τῆς
[2, 15]	ὡς αἴτιον ἀναφέρουσι, βραχέα περὶ	τούτων	λεκτέον. Τὰς μὲν γὰρ ἀληθεῖς
[2, 17]	ἑκὼν ὑπερβαίνει. Τοσαῦτα μὲν περὶ	τούτων.	Μετ´ οὐ πολὺ δὲ καὶ
[2, 21]	ἡμῶν. Καὶ πρό γε ἁπάντων	τούτων	ὁ ἀπόστολος ταῖς λέξεσι ταύταις
[2, 23]	τὸν ἐπίσκοπον ὑμῶν Ἀθανάσιον, μετὰ	τούτων	οἵ τινες αὐτῶν κοινωνοὶ γεγόνασι·
[2, 21]	τὴν λέξιν ἐκδέχεσθαι, τοιάδε φησίν·	Τούτων	τοίνυν ὧδε ἐπικατασκευαζομένων, ἀκόλουθον ἐστὶ
[2, 23]	ψυχῆς τὴν προαίρεσιν, καὶ ὅτι	τούτων	ὧν εὔχῃ τυχεῖν δυνήσῃ. Ταύτας
[2, 3]	πεποιθυῖα βοηθείαις, καὶ τὰ τῆς	τραχυτέρας	τύχης ἄχθη ἐξουθενεῖ. Τοιγαροῦν εἰ
[2, 25]	κτίστου τῆς Κωνσταντινουπόλεως τελευτήσαντος, οἱ	τρεῖς	αὐτοῦ παῖδες τὴν βασιλείαν αὐτοῦ
[2, 19]	Ἁγίου Πνεύματος κατὰ τὰς γραφὰς,	τρεῖς	διὰ τοῦτο τοὺς Θεοὺς ποιοῦμεν.
[2, 19]	ἐκκλησία. Ὁμοίως καὶ τοὺς λέγοντας	τρεῖς	εἶναι Θεοὺς, ἢ τὸν Χριστὸν
[2, 18]	τὸν ἀδελφὸν γράμματα διαπέμπεται, δηλῶν	τρεῖς	ἐπισκόπους πεμφθῆναι παρ´ αὐτὸν τοὺς
[2, 19]	Χριστοῦ, ὁ Θεός. Οὔτε μὴν	τρία	ὁμολογοῦντες πράγματα, καὶ τρία πρόσωπα,
[2, 19]	πράγματός τε καὶ προσώπου τὰ	τρία	ὀνόματα ἀσεβῶς ἐκλαμβάνοντας, εἰκότως ἀποκηρύσσομεν
[2, 19]	μὴν τρία ὁμολογοῦντες πράγματα, καὶ	τρία	πρόσωπα, τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ
[2, 10]	ὡς εἶναι τῇ μὲν ὑποστάσει	τρία,	τῇ δὲ συμφωνίᾳ ἕν. Ταύτην
[2, 19]	Πιστεύοντες οὖν εἰς τὴν παντέλειον	Τριάδα	τὴν ἁγιωτάτην, τὸν Πατέρα λέγοντες
[2, 20]	τῶν ἑσπερίων μερῶν περὶ τοὺς	τριακοσίους	συνῆλθον ἐπίσκοποι, ὥς φησιν Ἀθανάσιος·
[2, 2]	ὁμώνυμος, ἐκ τῆς ἐν Γαλλίᾳ	Τριβέρεως	ἔπεμψεν. Ἔστι δὲ τάδε τὰ
[2, 19]	ἐροῦμεν. ~Περὶ τῆς μακροστίχου ἐκθέσεως.	Τριετοῦς	δὲ ἐν τῷ μέσῳ διαδραμόντος
[2, 23]	μόνον, ἀλλὰ καὶ δὶς καὶ	τρὶς	ἐκάλει παρ´ ἑαυτόν· ὡς τὰ
[2, 20]	Παμφίλου Εὐσέβιος ἀνεσκεύασεν ἐν ὅλοις	τρισὶ	βιβλίοις πρὸς αὐτὸν διαλεγόμενος, ἃ
[2, 16]	οὖν, ὡς λέγεται, περὶ τοὺς	τρισχιλίους	ἑκατὸν πεντήκοντα· οἱ μὲν ὑπὸ
[2, 19]	καὶ ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν τῇ	τρίτῃ	ἡμέρᾳ, καὶ ἀναληφθέντα εἰς οὐρανὸν,
[2, 18]	ταφέντα, ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν τῇ	τρίτῃ	ἡμέρᾳ, καὶ ἀνεληλυθότα εἰς τοὺς
[2, 10]	καὶ ἀναστάντα ὑπὲρ ἡμῶν τῇ	τρίτῃ	ἡμέρᾳ, καὶ ἀνελθόντα εἰς οὐρανοὺς,
[2, 13]	τῶν δύο Αὐγούστων Κωνσταντίου τὸ	τρίτον	καὶ Κώνσταντος τὸ δεύτερον. Καθ´
[2, 1]	ἐδόκει συνεγράψαμεν. Ἀπὸ δὲ τοῦ	τρίτου	ἄχρι τοῦ ἑβδόμου βιβλίου τὰ
[2, 21]	δὲ καὶ αὐτὸς ἐν τῷ	τρίτῳ	βιβλίῳ τῷ εἰς τὸν βίον
[2, 21]	πρὸς Μάρκελλον φησίν. Καὶ ἐν	τρίτῳ	δὲ ὁ αὐτὸς, διδάσκων πῶς
[2, 23]	τῆς ὑμετέρας συνειδήσεως μείζονα τὰ	τρόπαια.	Ἐν οἷς καὶ ἄχρι τερμάτων
[2, 11]	ἀβλαβὴς διεσώζετο. Τοῦτον δὲ τὸν	τρόπον	διεκφυγὼν ἐπὶ τὴν Ῥώμην ἀνέδραμε·
[2, 23]	μεταβληθέντα γλώσσης τοῦτον ἔχει τὸν	τρόπον·	Ἐπιστολὴ Κωνσταντίου πρὸς Ἀθανάσιον Κωνστάντιος
[2, 19]	αὐτὸν τῆς γενέσεως τοῖς ἀλλοτρίοις	τρόπον	ἔχειν καὶ αὐτὸν νομίζειν. Μόνον
[2, 21]	τῆς δὲ βροντῆς καθ´ ἕτερον	τρόπον	τὸ εὐαγγελικὸν κήρυγμα δηλούσης. Καὶ
