Livre, Chap.
[2, 13]	καὶ ὁ στρατηλάτης Ἑρμογένης ἀνῄρητο.	Ἐάσας	οὖν αὐτὸν ἐν ᾗ ἐχειροτονήθη
[2, 23]	μίαν ἐν τῇ πόλει ἐκκλησίαν	ἔασον	ἔχειν αὐτούς. Πρὸς τὴν πρότασιν
[2, 19]	ἀλλ´ οὐδὲ τὸν Υἱὸν καθ´	ἑαυτὸν	εἶναι ζῆν τε καὶ ὑπάρχειν
[2, 23]	Παύλῳ πρὸς ὀλίγον ὑπεξέστη, καθ´	ἑαυτὸν	ἐν ἰδιαζούσῃ ἐκκλησίᾳ τῆς πόλεως
[2, 23]	διὰ τοῦ καλεῖν Ἀθανάσιον παρ´	ἑαυτόν.	Ἰούλιος δὲ τοῖς ἐν Ἀλεξανδρείᾳ
[2, 11]	Ἀθανάσιον γενέσθαι παρακαλῶν, καὶ πρὸς	ἑαυτὸν	καλεῖν τὴν δίκην. ~Ὡς Εὐσεβίου
[2, 1]	συντάγμασιν, ἐν οἷς τὰ καθ´	ἑαυτὸν	ὀδύρεται πάθη καὶ ὅπως διὰ
[2, 21]	λελέχθαι. Εἰ δὲ λέγει ἐκτίσθαι	ἑαυτὸν,	οὐχ ὡς ἐκ τοῦ μὴ
[2, 17]	τοῦ τετελευτηκότος γράμματα, καλεῖ πρὸς	ἑαυτὸν	τὸν Ἀθανάσιον, πυθόμενος τὸν τόπον
[2, 23]	καταστὰς ὁ βασιλεὺς ἐκάλει πρὸς	ἑαυτὸν	τοὺς περὶ Ἀθανάσιον. Καὶ τέως
[2, 19]	ἀλλὰ ζῶντα Θεὸν Λόγον, καθ´	ἑαυτὸν	ὑπάρχοντα καὶ Υἱὸν Θεοῦ καὶ
[2, 23]	δὶς καὶ τρὶς ἐκάλει παρ´	ἑαυτόν·	ὡς τὰ παρ´ αὐτοῦ γράμματα
[2, 19]	τὸν Θεὸν καὶ Κύριον αὐτὸν	ἑαυτοῦ	εἰδότες, ἑκουσίως αὐτὸν καὶ θέλοντα
[2, 19]	τὰ τελευταῖα ἐνανθρωπήσας, καὶ τὸν	ἑαυτοῦ	Πατέρα πᾶσιν ἀνθρώποις φανερώσας, καὶ
[2, 19]	καὶ συνδιατρίβοντα πρὸ αἰώνων τῷ	ἑαυτοῦ	Πατρὶ, καὶ πρὸς πᾶσαν διακονησάμενον
[2, 21]	ὅλων ὑπὸ τοῦ Κυρίου τοῦ	ἑαυτοῦ	Πατρὸς κατατεταγμένος· τοῦ ἔκτισεν‘ ἐνταῦθα
[2, 19]	μονογενοῦς, τὸν μόνον μὲν ἐξ	ἑαυτοῦ	τὸ εἶναι ἔχοντα, μόνον δὲ
[2, 17]	ἀφίκετο. Ἄμφω οὖν τὰ καθ´	ἑαυτοὺς	γνώριμα καθιστῶσι τῷ ἐκεῖ βασιλεῖ.
[2, 15]	ἐπισκόπῳ Ῥώμης Ἰουλίῳ τὰ καθ´	ἑαυτούς·	ὁ δὲ, ἅτε προνόμια τῆς
[2, 8]	ἐπανελθὼν γὰρ ἀπὸ τῆς ἐξορίας,	ἑαυτῷ	ἐπιτρέψας, εἰς τὴν ἐκκλησίαν εἰσεπήδησε·
[2, 3]	τοῦ κοινοῦ συνεδρίου τῶν ἐπισκόπων,	ἑαυτῷ	ἐπιτρέψας τὴν ἐκκλησίαν κατελάμβανεν. Ἐπὶ
[2, 25]	Ἀφρικήν τε καὶ Λιβύην ὑφ´	ἑαυτῷ	πεποίητο, καὶ αὐτὰς τὰς Γαλλίας
[2, 16]	Παῦλον· καὶ κρύπτει μὲν παρ´	ἑαυτῷ	τὴν τοῦ βασιλέως βουλήν· πλασάμενος
[2, 22]	ἑκάτεροι πράξαντες, κατὰ πόλεις τὰς	ἑαυτῶν	ἀνεχώρησαν. Διεσπᾶτο οὖν τῆς ἀνατολῆς
[2, 15]	ἐπισκόπου Ἰουλίου θαρροῦντες, τάς τε	ἑαυτῶν	ἐκκλησίας καταλαμβάνουσι, καὶ τὰς ἐπιστολὰς
[2, 23]	οὖν τοῦ βασιλέως εἰς τὰς	ἑαυτῶν	ἐφοίτα πόλεις, κελεύοντα ἑτοίμως αὐτοὺς
[2, 23]	εὐχὰς ἅμα αὐτῷ ὑπέρ τε	ἑαυτῶν	καὶ τῆς τοῦ βίου παντὸς
[2, 19]	ἀδιαστάτως ἐπισυνῆφθαι, καὶ ἀχωρίστως ὑπάρχειν	ἑαυτῶν·	ὅλον μὲν τοῦ Πατρὸς ἐνεστερνισμένου
[2, 23]	ἀγαπητοὶ, ὅτι τὸν καρπὸν τῆς	ἑαυτῶν	πίστεως ἐπ´ ὀφθαλμῶν λοιπὸν ὁρᾶτε.
[2, 15]	πλεῖστον εἴωθε γίνεσθαι ὅταν καθ´	ἑαυτῶν	στασιάζῃ τὰ πλήθη, οὐκ ἄγνωστα
[2, 23]	καὶ ἐπιβουλευόμενον ἐθάλψατε ταῖς πιστοτάταις	ἑαυτῶν	ψυχαῖς καὶ διανοίαις. Ἐμὲ δὲ
[2, 20]	Ἀθανάσιος· ἐκ δὲ τῶν ἑῴων	ἑβδομήκοντα	ἓξ μόνον ὁ Σαβῖνος φησὶν,
[2, 1]	δὲ τοῦ τρίτου ἄχρι τοῦ	ἑβδόμου	βιβλίου τὰ μὲν παρὰ Ῥουφίνου
[2, 8]	Εὐσέβιος δὲ οὐδενὶ τρόπῳ ἡσυχάζειν	ἐβούλετο,	ἀλλὰ, τὸ τοῦ λόγου, πάντα
[2, 2]	καὶ ἅμα τῇ ἐρωτήσει ἐρίζειν	ἐβούλετο,	ἐκ δὲ τῆς ἔριδος πάντα
[2, 11]	τούτων εἰρήσθω. Εὐσέβιος δὲ ὅσα	ἐβούλετο	κατεργασάμενος, διεπρεσβεύετο πρὸς Ἰούλιον τὸν
[2, 2]	δὲ τοῦθ´ εὑρηκὼς γεγραμμένον ὅπερ	ἐβούλετο,	τῆς γὰρ ἑῴας βασιλεύειν αὐτὸν
[2, 20]	πρόσωπον τῶν ἑσπερίων ἐλθεῖν οὐκ	ἐβούλοντο,	φάσκοντες μὴ ἄλλως εἰς λόγους
[2, 16]	ἐτίθετο τὸ γιγνόμενον. Πρόσταγμα οὖν	ἔγγραφον	ἀποστέλλει τῷ ἐπάρχῳ Φιλίππῳ, ὡς
[2, 20]	τὸ ὁμοούσιον‘ φανερώτερον ἐκδιδόασι· καὶ	ἐγγράψαντές	τε καὶ αὐτοὶ πανταχοῦ διαπέμπονται.
[2, 13]	ὑπὲρ τέσσαρας μυριάδας· ὀκτὼ γὰρ	ἐγγὺς	μυριάδες ἐχορηγοῦντο πρότερον τοῦ σίτου
[2, 17]	Τύρῳ πάλαι πραχθέντα ἐκ συναρπαγῆς	ἐγεγόνει	διὰ τὸ ἐκ μονομερείας τὰ
[2, 2]	Ἀρείου ἀνακλήσεως αἴτιος μικρὸν ἔμπροσθεν	ἐγεγόνει.	Πῶς δὲ τοῦτο ἐπράχθη λεκτέον.
[2, 2]	οὖν κατὰ τὰς ἀνατολικὰς πόλεις	ἐγένετο·	αἱ γὰρ ἐν Ἰλλυριοῖς καὶ
[2, 15]	τῶν ὑπὸ Γεωργίου τοῦ Ἀρειανοῦ	ἐγένετο,	ἐκ δὲ τούτου φασὶ ταραχὰς
[2, 23]	Μαρκέλλου, ταραχὴ οὐχ ἡ τυχοῦσα	ἐγένετο,	ἣ πρόφασιν λοιδορίας παρέσχε τοῖς
[2, 21]	ἀπόστολοι συνηγμένοι, ὅτε δίκην βροντῆς	Ἐγένετο	ἦχος ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, ὥσπερ
[2, 10]	Λόγος· δι´ οὗ τὰ πάντα	ἐγένετο,	καὶ ἐν ᾧ τὰ πάντα
[2, 3]	ἐκβαλεῖν. Πῶς μὲν οὖν τοῦτο	ἐγένετο,	μικρὸν ὕστερον λέξω. ~Ὡς τελευτήσαντος
[2, 10]	παρατρέψωσι. Ταῦτα μὲν οὖν ὅπως	ἐγένετο,	προϊόντος τοῦ λόγου δηλώσομεν. Ἡ
[2, 24]	βασιλεὺς Κωνστάντιος τῇ ἐκείνων κρίσει	ἐγένετο	σύμψηφος, παρασκευάζει σύνοδον τῶν ἐκεῖ
[2, 9]	τεράστια ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ	ἐγένετο.	Τὰ μὲν δὴ Γεωργίῳ εἰρημένα
[2, 10]	δι´ οὗ καὶ τὰ πάντα	ἐγένετο	τὰ ὁρατὰ καὶ τὰ ἀόρατα·
[2, 18]	φῶς ἐκ φωτὸς, δι´ οὗ	ἐγένετο	τὰ πάντα ἐν τοῖς οὐρανοῖς
[2, 19]	φῶς ἐκ φωτὸς, δι´ οὗ	ἐγένετο	τὰ πάντα τὰ ἐν τοῖς
[2, 10]	Θεὸν, δι´ οὗ τὰ πάντα	ἐγένετο·	τὸν γεννηθέντα πρὸ πάντων τῶν
[2, 16]	τῷ Μακεδονίῳ πλησίον τῆς ἐκκλησίας	ἐγένετο,	τότε δὴ ἄλογος φόβος καταλαμβάνει
[2, 19]	ὅτι οὐ βουλήσει οὐδὲ θελήσει	ἐγέννησεν	ὁ Πατὴρ τὸν Υἱὸν, ἀναθεματίζει
[2, 10]	συνελθόντων περὶ τῆς πίστεως ἐκθέσεις	ἐγένοντο·	αἷς καὶ Γρηγόριος, μήπω τῆς
[2, 10]	σεισμοὶ μέγιστοι ἐν τῇ ἑῴᾳ	ἐγένοντο·	μάλιστα δὲ ἡ Ἀντιόχεια ἐπὶ
[2, 10]	βουλὴν συνεκπεπληρωκότα, πεπον θέναι, καὶ	ἐγηγέρθαι,	καὶ εἰς οὐρανοὺς ἀνεληλυθέναι, καὶ
[2, 20]	στάσις γὰρ μεταξὺ τοῦ πλήθους	ἐγίνετο	συνεχὴς— σύνοδον ἄλλην παρακαλοῦσι γενέσθαι
[2, 16]	ἐπάρχῳ κατάγοντι τὸν Μακεδόνιον οὐδεμία	ἐγίνετο,	ὠθισμὸς παρὰ τῶν στρατιωτῶν ἐτολμᾶτο
[2, 3]	αὐτοῦ, δι´ ὧν συνεχεῖς στάσεις	ἐγίνοντο,	αἵτινες ὑπόθεσιν παρεῖχον τοῖς περὶ
[2, 12]	ἐμφυλίου τῶν Χριστιανῶν πολέμου συνεχεῖς	ἐγίνοντο	κατὰ τὴν πόλιν στάσεις, πολλοί
[2, 8]	Συρίας γενέσθαι, προφάσει μὲν τῶν	ἐγκαινίων	τῆς ἐκκλησίας, ἣν ὁ πατὴρ
[2, 15]	βλασφημίαν καὶ τὰ ἐκ τούτων	ἐγκλήματα	ἐπὶ Ἀθανάσιον ὡς αἴτιον ἀναφέρουσι,
[2, 1]	διαβολὴν τῶν περὶ Εὐσέβιον ἐξωρίσθη,	ἔγνωμεν	δεῖν πιστεύειν μᾶλλον τῷ πεπονθότι
[2, 23]	τερμάτων πάσης τῆς γῆς ἔνδοξος	ἐγνώσθη,	δοκιμασθεὶς ἐκ τοῦ βίου, παρρησιασάμενος
[2, 23]	ὑμετέρα καὶ ἡ τούτου πίστις	ἐγνώσθη	παρὰ πᾶσι καὶ δεδοκίμασται. Εἰ
[2, 24]	Αἰγύπτῳ καὶ Λιβύῃ ἐπισκόποις τὰ	ἐγνωσμένα	καὶ ἐψηφισμένα περὶ Ἀθανασίου· ἐφ´
[2, 23]	τοῦ προειρημένου ἀδελφοῦ μου ἐπαιδεύθητε,	ἔγνωτε	ἀληθῶς, καὶ κατὰ τὴν προσοῦσαν
[2, 17]	Ἰούλιος τοῖς ἐν Ἀντιοχείᾳ συναχθεῖσιν	ἔγραφε.	Παρεθέμεθα δ´ ἂν καὶ τὰς
[2, 15]	καὶ τὰς ἐπιστολὰς πρὸς οὓς	ἐγράφησαν	διαπέμπονται. Οἱ δὲ δεξάμενοι ὕβριν
[2, 22]	ποιεῖν, εὖ ἴσθι ὅτι αὐτὸς	ἐγὼ	αὐτόθι γενόμενος, καὶ ἄκοντός σου,
[2, 23]	ὡς συνὼν ὑμῖν διῆγε. Καὶ	ἔγωγε,	ἀγαπητοὶ, τὸν γενόμενον κατ´ αὐτοῦ
[2, 23]	μὲν ὑπομνήματα ἐπιδείξας, ἐν οἷς	ἐδέδεικτο	Εὐσέβιος ὁ Παμφίλου ἅμα πλείοσι
[2, 17]	τὰ κατὰ Ἀρσένιον φανερῶς συκοφαντία	ἐδέδεικτο.	Ταῦτα καὶ τὰ τοιαῦτα διὰ
[2, 23]	προστάτης ἐτύγχανε. Τούτῳ τὰ ἀκόλουθα	ἔδει	παρὰ τῆς ἡμετέρας ὑπᾶρξαι πρᾳότητος·
[2, 1]	Θεοῦ ἄνθρωπε Θεόδωρε, καὶ τοῦτο	ἔδει	ποιῆσαι, ὥστε μὴ ἀγνοεῖν καὶ
[2, 16]	σύνθρονος τῷ ἐπάρχῳ ἐν πᾶσιν	ἐδείκνυτο·	στρατιωτική τε χεὶρ ξιφήρης περὶ
[2, 10]	παρὰ τὴν ἐξ ἀρχῆς ἐκτεθεῖσαν	ἐδεξάμεθα.	Ἀλλὰ καὶ ἡμεῖς ἐξετασταὶ καὶ
[2, 23]	φρονοῦσιν· Ἀσκληπᾶν δὲ ἑτοίμως Γαζαῖοι	ἐδέξαντο.	Ἐν δὲ τῇ Κωνσταντινουπόλει Μακεδόνιος
[2, 23]	Ἀθανασίῳ ἐπισκόπῳ. Ἡνίκα ἐν τῇ	Ἐδέσῃ	διετρίβομεν, παρόντων τῶν σῶν πρεσβυτέρων,
[2, 9]	παιδευθεὶς παρὰ τῷ τηνικαῦτα τῇ	Ἐδέσῃ	ἐπιδημήσαντι παιδευτῇ, τέλος ὑπὸ Πατροφίλου
[2, 9]	τῶν εὐπατριδῶν τῆς ἐν Μεσοποταμίᾳ	Ἐδέσης	καταγόμενος· ἐκ νέας τε ἡλικίας
[2, 23]	ὑπὸ τῆς ἐν Σαρδικῇ συνόδου	ἐδέχθησαν·	Ἀσκληπᾶς μὲν ὑπομνήματα ἐπιδείξας, ἐν
[2, 23]	τὰ μάλιστα διὰ προτέρων γραμμάτων	ἐδηλώσαμεν,	ὅπως ἀμερίμνως εἰς τὸ ἡμέτερον
[2, 24]	ἐπορεύετο· κατὰ πόλεις τε παριὼν	ἐδίδασκε,	τοὺς μὲν Ἀρειανίζοντας ἐκτρέπεσθαι, ἀσπάζεσθαι
[2, 23]	γνώριμον, πάλιν πρὸς ὑμᾶς ἀποστεῖλαι	ἐδικαιώσαμεν.	Τοῦτον συνήθως καὶ προσηκόντως ὑποδεξάμενοι,
[2, 23]	τῇ εἰς αὐτὸν χάριτι προστεθῆναι	ἐδικαιώσαμεν,	ὥστε πάντας τοὺς τοῦ ἱεροῦ
[2, 18]	διδασκάλῳ, ψιλὸν ἄνθρωπον τὸν Υἱὸν	ἐδογμάτισε.	Καὶ περὶ μὲν τούτων κατὰ
[2, 23]	χαρᾷ τὴν Ῥωμαίων ἐκκλησίαν κατέστησεν.	Ἐδόκει	γὰρ καὶ ὁ τῆς ἑῴας
[2, 6]	μᾶλλον ἡ τοῦ ἀπελθόντος ψῆφος	ἐδόκει	κρατεῖν. ~Ὡς ὁ βασιλεὺς Κωνστάντιος
[2, 1]	τῆς ἱστορίας βιβλίον ᾗ ἐκείνῳ	ἐδόκει	συνεγράψαμεν. Ἀπὸ δὲ τοῦ τρίτου
[2, 25]	τότε τὰ Περσῶν πρὸς ὀλίγον	ἔδοξε	γίνεσθαι. Καθ´ ὃν καιρὸν οὔτε
[2, 23]	καὶ τῷ σώματι πρὸς καιρὸν	ἔδοξεν	ἀφ´ ὑμῶν ἀφελκυσθῆναι, ἀλλὰ τῷ
[2, 13]	μὲν Παῦλον ἐξελαύνει τῆς πόλεως,	ἐζημίωσε	δὲ τὴν πόλιν ἀφελὼν τοῦ
[2, 18]	~Ὡς ὁ τῶν ἑσπερίων βασιλεὺς	ἐζήτησε	παρὰ τοῦ ἀδελφοῦ πεμφθῆναι τοὺς
[2, 23]	γεγόνατε· καὶ διωκόμενον καὶ ἐπιβουλευόμενον	ἐθάλψατε	ταῖς πιστοτάταις ἑαυτῶν ψυχαῖς καὶ
[2, 23]	καὶ στάσεως πρόφασιν περιαιρεθῆναι τῶν	ἐθελοκακίᾳ	χρωμένων, τοῖς παρ´ ὑμῖν δικασταῖς
[2, 2]	καιροῦ δεδράχθαι εὐκαίρου νομίσαντες, ἀγῶνα	ἔθεντο	τὴν τοῦ ὁμοουσίου‘ πίστιν ἐκβαλεῖν,
[2, 11]	δὲ ἑωρακὼς τὰ γινόμενα φροντίδα	ἔθετο	ὅπως ἂν τῷ λαῷ μηδαμῶς
[2, 17]	τῇ Συναγωγῇ τῶν συνόδων‘ οὐκ	ἔθηκεν·	καίτοι τὴν παρὰ τῶν ἐν
[2, 10]	λέγων, Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ	ἔθνη,	βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα
[2, 13]	ὃν χρόνον Κώνστας μὲν Φράγκων	ἔθνος	νικήσας ὑποσπόνδους Ῥωμαίοις ἐποίησε. Κωνστάντιος
[2, 10]	τὰ δημόσια πράγματα συνέβη ταράσσεσθαι·	ἔθνος,	οἳ Φράγκοι καλοῦνται, τοῖς περὶ
[2, 23]	εὐχὰς διαβαινούσης, καὶ ἐκ τῶν	ἐθνῶν	οἳ τῇ τῶν εἰδώλων πλάνῃ
[2, 23]	τὴν ὑμετέραν θεοσέβειαν, σωτηρίοις γραφαῖς	ἐθρέψατέ	τε καὶ ἐποτίσατε. Καὶ γὰρ
[2, 15]	μὴ δεῖν κανονίζεσθαι παρ´ αὐτοῦ,	εἰ	βούλοιντο ἐξελαύνειν τινας τῶν ἐκκλησιῶν·
[2, 15]	τούτου καὶ τὴν χειροτονίαν ἀπέκρυψεν.	Εἰ	γὰρ αὐτῆς ἐμέμνητο, ἐμέμνητο ἂν
[2, 23]	ἢ ὅτε παρ´ ὑμῶν ἀπεδήμησεν.	Εἰ	γὰρ καὶ τὰς τιμίας ὕλας,
[2, 23]	ἀγάπης καὶ τοῦ ὑμετέρου πόθου.	Εἰ	γὰρ καὶ τῷ σώματι πρὸς
[2, 23]	ἐγνώσθη παρὰ πᾶσι καὶ δεδοκίμασται.	Εἰ	γὰρ μὴ τοσαῦτα συμβεβήκει, τίς
[2, 22]	ἀποστελῶ πρός σε τοὺς ἄνδρας·	εἰ	δ´ ἀνανεύοις ταῦτα οὕτω ποιεῖν,
[2, 21]	ἂν εἰκότως καὶ ποιητὴς λέγοιτο.	Εἰ	δὲ ἅπαξ που τῆς γραφῆς
[2, 10]	καὶ εἰς τὸ Ἅγιον Πνεῦμα.	Εἰ	δὲ δεῖ προσθεῖναι, πιστεύομεν καὶ
[2, 21]	αὐτοῦ εἰς ἔργα αὐτοῦ, λελέχθαι.	Εἰ	δὲ λέγει ἐκτίσθαι ἑαυτὸν, οὐχ
[2, 6]	προβεβη κότα δὲ ταῖς φρεσίν·	εἰ	δὲ μόνον ἐκ τοῦ προσχήματος
[2, 15]	τῆς Μακεδονίου προεστὼς αἱρέσεως· ὃς	εἰ	διελογίζετο, πόσα κακὰ κατὰ Ἀθανασίου
[2, 23]	ὁ αἰδεσιμώτατος ἐπίσκοπος Ἀθανάσιος. Ἀλλ´	εἰ	καὶ ἐν βραχεῖ χρόνῳ τῇ
[2, 3]	διέτριβεν πᾶσι τοῖς ἀναγκαίοις ἐμπλεονάζειν,	εἰ	καὶ τὰ μάλιστα αὐτοῦ ἡ
[2, 23]	Κωνστάντιος νικητὴς Αὔγουστος Ἀθανασίῳ ἐπισκόπῳ.	Εἰ	καὶ τὰ μάλιστα διὰ προτέρων
[2, 23]	παρεῖδεν ἡ ἀκάματος ἡμῶν εὐσέβεια.	Εἰ	καὶ τὰ μάλιστα ἐπὶ πολὺ
[2, 3]	τραχυτέρας τύχης ἄχθη ἐξουθενεῖ. Τοιγαροῦν	εἰ	καὶ τὰ μάλιστα πρὸς τὴν
[2, 19]	γεγονέναι. Οἴδαμεν γὰρ καὶ αὐτὸν,	εἰ	καὶ ὑποτέτακται τῷ Πατρὶ καὶ
[2, 6]	ὧν ἂν αὐτὸς ὀνομάσειεν· καὶ	εἰ	μὲν βούλοιντο διδασκαλικὸν ἐν ταὐτῷ
[2, 22]	διέγνων εὐσεβείας αὐτοὺς χάριν διώκεσθαι.	Εἰ	μὲν οὖν ἐπαγγέλλῃ ἀποδιδόναι τούτοις
[2, 21]	θεόπνευστον γραφὴν διερευνώμενος· μὴ θαυμάσῃς	εἰ	μεταφορικῶς καὶ ἐν τῷ, Κύριος
[2, 17]	ἐπιστολὰς καὶ τὴν παρ´ αὐτοῦ,	εἰ	μὴ τὸ πολυεπὲς αὐτῶν μῆκος
[2, 20]	μὴ ἄλλως εἰς λόγους ἐλθεῖν,	εἰ	μὴ τοὺς περὶ Ἀθανάσιον καὶ
[2, 2]	δὲ τούτου οὐκ ἂν δύναιντο,	εἰ	μὴ ὑπονοστήσῃ Ἀθανάσιος. Ταῦτα δὲ
[2, 21]	κρατῆσαι τὴν (ἐν Νικαίᾳ, πίστιν.	Εἰ	τοίνυν Εὐσέβιος, τῆς ἐκεῖσε συνόδου
[2, 3]	τετύχηκε γνώσεσθε· οὐ γὰρ θαυμαστὸν,	εἴ	τι δ´ ἂν ὑπὲρ αὐτοῦ
[2, 23]	καὶ Θηβαΐδι καὶ Λιβύῃ ἡγεμόσιν.	Εἴ	τί ποτε πρὸ τούτου ἐπὶ
[2, 10]	παραδεδώκασι τῶν προειρημένων ἕκαστα, ἢ	εἴ	τις ἄλλο διδάσκει ἢ εὐαγγελίζεται
[2, 10]	τοῦ Θεοῦ, ἀνάθεμα ἔστω. Καὶ	εἴ	τις λέγει τὸν Υἱὸν κτίσμα
[2, 21]	κατὰ Θεὸν κτισθέντα· καὶ τὸ,	Εἴ	τις οὖν ἐν Χριστῷ, καινὴ
[2, 10]	πᾶσαν αἱρετικὴν ἀναθεματίζομεν κακοδοξίαν. Καὶ	εἴ	τις παρὰ τὴν ὑγιῆ τῶν
[2, 23]	βελτίονα μένοι, ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ	εἶδε,	καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε, καὶ
[2, 19]	Θεὸν καὶ Κύριον αὐτὸν ἑαυτοῦ	εἰδότες,	ἑκουσίως αὐτὸν καὶ θέλοντα τὸν
[2, 23]	τὴν ὑμετέραν ἐν ἅπασιν εὐνομίαν,	εἰδότες	τε ὡς ἐπὶ πολὺ τῆς
[2, 23]	τῶν ἐθνῶν οἳ τῇ τῶν	εἰδώλων	πλάνῃ ἔτι καὶ νῦν προσανέχοντες
[2, 9]	εἰς αὐτὸν πεπονημένῳ βιβλίῳ, ὡς	εἴη	Εὐσέβιος ἐκ τῶν εὐπατριδῶν τῆς
[2, 8]	παρεγένετο ἐν αὐτῇ, ἐπιλογισάμενος ὡς	εἴη	συναρπαγεὶς καὶ τῇ καθαιρέσει ὑπογράψας
[2, 21]	οὕτω δὲ, καὶ Θεὸς ἂν	εἴη.	Τί γὰρ ἂν καὶ Θεοῦ
[2, 19]	Πατὴρ, ὅτι ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ´	εἰκόνα	ἡμετέραν καὶ καθ´ ὁμοίωσιν· ὃς
[2, 10]	καὶ δόξης τοῦ Πατρὸς ἀπαράλλακτον	εἰκόνα,	τὸν πρωτότοκον πάσης κτίσεως, τὸν
[2, 19]	τοῦ Θεοῦ, καὶ μεσίτην, καὶ	εἰκόνα	τοῦ Θεοῦ, μὴ εἶναι πρὸ
[2, 6]	ἀγωνισάμενος, τὸν ἐνθάδε βίον ἀπέλειπεν,	εἰκοσιτρία	μὲν ἔτη κατὰ τὴν ἐπισκοπὴν
[2, 21]	ἀνηγόρευταί τε καὶ ἔστιν· ὅθεν	εἰκότως	ἄν τις μέμψαιτο τοῖς κτίσμα
[2, 21]	ὡς, ἅτε ἐκ Πατρὸς ἀποτεχθεὶς,	εἰκότως	ἂν καὶ μονογενὴς καὶ ἀγαπητὸς
[2, 19]	τὰ τρία ὀνόματα ἀσεβῶς ἐκλαμβάνοντας,	εἰκότως	ἀποκηρύσσομεν τῆς ἐκκλησίας, ὅτι τὸν
[2, 21]	τοῦ δὲ κόσμου κτίστης ἂν	εἰκότως	καὶ ποιητὴς λέγοιτο. Εἰ δὲ
[2, 3]	ψυχὴν ἡ τοῦ ὑμετέρου πόθου	εἰκὼν,	καὶ τὸ τοῦ τηλικούτου ἀνδρὸς
[2, 18]	οὗ καὶ ἁγιασθήσονται αἱ τῶν	εἰλικρινῶς	εἰς αὐτὸν πεπιστευκότων ψυχαί. Τοὺς
[2, 19]	οὗ καὶ ἁγιάζονται αἱ τῶν	εἰλικρινῶς	εἰς αὐτὸν πιστευόντων ψυχαί. Τοὺς
[2, 21]	χαριζόμενος, τὸ δὲ ἀληθῶς, Υἱὸς	εἶναι	ἀρνούμενος· ὁ γὰρ ἐξ οὐκ
[2, 19]	μήτε Χριστὸν, μήτε Υἱὸν Θεοῦ	εἶναι	αὐτὸν, ἢ τὸν αὐτὸν εἶναι
[2, 19]	μόνον μὲν ἐξ ἑαυτοῦ τὸ	εἶναι	ἔχοντα, μόνον δὲ τοῖς ἄλλοις
[2, 19]	ἐπιπλάστως καλοῦντας, ἐν ἑτέρῳ τὸ	εἶναι	ἔχοντα, νῦν μὲν ὡς τὸν
[2, 19]	οὐδὲ τὸν Υἱὸν καθ´ ἑαυτὸν	εἶναι	ζῆν τε καὶ ὑπάρχειν ὁμοίως
[2, 10]	λέγων, ἢ καιρὸν ἢ αἰῶνα	εἶναι	ἢ γεγονέναι, πρὸ τοῦ τὸν
[2, 19]	καὶ μηδὲ πώποτε ἀπολωλεκότα τὸ	εἶναι	Θεόν. Βδελυσσόμεθα δὲ πρὸς τούτοις
[2, 19]	Θεοὺς, ἢ τὸν Χριστὸν μὴ	εἶναι	Θεὸν πρὸ τῶν αἰώνων, μήτε
[2, 19]	Ὁμοίως καὶ τοὺς λέγοντας τρεῖς	εἶναι	Θεοὺς, ἢ τὸν Χριστὸν μὴ
[2, 19]	Θεοῦ, Θεὸν κατὰ φύσιν τέλειον	εἶναι	καὶ ἀληθῆ, καὶ μὴ ἐξ
[2, 19]	μηκέτι ὁμοίως τῷ Πατρὶ ἀγέννητον	εἶναι	καὶ αὐτὸν, ἀλλ´ ἀρχὴν ἔχειν
[2, 20]	μέρη ἐπίσκοποι διὰ τὸ ἀλλογλώσσους	εἶναι	καὶ διὰ τὸ μὴ συνιέναι
[2, 22]	μὴ ποιοῦντα τοῦτο ἐχθρόν τε	εἶναι	καὶ προσδέχεσθαι πόλεμον. Ἔστι δὲ
[2, 19]	συναγέννητον τὸν Υἱὸν τῷ Πατρὶ	εἶναι,	νομιστέον· συνανάρχου γὰρ καὶ συναγεννήτου
[2, 21]	τοῦ μὴ ὄντος εἰς τὸ	εἶναι	παρελθὼν ταῦτα ἂν εἴποι, οὐδ´
[2, 19]	τοῖς ἄλλοις πᾶσιν ἀφθόνως τὸ	εἶναι	παρεχόμενον. Οὔτε μὴν ἕνα Θεὸν
[2, 19]	τοὺς λέγοντας δὲ τὸν αὐτὸν	εἶναι	Πατέρα καὶ Υἱὸν καὶ Ἅγιον
[2, 19]	εἶναι αὐτὸν, ἢ τὸν αὐτὸν	εἶναι	Πατέρα καὶ Υἱὸν καὶ Ἅγιον
[2, 19]	καὶ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, μὴ	εἶναι	πρὸ αἰώνων θέλοντας, ἀλλ´ ἔκτοτε
[2, 19]	τοῦτο ἀρνούμεθα τὸν Χριστὸν Θεὸν	εἶναι	προαιώνιον· ὁποῖοι εἰσὶν οἱ ἀπὸ
[2, 17]	ἐν Αἰγύπτῳ ἐπισκόπων, διδάσκοντα ψευδῆ	εἶναι	τὰ κατὰ Ἀθανασίου λεγόμενα. Οὕτως
[2, 10]	καὶ τάξιν καὶ δόξαν· ὡς	εἶναι	τῇ μὲν ὑποστάσει τρία, τῇ
[2, 19]	μὴν ἕνα Θεὸν μόνον λέγοντες	εἶναι	τὸν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ
[2, 15]	θαυμαστότερον, οὓς πέφευγεν Ἀρειανοὺς οὐκ	εἶπε	κακῶς· ᾧ δὲ ἠκολούθησε Μακεδονίῳ
[2, 21]	ὡς ἓν τῶν ἄλλων τολμήσαντος	εἰπεῖν,	ἐπάκουσον οἷα Εὐσέβιος περὶ τούτου
[2, 21]	ἐξέδωκε, μικρὰ καὶ περὶ αὐτοῦ	εἰπεῖν	οὐκ ἄκαιρον ἡγοῦμαι. Πρῶτον μὲν
[2, 19]	Οὗτος γάρ ἐστι πρὸς ὃν	εἶπεν	ὁ Πατὴρ, ὅτι ποιήσωμεν ἄνθρωπον
[2, 23]	πῦρ δοκιμάζει, τί ἄν τις	εἴποι	κατ´ ἀξίαν τοῦ τοσούτου ἀνδρὸς,
[2, 21]	τὸ εἶναι παρελθὼν ταῦτα ἂν	εἴποι,	οὐδ´ ὡς τοῖς λοιποῖς κτίσμασι
[2, 9]	πρὸς τὸν περὶ αὐτοῦ πολλὰ	εἰπόντα	Γεώργιον. Οὗτος δὲ αὐτὸν εἰς
[2, 23]	ποιμένα τὸν ὑμέτερον, ἵν´ οὕτως	εἴπω,	ποθοῦντα καὶ διψῶντα τὴν ὑμετέραν
[2, 21]	καὶ ἡγεμόνας κτίσιν‘ ὠνόμασεν ὁ	εἰπὼν	ἀπόστολος, Ὑποτάγητε οὖν πάσῃ ἀνθρωπίνῃ
[2, 21]	δι´ αὐτοῦ πεμπομένοις. Καὶ ὁ	εἰπὼν	δὲ προφήτης, Ἑτοιμάζου τοῦ ἐπικαλεῖσθαι
[2, 15]	καὶ τῶν τὸ ὁμοούσιον‘ φρονούντων	εἰργάσαντο,	ἢ ὅσαι δι´ Ἀθανάσιον γενόμεναι
[2, 19]	οὐδὲ θελήσει γεγεννῆσθαι τὸν Χριστὸν	εἰρηκότας	ἀνευλαβῶς, ἀνάγκην δὲ δηλονότι ἀβούλητον
[2, 9]	ἐγένετο. Τὰ μὲν δὴ Γεωργίῳ	εἰρημένα	περὶ τοῦ Ἐμισηνοῦ Εὐσεβίου ἐπὶ
[2, 10]	Θεὸν, Λόγον Θεὸν, κατὰ τὸ	εἰρημένον	ἐν τῷ εὐαγγελίῳ, καὶ Θεὸς
[2, 21]	που τῆς γραφῆς εὑρίσκοι τις	εἰρημένον	τὸ, Κύριος ἔκτισέ με ἀρχὴν
[2, 21]	ἀντὶ τοῦ κατέταξεν‘ ἢ κατέστησεν‘	εἰρημένου.	Διαρρήδην οὖν τοὺς ἐν ἀνθρώποις
[2, 21]	ἀντὶ τοῦ καταπέμπων‘ ἢ κατατάσσων‘	εἰρημένου,	τῆς δὲ βροντῆς καθ´ ἕτερον
[2, 16]	νῦν· συνῆπται δὲ τῇ ἐπωνύμῳ	Εἰρήνῃ,	ἣν ὁ πατὴρ τοῦ βασιλέως
[2, 23]	καὶ ἡμῖν ἀρεστὴν ὁμόνοιαν καὶ	εἰρήνην	κατὰ τὸν τῆς ἐκκλησίας θεσμὸν
[2, 6]	Καὶ ἐν μὲν τῇ τῆς	Εἰρήνης	ἐπωνύμῳ ἐκκλησίᾳ καὶ ἐχομένῃ τῆς
[2, 11]	Τοσαῦτα μὲν οὖν περὶ τούτων	εἰρήσθω.	Εὐσέβιος δὲ ὅσα ἐβούλετο κατεργασάμενος,
[2, 21]	τὴν διάνοιαν ἀποτελεσθῆναι ηὔχετο. Οὕτως	εἴρηται	καὶ, Ἵνα τοὺς δύο κτίσῃ
[2, 25]	συμβαλὼν ἀνῃρέθη, ἤδη πολλάκις πρότερον	εἴρηται.	Μετὰ δὲ τὴν ἐκείνου ἀναίρεσιν
[2, 20]	τῆς Ἱσπανίας, ὡς καὶ πρότερον	εἴρηται—	οὐκ ἠνείχοντο μὴ παρεῖναι τοὺς
[2, 21]	τοὺς λοιδορεῖν ἐπιχειρήσαντας τὸν Εὐσέβιον	εἴρηται.	~Ὡς τῆς ἐν Σαρδικῇ συνόδου
[2, 23]	γνοὺς ὁ τῆς ἑῴας βασιλεὺς	εἰς	ἀγωνίαν οὐ τὴν τυχοῦσαν κατέστη·
[2, 13]	ἐκκλησίας. Ἦλθε δὲ τὰ γινόμενα	εἰς	ἀκοὰς Κωνσταντίου τοῦ βασιλέως κατὰ
[2, 10]	Ἀντιοχείᾳ προβληθέντος καὶ δεδοικότος τὴν	εἰς	Ἀλεξάνδρειαν ἄφιξιν, προχειρίζονται Γρηγόριον εἰς
[2, 11]	~Ὡς Γρηγορίου μετὰ χειρὸς στρατιωτικῆς	εἰς	Ἀλεξάνδρειαν κατελθόντος Ἀθανάσιος ἔφυγεν. Τούτων
[2, 21]	καὶ κτίζων πνεῦμα, καὶ ἀναγγέλλων	εἰς	ἀνθρώπους τὸν Χριστὸν αὐτοῦ· τὸ
[2, 21]	καὶ κτίζων πνεῦμα, καὶ ἀπαγγέλλων	εἰς	ἀνθρώπους τὸν Χριστὸν αὐτοῦ, τοῦ
[2, 19]	ἡ βασιλεία ἀκατάπαυστος οὖσα διαμένει	εἰς	ἀπείρους αἰώνας· καθέζεται γὰρ ἐν
[2, 2]	ἀλλὰ τότε μὲν ἔφθασεν ἐπανελθὼν	εἰς	αὐτὴν Ἀθανάσιος ἑνὸς τῶν Αὐγούστων
[2, 16]	τῆς ἐκκλησίας ἐκβάλλῃ, ἀντεισάγῃ δὲ	εἰς	αὐτὴν Μακεδόνιον. Ὁ οὖν ἔπαρχος
[2, 18]	καὶ ἁγιασθήσονται αἱ τῶν εἰλικρινῶς	εἰς	αὐτὸν πεπιστευκότων ψυχαί. Τοὺς δὲ
[2, 9]	συνόδῳ. Φησὶ γὰρ ἐν τῷ	εἰς	αὐτὸν πεπονημένῳ βιβλίῳ, ὡς εἴη
[2, 19]	καὶ ἁγιάζονται αἱ τῶν εἰλικρινῶς	εἰς	αὐτὸν πιστευόντων ψυχαί. Τοὺς δὲ
[2, 23]	Ἀλλὰ μὴν καὶ τοῦτο τῇ	εἰς	αὐτὸν χάριτι προστεθῆναι ἐδικαιώσαμεν, ὥστε
[2, 23]	καὶ τοῦτο συγκεχωρῆσθαι συνέστηκεν, ὅπως	εἰς	γνῶσιν τοῦ τηλικούτου ἀνδρὸς ἐλθεῖν
[2, 17]	δεδώρητο ὁ τῶν Αὐγούστων πατὴρ	εἰς	διατροφὴν τῶν πτωχῶν. Τοῦτο ἔφασαν
[2, 6]	διετάραττεν. Ἐπεὶ γὰρ ὁ λαὸς	εἰς	δύο διετέτμητο μέρη, τῶν μὲν
[2, 19]	τούτοις ἐξετέθη τοῖς ῥήμασι· Πιστεύομεν	εἰς	ἕνα Θεὸν Πατέρα παντοκράτορα, κτίστην
[2, 18]	τοῖς ῥήμασιν· Ἄλλη ἔκθεσις Πιστεύομεν	εἰς	ἕνα Θεὸν Πατέρα παντοκράτορα, κτίστην
[2, 10]	τῇ εὐαγγελικῇ καὶ ἀποστολικῇ παραδόσει,	εἰς	ἕνα Θεὸν Πατέρα παντοκράτορα, τὸν
[2, 21]	καὶ, Ἵνα τοὺς δύο κτίσῃ	εἰς	ἕνα καινὸν ἄνθρωπον, ἀντὶ τοῦ
[2, 10]	δημιουργόν τε καὶ ποιητήν· καὶ	εἰς	ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστὸν, τὸν
[2, 16]	μέγεθος ηὔξησε, καὶ νῦν εἰσὶν	εἰς	ἕνα περίβολον ἄμφω ὁρώμεναι μιᾶς
[2, 10]	λεγομένων. Μεμαθήκαμεν γὰρ ἐξ ἀρχῆς,	εἰς	ἕνα τὸν τῶν ὅλων Θεὸν
[2, 10]	δημιουργόν τε καὶ προνοητήν· καὶ	εἰς	ἕνα Υἱὸν τοῦ Θεοῦ μονογενῆ,
[2, 16]	ἐπάρχου ἐξωσθῆναι τὸν Παῦλον καὶ	εἰς	ἐξορίαν πεμφθῆναι, Μακεδόνιον δὲ ἐνθρονισθῆναι.
