Livre, Chap.
[2, 1]	οἷς τὰ καθ´ ἑαυτὸν ὀδύρεται	πάθη	καὶ ὅπως διὰ τὴν διαβολὴν
[2, 19]	ἀπαθῆ Πατέρα χωρητὸν ἅμα καὶ	παθητὸν	διὰ τῆς ἐνανθρωπήσεως ὑποτίθενται. Τοιοῦτοι
[2, 10]	θέλημα τοῦ πέμψαντός με· τὸν	παθόντα	ὑπὲρ ἡμῶν, καὶ ἀναστάντα ὑπὲρ
[2, 25]	Κωνσταντινουπόλεως τελευτήσαντος, οἱ τρεῖς αὐτοῦ	παῖδες	τὴν βασιλείαν αὐτοῦ διεδέξαντο, ὡς
[2, 21]	ὧδε περὶ αὐτοῦ τὰ θεῖα	παιδεύει	λόγια. Εἶτα μετ´ ὀλίγα πάλιν
[2, 9]	μαθὼν γράμματα. Εἶτα τὰ Ἑλλήνων	παιδευθεὶς	παρὰ τῷ τηνικαῦτα τῇ Ἐδέσῃ
[2, 9]	τῷ τηνικαῦτα τῇ Ἐδέσῃ ἐπιδημήσαντι	παιδευτῇ,	τέλος ὑπὸ Πατροφίλου καὶ Εὐσεβίου
[2, 15]	Κώνστας ὁ νεώτερος τῶν Κωνσταντίνου	παίδων	μόνος ἐκράτει, Κωνσταντίνου τοῦ ἀδελφοῦ
[2, 20]	πρὸς τῇ μικρᾷ Γαλατίᾳ, ὃς	πάλαι	μὲν καθῄρητο, ὡς ἐν τῷ
[2, 23]	τήν τε ἀτέλειαν ἧς ἔτυχον	πάλαι	οἱ ἅμα αὐτῷ κληρικοὶ, τούτοις
[2, 17]	ὡς καὶ τὰ ἐν Τύρῳ	πάλαι	πραχθέντα ἐκ συναρπαγῆς ἐγεγόνει διὰ
[2, 6]	Μακεδόνιον, διάκονον τυγχάνοντα μὲν ἤδη	πάλαι	τῆς ἐκκλησίας, τῇ ἡλικίᾳ δὲ
[2, 4]	τελευτήσαντος Εὐσεβίου, ὃς τῆς ἐν	Παλαιστίνῃ	Καισαρείας ἐπίσκοπος ἦν καὶ τὴν
[2, 24]	διὰ τῆς Συρίας ὁρμήσας τῆς	Παλαιστίνης	ἐπέβη· καταλαβών τε τὰ Ἱεροσόλυμα,
[2, 24]	τινας τῶν ἀπὸ Συρίας καὶ	Παλαιστίνης	ἐπισκόπων· καὶ καθίσας συνέδριον, ἀποδίδωσι
[2, 23]	πάντων εὐχῆς. Συγχαίρω τοίνυν ὑμῖν·	πάλιν	γὰρ ἐρῶ, ὅτι τὰς ψυχὰς
[2, 20]	μηδὲν περαιτέρω περιεργάζεσθαι. Ἐπεὶ οὖν	πάλιν	γράψαντος τοῦ βασιλέως, ὥστε ἀποδοθῆναι
[2, 13]	τοῦ στρατηλάτου ἀναιρέσεως, καὶ ὅπως	πάλιν	διὰ τοῦτο ἐξεώθη ὁ Παῦλος
[2, 21]	παιδεύει λόγια. Εἶτα μετ´ ὀλίγα	πάλιν	ἐπιφέρει· Ὁ τοίνυν γενητὸν ἐξ
[2, 10]	ἐν δεξιᾷ τοῦ Πατρὸς, καὶ	πάλιν	ἐρχόμενον μετὰ δόξης καὶ δυνάμεως,
[2, 23]	αὐτοῦ κληρικοὶ εἶχον, τὴν αὐτὴν	πάλιν	θέλομεν ἔχειν. Ταύτην δὲ τὴν
[2, 23]	διὰ τὴν οἰκείαν εὐτροπίαν γνώριμον,	πάλιν	πρὸς ὑμᾶς ἀποστεῖλαι ἐδικαιώσαμεν. Τοῦτον
[2, 9]	Ναρκίσσου καταχθῆναι εἰς τὴν Ἔμισαν·	πάλιν	τε μέμψιν ὑπομεῖναι ὡς τὰ
[2, 23]	τῆς ἄλλης τιμῆς, γράμμασί τε	πάλιν	τοῖς οἰκείοις ὁ τῶν ἑσπερίων
[2, 16]	Κωνστάντιος ἐν Ἀντιοχείᾳ διάγων, πυθόμενος	πάλιν	τὸν Παῦλον ἀπειληφέναι τὸν θρόνον,
[2, 4]	λέξω. ~Ὡς τελευτήσαντος Εὐσεβίου τοῦ	Παμφίλου	Ἀκάκιος τὴν ἐπισκοπὴν Καισαρείας διεδέξατο.
[2, 23]	ἐν οἷς ἐδέδεικτο Εὐσέβιος ὁ	Παμφίλου	ἅμα πλείοσι διαγνοὺς τὰ κατ´
[2, 21]	εἰσάγοντος. ~Ἀπολογία ὑπὲρ Εὐσεβίου τοῦ	Παμφίλου.	Ἐπειδὴ δέ τινες ἐπεχείρησαν καὶ
[2, 21]	αὐτὸν λοιδορῆσαι, φημὶ δὴ τὸν	Παμφίλου	Εὐσέβιον, ὡς Ἀρειανίζοντα ἐν οἷς
[2, 20]	ὅτι τὸ Μαρκέλλου βιβλίον ὁ	Παμφίλου	Εὐσέβιος ἀνεσκεύασεν ἐν ὅλοις τρισὶ
[2, 21]	μὲν καὶ ἕτερα πλείονα ὁ	Παμφίλου	Εὐσέβιος ἐν τῷ πρώτῳ λόγῳ
[2, 4]	Καισαρείας ἐπίσκοπος ἦν καὶ τὴν	Παμφίλου	προσωνυμίαν ἐκέκτητο, Ἀκάκιος μαθητὴς αὐτοῦ
[2, 12]	Μυσίας, Οὐάλης Μουρσῶν τῆς ἄνω	Παννονίας.	Οὐρσάκιος μὲν οὖν καὶ Οὐάλης
[2, 2]	ἐβούλετο, ἐκ δὲ τῆς ἔριδος	πάντα	ἀνατέτραπτο. Ταῦτα μὲν οὖν κατὰ
[2, 15]	τούτων ἐφθέγγετο. Νῦν δὲ ταῦτα	πάντα	ἀποσιγήσας, ἐκεῖνα διαβάλλει· ἀλλ´ οὐδ´
[2, 6]	καὶ ὀκτὼ δὲ ἔτη τὰ	πάντα	βιοὺς, οὐδένα εἰς τὸν αὐτοῦ
[2, 19]	ἀπέστειλε διδάξαι καὶ ὑπομνῆσαι αὐτοὺς	πάντα,	δι´ οὗ καὶ ἁγιάζονται αἱ
[2, 18]	ἄνοδον ἀπέστειλε διδάξαι καὶ ὑπομνῆσαι	πάντα,	δι´ οὗ καὶ ἁγιασθήσονται αἱ
[2, 10]	ὁ Λόγος· δι´ οὗ τὰ	πάντα	ἐγένετο, καὶ ἐν ᾧ τὰ
[2, 10]	Πατρὶ, δι´ οὗ καὶ τὰ	πάντα	ἐγένετο τὰ ὁρατὰ καὶ τὰ
[2, 10]	μονογενῆ Θεὸν, δι´ οὗ τὰ	πάντα	ἐγένετο· τὸν γεννηθέντα πρὸ πάντων
[2, 18]	φωτὸς, δι´ οὗ ἐγένετο τὰ	πάντα	ἐν τοῖς οὐρανοῖς καὶ ἐπὶ
[2, 12]	ἐποίησαν οἱ πρώην Εὐσεβίῳ τῷ	πάντα	κυκῶντι συμπράττοντες, τότε δὴ τὴν
[2, 8]	ἐβούλετο, ἀλλὰ, τὸ τοῦ λόγου,	πάντα	λίθον ἐκίνει, ὅπως ἂν ὃ
[2, 19]	αὐτὸν, καὶ τῷ Πατρὶ κατὰ	πάντα	ὅμοιον πεπιστεύκαμεν. Καὶ τοὺς λέγοντας
[2, 23]	ἀγαπητοὶ, τὸν γενόμενον κατ´ αὐτοῦ	πάντα	πειρασμὸν οὐκ ἄδοξον ἡγοῦμαι γεγενῆσθαι·
[2, 10]	ἐγένετο, καὶ ἐν ᾧ τὰ	πάντα	συνέστηκε, τὸν ἐπ´ ἐσχάτων τῶν
[2, 10]	τοῖς μαθηταῖς λέγων, Πορευθέντες μαθητεύσατε	πάντα	τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς
[2, 19]	φωτὸς, δι´ οὗ ἐγένετο τὰ	πάντα	τὰ ἐν τοῖς οὐρανοῖς καὶ
[2, 25]	καθεῖλον στρατηγοί· Μαγνέντιος δὲ ἐπιὼν	πάντα	τὰ ἑσπέρια κατεστρέφετο.
[2, 23]	τῆς ἡμετέρας ὑπᾶρξαι πρᾳότητος· ὥστε	πάντα	τὰ πρὸ τούτου κατὰ τῶν
[2, 19]	ἀκριβῆ τῆς βασιλείας τὴν συνάφειαν·	πανταρχοῦντος	μὲν καθόλου τοῦ Πατρὸς πάντων,
[2, 21]	Πνεύματος Ἁγίου. Καὶ οὕτως εἰς	πάντας	ἀνθρώπους τὸν Χριστὸν τοῦ Θεοῦ
[2, 21]	βίον Κωνσταντίνου κατὰ λέξιν ταῦτα·	Πάντας	δὲ ὁ βασιλεὺς εἰς ὁμόνοιαν
[2, 21]	μὲν τὰ τότε ἀμφισβητούμενα λέγει,	πάντας	δὲ ὁμοφρονῆσαι καὶ ὁμοδοξῆσαι, πῶς
[2, 23]	τὴν τούτου ἕλωνται κοινωνίαν, τούτους	πάντας	ἐκελεύσαμεν, καθ´ ὁμοιότητα τῆς φθανούσης
[2, 23]	τινα πληρεστάτης χαρᾶς συναπτούσης τοὺς	πάντας.	Ἡ τοιαύτη χαρὰ κατὰ τὸ
[2, 23]	αὐτὸν χάριτι προστεθῆναι ἐδικαιώσαμεν, ὥστε	πάντας	τοὺς τοῦ ἱεροῦ καταλόγου γινώσκειν
[2, 11]	κατὰ φάλαγγα τοὺς στρατιώτας τάξας	πανταχόθεν	τῆς ἐκκλησίας. Ἀθανάσιος δὲ ἑωρακὼς
[2, 20]	καὶ ἐγγράψαντές τε καὶ αὐτοὶ	πανταχοῦ	διαπέμπονται. Γνώμῃ μὲν οὖν ἑκάτεροι
[2, 20]	τοῦ ἀνομοίου‘ δόξαν ἐπιστολὰς συγγράψαντες	πανταχοῦ	διαπέμπονται. Οἱ δὲ ἐν Σαρδικῇ
[2, 21]	Ὠριγένους βιβλίων ἐστὶν, ἐν οἷς	πανταχοῦ	τὸν Υἱὸν ἐκ τοῦ Πατρὸς
[2, 19]	διηνεκῶς. Πιστεύοντες οὖν εἰς τὴν	παντέλειον	Τριάδα τὴν ἁγιωτάτην, τὸν Πατέρα
[2, 23]	τοῦτο μὲν ἀπεῖναι ἀφ´ ὑμῶν	παντελῶς	βουλόμεθα· τὸ δέ γε ταῖς
[2, 16]	ἐντεῦθεν καταλαμβάνει τὰ πλήθη· καὶ	πάντες	εἰς τὴν ἐκκλησίαν συνέρρεον οἵ
[2, 11]	μιᾶς τῶν πυλῶν τῆς ἐκκλησίας	πάντες	ἐξῄεσαν. Τούτου γινομένου οἱ στρατιῶται
[2, 19]	γνῶσιν οἱ κατὰ τὴν δύσιν	πάντες	ὁμοῦ μὲν τῆς συκοφαντίας τῶν
[2, 23]	ὅμως τὴν ὀφειλομένην παρὰ τῆς	παντεφόρου	προνοίας ἀπηνέγκατο ψῆφον· ἀπολαβὼν βουλήσει
[2, 19]	Πιστεύομεν εἰς ἕνα Θεὸν Πατέρα	παντοκράτορα,	κτίστην καὶ ποιητὴν τῶν πάντων,
[2, 18]	Πιστεύομεν εἰς ἕνα Θεὸν Πατέρα	παντοκράτορα,	κτίστην καὶ ποιητὴν τῶν πάντων,
[2, 10]	παραδόσει, εἰς ἕνα Θεὸν Πατέρα	παντοκράτορα,	τὸν τῶν ὅλων δημιουργόν τε
[2, 23]	Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι´ οὗ τῷ	παντοκράτορι	Θεῷ ἡ δόξα εἰς τοὺς
[2, 23]	κατεφρόνησε θανάτου, φρουρούμενος ὑπὸ τοῦ	παντοκράτορος	Θεοῦ καὶ τοῦ Κυρίου ἡμῶν
[2, 23]	τελειῶσαι καλόν. Ὁ Θεὸς ὁ	παντοκράτωρ,	καὶ ὁ τούτου Υἱὸς, ὁ
[2, 23]	ἑαυτῶν καὶ τῆς τοῦ βίου	παντὸς	εὐνομίας τῷ τῶν ὅλων Πατρὶ
[2, 21]	τε καὶ προϋπάρχων τῆς τοῦ	παντὸς	κόσμου συστάσεως, ἄρχειν δὲ τῶν
[2, 19]	παντοκράτορα, κτίστην καὶ ποιητὴν τῶν	πάντων,	ἐξ οὗ πᾶσα πατριὰ ἐν
[2, 18]	παντοκράτορα, κτίστην καὶ ποιητὴν τῶν	πάντων,	ἐξ οὗ πᾶσα πατριὰ ἐν
[2, 23]	χάριν τὰ τῆς κοινῆς ὑμῶν	πάντων	εὐχῆς. Συγχαίρω τοίνυν ὑμῖν· πάλιν
[2, 19]	πανταρχοῦντος μὲν καθόλου τοῦ Πατρὸς	πάντων,	καὶ αὐτοῦ τοῦ Υἱοῦ· τοῦ
[2, 10]	τῶν ὅλων Θεὸν πιστεύειν, τῶν	πάντων	νοητῶν τε καὶ αἰσθητῶν δημιουργόν
[2, 19]	τὸν Κύριον ἡμῶν, τὸν πρὸ	πάντων	τῶν αἰώνων γεννηθέντα ἐκ τοῦ
[2, 10]	πάντα ἐγένετο· τὸν γεννηθέντα πρὸ	πάντων	τῶν αἰώνων ἐκ τοῦ Πατρὸς,
[2, 18]	ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν, τὸν πρὸ	πάντων	τῶν αἰώνων ἐκ τοῦ Πατρὸς
[2, 10]	Υἱὸν τοῦ Θεοῦ μονογενῆ, πρὸ	πάντων	τῶν αἰώνων ὑπάρχοντα, καὶ συνόντα
[2, 19]	τῷ Πατρὶ, ἐκτὸς δὲ αὐτοῦ,	πάντων	τῶν μετ´ αὐτὸν βασιλεύοντος τῶν
[2, 15]	γὰρ αὐτῆς ἐμέμνητο, ἐμέμνητο ἂν	πάντως	καὶ τῶν ἀδικημάτων αὐτοῦ, ὡς
[2, 15]	ὅλως τοῦ αἱρεσιάρχου μνήμην πεποίηται,	πάντως	που τὰ τῆς δραματουργίας αὐτοῦ
[2, 16]	τὸν Παῦλον, ὡς ἀναγκαῖον ἐλθεῖν	παρ´	αὐτόν. Καὶ ἦλθεν· ἐπεὶ δὲ
[2, 18]	διαπέμπεται, δηλῶν τρεῖς ἐπισκόπους πεμφθῆναι	παρ´	αὐτὸν τοὺς λόγον δώσοντας τῆς
[2, 23]	ἐκάλει παρ´ ἑαυτόν· ὡς τὰ	παρ´	αὐτοῦ γράμματα δεικνύει, ἅπερ ἐκ
[2, 15]	Ἰουλίῳ, δηλοῦντες μὴ δεῖν κανονίζεσθαι	παρ´	αὐτοῦ, εἰ βούλοιντο ἐξελαύνειν τινας
[2, 17]	πρὸς Ἰούλιον ἐπιστολὰς καὶ τὴν	παρ´	αὐτοῦ, εἰ μὴ τὸ πολυεπὲς
[2, 23]	πίστει διὰ τοῦ καλεῖν Ἀθανάσιον	παρ´	ἑαυτόν. Ἰούλιος δὲ τοῖς ἐν
[2, 23]	καὶ δὶς καὶ τρὶς ἐκάλει	παρ´	ἑαυτόν· ὡς τὰ παρ´ αὐτοῦ
[2, 16]	τὸν Παῦλον· καὶ κρύπτει μὲν	παρ´	ἑαυτῷ τὴν τοῦ βασιλέως βουλήν·
[2, 22]	γραφέντα τάδε· Ὧδε μέν εἰσι	παρ´	ἐμοὶ Ἀθανάσιος καὶ Παῦλος· ἀλλὰ
[2, 3]	τῆς ὑμετέρας τύχῃ προσόψεως, ὅσης	παρ´	ἐμοῦ αἰδοῦς τετύχηκε γνώσεσθε· οὐ
[2, 23]	ἐπιστέλλοντι· ὅσα γὰρ ὑμῖν λέλεκται	παρ´	ἐμοῦ, ταῦτα ἡ ὑμετέρα πίστις
[2, 19]	Πατροπασιανοὶ παρὰ Ῥωμαίοις, Σαβελλιανοὶ δὲ	παρ´	ἡμῖν λεγόμενοι. Οἴδαμεν γὰρ ἡμεῖς,
[2, 23]	ἀποδίδοται νῦν ὑμῖν, ἀθῷος οὐ	παρ´	ἡμῶν μόνον, ἀλλὰ καὶ παρὰ
[2, 23]	παρῆλθεν, ἀφ´ οὗ γράμματα δεξάμενος	παρ´	ἡμῶν οὐκ ἀπήντησας, διὰ τοῦτο
[2, 10]	τις ἄλλο διδάσκει ἢ εὐαγγελίζεται	παρ´	ὃ παρελάβομεν, ἀνάθεμα ἔστω. Ἡμεῖς
[2, 23]	διήγησιν Ἀχήταν τὸν διάκονον ἀπεστείλαμεν,	παρ´	οὗ δυνήσῃ μαθεῖν τῆς τε
[2, 23]	περιαιρεθῆναι τῶν ἐθελοκακίᾳ χρωμένων, τοῖς	παρ´	ὑμῖν δικασταῖς διὰ γραμμάτων προσετάξαμεν
[2, 23]	διδασκαλίᾳ, ἀποδειχθεὶς δὲ ἀθανάτῳ κρίσει	παρ´	ὑμῶν ἀγαπώμενος. Ἐπανέρχεται τοιγαροῦν πρὸς
[2, 23]	ὑμᾶς λαμπρότερος νῦν ἢ ὅτε	παρ´	ὑμῶν ἀπεδήμησεν. Εἰ γὰρ καὶ
[2, 13]	οὐ μόνον περὶ αὐτοῦ, ὅτι	παρὰ	γνώμην αὐτοῦ κεχειρο τόνητο, ἀλλ´
[2, 17]	ἐκκλησιαστικοῦ κανόνος κελεύοντος, μὴ δεῖν	παρὰ	γνώμην τοῦ ἐπισκόπου Ῥώμης κανονίζειν
[2, 17]	καὶ ἤδη πρότερον ἐμνημονεύσαμεν, τὰς	παρὰ	Ἰουλίου ἐπιστολὰς ἐν τῇ Συναγωγῇ
[2, 12]	οὐκ ἔφθασε μαθεῖν Εὐσέβιος τὰ	παρὰ	Ἰουλίου περὶ Ἀθανασίου κριθέντα· μικρὸν
[2, 8]	Ἀθανάσιον διαβάλλειν, πρῶτον μὲν ὡς	παρὰ	κανόνα πράξαντα ὃν αὐτοὶ ὥρισαν
[2, 17]	ἐπαχθὲς τῆς αὐτῶν ἐπιστολῆς, ἔπειτα	παρὰ	κανόνας ποιοῦντας, διότι εἰς τὴν
[2, 23]	παρ´ ἡμῶν μόνον, ἀλλὰ καὶ	παρὰ	πάσης τῆς συνόδου ἀποδεχθείς; Ὑποδέξασθε
[2, 23]	καὶ ἡ τούτου πίστις ἐγνώσθη	παρὰ	πᾶσι καὶ δεδοκίμασται. Εἰ γὰρ
[2, 16]	διαβῆναι. Ὁ μὲν οὖν Παῦλος,	παρὰ	προσδοκίαν ἐκβληθεὶς τῆς ἐκκλησίας ἐν
[2, 1]	τοῦ ἑβδόμου βιβλίου τὰ μὲν	παρὰ	Ῥουφίνου λαβόντες, τὰ δὲ ἐκ
[2, 19]	Τοιοῦτοι γάρ εἰσιν οἱ Πατροπασιανοὶ	παρὰ	Ῥωμαίοις, Σαβελλιανοὶ δὲ παρ´ ἡμῖν
[2, 19]	μακροτέρων γραφεῖσα, προσθήκας τε πλείστας	παρὰ	τὰ προλαβόντα περιέχουσα, ἐν τούτοις
[2, 19]	ἀληθείας ξένους ἐπιγινώσκομεν· ὅτι τε	παρὰ	τὰς κοινὰς ἐννοίας περὶ Θεοῦ,
[2, 8]	κανόνος ἐκκλησιαστικοῦ κελεύοντος, μὴ δεῖν	παρὰ	τὴν γνώμην τοῦ ἐπισκόπου Ῥώμης
[2, 10]	πρεσβυτέρῳ; οὔτε ἄλλην τινα πίστιν	παρὰ	τὴν ἐξ ἀρχῆς ἐκτεθεῖσαν ἐδεξάμεθα.
