Livre, Chap.
[2, 3]	ἀγαπητοί. Τούτοις θαρρῶν τοῖς γράμμασιν	ὁ	Ἀθανάσιος καταλαμβάνει τὴν Ἀλεξάνδρειαν· καὶ
[2, 23]	ἀπελείφθη τῆς τοῦ Θεοῦ χάριτος	ὁ	αἰδεσιμώτατος ἐπίσκοπος Ἀθανάσιος. Ἀλλ´ εἰ
[2, 15]	σύνοδοι ἀπωδύραντο, ἢ ὅσα αὐτὸς	ὁ	αἱρεσιάρχης Μακεδόνιος κατὰ πασῶν τῶν
[2, 21]	Καὶ πρό γε ἁπάντων τούτων	ὁ	ἀπόστολος ταῖς λέξεσι ταύταις ἐχρήσατο·
[2, 15]	ἀληθεῖς αἰτίας ὁ Θεὸς οἶδεν,	ὁ	αὐτῆς τῆς ἀληθείας κριτής. Ὅτι
[2, 21]	φησίν. Καὶ ἐν τρίτῳ δὲ	ὁ	αὐτὸς, διδάσκων πῶς δεῖ τὸ
[2, 23]	γὰρ τὰς τῶν συκοφαντῶν σκευωρίας—	ὁ	βασι λεὺς τῆς ἑῴας αὐτὸν
[2, 23]	δοκοῦντα τῷ βασιλεῖ παρεχώρουν. Διόπερ	ὁ	βασιλεὺς Ἀθανασίῳ τε καὶ Παύλῳ
[2, 9]	τελευταῖον δὲ ἐπάγει, ὅτι καὶ	ὁ	βασιλεὺς αὐτὸν ἐπὶ τοὺς βαρβάρους
[2, 21]	κατὰ λέξιν ταῦτα· Πάντας δὲ	ὁ	βασιλεὺς εἰς ὁμόνοιαν ἐλαύνων, εἰς
[2, 23]	μον. Ὅθεν ἐπ´ ἀνάγκῃ καταστὰς	ὁ	βασιλεὺς ἐκάλει πρὸς ἑαυτὸν τοὺς
[2, 23]	αὐτὴν ἀξιῶν χάριν λαβεῖν, ἣν	ὁ	βασιλεὺς ἐπεζήτει λαβεῖν. Μίαν γὰρ
[2, 23]	συνόδους ποιούμενος. Ὑπὲρ μέντοι Ἀθανασίου	ὁ	βασιλεὺς ἐπισκόποις τε καὶ κληρικοῖς
[2, 17]	οἰκεῖον ἀποφέρεσθαι κέρδος. Πιστεύσας οὖν	ὁ	βασιλεὺς θάνατον αὐτῷ τὴν ζημίαν
[2, 7]	ἀπελθόντος ψῆφος ἐδόκει κρατεῖν. ~Ὡς	ὁ	βασιλεὺς Κωνστάντιος Παῦλον τὸν προσβληθέντα
[2, 24]	Σαρδικῇ συνόδου γνωσθέντα, καὶ ὡς	ὁ	βασιλεὺς Κωνστάντιος τῇ ἐκείνων κρίσει
[2, 23]	τὴν ἀνατολὴν παρεγένετο. Κωνστάντιος δὲ	ὁ	βασιλεὺς οὐκ ἀπεχθῶς μὲν τότε
[2, 16]	Τοσαῦτα μὲν περὶ τούτου. ~Ὡς	ὁ	βασιλεὺς παρεσκεύασε διὰ Φιλίππου τοῦ
[2, 13]	ὑποσπόνδους Ῥωμαίοις ἐποίησε. Κωνστάντιος δὲ	ὁ	βασιλεὺς περὶ τῆς ἀναιρέσεως Ἑρμογένους
[2, 7]	Μετ´ οὐ πολὺ δὲ ἐπιστὰς	ὁ	βασιλεὺς τῇ Κωνσταντινουπόλει πρὸς ὀργὴν
[2, 16]	δὲ τὸν καιρὸν τοῦτον καὶ	ὁ	βασιλεὺς τὴν μεγάλην ἐκκλησίαν ἔκτιζεν,
[2, 21]	δὲ ἀληθῶς, Υἱὸς εἶναι ἀρνούμενος·	ὁ	γὰρ ἐξ οὐκ ὄντων γεγονὼς
[2, 9]	τῆς καταστάσεως αὐτοῦ πλατύτερον διεξῆλθεν	ὁ	Γεώργιος· τελευταῖον δὲ ἐπάγει, ὅτι
[2, 11]	γινομένου οἱ στρατιῶται ἀπόμαχοι ἔμενον·	ὁ	δὲ Ἀθανάσιος ἐν μέσοις τοῖς
[2, 11]	μὲν τότε τῆς ἐκκλησίας ἐκράτησεν.	Ὁ	δὲ Ἀλεξανδρέων λαὸς, οὐκ ἐνεγκόντες
[2, 15]	Ῥώμης Ἰουλίῳ τὰ καθ´ ἑαυτούς·	ὁ	δὲ, ἅτε προνόμια τῆς ἐν
[2, 16]	εὐγνωμόνως ἔφερε τὴν ἄκριτον καταδίκην.	Ὁ	δὲ, δείσας τοὺς περιεστηκότας καὶ
[2, 11]	διέφυγε, λεκτέον. Ἑσπέρα μὲν ἦν·	ὁ	δὲ λαὸς ἐπαννύχιζε προσδοκωμένης συνάξεως.
[2, 17]	θάνατον αὐτῷ τὴν ζημίαν ἠπείλησεν.	Ὁ	δὲ προαισθόμενος τῆς βασιλέως ἀπειλῆς
[2, 9]	ὁ μὲν τῶν ἐν Καισαρείᾳ,	ὁ	δὲ τῆς ἐν Σκυθοπόλει προΐστατο
[2, 16]	τῆς πόλεως, μετὰ σπουδῆς ἀπήγετο.	Ὁ	δὲ τοῦ βασιλέως ἔπαρχος Φίλιππος
[2, 2]	Κωνσταντίῳ τῷ τοῦ βασιλέως υἱῷ·	ὁ	δὲ τοῦθ´ εὑρηκὼς γεγραμμένον ὅπερ
[2, 18]	οἱ πεμφθέντες ὑπηγόρευσαν ἔκθεσιν πίστεως.	Ὁ	δὲ τῶν ἑσπερίων μερῶν βασιλεὺς
[2, 3]	πρὸς τὴν προσφιλεστάτην ὑμῶν θεοσέβειαν	ὁ	δεσπότης ἡμῶν, ὁ τῆς μακαρίας
[2, 12]	πολέμους ἐτύρευσαν, ὧν εἷς ἦν	ὁ	διὰ Μακεδονίου ἐν τῇ Κωνσταντινουπόλει
[2, 21]	ἄρχοντας καὶ ἡγεμόνας κτίσιν‘ ὠνόμασεν	ὁ	εἰπὼν ἀπόστολος, Ὑποτάγητε οὖν πάσῃ
[2, 21]	ὡς δι´ αὐτοῦ πεμπομένοις. Καὶ	ὁ	εἰπὼν δὲ προφήτης, Ἑτοιμάζου τοῦ
[2, 3]	μακαρίας μνήμης Κωνσταντῖνος ὁ σεβαστὸς	ὁ	ἐμὸς πατὴρ, τὸν αὐτὸν ἐπίσκοπον
[2, 12]	σύνοδον ἐπιβιοὺς ἐτελεύτησε. Διόπερ καὶ	ὁ	ἐν Κωνσταντινουπόλει λαὸς αὖθις εἰς
[2, 12]	τὴν δίκην. ~Ὡς Εὐσεβίου τελευτήσαντος	ὁ	ἐν Κωνσταντινουπόλει λαὸς Παῦλον αὖθις
[2, 21]	Ἀλλ´ ἀληθῶς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ	ὁ	ἐξ αὐτοῦ, ὡς, ἅτε ἐκ
[2, 16]	τὴν ἐκκλησίαν σπουδάζοντες. Ἐπεὶ δὲ	ὁ	ἔπαρχος ἅμα τῷ Μακεδονίῳ πλησίον
[2, 16]	ἐπ´ ἐξορίαν ἐπέμπετο. Προσέταξέν τε	ὁ	ἔπαρχος ἐπὶ τὴν Μακεδονίας μητρόπολιν
[2, 16]	ἐκεῖνος ἦλθε μεταπεμφθεὶς, ἐπεδείκνυεν εὐθὺς	ὁ	ἔπαρχος τοῦ βασιλέως τὸ πρόσταγμα.
[2, 24]	Ταῖς τοιαύταις ἐπιστολαῖς ὀχυρωθεὶς Ἀθανάσιος	ὁ	ἐπίσκοπος, διὰ τῆς Συρίας ὁρμήσας
[2, 13]	ἦσαν ἀμύνεσθαι. Ὡς δὲ ἐπέκειτο	ὁ	Ἑρμογένης διὰ στρατιωτικῆς χειρὸς ἀπελάσαι
[2, 21]	κατέστησεν‘ ἢ κατέταξε. Τοιαῦτα μὲν	ὁ	Εὐσέβιος ἐν τοῖς πρὸς Μάρκελλον
[2, 19]	καὶ ἄναρχον, τὸν Χριστοῦ Πατέρα,	ὁ	Θεῖος διδάσκει λόγος. Ἀλλ´ οὐδὲ
[2, 23]	οὖν τὴν ἐπιστολὴν τελειῶσαι καλόν.	Ὁ	Θεὸς ὁ παντοκράτωρ, καὶ ὁ
[2, 15]	Τὰς μὲν γὰρ ἀληθεῖς αἰτίας	ὁ	Θεὸς οἶδεν, ὁ αὐτῆς τῆς
[2, 19]	γεννήσαντα Πατέρα· κεφαλὴ γὰρ Χριστοῦ,	ὁ	Θεός. Οὔτε μὴν τρία ὁμολογοῦντες
[2, 21]	Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοὶ	ὁ	Θεὸς, οὐχ ὡς μὴ ἔχων
[2, 21]	παρείληφεν· οὐ γὰρ τότε ἔκτισεν	ὁ	Θεὸς τὸ πνεῦμα, ὅτε τὸν
[2, 23]	ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἃ ἡτοίμασεν	ὁ	Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐ τὸν,
[2, 23]	καὶ διὰ τὰς ὑμετέρας εὐχὰς,	ὁ	Θεὸς ὑμῖν ἀποδίδωσιν. Ἐκ δὴ
[2, 18]	Νάρκισσος ὁ Κίλιξ, καὶ Θεόδωρος	ὁ	Θρᾷξ, καὶ Μάρις Χαλκηδόνος, καὶ
[2, 17]	Οὕτως ἐναντίων πεμπομένων τῶν γραμμάτων,	ὁ	Ἰούλιος τοῖς ἐν Ἀντιοχείᾳ συναχθεῖσιν
[2, 17]	καὶ τὰ τοιαῦτα διὰ πλειόνων	ὁ	Ἰούλιος τοῖς ἐν Ἀντιοχείᾳ συναχθεῖσιν
[2, 6]	ταραχὴ ἐξ αἰτίας τοιαύτης. Ἀλέξανδρος	ὁ	κατὰ τήνδε τὴν πόλιν τῶν
[2, 18]	Ἀθανασίου καθαιρέσεως. Καὶ πέμπονται Νάρκισσος	ὁ	Κίλιξ, καὶ Θεόδωρος ὁ Θρᾷξ,
[2, 20]	ὁ Σαρδικῆς ἐπίσκοπος καὶ Ὅσιος	ὁ	Κουδρούβης— πόλις δὲ αὕτη τῆς
[2, 10]	τοῖς πιστεύουσι διδόμενον· καθὼς καὶ	ὁ	Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς δι
[2, 23]	παντοκράτωρ, καὶ ὁ τούτου Υἱὸς,	ὁ	Κύριος καὶ Σωτὴρ ἡμῶν Ἰησοῦς
[2, 6]	Ἀκινδύνου καὶ Πρόκλου. ~Ὡς Ἀλέξανδρος	ὁ	Κωνσταντίνου πόλεως ἐπίσκοπος τελευτῶν ὑπόψηφον
[2, 22]	ἰδίους τόπους παρεκελεύετο. Ὡς δὲ	ὁ	Κωνστάντιος παρεῖλκε πρὸς τὰ γραφόμενα,
[2, 23]	οἰκείους ἀποδίδωμι θρόνους. ~Ὡς φοβηθεὶς	ὁ	Κωνστάντιος τὰς ἀπειλὰς τοῦ ἀδελφοῦ
[2, 9]	δὲ οὗτος ἦν διδάσκει Γεώργιος	ὁ	Λαοδικείας, ὃς τότε παρῆν ἐν
[2, 6]	τὴν ἐκκλησίαν διετάραττεν. Ἐπεὶ γὰρ	ὁ	λαὸς εἰς δύο διετέτμητο μέρη,
[2, 21]	τὸ εὐαγγελικὸν κήρυγμα δηλούσης. Καὶ	ὁ	λέγων δὲ, Καρδίαν καθαρὰν κτίσον
[2, 20]	ἄνθρωπον τὸν Κύριον, καθὰ Σαβέλλιος	ὁ	Λίβυς καὶ Παῦλος ὁ Σαμοσατεὺς,
[2, 10]	τῷ εὐαγγελίῳ, καὶ Θεὸς ἦν	ὁ	Λόγος· δι´ οὗ τὰ πάντα
[2, 16]	ὡς ἐκ μηχανῆς τινος παρὼν	ὁ	Μακεδόνιος ἐν τῷ ὀχήματι σύνθρονος
[2, 16]	τοῖς τοιούτοις δὴ τοῖς κατορθώμασιν	ὁ	Μακεδόνιος, ὡς οὐδὲν φαῦλον πεπραχὼς,
[2, 7]	τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐπίσκοπον ἀναδείκνυσι. Καὶ	ὁ	μὲν βασιλεὺς ταῦτα πράξας ἐπὶ
[2, 16]	τοῦ βασιλέως τὸ πρόσταγμα. Καὶ	ὁ	μὲν ἐπίσκοπος εὐγνωμόνως ἔφερε τὴν
[2, 16]	ἐπὶ τὰ ἀνατολικὰ μέρη διαβῆναι.	Ὁ	μὲν οὖν Παῦλος, παρὰ προσδοκίαν
[2, 9]	τὰ ἱερὰ ἡρμηνεύσθη βιβλία· ὧν	ὁ	μὲν τῶν ἐν Καισαρείᾳ, ὁ
[2, 16]	ἐξορίαν πεμφθῆναι, Μακεδόνιον δὲ ἐνθρονισθῆναι.	Ὁ	μέντοι βασιλεὺς Κωνστάντιος ἐν Ἀντιοχείᾳ
[2, 21]	πρὸς Μάρκελλον κατὰ λέξιν φησίν·	Ὁ	μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ μόνος
[2, 5]	ὃς ἦν ὁμώνυμος τῷ πατρὶ,	ὁ	νέος Κωνσταντῖνος, ἐπιὼν τοῖς μέρεσι
[2, 2]	ἅπερ τῷ Ἀλεξανδρέων λαῷ Κωνσταντῖνος	ὁ	νέος, ὁ τῷ πατρὶ ὁμώνυμος,
[2, 25]	μὴ κωλύοντος. Ὡς δὲ Κωνσταντῖνος	ὁ	νέος τοῖς τοῦ ἀδελφοῦ μέρεσιν
[2, 15]	δὲ ἑσπερίων τηνικαῦτα μερῶν Κώνστας	ὁ	νεώτερος τῶν Κωνσταντίνου παίδων μόνος
[2, 16]	ἀντεισάγῃ δὲ εἰς αὐτὴν Μακεδόνιον.	Ὁ	οὖν ἔπαρχος Φίλιππος, εὐλαβηθεὶς τὴν
[2, 23]	ἐπιδείξας, ἐν οἷς ἐδέδεικτο Εὐσέβιος	ὁ	Παμφίλου ἅμα πλείοσι διαγνοὺς τὰ
[2, 20]	μέντοι ὅτι τὸ Μαρκέλλου βιβλίον	ὁ	Παμφίλου Εὐσέβιος ἀνεσκεύασεν ἐν ὅλοις
[2, 21]	Τοιαῦτα μὲν καὶ ἕτερα πλείονα	ὁ	Παμφίλου Εὐσέβιος ἐν τῷ πρώτῳ
[2, 23]	ἐπιστολὴν τελειῶσαι καλόν. Ὁ Θεὸς	ὁ	παντοκράτωρ, καὶ ὁ τούτου Υἱὸς,
[2, 8]	τῶν ἐγκαινίων τῆς ἐκκλησίας, ἣν	ὁ	πατὴρ μὲν τῶν Αὐγούστων κατασκευάζειν
[2, 19]	γάρ ἐστι πρὸς ὃν εἶπεν	ὁ	Πατὴρ, ὅτι ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ´
[2, 19]	οὐ βουλήσει οὐδὲ θελήσει ἐγέννησεν	ὁ	Πατὴρ τὸν Υἱὸν, ἀναθεματίζει ἡ
[2, 16]	δὲ τῇ ἐπωνύμῳ Εἰρήνῃ, ἣν	ὁ	πατὴρ τοῦ βασιλέως μικρὰν οὖσαν
[2, 16]	ἐπὶ τὰς βασιλικὰς αὐλὰς ἀπαχθεὶς	ὁ	Παῦλος, ἐμβληθείς τε εἰς πλοῖον
[2, 16]	ἐλθεῖν, ἧς καὶ ἐκ προγόνων	ὁ	Παῦλος ἐτύγχανεν ὢν, ἐν ᾗ
[2, 13]	ὅπως πάλιν διὰ τοῦτο ἐξεώθη	ὁ	Παῦλος τῆς ἐκκλησίας. Ἦλθε δὲ
[2, 25]	Μετὰ δὲ τὴν ἐκείνου ἀναίρεσιν	ὁ	Περσικὸς πρὸς Ῥωμαίους ἐκινήθη πόλεμος,
[2, 2]	τοῦτο ἐπράχθη λεκτέον. Τὴν διαθήκην	ὁ	πρεσβύτερος καὶ τὰ ἐνταλθέντα παρὰ
[2, 2]	ᾧ ὄνομα ἦν Εὐσέβιος· τοῦτον	ὁ	πρεσβύτερος συνθέσθαι τῇ Ἀρείου δόξῃ
[2, 1]	ὑπαγορεύσαι, συγχρώμενοι καὶ ἐν οἷς	ὁ	Ῥουφῖνος οὐκ ἐκπίπτει τοῦ ἀληθοῦς.