[2, 21]	ἔκτισέ με ἀρχὴν ὁδῶν αὐτοῦ	εἰς	ἔργα αὐτοῦ, λελέχθαι. Εἰ δὲ
[2, 19]	ἔκτισέ με ἀρχὴν ὁδῶν αὐτοῦ	εἰς	ἔργα αὐτοῦ, οὐχ ὁμοίως αὐτὸν
[2, 21]	ἔκτισέ με ἀρχὴν ὁδῶν αὐτοῦ	εἰς	ἔργα αὐτοῦ, τὸν νοῦν ἐπισκοπεῖν
[2, 23]	πολυ τιμήτου κατ´ εὐχὴν ἐπανόδου	εἰς	εὐφροσύνην τινα πληρεστάτης χαρᾶς συναπτούσης
[2, 23]	τοῦ τηλικούτου ἀνδρὸς ἐλθεῖν δυνηθῶμεν.	Εἰς	εὐχὴν οὖν τὴν ἐπιστολὴν τελειῶσαι
[2, 23]	χρυσὸν δὴ λέγω καὶ ἄργυρον,	εἰς	καθαρότητα τὸ πῦρ δοκιμάζει, τί
[2, 16]	βασιλέως μικρὰν οὖσαν τὸ πρότερον	εἰς	κάλλος καὶ μέγεθος ηὔξησε, καὶ
[2, 23]	καὶ πολλάκις διὰ φθόνον καὶ	εἰς	κίνδυνον ἐπιβουλευθεὶς κατεφρόνησε θανάτου, φρουρούμενος
[2, 3]	αἱμοβόρων καὶ πολεμίων αὐτοῦ ἐχθρῶν	εἰς	κίνδυνον τῆς ἱερᾶς αὐτοῦ κεφαλῆς
[2, 24]	τῶν Ἱεροσολύμων παριὼν ὑπὸ Μαξίμου	εἰς	κοινωνίαν ἀνεδέχθη, καὶ σύνοδον ἐπισκόπων
[2, 9]	ἀσκούμενος— φυγῇ χρῆται, καὶ ἄπεισιν	εἰς	Λαοδίκειαν πρὸς τὸν περὶ αὐτοῦ
[2, 20]	οὐκ ἐβούλοντο, φάσκοντες μὴ ἄλλως	εἰς	λόγους ἐλθεῖν, εἰ μὴ τοὺς
[2, 18]	τοῖς μὲν περὶ Ἀθανάσιον οὐδαμῶς	εἰς	λόγους ἐλθεῖν κατεδέξαντο· τὴν δὲ
[2, 8]	τῇ Τύρῳ πεπραγμένα κατὰ Ἀθανασίου	εἰς	μέσον ἦγον. ~Περὶ Εὐσεβίου τοῦ
[2, 17]	ἔφασαν ἐξαργυρίζειν τὸν Ἀθανάσιον καὶ	εἰς	οἰκεῖον ἀποφέρεσθαι κέρδος. Πιστεύσας οὖν
[2, 21]	ταῦτα· Πάντας δὲ ὁ βασιλεὺς	εἰς	ὁμόνοιαν ἐλαύνων, εἰς ὅτε ὁμογνώμονας
[2, 21]	ὁ βασιλεὺς εἰς ὁμόνοιαν ἐλαύνων,	εἰς	ὅτε ὁμογνώμονας καὶ ὁμοδόξους αὐτοὺς
[2, 19]	ἐπαγγειλάμενος τοῖς ἀποστόλοις, μετὰ τὴν	εἰς	οὐρανὸν ἄνοδον ἀπέστειλε διδάξαι καὶ
[2, 19]	τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ, καὶ ἀναληφθέντα	εἰς	οὐρανὸν, καὶ καθεσθέντα ἐκ δεξιῶν
[2, 10]	πεπον θέναι, καὶ ἐγηγέρθαι, καὶ	εἰς	οὐρανοὺς ἀνεληλυθέναι, καὶ ἐν δεξιᾷ
[2, 18]	ἐπαγγειλάμενος τοῖς ἀποστόλοις μετὰ τὴν	εἰς	οὐρανοὺς αὐτοῦ ἄνοδον ἀπέστειλε διδάξαι
[2, 10]	τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ, καὶ ἀνελθόντα	εἰς	οὐρανοὺς, καὶ καθεσθέντα ἐν δεξιᾷ
[2, 21]	δὲ Πνεύματος Ἁγίου. Καὶ οὕτως	εἰς	πάντας ἀνθρώπους τὸν Χριστὸν τοῦ
[2, 10]	τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τὸ	εἰς	παράκλησιν καὶ ἁγιασμὸν καὶ εἰς
[2, 16]	ἀπαχθεὶς ὁ Παῦλος, ἐμβληθείς τε	εἰς	πλοῖον ἐπὶ τοῦτο εὐτρεπισθὲν, ταχέως
[2, 20]	τῇ Σαρδικῇ, οἱ μὲν ἀνατολικοὶ	εἰς	πρόσωπον τῶν ἑσπερίων ἐλθεῖν οὐκ
[2, 23]	μάλιστα βούλεσθαι ἡμᾶς ἀποστεῖλαί σε	εἰς	τὰ ἴδια, ὅμως καὶ νῦν
[2, 2]	στρατευομένοις· ἔπειτα δὲ διεδόθη καὶ	εἰς	τὰ πλήθη τῆς πόλεως. Διελέγοντο
[2, 23]	ἂν τῆς τοιαύτης ὑμῶν προθέσεως	εἰς	τὰς ἁπάντων εὐχὰς διαβαινούσης, καὶ
[2, 3]	προσκυνητοῦ νόμου ὑποφήτην πρὸς καιρὸν	εἰς	τὰς Γαλλίας ἀπεστάλθαι, ἵνα ἐπειδὴ
[2, 23]	ἐχρήσαντο. Προστάγματα οὖν τοῦ βασιλέως	εἰς	τὰς ἑαυτῶν ἐφοίτα πόλεις, κελεύοντα
[2, 10]	εἰς παράκλησιν καὶ ἁγιασμὸν καὶ	εἰς	τελείωσιν τοῖς πιστεύουσι διδόμενον· καθὼς
[2, 23]	κατειλήφατε τοῦτο, ὡς οὐκ ἂν	εἰς	τέλος οὗτος ἀφ´ ὑμῶν ἀποσχοινισθήσεται,
[2, 15]	Ἰουλίῳ διεπέμποντο. Ἐπειδὴ δὲ Ἀθανασίου	εἰς	τὴν Ἀλεξάνδρειαν εἰσιόντος, ὠθισμὸς τῶν
[2, 23]	ἐπιστολῶν ἐκάλεσε τὸν Ἀθανάσιον, καὶ	εἰς	τὴν Ἀλεξάνδρειαν ἔπεμψε. Ταῦτα γνοὺς
[2, 23]	σε τὴν ἡμετέραν πρόσοψιν εὐθέως	εἰς	τὴν Ἀλεξάνδρειαν ὁδεῦσαι. Ἀλλ´ ἐπειδὴ
[2, 9]	Εὐσεβίου τοῦ Κωνσταντινουπόλεως ἐπισκόπου προβληθῆναι	εἰς	τὴν Ἀλεξανδρείας ἐπισκοπήν· ἀλλ´ ἐκεῖ
[2, 10]	εἰς Ἀλεξάνδρειαν ἄφιξιν, προχειρίζονται Γρηγόριον	εἰς	τὴν Ἀλεξανδρείας ἐπισκοπήν. Καὶ τοῦτο
[2, 9]	εἰπόντα Γεώργιον. Οὗτος δὲ αὐτὸν	εἰς	τὴν Ἀντιόχειαν καταστήσας, παρεσκεύασεν αὖθις
[2, 9]	μαθεῖν τὰ φιλόσοφα· ἐπανελθόντα τε	εἰς	τὴν Ἀντιόχειαν Πλακίτῳ τῷ μετὰ
[2, 10]	τῆς πίστεως, ὥστε κατὰ βραχὺ	εἰς	τὴν Ἀρειανὴν δόξαν παρατρέψωσι. Ταῦτα
[2, 8]	ἀπὸ τῆς ἐξορίας, ἑαυτῷ ἐπιτρέψας,	εἰς	τὴν ἐκκλησίαν εἰσεπήδησε· καὶ ὅτι
[2, 16]	καταλαμβάνει τὰ πλήθη· καὶ πάντες	εἰς	τὴν ἐκκλησίαν συνέρρεον οἵ τε
[2, 12]	ὁ ἐν Κωνσταντινουπόλει λαὸς αὖθις	εἰς	τὴν ἐκκλησίαν τὸν Παῦλον εἰσάγουσι.
[2, 9]	ὑπὸ Πλακίτου καὶ Ναρκίσσου καταχθῆναι	εἰς	τὴν Ἔμισαν· πάλιν τε μέμψιν
[2, 9]	λαοῦ ἀγαπᾶσθαι Ἀθανάσιον, πεμφθῆναι δὲ	εἰς	τὴν Ἐμισηνῶν πόλιν. Διαστασιασάντων δὲ
[2, 6]	ὁμοουσίου‘ τὴν πίστιν φυλάττοντες Παῦλον	εἰς	τὴν ἐπισκοπὴν προχειρίζονται, οἱ δὲ
[2, 20]	ἐπίσκοπος, ὃν οἱ καθελόντες Ἀθανάσιον	εἰς	τὴν ἐπισκοπὴν τῆσδε τῆς χώρας
[2, 17]	Παῦλος ἐκ τῆς Θεσσαλονίκης ὑποκρινόμενος	εἰς	τὴν Κόρινθον ἀπαίρειν, ἐπὶ τὴν
[2, 19]	κόλποις ἀναπαυόμενον διηνεκῶς. Πιστεύοντες οὖν	εἰς	τὴν παντέλειον Τριάδα τὴν ἁγιωτάτην,
[2, 15]	ἐκέκτητο. ~Ὡς Ἀθανάσιος καὶ Παῦλος	εἰς	τὴν Ῥώμην παραγενόμενοι καὶ γράμμασιν
[2, 17]	ἔπειτα παρὰ κανόνας ποιοῦντας, διότι	εἰς	τὴν σύνοδον αὐτὸν οὐκ ἐκάλεσαν,
[2, 10]	εἰς τοὺς αἰῶνας. Πιστεύομεν καὶ	εἰς	τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Εἰ δὲ
[2, 21]	ὡς ἐκ τοῦ μὴ ὄντος	εἰς	τὸ εἶναι παρελθὼν ταῦτα ἂν
[2, 23]	προτέρων γραμμάτων ἐδηλώσαμεν, ὅπως ἀμερίμνως	εἰς	τὸ ἡμέτερον κομιτάτον παραγένῃ, διὰ
[2, 16]	δημοσίων πραγμάτων ποιεῖσθαι φροντίδα, πρόεισιν	εἰς	τὸ λουτρὸν τὸ δημόσιον ᾧ
[2, 10]	πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς	εἰς	τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς, καὶ
[2, 10]	κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς. Καὶ	εἰς	τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τὸ
[2, 18]	καὶ ἐν τῷ μέλλοντι. Καὶ	εἰς	τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τουτέστι
[2, 19]	τῷ μέλλοντι. Πιστεύομεν δὲ καὶ	εἰς	τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τουτέστιν
[2, 6]	ἔτη τὰ πάντα βιοὺς, οὐδένα	εἰς	τὸν αὐτοῦ τόπον χειροτονήσας. Ἐνετείλατο
[2, 4]	μὲν βιβλία πολλὰ ἐξέθετο, καὶ	εἰς	τὸν βίον δὲ τοῦ διδασκάλου
[2, 21]	ἐν τῷ τρίτῳ βιβλίῳ τῷ	εἰς	τὸν βίον Κωνσταντίνου κατὰ λέξιν
[2, 19]	καὶ ἐπὶ γῆς ὀνομάζεται. Καὶ	εἰς	τὸν μονογενῆ αὐτοῦ Υἱὸν Ἰησοῦν
[2, 18]	καὶ ἐπὶ γῆς ὀνομάζεται. Καὶ	εἰς	τὸν μονογενῆ αὐτοῦ Υἱὸν, τὸν
[2, 19]	τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τουτέστιν	εἰς	τὸν Παράκλητον· ὅπερ ἐπαγγειλάμενος τοῖς
[2, 8]	μεγίστης Ῥώμης ἐπίσκοπος· οὐδὲ μὴν	εἰς	τὸν τόπον αὐτοῦ ἀπεστάλκει τινα·
[2, 10]	καὶ διαμένοντα βασιλέα καὶ Θεὸν	εἰς	τοὺς αἰῶνας. Πιστεύομεν καὶ εἰς
[2, 23]	τῷ παντοκράτορι Θεῷ ἡ δόξα	εἰς	τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων, ἀμήν.
[2, 18]	ἡ βασιλεία ἀκατάπαυστος οὖσα διαμενεῖ	εἰς	τοὺς ἀπείρους αἰῶνας· ἔσται γὰρ
[2, 19]	πᾶσιν ἀνθρώποις φανερώσας, καὶ βασιλεύων	εἰς	τοὺς ἀτελευτήτους αἰῶνας, οὐδὲν γὰρ
[2, 18]	τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ, καὶ ἀνεληλυθότα	εἰς	τοὺς οὐρανοὺς, καὶ καθεσθέντα ἐν
[2, 3]	τὸ τοῦ τηλικούτου ἀνδρὸς σχῆμα	εἰς	τοῦτο ἐκίνει καὶ προέτρεπεν. Ἡ
[2, 2]	λαμβάνον τὴν ἀρχὴν, τὸ ζήτημα	εἰς	φιλονεικίαν τοὺς ἀκούοντας ἤγειρεν. Ἕκαστος
[2, 2]	πρεσβύτερον, παρρησίας τε μετεδίδου πολλῆς,	εἴς	τε τὰ βασίλεια θαρροῦντα εἰσιέναι
[2, 21]	τῶν τε πολλῶν γενητῶν ἔσται	εἷς,	ἅτε τῆς ἐξ οὐκ ὄντων
[2, 12]	τῶν ἐκκλησιῶν πολέμους ἐτύρευσαν, ὧν	εἷς	ἦν ὁ διὰ Μακεδονίου ἐν
[2, 2]	ἐπίσκοπον αὖθις τὸ Ἀρείου σπουδάσαντες	εἰσαγαγεῖν	δόγμα ταραχὰς ταῖς ἐκκλησίαις ἐκίνησαν
[2, 20]	Παῦλος ὁ Σαμοσατεὺς, τοῦ Μαρκέλλου	εἰσάγοντος.	~Ἀπολογία ὑπὲρ Εὐσεβίου τοῦ Παμφίλου.
[2, 12]	εἰς τὴν ἐκκλησίαν τὸν Παῦλον	εἰσάγουσι.	Κατὰ ταὐτὸν δὲ καὶ οἱ
[2, 8]	ἑαυτῷ ἐπιτρέψας, εἰς τὴν ἐκκλησίαν	εἰσεπήδησε·	καὶ ὅτι ἐν τῇ εἰσόδῳ
[2, 12]	τότε δὴ τὴν αὐθεντίαν διαδεξάμενοι·	εἰσὶ	δὲ οὗτοι Θέογνις Νικαίας, Μάρις
[2, 22]	ἀδελφὸν γραφέντα τάδε· Ὧδε μέν	εἰσι	παρ´ ἐμοὶ Ἀθανάσιος καὶ Παῦλος·
[2, 2]	εἴς τε τὰ βασίλεια θαρροῦντα	εἰσιέναι	ἐκέλευεν. Ἡ τοίνυν δοθεῖσα παρρησία
[2, 16]	καὶ μέγεθος ηὔξησε, καὶ νῦν	εἰσὶν	εἰς ἕνα περίβολον ἄμφω ὁρώμεναι
[2, 23]	ἡμετέρᾳ συναινέσει ἀπείληφας· ἐπειδὴ δὲ	εἰσὶν	ἐν τῇ Ἀλεξανδρείᾳ τινες τοῦ
[2, 19]	συντέλειαν καὶ κρίσιν. Τοιοῦτοι δέ	εἰσιν	οἱ ἀπὸ Μαρκέλλου καὶ Φωτεινοῦ,
[2, 19]	Χριστὸν Θεὸν εἶναι προαιώνιον· ὁποῖοι	εἰσὶν	οἱ ἀπὸ Παύλου τοῦ Σαμοσατέως,
[2, 19]	τῆς ἐνανθρωπήσεως ὑποτίθενται. Τοιοῦτοι γάρ	εἰσιν	οἱ Πατροπασιανοὶ παρὰ Ῥωμαίοις, Σαβελλιανοὶ
[2, 15]	δὲ Ἀθανασίου εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν	εἰσιόντος,	ὠθισμὸς τῶν ὑπὸ Γεωργίου τοῦ
[2, 8]	εἰσεπήδησε· καὶ ὅτι ἐν τῇ	εἰσόδῳ	αὐτοῦ ταραχῆς γενομένης πολλοὶ ἐν
[2, 9]	τοῦ Βεροιέως καθαιρεθῆναι ὡς Σαβελλίζοντα.	Εἶτα	αὖθις τὸν Εὐσέβιον συνεῖναι Εὐφρονίῳ
[2, 21]	αὐτοῦ τὰ θεῖα παιδεύει λόγια.	Εἶτα	μετ´ ὀλίγα πάλιν ἐπιφέρει· Ὁ
[2, 9]	ἡλικίας τὰ ἱερὰ μαθὼν γράμματα.	Εἶτα	τὰ Ἑλλήνων παιδευθεὶς παρὰ τῷ
[2, 21]	ἀνθρωπίνῃ κτίσει διὰ τὸν Κύριον,	εἴτε	βασιλεῖ, ὡς ὑπερέχοντι, εἴτε ἡγεμόσιν,
[2, 23]	ἄφοβον πᾶσι τοῖς αὐτῷ προστεθειμένοις,	εἴτε	ἐπισκοποῖς εἴτε κληρικοῖς. Ἱκανὸν δὲ
[2, 21]	Κύριον, εἴτε βασιλεῖ, ὡς ὑπερέχοντι,	εἴτε	ἡγεμόσιν, ὡς δι´ αὐτοῦ πεμπομένοις.
[2, 23]	τοῖς αὐτῷ προστεθειμένοις, εἴτε ἐπισκοποῖς	εἴτε	κληρικοῖς. Ἱκανὸν δὲ γνώρισμα τῆς
[2, 19]	τὴν δημιουργίαν, εἴτε τῶν ὁρατῶν,	εἴτε	τῶν ἀοράτων· ἀλλ´ ἐνυπόστατον Λόγον
[2, 19]	πᾶσαν διακονησάμενον αὐτῷ τὴν δημιουργίαν,	εἴτε	τῶν ὁρατῶν, εἴτε τῶν ἀοράτων·
[2, 2]	ταραχῆς τὴν αἰτίαν πρόφασιν εὐθὺς	εἶχε	ζητήσεως· καὶ ἅμα τῇ ἐρωτήσει
[2, 23]	ἀλειτουργησίαν, ἣν οἱ αὐτοῦ κληρικοὶ	εἶχον,	τὴν αὐτὴν πάλιν θέλομεν ἔχειν.
[2, 16]	καὶ δὴ καὶ τοῦ ἔργου	εἴχοντο.	Ἀπέθανον οὖν, ὡς λέγεται, περὶ
[2, 15]	δὲ ταῦτα κατὰ τὸ πλεῖστον	εἴωθε	γίνεσθαι ὅταν καθ´ ἑαυτῶν στασιάζῃ
[2, 10]	μόνου, τέλειον ἐκ τελείου, βασιλέα	ἐκ	βασιλέως, Κύριον ἀπὸ Κυρίου, λόγον
[2, 2]	ἅμα τῇ ἐρωτήσει ἐρίζειν ἐβούλετο,	ἐκ	δὲ τῆς ἔριδος πάντα ἀνατέτραπτο.
[2, 2]	συνθέσθαι τῇ Ἀρείου δόξῃ συνέπεισεν.	Ἐκ	δὲ τούτου καὶ οἱ λοιποὶ
[2, 15]	ὑπὸ Γεωργίου τοῦ Ἀρειανοῦ ἐγένετο,	ἐκ	δὲ τούτου φασὶ ταραχὰς καὶ
[2, 20]	συνῆλθον ἐπίσκοποι, ὥς φησιν Ἀθανάσιος·	ἐκ	δὲ τῶν ἑῴων ἑβδομήκοντα ἓξ
[2, 19]	ἀναληφθέντα εἰς οὐρανὸν, καὶ καθεσθέντα	ἐκ	δεξιῶν τοῦ Πατρὸς, ἐρχόμενον ἐπὶ
[2, 23]	εὐχὰς, ὁ Θεὸς ὑμῖν ἀποδίδωσιν.	Ἐκ	δὴ τούτου συνορᾷν ἐστὶν καθαρὰς
[2, 8]	ταύτῃ δὲ τῇ συνόδῳ συνῆλθον	ἐκ	διαφόρων πόλεων ἐπίσκοποι ἐνενήκοντα. Μάξιμος
[2, 1]	παρὰ Ῥουφίνου λαβόντες, τὰ δὲ	ἐκ	διαφόρων συναγαγόντες, τινα δὲ καὶ
[2, 19]	ἀνθρώπων μετὰ ταῦτα Θεὸν, ἀλλ´	ἐκ	Θεοῦ ἐνανθρωπῆσαι δι´ ἡμᾶς, καὶ
[2, 10]	αἰώνων ἐκ τοῦ Πατρὸς, Θεὸν	ἐκ	Θεοῦ, ὅλον ἐξ ὅλου, μόνον
[2, 19]	ὄντα τοῦ Πατρὸς, καὶ Θεὸν	ἐκ	Θεοῦ. Οὗτος γάρ ἐστι πρὸς
[2, 19]	γεννηθέντα ἐκ τοῦ Πατρὸς, Θεὸν	ἐκ	Θεοῦ, φῶς ἐκ φωτὸς, δι´
[2, 18]	ἐκ τοῦ Πατρὸς γεννηθέντα, Θεὸν	ἐκ	Θεοῦ, φῶς ἐκ φωτὸς, δι´
[2, 14]	συνεκρότει. Ἀντέπεμπον δὲ Γεώργιον, ὃς	ἐκ	Καππαδοκίας μὲν ὡρμᾶτο, δόξαν δὲ
[2, 23]	ἀπεδέξατο, σοφίζεσθαι δὲ αὐτὸν ἐπεχείρει	ἐκ	κατασκευῆς τῶν Ἀρειανιζόντων ὑποβαλλόμενος· καὶ
[2, 20]	ἡ ἐν Σαρδικῇ συνεκροτήθη σύνοδος.	Ἐκ	μὲν οὖν τῶν ἑσπερίων μερῶν
[2, 24]	ὅτι πρότερον καθελὼν αὐτὸν, αὖθις	ἐκ	μεταμελείας, ὡς μηδενὸς γενομένου, ψῆφον
[2, 16]	ἠπείγετο. Σὺν αὐτῷ δὲ ὡς	ἐκ	μηχανῆς τινος παρὼν ὁ Μακεδόνιος
[2, 21]	ἐκθήσομαι, ἀλλὰ μὴ κατὰ Μάρκελλον	ἐκ	μιᾶς λέξεως τὸ κυριώτατον τῆς
[2, 2]	καὶ πόλεις. Καὶ ὡς σπινθὴρ	ἐκ	μικροῦ λαμβάνον τὴν ἀρχὴν, τὸ
[2, 17]	ἐκ συναρπαγῆς ἐγεγόνει διὰ τὸ	ἐκ	μονομερείας τὰ ἐν τῷ Μαρεώτῃ
[2, 10]	Θεοῦ, ὅλον ἐξ ὅλου, μόνον	ἐκ	μόνου, τέλειον ἐκ τελείου, βασιλέα
[2, 19]	παρὰ τὸν Πατέρα προϋποκειμένης, ἀλλ´	ἐκ	μόνου τοῦ Θεοῦ γνησίως αὐτὸν
[2, 9]	τῆς ἐν Μεσοποταμίᾳ Ἐδέσης καταγόμενος·	ἐκ	νέας τε ἡλικίας τὰ ἱερὰ
[2, 18]	καὶ ἀποθανόντα, καὶ ταφέντα, ἀναστάντα	ἐκ	νεκρῶν τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ, καὶ
[2, 19]	ἀποθανόντα, καὶ ταφέντα, καὶ ἀναστάντα	ἐκ	νεκρῶν τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ, καὶ
[2, 10]	ἡμερῶν κατελθόντα ἄνωθεν, καὶ γεννηθέντα	ἐκ	παρθένου κατὰ τὰς γραφὰς, καὶ
[2, 21]	ὁ ἐξ αὐτοῦ, ὡς, ἅτε	ἐκ	Πατρὸς ἀποτεχθεὶς, εἰκότως ἂν καὶ
[2, 16]	μητρόπολιν Θεσσαλονίκην ἐλθεῖν, ἧς καὶ	ἐκ	προγόνων ὁ Παῦλος ἐτύγχανεν ὢν,
[2, 19]	ὕστερον αὐτὸν μετὰ τὴν ἐνανθρώπησιν	ἐκ	προκοπῆς τεθεοποιῆσθαι λέγοντες, τῷ τὴν
[2, 17]	τὰ ἐν Τύρῳ πάλαι πραχθέντα	ἐκ	συναρπαγῆς ἐγεγόνει διὰ τὸ ἐκ
[2, 25]	βασιλεύοντα, περὶ τὰς Γαλλίας διάγοντα	ἐκ	συσκευῆς ἀνεῖλε. Οὗ γενομένου, ἐμφύλιος
[2, 10]	ὅλου, μόνον ἐκ μόνου, τέλειον	ἐκ	τελείου, βασιλέα ἐκ βασιλέως, Κύριον
[2, 10]	τοῦ Πατρὸς κατελθόντα, καὶ σάρκα	ἐκ	τῆς ἁγίας παρθένου ἀνει ληφότα,
[2, 19]	δι´ ἡμᾶς ἐνανθρωπήσαντα, καὶ γεννηθέντα	ἐκ	τῆς ἁγίας παρθένου, τὸν σταυρωθέντα,
[2, 18]	δι´ ἡμᾶς ἐνανθρωπήσαντα, καὶ γεννηθέντα	ἐκ	τῆς ἁγίας παρθένου, τὸν σταυρωθέντα,
[2, 14]	τῷδε καὶ οἱ Ἀρειανίζοντες μεθιστῶσιν	ἐκ	τῆς Ἀλεξ ανδρείας Γρηγόριον ὡς
[2, 13]	μυριάδες ἐχορηγοῦντο πρότερον τοῦ σίτου	ἐκ	τῆς Ἀλεξανδρέων κομιζομένου πόλεως. Μακεδόνιον
[2, 13]	περὶ τῆς ἀναιρέσεως Ἑρμογένους πυθόμενος,	ἐκ	τῆς Ἀντιοχείας ἱππεὺς ἐλάσας καταλαμβάνει
[2, 23]	τῆς πρὸς αὐτὰς ἀγάπης, ἣν	ἐκ	τῆς διδασκαλίας τοῦ προειρημένου ἀδελφοῦ
[2, 2]	νέος, ὁ τῷ πατρὶ ὁμώνυμος,	ἐκ	τῆς ἐν Γαλλίᾳ Τριβέρεως ἔπεμψεν.
[2, 17]	οὐ πολὺ δὲ καὶ Παῦλος	ἐκ	τῆς Θεσσαλονίκης ὑποκρινόμενος εἰς τὴν
[2, 7]	προσβληθέντα ἐπίσκοπον ἐκβάλλει· Εὐσεβίῳ δὲ	ἐκ	τῆς Νικομηδείας μεταπεμφθέντι τὴν ἐπισκοπὴν
[2, 7]	Παῦλον σχολάζειν ἐποίησεν, Εὐσέβιον δὲ	ἐκ	τῆς Νικομηδείας μεταστήσας τῆς Κωνσταντινουπόλεως
[2, 19]	Θεοῦ ἐξ οὗ τὴν ἡμετέραν	ἐκ	τῆς παρθένου σάρκα ἀνείληφε, πρὸ
[2, 23]	παρ´ αὐτοῦ γράμματα δεικνύει, ἅπερ	ἐκ	τῆς Ῥωμαϊκῆς μεταβληθέντα γλώσσης τοῦτον
[2, 15]	καθελόντων αὐτούς. Οἱ δὲ ἀναζεύξαντες	ἐκ	τῆς Ῥώμης, καὶ τοῖς τύποις
[2, 23]	ὑμετέραν παράκλησιν, φέρων ὑμῖν ἅμα	ἐκ	τῆς ὑμετέρας συνειδήσεως μείζονα τὰ
[2, 11]	ψαλμὸν λέγεσθαι παρεσκεύασε. Συμφωνίας δὲ	ἐκ	τῆς ψαλμῳδίας γενομένης, διὰ μιᾶς
[2, 23]	τῆς γῆς ἔνδοξος ἐγνώσθη, δοκιμασθεὶς	ἐκ	τοῦ βίου, παρρησιασάμενος μὲν τῇ
[2, 21]	Χριστὸν αὐτοῦ· τὸ κτίζων‘ οὐκ	ἐκ	τοῦ γεγονότος ἐξ ἀνυπαρξίας παρείληφεν·
[2, 16]	δὲ τοῦ βασιλέως ἔπαρχος Φίλιππος	ἐκ	τοῦ δημοσίου ἐπὶ τὴν ἐκκλησίαν
[2, 13]	τὸν ἐπίσκοπον· στάσις γὰρ εὐθὺς	ἐκ	τοῦ δήμου παρηκολούθει, καὶ ἕτοιμοι
[2, 19]	τῷ Θεῷ ἀλλ´ ὅμως γεννηθέντα	ἐκ	τοῦ Θεοῦ, Θεὸν κατὰ φύσιν
[2, 18]	ἐξ ἑτέρας ὑποστάσεως καὶ μὴ	ἐκ	τοῦ Θεοῦ, καὶ ἦν ποτε
[2, 19]	ἐξ ἑτέρας ὑποστάσεως, καὶ μὴ	ἐκ	τοῦ Θεοῦ, καὶ ὅτι ἦν
[2, 21]	λέγει ἐκτίσθαι ἑαυτὸν, οὐχ ὡς	ἐκ	τοῦ μὴ ὄντος εἰς τὸ
[2, 21]	τοῖς λοιποῖς κτίσμασι καὶ αὐτὸς	ἐκ	τοῦ μὴ ὄντος ὁμοίως γεγονὼς,
[2, 21]	οὐκ ὄντων καὶ κτίσμα προηγμένον	ἐκ	τοῦ μὴ ὄντος τὸν Υἱὸν
[2, 10]	ζωῆς, ὥς φησι, Ὅτι καταβέβηκα	ἐκ	τοῦ οὐρανοῦ, οὐχ ἵνα ποιῶ
[2, 21]	ὅτε δίκην βροντῆς Ἐγένετο ἦχος	ἐκ	τοῦ οὐρανοῦ, ὥσπερ φερομένης πνοῆς
[2, 21]	ἐν οἷς πανταχοῦ τὸν Υἱὸν	ἐκ	τοῦ Πατρὸς γεννηθέντα εὑρίσκουσιν οἱ
[2, 18]	τὸν πρὸ πάντων τῶν αἰώνων	ἐκ	τοῦ Πατρὸς γεννηθέντα, Θεὸν ἐκ
[2, 10]	γεννηθέντα πρὸ πάντων τῶν αἰώνων	ἐκ	τοῦ Πατρὸς, Θεὸν ἐκ Θεοῦ,
[2, 19]	πρὸ πάντων τῶν αἰώνων γεννηθέντα	ἐκ	τοῦ Πατρὸς, Θεὸν ἐκ Θεοῦ,
[2, 6]	ταῖς φρεσίν· εἰ δὲ μόνον	ἐκ	τοῦ προσχήματος τῆς εὐλαβείας δεικνύμενον,
[2, 6]	ἐκκλησίας, τῇ ἡλικίᾳ δὲ γέροντα.	Ἐκ	τούτου μείζων φιλονεικία περὶ χειροτονίας
[2, 15]	Ἀρειανίζοντες τὴν βλασφημίαν καὶ τὰ	ἐκ	τούτων ἐγκλήματα ἐπὶ Ἀθανάσιον ὡς
[2, 12]	τὴν πόλιν στάσεις, πολλοί τε	ἐκ	τῶν γινομένων συντριβέντες ἀπώλοντο. ~Περὶ
[2, 23]	τὰς ἁπάντων εὐχὰς διαβαινούσης, καὶ	ἐκ	τῶν ἐθνῶν οἳ τῇ τῶν
[2, 9]	πεπονημένῳ βιβλίῳ, ὡς εἴη Εὐσέβιος	ἐκ	τῶν εὐπατριδῶν τῆς ἐν Μεσοποταμίᾳ
[2, 10]	ἔστω. Ἡμεῖς γὰρ πᾶσι τοῖς	ἐκ	τῶν θείων γραφῶν παραδεδομένοις ὑπό
[2, 16]	ὁρμὴν, καὶ γὰρ πολλοὶ συνεληλύθεισαν	ἐκ	φήμης ὑπόπτου περὶ τὸ δημόσιον,
[2, 19]	Πατρὸς, Θεὸν ἐκ Θεοῦ, φῶς	ἐκ	φωτὸς, δι´ οὗ ἐγένετο τὰ
[2, 18]	γεννηθέντα, Θεὸν ἐκ Θεοῦ, φῶς	ἐκ	φωτὸς, δι´ οὗ ἐγένετο τὰ
[2, 23]	ἀλλὰ καὶ δὶς καὶ τρὶς	ἐκάλει	παρ´ ἑαυτόν· ὡς τὰ παρ´
[2, 23]	ἐπ´ ἀνάγκῃ καταστὰς ὁ βασιλεὺς	ἐκάλει	πρὸς ἑαυτὸν τοὺς περὶ Ἀθανάσιον.
