Livre, Chap.
[2, 25]	οὖν οἱ Μαγνεντίου καθεῖλον στρατηγοί·	Μαγνέντιος	δὲ ἐπιὼν πάντα τὰ ἑσπέρια
[2, 25]	γενομένου, ἐμφύλιος μέγιστος ἀνερριπίσθη πόλεμος.	Μαγνέντιος	μὲν γὰρ ὁ τύραννος πάσης
[2, 25]	Ἐν τούτοις καθεστώτων τῶν πραγμάτων,	Μαγνέντιος	περὶ τὰ ἑσπέρια μέρη ἐπεφύη
[2, 25]	δορυφορούμενος. Νεπωτιανὸν μὲν οὖν οἱ	Μαγνεντίου	καθεῖλον στρατηγοί· Μαγνέντιος δὲ ἐπιὼν
[2, 25]	τότε προέβαινεν. ~Περὶ τῶν τυράννων	Μαγνεντίου	καὶ Βετρανίωνος. Ἐν τούτῳ δὲ
[2, 12]	Μακεδόνιον προεβάλλοντο. Ἀλλ´ οὐκ ἔφθασε	μαθεῖν	Εὐσέβιος τὰ παρὰ Ἰουλίου περὶ
[2, 9]	ἱερωσύνην καταλαβεῖν τὴν Ἀλεξάνδρειαν, κἀκεῖ	μαθεῖν	τὰ φιλόσοφα· ἐπανελθόντα τε εἰς
[2, 23]	διάκονον ἀπεστείλαμεν, παρ´ οὗ δυνήσῃ	μαθεῖν	τῆς τε ἡμετέρας ψυχῆς τὴν
[2, 9]	χειροτονίᾳ αὐτοῦ— ἐλοιδορεῖτο γὰρ ὡς	μαθηματικὴν	ἀσκούμενος— φυγῇ χρῆται, καὶ ἄπεισιν
[2, 10]	Ἰησοῦς Χριστὸς δι ετάξατο τοῖς	μαθηταῖς	λέγων, Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ
[2, 10]	ετάξατο τοῖς μαθηταῖς λέγων, Πορευθέντες	μαθητεύσατε	πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς
[2, 18]	Γαλατίας, Μαρκέλλου τε τοῦ καθῃρημένου	μαθητὴς,	ἀκολουθῶν τῷ διδασκάλῳ, ψιλὸν ἄνθρωπον
[2, 4]	τὴν Παμφίλου προσωνυμίαν ἐκέκτητο, Ἀκάκιος	μαθητὴς	αὐτοῦ τὴν ἐπισκοπὴν διαδέχεται· ὃς
[2, 9]	νέας τε ἡλικίας τὰ ἱερὰ	μαθὼν	γράμματα. Εἶτα τὰ Ἑλλήνων παιδευθεὶς
[2, 3]	ὁ δεσπότης ἡμῶν, ὁ τῆς	μακαρίας	μνήμης Κωνσταντῖνος ὁ σεβαστὸς ὁ
[2, 8]	ὁ τῶν Ἱεροσολύμων ἐπίσκοπος, ὃς	Μακάριον	διεδέξατο, οὐ παρεγένετο ἐν αὐτῇ,
[2, 16]	τε ὁ ἔπαρχος ἐπὶ τὴν	Μακεδονίας	μητρόπολιν Θεσσαλονίκην ἐλθεῖν, ἧς καὶ
[2, 13]	ἐκ τῆς Ἀλεξανδρέων κομιζομένου πόλεως.	Μακεδόνιον	δὲ ἀναδεῖξαι τῆς πόλεως ἐπίσκοπον
[2, 16]	Παῦλον καὶ εἰς ἐξορίαν πεμφθῆναι,	Μακεδόνιον	δὲ ἐνθρονισθῆναι. Ὁ μέντοι βασιλεὺς
[2, 6]	προσχήματος τῆς εὐλαβείας δεικνύμενον, αἱρεῖσθαι	Μακεδόνιον,	διάκονον τυγχάνοντα μὲν ἤδη πάλαι
[2, 6]	ἐπισκοπὴν προχειρίζονται, οἱ δὲ Ἀρειανίζοντες	Μακεδόνιον	ἔσπευ δον. Καὶ ἐν μὲν
[2, 12]	ἐπὶ Παῦλον ἐκκλησίᾳ χειροτονοῦσι τὸν	Μακεδόνιον.	Καὶ τοῦτο δὲ ἐποίησαν οἱ
[2, 16]	ἐκβάλλῃ, ἀντεισάγῃ δὲ εἰς αὐτὴν	Μακεδόνιον.	Ὁ οὖν ἔπαρχος Φίλιππος, εὐλαβηθεὶς
[2, 16]	δὲ τῷ ἐπάρχῳ κατάγοντι τὸν	Μακεδόνιον	οὐδεμία ἐγίνετο, ὠθισμὸς παρὰ τῶν
[2, 12]	ἐνεθρόνισε· καὶ ὡς οἱ Ἀρειανοὶ	Μακεδόνιον	προεβάλλοντο. Ἀλλ´ οὐκ ἔφθασε μαθεῖν
[2, 6]	τελευτῶν ὑπόψηφον πεποίηκε Παῦλον καὶ	Μακεδόνιον.	Ὑπὸ δὲ τὸν αὐτὸν τοῦτον
[2, 16]	ἐκ μηχανῆς τινος παρὼν ὁ	Μακεδόνιος	ἐν τῷ ὀχήματι σύνθρονος τῷ
[2, 16]	κανόνος ἐνθρονίζεται. Οὕτως μὲν οὖν	Μακεδόνιος	καὶ οἱ Ἀρειανοὶ διὰ τοσούτων
[2, 15]	ἢ ὅσα αὐτὸς ὁ αἱρεσιάρχης	Μακεδόνιος	κατὰ πασῶν τῶν ἐκκλησιῶν διεπράξατο,
[2, 23]	ἐδέξαντο. Ἐν δὲ τῇ Κωνσταντινουπόλει	Μακεδόνιος	Παύλῳ πρὸς ὀλίγον ὑπεξέστη, καθ´
[2, 16]	τοιούτοις δὴ τοῖς κατορθώμασιν ὁ	Μακεδόνιος,	ὡς οὐδὲν φαῦλον πεπραχὼς, ἀλλὰ
[2, 17]	ἐκώλυσε. Σαβῖνος μέντοι ὁ τῆς	Μακεδονίου	αἱρέσεως, οὗ καὶ ἤδη πρότερον
[2, 12]	ὧν εἷς ἦν ὁ διὰ	Μακεδονίου	ἐν τῇ Κωνσταντινουπόλει γενόμενος. Ὑπὸ
[2, 19]	ἐπισκόπου Γερμανικείας καὶ Μαρτυρίου καὶ	Μακεδονίου,	ὃς Μοψουεστίας τῆς ἐν Κιλικίᾳ
[2, 15]	καὶ μάλιστα Σαβῖνος ὁ τῆς	Μακεδονίου	προεστὼς αἱρέσεως· ὃς εἰ διελογίζετο,
[2, 16]	δὲ ὁ ἔπαρχος ἅμα τῷ	Μακεδονίῳ	πλησίον τῆς ἐκκλησίας ἐγένετο, τότε
[2, 15]	εἶπε κακῶς· ᾧ δὲ ἠκολούθησε	Μακεδονίῳ	τούτου καὶ τὴν χειροτονίαν ἀπέκρυψεν.
[2, 19]	κατὰ χώραν ἐροῦμεν. ~Περὶ τῆς	μακροστίχου	ἐκθέσεως. Τριετοῦς δὲ ἐν τῷ
[2, 19]	ἦν. Ἡ δὲ πίστις διὰ	μακροτέρων	γραφεῖσα, προσθήκας τε πλείστας παρὰ
[2, 3]	ἀναγκαίοις ἐμπλεονάζειν, εἰ καὶ τὰ	μάλιστα	αὐτοῦ ἡ ἀοίδιμος ἀρετὴ, ταῖς
[2, 23]	ἡμέτερον κομιτάτον παραγένῃ, διὰ τὸ	μάλιστα	βούλεσθαι ἡμᾶς ἀποστεῖλαί σε εἰς
[2, 10]	μέγιστοι ἐν τῇ ἑῴᾳ ἐγένοντο·	μάλιστα	δὲ ἡ Ἀντιόχεια ἐπὶ ἐνιαυτὸν
[2, 21]	τοῖς βιβλίοις εὑρίσκουσιν αὐτὸν καταχρώμενον·	μάλιστα	δὲ ὅτι ζηλωτὴς καὶ θαυμαστὴς
[2, 23]	Ἀθανασίῳ ἐπισκόπῳ. Εἰ καὶ τὰ	μάλιστα	διὰ προτέρων γραμμάτων ἐδηλώσαμεν, ὅπως
[2, 23]	ἡμῶν εὐσέβεια. Εἰ καὶ τὰ	μάλιστα	ἐπὶ πολὺ ὑπερεθέμην γράψαι τὴν
[2, 3]	ἐξουθενεῖ. Τοιγαροῦν εἰ καὶ τὰ	μάλιστα	πρὸς τὴν προσφιλεστάτην ὑμῶν θεοσέβειαν
[2, 15]	ἀνάπτουσιν οἱ λοιδοροῦντες αὐτὸν, καὶ	μάλιστα	Σαβῖνος ὁ τῆς Μακεδονίου προεστὼς
[2, 10]	δοκιμασταὶ τῆς πίστεως αὐτοῦ γενόμενοι,	μᾶλλον	αὐτὸν προσηκάμεθα ἤπερ ἠκολουθήσαμεν. Καὶ
[2, 16]	γενομένων τυγχάνων, ὑπὸ τοῦ ἐπάρχου	μᾶλλον	ἢ ὑπὸ ἐκκλησιαστικοῦ κανόνος ἐνθρονίζεται.