[2, 10]	ἀναθεματίζομεν κακοδοξίαν. Καὶ εἴ τις	παρὰ	τὴν ὑγιῆ τῶν γραφῶν ὀρθὴν
[2, 23]	ἐτύγχανε. Τούτῳ τὰ ἀκόλουθα ἔδει	παρὰ	τῆς ἡμετέρας ὑπᾶρξαι πρᾳότητος· ὥστε
[2, 23]	δοκιμασίᾳ ὑπεβλήθη, ὅμως τὴν ὀφειλομένην	παρὰ	τῆς παντεφόρου προνοίας ἀπηνέγκατο ψῆφον·
[2, 19]	ἐννοίας περὶ Θεοῦ, καὶ δὴ	παρὰ	τὸ βούλημα τῆς θεοπνεύστου γραφῆς,
[2, 19]	ἀβιάστως ὑπὸ τῶν θεοπνεύστων γραφῶν	παρὰ	τοῖς ἀδιαστρόφοις. ~Περὶ τῆς ἐν
[2, 19]	ἡμετέρας ὑπολήψεως ἀλλοτρίαν ἀποκαθάρωμεν ὑποψίαν	παρὰ	τοῖς τὰ καθ´ ἡμᾶς ἀγνοοῦσι·
[2, 19]	οὔτε μὴν ἐξ ἑτέρας ὑποστάσεως	παρὰ	τὸν Πατέρα προϋποκειμένης, ἀλλ´ ἐκ
[2, 18]	ὁ τῶν ἑσπερίων βασιλεὺς ἐζήτησε	παρὰ	τοῦ ἀδελφοῦ πεμφθῆναι τοὺς λόγον
[2, 2]	ὁ πρεσβύτερος καὶ τὰ ἐνταλθέντα	παρὰ	τοῦ κατοιχομένου βασιλέως προσφέρει Κωνσταντίῳ
[2, 13]	ἀφελὼν τοῦ σιτηρεσίου τοῦ παρασχεθέντος	παρὰ	τοῦ πατρὸς αὐτοῦ ἡμερησίου ὑπὲρ
[2, 9]	γράμματα. Εἶτα τὰ Ἑλλήνων παιδευθεὶς	παρὰ	τῷ τηνικαῦτα τῇ Ἐδέσῃ ἐπιδημήσαντι
[2, 17]	τῆς Ῥώμης ἐπίσκοπος γνοὺς τὰ	παρὰ	τῶν Ἀρειανιζόντων κατὰ Ἀθανασίου γινόμενα,
[2, 17]	καὶ ἑτέρα διαβολὴ κατὰ Ἀθανασίου	παρὰ	τῶν Ἀρειανιζόντων συρράπτεται, πρόφασιν ἐφευρόντων
[2, 17]	καὶ ἕτερα γράμματα πρὸς αὐτὸν	παρὰ	τῶν ἐν Αἰγύπτῳ ἐπισκόπων, διδάσκοντα
[2, 17]	συνόδων‘ οὐκ ἔθηκεν· καίτοι τὴν	παρὰ	τῶν ἐν Ἀντιοχείᾳ πρὸς Ἰούλιον
[2, 1]	διαφόρων συναγαγόντες, τινα δὲ καὶ	παρὰ	τῶν ἔτι ζώντων ἀκούσαντες ἐπληρώσαμεν.
[2, 16]	τὸν Μακεδόνιον οὐδεμία ἐγίνετο, ὠθισμὸς	παρὰ	τῶν στρατιωτῶν ἐτολμᾶτο βίαιος. Ἐπεὶ
[2, 19]	τοῖς δι´ αὐτοῦ ἐκτισμένοις δημιουργήμασι	παραβάλλειν,	καὶ τὸν αὐτὸν τῆς γενέσεως
[2, 23]	ἐμῆς διανοίας, προσδοκῶν αὐθαίρετόν σε	παραγενέσθαι	πρὸς ἡμᾶς, καὶ τῶν καμάτων
[2, 23]	ἀμερίμνως εἰς τὸ ἡμέτερον κομιτάτον	παραγένῃ,	διὰ τὸ μάλιστα βούλεσθαι ἡμᾶς
[2, 15]	καὶ Παῦλος εἰς τὴν Ῥώμην	παραγενόμενοι	καὶ γράμμασιν ὀχυρω θέντες τοῦ
[2, 18]	Μάρκος ὁ Σύρος· οἵ τινες	παραγενόμενοι	τοῖς μὲν περὶ Ἀθανάσιον οὐδαμῶς
[2, 10]	τοῖς ἐκ τῶν θείων γραφῶν	παραδεδομένοις	ὑπό τε τῶν προφητῶν καὶ
[2, 10]	μὴ ὡς αἱ θεῖαι γραφαὶ	παραδεδώκασι	τῶν προειρημένων ἕκαστα, ἢ εἴ
[2, 19]	ἐν Χριστῷ μοναρχίας συνίστασθαι λόγον	παραδεδώκασιν	ἡμῖν οἱ ἱεροὶ λόγοι. Ταῦτα
[2, 8]	ὑπὸ Ἀθανασίου, τινῶν δὲ δικαστηρίοις	παραδοθέντων.	Οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ τὰ
[2, 23]	αὐτῷ κεκοινωνηκότων ὡρισμένα νῦν ἀμνηστίᾳ	παραδοθῆναι,	πᾶσάν τε ὑποψίαν τὴν κατ´
[2, 10]	ἀκολούθως τῇ εὐαγγελικῇ καὶ ἀποστολικῇ	παραδόσει,	εἰς ἕνα Θεὸν Πατέρα παντοκράτορα,
[2, 25]	διεδέχετο· περὶ ἧς ὅσα κεφαλαιώδη	παραδραμεῖν	οὐκ ἀναγκαῖον ἀναλαβόντες, βραχὺ λέξομεν.
[2, 23]	Ἀλεξανδρεῖς προσφιλέστατοι. Καὶ αὖθις οὖν	παραινοῦμεν	τοῖς προειρημένοις ἐμμένειν· τὸν δὲ
[2, 23]	πρὸς τὸ Θεῖον ἐμμένειν συνήθως	παραινοῦμεν·	ὡς ἂν τῆς τοιαύτης ὑμῶν
[2, 10]	Ἀντιοχείᾳ συνελθόντες ἐπίσκοποι, διὰ τὸ	παραιτήσασθαι	τὴν Ἀλεξάνδρειαν Εὐσέβιον τὸν Ἐμισηνὸν,
[2, 20]	πλήθους ἐγίνετο συνεχὴς— σύνοδον ἄλλην	παρακαλοῦσι	γενέσθαι οἱ περὶ Παῦλον καὶ
[2, 11]	κριτὴν τῶν κατὰ Ἀθανάσιον γενέσθαι	παρακαλῶν,	καὶ πρὸς ἑαυτὸν καλεῖν τὴν
[2, 10]	Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τὸ εἰς	παράκλησιν	καὶ ἁγιασμὸν καὶ εἰς τελείωσιν
[2, 23]	ἐκκλίνειν, καὶ ἀποκατασταθήσεσθαι πρὸς ὑμετέραν	παράκλησιν,	φέρων ὑμῖν ἅμα ἐκ τῆς
[2, 18]	Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τουτέστι τὸν	Παράκλητον,	ὅπερ ἐπαγγειλάμενος τοῖς ἀποστόλοις μετὰ
[2, 19]	τὸ Ἅγιον, τουτέστιν εἰς τὸν	Παράκλητον·	ὅπερ ἐπαγγειλάμενος τοῖς ἀποστόλοις, μετὰ
[2, 23]	ἐπὶ ξένης αὐτοῦ διατριβῆς ὑμεῖς	παραμυθεία	γεγόνατε· καὶ διωκόμενον καὶ ἐπιβουλευόμενον
[2, 21]	λέξεως τὸ κυριώτατον τῆς ἐκκλησίας	παρασαλεύειν	δόγμα. Τοιαῦτα μὲν καὶ ἕτερα
[2, 2]	τοὺς τῆς ἐν Νικαίᾳ συνόδου	παρασαλεύειν	οὐκ ἤθελον. Ὡς οὖν ἐξαφθὲν
[2, 24]	τῇ ἐκείνων κρίσει ἐγένετο σύμψηφος,	παρασκευάζει	σύνοδον τῶν ἐκεῖ ἐπισκόπων γενέσθαι.
[2, 23]	ὑφ´ ἡμῶν βουλήσει τοῦ κρείττονος	παρασχεθείσης	χάριτος ἀπολαύειν. Ἄλλη ἐπιστολὴ τοῖς
[2, 13]	πόλιν ἀφελὼν τοῦ σιτηρεσίου τοῦ	παρασχεθέντος	παρὰ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ ἡμερησίου
[2, 3]	αὐτὸν ἐπίσκοπον τῷ ἰδίῳ τόπῳ	παρασχεῖν	προῄρητο, ὅμως ἐπειδὴ ἀνθρωπίνῳ κλήρῳ
[2, 23]	προσόψεσι ταχεῖαν τὴν σαυτοῦ παρουσίαν	παρασχεῖν	σπουδάσῃς, ὑπὲρ τοῦ τῆς σαυτοῦ
[2, 23]	διηνεκῆ τὴν χάριν ταύτην ὑμῖν	παράσχοι,	διδοὺς ἔπαθλον τῇ θαυμαστῇ ὑμῶν
[2, 17]	ἀθετοῦσι τὸ ὁμοούσιον, ταύτας σπουδαίως	παρατίθεται,	τὰς δὲ ἐναντίας ἑκὼν ὑπερβαίνει.
[2, 10]	βραχὺ εἰς τὴν Ἀρειανὴν δόξαν	παρατρέψωσι.	Ταῦτα μὲν οὖν ὅπως ἐγένετο,
[2, 10]	δὲ ἀληθὲς, ἐπὶ καθαιρέσει καὶ	παρατροπῇ	τῆς ὁμοουσίου‘ πίστεως διὰ τοῦ
[2, 20]	Νικαίᾳ πίστιν ἐφύλαττον, ἐκεῖνοι δὲ	παραχαράττειν	ἐτόλμησαν. Ἀποδιδόασιν οὖν τὸν τόπον
[2, 17]	καὶ ὅτι τὴν πίστιν λεληθότως	παραχαράττουσιν·	ἔτι δὲ ὡς καὶ τὰ
[2, 23]	περὶ Ἀθανάσιον. Καὶ τέως μὲν	παραχρῆμα	τὸν Παῦλον, μετὰ δυεῖν ἐπισκόπων
[2, 23]	δὲ κρεῖσσον ἔφασαν τῶν ἐκκλησιῶν	παραχωρῆσαι	τοῖς περὶ Ἀθανάσιον, ἢ ἐμφύλιον
[2, 8]	ἐπίσκοπος, ὃς Μακάριον διεδέξατο, οὐ	παρεγένετο	ἐν αὐτῇ, ἐπιλογισάμενος ὡς εἴη
[2, 23]	γράμμασιν Ἀθανάσιος ἐπὶ τὴν ἀνατολὴν	παρεγένετο.	Κωνστάντιος δὲ ὁ βασιλεὺς οὐκ
[2, 17]	τοῖς ἐν Ἀντιοχείᾳ συναχθεῖσιν ἔγραφε.	Παρεθέμεθα	δ´ ἂν καὶ τὰς πρὸς
[2, 21]	Μάρκελλον διέξεισιν· ἡμεῖς δὲ αὐτὰ	παρεθέμεθα	διὰ τοὺς μάτην ἐρεσχελοῦντας καὶ
[2, 1]	καὶ τοῦτο ἰστέον, ὅτι οὐ	παρεθήκαμεν	ἐν τῇ πρώτῃ ὑπαγορεύσει τὸ
[2, 23]	πλανώμενον ἐν θηριώδεσιν ἀνοδίαις, οὐ	παρεῖδεν	ἡ ἀκάματος ἡμῶν εὐσέβεια. Εἰ
[2, 21]	ἐκ τοῦ γεγονότος ἐξ ἀνυπαρξίας	παρείληφεν·	οὐ γὰρ τότε ἔκτισεν ὁ
[2, 22]	παρεκελεύετο. Ὡς δὲ ὁ Κωνστάντιος	παρεῖλκε	πρὸς τὰ γραφόμενα, αἵρεσιν αὖθις
[2, 20]	πρότερον εἴρηται— οὐκ ἠνείχοντο μὴ	παρεῖναι	τοὺς περὶ Παῦλον καὶ Ἀθανάσιον,
[2, 3]	συνεχεῖς στάσεις ἐγίνοντο, αἵτινες ὑπόθεσιν	παρεῖχον	τοῖς περὶ Εὐσέβιον τοῦ διαβάλλειν
[2, 23]	τὸν νικητὴν Αὔγουστον ὑπὲρ σοῦ	παρεκάλεσα,	ἵνα τοῦ ἐλθεῖν ἐξουσίαν σοι
[2, 21]	δυνάμενοι. Καὶ ταῦτα μὲν ἐν	παρεκβάσει	διὰ τοὺς λοιδορεῖν ἐπιχειρήσαντας τὸν
[2, 22]	καὶ Ἀθανάσιον τοὺς ἰδίους τόπους	παρεκελεύετο.	Ὡς δὲ ὁ Κωνστάντιος παρεῖλκε
[2, 10]	διδάσκει ἢ εὐαγγελίζεται παρ´ ὃ	παρελάβομεν,	ἀνάθεμα ἔστω. Ἡμεῖς γὰρ πᾶσι
[2, 17]	ἐν Ἀντιοχείᾳ πρὸς Ἰούλιον οὐ	παρέλειπε.	Τοῦτο δὲ σύνηθες αὐτῷ ποιεῖν·
[2, 21]	μὴ ὄντος εἰς τὸ εἶναι	παρελθὼν	ταῦτα ἂν εἴποι, οὐδ´ ὡς
[2, 13]	τὰ Θρᾴκια πεμπομένῳ μέρη, ὁδοῦ	πάρεργον	ποιῆσαι, καὶ ἐξωθῆσαι τῆς ἐκκλησίας
[2, 16]	περὶ τούτου. ~Ὡς ὁ βασιλεὺς	παρεσκεύασε	διὰ Φιλίππου τοῦ ἐπάρχου ἐξωσθῆναι
[2, 11]	κηρύξαι εὐχὴν, αὖθις ψαλμὸν λέγεσθαι	παρεσκεύασε.	Συμφωνίας δὲ ἐκ τῆς ψαλμῳδίας
[2, 9]	αὐτὸν εἰς τὴν Ἀντιόχειαν καταστήσας,	παρεσκεύασεν	αὖθις ὑπὸ Πλακίτου καὶ Ναρκίσσου
[2, 23]	τυχοῦσα ἐγένετο, ἣ πρόφασιν λοιδορίας	παρέσχε	τοῖς τὰ ἐναντία φρονοῦσιν· Ἀσκληπᾶν
[2, 19]	ἄλλοις πᾶσιν ἀφθόνως τὸ εἶναι	παρεχόμενον.	Οὔτε μὴν ἕνα Θεὸν μόνον
[2, 24]	κοινωνίαν αὐτῷ καὶ τὴν ἀξίαν	παρέχουσαν.	Ταῦτα γνόντες Οὐρσάκιος καὶ Οὐάλης,
[2, 23]	δὲ τὰ δοκοῦντα τῷ βασιλεῖ	παρεχώρουν.	Διόπερ ὁ βασιλεὺς Ἀθανασίῳ τε
[2, 13]	γὰρ εὐθὺς ἐκ τοῦ δήμου	παρηκολούθει,	καὶ ἕτοιμοι ἦσαν ἀμύνεσθαι. Ὡς
[2, 23]	ὁδεῦσαι. Ἀλλ´ ἐπειδὴ πλεῖστος χρόνος	παρῆλθεν,	ἀφ´ οὗ γράμματα δεξάμενος παρ´
[2, 9]	Γεώργιος ὁ Λαοδικείας, ὃς τότε	παρῆν	ἐν τῇ συνόδῳ. Φησὶ γὰρ
[2, 21]	συνόδῳ τὸ ὁμοούσιον‘ ὁριζούσῃ καὶ	παρῆν	καὶ συνέθετο· λέγει δὲ καὶ
[2, 8]	Ἀθανασίου. Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ Ἰούλιος	παρῆν	ὁ τῆς μεγίστης Ῥώμης ἐπίσκοπος·
[2, 10]	καὶ σάρκα ἐκ τῆς ἁγίας	παρθένου	ἀνει ληφότα, καὶ πᾶσαν τὴν
[2, 10]	κατελθόντα ἄνωθεν, καὶ γεννηθέντα ἐκ	παρθένου	κατὰ τὰς γραφὰς, καὶ ἄνθρωπον
[2, 19]	οὗ τὴν ἡμετέραν ἐκ τῆς	παρθένου	σάρκα ἀνείληφε, πρὸ τετρακοσίων ὅλων
[2, 19]	καὶ γεννηθέντα ἐκ τῆς ἁγίας	παρθένου,	τὸν σταυρωθέντα, καὶ ἀποθανόντα, καὶ
[2, 18]	καὶ γεννηθέντα ἐκ τῆς ἁγίας	παρθένου,	τὸν σταυρωθέντα, καὶ ἀποθανόντα, καὶ
[2, 24]	Ἀλεξάνδρειαν ἐπορεύετο· κατὰ πόλεις τε	παριὼν	ἐδίδασκε, τοὺς μὲν Ἀρειανίζοντας ἐκτρέπεσθαι,
[2, 24]	τὴν Ἀλεξάνδρειαν διὰ τῶν Ἱεροσολύμων	παριὼν	ὑπὸ Μαξίμου εἰς κοινωνίαν ἀνεδέχθη,
[2, 16]	νομίζοντες καὶ ἑκόντας κωλύειν τὴν	πάροδον,	γυμνοῖς τοῖς ξίφεσιν ὡς ἀντεπιόντες
[2, 16]	οἱ παρόντες ὄχλος ἦσαν πολὺς,	πάροδος	δὲ τῷ ἐπάρχῳ κατάγοντι τὸν
[2, 24]	αὐτοῦ, ὅτι ἐν ταῖς ἄλλων	παροικίαις	χειροτονεῖν ἐπεχείρει. Τὰ μὲν οὖν
[2, 23]	πρεσβυτέροις καὶ διακόνοις καὶ λαῷ	παροικοῦντι	Ἀλεξάνδρειαν ἀγαπητοῖς ἀδελφοῖς, ἐν Κυρίῳ
[2, 23]	θεοσεβέσιν ὑμῶν ψυχαῖς ἐσχήκατε ὡς	παρόντα	ἀεί. Οὐκοῦν οὐ πολλῶν μοι
[2, 16]	στρατιώτας αὐτούς. Ἐπεὶ γὰρ οἱ	παρόντες	ὄχλος ἦσαν πολὺς, πάροδος δὲ
[2, 23]	Ἡνίκα ἐν τῇ Ἐδέσῃ διετρίβομεν,	παρόντων	τῶν σῶν πρεσβυτέρων, ἤρεσεν ὅπως
[2, 13]	στρατιωτικῆς χειρὸς ἀπελάσαι τὸν Παῦλον,	παροξυνθὲν	τότε τὸ πλῆθος, οἷα ἐν
[2, 8]	ἡ σύνοδος ἐν τῇ Ἀντιοχείᾳ	παρουσίᾳ	Κωνσταντίου τοῦ βασιλέως, ἐν ὑπατείᾳ
[2, 23]	ἡμετέραις προσόψεσι ταχεῖαν τὴν σαυτοῦ	παρουσίαν	παρασχεῖν σπουδάσῃς, ὑπὲρ τοῦ τῆς
[2, 23]	ἵνα καὶ νῦν τὴν σὴν	παρουσίαν	ταχεῖαν ποιῆσαι πρὸς ἡμᾶς σπουδάσῃς,
[2, 1]	καὶ τοῖς γινομένων τῶν πραγμάτων	παροῦσιν,	ἢ τοῖς καταστοχασαμένοις αὐτῶν καὶ
[2, 2]	εἰσιέναι ἐκέλευεν. Ἡ τοίνυν δοθεῖσα	παρρησία	γνώριμον αὐτὸν ταχέως κατέστησε τῇ
[2, 2]	διὰ τιμῆς ἦγε τὸν πρεσβύτερον,	παρρησίας	τε μετεδίδου πολλῆς, εἴς τε
[2, 23]	ἐγνώσθη, δοκιμασθεὶς ἐκ τοῦ βίου,	παρρησιασάμενος	μὲν τῇ προθέσει καὶ τῇ
[2, 15]	τῆς ἐν Ῥώμῃ ἐκκλησίας ἐχούσης,	παρρησιαστικοῖς	γράμμασιν ὠχύρωσεν αὐτοὺς, καὶ ἐπὶ
[2, 16]	δὲ ὡς ἐκ μηχανῆς τινος	παρὼν	ὁ Μακεδόνιος ἐν τῷ ὀχήματι
[2, 18]	ποιητὴν τῶν πάντων, ἐξ οὗ	πᾶσα	πατριὰ ἐν οὐρανοῖς καὶ ἐπὶ
[2, 19]	ποιητὴν τῶν πάντων, ἐξ οὗ	πᾶσα	πατριὰ ἐν οὐρανοῖς καὶ ἐπὶ
[2, 10]	τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ Χριστοῦ,	πᾶσαν	αἱρετικὴν ἀναθεματίζομεν κακοδοξίαν. Καὶ εἴ
[2, 23]	προσήκειν συνέστηκεν. Ὑπὲρ γὰρ τοῦ	πᾶσαν	ἀνασοβὴν καὶ στάσεως πρόφασιν περιαιρεθῆναι
[2, 19]	τῷ ἑαυτοῦ Πατρὶ, καὶ πρὸς	πᾶσαν	διακονησάμενον αὐτῷ τὴν δημιουργίαν, εἴτε
[2, 23]	κεκοινωνηκότων ὡρισμένα νῦν ἀμνηστίᾳ παραδοθῆναι,	πᾶσάν	τε ὑποψίαν τὴν κατ´ αὐτοῦ
[2, 19]	κατὰ περιττὴν φιλοτιμίαν, ἀλλ´ ἵνα	πᾶσαν	τὴν κατὰ τῆς ἡμετέρας ὑπολήψεως
[2, 10]	ἁγίας παρθένου ἀνει ληφότα, καὶ	πᾶσαν	τὴν πατρικὴν αὐτοῦ βουλὴν συνεκπεπληρωκότα,
[2, 23]	θάλατταν πολλὰ χειμασθεὶς, τὴν σκευωρίαν	πᾶσαν	τῆς Ἀρειανῆς αἱρέσεως κατεπάτησε, καὶ
[2, 21]	ὁ εἰπὼν ἀπόστολος, Ὑποτάγητε οὖν	πάσῃ	ἀνθρωπίνῃ κτίσει διὰ τὸν Κύριον,
[2, 23]	γνώμῃ ἀπεσταλμένον ἡδέως δέξασθε, καὶ	πάσῃ	ψυχῇ καὶ γνώμῃ ἀσπαστὸν ἡγήσασθε.
[2, 23]	θεσμῷ διαφυλάττοντες, τὸν προειρημένον διὰ	πάσης	αἰδοῦς καὶ τιμῆς ἄγοντες, τὰς
[2, 25]	Μαγνέντιος μὲν γὰρ ὁ τύραννος	πάσης	Ἰταλίας ἐκράτει, Ἀφρικήν τε καὶ
[2, 10]	Πατρὸς ἀπαράλλακτον εἰκόνα, τὸν πρωτότοκον	πάσης	κτίσεως, τὸν ὄντα ἐν ἀρχῇ
[2, 23]	Ἐν οἷς καὶ ἄχρι τερμάτων	πάσης	τῆς γῆς ἔνδοξος ἐγνώσθη, δοκιμασθεὶς
[2, 23]	Ὑποδέξασθε τοίνυν, ἀγαπητοὶ ἀδελφοὶ, μετὰ	πάσης	τῆς κατὰ Θεὸν δόξης τε
[2, 23]	ἡμῶν μόνον, ἀλλὰ καὶ παρὰ	πάσης	τῆς συνόδου ἀποδεχθείς; Ὑποδέξασθε τοίνυν,
[2, 23]	Ἀθανάσιον τὸν ἐπίσκοπον, ἄνδρα τοῖς	πᾶσι	διά τε τὴν προσοῦσαν ὀρθοτήτα
[2, 23]	ἡ τούτου πίστις ἐγνώσθη παρὰ	πᾶσι	καὶ δεδοκίμασται. Εἰ γὰρ μὴ
[2, 3]	τῇ πόλει ἐν ᾗ διέτριβεν	πᾶσι	τοῖς ἀναγκαίοις ἐμπλεονάζειν, εἰ καὶ
[2, 23]	καταλόγου γινώσκειν ἐνδεδόσθαι τὸ ἄφοβον	πᾶσι	τοῖς αὐτῷ προστεθειμένοις, εἴτε ἐπισκοποῖς
[2, 10]	παρελάβομεν, ἀνάθεμα ἔστω. Ἡμεῖς γὰρ	πᾶσι	τοῖς ἐκ τῶν θείων γραφῶν
[2, 24]	τοῖς τε ἐν Ἀλεξανδρείᾳ, καὶ	πᾶσι	τοῖς ἐν Αἰγύπτῳ καὶ Λιβύῃ
[2, 19]	καὶ ἀνέφικτον γεγεννηκέναι ἀνεφίκτως καὶ	πᾶσιν	ἀκαταλήπτως οἴδαμεν· τὸν δὲ Υἱὸν
[2, 21]	πνεῦμα, ὅτε τὸν Χριστὸν αὐτοῦ	πᾶσιν	ἀνθρώποις κατήγγειλεν, Οὐδὲν γὰρ πρόσφατον
[2, 19]	ἐνανθρωπήσας, καὶ τὸν ἑαυτοῦ Πατέρα	πᾶσιν	ἀνθρώποις φανερώσας, καὶ βασιλεύων εἰς
[2, 19]	ἔχοντα, μόνον δὲ τοῖς ἄλλοις	πᾶσιν	ἀφθόνως τὸ εἶναι παρεχόμενον. Οὔτε
[2, 16]	ὀχήματι σύνθρονος τῷ ἐπάρχῳ ἐν	πᾶσιν	ἐδείκνυτο· στρατιωτική τε χεὶρ ξιφήρης
[2, 23]	ἔλαττον συγχαίρω, ὅτι, καίπερ πολλὰ	πάσχων	λυπηρὰ, οὐδεμίαν ὥραν ἐπιλήσμων γέγονε
[2, 15]	αὐτὸς ὁ αἱρεσιάρχης Μακεδόνιος κατὰ	πασῶν	τῶν ἐκκλησιῶν διεπράξατο, ἡσυχίαν ἦγεν
[2, 19]	γὰρ ἡμεῖς, τὸν μὲν ἀποστείλαντα	Πατέρα	ἐν τῷ οἰκείῳ τῆς ἀναλλοιώτου
[2, 19]	λέγοντας δὲ τὸν αὐτὸν εἶναι	Πατέρα	καὶ Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα,
[2, 19]	αὐτὸν, ἢ τὸν αὐτὸν εἶναι	Πατέρα	καὶ Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα,
[2, 19]	ἀλλ´ ἀρχὴν ἔχειν τὸν γεννήσαντα	Πατέρα·	κεφαλὴ γὰρ Χριστοῦ, ὁ Θεός.
