Livre, Chap.
[2, 6]	δόγματι, τῶν δὲ φρονούντων καθ´	ἃ	ἡ ἐν Νικαίᾳ σύνοδος ὥρισε·
[2, 23]	ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη,	ἃ	ἡτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν
[2, 23]	τῷ μέλλοντι τὰ βελτίονα μένοι,	ἃ	ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε, καὶ οὖς
[2, 20]	τρισὶ βιβλίοις πρὸς αὐτὸν διαλεγόμενος,	ἃ	πρὸς Μάρκελλον‘ ἐπέγραψε· καὶ τίθησι
[2, 19]	ἐκκλησιαστικὸν ἐν Χριστῷ φρόνημα, μαρτυρούμενον	ἀβιάστως	ὑπὸ τῶν θεοπνεύστων γραφῶν παρὰ
[2, 11]	Ἀθανάσιος ἐν μέσοις τοῖς ψαλμῳδοῦσιν	ἀβλαβὴς	διεσώζετο. Τοῦτον δὲ τὸν τρόπον
[2, 19]	εἰρηκότας ἀνευλαβῶς, ἀνάγκην δὲ δηλονότι	ἀβούλητον	οὖσαν καὶ ἀπροαίρετον περιτεθεικότας τῷ
[2, 9]	σφόδρα ὑπὸ τοῦ Ἀλεξανδρέων λαοῦ	ἀγαπᾶσθαι	Ἀθανάσιον, πεμφθῆναι δὲ εἰς τὴν
[2, 23]	ὑμᾶς τοσαύτην κρίσιν καὶ τοσαύτην	ἀγάπην	περὶ τὸν τηλικοῦτον ἐπίσκοπον ἔχειν,
[2, 23]	ἐστὶν καθαρὰς ὑμῶν καὶ μεστὰς	ἀγάπης	ἀεὶ τὰς εὐχὰς ἀνενηνοχέναι πρὸς
[2, 23]	ἐπαγγελιῶν καὶ τῆς πρὸς αὐτὰς	ἀγάπης,	ἣν ἐκ τῆς διδασκαλίας τοῦ
[2, 23]	ὥραν ἐπιλήσμων γέγονε τῆς ὑμετέρας	ἀγάπης	καὶ τοῦ ὑμετέρου πόθου. Εἰ
[2, 23]	τῆς συνόδου ἀποδεχθείς; Ὑποδέξασθε τοίνυν,	ἀγαπητοὶ	ἀδελφοὶ, μετὰ πάσης τῆς κατὰ
[2, 23]	αἰώνων, ἀμήν. Ἐρρῶσθαι ὑμᾶς εὔχομαι,	ἀγαπητοὶ	ἀδελφοί. Τούτοις πεπιστευκὼς τοῖς γράμμασιν
[2, 23]	χαίρειν. Συγχαίρω κἀγὼ ὑμῖν, ἀδελφοὶ	ἀγαπητοὶ,	ὅτι τὸν καρπὸν τῆς ἑαυτῶν
[2, 23]	συνὼν ὑμῖν διῆγε. Καὶ ἔγωγε,	ἀγαπητοὶ,	τὸν γενόμενον κατ´ αὐτοῦ πάντα
[2, 3]	θεία πρόνοια ὑμᾶς διαφυλάξοι, ἀδελφοὶ	ἀγαπητοί.	Τούτοις θαρρῶν τοῖς γράμμασιν ὁ
[2, 23]	διακόνοις καὶ λαῷ παροικοῦντι Ἀλεξάνδρειαν	ἀγαπητοῖς	ἀδελφοῖς, ἐν Κυρίῳ χαίρειν. Συγχαίρω
[2, 21]	εἰκότως ἂν καὶ μονογενὴς καὶ	ἀγαπητὸς	χρηματίσειε τοῦ Πατρός· οὕτω δὲ,
[2, 23]	δὲ ἀθανάτῳ κρίσει παρ´ ὑμῶν	ἀγαπώμενος.	Ἐπανέρχεται τοιγαροῦν πρὸς ὑμᾶς λαμπρότερος
[2, 23]	ἃ ἡτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς	ἀγαπῶσιν	αὐ τὸν, διὰ τοῦ Κυρίου
[2, 19]	ποιοῦμεν. Ἐπειδὴ τὸν αὐτοτελῆ καὶ	ἀγέννητον	ἄναρχόν τε καὶ ἀόρατον Θεὸν,
[2, 19]	Ἰησοῦ Χριστοῦ Πατέρα, τὸν μόνον	ἀγέννητον,	διὰ τοῦτο ἀρνούμεθα τὸν Χριστὸν
[2, 19]	καὶ μηκέτι ὁμοίως τῷ Πατρὶ	ἀγέννητον	εἶναι καὶ αὐτὸν, ἀλλ´ ἀρχὴν
[2, 19]	γεγεννῆσθαι διδασκόμεθα· ἓν γὰρ τὸ	ἀγέννητον	καὶ ἄναρχον, τὸν Χριστοῦ Πατέρα,
[2, 19]	Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, καὶ	ἀγέννητον	τὸν Υἱὸν, ἢ ὅτι οὐ
[2, 19]	μὴ ἦν, ἀλλοτρίους οἶδεν ἡ	ἁγία	καθολικὴ ἐκκλησία. Ὁμοίως καὶ τοὺς
[2, 19]	Πατὴρ τὸν Υἱὸν, ἀναθεματίζει ἡ	ἁγία	καὶ καθολικὴ ἐκκλησία. Οὔτε γὰρ
[2, 19]	αὐτοὺς πάντα, δι´ οὗ καὶ	ἁγιάζονται	αἱ τῶν εἰλικρινῶς εἰς αὐτὸν
[2, 10]	κατελθόντα, καὶ σάρκα ἐκ τῆς	ἁγίας	παρθένου ἀνει ληφότα, καὶ πᾶσαν
[2, 18]	ἐνανθρωπήσαντα, καὶ γεννηθέντα ἐκ τῆς	ἁγίας	παρθένου, τὸν σταυρωθέντα, καὶ ἀποθανόντα,
[2, 19]	ἐνανθρωπήσαντα, καὶ γεννηθέντα ἐκ τῆς	ἁγίας	παρθένου, τὸν σταυρωθέντα, καὶ ἀποθανόντα,
[2, 18]	ὑπομνῆσαι πάντα, δι´ οὗ καὶ	ἁγιασθήσονται	αἱ τῶν εἰλικρινῶς εἰς αὐτὸν
[2, 10]	Ἅγιον, τὸ εἰς παράκλησιν καὶ	ἁγιασμὸν	καὶ εἰς τελείωσιν τοῖς πιστεύουσι
[2, 19]	Ἁγίου Πνεύματος χάριν ἀφθόνως τοῖς	ἁγίοις	δωρουμένου πατρικῷ βουλήματι· οὕτως γὰρ
[2, 10]	αἰῶνας. Πιστεύομεν καὶ εἰς τὸ	Ἅγιον	Πνεῦμα. Εἰ δὲ δεῖ προσθεῖναι,
[2, 19]	εἶναι Πατέρα καὶ Υἱὸν καὶ	Ἅγιον	Πνεῦμα, καθ´ ἑνὸς καὶ τοῦ
[2, 19]	εἶναι Πατέρα καὶ Υἱὸν καὶ	Ἅγιον	Πνεῦμα, καὶ ἀγέννητον τὸν Υἱὸν,
[2, 10]	Καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ	Ἅγιον,	τὸ εἰς παράκλησιν καὶ ἁγιασμὸν
[2, 18]	Καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ	Ἅγιον,	τουτέστι τὸν Παράκλητον, ὅπερ ἐπαγγειλάμενος
[2, 19]	καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ	Ἅγιον,	τουτέστιν εἰς τὸν Παράκλητον· ὅπερ
[2, 10]	ἀληθῶς Υἱοῦ ὄντος, καὶ Πνεύματος	Ἁγίου	ἀληθῶς ὄντος Πνεύματος Ἁγίου· τῶν
[2, 21]	πνοῆς βιαίας, ἐπληρώθησαν δὲ Πνεύματος	Ἁγίου.	Καὶ οὕτως εἰς πάντας ἀνθρώπους
[2, 10]	καὶ τοῦ Υἱοῦ, καὶ τοῦ	Ἁγίου	Πνεύματος· δηλονότι Πατρὸς ἀληθῶς ὄντος
[2, 19]	καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ	Ἁγίου	Πνεύματος κατὰ τὰς γραφὰς, τρεῖς
[2, 19]	αὐτοῦ γενομένων, καὶ τὴν τοῦ	Ἁγίου	Πνεύματος χάριν ἀφθόνως τοῖς ἁγίοις
[2, 10]	Πνεύματος Ἁγίου ἀληθῶς ὄντος Πνεύματος	Ἁγίου·	τῶν ὀνομάτων οὐχ ἁπλῶς οὐδὲ
[2, 19]	εἰς τὴν παντέλειον Τριάδα τὴν	ἁγιωτάτην,	τὸν Πατέρα λέγοντες Θεὸν, καὶ
[2, 23]	αὐτοὺς ὑποδέχεσθαι. Ἐν μὲν οὖν	Ἀγκύρᾳ,	Βασιλείου ἐξωθουμένου καὶ ἀντεισιόντος Μαρκέλλου,
[2, 15]	καὶ Ἀσκληπᾶς Γάζης, καὶ Μάρκελλος	Ἀγκύρας	τῆς μικρᾶς Γαλατίας, καὶ Λούκιος
[2, 20]	ἔτι μὴν καὶ Μαρκέλλῳ τῷ	Ἀγκύρας,	τῆς πρὸς τῇ μικρᾷ Γαλατίᾳ,
[2, 19]	ἀπὸ Μαρκέλλου καὶ Φωτεινοῦ, τῶν	Ἀγκυρογαλατῶν·	οἳ τὴν προαιώνιον ὕπαρξίν τε
[2, 1]	τελευτὴν τοῦ βασιλέως Κωνσταντίνου γεγενῆσθαι·	ἀγνοεῖ	δὲ καὶ τὴν ἐν Γαλλίαις
[2, 1]	τοῦτο ἔδει ποιῆσαι, ὥστε μὴ	ἀγνοεῖν	καὶ ὅσα αὐταῖς λέξεσιν οἱ
[2, 20]	ὑπόνοιαν τοῦ Σαμοσατέως λαβεῖν. Οὐκ	ἀγνοητέον	μέντοι ὅτι τὸ Μαρκέλλου βιβλίον
[2, 19]	παρὰ τοῖς τὰ καθ´ ἡμᾶς	ἀγνοοῦσι·	καὶ γνῶσιν οἱ κατὰ τὴν
[2, 15]	ἑαυτῶν στασιάζῃ τὰ πλήθη, οὐκ	ἄγνωστα	τοῖς εὖ φρονοῦσι καθέστηκεν. Ὥστε
[2, 23]	διὰ πάσης αἰδοῦς καὶ τιμῆς	ἄγοντες,	τὰς εὐχὰς ἅμα αὐτῷ ὑπέρ
[2, 19]	ποτε ὅτε οὖκ ἦν‘ ἐξ	ἀγράφων	ἐπισφαλῶς λέγοντας, χρονικὸν διάστημα προενθυμητέον
[2, 23]	τοῖς τῆς θαλάσσης ὁμοίως κύμασιν	ἀγρίοις	οὐκ ἀφῆκεν ἡ τῆς ἡμετέρας
[2, 3]	Γαλλίας ἀπεστάλθαι, ἵνα ἐπειδὴ ἡ	ἀγριότης	τῶν αἱμοβόρων καὶ πολεμίων αὐτοῦ
[2, 2]	ἐπίσκοπον, καιροῦ δεδράχθαι εὐκαίρου νομίσαντες,	ἀγῶνα	ἔθεντο τὴν τοῦ ὁμοουσίου‘ πίστιν
[2, 23]	ὁ τῆς ἑῴας βασιλεὺς εἰς	ἀγωνίαν	οὐ τὴν τυχοῦσαν κατέστη· μεταπεμψάμενός
[2, 6]	ὁ τὴν πρὸς Ἄρειον μάχην	ἀγωνισάμενος,	τὸν ἐνθάδε βίον ἀπέλειπεν, εἰκοσιτρία
[2, 25]	ταραχὴ κατεῖχεν· τοῦ Κωνσταντίου γὰρ	ἀδελφιδοῦς	ἦν, ᾧ Νεπωτιανὸς ὄνομα, ὃς
[2, 23]	Κυρίῳ χαίρειν. Συγχαίρω κἀγὼ ὑμῖν,	ἀδελφοὶ	ἀγαπητοὶ, ὅτι τὸν καρπὸν τῆς
[2, 3]	Ἡ θεία πρόνοια ὑμᾶς διαφυλάξοι,	ἀδελφοὶ	ἀγαπητοί. Τούτοις θαρρῶν τοῖς γράμμασιν
[2, 23]	συνόδου ἀποδεχθείς; Ὑποδέξασθε τοίνυν, ἀγαπητοὶ	ἀδελφοὶ,	μετὰ πάσης τῆς κατὰ Θεὸν
[2, 23]	ἀμήν. Ἐρρῶσθαι ὑμᾶς εὔχομαι, ἀγαπητοὶ	ἀδελφοί.	Τούτοις πεπιστευκὼς τοῖς γράμμασιν Ἀθανάσιος
[2, 23]	καὶ λαῷ παροικοῦντι Ἀλεξάνδρειαν ἀγαπητοῖς	ἀδελφοῖς,	ἐν Κυρίῳ χαίρειν. Συγχαίρω κἀγὼ
[2, 18]	αὐτοὺς ἰδιοπαθεῖ· καὶ πρὸς τὸν	ἀδελφὸν	γράμματα διαπέμπεται, δηλῶν τρεῖς ἐπισκόπους
[2, 22]	Ἔστι δὲ τὰ πρὸς τὸν	ἀδελφὸν	γραφέντα τάδε· Ὧδε μέν εἰσι
[2, 23]	ἕνεκα καὶ τὸν δεσπότην καὶ	ἀδελφόν	μου Κώνσταντα τὸν νικητὴν Αὔγουστον
[2, 5]	δὲ ὁ τοῦ βασιλέως Κωνσταντίου	ἀδελφὸς	ὃς ἦν ὁμώνυμος τῷ πατρὶ,
[2, 15]	παίδων μόνος ἐκράτει, Κωνσταντίνου τοῦ	ἀδελφοῦ	αὐτοῦ ὑπὸ τῶν στρατιωτῶν ἀναιρεθέντος,
[2, 23]	ὁ Κωνστάντιος τὰς ἀπειλὰς τοῦ	ἀδελφοῦ	δι´ ἐπιστολῶν ἐκάλεσε τὸν Ἀθανάσιον,
[2, 23]	τις ἴδοι γενόμενον ἐπὶ τοῦ	ἀδελφοῦ	καὶ συνεπισκόπου μου Ἀθανασίου· ὃν
[2, 5]	ἐπιὼν τοῖς μέρεσι τοῦ νέου	ἀδελφοῦ	Κώνσταντος, συμβαλών τε τοῖς στρατιώταις
[2, 25]	Κωνσταντῖνος ὁ νέος τοῖς τοῦ	ἀδελφοῦ	μέρεσιν ἐπιὼν καὶ αὐτὸς ὑπὸ
[2, 23]	ἐκ τῆς διδασκαλίας τοῦ προειρημένου	ἀδελφοῦ	μου ἐπαιδεύθητε, ἔγνωτε ἀληθῶς, καὶ
[2, 23]	ἔσται, ἐπανερ χομένου μὲν τοῦ	ἀδελφοῦ	μου, παυσαμένων δὲ τῶν προγενομένων,
[2, 18]	ἑσπερίων βασιλεὺς ἐζήτησε παρὰ τοῦ	ἀδελφοῦ	πεμφθῆναι τοὺς λόγον δώσοντας περὶ
[2, 23]	ἐπισκόπων, τήν τε αἵρεσιν τοῦ	ἀδελφοῦ	προὐτίθει, καὶ περὶ τοῦ πρακτέου
[2, 22]	κατὰ Σαρδικὴν γενόμενα γνώριμα τῷ	ἀδελφῷ	Κωνσταντίῳ καθίστησιν, ἀποδίδοσθαί τε τοῖς
[2, 23]	τετηρήκατε. Καὶ αὐτῷ δὲ τῷ	ἀδελφῷ	μου Ἀθανασίῳ οὐκ ἔλαττον συγχαίρω,
[2, 16]	ἐν ᾗ τὰς διατριβὰς ποιεῖσθαι,	ἀδεῶς	τε ἐπιβαίνειν καὶ κατὰ τὰς
[2, 19]	Πεπιστεύκαμεν γὰρ ἀμεσιτεύτως αὐτοὺς καὶ	ἀδιαστάτως	ἐπισυνῆφθαι, καὶ ἀχωρίστως ὑπάρχειν ἑαυτῶν·
[2, 19]	τῶν θεοπνεύστων γραφῶν παρὰ τοῖς	ἀδιαστρόφοις.	~Περὶ τῆς ἐν Σαρδικῇ συνόδου.
[2, 22]	ἕως μὲν τοῦ ὄρους τούτου	ἀδιάφορος	ἦν ἡ κοινωνία, διαφόρου τυγχανούσης
[2, 18]	ἐκδόντες, οὐδὲν πλέον ἀνύσαντες ἀνεχώρησαν.	Ἀδιαφόρου	τοίνυν ἔτι τυγχανούσης τῆς μεταξὺ
[2, 15]	ἐμέμνητο ἂν πάντως καὶ τῶν	ἀδικημάτων	αὐτοῦ, ὡς τὰ ἐπ´ αὐτῆς
[2, 23]	κατ´ αὐτοῦ πάντα πειρασμὸν οὐκ	ἄδοξον	ἡγοῦμαι γεγενῆσθαι· καὶ γὰρ καὶ
[2, 15]	τῆς μικρᾶς Γαλατίας, καὶ Λούκιος	Ἀδριανουπόλεως,	ἄλλος δι´ ἄλλο κατηγορηθέντες καὶ
[2, 23]	Ἀσκληπᾷ τῷ Γάζης, καὶ Λουκίῳ	Ἀδριανουπόλεως.	Καὶ γὰρ οὗτοι ὑπὸ τῆς
[2, 23]	κοινωνοῦντας αὐτῷ ἔχειν ἀλειτουργησίαν ἣν	ἀεὶ	ἔσχον, ἣν καὶ οἱ λοιποὶ
[2, 23]	ὑμῶν ψυχαῖς ἐσχήκατε ὡς παρόντα	ἀεί.	Οὐκοῦν οὐ πολλῶν μοι χρεία
[2, 23]	καθαρὰς ὑμῶν καὶ μεστὰς ἀγάπης	ἀεὶ	τὰς εὐχὰς ἀνενηνοχέναι πρὸς τὸν
[2, 20]	παρεῖναι τοὺς περὶ Παῦλον καὶ	Ἀθανάσιον,	ἀπεχώρουν εὐθέως· καὶ γενόμενοι ἐν
[2, 11]	ἐπίσκοπον, αὐτὸν κριτὴν τῶν κατὰ	Ἀθανάσιον	γενέσθαι παρακαλῶν, καὶ πρὸς ἑαυτὸν
[2, 15]	φρονούντων εἰργάσαντο, ἢ ὅσαι δι´	Ἀθανάσιον	γενόμεναι σύνοδοι ἀπωδύραντο, ἢ ὅσα
[2, 8]	Εὐσέβιον οὖν ἔργον τίθενται προηγουμένως	Ἀθανάσιον	διαβάλλειν, πρῶτον μὲν ὡς παρὰ
[2, 24]	ὁμοουσίῳ‘ συνέθεντο, καὶ γράμματα πρὸς	Ἀθανάσιον	διαπεμψάμενοι κοινωνεῖν αὐτῷ τοῦ λοιποῦ
[2, 20]	Μαρεώτου ἐπίσκοπος, ὃν οἱ καθελόντες	Ἀθανάσιον	εἰς τὴν ἐπισκοπὴν τῆσδε τῆς
[2, 22]	δέχεσθαι τοὺς περὶ Παῦλον καὶ	Ἀθανάσιον	ἐν τῇ οἰκείᾳ τάξει, καὶ
[2, 20]	σύνοδος ἐκεκήρυκτο, καὶ οἱ περὶ	Ἀθανάσιον	ἐν τῇ Ῥώμῃ διέτριβον τὴν
[2, 20]	τόπον τοῖς περὶ Παῦλον καὶ	Ἀθανάσιον·	ἔτι μὴν καὶ Μαρκέλλῳ τῷ
[2, 23]	τῶν ἐκκλησιῶν παραχωρῆσαι τοῖς περὶ	Ἀθανάσιον,	ἢ ἐμφύλιον ἀναδέξασθαι πόλε μον.
[2, 17]	πτωχῶν. Τοῦτο ἔφασαν ἐξαργυρίζειν τὸν	Ἀθανάσιον	καὶ εἰς οἰκεῖον ἀποφέρεσθαι κέρδος.
[2, 23]	ἀδελφοῦ δι´ ἐπιστολῶν ἐκάλεσε τὸν	Ἀθανάσιον,	καὶ εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν ἔπεμψε.
[2, 20]	ἐλθεῖν, εἰ μὴ τοὺς περὶ	Ἀθανάσιον	καὶ Παῦλον ἐξελάσωσι τοῦ συλλόγου.
[2, 23]	ἐκάλει πρὸς ἑαυτὸν τοὺς περὶ	Ἀθανάσιον.	Καὶ τέως μὲν παραχρῆμα τὸν
[2, 25]	τὰ Χριστιανῶν ἡσύχαζεν, ἀλλὰ δι´	Ἀθανάσιον	καὶ τὴν τοῦ ὁμοουσίου‘ λέξιν
[2, 23]	τὸν τρόπον· Ἐπιστολὴ Κωνσταντίου πρὸς	Ἀθανάσιον	Κωνστάντιος νικητὴς Αὔγουστος Ἀθανασίῳ ἐπισκόπῳ.
[2, 23]	χάριτος ἐνέχυρον. Ἄλλη ἐπιστολὴ πρὸς	Ἀθανάσιον	Κωνστάντιος νικητὴς Αὔγουστος Ἀθανασίῳ ἐπισκόπῳ.
[2, 23]	καὶ χαρᾶς τὸν ἐπίσκοπον ὑμῶν	Ἀθανάσιον,	μετὰ τούτων οἵ τινες αὐτῶν
[2, 1]	χρόνους ἐπλανήσθη. Τὰ γὰρ κατὰ	Ἀθανάσιον	νομίζει μετὰ τὴν τελευτὴν τοῦ
[2, 24]	Μαξίμου οἱ ἀπεχθῶς ἔχοντες πρὸς	Ἀθανάσιον,	ὅτι πρότερον καθελὼν αὐτὸν, αὖθις
[2, 18]	τινες παραγενόμενοι τοῖς μὲν περὶ	Ἀθανάσιον	οὐδαμῶς εἰς λόγους ἐλθεῖν κατεδέξαντο·
[2, 24]	ἐπεχείρει. Τὰ μὲν οὖν κατὰ	Ἀθανάσιον	οὕτως τότε προέβαινεν. ~Περὶ τῶν
[2, 23]	τῇ πίστει διὰ τοῦ καλεῖν	Ἀθανάσιον	παρ´ ἑαυτόν. Ἰούλιος δὲ τοῖς
[2, 9]	ὑπὸ τοῦ Ἀλεξανδρέων λαοῦ ἀγαπᾶσθαι	Ἀθανάσιον,	πεμφθῆναι δὲ εἰς τὴν Ἐμισηνῶν
[2, 17]	γράμματα, καλεῖ πρὸς ἑαυτὸν τὸν	Ἀθανάσιον,	πυθόμενος τὸν τόπον ἔνθα κέκρυπται.