[2, 6]	χειροτονεῖται Παῦλος, ἐφ´ οὗ καὶ	μᾶλλον	ἡ τοῦ ἀπελθόντος ψῆφος ἐδόκει
[2, 1]	Εὐσέβιον ἐξωρίσθη, ἔγνωμεν δεῖν πιστεύειν	μᾶλλον	τῷ πεπονθότι καὶ τοῖς γινομένων
[2, 8]	ἐκ διαφόρων πόλεων ἐπίσκοποι ἐνενήκοντα.	Μάξιμος	μέντοι ὁ τῶν Ἱεροσολύμων ἐπίσκοπος,
[2, 24]	σύνοδον τῶν ἐκεῖ ἐπισκόπων γενέσθαι.	Μάξιμός	τε μηδὲν μελλήσας μετεπέμπετό τινας
[2, 24]	διὰ τῶν Ἱεροσολύμων παριὼν ὑπὸ	Μαξίμου	εἰς κοινωνίαν ἀνεδέχθη, καὶ σύνοδον
[2, 24]	ἐφ´ ᾧ σφόδρα κατεμωκήσαντο τοῦ	Μαξίμου	οἱ ἀπεχθῶς ἔχοντες πρὸς Ἀθανάσιον,
[2, 24]	τὰ Ἱεροσόλυμα, καὶ τῷ ἐπισκόπῳ	Μαξίμῳ	καταφανῆ ποιήσας τά τε ὑπὸ
[2, 17]	ἐκ μονομερείας τὰ ἐν τῷ	Μαρεώτῃ	ὑπομνήματα πεπράχθαι· οὐ μὴν ἀλλὰ
[2, 20]	κατηριθμεῖτο καὶ Ἰσχύρας ὁ τοῦ	Μαρεώτου	ἐπίσκοπος, ὃν οἱ καθελόντες Ἀθανάσιον
[2, 12]	εἰσὶ δὲ οὗτοι Θέογνις Νικαίας,	Μάρις	Χαλκηδόνος, Θεόδωρος Ἡρακλείας τῆς ἐν
[2, 18]	καὶ Θεόδωρος ὁ Θρᾷξ, καὶ	Μάρις	Χαλκηδόνος, καὶ Μάρκος ὁ Σύρος·
[2, 21]	ὁ Εὐσέβιος ἐν τοῖς πρὸς	Μάρκελλον	διέξεισιν· ἡμεῖς δὲ αὐτὰ παρεθέμεθα
[2, 21]	ὕστερον ἐκθήσομαι, ἀλλὰ μὴ κατὰ	Μάρκελλον	ἐκ μιᾶς λέξεως τὸ κυριώτατον
[2, 20]	πρὸς αὐτὸν διαλεγόμενος, ἃ πρὸς	Μάρκελλον‘	ἐπέγραψε· καὶ τίθησι μὲν τὰ
[2, 21]	τῷ πρώτῳ βιβλίῳ τῷ πρὸς	Μάρκελλον	κατὰ λέξιν φησίν· Ὁ μονογενὴς
[2, 21]	τῷ πρώτῳ λόγῳ τῷ πρὸς	Μάρκελλον	φησίν. Καὶ ἐν τρίτῳ δὲ
[2, 15]	Κωνσταντινουπόλεως, καὶ Ἀσκληπᾶς Γάζης, καὶ	Μάρκελλος	Ἀγκύρας τῆς μικρᾶς Γαλατίας, καὶ
[2, 20]	Οὐκ ἀγνοητέον μέντοι ὅτι τὸ	Μαρκέλλου	βιβλίον ὁ Παμφίλου Εὐσέβιος ἀνεσκεύασεν
[2, 20]	καὶ Παῦλος ὁ Σαμοσατεὺς, τοῦ	Μαρκέλλου	εἰσάγοντος. ~Ἀπολογία ὑπὲρ Εὐσεβίου τοῦ
[2, 8]	Κωνσταντίου τοῦ βασιλέως, ἐν ὑπατείᾳ	Μαρκέλλου	καὶ Προβίνου· ἦν δὲ πέμπτον
[2, 19]	Τοιοῦτοι δέ εἰσιν οἱ ἀπὸ	Μαρκέλλου	καὶ Φωτεινοῦ, τῶν Ἀγκυρογαλατῶν· οἳ
[2, 20]	καὶ τίθησι μὲν τὰ ῥήματα	Μαρκέλλου,	πρὸς αὐτὰ δὲ διαγωνίζεται, ὡς
[2, 23]	Ἀγκύρᾳ, Βασιλείου ἐξωθουμένου καὶ ἀντεισιόντος	Μαρκέλλου,	ταραχὴ οὐχ ἡ τυχοῦσα ἐγένετο,
[2, 18]	προεστὼς, γένος τῆς μικρᾶς Γαλατίας,	Μαρκέλλου	τε τοῦ καθῃρημένου μαθητὴς, ἀκολουθῶν
[2, 23]	Ἀθανασίῳ τε καὶ Παύλῳ καὶ	Μαρκέλλῳ	τοὺς ἰδίους ἀπεδίδου θρόνους· ἔτι
[2, 20]	καὶ Ἀθανάσιον· ἔτι μὴν καὶ	Μαρκέλλῳ	τῷ Ἀγκύρας, τῆς πρὸς τῇ
[2, 18]	Θρᾷξ, καὶ Μάρις Χαλκηδόνος, καὶ	Μάρκος	ὁ Σύρος· οἵ τινες παραγενόμενοι
[2, 23]	περὶ τὸν ἐπίσκοπον ὑμῶν ἐνδόξῳ	μαρτυρίᾳ	ἐνεδείξασθε, ἵνα ὑμῖν τε καὶ
[2, 23]	τῷ μέλλοντι, καὶ ὁμολογίας ἔνδοξον	μαρτυρίαν.	Διαφόρως γὰρ κατά τε γῆν
[2, 19]	τοῦ τότε ἐπισκόπου Γερμανικείας καὶ	Μαρτυρίου	καὶ Μακεδονίου, ὃς Μοψουεστίας τῆς
[2, 19]	τὸ ἐκκλησιαστικὸν ἐν Χριστῷ φρόνημα,	μαρτυρούμενον	ἀβιάστως ὑπὸ τῶν θεοπνεύστων γραφῶν
[2, 6]	ἐν ταὐτῷ καὶ βίου χρηστοῦ	μαρτυρούμενον,	Παῦλον τὸν ὑπ´ αὐτοῦ χειροτονηθέντα
[2, 15]	τοῖς εὖ φρονοῦσι καθέστηκεν. Ὥστε	μάτην	Ἀθανασίῳ τὴν αἰτίαν ἀνάπτουσιν οἱ
[2, 22]	τούτοις τοὺς θρόνους, ἐπαμυνόμενος τοὺς	μάτην	αὐτοῖς προσφυομένους, ἀποστελῶ πρός σε
[2, 21]	δὲ αὐτὰ παρεθέμεθα διὰ τοὺς	μάτην	ἐρεσχελοῦντας καὶ βλασφημεῖν τὸν ἄνδρα
[2, 6]	τετελευτήκει, ἀμφήριστος ἡ τοῦ λαοῦ	μάχη	καθίστατο· διὸ οἱ μὲν τοῦ
[2, 6]	προεστὼς, ὁ τὴν πρὸς Ἄρειον	μάχην	ἀγωνισάμενος, τὸν ἐνθάδε βίον ἀπέλειπεν,
[2, 19]	περὶ αὐτοῦ λεγόμενον, Κύριος ἔκτισέ	με	ἀρχὴν ὁδῶν αὐτοῦ εἰς ἔργα
[2, 21]	ἁπάντων, καὶ τὸ, Κύριος ἔκτισέ	με	ἀρχὴν ὁδῶν αὐτοῦ εἰς ἔργα
[2, 21]	τις εἰρημένον τὸ, Κύριος ἔκτισέ	με	ἀρχὴν ὁδῶν αὐτοῦ εἰς ἔργα
[2, 21]	καὶ ἐν τῷ, Κύριος ἔκτισέ	με	ἀρχὴν ὁδῶν αὐτοῦ, τὸ ἔκτισεν‘
[2, 10]	ἀλλὰ τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός	με·	τὸν παθόντα ὑπὲρ ἡμῶν, καὶ
[2, 16]	τοῦτον καὶ ὁ βασιλεὺς τὴν	μεγάλην	ἐκκλησίαν ἔκτιζεν, ἥτις Σοφία‘ μὲν
[2, 6]	ἐκκλησίᾳ καὶ ἐχομένῃ τῆς νῦν	μεγάλης	καὶ Σοφίας ὀνομαζομένης χειροτονεῖται Παῦλος,
[2, 16]	τὸ πρότερον εἰς κάλλος καὶ	μέγεθος	ηὔξησε, καὶ νῦν εἰσὶν εἰς
[2, 23]	γράμματα τῷ ἐπισκόπῳ Ἰουλίῳ, ἐν	μεγίστῃ	μὲν χαρᾷ τὴν Ῥωμαίων ἐκκλησίαν
[2, 8]	οὐδὲ Ἰούλιος παρῆν ὁ τῆς	μεγίστης	Ῥώμης ἐπίσκοπος· οὐδὲ μὴν εἰς
[2, 10]	Ἐν ταὐτῷ δὲ καὶ σεισμοὶ	μέγιστοι	ἐν τῇ ἑῴᾳ ἐγένοντο· μάλιστα
[2, 23]	Ἡ τοιαύτη χαρὰ κατὰ τὸ	μέγιστον	μέχρις ἡμῶν φθάνει, οἷς θεόθεν
[2, 25]	συσκευῆς ἀνεῖλε. Οὗ γενομένου, ἐμφύλιος	μέγιστος	ἀνερριπίσθη πόλεμος. Μαγνέντιος μὲν γὰρ
[2, 23]	Κωνσταντίου ὑπὲρ Ἀθανασίου Νικητὴς Κωνστάντιος,	μέγιστος,	Σεβαστὸς, ἐπισκόποις καὶ πρεσβυτέροις τῆς
[2, 23]	τοῖς Ἀλεξανδρεῦσι πεμφθεῖσα Νικητὴς Κωνστάντιος,	μέγιστος,	Σεβαστὸς, τῷ λαῷ τῆς κατὰ
[2, 23]	ἵνα ὑμῖν τε καὶ τοῖς	μεθ´	ὑμᾶς ἐνταῦθα, καὶ ἐν τῷ
[2, 14]	δὲ τῷδε καὶ οἱ Ἀρειανίζοντες	μεθιστῶσιν	ἐκ τῆς Ἀλεξ ανδρείας Γρηγόριον
[2, 16]	ἀποστέλλει τῷ ἐπάρχῳ Φιλίππῳ, ὡς	μείζονα	μὲν τῶν ἄλλων ἀρχόντων τὴν
[2, 23]	ἅμα ἐκ τῆς ὑμετέρας συνειδήσεως	μείζονα	τὰ τρόπαια. Ἐν οἷς καὶ