[2, 19]	παντέλειον Τριάδα τὴν ἁγιωτάτην, τὸν	Πατέρα	λέγοντες Θεὸν, καὶ τὸν Υἱὸν,
[2, 19]	υἱὸς λεχθήσεται· ἀλλὰ τὸν μὲν	Πατέρα	μόνον ἄναρχον ὄντα καὶ ἀνέφικτον
[2, 19]	ἀγέννητον καὶ ἄναρχον, τὸν Χριστοῦ	Πατέρα,	ὁ Θεῖος διδάσκει λόγος. Ἀλλ´
[2, 18]	ἔκθεσις Πιστεύομεν εἰς ἕνα Θεὸν	Πατέρα	παντοκράτορα, κτίστην καὶ ποιητὴν τῶν
[2, 19]	ῥήμασι· Πιστεύομεν εἰς ἕνα Θεὸν	Πατέρα	παντοκράτορα, κτίστην καὶ ποιητὴν τῶν
[2, 10]	ἀποστολικῇ παραδόσει, εἰς ἕνα Θεὸν	Πατέρα	παντοκράτορα, τὸν τῶν ὅλων δημιουργόν
[2, 19]	τελευταῖα ἐνανθρωπήσας, καὶ τὸν ἑαυτοῦ	Πατέρα	πᾶσιν ἀνθρώποις φανερώσας, καὶ βασιλεύων
[2, 19]	ἐξ ἑτέρας ὑποστάσεως παρὰ τὸν	Πατέρα	προϋποκειμένης, ἀλλ´ ἐκ μόνου τοῦ
[2, 19]	τὸν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ	Πατέρα,	τὸν μόνον ἀγέννητον, διὰ τοῦτο
[2, 19]	μόνον οἴδαμεν τὸν Θεὸν, καὶ	Πατέρα	τοῦ μονογενοῦς, τὸν μόνον μὲν
[2, 19]	ὅτι τὸν ἀχώρητον καὶ ἀπαθῆ	Πατέρα	χωρητὸν ἅμα καὶ παθητὸν διὰ
[2, 21]	Καὶ τεχνίτης δημιουργὸς, ἀλλ´ οὐ	πατὴρ	γένοιτ´ ἂν τοῦ πρὸς αὐτοῦ
[2, 17]	πρότερον δεδώρητο ὁ τῶν Αὐγούστων	πατὴρ	εἰς διατροφὴν τῶν πτωχῶν. Τοῦτο
[2, 19]	γὰρ καὶ συναγεννήτου οὐδεὶς κυρίως	πατὴρ	ἢ υἱὸς λεχθήσεται· ἀλλὰ τὸν
[2, 8]	ἐγκαινίων τῆς ἐκκλησίας, ἣν ὁ	πατὴρ	μὲν τῶν Αὐγούστων κατασκευάζειν ἤρξατο,
[2, 19]	ἐστι πρὸς ὃν εἶπεν ὁ	Πατὴρ,	ὅτι ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ´ εἰκόνα
[2, 3]	Κωνσταντῖνος ὁ σεβαστὸς ὁ ἐμὸς	πατὴρ,	τὸν αὐτὸν ἐπίσκοπον τῷ ἰδίῳ
[2, 19]	βουλήσει οὐδὲ θελήσει ἐγέννησεν ὁ	Πατὴρ	τὸν Υἱὸν, ἀναθεματίζει ἡ ἁγία
[2, 16]	τῇ ἐπωνύμῳ Εἰρήνῃ, ἣν ὁ	πατὴρ	τοῦ βασιλέως μικρὰν οὖσαν τὸ
[2, 21]	ὅλων Θεὸς τοῦ μὲν Υἱοῦ	Πατὴρ,	τοῦ δὲ κόσμου κτίστης ἂν
[2, 19]	καθ´ ὁμοίωσιν· ὃς καὶ τοῖς	πατράσιν	αὐτοπροσώπως ὤφθη δεδωκὼς τὸν νόμον,
[2, 19]	αἰώνων, καὶ μηκέτι ὁμοίως τῷ	Πατρὶ	ἀγέννητον εἶναι καὶ αὐτὸν, ἀλλ´
[2, 10]	καὶ συνόντα τῷ γεγεννηκότι αὐτὸν	Πατρὶ,	δι´ οὗ καὶ τὰ πάντα
[2, 19]	οὔτε συναγέννητον τὸν Υἱὸν τῷ	Πατρὶ	εἶναι, νομιστέον· συνανάρχου γὰρ καὶ
[2, 19]	τοῦ δὲ Υἱοῦ ὑποτεταγμένου τῷ	Πατρὶ,	ἐκτὸς δὲ αὐτοῦ, πάντων τῶν
[2, 23]	παντὸς εὐνομίας τῷ τῶν ὅλων	Πατρὶ	Θεῷ ἀναπέμπειν σπουδάζετε. Ἐπιστολὴ περὶ
[2, 19]	Υἱοῦ ἐξηρτημένου καὶ προσπεφυκότος τῷ	Πατρὶ,	καὶ μόνον τοῖς πατρῴοις κόλποις
[2, 19]	συνδιατρίβοντα πρὸ αἰώνων τῷ ἑαυτοῦ	Πατρὶ,	καὶ πρὸς πᾶσαν διακονησάμενον αὐτῷ
[2, 19]	αὐτὸν, εἰ καὶ ὑποτέτακται τῷ	Πατρὶ	καὶ τῷ Θεῷ ἀλλ´ ὅμως
[2, 19]	ἄνωθεν τέλειον αὐτὸν, καὶ τῷ	Πατρὶ	κατὰ πάντα ὅμοιον πεπιστεύκαμεν. Καὶ
[2, 19]	τε καὶ ὑπάρχειν ὁμοίως τῷ	Πατρὶ	λέγοντες, διὰ τοῦτο χωρίζομεν αὐτὸν
[2, 5]	ἀδελφὸς ὃς ἦν ὁμώνυμος τῷ	πατρὶ,	ὁ νέος Κωνσταντῖνος, ἐπιὼν τοῖς
[2, 2]	Κωνσταντῖνος ὁ νέος, ὁ τῷ	πατρὶ	ὁμώνυμος, ἐκ τῆς ἐν Γαλλίᾳ
[2, 25]	ὄνομα Δαλμάτιος ὁμώνυμος τῷ ἰδίῳ	πατρί·	ὃν ἐπ´ ὀλίγον συμβασιλεύσαντα οἱ
[2, 19]	τῶν πάντων, ἐξ οὗ πᾶσα	πατριὰ	ἐν οὐρανοῖς καὶ ἐπὶ γῆς
[2, 18]	τῶν πάντων, ἐξ οὗ πᾶσα	πατριὰ	ἐν οὐρανοῖς καὶ ἐπὶ γῆς
[2, 23]	κρείττονος καὶ κρίσει ἡμετέρᾳ τὴν	πατρίδα	ὁμοῦ καὶ τὴν ἐκκλησίαν, ἧς
[2, 23]	τῷ ἀμφοτέρων ἡμῶν ἐπινευσάντων τῇ	πατρίδι	ἀποκατασταθῇς, ἔχων τοῦτο τῆς ἡμῶν
[2, 23]	σπουδάσῃς, καὶ οὕτω δυνηθῇς τῇ	πατρίδι	σου ἀποκατασταθῆναι, καὶ τῆς εὐχῆς
[2, 10]	ἀνει ληφότα, καὶ πᾶσαν τὴν	πατρικὴν	αὐτοῦ βουλὴν συνεκπεπληρωκότα, πεπον θέναι,
[2, 19]	χάριν ἀφθόνως τοῖς ἁγίοις δωρουμένου	πατρικῷ	βουλήματι· οὕτως γὰρ τὸν περὶ
[2, 19]	ὑποτίθενται. Τοιοῦτοι γάρ εἰσιν οἱ	Πατροπασιανοὶ	παρὰ Ῥωμαίοις, Σαβελλιανοὶ δὲ παρ´
[2, 10]	καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· δηλονότι	Πατρὸς	ἀληθῶς ὄντος Πατρὸς, καὶ Υἱοῦ
[2, 10]	καὶ βουλῆς καὶ δόξης τοῦ	Πατρὸς	ἀπαράλλακτον εἰκόνα, τὸν πρωτότοκον πάσης
[2, 21]	ἐξ αὐτοῦ, ὡς, ἅτε ἐκ	Πατρὸς	ἀποτεχθεὶς, εἰκότως ἂν καὶ μονογενὴς
[2, 13]	σιτηρεσίου τοῦ παρασχεθέντος παρὰ τοῦ	πατρὸς	αὐτοῦ ἡμερησίου ὑπὲρ τέσσαρας μυριάδας·
[2, 21]	πανταχοῦ τὸν Υἱὸν ἐκ τοῦ	Πατρὸς	γεννηθέντα εὑρίσκουσιν οἱ τῶν Ὠριγένους
[2, 18]	πάντων τῶν αἰώνων ἐκ τοῦ	Πατρὸς	γεννηθέντα, Θεὸν ἐκ Θεοῦ, φῶς
[2, 19]	ὑπάρχειν ἑαυτῶν· ὅλον μὲν τοῦ	Πατρὸς	ἐνεστερνισμένου τὸν Υἱὸν, ὅλου δὲ
[2, 19]	καὶ καθεσθέντα ἐκ δεξιῶν τοῦ	Πατρὸς,	ἐρχόμενον ἐπὶ συντελείᾳ τῶν αἰώνων
[2, 10]	πάντων τῶν αἰώνων ἐκ τοῦ	Πατρὸς,	Θεὸν ἐκ Θεοῦ, ὅλον ἐξ
[2, 19]	τῶν αἰώνων γεννηθέντα ἐκ τοῦ	Πατρὸς,	Θεὸν ἐκ Θεοῦ, φῶς ἐκ
[2, 10]	ἀνεληλυθέναι, καὶ ἐν δεξιᾷ τοῦ	Πατρὸς	καθέζεσθαι· καὶ ἐρχόμενον κρῖναι ζῶντας
[2, 18]	καὶ καθεσθέντα ἐν δεξιᾷ τοῦ	Πατρὸς,	καὶ ἐρχόμενον ἐπὶ συντελείᾳ τῶν
[2, 19]	ἀλλ´ ἐνυπόστατον Λόγον ὄντα τοῦ	Πατρὸς,	καὶ Θεὸν ἐκ Θεοῦ. Οὗτος
[2, 10]	καὶ καθεσθέντα ἐν δεξιᾷ τοῦ	Πατρὸς,	καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης
[2, 10]	αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ	Πατρὸς,	καὶ τοῦ Υἱοῦ, καὶ τοῦ
[2, 19]	πράγματα, καὶ τρία πρόσωπα, τοῦ	Πατρὸς	καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ
[2, 10]	Πνεύματος· δηλονότι Πατρὸς ἀληθῶς ὄντος	Πατρὸς,	καὶ Υἱοῦ ἀληθῶς Υἱοῦ ὄντος,
[2, 21]	ὑπὸ τοῦ Κυρίου τοῦ ἑαυτοῦ	Πατρὸς	κατατεταγμένος· τοῦ ἔκτισεν‘ ἐνταῦθα ἀντὶ
[2, 10]	τῶν ἡμερῶν κατ´ εὐδοκίαν τοῦ	Πατρὸς	κατελθόντα, καὶ σάρκα ἐκ τῆς
[2, 8]	τῆς τελευτῆς τοῦ τῶν Αὐγούστων	πατρὸς	Κωνσταντίνου. Προειστήκει δὲ τότε τῆς
[2, 18]	γὰρ καθεζόμενος ἐν δεξιᾷ τοῦ	Πατρὸς,	οὐ μόνον ἐν τῷ αἰῶνι
[2, 19]	καθέζεται γὰρ ἐν δεξιᾷ τοῦ	Πατρὸς,	οὐ μόνον ἐν τῷ αἰῶνι
[2, 21]	μονογενὴς καὶ ἀγαπητὸς χρηματίσειε τοῦ	Πατρός·	οὕτω δὲ, καὶ Θεὸς ἂν
[2, 19]	συνάφειαν· πανταρχοῦντος μὲν καθόλου τοῦ	Πατρὸς	πάντων, καὶ αὐτοῦ τοῦ Υἱοῦ·
[2, 19]	διὰ τοῦτο χωρίζομεν αὐτὸν τοῦ	Πατρὸς,	τόπους καὶ διαστήματά τινα μεταξὺ
[2, 20]	ἦν ἀπὸ τῆς τελευτῆς τοῦ	πατρὸς	τῶν δύο Αὐγούστων, ὕπατοι δὲ
[2, 9]	Ἐδέσῃ ἐπιδημήσαντι παιδευτῇ, τέλος ὑπὸ	Πατροφίλου	καὶ Εὐσεβίου τὰ ἱερὰ ἡρμηνεύσθη
[2, 23]	ἡμερότητος φιλανθρωπία. Γυμνωθέντα σε τῆς	πατρῴας	ἑστίας, καὶ στερηθέντα τῶν ἰδίων,
[2, 19]	τῷ Πατρὶ, καὶ μόνον τοῖς	πατρῴοις	κόλποις ἀναπαυόμενον διηνεκῶς. Πιστεύοντες οὖν
[2, 16]	Ἀντιοχείᾳ διάγων, πυθόμενος πάλιν τὸν	Παῦλον	ἀπειληφέναι τὸν θρόνον, δι´ ὀργῆς
[2, 12]	τελευτήσαντος ὁ ἐν Κωνσταντινουπόλει λαὸς	Παῦλον	αὖθις ἐνεθρόνισε· καὶ ὡς οἱ
[2, 6]	τοῦ ὁμοουσίου‘ τὴν πίστιν φυλάττοντες	Παῦλον	εἰς τὴν ἐπισκοπὴν προχειρίζονται, οἱ
[2, 12]	αὖθις εἰς τὴν ἐκκλησίαν τὸν	Παῦλον	εἰσάγουσι. Κατὰ ταὐτὸν δὲ καὶ
[2, 12]	Ἀρειανίζοντες ἐν τῇ λεγομένῃ ἐπὶ	Παῦλον	ἐκκλησίᾳ χειροτονοῦσι τὸν Μακεδόνιον. Καὶ
[2, 20]	μὴ τοὺς περὶ Ἀθανάσιον καὶ	Παῦλον	ἐξελάσωσι τοῦ συλλόγου. Ὡς δὲ
[2, 13]	τὴν Κωνσταντινούπολιν· καὶ τὸν μὲν	Παῦλον	ἐξελαύνει τῆς πόλεως, ἐζημίωσε δὲ
[2, 20]	ἠνείχοντο μὴ παρεῖναι τοὺς περὶ	Παῦλον	καὶ Ἀθανάσιον, ἀπεχώρουν εὐθέως· καὶ
[2, 22]	βασιλεὺς, ἢ δέχεσθαι τοὺς περὶ	Παῦλον	καὶ Ἀθανάσιον ἐν τῇ οἰκείᾳ
[2, 20]	οὖν τὸν τόπον τοῖς περὶ	Παῦλον	καὶ Ἀθανάσιον· ἔτι μὴν καὶ
[2, 22]	καθίστησιν, ἀποδίδοσθαί τε τοῖς περὶ	Παῦλον	καὶ Ἀθανάσιον τοὺς ἰδίους τόπους
[2, 20]	ἄλλην παρακαλοῦσι γενέσθαι οἱ περὶ	Παῦλον	καὶ Ἀθανάσιον, ὥστε καὶ τὰ
[2, 16]	Φιλίππου τοῦ ἐπάρχου ἐξωσθῆναι τὸν	Παῦλον	καὶ εἰς ἐξορίαν πεμφθῆναι, Μακεδόνιον
[2, 16]	πλήθους στάσιν, τέχνῃ μετῆλθε τὸν	Παῦλον·	καὶ κρύπτει μὲν παρ´ ἑαυτῷ
[2, 6]	πόλεως ἐπίσκοπος τελευτῶν ὑπόψηφον πεποίηκε	Παῦλον	καὶ Μακεδόνιον. Ὑπὸ δὲ τὸν
[2, 23]	Καὶ τέως μὲν παραχρῆμα τὸν	Παῦλον,	μετὰ δυεῖν ἐπισκόπων καὶ τῆς
[2, 13]	καὶ ἐξωθῆσαι τῆς ἐκκλησίας τὸν	Παῦλον.	Ὃς καταλαβὼν τὴν Κωνσταντινούπολιν, ὅλην
[2, 13]	διὰ στρατιωτικῆς χειρὸς ἀπελάσαι τὸν	Παῦλον,	παροξυνθὲν τότε τὸ πλῆθος, οἷα
[2, 7]	Ἀρείου φρονούντων ἐπισκόπων, τὸν μὲν	Παῦλον	σχολάζειν ἐποίησεν, Εὐσέβιον δὲ ἐκ
[2, 16]	χρηματίζοντι, ὅπως ἂν τὸν μὲν	Παῦλον	τῆς ἐκκλησίας ἐκβάλλῃ, ἀντεισάγῃ δὲ
[2, 7]	κρατεῖν. ~Ὡς ὁ βασιλεὺς Κωνστάντιος	Παῦλον	τὸν προσβληθέντα ἐπίσκοπον ἐκβάλλει· Εὐσεβίῳ
[2, 6]	ταὐτῷ καὶ βίου χρηστοῦ μαρτυρούμενον,	Παῦλον	τὸν ὑπ´ αὐτοῦ χειροτονηθέντα πρεσβύτερον,
[2, 16]	μεταπέμπεται μετὰ τιμῆς δῆθεν τὸν	Παῦλον,	ὡς ἀναγκαῖον ἐλθεῖν παρ´ αὐτόν.
[2, 22]	εἰσι παρ´ ἐμοὶ Ἀθανάσιος καὶ	Παῦλος·	ἀλλὰ πυνθανόμενος διέγνων εὐσεβείας αὐτοὺς
[2, 15]	θρησκείαν ἐκέκτητο. ~Ὡς Ἀθανάσιος καὶ	Παῦλος	εἰς τὴν Ῥώμην παραγενόμενοι καὶ
[2, 17]	Μετ´ οὐ πολὺ δὲ καὶ	Παῦλος	ἐκ τῆς Θεσσαλονίκης ὑποκρινόμενος εἰς
[2, 16]	τὰς βασιλικὰς αὐλὰς ἀπαχθεὶς ὁ	Παῦλος,	ἐμβληθείς τε εἰς πλοῖον ἐπὶ
[2, 16]	ἧς καὶ ἐκ προγόνων ὁ	Παῦλος	ἐτύγχανεν ὢν, ἐν ᾗ τὰς
[2, 6]	μεγάλης καὶ Σοφίας ὀνομαζομένης χειροτονεῖται	Παῦλος,	ἐφ´ οὗ καὶ μᾶλλον ἡ
[2, 20]	καθὰ Σαβέλλιος ὁ Λίβυς καὶ	Παῦλος	ὁ Σαμοσατεὺς, τοῦ Μαρκέλλου εἰσάγοντος.
[2, 15]	προείπομεν. Κατ´ αὐτὸ δὲ καὶ	Παῦλος	ὁ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, καὶ Ἀσκληπᾶς
[2, 16]	μέρη διαβῆναι. Ὁ μὲν οὖν	Παῦλος,	παρὰ προσδοκίαν ἐκβληθεὶς τῆς ἐκκλησίας
[2, 13]	πάλιν διὰ τοῦτο ἐξεώθη ὁ	Παῦλος	τῆς ἐκκλησίας. Ἦλθε δὲ τὰ
[2, 13]	τὰς μεταξὺ αὐτοῦ τε καὶ	Παύλου	γενομένας στάσεις πολλοί τε ἄλλοι
[2, 18]	αὐτὸν τοὺς λόγον δώσοντας τῆς	Παύλου	καὶ Ἀθανασίου καθαιρέσεως. Καὶ πέμπονται
[2, 18]	λόγον δώσοντας περὶ Ἀθανασίου καὶ	Παύλου·	καὶ ὅτι ἑτέραν οἱ πεμφθέντες
[2, 19]	προαιώνιον· ὁποῖοι εἰσὶν οἱ ἀπὸ	Παύλου	τοῦ Σαμοσατέως, ὕστερον αὐτὸν μετὰ
[2, 20]	γράψαντος τοῦ βασιλέως, ὥστε ἀποδοθῆναι	Παύλῳ	καὶ Ἀθανασίῳ τοὺς οἰκείους τόπους,
[2, 23]	ὁ βασιλεὺς Ἀθανασίῳ τε καὶ	Παύλῳ	καὶ Μαρκέλλῳ τοὺς ἰδίους ἀπεδίδου
[2, 22]	ἀποδούσης τοὺς θρόνους Ἀθανασίῳ καὶ	Παύλῳ,	καὶ τοῦ βασιλέως τῆς ἑῴας
[2, 23]	Ἐν δὲ τῇ Κωνσταντινουπόλει Μακεδόνιος	Παύλῳ	πρὸς ὀλίγον ὑπεξέστη, καθ´ ἑαυτὸν
[2, 23]	χομένου μὲν τοῦ ἀδελφοῦ μου,	παυσαμένων	δὲ τῶν προγενομένων, καὶ τῆς
[2, 23]	τῆς σαυτοῦ ἐπιθυμίας ἀπολαῦσαι, καὶ	πειραθεὶς	ἡμῶν τῆς φιλανθρωπίας, τοῖς ἰδίοις
[2, 23]	τὸν γενόμενον κατ´ αὐτοῦ πάντα	πειρασμὸν	οὐκ ἄδοξον ἡγοῦμαι γεγενῆσθαι· καὶ
[2, 21]	εἴτε ἡγεμόσιν, ὡς δι´ αὐτοῦ	πεμπομένοις.	Καὶ ὁ εἰπὼν δὲ προφήτης,
[2, 13]	τῷ στρατηλάτῃ, ἐπὶ τὰ Θρᾴκια	πεμπομένῳ	μέρη, ὁδοῦ πάρεργον ποιῆσαι, καὶ
[2, 17]	κατὰ Ἀθανασίου λεγόμενα. Οὕτως ἐναντίων	πεμπομένων	τῶν γραμμάτων, ὁ Ἰούλιος τοῖς
[2, 18]	Παύλου καὶ Ἀθανασίου καθαιρέσεως. Καὶ	πέμπονται	Νάρκισσος ὁ Κίλιξ, καὶ Θεόδωρος
[2, 8]	Μαρκέλλου καὶ Προβίνου· ἦν δὲ	πέμπτον	ἔτος τοῦτο τῆς τελευτῆς τοῦ
[2, 23]	ἀπολαύειν. Ἄλλη ἐπιστολὴ τοῖς Ἀλεξανδρεῦσι	πεμφθεῖσα	Νικητὴς Κωνστάντιος, μέγιστος, Σεβαστὸς, τῷ
[2, 18]	Παύλου· καὶ ὅτι ἑτέραν οἱ	πεμφθέντες	ὑπηγόρευσαν ἔκθεσιν πίστεως. Ὁ δὲ
[2, 9]	τοῦ Ἀλεξανδρέων λαοῦ ἀγαπᾶσθαι Ἀθανάσιον,	πεμφθῆναι	δὲ εἰς τὴν Ἐμισηνῶν πόλιν.