[2, 23]	τῆς τοῦ ἐπισκοποῦντος προνοίας ἐστέρησθε,	Ἀθανάσιον	τὸν ἐπίσκοπον, ἄνδρα τοῖς πᾶσι
[2, 3]	τὴν γνῶσιν οἶμαι, διὰ τοῦτο	Ἀθανάσιον	τὸν τοῦ προσκυνητοῦ νόμου ὑποφήτην
[2, 22]	τε τοῖς περὶ Παῦλον καὶ	Ἀθανάσιον	τοὺς ἰδίους τόπους παρεκελεύετο. Ὡς
[2, 15]	τὰ ἐκ τούτων ἐγκλήματα ἐπὶ	Ἀθανάσιον	ὡς αἴτιον ἀναφέρουσι, βραχέα περὶ
[2, 20]	γενέσθαι οἱ περὶ Παῦλον καὶ	Ἀθανάσιον,	ὥστε καὶ τὰ κατ´ αὐτοὺς
[2, 23]	Θεοῦ χάριτος ὁ αἰδεσιμώτατος ἐπίσκοπος	Ἀθανάσιος.	Ἀλλ´ εἰ καὶ ἐν βραχεῖ
[2, 23]	αὐτούς. Πρὸς τὴν πρότασιν ταύτην	Ἀθανάσιος	γοργῶς ὑπαπήντησε καὶ φησὶ, Ὦ
[2, 24]	ὡς ἔφην, τῷ ὁμοουσίῳ‘ συνέθεντο.	Ἀθανάσιος	δὲ διὰ τοῦ Πηλουσίου ἐπὶ
[2, 11]	στρατιώτας τάξας πανταχόθεν τῆς ἐκκλησίας.	Ἀθανάσιος	δὲ ἑωρακὼς τὰ γινόμενα φροντίδα
[2, 20]	τριακοσίους συνῆλθον ἐπίσκοποι, ὥς φησιν	Ἀθανάσιος·	ἐκ δὲ τῶν ἑῴων ἑβδομήκοντα
[2, 23]	ἐπιστολὰς ἐν τῇ Ἀκυληΐᾳ δεξάμενος	Ἀθανάσιος—	ἐκεῖ γὰρ τῆς Σαρδικῆς ἀναχωρήσας
[2, 11]	στρατιῶται ἀπόμαχοι ἔμενον· ὁ δὲ	Ἀθανάσιος	ἐν μέσοις τοῖς ψαλμῳδοῦσιν ἀβλαβὴς
[2, 2]	μὲν ἔφθασεν ἐπανελθὼν εἰς αὐτὴν	Ἀθανάσιος	ἑνὸς τῶν Αὐγούστων ὠχυρωμένος γράμμασιν,
[2, 24]	ἔχοντες καὶ αὐτοὶ χαίρωσιν. ~Ὡς	Ἀθανάσιος	ἐπὶ τὴν Ἀλεξάνδρειαν διὰ τῶν
[2, 23]	ἀδελφοί. Τούτοις πεπιστευκὼς τοῖς γράμμασιν	Ἀθανάσιος	ἐπὶ τὴν ἀνατολὴν παρεγένετο. Κωνστάντιος
[2, 11]	χειρὸς στρατιωτικῆς εἰς Ἀλεξάνδρειαν κατελθόντος	Ἀθανάσιος	ἔφυγεν. Τούτων γινομένων καὶ Γρηγόριον
[2, 22]	Ὧδε μέν εἰσι παρ´ ἐμοὶ	Ἀθανάσιος	καὶ Παῦλος· ἀλλὰ πυνθανόμενος διέγνων
[2, 15]	τὴν αὐτῶν θρησκείαν ἐκέκτητο. ~Ὡς	Ἀθανάσιος	καὶ Παῦλος εἰς τὴν Ῥώμην
[2, 3]	Τούτοις θαρρῶν τοῖς γράμμασιν ὁ	Ἀθανάσιος	καταλαμβάνει τὴν Ἀλεξάνδρειαν· καὶ ἥδιστα
[2, 3]	τὰ γράμματα τὰ ὑποτεταγμένα. ~Ὅπως	Ἀθανάσιος	Κωνσταντίνου τοῦ νεωτέρου γράμμασι θαρρήσας
[2, 15]	κατέλαβον αὖθις τοὺς ἰδίους θρόνους.	Ἀθανάσιος	μέντοι ὀψέποτε διαβῆναι ἐπὶ τὴν
[2, 24]	συνήγαγεν. Ταῖς τοιαύταις ἐπιστολαῖς ὀχυρωθεὶς	Ἀθανάσιος	ὁ ἐπίσκοπος, διὰ τῆς Συρίας
[2, 2]	ἂν δύναιντο, εἰ μὴ ὑπονοστήσῃ	Ἀθανάσιος.	Ταῦτα δὲ κατεσκεύαζον ὑπουργῷ χρώμενοι
[2, 23]	δώσειν ἑτοίμως ἐπαγγειλαμένου, εὐθὺς ἐπήγαγεν	Ἀθανάσιος,	τὴν αὐτὴν ἀξιῶν χάριν λαβεῖν,
[2, 11]	τὰ Ἀρείου φρονοῦντες. Ὅπως δὲ	Ἀθανάσιος	τῆς ἐκκλησίας ἐξωθούμενος τοῦ συλληφθῆναι
[2, 17]	μιᾶς τὴν προσωνυμίαν ἔχουσαι. ~Ὡς	Ἀθανάσιος	φοβηθεὶς τὰς τοῦ βασιλέως ἀπειλὰς
[2, 8]	συναρπαγεὶς καὶ τῇ καθαιρέσει ὑπογράψας	Ἀθανασίου.	Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ Ἰούλιος παρῆν
[2, 17]	τὰ παρὰ τῶν Ἀρειανιζόντων κατὰ	Ἀθανασίου	γινόμενα, δεξάμενος δὲ καὶ τὰ
[2, 8]	ἐν τῇ Τύρῳ πεπραγμένα κατὰ	Ἀθανασίου	εἰς μέσον ἦγον. ~Περὶ Εὐσεβίου
[2, 15]	Ῥώμης Ἰουλίῳ διεπέμποντο. Ἐπειδὴ δὲ	Ἀθανασίου	εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν εἰσιόντος, ὠθισμὸς
[2, 24]	ὡς μηδενὸς γενομένου, ψῆφον ὑπὲρ	Ἀθανασίου	ἐξήνεγκεν τήν τε κοινωνίαν αὐτῷ
[2, 23]	τε καὶ λαοῖς τάδε περὶ	Ἀθανασίου	ἐπέστειλεν· Ἐπιστολὴ Ἰουλίου ἐπισκόπου Ῥώμης
[2, 23]	ἐπὶ τὴν Κωνσταντινούπολιν. Τοῦ δὲ	Ἀθανασίου	ἔτι ὑποστελλομένου καὶ ἀμφιβάλλοντος ἐλθεῖν
[2, 24]	τὰ ἐγνωσμένα καὶ ἐψηφισμένα περὶ	Ἀθανασίου·	ἐφ´ ᾧ σφόδρα κατεμωκήσαντο τοῦ
[2, 18]	λόγον δώσοντας τῆς Παύλου καὶ	Ἀθανασίου	καθαιρέσεως. Καὶ πέμπονται Νάρκισσος ὁ
[2, 18]	πεμφθῆναι τοὺς λόγον δώσοντας περὶ	Ἀθανασίου	καὶ Παύλου· καὶ ὅτι ἑτέραν
[2, 12]	Εὐσέβιος τὰ παρὰ Ἰουλίου περὶ	Ἀθανασίου	κριθέντα· μικρὸν γὰρ μετὰ τὴν
[2, 17]	διδάσκοντα ψευδῆ εἶναι τὰ κατὰ	Ἀθανασίου	λεγόμενα. Οὕτως ἐναντίων πεμπομένων τῶν
[2, 23]	τοῦ ἀφανισθῆναι τὰ πραχθέντα κατὰ	Ἀθανασίου	Νικητὴς Κωνστάντιος Αὔγουστος Νεστορίῳ· τῷ
[2, 23]	ἔστι τάδε. Ἐπιστολὴ Κωνσταντίου ὑπὲρ	Ἀθανασίου	Νικητὴς Κωνστάντιος, μέγιστος, Σεβαστὸς, ἐπισκόποις
[2, 23]	τὰς συνόδους ποιούμενος. Ὑπὲρ μέντοι	Ἀθανασίου	ὁ βασιλεὺς ἐπισκόποις τε καὶ
[2, 15]	εἰ διελογίζετο, πόσα κακὰ κατὰ	Ἀθανασίου	οἱ Ἀρειανίζοντες καὶ τῶν τὸ
[2, 23]	τοῦ ἀδελφοῦ καὶ συνεπισκόπου μου	Ἀθανασίου·	ὃν διά τε τὴν καθαρότητα
[2, 17]	καιρῷ, καὶ ἑτέρα διαβολὴ κατὰ	Ἀθανασίου	παρὰ τῶν Ἀρειανιζόντων συρράπτεται, πρόφασιν
[2, 1]	ἀκούσαντες ἐπληρώσαμεν. Ὕστερον μέντοι συντυχόντες	Ἀθανασίου	συντάγμασιν, ἐν οἷς τὰ καθ´
[2, 20]	ἐρήμην κατεψηφίσαντο, ἔπειτα τοὺς κατηγόρους	Ἀθανασίου	τῆς ἀξίας ἀφείλοντο, τὸν ὅρον
[2, 8]	καὶ ὥς τινων αἰκισθέντων ὑπὸ	Ἀθανασίου,	τινῶν δὲ δικαστηρίοις παραδοθέντων. Οὐ
[2, 23]	τὴν τῶν Ἀρειανιζόντων κοινωνίαν. Τὴν	Ἀθανασίου	τοίνυν γνώμην ἀλυσιτελῆ γνόντες οἱ
[2, 23]	πρόσταξιν φυλαχθῆναι βουλόμεθα· ὥστε ἀποδοθέντος	Ἀθανασίου	τοῦ ἐπισκόπου τῇ ἐκκλησίᾳ, τοὺς
[2, 24]	Οὐρσάκιος καὶ Οὐάλης, τοῖς ἐπὶ	Ἀθανασίῳ	γεγονόσιν ἡττηθέντες, ὡς ἔφην, τῷ
[2, 23]	πρὸς Ἀθανάσιον Κωνστάντιος νικητὴς Αὔγουστος	Ἀθανασίῳ	ἐπισκόπῳ. Εἰ καὶ τὰ μάλιστα
[2, 23]	πρὸς Ἀθανάσιον Κωνστάντιος νικητὴς Αὔγουστος	Ἀθανασίῳ	ἐπισκόπῳ. Ἐπὶ πολύ σε κλυδωνίζεσθαι
[2, 23]	τὸν αὐτόν Κωνστάντιος νικητὴς Αὔγουστος	Ἀθανασίῳ	ἐπισκόπῳ. Ἡνίκα ἐν τῇ Ἐδέσῃ
[2, 22]	Σαρδικῇ συνόδου ἀποδούσης τοὺς θρόνους	Ἀθανασίῳ	καὶ Παύλῳ, καὶ τοῦ βασιλέως
[2, 24]	ἀποδίδωσι καὶ αὐτὸς τὴν κοινωνίαν	Ἀθανασίῳ	καὶ τὴν ἀξίαν. Γράφει τε
[2, 23]	αὐτῷ δὲ τῷ ἀδελφῷ μου	Ἀθανασίῳ	οὐκ ἔλαττον συγχαίρω, ὅτι, καίπερ
[2, 23]	βασιλεῖ παρεχώρουν. Διόπερ ὁ βασιλεὺς	Ἀθανασίῳ	τε καὶ Παύλῳ καὶ Μαρκέλλῳ
[2, 15]	εὖ φρονοῦσι καθέστηκεν. Ὥστε μάτην	Ἀθανασίῳ	τὴν αἰτίαν ἀνάπτουσιν οἱ λοιδοροῦντες
[2, 20]	βασιλέως, ὥστε ἀποδοθῆναι Παύλῳ καὶ	Ἀθανασίῳ	τοὺς οἰκείους τόπους, οὐδὲν πλέον
[2, 23]	βλάβῃ καὶ ὕβρει τῶν κοινωνούντων	Ἀθανασίῳ	τῷ ἐπισκόπῳ πραχθὲν εὑρίσκεται, τοῦτο
[2, 23]	τῇ οὐρανίᾳ διδασκαλίᾳ, ἀποδειχθεὶς δὲ	ἀθανάτῳ	κρίσει παρ´ ὑμῶν ἀγαπώμενος. Ἐπανέρχεται
[2, 17]	τῶν συνόδων ἐπιστολαὶ σιγῶσιν ἢ	ἀθετοῦσι	τὸ ὁμοούσιον, ταύτας σπουδαίως παρατίθεται,
[2, 19]	ἀτελεύτητον αὐτοῦ βασιλείαν ὁμοίως Ἰουδαίοις	ἀθετοῦσιν,	ἐπὶ προφάσει τοῦ συνίστασθαι δοκεῖν
[2, 23]	κινδύνους νικήσας ἀποδίδοται νῦν ὑμῖν,	ἀθῷος	οὐ παρ´ ἡμῶν μόνον, ἀλλὰ
[2, 16]	φαῦλον πεπραχὼς, ἀλλὰ καθαρὸς καὶ	ἀθῷος	τῶν γενομένων τυγχάνων, ὑπὸ τοῦ
[2, 2]	κατὰ τὰς ἀνατολικὰς πόλεις ἐγένετο·	αἱ	γὰρ ἐν Ἰλλυριοῖς καὶ τὰ
[2, 19]	τε καὶ ἀληθῶς διδάσκουσιν ἡμᾶς	αἱ	θεῖαι γραφαὶ γεγεννῆσθαι· ἀλλ´ οὐδὲ
[2, 10]	τῶν γεννημάτων, καὶ μὴ ὡς	αἱ	θεῖαι γραφαὶ παραδεδώκασι τῶν προειρημένων
[2, 18]	πάντα, δι´ οὗ καὶ ἁγιασθήσονται	αἱ	τῶν εἰλικρινῶς εἰς αὐτὸν πεπιστευκότων
[2, 19]	πάντα, δι´ οὗ καὶ ἁγιάζονται	αἱ	τῶν εἰλικρινῶς εἰς αὐτὸν πιστευόντων
[2, 10]	πιστεύομεν καὶ ἀκολουθοῦμεν. Τοιαῦται μὲν	αἱ	τῶν ἐν Ἀντιοχείᾳ τότε συνελθόντων
[2, 17]	ποιεῖν· ἐν οἷς μὲν γὰρ	αἱ	τῶν συνόδων ἐπιστολαὶ σιγῶσιν ἢ
[2, 17]	πρὸς αὐτὸν παρὰ τῶν ἐν	Αἰγύπτῳ	ἐπισκόπων, διδάσκοντα ψευδῆ εἶναι τὰ
[2, 24]	Ἀλεξανδρείᾳ, καὶ πᾶσι τοῖς ἐν	Αἰγύπτῳ	καὶ Λιβύῃ ἐπισκόποις τὰ ἐγνωσμένα
[2, 23]	τῆς τοῦ Θεοῦ χάριτος ὁ	αἰδεσιμώτατος	ἐπίσκοπος Ἀθανάσιος. Ἀλλ´ εἰ καὶ
[2, 23]	διαφυλάττοντες, τὸν προειρημένον διὰ πάσης	αἰδοῦς	καὶ τιμῆς ἄγοντες, τὰς εὐχὰς
[2, 3]	τύχῃ προσόψεως, ὅσης παρ´ ἐμοῦ	αἰδοῦς	τετύχηκε γνώσεσθε· οὐ γὰρ θαυμαστὸν,
[2, 8]	στάσει ἀπέθανον· καὶ ὥς τινων	αἰκισθέντων	ὑπὸ Ἀθανασίου, τινῶν δὲ δικαστηρίοις
[2, 3]	ἵνα ἐπειδὴ ἡ ἀγριότης τῶν	αἱμοβόρων	καὶ πολεμίων αὐτοῦ ἐχθρῶν εἰς
[2, 6]	τοῦ προσχήματος τῆς εὐλαβείας δεικνύμενον,	αἱρεῖσθαι	Μακεδόνιον, διάκονον τυγχάνοντα μὲν ἤδη
[2, 23]	τὴν σκευωρίαν πᾶσαν τῆς Ἀρειανῆς	αἱρέσεως	κατεπάτησε, καὶ πολλάκις διὰ φθόνον
[2, 15]	Σαβῖνος ὁ τῆς Μακεδονίου προεστὼς	αἱρέσεως·	ὃς εἰ διελογίζετο, πόσα κακὰ
[2, 17]	Σαβῖνος μέντοι ὁ τῆς Μακεδονίου	αἱρέσεως,	οὗ καὶ ἤδη πρότερον ἐμνημονεύσαμεν,
[2, 15]	ἀπωδύραντο, ἢ ὅσα αὐτὸς ὁ	αἱρεσιάρχης	Μακεδόνιος κατὰ πασῶν τῶν ἐκκλησιῶν
[2, 15]	διαβάλλει· ἀλλ´ οὐδ´ ὅλως τοῦ	αἱρεσιάρχου	μνήμην πεποίηται, πάντως που τὰ
[2, 22]	Κωνστάντιος παρεῖλκε πρὸς τὰ γραφόμενα,	αἵρεσιν	αὖθις προὐτίθει ὁ τῶν ἑσπερίων
[2, 23]	τῶν ἀνατολικῶν ἐπισκόπων, τήν τε	αἵρεσιν	τοῦ ἀδελφοῦ προὐτίθει, καὶ περὶ
[2, 18]	πόλις δὲ αὕτη τῶν Ἰλλυριῶν,	αἵρεσις	ἑτέρα. Φωτεινὸς γὰρ τῶν ἐκεῖ
[2, 10]	Θεοῦ καὶ τοῦ Χριστοῦ, πᾶσαν	αἱρετικὴν	ἀναθεματίζομεν κακοδοξίαν. Καὶ εἴ τις
[2, 10]	περὶ τῆς πίστεως ἐκθέσεις ἐγένοντο·	αἷς	καὶ Γρηγόριος, μήπω τῆς Ἀλεξανδρείας
[2, 10]	τῶν πάντων νοητῶν τε καὶ	αἰσθητῶν	δημιουργόν τε καὶ προνοητήν· καὶ
[2, 23]	πρὸς ἡμᾶς, καὶ τῶν καμάτων	αἰτεῖν	θεραπείαν· ὅμως ἐπειδὴ ἴσως ὁ
[2, 20]	βασιλέων, τοῦ μὲν διὰ γραμμάτων	αἰτήσαντος,	τοῦ δὲ τῆς ἑῴας ἑτοίμως
[2, 15]	καθέστηκεν. Ὥστε μάτην Ἀθανασίῳ τὴν	αἰτίαν	ἀνάπτουσιν οἱ λοιδοροῦντες αὐτὸν, καὶ
[2, 20]	στενὸν τῆς προθεσμίας ἐμέμφοντο, τὴν	αἰτίαν	ἐπὶ Ἰούλιον τὸν ἐπίσκοπον Ῥώμης
[2, 2]	τῶν πυνθανομένων τῆς ταραχῆς τὴν	αἰτίαν	πρόφασιν εὐθὺς εἶχε ζητήσεως· καὶ
[2, 1]	~Προοίμιον, δι´ ἣν	αἰτίαν	τὸ πρῶτον καὶ τὸ δεύτερον
[2, 15]	λεκτέον. Τὰς μὲν γὰρ ἀληθεῖς	αἰτίας	ὁ Θεὸς οἶδεν, ὁ αὐτῆς
[2, 6]	ταῖς προτέραις ἐπισυμπλέκεται ταραχὴ ἐξ	αἰτίας	τοιαύτης. Ἀλέξανδρος ὁ κατὰ τήνδε
[2, 3]	δι´ ὧν συνεχεῖς στάσεις ἐγίνοντο,	αἵτινες	ὑπόθεσιν παρεῖχον τοῖς περὶ Εὐσέβιον
[2, 15]	τούτων ἐγκλήματα ἐπὶ Ἀθανάσιον ὡς	αἴτιον	ἀναφέρουσι, βραχέα περὶ τούτων λεκτέον.
[2, 2]	πρεσβυτέρῳ, ὃς τῆς Ἀρείου ἀνακλήσεως	αἴτιος	μικρὸν ἔμπροσθεν ἐγεγόνει. Πῶς δὲ
[2, 23]	θέλῃς· χάριν δὲ καὶ αὐτὸς	αἰτῶ,	καὶ δέομαι, δός μοι. Τοῦ
[2, 19]	ὅτι ἦν ποτε χρόνος ἢ	αἰὼν	ὅτε μὴ ἦν, ἀλλοτρίους οἶδεν
[2, 10]	διδάσκει λέγων, ἢ καιρὸν ἢ	αἰῶνα	εἶναι ἢ γεγονέναι, πρὸ τοῦ
[2, 18]	οὖσα διαμενεῖ εἰς τοὺς ἀπείρους	αἰῶνας·	ἔσται γὰρ καθεζόμενος ἐν δεξιᾷ
[2, 19]	ἀκατάπαυστος οὖσα διαμένει εἰς ἀπείρους	αἰώνας·	καθέζεται γὰρ ἐν δεξιᾷ τοῦ
[2, 19]	καὶ βασιλεύων εἰς τοὺς ἀτελευτήτους	αἰῶνας,	οὐδὲν γὰρ πρόσφατον ὁ Χριστὸς
[2, 10]	βασιλέα καὶ Θεὸν εἰς τοὺς	αἰῶνας.	Πιστεύομεν καὶ εἰς τὸ Ἅγιον
[2, 23]	Θεῷ ἡ δόξα εἰς τοὺς	αἰῶνας	τῶν αἰώνων, ἀμήν. Ἐρρῶσθαι ὑμᾶς
[2, 19]	Θεόν· καὶ χρόνοι γὰρ καὶ	αἰῶνες	γεγόνασι δι´ αὐτοῦ. Οὔτε μὴν
[2, 19]	Πατρὸς, οὐ μόνον ἐν τῷ	αἰῶνι	τούτῳ, ἀλλὰ καὶ ἐν τῷ
[2, 18]	Πατρὸς, οὐ μόνον ἐν τῷ	αἰῶνι	τούτῳ, ἀλλὰ καὶ ἐν τῷ
[2, 10]	περὶ σαρκὸς ἀναστάσεως, καὶ ζωῆς	αἰωνίου.	Ταῦτα μὲν ἐν τῇ πρώτῃ
[2, 23]	δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν	αἰώνων,	ἀμήν. Ἐρρῶσθαι ὑμᾶς εὔχομαι, ἀγαπητοὶ
[2, 19]	ἡμῶν, τὸν πρὸ πάντων τῶν	αἰώνων	γεννηθέντα ἐκ τοῦ Πατρὸς, Θεὸν
[2, 18]	Χριστὸν, τὸν πρὸ πάντων τῶν	αἰώνων	ἐκ τοῦ Πατρὸς γεννηθέντα, Θεὸν
[2, 10]	τὸν γεννηθέντα πρὸ πάντων τῶν	αἰώνων	ἐκ τοῦ Πατρὸς, Θεὸν ἐκ
[2, 19]	τοῦ Θεοῦ, μὴ εἶναι πρὸ	αἰώνων	θέλοντας, ἀλλ´ ἔκτοτε Χριστὸν αὐτὸν
[2, 19]	δὲ Υἱὸν γεγεννῆσθαι πρὸ τῶν	αἰώνων,	καὶ μηκέτι ὁμοίως τῷ Πατρὶ
[2, 18]	καὶ ἐρχόμενον ἐπὶ συντελείᾳ τῶν	αἰώνων	κρῖναι ζῶντας καὶ νεκροὺς καὶ
[2, 19]	Πατρὸς, ἐρχόμενον ἐπὶ συντελείᾳ τῶν	αἰώνων	κρῖναι ζῶντας καὶ νεκροὺς καὶ
[2, 19]	μὴ εἶναι Θεὸν πρὸ τῶν	αἰώνων,	μήτε Χριστὸν, μήτε Υἱὸν Θεοῦ
[2, 19]	προγνωστικῶς συνόντα καὶ συνδιατρίβοντα πρὸ	αἰώνων	τῷ ἑαυτοῦ Πατρὶ, καὶ πρὸς
[2, 10]	Θεοῦ μονογενῆ, πρὸ πάντων τῶν	αἰώνων	ὑπάρχοντα, καὶ συνόντα τῷ γεγεννηκότι
[2, 21]	καὶ περὶ αὐτοῦ εἰπεῖν οὐκ	ἄκαιρον	ἡγοῦμαι. Πρῶτον μὲν γὰρ τῇ
[2, 4]	καὶ τὴν Παμφίλου προσωνυμίαν ἐκέκτητο,	Ἀκάκιος	μαθητὴς αὐτοῦ τὴν ἐπισκοπὴν διαδέχεται·
[2, 4]	~Ὡς τελευτήσαντος Εὐσεβίου τοῦ Παμφίλου	Ἀκάκιος	τὴν ἐπισκοπὴν Καισαρείας διεδέξατο. Ἐν
[2, 23]	θηριώδεσιν ἀνοδίαις, οὐ παρεῖδεν ἡ	ἀκάματος	ἡμῶν εὐσέβεια. Εἰ καὶ τὰ
[2, 19]	ἀνέφικτον γεγεννηκέναι ἀνεφίκτως καὶ πᾶσιν	ἀκαταλήπτως	οἴδαμεν· τὸν δὲ Υἱὸν γεγεννῆσθαι
[2, 23]	γὰρ ἐρῶ, ὅτι τὰς ψυχὰς	ἀκαταμαχήτους	ἐν τῇ πίστει τετηρήκατε. Καὶ
[2, 19]	ἔργα αὐτοῦ, οὗ ἡ βασιλεία	ἀκατάπαυστος	οὖσα διαμένει εἰς ἀπείρους αἰώνας·
[2, 18]	ἔργα αὐτοῦ· οὗ ἡ βασιλεία	ἀκατάπαυστος	οὖσα διαμενεῖ εἰς τοὺς ἀπείρους
[2, 5]	ἀναιρεῖται ὑπ´ αὐτῶν ἐν ὑπατείᾳ	Ἀκινδύνου	καὶ Πρόκλου. ~Ὡς Ἀλέξανδρος ὁ
[2, 10]	γεγόναμεν· πῶς γὰρ ἐπίσκοποι ὄντες	ἀκο	λουθήσομεν πρεσβυτέρῳ; οὔτε ἄλλην τινα
[2, 13]	Ἦλθε δὲ τὰ γινόμενα εἰς	ἀκοὰς	Κωνσταντίου τοῦ βασιλέως κατὰ τὴν
[2, 23]	νεύματι προστάτης ἐτύγχανε. Τούτῳ τὰ	ἀκόλουθα	ἔδει παρὰ τῆς ἡμετέρας ὑπᾶρξαι
[2, 1]	πλείονα. Ἡμεῖς οὖν πρότερον Ῥουφίνῳ	ἀκολουθήσαντες	τὸ πρῶτον καὶ τὸ δεύτερον
[2, 10]	ἐπιστολὴ ἔστιν ἥδε· Ἡμεῖς οὔτε	ἀκόλουθοι	Ἀρείου γεγόναμεν· πῶς γὰρ ἐπίσκοποι
[2, 21]	φησίν· Τούτων τοίνυν ὧδε ἐπικατασκευαζομένων,	ἀκόλουθον	ἐστὶ μετὰ τῶν προεκτεθέντων ἁπάντων,
[2, 3]	τοῦ τὴν εὐχὴν πληρῶσαι ἀνεπαύσατο,	ἀκόλουθον	ἡγησάμην τὴν προαίρεσιν τοῦ τῆς
[2, 10]	καὶ ἐμφανῶς καὶ πιστεύομεν καὶ	ἀκολουθοῦμεν.	Τοιαῦται μὲν αἱ τῶν ἐν
[2, 18]	Μαρκέλλου τε τοῦ καθῃρημένου μαθητὴς,	ἀκολουθῶν	τῷ διδασκάλῳ, ψιλὸν ἄνθρωπον τὸν
[2, 10]	τοῖς ῥήμασι· Ἄλλη ἔκθεσις Πιστεύομεν	ἀκολούθως	τῇ εὐαγγελικῇ καὶ ἀποστολικῇ παραδόσει,
[2, 21]	τὸν Χριστὸν τοῦ Θεοῦ κατήγγειλαν	ἀκολούθως	τῇ προφητείᾳ φησάσῃ, Διότι ἰδοὺ
[2, 22]	αὐτὸς ἐγὼ αὐτόθι γενόμενος, καὶ	ἄκοντός	σου, τούτοις τοὺς οἰκείους ἀποδίδωμι
[2, 2]	τὸ ζήτημα εἰς φιλονεικίαν τοὺς	ἀκούοντας	ἤγειρεν. Ἕκαστος γὰρ τῶν πυνθανομένων
[2, 1]	καὶ παρὰ τῶν ἔτι ζώντων	ἀκούσαντες	ἐπληρώσαμεν. Ὕστερον μέντοι συντυχόντες Ἀθανασίου
[2, 19]	τῆς θεότητος ἀξίωμα, καὶ μίαν	ἀκριβῆ	τῆς βασιλείας τὴν συνάφειαν· πανταρχοῦντος
[2, 10]	οὐδὲ ἀργῶν κειμένων, ἀλλὰ σημαινόντων	ἀκριβῶς	τὴν ἰδίαν ἑκάστου τῶν ὀνομαζομένων
[2, 16]	μὲν ἐπίσκοπος εὐγνωμόνως ἔφερε τὴν	ἄκριτον	καταδίκην. Ὁ δὲ, δείσας τοὺς
[2, 23]	Ταύτας τὰς ἐπιστολὰς ἐν τῇ	Ἀκυληΐᾳ	δεξάμενος Ἀθανάσιος— ἐκεῖ γὰρ τῆς
[2, 19]	ἀπροαίρετον περιτεθεικότας τῷ Θεῷ ἵνα	ἄκων	γεννήσῃ τὸν Υἱὸν, δυσσεβεστάτους καὶ
[2, 23]	ἐκκλησίᾳ, τοὺς κοινωνοῦντας αὐτῷ ἔχειν	ἀλειτουργησίαν	ἣν ἀεὶ ἔσχον, ἣν καὶ
[2, 23]	ἀπαλειφθῆναι βουλόμεθα· καὶ γὰρ τὴν	ἀλειτουργησίαν,	ἣν οἱ αὐτοῦ κληρικοὶ εἶχον,
[2, 14]	οἱ Ἀρειανίζοντες μεθιστῶσιν ἐκ τῆς	Ἀλεξ	ανδρείας Γρηγόριον ὡς μισούμενον ἐν
[2, 23]	ἐπισκόπου Ῥώμης πρὸς τοὺς ἐν	Ἀλεξανδρείᾳ	Ἰούλιος ἐπισκόποις καὶ πρεσβυτέροις καὶ
[2, 24]	ἡ συνόδος τοῖς τε ἐν	Ἀλεξανδρείᾳ,	καὶ πᾶσι τοῖς ἐν Αἰγύπτῳ
[2, 23]	ἑαυτόν. Ἰούλιος δὲ τοῖς ἐν	Ἀλεξανδρείᾳ	κληρικοῖς τε καὶ λαοῖς τάδε
[2, 11]	γινομένων καὶ Γρηγόριον κατήγαγον ἐν	Ἀλεξανδρείᾳ	Συριανός τε ὁ στρατηγὸς, καὶ
[2, 23]	ἐπειδὴ δὲ εἰσὶν ἐν τῇ	Ἀλεξανδρείᾳ	τινες τοῦ λαοῦ διακρινόμενοι τὴν
[2, 23]	καὶ διακόνοις καὶ λαῷ παροικοῦντι	Ἀλεξάνδρειαν	ἀγαπητοῖς ἀδελφοῖς, ἐν Κυρίῳ χαίρειν.
[2, 10]	προβληθέντος καὶ δεδοικότος τὴν εἰς	Ἀλεξάνδρειαν	ἄφιξιν, προχειρίζονται Γρηγόριον εἰς τὴν
[2, 24]	χαίρωσιν. ~Ὡς Ἀθανάσιος ἐπὶ τὴν	Ἀλεξάνδρειαν	διὰ τῶν Ἱεροσολύμων παριὼν ὑπὸ
[2, 15]	Ἐπειδὴ δὲ Ἀθανασίου εἰς τὴν	Ἀλεξάνδρειαν	εἰσιόντος, ὠθισμὸς τῶν ὑπὸ Γεωργίου
[2, 23]	τὸν Ἀθανάσιον, καὶ εἰς τὴν	Ἀλεξάνδρειαν	ἔπεμψε. Ταῦτα γνοὺς ὁ τῆς
[2, 24]	διὰ τοῦ Πηλουσίου ἐπὶ τὴν	Ἀλεξάνδρειαν	ἐπορεύετο· κατὰ πόλεις τε παριὼν
[2, 10]	ἐπίσκοποι, διὰ τὸ παραιτήσασθαι τὴν	Ἀλεξάνδρειαν	Εὐσέβιον τὸν Ἐμισηνὸν, Γρηγόριον χειροτονήσαντες
[2, 23]	Σεβαστὸς, τῷ λαῷ τῆς κατὰ	Ἀλεξάνδρειαν	καθολικῆς ἐκκλησίας. Σκοπὸν ποιούμενοι τὴν
[2, 3]	γράμμασιν ὁ Ἀθανάσιος καταλαμβάνει τὴν	Ἀλεξάνδρειαν·	καὶ ἥδιστα μὲν αὐτὸν ἀνεδέξατο
[2, 9]	τε τὴν ἱερωσύνην καταλαβεῖν τὴν	Ἀλεξάνδρειαν,	κἀκεῖ μαθεῖν τὰ φιλόσοφα· ἐπανελθόντα
[2, 3]	τοῦ νεωτέρου γράμμασι θαρρήσας τὴν	Ἀλεξάνδρειαν	κατέλαβεν Κωνσταντῖνος Καῖσαρ τῷ λαῷ
[2, 11]	Γρηγορίου μετὰ χειρὸς στρατιωτικῆς εἰς	Ἀλεξάνδρειαν	κατελθόντος Ἀθανάσιος ἔφυγεν. Τούτων γινομένων
[2, 23]	ἡμετέραν πρόσοψιν εὐθέως εἰς τὴν	Ἀλεξάνδρειαν	ὁδεῦσαι. Ἀλλ´ ἐπειδὴ πλεῖστος χρόνος
[2, 3]	ὡς ὀργισθέντα τὸν βασιλέα τῆς	Ἀλεξανδρείας	ἐκβαλεῖν. Πῶς μὲν οὖν τοῦτο
[2, 10]	αἷς καὶ Γρηγόριος, μήπω τῆς	Ἀλεξανδρείας	ἐπιβὰς, ὡς ἐπίσκοπος αὐτῆς καθυπέγραψε.