[2, 20]	τῶν ἑῴων ἑβδομήκοντα ἓξ μόνον	ὁ	Σαβῖνος φησὶν, ἐν οἷς κατηριθμεῖτο
[2, 20]	Σαβέλλιος ὁ Λίβυς καὶ Παῦλος	ὁ	Σαμοσατεὺς, τοῦ Μαρκέλλου εἰσάγοντος. ~Ἀπολογία
[2, 20]	τοῦ συλλόγου. Ὡς δὲ Πρωτογένης	ὁ	Σαρδικῆς ἐπίσκοπος καὶ Ὅσιος ὁ
[2, 3]	ὁ τῆς μακαρίας μνήμης Κωνσταντῖνος	ὁ	σεβαστὸς ὁ ἐμὸς πατὴρ, τὸν
[2, 11]	κατήγαγον ἐν Ἀλεξανδρείᾳ Συριανός τε	ὁ	στρατηγὸς, καὶ οἱ σὺν αὐτῷ
[2, 11]	ἐπαννύχιζε προσδοκωμένης συνάξεως. Ἥκει δὲ	ὁ	στρατηγὸς κατὰ φάλαγγα τοὺς στρατιώτας
[2, 13]	στάσεις πολλοί τε ἄλλοι καὶ	ὁ	στρατηλάτης Ἑρμογένης ἀνῄρητο. Ἐάσας οὖν
[2, 18]	καὶ Μάρις Χαλκηδόνος, καὶ Μάρκος	ὁ	Σύρος· οἵ τινες παραγενόμενοι τοῖς
[2, 1]	δεύτερον βιβλίον ἄνωθεν ἐλέχθη. Ῥουφῖνος,	ὁ	τῇ Ῥωμαίων γλώττῃ τὴν ἐκκλησιαστικὴν
[2, 21]	πῶς δὲ μονογενὴς τοῦ Θεοῦ,	ὁ	τὴν αὐτὴν τοῖς λοιποῖς κτίσμασιν
[2, 6]	τὴν πόλιν τῶν ἐκκλησιῶν προεστὼς,	ὁ	τὴν πρὸς Ἄρειον μάχην ἀγωνισάμενος,
[2, 23]	τὴν Ἀλεξάνδρειαν ἔπεμψε. Ταῦτα γνοὺς	ὁ	τῆς ἑῴας βασιλεὺς εἰς ἀγωνίαν
[2, 23]	ἐκκλησίαν κατέστησεν. Ἐδόκει γὰρ καὶ	ὁ	τῆς ἑῴας βασιλεὺς συντίθεσθαι αὐτῶν
[2, 15]	Κατ´ αὐτὸ δὲ καὶ Παῦλος	ὁ	τῆς Κωνσταντινουπόλεως, καὶ Ἀσκληπᾶς Γάζης,
[2, 3]	ὑμῶν θεοσέβειαν ὁ δεσπότης ἡμῶν,	ὁ	τῆς μακαρίας μνήμης Κωνσταντῖνος ὁ
[2, 17]	αὐτῶν μῆκος ἐκώλυσε. Σαβῖνος μέντοι	ὁ	τῆς Μακεδονίου αἱρέσεως, οὗ καὶ
[2, 15]	λοιδοροῦντες αὐτὸν, καὶ μάλιστα Σαβῖνος	ὁ	τῆς Μακεδονίου προεστὼς αἱρέσεως· ὃς
[2, 8]	Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ Ἰούλιος παρῆν	ὁ	τῆς μεγίστης Ῥώμης ἐπίσκοπος· οὐδὲ
[2, 17]	ἀφανής. Τότε δὴ καὶ Ἰούλιος	ὁ	τῆς Ῥώμης ἐπίσκοπος γνοὺς τὰ
[2, 21]	Εἶτα μετ´ ὀλίγα πάλιν ἐπιφέρει·	Ὁ	τοίνυν γενητὸν ἐξ οὐκ ὄντων
[2, 5]	τελευτῆς. Μετ´ οὐ πολὺ δὲ	ὁ	τοῦ βασιλέως Κωνσταντίου ἀδελφὸς ὃς
[2, 20]	ἐν οἷς κατηριθμεῖτο καὶ Ἰσχύρας	ὁ	τοῦ Μαρεώτου ἐπίσκοπος, ὃν οἱ
[2, 23]	Ὁ Θεὸς ὁ παντοκράτωρ, καὶ	ὁ	τούτου Υἱὸς, ὁ Κύριος καὶ
[2, 25]	ἀνερριπίσθη πόλεμος. Μαγνέντιος μὲν γὰρ	ὁ	τύραννος πάσης Ἰταλίας ἐκράτει, Ἀφρικήν
[2, 2]	Ἀλεξανδρέων λαῷ Κωνσταντῖνος ὁ νέος,	ὁ	τῷ πατρὶ ὁμώνυμος, ἐκ τῆς
[2, 3]	καὶ ἥδιστα μὲν αὐτὸν ἀνεδέξατο	ὁ	τῶν Ἀλεξανδρέων λαός· ὅσοι δὲ
[2, 17]	ἐκκλησίᾳ σιτηρέσιον ἤδη πρότερον δεδώρητο	ὁ	τῶν Αὐγούστων πατὴρ εἰς διατροφὴν
[2, 18]	καθιστῶσι τῷ ἐκεῖ βασιλεῖ. ~Ὡς	ὁ	τῶν ἑσπερίων βασιλεὺς ἐζήτησε παρὰ
[2, 23]	γράμμασί τε πάλιν τοῖς οἰκείοις	ὁ	τῶν ἑσπερίων βασιλεὺς, ἔτι τε
[2, 22]	τῆς ἑῴας μὴ δεχομένου, πόλεμον	ὁ	τῶν ἑσπερίων ἠπείλησε βασιλεύς. Οἱ
[2, 22]	τὰ γραφόμενα, αἵρεσιν αὖθις προὐτίθει	ὁ	τῶν ἑσπερίων μερῶν βασιλεὺς, ἢ
[2, 22]	σύγχυσις. Μετὰ ταῦτα δὲ εὐθὺς	ὁ	τῶν ἑσπερίων μερῶν βασιλεὺς τὰ
[2, 8]	πόλεων ἐπίσκοποι ἐνενήκοντα. Μάξιμος μέντοι	ὁ	τῶν Ἱεροσολύμων ἐπίσκοπος, ὃς Μακάριον
[2, 21]	δημιουργὸς‘ λεχθείη. Καὶ δὴ καὶ	ὁ	τῶν ὅλων Θεὸς τοῦ μὲν
[2, 8]	ἤρξατο, μετὰ τελευτὴν δὲ αὐτοῦ	ὁ	υἱὸς Κωνστάντιος δεκάτῳ ἔτει ἀπὸ
[2, 23]	αἰτεῖν θεραπείαν· ὅμως ἐπειδὴ ἴσως	ὁ	φόβος τὴν προαίρεσιν τῆς σῆς
[2, 19]	ἀτελευτήτους αἰῶνας, οὐδὲν γὰρ πρόσφατον	ὁ	Χριστὸς προσείληφεν ἀξίωμα· ἀλλ´ ἄνωθεν
[2, 21]	τοῦ μὴ ὄντος ὁμοίως γεγονὼς,	ὅ	τινες οὐκ ὀρθῶς ὑπειλήφασιν· ἀλλ´
[2, 10]	ἄλλο διδάσκει ἢ εὐαγγελίζεται παρ´	ὃ	παρελάβομεν, ἀνάθεμα ἔστω. Ἡμεῖς γὰρ
[2, 8]	πάντα λίθον ἐκίνει, ὅπως ἂν	ὃ	προέθετο κατεργάσηται. Κατασκευάζει οὖν σύνοδον
[2, 23]	πρόσοψιν εὐθέως εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν	ὁδεῦσαι.	Ἀλλ´ ἐπειδὴ πλεῖστος χρόνος παρῆλθεν,
[2, 10]	ζῶντα, σοφίαν, ζωὴν, φῶς ἀληθινὸν,	ὁδὸν	ἀληθείας, ἀνάστασιν, ποιμένα, θύραν, ἄτρεπτόν
[2, 13]	ἐπὶ τὰ Θρᾴκια πεμπομένῳ μέρη,	ὁδοῦ	πάρεργον ποιῆσαι, καὶ ἐξωθῆσαι τῆς
[2, 1]	ἐν οἷς τὰ καθ´ ἑαυτὸν	ὀδύρεται	πάθη καὶ ὅπως διὰ τὴν
[2, 21]	τὸ, Κύριος ἔκτισέ με ἀρχὴν	ὁδῶν	αὐτοῦ εἰς ἔργα αὐτοῦ, λελέχθαι.
[2, 19]	λεγόμενον, Κύριος ἔκτισέ με ἀρχὴν	ὁδῶν	αὐτοῦ εἰς ἔργα αὐτοῦ, οὐχ
[2, 21]	τὸ, Κύριος ἔκτισέ με ἀρχὴν	ὁδῶν	αὐτοῦ εἰς ἔργα αὐτοῦ, τὸν
[2, 21]	τῷ, Κύριος ἔκτισέ με ἀρχὴν	ὁδῶν	αὐτοῦ, τὸ ἔκτισεν‘ ἀντὶ τοῦ
[2, 21]	ἄλλος ἀνηγόρευταί τε καὶ ἔστιν·	ὅθεν	εἰκότως ἄν τις μέμψαιτο τοῖς
[2, 23]	ἢ ἐμφύλιον ἀναδέξασθαι πόλε μον.	Ὅθεν	ἐπ´ ἀνάγκῃ καταστὰς ὁ βασιλεὺς
[2, 23]	τε ἀτέλειαν ἧς ἔτυχον πάλαι	οἱ	ἅμα αὐτῷ κληρικοὶ, τούτοις βεβαιωθῆναι
[2, 19]	τῷ μέσῳ διαδραμόντος χρόνου, αὖθις	οἱ	ἀνατολικοὶ ἐπίσκοποι συνέδριον ποιησάμενοι, καὶ
[2, 24]	ᾧ σφόδρα κατεμωκήσαντο τοῦ Μαξίμου	οἱ	ἀπεχθῶς ἔχοντες πρὸς Ἀθανάσιον, ὅτι
[2, 19]	καὶ κρίσιν. Τοιοῦτοι δέ εἰσιν	οἱ	ἀπὸ Μαρκέλλου καὶ Φωτεινοῦ, τῶν
[2, 19]	Θεὸν εἶναι προαιώνιον· ὁποῖοι εἰσὶν	οἱ	ἀπὸ Παύλου τοῦ Σαμοσατέως, ὕστερον
[2, 21]	δὲ καθ´ ὃν καιρὸν ἦσαν	οἱ	ἀπόστολοι συνηγμένοι, ὅτε δίκην βροντῆς
[2, 12]	εἰσάγουσι. Κατὰ ταὐτὸν δὲ καὶ	οἱ	Ἀρειανίζοντες ἐν τῇ λεγομένῃ ἐπὶ
[2, 15]	διελογίζετο, πόσα κακὰ κατὰ Ἀθανασίου	οἱ	Ἀρειανίζοντες καὶ τῶν τὸ ὁμοούσιον‘
[2, 14]	ἀνταπέστειλαν. Ἐν δὲ τῷδε καὶ	οἱ	Ἀρειανίζοντες μεθιστῶσιν ἐκ τῆς Ἀλεξ
[2, 23]	Ἀθανασίου τοίνυν γνώμην ἀλυσιτελῆ γνόντες	οἱ	Ἀρειανίζοντες, ὑπερτίθεσθαι μὲν τοῦτο ἔλεγον,
[2, 14]	ἐπὶ τὴν Ἀντιόχειαν ἀνεχώρησεν. ~Ὅτι	οἱ	Ἀρειανοὶ Γρηγόριον τῆς Ἀλεξανδρείας μεταστήσαντες
[2, 16]	Οὕτως μὲν οὖν Μακεδόνιος καὶ	οἱ	Ἀρειανοὶ διὰ τοσούτων φόνων τῆς
[2, 12]	Παῦλον αὖθις ἐνεθρόνισε· καὶ ὡς	οἱ	Ἀρειανοὶ Μακεδόνιον προεβάλλοντο. Ἀλλ´ οὐκ
[2, 23]	καὶ γὰρ τὴν ἀλειτουργησίαν, ἣν	οἱ	αὐτοῦ κληρικοὶ εἶχον, τὴν αὐτὴν
[2, 1]	ἀγνοεῖν καὶ ὅσα αὐταῖς λέξεσιν	οἱ	βασιλεῖς ἐπέστειλαν, ἢ κατὰ διαφόρους
[2, 15]	καθαπτόμενος τῶν προπετῶς καθελόντων αὐτούς.	Οἱ	δὲ ἀναζεύξαντες ἐκ τῆς Ῥώμης,
[2, 6]	Παῦλον εἰς τὴν ἐπισκοπὴν προχειρίζονται,	οἱ	δὲ Ἀρειανίζοντες Μακεδόνιον ἔσπευ δον.
[2, 15]	ἐπιστολὰς πρὸς οὓς ἐγράφησαν διαπέμπονται.	Οἱ	δὲ δεξάμενοι ὕβριν ἐποιοῦντο τὴν
[2, 20]	δόξαν ἐπιστολὰς συγγράψαντες πανταχοῦ διαπέμπονται.	Οἱ	δὲ ἐν Σαρδικῇ πρῶτον μὲν
[2, 20]	αὐτῶν καθαιρεθέντας οἱ ἑσπέριοι προσεδέξαντο·	οἱ	δὲ ἑσπέριοι, ὅτι πρὸ διαγνώσεως
[2, 23]	καὶ περὶ τοῦ πρακτέου διεπυνθάνετο.	Οἱ	δὲ κρεῖσσον ἔφασαν τῶν ἐκκλησιῶν
[2, 16]	μὲν ὑπὸ τῶν στρατιωτῶν σφαγέντες,	οἱ	δὲ ὑπὸ τοῦ πλήθους φθαρέντες.
[2, 11]	πεντακισχίλιοι. Συνελαμβάνοντο δὲ αὐτοῖς καὶ	οἱ	ἐκεῖ τὰ Ἀρείου φρονοῦντες. Ὅπως
[2, 17]	ταὐτῷ καὶ τὰ γράμματα, ἅπερ	οἱ	ἐν Ἀντιοχείᾳ πρότερον συναχθέντες ἀπεστάλκεισαν.