[2, 8]	ὑπαγορευθῆναι ἐποίησε. Εὐσέβιος δὲ οὐδενὶ	τρόπῳ	ἡσυχάζειν ἐβούλετο, ἀλλὰ, τὸ τοῦ
[2, 23]	ἀλλότριος γένοιτο; Ἐπέτυχε τοίνυν οἱῳδήποτε	τρόπῳ,	καὶ ἐν τῷ νῦν καὶ
[2, 21]	ἄλλα εὕροι τις ἂν τοιούτῳ	τρόπῳ	τὴν θεόπνευστον γραφὴν διερευνώμενος· μὴ
[2, 6]	εὐλαβείας δεικνύμενον, αἱρεῖσθαι Μακεδόνιον, διάκονον	τυγχάνοντα	μὲν ἤδη πάλαι τῆς ἐκκλησίας,
[2, 18]	ἀνύσαντες ἀνεχώρησαν. Ἀδιαφόρου τοίνυν ἔτι	τυγχανούσης	τῆς μεταξὺ τῶν δυτικῶν τε
[2, 22]	ἀδιάφορος ἦν ἡ κοινωνία, διαφόρου	τυγχανούσης	τῆς πίστεως· περαιτέρω δὲ ἀλλήλοις
[2, 16]	καθαρὸς καὶ ἀθῷος τῶν γενομένων	τυγχάνων,	ὑπὸ τοῦ ἐπάρχου μᾶλλον ἢ
[2, 15]	ἐκ τῆς Ῥώμης, καὶ τοῖς	τύποις	τοῦ ἐπισκόπου Ἰουλίου θαρροῦντες, τάς
[2, 23]	Αὔγουστος Νεστορίῳ· τῷ δὲ αὐτῷ	τύπῳ	καὶ τοῖς ἐν Αὐγουστομνίκῃ καὶ
[2, 25]	ὑπὸ τῶν στρατιωτῶν ἕτερος ἐπῇρτο	τύραννος·	ὄνομα δὲ αὐτῷ Βετρανίων. Οὐ
[2, 25]	περὶ τὰ ἑσπέρια μέρη ἐπεφύη	τύραννος·	ὃς Κώνσταντα, τὸν τῶν ἑσπερίων
[2, 25]	πόλεμος. Μαγνέντιος μὲν γὰρ ὁ	τύραννος	πάσης Ἰταλίας ἐκράτει, Ἀφρικήν τε
[2, 25]	οὕτως τότε προέβαινεν. ~Περὶ τῶν	τυράννων	Μαγνεντίου καὶ Βετρανίωνος. Ἐν τούτῳ
[2, 17]	δὲ ὡς καὶ τὰ ἐν	Τύρῳ	πάλαι πραχθέντα ἐκ συναρπαγῆς ἐγεγόνει
[2, 8]	ἀλλὰ καὶ τὰ ἐν τῇ	Τύρῳ	πεπραγμένα κατὰ Ἀθανασίου εἰς μέσον
[2, 23]	καὶ ὅτι τούτων ὧν εὔχῃ	τυχεῖν	δυνήσῃ. Ταύτας τὰς ἐπιστολὰς ἐν
[2, 3]	πληρῶσαι. Ὅστις ἐπειδὰν τῆς ὑμετέρας	τύχῃ	προσόψεως, ὅσης παρ´ ἐμοῦ αἰδοῦς
[2, 3]	βοηθείαις, καὶ τὰ τῆς τραχυτέρας	τύχης	ἄχθη ἐξουθενεῖ. Τοιγαροῦν εἰ καὶ
[2, 12]	Ἀρειανὴν συγκροτοῦντες θρησκείαν οὐ τοὺς	τυχόντας	κατὰ τῶν ἐκκλησιῶν πολέμους ἐτύρευσαν,
[2, 23]	ἀντεισιόντος Μαρκέλλου, ταραχὴ οὐχ ἡ	τυχοῦσα	ἐγένετο, ἣ πρόφασιν λοιδορίας παρέσχε
[2, 25]	δὲ τὰ δημόσια οὐχ ἡ	τυχοῦσα	ταραχὴ διεδέχετο· περὶ ἧς ὅσα
[2, 23]	βασιλεὺς εἰς ἀγωνίαν οὐ τὴν	τυχοῦσαν	κατέστη· μεταπεμψάμενός τε εὐθὺς πλείστους
[2, 20]	Ἀθανάσιον· ἔτι μὴν καὶ Μαρκέλλῳ	τῷ	Ἀγκύρας, τῆς πρὸς τῇ μικρᾷ
[2, 22]	τῇ κατὰ Σαρδικὴν γενόμενα γνώριμα	τῷ	ἀδελφῷ Κωνσταντίῳ καθίστησιν, ἀποδίδοσθαί τε
[2, 23]	πίστει τετηρήκατε. Καὶ αὐτῷ δὲ	τῷ	ἀδελφῷ μου Ἀθανασίῳ οὐκ ἔλαττον
[2, 18]	τοῦ Πατρὸς, οὐ μόνον ἐν	τῷ	αἰῶνι τούτῳ, ἀλλὰ καὶ ἐν
[2, 19]	τοῦ Πατρὸς, οὐ μόνον ἐν	τῷ	αἰῶνι τούτῳ, ἀλλὰ καὶ ἐν
[2, 2]	τῶν Αὐγούστων ὠχυρωμένος γράμμασιν, ἅπερ	τῷ	Ἀλεξανδρέων λαῷ Κωνσταντῖνος ὁ νέος,
[2, 23]	ἐλθεῖν ἐξουσίαν σοι δῷ, ἐπὶ	τῷ	ἀμφοτέρων ἡμῶν ἐπινευσάντων τῇ πατρίδι
[2, 6]	διετέτμητο μέρη, τῶν μὲν προσκειμένων	τῷ	Ἀρειανῷ δόγματι, τῶν δὲ φρονούντων
[2, 18]	ἡ καθολικὴ ἐκκλησία. Ταῦτα ἐπιδεδωκότες	τῷ	βασιλεῖ, καὶ πολλοῖς ἑτέροις ἐκδόντες,
[2, 18]	ἀποκρυψάμενοι, ἑτέραν δὲ συγκαττύσαντες ἐπιδεδώκασι	τῷ	βασιλεῖ Κώνσταντι ἐν τούτοις οὖσαν
[2, 23]	ἔλεγον, πράττειν δὲ τὰ δοκοῦντα	τῷ	βασιλεῖ παρεχώρουν. Διόπερ ὁ βασιλεὺς
[2, 20]	νοηθείη ἡ ὑπ´ αὐτοῦ ἐν	τῷ	βιβλίῳ φράσις, καὶ διὰ τοῦτο
[2, 23]	θρόνους· ἔτι μὲν καὶ Ἀσκληπᾷ	τῷ	Γάζης, καὶ Λουκίῳ Ἀδριανουπόλεως. Καὶ
[2, 10]	τῶν αἰώνων ὑπάρχοντα, καὶ συνόντα	τῷ	γεγεννηκότι αὐτὸν Πατρὶ, δι´ οὗ