[2, 16]	τὸν Παῦλον καὶ εἰς ἐξορίαν	πεμφθῆναι,	Μακεδόνιον δὲ ἐνθρονισθῆναι. Ὁ μέντοι
[2, 18]	γράμματα διαπέμπεται, δηλῶν τρεῖς ἐπισκόπους	πεμφθῆναι	παρ´ αὐτὸν τοὺς λόγον δώσοντας
[2, 18]	βασιλεὺς ἐζήτησε παρὰ τοῦ ἀδελφοῦ	πεμφθῆναι	τοὺς λόγον δώσοντας περὶ Ἀθανασίου
[2, 10]	ἐμὸν, ἀλλὰ τὸ θέλημα τοῦ	πέμψαντός	με· τὸν παθόντα ὑπὲρ ἡμῶν,
[2, 11]	αὐτῷ ὁπλῖται στρατιῶται ἀριθμὸς ὄντες	πεντακισχίλιοι.	Συνελαμβάνοντο δὲ αὐτοῖς καὶ οἱ
[2, 16]	λέγεται, περὶ τοὺς τρισχιλίους ἑκατὸν	πεντήκοντα·	οἱ μὲν ὑπὸ τῶν στρατιωτῶν
[2, 19]	τῆς συναφείας αὐτῶν σωματικῶς ἐπινοοῦντες.	Πεπιστεύκαμεν	γὰρ ἀμεσιτεύτως αὐτοὺς καὶ ἀδιαστάτως
[2, 19]	τῷ Πατρὶ κατὰ πάντα ὅμοιον	πεπιστεύκαμεν.	Καὶ τοὺς λέγοντας δὲ τὸν
[2, 18]	αἱ τῶν εἰλικρινῶς εἰς αὐτὸν	πεπιστευκότων	ψυχαί. Τοὺς δὲ λέγοντας ἐξ
[2, 23]	ὑμᾶς εὔχομαι, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί. Τούτοις	πεπιστευκὼς	τοῖς γράμμασιν Ἀθανάσιος ἐπὶ τὴν
[2, 19]	Χριστὸν τὴν τῆς ἐνανθρωπήσεως οἰκονομίαν	πεπληρωκέναι.	Ὁμοίως δὲ καὶ τοὺς οὐ
[2, 23]	ἡ ὑμετέρα πίστις προὔλαβε· καὶ	πεπλήρωται	κατὰ Χριστοῦ χάριν τὰ τῆς
[2, 3]	τι δ´ ἂν ὑπὲρ αὐτοῦ	πεποίηκα.	Καὶ γὰρ τὴν ἐμὴν ψυχὴν
[2, 6]	Κωνσταντίνου πόλεως ἐπίσκοπος τελευτῶν ὑπόψηφον	πεποίηκε	Παῦλον καὶ Μακεδόνιον. Ὑπὸ δὲ
[2, 20]	μὲν οὖν ἑκάτεροι τοιάδε δικαίως	πεποιηκέναι	νομίσαντες, οἱ μὲν ἀνατολικοὶ, ὅτι
[2, 25]	ἐν τῷ πρὸ τούτου βιβλίῳ	πεποιήμεθα	μνήμην. Ἰστέον δὲ ὅτι συνεβασίλευσε
[2, 20]	ἐν τῷ πρὸ τούτου βιβλίῳ	πεποιήμεθα	μνήμην· τότε δὲ ἐν τῷ
[2, 15]	οὐδ´ ὅλως τοῦ αἱρεσιάρχου μνήμην	πεποίηται,	πάντως που τὰ τῆς δραματουργίας
[2, 25]	τε καὶ Λιβύην ὑφ´ ἑαυτῷ	πεποίητο,	καὶ αὐτὰς τὰς Γαλλίας ἔσχε
[2, 3]	ἡ ἀοίδιμος ἀρετὴ, ταῖς θείαις	πεποιθυῖα	βοηθείαις, καὶ τὰ τῆς τραχυτέρας
[2, 10]	τὴν πατρικὴν αὐτοῦ βουλὴν συνεκπεπληρωκότα,	πεπον	θέναι, καὶ ἐγηγέρθαι, καὶ εἰς
[2, 9]	γὰρ ἐν τῷ εἰς αὐτὸν	πεπονημένῳ	βιβλίῳ, ὡς εἴη Εὐσέβιος ἐκ
[2, 1]	ἔγνωμεν δεῖν πιστεύειν μᾶλλον τῷ	πεπονθότι	καὶ τοῖς γινομένων τῶν πραγμάτων
[2, 8]	καὶ τὰ ἐν τῇ Τύρῳ	πεπραγμένα	κατὰ Ἀθανασίου εἰς μέσον ἦγον.
[2, 13]	δὲ σύραντες ἀπέκτειναν. Ταῦτα δὲ	πέπρακται	ἐν ὑπατείᾳ τῶν δύο Αὐγούστων
[2, 17]	τὰ ἐν τῷ Μαρεώτῃ ὑπομνήματα	πεπράχθαι·	οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ τὰ
[2, 16]	ὁ Μακεδόνιος, ὡς οὐδὲν φαῦλον	πεπραχὼς,	ἀλλὰ καθαρὸς καὶ ἀθῷος τῶν
[2, 22]	κοινωνία, διαφόρου τυγχανούσης τῆς πίστεως·	περαιτέρω	δὲ ἀλλήλοις οὐκ ἐκοινώνουν. Τοιαύτη
[2, 20]	Νικαίᾳ πίστιν λέγοντες, καὶ μηδὲν	περαιτέρω	περιεργάζεσθαι. Ἐπεὶ οὖν πάλιν γράψαντος
[2, 20]	τῆς πίστεως ἐπὶ οἰκουμενικῆς συνόδου	πέρας	λαβεῖν, διδάσκοντες ἐπὶ καταλύσει τῆς
[2, 20]	τε σύνοδος ἐκεκήρυκτο, καὶ οἱ	περὶ	Ἀθανάσιον ἐν τῇ Ῥώμῃ διέτριβον
[2, 23]	ἔφασαν τῶν ἐκκλησιῶν παραχωρῆσαι τοῖς	περὶ	Ἀθανάσιον, ἢ ἐμφύλιον ἀναδέξασθαι πόλε
[2, 20]	λόγους ἐλθεῖν, εἰ μὴ τοὺς	περὶ	Ἀθανάσιον καὶ Παῦλον ἐξελάσωσι τοῦ
[2, 23]	βασιλεὺς ἐκάλει πρὸς ἑαυτὸν τοὺς	περὶ	Ἀθανάσιον. Καὶ τέως μὲν παραχρῆμα
[2, 18]	οἵ τινες παραγενόμενοι τοῖς μὲν	περὶ	Ἀθανάσιον οὐδαμῶς εἰς λόγους ἐλθεῖν
[2, 23]	κληρικοῖς τε καὶ λαοῖς τάδε	περὶ	Ἀθανασίου ἐπέστειλεν· Ἐπιστολὴ Ἰουλίου ἐπισκόπου
[2, 24]	ἐπισκόποις τὰ ἐγνωσμένα καὶ ἐψηφισμένα	περὶ	Ἀθανασίου· ἐφ´ ᾧ σφόδρα κατεμωκήσαντο
[2, 18]	ἀδελφοῦ πεμφθῆναι τοὺς λόγον δώσοντας	περὶ	Ἀθανασίου καὶ Παύλου· καὶ ὅτι
[2, 12]	μαθεῖν Εὐσέβιος τὰ παρὰ Ἰουλίου	περὶ	Ἀθανασίου κριθέντα· μικρὸν γὰρ μετὰ
[2, 23]	γραμμάτων ἀφανισθῆναι ἐκέλευσε. Τὰ δὲ	περὶ	ἀμφοτέρων τούτων γραφέντα ἔστι τάδε.
[2, 19]	τῆς θεοπνεύστου γραφῆς, τοιαῦτα τετολμήκασι	περὶ	αὐτοῦ διορίσασθαι. Αὐτοκράτορα γὰρ ἡμεῖς
[2, 21]	οἷς λόγοις ἐξέδωκε, μικρὰ καὶ	περὶ	αὐτοῦ εἰπεῖν οὐκ ἄκαιρον ἡγοῦμαι.
[2, 19]	πιστεύοντες δὲ ἐμφόβως καὶ τὸ	περὶ	αὐτοῦ λεγόμενον, Κύριος ἔκτισέ με
[2, 13]	ὠργί ζετο γὰρ οὐ μόνον	περὶ	αὐτοῦ, ὅτι παρὰ γνώμην αὐτοῦ
[2, 19]	τοῦτο τῶν θεοπνεύστων γραφῶν ἐμφέρεται	περὶ	αὐτοῦ· οὔτε μὴν ἐξ ἑτέρας
[2, 9]	ἄπεισιν εἰς Λαοδίκειαν πρὸς τὸν	περὶ	αὐτοῦ πολλὰ εἰπόντα Γεώργιον. Οὗτος
[2, 21]	μετασχὼν κοινωνίας· ἀλλ´ οὐχ ὧδε	περὶ	αὐτοῦ τὰ θεῖα παιδεύει λόγια.
[2, 16]	ἐδείκνυτο· στρατιωτική τε χεὶρ ξιφήρης	περὶ	αὐτοὺς ἐτύγχανε. Δέος δὲ ἐντεῦθεν
[2, 10]	ἔθνος, οἳ Φράγκοι καλοῦνται, τοῖς	περὶ	Γαλλίαν κατέτρεχον Ῥωμαίοις. Ἐν ταὐτῷ
[2, 1]	ὅπως διὰ τὴν διαβολὴν τῶν	περὶ	Εὐσέβιον ἐξωρίσθη, ἔγνωμεν δεῖν πιστεύειν
[2, 8]	ἐκκλησίας Πλάκιτος διαδεξάμενος Εὐφρόνιον. Οἱ	περὶ	Εὐσέβιον οὖν ἔργον τίθενται προηγουμένως
[2, 2]	τὸ χεῖρον ἐπέδωκε, τηνικαῦτα οἱ	περὶ	Εὐσέβιον τὸν Νικομηδέα ἕρμαιον ἡγοῦντο
[2, 2]	Τοῦ βασιλέως Κωνσταντίνου τελευτήσαντος, οἱ	περὶ	Εὐσέβιον τὸν Νικομηδέα καὶ Θέογνιν
[2, 2]	ἤδη τῆς ἱστορίας. ~Ὡς οἱ	περὶ	Εὐσέβιον τὸν Νικομηδείας ἐπίσκοπον αὖθις
[2, 3]	ἐγίνοντο, αἵτινες ὑπόθεσιν παρεῖχον τοῖς	περὶ	Εὐσέβιον τοῦ διαβάλλειν αὐτὸν βασιλεῖ,
[2, 9]	κατὰ Ἀθανασίου εἰς μέσον ἦγον.	~Περὶ	Εὐσεβίου τοῦ Ἐμισηνοῦ. Ἐπὶ τούτοις
[2, 25]	οὐχ ἡ τυχοῦσα ταραχὴ διεδέχετο·	περὶ	ἧς ὅσα κεφαλαιώδη παραδραμεῖν οὐκ
[2, 19]	τε παρὰ τὰς κοινὰς ἐννοίας	περὶ	Θεοῦ, καὶ δὴ παρὰ τὸ
[2, 18]	ἄνθρωπον τὸν Υἱὸν ἐδογμάτισε. Καὶ	περὶ	μὲν τούτων κατὰ χώραν ἐροῦμεν.
[2, 20]	οὐκ ἠνείχοντο μὴ παρεῖναι τοὺς	περὶ	Παῦλον καὶ Ἀθανάσιον, ἀπεχώρουν εὐθέως·
[2, 22]	μερῶν βασιλεὺς, ἢ δέχεσθαι τοὺς	περὶ	Παῦλον καὶ Ἀθανάσιον ἐν τῇ
[2, 20]	Ἀποδιδόασιν οὖν τὸν τόπον τοῖς	περὶ	Παῦλον καὶ Ἀθανάσιον· ἔτι μὴν
[2, 22]	Κωνσταντίῳ καθίστησιν, ἀποδίδοσθαί τε τοῖς	περὶ	Παῦλον καὶ Ἀθανάσιον τοὺς ἰδίους
[2, 20]	σύνοδον ἄλλην παρακαλοῦσι γενέσθαι οἱ	περὶ	Παῦλον καὶ Ἀθανάσιον, ὥστε καὶ
[2, 10]	δὲ δεῖ προσθεῖναι, πιστεύομεν καὶ	περὶ	σαρκὸς ἀναστάσεως, καὶ ζωῆς αἰωνίου.
[2, 25]	τούτοις καθεστώτων τῶν πραγμάτων, Μαγνέντιος	περὶ	τὰ ἑσπέρια μέρη ἐπεφύη τύραννος·
[2, 25]	τὸν τῶν ἑσπερίων μερῶν βασιλεύοντα,	περὶ	τὰς Γαλλίας διάγοντα ἐκ συσκευῆς
[2, 22]	Τοιαύτη τις ἦν τότε τῆς	περὶ	τὰς ἐκκλησίας καταστάσεως σύγχυσις. Μετὰ
[2, 25]	καὶ τὴν τοῦ ὁμοουσίου‘ λέξιν	περὶ	τὰς ἐκκλησίας πόλεμος ἦν. Ἐν
[2, 14]	μὲν ὡρμᾶτο, δόξαν δὲ δεινοῦ	περὶ	τὴν αὐτῶν θρησκείαν ἐκέκτητο. ~Ὡς
[2, 13]	ἐποίησε. Κωνστάντιος δὲ ὁ βασιλεὺς	περὶ	τῆς ἀναιρέσεως Ἑρμογένους πυθόμενος, ἐκ
[2, 2]	πλήθη τῆς πόλεως. Διελέγοντο δὲ	περὶ	τῆς δόξης ἐν μὲν τοῖς
[2, 20]	θεοπνεύστων γραφῶν παρὰ τοῖς ἀδιαστρόφοις.	~Περὶ	τῆς ἐν Σαρδικῇ συνόδου. Ταῦτα
[2, 19]	πατρικῷ βουλήματι· οὕτως γὰρ τὸν	περὶ	τῆς ἐν Χριστῷ μοναρχίας συνίστασθαι
[2, 13]	ἐκ τῶν γινομένων συντριβέντες ἀπώλοντο.	~Περὶ	τῆς Ἑρμογένους τοῦ στρατηλάτου ἀναιρέσεως,
[2, 9]	φρονοῦντα αὐτόν. Καὶ τὰ μὲν	περὶ	τῆς καταστάσεως αὐτοῦ πλατύτερον διεξῆλθεν
[2, 5]	δὲ τοῦ διδασκάλου αὐτοῦ συνέγραψεν.	~Περὶ	τῆς Κωνσταντίνου τοῦ νεωτέρου τελευτῆς.
[2, 19]	μὲν τούτων κατὰ χώραν ἐροῦμεν.	~Περὶ	τῆς μακροστίχου ἐκθέσεως. Τριετοῦς δὲ
[2, 10]	τῶν ἐν Ἀντιοχείᾳ τότε συνελθόντων	περὶ	τῆς πίστεως ἐκθέσεις ἐγένοντο· αἷς
[2, 10]	λόγου δηλώσομεν. Ἡ δὲ ὑπαγορευθεῖσα	περὶ	τῆς πίστεως ἐπιστολὴ ἔστιν ἥδε·
[2, 24]	γνόντες Οὐρσάκιος καὶ Οὐάλης, οἱ	περὶ	τὸ Ἀρειάνιον δόγμα πρότερον διαπύρως
[2, 16]	πολλοὶ συνεληλύθεισαν ἐκ φήμης ὑπόπτου	περὶ	τὸ δημόσιον, ἐκφραγῆναι μίαν τοῦ
[2, 23]	τῇ θαυμαστῇ ὑμῶν πίστει, ἣν	περὶ	τὸν ἐπίσκοπον ὑμῶν ἐνδόξῳ μαρτυρίᾳ
[2, 23]	τοσαύτην κρίσιν καὶ τοσαύτην ἀγάπην	περὶ	τὸν τηλικοῦτον ἐπίσκοπον ἔχειν, ἢ
[2, 23]	τε καὶ κληρικοῖς καὶ λαοῖς	περὶ	τοῦ ἀσμένως αὐτὸν ὑποδεχθῆναι ἐπέστειλεν·
[2, 23]	Πατρὶ Θεῷ ἀναπέμπειν σπουδάζετε. Ἐπιστολὴ	περὶ	τοῦ ἀφανισθῆναι τὰ πραχθέντα κατὰ
[2, 6]	Ἀρειανιζόντων διακρινομένων καὶ ὁσημέραι διαπληκτιζομένων	περὶ	τοῦ δόγματος, ἐπεὶ δὲ ἐκεῖνος
[2, 9]	Τὰ μὲν δὴ Γεωργίῳ εἰρημένα	περὶ	τοῦ Ἐμισηνοῦ Εὐσεβίου ἐπὶ τοσοῦτον
[2, 23]	αἵρεσιν τοῦ ἀδελφοῦ προὐτίθει, καὶ	περὶ	τοῦ πρακτέου διεπυνθάνετο. Οἱ δὲ
[2, 25]	οὐδὲν ἔπραττεν εὐτυχῶς· νυκτομαχίας γὰρ	περὶ	τοὺς ὅρους Ῥωμαίων καὶ Περσῶν
[2, 20]	μὲν οὖν τῶν ἑσπερίων μερῶν	περὶ	τοὺς τριακοσίους συνῆλθον ἐπίσκοποι, ὥς
[2, 16]	εἴχοντο. Ἀπέθανον οὖν, ὡς λέγεται,	περὶ	τοὺς τρισχιλίους ἑκατὸν πεντήκοντα· οἱ
[2, 1]	γλώττῃ τὴν ἐκκλησιαστικὴν ἱστορίαν συντάξας,	περὶ	τοὺς χρόνους ἐπλανήσθη. Τὰ γὰρ
[2, 21]	τολμήσαντος εἰπεῖν, ἐπάκουσον οἷα Εὐσέβιος	περὶ	τούτου ἐν τῷ πρώτῳ βιβλίῳ
[2, 15]	αὐτῆς γενόμενα δείκνυσι. Τοσαῦτα μὲν	περὶ	τούτου. ~Ὡς ὁ βασιλεὺς παρεσκεύασε
[2, 11]	ἐκκλησίαν ἐνέπρησαν. Τοσαῦτα μὲν οὖν	περὶ	τούτων εἰρήσθω. Εὐσέβιος δὲ ὅσα
[2, 15]	Ἀθανάσιον ὡς αἴτιον ἀναφέρουσι, βραχέα	περὶ	τούτων λεκτέον. Τὰς μὲν γὰρ
[2, 17]	ἐναντίας ἑκὼν ὑπερβαίνει. Τοσαῦτα μὲν	περὶ	τούτων. Μετ´ οὐ πολὺ δὲ
[2, 25]	κατὰ Ἀθανάσιον οὕτως τότε προέβαινεν.	~Περὶ	τῶν τυράννων Μαγνεντίου καὶ Βετρανίωνος.
[2, 6]	γέροντα. Ἐκ τούτου μείζων φιλονεικία	περὶ	χειροτονίας γίνεται ἐπισκόπου, καὶ τὴν
[2, 23]	πᾶσαν ἀνασοβὴν καὶ στάσεως πρόφασιν	περιαιρεθῆναι	τῶν ἐθελοκακίᾳ χρωμένων, τοῖς παρ´
[2, 23]	ἔχειν, ἢ ἐκεῖνον τοσαύταις ἀρεταῖς	περιβεβλῆσθαι,	δι´ ἃς καὶ τῆς ἐν
[2, 16]	καὶ νῦν εἰσὶν εἰς ἕνα	περίβολον	ἄμφω ὁρώμεναι μιᾶς τὴν προσωνυμίαν
[2, 20]	πίστιν λέγοντες, καὶ μηδὲν περαιτέρω	περιεργάζεσθαι.	Ἐπεὶ οὖν πάλιν γράψαντος τοῦ
[2, 2]	ἐκβαλεῖν, ἀντεισάγειν δὲ τὴν Ἀρειανίζουσαν.	Περιέσεσθαι	δὲ τούτου οὐκ ἂν δύναιντο,
[2, 16]	καταδίκην. Ὁ δὲ, δείσας τοὺς	περιεστηκότας	καὶ τοῦ πλήθους τὴν ὁρμὴν,
[2, 19]	τε πλείστας παρὰ τὰ προλαβόντα	περιέχουσα,	ἐν τούτοις ἐξετέθη τοῖς ῥήμασι·
[2, 6]	ὥρισε· καὶ ἕως μὲν Ἀλέξανδρος	περιῆν,	κατεκράτουν οἱ φρονοῦντες τὸ ὁμοούσιον,
[2, 20]	τῇ Ῥώμῃ διέτριβον τὴν σύνοδον	περιμένοντες.	Ὡς οὖν συνῆλθον ἐν τῇ
[2, 19]	δηλονότι ἀβούλητον οὖσαν καὶ ἀπροαίρετον	περιτεθεικότας	τῷ Θεῷ ἵνα ἄκων γεννήσῃ
[2, 19]	πίστιν πλατύτερον ἐπεξεργάσασθαι, οὐ κατὰ	περιττὴν	φιλοτιμίαν, ἀλλ´ ἵνα πᾶσαν τὴν
[2, 25]	δὲ τὴν ἐκείνου ἀναίρεσιν ὁ	Περσικὸς	πρὸς Ῥωμαίους ἐκινήθη πόλεμος, καθ´
[2, 25]	περὶ τοὺς ὅρους Ῥωμαίων καὶ	Περσῶν	γενομένης, ἐπικρατέστερα τότε τὰ Περσῶν
[2, 25]	Περσῶν γενομένης, ἐπικρατέστερα τότε τὰ	Περσῶν	πρὸς ὀλίγον ἔδοξε γίνεσθαι. Καθ´
[2, 15]	Καὶ τὸ δὴ θαυμαστότερον, οὓς	πέφευγεν	Ἀρειανοὺς οὐκ εἶπε κακῶς· ᾧ
[2, 24]	συνέθεντο. Ἀθανάσιος δὲ διὰ τοῦ	Πηλουσίου	ἐπὶ τὴν Ἀλεξάνδρειαν ἐπορεύετο· κατὰ
[2, 23]	ἑῴας βασιλεὺς συντίθεσθαι αὐτῶν τῇ	πίστει	διὰ τοῦ καλεῖν Ἀθανάσιον παρ´
[2, 23]	διδοὺς ἔπαθλον τῇ θαυμαστῇ ὑμῶν	πίστει,	ἣν περὶ τὸν ἐπίσκοπον ὑμῶν
[2, 23]	τὰς ψυχὰς ἀκαταμαχήτους ἐν τῇ	πίστει	τετηρήκατε. Καὶ αὐτῷ δὲ τῷ
[2, 1]	περὶ Εὐσέβιον ἐξωρίσθη, ἔγνωμεν δεῖν	πιστεύειν	μᾶλλον τῷ πεπονθότι καὶ τοῖς
[2, 10]	ἕνα τὸν τῶν ὅλων Θεὸν	πιστεύειν,	τῶν πάντων νοητῶν τε καὶ
[2, 10]	τοῖσδε τοῖς ῥήμασι· Ἄλλη ἔκθεσις	Πιστεύομεν	ἀκολούθως τῇ εὐαγγελικῇ καὶ ἀποστολικῇ
[2, 19]	ἀλλὰ καὶ ἐν τῷ μέλλοντι.	Πιστεύομεν	δὲ καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα
[2, 19]	ἐν τούτοις ἐξετέθη τοῖς ῥήμασι·	Πιστεύομεν	εἰς ἕνα Θεὸν Πατέρα παντοκράτορα,
[2, 18]	οὖσαν τοῖς ῥήμασιν· Ἄλλη ἔκθεσις	Πιστεύομεν	εἰς ἕνα Θεὸν Πατέρα παντοκράτορα,
[2, 10]	ἀληθινῶς τε καὶ ἐμφανῶς καὶ	πιστεύομεν	καὶ ἀκολουθοῦμεν. Τοιαῦται μὲν αἱ
[2, 10]	καὶ Θεὸν εἰς τοὺς αἰῶνας.	Πιστεύομεν	καὶ εἰς τὸ Ἅγιον Πνεῦμα.