[2, 6]	ἡλικίᾳ δὲ γέροντα. Ἐκ τούτου	μείζων	φιλονεικία περὶ χειροτονίας γίνεται ἐπισκόπου,
[2, 24]	ἐπισκόπων γενέσθαι. Μάξιμός τε μηδὲν	μελλήσας	μετεπέμπετό τινας τῶν ἀπὸ Συρίας
[2, 18]	τούτῳ, ἀλλὰ καὶ ἐν τῷ	μέλλοντι.	Καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ
[2, 23]	τῷ νῦν καὶ ἐν τῷ	μέλλοντι,	καὶ ὁμολογίας ἔνδοξον μαρτυρίαν. Διαφόρως
[2, 19]	τούτῳ, ἀλλὰ καὶ ἐν τῷ	μέλλοντι.	Πιστεύομεν δὲ καὶ εἰς τὸ
[2, 23]	ὑμᾶς ἐνταῦθα, καὶ ἐν τῷ	μέλλοντι	τὰ βελτίονα μένοι, ἃ ὀφθαλμὸς
[2, 10]	Καὶ γνώσεσθε ἀπὸ τῶν λεγομένων.	Μεμαθήκαμεν	γὰρ ἐξ ἀρχῆς, εἰς ἕνα
[2, 19]	οἰκείῳ τῆς ἀναλλοιώτου θεότητος ἤθει	μεμενηκέναι·	τὸν δὲ ἀποσταλέντα Χριστὸν τὴν
[2, 21]	ἔστιν· ὅθεν εἰκότως ἄν τις	μέμψαιτο	τοῖς κτίσμα αὐτὸν φᾶναι τετολμηκόσιν,
[2, 10]	οὐδὲν μὲν τῶν ἐν Νικαίᾳ	μεμψάμενοι,	τὸ δὲ ἀληθὲς, ἐπὶ καθαιρέσει
[2, 24]	καὶ τοῦτο γέγονεν ἀρχὴ ἑτέρας	μέμψεως	κατ´ αὐτοῦ, ὅτι ἐν ταῖς
[2, 9]	εἰς τὴν Ἔμισαν· πάλιν τε	μέμψιν	ὑπομεῖναι ὡς τὰ Σαβελλίου φρονοῦντα
[2, 10]	καὶ πιστεύομεν καὶ ἀκολουθοῦμεν. Τοιαῦται	μὲν	αἱ τῶν ἐν Ἀντιοχείᾳ τότε
[2, 6]	Νικαίᾳ σύνοδος ὥρισε· καὶ ἕως	μὲν	Ἀλέξανδρος περιῆν, κατεκράτουν οἱ φρονοῦντες
[2, 20]	συνῆλθον ἐν τῇ Σαρδικῇ, οἱ	μὲν	ἀνατολικοὶ εἰς πρόσωπον τῶν ἑσπερίων
[2, 20]	τοιάδε δικαίως πεποιηκέναι νομίσαντες, οἱ	μὲν	ἀνατολικοὶ, ὅτι τοὺς ὑπ´ αὐτῶν
[2, 23]	ἡμετέρων καιρῶν εὐμοιρίας. Καὶ τοῦτο	μὲν	ἀπεῖναι ἀφ´ ὑμῶν παντελῶς βουλόμεθα·
[2, 19]	λεγόμενοι. Οἴδαμεν γὰρ ἡμεῖς, τὸν	μὲν	ἀποστείλαντα Πατέρα ἐν τῷ οἰκείῳ
[2, 24]	πόλεις τε παριὼν ἐδίδασκε, τοὺς	μὲν	Ἀρειανίζοντας ἐκτρέπεσθαι, ἀσπάζεσθαι δὲ τοὺς
[2, 20]	χώρας χειροτονοῦσι. Προὐβάλλοντο δὲ οἱ	μὲν	ἀσθένειαν τοῦ σώματος, ἄλλοι δὲ
[2, 3]	καταλαμβάνει τὴν Ἀλεξάνδρειαν· καὶ ἥδιστα	μὲν	αὐτὸν ἀνεδέξατο ὁ τῶν Ἀλεξανδρέων
[2, 13]	αὐτοῦ τὰς ὁρμάς· καὶ ἐμπίπρησι	μὲν	αὐτοῦ τὴν οἰκίαν, αὐτὸν δὲ
[2, 21]	τὸν Υἱὸν ὁριζόμενος, λέληθε τοὔνομα	μὲν	αὐτῷ μόνον χαριζόμενος, τὸ δὲ
[2, 7]	Κωνσταντινουπόλεως ἐπίσκοπον ἀναδείκνυσι. Καὶ ὁ	μὲν	βασιλεὺς ταῦτα πράξας ἐπὶ τὴν
[2, 4]	τὴν ἐπισκοπὴν διαδέχεται· ὃς ἄλλα	μὲν	βιβλία πολλὰ ἐξέθετο, καὶ εἰς
[2, 6]	ἂν αὐτὸς ὀνομάσειεν· καὶ εἰ	μὲν	βούλοιντο διδασκαλικὸν ἐν ταὐτῷ καὶ
[2, 17]	σύνηθες αὐτῷ ποιεῖν· ἐν οἷς	μὲν	γὰρ αἱ τῶν συνόδων ἐπιστολαὶ
[2, 15]	βραχέα περὶ τούτων λεκτέον. Τὰς	μὲν	γὰρ ἀληθεῖς αἰτίας ὁ Θεὸς
[2, 25]	ἐμφύλιος μέγιστος ἀνερριπίσθη πόλεμος. Μαγνέντιος	μὲν	γὰρ ὁ τύραννος πάσης Ἰταλίας
[2, 21]	εἰπεῖν οὐκ ἄκαιρον ἡγοῦμαι. Πρῶτον	μὲν	γὰρ τῇ ἐν Νικαίᾳ συνόδῳ
[2, 9]	ταῖς χερσὶν αὐτοῦ ἐγένετο. Τὰ	μὲν	δὴ Γεωργίῳ εἰρημένα περὶ τοῦ
[2, 20]	γνώμῃ τῶν δυεῖν βασιλέων, τοῦ	μὲν	διὰ γραμμάτων αἰτήσαντος, τοῦ δὲ
[2, 22]	τὸν ἀδελφὸν γραφέντα τάδε· Ὧδε	μέν	εἰσι παρ´ ἐμοὶ Ἀθανάσιος καὶ
[2, 10]	ἐπίσκοπος αὐτῆς καθυπέγραψε. Καὶ ἡ	μὲν	ἐκεῖ τότε γενομένη σύνοδος ταῦτα
[2, 21]	βάθος κατανοῆσαι δυνάμενοι. Καὶ ταῦτα	μὲν	ἐν παρεκβάσει διὰ τοὺς λοιδορεῖν
[2, 10]	ἀναστάσεως, καὶ ζωῆς αἰωνίου. Ταῦτα	μὲν	ἐν τῇ πρώτῃ ἐπιστολῇ γράψαντες
[2, 19]	Πατέρα τοῦ μονογενοῦς, τὸν μόνον	μὲν	ἐξ ἑαυτοῦ τὸ εἶναι ἔχοντα,
[2, 16]	βασιλέως τὸ πρόσταγμα. Καὶ ὁ	μὲν	ἐπίσκοπος εὐγνωμόνως ἔφερε τὴν ἄκριτον
[2, 6]	τὸν ἐνθάδε βίον ἀπέλειπεν, εἰκοσιτρία	μὲν	ἔτη κατὰ τὴν ἐπισκοπὴν διατρίψας,
[2, 9]	προχειρίζονται τῆς Ἀλεξανδρείας ἐπίσκοπον, πρῶτον	μὲν	Εὐσέβιον τὸν ἐπικληθέντα Ἐμισηνόν. Τίς
[2, 2]	αὐτῶν δόξης ὁμόφρονα· ἀλλὰ τότε	μὲν	ἔφθασεν ἐπανελθὼν εἰς αὐτὴν Ἀθανάσιος
[2, 23]	φησὶ, Ὦ βασιλεῦ, ἐπ´ ἐξουσίας	μὲν	ἔχεις κελεύειν τε καὶ πράττειν
[2, 6]	δεικνύμενον, αἱρεῖσθαι Μακεδόνιον, διάκονον τυγχάνοντα	μὲν	ἤδη πάλαι τῆς ἐκκλησίας, τῇ
[2, 11]	συλληφθῆναι αὐτὸν διέφυγε, λεκτέον. Ἑσπέρα	μὲν	ἦν· ὁ δὲ λαὸς ἐπαννύχιζε
[2, 23]	καὶ φησὶ πρὸς αὐτόν· Τὸν	μὲν	θρόνον τὸν σαυτοῦ ψήφῳ τῆς
[2, 20]	τῇ μικρᾷ Γαλατίᾳ, ὃς πάλαι	μὲν	καθῄρητο, ὡς ἐν τῷ πρὸ
[2, 19]	τῆς βασιλείας τὴν συνάφειαν· πανταρχοῦντος	μὲν	καθόλου τοῦ Πατρὸς πάντων, καὶ
[2, 23]	τοὺς ἰδίους ἀπεδίδου θρόνους· ἔτι	μὲν	καὶ Ἀσκληπᾷ τῷ Γάζης, καὶ
[2, 21]	τῆς ἐκκλησίας παρασαλεύειν δόγμα. Τοιαῦτα	μὲν	καὶ ἕτερα πλείονα ὁ Παμφίλου
[2, 21]	ὀρθῶς ὑπειλήφασιν· ἀλλ´ ὡς ὑφεστὼς	μὲν	καὶ ζῶν, προών τε καὶ
[2, 21]	ὑπὸ τὸν ἥλιον· ἀλλ´ ἦν	μὲν	καὶ προϋπῆρχεν, ἀπεστέλλετο δὲ καθ´
[2, 9]	τὴν Ἀλεξανδρείας ἐπισκοπήν· ἀλλ´ ἐκεῖ	μὲν	μηκέτι ὁρμῆσαι, διὰ τὸ σφόδρα
[2, 19]	καὶ ἀναθεματίζομεν καὶ τοὺς λόγον	μὲν	μόνον αὐτὸν τοῦ Θεοῦ ψιλὸν
[2, 21]	τοῦ κατέστησεν‘ ἢ κατέταξε. Τοιαῦτα	μὲν	ὁ Εὐσέβιος ἐν τοῖς πρὸς
[2, 15]	Ναύατον τῆς ἐκκλησίας ἤλαυνον. Ταῦτα	μὲν	οἱ τῆς ἑῴας ἐπίσκοποι τῷ
[2, 20]	συνέδριον, καὶ φανερῶς λοιπὸν τὸ	μὲν	ὁμοούσιον‘ ἀναθεματίζουσι, τὴν δὲ τοῦ
[2, 23]	κελεύοντα ἑτοίμως αὐτοὺς ὑποδέχεσθαι. Ἐν	μὲν	οὖν Ἀγκύρᾳ, Βασιλείου ἐξωθουμένου καὶ
[2, 21]	τὸ τῷ γεγεννηκότι ἀφωμοιωμένον; Κτίζει	μὲν	οὖν βασιλεὺς πόλιν, ἀλλ´ οὐ