[2, 10]	ἐπὶ τοσοῦτον λελέχθω μοι. ~Ὡς	οἱ	ἐν Ἀντιοχείᾳ συνελθόντες ἐπίσκοποι, διὰ
[2, 2]	δόξης ἐν μὲν τοῖς βασιλείοις	οἱ	ἐπικοιτωνῖται ἅμα ταῖς γυναιξίν· ἐν
[2, 1]	ἐπέστειλαν, ἢ κατὰ διαφόρους συνόδους	οἱ	ἐπίσκοποι τὴν πίστιν καταβραχὺ μεταποιοῦντες
[2, 20]	ὅτι τοὺς ὑπ´ αὐτῶν καθαιρεθέντας	οἱ	ἑσπέριοι προσεδέξαντο· οἱ δὲ ἑσπέριοι,
[2, 19]	μοναρχίας συνίστασθαι λόγον παραδεδώκασιν ἡμῖν	οἱ	ἱεροὶ λόγοι. Ταῦτα ἠναγκάσθημεν μετὰ
[2, 20]	ὁ τοῦ Μαρεώτου ἐπίσκοπος, ὃν	οἱ	καθελόντες Ἀθανάσιον εἰς τὴν ἐπισκοπὴν
[2, 20]	δὲ ἑσπέριοι, ὅτι πρὸ διαγνώσεως	οἱ	καθελόντες ἀπέφυγον, καὶ ὅτι αὐτοὶ
[2, 20]	τῆς ἐν Σαρδικῇ συνόδου. Ταῦτα	οἱ	κατὰ τὰ ἑσπέρια μέρη ἐπίσκοποι
[2, 19]	καθ´ ἡμᾶς ἀγνοοῦσι· καὶ γνῶσιν	οἱ	κατὰ τὴν δύσιν πάντες ὁμοῦ
[2, 23]	ἀξίαν αὐτοῦ· Λούκιος δὲ, ὅτι	οἱ	κατηγοροῦντες αὐτοῦ φυγῇ ἐχρήσαντο. Προστάγματα
[2, 15]	μάτην Ἀθανασίῳ τὴν αἰτίαν ἀνάπτουσιν	οἱ	λοιδοροῦντες αὐτὸν, καὶ μάλιστα Σαβῖνος
[2, 23]	ἣν ἀεὶ ἔσχον, ἣν καὶ	οἱ	λοιποὶ κληρικοὶ ἔχουσιν· ἵν´ οὕτως
[2, 2]	συνέπεισεν. Ἐκ δὲ τούτου καὶ	οἱ	λοιποὶ τῶν εὐνούχων τὰ αὐτὰ
[2, 25]	μονομάχων δορυφορούμενος. Νεπωτιανὸν μὲν οὖν	οἱ	Μαγνεντίου καθεῖλον στρατηγοί· Μαγνέντιος δὲ
[2, 20]	οὖν συνῆλθον ἐν τῇ Σαρδικῇ,	οἱ	μὲν ἀνατολικοὶ εἰς πρόσωπον τῶν
[2, 20]	ἑκάτεροι τοιάδε δικαίως πεποιηκέναι νομίσαντες,	οἱ	μὲν ἀνατολικοὶ, ὅτι τοὺς ὑπ´
[2, 20]	τῆς χώρας χειροτονοῦσι. Προὐβάλλοντο δὲ	οἱ	μὲν ἀσθένειαν τοῦ σώματος, ἄλλοι
[2, 6]	τοῦ λαοῦ μάχη καθίστατο· διὸ	οἱ	μὲν τοῦ ὁμοουσίου‘ τὴν πίστιν
[2, 16]	περὶ τοὺς τρισχιλίους ἑκατὸν πεντήκοντα·	οἱ	μὲν ὑπὸ τῶν στρατιωτῶν σφαγέντες,
[2, 22]	ὁ τῶν ἑσπερίων ἠπείλησε βασιλεύς.	Οἱ	μέντοι ἐν Σαρδικῇ συνελθόντες καὶ
[2, 16]	τοὺς στρατιώτας αὐτούς. Ἐπεὶ γὰρ	οἱ	παρόντες ὄχλος ἦσαν πολὺς, πάροδος
[2, 19]	ἐνανθρωπήσεως ὑποτίθενται. Τοιοῦτοι γάρ εἰσιν	οἱ	Πατροπασιανοὶ παρὰ Ῥωμαίοις, Σαβελλιανοὶ δὲ
[2, 18]	καὶ Παύλου· καὶ ὅτι ἑτέραν	οἱ	πεμφθέντες ὑπηγόρευσαν ἔκθεσιν πίστεως. Ὁ
[2, 20]	ἥ τε σύνοδος ἐκεκήρυκτο, καὶ	οἱ	περὶ Ἀθανάσιον ἐν τῇ Ῥώμῃ
[2, 8]	Ἀντιοχείᾳ ἐκκλησίας Πλάκιτος διαδεξάμενος Εὐφρόνιον.	Οἱ	περὶ Εὐσέβιον οὖν ἔργον τίθενται
[2, 2]	ἐπὶ τὸ χεῖρον ἐπέδωκε, τηνικαῦτα	οἱ	περὶ Εὐσέβιον τὸν Νικομηδέα ἕρμαιον
[2, 2]	ἐκίνησαν Τοῦ βασιλέως Κωνσταντίνου τελευτήσαντος,	οἱ	περὶ Εὐσέβιον τὸν Νικομηδέα καὶ
[2, 2]	δὲ ἤδη τῆς ἱστορίας. ~Ὡς	οἱ	περὶ Εὐσέβιον τὸν Νικομηδείας ἐπίσκοπον
[2, 20]	συνεχὴς— σύνοδον ἄλλην παρακαλοῦσι γενέσθαι	οἱ	περὶ Παῦλον καὶ Ἀθανάσιον, ὥστε
[2, 24]	Ταῦτα γνόντες Οὐρσάκιος καὶ Οὐάλης,	οἱ	περὶ τὸ Ἀρειάνιον δόγμα πρότερον
[2, 12]	Μακεδόνιον. Καὶ τοῦτο δὲ ἐποίησαν	οἱ	πρώην Εὐσεβίῳ τῷ πάντα κυκῶντι
[2, 25]	πατρί· ὃν ἐπ´ ὀλίγον συμβασιλεύσαντα	οἱ	στρατιῶται ἀνεῖλον, οὐ κελεύοντος Κωνσταντίου
[2, 11]	ἐκκλησίας πάντες ἐξῄεσαν. Τούτου γινομένου	οἱ	στρατιῶται ἀπόμαχοι ἔμενον· ὁ δὲ
[2, 16]	τε ἦν, ἀνθίστασθαι τοὺς ὄχλους	οἱ	στρατιῶται νομίζοντες καὶ ἑκόντας κωλύειν
[2, 11]	Συριανός τε ὁ στρατηγὸς, καὶ	οἱ	σὺν αὐτῷ ὁπλῖται στρατιῶται ἀριθμὸς
[2, 21]	τῇ λέξει ταύτῃ πολλάκις καὶ	οἱ	τῆς ἐκκλησίας ἐχρήσαντο, καὶ ταῖς
[2, 15]	τῆς ἐκκλησίας ἤλαυνον. Ταῦτα μὲν	οἱ	τῆς ἑῴας ἐπίσκοποι τῷ ἐπισκόπῳ
[2, 16]	τε τῆς ὁμοουσίου‘ πίστεως καὶ	οἱ	τοῦ Ἀρειανοῦ δόγματος, ἕκαστοι καταλαμβάνειν
[2, 25]	τοῦ κτίστου τῆς Κωνσταντινουπόλεως τελευτήσαντος,	οἱ	τρεῖς αὐτοῦ παῖδες τὴν βασιλείαν
[2, 21]	ἐκ τοῦ Πατρὸς γεννηθέντα εὑρίσκουσιν	οἱ	τῶν Ὠριγένους βιβλίων τὸ βάθος
[2, 6]	ἕως μὲν Ἀλέξανδρος περιῆν, κατεκράτουν	οἱ	φρονοῦντες τὸ ὁμοούσιον, τῶν Ἀρειανιζόντων
[2, 15]	ταραχὰς καὶ διαφθορὰς ἀνθρώπων γεγονέναι,	οἵ	τε Ἀρειανίζοντες τὴν βλασφημίαν καὶ
[2, 16]	πάντες εἰς τὴν ἐκκλησίαν συνέρρεον	οἵ	τε τῆς ὁμοουσίου‘ πίστεως καὶ
[2, 23]	ἐπίσκοπον ὑμῶν Ἀθανάσιον, μετὰ τούτων	οἵ	τινες αὐτῶν κοινωνοὶ γεγόνασι· καὶ
[2, 18]	Χαλκηδόνος, καὶ Μάρκος ὁ Σύρος·	οἵ	τινες παραγενόμενοι τοῖς μὲν περὶ
[2, 23]	διαβαινούσης, καὶ ἐκ τῶν ἐθνῶν	οἳ	τῇ τῶν εἰδώλων πλάνῃ ἔτι
[2, 19]	Μαρκέλλου καὶ Φωτεινοῦ, τῶν Ἀγκυρογαλατῶν·	οἳ	τὴν προαιώνιον ὕπαρξίν τε καὶ
[2, 23]	καὶ χαίρετε τῶν εὐχῶν ἀπολαύοντες,	οἳ	τὸν ποιμένα τὸν ὑμέτερον, ἵν´
[2, 10]	δημόσια πράγματα συνέβη ταράσσεσθαι· ἔθνος,	οἳ	Φράγκοι καλοῦνται, τοῖς περὶ Γαλλίαν
[2, 13]	Παῦλον, παροξυνθὲν τότε τὸ πλῆθος,	οἷα	ἐν τοῖς τοιούτοις φιλεῖ γίνεσθαι,
[2, 21]	τῶν ἄλλων τολμήσαντος εἰπεῖν, ἐπάκουσον	οἷα	Εὐσέβιος περὶ τούτου ἐν τῷ
[2, 19]	Σαβελλιανοὶ δὲ παρ´ ἡμῖν λεγόμενοι.	Οἴδαμεν	γὰρ ἡμεῖς, τὸν μὲν ἀποστείλαντα
[2, 19]	τὴν φύσιν ψιλὸν ἄνθρωπον γεγονέναι.	Οἴδαμεν	γὰρ καὶ αὐτὸν, εἰ καὶ
[2, 19]	γεγεννηκέναι ἀνεφίκτως καὶ πᾶσιν ἀκαταλήπτως	οἴδαμεν·	τὸν δὲ Υἱὸν γεγεννῆσθαι πρὸ
[2, 19]	καὶ ἀόρατον Θεὸν, ἕνα μόνον	οἴδαμεν	τὸν Θεὸν, καὶ Πατέρα τοῦ
[2, 19]	αἰὼν ὅτε μὴ ἦν, ἀλλοτρίους	οἶδεν	ἡ ἁγία καθολικὴ ἐκκλησία. Ὁμοίως
[2, 18]	χρόνος ὅτε οὐκ ἦν, ἀλλοτρίους	οἶδεν	ἡ καθολικὴ ἐκκλησία. Ταῦτα ἐπιδεδωκότες
[2, 15]	γὰρ ἀληθεῖς αἰτίας ὁ Θεὸς	οἶδεν,	ὁ αὐτῆς τῆς ἀληθείας κριτής.
[2, 22]	Παῦλον καὶ Ἀθανάσιον ἐν τῇ	οἰκείᾳ	τάξει, καὶ ἀποδιδόναι αὐτοῖς τὰς
[2, 23]	προσοῦσαν ὀρθοτήτα καὶ διὰ τὴν	οἰκείαν	εὐτροπίαν γνώριμον, πάλιν πρὸς ὑμᾶς
[2, 23]	τιμῆς, γράμμασί τε πάλιν τοῖς	οἰκείοις	ὁ τῶν ἑσπερίων βασιλεὺς, ἔτι
[2, 17]	ἐξαργυρίζειν τὸν Ἀθανάσιον καὶ εἰς	οἰκεῖον	ἀποφέρεσθαι κέρδος. Πιστεύσας οὖν ὁ
[2, 15]	ἐπὶ τὴν ἀνατολὴν ἀποστέλλει τὸν	οἰκεῖον	ἑκάστῳ τόπον ἀποδιδοὺς, καὶ καθαπτόμενος
[2, 22]	καὶ ἄκοντός σου, τούτοις τοὺς	οἰκείους	ἀποδίδωμι θρόνους. ~Ὡς φοβηθεὶς ὁ
[2, 20]	ἀποδοθῆναι Παύλῳ καὶ Ἀθανασίῳ τοὺς	οἰκείους	τόπους, οὐδὲν πλέον ἠνύετο— στάσις
[2, 19]	μὲν ἀποστείλαντα Πατέρα ἐν τῷ	οἰκείῳ	τῆς ἀναλλοιώτου θεότητος ἤθει μεμενηκέναι·
[2, 13]	καὶ ἐμπίπρησι μὲν αὐτοῦ τὴν	οἰκίαν,	αὐτὸν δὲ σύραντες ἀπέκτειναν. Ταῦτα
[2, 2]	δὲ τῇ πόλει καθ´ ἑκάστην	οἰκίαν	διαλεκτικὸς πόλεμος ἦν. Διέτρεχεν οὖν
[2, 19]	ἀποσταλέντα Χριστὸν τὴν τῆς ἐνανθρωπήσεως	οἰκονομίαν	πεπληρωκέναι. Ὁμοίως δὲ καὶ τοὺς
[2, 21]	ταῖς ἄλλαις ταῖς μηνυούσαις τὴν	οἰκονομίαν	τῆς ἀνθρωπότητος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν.
[2, 21]	τοῦ Θεοῦ, κἂν ταῖς τῆς	οἰκονομίας	λέξεσιν ἐν τοῖς βιβλίοις εὑρίσκουσιν
[2, 20]	καθαιρέσεις γίνεσθαι. Κηρύσσεται οὖν αὖθις	οἰκουμενικὴ	σύνοδος ὡς ἐπὶ τὴν Σαρδικὴν
[2, 20]	καὶ τὰ τῆς πίστεως ἐπὶ	οἰκουμενικῆς	συνόδου πέρας λαβεῖν, διδάσκοντες ἐπὶ
[2, 3]	ἱερᾶς ἐννοίας ἀποπεφευγέναι τὴν γνῶσιν	οἶμαι,	διὰ τοῦτο Ἀθανάσιον τὸν τοῦ
[2, 16]	διὰ τὴν στενοχωρίαν ὑποχωρεῖν οὐχ	οἷόν	τε ἦν, ἀνθίστασθαι τοὺς ὄχλους
[2, 1]	τῶν τότε διαφόρων ἐπιτετυχηκότες, ὡς	οἷόν	τε τὴν ἀλήθειαν ἀνιχνεύσαμεν. Διὸ
[2, 23]	Ἀσκληπᾶς μὲν ὑπομνήματα ἐπιδείξας, ἐν	οἷς	ἐδέδεικτο Εὐσέβιος ὁ Παμφίλου ἅμα
[2, 23]	τὸ μέγιστον μέχρις ἡμῶν φθάνει,	οἷς	θεόθεν καὶ τοῦτο συγκεχωρῆσθαι συνέστηκεν,
[2, 23]	συνειδήσεως μείζονα τὰ τρόπαια. Ἐν	οἷς	καὶ ἄχρι τερμάτων πάσης τῆς
[2, 20]	μόνον ὁ Σαβῖνος φησὶν, ἐν	οἷς	κατηριθμεῖτο καὶ Ἰσχύρας ὁ τοῦ
[2, 21]	Παμφίλου Εὐσέβιον, ὡς Ἀρειανίζοντα ἐν	οἷς	λόγοις ἐξέδωκε, μικρὰ καὶ περὶ
[2, 17]	δὲ σύνηθες αὐτῷ ποιεῖν· ἐν	οἷς	μὲν γὰρ αἱ τῶν συνόδων
[2, 1]	ἄνωθεν ὑπαγορεύσαι, συγχρώμενοι καὶ ἐν	οἷς	ὁ Ῥουφῖνος οὐκ ἐκπίπτει τοῦ
[2, 21]	τῶν Ὠριγένους βιβλίων ἐστὶν, ἐν	οἷς	πανταχοῦ τὸν Υἱὸν ἐκ τοῦ
[2, 1]	μέντοι συντυχόντες Ἀθανασίου συντάγμασιν, ἐν	οἷς	τὰ καθ´ ἑαυτὸν ὀδύρεται πάθη
[2, 23]	οὐκ ἀλλότριος γένοιτο; Ἐπέτυχε τοίνυν	οἱῳδήποτε	τρόπῳ, καὶ ἐν τῷ νῦν
[2, 1]	μὴ πολυστίχου γενομένης τῆς ἱστορίας	ὀκνηροὺς	τοὺς ἀναγινώσκοντας ἀπεργάσασθαι. Ἐπεὶ δὲ
[2, 13]	αὐτοῦ ἡμερησίου ὑπὲρ τέσσαρας μυριάδας·	ὀκτὼ	γὰρ ἐγγὺς μυριάδες ἐχορηγοῦντο πρότερον
[2, 6]	τὴν ἐπισκοπὴν διατρίψας, ἐνενήκοντα καὶ	ὀκτὼ	δὲ ἔτη τὰ πάντα βιοὺς,
[2, 13]	Παῦλον. Ὃς καταλαβὼν τὴν Κωνσταντινούπολιν,	ὅλην	διετάραξε βιαζόμενος ἐκβαλεῖν τὸν ἐπίσκοπον·
[2, 21]	θεῖα παιδεύει λόγια. Εἶτα μετ´	ὀλίγα	πάλιν ἐπιφέρει· Ὁ τοίνυν γενητὸν
[2, 25]	ἐπικρατέστερα τότε τὰ Περσῶν πρὸς	ὀλίγον	ἔδοξε γίνεσθαι. Καθ´ ὃν καιρὸν
[2, 25]	τῷ ἰδίῳ πατρί· ὃν ἐπ´	ὀλίγον	συμβασιλεύσαντα οἱ στρατιῶται ἀνεῖλον, οὐ
[2, 23]	τῇ Κωνσταντινουπόλει Μακεδόνιος Παύλῳ πρὸς	ὀλίγον	ὑπεξέστη, καθ´ ἑαυτὸν ἐν ἰδιαζούσῃ
[2, 20]	ὁ Παμφίλου Εὐσέβιος ἀνεσκεύασεν ἐν	ὅλοις	τρισὶ βιβλίοις πρὸς αὐτὸν διαλεγόμενος,
[2, 10]	τοῦ Πατρὸς, Θεὸν ἐκ Θεοῦ,	ὅλον	ἐξ ὅλου, μόνον ἐκ μόνου,
[2, 10]	δὲ ἡ Ἀντιόχεια ἐπὶ ἐνιαυτὸν	ὅλον	ἐσείετο. ~Ὡς Γρηγορίου μετὰ χειρὸς
[2, 19]	ἐπισυνῆφθαι, καὶ ἀχωρίστως ὑπάρχειν ἑαυτῶν·	ὅλον	μὲν τοῦ Πατρὸς ἐνεστερνισμένου τὸν
[2, 19]	τοῦ Πατρὸς ἐνεστερνισμένου τὸν Υἱὸν,	ὅλου	δὲ τοῦ Υἱοῦ ἐξηρτημένου καὶ
[2, 10]	Θεὸν ἐκ Θεοῦ, ὅλον ἐξ	ὅλου,	μόνον ἐκ μόνου, τέλειον ἐκ