[2, 9]	Κωνσταντινουπόλεως ἐπισκόπου προβληθῆναι εἰς τὴν	Ἀλεξανδρείας	ἐπισκοπήν· ἀλλ´ ἐκεῖ μὲν μηκέτι
[2, 10]	ἄφιξιν, προχειρίζονται Γρηγόριον εἰς τὴν	Ἀλεξανδρείας	ἐπισκοπήν. Καὶ τοῦτο κατεργασάμενοι μεταποιοῦσι
[2, 2]	Οὕτω γὰρ μόνως δύνασθαι τῆς	Ἀλεξανδρείας	ἐπίσκοπον ἀναδεῖξαι τῆς αὐτῶν δόξης
[2, 9]	τῆς διαβολῆς γενομένης, προχειρίζονται τῆς	Ἀλεξανδρείας	ἐπίσκοπον, πρῶτον μὲν Εὐσέβιον τὸν
[2, 14]	~Ὅτι οἱ Ἀρειανοὶ Γρηγόριον τῆς	Ἀλεξανδρείας	μεταστήσαντες Γεώργιον ἀνταπέστειλαν. Ἐν δὲ
[2, 23]	ἱερᾶς θρησκείας ἐπίγνωσιν προθυμότατα σπεύδοιεν,	Ἀλεξανδρεῖς	προσφιλέστατοι. Καὶ αὖθις οὖν παραινοῦμεν
[2, 23]	χάριτος ἀπολαύειν. Ἄλλη ἐπιστολὴ τοῖς	Ἀλεξανδρεῦσι	πεμφθεῖσα Νικητὴς Κωνστάντιος, μέγιστος, Σεβαστὸς,
[2, 17]	συρράπτεται, πρόφασιν ἐφευρόντων τοιαύτην. Τῇ	Ἀλεξανδρέων	ἐκκλησίᾳ σιτηρέσιον ἤδη πρότερον δεδώρητο
[2, 3]	Καῖσαρ τῷ λαῷ τῆς καθολικῆς	Ἀλεξανδρέων	ἐκκλησίας. Οὐδὲ τῆς ὑμετέρας ἱερᾶς
[2, 13]	πρότερον τοῦ σίτου ἐκ τῆς	Ἀλεξανδρέων	κομιζομένου πόλεως. Μακεδόνιον δὲ ἀναδεῖξαι
[2, 3]	μὲν αὐτὸν ἀνεδέξατο ὁ τῶν	Ἀλεξανδρέων	λαός· ὅσοι δὲ ἐτύγχανον Ἀρειανίζοντες
[2, 11]	τῆς ἐκκλησίας ἐκράτησεν. Ὁ δὲ	Ἀλεξανδρέων	λαὸς, οὐκ ἐνεγκόντες τὸ γεγονὸς,
[2, 9]	διὰ τὸ σφόδρα ὑπὸ τοῦ	Ἀλεξανδρέων	λαοῦ ἀγαπᾶσθαι Ἀθανάσιον, πεμφθῆναι δὲ
[2, 2]	Αὐγούστων ὠχυρωμένος γράμμασιν, ἅπερ τῷ	Ἀλεξανδρέων	λαῷ Κωνσταντῖνος ὁ νέος, ὁ
[2, 6]	ἐπισυμπλέκεται ταραχὴ ἐξ αἰτίας τοιαύτης.	Ἀλέξανδρος	ὁ κατὰ τήνδε τὴν πόλιν
[2, 6]	ὑπατείᾳ Ἀκινδύνου καὶ Πρόκλου. ~Ὡς	Ἀλέξανδρος	ὁ Κωνσταντίνου πόλεως ἐπίσκοπος τελευτῶν
[2, 6]	σύνοδος ὥρισε· καὶ ἕως μὲν	Ἀλέξανδρος	περιῆν, κατεκράτουν οἱ φρονοῦντες τὸ
[2, 1]	ἐπιτετυχηκότες, ὡς οἷόν τε τὴν	ἀλήθειαν	ἀνιχνεύσαμεν. Διὸ ἠναγκάσθημεν τὸ πρῶτον
[2, 10]	σοφίαν, ζωὴν, φῶς ἀληθινὸν, ὁδὸν	ἀληθείας,	ἀνάστασιν, ποιμένα, θύραν, ἄτρεπτόν τε
[2, 15]	Θεὸς οἶδεν, ὁ αὐτῆς τῆς	ἀληθείας	κριτής. Ὅτι δὲ ταῦτα κατὰ
[2, 19]	τὸν Υἱὸν, δυσσεβεστάτους καὶ τῆς	ἀληθείας	ξένους ἐπιγινώσκομεν· ὅτι τε παρὰ
[2, 15]	τούτων λεκτέον. Τὰς μὲν γὰρ	ἀληθεῖς	αἰτίας ὁ Θεὸς οἶδεν, ὁ
[2, 10]	ἐν Νικαίᾳ μεμψάμενοι, τὸ δὲ	ἀληθὲς,	ἐπὶ καθαιρέσει καὶ παρατροπῇ τῆς
[2, 8]	τῆς θεμελιώσεως συνετέλεσεν, τὸ δὲ	ἀληθὲς	ἐπὶ τῇ ἀνατροπῇ καὶ καθαιρέσει
[2, 19]	κατὰ φύσιν τέλειον εἶναι καὶ	ἀληθῆ,	καὶ μὴ ἐξ ἀνθρώπων μετὰ
[2, 10]	λόγον ζῶντα, σοφίαν, ζωὴν, φῶς	ἀληθινὸν,	ὁδὸν ἀληθείας, ἀνάστασιν, ποιμένα, θύραν,
[2, 19]	δύναμιν, καὶ ζωὴν, καὶ φῶς	ἀληθινὸν,	τὸν ἐπ´ ἐσχάτου τῶν ἡμερῶν
[2, 18]	δύναμιν, καὶ ζωὴν, καὶ φῶς	ἀληθινὸν,	τὸν ἐπ´ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν
[2, 10]	τε τῶν προφητῶν καὶ ἀποστόλων	ἀληθινῶς	τε καὶ ἐμφανῶς καὶ πιστεύομεν
[2, 1]	ὁ Ῥουφῖνος οὐκ ἐκπίπτει τοῦ	ἀληθοῦς.	Οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ τοῦτο
[2, 23]	ὀφθαλμῶν λοιπὸν ὁρᾶτε. Τοῦτο γὰρ	ἀληθῶς	ἄν τις ἴδοι γενόμενον ἐπὶ
[2, 21]	ἐξ οὐκ ὄντων γεγονὼς οὐκ	ἀληθῶς	γένοιτ´ ἂν Υἱὸς τοῦ Θεοῦ,
[2, 19]	μονογενῆ Υἱὸν γνησίως τε καὶ	ἀληθῶς	διδάσκουσιν ἡμᾶς αἱ θεῖαι γραφαὶ
[2, 23]	προειρημένου ἀδελφοῦ μου ἐπαιδεύθητε, ἔγνωτε	ἀληθῶς,	καὶ κατὰ τὴν προσοῦσαν ὑμῖν
[2, 10]	τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· δηλονότι Πατρὸς	ἀληθῶς	ὄντος Πατρὸς, καὶ Υἱοῦ ἀληθῶς
[2, 10]	Υἱοῦ ὄντος, καὶ Πνεύματος Ἁγίου	ἀληθῶς	ὄντος Πνεύματος Ἁγίου· τῶν ὀνομάτων
[2, 21]	αὐτῷ μόνον χαριζόμενος, τὸ δὲ	ἀληθῶς,	Υἱὸς εἶναι ἀρνούμενος· ὁ γὰρ
[2, 21]	ἄλλο τι τῶν γενητῶν. Ἀλλ´	ἀληθῶς	Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ὁ ἐξ
[2, 10]	ἀληθῶς ὄντος Πατρὸς, καὶ Υἱοῦ	ἀληθῶς	Υἱοῦ ὄντος, καὶ Πνεύματος Ἁγίου
[2, 21]	μηδὲ ἄλλο τι τῶν γενητῶν.	Ἀλλ´	ἀληθῶς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ὁ
[2, 19]	πρόσφατον ὁ Χριστὸς προσείληφεν ἀξίωμα·	ἀλλ´	ἄνωθεν τέλειον αὐτὸν, καὶ τῷ
[2, 19]	Πατρὶ ἀγέννητον εἶναι καὶ αὐτὸν,	ἀλλ´	ἀρχὴν ἔχειν τὸν γεννήσαντα Πατέρα·
[2, 23]	χάριτος ὁ αἰδεσιμώτατος ἐπίσκοπος Ἀθανάσιος.	Ἀλλ´	εἰ καὶ ἐν βραχεῖ χρόνῳ
[2, 19]	ἐξ ἀνθρώπων μετὰ ταῦτα Θεὸν,	ἀλλ´	ἐκ Θεοῦ ἐνανθρωπῆσαι δι´ ἡμᾶς,
[2, 19]	ὑποστάσεως παρὰ τὸν Πατέρα προϋποκειμένης,	ἀλλ´	ἐκ μόνου τοῦ Θεοῦ γνησίως
[2, 9]	προβληθῆναι εἰς τὴν Ἀλεξανδρείας ἐπισκοπήν·	ἀλλ´	ἐκεῖ μὲν μηκέτι ὁρμῆσαι, διὰ
[2, 19]	μὴ εἶναι πρὸ αἰώνων θέλοντας,	ἀλλ´	ἔκτοτε Χριστὸν αὐτὸν γεγονέναι καὶ
[2, 19]	Υἱὸν, οὐ δύο τούτους Θεοὺς,	ἀλλ´	ἕνα ὁμολογοῦμεν, μετὰ τὸ τῆς
[2, 19]	τῶν ὁρατῶν, εἴτε τῶν ἀοράτων·	ἀλλ´	ἐνυπόστατον Λόγον ὄντα τοῦ Πατρὸς,
[2, 23]	εὐθέως εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν ὁδεῦσαι.	Ἀλλ´	ἐπειδὴ πλεῖστος χρόνος παρῆλθεν, ἀφ´
[2, 21]	φρονεῖν αὐτὸν νομίζοντες τὰ αὐτῶν.	Ἀλλ´	ἐρεῖ τις ὡς ἐν τοῖς
[2, 19]	λέγοντας, χρονικὸν διάστημα προενθυμητέον αὐτοῦ,	ἀλλ´	ἢ μόνον τὸν ἀχρόνως αὐτὸν
[2, 21]	γὰρ πρόσφατον ὑπὸ τὸν ἥλιον·	ἀλλ´	ἦν μὲν καὶ προϋπῆρχεν, ἀπεστέλλετο
[2, 19]	ἐπεξεργάσασθαι, οὐ κατὰ περιττὴν φιλοτιμίαν,	ἀλλ´	ἵνα πᾶσαν τὴν κατὰ τῆς
[2, 19]	τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Θεῷ	ἀλλ´	ὅμως γεννηθέντα ἐκ τοῦ Θεοῦ,
[2, 13]	παρὰ γνώμην αὐτοῦ κεχειρο τόνητο,	ἀλλ´	ὅτι καὶ διὰ τὰς μεταξὺ
[2, 21]	Κτίζει μὲν οὖν βασιλεὺς πόλιν,	ἀλλ´	οὐ γεννᾷ πόλιν· γεννᾷν δὲ
[2, 21]	γεννᾷ πόλιν· γεννᾷν δὲ υἱὸν,	ἀλλ´	οὐ κτίζειν λέγεται. Καὶ τεχνίτης
[2, 21]	κτίζειν λέγεται. Καὶ τεχνίτης δημιουργὸς,	ἀλλ´	οὐ πατὴρ γένοιτ´ ἂν τοῦ
[2, 15]	ταῦτα πάντα ἀποσιγήσας, ἐκεῖνα διαβάλλει·	ἀλλ´	οὐδ´ ὅλως τοῦ αἱρεσιάρχου μνήμην
[2, 19]	Πατέρα, ὁ Θεῖος διδάσκει λόγος.	Ἀλλ´	οὐδὲ τὸ ἦν ποτε ὅτε
[2, 19]	ἡμᾶς αἱ θεῖαι γραφαὶ γεγεννῆσθαι·	ἀλλ´	οὐδὲ τὸν Υἱὸν καθ´ ἑαυτὸν
[2, 12]	ὡς οἱ Ἀρειανοὶ Μακεδόνιον προεβάλλοντο.	Ἀλλ´	οὐκ ἔφθασε μαθεῖν Εὐσέβιος τὰ
[2, 21]	κτίσεως ὁμοίως αὐτοῖς μετασχὼν κοινωνίας·	ἀλλ´	οὐχ ὧδε περὶ αὐτοῦ τὰ
[2, 21]	ὅ τινες οὐκ ὀρθῶς ὑπειλήφασιν·	ἀλλ´	ὡς ὑφεστὼς μὲν καὶ ζῶν,
[2, 16]	ἄλογος φόβος καταλαμβάνει τὰ πλήθη,	ἀλλὰ	γὰρ καὶ τοὺς στρατιώτας αὐτούς.
[2, 25]	καιρὸν οὔτε τὰ Χριστιανῶν ἡσύχαζεν,	ἀλλὰ	δι´ Ἀθανάσιον καὶ τὴν τοῦ
[2, 19]	προφορικὸν ἢ ἐνδιάθετον τοῦ Θεοῦ,	ἀλλὰ	ζῶντα Θεὸν Λόγον, καθ´ ἑαυτὸν
[2, 16]	Μακεδόνιος, ὡς οὐδὲν φαῦλον πεπραχὼς,	ἀλλὰ	καθαρὸς καὶ ἀθῷος τῶν γενομένων
[2, 23]	ἑῴας αὐτὸν οὐχ ἅπαξ μόνον,	ἀλλὰ	καὶ δὶς καὶ τρὶς ἐκάλει
[2, 18]	μόνον ἐν τῷ αἰῶνι τούτῳ,	ἀλλὰ	καὶ ἐν τῷ μέλλοντι. Καὶ
[2, 19]	μόνον ἐν τῷ αἰῶνι τούτῳ,	ἀλλὰ	καὶ ἐν τῷ μέλλοντι. Πιστεύομεν
[2, 2]	αὐτὰ φρονεῖν ἀνεπείθοντο· οὐ μὴν	ἀλλὰ	καὶ ἡ τοῦ βασιλέως γαμετὴ
[2, 10]	τὴν ἐξ ἀρχῆς ἐκτεθεῖσαν ἐδεξάμεθα.	Ἀλλὰ	καὶ ἡμεῖς ἐξετασταὶ καὶ δοκιμασταὶ
[2, 23]	ἀθῷος οὐ παρ´ ἡμῶν μόνον,	ἀλλὰ	καὶ παρὰ πάσης τῆς συνόδου
[2, 8]	δὲ δικαστηρίοις παραδοθέντων. Οὐ μὴν	ἀλλὰ	καὶ τὰ ἐν τῇ Τύρῳ
[2, 17]	Μαρεώτῃ ὑπομνήματα πεπράχθαι· οὐ μὴν	ἀλλὰ	καὶ τὰ κατὰ Ἀρσένιον φανερῶς
[2, 25]	δὲ αὐτῷ Βετρανίων. Οὐ μὴν	ἀλλὰ	καὶ τὴν Ῥώμην ταραχὴ κατεῖχεν·
[2, 1]	ἐκπίπτει τοῦ ἀληθοῦς. Οὐ μὴν	ἀλλὰ	καὶ τοῦτο ἰστέον, ὅτι οὐ
[2, 21]	λόγου, ὃν μικρὸν ὕστερον ἐκθήσομαι,	ἀλλὰ	μὴ κατὰ Μάρκελλον ἐκ μιᾶς
[2, 25]	οὐ κελεύοντος Κωνσταντίου τὴν σφαγὴν,	ἀλλὰ	μὴ κωλύοντος. Ὡς δὲ Κωνσταντῖνος
[2, 23]	αὐτῷ κληρικοὶ, τούτοις βεβαιωθῆναι προσηκόντως.	Ἀλλὰ	μὴν καὶ τοῦτο τῇ εἰς
[2, 8]	καὶ τῇ καθαιρέσει ὑπογράψας Ἀθανασίου.	Ἀλλὰ	μὴν οὐδὲ Ἰούλιος παρῆν ὁ
[2, 22]	παρ´ ἐμοὶ Ἀθανάσιος καὶ Παῦλος·	ἀλλὰ	πυνθανόμενος διέγνων εὐσεβείας αὐτοὺς χάριν
[2, 10]	οὐχ ἁπλῶς οὐδὲ ἀργῶν κειμένων,	ἀλλὰ	σημαινόντων ἀκριβῶς τὴν ἰδίαν ἑκάστου
[2, 1]	οὔτε μὴν τὰς βασιλέως ἐπιστολὰς,	ἀλλὰ	τὰ γυμνὰ μόνον πράγματα, ὑπὲρ
[2, 10]	ποιῶ τὸ θέλημα τὸ ἐμὸν,	ἀλλὰ	τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με·
[2, 8]	δὲ οὐδενὶ τρόπῳ ἡσυχάζειν ἐβούλετο,	ἀλλὰ,	τὸ τοῦ λόγου, πάντα λίθον
[2, 19]	κυρίως πατὴρ ἢ υἱὸς λεχθήσεται·	ἀλλὰ	τὸν μὲν Πατέρα μόνον ἄναρχον
[2, 2]	ἀναδεῖξαι τῆς αὐτῶν δόξης ὁμόφρονα·	ἀλλὰ	τότε μὲν ἔφθασεν ἐπανελθὼν εἰς
[2, 23]	καιρὸν ἔδοξεν ἀφ´ ὑμῶν ἀφελκυσθῆναι,	ἀλλὰ	τῷ πνεύματι διαπαντὸς ὡς συνὼν
[2, 21]	Χριστῷ, καινὴ κτίσις· καὶ ὅσα	ἄλλα	εὕροι τις ἂν τοιούτῳ τρόπῳ
[2, 4]	αὐτοῦ τὴν ἐπισκοπὴν διαδέχεται· ὃς	ἄλλα	μὲν βιβλία πολλὰ ἐξέθετο, καὶ
[2, 10]	γενομένη σύνοδος ταῦτα πράξασα καὶ	ἄλλα	τινα νομοθετήσασα διελύθη. Ἐν δὲ
[2, 21]	τῆς ἐκκλησίας ἐχρήσαντο, καὶ ταῖς	ἄλλαις	ταῖς μηνυούσαις τὴν οἰκονομίαν τῆς
[2, 2]	τὸ κακὸν καὶ ἐπὶ τὰς	ἄλλας	ἐπαρχίας τε καὶ πόλεις. Καὶ
[2, 16]	τε ἐπιβαίνειν καὶ κατὰ τὰς	ἄλλας	τῶν ἐν Ἰλλυριοῖς πόλεις· μὴ
[2, 10]	ὑπαγορεύουσιν ἐν τοῖσδε τοῖς ῥήμασι·	Ἄλλη	ἔκθεσις Πιστεύομεν ἀκολούθως τῇ εὐαγγελικῇ
[2, 18]	ἐν τούτοις οὖσαν τοῖς ῥήμασιν·	Ἄλλη	ἔκθεσις Πιστεύομεν εἰς ἕνα Θεὸν
[2, 23]	τοῦτο τῆς ἡμῶν χάριτος ἐνέχυρον.	Ἄλλη	ἐπιστολὴ πρὸς Ἀθανάσιον Κωνστάντιος νικητὴς
[2, 23]	ἵνα ὧν ἐπιθυμεῖς ἀπολαῦσαι δυνηθείης.	Ἄλλη	ἐπιστολὴ πρὸς τὸν αὐτόν Κωνστάντιος
[2, 23]	τοῦ κρείττονος παρασχεθείσης χάριτος ἀπολαύειν.	Ἄλλη	ἐπιστολὴ τοῖς Ἀλεξανδρεῦσι πεμφθεῖσα Νικητὴς
[2, 22]	τυγχανούσης τῆς πίστεως· περαιτέρω δὲ	ἀλλήλοις	οὐκ ἐκοινώνουν. Τοιαύτη τις ἦν
[2, 20]	τοῦ πλήθους ἐγίνετο συνεχὴς— σύνοδον	ἄλλην	παρακαλοῦσι γενέσθαι οἱ περὶ Παῦλον
[2, 10]	ὄντες ἀκο λουθήσομεν πρεσβυτέρῳ; οὔτε	ἄλλην	τινα πίστιν παρὰ τὴν ἐξ
[2, 23]	μετὰ δυεῖν ἐπισκόπων καὶ τῆς	ἄλλης	τιμῆς, γράμμασί τε πάλιν τοῖς
[2, 10]	προειρημένων ἕκαστα, ἢ εἴ τις	ἄλλο	διδάσκει ἢ εὐαγγελίζεται παρ´ ὃ
[2, 15]	καὶ Λούκιος Ἀδριανουπόλεως, ἄλλος δι´	ἄλλο	κατηγορηθέντες καὶ τῶν ἐκκλησιῶν ἐξελαθέντες,
[2, 21]	Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὅτι μηδὲ	ἄλλο	τι τῶν γενητῶν. Ἀλλ´ ἀληθῶς
[2, 20]	ἑσπέρια μέρη ἐπίσκοποι διὰ τὸ	ἀλλογλώσσους	εἶναι καὶ διὰ τὸ μὴ
[2, 20]	οἱ μὲν ἀσθένειαν τοῦ σώματος,	ἄλλοι	δὲ τὸ στενὸν τῆς προθεσμίας
[2, 13]	Παύλου γενομένας στάσεις πολλοί τε	ἄλλοι	καὶ ὁ στρατηλάτης Ἑρμογένης ἀνῄρητο.
[2, 19]	εἶναι ἔχοντα, μόνον δὲ τοῖς	ἄλλοις	πᾶσιν ἀφθόνως τὸ εἶναι παρεχόμενον.
[2, 21]	μόνος αὐτὸς, καὶ οὐ δὲ	ἄλλος	ἀνηγόρευταί τε καὶ ἔστιν· ὅθεν
[2, 15]	μικρᾶς Γαλατίας, καὶ Λούκιος Ἀδριανουπόλεως,	ἄλλος	δι´ ἄλλο κατηγορηθέντες καὶ τῶν
[2, 10]	τοῦ συνεχεῖς ποιεῖσθαι συνόδους καὶ	ἄλλοτε	ἄλλως ὑπαγορεύειν τὸν ὅρον τῆς
[2, 19]	τὴν κατὰ τῆς ἡμετέρας ὑπολήψεως	ἀλλοτρίαν	ἀποκαθάρωμεν ὑποψίαν παρὰ τοῖς τὰ
[2, 19]	τὸν αὐτὸν τῆς γενέσεως τοῖς	ἀλλοτρίοις	τρόπον ἔχειν καὶ αὐτὸν νομίζειν.
[2, 19]	γὰρ, καὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς πίστεως	ἀλλότριον,	τὸ τὸν κτίστην τοῖς δι´
[2, 23]	τῆς ἐν οὐρανοῖς ἐλπίδος οὐκ	ἀλλότριος	γένοιτο; Ἐπέτυχε τοίνυν οἱῳδήποτε τρόπῳ,
[2, 19]	ἢ αἰὼν ὅτε μὴ ἦν,	ἀλλοτρίους	οἶδεν ἡ ἁγία καθολικὴ ἐκκλησία.
[2, 18]	ποτε χρόνος ὅτε οὐκ ἦν,	ἀλλοτρίους	οἶδεν ἡ καθολικὴ ἐκκλησία. Ταῦτα
[2, 16]	Φιλίππῳ, ὡς μείζονα μὲν τῶν	ἄλλων	ἀρχόντων τὴν ἐξουσίαν κεκληρωμένῳ, δευτέρῳ
[2, 24]	κατ´ αὐτοῦ, ὅτι ἐν ταῖς	ἄλλων	παροικίαις χειροτονεῖν ἐπεχείρει. Τὰ μὲν
[2, 21]	τὸν Υἱὸν ὡς ἓν τῶν	ἄλλων	τολμήσαντος εἰπεῖν, ἐπάκουσον οἷα Εὐσέβιος
[2, 20]	ἐλθεῖν οὐκ ἐβούλοντο, φάσκοντες μὴ	ἄλλως	εἰς λόγους ἐλθεῖν, εἰ μὴ
[2, 10]	συνεχεῖς ποιεῖσθαι συνόδους καὶ ἄλλοτε	ἄλλως	ὑπαγορεύειν τὸν ὅρον τῆς πίστεως,
[2, 16]	τῆς ἐκκλησίας ἐγένετο, τότε δὴ	ἄλογος	φόβος καταλαμβάνει τὰ πλήθη, ἀλλὰ
[2, 13]	ἐν τοῖς τοιούτοις φιλεῖ γίνεσθαι,	ἀλογωτέρας	ἐποιεῖτο κατ´ αὐτοῦ τὰς ὁρμάς·
[2, 23]	κοινωνίαν. Τὴν Ἀθανασίου τοίνυν γνώμην	ἀλυσιτελῆ	γνόντες οἱ Ἀρειανίζοντες, ὑπερτίθεσθαι μὲν
[2, 23]	ἀτέλειαν ἧς ἔτυχον πάλαι οἱ	ἅμα	αὐτῷ κληρικοὶ, τούτοις βεβαιωθῆναι προσηκόντως.
[2, 23]	καὶ τιμῆς ἄγοντες, τὰς εὐχὰς	ἅμα	αὐτῷ ὑπέρ τε ἑαυτῶν καὶ
[2, 23]	πρὸς ὑμετέραν παράκλησιν, φέρων ὑμῖν	ἅμα	ἐκ τῆς ὑμετέρας συνειδήσεως μείζονα
[2, 19]	ἀχώρητον καὶ ἀπαθῆ Πατέρα χωρητὸν	ἅμα	καὶ παθητὸν διὰ τῆς ἐνανθρωπήσεως
[2, 23]	Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ· ἐλπίζων	ἅμα	καὶ τὰς ἐπιβουλὰς ἐκκλίνειν, καὶ
[2, 23]	οἷς ἐδέδεικτο Εὐσέβιος ὁ Παμφίλου	ἅμα	πλείοσι διαγνοὺς τὰ κατ´ αὐτὸν,
[2, 2]	μὲν τοῖς βασιλείοις οἱ ἐπικοιτωνῖται	ἅμα	ταῖς γυναιξίν· ἐν δὲ τῇ
[2, 2]	πρόφασιν εὐθὺς εἶχε ζητήσεως· καὶ	ἅμα	τῇ ἐρωτήσει ἐρίζειν ἐβούλετο, ἐκ
[2, 16]	σπουδάζοντες. Ἐπεὶ δὲ ὁ ἔπαρχος	ἅμα	τῷ Μακεδονίῳ πλησίον τῆς ἐκκλησίας
[2, 23]	διὰ προτέρων γραμμάτων ἐδηλώσαμεν, ὅπως	ἀμερίμνως	εἰς τὸ ἡμέτερον κομιτάτον παραγένῃ,
[2, 19]	αὐτῶν σωματικῶς ἐπινοοῦντες. Πεπιστεύκαμεν γὰρ	ἀμεσιτεύτως	αὐτοὺς καὶ ἀδιαστάτως ἐπισυνῆφθαι, καὶ
[2, 23]	εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων,	ἀμήν.	Ἐρρῶσθαι ὑμᾶς εὔχομαι, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί.