[2, 20]	καὶ αὐτοὶ πανταχοῦ διαπέμπονται. Γνώμῃ	μὲν	οὖν ἑκάτεροι τοιάδε δικαίως πεποιηκέναι
[2, 22]	εὐσεβείας αὐτοὺς χάριν διώκεσθαι. Εἰ	μὲν	οὖν ἐπαγγέλλῃ ἀποδιδόναι τούτοις τοὺς
[2, 12]	Μουρσῶν τῆς ἄνω Παννονίας. Οὐρσάκιος	μὲν	οὖν καὶ Οὐάλης ὕστερον μεταγνόντες,
[2, 24]	ἄλλων παροικίαις χειροτονεῖν ἐπεχείρει. Τὰ	μὲν	οὖν κατὰ Ἀθανάσιον οὕτως τότε
[2, 2]	τῆς ἔριδος πάντα ἀνατέτραπτο. Ταῦτα	μὲν	οὖν κατὰ τὰς ἀνατολικὰς πόλεις
[2, 16]	ὑπὸ ἐκκλησιαστικοῦ κανόνος ἐνθρονίζεται. Οὕτως	μὲν	οὖν Μακεδόνιος καὶ οἱ Ἀρειανοὶ
[2, 25]	βασιλείας χειρὶ μονομάχων δορυφορούμενος. Νεπωτιανὸν	μὲν	οὖν οἱ Μαγνεντίου καθεῖλον στρατηγοί·
[2, 10]	τὴν Ἀρειανὴν δόξαν παρατρέψωσι. Ταῦτα	μὲν	οὖν ὅπως ἐγένετο, προϊόντος τοῦ
[2, 16]	τὰ ἀνατολικὰ μέρη διαβῆναι. Ὁ	μὲν	οὖν Παῦλος, παρὰ προσδοκίαν ἐκβληθεὶς
[2, 11]	καλουμένην Διονυσίου ἐκκλησίαν ἐνέπρησαν. Τοσαῦτα	μὲν	οὖν περὶ τούτων εἰρήσθω. Εὐσέβιος
[2, 17]	Ἀντιοχείᾳ συναχθεῖσιν ἀντιγράφων ἐμέμψατο, πρῶτον	μὲν	οὖν τὸ ἐπαχθὲς τῆς αὐτῶν
[2, 24]	αὐτῷ τοῦ λοιποῦ ὡμολόγησαν. Οὕτω	μὲν	οὖν τότε Οὐρσάκιος καὶ Οὐάλης,
[2, 3]	βασιλέα τῆς Ἀλεξανδρείας ἐκβαλεῖν. Πῶς	μὲν	οὖν τοῦτο ἐγένετο, μικρὸν ὕστερον
[2, 20]	ἐν Σαρδικῇ συνεκροτήθη σύνοδος. Ἐκ	μὲν	οὖν τῶν ἑσπερίων μερῶν περὶ
[2, 16]	μετῆλθε τὸν Παῦλον· καὶ κρύπτει	μὲν	παρ´ ἑαυτῷ τὴν τοῦ βασιλέως
[2, 1]	ἄχρι τοῦ ἑβδόμου βιβλίου τὰ	μὲν	παρὰ Ῥουφίνου λαβόντες, τὰ δὲ
[2, 23]	τοὺς περὶ Ἀθανάσιον. Καὶ τέως	μὲν	παραχρῆμα τὸν Παῦλον, μετὰ δυεῖν
[2, 19]	ἢ υἱὸς λεχθήσεται· ἀλλὰ τὸν	μὲν	Πατέρα μόνον ἄναρχον ὄντα καὶ
[2, 13]	καταλαμβάνει τὴν Κωνσταντινούπολιν· καὶ τὸν	μὲν	Παῦλον ἐξελαύνει τῆς πόλεως, ἐζημίωσε
[2, 7]	τὰ Ἀρείου φρονούντων ἐπισκόπων, τὸν	μὲν	Παῦλον σχολάζειν ἐποίησεν, Εὐσέβιον δὲ
[2, 16]	βασιλέα χρηματίζοντι, ὅπως ἂν τὸν	μὲν	Παῦλον τῆς ἐκκλησίας ἐκβάλλῃ, ἀντεισάγῃ
[2, 18]	Σύρος· οἵ τινες παραγενόμενοι τοῖς	μὲν	περὶ Ἀθανάσιον οὐδαμῶς εἰς λόγους
[2, 9]	Σαβελλίου φρονοῦντα αὐτόν. Καὶ τὰ	μὲν	περὶ τῆς καταστάσεως αὐτοῦ πλατύτερον
[2, 15]	ἐπ´ αὐτῆς γενόμενα δείκνυσι. Τοσαῦτα	μὲν	περὶ τούτου. ~Ὡς ὁ βασιλεὺς
[2, 17]	δὲ ἐναντίας ἑκὼν ὑπερβαίνει. Τοσαῦτα	μὲν	περὶ τούτων. Μετ´ οὐ πολὺ
[2, 16]	μεγάλην ἐκκλησίαν ἔκτιζεν, ἥτις Σοφία‘	μὲν	προσαγορεύεται νῦν· συνῆπται δὲ τῇ
[2, 6]	εἰς δύο διετέτμητο μέρη, τῶν	μὲν	προσκειμένων τῷ Ἀρειανῷ δόγματι, τῶν
[2, 20]	πρὸς Μάρκελλον‘ ἐπέγραψε· καὶ τίθησι	μὲν	τὰ ῥήματα Μαρκέλλου, πρὸς αὐτὰ
[2, 21]	ἐκεῖσε συνόδου μνήμην ποιούμενος, λελύσθαι	μὲν	τὰ τότε ἀμφισβητούμενα λέγει, πάντας
[2, 23]	δοκιμασθεὶς ἐκ τοῦ βίου, παρρησιασάμενος	μὲν	τῇ προθέσει καὶ τῇ οὐρανίᾳ
[2, 6]	Μακεδόνιον ἔσπευ δον. Καὶ ἐν	μὲν	τῇ τῆς Εἰρήνης ἐπωνύμῳ ἐκκλησίᾳ
[2, 20]	καθελόντες ἀπέφυγον, καὶ ὅτι αὐτοὶ	μὲν	τὴν ἐν Νικαίᾳ πίστιν ἐφύλαττον,
[2, 6]	αὐτοῦ χειροτονηθέντα πρεσβύτερον, ἄνδρα νέον	μὲν	τὴν ἡλικίαν, προβεβη κότα δὲ
[2, 19]	κατὰ τὴν δύσιν πάντες ὁμοῦ	μὲν	τῆς συκοφαντίας τῶν ἑτεροδόξων τὴν
[2, 2]	δὲ περὶ τῆς δόξης ἐν	μὲν	τοῖς βασιλείοις οἱ ἐπικοιτωνῖται ἅμα
[2, 2]	γίνεται φανερὸν κατὰ βραχὺ πρῶτον	μὲν	τοῖς κατὰ τὰ βασίλεια στρατευομένοις·
[2, 23]	δὲ ὁ βασιλεὺς οὐκ ἀπεχθῶς	μὲν	τότε ἀπεδέξατο, σοφίζεσθαι δὲ αὐτὸν
[2, 11]	τὴν Ῥώμην ἀνέδραμε· καὶ Γρηγόριος	μὲν	τότε τῆς ἐκκλησίας ἐκράτησεν. Ὁ
[2, 23]	καὶ ποία ἔσται, ἐπανερ χομένου	μὲν	τοῦ ἀδελφοῦ μου, παυσαμένων δὲ
[2, 6]	λαοῦ μάχη καθίστατο· διὸ οἱ	μὲν	τοῦ ὁμοουσίου‘ τὴν πίστιν φυλάττοντες
[2, 22]	τε καὶ Θρᾳκῶν· καὶ ἕως	μὲν	τοῦ ὄρους τούτου ἀδιάφορος ἦν
[2, 19]	καὶ ἀχωρίστως ὑπάρχειν ἑαυτῶν· ὅλον	μὲν	τοῦ Πατρὸς ἐνεστερνισμένου τὸν Υἱὸν,
[2, 23]	ἀλυσιτελῆ γνόντες οἱ Ἀρειανίζοντες, ὑπερτίθεσθαι	μὲν	τοῦτο ἔλεγον, πράττειν δὲ τὰ
[2, 20]	Οἱ δὲ ἐν Σαρδικῇ πρῶτον	μὲν	τούτων ἐρήμην κατεψηφίσαντο, ἔπειτα τοὺς
[2, 18]	τὸν Υἱὸν ἐδογμάτισε. Καὶ περὶ	μὲν	τούτων κατὰ χώραν ἐροῦμεν. ~Περὶ
[2, 16]	τῷ ἐπάρχῳ Φιλίππῳ, ὡς μείζονα	μὲν	τῶν ἄλλων ἀρχόντων τὴν ἐξουσίαν
[2, 8]	τῆς ἐκκλησίας, ἣν ὁ πατὴρ	μὲν	τῶν Αὐγούστων κατασκευάζειν ἤρξατο, μετὰ
[2, 8]	Ἀντιοχείᾳ τῆς Συρίας γενέσθαι, προφάσει	μὲν	τῶν ἐγκαινίων τῆς ἐκκλησίας, ἣν
[2, 9]	ἱερὰ ἡρμηνεύσθη βιβλία· ὧν ὁ	μὲν	τῶν ἐν Καισαρείᾳ, ὁ δὲ
[2, 10]	κατεργασάμενοι μεταποιοῦσι τὴν πίστιν, οὐδὲν	μὲν	τῶν ἐν Νικαίᾳ μεμψάμενοι, τὸ
[2, 21]	ὁ τῶν ὅλων Θεὸς τοῦ	μὲν	Υἱοῦ Πατὴρ, τοῦ δὲ κόσμου
[2, 16]	τοὺς τρισχιλίους ἑκατὸν πεντήκοντα· οἱ	μὲν	ὑπὸ τῶν στρατιωτῶν σφαγέντες, οἱ
[2, 23]	ἐν Σαρδικῇ συνόδου ἐδέχθησαν· Ἀσκληπᾶς	μὲν	ὑπομνήματα ἐπιδείξας, ἐν οἷς ἐδέδεικτο
[2, 10]	καὶ δόξαν· ὡς εἶναι τῇ	μὲν	ὑποστάσει τρία, τῇ δὲ συμφωνίᾳ
[2, 13]	δεύτερον. Καθ´ ὃν χρόνον Κώνστας	μὲν	Φράγκων ἔθνος νικήσας ὑποσπόνδους Ῥωμαίοις
[2, 23]	τῷ ἐπισκόπῳ Ἰουλίῳ, ἐν μεγίστῃ	μὲν	χαρᾷ τὴν Ῥωμαίων ἐκκλησίαν κατέστησεν.