[2, 10]	Θεὸν Πατέρα παντοκράτορα, τὸν τῶν	ὅλων	δημιουργόν τε καὶ ποιητήν· καὶ
[2, 19]	παρθένου σάρκα ἀνείληφε, πρὸ τετρακοσίων	ὅλων	ἐτῶν· ἔκτοτε γὰρ τὸν Χριστὸν
[2, 10]	ἀρχῆς, εἰς ἕνα τὸν τῶν	ὅλων	Θεὸν πιστεύειν, τῶν πάντων νοητῶν
[2, 21]	Καὶ δὴ καὶ ὁ τῶν	ὅλων	Θεὸς τοῦ μὲν Υἱοῦ Πατὴρ,
[2, 23]	βίου παντὸς εὐνομίας τῷ τῶν	ὅλων	Πατρὶ Θεῷ ἀναπέμπειν σπουδάζετε. Ἐπιστολὴ
[2, 21]	κόσμου συστάσεως, ἄρχειν δὲ τῶν	ὅλων	ὑπὸ τοῦ Κυρίου τοῦ ἑαυτοῦ
[2, 15]	ἀποσιγήσας, ἐκεῖνα διαβάλλει· ἀλλ´ οὐδ´	ὅλως	τοῦ αἱρεσιάρχου μνήμην πεποίηται, πάντως
[2, 21]	εἰς ὁμόνοιαν ἐλαύνων, εἰς ὅτε	ὁμογνώμονας	καὶ ὁμοδόξους αὐτοὺς ἐπὶ τοῖς
[2, 21]	λέγει, πάντας δὲ ὁμοφρονῆσαι καὶ	ὁμοδοξῆσαι,	πῶς Ἀρειανίζειν αὐτόν τινες ὑπολαμβάνουσιν;
[2, 21]	ἐλαύνων, εἰς ὅτε ὁμογνώμονας καὶ	ὁμοδόξους	αὐτοὺς ἐπὶ τοῖς ἀμφισβητουμένοις ἅπασι
[2, 19]	καὶ τῷ Πατρὶ κατὰ πάντα	ὅμοιον	πεπιστεύκαμεν. Καὶ τοὺς λέγοντας δὲ
[2, 21]	φᾶναι τετολμηκόσιν, ἐξ οὐκ ὄντων	ὅμοιον	τοῖς λοιποῖς κτίσμασι γενόμενον. Καὶ
[2, 23]	κοινωνίαν, τούτους πάντας ἐκελεύσαμεν, καθ´	ὁμοιότητα	τῆς φθανούσης προνοίας, καὶ νῦν
[2, 21]	τῆς ἐξ οὐκ ὄντων κτίσεως	ὁμοίως	αὐτοῖς μετασχὼν κοινωνίας· ἀλλ´ οὐχ
[2, 19]	αὐτοῦ εἰς ἔργα αὐτοῦ, οὐχ	ὁμοίως	αὐτὸν τοῖς δι´ αὐτοῦ γενομένοις
[2, 21]	αὐτὸς ἐκ τοῦ μὴ ὄντος	ὁμοίως	γεγονὼς, ὅ τινες οὐκ ὀρθῶς
[2, 19]	τὴν τῆς ἐνανθρωπήσεως οἰκονομίαν πεπληρωκέναι.	Ὁμοίως	δὲ καὶ τοὺς οὐ βουλήσει
[2, 19]	καὶ τὴν ἀτελεύτητον αὐτοῦ βασιλείαν	ὁμοίως	Ἰουδαίοις ἀθετοῦσιν, ἐπὶ προφάσει τοῦ
[2, 19]	οἶδεν ἡ ἁγία καθολικὴ ἐκκλησία.	Ὁμοίως	καὶ τοὺς λέγοντας τρεῖς εἶναι
[2, 23]	καὶ χειμάζεσθαι τοῖς τῆς θαλάσσης	ὁμοίως	κύμασιν ἀγρίοις οὐκ ἀφῆκεν ἡ
[2, 19]	πρὸ τῶν αἰώνων, καὶ μηκέτι	ὁμοίως	τῷ Πατρὶ ἀγέννητον εἶναι καὶ
[2, 19]	εἶναι ζῆν τε καὶ ὑπάρχειν	ὁμοίως	τῷ Πατρὶ λέγοντες, διὰ τοῦτο
[2, 19]	κατ´ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ´	ὁμοίωσιν·	ὃς καὶ τοῖς πατράσιν αὐτοπροσώπως
[2, 23]	καὶ ἐν τῷ μέλλοντι, καὶ	ὁμολογίας	ἔνδοξον μαρτυρίαν. Διαφόρως γὰρ κατά
[2, 19]	δύο τούτους Θεοὺς, ἀλλ´ ἕνα	ὁμολογοῦμεν,	μετὰ τὸ τῆς θεότητος ἀξίωμα,
[2, 24]	ἀσπάζεσθαι δὲ τοὺς τὸ ὁμοούσιον‘	ὁμολογοῦντας.	Ἔν τισι δὲ τῶν ἐκκλησίων
[2, 19]	ὁ Θεός. Οὔτε μὴν τρία	ὁμολογοῦντες	πράγματα, καὶ τρία πρόσωπα, τοῦ
[2, 21]	Πάντας δὲ ὁ βασιλεὺς εἰς	ὁμόνοιαν	ἐλαύνων, εἰς ὅτε ὁμογνώμονας καὶ
[2, 23]	τε ἀπρέπουσαν καὶ ἡμῖν ἀρεστὴν	ὁμόνοιαν	καὶ εἰρήνην κατὰ τὸν τῆς
[2, 23]	τὸν ὑπὲρ ὑμῶν καὶ τῆς	ὁμονοίας	λόγον, καὶ τὴν κατὰ τῶν
[2, 20]	καὶ φανερῶς λοιπὸν τὸ μὲν	ὁμοούσιον‘	ἀναθεματίζουσι, τὴν δὲ τοῦ ἀνομοίου‘
[2, 24]	ἐκτρέπεσθαι, ἀσπάζεσθαι δὲ τοὺς τὸ	ὁμοούσιον‘	ὁμολογοῦντας. Ἔν τισι δὲ τῶν
[2, 21]	τῇ ἐν Νικαίᾳ συνόδῳ τὸ	ὁμοούσιον‘	ὁριζούσῃ καὶ παρῆν καὶ συνέθετο·
[2, 17]	ἐπιστολαὶ σιγῶσιν ἢ ἀθετοῦσι τὸ	ὁμοούσιον,	ταύτας σπουδαίως παρατίθεται, τὰς δὲ
[2, 6]	περιῆν, κατεκράτουν οἱ φρονοῦντες τὸ	ὁμοούσιον,	τῶν Ἀρειανιζόντων διακρινομένων καὶ ὁσημέραι
[2, 20]	καὶ τὸ ἀνόμοιον‘ ἐκβαλόντες, τὸ	ὁμοούσιον‘	φανερώτερον ἐκδιδόασι· καὶ ἐγγράψαντές τε
[2, 15]	οἱ Ἀρειανίζοντες καὶ τῶν τὸ	ὁμοούσιον‘	φρονούντων εἰργάσαντο, ἢ ὅσαι δι´
[2, 25]	δι´ Ἀθανάσιον καὶ τὴν τοῦ	ὁμοουσίου‘	λέξιν περὶ τὰς ἐκκλησίας πόλεμος
[2, 10]	ἐπὶ καθαιρέσει καὶ παρατροπῇ τῆς	ὁμοουσίου‘	πίστεως διὰ τοῦ συνεχεῖς ποιεῖσθαι
[2, 8]	τῇ ἀνατροπῇ καὶ καθαιρέσει τῆς	ὁμοουσίου‘	πίστεως. Ἐν ταύτῃ δὲ τῇ
[2, 16]	ἐκκλησίαν συνέρρεον οἵ τε τῆς	ὁμοουσίου‘	πίστεως καὶ οἱ τοῦ Ἀρειανοῦ
[2, 2]	νομίσαντες, ἀγῶνα ἔθεντο τὴν τοῦ	ὁμοουσίου‘	πίστιν ἐκβαλεῖν, ἀντεισάγειν δὲ τὴν
[2, 6]	καθίστατο· διὸ οἱ μὲν τοῦ	ὁμοουσίου‘	τὴν πίστιν φυλάττοντες Παῦλον εἰς
[2, 24]	γεγονόσιν ἡττηθέντες, ὡς ἔφην, τῷ	ὁμοουσίῳ‘	συνέθεντο. Ἀθανάσιος δὲ διὰ τοῦ
[2, 24]	ἐπισκόπῳ Ἰουλίῳ ἐπιδόντες, τῷ τε	ὁμοουσίῳ‘	συνέθεντο, καὶ γράμματα πρὸς Ἀθανάσιον
[2, 12]	τῷ ἐπισκόπῳ Ἰουλίῳ ἐπιδόντες, τῇ	ὁμοουσίῳ‘	τε δόξῃ συντιθέμενοι ἐκοινώνησαν. Τότε
[2, 19]	συκοφαντίας τῶν ἑτεροδόξων τὴν ἀναίδειαν,	ὁμοῦ	δὲ τῶν ἀνατολικῶν τὸ ἐκκλησιαστικὸν
[2, 23]	καὶ κρίσει ἡμετέρᾳ τὴν πατρίδα	ὁμοῦ	καὶ τὴν ἐκκλησίαν, ἧς θείῳ
[2, 23]	Ὅσοι γὰρ ἂν, τῆς καλλίονος	ὁμοῦ	κρίσεώς τε καὶ μοίρας γενόμενοι,
[2, 19]	οἱ κατὰ τὴν δύσιν πάντες	ὁμοῦ	μὲν τῆς συκοφαντίας τῶν ἑτεροδόξων
[2, 2]	ἐπίσκοπον ἀναδεῖξαι τῆς αὐτῶν δόξης	ὁμόφρονα·	ἀλλὰ τότε μὲν ἔφθασεν ἐπανελθὼν
[2, 21]	τότε ἀμφισβητούμενα λέγει, πάντας δὲ	ὁμοφρονῆσαι	καὶ ὁμοδοξῆσαι, πῶς Ἀρειανίζειν αὐτόν
[2, 21]	τὸ ἐπ´ αὐτῷ κατέστησεν· ὡς	ὁμόφωνον	κρατῆσαι τὴν (ἐν Νικαίᾳ, πίστιν.
[2, 2]	ὁ νέος, ὁ τῷ πατρὶ	ὁμώνυμος,	ἐκ τῆς ἐν Γαλλίᾳ Τριβέρεως
[2, 25]	ἀνεψιὸς αὐτῶν, ᾧ ὄνομα Δαλμάτιος	ὁμώνυμος	τῷ ἰδίῳ πατρί· ὃν ἐπ´
[2, 5]	βασιλέως Κωνσταντίου ἀδελφὸς ὃς ἦν	ὁμώνυμος	τῷ πατρὶ, ὁ νέος Κωνσταντῖνος,
[2, 19]	Πατρὶ καὶ τῷ Θεῷ ἀλλ´	ὅμως	γεννηθέντα ἐκ τοῦ Θεοῦ, Θεὸν
[2, 3]	τῷ ἰδίῳ τόπῳ παρασχεῖν προῄρητο,	ὅμως	ἐπειδὴ ἀνθρωπίνῳ κλήρῳ προληφθεὶς πρὸ
[2, 23]	καὶ τῶν καμάτων αἰτεῖν θεραπείαν·	ὅμως	ἐπειδὴ ἴσως ὁ φόβος τὴν
[2, 23]	ἀποστεῖλαί σε εἰς τὰ ἴδια,	ὅμως	καὶ νῦν ταῦτα τὰ γράμματα
[2, 23]	τῇ κατὰ ἀνθρώπους δοκιμασίᾳ ὑπεβλήθη,	ὅμως	τὴν ὀφειλομένην παρὰ τῆς παντεφόρου
[2, 21]	συνεχῶς λέγειν διὰ Χριστοῦ. Πρὸς	ὃν	ἀποκρινούμεθα, ὅτι τῇ λέξει ταύτῃ
[2, 8]	μὲν ὡς παρὰ κανόνα πράξαντα	ὃν	αὐτοὶ ὥρισαν τότε, ὅτι μὴ
[2, 23]	ἀδελφοῦ καὶ συνεπισκόπου μου Ἀθανασίου·	ὃν	διά τε τὴν καθαρότητα τοῦ
[2, 19]	Θεοῦ. Οὗτος γάρ ἐστι πρὸς	ὃν	εἶπεν ὁ Πατὴρ, ὅτι ποιήσωμεν
[2, 23]	τέλος οὗτος ἀφ´ ὑμῶν ἀποσχοινισθήσεται,	ὃν	ἐν ταῖς θεοσεβέσιν ὑμῶν ψυχαῖς
[2, 25]	Δαλμάτιος ὁμώνυμος τῷ ἰδίῳ πατρί·	ὃν	ἐπ´ ὀλίγον συμβασιλεύσαντα οἱ στρατιῶται
[2, 21]	καὶ προϋπῆρχεν, ἀπεστέλλετο δὲ καθ´	ὃν	καιρὸν ἦσαν οἱ ἀπόστολοι συνηγμένοι,
[2, 25]	πρὸς ὀλίγον ἔδοξε γίνεσθαι. Καθ´	ὃν	καιρὸν οὔτε τὰ Χριστιανῶν ἡσύχαζεν,
[2, 25]	πρὸς Ῥωμαίους ἐκινήθη πόλεμος, καθ´	ὃν	Κωνστάντιος οὐδὲν ἔπραττεν εὐτυχῶς· νυκτομαχίας
[2, 21]	νοῦν ἐπισκοπεῖν χρὴ τοῦ λόγου,	ὃν	μικρὸν ὕστερον ἐκθήσομαι, ἀλλὰ μὴ
[2, 20]	Ἰσχύρας ὁ τοῦ Μαρεώτου ἐπίσκοπος,	ὃν	οἱ καθελόντες Ἀθανάσιον εἰς τὴν
[2, 13]	καὶ Κώνσταντος τὸ δεύτερον. Καθ´	ὃν	χρόνον Κώνστας μὲν Φράγκων ἔθνος
[2, 25]	συνεβασίλευσε τούτοις ἀνεψιὸς αὐτῶν, ᾧ	ὄνομα	Δαλμάτιος ὁμώνυμος τῷ ἰδίῳ πατρί·
[2, 25]	τῶν στρατιωτῶν ἕτερος ἐπῇρτο τύραννος·	ὄνομα	δὲ αὐτῷ Βετρανίων. Οὐ μὴν
[2, 2]	κοιτώνων τοῦ βασιλέως εὐνοῦχος, ᾧ	ὄνομα	ἦν Εὐσέβιος· τοῦτον ὁ πρεσβύτερος
[2, 25]	γὰρ ἀδελφιδοῦς ἦν, ᾧ Νεπωτιανὸς	ὄνομα,	ὃς ἀντεποιεῖτο τῆς βασιλείας χειρὶ
[2, 10]	ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ	ὄνομα	τοῦ Πατρὸς, καὶ τοῦ Υἱοῦ,
[2, 18]	ἐν οὐρανοῖς καὶ ἐπὶ γῆς	ὀνομάζεται.	Καὶ εἰς τὸν μονογενῆ αὐτοῦ
[2, 19]	ἐν οὐρανοῖς καὶ ἐπὶ γῆς	ὀνομάζεται.	Καὶ εἰς τὸν μονογενῆ αὐτοῦ
[2, 6]	τῆς νῦν μεγάλης καὶ Σοφίας	ὀνομαζομένης	χειροτονεῖται Παῦλος, ἐφ´ οὗ καὶ
[2, 10]	ἀκριβῶς τὴν ἰδίαν ἑκάστου τῶν	ὀνομαζομένων	ὑπόστασίν τε καὶ τάξιν καὶ
[2, 6]	τὸν ἕτερον ὧν ἂν αὐτὸς	ὀνομάσειεν·	καὶ εἰ μὲν βούλοιντο διδασκαλικὸν
[2, 19]	τε καὶ προσώπου τὰ τρία	ὀνόματα	ἀσεβῶς ἐκλαμβάνοντας, εἰκότως ἀποκηρύσσομεν τῆς
[2, 10]	ἀληθῶς ὄντος Πνεύματος Ἁγίου· τῶν	ὀνομάτων	οὐχ ἁπλῶς οὐδὲ ἀργῶν κειμένων,
[2, 10]	τὸν πρωτότοκον πάσης κτίσεως, τὸν	ὄντα	ἐν ἀρχῇ πρὸς τὸν Θεὸν,
[2, 19]	τὸν μὲν Πατέρα μόνον ἄναρχον	ὄντα	καὶ ἀνέφικτον γεγεννηκέναι ἀνεφίκτως καὶ
[2, 18]	ὁρατὰ, καὶ τὰ ἀόρατα, λόγον	ὄντα,	καὶ σοφίαν, καὶ δύναμιν, καὶ
[2, 19]	ὁρατὰ καὶ τὰ ἀόρατα, λόγον	ὄντα,	καὶ σοφίαν, καὶ δύναμιν, καὶ
[2, 19]	τῶν ἀοράτων· ἀλλ´ ἐνυπόστατον Λόγον	ὄντα	τοῦ Πατρὸς, καὶ Θεὸν ἐκ
[2, 10]	Ἀρείου γεγόναμεν· πῶς γὰρ ἐπίσκοποι	ὄντες	ἀκο λουθήσομεν πρεσβυτέρῳ; οὔτε ἄλλην
[2, 11]	σὺν αὐτῷ ὁπλῖται στρατιῶται ἀριθμὸς	ὄντες	πεντακισχίλιοι. Συνελαμβάνοντο δὲ αὐτοῖς καὶ
[2, 23]	πρὸς τὸν Θεόν. Μνήμονες γὰρ	ὄντες	τῶν οὐρανίων ἐπαγγελιῶν καὶ τῆς
[2, 21]	οὐχ ὡς ἐκ τοῦ μὴ	ὄντος	εἰς τὸ εἶναι παρελθὼν ταῦτα
[2, 10]	Πατρὸς, καὶ Υἱοῦ ἀληθῶς Υἱοῦ	ὄντος,	καὶ Πνεύματος Ἁγίου ἀληθῶς ὄντος
[2, 21]	καὶ αὐτὸς ἐκ τοῦ μὴ	ὄντος	ὁμοίως γεγονὼς, ὅ τινες οὐκ
[2, 10]	Ἁγίου Πνεύματος· δηλονότι Πατρὸς ἀληθῶς	ὄντος	Πατρὸς, καὶ Υἱοῦ ἀληθῶς Υἱοῦ
[2, 10]	ὄντος, καὶ Πνεύματος Ἁγίου ἀληθῶς	ὄντος	Πνεύματος Ἁγίου· τῶν ὀνομάτων οὐχ
[2, 21]	κτίσμα προηγμένον ἐκ τοῦ μὴ	ὄντος	τὸν Υἱὸν ὁριζόμενος, λέληθε τοὔνομα
[2, 21]	ἀρνούμενος· ὁ γὰρ ἐξ οὐκ	ὄντων	γεγονὼς οὐκ ἀληθῶς γένοιτ´ ἂν
[2, 21]	Ὁ τοίνυν γενητὸν ἐξ οὐκ	ὄντων	καὶ κτίσμα προηγμένον ἐκ τοῦ
[2, 21]	εἷς, ἅτε τῆς ἐξ οὐκ	ὄντων	κτίσεως ὁμοίως αὐτοῖς μετασχὼν κοινωνίας·
[2, 19]	ἐκκλησία. Οὔτε γὰρ ἐξ οὐκ	ὄντων	λέγειν τὸν Υἱὸν ἀσφαλὲς, ἐπεὶ
[2, 21]	αὐτὸν φᾶναι τετολμηκόσιν, ἐξ οὐκ	ὄντων	ὅμοιον τοῖς λοιποῖς κτίσμασι γενόμενον.