[2, 21]	καὶ Θεοῦ γέννημα, ἢ τὸ	τῷ	γεγεννηκότι ἀφωμοιωμένον; Κτίζει μὲν οὖν
[2, 23]	Ἀθανασίου Νικητὴς Κωνστάντιος Αὔγουστος Νεστορίῳ·	τῷ	δὲ αὐτῷ τύπῳ καὶ τοῖς
[2, 1]	τῷ μετὰ χεῖρας, λέγω δὲ	τῷ	δευτέρῳ, ποιῆσαι σπουδάζομεν. Ἀρκτέον δὲ
[2, 9]	αὖθις τὸν Εὐσέβιον συνεῖναι Εὐφρονίῳ	τῷ	διαδεξαμένῳ Εὐστάθιον, φεύγοντά τε τὴν
[2, 18]	τε τοῦ καθῃρημένου μαθητὴς, ἀκολουθῶν	τῷ	διδασκάλῳ, ψιλὸν ἄνθρωπον τὸν Υἱὸν
[2, 19]	συνόντα καὶ συνδιατρίβοντα πρὸ αἰώνων	τῷ	ἑαυτοῦ Πατρὶ, καὶ πρὸς πᾶσαν
[2, 9]	τῇ συνόδῳ. Φησὶ γὰρ ἐν	τῷ	εἰς αὐτὸν πεπονημένῳ βιβλίῳ, ὡς
[2, 21]	αὐτὸς ἐν τῷ τρίτῳ βιβλίῳ	τῷ	εἰς τὸν βίον Κωνσταντίνου κατὰ
[2, 17]	τὰ καθ´ ἑαυτοὺς γνώριμα καθιστῶσι	τῷ	ἐκεῖ βασιλεῖ. ~Ὡς ὁ τῶν
[2, 16]	Μακεδόνιος ἐν τῷ ὀχήματι σύνθρονος	τῷ	ἐπάρχῳ ἐν πᾶσιν ἐδείκνυτο· στρατιωτική
[2, 16]	ὄχλος ἦσαν πολὺς, πάροδος δὲ	τῷ	ἐπάρχῳ κατάγοντι τὸν Μακεδόνιον οὐδεμία
[2, 16]	γιγνόμενον. Πρόσταγμα οὖν ἔγγραφον ἀποστέλλει	τῷ	ἐπάρχῳ Φιλίππῳ, ὡς μείζονα μὲν
[2, 23]	ἀνέδραμεν· ἐπιδείξας τε τὰ γράμματα	τῷ	ἐπισκόπῳ Ἰουλίῳ, ἐν μεγίστῃ μὲν
[2, 12]	Οὐάλης ὕστερον μεταγνόντες, βιβλίον μετανοίας	τῷ	ἐπισκόπῳ Ἰουλίῳ ἐπιδόντες, τῇ ὁμοουσίῳ‘
[2, 24]	Ῥώμην ἀνῆλθον· βιβλίον τε μετανοίας	τῷ	ἐπισκόπῳ Ἰουλίῳ ἐπιδόντες, τῷ τε
[2, 24]	καταλαβών τε τὰ Ἱεροσόλυμα, καὶ	τῷ	ἐπισκόπῳ Μαξίμῳ καταφανῆ ποιήσας τά
[2, 23]	καὶ ὕβρει τῶν κοινωνούντων Ἀθανασίῳ	τῷ	ἐπισκόπῳ πραχθὲν εὑρίσκεται, τοῦτο νῦν
[2, 15]	μὲν οἱ τῆς ἑῴας ἐπίσκοποι	τῷ	ἐπισκόπῳ Ῥώμης Ἰουλίῳ διεπέμποντο. Ἐπειδὴ
[2, 15]	βασιλευούσῃ Ῥώμῃ εὑρίσκονται. Γνωρίζουσιν οὖν	τῷ	ἐπισκόπῳ Ῥώμης Ἰουλίῳ τὰ καθ´
[2, 10]	Θεὸν, κατὰ τὸ εἰρημένον ἐν	τῷ	εὐαγγελίῳ, καὶ Θεὸς ἦν ὁ
[2, 19]	καὶ ὑποτέτακται τῷ Πατρὶ καὶ	τῷ	Θεῷ ἀλλ´ ὅμως γεννηθέντα ἐκ
[2, 19]	ἀβούλητον οὖσαν καὶ ἀπροαίρετον περιτεθεικότας	τῷ	Θεῷ ἵνα ἄκων γεννήσῃ τὸν
[2, 25]	αὐτῶν, ᾧ ὄνομα Δαλμάτιος ὁμώνυμος	τῷ	ἰδίῳ πατρί· ὃν ἐπ´ ὀλίγον
[2, 3]	ἐμὸς πατὴρ, τὸν αὐτὸν ἐπίσκοπον	τῷ	ἰδίῳ τόπῳ παρασχεῖν προῄρητο, ὅμως
[2, 23]	τὸ ἡμέτερον κομιτάτον σπουδάσῃς, ἐπὶ	τῷ	ἰδόντα σε τὴν ἡμετέραν πρόσοψιν
[2, 15]	κοινῇ σφοδρότερον δι´ ἐπιστολῆς ἀντεγκαλοῦσι	τῷ	Ἰουλίῳ, δηλοῦντες μὴ δεῖν κανονίζεσθαι
[2, 17]	Ῥώμην ἀνέδραμεν. Ἐν τούτῳ δὲ	τῷ	καιρῷ, καὶ ἑτέρα διαβολὴ κατὰ
[2, 21]	θαυμάσῃς εἰ μεταφορικῶς καὶ ἐν	τῷ,	Κύριος ἔκτισέ με ἀρχὴν ὁδῶν
[2, 11]	γινόμενα φροντίδα ἔθετο ὅπως ἂν	τῷ	λαῷ μηδαμῶς βλάβη γένηται δι´
[2, 3]	τὴν Ἀλεξάνδρειαν κατέλαβεν Κωνσταντῖνος Καῖσαρ	τῷ	λαῷ τῆς καθολικῆς Ἀλεξανδρέων ἐκκλησίας.
[2, 23]	πεμφθεῖσα Νικητὴς Κωνστάντιος, μέγιστος, Σεβαστὸς,	τῷ	λαῷ τῆς κατὰ Ἀλεξάνδρειαν καθολικῆς
[2, 23]	ἤδη εὐφραίνει ἐννοούμενον καὶ προορῶντα	τῷ	λογισμῷ τὴν ἐπὶ τῇ ἐπανόδῳ
[2, 16]	Ἐπεὶ δὲ ὁ ἔπαρχος ἅμα	τῷ	Μακεδονίῳ πλησίον τῆς ἐκκλησίας ἐγένετο,
[2, 17]	τὸ ἐκ μονομερείας τὰ ἐν	τῷ	Μαρεώτῃ ὑπομνήματα πεπράχθαι· οὐ μὴν
[2, 18]	αἰῶνι τούτῳ, ἀλλὰ καὶ ἐν	τῷ	μέλλοντι. Καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα
[2, 23]	ἐν τῷ νῦν καὶ ἐν	τῷ	μέλλοντι, καὶ ὁμολογίας ἔνδοξον μαρτυρίαν.