[2, 14]	δὲ Γεώργιον, ὃς ἐκ Καππαδοκίας	μὲν	ὡρμᾶτο, δόξαν δὲ δεινοῦ περὶ
[2, 8]	τίθενται προηγουμένως Ἀθανάσιον διαβάλλειν, πρῶτον	μὲν	ὡς παρὰ κανόνα πράξαντα ὃν
[2, 19]	ἑτέρῳ τὸ εἶναι ἔχοντα, νῦν	μὲν	ὡς τὸν προφορικὸν λεγόμενον ὑπό
[2, 23]	ἐν τῷ μέλλοντι τὰ βελτίονα	μένοι,	ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε, καὶ
[2, 23]	πόλεως τὰς συνόδους ποιούμενος. Ὑπὲρ	μέντοι	Ἀθανασίου ὁ βασιλεὺς ἐπισκόποις τε
[2, 16]	πεμφθῆναι, Μακεδόνιον δὲ ἐνθρονισθῆναι. Ὁ	μέντοι	βασιλεὺς Κωνστάντιος ἐν Ἀντιοχείᾳ διάγων,
[2, 22]	τῶν ἑσπερίων ἠπείλησε βασιλεύς. Οἱ	μέντοι	ἐν Σαρδικῇ συνελθόντες καὶ ἐν
[2, 17]	πολυεπὲς αὐτῶν μῆκος ἐκώλυσε. Σαβῖνος	μέντοι	ὁ τῆς Μακεδονίου αἱρέσεως, οὗ
[2, 8]	διαφόρων πόλεων ἐπίσκοποι ἐνενήκοντα. Μάξιμος	μέντοι	ὁ τῶν Ἱεροσολύμων ἐπίσκοπος, ὃς
[2, 20]	τοῦ Σαμοσατέως λαβεῖν. Οὐκ ἀγνοητέον	μέντοι	ὅτι τὸ Μαρκέλλου βιβλίον ὁ
[2, 15]	αὖθις τοὺς ἰδίους θρόνους. Ἀθανάσιος	μέντοι	ὀψέποτε διαβῆναι ἐπὶ τὴν Ἰταλίαν
[2, 1]	ἔτι ζώντων ἀκούσαντες ἐπληρώσαμεν. Ὕστερον	μέντοι	συντυχόντες Ἀθανασίου συντάγμασιν, ἐν οἷς
[2, 5]	ὁ νέος Κωνσταντῖνος, ἐπιὼν τοῖς	μέρεσι	τοῦ νέου ἀδελφοῦ Κώνσταντος, συμβαλών
[2, 25]	ὁ νέος τοῖς τοῦ ἀδελφοῦ	μέρεσιν	ἐπιὼν καὶ αὐτὸς ὑπὸ τῶν
[2, 16]	ἐξεῖναι αὐτῷ ἐπὶ τὰ ἀνατολικὰ	μέρη	διαβῆναι. Ὁ μὲν οὖν Παῦλος,
[2, 25]	πραγμάτων, Μαγνέντιος περὶ τὰ ἑσπέρια	μέρη	ἐπεφύη τύραννος· ὃς Κώνσταντα, τὸν
[2, 20]	Ταῦτα οἱ κατὰ τὰ ἑσπέρια	μέρη	ἐπίσκοποι διὰ τὸ ἀλλογλώσσους εἶναι
[2, 13]	στρατηλάτῃ, ἐπὶ τὰ Θρᾴκια πεμπομένῳ	μέρη,	ὁδοῦ πάρεργον ποιῆσαι, καὶ ἐξωθῆσαι
[2, 2]	ἐν Ἰλλυριοῖς καὶ τὰ ἑσπέρια	μέρη	τέως ἡσύχαζον· τοὺς ὅρους γὰρ
[2, 6]	ὁ λαὸς εἰς δύο διετέτμητο	μέρη,	τῶν μὲν προσκειμένων τῷ Ἀρειανῷ
[2, 25]	ὃς Κώνσταντα, τὸν τῶν ἑσπερίων	μερῶν	βασιλεύοντα, περὶ τὰς Γαλλίας διάγοντα
[2, 18]	πίστεως. Ὁ δὲ τῶν ἑσπερίων	μερῶν	βασιλεὺς γνοὺς τὰ κατ´ αὐτοὺς
[2, 22]	αὖθις προὐτίθει ὁ τῶν ἑσπερίων	μερῶν	βασιλεὺς, ἢ δέχεσθαι τοὺς περὶ
[2, 22]	δὲ εὐθὺς ὁ τῶν ἑσπερίων	μερῶν	βασιλεὺς τὰ ἐν τῇ κατὰ
[2, 15]	ἐξίσχυσε. Τῶν δὲ ἑσπερίων τηνικαῦτα	μερῶν	Κώνστας ὁ νεώτερος τῶν Κωνσταντίνου
[2, 20]	Ἐκ μὲν οὖν τῶν ἑσπερίων	μερῶν	περὶ τοὺς τριακοσίους συνῆλθον ἐπίσκοποι,
[2, 10]	τὰς γραφὰς, καὶ ἄνθρωπον γενόμενον,	μεσίτην	Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, ἀπόστολόν τε
[2, 19]	καὶ Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, καὶ	μεσίτην,	καὶ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, μὴ
[2, 11]	ἔμενον· ὁ δὲ Ἀθανάσιος ἐν	μέσοις	τοῖς ψαλμῳδοῦσιν ἀβλαβὴς διεσώζετο. Τοῦτον
[2, 8]	Τύρῳ πεπραγμένα κατὰ Ἀθανασίου εἰς	μέσον	ἦγον. ~Περὶ Εὐσεβίου τοῦ Ἐμισηνοῦ.
[2, 9]	ἐκ τῶν εὐπατριδῶν τῆς ἐν	Μεσοποταμίᾳ	Ἐδέσης καταγόμενος· ἐκ νέας τε
[2, 23]	συνορᾷν ἐστὶν καθαρὰς ὑμῶν καὶ	μεστὰς	ἀγάπης ἀεὶ τὰς εὐχὰς ἀνενηνοχέναι
[2, 19]	ἐκθέσεως. Τριετοῦς δὲ ἐν τῷ	μέσῳ	διαδραμόντος χρόνου, αὖθις οἱ ἀνατολικοὶ
[2, 19]	ἐκτὸς δὲ αὐτοῦ, πάντων τῶν	μετ´	αὐτὸν βασιλεύοντος τῶν δι´ αὐτοῦ
[2, 21]	τὰ θεῖα παιδεύει λόγια. Εἶτα	μετ´	ὀλίγα πάλιν ἐπιφέρει· Ὁ τοίνυν
[2, 7]	τὴν ἐπισκοπὴν Κωνσταντίνου πόλεως ἐνεχείρισεν.	Μετ´	οὐ πολὺ δὲ ἐπιστὰς ὁ
[2, 2]	πρεσβυτέρου τῇ Ἀρείου δόξῃ προστίθεται.	Μετ´	οὐ πολὺ δὲ καὶ ἐπ´
[2, 17]	ὑπερβαίνει. Τοσαῦτα μὲν περὶ τούτων.	Μετ´	οὐ πολὺ δὲ καὶ Παῦλος
[2, 5]	τῆς Κωνσταντίνου τοῦ νεωτέρου τελευτῆς.	Μετ´	οὐ πολὺ δὲ ὁ τοῦ
[2, 16]	τὴν ἐξουσίαν κεκληρωμένῳ, δευτέρῳ δὲ	μετὰ	βασιλέα χρηματίζοντι, ὅπως ἂν τὸν
[2, 25]	ἀνῃρέθη, ἤδη πολλάκις πρότερον εἴρηται.	Μετὰ	δὲ τὴν ἐκείνου ἀναίρεσιν ὁ
[2, 10]	τοῦ Πατρὸς, καὶ πάλιν ἐρχόμενον	μετὰ	δόξης καὶ δυνάμεως, κρῖναι ζῶντας
[2, 23]	τέως μὲν παραχρῆμα τὸν Παῦλον,	μετὰ	δυεῖν ἐπισκόπων καὶ τῆς ἄλλης
[2, 9]	εἰς τὴν Ἀντιόχειαν Πλακίτῳ τῷ	μετὰ	Εὐφρόνιον συνεῖναι, ὑπό τε Εὐσεβίου
[2, 23]	ἀποδεχθείς; Ὑποδέξασθε τοίνυν, ἀγαπητοὶ ἀδελφοὶ,	μετὰ	πάσης τῆς κατὰ Θεὸν δόξης
[2, 16]	ἐν ταὐτῷ καὶ τῆς πόλεως,	μετὰ	σπουδῆς ἀπήγετο. Ὁ δὲ τοῦ
[2, 9]	τῆς ἐν Σκυθοπόλει προΐστατο ἐκκλησίας.	Μετὰ	ταῦτα δὲ ἐπιδημήσαντος αὐτοῦ τῇ
[2, 22]	περὶ τὰς ἐκκλησίας καταστάσεως σύγχυσις.	Μετὰ	ταῦτα δὲ εὐθὺς ὁ τῶν
[2, 19]	ἀληθῆ, καὶ μὴ ἐξ ἀνθρώπων	μετὰ	ταῦτα Θεὸν, ἀλλ´ ἐκ Θεοῦ
[2, 1]	ἀναγκαῖα ἡγησάμεθα ἐν τῇδε τῇ	μετὰ	ταῦτα ὑπαγορεύσει μετατεθείκαμεν. Καὶ τοῦτο
[2, 8]	μὲν τῶν Αὐγούστων κατασκευάζειν ἤρξατο,	μετὰ	τελευτὴν δὲ αὐτοῦ ὁ υἱὸς
[2, 19]	Παράκλητον· ὅπερ ἐπαγγειλάμενος τοῖς ἀποστόλοις,	μετὰ	τὴν εἰς οὐρανὸν ἄνοδον ἀπέστειλε
[2, 18]	Παράκλητον, ὅπερ ἐπαγγειλάμενος τοῖς ἀποστόλοις	μετὰ	τὴν εἰς οὐρανοὺς αὐτοῦ ἄνοδον
[2, 19]	οἱ ἱεροὶ λόγοι. Ταῦτα ἠναγκάσθημεν	μετὰ	τὴν ἐν ἐπιτομῇ ἐκτεθεῖσαν πίστιν
[2, 19]	Παύλου τοῦ Σαμοσατέως, ὕστερον αὐτὸν	μετὰ	τὴν ἐνανθρώπησιν ἐκ προκοπῆς τεθεοποιῆσθαι
[2, 12]	περὶ Ἀθανασίου κριθέντα· μικρὸν γὰρ	μετὰ	τὴν σύνοδον ἐπιβιοὺς ἐτελεύτησε. Διόπερ
[2, 19]	θέλουσι, καὶ τέλος ἕξειν αὐτὴν	μετὰ	τὴν συντέλειαν καὶ κρίσιν. Τοιοῦτοι
[2, 1]	Τὰ γὰρ κατὰ Ἀθανάσιον νομίζει	μετὰ	τὴν τελευτὴν τοῦ βασιλέως Κωνσταντίνου
[2, 16]	ᾧ ἐπώνυμον Ζεύξιππος· κἀκεῖθεν μεταπέμπεται	μετὰ	τιμῆς δῆθεν τὸν Παῦλον, ὡς
[2, 19]	τούτους Θεοὺς, ἀλλ´ ἕνα ὁμολογοῦμεν,	μετὰ	τὸ τῆς θεότητος ἀξίωμα, καὶ
[2, 23]	τοίνυν συνορῶντες, καὶ τὴν ἡμετέραν	μετὰ	τοῦ κρείττονος γνώμην καὶ τὸν
[2, 23]	χαρᾶς τὸν ἐπίσκοπον ὑμῶν Ἀθανάσιον,	μετὰ	τούτων οἵ τινες αὐτῶν κοινωνοὶ
[2, 21]	τοίνυν ὧδε ἐπικατασκευαζομένων, ἀκόλουθον ἐστὶ	μετὰ	τῶν προεκτεθέντων ἁπάντων, καὶ τὸ,
[2, 1]	βιβλίῳ ποιήσαντες, καὶ ἐν τῷ	μετὰ	χεῖρας, λέγω δὲ τῷ δευτέρῳ,
[2, 11]	ἐνιαυτὸν ὅλον ἐσείετο. ~Ὡς Γρηγορίου	μετὰ	χειρὸς στρατιωτικῆς εἰς Ἀλεξάνδρειαν κατελθόντος
[2, 23]	δεικνύει, ἅπερ ἐκ τῆς Ῥωμαϊκῆς	μεταβληθέντα	γλώσσης τοῦτον ἔχει τὸν τρόπον·
[2, 12]	μὲν οὖν καὶ Οὐάλης ὕστερον	μεταγνόντες,	βιβλίον μετανοίας τῷ ἐπισκόπῳ Ἰουλίῳ
[2, 24]	πρότερον καθελὼν αὐτὸν, αὖθις ἐκ	μεταμελείας,	ὡς μηδενὸς γενομένου, ψῆφον ὑπὲρ
[2, 12]	καὶ Οὐάλης ὕστερον μεταγνόντες, βιβλίον	μετανοίας	τῷ ἐπισκόπῳ Ἰουλίῳ ἐπιδόντες, τῇ
[2, 24]	τὴν Ῥώμην ἀνῆλθον· βιβλίον τε	μετανοίας	τῷ ἐπισκόπῳ Ἰουλίῳ ἐπιδόντες, τῷ
[2, 13]	ἀλλ´ ὅτι καὶ διὰ τὰς	μεταξὺ	αὐτοῦ τε καὶ Παύλου γενομένας
[2, 19]	Πατρὸς, τόπους καὶ διαστήματά τινα	μεταξὺ	τῆς συναφείας αὐτῶν σωματικῶς ἐπινοοῦντες.