[2, 19]	Τοὺς δὲ λέγοντας ἐξ οὐκ	ὄντων	τὸν Υἱὸν, ἢ ἐξ ἑτέρας
[2, 18]	Τοὺς δὲ λέγοντας ἐξ οὐκ	ὄντων	τὸν Υἱὸν, ἢ ἐξ ἑτέρας
[2, 2]	ὁ δὲ τοῦθ´ εὑρηκὼς γεγραμμένον	ὅπερ	ἐβούλετο, τῆς γὰρ ἑῴας βασιλεύειν
[2, 19]	Ἅγιον, τουτέστιν εἰς τὸν Παράκλητον·	ὅπερ	ἐπαγγειλάμενος τοῖς ἀποστόλοις, μετὰ τὴν
[2, 18]	τὸ Ἅγιον, τουτέστι τὸν Παράκλητον,	ὅπερ	ἐπαγγειλάμενος τοῖς ἀποστόλοις μετὰ τὴν
[2, 22]	τὸ ὄρος τὸ λεγόμενον Τισοῦκις,	ὅπερ	ἐστὶν Ἰλλυριῶν τε καὶ Θρᾳκῶν·
[2, 11]	στρατηγὸς, καὶ οἱ σὺν αὐτῷ	ὁπλῖται	στρατιῶται ἀριθμὸς ὄντες πεντακισχίλιοι. Συνελαμβάνοντο
[2, 19]	τὸν Χριστὸν Θεὸν εἶναι προαιώνιον·	ὁποῖοι	εἰσὶν οἱ ἀπὸ Παύλου τοῦ
[2, 3]	τάδε τὰ γράμματα τὰ ὑποτεταγμένα.	~Ὅπως	Ἀθανάσιος Κωνσταντίνου τοῦ νεωτέρου γράμμασι
[2, 23]	μάλιστα διὰ προτέρων γραμμάτων ἐδηλώσαμεν,	ὅπως	ἀμερίμνως εἰς τὸ ἡμέτερον κομιτάτον
[2, 8]	τοῦ λόγου, πάντα λίθον ἐκίνει,	ὅπως	ἂν ὃ προέθετο κατεργάσηται. Κατασκευάζει
[2, 16]	δευτέρῳ δὲ μετὰ βασιλέα χρηματίζοντι,	ὅπως	ἂν τὸν μὲν Παῦλον τῆς
[2, 11]	ἑωρακὼς τὰ γινόμενα φροντίδα ἔθετο	ὅπως	ἂν τῷ λαῷ μηδαμῶς βλάβη
[2, 23]	παρόντων τῶν σῶν πρεσβυτέρων, ἤρεσεν	ὅπως	ἀποσταλέντος πρεσβυτέρου πρός σε, ἐλθεῖν
[2, 11]	οἱ ἐκεῖ τὰ Ἀρείου φρονοῦντες.	Ὅπως	δὲ Ἀθανάσιος τῆς ἐκκλησίας ἐξωθούμενος
[2, 1]	καθ´ ἑαυτὸν ὀδύρεται πάθη καὶ	ὅπως	διὰ τὴν διαβολὴν τῶν περὶ
[2, 10]	δόξαν παρατρέψωσι. Ταῦτα μὲν οὖν	ὅπως	ἐγένετο, προϊόντος τοῦ λόγου δηλώσομεν.
[2, 23]	θεόθεν καὶ τοῦτο συγκεχωρῆσθαι συνέστηκεν,	ὅπως	εἰς γνῶσιν τοῦ τηλικούτου ἀνδρὸς
[2, 13]	Ἑρμογένους τοῦ στρατηλάτου ἀναιρέσεως, καὶ	ὅπως	πάλιν διὰ τοῦτο ἐξεώθη ὁ
[2, 21]	καινὸν ἄνθρωπον, ἀντὶ τοῦ συναγάγῃ.	Ὅρα	μήποτε τοιοῦτόν ἐστι καὶ τὸ,
[2, 19]	τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, τὰ	ὁρατὰ	καὶ τὰ ἀόρατα, λόγον ὄντα,
[2, 18]	ἐπὶ τῆς γῆς, τά τε	ὁρατὰ,	καὶ τὰ ἀόρατα, λόγον ὄντα,
[2, 10]	καὶ τὰ πάντα ἐγένετο τὰ	ὁρατὰ	καὶ τὰ ἀόρατα· τὸν καὶ
[2, 23]	ἑαυτῶν πίστεως ἐπ´ ὀφθαλμῶν λοιπὸν	ὁρᾶτε.	Τοῦτο γὰρ ἀληθῶς ἄν τις
[2, 19]	αὐτῷ τὴν δημιουργίαν, εἴτε τῶν	ὁρατῶν,	εἴτε τῶν ἀοράτων· ἀλλ´ ἐνυπόστατον
[2, 7]	ὁ βασιλεὺς τῇ Κωνσταντινουπόλει πρὸς	ὀργὴν	ἐκκάεται ἐπὶ τῇ γενομένῃ χειροτονίᾳ.
[2, 16]	Παῦλον ἀπειληφέναι τὸν θρόνον, δι´	ὀργῆς	ἐτίθετο τὸ γιγνόμενον. Πρόσταγμα οὖν
[2, 3]	δὲ τὰς διαβολὰς ἐξέτεινον, ὡς	ὀργισθέντα	τὸν βασιλέα τῆς Ἀλεξανδρείας ἐκβαλεῖν.
[2, 10]	παρὰ τὴν ὑγιῆ τῶν γραφῶν	ὀρθὴν	πίστιν διδάσκει λέγων, ἢ καιρὸν
[2, 23]	καὶ κατὰ τὴν προσοῦσαν ὑμῖν	ὀρθὴν	πίστιν κατειλήφατε τοῦτο, ὡς οὐκ
[2, 23]	Ἱκανὸν δὲ γνώρισμα τῆς ἑκάστου	ὀρθῆς	προαιρέσεως ἔσται ἡ πρὸς τοῦτον
[2, 23]	πᾶσι διά τε τὴν προσοῦσαν	ὀρθοτήτα	καὶ διὰ τὴν οἰκείαν εὐτροπίαν
[2, 21]	ὁμοίως γεγονὼς, ὅ τινες οὐκ	ὀρθῶς	ὑπειλήφασιν· ἀλλ´ ὡς ὑφεστὼς μὲν
[2, 21]	τοῦ μὴ ὄντος τὸν Υἱὸν	ὁριζόμενος,	λέληθε τοὔνομα μὲν αὐτῷ μόνον
[2, 21]	ἐν Νικαίᾳ συνόδῳ τὸ ὁμοούσιον‘	ὁριζούσῃ	καὶ παρῆν καὶ συνέθετο· λέγει
[2, 13]	ἀλογωτέρας ἐποιεῖτο κατ´ αὐτοῦ τὰς	ὁρμάς·	καὶ ἐμπίπρησι μὲν αὐτοῦ τὴν
[2, 16]	περιεστηκότας καὶ τοῦ πλήθους τὴν	ὁρμὴν,	καὶ γὰρ πολλοὶ συνεληλύθεισαν ἐκ
[2, 9]	ἐπισκοπήν· ἀλλ´ ἐκεῖ μὲν μηκέτι	ὁρμῆσαι,	διὰ τὸ σφόδρα ὑπὸ τοῦ
[2, 24]	ὁ ἐπίσκοπος, διὰ τῆς Συρίας	ὁρμήσας	τῆς Παλαιστίνης ἐπέβη· καταλαβών τε
[2, 20]	Ἀθανασίου τῆς ἀξίας ἀφείλοντο, τὸν	ὅρον	τε τῆς πίστεως τῆς ἐν
[2, 10]	καὶ ἄλλοτε ἄλλως ὑπαγορεύειν τὸν	ὅρον	τῆς πίστεως, ὥστε κατὰ βραχὺ
[2, 22]	ὅρος τῆς κοινωνίας αὐτοῖς τὸ	ὄρος	τὸ λεγόμενον Τισοῦκις, ὅπερ ἐστὶν
[2, 22]	ἀνατολῆς ἡ δύσις· καὶ ἦν	ὅρος	τῆς κοινωνίας αὐτοῖς τὸ ὄρος
[2, 22]	Θρᾳκῶν· καὶ ἕως μὲν τοῦ	ὄρους	τούτου ἀδιάφορος ἦν ἡ κοινωνία,
[2, 2]	ἑσπέρια μέρη τέως ἡσύχαζον· τοὺς	ὅρους	γὰρ τοὺς τῆς ἐν Νικαίᾳ
[2, 25]	εὐτυχῶς· νυκτομαχίας γὰρ περὶ τοὺς	ὅρους	Ῥωμαίων καὶ Περσῶν γενομένης, ἐπικρατέστερα
[2, 16]	εἰσὶν εἰς ἕνα περίβολον ἄμφω	ὁρώμεναι	μιᾶς τὴν προσωνυμίαν ἔχουσαι. ~Ὡς
[2, 4]	μαθητὴς αὐτοῦ τὴν ἐπισκοπὴν διαδέχεται·	ὃς	ἄλλα μὲν βιβλία πολλὰ ἐξέθετο,
[2, 25]	ἀδελφιδοῦς ἦν, ᾧ Νεπωτιανὸς ὄνομα,	ὃς	ἀντεποιεῖτο τῆς βασιλείας χειρὶ μονομάχων
[2, 15]	ὁ τῆς Μακεδονίου προεστὼς αἱρέσεως·	ὃς	εἰ διελογίζετο, πόσα κακὰ κατὰ
[2, 14]	δόξαν συνεκρότει. Ἀντέπεμπον δὲ Γεώργιον,	ὃς	ἐκ Καππαδοκίας μὲν ὡρμᾶτο, δόξαν
[2, 5]	ὁ τοῦ βασιλέως Κωνσταντίου ἀδελφὸς	ὃς	ἦν ὁμώνυμος τῷ πατρὶ, ὁ
[2, 19]	εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ´ ὁμοίωσιν·	ὃς	καὶ τοῖς πατράσιν αὐτοπροσώπως ὤφθη
[2, 13]	ἐξωθῆσαι τῆς ἐκκλησίας τὸν Παῦλον.	Ὃς	καταλαβὼν τὴν Κωνσταντινούπολιν, ὅλην διετάραξε
[2, 25]	τὰ ἑσπέρια μέρη ἐπεφύη τύραννος·	ὃς	Κώνσταντα, τὸν τῶν ἑσπερίων μερῶν
[2, 8]	μέντοι ὁ τῶν Ἱεροσολύμων ἐπίσκοπος,	ὃς	Μακάριον διεδέξατο, οὐ παρεγένετο ἐν
[2, 19]	Γερμανικείας καὶ Μαρτυρίου καὶ Μακεδονίου,	ὃς	Μοψουεστίας τῆς ἐν Κιλικίᾳ ἐπίσκοπος
[2, 20]	τῆς πρὸς τῇ μικρᾷ Γαλατίᾳ,	ὃς	πάλαι μὲν καθῄρητο, ὡς ἐν
[2, 2]	κατεσκεύαζον ὑπουργῷ χρώμενοι τῷ πρεσβυτέρῳ,	ὃς	τῆς Ἀρείου ἀνακλήσεως αἴτιος μικρὸν
[2, 4]	τῷδε τῷ χρόνῳ τελευτήσαντος Εὐσεβίου,	ὃς	τῆς ἐν Παλαιστίνῃ Καισαρείας ἐπίσκοπος
[2, 23]	κατ´ ἀξίαν τοῦ τοσούτου ἀνδρὸς,	ὃς	τοσούτων θλίψεων πυρὰν καὶ κινδύνους
[2, 9]	ἦν διδάσκει Γεώργιος ὁ Λαοδικείας,	ὃς	τότε παρῆν ἐν τῇ συνόδῳ.
[2, 21]	ἐν Χριστῷ, καινὴ κτίσις· καὶ	ὅσα	ἄλλα εὕροι τις ἂν τοιούτῳ
[2, 23]	ἔχεις κελεύειν τε καὶ πράττειν	ὅσα	ἂν θέλῃς· χάριν δὲ καὶ
[2, 1]	καταβραχὺ μεταποιοῦντες ἐξέδωκαν, διὰ τοῦτο	ὅσα	ἀναγκαῖα ἡγησάμεθα ἐν τῇδε τῇ
[2, 1]	ποιῆσαι, ὥστε μὴ ἀγνοεῖν καὶ	ὅσα	αὐταῖς λέξεσιν οἱ βασιλεῖς ἐπέστειλαν,
[2, 15]	Ἀθανάσιον γενόμεναι σύνοδοι ἀπωδύραντο, ἢ	ὅσα	αὐτὸς ὁ αἱρεσιάρχης Μακεδόνιος κατὰ
[2, 23]	χρεία λόγων πρὸς ὑμᾶς ἐπιστέλλοντι·	ὅσα	γὰρ ὑμῖν λέλεκται παρ´ ἐμοῦ,
[2, 11]	περὶ τούτων εἰρήσθω. Εὐσέβιος δὲ	ὅσα	ἐβούλετο κατεργασάμενος, διεπρεσβεύετο πρὸς Ἰούλιον
[2, 25]	τυχοῦσα ταραχὴ διεδέχετο· περὶ ἧς	ὅσα	κεφαλαιώδη παραδραμεῖν οὐκ ἀναγκαῖον ἀναλαβόντες,
[2, 15]	τὸ ὁμοούσιον‘ φρονούντων εἰργάσαντο, ἢ	ὅσαι	δι´ Ἀθανάσιον γενόμεναι σύνοδοι ἀπωδύραντο,
[2, 6]	ὁμοούσιον, τῶν Ἀρειανιζόντων διακρινομένων καὶ	ὁσημέραι	διαπληκτιζομένων περὶ τοῦ δόγματος, ἐπεὶ
[2, 3]	ἐπειδὰν τῆς ὑμετέρας τύχῃ προσόψεως,	ὅσης	παρ´ ἐμοῦ αἰδοῦς τετύχηκε γνώσεσθε·
[2, 20]	Πρωτογένης ὁ Σαρδικῆς ἐπίσκοπος καὶ	Ὅσιος	ὁ Κουδρούβης— πόλις δὲ αὕτη
[2, 23]	ἔσται ἡ πρὸς τοῦτον ἕνωσις.	Ὅσοι	γὰρ ἂν, τῆς καλλίονος ὁμοῦ
[2, 3]	ἀνεδέξατο ὁ τῶν Ἀλεξανδρέων λαός·	ὅσοι	δὲ ἐτύγχανον Ἀρειανίζοντες ἐν αὐτῇ
[2, 3]	θείας μνήμης βασιλέως, διαδεξάμενος πληρῶσαι.	Ὅστις	ἐπειδὰν τῆς ὑμετέρας τύχῃ προσόψεως,
[2, 15]	κατὰ τὸ πλεῖστον εἴωθε γίνεσθαι	ὅταν	καθ´ ἑαυτῶν στασιάζῃ τὰ πλήθη,
[2, 21]	καιρὸν ἦσαν οἱ ἀπόστολοι συνηγμένοι,	ὅτε	δίκην βροντῆς Ἐγένετο ἦχος ἐκ
[2, 20]	δὲ ἦσαν Ῥουφῖνος καὶ Εὐσέβιος,	ὅτε	ἡ ἐν Σαρδικῇ συνεκροτήθη σύνοδος.