[2, 17]	εἰς τὴν σύνοδον αὐτὸν οὐκ	ἐκάλεσαν,	τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ κανόνος κελεύοντος, μὴ
[2, 23]	ἀπειλὰς τοῦ ἀδελφοῦ δι´ ἐπιστολῶν	ἐκάλεσε	τὸν Ἀθανάσιον, καὶ εἰς τὴν
[2, 10]	θεῖαι γραφαὶ παραδεδώκασι τῶν προειρημένων	ἕκαστα,	ἢ εἴ τις ἄλλο διδάσκει
[2, 2]	ἐν δὲ τῇ πόλει καθ´	ἑκάστην	οἰκίαν διαλεκτικὸς πόλεμος ἦν. Διέτρεχεν
[2, 23]	αὐτὸς ἐκκλησίαν ἀπονεμηθῆναι ἠξίου καθ´	ἑκάστην	πόλιν τοῖς διακρινομένοις πρὸς τὴν
[2, 16]	καὶ οἱ τοῦ Ἀρειανοῦ δόγματος,	ἕκαστοι	καταλαμβάνειν τὴν ἐκκλησίαν σπουδάζοντες. Ἐπεὶ
[2, 2]	εἰς φιλονεικίαν τοὺς ἀκούοντας ἤγειρεν.	Ἕκαστος	γὰρ τῶν πυνθανομένων τῆς ταραχῆς
[2, 23]	κληρικοῖς. Ἱκανὸν δὲ γνώρισμα τῆς	ἑκάστου	ὀρθῆς προαιρέσεως ἔσται ἡ πρὸς
[2, 10]	ἀλλὰ σημαινόντων ἀκριβῶς τὴν ἰδίαν	ἑκάστου	τῶν ὀνομαζομένων ὑπόστασίν τε καὶ
[2, 23]	λογισμῷ τὴν ἐπὶ τῇ ἐπανόδῳ	ἑκάστου	ὑμῶν χαρὰν, καὶ τοῦ πλήθους
[2, 18]	ζῶντας καὶ νεκροὺς καὶ ἀποδοῦναι	ἑκάστῳ	κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ· οὗ
[2, 19]	ζῶντας καὶ νεκροὺς καὶ ἀποδοῦναι	ἑκάστῳ	κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ, οὗ
[2, 15]	τὴν ἀνατολὴν ἀποστέλλει τὸν οἰκεῖον	ἑκάστῳ	τόπον ἀποδιδοὺς, καὶ καθαπτόμενος τῶν
[2, 22]	συνέδρια ποιησάμενοι, τὰ δοκοῦντα αὐτοῖς	ἑκάτεροι	πράξαντες, κατὰ πόλεις τὰς ἑαυτῶν
[2, 20]	πανταχοῦ διαπέμπονται. Γνώμῃ μὲν οὖν	ἑκάτεροι	τοιάδε δικαίως πεποιηκέναι νομίσαντες, οἱ
[2, 16]	ὡς λέγεται, περὶ τοὺς τρισχιλίους	ἑκατὸν	πεντήκοντα· οἱ μὲν ὑπὸ τῶν
[2, 2]	ἔθεντο τὴν τοῦ ὁμοουσίου‘ πίστιν	ἐκβαλεῖν,	ἀντεισάγειν δὲ τὴν Ἀρειανίζουσαν. Περιέσεσθαι
[2, 3]	ὀργισθέντα τὸν βασιλέα τῆς Ἀλεξανδρείας	ἐκβαλεῖν.	Πῶς μὲν οὖν τοῦτο ἐγένετο,
[2, 13]	τὴν Κωνσταντινούπολιν, ὅλην διετάραξε βιαζόμενος	ἐκβαλεῖν	τὸν ἐπίσκοπον· στάσις γὰρ εὐθὺς
[2, 7]	Κωνστάντιος Παῦλον τὸν προσβληθέντα ἐπίσκοπον	ἐκβάλλει·	Εὐσεβίῳ δὲ ἐκ τῆς Νικομηδείας
[2, 16]	τὸν μὲν Παῦλον τῆς ἐκκλησίας	ἐκβάλλῃ,	ἀντεισάγῃ δὲ εἰς αὐτὴν Μακεδόνιον.
[2, 20]	Νικαίᾳ κρατύναντες, καὶ τὸ ἀνόμοιον‘	ἐκβαλόντες,	τὸ ὁμοούσιον‘ φανερώτερον ἐκδιδόασι· καὶ
[2, 16]	μὲν οὖν Παῦλος, παρὰ προσδοκίαν	ἐκβληθεὶς	τῆς ἐκκλησίας ἐν ταὐτῷ καὶ
[2, 21]	δεῖ τὸ κτίσμα τὴν λέξιν	ἐκδέχεσθαι,	τοιάδε φησίν· Τούτων τοίνυν ὧδε
[2, 20]	ἀνόμοιον‘ ἐκβαλόντες, τὸ ὁμοούσιον‘ φανερώτερον	ἐκδιδόασι·	καὶ ἐγγράψαντές τε καὶ αὐτοὶ
[2, 23]	καταμάθοιεν τῇ τῶν νόμων ὑποβάλλειν	ἐκδικίᾳ.	Ἀμφότερα τοίνυν συνορῶντες, καὶ τὴν
[2, 18]	τῷ βασιλεῖ, καὶ πολλοῖς ἑτέροις	ἐκδόντες,	οὐδὲν πλέον ἀνύσαντες ἀνεχώρησαν. Ἀδιαφόρου
[2, 17]	καθ´ ἑαυτοὺς γνώριμα καθιστῶσι τῷ	ἐκεῖ	βασιλεῖ. ~Ὡς ὁ τῶν ἑσπερίων
[2, 23]	ἐν τῇ Ἀκυληΐᾳ δεξάμενος Ἀθανάσιος—	ἐκεῖ	γὰρ τῆς Σαρδικῆς ἀναχωρήσας διέτριβεν
[2, 18]	αἵρεσις ἑτέρα. Φωτεινὸς γὰρ τῶν	ἐκεῖ	ἐκκλησιῶν προεστὼς, γένος τῆς μικρᾶς
[2, 24]	ἐγένετο σύμψηφος, παρασκευάζει σύνοδον τῶν	ἐκεῖ	ἐπισκόπων γενέσθαι. Μάξιμός τε μηδὲν
[2, 9]	εἰς τὴν Ἀλεξανδρείας ἐπισκοπήν· ἀλλ´	ἐκεῖ	μὲν μηκέτι ὁρμῆσαι, διὰ τὸ
[2, 11]	Συνελαμβάνοντο δὲ αὐτοῖς καὶ οἱ	ἐκεῖ	τὰ Ἀρείου φρονοῦντες. Ὅπως δὲ
[2, 10]	αὐτῆς καθυπέγραψε. Καὶ ἡ μὲν	ἐκεῖ	τότε γενομένη σύνοδος ταῦτα πράξασα
[2, 15]	Νῦν δὲ ταῦτα πάντα ἀποσιγήσας,	ἐκεῖνα	διαβάλλει· ἀλλ´ οὐδ´ ὅλως τοῦ
[2, 23]	τῶν συντρεχόντων ἑορτὴν, καὶ τίς	ἐκείνη	ἡ ἡμέρη ὑμῖν καὶ ποία
[2, 20]	τὴν ἐν Νικαίᾳ πίστιν ἐφύλαττον,	ἐκεῖνοι	δὲ παραχαράττειν ἐτόλμησαν. Ἀποδιδόασιν οὖν
[2, 23]	τὸν τηλικοῦτον ἐπίσκοπον ἔχειν, ἢ	ἐκεῖνον	τοσαύταις ἀρεταῖς περιβεβλῆσθαι, δι´ ἃς
[2, 16]	αὐτόν. Καὶ ἦλθεν· ἐπεὶ δὲ	ἐκεῖνος	ἦλθε μεταπεμφθεὶς, ἐπεδείκνυεν εὐθὺς ὁ
[2, 6]	περὶ τοῦ δόγματος, ἐπεὶ δὲ	ἐκεῖνος	τετελευτήκει, ἀμφήριστος ἡ τοῦ λαοῦ
[2, 25]	πρότερον εἴρηται. Μετὰ δὲ τὴν	ἐκείνου	ἀναίρεσιν ὁ Περσικὸς πρὸς Ῥωμαίους
[2, 1]	δεύτερον τῆς ἱστορίας βιβλίον ᾗ	ἐκείνῳ	ἐδόκει συνεγράψαμεν. Ἀπὸ δὲ τοῦ
[2, 24]	ὡς ὁ βασιλεὺς Κωνστάντιος τῇ	ἐκείνων	κρίσει ἐγένετο σύμψηφος, παρασκευάζει σύνοδον
[2, 21]	πίστιν. Εἰ τοίνυν Εὐσέβιος, τῆς	ἐκεῖσε	συνόδου μνήμην ποιούμενος, λελύσθαι μὲν
[2, 20]	ἀφ´ οὗ ἥ τε σύνοδος	ἐκεκήρυκτο,	καὶ οἱ περὶ Ἀθανάσιον ἐν
[2, 4]	ἦν καὶ τὴν Παμφίλου προσωνυμίαν	ἐκέκτητο,	Ἀκάκιος μαθητὴς αὐτοῦ τὴν ἐπισκοπὴν
[2, 14]	δεινοῦ περὶ τὴν αὐτῶν θρησκείαν	ἐκέκτητο.	~Ὡς Ἀθανάσιος καὶ Παῦλος εἰς
[2, 2]	τε τὰ βασίλεια θαρροῦντα εἰσιέναι	ἐκέλευεν.	Ἡ τοίνυν δοθεῖσα παρρησία γνώριμον
[2, 23]	τούτου ἕλωνται κοινωνίαν, τούτους πάντας	ἐκελεύσαμεν,	καθ´ ὁμοιότητα τῆς φθανούσης προνοίας,
[2, 23]	πραχθέντα δι´ ἑτέρων γραμμάτων ἀφανισθῆναι	ἐκέλευσε.	Τὰ δὲ περὶ ἀμφοτέρων τούτων
[2, 16]	γυμνοῖς τοῖς ξίφεσιν ὡς ἀντεπιόντες	ἐκέχρηντο,	καὶ δὴ καὶ τοῦ ἔργου
[2, 10]	τότε συνελθόντων περὶ τῆς πίστεως	ἐκθέσεις	ἐγένοντο· αἷς καὶ Γρηγόριος, μήπω
[2, 19]	χώραν ἐροῦμεν. ~Περὶ τῆς μακροστίχου	ἐκθέσεως.	Τριετοῦς δὲ ἐν τῷ μέσῳ
[2, 18]	ὅτι ἑτέραν οἱ πεμφθέντες ὑπηγόρευσαν	ἔκθεσιν	πίστεως. Ὁ δὲ τῶν ἑσπερίων
[2, 8]	ἐν Ἀντιοχείᾳ τῆς Συρίας ἑτέραν	ἔκθεσιν	πίστεως ὑπαγορευθῆναι ἐποίησε. Εὐσέβιος δὲ
[2, 10]	ἐν τοῖσδε τοῖς ῥήμασι· Ἄλλη	ἔκθεσις	Πιστεύομεν ἀκολούθως τῇ εὐαγγελικῇ καὶ
[2, 18]	τούτοις οὖσαν τοῖς ῥήμασιν· Ἄλλη	ἔκθεσις	Πιστεύομεν εἰς ἕνα Θεὸν Πατέρα
[2, 21]	τοῦ λόγου, ὃν μικρὸν ὕστερον	ἐκθήσομαι,	ἀλλὰ μὴ κατὰ Μάρκελλον ἐκ
[2, 3]	τηλικούτου ἀνδρὸς σχῆμα εἰς τοῦτο	ἐκίνει	καὶ προέτρεπεν. Ἡ θεία πρόνοια
[2, 8]	τὸ τοῦ λόγου, πάντα λίθον	ἐκίνει,	ὅπως ἂν ὃ προέθετο κατεργάσηται.
[2, 25]	ἀναίρεσιν ὁ Περσικὸς πρὸς Ῥωμαίους	ἐκινήθη	πόλεμος, καθ´ ὃν Κωνστάντιος οὐδὲν
[2, 2]	εἰσαγαγεῖν δόγμα ταραχὰς ταῖς ἐκκλησίαις	ἐκίνησαν	Τοῦ βασιλέως Κωνσταντίνου τελευτήσαντος, οἱ
[2, 7]	βασιλεὺς τῇ Κωνσταντινουπόλει πρὸς ὀργὴν	ἐκκάεται	ἐπὶ τῇ γενομένῃ χειροτονίᾳ. Καὶ
[2, 6]	μὲν τῇ τῆς Εἰρήνης ἐπωνύμῳ	ἐκκλησίᾳ	καὶ ἐχομένῃ τῆς νῦν μεγάλης
[2, 19]	ἀλλοτρίους οἶδεν ἡ ἁγία καθολικὴ	ἐκκλησία.	Ὁμοίως καὶ τοὺς λέγοντας τρεῖς
[2, 19]	ἀναθεματίζει ἡ ἁγία καὶ καθολικὴ	ἐκκλησία.	Οὔτε γὰρ ἐξ οὐκ ὄντων
[2, 17]	πρόφασιν ἐφευρόντων τοιαύτην. Τῇ Ἀλεξανδρέων	ἐκκλησίᾳ	σιτηρέσιον ἤδη πρότερον δεδώρητο ὁ
[2, 13]	οὖν αὐτὸν ἐν ᾗ ἐχειροτονήθη	ἐκκλησίᾳ	συνάγειν, αὖθις ἐπὶ τὴν Ἀντιόχειαν
[2, 18]	ἦν, ἀλλοτρίους οἶδεν ἡ καθολικὴ	ἐκκλησία.	Ταῦτα ἐπιδεδωκότες τῷ βασιλεῖ, καὶ
[2, 23]	ὑπεξέστη, καθ´ ἑαυτὸν ἐν ἰδιαζούσῃ	ἐκκλησίᾳ	τῆς πόλεως τὰς συνόδους ποιούμενος.
[2, 23]	ἀποδοθέντος Ἀθανασίου τοῦ ἐπισκόπου τῇ	ἐκκλησίᾳ,	τοὺς κοινωνοῦντας αὐτῷ ἔχειν ἀλειτουργησίαν
[2, 12]	ἐν τῇ λεγομένῃ ἐπὶ Παῦλον	ἐκκλησίᾳ	χειροτονοῦσι τὸν Μακεδόνιον. Καὶ τοῦτο
[2, 2]	σπουδάσαντες εἰσαγαγεῖν δόγμα ταραχὰς ταῖς	ἐκκλησίαις	ἐκίνησαν Τοῦ βασιλέως Κωνσταντίνου τελευτήσαντος,
[2, 23]	λαβεῖν. Μίαν γὰρ καὶ αὐτὸς	ἐκκλησίαν	ἀπονεμηθῆναι ἠξίου καθ´ ἑκάστην πόλιν
[2, 6]	χειροτονίας γίνεται ἐπισκόπου, καὶ τὴν	ἐκκλησίαν	διετάραττεν. Ἐπεὶ γὰρ ὁ λαὸς
[2, 23]	κοινωνίαν, μίαν ἐν τῇ πόλει	ἐκκλησίαν	ἔασον ἔχειν αὐτούς. Πρὸς τὴν
[2, 8]	ἐξορίας, ἑαυτῷ ἐπιτρέψας, εἰς τὴν	ἐκκλησίαν	εἰσεπήδησε· καὶ ὅτι ἐν τῇ
[2, 16]	καὶ ὁ βασιλεὺς τὴν μεγάλην	ἐκκλησίαν	ἔκτιζεν, ἥτις Σοφία‘ μὲν προσαγορεύεται
[2, 11]	τὸ γεγονὸς, τὴν καλουμένην Διονυσίου	ἐκκλησίαν	ἐνέπρησαν. Τοσαῦτα μὲν οὖν περὶ
[2, 16]	ἐκ τοῦ δημοσίου ἐπὶ τὴν	ἐκκλησίαν	ἠπείγετο. Σὺν αὐτῷ δὲ ὡς
[2, 23]	τὴν πατρίδα ὁμοῦ καὶ τὴν	ἐκκλησίαν,	ἧς θείῳ νεύματι προστάτης ἐτύγχανε.
[2, 3]	τῶν ἐπισκόπων, ἑαυτῷ ἐπιτρέψας τὴν	ἐκκλησίαν	κατελάμβανεν. Ἐπὶ τοσοῦτον δὲ τὰς
[2, 23]	μεγίστῃ μὲν χαρᾷ τὴν Ῥωμαίων	ἐκκλησίαν	κατέστησεν. Ἐδόκει γὰρ καὶ ὁ
[2, 16]	Ἀρειανοῦ δόγματος, ἕκαστοι καταλαμβάνειν τὴν	ἐκκλησίαν	σπουδάζοντες. Ἐπεὶ δὲ ὁ ἔπαρχος
[2, 16]	πλήθη· καὶ πάντες εἰς τὴν	ἐκκλησίαν	συνέρρεον οἵ τε τῆς ὁμοουσίου‘
[2, 12]	Κωνσταντινουπόλει λαὸς αὖθις εἰς τὴν	ἐκκλησίαν	τὸν Παῦλον εἰσάγουσι. Κατὰ ταὐτὸν
[2, 11]	τοὺς στρατιώτας τάξας πανταχόθεν τῆς	ἐκκλησίας.	Ἀθανάσιος δὲ ἑωρακὼς τὰ γινόμενα
[2, 16]	ἅμα τῷ Μακεδονίῳ πλησίον τῆς	ἐκκλησίας	ἐγένετο, τότε δὴ ἄλογος φόβος
[2, 16]	ἂν τὸν μὲν Παῦλον τῆς	ἐκκλησίας	ἐκβάλλῃ, ἀντεισάγῃ δὲ εἰς αὐτὴν
[2, 16]	Ἀρειανοὶ διὰ τοσούτων φόνων τῆς	ἐκκλησίας	ἐκράτησαν. Κατὰ δὲ τὸν καιρὸν
[2, 11]	καὶ Γρηγόριος μὲν τότε τῆς	ἐκκλησίας	ἐκράτησεν. Ὁ δὲ Ἀλεξανδρέων λαὸς,
[2, 14]	δὲ καὶ διὰ τὸν τῆς	ἐκκλησίας	ἐμπρησμὸν, καὶ ὅτι ἧττον τὴν
[2, 16]	Παῦλος, παρὰ προσδοκίαν ἐκβληθεὶς τῆς	ἐκκλησίας	ἐν ταὐτῷ καὶ τῆς πόλεως,
[2, 11]	φρονοῦντες. Ὅπως δὲ Ἀθανάσιος τῆς	ἐκκλησίας	ἐξωθούμενος τοῦ συλληφθῆναι αὐτὸν διέφυγε,
[2, 15]	ἅτε προνόμια τῆς ἐν Ῥώμῃ	ἐκκλησίας	ἐχούσης, παρρησιαστικοῖς γράμμασιν ὠχύρωσεν αὐτοὺς,
[2, 21]	ταύτῃ πολλάκις καὶ οἱ τῆς	ἐκκλησίας	ἐχρήσαντο, καὶ ταῖς ἄλλαις ταῖς
[2, 22]	τάξει, καὶ ἀποδιδόναι αὐτοῖς τὰς	ἐκκλησίας,	ἢ μὴ ποιοῦντα τοῦτο ἐχθρόν
[2, 15]	αὐτοὺς ἀντειπεῖν, ὅτε Ναύατον τῆς	ἐκκλησίας	ἤλαυνον. Ταῦτα μὲν οἱ τῆς
[2, 13]	τοῦτο ἐξεώθη ὁ Παῦλος τῆς	ἐκκλησίας.	Ἦλθε δὲ τὰ γινόμενα εἰς
[2, 8]	προφάσει μὲν τῶν ἐγκαινίων τῆς	ἐκκλησίας,	ἣν ὁ πατὴρ μὲν τῶν
[2, 23]	καὶ εἰρήνην κατὰ τὸν τῆς	ἐκκλησίας	θεσμὸν διαρκῆ φυλάττειν σπουδάσατε. Οὐδὲ
[2, 17]	τοῦ ἐπισκόπου Ῥώμης κανονίζειν τὰς	ἐκκλησίας,	καὶ ὅτι τὴν πίστιν λεληθότως
[2, 8]	γνώμην τοῦ ἐπισκόπου Ῥώμης τὰς	ἐκκλησίας	κανονίζειν. Συγκροτεῖται οὖν αὕτη ἡ
[2, 15]	Ἰουλίου θαρροῦντες, τάς τε ἑαυτῶν	ἐκκλησίας	καταλαμβάνουσι, καὶ τὰς ἐπιστολὰς πρὸς
[2, 22]	ἦν τότε τῆς περὶ τὰς	ἐκκλησίας	καταστάσεως σύγχυσις. Μετὰ ταῦτα δὲ
[2, 9]	δὲ τῆς ἐν Σκυθοπόλει προΐστατο	ἐκκλησίας.	Μετὰ ταῦτα δὲ ἐπιδημήσαντος αὐτοῦ
[2, 19]	ἀσεβῶς ἐκλαμβάνοντας, εἰκότως ἀποκηρύσσομεν τῆς	ἐκκλησίας,	ὅτι τὸν ἀχώρητον καὶ ἀπαθῆ
[2, 3]	τῷ λαῷ τῆς καθολικῆς Ἀλεξανδρέων	ἐκκλησίας.	Οὐδὲ τῆς ὑμετέρας ἱερᾶς ἐννοίας
[2, 23]	ἐπισκόποις καὶ πρεσβυτέροις τῆς καθολικῆς	ἐκκλησίας.	Οὐκ ἀπελείφθη τῆς τοῦ Θεοῦ
[2, 11]	διὰ μιᾶς τῶν πυλῶν τῆς	ἐκκλησίας	πάντες ἐξῄεσαν. Τούτου γινομένου οἱ
[2, 21]	μιᾶς λέξεως τὸ κυριώτατον τῆς	ἐκκλησίας	παρασαλεύειν δόγμα. Τοιαῦτα μὲν καὶ
[2, 8]	δὲ τότε τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ	ἐκκλησίας	Πλάκιτος διαδεξάμενος Εὐφρόνιον. Οἱ περὶ
[2, 25]	τοῦ ὁμοουσίου‘ λέξιν περὶ τὰς	ἐκκλησίας	πόλεμος ἦν. Ἐν τούτοις καθεστώτων
[2, 23]	λαῷ τῆς κατὰ Ἀλεξάνδρειαν καθολικῆς	ἐκκλησίας.	Σκοπὸν ποιούμενοι τὴν ὑμετέραν ἐν
[2, 6]	τυγχάνοντα μὲν ἤδη πάλαι τῆς	ἐκκλησίας,	τῇ ἡλικίᾳ δὲ γέροντα. Ἐκ
[2, 13]	πάρεργον ποιῆσαι, καὶ ἐξωθῆσαι τῆς	ἐκκλησίας	τὸν Παῦλον. Ὃς καταλαβὼν τὴν
[2, 1]	ὁ τῇ Ῥωμαίων γλώττῃ τὴν	ἐκκλησιαστικὴν	ἱστορίαν συντάξας, περὶ τοὺς χρόνους
[2, 19]	νοοῦμεν. Ἀσεβὲς γὰρ, καὶ τῆς	ἐκκλησιαστικῆς	πίστεως ἀλλότριον, τὸ τὸν κτίστην
[2, 19]	ὁμοῦ δὲ τῶν ἀνατολικῶν τὸ	ἐκκλησιαστικὸν	ἐν Χριστῷ φρόνημα, μαρτυρούμενον ἀβιάστως
[2, 16]	τοῦ ἐπάρχου μᾶλλον ἢ ὑπὸ	ἐκκλησιαστικοῦ	κανόνος ἐνθρονίζεται. Οὕτως μὲν οὖν
[2, 17]	σύνοδον αὐτὸν οὐκ ἐκάλεσαν, τοῦ	ἐκκλησιαστικοῦ	κανόνος κελεύοντος, μὴ δεῖν παρὰ
[2, 8]	αὐτοῦ ἀπεστάλκει τινα· καίτοι κανόνος	ἐκκλησιαστικοῦ	κελεύοντος, μὴ δεῖν παρὰ τὴν
[2, 15]	αἱρεσιάρχης Μακεδόνιος κατὰ πασῶν τῶν	ἐκκλησιῶν	διεπράξατο, ἡσυχίαν ἦγεν ἂν, ἢ
[2, 15]	δι´ ἄλλο κατηγορηθέντες καὶ τῶν	ἐκκλησιῶν	ἐξελαθέντες, ἐν τῇ βασιλευούσῃ Ῥώμῃ
[2, 24]	ὁμολογοῦντας. Ἔν τισι δὲ τῶν	ἐκκλησίων	καὶ χειροτονίας ἐποίει· καὶ τοῦτο
[2, 15]	εἰ βούλοιντο ἐξελαύνειν τινας τῶν	ἐκκλησιῶν·	μηδὲ γὰρ αὐτοὺς ἀντειπεῖν, ὅτε
[2, 23]	Οἱ δὲ κρεῖσσον ἔφασαν τῶν	ἐκκλησιῶν	παραχωρῆσαι τοῖς περὶ Ἀθανάσιον, ἢ
[2, 12]	οὐ τοὺς τυχόντας κατὰ τῶν	ἐκκλησιῶν	πολέμους ἐτύρευσαν, ὧν εἷς ἦν
[2, 18]	ἑτέρα. Φωτεινὸς γὰρ τῶν ἐκεῖ	ἐκκλησιῶν	προεστὼς, γένος τῆς μικρᾶς Γαλατίας,
[2, 6]	κατὰ τήνδε τὴν πόλιν τῶν	ἐκκλησιῶν	προεστὼς, ὁ τὴν πρὸς Ἄρειον
[2, 23]	ἐλπίζων ἅμα καὶ τὰς ἐπιβουλὰς	ἐκκλίνειν,	καὶ ἀποκατασταθήσεσθαι πρὸς ὑμετέραν παράκλησιν,
[2, 19]	προσώπου τὰ τρία ὀνόματα ἀσεβῶς	ἐκλαμβάνοντας,	εἰκότως ἀποκηρύσσομεν τῆς ἐκκλησίας, ὅτι
[2, 12]	τῇ ὁμοουσίῳ‘ τε δόξῃ συντιθέμενοι	ἐκοινώνησαν.	Τότε δὲ διαπύρως τὴν Ἀρειανὴν
[2, 22]	πίστεως· περαιτέρω δὲ ἀλλήλοις οὐκ	ἐκοινώνουν.	Τοιαύτη τις ἦν τότε τῆς
[2, 16]	ὄχλους οἱ στρατιῶται νομίζοντες καὶ	ἑκόντας	κωλύειν τὴν πάροδον, γυμνοῖς τοῖς
[2, 19]	καὶ Κύριον αὐτὸν ἑαυτοῦ εἰδότες,	ἑκουσίως	αὐτὸν καὶ θέλοντα τὸν Υἱὸν
[2, 1]	ἐν οἷς ὁ Ῥουφῖνος οὐκ	ἐκπίπτει	τοῦ ἀληθοῦς. Οὐ μὴν ἀλλὰ
[2, 25]	γὰρ ὁ τύραννος πάσης Ἰταλίας	ἐκράτει,	Ἀφρικήν τε καὶ Λιβύην ὑφ´
[2, 15]	νεώτερος τῶν Κωνσταντίνου παίδων μόνος	ἐκράτει,	Κωνσταντίνου τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ ὑπὸ
[2, 16]	διὰ τοσούτων φόνων τῆς ἐκκλησίας	ἐκράτησαν.	Κατὰ δὲ τὸν καιρὸν τοῦτον
[2, 11]	Γρηγόριος μὲν τότε τῆς ἐκκλησίας	ἐκράτησεν.	Ὁ δὲ Ἀλεξανδρέων λαὸς, οὐκ
[2, 10]	πίστιν παρὰ τὴν ἐξ ἀρχῆς	ἐκτεθεῖσαν	ἐδεξάμεθα. Ἀλλὰ καὶ ἡμεῖς ἐξετασταὶ
[2, 18]	κατεδέξαντο· τὴν δὲ ἐν Ἀντιοχείᾳ	ἐκτεθεῖσαν	πίστιν ἀποκρυψάμενοι, ἑτέραν δὲ συγκαττύσαντες
[2, 19]	ἠναγκάσθημεν μετὰ τὴν ἐν ἐπιτομῇ	ἐκτεθεῖσαν	πίστιν πλατύτερον ἐπεξεργάσασθαι, οὐ κατὰ
[2, 16]	ὁ βασιλεὺς τὴν μεγάλην ἐκκλησίαν	ἔκτιζεν,	ἥτις Σοφία‘ μὲν προσαγορεύεται νῦν·
[2, 21]	εὑρίσκοι τις εἰρημένον τὸ, Κύριος	ἔκτισέ	με ἀρχὴν ὁδῶν αὐτοῦ εἰς
[2, 21]	προεκτεθέντων ἁπάντων, καὶ τὸ, Κύριος	ἔκτισέ	με ἀρχὴν ὁδῶν αὐτοῦ εἰς
[2, 19]	τὸ περὶ αὐτοῦ λεγόμενον, Κύριος	ἔκτισέ	με ἀρχὴν ὁδῶν αὐτοῦ εἰς
[2, 21]	μεταφορικῶς καὶ ἐν τῷ, Κύριος	ἔκτισέ	με ἀρχὴν ὁδῶν αὐτοῦ, τὸ
[2, 21]	με ἀρχὴν ὁδῶν αὐτοῦ, τὸ	ἔκτισεν‘	ἀντὶ τοῦ κατέστησεν‘ ἢ κατέταξε.
[2, 21]	τοῦ ἑαυτοῦ Πατρὸς κατατεταγμένος· τοῦ	ἔκτισεν‘	ἐνταῦθα ἀντὶ τοῦ κατέταξεν‘ ἢ
[2, 21]	ἀνυπαρξίας παρείληφεν· οὐ γὰρ τότε	ἔκτισεν	ὁ Θεὸς τὸ πνεῦμα, ὅτε
[2, 21]	αὐτοῦ, λελέχθαι. Εἰ δὲ λέγει	ἐκτίσθαι	ἑαυτὸν, οὐχ ὡς ἐκ τοῦ
[2, 19]	τὸν κτίστην τοῖς δι´ αὐτοῦ	ἐκτισμένοις	δημιουργήμασι παραβάλλειν, καὶ τὸν αὐτὸν
[2, 19]	δὲ Υἱοῦ ὑποτεταγμένου τῷ Πατρὶ,	ἐκτὸς	δὲ αὐτοῦ, πάντων τῶν μετ´
[2, 19]	ἀνείληφε, πρὸ τετρακοσίων ὅλων ἐτῶν·	ἔκτοτε	γὰρ τὸν Χριστὸν ἀρχὴν βασιλείας
[2, 19]	εἶναι πρὸ αἰώνων θέλοντας, ἀλλ´	ἔκτοτε	Χριστὸν αὐτὸν γεγονέναι καὶ Υἱὸν
[2, 24]	παριὼν ἐδίδασκε, τοὺς μὲν Ἀρειανίζοντας	ἐκτρέπεσθαι,	ἀσπάζεσθαι δὲ τοὺς τὸ ὁμοούσιον‘
[2, 16]	φήμης ὑπόπτου περὶ τὸ δημόσιον,	ἐκφραγῆναι	μίαν τοῦ λουτροῦ θυρίδα κελεύει·
[2, 17]	μὴ τὸ πολυεπὲς αὐτῶν μῆκος	ἐκώλυσε.	Σαβῖνος μέντοι ὁ τῆς Μακεδονίου
[2, 17]	σπουδαίως παρατίθεται, τὰς δὲ ἐναντίας	ἑκὼν	ὑπερβαίνει. Τοσαῦτα μὲν περὶ τούτων.