[2, 23]	τῶν αὐτῷ κεκοινωνηκότων ὡρισμένα νῦν	ἀμνηστίᾳ	παραδοθῆναι, πᾶσάν τε ὑποψίαν τὴν
[2, 13]	δήμου παρηκολούθει, καὶ ἕτοιμοι ἦσαν	ἀμύνεσθαι.	Ὡς δὲ ἐπέκειτο ὁ Ἑρμογένης
[2, 6]	δόγματος, ἐπεὶ δὲ ἐκεῖνος τετελευτήκει,	ἀμφήριστος	ἡ τοῦ λαοῦ μάχη καθίστατο·
[2, 23]	δὲ Ἀθανασίου ἔτι ὑποστελλομένου καὶ	ἀμφιβάλλοντος	ἐλθεῖν πρὸς αὐτὸν ηὐλαβεῖτο γὰρ
[2, 21]	ποιούμενος, λελύσθαι μὲν τὰ τότε	ἀμφισβητούμενα	λέγει, πάντας δὲ ὁμοφρονῆσαι καὶ
[2, 21]	καὶ ὁμοδόξους αὐτοὺς ἐπὶ τοῖς	ἀμφισβητουμένοις	ἅπασι τὸ ἐπ´ αὐτῷ κατέστησεν·
[2, 23]	τῇ τῶν νόμων ὑποβάλλειν ἐκδικίᾳ.	Ἀμφότερα	τοίνυν συνορῶντες, καὶ τὴν ἡμετέραν
[2, 23]	ἐξουσίαν σοι δῷ, ἐπὶ τῷ	ἀμφοτέρων	ἡμῶν ἐπινευσάντων τῇ πατρίδι ἀποκατασταθῇς,
[2, 23]	ἀφανισθῆναι ἐκέλευσε. Τὰ δὲ περὶ	ἀμφοτέρων	τούτων γραφέντα ἔστι τάδε. Ἐπιστολὴ
[2, 16]	νῦν εἰσὶν εἰς ἕνα περίβολον	ἄμφω	ὁρώμεναι μιᾶς τὴν προσωνυμίαν ἔχουσαι.
[2, 17]	ἀπαίρειν, ἐπὶ τὴν Ἰταλίαν ἀφίκετο.	Ἄμφω	οὖν τὰ καθ´ ἑαυτοὺς γνώριμα
[2, 23]	καθαρότητα τὸ πῦρ δοκιμάζει, τί	ἄν	τις εἴποι κατ´ ἀξίαν τοῦ
[2, 23]	λοιπὸν ὁρᾶτε. Τοῦτο γὰρ ἀληθῶς	ἄν	τις ἴδοι γενόμενον ἐπὶ τοῦ
[2, 21]	τε καὶ ἔστιν· ὅθεν εἰκότως	ἄν	τις μέμψαιτο τοῖς κτίσμα αὐτὸν
[2, 6]	ἑλέσθαι δυοῖν τὸν ἕτερον ὧν	ἂν	αὐτὸς ὀνομάσειεν· καὶ εἰ μὲν
[2, 21]	ἐξ αὐτοῦ φύντος υἱοῦ οὐκ	ἂν	δημιουργὸς‘ λεχθείη. Καὶ δὴ καὶ
[2, 2]	Ἀρειανίζουσαν. Περιέσεσθαι δὲ τούτου οὐκ	ἂν	δύναιντο, εἰ μὴ ὑπονοστήσῃ Ἀθανάσιος.
[2, 21]	Πατρός· οὕτω δὲ, καὶ Θεὸς	ἂν	εἴη. Τί γὰρ ἂν καὶ
[2, 21]	Πατὴρ, τοῦ δὲ κόσμου κτίστης	ἂν	εἰκότως καὶ ποιητὴς λέγοιτο. Εἰ
[2, 21]	εἰς τὸ εἶναι παρελθὼν ταῦτα	ἂν	εἴποι, οὐδ´ ὡς τοῖς λοιποῖς
[2, 23]	πίστιν κατειλήφατε τοῦτο, ὡς οὐκ	ἂν	εἰς τέλος οὗτος ἀφ´ ὑμῶν
[2, 23]	γὰρ μὴ τοσαῦτα συμβεβήκει, τίς	ἂν	ἐπίστευσεν ἢ ὑμᾶς τοσαύτην κρίσιν
[2, 15]	τῶν ἐκκλησιῶν διεπράξατο, ἡσυχίαν ἦγεν	ἂν,	ἢ φθεγγόμενος εὔφημα ἂν πρὸ
[2, 23]	κελεύειν τε καὶ πράττειν ὅσα	ἂν	θέλῃς· χάριν δὲ καὶ αὐτὸς
[2, 21]	Θεὸς ἂν εἴη. Τί γὰρ	ἂν	καὶ Θεοῦ γέννημα, ἢ τὸ
[2, 21]	ἅτε ἐκ Πατρὸς ἀποτεχθεὶς, εἰκότως	ἂν	καὶ μονογενὴς καὶ ἀγαπητὸς χρηματίσειε
[2, 17]	Ἀντιοχείᾳ συναχθεῖσιν ἔγραφε. Παρεθέμεθα δ´	ἂν	καὶ τὰς πρὸς Ἰούλιον ἐπιστολὰς
[2, 8]	λόγου, πάντα λίθον ἐκίνει, ὅπως	ἂν	ὃ προέθετο κατεργάσηται. Κατασκευάζει οὖν
[2, 15]	Εἰ γὰρ αὐτῆς ἐμέμνητο, ἐμέμνητο	ἂν	πάντως καὶ τῶν ἀδικημάτων αὐτοῦ,
[2, 15]	ἦγεν ἂν, ἢ φθεγγόμενος εὔφημα	ἂν	πρὸ τούτων ἐφθέγγετο. Νῦν δὲ
[2, 23]	διὰ γραμμάτων προσετάξαμεν ἅπαντας οὓς	ἂν	στασιώδεις καταμάθοιεν τῇ τῶν νόμων
[2, 23]	πρὸς τοῦτον ἕνωσις. Ὅσοι γὰρ	ἂν,	τῆς καλλίονος ὁμοῦ κρίσεώς τε
[2, 23]	Θεῖον ἐμμένειν συνήθως παραινοῦμεν· ὡς	ἂν	τῆς τοιαύτης ὑμῶν προθέσεως εἰς
[2, 21]	καὶ ὅσα ἄλλα εὕροι τις	ἂν	τοιούτῳ τρόπῳ τὴν θεόπνευστον γραφὴν
[2, 16]	δὲ μετὰ βασιλέα χρηματίζοντι, ὅπως	ἂν	τὸν μὲν Παῦλον τῆς ἐκκλησίας
[2, 21]	δημιουργὸς, ἀλλ´ οὐ πατὴρ γένοιτ´	ἂν	τοῦ πρὸς αὐτοῦ δημιουργουμένου· τοῦ
[2, 11]	τὰ γινόμενα φροντίδα ἔθετο ὅπως	ἂν	τῷ λαῷ μηδαμῶς βλάβη γένηται
[2, 21]	ὄντων γεγονὼς οὐκ ἀληθῶς γένοιτ´	ἂν	Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὅτι μηδὲ
[2, 3]	γὰρ θαυμαστὸν, εἴ τι δ´	ἂν	ὑπὲρ αὐτοῦ πεποίηκα. Καὶ γὰρ
[2, 21]	βροντὴν, καὶ κτίζων πνεῦμα, καὶ	ἀναγγέλλων	εἰς ἀνθρώπους τὸν Χριστὸν αὐτοῦ·
[2, 1]	γενομένης τῆς ἱστορίας ὀκνηροὺς τοὺς	ἀναγινώσκοντας	ἀπεργάσασθαι. Ἐπεὶ δὲ πρὸς σὴν
[2, 1]	μεταποιοῦντες ἐξέδωκαν, διὰ τοῦτο ὅσα	ἀναγκαῖα	ἡγησάμεθα ἐν τῇδε τῇ μετὰ
[2, 3]	ἐν ᾗ διέτριβεν πᾶσι τοῖς	ἀναγκαίοις	ἐμπλεονάζειν, εἰ καὶ τὰ μάλιστα
[2, 25]	ἧς ὅσα κεφαλαιώδη παραδραμεῖν οὐκ	ἀναγκαῖον	ἀναλαβόντες, βραχὺ λέξομεν. Ὅτι τοῦ
[2, 16]	τιμῆς δῆθεν τὸν Παῦλον, ὡς	ἀναγκαῖον	ἐλθεῖν παρ´ αὐτόν. Καὶ ἦλθεν·
[2, 23]	ἀναδέξασθαι πόλε μον. Ὅθεν ἐπ´	ἀνάγκῃ	καταστὰς ὁ βασιλεὺς ἐκάλει πρὸς
[2, 19]	γεγεννῆσθαι τὸν Χριστὸν εἰρηκότας ἀνευλαβῶς,	ἀνάγκην	δὲ δηλονότι ἀβούλητον οὖσαν καὶ
[2, 7]	Νικομηδείας μεταστήσας τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐπίσκοπον	ἀναδείκνυσι.	Καὶ ὁ μὲν βασιλεὺς ταῦτα
[2, 2]	μόνως δύνασθαι τῆς Ἀλεξανδρείας ἐπίσκοπον	ἀναδεῖξαι	τῆς αὐτῶν δόξης ὁμόφρονα· ἀλλὰ
[2, 13]	Ἀλεξανδρέων κομιζομένου πόλεως. Μακεδόνιον δὲ	ἀναδεῖξαι	τῆς πόλεως ἐπίσκοπον ὑπερέθετο· ὠργί
[2, 23]	τοῖς περὶ Ἀθανάσιον, ἢ ἐμφύλιον	ἀναδέξασθαι	πόλε μον. Ὅθεν ἐπ´ ἀνάγκῃ
[2, 15]	προπετῶς καθελόντων αὐτούς. Οἱ δὲ	ἀναζεύξαντες	ἐκ τῆς Ῥώμης, καὶ τοῖς
[2, 10]	ἢ εὐαγγελίζεται παρ´ ὃ παρελάβομεν,	ἀνάθεμα	ἔστω. Ἡμεῖς γὰρ πᾶσι τοῖς
[2, 10]	τοῦ τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ,	ἀνάθεμα	ἔστω. Καὶ εἴ τις λέγει
[2, 19]	ἐγέννησεν ὁ Πατὴρ τὸν Υἱὸν,	ἀναθεματίζει	ἡ ἁγία καὶ καθολικὴ ἐκκλησία.
[2, 19]	Βδελυσσόμεθα δὲ πρὸς τούτοις καὶ	ἀναθεματίζομεν	καὶ τοὺς λόγον μὲν μόνον
[2, 10]	καὶ τοῦ Χριστοῦ, πᾶσαν αἱρετικὴν	ἀναθεματίζομεν	κακοδοξίαν. Καὶ εἴ τις παρὰ
[2, 20]	φανερῶς λοιπὸν τὸ μὲν ὁμοούσιον‘	ἀναθεματίζουσι,	τὴν δὲ τοῦ ἀνομοίου‘ δόξαν
[2, 19]	τῆς συκοφαντίας τῶν ἑτεροδόξων τὴν	ἀναίδειαν,	ὁμοῦ δὲ τῶν ἀνατολικῶν τὸ
[2, 15]	ἀδελφοῦ αὐτοῦ ὑπὸ τῶν στρατιωτῶν	ἀναιρεθέντος,	καθὰ καὶ ἤδη φθάσαντες προείπομεν.
[2, 5]	συμβαλών τε τοῖς στρατιώταις αὐτοῦ,	ἀναιρεῖται	ὑπ´ αὐτῶν ἐν ὑπατείᾳ Ἀκινδύνου
[2, 13]	δὲ ὁ βασιλεὺς περὶ τῆς	ἀναιρέσεως	Ἑρμογένους πυθόμενος, ἐκ τῆς Ἀντιοχείας
[2, 13]	~Περὶ τῆς Ἑρμογένους τοῦ στρατηλάτου	ἀναιρέσεως,	καὶ ὅπως πάλιν διὰ τοῦτο
[2, 25]	εἴρηται. Μετὰ δὲ τὴν ἐκείνου	ἀναίρεσιν	ὁ Περσικὸς πρὸς Ῥωμαίους ἐκινήθη
[2, 2]	τῷ πρεσβυτέρῳ, ὃς τῆς Ἀρείου	ἀνακλήσεως	αἴτιος μικρὸν ἔμπροσθεν ἐγεγόνει. Πῶς
[2, 25]	ὅσα κεφαλαιώδη παραδραμεῖν οὐκ ἀναγκαῖον	ἀναλαβόντες,	βραχὺ λέξομεν. Ὅτι τοῦ κτίστου
[2, 19]	νεκρῶν τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ, καὶ	ἀναληφθέντα	εἰς οὐρανὸν, καὶ καθεσθέντα ἐκ
[2, 10]	ποιμένα, θύραν, ἄτρεπτόν τε καὶ	ἀναλλοίωτον,	τὴν τῆς θεότητος, οὐσίας τε
[2, 19]	Πατέρα ἐν τῷ οἰκείῳ τῆς	ἀναλλοιώτου	θεότητος ἤθει μεμενηκέναι· τὸν δὲ
[2, 22]	σε τοὺς ἄνδρας· εἰ δ´	ἀνανεύοις	ταῦτα οὕτω ποιεῖν, εὖ ἴσθι
[2, 20]	δὲ ἐν τῷ τὴν καταδίκην	ἀναπαλαῖσαι	ἐσπούδασε, διδάξας ὡς οὐ νοηθείη
[2, 19]	καὶ μόνον τοῖς πατρῴοις κόλποις	ἀναπαυόμενον	διηνεκῶς. Πιστεύοντες οὖν εἰς τὴν
[2, 23]	τῷ τῶν ὅλων Πατρὶ Θεῷ	ἀναπέμπειν	σπουδάζετε. Ἐπιστολὴ περὶ τοῦ ἀφανισθῆναι
[2, 15]	Ὥστε μάτην Ἀθανασίῳ τὴν αἰτίαν	ἀνάπτουσιν	οἱ λοιδοροῦντες αὐτὸν, καὶ μάλιστα
[2, 19]	ἀλλὰ τὸν μὲν Πατέρα μόνον	ἄναρχον	ὄντα καὶ ἀνέφικτον γεγεννηκέναι ἀνεφίκτως
[2, 19]	Ἐπειδὴ τὸν αὐτοτελῆ καὶ ἀγέννητον	ἄναρχόν	τε καὶ ἀόρατον Θεὸν, ἕνα
[2, 19]	ἓν γὰρ τὸ ἀγέννητον καὶ	ἄναρχον,	τὸν Χριστοῦ Πατέρα, ὁ Θεῖος
[2, 23]	συνέστηκεν. Ὑπὲρ γὰρ τοῦ πᾶσαν	ἀνασοβὴν	καὶ στάσεως πρόφασιν περιαιρεθῆναι τῶν
[2, 18]	σταυρωθέντα, καὶ ἀποθανόντα, καὶ ταφέντα,	ἀναστάντα	ἐκ νεκρῶν τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ,
[2, 19]	καὶ ἀποθανόντα, καὶ ταφέντα, καὶ	ἀναστάντα	ἐκ νεκρῶν τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ,
[2, 10]	τὸν παθόντα ὑπὲρ ἡμῶν, καὶ	ἀναστάντα	ὑπὲρ ἡμῶν τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ,
[2, 10]	προσθεῖναι, πιστεύομεν καὶ περὶ σαρκὸς	ἀναστάσεως,	καὶ ζωῆς αἰωνίου. Ταῦτα μὲν
[2, 10]	ζωὴν, φῶς ἀληθινὸν, ὁδὸν ἀληθείας,	ἀνάστασιν,	ποιμένα, θύραν, ἄτρεπτόν τε καὶ
[2, 2]	ἐκ δὲ τῆς ἔριδος πάντα	ἀνατέτραπτο.	Ταῦτα μὲν οὖν κατὰ τὰς
[2, 15]	ὠχύρωσεν αὐτοὺς, καὶ ἐπὶ τὴν	ἀνατολὴν	ἀποστέλλει τὸν οἰκεῖον ἑκάστῳ τόπον
[2, 23]	τοῖς γράμμασιν Ἀθανάσιος ἐπὶ τὴν	ἀνατολὴν	παρεγένετο. Κωνστάντιος δὲ ὁ βασιλεὺς
[2, 22]	ἑαυτῶν ἀνεχώρησαν. Διεσπᾶτο οὖν τῆς	ἀνατολῆς	ἡ δύσις· καὶ ἦν ὅρος
[2, 16]	μὴν ἐξεῖναι αὐτῷ ἐπὶ τὰ	ἀνατολικὰ	μέρη διαβῆναι. Ὁ μὲν οὖν
[2, 2]	Ταῦτα μὲν οὖν κατὰ τὰς	ἀνατολικὰς	πόλεις ἐγένετο· αἱ γὰρ ἐν
[2, 20]	ἐν τῇ Σαρδικῇ, οἱ μὲν	ἀνατολικοὶ	εἰς πρόσωπον τῶν ἑσπερίων ἐλθεῖν
[2, 19]	μέσῳ διαδραμόντος χρόνου, αὖθις οἱ	ἀνατολικοὶ	ἐπίσκοποι συνέδριον ποιησάμενοι, καὶ ἑτέραν
[2, 20]	δικαίως πεποιηκέναι νομίσαντες, οἱ μὲν	ἀνατολικοὶ,	ὅτι τοὺς ὑπ´ αὐτῶν καθαιρεθέντας
[2, 23]	μεταπεμψάμενός τε εὐθὺς πλείστους τῶν	ἀνατολικῶν	ἐπισκόπων, τήν τε αἵρεσιν τοῦ
[2, 18]	μεταξὺ τῶν δυτικῶν τε καὶ	ἀνατολικῶν	κοινωνίας, ἐπεφύη ἐν Σιρμίῳ, πόλις
[2, 19]	τὴν ἀναίδειαν, ὁμοῦ δὲ τῶν	ἀνατολικῶν	τὸ ἐκκλησιαστικὸν ἐν Χριστῷ φρόνημα,
[2, 8]	τὸ δὲ ἀληθὲς ἐπὶ τῇ	ἀνατροπῇ	καὶ καθαιρέσει τῆς ὁμοουσίου‘ πίστεως.
[2, 20]	ἐπὶ Ἰούλιον τὸν ἐπίσκοπον Ῥώμης	ἀναφέροντες·	καίτοι ἐνιαυτοῦ καὶ ἓξ μηνῶν
[2, 15]	ἐγκλήματα ἐπὶ Ἀθανάσιον ὡς αἴτιον	ἀναφέρουσι,	βραχέα περὶ τούτων λεκτέον. Τὰς
[2, 23]	Ἀθανάσιος— ἐκεῖ γὰρ τῆς Σαρδικῆς	ἀναχωρήσας	διέτριβεν εὐθέως ἐπὶ τὴν Ῥώμην
[2, 21]	μάτην ἐρεσχελοῦντας καὶ βλασφημεῖν τὸν	ἄνδρα	ἐπιχειρήσαντας. Οὔτε γὰρ ἔχουσι δεῖξαι
[2, 6]	τὸν ὑπ´ αὐτοῦ χειροτονηθέντα πρεσβύτερον,	ἄνδρα	νέον μὲν τὴν ἡλικίαν, προβεβη
[2, 23]	προνοίας ἐστέρησθε, Ἀθανάσιον τὸν ἐπίσκοπον,	ἄνδρα	τοῖς πᾶσι διά τε τὴν
[2, 22]	προσφυομένους, ἀποστελῶ πρός σε τοὺς	ἄνδρας·	εἰ δ´ ἀνανεύοις ταῦτα οὕτω
[2, 14]	Ἀρειανίζοντες μεθιστῶσιν ἐκ τῆς Ἀλεξ	ανδρείας	Γρηγόριον ὡς μισούμενον ἐν ταὐτῷ
[2, 23]	ὅπως εἰς γνῶσιν τοῦ τηλικούτου	ἀνδρὸς	ἐλθεῖν δυνηθῶμεν. Εἰς εὐχὴν οὖν
[2, 23]	εἴποι κατ´ ἀξίαν τοῦ τοσούτου	ἀνδρὸς,	ὃς τοσούτων θλίψεων πυρὰν καὶ
[2, 3]	εἰκὼν, καὶ τὸ τοῦ τηλικούτου	ἀνδρὸς	σχῆμα εἰς τοῦτο ἐκίνει καὶ
[2, 3]	τῶν φαρύγγων τῶν ἐπικειμένων αὐτῷ	ἀνδρῶν,	ὑπ´ ἐμοὶ διάγειν κελευσθεὶς οὕτως,
[2, 23]	καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ	ἀνέβη,	ἃ ἡτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς
[2, 3]	Ἀλεξάνδρειαν· καὶ ἥδιστα μὲν αὐτὸν	ἀνεδέξατο	ὁ τῶν Ἀλεξανδρέων λαός· ὅσοι
[2, 24]	παριὼν ὑπὸ Μαξίμου εἰς κοινωνίαν	ἀνεδέχθη,	καὶ σύνοδον ἐπισκόπων τὰ ἐν
[2, 11]	τρόπον διεκφυγὼν ἐπὶ τὴν Ῥώμην	ἀνέδραμε·	καὶ Γρηγόριος μὲν τότε τῆς
[2, 17]	βασιλέως ἀπειλὰς ἐπὶ τὴν Ῥώμην	ἀνέδραμεν.	Ἐν τούτῳ δὲ τῷ καιρῷ,
[2, 23]	διέτριβεν εὐθέως ἐπὶ τὴν Ῥώμην	ἀνέδραμεν·	ἐπιδείξας τε τὰ γράμματα τῷ
[2, 10]	σάρκα ἐκ τῆς ἁγίας παρθένου	ἀνει	ληφότα, καὶ πᾶσαν τὴν πατρικὴν
[2, 25]	τὰς Γαλλίας διάγοντα ἐκ συσκευῆς	ἀνεῖλε.	Οὗ γενομένου, ἐμφύλιος μέγιστος ἀνερριπίσθη
[2, 19]	ἡμετέραν ἐκ τῆς παρθένου σάρκα	ἀνείληφε,	πρὸ τετρακοσίων ὅλων ἐτῶν· ἔκτοτε
[2, 25]	ἐπ´ ὀλίγον συμβασιλεύσαντα οἱ στρατιῶται	ἀνεῖλον,	οὐ κελεύοντος Κωνσταντίου τὴν σφαγὴν,
[2, 8]	ἐπισκόπων τὴν τάξιν τῆς ἱερωσύνης	ἀνέλαβεν,	ἐπανελθὼν γὰρ ἀπὸ τῆς ἐξορίας,
[2, 10]	καὶ ἐγηγέρθαι, καὶ εἰς οὐρανοὺς	ἀνεληλυθέναι,	καὶ ἐν δεξιᾷ τοῦ Πατρὸς
[2, 18]	νεκρῶν τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ, καὶ	ἀνεληλυθότα	εἰς τοὺς οὐρανοὺς, καὶ καθεσθέντα
[2, 10]	ἡμῶν τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ, καὶ	ἀνελθόντα	εἰς οὐρανοὺς, καὶ καθεσθέντα ἐν
[2, 23]	μεστὰς ἀγάπης ἀεὶ τὰς εὐχὰς	ἀνενηνοχέναι	πρὸς τὸν Θεόν. Μνήμονες γὰρ
[2, 3]	πρὸ τοῦ τὴν εὐχὴν πληρῶσαι	ἀνεπαύσατο,	ἀκόλουθον ἡγησάμην τὴν προαίρεσιν τοῦ
[2, 2]	τῶν εὐνούχων τὰ αὐτὰ φρονεῖν	ἀνεπείθοντο·	οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ ἡ
[2, 25]	ἀνεῖλε. Οὗ γενομένου, ἐμφύλιος μέγιστος	ἀνερριπίσθη	πόλεμος. Μαγνέντιος μὲν γὰρ ὁ
[2, 20]	Μαρκέλλου βιβλίον ὁ Παμφίλου Εὐσέβιος	ἀνεσκεύασεν	ἐν ὅλοις τρισὶ βιβλίοις πρὸς
[2, 19]	θελήσει γεγεννῆσθαι τὸν Χριστὸν εἰρηκότας	ἀνευλαβῶς,	ἀνάγκην δὲ δηλονότι ἀβούλητον οὖσαν
[2, 19]	Πατέρα μόνον ἄναρχον ὄντα καὶ	ἀνέφικτον	γεγεννηκέναι ἀνεφίκτως καὶ πᾶσιν ἀκαταλήπτως
[2, 19]	ἄναρχον ὄντα καὶ ἀνέφικτον γεγεννηκέναι	ἀνεφίκτως	καὶ πᾶσιν ἀκαταλήπτως οἴδαμεν· τὸν
[2, 18]	ἑτέροις ἐκδόντες, οὐδὲν πλέον ἀνύσαντες	ἀνεχώρησαν.	Ἀδιαφόρου τοίνυν ἔτι τυγχανούσης τῆς
[2, 22]	πράξαντες, κατὰ πόλεις τὰς ἑαυτῶν	ἀνεχώρησαν.	Διεσπᾶτο οὖν τῆς ἀνατολῆς ἡ
[2, 13]	συνάγειν, αὖθις ἐπὶ τὴν Ἀντιόχειαν	ἀνεχώρησεν.	~Ὅτι οἱ Ἀρειανοὶ Γρηγόριον τῆς
[2, 25]	Ἰστέον δὲ ὅτι συνεβασίλευσε τούτοις	ἀνεψιὸς	αὐτῶν, ᾧ ὄνομα Δαλμάτιος ὁμώνυμος
[2, 21]	αὐτὸς, καὶ οὐ δὲ ἄλλος	ἀνηγόρευταί	τε καὶ ἔστιν· ὅθεν εἰκότως
[2, 3]	διὰ τῆς τῶν φαύλων διαστροφῆς	ἀνήκεστα	ὑποστῇ. Πρὸς τὸ διαπαῖξαι τοίνυν
[2, 24]	προλαβούσης σπουδῆς ἐπὶ τὴν Ῥώμην	ἀνῆλθον·	βιβλίον τε μετανοίας τῷ ἐπισκόπῳ
[2, 25]	αὐτὸς ὑπὸ τῶν στρατιωτῶν συμβαλὼν	ἀνῃρέθη,	ἤδη πολλάκις πρότερον εἴρηται. Μετὰ
[2, 13]	ἄλλοι καὶ ὁ στρατηλάτης Ἑρμογένης	ἀνῄρητο.	Ἐάσας οὖν αὐτὸν ἐν ᾗ
[2, 16]	ὑποχωρεῖν οὐχ οἷόν τε ἦν,	ἀνθίστασθαι	τοὺς ὄχλους οἱ στρατιῶται νομίζοντες
[2, 1]	χάριν, ὦ ἱερὲ τοῦ Θεοῦ	ἄνθρωπε	Θεόδωρε, καὶ τοῦτο ἔδει ποιῆσαι,
[2, 21]	εἰπὼν ἀπόστολος, Ὑποτάγητε οὖν πάσῃ	ἀνθρωπίνῃ	κτίσει διὰ τὸν Κύριον, εἴτε
[2, 3]	τόπῳ παρασχεῖν προῄρητο, ὅμως ἐπειδὴ	ἀνθρωπίνῳ	κλήρῳ προληφθεὶς πρὸ τοῦ τὴν
[2, 21]	εἰρημένου. Διαρρήδην οὖν τοὺς ἐν	ἀνθρώποις	ἄρχοντας καὶ ἡγεμόνας κτίσιν‘ ὠνόμασεν
[2, 21]	ὅτε τὸν Χριστὸν αὐτοῦ πᾶσιν	ἀνθρώποις	κατήγγειλεν, Οὐδὲν γὰρ πρόσφατον ὑπὸ
[2, 19]	καὶ τὸν ἑαυτοῦ Πατέρα πᾶσιν	ἀνθρώποις	φανερώσας, καὶ βασιλεύων εἰς τοὺς
[2, 21]	δύο κτίσῃ εἰς ἕνα καινὸν	ἄνθρωπον,	ἀντὶ τοῦ συναγάγῃ. Ὅρα μήποτε
[2, 19]	λέγοντες, τῷ τὴν φύσιν ψιλὸν	ἄνθρωπον	γεγονέναι. Οἴδαμεν γὰρ καὶ αὐτὸν,
[2, 10]	παρθένου κατὰ τὰς γραφὰς, καὶ	ἄνθρωπον	γενόμενον, μεσίτην Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων,
[2, 19]	εἶπεν ὁ Πατὴρ, ὅτι ποιήσωμεν	ἄνθρωπον	κατ´ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ´
[2, 21]	καὶ τὸ, Ἐνδύσασθε τὸν καινὸν	ἄνθρωπον,	τὸν κατὰ Θεὸν κτισθέντα· καὶ
[2, 20]	αὐτὰ δὲ διαγωνίζεται, ὡς ψιλὸν	ἄνθρωπον	τὸν Κύριον, καθὰ Σαβέλλιος ὁ
[2, 18]	μαθητὴς, ἀκολουθῶν τῷ διδασκάλῳ, ψιλὸν	ἄνθρωπον	τὸν Υἱὸν ἐδογμάτισε. Καὶ περὶ
[2, 21]	ταῖς μηνυούσαις τὴν οἰκονομίαν τῆς	ἀνθρωπότητος	τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν. Καὶ πρό
[2, 23]	οὐκ ἤκουσε, καὶ ἐπὶ καρδίαν	ἀνθρώπου	οὐκ ἀνέβη, ἃ ἡτοίμασεν ὁ
[2, 23]	ἐν βραχεῖ χρόνῳ τῇ κατὰ	ἀνθρώπους	δοκιμασίᾳ ὑπεβλήθη, ὅμως τὴν ὀφειλομένην
[2, 21]	κτίζων πνεῦμα, καὶ ἀναγγέλλων εἰς	ἀνθρώπους	τὸν Χριστὸν αὐτοῦ· τὸ κτίζων‘
[2, 21]	κτίζων πνεῦμα, καὶ ἀπαγγέλλων εἰς	ἀνθρώπους	τὸν Χριστὸν αὐτοῦ, τοῦ κτίζων‘
[2, 21]	Ἁγίου. Καὶ οὕτως εἰς πάντας	ἀνθρώπους	τὸν Χριστὸν τοῦ Θεοῦ κατήγγειλαν
[2, 10]	ἄνθρωπον γενόμενον, μεσίτην Θεοῦ καὶ	ἀνθρώπων,	ἀπόστολόν τε τῆς πίστεως ἡμῶν,
[2, 15]	τούτου φασὶ ταραχὰς καὶ διαφθορὰς	ἀνθρώπων	γεγονέναι, οἵ τε Ἀρειανίζοντες τὴν
[2, 19]	καὶ ἀληθῆ, καὶ μὴ ἐξ	ἀνθρώπων	μετὰ ταῦτα Θεὸν, ἀλλ´ ἐκ
[2, 1]	ὡς οἷόν τε τὴν ἀλήθειαν	ἀνιχνεύσαμεν.	Διὸ ἠναγκάσθημεν τὸ πρῶτον καὶ
[2, 23]	ἰδίων, καὶ πλανώμενον ἐν θηριώδεσιν	ἀνοδίαις,	οὐ παρεῖδεν ἡ ἀκάματος ἡμῶν
[2, 19]	ἀποστόλοις, μετὰ τὴν εἰς οὐρανὸν	ἄνοδον	ἀπέστειλε διδάξαι καὶ ὑπομνῆσαι αὐτοὺς
[2, 18]	μετὰ τὴν εἰς οὐρανοὺς αὐτοῦ	ἄνοδον	ἀπέστειλε διδάξαι καὶ ὑπομνῆσαι πάντα,
[2, 20]	ἐν Νικαίᾳ κρατύναντες, καὶ τὸ	ἀνόμοιον‘	ἐκβαλόντες, τὸ ὁμοούσιον‘ φανερώτερον ἐκδιδόασι·
[2, 20]	ὁμοούσιον‘ ἀναθεματίζουσι, τὴν δὲ τοῦ	ἀνομοίου‘	δόξαν ἐπιστολὰς συγγράψαντες πανταχοῦ διαπέμπονται.