[2, 19]	αἰῶνι τούτῳ, ἀλλὰ καὶ ἐν	τῷ	μέλλοντι. Πιστεύομεν δὲ καὶ εἰς
[2, 23]	μεθ´ ὑμᾶς ἐνταῦθα, καὶ ἐν	τῷ	μέλλοντι τὰ βελτίονα μένοι, ἃ
[2, 19]	μακροστίχου ἐκθέσεως. Τριετοῦς δὲ ἐν	τῷ	μέσῳ διαδραμόντος χρόνου, αὖθις οἱ
[2, 9]	τε εἰς τὴν Ἀντιόχειαν Πλακίτῳ	τῷ	μετὰ Εὐφρόνιον συνεῖναι, ὑπό τε
[2, 1]	πρώτῳ βιβλίῳ ποιήσαντες, καὶ ἐν	τῷ	μετὰ χεῖρας, λέγω δὲ τῷ
[2, 23]	τοίνυν οἱῳδήποτε τρόπῳ, καὶ ἐν	τῷ	νῦν καὶ ἐν τῷ μέλλοντι,
[2, 19]	τὸν μὲν ἀποστείλαντα Πατέρα ἐν	τῷ	οἰκείῳ τῆς ἀναλλοιώτου θεότητος ἤθει
[2, 24]	Ἀθανασίῳ γεγονόσιν ἡττηθέντες, ὡς ἔφην,	τῷ	ὁμοουσίῳ‘ συνέθεντο. Ἀθανάσιος δὲ διὰ
[2, 16]	τινος παρὼν ὁ Μακεδόνιος ἐν	τῷ	ὀχήματι σύνθρονος τῷ ἐπάρχῳ ἐν
[2, 12]	δὲ ἐποίησαν οἱ πρώην Εὐσεβίῳ	τῷ	πάντα κυκῶντι συμπράττοντες, τότε δὴ
[2, 23]	ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι´ οὗ	τῷ	παντοκράτορι Θεῷ ἡ δόξα εἰς
[2, 19]	τῶν αἰώνων, καὶ μηκέτι ὁμοίως	τῷ	Πατρὶ ἀγέννητον εἶναι καὶ αὐτὸν,
[2, 19]	συνάναρχον, οὔτε συναγέννητον τὸν Υἱὸν	τῷ	Πατρὶ εἶναι, νομιστέον· συνανάρχου γὰρ
[2, 19]	Υἱοῦ· τοῦ δὲ Υἱοῦ ὑποτεταγμένου	τῷ	Πατρὶ, ἐκτὸς δὲ αὐτοῦ, πάντων
[2, 19]	τοῦ Υἱοῦ ἐξηρτημένου καὶ προσπεφυκότος	τῷ	Πατρὶ, καὶ μόνον τοῖς πατρῴοις
[2, 19]	καὶ αὐτὸν, εἰ καὶ ὑποτέτακται	τῷ	Πατρὶ καὶ τῷ Θεῷ ἀλλ´
[2, 19]	ἀλλ´ ἄνωθεν τέλειον αὐτὸν, καὶ	τῷ	Πατρὶ κατὰ πάντα ὅμοιον πεπιστεύκαμεν.
[2, 19]	ζῆν τε καὶ ὑπάρχειν ὁμοίως	τῷ	Πατρὶ λέγοντες, διὰ τοῦτο χωρίζομεν
[2, 5]	Κωνσταντίου ἀδελφὸς ὃς ἦν ὁμώνυμος	τῷ	πατρὶ, ὁ νέος Κωνσταντῖνος, ἐπιὼν
[2, 2]	λαῷ Κωνσταντῖνος ὁ νέος, ὁ	τῷ	πατρὶ ὁμώνυμος, ἐκ τῆς ἐν
[2, 1]	ἐξωρίσθη, ἔγνωμεν δεῖν πιστεύειν μᾶλλον	τῷ	πεπονθότι καὶ τοῖς γινομένων τῶν
[2, 23]	ἔδοξεν ἀφ´ ὑμῶν ἀφελκυσθῆναι, ἀλλὰ	τῷ	πνεύματι διαπαντὸς ὡς συνὼν ὑμῖν
[2, 2]	Ταῦτα δὲ κατεσκεύαζον ὑπουργῷ χρώμενοι	τῷ	πρεσβυτέρῳ, ὃς τῆς Ἀρείου ἀνακλήσεως
[2, 20]	πάλαι μὲν καθῄρητο, ὡς ἐν	τῷ	πρὸ τούτου βιβλίῳ πεποιήμεθα μνήμην·
[2, 25]	βασιλείαν αὐτοῦ διεδέξαντο, ὡς ἐν	τῷ	πρὸ τούτου βιβλίῳ πεποιήμεθα μνήμην.
[2, 21]	τούτου ἐν τῷ πρώτῳ βιβλίῳ	τῷ	πρὸς Μάρκελλον κατὰ λέξιν φησίν·
[2, 21]	Εὐσέβιος ἐν τῷ πρώτῳ λόγῳ	τῷ	πρὸς Μάρκελλον φησίν. Καὶ ἐν
[2, 1]	ὑπαγορεύσει μετατεθείκαμεν. Καὶ τοῦτο ἐν	τῷ	πρώτῳ βιβλίῳ ποιήσαντες, καὶ ἐν
[2, 21]	οἷα Εὐσέβιος περὶ τούτου ἐν	τῷ	πρώτῳ βιβλίῳ τῷ πρὸς Μάρκελλον
[2, 21]	πλείονα ὁ Παμφίλου Εὐσέβιος ἐν	τῷ	πρώτῳ λόγῳ τῷ πρὸς Μάρκελλον
[2, 13]	Ἀντιόχειαν διατρίβοντος. Ἐντέλλεται οὖν Ἑρμογένει	τῷ	στρατηλάτῃ, ἐπὶ τὰ Θρᾴκια πεμπομένῳ
[2, 21]	τοῖς λόγοις αὐτοῦ Ἀρειανίζειν δοκεῖ	τῷ	συνεχῶς λέγειν διὰ Χριστοῦ. Πρὸς
[2, 23]	ὑμετέρου πόθου. Εἰ γὰρ καὶ	τῷ	σώματι πρὸς καιρὸν ἔδοξεν ἀφ´
[2, 24]	μετανοίας τῷ ἐπισκόπῳ Ἰουλίῳ ἐπιδόντες,	τῷ	τε ὁμοουσίῳ‘ συνέθεντο, καὶ γράμματα
[2, 20]	πεποιήμεθα μνήμην· τότε δὲ ἐν	τῷ	τὴν καταδίκην ἀναπαλαῖσαι ἐσπούδασε, διδάξας
[2, 19]	ἐνανθρώπησιν ἐκ προκοπῆς τεθεοποιῆσθαι λέγοντες,	τῷ	τὴν φύσιν ψιλὸν ἄνθρωπον γεγονέναι.