[2, 13]	πυθόμενος, ἐκ τῆς Ἀντιοχείας ἱππεὺς	ἐλάσας	καταλαμβάνει τὴν Κωνσταντινούπολιν· καὶ τὸν
[2, 23]	τῷ ἀδελφῷ μου Ἀθανασίῳ οὐκ	ἔλαττον	συγχαίρω, ὅτι, καίπερ πολλὰ πάσχων
[2, 21]	δὲ ὁ βασιλεὺς εἰς ὁμόνοιαν	ἐλαύνων,	εἰς ὅτε ὁμογνώμονας καὶ ὁμοδόξους
[2, 21]	ὡς μὴ ἔχων καρδίαν τοῦτο	ἔλεγε,	καθαρὰν δὲ αὐτῷ τὴν διάνοιαν
[2, 23]	οἱ Ἀρειανίζοντες, ὑπερτίθεσθαι μὲν τοῦτο	ἔλεγον,	πράττειν δὲ τὰ δοκοῦντα τῷ
[2, 6]	χειροτονήσας. Ἐνετείλατο δὲ τοῖς καθήκουσιν	ἑλέσθαι	δυοῖν τὸν ἕτερον ὧν ἂν
[2, 1]	καὶ τὸ δεύτερον βιβλίον ἄνωθεν	ἐλέχθη.	Ῥουφῖνος, ὁ τῇ Ῥωμαίων γλώττῃ
[2, 23]	εἰς γνῶσιν τοῦ τηλικούτου ἀνδρὸς	ἐλθεῖν	δυνηθῶμεν. Εἰς εὐχὴν οὖν τὴν
[2, 20]	φάσκοντες μὴ ἄλλως εἰς λόγους	ἐλθεῖν,	εἰ μὴ τοὺς περὶ Ἀθανάσιον
[2, 23]	ὑπὲρ σοῦ παρεκάλεσα, ἵνα τοῦ	ἐλθεῖν	ἐξουσίαν σοι δῷ, ἐπὶ τῷ
[2, 16]	ἐπὶ τὴν Μακεδονίας μητρόπολιν Θεσσαλονίκην	ἐλθεῖν,	ἧς καὶ ἐκ προγόνων ὁ
[2, 18]	περὶ Ἀθανάσιον οὐδαμῶς εἰς λόγους	ἐλθεῖν	κατεδέξαντο· τὴν δὲ ἐν Ἀντιοχείᾳ
[2, 20]	ἀνατολικοὶ εἰς πρόσωπον τῶν ἑσπερίων	ἐλθεῖν	οὐκ ἐβούλοντο, φάσκοντες μὴ ἄλλως
[2, 16]	δῆθεν τὸν Παῦλον, ὡς ἀναγκαῖον	ἐλθεῖν	παρ´ αὐτόν. Καὶ ἦλθεν· ἐπεὶ
[2, 23]	Ἀθανασίου ἔτι ὑποστελλομένου καὶ ἀμφιβάλλοντος	ἐλθεῖν	πρὸς αὐτὸν ηὐλαβεῖτο γὰρ τὰς
[2, 23]	ὅπως ἀποσταλέντος πρεσβυτέρου πρός σε,	ἐλθεῖν	πρὸς τὸ ἡμέτερον κομιτάτον σπουδάσῃς,
[2, 9]	ἱερὰ μαθὼν γράμματα. Εἶτα τὰ	Ἑλλήνων	παιδευθεὶς παρὰ τῷ τηνικαῦτα τῇ
[2, 9]	Ἐμισηνῶν ἐπὶ τῇ χειροτονίᾳ αὐτοῦ—	ἐλοιδορεῖτο	γὰρ ὡς μαθηματικὴν ἀσκούμενος— φυγῇ
[2, 23]	ἃς καὶ τῆς ἐν οὐρανοῖς	ἐλπίδος	οὐκ ἀλλότριος γένοιτο; Ἐπέτυχε τοίνυν
[2, 23]	τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ·	ἐλπίζων	ἅμα καὶ τὰς ἐπιβουλὰς ἐκκλίνειν,
[2, 23]	καὶ μοίρας γενόμενοι, τὴν τούτου	ἕλωνται	κοινωνίαν, τούτους πάντας ἐκελεύσαμεν, καθ´
[2, 16]	βασιλικὰς αὐλὰς ἀπαχθεὶς ὁ Παῦλος,	ἐμβληθείς	τε εἰς πλοῖον ἐπὶ τοῦτο
[2, 23]	πιστοτάταις ἑαυτῶν ψυχαῖς καὶ διανοίαις.	Ἐμὲ	δὲ ἤδη εὐφραίνει ἐννοούμενον καὶ
[2, 15]	ἀπέκρυψεν. Εἰ γὰρ αὐτῆς ἐμέμνητο,	ἐμέμνητο	ἂν πάντως καὶ τῶν ἀδικημάτων
[2, 15]	χειροτονίαν ἀπέκρυψεν. Εἰ γὰρ αὐτῆς	ἐμέμνητο,	ἐμέμνητο ἂν πάντως καὶ τῶν
[2, 20]	δὲ τὸ στενὸν τῆς προθεσμίας	ἐμέμφοντο,	τὴν αἰτίαν ἐπὶ Ἰούλιον τὸν
[2, 17]	τοῖς ἐν Ἀντιοχείᾳ συναχθεῖσιν ἀντιγράφων	ἐμέμψατο,	πρῶτον μὲν οὖν τὸ ἐπαχθὲς
[2, 11]	Τούτου γινομένου οἱ στρατιῶται ἀπόμαχοι	ἔμενον·	ὁ δὲ Ἀθανάσιος ἐν μέσοις
[2, 3]	αὐτοῦ πεποίηκα. Καὶ γὰρ τὴν	ἐμὴν	ψυχὴν ἡ τοῦ ὑμετέρου πόθου
[2, 23]	ὑπερεθέμην γράψαι τὴν πρόθεσιν τῆς	ἐμῆς	διανοίας, προσδοκῶν αὐθαίρετόν σε παραγενέσθαι
[2, 9]	καὶ Ναρκίσσου καταχθῆναι εἰς τὴν	Ἔμισαν·	πάλιν τε μέμψιν ὑπομεῖναι ὡς
[2, 10]	παραιτήσασθαι τὴν Ἀλεξάνδρειαν Εὐσέβιον τὸν	Ἐμισηνὸν,	Γρηγόριον χειροτονήσαντες τὴν τῆς ἐν
[2, 9]	πρῶτον μὲν Εὐσέβιον τὸν ἐπικληθέντα	Ἐμισηνόν.	Τίς δὲ οὗτος ἦν διδάσκει
[2, 9]	μέσον ἦγον. ~Περὶ Εὐσεβίου τοῦ	Ἐμισηνοῦ.	Ἐπὶ τούτοις τότε τῆς διαβολῆς
[2, 9]	δὴ Γεωργίῳ εἰρημένα περὶ τοῦ	Ἐμισηνοῦ	Εὐσεβίου ἐπὶ τοσοῦτον λελέχθω μοι.
[2, 9]	Ἐμισηνῶν πόλιν. Διαστασιασάντων δὲ τῶν	Ἐμισηνῶν	ἐπὶ τῇ χειροτονίᾳ αὐτοῦ— ἐλοιδορεῖτο
[2, 9]	Ἀθανάσιον, πεμφθῆναι δὲ εἰς τὴν	Ἐμισηνῶν	πόλιν. Διαστασιασάντων δὲ τῶν Ἐμισηνῶν
[2, 23]	ἐπικούρῳ χρωμένους πρὸς τὸ Θεῖον	ἐμμένειν	συνήθως παραινοῦμεν· ὡς ἂν τῆς
[2, 23]	αὖθις οὖν παραινοῦμεν τοῖς προειρημένοις	ἐμμένειν·	τὸν δὲ ἐπίσκοπον ψήφῳ τοῦ
[2, 17]	αἱρέσεως, οὗ καὶ ἤδη πρότερον	ἐμνημονεύσαμεν,	τὰς παρὰ Ἰουλίου ἐπιστολὰς ἐν
[2, 22]	τάδε· Ὧδε μέν εἰσι παρ´	ἐμοὶ	Ἀθανάσιος καὶ Παῦλος· ἀλλὰ πυνθανόμενος
[2, 3]	τῶν ἐπικειμένων αὐτῷ ἀνδρῶν, ὑπ´	ἐμοὶ	διάγειν κελευσθεὶς οὕτως, ὡς ἐν
[2, 21]	δὲ, Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν	ἐμοὶ	ὁ Θεὸς, οὐχ ὡς μὴ
[2, 10]	ἵνα ποιῶ τὸ θέλημα τὸ	ἐμὸν,	ἀλλὰ τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός
[2, 3]	μνήμης Κωνσταντῖνος ὁ σεβαστὸς ὁ	ἐμὸς	πατὴρ, τὸν αὐτὸν ἐπίσκοπον τῷ
[2, 3]	ὑμετέρας τύχῃ προσόψεως, ὅσης παρ´	ἐμοῦ	αἰδοῦς τετύχηκε γνώσεσθε· οὐ γὰρ
[2, 23]	ὅσα γὰρ ὑμῖν λέλεκται παρ´	ἐμοῦ,	ταῦτα ἡ ὑμετέρα πίστις προὔλαβε·
[2, 13]	κατ´ αὐτοῦ τὰς ὁρμάς· καὶ	ἐμπίπρησι	μὲν αὐτοῦ τὴν οἰκίαν, αὐτὸν
[2, 3]	ᾗ διέτριβεν πᾶσι τοῖς ἀναγκαίοις	ἐμπλεονάζειν,	εἰ καὶ τὰ μάλιστα αὐτοῦ
[2, 14]	καὶ διὰ τὸν τῆς ἐκκλησίας	ἐμπρησμὸν,	καὶ ὅτι ἧττον τὴν αὐτῶν
[2, 2]	τῆς Ἀρείου ἀνακλήσεως αἴτιος μικρὸν	ἔμπροσθεν	ἐγεγόνει. Πῶς δὲ τοῦτο ἐπράχθη
[2, 10]	καὶ ἀποστόλων ἀληθινῶς τε καὶ	ἐμφανῶς	καὶ πιστεύομεν καὶ ἀκολουθοῦμεν. Τοιαῦται
[2, 19]	μηδαμοῦ τοῦτο τῶν θεοπνεύστων γραφῶν	ἐμφέρεται	περὶ αὐτοῦ· οὔτε μὴν ἐξ
[2, 19]	γεγεννηκέναι, εὐσεβῶς ὑπειλήφαμεν· πιστεύοντες δὲ	ἐμφόβως	καὶ τὸ περὶ αὐτοῦ λεγόμενον,
[2, 23]	παραχωρῆσαι τοῖς περὶ Ἀθανάσιον, ἢ	ἐμφύλιον	ἀναδέξασθαι πόλε μον. Ὅθεν ἐπ´
[2, 25]	ἐκ συσκευῆς ἀνεῖλε. Οὗ γενομένου,	ἐμφύλιος	μέγιστος ἀνερριπίσθη πόλεμος. Μαγνέντιος μὲν
[2, 12]	γενόμενος. Ὑπὸ γὰρ τοῦδε τοῦ	ἐμφυλίου	τῶν Χριστιανῶν πολέμου συνεχεῖς ἐγίνοντο
[2, 17]	γράμματα πρὸς αὐτὸν παρὰ τῶν	ἐν	Αἰγύπτῳ ἐπισκόπων, διδάσκοντα ψευδῆ εἶναι
[2, 24]	ἐν Ἀλεξανδρείᾳ, καὶ πᾶσι τοῖς	ἐν	Αἰγύπτῳ καὶ Λιβύῃ ἐπισκόποις τὰ
[2, 23]	Ἰουλίου ἐπισκόπου Ῥώμης πρὸς τοὺς	ἐν	Ἀλεξανδρείᾳ Ἰούλιος ἐπισκόποις καὶ πρεσβυτέροις
[2, 24]	αὐτὴ ἡ συνόδος τοῖς τε	ἐν	Ἀλεξανδρείᾳ, καὶ πᾶσι τοῖς ἐν
[2, 23]	παρ´ ἑαυτόν. Ἰούλιος δὲ τοῖς	ἐν	Ἀλεξανδρείᾳ κληρικοῖς τε καὶ λαοῖς
[2, 11]	Τούτων γινομένων καὶ Γρηγόριον κατήγαγον	ἐν	Ἀλεξανδρείᾳ Συριανός τε ὁ στρατηγὸς,
[2, 21]	κατέστησεν‘ εἰρημένου. Διαρρήδην οὖν τοὺς	ἐν	ἀνθρώποις ἄρχοντας καὶ ἡγεμόνας κτίσιν‘
[2, 16]	ἐνθρονισθῆναι. Ὁ μέντοι βασιλεὺς Κωνστάντιος	ἐν	Ἀντιοχείᾳ διάγων, πυθόμενος πάλιν τὸν
[2, 8]	Κωνσταντίνου. Προειστήκει δὲ τότε τῆς	ἐν	Ἀντιοχείᾳ ἐκκλησίας Πλάκιτος διαδεξάμενος Εὐφρόνιον.
[2, 18]	λόγους ἐλθεῖν κατεδέξαντο· τὴν δὲ	ἐν	Ἀντιοχείᾳ ἐκτεθεῖσαν πίστιν ἀποκρυψάμενοι, ἑτέραν
[2, 17]	ἔθηκεν· καίτοι τὴν παρὰ τῶν	ἐν	Ἀντιοχείᾳ πρὸς Ἰούλιον οὐ παρέλειπε.
[2, 17]	καὶ τὰ γράμματα, ἅπερ οἱ	ἐν	Ἀντιοχείᾳ πρότερον συναχθέντες ἀπεστάλκεισαν. Ἐπέμπετο
[2, 17]	τῶν γραμμάτων, ὁ Ἰούλιος τοῖς	ἐν	Ἀντιοχείᾳ συναχθεῖσιν ἀντιγράφων ἐμέμψατο, πρῶτον
[2, 17]	διὰ πλειόνων ὁ Ἰούλιος τοῖς	ἐν	Ἀντιοχείᾳ συναχθεῖσιν ἔγραφε. Παρεθέμεθα δ´
[2, 10]	τοσοῦτον λελέχθω μοι. ~Ὡς οἱ	ἐν	Ἀντιοχείᾳ συνελθόντες ἐπίσκοποι, διὰ τὸ
[2, 8]	προέθετο κατεργάσηται. Κατασκευάζει οὖν σύνοδον	ἐν	Ἀντιοχείᾳ τῆς Συρίας γενέσθαι, προφάσει
[2, 8]	~Ὡς Εὐσέβιος ἑτέραν σύνοδον ποιησάμενος	ἐν	Ἀντιοχείᾳ τῆς Συρίας ἑτέραν ἔκθεσιν
[2, 10]	ἀκολουθοῦμεν. Τοιαῦται μὲν αἱ τῶν	ἐν	Ἀντιοχείᾳ τότε συνελθόντων περὶ τῆς
[2, 23]	ἐκκλησίας. Σκοπὸν ποιούμενοι τὴν ὑμετέραν	ἐν	ἅπασιν εὐνομίαν, εἰδότες τε ὡς
[2, 10]	πρωτότοκον πάσης κτίσεως, τὸν ὄντα	ἐν	ἀρχῇ πρὸς τὸν Θεὸν, Λόγον
[2, 23]	δὲ αὐτῷ τύπῳ καὶ τοῖς	ἐν	Αὐγουστομνίκῃ καὶ Θηβαΐδι καὶ Λιβύῃ
[2, 15]	ἐν τῇ Ἀντιοχείᾳ κηρύξαντες, συνελθόντες	ἐν	αὐτῇ γνώμῃ κοινῇ σφοδρότερον δι´
[2, 8]	ὃς Μακάριον διεδέξατο, οὐ παρεγένετο	ἐν	αὐτῇ, ἐπιλογισάμενος ὡς εἴη συναρπαγεὶς
[2, 3]	λαός· ὅσοι δὲ ἐτύγχανον Ἀρειανίζοντες	ἐν	αὐτῇ φατρίας συνίσταντο κατ´ αὐτοῦ,
[2, 23]	ἐπίσκοπος Ἀθανάσιος. Ἀλλ´ εἰ καὶ	ἐν	βραχεῖ χρόνῳ τῇ κατὰ ἀνθρώπους
[2, 2]	τῷ πατρὶ ὁμώνυμος, ἐκ τῆς	ἐν	Γαλλίᾳ Τριβέρεως ἔπεμψεν. Ἔστι δὲ
[2, 1]	γεγενῆσθαι· ἀγνοεῖ δὲ καὶ τὴν	ἐν	Γαλλίαις γενομένην αὐτοῦ ἐξορίαν καὶ
[2, 23]	Ἀσκληπᾶν δὲ ἑτοίμως Γαζαῖοι ἐδέξαντο.	Ἐν	δὲ τῇ Κωνσταντινουπόλει Μακεδόνιος Παύλῳ
[2, 2]	οἱ ἐπικοιτωνῖται ἅμα ταῖς γυναιξίν·	ἐν	δὲ τῇ πόλει καθ´ ἑκάστην
[2, 14]	τῆς Ἀλεξανδρείας μεταστήσαντες Γεώργιον ἀνταπέστειλαν.	Ἐν	δὲ τῷδε καὶ οἱ Ἀρειανίζοντες
[2, 10]	καὶ ἄλλα τινα νομοθετήσασα διελύθη.	Ἐν	δὲ τῷδε τῷ χρόνῳ καὶ
[2, 4]	Ἀκάκιος τὴν ἐπισκοπὴν Καισαρείας διεδέξατο.	Ἐν	δὲ τῷδε τῷ χρόνῳ τελευτήσαντος
[2, 10]	καὶ εἰς οὐρανοὺς ἀνεληλυθέναι, καὶ	ἐν	δεξιᾷ τοῦ Πατρὸς καθέζεσθαι· καὶ
[2, 18]	εἰς τοὺς οὐρανοὺς, καὶ καθεσθέντα	ἐν	δεξιᾷ τοῦ Πατρὸς, καὶ ἐρχόμενον
[2, 10]	ἀνελθόντα εἰς οὐρανοὺς, καὶ καθεσθέντα	ἐν	δεξιᾷ τοῦ Πατρὸς, καὶ πάλιν
[2, 19]	εἰς ἀπείρους αἰώνας· καθέζεται γὰρ	ἐν	δεξιᾷ τοῦ Πατρὸς, οὐ μόνον
[2, 18]	ἀπείρους αἰῶνας· ἔσται γὰρ καθεζόμενος	ἐν	δεξιᾷ τοῦ Πατρὸς, οὐ μόνον
[2, 23]	μὴν καὶ τὰ κατ´ αὐτοῦ	ἐν	δικαστηρίοις πραχθέντα δι´ ἑτέρων γραμμάτων
[2, 21]	λέγων δὲ, Καρδίαν καθαρὰν κτίσον	ἐν	ἐμοὶ ὁ Θεὸς, οὐχ ὡς
[2, 19]	λόγοι. Ταῦτα ἠναγκάσθημεν μετὰ τὴν	ἐν	ἐπιτομῇ ἐκτεθεῖσαν πίστιν πλατύτερον ἐπεξεργάσασθαι,
[2, 19]	ψιλὸν καὶ ἀνύπαρκτον ἐπιπλάστως καλοῦντας,	ἐν	ἑτέρῳ τὸ εἶναι ἔχοντα, νῦν
[2, 3]	ὡς ἐν ταύτῃ τῇ πόλει	ἐν	ᾗ διέτριβεν πᾶσι τοῖς ἀναγκαίοις
[2, 13]	Ἑρμογένης ἀνῄρητο. Ἐάσας οὖν αὐτὸν	ἐν	ᾗ ἐχειροτονήθη ἐκκλησίᾳ συνάγειν, αὖθις
[2, 16]	προγόνων ὁ Παῦλος ἐτύγχανεν ὢν,	ἐν	ᾗ τὰς διατριβὰς ποιεῖσθαι, ἀδεῶς
[2, 23]	στερηθέντα τῶν ἰδίων, καὶ πλανώμενον	ἐν	θηριώδεσιν ἀνοδίαις, οὐ παρεῖδεν ἡ
[2, 12]	Μάρις Χαλκηδόνος, Θεόδωρος Ἡρακλείας τῆς	ἐν	Θρᾴκῃ, Οὐρσάκιος Σιγγιδόνος τῆς ἄνω
[2, 23]	πρὸς ὀλίγον ὑπεξέστη, καθ´ ἑαυτὸν	ἐν	ἰδιαζούσῃ ἐκκλησίᾳ τῆς πόλεως τὰς
[2, 25]	αὐτὰς τὰς Γαλλίας ἔσχε λαβών.	Ἐν	Ἰλλυρικοῖς δὲ ἐν Σιρμίῳ πόλει
[2, 2]	ἀνατολικὰς πόλεις ἐγένετο· αἱ γὰρ	ἐν	Ἰλλυριοῖς καὶ τὰ ἑσπέρια μέρη
[2, 16]	καὶ κατὰ τὰς ἄλλας τῶν	ἐν	Ἰλλυριοῖς πόλεις· μὴ μὴν ἐξεῖναι
[2, 19]	καὶ ἑτέραν πίστιν συντάξαντες, τοῖς	ἐν	Ἰταλίᾳ ἀποστέλλουσι δι´ Εὐδοξίου τοῦ
[2, 9]	βιβλία· ὧν ὁ μὲν τῶν	ἐν	Καισαρείᾳ, ὁ δὲ τῆς ἐν
[2, 19]	καὶ Μακεδονίου, ὃς Μοψουεστίας τῆς	ἐν	Κιλικίᾳ ἐπίσκοπος ἦν. Ἡ δὲ
[2, 23]	λαῷ παροικοῦντι Ἀλεξάνδρειαν ἀγαπητοῖς ἀδελφοῖς,	ἐν	Κυρίῳ χαίρειν. Συγχαίρω κἀγὼ ὑμῖν,
[2, 12]	ἐπιβιοὺς ἐτελεύτησε. Διόπερ καὶ ὁ	ἐν	Κωνσταντινουπόλει λαὸς αὖθις εἰς τὴν
[2, 12]	δίκην. ~Ὡς Εὐσεβίου τελευτήσαντος ὁ	ἐν	Κωνσταντινουπόλει λαὸς Παῦλον αὖθις ἐνεθρόνισε·
[2, 23]	τὰ γράμματα τῷ ἐπισκόπῳ Ἰουλίῳ,	ἐν	μεγίστῃ μὲν χαρᾷ τὴν Ῥωμαίων
[2, 23]	πόλεις, κελεύοντα ἑτοίμως αὐτοὺς ὑποδέχεσθαι.	Ἐν	μὲν οὖν Ἀγκύρᾳ, Βασιλείου ἐξωθουμένου
[2, 6]	Ἀρειανίζοντες Μακεδόνιον ἔσπευ δον. Καὶ	ἐν	μὲν τῇ τῆς Εἰρήνης ἐπωνύμῳ
[2, 2]	Διελέγοντο δὲ περὶ τῆς δόξης	ἐν	μὲν τοῖς βασιλείοις οἱ ἐπικοιτωνῖται
[2, 11]	ἀπόμαχοι ἔμενον· ὁ δὲ Ἀθανάσιος	ἐν	μέσοις τοῖς ψαλμῳδοῦσιν ἀβλαβὴς διεσώζετο.
[2, 9]	Εὐσέβιος ἐκ τῶν εὐπατριδῶν τῆς	ἐν	Μεσοποταμίᾳ Ἐδέσης καταγόμενος· ἐκ νέας
[2, 20]	ὅρον τε τῆς πίστεως τῆς	ἐν	Νικαίᾳ κρατύναντες, καὶ τὸ ἀνόμοιον‘
[2, 24]	ἀνεδέχθη, καὶ σύνοδον ἐπισκόπων τὰ	ἐν	Νικαίᾳ κυροῦσαν συνήγαγεν. Ταῖς τοιαύταις
[2, 10]	τὴν πίστιν, οὐδὲν μὲν τῶν	ἐν	Νικαίᾳ μεμψάμενοι, τὸ δὲ ἀληθὲς,
[2, 10]	Ἐμισηνὸν, Γρηγόριον χειροτονήσαντες τὴν τῆς	ἐν	Νικαίᾳ πίστεως φράσιν μετεποίησαν. Τότε
[2, 21]	κατέστησεν· ὡς ὁμόφωνον κρατῆσαι τὴν	(ἐν	Νικαίᾳ, πίστιν. Εἰ τοίνυν Εὐσέβιος,
[2, 20]	καὶ ὅτι αὐτοὶ μὲν τὴν	ἐν	Νικαίᾳ πίστιν ἐφύλαττον, ἐκεῖνοι δὲ
[2, 20]	συνιέναι οὐ προσεδέχοντο, ἀρκεῖν τὴν	ἐν	Νικαίᾳ πίστιν λέγοντες, καὶ μηδὲν
[2, 6]	δὲ φρονούντων καθ´ ἃ ἡ	ἐν	Νικαίᾳ σύνοδος ὥρισε· καὶ ἕως
[2, 2]	τοὺς ὅρους γὰρ τοὺς τῆς	ἐν	Νικαίᾳ συνόδου παρασαλεύειν οὐκ ἤθελον.
[2, 21]	ἡγοῦμαι. Πρῶτον μὲν γὰρ τῇ	ἐν	Νικαίᾳ συνόδῳ τὸ ὁμοούσιον‘ ὁριζούσῃ
[2, 23]	ἐδέχθησαν· Ἀσκληπᾶς μὲν ὑπομνήματα ἐπιδείξας,	ἐν	οἷς ἐδέδεικτο Εὐσέβιος ὁ Παμφίλου
[2, 23]	ὑμετέρας συνειδήσεως μείζονα τὰ τρόπαια.	Ἐν	οἷς καὶ ἄχρι τερμάτων πάσης
[2, 20]	ἓξ μόνον ὁ Σαβῖνος φησὶν,	ἐν	οἷς κατηριθμεῖτο καὶ Ἰσχύρας ὁ
[2, 21]	τὸν Παμφίλου Εὐσέβιον, ὡς Ἀρειανίζοντα	ἐν	οἷς λόγοις ἐξέδωκε, μικρὰ καὶ
[2, 17]	Τοῦτο δὲ σύνηθες αὐτῷ ποιεῖν·	ἐν	οἷς μὲν γὰρ αἱ τῶν
[2, 1]	βιβλίον ἄνωθεν ὑπαγορεύσαι, συγχρώμενοι καὶ	ἐν	οἷς ὁ Ῥουφῖνος οὐκ ἐκπίπτει
[2, 21]	θαυμαστὴς τῶν Ὠριγένους βιβλίων ἐστὶν,	ἐν	οἷς πανταχοῦ τὸν Υἱὸν ἐκ
[2, 1]	Ὕστερον μέντοι συντυχόντες Ἀθανασίου συντάγμασιν,	ἐν	οἷς τὰ καθ´ ἑαυτὸν ὀδύρεται
[2, 20]	βιβλίον ὁ Παμφίλου Εὐσέβιος ἀνεσκεύασεν	ἐν	ὅλοις τρισὶ βιβλίοις πρὸς αὐτὸν
[2, 23]	περιβεβλῆσθαι, δι´ ἃς καὶ τῆς	ἐν	οὐρανοῖς ἐλπίδος οὐκ ἀλλότριος γένοιτο;
[2, 18]	πάντων, ἐξ οὗ πᾶσα πατριὰ	ἐν	οὐρανοῖς καὶ ἐπὶ γῆς ὀνομάζεται.
[2, 19]	πάντων, ἐξ οὗ πᾶσα πατριὰ	ἐν	οὐρανοῖς καὶ ἐπὶ γῆς ὀνομάζεται.
[2, 4]	χρόνῳ τελευτήσαντος Εὐσεβίου, ὃς τῆς	ἐν	Παλαιστίνῃ Καισαρείας ἐπίσκοπος ἦν καὶ
[2, 21]	κατανοῆσαι δυνάμενοι. Καὶ ταῦτα μὲν	ἐν	παρεκβάσει διὰ τοὺς λοιδορεῖν ἐπιχειρήσαντας
[2, 16]	τῷ ὀχήματι σύνθρονος τῷ ἐπάρχῳ	ἐν	πᾶσιν ἐδείκνυτο· στρατιωτική τε χεὶρ
[2, 15]	ὁ δὲ, ἅτε προνόμια τῆς	ἐν	Ῥώμῃ ἐκκλησίας ἐχούσης, παρρησιαστικοῖς γράμμασιν
[2, 20]	συγγράψαντες πανταχοῦ διαπέμπονται. Οἱ δὲ	ἐν	Σαρδικῇ πρῶτον μὲν τούτων ἐρήμην
[2, 20]	Ῥουφῖνος καὶ Εὐσέβιος, ὅτε ἡ	ἐν	Σαρδικῇ συνεκροτήθη σύνοδος. Ἐκ μὲν
[2, 22]	ἑσπερίων ἠπείλησε βασιλεύς. Οἱ μέντοι	ἐν	Σαρδικῇ συνελθόντες καὶ ἐν Φιλιππουπόλει
[2, 22]	τὸν Εὐσέβιον εἴρηται. ~Ὡς τῆς	ἐν	Σαρδικῇ συνόδου ἀποδούσης τοὺς θρόνους
[2, 24]	ποιήσας τά τε ὑπὸ τῆς	ἐν	Σαρδικῇ συνόδου γνωσθέντα, καὶ ὡς
[2, 23]	Καὶ γὰρ οὗτοι ὑπὸ τῆς	ἐν	Σαρδικῇ συνόδου ἐδέχθησαν· Ἀσκληπᾶς μὲν
[2, 20]	παρὰ τοῖς ἀδιαστρόφοις. ~Περὶ τῆς	ἐν	Σαρδικῇ συνόδου. Ταῦτα οἱ κατὰ
[2, 25]	ἔσχε λαβών. Ἐν Ἰλλυρικοῖς δὲ	ἐν	Σιρμίῳ πόλει ὑπὸ τῶν στρατιωτῶν
[2, 18]	τε καὶ ἀνατολικῶν κοινωνίας, ἐπεφύη	ἐν	Σιρμίῳ, πόλις δὲ αὕτη τῶν
[2, 9]	ἐν Καισαρείᾳ, ὁ δὲ τῆς	ἐν	Σκυθοπόλει προΐστατο ἐκκλησίας. Μετὰ ταῦτα
[2, 24]	ἑτέρας μέμψεως κατ´ αὐτοῦ, ὅτι	ἐν	ταῖς ἄλλων παροικίαις χειροτονεῖν ἐπεχείρει.
[2, 23]	οὗτος ἀφ´ ὑμῶν ἀποσχοινισθήσεται, ὃν	ἐν	ταῖς θεοσεβέσιν ὑμῶν ψυχαῖς ἐσχήκατε
[2, 9]	ἀπιὼν ἀπῆγε, καὶ ὅτι τεράστια	ἐν	ταῖς χερσὶν αὐτοῦ ἐγένετο. Τὰ
[2, 8]	καὶ καθαιρέσει τῆς ὁμοουσίου‘ πίστεως.	Ἐν	ταύτῃ δὲ τῇ συνόδῳ συνῆλθον
[2, 3]	ἐμοὶ διάγειν κελευσθεὶς οὕτως, ὡς	ἐν	ταύτῃ τῇ πόλει ἐν ᾗ
[2, 14]	Ἀλεξ ανδρείας Γρηγόριον ὡς μισούμενον	ἐν	ταὐτῷ δὲ καὶ διὰ τὸν
[2, 10]	τοῖς περὶ Γαλλίαν κατέτρεχον Ῥωμαίοις.	Ἐν	ταὐτῷ δὲ καὶ σεισμοὶ μέγιστοι
[2, 6]	καὶ εἰ μὲν βούλοιντο διδασκαλικὸν	ἐν	ταὐτῷ καὶ βίου χρηστοῦ μαρτυρούμενον,
[2, 17]	τόπον ἔνθα κέκρυπται. Φθάνει δὲ	ἐν	ταὐτῷ καὶ τὰ γράμματα, ἅπερ
[2, 16]	παρὰ προσδοκίαν ἐκβληθεὶς τῆς ἐκκλησίας	ἐν	ταὐτῷ καὶ τῆς πόλεως, μετὰ
[2, 23]	τυχεῖν δυνήσῃ. Ταύτας τὰς ἐπιστολὰς	ἐν	τῇ Ἀκυληΐᾳ δεξάμενος Ἀθανάσιος— ἐκεῖ
[2, 23]	συναινέσει ἀπείληφας· ἐπειδὴ δὲ εἰσὶν	ἐν	τῇ Ἀλεξανδρείᾳ τινες τοῦ λαοῦ
[2, 10]	πόλιν ἔπεμπον. Ἐπιμείναντες δὲ μικρὸν	ἐν	τῇ Ἀντιοχείᾳ, καὶ ὥσπερ καταγνόντες
[2, 15]	ἐποιοῦντο τὴν ἐπίπληξιν· καὶ σύνοδον	ἐν	τῇ Ἀντιοχείᾳ κηρύξαντες, συνελθόντες ἐν
[2, 8]	Συγκροτεῖται οὖν αὕτη ἡ σύνοδος	ἐν	τῇ Ἀντιοχείᾳ παρουσίᾳ Κωνσταντίου τοῦ
[2, 10]	μετεποίησαν. Τότε δὲ τοῦ Εὐσεβίου	ἐν	τῇ Ἀντιοχείᾳ προβληθέντος καὶ δεδοικότος
[2, 15]	κατηγορηθέντες καὶ τῶν ἐκκλησιῶν ἐξελαθέντες,	ἐν	τῇ βασιλευούσῃ Ῥώμῃ εὑρίσκονται. Γνωρίζουσιν
[2, 23]	νικητὴς Αὔγουστος Ἀθανασίῳ ἐπισκόπῳ. Ἡνίκα	ἐν	τῇ Ἐδέσῃ διετρίβομεν, παρόντων τῶν
[2, 8]	τὴν ἐκκλησίαν εἰσεπήδησε· καὶ ὅτι	ἐν	τῇ εἰσόδῳ αὐτοῦ ταραχῆς γενομένης
[2, 10]	ταὐτῷ δὲ καὶ σεισμοὶ μέγιστοι	ἐν	τῇ ἑῴᾳ ἐγένοντο· μάλιστα δὲ
[2, 22]	τῶν ἑσπερίων μερῶν βασιλεὺς τὰ	ἐν	τῇ κατὰ Σαρδικὴν γενόμενα γνώριμα
[2, 12]	εἷς ἦν ὁ διὰ Μακεδονίου	ἐν	τῇ Κωνσταντινουπόλει γενόμενος. Ὑπὸ γὰρ
[2, 12]	ταὐτὸν δὲ καὶ οἱ Ἀρειανίζοντες	ἐν	τῇ λεγομένῃ ἐπὶ Παῦλον ἐκκλησίᾳ
[2, 22]	τοὺς περὶ Παῦλον καὶ Ἀθανάσιον	ἐν	τῇ οἰκείᾳ τάξει, καὶ ἀποδιδόναι
[2, 23]	ἐρῶ, ὅτι τὰς ψυχὰς ἀκαταμαχήτους	ἐν	τῇ πίστει τετηρήκατε. Καὶ αὐτῷ
[2, 23]	τὴν πρός σε κοινωνίαν, μίαν	ἐν	τῇ πόλει ἐκκλησίαν ἔασον ἔχειν
[2, 10]	καὶ ζωῆς αἰωνίου. Ταῦτα μὲν	ἐν	τῇ πρώτῃ ἐπιστολῇ γράψαντες τοῖς
[2, 1]	τοῦτο ἰστέον, ὅτι οὐ παρεθήκαμεν	ἐν	τῇ πρώτῃ ὑπαγορεύσει τὸ καθαιρετικὸν
[2, 20]	ἐκεκήρυκτο, καὶ οἱ περὶ Ἀθανάσιον	ἐν	τῇ Ῥώμῃ διέτριβον τὴν σύνοδον
[2, 20]	σύνοδον περιμένοντες. Ὡς οὖν συνῆλθον	ἐν	τῇ Σαρδικῇ, οἱ μὲν ἀνατολικοὶ
[2, 8]	εἰσόδῳ αὐτοῦ ταραχῆς γενομένης πολλοὶ	ἐν	τῇ στάσει ἀπέθανον· καὶ ὥς
[2, 17]	ἐμνημονεύσαμεν, τὰς παρὰ Ἰουλίου ἐπιστολὰς	ἐν	τῇ Συναγωγῇ τῶν συνόδων‘ οὐκ
[2, 9]	ὁ Λαοδικείας, ὃς τότε παρῆν	ἐν	τῇ συνόδῳ. Φησὶ γὰρ ἐν
[2, 8]	Οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ τὰ	ἐν	τῇ Τύρῳ πεπραγμένα κατὰ Ἀθανασίου
[2, 20]	Ἀθανάσιον, ἀπεχώρουν εὐθέως· καὶ γενόμενοι	ἐν	τῇ Φιλιππουπόλει τῆς Θρᾴκης, ἰδίαζον
[2, 1]	διὰ τοῦτο ὅσα ἀναγκαῖα ἡγησάμεθα	ἐν	τῇδε τῇ μετὰ ταῦτα ὑπαγορεύσει
[2, 21]	κἂν ταῖς τῆς οἰκονομίας λέξεσιν	ἐν	τοῖς βιβλίοις εὑρίσκουσιν αὐτὸν καταχρώμενον·
[2, 21]	αὐτῶν. Ἀλλ´ ἐρεῖ τις ὡς	ἐν	τοῖς λόγοις αὐτοῦ Ἀρειανίζειν δοκεῖ
[2, 18]	δι´ οὗ ἐγένετο τὰ πάντα	ἐν	τοῖς οὐρανοῖς καὶ ἐπὶ τῆς
[2, 19]	οὗ ἐγένετο τὰ πάντα τὰ	ἐν	τοῖς οὐρανοῖς καὶ τὰ ἐπὶ
[2, 21]	κατέταξε. Τοιαῦτα μὲν ὁ Εὐσέβιος	ἐν	τοῖς πρὸς Μάρκελλον διέξεισιν· ἡμεῖς
[2, 13]	παροξυνθὲν τότε τὸ πλῆθος, οἷα	ἐν	τοῖς τοιούτοις φιλεῖ γίνεσθαι, ἀλογωτέρας
[2, 10]	καταγνόντες ταύτης, αὖθις ἑτέραν ὑπαγορεύουσιν	ἐν	τοῖσδε τοῖς ῥήμασι· Ἄλλη ἔκθεσις
[2, 19]	πλείστας παρὰ τὰ προλαβόντα περιέχουσα,	ἐν	τούτοις ἐξετέθη τοῖς ῥήμασι· Πιστεύομεν
[2, 25]	περὶ τὰς ἐκκλησίας πόλεμος ἦν.	Ἐν	τούτοις καθεστώτων τῶν πραγμάτων, Μαγνέντιος
[2, 18]	συγκαττύσαντες ἐπιδεδώκασι τῷ βασιλεῖ Κώνσταντι	ἐν	τούτοις οὖσαν τοῖς ῥήμασιν· Ἄλλη
[2, 25]	τῶν τυράννων Μαγνεντίου καὶ Βετρανίωνος.	Ἐν	τούτῳ δὲ τὰ δημόσια οὐχ
[2, 17]	ἀπειλὰς ἐπὶ τὴν Ῥώμην ἀνέδραμεν.	Ἐν	τούτῳ δὲ τῷ καιρῷ, καὶ
[2, 21]	τῷ πρὸς Μάρκελλον φησίν. Καὶ	ἐν	τρίτῳ δὲ ὁ αὐτὸς, διδάσκων
[2, 17]	ἔτι δὲ ὡς καὶ τὰ	ἐν	Τύρῳ πάλαι πραχθέντα ἐκ συναρπαγῆς
[2, 19]	δεξιᾷ τοῦ Πατρὸς, οὐ μόνον	ἐν	τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλὰ καὶ
[2, 18]	δεξιᾷ τοῦ Πατρὸς, οὐ μόνον	ἐν	τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλὰ καὶ
[2, 20]	οὐ νοηθείη ἡ ὑπ´ αὐτοῦ	ἐν	τῷ βιβλίῳ φράσις, καὶ διὰ
[2, 9]	ἐν τῇ συνόδῳ. Φησὶ γὰρ	ἐν	τῷ εἰς αὐτὸν πεπονημένῳ βιβλίῳ,
[2, 10]	Λόγον Θεὸν, κατὰ τὸ εἰρημένον	ἐν	τῷ εὐαγγελίῳ, καὶ Θεὸς ἦν
[2, 21]	μὴ θαυμάσῃς εἰ μεταφορικῶς καὶ	ἐν	τῷ, Κύριος ἔκτισέ με ἀρχὴν
[2, 17]	διὰ τὸ ἐκ μονομερείας τὰ	ἐν	τῷ Μαρεώτῃ ὑπομνήματα πεπράχθαι· οὐ
[2, 18]	τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλὰ καὶ	ἐν	τῷ μέλλοντι. Καὶ εἰς τὸ
[2, 23]	καὶ ἐν τῷ νῦν καὶ	ἐν	τῷ μέλλοντι, καὶ ὁμολογίας ἔνδοξον
[2, 19]	τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλὰ καὶ	ἐν	τῷ μέλλοντι. Πιστεύομεν δὲ καὶ
[2, 23]	τοῖς μεθ´ ὑμᾶς ἐνταῦθα, καὶ	ἐν	τῷ μέλλοντι τὰ βελτίονα μένοι,
[2, 19]	τῆς μακροστίχου ἐκθέσεως. Τριετοῦς δὲ	ἐν	τῷ μέσῳ διαδραμόντος χρόνου, αὖθις
[2, 1]	τῷ πρώτῳ βιβλίῳ ποιήσαντες, καὶ	ἐν	τῷ μετὰ χεῖρας, λέγω δὲ
[2, 23]	Ἐπέτυχε τοίνυν οἱῳδήποτε τρόπῳ, καὶ	ἐν	τῷ νῦν καὶ ἐν τῷ
[2, 19]	ἡμεῖς, τὸν μὲν ἀποστείλαντα Πατέρα	ἐν	τῷ οἰκείῳ τῆς ἀναλλοιώτου θεότητος
[2, 16]	μηχανῆς τινος παρὼν ὁ Μακεδόνιος	ἐν	τῷ ὀχήματι σύνθρονος τῷ ἐπάρχῳ
[2, 20]	ὃς πάλαι μὲν καθῄρητο, ὡς	ἐν	τῷ πρὸ τούτου βιβλίῳ πεποιήμεθα
[2, 25]	τὴν βασιλείαν αὐτοῦ διεδέξαντο, ὡς	ἐν	τῷ πρὸ τούτου βιβλίῳ πεποιήμεθα
[2, 1]	ταῦτα ὑπαγορεύσει μετατεθείκαμεν. Καὶ τοῦτο	ἐν	τῷ πρώτῳ βιβλίῳ ποιήσαντες, καὶ
[2, 21]	ἐπάκουσον οἷα Εὐσέβιος περὶ τούτου	ἐν	τῷ πρώτῳ βιβλίῳ τῷ πρὸς
[2, 21]	ἕτερα πλείονα ὁ Παμφίλου Εὐσέβιος	ἐν	τῷ πρώτῳ λόγῳ τῷ πρὸς
[2, 20]	βιβλίῳ πεποιήμεθα μνήμην· τότε δὲ	ἐν	τῷ τὴν καταδίκην ἀναπαλαῖσαι ἐσπούδασε,
[2, 21]	συνέθετο· λέγει δὲ καὶ αὐτὸς	ἐν	τῷ τρίτῳ βιβλίῳ τῷ εἰς
[2, 2]	τοῖς εὐνούχοις αὐτῆς. Ἦν δὲ	ἐν	τῷ χρόνῳ τούτῳ πρωτότυπος τῶν
[2, 23]	ἐστι, διχόνοιάν τινα ἢ στάσιν	ἐν	ὑμῖν κινηθῆναι ὑπεναντίαν τῆς τῶν
[2, 5]	στρατιώταις αὐτοῦ, ἀναιρεῖται ὑπ´ αὐτῶν	ἐν	ὑπατείᾳ Ἀκινδύνου καὶ Πρόκλου. ~Ὡς
[2, 8]	Ἀντιοχείᾳ παρουσίᾳ Κωνσταντίου τοῦ βασιλέως,	ἐν	ὑπατείᾳ Μαρκέλλου καὶ Προβίνου· ἦν
[2, 13]	σύραντες ἀπέκτειναν. Ταῦτα δὲ πέπρακται	ἐν	ὑπατείᾳ τῶν δύο Αὐγούστων Κωνσταντίου
[2, 22]	μέντοι ἐν Σαρδικῇ συνελθόντες καὶ	ἐν	Φιλιππουπόλει τῆς Θρᾴκης ἰδιάζοντα συνέδρια
[2, 21]	καὶ τὸ, Εἴ τις οὖν	ἐν	Χριστῷ, καινὴ κτίσις· καὶ ὅσα
[2, 19]	οὕτως γὰρ τὸν περὶ τῆς	ἐν	Χριστῷ μοναρχίας συνίστασθαι λόγον παραδεδώκασιν
[2, 19]	δὲ τῶν ἀνατολικῶν τὸ ἐκκλησιαστικὸν	ἐν	Χριστῷ φρόνημα, μαρτυρούμενον ἀβιάστως ὑπὸ
[2, 10]	οὗ τὰ πάντα ἐγένετο, καὶ	ἐν	ᾧ τὰ πάντα συνέστηκε, τὸν
[2, 24]	δὲ τοὺς τὸ ὁμοούσιον‘ ὁμολογοῦντας.	Ἔν	τισι δὲ τῶν ἐκκλησίων καὶ
[2, 10]	ὑποστάσει τρία, τῇ δὲ συμφωνίᾳ	ἕν.	Ταύτην οὖν ἔχοντες τὴν πίστιν,
[2, 19]	Θεοῦ γνησίως αὐτὸν γεγεννῆσθαι διδασκόμεθα·	ἓν	γὰρ τὸ ἀγέννητον καὶ ἄναρχον,
[2, 21]	Ἀρείου κτίσμα τὸν Υἱὸν ὡς	ἓν	τῶν ἄλλων τολμήσαντος εἰπεῖν, ἐπάκουσον
[2, 10]	τῶν κτισμάτων, ἢ γέννημα ὡς	ἓν	τῶν γεννημάτων, καὶ μὴ ὡς
[2, 10]	λέγει τὸν Υἱὸν κτίσμα ὡς	ἓν	τῶν κτισμάτων, ἢ γέννημα ὡς
[2, 19]	τὸ εἶναι παρεχόμενον. Οὔτε μὴν	ἕνα	Θεὸν μόνον λέγοντες εἶναι τὸν
[2, 19]	ἐξετέθη τοῖς ῥήμασι· Πιστεύομεν εἰς	ἕνα	Θεὸν Πατέρα παντοκράτορα, κτίστην καὶ
[2, 18]	ῥήμασιν· Ἄλλη ἔκθεσις Πιστεύομεν εἰς	ἕνα	Θεὸν Πατέρα παντοκράτορα, κτίστην καὶ
[2, 10]	εὐαγγελικῇ καὶ ἀποστολικῇ παραδόσει, εἰς	ἕνα	Θεὸν Πατέρα παντοκράτορα, τὸν τῶν
[2, 21]	Ἵνα τοὺς δύο κτίσῃ εἰς	ἕνα	καινὸν ἄνθρωπον, ἀντὶ τοῦ συναγάγῃ.