[2, 14]	Γρηγόριον τῆς Ἀλεξανδρείας μεταστήσαντες Γεώργιον	ἀνταπέστειλαν.	Ἐν δὲ τῷδε καὶ οἱ
[2, 15]	γνώμῃ κοινῇ σφοδρότερον δι´ ἐπιστολῆς	ἀντεγκαλοῦσι	τῷ Ἰουλίῳ, δηλοῦντες μὴ δεῖν
[2, 15]	τῶν ἐκκλησιῶν· μηδὲ γὰρ αὐτοὺς	ἀντειπεῖν,	ὅτε Ναύατον τῆς ἐκκλησίας ἤλαυνον.
[2, 2]	τὴν τοῦ ὁμοουσίου‘ πίστιν ἐκβαλεῖν,	ἀντεισάγειν	δὲ τὴν Ἀρειανίζουσαν. Περιέσεσθαι δὲ
[2, 16]	μὲν Παῦλον τῆς ἐκκλησίας ἐκβάλλῃ,	ἀντεισάγῃ	δὲ εἰς αὐτὴν Μακεδόνιον. Ὁ
[2, 23]	οὖν Ἀγκύρᾳ, Βασιλείου ἐξωθουμένου καὶ	ἀντεισιόντος	Μαρκέλλου, ταραχὴ οὐχ ἡ τυχοῦσα
[2, 14]	ἧττον τὴν αὐτῶν δόξαν συνεκρότει.	Ἀντέπεμπον	δὲ Γεώργιον, ὃς ἐκ Καππαδοκίας
[2, 16]	πάροδον, γυμνοῖς τοῖς ξίφεσιν ὡς	ἀντεπιόντες	ἐκέχρηντο, καὶ δὴ καὶ τοῦ
[2, 25]	ἦν, ᾧ Νεπωτιανὸς ὄνομα, ὃς	ἀντεποιεῖτο	τῆς βασιλείας χειρὶ μονομάχων δορυφορούμενος.
[2, 21]	τὸν Χριστὸν αὐτοῦ, τοῦ κτίζων‘	ἀντὶ	τοῦ καταπέμπων‘ ἢ κατατάσσων‘ εἰρημένου,
[2, 21]	ἀρχὴν ὁδῶν αὐτοῦ, τὸ ἔκτισεν‘	ἀντὶ	τοῦ κατέστησεν‘ ἢ κατέταξε. Τοιαῦτα
[2, 21]	Πατρὸς κατατεταγμένος· τοῦ ἔκτισεν‘ ἐνταῦθα	ἀντὶ	τοῦ κατέταξεν‘ ἢ κατέστησεν‘ εἰρημένου.
[2, 21]	κτίσῃ εἰς ἕνα καινὸν ἄνθρωπον,	ἀντὶ	τοῦ συναγάγῃ. Ὅρα μήποτε τοιοῦτόν
[2, 17]	Ἰούλιος τοῖς ἐν Ἀντιοχείᾳ συναχθεῖσιν	ἀντιγράφων	ἐμέμψατο, πρῶτον μὲν οὖν τὸ
[2, 16]	Ὁ μέντοι βασιλεὺς Κωνστάντιος ἐν	Ἀντιοχείᾳ	διάγων, πυθόμενος πάλιν τὸν Παῦλον
[2, 8]	Προειστήκει δὲ τότε τῆς ἐν	Ἀντιοχείᾳ	ἐκκλησίας Πλάκιτος διαδεξάμενος Εὐφρόνιον. Οἱ
[2, 18]	ἐλθεῖν κατεδέξαντο· τὴν δὲ ἐν	Ἀντιοχείᾳ	ἐκτεθεῖσαν πίστιν ἀποκρυψάμενοι, ἑτέραν δὲ
[2, 10]	ἑῴᾳ ἐγένοντο· μάλιστα δὲ ἡ	Ἀντιόχεια	ἐπὶ ἐνιαυτὸν ὅλον ἐσείετο. ~Ὡς
[2, 10]	Ἐπιμείναντες δὲ μικρὸν ἐν τῇ	Ἀντιοχείᾳ,	καὶ ὥσπερ καταγνόντες ταύτης, αὖθις
[2, 15]	ἐπίπληξιν· καὶ σύνοδον ἐν τῇ	Ἀντιοχείᾳ	κηρύξαντες, συνελθόντες ἐν αὐτῇ γνώμῃ
[2, 8]	αὕτη ἡ σύνοδος ἐν τῇ	Ἀντιοχείᾳ	παρουσίᾳ Κωνσταντίου τοῦ βασιλέως, ἐν
[2, 10]	δὲ τοῦ Εὐσεβίου ἐν τῇ	Ἀντιοχείᾳ	προβληθέντος καὶ δεδοικότος τὴν εἰς
[2, 17]	καίτοι τὴν παρὰ τῶν ἐν	Ἀντιοχείᾳ	πρὸς Ἰούλιον οὐ παρέλειπε. Τοῦτο
[2, 17]	τὰ γράμματα, ἅπερ οἱ ἐν	Ἀντιοχείᾳ	πρότερον συναχθέντες ἀπεστάλκεισαν. Ἐπέμπετο δὲ
[2, 17]	γραμμάτων, ὁ Ἰούλιος τοῖς ἐν	Ἀντιοχείᾳ	συναχθεῖσιν ἀντιγράφων ἐμέμψατο, πρῶτον μὲν
[2, 17]	πλειόνων ὁ Ἰούλιος τοῖς ἐν	Ἀντιοχείᾳ	συναχθεῖσιν ἔγραφε. Παρεθέμεθα δ´ ἂν
[2, 9]	ταῦτα δὲ ἐπιδημήσαντος αὐτοῦ τῇ	Ἀντιοχείᾳ,	συνέβη Εὐστάθιον ὑπὸ Κύρου κατηγορηθέντα
[2, 10]	λελέχθω μοι. ~Ὡς οἱ ἐν	Ἀντιοχείᾳ	συνελθόντες ἐπίσκοποι, διὰ τὸ παραιτήσασθαι
[2, 8]	κατεργάσηται. Κατασκευάζει οὖν σύνοδον ἐν	Ἀντιοχείᾳ	τῆς Συρίας γενέσθαι, προφάσει μὲν
[2, 8]	Εὐσέβιος ἑτέραν σύνοδον ποιησάμενος ἐν	Ἀντιοχείᾳ	τῆς Συρίας ἑτέραν ἔκθεσιν πίστεως
[2, 10]	Τοιαῦται μὲν αἱ τῶν ἐν	Ἀντιοχείᾳ	τότε συνελθόντων περὶ τῆς πίστεως
[2, 13]	ἐκκλησίᾳ συνάγειν, αὖθις ἐπὶ τὴν	Ἀντιόχειαν	ἀνεχώρησεν. ~Ὅτι οἱ Ἀρειανοὶ Γρηγόριον
[2, 13]	Κωνσταντίου τοῦ βασιλέως κατὰ τὴν	Ἀντιόχειαν	διατρίβοντος. Ἐντέλλεται οὖν Ἑρμογένει τῷ
[2, 9]	Οὗτος δὲ αὐτὸν εἰς τὴν	Ἀντιόχειαν	καταστήσας, παρεσκεύασεν αὖθις ὑπὸ Πλακίτου
[2, 9]	φιλόσοφα· ἐπανελθόντα τε εἰς τὴν	Ἀντιόχειαν	Πλακίτῳ τῷ μετὰ Εὐφρόνιον συνεῖναι,
[2, 7]	βασιλεὺς ταῦτα πράξας ἐπὶ τὴν	Ἀντιόχειαν	ὥρμησεν. ~Ὡς Εὐσέβιος ἑτέραν σύνοδον
[2, 13]	ἀναιρέσεως Ἑρμογένους πυθόμενος, ἐκ τῆς	Ἀντιοχείας	ἱππεὺς ἐλάσας καταλαμβάνει τὴν Κωνσταντινούπολιν·
[2, 19]	αὐτὸν τοῦ Θεοῦ ψιλὸν καὶ	ἀνύπαρκτον	ἐπιπλάστως καλοῦντας, ἐν ἑτέρῳ τὸ
[2, 21]	οὐκ ἐκ τοῦ γεγονότος ἐξ	ἀνυπαρξίας	παρείληφεν· οὐ γὰρ τότε ἔκτισεν
[2, 18]	πολλοῖς ἑτέροις ἐκδόντες, οὐδὲν πλέον	ἀνύσαντες	ἀνεχώρησαν. Ἀδιαφόρου τοίνυν ἔτι τυγχανούσης
[2, 12]	ἐν Θρᾴκῃ, Οὐρσάκιος Σιγγιδόνος τῆς	ἄνω	Μυσίας, Οὐάλης Μουρσῶν τῆς ἄνω
[2, 12]	ἄνω Μυσίας, Οὐάλης Μουρσῶν τῆς	ἄνω	Παννονίας. Οὐρσάκιος μὲν οὖν καὶ
[2, 1]	πρῶτον καὶ τὸ δεύτερον βιβλίον	ἄνωθεν	ἐλέχθη. Ῥουφῖνος, ὁ τῇ Ῥωμαίων
[2, 10]	ἐπ´ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν κατελθόντα	ἄνωθεν,	καὶ γεννηθέντα ἐκ παρθένου κατὰ
[2, 19]	ὁ Χριστὸς προσείληφεν ἀξίωμα· ἀλλ´	ἄνωθεν	τέλειον αὐτὸν, καὶ τῷ Πατρὶ
[2, 1]	πρῶτον καὶ τὸ δεύτερον βιβλίον	ἄνωθεν	ὑπαγορεύσαι, συγχρώμενοι καὶ ἐν οἷς
[2, 23]	κατ´ αὐτὸν, καὶ ἀποδοὺς τὴν	ἀξίαν	αὐτοῦ· Λούκιος δὲ, ὅτι οἱ
[2, 24]	τὴν κοινωνίαν Ἀθανασίῳ καὶ τὴν	ἀξίαν.	Γράφει τε καὶ αὐτὴ ἡ
[2, 24]	τε κοινωνίαν αὐτῷ καὶ τὴν	ἀξίαν	παρέχουσαν. Ταῦτα γνόντες Οὐρσάκιος καὶ
[2, 23]	τί ἄν τις εἴποι κατ´	ἀξίαν	τοῦ τοσούτου ἀνδρὸς, ὃς τοσούτων
[2, 20]	ἔπειτα τοὺς κατηγόρους Ἀθανασίου τῆς	ἀξίας	ἀφείλοντο, τὸν ὅρον τε τῆς
[2, 19]	γὰρ πρόσφατον ὁ Χριστὸς προσείληφεν	ἀξίωμα·	ἀλλ´ ἄνωθεν τέλειον αὐτὸν, καὶ
[2, 19]	ὁμολογοῦμεν, μετὰ τὸ τῆς θεότητος	ἀξίωμα,	καὶ μίαν ἀκριβῆ τῆς βασιλείας
[2, 23]	εὐθὺς ἐπήγαγεν Ἀθανάσιος, τὴν αὐτὴν	ἀξιῶν	χάριν λαβεῖν, ἣν ὁ βασιλεὺς
[2, 3]	καὶ τὰ μάλιστα αὐτοῦ ἡ	ἀοίδιμος	ἀρετὴ, ταῖς θείαις πεποιθυῖα βοηθείαις,
[2, 18]	τά τε ὁρατὰ, καὶ τὰ	ἀόρατα,	λόγον ὄντα, καὶ σοφίαν, καὶ
[2, 19]	γῆς, τὰ ὁρατὰ καὶ τὰ	ἀόρατα,	λόγον ὄντα, καὶ σοφίαν, καὶ
[2, 10]	ἐγένετο τὰ ὁρατὰ καὶ τὰ	ἀόρατα·	τὸν καὶ ἐπ´ ἐσχάτων τῶν
[2, 19]	καὶ ἀγέννητον ἄναρχόν τε καὶ	ἀόρατον	Θεὸν, ἕνα μόνον οἴδαμεν τὸν
[2, 19]	εἴτε τῶν ὁρατῶν, εἴτε τῶν	ἀοράτων·	ἀλλ´ ἐνυπόστατον Λόγον ὄντα τοῦ
[2, 21]	βροντὴν, καὶ κτίζων πνεῦμα, καὶ	ἀπαγγέλλων	εἰς ἀνθρώπους τὸν Χριστὸν αὐτοῦ,
[2, 19]	ἐκκλησίας, ὅτι τὸν ἀχώρητον καὶ	ἀπαθῆ	Πατέρα χωρητὸν ἅμα καὶ παθητὸν
[2, 17]	Θεσσαλονίκης ὑποκρινόμενος εἰς τὴν Κόρινθον	ἀπαίρειν,	ἐπὶ τὴν Ἰταλίαν ἀφίκετο. Ἄμφω
[2, 23]	ἐπισκόπῳ πραχθὲν εὑρίσκεται, τοῦτο νῦν	ἀπαλειφθῆναι	βουλόμεθα· καὶ γὰρ τὴν ἀλειτουργησίαν,
[2, 23]	ὑμῖν δικασταῖς διὰ γραμμάτων προσετάξαμεν	ἅπαντας	οὓς ἂν στασιώδεις καταμάθοιεν τῇ
[2, 23]	καὶ τοῦ πλήθους τὰς θεοσεβεστάτας	ἀπαντήσεις,	καὶ τὴν ἔνδοξον τῶν συντρεχόντων
[2, 23]	τοιαύτης ὑμῶν προθέσεως εἰς τὰς	ἁπάντων	εὐχὰς διαβαινούσης, καὶ ἐκ τῶν
[2, 21]	ἀκόλουθον ἐστὶ μετὰ τῶν προεκτεθέντων	ἁπάντων,	καὶ τὸ, Κύριος ἔκτισέ με
[2, 21]	Σωτῆρος ἡμῶν. Καὶ πρό γε	ἁπάντων	τούτων ὁ ἀπόστολος ταῖς λέξεσι
[2, 23]	λεὺς τῆς ἑῴας αὐτὸν οὐχ	ἅπαξ	μόνον, ἀλλὰ καὶ δὶς καὶ
[2, 21]	καὶ ποιητὴς λέγοιτο. Εἰ δὲ	ἅπαξ	που τῆς γραφῆς εὑρίσκοι τις
[2, 10]	βουλῆς καὶ δόξης τοῦ Πατρὸς	ἀπαράλλακτον	εἰκόνα, τὸν πρωτότοκον πάσης κτίσεως,
[2, 21]	ὁμοδόξους αὐτοὺς ἐπὶ τοῖς ἀμφισβητουμένοις	ἅπασι	τὸ ἐπ´ αὐτῷ κατέστησεν· ὡς
[2, 23]	Σκοπὸν ποιούμενοι τὴν ὑμετέραν ἐν	ἅπασιν	εὐνομίαν, εἰδότες τε ὡς ἐπὶ
[2, 16]	ἧς ἐπὶ τὰς βασιλικὰς αὐλὰς	ἀπαχθεὶς	ὁ Παῦλος, ἐμβληθείς τε εἰς
[2, 23]	βασιλεὺς οὐκ ἀπεχθῶς μὲν τότε	ἀπεδέξατο,	σοφίζεσθαι δὲ αὐτὸν ἐπεχείρει ἐκ
[2, 23]	νῦν ἢ ὅτε παρ´ ὑμῶν	ἀπεδήμησεν.	Εἰ γὰρ καὶ τὰς τιμίας
[2, 23]	Παύλῳ καὶ Μαρκέλλῳ τοὺς ἰδίους	ἀπεδίδου	θρόνους· ἔτι μὲν καὶ Ἀσκληπᾷ
[2, 8]	γενομένης πολλοὶ ἐν τῇ στάσει	ἀπέθανον·	καὶ ὥς τινων αἰκισθέντων ὑπὸ
[2, 16]	δὴ καὶ τοῦ ἔργου εἴχοντο.	Ἀπέθανον	οὖν, ὡς λέγεται, περὶ τοὺς
[2, 17]	Ἀθανάσιος φοβηθεὶς τὰς τοῦ βασιλέως	ἀπειλὰς	ἐπὶ τὴν Ῥώμην ἀνέδραμεν. Ἐν
[2, 23]	~Ὡς φοβηθεὶς ὁ Κωνστάντιος τὰς	ἀπειλὰς	τοῦ ἀδελφοῦ δι´ ἐπιστολῶν ἐκάλεσε
[2, 17]	Ὁ δὲ προαισθόμενος τῆς βασιλέως	ἀπειλῆς	χρήται φυγῇ καὶ ἦν ἀφανής.
[2, 23]	τῆς συνόδου καὶ ἡμετέρᾳ συναινέσει	ἀπείληφας·	ἐπειδὴ δὲ εἰσὶν ἐν τῇ
[2, 16]	διάγων, πυθόμενος πάλιν τὸν Παῦλον	ἀπειληφέναι	τὸν θρόνον, δι´ ὀργῆς ἐτίθετο
[2, 23]	καιρῶν εὐμοιρίας. Καὶ τοῦτο μὲν	ἀπεῖναι	ἀφ´ ὑμῶν παντελῶς βουλόμεθα· τὸ
[2, 18]	ἀκατάπαυστος οὖσα διαμενεῖ εἰς τοὺς	ἀπείρους	αἰῶνας· ἔσται γὰρ καθεζόμενος ἐν
[2, 19]	βασιλεία ἀκατάπαυστος οὖσα διαμένει εἰς	ἀπείρους	αἰώνας· καθέζεται γὰρ ἐν δεξιᾷ
[2, 9]	μαθηματικὴν ἀσκούμενος— φυγῇ χρῆται, καὶ	ἄπεισιν	εἰς Λαοδίκειαν πρὸς τὸν περὶ
[2, 15]	Μακεδονίῳ τούτου καὶ τὴν χειροτονίαν	ἀπέκρυψεν.	Εἰ γὰρ αὐτῆς ἐμέμνητο, ἐμέμνητο
[2, 13]	τὴν οἰκίαν, αὐτὸν δὲ σύραντες	ἀπέκτειναν.	Ταῦτα δὲ πέπρακται ἐν ὑπατείᾳ
[2, 13]	ὁ Ἑρμογένης διὰ στρατιωτικῆς χειρὸς	ἀπελάσαι	τὸν Παῦλον, παροξυνθὲν τότε τὸ
[2, 6]	μάχην ἀγωνισάμενος, τὸν ἐνθάδε βίον	ἀπέλειπεν,	εἰκοσιτρία μὲν ἔτη κατὰ τὴν
[2, 23]	πρεσβυτέροις τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας. Οὐκ	ἀπελείφθη	τῆς τοῦ Θεοῦ χάριτος ὁ
[2, 6]	οὗ καὶ μᾶλλον ἡ τοῦ	ἀπελθόντος	ψῆφος ἐδόκει κρατεῖν. ~Ὡς ὁ
[2, 23]	τὰ παρ´ αὐτοῦ γράμματα δεικνύει,	ἅπερ	ἐκ τῆς Ῥωμαϊκῆς μεταβληθέντα γλώσσης
[2, 17]	ἐν ταὐτῷ καὶ τὰ γράμματα,	ἅπερ	οἱ ἐν Ἀντιοχείᾳ πρότερον συναχθέντες
[2, 2]	ἑνὸς τῶν Αὐγούστων ὠχυρωμένος γράμμασιν,	ἅπερ	τῷ Ἀλεξανδρέων λαῷ Κωνσταντῖνος ὁ
[2, 1]	τῆς ἱστορίας ὀκνηροὺς τοὺς ἀναγινώσκοντας	ἀπεργάσασθαι.	Ἐπεὶ δὲ πρὸς σὴν χάριν,
[2, 3]	πρὸς καιρὸν εἰς τὰς Γαλλίας	ἀπεστάλθαι,	ἵνα ἐπειδὴ ἡ ἀγριότης τῶν
[2, 8]	μὴν εἰς τὸν τόπον αὐτοῦ	ἀπεστάλκει	τινα· καίτοι κανόνος ἐκκλησιαστικοῦ κελεύοντος,
[2, 17]	οἱ ἐν Ἀντιοχείᾳ πρότερον συναχθέντες	ἀπεστάλκεισαν.	Ἐπέμπετο δὲ καὶ ἕτερα γράμματα
[2, 23]	τοῦ κρείττονος καὶ ἡμετέρᾳ γνώμῃ	ἀπεσταλμένον	ἡδέως δέξασθε, καὶ πάσῃ ψυχῇ
[2, 23]	πληρεστάτην διήγησιν Ἀχήταν τὸν διάκονον	ἀπεστείλαμεν,	παρ´ οὗ δυνήσῃ μαθεῖν τῆς
[2, 19]	μετὰ τὴν εἰς οὐρανὸν ἄνοδον	ἀπέστειλε	διδάξαι καὶ ὑπομνῆσαι αὐτοὺς πάντα,
[2, 18]	τὴν εἰς οὐρανοὺς αὐτοῦ ἄνοδον	ἀπέστειλε	διδάξαι καὶ ὑπομνῆσαι πάντα, δι´
[2, 21]	ἀλλ´ ἦν μὲν καὶ προϋπῆρχεν,	ἀπεστέλλετο	δὲ καθ´ ὃν καιρὸν ἦσαν
[2, 20]	ὅτι πρὸ διαγνώσεως οἱ καθελόντες	ἀπέφυγον,	καὶ ὅτι αὐτοὶ μὲν τὴν
[2, 24]	σφόδρα κατεμωκήσαντο τοῦ Μαξίμου οἱ	ἀπεχθῶς	ἔχοντες πρὸς Ἀθανάσιον, ὅτι πρότερον
[2, 23]	Κωνστάντιος δὲ ὁ βασιλεὺς οὐκ	ἀπεχθῶς	μὲν τότε ἀπεδέξατο, σοφίζεσθαι δὲ
[2, 20]	τοὺς περὶ Παῦλον καὶ Ἀθανάσιον,	ἀπεχώρουν	εὐθέως· καὶ γενόμενοι ἐν τῇ
[2, 9]	αὐτὸν ἐπὶ τοὺς βαρβάρους ἀπιὼν	ἀπῆγε,	καὶ ὅτι τεράστια ἐν ταῖς
[2, 16]	καὶ τῆς πόλεως, μετὰ σπουδῆς	ἀπήγετο.	Ὁ δὲ τοῦ βασιλέως ἔπαρχος
[2, 23]	ὀφειλομένην παρὰ τῆς παντεφόρου προνοίας	ἀπηνέγκατο	ψῆφον· ἀπολαβὼν βουλήσει τοῦ κρείττονος
[2, 23]	γράμματα δεξάμενος παρ´ ἡμῶν οὐκ	ἀπήντησας,	διὰ τοῦτο καὶ νῦν ὑπομνῆσαί
[2, 23]	δεδηλώκαμεν. Διὸ προτρεπόμεθα χωρὶς τινὸς	ἀπιστίας	καὶ φόβου ἐπιβῆναί σε δημοσίοις
[2, 9]	βασιλεὺς αὐτὸν ἐπὶ τοὺς βαρβάρους	ἀπιὼν	ἀπῆγε, καὶ ὅτι τεράστια ἐν
[2, 19]	Ἴσμεν γὰρ αὐτὸν ἡμεῖς οὐχ	ἁπλῶς	λόγον προφορικὸν ἢ ἐνδιάθετον τοῦ
[2, 10]	Πνεύματος Ἁγίου· τῶν ὀνομάτων οὐχ	ἁπλῶς	οὐδὲ ἀργῶν κειμένων, ἀλλὰ σημαινόντων
[2, 1]	βιβλίον ᾗ ἐκείνῳ ἐδόκει συνεγράψαμεν.	Ἀπὸ	δὲ τοῦ τρίτου ἄχρι τοῦ
[2, 10]	τελείου, βασιλέα ἐκ βασιλέως, Κύριον	ἀπὸ	Κυρίου, λόγον ζῶντα, σοφίαν, ζωὴν,
[2, 19]	κρίσιν. Τοιοῦτοι δέ εἰσιν οἱ	ἀπὸ	Μαρκέλλου καὶ Φωτεινοῦ, τῶν Ἀγκυρογαλατῶν·
[2, 19]	εἶναι προαιώνιον· ὁποῖοι εἰσὶν οἱ	ἀπὸ	Παύλου τοῦ Σαμοσατέως, ὕστερον αὐτὸν
[2, 24]	μηδὲν μελλήσας μετεπέμπετό τινας τῶν	ἀπὸ	Συρίας καὶ Παλαιστίνης ἐπισκόπων· καὶ
[2, 8]	τῆς ἱερωσύνης ἀνέλαβεν, ἐπανελθὼν γὰρ	ἀπὸ	τῆς ἐξορίας, ἑαυτῷ ἐπιτρέψας, εἰς
[2, 8]	ὁ υἱὸς Κωνστάντιος δεκάτῳ ἔτει	ἀπὸ	τῆς θεμελιώσεως συνετέλεσεν, τὸ δὲ
[2, 23]	βασιλεὺς, ἔτι τε καὶ τοῖς	ἀπὸ	τῆς συνόδου, κατοχυρώσας, ἀποστέλλει ἐπὶ
[2, 20]	ἑτοίμως ὑπακούσαντος. Ἑνδέκατον ἔτος ἦν	ἀπὸ	τῆς τελευτῆς τοῦ πατρὸς τῶν
[2, 16]	οὖν ἔπαρχος Φίλιππος, εὐλαβηθεὶς τὴν	ἀπὸ	τοῦ πλήθους στάσιν, τέχνῃ μετῆλθε
[2, 10]	προσηκάμεθα ἤπερ ἠκολουθήσαμεν. Καὶ γνώσεσθε	ἀπὸ	τῶν λεγομένων. Μεμαθήκαμεν γὰρ ἐξ
[2, 23]	προθέσει καὶ τῇ οὐρανίᾳ διδασκαλίᾳ,	ἀποδειχθεὶς	δὲ ἀθανάτῳ κρίσει παρ´ ὑμῶν
[2, 23]	καὶ παρὰ πάσης τῆς συνόδου	ἀποδεχθείς;	Ὑποδέξασθε τοίνυν, ἀγαπητοὶ ἀδελφοὶ, μετὰ
[2, 20]	ἐφύλαττον, ἐκεῖνοι δὲ παραχαράττειν ἐτόλμησαν.	Ἀποδιδόασιν	οὖν τὸν τόπον τοῖς περὶ
[2, 22]	ἐν τῇ οἰκείᾳ τάξει, καὶ	ἀποδιδόναι	αὐτοῖς τὰς ἐκκλησίας, ἢ μὴ
[2, 22]	διώκεσθαι. Εἰ μὲν οὖν ἐπαγγέλλῃ	ἀποδιδόναι	τούτοις τοὺς θρόνους, ἐπαμυνόμενος τοὺς
[2, 22]	γνώριμα τῷ ἀδελφῷ Κωνσταντίῳ καθίστησιν,	ἀποδίδοσθαί	τε τοῖς περὶ Παῦλον καὶ
[2, 23]	θλίψεων πυρὰν καὶ κινδύνους νικήσας	ἀποδίδοται	νῦν ὑμῖν, ἀθῷος οὐ παρ´
[2, 15]	ἀποστέλλει τὸν οἰκεῖον ἑκάστῳ τόπον	ἀποδιδοὺς,	καὶ καθαπτόμενος τῶν προπετῶς καθελόντων
[2, 22]	ἄκοντός σου, τούτοις τοὺς οἰκείους	ἀποδίδωμι	θρόνους. ~Ὡς φοβηθεὶς ὁ Κωνστάντιος
[2, 24]	Παλαιστίνης ἐπισκόπων· καὶ καθίσας συνέδριον,	ἀποδίδωσι	καὶ αὐτὸς τὴν κοινωνίαν Ἀθανασίῳ
[2, 23]	ὑμετέρας εὐχὰς, ὁ Θεὸς ὑμῖν	ἀποδίδωσιν.	Ἐκ δὴ τούτου συνορᾷν ἐστὶν
[2, 23]	ἡμετέραν πρόσταξιν φυλαχθῆναι βουλόμεθα· ὥστε	ἀποδοθέντος	Ἀθανασίου τοῦ ἐπισκόπου τῇ ἐκκλησίᾳ,
[2, 20]	πάλιν γράψαντος τοῦ βασιλέως, ὥστε	ἀποδοθῆναι	Παύλῳ καὶ Ἀθανασίῳ τοὺς οἰκείους
[2, 18]	κρῖναι ζῶντας καὶ νεκροὺς καὶ	ἀποδοῦναι	ἑκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ·
[2, 19]	κρῖναι ζῶντας καὶ νεκροὺς καὶ	ἀποδοῦναι	ἑκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ,
[2, 23]	διαγνοὺς τὰ κατ´ αὐτὸν, καὶ	ἀποδοὺς	τὴν ἀξίαν αὐτοῦ· Λούκιος δὲ,
[2, 22]	~Ὡς τῆς ἐν Σαρδικῇ συνόδου	ἀποδούσης	τοὺς θρόνους Ἀθανασίῳ καὶ Παύλῳ,
[2, 18]	ἁγίας παρθένου, τὸν σταυρωθέντα, καὶ	ἀποθανόντα,	καὶ ταφέντα, ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν
[2, 19]	ἁγίας παρθένου, τὸν σταυρωθέντα, καὶ	ἀποθανόντα,	καὶ ταφέντα, καὶ ἀναστάντα ἐκ
[2, 19]	κατὰ τῆς ἡμετέρας ὑπολήψεως ἀλλοτρίαν	ἀποκαθάρωμεν	ὑποψίαν παρὰ τοῖς τὰ καθ´
[2, 23]	οὕτω δυνηθῇς τῇ πατρίδι σου	ἀποκατασταθῆναι,	καὶ τῆς εὐχῆς σου ἐπιτυχεῖν.