[2, 20]	οὐδὲν πλέον ἠνύετο— στάσις γὰρ	μεταξὺ	τοῦ πλήθους ἐγίνετο συνεχὴς— σύνοδον
[2, 18]	Ἀδιαφόρου τοίνυν ἔτι τυγχανούσης τῆς	μεταξὺ	τῶν δυτικῶν τε καὶ ἀνατολικῶν
[2, 16]	δημόσιον ᾧ ἐπώνυμον Ζεύξιππος· κἀκεῖθεν	μεταπέμπεται	μετὰ τιμῆς δῆθεν τὸν Παῦλον,
[2, 16]	ἦλθεν· ἐπεὶ δὲ ἐκεῖνος ἦλθε	μεταπεμφθεὶς,	ἐπεδείκνυεν εὐθὺς ὁ ἔπαρχος τοῦ
[2, 7]	Εὐσεβίῳ δὲ ἐκ τῆς Νικομηδείας	μεταπεμφθέντι	τὴν ἐπισκοπὴν Κωνσταντίνου πόλεως ἐνεχείρισεν.
[2, 23]	ἀγωνίαν οὐ τὴν τυχοῦσαν κατέστη·	μεταπεμψάμενός	τε εὐθὺς πλείστους τῶν ἀνατολικῶν
[2, 1]	οἱ ἐπίσκοποι τὴν πίστιν καταβραχὺ	μεταποιοῦντες	ἐξέδωκαν, διὰ τοῦτο ὅσα ἀναγκαῖα
[2, 10]	Ἀλεξανδρείας ἐπισκοπήν. Καὶ τοῦτο κατεργασάμενοι	μεταποιοῦσι	τὴν πίστιν, οὐδὲν μὲν τῶν
[2, 14]	οἱ Ἀρειανοὶ Γρηγόριον τῆς Ἀλεξανδρείας	μεταστήσαντες	Γεώργιον ἀνταπέστειλαν. Ἐν δὲ τῷδε
[2, 7]	Εὐσέβιον δὲ ἐκ τῆς Νικομηδείας	μεταστήσας	τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐπίσκοπον ἀναδείκνυσι. Καὶ
[2, 21]	οὐκ ὄντων κτίσεως ὁμοίως αὐτοῖς	μετασχὼν	κοινωνίας· ἀλλ´ οὐχ ὧδε περὶ
[2, 1]	τῇδε τῇ μετὰ ταῦτα ὑπαγορεύσει	μετατεθείκαμεν.	Καὶ τοῦτο ἐν τῷ πρώτῳ
[2, 21]	γραφὴν διερευνώμενος· μὴ θαυμάσῃς εἰ	μεταφορικῶς	καὶ ἐν τῷ, Κύριος ἔκτισέ
[2, 2]	ἦγε τὸν πρεσβύτερον, παρρησίας τε	μετεδίδου	πολλῆς, εἴς τε τὰ βασίλεια
[2, 24]	γενέσθαι. Μάξιμός τε μηδὲν μελλήσας	μετεπέμπετό	τινας τῶν ἀπὸ Συρίας καὶ
[2, 10]	τῆς ἐν Νικαίᾳ πίστεως φράσιν	μετεποίησαν.	Τότε δὲ τοῦ Εὐσεβίου ἐν
[2, 16]	ἀπὸ τοῦ πλήθους στάσιν, τέχνῃ	μετῆλθε	τὸν Παῦλον· καὶ κρύπτει μὲν
[2, 23]	τοιαύτη χαρὰ κατὰ τὸ μέγιστον	μέχρις	ἡμῶν φθάνει, οἷς θεόθεν καὶ
[2, 1]	καὶ τοῦτο ἔδει ποιῆσαι, ὥστε	μὴ	ἀγνοεῖν καὶ ὅσα αὐταῖς λέξεσιν
[2, 20]	ἑσπερίων ἐλθεῖν οὐκ ἐβούλοντο, φάσκοντες	μὴ	ἄλλως εἰς λόγους ἐλθεῖν, εἰ
[2, 3]	τῆς ἱερᾶς αὐτοῦ κεφαλῆς ἐπέμενε,	μὴ	ἄρα διὰ τῆς τῶν φαύλων
[2, 8]	ὃν αὐτοὶ ὥρισαν τότε, ὅτι	μὴ	γνώμῃ κοινοῦ συνεδρίου τῶν ἐπισκόπων
[2, 15]	ἐπιστολῆς ἀντεγκαλοῦσι τῷ Ἰουλίῳ, δηλοῦντες	μὴ	δεῖν κανονίζεσθαι παρ´ αὐτοῦ, εἰ
[2, 17]	ἐκάλεσαν, τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ κανόνος κελεύοντος,	μὴ	δεῖν παρὰ γνώμην τοῦ ἐπισκόπου
[2, 8]	τινα· καίτοι κανόνος ἐκκλησιαστικοῦ κελεύοντος,	μὴ	δεῖν παρὰ τὴν γνώμην τοῦ
[2, 22]	καὶ τοῦ βασιλέως τῆς ἑῴας	μὴ	δεχομένου, πόλεμον ὁ τῶν ἑσπερίων
[2, 19]	εἶναι Θεοὺς, ἢ τὸν Χριστὸν	μὴ	εἶναι Θεὸν πρὸ τῶν αἰώνων,
[2, 19]	μεσίτην, καὶ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ,	μὴ	εἶναι πρὸ αἰώνων θέλοντας, ἀλλ´
[2, 18]	ἢ ἐξ ἑτέρας ὑποστάσεως καὶ	μὴ	ἐκ τοῦ Θεοῦ, καὶ ἦν
[2, 19]	ἢ ἐξ ἑτέρας ὑποστάσεως, καὶ	μὴ	ἐκ τοῦ Θεοῦ, καὶ ὅτι
[2, 19]	τέλειον εἶναι καὶ ἀληθῆ, καὶ	μὴ	ἐξ ἀνθρώπων μετὰ ταῦτα Θεὸν,
[2, 21]	ἐμοὶ ὁ Θεὸς, οὐχ ὡς	μὴ	ἔχων καρδίαν τοῦτο ἔλεγε, καθαρὰν
[2, 19]	ποτε χρόνος ἢ αἰὼν ὅτε	μὴ	ἦν, ἀλλοτρίους οἶδεν ἡ ἁγία
[2, 21]	τρόπῳ τὴν θεόπνευστον γραφὴν διερευνώμενος·	μὴ	θαυμάσῃς εἰ μεταφορικῶς καὶ ἐν
[2, 21]	ὃν μικρὸν ὕστερον ἐκθήσομαι, ἀλλὰ	μὴ	κατὰ Μάρκελλον ἐκ μιᾶς λέξεως
[2, 3]	τοῦ διαβάλλειν αὐτὸν βασιλεῖ, ὅτι	μὴ	κρίναντος τοῦ κοινοῦ συνεδρίου τῶν
[2, 25]	κελεύοντος Κωνσταντίου τὴν σφαγὴν, ἀλλὰ	μὴ	κωλύοντος. Ὡς δὲ Κωνσταντῖνος ὁ
[2, 16]	ἄλλας τῶν ἐν Ἰλλυριοῖς πόλεις·	μὴ	μὴν ἐξεῖναι αὐτῷ ἐπὶ τὰ
[2, 21]	ἑαυτὸν, οὐχ ὡς ἐκ τοῦ	μὴ	ὄντος εἰς τὸ εἶναι παρελθὼν
[2, 21]	κτίσμασι καὶ αὐτὸς ἐκ τοῦ	μὴ	ὄντος ὁμοίως γεγονὼς, ὅ τινες
[2, 21]	καὶ κτίσμα προηγμένον ἐκ τοῦ	μὴ	ὄντος τὸν Υἱὸν ὁριζόμενος, λέληθε
[2, 20]	καὶ πρότερον εἴρηται— οὐκ ἠνείχοντο	μὴ	παρεῖναι τοὺς περὶ Παῦλον καὶ
[2, 22]	ἀποδιδόναι αὐτοῖς τὰς ἐκκλησίας, ἢ	μὴ	ποιοῦντα τοῦτο ἐχθρόν τε εἶναι
[2, 1]	γυμνὰ μόνον πράγματα, ὑπὲρ τοῦ	μὴ	πολυστίχου γενομένης τῆς ἱστορίας ὀκνηροὺς
[2, 20]	ἀλλογλώσσους εἶναι καὶ διὰ τὸ	μὴ	συνιέναι οὐ προσεδέχοντο, ἀρκεῖν τὴν
[2, 17]	καὶ τὴν παρ´ αὐτοῦ, εἰ	μὴ	τὸ πολυεπὲς αὐτῶν μῆκος ἐκώλυσε.