[2, 9]	Εἶτα τὰ Ἑλλήνων παιδευθεὶς παρὰ	τῷ	τηνικαῦτα τῇ Ἐδέσῃ ἐπιδημήσαντι παιδευτῇ,
[2, 23]	τιμωρίαν, τὰ πρέποντα καὶ ἁρμόζοντα	τῷ	τῆς ἱερᾶς θρησκείας θεσμῷ διαφυλάττοντες,
[2, 2]	τοῦ κατοιχομένου βασιλέως προσφέρει Κωνσταντίῳ	τῷ	τοῦ βασιλέως υἱῷ· ὁ δὲ
[2, 21]	λέγει δὲ καὶ αὐτὸς ἐν	τῷ	τρίτῳ βιβλίῳ τῷ εἰς τὸν
[2, 23]	τῆς τοῦ βίου παντὸς εὐνομίας	τῷ	τῶν ὅλων Πατρὶ Θεῷ ἀναπέμπειν
[2, 21]	Εὐσέβιος ἀρχὴν τῆς ὑπάρξεως δίδωσι	τῷ	Υἱῷ τοῦ Θεοῦ, κἂν ταῖς
[2, 10]	νομοθετήσασα διελύθη. Ἐν δὲ τῷδε	τῷ	χρόνῳ καὶ τὰ δημόσια πράγματα
[2, 4]	Καισαρείας διεδέξατο. Ἐν δὲ τῷδε	τῷ	χρόνῳ τελευτήσαντος Εὐσεβίου, ὃς τῆς
[2, 2]	εὐνούχοις αὐτῆς. Ἦν δὲ ἐν	τῷ	χρόνῳ τούτῳ πρωτότυπος τῶν κοιτώνων
[2, 14]	μεταστήσαντες Γεώργιον ἀνταπέστειλαν. Ἐν δὲ	τῷδε	καὶ οἱ Ἀρειανίζοντες μεθιστῶσιν ἐκ
[2, 10]	τινα νομοθετήσασα διελύθη. Ἐν δὲ	τῷδε	τῷ χρόνῳ καὶ τὰ δημόσια
[2, 4]	ἐπισκοπὴν Καισαρείας διεδέξατο. Ἐν δὲ	τῷδε	τῷ χρόνῳ τελευτήσαντος Εὐσεβίου, ὃς
[2, 19]	οἱ ἀπὸ Μαρκέλλου καὶ Φωτεινοῦ,	τῶν	Ἀγκυρογαλατῶν· οἳ τὴν προαιώνιον ὕπαρξίν
[2, 15]	ἐμέμνητο, ἐμέμνητο ἂν πάντως καὶ	τῶν	ἀδικημάτων αὐτοῦ, ὡς τὰ ἐπ´
[2, 3]	ἀπεστάλθαι, ἵνα ἐπειδὴ ἡ ἀγριότης	τῶν	αἱμοβόρων καὶ πολεμίων αὐτοῦ ἐχθρῶν
[2, 23]	ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας	τῶν	αἰώνων, ἀμήν. Ἐρρῶσθαι ὑμᾶς εὔχομαι,
[2, 19]	Κύριον ἡμῶν, τὸν πρὸ πάντων	τῶν	αἰώνων γεννηθέντα ἐκ τοῦ Πατρὸς,
[2, 18]	Ἰησοῦν Χριστὸν, τὸν πρὸ πάντων	τῶν	αἰώνων ἐκ τοῦ Πατρὸς γεννηθέντα,
[2, 10]	ἐγένετο· τὸν γεννηθέντα πρὸ πάντων	τῶν	αἰώνων ἐκ τοῦ Πατρὸς, Θεὸν
[2, 19]	τὸν δὲ Υἱὸν γεγεννῆσθαι πρὸ	τῶν	αἰώνων, καὶ μηκέτι ὁμοίως τῷ
[2, 18]	Πατρὸς, καὶ ἐρχόμενον ἐπὶ συντελείᾳ	τῶν	αἰώνων κρῖναι ζῶντας καὶ νεκροὺς
[2, 19]	τοῦ Πατρὸς, ἐρχόμενον ἐπὶ συντελείᾳ	τῶν	αἰώνων κρῖναι ζῶντας καὶ νεκροὺς
[2, 19]	Χριστὸν μὴ εἶναι Θεὸν πρὸ	τῶν	αἰώνων, μήτε Χριστὸν, μήτε Υἱὸν
[2, 10]	τοῦ Θεοῦ μονογενῆ, πρὸ πάντων	τῶν	αἰώνων ὑπάρχοντα, καὶ συνόντα τῷ
[2, 3]	ἥδιστα μὲν αὐτὸν ἀνεδέξατο ὁ	τῶν	Ἀλεξανδρέων λαός· ὅσοι δὲ ἐτύγχανον
[2, 16]	ἐπάρχῳ Φιλίππῳ, ὡς μείζονα μὲν	τῶν	ἄλλων ἀρχόντων τὴν ἐξουσίαν κεκληρωμένῳ,
[2, 21]	κτίσμα τὸν Υἱὸν ὡς ἓν	τῶν	ἄλλων τολμήσαντος εἰπεῖν, ἐπάκουσον οἷα
[2, 23]	κατέστη· μεταπεμψάμενός τε εὐθὺς πλείστους	τῶν	ἀνατολικῶν ἐπισκόπων, τήν τε αἵρεσιν
[2, 19]	ἑτεροδόξων τὴν ἀναίδειαν, ὁμοῦ δὲ	τῶν	ἀνατολικῶν τὸ ἐκκλησιαστικὸν ἐν Χριστῷ
[2, 19]	δημιουργίαν, εἴτε τῶν ὁρατῶν, εἴτε	τῶν	ἀοράτων· ἀλλ´ ἐνυπόστατον Λόγον ὄντα
[2, 24]	τε μηδὲν μελλήσας μετεπέμπετό τινας	τῶν	ἀπὸ Συρίας καὶ Παλαιστίνης ἐπισκόπων·
[2, 6]	κατεκράτουν οἱ φρονοῦντες τὸ ὁμοούσιον,	τῶν	Ἀρειανιζόντων διακρινομένων καὶ ὁσημέραι διαπληκτιζομένων
[2, 17]	Ῥώμης ἐπίσκοπος γνοὺς τὰ παρὰ	τῶν	Ἀρειανιζόντων κατὰ Ἀθανασίου γινόμενα, δεξάμενος
[2, 23]	πόλιν τοῖς διακρινομένοις πρὸς τὴν	τῶν	Ἀρειανιζόντων κοινωνίαν. Τὴν Ἀθανασίου τοίνυν
[2, 17]	ἑτέρα διαβολὴ κατὰ Ἀθανασίου παρὰ	τῶν	Ἀρειανιζόντων συρράπτεται, πρόφασιν ἐφευρόντων τοιαύτην.
[2, 23]	δὲ αὐτὸν ἐπεχείρει ἐκ κατασκευῆς	τῶν	Ἀρειανιζόντων ὑποβαλλόμενος· καὶ φησὶ πρὸς
[2, 23]	ὁμονοίας λόγον, καὶ τὴν κατὰ	τῶν	ἀτάκτων τιμωρίαν, τὰ πρέποντα καὶ
[2, 8]	ἐκκλησίας, ἣν ὁ πατὴρ μὲν	τῶν	Αὐγούστων κατασκευάζειν ἤρξατο, μετὰ τελευτὴν
[2, 17]	σιτηρέσιον ἤδη πρότερον δεδώρητο ὁ	τῶν	Αὐγούστων πατὴρ εἰς διατροφὴν τῶν
[2, 8]	ἔτος τοῦτο τῆς τελευτῆς τοῦ	τῶν	Αὐγούστων πατρὸς Κωνσταντίνου. Προειστήκει δὲ
[2, 2]	ἐπανελθὼν εἰς αὐτὴν Ἀθανάσιος ἑνὸς	τῶν	Αὐγούστων ὠχυρωμένος γράμμασιν, ἅπερ τῷ
[2, 23]	πάντα τὰ πρὸ τούτου κατὰ	τῶν	αὐτῷ κεκοινωνηκότων ὡρισμένα νῦν ἀμνηστίᾳ
[2, 21]	Θεοῦ, ὅτι μηδὲ ἄλλο τι	τῶν	γενητῶν. Ἀλλ´ ἀληθῶς Υἱὸς τοῦ
[2, 10]	κτισμάτων, ἢ γέννημα ὡς ἓν	τῶν	γεννημάτων, καὶ μὴ ὡς αἱ
[2, 16]	πεπραχὼς, ἀλλὰ καθαρὸς καὶ ἀθῷος	τῶν	γενομένων τυγχάνων, ὑπὸ τοῦ ἐπάρχου
[2, 12]	πόλιν στάσεις, πολλοί τε ἐκ	τῶν	γινομένων συντριβέντες ἀπώλοντο. ~Περὶ τῆς
[2, 17]	Ἀθανασίου λεγόμενα. Οὕτως ἐναντίων πεμπομένων	τῶν	γραμμάτων, ὁ Ἰούλιος τοῖς ἐν
[2, 10]	εἴ τις παρὰ τὴν ὑγιῆ	τῶν	γραφῶν ὀρθὴν πίστιν διδάσκει λέγων,
[2, 15]	διαβῆναι ἐπὶ τὴν Ἰταλίαν ἐξίσχυσε.	Τῶν	δὲ ἑσπερίων τηνικαῦτα μερῶν Κώνστας
[2, 6]	μὲν προσκειμένων τῷ Ἀρειανῷ δόγματι,	τῶν	δὲ φρονούντων καθ´ ἃ ἡ
[2, 19]	πάντων τῶν μετ´ αὐτὸν βασιλεύοντος	τῶν	δι´ αὐτοῦ γενομένων, καὶ τὴν
[2, 20]	πόλις δὲ αὕτη Ἰλλυριῶν γνώμῃ	τῶν	δυεῖν βασιλέων, τοῦ μὲν διὰ
[2, 13]	Ταῦτα δὲ πέπρακται ἐν ὑπατείᾳ	τῶν	δύο Αὐγούστων Κωνσταντίου τὸ τρίτον
[2, 20]	ἀπὸ τῆς τελευτῆς τοῦ πατρὸς	τῶν	δύο Αὐγούστων, ὕπατοι δὲ ἦσαν
[2, 18]	τοίνυν ἔτι τυγχανούσης τῆς μεταξὺ	τῶν	δυτικῶν τε καὶ ἀνατολικῶν κοινωνίας,
[2, 8]	τῆς Συρίας γενέσθαι, προφάσει μὲν	τῶν	ἐγκαινίων τῆς ἐκκλησίας, ἣν ὁ
[2, 23]	ἀνασοβὴν καὶ στάσεως πρόφασιν περιαιρεθῆναι	τῶν	ἐθελοκακίᾳ χρωμένων, τοῖς παρ´ ὑμῖν
[2, 23]	ἁπάντων εὐχὰς διαβαινούσης, καὶ ἐκ	τῶν	ἐθνῶν οἳ τῇ τῶν εἰδώλων
[2, 23]	ἐκ τῶν ἐθνῶν οἳ τῇ	τῶν	εἰδώλων πλάνῃ ἔτι καὶ νῦν
[2, 18]	δι´ οὗ καὶ ἁγιασθήσονται αἱ	τῶν	εἰλικρινῶς εἰς αὐτὸν πεπιστευκότων ψυχαί.