[2, 23]	ἀμφοτέρων ἡμῶν ἐπινευσάντων τῇ πατρίδι	ἀποκατασταθῇς,	ἔχων τοῦτο τῆς ἡμῶν χάριτος
[2, 23]	ἡμῶν τῆς φιλανθρωπίας, τοῖς ἰδίοις	ἀποκατασταθῇς.	Τούτου γὰρ ἕνεκα καὶ τὸν
[2, 23]	καὶ τὰς ἐπιβουλὰς ἐκκλίνειν, καὶ	ἀποκατασταθήσεσθαι	πρὸς ὑμετέραν παράκλησιν, φέρων ὑμῖν
[2, 19]	τρία ὀνόματα ἀσεβῶς ἐκλαμβάνοντας, εἰκότως	ἀποκηρύσσομεν	τῆς ἐκκλησίας, ὅτι τὸν ἀχώρητον
[2, 21]	λέγειν διὰ Χριστοῦ. Πρὸς ὃν	ἀποκρινούμεθα,	ὅτι τῇ λέξει ταύτῃ πολλάκις
[2, 18]	δὲ ἐν Ἀντιοχείᾳ ἐκτεθεῖσαν πίστιν	ἀποκρυψάμενοι,	ἑτέραν δὲ συγκαττύσαντες ἐπιδεδώκασι τῷ
[2, 23]	τῆς παντεφόρου προνοίας ἀπηνέγκατο ψῆφον·	ἀπολαβὼν	βουλήσει τοῦ κρείττονος καὶ κρίσει
[2, 23]	βουλήσει τοῦ κρείττονος παρασχεθείσης χάριτος	ἀπολαύειν.	Ἄλλη ἐπιστολὴ τοῖς Ἀλεξανδρεῦσι πεμφθεῖσα
[2, 23]	γεγόνασι· καὶ χαίρετε τῶν εὐχῶν	ἀπολαύοντες,	οἳ τὸν ποιμένα τὸν ὑμέτερον,
[2, 23]	πρὸς ἡμᾶς, ἵνα ὧν ἐπιθυμεῖς	ἀπολαῦσαι	δυνηθείης. Ἄλλη ἐπιστολὴ πρὸς τὸν
[2, 23]	ὑπὲρ τοῦ τῆς σαυτοῦ ἐπιθυμίας	ἀπολαῦσαι,	καὶ πειραθεὶς ἡμῶν τῆς φιλανθρωπίας,
[2, 21]	ὁ Σαμοσατεὺς, τοῦ Μαρκέλλου εἰσάγοντος.	~Ἀπολογία	ὑπὲρ Εὐσεβίου τοῦ Παμφίλου. Ἐπειδὴ
[2, 19]	δι´ ἡμᾶς, καὶ μηδὲ πώποτε	ἀπολωλεκότα	τὸ εἶναι Θεόν. Βδελυσσόμεθα δὲ
[2, 11]	ἐξῄεσαν. Τούτου γινομένου οἱ στρατιῶται	ἀπόμαχοι	ἔμενον· ὁ δὲ Ἀθανάσιος ἐν
[2, 23]	Μίαν γὰρ καὶ αὐτὸς ἐκκλησίαν	ἀπονεμηθῆναι	ἠξίου καθ´ ἑκάστην πόλιν τοῖς
[2, 3]	Οὐδὲ τῆς ὑμετέρας ἱερᾶς ἐννοίας	ἀποπεφευγέναι	τὴν γνῶσιν οἶμαι, διὰ τοῦτο
[2, 15]	ἐφθέγγετο. Νῦν δὲ ταῦτα πάντα	ἀποσιγήσας,	ἐκεῖνα διαβάλλει· ἀλλ´ οὐδ´ ὅλως
[2, 19]	θεότητος ἤθει μεμενηκέναι· τὸν δὲ	ἀποσταλέντα	Χριστὸν τὴν τῆς ἐνανθρωπήσεως οἰκονομίαν
[2, 23]	τῶν σῶν πρεσβυτέρων, ἤρεσεν ὅπως	ἀποσταλέντος	πρεσβυτέρου πρός σε, ἐλθεῖν πρὸς
[2, 23]	εὐτροπίαν γνώριμον, πάλιν πρὸς ὑμᾶς	ἀποστεῖλαι	ἐδικαιώσαμεν. Τοῦτον συνήθως καὶ προσηκόντως
[2, 23]	διὰ τὸ μάλιστα βούλεσθαι ἡμᾶς	ἀποστεῖλαί	σε εἰς τὰ ἴδια, ὅμως
[2, 19]	Οἴδαμεν γὰρ ἡμεῖς, τὸν μὲν	ἀποστείλαντα	Πατέρα ἐν τῷ οἰκείῳ τῆς
[2, 23]	τοῖς ἀπὸ τῆς συνόδου, κατοχυρώσας,	ἀποστέλλει	ἐπὶ τὴν Κωνσταντινούπολιν. Τοῦ δὲ
[2, 15]	αὐτοὺς, καὶ ἐπὶ τὴν ἀνατολὴν	ἀποστέλλει	τὸν οἰκεῖον ἑκάστῳ τόπον ἀποδιδοὺς,
[2, 16]	τὸ γιγνόμενον. Πρόσταγμα οὖν ἔγγραφον	ἀποστέλλει	τῷ ἐπάρχῳ Φιλίππῳ, ὡς μείζονα
[2, 19]	πίστιν συντάξαντες, τοῖς ἐν Ἰταλίᾳ	ἀποστέλλουσι	δι´ Εὐδοξίου τοῦ τότε ἐπισκόπου
[2, 22]	ἐπαμυνόμενος τοὺς μάτην αὐτοῖς προσφυομένους,	ἀποστελῶ	πρός σε τοὺς ἄνδρας· εἰ
[2, 10]	Πιστεύομεν ἀκολούθως τῇ εὐαγγελικῇ καὶ	ἀποστολικῇ	παραδόσει, εἰς ἕνα Θεὸν Πατέρα
[2, 21]	καθ´ ὃν καιρὸν ἦσαν οἱ	ἀπόστολοι	συνηγμένοι, ὅτε δίκην βροντῆς Ἐγένετο
[2, 19]	τὸν Παράκλητον· ὅπερ ἐπαγγειλάμενος τοῖς	ἀποστόλοις,	μετὰ τὴν εἰς οὐρανὸν ἄνοδον
[2, 18]	τὸν Παράκλητον, ὅπερ ἐπαγγειλάμενος τοῖς	ἀποστόλοις	μετὰ τὴν εἰς οὐρανοὺς αὐτοῦ
[2, 10]	γενόμενον, μεσίτην Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων,	ἀπόστολόν	τε τῆς πίστεως ἡμῶν, καὶ
[2, 21]	πρό γε ἁπάντων τούτων ὁ	ἀπόστολος	ταῖς λέξεσι ταύταις ἐχρήσατο· καὶ
[2, 21]	ἡγεμόνας κτίσιν‘ ὠνόμασεν ὁ εἰπὼν	ἀπόστολος,	Ὑποτάγητε οὖν πάσῃ ἀνθρωπίνῃ κτίσει
[2, 10]	ὑπό τε τῶν προφητῶν καὶ	ἀποστόλων	ἀληθινῶς τε καὶ ἐμφανῶς καὶ
[2, 23]	εἰς τέλος οὗτος ἀφ´ ὑμῶν	ἀποσχοινισθήσεται,	ὃν ἐν ταῖς θεοσεβέσιν ὑμῶν
[2, 21]	καθαρὰν δὲ αὐτῷ τὴν διάνοιαν	ἀποτελεσθῆναι	ηὔχετο. Οὕτως εἴρηται καὶ, Ἵνα
[2, 21]	αὐτοῦ, ὡς, ἅτε ἐκ Πατρὸς	ἀποτεχθεὶς,	εἰκότως ἂν καὶ μονογενὴς καὶ
[2, 17]	τὸν Ἀθανάσιον καὶ εἰς οἰκεῖον	ἀποφέρεσθαι	κέρδος. Πιστεύσας οὖν ὁ βασιλεὺς
[2, 23]	βοηθὸν προστησάμενοι, τὴν ὑμῖν τε	ἀπρέπουσαν	καὶ ἡμῖν ἀρεστὴν ὁμόνοιαν καὶ
[2, 19]	δὲ δηλονότι ἀβούλητον οὖσαν καὶ	ἀπροαίρετον	περιτεθεικότας τῷ Θεῷ ἵνα ἄκων
[2, 15]	ὅσαι δι´ Ἀθανάσιον γενόμεναι σύνοδοι	ἀπωδύραντο,	ἢ ὅσα αὐτὸς ὁ αἱρεσιάρχης
[2, 12]	τε ἐκ τῶν γινομένων συντριβέντες	ἀπώλοντο.	~Περὶ τῆς Ἑρμογένους τοῦ στρατηλάτου
[2, 3]	ἱερᾶς αὐτοῦ κεφαλῆς ἐπέμενε, μὴ	ἄρα	διὰ τῆς τῶν φαύλων διαστροφῆς
[2, 23]	ὕλας, χρυσὸν δὴ λέγω καὶ	ἄργυρον,	εἰς καθαρότητα τὸ πῦρ δοκιμάζει,
[2, 10]	τῶν ὀνομάτων οὐχ ἁπλῶς οὐδὲ	ἀργῶν	κειμένων, ἀλλὰ σημαινόντων ἀκριβῶς τὴν
[2, 10]	ὥστε κατὰ βραχὺ εἰς τὴν	Ἀρειανὴν	δόξαν παρατρέψωσι. Ταῦτα μὲν οὖν
[2, 12]	ἐκοινώνησαν. Τότε δὲ διαπύρως τὴν	Ἀρειανὴν	συγκροτοῦντες θρησκείαν οὐ τοὺς τυχόντας
[2, 23]	χειμασθεὶς, τὴν σκευωρίαν πᾶσαν τῆς	Ἀρειανῆς	αἱρέσεως κατεπάτησε, καὶ πολλάκις διὰ
[2, 21]	δὲ ὁμοφρονῆσαι καὶ ὁμοδοξῆσαι, πῶς	Ἀρειανίζειν	αὐτόν τινες ὑπολαμβάνουσιν; πλανῶνται δὲ
[2, 21]	ὡς ἐν τοῖς λόγοις αὐτοῦ	Ἀρειανίζειν	δοκεῖ τῷ συνεχῶς λέγειν διὰ
[2, 21]	δὴ τὸν Παμφίλου Εὐσέβιον, ὡς	Ἀρειανίζοντα	ἐν οἷς λόγοις ἐξέδωκε, μικρὰ
[2, 24]	τε παριὼν ἐδίδασκε, τοὺς μὲν	Ἀρειανίζοντας	ἐκτρέπεσθαι, ἀσπάζεσθαι δὲ τοὺς τὸ
[2, 3]	Ἀλεξανδρέων λαός· ὅσοι δὲ ἐτύγχανον	Ἀρειανίζοντες	ἐν αὐτῇ φατρίας συνίσταντο κατ´
[2, 12]	Κατὰ ταὐτὸν δὲ καὶ οἱ	Ἀρειανίζοντες	ἐν τῇ λεγομένῃ ἐπὶ Παῦλον
[2, 15]	πόσα κακὰ κατὰ Ἀθανασίου οἱ	Ἀρειανίζοντες	καὶ τῶν τὸ ὁμοούσιον‘ φρονούντων
[2, 6]	τὴν ἐπισκοπὴν προχειρίζονται, οἱ δὲ	Ἀρειανίζοντες	Μακεδόνιον ἔσπευ δον. Καὶ ἐν
[2, 14]	Ἐν δὲ τῷδε καὶ οἱ	Ἀρειανίζοντες	μεθιστῶσιν ἐκ τῆς Ἀλεξ ανδρείας
[2, 15]	διαφθορὰς ἀνθρώπων γεγονέναι, οἵ τε	Ἀρειανίζοντες	τὴν βλασφημίαν καὶ τὰ ἐκ
[2, 23]	τοίνυν γνώμην ἀλυσιτελῆ γνόντες οἱ	Ἀρειανίζοντες,	ὑπερτίθεσθαι μὲν τοῦτο ἔλεγον, πράττειν
[2, 6]	οἱ φρονοῦντες τὸ ὁμοούσιον, τῶν	Ἀρειανιζόντων	διακρινομένων καὶ ὁσημέραι διαπληκτιζομένων περὶ
[2, 17]	ἐπίσκοπος γνοὺς τὰ παρὰ τῶν	Ἀρειανιζόντων	κατὰ Ἀθανασίου γινόμενα, δεξάμενος δὲ
[2, 23]	τοῖς διακρινομένοις πρὸς τὴν τῶν	Ἀρειανιζόντων	κοινωνίαν. Τὴν Ἀθανασίου τοίνυν γνώμην
[2, 17]	διαβολὴ κατὰ Ἀθανασίου παρὰ τῶν	Ἀρειανιζόντων	συρράπτεται, πρόφασιν ἐφευρόντων τοιαύτην. Τῇ
[2, 23]	αὐτὸν ἐπεχείρει ἐκ κατασκευῆς τῶν	Ἀρειανιζόντων	ὑποβαλλόμενος· καὶ φησὶ πρὸς αὐτόν·
[2, 2]	πίστιν ἐκβαλεῖν, ἀντεισάγειν δὲ τὴν	Ἀρειανίζουσαν.	Περιέσεσθαι δὲ τούτου οὐκ ἂν
[2, 24]	καὶ Οὐάλης, οἱ περὶ τὸ	Ἀρειάνιον	δόγμα πρότερον διαπύρως σπουδάζοντες, καταγνόντες
[2, 14]	τὴν Ἀντιόχειαν ἀνεχώρησεν. ~Ὅτι οἱ	Ἀρειανοὶ	Γρηγόριον τῆς Ἀλεξανδρείας μεταστήσαντες Γεώργιον
[2, 16]	μὲν οὖν Μακεδόνιος καὶ οἱ	Ἀρειανοὶ	διὰ τοσούτων φόνων τῆς ἐκκλησίας
[2, 12]	αὖθις ἐνεθρόνισε· καὶ ὡς οἱ	Ἀρειανοὶ	Μακεδόνιον προεβάλλοντο. Ἀλλ´ οὐκ ἔφθασε
[2, 21]	τινες ὑπολαμβάνουσιν; πλανῶνται δὲ καὶ	Ἀρειανοὶ	φρονεῖν αὐτὸν νομίζοντες τὰ αὐτῶν.
[2, 16]	ὁμοουσίου‘ πίστεως καὶ οἱ τοῦ	Ἀρειανοῦ	δόγματος, ἕκαστοι καταλαμβάνειν τὴν ἐκκλησίαν
[2, 15]	ὠθισμὸς τῶν ὑπὸ Γεωργίου τοῦ	Ἀρειανοῦ	ἐγένετο, ἐκ δὲ τούτου φασὶ
[2, 15]	τὸ δὴ θαυμαστότερον, οὓς πέφευγεν	Ἀρειανοὺς	οὐκ εἶπε κακῶς· ᾧ δὲ
[2, 6]	μέρη, τῶν μὲν προσκειμένων τῷ	Ἀρειανῷ	δόγματι, τῶν δὲ φρονούντων καθ´
[2, 6]	ἐκκλησιῶν προεστὼς, ὁ τὴν πρὸς	Ἄρειον	μάχην ἀγωνισάμενος, τὸν ἐνθάδε βίον
[2, 2]	χρώμενοι τῷ πρεσβυτέρῳ, ὃς τῆς	Ἀρείου	ἀνακλήσεως αἴτιος μικρὸν ἔμπροσθεν ἐγεγόνει.
[2, 10]	ἔστιν ἥδε· Ἡμεῖς οὔτε ἀκόλουθοι	Ἀρείου	γεγόναμεν· πῶς γὰρ ἐπίσκοποι ὄντες
[2, 2]	εὐνούχων καὶ τοῦ πρεσβυτέρου τῇ	Ἀρείου	δόξῃ προστίθεται. Μετ´ οὐ πολὺ
[2, 2]	τοῦτον ὁ πρεσβύτερος συνθέσθαι τῇ	Ἀρείου	δόξῃ συνέπεισεν. Ἐκ δὲ τούτου
[2, 21]	διδάσκαλος ἐνομίσθη. Ἔτι μὴν καὶ	Ἀρείου	κτίσμα τὸν Υἱὸν ὡς ἓν
[2, 1]	τῇ πρώτῃ ὑπαγορεύσει τὸ καθαιρετικὸν	Ἀρείου	οὔτε μὴν τὰς βασιλέως ἐπιστολὰς,
[2, 2]	τὸν Νικομηδείας ἐπίσκοπον αὖθις τὸ	Ἀρείου	σπουδάσαντες εἰσαγαγεῖν δόγμα ταραχὰς ταῖς
[2, 11]	αὐτοῖς καὶ οἱ ἐκεῖ τὰ	Ἀρείου	φρονοῦντες. Ὅπως δὲ Ἀθανάσιος τῆς
[2, 7]	Καὶ καθιστὰς συνέδριον τῶν τὰ	Ἀρείου	φρονούντων ἐπισκόπων, τὸν μὲν Παῦλον
[2, 23]	ὑμῖν τε ἀπρέπουσαν καὶ ἡμῖν	ἀρεστὴν	ὁμόνοιαν καὶ εἰρήνην κατὰ τὸν
[2, 23]	ἐπίσκοπον ἔχειν, ἢ ἐκεῖνον τοσαύταις	ἀρεταῖς	περιβεβλῆσθαι, δι´ ἃς καὶ τῆς
[2, 3]	τὰ μάλιστα αὐτοῦ ἡ ἀοίδιμος	ἀρετὴ,	ταῖς θείαις πεποιθυῖα βοηθείαις, καὶ
[2, 11]	οἱ σὺν αὐτῷ ὁπλῖται στρατιῶται	ἀριθμὸς	ὄντες πεντακισχίλιοι. Συνελαμβάνοντο δὲ αὐτοῖς
[2, 20]	τὸ μὴ συνιέναι οὐ προσεδέχοντο,	ἀρκεῖν	τὴν ἐν Νικαίᾳ πίστιν λέγοντες,
[2, 1]	δὲ τῷ δευτέρῳ, ποιῆσαι σπουδάζομεν.	Ἀρκτέον	δὲ ἤδη τῆς ἱστορίας. ~Ὡς
[2, 23]	ἀτάκτων τιμωρίαν, τὰ πρέποντα καὶ	ἁρμόζοντα	τῷ τῆς ἱερᾶς θρησκείας θεσμῷ
[2, 19]	τὸν μόνον ἀγέννητον, διὰ τοῦτο	ἀρνούμεθα	τὸν Χριστὸν Θεὸν εἶναι προαιώνιον·
[2, 21]	τὸ δὲ ἀληθῶς, Υἱὸς εἶναι	ἀρνούμενος·	ὁ γὰρ ἐξ οὐκ ὄντων
[2, 17]	μὴν ἀλλὰ καὶ τὰ κατὰ	Ἀρσένιον	φανερῶς συκοφαντία ἐδέδεικτο. Ταῦτα καὶ
[2, 21]	τῆς τοῦ παντὸς κόσμου συστάσεως,	ἄρχειν	δὲ τῶν ὅλων ὑπὸ τοῦ
[2, 24]	χειροτονίας ἐποίει· καὶ τοῦτο γέγονεν	ἀρχὴ	ἑτέρας μέμψεως κατ´ αὐτοῦ, ὅτι
[2, 10]	πάσης κτίσεως, τὸν ὄντα ἐν	ἀρχῇ	πρὸς τὸν Θεὸν, Λόγον Θεὸν,
[2, 10]	τε τῆς πίστεως ἡμῶν, καὶ	ἀρχηγὸν	τῆς ζωῆς, ὥς φησι, Ὅτι
[2, 19]	ἐτῶν· ἔκτοτε γὰρ τὸν Χριστὸν	ἀρχὴν	βασιλείας ἐσχηκέναι θέλουσι, καὶ τέλος
[2, 19]	ἀγέννητον εἶναι καὶ αὐτὸν, ἀλλ´	ἀρχὴν	ἔχειν τὸν γεννήσαντα Πατέρα· κεφαλὴ
[2, 21]	εἰρημένον τὸ, Κύριος ἔκτισέ με	ἀρχὴν	ὁδῶν αὐτοῦ εἰς ἔργα αὐτοῦ,
[2, 19]	αὐτοῦ λεγόμενον, Κύριος ἔκτισέ με	ἀρχὴν	ὁδῶν αὐτοῦ εἰς ἔργα αὐτοῦ,
[2, 21]	καὶ τὸ, Κύριος ἔκτισέ με	ἀρχὴν	ὁδῶν αὐτοῦ εἰς ἔργα αὐτοῦ,
[2, 21]	ἐν τῷ, Κύριος ἔκτισέ με	ἀρχὴν	ὁδῶν αὐτοῦ, τὸ ἔκτισεν‘ ἀντὶ
[2, 21]	γὰρ ἔχουσι δεῖξαι ὅτι Εὐσέβιος	ἀρχὴν	τῆς ὑπάρξεως δίδωσι τῷ Υἱῷ
[2, 2]	σπινθὴρ ἐκ μικροῦ λαμβάνον τὴν	ἀρχὴν,	τὸ ζήτημα εἰς φιλονεικίαν τοὺς
[2, 10]	τῶν λεγομένων. Μεμαθήκαμεν γὰρ ἐξ	ἀρχῆς,	εἰς ἕνα τὸν τῶν ὅλων
[2, 10]	τινα πίστιν παρὰ τὴν ἐξ	ἀρχῆς	ἐκτεθεῖσαν ἐδεξάμεθα. Ἀλλὰ καὶ ἡμεῖς
[2, 21]	Διαρρήδην οὖν τοὺς ἐν ἀνθρώποις	ἄρχοντας	καὶ ἡγεμόνας κτίσιν‘ ὠνόμασεν ὁ
[2, 16]	ὡς μείζονα μὲν τῶν ἄλλων	ἀρχόντων	τὴν ἐξουσίαν κεκληρωμένῳ, δευτέρῳ δὲ
[2, 23]	ἐκεῖνον τοσαύταις ἀρεταῖς περιβεβλῆσθαι, δι´	ἃς	καὶ τῆς ἐν οὐρανοῖς ἐλπίδος
[2, 19]	κτίσμασιν ἢ ποιήμασι γεγενῆσθαι νοοῦμεν.	Ἀσεβὲς	γὰρ, καὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς πίστεως
[2, 19]	καὶ προσώπου τὰ τρία ὀνόματα	ἀσεβῶς	ἐκλαμβάνοντας, εἰκότως ἀποκηρύσσομεν τῆς ἐκκλησίας,
[2, 20]	χειροτονοῦσι. Προὐβάλλοντο δὲ οἱ μὲν	ἀσθένειαν	τοῦ σώματος, ἄλλοι δὲ τὸ
[2, 23]	ἀπεδίδου θρόνους· ἔτι μὲν καὶ	Ἀσκληπᾷ	τῷ Γάζης, καὶ Λουκίῳ Ἀδριανουπόλεως.
[2, 23]	παρέσχε τοῖς τὰ ἐναντία φρονοῦσιν·	Ἀσκληπᾶν	δὲ ἑτοίμως Γαζαῖοι ἐδέξαντο. Ἐν
[2, 15]	Παῦλος ὁ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, καὶ	Ἀσκληπᾶς	Γάζης, καὶ Μάρκελλος Ἀγκύρας τῆς
[2, 23]	τῆς ἐν Σαρδικῇ συνόδου ἐδέχθησαν·	Ἀσκληπᾶς	μὲν ὑπομνήματα ἐπιδείξας, ἐν οἷς
[2, 9]	αὐτοῦ— ἐλοιδορεῖτο γὰρ ὡς μαθηματικὴν	ἀσκούμενος—	φυγῇ χρῆται, καὶ ἄπεισιν εἰς
[2, 23]	κληρικοῖς καὶ λαοῖς περὶ τοῦ	ἀσμένως	αὐτὸν ὑποδεχθῆναι ἐπέστειλεν· ἔτι μὴν
[2, 24]	ἐδίδασκε, τοὺς μὲν Ἀρειανίζοντας ἐκτρέπεσθαι,	ἀσπάζεσθαι	δὲ τοὺς τὸ ὁμοούσιον‘ ὁμολογοῦντας.