[2, 19]	ἦν ποτε χρόνος ἢ αἰὼν	ὅτε	μὴ ἦν, ἀλλοτρίους οἶδεν ἡ
[2, 15]	ἐκκλησιῶν· μηδὲ γὰρ αὐτοὺς ἀντειπεῖν,	ὅτε	Ναύατον τῆς ἐκκλησίας ἤλαυνον. Ταῦτα
[2, 21]	βασιλεὺς εἰς ὁμόνοιαν ἐλαύνων, εἰς	ὅτε	ὁμογνώμονας καὶ ὁμοδόξους αὐτοὺς ἐπὶ
[2, 18]	Θεοῦ, καὶ ἦν ποτε χρόνος	ὅτε	οὐκ ἦν, ἀλλοτρίους οἶδεν ἡ
[2, 19]	Ἀλλ´ οὐδὲ τὸ ἦν ποτε	ὅτε	οὖκ ἦν‘ ἐξ ἀγράφων ἐπισφαλῶς
[2, 23]	πρὸς ὑμᾶς λαμπρότερος νῦν ἢ	ὅτε	παρ´ ὑμῶν ἀπεδήμησεν. Εἰ γὰρ
[2, 21]	ἔκτισεν ὁ Θεὸς τὸ πνεῦμα,	ὅτε	τὸν Χριστὸν αὐτοῦ πᾶσιν ἀνθρώποις
[2, 20]	διαγνώσεως οἱ καθελόντες ἀπέφυγον, καὶ	ὅτι	αὐτοὶ μὲν τὴν ἐν Νικαίᾳ
[2, 22]	ταῦτα οὕτω ποιεῖν, εὖ ἴσθι	ὅτι	αὐτὸς ἐγὼ αὐτόθι γενόμενος, καὶ
[2, 15]	ὁ αὐτῆς τῆς ἀληθείας κριτής.	Ὅτι	δὲ ταῦτα κατὰ τὸ πλεῖστον
[2, 24]	ἀρχὴ ἑτέρας μέμψεως κατ´ αὐτοῦ,	ὅτι	ἐν ταῖς ἄλλων παροικίαις χειροτονεῖν
[2, 8]	εἰς τὴν ἐκκλησίαν εἰσεπήδησε· καὶ	ὅτι	ἐν τῇ εἰσόδῳ αὐτοῦ ταραχῆς
[2, 18]	περὶ Ἀθανασίου καὶ Παύλου· καὶ	ὅτι	ἑτέραν οἱ πεμφθέντες ὑπηγόρευσαν ἔκθεσιν
[2, 21]	ἐπιχειρήσαντας. Οὔτε γὰρ ἔχουσι δεῖξαι	ὅτι	Εὐσέβιος ἀρχὴν τῆς ὑπάρξεως δίδωσι
[2, 21]	εὑρίσκουσιν αὐτὸν καταχρώμενον· μάλιστα δὲ	ὅτι	ζηλωτὴς καὶ θαυμαστὴς τῶν Ὠριγένους
[2, 19]	μὴ ἐκ τοῦ Θεοῦ, καὶ	ὅτι	ἦν ποτε χρόνος ἢ αἰὼν
[2, 14]	τὸν τῆς ἐκκλησίας ἐμπρησμὸν, καὶ	ὅτι	ἧττον τὴν αὐτῶν δόξαν συνεκρότει.
[2, 13]	γνώμην αὐτοῦ κεχειρο τόνητο, ἀλλ´	ὅτι	καὶ διὰ τὰς μεταξὺ αὐτοῦ
[2, 9]	ὁ Γεώργιος· τελευταῖον δὲ ἐπάγει,	ὅτι	καὶ ὁ βασιλεὺς αὐτὸν ἐπὶ
[2, 23]	μου Ἀθανασίῳ οὐκ ἔλαττον συγχαίρω,	ὅτι,	καίπερ πολλὰ πάσχων λυπηρὰ, οὐδεμίαν
[2, 10]	ἀρχηγὸν τῆς ζωῆς, ὥς φησι,	Ὅτι	καταβέβηκα ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, οὐχ
[2, 8]	πράξαντα ὃν αὐτοὶ ὥρισαν τότε,	ὅτι	μὴ γνώμῃ κοινοῦ συνεδρίου τῶν
[2, 3]	Εὐσέβιον τοῦ διαβάλλειν αὐτὸν βασιλεῖ,	ὅτι	μὴ κρίναντος τοῦ κοινοῦ συνεδρίου
[2, 21]	γένοιτ´ ἂν Υἱὸς τοῦ Θεοῦ,	ὅτι	μηδὲ ἄλλο τι τῶν γενητῶν.
[2, 14]	αὖθις ἐπὶ τὴν Ἀντιόχειαν ἀνεχώρησεν.	~Ὅτι	οἱ Ἀρειανοὶ Γρηγόριον τῆς Ἀλεξανδρείας
[2, 23]	τὴν ἀξίαν αὐτοῦ· Λούκιος δὲ,	ὅτι	οἱ κατηγοροῦντες αὐτοῦ φυγῇ ἐχρήσαντο.
[2, 19]	καὶ ἀγέννητον τὸν Υἱὸν, ἢ	ὅτι	οὐ βουλήσει οὐδὲ θελήσει ἐγέννησεν
[2, 1]	μὴν ἀλλὰ καὶ τοῦτο ἰστέον,	ὅτι	οὐ παρεθήκαμεν ἐν τῇ πρώτῃ
[2, 13]	γὰρ οὐ μόνον περὶ αὐτοῦ,	ὅτι	παρὰ γνώμην αὐτοῦ κεχειρο τόνητο,
[2, 19]	πρὸς ὃν εἶπεν ὁ Πατὴρ,	ὅτι	ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ´ εἰκόνα ἡμετέραν
[2, 20]	ἑσπέριοι προσεδέξαντο· οἱ δὲ ἑσπέριοι,	ὅτι	πρὸ διαγνώσεως οἱ καθελόντες ἀπέφυγον,
[2, 24]	οἱ ἀπεχθῶς ἔχοντες πρὸς Ἀθανάσιον,	ὅτι	πρότερον καθελὼν αὐτὸν, αὖθις ἐκ
[2, 25]	βιβλίῳ πεποιήμεθα μνήμην. Ἰστέον δὲ	ὅτι	συνεβασίλευσε τούτοις ἀνεψιὸς αὐτῶν, ᾧ
[2, 23]	τοίνυν ὑμῖν· πάλιν γὰρ ἐρῶ,	ὅτι	τὰς ψυχὰς ἀκαταμαχήτους ἐν τῇ
[2, 19]	καὶ τῆς ἀληθείας ξένους ἐπιγινώσκομεν·	ὅτι	τε παρὰ τὰς κοινὰς ἐννοίας
[2, 9]	τοὺς βαρβάρους ἀπιὼν ἀπῆγε, καὶ	ὅτι	τεράστια ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ
[2, 21]	διὰ Χριστοῦ. Πρὸς ὃν ἀποκρινούμεθα,	ὅτι	τῇ λέξει ταύτῃ πολλάκις καὶ
[2, 17]	Ῥώμης κανονίζειν τὰς ἐκκλησίας, καὶ	ὅτι	τὴν πίστιν λεληθότως παραχαράττουσιν· ἔτι
[2, 20]	Σαμοσατέως λαβεῖν. Οὐκ ἀγνοητέον μέντοι	ὅτι	τὸ Μαρκέλλου βιβλίον ὁ Παμφίλου
[2, 19]	ἐκλαμβάνοντας, εἰκότως ἀποκηρύσσομεν τῆς ἐκκλησίας,	ὅτι	τὸν ἀχώρητον καὶ ἀπαθῆ Πατέρα
[2, 23]	Συγχαίρω κἀγὼ ὑμῖν, ἀδελφοὶ ἀγαπητοὶ,	ὅτι	τὸν καρπὸν τῆς ἑαυτῶν πίστεως
[2, 25]	οὐκ ἀναγκαῖον ἀναλαβόντες, βραχὺ λέξομεν.	Ὅτι	τοῦ κτίστου τῆς Κωνσταντινουπόλεως τελευτήσαντος,
[2, 20]	πεποιηκέναι νομίσαντες, οἱ μὲν ἀνατολικοὶ,	ὅτι	τοὺς ὑπ´ αὐτῶν καθαιρεθέντας οἱ
[2, 23]	ἡμετέρας ψυχῆς τὴν προαίρεσιν, καὶ	ὅτι	τούτων ὧν εὔχῃ τυχεῖν δυνήσῃ.
[2, 19]	πεπληρωκέναι. Ὁμοίως δὲ καὶ τοὺς	οὐ	βουλήσει οὐδὲ θελήσει γεγεννῆσθαι τὸν
[2, 19]	ἀγέννητον τὸν Υἱὸν, ἢ ὅτι	οὐ	βουλήσει οὐδὲ θελήσει ἐγέννησεν ὁ
[2, 3]	παρ´ ἐμοῦ αἰδοῦς τετύχηκε γνώσεσθε·	οὐ	γὰρ θαυμαστὸν, εἴ τι δ´
[2, 21]	τοῦ γεγονότος ἐξ ἀνυπαρξίας παρείληφεν·	οὐ	γὰρ τότε ἔκτισεν ὁ Θεὸς
[2, 21]	μὲν οὖν βασιλεὺς πόλιν, ἀλλ´	οὐ	γεννᾷ πόλιν· γεννᾷν δὲ υἱὸν,
[2, 21]	τοῦ Θεοῦ μόνος αὐτὸς, καὶ	οὐ	δὲ ἄλλος ἀνηγόρευταί τε καὶ
[2, 19]	λέγοντες Θεὸν, καὶ τὸν Υἱὸν,	οὐ	δύο τούτους Θεοὺς, ἀλλ´ ἕνα
[2, 19]	ἐπιτομῇ ἐκτεθεῖσαν πίστιν πλατύτερον ἐπεξεργάσασθαι,	οὐ	κατὰ περιττὴν φιλοτιμίαν, ἀλλ´ ἵνα
[2, 25]	ὀλίγον συμβασιλεύσαντα οἱ στρατιῶται ἀνεῖλον,	οὐ	κελεύοντος Κωνσταντίου τὴν σφαγὴν, ἀλλὰ
[2, 21]	πόλιν· γεννᾷν δὲ υἱὸν, ἀλλ´	οὐ	κτίζειν λέγεται. Καὶ τεχνίτης δημιουργὸς,
[2, 2]	εὐνούχων τὰ αὐτὰ φρονεῖν ἀνεπείθοντο·	οὐ	μὴν ἀλλὰ καὶ ἡ τοῦ
[2, 8]	Ἀθανασίου, τινῶν δὲ δικαστηρίοις παραδοθέντων.	Οὐ	μὴν ἀλλὰ καὶ τὰ ἐν
[2, 17]	ἐν τῷ Μαρεώτῃ ὑπομνήματα πεπράχθαι·	οὐ	μὴν ἀλλὰ καὶ τὰ κατὰ
[2, 25]	τύραννος· ὄνομα δὲ αὐτῷ Βετρανίων.	Οὐ	μὴν ἀλλὰ καὶ τὴν Ῥώμην
[2, 1]	Ῥουφῖνος οὐκ ἐκπίπτει τοῦ ἀληθοῦς.	Οὐ	μὴν ἀλλὰ καὶ τοῦτο ἰστέον,
[2, 18]	καθεζόμενος ἐν δεξιᾷ τοῦ Πατρὸς,	οὐ	μόνον ἐν τῷ αἰῶνι τούτῳ,
[2, 19]	γὰρ ἐν δεξιᾷ τοῦ Πατρὸς,	οὐ	μόνον ἐν τῷ αἰῶνι τούτῳ,
[2, 13]	ἐπίσκοπον ὑπερέθετο· ὠργί ζετο γὰρ	οὐ	μόνον περὶ αὐτοῦ, ὅτι παρὰ
[2, 20]	καταδίκην ἀναπαλαῖσαι ἐσπούδασε, διδάξας ὡς	οὐ	νοηθείη ἡ ὑπ´ αὐτοῦ ἐν
[2, 23]	νικήσας ἀποδίδοται νῦν ὑμῖν, ἀθῷος	οὐ	παρ´ ἡμῶν μόνον, ἀλλὰ καὶ
[2, 8]	Ἱεροσολύμων ἐπίσκοπος, ὃς Μακάριον διεδέξατο,	οὐ	παρεγένετο ἐν αὐτῇ, ἐπιλογισάμενος ὡς
[2, 1]	ἀλλὰ καὶ τοῦτο ἰστέον, ὅτι	οὐ	παρεθήκαμεν ἐν τῇ πρώτῃ ὑπαγορεύσει
[2, 23]	καὶ πλανώμενον ἐν θηριώδεσιν ἀνοδίαις,	οὐ	παρεῖδεν ἡ ἀκάματος ἡμῶν εὐσέβεια.
[2, 17]	τῶν ἐν Ἀντιοχείᾳ πρὸς Ἰούλιον	οὐ	παρέλειπε. Τοῦτο δὲ σύνηθες αὐτῷ
[2, 21]	λέγεται. Καὶ τεχνίτης δημιουργὸς, ἀλλ´	οὐ	πατὴρ γένοιτ´ ἂν τοῦ πρὸς
[2, 23]	ἐσχήκατε ὡς παρόντα ἀεί. Οὐκοῦν	οὐ	πολλῶν μοι χρεία λόγων πρὸς
[2, 7]	ἐπισκοπὴν Κωνσταντίνου πόλεως ἐνεχείρισεν. Μετ´	οὐ	πολὺ δὲ ἐπιστὰς ὁ βασιλεὺς
[2, 2]	τῇ Ἀρείου δόξῃ προστίθεται. Μετ´	οὐ	πολὺ δὲ καὶ ἐπ´ αὐτὸν
[2, 17]	Τοσαῦτα μὲν περὶ τούτων. Μετ´	οὐ	πολὺ δὲ καὶ Παῦλος ἐκ
[2, 5]	Κωνσταντίνου τοῦ νεωτέρου τελευτῆς. Μετ´	οὐ	πολὺ δὲ ὁ τοῦ βασιλέως
[2, 19]	Υἱὸν Θεοῦ καὶ Χριστὸν, καὶ	οὐ	προγνωστικῶς συνόντα καὶ συνδιατρίβοντα πρὸ
[2, 20]	καὶ διὰ τὸ μὴ συνιέναι	οὐ	προσεδέχοντο, ἀρκεῖν τὴν ἐν Νικαίᾳ
[2, 23]	τῆς ἑῴας βασιλεὺς εἰς ἀγωνίαν	οὐ	τὴν τυχοῦσαν κατέστη· μεταπεμψάμενός τε
[2, 12]	διαπύρως τὴν Ἀρειανὴν συγκροτοῦντες θρησκείαν	οὐ	τοὺς τυχόντας κατὰ τῶν ἐκκλησιῶν
[2, 25]	Γαλλίας διάγοντα ἐκ συσκευῆς ἀνεῖλε.	Οὗ	γενομένου, ἐμφύλιος μέγιστος ἀνερριπίσθη πόλεμος.
[2, 23]	ἐπειδὴ πλεῖστος χρόνος παρῆλθεν, ἀφ´	οὗ	γράμματα δεξάμενος παρ´ ἡμῶν οὐκ
[2, 23]	Ἀχήταν τὸν διάκονον ἀπεστείλαμεν, παρ´	οὗ	δυνήσῃ μαθεῖν τῆς τε ἡμετέρας
[2, 18]	Θεοῦ, φῶς ἐκ φωτὸς, δι´	οὗ	ἐγένετο τὰ πάντα ἐν τοῖς
[2, 19]	Θεοῦ, φῶς ἐκ φωτὸς, δι´	οὗ	ἐγένετο τὰ πάντα τὰ ἐν
[2, 19]	ἑκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ,	οὗ	ἡ βασιλεία ἀκατάπαυστος οὖσα διαμένει
[2, 18]	ἑκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ·	οὗ	ἡ βασιλεία ἀκατάπαυστος οὖσα διαμενεῖ
[2, 20]	καὶ ἓξ μηνῶν διαγενομένων, ἀφ´	οὗ	ἥ τε σύνοδος ἐκεκήρυκτο, καὶ
[2, 19]	καὶ ὑπομνῆσαι αὐτοὺς πάντα, δι´	οὗ	καὶ ἁγιάζονται αἱ τῶν εἰλικρινῶς
[2, 18]	διδάξαι καὶ ὑπομνῆσαι πάντα, δι´	οὗ	καὶ ἁγιασθήσονται αἱ τῶν εἰλικρινῶς
[2, 17]	μέντοι ὁ τῆς Μακεδονίου αἱρέσεως,	οὗ	καὶ ἤδη πρότερον ἐμνημονεύσαμεν, τὰς
[2, 6]	Σοφίας ὀνομαζομένης χειροτονεῖται Παῦλος, ἐφ´	οὗ	καὶ μᾶλλον ἡ τοῦ ἀπελθόντος
[2, 10]	τῷ γεγεννηκότι αὐτὸν Πατρὶ, δι´	οὗ	καὶ τὰ πάντα ἐγένετο τὰ
[2, 19]	καὶ ποιητὴν τῶν πάντων, ἐξ	οὗ	πᾶσα πατριὰ ἐν οὐρανοῖς καὶ
[2, 18]	καὶ ποιητὴν τῶν πάντων, ἐξ	οὗ	πᾶσα πατριὰ ἐν οὐρανοῖς καὶ
[2, 10]	Θεὸς ἦν ὁ Λόγος· δι´	οὗ	τὰ πάντα ἐγένετο, καὶ ἐν
[2, 10]	αὐτοῦ τὸν μονογενῆ Θεὸν, δι´	οὗ	τὰ πάντα ἐγένετο· τὸν γεννηθέντα
[2, 19]	καὶ Υἱὸν τοῦ Θεοῦ ἐξ	οὗ	τὴν ἡμετέραν ἐκ τῆς παρθένου
[2, 23]	Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι´	οὗ	τῷ παντοκράτορι Θεῷ ἡ δόξα
[2, 12]	Οὐρσάκιος Σιγγιδόνος τῆς ἄνω Μυσίας,	Οὐάλης	Μουρσῶν τῆς ἄνω Παννονίας. Οὐρσάκιος
[2, 24]	παρέχουσαν. Ταῦτα γνόντες Οὐρσάκιος καὶ	Οὐάλης,	οἱ περὶ τὸ Ἀρειάνιον δόγμα
[2, 24]	μὲν οὖν τότε Οὐρσάκιος καὶ	Οὐάλης,	τοῖς ἐπὶ Ἀθανασίῳ γεγονόσιν ἡττηθέντες,
[2, 12]	Παννονίας. Οὐρσάκιος μὲν οὖν καὶ	Οὐάλης	ὕστερον μεταγνόντες, βιβλίον μετανοίας τῷ
[2, 15]	πάντα ἀποσιγήσας, ἐκεῖνα διαβάλλει· ἀλλ´	οὐδ´	ὅλως τοῦ αἱρεσιάρχου μνήμην πεποίηται,
[2, 21]	εἶναι παρελθὼν ταῦτα ἂν εἴποι,	οὐδ´	ὡς τοῖς λοιποῖς κτίσμασι καὶ
[2, 18]	παραγενόμενοι τοῖς μὲν περὶ Ἀθανάσιον	οὐδαμῶς	εἰς λόγους ἐλθεῖν κατεδέξαντο· τὴν
[2, 10]	Ἁγίου· τῶν ὀνομάτων οὐχ ἁπλῶς	οὐδὲ	ἀργῶν κειμένων, ἀλλὰ σημαινόντων ἀκριβῶς
[2, 23]	ἐκκλησίας θεσμὸν διαρκῆ φυλάττειν σπουδάσατε.	Οὐδὲ	γὰρ εὔλογόν ἐστι, διχόνοιάν τινα
[2, 19]	δὲ καὶ τοὺς οὐ βουλήσει	οὐδὲ	θελήσει γεγεννῆσθαι τὸν Χριστὸν εἰρηκότας
[2, 19]	Υἱὸν, ἢ ὅτι οὐ βουλήσει	οὐδὲ	θελήσει ἐγέννησεν ὁ Πατὴρ τὸν
[2, 8]	καθαιρέσει ὑπογράψας Ἀθανασίου. Ἀλλὰ μὴν	οὐδὲ	Ἰούλιος παρῆν ὁ τῆς μεγίστης
[2, 8]	ὁ τῆς μεγίστης Ῥώμης ἐπίσκοπος·	οὐδὲ	μὴν εἰς τὸν τόπον αὐτοῦ
[2, 21]	ταῖς λέξεσι ταύταις ἐχρήσατο· καὶ	οὐδὲ	πώποτε ὡς κακοδοξίας διδάσκαλος ἐνομίσθη.