[2, 10]	τε καὶ ποιητήν· καὶ εἰς	ἕνα	Κύριον Ἰησοῦν Χριστὸν, τὸν Υἱὸν
[2, 19]	ἄναρχόν τε καὶ ἀόρατον Θεὸν,	ἕνα	μόνον οἴδαμεν τὸν Θεὸν, καὶ
[2, 19]	οὐ δύο τούτους Θεοὺς, ἀλλ´	ἕνα	ὁμολογοῦμεν, μετὰ τὸ τῆς θεότητος
[2, 16]	ηὔξησε, καὶ νῦν εἰσὶν εἰς	ἕνα	περίβολον ἄμφω ὁρώμεναι μιᾶς τὴν
[2, 10]	Μεμαθήκαμεν γὰρ ἐξ ἀρχῆς, εἰς	ἕνα	τὸν τῶν ὅλων Θεὸν πιστεύειν,
[2, 10]	τε καὶ προνοητήν· καὶ εἰς	ἕνα	Υἱὸν τοῦ Θεοῦ μονογενῆ, πρὸ
[2, 19]	ταῦτα Θεὸν, ἀλλ´ ἐκ Θεοῦ	ἐνανθρωπῆσαι	δι´ ἡμᾶς, καὶ μηδὲ πώποτε
[2, 18]	ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν δι´ ἡμᾶς	ἐνανθρωπήσαντα,	καὶ γεννηθέντα ἐκ τῆς ἁγίας
[2, 19]	ἐσχάτου τῶν ἡμερῶν δι´ ἡμᾶς	ἐνανθρωπήσαντα,	καὶ γεννηθέντα ἐκ τῆς ἁγίας
[2, 19]	τῶν προφητῶν, καὶ τὰ τελευταῖα	ἐνανθρωπήσας,	καὶ τὸν ἑαυτοῦ Πατέρα πᾶσιν
[2, 19]	δὲ ἀποσταλέντα Χριστὸν τὴν τῆς	ἐνανθρωπήσεως	οἰκονομίαν πεπληρωκέναι. Ὁμοίως δὲ καὶ
[2, 19]	ἅμα καὶ παθητὸν διὰ τῆς	ἐνανθρωπήσεως	ὑποτίθενται. Τοιοῦτοι γάρ εἰσιν οἱ
[2, 19]	Σαμοσατέως, ὕστερον αὐτὸν μετὰ τὴν	ἐνανθρώπησιν	ἐκ προκοπῆς τεθεοποιῆσθαι λέγοντες, τῷ
[2, 23]	πρόφασιν λοιδορίας παρέσχε τοῖς τὰ	ἐναντία	φρονοῦσιν· Ἀσκληπᾶν δὲ ἑτοίμως Γαζαῖοι
[2, 17]	ταύτας σπουδαίως παρατίθεται, τὰς δὲ	ἐναντίας	ἑκὼν ὑπερβαίνει. Τοσαῦτα μὲν περὶ
[2, 17]	τὰ κατὰ Ἀθανασίου λεγόμενα. Οὕτως	ἐναντίων	πεμπομένων τῶν γραμμάτων, ὁ Ἰούλιος
[2, 23]	τοὺς τοῦ ἱεροῦ καταλόγου γινώσκειν	ἐνδεδόσθαι	τὸ ἄφοβον πᾶσι τοῖς αὐτῷ
[2, 20]	δὲ τῆς ἑῴας ἑτοίμως ὑπακούσαντος.	Ἑνδέκατον	ἔτος ἦν ἀπὸ τῆς τελευτῆς
[2, 19]	οὐχ ἁπλῶς λόγον προφορικὸν ἢ	ἐνδιάθετον	τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ζῶντα Θεὸν
[2, 19]	τινων, νῦν δὲ ὡς τὸν	ἐνδιάθετον,	Χριστὸν δὲ αὐτὸν καὶ Υἱὸν
[2, 23]	ἐν τῷ μέλλοντι, καὶ ὁμολογίας	ἔνδοξον	μαρτυρίαν. Διαφόρως γὰρ κατά τε
[2, 23]	τὰς θεοσεβεστάτας ἀπαντήσεις, καὶ τὴν	ἔνδοξον	τῶν συντρεχόντων ἑορτὴν, καὶ τίς
[2, 23]	ἄχρι τερμάτων πάσης τῆς γῆς	ἔνδοξος	ἐγνώσθη, δοκιμασθεὶς ἐκ τοῦ βίου,
[2, 23]	ἣν περὶ τὸν ἐπίσκοπον ὑμῶν	ἐνδόξῳ	μαρτυρίᾳ ἐνεδείξασθε, ἵνα ὑμῖν τε
[2, 21]	μήποτε τοιοῦτόν ἐστι καὶ τὸ,	Ἐνδύσασθε	τὸν καινὸν ἄνθρωπον, τὸν κατὰ
[2, 11]	Ὁ δὲ Ἀλεξανδρέων λαὸς, οὐκ	ἐνεγκόντες	τὸ γεγονὸς, τὴν καλουμένην Διονυσίου
[2, 23]	τὸν ἐπίσκοπον ὑμῶν ἐνδόξῳ μαρτυρίᾳ	ἐνεδείξασθε,	ἵνα ὑμῖν τε καὶ τοῖς
[2, 12]	ἐν Κωνσταντινουπόλει λαὸς Παῦλον αὖθις	ἐνεθρόνισε·	καὶ ὡς οἱ Ἀρειανοὶ Μακεδόνιον
[2, 23]	τοῖς ἰδίοις ἀποκατασταθῇς. Τούτου γὰρ	ἕνεκα	καὶ τὸν δεσπότην καὶ ἀδελφόν
[2, 6]	ἔτη κατὰ τὴν ἐπισκοπὴν διατρίψας,	ἐνενήκοντα	καὶ ὀκτὼ δὲ ἔτη τὰ
[2, 8]	συνῆλθον ἐκ διαφόρων πόλεων ἐπίσκοποι	ἐνενήκοντα.	Μάξιμος μέντοι ὁ τῶν Ἱεροσολύμων
[2, 23]	τὴν προαίρεσιν τῆς σῆς προθέσεως	ἐνεπόδιζε,	διὰ τοῦτο δωρεᾶς πληρέστατα γράμματα
[2, 11]	γεγονὸς, τὴν καλουμένην Διονυσίου ἐκκλησίαν	ἐνέπρησαν.	Τοσαῦτα μὲν οὖν περὶ τούτων
[2, 19]	ἑαυτῶν· ὅλον μὲν τοῦ Πατρὸς	ἐνεστερνισμένου	τὸν Υἱὸν, ὅλου δὲ τοῦ
[2, 6]	εἰς τὸν αὐτοῦ τόπον χειροτονήσας.	Ἐνετείλατο	δὲ τοῖς καθήκουσιν ἑλέσθαι δυοῖν
[2, 7]	μεταπεμφθέντι τὴν ἐπισκοπὴν Κωνσταντίνου πόλεως	ἐνεχείρισεν.	Μετ´ οὐ πολὺ δὲ ἐπιστὰς
[2, 23]	ἔχων τοῦτο τῆς ἡμῶν χάριτος	ἐνέχυρον.	Ἄλλη ἐπιστολὴ πρὸς Ἀθανάσιον Κωνστάντιος
[2, 17]	τὸν Ἀθανάσιον, πυθόμενος τὸν τόπον	ἔνθα	κέκρυπται. Φθάνει δὲ ἐν ταὐτῷ
[2, 6]	πρὸς Ἄρειον μάχην ἀγωνισάμενος, τὸν	ἐνθάδε	βίον ἀπέλειπεν, εἰκοσιτρία μὲν ἔτη
[2, 16]	μᾶλλον ἢ ὑπὸ ἐκκλησιαστικοῦ κανόνος	ἐνθρονίζεται.	Οὕτως μὲν οὖν Μακεδόνιος καὶ
[2, 16]	εἰς ἐξορίαν πεμφθῆναι, Μακεδόνιον δὲ	ἐνθρονισθῆναι.	Ὁ μέντοι βασιλεὺς Κωνστάντιος ἐν
[2, 10]	μάλιστα δὲ ἡ Ἀντιόχεια ἐπὶ	ἐνιαυτὸν	ὅλον ἐσείετο. ~Ὡς Γρηγορίου μετὰ
[2, 20]	τὸν ἐπίσκοπον Ῥώμης ἀναφέροντες· καίτοι	ἐνιαυτοῦ	καὶ ἓξ μηνῶν διαγενομένων, ἀφ´
[2, 3]	ἐκκλησίας. Οὐδὲ τῆς ὑμετέρας ἱερᾶς	ἐννοίας	ἀποπεφευγέναι τὴν γνῶσιν οἶμαι, διὰ
[2, 19]	ὅτι τε παρὰ τὰς κοινὰς	ἐννοίας	περὶ Θεοῦ, καὶ δὴ παρὰ
[2, 23]	διανοίαις. Ἐμὲ δὲ ἤδη εὐφραίνει	ἐννοούμενον	καὶ προορῶντα τῷ λογισμῷ τὴν
[2, 21]	οὐδὲ πώποτε ὡς κακοδοξίας διδάσκαλος	ἐνομίσθη.	Ἔτι μὴν καὶ Ἀρείου κτίσμα
[2, 19]	Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, καθ´	ἑνὸς	καὶ τοῦ αὐτοῦ πράγματός τε
[2, 2]	ἔφθασεν ἐπανελθὼν εἰς αὐτὴν Ἀθανάσιος	ἑνὸς	τῶν Αὐγούστων ὠχυρωμένος γράμμασιν, ἅπερ
[2, 2]	διαθήκην ὁ πρεσβύτερος καὶ τὰ	ἐνταλθέντα	παρὰ τοῦ κατοιχομένου βασιλέως προσφέρει
[2, 21]	ἑαυτοῦ Πατρὸς κατατεταγμένος· τοῦ ἔκτισεν‘	ἐνταῦθα	ἀντὶ τοῦ κατέταξεν‘ ἢ κατέστησεν‘
[2, 23]	τε καὶ τοῖς μεθ´ ὑμᾶς	ἐνταῦθα,	καὶ ἐν τῷ μέλλοντι τὰ
[2, 13]	βασιλέως κατὰ τὴν Ἀντιόχειαν διατρίβοντος.	Ἐντέλλεται	οὖν Ἑρμογένει τῷ στρατηλάτῃ, ἐπὶ
[2, 16]	περὶ αὐτοὺς ἐτύγχανε. Δέος δὲ	ἐντεῦθεν	καταλαμβάνει τὰ πλήθη· καὶ πάντες
[2, 19]	ὁρατῶν, εἴτε τῶν ἀοράτων· ἀλλ´	ἐνυπόστατον	Λόγον ὄντα τοῦ Πατρὸς, καὶ
[2, 10]	Ταύτην οὖν ἔχοντες τὴν πίστιν,	ἐνώπιον	τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ Χριστοῦ,
[2, 23]	προαιρέσεως ἔσται ἡ πρὸς τοῦτον	ἕνωσις.	Ὅσοι γὰρ ἂν, τῆς καλλίονος
[2, 19]	ἦν ποτε ὅτε οὖκ ἦν‘	ἐξ	ἀγράφων ἐπισφαλῶς λέγοντας, χρονικὸν διάστημα
[2, 6]	ἑτέρα ταῖς προτέραις ἐπισυμπλέκεται ταραχὴ	ἐξ	αἰτίας τοιαύτης. Ἀλέξανδρος ὁ κατὰ
[2, 19]	εἶναι καὶ ἀληθῆ, καὶ μὴ	ἐξ	ἀνθρώπων μετὰ ταῦτα Θεὸν, ἀλλ´
[2, 21]	κτίζων‘ οὐκ ἐκ τοῦ γεγονότος	ἐξ	ἀνυπαρξίας παρείληφεν· οὐ γὰρ τότε
[2, 10]	ἀπὸ τῶν λεγομένων. Μεμαθήκαμεν γὰρ	ἐξ	ἀρχῆς, εἰς ἕνα τὸν τῶν
[2, 10]	ἄλλην τινα πίστιν παρὰ τὴν	ἐξ	ἀρχῆς ἐκτεθεῖσαν ἐδεξάμεθα. Ἀλλὰ καὶ
[2, 21]	πρὸς αὐτοῦ δημιουργουμένου· τοῦ δὲ	ἐξ	αὐτοῦ φύντος υἱοῦ οὐκ ἂν
[2, 21]	ἀληθῶς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ὁ	ἐξ	αὐτοῦ, ὡς, ἅτε ἐκ Πατρὸς
[2, 19]	τοῦ μονογενοῦς, τὸν μόνον μὲν	ἐξ	ἑαυτοῦ τὸ εἶναι ἔχοντα, μόνον
[2, 18]	οὐκ ὄντων τὸν Υἱὸν, ἢ	ἐξ	ἑτέρας ὑποστάσεως καὶ μὴ ἐκ
[2, 19]	οὐκ ὄντων τὸν Υἱὸν, ἢ	ἐξ	ἑτέρας ὑποστάσεως, καὶ μὴ ἐκ
[2, 19]	ἐμφέρεται περὶ αὐτοῦ· οὔτε μὴν	ἐξ	ἑτέρας ὑποστάσεως παρὰ τὸν Πατέρα
[2, 10]	Πατρὸς, Θεὸν ἐκ Θεοῦ, ὅλον	ἐξ	ὅλου, μόνον ἐκ μόνου, τέλειον
[2, 19]	κτίστην καὶ ποιητὴν τῶν πάντων,	ἐξ	οὗ πᾶσα πατριὰ ἐν οὐρανοῖς
[2, 18]	κτίστην καὶ ποιητὴν τῶν πάντων,	ἐξ	οὗ πᾶσα πατριὰ ἐν οὐρανοῖς
[2, 19]	γεγονέναι καὶ Υἱὸν τοῦ Θεοῦ	ἐξ	οὗ τὴν ἡμετέραν ἐκ τῆς
[2, 21]	Υἱὸς εἶναι ἀρνούμενος· ὁ γὰρ	ἐξ	οὐκ ὄντων γεγονὼς οὐκ ἀληθῶς
[2, 21]	πάλιν ἐπιφέρει· Ὁ τοίνυν γενητὸν	ἐξ	οὐκ ὄντων καὶ κτίσμα προηγμένον
[2, 21]	γενητῶν ἔσται εἷς, ἅτε τῆς	ἐξ	οὐκ ὄντων κτίσεως ὁμοίως αὐτοῖς
[2, 19]	καὶ καθολικὴ ἐκκλησία. Οὔτε γὰρ	ἐξ	οὐκ ὄντων λέγειν τὸν Υἱὸν
[2, 21]	τοῖς κτίσμα αὐτὸν φᾶναι τετολμηκόσιν,	ἐξ	οὐκ ὄντων ὅμοιον τοῖς λοιποῖς
[2, 19]	πιστευόντων ψυχαί. Τοὺς δὲ λέγοντας	ἐξ	οὐκ ὄντων τὸν Υἱὸν, ἢ
[2, 18]	πεπιστευκότων ψυχαί. Τοὺς δὲ λέγοντας	ἐξ	οὐκ ὄντων τὸν Υἱὸν, ἢ
[2, 20]	Ῥώμης ἀναφέροντες· καίτοι ἐνιαυτοῦ καὶ	ἓξ	μηνῶν διαγενομένων, ἀφ´ οὗ ἥ
[2, 20]	ἐκ δὲ τῶν ἑῴων ἑβδομήκοντα	ἓξ	μόνον ὁ Σαβῖνος φησὶν, ἐν
[2, 17]	διατροφὴν τῶν πτωχῶν. Τοῦτο ἔφασαν	ἐξαργυρίζειν	τὸν Ἀθανάσιον καὶ εἰς οἰκεῖον
[2, 2]	παρασαλεύειν οὐκ ἤθελον. Ὡς οὖν	ἐξαφθὲν	τὸ πρᾶγμα ἐπὶ τὸ χεῖρον
[2, 1]	ἐπίσκοποι τὴν πίστιν καταβραχὺ μεταποιοῦντες	ἐξέδωκαν,	διὰ τοῦτο ὅσα ἀναγκαῖα ἡγησάμεθα
[2, 21]	ὡς Ἀρειανίζοντα ἐν οἷς λόγοις	ἐξέδωκε,	μικρὰ καὶ περὶ αὐτοῦ εἰπεῖν
[2, 4]	ὃς ἄλλα μὲν βιβλία πολλὰ	ἐξέθετο,	καὶ εἰς τὸν βίον δὲ
[2, 19]	βασιλείας ἐσχηκέναι θέλουσι, καὶ τέλος	ἕξειν	αὐτὴν μετὰ τὴν συντέλειαν καὶ
[2, 16]	ἐν Ἰλλυριοῖς πόλεις· μὴ μὴν	ἐξεῖναι	αὐτῷ ἐπὶ τὰ ἀνατολικὰ μέρη
[2, 15]	ἄλλο κατηγορηθέντες καὶ τῶν ἐκκλησιῶν	ἐξελαθέντες,	ἐν τῇ βασιλευούσῃ Ῥώμῃ εὑρίσκονται.
[2, 20]	τοὺς περὶ Ἀθανάσιον καὶ Παῦλον	ἐξελάσωσι	τοῦ συλλόγου. Ὡς δὲ Πρωτογένης
[2, 13]	Κωνσταντινούπολιν· καὶ τὸν μὲν Παῦλον	ἐξελαύνει	τῆς πόλεως, ἐζημίωσε δὲ τὴν
[2, 15]	κανονίζεσθαι παρ´ αὐτοῦ, εἰ βούλοιντο	ἐξελαύνειν	τινας τῶν ἐκκλησιῶν· μηδὲ γὰρ
[2, 10]	ἐκτεθεῖσαν ἐδεξάμεθα. Ἀλλὰ καὶ ἡμεῖς	ἐξετασταὶ	καὶ δοκιμασταὶ τῆς πίστεως αὐτοῦ
[2, 19]	τὰ προλαβόντα περιέχουσα, ἐν τούτοις	ἐξετέθη	τοῖς ῥήμασι· Πιστεύομεν εἰς ἕνα
[2, 3]	Ἐπὶ τοσοῦτον δὲ τὰς διαβολὰς	ἐξέτεινον,	ὡς ὀργισθέντα τὸν βασιλέα τῆς
[2, 13]	καὶ ὅπως πάλιν διὰ τοῦτο	ἐξεώθη	ὁ Παῦλος τῆς ἐκκλησίας. Ἦλθε
[2, 11]	τῶν πυλῶν τῆς ἐκκλησίας πάντες	ἐξῄεσαν.	Τούτου γινομένου οἱ στρατιῶται ἀπόμαχοι
[2, 24]	μηδενὸς γενομένου, ψῆφον ὑπὲρ Ἀθανασίου	ἐξήνεγκεν	τήν τε κοινωνίαν αὐτῷ καὶ
[2, 19]	Υἱὸν, ὅλου δὲ τοῦ Υἱοῦ	ἐξηρτημένου	καὶ προσπεφυκότος τῷ Πατρὶ, καὶ
[2, 15]	ὀψέποτε διαβῆναι ἐπὶ τὴν Ἰταλίαν	ἐξίσχυσε.	Τῶν δὲ ἑσπερίων τηνικαῦτα μερῶν
[2, 16]	ἐπὶ τοῦτο εὐτρεπισθὲν, ταχέως ἐπ´	ἐξορίαν	ἐπέμπετο. Προσέταξέν τε ὁ ἔπαρχος
[2, 1]	τὴν ἐν Γαλλίαις γενομένην αὐτοῦ	ἐξορίαν	καὶ ἕτερα πλείονα. Ἡμεῖς οὖν
[2, 16]	ἐξωσθῆναι τὸν Παῦλον καὶ εἰς	ἐξορίαν	πεμφθῆναι, Μακεδόνιον δὲ ἐνθρονισθῆναι. Ὁ
[2, 8]	ἀνέλαβεν, ἐπανελθὼν γὰρ ἀπὸ τῆς	ἐξορίας,	ἑαυτῷ ἐπιτρέψας, εἰς τὴν ἐκκλησίαν
[2, 3]	τὰ τῆς τραχυτέρας τύχης ἄχθη	ἐξουθενεῖ.	Τοιγαροῦν εἰ καὶ τὰ μάλιστα
[2, 16]	μὲν τῶν ἄλλων ἀρχόντων τὴν	ἐξουσίαν	κεκληρωμένῳ, δευτέρῳ δὲ μετὰ βασιλέα
[2, 23]	σοῦ παρεκάλεσα, ἵνα τοῦ ἐλθεῖν	ἐξουσίαν	σοι δῷ, ἐπὶ τῷ ἀμφοτέρων
[2, 23]	καὶ φησὶ, Ὦ βασιλεῦ, ἐπ´	ἐξουσίας	μὲν ἔχεις κελεύειν τε καὶ
[2, 13]	μέρη, ὁδοῦ πάρεργον ποιῆσαι, καὶ	ἐξωθῆσαι	τῆς ἐκκλησίας τὸν Παῦλον. Ὃς
[2, 11]	Ὅπως δὲ Ἀθανάσιος τῆς ἐκκλησίας	ἐξωθούμενος	τοῦ συλληφθῆναι αὐτὸν διέφυγε, λεκτέον.