[2, 23]	καὶ πάσῃ ψυχῇ καὶ γνώμῃ	ἀσπαστὸν	ἡγήσασθε. Τοῦτο γὰρ καὶ ὑμῖν
[2, 19]	οὐκ ὄντων λέγειν τὸν Υἱὸν	ἀσφαλὲς,	ἐπεὶ μηδαμοῦ τοῦτο τῶν θεοπνεύστων
[2, 23]	λόγον, καὶ τὴν κατὰ τῶν	ἀτάκτων	τιμωρίαν, τὰ πρέποντα καὶ ἁρμόζοντα
[2, 21]	Θεοῦ ὁ ἐξ αὐτοῦ, ὡς,	ἅτε	ἐκ Πατρὸς ἀποτεχθεὶς, εἰκότως ἂν
[2, 15]	τὰ καθ´ ἑαυτούς· ὁ δὲ,	ἅτε	προνόμια τῆς ἐν Ῥώμῃ ἐκκλησίας
[2, 21]	τε πολλῶν γενητῶν ἔσται εἷς,	ἅτε	τῆς ἐξ οὐκ ὄντων κτίσεως
[2, 23]	σχολάσαι τοῦ λοιποῦ, τήν τε	ἀτέλειαν	ἧς ἔτυχον πάλαι οἱ ἅμα
[2, 19]	θεότητα τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν	ἀτελεύτητον	αὐτοῦ βασιλείαν ὁμοίως Ἰουδαίοις ἀθετοῦσιν,
[2, 19]	φανερώσας, καὶ βασιλεύων εἰς τοὺς	ἀτελευτήτους	αἰῶνας, οὐδὲν γὰρ πρόσφατον ὁ
[2, 10]	ὁδὸν ἀληθείας, ἀνάστασιν, ποιμένα, θύραν,	ἄτρεπτόν	τε καὶ ἀναλλοίωτον, τὴν τῆς
[2, 23]	ἡτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν	αὐ	τὸν, διὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν
[2, 23]	αὐτῷ τύπῳ καὶ τοῖς ἐν	Αὐγουστομνίκῃ	καὶ Θηβαΐδι καὶ Λιβύῃ ἡγεμόσιν.
[2, 23]	ἀδελφόν μου Κώνσταντα τὸν νικητὴν	Αὔγουστον	ὑπὲρ σοῦ παρεκάλεσα, ἵνα τοῦ
[2, 23]	ἐπιστολὴ πρὸς Ἀθανάσιον Κωνστάντιος νικητὴς	Αὔγουστος	Ἀθανασίῳ ἐπισκόπῳ. Εἰ καὶ τὰ
[2, 23]	Κωνσταντίου πρὸς Ἀθανάσιον Κωνστάντιος νικητὴς	Αὔγουστος	Ἀθανασίῳ ἐπισκόπῳ. Ἐπὶ πολύ σε
[2, 23]	πρὸς τὸν αὐτόν Κωνστάντιος νικητὴς	Αὔγουστος	Ἀθανασίῳ ἐπισκόπῳ. Ἡνίκα ἐν τῇ
[2, 23]	πραχθέντα κατὰ Ἀθανασίου Νικητὴς Κωνστάντιος	Αὔγουστος	Νεστορίῳ· τῷ δὲ αὐτῷ τύπῳ
[2, 8]	ἣν ὁ πατὴρ μὲν τῶν	Αὐγούστων	κατασκευάζειν ἤρξατο, μετὰ τελευτὴν δὲ
[2, 13]	πέπρακται ἐν ὑπατείᾳ τῶν δύο	Αὐγούστων	Κωνσταντίου τὸ τρίτον καὶ Κώνσταντος
[2, 17]	ἤδη πρότερον δεδώρητο ὁ τῶν	Αὐγούστων	πατὴρ εἰς διατροφὴν τῶν πτωχῶν.
[2, 8]	τοῦτο τῆς τελευτῆς τοῦ τῶν	Αὐγούστων	πατρὸς Κωνσταντίνου. Προειστήκει δὲ τότε
[2, 20]	τελευτῆς τοῦ πατρὸς τῶν δύο	Αὐγούστων,	ὕπατοι δὲ ἦσαν Ῥουφῖνος καὶ
[2, 2]	εἰς αὐτὴν Ἀθανάσιος ἑνὸς τῶν	Αὐγούστων	ὠχυρωμένος γράμμασιν, ἅπερ τῷ Ἀλεξανδρέων
[2, 23]	πρόθεσιν τῆς ἐμῆς διανοίας, προσδοκῶν	αὐθαίρετόν	σε παραγενέσθαι πρὸς ἡμᾶς, καὶ
[2, 12]	κυκῶντι συμπράττοντες, τότε δὴ τὴν	αὐθεντίαν	διαδεξάμενοι· εἰσὶ δὲ οὗτοι Θέογνις
[2, 12]	καὶ ὁ ἐν Κωνσταντινουπόλει λαὸς	αὖθις	εἰς τὴν ἐκκλησίαν τὸν Παῦλον
[2, 24]	Ἀθανάσιον, ὅτι πρότερον καθελὼν αὐτὸν,	αὖθις	ἐκ μεταμελείας, ὡς μηδενὸς γενομένου,
[2, 12]	ὁ ἐν Κωνσταντινουπόλει λαὸς Παῦλον	αὖθις	ἐνεθρόνισε· καὶ ὡς οἱ Ἀρειανοὶ
[2, 13]	ἐν ᾗ ἐχειροτονήθη ἐκκλησίᾳ συνάγειν,	αὖθις	ἐπὶ τὴν Ἀντιόχειαν ἀνεχώρησεν. ~Ὅτι
[2, 10]	Ἀντιοχείᾳ, καὶ ὥσπερ καταγνόντες ταύτης,	αὖθις	ἑτέραν ὑπαγορεύουσιν ἐν τοῖσδε τοῖς
[2, 19]	ἐν τῷ μέσῳ διαδραμόντος χρόνου,	αὖθις	οἱ ἀνατολικοὶ ἐπίσκοποι συνέδριον ποιησάμενοι,
[2, 20]	τὰς καθαιρέσεις γίνεσθαι. Κηρύσσεται οὖν	αὖθις	οἰκουμενικὴ σύνοδος ὡς ἐπὶ τὴν
[2, 23]	προθυμότατα σπεύδοιεν, Ἀλεξανδρεῖς προσφιλέστατοι. Καὶ	αὖθις	οὖν παραινοῦμεν τοῖς προειρημένοις ἐμμένειν·
[2, 22]	παρεῖλκε πρὸς τὰ γραφόμενα, αἵρεσιν	αὖθις	προὐτίθει ὁ τῶν ἑσπερίων μερῶν
[2, 2]	περὶ Εὐσέβιον τὸν Νικομηδείας ἐπίσκοπον	αὖθις	τὸ Ἀρείου σπουδάσαντες εἰσαγαγεῖν δόγμα
[2, 9]	Βεροιέως καθαιρεθῆναι ὡς Σαβελλίζοντα. Εἶτα	αὖθις	τὸν Εὐσέβιον συνεῖναι Εὐφρονίῳ τῷ
[2, 15]	θέντες τοῦ ἐπισκόπου Ἰουλίου κατέλαβον	αὖθις	τοὺς ἰδίους θρόνους. Ἀθανάσιος μέντοι
[2, 9]	εἰς τὴν Ἀντιόχειαν καταστήσας, παρεσκεύασεν	αὖθις	ὑπὸ Πλακίτου καὶ Ναρκίσσου καταχθῆναι
[2, 11]	καὶ προστάξας διακόνῳ κηρύξαι εὐχὴν,	αὖθις	ψαλμὸν λέγεσθαι παρεσκεύασε. Συμφωνίας δὲ
[2, 16]	δι´ ἧς ἐπὶ τὰς βασιλικὰς	αὐλὰς	ἀπαχθεὶς ὁ Παῦλος, ἐμβληθείς τε
[2, 20]	μὲν τὰ ῥήματα Μαρκέλλου, πρὸς	αὐτὰ	δὲ διαγωνίζεται, ὡς ψιλὸν ἄνθρωπον
[2, 21]	πρὸς Μάρκελλον διέξεισιν· ἡμεῖς δὲ	αὐτὰ	παρεθέμεθα διὰ τοὺς μάτην ἐρεσχελοῦντας
[2, 2]	οἱ λοιποὶ τῶν εὐνούχων τὰ	αὐτὰ	φρονεῖν ἀνεπείθοντο· οὐ μὴν ἀλλὰ
[2, 1]	ὥστε μὴ ἀγνοεῖν καὶ ὅσα	αὐταῖς	λέξεσιν οἱ βασιλεῖς ἐπέστειλαν, ἢ
[2, 23]	οὐρανίων ἐπαγγελιῶν καὶ τῆς πρὸς	αὐτὰς	ἀγάπης, ἣν ἐκ τῆς διδασκαλίας
[2, 25]	Λιβύην ὑφ´ ἑαυτῷ πεποίητο, καὶ	αὐτὰς	τὰς Γαλλίας ἔσχε λαβών. Ἐν
[2, 15]	τῇ Ἀντιοχείᾳ κηρύξαντες, συνελθόντες ἐν	αὐτῇ	γνώμῃ κοινῇ σφοδρότερον δι´ ἐπιστολῆς
[2, 8]	Μακάριον διεδέξατο, οὐ παρεγένετο ἐν	αὐτῇ,	ἐπιλογισάμενος ὡς εἴη συναρπαγεὶς καὶ
[2, 24]	τὴν ἀξίαν. Γράφει τε καὶ	αὐτὴ	ἡ συνόδος τοῖς τε ἐν
[2, 3]	ὅσοι δὲ ἐτύγχανον Ἀρειανίζοντες ἐν	αὐτῇ	φατρίας συνίσταντο κατ´ αὐτοῦ, δι´
[2, 8]	τὰς ἐκκλησίας κανονίζειν. Συγκροτεῖται οὖν	αὕτη	ἡ σύνοδος ἐν τῇ Ἀντιοχείᾳ
[2, 20]	ἐπὶ τὴν Σαρδικὴν πόλις δὲ	αὕτη	Ἰλλυριῶν γνώμῃ τῶν δυεῖν βασιλέων,
[2, 20]	Ὅσιος ὁ Κουδρούβης— πόλις δὲ	αὕτη	τῆς Ἱσπανίας, ὡς καὶ πρότερον
[2, 18]	ἐπεφύη ἐν Σιρμίῳ, πόλις δὲ	αὕτη	τῶν Ἰλλυριῶν, αἵρεσις ἑτέρα. Φωτεινὸς
[2, 2]	τότε μὲν ἔφθασεν ἐπανελθὼν εἰς	αὐτὴν	Ἀθανάσιος ἑνὸς τῶν Αὐγούστων ὠχυρωμένος
[2, 23]	ἐπαγγειλαμένου, εὐθὺς ἐπήγαγεν Ἀθανάσιος, τὴν	αὐτὴν	ἀξιῶν χάριν λαβεῖν, ἣν ὁ
[2, 16]	ἐκκλησίας ἐκβάλλῃ, ἀντεισάγῃ δὲ εἰς	αὐτὴν	Μακεδόνιον. Ὁ οὖν ἔπαρχος Φίλιππος,
[2, 19]	ἐσχηκέναι θέλουσι, καὶ τέλος ἕξειν	αὐτὴν	μετὰ τὴν συντέλειαν καὶ κρίσιν.
[2, 23]	οἱ αὐτοῦ κληρικοὶ εἶχον, τὴν	αὐτὴν	πάλιν θέλομεν ἔχειν. Ταύτην δὲ
[2, 21]	μονογενὴς τοῦ Θεοῦ, ὁ τὴν	αὐτὴν	τοῖς λοιποῖς κτίσμασιν ἐπιγραφόμενος φύσιν;
[2, 15]	ἀδικημάτων αὐτοῦ, ὡς τὰ ἐπ´	αὐτῆς	γενόμενα δείκνυσι. Τοσαῦτα μὲν περὶ
[2, 15]	τὴν χειροτονίαν ἀπέκρυψεν. Εἰ γὰρ	αὐτῆς	ἐμέμνητο, ἐμέμνητο ἂν πάντως καὶ
[2, 2]	βασιλέως γαμετῇ καὶ τοῖς εὐνούχοις	αὐτῆς.	Ἦν δὲ ἐν τῷ χρόνῳ
[2, 10]	τῆς Ἀλεξανδρείας ἐπιβὰς, ὡς ἐπίσκοπος	αὐτῆς	καθυπέγραψε. Καὶ ἡ μὲν ἐκεῖ
[2, 15]	αἰτίας ὁ Θεὸς οἶδεν, ὁ	αὐτῆς	τῆς ἀληθείας κριτής. Ὅτι δὲ
[2, 15]	καὶ ἤδη φθάσαντες προείπομεν. Κατ´	αὐτὸ	δὲ καὶ Παῦλος ὁ τῆς
[2, 22]	εὖ ἴσθι ὅτι αὐτὸς ἐγὼ	αὐτόθι	γενόμενος, καὶ ἄκοντός σου, τούτοις
[2, 20]	οἱ καθελόντες ἀπέφυγον, καὶ ὅτι	αὐτοὶ	μὲν τὴν ἐν Νικαίᾳ πίστιν
[2, 20]	ἐκδιδόασι· καὶ ἐγγράψαντές τε καὶ	αὐτοὶ	πανταχοῦ διαπέμπονται. Γνώμῃ μὲν οὖν
[2, 23]	ἔχουσιν· ἵν´ οὕτως ἔχοντες καὶ	αὐτοὶ	χαίρωσιν. ~Ὡς Ἀθανάσιος ἐπὶ τὴν
[2, 8]	ὡς παρὰ κανόνα πράξαντα ὃν	αὐτοὶ	ὥρισαν τότε, ὅτι μὴ γνώμῃ
[2, 22]	ἰδιάζοντα συνέδρια ποιησάμενοι, τὰ δοκοῦντα	αὐτοῖς	ἑκάτεροι πράξαντες, κατὰ πόλεις τὰς
[2, 11]	ἀριθμὸς ὄντες πεντακισχίλιοι. Συνελαμβάνοντο δὲ	αὐτοῖς	καὶ οἱ ἐκεῖ τὰ Ἀρείου
[2, 21]	ἐξ οὐκ ὄντων κτίσεως ὁμοίως	αὐτοῖς	μετασχὼν κοινωνίας· ἀλλ´ οὐχ ὧδε
[2, 22]	τοὺς θρόνους, ἐπαμυνόμενος τοὺς μάτην	αὐτοῖς	προσφυομένους, ἀποστελῶ πρός σε τοὺς
[2, 22]	τῇ οἰκείᾳ τάξει, καὶ ἀποδιδόναι	αὐτοῖς	τὰς ἐκκλησίας, ἢ μὴ ποιοῦντα
[2, 22]	καὶ ἦν ὅρος τῆς κοινωνίας	αὐτοῖς	τὸ ὄρος τὸ λεγόμενον Τισοῦκις,
[2, 19]	τοιαῦτα τετολμήκασι περὶ αὐτοῦ διορίσασθαι.	Αὐτοκράτορα	γὰρ ἡμεῖς τὸν Θεὸν καὶ
[2, 19]	τῷ Πατρὶ ἀγέννητον εἶναι καὶ	αὐτὸν,	ἀλλ´ ἀρχὴν ἔχειν τὸν γεννήσαντα
[2, 3]	τὴν Ἀλεξάνδρειαν· καὶ ἥδιστα μὲν	αὐτὸν	ἀνεδέξατο ὁ τῶν Ἀλεξανδρέων λαός·
[2, 24]	πρὸς Ἀθανάσιον, ὅτι πρότερον καθελὼν	αὐτὸν,	αὖθις ἐκ μεταμελείας, ὡς μηδενὸς
[2, 3]	τοῖς περὶ Εὐσέβιον τοῦ διαβάλλειν	αὐτὸν	βασιλεῖ, ὅτι μὴ κρίναντος τοῦ
[2, 19]	δὲ αὐτοῦ, πάντων τῶν μετ´	αὐτὸν	βασιλεύοντος τῶν δι´ αὐτοῦ γενομένων,
[2, 19]	ἀλλ´ ἢ μόνον τὸν ἀχρόνως	αὐτὸν	γεγεννηκότα Θεόν· καὶ χρόνοι γὰρ
[2, 19]	ἐκ μόνου τοῦ Θεοῦ γνησίως	αὐτὸν	γεγεννῆσθαι διδασκόμεθα· ἓν γὰρ τὸ
[2, 19]	αἰώνων θέλοντας, ἀλλ´ ἔκτοτε Χριστὸν	αὐτὸν	γεγονέναι καὶ Υἱὸν τοῦ Θεοῦ
[2, 13]	ἐμπίπρησι μὲν αὐτοῦ τὴν οἰκίαν,	αὐτὸν	δὲ σύραντες ἀπέκτειναν. Ταῦτα δὲ
[2, 20]	ἐν ὅλοις τρισὶ βιβλίοις πρὸς	αὐτὸν	διαλεγόμενος, ἃ πρὸς Μάρκελλον‘ ἐπέγραψε·
[2, 2]	οὐ πολὺ δὲ καὶ ἐπ´	αὐτὸν	διέβαινε τὸν βασιλέα τὸ ζήτημα.
[2, 11]	τῆς ἐκκλησίας ἐξωθούμενος τοῦ συλληφθῆναι	αὐτὸν	διέφυγε, λεκτέον. Ἑσπέρα μὲν ἦν·
[2, 19]	ἡμεῖς τὸν Θεὸν καὶ Κύριον	αὐτὸν	ἑαυτοῦ εἰδότες, ἑκουσίως αὐτὸν καὶ
[2, 19]	ἄνθρωπον γεγονέναι. Οἴδαμεν γὰρ καὶ	αὐτὸν,	εἰ καὶ ὑποτέτακται τῷ Πατρὶ
[2, 19]	Καὶ τοὺς λέγοντας δὲ τὸν	αὐτὸν	εἶναι Πατέρα καὶ Υἱὸν καὶ
[2, 19]	Θεοῦ εἶναι αὐτὸν, ἢ τὸν	αὐτὸν	εἶναι Πατέρα καὶ Υἱὸν καὶ
[2, 9]	πολλὰ εἰπόντα Γεώργιον. Οὗτος δὲ	αὐτὸν	εἰς τὴν Ἀντιόχειαν καταστήσας, παρεσκεύασεν
[2, 13]	στρατηλάτης Ἑρμογένης ἀνῄρητο. Ἐάσας οὖν	αὐτὸν	ἐν ᾗ ἐχειροτονήθη ἐκκλησίᾳ συνάγειν,
[2, 2]	ἐβούλετο, τῆς γὰρ ἑῴας βασιλεύειν	αὐτὸν	ἐπέτρεπεν ἡ διαθήκη, διὰ τιμῆς
[2, 23]	μὲν τότε ἀπεδέξατο, σοφίζεσθαι δὲ	αὐτὸν	ἐπεχείρει ἐκ κατασκευῆς τῶν Ἀρειανιζόντων
[2, 9]	ἐπάγει, ὅτι καὶ ὁ βασιλεὺς	αὐτὸν	ἐπὶ τοὺς βαρβάρους ἀπιὼν ἀπῆγε,
[2, 3]	σεβαστὸς ὁ ἐμὸς πατὴρ, τὸν	αὐτὸν	ἐπίσκοπον τῷ ἰδίῳ τόπῳ παρασχεῖν
[2, 19]	Χριστὸν, μήτε Υἱὸν Θεοῦ εἶναι	αὐτὸν,	ἢ τὸν αὐτὸν εἶναι Πατέρα
[2, 19]	δοκεῖν τὴν μοναρχίαν. Ἴσμεν γὰρ	αὐτὸν	ἡμεῖς οὐχ ἁπλῶς λόγον προφορικὸν
[2, 23]	ὑποστελλομένου καὶ ἀμφιβάλλοντος ἐλθεῖν πρὸς	αὐτὸν	ηὐλαβεῖτο γὰρ τὰς τῶν συκοφαντῶν
[2, 23]	ἅμα πλείοσι διαγνοὺς τὰ κατ´	αὐτὸν,	καὶ ἀποδοὺς τὴν ἀξίαν αὐτοῦ·
[2, 16]	Παῦλον, ὡς ἀναγκαῖον ἐλθεῖν παρ´	αὐτόν.	Καὶ ἦλθεν· ἐπεὶ δὲ ἐκεῖνος
[2, 19]	Κύριον αὐτὸν ἑαυτοῦ εἰδότες, ἑκουσίως	αὐτὸν	καὶ θέλοντα τὸν Υἱὸν γεγεννηκέναι,
[2, 15]	τὴν αἰτίαν ἀνάπτουσιν οἱ λοιδοροῦντες	αὐτὸν,	καὶ μάλιστα Σαβῖνος ὁ τῆς
[2, 11]	λαῷ μηδαμῶς βλάβη γένηται δι´	αὐτόν·	καὶ προστάξας διακόνῳ κηρύξαι εὐχὴν,
[2, 9]	ὑπομεῖναι ὡς τὰ Σαβελλίου φρονοῦντα	αὐτόν.	Καὶ τὰ μὲν περὶ τῆς
[2, 19]	προσείληφεν ἀξίωμα· ἀλλ´ ἄνωθεν τέλειον	αὐτὸν,	καὶ τῷ Πατρὶ κατὰ πάντα
[2, 19]	ὡς τὸν ἐνδιάθετον, Χριστὸν δὲ	αὐτὸν	καὶ Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, καὶ
[2, 21]	λέξεσιν ἐν τοῖς βιβλίοις εὑρίσκουσιν	αὐτὸν	καταχρώμενον· μάλιστα δὲ ὅτι ζηλωτὴς
[2, 11]	πρὸς Ἰούλιον τὸν Ῥώμης ἐπίσκοπον,	αὐτὸν	κριτὴν τῶν κατὰ Ἀθανάσιον γενέσθαι
[2, 23]	δυνηθείης. Ἄλλη ἐπιστολὴ πρὸς τὸν	αὐτόν	Κωνστάντιος νικητὴς Αὔγουστος Ἀθανασίῳ ἐπισκόπῳ.
[2, 21]	Ἐπειδὴ δέ τινες ἐπεχείρησαν καὶ	αὐτὸν	λοιδορῆσαι, φημὶ δὴ τὸν Παμφίλου
[2, 19]	ἀπὸ Παύλου τοῦ Σαμοσατέως, ὕστερον	αὐτὸν	μετὰ τὴν ἐνανθρώπησιν ἐκ προκοπῆς
[2, 19]	τοῖς ἀλλοτρίοις τρόπον ἔχειν καὶ	αὐτὸν	νομίζειν. Μόνον γὰρ καὶ μόνως
[2, 21]	πλανῶνται δὲ καὶ Ἀρειανοὶ φρονεῖν	αὐτὸν	νομίζοντες τὰ αὐτῶν. Ἀλλ´ ἐρεῖ
[2, 17]	ποιοῦντας, διότι εἰς τὴν σύνοδον	αὐτὸν	οὐκ ἐκάλεσαν, τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ κανόνος
[2, 23]	ὁ βασι λεὺς τῆς ἑῴας	αὐτὸν	οὐχ ἅπαξ μόνον, ἀλλὰ καὶ
[2, 17]	δὲ καὶ ἕτερα γράμματα πρὸς	αὐτὸν	παρὰ τῶν ἐν Αἰγύπτῳ ἐπισκόπων,
[2, 10]	ὑπάρχοντα, καὶ συνόντα τῷ γεγεννηκότι	αὐτὸν	Πατρὶ, δι´ οὗ καὶ τὰ
[2, 18]	ἁγιασθήσονται αἱ τῶν εἰλικρινῶς εἰς	αὐτὸν	πεπιστευκότων ψυχαί. Τοὺς δὲ λέγοντας
[2, 9]	Φησὶ γὰρ ἐν τῷ εἰς	αὐτὸν	πεπονημένῳ βιβλίῳ, ὡς εἴη Εὐσέβιος
[2, 19]	ἁγιάζονται αἱ τῶν εἰλικρινῶς εἰς	αὐτὸν	πιστευόντων ψυχαί. Τοὺς δὲ λέγοντας
[2, 10]	τῆς πίστεως αὐτοῦ γενόμενοι, μᾶλλον	αὐτὸν	προσηκάμεθα ἤπερ ἠκολουθήσαμεν. Καὶ γνώσεσθε
[2, 2]	Ἡ τοίνυν δοθεῖσα παρρησία γνώριμον	αὐτὸν	ταχέως κατέστησε τῇ τε τοῦ
[2, 19]	ἐκτισμένοις δημιουργήμασι παραβάλλειν, καὶ τὸν	αὐτὸν	τῆς γενέσεως τοῖς ἀλλοτρίοις τρόπον
[2, 21]	ὁμοφρονῆσαι καὶ ὁμοδοξῆσαι, πῶς Ἀρειανίζειν	αὐτόν	τινες ὑπολαμβάνουσιν; πλανῶνται δὲ καὶ
[2, 19]	εἰς ἔργα αὐτοῦ, οὐχ ὁμοίως	αὐτὸν	τοῖς δι´ αὐτοῦ γενομένοις κτίσμασιν
[2, 23]	Ἀρειανιζόντων ὑποβαλλόμενος· καὶ φησὶ πρὸς	αὐτόν·	Τὸν μὲν θρόνον τὸν σαυτοῦ
[2, 19]	καὶ τοὺς λόγον μὲν μόνον	αὐτὸν	τοῦ Θεοῦ ψιλὸν καὶ ἀνύπαρκτον
[2, 19]	Πατρὶ λέγοντες, διὰ τοῦτο χωρίζομεν	αὐτὸν	τοῦ Πατρὸς, τόπους καὶ διαστήματά
[2, 18]	δηλῶν τρεῖς ἐπισκόπους πεμφθῆναι παρ´	αὐτὸν	τοὺς λόγον δώσοντας τῆς Παύλου
[2, 6]	καὶ Μακεδόνιον. Ὑπὸ δὲ τὸν	αὐτὸν	τοῦτον χρόνον κατὰ τὴν Κωνσταντινούπολιν
[2, 23]	καὶ λαοῖς περὶ τοῦ ἀσμένως	αὐτὸν	ὑποδεχθῆναι ἐπέστειλεν· ἔτι μὴν καὶ
[2, 21]	ἄν τις μέμψαιτο τοῖς κτίσμα	αὐτὸν	φᾶναι τετολμηκόσιν, ἐξ οὐκ ὄντων
[2, 23]	μὴν καὶ τοῦτο τῇ εἰς	αὐτὸν	χάριτι προστεθῆναι ἐδικαιώσαμεν, ὥστε πάντας
[2, 19]	ὁμοίωσιν· ὃς καὶ τοῖς πατράσιν	αὐτοπροσώπως	ὤφθη δεδωκὼς τὸν νόμον, καὶ
[2, 23]	ἂν θέλῃς· χάριν δὲ καὶ	αὐτὸς	αἰτῶ, καὶ δέομαι, δός μοι.