[2, 10]	Πνεῦμα. Εἰ δὲ δεῖ προσθεῖναι,	πιστεύομεν	καὶ περὶ σαρκὸς ἀναστάσεως, καὶ
[2, 19]	τὸν Υἱὸν γεγεννηκέναι, εὐσεβῶς ὑπειλήφαμεν·	πιστεύοντες	δὲ ἐμφόβως καὶ τὸ περὶ
[2, 19]	τοῖς πατρῴοις κόλποις ἀναπαυόμενον διηνεκῶς.	Πιστεύοντες	οὖν εἰς τὴν παντέλειον Τριάδα
[2, 19]	αἱ τῶν εἰλικρινῶς εἰς αὐτὸν	πιστευόντων	ψυχαί. Τοὺς δὲ λέγοντας ἐξ
[2, 10]	ἁγιασμὸν καὶ εἰς τελείωσιν τοῖς	πιστεύουσι	διδόμενον· καθὼς καὶ ὁ Κύριος
[2, 17]	καὶ εἰς οἰκεῖον ἀποφέρεσθαι κέρδος.	Πιστεύσας	οὖν ὁ βασιλεὺς θάνατον αὐτῷ
[2, 19]	Ἀσεβὲς γὰρ, καὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς	πίστεως	ἀλλότριον, τὸ τὸν κτίστην τοῖς
[2, 10]	ἡμεῖς ἐξετασταὶ καὶ δοκιμασταὶ τῆς	πίστεως	αὐτοῦ γενόμενοι, μᾶλλον αὐτὸν προσηκάμεθα
[2, 10]	καθαιρέσει καὶ παρατροπῇ τῆς ὁμοουσίου‘	πίστεως	διὰ τοῦ συνεχεῖς ποιεῖσθαι συνόδους
[2, 10]	Ἀντιοχείᾳ τότε συνελθόντων περὶ τῆς	πίστεως	ἐκθέσεις ἐγένοντο· αἷς καὶ Γρηγόριος,
[2, 8]	ἀνατροπῇ καὶ καθαιρέσει τῆς ὁμοουσίου‘	πίστεως.	Ἐν ταύτῃ δὲ τῇ συνόδῳ
[2, 23]	ὅτι τὸν καρπὸν τῆς ἑαυτῶν	πίστεως	ἐπ´ ὀφθαλμῶν λοιπὸν ὁρᾶτε. Τοῦτο
[2, 20]	κατ´ αὐτοὺς καὶ τὰ τῆς	πίστεως	ἐπὶ οἰκουμενικῆς συνόδου πέρας λαβεῖν,
[2, 10]	Ἡ δὲ ὑπαγορευθεῖσα περὶ τῆς	πίστεως	ἐπιστολὴ ἔστιν ἥδε· Ἡμεῖς οὔτε
[2, 10]	καὶ ἀνθρώπων, ἀπόστολόν τε τῆς	πίστεως	ἡμῶν, καὶ ἀρχηγὸν τῆς ζωῆς,
[2, 16]	συνέρρεον οἵ τε τῆς ὁμοουσίου‘	πίστεως	καὶ οἱ τοῦ Ἀρειανοῦ δόγματος,
[2, 18]	ἑτέραν οἱ πεμφθέντες ὑπηγόρευσαν ἔκθεσιν	πίστεως.	Ὁ δὲ τῶν ἑσπερίων μερῶν
[2, 22]	ἡ κοινωνία, διαφόρου τυγχανούσης τῆς	πίστεως·	περαιτέρω δὲ ἀλλήλοις οὐκ ἐκοινώνουν.
[2, 20]	λαβεῖν, διδάσκοντες ἐπὶ καταλύσει τῆς	πίστεως	τὰς καθαιρέσεις γίνεσθαι. Κηρύσσεται οὖν
[2, 20]	ἀφείλοντο, τὸν ὅρον τε τῆς	πίστεως	τῆς ἐν Νικαίᾳ κρατύναντες, καὶ
[2, 8]	Ἀντιοχείᾳ τῆς Συρίας ἑτέραν ἔκθεσιν	πίστεως	ὑπαγορευθῆναι ἐποίησε. Εὐσέβιος δὲ οὐδενὶ
[2, 10]	χειροτονήσαντες τὴν τῆς ἐν Νικαίᾳ	πίστεως	φράσιν μετεποίησαν. Τότε δὲ τοῦ
[2, 10]	ἄλλως ὑπαγορεύειν τὸν ὅρον τῆς	πίστεως,	ὥστε κατὰ βραχὺ εἰς τὴν
[2, 18]	τὴν δὲ ἐν Ἀντιοχείᾳ ἐκτεθεῖσαν	πίστιν	ἀποκρυψάμενοι, ἑτέραν δὲ συγκαττύσαντες ἐπιδεδώκασι
[2, 10]	τὴν ὑγιῆ τῶν γραφῶν ὀρθὴν	πίστιν	διδάσκει λέγων, ἢ καιρὸν ἢ
[2, 21]	ὁμόφωνον κρατῆσαι τὴν (ἐν Νικαίᾳ,	πίστιν.	Εἰ τοίνυν Εὐσέβιος, τῆς ἐκεῖσε
[2, 2]	ἀγῶνα ἔθεντο τὴν τοῦ ὁμοουσίου‘	πίστιν	ἐκβαλεῖν, ἀντεισάγειν δὲ τὴν Ἀρειανίζουσαν.
[2, 10]	ἕν. Ταύτην οὖν ἔχοντες τὴν	πίστιν,	ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ
[2, 20]	αὐτοὶ μὲν τὴν ἐν Νικαίᾳ	πίστιν	ἐφύλαττον, ἐκεῖνοι δὲ παραχαράττειν ἐτόλμησαν.
[2, 1]	διαφόρους συνόδους οἱ ἐπίσκοποι τὴν	πίστιν	καταβραχὺ μεταποιοῦντες ἐξέδωκαν, διὰ τοῦτο
[2, 23]	κατὰ τὴν προσοῦσαν ὑμῖν ὀρθὴν	πίστιν	κατειλήφατε τοῦτο, ὡς οὐκ ἂν
[2, 20]	προσεδέχοντο, ἀρκεῖν τὴν ἐν Νικαίᾳ	πίστιν	λέγοντες, καὶ μηδὲν περαιτέρω περιεργάζεσθαι.
[2, 17]	τὰς ἐκκλησίας, καὶ ὅτι τὴν	πίστιν	λεληθότως παραχαράττουσιν· ἔτι δὲ ὡς
[2, 10]	Καὶ τοῦτο κατεργασάμενοι μεταποιοῦσι τὴν	πίστιν,	οὐδὲν μὲν τῶν ἐν Νικαίᾳ
[2, 10]	λουθήσομεν πρεσβυτέρῳ; οὔτε ἄλλην τινα	πίστιν	παρὰ τὴν ἐξ ἀρχῆς ἐκτεθεῖσαν
[2, 19]	μετὰ τὴν ἐν ἐπιτομῇ ἐκτεθεῖσαν	πίστιν	πλατύτερον ἐπεξεργάσασθαι, οὐ κατὰ περιττὴν
[2, 19]	ἐπίσκοποι συνέδριον ποιησάμενοι, καὶ ἑτέραν	πίστιν	συντάξαντες, τοῖς ἐν Ἰταλίᾳ ἀποστέλλουσι
[2, 6]	οἱ μὲν τοῦ ὁμοουσίου‘ τὴν	πίστιν	φυλάττοντες Παῦλον εἰς τὴν ἐπισκοπὴν
[2, 19]	Κιλικίᾳ ἐπίσκοπος ἦν. Ἡ δὲ	πίστις	διὰ μακροτέρων γραφεῖσα, προσθήκας τε
[2, 23]	ἡ ὑμετέρα καὶ ἡ τούτου	πίστις	ἐγνώσθη παρὰ πᾶσι καὶ δεδοκίμασται.
[2, 23]	παρ´ ἐμοῦ, ταῦτα ἡ ὑμετέρα	πίστις	προὔλαβε· καὶ πεπλήρωται κατὰ Χριστοῦ
[2, 23]	διωκόμενον καὶ ἐπιβουλευόμενον ἐθάλψατε ταῖς	πιστοτάταις	ἑαυτῶν ψυχαῖς καὶ διανοίαις. Ἐμὲ
[2, 8]	τότε τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ ἐκκλησίας	Πλάκιτος	διαδεξάμενος Εὐφρόνιον. Οἱ περὶ Εὐσέβιον
[2, 9]	Ἀντιόχειαν καταστήσας, παρεσκεύασεν αὖθις ὑπὸ	Πλακίτου	καὶ Ναρκίσσου καταχθῆναι εἰς τὴν
[2, 9]	ἐπανελθόντα τε εἰς τὴν Ἀντιόχειαν	Πλακίτῳ	τῷ μετὰ Εὐφρόνιον συνεῖναι, ὑπό
[2, 23]	ἐθνῶν οἳ τῇ τῶν εἰδώλων	πλάνῃ	ἔτι καὶ νῦν προσανέχοντες ἐπὶ
[2, 1]	καταστοχασαμένοις αὐτῶν καὶ διὰ τοῦτο	πλανηθεῖσιν.	Ἔτι μὴν καὶ ἐπιστολῶν τῶν
[2, 23]	καὶ στερηθέντα τῶν ἰδίων, καὶ	πλανώμενον	ἐν θηριώδεσιν ἀνοδίαις, οὐ παρεῖδεν
[2, 21]	πῶς Ἀρειανίζειν αὐτόν τινες ὑπολαμβάνουσιν;	πλανῶνται	δὲ καὶ Ἀρειανοὶ φρονεῖν αὐτὸν
[2, 16]	ἑαυτῷ τὴν τοῦ βασιλέως βουλήν·	πλασάμενος	δὲ δημοσίων πραγμάτων ποιεῖσθαι φροντίδα,
[2, 9]	μὲν περὶ τῆς καταστάσεως αὐτοῦ	πλατύτερον	διεξῆλθεν ὁ Γεώργιος· τελευταῖον δὲ
[2, 19]	τὴν ἐν ἐπιτομῇ ἐκτεθεῖσαν πίστιν	πλατύτερον	ἐπεξεργάσασθαι, οὐ κατὰ περιττὴν φιλοτιμίαν,
[2, 1]	γενομένην αὐτοῦ ἐξορίαν καὶ ἕτερα	πλείονα.	Ἡμεῖς οὖν πρότερον Ῥουφίνῳ ἀκολουθήσαντες
[2, 21]	δόγμα. Τοιαῦτα μὲν καὶ ἕτερα	πλείονα	ὁ Παμφίλου Εὐσέβιος ἐν τῷ
[2, 17]	Ταῦτα καὶ τὰ τοιαῦτα διὰ	πλειόνων	ὁ Ἰούλιος τοῖς ἐν Ἀντιοχείᾳ
[2, 23]	ἐδέδεικτο Εὐσέβιος ὁ Παμφίλου ἅμα	πλείοσι	διαγνοὺς τὰ κατ´ αὐτὸν, καὶ
[2, 19]	διὰ μακροτέρων γραφεῖσα, προσθήκας τε	πλείστας	παρὰ τὰ προλαβόντα περιέχουσα, ἐν
[2, 15]	Ὅτι δὲ ταῦτα κατὰ τὸ	πλεῖστον	εἴωθε γίνεσθαι ὅταν καθ´ ἑαυτῶν
[2, 23]	τὴν Ἀλεξάνδρειαν ὁδεῦσαι. Ἀλλ´ ἐπειδὴ	πλεῖστος	χρόνος παρῆλθεν, ἀφ´ οὗ γράμματα
[2, 23]	τυχοῦσαν κατέστη· μεταπεμψάμενός τε εὐθὺς	πλείστους	τῶν ἀνατολικῶν ἐπισκόπων, τήν τε
[2, 18]	καὶ πολλοῖς ἑτέροις ἐκδόντες, οὐδὲν	πλέον	ἀνύσαντες ἀνεχώρησαν. Ἀδιαφόρου τοίνυν ἔτι
[2, 20]	Ἀθανασίῳ τοὺς οἰκείους τόπους, οὐδὲν	πλέον	ἠνύετο— στάσις γὰρ μεταξὺ τοῦ
[2, 16]	δὴ ἄλογος φόβος καταλαμβάνει τὰ	πλήθη,	ἀλλὰ γὰρ καὶ τοὺς στρατιώτας
[2, 16]	Δέος δὲ ἐντεῦθεν καταλαμβάνει τὰ	πλήθη·	καὶ πάντες εἰς τὴν ἐκκλησίαν
[2, 15]	ὅταν καθ´ ἑαυτῶν στασιάζῃ τὰ	πλήθη,	οὐκ ἄγνωστα τοῖς εὖ φρονοῦσι
[2, 2]	δὲ διεδόθη καὶ εἰς τὰ	πλήθη	τῆς πόλεως. Διελέγοντο δὲ περὶ
[2, 16]	βίαιος. Ἐπεὶ δὲ συνωθούμενον τὸ	πλῆθος	διὰ τὴν στενοχωρίαν ὑποχωρεῖν οὐχ
[2, 13]	τὸν Παῦλον, παροξυνθὲν τότε τὸ	πλῆθος,	οἷα ἐν τοῖς τοιούτοις φιλεῖ
[2, 20]	ἠνύετο— στάσις γὰρ μεταξὺ τοῦ	πλήθους	ἐγίνετο συνεχὴς— σύνοδον ἄλλην παρακαλοῦσι
[2, 16]	Φίλιππος, εὐλαβηθεὶς τὴν ἀπὸ τοῦ	πλήθους	στάσιν, τέχνῃ μετῆλθε τὸν Παῦλον·
[2, 23]	ἑκάστου ὑμῶν χαρὰν, καὶ τοῦ	πλήθους	τὰς θεοσεβεστάτας ἀπαντήσεις, καὶ τὴν
[2, 16]	δείσας τοὺς περιεστηκότας καὶ τοῦ	πλήθους	τὴν ὁρμὴν, καὶ γὰρ πολλοὶ
[2, 16]	σφαγέντες, οἱ δὲ ὑπὸ τοῦ	πλήθους	φθαρέντες. Ἐπὶ τοῖς τοιούτοις δὴ
[2, 23]	προθέσεως ἐνεπόδιζε, διὰ τοῦτο δωρεᾶς	πληρέστατα	γράμματα πρὸς τὴν σὴν στερρότητα
[2, 23]	εὐχῆς σου ἐπιτυχεῖν. Πρὸς δὲ	πληρεστάτην	διήγησιν Ἀχήταν τὸν διάκονον ἀπεστείλαμεν,
[2, 23]	εὐχὴν ἐπανόδου εἰς εὐφροσύνην τινα	πληρεστάτης	χαρᾶς συναπτούσης τοὺς πάντας. Ἡ
[2, 3]	προληφθεὶς πρὸ τοῦ τὴν εὐχὴν	πληρῶσαι	ἀνεπαύσατο, ἀκόλουθον ἡγησάμην τὴν προαίρεσιν
[2, 3]	τῆς θείας μνήμης βασιλέως, διαδεξάμενος	πληρῶσαι.	Ὅστις ἐπειδὰν τῆς ὑμετέρας τύχῃ
[2, 16]	ὁ ἔπαρχος ἅμα τῷ Μακεδονίῳ	πλησίον	τῆς ἐκκλησίας ἐγένετο, τότε δὴ
[2, 16]	ὁ Παῦλος, ἐμβληθείς τε εἰς	πλοῖον	ἐπὶ τοῦτο εὐτρεπισθὲν, ταχέως ἐπ´
[2, 10]	Πιστεύομεν καὶ εἰς τὸ Ἅγιον	Πνεῦμα.	Εἰ δὲ δεῖ προσθεῖναι, πιστεύομεν
[2, 19]	Πατέρα καὶ Υἱὸν καὶ Ἅγιον	Πνεῦμα,	καθ´ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ
[2, 19]	Πατέρα καὶ Υἱὸν καὶ Ἅγιον	Πνεῦμα,	καὶ ἀγέννητον τὸν Υἱὸν, ἢ
[2, 21]	ἰδοὺ στερεῶν βροντὴν, καὶ κτίζων	πνεῦμα,	καὶ ἀναγγέλλων εἰς ἀνθρώπους τὸν
[2, 21]	ἰδοὺ στερεῶν βροντὴν, καὶ κτίζων	πνεῦμα,	καὶ ἀπαγγέλλων εἰς ἀνθρώπους τὸν
[2, 21]	τότε ἔκτισεν ὁ Θεὸς τὸ	πνεῦμα,	ὅτε τὸν Χριστὸν αὐτοῦ πᾶσιν
[2, 10]	καὶ νεκρούς. Καὶ εἰς τὸ	Πνεῦμα	τὸ Ἅγιον, τὸ εἰς παράκλησιν
[2, 18]	τῷ μέλλοντι. Καὶ εἰς τὸ	Πνεῦμα	τὸ Ἅγιον, τουτέστι τὸν Παράκλητον,
[2, 19]	Πιστεύομεν δὲ καὶ εἰς τὸ	Πνεῦμα	τὸ Ἅγιον, τουτέστιν εἰς τὸν
[2, 23]	ἀφ´ ὑμῶν ἀφελκυσθῆναι, ἀλλὰ τῷ	πνεύματι	διαπαντὸς ὡς συνὼν ὑμῖν διῆγε.
[2, 10]	Υἱοῦ ἀληθῶς Υἱοῦ ὄντος, καὶ	Πνεύματος	Ἁγίου ἀληθῶς ὄντος Πνεύματος Ἁγίου·
[2, 21]	φερομένης πνοῆς βιαίας, ἐπληρώθησαν δὲ	Πνεύματος	Ἁγίου. Καὶ οὕτως εἰς πάντας
[2, 10]	καὶ Πνεύματος Ἁγίου ἀληθῶς ὄντος	Πνεύματος	Ἁγίου· τῶν ὀνομάτων οὐχ ἁπλῶς
[2, 10]	τοῦ Υἱοῦ, καὶ τοῦ Ἁγίου	Πνεύματος·	δηλονότι Πατρὸς ἀληθῶς ὄντος Πατρὸς,
[2, 19]	τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου	Πνεύματος	κατὰ τὰς γραφὰς, τρεῖς διὰ
[2, 19]	γενομένων, καὶ τὴν τοῦ Ἁγίου	Πνεύματος	χάριν ἀφθόνως τοῖς ἁγίοις δωρουμένου
[2, 21]	ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, ὥσπερ φερομένης	πνοῆς	βιαίας, ἐπληρώθησαν δὲ Πνεύματος Ἁγίου.