[2, 23]	Ἐν μὲν οὖν Ἀγκύρᾳ, Βασιλείου	ἐξωθουμένου	καὶ ἀντεισιόντος Μαρκέλλου, ταραχὴ οὐχ
[2, 1]	τὴν διαβολὴν τῶν περὶ Εὐσέβιον	ἐξωρίσθη,	ἔγνωμεν δεῖν πιστεύειν μᾶλλον τῷ
[2, 16]	παρεσκεύασε διὰ Φιλίππου τοῦ ἐπάρχου	ἐξωσθῆναι	τὸν Παῦλον καὶ εἰς ἐξορίαν
[2, 23]	καὶ τὴν ἔνδοξον τῶν συντρεχόντων	ἑορτὴν,	καὶ τίς ἐκείνη ἡ ἡμέρη
[2, 23]	ἐμφύλιον ἀναδέξασθαι πόλε μον. Ὅθεν	ἐπ´	ἀνάγκῃ καταστὰς ὁ βασιλεὺς ἐκάλει
[2, 15]	τῶν ἀδικημάτων αὐτοῦ, ὡς τὰ	ἐπ´	αὐτῆς γενόμενα δείκνυσι. Τοσαῦτα μὲν
[2, 2]	Μετ´ οὐ πολὺ δὲ καὶ	ἐπ´	αὐτὸν διέβαινε τὸν βασιλέα τὸ
[2, 21]	ἐπὶ τοῖς ἀμφισβητουμένοις ἅπασι τὸ	ἐπ´	αὐτῷ κατέστησεν· ὡς ὁμόφωνον κρατῆσαι
[2, 16]	πλοῖον ἐπὶ τοῦτο εὐτρεπισθὲν, ταχέως	ἐπ´	ἐξορίαν ἐπέμπετο. Προσέταξέν τε ὁ
[2, 23]	ὑπαπήντησε καὶ φησὶ, Ὦ βασιλεῦ,	ἐπ´	ἐξουσίας μὲν ἔχεις κελεύειν τε
[2, 19]	ζωὴν, καὶ φῶς ἀληθινὸν, τὸν	ἐπ´	ἐσχάτου τῶν ἡμερῶν δι´ ἡμᾶς
[2, 18]	ζωὴν, καὶ φῶς ἀληθινὸν, τὸν	ἐπ´	ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν δι´ ἡμᾶς
[2, 10]	καὶ τὰ ἀόρατα· τὸν καὶ	ἐπ´	ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν κατ´ εὐδοκίαν
[2, 10]	ᾧ τὰ πάντα συνέστηκε, τὸν	ἐπ´	ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν κατελθόντα ἄνωθεν,
[2, 25]	ὁμώνυμος τῷ ἰδίῳ πατρί· ὃν	ἐπ´	ὀλίγον συμβασιλεύσαντα οἱ στρατιῶται ἀνεῖλον,
[2, 23]	τὸν καρπὸν τῆς ἑαυτῶν πίστεως	ἐπ´	ὀφθαλμῶν λοιπὸν ὁρᾶτε. Τοῦτο γὰρ
[2, 18]	Ἅγιον, τουτέστι τὸν Παράκλητον, ὅπερ	ἐπαγγειλάμενος	τοῖς ἀποστόλοις μετὰ τὴν εἰς
[2, 19]	τουτέστιν εἰς τὸν Παράκλητον· ὅπερ	ἐπαγγειλάμενος	τοῖς ἀποστόλοις, μετὰ τὴν εἰς
[2, 23]	Τοῦ δὲ βασιλέως δώσειν ἑτοίμως	ἐπαγγειλαμένου,	εὐθὺς ἐπήγαγεν Ἀθανάσιος, τὴν αὐτὴν
[2, 23]	Μνήμονες γὰρ ὄντες τῶν οὐρανίων	ἐπαγγελιῶν	καὶ τῆς πρὸς αὐτὰς ἀγάπης,
[2, 22]	χάριν διώκεσθαι. Εἰ μὲν οὖν	ἐπαγγέλλῃ	ἀποδιδόναι τούτοις τοὺς θρόνους, ἐπαμυνόμενος
[2, 9]	διεξῆλθεν ὁ Γεώργιος· τελευταῖον δὲ	ἐπάγει,	ὅτι καὶ ὁ βασιλεὺς αὐτὸν
[2, 23]	χάριν ταύτην ὑμῖν παράσχοι, διδοὺς	ἔπαθλον	τῇ θαυμαστῇ ὑμῶν πίστει, ἣν
[2, 23]	διδασκαλίας τοῦ προειρημένου ἀδελφοῦ μου	ἐπαιδεύθητε,	ἔγνωτε ἀληθῶς, καὶ κατὰ τὴν
[2, 21]	ἓν τῶν ἄλλων τολμήσαντος εἰπεῖν,	ἐπάκουσον	οἷα Εὐσέβιος περὶ τούτου ἐν
[2, 22]	ἐπαγγέλλῃ ἀποδιδόναι τούτοις τοὺς θρόνους,	ἐπαμυνόμενος	τοὺς μάτην αὐτοῖς προσφυομένους, ἀποστελῶ
[2, 9]	Ἀλεξάνδρειαν, κἀκεῖ μαθεῖν τὰ φιλόσοφα·	ἐπανελθόντα	τε εἰς τὴν Ἀντιόχειαν Πλακίτῳ
[2, 8]	τὴν τάξιν τῆς ἱερωσύνης ἀνέλαβεν,	ἐπανελθὼν	γὰρ ἀπὸ τῆς ἐξορίας, ἑαυτῷ
[2, 2]	ὁμόφρονα· ἀλλὰ τότε μὲν ἔφθασεν	ἐπανελθὼν	εἰς αὐτὴν Ἀθανάσιος ἑνὸς τῶν
[2, 23]	ἡμέρη ὑμῖν καὶ ποία ἔσται,	ἐπανερ	χομένου μὲν τοῦ ἀδελφοῦ μου,
[2, 23]	ἀθανάτῳ κρίσει παρ´ ὑμῶν ἀγαπώμενος.	Ἐπανέρχεται	τοιγαροῦν πρὸς ὑμᾶς λαμπρότερος νῦν
[2, 11]	μὲν ἦν· ὁ δὲ λαὸς	ἐπαννύχιζε	προσδοκωμένης συνάξεως. Ἥκει δὲ ὁ
[2, 23]	τῆς πολυ τιμήτου κατ´ εὐχὴν	ἐπανόδου	εἰς εὐφροσύνην τινα πληρεστάτης χαρᾶς
[2, 23]	τῷ λογισμῷ τὴν ἐπὶ τῇ	ἐπανόδῳ	ἑκάστου ὑμῶν χαρὰν, καὶ τοῦ
[2, 2]	κακὸν καὶ ἐπὶ τὰς ἄλλας	ἐπαρχίας	τε καὶ πόλεις. Καὶ ὡς
[2, 16]	ἐκκλησίαν σπουδάζοντες. Ἐπεὶ δὲ ὁ	ἔπαρχος	ἅμα τῷ Μακεδονίῳ πλησίον τῆς
[2, 16]	ἐξορίαν ἐπέμπετο. Προσέταξέν τε ὁ	ἔπαρχος	ἐπὶ τὴν Μακεδονίας μητρόπολιν Θεσσαλονίκην
[2, 16]	ἦλθε μεταπεμφθεὶς, ἐπεδείκνυεν εὐθὺς ὁ	ἔπαρχος	τοῦ βασιλέως τὸ πρόσταγμα. Καὶ
[2, 16]	ἀπήγετο. Ὁ δὲ τοῦ βασιλέως	ἔπαρχος	Φίλιππος ἐκ τοῦ δημοσίου ἐπὶ
[2, 16]	εἰς αὐτὴν Μακεδόνιον. Ὁ οὖν	ἔπαρχος	Φίλιππος, εὐλαβηθεὶς τὴν ἀπὸ τοῦ
[2, 16]	βασιλεὺς παρεσκεύασε διὰ Φιλίππου τοῦ	ἐπάρχου	ἐξωσθῆναι τὸν Παῦλον καὶ εἰς
[2, 16]	τῶν γενομένων τυγχάνων, ὑπὸ τοῦ	ἐπάρχου	μᾶλλον ἢ ὑπὸ ἐκκλησιαστικοῦ κανόνος
[2, 16]	ἐν τῷ ὀχήματι σύνθρονος τῷ	ἐπάρχῳ	ἐν πᾶσιν ἐδείκνυτο· στρατιωτική τε
[2, 16]	ἦσαν πολὺς, πάροδος δὲ τῷ	ἐπάρχῳ	κατάγοντι τὸν Μακεδόνιον οὐδεμία ἐγίνετο,
[2, 16]	Πρόσταγμα οὖν ἔγγραφον ἀποστέλλει τῷ	ἐπάρχῳ	Φιλίππῳ, ὡς μείζονα μὲν τῶν
[2, 17]	ἐμέμψατο, πρῶτον μὲν οὖν τὸ	ἐπαχθὲς	τῆς αὐτῶν ἐπιστολῆς, ἔπειτα παρὰ
[2, 24]	τῆς Συρίας ὁρμήσας τῆς Παλαιστίνης	ἐπέβη·	καταλαβών τε τὰ Ἱεροσόλυμα, καὶ
[2, 20]	αὐτὸν διαλεγόμενος, ἃ πρὸς Μάρκελλον‘	ἐπέγραψε·	καὶ τίθησι μὲν τὰ ῥήματα
[2, 16]	ἐπεὶ δὲ ἐκεῖνος ἦλθε μεταπεμφθεὶς,	ἐπεδείκνυεν	εὐθὺς ὁ ἔπαρχος τοῦ βασιλέως
[2, 2]	τὸ πρᾶγμα ἐπὶ τὸ χεῖρον	ἐπέδωκε,	τηνικαῦτα οἱ περὶ Εὐσέβιον τὸν
[2, 23]	χάριν λαβεῖν, ἣν ὁ βασιλεὺς	ἐπεζήτει	λαβεῖν. Μίαν γὰρ καὶ αὐτὸς
[2, 6]	ἐπισκόπου, καὶ τὴν ἐκκλησίαν διετάραττεν.	Ἐπεὶ	γὰρ ὁ λαὸς εἰς δύο
[2, 16]	γὰρ καὶ τοὺς στρατιώτας αὐτούς.	Ἐπεὶ	γὰρ οἱ παρόντες ὄχλος ἦσαν
[2, 16]	ἐλθεῖν παρ´ αὐτόν. Καὶ ἦλθεν·	ἐπεὶ	δὲ ἐκεῖνος ἦλθε μεταπεμφθεὶς, ἐπεδείκνυεν
[2, 6]	ὁσημέραι διαπληκτιζομένων περὶ τοῦ δόγματος,	ἐπεὶ	δὲ ἐκεῖνος τετελευτήκει, ἀμφήριστος ἡ
[2, 16]	ἕκαστοι καταλαμβάνειν τὴν ἐκκλησίαν σπουδάζοντες.	Ἐπεὶ	δὲ ὁ ἔπαρχος ἅμα τῷ
[2, 1]	ἱστορίας ὀκνηροὺς τοὺς ἀναγινώσκοντας ἀπεργάσασθαι.	Ἐπεὶ	δὲ πρὸς σὴν χάριν, ὦ
[2, 16]	παρὰ τῶν στρατιωτῶν ἐτολμᾶτο βίαιος.	Ἐπεὶ	δὲ συνωθούμενον τὸ πλῆθος διὰ
[2, 19]	ὄντων λέγειν τὸν Υἱὸν ἀσφαλὲς,	ἐπεὶ	μηδαμοῦ τοῦτο τῶν θεοπνεύστων γραφῶν
[2, 20]	λέγοντες, καὶ μηδὲν περαιτέρω περιεργάζεσθαι.	Ἐπεὶ	οὖν πάλιν γράψαντος τοῦ βασιλέως,
[2, 3]	μνήμης βασιλέως, διαδεξάμενος πληρῶσαι. Ὅστις	ἐπειδὰν	τῆς ὑμετέρας τύχῃ προσόψεως, ὅσης
[2, 3]	ἰδίῳ τόπῳ παρασχεῖν προῄρητο, ὅμως	ἐπειδὴ	ἀνθρωπίνῳ κλήρῳ προληφθεὶς πρὸ τοῦ
[2, 15]	τῷ ἐπισκόπῳ Ῥώμης Ἰουλίῳ διεπέμποντο.	Ἐπειδὴ	δὲ Ἀθανασίου εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν
[2, 23]	συνόδου καὶ ἡμετέρᾳ συναινέσει ἀπείληφας·	ἐπειδὴ	δὲ εἰσὶν ἐν τῇ Ἀλεξανδρείᾳ
[2, 21]	~Ἀπολογία ὑπὲρ Εὐσεβίου τοῦ Παμφίλου.	Ἐπειδὴ	δέ τινες ἐπεχείρησαν καὶ αὐτὸν
[2, 3]	εἰς τὰς Γαλλίας ἀπεστάλθαι, ἵνα	ἐπειδὴ	ἡ ἀγριότης τῶν αἱμοβόρων καὶ
[2, 23]	τῶν καμάτων αἰτεῖν θεραπείαν· ὅμως	ἐπειδὴ	ἴσως ὁ φόβος τὴν προαίρεσιν
[2, 23]	εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν ὁδεῦσαι. Ἀλλ´	ἐπειδὴ	πλεῖστος χρόνος παρῆλθεν, ἀφ´ οὗ
[2, 19]	διὰ τοῦτο τοὺς Θεοὺς ποιοῦμεν.	Ἐπειδὴ	τὸν αὐτοτελῆ καὶ ἀγέννητον ἄναρχόν
[2, 2]	τοῖς κατὰ τὰ βασίλεια στρατευομένοις·	ἔπειτα	δὲ διεδόθη καὶ εἰς τὰ
[2, 17]	τὸ ἐπαχθὲς τῆς αὐτῶν ἐπιστολῆς,	ἔπειτα	παρὰ κανόνας ποιοῦντας, διότι εἰς
[2, 20]	πρῶτον μὲν τούτων ἐρήμην κατεψηφίσαντο,	ἔπειτα	τοὺς κατηγόρους Ἀθανασίου τῆς ἀξίας
[2, 13]	ἕτοιμοι ἦσαν ἀμύνεσθαι. Ὡς δὲ	ἐπέκειτο	ὁ Ἑρμογένης διὰ στρατιωτικῆς χειρὸς
[2, 3]	κίνδυνον τῆς ἱερᾶς αὐτοῦ κεφαλῆς	ἐπέμενε,	μὴ ἄρα διὰ τῆς τῶν
[2, 17]	ἐν Ἀντιοχείᾳ πρότερον συναχθέντες ἀπεστάλκεισαν.	Ἐπέμπετο	δὲ καὶ ἕτερα γράμματα πρὸς
[2, 16]	τοῦτο εὐτρεπισθὲν, ταχέως ἐπ´ ἐξορίαν	ἐπέμπετο.	Προσέταξέν τε ὁ ἔπαρχος ἐπὶ
[2, 10]	ἐπιστολῇ γράψαντες τοῖς κατὰ πόλιν	ἔπεμπον.	Ἐπιμείναντες δὲ μικρὸν ἐν τῇ
[2, 23]	Ἀθανάσιον, καὶ εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν	ἔπεμψε.	Ταῦτα γνοὺς ὁ τῆς ἑῴας
[2, 2]	ἐκ τῆς ἐν Γαλλίᾳ Τριβέρεως	ἔπεμψεν.	Ἔστι δὲ τάδε τὰ γράμματα
[2, 19]	ἐν ἐπιτομῇ ἐκτεθεῖσαν πίστιν πλατύτερον	ἐπεξεργάσασθαι,	οὐ κατὰ περιττὴν φιλοτιμίαν, ἀλλ´
[2, 1]	ὅσα αὐταῖς λέξεσιν οἱ βασιλεῖς	ἐπέστειλαν,	ἢ κατὰ διαφόρους συνόδους οἱ
[2, 23]	καὶ λαοῖς τάδε περὶ Ἀθανασίου	ἐπέστειλεν·	Ἐπιστολὴ Ἰουλίου ἐπισκόπου Ῥώμης πρὸς
[2, 23]	περὶ τοῦ ἀσμένως αὐτὸν ὑποδεχθῆναι	ἐπέστειλεν·	ἔτι μὴν καὶ τὰ κατ´
[2, 2]	τῆς γὰρ ἑῴας βασιλεύειν αὐτὸν	ἐπέτρεπεν	ἡ διαθήκη, διὰ τιμῆς ἦγε
[2, 23]	οὐρανοῖς ἐλπίδος οὐκ ἀλλότριος γένοιτο;	Ἐπέτυχε	τοίνυν οἱῳδήποτε τρόπῳ, καὶ ἐν
[2, 18]	δυτικῶν τε καὶ ἀνατολικῶν κοινωνίας,	ἐπεφύη	ἐν Σιρμίῳ, πόλις δὲ αὕτη
[2, 25]	Μαγνέντιος περὶ τὰ ἑσπέρια μέρη	ἐπεφύη	τύραννος· ὃς Κώνσταντα, τὸν τῶν
[2, 23]	τότε ἀπεδέξατο, σοφίζεσθαι δὲ αὐτὸν	ἐπεχείρει	ἐκ κατασκευῆς τῶν Ἀρειανιζόντων ὑποβαλλόμενος·
[2, 24]	ἐν ταῖς ἄλλων παροικίαις χειροτονεῖν	ἐπεχείρει.	Τὰ μὲν οὖν κατὰ Ἀθανάσιον
[2, 21]	τοῦ Παμφίλου. Ἐπειδὴ δέ τινες	ἐπεχείρησαν	καὶ αὐτὸν λοιδορῆσαι, φημὶ δὴ
[2, 23]	βασιλέως δώσειν ἑτοίμως ἐπαγγειλαμένου, εὐθὺς	ἐπήγαγεν	Ἀθανάσιος, τὴν αὐτὴν ἀξιῶν χάριν
[2, 25]	πόλει ὑπὸ τῶν στρατιωτῶν ἕτερος	ἐπῇρτο	τύραννος· ὄνομα δὲ αὐτῷ Βετρανίων.
[2, 15]	καὶ τὰ ἐκ τούτων ἐγκλήματα	ἐπὶ	Ἀθανάσιον ὡς αἴτιον ἀναφέρουσι, βραχέα
[2, 24]	τότε Οὐρσάκιος καὶ Οὐάλης, τοῖς	ἐπὶ	Ἀθανασίῳ γεγονόσιν ἡττηθέντες, ὡς ἔφην,
[2, 23]	Εἴ τί ποτε πρὸ τούτου	ἐπὶ	βλάβῃ καὶ ὕβρει τῶν κοινωνούντων
[2, 18]	πᾶσα πατριὰ ἐν οὐρανοῖς καὶ	ἐπὶ	γῆς ὀνομάζεται. Καὶ εἰς τὸν
[2, 19]	πᾶσα πατριὰ ἐν οὐρανοῖς καὶ	ἐπὶ	γῆς ὀνομάζεται. Καὶ εἰς τὸν
[2, 10]	ἐγένοντο· μάλιστα δὲ ἡ Ἀντιόχεια	ἐπὶ	ἐνιαυτὸν ὅλον ἐσείετο. ~Ὡς Γρηγορίου
[2, 20]	τῆς προθεσμίας ἐμέμφοντο, τὴν αἰτίαν	ἐπὶ	Ἰούλιον τὸν ἐπίσκοπον Ῥώμης ἀναφέροντες·
[2, 10]	Νικαίᾳ μεμψάμενοι, τὸ δὲ ἀληθὲς,	ἐπὶ	καθαιρέσει καὶ παρατροπῇ τῆς ὁμοουσίου‘
[2, 23]	καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε, καὶ	ἐπὶ	καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἃ
[2, 20]	οἰκουμενικῆς συνόδου πέρας λαβεῖν, διδάσκοντες	ἐπὶ	καταλύσει τῆς πίστεως τὰς καθαιρέσεις
[2, 23]	ἐποτίσατε. Καὶ γὰρ καὶ τῆς	ἐπὶ	ξένης αὐτοῦ διατριβῆς ὑμεῖς παραμυθεία
[2, 20]	αὐτοὺς καὶ τὰ τῆς πίστεως	ἐπὶ	οἰκουμενικῆς συνόδου πέρας λαβεῖν, διδάσκοντες
[2, 12]	οἱ Ἀρειανίζοντες ἐν τῇ λεγομένῃ	ἐπὶ	Παῦλον ἐκκλησίᾳ χειροτονοῦσι τὸν Μακεδόνιον.
[2, 23]	Κωνστάντιος νικητὴς Αὔγουστος Ἀθανασίῳ ἐπισκόπῳ.	Ἐπὶ	πολύ σε κλυδωνίζεσθαι καὶ χειμάζεσθαι
[2, 23]	ἅπασιν εὐνομίαν, εἰδότες τε ὡς	ἐπὶ	πολὺ τῆς τοῦ ἐπισκοποῦντος προνοίας
[2, 23]	εὐσέβεια. Εἰ καὶ τὰ μάλιστα	ἐπὶ	πολὺ ὑπερεθέμην γράψαι τὴν πρόθεσιν
[2, 19]	αὐτοῦ βασιλείαν ὁμοίως Ἰουδαίοις ἀθετοῦσιν,	ἐπὶ	προφάσει τοῦ συνίστασθαι δοκεῖν τὴν
[2, 18]	δεξιᾷ τοῦ Πατρὸς, καὶ ἐρχόμενον	ἐπὶ	συντελείᾳ τῶν αἰώνων κρῖναι ζῶντας
[2, 19]	ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρὸς, ἐρχόμενον	ἐπὶ	συντελείᾳ τῶν αἰώνων κρῖναι ζῶντας
[2, 16]	πόλεις· μὴ μὴν ἐξεῖναι αὐτῷ	ἐπὶ	τὰ ἀνατολικὰ μέρη διαβῆναι. Ὁ
[2, 13]	Ἐντέλλεται οὖν Ἑρμογένει τῷ στρατηλάτῃ,	ἐπὶ	τὰ Θρᾴκια πεμπομένῳ μέρη, ὁδοῦ
[2, 2]	οὖν ταχέως τὸ κακὸν καὶ	ἐπὶ	τὰς ἄλλας ἐπαρχίας τε καὶ
[2, 16]	λουτροῦ θυρίδα κελεύει· δι´ ἧς	ἐπὶ	τὰς βασιλικὰς αὐλὰς ἀπαχθεὶς ὁ
[2, 8]	θεμελιώσεως συνετέλεσεν, τὸ δὲ ἀληθὲς	ἐπὶ	τῇ ἀνατροπῇ καὶ καθαιρέσει τῆς
[2, 7]	τῇ Κωνσταντινουπόλει πρὸς ὀργὴν ἐκκάεται	ἐπὶ	τῇ γενομένῃ χειροτονίᾳ. Καὶ καθιστὰς
[2, 23]	καὶ προορῶντα τῷ λογισμῷ τὴν	ἐπὶ	τῇ ἐπανόδῳ ἑκάστου ὑμῶν χαρὰν,
[2, 9]	πόλιν. Διαστασιασάντων δὲ τῶν Ἐμισηνῶν	ἐπὶ	τῇ χειροτονίᾳ αὐτοῦ— ἐλοιδορεῖτο γὰρ
[2, 24]	καὶ αὐτοὶ χαίρωσιν. ~Ὡς Ἀθανάσιος	ἐπὶ	τὴν Ἀλεξάνδρειαν διὰ τῶν Ἱεροσολύμων
[2, 24]	Ἀθανάσιος δὲ διὰ τοῦ Πηλουσίου	ἐπὶ	τὴν Ἀλεξάνδρειαν ἐπορεύετο· κατὰ πόλεις
[2, 15]	παρρησιαστικοῖς γράμμασιν ὠχύρωσεν αὐτοὺς, καὶ	ἐπὶ	τὴν ἀνατολὴν ἀποστέλλει τὸν οἰκεῖον
[2, 23]	Τούτοις πεπιστευκὼς τοῖς γράμμασιν Ἀθανάσιος	ἐπὶ	τὴν ἀνατολὴν παρεγένετο. Κωνστάντιος δὲ
[2, 13]	ᾗ ἐχειροτονήθη ἐκκλησίᾳ συνάγειν, αὖθις	ἐπὶ	τὴν Ἀντιόχειαν ἀνεχώρησεν. ~Ὅτι οἱ
[2, 7]	ὁ μὲν βασιλεὺς ταῦτα πράξας	ἐπὶ	τὴν Ἀντιόχειαν ὥρμησεν. ~Ὡς Εὐσέβιος
[2, 16]	ἔπαρχος Φίλιππος ἐκ τοῦ δημοσίου	ἐπὶ	τὴν ἐκκλησίαν ἠπείγετο. Σὺν αὐτῷ
[2, 17]	ὑποκρινόμενος εἰς τὴν Κόρινθον ἀπαίρειν,	ἐπὶ	τὴν Ἰταλίαν ἀφίκετο. Ἄμφω οὖν
[2, 15]	θρόνους. Ἀθανάσιος μέντοι ὀψέποτε διαβῆναι	ἐπὶ	τὴν Ἰταλίαν ἐξίσχυσε. Τῶν δὲ
[2, 23]	ἀπὸ τῆς συνόδου, κατοχυρώσας, ἀποστέλλει	ἐπὶ	τὴν Κωνσταντινούπολιν. Τοῦ δὲ Ἀθανασίου
[2, 16]	ἐπέμπετο. Προσέταξέν τε ὁ ἔπαρχος	ἐπὶ	τὴν Μακεδονίας μητρόπολιν Θεσσαλονίκην ἐλθεῖν,
[2, 11]	Τοῦτον δὲ τὸν τρόπον διεκφυγὼν	ἐπὶ	τὴν Ῥώμην ἀνέδραμε· καὶ Γρηγόριος
[2, 17]	φοβηθεὶς τὰς τοῦ βασιλέως ἀπειλὰς	ἐπὶ	τὴν Ῥώμην ἀνέδραμεν. Ἐν τούτῳ
[2, 23]	τῆς Σαρδικῆς ἀναχωρήσας διέτριβεν εὐθέως	ἐπὶ	τὴν Ῥώμην ἀνέδραμεν· ἐπιδείξας τε
[2, 24]	καταγνόντες τότε τῆς προλαβούσης σπουδῆς	ἐπὶ	τὴν Ῥώμην ἀνῆλθον· βιβλίον τε
[2, 20]	οὖν αὖθις οἰκουμενικὴ σύνοδος ὡς	ἐπὶ	τὴν Σαρδικὴν πόλις δὲ αὕτη
[2, 23]	πλάνῃ ἔτι καὶ νῦν προσανέχοντες	ἐπὶ	τὴν τῆς ἱερᾶς θρησκείας ἐπίγνωσιν
[2, 19]	ἐν τοῖς οὐρανοῖς καὶ τὰ	ἐπὶ	τῆς γῆς, τὰ ὁρατὰ καὶ
[2, 18]	πάντα ἐν τοῖς οὐρανοῖς καὶ	ἐπὶ	τῆς γῆς, τά τε ὁρατὰ,
[2, 2]	Ὡς οὖν ἐξαφθὲν τὸ πρᾶγμα	ἐπὶ	τὸ χεῖρον ἐπέδωκε, τηνικαῦτα οἱ
[2, 21]	ὅτε ὁμογνώμονας καὶ ὁμοδόξους αὐτοὺς	ἐπὶ	τοῖς ἀμφισβητουμένοις ἅπασι τὸ ἐπ´
[2, 16]	δὲ ὑπὸ τοῦ πλήθους φθαρέντες.	Ἐπὶ	τοῖς τοιούτοις δὴ τοῖς κατορθώμασιν
[2, 3]	ἑαυτῷ ἐπιτρέψας τὴν ἐκκλησίαν κατελάμβανεν.	Ἐπὶ	τοσοῦτον δὲ τὰς διαβολὰς ἐξέτεινον,
[2, 9]	εἰρημένα περὶ τοῦ Ἐμισηνοῦ Εὐσεβίου	ἐπὶ	τοσοῦτον λελέχθω μοι. ~Ὡς οἱ
[2, 23]	ἀληθῶς ἄν τις ἴδοι γενόμενον	ἐπὶ	τοῦ ἀδελφοῦ καὶ συνεπισκόπου μου
[2, 9]	ὅτι καὶ ὁ βασιλεὺς αὐτὸν	ἐπὶ	τοὺς βαρβάρους ἀπιὼν ἀπῆγε, καὶ
[2, 16]	Παῦλος, ἐμβληθείς τε εἰς πλοῖον	ἐπὶ	τοῦτο εὐτρεπισθὲν, ταχέως ἐπ´ ἐξορίαν
[2, 9]	ἦγον. ~Περὶ Εὐσεβίου τοῦ Ἐμισηνοῦ.	Ἐπὶ	τούτοις τότε τῆς διαβολῆς γενομένης,
[2, 23]	τοῦ ἐλθεῖν ἐξουσίαν σοι δῷ,	ἐπὶ	τῷ ἀμφοτέρων ἡμῶν ἐπινευσάντων τῇ
[2, 23]	πρὸς τὸ ἡμέτερον κομιτάτον σπουδάσῃς,	ἐπὶ	τῷ ἰδόντα σε τὴν ἡμετέραν
[2, 16]	τὰς διατριβὰς ποιεῖσθαι, ἀδεῶς τε	ἐπιβαίνειν	καὶ κατὰ τὰς ἄλλας τῶν
[2, 10]	καὶ Γρηγόριος, μήπω τῆς Ἀλεξανδρείας	ἐπιβὰς,	ὡς ἐπίσκοπος αὐτῆς καθυπέγραψε. Καὶ
[2, 23]	χωρὶς τινὸς ἀπιστίας καὶ φόβου	ἐπιβῆναί	σε δημοσίοις ὀχήμασι, καὶ σπουδάσαι
[2, 12]	μικρὸν γὰρ μετὰ τὴν σύνοδον	ἐπιβιοὺς	ἐτελεύτησε. Διόπερ καὶ ὁ ἐν
[2, 23]	Χριστοῦ· ἐλπίζων ἅμα καὶ τὰς	ἐπιβουλὰς	ἐκκλίνειν, καὶ ἀποκατασταθήσεσθαι πρὸς ὑμετέραν
[2, 23]	διὰ φθόνον καὶ εἰς κίνδυνον	ἐπιβουλευθεὶς	κατεφρόνησε θανάτου, φρουρούμενος ὑπὸ τοῦ
[2, 23]	παραμυθεία γεγόνατε· καὶ διωκόμενον καὶ	ἐπιβουλευόμενον	ἐθάλψατε ταῖς πιστοτάταις ἑαυτῶν ψυχαῖς
[2, 19]	δυσσεβεστάτους καὶ τῆς ἀληθείας ξένους	ἐπιγινώσκομεν·	ὅτι τε παρὰ τὰς κοινὰς
[2, 23]	ἐπὶ τὴν τῆς ἱερᾶς θρησκείας	ἐπίγνωσιν	προθυμότατα σπεύδοιεν, Ἀλεξανδρεῖς προσφιλέστατοι. Καὶ
[2, 21]	τὴν αὐτὴν τοῖς λοιποῖς κτίσμασιν	ἐπιγραφόμενος	φύσιν; τῶν τε πολλῶν γενητῶν
[2, 18]	πίστιν ἀποκρυψάμενοι, ἑτέραν δὲ συγκαττύσαντες	ἐπιδεδώκασι	τῷ βασιλεῖ Κώνσταντι ἐν τούτοις
[2, 18]	οἶδεν ἡ καθολικὴ ἐκκλησία. Ταῦτα	ἐπιδεδωκότες	τῷ βασιλεῖ, καὶ πολλοῖς ἑτέροις
[2, 23]	συνόδου ἐδέχθησαν· Ἀσκληπᾶς μὲν ὑπομνήματα	ἐπιδείξας,	ἐν οἷς ἐδέδεικτο Εὐσέβιος ὁ
[2, 23]	εὐθέως ἐπὶ τὴν Ῥώμην ἀνέδραμεν·	ἐπιδείξας	τε τὰ γράμματα τῷ ἐπισκόπῳ
[2, 9]	παρὰ τῷ τηνικαῦτα τῇ Ἐδέσῃ	ἐπιδημήσαντι	παιδευτῇ, τέλος ὑπὸ Πατροφίλου καὶ
[2, 9]	προΐστατο ἐκκλησίας. Μετὰ ταῦτα δὲ	ἐπιδημήσαντος	αὐτοῦ τῇ Ἀντιοχείᾳ, συνέβη Εὐστάθιον
[2, 12]	βιβλίον μετανοίας τῷ ἐπισκόπῳ Ἰουλίῳ	ἐπιδόντες,	τῇ ὁμοουσίῳ‘ τε δόξῃ συντιθέμενοι
[2, 24]	τε μετανοίας τῷ ἐπισκόπῳ Ἰουλίῳ	ἐπιδόντες,	τῷ τε ὁμοουσίῳ‘ συνέθεντο, καὶ
[2, 23]	σπουδάσαι πρὸς ἡμᾶς, ἵνα ὧν	ἐπιθυμεῖς	ἀπολαῦσαι δυνηθείης. Ἄλλη ἐπιστολὴ πρὸς
[2, 23]	σπουδάσῃς, ὑπὲρ τοῦ τῆς σαυτοῦ	ἐπιθυμίας	ἀπολαῦσαι, καὶ πειραθεὶς ἡμῶν τῆς
[2, 21]	εἰπὼν δὲ προφήτης, Ἑτοιμάζου τοῦ	ἐπικαλεῖσθαι	τὸν Θεόν σου Ἰσραήλ· διότι
[2, 21]	τοιάδε φησίν· Τούτων τοίνυν ὧδε	ἐπικατασκευαζομένων,	ἀκόλουθον ἐστὶ μετὰ τῶν προεκτεθέντων
[2, 3]	ταύτην ἀφῃρέθη τῶν φαρύγγων τῶν	ἐπικειμένων	αὐτῷ ἀνδρῶν, ὑπ´ ἐμοὶ διάγειν
[2, 9]	ἐπίσκοπον, πρῶτον μὲν Εὐσέβιον τὸν	ἐπικληθέντα	Ἐμισηνόν. Τίς δὲ οὗτος ἦν
[2, 2]	ἐν μὲν τοῖς βασιλείοις οἱ	ἐπικοιτωνῖται	ἅμα ταῖς γυναιξίν· ἐν δὲ
[2, 23]	αὐτῷ, ὡς προείρηται, προστάτῃ καὶ	ἐπικούρῳ	χρωμένους πρὸς τὸ Θεῖον ἐμμένειν
[2, 25]	ὅρους Ῥωμαίων καὶ Περσῶν γενομένης,	ἐπικρατέστερα	τότε τὰ Περσῶν πρὸς ὀλίγον
[2, 23]	πολλὰ πάσχων λυπηρὰ, οὐδεμίαν ὥραν	ἐπιλήσμων	γέγονε τῆς ὑμετέρας ἀγάπης καὶ
[2, 8]	διεδέξατο, οὐ παρεγένετο ἐν αὐτῇ,	ἐπιλογισάμενος	ὡς εἴη συναρπαγεὶς καὶ τῇ
[2, 10]	γράψαντες τοῖς κατὰ πόλιν ἔπεμπον.	Ἐπιμείναντες	δὲ μικρὸν ἐν τῇ Ἀντιοχείᾳ,
[2, 23]	δῷ, ἐπὶ τῷ ἀμφοτέρων ἡμῶν	ἐπινευσάντων	τῇ πατρίδι ἀποκατασταθῇς, ἔχων τοῦτο
[2, 19]	μεταξὺ τῆς συναφείας αὐτῶν σωματικῶς	ἐπινοοῦντες.	Πεπιστεύκαμεν γὰρ ἀμεσιτεύτως αὐτοὺς καὶ
[2, 19]	τοῦ Θεοῦ ψιλὸν καὶ ἀνύπαρκτον	ἐπιπλάστως	καλοῦντας, ἐν ἑτέρῳ τὸ εἶναι
[2, 15]	δὲ δεξάμενοι ὕβριν ἐποιοῦντο τὴν	ἐπίπληξιν·	καὶ σύνοδον ἐν τῇ Ἀντιοχείᾳ
[2, 21]	εἰς ἔργα αὐτοῦ, τὸν νοῦν	ἐπισκοπεῖν	χρὴ τοῦ λόγου, ὃν μικρὸν
[2, 9]	ἐπισκόπου προβληθῆναι εἰς τὴν Ἀλεξανδρείας	ἐπισκοπήν·	ἀλλ´ ἐκεῖ μὲν μηκέτι ὁρμῆσαι,
[2, 4]	ἐκέκτητο, Ἀκάκιος μαθητὴς αὐτοῦ τὴν	ἐπισκοπὴν	διαδέχεται· ὃς ἄλλα μὲν βιβλία
[2, 6]	εἰκοσιτρία μὲν ἔτη κατὰ τὴν	ἐπισκοπὴν	διατρίψας, ἐνενήκοντα καὶ ὀκτὼ δὲ
[2, 10]	προχειρίζονται Γρηγόριον εἰς τὴν Ἀλεξανδρείας	ἐπισκοπήν.	Καὶ τοῦτο κατεργασάμενοι μεταποιοῦσι τὴν
[2, 4]	Εὐσεβίου τοῦ Παμφίλου Ἀκάκιος τὴν	ἐπισκοπὴν	Καισαρείας διεδέξατο. Ἐν δὲ τῷδε
[2, 7]	ἐκ τῆς Νικομηδείας μεταπεμφθέντι τὴν	ἐπισκοπὴν	Κωνσταντίνου πόλεως ἐνεχείρισεν. Μετ´ οὐ
[2, 6]	πίστιν φυλάττοντες Παῦλον εἰς τὴν	ἐπισκοπὴν	προχειρίζονται, οἱ δὲ Ἀρειανίζοντες Μακεδόνιον
[2, 20]	οἱ καθελόντες Ἀθανάσιον εἰς τὴν	ἐπισκοπὴν	τῆσδε τῆς χώρας χειροτονοῦσι. Προὐβάλλοντο
[2, 20]	οἱ κατὰ τὰ ἑσπέρια μέρη	ἐπίσκοποι	διὰ τὸ ἀλλογλώσσους εἶναι καὶ
[2, 10]	~Ὡς οἱ ἐν Ἀντιοχείᾳ συνελθόντες	ἐπίσκοποι,	διὰ τὸ παραιτήσασθαι τὴν Ἀλεξάνδρειαν
[2, 8]	συνόδῳ συνῆλθον ἐκ διαφόρων πόλεων	ἐπίσκοποι	ἐνενήκοντα. Μάξιμος μέντοι ὁ τῶν
[2, 10]	ἀκόλουθοι Ἀρείου γεγόναμεν· πῶς γὰρ	ἐπίσκοποι	ὄντες ἀκο λουθήσομεν πρεσβυτέρῳ; οὔτε
[2, 19]	διαδραμόντος χρόνου, αὖθις οἱ ἀνατολικοὶ	ἐπίσκοποι	συνέδριον ποιησάμενοι, καὶ ἑτέραν πίστιν
[2, 1]	ἢ κατὰ διαφόρους συνόδους οἱ	ἐπίσκοποι	τὴν πίστιν καταβραχὺ μεταποιοῦντες ἐξέδωκαν,
[2, 15]	Ταῦτα μὲν οἱ τῆς ἑῴας	ἐπίσκοποι	τῷ ἐπισκόπῳ Ῥώμης Ἰουλίῳ διεπέμποντο.
[2, 20]	μερῶν περὶ τοὺς τριακοσίους συνῆλθον	ἐπίσκοποι,	ὥς φησιν Ἀθανάσιος· ἐκ δὲ
[2, 23]	πᾶσι τοῖς αὐτῷ προστεθειμένοις, εἴτε	ἐπισκοποῖς	εἴτε κληρικοῖς. Ἱκανὸν δὲ γνώρισμα
[2, 23]	πρὸς τοὺς ἐν Ἀλεξανδρείᾳ Ἰούλιος	ἐπισκόποις	καὶ πρεσβυτέροις καὶ διακόνοις καὶ
[2, 23]	Ἀθανασίου Νικητὴς Κωνστάντιος, μέγιστος, Σεβαστὸς,	ἐπισκόποις	καὶ πρεσβυτέροις τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας.
[2, 24]	τοῖς ἐν Αἰγύπτῳ καὶ Λιβύῃ	ἐπισκόποις	τὰ ἐγνωσμένα καὶ ἐψηφισμένα περὶ
[2, 23]	Ὑπὲρ μέντοι Ἀθανασίου ὁ βασιλεὺς	ἐπισκόποις	τε καὶ κληρικοῖς καὶ λαοῖς
[2, 7]	τῆς Νικομηδείας μεταστήσας τῆς Κωνσταντινουπόλεως	ἐπίσκοπον	ἀναδείκνυσι. Καὶ ὁ μὲν βασιλεὺς
[2, 2]	γὰρ μόνως δύνασθαι τῆς Ἀλεξανδρείας	ἐπίσκοπον	ἀναδεῖξαι τῆς αὐτῶν δόξης ὁμόφρονα·
[2, 23]	ἐπισκοποῦντος προνοίας ἐστέρησθε, Ἀθανάσιον τὸν	ἐπίσκοπον,	ἄνδρα τοῖς πᾶσι διά τε
[2, 2]	οἱ περὶ Εὐσέβιον τὸν Νικομηδείας	ἐπίσκοπον	αὖθις τὸ Ἀρείου σπουδάσαντες εἰσαγαγεῖν
[2, 11]	διεπρεσβεύετο πρὸς Ἰούλιον τὸν Ῥώμης	ἐπίσκοπον,	αὐτὸν κριτὴν τῶν κατὰ Ἀθανάσιον
[2, 7]	βασιλεὺς Κωνστάντιος Παῦλον τὸν προσβληθέντα	ἐπίσκοπον	ἐκβάλλει· Εὐσεβίῳ δὲ ἐκ τῆς
[2, 23]	τοσαύτην ἀγάπην περὶ τὸν τηλικοῦτον	ἐπίσκοπον	ἔχειν, ἢ ἐκεῖνον τοσαύταις ἀρεταῖς
[2, 2]	τὸν Νικομηδέα καὶ Θέογνιν Νικαίας	ἐπίσκοπον,	καιροῦ δεδράχθαι εὐκαίρου νομίσαντες, ἀγῶνα
[2, 9]	διαβολῆς γενομένης, προχειρίζονται τῆς Ἀλεξανδρείας	ἐπίσκοπον,	πρῶτον μὲν Εὐσέβιον τὸν ἐπικληθέντα
[2, 20]	τὴν αἰτίαν ἐπὶ Ἰούλιον τὸν	ἐπίσκοπον	Ῥώμης ἀναφέροντες· καίτοι ἐνιαυτοῦ καὶ
[2, 13]	ὅλην διετάραξε βιαζόμενος ἐκβαλεῖν τὸν	ἐπίσκοπον·	στάσις γὰρ εὐθὺς ἐκ τοῦ
[2, 3]	ὁ ἐμὸς πατὴρ, τὸν αὐτὸν	ἐπίσκοπον	τῷ ἰδίῳ τόπῳ παρασχεῖν προῄρητο,
[2, 23]	δόξης τε καὶ χαρᾶς τὸν	ἐπίσκοπον	ὑμῶν Ἀθανάσιον, μετὰ τούτων οἵ
[2, 23]	ὑμῶν πίστει, ἣν περὶ τὸν	ἐπίσκοπον	ὑμῶν ἐνδόξῳ μαρτυρίᾳ ἐνεδείξασθε, ἵνα
[2, 13]	Μακεδόνιον δὲ ἀναδεῖξαι τῆς πόλεως	ἐπίσκοπον	ὑπερέθετο· ὠργί ζετο γὰρ οὐ
[2, 23]	τοῖς προειρημένοις ἐμμένειν· τὸν δὲ	ἐπίσκοπον	ψήφῳ τοῦ κρείττονος καὶ ἡμετέρᾳ
[2, 23]	τοῦ Θεοῦ χάριτος ὁ αἰδεσιμώτατος	ἐπίσκοπος	Ἀθανάσιος. Ἀλλ´ εἰ καὶ ἐν
[2, 10]	μήπω τῆς Ἀλεξανδρείας ἐπιβὰς, ὡς	ἐπίσκοπος	αὐτῆς καθυπέγραψε. Καὶ ἡ μὲν
[2, 17]	καὶ Ἰούλιος ὁ τῆς Ῥώμης	ἐπίσκοπος	γνοὺς τὰ παρὰ τῶν Ἀρειανιζόντων
[2, 24]	τοιαύταις ἐπιστολαῖς ὀχυρωθεὶς Ἀθανάσιος ὁ	ἐπίσκοπος,	διὰ τῆς Συρίας ὁρμήσας τῆς
[2, 16]	τὸ πρόσταγμα. Καὶ ὁ μὲν	ἐπίσκοπος	εὐγνωμόνως ἔφερε τὴν ἄκριτον καταδίκην.