[2, 19]	δι´ οὗ καὶ ἁγιάζονται αἱ	τῶν	εἰλικρινῶς εἰς αὐτὸν πιστευόντων ψυχαί.
[2, 18]	Ἰλλυριῶν, αἵρεσις ἑτέρα. Φωτεινὸς γὰρ	τῶν	ἐκεῖ ἐκκλησιῶν προεστὼς, γένος τῆς
[2, 24]	κρίσει ἐγένετο σύμψηφος, παρασκευάζει σύνοδον	τῶν	ἐκεῖ ἐπισκόπων γενέσθαι. Μάξιμός τε
[2, 15]	ὁ αἱρεσιάρχης Μακεδόνιος κατὰ πασῶν	τῶν	ἐκκλησιῶν διεπράξατο, ἡσυχίαν ἦγεν ἂν,
[2, 15]	ἄλλος δι´ ἄλλο κατηγορηθέντες καὶ	τῶν	ἐκκλησιῶν ἐξελαθέντες, ἐν τῇ βασιλευούσῃ
[2, 24]	ὁμοούσιον‘ ὁμολογοῦντας. Ἔν τισι δὲ	τῶν	ἐκκλησίων καὶ χειροτονίας ἐποίει· καὶ
[2, 15]	αὐτοῦ, εἰ βούλοιντο ἐξελαύνειν τινας	τῶν	ἐκκλησιῶν· μηδὲ γὰρ αὐτοὺς ἀντειπεῖν,
[2, 23]	διεπυνθάνετο. Οἱ δὲ κρεῖσσον ἔφασαν	τῶν	ἐκκλησιῶν παραχωρῆσαι τοῖς περὶ Ἀθανάσιον,
[2, 12]	θρησκείαν οὐ τοὺς τυχόντας κατὰ	τῶν	ἐκκλησιῶν πολέμους ἐτύρευσαν, ὧν εἷς
[2, 6]	ὁ κατὰ τήνδε τὴν πόλιν	τῶν	ἐκκλησιῶν προεστὼς, ὁ τὴν πρὸς
[2, 9]	τὴν Ἐμισηνῶν πόλιν. Διαστασιασάντων δὲ	τῶν	Ἐμισηνῶν ἐπὶ τῇ χειροτονίᾳ αὐτοῦ—
[2, 17]	ἕτερα γράμματα πρὸς αὐτὸν παρὰ	τῶν	ἐν Αἰγύπτῳ ἐπισκόπων, διδάσκοντα ψευδῆ
[2, 17]	οὐκ ἔθηκεν· καίτοι τὴν παρὰ	τῶν	ἐν Ἀντιοχείᾳ πρὸς Ἰούλιον οὐ
[2, 10]	καὶ ἀκολουθοῦμεν. Τοιαῦται μὲν αἱ	τῶν	ἐν Ἀντιοχείᾳ τότε συνελθόντων περὶ
[2, 16]	ἐπιβαίνειν καὶ κατὰ τὰς ἄλλας	τῶν	ἐν Ἰλλυριοῖς πόλεις· μὴ μὴν
[2, 9]	ἡρμηνεύσθη βιβλία· ὧν ὁ μὲν	τῶν	ἐν Καισαρείᾳ, ὁ δὲ τῆς
[2, 10]	μεταποιοῦσι τὴν πίστιν, οὐδὲν μὲν	τῶν	ἐν Νικαίᾳ μεμψάμενοι, τὸ δὲ
[2, 3]	τοίνυν ταύτην ἀφῃρέθη τῶν φαρύγγων	τῶν	ἐπικειμένων αὐτῷ ἀνδρῶν, ὑπ´ ἐμοὶ
[2, 3]	μὴ κρίναντος τοῦ κοινοῦ συνεδρίου	τῶν	ἐπισκόπων, ἑαυτῷ ἐπιτρέψας τὴν ἐκκλησίαν
[2, 8]	ὅτι μὴ γνώμῃ κοινοῦ συνεδρίου	τῶν	ἐπισκόπων τὴν τάξιν τῆς ἱερωσύνης
[2, 18]	τῷ ἐκεῖ βασιλεῖ. ~Ὡς ὁ	τῶν	ἑσπερίων βασιλεὺς ἐζήτησε παρὰ τοῦ
[2, 23]	τε πάλιν τοῖς οἰκείοις ὁ	τῶν	ἑσπερίων βασιλεὺς, ἔτι τε καὶ
[2, 20]	οἱ μὲν ἀνατολικοὶ εἰς πρόσωπον	τῶν	ἑσπερίων ἐλθεῖν οὐκ ἐβούλοντο, φάσκοντες
[2, 22]	ἑῴας μὴ δεχομένου, πόλεμον ὁ	τῶν	ἑσπερίων ἠπείλησε βασιλεύς. Οἱ μέντοι
[2, 25]	ἐπεφύη τύραννος· ὃς Κώνσταντα, τὸν	τῶν	ἑσπερίων μερῶν βασιλεύοντα, περὶ τὰς
[2, 18]	ὑπηγόρευσαν ἔκθεσιν πίστεως. Ὁ δὲ	τῶν	ἑσπερίων μερῶν βασιλεὺς γνοὺς τὰ
[2, 22]	γραφόμενα, αἵρεσιν αὖθις προὐτίθει ὁ	τῶν	ἑσπερίων μερῶν βασιλεὺς, ἢ δέχεσθαι
[2, 22]	Μετὰ ταῦτα δὲ εὐθὺς ὁ	τῶν	ἑσπερίων μερῶν βασιλεὺς τὰ ἐν
[2, 20]	συνεκροτήθη σύνοδος. Ἐκ μὲν οὖν	τῶν	ἑσπερίων μερῶν περὶ τοὺς τριακοσίους
[2, 19]	πάντες ὁμοῦ μὲν τῆς συκοφαντίας	τῶν	ἑτεροδόξων τὴν ἀναίδειαν, ὁμοῦ δὲ
[2, 1]	συναγαγόντες, τινα δὲ καὶ παρὰ	τῶν	ἔτι ζώντων ἀκούσαντες ἐπληρώσαμεν. Ὕστερον