[2, 23]	ὑμετέρας ἀγάπης καὶ τοῦ ὑμετέρου	πόθου.	Εἰ γὰρ καὶ τῷ σώματι
[2, 3]	ἐμὴν ψυχὴν ἡ τοῦ ὑμετέρου	πόθου	εἰκὼν, καὶ τὸ τοῦ τηλικούτου
[2, 23]	τὸν ὑμέτερον, ἵν´ οὕτως εἴπω,	ποθοῦντα	καὶ διψῶντα τὴν ὑμετέραν θεοσέβειαν,
[2, 23]	ἐκείνη ἡ ἡμέρη ὑμῖν καὶ	ποία	ἔσται, ἐπανερ χομένου μὲν τοῦ
[2, 17]	παρέλειπε. Τοῦτο δὲ σύνηθες αὐτῷ	ποιεῖν·	ἐν οἷς μὲν γὰρ αἱ
[2, 22]	εἰ δ´ ἀνανεύοις ταῦτα οὕτω	ποιεῖν,	εὖ ἴσθι ὅτι αὐτὸς ἐγὼ
[2, 16]	ὢν, ἐν ᾗ τὰς διατριβὰς	ποιεῖσθαι,	ἀδεῶς τε ἐπιβαίνειν καὶ κατὰ
[2, 10]	ὁμοουσίου‘ πίστεως διὰ τοῦ συνεχεῖς	ποιεῖσθαι	συνόδους καὶ ἄλλοτε ἄλλως ὑπαγορεύειν
[2, 16]	βουλήν· πλασάμενος δὲ δημοσίων πραγμάτων	ποιεῖσθαι	φροντίδα, πρόεισιν εἰς τὸ λουτρὸν
[2, 19]	δι´ αὐτοῦ γενομένοις κτίσμασιν ἢ	ποιήμασι	γεγενῆσθαι νοοῦμεν. Ἀσεβὲς γὰρ, καὶ
[2, 13]	Θρᾴκια πεμπομένῳ μέρη, ὁδοῦ πάρεργον	ποιῆσαι,	καὶ ἐξωθῆσαι τῆς ἐκκλησίας τὸν
[2, 23]	νῦν τὴν σὴν παρουσίαν ταχεῖαν	ποιῆσαι	πρὸς ἡμᾶς σπουδάσῃς, καὶ οὕτω
[2, 1]	χεῖρας, λέγω δὲ τῷ δευτέρῳ,	ποιῆσαι	σπουδάζομεν. Ἀρκτέον δὲ ἤδη τῆς
[2, 1]	ἄνθρωπε Θεόδωρε, καὶ τοῦτο ἔδει	ποιῆσαι,	ὥστε μὴ ἀγνοεῖν καὶ ὅσα
[2, 19]	αὖθις οἱ ἀνατολικοὶ ἐπίσκοποι συνέδριον	ποιησάμενοι,	καὶ ἑτέραν πίστιν συντάξαντες, τοῖς
[2, 22]	Φιλιππουπόλει τῆς Θρᾴκης ἰδιάζοντα συνέδρια	ποιησάμενοι,	τὰ δοκοῦντα αὐτοῖς ἑκάτεροι πράξαντες,
[2, 8]	ὥρμησεν. ~Ὡς Εὐσέβιος ἑτέραν σύνοδον	ποιησάμενος	ἐν Ἀντιοχείᾳ τῆς Συρίας ἑτέραν
[2, 1]	τοῦτο ἐν τῷ πρώτῳ βιβλίῳ	ποιήσαντες,	καὶ ἐν τῷ μετὰ χεῖρας,
[2, 24]	καὶ τῷ ἐπισκόπῳ Μαξίμῳ καταφανῆ	ποιήσας	τά τε ὑπὸ τῆς ἐν
[2, 19]	ὃν εἶπεν ὁ Πατὴρ, ὅτι	ποιήσωμεν	ἄνθρωπον κατ´ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ
[2, 10]	τῶν ὅλων δημιουργόν τε καὶ	ποιητήν·	καὶ εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν
[2, 18]	Θεὸν Πατέρα παντοκράτορα, κτίστην καὶ	ποιητὴν	τῶν πάντων, ἐξ οὗ πᾶσα
[2, 19]	Θεὸν Πατέρα παντοκράτορα, κτίστην καὶ	ποιητὴν	τῶν πάντων, ἐξ οὗ πᾶσα
[2, 21]	κόσμου κτίστης ἂν εἰκότως καὶ	ποιητὴς	λέγοιτο. Εἰ δὲ ἅπαξ που
[2, 10]	φῶς ἀληθινὸν, ὁδὸν ἀληθείας, ἀνάστασιν,	ποιμένα,	θύραν, ἄτρεπτόν τε καὶ ἀναλλοίωτον,
[2, 23]	τῶν εὐχῶν ἀπολαύοντες, οἳ τὸν	ποιμένα	τὸν ὑμέτερον, ἵν´ οὕτως εἴπω,
[2, 19]	τρεῖς διὰ τοῦτο τοὺς Θεοὺς	ποιοῦμεν.	Ἐπειδὴ τὸν αὐτοτελῆ καὶ ἀγέννητον
[2, 23]	κατὰ Ἀλεξάνδρειαν καθολικῆς ἐκκλησίας. Σκοπὸν	ποιούμενοι	τὴν ὑμετέραν ἐν ἅπασιν εὐνομίαν,
[2, 21]	Εὐσέβιος, τῆς ἐκεῖσε συνόδου μνήμην	ποιούμενος,	λελύσθαι μὲν τὰ τότε ἀμφισβητούμενα
[2, 23]	ἐκκλησίᾳ τῆς πόλεως τὰς συνόδους	ποιούμενος.	Ὑπὲρ μέντοι Ἀθανασίου ὁ βασιλεὺς
[2, 22]	αὐτοῖς τὰς ἐκκλησίας, ἢ μὴ	ποιοῦντα	τοῦτο ἐχθρόν τε εἶναι καὶ
[2, 17]	αὐτῶν ἐπιστολῆς, ἔπειτα παρὰ κανόνας	ποιοῦντας,	διότι εἰς τὴν σύνοδον αὐτὸν
[2, 20]	τῇ Φιλιππουπόλει τῆς Θρᾴκης, ἰδίαζον	ποιοῦντες	συνέδριον, καὶ φανερῶς λοιπὸν τὸ
[2, 10]	ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, οὐχ ἵνα	ποιῶ	τὸ θέλημα τὸ ἐμὸν, ἀλλὰ
[2, 23]	περὶ Ἀθανάσιον, ἢ ἐμφύλιον ἀναδέξασθαι	πόλε	μον. Ὅθεν ἐπ´ ἀνάγκῃ καταστὰς
[2, 23]	σε κοινωνίαν, μίαν ἐν τῇ	πόλει	ἐκκλησίαν ἔασον ἔχειν αὐτούς. Πρὸς
[2, 3]	οὕτως, ὡς ἐν ταύτῃ τῇ	πόλει	ἐν ᾗ διέτριβεν πᾶσι τοῖς
[2, 2]	ταῖς γυναιξίν· ἐν δὲ τῇ	πόλει	καθ´ ἑκάστην οἰκίαν διαλεκτικὸς πόλεμος
[2, 25]	Ἐν Ἰλλυρικοῖς δὲ ἐν Σιρμίῳ	πόλει	ὑπὸ τῶν στρατιωτῶν ἕτερος ἐπῇρτο
[2, 2]	μὲν οὖν κατὰ τὰς ἀνατολικὰς	πόλεις	ἐγένετο· αἱ γὰρ ἐν Ἰλλυριοῖς
[2, 2]	τὰς ἄλλας ἐπαρχίας τε καὶ	πόλεις.	Καὶ ὡς σπινθὴρ ἐκ μικροῦ
[2, 23]	βασιλέως εἰς τὰς ἑαυτῶν ἐφοίτα	πόλεις,	κελεύοντα ἑτοίμως αὐτοὺς ὑποδέχεσθαι. Ἐν
[2, 16]	τὰς ἄλλας τῶν ἐν Ἰλλυριοῖς	πόλεις·	μὴ μὴν ἐξεῖναι αὐτῷ ἐπὶ
[2, 22]	δοκοῦντα αὐτοῖς ἑκάτεροι πράξαντες, κατὰ	πόλεις	τὰς ἑαυτῶν ἀνεχώρησαν. Διεσπᾶτο οὖν
[2, 24]	ἐπὶ τὴν Ἀλεξάνδρειαν ἐπορεύετο· κατὰ	πόλεις	τε παριὼν ἐδίδασκε, τοὺς μὲν
[2, 3]	ἡ ἀγριότης τῶν αἱμοβόρων καὶ	πολεμίων	αὐτοῦ ἐχθρῶν εἰς κίνδυνον τῆς
[2, 22]	ἐχθρόν τε εἶναι καὶ προσδέχεσθαι	πόλεμον.	Ἔστι δὲ τὰ πρὸς τὸν
[2, 22]	βασιλέως τῆς ἑῴας μὴ δεχομένου,	πόλεμον	ὁ τῶν ἑσπερίων ἠπείλησε βασιλεύς.
[2, 2]	πόλει καθ´ ἑκάστην οἰκίαν διαλεκτικὸς	πόλεμος	ἦν. Διέτρεχεν οὖν ταχέως τὸ
[2, 25]	ὁμοουσίου‘ λέξιν περὶ τὰς ἐκκλησίας	πόλεμος	ἦν. Ἐν τούτοις καθεστώτων τῶν
[2, 25]	ὁ Περσικὸς πρὸς Ῥωμαίους ἐκινήθη	πόλεμος,	καθ´ ὃν Κωνστάντιος οὐδὲν ἔπραττεν
[2, 25]	Οὗ γενομένου, ἐμφύλιος μέγιστος ἀνερριπίσθη	πόλεμος.	Μαγνέντιος μὲν γὰρ ὁ τύραννος
[2, 12]	τοῦδε τοῦ ἐμφυλίου τῶν Χριστιανῶν	πολέμου	συνεχεῖς ἐγίνοντο κατὰ τὴν πόλιν
[2, 12]	τοὺς τυχόντας κατὰ τῶν ἐκκλησιῶν	πολέμους	ἐτύρευσαν, ὧν εἷς ἦν ὁ
[2, 8]	τῇ συνόδῳ συνῆλθον ἐκ διαφόρων	πόλεων	ἐπίσκοποι ἐνενήκοντα. Μάξιμος μέντοι ὁ
[2, 2]	καὶ εἰς τὰ πλήθη τῆς	πόλεως.	Διελέγοντο δὲ περὶ τῆς δόξης
[2, 13]	τὸν μὲν Παῦλον ἐξελαύνει τῆς	πόλεως,	ἐζημίωσε δὲ τὴν πόλιν ἀφελὼν
[2, 7]	Νικομηδείας μεταπεμφθέντι τὴν ἐπισκοπὴν Κωνσταντίνου	πόλεως	ἐνεχείρισεν. Μετ´ οὐ πολὺ δὲ
[2, 13]	πόλεως. Μακεδόνιον δὲ ἀναδεῖξαι τῆς	πόλεως	ἐπίσκοπον ὑπερέθετο· ὠργί ζετο γὰρ
[2, 6]	Πρόκλου. ~Ὡς Ἀλέξανδρος ὁ Κωνσταντίνου	πόλεως	ἐπίσκοπος τελευτῶν ὑπόψηφον πεποίηκε Παῦλον
[2, 13]	σίτου ἐκ τῆς Ἀλεξανδρέων κομιζομένου	πόλεως.	Μακεδόνιον δὲ ἀναδεῖξαι τῆς πόλεως
[2, 16]	ἐκκλησίας ἐν ταὐτῷ καὶ τῆς	πόλεως,	μετὰ σπουδῆς ἀπήγετο. Ὁ δὲ
[2, 23]	ἑαυτὸν ἐν ἰδιαζούσῃ ἐκκλησίᾳ τῆς	πόλεως	τὰς συνόδους ποιούμενος. Ὑπὲρ μέντοι
[2, 21]	ἀφωμοιωμένον; Κτίζει μὲν οὖν βασιλεὺς	πόλιν,	ἀλλ´ οὐ γεννᾷ πόλιν· γεννᾷν
[2, 13]	τῆς πόλεως, ἐζημίωσε δὲ τὴν	πόλιν	ἀφελὼν τοῦ σιτηρεσίου τοῦ παρασχεθέντος
[2, 21]	βασιλεὺς πόλιν, ἀλλ´ οὐ γεννᾷ	πόλιν·	γεννᾷν δὲ υἱὸν, ἀλλ´ οὐ
[2, 9]	πεμφθῆναι δὲ εἰς τὴν Ἐμισηνῶν	πόλιν.	Διαστασιασάντων δὲ τῶν Ἐμισηνῶν ἐπὶ
[2, 10]	πρώτῃ ἐπιστολῇ γράψαντες τοῖς κατὰ	πόλιν	ἔπεμπον. Ἐπιμείναντες δὲ μικρὸν ἐν
[2, 12]	πολέμου συνεχεῖς ἐγίνοντο κατὰ τὴν	πόλιν	στάσεις, πολλοί τε ἐκ τῶν
[2, 23]	ἐκκλησίαν ἀπονεμηθῆναι ἠξίου καθ´ ἑκάστην	πόλιν	τοῖς διακρινομένοις πρὸς τὴν τῶν
[2, 6]	Ἀλέξανδρος ὁ κατὰ τήνδε τὴν	πόλιν	τῶν ἐκκλησιῶν προεστὼς, ὁ τὴν
[2, 20]	σύνοδος ὡς ἐπὶ τὴν Σαρδικὴν	πόλις	δὲ αὕτη Ἰλλυριῶν γνώμῃ τῶν
[2, 20]	ἐπίσκοπος καὶ Ὅσιος ὁ Κουδρούβης—	πόλις	δὲ αὕτη τῆς Ἱσπανίας, ὡς
[2, 18]	ἀνατολικῶν κοινωνίας, ἐπεφύη ἐν Σιρμίῳ,	πόλις	δὲ αὕτη τῶν Ἰλλυριῶν, αἵρεσις
[2, 9]	Λαοδίκειαν πρὸς τὸν περὶ αὐτοῦ	πολλὰ	εἰπόντα Γεώργιον. Οὗτος δὲ αὐτὸν
[2, 4]	διαδέχεται· ὃς ἄλλα μὲν βιβλία	πολλὰ	ἐξέθετο, καὶ εἰς τὸν βίον
[2, 23]	οὐκ ἔλαττον συγχαίρω, ὅτι, καίπερ	πολλὰ	πάσχων λυπηρὰ, οὐδεμίαν ὥραν ἐπιλήσμων
[2, 23]	τε γῆν καὶ κατὰ θάλατταν	πολλὰ	χειμασθεὶς, τὴν σκευωρίαν πᾶσαν τῆς
[2, 23]	τῆς Ἀρειανῆς αἱρέσεως κατεπάτησε, καὶ	πολλάκις	διὰ φθόνον καὶ εἰς κίνδυνον
[2, 21]	ἀποκρινούμεθα, ὅτι τῇ λέξει ταύτῃ	πολλάκις	καὶ οἱ τῆς ἐκκλησίας ἐχρήσαντο,
[2, 25]	τῶν στρατιωτῶν συμβαλὼν ἀνῃρέθη, ἤδη	πολλάκις	πρότερον εἴρηται. Μετὰ δὲ τὴν
[2, 2]	τὸν πρεσβύτερον, παρρησίας τε μετεδίδου	πολλῆς,	εἴς τε τὰ βασίλεια θαρροῦντα
[2, 8]	τῇ εἰσόδῳ αὐτοῦ ταραχῆς γενομένης	πολλοὶ	ἐν τῇ στάσει ἀπέθανον· καὶ
[2, 16]	πλήθους τὴν ὁρμὴν, καὶ γὰρ	πολλοὶ	συνεληλύθεισαν ἐκ φήμης ὑπόπτου περὶ
[2, 13]	τε καὶ Παύλου γενομένας στάσεις	πολλοί	τε ἄλλοι καὶ ὁ στρατηλάτης
[2, 12]	ἐγίνοντο κατὰ τὴν πόλιν στάσεις,	πολλοί	τε ἐκ τῶν γινομένων συντριβέντες
[2, 18]	Ταῦτα ἐπιδεδωκότες τῷ βασιλεῖ, καὶ	πολλοῖς	ἑτέροις ἐκδόντες, οὐδὲν πλέον ἀνύσαντες
[2, 21]	κτίσμασιν ἐπιγραφόμενος φύσιν; τῶν τε	πολλῶν	γενητῶν ἔσται εἷς, ἅτε τῆς
[2, 23]	ὡς παρόντα ἀεί. Οὐκοῦν οὐ	πολλῶν	μοι χρεία λόγων πρὸς ὑμᾶς
[2, 2]	Νικομηδέα ἕρμαιον ἡγοῦντο τὴν τῶν	πολλῶν	ταραχήν. Οὕτω γὰρ μόνως δύνασθαι
[2, 7]	Κωνσταντίνου πόλεως ἐνεχείρισεν. Μετ´ οὐ	πολὺ	δὲ ἐπιστὰς ὁ βασιλεὺς τῇ
[2, 2]	Ἀρείου δόξῃ προστίθεται. Μετ´ οὐ	πολὺ	δὲ καὶ ἐπ´ αὐτὸν διέβαινε
[2, 17]	μὲν περὶ τούτων. Μετ´ οὐ	πολὺ	δὲ καὶ Παῦλος ἐκ τῆς
[2, 5]	τοῦ νεωτέρου τελευτῆς. Μετ´ οὐ	πολὺ	δὲ ὁ τοῦ βασιλέως Κωνσταντίου
[2, 23]	νικητὴς Αὔγουστος Ἀθανασίῳ ἐπισκόπῳ. Ἐπὶ	πολύ	σε κλυδωνίζεσθαι καὶ χειμάζεσθαι τοῖς
[2, 23]	εὐνομίαν, εἰδότες τε ὡς ἐπὶ	πολὺ	τῆς τοῦ ἐπισκοποῦντος προνοίας ἐστέρησθε,
[2, 23]	δὲ τῶν προγενομένων, καὶ τῆς	πολυ	τιμήτου κατ´ εὐχὴν ἐπανόδου εἰς
[2, 23]	Εἰ καὶ τὰ μάλιστα ἐπὶ	πολὺ	ὑπερεθέμην γράψαι τὴν πρόθεσιν τῆς
[2, 17]	παρ´ αὐτοῦ, εἰ μὴ τὸ	πολυεπὲς	αὐτῶν μῆκος ἐκώλυσε. Σαβῖνος μέντοι
[2, 16]	γὰρ οἱ παρόντες ὄχλος ἦσαν	πολὺς,	πάροδος δὲ τῷ ἐπάρχῳ κατάγοντι
[2, 1]	μόνον πράγματα, ὑπὲρ τοῦ μὴ	πολυστίχου	γενομένης τῆς ἱστορίας ὀκνηροὺς τοὺς
[2, 10]	δι ετάξατο τοῖς μαθηταῖς λέγων,	Πορευθέντες	μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες
[2, 15]	προεστὼς αἱρέσεως· ὃς εἰ διελογίζετο,	πόσα	κακὰ κατὰ Ἀθανασίου οἱ Ἀρειανίζοντες
[2, 19]	λόγος. Ἀλλ´ οὐδὲ τὸ ἦν	ποτε	ὅτε οὖκ ἦν‘ ἐξ ἀγράφων
[2, 23]	καὶ Λιβύῃ ἡγεμόσιν. Εἴ τί	ποτε	πρὸ τούτου ἐπὶ βλάβῃ καὶ
[2, 19]	τοῦ Θεοῦ, καὶ ὅτι ἦν	ποτε	χρόνος ἢ αἰὼν ὅτε μὴ
[2, 18]	ἐκ τοῦ Θεοῦ, καὶ ἦν	ποτε	χρόνος ὅτε οὐκ ἦν, ἀλλοτρίους
[2, 15]	τοῦ αἱρεσιάρχου μνήμην πεποίηται, πάντως	που	τὰ τῆς δραματουργίας αὐτοῦ τολμήματα
[2, 21]	ποιητὴς λέγοιτο. Εἰ δὲ ἅπαξ	που	τῆς γραφῆς εὑρίσκοι τις εἰρημένον
[2, 2]	ἤθελον. Ὡς οὖν ἐξαφθὲν τὸ	πρᾶγμα	ἐπὶ τὸ χεῖρον ἐπέδωκε, τηνικαῦτα
[2, 19]	Θεός. Οὔτε μὴν τρία ὁμολογοῦντες	πράγματα,	καὶ τρία πρόσωπα, τοῦ Πατρὸς
[2, 10]	τῷ χρόνῳ καὶ τὰ δημόσια	πράγματα	συνέβη ταράσσεσθαι· ἔθνος, οἳ Φράγκοι
[2, 1]	ἐπιστολὰς, ἀλλὰ τὰ γυμνὰ μόνον	πράγματα,	ὑπὲρ τοῦ μὴ πολυστίχου γενομένης
[2, 19]	καθ´ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ	πράγματός	τε καὶ προσώπου τὰ τρία
[2, 25]	ἦν. Ἐν τούτοις καθεστώτων τῶν	πραγμάτων,	Μαγνέντιος περὶ τὰ ἑσπέρια μέρη
[2, 1]	πεπονθότι καὶ τοῖς γινομένων τῶν	πραγμάτων	παροῦσιν, ἢ τοῖς καταστοχασαμένοις αὐτῶν
[2, 16]	βασιλέως βουλήν· πλασάμενος δὲ δημοσίων	πραγμάτων	ποιεῖσθαι φροντίδα, πρόεισιν εἰς τὸ
[2, 23]	ἀδελφοῦ προὐτίθει, καὶ περὶ τοῦ	πρακτέου	διεπυνθάνετο. Οἱ δὲ κρεῖσσον ἔφασαν
[2, 8]	πρῶτον μὲν ὡς παρὰ κανόνα	πράξαντα	ὃν αὐτοὶ ὥρισαν τότε, ὅτι
[2, 22]	ποιησάμενοι, τὰ δοκοῦντα αὐτοῖς ἑκάτεροι	πράξαντες,	κατὰ πόλεις τὰς ἑαυτῶν ἀνεχώρησαν.
[2, 7]	Καὶ ὁ μὲν βασιλεὺς ταῦτα	πράξας	ἐπὶ τὴν Ἀντιόχειαν ὥρμησεν. ~Ὡς
[2, 10]	ἐκεῖ τότε γενομένη σύνοδος ταῦτα	πράξασα	καὶ ἄλλα τινα νομοθετήσασα διελύθη.
[2, 23]	ὑμῖν πρέπει, καὶ τῇ ἡμετέρᾳ	πρᾳότητι	προσήκειν συνέστηκεν. Ὑπὲρ γὰρ τοῦ
[2, 23]	ἔδει παρὰ τῆς ἡμετέρας ὑπᾶρξαι	πρᾳότητος·	ὥστε πάντα τὰ πρὸ τούτου
[2, 23]	Ἀρειανίζοντες, ὑπερτίθεσθαι μὲν τοῦτο ἔλεγον,	πράττειν	δὲ τὰ δοκοῦντα τῷ βασιλεῖ
[2, 23]	μὲν ἔχεις κελεύειν τε καὶ	πράττειν	ὅσα ἂν θέλῃς· χάριν δὲ
[2, 23]	τῶν κοινωνούντων Ἀθανασίῳ τῷ ἐπισκόπῳ	πραχθὲν	εὑρίσκεται, τοῦτο νῦν ἀπαλειφθῆναι βουλόμεθα·
[2, 23]	τὰ κατ´ αὐτοῦ ἐν δικαστηρίοις	πραχθέντα	δι´ ἑτέρων γραμμάτων ἀφανισθῆναι ἐκέλευσε.
[2, 17]	καὶ τὰ ἐν Τύρῳ πάλαι	πραχθέντα	ἐκ συναρπαγῆς ἐγεγόνει διὰ τὸ
[2, 23]	Ἐπιστολὴ περὶ τοῦ ἀφανισθῆναι τὰ	πραχθέντα	κατὰ Ἀθανασίου Νικητὴς Κωνστάντιος Αὔγουστος
[2, 23]	ἡγήσασθε. Τοῦτο γὰρ καὶ ὑμῖν	πρέπει,	καὶ τῇ ἡμετέρᾳ πρᾳότητι προσήκειν
[2, 23]	κατὰ τῶν ἀτάκτων τιμωρίαν, τὰ	πρέποντα	καὶ ἁρμόζοντα τῷ τῆς ἱερᾶς
[2, 23]	ἐν Ἀλεξανδρείᾳ Ἰούλιος ἐπισκόποις καὶ	πρεσβυτέροις	καὶ διακόνοις καὶ λαῷ παροικοῦντι
[2, 23]	Κωνστάντιος, μέγιστος, Σεβαστὸς, ἐπισκόποις καὶ	πρεσβυτέροις	τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας. Οὐκ ἀπελείφθη
[2, 6]	Παῦλον τὸν ὑπ´ αὐτοῦ χειροτονηθέντα	πρεσβύτερον,	ἄνδρα νέον μὲν τὴν ἡλικίαν,
[2, 2]	διαθήκη, διὰ τιμῆς ἦγε τὸν	πρεσβύτερον,	παρρησίας τε μετεδίδου πολλῆς, εἴς
[2, 2]	ἐπράχθη λεκτέον. Τὴν διαθήκην ὁ	πρεσβύτερος	καὶ τὰ ἐνταλθέντα παρὰ τοῦ
[2, 2]	ὄνομα ἦν Εὐσέβιος· τοῦτον ὁ	πρεσβύτερος	συνθέσθαι τῇ Ἀρείου δόξῃ συνέπεισεν.
[2, 23]	σῶν πρεσβυτέρων, ἤρεσεν ὅπως ἀποσταλέντος	πρεσβυτέρου	πρός σε, ἐλθεῖν πρὸς τὸ
[2, 2]	διὰ τῶν εὐνούχων καὶ τοῦ	πρεσβυτέρου	τῇ Ἀρείου δόξῃ προστίθεται. Μετ´
[2, 2]	δὲ κατεσκεύαζον ὑπουργῷ χρώμενοι τῷ	πρεσβυτέρῳ,	ὃς τῆς Ἀρείου ἀνακλήσεως αἴτιος
[2, 10]	γὰρ ἐπίσκοποι ὄντες ἀκο λουθήσομεν	πρεσβυτέρῳ;	οὔτε ἄλλην τινα πίστιν παρὰ
[2, 23]	Ἐδέσῃ διετρίβομεν, παρόντων τῶν σῶν	πρεσβυτέρων,	ἤρεσεν ὅπως ἀποσταλέντος πρεσβυτέρου πρός
[2, 19]	εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, μὴ εἶναι	πρὸ	αἰώνων θέλοντας, ἀλλ´ ἔκτοτε Χριστὸν
[2, 19]	οὐ προγνωστικῶς συνόντα καὶ συνδιατρίβοντα	πρὸ	αἰώνων τῷ ἑαυτοῦ Πατρὶ, καὶ
[2, 21]	ἀνθρωπότητος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν. Καὶ	πρό	γε ἁπάντων τούτων ὁ ἀπόστολος
[2, 20]	προσεδέξαντο· οἱ δὲ ἑσπέριοι, ὅτι	πρὸ	διαγνώσεως οἱ καθελόντες ἀπέφυγον, καὶ
[2, 19]	Χριστὸν τὸν Κύριον ἡμῶν, τὸν	πρὸ	πάντων τῶν αἰώνων γεννηθέντα ἐκ
[2, 10]	τὰ πάντα ἐγένετο· τὸν γεννηθέντα	πρὸ	πάντων τῶν αἰώνων ἐκ τοῦ
[2, 18]	Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν, τὸν	πρὸ	πάντων τῶν αἰώνων ἐκ τοῦ
[2, 10]	ἕνα Υἱὸν τοῦ Θεοῦ μονογενῆ,	πρὸ	πάντων τῶν αἰώνων ὑπάρχοντα, καὶ
[2, 19]	ἐκ τῆς παρθένου σάρκα ἀνείληφε,	πρὸ	τετρακοσίων ὅλων ἐτῶν· ἔκτοτε γὰρ
[2, 3]	ὅμως ἐπειδὴ ἀνθρωπίνῳ κλήρῳ προληφθεὶς	πρὸ	τοῦ τὴν εὐχὴν πληρῶσαι ἀνεπαύσατο,
[2, 10]	ἢ αἰῶνα εἶναι ἢ γεγονέναι,	πρὸ	τοῦ τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ,
[2, 25]	αὐτοῦ διεδέξαντο, ὡς ἐν τῷ	πρὸ	τούτου βιβλίῳ πεποιήμεθα μνήμην. Ἰστέον
[2, 20]	μὲν καθῄρητο, ὡς ἐν τῷ	πρὸ	τούτου βιβλίῳ πεποιήμεθα μνήμην· τότε
[2, 23]	Λιβύῃ ἡγεμόσιν. Εἴ τί ποτε	πρὸ	τούτου ἐπὶ βλάβῃ καὶ ὕβρει
[2, 23]	ὑπᾶρξαι πρᾳότητος· ὥστε πάντα τὰ	πρὸ	τούτου κατὰ τῶν αὐτῷ κεκοινωνηκότων
[2, 15]	ἂν, ἢ φθεγγόμενος εὔφημα ἂν	πρὸ	τούτων ἐφθέγγετο. Νῦν δὲ ταῦτα
[2, 19]	οἴδαμεν· τὸν δὲ Υἱὸν γεγεννῆσθαι	πρὸ	τῶν αἰώνων, καὶ μηκέτι ὁμοίως
[2, 19]	τὸν Χριστὸν μὴ εἶναι Θεὸν	πρὸ	τῶν αἰώνων, μήτε Χριστὸν, μήτε
[2, 23]	δὲ γνώρισμα τῆς ἑκάστου ὀρθῆς	προαιρέσεως	ἔσται ἡ πρὸς τοῦτον ἕνωσις.