[2, 19]	ὃς Μοψουεστίας τῆς ἐν Κιλικίᾳ	ἐπίσκοπος	ἦν. Ἡ δὲ πίστις διὰ
[2, 4]	ὃς τῆς ἐν Παλαιστίνῃ Καισαρείας	ἐπίσκοπος	ἦν καὶ τὴν Παμφίλου προσωνυμίαν
[2, 20]	Ὡς δὲ Πρωτογένης ὁ Σαρδικῆς	ἐπίσκοπος	καὶ Ὅσιος ὁ Κουδρούβης— πόλις
[2, 20]	καὶ Ἰσχύρας ὁ τοῦ Μαρεώτου	ἐπίσκοπος,	ὃν οἱ καθελόντες Ἀθανάσιον εἰς
[2, 8]	Μάξιμος μέντοι ὁ τῶν Ἱεροσολύμων	ἐπίσκοπος,	ὃς Μακάριον διεδέξατο, οὐ παρεγένετο
[2, 8]	παρῆν ὁ τῆς μεγίστης Ῥώμης	ἐπίσκοπος·	οὐδὲ μὴν εἰς τὸν τόπον
[2, 6]	~Ὡς Ἀλέξανδρος ὁ Κωνσταντίνου πόλεως	ἐπίσκοπος	τελευτῶν ὑπόψηφον πεποίηκε Παῦλον καὶ
[2, 19]	ἀποστέλλουσι δι´ Εὐδοξίου τοῦ τότε	ἐπισκόπου	Γερμανικείας καὶ Μαρτυρίου καὶ Μακεδονίου,
[2, 15]	Ῥώμης, καὶ τοῖς τύποις τοῦ	ἐπισκόπου	Ἰουλίου θαρροῦντες, τάς τε ἑαυτῶν
[2, 15]	καὶ γράμμασιν ὀχυρω θέντες τοῦ	ἐπισκόπου	Ἰουλίου κατέλαβον αὖθις τοὺς ἰδίους
[2, 6]	μείζων φιλονεικία περὶ χειροτονίας γίνεται	ἐπισκόπου,	καὶ τὴν ἐκκλησίαν διετάραττεν. Ἐπεὶ
[2, 9]	ὑπό τε Εὐσεβίου τοῦ Κωνσταντινουπόλεως	ἐπισκόπου	προβληθῆναι εἰς τὴν Ἀλεξανδρείας ἐπισκοπήν·
[2, 17]	μὴ δεῖν παρὰ γνώμην τοῦ	ἐπισκόπου	Ῥώμης κανονίζειν τὰς ἐκκλησίας, καὶ
[2, 23]	περὶ Ἀθανασίου ἐπέστειλεν· Ἐπιστολὴ Ἰουλίου	ἐπισκόπου	Ῥώμης πρὸς τοὺς ἐν Ἀλεξανδρείᾳ
[2, 8]	δεῖν παρὰ τὴν γνώμην τοῦ	ἐπισκόπου	Ῥώμης τὰς ἐκκλησίας κανονίζειν. Συγκροτεῖται
[2, 23]	βουλόμεθα· ὥστε ἀποδοθέντος Ἀθανασίου τοῦ	ἐπισκόπου	τῇ ἐκκλησίᾳ, τοὺς κοινωνοῦντας αὐτῷ
[2, 23]	ὡς ἐπὶ πολὺ τῆς τοῦ	ἐπισκοποῦντος	προνοίας ἐστέρησθε, Ἀθανάσιον τὸν ἐπίσκοπον,
[2, 18]	ἀδελφὸν γράμματα διαπέμπεται, δηλῶν τρεῖς	ἐπισκόπους	πεμφθῆναι παρ´ αὐτὸν τοὺς λόγον
[2, 23]	Ἀθανάσιον Κωνστάντιος νικητὴς Αὔγουστος Ἀθανασίῳ	ἐπισκόπῳ.	Εἰ καὶ τὰ μάλιστα διὰ
[2, 23]	Ἀθανάσιον Κωνστάντιος νικητὴς Αὔγουστος Ἀθανασίῳ	ἐπισκόπῳ.	Ἐπὶ πολύ σε κλυδωνίζεσθαι καὶ
[2, 23]	αὐτόν Κωνστάντιος νικητὴς Αὔγουστος Ἀθανασίῳ	ἐπισκόπῳ.	Ἡνίκα ἐν τῇ Ἐδέσῃ διετρίβομεν,
[2, 23]	ἐπιδείξας τε τὰ γράμματα τῷ	ἐπισκόπῳ	Ἰουλίῳ, ἐν μεγίστῃ μὲν χαρᾷ
[2, 12]	ὕστερον μεταγνόντες, βιβλίον μετανοίας τῷ	ἐπισκόπῳ	Ἰουλίῳ ἐπιδόντες, τῇ ὁμοουσίῳ‘ τε
[2, 24]	ἀνῆλθον· βιβλίον τε μετανοίας τῷ	ἐπισκόπῳ	Ἰουλίῳ ἐπιδόντες, τῷ τε ὁμοουσίῳ‘
[2, 24]	τε τὰ Ἱεροσόλυμα, καὶ τῷ	ἐπισκόπῳ	Μαξίμῳ καταφανῆ ποιήσας τά τε
[2, 23]	ὕβρει τῶν κοινωνούντων Ἀθανασίῳ τῷ	ἐπισκόπῳ	πραχθὲν εὑρίσκεται, τοῦτο νῦν ἀπαλειφθῆναι
[2, 15]	οἱ τῆς ἑῴας ἐπίσκοποι τῷ	ἐπισκόπῳ	Ῥώμης Ἰουλίῳ διεπέμποντο. Ἐπειδὴ δὲ
[2, 15]	Ῥώμῃ εὑρίσκονται. Γνωρίζουσιν οὖν τῷ	ἐπισκόπῳ	Ῥώμης Ἰουλίῳ τὰ καθ´ ἑαυτούς·
[2, 24]	σύμψηφος, παρασκευάζει σύνοδον τῶν ἐκεῖ	ἐπισκόπων	γενέσθαι. Μάξιμός τε μηδὲν μελλήσας
[2, 17]	αὐτὸν παρὰ τῶν ἐν Αἰγύπτῳ	ἐπισκόπων,	διδάσκοντα ψευδῆ εἶναι τὰ κατὰ
[2, 3]	κρίναντος τοῦ κοινοῦ συνεδρίου τῶν	ἐπισκόπων,	ἑαυτῷ ἐπιτρέψας τὴν ἐκκλησίαν κατελάμβανεν.
[2, 24]	τῶν ἀπὸ Συρίας καὶ Παλαιστίνης	ἐπισκόπων·	καὶ καθίσας συνέδριον, ἀποδίδωσι καὶ
[2, 23]	παραχρῆμα τὸν Παῦλον, μετὰ δυεῖν	ἐπισκόπων	καὶ τῆς ἄλλης τιμῆς, γράμμασί
[2, 24]	εἰς κοινωνίαν ἀνεδέχθη, καὶ σύνοδον	ἐπισκόπων	τὰ ἐν Νικαίᾳ κυροῦσαν συνήγαγεν.
[2, 8]	μὴ γνώμῃ κοινοῦ συνεδρίου τῶν	ἐπισκόπων	τὴν τάξιν τῆς ἱερωσύνης ἀνέλαβεν,
[2, 23]	τε εὐθὺς πλείστους τῶν ἀνατολικῶν	ἐπισκόπων,	τήν τε αἵρεσιν τοῦ ἀδελφοῦ
[2, 7]	συνέδριον τῶν τὰ Ἀρείου φρονούντων	ἐπισκόπων,	τὸν μὲν Παῦλον σχολάζειν ἐποίησεν,
[2, 7]	ἐνεχείρισεν. Μετ´ οὐ πολὺ δὲ	ἐπιστὰς	ὁ βασιλεὺς τῇ Κωνσταντινουπόλει πρὸς
[2, 23]	μοι χρεία λόγων πρὸς ὑμᾶς	ἐπιστέλλοντι·	ὅσα γὰρ ὑμῖν λέλεκται παρ´
[2, 23]	μὴ τοσαῦτα συμβεβήκει, τίς ἂν	ἐπίστευσεν	ἢ ὑμᾶς τοσαύτην κρίσιν καὶ
[2, 17]	μὲν γὰρ αἱ τῶν συνόδων	ἐπιστολαὶ	σιγῶσιν ἢ ἀθετοῦσι τὸ ὁμοούσιον,
[2, 24]	Νικαίᾳ κυροῦσαν συνήγαγεν. Ταῖς τοιαύταις	ἐπιστολαῖς	ὀχυρωθεὶς Ἀθανάσιος ὁ ἐπίσκοπος, διὰ
[2, 1]	Ἀρείου οὔτε μὴν τὰς βασιλέως	ἐπιστολὰς,	ἀλλὰ τὰ γυμνὰ μόνον πράγματα,
[2, 23]	εὔχῃ τυχεῖν δυνήσῃ. Ταύτας τὰς	ἐπιστολὰς	ἐν τῇ Ἀκυληΐᾳ δεξάμενος Ἀθανάσιος—
[2, 17]	πρότερον ἐμνημονεύσαμεν, τὰς παρὰ Ἰουλίου	ἐπιστολὰς	ἐν τῇ Συναγωγῇ τῶν συνόδων‘
[2, 17]	ἂν καὶ τὰς πρὸς Ἰούλιον	ἐπιστολὰς	καὶ τὴν παρ´ αὐτοῦ, εἰ
[2, 15]	ἑαυτῶν ἐκκλησίας καταλαμβάνουσι, καὶ τὰς	ἐπιστολὰς	πρὸς οὓς ἐγράφησαν διαπέμπονται. Οἱ
[2, 20]	τὴν δὲ τοῦ ἀνομοίου‘ δόξαν	ἐπιστολὰς	συγγράψαντες πανταχοῦ διαπέμπονται. Οἱ δὲ
[2, 10]	Ταῦτα μὲν ἐν τῇ πρώτῃ	ἐπιστολῇ	γράψαντες τοῖς κατὰ πόλιν ἔπεμπον.
[2, 10]	δὲ ὑπαγορευθεῖσα περὶ τῆς πίστεως	ἐπιστολὴ	ἔστιν ἥδε· Ἡμεῖς οὔτε ἀκόλουθοι
[2, 23]	λαοῖς τάδε περὶ Ἀθανασίου ἐπέστειλεν·	Ἐπιστολὴ	Ἰουλίου ἐπισκόπου Ῥώμης πρὸς τοὺς
[2, 23]	γλώσσης τοῦτον ἔχει τὸν τρόπον·	Ἐπιστολὴ	Κωνσταντίου πρὸς Ἀθανάσιον Κωνστάντιος νικητὴς
[2, 23]	ἀμφοτέρων τούτων γραφέντα ἔστι τάδε.	Ἐπιστολὴ	Κωνσταντίου ὑπὲρ Ἀθανασίου Νικητὴς Κωνστάντιος,
[2, 23]	ὅλων Πατρὶ Θεῷ ἀναπέμπειν σπουδάζετε.	Ἐπιστολὴ	περὶ τοῦ ἀφανισθῆναι τὰ πραχθέντα
[2, 23]	τῆς ἡμῶν χάριτος ἐνέχυρον. Ἄλλη	ἐπιστολὴ	πρὸς Ἀθανάσιον Κωνστάντιος νικητὴς Αὔγουστος
[2, 23]	ὧν ἐπιθυμεῖς ἀπολαῦσαι δυνηθείης. Ἄλλη	ἐπιστολὴ	πρὸς τὸν αὐτόν Κωνστάντιος νικητὴς
[2, 23]	κρείττονος παρασχεθείσης χάριτος ἀπολαύειν. Ἄλλη	ἐπιστολὴ	τοῖς Ἀλεξανδρεῦσι πεμφθεῖσα Νικητὴς Κωνστάντιος,
[2, 23]	δυνηθῶμεν. Εἰς εὐχὴν οὖν τὴν	ἐπιστολὴν	τελειῶσαι καλόν. Ὁ Θεὸς ὁ
[2, 15]	αὐτῇ γνώμῃ κοινῇ σφοδρότερον δι´	ἐπιστολῆς	ἀντεγκαλοῦσι τῷ Ἰουλίῳ, δηλοῦντες μὴ
[2, 17]	οὖν τὸ ἐπαχθὲς τῆς αὐτῶν	ἐπιστολῆς,	ἔπειτα παρὰ κανόνας ποιοῦντας, διότι
[2, 23]	τὰς ἀπειλὰς τοῦ ἀδελφοῦ δι´	ἐπιστολῶν	ἐκάλεσε τὸν Ἀθανάσιον, καὶ εἰς
[2, 1]	τοῦτο πλανηθεῖσιν. Ἔτι μὴν καὶ	ἐπιστολῶν	τῶν τότε διαφόρων ἐπιτετυχηκότες, ὡς
[2, 6]	τὴν Κωνσταντινούπολιν ἑτέρα ταῖς προτέραις	ἐπισυμπλέκεται	ταραχὴ ἐξ αἰτίας τοιαύτης. Ἀλέξανδρος
[2, 19]	γὰρ ἀμεσιτεύτως αὐτοὺς καὶ ἀδιαστάτως	ἐπισυνῆφθαι,	καὶ ἀχωρίστως ὑπάρχειν ἑαυτῶν· ὅλον
[2, 19]	ὅτε οὖκ ἦν‘ ἐξ ἀγράφων	ἐπισφαλῶς	λέγοντας, χρονικὸν διάστημα προενθυμητέον αὐτοῦ,
[2, 1]	καὶ ἐπιστολῶν τῶν τότε διαφόρων	ἐπιτετυχηκότες,	ὡς οἷόν τε τὴν ἀλήθειαν
[2, 19]	Ταῦτα ἠναγκάσθημεν μετὰ τὴν ἐν	ἐπιτομῇ	ἐκτεθεῖσαν πίστιν πλατύτερον ἐπεξεργάσασθαι, οὐ
[2, 8]	γὰρ ἀπὸ τῆς ἐξορίας, ἑαυτῷ	ἐπιτρέψας,	εἰς τὴν ἐκκλησίαν εἰσεπήδησε· καὶ
[2, 3]	κοινοῦ συνεδρίου τῶν ἐπισκόπων, ἑαυτῷ	ἐπιτρέψας	τὴν ἐκκλησίαν κατελάμβανεν. Ἐπὶ τοσοῦτον
[2, 23]	ἀποκατασταθῆναι, καὶ τῆς εὐχῆς σου	ἐπιτυχεῖν.	Πρὸς δὲ πληρεστάτην διήγησιν Ἀχήταν
[2, 21]	λόγια. Εἶτα μετ´ ὀλίγα πάλιν	ἐπιφέρει·	Ὁ τοίνυν γενητὸν ἐξ οὐκ
[2, 21]	ἐρεσχελοῦντας καὶ βλασφημεῖν τὸν ἄνδρα	ἐπιχειρήσαντας.	Οὔτε γὰρ ἔχουσι δεῖξαι ὅτι
[2, 21]	ἐν παρεκβάσει διὰ τοὺς λοιδορεῖν	ἐπιχειρήσαντας	τὸν Εὐσέβιον εἴρηται. ~Ὡς τῆς
[2, 25]	νέος τοῖς τοῦ ἀδελφοῦ μέρεσιν	ἐπιὼν	καὶ αὐτὸς ὑπὸ τῶν στρατιωτῶν
[2, 25]	Μαγνεντίου καθεῖλον στρατηγοί· Μαγνέντιος δὲ	ἐπιὼν	πάντα τὰ ἑσπέρια κατεστρέφετο.
[2, 5]	τῷ πατρὶ, ὁ νέος Κωνσταντῖνος,	ἐπιὼν	τοῖς μέρεσι τοῦ νέου ἀδελφοῦ
[2, 1]	ἱστορίαν συντάξας, περὶ τοὺς χρόνους	ἐπλανήσθη.	Τὰ γὰρ κατὰ Ἀθανάσιον νομίζει
[2, 21]	οὐρανοῦ, ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας,	ἐπληρώθησαν	δὲ Πνεύματος Ἁγίου. Καὶ οὕτως
[2, 1]	παρὰ τῶν ἔτι ζώντων ἀκούσαντες	ἐπληρώσαμεν.	Ὕστερον μέντοι συντυχόντες Ἀθανασίου συντάγμασιν,
[2, 24]	δὲ τῶν ἐκκλησίων καὶ χειροτονίας	ἐποίει·	καὶ τοῦτο γέγονεν ἀρχὴ ἑτέρας
[2, 13]	τοῖς τοιούτοις φιλεῖ γίνεσθαι, ἀλογωτέρας	ἐποιεῖτο	κατ´ αὐτοῦ τὰς ὁρμάς· καὶ
[2, 12]	τὸν Μακεδόνιον. Καὶ τοῦτο δὲ	ἐποίησαν	οἱ πρώην Εὐσεβίῳ τῷ πάντα
[2, 8]	Συρίας ἑτέραν ἔκθεσιν πίστεως ὑπαγορευθῆναι	ἐποίησε.	Εὐσέβιος δὲ οὐδενὶ τρόπῳ ἡσυχάζειν
[2, 13]	Φράγκων ἔθνος νικήσας ὑποσπόνδους Ῥωμαίοις	ἐποίησε.	Κωνστάντιος δὲ ὁ βασιλεὺς περὶ
[2, 7]	ἐπισκόπων, τὸν μὲν Παῦλον σχολάζειν	ἐποίησεν,	Εὐσέβιον δὲ ἐκ τῆς Νικομηδείας
[2, 15]	διαπέμπονται. Οἱ δὲ δεξάμενοι ὕβριν	ἐποιοῦντο	τὴν ἐπίπληξιν· καὶ σύνοδον ἐν
[2, 24]	τοῦ Πηλουσίου ἐπὶ τὴν Ἀλεξάνδρειαν	ἐπορεύετο·	κατὰ πόλεις τε παριὼν ἐδίδασκε,
[2, 23]	σωτηρίοις γραφαῖς ἐθρέψατέ τε καὶ	ἐποτίσατε.	Καὶ γὰρ καὶ τῆς ἐπὶ
[2, 25]	πόλεμος, καθ´ ὃν Κωνστάντιος οὐδὲν	ἔπραττεν	εὐτυχῶς· νυκτομαχίας γὰρ περὶ τοὺς
[2, 2]	ἔμπροσθεν ἐγεγόνει. Πῶς δὲ τοῦτο	ἐπράχθη	λεκτέον. Τὴν διαθήκην ὁ πρεσβύτερος
[2, 16]	τὸ λουτρὸν τὸ δημόσιον ᾧ	ἐπώνυμον	Ζεύξιππος· κἀκεῖθεν μεταπέμπεται μετὰ τιμῆς
[2, 16]	προσαγορεύεται νῦν· συνῆπται δὲ τῇ	ἐπωνύμῳ	Εἰρήνῃ, ἣν ὁ πατὴρ τοῦ
[2, 6]	ἐν μὲν τῇ τῆς Εἰρήνης	ἐπωνύμῳ	ἐκκλησίᾳ καὶ ἐχομένῃ τῆς νῦν
[2, 21]	με ἀρχὴν ὁδῶν αὐτοῦ εἰς	ἔργα	αὐτοῦ, λελέχθαι. Εἰ δὲ λέγει
[2, 18]	καὶ ἀποδοῦναι ἑκάστῳ κατὰ τὰ	ἔργα	αὐτοῦ· οὗ ἡ βασιλεία ἀκατάπαυστος
[2, 19]	καὶ ἀποδοῦναι ἑκάστῳ κατὰ τὰ	ἔργα	αὐτοῦ, οὗ ἡ βασιλεία ἀκατάπαυστος
[2, 19]	με ἀρχὴν ὁδῶν αὐτοῦ εἰς	ἔργα	αὐτοῦ, οὐχ ὁμοίως αὐτὸν τοῖς
[2, 21]	με ἀρχὴν ὁδῶν αὐτοῦ εἰς	ἔργα	αὐτοῦ, τὸν νοῦν ἐπισκοπεῖν χρὴ
[2, 8]	Εὐφρόνιον. Οἱ περὶ Εὐσέβιον οὖν	ἔργον	τίθενται προηγουμένως Ἀθανάσιον διαβάλλειν, πρῶτον
[2, 16]	ἐκέχρηντο, καὶ δὴ καὶ τοῦ	ἔργου	εἴχοντο. Ἀπέθανον οὖν, ὡς λέγεται,
[2, 21]	αὐτὸν νομίζοντες τὰ αὐτῶν. Ἀλλ´	ἐρεῖ	τις ὡς ἐν τοῖς λόγοις
[2, 21]	αὐτὰ παρεθέμεθα διὰ τοὺς μάτην	ἐρεσχελοῦντας	καὶ βλασφημεῖν τὸν ἄνδρα ἐπιχειρήσαντας.
[2, 20]	ἐν Σαρδικῇ πρῶτον μὲν τούτων	ἐρήμην	κατεψηφίσαντο, ἔπειτα τοὺς κατηγόρους Ἀθανασίου
[2, 2]	ἐρίζειν ἐβούλετο, ἐκ δὲ τῆς	ἔριδος	πάντα ἀνατέτραπτο. Ταῦτα μὲν οὖν
[2, 2]	ζητήσεως· καὶ ἅμα τῇ ἐρωτήσει	ἐρίζειν	ἐβούλετο, ἐκ δὲ τῆς ἔριδος
[2, 2]	οἱ περὶ Εὐσέβιον τὸν Νικομηδέα	ἕρμαιον	ἡγοῦντο τὴν τῶν πολλῶν ταραχήν.
[2, 13]	τὴν Ἀντιόχειαν διατρίβοντος. Ἐντέλλεται οὖν	Ἑρμογένει	τῷ στρατηλάτῃ, ἐπὶ τὰ Θρᾴκια
[2, 13]	τε ἄλλοι καὶ ὁ στρατηλάτης	Ἑρμογένης	ἀνῄρητο. Ἐάσας οὖν αὐτὸν ἐν
[2, 13]	ἀμύνεσθαι. Ὡς δὲ ἐπέκειτο ὁ	Ἑρμογένης	διὰ στρατιωτικῆς χειρὸς ἀπελάσαι τὸν
[2, 13]	ὁ βασιλεὺς περὶ τῆς ἀναιρέσεως	Ἑρμογένους	πυθόμενος, ἐκ τῆς Ἀντιοχείας ἱππεὺς
[2, 13]	γινομένων συντριβέντες ἀπώλοντο. ~Περὶ τῆς	Ἑρμογένους	τοῦ στρατηλάτου ἀναιρέσεως, καὶ ὅπως
[2, 18]	περὶ μὲν τούτων κατὰ χώραν	ἐροῦμεν.	~Περὶ τῆς μακροστίχου ἐκθέσεως. Τριετοῦς
[2, 23]	τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων, ἀμήν.	Ἐρρῶσθαι	ὑμᾶς εὔχομαι, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί. Τούτοις
[2, 18]	ἐν δεξιᾷ τοῦ Πατρὸς, καὶ	ἐρχόμενον	ἐπὶ συντελείᾳ τῶν αἰώνων κρῖναι
[2, 19]	καθεσθέντα ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρὸς,	ἐρχόμενον	ἐπὶ συντελείᾳ τῶν αἰώνων κρῖναι
[2, 10]	δεξιᾷ τοῦ Πατρὸς καθέζεσθαι· καὶ	ἐρχόμενον	κρῖναι ζῶντας καὶ νεκροὺς, καὶ
[2, 10]	δεξιᾷ τοῦ Πατρὸς, καὶ πάλιν	ἐρχόμενον	μετὰ δόξης καὶ δυνάμεως, κρῖναι
[2, 23]	Συγχαίρω τοίνυν ὑμῖν· πάλιν γὰρ	ἐρῶ,	ὅτι τὰς ψυχὰς ἀκαταμαχήτους ἐν
[2, 2]	εἶχε ζητήσεως· καὶ ἅμα τῇ	ἐρωτήσει	ἐρίζειν ἐβούλετο, ἐκ δὲ τῆς
[2, 10]	ἡ Ἀντιόχεια ἐπὶ ἐνιαυτὸν ὅλον	ἐσείετο.	~Ὡς Γρηγορίου μετὰ χειρὸς στρατιωτικῆς
[2, 11]	τοῦ συλληφθῆναι αὐτὸν διέφυγε, λεκτέον.	Ἑσπέρα	μὲν ἦν· ὁ δὲ λαὸς
[2, 25]	Μαγνέντιος δὲ ἐπιὼν πάντα τὰ	ἑσπέρια	κατεστρέφετο.
[2, 25]	τῶν πραγμάτων, Μαγνέντιος περὶ τὰ	ἑσπέρια	μέρη ἐπεφύη τύραννος· ὃς Κώνσταντα,
[2, 20]	συνόδου. Ταῦτα οἱ κατὰ τὰ	ἑσπέρια	μέρη ἐπίσκοποι διὰ τὸ ἀλλογλώσσους
[2, 2]	γὰρ ἐν Ἰλλυριοῖς καὶ τὰ	ἑσπέρια	μέρη τέως ἡσύχαζον· τοὺς ὅρους
[2, 20]	οἱ ἑσπέριοι προσεδέξαντο· οἱ δὲ	ἑσπέριοι,	ὅτι πρὸ διαγνώσεως οἱ καθελόντες
[2, 20]	τοὺς ὑπ´ αὐτῶν καθαιρεθέντας οἱ	ἑσπέριοι	προσεδέξαντο· οἱ δὲ ἑσπέριοι, ὅτι
[2, 18]	ἐκεῖ βασιλεῖ. ~Ὡς ὁ τῶν	ἑσπερίων	βασιλεὺς ἐζήτησε παρὰ τοῦ ἀδελφοῦ
[2, 23]	πάλιν τοῖς οἰκείοις ὁ τῶν	ἑσπερίων	βασιλεὺς, ἔτι τε καὶ τοῖς
[2, 20]	μὲν ἀνατολικοὶ εἰς πρόσωπον τῶν	ἑσπερίων	ἐλθεῖν οὐκ ἐβούλοντο, φάσκοντες μὴ
[2, 22]	μὴ δεχομένου, πόλεμον ὁ τῶν	ἑσπερίων	ἠπείλησε βασιλεύς. Οἱ μέντοι ἐν
[2, 25]	τύραννος· ὃς Κώνσταντα, τὸν τῶν	ἑσπερίων	μερῶν βασιλεύοντα, περὶ τὰς Γαλλίας
[2, 18]	ἔκθεσιν πίστεως. Ὁ δὲ τῶν	ἑσπερίων	μερῶν βασιλεὺς γνοὺς τὰ κατ´
[2, 22]	αἵρεσιν αὖθις προὐτίθει ὁ τῶν	ἑσπερίων	μερῶν βασιλεὺς, ἢ δέχεσθαι τοὺς
[2, 22]	ταῦτα δὲ εὐθὺς ὁ τῶν	ἑσπερίων	μερῶν βασιλεὺς τὰ ἐν τῇ
[2, 20]	σύνοδος. Ἐκ μὲν οὖν τῶν	ἑσπερίων	μερῶν περὶ τοὺς τριακοσίους συνῆλθον
[2, 15]	τὴν Ἰταλίαν ἐξίσχυσε. Τῶν δὲ	ἑσπερίων	τηνικαῦτα μερῶν Κώνστας ὁ νεώτερος
[2, 6]	προχειρίζονται, οἱ δὲ Ἀρειανίζοντες Μακεδόνιον	ἔσπευ	δον. Καὶ ἐν μὲν τῇ
[2, 23]	τοῦτο καὶ νῦν ὑπομνῆσαί σε	ἐσπουδάσαμεν,	ἵνα καὶ νῦν τὴν σὴν
[2, 20]	ἐν τῷ τὴν καταδίκην ἀναπαλαῖσαι	ἐσπούδασε,	διδάξας ὡς οὐ νοηθείη ἡ
[2, 18]	διαμενεῖ εἰς τοὺς ἀπείρους αἰῶνας·	ἔσται	γὰρ καθεζόμενος ἐν δεξιᾷ τοῦ
[2, 21]	φύσιν; τῶν τε πολλῶν γενητῶν	ἔσται	εἷς, ἅτε τῆς ἐξ οὐκ
[2, 23]	ἡ ἡμέρη ὑμῖν καὶ ποία	ἔσται,	ἐπανερ χομένου μὲν τοῦ ἀδελφοῦ
[2, 23]	γνώρισμα τῆς ἑκάστου ὀρθῆς προαιρέσεως	ἔσται	ἡ πρὸς τοῦτον ἕνωσις. Ὅσοι
[2, 21]	γενόμενον. Καὶ πῶς γὰρ ἔτι	ἔσται	Υἱὸς, πῶς δὲ μονογενὴς τοῦ
[2, 23]	πολὺ τῆς τοῦ ἐπισκοποῦντος προνοίας	ἐστέρησθε,	Ἀθανάσιον τὸν ἐπίσκοπον, ἄνδρα τοῖς
[2, 23]	φυλάττειν σπουδάσατε. Οὐδὲ γὰρ εὔλογόν	ἐστι,	διχόνοιάν τινα ἢ στάσιν ἐν
[2, 21]	τοῦ συναγάγῃ. Ὅρα μήποτε τοιοῦτόν	ἐστι	καὶ τὸ, Ἐνδύσασθε τὸν καινὸν
[2, 21]	Τούτων τοίνυν ὧδε ἐπικατασκευαζομένων, ἀκόλουθον	ἐστὶ	μετὰ τῶν προεκτεθέντων ἁπάντων, καὶ
[2, 19]	Θεὸν ἐκ Θεοῦ. Οὗτος γάρ	ἐστι	πρὸς ὃν εἶπεν ὁ Πατὴρ,
[2, 22]	τε εἶναι καὶ προσδέχεσθαι πόλεμον.	Ἔστι	δὲ τὰ πρὸς τὸν ἀδελφὸν
[2, 2]	τῆς ἐν Γαλλίᾳ Τριβέρεως ἔπεμψεν.	Ἔστι	δὲ τάδε τὰ γράμματα τὰ
[2, 23]	δὲ περὶ ἀμφοτέρων τούτων γραφέντα	ἔστι	τάδε. Ἐπιστολὴ Κωνσταντίου ὑπὲρ Ἀθανασίου
[2, 23]	φιλανθρωπία. Γυμνωθέντα σε τῆς πατρῴας	ἑστίας,	καὶ στερηθέντα τῶν ἰδίων, καὶ
[2, 21]	καὶ θαυμαστὴς τῶν Ὠριγένους βιβλίων	ἐστὶν,	ἐν οἷς πανταχοῦ τὸν Υἱὸν
[2, 22]	ὄρος τὸ λεγόμενον Τισοῦκις, ὅπερ	ἐστὶν	Ἰλλυριῶν τε καὶ Θρᾳκῶν· καὶ
[2, 23]	ἀποδίδωσιν. Ἐκ δὴ τούτου συνορᾷν	ἐστὶν	καθαρὰς ὑμῶν καὶ μεστὰς ἀγάπης
[2, 10]	ὑπαγορευθεῖσα περὶ τῆς πίστεως ἐπιστολὴ	ἔστιν	ἥδε· Ἡμεῖς οὔτε ἀκόλουθοι Ἀρείου
[2, 21]	δὲ ἄλλος ἀνηγόρευταί τε καὶ	ἔστιν·	ὅθεν εἰκότως ἄν τις μέμψαιτο
[2, 10]	εὐαγγελίζεται παρ´ ὃ παρελάβομεν, ἀνάθεμα	ἔστω.	Ἡμεῖς γὰρ πᾶσι τοῖς ἐκ
[2, 10]	τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, ἀνάθεμα	ἔστω.	Καὶ εἴ τις λέγει τὸν
[2, 19]	καὶ φῶς ἀληθινὸν, τὸν ἐπ´	ἐσχάτου	τῶν ἡμερῶν δι´ ἡμᾶς ἐνανθρωπήσαντα,
[2, 18]	καὶ φῶς ἀληθινὸν, τὸν ἐπ´	ἐσχάτων	τῶν ἡμερῶν δι´ ἡμᾶς ἐνανθρωπήσαντα,
[2, 10]	τὰ ἀόρατα· τὸν καὶ ἐπ´	ἐσχάτων	τῶν ἡμερῶν κατ´ εὐδοκίαν τοῦ
[2, 10]	τὰ πάντα συνέστηκε, τὸν ἐπ´	ἐσχάτων	τῶν ἡμερῶν κατελθόντα ἄνωθεν, καὶ
[2, 25]	πεποίητο, καὶ αὐτὰς τὰς Γαλλίας	ἔσχε	λαβών. Ἐν Ἰλλυρικοῖς δὲ ἐν
[2, 23]	ἐν ταῖς θεοσεβέσιν ὑμῶν ψυχαῖς	ἐσχήκατε	ὡς παρόντα ἀεί. Οὐκοῦν οὐ
[2, 19]	γὰρ τὸν Χριστὸν ἀρχὴν βασιλείας	ἐσχηκέναι	θέλουσι, καὶ τέλος ἕξειν αὐτὴν
[2, 23]	αὐτῷ ἔχειν ἀλειτουργησίαν ἣν ἀεὶ	ἔσχον,	ἣν καὶ οἱ λοιποὶ κληρικοὶ
[2, 10]	Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς δι	ετάξατο	τοῖς μαθηταῖς λέγων, Πορευθέντες μαθητεύσατε
[2, 8]	αὐτοῦ ὁ υἱὸς Κωνστάντιος δεκάτῳ	ἔτει	ἀπὸ τῆς θεμελιώσεως συνετέλεσεν, τὸ
[2, 12]	γὰρ μετὰ τὴν σύνοδον ἐπιβιοὺς	ἐτελεύτησε.	Διόπερ καὶ ὁ ἐν Κωνσταντινουπόλει
[2, 17]	τούτῳ δὲ τῷ καιρῷ, καὶ	ἑτέρα	διαβολὴ κατὰ Ἀθανασίου παρὰ τῶν
[2, 6]	τοῦτον χρόνον κατὰ τὴν Κωνσταντινούπολιν	ἑτέρα	ταῖς προτέραις ἐπισυμπλέκεται ταραχὴ ἐξ
[2, 18]	δὲ αὕτη τῶν Ἰλλυριῶν, αἵρεσις	ἑτέρα.	Φωτεινὸς γὰρ τῶν ἐκεῖ ἐκκλησιῶν
[2, 17]	συναχθέντες ἀπεστάλκεισαν. Ἐπέμπετο δὲ καὶ	ἕτερα	γράμματα πρὸς αὐτὸν παρὰ τῶν
[2, 1]	Γαλλίαις γενομένην αὐτοῦ ἐξορίαν καὶ	ἕτερα	πλείονα. Ἡμεῖς οὖν πρότερον Ῥουφίνῳ
[2, 21]	παρασαλεύειν δόγμα. Τοιαῦτα μὲν καὶ	ἕτερα	πλείονα ὁ Παμφίλου Εὐσέβιος ἐν
[2, 18]	ἐν Ἀντιοχείᾳ ἐκτεθεῖσαν πίστιν ἀποκρυψάμενοι,	ἑτέραν	δὲ συγκαττύσαντες ἐπιδεδώκασι τῷ βασιλεῖ
[2, 8]	ποιησάμενος ἐν Ἀντιοχείᾳ τῆς Συρίας	ἑτέραν	ἔκθεσιν πίστεως ὑπαγορευθῆναι ἐποίησε. Εὐσέβιος
[2, 18]	Ἀθανασίου καὶ Παύλου· καὶ ὅτι	ἑτέραν	οἱ πεμφθέντες ὑπηγόρευσαν ἔκθεσιν πίστεως.
[2, 19]	ἀνατολικοὶ ἐπίσκοποι συνέδριον ποιησάμενοι, καὶ	ἑτέραν	πίστιν συντάξαντες, τοῖς ἐν Ἰταλίᾳ
[2, 8]	τὴν Ἀντιόχειαν ὥρμησεν. ~Ὡς Εὐσέβιος	ἑτέραν	σύνοδον ποιησάμενος ἐν Ἀντιοχείᾳ τῆς
[2, 10]	καὶ ὥσπερ καταγνόντες ταύτης, αὖθις	ἑτέραν	ὑπαγορεύουσιν ἐν τοῖσδε τοῖς ῥήμασι·
[2, 24]	ἐποίει· καὶ τοῦτο γέγονεν ἀρχὴ	ἑτέρας	μέμψεως κατ´ αὐτοῦ, ὅτι ἐν
[2, 19]	ὄντων τὸν Υἱὸν, ἢ ἐξ	ἑτέρας	ὑποστάσεως, καὶ μὴ ἐκ τοῦ
[2, 18]	ὄντων τὸν Υἱὸν, ἢ ἐξ	ἑτέρας	ὑποστάσεως καὶ μὴ ἐκ τοῦ
[2, 19]	περὶ αὐτοῦ· οὔτε μὴν ἐξ	ἑτέρας	ὑποστάσεως παρὰ τὸν Πατέρα προϋποκειμένης,
[2, 19]	ὁμοῦ μὲν τῆς συκοφαντίας τῶν	ἑτεροδόξων	τὴν ἀναίδειαν, ὁμοῦ δὲ τῶν
[2, 18]	ἐπιδεδωκότες τῷ βασιλεῖ, καὶ πολλοῖς	ἑτέροις	ἐκδόντες, οὐδὲν πλέον ἀνύσαντες ἀνεχώρησαν.
[2, 21]	εἰρημένου, τῆς δὲ βροντῆς καθ´	ἕτερον	τρόπον τὸ εὐαγγελικὸν κήρυγμα δηλούσης.