[2, 3]	λαῷ τῆς καθολικῆς Ἀλεξανδρέων ἐκκλησίας.	Οὐδὲ	τῆς ὑμετέρας ἱερᾶς ἐννοίας ἀποπεφευγέναι
[2, 19]	ὁ Θεῖος διδάσκει λόγος. Ἀλλ´	οὐδὲ	τὸ ἦν ποτε ὅτε οὖκ
[2, 19]	αἱ θεῖαι γραφαὶ γεγεννῆσθαι· ἀλλ´	οὐδὲ	τὸν Υἱὸν καθ´ ἑαυτὸν εἶναι
[2, 19]	νομιστέον· συνανάρχου γὰρ καὶ συναγεννήτου	οὐδεὶς	κυρίως πατὴρ ἢ υἱὸς λεχθήσεται·
[2, 16]	τῷ ἐπάρχῳ κατάγοντι τὸν Μακεδόνιον	οὐδεμία	ἐγίνετο, ὠθισμὸς παρὰ τῶν στρατιωτῶν
[2, 23]	ὅτι, καίπερ πολλὰ πάσχων λυπηρὰ,	οὐδεμίαν	ὥραν ἐπιλήσμων γέγονε τῆς ὑμετέρας
[2, 19]	βασιλεύων εἰς τοὺς ἀτελευτήτους αἰῶνας,	οὐδὲν	γὰρ πρόσφατον ὁ Χριστὸς προσείληφεν
[2, 21]	Χριστὸν αὐτοῦ πᾶσιν ἀνθρώποις κατήγγειλεν,	Οὐδὲν	γὰρ πρόσφατον ὑπὸ τὸν ἥλιον·
[2, 25]	ἐκινήθη πόλεμος, καθ´ ὃν Κωνστάντιος	οὐδὲν	ἔπραττεν εὐτυχῶς· νυκτομαχίας γὰρ περὶ
[2, 10]	τοῦτο κατεργασάμενοι μεταποιοῦσι τὴν πίστιν,	οὐδὲν	μὲν τῶν ἐν Νικαίᾳ μεμψάμενοι,
[2, 18]	βασιλεῖ, καὶ πολλοῖς ἑτέροις ἐκδόντες,	οὐδὲν	πλέον ἀνύσαντες ἀνεχώρησαν. Ἀδιαφόρου τοίνυν
[2, 20]	καὶ Ἀθανασίῳ τοὺς οἰκείους τόπους,	οὐδὲν	πλέον ἠνύετο— στάσις γὰρ μεταξὺ
[2, 16]	τοῖς κατορθώμασιν ὁ Μακεδόνιος, ὡς	οὐδὲν	φαῦλον πεπραχὼς, ἀλλὰ καθαρὸς καὶ
[2, 6]	δὲ ἔτη τὰ πάντα βιοὺς,	οὐδένα	εἰς τὸν αὐτοῦ τόπον χειροτονήσας.
[2, 8]	πίστεως ὑπαγορευθῆναι ἐποίησε. Εὐσέβιος δὲ	οὐδενὶ	τρόπῳ ἡσυχάζειν ἐβούλετο, ἀλλὰ, τὸ
[2, 20]	τοῦτο ὑπόνοιαν τοῦ Σαμοσατέως λαβεῖν.	Οὐκ	ἀγνοητέον μέντοι ὅτι τὸ Μαρκέλλου
[2, 15]	καθ´ ἑαυτῶν στασιάζῃ τὰ πλήθη,	οὐκ	ἄγνωστα τοῖς εὖ φρονοῦσι καθέστηκεν.
[2, 23]	γενόμενον κατ´ αὐτοῦ πάντα πειρασμὸν	οὐκ	ἄδοξον ἡγοῦμαι γεγενῆσθαι· καὶ γὰρ
[2, 21]	μικρὰ καὶ περὶ αὐτοῦ εἰπεῖν	οὐκ	ἄκαιρον ἡγοῦμαι. Πρῶτον μὲν γὰρ
[2, 21]	γὰρ ἐξ οὐκ ὄντων γεγονὼς	οὐκ	ἀληθῶς γένοιτ´ ἂν Υἱὸς τοῦ
[2, 23]	καὶ τῆς ἐν οὐρανοῖς ἐλπίδος	οὐκ	ἀλλότριος γένοιτο; Ἐπέτυχε τοίνυν οἱῳδήποτε
[2, 21]	δὲ ἐξ αὐτοῦ φύντος υἱοῦ	οὐκ	ἂν δημιουργὸς‘ λεχθείη. Καὶ δὴ
[2, 2]	τὴν Ἀρειανίζουσαν. Περιέσεσθαι δὲ τούτου	οὐκ	ἂν δύναιντο, εἰ μὴ ὑπονοστήσῃ
[2, 23]	ὀρθὴν πίστιν κατειλήφατε τοῦτο, ὡς	οὐκ	ἂν εἰς τέλος οὗτος ἀφ´
[2, 25]	περὶ ἧς ὅσα κεφαλαιώδη παραδραμεῖν	οὐκ	ἀναγκαῖον ἀναλαβόντες, βραχὺ λέξομεν. Ὅτι
[2, 23]	ἤκουσε, καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου	οὐκ	ἀνέβη, ἃ ἡτοίμασεν ὁ Θεὸς
[2, 23]	καὶ πρεσβυτέροις τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας.	Οὐκ	ἀπελείφθη τῆς τοῦ Θεοῦ χάριτος
[2, 23]	παρεγένετο. Κωνστάντιος δὲ ὁ βασιλεὺς	οὐκ	ἀπεχθῶς μὲν τότε ἀπεδέξατο, σοφίζεσθαι
[2, 23]	οὗ γράμματα δεξάμενος παρ´ ἡμῶν	οὐκ	ἀπήντησας, διὰ τοῦτο καὶ νῦν
[2, 23]	τῆς θαλάσσης ὁμοίως κύμασιν ἀγρίοις	οὐκ	ἀφῆκεν ἡ τῆς ἡμετέρας ἡμερότητος
[2, 20]	εἰς πρόσωπον τῶν ἑσπερίων ἐλθεῖν	οὐκ	ἐβούλοντο, φάσκοντες μὴ ἄλλως εἰς
[2, 17]	ἐν τῇ Συναγωγῇ τῶν συνόδων‘	οὐκ	ἔθηκεν· καίτοι τὴν παρὰ τῶν
[2, 23]	τὰ βελτίονα μένοι, ἃ ὀφθαλμὸς	οὐκ	εἶδε, καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε,
[2, 15]	δὴ θαυμαστότερον, οὓς πέφευγεν Ἀρειανοὺς	οὐκ	εἶπε κακῶς· ᾧ δὲ ἠκολούθησε
[2, 21]	τὸν Χριστὸν αὐτοῦ· τὸ κτίζων‘	οὐκ	ἐκ τοῦ γεγονότος ἐξ ἀνυπαρξίας
[2, 17]	διότι εἰς τὴν σύνοδον αὐτὸν	οὐκ	ἐκάλεσαν, τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ κανόνος κελεύοντος,
[2, 22]	τῆς πίστεως· περαιτέρω δὲ ἀλλήλοις	οὐκ	ἐκοινώνουν. Τοιαύτη τις ἦν τότε
[2, 1]	καὶ ἐν οἷς ὁ Ῥουφῖνος	οὐκ	ἐκπίπτει τοῦ ἀληθοῦς. Οὐ μὴν
[2, 23]	δὲ τῷ ἀδελφῷ μου Ἀθανασίῳ	οὐκ	ἔλαττον συγχαίρω, ὅτι, καίπερ πολλὰ
[2, 11]	ἐκράτησεν. Ὁ δὲ Ἀλεξανδρέων λαὸς,	οὐκ	ἐνεγκόντες τὸ γεγονὸς, τὴν καλουμένην
[2, 12]	οἱ Ἀρειανοὶ Μακεδόνιον προεβάλλοντο. Ἀλλ´	οὐκ	ἔφθασε μαθεῖν Εὐσέβιος τὰ παρὰ
[2, 2]	τῆς ἐν Νικαίᾳ συνόδου παρασαλεύειν	οὐκ	ἤθελον. Ὡς οὖν ἐξαφθὲν τὸ
[2, 23]	ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε, καὶ οὖς	οὐκ	ἤκουσε, καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου
[2, 18]	καὶ ἦν ποτε χρόνος ὅτε	οὐκ	ἦν, ἀλλοτρίους οἶδεν ἡ καθολικὴ
[2, 20]	Ἱσπανίας, ὡς καὶ πρότερον εἴρηται—	οὐκ	ἠνείχοντο μὴ παρεῖναι τοὺς περὶ
[2, 21]	εἶναι ἀρνούμενος· ὁ γὰρ ἐξ	οὐκ	ὄντων γεγονὼς οὐκ ἀληθῶς γένοιτ´
[2, 21]	ἐπιφέρει· Ὁ τοίνυν γενητὸν ἐξ	οὐκ	ὄντων καὶ κτίσμα προηγμένον ἐκ
[2, 21]	ἔσται εἷς, ἅτε τῆς ἐξ	οὐκ	ὄντων κτίσεως ὁμοίως αὐτοῖς μετασχὼν
[2, 19]	καθολικὴ ἐκκλησία. Οὔτε γὰρ ἐξ	οὐκ	ὄντων λέγειν τὸν Υἱὸν ἀσφαλὲς,
[2, 21]	κτίσμα αὐτὸν φᾶναι τετολμηκόσιν, ἐξ	οὐκ	ὄντων ὅμοιον τοῖς λοιποῖς κτίσμασι
[2, 18]	ψυχαί. Τοὺς δὲ λέγοντας ἐξ	οὐκ	ὄντων τὸν Υἱὸν, ἢ ἐξ
[2, 19]	ψυχαί. Τοὺς δὲ λέγοντας ἐξ	οὐκ	ὄντων τὸν Υἱὸν, ἢ ἐξ
[2, 21]	ὄντος ὁμοίως γεγονὼς, ὅ τινες	οὐκ	ὀρθῶς ὑπειλήφασιν· ἀλλ´ ὡς ὑφεστὼς
[2, 19]	οὐδὲ τὸ ἦν ποτε ὅτε	οὖκ	ἦν‘ ἐξ ἀγράφων ἐπισφαλῶς λέγοντας,
[2, 23]	ψυχαῖς ἐσχήκατε ὡς παρόντα ἀεί.	Οὐκοῦν	οὐ πολλῶν μοι χρεία λόγων
[2, 23]	ἑτοίμως αὐτοὺς ὑποδέχεσθαι. Ἐν μὲν	οὖν	Ἀγκύρᾳ, Βασιλείου ἐξωθουμένου καὶ ἀντεισιόντος
[2, 20]	πίστεως τὰς καθαιρέσεις γίνεσθαι. Κηρύσσεται	οὖν	αὖθις οἰκουμενικὴ σύνοδος ὡς ἐπὶ
[2, 8]	Ῥώμης τὰς ἐκκλησίας κανονίζειν. Συγκροτεῖται	οὖν	αὕτη ἡ σύνοδος ἐν τῇ
[2, 13]	ὁ στρατηλάτης Ἑρμογένης ἀνῄρητο. Ἐάσας	οὖν	αὐτὸν ἐν ᾗ ἐχειροτονήθη ἐκκλησίᾳ
[2, 21]	τῷ γεγεννηκότι ἀφωμοιωμένον; Κτίζει μὲν	οὖν	βασιλεὺς πόλιν, ἀλλ´ οὐ γεννᾷ
[2, 16]	ὀργῆς ἐτίθετο τὸ γιγνόμενον. Πρόσταγμα	οὖν	ἔγγραφον ἀποστέλλει τῷ ἐπάρχῳ Φιλίππῳ,
[2, 19]	πατρῴοις κόλποις ἀναπαυόμενον διηνεκῶς. Πιστεύοντες	οὖν	εἰς τὴν παντέλειον Τριάδα τὴν
[2, 20]	αὐτοὶ πανταχοῦ διαπέμπονται. Γνώμῃ μὲν	οὖν	ἑκάτεροι τοιάδε δικαίως πεποιηκέναι νομίσαντες,
[2, 21]	κτισθέντα· καὶ τὸ, Εἴ τις	οὖν	ἐν Χριστῷ, καινὴ κτίσις· καὶ
[2, 2]	συνόδου παρασαλεύειν οὐκ ἤθελον. Ὡς	οὖν	ἐξαφθὲν τὸ πρᾶγμα ἐπὶ τὸ
[2, 22]	αὐτοὺς χάριν διώκεσθαι. Εἰ μὲν	οὖν	ἐπαγγέλλῃ ἀποδιδόναι τούτοις τοὺς θρόνους,
[2, 16]	δὲ εἰς αὐτὴν Μακεδόνιον. Ὁ	οὖν	ἔπαρχος Φίλιππος, εὐλαβηθεὶς τὴν ἀπὸ
[2, 8]	διαδεξάμενος Εὐφρόνιον. Οἱ περὶ Εὐσέβιον	οὖν	ἔργον τίθενται προηγουμένως Ἀθανάσιον διαβάλλειν,
[2, 13]	κατὰ τὴν Ἀντιόχειαν διατρίβοντος. Ἐντέλλεται	οὖν	Ἑρμογένει τῷ στρατηλάτῃ, ἐπὶ τὰ
[2, 10]	τῇ δὲ συμφωνίᾳ ἕν. Ταύτην	οὖν	ἔχοντες τὴν πίστιν, ἐνώπιον τοῦ
[2, 12]	τῆς ἄνω Παννονίας. Οὐρσάκιος μὲν	οὖν	καὶ Οὐάλης ὕστερον μεταγνόντες, βιβλίον
[2, 24]	παροικίαις χειροτονεῖν ἐπεχείρει. Τὰ μὲν	οὖν	κατὰ Ἀθανάσιον οὕτως τότε προέβαινεν.
[2, 2]	ἔριδος πάντα ἀνατέτραπτο. Ταῦτα μὲν	οὖν	κατὰ τὰς ἀνατολικὰς πόλεις ἐγένετο·
[2, 16]	ἐκκλησιαστικοῦ κανόνος ἐνθρονίζεται. Οὕτως μὲν	οὖν	Μακεδόνιος καὶ οἱ Ἀρειανοὶ διὰ
[2, 17]	εἰς οἰκεῖον ἀποφέρεσθαι κέρδος. Πιστεύσας	οὖν	ὁ βασιλεὺς θάνατον αὐτῷ τὴν
[2, 25]	χειρὶ μονομάχων δορυφορούμενος. Νεπωτιανὸν μὲν	οὖν	οἱ Μαγνεντίου καθεῖλον στρατηγοί· Μαγνέντιος
[2, 10]	Ἀρειανὴν δόξαν παρατρέψωσι. Ταῦτα μὲν	οὖν	ὅπως ἐγένετο, προϊόντος τοῦ λόγου
[2, 20]	καὶ μηδὲν περαιτέρω περιεργάζεσθαι. Ἐπεὶ	οὖν	πάλιν γράψαντος τοῦ βασιλέως, ὥστε
[2, 23]	σπεύδοιεν, Ἀλεξανδρεῖς προσφιλέστατοι. Καὶ αὖθις	οὖν	παραινοῦμεν τοῖς προειρημένοις ἐμμένειν· τὸν
[2, 21]	ὠνόμασεν ὁ εἰπὼν ἀπόστολος, Ὑποτάγητε	οὖν	πάσῃ ἀνθρωπίνῃ κτίσει διὰ τὸν
[2, 16]	ἀνατολικὰ μέρη διαβῆναι. Ὁ μὲν	οὖν	Παῦλος, παρὰ προσδοκίαν ἐκβληθεὶς τῆς
[2, 11]	Διονυσίου ἐκκλησίαν ἐνέπρησαν. Τοσαῦτα μὲν	οὖν	περὶ τούτων εἰρήσθω. Εὐσέβιος δὲ
[2, 1]	ἐξορίαν καὶ ἕτερα πλείονα. Ἡμεῖς	οὖν	πρότερον Ῥουφίνῳ ἀκολουθήσαντες τὸ πρῶτον
[2, 20]	διέτριβον τὴν σύνοδον περιμένοντες. Ὡς	οὖν	συνῆλθον ἐν τῇ Σαρδικῇ, οἱ
[2, 8]	ἂν ὃ προέθετο κατεργάσηται. Κατασκευάζει	οὖν	σύνοδον ἐν Ἀντιοχείᾳ τῆς Συρίας
[2, 17]	ἐπὶ τὴν Ἰταλίαν ἀφίκετο. Ἄμφω	οὖν	τὰ καθ´ ἑαυτοὺς γνώριμα καθιστῶσι
[2, 2]	οἰκίαν διαλεκτικὸς πόλεμος ἦν. Διέτρεχεν	οὖν	ταχέως τὸ κακὸν καὶ ἐπὶ
[2, 23]	ἀνδρὸς ἐλθεῖν δυνηθῶμεν. Εἰς εὐχὴν	οὖν	τὴν ἐπιστολὴν τελειῶσαι καλόν. Ὁ
[2, 22]	πόλεις τὰς ἑαυτῶν ἀνεχώρησαν. Διεσπᾶτο	οὖν	τῆς ἀνατολῆς ἡ δύσις· καὶ
[2, 17]	συναχθεῖσιν ἀντιγράφων ἐμέμψατο, πρῶτον μὲν	οὖν	τὸ ἐπαχθὲς τῆς αὐτῶν ἐπιστολῆς,
[2, 20]	ἐκεῖνοι δὲ παραχαράττειν ἐτόλμησαν. Ἀποδιδόασιν	οὖν	τὸν τόπον τοῖς περὶ Παῦλον
[2, 24]	τοῦ λοιποῦ ὡμολόγησαν. Οὕτω μὲν	οὖν	τότε Οὐρσάκιος καὶ Οὐάλης, τοῖς
[2, 23]	κατηγοροῦντες αὐτοῦ φυγῇ ἐχρήσαντο. Προστάγματα	οὖν	τοῦ βασιλέως εἰς τὰς ἑαυτῶν
[2, 21]	κατέταξεν‘ ἢ κατέστησεν‘ εἰρημένου. Διαρρήδην	οὖν	τοὺς ἐν ἀνθρώποις ἄρχοντας καὶ
[2, 3]	τῆς Ἀλεξανδρείας ἐκβαλεῖν. Πῶς μὲν	οὖν	τοῦτο ἐγένετο, μικρὸν ὕστερον λέξω.