[2, 23]	τῆς τε ἡμετέρας ψυχῆς τὴν	προαίρεσιν,	καὶ ὅτι τούτων ὧν εὔχῃ
[2, 23]	ἐπειδὴ ἴσως ὁ φόβος τὴν	προαίρεσιν	τῆς σῆς προθέσεως ἐνεπόδιζε, διὰ
[2, 3]	πληρῶσαι ἀνεπαύσατο, ἀκόλουθον ἡγησάμην τὴν	προαίρεσιν	τοῦ τῆς θείας μνήμης βασιλέως,
[2, 17]	τὴν ζημίαν ἠπείλησεν. Ὁ δὲ	προαισθόμενος	τῆς βασιλέως ἀπειλῆς χρήται φυγῇ
[2, 19]	ἀρνούμεθα τὸν Χριστὸν Θεὸν εἶναι	προαιώνιον·	ὁποῖοι εἰσὶν οἱ ἀπὸ Παύλου
[2, 19]	Φωτεινοῦ, τῶν Ἀγκυρογαλατῶν· οἳ τὴν	προαιώνιον	ὕπαρξίν τε καὶ θεότητα τοῦ
[2, 6]	ἄνδρα νέον μὲν τὴν ἡλικίαν,	προβεβη	κότα δὲ ταῖς φρεσίν· εἰ
[2, 8]	βασιλέως, ἐν ὑπατείᾳ Μαρκέλλου καὶ	Προβίνου·	ἦν δὲ πέμπτον ἔτος τοῦτο
[2, 10]	τοῦ Εὐσεβίου ἐν τῇ Ἀντιοχείᾳ	προβληθέντος	καὶ δεδοικότος τὴν εἰς Ἀλεξάνδρειαν
[2, 9]	τε Εὐσεβίου τοῦ Κωνσταντινουπόλεως ἐπισκόπου	προβληθῆναι	εἰς τὴν Ἀλεξανδρείας ἐπισκοπήν· ἀλλ´
[2, 23]	ἀδελφοῦ μου, παυσαμένων δὲ τῶν	προγενομένων,	καὶ τῆς πολυ τιμήτου κατ´
[2, 19]	Θεοῦ καὶ Χριστὸν, καὶ οὐ	προγνωστικῶς	συνόντα καὶ συνδιατρίβοντα πρὸ αἰώνων
[2, 16]	Θεσσαλονίκην ἐλθεῖν, ἧς καὶ ἐκ	προγόνων	ὁ Παῦλος ἐτύγχανεν ὢν, ἐν
[2, 24]	οὖν κατὰ Ἀθανάσιον οὕτως τότε	προέβαινεν.	~Περὶ τῶν τυράννων Μαγνεντίου καὶ
[2, 12]	καὶ ὡς οἱ Ἀρειανοὶ Μακεδόνιον	προεβάλλοντο.	Ἀλλ´ οὐκ ἔφθασε μαθεῖν Εὐσέβιος
[2, 8]	λίθον ἐκίνει, ὅπως ἂν ὃ	προέθετο	κατεργάσηται. Κατασκευάζει οὖν σύνοδον ἐν
[2, 15]	ἀναιρεθέντος, καθὰ καὶ ἤδη φθάσαντες	προείπομεν.	Κατ´ αὐτὸ δὲ καὶ Παῦλος
[2, 23]	Καὶ αὖθις οὖν παραινοῦμεν τοῖς	προειρημένοις	ἐμμένειν· τὸν δὲ ἐπίσκοπον ψήφῳ
[2, 23]	ἱερᾶς θρησκείας θεσμῷ διαφυλάττοντες, τὸν	προειρημένον	διὰ πάσης αἰδοῦς καὶ τιμῆς
[2, 23]	ἣν ἐκ τῆς διδασκαλίας τοῦ	προειρημένου	ἀδελφοῦ μου ἐπαιδεύθητε, ἔγνωτε ἀληθῶς,
[2, 10]	αἱ θεῖαι γραφαὶ παραδεδώκασι τῶν	προειρημένων	ἕκαστα, ἢ εἴ τις ἄλλο
[2, 23]	εὐχαῖς ὑμᾶς διαρκῶς αὐτῷ, ὡς	προείρηται,	προστάτῃ καὶ ἐπικούρῳ χρωμένους πρὸς
[2, 16]	δὲ δημοσίων πραγμάτων ποιεῖσθαι φροντίδα,	πρόεισιν	εἰς τὸ λουτρὸν τὸ δημόσιον
[2, 8]	τοῦ τῶν Αὐγούστων πατρὸς Κωνσταντίνου.	Προειστήκει	δὲ τότε τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ
[2, 21]	ἐπικατασκευαζομένων, ἀκόλουθον ἐστὶ μετὰ τῶν	προεκτεθέντων	ἁπάντων, καὶ τὸ, Κύριος ἔκτισέ
[2, 19]	ἀγράφων ἐπισφαλῶς λέγοντας, χρονικὸν διάστημα	προενθυμητέον	αὐτοῦ, ἀλλ´ ἢ μόνον τὸν
[2, 15]	μάλιστα Σαβῖνος ὁ τῆς Μακεδονίου	προεστὼς	αἱρέσεως· ὃς εἰ διελογίζετο, πόσα
[2, 18]	Φωτεινὸς γὰρ τῶν ἐκεῖ ἐκκλησιῶν	προεστὼς,	γένος τῆς μικρᾶς Γαλατίας, Μαρκέλλου
[2, 6]	τήνδε τὴν πόλιν τῶν ἐκκλησιῶν	προεστὼς,	ὁ τὴν πρὸς Ἄρειον μάχην
[2, 3]	σχῆμα εἰς τοῦτο ἐκίνει καὶ	προέτρεπεν.	Ἡ θεία πρόνοια ὑμᾶς διαφυλάξοι,
[2, 21]	ἐξ οὐκ ὄντων καὶ κτίσμα	προηγμένον	ἐκ τοῦ μὴ ὄντος τὸν
[2, 8]	περὶ Εὐσέβιον οὖν ἔργον τίθενται	προηγουμένως	Ἀθανάσιον διαβάλλειν, πρῶτον μὲν ὡς
[2, 3]	ἐπίσκοπον τῷ ἰδίῳ τόπῳ παρασχεῖν	προῄρητο,	ὅμως ἐπειδὴ ἀνθρωπίνῳ κλήρῳ προληφθεὶς
[2, 23]	τοῦ βίου, παρρησιασάμενος μὲν τῇ	προθέσει	καὶ τῇ οὐρανίᾳ διδασκαλίᾳ, ἀποδειχθεὶς
[2, 23]	ὡς ἂν τῆς τοιαύτης ὑμῶν	προθέσεως	εἰς τὰς ἁπάντων εὐχὰς διαβαινούσης,
[2, 23]	φόβος τὴν προαίρεσιν τῆς σῆς	προθέσεως	ἐνεπόδιζε, διὰ τοῦτο δωρεᾶς πληρέστατα
[2, 23]	ἐπὶ πολὺ ὑπερεθέμην γράψαι τὴν	πρόθεσιν	τῆς ἐμῆς διανοίας, προσδοκῶν αὐθαίρετόν
[2, 20]	ἄλλοι δὲ τὸ στενὸν τῆς	προθεσμίας	ἐμέμφοντο, τὴν αἰτίαν ἐπὶ Ἰούλιον
[2, 23]	τὴν τῆς ἱερᾶς θρησκείας ἐπίγνωσιν	προθυμότατα	σπεύδοιεν, Ἀλεξανδρεῖς προσφιλέστατοι. Καὶ αὖθις
[2, 10]	Ταῦτα μὲν οὖν ὅπως ἐγένετο,	προϊόντος	τοῦ λόγου δηλώσομεν. Ἡ δὲ
[2, 9]	ὁ δὲ τῆς ἐν Σκυθοπόλει	προΐστατο	ἐκκλησίας. Μετὰ ταῦτα δὲ ἐπιδημήσαντος
[2, 5]	αὐτῶν ἐν ὑπατείᾳ Ἀκινδύνου καὶ	Πρόκλου.	~Ὡς Ἀλέξανδρος ὁ Κωνσταντίνου πόλεως
[2, 19]	αὐτὸν μετὰ τὴν ἐνανθρώπησιν ἐκ	προκοπῆς	τεθεοποιῆσθαι λέγοντες, τῷ τὴν φύσιν
[2, 19]	προσθήκας τε πλείστας παρὰ τὰ	προλαβόντα	περιέχουσα, ἐν τούτοις ἐξετέθη τοῖς
[2, 24]	διαπύρως σπουδάζοντες, καταγνόντες τότε τῆς	προλαβούσης	σπουδῆς ἐπὶ τὴν Ῥώμην ἀνῆλθον·
[2, 3]	προῄρητο, ὅμως ἐπειδὴ ἀνθρωπίνῳ κλήρῳ	προληφθεὶς	πρὸ τοῦ τὴν εὐχὴν πληρῶσαι
[2, 10]	καὶ αἰσθητῶν δημιουργόν τε καὶ	προνοητήν·	καὶ εἰς ἕνα Υἱὸν τοῦ
[2, 3]	ἐκίνει καὶ προέτρεπεν. Ἡ θεία	πρόνοια	ὑμᾶς διαφυλάξοι, ἀδελφοὶ ἀγαπητοί. Τούτοις
[2, 23]	τὴν ὀφειλομένην παρὰ τῆς παντεφόρου	προνοίας	ἀπηνέγκατο ψῆφον· ἀπολαβὼν βουλήσει τοῦ
[2, 23]	ἐπὶ πολὺ τῆς τοῦ ἐπισκοποῦντος	προνοίας	ἐστέρησθε, Ἀθανάσιον τὸν ἐπίσκοπον, ἄνδρα
[2, 23]	ἐκελεύσαμεν, καθ´ ὁμοιότητα τῆς φθανούσης	προνοίας,	καὶ νῦν τῆς ὑφ´ ἡμῶν
[2, 15]	καθ´ ἑαυτούς· ὁ δὲ, ἅτε	προνόμια	τῆς ἐν Ῥώμῃ ἐκκλησίας ἐχούσης,
[2, 1]		~Προοίμιον,	δι´ ἣν αἰτίαν τὸ πρῶτον
[2, 23]	δὲ ἤδη εὐφραίνει ἐννοούμενον καὶ	προορῶντα	τῷ λογισμῷ τὴν ἐπὶ τῇ
[2, 15]	τόπον ἀποδιδοὺς, καὶ καθαπτόμενος τῶν	προπετῶς	καθελόντων αὐτούς. Οἱ δὲ ἀναζεύξαντες
[2, 24]	τε ὁμοουσίῳ‘ συνέθεντο, καὶ γράμματα	πρὸς	Ἀθανάσιον διαπεμψάμενοι κοινωνεῖν αὐτῷ τοῦ
[2, 23]	ἔχει τὸν τρόπον· Ἐπιστολὴ Κωνσταντίου	πρὸς	Ἀθανάσιον Κωνστάντιος νικητὴς Αὔγουστος Ἀθανασίῳ
[2, 23]	ἡμῶν χάριτος ἐνέχυρον. Ἄλλη ἐπιστολὴ	πρὸς	Ἀθανάσιον Κωνστάντιος νικητὴς Αὔγουστος Ἀθανασίῳ
[2, 24]	τοῦ Μαξίμου οἱ ἀπεχθῶς ἔχοντες	πρὸς	Ἀθανάσιον, ὅτι πρότερον καθελὼν αὐτὸν,
[2, 6]	τῶν ἐκκλησιῶν προεστὼς, ὁ τὴν	πρὸς	Ἄρειον μάχην ἀγωνισάμενος, τὸν ἐνθάδε
[2, 20]	τίθησι μὲν τὰ ῥήματα Μαρκέλλου,	πρὸς	αὐτὰ δὲ διαγωνίζεται, ὡς ψιλὸν
[2, 23]	τῶν οὐρανίων ἐπαγγελιῶν καὶ τῆς	πρὸς	αὐτὰς ἀγάπης, ἣν ἐκ τῆς
[2, 20]	ἀνεσκεύασεν ἐν ὅλοις τρισὶ βιβλίοις	πρὸς	αὐτὸν διαλεγόμενος, ἃ πρὸς Μάρκελλον‘
[2, 23]	ἔτι ὑποστελλομένου καὶ ἀμφιβάλλοντος ἐλθεῖν	πρὸς	αὐτὸν ηὐλαβεῖτο γὰρ τὰς τῶν
[2, 17]	Ἐπέμπετο δὲ καὶ ἕτερα γράμματα	πρὸς	αὐτὸν παρὰ τῶν ἐν Αἰγύπτῳ
[2, 23]	τῶν Ἀρειανιζόντων ὑποβαλλόμενος· καὶ φησὶ	πρὸς	αὐτόν· Τὸν μὲν θρόνον τὸν
[2, 21]	οὐ πατὴρ γένοιτ´ ἂν τοῦ	πρὸς	αὐτοῦ δημιουργουμένου· τοῦ δὲ ἐξ
[2, 23]	καὶ τῆς εὐχῆς σου ἐπιτυχεῖν.	Πρὸς	δὲ πληρεστάτην διήγησιν Ἀχήταν τὸν
[2, 11]	κατὰ Ἀθανάσιον γενέσθαι παρακαλῶν, καὶ	πρὸς	ἑαυτὸν καλεῖν τὴν δίκην. ~Ὡς
[2, 17]	Εὐσεβίου τοῦ τετελευτηκότος γράμματα, καλεῖ	πρὸς	ἑαυτὸν τὸν Ἀθανάσιον, πυθόμενος τὸν
[2, 23]	ἀνάγκῃ καταστὰς ὁ βασιλεὺς ἐκάλει	πρὸς	ἑαυτὸν τοὺς περὶ Ἀθανάσιον. Καὶ
[2, 23]	σε δημοσίοις ὀχήμασι, καὶ σπουδάσαι	πρὸς	ἡμᾶς, ἵνα ὧν ἐπιθυμεῖς ἀπολαῦσαι
[2, 23]	διανοίας, προσδοκῶν αὐθαίρετόν σε παραγενέσθαι	πρὸς	ἡμᾶς, καὶ τῶν καμάτων αἰτεῖν
[2, 23]	τὴν σὴν παρουσίαν ταχεῖαν ποιῆσαι	πρὸς	ἡμᾶς σπουδάσῃς, καὶ οὕτω δυνηθῇς
[2, 17]	Παρεθέμεθα δ´ ἂν καὶ τὰς	πρὸς	Ἰούλιον ἐπιστολὰς καὶ τὴν παρ´
[2, 17]	τὴν παρὰ τῶν ἐν Ἀντιοχείᾳ	πρὸς	Ἰούλιον οὐ παρέλειπε. Τοῦτο δὲ
[2, 11]	δὲ ὅσα ἐβούλετο κατεργασάμενος, διεπρεσβεύετο	πρὸς	Ἰούλιον τὸν Ῥώμης ἐπίσκοπον, αὐτὸν
[2, 23]	Εἰ γὰρ καὶ τῷ σώματι	πρὸς	καιρὸν ἔδοξεν ἀφ´ ὑμῶν ἀφελκυσθῆναι,
[2, 3]	τὸν τοῦ προσκυνητοῦ νόμου ὑποφήτην	πρὸς	καιρὸν εἰς τὰς Γαλλίας ἀπεστάλθαι,
[2, 21]	μὲν ὁ Εὐσέβιος ἐν τοῖς	πρὸς	Μάρκελλον διέξεισιν· ἡμεῖς δὲ αὐτὰ
[2, 20]	βιβλίοις πρὸς αὐτὸν διαλεγόμενος, ἃ	πρὸς	Μάρκελλον‘ ἐπέγραψε· καὶ τίθησι μὲν
[2, 21]	ἐν τῷ πρώτῳ βιβλίῳ τῷ	πρὸς	Μάρκελλον κατὰ λέξιν φησίν· Ὁ
[2, 21]	ἐν τῷ πρώτῳ λόγῳ τῷ	πρὸς	Μάρκελλον φησίν. Καὶ ἐν τρίτῳ
[2, 25]	γενομένης, ἐπικρατέστερα τότε τὰ Περσῶν	πρὸς	ὀλίγον ἔδοξε γίνεσθαι. Καθ´ ὃν
[2, 23]	δὲ τῇ Κωνσταντινουπόλει Μακεδόνιος Παύλῳ	πρὸς	ὀλίγον ὑπεξέστη, καθ´ ἑαυτὸν ἐν
[2, 21]	τῷ συνεχῶς λέγειν διὰ Χριστοῦ.	Πρὸς	ὃν ἀποκρινούμεθα, ὅτι τῇ λέξει
[2, 19]	ἐκ Θεοῦ. Οὗτος γάρ ἐστι	πρὸς	ὃν εἶπεν ὁ Πατὴρ, ὅτι
[2, 7]	ἐπιστὰς ὁ βασιλεὺς τῇ Κωνσταντινουπόλει	πρὸς	ὀργὴν ἐκκάεται ἐπὶ τῇ γενομένῃ
[2, 15]	ἐκκλησίας καταλαμβάνουσι, καὶ τὰς ἐπιστολὰς	πρὸς	οὓς ἐγράφησαν διαπέμπονται. Οἱ δὲ
[2, 19]	αἰώνων τῷ ἑαυτοῦ Πατρὶ, καὶ	πρὸς	πᾶσαν διακονησάμενον αὐτῷ τὴν δημιουργίαν,
[2, 25]	τὴν ἐκείνου ἀναίρεσιν ὁ Περσικὸς	πρὸς	Ῥωμαίους ἐκινήθη πόλεμος, καθ´ ὃν
[2, 23]	πρεσβυτέρων, ἤρεσεν ὅπως ἀποσταλέντος πρεσβυτέρου	πρός	σε, ἐλθεῖν πρὸς τὸ ἡμέτερον
[2, 23]	τινες τοῦ λαοῦ διακρινόμενοι τὴν	πρός	σε κοινωνίαν, μίαν ἐν τῇ
[2, 22]	τοὺς μάτην αὐτοῖς προσφυομένους, ἀποστελῶ	πρός	σε τοὺς ἄνδρας· εἰ δ´
[2, 1]	τοὺς ἀναγινώσκοντας ἀπεργάσασθαι. Ἐπεὶ δὲ	πρὸς	σὴν χάριν, ὦ ἱερὲ τοῦ
[2, 22]	Ὡς δὲ ὁ Κωνστάντιος παρεῖλκε	πρὸς	τὰ γραφόμενα, αἵρεσιν αὖθις προὐτίθει
[2, 20]	καὶ Μαρκέλλῳ τῷ Ἀγκύρας, τῆς	πρὸς	τῇ μικρᾷ Γαλατίᾳ, ὃς πάλαι
[2, 3]	Τοιγαροῦν εἰ καὶ τὰ μάλιστα	πρὸς	τὴν προσφιλεστάτην ὑμῶν θεοσέβειαν ὁ
[2, 23]	πόλει ἐκκλησίαν ἔασον ἔχειν αὐτούς.	Πρὸς	τὴν πρότασιν ταύτην Ἀθανάσιος γοργῶς
[2, 23]	καὶ νῦν ταῦτα τὰ γράμματα	πρὸς	τὴν σὴν στερρότητα δεδηλώκαμεν. Διὸ
[2, 23]	διὰ τοῦτο δωρεᾶς πληρέστατα γράμματα	πρὸς	τὴν σὴν στερρότητα διεπεμψάμεθα· ἵνα
[2, 23]	καθ´ ἑκάστην πόλιν τοῖς διακρινομένοις	πρὸς	τὴν τῶν Ἀρειανιζόντων κοινωνίαν. Τὴν
[2, 3]	τῶν φαύλων διαστροφῆς ἀνήκεστα ὑποστῇ.	Πρὸς	τὸ διαπαῖξαι τοίνυν ταύτην ἀφῃρέθη
[2, 23]	ἀποσταλέντος πρεσβυτέρου πρός σε, ἐλθεῖν	πρὸς	τὸ ἡμέτερον κομιτάτον σπουδάσῃς, ἐπὶ
[2, 23]	προείρηται, προστάτῃ καὶ ἐπικούρῳ χρωμένους	πρὸς	τὸ Θεῖον ἐμμένειν συνήθως παραινοῦμεν·
[2, 18]	τὰ κατ´ αὐτοὺς ἰδιοπαθεῖ· καὶ	πρὸς	τὸν ἀδελφὸν γράμματα διαπέμπεται, δηλῶν
[2, 22]	προσδέχεσθαι πόλεμον. Ἔστι δὲ τὰ	πρὸς	τὸν ἀδελφὸν γραφέντα τάδε· Ὧδε
[2, 23]	ἐπιθυμεῖς ἀπολαῦσαι δυνηθείης. Ἄλλη ἐπιστολὴ	πρὸς	τὸν αὐτόν Κωνστάντιος νικητὴς Αὔγουστος
[2, 23]	καὶ προσηκόντως ὑποδεξάμενοι, καὶ ταῖς	πρὸς	τὸν Θεὸν εὐχαῖς βοηθὸν προστησάμενοι,
[2, 10]	κτίσεως, τὸν ὄντα ἐν ἀρχῇ	πρὸς	τὸν Θεὸν, Λόγον Θεὸν, κατὰ
[2, 23]	ἀγάπης ἀεὶ τὰς εὐχὰς ἀνενηνοχέναι	πρὸς	τὸν Θεόν. Μνήμονες γὰρ ὄντες
[2, 9]	χρῆται, καὶ ἄπεισιν εἰς Λαοδίκειαν	πρὸς	τὸν περὶ αὐτοῦ πολλὰ εἰπόντα
[2, 23]	ἐπέστειλεν· Ἐπιστολὴ Ἰουλίου ἐπισκόπου Ῥώμης	πρὸς	τοὺς ἐν Ἀλεξανδρείᾳ Ἰούλιος ἐπισκόποις
[2, 19]	τὸ εἶναι Θεόν. Βδελυσσόμεθα δὲ	πρὸς	τούτοις καὶ ἀναθεματίζομεν καὶ τοὺς
[2, 23]	ἑκάστου ὀρθῆς προαιρέσεως ἔσται ἡ	πρὸς	τοῦτον ἕνωσις. Ὅσοι γὰρ ἂν,
[2, 23]	τὴν οἰκείαν εὐτροπίαν γνώριμον, πάλιν	πρὸς	ὑμᾶς ἀποστεῖλαι ἐδικαιώσαμεν. Τοῦτον συνήθως
[2, 23]	οὐ πολλῶν μοι χρεία λόγων	πρὸς	ὑμᾶς ἐπιστέλλοντι· ὅσα γὰρ ὑμῖν
[2, 23]	παρ´ ὑμῶν ἀγαπώμενος. Ἐπανέρχεται τοιγαροῦν	πρὸς	ὑμᾶς λαμπρότερος νῦν ἢ ὅτε
[2, 23]	τὰς ἐπιβουλὰς ἐκκλίνειν, καὶ ἀποκατασταθήσεσθαι	πρὸς	ὑμετέραν παράκλησιν, φέρων ὑμῖν ἅμα
[2, 16]	ἐκκλησίαν ἔκτιζεν, ἥτις Σοφία‘ μὲν	προσαγορεύεται	νῦν· συνῆπται δὲ τῇ ἐπωνύμῳ
[2, 23]	εἰδώλων πλάνῃ ἔτι καὶ νῦν	προσανέχοντες	ἐπὶ τὴν τῆς ἱερᾶς θρησκείας
[2, 7]	ὁ βασιλεὺς Κωνστάντιος Παῦλον τὸν	προσβληθέντα	ἐπίσκοπον ἐκβάλλει· Εὐσεβίῳ δὲ ἐκ
[2, 22]	τοῦτο ἐχθρόν τε εἶναι καὶ	προσδέχεσθαι	πόλεμον. Ἔστι δὲ τὰ πρὸς
[2, 16]	Ὁ μὲν οὖν Παῦλος, παρὰ	προσδοκίαν	ἐκβληθεὶς τῆς ἐκκλησίας ἐν ταὐτῷ
[2, 11]	ἦν· ὁ δὲ λαὸς ἐπαννύχιζε	προσδοκωμένης	συνάξεως. Ἥκει δὲ ὁ στρατηγὸς
[2, 23]	τὴν πρόθεσιν τῆς ἐμῆς διανοίας,	προσδοκῶν	αὐθαίρετόν σε παραγενέσθαι πρὸς ἡμᾶς,
[2, 20]	ὑπ´ αὐτῶν καθαιρεθέντας οἱ ἑσπέριοι	προσεδέξαντο·	οἱ δὲ ἑσπέριοι, ὅτι πρὸ
[2, 20]	διὰ τὸ μὴ συνιέναι οὐ	προσεδέχοντο,	ἀρκεῖν τὴν ἐν Νικαίᾳ πίστιν
[2, 19]	οὐδὲν γὰρ πρόσφατον ὁ Χριστὸς	προσείληφεν	ἀξίωμα· ἀλλ´ ἄνωθεν τέλειον αὐτὸν,
[2, 23]	παρ´ ὑμῖν δικασταῖς διὰ γραμμάτων	προσετάξαμεν	ἅπαντας οὓς ἂν στασιώδεις καταμάθοιεν
[2, 16]	εὐτρεπισθὲν, ταχέως ἐπ´ ἐξορίαν ἐπέμπετο.	Προσέταξέν	τε ὁ ἔπαρχος ἐπὶ τὴν
[2, 10]	πίστεως αὐτοῦ γενόμενοι, μᾶλλον αὐτὸν	προσηκάμεθα	ἤπερ ἠκολουθήσαμεν. Καὶ γνώσεσθε ἀπὸ
[2, 23]	πρέπει, καὶ τῇ ἡμετέρᾳ πρᾳότητι	προσήκειν	συνέστηκεν. Ὑπὲρ γὰρ τοῦ πᾶσαν
[2, 23]	ἅμα αὐτῷ κληρικοὶ, τούτοις βεβαιωθῆναι	προσηκόντως.	Ἀλλὰ μὴν καὶ τοῦτο τῇ
[2, 23]	ἀποστεῖλαι ἐδικαιώσαμεν. Τοῦτον συνήθως καὶ	προσηκόντως	ὑποδεξάμενοι, καὶ ταῖς πρὸς τὸν
[2, 10]	Ἅγιον Πνεῦμα. Εἰ δὲ δεῖ	προσθεῖναι,	πιστεύομεν καὶ περὶ σαρκὸς ἀναστάσεως,
[2, 19]	δὲ πίστις διὰ μακροτέρων γραφεῖσα,	προσθήκας	τε πλείστας παρὰ τὰ προλαβόντα
[2, 6]	δύο διετέτμητο μέρη, τῶν μὲν	προσκειμένων	τῷ Ἀρειανῷ δόγματι, τῶν δὲ
[2, 3]	διὰ τοῦτο Ἀθανάσιον τὸν τοῦ	προσκυνητοῦ	νόμου ὑποφήτην πρὸς καιρὸν εἰς
[2, 23]	τοῖς πᾶσι διά τε τὴν	προσοῦσαν	ὀρθοτήτα καὶ διὰ τὴν οἰκείαν
[2, 23]	ἔγνωτε ἀληθῶς, καὶ κατὰ τὴν	προσοῦσαν	ὑμῖν ὀρθὴν πίστιν κατειλήφατε τοῦτο,
[2, 23]	διεπεμψάμεθα· ἵνα ἀφόβως ταῖς ἡμετέραις	προσόψεσι	ταχεῖαν τὴν σαυτοῦ παρουσίαν παρασχεῖν
[2, 3]	Ὅστις ἐπειδὰν τῆς ὑμετέρας τύχῃ	προσόψεως,	ὅσης παρ´ ἐμοῦ αἰδοῦς τετύχηκε
[2, 23]	τῷ ἰδόντα σε τὴν ἡμετέραν	πρόσοψιν	εὐθέως εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν ὁδεῦσαι.