[2, 23]	πᾶσι καὶ δεδοκίμασται. Εἰ γὰρ	μὴ	τοσαῦτα συμβεβήκει, τίς ἂν ἐπίστευσεν
[2, 20]	ἄλλως εἰς λόγους ἐλθεῖν, εἰ	μὴ	τοὺς περὶ Ἀθανάσιον καὶ Παῦλον
[2, 2]	τούτου οὐκ ἂν δύναιντο, εἰ	μὴ	ὑπονοστήσῃ Ἀθανάσιος. Ταῦτα δὲ κατεσκεύαζον
[2, 10]	ὡς ἓν τῶν γεννημάτων, καὶ	μὴ	ὡς αἱ θεῖαι γραφαὶ παραδεδώκασι
[2, 19]	λέγειν τὸν Υἱὸν ἀσφαλὲς, ἐπεὶ	μηδαμοῦ	τοῦτο τῶν θεοπνεύστων γραφῶν ἐμφέρεται
[2, 11]	ἔθετο ὅπως ἂν τῷ λαῷ	μηδαμῶς	βλάβη γένηται δι´ αὐτόν· καὶ
[2, 21]	ἂν Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὅτι	μηδὲ	ἄλλο τι τῶν γενητῶν. Ἀλλ´
[2, 15]	βούλοιντο ἐξελαύνειν τινας τῶν ἐκκλησιῶν·	μηδὲ	γὰρ αὐτοὺς ἀντειπεῖν, ὅτε Ναύατον
[2, 19]	Θεοῦ ἐνανθρωπῆσαι δι´ ἡμᾶς, καὶ	μηδὲ	πώποτε ἀπολωλεκότα τὸ εἶναι Θεόν.
[2, 24]	ἐκεῖ ἐπισκόπων γενέσθαι. Μάξιμός τε	μηδὲν	μελλήσας μετεπέμπετό τινας τῶν ἀπὸ
[2, 20]	ἐν Νικαίᾳ πίστιν λέγοντες, καὶ	μηδὲν	περαιτέρω περιεργάζεσθαι. Ἐπεὶ οὖν πάλιν
[2, 24]	αὐτὸν, αὖθις ἐκ μεταμελείας, ὡς	μηδενὸς	γενομένου, ψῆφον ὑπὲρ Ἀθανασίου ἐξήνεγκεν
[2, 19]	γεγεννῆσθαι πρὸ τῶν αἰώνων, καὶ	μηκέτι	ὁμοίως τῷ Πατρὶ ἀγέννητον εἶναι
[2, 9]	Ἀλεξανδρείας ἐπισκοπήν· ἀλλ´ ἐκεῖ μὲν	μηκέτι	ὁρμῆσαι, διὰ τὸ σφόδρα ὑπὸ
[2, 17]	εἰ μὴ τὸ πολυεπὲς αὐτῶν	μῆκος	ἐκώλυσε. Σαβῖνος μέντοι ὁ τῆς
[2, 2]	τὰ αὐτὰ φρονεῖν ἀνεπείθοντο· οὐ	μὴν	ἀλλὰ καὶ ἡ τοῦ βασιλέως
[2, 8]	τινῶν δὲ δικαστηρίοις παραδοθέντων. Οὐ	μὴν	ἀλλὰ καὶ τὰ ἐν τῇ
[2, 17]	τῷ Μαρεώτῃ ὑπομνήματα πεπράχθαι· οὐ	μὴν	ἀλλὰ καὶ τὰ κατὰ Ἀρσένιον
[2, 25]	ὄνομα δὲ αὐτῷ Βετρανίων. Οὐ	μὴν	ἀλλὰ καὶ τὴν Ῥώμην ταραχὴ
[2, 1]	οὐκ ἐκπίπτει τοῦ ἀληθοῦς. Οὐ	μὴν	ἀλλὰ καὶ τοῦτο ἰστέον, ὅτι
[2, 8]	τῆς μεγίστης Ῥώμης ἐπίσκοπος· οὐδὲ	μὴν	εἰς τὸν τόπον αὐτοῦ ἀπεστάλκει
[2, 19]	ἀφθόνως τὸ εἶναι παρεχόμενον. Οὔτε	μὴν	ἕνα Θεὸν μόνον λέγοντες εἶναι
[2, 19]	γραφῶν ἐμφέρεται περὶ αὐτοῦ· οὔτε	μὴν	ἐξ ἑτέρας ὑποστάσεως παρὰ τὸν
[2, 16]	τῶν ἐν Ἰλλυριοῖς πόλεις· μὴ	μὴν	ἐξεῖναι αὐτῷ ἐπὶ τὰ ἀνατολικὰ
[2, 21]	ὡς κακοδοξίας διδάσκαλος ἐνομίσθη. Ἔτι	μὴν	καὶ Ἀρείου κτίσμα τὸν Υἱὸν
[2, 1]	καὶ διὰ τοῦτο πλανηθεῖσιν. Ἔτι	μὴν	καὶ ἐπιστολῶν τῶν τότε διαφόρων
[2, 20]	περὶ Παῦλον καὶ Ἀθανάσιον· ἔτι	μὴν	καὶ Μαρκέλλῳ τῷ Ἀγκύρας, τῆς
[2, 23]	ἀσμένως αὐτὸν ὑποδεχθῆναι ἐπέστειλεν· ἔτι	μὴν	καὶ τὰ κατ´ αὐτοῦ ἐν
[2, 23]	κληρικοὶ, τούτοις βεβαιωθῆναι προσηκόντως. Ἀλλὰ	μὴν	καὶ τοῦτο τῇ εἰς αὐτὸν
[2, 8]	τῇ καθαιρέσει ὑπογράψας Ἀθανασίου. Ἀλλὰ	μὴν	οὐδὲ Ἰούλιος παρῆν ὁ τῆς
[2, 19]	αἰῶνες γεγόνασι δι´ αὐτοῦ. Οὔτε	μὴν	συνάναρχον, οὔτε συναγέννητον τὸν Υἱὸν
[2, 1]	ὑπαγορεύσει τὸ καθαιρετικὸν Ἀρείου οὔτε	μὴν	τὰς βασιλέως ἐπιστολὰς, ἀλλὰ τὰ
[2, 19]	γὰρ Χριστοῦ, ὁ Θεός. Οὔτε	μὴν	τρία ὁμολογοῦντες πράγματα, καὶ τρία
[2, 21]	ἐχρήσαντο, καὶ ταῖς ἄλλαις ταῖς	μηνυούσαις	τὴν οἰκονομίαν τῆς ἀνθρωπότητος τοῦ
[2, 20]	ἀναφέροντες· καίτοι ἐνιαυτοῦ καὶ ἓξ	μηνῶν	διαγενομένων, ἀφ´ οὗ ἥ τε
[2, 21]	ἄνθρωπον, ἀντὶ τοῦ συναγάγῃ. Ὅρα	μήποτε	τοιοῦτόν ἐστι καὶ τὸ, Ἐνδύσασθε
[2, 10]	ἐκθέσεις ἐγένοντο· αἷς καὶ Γρηγόριος,	μήπω	τῆς Ἀλεξανδρείας ἐπιβὰς, ὡς ἐπίσκοπος
[2, 19]	πρὸ τῶν αἰώνων, μήτε Χριστὸν,	μήτε	Υἱὸν Θεοῦ εἶναι αὐτὸν, ἢ
[2, 19]	εἶναι Θεὸν πρὸ τῶν αἰώνων,	μήτε	Χριστὸν, μήτε Υἱὸν Θεοῦ εἶναι
[2, 16]	ὁ ἔπαρχος ἐπὶ τὴν Μακεδονίας	μητρόπολιν	Θεσσαλονίκην ἐλθεῖν, ἧς καὶ ἐκ
[2, 16]	Σὺν αὐτῷ δὲ ὡς ἐκ	μηχανῆς	τινος παρὼν ὁ Μακεδόνιος ἐν
[2, 19]	τὸ τῆς θεότητος ἀξίωμα, καὶ	μίαν	ἀκριβῆ τῆς βασιλείας τὴν συνάφειαν·
[2, 23]	ἣν ὁ βασιλεὺς ἐπεζήτει λαβεῖν.	Μίαν	γὰρ καὶ αὐτὸς ἐκκλησίαν ἀπονεμηθῆναι
[2, 23]	διακρινόμενοι τὴν πρός σε κοινωνίαν,	μίαν	ἐν τῇ πόλει ἐκκλησίαν ἔασον
[2, 16]	ὑπόπτου περὶ τὸ δημόσιον, ἐκφραγῆναι	μίαν	τοῦ λουτροῦ θυρίδα κελεύει· δι´
[2, 21]	ἀλλὰ μὴ κατὰ Μάρκελλον ἐκ	μιᾶς	λέξεως τὸ κυριώτατον τῆς ἐκκλησίας
[2, 16]	εἰς ἕνα περίβολον ἄμφω ὁρώμεναι	μιᾶς	τὴν προσωνυμίαν ἔχουσαι. ~Ὡς Ἀθανάσιος
[2, 11]	ἐκ τῆς ψαλμῳδίας γενομένης, διὰ	μιᾶς	τῶν πυλῶν τῆς ἐκκλησίας πάντες
[2, 20]	τῷ Ἀγκύρας, τῆς πρὸς τῇ	μικρᾷ	Γαλατίᾳ, ὃς πάλαι μὲν καθῄρητο,
[2, 21]	Ἀρειανίζοντα ἐν οἷς λόγοις ἐξέδωκε,	μικρὰ	καὶ περὶ αὐτοῦ εἰπεῖν οὐκ
[2, 16]	ἣν ὁ πατὴρ τοῦ βασιλέως	μικρὰν	οὖσαν τὸ πρότερον εἰς κάλλος
[2, 15]	Γάζης, καὶ Μάρκελλος Ἀγκύρας τῆς	μικρᾶς	Γαλατίας, καὶ Λούκιος Ἀδριανουπόλεως, ἄλλος
[2, 18]	ἐκεῖ ἐκκλησιῶν προεστὼς, γένος τῆς	μικρᾶς	Γαλατίας, Μαρκέλλου τε τοῦ καθῃρημένου
[2, 12]	παρὰ Ἰουλίου περὶ Ἀθανασίου κριθέντα·	μικρὸν	γὰρ μετὰ τὴν σύνοδον ἐπιβιοὺς
[2, 2]	ὃς τῆς Ἀρείου ἀνακλήσεως αἴτιος	μικρὸν	ἔμπροσθεν ἐγεγόνει. Πῶς δὲ τοῦτο
[2, 10]	κατὰ πόλιν ἔπεμπον. Ἐπιμείναντες δὲ	μικρὸν	ἐν τῇ Ἀντιοχείᾳ, καὶ ὥσπερ
[2, 21]	ἐπισκοπεῖν χρὴ τοῦ λόγου, ὃν	μικρὸν	ὕστερον ἐκθήσομαι, ἀλλὰ μὴ κατὰ
[2, 3]	Πῶς μὲν οὖν τοῦτο ἐγένετο,	μικρὸν	ὕστερον λέξω. ~Ὡς τελευτήσαντος Εὐσεβίου
[2, 2]	πόλεις. Καὶ ὡς σπινθὴρ ἐκ	μικροῦ	λαμβάνον τὴν ἀρχὴν, τὸ ζήτημα
[2, 14]	τῆς Ἀλεξ ανδρείας Γρηγόριον ὡς	μισούμενον	ἐν ταὐτῷ δὲ καὶ διὰ
[2, 25]	τῷ πρὸ τούτου βιβλίῳ πεποιήμεθα	μνήμην.	Ἰστέον δὲ ὅτι συνεβασίλευσε τούτοις