[2, 21]	Καὶ ἐν τρίτῳ δὲ ὁ	αὐτὸς,	διδάσκων πῶς δεῖ τὸ κτίσμα
[2, 22]	οὕτω ποιεῖν, εὖ ἴσθι ὅτι	αὐτὸς	ἐγὼ αὐτόθι γενόμενος, καὶ ἄκοντός
[2, 21]	ὡς τοῖς λοιποῖς κτίσμασι καὶ	αὐτὸς	ἐκ τοῦ μὴ ὄντος ὁμοίως
[2, 23]	ἐπεζήτει λαβεῖν. Μίαν γὰρ καὶ	αὐτὸς	ἐκκλησίαν ἀπονεμηθῆναι ἠξίου καθ´ ἑκάστην
[2, 21]	καὶ συνέθετο· λέγει δὲ καὶ	αὐτὸς	ἐν τῷ τρίτῳ βιβλίῳ τῷ
[2, 21]	μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ μόνος	αὐτὸς,	καὶ οὐ δὲ ἄλλος ἀνηγόρευταί
[2, 15]	γενόμεναι σύνοδοι ἀπωδύραντο, ἢ ὅσα	αὐτὸς	ὁ αἱρεσιάρχης Μακεδόνιος κατὰ πασῶν
[2, 6]	δυοῖν τὸν ἕτερον ὧν ἂν	αὐτὸς	ὀνομάσειεν· καὶ εἰ μὲν βούλοιντο
[2, 24]	καὶ καθίσας συνέδριον, ἀποδίδωσι καὶ	αὐτὸς	τὴν κοινωνίαν Ἀθανασίῳ καὶ τὴν
[2, 25]	τοῦ ἀδελφοῦ μέρεσιν ἐπιὼν καὶ	αὐτὸς	ὑπὸ τῶν στρατιωτῶν συμβαλὼν ἀνῃρέθη,
[2, 19]	τοὺς Θεοὺς ποιοῦμεν. Ἐπειδὴ τὸν	αὐτοτελῆ	καὶ ἀγέννητον ἄναρχόν τε καὶ
[2, 19]	ἐπισφαλῶς λέγοντας, χρονικὸν διάστημα προενθυμητέον	αὐτοῦ,	ἀλλ´ ἢ μόνον τὸν ἀχρόνως
[2, 5]	Κώνσταντος, συμβαλών τε τοῖς στρατιώταις	αὐτοῦ,	ἀναιρεῖται ὑπ´ αὐτῶν ἐν ὑπατείᾳ
[2, 18]	ἀποστόλοις μετὰ τὴν εἰς οὐρανοὺς	αὐτοῦ	ἄνοδον ἀπέστειλε διδάξαι καὶ ὑπομνῆσαι
[2, 8]	οὐδὲ μὴν εἰς τὸν τόπον	αὐτοῦ	ἀπεστάλκει τινα· καίτοι κανόνος ἐκκλησιαστικοῦ
[2, 21]	τις ὡς ἐν τοῖς λόγοις	αὐτοῦ	Ἀρειανίζειν δοκεῖ τῷ συνεχῶς λέγειν
[2, 19]	τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ἀτελεύτητον	αὐτοῦ	βασιλείαν ὁμοίως Ἰουδαίοις ἀθετοῦσιν, ἐπὶ
[2, 10]	ληφότα, καὶ πᾶσαν τὴν πατρικὴν	αὐτοῦ	βουλὴν συνεκπεπληρωκότα, πεπον θέναι, καὶ
[2, 10]	ἐξετασταὶ καὶ δοκιμασταὶ τῆς πίστεως	αὐτοῦ	γενόμενοι, μᾶλλον αὐτὸν προσηκάμεθα ἤπερ
[2, 19]	οὐχ ὁμοίως αὐτὸν τοῖς δι´	αὐτοῦ	γενομένοις κτίσμασιν ἢ ποιήμασι γεγενῆσθαι
[2, 19]	μετ´ αὐτὸν βασιλεύοντος τῶν δι´	αὐτοῦ	γενομένων, καὶ τὴν τοῦ Ἁγίου
[2, 23]	παρ´ ἑαυτόν· ὡς τὰ παρ´	αὐτοῦ	γράμματα δεικνύει, ἅπερ ἐκ τῆς
[2, 21]	πατὴρ γένοιτ´ ἂν τοῦ πρὸς	αὐτοῦ	δημιουργουμένου· τοῦ δὲ ἐξ αὐτοῦ
[2, 3]	ἐν αὐτῇ φατρίας συνίσταντο κατ´	αὐτοῦ,	δι´ ὧν συνεχεῖς στάσεις ἐγίνοντο,
[2, 23]	γὰρ καὶ τῆς ἐπὶ ξένης	αὐτοῦ	διατριβῆς ὑμεῖς παραμυθεία γεγόνατε· καὶ
[2, 25]	τρεῖς αὐτοῦ παῖδες τὴν βασιλείαν	αὐτοῦ	διεδέξαντο, ὡς ἐν τῷ πρὸ
[2, 19]	θεοπνεύστου γραφῆς, τοιαῦτα τετολμήκασι περὶ	αὐτοῦ	διορίσασθαι. Αὐτοκράτορα γὰρ ἡμεῖς τὸν
[2, 9]	ὅτι τεράστια ἐν ταῖς χερσὶν	αὐτοῦ	ἐγένετο. Τὰ μὲν δὴ Γεωργίῳ
[2, 15]	δηλοῦντες μὴ δεῖν κανονίζεσθαι παρ´	αὐτοῦ,	εἰ βούλοιντο ἐξελαύνειν τινας τῶν
[2, 17]	Ἰούλιον ἐπιστολὰς καὶ τὴν παρ´	αὐτοῦ,	εἰ μὴ τὸ πολυεπὲς αὐτῶν
[2, 21]	λόγοις ἐξέδωκε, μικρὰ καὶ περὶ	αὐτοῦ	εἰπεῖν οὐκ ἄκαιρον ἡγοῦμαι. Πρῶτον
[2, 21]	Κύριος ἔκτισέ με ἀρχὴν ὁδῶν	αὐτοῦ	εἰς ἔργα αὐτοῦ, λελέχθαι. Εἰ
[2, 19]	Κύριος ἔκτισέ με ἀρχὴν ὁδῶν	αὐτοῦ	εἰς ἔργα αὐτοῦ, οὐχ ὁμοίως
[2, 21]	Κύριος ἔκτισέ με ἀρχὴν ὁδῶν	αὐτοῦ	εἰς ἔργα αὐτοῦ, τὸν νοῦν
[2, 19]	τὸ τὸν κτίστην τοῖς δι´	αὐτοῦ	ἐκτισμένοις δημιουργήμασι παραβάλλειν, καὶ τὸν
[2, 9]	τῶν Ἐμισηνῶν ἐπὶ τῇ χειροτονίᾳ	αὐτοῦ—	ἐλοιδορεῖτο γὰρ ὡς μαθηματικὴν ἀσκούμενος—
[2, 23]	ἔτι μὴν καὶ τὰ κατ´	αὐτοῦ	ἐν δικαστηρίοις πραχθέντα δι´ ἑτέρων
[2, 20]	ὡς οὐ νοηθείη ἡ ὑπ´	αὐτοῦ	ἐν τῷ βιβλίῳ φράσις, καὶ
[2, 1]	καὶ τὴν ἐν Γαλλίαις γενομένην	αὐτοῦ	ἐξορίαν καὶ ἕτερα πλείονα. Ἡμεῖς
[2, 3]	ἀγριότης τῶν αἱμοβόρων καὶ πολεμίων	αὐτοῦ	ἐχθρῶν εἰς κίνδυνον τῆς ἱερᾶς
[2, 3]	ἐμπλεονάζειν, εἰ καὶ τὰ μάλιστα	αὐτοῦ	ἡ ἀοίδιμος ἀρετὴ, ταῖς θείαις
[2, 13]	τοῦ παρασχεθέντος παρὰ τοῦ πατρὸς	αὐτοῦ	ἡμερησίου ὑπὲρ τέσσαρας μυριάδας· ὀκτὼ
[2, 3]	ἐχθρῶν εἰς κίνδυνον τῆς ἱερᾶς	αὐτοῦ	κεφαλῆς ἐπέμενε, μὴ ἄρα διὰ
[2, 13]	περὶ αὐτοῦ, ὅτι παρὰ γνώμην	αὐτοῦ	κεχειρο τόνητο, ἀλλ´ ὅτι καὶ
[2, 23]	γὰρ τὴν ἀλειτουργησίαν, ἣν οἱ	αὐτοῦ	κληρικοὶ εἶχον, τὴν αὐτὴν πάλιν
[2, 19]	δὲ ἐμφόβως καὶ τὸ περὶ	αὐτοῦ	λεγόμενον, Κύριος ἔκτισέ με ἀρχὴν
[2, 21]	ἀρχὴν ὁδῶν αὐτοῦ εἰς ἔργα	αὐτοῦ,	λελέχθαι. Εἰ δὲ λέγει ἐκτίσθαι
[2, 23]	αὐτὸν, καὶ ἀποδοὺς τὴν ἀξίαν	αὐτοῦ·	Λούκιος δὲ, ὅτι οἱ κατηγοροῦντες
[2, 8]	κατασκευάζειν ἤρξατο, μετὰ τελευτὴν δὲ	αὐτοῦ	ὁ υἱὸς Κωνστάντιος δεκάτῳ ἔτει
[2, 24]	γέγονεν ἀρχὴ ἑτέρας μέμψεως κατ´	αὐτοῦ,	ὅτι ἐν ταῖς ἄλλων παροικίαις
[2, 13]	ζετο γὰρ οὐ μόνον περὶ	αὐτοῦ,	ὅτι παρὰ γνώμην αὐτοῦ κεχειρο
[2, 18]	ἀποδοῦναι ἑκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα	αὐτοῦ·	οὗ ἡ βασιλεία ἀκατάπαυστος οὖσα
[2, 19]	ἀποδοῦναι ἑκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα	αὐτοῦ,	οὗ ἡ βασιλεία ἀκατάπαυστος οὖσα
[2, 19]	τῶν θεοπνεύστων γραφῶν ἐμφέρεται περὶ	αὐτοῦ·	οὔτε μὴν ἐξ ἑτέρας ὑποστάσεως
[2, 19]	γὰρ καὶ αἰῶνες γεγόνασι δι´	αὐτοῦ.	Οὔτε μὴν συνάναρχον, οὔτε συναγέννητον
[2, 19]	ἀρχὴν ὁδῶν αὐτοῦ εἰς ἔργα	αὐτοῦ,	οὐχ ὁμοίως αὐτὸν τοῖς δι´
[2, 25]	τῆς Κωνσταντινουπόλεως τελευτήσαντος, οἱ τρεῖς	αὐτοῦ	παῖδες τὴν βασιλείαν αὐτοῦ διεδέξαντο,
[2, 23]	ἔγωγε, ἀγαπητοὶ, τὸν γενόμενον κατ´	αὐτοῦ	πάντα πειρασμὸν οὐκ ἄδοξον ἡγοῦμαι
[2, 19]	ὑποτεταγμένου τῷ Πατρὶ, ἐκτὸς δὲ	αὐτοῦ,	πάντων τῶν μετ´ αὐτὸν βασιλεύοντος
[2, 21]	τὸ πνεῦμα, ὅτε τὸν Χριστὸν	αὐτοῦ	πᾶσιν ἀνθρώποις κατήγγειλεν, Οὐδὲν γὰρ
[2, 21]	ὑπερέχοντι, εἴτε ἡγεμόσιν, ὡς δι´	αὐτοῦ	πεμπομένοις. Καὶ ὁ εἰπὼν δὲ
[2, 3]	εἴ τι δ´ ἂν ὑπὲρ	αὐτοῦ	πεποίηκα. Καὶ γὰρ τὴν ἐμὴν
[2, 9]	τὰ μὲν περὶ τῆς καταστάσεως	αὐτοῦ	πλατύτερον διεξῆλθεν ὁ Γεώργιος· τελευταῖον
[2, 9]	εἰς Λαοδίκειαν πρὸς τὸν περὶ	αὐτοῦ	πολλὰ εἰπόντα Γεώργιον. Οὗτος δὲ
[2, 19]	Πνεῦμα, καθ´ ἑνὸς καὶ τοῦ	αὐτοῦ	πράγματός τε καὶ προσώπου τὰ
[2, 4]	τὸν βίον δὲ τοῦ διδασκάλου	αὐτοῦ	συνέγραψεν. ~Περὶ τῆς Κωνσταντίνου τοῦ
[2, 23]	πᾶσάν τε ὑποψίαν τὴν κατ´	αὐτοῦ	σχολάσαι τοῦ λοιποῦ, τήν τε
[2, 21]	κοινωνίας· ἀλλ´ οὐχ ὧδε περὶ	αὐτοῦ	τὰ θεῖα παιδεύει λόγια. Εἶτα
[2, 8]	καὶ ὅτι ἐν τῇ εἰσόδῳ	αὐτοῦ	ταραχῆς γενομένης πολλοὶ ἐν τῇ
[2, 13]	φιλεῖ γίνεσθαι, ἀλογωτέρας ἐποιεῖτο κατ´	αὐτοῦ	τὰς ὁρμάς· καὶ ἐμπίπρησι μὲν
[2, 13]	ὅτι καὶ διὰ τὰς μεταξὺ	αὐτοῦ	τε καὶ Παύλου γενομένας στάσεις
[2, 9]	ἐκκλησίας. Μετὰ ταῦτα δὲ ἐπιδημήσαντος	αὐτοῦ	τῇ Ἀντιοχείᾳ, συνέβη Εὐστάθιον ὑπὸ
[2, 4]	Παμφίλου προσωνυμίαν ἐκέκτητο, Ἀκάκιος μαθητὴς	αὐτοῦ	τὴν ἐπισκοπὴν διαδέχεται· ὃς ἄλλα
[2, 13]	τὰς ὁρμάς· καὶ ἐμπίπρησι μὲν	αὐτοῦ	τὴν οἰκίαν, αὐτὸν δὲ σύραντες
[2, 21]	Κύριος ἔκτισέ με ἀρχὴν ὁδῶν	αὐτοῦ,	τὸ ἔκτισεν‘ ἀντὶ τοῦ κατέστησεν‘
[2, 21]	ἀναγγέλλων εἰς ἀνθρώπους τὸν Χριστὸν	αὐτοῦ·	τὸ κτίζων‘ οὐκ ἐκ τοῦ
[2, 15]	πάντως που τὰ τῆς δραματουργίας	αὐτοῦ	τολμήματα καλύπτειν βουλόμενος. Καὶ τὸ
[2, 10]	Κύριον Ἰησοῦν Χριστὸν, τὸν Υἱὸν	αὐτοῦ	τὸν μονογενῆ Θεὸν, δι´ οὗ
[2, 21]	ἀρχὴν ὁδῶν αὐτοῦ εἰς ἔργα	αὐτοῦ,	τὸν νοῦν ἐπισκοπεῖν χρὴ τοῦ
[2, 6]	πάντα βιοὺς, οὐδένα εἰς τὸν	αὐτοῦ	τόπον χειροτονήσας. Ἐνετείλατο δὲ τοῖς
[2, 21]	ἀπαγγέλλων εἰς ἀνθρώπους τὸν Χριστὸν	αὐτοῦ,	τοῦ κτίζων‘ ἀντὶ τοῦ καταπέμπων‘
[2, 19]	καθόλου τοῦ Πατρὸς πάντων, καὶ	αὐτοῦ	τοῦ Υἱοῦ· τοῦ δὲ Υἱοῦ
[2, 19]	ὀνομάζεται. Καὶ εἰς τὸν μονογενῆ	αὐτοῦ	Υἱὸν Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν Κύριον
[2, 18]	ὀνομάζεται. Καὶ εἰς τὸν μονογενῆ	αὐτοῦ	Υἱὸν, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν
[2, 15]	μόνος ἐκράτει, Κωνσταντίνου τοῦ ἀδελφοῦ	αὐτοῦ	ὑπὸ τῶν στρατιωτῶν ἀναιρεθέντος, καθὰ
[2, 23]	Λούκιος δὲ, ὅτι οἱ κατηγοροῦντες	αὐτοῦ	φυγῇ ἐχρήσαντο. Προστάγματα οὖν τοῦ
[2, 21]	αὐτοῦ δημιουργουμένου· τοῦ δὲ ἐξ	αὐτοῦ	φύντος υἱοῦ οὐκ ἂν δημιουργὸς‘
[2, 6]	χρηστοῦ μαρτυρούμενον, Παῦλον τὸν ὑπ´	αὐτοῦ	χειροτονηθέντα πρεσβύτερον, ἄνδρα νέον μὲν
[2, 21]	Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ὁ ἐξ	αὐτοῦ,	ὡς, ἅτε ἐκ Πατρὸς ἀποτεχθεὶς,
[2, 15]	ἂν πάντως καὶ τῶν ἀδικημάτων	αὐτοῦ,	ὡς τὰ ἐπ´ αὐτῆς γενόμενα
[2, 15]	τινας τῶν ἐκκλησιῶν· μηδὲ γὰρ	αὐτοὺς	ἀντειπεῖν, ὅτε Ναύατον τῆς ἐκκλησίας
[2, 10]	μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες	αὐτοὺς	εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς,
[2, 16]	ἀλλὰ γὰρ καὶ τοὺς στρατιώτας	αὐτούς.	Ἐπεὶ γὰρ οἱ παρόντες ὄχλος
[2, 21]	εἰς ὅτε ὁμογνώμονας καὶ ὁμοδόξους	αὐτοὺς	ἐπὶ τοῖς ἀμφισβητουμένοις ἅπασι τὸ
[2, 16]	στρατιωτική τε χεὶρ ξιφήρης περὶ	αὐτοὺς	ἐτύγχανε. Δέος δὲ ἐντεῦθεν καταλαμβάνει
[2, 18]	μερῶν βασιλεὺς γνοὺς τὰ κατ´	αὐτοὺς	ἰδιοπαθεῖ· καὶ πρὸς τὸν ἀδελφὸν
[2, 19]	σωματικῶς ἐπινοοῦντες. Πεπιστεύκαμεν γὰρ ἀμεσιτεύτως	αὐτοὺς	καὶ ἀδιαστάτως ἐπισυνῆφθαι, καὶ ἀχωρίστως
[2, 15]	ἐκκλησίας ἐχούσης, παρρησιαστικοῖς γράμμασιν ὠχύρωσεν	αὐτοὺς,	καὶ ἐπὶ τὴν ἀνατολὴν ἀποστέλλει
[2, 20]	Ἀθανάσιον, ὥστε καὶ τὰ κατ´	αὐτοὺς	καὶ τὰ τῆς πίστεως ἐπὶ
[2, 15]	καὶ καθαπτόμενος τῶν προπετῶς καθελόντων	αὐτούς.	Οἱ δὲ ἀναζεύξαντες ἐκ τῆς
[2, 19]	ἄνοδον ἀπέστειλε διδάξαι καὶ ὑπομνῆσαι	αὐτοὺς	πάντα, δι´ οὗ καὶ ἁγιάζονται
[2, 23]	τῇ πόλει ἐκκλησίαν ἔασον ἔχειν	αὐτούς.	Πρὸς τὴν πρότασιν ταύτην Ἀθανάσιος
[2, 23]	ἑαυτῶν ἐφοίτα πόλεις, κελεύοντα ἑτοίμως	αὐτοὺς	ὑποδέχεσθαι. Ἐν μὲν οὖν Ἀγκύρᾳ,
[2, 22]	Παῦλος· ἀλλὰ πυνθανόμενος διέγνων εὐσεβείας	αὐτοὺς	χάριν διώκεσθαι. Εἰ μὲν οὖν
[2, 3]	ἀφῃρέθη τῶν φαρύγγων τῶν ἐπικειμένων	αὐτῷ	ἀνδρῶν, ὑπ´ ἐμοὶ διάγειν κελευσθεὶς
[2, 25]	ἕτερος ἐπῇρτο τύραννος· ὄνομα δὲ	αὐτῷ	Βετρανίων. Οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ
[2, 23]	ἐν τῇ πίστει τετηρήκατε. Καὶ	αὐτῷ	δὲ τῷ ἀδελφῷ μου Ἀθανασίῳ
[2, 16]	ἐπὶ τὴν ἐκκλησίαν ἠπείγετο. Σὺν	αὐτῷ	δὲ ὡς ἐκ μηχανῆς τινος
[2, 16]	Ἰλλυριοῖς πόλεις· μὴ μὴν ἐξεῖναι	αὐτῷ	ἐπὶ τὰ ἀνατολικὰ μέρη διαβῆναι.
[2, 23]	ἐπισκόπου τῇ ἐκκλησίᾳ, τοὺς κοινωνοῦντας	αὐτῷ	ἔχειν ἀλειτουργησίαν ἣν ἀεὶ ἔσχον,
[2, 24]	Ἀθανασίου ἐξήνεγκεν τήν τε κοινωνίαν	αὐτῷ	καὶ τὴν ἀξίαν παρέχουσαν. Ταῦτα
[2, 21]	τοῖς ἀμφισβητουμένοις ἅπασι τὸ ἐπ´	αὐτῷ	κατέστησεν· ὡς ὁμόφωνον κρατῆσαι τὴν
[2, 23]	τὰ πρὸ τούτου κατὰ τῶν	αὐτῷ	κεκοινωνηκότων ὡρισμένα νῦν ἀμνηστίᾳ παραδοθῆναι,
[2, 23]	ἧς ἔτυχον πάλαι οἱ ἅμα	αὐτῷ	κληρικοὶ, τούτοις βεβαιωθῆναι προσηκόντως. Ἀλλὰ
[2, 21]	Υἱὸν ὁριζόμενος, λέληθε τοὔνομα μὲν	αὐτῷ	μόνον χαριζόμενος, τὸ δὲ ἀληθῶς,
[2, 11]	ὁ στρατηγὸς, καὶ οἱ σὺν	αὐτῷ	ὁπλῖται στρατιῶται ἀριθμὸς ὄντες πεντακισχίλιοι.
[2, 17]	οὐ παρέλειπε. Τοῦτο δὲ σύνηθες	αὐτῷ	ποιεῖν· ἐν οἷς μὲν γὰρ
[2, 23]	ἐνδεδόσθαι τὸ ἄφοβον πᾶσι τοῖς	αὐτῷ	προστεθειμένοις, εἴτε ἐπισκοποῖς εἴτε κληρικοῖς.
[2, 19]	Πατρὶ, καὶ πρὸς πᾶσαν διακονησάμενον	αὐτῷ	τὴν δημιουργίαν, εἴτε τῶν ὁρατῶν,
[2, 21]	καρδίαν τοῦτο ἔλεγε, καθαρὰν δὲ	αὐτῷ	τὴν διάνοιαν ἀποτελεσθῆναι ηὔχετο. Οὕτως
[2, 17]	Πιστεύσας οὖν ὁ βασιλεὺς θάνατον	αὐτῷ	τὴν ζημίαν ἠπείλησεν. Ὁ δὲ
[2, 24]	γράμματα πρὸς Ἀθανάσιον διαπεμψάμενοι κοινωνεῖν	αὐτῷ	τοῦ λοιποῦ ὡμολόγησαν. Οὕτω μὲν
[2, 23]	Κωνστάντιος Αὔγουστος Νεστορίῳ· τῷ δὲ	αὐτῷ	τύπῳ καὶ τοῖς ἐν Αὐγουστομνίκῃ
[2, 23]	τιμῆς ἄγοντες, τὰς εὐχὰς ἅμα	αὐτῷ	ὑπέρ τε ἑαυτῶν καὶ τῆς
[2, 23]	γε ταῖς εὐχαῖς ὑμᾶς διαρκῶς	αὐτῷ,	ὡς προείρηται, προστάτῃ καὶ ἐπικούρῳ
[2, 21]	Ἀρειανοὶ φρονεῖν αὐτὸν νομίζοντες τὰ	αὐτῶν.	Ἀλλ´ ἐρεῖ τις ὡς ἐν
[2, 14]	ἐμπρησμὸν, καὶ ὅτι ἧττον τὴν	αὐτῶν	δόξαν συνεκρότει. Ἀντέπεμπον δὲ Γεώργιον,
[2, 2]	τῆς Ἀλεξανδρείας ἐπίσκοπον ἀναδεῖξαι τῆς	αὐτῶν	δόξης ὁμόφρονα· ἀλλὰ τότε μὲν
[2, 5]	τοῖς στρατιώταις αὐτοῦ, ἀναιρεῖται ὑπ´	αὐτῶν	ἐν ὑπατείᾳ Ἀκινδύνου καὶ Πρόκλου.
[2, 17]	μὲν οὖν τὸ ἐπαχθὲς τῆς	αὐτῶν	ἐπιστολῆς, ἔπειτα παρὰ κανόνας ποιοῦντας,
[2, 14]	δόξαν δὲ δεινοῦ περὶ τὴν	αὐτῶν	θρησκείαν ἐκέκτητο. ~Ὡς Ἀθανάσιος καὶ
[2, 20]	μὲν ἀνατολικοὶ, ὅτι τοὺς ὑπ´	αὐτῶν	καθαιρεθέντας οἱ ἑσπέριοι προσεδέξαντο· οἱ
[2, 1]	πραγμάτων παροῦσιν, ἢ τοῖς καταστοχασαμένοις	αὐτῶν	καὶ διὰ τοῦτο πλανηθεῖσιν. Ἔτι
[2, 23]	Ἀθανάσιον, μετὰ τούτων οἵ τινες	αὐτῶν	κοινωνοὶ γεγόνασι· καὶ χαίρετε τῶν
[2, 17]	αὐτοῦ, εἰ μὴ τὸ πολυεπὲς	αὐτῶν	μῆκος ἐκώλυσε. Σαβῖνος μέντοι ὁ
[2, 19]	διαστήματά τινα μεταξὺ τῆς συναφείας	αὐτῶν	σωματικῶς ἐπινοοῦντες. Πεπιστεύκαμεν γὰρ ἀμεσιτεύτως
[2, 23]	ὁ τῆς ἑῴας βασιλεὺς συντίθεσθαι	αὐτῶν	τῇ πίστει διὰ τοῦ καλεῖν
[2, 25]	δὲ ὅτι συνεβασίλευσε τούτοις ἀνεψιὸς	αὐτῶν,	ᾧ ὄνομα Δαλμάτιος ὁμώνυμος τῷ
[2, 23]	Ἀλλ´ ἐπειδὴ πλεῖστος χρόνος παρῆλθεν,	ἀφ´	οὗ γράμματα δεξάμενος παρ´ ἡμῶν
[2, 20]	ἐνιαυτοῦ καὶ ἓξ μηνῶν διαγενομένων,	ἀφ´	οὗ ἥ τε σύνοδος ἐκεκήρυκτο,
[2, 23]	οὐκ ἂν εἰς τέλος οὗτος	ἀφ´	ὑμῶν ἀποσχοινισθήσεται, ὃν ἐν ταῖς
[2, 23]	τῷ σώματι πρὸς καιρὸν ἔδοξεν	ἀφ´	ὑμῶν ἀφελκυσθῆναι, ἀλλὰ τῷ πνεύματι
[2, 23]	εὐμοιρίας. Καὶ τοῦτο μὲν ἀπεῖναι	ἀφ´	ὑμῶν παντελῶς βουλόμεθα· τὸ δέ
[2, 17]	ἀπειλῆς χρήται φυγῇ καὶ ἦν	ἀφανής.	Τότε δὴ καὶ Ἰούλιος ὁ
[2, 23]	δικαστηρίοις πραχθέντα δι´ ἑτέρων γραμμάτων	ἀφανισθῆναι	ἐκέλευσε. Τὰ δὲ περὶ ἀμφοτέρων
[2, 23]	ἀναπέμπειν σπουδάζετε. Ἐπιστολὴ περὶ τοῦ	ἀφανισθῆναι	τὰ πραχθέντα κατὰ Ἀθανασίου Νικητὴς
[2, 20]	τοὺς κατηγόρους Ἀθανασίου τῆς ἀξίας	ἀφείλοντο,	τὸν ὅρον τε τῆς πίστεως
[2, 23]	πρὸς καιρὸν ἔδοξεν ἀφ´ ὑμῶν	ἀφελκυσθῆναι,	ἀλλὰ τῷ πνεύματι διαπαντὸς ὡς
[2, 13]	πόλεως, ἐζημίωσε δὲ τὴν πόλιν	ἀφελὼν	τοῦ σιτηρεσίου τοῦ παρασχεθέντος παρὰ
[2, 23]	θαλάσσης ὁμοίως κύμασιν ἀγρίοις οὐκ	ἀφῆκεν	ἡ τῆς ἡμετέρας ἡμερότητος φιλανθρωπία.
[2, 3]	Πρὸς τὸ διαπαῖξαι τοίνυν ταύτην	ἀφῃρέθη	τῶν φαρύγγων τῶν ἐπικειμένων αὐτῷ
[2, 19]	μόνον δὲ τοῖς ἄλλοις πᾶσιν	ἀφθόνως	τὸ εἶναι παρεχόμενον. Οὔτε μὴν
[2, 19]	τὴν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος χάριν	ἀφθόνως	τοῖς ἁγίοις δωρουμένου πατρικῷ βουλήματι·
[2, 17]	Κόρινθον ἀπαίρειν, ἐπὶ τὴν Ἰταλίαν	ἀφίκετο.	Ἄμφω οὖν τὰ καθ´ ἑαυτοὺς
[2, 10]	καὶ δεδοικότος τὴν εἰς Ἀλεξάνδρειαν	ἄφιξιν,	προχειρίζονται Γρηγόριον εἰς τὴν Ἀλεξανδρείας
[2, 23]	ἱεροῦ καταλόγου γινώσκειν ἐνδεδόσθαι τὸ	ἄφοβον	πᾶσι τοῖς αὐτῷ προστεθειμένοις, εἴτε
[2, 23]	τὴν σὴν στερρότητα διεπεμψάμεθα· ἵνα	ἀφόβως	ταῖς ἡμετέραις προσόψεσι ταχεῖαν τὴν
[2, 25]	ὁ τύραννος πάσης Ἰταλίας ἐκράτει,	Ἀφρικήν	τε καὶ Λιβύην ὑφ´ ἑαυτῷ
[2, 21]	γέννημα, ἢ τὸ τῷ γεγεννηκότι	ἀφωμοιωμένον;	Κτίζει μὲν οὖν βασιλεὺς πόλιν,
[2, 23]	ἐπιτυχεῖν. Πρὸς δὲ πληρεστάτην διήγησιν	Ἀχήταν	τὸν διάκονον ἀπεστείλαμεν, παρ´ οὗ
[2, 3]	καὶ τὰ τῆς τραχυτέρας τύχης	ἄχθη	ἐξουθενεῖ. Τοιγαροῦν εἰ καὶ τὰ
[2, 23]	τὰ τρόπαια. Ἐν οἷς καὶ	ἄχρι	τερμάτων πάσης τῆς γῆς ἔνδοξος
[2, 1]	συνεγράψαμεν. Ἀπὸ δὲ τοῦ τρίτου	ἄχρι	τοῦ ἑβδόμου βιβλίου τὰ μὲν
[2, 19]	αὐτοῦ, ἀλλ´ ἢ μόνον τὸν	ἀχρόνως	αὐτὸν γεγεννηκότα Θεόν· καὶ χρόνοι
[2, 19]	ἀποκηρύσσομεν τῆς ἐκκλησίας, ὅτι τὸν	ἀχώρητον	καὶ ἀπαθῆ Πατέρα χωρητὸν ἅμα
[2, 19]	αὐτοὺς καὶ ἀδιαστάτως ἐπισυνῆφθαι, καὶ	ἀχωρίστως	ὑπάρχειν ἑαυτῶν· ὅλον μὲν τοῦ