[2, 19]	δὲ τοῦ Υἱοῦ ἐξηρτημένου καὶ	προσπεφυκότος	τῷ Πατρὶ, καὶ μόνον τοῖς
[2, 16]	ὁ ἔπαρχος τοῦ βασιλέως τὸ	πρόσταγμα.	Καὶ ὁ μὲν ἐπίσκοπος εὐγνωμόνως
[2, 16]	δι´ ὀργῆς ἐτίθετο τὸ γιγνόμενον.	Πρόσταγμα	οὖν ἔγγραφον ἀποστέλλει τῷ ἐπάρχῳ
[2, 23]	οἱ κατηγοροῦντες αὐτοῦ φυγῇ ἐχρήσαντο.	Προστάγματα	οὖν τοῦ βασιλέως εἰς τὰς
[2, 11]	βλάβη γένηται δι´ αὐτόν· καὶ	προστάξας	διακόνῳ κηρύξαι εὐχὴν, αὖθις ψαλμὸν
[2, 23]	ἔχειν. Ταύτην δὲ τὴν ἡμετέραν	πρόσταξιν	φυλαχθῆναι βουλόμεθα· ὥστε ἀποδοθέντος Ἀθανασίου
[2, 23]	ὑμᾶς διαρκῶς αὐτῷ, ὡς προείρηται,	προστάτῃ	καὶ ἐπικούρῳ χρωμένους πρὸς τὸ
[2, 23]	τὴν ἐκκλησίαν, ἧς θείῳ νεύματι	προστάτης	ἐτύγχανε. Τούτῳ τὰ ἀκόλουθα ἔδει
[2, 23]	τὸ ἄφοβον πᾶσι τοῖς αὐτῷ	προστεθειμένοις,	εἴτε ἐπισκοποῖς εἴτε κληρικοῖς. Ἱκανὸν
[2, 23]	τοῦτο τῇ εἰς αὐτὸν χάριτι	προστεθῆναι	ἐδικαιώσαμεν, ὥστε πάντας τοὺς τοῦ
[2, 23]	πρὸς τὸν Θεὸν εὐχαῖς βοηθὸν	προστησάμενοι,	τὴν ὑμῖν τε ἀπρέπουσαν καὶ
[2, 2]	τοῦ πρεσβυτέρου τῇ Ἀρείου δόξῃ	προστίθεται.	Μετ´ οὐ πολὺ δὲ καὶ
[2, 19]	τοὺς ἀτελευτήτους αἰῶνας, οὐδὲν γὰρ	πρόσφατον	ὁ Χριστὸς προσείληφεν ἀξίωμα· ἀλλ´
[2, 21]	πᾶσιν ἀνθρώποις κατήγγειλεν, Οὐδὲν γὰρ	πρόσφατον	ὑπὸ τὸν ἥλιον· ἀλλ´ ἦν
[2, 2]	ἐνταλθέντα παρὰ τοῦ κατοιχομένου βασιλέως	προσφέρει	Κωνσταντίῳ τῷ τοῦ βασιλέως υἱῷ·
[2, 3]	καὶ τὰ μάλιστα πρὸς τὴν	προσφιλεστάτην	ὑμῶν θεοσέβειαν ὁ δεσπότης ἡμῶν,
[2, 23]	θρησκείας ἐπίγνωσιν προθυμότατα σπεύδοιεν, Ἀλεξανδρεῖς	προσφιλέστατοι.	Καὶ αὖθις οὖν παραινοῦμεν τοῖς
[2, 22]	θρόνους, ἐπαμυνόμενος τοὺς μάτην αὐτοῖς	προσφυομένους,	ἀποστελῶ πρός σε τοὺς ἄνδρας·
[2, 6]	εἰ δὲ μόνον ἐκ τοῦ	προσχήματος	τῆς εὐλαβείας δεικνύμενον, αἱρεῖσθαι Μακεδόνιον,
[2, 4]	ἐπίσκοπος ἦν καὶ τὴν Παμφίλου	προσωνυμίαν	ἐκέκτητο, Ἀκάκιος μαθητὴς αὐτοῦ τὴν
[2, 16]	περίβολον ἄμφω ὁρώμεναι μιᾶς τὴν	προσωνυμίαν	ἔχουσαι. ~Ὡς Ἀθανάσιος φοβηθεὶς τὰς
[2, 19]	τρία ὁμολογοῦντες πράγματα, καὶ τρία	πρόσωπα,	τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ
[2, 20]	Σαρδικῇ, οἱ μὲν ἀνατολικοὶ εἰς	πρόσωπον	τῶν ἑσπερίων ἐλθεῖν οὐκ ἐβούλοντο,
[2, 19]	τοῦ αὐτοῦ πράγματός τε καὶ	προσώπου	τὰ τρία ὀνόματα ἀσεβῶς ἐκλαμβάνοντας,
[2, 23]	ἔασον ἔχειν αὐτούς. Πρὸς τὴν	πρότασιν	ταύτην Ἀθανάσιος γοργῶς ὑπαπήντησε καὶ
[2, 6]	κατὰ τὴν Κωνσταντινούπολιν ἑτέρα ταῖς	προτέραις	ἐπισυμπλέκεται ταραχὴ ἐξ αἰτίας τοιαύτης.
[2, 17]	Τῇ Ἀλεξανδρέων ἐκκλησίᾳ σιτηρέσιον ἤδη	πρότερον	δεδώρητο ὁ τῶν Αὐγούστων πατὴρ
[2, 24]	οἱ περὶ τὸ Ἀρειάνιον δόγμα	πρότερον	διαπύρως σπουδάζοντες, καταγνόντες τότε τῆς
[2, 25]	στρατιωτῶν συμβαλὼν ἀνῃρέθη, ἤδη πολλάκις	πρότερον	εἴρηται. Μετὰ δὲ τὴν ἐκείνου
[2, 20]	αὕτη τῆς Ἱσπανίας, ὡς καὶ	πρότερον	εἴρηται— οὐκ ἠνείχοντο μὴ παρεῖναι
[2, 16]	τοῦ βασιλέως μικρὰν οὖσαν τὸ	πρότερον	εἰς κάλλος καὶ μέγεθος ηὔξησε,
[2, 17]	Μακεδονίου αἱρέσεως, οὗ καὶ ἤδη	πρότερον	ἐμνημονεύσαμεν, τὰς παρὰ Ἰουλίου ἐπιστολὰς
[2, 24]	ἀπεχθῶς ἔχοντες πρὸς Ἀθανάσιον, ὅτι	πρότερον	καθελὼν αὐτὸν, αὖθις ἐκ μεταμελείας,
[2, 1]	καὶ ἕτερα πλείονα. Ἡμεῖς οὖν	πρότερον	Ῥουφίνῳ ἀκολουθήσαντες τὸ πρῶτον καὶ
[2, 17]	γράμματα, ἅπερ οἱ ἐν Ἀντιοχείᾳ	πρότερον	συναχθέντες ἀπεστάλκεισαν. Ἐπέμπετο δὲ καὶ
[2, 13]	ὀκτὼ γὰρ ἐγγὺς μυριάδες ἐχορηγοῦντο	πρότερον	τοῦ σίτου ἐκ τῆς Ἀλεξανδρέων
[2, 23]	Εἰ καὶ τὰ μάλιστα διὰ	προτέρων	γραμμάτων ἐδηλώσαμεν, ὅπως ἀμερίμνως εἰς
[2, 23]	τὴν σὴν στερρότητα δεδηλώκαμεν. Διὸ	προτρεπόμεθα	χωρὶς τινὸς ἀπιστίας καὶ φόβου
[2, 20]	ἐπισκοπὴν τῆσδε τῆς χώρας χειροτονοῦσι.	Προὐβάλλοντο	δὲ οἱ μὲν ἀσθένειαν τοῦ
[2, 23]	ἐμοῦ, ταῦτα ἡ ὑμετέρα πίστις	προὔλαβε·	καὶ πεπλήρωται κατὰ Χριστοῦ χάριν
[2, 21]	καὶ ζῶν, προών τε καὶ	προϋπάρχων	τῆς τοῦ παντὸς κόσμου συστάσεως,
[2, 21]	ἥλιον· ἀλλ´ ἦν μὲν καὶ	προϋπῆρχεν,	ἀπεστέλλετο δὲ καθ´ ὃν καιρὸν
[2, 19]	ἑτέρας ὑποστάσεως παρὰ τὸν Πατέρα	προϋποκειμένης,	ἀλλ´ ἐκ μόνου τοῦ Θεοῦ
[2, 23]	τήν τε αἵρεσιν τοῦ ἀδελφοῦ	προὐτίθει,	καὶ περὶ τοῦ πρακτέου διεπυνθάνετο.
[2, 22]	πρὸς τὰ γραφόμενα, αἵρεσιν αὖθις	προὐτίθει	ὁ τῶν ἑσπερίων μερῶν βασιλεὺς,
[2, 8]	ἐν Ἀντιοχείᾳ τῆς Συρίας γενέσθαι,	προφάσει	μὲν τῶν ἐγκαινίων τῆς ἐκκλησίας,
[2, 19]	βασιλείαν ὁμοίως Ἰουδαίοις ἀθετοῦσιν, ἐπὶ	προφάσει	τοῦ συνίστασθαι δοκεῖν τὴν μοναρχίαν.
[2, 2]	πυνθανομένων τῆς ταραχῆς τὴν αἰτίαν	πρόφασιν	εὐθὺς εἶχε ζητήσεως· καὶ ἅμα
[2, 17]	Ἀθανασίου παρὰ τῶν Ἀρειανιζόντων συρράπτεται,	πρόφασιν	ἐφευρόντων τοιαύτην. Τῇ Ἀλεξανδρέων ἐκκλησίᾳ
[2, 23]	οὐχ ἡ τυχοῦσα ἐγένετο, ἣ	πρόφασιν	λοιδορίας παρέσχε τοῖς τὰ ἐναντία
[2, 23]	τοῦ πᾶσαν ἀνασοβὴν καὶ στάσεως	πρόφασιν	περιαιρεθῆναι τῶν ἐθελοκακίᾳ χρωμένων, τοῖς
[2, 21]	τοῦ Θεοῦ κατήγγειλαν ἀκολούθως τῇ	προφητείᾳ	φησάσῃ, Διότι ἰδοὺ στερεῶν βροντὴν,
[2, 21]	πεμπομένοις. Καὶ ὁ εἰπὼν δὲ	προφήτης,	Ἑτοιμάζου τοῦ ἐπικαλεῖσθαι τὸν Θεόν
[2, 10]	γραφῶν παραδεδομένοις ὑπό τε τῶν	προφητῶν	καὶ ἀποστόλων ἀληθινῶς τε καὶ
[2, 19]	νόμον, καὶ λαλήσας διὰ τῶν	προφητῶν,	καὶ τὰ τελευταῖα ἐνανθρωπήσας, καὶ
[2, 19]	αὐτὸν ἡμεῖς οὐχ ἁπλῶς λόγον	προφορικὸν	ἢ ἐνδιάθετον τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ
[2, 19]	ἔχοντα, νῦν μὲν ὡς τὸν	προφορικὸν	λεγόμενον ὑπό τινων, νῦν δὲ
[2, 10]	δεδοικότος τὴν εἰς Ἀλεξάνδρειαν ἄφιξιν,	προχειρίζονται	Γρηγόριον εἰς τὴν Ἀλεξανδρείας ἐπισκοπήν.
[2, 6]	φυλάττοντες Παῦλον εἰς τὴν ἐπισκοπὴν	προχειρίζονται,	οἱ δὲ Ἀρειανίζοντες Μακεδόνιον ἔσπευ
[2, 9]	τούτοις τότε τῆς διαβολῆς γενομένης,	προχειρίζονται	τῆς Ἀλεξανδρείας ἐπίσκοπον, πρῶτον μὲν
[2, 21]	ὡς ὑφεστὼς μὲν καὶ ζῶν,	προών	τε καὶ προϋπάρχων τῆς τοῦ
[2, 12]	Καὶ τοῦτο δὲ ἐποίησαν οἱ	πρώην	Εὐσεβίῳ τῷ πάντα κυκῶντι συμπράττοντες,
[2, 10]	αἰωνίου. Ταῦτα μὲν ἐν τῇ	πρώτῃ	ἐπιστολῇ γράψαντες τοῖς κατὰ πόλιν
[2, 1]	ὅτι οὐ παρεθήκαμεν ἐν τῇ	πρώτῃ	ὑπαγορεύσει τὸ καθαιρετικὸν Ἀρείου οὔτε
[2, 20]	ἐξελάσωσι τοῦ συλλόγου. Ὡς δὲ	Πρωτογένης	ὁ Σαρδικῆς ἐπίσκοπος καὶ Ὅσιος
[2, 1]	~Προοίμιον, δι´ ἣν αἰτίαν τὸ	πρῶτον	καὶ τὸ δεύτερον βιβλίον ἄνωθεν
[2, 1]	ἀλήθειαν ἀνιχνεύσαμεν. Διὸ ἠναγκάσθημεν τὸ	πρῶτον	καὶ τὸ δεύτερον βιβλίον ἄνωθεν
[2, 1]	οὖν πρότερον Ῥουφίνῳ ἀκολουθήσαντες τὸ	πρῶτον	καὶ τὸ δεύτερον τῆς ἱστορίας
[2, 21]	αὐτοῦ εἰπεῖν οὐκ ἄκαιρον ἡγοῦμαι.	Πρῶτον	μὲν γὰρ τῇ ἐν Νικαίᾳ
[2, 9]	γενομένης, προχειρίζονται τῆς Ἀλεξανδρείας ἐπίσκοπον,	πρῶτον	μὲν Εὐσέβιον τὸν ἐπικληθέντα Ἐμισηνόν.
[2, 17]	ἐν Ἀντιοχείᾳ συναχθεῖσιν ἀντιγράφων ἐμέμψατο,	πρῶτον	μὲν οὖν τὸ ἐπαχθὲς τῆς
[2, 2]	Τοῦτο γίνεται φανερὸν κατὰ βραχὺ	πρῶτον	μὲν τοῖς κατὰ τὰ βασίλεια
[2, 20]	διαπέμπονται. Οἱ δὲ ἐν Σαρδικῇ	πρῶτον	μὲν τούτων ἐρήμην κατεψηφίσαντο, ἔπειτα
[2, 8]	ἔργον τίθενται προηγουμένως Ἀθανάσιον διαβάλλειν,	πρῶτον	μὲν ὡς παρὰ κανόνα πράξαντα
[2, 10]	τοῦ Πατρὸς ἀπαράλλακτον εἰκόνα, τὸν	πρωτότοκον	πάσης κτίσεως, τὸν ὄντα ἐν
[2, 2]	δὲ ἐν τῷ χρόνῳ τούτῳ	πρωτότυπος	τῶν κοιτώνων τοῦ βασιλέως εὐνοῦχος,
[2, 1]	μετατεθείκαμεν. Καὶ τοῦτο ἐν τῷ	πρώτῳ	βιβλίῳ ποιήσαντες, καὶ ἐν τῷ
[2, 21]	Εὐσέβιος περὶ τούτου ἐν τῷ	πρώτῳ	βιβλίῳ τῷ πρὸς Μάρκελλον κατὰ
[2, 21]	ὁ Παμφίλου Εὐσέβιος ἐν τῷ	πρώτῳ	λόγῳ τῷ πρὸς Μάρκελλον φησίν.
[2, 17]	Αὐγούστων πατὴρ εἰς διατροφὴν τῶν	πτωχῶν.	Τοῦτο ἔφασαν ἐξαργυρίζειν τὸν Ἀθανάσιον
[2, 13]	βασιλεὺς περὶ τῆς ἀναιρέσεως Ἑρμογένους	πυθόμενος,	ἐκ τῆς Ἀντιοχείας ἱππεὺς ἐλάσας
[2, 16]	βασιλεὺς Κωνστάντιος ἐν Ἀντιοχείᾳ διάγων,	πυθόμενος	πάλιν τὸν Παῦλον ἀπειληφέναι τὸν
[2, 17]	καλεῖ πρὸς ἑαυτὸν τὸν Ἀθανάσιον,	πυθόμενος	τὸν τόπον ἔνθα κέκρυπται. Φθάνει
[2, 11]	ψαλμῳδίας γενομένης, διὰ μιᾶς τῶν	πυλῶν	τῆς ἐκκλησίας πάντες ἐξῄεσαν. Τούτου
[2, 22]	ἐμοὶ Ἀθανάσιος καὶ Παῦλος· ἀλλὰ	πυνθανόμενος	διέγνων εὐσεβείας αὐτοὺς χάριν διώκεσθαι.
[2, 2]	ἀκούοντας ἤγειρεν. Ἕκαστος γὰρ τῶν	πυνθανομένων	τῆς ταραχῆς τὴν αἰτίαν πρόφασιν
[2, 23]	καὶ ἄργυρον, εἰς καθαρότητα τὸ	πῦρ	δοκιμάζει, τί ἄν τις εἴποι
[2, 23]	τοσούτου ἀνδρὸς, ὃς τοσούτων θλίψεων	πυρὰν	καὶ κινδύνους νικήσας ἀποδίδοται νῦν
[2, 19]	ἐνανθρωπῆσαι δι´ ἡμᾶς, καὶ μηδὲ	πώποτε	ἀπολωλεκότα τὸ εἶναι Θεόν. Βδελυσσόμεθα
[2, 21]	λέξεσι ταύταις ἐχρήσατο· καὶ οὐδὲ	πώποτε	ὡς κακοδοξίας διδάσκαλος ἐνομίσθη. Ἔτι
[2, 21]	πάντας δὲ ὁμοφρονῆσαι καὶ ὁμοδοξῆσαι,	πῶς	Ἀρειανίζειν αὐτόν τινες ὑπολαμβάνουσιν; πλανῶνται
[2, 10]	Ἡμεῖς οὔτε ἀκόλουθοι Ἀρείου γεγόναμεν·	πῶς	γὰρ ἐπίσκοποι ὄντες ἀκο λουθήσομεν
[2, 21]	τοῖς λοιποῖς κτίσμασι γενόμενον. Καὶ	πῶς	γὰρ ἔτι ἔσται Υἱὸς, πῶς
[2, 21]	πῶς γὰρ ἔτι ἔσται Υἱὸς,	πῶς	δὲ μονογενὴς τοῦ Θεοῦ, ὁ
[2, 2]	ἀνακλήσεως αἴτιος μικρὸν ἔμπροσθεν ἐγεγόνει.	Πῶς	δὲ τοῦτο ἐπράχθη λεκτέον. Τὴν
[2, 21]	τρίτῳ δὲ ὁ αὐτὸς, διδάσκων	πῶς	δεῖ τὸ κτίσμα τὴν λέξιν
[2, 3]	τὸν βασιλέα τῆς Ἀλεξανδρείας ἐκβαλεῖν.	Πῶς	μὲν οὖν τοῦτο ἐγένετο, μικρὸν