[2, 2]	ἡ τοῦ βασιλέως γαμετὴ διὰ	τῶν	εὐνούχων καὶ τοῦ πρεσβυτέρου τῇ
[2, 2]	δὲ τούτου καὶ οἱ λοιποὶ	τῶν	εὐνούχων τὰ αὐτὰ φρονεῖν ἀνεπείθοντο·
[2, 9]	βιβλίῳ, ὡς εἴη Εὐσέβιος ἐκ	τῶν	εὐπατριδῶν τῆς ἐν Μεσοποταμίᾳ Ἐδέσης
[2, 23]	αὐτῶν κοινωνοὶ γεγόνασι· καὶ χαίρετε	τῶν	εὐχῶν ἀπολαύοντες, οἳ τὸν ποιμένα
[2, 20]	ὥς φησιν Ἀθανάσιος· ἐκ δὲ	τῶν	ἑῴων ἑβδομήκοντα ἓξ μόνον ὁ
[2, 18]	φῶς ἀληθινὸν, τὸν ἐπ´ ἐσχάτων	τῶν	ἡμερῶν δι´ ἡμᾶς ἐνανθρωπήσαντα, καὶ
[2, 19]	φῶς ἀληθινὸν, τὸν ἐπ´ ἐσχάτου	τῶν	ἡμερῶν δι´ ἡμᾶς ἐνανθρωπήσαντα, καὶ
[2, 10]	ἀόρατα· τὸν καὶ ἐπ´ ἐσχάτων	τῶν	ἡμερῶν κατ´ εὐδοκίαν τοῦ Πατρὸς
[2, 10]	πάντα συνέστηκε, τὸν ἐπ´ ἐσχάτων	τῶν	ἡμερῶν κατελθόντα ἄνωθεν, καὶ γεννηθέντα
[2, 23]	ἐν ὑμῖν κινηθῆναι ὑπεναντίαν τῆς	τῶν	ἡμετέρων καιρῶν εὐμοιρίας. Καὶ τοῦτο
[2, 10]	Ἡμεῖς γὰρ πᾶσι τοῖς ἐκ	τῶν	θείων γραφῶν παραδεδομένοις ὑπό τε
[2, 19]	Υἱὸν ἀσφαλὲς, ἐπεὶ μηδαμοῦ τοῦτο	τῶν	θεοπνεύστων γραφῶν ἐμφέρεται περὶ αὐτοῦ·
[2, 19]	Χριστῷ φρόνημα, μαρτυρούμενον ἀβιάστως ὑπὸ	τῶν	θεοπνεύστων γραφῶν παρὰ τοῖς ἀδιαστρόφοις.
[2, 23]	τῆς πατρῴας ἑστίας, καὶ στερηθέντα	τῶν	ἰδίων, καὶ πλανώμενον ἐν θηριώδεσιν
[2, 8]	ἐπίσκοποι ἐνενήκοντα. Μάξιμος μέντοι ὁ	τῶν	Ἱεροσολύμων ἐπίσκοπος, ὃς Μακάριον διεδέξατο,
[2, 24]	Ἀθανάσιος ἐπὶ τὴν Ἀλεξάνδρειαν διὰ	τῶν	Ἱεροσολύμων παριὼν ὑπὸ Μαξίμου εἰς
[2, 18]	ἐν Σιρμίῳ, πόλις δὲ αὕτη	τῶν	Ἰλλυριῶν, αἵρεσις ἑτέρα. Φωτεινὸς γὰρ
[2, 23]	σε παραγενέσθαι πρὸς ἡμᾶς, καὶ	τῶν	καμάτων αἰτεῖν θεραπείαν· ὅμως ἐπειδὴ
[2, 11]	τὸν Ῥώμης ἐπίσκοπον, αὐτὸν κριτὴν	τῶν	κατὰ Ἀθανάσιον γενέσθαι παρακαλῶν, καὶ
[2, 23]	τούτου ἐπὶ βλάβῃ καὶ ὕβρει	τῶν	κοινωνούντων Ἀθανασίῳ τῷ ἐπισκόπῳ πραχθὲν
[2, 2]	ἐν τῷ χρόνῳ τούτῳ πρωτότυπος	τῶν	κοιτώνων τοῦ βασιλέως εὐνοῦχος, ᾧ
[2, 10]	τὸν Υἱὸν κτίσμα ὡς ἓν	τῶν	κτισμάτων, ἢ γέννημα ὡς ἓν
[2, 15]	τηνικαῦτα μερῶν Κώνστας ὁ νεώτερος	τῶν	Κωνσταντίνου παίδων μόνος ἐκράτει, Κωνσταντίνου
[2, 10]	ἤπερ ἠκολουθήσαμεν. Καὶ γνώσεσθε ἀπὸ	τῶν	λεγομένων. Μεμαθήκαμεν γὰρ ἐξ ἀρχῆς,
[2, 6]	λαὸς εἰς δύο διετέτμητο μέρη,	τῶν	μὲν προσκειμένων τῷ Ἀρειανῷ δόγματι,
[2, 19]	Πατρὶ, ἐκτὸς δὲ αὐτοῦ, πάντων	τῶν	μετ´ αὐτὸν βασιλεύοντος τῶν δι´
[2, 23]	οὓς ἂν στασιώδεις καταμάθοιεν τῇ	τῶν	νόμων ὑποβάλλειν ἐκδικίᾳ. Ἀμφότερα τοίνυν
[2, 10]	ἕνα Θεὸν Πατέρα παντοκράτορα, τὸν	τῶν	ὅλων δημιουργόν τε καὶ ποιητήν·
[2, 10]	ἐξ ἀρχῆς, εἰς ἕνα τὸν	τῶν	ὅλων Θεὸν πιστεύειν, τῶν πάντων
[2, 21]	λεχθείη. Καὶ δὴ καὶ ὁ	τῶν	ὅλων Θεὸς τοῦ μὲν Υἱοῦ
[2, 23]	τοῦ βίου παντὸς εὐνομίας τῷ	τῶν	ὅλων Πατρὶ Θεῷ ἀναπέμπειν σπουδάζετε.