[2, 15]	τῇ βασιλευούσῃ Ῥώμῃ εὑρίσκονται. Γνωρίζουσιν	οὖν	τῷ ἐπισκόπῳ Ῥώμης Ἰουλίῳ τὰ
[2, 20]	Σαρδικῇ συνεκροτήθη σύνοδος. Ἐκ μὲν	οὖν	τῶν ἑσπερίων μερῶν περὶ τοὺς
[2, 16]	καὶ τοῦ ἔργου εἴχοντο. Ἀπέθανον	οὖν,	ὡς λέγεται, περὶ τοὺς τρισχιλίους
[2, 23]	μὲν τῇ προθέσει καὶ τῇ	οὐρανίᾳ	διδασκαλίᾳ, ἀποδειχθεὶς δὲ ἀθανάτῳ κρίσει
[2, 23]	Θεόν. Μνήμονες γὰρ ὄντες τῶν	οὐρανίων	ἐπαγγελιῶν καὶ τῆς πρὸς αὐτὰς
[2, 23]	δι´ ἃς καὶ τῆς ἐν	οὐρανοῖς	ἐλπίδος οὐκ ἀλλότριος γένοιτο; Ἐπέτυχε
[2, 19]	ἐξ οὗ πᾶσα πατριὰ ἐν	οὐρανοῖς	καὶ ἐπὶ γῆς ὀνομάζεται. Καὶ
[2, 18]	ἐξ οὗ πᾶσα πατριὰ ἐν	οὐρανοῖς	καὶ ἐπὶ γῆς ὀνομάζεται. Καὶ
[2, 18]	ἐγένετο τὰ πάντα ἐν τοῖς	οὐρανοῖς	καὶ ἐπὶ τῆς γῆς, τά
[2, 19]	τὰ πάντα τὰ ἐν τοῖς	οὐρανοῖς	καὶ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς,
[2, 19]	τοῖς ἀποστόλοις, μετὰ τὴν εἰς	οὐρανὸν	ἄνοδον ἀπέστειλε διδάξαι καὶ ὑπομνῆσαι
[2, 19]	τρίτῃ ἡμέρᾳ, καὶ ἀναληφθέντα εἰς	οὐρανὸν,	καὶ καθεσθέντα ἐκ δεξιῶν τοῦ
[2, 10]	φησι, Ὅτι καταβέβηκα ἐκ τοῦ	οὐρανοῦ,	οὐχ ἵνα ποιῶ τὸ θέλημα
[2, 21]	βροντῆς Ἐγένετο ἦχος ἐκ τοῦ	οὐρανοῦ,	ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, ἐπληρώθησαν
[2, 10]	θέναι, καὶ ἐγηγέρθαι, καὶ εἰς	οὐρανοὺς	ἀνεληλυθέναι, καὶ ἐν δεξιᾷ τοῦ
[2, 18]	τοῖς ἀποστόλοις μετὰ τὴν εἰς	οὐρανοὺς	αὐτοῦ ἄνοδον ἀπέστειλε διδάξαι καὶ
[2, 10]	τρίτῃ ἡμέρᾳ, καὶ ἀνελθόντα εἰς	οὐρανοὺς,	καὶ καθεσθέντα ἐν δεξιᾷ τοῦ
[2, 18]	ἡμέρᾳ, καὶ ἀνεληλυθότα εἰς τοὺς	οὐρανοὺς,	καὶ καθεσθέντα ἐν δεξιᾷ τοῦ
[2, 24]	τὴν ἀξίαν παρέχουσαν. Ταῦτα γνόντες	Οὐρσάκιος	καὶ Οὐάλης, οἱ περὶ τὸ
[2, 24]	ὡμολόγησαν. Οὕτω μὲν οὖν τότε	Οὐρσάκιος	καὶ Οὐάλης, τοῖς ἐπὶ Ἀθανασίῳ
[2, 12]	Οὐάλης Μουρσῶν τῆς ἄνω Παννονίας.	Οὐρσάκιος	μὲν οὖν καὶ Οὐάλης ὕστερον
[2, 12]	Θεόδωρος Ἡρακλείας τῆς ἐν Θρᾴκῃ,	Οὐρσάκιος	Σιγγιδόνος τῆς ἄνω Μυσίας, Οὐάλης
[2, 23]	ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε, καὶ	οὖς	οὐκ ἤκουσε, καὶ ἐπὶ καρδίαν
[2, 23]	δικασταῖς διὰ γραμμάτων προσετάξαμεν ἅπαντας	οὓς	ἂν στασιώδεις καταμάθοιεν τῇ τῶν
[2, 15]	καταλαμβάνουσι, καὶ τὰς ἐπιστολὰς πρὸς	οὓς	ἐγράφησαν διαπέμπονται. Οἱ δὲ δεξάμενοι
[2, 15]	βουλόμενος. Καὶ τὸ δὴ θαυμαστότερον,	οὓς	πέφευγεν Ἀρειανοὺς οὐκ εἶπε κακῶς·
[2, 19]	αὐτοῦ, οὗ ἡ βασιλεία ἀκατάπαυστος	οὖσα	διαμένει εἰς ἀπείρους αἰώνας· καθέζεται
[2, 18]	αὐτοῦ· οὗ ἡ βασιλεία ἀκατάπαυστος	οὖσα	διαμενεῖ εἰς τοὺς ἀπείρους αἰῶνας·
[2, 19]	ἀνευλαβῶς, ἀνάγκην δὲ δηλονότι ἀβούλητον	οὖσαν	καὶ ἀπροαίρετον περιτεθεικότας τῷ Θεῷ
[2, 16]	ὁ πατὴρ τοῦ βασιλέως μικρὰν	οὖσαν	τὸ πρότερον εἰς κάλλος καὶ
[2, 18]	τῷ βασιλεῖ Κώνσταντι ἐν τούτοις	οὖσαν	τοῖς ῥήμασιν· Ἄλλη ἔκθεσις Πιστεύομεν
[2, 10]	καὶ ἀναλλοίωτον, τὴν τῆς θεότητος,	οὐσίας	τε καὶ δυνάμεως, καὶ βουλῆς
[2, 10]	πίστεως ἐπιστολὴ ἔστιν ἥδε· Ἡμεῖς	οὔτε	ἀκόλουθοι Ἀρείου γεγόναμεν· πῶς γὰρ
[2, 10]	ἐπίσκοποι ὄντες ἀκο λουθήσομεν πρεσβυτέρῳ;	οὔτε	ἄλλην τινα πίστιν παρὰ τὴν
[2, 19]	ἡ ἁγία καὶ καθολικὴ ἐκκλησία.	Οὔτε	γὰρ ἐξ οὐκ ὄντων λέγειν
[2, 21]	καὶ βλασφημεῖν τὸν ἄνδρα ἐπιχειρήσαντας.	Οὔτε	γὰρ ἔχουσι δεῖξαι ὅτι Εὐσέβιος
[2, 19]	πᾶσιν ἀφθόνως τὸ εἶναι παρεχόμενον.	Οὔτε	μὴν ἕνα Θεὸν μόνον λέγοντες
[2, 19]	θεοπνεύστων γραφῶν ἐμφέρεται περὶ αὐτοῦ·	οὔτε	μὴν ἐξ ἑτέρας ὑποστάσεως παρὰ
[2, 19]	καὶ αἰῶνες γεγόνασι δι´ αὐτοῦ.	Οὔτε	μὴν συνάναρχον, οὔτε συναγέννητον τὸν
[2, 1]	πρώτῃ ὑπαγορεύσει τὸ καθαιρετικὸν Ἀρείου	οὔτε	μὴν τὰς βασιλέως ἐπιστολὰς, ἀλλὰ
[2, 19]	κεφαλὴ γὰρ Χριστοῦ, ὁ Θεός.	Οὔτε	μὴν τρία ὁμολογοῦντες πράγματα, καὶ
[2, 19]	δι´ αὐτοῦ. Οὔτε μὴν συνάναρχον,	οὔτε	συναγέννητον τὸν Υἱὸν τῷ Πατρὶ
[2, 25]	ἔδοξε γίνεσθαι. Καθ´ ὃν καιρὸν	οὔτε	τὰ Χριστιανῶν ἡσύχαζεν, ἀλλὰ δι´
[2, 12]	τὴν αὐθεντίαν διαδεξάμενοι· εἰσὶ δὲ	οὗτοι	Θέογνις Νικαίας, Μάρις Χαλκηδόνος, Θεόδωρος
[2, 23]	καὶ Λουκίῳ Ἀδριανουπόλεως. Καὶ γὰρ	οὗτοι	ὑπὸ τῆς ἐν Σαρδικῇ συνόδου
[2, 23]	ὡς οὐκ ἂν εἰς τέλος	οὗτος	ἀφ´ ὑμῶν ἀποσχοινισθήσεται, ὃν ἐν
[2, 19]	Πατρὸς, καὶ Θεὸν ἐκ Θεοῦ.	Οὗτος	γάρ ἐστι πρὸς ὃν εἶπεν
[2, 9]	περὶ αὐτοῦ πολλὰ εἰπόντα Γεώργιον.	Οὗτος	δὲ αὐτὸν εἰς τὴν Ἀντιόχειαν
[2, 9]	τὸν ἐπικληθέντα Ἐμισηνόν. Τίς δὲ	οὗτος	ἦν διδάσκει Γεώργιος ὁ Λαοδικείας,
[2, 2]	ἡγοῦντο τὴν τῶν πολλῶν ταραχήν.	Οὕτω	γὰρ μόνως δύνασθαι τῆς Ἀλεξανδρείας
[2, 21]	καὶ ἀγαπητὸς χρηματίσειε τοῦ Πατρός·	οὕτω	δὲ, καὶ Θεὸς ἂν εἴη.
[2, 23]	ποιῆσαι πρὸς ἡμᾶς σπουδάσῃς, καὶ	οὕτω	δυνηθῇς τῇ πατρίδι σου ἀποκατασταθῆναι,
[2, 24]	κοινωνεῖν αὐτῷ τοῦ λοιποῦ ὡμολόγησαν.	Οὕτω	μὲν οὖν τότε Οὐρσάκιος καὶ
[2, 22]	ἄνδρας· εἰ δ´ ἀνανεύοις ταῦτα	οὕτω	ποιεῖν, εὖ ἴσθι ὅτι αὐτὸς
[2, 19]	τοῖς ἁγίοις δωρουμένου πατρικῷ βουλήματι·	οὕτως	γὰρ τὸν περὶ τῆς ἐν
[2, 23]	τὸν ποιμένα τὸν ὑμέτερον, ἵν´	οὕτως	εἴπω, ποθοῦντα καὶ διψῶντα τὴν
[2, 21]	αὐτῷ τὴν διάνοιαν ἀποτελεσθῆναι ηὔχετο.	Οὕτως	εἴρηται καὶ, Ἵνα τοὺς δύο
[2, 21]	ἐπληρώθησαν δὲ Πνεύματος Ἁγίου. Καὶ	οὕτως	εἰς πάντας ἀνθρώπους τὸν Χριστὸν
[2, 17]	εἶναι τὰ κατὰ Ἀθανασίου λεγόμενα.	Οὕτως	ἐναντίων πεμπομένων τῶν γραμμάτων, ὁ
[2, 23]	οἱ λοιποὶ κληρικοὶ ἔχουσιν· ἵν´	οὕτως	ἔχοντες καὶ αὐτοὶ χαίρωσιν. ~Ὡς
[2, 16]	ἢ ὑπὸ ἐκκλησιαστικοῦ κανόνος ἐνθρονίζεται.	Οὕτως	μὲν οὖν Μακεδόνιος καὶ οἱ
[2, 24]	Τὰ μὲν οὖν κατὰ Ἀθανάσιον	οὕτως	τότε προέβαινεν. ~Περὶ τῶν τυράννων
[2, 3]	ἀνδρῶν, ὑπ´ ἐμοὶ διάγειν κελευσθεὶς	οὕτως,	ὡς ἐν ταύτῃ τῇ πόλει
[2, 23]	βασι λεὺς τῆς ἑῴας αὐτὸν	οὐχ	ἅπαξ μόνον, ἀλλὰ καὶ δὶς
[2, 19]	μοναρχίαν. Ἴσμεν γὰρ αὐτὸν ἡμεῖς	οὐχ	ἁπλῶς λόγον προφορικὸν ἢ ἐνδιάθετον
[2, 10]	ὄντος Πνεύματος Ἁγίου· τῶν ὀνομάτων	οὐχ	ἁπλῶς οὐδὲ ἀργῶν κειμένων, ἀλλὰ
[2, 23]	ἐξωθουμένου καὶ ἀντεισιόντος Μαρκέλλου, ταραχὴ	οὐχ	ἡ τυχοῦσα ἐγένετο, ἣ πρόφασιν
[2, 25]	Ἐν τούτῳ δὲ τὰ δημόσια	οὐχ	ἡ τυχοῦσα ταραχὴ διεδέχετο· περὶ
[2, 10]	Ὅτι καταβέβηκα ἐκ τοῦ οὐρανοῦ,	οὐχ	ἵνα ποιῶ τὸ θέλημα τὸ
[2, 16]	πλῆθος διὰ τὴν στενοχωρίαν ὑποχωρεῖν	οὐχ	οἷόν τε ἦν, ἀνθίστασθαι τοὺς
[2, 19]	ὁδῶν αὐτοῦ εἰς ἔργα αὐτοῦ,	οὐχ	ὁμοίως αὐτὸν τοῖς δι´ αὐτοῦ
[2, 21]	ὁμοίως αὐτοῖς μετασχὼν κοινωνίας· ἀλλ´	οὐχ	ὧδε περὶ αὐτοῦ τὰ θεῖα
[2, 21]	Εἰ δὲ λέγει ἐκτίσθαι ἑαυτὸν,	οὐχ	ὡς ἐκ τοῦ μὴ ὄντος
[2, 21]	κτίσον ἐν ἐμοὶ ὁ Θεὸς,	οὐχ	ὡς μὴ ἔχων καρδίαν τοῦτο
[2, 23]	ἀνθρώπους δοκιμασίᾳ ὑπεβλήθη, ὅμως τὴν	ὀφειλομένην	παρὰ τῆς παντεφόρου προνοίας ἀπηνέγκατο
[2, 23]	μέλλοντι τὰ βελτίονα μένοι, ἃ	ὀφθαλμὸς	οὐκ εἶδε, καὶ οὖς οὐκ
[2, 23]	καρπὸν τῆς ἑαυτῶν πίστεως ἐπ´	ὀφθαλμῶν	λοιπὸν ὁρᾶτε. Τοῦτο γὰρ ἀληθῶς
[2, 23]	καὶ φόβου ἐπιβῆναί σε δημοσίοις	ὀχήμασι,	καὶ σπουδάσαι πρὸς ἡμᾶς, ἵνα
[2, 16]	παρὼν ὁ Μακεδόνιος ἐν τῷ	ὀχήματι	σύνθρονος τῷ ἐπάρχῳ ἐν πᾶσιν
[2, 16]	αὐτούς. Ἐπεὶ γὰρ οἱ παρόντες	ὄχλος	ἦσαν πολὺς, πάροδος δὲ τῷ
[2, 16]	οἷόν τε ἦν, ἀνθίστασθαι τοὺς	ὄχλους	οἱ στρατιῶται νομίζοντες καὶ ἑκόντας
[2, 15]	τὴν Ῥώμην παραγενόμενοι καὶ γράμμασιν	ὀχυρω	θέντες τοῦ ἐπισκόπου Ἰουλίου κατέλαβον
[2, 24]	κυροῦσαν συνήγαγεν. Ταῖς τοιαύταις ἐπιστολαῖς	ὀχυρωθεὶς	Ἀθανάσιος ὁ ἐπίσκοπος, διὰ τῆς
[2, 15]	τοὺς ἰδίους θρόνους. Ἀθανάσιος μέντοι	ὀψέποτε	διαβῆναι ἐπὶ τὴν Ἰταλίαν ἐξίσχυσε.