[2, 6]	τοῖς καθήκουσιν ἑλέσθαι δυοῖν τὸν	ἕτερον	ὧν ἂν αὐτὸς ὀνομάσειεν· καὶ
[2, 25]	Σιρμίῳ πόλει ὑπὸ τῶν στρατιωτῶν	ἕτερος	ἐπῇρτο τύραννος· ὄνομα δὲ αὐτῷ
[2, 19]	καὶ ἀνύπαρκτον ἐπιπλάστως καλοῦντας, ἐν	ἑτέρῳ	τὸ εἶναι ἔχοντα, νῦν μὲν
[2, 23]	αὐτοῦ ἐν δικαστηρίοις πραχθέντα δι´	ἑτέρων	γραμμάτων ἀφανισθῆναι ἐκέλευσε. Τὰ δὲ
[2, 6]	ἐνθάδε βίον ἀπέλειπεν, εἰκοσιτρία μὲν	ἔτη	κατὰ τὴν ἐπισκοπὴν διατρίψας, ἐνενήκοντα
[2, 6]	διατρίψας, ἐνενήκοντα καὶ ὀκτὼ δὲ	ἔτη	τὰ πάντα βιοὺς, οὐδένα εἰς
[2, 17]	ὅτι τὴν πίστιν λεληθότως παραχαράττουσιν·	ἔτι	δὲ ὡς καὶ τὰ ἐν
[2, 21]	κτίσμασι γενόμενον. Καὶ πῶς γὰρ	ἔτι	ἔσται Υἱὸς, πῶς δὲ μονογενὴς
[2, 1]	τινα δὲ καὶ παρὰ τῶν	ἔτι	ζώντων ἀκούσαντες ἐπληρώσαμεν. Ὕστερον μέντοι
[2, 23]	οἳ τῇ τῶν εἰδώλων πλάνῃ	ἔτι	καὶ νῦν προσανέχοντες ἐπὶ τὴν
[2, 23]	Μαρκέλλῳ τοὺς ἰδίους ἀπεδίδου θρόνους·	ἔτι	μὲν καὶ Ἀσκληπᾷ τῷ Γάζης,
[2, 21]	πώποτε ὡς κακοδοξίας διδάσκαλος ἐνομίσθη.	Ἔτι	μὴν καὶ Ἀρείου κτίσμα τὸν
[2, 1]	αὐτῶν καὶ διὰ τοῦτο πλανηθεῖσιν.	Ἔτι	μὴν καὶ ἐπιστολῶν τῶν τότε
[2, 20]	τοῖς περὶ Παῦλον καὶ Ἀθανάσιον·	ἔτι	μὴν καὶ Μαρκέλλῳ τῷ Ἀγκύρας,
[2, 23]	τοῦ ἀσμένως αὐτὸν ὑποδεχθῆναι ἐπέστειλεν·	ἔτι	μὴν καὶ τὰ κατ´ αὐτοῦ
[2, 23]	οἰκείοις ὁ τῶν ἑσπερίων βασιλεὺς,	ἔτι	τε καὶ τοῖς ἀπὸ τῆς
[2, 18]	πλέον ἀνύσαντες ἀνεχώρησαν. Ἀδιαφόρου τοίνυν	ἔτι	τυγχανούσης τῆς μεταξὺ τῶν δυτικῶν
[2, 23]	τὴν Κωνσταντινούπολιν. Τοῦ δὲ Ἀθανασίου	ἔτι	ὑποστελλομένου καὶ ἀμφιβάλλοντος ἐλθεῖν πρὸς
[2, 16]	ἀπειληφέναι τὸν θρόνον, δι´ ὀργῆς	ἐτίθετο	τὸ γιγνόμενον. Πρόσταγμα οὖν ἔγγραφον
[2, 21]	Καὶ ὁ εἰπὼν δὲ προφήτης,	Ἑτοιμάζου	τοῦ ἐπικαλεῖσθαι τὸν Θεόν σου
[2, 13]	ἐκ τοῦ δήμου παρηκολούθει, καὶ	ἕτοιμοι	ἦσαν ἀμύνεσθαι. Ὡς δὲ ἐπέκειτο
[2, 23]	τὰς ἑαυτῶν ἐφοίτα πόλεις, κελεύοντα	ἑτοίμως	αὐτοὺς ὑποδέχεσθαι. Ἐν μὲν οὖν
[2, 23]	τὰ ἐναντία φρονοῦσιν· Ἀσκληπᾶν δὲ	ἑτοίμως	Γαζαῖοι ἐδέξαντο. Ἐν δὲ τῇ
[2, 23]	μοι. Τοῦ δὲ βασιλέως δώσειν	ἑτοίμως	ἐπαγγειλαμένου, εὐθὺς ἐπήγαγεν Ἀθανάσιος, τὴν
[2, 20]	αἰτήσαντος, τοῦ δὲ τῆς ἑῴας	ἑτοίμως	ὑπακούσαντος. Ἑνδέκατον ἔτος ἦν ἀπὸ
[2, 16]	ἐγίνετο, ὠθισμὸς παρὰ τῶν στρατιωτῶν	ἐτολμᾶτο	βίαιος. Ἐπεὶ δὲ συνωθούμενον τὸ
[2, 20]	πίστιν ἐφύλαττον, ἐκεῖνοι δὲ παραχαράττειν	ἐτόλμησαν.	Ἀποδιδόασιν οὖν τὸν τόπον τοῖς
[2, 20]	τῆς ἑῴας ἑτοίμως ὑπακούσαντος. Ἑνδέκατον	ἔτος	ἦν ἀπὸ τῆς τελευτῆς τοῦ
[2, 8]	καὶ Προβίνου· ἦν δὲ πέμπτον	ἔτος	τοῦτο τῆς τελευτῆς τοῦ τῶν
[2, 16]	τε χεὶρ ξιφήρης περὶ αὐτοὺς	ἐτύγχανε.	Δέος δὲ ἐντεῦθεν καταλαμβάνει τὰ
[2, 23]	ἐκκλησίαν, ἧς θείῳ νεύματι προστάτης	ἐτύγχανε.	Τούτῳ τὰ ἀκόλουθα ἔδει παρὰ
[2, 16]	καὶ ἐκ προγόνων ὁ Παῦλος	ἐτύγχανεν	ὢν, ἐν ᾗ τὰς διατριβὰς
[2, 3]	τῶν Ἀλεξανδρέων λαός· ὅσοι δὲ	ἐτύγχανον	Ἀρειανίζοντες ἐν αὐτῇ φατρίας συνίσταντο
[2, 12]	τυχόντας κατὰ τῶν ἐκκλησιῶν πολέμους	ἐτύρευσαν,	ὧν εἷς ἦν ὁ διὰ
[2, 23]	λοιποῦ, τήν τε ἀτέλειαν ἧς	ἔτυχον	πάλαι οἱ ἅμα αὐτῷ κληρικοὶ,
[2, 19]	σάρκα ἀνείληφε, πρὸ τετρακοσίων ὅλων	ἐτῶν·	ἔκτοτε γὰρ τὸν Χριστὸν ἀρχὴν
[2, 22]	δ´ ἀνανεύοις ταῦτα οὕτω ποιεῖν,	εὖ	ἴσθι ὅτι αὐτὸς ἐγὼ αὐτόθι
[2, 15]	τὰ πλήθη, οὐκ ἄγνωστα τοῖς	εὖ	φρονοῦσι καθέστηκεν. Ὥστε μάτην Ἀθανασίῳ
[2, 10]	εἴ τις ἄλλο διδάσκει ἢ	εὐαγγελίζεται	παρ´ ὃ παρελάβομεν, ἀνάθεμα ἔστω.
[2, 10]	Ἄλλη ἔκθεσις Πιστεύομεν ἀκολούθως τῇ	εὐαγγελικῇ	καὶ ἀποστολικῇ παραδόσει, εἰς ἕνα
[2, 21]	βροντῆς καθ´ ἕτερον τρόπον τὸ	εὐαγγελικὸν	κήρυγμα δηλούσης. Καὶ ὁ λέγων
[2, 10]	κατὰ τὸ εἰρημένον ἐν τῷ	εὐαγγελίῳ,	καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος·
[2, 16]	πρόσταγμα. Καὶ ὁ μὲν ἐπίσκοπος	εὐγνωμόνως	ἔφερε τὴν ἄκριτον καταδίκην. Ὁ
[2, 10]	ἐπ´ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν κατ´	εὐδοκίαν	τοῦ Πατρὸς κατελθόντα, καὶ σάρκα
[2, 19]	τοῖς ἐν Ἰταλίᾳ ἀποστέλλουσι δι´	Εὐδοξίου	τοῦ τότε ἐπισκόπου Γερμανικείας καὶ
[2, 23]	ἰδόντα σε τὴν ἡμετέραν πρόσοψιν	εὐθέως	εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν ὁδεῦσαι. Ἀλλ´
[2, 23]	γὰρ τῆς Σαρδικῆς ἀναχωρήσας διέτριβεν	εὐθέως	ἐπὶ τὴν Ῥώμην ἀνέδραμεν· ἐπιδείξας
[2, 20]	περὶ Παῦλον καὶ Ἀθανάσιον, ἀπεχώρουν	εὐθέως·	καὶ γενόμενοι ἐν τῇ Φιλιππουπόλει
[2, 2]	τῆς ταραχῆς τὴν αἰτίαν πρόφασιν	εὐθὺς	εἶχε ζητήσεως· καὶ ἅμα τῇ
[2, 13]	ἐκβαλεῖν τὸν ἐπίσκοπον· στάσις γὰρ	εὐθὺς	ἐκ τοῦ δήμου παρηκολούθει, καὶ
[2, 23]	δὲ βασιλέως δώσειν ἑτοίμως ἐπαγγειλαμένου,	εὐθὺς	ἐπήγαγεν Ἀθανάσιος, τὴν αὐτὴν ἀξιῶν
[2, 16]	δὲ ἐκεῖνος ἦλθε μεταπεμφθεὶς, ἐπεδείκνυεν	εὐθὺς	ὁ ἔπαρχος τοῦ βασιλέως τὸ
[2, 22]	καταστάσεως σύγχυσις. Μετὰ ταῦτα δὲ	εὐθὺς	ὁ τῶν ἑσπερίων μερῶν βασιλεὺς
[2, 23]	τὴν τυχοῦσαν κατέστη· μεταπεμψάμενός τε	εὐθὺς	πλείστους τῶν ἀνατολικῶν ἐπισκόπων, τήν
[2, 2]	Θέογνιν Νικαίας ἐπίσκοπον, καιροῦ δεδράχθαι	εὐκαίρου	νομίσαντες, ἀγῶνα ἔθεντο τὴν τοῦ
[2, 6]	μόνον ἐκ τοῦ προσχήματος τῆς	εὐλαβείας	δεικνύμενον, αἱρεῖσθαι Μακεδόνιον, διάκονον τυγχάνοντα
[2, 16]	Μακεδόνιον. Ὁ οὖν ἔπαρχος Φίλιππος,	εὐλαβηθεὶς	τὴν ἀπὸ τοῦ πλήθους στάσιν,
[2, 23]	διαρκῆ φυλάττειν σπουδάσατε. Οὐδὲ γὰρ	εὔλογόν	ἐστι, διχόνοιάν τινα ἢ στάσιν
[2, 23]	ὑπεναντίαν τῆς τῶν ἡμετέρων καιρῶν	εὐμοιρίας.	Καὶ τοῦτο μὲν ἀπεῖναι ἀφ´
[2, 23]	ποιούμενοι τὴν ὑμετέραν ἐν ἅπασιν	εὐνομίαν,	εἰδότες τε ὡς ἐπὶ πολὺ
[2, 23]	καὶ τῆς τοῦ βίου παντὸς	εὐνομίας	τῷ τῶν ὅλων Πατρὶ Θεῷ
[2, 2]	τοῦ βασιλέως γαμετῇ καὶ τοῖς	εὐνούχοις	αὐτῆς. Ἦν δὲ ἐν τῷ
[2, 2]	πρωτότυπος τῶν κοιτώνων τοῦ βασιλέως	εὐνοῦχος,	ᾧ ὄνομα ἦν Εὐσέβιος· τοῦτον
[2, 2]	τοῦ βασιλέως γαμετὴ διὰ τῶν	εὐνούχων	καὶ τοῦ πρεσβυτέρου τῇ Ἀρείου
[2, 2]	τούτου καὶ οἱ λοιποὶ τῶν	εὐνούχων	τὰ αὐτὰ φρονεῖν ἀνεπείθοντο· οὐ
[2, 9]	ὡς εἴη Εὐσέβιος ἐκ τῶν	εὐπατριδῶν	τῆς ἐν Μεσοποταμίᾳ Ἐδέσης καταγόμενος·
[2, 2]	βασιλέως υἱῷ· ὁ δὲ τοῦθ´	εὑρηκὼς	γεγραμμένον ὅπερ ἐβούλετο, τῆς γὰρ
[2, 23]	κοινωνούντων Ἀθανασίῳ τῷ ἐπισκόπῳ πραχθὲν	εὑρίσκεται,	τοῦτο νῦν ἀπαλειφθῆναι βουλόμεθα· καὶ
[2, 21]	δὲ ἅπαξ που τῆς γραφῆς	εὑρίσκοι	τις εἰρημένον τὸ, Κύριος ἔκτισέ
[2, 15]	ἐξελαθέντες, ἐν τῇ βασιλευούσῃ Ῥώμῃ	εὑρίσκονται.	Γνωρίζουσιν οὖν τῷ ἐπισκόπῳ Ῥώμης
[2, 21]	οἰκονομίας λέξεσιν ἐν τοῖς βιβλίοις	εὑρίσκουσιν	αὐτὸν καταχρώμενον· μάλιστα δὲ ὅτι
[2, 21]	Υἱὸν ἐκ τοῦ Πατρὸς γεννηθέντα	εὑρίσκουσιν	οἱ τῶν Ὠριγένους βιβλίων τὸ
[2, 21]	καινὴ κτίσις· καὶ ὅσα ἄλλα	εὕροι	τις ἂν τοιούτῳ τρόπῳ τὴν
[2, 23]	οὐ παρεῖδεν ἡ ἀκάματος ἡμῶν	εὐσέβεια.	Εἰ καὶ τὰ μάλιστα ἐπὶ
[2, 22]	καὶ Παῦλος· ἀλλὰ πυνθανόμενος διέγνων	εὐσεβείας	αὐτοὺς χάριν διώκεσθαι. Εἰ μὲν
[2, 7]	τὸν μὲν Παῦλον σχολάζειν ἐποίησεν,	Εὐσέβιον	δὲ ἐκ τῆς Νικομηδείας μεταστήσας
[2, 21]	διὰ τοὺς λοιδορεῖν ἐπιχειρήσαντας τὸν	Εὐσέβιον	εἴρηται. ~Ὡς τῆς ἐν Σαρδικῇ
[2, 1]	διὰ τὴν διαβολὴν τῶν περὶ	Εὐσέβιον	ἐξωρίσθη, ἔγνωμεν δεῖν πιστεύειν μᾶλλον
[2, 8]	Πλάκιτος διαδεξάμενος Εὐφρόνιον. Οἱ περὶ	Εὐσέβιον	οὖν ἔργον τίθενται προηγουμένως Ἀθανάσιον
[2, 9]	ὡς Σαβελλίζοντα. Εἶτα αὖθις τὸν	Εὐσέβιον	συνεῖναι Εὐφρονίῳ τῷ διαδεξαμένῳ Εὐστάθιον,
[2, 10]	διὰ τὸ παραιτήσασθαι τὴν Ἀλεξάνδρειαν	Εὐσέβιον	τὸν Ἐμισηνὸν, Γρηγόριον χειροτονήσαντες τὴν
[2, 9]	τῆς Ἀλεξανδρείας ἐπίσκοπον, πρῶτον μὲν	Εὐσέβιον	τὸν ἐπικληθέντα Ἐμισηνόν. Τίς δὲ
[2, 2]	χεῖρον ἐπέδωκε, τηνικαῦτα οἱ περὶ	Εὐσέβιον	τὸν Νικομηδέα ἕρμαιον ἡγοῦντο τὴν
[2, 2]	βασιλέως Κωνσταντίνου τελευτήσαντος, οἱ περὶ	Εὐσέβιον	τὸν Νικομηδέα καὶ Θέογνιν Νικαίας
[2, 2]	τῆς ἱστορίας. ~Ὡς οἱ περὶ	Εὐσέβιον	τὸν Νικομηδείας ἐπίσκοπον αὖθις τὸ
[2, 3]	αἵτινες ὑπόθεσιν παρεῖχον τοῖς περὶ	Εὐσέβιον	τοῦ διαβάλλειν αὐτὸν βασιλεῖ, ὅτι
[2, 21]	λοιδορῆσαι, φημὶ δὴ τὸν Παμφίλου	Εὐσέβιον,	ὡς Ἀρειανίζοντα ἐν οἷς λόγοις
[2, 20]	τὸ Μαρκέλλου βιβλίον ὁ Παμφίλου	Εὐσέβιος	ἀνεσκεύασεν ἐν ὅλοις τρισὶ βιβλίοις
[2, 21]	Οὔτε γὰρ ἔχουσι δεῖξαι ὅτι	Εὐσέβιος	ἀρχὴν τῆς ὑπάρξεως δίδωσι τῷ
[2, 11]	μὲν οὖν περὶ τούτων εἰρήσθω.	Εὐσέβιος	δὲ ὅσα ἐβούλετο κατεργασάμενος, διεπρεσβεύετο
[2, 8]	ἑτέραν ἔκθεσιν πίστεως ὑπαγορευθῆναι ἐποίησε.	Εὐσέβιος	δὲ οὐδενὶ τρόπῳ ἡσυχάζειν ἐβούλετο,
[2, 9]	αὐτὸν πεπονημένῳ βιβλίῳ, ὡς εἴη	Εὐσέβιος	ἐκ τῶν εὐπατριδῶν τῆς ἐν
[2, 21]	ἢ κατέταξε. Τοιαῦτα μὲν ὁ	Εὐσέβιος	ἐν τοῖς πρὸς Μάρκελλον διέξεισιν·
[2, 21]	καὶ ἕτερα πλείονα ὁ Παμφίλου	Εὐσέβιος	ἐν τῷ πρώτῳ λόγῳ τῷ
[2, 8]	ἐπὶ τὴν Ἀντιόχειαν ὥρμησεν. ~Ὡς	Εὐσέβιος	ἑτέραν σύνοδον ποιησάμενος ἐν Ἀντιοχείᾳ
[2, 23]	ὑπομνήματα ἐπιδείξας, ἐν οἷς ἐδέδεικτο	Εὐσέβιος	ὁ Παμφίλου ἅμα πλείοσι διαγνοὺς
[2, 20]	ὕπατοι δὲ ἦσαν Ῥουφῖνος καὶ	Εὐσέβιος,	ὅτε ἡ ἐν Σαρδικῇ συνεκροτήθη
[2, 21]	ἄλλων τολμήσαντος εἰπεῖν, ἐπάκουσον οἷα	Εὐσέβιος	περὶ τούτου ἐν τῷ πρώτῳ
[2, 12]	προεβάλλοντο. Ἀλλ´ οὐκ ἔφθασε μαθεῖν	Εὐσέβιος	τὰ παρὰ Ἰουλίου περὶ Ἀθανασίου
[2, 21]	(ἐν Νικαίᾳ, πίστιν. Εἰ τοίνυν	Εὐσέβιος,	τῆς ἐκεῖσε συνόδου μνήμην ποιούμενος,
[2, 2]	βασιλέως εὐνοῦχος, ᾧ ὄνομα ἦν	Εὐσέβιος·	τοῦτον ὁ πρεσβύτερος συνθέσθαι τῇ
[2, 10]	φράσιν μετεποίησαν. Τότε δὲ τοῦ	Εὐσεβίου	ἐν τῇ Ἀντιοχείᾳ προβληθέντος καὶ
[2, 9]	Γεωργίῳ εἰρημένα περὶ τοῦ Ἐμισηνοῦ	Εὐσεβίου	ἐπὶ τοσοῦτον λελέχθω μοι. ~Ὡς
[2, 4]	δὲ τῷδε τῷ χρόνῳ τελευτήσαντος	Εὐσεβίου,	ὃς τῆς ἐν Παλαιστίνῃ Καισαρείας
[2, 9]	παιδευτῇ, τέλος ὑπὸ Πατροφίλου καὶ	Εὐσεβίου	τὰ ἱερὰ ἡρμηνεύσθη βιβλία· ὧν
[2, 12]	ἑαυτὸν καλεῖν τὴν δίκην. ~Ὡς	Εὐσεβίου	τελευτήσαντος ὁ ἐν Κωνσταντινουπόλει λαὸς
[2, 9]	Ἀθανασίου εἰς μέσον ἦγον. ~Περὶ	Εὐσεβίου	τοῦ Ἐμισηνοῦ. Ἐπὶ τούτοις τότε
[2, 9]	μετὰ Εὐφρόνιον συνεῖναι, ὑπό τε	Εὐσεβίου	τοῦ Κωνσταντινουπόλεως ἐπισκόπου προβληθῆναι εἰς
[2, 4]	μικρὸν ὕστερον λέξω. ~Ὡς τελευτήσαντος	Εὐσεβίου	τοῦ Παμφίλου Ἀκάκιος τὴν ἐπισκοπὴν
[2, 21]	τοῦ Μαρκέλλου εἰσάγοντος. ~Ἀπολογία ὑπὲρ	Εὐσεβίου	τοῦ Παμφίλου. Ἐπειδὴ δέ τινες
[2, 17]	γινόμενα, δεξάμενος δὲ καὶ τὰ	Εὐσεβίου	τοῦ τετελευτηκότος γράμματα, καλεῖ πρὸς
[2, 7]	Παῦλον τὸν προσβληθέντα ἐπίσκοπον ἐκβάλλει·	Εὐσεβίῳ	δὲ ἐκ τῆς Νικομηδείας μεταπεμφθέντι
[2, 12]	τοῦτο δὲ ἐποίησαν οἱ πρώην	Εὐσεβίῳ	τῷ πάντα κυκῶντι συμπράττοντες, τότε
[2, 19]	καὶ θέλοντα τὸν Υἱὸν γεγεννηκέναι,	εὐσεβῶς	ὑπειλήφαμεν· πιστεύοντες δὲ ἐμφόβως καὶ
[2, 9]	ἐπιδημήσαντος αὐτοῦ τῇ Ἀντιοχείᾳ, συνέβη	Εὐστάθιον	ὑπὸ Κύρου κατηγορηθέντα τοῦ Βεροιέως
[2, 9]	Εὐσέβιον συνεῖναι Εὐφρονίῳ τῷ διαδεξαμένῳ	Εὐστάθιον,	φεύγοντά τε τὴν ἱερωσύνην καταλαβεῖν
[2, 16]	τε εἰς πλοῖον ἐπὶ τοῦτο	εὐτρεπισθὲν,	ταχέως ἐπ´ ἐξορίαν ἐπέμπετο. Προσέταξέν
[2, 23]	ὀρθοτήτα καὶ διὰ τὴν οἰκείαν	εὐτροπίαν	γνώριμον, πάλιν πρὸς ὑμᾶς ἀποστεῖλαι
[2, 25]	καθ´ ὃν Κωνστάντιος οὐδὲν ἔπραττεν	εὐτυχῶς·	νυκτομαχίας γὰρ περὶ τοὺς ὅρους
[2, 15]	ἡσυχίαν ἦγεν ἂν, ἢ φθεγγόμενος	εὔφημα	ἂν πρὸ τούτων ἐφθέγγετο. Νῦν
[2, 23]	καὶ διανοίαις. Ἐμὲ δὲ ἤδη	εὐφραίνει	ἐννοούμενον καὶ προορῶντα τῷ λογισμῷ
[2, 8]	ἐν Ἀντιοχείᾳ ἐκκλησίας Πλάκιτος διαδεξάμενος	Εὐφρόνιον.	Οἱ περὶ Εὐσέβιον οὖν ἔργον
[2, 9]	τὴν Ἀντιόχειαν Πλακίτῳ τῷ μετὰ	Εὐφρόνιον	συνεῖναι, ὑπό τε Εὐσεβίου τοῦ
[2, 9]	Εἶτα αὖθις τὸν Εὐσέβιον συνεῖναι	Εὐφρονίῳ	τῷ διαδεξαμένῳ Εὐστάθιον, φεύγοντά τε
[2, 23]	τιμήτου κατ´ εὐχὴν ἐπανόδου εἰς	εὐφροσύνην	τινα πληρεστάτης χαρᾶς συναπτούσης τοὺς
[2, 23]	καὶ ταῖς πρὸς τὸν Θεὸν	εὐχαῖς	βοηθὸν προστησάμενοι, τὴν ὑμῖν τε
[2, 23]	βουλόμεθα· τὸ δέ γε ταῖς	εὐχαῖς	ὑμᾶς διαρκῶς αὐτῷ, ὡς προείρηται,
[2, 23]	αἰδοῦς καὶ τιμῆς ἄγοντες, τὰς	εὐχὰς	ἅμα αὐτῷ ὑπέρ τε ἑαυτῶν
[2, 23]	καὶ μεστὰς ἀγάπης ἀεὶ τὰς	εὐχὰς	ἀνενηνοχέναι πρὸς τὸν Θεόν. Μνήμονες
[2, 23]	ὑμῶν προθέσεως εἰς τὰς ἁπάντων	εὐχὰς	διαβαινούσης, καὶ ἐκ τῶν ἐθνῶν
[2, 23]	βίου, καὶ διὰ τὰς ὑμετέρας	εὐχὰς,	ὁ Θεὸς ὑμῖν ἀποδίδωσιν. Ἐκ
[2, 23]	προαίρεσιν, καὶ ὅτι τούτων ὧν	εὔχῃ	τυχεῖν δυνήσῃ. Ταύτας τὰς ἐπιστολὰς
[2, 11]	αὐτόν· καὶ προστάξας διακόνῳ κηρύξαι	εὐχὴν,	αὖθις ψαλμὸν λέγεσθαι παρεσκεύασε. Συμφωνίας
[2, 23]	καὶ τῆς πολυ τιμήτου κατ´	εὐχὴν	ἐπανόδου εἰς εὐφροσύνην τινα πληρεστάτης
[2, 23]	τηλικούτου ἀνδρὸς ἐλθεῖν δυνηθῶμεν. Εἰς	εὐχὴν	οὖν τὴν ἐπιστολὴν τελειῶσαι καλόν.
[2, 3]	κλήρῳ προληφθεὶς πρὸ τοῦ τὴν	εὐχὴν	πληρῶσαι ἀνεπαύσατο, ἀκόλουθον ἡγησάμην τὴν
[2, 23]	πατρίδι σου ἀποκατασταθῆναι, καὶ τῆς	εὐχῆς	σου ἐπιτυχεῖν. Πρὸς δὲ πληρεστάτην
[2, 23]	τὰ τῆς κοινῆς ὑμῶν πάντων	εὐχῆς.	Συγχαίρω τοίνυν ὑμῖν· πάλιν γὰρ
[2, 23]	τῶν αἰώνων, ἀμήν. Ἐρρῶσθαι ὑμᾶς	εὔχομαι,	ἀγαπητοὶ ἀδελφοί. Τούτοις πεπιστευκὼς τοῖς
[2, 23]	κοινωνοὶ γεγόνασι· καὶ χαίρετε τῶν	εὐχῶν	ἀπολαύοντες, οἳ τὸν ποιμένα τὸν
[2, 6]	καὶ Σοφίας ὀνομαζομένης χειροτονεῖται Παῦλος,	ἐφ´	οὗ καὶ μᾶλλον ἡ τοῦ
[2, 24]	ἐγνωσμένα καὶ ἐψηφισμένα περὶ Ἀθανασίου·	ἐφ´	ᾧ σφόδρα κατεμωκήσαντο τοῦ Μαξίμου
[2, 17]	εἰς διατροφὴν τῶν πτωχῶν. Τοῦτο	ἔφασαν	ἐξαργυρίζειν τὸν Ἀθανάσιον καὶ εἰς
[2, 23]	πρακτέου διεπυνθάνετο. Οἱ δὲ κρεῖσσον	ἔφασαν	τῶν ἐκκλησιῶν παραχωρῆσαι τοῖς περὶ
[2, 16]	Καὶ ὁ μὲν ἐπίσκοπος εὐγνωμόνως	ἔφερε	τὴν ἄκριτον καταδίκην. Ὁ δὲ,
[2, 17]	παρὰ τῶν Ἀρειανιζόντων συρράπτεται, πρόφασιν	ἐφευρόντων	τοιαύτην. Τῇ Ἀλεξανδρέων ἐκκλησίᾳ σιτηρέσιον
[2, 24]	ἐπὶ Ἀθανασίῳ γεγονόσιν ἡττηθέντες, ὡς	ἔφην,	τῷ ὁμοουσίῳ‘ συνέθεντο. Ἀθανάσιος δὲ
[2, 12]	Ἀρειανοὶ Μακεδόνιον προεβάλλοντο. Ἀλλ´ οὐκ	ἔφθασε	μαθεῖν Εὐσέβιος τὰ παρὰ Ἰουλίου
[2, 2]	δόξης ὁμόφρονα· ἀλλὰ τότε μὲν	ἔφθασεν	ἐπανελθὼν εἰς αὐτὴν Ἀθανάσιος ἑνὸς
[2, 15]	φθεγγόμενος εὔφημα ἂν πρὸ τούτων	ἐφθέγγετο.	Νῦν δὲ ταῦτα πάντα ἀποσιγήσας,
[2, 23]	τοῦ βασιλέως εἰς τὰς ἑαυτῶν	ἐφοίτα	πόλεις, κελεύοντα ἑτοίμως αὐτοὺς ὑποδέχεσθαι.
[2, 11]	στρατιωτικῆς εἰς Ἀλεξάνδρειαν κατελθόντος Ἀθανάσιος	ἔφυγεν.	Τούτων γινομένων καὶ Γρηγόριον κατήγαγον
[2, 20]	μὲν τὴν ἐν Νικαίᾳ πίστιν	ἐφύλαττον,	ἐκεῖνοι δὲ παραχαράττειν ἐτόλμησαν. Ἀποδιδόασιν
[2, 23]	τῆς Ῥωμαϊκῆς μεταβληθέντα γλώσσης τοῦτον	ἔχει	τὸν τρόπον· Ἐπιστολὴ Κωνσταντίου πρὸς
[2, 23]	τῇ ἐκκλησίᾳ, τοὺς κοινωνοῦντας αὐτῷ	ἔχειν	ἀλειτουργησίαν ἣν ἀεὶ ἔσχον, ἣν
[2, 23]	ἐν τῇ πόλει ἐκκλησίαν ἔασον	ἔχειν	αὐτούς. Πρὸς τὴν πρότασιν ταύτην
[2, 23]	ἀγάπην περὶ τὸν τηλικοῦτον ἐπίσκοπον	ἔχειν,	ἢ ἐκεῖνον τοσαύταις ἀρεταῖς περιβεβλῆσθαι,
[2, 19]	τῆς γενέσεως τοῖς ἀλλοτρίοις τρόπον	ἔχειν	καὶ αὐτὸν νομίζειν. Μόνον γὰρ
[2, 23]	εἶχον, τὴν αὐτὴν πάλιν θέλομεν	ἔχειν.	Ταύτην δὲ τὴν ἡμετέραν πρόσταξιν
[2, 19]	εἶναι καὶ αὐτὸν, ἀλλ´ ἀρχὴν	ἔχειν	τὸν γεννήσαντα Πατέρα· κεφαλὴ γὰρ
[2, 13]	Ἐάσας οὖν αὐτὸν ἐν ᾗ	ἐχειροτονήθη	ἐκκλησίᾳ συνάγειν, αὖθις ἐπὶ τὴν
[2, 23]	Ὦ βασιλεῦ, ἐπ´ ἐξουσίας μὲν	ἔχεις	κελεύειν τε καὶ πράττειν ὅσα
[2, 22]	ἐκκλησίας, ἢ μὴ ποιοῦντα τοῦτο	ἐχθρόν	τε εἶναι καὶ προσδέχεσθαι πόλεμον.
[2, 3]	τῶν αἱμοβόρων καὶ πολεμίων αὐτοῦ	ἐχθρῶν	εἰς κίνδυνον τῆς ἱερᾶς αὐτοῦ
[2, 6]	τῆς Εἰρήνης ἐπωνύμῳ ἐκκλησίᾳ καὶ	ἐχομένῃ	τῆς νῦν μεγάλης καὶ Σοφίας
[2, 19]	μὲν ἐξ ἑαυτοῦ τὸ εἶναι	ἔχοντα,	μόνον δὲ τοῖς ἄλλοις πᾶσιν
[2, 19]	καλοῦντας, ἐν ἑτέρῳ τὸ εἶναι	ἔχοντα,	νῦν μὲν ὡς τὸν προφορικὸν
[2, 23]	λοιποὶ κληρικοὶ ἔχουσιν· ἵν´ οὕτως	ἔχοντες	καὶ αὐτοὶ χαίρωσιν. ~Ὡς Ἀθανάσιος
[2, 24]	κατεμωκήσαντο τοῦ Μαξίμου οἱ ἀπεχθῶς	ἔχοντες	πρὸς Ἀθανάσιον, ὅτι πρότερον καθελὼν
[2, 10]	δὲ συμφωνίᾳ ἕν. Ταύτην οὖν	ἔχοντες	τὴν πίστιν, ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ
[2, 13]	μυριάδας· ὀκτὼ γὰρ ἐγγὺς μυριάδες	ἐχορηγοῦντο	πρότερον τοῦ σίτου ἐκ τῆς
[2, 16]	ἄμφω ὁρώμεναι μιᾶς τὴν προσωνυμίαν	ἔχουσαι.	~Ὡς Ἀθανάσιος φοβηθεὶς τὰς τοῦ
[2, 15]	προνόμια τῆς ἐν Ῥώμῃ ἐκκλησίας	ἐχούσης,	παρρησιαστικοῖς γράμμασιν ὠχύρωσεν αὐτοὺς, καὶ
[2, 21]	τὸν ἄνδρα ἐπιχειρήσαντας. Οὔτε γὰρ	ἔχουσι	δεῖξαι ὅτι Εὐσέβιος ἀρχὴν τῆς
[2, 23]	ἣν καὶ οἱ λοιποὶ κληρικοὶ	ἔχουσιν·	ἵν´ οὕτως ἔχοντες καὶ αὐτοὶ
[2, 21]	πολλάκις καὶ οἱ τῆς ἐκκλησίας	ἐχρήσαντο,	καὶ ταῖς ἄλλαις ταῖς μηνυούσαις
[2, 23]	ὅτι οἱ κατηγοροῦντες αὐτοῦ φυγῇ	ἐχρήσαντο.	Προστάγματα οὖν τοῦ βασιλέως εἰς
[2, 21]	ὁ ἀπόστολος ταῖς λέξεσι ταύταις	ἐχρήσατο·	καὶ οὐδὲ πώποτε ὡς κακοδοξίας
[2, 21]	ὁ Θεὸς, οὐχ ὡς μὴ	ἔχων	καρδίαν τοῦτο ἔλεγε, καθαρὰν δὲ
[2, 23]	ἡμῶν ἐπινευσάντων τῇ πατρίδι ἀποκατασταθῇς,	ἔχων	τοῦτο τῆς ἡμῶν χάριτος ἐνέχυρον.
[2, 24]	Λιβύῃ ἐπισκόποις τὰ ἐγνωσμένα καὶ	ἐψηφισμένα	περὶ Ἀθανασίου· ἐφ´ ᾧ σφόδρα
[2, 10]	καὶ σεισμοὶ μέγιστοι ἐν τῇ	ἑῴᾳ	ἐγένοντο· μάλιστα δὲ ἡ Ἀντιόχεια
[2, 23]	σκευωρίας— ὁ βασι λεὺς τῆς	ἑῴας	αὐτὸν οὐχ ἅπαξ μόνον, ἀλλὰ
[2, 2]	γεγραμμένον ὅπερ ἐβούλετο, τῆς γὰρ	ἑῴας	βασιλεύειν αὐτὸν ἐπέτρεπεν ἡ διαθήκη,
[2, 23]	ἔπεμψε. Ταῦτα γνοὺς ὁ τῆς	ἑῴας	βασιλεὺς εἰς ἀγωνίαν οὐ τὴν
[2, 23]	Ἐδόκει γὰρ καὶ ὁ τῆς	ἑῴας	βασιλεὺς συντίθεσθαι αὐτῶν τῇ πίστει
[2, 15]	ἤλαυνον. Ταῦτα μὲν οἱ τῆς	ἑῴας	ἐπίσκοποι τῷ ἐπισκόπῳ Ῥώμης Ἰουλίῳ
[2, 20]	γραμμάτων αἰτήσαντος, τοῦ δὲ τῆς	ἑῴας	ἑτοίμως ὑπακούσαντος. Ἑνδέκατον ἔτος ἦν
[2, 22]	Παύλῳ, καὶ τοῦ βασιλέως τῆς	ἑῴας	μὴ δεχομένου, πόλεμον ὁ τῶν
[2, 11]	πανταχόθεν τῆς ἐκκλησίας. Ἀθανάσιος δὲ	ἑωρακὼς	τὰ γινόμενα φροντίδα ἔθετο ὅπως
[2, 6]	ἐν Νικαίᾳ σύνοδος ὥρισε· καὶ	ἕως	μὲν Ἀλέξανδρος περιῆν, κατεκράτουν οἱ
[2, 22]	Ἰλλυριῶν τε καὶ Θρᾳκῶν· καὶ	ἕως	μὲν τοῦ ὄρους τούτου ἀδιάφορος
[2, 20]	φησιν Ἀθανάσιος· ἐκ δὲ τῶν	ἑῴων	ἑβδομήκοντα ἓξ μόνον ὁ Σαβῖνος