[2, 21]	παντὸς κόσμου συστάσεως, ἄρχειν δὲ	τῶν	ὅλων ὑπὸ τοῦ Κυρίου τοῦ
[2, 10]	σημαινόντων ἀκριβῶς τὴν ἰδίαν ἑκάστου	τῶν	ὀνομαζομένων ὑπόστασίν τε καὶ τάξιν
[2, 10]	Ἁγίου ἀληθῶς ὄντος Πνεύματος Ἁγίου·	τῶν	ὀνομάτων οὐχ ἁπλῶς οὐδὲ ἀργῶν
[2, 19]	διακονησάμενον αὐτῷ τὴν δημιουργίαν, εἴτε	τῶν	ὁρατῶν, εἴτε τῶν ἀοράτων· ἀλλ´
[2, 23]	τὸν Θεόν. Μνήμονες γὰρ ὄντες	τῶν	οὐρανίων ἐπαγγελιῶν καὶ τῆς πρὸς
[2, 18]	Πατέρα παντοκράτορα, κτίστην καὶ ποιητὴν	τῶν	πάντων, ἐξ οὗ πᾶσα πατριὰ
[2, 19]	Πατέρα παντοκράτορα, κτίστην καὶ ποιητὴν	τῶν	πάντων, ἐξ οὗ πᾶσα πατριὰ
[2, 10]	τὸν τῶν ὅλων Θεὸν πιστεύειν,	τῶν	πάντων νοητῶν τε καὶ αἰσθητῶν
[2, 1]	καὶ ὅπως διὰ τὴν διαβολὴν	τῶν	περὶ Εὐσέβιον ἐξωρίσθη, ἔγνωμεν δεῖν
[2, 2]	τὸν Νικομηδέα ἕρμαιον ἡγοῦντο τὴν	τῶν	πολλῶν ταραχήν. Οὕτω γὰρ μόνως
[2, 25]	πόλεμος ἦν. Ἐν τούτοις καθεστώτων	τῶν	πραγμάτων, Μαγνέντιος περὶ τὰ ἑσπέρια
[2, 1]	τῷ πεπονθότι καὶ τοῖς γινομένων	τῶν	πραγμάτων παροῦσιν, ἢ τοῖς καταστοχασαμένοις
[2, 23]	τοῦ ἀδελφοῦ μου, παυσαμένων δὲ	τῶν	προγενομένων, καὶ τῆς πολυ τιμήτου
[2, 10]	ὡς αἱ θεῖαι γραφαὶ παραδεδώκασι	τῶν	προειρημένων ἕκαστα, ἢ εἴ τις
[2, 21]	ὧδε ἐπικατασκευαζομένων, ἀκόλουθον ἐστὶ μετὰ	τῶν	προεκτεθέντων ἁπάντων, καὶ τὸ, Κύριος
[2, 15]	ἑκάστῳ τόπον ἀποδιδοὺς, καὶ καθαπτόμενος	τῶν	προπετῶς καθελόντων αὐτούς. Οἱ δὲ
[2, 10]	θείων γραφῶν παραδεδομένοις ὑπό τε	τῶν	προφητῶν καὶ ἀποστόλων ἀληθινῶς τε
[2, 19]	τὸν νόμον, καὶ λαλήσας διὰ	τῶν	προφητῶν, καὶ τὰ τελευταῖα ἐνανθρωπήσας,
[2, 17]	τῶν Αὐγούστων πατὴρ εἰς διατροφὴν	τῶν	πτωχῶν. Τοῦτο ἔφασαν ἐξαργυρίζειν τὸν
[2, 11]	τῆς ψαλμῳδίας γενομένης, διὰ μιᾶς	τῶν	πυλῶν τῆς ἐκκλησίας πάντες ἐξῄεσαν.
[2, 2]	τοὺς ἀκούοντας ἤγειρεν. Ἕκαστος γὰρ	τῶν	πυνθανομένων τῆς ταραχῆς τὴν αἰτίαν
[2, 15]	Κωνσταντίνου τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ ὑπὸ	τῶν	στρατιωτῶν ἀναιρεθέντος, καθὰ καὶ ἤδη
[2, 25]	δὲ ἐν Σιρμίῳ πόλει ὑπὸ	τῶν	στρατιωτῶν ἕτερος ἐπῇρτο τύραννος· ὄνομα
[2, 16]	Μακεδόνιον οὐδεμία ἐγίνετο, ὠθισμὸς παρὰ	τῶν	στρατιωτῶν ἐτολμᾶτο βίαιος. Ἐπεὶ δὲ
[2, 25]	μέρεσιν ἐπιὼν καὶ αὐτὸς ὑπὸ	τῶν	στρατιωτῶν συμβαλὼν ἀνῃρέθη, ἤδη πολλάκις
[2, 16]	ἑκατὸν πεντήκοντα· οἱ μὲν ὑπὸ	τῶν	στρατιωτῶν σφαγέντες, οἱ δὲ ὑπὸ
[2, 23]	πρὸς αὐτὸν ηὐλαβεῖτο γὰρ τὰς	τῶν	συκοφαντῶν σκευωρίας— ὁ βασι λεὺς
[2, 17]	ἐν οἷς μὲν γὰρ αἱ	τῶν	συνόδων ἐπιστολαὶ σιγῶσιν ἢ ἀθετοῦσι
[2, 17]	Ἰουλίου ἐπιστολὰς ἐν τῇ Συναγωγῇ	τῶν	συνόδων‘ οὐκ ἔθηκεν· καίτοι τὴν
[2, 23]	θεοσεβεστάτας ἀπαντήσεις, καὶ τὴν ἔνδοξον	τῶν	συντρεχόντων ἑορτὴν, καὶ τίς ἐκείνη
[2, 23]	ἐν τῇ Ἐδέσῃ διετρίβομεν, παρόντων	τῶν	σῶν πρεσβυτέρων, ἤρεσεν ὅπως ἀποσταλέντος
[2, 7]	γενομένῃ χειροτονίᾳ. Καὶ καθιστὰς συνέδριον	τῶν	τὰ Ἀρείου φρονούντων ἐπισκόπων, τὸν
[2, 21]	τοῖς λοιποῖς κτίσμασιν ἐπιγραφόμενος φύσιν;	τῶν	τε πολλῶν γενητῶν ἔσται εἷς,
[2, 15]	κατὰ Ἀθανασίου οἱ Ἀρειανίζοντες καὶ	τῶν	τὸ ὁμοούσιον‘ φρονούντων εἰργάσαντο, ἢ
[2, 1]	πλανηθεῖσιν. Ἔτι μὴν καὶ ἐπιστολῶν	τῶν	τότε διαφόρων ἐπιτετυχηκότες, ὡς οἷόν
[2, 25]	Ἀθανάσιον οὕτως τότε προέβαινεν. ~Περὶ	τῶν	τυράννων Μαγνεντίου καὶ Βετρανίωνος. Ἐν
[2, 15]	εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν εἰσιόντος, ὠθισμὸς	τῶν	ὑπὸ Γεωργίου τοῦ Ἀρειανοῦ ἐγένετο,
[2, 3]	τὸ διαπαῖξαι τοίνυν ταύτην ἀφῃρέθη	τῶν	φαρύγγων τῶν ἐπικειμένων αὐτῷ ἀνδρῶν,
[2, 3]	ἐπέμενε, μὴ ἄρα διὰ τῆς	τῶν	φαύλων διαστροφῆς ἀνήκεστα ὑποστῇ. Πρὸς
[2, 12]	Ὑπὸ γὰρ τοῦδε τοῦ ἐμφυλίου	τῶν	Χριστιανῶν πολέμου συνεχεῖς ἐγίνοντο κατὰ
[2, 21]	δὲ ὅτι ζηλωτὴς καὶ θαυμαστὴς	τῶν	Ὠριγένους βιβλίων ἐστὶν, ἐν οἷς
[2, 21]	τοῦ Πατρὸς γεννηθέντα εὑρίσκουσιν οἱ	τῶν	Ὠριγένους βιβλίων τὸ βάθος κατανοῆσαι