[2, 15]	ἀλλ´ οὐδ´ ὅλως τοῦ αἱρεσιάρχου	μνήμην	πεποίηται, πάντως που τὰ τῆς
[2, 21]	τοίνυν Εὐσέβιος, τῆς ἐκεῖσε συνόδου	μνήμην	ποιούμενος, λελύσθαι μὲν τὰ τότε
[2, 20]	τῷ πρὸ τούτου βιβλίῳ πεποιήμεθα	μνήμην·	τότε δὲ ἐν τῷ τὴν
[2, 3]	τὴν προαίρεσιν τοῦ τῆς θείας	μνήμης	βασιλέως, διαδεξάμενος πληρῶσαι. Ὅστις ἐπειδὰν
[2, 3]	δεσπότης ἡμῶν, ὁ τῆς μακαρίας	μνήμης	Κωνσταντῖνος ὁ σεβαστὸς ὁ ἐμὸς
[2, 23]	εὐχὰς ἀνενηνοχέναι πρὸς τὸν Θεόν.	Μνήμονες	γὰρ ὄντες τῶν οὐρανίων ἐπαγγελιῶν
[2, 23]	αὐτὸς αἰτῶ, καὶ δέομαι, δός	μοι.	Τοῦ δὲ βασιλέως δώσειν ἑτοίμως
[2, 23]	παρόντα ἀεί. Οὐκοῦν οὐ πολλῶν	μοι	χρεία λόγων πρὸς ὑμᾶς ἐπιστέλλοντι·
[2, 9]	Ἐμισηνοῦ Εὐσεβίου ἐπὶ τοσοῦτον λελέχθω	μοι.	~Ὡς οἱ ἐν Ἀντιοχείᾳ συνελθόντες
[2, 23]	καλλίονος ὁμοῦ κρίσεώς τε καὶ	μοίρας	γενόμενοι, τὴν τούτου ἕλωνται κοινωνίαν,
[2, 23]	Ἀθανάσιον, ἢ ἐμφύλιον ἀναδέξασθαι πόλε	μον.	Ὅθεν ἐπ´ ἀνάγκῃ καταστὰς ὁ
[2, 19]	προφάσει τοῦ συνίστασθαι δοκεῖν τὴν	μοναρχίαν.	Ἴσμεν γὰρ αὐτὸν ἡμεῖς οὐχ
[2, 19]	τὸν περὶ τῆς ἐν Χριστῷ	μοναρχίας	συνίστασθαι λόγον παραδεδώκασιν ἡμῖν οἱ
[2, 19]	γῆς ὀνομάζεται. Καὶ εἰς τὸν	μονογενῆ	αὐτοῦ Υἱὸν Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν
[2, 18]	γῆς ὀνομάζεται. Καὶ εἰς τὸν	μονογενῆ	αὐτοῦ Υἱὸν, τὸν Κύριον ἡμῶν
[2, 10]	Χριστὸν, τὸν Υἱὸν αὐτοῦ τὸν	μονογενῆ	Θεὸν, δι´ οὗ τὰ πάντα
[2, 10]	εἰς ἕνα Υἱὸν τοῦ Θεοῦ	μονογενῆ,	πρὸ πάντων τῶν αἰώνων ὑπάρχοντα,
[2, 19]	Μόνον γὰρ καὶ μόνως τὸν	μονογενῆ	Υἱὸν γνησίως τε καὶ ἀληθῶς
[2, 21]	Πατρὸς ἀποτεχθεὶς, εἰκότως ἂν καὶ	μονογενὴς	καὶ ἀγαπητὸς χρηματίσειε τοῦ Πατρός·
[2, 21]	ἔτι ἔσται Υἱὸς, πῶς δὲ	μονογενὴς	τοῦ Θεοῦ, ὁ τὴν αὐτὴν
[2, 21]	Μάρκελλον κατὰ λέξιν φησίν· Ὁ	μονογενὴς	Υἱὸς τοῦ Θεοῦ μόνος αὐτὸς,
[2, 19]	τὸν Θεὸν, καὶ Πατέρα τοῦ	μονογενοῦς,	τὸν μόνον μὲν ἐξ ἑαυτοῦ
[2, 25]	ὃς ἀντεποιεῖτο τῆς βασιλείας χειρὶ	μονομάχων	δορυφορούμενος. Νεπωτιανὸν μὲν οὖν οἱ
[2, 17]	συναρπαγῆς ἐγεγόνει διὰ τὸ ἐκ	μονομερείας	τὰ ἐν τῷ Μαρεώτῃ ὑπομνήματα
[2, 19]	Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ Πατέρα, τὸν	μόνον	ἀγέννητον, διὰ τοῦτο ἀρνούμεθα τὸν
[2, 23]	τῆς ἑῴας αὐτὸν οὐχ ἅπαξ	μόνον,	ἀλλὰ καὶ δὶς καὶ τρὶς
[2, 23]	ὑμῖν, ἀθῷος οὐ παρ´ ἡμῶν	μόνον,	ἀλλὰ καὶ παρὰ πάσης τῆς
[2, 19]	λεχθήσεται· ἀλλὰ τὸν μὲν Πατέρα	μόνον	ἄναρχον ὄντα καὶ ἀνέφικτον γεγεννηκέναι
[2, 19]	ἀναθεματίζομεν καὶ τοὺς λόγον μὲν	μόνον	αὐτὸν τοῦ Θεοῦ ψιλὸν καὶ
[2, 19]	τρόπον ἔχειν καὶ αὐτὸν νομίζειν.	Μόνον	γὰρ καὶ μόνως τὸν μονογενῆ
[2, 19]	ἐξ ἑαυτοῦ τὸ εἶναι ἔχοντα,	μόνον	δὲ τοῖς ἄλλοις πᾶσιν ἀφθόνως
[2, 10]	ἐκ Θεοῦ, ὅλον ἐξ ὅλου,	μόνον	ἐκ μόνου, τέλειον ἐκ τελείου,
[2, 6]	δὲ ταῖς φρεσίν· εἰ δὲ	μόνον	ἐκ τοῦ προσχήματος τῆς εὐλαβείας
[2, 18]	ἐν δεξιᾷ τοῦ Πατρὸς, οὐ	μόνον	ἐν τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλὰ
[2, 19]	ἐν δεξιᾷ τοῦ Πατρὸς, οὐ	μόνον	ἐν τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλὰ
[2, 19]	παρεχόμενον. Οὔτε μὴν ἕνα Θεὸν	μόνον	λέγοντες εἶναι τὸν τοῦ Κυρίου
[2, 19]	καὶ Πατέρα τοῦ μονογενοῦς, τὸν	μόνον	μὲν ἐξ ἑαυτοῦ τὸ εἶναι
[2, 20]	δὲ τῶν ἑῴων ἑβδομήκοντα ἓξ	μόνον	ὁ Σαβῖνος φησὶν, ἐν οἷς
[2, 19]	τε καὶ ἀόρατον Θεὸν, ἕνα	μόνον	οἴδαμεν τὸν Θεὸν, καὶ Πατέρα
[2, 13]	ὑπερέθετο· ὠργί ζετο γὰρ οὐ	μόνον	περὶ αὐτοῦ, ὅτι παρὰ γνώμην
[2, 1]	βασιλέως ἐπιστολὰς, ἀλλὰ τὰ γυμνὰ	μόνον	πράγματα, ὑπὲρ τοῦ μὴ πολυστίχου
[2, 19]	καὶ προσπεφυκότος τῷ Πατρὶ, καὶ	μόνον	τοῖς πατρῴοις κόλποις ἀναπαυόμενον διηνεκῶς.
[2, 19]	διάστημα προενθυμητέον αὐτοῦ, ἀλλ´ ἢ	μόνον	τὸν ἀχρόνως αὐτὸν γεγεννηκότα Θεόν·
[2, 21]	ὁριζόμενος, λέληθε τοὔνομα μὲν αὐτῷ	μόνον	χαριζόμενος, τὸ δὲ ἀληθῶς, Υἱὸς
[2, 21]	Ὁ μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ	μόνος	αὐτὸς, καὶ οὐ δὲ ἄλλος
[2, 15]	ὁ νεώτερος τῶν Κωνσταντίνου παίδων	μόνος	ἐκράτει, Κωνσταντίνου τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ
[2, 10]	ὅλον ἐξ ὅλου, μόνον ἐκ	μόνου,	τέλειον ἐκ τελείου, βασιλέα ἐκ
[2, 19]	τὸν Πατέρα προϋποκειμένης, ἀλλ´ ἐκ	μόνου	τοῦ Θεοῦ γνησίως αὐτὸν γεγεννῆσθαι
[2, 2]	τῶν πολλῶν ταραχήν. Οὕτω γὰρ	μόνως	δύνασθαι τῆς Ἀλεξανδρείας ἐπίσκοπον ἀναδεῖξαι
[2, 19]	αὐτὸν νομίζειν. Μόνον γὰρ καὶ	μόνως	τὸν μονογενῆ Υἱὸν γνησίως τε
[2, 23]	ἐπὶ τοῦ ἀδελφοῦ καὶ συνεπισκόπου	μου	Ἀθανασίου· ὃν διά τε τὴν
[2, 23]	Καὶ αὐτῷ δὲ τῷ ἀδελφῷ	μου	Ἀθανασίῳ οὐκ ἔλαττον συγχαίρω, ὅτι,
[2, 23]	τῆς διδασκαλίας τοῦ προειρημένου ἀδελφοῦ	μου	ἐπαιδεύθητε, ἔγνωτε ἀληθῶς, καὶ κατὰ
[2, 23]	καὶ τὸν δεσπότην καὶ ἀδελφόν	μου	Κώνσταντα τὸν νικητὴν Αὔγουστον ὑπὲρ
[2, 23]	ἐπανερ χομένου μὲν τοῦ ἀδελφοῦ	μου,	παυσαμένων δὲ τῶν προγενομένων, καὶ
[2, 12]	Σιγγιδόνος τῆς ἄνω Μυσίας, Οὐάλης	Μουρσῶν	τῆς ἄνω Παννονίας. Οὐρσάκιος μὲν
[2, 19]	καὶ Μαρτυρίου καὶ Μακεδονίου, ὃς	Μοψουεστίας	τῆς ἐν Κιλικίᾳ ἐπίσκοπος ἦν.
[2, 13]	πατρὸς αὐτοῦ ἡμερησίου ὑπὲρ τέσσαρας	μυριάδας·	ὀκτὼ γὰρ ἐγγὺς μυριάδες ἐχορηγοῦντο
[2, 13]	τέσσαρας μυριάδας· ὀκτὼ γὰρ ἐγγὺς	μυριάδες	ἐχορηγοῦντο πρότερον τοῦ σίτου ἐκ
[2, 12]	Θρᾴκῃ, Οὐρσάκιος Σιγγιδόνος τῆς ἄνω	Μυσίας,	Οὐάλης Μουρσῶν τῆς ἄνω Παννονίας.